Clovis LaFay. Magiczne akta Scotland Yardu - Anna Lange

SAVE OFFLINE

Rozdział 1 Nekromancja nie ma u większości ludzi najlepszej opinii, a jeśli już budzi jakieś w miarę pozytywne skojarzenia, dotyczą one przede wszystkim dramatycznych starć woli z umarłymi. Niewątpliwie po części jest to zasługa sensacyjnych romansów, choć znalazłoby się niejedno potwierdzenie także w relacjach o niekwestionowanej autentyczności. Oczywiście, wypadki się zdarzają, ale Clovis LaFay uważał, że jeśli do takich konfrontacji dochodzi regularnie, oznacza to, że mag powinien był poświęcić się innej specjalności, bardziej dostosowanej do swojego temperamentu. Ot, piromancji na przykład. Wysadzanie rzeczy w powietrze jest hałaśliwe, widowiskowe i nie wymaga subtelności. Ani dobrego wychowania. Trzeba pamiętać, że zwykle magowi zależy na kontakcie znacznie bardziej niż duchowi. (Sytuacje przeciwne też mogą mieć miejsce, lecz nieporównywalnie rzadziej). Jeśli tak, myślał Clovis, należy go nawiązywać w taki sposób, jakby prosiło się o coś starszego, drażliwego dżentelmena o cholerycznym usposobieniu – co swoją drogą stanowiło wcale niezły opis znacznej części duchów. Uprzejmość, szacunek, brak natarczywości – i w krótkim czasie można było osiągnąć efekty więcej niż zadowalające. Większość duchów była w gruncie rzeczy bardzo chętna do rozmowy. Clovis zawsze miał wrażenie, że kontakt z nekromantą postrzegają w kategorii urozmaicenia nudnej egzystencji. Od niego zatem zależało, czy tym urozmaiceniem miała być cywilizowana konwersacja, czy próba opętania. Istotną sprawą było między innymi poznanie z wyprzedzeniem zainteresowań ducha. Szczęśliwie, choć raczej niespodziewanie, biorąc pod uwagę narodowość i pozycję społeczną, Jean Baptiste Leroux już przy zawieraniu wstępnej znajomości zdeklarował się jako pasjonat hodowli koni myśliwskich. Zdobycie dostępu do interesujących go ksiąg zarodowych z ostatniego półwiecza nie stanowiło większego problemu i były kucharz drugiego hrabiego Mornington był naprawdę bardzo wdzięczny. Nie miał co prawda żadnych sugestii co do miejsca ukrycia magicznych artefaktów hrabiego, ale Clovis nie czuł się rozczarowany. Nie spodziewał się wiele, jako że Leroux służył Wellesleyowi przed rokiem 1815, zanim ten poświęcił się w pełni magii konstruktywnej, a jednak rozmowa była interesująca i warta poświęconego czasu. Po pożegnaniu rozmówcy Clovis zgasił latarnię i schował ją do torby razem z mokrawymi notatkami. Mżyło. Nie chciało mu się wyjmować spod płaszcza zegarka, ale musiał przesiedzieć na cmentarzu z pięć godzin, bo niebo na wschodzie zaczynało już jakby szarzeć. Istniała więc szansa, że znajdzie drogę do bramy, nie zgubi buta w błocie i się nie przewróci. Torba na ramieniu mu ciążyła, ubranie było wilgotne, a prawy trzewik

kompletnie oblepiony gliną. Głównym zagrożeniem angielskiego nekromanty nie było żadne opętanie, zdecydował Clovis, tylko reumatyzm. Szedł powoli, ostrożnie stawiając każdy krok. Pod nogami mlaskało błoto. Początkowo zamierzał zdjąć z siebie Błękitną Zasłonę – doskonałą ochronę przeciwko umarłym, lecz wyczerpującą w szybkim tempie zasoby mocy – po namyśle zmienił jednak zdanie. Leroux był przyjaźnie usposobiony i ewidentnie trzymał w ryzach inne duchy, ale wspominał coś o obecności ghula, a ghule, pechowo czy szczęśliwie, nie poddawały się kontroli niematerialnych umarłych. Czy faktycznie był tam ghul, to inna sprawa. Duchy z reguły nie kłamały, lecz miały fatalne poczucie czasu – ghul równie dobrze mógł tu grasować dwadzieścia lat temu. Mimo wszystko ostrożności nigdy za wiele. Nie było żadnych doniesień o atakach w tym miejscu, ale prasa nie zawsze o nich informowała, zwłaszcza gdy ofiarami byli włóczędzy, a Clovis nie lubił ryzykować bez potrzeby. Nie można jednocześnie patrzeć pod nogi i rozglądać się za ghulem. Z szarości przedświtu wyłaniały się coraz zamożniej wyglądające groby, z kamiennymi płytami i pomnikami, pod nogami zachrzęścił żwir. Brama cmentarza musiała być już blisko. Miał nadzieję, że dorożkarz czeka, jak było umówione. Miał obiecane solidne wynagrodzenie i dostał zaliczkę, ale mógł się zniecierpliwić. Albo przestraszyć. Albo ghul go właśnie zjadał. Clovis przyspieszył kroku. Otworzył bramę. Droga po drugiej stronie cmentarnego muru była cicha i pusta. No i pięknie, stwierdził Clovis, rozglądając się w nikłej nadziei, że dorożka jednak wynurzy się z brudnoszarej mgły. Na piechotę do swojego mieszkania przy Kensington Park dotrze w najlepszym wypadku za trzy godziny, i to przy założeniu, że się nie pogubi i że nikt go w tej dzielnicy nie napadnie. Jeżdżą tu w ogóle jakieś dorożki? Rozważania przerwał mu niezbyt głośny, lecz dający się rozpoznać odgłos. Z tyłu zagrzechotały kamyki, jakby coś uderzyło z rozpędem w żwirową nawierzchnię. Clovis odwrócił się błyskawicznie i zamarł. Leroux miał absolutną rację: na cmentarzu był ghul. Stał na środku cmentarnej ścieżki, po drugiej stronie otwartej bramy. Ledwie dało się go dostrzec w półmroku i mgle, ale o pomyłce nie było mowy: niewielki, ewidentnie niedawno zespolony, bo o wyraźnie jeszcze psiej sylwetce, niemniej bez dwóch zdań ghul. Clovis sprawdził trwałość Błękitnej Zasłony i się zawahał. Jakby miał trochę rozumu, zamknąłby w tej chwili bramę i sobie poszedł. Ghul na miejskim cmentarzu nie był jego sprawą. Poza tym egzorcyzmy, nawet niezbyt potężnych duchów, zużywały sporo magii, której i tak zostało mu niewiele. Jeśli później jakiś opryszek zechce obrabować młodego bogatego idiotę, który włóczy się nad ranem po londyńskich slumsach, będzie bezbronny. Co prawda średnio rozgarnięty opryszek powinien zauważyć obsydianową zawieszkę na łańcuszku od zegarka, modny ostatnio sposób magazynowania drobnych ilości magii, i wyciągnąć odpowiednie wnioski, ale czy można liczyć na rozsądek wśród opryszków? Stanowczo lepiej było spróbować możliwie jak najszybciej dotrzeć do domu, zjeść cokolwiek śniadanie, wziąć gorącą kąpiel i położyć się do suchego, ciepłego łóżka… I codziennie drętwieć ze strachu, że przeczyta się w gazecie o zagryzionym grabarzu czy posługaczce albo, co gorsza, ich dziecku. Poza tym ghule były takie żałosne, jak już człowiek wiedział, czym są. Clovis westchnął.

– Bez obrazy, ale naprawdę, naprawdę nie znoszę egzorcyzmować takich jak ty – poinformował ghula. – Czysta przepychanka. Żadnej finezji. Potworek wyszczerzył zęby i przeszedł parę kroków w jego stronę, jak gdyby nasłuchując. Oczywiście ghule nie rozumiały ludzkiej mowy. Nie mogły. Każdy duch mógł w odpowiednich okolicznościach wstąpić w ciało człowieka, ale jedyne astrale zdolne do zespolenia ze zwierzętami – wszyscy uczeni byli zgodni, że było to coś więcej niż zwykłe opętanie – należały do noworodków lub późno poronionych płodów. Co nie czyniło ich, niestety, mniej niebezpiecznymi. W jednym momencie ghul stał spokojnie, ułamek sekundy później skoczył do przodu z taką szybkością, że oko ludzkie w ogóle nie było w stanie zarejestrować ruchu. Odbił się od sfery ochronnej tworzonej przez Błękitną Zasłonę, otrząsnął, skoczył znowu. Pomiędzy atakami Clovis zdołał go sobie obejrzeć z bliska. Pusty żołądek podszedł mu do gardła, w ustach poczuł smak żółci, a ochota do żartów opuściła go bezpowrotnie. Ghul… już jadł. Przednie łapy, obwisła szarawa skóra podgardla i zdeformowany psi pysk umazane były zaschniętą krwią. Clovis doskonale zdawał sobie sprawę, że fizyczna odwaga nie należy do jego najmocniejszych stron, ale zauważył już kilka razy w życiu, że nawet gdy jego ciało odczuwało strach, mózg ciągle pracował poprawnie. Teraz też, mimo że mięśnie sparaliżowały mu obrzydzenie i zwierzęcy strach, w myślach spokojnie formowały się odpowiednie glyfy. Nekromancki Most, Otwarcie Czaszki, następnie podstawowa sekwencja wyrzucenia astrala z ciała, a potem już tylko kto kogo. Egzorcyzmowanie ghuli było naprawdę nieskomplikowane, co nie znaczy, że łatwe. Ghul początku egzorcyzmu w ogóle nie zauważył. Miał inne zajęcie. Po kolejnym odbiciu się od zasłony skoczył znowu, i znowu niezdolny zrozumieć, czemu ta wypraktykowana taktyka nagle go zawodzi. Doskonale, niech sobie skacze, przemknęło przez głowę Clovisowi. Byle tylko nie uciekł. Może obejdzie się bez unieruchamiania. Most został zbudowany. W tym momencie ze zwykłym duchem można było nawiązać kontakt. Jednak Clovis, chociaż do rozmów z umarłymi żywił zamiłowanie uważane przez większość ludzi za niezdrowe, mimo wszystko nie był kompletnym głupcem. Więcej niż przelotne dotknięcie przeraźliwie obcego umysłu ghula byłoby, bez żadnej przenośni, szaleństwem. Z uformowaniem ostatniego glyfu sekwencji egzorcyzmu skończyła się łatwa część zadania. Teraz rozpoczął się najmniej przyjemny etap: czysty pojedynek woli. Ghule miały na ogół silne astrale i ten nie należał do wyjątków. Clovis czuł jednak, że da mu radę, o ile starczy mu magii na podtrzymanie połączenia. Przypominało to nieco wyciąganie opornego korka z butelki: wiadomo było, że w końcu pójdzie, pytanie tylko kiedy. Musiało to już trwać dobre kilkanaście minut, gdy Clovis poczuł, że uwaga ghula przestała koncentrować się na nim. Jednocześnie usłyszał dochodzące z mgły męskie głosy. – Nie podchodźcie! – krzyknął. – Trzymajcie się z daleka! – Policja metropolitalna! – padło w odpowiedzi. – Proszę natychmiast przejść w naszą stronę. Pewnie można było jakoś krótko i sensownie przedstawić sytuację, nie przerywając egzorcyzmu, ale ghul miał własne, zgoła odmienne plany. Błyskawicznie zmienił kierunek

ataku i rzucił się w prawo, w stronę głosów. Wymykał mu się, cały wysiłek szedł na marne, a do tego nie było szansy, by atak ghula przeżył uzbrojony w pałkę niemagiczny policjant. Clovis nie miał wyjścia – odciął Most, by nie tracić niepotrzebnie magii, a całą jej resztę skierował w formowanie sekwencji Unieruchomienia Umarłego. Trochę to trwało, jako że żadne nekromanckie czary do szybkich nie należą, a przez ten czas głosy, domagające się teraz wyjawienia jego tożsamości, zbliżały się coraz bardziej. Niedobrze. – Uciekajcie! Tu jest ghul! Nie wiem, jak długo będzie nieruchomy! – ostrzegł ich raz jeszcze, kończąc sekwencję. – LaFay, to ty? Co ty tu, u diabła, robisz? – odezwał się znajomy skądeś głos. Clovis był nawet skłonny udzielić obszerniejszych wyjaśnień, bo coś w tym głosie do nich skłaniało, ale już nie zdążył. Całe jego ciało ogarnęło raptowne odrętwienie, łatwo rozpoznawalna oznaka rzuconego kinemanckiego Paraliżu. W kompletnie bezmyślnym odruchu obronnym resztkami magii uformował blokujący glyf, mgliście zdając sobie sprawę, że źle robi. Przed oczami przemknęły mu złote iskierki, poczuł ból z tyłu głowy, a świat wokół, począwszy od krawędzi widzenia, zaczął ciemnieć. Tracąc przytomność, w ostatniej chwili usłyszał krzyk: – Nie! Ty przeklęty idioto, coś ty zrobił! Święta racja, zdążył jeszcze pomyśleć Clovis, to było z jego strony naprawdę idiotyczne posunięcie. *** Alicję Dobson z bardzo potrzebnego snu wyrwało szarpanie za ramię o jakiejś, miała wrażenie, zdecydowanie niechrześcijańskiej godzinie. Bridget, pomyślała sennie, ma jeszcze przed sobą długą drogę, zanim zacznie przypominać pokojówkę. W tej chwili jednak priorytety były inne niż szkolenie służby w stosownych metodach budzenia państwa. – Ićsobie. Wtorek. Nie ma praktyk. Śpię. Szarpanie jednak nie ustawało, dołączył też do niego męski głos o trudnym do zignorowania natężeniu: – Alicjo, no proszę cię, wstawaj! Jednak nie Bridget, John. Alicja oprzytomniała od razu. Obecność brata w jej pokoju o tej porze, i to w pełni ubranego, z płaszczem i kapeluszem włącznie, oznaczała, że naprawdę coś się stało. – Pali się? Obudziłeś Bridget? – Nie pali się. Wróciłem właśnie z interwencji i mam dla ciebie pierwszego pacjenta. Leży w salonie. Tylko obawiam się, że to może być poważny przypadek. – Dobrze, już wstaję. – Pośpiesz się. Mężczyzna ciągle tkwił przy łóżku, być może w nie całkiem irracjonalnej obawie, że spuszczona z oka siostra natychmiast zaśnie z powrotem. Nie ułatwiał tym spełnienia jego prośby. – John! Ty wiesz, że nadal jesteś w mojej sypialni, prawda?!

Do Johna chyba wreszcie dotarło, że jego co prawda młodsza, ale dorosła już siostra nie bardzo może wstać w samej koszuli nocnej, dopóki on jest w pokoju, bo mruknął coś nieartykułowanego w tonie przepraszającym i się wycofał. – Eee, włóż coś może na siebie – doradził jej na odchodnym. „Włóż coś”, „pośpiesz się”. Dobrze mu mówić. Suknia czekała przygotowana, ale szybkie włożenie jej bez pomocy służącej było wykluczone, nawet gdyby Alicja miała na sobie gorset – a nie miała. Nigdy nie mogła się przemóc, by sypiać w gorsecie. W końcu zdecydowała się nie zmieniać koszuli nocnej ani pończoch, tylko założyć na nie poranny szlafrok, a włosy (szczęśliwie zaplecione wieczorem w warkocz) przykryć szalem. Eleganckie to wszystko nie było, ale dawało się włożyć w parę minut, moralności nie obrażało, a do tego jeszcze grzało. Pod koniec lutego poranki nie należały do ciepłych. Szybko przeszła do, nieco na wyrost nazwanego tak przez właściciela mieszkania, salonu, konstatując przy tym, że Bridget obudziła się sama i przytomnie od razu zaczęła rozpalać pod kuchnią i w kominku oraz przygotowywać kawę. Może i brakowało jej obycia, ale u służącej policjanta brak skłonności do głośnego dziwienia się i zadawania głupich pytań zdecydowanie przyćmiewał wszelkie wady. Których zresztą wiele nie miała. Poważny przypadek Johna leżał bezwładnie na sofie, w bardzo eleganckim szarym płaszczu i bardzo brudnych butach. Jej brat pochylał się nad nim z butelką brandy. – Nie nieprzytomnemu, John. Może się zachłysnąć. Co mu właściwie jest? – Żebym to ja wiedział. Sama zobacz – odsunął się na bok – ty tu chodzisz na kurs pielęgniarski, a nie ja. Oddycha, puls chyba w porządku. Dostał zaklęciem Paraliżu, ale nie widzę zesztywnienia mięśni. Musiał zdążyć wystawić zasłonę. Nie rozumiem, dlaczego jest nieprzytomny. Alicja podeszła do sofy i uważnie przyjrzała się leżącemu. Niewysoki, szczupły, ciemnowłosy i chyba bardzo młody – wyglądał właściwie na chłopca, nie mężczyznę, może z powodu braku jakiegokolwiek zarostu. John miał rację, oddech wydawał się prawidłowy. Puls – Alicja przycisnęła palce z lewej strony szyi chorego, tłumiąc poczucie skrajnej niestosowności tego gestu – lekko spowolniony, ale też normalny. Nieznajomy leżał odprężony, z zamkniętymi oczami, jakby spał. – Nie uderzył się w głowę? John zaprzeczył. – Nic nie widzę, ale nas przecież nie uczą stawiania diagnoz. Czemu przyniosłeś go tutaj, a nie do doktora Mertona? – Wiem, powinienem. Ale nie jestem pewny dyskrecji Mertona. Obrzydliwe to dosyć, ale bardzo bym chciał, żeby to fiasko nie wyszło na jaw. – Jakie fiasko? I kto to jest? John rzucił jej nieszczęśliwe spojrzenie. – To my to zrobiliśmy. A to jest, niestety, Clovis LaFay. Przyrodni brat hrabiego Bedford. Jak on się o tym dowie… Frederick LaFay takiej okazji nie przepuści. Od początku byliśmy mu solą w oku. Tu nie chodzi o mnie, ale o istnienie całego podwydziału spraw magicznych, a może i wszystkie reformy w policji. – Rzuciliście Paraliż na brata hrabiego Bedford? Co on takiego zrobił? Czy on…

– Nic nie zrobił, w tym rzecz. Nic złego w każdym razie. Wygląda wręcz na to, że postanowił nas w pracy wyręczyć. Egzorcyzmował ghula na cmentarzu. Fatalne nieporozumienie! – To nekromanta? Taki prawdziwy, nie lekarz? – Nie inaczej – mruknął ponuro John. Alicja spojrzała na pacjenta z nowym zainteresowaniem i lekką obawą. Ta dziedzina magii nie miała dobrej opinii w ich rodzinnym domu, choć John twierdził, że to w dużej mierze przesądy. Zaraz… Clovis LaFay. Nekromanta. Cmentarz. Ghul. Egzorcyzmy… – Tak sobie myślę, John… On chyba nie ma bardzo wysokiego potencjału magicznego, prawda? Brat popatrzył na nią zdziwiony. – Ma. Raczej nie taki jak ja czy być może nawet ty, ale na pewno wysoki. Skąd ci to przyszło do głowy? – Wydawało mi się, że czytałam w gazecie, jakaś aluzja w kronice towarzyskiej. Nieważne. Ale i tak… Egzorcyzmował ghula, przedtem na tym cmentarzu też może coś robił… – Robił, były silne emanacje nekromanckiej magii. – I nagle musiał wystawić kinemancką zasłonę, niby prosty czar, ale spoza swojej specjalności. Czy to może być wyczerpanie magii? John syknął. – Możliwe. Czekaj, żaden ze mnie poszukiwacz, ale to umiem zrobić. Milczał przez chwilę, koncentrując się. – Obawiam się, że możesz mieć rację. Sygnaturę ma prawie jak niemagiczny. O do dia… przepraszam, Alicjo, ale jest jeszcze gorzej, niż myślałem. Trudno, przenoszę go do Mertona. Jeśli sprawa wycieknie, podam się do dymisji. Może to wystarczy. O wyczerpaniu magii Alicja akurat niedawno czytała. Rzeczywiście było stanem niebezpiecznym, choć nie od razu. Ofiara popadała w stan podobny do głębokiego snu (a może po prostu w głęboki sen – opinie się różniły), w którym organizm starał się odbudować potencjał magiczny. W przypadku słabego maga mogło to nawet zadziałać – silniejszy po kilku lub kilkunastu dniach umierał z wyczerpania. Krótkie chwile wybudzenia nie wystarczały nawet na podanie odpowiedniej ilości wody, o pokarmie nie wspominając. Mimo wszystko… – Nie przesadzasz? Kto rzucił ten Paraliż? Nie mów mi, że ty! John wykazał nagłe zainteresowanie wzorem dywanika sprzed kominka. – Snaith – przyznał niechętnie. – Alicjo, to porządny człowiek. Po prostu źle ocenił sytuację. – Porządni ludzie, śmiem sądzić, nie rzucają niesprowokowani Paraliżu. On wie, że kogoś ze słabym sercem można w ten sposób nawet zabić? John skrzywił się ponuro, a Alicji od razu zrobiło się przykro. Jej brat naprawdę nie zasługiwał na to, by na niego warczeć, zwłaszcza w takiej sytuacji. Nie o to chodziło, że John był dobrym bratem. Na to, jakim bratem był John, w ogóle nie było słowa chyba w żadnym języku. Kiedy sześć miesięcy temu pojawiła się znienacka przed jego drzwiami, z jednym kuferkiem w ręku, przerażona na śmierć własną odwagą,

dobry brat wygłosiłby pouczenie o strasznych niebezpieczeństwach grożących w Londynie młodym dziewczętom, karygodnej niestosowności jazdy nocnym pociągiem w towarzystwie handlarki drobiu (cóż z tego, że znanej od dzieciństwa) i nieposłuszeństwie względem matki, po czym przy pierwszej sposobności odwiózł ją z powrotem do domu. John za to wysłuchał cierpliwie wszystkiego, co miała do powiedzenia, spóźnił się godzinę do pracy, a wieczorem siadł i napisał stertę listów do matki, siostry, trzech ciotek i dwóch stryjów, tłumacząc obszernie (a nie znosił pisania listów) i raczej nie do końca zgodnie z prawdą (kłamstw, nawet najniewinniejszych, też nie znosił), jak to mu brakowało kobiecej ręki w kawalerskim mieszkaniu i jak bardzo obecność jego małej siostrzyczki umili jego samotne życie. Chociaż, jak dobrze wiedziała, ciągle spłacał koszty leczenia ojca i nie miał ani pensa oszczędności, bez słowa narzekania na niespodziewane wydatki wynajął większe mieszkanie, kupił podręczniki do podstaw glyfów i ostatnio opłacił naukę w szpitalu świętego Tomasza. Do tego w zamian za to dostawał głównie jej coraz bardziej przepełnione frustracją skargi na trudności samodzielnej nauki magii i bezsensowne zajęcia na części kursu. Jeśli więc usiłował ją wyswatać z Jacobem Snaithem (a usiłował, choć krył się z tym, jak potrafił), któż mógł go winić? – Tak czy inaczej, nie będę ryzykował życiem Clovisa LaFaya. Pomijając względy polityczne, nie mogę mu tego zrobić. – Znasz go? – Byłem z nim w Edgerton. Teraz przeniesienie go do niej nabrało więcej sensu. Z tego, co John mówił, byli uczniowie jednej z najlepszych szkół z internatem, do której miał szczęście dostać się w swoim czasie jej brat, rzeczywiście bardzo się wspierali. Jeśli obejmowało to również stypendystów, John faktycznie mógł liczyć na to, że uda się sprawę zatuszować. O ile oczywiście LaFay wyjdzie z tego cało. A wyjdzie. Już jej w tym głowa. Alicja poprosiła Johna o chwilę cierpliwości i poszła po swoją ostatnio może nie tyle ulubioną, co najczęściej studiowaną lekturę: Uproszczone kompendium podstawowych czarów leczniczych dla potrzeb kursów pielęgniarskich ułożone doktora Boyda. Karmienie Iaso, tak to się nazywało. Jeszcze się go nie uczyła, no i zawierało dwa zupełnie nowe glyfy, ale w końcu kiedyś musi zacząć rzucać prawdziwe czary. Poza tym, o ile się orientowała, nieudanym Karmieniem Iaso nikomu krzywdy nie można było zrobić. Co najwyżej nic z tego nie wyjdzie. John spojrzał w przyniesioną książkę z wyraźną nadzieją, ale na Alicję z nie mniej wyraźnym sceptycyzmem: – Jesteś pewna, że dasz radę? To nie wygląda łatwo. Może ja? Alicja pewna nie była. Niemniej… – John, jesteś kinemantą, pamiętasz? Samo rzucenie czaru leczenia będzie cię drogo kosztować, a jeszcze przekazanie magii… I zdaje się, że robiłeś przed chwilą teleportację z cmentarza, i ten czar poszukiwawczy… Wiem, jaką masz silną magię, ale przecież nie bez dna. A jak coś w pracy ci wyniknie? Chcesz skończyć jak on? Ja, jeśli w ogóle mam jakąś specjalizację, to właśnie magię leczenia, potencjał magiczny, jak sam mówisz, spory i dzisiaj tylko wykład po południu.

John westchnął, pomyślał chwilę i w końcu kiwnął głową: – No dobrze, spróbować warto. Alicja przestudiowała starannie czar, przepisała go kilka razy, w całości i urywkami, zwizualizowała nieznane glyfy i w końcu stwierdziła, że jest tak dobrze przygotowana, jak tylko może być. – Trzeba go teraz wybudzić, chociaż na chwilę. Ten czar działa przez połączenie, on musi rzucić Most ze swojej strony. Nie było to takie proste. Na jej: „Panie LaFay! Proszę, niech pan się obudzi! Proszę spróbować!” pacjent nie zareagował. Skropienie twarzy zimną wodą też nic nie dało. Ani przyniesienie z kuchni przekrojonej cebuli. Alicja zaczęła się zastanawiać, gdzie o tej porze można kupić sole trzeźwiące, gdy John podszedł do leżącego i stanął nad nim. – LaFay! – ryknął znienacka swoim osypującym tynk ze ścian, koszarowym głosem. – Natychmiast się obudź! – Mmmm chwilę. Zaaaz wssanę. Jeśli prefekt kazał wstawać, trudno, trzeba było wstawać. Nawet jeśli szkołę skończyło się blisko cztery lata temu. Clovis otworzył oczy. Sufit. Z dość obrzydliwą gipsową rozetą. I Dobson. Zupełnie jak wtedy w Egipcie. Bardzo nie fair. Inni, jak mają halucynacje, widzą przynajmniej coś ciekawego, a on tylko kolegę ze szkoły. John Dobson zawsze wyglądał, jakby zbudowano go w skali stu dziesięciu procent. Teraz, gdy pochylał się nad Clovisem, wyglądał tak jeszcze bardziej niż zwykle. Tylko tak jakoś zamazywał się i migotał. – LaFay, weź się w garść. Prawie nie masz mocy. Wyczerpanie magii. Otwórz Most… Alicjo, jesteś gotowa? – Tak – opowiedział jakiś żeński głos. Zdecydowanie przyjemniej brzmiący od głosu Dobsona. – Otwórz Most, Alicja przeleje ci trochę. Rozumiesz? – Nnn, zmeeeony… Pochylający się nad nim Dobson ustąpił miejsca prawdopodobnej właścicielce głosu. No, teraz lepiej. Nie żeby Dobson był brzydki, ale takiego gorsu nie miał. Ani tak błękitnych oczu, ani takich ramion… No nie, ramiona może miał. Oczy w sumie też. Ale Dobson, jakkolwiek istota imponująca pod wieloma względami, był tylko człowiekiem, a to była bogini. Atena Promachos, nie, Brunhilda… – Panie LaFay, niech pan otworzy Most i zaczerpnie trochę mocy ode mnie. Rzucam Karmienie Iaso, ale musi pan współpracować. Nie muszę, pomyślał mętnie Clovis. Wystarczy rzucić na początku sekwencji zaraz po Łączeniu glyf Podwójnego Przebicia nad Otwarciem i można przelać moc nawet niechętnemu odbiorcy, tyle że dość brutalnie. Ale cóż, jeśli bogini chciała być delikatna, on nie zamierzał narzekać. Otwarcie Mostu nie było właściwie żadnym czarem, lecz mimo to udało mu się to zrobić jedynie z najwyższym trudem. Dobson mówił dlaczego, ale Clovis nie mógł sobie tego przypomnieć. Zdenerwowało go to. Początkowe sekwencje Karmienia Iaso jednak rozpoznał – połączenie przez Most dawało ciekawą możliwość widzenia glyfów rzucanych

przez innego maga; teraz były to złote symbole na czarnym tle, bardzo ładne – i się uspokoił. Cokolwiek było nie tak, bogini się tym zajęła. Zaraz, dlaczego ona… Wszystko chyba poszło dobrze. Alicja nie była pewna, jak właściwie udane Karmienie Iaso ma działać, ale nawiązała połączenie, rzuciła sekwencje i czuła wypływającą z niej moc. Po krótkiej chwili zaczęło ją ogarniać lekkie zmęczenie, które kojarzyła z utratą magii po intensywnym ćwiczeniu czarów, więc doszła do wniosku, że już wystarczy. Sama chęć zerwania połączenia nie wystarczyła, zatem, nieco zaniepokojona, rzuciła glyf Przerwania – jeden, później następny. Nie dało to kompletnie nic, a uczucie bycia wysysaną przybrało na sile. Zaniepokojenie przeszło w panikę. Krzyknęła i w tym momencie przed jej oczami uformowały się nagle jaskrawozielone glyfy Odepchnięcia, Przerwania, jakiś, którego nie rozpoznała, i znowu Odepchnięcia, tylko odbity w lustrze. Połączenie wreszcie zostało rozerwane, i to z taką siłą, że Alicję niemal fizycznie odrzuciło do tyłu. Usłyszała nieznany głos mówiący: – Przepraszam, ale tak nie można! To bardzo niebezpieczne! – Co to było? – wykrztusiła Alicja jednocześnie z „Co się stało?” brata. Świeżo oprzytomniały pacjent zamilkł, spoglądając zdezorientowanym wzrokiem to na Johna, to na nią. Chyba nie był pewien, do kogo ma się najpierw odezwać. W końcu się zdecydował: – Miło cię znowu widzieć, Dobson. Czy byłbyś uprzejmy mnie przedstawić? John z niedowierzaniem potrząsnął głową, lecz dokonał prezentacji. Clovis LaFay, który tymczasem podniósł się dość niepewnie z sofy i ukłonił, był już w stanie udzielić wyjaśnień: – Panno Dobson, przepraszam, że tak się do pani zwróciłem, ale nie rzuciła pani na końcu sekwencji Dominacji i Kontroli Krwi, a to one pozwalają pani na przerwanie przepływu magii. Gdybym się nie zorientował w porę, mógłbym pani zrobić krzywdę. Jestem pani ogromnie wdzięczny, ale to było bardzo ryzykowne. – Ależ ja rzuciłam wszystko, co było zapisane! Tych glyfów nie było, w ogóle ich nie znam! John miał minę mówiącą wyraźnie: „Wiedziałem, że tak będzie”, lecz głośno powiedział tylko: – No dobrze, nie ma co dociekać. Wszyscy są cali i zdrowi, pacjent jest przytomny. Uważam, że jak na pierwszy raz, to pełen sukces. Chciał na pewno dobrze, ale Alicja poczuła przypływ dziwnej irytacji. Wiedziała, że niczego nie pominęła, nie wypadało jej jednak dyskutować z bratem w obecności obcego. Na szczęście rzeczony obcy nie miał takich obiekcji. – Przepraszam, Dobson, ale to jednak trzeba wyjaśnić, tak na przyszłość. Może się kartki skleiły? Albo jakiś błąd drukarski? To nie jest taka pomyłka, którą można zrobić niechcący, jeśli prawie cały czar uformowało się poprawnie. Przyniesienie Uproszczonego kompendium ponad wszelką wątpliwość dowiodło kompetencji Alicji w rzucaniu zapisanych czarów. Glyfów zamykających finalną sekwencję Karmienia Iaso z jakiegoś zagadkowego powodu w nim nie było. Alicja by na tym poprzestała, ale Clovisowi LaFayowi najwyraźniej trudno było się rozstać z nieznaną

sobie książką. Spojrzał odruchowo na następną stronę, przerzucił kilka kartek do przodu, skrzywił się, sprawdził coś w spisie treści, a potem, z coraz bardziej zmarszczonymi brwiami, przeczytał zapisy kilku innych czarów. – Panno Dobson, kto pani to dał? – Polecali na wykładzie na kursie pielęgniarskim… – Ależ to okropne! Te czary są okaleczone, i to nie przez przypadek! Ktoś pousuwał z nich wszystkie klasyczne nekromanckie glyfy, tak jak w pani Karmieniu Iaso. Rzeczywiście, Dominacja i Kontrola Krwi są podstawą wielu klątw – LaFay z jakiegoś powodu spojrzał na Johna – ale w Karmieniu są konieczne, by chronić nekromantę przed wyssaniem magii. To samo tu, widzi pani? Nie wiem, co pacjentowi zrobi czar usypiający bez Otwarcia Czaszki na początku, mam nadzieję, że po prostu nic. A tu z kolei znowu brak Dominacji, no to przynajmniej wiadomo, że w ogóle nie zadziała. I to jest zaledwie te kilka czarów, które znam na pamięć, a jestem pewien, że jest ich więcej. Aż trudno uwierzyć! Ja rozumiem, przykrawać historię magii ad usum Delphini, ale samą magię?! Kto to w ogóle pisał? – spytał retorycznie, oglądając podejrzliwie okładkę. – Jakiś doktor Boyd, nie słyszałem, no ale w sumie przez ostatnie trzy lata przebywałem głównie na kontynencie. Zna go może pani? – Tak, wygłosił wstępny wykład. To dość znany lekarz. – Ach tak, przez chwilę myślałem, że to pseudonim. Ja bym się na jego miejscu pod czymś takim własnym nazwiskiem na pewno nie podpisał. – Nauczyłam się już części… Naprawdę to jest kompletnie bezużyteczne? Musiał usłyszeć desperację w jej głosie, bo nagle zaczął się wycofywać: – Nie, nie, przypuszczam, że większość czarów jest w zupełnym porządku. Albo niezmieniona, albo zmiany są nieszkodliwe. Wie pani, panno Dobson, ja nawet rozumiem, skąd mu taki pomysł przyszedł do głowy, bo niektóre sekwencje rzeczywiście są wymienne. Tylko wygląda na to, że on, kiedy nie wiedział, czym zastąpić glyfy, które mu się wydawały podejrzane, po prostu je usuwał! Każdy czar by trzeba przejrzeć i porównać z zapisanym właściwie. – Nie mam właściwie zapisanych. W bibliotekach nie ma książek o magii. – Alicja z przerażeniem poczuła, że łzy napływają jej do oczu. Nie może zachowywać się jak histeryczka, jeszcze John gotów zgodzić się z resztą rodziny, że nauka magii jej zaszkodzi! Burozielone oczy popatrzyły na nią z chyba szczerym współczuciem. – Przepraszam, panno Dobson. A może mógłbym to pożyczyć na kilka dni, jeśli pani nie będzie potrzebne? Nie znam się szczególnie dobrze na leczniczych czarach nekromanckich, ale mam odpowiednią literaturę w domu. Alicja zgodziła się z ulgą. Clovis LaFay delikatnie odłożył pożyczoną książkę na stół i z miną człowieka, który załatwił sprawy ważne i teraz może się zająć mniej istotnymi, spytał Johna, który siedział i przysłuchiwał się im z dziwnym wyrazem twarzy: – A tak przy okazji, mógłbyś mi powiedzieć, Dobson, co się właściwie stało, gdzie ja jestem i jak się tu dostałem? Pytanie to uświadomiło Alicji, że jest w pokoju z niebędącym już pacjentem obcym mężczyzną odziana w strój raczej nieformalny. Ponadto była pewna, że Johnowi lepiej się będzie rozmawiało bez jej obecności, szczególnie jeśli tematem rozmowy miałyby być

między innymi wady charakteru i umysłu Jacoba Snaitha. Pożegnała więc panów i poszła wreszcie się ubrać. I wytrzeć oczy. Bridget czatowała na nią w korytarzu. – Panienko – zameldowała – kuchnia rozpalona, kawa prawie gotowa, stoi na płycie, ale w domu nie bardzo jest coś lepszego na śniadanie. Tylko jajka i bekon, i ta wędzona ryba z wczoraj, chyba jest jeszcze dobra, ale ja nie wiem, dla gościa? Może ja do tej nowej piekarni skoczę po ciastka? Jak ten dżentelmen tyle czasu był na konty… – zająknęła się i zaczerwieniła. Alicja uniosła znacząco brwi, ale zdecydowała się nie komentować. Dziewczyna sama rozumiała, że jak już podsłuchuje, przynajmniej nie powinna się z tym wygadywać. Zresztą pomysł był niegłupi. – Dobrze, biegnij, tylko najpierw pomóż mi się ubrać. Jajka sama usmażę i podam kawę. Rybę zostawimy na lunch, chyba że pan będzie chciał teraz. Tylko pamiętaj – dodała, w sumie niepotrzebnie, bo Bridget wbrew pozorom paplą nie była – w sklepie nikomu ani słowa. Bridget spojrzała na nią z całym oburzeniem urażonej czternastolatki, ale nader profesjonalnie odpowiedziała tylko: – Tak, panienko. Alicja Dobson wyszła. Szkoda, mimo że z bogini zmieniła się niestety w dziewczynę w znoszonym domowym szlafroczku założonym chyba bezpośrednio na koszulę nocną i w żałobnym szalu. Było jednak na co popatrzeć, bo tego typu urody w Anglii nie spotykało się na każdym kroku. Akurat ta Brunhilda w jego majaczeniu nie była wcale taka głupia, lecz nie całkiem trafna. Jeśli już walkiria, to nie z Wagnera, tylko ze skandynawskich sag. A może księżniczka wikingów? Bardzo wysoka, szczupła, lecz robiąca wrażenie umięśnionej, niemal białowłosa i niebieskooka. Na pierwszy rzut oka było widać, że to siostra Dobsona. Bez gorsetu. Clovis usiłował się nie gapić, lecz nie był pewien, do jakiego stopnia mu się to udało. I czary rzuca. Nekromanckie, jakkolwiek by ich różni doktorzy Boydowie nie nazywali. Ciekawe, bo zawsze miał wrażenie, że Dobson, syn wiejskiego pastora, pochodzi z mocno tradycyjnej rodziny. Nieczęsto się w takich edukuje dziewczęta w magii. Sam Dobson spoglądał teraz na niego, marszcząc brwi, wyraźnie zdenerwowany i przygnębiony. Clovis z pewnym trudem oderwał myśli od jego siostry. Dobson wydawał się zmartwiony w stopniu zupełnie nieprzystającym do sytuacji. Ostatecznie to żadna przyjemność oberwać Paraliżem, ale wyczerpanie magii Clovis zafundował sobie sam, a i mógł też powiedzieć jaśniej, co robi – nie przewidział po prostu obecności magów w policji. Dobson jednak nie zwykł wymyślać sobie problemów, więc coś w tym musiało być. Wyjaśnienie, co się wydarzyło, mogło trochę zająć, więc Clovis chciał uporządkować sobie najpierw podstawowe fakty. – Co zrobiliście z moim ghulem? Już prawie go miałem. Dobson przez chwilę przestał wyglądać na zmartwionego i prawie się uśmiechnął, chyba z powodu tej deklaracji własności.

– Kiedy straciłeś przytomność, zrobiło się małe zamieszanie, bo twój ghul – uniesienie brwi – z kolei się ocknął. Udało mi się go w końcu unieruchomić, mieli go związać łańcuchami i czekać na naszego egzorcystę. Powinien dotrzeć tam zaraz po nas. Teraz – Dobson wyjął zegarek i spojrzał na niego – mam nadzieję, że jest już po wszystkim. – A moja dorożka? Nic się woźnicy nie stało? – Miałeś dorożkę? Nie mam pojęcia, sprawdzę. Gdyby ghul zaatakował dorożkarza, coś byśmy o tym wiedzieli. Może posterunkowy kazał mu odjechać? Ale jeśli tak, powinien był to zaraportować. – Jak długo byłem nieprzytomny? – Krótko, jakieś pół godziny. Coś tu się nie zgadzało z czasem. – Zatem jak… – Zaraz, przecież był powód, dla którego najsilniejsi kinemanci uchodzili za tak potężnych magów. – Dobson, przeniosłeś mnie i siebie z cmentarza Tower Hamlets do, jak zgaduję, własnego mieszkania? Precyzyjnie? Jaka to odległość? – Nie do mieszkania, rzecz jasna, tylko przed dom. To nie tak daleko: trzy, najwyżej cztery mile. Jesteśmy na skraju Soho. – I ciebie wypuścili z wojska?! Powinni cię trzymać pazurami, jak nie artyleria, to wywiad. Boże, zachowaj królową, bo przy takim dowództwie może tego bardzo potrzebować. Dobson wyglądał teraz na podwójnie zakłopotanego. – No wiesz, LaFay, nie wyglądałeś za dobrze. Coś musiałem zrobić. I słuchaj – dodał poważnie – chciałem cię bardzo przeprosić za sposób, w jaki zostałeś potraktowany. Biorę za to pełną odpowiedzialność. – W jakim sensie bierzesz odpowiedzialność? Nie ty mnie uderzyłeś. Przed tobą bym się nie osłonił. – Nie, ale jeden z moich ludzi. LaFay – głęboki oddech – czy mógłbyś o tym nikomu nie mówić? Przepraszam, że cię o to proszę, ale to ważne. – Komu niby miałbym mówić? To nie jest coś, czym miałbym ochotę się chwalić. Też się nie popisałem. Dobson rzucił mu krótkie, jakby oceniające spojrzenie. – Przede wszystkim swojemu bratu. Clovis prychnął. – Żadnej tajemnicy rodzinnej ci w tej chwili nie zdradzam, bo akurat ty wiesz doskonale, jak się zapowiadały relacje pomiędzy Frederickiem a mną. Otóż zapewniam cię, że są dokładnie takie, na jakie się zapowiadały. Ani ja nie jestem skłonny mu się zwierzać, ani on przejąć się moją faktyczną czy wyimaginowaną krzywdą. – Obawiam się, że gdyby się dowiedział, co się stało, niezależnie od swoich osobistych odczuć wykorzystałby to w Izbie Lordów – pokiwał głową. – On jest zdecydowanym przeciwnikiem obecnych reform w policji. – Nie znam się na polityce – mruknął Clovis, dodając w myśli: „Ale wygląda na to, że będę musiał się poznać”. – To jednak do niego podobne. Policja powinna się zajmować klasami kryminalnymi, a nie niepokoić porządnych obywateli, tak? – Hej, jednak słuchałeś jego wystąpień!

Roześmieli się. – W ogóle nie ma sprawy. Po pierwsze, naprawdę nic się nie stało, zwłaszcza że twoja siostra postawiła mnie na nogi, po drugie, może to złośliwość z mojej strony, ale Frederickowi życia nie zamierzam ułatwiać. Po trzecie, mam wrażenie, Dobson, że jestem ci coś winien. I to niejedno. Dobson popatrzył na niego ze szczerym zaskoczeniem. – Za co niby? Clovis spojrzał na niego z ukosa. – Egipt? Szkoła? – W Egipcie miałem rozkazy. Szkoła? Daj spokój, LaFay, byłeś dzieckiem. – Byłem. Lecz to niczego nie zmienia, zwłaszcza że ty tak całkiem dorosły też nie byłeś. – Powiedz lepiej – Dobson zmienił temat – co u ciebie? Nie wiedziałem nawet, że wróciłeś do Anglii. Clovis wzruszył ramionami. – Cóż, trzeba było w końcu dorosnąć. – Studiowałeś w Paryżu, jak zamierzałeś? – „Studiowałeś” to chyba za duże słowo. Byłem trochę tu, trochę tam. W Paryżu, Genewie, później w Bolonii, w Pizie… stamtąd szybko uciekłem, straszne komary, źle mi się kojarzyło. Potem trochę w Wiedniu, ostatnio w Monachium. Londyn też odwiedzałem, ale nieczęsto. Aż w końcu – uśmiechnął się krzywo – wróciłem do domu na stałe. Nic ciekawego. A ty? Zdziwiłem się, gdy usłyszałem pogłoski, że odszedłeś z wojska. Wydawało mi się, że ty i armia idealnie do siebie pasujecie. Dobson popatrzył wnikliwie na oparcie sofy, istotnie przykuwające uwagę, jako że było obite bladoróżową bawełną w czerwone kwiatki z wypukłymi brązowymi środkami, co dawało efekt niepokojąco podobny do wysypki przy czarnej ospie. Generalnie cały pokój umeblowany był dość przypadkowo, od całkiem porządnego stołu z mahoniowym fornirem do tanich sosnowych półek i wytartych dywaników o nieokreślonym wzorze. John Dobson do estetów raczej nie należał, ale Clovis był w stanie rozpoznać mieszkanie wynajęte łącznie z meblami i rozumiał, że za ospowatą sofę i za dziwną rozetę na suficie nie odpowiada jego rozmówca. – Ojciec długo chorował – mruknął chwilowy dysponent nieszczepionego mebla i zaczerwienił się – a pensja porucznika… U każdego innego człowieka reakcja tego typu w kontakcie z osobą znacznie zamożniejszą oznaczałaby zawstydzenie z powodu ubóstwa. Jednak ktoś, kto zachowywał w tym względzie stoicki spokój jako stypendysta w szkole z internatem, co, jak teraz uświadomił sobie Clovis, ani łatwe, ani powszechne nie było, nie przejmowałby się różnicami majątkowymi jako dorosły. O ile zatem Dobson nie zmienił się jakoś radykalnie od czasów szkolnych, a nic przecież na to nie wskazywało, takie zakłopotanie oznaczało, że nie tyle kłamie, co nie mówi całej prawdy. Clovis nie zamierzał drążyć tematu. Zamiast tego skorzystał z okazji do złożenia kondolencji, bo nietrudno się było domyślić po kim rodzeństwo nosi żałobę. – To już dziewięć miesięcy – Dobson westchnął – bardzo cierpiał pod koniec, więc to dla niego była też ulga.

Czyli nie był to już specjalnie bolesny temat, choć, jak podejrzewał, dla Dobsona śmierć ojca musiała być czymś zgoła innym niż w swoim czasie dla niego. – Chciałbym mieć więcej czasu dla matki. Została w domu z moją drugą siostrą. Niestety praca w policji jest jednak mocno absorbująca, tym bardziej, że ciągle brakuje nam ludzi. – A kim ty w ogóle jesteś w tej policji? – Nadinspektorem. – Dobson machnął ręką. – Stanowisko dostałem raczej na wyrost, bo jest nas niewielu, ale mamy nadzieję, że nasz podwydział się rozrośnie. – Jaki jest wasz podwydział? – Spraw magicznych. Nowy, jeszcze roku nie ma. Formalnie jesteśmy częścią wydziału detektywistycznego, ale w praktyce zajmujemy się raczej bezpośrednimi interwencjami, choć i dochodzenia się zdarzają. Wszystkim po trochu. Niestety, wielu ludzi z nawet nieznacznymi zdolnościami magicznymi uważa, że jest ponad prawem, a do tego te problemy z ghulami… Zajęć mamy pod dostatkiem. Clovis przygryzał wargi, ale w końcu nie mógł się powstrzymać i parsknął śmiechem. – Wiesz, Dobson, jak cię w szkole nazywali za plecami? W pewnych kręgach oczywiście? Dobson zmarszczył nos na to non sequitur, ale spytał z zainteresowaniem: – Jak? – Święty Jan Inkwizytor. Ktoś miał zdolności profetyczne, nie sądzisz? Śmiech Johna był w stanie przeniknąć przez solidniejsze ściany niż te w ich mieszkaniu i Alicja stwierdziła, że panowie chyba doszli do porozumienia. Bridget akurat wróciła z piekarni, więc można było podawać śniadanie. Już i tak wysokie mniemanie Alicji na temat służącej jeszcze wzrosło. Gdyby tylko udało jej się pozbyć irlandzkiego akcentu i dostać posadę w dobrym domu, naprawdę może ją czekać niezła kariera. Wyczucie miała znakomite, bo Clovisowi LaFayowi dosłownie rozbłysły oczy na widok śmietankowych rogalików. A do tego dziewczyna znalazła jeszcze czas, by nie tylko umyć twarz i ręce, ale i założyć czysty czepek i fartuszek. Alicja, nalewając kawę, skinęła głową, by zaznaczyć, że zauważyła to i docenia. Co prawda obawiała się, że jako jedyna w tym towarzystwie, gdyż John takie niuanse uważał za zawracanie głowy, a poza tym był głodny, natomiast z perspektywy niespodziewanego gościa i tak pewnie żyli w skrajnej nędzy. Nie żeby się tym przejmowała, tym bardziej że i jemu wydawało się to nie przeszkadzać. Jeśli w ogóle można rzucić się na jedzenie w dystyngowany sposób, Clovis LaFay właśnie to zrobił. John z rozbawieniem skomentował zaczynanie posiłku od deseru. Osobiście przyniósł sobie tę nieszczęsną wczorajszą rybę z kuchni i jeszcze nakarmił nią gościa, po zadaniu mu dość intymnego i zdecydowanie niestosownego przy posiłku pytania, czy aby nie ma kłopotów z wątrobą. Pan LaFay, kompletnie niezaskoczony, grzecznie zaprzeczył, a nieśmiałe zastrzeżenia Alicji wobec ryby obaj zbyli stwierdzeniem, że w szkole nie takie rzeczy się jadało. Nie była pewna, jak i czy w ogóle wyobrażała sobie jednego z LaFayów, ale jeśli już, to z pewnością nie tak. Pierwsze wrażenie także myliło. Gdy był przytomny, w jakiś trudny do uchwycenia sposób jednak nie robił już wrażenia chłopca. Był chyba starszy, niż wyglądał,

zresztą musiał być, jeśli John go pamiętał ze szkoły. Zdała sobie też sprawę, że wcale nie jest niski – pewnie nawet trochę wyższy od niej. To tylko John jak zwykle zaburzał perspektywę swoimi sześcioma stopami i sześcioma calami wzrostu. I, co tu dużo gadać, Clovis LaFay był… nie przystojny, to słowo nasuwało zgoła niewłaściwy obraz kogoś znacznie potężniej zbudowanego i z bokobrodami – był, jakkolwiek głupio by to nie brzmiało… ładny. Głównie dzięki oprawie oczu i uśmiechowi, bo rysów szczególnie regularnych nie miał. I do tego szczerze, bez tej mieszanki wzgardliwego zdziwienia i łaskawej wyrozumiałości, którą większość mężczyzn reagowała na wzmiankę o jej ambicjach magicznych, przejął się jej problemem z książką czarów. A do jej brata odnosił się nie tylko życzliwie, ale nawet z pewnym szacunkiem. W skrócie: był sympatyczny. Miała też wrażenie, że i jemu się u nich podoba. W każdym razie siedział, rozmawiał i nie spieszył się do wyjścia. – Dopiero teraz się zorientowałem, że chyba upuściłem torbę na drodze przed cmentarzem. Jak sądzisz, Dobson, dałoby się ją odzyskać? – Nie powinno być problemu. Na pewno ktoś ją podniósł. Co w niej było? – Latarnia. I pieniądze, ale niewiele: może jakiś funt w drobnych. I kopie ksiąg zarodowych hunterów ze stadnin z Warwickshire – te są najważniejsze, bo powinienem je oddać. I moje notatki, w tym przepis na baba au rhum z crème pâtissière i wiśniami w spirytusie, podobno unikatowy. Poza refleksją, że „niewiele” w odniesieniu do pieniędzy jest pojęciem względnym, Alicja stwierdziła w duchu, iż nekromancka magia musi mieć głębie, których istnienia nawet nie podejrzewała. – Przepraszam, można spytać, po co panu były na cmentarzu końskie rodowody i przepis na ciasto? Clovis LaFay uśmiechnął się do niej. Kiedy się śmiał, oczy robiły mu się złotawe. – To rzeczywiście zabawne. Ale te księgi to przysługa dla znajomego. Tam jest jeden duch, który interesował się końmi myśliwskimi i chce być na bieżąco. Rzadko się zdarza, by duchy zdawały sobie sprawę z upływu czasu, lecz on jest dość niezwykły. A przepis dał mi w prezencie. Był kucharzem, chyba bardzo dobrym. Przykro, że grób ma tak marny i zaniedbany, choć on się tym nie przejmuje. Zresztą to ateista. I zaciekły republikanin – dodał. – Jeśli ktoś się interesuje historią nowożytną, naprawdę warto z nim porozmawiać. Był w Paryżu w 1789. – I co, powiedział coś ciekawego? – zainteresował się John. – Hmm… Właściwie to nie. Ale to naprawdę wyjątkowy człowiek. – Duch – mruknął John. – Duch też. To fascynujące, że moc astralna nie ma nic wspólnego ani z potencjałem magicznym za życia, ani z pozycją społeczną. Tak silnego astrala jak on nigdy jeszcze nie spotkałem – stwierdził z zachwytem. – A czy nawiązywanie kontaktu z tak silnymi duchami nie jest nieco ryzykowne? – spytała niewinnie Alicja, która akurat zerknęła przypadkiem na Johna. Znała ten wyraz twarzy. Bardzo charakterystyczny wyraz twarzy starszego brata, który właśnie usłyszał, że ktoś z rodzeństwa zrobił coś zarazem niebezpiecznego i strasznie głupiego, i z całych sił się hamuje, żeby na delikwenta publicznie nie nawrzeszczeć.

Ciekawe, Clovis LaFay również musiał znać tę minę, bo następne słowa skierował raczej do Johna niż do niej: – Nie jest, jeśli zachowa się należytą ostrożność, zwłaszcza przy pierwszych kontaktach, gdy nie ma się pewności co do zachowania ducha. Wiem, co robię. – Półuśmiech, już bardzo wyraźnie skierowany do Johna. Brat wydał się lekko zakłopotany. – Poza tym pan Leroux jest opanowaną i wysoce moralną osobą. Rozpowszechniona opinia, że każdy duch chce kogoś opętać, jest dla nich bardzo krzywdząca – uzupełnił, spoglądając z wyrzutem już na nich oboje. Rozmawiało się przyjemnie. Clovis nawet miał zamiar zlokalizować Dobsona po swoim powrocie do Anglii, ale jakoś się do tego nie zabrał. W sumie dobrze się stało, że wpadli na siebie na tym cmentarzu. Zawroty głowy związane z wyczerpaniem magii minęły i czuł się już dobrze, a do tego wreszcie się ogrzał i najadł. Obawiał się zresztą, że nie zachował się najlepiej, jedząc za szybko i zdecydowanie za dużo jak na nieproszonego gościa. Choć może przy zapotrzebowaniu Johna Dobsona na pożywienie aż tak bardzo nie rzucało się to w oczy. Swoją drogą, dlaczego, zastanowił się Clovis, był przedtem tak potwornie głodny? Ach tak, nie jadł kolacji. Obiadu właściwie też nie. Wczoraj z okazji urodzin Letittii brał udział w makabrycznym rytuale zwanym posiłkiem w gronie rodzinnym, a od dzieciństwa w obecności Fredericka każdy kęs stawał mu w gardle. Potem zaś wpadł tylko do domu po odpisy ksiąg zarodowych, zmienił buty, złapał dwie pomarańcze i pojechał bezpośrednio na cmentarz. Po dłuższym kontakcie ze swoją rodziną po prostu musiał coś zrobić, najlepiej porozmawiać z kimś milszym i bardziej normalnym niż jego bliscy, a późnym wieczorem Leroux wydawał się najlepszym kandydatem. Co prawda takie stwierdzenie nie oddawało sprawiedliwości charakterowi Jeana Baptiste’a, bo na przykład Horatia w tej konkurencji bił na głowę przeciętny ghul. Clovisowi bardzo nie chciało się ruszać, ale istniało realne niebezpieczeństwo, że jeśli tego nie zrobi, skompromituje się kompletnie, po prostu zasypiając. Ostatecznie przemógł lenistwo, wstał i pożegnał się. Dobson podniósł się razem z nim. – Sprowadzę dorożkę i odwiozę cię do domu. Gdzie mieszkasz? – Przy Montpelier Street. – Gdzie to jest? – Na południe od Knightsbridge. – O, to znakomicie, przejdę się stamtąd do pracy. Dzisiaj nie oczekują mnie z samego rana, ale upewnię się, czy wszystko w porządku. Dopytam się przy okazji o twoje rzeczy. Clovis miał wrażenie, że Dobson, chcąc mu towarzyszyć, nie tyle troszczy się o jego bezpieczeństwo – choć, znając go, i tego nie można było wykluczyć – co ma ochotę jeszcze z nim o czymś porozmawiać. Nie mylił się. W dorożce Dobson od razu przeszedł do rzeczy. – Coś ci chciałem zaproponować, LaFay. Choć wiem, że to bezczelność po tym, co zaszło na cmentarzu. – Tak?

– Potrzebujemy egzorcysty. Jako konsultanta. Sam możesz określić, ile czasu na to poświęcisz: dzień w tygodniu, dwa, wszystko nas zadowoli. Mamy nóż na gardle. – Ale ja nie jestem za dobry w egzorcyzmach. – Wystarczająco dobry. Masz pojęcie, ilu mamy w policji egzorcystów? Dwóch! Z tego tylko jednego bez innych obowiązków, drugi to lekarz. Na cały Londyn z przedmieściami, wyobrażasz sobie? Średniowiecze. – W średniowieczu akurat było wielu egzorcystów – zaprotestował Clovis. – Dopiero później wymyślono, że nekromancja to diabelska sztuka, i przemianowano ją na magię leczenia. – No i właśnie, skutki odczuwamy do dzisiaj. Bardzo byś się przydał. – Ale skąd ten nagły kryzys? Ghuli powinno być raczej mniej niż kiedyś. Ciągle czytam, że dzięki nowoczesnej higienie śmiertelność niemowląt spada. – Dzieci w Londynie rodzi się więcej. Poza tym nie nazwałbym tego kryzysem – odparł z namysłem Dobson. – To raczej oczekiwania się zmieniły. Często nasi nekromanci występują w sądzie jako rzeczoznawcy. To bardzo czasochłonne. Poza tym do ochrony policji mają prawo wszyscy: nieważne, czy ktoś ma pieniądze, koneksje, czy magię. Wszyscy. Zatem na przykład każdy ghul, nieważne, czy w krypcie rodzinnej, czy na cmentarzu w przytułku, wymaga od nas jednakowego zaangażowania. Zabrzmiało to jak dosłowny cytat z czyjegoś niezbyt udanego przemówienia i prawdopodobnie nim było. Co nie przeszkadzało, gdyż znając Dobsona, mówił absolutnie szczerze. Clovis zastanowił się, ilu z jego zwierzchników o tym wiedziało i w jak głęboką wprawiało ich to konsternację. – Słowem, roboty jest dość. A i tobie… – Dobson zamilkł nagle. – Słucham? – Clovisa zdjęło nagłe podejrzenie. – Dobson, ty chyba nie wymyśliłeś tego tylko po to, żeby mi znaleźć zajęcie? – Skąd! Naprawdę mamy ciężką sytuację. Ale… – Dobson popatrzył na niego trochę zbyt uważnie. – Wybacz, LaFay, że zachowam się jak straszna świnia i dam ci nieproszoną radę: przydałoby ci się to. Włóczysz się nocami po cmentarzach na East Endzie, nawiązujesz kontakt z silnymi duchami tylko po to, żeby pogadać o niczym, egzorcyzmujesz ghula bez wsparcia… Ty się chyba bardzo nudzisz, prawda? Przeklęty Dobson. Sam nie kłamał i innym nie pozwalał. Clovis westchnął i powiedział szczerze: – To też. Milczeli przez chwilę. Pomijając wszystkie inne względy, prawdą było, że, co odkrył niedawno z pewnym zdziwieniem, do nicnierobienia się nie nadawał. Sęk w tym, że do wojska czy polityki, tradycyjnych zajęć dla dżentelmena w jego sytuacji, nadawał się jeszcze mniej, a niedawne próby aktywnego włączenia się w zarządzanie rodzinnymi interesami nie skończyły się, delikatnie to ujmując, sukcesem. Życie towarzyskie, całkiem przyjemne w małych dawkach, w większych wykańczało go nerwowo, tym bardziej że łączyło się z niebezpieczeństwem nagłego natknięcia się na Fredericka lub Horatia. Stąd cmentarze. Dobson jak zwykle miał rację: jak już człowiek tapla się nocami w błocie, niech to przynajmniej czemuś służy.

– No dobrze, zgadzam się. Wstępnie – dodał ostrożnie. – Jak by to wyglądało w praktyce? – Zwyczajnie. Jest potrzeba, jesteś zawiadamiany, umawiasz się, kiedy możesz się sprawą zająć. Dopilnuję, żebyś zawsze miał obstawę, bo szczerze mówiąc, to, co robiłeś na cmentarzu, grozą przejmuje. Nekromanta nie jest od tego, by marnować magię na unieruchamianie ghuli. Raz w miesiącu… – Czekaj, Dobson, jaką obstawę? Obecność niemagicznych przy egzorcyzmach to naprawdę fatalny pomysł. – Miałem na myśli któregoś z naszych magów ofensywnych. Mnie, Wellsa, Slatera albo Snaitha. Wells jest kinemantą jak ja, Slater to przede wszystkim piromanta… Nie krzyw się, ma świetną kontrolę i zupełnie porządną moc. Snaitha już, w pewnym sensie – Dobson uśmiechnął się przepraszająco – poznałeś: zasadniczo poszukiwacz, ale radzi sobie z glyfami kinemanckimi. Wszyscy mamy doświadczenie w asyście przy egzorcyzmach. Zresztą porozmawiasz kiedyś z Patrickiem Dempseyem, naszym regularnym nekromantą, dowiesz się szczegółów. Rzymski katolik, ale naprawdę porządny z niego chłop. – Tylko jeden poszukiwacz na całą policję? – A gdzie tam! LaFay, ty gazet nie czytasz? No tak, nie było cię wtedy w kraju. Pułkownik Henderson bardzo rozbudował londyńską policję. Poszukiwaczy jest wielu, może nie na każdym posterunku, ale w sumie kilkunastu. Będzie jeszcze więcej, bo uruchamia się specjalne kursy dla myślących o pracy w policji chłopców z jakimś potencjałem magicznym. Podstawowe czary poszukiwawcze są dość proste, przecież wiesz, nie trzeba do nich wielkiej wiedzy. Tym bardziej że najbardziej pospolite przestępstwo związane z magią, lekko licząc: trzy przypadki na cztery, to rzucenie Przymusu. Bada się to rutynowo i tym się nie zajmujemy. Temu zawdzięczasz przyjemność poznania Snaitha. – Dobsonowi zadrżały kąciki ust. – Mówił, że wykrywanie śladu zauroczenia zaczęło mu się już śnić po nocach i musiał zmienić pracę. Był to chyba dobry moment, by poruszyć pewną kwestię, która nie dawała Clovisowi spokoju. Dobsonowi to chyba nie przyszło do głowy, ale Dobson nie pochodził z rodu, w którym wbijanie sobie nawzajem noża w plecy, najlepiej cudzymi rękami, stanowiło od pokoleń normalny sposób rozwiązywania problemów życiowych. Co prawda akurat w tym przypadku nie chodziłoby pewnie o niego, czy też raczej nie głównie o niego. Niby John Dobson sam w sobie nie był szczególnie ważny, ale Frederick LaFay maga o takiej mocy, związanego jakoś ze znienawidzonymi reformatorami popieranymi przez partię liberalną, na pewno miał na oku, a poza tym mógł go pamiętać z racji pewnego zdarzenia z przeszłości. A jeśli przy okazji skompromitowania policji kłopotliwy brat hrabiego Bedford miałby się nieco uszkodzić, ten raczej potraktowałby to bardziej jako drobny, lecz przyjemny zysk uboczny niż poważną wadę planu. – Dobson… Ten Snaith. Rozumiem, że to on rzucił na mnie Paraliż. Nie chciałbym wyjść na kogoś z manią prześladowczą, ale czy jesteś pewien, że to był wypadek? – Co masz na myśli? – Tak jak mówisz, nie wszyscy są zadowoleni z rozwoju sytuacji w policji. Dla kogoś mogłoby to być wygodne.

– Naprawdę sądzisz, że… Zresztą wszystko jedno, wykluczone. Wiem, co powodowało Snaithem. To naprawdę był wypadek, czy też – Dobson myślał chwilę – raczej zbyt pochopne, ale w pewnym sensie zrozumiałe działanie. – Hej, czemu rzucanie na mnie Paraliżu jest zrozumiałe? – zaprotestował Clovis. Dobson nie udzielił odpowiedzi od razu. – Jacob Snaith – powiedział w końcu – służy w policji dłużej niż ja. Trzy lata temu zajmował się sprawą brutalnego zgwałcenia, z użyciem czarów kinemanckich, pewnej robotnicy z fabryki papierosów. Dziewczyna niestety miała skończone dwanaście lat, a skargę o gwałt wycofała. Domyślasz się, do czego zmierzam? Clovis poczuł się, jakby ktoś go kopnął w żołądek. – Przepraszam, że ci to mówię – Dobson popatrzył na niego nie bez współczucia – ale niektórzy mają prawo źle kojarzyć twoje nazwisko. To, że rzucałeś nekromanckie glyfy, też co prawda nie pomogło, ale do reakcji Snaitha przyczyniłem się głównie ja. – Bo krzyknąłeś „LaFay”? – Tak, a jednocześnie Snaith zobaczył w Wykryciu Aktywności Magicznej ciemną zieleń ofensywnego czaru nekromanckiego. Co to dokładnie było? – Unieruchomienie Umarłego. – Ten ghul, teraz rozumiem… Nie znałem tego, myślałem, że to był Paraliż. W każdym razie Snaith zareagował odruchowo. – Horatio nie jest nekromantą – zaprotestował słabo Clovis. – Wiem, że nie jest, pamiętam go przecież ze szkoły. Snaith ma jednak zdecydowanie… protestanckie poglądy na pewne sprawy. Uważa, że każdy zły mag jest nekromantą i vice versa. Mam nadzieję – westchnął – że się z Dempseyem na tym cmentarzu nie pozabijali. Słabo się dogadują nawet w najlepszych okolicznościach, a jak jeszcze Dempsey się dowie, że tego ghula, do którego nas wezwano, kiedy zagryzł grabarza, już prawie załatwiłeś i Snaith ci przeszkodził… LaFay nie podjął tematu. Siedział z głową wsuniętą w ramiona i przez chwilę wyglądał tak jak podczas ich ostatniego spotkania, gdy był bardzo młody, zagubiony i zmęczony. John Dobson nie żałował jednak swoich słów. Clovis LaFay wiedział lepiej niż ktokolwiek inny, i to od dzieciństwa, kim jest Horatio. Tym bardziej nie było powodu, by ukrywać przed nim fakty teraz, gdy był dorosły. Bo pomimo wszystkich swoich dziwactw bez wątpienia był. John co prawda gryzł się teraz w język, by nie poradzić mu, żeby się przestał zamartwiać zdarzeniami, na które nie ma wpływu, położył do łóżka i porządnie wyspał, ale problem był raczej po jego stronie, nie LaFaya. Łatwo wrócić do starych nawyków, gdy widzi się kogoś po raz pierwszy od kilku lat. To, co zobaczył, raczej mu się spodobało. W tym dorosłym LaFayu sporo zostało z chłopca, którego John w swoim czasie znał, ale to, co się zmieniło – ta pełna spokoju pewność siebie, dopóki rozmowa nie zeszła na jego rodzinę, była zupełnie nowa, poczucia humoru też mu raczej przybyło – nie zmieniło się na gorsze. Czasem się zastanawiał, co też wyrośnie z Clovisa LaFaya, i musiał przyznać, że wszystko chyba potoczyło się najlepiej, jak mogło. Cokolwiek LaFay robił w Europie przez te trzy lata, nie zaszkodziło mu.

Dotarli na miejsce, przed drzwi nowego domu przy cichej uliczce w pobliżu Kensington Park. Okna były oświetlone – ktoś musiał na LaFaya czekać. Otworzył im służący w średnim wieku, na którego twarzy na ich widok odmalowała się wyraźna ulga. Opłacił dorożkę, rzucił Johnowi doskonale mu znane, lekko spłoszone spojrzenie człowieka usiłującego go przyporządkować nie tyle nawet do odpowiedniej klasy społecznej, co do gatunku biologicznego, omiótł wzrokiem LaFaya, od podkrążonych oczu do zabłoconych butów, i powiedział to, co zamierzał już dobrych parę chwil temu: – Dobrze, że się pan odnalazł, sir. Martwiliśmy się. Signora Fricapane była nadzwyczaj zaniepokojona. LaFay popatrzył znacząco na służącego, a ten przez moment wydawał się zakłopotany. John pożegnał się i odszedł z półuśmiechem. Powinien czuć się zgorszony, lecz jakoś nie mógł. No, no, signora Fricapane. Ciekawe: tancerka czy śpiewaczka? Zatem to między innymi Clovis porabiał na kontynencie. W sumie w jego środowisku to nic osobliwego, ale kto by pomyślał, że mały LaFay stanie się takim światowcem.

Retrospekcja 1 1869 Porucznik John Dobson stał przed swoim bezpośrednim zwierzchnikiem w kwaterze wojsk artyleryjskich Jej Królewskiej Mości w Kairze, zastanawiając się, od jakiej temperatury ludzki mózg się roztapia i czy jemu się to już przytrafiło. Natura zdecydowanie nie stworzyła go do życia w tropikach. Było lato, upał panował straszliwy, a do tego, mimo moskitier w oknach, pod sufitem krążyły stada much, brzęcząc usypiająco. Na szczęście rozkazy wyrażone były wyraźnie i raczej prostym językiem: – Jakiś stary wariat wymyślił sobie wyprawę archeologiczną do Lykopolis. Zaraz po wylewach Nilu, bez porządnych namiotów, bez moskitier, bez niczego. Oczywiście nigdzie nie dotarli, bo połowa tych przeklętych durniów, a może teraz już wszyscy, leży z malarią, jeden wącha kwiatki od spodu. Kazałbym im iść w cholerę, ale wariat jest podobno ważny. Zajmiesz się tym. – Tak jest, sir. Czy mogę wziąć ze sobą doktora Reida z oddziałem sanitarnym? – Weź, co chcesz, tylko nie schrzań tego, Dobson. Rozumiemy się? To, że cały Egipt należałoby otoczyć szczelnym kordonem i wpuszczać tylko tych, którzy udowodnią przed komisją, że umieją się samodzielnie podetrzeć, było jedną z nielicznych kwestii, co do których porucznik Dobson całkowicie zgadzał się z poglądami majora Claytona, choć być może sam aż tak barwnie by tego nie wyraził. Moda na wykopaliska zaczęła się na dobre i naprawdę czasem aż trudno było uwierzyć, jakie idiotyzmy ludzie potrafili przy okazji popełnić. Dopóki Francuzi trzymali łapę na dostępie do zabytków, sprawy szły gładko (acz raczej nie z punktu widzenia brytyjskich egiptologów), ale później wszystko się posypało. A zbieranie tego, co się posypało, dosyć często przypadało w udziale armii. Ekspedycję odnaleźli bez problemów. Ku pewnemu zdziwieniu Johna „stary wariat” okazał się nie żadnym amatorem, ale profesorem Jonathanem Cleasbym z uniwersytetu w Edynburgu, znanym nawet jemu jako wybitny historyk starożytności. Fakt, że przywiózł ze sobą żonę, faktycznie mógł wywoływać wątpliwości co do jego poczytalności, z drugiej strony pani Cleasby w przeciwieństwie do męża wydawała się przynajmniej egzystować w czasie teraźniejszym. Gdyby nie ona, ustalenie nawet tak podstawowych faktów jak to, ile osób mają ze sobą, jak się one nazywają, czy są chore i gdzie aktualnie przebywają, graniczyłoby z niemożliwością. – Jeszcze ten chłopiec, który dołączył do nas już we Francji. Bardzo inteligentny młody człowiek, świetne przygotowanie historyczne, namawiałem go na studia u nas, ale niestety, tak zdolnych na ogół Oxbridge zabiera, przynajmniej Anglików… Jak on się nazywa, moja droga? Jakoś na S… Czy może na F? – Clovis LaFay, kochanie. John Dobson drgnął.

Po zebraniu informacji i pobieżnym oglądzie obozu okazało się, że sytuacja na szczęście wcale nie jest aż tak zła, jak to major Clayton przedstawił. Ofiara śmiertelna nadal była tylko jedna i był nią pechowy sekretarz profesora Cleasby’ego, u którego do malarii dołączyła się krwawa biegunka. W chininę byli całkiem dobrze zaopatrzeni (John nie miał już żadnych wątpliwości dzięki komu) i nawet moskitiery się znalazły. Nowych zachorowań nie stwierdzono. Skoro tak, można było trochę czasu poświęcić na sprawy prywatne. – Chodziłem do szkoły z Clovisem LaFayem. Czy bardzo jest chory? – Och, jak to dobrze! Proszę, niech go pan odwiedzi! Na początku znosił chorobę lepiej niż inni, ale od przedwczoraj mocno gorączkuje. To naprawdę uroczy młodzieniec i bardzo dobrze wychowany, tylko – dodała pani Cleasby z przepraszającym uśmiechem – trochę… trudny jako pacjent. Wskazała właściwy namiot i zaczekała, aż John wejdzie do środka. LaFay leżał na posłaniu chyba w samej koszuli, przykryty prześcieradłem. W czasie, gdy się nie widzieli, musiał rosnąć jak na drożdżach, bo wyglądało na to, że wreszcie dobił do wzrostu odpowiedniego do wieku. Natomiast nadal był chudy, choć pewnie malaria też miała z tym coś wspólnego. Rzeczywiście paskudnie go wzięło. Gorąco od niego aż buchało, usta miał spierzchnięte, a oczy – kiedy już je otworzył, gdy John przyłożył mu mokry kompres na głowę – szkliste i dość nieprzytomne. – Czy jesteś halucynacją? Na takie pytanie nie bardzo można było odpowiedzieć inaczej jak tylko zaprzeczeniem. LaFay chyba nie uwierzył, bo ciągle przyglądał mu się podejrzliwie. – Wszyscy tak mówią – powiedział ponuro. – Z drugiej strony – zastanowił się – ty nie kłamiesz. Może i jesteś prawdziwy? John Dobson nie dał się wciągnąć w rozważanie tego paradoksu logicznego. Zamiast tego zapytał Clovisa, czy mu czegoś nie potrzeba. – Nie, dziękuję. Miło, że wpadłeś. Był tu przedtem Frederick, nie widziałeś go? Ale on nic nie mówił, stał tylko tam w kącie – LaFay wykonał nieskoordynowany ruch ręką – i patrzył na mnie, jak on to potrafi. Przestraszył mnie. – Zadygotał. – Myślisz, że on też był prawdziwy? – Nie sądzę. – Miałem nadzieję, że chociaż przyjdzie z Letittią. Kobiety z rodziny odwiedzają cię, jak jesteś chory, prawda? Tak jest przyjęte. Ale nie przyszła. Niedługo będzie jej pierwszy sezon, na pewno jest zajęta. – Znów zadygotał i zamilkł. – A nie, zapomniałem. Ona mnie już nie lubi – dodał po chwili żałośnie i wykrzywił usta w podkówkę. – Nie chce ze mną rozmawiać. Pewnie i tak by nie przyszła. – Czy twój dziadek wie, że tu jesteś? – tak jakoś naturalnie się Dobsonowi to pytanie wyrwało. – Kto? – Twój dziadek. Mówiłeś kiedyś, że jest twoim opiekunem. – Wicehrabia Paulton? Tak, wie. – LaFay zamyślił się, po czym zmienił zdanie: – Nie, chyba nie wie. A może jednak wie? Jego radca prawny wie, bo wysłał pieniądze do konsulatu – uzupełnił w nagłym przypływie przytomności.

– Pozwolił ci na tę podróż? – Radca prawny? – Zdumione spojrzenie. – Przecież nie może mi zabronić. Spokojnie, chłopak nie robi tego umyślnie. To nie jego wina, że ma gorączkę. – Wicehrabia Paulton. Pytałeś go, zanim tu przyjechałeś? – On ze mną nie rozmawia – wzruszył ramionami. – Też mnie nie lubi. Chciałem się z nim zobaczyć, gdy tylko skończyłem szkołę. Nigdy go nie widziałem, może na pogrzebie mamy, ale nie pamiętam… Miło by było mieć kogoś z rodziny, kto przynajmniej może na ciebie patrzeć, prawda? Jego radca mówił, że wicehrabia nie opuszcza domu. Napisałem mu, że rozumiem, sam przyjadę, to w końcu nie tak daleko… Odpisał mi w końcu – oczy Clovisa błyszczały teraz chyba nie tylko od gorączki – że nie utrzymuje stosunków z rodziną LaFayów. Słuchanie wypowiedzi majora Claytona znacznie wzbogacało słownictwo jego podwładnych i charakter Richarda Grovera, wicehrabiego Paulton, John mógł teraz określić w myślach bardzo precyzyjnie. LaFay przymknął oczy i wydawało się, że zasypia, ale zaraz je otworzył. – Przepraszam, Dobson, mógłbyś mi podać wodę? Strasznie mi się chce pić. – Proszę. Kiedy ostatnio brałeś chininę? – Nie brałem. Nie potrzebuję. – LaFay ożywił się nagle i uśmiechnął radośnie. – Wiesz, Fracastoro miał rację, to niesamowite! Nikt mu nie wierzył, a choroby naprawdę są wywoływane przez takie małe stworzonka. W Paryżu mówili. I mówili, że nekromanta może je w sobie zwizualizować i zabijać pojedynczo, zrobili na to cykl sekwencji. I można, jak się dobrze skupić. Widać je. Pływają we krwi i machają ogonkami. Nawet śmiesznie to wygląda. Można je łapać, to też zabawne. Tylko ostatnio trochę dużo się ich tam zrobiło. I glyfy jakoś nie bardzo mi wychodzą – dodał z lekkim zawstydzeniem. – Nie wiesz przypadkiem dlaczego? Porucznik Dobson wziął głęboki oddech. Potem drugi. Nie pomogło. Do diabła z dobrymi manierami. – LaFay – warknął – przestań paplać i posłuchaj. Powiem ci tylko dwie rzeczy. Nie, trzy. Po pierwsze, masz szczęście, że jesteś chory. Po drugie, masz szczęście, że nie jesteśmy już w szkole. Po trzecie, jak nie weźmiesz zaraz chininy i nie będziesz jej brał regularnie, zapomnę o dwóch pierwszych, wezmę trzcinkę i spuszczę ci lanie. Jasne? Clovis LaFay zamrugał. – Jasne, Dobson, nie krzycz. Posłuchał. I dobrze. Bo John Dobson faktycznie prawie nigdy nie kłamał. O konieczności powrotu do Kairu profesor Cleasby z pewnym trudem, ale w końcu dał się przekonać. John jednak nie mógł im towarzyszyć – zaraz tego wieczoru przybył posłaniec z rozkazem, by wszyscy oficerowie kinemanci natychmiast powrócili do swoich oddziałów. Następne dni nie pozostawiały czasu na nic poza obowiązkami związanymi z mobilizacją. Przed udaniem się na okręt, dokąd go oddelegowano wraz z całym oddziałem artyleryjskim, wytargował dzień urlopu, który częściowo wykorzystał na odszukanie LaFaya. Chłopak miał szczęście: konsul okazał się znajomym Fredericka LaFaya, jednak na tyle dalekim, że nie zdawał sobie sprawy, iż zajęcie się jego przyrodnim

bratem niekoniecznie musi być potraktowane przez hrabiego jako przysługa, i zaoferował Clovisowi pobyt we własnym domu. John zastał go na werandzie, gdzie LaFay pół leżał, pół siedział w fotelu. Skórę miał żółtawą, ale ewidentnie już nie gorączkował. John zdążył przedtem zamienić słowo z lekarzem, który opiekował się Clovisem, i usłyszał, że kuracja postępuje dobrze i że w tak młodym organizmie malaria nie powinna zostawić żadnych trwałych śladów. Przywitał się i nie bardzo wiedział, co powiedzieć. A nie, było coś. – Czytałem, że zimą zdobyliście drużynowo brąz w Aldershot – wydusił z siebie. – Pierwszy medal dla szkoły w szermierce od dziesięciu lat. Dobra robota. LaFay apatycznie skinął głową. – Podobno indywidualnie miałbyś spore szanse nawet na srebro, gdybyś w ćwierćfinale nie trafił na Alana Fitzroya z Harrow. Straszny pech. Clovis wykazał pewne oznaki ożywienia. – Drugi rok z rzędu – mruknął. – Poprzednio w eliminacjach. Temat chyba został wyczerpany. Co teraz? Udawać, że od czasu szkoły się nie widzieli? Spróbować jakoś delikatnie wysondować, czy LaFay pamięta ich poprzednie spotkanie? Dyplomacja nie była najmocniejszą stroną Johna Dobsona. – Słuchaj, co do naszej rozmowy wtedy… LaFay wbił oczy w podłogę werandy. – To rzeczywiście byłeś ty? – spytał wyraźnie zażenowany. – Nie byłem pewien. Chyba ci strasznych bzdur nagadałem. Niestety, wyglądało na to, że pamięta każdy szczegół. – Chciałem cię przeprosić… Clovis spojrzał teraz wprost na niego i wzruszył ramionami. – Nie ma za co. Miałeś rację. Nie wiem, co mi strzeliło do głowy. Ten profesor nawet nie twierdził, że tak się można wyleczyć. Chyba chciałem się sprawdzić. Z febrą nie myśli się najlepiej. W wieku lat osiemnastu, świeżo po opuszczeniu szkoły, w ogóle nie myśli się najlepiej, skonstatował w duchu John. Siebie samego uważał za na ogół dość rozsądnego, ale gdy sobie teraz przypominał, jakie pomysły wpadały mu do głowy w tym wieku, dziękował niebiosom za armię. LaFay westchnął. – Ta wyprawa naprawdę niezwykle ciekawie się zapowiadała… Szkoda. Bardzo mało wiadomo o magii w starożytnym Egipcie. Wykopaliska w Lykopolis mogłyby wiele wyjaśnić. Skąd miałem wiedzieć, że to wszystko jest tak źle zorganizowane? – dodał, a w jego głosie pobrzmiewała pretensja do całego świata. „No tak, skąd można wiedzieć, że Nil wylewa, a komary roznoszą malarię. Ze szkoły może?”, miał na końcu języka John, ale zmilczał. – Wracasz teraz z profesorem Cleasbym? – Tak, najbliższym statkiem. Ale zostaję we Francji. W Paryżu na wydziale medycznym są dobre wykłady z nekromancji. Studia w Paryżu nie brzmiały jak coś zagrażającego życiu. – Dobry pomysł. W Egipcie może się wkrótce zrobić dość nieprzyjemnie.

Rozdział 2 John Dobson po szybkiej rannej przechadzce był w doskonałym humorze. Powitał strażnika stojącego w bramie, wbiegł po trzy stopnie po schodach, uniknął rozbicia głowy o framugę drzwi i wszedł energicznie do biura na trzecim piętrze budynku pod numerem czwartym przy Whitehall Place. Żadnego z magów mających dziś dyżur nie było jeszcze w pracy. Posterunkowy Taylor zaraportował, że Dempsey i Snaith wrócili z cmentarza, a znaleziona torba przyjechała razem z nimi i wylądowała w depozycie, ale ich z kolei już nie ma. Dempsey, zostawiwszy podobno notatkę dla niego, pojechał do sądu, Snaith zaś z powodu silnego zmęczenia nocną akcją musiał odpocząć w domu. John miał nadzieję, że to zmęczenie nie było oznaką wznowienia prywatnej wojny religijnej z Dempseyem i nie wiązało się z jakimiś obrażeniami. Snaith miał o dwadzieścia kilka lat mniej od Dempseya, był w lepszej formie fizycznej, a ponadto dysponował bardziej ofensywną magią, lecz gdyby doszło do poważnego starcia między nimi, John wiedziałby, czyją wygraną obstawiać. Notatka Dempseya, jak zwykle niedościgniony wzór lakoniczności, leżała na jego biurku i uspokajająco głosiła: „Ghul, Snaith nie”, a to było właściwie wszystko, co potrzebował w tej chwili wiedzieć. Mógł teraz w spokoju przejrzeć papiery, korzystając z tego, że nikt mu jeszcze nie zawraca głowy. Goniec już dotarł, ale zgłoszeń było jeszcze niewiele. Głównie zaległości z poprzedniego dnia; żadne nie wyglądało na szczególnie pilne. Podpalenie magazynu bawełny za pomocą czaru piromanckiego, sprawca zatrzymany na miejscu przez dozorców – po co takie rzeczy w ogóle przysyłają do ich podwydziału, co oni niby mają z tym zrobić, wkleić sobie do sztambucha? Kradzież biżuterii, podejrzenie działalności włamywacza kinemanty, tu może być dla nich zajęcie… A nie, do raportu dołączona była notka: „Bardzo pilne, proszę o szybkie przeczytanie” z podpisem inspektora Palmera z wydziału detektywistycznego, którą należało zdekodować: „Wiem, że to kompletny idiotyzm, ale potwierdźcie to oficjalnie, bo mi różne szychy głowę suszą”. Nadinspektor Dobson jako ekspert stwierdził zatem na piśmie, choć mogli w tym celu zasięgnąć opinii przeciętnego dwunastolatka, że nawet najsilniejszy kinemanta nie jest w stanie teleportować kosztowności z zamkniętego sejfu w zamkniętym pokoju. Być może próba oszustwa ubezpieczeniowego, ale wyjątkowo głupia. Iluzja świni w peruce unosząca się nad sędzią sir George’em Lushingtonem – zaraz, czy to w ogóle jest przestępstwo? A, w trakcie sesji sądu, ale i tak nie powinno to było trafić do nich. Jaki to problem zrobić listę podejrzanych – ani chybi jakiemuś aktorowi się naraził – i zaprzęgnąć do przesłuchań poszukiwacza z komendy regionalnej? Odesłać z odpowiednią adnotacją. Nagła śmierć z powodu ustania oddechu bez wyraźnych przyczyn, podejrzenie śmiertelnej klątwy nekromanckiej – prawie na pewno bzdura, jednak przekazać Mertonowi, niech rzuci okiem

na zwłoki. Formalna akceptacja planu treningów policyjnej drużyny rugby, nie do końca zgłoszenie przestępstwa, aczkolwiek treningów zdecydowanie za mało. Nic to, grunt to zacząć. Na razie żadnych ghuli ani rzekomych opętań, ale jeszcze wcześnie. Pojawili się Slater i Wells, co oznaczało, że minęła ósma i dzień roboczy w kwaterze głównej Policji Metropolitalnej rozpoczął się na dobre. John zszedł więc dwa piętra niżej, by uzyskać oficjalne zatwierdzenie współpracy z magiem konsultantem i dopilnować osobiście, by nikt tego nie potraktował jako wycofanie jego żądania zatrudnienia na stałe drugiego nekromanty. Urzędnik w sekretariacie komisarza wzdrygnął się nerwowo na jego widok i solennie obiecał, że wszystkie dokumenty dotyczące konsultanta będą załatwione najszybciej, jak to możliwe, a także że obietnica pułkownika Hendersona – który zapewnił, że jak tylko zjawi się jakiś niekarany sądownie i w miarę zdrowy psychicznie Brytyjczyk z odpowiednią wiedzą i mocą magiczną, to wytrzasną pieniądze choćby spod ziemi i go przyjmą – pozostanie w mocy. Inaczej, mówiły oczy sekretarza, będziesz tu, gorylu, przychodził kilka razy dziennie, stał nade mną i zabierał mi cały tlen z pomieszczenia. John uśmiechnął się przyjaźnie, zarejestrował następne wzdrygnięcie, podziękował i wrócił do siebie. Tymczasem dotarł następny goniec. Snaith przyszedł do pracy dopiero po lunchu i przeprosił za niedyspozycję, którą przypisał zbyt dużemu wydatkowi potencjału magicznego przy rzucaniu czarów na cmentarzu. Chyba było to prawdą, bo na Dempseya, który wrócił wreszcie z sądu, nie patrzył nawet specjalnie złym okiem. Będzie musiał porozmawiać ze Snaithem, niech on się jednak zdecyduje, czy jest poszukiwaczem, czy kinemantą, bo na dwie specjalności wyraźnie mu mocy nie starcza. Dempsey też robił wrażenie zmęczonego, ale pójścia do domu odmówił, oświadczając, że ma ekspertyzę do napisania i że w wieku lat pięćdziesięciu człowiek jeszcze nie stoi nad grobem, jakkolwiek trudno by było niektórym w to uwierzyć. John wspomniał mu tylko mimochodem o szansie na częściowe odciążenie go w niektórych obowiązkach przez konsultanta, bo całą jego uwagę pochłonął nieprzyjemny raport o kolejnym nocnym rabunku dokonanym z użyciem kinemanckiego Paraliżu. Jak poprzednio, czar był silny, skradziona kwota niewielka, a ofiara wyglądała na wybraną przypadkowo. Dempsey pomyślał, że zje swój kapelusz, jeśli to był profesjonalny przestępca – prędzej ktoś ze złotej młodzieży brzydko się zabawia. Trzeba będzie na poważnie się tym zająć, zanim drań przez przypadek kogoś zabije. Właśnie się zastanawiał, czy Clovis LaFay nie dałby się namówić na jakąś pomoc w tej sprawie, gdy przyszedł strażnik z informacją, że młody dżentelmen o tym nazwisku chce się z nim widzieć. Istotnie, John musiał przyznać, że wypoczęty LaFay, bez podkrążonych oczu, wyglądał najwyżej na osiemnaście lat. Clovis LaFay również miał zajęty poranek. Po kąpieli nastrój mu się poprawił, senność kompletnie go opuściła i uznał, że warto zająć się czymś konstruktywnym. Najlepszym podziękowaniem dla Alicji Dobson będzie pewnie szybkie zwrócenie jej książki ze stosownymi uzupełnieniami. Dzieło doktora Boyda prezentowało wątpliwą wartość, ale z literaturą nekromancką w języku angielskim rzeczywiście nie było najlepiej. On sam niektóre pozycje musiał zdobywać przez znajomego studiującego medycynę.

Udało mu się znaleźć prawie wszystkie czary, choć okazało się to trudniejsze, niż się spodziewał. Wiele sekwencji magicznych dotyczących leczenia ciała było stosunkowo nowych, jako że najpierw trzeba było wiedzieć, jak jakiś organ funkcjonuje, zanim można go było przynajmniej częściowo naprawić. Oznaczało to konieczność szukania we współczesnej literaturze. Ostatecznie musiał przewertować też nabytki francuskie i niemieckie, bo ten cały Boyd nie dał nawet śladowej bibliografii, a jego wybór czarów był na oko dość przypadkowy, od całkiem prostych do bardzo trudnych. Kilkanaście nie miało prawa działać, a co najmniej trzy zdecydowanie mogły zaszkodzić. Clovis, korzystając więc z tego, że obraz całości miał świeżo w pamięci, zaczął jeszcze pisać list do autora, z kopią do czasopisma „The Lancet”. Może wydrukują. Sporządził szczegółową listę problematycznych czarów z opisem braków, a potem położył się na chwilę na sofie. Obudziwszy się po trzech godzinach, przeczytał szkic listu i po namyśle skreślił kilka przymiotników oraz zmienił „brak etyki lekarskiej” na „możliwość wywołania poważnych komplikacji”. Spojrzał na zegarek. Była trzecia. Głupia godzina – ani pora na lunch, ani na herbatę. Można by zajrzeć na Scotland Yard i oddać książkę Dobsonowi. Przy okazji dopyta, co dokładnie ma tam robić i kiedy. Dobson ucieszył się na jego widok, powiedział, że wszystko załatwią od razu, bo akurat wyjątkowo każdy jest na miejscu, i zaprowadził go do jakiegoś biura, gdzie Clovis musiał podpisać oświadczenie, że nie był karany sądownie i ma ukończone dwadzieścia jeden lat. Miał wrażenie, że urzędnik patrzył na niego dość sceptycznie, lecz oświadczenie przyjął. Przy okazji wynikła kwestia, która Clovisowi zupełnie nie przyszła do głowy. – Jak to, zamierzacie mi płacić? – Zależnie od zaangażowania w prowadzone sprawy. Masz coś przeciwko temu? Gladstone miał rację: instytucje państwowe marnują pieniądze podatników. – Właściwie nic… Tylko po co? Ja przecież i tak bym to robił – szybko dodał. – Jeśli masz za dużo pieniędzy, mamy na przykład sierociniec policyjny, wpłacaj wynagrodzenie na ich fundusz. Ale będziesz je dostawał. To bardzo ułatwia stosunki. – To znaczy? – Jeśli coś zawalisz, łatwiej będzie cię zwymyślać. To brzmiało sensownie, aczkolwiek Clovis nie sądził, by akurat Dobson miał jakiekolwiek obiekcje odnośnie do zwymyślania go w razie potrzeby, niezależnie od jego statusu. Poszli na górę. John był zadowolony, że rozmowa o wynagrodzeniu nie odbyła się w obecności reszty zespołu, ponieważ LaFay i tak, oględnie mówiąc, nie zrobił dobrego wrażenia. Kompletnie bez swojej winy, bo w końcu niewiele mógł poradzić na to, jak się nazywał, wyglądał i mówił. Najpierw porozmawiali ze Snaithem, który złożył dość wymuszone przeprosiny, brzmiące tak, jakby ciągle był przekonany, że w jakiś głębszy, mistyczny sposób zajście na cmentarzu i tak było winą LaFaya. Dobrze, tu się John cudów nie spodziewał. Jacob Snaith był w sumie bardzo przyzwoitym człowiekiem, ale nie znosił arystokratów w ogóle,

nazwiska LaFay w szczególności, nekromantów, a także, jak zaczynał podejrzewać John, ludzi, przez których wyszedł na durnia. Clovis podpadał pod wszystkie te kategorie. Natomiast nie przewidział, a przecież powinien, że reakcja Slatera i Wellsa nie będzie wiele lepsza. Wystarczył im jeden rzut oka na nowego konsultanta i wysłuchanie jego pierwszych słów, by wymienili znaczące spojrzenia, zesztywnieli i zrobili się bardzo formalni. Strój LaFaya, ciemnoszary wełniany garnitur, sam w sobie bynajmniej nie był nieodpowiedni do okazji, ale widać było, że kosztował, lekko licząc, pewnie co najmniej kwartalną pensję każdego z obecnych. Do tego noszący go wyglądał, jakby przyszedł odbierać nagrodę na zakończenie szkoły, co też nie pomogło. A już najgorsze chyba było uprzejme wyjaśnienie nowego konsultanta, że jutro jest niestety niedostępny z powodu obowiązków rodzinno-towarzyskich, a konkretnie balu u hrabiego Bedford. John wiedział, że wypowiedź tę należało rozumieć dosłownie, bo kontakty z rodziną brata przyjemnością dla LaFaya nie były, ale utrwaliło to ogólne przekonanie, że Clovis LaFay jest ostatnią osobą, która nadawałaby się do współpracy z policją. Nikt jednak nie ośmielił się niczego głośno powiedzieć – oczywiście dopóki nie weszli do pokoiku, który na swój wyłączny użytek zaanektował Patrick Dempsey. John jeszcze nie zdążył otworzyć ust, gdy usłyszał: – No nie wierzę! On? Święci pańscy, Dobson, ty tu ochronkę zakładasz? Dempsey był gruby, rozlazły, na biurku i poza nim miał wieczny śmietnik, śmierdział tytoniem, miewał przekrwione oczy chyba nie tylko z niewyspania i z uporem odmawiał używania stopni służbowych, twierdząc, że wyrósł już z zabawy w wojsko. Mimo to cieszył się specjalnymi względami Johna Dobsona. I to wcale nie z powodu tego, że był ich jedynym stałym egzorcystą – tylko dlatego, że nigdy nie pozwolił sobie na najmniejsze nawet zaniedbanie obowiązków. John musiał zresztą przyznać, że mało kogo w życiu szanował tak jak tego niechlujnego Irlandczyka. Dlatego też zamiast powiedzieć dobitnie, co myśli o jego zachowaniu, już miał zacząć wyjaśniać, że on sobie zdaje sprawę, jakie znaczenie ma doświadczenie nekromanty, ale że każdy egzorcysta jest im potrzebny (o czym zresztą Dempsey wiedział najlepiej), lecz LaFay go ubiegł: – Pan Patrick Dempsey, o ile się nie mylę? Nazywam się Clovis LaFay – przedstawił się uprzejmie. – I jestem pełnoletni – dodał. – LaFay? – Dempsey zmrużył oczy. – Z tych LaFayów? – Innych, obawiam się, nie ma – odpowiedział Clovis przepraszająco. Dempsey spojrzał na niego, potem z namysłem na Johna i znowu na LaFaya. – LaFay… Hmm… Nekromanta. No dobra, pożyjemy, zobaczymy. No, przynajmniej na Dempseya można było liczyć, że podejdzie do sprawy zdroworozsądkowo. Nadinspektor Dobson uznał prezentację za zakończoną, ale, o dziwo, nowy konsultant nie. – Pozwolę sobie odwzajemnić pytanie: z tych Dempseyów? Irlandczyk zastygł na chwilę, zaskoczony, po czym machnął ręką lekceważąco: – Dawno i nieprawda.

Nie wyglądał jednak na niezadowolonego. I nie oponował, gdy LaFay, przełożywszy stos papierów z dodatkowego krzesła na podłogę, dosiadł się do niego i zaczął wypytywać o najczęściej używane w pracy czary i stosowaną w ich przypadku literaturę. Gdy John zajrzał do nich znowu, byli już na etapie dyskutowania wykształcenia LaFaya i znajdowania wspólnego znajomego w osobie jakiegoś rzymskiego prałata. John uśmiechnął się do siebie. Trudno było sobie wyobrazić dwóch ludzi bardziej na oko odmiennych niż Clovis LaFay i Patrick Dempsey, a jednak z jakiegoś powodu to porozumienie wcale go nie zdziwiło. Miał wrażenie, że poza wspólną specjalnością magiczną łączy ich podobny pod pewnymi względami charakter. W głównym biurze podwydziału spraw magicznych panował mniej przyjazny klimat. Wells i Slater coś do siebie szeptali i na jego widok umilkli. Normalnie bardzo go wspierający Snaith najpierw milczał ponuro z taką miną, jakby uważał, że wprowadzając Clovisa LaFaya do budynku przy Scotland Yard, John Dobson skazał dusze ich wszystkich na wieczne potępienie, aż w końcu nie wytrzymał i zaciągnął go do kąta na rozmowę. Okazało się, że naprawdę chodziło mu o coś w tym rodzaju. – Rozumiem, że za tamtego on nie odpowiada, i wiem, że nekromanci bywają różni… – No brawo, pomyślał John, coś wreszcie dotarło. Ciekawe, co mu Dempsey na tym cmentarzu zrobił? – Ale czy wiesz, kim był jego ojciec? Sprawdziłem! – syknął dramatycznie. – Czarnym magiem, który właściwie jawnie praktykował rzucanie klątw! – To prawda, ale to jego ojciec, nie on. – John postanowił wykazać cierpliwość. Ze Snaithem dobrze się pracowało. – I, uczciwie mówiąc, to były jednak inne czasy. Przeciwko Bonapartemu imano się różnych środków. Ferdinand LaFay nie był jedyny. – Co?! – Wells usłyszał ostatnie słowa i ciekawość przemogła niechęć klasową. – Jego ojciec walczył przeciwko Bonapartemu? To ile miał lat, jak go spłodził? Sto? – Późno się ożenił powtórnie. – John odpowiedział wymijająco. Z tego, co wiedział, oszacowanie Wellsa, acz zawyżone, nie było bardzo odległe od rzeczywistości. Slater, który nie lubił napięć i konfliktów, chciał chyba oczyścić atmosferę: – Ano bywa, że ludzie głupieją na starość – rzekł pojednawczo. – Jeden mój wuj też się ożenił po sześćdziesiątce. Z osiemnastolatką, rozumiesz. Co on z nią robi, to jest pytanie. No ale nie jest nekromantą. Ci mają podobno swoje sposoby, by młodym żonkom dotrzymać kroku. Snaith wydał z siebie odgłos, który można było opisać tylko jako fuknięcie, usiadł sztywno i nader ostentacyjnie rozłożył książkę raportów. Trudno było powiedzieć, czy ciągle chodziło mu o nekromancję, czy tym razem o obrzydliwie wulgarną aluzję Slatera do aktu małżeńskiego. Patrząc na jego wyraz twarzy, John zaczynał się poważnie zastanawiać, czy ewentualny związek Snaitha i Alicji jest rzeczywiście takim dobrym pomysłem. Jacob Snaith pewnymi cechami coraz bardziej przypominał mu męża Elisabeth. Nie miał właściwie nic przeciwko wielebnemu Robertowi Tylerowi, ale dwóch takich szwagrów to już by było za wiele. Może panny Dobson po prostu przyciągały ten typ mężczyzn? Początkowo Snaith i Alicja wydawali się nieźle do siebie pasować. Snaith z powodu ich żałoby oczywiście nie mógł poczynić żadnych zdecydowanych kroków, ale wyraźnie był

zainteresowany. Co więcej, Alicja nie tylko mu się podobała, lecz z dużym szacunkiem mówił też o jej kursach pielęgniarskich, co dla niej było bardzo istotne. Jego matka, zdaje się, mocno zaangażowała się w prace dobroczynne i poważał kobiety zajmujące się czymś podobnym. Poza tym był niegłupi, dość przystojny, jak Alicja sama twierdziła, i miał perspektywy na przyszłość. Odnosiła się do niego z niewielkim może entuzjazmem, ale bez wstrętu. On sam go raczej lubił, co prawda po części z wdzięczności za to, że rok temu przynajmniej on nie żywił wrogości wobec smarkatego oficerka, którego jedyną kwalifikacją do pracy w policji było ukończenie tej samej uczelni wojskowej co komisarz. W oczy mu tego nikt nigdy nie powiedział, ale przecież doskonale zdawał sobie sprawę, co na początku myśleli o nim Slater i Wells. Zwłaszcza ten ostatni, który sam miał nadzieję na stanowisko nadinspektora. John nie żywił do nich żadnych pretensji, bo co tu dużo gadać, mieli sporo racji. Nonsensowny pogląd, że magowie „przestępstw pospolitych” nie popełniają, ciągle gdzieś tam tkwił w ludziach, ale nie było przecież tak, że przed powstaniem ich jednostki przestępstw związanych z magią policja miejska w ogóle nie ścigała. Slater i Wells zajmowali się tym od kilkunastu lat i doświadczenie mieli nieporównywalnie większe niż on, którego postawili na czele podwydziału po zaledwie półrocznym przeszkoleniu i ekspresowym kursie prawa. To, że pułkownikowi Hendersonowi polecił go wykładowca z Woolwich, także było stuprocentową prawdą. Ale gdyby John uważał, że się do tej pracy nie nadaje, pomimo wszystkich okoliczności nie podjąłby się jej. I chyba przynajmniej do pewnego stopnia zdołał starszych policjantów do siebie w końcu przekonać. Powód sympatii Snaitha do niego był z kolei dla Johna raczej egzotyczny, jednak darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby. Zupełnie nie zdawał sobie z tego sprawy, ale okazało się, że prace teologiczne ojca, zgoła bez entuzjazmu przyjmowane przez hierarchię, miały poważanie u części nonkonformistów, a Snaith wywodził się z bardzo zaangażowanej religijnie prezbiteriańskiej rodziny. Syn Christophera Dobsona miał u niego automatycznie spory kredyt zaufania. W tej chwili mocno nadwątlony przez zadawanie się z osobami o nieodpowiednich koneksjach rodzinnych, nazwisku, specjalności magicznej i nie wiadomo czym jeszcze – pewnie uczesaniu, wieku, pochodzeniu i majątku, choć to bardziej przeszkadzało Wellsowi i Slaterowi. Nic to, LaFay sobie poradzi. To, co obcy ludzie o nim sądzą, nigdy mu nadmiernie snu z powiek nie spędzało. Z Dempseyem się dogadali, a to najważniejsze. Co zaś do reszty zespołu… Cóż, przełknęli (czy też byli w trakcie przełykania) jego zwierzchnictwo, zaakceptują z czasem i współpracę z nietypowym konsultantem. A jeśli nie? Trudno, jakoś będą musieli się z tym pogodzić. Nie ma takiego przepisu, że wszystko wszystkim musi się podobać. Clovis nie chciał dłużej zawracać głowy Patrickowi Dempseyowi, bo widać było, że tamten jest bardzo zajęty. Zgodnie z jego instrukcjami zszedł na dół do magazynu i odebrał swoją torbę. Wrócił jeszcze na trzecie piętro, ale tylko by się pożegnać, gdyż uznał, że chyba już załatwił wszystko, co się dało. Policjantów, jak stwierdził, rozglądając się po ich biurze – które, sądząc po skosach w rogach pomieszczenia, niegdyś było chyba zwykłym strychem – miał utrwalonych w pamięci: Wells to ten krępy, szpakowaty szatyn

z ogromnym wąsem; łysawy blondyn w binoklach, rzeczywiście robiący uspokajająco solidne wrażenie, to piromanta Slater; Snaith jest z nich najmłodszy, najciemniejszy i najbardziej spięty. Wszystko to zapowiadało się interesująco. Rozmowa z Dempseyem była ciekawa i Clovis poczuł się bardzo wzbogacony w wiedzę. Niektóre z najczęściej rzucanych przez policyjnego nekromantę czarów były dla niego zaskoczeniem, jako że nie miały wiele wspólnego ani z komunikacją z duchami, ani z egzorcyzmami. Zadziwiła go zwłaszcza popularność badania śladu astralnego, czaru ciekawego i dość skomplikowanego, ale na co dzień mało użytecznego. Będzie się musiał podkształcić. Na szczęście źródła miał. Ta myśl przypomniała mu o innej kwestii związanej z literaturą magiczną. – Dobson, prawie zapomniałem, mam książkę twojej siostry. John spojrzał na niego w roztargnieniu znad jakiegoś dokumentu, którego treść najwyraźniej mu się nie podobała, gdyż w charakterystyczny sposób marszczył brwi. Zgoła inne spojrzenie uderzyło Clovisa od strony biurka, przy którym siedział Jacob Snaith, człowiek chyba wyjątkowo nerwowy. – Przylepiłem na odpowiednich stronach kartki z poprawkami. Mam nadzieję, że nie będzie miała nic przeciwko temu. Jednego czaru nie znalazłem, ale raczej nie jest szczególnie ważny. Zresztą i tak nie działa. – Skończyliście już z Dempseyem? – Dobson nie bardzo go słuchał. – Świetnie, wyjdziemy razem. Ja też już zakończyłem pracę na dziś. – A to? – Clovis wskazał podbródkiem dokument. – Nie chcę ci przeszkadzać. – To nie praca. – Dobson złożył kartkę i schował do kieszeni. – Próbuję jakoś sensownie zestawić naszą drużynę rugby. Niestety bardzo trudno skompletować skład. Miałem nadzieję na większe zainteresowanie. Dobson powiódł wzrokiem pełnym wyrzutu po pokoju, w którym obecni policjanci jak jeden mąż przygarbili się, by wydać się jak najmniejszymi, i wbili spojrzenie w cokolwiek mieli pod ręką. Clovis wiedział dokładnie, jak się czuli. Zaledwie wyszli razem z pokoju, Dobson, poczuwszy krew, rzucił się na nową ofiarę. – Jak mówiłem, mamy pewne trudności z zebraniem drużyny. Nie interesowałoby cię to? Clovis wzdrygnął się. Ghule, proszę bardzo, ale były granice uczynności, nawet wobec Johna Dobsona. – A idźże. Do tej pory śni mi się po nocach, że ktoś mi każe iść na trening rugby, i to nie jest przyjemny sen. – Jest także drużyna krykietowa i też nie mają nadmiaru graczy. – Dobson nigdy łatwo się nie poddawał. – A ty byłeś w reprezentacji domu, prawda? – Niby tak, choć nie mogę powiedzieć, bym się jakoś specjalnie wyróżnił. Ale wiesz – Clovis nie chciał się chwalić, lecz miał nadzieję skierować myśli byłego filara pierwszej piętnastki Edgerton na inny tor niż próby zapędzenia go do gier zespołowych – pod koniec szóstej klasy byłem nawet w drugiej jedenastce. Prawda, że wzięli mnie w akcie rozpaczy, po tym jak Hornwell i Burton zostali wyrzuceni z drużyny i nie bardzo było komu grać. – Arthur Burton? – Manewr rozpraszający uwagę się powiódł. – Pamiętasz go?

– A jakże. Udzielałem mu korepetycji i to był pamiętny czas. Zaczynał chyba rok wyżej od ciebie, a jak kończyłem szkołę, zanosiło się, że będzie rok niżej. Co się z nim dzieje? – Ojciec kupił mu patent oficerski w kawalerii, dosłownie w ostatniej chwili, gdy jeszcze można było. Chyba jedyne miejsce dla niego, choć wielkiej kariery pewnie nie zrobi. – Nie? Dlaczego? W kawalerii? – mruknął były porucznik Królewskiej artylerii. – A co to była za historia z krykietem? – Użył kinemancji na boisku. Na szczęście w meczu międzydomowym, inaczej skandal byłby znacznie większy. – Burton w takim stopniu opanował czary kinemanckie?! – Naprawdę go pamiętasz. „Opanował” nie jest może najlepszym słowem. Był w stanie szybko rzucić. Niestety, w dość oczywisty sposób. Przez niego zaczęto wszystkich sprawdzać i przy okazji wpadł Hornwell, a to naprawdę była wielka szkoda. Świetny odbijający, nie wiem, po co mu te czary były. Dobson nie wyglądał na szczególnie zgorszonego, ale krykiecistą to on akurat specjalnie zapalonym nie był. – Uważam, że powinna być po prostu dopuszczona do rozgrywek kinemancka odmiana krykieta, nie byłoby takich pokus. Mówi się o tym od lat i nic się nie dzieje. To zresztą doskonałe ćwiczenie czarów, znacznie lepsze niż to rzucanie piłkami, które szybko robi się nużące. – No nie wiem, moim zdaniem to jednak zabiłoby ducha krykieta. Efekt byłby taki, że zrobiłaby się gra tylko dla kinemantów. – Dlaczego „tylko”? Byłyby dwie różne gry. Tak jak, powiedzmy, z bilardem. – Nie jestem przekonany. Moim zdaniem nie ma miejsca na dwa krykiety. Doszli do mocno zatłoczonego Strandu, którym powinni udać się w przeciwne strony. Clovis uświadomił sobie, że ciągle nie dał Dobsonowi książki. – Znowu zapomniałem. Weź to, proszę, teraz, bo jeszcze wrócę z tym dziwnym dziełem do domu. Tak jak mówiłem, jednego czaru nie znalazłem. Domyślam się, czego w nim brakuje, ale nie miałem już czasu sprawdzić, a nie chcę ryzykować. Można się chyba bez tego obyć, to jakiś miejscowy wariant Zamrożenia Chigich, unieruchamiający konkretny staw, bardzo złożona sekwencja. Nie znam się na tym, ale ja bym tego w ogóle nie robił magicznie. Choć może, na przykład kiedy nie da się założyć usztywnienia, przy poparzeniu albo czymś w tym rodzaju… Tym razem Dobson zarejestrował jego słowa, aczkolwiek rozważania na temat przydatności Zamrożenia Chigich nie wydawały się go interesować. Co innego mu chyba leżało na sercu. – Kiedyś ty to zdążył zrobić? Strasznie ci dziękuję, LaFay, dla Alicji to wiele znaczy. – Clovis. – Co? – Wolałbym, żebyś mówił do mnie po imieniu, jeśli byłbyś w stanie. Mniej okazji do nieporozumień i w ogóle… John Dobson uśmiechnął się i podał mu rękę, kompletnie blokując chodnik.

– Zgoda. W takim razie dziękuję, Clovis. Alicja bardzo się tym przejęła. – Ja myślę, każdy by się przejął. Oburzająca historia. Uczysz się czaru i okazuje się, że ktoś go sfałszował. – Dla niej to szczególnie ważne. – Dobson przerwał i pod wpływem niezbyt uprzejmie wyrażonej, lecz chyba zasadnej uwagi usiłującego go wyminąć tragarza, że to nie miejsce na wieżę semaforową, wcisnął się we wnękę drzwi prowadzących do zakładu krawieckiego. Clovis ustawił się za nim, rozpłaszczając się na witrynie i mając nadzieję, że uchroni go to przed stratowaniem przez przechodniów. – Mam wrażenie – kontynuował John – że ten cały pomysł z kursem pielęgniarskim wziął się jej stąd, że miała nadzieję na zajęcia z magii leczenia. Co to wszystko jest warte, to inna sprawa. – Nie podoba ci się ten kurs? – Kurs sam w sobie wydaje się nawet dobrze przemyślany, choć nie wiem, po co jej to, ale ta magia leczenia… – John wzruszył ramionami i skrzywił się. – Powiem ci, LaFay, przepraszam, Clovis, że mnie ta historia z podręcznikiem nawet szczególnie nie dziwi. Z tego, co Alicja mówi, wynika, że ta nauka to w ogóle jakaś farsa. Sam wykład, żadnych zajęć praktycznych, i to dla kobiet, które nie znają podstawowych glyfów, a często w życiu żadnego czaru nie rzuciły. Nie chcę jej zniechęcać, ale sama chyba zaczyna widzieć, że to nic nie daje. – No nie, John, poza tą opuszczoną końcówką Karmienie Iaso twoja siostra rzuciła poprawnie, a to dość złożony czar. – O, Alicja jest zdolna. Byłaby dobrym magiem, gdyby urodziła się mężczyzną. Dużo się sama nauczyła. – Uczy się sama? Tylko z książek? Nie wiedziałem… To rzeczywiście musi być trudne. Nekromancja co prawda ma taką specyfikę, że dużo można się samodzielnie nauczyć, ale przecież nie wszystkiego. Odpowiedź Johna opóźniła skomplikowana operacja wypuszczania z zakładu krawieckiego dwóch klientek w modnych sukniach z tiurniurami, lecz w końcu udało mu się to zrobić bez naruszania niczyjej prywatności ani rozdeptania osób postronnych. – Nic lepszego nie zdołaliśmy wymyślić. Wyobrażałem sobie, że gdzie jak gdzie, ale w Londynie znajdzie się wszystko, jednak okazuje się, że nie nauka magii dla kobiet. Owszem, są prywatni nauczyciele, ale ci albo kosztują oczy z głowy, a i tak nie chcą wziąć uczennicy, i to jeszcze dorosłej, albo to jakieś oślizgłe typy o wątpliwym wykształceniu i nie wiadomo spod jakiego kamienia wypełzłe. Nie zostawiłbym z nimi siostry nawet w obecności przyzwoitki. – Sam nie możesz jej uczyć? Potrafisz to robić, o ile mnie pamięć nie myli. – Czasu nie mam. – John spojrzał w bok, akurat na reklamę eleganckich sukni porannych i spacerowych dla dam w każdym wieku, i się zaczerwienił. – A zresztą powiem ci prawdę. Podstaw jej kiedyś uczyłem, jak jeszcze była mała, ale ojciec się temu sprzeciwił i obiecałem mu, że nie będę tego więcej robił. Wiem, to i tak obrzydliwe, bo przecież nie dotrzymuję słowa, umożliwiając jej naukę, ale jej tak bardzo zależy… Coś jej w końcu jestem winien. To głównie ona zajmowała się ojcem, kiedy już był bardzo chory. Clovis poczuł się nieco zakłopotany tymi zwierzeniami, i to jeszcze czynionymi na głównej ulicy Londynu w porze największego ruchu, ale zdusił to uczucie jako idiotyczne.

John Dobson miał w swoim czasie wątpliwą przyjemność poznać tyle szczegółów z jego własnej, zdecydowanie mniej budującej historii rodzinnej, że należało mu się trochę wzajemności. Poza tym nie to było w tej chwili najważniejsze. – Czy ona ma odpowiednie podręczniki? Nie, co ja mówię, wiem, że nie ma, sama to powiedziała. Mam parę dobrych pozycji, może mógłbym jej pożyczyć? Czy coś oprócz leczniczych aspektów nekromancji ją interesuje? W Paryżu w swoim czasie kupowałem wszystko, co mi wpadło w rękę. Coś może jej się przydać. Czy twoja siostra czyta po francusku? John popatrzył na niego bezradnie. – Raczej tak, uczyła się… Ale powiem ci szczerze, że tak w zasadzie to nie wiem, co jest jej potrzebne. Słuchaj, a może byś wpadł i sam z nią porozmawiał, jeśli masz teraz czas? Powinna lada chwila wrócić z zajęć. – Chętnie, tylko czy na pewno nie będę przeszkadzać? – Na pewno. Chodź, weźmiemy dorożkę. Ja zwykle chodzę piechotą, ale ty nie masz dziś odpowiednich butów. Przy okazji o czymś jeszcze chciałbym z tobą porozmawiać, bo w biurze mi było niezręcznie. Clovis spojrzał odruchowo na swoje stopy, obute bardzo odpowiednio, acz faktycznie nie do chodzenia po mieście, i skinął głową. Miał co prawda wrażenie, że coś powinien tego dnia zrobić w domu, jednak zupełnie nie mógł sobie przypomnieć, co to takiego mogło być. Chyba musi zacząć więcej sypiać, bo staje się rozkojarzony. *** Alicja wyszła z grupą uczennic z wykładu z elementów magii leczenia i stanęła z przyjaciółką przy oknie w korytarzu szpitala świętego Tomasza. Była przygnębiona. Wykładający tego dnia młody lekarz w ogóle odmówił z nią rozmowy na temat Kompendium, w dodatku wśród uczęszczających na wykład kobiet informacja o tym, że część czarów w książce jest źle zapisana, wywołała zainteresowanie dokładnie zerowe. Jak podejrzewała już od jakiegoś czasu, zajęcia z magii leczenia były traktowane przez jej koleżanki jako bezużyteczny ozdobnik, na który się chodzi albo z uprzejmości wobec prowadzących, albo, w przypadku kobiet pracujących już jako pielęgniarki, dlatego że gdy się za kurs niemało zapłaciło, to należy wykorzystać każdą jego część, choćby nie wiadomo jak była głupia. Nie posunęły się jednak tak daleko, by dodatkowo zainwestować fundusze w niepotrzebną książkę. Wiedziała, że jest jedyną osobą, dla której ten wykład stanowi główną atrakcję kursu, ale żeby do tego stopnia go lekceważyć? – Przecież to wszystko jest bez sensu – wyjaśniła jej Margaret. – Lekarze-magowie uczą się czarować przez kilkanaście lat, a i tak różnie im to wychodzi. Czego niby my się nauczymy w kilka miesięcy? Ja zresztą w ogóle nie umiem rzucić żadnego czaru. Podobno jakiś potencjał mam, ale już o wiele za późno, żeby to coś w umyśle zadziałało. Ty, mówiłaś, masz silną magię, kiedyś już miałaś do czynienia z glyfami, no i jesteś znacznie młodsza, więc może dlatego sobie radzisz. – Ale przecież nie jestem jedyna! W końcu sprawdzali nas przed wykładem i tu są same kobiety z potencjałem magicznym. A Suzan i Catherine są młodsze ode mnie.

– Co do Catherine, to ja bym wolała, żeby ona na pacjentów, a najlepiej w ogóle na nikogo, żadnych czarów nie rzucała, bo się to skończy tragedią. Ta dziewczyna ma kurzy móżdżek. – Wcale nie jest taka głupia. I, zauważ, chodzi na kurs, nie zrezygnowała nawet po praktykach. – Bo jak komuś takiemu jak ona coś już raz wyjątkowo przyjdzie do głowy, to niełatwo wychodzi. Ubrdała sobie, że bycie pielęgniarką jest romantyczne i że jakiemuś młodzieńcowi tym zaimponuje. Ale w końcu i do niej dojdzie, że się pomyliła. Margaret, pomyślała Alicja, na pewno nie takie pobudki kierowały, gdy zapisywała się na kurs pielęgniarski. Miała ponad trzydzieści lat, urodziwa nie była nigdy i ze staropanieństwem pogodziła się już dawno, chyba bez specjalnego żalu. Mężczyźni, jak twierdziła, jej nie interesowali – jej życiową ambicją było zostanie przełożoną pielęgniarek w jakimś dużym szpitalu i Alicja nie miała wątpliwości, że Margaret swój cel osiągnie. Trochę jej zazdrościła. Margaret miała określone plany i wiedziała, że to, co teraz robi, przybliża ją do ich realizacji. Alicja już nie była pewna niczego i w porównaniu z nią czuła się głupio i dziecinnie. – Sama nie wiem – powiedziała cicho – czy się nie pomyliłam. – Tobie z kolei się zdawało, że to coś prawie jak studia medyczne, prawda? – Margaret spojrzała na nią bystro. – No cóż, tak nie jest. – Wiem przecież… Chyba się nie nadaję na pielęgniarkę. – No co ty mówisz? Nadawać to ty świetnie się nadajesz, nachwalić się ciebie nie mogą. Od początku dużo wiedziałaś o pielęgnowaniu chorych, silna jesteś, cierpliwa i nie tracisz głowy. Czy powinnaś podejmować pracę, to inna sprawa. – Uważasz, że nie? – Wiesz co, a może byśmy tę rozmowę odbyły gdzie indziej niż w korytarzu szpitala? Tu blisko otworzyli taki sklep z pieczywem, gdzie można usiąść i dostać herbatę. Całkiem niedrogo – podkreśliła Margaret. – Co ty na to? Alicja miała wielką ochotę, jednak się krępowała. Na wsi wszystko było stosunkowo proste, a tutaj wyznaczenie kursu pomiędzy dobrym wychowaniem, przyzwoitością, zdrowym rozsądkiem i chęcią zrobienia czegokolwiek poza siedzeniem w domu czasem graniczyło z niepodobieństwem. Do tego jeszcze nie była całkiem pewna, do jakiego stopnia może polegać na wskazówkach Margaret. Szanowała ją bardzo, ale momentami wydawała jej się ona nieco zbyt przebojowa. – Tak same? – To przecież zwykły sklep, nie żaden bar czy restauracja. Byłam tam kilka razy. To bardzo miłe miejsce. Wbrew zapewnieniom Margaret herbaciarnia nawet nie siliła się na udawanie, że jest zwykłym sklepem. Owszem, pieczywo można było tam kupić, ale główną funkcją zdecydowanie było serwowanie ciepłych napojów. Jednak przy stolikach siedziały wyłącznie kobiety – nie licząc dwóch małych chłopców, chyba towarzyszących matce i babce w zakupach – było bardzo czysto i w ogóle nie przypominało to karczmy. Alicja odprężyła się. Usiadły i zamówiły herbatę.

– To świetny pomysł, te sklepiki. – Margaret rozejrzała się dookoła z uznaniem. – Robią się coraz bardziej popularne, a niektóre są naprawdę eleganckie. Sama się nad czymś takim zastanawiałam, ale stwierdziłam, że pielęgniarstwo bardziej mi będzie odpowiadać. – Żebym tak ja wiedziała, co mi odpowiada… – Może i było to niezbyt uprzejme, ale Alicja nie przyszła tu rozmawiać o herbaciarniach. – Naprawdę uważasz, że nie powinnam po kursie podejmować pracy? – Nie wiem, co powinnaś. Wszystko zależy od tego, czego chcesz od życia. – Margaret przerwała, gdyż przyniesiono im herbatę i mleko. – Jeśli chcesz wyjść dobrze za mąż – kontynuowała, gdy obsługująca odeszła – to raczej nie, a już na pewno nie w prywatnym domu. Ludzie są przyzwyczajeni, że pielęgniarka to rodzaj służącej, i to się prędko nie zmieni. W nowoczesnym szpitalu, no może, ale też bym na twoim miejscu nie ryzykowała. Pracą zarobkową w ogóle możesz sobie szanse mocno obniżyć. No i wiesz, sama nie wierzę, że coś takiego mówię, ale miej też wzgląd na brata. Nie zrobisz mu przysługi, jeśli ludzie będą myśleli, że musisz pracować. Co innego jakbyś naprawdę tego chciała, ale tak… – Ty się tym nie martwisz? Też masz rodzinę. – Ja to co innego. Powiedziałam ojcu, że przecież i tak za mąż już nie wyjdę, więc szans sobie nie psuję, siostrom też nie, bo obie dawno zamężne, a przynajmniej nie będę siedziała w domu i dostawała globusa albo innych histerii. O to, że staropanieństwo mi się na mózg rzuciło i robię jakieś dziwne rzeczy, też przecież nikt nie może mieć pretensji. Każdy wie, że stare panny tak mają. Ojciec jest prawnikiem; oni szanują dobrze przedstawione argumenty, więc się zgodził. – Myślałam, że przynajmniej nie będę Johnowi ciężarem… A ten kurs, jak na nasze możliwości, sporo kosztował. Margaret spojrzała na nią z namysłem. – To strasznie wścibskie pytanie, ale od dawna mnie frapuje: czemu wy aż tak oszczędzacie? Twój brat nie zarabia na pewno tak źle, a na skąpego nie wygląda. Margaret i John spotkali się kilka razy, kiedy jej przyjaciółka odbierała lub przywoziła do domu Alicję, i zrobili na sobie ogólnie bardzo pozytywne wrażenie, po tym jak już Margaret ochłonęła z szoku wywołanego wzrostem Johna i spytała na stronie, czym ich oboje w dzieciństwie karmiono i czy jest to opatentowane. Co prawda Alicja uważała, że John mógłby sobie darować dziękowanie Margaret za zajęcie się nią, ale czasami zapominał, że jego siostra nie ma już jedenastu lat. I ściśle rzecz biorąc, miał rację, ponieważ Margaret rzeczywiście ogromnie jej pomogła. Bez niej udział w kursie byłby znacznie bardziej skomplikowany. Tudzież kosztowny. Dlatego też Alicja nie obraziła się za to pytanie. Dzięki Margaret mogła nie tylko jeździć swobodnie do świętego Tomasza, ale też mniej płaciła za dorożki, bo jej przyjaciółka zawsze nalegała na dzielenie kosztów w sposób zdecydowanie nierówny, gdy już zorientowała się, jak mało pieniędzy pozwala sobie wydać Alicja. Należała się jej odpowiedź. – Ojciec przez ponad rok przed śmiercią nie mógł już pełnić obowiązków, więc mianowano nowego proboszcza – korzystając z dobrego pretekstu, jak podejrzewała Alicja, by się go pozbyć, bo komu innemu by przydzielono wikarego – a leczenie też sporo

kosztowało… Tak naprawdę utrzymywał nas wtedy mój szwagier. Nie wypominał nam tego nigdy – i bardzo pilnował, pomyślała z goryczą, żebyśmy pamiętały, że nam tego nie wypomina – i nie chciał zwrotu, ale John stwierdził, że i tak będzie przesyłał Lizzy pieniądze, aż to zrekompensuje, poza tym na utrzymanie matki. Tym bardziej że Lizzy żadnego posagu nie miała… – Rozumiem, dobrze robicie. – Margaret nie trzeba było dużo tłumaczyć. Miała czworo rodzeństwa z własnymi rodzinami, u jej najstarszego brata właśnie swatano córkę, a poza tym ojciec był notariuszem i na różne sytuacje się u niego w biurze napatrzyła. – Takie niedopowiedziane długi potrafią wywołać straszne kwasy nawet w najlepszych rodzinach. Jak to elegancko załatwicie, na waszą siostrę mąż i teściowie też będą od razu inaczej patrzeć. – Widzisz więc, w czym problem. Głupio tak zmarnować czas i pieniądze na coś, z czego nie skorzystam. – E tam, zmarnować. Gdy wyjdziesz za mąż, będziesz miała dzieci i wtedy przydadzą ci się porządne wiadomości o higienie i pielęgniarstwie. Dzieci strasznie chorują, a z niańkami różnie bywa. – Ty aby nie wybiegasz za bardzo w przyszłość? Ja nawet poważnego adoratora nie mam, a ty tu o kłopotach z niańkami. – A ten policjant, o którym mówiłaś? – Sama nie wiem. John go lubi, ale… – Nie spiesz się. Z twoją urodą i potencjałem magicznym możesz poczekać. – I tak nie ma mowy o zaręczynach, dopóki noszę żałobę. Ale jakoś do tej pory nikt oprócz Snaitha się nie trafił, a przecież taka najmłodsza nie jestem. Widzisz, ja też w ogóle nie mam posagu. Poza tym mężczyźni nie lubią, jak się na nich z góry patrzy. – A w to wierzę! – prychnęła Margaret. – Ale ty naprawdę jesteś bardzo ładna, nawet jeśli w typie teraz niemodnym. Gdy mój ojciec cię wtedy u nas w domu zobaczył, pierwsze, co zrobił później, to spytał, czy ta, cytuję: „posągowa piękność” to naprawdę koleżanka z kursu. Od razu nabrał szacunku do moich zajęć – roześmiała się wesoło – Prawda, mój ojciec ma ponad siedemdziesiątkę, ale sama widzisz. – Że się podobam siedemdziesięciolatkom? – Alicja sceptycznie uniosła brwi. – No, to zawsze coś. Może mi się jakiś wdowiec trafi. – Że nie każdy mężczyzna musi zaglądać do żurnala, żeby wiedzieć, jakie kobiety mają mu się podobać, to chciałam powiedzieć. Alicja wysiadła z dorożki. Rozmowa z Margaret nie tyle rozwiała jej wątpliwości, co pomogła uzmysłowić sobie, jaki dokładnie ma przed sobą wybór. Pielęgniarstwo i w konsekwencji wysoce prawdopodobne staropanieństwo lub porzucenie pielęgniarstwa i małżeństwo. Westchnęła. Jakoś… mało tego było. Choć właściwie to chciała wyjść za mąż. Oczywiście, że chciała. I Snaith nie był przecież taki zły. Może nawet udałoby się przy nim coś robić. Wspominał kiedyś, że przynoszenie ulgi cierpiącym to piękne powołanie kobiece. Mamie by się na pewno spodobał, choć to prezbiterianin. I siostrze. I szwagrowi. Westchnęła ponownie.

Bridget musiała zauważyć jej przyjazd i czekać w przedpokoju, bo otworzyła, kiedy tylko Alicja zdjęła rękę z kołatki. – Panienko – wyszeptała z podnieceniem – ten dżentelmen z rana znowu tu jest. Mam nadzieję, że tym razem jest przytomny, przemknęło przez głowę Alicji. Drugą jej myślą było, że zapewne powinna jakoś poprawić niezbyt uprzejme sformułowanie Bridget, które zabrzmiało tak, jak by Clovis LaFay stale ich nachodził, ale nie miała pomysłu, jak by można to było powiedzieć bardziej elegancko, a równie zwięźle i precyzyjnie. Co natomiast zdecydowanie wymagało poważnej rozmowy, to fakt, że dziewczyna – specjalnie lub przez roztargnienie – zostawiła uchylone drzwi do salonu i Alicja, zdejmując płaszcz i kapelusz, słyszała każde wypowiedziane słowo – i to nie tylko przez Johna, od którego dudniącego barytonu ściany się potrafiły trząść, ale znacznie cichszym, miękkim głosem przez pana LaFaya. Nie sądziła, by to był przypadek. Alicja odchrząknęła, by zaznaczyć swoją obecność, ale rozmowa nie dotyczyła chyba niczego szczególnie prywatnego, bo ją kontynuowali. – John, wiesz, ja naprawdę nie mam szesnastu lat. Ja tylko tak głupio wyglądam. Alicja nie wiedziała, o co chodzi, ale gotowa była współczuć, bo sytuację znała z własnego doświadczenia. Johnowi takie momenty zapomnienia o faktycznym wieku kogoś młodszego o kilka lat i znanego od dziecka zdarzały się już w przeszłości. – Racja. Przepraszam. – No, jego przynajmniej przeprosił. – Nie mógłbyś wąsów zapuścić albo czegoś? – Nie. – To zabrzmiało nietypowo stanowczo. – Kiedyś próbowałem, nie chciałbyś oglądać efektu. Nie o to przecież chodzi, że nie chcę skarżyć na kolegów, bo zgadzam się, że sprawa jest poważna. Tylko ja przez ten pobyt w Europie mało kogo teraz znam, a zresztą interesującego cię towarzystwa i tak raczej unikam. Rozumiesz, ze względu na czyją osobę. Ale zobaczę, co da się zrobić. Alicja Dobson rzeczywiście była ogromnie wdzięczna za uzupełnienie jej książki, aż Clovisowi zrobiło się głupio. To przecież nie było nic takiego, tym bardziej, że nieźle się przy tym bawił. Powiedział to i podkreślił, że jednego czaru nie udało mu się poprawić. – To doprawdy nie ma znaczenia, panie LaFay, nie doszłam jeszcze do niego. Ten czar wygląda na bardzo złożony: obawiam się, że użycie go i tak przekracza moje umiejętności. – Jest złożony. To sama w sobie bardzo ciekawa kombinacja dość starego czaru z nowoczesnymi sekwencjami medycznymi, ale musiałbym trochę poeksperymentować, by zgadnąć, czego w nim brakuje. Tym bardziej że musi brakować bardzo wiele, bo Zamrożenie Chigich, na którym to jest oparte, to klasyczny nekromancki czar ofensywny. – Mam przez to rozumieć, że jednak jestem nekromantką? – Clovis trochę się spłoszył, obawiając się jej reakcji, ale panna Dobson powiedziała to z namysłem, nie ze zgrozą. – Tak, nie da się oddzielić czarów leczących od reszty. – Przepraszam, ale czy mogłabym spytać, czemu nie udało się panu tego poprawić, skoro zna pan podstawowy czar? Clovis po raz trzeci tego dnia zaczął opowiadać o miejscowym wariancie Zamrożenia Chigich, lecz tym razem ktoś go słuchał.

– To nie takie proste. Zamrożenie Chigich powoduje czasową niemożność poruszania całym ciałem. Tu jest dodatkowo zamieszczona jeszcze kaskada sekwencji wskazujących konkretny staw. Zamrożenie i pewne jego warianty znam, ale nie wiem, czy każdy glyf można przenieść bezpośrednio do tego czaru. W wersji uproszczonej na przykład nie ma nie tylko zamka czasowego, ale i niektórych glyfów z sekwencji głównej, więc podejrzewam, że mogą być jakieś modyfikacje też w wariancie miejscowym. Ciekawe, skąd ten doktor Boyd to wziął, bo wątpię, by było to jego własne dzieło. – A czym się różni w działaniu wersja uproszczona tego Zamrożenia od pełnej? – spytała panna Dobson. Clovis spojrzał na nią z wdzięcznością. Większość słuchaczy w tym momencie miałaby już szkliste oczy i szukała pretekstu do zmiany tematu. – Obie trochę przypominają w skutkach kinemancki Paraliż, tylko w wersji pełnej da się dodatkowo określić czas, po jakim odrętwienie ma ustać. Chirurdzy kiedyś tego używali. Uproszczony wariant bywał stosowany ofensywnie na przykład przez wojskowych magów osmańskich. W ogóle mam wrażenie, że to jest, wbrew nazwie, czar pochodzenia arabskiego, a nie włoskiego. John Dobson, który w trakcie tej rozmowy zaczął przeglądać gazetę, teraz ją odłożył i wykazał żywe zaciekawienie, choć bynajmniej nie aspektem historycznym. – Istnieje nekromancka wersja Paraliżu? Arabska? Nigdy o niej nawet nie słyszałem. Ile glyfów? – No cóż… – Clovis przeliczył w pamięci. – Piętnaście. – To w wersji pełnej? – Nie, uproszczonej… John wybuchnął śmiechem. – Wybacz, Clovis, ale mam teraz wizję nekromanty w turbanie i z książką w ręku, rzucającego to coś na polu bitwy na przeciwnika, który czeka, czeka i w końcu umiera z nudów. Nic dziwnego, że nikt już tego nie używa, nawet Arabowie. – Cóż, wiesz, co mówią o kinemantach. – Clovis obruszył się w imieniu wszystkich nekromantów, dawnych i współczesnych. – Czar, który składa się z więcej niż trzech glyfów, nie nadaje się dla was do użytku. – Pięciu – poprawił go John bardzo poważnie. – Co? – Czar kinemancki, który składa się z więcej niż pięciu glyfów, nie nadaje się do użycia w warunkach bojowych. To nie jest żadne powiedzenie, to fragment instrukcji wojskowej. I rzeczywiście można to ograniczyć do trzech, z wyjątkiem jednej Tarczy, która ma pięć. Bardzo nie w porządku, żeby ktoś postury Johna Dobsona tak zręcznie potrafił się odciąć. To wbrew naturze. – Cała zabawa z kinemancją nie polega na tym, jaki czar rzucić, tylko na co, z jaką siłą, w jakim kierunku i w jakiej chwili – kontynuował John z zadowoloną miną. – Cóż, to wymaga szybkiego myślenia, a i znajomość mechaniki nie zawadzi. Nie każdego na to stać, niektórzy potrzebują sekwencji na trzy strony i komentarza na dziesięć… Clovis stwierdził, że Dobsona nie przegada, i postanowił zająć się tym, po co tu przyszedł, czyli rozmową z jego siostrą, która akurat wyglądała, jakby miała ochotę

powiedzieć bratu do słuchu, ale się hamowała. – Panno Dobson, wspominałem już pani bratu, że mam dość dobry zbiór współczesnej literatury z różnych dziedzin magii, w tym także podstaw leczniczej nekromancji. Chętnie bym pani pożyczył. – Naprawdę by pan to zrobił? Nie wiem, co powiedzieć, to niezwykle uprzejme z pana strony. – To drobiazg. Czy jest jakaś książka, której brak pani szczególnie odczuwa? – Bardzo słabo orientuję się w literaturze. Chyba najbardziej brak mi czegoś pośredniego pomiędzy podręcznikami szkolnymi i bardziej zaawansowanymi pozycjami. – Mam naprawdę dobrą książkę napisaną na potrzeby magów rozpoczynających studia medyczne w Paryżu i chcących zmienić specjalizację na nekromancką. Jest po francusku… – Clovis zawiesił głos, nie chcąc wprawiać Alicji Dobson w zakłopotanie. Musiała odebrać jakieś wykształcenie i na pewno nauka języków obcych w nie wchodziła, jednak w praktyce różnie to mogło wyglądać. – Niezbyt dobrze mówię po francusku, ale myślę, że książkę o magii będę w stanie przeczytać. Ale czy na pewno nie pozbawię jej pana? – Nie, ja z niej prawie w ogóle nie korzystam, ale ma świetną opinię. Przekażę ją pani przez Johna, tylko to nie będzie niestety jutro, bo się nie zobaczymy. Służę też innymi pozycjami. Obawiam się jedynie, że sama literatura może pani na dłuższą metę nie wystarczyć. Przy niektórych czarach są pewne subtelności, które tylko inny mag może wyjaśnić… Clovis zamilkł. Było oczywiście wykluczone, by on sam mógł uczyć młodą niezamężną kobietę, ale był ktoś, kto mógłby… Tylko że istniało realne niebezpieczeństwo, że po przedstawieniu tego kogoś Dobsonowie nie chcieliby już mieć z nim nic do czynienia. A ta myśl bolała bardziej, niż by się tego spodziewał. Wzmianka o studiach we Francji najwyraźniej zainteresowała pannę Dobson, która spytała nieśmiało, czy to prawda, że tam mogą studiować kobiety. Clovis potwierdził, że zarówno we Francji, jak i w Szwajcarii są uniwersytety, które przyjmują studentów obu płci. – Nie na wydziały medyczne, jak do tej pory. Ale myślę, że to już tylko kwestia czasu. – A czy są na kontynencie szkoły dla dziewcząt, w których uczy się magii? – Pod tym względem niestety wszędzie jest podobnie. Z tym że – usiłował ją pocieszyć – w gruncie rzeczy nie ma tak naprawdę szkół dla nekromantów, nawet chłopców. Może – dodał uczciwie – poza niektórymi seminariami duchownymi w krajach katolickich. Edgerton, pomyślał Clovis, było rzekomo najlepszą brytyjską szkołą dla uczniów z wysokim potencjałem magicznym, a poziom nauki magii, oprócz kinemancji i piromancji, o które rzeczywiście dbano, był tam żałosny. On na lekcjach przedmiotów magicznych prawie niczego się nie nauczył. – Zatem wszędzie ludzie uważają – westchnęła panna Dobson – że magia jest szkodliwa dla kobiet. – To powinno minąć za kilkadziesiąt lat. – Clovis naprawdę tak sądził, choć zapewne nie dodawało to otuchy Alicji Dobson. – Zawsze było znacznie więcej praktykujących magów płci męskiej niż żeńskiej, ale obecne poglądy na kształcenie kobiet w magii są dość

skrajne, jak się popatrzy na nie z perspektywy historycznej. Chociaż – skojarzyło mu się – nie nasza epoka pierwsza ma osobliwe idee w tym względzie. Na przykład na początku siedemnastego wieku we Włoszech działała szkoła alchemiczna, która z kolei dzieliła dziedziny magii na męskie i żeńskie. Bardzo ściśle przestrzegano, by tylko magowie odpowiedniej płci zajmowali się daną specjalizacją. – A jaki to był podział? – Męskie były poszukiwanie, kinemancja – Clovis zerknął na Johna, który z satysfakcją pokiwał głową znad gazety – i piromancja. Kobiece: nekromancja traktowana oczywiście łącznie z magią leczenia, zauroczenia i iluzje. A… Clovis w ostatniej chwili ugryzł się w język. Niestety wyglądało na to, że Alicja Dobson ma umysł uporządkowany i dociekliwy, co normalnie bardzo by cenił, ale akurat nie w tej chwili. – A magia kreacyjna? Clovis przełknął ślinę i gorączkowo usiłował w naturalny sposób zmienić temat. – Widać z tego, że poglądy na możliwości kobiet w dziedzinie magii bardzo się zmieniały w czasie. Niektórzy uczeni uważają, że w starożytnej Krecie… Panna Dobson starożytną Kretą nie była w tej chwili zainteresowana. – Panie LaFay, przepraszam, czy moglibyśmy jeszcze wrócić do tematu tych alchemików? To bardzo ciekawe. Kto miał się według nich zajmować magią tworzenia? – Umm, tworzenie uważane było za dziedzinę bardzo szczególną… – I kto się nią zajmował? – Umm, magowie bez atrybutów męskich ani żeńskich. Alicja Dobson zmarszczyła brwi. – Czyli kto? Spanikowany Clovis spojrzał na przysłuchującego się rozmowie brata panny Dobson, który na szczęście wyglądał na bardziej ubawionego niż rozgniewanego. – Castrati. – Śpiewacy? Ale czemu… John Dobson śmiał się już jawnie. Drań. – Później ci powiem. Obiecuję. No, wreszcie jakieś oznaki ludzkich uczuć. – A teraz przestań się dopytywać, bo gość nam trupem padnie z zakłopotania i będziesz go miała na sumieniu. A jednak drań. – Umm, panno Dobson – zagaił nieszczególnie zręcznie Clovis, zezując wściekle na jej brata – czy miałaby pani ochotę porozmawiać teraz o Krecie? Do rozmowy o Krecie jednak tego wieczoru nie doszło. Do pokoju weszła irlandzka służąca Dobsonów i dygając z raczej nadmierną częstotliwością, poprosiła pannę Dobson na chwilę do kuchni. Uświadomiło to Clovisowi, że się zasiedział. Gospodarze na pewno chcieli zjeść kolację. Kolację! No nie, która jest godzina?! Nie zdąży. Pożegnał się najszybciej, jak to było możliwe bez rażącego naruszania zasad etykiety, i praktycznie wybiegł, gwiżdżąc niecierpliwie na dorożkę.

Clovis, pomyślał John z rozbawieniem, patrząc za nim przez okno, mógłby się jednak nieźle sprawdzić w rugby jako skrzydłowy. Okazało się, że gdy chciał, rozwijał sporą prędkość nawet w eleganckich butach z cienkiej skórki. John odwrócił się do siostry, która stała obok niego. – No i widzisz, coś narobiła? Wystraszyłaś gościa. – Ja? Chyba ty. John się roześmiał. Etykieta mogła sobie głosić, co chciała, na temat stosownego zachowania młodych panien, ale przyjemnie było widzieć coraz częściej, że ten wesoły, pełen wigoru dzieciak, którym Alicja kiedyś była, ciągle gdzieś w niej jest. To, do jakiego stopnia straciła pewność siebie w czasie jego służby w Afryce, czy to przez dorastanie, czy przez chorobę ojca i życie w cudzym domu, było dla niego dość przerażające. Teraz też przestała się uśmiechać i spojrzała na niego niepewnie. – To nie był temat do rozmów w towarzystwie, prawda? Naprawdę uważasz, że go wystraszyliśmy? – A gdzie tam. Żartuję przecież. – Raczej wątpił, by zszokowanie członka rodu LaFayów leżało w granicach ich możliwości. Chociaż Alicja w jego obecności zachowywała się znacznie swobodniej niż normalnie przy obcych, zwłaszcza mężczyznach. Może dlatego, że Clovis robił wrażenie naprawdę niegroźnego, i to nie tylko z racji wrodzonego usposobienia, ale też długoletniej praktyki. – Uciekł, bo o czymś sobie przypomniał – zapewnił ją. – Albo dlatego, że jest dobrze wychowany i nie chciał nam przeszkadzać w kolacji. Swoją drogą, nie wydaje ci się, że on ciągle wygląda na głodnego? Czy służba go nie karmi? *** Alfred Haddock złożył gazetę, w której były same bzdury, obrzucił nieprzyjaznym spojrzeniem nakryty stół, a następnie zegar na kominku. Kwadrans po dziewiątej. Pełen złych przeczuć wolnym krokiem skierował się do kuchni. Pani Brown siedziała wyprostowana na krześle, emanując aurą kobiety wzgardzonej. Alfred nie miał skłonności do hazardu, lecz byłby w tej chwili skłonny postawić znaczną sumę pieniędzy na to, iż wie, jakie słowa zaraz usłyszy. Nie pomylił się. – Panie Haddock, przykro mi bardzo, ale składam wymówienie. Dłużej tego nie zniosę. Alfred westchnął. Nie mógł nawet powiedzieć, że nie ostrzegała. – Czy nie przemyśli pani tego jeszcze raz? – Pani Brown spojrzała na niego i zawahała się. – Jeśli chodzi o płacę… Błąd. Spojrzenie rozmówczyni stwardniało. – Płacę? Ja i tak tu biorę pieniądze za nic. Pieniądze to nie wszystko, panie Haddock. Mam inną ofertę, w domu, gdzie moja praca będzie potrzebna i ceniona. – Zapewniam panią, że pan LaFay docenia pani pracę. – On? Kiedy ostatni raz zjadł normalny posiłek w normalnym czasie? Już nie pamiętam. Może przedwczoraj. Wczoraj po wizycie u hrabiego miał jeść kolację, gdzieś pojechał, dzisiaj miał jeść śniadanie, nie było go, miał jeść lunch, spał. Nie było go na herbacie, teraz nie ma go znowu. Bez ostrzeżenia. Ja liczyłam się z tym, że młody dżentelmen może

prowadzić nieregularny tryb życia. Ale nie z pracą dla kogoś, kogo nigdy w czasie posiłków albo nie ma, albo kto zawsze wtedy śpi czy zamyka się w gabinecie i nie wolno mu przeszkadzać. Nie je i jedzenie się marnuje lub je byle co i byle jak. W tym domu jest niańka potrzebna, panie Haddock, nie kucharka! – Pani Brown pokiwała głową, zadowolona z wygłoszonej sentencji. – Jane odchodzi razem ze mną – dołożyła ostatnią deskę do trumny, wychodząc z kuchni. – Nie uchodzi, by nocowała bez opieki w domu z samymi mężczyznami. Alfred popatrzył za nią smętnie. Właściwie jej nie winił. W ogóle nie powinien mieć pretensji do nikogo oprócz siebie. Jak on mógł kiedykolwiek wpaść na pomysł, że Clovis LaFay potrzebuje dobrej kucharki? Dobre kucharki między innymi dlatego były dobre, że ceniły swoją sztukę i podchodziły do spraw posiłków bardzo poważnie. Pracodawca, który żył własnym rytmem dobowym, luźno związanym z zegarem, a do tego miał zdolność obywania się bez jedzenia przez wiele godzin i z niej stale korzystał, ranił ich dumę zawodową. A ta była czymś, co Alfred rozumiał i szanował. Rozumiał też, że, choć pani Brown tego nie powiedziała, kierował nią także wzgląd na dobro siostrzenicy, która miała prawo przyuczać się do zawodu w normalnie prowadzonym domu. Ten takim nie był i Alfred Haddock nie widział możliwości, by on mógł to zmienić. Od kiedy go pamiętał, Clovis LaFay zawsze wynajdywał do roboty milion ciekawszych rzeczy niż jedzenie, ale gdy liczył sobie cztery lata, służba przynajmniej miała możliwości, by jakoś je w niego wmusić. Niestety, te czasy minęły bezpowrotnie. Zresztą gdyby jego kamerdyner miał wybierać, zająłby się w pierwszym rzędzie innymi zachowaniami pracodawcy, potencjalnie bardziej szkodliwymi dla zdrowia. Przede wszystkim jego coraz intensywniej uprawianym cmentarnym hobby, narażającym go na niebezpieczeństwa, przed którymi Alfred nie był w stanie go w żaden sposób ochronić. Nawet miał zaufanie do kompetencji Clovisa LaFaya jako nekromanty, ale magia to jeszcze nie wszystko, a z racji doświadczenia życiowego doskonale potrafił rozpoznać, kiedy młody człowiek z nadmiarem energii szuka guza. A kiedy ktoś szuka, nawet w tak nietypowy sposób, to w końcu znajduje. Bardzo chciałby wiedzieć zatem, co dokładnie zaszło wczoraj, czemu Lucia Fricapane, doskonale przecież poinformowana, obawiała się przez pewien czas o życie swojego… przyjaciela i co z tym wszystkim miał wspólnego ten olbrzym. No nic, może kiedyś się dowie. Albo i nie. Clovis LaFay bardzo chętnie rozmawiał z każdym, ze służbą włącznie, ale rzadko o tym, co mu się akurat przydarzyło. Alfred domyślał się, skąd mu to się wzięło. Z dość podobnych powodów on także swojemu pracodawcy paru rzeczy o sobie nie powiedział. Choć może powinien.

Retrospekcja 2 1859–1863 Wbrew ostrzeżeniom rodziców, uradowanych, ale i nieco przerażonych perspektywami otwierającymi się przed synem, w Edgerton John Dobson od początku czuł się doskonale. Lekcje były całkiem ciekawe, nauka niezbyt trudna, dyscyplina nie bardziej surowa niż w szkole parafialnej, o domu już nie mówiąc, rugby na nieporównywalnie wyższym poziomie, a znaczna część nowych kolegów bardzo w porządku. Prawda, było trochę durniów, którzy syna ubogiego pastora uznali przy pierwszym kontakcie za osobisty worek treningowy, ale i oni nie przedstawiali większego problemu. Szczególnie jeśli było się przynajmniej o pół głowy wyższym od rówieśników i proporcjonalnie cięższym. Wśród durniów od początku wyróżniał się niejaki Horatio LaFay, którego nieprzyjazny los zesłał nie tylko do jednej z Johnem klasy, ale i jednego domu. Kiedy już następnego dnia po rozpoczęciu roku szkolnego LaFay nazwał go śmierdzącym żebrakiem, John nie wdawał się z nim w polemikę, tylko od razu wyzwał go do walki na pięści. Efekty tej potyczki i paru następnych na tyle nie przypadły Horatiowi do gustu, że nauczył się omijać Johna Dobsona z daleka. Kiedy rok później obaj opanowali podstawy czarów kinemanckich, sytuacja się powtórzyła, ale z nie lepszym dla Horatia rezultatem: John zaczynał rozumieć, co oznacza w praktyce zapis „wyjątkowo wysoki potencjał magiczny” w jego dokumentach stypendialnych, a poza tym właśnie odkrył boks. Pojawienie się w szkole kilka lat później Clovisa LaFaya John ledwie zauważył. Niektórych szalenie śmieszył fakt, że Horatio ma stryja młodszego o cztery lata, ale on nie widział w tym nic osobliwego. Dużo chłopaków miało znacznie starsze rodzeństwo, żonate i dzieciate, a idolami Johna w tym czasie byli podstawowi łącznicy szkolnej reprezentacji, „bliźniacy” McLean. Niemal nikt już nie pamiętał, z samymi, jak się zdawało, McLeanami włącznie, że w rzeczywistości Angus jest bratankiem Malcolma. Czy może na odwrót. W każdym razie Clovis LaFay miał jedenaście lat, był przy tym mały i drobny jak na swój wiek i niezbyt szybko biegał, więc nawet potencjalnego pożytku dla drużyny rugby klas młodszych nie przedstawiał. Poza tą jedną kwestią dzieciaki w tym wieku Johna – który zaliczał się już w tym czasie do starszych uczniów, ale reprezentacji domu do lat piętnastu jeszcze rok wcześniej kapitanował – zasadniczo nie interesowały. Zostanie najmłodszym od trzydziestu lat rezerwowym graczem pierwszej piętnastki stanowiło najwspanialszą rzecz, jaka go w życiu spotkała, ale faktem było, że pogodzenie treningów rugby z boksem, nauką własną, korepetycjami i obowiązkami prefekta sypialni, które John traktował bardzo serio, wymagały dobrej organizacji czasu. Na szczęście dyrektor Barnard zwolnił go częściowo z obowiązkowych preparacji i zezwolił na naukę wieczorem przy świecy. John właśnie wracał mocno senny ze studia, z szumiącymi w głowie nieregularnymi czasownikami francuskimi, gdy zauważył przycupniętą we wnęce okiennej drobną białą sylwetkę, częściowo przysłoniętą kotarą. Podszedł, żeby zidentyfikować dzieciaka. LaFay

młodszy z sypialni Howe’a. Typowe. Howe pozwalał sobie wchodzić na głowę, a część z tych smarkaczy była tak rozpuszczona, że przez pierwszy rok nie była w stanie pojąć, że reguły odnoszą się także do nich. A przestrzeganie tej głoszącej, że po zgaszeniu świateł nie wolno wychodzić na korytarz, o przesiadywaniu tam nie wspominając, był akurat zdecydowany egzekwować z całą stanowczością, bo o ile sypialnie były jako tako ogrzewane, korytarz nie, i zimno tu było jak w psiarni. Już miał huknąć na delikwenta i kazać mu wracać do łóżka, kiedy rzucił na niego okiem i zmienił zdanie. Mały zasłaniał sobie twarz ręką, ale widać było, że zanosi się bezgłośnym płaczem, i to, sądząc po stanie rękawów koszuli nocnej, już od jakiegoś czasu. A teraz jeszcze dodatkowo był sparaliżowany ze strachu. John nie miał ambicji straszyć najmłodszych kolegów, szczególnie że podejrzewał, iż z racji wzrostu i tak to robił. Sytuacja wymagała trochę innego podejścia. – Hej, no co się dzieje? Nie siedź tutaj. Zmarzniesz. Tęsknisz za domem? Zdarza się na początku, przyzwyczaisz się. Chyba udało mu się powiedzieć coś niesłychanie, wedle słuchacza, głupiego, bo LaFay na chwilę przestał płakać, wciągnął ze świstem powietrze i spojrzał na niego jak na idiotę. Odsłonił przy tym dość brudną twarz z rozległym krwiakiem na lewym policzku i podbite oko. To jeszcze John był gotów zinterpretować jako wynik zwykłej bójki. Nie przypuszczał co prawda, by ktoś postury Clovisa LaFaya dobrowolnie się w nie angażował, ale nigdy nic nie wiadomo. Niektórzy niski wzrost nadrabiali agresywnością, weźmy takiego Bonapartego… Gorzej jednak, że chłopak miał też świeży ślad po oparzeniu pogrzebaczem na dłoni. Po zewnętrznej stronie. LaFay, uchwyciwszy jego wzrok, szybko schował rękę pod pachę i wyprostował się. Patrzył mu przy tym w oczy z napięciem. John już widywał ten rodzaj spojrzenia. Oznaczało ono nieodmiennie, że patrzący bardzo chce, by ta druga osoba nie spojrzała gdzie indziej. – Pokaż no z powrotem tę rękę. Kto ci to zrobił? – Nikt. Ja sam… – Akurat. Chcąc obejrzeć dłoń z bliska, chwycił go za przedramię. Zrobił to najdelikatniej, jak mógł, ale mały i tak syknął z bólu i łzy spłynęły mu po policzkach. Sińce widoczne na pierwszy rzut oka najwyraźniej nie były jego jedynymi. John zauważył przy okazji coś jeszcze, bez wątpienia właśnie to, co LaFay tak bardzo starał się przed nim ukryć. Dzieciak nie ograniczał się do bezczynnego siedzenia i płaczu. Na parapecie okna stała wypalona świeczka i leżał arkusz papieru zapisany magicznymi glyfami. Samo w sobie nic dziwnego – nowe glyfy i sekwencje zawsze trzeba było kilkakrotnie przepisać, a początkujący magowie (czasem nawet nie tylko początkujący) robili to przed każdym rzuceniem zaklęcia. Górna część kartki zapisana była kompletnie niewinną, choć dość zaawansowaną jak na wiek LaFaya sekwencją przyspieszenia gojenia ran. To jednak, co znajdowało się na dolnej części, mogło zjeżyć włosy na głowie. Z wyniesionego z domu lęku przed nekromancją niewiele u Johna zostało w postępowej atmosferze Edgerton, lecz z drugiej strony nauczył się tu wystarczająco dużo, by wiedzieć,

że lęk ten nie był całkowicie bezpodstawny. Oczywiście pełnych sekwencji nekromanckich klątw nikt im nie pokazywał, ale podstawowe glyfy umiał rozpoznać. – Daj mi to świństwo – warknął. Znowu to zesztywnienie, oczy pełne łez i spojrzenie osaczonego zwierzęcia. No do licha. Nie tak sobie wyobrażał aspirującego czarnego maga. – Dobson, proszę. Ja go nie chcę zabić… Johnowi ciarki przeszły po plecach. – Ja tylko chciałem, żeby dostał krost. Trafiłby do infirmerii, jakby dostał wysypki, prawda? Albo rodzice by go zabrali. Tak jak było z Williamem Stanleyem, jak przyjechał do szkoły ze szkarlatyną. John niechętnie musiał przyznać, że plan jak na jedenastolatka taki całkiem głupi nie był, tyle że mały nie brał pod uwagę paru dość istotnych czynników. – Aha. A o kim mówimy? Clovis LaFay zagryzł wargi i nowa partia łez pociekła mu po policzkach. Milczał. – Boisz się mi powiedzieć, a nie boisz się rzucać takich czarów? Wiesz, że to nie ma sensu? Zresztą gdy porozmawiam z Howe’em, i tak się dowiem. Co on w ogóle na to? Prosiłeś go o pomoc? – Pro… prosiłem – szloch. – Po… powiedział, że mam sobie sam radzić i że nie będzie się mieszał w sprawy rodzin… Urwał, przerażony, ale Johnowi to wystarczyło. – Horatio – powiedział wolno. – No jasne, któżby inny. Głupio, że się od razu nie domyślił, ale do głowy mu nie przyszło, że ktokolwiek, nawet Horatio, może traktować w ten sposób swojego… kuzyna? Kogoś z bliskiej rodziny w każdym razie, prawie brata! I ten Howe! Jasne, niech sobie sam radzi z niespełna szesnastolatkiem dzieciak, który jest wzrostu ośmioletniej Alicji i waży tyle co dwa wróble. Prawda była taka, że Thomas Howe śmiertelnie bał się Horatia, czego John nie usprawiedliwiał, lecz co do pewnego stopnia rozumiał: starszy LaFay rzeczywiście był… zdemoralizowany. Lata spędzone w świeckiej szkole zrobiły swoje i John Dobson nawet w myślach nie umiał nazwać tego inaczej, choć jego ojciec, jak podejrzewał, użyłby znacznie krótszego, biblijnego określenia. – Czekaj – mruknął. – To jest dłuższa rozmowa. Masz tu chustkę, wytrzyj nos i nie rycz. Bardzo cię boli? Potrząśnięcie głową. – W porządku. Weź, zarzuć na siebie moją kurtkę, bo się to skończy zapaleniem płuc. John zauważył, że mimo zaprzeczenia LaFay poruszał się sztywno i krzywił. Uspokoił się jednak i przestał płakać. Kurtka sięgała mu do kostek. – Jest za zimno, żebyś się tu rozbierał, więc musisz powiedzieć mi prawdę. Masz otwarte rany albo oparzenia pod koszulą? – Nie, tylko sińce. – No dobrze. Teraz słuchaj. Nie możesz napisać o tym do rodziców? – Mama nie żyje. Ojciec mi nigdy nie odpisuje. – Do ojca Horatia zatem? – No, w końcu on powinien się zainteresować, nawet jeśli nie ze względu na przyrodniego brata, to na syna.

Clovis spojrzał na Johna z niedowierzaniem. – Żartujesz chyba. On mnie nienawidzi. Jeszcze by go pochwalił. – Uhmm. Nie bardzo wiedział, co o tym myśleć, ale LaFay, mimo mylącego wyglądu ośmiolatka, nie robił wrażenia głupiego i można było założyć, że przynajmniej do pewnego stopnia wie, co mówi. – No tak. – Czuł się kompletnie nieprzygotowany do takiej rozmowy i wszystko, co planował powiedzieć, brzmiało mu idiotycznie. Dlaczego to akurat on ma tłumaczyć dzieciakowi etykę używania magii, którą sam nie do końca miał przemyślaną? – Rozumiem, że łatwo ci nie jest, ale to, co chciałeś zrobić, nie jest żadnym rozwiązaniem. Przede wszystkim – John zawahał się; inaczej się tego nie dało powiedzieć – to jest po prostu złe. Tego robić nie wolno. Przyzwoici ludzie takich czarów nie rzucają. Clovis LaFay nie polemizował. Wyglądało na to, że się nad czymś poważnie zastanawia. John nie miał pojęcia, co się dzieje w tym momencie w jego głowie, a mogło dziać się sporo. – Uważasz, że mogę być przyzwoitym człowiekiem? Wedle nauk ojca (w Edgerton teologii nie wykładano) nie była to taka prosta sprawa, ale John rozsądnie uznał, że subtelności koncepcji predestynacji nie nadają się dla zasmarkanego jedenastolatka. – Pewnie, czemu nie? A poza tym – John Dobson z natury czuł się lepiej na gruncie praktycznym – rzucenie szkodliwego czaru jest prawie zawsze do wykrycia, nie uczyli was tego jeszcze? Masz pojęcie, co by się działo, gdyby się zorientowali, że to ty? No i wreszcie, wiesz na pewno, że nic nie pomylisz? Jeszcze Horatio porośnie łuską albo piórami, a i tak jest wyjątkowo paskudny. Blady uśmiech. – To jak, rzucasz gojenie i oddajesz mi kartkę, zgoda? Dasz radę się wyleczyć, sam łuską nie porośniesz? LaFay westchnął ciężko, ale pokiwał głową. Przebiegł wzrokiem zapisane glyfy i przymknął oczy. John obserwował z uznaniem, jak rana po oparzeniu bliznowacieje, a krwiak blednie. Chłopak wiedział, co robi. Magia samoleczenia wbrew pozorom wcale nie była łatwa; nawet najprostsze zaklęcie, jak to, wymagało nie tylko znajomości odpowiednich glyfów, ale też wysokiej koncentracji i świadomości własnego ciała. Sam by tego z taką swobodą nie zrobił, a i większość starszych od niego uczniów wolała zostawiać siniaki do naturalnego zagojenia. Inna, mniej pozytywna implikacja też mu nie umknęła – to nie był ani pierwszy, ani drugi raz, gdy LaFay rzucał ten czar. – Świetnie. A teraz daj mi to świństwo. Wiem, że jak raz napisałeś, dasz radę i drugi, ale bardzo cię proszę, więcej tego nie próbuj. Następne westchnienie. – To co ja mam robić? – Nic. Ja coś zrobię. Daj mi dwa dni, coś wymyślę. Przez ten czas wytrzymaj i nic nie rób. Obiecujesz? Clovis LaFay milczał przez dłuższą chwilę, w końcu popatrzył na niego z rezygnacją i skinął głową. John czuł, że mały w ogóle nie wierzy, aby ktokolwiek chciał czy mógł mu

pomóc, i postanowienie, że trzeba to zmienić, stwardniało w nim na granit. Odprowadził go do sypialni i dopilnował, żeby położył się do łóżka. Horatio LaFay albo spał, albo dobrze udawał, co Johnowi akurat ze wszech miar odpowiadało. Howe nie spał i gdy zobaczył, kto wszedł, wyglądał, jakby bardzo tego żałował. – Howe, pozwól, proszę, na chwilę na korytarz, chciałbym z tobą zamienić dwa słowa. Widać było, że jest to absolutnie ostatnia rzecz, na jaką Howe ma ochotę, ale nie wypadało mu odmówić. Wyszli. – Rozmawiałem przed chwilą z LaFayem młodszym – John stwierdził fakt oczywisty tytułem wstępu. – Ty sobie wyobrażasz, że po co w tej sypialni jesteś, jeśli wolno spytać? Bo wiesz, ozdoby to ty jakiejś specjalnej nie stanowisz. Ku chwale Thomasa Howe’a przynajmniej było widać, że jest mu wstyd. Nie udawał też, że nie wie, o co chodzi. – Dobrze ci mówić, ty sobie z nim radzisz. A co ja mam robić? John darował sobie cisnące się na usta zapytanie, co w takim razie ma robić Clovis LaFay, jeśli z Horatiem nie daje sobie rady siedemnastolatek. – Poprosić o pomoc? Powiedzieć Barnardowi? Howe rzucił mu ponure spojrzenie. – Ja z tym nie chcę mieć nic wspólnego. – Już masz. – Nie mam. I nie będę miał. Ty nic nie rozumiesz… John miał wrażenie, że wszystko rozumie aż za dobrze. – Ja się od tego muszę trzymać z daleka. Nasi ojcowie się znają, dzierżawimy od wicehrabiego Bedford grunt pod fabrykę. Termin umowy upływa w przyszłym roku. Jeśli nam nie przedłuży, będziemy w kłopotach. A on jest bardzo dziwny, gdy chodzi o Horatia. Kiedyś ojciec któregoś smarkacza poskarżył się hrabiemu, to zagroził, że mu wytoczy proces o zniesławienie. Matkę Horatio ma taką samą. Nie mogę się w to mieszać. Zresztą to ich sprawy rodzinne. – Jasne, sprawy rodzinne, a ty nic nie możesz. Tak z ciekawości: byłeś przy tym, jak Horatio temu dzieciakowi przypiekał rękę pogrzebaczem, czy akurat wyszedłeś? – Odczep się ode mnie, ja żadnym prefektem nawet nie chciałem być! – wybuchnął Howe. – Nie zostałbym, gdyby tylu szóstoklasistów nie odeszło! Niewątpliwie, bo sam John właśnie temu zawdzięczał swoje nietypowo wczesne stanowisko, ale nie widział związku ze sprawą. – Czyli, podsumowując, nie zamierzasz palcem kiwnąć? Dziękuję, tyle właściwie chciałem wiedzieć. Dobranoc. Gdy wreszcie położył się do łóżka, pomimo zmęczenia przez kilka minut nie mógł usnąć. Myślał. Sprawy naprawdę wyglądały paskudnie, a właściwa droga postępowania nie była oczywista. Zasadniczo w ogóle wykraczało to poza jego kompetencje. Problem w tym, że Howe był bezużyteczny, a James Elliott, główny prefekt domu, przygotowywał się intensywnie do egzaminów do Cambridge, był już jedną nogą poza szkołą i chciał tylko, żeby mu nie zawracać głowy. Teoretycznie sytuacja była na tyle poważna, że mógł donieść o niej bezpośrednio dyrektorowi domu. Tylko że wtedy Clovis za próbę rzucenia klątwy

zostałby surowo ukarany, a Horatio… cóż, jego za rękę nikt nie złapał. Innym wyjściem było zaraportowanie tylko tego, że Horatio znęca się nad Clovisem. Tyle że nie miał dowodów, jak daleko to zaszło, przed nauczycielem nikt by słowa nie powiedział, a zresztą pan Barnard był zdania, że to normalna kolej rzeczy i że chłopcy swoje problemy powinni rozwiązywać samodzielnie. W sumie Clovis to właśnie usiłował zrobić, John jednak podejrzewał, że nie o takie rozwiązanie dyrektorowi chodziło. Można było również, a być może nawet należało, stłuc starszego LaFaya jeszcze raz, ale długofalowo nic by to nie dało: Horatio był, jaki był. Poza tym John miał swoją sypialnię do ogarnięcia i nie mógł się przecież ani rozdwoić, ani chodzić za LaFayami krok w krok. Ostatecznie rano zdecydował się na rozwiązanie najprostsze, lecz, jak się okazało, skuteczne. Skonfiskowaną kartkę z glyfami starannie spalił w kominku, ignorując wrażenie popełniania jakiegoś nieznanego z nazwy, lecz poważnego występku. Po lekcjach zaś poszedł do gabinetu dyrektora Barnarda. Czerwieniąc się i jąkając, jako że niemówienie całej prawdy, nawet w dobrej sprawie, zawsze ciężko mu przychodziło, powiedział, że jego zdaniem Horatio ma zły wpływ na Clovisa i że któregoś z LaFayów należałoby przenieść do innej sypialni. Indagowany, na czym ten wpływ ma polegać, spuścił oczy i wybąkał, zainspirowany przypadkowo zasłyszaną uwagą któregoś z nauczycieli, że nie chciałby wchodzić w szczegóły, ale niedobrze jest, jak chłopcy blisko ze sobą związani śpią obok siebie. Szesnastoletni John mimo czterech lat spędzonych w szkole z internatem był na tyle naiwny, że dopiero gdzieś po roku zdał sobie sprawę, jakie obrazy musiały się w tym momencie odmalować przed oczami dyrektora. Horatio został ekspresowo wyekspediowany do małej sypialni dzielonej z Augustusem Mosleyem, który miał osiemnaście lat, sześć stóp wzrostu i zasłużoną reputację tępego osiłka, a z nastaniem nowego semestru szczęśliwie do innego domu. Clovis, z jakichś tajemniczych względów przeniesiony z kolei do sypialni Johna, stracił zaszczuty wygląd i zarobił kilka kar za opowiadanie po zgaszeniu świateł historii o duchach.

Rozdział 3 Było przyjemne, niemal wiosenne popołudnie, bez śladu mgły i z wyjątkowo małą ilością sadzy w powietrzu. Można by było pójść do parku. Albo klubu szermierki. Księgarni. Teatru. Względnie zostać w domu i zalec na sofie z filiżanką kakao i którąś z książek poleconych przez Patricka Dempseya czy też, już zupełnie leniwie i eskapistycznie, jakimś romansidłem historycznym w rodzaju Trzech muszkieterów. Możliwości przyjemnego spędzenia czasu było mnóstwo. Niestety, zamiast tego Clovis szykował się na bal. Dość huczny, wyprawiany z okazji dwudziestych urodzin Letitti LaFay, świętowanych już dwa dni temu w gronie rodzinnym i wypadających w tym roku akurat pod koniec karnawału. Bal jako taki był w porządku, bo Clovis lubił i umiał tańczyć, i nawet jakoś radził sobie z prowadzeniem lekkiej konwersacji, byle niezbyt długiej, ale spotkanie reszty LaFayów en masse w odstępie paru dni od pamiętnego obiadu było bardzo niemiłą perspektywą. Mogliby go nie zapraszać i wszystkim by się z tym lepiej żyło. Jednak może nie najgorszą, ale zdumiewająco uciążliwą dla otoczenia cechą Fredericka LaFaya były zdarzające mu się od czasu do czasu paroksyzmy potrzeby udowadniania nie wiadomo komu, że jest zupełnie normalnym człowiekiem, którego na przykład łączą z przyrodnim bratem zupełnie normalne stosunki rodzinne. Miewał takie zapędy nawet nie wyłącznie publicznie, co byłoby jeszcze w pełni zrozumiałe, lecz najzupełniej prywatnie. Zatruwał tym życie nie tylko Clovisowi, ale też swoim najbliższym, którzy zdecydowanie nie życzyli sobie obecności intruza i wyraźnie to okazywali. Ponadto, niestety, sam Frederick nie potrafił ukryć, że po latach może i pogodził się z faktem istnienia brata na świecie, ale nadal jest on dla niego źródłem stałej irytacji, wzmocnionej ostatnio przez różnicę zdań dotyczącą strategii rozwoju sieci hut szkła, w której obaj mieli udziały. Clovis uważał, że Frederick powinien doceniać ten akurat spór jako jak najbardziej normalny element relacji rodzinnych, ale jakoś nie doceniał. Teraz też przysłał z samego rana służącego z pisemnym żądaniem wcześniejszej obecności brata w bibliotece w celu omówienia pewnych kwestii związanych z interesami – czyli uważał, że przed balem Clovis nie będzie miał ochoty na dyskusje i zgodzi się na wszystko. Clovis zacisnął zęby i potrząsnął głową, wywołując tym prośbę fryzjera, który właśnie wyrównywał mu włosy na karku, o mniejszą ruchliwość. Normalnie strzygł go kamerdyner, ale dzisiaj z racji szczególnej okazji Alfred zdecydował, że powinien go zastąpić ktoś o wyższych kompetencjach. Clovis nie widział różnicy i wątpił, by ktokolwiek był ją w stanie zauważyć, ale w końcu nie on tu był specjalistą. Zresztą po wczorajszym wieczorze Alfredowi należało się, by jego pracodawca chociaż przez jeden dzień zachowywał się normalnie.

Kwestii kucharki Alfred w ogóle nie skomentował, ograniczając się do samego komunikatu o jej odejściu, ale Clovis jeszcze nie spotkał nikogo, kto potrafiłby milczeć tak głośno jak jego służący. Przykro mu było bardzo, bo wiedział, ile wysiłku zostało włożone w jej znalezienie, a on faktycznie obiecywał, że na kolacji będzie. Zwyczajnie zapomniał. Przeprosił panią Brown i nawet zaoferował jej przepis Leroux w prezencie, lecz bez pożądanego skutku. Wiele się zresztą nie spodziewał – jeśli Alfredowi nie udało się skłonić jej do pozostania, jego szanse były zerowe. Nie podejrzewał, by cokolwiek działo się między tymi dwojgiem, bo zatrudniał profesjonalistę, który życia zawodowego i osobistego nie mieszał, niemniej Clovis miał świadomość, jakie wrażenie Alfred wywierał na niektórych kobietach, i to bez żadnych działań ze swej strony. Zresztą nie tylko na służących, bo kilka już razy zaobserwował, jak damy z towarzystwa odruchowo poprawiały sobie włosy na widok jego kamerdynera. Nie bardzo rozumiał, jak to się dzieje. Owszem, Alfred Haddock był przystojny, ale przecież nie aż tak. Jakiś typ naturalnej magii nieznanej nauce. Fryzjer wreszcie skończył, starannie zmiótł ścinki włosów w jedno miejsce, do natychmiastowego spalenia, i poszedł. Do wieczora zostało jeszcze trochę czasu, zatem Clovis postanowił spędzić przynajmniej część dnia sensownie i zabrał się do spisywania możliwych wariantów miejscowego Zamrożenia Chigich dla Alicji Dobson, do przetestowania w wolnym czasie na jakimś chętnym magu, zdolnym do poradzenia sobie z ewentualnymi skutkami ubocznymi. (Może sam będzie się musiał zaoferować jako królik doświadczalny, bo John, miał wrażenie, dość nieufnie podchodził do umiejętności siostry). Uznał, że byłoby znacznie bardziej elegancko, gdyby jej poprawił wszystkie czary, a poza tym problem sam w sobie był coraz bardziej fascynujący. Skończył właśnie notować najbardziej prawdopodobne kombinacje, gdy pojawił się Alfred z komunikatem, że zrobił omlet i kolacja czeka w jadalni. – Chyba że nie jest pan głodny… – dodał, zawieszając głos. Clovis stwierdził, że z tych słów kapał może nie witriol, ale w każdym razie coś kapało. Chyba jednak Alfred zdecydował się poruszyć sprawę posiłków. – Odnoszę wrażenie, że była to ironia. – Gdzieżbym śmiał, proszę pana. – Zatem była. A to nie jest przecież tak, że ja nie jem. Po prostu jem kiedy indziej. Rozumiem, że to dla służby może być kłopotliwe… – Nie, sir, to nie jest kłopotliwe, zwłaszcza że obsługuje się pan wtedy sam, a ubytki w spiżarni nie są zbyt duże. Clovis spojrzał na niego złym okiem, co na Alfredzie nie zrobiło kompletnie żadnego wrażenia. Czasem myślał, że najmując kamerdynera, który był lokajem w domu jego ojca, popełnił wielki błąd. O ile John Dobson wydawał się chwilami uważać, że Clovis ma kilkanaście lat, o tyle w przypadku Alfreda należałoby od tej liczby odjąć dziesięć. Tyle że zalety faktu, iż jemu nic dotyczącego LaFayów nie musiał tłumaczyć, były nie do przecenienia… – Wrócimy do tej rozmowy później – powiedział, przechodząc z gabinetu do jadalni. – Przed balem mam jeszcze spotkanie z hrabią Bedford.

…ponieważ na przykład nie potrzebował dopowiedzenia, że wobec tego nie może tracić energii na dyskusję z kimkolwiek innym. Poza tym drugiego takiego służącego nie znalazłby za żadne pieniądze. Alfred był unikatowy także pod wieloma innymi względami. – Oczywiście. Czy zdecydował się pan, jakie spinki założy? Zdecydował się. Co prawda później, spoglądając w lustro, stwierdził, że w czarnym fraku, czarnej kamizelce i z obsydianowymi spinkami do mankietów wygląda jak praktykant u przedsiębiorcy pogrzebowego, ale trudno, strój wieczorowy miał swoje wymogi, białe kamizelki były niemodne, a obsydianowa biżuteria mogła się okazać przydatna. Nie sądził co prawda, by Horatio swoich jakże dowcipnych kinemanckich sztuczek próbował na nim publicznie, lecz Horatia cechowała pewna nieobliczalność. Było to raczej krzywdzące dla Johna, ale temat kinemantów skojarzył się Clovisowi właśnie z nim. – Nie zdziw się, Alfredzie, jak przyjdzie tu jakiś policjant. Zobowiązałem się, że będę im służył pomocą jako konsultant, ale nie wiem, kiedy trafi mi się pierwsza sprawa. Na pewno nie dziś w każdym razie. Alfred nawet nie mrugnął. – Rozumiem, proszę pana. Czy w związku z tym czegoś pan ode mnie oczekuje? – Raczej nie. O ile dobrze zrozumiałem, mam im pomagać z ghulami i takimi tam… Żadne kontakty z kryminalistami nie są przewidziane, a na cmentarzach mam obiecaną asystę policjanta z ofensywną magią – wyjaśnił Clovis bez wielkiego entuzjazmu. Przyzwyczajony był działać sam, bez innych magów dyszących mu w kark i irytujących potencjalnych rozmówców, ale doświadczenia ubiegłej nocy wykazały, że takie podejście niekoniecznie sprawdza się w przypadku ghuli. Podejrzewał też, że na ten temat nie byłoby dyskusji z Johnem Dobsonem, a Clovis odkrył, iż nie pozbył się jeszcze odruchu robienia tego, co były prefekt domu Barnarda mu kazał. W przeciwieństwie do swojego pracodawcy Alfred robił wrażenie bardzo zadowolonego. Clovis nie pytał dlaczego. Po pierwsze, odpowiedzi by nie dostał. Po drugie, i tak wiedział. *** Londyński dom LaFayów, usytuowany po północnej stronie Piccadilly, nie był szczególnie udanym dziełem architektonicznym. Pierwotnie zaprojektowany przez Hawksmoora, nigdy nie został ukończony zgodnie z oryginalnymi planami i padł ofiarą fantastycznych pomysłów Davida LaFaya, człowieka nawet jak na standardy ich rodu ekscentrycznego, a na dodatek zakochanego w architekturze bizantyjskiej. Lazurowo-złota mozaika na frontonie fascynowała Clovisa, od kiedy pamiętał, ale nawet on musiał przyznać, że nieszczególnie komponowała się z dość surową stylistycznie całością. Kolejni hrabiowie Bedford, pozbawieni zapędów artystycznych przodka, dodawali lub wyburzali fragmenty rezydencji z przyczyn czysto utylitarnych, a ostatni z nich z kolei przez co najmniej czterdzieści lat nie robił w niej poza koniecznymi naprawami absolutnie nic. Biorąc to wszystko pod uwagę, budynkowi niewiele mogło zaszkodzić pod względem estetycznym, a renowacji wymagał naprawdę pilnie. Jakikolwiek żal do Fredericka, że pierwsze, co

zrobił po objęciu majątku, to kazał gruntownie przerobić wnętrze, a mury z zewnątrz wyszlifować do gołej cegły, był zatem, mówił sobie Clovis, kompletnie bezzasadny. Niemniej zawsze robiło mu się jakoś przykro, ilekroć patrzył teraz na swój dawny dom. To nie ducha jego matki Frederick chciał stąd egzorcyzmować, ale przy okazji usunął też wszelkie wspomnienia o niej. Clovis wysiadł z powozu i zatrzymał się przed odrestaurowanym głównym wejściem. Bardzo mu się nie chciało wchodzić do środka. Zależało mu jednak na sprawie, którą miał omawiać z Frederickiem, więc chociażby z tego powodu musiał tam być. Pamiętał też, że obiecał Johnowi rozejrzeć się wśród magów z wysokim potencjałem, niskim poziomem moralnym i zapotrzebowaniem na silne wrażenia, a Horatio i jego towarzystwo pasowali do tego opisu jak ulał. Poza tym mimo wszystko nie chciał robić jawnego afrontu Letitti. Obecnie córka Fredericka odnosiła się do niego z taką samą antypatią jak reszta rodziny, ale była jedyną z LaFayów, z którą Clovisa łączyły przyjemne wspomnienia z dzieciństwa. To jednak zobowiązywało. Bardzo dobrze pamiętał ten dzień, kiedy po raz pierwszy zobaczył ją i Horatia. Wrócili z mamą ze wsi do Londynu i dowiedział się, że pójdą z wizytą i pozna swoich kuzynów. Ucieszyło go to, bo mało miał kontaktów z innymi dziećmi i żadnych stałych znajomości. Po raz pierwszy założono mu wtedy spodenki i marynarkę w popularnym wtedy przez krótki czas wojskowym stylu. Dorosłe ubranie bardzo mu się podobało, choć niepokoiła go liczba guzików. Miał wrażenie, że była to jesień, czyli Letittia musiała mieć cztery i pół roku, a on świeżo skończone sześć. Po latach stwierdził, że wspomnienie to pozwala mu umiejscowić w czasie wstępne pogodzenie się Fredericka z ojcem, choć wtedy oczywiście nie zdawał sobie z tego sprawy. Nie pamiętał drogi do domu Fredericka ani tego, czy na początku w salonie był ktoś poza nimi, matką Letitti i nią samą. Ją widział we wspomnieniach bardzo wyraźnie. Była ubrana w krótką białozieloną krynolinkę, miała loki do ramion i białe kokardy we włosach. Wyglądała jak księżniczka elfów w jednej z jego książek z bajkami, którą to refleksją podzielił się z mamą. Reakcja matki Letitti: „Och, droga Anno, jakiż on słodki! Czyż to nie urocze?”, zakończona wypowiedzianym scenicznym szeptem: „Co za szkoda, że są tak blisko spokrewnieni!”, niespecjalnie przypadła mu do gustu (mamie, miał wrażenie, też nie), choć biorąc pod uwagę, że był to jedyny w miarę szczery komplement, jaki miał w życiu usłyszeć od swojej bratowej, powinien był pewnie cenić go sobie wyżej. Musiano ich później zaprowadzić do pokoju dziecinnego, bo pamiętał, że bawili się razem zabawkami Letitti. Miała ich dużo, ciekawych i jemu nieznanych, między innymi domek dla lalek, w którym najpierw urządzili szpital i który potem Letittia zgodziła się za pomocą klocków i papieru przerobić na zamek obronny. Po przezwyciężeniu początkowej nieufności (mówiła, że nie lubi się bawić z chłopcami) chętnie słuchała jego sugestii i zgłaszała własne. Była chyba wcześnie rozwinięta, bo nie przypominał sobie, aby różnica wieku w czymkolwiek im przeszkadzała czy też by w ogóle ją wtedy zauważył. Doświadczenie takiej zabawy było dla niego zupełnie nowe, jako że nie odwiedzał przedtem innych dzieci ani one jego. Jego matka musiała unikać kontaktów towarzyskich.

Spędzała za to z nim znacznie więcej czasu niż, jak zorientował się później, rozmawiając z kolegami w szkole, było przyjęte w ich sferze. Budowa zamku była już prawie ukończona, kiedy pojawił się Horatio, prawdopodobnie po jakichś lekcjach. Musiał oddać Frederickowi i Henrietcie sprawiedliwość co do jednego: wyglądało na to, że trzymali swoje dzieci z dala od konfliktów dorosłych, ponieważ Horatio żadnej specjalnej wrogości wówczas do niego nie żywił. Był natomiast znudzony, co, jak się później przekonał Clovis, stanowiło u niego stan wyjściowy, który zmieniał się rzadko i na ogół w okolicznościach nieprzyjemnych dla otoczenia. Przeszedł się kilka razy po pokoju i nagle stwierdził, że dołączy do zabawy. Clovis się bardzo ucieszył, jako że starsi chłopcy w ogóle mu wtedy imponowali, ale pamiętał, że Letittia podeszła do tego bez entuzjazmu i z dziwną rezygnacją. Już wtedy wiedziała, czego może się spodziewać po bracie. Horatio podszedł do budowli, przyjrzał się jej, zmierzył wzrokiem Clovisa i nagle rozmyślnie kopnął w domek dla lalek, niszcząc całą konstrukcję. Na ich oburzone okrzyki odpowiedział beznamiętnie: – No co? Chcieliście mieć zamek obronny. Takie zamki bywają burzone. Clovis pamiętał, że zupełnie zbił go z tropu wyraz twarzy Horatia, gdy na niego patrzył – czy raczej brak wyrazu. Nie było tam rozbrykania ani nawet złośliwości, tylko co najwyżej zimna ciekawość. Horatio chciał sprawdzić, co Clovis teraz zrobi. Chyba go wtedy rozczarował, gdyż nic nie powiedział. Był pełen dobrej woli i uznał, że zaszło nieporozumienie dotyczące zasad zabawy. Letittia jednak rozpłakała się, co zwróciło uwagę jej niańki, która zajęta czymś w nocnym pokoju dziecinnym, przeoczyła całe wydarzenie. – Paniczu Horatio, proszę nie dokuczać młodszym dzieciom. Horatio słowa niańki kompletnie zignorował i nawet jej nie odpowiedział, co dosyć zszokowało Clovisa, bo jego guwernantka by mu na coś takiego nigdy nie pozwoliła. Akurat w tym momencie do pokoju weszły panie. Henrietcie sytuacja się nie spodobała, tym bardziej że zdarzyła się przy gościu. – Susan, dlaczego tu jest taki bałagan? I czemu Letittia płacze? Zniszczy sobie sukienkę. – Panicz Horatio… – zaczęła niańka. Henrietta nie dała jej dokończyć: – Powinnaś ich lepiej pilnować. Nie znoszę, gdy się kłócą. Letittia w miarę możliwości starała się wyjaśnić sytuację, lecz też bez większych sukcesów. – Letittio, przestań płakać. Dziewczynka w twoim wieku powinna już lepiej panować na sobą. I przestań ciągle winić za wszystko Horatia. Clovis uznał, że musi pomóc kuzynce. – Przepraszam panią, ale on naprawdę kopnął nasz zamek. Matka Letitti spojrzała na niego niechętnie, a Horatio ukradkiem uszczypnął go z całej siły w ramię. Clovis przypominał sobie, że było to dla niego takim zaskoczeniem, że w ogóle się nie odezwał, nie mówiąc już o rozpłakaniu się. – Horatio, bądź miły dla gościa – powiedziała Henrietta. – Letittio, nie powinnaś skarżyć na brata. To duży chłopiec i nic dziwnego, że nie umie się bawić z małymi

dziewczynkami. – Och, Anno, Horatio jest taki energiczny i żywiołowy, same z nim kłopoty! – dodała z dumnym uśmiechem. – Jakie ty masz szczęście, że twój synek jest taki grzeczny. Clovis pamiętał wrażenie, że zupełnie co innego usłyszał wtedy w jej głosie niż w słowach, co go skonfundowało i przestraszyło chyba bardziej niż zachowanie Horatia. Poprosił mamę na stronę i zapytał, kiedy będą mogli stąd iść. Nie był to jednak koniec kontaktów z Letittią. Komuś, albo Henrietcie, albo Frederickowi, musiało zależeć wtedy na bliższych stosunkach między ich rodzinami i wydawało im się pewnie, że w naturalny sposób będzie to można przeprowadzić przez dzieci. Jeśli tak było, powinni lepiej dopilnować szczegółów, bo nastąpił – zapewne nieumyślny – sabotaż ze strony opiekunek. Niańka Letitti chyba chciała zmniejszyć styczność podopiecznej, a zapewne i swoją, z Horatiem, bo nie przypominał sobie, by później w tym okresie bywał u nich i go widywał. Sama Letittia z kolei wyznała Clovisowi, że bardzo się boi jego domu i nie chce tam być. Wyjaśnienia, że dom w ogóle nie jest straszny, a ojciec prawie nigdy nie opuszcza swojego piętra, nie pomogły. Jak się zdawało, niańka Letitti wcale nie uważała jej obaw za irracjonalne i prawdopodobnie je dzieliła, bo nawet gdy było zimno, bawili się razem w Kensington Park, co jego guwernantka, Fräulein Pfander, popierała z kolei ze względów zdrowotnych. W parku każdy nieznajomy uważał ich za bliźnięta, co było z jednej strony zabawne, z drugiej lekko drażniło dumę Clovisa. Przyjemnie było udawać, że ma się siostrę, ale Letittia była młodsza od niego ponad rok. Nie umiał określić, ile tych spotkań było, ale musiały się przeciągnąć aż do wiosny. Pamiętał, jak Letittia narzekała, że od piątych urodzin ma zakładany bardzo ciasny pas i nie może szybko biegać. Fräulein Pfander określiła ten fakt słowem, którego przekładu odmówiła, lecz niańka Letitti wyjaśniła, że wicehrabina na to nalega. Przypominał sobie jeszcze kuzynkę opowiadającą mu w tajemnicy, że ich ochmistrzyni odeszła, po tym jak Horatio obdarł ze skóry jej kota. Letittia była bardzo poruszona i Clovis w pełni się z nią zgadzał: owszem, też miałby ochotę wiedzieć, co jest w środku kota, ale jeśli ktoś chciał to sprawdzić, mógł przecież użyć już martwego, których przecież nie brakowało, a nie męczyć żywego, i to jeszcze czyjegoś! Mniej czasu spędzał już wtedy z mamą, ale nie cierpiał jakoś specjalnie z tego powodu, bo miał sporo nowych zajęć, w większości ciekawych. Było coraz więcej nauki, gimnastyka i lekcje tańca, na których wreszcie spotkał też inne dzieci. Kilka razy przyszedł nieznany mu przedtem nauczyciel i pokazywał niepodobne do liter skomplikowane gryzmoły, które Clovis musiał wielokrotnie kopiować, co było nudne, lecz potem już się nie pojawił. Później okazało się, że Fräulein Pfander poszła do ojca i obficie cytując Fröbla oraz inne autorytety nowoczesnej pedagogiki, wykazała mu, że zbyt wczesna nauka glyfów nie tylko nie sprzyja rozwojowi młodego maga, ale wręcz go hamuje. Nie tyle, zdaje się, przekonała pracodawcę, co zmęczyła i zanudziła, w każdym razie zgodził się, by to odłożyć na czas nieco późniejszy. W sumie Clovis uważał, że wczesne dzieciństwo miał wyjątkowo szczęśliwe. Niestety, niedługo później się ono skończyło.

Clovis ocknął się z zamyślenia, odetchnął głęboko i zadzwonił do drzwi. Kamerdyner poinformował go, że hrabia czeka na niego w bibliotece, więc od razu tam poszedł, starając się ignorować marmurowe nimfy w obficie drapowanych strojach zaśmiecające powiększony hall. (Ani chybi inicjatywa Henrietty – do pewnych rzeczy Frederick by się nie posunął). Biblioteka też przeszła przemianę, acz mniej drastyczną niż reszta budynku. Samego pomieszczenia obecny hrabia Bedford nie ruszył i nawet zostawił czarne dębowe regały, ale usunął z widoku publicznego wszystkie pozycje dotyczące nekromancji, inne książki magiczne skromnie pochował po kątach, a na honorowym miejscu umieścił traktaty polityczne i filozoficzne. Kazał też wyrzucić nadjedzonego przez mole wypchanego niedźwiedzia, którego gdzieś w Europie Wschodniej upolował w młodości ich ojciec. Akurat to ostatnie posunięcie Clovis przyjął z uznaniem, bo niedźwiedzia jako dziecko długi czas się bał; poza tym ściągał on zewsząd kurz i wszyscy od niego kichali. Frederick stał przed kominkiem. Clovis musiał przyznać, że mimo swoich ponad pięćdziesięciu lat jego przyrodni brat świetnie prezentował się we fraku, a szpakowata bródka w stylu kardynała Richelieu raczej dodawała mu dystynkcji, niż postarzała. Nie zamierzał naśladować go w tym ani żadnym innym aspekcie, ale miał nadzieję, że w jego wieku będzie równie dobrze wyglądać. Sądząc z tonu listu, Frederick był w złym humorze, co jednak trudno było stwierdzić, bo zawsze miał niemal identyczny wyraz twarzy. Zresztą, choć zapewne hrabia Bedford bywał czasami w innych nastrojach, Clovis na co dzień go w nich nie oglądał. Frederick skinął głową na jego powitanie i stwierdził, że jest ładna pogoda. Clovis mu przytaknął. Na tym skończyła się zbieżność ich stanowisk. – Myślałem, że ostatnio wyraziłem się jasno. Miałeś wycofać na piśmie te nonsensowne propozycje. Zrobiłeś to? – Nie, ale… – To zrobisz teraz. Pióro masz przygotowane i koperty zaadresowane. – Frederick wskazał ruchem dłoni biurko. Clovis nie ruszył się z miejsca. Frederick pewnych faktów nie przyjmował do wiadomości, co u polityka było może i rzeczą naturalną, ale nawet on nie mógł zapamiętać konkluzji ich poniedziałkowej rozmowy jako wyrażenia przez brata zgody na coś takiego. Chciał po prostu w ten sposób wymusić na Clovisie wycofanie się, bo wiedział, że brat się go boi, a poza tym w ogóle nie lubi konfrontacji. Tyle że Clovis był w stanie robić rzeczy, których się bał i nie lubił. – Słyszałeś, co powiedziałem? – Tak, słyszałem. Nie wydaje mi się jednak, byśmy ostatnio uzgodnili stanowiska. – Miałem nadzieję, że wykorzystałeś ten czas na zastanowienie się i przestaniesz zajmować czas zajętym ludziom swoimi niedowarzonymi pomysłami. Widzę, że się myliłem. Frederick wydawał się zirytowany nawet bardziej niż ostatnio. Clovis był w pewnym sensie przyjemnie tym zdziwiony, bo jeszcze dwa dni temu wydawało się, że sprawa jest beznadziejna. On miał dziesięć procent udziałów w hutach, jego brat czterdzieści jeden. (Bądźmy uczciwi: antypatia Fredericka wobec niego miała solidne podstawy – Ferdinand LaFay ostatecznie zapisał większość majątku starszemu synowi, ale drobnych złośliwości

sobie nie odmówił). W szkole matematyka nie była ulubionym przedmiotem Clovisa, jednak dodawać potrafił. Sądząc po gwałtowności reakcji Fredericka i jego ostatnich słowach, musiał trafić do przekonania którymś z innych udziałowców. Ciekawe którym. – W twoim wieku idealistyczne mrzonki to rzecz naturalna. Nie robisz im jednak żadnej przysługi. Jeśli my ich nie zatrudnimy, będą głodować. On na pewno jest konserwatystą, nie liberałem, pomyślał Clovis. Głośno zauważył tylko, że wtedy będą musieli zatrudnić ich rodziców lub starsze rodzeństwo i odpowiednio im zapłacić. – To znacznie podroży produkcję. Może ciebie teraz nie interesują twoje dochody, ale gdy dojrzejesz i założysz rodzinę – Frederickowi udało się zasugerować tonem głosu, że uważa taki wariant przyszłości za skrajnie nieprawdopodobny – zmienisz zdanie. – Koszty nie powinny wzrosnąć jakoś drastycznie. Poza tym prędzej czy później będziemy musieli zrezygnować z pracy dzieci, a chyba lepiej będzie, jeśli zrobimy to dobrowolnie, a nie pod przymusem. Wybacz, ale nie pojmuję twojego stanowiska. Politycznie takie posunięcie to dla ciebie byłby czysty zysk, przy odpowiednim nagłośnieniu, a finansowa strata, jeśli w ogóle jakaś, niewielka. Naprawdę nie rozumiał. Frederick był człowiekiem nie tylko inteligentnym, ale, poza pewnymi szczególnymi obszarami życia, na ogół racjonalnym. Musiał widzieć, że na dłuższą metę tak się nie da. Czyżby tak, wydawałoby się, oderwana od spraw osobistych kwestia jak zaprzestanie zatrudniania w hutach szkła osób poniżej lat trzynastu jakoś mu się z nimi skojarzyła? Czy też chodziło tylko o to, by zrobić Clovisowi na przekór? – Nie sądzę, byś miał jakiekolwiek kompetencje, by wypowiadać się w takich sprawach. – W młynach bawełnianych niemal żadnych strat nie poniesiono, gdy zrezygnowano z pracy dzieci, sprawdziłem to. Poza tym przecież te fabryki to może znaczna część moich dochodów, ale drobna twoich. – Większość ziemi żadnych zysków teraz nie daje. Nie słyszałeś o imporcie z Ameryki? Masz w ogóle jakieś wyobrażenie, jaka jest obecna cena zboża? Pytanie najwyraźniej nie było retoryczne i Clovis musiał przyznać, że nie ma. – Nie masz absolutnie żadnego pojęcia o interesach. Nie winię cię, masz do tego prawo. Powinieneś mieć jednak na tyle rozsądku, by zostawić decyzje osobom bardziej kompetentnym. – Zgadam się, że nie mam pojęcia o interesach, ale wiem, że łamiemy prawo. Na razie bez konsekwencji, ale to tylko kwestia czasu. Do trzynastego roku życia jest obowiązek powszechnej edukacji. To był główny argument, który Clovis wysunął w listach wysłanych do innych udziałowców w hutach, które zwiedził wkrótce po powrocie do Anglii i zorientowaniu się w swoim stanie posiadania. W ogóle warunki w nich panowały tragiczne i Clovis był po prostu przerażony, ale stwierdził, że wszystkiego naraz nie załatwi. Argumenty emocjonalne też byłoby łatwo zlekceważyć, tym bardziej że większość współwłaścicieli zapewne nigdy w fabrykach nie była i być nie zamierzała. Uderzył więc w inny ton. Frederick miał oczywiście rację, że on się na ekonomii ani na polityce nie zna, czytać jednak potrafił. Na szczęście przyszło mu też do głowy, by poprosić o pomoc Alfreda,

który był znacznie bardziej niż on au courant prawa stanowionego w ciągu ostatnich kilku lat i potrafił go nakierować na właściwy trop. Potem to już była tylko kwestia sprawdzenia szczegółów. – Nie łamiemy. Otrzymują przyuczenie do zawodu. Poza tym to powszechna praktyka. A jeśli nie możesz się z tym pogodzić, mogę twoje udziały od ciebie odkupić. – Jestem ci ogromnie wdzięczny za tę ofertę – uprzejmie odpowiedział Clovis – ale nie sądzę, by to przyniosło pożądane przeze mnie skutki. A edukacja powinna być realizowana w szkołach, nie w fabrykach. Z tego, co wiem, niedawno uregulowano to prawnie. Przypuszczam, że ustanowienie kar finansowych dla pracodawców omijających to prawo też wkrótce nastąpi. – Nie, o ile będę miał na ten temat coś do powiedzenia – stwierdził kategorycznie Frederick. Impas. Clovis dyskretnie rzucił okiem na zegar. Wpół do ósmej. Jeśli hrabia Bedford nie zamierzał się spóźnić na bal wydawany przez samego siebie, powinien szybko przejść z powrotem do ofensywy. Clovis od początku nie liczył na przekonanie Fredericka, to bratu zależało na tej rozmowie. Jakiekolwiek były prawdziwe powody jego stanowiska, teraz nadszedł czas na ich przedstawienie. Miał tylko nadzieję, że utrzyma się to w dotychczasowym, spokojnym i dość przyjaznym tonie. Frederick przeszedł się od kominka do najbliższego regału i z powrotem, zmierzył Clovisa wzrokiem i chyba zdecydował, że musi podejść do dyskusji poważniej. – Widzę, że nie rozumiesz, o jaką stawkę toczy się gra. To nie jest tylko kwestia finansowa. Okres między jedenastym a trzynastym rokiem życia jest kluczowy, jeśli chodzi o uaktywnienie magii. – Tak, wiem. Ale jaki ma to związek… – Czy ty sobie wyobrażasz, że magowie mogą pochodzić tylko z naszej sfery? Że wśród klas niższych nie ma wcale potencjału magicznego? Otóż uświadamiam ci, że tak nie jest! Clovis zdawał sobie z tego sprawę. Statystyki rozkładu potencjału magicznego na Wyspach Brytyjskich były mu znane. Zależnie od regionu u pięciu do dziesięciu procent populacji występował jakiś poziom magii, a co najmniej dwa procent miało go na tyle wysoki, by jako magowie osiągnąć pułap wykraczający poza proste sztuczki. W rzeczywistości jednak osób w miarę wprawnie rzucających czary było bez porównania mniej i w dużej mierze byli to ludzie zamożni, a często utytułowani. Wykształcenie maga zajmowało lata i nawet w uboższych warstwach klasy średniej, o niższej już nie mówiąc, nie zawsze rozwijano zdolności magiczne. John, z tego, co Clovis wiedział, był pierwszym od co najmniej dwóch pokoleń czynnym magiem w swojej rodzinie, a przecież nietuzinkowe zdolności rodzeństwa Dobsonów nie wzięły się znikąd. Magia była dziedziczna, co zresztą stanowiło jeszcze jeden powód, dla którego potencjał magiczny w dużej mierze korelował z pozycją społeczną. Jednak nie do końca. – Ten pomysł z powszechną edukacją to tragiczny błąd i naszym obowiązkiem jest zrobić wszystko, co w naszej mocy, by zminimalizować jego skutki. Jak by wyglądał świat, gdyby byle kto był w stanie używać magii? Jakiś robotnik czy włóczęga? Pomyśl o implikacjach społecznych! O przestępczości chociażby! Zastanowiłeś się kiedyś nad tym?

– Tak. Kiedyś jeszcze od ojca ten argument słyszałem – mruknął młodszy z synów Ferdinanda LaFaya, by zyskać na czasie, i zdumiał się reakcją brata, który wciągnął powietrze i zacisnął mocno szczękę, co oznaczało u niego tyle, co u każdego innego głośne przekleństwa. Gdyby Clovis nie wiadomo jak się starał, umyślnie nie zdołałby do tego stopnia wytrącić hrabiego Bedford z równowagi. Zresztą bynajmniej nie miał ochoty tego robić, bo zdecydowanie wolał Fredericka panującego nad sobą. – Ojciec… – Frederick urwał i jakby się zawahał – był człowiekiem innej epoki i na starość jego umysł błądził, ale pod wieloma względami… miał rację. – Obecna sytuacja na pewno ma pewne zalety – Clovis chciał zagadać błąd, którym najwyraźniej było przypomnienie Frederickowi o ich ojcu – jednak uważam, że wszyscy, którzy mają odpowiedni potencjał magiczny, powinni móc go wykorzystać, niezależnie od urodzenia. Każde dziecko powinno w szkole zostać zbadane i mieć szansę dalszej nauki. To zresztą prędzej czy później musi nastąpić, chcemy tego czy nie. Nie wiem, czy wiesz, ale Niemcy już to robią. – Chociaż, pomyślał Clovis, też kształcą tylko chłopców. – Bezkrytyczne naśladowanie Prusaków niszczy nasz kraj. Nie wiadomo, jakie długofalowe skutki będą miały tak zwane reformy w wojsku, a pomysł wprowadzenia tak daleko idących zmian u podwalin edukacji najmłodszego pokolenia może zupełnie zdestabilizować wszystkie struktury społeczne. Dobrze, że się uspokoiłeś, pomyślał Clovis, ale to nie ta retoryka i nie ten słuchacz. Nie jesteś w Izbie Lordów. Ta ostatnia myśl musiała też przyjść do głowy Frederickowi, bo zmienił podejście. – Ty, nekromanta o nazwisku LaFay, powinieneś być ostatnim człowiekiem, który by chciał dopuszczać pospólstwo do użycia magii. Czterech LaFayów zostało spalonych na stosie przez tłuszczę. Myślisz, że to się nie może powtórzyć? – Nie myślę. Ale to, co mówisz, jest nielogiczne. Im więcej osób będzie w stanie używać magii, tym mniej będzie uprzedzeń. A poza tym – Clovis miał świadomość, że nie wzmacnia tym swojej pozycji w dyskusji, ale nigdy nie umiał się powstrzymać przed prostowaniem przekłamań historycznych – jak się doliczyłeś czterech? Gervase LaFay za wielokrotne zabójstwa za pomocą czarnej magii nie został spalony przez żaden tłum, tylko powieszony, i to na podstawie wyroku sądowego. Zresztą wcale nie jestem przekonany, że niesłusznie. Tak samo Francis, choć przyznaję, on akurat został spalony. Ale to było w Szkocji. A jak płonęła na stosie Margaret LaFay, ogień podkładał między innymi jej brat. To nie było żadne prześladowanie magów, tylko zwyczajne intrygi rodzinne. Zgoda, za czasów Jakuba I… Coś w tych słowach na nowo zdenerwowało Fredericka. Zwęził oczy. Clovis wiedział, co dalej nastąpi, i zacisnął zęby. Dyskusja się właśnie skończyła. – Nie wiem w ogóle, po co marnuję czas, usiłując z tobą rozmawiać jak ze zdrowym umysłowo człowiekiem. Jak zwykle bezmyślnie paplasz nie na temat i opowiadasz bzdury. Cóż, pewna słabość intelektualna jest w twoim przypadku całkowicie zrozumiała, biorąc pod uwagę nienaturalne okoliczności twojego poczęcia. Twoje chore zainteresowania i zamiłowanie do cmentarzy w tym kontekście też nie dziwią. Samo twoje istnienie to aberracja. Zdrowsze społeczeństwo takich anomalii jak ty w ogóle by nie tolerowało.

Clovis patrzył w jeden punkt na ścianie i starał się myśleć tylko o tym, że za jedną przynajmniej rzecz powinien być wdzięczny swojemu ojcu: za to, że w żaden sposób nie jest zależny od Fredericka i że to nie brat go wychowywał. No, może za dwie. Pierwszy raz coś podobnego usłyszał, gdy miał chyba osiem lat. Kiedy udało mu się z ojcem zobaczyć i kiedy powtórzył mu słowa Fredericka, Ferdinand LaFay oświadczył, że ma przestać mu zawracać głowę głupotami, o odpowiednim czarze może sobie przeczytać, choć i tak jeszcze nic z tego nie pojmie, a brat go nienawidzi i to jest normalne. Było to z jego strony wykazanie rzadkiej rodzicielskiej troski i trochę pomogło, zwłaszcza że traktat o Przeniesieniu Nasienia w miarę swoich ówczesnych możliwości Clovis rzeczywiście przestudiował i choć faktycznie z zasadniczej treści nic nie zrozumiał (podejrzewał, że był jedynym chłopcem na świecie, dla którego ta lektura była pierwszym wprowadzeniem w tematykę miłości cielesnej), odniósł wrażenie, że użycie tego czaru nie było rzeczą taką znów niespotykaną. Poza tym na końcu wyraźnie napisano, że żadnych wad cielesnych ni umysłowych u potomstwa nie zaobserwowano. Mimo to podejrzewał, że gdyby w dzieciństwie zdarzało mu się słuchać litanii Fredericka częściej niż mniej więcej raz do roku, niewiele by z niego zostało. Gdyby brat chociaż raz podniósł głos, łatwiej by było to znieść, a tak brzmiało to jak zupełnie logiczny wywód. Czasem trudno było się z tego otrząsnąć i powiedzieć sobie, że ten spokojny, wymowny arystokrata plecie potworne bzdury. Do tego Frederick wpadał w te nastroje zupełnie nagle, a później potrafił zachowywać się tak, jakby nic takiego w ogóle nie miało miejsca. Przy nim człowiek nigdy nie wiedział, na czym stoi. – Chyba obaj odbiegliśmy od tematu. – Frederick na jego ciche słowa drgnął, jakby zaskoczony. – Robi się późno. Niedługo powinieneś przywitać gości. Hrabia Bedford spojrzał na zegar, skinął twierdząco głową, oświadczył, że wrócą do tej rozmowy w sposobniejszej chwili, i wyszedł z biblioteki. Clovis odczekał minutę i poszedł za nim. Po drodze poprosił lokaja o szklankę wody. Już czuł się jak przepuszczony przez magiel, a wieczór jeszcze się nie zaczął. Goście rzeczywiście zaczęli się akurat schodzić, i to w większej liczbie, niż się Clovis spodziewał. Sala balowa, mimo że wyjątkowo obszerna jak na dom miejski, z trudem ich mieściła. Jej rozmiar był zresztą jeszcze jednym legatem po Davidzie LaFayu, który urządzał tu maskarady i przedstawienia teatralne na wielką skalę. W przeciwieństwie do ornamentów na zewnątrz tę spuściznę po przodku obecny hrabia Bedford uszanował, acz renowacja sali nie ominęła: położono nową, całkiem ładną mozaikową posadzkę i całość udekorowano w bieli i złocie, na ścianach umieszczając pejzaże w pastelowych kolorach. Ogólny efekt byłby bardzo przyjemny i chyba nawet w stylu epoki, w której dom powstał, gdyby nie to, że marmurowe nimfy w szlafrokach wdarły się i tutaj, kolonizując południowy kraniec pomieszczenia i drastycznie ograniczając przestrzeń dla orkiestry. Rodzina LaFay była już na miejscu i witała towarzystwo szybko wypełniające salę: panie w barwnych toaletach, panów w jednolitej czerni. Jeden rzut oka na bratową od razu pozwalał stwierdzić, pomyślał Clovis z pewną złośliwością, kto patronował obecności udrapowanych nimf. Henrietta do nawet przyjemnej ciemnoczerwonej sukni założyła brylantowy naszyjnik, takąż bransoletę i dodatkowo jeszcze diadem z rubinów. Jak zwykle

wszystko było eleganckie, a już na pewno kosztowne, ale ten jeden szczególik musiał coś zepsuć. Najbardziej zgorzkniały krytyk nie mógłby natomiast zarzucić nic różowej sukni ni perłom Letitti, choć tiurniura lekko szpeciła nawet jej sylwetkę. Clovis bardzo żałował wyjścia z mody krynolin, które pamiętał ze swojego dzieciństwa, bo mimo że powinien był już się przyzwyczaić, duże tiurniury przy wąskich dołach sukien kojarzyły mu się natrętnie z jakimś poważnym problemem ortopedycznym. Mało która kobieta wyglądała w nich naprawdę dobrze, a przy tym mocno utrudniały ruchy. Nie ośmielił się jednak tego nigdy komentować, po tym jak pewna urocza dama z Florencji doradziła mu, by w przyszłości swoim gustem wobec pań się nie afiszował, bo u młodzieńca w jego wieku upodobanie do strojów już dawno démodé, a jeszcze nie stylowych pociągające nie jest. Clovis ukłonił się Henrietcie, która jak zwykle spojrzała na niego jak na zdechłego szczura, uniknął kontaktu wzrokowego z Horatiem i podszedł do Letitti. Zajęta była rozmową z Algernonem Mortonem, ale przynajmniej skinęła mu głową. Przywitał się też ze znanymi sobie gośćmi, a Frederick, który jeszcze kwadrans temu mu mówił, że nie powinien był się nigdy urodzić, uprzejmie przedstawił go kilkorgu innym. Clovis nie wiedział, czy brat robi to umyślnie, ale od tej huśtawki ktoś nieprzyzwyczajony naprawdę mógłby oszaleć. Oczywiście przy wejściu do sali złowił uchem nieuniknione „nie wiedziałam, że hrabia Bedford ma drugiego syna”, wypowiedziane półgłosem przez jakąś starszą damę z prowincji, szybko uciszoną przez towarzyszkę. Stanęli do kadryla. Bal otwierali Letittia z Algernonem Mortonem. Frederick podczas poniedziałkowego obiadu robił nawet aluzje, by zatrudnić do tego jej młodego stryja, przeciwko czemu ten by właściwie nic nie miał, ale reakcja reszty rodziny była taka, jakby hrabia Bedford zasugerował córce wystąpienie w zeszłorocznej sukni albo zgoła w worku po kartoflach, zatem temat upadł. Nie była to sprawa Clovisa, lecz z czystej ciekawości chciałby wiedzieć, o co chodzi z Letittią i Algernonem. Są zaręczeni, nie są zaręczeni, będą zaręczeni? O ich aranżowanym związku chodziły słuchy od ponad roku. Żadnych widocznych przeszkód do ślubu nie było, ale żadnych przygotowań nie czyniono. Najpierw czekali na pełnoletniość Mortona, a teraz na co? Clovis spodziewał się, że urodziny Letitti zostaną wykorzystane do ogłoszenia jej zaręczyn, jednak nic takiego się nie zdarzyło. Mortona prawie nie znał, jako że nie chodził on do Edgerton, ale robił wrażenie całkiem sympatycznego. Może właśnie to było przyczyną. Clovis uważał, że osoba dobrowolnie wiążąca się poprzez małżeństwo z rodziną LaFayów musi być albo równie skrzywiona jak oni, albo kompletnie obrana z rozumu. Być może zatem Algernon się zreflektował, albo jego rodzice? Nie, to pierwsze jednak nie, stwierdził, konstatując barani wzrok, którym młody Morton wpatrywał się w Letittię. Jemu naprawdę na niej zależało. Co o nim myślała Letittia, trudno powiedzieć. Ona w ogóle niespecjalnie lubiła ludzi. Sam tańczył ostatecznie w piątej parze z dość nadąsaną Victorią Beale. Starający się o nią kawaler poprzedniego dnia zrezygnował z balu ze względu na ból gardła, co Victoria uznała za zachowanie tchórzliwe i niemęskie. Clovis zauważył, że przeciwnie, postąpił on bardzo odpowiedzialnie, bo tak może się zaczynać wiele wysoce zakaźnych chorób, z odrą i szkarlatyną włącznie. Raczej nie pomógł tą wizją sprawie Thomasa Howe’a, a na dodatek zdegustował partnerkę niebalowym tematem konwersacji i rozmowa się urwała. Zaletą milczenia było to, że mógł w spokoju przypatrywać się jubilatce.

Ciemne loki Letitti, nadzwyczaj smukła talia, bardzo jasna karnacja i modnie podkrążone zielonozłote „kocie oczy” LaFayów były przedmiotem powszechnego podziwu. Clovis do pewnego stopnia go podzielał, ale nie był pewien, czy to wszystko jest tak do końca dobrą rzeczą. Nawet podczas posiłków w gronie rodzinnym, o oficjalnych okazjach już nie mówiąc, od lat nie widział, by Letittia coś naprawdę zjadła, zawsze tylko bawiła się jedzeniem na talerzu. Co prawda w obecności Fredericka on sam kompletnie tracił apetyt, a poza tym nie bardzo wypadało, by damy z towarzystwa, a już szczególnie młode panny, jadły publicznie, ale Clovis był przekonany, że większość z nich ma na tyle rozumu, by zjeść coś przedtem w zaciszu domowym. W przypadku Letitti nie miał tej pewności. Jeśli Alfred koniecznie chce zobaczyć kogoś, pomyślał, kto naprawdę może mieć problem z jedzeniem, niech sobie ją obejrzy. Układ figur tańca był taki, że w pewnym momencie zetknął ich razem. Oboje nosili oczywiście rękawiczki, ale i tak zauważył, że jubilatka ma suchą skórę na przedramionach i palce chude jak patyki. Mimo sukni w ciepłym odcieniu różu widać też było, jaka jest blada. – Letittio, dobrze się czujesz? – spytał impulsywnie. Zarobił za to zimną odpowiedź: „Doskonale” i takie spojrzenie, jakby pytanie stanowiło śmiertelną obrazę. Clovisowi zrobiło się przykro, a przecież nawet nie powinien być zdziwiony. Kiedy on wreszcie zmądrzeje? Następna część wieczoru okazała się na szczęście znacznie przyjemniejsza. Po kadrylu przyszła kolej na polkę z Agnes Burton, siostrą jego kolegi ze szkoły, która konwersacji nie prowadziła i nie wymagała, a tańczyła świetnie. Nie ma co ukrywać, umysłowością była nadzwyczaj podobna do Arthura, ale w jej przypadku miało to dobre strony, przynajmniej na balu. Później był walc, z racji tempa rozmowę wykluczający, więc Clovis poprosił do niego jakąś nieznaną sobie wysoką blondynkę, trochę podobną z wyglądu do Alicji Dobson, ubraną w błękitną suknię dobraną pod kolor oczu. Okazała się zresztą jego daleką krewną ze strony babki Capell, przybyłą niedawno z Sheffield, i ustalanie dokładnego stopnia pokrewieństwa zajęło im także następny taniec. Przerwa na ochłodzenie się i rozmowy nastąpiła zaraz potem. Clovis, odprowadziwszy do matki Mary Russel, dosyć zakłopotaną odkryciem, że jest jego cioteczno-stryjecznocioteczną prawnuczką, i chyba irracjonalnie zniechęconą tym do dalszych kontaktów, wziął sobie z tacy szklankę lemoniady i zaczął się rozglądać po sali. Zadziwiające, jak mało ludzi w swoim wieku tu znał. Chyba nie będzie mógł pomóc Johnowi. Problem w tym, że koledzy, z którymi utrzymywał przynajmniej korespondencyjny kontakt, nie dość, że nie należeli do towarzystwa, które mogłoby zainteresować policję, to jeszcze albo wciąż studiowali, albo byli w armii, albo, w przypadku Williama Grahama, ganiali w kiltach owce po wrzosowiskach, czy czym oni się tam w Szkocji zajmowali. Ale zaraz… Tego szczupłego szatyna z monoklem i raczej nietypowym dodatkiem do stroju wieczorowego jednak przypominał sobie z Edgerton. Bardzo niewiele się zmienił. On także go poznał i podszedł do niego. – Clovis LaFay! Nie chcę zabrzmieć jak stara ciotka, ale jak ty wyrosłeś! – Miło cię widzieć, Barkley. Ładny żabot.

Widać odpowiednio zagaił rozmowę, bo Barkley wyraźnie się ucieszył i od razu podzielił adresem krawca. Clovis mówił to zresztą zupełnie szczerze. Złocisty jedwabny żabot sam w sobie był nawet bardzo ładny, choć on by czegoś takiego do fraka nie założył. W ogóle by nie założył. Chociaż może, w domu, do odpowiedniej kamizelki… Andrew Barkley jeszcze w szkole utrzymywał, że moda męska od co najmniej stu lat systematycznie zmienia się na gorsze i ktoś musi wreszcie dać temu odpór. Wyglądało na to, że upodobań ubraniowych nie zmienił. – Co się z tobą działo? – Barkley brzmiał, jakby naprawdę chciał to wiedzieć. – Podobno po skończeniu szkoły zniknąłeś z powierzchni ziemi. – Przesada. Sporo podróżowałem, ale w Londynie też się pojawiałem. A co u ciebie słychać? – Nic specjalnego. Po staremu, pałętam się tu i tam. Pojawiałeś się, mówisz? Szkoda, że nigdy na siebie nie trafiliśmy. – Mmm… – Clovis miał dość mieszane uczucia, choć ze szkolnego towarzystwa Horatia Barkley był jeszcze najprzyzwoitszy. Traktował go też życzliwie, uważając, że każdy, choćby był zupełnym smarkaczem, kto wyróżnia się z gromady filistrów zajmujących się obrzydliwie utylitarnymi magiami ofensywnymi i jeszcze bardziej obrzydliwym poszukiwaniem (sam był iluzjonistą), zasługuje na poparcie. Tyle że, cóż, Clovis nie chciał wyciągać pochopnych wniosków, ale Barkley w Edgerton miał reputację jednoznaczną i nie wyglądało, by się zmienił. Z drugiej strony znajomość z nim mogła być pod wieloma względami cenna. Zwłaszcza że zawsze był potwornym plotkarzem, a to też raczej nie jest cecha, która przechodzi z wiekiem. – Wybacz, że tak się gapię, ale ciągle nie mogę wyjść z podziwu, jak się zmieniłeś. – Barkley obrzucił go nader wnikliwym spojrzeniem. – Przecież ty zawsze byłeś najniższy w klasie. – Jakoś do piątej niższej. Akurat jak skończyłeś szkołę. – No proszę. Ja to mam pecha. Hmm… A co tam. Od niezręcznych sytuacji nikt jeszcze nie umarł. – Coś ciekawego dzieje się teraz w Londynie? – No wiesz, zawsze się coś dzieje. – Nie bardzo się orientuję. Ostatnio przebywałem w Bawarii i dopiero od niedawna jestem w Londynie. Praktycznie nigdzie nie bywam. – Nie, naprawdę? Horatio nigdzie cię nie zabrał? – przejął się Barkley. – To nie w porządku. Pamiętam, w szkole było między wami trochę złej krwi, ale kiedy to było! Słuchaj, porozmawiam z nim, on ma w końcu jakieś obowiązki wobec ciebie. Wróciłeś z zagranicy, powinien cię wprowadzić w towarzystwo. – Dziękuję ci bardzo, ale to nie jest dobry pomysł. Poza okazjami rodzinnymi nie utrzymujemy stosunków. – No tak… Rozumiem… Ale wiesz – Barkley rozejrzał się dookoła i zniżył głos – on naprawdę bardzo się uspokoił. Trzy lata temu wpakował się w poważne kłopoty i chyba ojciec mu coś musiał powiedzieć. Wiesz, był debiut Letitti, a to się mało do gazet nie dostało.

Barkley pewnie miał rację, pomyślał Clovis. Jeśli ktoś mógł mieć wpływ na Horatia, to chyba tylko Frederick. A jeśli coś mogło spowodować interwencję Fredericka, to obawa przed publicznym skandalem. I może rzeczywiście także dobro Letitti. Co do tego, że brat na swój sposób kocha dzieci, Clovis nigdy nie miał wątpliwości. Andrew Barkley jeszcze raz powiódł wzrokiem dokoła, cmoknął z niesmakiem i, ku pewnej uldze Clovisa, przestał koncentrować całą swoją uwagę na nim. – No, jego tu się jednak nie spodziewałem zobaczyć. Ciekawe, czy hrabia Bedford wie, kogo mu syn do domu sprasza. I to na urodziny siostry! Clovis spojrzał w tym samym kierunku. Przy oknie stał, przyglądając się spacerującym po sali gościom, wyblakły blondyn z kieliszkiem szampana w ręku. Na pierwszy rzut oka trudno było powiedzieć, co w nim tak mogło zbulwersować Barkleya. Wyglądał przeciętnie i miał nienaganny strój wieczorowy. Jeśli się czymś w ogóle wyróżniał, to może wiekiem – miał trzydzieści kilka lat, zatem nie należał ani do ich pokolenia, ani do równolatków Fredericka. Ale i w tym nie był osamotniony. – Kto to jest? – Dobry znajomy Horatia. Niejaki kapitan Colville – odpowiedział Barkley ze znaczącym półuśmiechem. – Kapitan czego? – Bardzo dobre pytanie. Czegoś z Indii, podobno. – Z których Colville’ów? – Następne doskonałe pytanie. Tych z Essex. Podobno. – Podobno? Clovis uważniej przyjrzał się obiektowi wątpliwości Barkleya, a on też spojrzał w ich stronę. Tak, coś w nim rzeczywiście budziło niepokój. Nie strój, nie wygląd, maniery czy akcent – akurat zamienił kilka uprzejmych słów z jakąś damą – ale coś w ruchach i spojrzeniu, jakim lustrował gości. Postura i oczy drapieżnika. Clovis, gdy na kontynencie ktoś taki próbował z nim nawiązać znajomość w hotelu czy restauracji, starał się kończyć rozmowę jak najszybciej, a czasem wręcz zmieniał lokal. – Cóż, pewności nie mam. Lizzie Henshaw – jej matka jest z domu Colville – nigdy o takim kuzynie nie słyszała, ale… przyczyny mogą być różne. W armii to on był na pewno, tyle ci mogę powiedzieć. Pewnych czarów nikt poza wojskowymi magami nie ma tak opanowanych. – Kinemanta? – Mniej więcej o kogoś takiego chodziło Johnowi. – Uhm. Dobry kinemanta. – W sensie moralności czy sprawności? Barkley uśmiechnął się z uznaniem. – Cóż ja mogę wiedzieć o moralności? Ale widziałem, jak kiedyś ćwiczyli z Horatiem. Gdyby chciał, dałby mu radę w minutę. I nie radzę z nim grać na pieniądze. – W bilard? – W cokolwiek – stwierdził Barkley z goryczą. – Skąd Horatio go wynalazł? – A skąd mi to wiedzieć? – Jeszcze jedno znaczące zawieszenie głosu. – Pewnych zainteresowań nie dzielimy.

Barkley nie mógł czy nie chciał wypowiedzieć się wprost, ale wskazówka była jasna. Widać też było, że nie tylko nie znosi owego Colville’a, ale za Horatiem też nie przepada. Nic dziwnego: większość ludzi pomiędzy osiemnastym a dwudziestym którymś rokiem życia jednak się zmieniała i chyba Barkleya, wbrew pierwszemu wrażeniu, też to nie ominęło. – Nie no, naprawdę! Andrew, myślałem, że masz lepszy gust. Niestety, westchnął w duchu Clovis, były wyjątki. Horatio jak zwykle wyglądał na lekko znudzonego – bal najwyraźniej nie dostarczał mu odpowiedniej dozy rozrywki. Poza wyrazem twarzy wygląd zewnętrzny obecnego wicehrabiego Bedford nie budził zastrzeżeń i słabo odpowiadał wnętrzu. Henrietta w młodości musiała być bardzo atrakcyjną, choć raczej mocno zbudowaną kobietą i syn odziedziczył jej urodę, po LaFayach biorąc tylko kolor oczu i włosów. Dzięki prezencji i urodzeniu nie miał też żadnych trudności ze znalezieniem towarzystwa do tańca, choć na pewno niejeden Barkley słyszał o incydencie sprzed trzech lat – który zresztą bynajmniej nie był pierwszym tego typu. Clovis, ilekroć widział go tańczącego, zastanawiał się, jak jakikolwiek ojciec może pozwolić, by Horatio dotykał jego córkę, nawet w rękawiczkach. Sam miał ochotę zalecić każdej jego partnerce natychmiastową kąpiel. W karbolu. – Bardzo udany bal, Horatio. A gust… Cóż, gusta w wyborze towarzystwa bywają różne. – Barkley uśmiechnął się niewinnie. – Właśnie rozmawialiśmy z twoim stryjem na ten temat. Barkley faktycznie się zmienił. W szkole starannie unikał prowokowania Horatia, a wiedział, że nie lubi on przypominania o ich relacji rodzinnej. – Rozmawialiście? Ty to masz cierpliwość. Przecież z nim nie da się rozmawiać. – Rzeczywiście? Ja tego nie znajduję. Clovis się nie odezwał. Horatio nie mówił do niego. – Cóż, może tobie nie do rozmów on jest potrzebny. – Horatio najwyraźniej zorientował się, że Barkley nie zamierza się przyłączyć do dokuczania Clovisowi. Stracił zainteresowanie i ruszył w stronę kapitana Colville’a. – Ale i tak dobrej zabawy ci nie wróżę – rzucił na odchodnym. Barkley popatrzył za nim z bardzo zniesmaczonym wyrazem twarzy. – No nie, doprawdy! Nigdy nie miał szczególnie dobrych manier, ale coś takiego? Czy on jest trzeźwy? Jakiekolwiek by nie były stosunki między wami, przecież jesteś gościem w domu jego rodziców. Trudno było się z tym nie zgodzić, acz zdaniem Clovisa brak manier był najmniejszą wadą Horatia. – Widzisz teraz, czemu wolę unikać jego towarzystwa. Niezbyt dobrze zgadzamy się ze sobą. – Oczywiście, że widzę. Jestem zbulwersowany. Mam nadzieję – dodał po chwili milczenia – że się tym, co mówił, nie przejąłeś. Nie chciałbym, żebyś myślał… – Nie myślę – zapewnił go Clovis szybko i fałszywie. – Horatio często opowiada różne nonsensy. – No tak – westchnął Barkley z odcieniem frustracji.

Clovisowi przyszło na myśl, że chyba powinien być wdzięczny Horatiowi za ułatwienie grzecznego wyjścia z niewygodnego położenia. W gruncie rzeczy lubił Barkleya, a poza tym nie znosił sprawiać ludziom przykrości. Ta cecha charakteru, zdawał sobie sprawę, niekoniecznie stanowiła zaletę i czasem prowadziła do głupich sytuacji. Andrew Barkley jednak faktycznie był człowiekiem cierpliwym i wytrwałym. Tudzież taktownym. – Rozumiem teraz, czemu nie masz ochoty na towarzystwo Horatia, ale jakbyś chciał, powiem Algiemu, żeby cię czasem gdzieś zaprosił. Lepiej się do tego nadaje niż ja. No i skoro macie być spowinowaceni… – Znasz Algernona Mortona? – Bardzo dobrze. Moja ciotka – Barkley, Clovis sobie teraz przypominał, miał chyba ze dwadzieścia ciotek – jest żoną jego wuja. Nie krępuj się, jeszcze mu przysługę robię, bo on bardzo chce się z wami zaprzyjaźnić. Ostrzegam tylko, że będzie cię zamęczał pytaniami o Letittię. Biedny chłopak wpadł po uszy i zamartwia się, że ona tak naprawdę go nie chce. Clovis nie sądził, by znajomość z nim cokolwiek pomogła Mortonowi w tym względzie, ale kontaktów potrzebował, a istniało coś takiego jak nadmiar skrupułów. Zgodził się. W samą porę, bo przerwa się właśnie skończyła i ogłaszano reela. Zdążył jeszcze zauważyć coś, co chyba odpowiedziało na pierwsze pytanie Barkleya dotyczące kapitana Colville’a. Do stojących razem Horatia i jego „dobrego znajomego” podszedł lokaj z kartką papieru na tacy, którą doręczył gościowi. Colville ją przeczytał, zmarszczył brwi, powiedział coś do Horatia i bez chwili wahania opuścił salę, przedtem jeszcze składając pożegnalny ukłon w stronę gospodarzy. Clovis uchwycił skierowany na odchodzącego mężczyznę wzrok hrabiego Bedford. Doskonale znał to spojrzenie. Frederick był wściekły, lecz tym razem nie na niego. *** Było po dwunastej, bal zbliżał się ku końcowi i część gości już odjechała. Clovis początkowo też zamierzał wyjść wcześnie, tym bardziej że był nieco zmęczony intensywnymi tańcami (nie bardzo mógł jakieś opuścić, bo dawał się zauważyć pewien niedobór tancerzy płci męskiej), ale został dłużej. Był przyjemnie zaskoczony przebiegiem wieczoru, który zaczął się nie najlepiej, jednak rozwinął nawet sympatycznie. Rodzina przez większość czasu go ignorowała, dowiedział się paru ciekawych rzeczy od Barkleya i potańczył z kilkoma miłymi dziewczętami. Zmęczenie też mu minęło. Do tego stopnia się odprężył, że wypił nawet dwa kieliszki szampana, mimo iż zwykle starannie unikał wina, przebywając pod jednym dachem z LaFayami. Magia i alkohol słabo się mieszały, a na Horatia trzeba było uważać. Opuścił salę balową i przeszedł się bez celu po hallu. Ostatni goście właśnie opuszczali dom. On jakoś nie miał ochoty wychodzić; w powozie na pewno będzie zimno. Lokaj podsunął mu tacę z napojami, więc sięgnął po następny kieliszek. Wziął go do ręki i przyjrzał mu się niepewnie. Sam nie wiedział, po co mu on był, nie chciało mu się już pić i niespecjalnie lubił musujące wina. Zrobił kilka kroków w stronę wyjścia. Nagle poczuł

się bardzo wyczerpany i osunął się na krzesło. Podszedł do niego inny służący, dziwnie na niego spojrzał i powiedział, że hrabia Bedford chciałby się jeszcze z nim widzieć. – Czeka na pana w gabinecie – dodał. Właściwie to bardzo dobrze, dokończą rozmowę jeszcze dzisiaj. Wstał, nie czując cienia poprzedniego zmęczenia, i zaczął iść w kierunku gabinetu. Przyszło mu jeszcze do głowy, że warto by się zatrzymać i oddać lokajowi kieliszek, lecz raptem stwierdził, że jakoś trudno mu to przychodzi. Zrobił niezdecydowany ruch, potknął się i w rezultacie wylał sobie szampana na gors. Parę kropel prysnęło mu w twarz. „Kompulsja!”, przebiegło mu przez głowę z nagłą jasnością. Dyskretnie rzucona – nawet nie wiedział kiedy – ale bardzo silna. – Przepraszam, muszę najpierw iść do łazienki – rzekł szybko do lokaja. – Chyba za dużo wypiłem. To był w stanie zrobić. Ktokolwiek nałożył Przymus, nie przewidywał jego publicznej kompromitacji. Clovis wbiegł do najbliższej łazienki i nie zastanawiając się – myślenie mogło być zgubne – odkręcił kran umywalki i włożył pod niego głowę. Myśli mu się rozjaśniły. Woda, najlepiej płynąca, odcinała od bezpośredniego wpływu zauroczenia. Tak działało przejście przez rzekę, ale prysznic też się nadawał. Oczywiście nie można było bez końca siedzieć z głową pod kranem. Urok trzeba było odczynić. W ramach ogólnej renowacji wszystkiego nowy hrabia Bedford, czy raczej jego architekt, zajął się też łazienkami. Clovisowi większość zmian w domu się nie podobała, jednak akurat te aprobował. Teraz bardziej niż kiedykolwiek. Nie tylko była tu bieżąca woda, ale nad umywalkami zawieszono olbrzymie lustra. Bardzo przydatne. Normalnie do zdjęcia uroku potrzebny był udział osoby trzeciej, ale przy użyciu czegoś, w czym można było zobaczyć własny obraz, dało się to zrobić samemu. Clovis miał wyrzuty sumienia z powodu przysparzania dodatkowej pracy pokojówkom, jednak nie widział innego wyjścia. Ciągle z głową pod wodą, zatkał korkiem odpływ w umywalce i odkręcił maksymalnie kran. Łazienka była zrobiona solidnie, z podłogą poniżej poziomu korytarza i progiem przy wejściu, więc można było w niej sobie zorganizować całkiem przyzwoity substytut stania w strumieniu. Zdejmowanie prostego Przymusu było szkolnym czarem, którego w Edgerton uczono każdego, niezależnie od wybranej dziedziny magii. To jednak nie był prosty Przymus. Dopiero za siódmym razem Clovisowi udało się odgadnąć prawidłową kombinację glyfów, a w tym czasie kompletnie przemokły mu buty. Zauroczenia mogły wydawać się pokrewne nekromancji, ale ubytek potencjału magicznego wyraźnie świadczył o tym, że była to inna specjalizacja. Obsydianowe spinki się przydały, a i tak na dzisiaj koniec z czarami. Miał też ponurą pewność, że ten, kto rzucił tę kompulsję, mimo iż tak silną i na odległość, ledwie zauważył wydatek magii. Clovis znał tylko jednego maga zdolnego do łączenia zaklinania i czarów poszukiwawczych na tym poziomie mistrzostwa. To chyba zaszczyt, że Frederick zajął się nim osobiście. Mimo swojej mocy rzadko zniżał się do czynności tak pospolitych, jak samodzielne rzucanie czarów. Miał od tego ludzi. Na twarzy czekającego przed łazienką lokaja nie tylko brak było zdziwienia na widok mokrego gościa, ale, jak wydawało się Clovisowi, malował się cień satysfakcji. Frederick raczej nie nająłby maga jako służącego we własnej rezydencji, niemniej potencjał

magiczny nie był potrzebny do odgadnięcia, co właśnie zaszło, szczególnie jeśli od lat pracowało się w domu zaklinacza. Lokaj ze stoickim spokojem wysłuchał informacji o tym, że w łazience przelała się umywalka, i zaproponował buty oraz skarpety na zmianę. Clovis z wdzięcznością się zgodził i poprosił o przyniesienie ich pod gabinet hrabiego, bo nie chciałby kazać mu dłużej czekać. Słowa te skomentowane zostały usłużnym: „Oczywiście, proszę pana” i błyskiem w oku. Frederick nie był chyba szczególnie lubiany przez służbę. Gabinet, podobnie jak biblioteka, umeblowany był w raczej surowym stylu i marmurowe nimfy tu nie dotarły. Gdy Clovis wszedł, hrabia Bedford siedział przy biurku. Popatrzył na niego bez wyrazu. Nie mógł nie zauważyć jego mokrych włosów, butów i nogawek, ale nic nie powiedział. – Obawiam się, że zalałem ci łazienkę na pierwszym piętrze w prawym skrzydle. Cisza. Clovis ku własnemu zaskoczeniu właśnie z powodu tego milczenia nagle zdecydował, że ma już dość grania w tę grę. – Chciałbym, żebyśmy sobie coś wyjaśnili, by uniknąć dalszych nieporozumień. Ja przed twoim następnym zauroczeniem mogę nie być w stanie się obronić. Natomiast na pewno zorientuję się po fakcie, że zostało rzucone, i pójdę na policję. Nie mam złudzeń, że zostaniesz skazany, ale przemyśl, czy opłaci ci się skandal. Frederick znowu kompletnie zignorował jego słowa, jak zwykle czynił z tym, czego nie miał ochoty usłyszeć. Clovis mógł mieć tylko nadzieję, że to jedynie poza, a nie faktyczny defekt słuchu czy umysłu. Czasami miał wątpliwości. Wyszedł z gabinetu, zmienił buty i opuścił budynek. Już w powozie napięcie z niego opadło i przyszło zmęczenie, a wraz nim niewesołe refleksje. Bolała go głowa – normalne po przełamaniu zauroczenia – marzł z powodu wilgotnych włosów i wcale nie był zadowolony z siebie. Złość go poniosła i nie rozegrał tego wszystkiego najlepiej. Pewnie, przyjemnie było po tylu latach wreszcie postawić się Frederickowi, ale obawiał się, że jeśli brat do tej pory go lekceważył, to właśnie przestał. Miał też poczucie niesprawiedliwości losu, które sam oceniał jako objaw niedojrzałości. Gdy wrócił do Anglii, stwierdził, że nie boi się już Horatia. Nie, to nie tak, nadal obawiał się tego, do czego tamten był zdolny – miał jednak poczucie, że w razie konieczności jest w stanie dać sobie z nim radę. Nie chodziło nawet o samą magię, ale o coś więcej: on miał w ciągu ostatnich lat kilka takich doświadczeń, dzięki którym szybko się dorasta, tamten w gruncie rzeczy pozostał tym samym zepsutym bachorem co dekadę temu. Nikt jednak, myślał gorzko Clovis, nie powinien wymagać od niego stawienia czoła Frederickowi. To była zupełnie inna liga. I przede wszystkim, dlaczego on w ogóle musiał myśleć w ten sposób? Czemu urodził się LaFayem? Inni mieli normalne rodziny, w których, nawet jeśli zdarzały się kłótnie, ludzie nie próbowali się rozszarpać. I chyba nikt prócz niego nie musiał rozważać przeprowadzki na południowy brzeg Tamizy, by odgrodzić się od brata zaklinacza płynącą wodą. Powozem zarzuciło, gdy skręcał z Piccadilly na południe i mijał obdartą kobietę z dwójką dzieci, która mimo późnej nocnej pory wciąż usiłowała żebrać na ulicy. W starym

Londynie wbrew wysiłkom władz miasta eleganckie ulice ciągle sąsiadowały z osiedlami najgorszej nędzy. Przestań jojczyć, upomniał się Clovis. Jakie karty dostałeś, takimi graj. I miej świadomość, że niemal każdy na świecie oddałby wszystko, by urodzić się tobą.

Retrospekcja 3 Jesień 1863 Kiedy w następnym semestrze, po tym jak udało się pozbyć Horatia LaFaya z domu Barnarda, rektor zakomunikował Johnowi, że LaFay Minor nie radzi sobie z nauką i że jego obowiązkiem jest udzielenie mu korepetycji. John przyjął to z rezygnacją. Tracenie czasu na wyciąganie za uszy arystokratycznych smarkaczy, którzy byli albo zbyt mało inteligentni, żeby w ogóle nauczyć się czegokolwiek, albo zbyt leniwi, by robić coś więcej niż absolutne minimum wymagane na preparacjach, było najmniej przyjemnym, lecz nieuniknionym aspektem pobytu w Edgerton. Akurat o tępotę Clovisa LaFaya nie podejrzewał, więc lenistwo było narzucającym się wytłumaczeniem. Prawda okazała się nieco bardziej skomplikowana. Na czele długiej listy przedmiotów, z którymi Clovis podobno miał kłopoty, znalazły się łacina, historia magii i podstawy glyfów. Zwłaszcza ten ostatni punkt sprawił, że John najpierw zaniemówił, a potem na osobności ostro zażądał od LaFaya wyjaśnień. Ktoś, kto jako jedenastolatek swobodnie rzuca sekwencje samoleczenia i zapisuje szkic nekromanckiej klątwy, po prostu nie może pół roku później oblewać podstaw glyfów. Jako że w wyniku swojej wcześniejszej interwencji awansował na osobistego bohatera Clovisa (choć, trzeba przyznać, dzieciak okazywał swoją wdzięczność bardzo dyskretnie i z towarzystwem się nie narzucał), ten się nawet nie wykręcał, tylko przyznał, że to wszystko jest przemyślaną strategią, która ostatnio trochę wymknęła się spod kontroli. – Przepraszam, Dobson, ale ja nie mogę mieć dobrych ocen z przedmiotów magicznych. – Aha. Czyli umyślnie piszesz źle egzaminy? Dlaczego? LaFay się zawahał i rzucił mu niepewne spojrzenie. – Nie musisz mi mówić, ale ja z kolei mam zapewnić, żebyś ich źle nie pisał, a przynajmniej – John następne dwa słowa mocno zaakcentował – nie oblewał. Lepiej będzie, jeśli się dowiem, o co chodzi. – Dobrze, Dobson, tylko wiesz, to naprawdę ważne. Nie powiesz nikomu? John przyrzekł dyskrecję. – Nie mogę być dobry z przedmiotów magicznych – powtórzył LaFay. – Ojciec gotów mnie wtedy uznać za swojego dziedzica. Ja nie chcę. Boję się – dodał ciszej. Od bardziej szczegółowych wyjaśnień, o które John poprosił, mogło zakręcić się w głowie. Ojciec LaFaya, bardzo już posunięty w latach, ożenił się powtórnie i „zrobił go sobie”, jak to sformułował chłopak, tylko w jednym celu – by jego pierworodny syn, czyli ojciec Horatia, nie czuł się zbyt pewnie jako jedyny spadkobierca. Nie tytułu, rzecz jasna, wyjaśnił Clovis, prawidłowo interpretując zdziwienie Johna, ani posiadłości związanej z ordynacją, ale pozostałych majętności LaFayów i czegoś, czego chłopak wyraźnie nie chciał bliżej opisywać, ale co chyba było jakimś zbiorem magicznych przedmiotów. Nie był też zbyt wylewny w temacie tego, czego właściwie się boi, lecz John odniósł silne wrażenie, że miała z tym związek osoba obecnego wicehrabiego Bedford, Fredericka

LaFaya. Clovis w każdym razie postawił sobie za zadanie wykazać ojcu, że nie ma zadatków na potężnego maga, do czego tamten przywiązywał ogromną wagę. – No dobrze – John słabym głosem i cokolwiek bez sensu podsumował te rewelacje. – To glyfy i historia magii. A łacina? – To już trochę z rozpędu i nie do końca umyślnie. Cezar jest okropny. Ale łacina też jest tak jakby magiczna, prawda? Są czary – błysk w oku – opisane tylko po łacinie. Po poprzednich doświadczeniach John był przekonany, że w czysty obłęd, jakim były stosunki panujące w rodzinie LaFayów, w ogóle nie ma sensu się wgłębiać. Może i Clovis coś sobie ubrdał, ale on do tego nie dojdzie. Ponadto jeśli kary wymierzane przez nauczycieli nie zniechęciły kogoś do kontynuowania takiej taktyki, to znaczy, że jemu też to się nie uda. Natomiast już wiele razy zauważył, że LaFay, mimo iż nie do końca wzór wszystkich szkolnych cnót, miał tę rzadką w jego wieku zaletę, że można było się z nim dogadać jak z człowiekiem. Był przy tym z natury wyjątkowo uczynny. – Rozumiesz, jaki jest problem. Z tych korepetycji mam opłacane podręczniki i ubrania. – LaFay kiwnął głową. – Nie bardzo mogę sobie pozwolić, żeby je odpuścić. Pytanie, czy ty rzeczywiście musisz to oblewać. – Nie, i tak naprawdę wcale nie chciałem. Tylko trudno dokładnie wycelować w minimalne zaliczenie, i to tak, żeby nie wyglądało to dziwnie. A jeszcze Cornwell – dodał z oburzeniem – nie uznał mi dobrej odpowiedzi na egzaminie. Pierwszą sekwencję zatrzymania krwawienia opracował François Prelati, czegokolwiek by nie pisali w książce. – No to mam pomysł. A jakbyś się glyfów i historii magii, takiej, jaka jest w książce – na wszelki wypadek doprecyzował John – nauczył na tyle dobrze, że znałbyś wszystkie odpowiedzi bezbłędnie? Wtedy spokojnie mógłbyś wszystko pisać na dopuszczający. Wiem, łatwe to nie będzie, ale myślę, że sobie poradzisz. Z łaciną daj sobie spokój. Nauczyciele w większości głupi nie są. Tego, że pan Cornwell, który uczył młodsze klasy przedmiotów magicznych, akurat był głupi, nie chciał głośno mówić, ale dla nich obu było oczywiste, że kto inny bez problemu zorientowałby się w poziomie ucznia wykazującego tak osobliwe rozbieżności w wiedzy. LaFay nie tylko się zgodził, ale wręcz ucieszył i powiedział, że sam chciał to zaproponować. Wstępne przepytanie wykazało, że jego oceny z poszczególnych przedmiotów były, z drobnymi wyjątkami, dokładnie odwrotnie proporcjonalne do faktycznego zasobu wiadomości. Łacinę znał jakoś dziwnie, zwłaszcza wymowę, niemniej jak na swój wiek naprawdę nieźle. Glyfy opanował w stopniu osiąganym przez większość uczniów mniej więcej dwa lata później, a jeśli chodzi o historię, nie było o czym mówić, na dobrą sprawę to chłopak mógł uczyć jego. Co prawda jego wersja niekiedy odbiegała od podręcznikowej, ale John orientował się, ile razy w historii magii przewijało się w różnych kontekstach nazwisko LaFay, i był w stanie uwierzyć, że ich potomek ma lepsze informacje z jakichś przekazów rodzinnych. Jeśli chodzi o inne przedmioty, braku znajomości języków nowożytnych LaFay nawet nie próbował symulować, jako że należał do tych szczęśliwców, którzy od wczesnego dzieciństwa mieli cudzoziemskie guwernantki, i nie tylko znał biegle obowiązkowy francuski, lecz też, jak mówił, trochę niemieckiego

i włoskiego. Z matematyki rzeczywiście wymagał pomocy, ale minimalnej. Autentyczne braki w wiedzy Clovis wykazywał, mimo względnie dobrych stopni, tylko w dziedzinie geografii i przyrody, i tu istotnie przyczyną była czysta niechęć do zaśmiecania pamięci zbędnymi, według niego, informacjami. Na przyrodę był dodatkowo obrażony, bo miał nadzieję na anatomię, która była dopiero w piątej wyższej. W rezultacie po raz pierwszy w życiu John uznał korepetycje za czas spędzony przyjemnie i nawet z pożytkiem dla siebie. Praca z kimś, kto chciał i umiał się uczyć, okazała się rewelacją, szczególnie po ostatnich doświadczeniach z małym Arthurem Burtonem, który uważał, że ludzie usiłujący go czegoś nauczyć znęcają się nad nim, zmuszając go do czynności dla niego nienaturalnych i niemożliwych do wykonania – co gorsza, chyba miał rację. LaFay miał świetną pamięć i wszystko chwytał błyskawicznie, a nawet jak czegoś nie rozumiał, to drążył zagadnienie, dopóki dokładnie go nie zgłębił, co samemu Johnowi pozwoliło niektóre rzeczy sobie w głowie uporządkować. Poza tym miewał ciekawe komentarze. Na przykład narzekania na Cezara nie dotyczyły trudności tekstu, tylko przebijającej z niego wyjątkowo antypatycznej, zdaniem LaFaya, osobowości autora. To, że ktoś może czytać łacińskie podręczniki dla ich treści, zaskoczyło Johna, ale uznał tę koncepcję za interesującą. Jedynym problemem mogły się okazać znienawidzone przedmioty przyrodnicze, ale na nie machnął ręką. W końcu LaFay jako tako radził sobie dzięki kombinacji wrodzonej inteligencji i zerknięcia w ostatniej chwili do podręcznika. Chłopak prawdopodobnie nie będzie musiał zarabiać na życie, więc było mało prawdopodobne, by brak tej wiedzy kiedyś mu zaszkodził. Zresztą wymagania z przyrody i geografii były w Edgerton żadne. Program naprawczy zadziałał już przy następnych egzaminach. John czuł się jak oszust, gdy rektor pogratulował mu sukcesu pedagogicznego i spytał, czy aby na pewno nie interesowałaby go kariera akademicka. Co prawda przy okazji pracy z LaFayem John zrozumiał, dlaczego nie wszyscy nauczyciele popadali w sadyzm, rozstrój nerwowy lub pijaństwo, która to zagadka po serii poprzednich korepetycji bardzo go dręczyła, ale ciągle uważał, że jest to zawód nie na jego nerwy. Wyjaśnił więc grzecznie, że już zdecydował się na wojsko.

Rozdział 4 Tego wieczoru, gdy Clovis LaFay bawił na balu, inni ludzie musieli pracować, i to w ciężkich warunkach oraz dysponując ograniczonymi środkami. Po spędzeniu dwóch samotnych godzin w biurze podwydziału spraw magicznych Mark Slater z ulgą powitał Wellsa na wieczornym dyżurze. Starali się zwykle, żeby w dzień było na miejscu co najmniej dwóch magów, ale po prostu było ich za mało. Zawsze bał się w takich wypadkach, że zdarzy się coś, z czym sobie nie poradzi. – Gdzie wszystkich wywiało? – Wells ze zdziwieniem rozglądał się po pustym biurze. – Snaith przecież bierze dziś dyżur po tobie, a Dobson wrócił z interwencji jak z krzyża zdjęty i poszedł do domu odpocząć. Dawno mówiłem, że powinniśmy tu łóżko wstawić, ale superintendent się sprzeciwił, bo to jakoby będzie robić złe wrażenie. To niech nam dadzą więcej ludzi, powiadam. Albo dodatkowy pokój. – A co się działo? – Oj, działo się. Wczoraj był spokój, to dzisiaj musiała być rozróba na całego. Jakiś major z Kompanii Wschodnioindyjskiej dostał delirium, tylko że zamiast białych myszek widział Gurkhów. Najpierw rozwalił bar czarami kinemanckimi, potem wziął się za Kule Ogniste. Cud, że cały budynek nie spłonął. Spity, rozumiesz, dokumentnie, a glyfy podobno składał bezbłędnie – dodał z nieskrywanym podziwem. – Mają ci wojskowi krzepę, nie można powiedzieć. Wygląda na to, że nieźle Dobsona przeczołgał. Niedobrze się jednak stało, że mnie z nim nie było, no ale na początku nie było mowy, że to piromanta. – No proszę, Dobson nie jest wcale taki mocny. – Młody jest – zauważył Slater nietaktownie. – Daj mu jeszcze kilka lat, a zobaczysz. Wells skrzywił się i zmienił nieprzyjemny temat. – A Irlandczyk co, nie mógł zostać? – Znowu? Przecież on w biurze nie mieszka – zaprotestował Slater, który lubił Dempseya. – Też ma swoje życie. I tak długo sobie biedak nie poodpoczywa, bo patrz, nowe śmieci mu na biurko przyszły. Tym razem z Holborn. To ta powszechna edukacja, rozumiesz. Teraz każdy bydlak, co komuś łeb rozwali, od razu płacze, że był opętany. Zawsze to te kilka dni dłużej do stryczka. A jeszcze Dobson nie da sobie przetłumaczyć, żeby wywalać to w diabły, wszystko każe sprawdzać. – Co, następne opętanie? – A cóżby innego. Oczywiście bzdura jak zawsze. William Colton, dwa lata w więzieniu za kradzież, obecnie pomocnik u rzeźnika, za pomocą sztaby żelaznej… I tak dalej, i tak dalej, w każdym razie zatłukł na śmierć Johna Brightmana, bez określonego zawodu, też niezłe ziółko, odpracował sześć lat ciężkich robót. Świadkowie… Nieważne, w każdym

razie są naoczni świadkowie. Za zrabowane pieniądze poszedł świętować do baru, a później do wesołych panienek. Opętanie, rozumiesz, jak nic. – Ujęli go? – Pewnie. Od tygodnia siedzi w Clerkenwell. – I co, twierdzi, że go zły duch opętał? – A jakże. A Dobson się upiera, żeby koniecznie sprawdzić, czy nie ma śladu astralnego, i to jak najszybciej, bo się ulotni. Bo, rozumiesz, motywu brak, i czemu ten Colton nie wziął z rzeźni tasaka czy noża. A kto ich tam wie? – Masz rację, tym szumowinom wszystko może strzelić do głowy. A parę szylingów na gin i dziwki to motyw zupełnie wystarczający. Powinien już przynajmniej tyle wiedzieć. – No właśnie. Kiedy ostatnio o prawdziwym opętaniu słyszałeś? Dziękuję Opatrzności, że nie mam pojęcia o nekromancji, tyle ci powiem. Biedny Dempsey znowu się najeździ bez sensu. Na twarzy Wellsa pojawił się złośliwy uśmieszek. – A niby czemu Dempsey? Mamy nowego konsultanta nekromantę, nie widziałeś? – Oszalałeś? Chcesz tego paniczyka wysłać, żeby badał jakiegoś zbira w więzieniu? Ucieknie z płaczem. – I co, wielka to będzie strata? Co Dobson sobie myślał, żeby go tu przyprowadzać! Kolega ze szkoły – prychnął. Niby racja. Ale mimo wszystko, już nawet pomijając to, że narażanie się nadinspektorowi Dobsonowi nie było czymś, na co Slater miał ochotę, nie uchodziło. – Daj spokój, toż to jeszcze dzieciak. Nie wiadomo, czego się tam nasłucha i naogląda. – Tu jest policja, nie pokój dziecinny. Im szybciej się go pozbędziemy, tym dla nas lepiej. I może wtedy dostaniemy jakiegoś normalnego, pracującego człowieka, a nie znudzonego arystokratycznego bachora. Slater mógłby zauważyć, że przecież cały problem polega na tym, iż oprócz Dempseya żadnego normalnego nekromanty – o ile nekromanci w ogóle mogli być normalni – do pracy w policji nie można było znaleźć od prawie roku. Ale Slater nie lubił się kłócić. *** Sierżant Arthur Jones miał nadzieję, że nie widać po nim, iż jest bliski furii. Billa Coltona znał od małego, jeszcze jako posterunkowy. Pewnie, chłopak nie był święty, ale muchy by nie skrzywdził. A teraz, kiedy mimo nieciekawych początków na ulicy miał szczęście dostać uczciwe i nawet rokujące na przyszłość zajęcie, taka historia! Zabił Brightmana i teraz grozi mu stryczek. Już nawet nie o to chodziło, że zabójcy Cwanego Jasia Jones sam miałby ochotę rękę uścisnąć, bo prawo jest prawem, ale do Coltona to zupełnie nie pasowało. Jasne, każdy bandzior, gdy już wszystko inne zawiodło, krzyczy o opętaniu, tylko że Bill, w przeciwieństwie do swej rzekomej ofiary, nie był żadnym bandziorem, a i do najsprytniejszych nie należał. Nawet biedakowi do głowy nie przyszło, żeby prosić o badanie egzorcysty, sam Arthur to zaproponował. Miał pewność, że jak Bill mówi, że ani zabójstwa, ani w ogóle nic do momentu aresztowania nie pamięta, to tak właśnie jest. Niestety, wyglądało na to, że on jeden w to wierzy. Bo jakby ci cholerni magowie wzięli to

na poważnie, to miałby u siebie teraz pana Dempseya, ewentualnie doktora Mertona, a nie takie coś. Miał złe przeczucia już wtedy, gdy inspektor Wells podał mu wczoraj adres nowego konsultanta. Nie dość, że adres był w zdecydowanie zbyt dobrej dzielnicy, to jeszcze inspektor zrobił to z głupawym chichotem. No nic, co było robić, z rana tam pojechał. Otworzył mu nadęty służący wyglądający tak, że sierżant Jones aż się upewnił, czy trafił we właściwe miejsce. Podobno trafił, choć w miarę upływu czasu coraz bardziej tego żałował. Praca z nowym konsultantem zaczęła się od tego, że sierżant policji musiał czekać pół godziny w przedpokoju, bo pan jeszcze nie wstał, a była już dziewiąta. Jak w końcu pan raczył wstać i się pojawił, Arthur Jones miał wielką ochotę obrócić się na pięcie i wyjść. Czegoś takiego w najczarniejszych snach sobie nie wyobrażał. W tym momencie spodziewał się już kogoś z wyższych sfer, ale nie takiego szczeniaka. Jakieś kompletne kpiny. To ma być egzorcysta? Takich paniczyków czasem Jones wyciągał z barów w swoim rewirze, jak im przyszło do głowy szukać silnych wrażeń w slumsach, ale w życiu nie podejrzewał, że przyjdzie mu z kimś takim pracować. Skojarzenie było tym silniejsze, że o ile Jones znał się na czymkolwiek, chłopak był wyraźnie skacowany, i to do tego stopnia, że nie bardzo rozumiał, co się do niego mówiło. Patrzył nieprzytomnym wzrokiem i wszystko kazał sobie powtarzać po dwa razy. Teraz wreszcie siedzieli w policyjnej karetce, a tamten wyciągnął z torby jakąś książkę i ignorując go zupełnie, zaczął się w nią wgapiać, nie przewracając kartek. Sierżant Jones początkowo podejrzewał, że chciał się za nią schować, by uniknąć rozmowy, bo książka miała spory format, ale rzeczywistość okazała się jeszcze gorsza. Po chwili do książki dołączył arkusz papieru i ołówek, a rzekomy specjalista od duchów zaczął rysować glyfy. O w mordę, on się dopiero uczy tych czarów, zdał sobie sprawę Jones. No to koniec z Billem. Czy jest jakiś sposób, by totalnie schrzanione badanie powtórzyć? Może by i się znalazł, ale przecież nie w przypadku kogoś takiego jak Colton. Kto się przyzna, że przysłali smarkacza bez pojęcia o czymkolwiek? Po kwadransie wymoczek w końcu się ocknął, odłożył książkę i wreszcie spojrzał wprost na niego. – Nie mam doświadczenia… No co ty nie powiesz, pomyślał sierżant Jones. – …i nie chciałbym popełnić jakichś błędów proceduralnych. Czy potrzebuję świadka? Arthur Jones przez chwilę rozważał dziki pomysł zapewnienia go, że żadnych świadków nie potrzeba. Wtedy może badanie zostałoby odrzucone, następne wykonałby pan Dempsey i Bill by nie zawisnął. Jones miał jednak rodzinę na utrzymaniu. Westchnął więc ciężko: – Tak. Mnie. I protokolanta, wstąpimy po drodze na komendę w Holborn. Do Clerkenwell wyprawili się z komendy dopiero o jedenastej, bo młodego Coxa, który jako jedyny z dyżurnych umiał stenografować, trzeba było ściągać z knajpy, gdzie dwóch marynarzy w ramach wczesnego obchodzenia tłustego czwartku porżnęło się nożami. Jones nie znosił świąt. Wypłosz przez cały czas albo twardo trzymał nos w książce, albo ją odkładał i zamykał oczy. Może wówczas ćwiczył czary, ale Jones podejrzewał raczej

próby odespania kaca. Cox, gdy go wreszcie znaleźli, mało nie potknął się o własne nogi, kiedy go zobaczył, i gapił się, jakby własnym oczom nie mógł uwierzyć. – Kto to jest? – wyszeptał, gdy tamten pierwszy wsiadł do karetki. – Nowy konsultant egzorcysta – poinformował go Jones głosem starannie pozbawionym wyrazu. – Pan Clovis LaFay. – Z tych LaFayów? Ooo. Głupi szczeniak. Tak jak przypuszczał od początku, na widok bramy więzienia w Clerkenwell nibykonsultant zaczął się mocno ociągać, a po metalowych spiralnych schodach w środku w ogóle wchodził noga za nogą, zaciskając zęby i, jak Jones podejrzał, wbijając sobie paznokcie w dłonie. Już miał nadzieję, że wymoczek stchórzy zupełnie i pójdzie sobie w cholerę, ale niestety pozbierał się na tyle, że wszedł do pokoju przesłuchań, gdzie po chwili przyprowadzono Coltona. Smarkacz, gdy go zobaczył, stanął jak wryty i zzieleniał. Jones go w tym momencie znielubił, jak to się mówi, osobiście. Może i ktoś nieznający Billa Coltona mógł się go przestraszyć na pierwszy rzut oka, bo chłopak był duży i zwalisty, ale przecież wystarczyło na niego dłużej niż chwilę popatrzeć, by się zorientować, że jest zupełnie nieszkodliwy. Chociaż, no dobrze, jeśli ktoś słyszał o śmierci Brightmana… Pierwsze pytanie wypłosza było dziwne: – Czy on musi być skuty? – Taka jest procedura przy badaniu przez maga – odpowiedział sucho Arthur Jones, choć serce mu się krajało na widok Billa w kajdanach. Chyba nikt mu nie zrobił krzywdy, ale widać było, że chłopak nie za bardzo rozumie, co się z nim dzieje i czego od niego chcą. Aż się biedak ucieszył na widok policjanta, który go aresztował, bo jego przynajmniej znał. Zresztą skuwanie więźniów przed badaniami naprawdę było bez sensu. Ostatnią rzeczą, o której myślałby każdy zatrzymany bandzior z wyjątkiem największych świrów (a ci i tak wolno nie chodzili), było atakowanie egzorcysty. Dobrze wiedzieli, co im się opłaca. Kompletnie skołowany Bill Colton nie wiedział, wykazując dobitnie, jakby ktoś jeszcze miał wątpliwości, że żaden z niego kryminalista. Może to i dobry znak, widać żaden z prawdziwych opryszków nie zainteresował się takim nieperspektywicznym rekrutem. Słysząc, że mag będzie na nim robił jakieś czary, szarpnął się przerażony w kajdanach i zrobił taką minę, jakby się miał rozpłakać. – Siedź spokojnie, Bill, to nie będzie bolało. – Nie powinien pan niczego poczuć, panie Colton. – Widać nawet i ten paniczyk połapał się, z kim ma do czynienia. – Może lekkie mrowienie, jeśli ma pan jakiś potencjał magiczny. Wymoczek stanął nad skutym Coltonem, dotknął jego głowy czubkami palców i zawahał się. – Czy powinienem mówić głośno, co robię? – To by było przydatne – odpowiedział sucho Arthur Jones.

Jego uczucia wobec tego nędznego substytutu pana Dempseya nieco się ociepliły. Wielu magów wykonujących jakiekolwiek badania do protokołu albo o tym zapominało, albo wręcz się upierało, że nie mogą jednocześnie rzucać czarów i mówić. – Nazwy każdego pojedynczego glyfu czy całe sekwencje wystarczą? A czort wie. Jones spojrzał pytająco na Coxa, który często służył jako protokolant, a poza tym dłużej był w szkole niż on. – Pan Dempsey mówi nazwy sekwencji, a glyfów tylko tych, które są osobno. Chyba że coś nie wyjdzie, to wtedy każdy glyf. Tamten kiwnął głową i wrócił do poprzedniej pozycji. Jones zauważył, że Clovis trzyma teraz głowę wyżej, ruchy ma bardziej płynne i przestał zaciskać zęby. Nadal miał poważne wątpliwości, czy ten niby-konsultant się do czegoś nadaje, ale widać było, że przynajmniej sądzi, iż da sobie radę. – Rzucam Otwarcie, Most, Dominację i Przecięcie Czaszki. Panie Colton, bardzo proszę siedzieć spokojnie, to tylko tak głupio się nazywa. Teraz sekwencję Poszukiwania Astrala i klucz Gorczakowa. Chyba czary były jak trzeba, bo Cox nie poprosił o powtórzenie tej cudzoziemskiej nazwy. – Teraz sekwencję Odczytu… Niesamowite, jest ślad astralny! Ale bardzo słaby. Nie wiem, jak stary, nie mam materiału porównawczego, ale chyba może odpowiadać inwazji sprzed tygodnia, jeśli astral nie był szczególnie silny. Rzucam Przerwanie i zamykam Most. Do Billa Coltona chyba nic z tego nie dotarło, bo nawet się nie ucieszył. On naprawdę dosyć wolno myślał, a poza tym usłyszał za dużo długich słów. Jones natomiast zrozumiał i poczuł, że się uśmiecha. No proszę, jednak i prawdziwe opętania się zdarzają! A ten tu może nie wyglądał, ale badanie umiał przeprowadzić. – Czy to już wszystko? Coś jeszcze powinienem zrobić? – Pan Dempsey zwykle powtarza procedurę, proszę pana – odezwał się niespodziewanie Cox. – Oczywiście, bardzo słusznie. Powtórzenie nie zmieniło wyniku. – To doprawdy niezwykle rzadkie zdarzenie. Czy ja mam go zapytać o okoliczności opętania, czy pan to powinien zrobić? Energumenus musi być w bardzo szczególnym stanie emocjonalnym, chyba że znajduje się w przestrzeni dostępnej astralowi, gdy jakiś nekromanta otworzy kanał komunikacji, ale… Arthur Jones rzucił chłopakowi podejrzliwe spojrzenie, ale ten chyba wcale nie stroił sobie z niego żartów, tylko uczciwie starał się udzielić informacji. Zresztą sens z grubsza zrozumiał, a tego „energumenusa” w wolnej chwili sprawdzi sobie w encyklopedii. – Pan jest specjalistą. To część badania. Bill, jak na kogoś, komu grozi spotkanie z katem, wcale nie rwał się do udzielania informacji, nawet gdy Jones wyjaśnił mu, jaki ma fart. Trochę go chyba zbił z pantałyku elegancki sposób, w jaki mag się do niego zwracał, ale coś jeszcze musiało w tym być. Każde słowo trzeba było z niego obcęgami wyciągać. – Co pan pamięta jako swoją ostatnią czynność? Bill niepewnie popatrzył na niego i na Coxa, lecz nadal milczał.

– Nie bój się – uspokoił go Jones. – W większych kłopotach jak teraz być nie możesz. – W rzeźni przestój był. A tam nie zamykają, każdy jeden może wejść. Pan LaFay zamrugał. – Gdzie? Do rzeźni? Znowu wahanie. Jones, który zrozumiał z tej wypowiedzi znacznie więcej niż konsultant, powtórnie wyjaśnił Billowi, że ani o przerwy w pracy, ani o wchodzenie na prywatną posiadłość nikt w tej chwili nie będzie miał do niego pretensji i niech on się lepiej skupi na uniknięciu stryczka. Po wysłuchaniu całości zeznań nie był zresztą nawet pewien, czy to rzeczywiście było wykroczenie. Z dalszych, skąpych i dość mętnych wyjaśnień Billa wynikało bowiem, że chodziło o pójście do położonego nieopodal rzeźni niewykończonego budynku na terenie przebudowywanej stoczni, przeznaczonego pod odlewnię. Był on faktycznie bez ogrodzenia i zamków, gdyż zupełnie nie było tam czego kraść. – Co pan tam robił? Odpowiedź na to pytanie znowu jakoś nie chciała przejść Billowi przez gardło. W końcu, po kolejnym pouczeniu Jonesa, żeby przestał się wreszcie wydurniać, wydusił z siebie: – Poszłem tam z taką jedną… – Z kim? I czy doszło do wyzwolenia jakichś gwałtownych emocji? Kłóciliście się na przykład? Bill Colton wybałuszył oczy i bezradnie zwrócił głowę w stronę Jonesa. – On mówi, że poszedł tam z, ehem, panienką lekkich obyczajów – przetłumaczył policjant, litując się nad Billem i nad równie zdezorientowanym młodym nekromantą. Miał nadzieję, że nie będzie musiał tłumaczyć temu ostatniemu, kto to jest i do wyzwolenia czego z taką dochodzi. Nie musiał. – To by się zgadzało… Panie Cox, czy byłby pan uprzejmy spisać informacje pozwalające na odnalezienie tej osoby? Panie Jones, czy mógłbym z panem zamienić słowo na osobności? Wyszli na korytarz przed celę. – Ślad astralny jest, słaby – nic dziwnego, to już tydzień – ale niewątpliwy. Pierwszy raz w życiu spotykam się z czymś takim, ale okoliczności opętania Coltona są, powiedziałbym, podręcznikowe. Czy to wystarczy do zwolnienia? Ducha oczywiście i tak trzeba będzie odnaleźć i ciało przewieźć na cmentarz, ale to mniej pilne. – Do zwolnienia nie. Z tak słabymi dowodami nawet na procesie będzie ciężko. Przysięgli nie bardzo chcą wierzyć w opętania. Za dużo było w swoim czasie kupionych świadectw egzorcystów, za przeproszeniem pana. Jasne, każdy zobaczy, że to nie ten przypadek, ale jak się sędzia zacznie dopytywać, skąd pan jest pewien, jakie ma pan doświadczenie… Nie bardzo miał ochotę wykładać kawę na ławę, że jako biegły pan LaFay zrobiłby w sądzie katastrofalne wrażenie, ale ten na szczęście chyba to rozumiał. – No tak. Zatem, jak sądzę, niezbędne są zeznania osoby, w której, yyy, towarzystwie doszło do opętania. Mogła coś zauważyć. Oraz odnalezienie ducha i jego ciała. Musi być

gdzieś w tamtym budynku. Jeśli udałoby się go zidentyfikować i dowieść związku z zabitym, jak on się nazywał… – John Brightman. Cwany Jasio. Bandyta i, jestem pewien, morderca. Od dawna mu się stryczek należał, ale nigdy twardych dowodów nie było. Rabunek mu tylko raz udowodniliśmy. Mam nadzieję, że on duchem nie został, bo to dopiero by było. – Mogę sprawdzić, ale wątpię. Szacuje się, że najwyżej jeden zmarły na trzystu zostaje duchem, a większość z nich jest zupełnie nieszkodliwa. Tak, hmm, aktywny duch musiał mieć bardzo silną – i świeżą – motywację. – Ofiara Brightmana? – Tak bym powiedział, gdybym miał zgadywać. Ale to już bardziej pańska dziedzina niż moja. Nie wiem, jak to dalej powinno wyglądać. Czy ja mam teraz jeszcze coś robić? Sierżant Jones zastanowił się. To było bardzo ważne pytanie i odpowiedzi na nie rzeczywiście powinien udzielić on. Sprawę zabójstwa Brightmana prowadziła komenda z Holborn, czyli w praktyce sam Jones, bo nie było sensu angażować wydziału detektywistycznego – przebieg wydarzeń wydawał się oczywisty. Teraz sytuacja się zmieniła i śledztwo zaczynało podpadać pod sprawy magiczne. Właściwie powinni wrócić do komendy głównej, złożyć raport i niech nadinspektor Dobson decyduje, co dalej. Tyle że jak sprawa trafi z powrotem do magów, diabli wiedzą, kiedy się tym zajmą – może jutro, a może za miesiąc. Nie ze złej woli, bo Jones doskonale rozumiał, że jak się pojawia ghul albo, jak wczoraj, rozrabiający piromanta, to muszą rzucić wszystko inne, lecz efekt będzie taki, że Bill ciągle będzie siedział w areszcie, i to nie wiadomo jak długo. Z drugiej strony dochodzenie nadal było jego i miał ze sobą oficjalnego konsultanta z podwydziału spraw magicznych, z którym mógł je poprowadzić. Kompletnie zielonego, ale jednak z pojęciem o czarach, a do tego zadającego pytania i słuchającego, co się do niego mówi. Im więcej dzisiaj zrobią, tym lepiej dla Billa. Trochę to było śliskie, ale formalnie w porządku, a nadinspektor Dobson nie należał do ludzi, który robiliby aferę o rzekome lekceważenie, i doceniał inicjatywę. Podzielił się tym planem z panem LaFayem, który kiwnął głową z ożywieniem. Kac, czy cokolwiek go przed południem męczyło, chyba mu już minął. – Ja dzisiaj mam dużo czasu. Jutro też, jeżeli będzie trzeba. Jeśli będzie mi pan mówił, co mam robić, jakoś dam sobie radę. Znam nadinspektora Dobsona: rzeczywiście nie powinien mieć pretensji. O ile – uśmiechnął się do siebie – nic nie zawalę. Nie zawalisz, pomyślał Jones. Już ja tego dopilnuję. Z Clerkenwell do doków przy Blackfriars Bridge, rejonu Jonesa, nie było daleko, ale droga została zakorkowana tak, jakby pół Londynu przeprawiało się akurat z północy na południe, a drugie pół z powrotem. Ile by mostów nie postawili, zawsze będzie za mało. Było już wpół do drugiej, gdy wreszcie dotarli do celu, i Jones zaczynał być głodny. Warto by się rozejrzeć za obiadem, ale najpierw powinni załatwić przesłuchanie świadka. Dziewczyny na szczęście nie trzeba było daleko szukać. Była już w pracy, choć z racji wczesnej pory w barze, nie na ulicy. Mary jakaśtam. Jones znał ją tylko z widzenia, co raczej dobrze o niej świadczyło. Wyglądała też dość czysto, nawet można powiedzieć porządnie, gdy pominąć przykrótką czerwoną sukienkę odsłaniającą czarne pończochy

i rozpięty u góry gorset, słabo przysłonięty szalem. Była trzeźwa i chyba bardziej rozgarnięta od Billa, choć to akurat żadna sztuka. Spojrzała na wchodzących i nie skojarzyła pana LaFaya z obecnością policjantów, czemu trudno się dziwić, natomiast widać było, że od razu oszacowała jakość ubrania nekromanty i oczy jej rozbłysły. Bar nawet nie był taki całkiem obskurny, bo prowadzący go Mark Davies bardzo starał się przyciągnąć lepszą klientelę: kazał codziennie myć stoły i podłogę, wprawił porządne szyby w okna i na wszelki wypadek skrzętnie je zakratował, za to ryzykownie powiesił nowe szklane lampy. Posunął się nawet do tego, że ochrzcił bar Pod Białym Wielbłądem i obstalował stosowny szyld, choć co wielbłąd ma wspólnego z knajpą, która zaczynała nie tak dawno jako zadaszony stragan z piwem, Jonesowi nigdy nie udało się od niego dowiedzieć. Miał nawet szanse wyjść z tym wszystkim na swoje, bo okolica szybko się zmieniała i dni miejsc takich jak rzeźnia, w której pracował Bill, były w niej policzone, ale na razie takich gości Mary tu codziennie pewnie nie widywała. – Postawi mi pan sznapsa? Za… – dziewczynę przez chwilę zawiodła fantazja – dziesięć szylingów? Wyglądało na to, że pan LaFay nie ma pojęcia, co odpowiedzieć. Jones nie podejrzewał, by po raz pierwszy zagadała do niego dziwka, ale pewnie nigdy przedtem taka, z którą miał się wdawać w rozmowy. Nie mieli czasu na nieporozumienia. Poza tym dziesięć szylingów? – Mary, wy tu bierzecie sześć pensów za numerek na łóżku i trojaka za podniesienie spódnicy. Zresztą ten dżentelmen jest z nami i chce ci tylko zadać kilka pytań. Jones zażądał i otrzymał od Daviesa pokój na zapleczu baru. Okazało się, że przesłuchanie wcale nie będzie takie proste. Dziewczyna, gdy już jej wytłumaczył, o co chodzi, nawet chciała być pomocna, zwłaszcza gdy ją uspokoił, że prawie na pewno nie będzie musiała zeznawać w sądzie, ale o ile pan LaFay miał pewne problemy już ze zrozumieniem Coltona, o tyle kombinacja slangu Mary i tematu rozmowy sprawiły, że z jej wypowiedzi nie pojmował kompletnie nic. Mary z jego pytaniami nie szło wiele lepiej. W końcu oboje zrezygnowali z prób bezpośredniego porozumienia i rozmawiali za pośrednictwem Jonesa, który musiał się nieźle nagłowić, jak przetłumaczyć potoki wulgaryzmów płynące z ust prostytutki na uczone sformułowania nekromanty i na odwrót. Było to tak wyczerpujące, że nawet nie miał czasu odczuwać zakłopotania. Zresztą pomagało, że pan LaFay zachowywał na twarzy stały wyraz uprzejmego zainteresowania i spokojnie kontynuował. Ramiona Coxa podejrzanie trzęsły się przy stenografowaniu i Jones miał pewność, że protokół zrobi furorę na komendzie w Holborn. Niemniej fakty były jasne: Bill Colton niezbyt często, ale regularnie przychodził do Mary, zawsze płacił, ile trzeba, grzecznie się zachowywał i żadnych kłopotów nigdy nie sprawiał. Dlatego dziewczyna nie miała nic przeciwko temu, by pójść z nim za zniżkową opłatą do niewykończonego budynku stoczni zamiast do pokoju: Bill nie lubił się spieszyć, a groszem nie śmierdział. Chłopak zdjął fartuch, żeby jej nie pobrudzić, rozpiął spodnie, położyli się na betonie na przyniesionej przez niego szmacie – tu pan LaFay dopytał, w którym dokładnie miejscu budynku – i jak zabierał się do rzeczy, nagle dziwnie się wzdrygnął, zacharczał, wszedł w nią zupełnie inaczej niż zwykle, skończył szybko i ani słowa nie powiedziawszy, odepchnął ją mocno

i wybiegł. Co gorsza, nie zapłacił, choć szczęśliwie zostawił fartuch, który Mary zatrzymała w charakterze zastawu. Było to wszystko tak do niego niepodobne, że Mary jakoby była bardziej zaniepokojona niż rozzłoszczona, choć Jones podejrzewał, że to już upiększenie prawdy na ich użytek. Rozstali się z Mary w atmosferze obopólnej dobrej woli: pan LaFay uparł się, by, jak się wyraził, zrekompensować jej stracony czas, ona zaś odprowadziła go dziwnie tęsknym spojrzeniem. Jones poszedłby już na obiad, ale konsultant rwał się do roboty. Może wziął sobie do serca sprawę Billa, a może ciągnęło go do tego ducha, w każdym razie wyglądał jak pies, który zwęszył szczura. Jones musiał go mitygować, żeby nie wszedł do odlewni bez pozwolenia dozorcy i nie zabrał się do rzucania czarów, których nie dałoby się zaprotokołować. Gdy znaleźli właściwego człowieka, dostali zgodę i oficjalnie weszli do środka, pan LaFay od razu stanął pośrodku pomieszczenia, przymknął oczy i po chwili je otworzył. – Duch tu jest, wrócił. Ciało najprawdopodobniej jest gdzieś w tym obszarze – narysował ręką prostokąt na betonie w kącie na prawo od drzwi. – Tu oni się akurat, yyy, położyli i tu jest najsilniejsza emanacja astralna. Ojej, bardzo przepraszam – zwrócił się do Coxa – zupełnie zapomniałem, że mam mówić na głos, jakie czary rzucam. To była podstawowa sekwencja wykrycia aktywnej obecności astrala z pięcioglyfowym pomiarem aktywności, wariant florencki, w części literatury zwany pizańskim. Mam to rzucić jeszcze raz? – Chyba nie trzeba, ale niech pan powtórzy nazwę, nie zdążyłem zanotować. Pan LaFay spełnił jego prośbę, dokładając historyjkę o jakichś Włochach, którzy się dawno temu pobili na szpady o nazwę tego czaru. Cox teraz już jawnie zachichotał i czort wie po co zapisał i to. Powinien chyba dostać coś do roboty, bo wyraźnie się nudził. Jones, zamiast zajmować się głupstwami, starannie obejrzał wylewkę wewnątrz budynku i ściany na zewnątrz. Potrzebowali wytrzymałego podłoża pod odlewnię, a grunt tu był niepewny, więc wyglądało na to, że wylewkę zrobili na grube betonowe bloki. Miał przeczucie, że ciało wcale nie jest pod podłogą. Tylko w niej. Zapytany o opinię w tej sprawie pan LaFay stwierdził, że nie jest w stanie mu pomóc. – Podłoga jakoś inaczej działa na astrale niż ściany albo dach. Nikt nie wie dlaczego. Może to kwestia tego, jak ludzie myślą o przestrzeni, trudno powiedzieć. W każdym razie duch mógłby być tutaj, nawet gdyby ciało było pod wieloma warstwami betonu. W końcu to jak płyta nagrobna. – Myślę, że jednak warto spróbować skucia betonu, może uda się znaleźć ciało. Niby w tej sprawie sam duch powinien wystarczyć, ale jak przedstawimy coś namacalnego, to zawsze lepiej będzie wyglądało. Zresztą jeśli faktycznie Brightman go zabił, to oznacza następne śledztwo. Na rozbiórkę budynku chyba nikt nie wyrazi zgody… – A czy to się da zorganizować jeszcze dzisiaj? – Można spróbować. Robotnicy to nie problem, ale trzeba to uzgodnić z właścicielem stoczni. Tylko – przyszło mu do głowy – czy robotnikom nic się nie stanie? Jak ten duch taki wyrywny, to gotów i któregoś z nich opętać. Czy może mu się nie spodobać, że szukają ciała?

– Nie sądzę, by miał coś przeciwko temu, szczególnie jeśli pańska hipoteza, że to ofiara Brightmana, jest słuszna. Zresztą raczej nie byłby w stanie nic zrobić robotnikom. Do opętań normalnie dochodzi – o ile można tu mówić o normie, bo to nie jest zdarzenie częste – gdy mag komunikuje się z duchem i nie zachowa stosownych środków ostrożności lub gdy astral jest dla niego za silny. Zagrożony jest nekromanta oraz osoby towarzyszące, zwłaszcza gdy same pozbawione są magii. Proszę być spokojnym: nie próbowałem się z tym duchem porozumiewać w waszej obecności. To byłoby skrajnie nieodpowiedzialne. Jones był spokojny. Pan LaFay przy bliższej znajomości robił jednak wrażenie dość solidnego, mimo młodego wieku. – Natomiast opętanie bez uprzedniego świadomego otwarcia kanału komunikacji przez Nekromancki Most może się zdarzyć tylko wtedy, gdy w bezpośredniej bliskości ciała złośliwego ducha ktoś odda się naprawdę silnym emocjom: gwałtownemu gniewowi, panice lub, hmm, pożądaniu cielesnemu. Jeśli zachowa się względny spokój, kontakt z ciałem jest całkiem bezpieczny. William Colton miał naprawdę ogromnego pecha. Fatalny splot okoliczności. – Panika znaczy strach, tak? – Silny strach. – To może lepiej nie mówić robotnikom o duchu? Tylko że ciała szukają. Pan LaFay wzdrygnął się i energicznie kiwnął głową. – Ma pan rację. Nie pomyślałem o tym. Jones był w takim razie zadowolony, że on pomyślał. Pan LaFay na początku wydawał się milkliwy, ale teraz widać było, że jak już się rozgada na najwyraźniej ulubiony temat, trudno mu przestać i nie zwraca uwagi, do kogo mówi. Gotów na śmierć wystraszyć robotników, a następnego opętania nie potrzebowali. Załatwienie nakazu przeszukania budynku, nie mówiąc już o rozwaleniu w nim podłogi, normalnie nie było sprawą jednego popołudnia. Okazało się jednak, że rzucenie słowa „opętanie” w połączeniu ze świeżą pamięcią okoliczności śmierci Brightmana działało cuda. Najpierw majster, potem inżynier, a wreszcie błyskawicznie sprowadzony pełnomocnik właściciela stoczni bledli, a później bardzo szybko na wszystko się godzili. Jones zresztą nie musiał nawet dużo mówić, bo, co ciekawe, im dłużej i bardziej uczenie pan LaFay tłumaczył każdemu kolejnemu rozmówcy, jak to duchy są zasadniczo niegroźne, chyba że im się coś akurat odmieni, tym bardziej byli skorzy do współpracy. Czekając na robotników, Jones postanowił wreszcie coś zjeść i wszyscy poszli do pobliskiej irlandzkiej jadłodajni. Pan LaFay na początku poprosił tylko o herbatę, ale widząc, jak on z Coxem jedzą kiełbaski z ziemniakami, wyraźnie zgłodniał, zmienił zdanie i do nich dołączył, a nawet z przyjemnym zdziwieniem pochwalił jakość posiłku. Jones wiedział, gdzie się stołować; w innych miejscach raczej nie pozwoliłby jeść komuś, kto na pewno przywykł do lepszej kuchni. Właściwie nekromanta mógłby już wrócić do domu, ale stanowczo odrzucił ten pomysł, stwierdzając, że na wszelki wypadek zostanie i będzie miał oko na ducha, kiedy będą szukać jego ciała. Poza tym, jak stwierdził, sprawa go zainteresowała.

– Jakie są procedury przy przesłuchaniach duchów? – spytał nagle. – Czy wystarczy, że ja sam to zrobię, czy potrzebny jest policjant jako świadek? Niestety musiałby to być mag zdolny do rzucenia odpowiednich osłon. Jones musiał przyznać, że nie wie. Duch mu się jeszcze nie trafił. – To już najlepiej będzie zostawić nadinspektorowi Dobsonowi. I panu Dempseyowi. Pan LaFay przez chwilę wyglądał na rozczarowanego, lecz nie oponował. – I tak żeśmy dużo dzisiaj zrobili – dodał Jones. – Zależy mi tylko na tym ciele, bo wtedy, z pana badaniami i zeznaniami Mary, Bill ma szanse na zwolnienie bez sądu, niezależnie od tego, co powie duch. – Pan chyba zna tego Williama Coltona? – Znam. Jest powolny, ale w gruncie rzeczy to dobry chłopak. I nie miał łatwego życia. – To straszne uczucie siedzieć w więzieniu i bać się, że mogą cię zabić za coś, o czym nie masz pojęcia. I on był tak zamknięty przez cały tydzień. Jones zauważył, że pan LaFay znowu, tak jak w więzieniu, zacisnął zęby i wbił sobie paznokcie w dłonie. Dziwnie też dobrał słowa. Głupie to było, ale można by pomyśleć, że mówi o czymś, co i jemu kiedyś się przytrafiło. Gdy robotnicy przyszli i zabrali się do pracy, pan LaFay usiadł na skrzynce po narzędziach i wziął się za czytanie swojej książki, od czasu do czasu przymykając oczy. Jones podejrzewał, że sprawdza, co porabia duch. Tamci spoglądali na maga i podśmiechiwali się pod nosem, co mu jednak w niczym nie przeszkadzało. Ciało rzeczywiście znajdowało się w betonie. O identyfikacji na podstawie rysopisu rzecz jasna mowy nie było, ale trup, o ile mogli stwierdzić, miał na sobie szczątki munduru marynarskiego, chyba z jakiegoś frachtowca. Czy czasem nie ze Wschodniopirenejskiej Kompanii Parowej? Buty pewnie Cwany Jasio sprzedał, jednak bał się spieniężyć mundur. Reszta roboty już będzie należeć do magów, na wszelki wypadek jednak warto popytać w biurze Kompanii, czy im kto nie zginął. Odszukanie ciała nie zajęło im wiele czasu, bo wskazówki pana LaFaya co do położenia okazały się bardzo precyzyjne, ale i tak dotarli na Scotland Yard dopiero pod wieczór. Trochę czasu stracili jeszcze na zabezpieczenie miejsca zdarzenia, bo oczywiście wieść się rozniosła i zaraz zbiegła się gromada gapiów, którym strach przed opętaniem jakoś nie przeszkadzał w próbach dostania się do budynku. Cox miał co robić i trzeba było sprowadzić też innych policjantów. Jonesa to wszystko mocno niepokoiło, ale pan LaFay zapewnił go, że nawet bardzo silne duchy przywiązane są do ciała lub przynajmniej do jakiegoś jego fragmentu i na pewno nie są w stanie opętać nikogo oddzielonego od zwłok ścianami. W budynku kwatery głównej policji metropolitalnej już na schodach przed wejściem do biura magów słychać było, że jest tam nadinspektor Dobson. Temu to niebiosa dały głos stosowny do wzrostu. Ostro kogoś ochrzaniał. Można było rozróżnić słowa: „brak szkolenia proceduralnego”, „wiarygodność sądowa” i „odpowiedzialność za życie ludzkie”. Nietrudno było się domyślić, o co chodzi. Jones rzucił okiem na pana LaFaya i stwierdził, że ten sprawia wrażenie nieco ubawionego i bardzo zadowolonego z siebie. Cóż, miał ku temu powody.

– O, wrócił sierżant Jones z panem LaFayem – zauważył nadinspektor Dobson dziesięciokrotnie cichszym i bardzo łagodnym głosem, gdy weszli do środka. – Chyba dosyć długo panowie dzisiaj pracowali. Czyżby jednak konieczne okazało się wszczęcie jakichś dalszych działań? – Ostatnie cztery słowa wypowiedział głośniej i z wyraźnym przekąsem, wbijając wzrok w inspektora Wellsa. Wróciliby pewnie szybciej, gdyby pan LaFay nie spędził jeszcze prawie godziny w budynku sądu policyjnego, odmawiając zrozumienia, dlaczego nie można natychmiast zwolnić Billa Coltona. Dopiero wspólne zapewnienia wszystkich urzędników i w końcu samego sędziego, że będzie to absolutnie priorytetowa sprawa jutro zaraz po tym, jak tylko wpłynie oficjalny wniosek, sprawiły, że wreszcie się ruszył. Sam Jones, który mu początkowo kibicował, też się do tego przyczynił, dając mu delikatnie do zrozumienia, że chyba już wystarczy. Przy okazji utwierdził się w przekonaniu, że pan LaFay jest znacznie bardziej przytomny, niż to się na pierwszy rzut oka wydaje, bo zrozumiał go od razu. John Dobson był zdenerwowany, co zdarzało mu się bardzo rzadko. Przesadnie może wsiadł na Wellsa (chociaż z drugiej strony od dawna mu się należało, bo zaczynał sobie robotę lekceważyć), ale ten swoją beztroską wkurzył go do białości. Nie chodziło nawet o podważanie jego autorytetu, choć doskonale wiedział, co kierowało tamtym, gdy wysłał nowego konsultanta do robienia ekspertyzy w więzieniu. Bynajmniej nie obawiał się też, czy Clovis sobie poradzi z rzuceniem czarów, których wcześniej nie znał, bo ten aspekt magii nigdy nie był dla niego wyzwaniem, lecz istniała jeszcze co najmniej równie ważna strona proceduralna, kompletnie mu obca. W tej historii było coś dziwnego i należało ją zbadać dokładnie, tak by nie podważono jej w sądzie. Miał też pewne wątpliwości, jak potomkowi rodu LaFayów ułoży się współpraca z policjantami z Holborn. (A tam wątpliwości, nazwijmy rzecz po imieniu: podejrzewał, że w ogóle nie wyjdzie). Poza tym nie tak się umawiali, a John nie lubił, gdy ktoś robił z niego kłamcę. W dodatku Clovisa nie było i nie było. Ani sierżanta Jonesa, który podobno po niego pojechał. Obaj przepadli na dobre. Ile czasu można wykonywać jedno badanie? Dempsey zauważył mimochodem (faktycznie musiał wyglądać jak beczka dynamitu, jeśli ten uznał, że trzeba go uspokajać), iż kto jak kto, ale Arthur Jones chłopakowi krzywdy nie da zrobić, bo zawsze jest pierwszy do zajęcia się każdym, kto akurat potrzebuje opieki, a procedur też dopilnuje. Wells, któremu najwyraźniej jednego opieprzu było mało, uznał za stosowne wtrącić w tym momencie tonem człowieka, którego jakiś dureń czepia się zupełnie bez powodu, że przecież i tak wszystko jedno, bo wiadomo, że opętania to bzdura, a żadnych innych czynności ten pan LaFay nie będzie musiał wykonywać. Akurat gdy John był w trakcie powtórnego tłumaczenia Wellsowi niewłaściwości takiego podejścia, wszedł Clovis. Cały i zdrowy, acz ze spodniami pobrudzonymi jakimś białym pyłem, w świetnym humorze i takiejż komitywie z policjantem z Holborn. – Dobry wieczór panom. Rzeczywiście, dość późno się już zrobiło. Mam nadzieję, że panowie na nas nie czekali. Przepraszam, mam pytanie: czy gdy się przesłuchuje ducha, to ktoś musi od razu spisywać zeznania, czy wystarczy przedstawić później raport? – W miarę możliwości należy przesłuchanie poprowadzić w obecności policjanta – wyjaśnił John spokojnie. – Rozumiem, że jednak było opętanie.

– Tak, niezwykle interesujący przypadek spontanicznej inwazji astralnej. – No proszę, niektórym to się wiedzie – mruknął Dempsey refleksyjnie. – Pierwszy raz i już opętanie. Wellsowi, co John stwierdził z przyjemnością, mowę odjęło i odeszła mu ochota na dyskusje. – Sierżancie Jones, czy mógłby pan przedstawić pokrótce, co panowie ustalili? Z raportu wynikały niezbicie dwie rzeczy: że Clovis rzeczywiście miał rację, uważając przesłuchanie ducha za kwestię najpilniejszą, oraz że wrażenie jego doskonałego porozumienia z Arthurem Jonesem nie było mylne. – Badanie, przesłuchanie świadka, odnalezienie zwłok. Dużo jak na jeden dzień. Jak widzę, dobrze się panom razem pracowało. – Sierżant Jones wyjaśnił mi wszystkie procedury. I był doskonały jako tłumacz, bo okazało się, że jednak nie do końca sobie radzę z językami nowożytnymi. John stwierdził, że w tę ostatnią pochwałę bezpieczniej będzie nie wnikać, tym bardziej że policjant z Holborn wyglądał tak, jakby z trudem tłumił śmiech. – Świetnie. Teraz powinniśmy porozmawiać z tym duchem. Mam nadzieję, że będzie zeznawał. – Duchy na ogół są chętne do zwierzeń, a to zdarzenie przecież było dla niego bardzo ważne – zauważył Clovis. – Mogę służyć za świadka, na tyle się na nekromancji znam. Dempsey, czy chcesz poprowadzić przesłuchanie? – Niby czemu? Chłopak zaczął, niech kończy. Ja może dziś znowu o czasie do domu wyjdę? Zresztą w czym jak w czym, ale w rozmowach z duchami to on ma doświadczenie jak mało kto. Wyszli, zostawiając na posterunku pognębionego Wellsa. Clovis, gdy John zapytał go, na czym siedział, z lekkim zakłopotaniem spytał jeszcze, czy w budynku jest łazienka, i po otrzymaniu odpowiedzi twierdzącej udał się tam. Dempsey złośliwie zachichotał. – Wells. I Slater. Kretyni. Niewinne jagniątko sobie znaleźli. Matko święta, jacy wy, Anglicy, potraficie być durni! Chłopak przez trzy lata tłukł się po wszystkich miastach studenckich na kontynencie, a ci myślą, że go więzień i dziwka wystraszą! John Dobson bardzo chętnie by zaprotestował przeciwko kalumniom rzucanym zarówno na umysłowość rodaków, jak i na przeszłość kolegi, podejrzewał jednak, że Dempsey, jak zazwyczaj, ma rację. Sierżant Jones stał na zewnątrz odlewni i czuł się nieco odcięty od informacji. Brak magii nigdy jakoś szczególnie mu nie doskwierał (zresztą jaka tam magia – miał szczęście, że nauczył się czytać), jednakowoż czasem by się przydała. Przyzna się ten duch czy nie? Billa i tak powinni zwolnić, ale lepiej by było, żeby ludzie nie gadali, bo jeszcze chłopak pracę straci. I czy faktycznie to był marynarz? A może nie był jedyną ofiarą pochowaną w ten sposób? Kiedyś już zniknął bez śladu jeden paser, którego po raz ostatni widziano z Brightmanem…

Gapie stracili nadzieję na dalsze sensacje i na szczęście opuścili teren stoczni, tym bardziej że zrobiła się już noc. Pan LaFay wyjaśnił, że tak naprawdę jest to jedyny powód, dla którego nekromanci wolą komunikować się z duchami dobrze po zapadnięciu zmroku – mniejsza szansa, że jakiś przechodzień się nawinie i przypadkowo zostanie opętany. Teraz było pusto, a jeszcze on pilnował wejścia, więc konsultant razem z nadinspektorem Dobsonem mogli rozmawiać z duchem do woli. I faktycznie trwało to już dobrze ponad pół godziny. No wyszli wreszcie, pogrążeni w rozmowie. W czymś się nie zgadzali. – Dobrze, pieniądze były jego, ale to ciągle morderca. – John, to jest duch. On już nie żyje. Nie możesz go powiesić. – Permanentny egzorcyzm nie jest żadną karą, tylko dokończeniem naturalnego biegu rzeczy. Duchy są anomalią. Poza tym jest niebezpieczny. – Na cmentarzu nie będzie. Zresztą postaw się w jego sytuacji. Ktoś cię zabija, zalewa ciało betonem… – Sierżancie Jones – przerwał mu nadinspektor. – Trzeba zidentyfikować i aresztować dwóch robotników pracujących w betoniarni za współudział post factum w zabójstwie, rysopisy i imiona mamy. – …a zabójca chodzi wolno. Dziwisz się, że skorzystał z okazji? To praktycznie samoobrona. Taka… przesunięta w czasie. W okropnej sytuacji postawił Williama Coltona, ale chyba nawet było mu przykro, nie sądzisz? – Nie sądzę. Zadawałeś pytania naprowadzające. Mowy nie ma o zostawieniu go, Clovis. Egzorcyzm jest konieczny. Raz kogoś opętał, może to zrobić znowu. Poza tym zabił człowieka, po czym upił się i poszedł do burdelu, tak? Nie widzę oznak skruchy. Pan LaFay mruknął coś pod nosem o protestanckim wychowaniu, ale więcej nie nalegał. – Sierżancie Jones, miał pan rację odnośnie do tożsamości tego ducha. Rzeczywiście służył na frachtowcu Taj Mahal Wschodniopirenejskiej Kompanii Parowej. Brightman go zabił i obrabował z trzymiesięcznej wypłaty. Przekażę jutro te informacje superintendentowi Williamsonowi i byłbym wdzięczny, gdyby jak najszybciej trafił do niego też wasz raport. Podejrzewam, że to mógł być stały modus operandi Brightmana. Śledztwo może się znacznie rozwinąć, ale to już sprawa wydziału detektywistycznego.

Retrospekcja 4 1865 Jakoś pod koniec zimy ostatniego roku Johna w szkole zmarł stary hrabia Bedford, co objawiło się kilkudniową nieobecnością LaFayów i ich powrotem z krepą na rękawach. Sprawy dziedziczenia musiały się ułożyć po myśli Clovisa, bo jak na chłopca, który właśnie stracił jedynego rodzica, wyglądał na całkiem zadowolonego z życia. Oceny mu nieco podskoczyły, poza tym śmierć ojca raczej nie wywarła na nim większego wrażenia. Jako specjalizację magiczną, co zupełnie nie zdziwiło Johna, wybrał skrajnie nietypową w Edgerton nekromancję. Wiadomo, każdy był utalentowany w tym czy innym kierunku, ale przy wyborze specjalizacji decydowały jednak na ogół względy praktyczne. Skutkowało to zdecydowaną przewagą kinemancji, najbardziej poszukiwanej przez armię i najłatwiejszej, w podstawach przynajmniej, do opanowania. Piromancja, z wprowadzaniem nowych, coraz potężniejszych materiałów wybuchowych, w taktyce wojskowej szybko schodziła na dalszy plan, ale jej widowiskowość przyciągała trzynasto- i czternastolatków. Względnie licznie reprezentowane były w Edgerton też poszukiwanie i zauroczenia, uważane za przydatne w służbie cywilnej, a wśród rzadkich dusz artystycznych zdarzało się tworzenie lub iluzje. Ci, którzy nigdy pracować zarobkowo nie będą musieli, wybierali, co im przyszło do głowy, ale przecież nie nekromancję! Niby nikt się nie przyznawał do dzielenia przesądów klas niższych na jej temat, ale miała opinię magii słabej, trudnej, nieeleganckiej, nienadającej się do dyskutowania w towarzystwie i generalnie nie całkiem godnej dżentelmena. Normalnie w Edgerton o nekromancji (czy raczej o magii leczenia) myślały jedynie bardzo, ale to bardzo nieliczne jednostki, które każdorazowo wzbudzając niezdrową sensację, deklarowały chęć podjęcia w przyszłości studiów medycznych. Clovis LaFay też został do tej grupy zaklasyfikowany, choć znający jego stosunek do nauk przyrodniczych John uważał to za mało prawdopodobne. John w tym czasie miał już na niego oko tylko w takim stopniu, w jakim wymagało tego stanowisko prefekta domu wobec młodszego kolegi, bo chłopak nie potrzebował dalszej pomocy. Edgerton nie było najbardziej przyjaznym miejscem dla moli książkowych o dziwacznych zainteresowaniach, mimo to Clovis funkcjonował, o ile można było stwierdzić, zupełnie dobrze. Obowiązkowych treningów rugby unikał, jak potrafił, czego John nawet nie bardzo mógł mieć mu za złe: mały LaFay co prawda nieco urósł, lecz nadal było z niego straszne chuchro. Nie najgorzej za to radził sobie w krykiecie, a podobno zupełnie dobrze w szermierce. Być może dzięki temu, choć wciąż był postrzegany jako małe dziwadło, nawet starsi uczniowie widzieli w nim zadatki na ekscentryka. Bliskich przyjaciół nie miał, ale rówieśnicy na ogół go lubili. Nauczyciele, jak słyszał, mieli zdania podzielone, jako że Clovis zachował swój obyczaj wybiórczego traktowania przedmiotów, a na nielubianych lekcjach czytał pod ławką lub, jeśli mu to uniemożliwiano, zapadał w letarg. Wszystko w granicach normy. Jedynym, co niepokoiło Johna, była kwestia Horatia.

Starszy LaFay stanowił niestety znakomity przykład tego, że ze zwykłego w sumie łobuza może się z wiekiem zrobić kompletna świnia. Ze znęcania się nad młodszymi chłopcami wprawdzie albo wyrósł, albo, co niestety bardziej prawdopodobne, robił to w bardziej subtelny sposób, bo John – co prawda prefekt, ale innego domu – o niczym takim nie słyszał, ale tego, co wiedział, było aż nadto. O kobietach Horatio mówił w sposób obrzydliwy. Owszem, nie on jeden miał już przygody miłosne w czasie wakacji (doświadczenia samego Johna w tej materii bliskie były zeru, lecz uczciwie przyznawał sam przed sobą, że raczej z braku okazji – każdą wolną chwilę starał się spędzać w domu – niż praktykowania cnoty czystości), lecz ten poziom wulgarności i jakiejś pogardy w opowiadaniu o nich jednak na szczęście nie był powszechny. Horatio nie ograniczał się też w szkole do samego gadania. Była jakaś, tak sprawnie wyciszona, że do Johna doszły tylko mętne plotki, historia ze służącą z okolicznego pubu i chyba nie chodziło o zwykłe pójście na siano – na to w przypadku uczniów najstarszych klas raczej patrzono przez palce. To, że Horatio pił alkohol i odwiedzał w miasteczku pewne przybytki, było tajemnicą poliszynela, ale w porównaniu z innymi jego sprawkami drobiazgiem. Kto inny już dawno wyleciałby ze szkoły, ale przecież nie dziedzic hrabiego Bedford, jednego z najbogatszych ludzi w Anglii i chyba coraz bardziej liczącego się, sądząc po przytaczanych czasem w gazetach mowach w Izbie Lordów, konserwatywnego polityka. Poza tym trzeba przyznać, że Horatio, gdy już raczył zadać sobie trud, umiał się nieźle maskować. I ktoś taki raptem zaczął się wyraźnie interesować Clovisem LaFayem, i to w sposób pozytywny, o ile w ogóle takie słowo mogło się odnosić do czegokolwiek, co robił Horatio. Rozmawiał z nim, wyciągał go na spacery i nawet zapraszał czasem do siebie do studia. Co było w stanie spowodować nagłe zainteresowanie siedemnastolatka cztery lata młodszym chłopcem, John nie potrafił zgadnąć. Mógł to być spóźniony przypływ uczuć rodzinnych albo może Horatiowi zaczęło wreszcie świtać w głowie, że na dłuższą metę niezdrowo mieć wroga w Clovisie LaFayu, jednak obie hipotezy wydawały mu się, jak by się wyraził później, nieprawdopodobne charakterologicznie. Nie podobało mu się to wszystko. Oczywiście dobrze, że mały miał od niego spokój, ale John uważał, iż przyjaźń Horatia jest najgorszym, co mogłoby się Clovisowi przytrafić. Pozostałe towarzystwo z tamtego domu (bo zdarzali się głupcy, którym sposób bycia Horatia imponował) też było nieciekawe. Wykraczało to poza przyjęte obyczaje, ale że John czuł się jakoś odpowiedzialny za młodszego LaFaya, poruszył z nim ten temat. Z umiarkowanym powodzeniem. Clovis potwierdził, że opinię o charakterze Horatia wyrobił sobie wcześnie i jej nie zmienił. Wytłumaczył mu jednak, w dziwnie dorosły sposób, co czasem mu się zdarzało, że testament jego ojca skonstruowany jest tak, iż co prawda teraz jego opiekunem prawnym jest dziadek od strony matki, ale że gdy Clovis dorośnie, przejmie udziały w niektórych rodzinnych interesach i bardzo trudno mu będzie unikać kontaktów z Frederickiem LaFayem, którego dziedzicem niestety jest Horatio. W związku z tym on jest, jak to ujął, skazany na tego półgłówka do końca życia i musi jakoś ułożyć sobie z nim stosunki. John osobiście nie sądził, by faktycznie arystokraci przywiązani byli do ziemi jak niewolni

chłopi w średniowieczu, ale ponieważ Clovis LaFay właśnie wchodził w wiek, gdy wszystko wie się najlepiej, nie było sensu ciągnąć rozmowy.

Rozdział 5 Alfred Haddock na dźwięk dzwonka niespiesznie podszedł do drzwi i nacisnął klamkę. Młody człowiek stojący po drugiej stronie progu, z wytartym mankietem prawego rękawa marynarki i drapieżnym błyskiem w oku, mógł być przedstawicielem tylko jednej profesji. – Pana LaFaya chwilowo nie ma w domu. – Alfred Haddock niewiele miał przedtem do czynienia z dziennikarzami, ale uczył się szybko. – Jeśli pan sobie życzy, mogę odpowiedzieć na kilka pytań. Mam jego upoważnienie. W zamian prosiłbym o kontaktowanie się w kwestii wypowiedzi do ewentualnych przyszłych artykułów wyłącznie ze mną. Jeśli pan LaFay wyrazi zainteresowanie, oczywiście pana zawiadomię. Jaką gazetę pan reprezentuje? „The Illustrated London News” jest godnym szacunku tygodnikiem, zdecydował Alfred Haddock. Można było jego korespondenta zaprosić do hallu. Dziennikarzom piszącym dla szmatławców kryminalnych nie robił tej uprzejmości, ale oni działali zdecydowanie szybciej i stracili zainteresowanie Clovisem LaFayem już kilka dni temu. Teraz, o ile Alfred się orientował, ścigali głównie nadinspektora Clarke’a z wydziału detektywistycznego, który przejął prowadzenie sprawy morderstw Brightmana. Dzięki zeznaniom wspólników bandyty okazało się bowiem, że Steven Clegg (bo tak się ów kłopotliwy duch nazywał za życia) był zaledwie jedną z trzech ofiar – co zresztą, według pana LaFaya, policjanci zajmujący się poprzednim śledztwem przewidywali od początku. Świeżo upieczony konsultant policji nie kwapił się do kontaktów z dziennikarzami i jego kamerdyner się z tym podejściem zgadzał. Hrabia Bedford i tak źle przyjął nagłą popularność brata w kronikach kryminalnych i lepiej, by nie miał powodów do dalszych pretensji z racji udzielania przez niego wywiadów. Jak do tej pory Clovis LaFay wyjątek zrobił jedynie dla „The Daily News”, poważnej gazety, która zgodziła się zamieścić jego dłuższą wypowiedź na temat ważnej społecznej roli klasycznej nekromancji we współczesnym świecie i konsekwencji uprzedzeń, z którymi musieli się borykać uprawiający ją magowie. „The Illustrated London News” nie był zainteresowany kwestiami o takim ciężarze. – Co hrabia Bedford sądzi o zaangażowaniu swojego przyrodniego brata w dochodzenie kryminalne? Coś w uśmiechu dziennikarza sugerowało, że zna odpowiedź. – Nie śmiałbym wypowiadać się na temat myśli hrabiego Bedford – oświadczył Alfred z godnością. – Jednak rodzina LaFay od zawsze rozumiała, jakie obowiązki nakłada na nią jej wysoka pozycja w społeczeństwie i potencjał magiczny. Każdy jej członek angażuje się w miarę swoich możliwości w działania społeczne i dobroczynne. Chciałbym zwłaszcza

zwrócić pana uwagę na udział hrabiny Bedford i panny Letitti LaFay w organizowanie balów na rzecz pomocy ubogim. Jego rozmówca, co Alfred Haddock stwierdził z przyjemnością, wyglądał na zdetonowanego. – Śledztwo policyjne jest działalnością dobroczynną? – Naturalnie. Pan Clovis LaFay rzecz jasna swoje wynagrodzenie jako konsultanta przeznacza na godny cel charytatywny. Pozwolę sobie skorzystać z tej okazji i zaapelować w jego imieniu do czytelników reprezentowanego przez pana periodyku o wsparcie funduszu sierocińca policyjnego. Mieszkańcy Londynu wiele zawdzięczają policji metropolitalnej i nie powinni zapominać o rodzinach tych, którzy… Po upływie pięciu minut Alfred z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku wypuścił korespondenta „The Illustrated London News” z domu, wyjrzał na zewnątrz i wróciwszy, przekręcił klucz w zamku. To już chyba ostatni. – Znakomicie ci poszło, Alfredzie – Clovis LaFay na dźwięk zamykanych drzwi ostrożnie wysunął głowę z gabinetu. – Myślałem, że ta przemowa o działalności charytatywnej LaFayów wypadnie jednak zbyt komicznie, ale widzę, że się myliłem. Zgodnie z przewidywaniami Johna Dobsona śledztwo rzeczywiście znacznie się rozwinęło, budząc żywe zainteresowanie dziennikarzy. Jakimś sposobem prasa dowiedziała się też o udziale Clovisa w sprawie i oszalała z zachwytu. Wielokrotne zabójstwa, krwawa zemsta wywarta na mordercy przez ducha jednej z ofiar i odkrycie ciał dzięki zeznaniom tegoż ducha same w sobie były już wystarczająco sensacyjne. Dodać do tego jeszcze fakt, że w dochodzeniu pomagał członek arystokracji, i efekt był taki, że od kilku dni był to stały temat w gazetach, a Clovis chwilami miewał niejakie trudności ze spokojnym wyjściem z domu. John uważał, że wyjawianie przez policjantów szczegółów śledztwa prasie jest niedopuszczalne, lecz sprawcy przecieku nie odkrył. Teoretycznie to mógł być każdy, z właścicielem stoczni, na terenie której znaleziono zwłoki, włącznie. Clovis miał swoją teorię na temat tego, kto nie tylko opowiedział o jego roli prasie, ale sądząc z pewnego fragmentu zawierającego adnotacje historyczne, jeden artykuł przynajmniej częściowo napisał, zdecydował się jednak siedzieć cicho. Gdy poznał zarobki posterunkowych, uznał, że zarabiają tragicznie mało w stosunku do ponoszonej odpowiedzialności. Jeśli zatem Cox w ten sposób uzupełniał dochody, on nie zamierzał robić mu kłopotów. Zresztą uważał, że dziennikarze może i są nieco kłopotliwi, ale krzywda mu się nie działa. – Może Frederick się teraz uspokoi. To do niego niepodobne, by do tego stopnia tracić panowanie nad sobą, i to jeszcze o taki drobiazg. Mam wrażenie, że to ta karykatura w „Fun” ostatecznie wyprowadziła go z równowagi. Oryginał rzeczonej karykatury Clovis zakupił, miał oprawiony w ramki i patrzył teraz na niego z przyjemnością. Naprawdę mu się podobała. Przedstawiała bardzo chudego młodzieńca w pełnym stroju wieczorowym, rozmawiającego ze szczerzącym zęby szkieletem z zakrwawioną siekierą. Wydawałoby się, że nawet ktoś tak dokładnie wyprany z poczucia humoru jak Frederick nie powinien uznać jej za powód, by dwukrotnie, ustnie i pisemnie, robić mu awantury o nurzanie w błocie imienia rodziny. A jednak.

– Wybacz, że cię pytam, Alfredzie, ale znasz mojego brata dłużej niż ja. Jak sądzisz, powodem obrazy był szkielet czy siekiera? – Powiedziałbym, że szkielet, proszę pana – odpowiedział Alfred bez wahania, jakby czekał na to pytanie. – Samo zaangażowanie pana w dochodzenie kryminalne jest niekonwencjonalne, lecz nie może być uznane za rzutujące negatywnie na pana hrabiego. Natomiast pańska rola w śledztwie… Zmarły hrabia Bedford – Clovis wielokrotnie już zauważył, że Alfred starannie unikał używania terminu „pański ojciec” – miał raczej… barwną reputację jako mag, zwłaszcza w pewnym okresie, jak słyszałem. Obecny hrabia jest nieco drażliwy, jeśli chodzi o ten temat. To miało sens. Frederick korzystał bez skrupułów z bogatego magicznego dorobku LaFayów, a i sam od rzucania czarów o wątpliwej legalności bynajmniej nie stronił, jak się Clovis niedawno przekonał na własnej skórze. Jednak każde publiczne skojarzenie go z czymkolwiek pachnącym czarną magią, na przykład klasyczną nekromancją, doprowadzało hrabiego Bedford do furii. Clovis nawet był gotów mu do pewnego stopnia współczuć, bo zaczynał się domyślać przyczyn tego zachowania. Frederick miał ponad pięćdziesiąt lat – w tym wieku człowiek powinien już chyba wyrosnąć ze strachu, że koledzy będą się z niego wyśmiewać. No i, choć Clovis nie sądził, by ta karykatura miała cokolwiek wspólnego z polityką, „Fun” miał raczej sympatie liberalne. Gdyby to chociaż był „Punch”… No trudno, gdyby on zamierzał kształtować swoje życie według życzeń i oczekiwań Fredericka, powinien był zacząć od tego, by się nie urodzić, ewentualnie umrzeć w dzieciństwie. W porównaniu z samym jego istnieniem wszystko inne to już były tylko drobne powody do irytacji. A tych nikomu życie nie szczędziło. – Coś mi się przypomniało, Alfredzie. Dobrze by było, gdybyś szybko znalazł kucharkę, najlepiej mężatkę lub wdowę, która mogłaby też do pewnego stopnia pełnić funkcję gospodyni. Za jakiś czas chciałbym zaprosić mojego kolegę szkolnego, Johna Dobsona, z jego niezamężną siostrą. – Oczywiście. Skontaktowałem się z osobą, która służyła poprzednio u pewnego profesora matematyki z Cambridge. – Clovis dopowiedział sobie, że zatem żadnym ekscentrycznym wyskokom ze strony pracodawcy dziwić się nie powinna. – Myślę, że może być odpowiednia, aczkolwiek, obawiam się, z niższymi umiejętnościami kulinarnymi niż pani Brown. – Jeśli po kilku tygodniach nie obrazi się i nie odejdzie, to na pewno będzie odpowiednia. Poczęstunek nie powinien być zbyt wystawny. Dobsonowie są w żałobie, więc to nie ma mieć znamion spotkania towarzyskiego, tylko, powiedziałbym, zawodowego. To magowie. Oboje. Chciałbym, by poznali signorę Fricapane. Alfred zastygł. – Oczywiście, jeśli uważa pan to za konieczne. Konieczne, ściśle rzecz biorąc, pewnie nie było. Bardzo możliwe, że było też głupie. Jednak Alicji Dobson należała się porządna nauka magii. A przed jej bratem Clovis miał już dość ukrywania istnienia kogoś, bądź co bądź, tak ważnego w jego życiu. – Jednak obawiam się – kontynuował Alfred – że komplikuje to nieco sprawę kucharki. Jeśli by miała być obecna podczas spotkania…

Clovis przemyślał problem. – Masz rację. Zorganizuję to w inny sposób. Zatem z mojego punktu widzenia kwestia kucharki i reszty służby nie jest specjalnie pilna, ale ty masz i tak dość nieprzewidzianych zajęć. Dziennikarzy już więcej nie ma? – Sądzę, że nie. – Dobrze. Mam się spotkać w miejskiej kostnicy z panem Patrickiem Dempseyem w sprawie dość delikatnej. Przedstawiciele prasy mogliby nam przeszkadzać. John Dobson również pracował tego popołudnia poza biurem. Tak jak miał nadzieję, Clovis mimo pozorów rozkojarzenia okazał się człowiekiem działającym nadzwyczaj szybko i efektywnie. Nie dość, że sprawdził się jako policyjny egzorcysta, to jeszcze w ekspresowym tempie dostarczył mu sugestię, gdzie szukać ewentualnego sprawcy kinemanckich napadów – i to łącznie z adresem. Źródło co prawda było… No nic, Andrew Barkley należał w Edgerton do innego domu i co tam robił, John nie musiał wiedzieć, a jako policjant takimi sprawami na szczęście się nie zajmował. Zresztą, jak słusznie zauważył Dempsey, Clovis swoje doświadczenie życiowe miał i prawdopodobnie umiał sobie radzić w różnych sytuacjach. Kapitan Colville był interesujący, choć rzecz jasna pierwszą osobą, która przyszła Johnowi do głowy jako podejrzany, był sam Horatio LaFay. Dysponował on jednak, aż chciałoby się powiedzieć: niestety, żelaznym alibi na czas dokonania ostatniego napadu, i to dostarczonym przez samego Clovisa. Atak na urzędnika stoczniowego miał miejsce w okolicach doków wschodnioindyjskich (następny dowód, że motywem nie była żądza zysku – kto szuka łupu w dokach?) w poniedziałek siedemnastego lutego kwadrans po dziewiątej wieczorem, gdy po przedłużonym spotkaniu rodzinnym Clovis akurat opuszczał dom hrabiego Bedford i na własne oczy widział Horatia. Wicehrabia Bedford był kinemantą o dość wysokim potencjale magicznym i trzeba było się liczyć z ewentualną teleportacją, ale i tak brakowałoby mu czasu. Poza tym John miał dokładne porównanie możliwości Horatia ze swoimi jeszcze z czasów Edgerton i przeniesienie nawet tylko własnej osoby na odległość dobrych kilkunastu mil raczej w nich nie leżało. Sam by tego nie zrobił nawet teraz, a podejrzewał, że nadal jest lepszy. Towarzystwu wicehrabiego natomiast należało się przyjrzeć. Doszedł już do nowej kamienicy w Pimlico, gdzie mieszkał kapitan Colville. Świetna lokalizacja, bardzo blisko Scotland Yardu, niestety zdecydowanie poza jego własnym zasięgiem finansowym. Gdy drzwi otworzył lokaj, John, który w cenach wynajmu mieszkań w Londynie orientował się na bieżąco, ocenił stałe wydatki Colville’a na minimum cztery gwinee tygodniowo. Samo mieszkanie musiało kosztować przynajmniej trzy. Elegancka dzielnica, a do tego umeblowanie zdecydowanie lepsze niż u niego i Alicji: sądząc po hallu, żadna tam zbieranina mebli – wyłącznie jednolity dąb w modnym „gotyckim” stylu. Policzył drzwi. Pokój dzienny, sypialnia i chyba pokój dla służby – pewnie nawet trzy i pół gwinei. Plus za lokaja jakieś dziesięć szylingów, nie licząc utrzymania, i przy założeniu, że służył u niego na stałe. Ciekawe, jakie ten Colville miał źródła dochodów. – Chciałbym się widzieć z kapitanem Colville’em, jeśli mógłby mi poświęcić trochę czasu. Jestem magiem kinemantą, nazywam się porucznik John Dobson.

Gdyby przedstawił się służącemu jako policjant, mogłoby to wywołać nieprzychylne wobec Colville’a plotki, a przecież mógł on być zupełnie niewinny. Nie było to zresztą potrzebne. Lokaj powrócił po chwili z komunikatem, że kapitan chętnie się z gościem zobaczy. Idąc przez hall, John stwierdził, że apartament ciągle wygląda jak przygotowany do wynajęcia. Nowe meble, biało-żółta tapeta w brązowe prążki, równo leżące brązowe dywaniki na podłodze. Żadnych książek, gazet, drobiazgów osobistych – nic. Lokator musiał być człowiekiem niezwykle dbałym o porządek. Albo o to, by na otoczeniu nie zostawiać śladów świadczących o jego osobowości. Nadinspektor Dobson musiał przyznać, że czuje się w obecnej roli nieco niepewnie. Zdawał sobie sprawę, że przesłuchania podejrzanych są jego najsłabszą stroną. Chętnie wysłałby kogokolwiek innego, ale niestety obowiązek nie pozwalał: do rozmowy z kimś z wyższych sfer (nawet jeśli wątpliwych) najlepiej nadawał się najwyższy rangą. Patrz w jeden punkt, powtarzał sobie, najlepiej gdzieś w okolicy twarzy przesłuchiwanego. Jesteś w pracy, więc nawet jeśli będziesz musiał blefować, to tak naprawdę nie będzie to kłamstwo. Jeśli się zaczerwienisz, nie szkodzi, bylebyś nie spoglądał na sufit, buty czy cokolwiek innego. W razie gdybyś chciał kogoś wyprowadzić z równowagi, w miarę możliwości stój, nie siadaj, oraz mów wolno i jak najmniej. Nad kapitanem Colville’em co prawda zdecydowanie górował wzrostem, ale nie byłoby go łatwo wyprowadzić z równowagi. Gospodarz był bardzo spokojny. Spokojem człowieka, pomyślał John, który nie po raz pierwszy znalazł się w takiej sytuacji. Na jego przedstawienie się już z rangi policyjnej i wstępne sondowanie zareagował idealną mieszanką zdziwienia, oburzenia i ciekawości. Tak doskonałych proporcji nie osiągało się spontanicznie. Uwadze Johna nie umknęło również, że na pytania dotyczące miejsca pobytu w czasie napadów jednak odpowiedział, bardzo wyraźnie demonstrując niechęć. – Wybaczy pan, ale niestety niewiele na to mogę poradzić – stwierdził ponuro nadinspektor Dobson, wbijając tępy wzrok w górny guzik kamizelki Colville’a i przepraszając w duchu Clovisa. – Obrzydliwe insynuacje, lecz gdy pochodzą z pewnych źródeł, nie można ich zignorować tak, jak by się chciało, nawet gdy dotyczą oficera. Pan służył w Indiach? – Tak, w Kompanii Wschodnioindyjskiej. Zaczynałem jeszcze w czasie rebelii. – O, naprawdę? Ja w Afryce, najpierw w Egipcie, później na Złotym Wybrzeżu. Byłem w wojskach artyleryjskich z majorem Henrym Reidem. Brał udział w oblężeniu Delhi jeszcze jako porucznik, spotkał go pan może? – Obawiam się, że nie. Ale ja byłem wtedy chorążym w piechocie, i to w zupełnie innym regionie. – Znam kilku oficerów z piechoty, którzy służyli wtedy w Indiach. Pan może walczył w siłach generała Havelocka? – Nie, służyłem pod generałem Neillem. – W Benares? – Blisko. W Kanpurze. – Och, przepraszam. Chyba słabo pamiętam przebieg tych wydarzeń. – To zrozumiałe. Musiał być pan wtedy jeszcze dzieckiem.

– Rzeczywiście, gdy rebelia się zakończyła, dopiero zaczynałem szkołę. Ale bardzo się w Edgerton entuzjazmowaliśmy waszymi zwycięstwami. – Doskonała szkoła dla kinemantów, jak słyszałem. – O, pan nie był w Edgerton? Przepraszam. R. Colville był w pierwszej jedenastce w 1855. – Guzik, patrz się na guzik. W żadnym wypadku ten cherlawy wymoczek nie mógłby reprezentować szkoły w rugby, nawet osiemnaście lat temu. – Myślałem, że to pan. – Żałuję, ale nigdy nie grałem w piłkę nożną. A w magii edukowano mnie prywatnie. Niestety próbę dowiedzenia się, gdzie Colville pobierał dalszą edukację, udaremnił służący, który otworzył drzwi i zakomunikował przepraszająco, iż przyszedł wicehrabia Bedford. Colville zamarł na ledwie zauważalny moment, po czym bez śladu zmieszania polecił wprowadzić gościa do środka. John nie spodziewał się, że natknie się na Horatia LaFaya podczas pełnienia obowiązków służbowych akurat tego dnia, ale od dawna podejrzewał, iż prędzej czy później to nastąpi, szczególnie zaskoczony zatem nie był. Od momentu zaanonsowania przez lokaja miał też czas się na to spotkanie przygotować i teraz przyglądał się wchodzącemu ze spokojem. Horatio nieco przytył i sylwetka mu spotężniała, poza tym niewiele się zmienił. Nos miał wyprostowany, po złamaniu nie było śladu. Nic dziwnego, hrabiego Bedford na pewno było stać na najlepszych lekarzy dla syna. Ciekawe, jak tam zęby, bo chyba też jakiś wtedy poszedł. W przeciwieństwie do Johna Horatio na jego widok ewidentnie nie był przygotowany. Nigdy nie miał wyrazistej mimiki, ale na krótką chwilę oczy mu się rozszerzyły i wypełnił je… strach? A zaraz potem nienawiść. Wyglądało na to, że ich ostatnie spotkanie wywarło na wicehrabim Bedford niezatarte wrażenie. Opanował się jednak. – Och, przepraszam, moja pomyłka – wycedził od drzwi do Colville’a. – Twój służący powiedział, że jest u ciebie jakiś dżentelmen. Horatio LaFay, uważał John, zasadniczo głupi nie był. W szkole na przykład, zanim nie uznał, że systematyczna nauka jest poniżej jego godności, osiągał całkiem niezłe wyniki. Zawsze miał jednak tę wadę, że wrodzona złośliwość przyćmiewała jego rozsądek, przez co działał na ogół poniżej swoich możliwości intelektualnych. Dużo sensowniej zrobiłby albo udając, że go nie zna, albo podchodząc do spotkania neutralnie. Było też oczywiście możliwe, że nie interesowała go opinia Colville’a. – Wicehrabia Bedford – przywitał wchodzącego John. – Widzę, że bardzo niewiele zmienił się pan od czasów szkolnych. Colville spojrzał na nich obu, powstrzymał się, jak się zdawało, przed cisnącym się na język stwierdzeniem: „O, to panowie się znają?” i swobodnie zwrócił się do LaFaya, zapewniając, że w niczym im nie przeszkadza, bo tak tylko sobie gawędzili z nadinspektorem Dobsonem na różne luźne tematy. Horatio zacisnął zęby i nie skomentował tego. John stwierdził, że nic tu więcej nie wskóra. Chętnie by sobie poobserwował tych dwóch razem, ale Colville był za bardzo opanowany, a LaFay zbyt wrogo do niego nastawiony, by to miało jakikolwiek sens. Poza tym tak naprawdę nie miał powodu, a w pracy czekała fura raportów do przejrzenia. Podziękował więc za rozmowę, przeprosił gospodarza za zajmowanie czasu i się pożegnał.

– Interesujące, żeśmy tak na siebie wpadli. Przypuszczam, że się jeszcze kiedyś spotkamy. Mam nadzieję, że niedługo – rzucił na odchodnym do LaFaya. Miał wielką ochotę przekazać mu dodatkowo pozdrowienia od inspektora Jacoba Snaitha, jednak sobie darował. Horatio gotów poskarżyć się ojcu, zatem nie ma co wciągać w to Snaitha. Poczekamy. Podwydział spraw magicznych miał wicehrabiego Bedford na oku i John wiedział, że w końcu go dorwą. Klimat robił się coraz mniej przychylny wobec upodobań Horatia. Prawdopodobnie obecnie wicehrabia za ich zaspokajanie płacił, a to niestety ciągle jeszcze było nie do ruszenia, ale w końcu może mu to nie wystarczyć. A wówczas, kto wie? Jest szansa, że nawet Frederick LaFay nie będzie już mógł wszystkiego zamieść pod dywan. W kwestii kinemanckich napadów John niewiele dzisiaj zdziałał. Czy Colville był tym, za kogo się podawał, trudno powiedzieć. John Dobson z bólem serca musiał przyznać, że brak wiedzy o tym, iż w Edgerton gra się w rugby, nie w piłkę nożną, jeszcze o niczym nie świadczył. Zresztą kwestia tożsamości Colville’a mogła frapować pewne kręgi londyńskiego towarzystwa, jednak dla policji była mało istotna. Na czas jednego napadu miał alibi – nie stuprocentowo pewne, jako że, jeśli wierzyć ocenie Barkeya, był potężniejszym kinemantą od Horatia LaFaya, ale miał: podobno całą noc był na spotkaniu w klubie – rzecz łatwa do sprawdzenia poprzez przesłuchanie służby. Poza tym do sprawy nie pasował osobowością. Zdecydowanie należało nie tracić go z oczu, ale John nie wierzył, by Colville mógł się dopuścić takich szczeniackich wybryków. Kimkolwiek był, wyglądał na człowieka, który umie dobrze dbać o własne interesy i nie ryzykuje bez potrzeby. Trudno, nie liczył na błyskawiczny sukces, lecz zawsze warto spróbować. Poprosi Clovisa, by jeszcze trochę się rozejrzał. Powinni niedługo wrócić z Dempseyem z kostnicy. Akurat spotkają się przy Scotland Yard. – Co za gnojek. John Dobson, wróciwszy do biura podwydziału spraw magicznych przed nekromantami i zwolniwszy z dyżuru Snaitha, pytająco spojrzał na wchodzących znad stosu papierów. Dempsey pojechał egzorcyzmować ducha Stevena Clegga, a Clovis asystował mu w charakterze praktykanta. Nie sądził, by komentarz Dempseya mógł dotyczyć któregokolwiek z nich. – Dobrze, nie patrz tak – to już było wyraźnie skierowane do Clovisa, który rzeczywiście spoglądał na policyjnego nekromantę z wyrzutem. – Przecież w końcu nic mu nie zrobiłem. – Jakiś problem z egzorcyzmem? – John uprzejmie przypomniał o swoim istnieniu. Ci dwaj faktycznie byli do siebie podobni: mało kto byłby w stanie zignorować obecność kogoś o jego wzroście w niezbyt dużym przecież pomieszczeniu. – Można tak powiedzieć – westchnął ciężko Dempsey. – Nie było egzorcyzmu. Trzy godziny stracone. – Ktoś wam przeszkodził? Dempsey nie odpowiedział, tylko machnął ręką w kierunku Clovisa. – Co się stało? – Johna zdjęły nagłe i precyzyjnie ukierunkowane podejrzenia. – LaFay, czy mógłbyś mi wyjaśnić, czemu nie było egzorcyzmu?

– Zaraz – zbył go zagadnięty i kontynuował rozpoczętą wcześniej dyskusję: – Miałeś prawo się zdenerwować, Dempsey, rzeczywiście był wobec ciebie bardzo nieuprzejmy. Jednak trzeba go zrozumieć, bał się. To przecież jak powtórna śmierć. Czyli jednak Dempseyowi chodziło o ducha. – No i co, skąd temu półgłówkowi weźmiesz anglikańskiego pastora egzorcystę? – Przecież to nie musi być egzorcysta. Każdy mag z pojęciem o podstawowych czarach nekromanckich może to zrobić. Znam jednego księdza-maga. To poszukiwacz, ale zainteresowany nekromancją. Przez pewien czas wykładał w Oksfordzie. Historyk średniowiecza i hebraista – dodał Clovis zachęcającym tonem. – Jest już niemłody, jednak na pewno zgodzi się przyjechać, gdy mu napiszę, jakie są okoliczności. – W Oksfordzie? Hmm… A na anglokatolika Clegg nie będzie kręcił nosem? – Chyba nie jest aż tak wybredny, poza tym jeśli domaga się spowiedzi usznej… O nie, tylko nie to. Na dyskusje religijne w pracy miejsca nie ma. Szczęście w nieszczęściu, przyszło Johnowi do głowy, że przynajmniej Snaith akurat wyszedł. – Panowie, proszę o coś bardziej przypominającego raport. Tym razem dotarło. – Przepraszam. Chodzi o to, że ten duch chce się wyspowiadać. Przed duchownym. – I nie życzy sobie egzorcyzmowania przez brudnego Irlandczyka i papistę, dodaj – warknął Dempsey. – Nie wiem, co on sobie wyobraził, że z nim zrobię. – Brzydko to sformułował, ale mimo że sam nie jestem szczególnie wierzący, uważam, że do posługi religijnej ma równe prawo jak każdy inny. To przecież nie jego wina, że z powodu zaszłości historycznych nasi duchowni nie… – Dobrze – przerwał mu John, ucinając dalsze dygresje natury religijnej. – Rozumiem, że Clegg z egzorcyzmem się pogodził, tylko chce obecności duchownego, tak? – I żeby się tym zajął LaFay, bo ja się nie nadaję – uzupełnił Dempsey z przekąsem. – A duchów, pozwolę sobie zauważyć, się nie spowiada. – No ale coś się robi, prawda? – zaniepokoił się Clovis. – Jemu bardzo zależy. Dempsey westchnął. – Robi się. Masz rację, poniosło mnie. Zirytował mnie tym chamstwem, choć powinienem już przywyknąć. Ale żeby duch… – Bardzo mi przykro. – Nie twoja wina. Dobrze, że tam byłeś, bo ja jeszcze wyegzorcyzmowałbym durnia na siłę i miałbym później wyrzuty sumienia. Ten twój ksiądz to jakiś sensowny człowiek? – Bardzo sensowny. Tylko nie egzorcysta, niestety. – No dobrze, porozmawiam z nim, gdyby było trzeba. Albo go odpowiednio skieruję. – Dziękuję. – W porządku. Rozumiem, Clovis, że to zorganizujesz? Dasz sobie radę z egzorcyzmem? – John na wszelki wypadek chciał się upewnić, że rozmowa pozostanie na gruncie zawodowym. Skutkiem ubocznym bycia synem Christophera Dobsona (i bratankiem Thomasa Dobsona, i wnukiem Tobiasa Gundersena) była żywa niechęć do kontrowersji teologicznych. – Tak, chyba tak. Rzeczywiście Clegg byłby nieszczęśliwy jako duch. To bardzo aktywna natura.

– „Aktywna” to dobre słowo – mruknął Dempsey. – W życiu nie widziałem, żeby duch dorosłego człowieka tak się awanturował. Nie zazdroszczę ci tej roboty. Niby to niezbyt silny astral, ale i tak się z nim namęczysz. Załatwienie sprawy egzorcyzmu Clegga według własnego uznania wyraźnie wprawiło Clovisa w dobry humor. John musiał przyznać, że postawienie na swoim w sporze z wkurzonym Patrickiem Dempseyem, i to w taki sposób, że tamten jeszcze był za to wdzięczny, rzeczywiście mogło być powodem do satysfakcji. Gdy Clovis wrócił uśmiechnięty do głównego biura podwydziału z dziupli nekromanty, gdzie poszli omawiać jakieś szczegóły dalszego postępowania z duchem, nawet informacja o braku postępów w sprawie rabunków nie zmąciła mu humoru. Obiecał także od razu, że będzie się dalej rozglądał. Okazało się zresztą, że jego zadowolenie z siebie miało też inną przyczynę. – John, wybacz, że przeszkodzę ci na chwilę w pracy, ale zaraz wychodzę, a coś zabawnego mi się przypomniało. Wreszcie znalazłem źródło tego czaru zamrażającego staw i okazało się, że niechcący zrobiliśmy z twoją siostrą nową sekwencję. Działa, ale jest nieco inna. Mógłbym może wpaść dzisiaj wieczorem i pokazać jej tę pracę z oryginalnym czarem? Wiem, że dzisiaj środa popielcowa i pewnie wybieracie się do kościoła, ale dużo czasu to nie zajmie… Hmm… W ciągu ostatniego tygodnia Clovis „wpadał” trzy razy: przynieść Alicji książkę numer jeden (piątek), dać na sobie przetestować zrekonstruowany czar (sobota, bite dwie godziny, liczne chichoty z obu stron), przynieść książkę numer dwa (wtorek). W porządku, przecież chyba nie było w tym nic złego. Swoją drogą ciekawe… – Oczywiście możesz, ale czy nie szkoda ci czasu? Mógłbym jej tę publikację zanieść – niewinnie i pomocnie zaoferował John, patrząc na Clovisa spod oka. Najpierw rozczarowane, a zaraz potem podejrzliwe spojrzenie. Clovis ostatecznie znał go jeszcze ze szkoły i wiedział, jak czasem się objawiało poczucie humoru Johna Dobsona. – Żartuję, przyjdź około wpół do ósmej wieczorem. Alicji przyjemnie jest porozmawiać z kimś o zbliżonych zainteresowaniach. Alicja Dobson była tego samego zdania. Właściwie nie powinna narzekać na brak pokrewnych dusz, bo miała brata, z którym mogła rozmawiać o prawie wszystkim, a od tego, czego jemu nie mogła powiedzieć, miała przyjaciółkę. Towarzystwo Clovisa LaFaya dawało jej jednak coś zupełnie nowego. Po to, przyszło jej do głowy, zbudowano uniwersytety. Móc poważnie porozmawiać z kimś myślącym o magii w podobny sposób co ona, a nawet robić z nim różne rzeczy, to było coś naprawdę cudownego. John był dobrym magiem, ale czary traktował czysto użytkowo, podczas gdy Clovis LaFay miał całkowicie odmienne podejście i do tego ogromną wiedzę. A Margaret… Była wspaniała pod wieloma względami, lecz niestety pewnych rzeczy nie rozumiała i interpretowała je zupełnie opacznie. Jej reakcja na widok kłaniającego się im pana LaFaya, gdy wróciły dorożką z zajęć w szpitalu, najlepiej o tym świadczyła. – Siedemdziesięcioletni wdowiec, co? Już drugi raz go u was widzę. – To tylko znajomy. – Alicja poczuła z pewną irytacją, że się czerwieni. Nie wiadomo czemu, bo przecież mówiła prawdę. – Kolega Johna ze szkoły, teraz z nim współpracuje

w policji. Pomaga mi w nauce magii. – A, to od niego masz te poprawki w książce? – Tak, pożyczył mi też inne rzeczy. – Nazywa się jakoś? – Clovis LaFay. – LaFay? – Margaret wyglądała, jakby z trudem powstrzymała się od gwizdnięcia. – No, no, moja droga. To żeś konkietę zrobiła. – Później porozmawiamy. Muszę już iść. – Dorożkarzowi udało się wreszcie wykręcić i zatrzymać przed drzwiami mieszkania jej i Johna. – Ale naprawdę, to tylko znajomy. Bardzo wiele wie o magii i lubi się tym dzielić. I wcale nie uważa, że kobiety nie powinny być magami. Ale na pewno nic innego nie ma na myśli. Jest uczynny, to wszystko. – Dobrze, dobrze, uczynny. – Margaret oczywiście musiała mieć ostatnie słowo. – Głowę dam, że jakby chodziło, dajmy na to, o mnie, taki chętny do pomocy by nie był. Kompletny absurd, pomyślała Alicja. Pożegnała się z Margaret i przyjęła pomoc pana LaFaya przy wyjściu z dorożki. Clovis LaFay żadnym słowem, gestem ni spojrzeniem nie dał jej do zrozumienia, że kieruje nim cokolwiek poza czystą życzliwością i zapałem do uprawiania magii. Co nie znaczy, złapała się na refleksji, puszczając jego dłoń, że miałaby coś przeciwko, gdyby kierowało… On był nie tylko miły i inteligentny, ale też, no cóż, atrakcyjny… I chyba wcale nie tak słaby fizycznie, jak się na pozór wydawał, uścisk dłoni miał silny. Bzdura, zaczyna myśleć jak głupia gąska, a to wszystko wina Margaret. Nie pozwoli sobie wmówić jakichś nonsensów, tym bardziej że różnicę pozycji i majątku jako zwykli znajomi mogli ignorować, lecz była jednak znaczna. Co prawda on wydawał się nie przywiązywać do tego żadnej wagi… John wrócił już do domu i bez zdziwienia przyjął obecność pana LaFaya. Byli chyba coraz bardziej zaprzyjaźnieni. Następna rzecz, z której nie zdawała sobie sprawy Margaret, snując swoje fantazje. Owszem, Clovis LaFay wyraźnie dobrze czuł się w ich towarzystwie, ale to przecież wynikało z jego rozwijającej się przyjaźni z Johnem. No i może jeszcze z tego, że pewnie doskwierała mu samotność. Alicji trochę było go żal. Miała niewielkie pojęcie o jego stosunkach z rodziną przyrodniego brata, ale były raczej niezbyt zażyłe. Wspominał też kiedyś, że większość jego szkolnych kolegów przebywa teraz poza Anglią. Wszystkie te rozważania uleciały błyskawicznie, gdy tylko usiedli w pokoju dziennym (ostatecznie ustalili z Johnem, że to nie jest żaden salon) i zobaczyła, co tym razem gość przyniósł ze sobą. Była zafascynowana. Zawsze jej się wydawało, że opracowywanie nowych czarów to jakaś zupełnie wyjątkowa umiejętność, dostępna tylko wyjątkowo mądrym i uczonym magom, w większości dawno nieżyjącym, a tu okazało się to… no nie proste, ale w każdym razie do ogarnięcia umysłem. Zdawała sobie sprawę, że tak naprawdę tę sekwencję zrobił Clovis LaFay, a liczby mnogiej używał tylko z uprzejmości, lecz ona była w stanie prześledzić każdy krok. Gdyby więcej wiedziała, pomyślała, może też by tak potrafiła? – To jest trochę jak szycie – przyszło jej do głowy – można szyć z wykroju, ale jeżeli ktoś jest naprawdę doświadczoną krawcową, może tworzyć własne wzory.

Speszyła się, gdy powiedziała to na głos, bo zabrzmiało głupio. Jednak wydawało się, że pan LaFay tak nie uważa. – Nie mam pojęcia o szyciu, ale to wygląda na bardzo dobrą analogię. Mnie tworzenie sekwencji zawsze się kojarzyło z czymś pośrednim między budowaniem z klocków a łamigłówką. Oczywiście to, co zrobiliśmy – uśmiechnął się do niej – było wyjątkowo prostą łamigłówką, taką dla małych dzieci. – Na łamigłówkach ja z kolei się nie znam. – Alicja odwzajemniła uśmiech. – Chyba nie rozwiązywałam ich jako dziecko. Klocki miałam, ale niewiele. Do tego większość John pogubił. Albo pogryzł. – Hej, nieprawda! Ja nie gubiłem zabawek, o gryzieniu już nie mówiąc. Najczęściej gubiłaś ty. A klocki pogryzł Martin – zaprotestował odruchowo John i umilkł. – Martin to państwa brat? – spytał ostrożnie pan LaFay. – Nieżyjący – powiedział John ze smutkiem. – Był dwa lata młodszy ode mnie. Ty, Alicjo, pewnie go nawet nie pamiętasz. – Niestety, prawie wcale. Mam jakieś wspomnienia, ale mi się w nich mieszacie. I nawet nie wiem, czy są naprawdę moje własne, czy z opowieści rodzinnych. – Nic dziwnego, miałaś trzy latka, gdy umarł. Odra, później zapalenie płuc. Kto mógłby przypuszczać, był już duży, silny, nigdy poważnie nie chorował… – Johnowi zaszkliły się oczy. – Wszyscy tę odrę mieliśmy, nikomu nic się nie stało, tylko on… Matka ciężko to przeżyła. Rok wcześniej umarła też mała Mary, ale to normalne, miała tylko parę miesięcy. – Szkoda – westchnęła Alicja – miałabym młodszą siostrę. – Też mogłem mieć siostrzyczkę – wolno, jakby z wahaniem, powiedział pan LaFay. – Byłaby młodsza ode mnie mniej więcej o tyle, ile pani od Johna, ale niestety nie urodziła się żywa. Moja matka też wtedy zmarła. Przy jej urodzeniu, zrozumiała Alicja, albo zaraz potem. Na zakażenie czy poważne powikłania przy porodzie nie było lekarstwa i ani pieniądze, ani, jak się okazuje, bycie żoną jednego z najpotężniejszych brytyjskich nekromantów w pełni przed tym nie chroniło. – Nie było żadnych… komplikacji z astralem dziecka? – spytał John, interpretując po swojemu wahanie pana LaFaya i się zaczerwienił. – Najmocniej cię przepraszam, Clovis, nie powinienem o to pytać. To chyba skrzywienie zawodowe. – Masz na myśli powstanie ghula? – Clovis LaFay nie wyglądał na obrażonego. Dla niego było to chyba naturalne pytanie. – Nie, z tego, co wiem, a raczej bym coś kiedyś usłyszał. Chociaż o tym, że matka była, hmm, w stanie błogosławionym, dowiedziałem się znacznie później. Wyjechała na wieś – urwał na chwilę i przełknął ślinę – nikt mi nawet nie powiedział dlaczego. – Nasz ojciec uważał, że istnienie ghuli na cmentarzach chrześcijańskich to argument przeciwko chrztom niemowląt. Gdyby zmywały grzech pierworodny, z astrala ochrzczonego dziecka ghul by się nie mógł utworzyć – powiedziała Alicja, by zmienić smutny temat, i od razu tego pożałowała. John rzucił jej oskarżycielskie spojrzenie, w miarę swoich ograniczonych możliwości skulił się w kącie w fotelu i natychmiast zasłonił gazetą. Powinna była pamiętać, że dyskusje religijne stanowiły jedną z bardzo nielicznych rzeczy, które go przerażały. Powiedział jej kiedyś, że była za młoda, by słuchać tak zwanych debat teologicznych pomiędzy ich ojcem, stryjem Thomasem i dziadkiem, ale

on słuchał i wystarczy mu tego na resztę życia. Nawet polityka, twierdził, nie doprowadza ludzi do takiego amoku jak różnice wyznaniowe. Pan LaFay zrobił zakłopotaną minę. Było jasne, że uważa takie postawienie sprawy za bzdurę i nie wie, jak tę myśl grzecznie wyrazić. – Nie znam się na teologii… Może… Nigdy nie rozpatrywałem tego pod tym kątem. Szczerze mówiąc, nie wydaje mi się, by… Chociaż – dodał pewniej – słuchałem kiedyś w Paryżu wykładu, na którym cytowano pracę jakiegoś Polaka czy Rosjanina, który chciał sprawdzić, jakie znaczenie dla aktywności astrala noworodka ma chrzest z wody, i porównywał liczbę ghuli na cmentarzach żydowskich i katolickich. No tak, to chyba Polak był. – I co mu wyszło? – spytał znad gazety John, wyraźnie uspokojony sprowadzeniem tematu do kwestii materialnych i policzalnych. – Nic, tak naprawdę. Na żydowskich akurat ghuli było mniej, ale od razu zauważono, że przecież nie wziął pod uwagę, czy i jak często w czasie pogrzebów obecny był w obu społecznościach egzorcysta. Żydzi – wyjaśnił pan LaFay – bardzo o to dbają. Może gdyby takie badania zrobić, powiedzmy, w Chinach… – A czy podano, jak liczne społeczności były badane? I czy autor uwzględnił śmiertelność noworodków w ogóle? Może u Żydów jest tam akurat niższa? – Wie pani, panno Dobson, to mi nie przyszło do głowy – Clovis LaFay popatrzył na nią z uznaniem – a rzeczywiście, to przecież podstawowa kwestia. Takich danych chyba nie podano. Alicja zaczerwieniła się, ale brnęła dalej. Na tym gruncie akurat czuła się dość pewnie. – W ogóle mam wrażenie, że statystyczne opracowanie danych, nawet w poważnych pracach medycznych, bywa często niedostateczne. – Mam bardzo niewielką wiedzę w tej dziedzinie, ale obawiam się, że może mieć pani rację. Problem musiał nurtować Clovisa LaFaya, bo po chwili milczenia zwrócił się do Johna: – Nie pamiętam, żeby w Edgerton w ogóle uczono nas statystyki. Szkoda, to ważna dziedzina. – Uczono – dobiegło mruknięcie z kąta. – W piątej niższej. Czy ty się uczyłeś, to zgoła inne zagadnienie. Pan LaFay spojrzał na niego z powątpiewaniem i zamyślił się. – Wiedziałem, że tak to się skończy – kontynuował John tonem człowieka, którego najgorsze proroctwa się spełniły. – W starszych klasach przestali cię pilnować, wmówiłeś nauczycielom, że nie masz zdolności do nauk ścisłych, i matematykę odpuściłeś sobie zupełnie. A ostrzegałem, że może ci się przydać. – Nie odpuściłem zupełnie – powiedział obronnie pan LaFay – z algebry i logiki byłem całkiem dobry. – Bo ich akurat się uczyłeś! Pewnie kojarzyły ci się z sekwencjami czarów! – zabrzmiało to oskarżycielsko. – Pan zawsze interesował się teorią magii? – poratowała gościa Alicja. – Właściwie tak. Może dlatego, że pierwsze glyfy poznałem na długo przedtem, zanim byłem w stanie rzucać czary. Patrzyłem na to jak na jeszcze jeden język obcy.

– O, to dlatego tak dobrze ci szło z glyfami? – John zapomniał o pretensjach dotyczących matematyki i zainteresował się nowym tematem. Może szkoda, pomyślała Alicja, że on nie został nauczycielem. Byłby chyba dobry, a przynajmniej nie wyżywałby się na Bogu ducha winnych znajomych. – W sumie to niezły pomysł, jeśli tylko ma się rozsądną dozę pewności, że dziecko będzie magiem. Zastanawiam się, czemu nie jest to bardziej powszechna praktyka. W mojej klasie chyba nikt tak wcześnie się nie uczył. – Bo to w gruncie rzeczy bez sensu. Bez porównania szybciej wszystko przyswajałem, gdy już widziałem, do czego glyfy służą. Czy ktoś zna ileś tam czarów, kiedy ma dziesięć lat, czy nie, w dwa lata później nie ma już różnicy. Mój ojciec był trochę ekscentryczny pod tym względem. Po pół roku zabrał mnie ze szkoły przygotowawczej, gdy tylko odkrył, że nie uczą tam glyfów. – Miałeś potem prywatnych nauczycieli? – Uhm. Różnych. Magii też. Johnowi przypomniały się ich własne próby znalezienia dla Alicji nauczyciela magii. Rzucił okiem na siostrę. Musiała pomyśleć dokładnie o tym samym, bo zmarkotniała. Clovis, jak zwykle wrażliwy na cudze nastroje, zauważył to chyba, bo nagle rzucił: – Panno Dobson, John, tak się zastanawiałem… – zagaił niepewnie. – Czy nie mieliby państwo nic przeciwko temu, bym pewnego dnia przyszedł z, hmm, znajomą? Jest z pochodzenia Włoszką, nazywa się Lucia Fricapane. John przez chwilę nie wiedział, co powiedzieć. Z jednej strony Clovis na pewno miał dobre chęci. Z drugiej ta signora Fricapane… Żeby akurat Clovis LaFay, który od najmłodszych lat pewnych konwenansów towarzyskich przestrzegał z religijną niemal starannością (im dłużej John słuchał o jego dzieciństwie, tym silniejsze miał wrażenie, że w chaotycznym świecie, w jakim chłopak żył, były dla niego jednym z nielicznych stałych punktów odniesienia), wpadł na pomysł, by przedstawić jego siostrze swoją włoską kochankę! Z trzeciej jeszcze strony musiał przyznać, że zżerała go ciekawość. Zastanawiał się czasem nad tą niezwykle ulotną signorą Fricapane, która była, a jakby jej nie było. Clovis, zawsze przecież tak dla wszystkich uprzejmy, zupełnie się z nią nie liczył, planując swój dzień, nigdy o niej nie wspominał – a wydawałoby się, że był z nim już dość zaprzyjaźniony – tak jakby w ogóle nie istniała w jego życiu. Zerwali ze sobą? Najwyraźniej nie, skoro teraz chciał, by ją poznali. John miał wielką ochotę o to zapytać, ale przecież oficjalnie nic o jej istnieniu nie wiedział. Z tego też powodu nie bardzo miał pomysł, jak wyrazić swoje obiekcje, i to jeszcze w towarzystwie Alicji. – To nieco… nietypowa osoba, ale o ogromnej wiedzy na temat magii – kontynuował Clovis, nadal dosyć nerwowym tonem. – Może znacznie pani pomóc, panno Dobson. – Oczywiście, to cudownie! – Alicja, kiedy tylko usłyszała o kobiecie magu, oczywiście na nic więcej nie czekała. No cóż, skonstatował John, wyglądało na to, że jego o zdanie nikt nie pyta. Ale dziwne to wszystko. Włoszki uczą się magii? Parę dni temu Clovis powiedział (jakby się zastanowić, z dość rozmarzonymi oczami), że w niektórych toskańskich rodzinach pewne czary do dziś dnia przechodzą z matki na córkę, ale jakoś o włoskich magach płci żeńskiej się nie słyszało. Co prawda John miał mgliste wrażenie, że nazwisko Fricapane obiło mu się kiedyś o uszy. W szkole może? Jakiś stary ród w rodzaju LaFayów? W takich mogą

pielęgnować własne tradycje i obyczaje. Może zatem nie kochanka, a po prostu znajoma? Albo wręcz daleka krewna? Clovis chyba jeszcze w szkole wspominał, że jego przodkowie często poślubiali cudzoziemki… – Tak, zapraszamy – mruknął poniewczasie. – Może w najbliższy piątek, kiedy skończę pracę? – Jeśli nie sprawiłoby to dużego kłopotu, wolałbym w sobotę po południu. Nie masz wtedy dyżuru, prawda? – Nie mam. Wells i Slater mają. Ale obawiam się, że wtedy nasza służąca ma wychodne. John mógłby przysiąc, że Clovis doskonale o tym wie, bo był u nich w ostatnią sobotę przez dość długi czas i naocznie stwierdził nieobecność Bridget. – Och, rzeczywiście. Ale może mógłbym przyjść z moim kamerdynerem? To bardzo elastyczny człowiek, nie będzie miał nic przeciwko temu. – Oczywiście – zgodziła się Alicja, jednak z pewną konsternacją w głosie. John nawet nie był już zdziwiony. Miał całkowitą pewność, że Clovis coś kombinuje i obecność ich służącej by mu w tym przeszkadzała. Kim, u licha, jest ta signora Fricapane? Miał ochotę zapytać o to wprost, lecz niestety przy Alicji nie bardzo wypadało. Trudno, dowie się w sobotę.

Retrospekcja 5 Maj 1865 Egzaminy do Woolwich poszły gładko, lecz czekanie na wyniki, których ogłoszenie czemuś się opóźniało, szarpało Johnowi nerwy. Dyrektor Barnard twierdził, że nie mógł nie zdać, o ile jakimś sposobem nie zawalił całkowicie matematyki, niemniej wątpliwości pozostawały. Kandydatów było dużo i w większości o znacznie lepszych koneksjach, niż miał syn wiejskiego pastora. Co prawda artyleria bardzo potrzebowała silnych kinemantów, mimo to… Jednak zdał! I to z więcej niż przyzwoitą lokatą. Dyrektor Barnard uśmiał się z jego widocznej ulgi, zaprosił do gabinetu na sherry i powiedział, że jak słyszał z wiarygodnego źródła, egzaminatorzy nie postawili mu maksymalnej liczby punktów ze sprawdzianu mocy magicznej tylko dlatego, żeby, jak powiedzieli, chłopakowi się w głowie nie poprzewracało. Łyżką dziegciu było to, iż z racji jakichś zawirowań na uczelni obóz kadecki miał się zacząć już za dwa dni. Na szczęście dyrektor zmusił Johna, by ten kupił podstawowy ekwipunek już wcześniej, więc zostały tylko drobiazgi, ale nie było nawet możliwości pojechania do domu. No trudno, znajdzie czas później. Nawet lepiej, bo będzie już w mundurze. Zasnął tego wieczoru szybko i musiał spać już od dłuższego czasu, bo śniło mu się, że ciągle wsiada do złych pociągów i nie może się dostać na obóz, gdy ktoś zaczął go budzić. Otworzył oczy i zobaczył oświetlonego księżycem na wpół ubranego Clovisa LaFaya, bladego jak ściana i z przerażonymi oczami. – Błagam cię, Dobson, chodź szybko! On jej krzywdę zrobi, nie umiem go powstrzymać! John nawet nie pytał, o kogo chodzi, tylko zaczął wkładać buty. – Gdzie? – W szopie ogrodnika, wyrzucił mnie, zamknął drzwi. – Komu? – Małej Sarze Roberts. John zastygł na ułamek sekundy, a potem wybiegł na korytarz, nie dbając o to, czy Clovis LaFay za nim nadąża. Sara Roberts była pomywaczką w szkolnej kuchni. Oczywiście nikt przy zdrowych zmysłach nie zatrudniłby młodej, atrakcyjnej dziewczyny w szkole pełnej dorastających chłopców: wszystkie pracujące w kuchni kobiety miały na oko przynajmniej koło czterdziestki. Ale Sara nie była kobietą – była dzieckiem, może jedenastoletnim, a może nawet nie. Młodszy LaFay zostawił uchylone duże okno na zewnątrz. Przy nim biegła drabinka pożarowa. „Jak tak dalej pójdzie, w końcu któryś spadnie i kark sobie skręci”, przebiegło Johnowi przez głowę, ale zaraz skoncentrował się na pilniejszym problemie. Mógł i on zejść po drabince, ale to nie rozwiązywało sprawy. Grunty Edgerton były rozległe. Od szopy dzieliło go prawie pół mili, a tu liczyła się każda sekunda. Ćwiczył to, wyszło mu na egzaminie, choć nie na taką odległość. Przed samą szopę nie da rady, nie ma obrazu w pamięci, ale zaraz obok było boisko do rugby pierwszej jedenastki… Przystanął przed

oknem, uspokoił oddech i uformował w myślach glyf Wskazania z samym sobą jako celem, a potem Przeniesienie, z odpowiednim kierunkiem i setki razy oglądanym obrazem południowej bramki i pola punktowego. Teleportacja się udała, choć przy próbie wyhamowania upadł na kolana. Wstał i puścił się pędem do szopy. Drzwi rzeczywiście były zamknięte, ale co to za drzwi – kilka desek i tyle. Dwa uderzenia barkiem i kopniak wystarczyły. Wbiegł do środka. Obraz, który ujrzał, na zawsze miał pozostać wyryty w jego mózgu. Sara Roberts leżała jak drewniana lalka na podłodze, w poszarpanej, zakrwawionej sukience, z rozrzuconymi nogami. Horatio musiał być bardzo zajęty, bo mimo huku wyważanych drzwi dopiero teraz wstawał i podciągał spodnie. Cała scena była dobrze widoczna, jako że LaFay przezornie przyniósł sobie latarnię. John czytał o tym, że komuś krew może zalać oczy, lecz nie przypuszczał, by to było faktycznie możliwe. Jednak przez ułamek sekundy naprawdę widział wszystko na czerwono. Sara była niemal dokładnie w wieku Alicji, a wyglądała na znacznie młodszą. Nie bawił się w żadne czary, tylko chwycił Horatia za ramiona i z całej siły rzucił nim o ścianę. Wyczuł próbę kinemanckiego odepchnięcia, zablokował ją, uderzył go lewym prostym w twarz i poczuł, jak pod jego pięścią łamią się chrząstki i kość nosowa. Gdy drań próbował wstać, uderzył go jeszcze raz. I następny. W tym właśnie momencie uświadomił sobie, że naprawdę jest w stanie zabić człowieka, i to gołymi rękami. Chyba zrozumiał to też Horatio, bo po raz pierwszy, odkąd się znali, wyglądał na przerażonego i całkowicie znieruchomiał. John z ogromnym trudem opanował furię. Nie może zatłuc bezbronnego, nawet takiego bydlaka. I powinien ratować dziewczynkę. Czy ona w ogóle żyje? Była całkowicie nieruchoma. Podszedł do niej. Oczy miała otwarte i szkliste, ręce i nogi zupełnie sztywne. Przez jedną koszmarną chwilę był przekonany, że dotyka trupa, ale zauważył, że krew spomiędzy jej nóg ciągle leci. Zwłoki nie krwawią, tego był pewien. Gdy przytknął ucho do jej ust, usłyszał też płytki, nierówny oddech. To nie była śmierć – to był Paraliż. John pamiętał dość mętne tłumaczenia nauczyciela (który chyba też tego nie rozumiał), że ten czar nie zatrzymuje pracy płuc ani serca, bo tak naprawdę działa na kości, a na mięśnie tylko pośrednio. Horatio się poruszył i John z pełną premedytacją rzucił na niego ten sam czar co on przedtem na Sarę. LaFay nawet nie próbował go blokować. Wiedział, że nie ma szans. Musiał jakoś pomóc Sarze. Po pewnym czasie odrętwienie samo mijało, ale ona musiała czuć się tak przeraźliwie bezradna… Jak się zdejmowało Paraliż z innej osoby? I to niemagicznej? Miał zupełną pustkę w głowie. Kiedyś na pewno o tym czytał i nawet się nauczył sekwencji, ale to był czar nekromancki, nie wymagali go od magów ofensywnych, a on przez wkuwanie do tego przeklętego egzaminu widać pozapominał wszystko inne. Spokojnie, przypomnij sobie, na początku na pewno było Otwarcie… Tylko czy zdjęcie Paraliżu nie zwiększy krwawienia? Czy na krwotok z… tych miejsc u kobiety jest jakiś specjalny czar? Mijały minuty, które zdawały się Johnowi ciągnąć w nieskończoność. Czaru sobie nie przypomniał i czuł się zupełnie bezsilny. Dziewczynka ciągle krwawiła. To chyba nie powinno tak być – słyszał, że kobietom leci krew przy pierwszym razie, ale aż tyle?

Powinien wezwać pomoc, lecz nie mógł przecież zostawić Sary samej z Horatiem. Gdyby ją wziął na ręce, mogłoby jej się coś stać. Przykrył ją kurtką, którą ta bestia zdjęła z siebie, zanim ją… skrzywdziła, i nic więcej nie był w stanie wymyślić. Usłyszał jakiś dźwięk za sobą i się odwrócił. Nie, to nie Horatio zrzucił Paraliż, to ktoś wbiegł. Mocno zdyszany Clovis LaFay. Przekroczył próg, zrobił z rozpędu dwa kroki i zamarł w bezruchu, wlepiając oczy w rozgrywającą się przed nim scenę. Tkwił tak nieruchomo na miejscu przez jakiś czas. John chciał na niego krzyknąć, by przestał stać jak słup soli i kogoś sprowadził, lecz nagle uświadomił sobie, że ręce Sary zwiotczały, a po chwili, że krwi wypływa coraz mniej, aż w końcu krwawienie ustało zupełnie. Miał obok siebie maga znacznie bardziej kompetentnego w nekromanckich czarach leczących niż on sam i nie tak sparaliżowanego z szoku, jak by się to na pierwszy rzut oka wydawało. – Udało ci się? Dobra robota. Słuchaj, skocz teraz i obudź Barnarda i rektora. I niech sprowadzą gospodynię. Skinięcie głową. – Ja tu zostanę i przypilnuję tej gnidy. Clovis LaFay odwrócił się w kierunku drzwi. – Czekaj! Skąd ty w ogóle o tym wiedziałeś? Spojrzenie równie przerażone jak wtedy, ponad dwa lata temu. Tylko teraz było w nim coś więcej: wstyd i poczucie winy. – On… powiedział po kolacji, że ma dla mnie niespodziankę. Żebym przyszedł w nocy. Wiem, że nie powinienem, ale myślałem, że to nic złego… Miał niedawno urodziny, myślałem, że może coś dostał… Nie wiedziałem, naprawdę! Już była sparaliżowana. Powiedział, że… że się podzieli. Że już dorosłem… Chciał, żebym ja… żebym ją… Mówiłem, żeby ją puścił, że nie może… Próbowałem zdjąć z niej Paraliż już wtedy, naprawdę! Rzucił mną… A teraz ona… John Dobson nie przeklinał. Jeszcze nie. I poczuł właśnie, że brakuje mu słów. – Rozumiem. To nie twoja wina, że ten… ten bydlak chciał cię w to wciągnąć. Porozmawiamy jeszcze. Teraz biegnij. Dasz radę? Nie było to oczywiste. Chłopak był blady i słaniał się na nogach. Chyba nie tylko z szoku – rzucenie tak silnych czarów musiało być dla takiego dzieciaka ogromnym obciążeniem. – Tak. Nauczyciele i gospodyni rzeczywiście zjawili się niedługo i wszystkim chyba zajęli się dobrze i bez większego zamieszania. Sara Roberts, ciągle nieprzytomna, została wyniesiona na noszach przez ogrodników, gospodyni poszła za nią. Paraliż Horatia akurat mijał i można go było zabrać do infirmerii. John Dobson nie wiedział, co ma robić dalej. Najchętniej poszedłby spać, bo rzucanie czarów i jemu dało w kość, ale chciał się upewnić, czy nie będzie potrzebny. – Panie dyrektorze – zwrócił się do Barnarda – co teraz? Czy rektor zawiadomi szeryfa jeszcze dzisiaj, czy jutro? Ja chyba będę musiał zeznawać, chciałbym jak najprędzej, bo ten obóz…

Dyrektor machnął ręką. – O tym już zdecyduje rektor. Ty zrobiłeś, co do ciebie należało. I więcej – dodał, patrząc najpierw na niego, później na Horatia ze złamanym nosem, później znowu na niego. – Z samego rana masz połączenie do Woolwich, jedź razem z innymi. Tutaj ciebie nie potrzeba. W sumie to pewnie zeznania Clovisa LaFaya powinny wystarczyć, ale on był jeszcze bardzo młody. Da sobie radę? I to jego najbliższa rodzina… – Jest pan pewien? – spytał jeszcze, gdy wracał razem z dyrektorem do budynku szkoły. – Mógłbym zostać. Chyba da się w nagłej potrzebie zrezygnować z obozu kadeckiego? Dyrektor spojrzał na niego. – Dobson, posłuchaj uważnie, co ci powiem. To już nie jest twoja sprawa. Obóz kadecki jest bardzo ważny dla twojej kariery. A poza tym znacznie lepiej będzie, jeśli ojciec Horatia LaFaya cię tutaj nie zastanie. Rozumiesz? John sądził, że zrozumiał. Na wszelki wypadek postanowił się jednak upewnić, co o tym myśli młodszy LaFay. Chciał też sprawdzić, w jakim chłopak jest stanie, co, miał wrażenie, nikomu innemu nie przyszło do głowy. Dużo czasu miało upłynąć, zanim świadomie sformułował myśl, że tej nocy Horatio miał nie jedną, a dwie ofiary, już wtedy jednak czuł, że małemu potrzebne jest większe wsparcie, niż ktokolwiek mu ofiarował. Wszedł do sypialni i usiadł na jego łóżku. Reszta chłopaków na szczęście spała, ale Clovis chyba nie. Widać było, że płakał. – LaFay, śpisz? – szepnął John. – Nie. – Słuchaj, ja będę musiał jutro wyjechać. Bardzo mi się to nie podoba, ale nie wiem, co innego mogę zrobić. Zostaniesz z tym sam. Wzruszenie ramion. – Rozumiesz, że to jest sprawa kryminalna? Jesteś gotów zeznawać przeciwko Horatiowi? Skrzywienie. – Rozumiem, że to dla ciebie trudne, ale… – Dobson, ja wiem, że… – głos mu się załamał – jestem tchórzem, ale tyle potrafię. Tchórzem? Boże, jakie te dzieciaki są głupie! – Nie jesteś żadnym tchórzem. Nie było mowy, żebyś sobie dał radę sam z Horatiem. Przestań się tym gryźć. – Mogłem zrobić tak, żeby on nie był w stanie… No wiesz. Są sposoby. – Daj spokój. Nie wiem, czy chcę wiedzieć, jakie sposoby, ale i tak musiałbyś być przygotowany. Nie byłeś. Zrobiłeś, co mogłeś, i wszystko zrobiłeś dobrze. To krwawienie… Być może to dzięki tobie ona żyje. Clovis LaFay westchnął. – Jak myślisz, co z nią będzie? – Nie wiem – odpowiedział John uczciwie.

– Myślisz, że wyzdrowieje? Że będzie mogła mieć dzieci, jak dorośnie? Będzie jej potrzebny lekarz-nekromanta, taki prawdziwy. Myślisz, że Frederick zapłaci? Ja nie mam własnych pieniędzy… Myślisz, że mój dziadek przyśle, jeśli go poproszę? Do tej pory jeszcze nigdy mi nie odpisał… John chciałby go pocieszyć, ale nie miał pojęcia, jak odpowiedzieć na którekolwiek z tych pytań, a co najmniej jedno dotyczyło kwestii, która jemu w ogóle nie przyszła do głowy. Clovis LaFay czasami wykazywał dość egzotyczny zasób wiedzy. – Nie wiem – powtórzył. – Słuchaj, postaraj się usnąć. Jesteś wyczerpany, a jutro możesz mieć ciężki dzień. Posiedział obok niego, dopóki nie usłyszał równego oddechu. Sam też był strasznie zmęczony, ale uznał, że musi zrobić coś jeszcze. Jedna rzecz z tego, co powiedział Clovis LaFay, go zaniepokoiła. Dyrektor Barnard jeszcze nie spał, bo świeciła się u niego lampa gazowa. John zapukał do drzwi. – Dobson! Co się znowu stało!? – Nic, proszę pana. To znaczy nic nowego. Chciałem tylko spytać – nie wiedział, jak to sformułować – co będzie z młodszym LaFayem. – W jakim sensie „co będzie”? Nie rozumiem. Chociaż właściwie dobrze, że przyszedłeś. Jaka była jego w tym rola? John zaczął opowiadać. Pan Barnard wysłuchał go i zadał bardzo dziwne pytanie: – Czy jesteś pewien, że on ci powiedział prawdę? Że rzeczywiście nic nie wiedział? Że nie poczekał umyślnie, żeby tamten znalazł się w poważnych kłopotach? John spojrzał na niego kompletnie zaskoczony. Zrozumiał nagle coś, co nigdy przedtem nie przyszło mu do głowy: pan Barnard Clovisa LaFaya nie lubił. Nie pomyślał o tym wcześniej, no bo jak naprawdę dobry i sprawiedliwy nauczyciel może nie lubić chłopca, który jest zawsze bardzo uprzejmy, grzeczny (drobne wpadki Clovisa z dyscypliną zupełnie bladły przy tym, na co było stać niektórych jego rówieśników, poza tym nikt nigdy przez nie nie ucierpiał) i przy tym niezły z jego przedmiotu? Normalnie nie miałoby to większego znaczenia, jako że pan Barnard był przyzwoitym człowiekiem, który nawet nielubianemu uczniowi nie zrobiłby krzywdy, ale teraz okoliczności były szczególne. Clovisowi mogło być potrzebne coś więcej niż tylko nierobienie mu krzywdy. – Jestem zupełnie pewien. Znam go. To porządny chłopiec. I odważny. Nie każdy w jego wieku by się tak zachował wobec starszego ucznia. Najgorsze, co zrobił, to zszedł w nocy po drabince pożarowej, żeby spotkać się z kolegą. – John wzruszył ramionami. – Nie powinien, ale to nic bardzo złego. Każdy tak robił w swoim czasie. Pan nie? – zapytał dość bezczelnie. Wiedział, że dyrektor Barnard jest absolwentem Edgerton i że budynek już za jego czasów musiał tak wyglądać. To po tragicznym w skutkach pożarze z 1825 ktoś poszedł po rozum do głowy i stwierdził, że w szkole kształcącej piromantów kraty w oknach sypialni są wykluczone. Dyrektor Barnard wyglądał przez chwilę na zakłopotanego. – Jest wstrząśnięty do głębi – John poszedł za ciosem. – I będzie mu teraz trudno… On już nikogo bliskiego nie ma, chyba że rodzina jego matki się nim zainteresuje. Nie wiem,

jak ojciec Horatia to przyjmie, ale może mieć do Clovisa pretensje… Oni nie mają dobrych kontaktów. – Doprawdy? To dziwne. Chodziłem do szkoły z obecnym hrabią Bedford. – Pan Barnard się skrzywił. – Młodszy LaFay jest do niego niezwykle podobny. John nigdy nie widział na własne oczy ojca Horatia, ale trudno mu było w to uwierzyć. – Z tego, co wiem, hrabia źle przyjął drugie małżeństwo ojca. Pan Barnard najwyraźniej, jeśli chodziło o Fredericka LaFaya, był w stanie uwierzyć we wszystko, co najgorsze. Westchnął. – Postaram się zająć tym chłopcem. Co za historia… Miałem nadzieję, że pozbędziemy się starszego LaFaya, zanim dojdzie do czegoś takiego. Mimo wszystko nie spodziewałem się… Chociaż ta rodzina od pokoleń ma złą krew. – Nie Clovis – powiedział John z całkowitą pewnością. Już dotarłszy do Woolwich, John ciągle przemyśliwał, co będzie się działo dalej. Przed obozem byli z kolegami bardzo zajęci, znalazł jednak czas, by zlokalizować w szkole bibliotekę. Poprosił w niej o kodeks karny i zbierając dość podejrzliwe spojrzenia bibliotekarza i kadetów, usiadł i starannie go przewertował. Horatio powinien na długie lata trafić do więzienia z przynajmniej pięciu osobnych paragrafów. Jeśli nawet jakoś by mu się udało wywinąć od zarzutu gwałtu, było jeszcze pobicie kobiety lub dziecka, uprowadzenie kobiety w celu niemoralnym, użycie magii wobec osoby niemagicznej w celu niemoralnym, no i przecież Sara Roberts nie miała jeszcze dwunastu lat! We wrześniu część przerwy przed zajęciami poświęcił na wizytę w Edgerton. Z pieniędzmi na podróż było krucho, ale po prostu musiał wiedzieć, czym się ta sprawa zakończyła. W gazetach nic na ten temat nie pisano i żaden z kolegów o niczym nie wiedział. John miał złe przeczucia. Uzasadnione, jak się okazało. Dyrektor Barnard powitał go bardzo serdecznie, jednak zapytany o rozwój sytuacji użył zwrotu, o którego znajomość John go nie podejrzewał, i odmówił dalszej rozmowy na ten temat. Clovis LaFay okazał się bardziej skory do zwierzeń, lecz niewiele był w stanie powiedzieć. Chłopak był jeszcze chudszy niż zwykle, za to jakby trochę wyższy. John zastał go rzucającego się jabłkiem z Williamem Grahamem w korytarzu przed sypialnią, co uznał za oznakę pozytywną. LaFay pochwalił się, że jakimś cudem udało mu się zdać do następnej klasy. Jego były korepetytor przełknął uwagę, że interwencja sił nadprzyrodzonych nie byłaby potrzebna, gdyby poświęcił mniej lubianym przedmiotom szkolnym bodaj ułamek tego czasu co osobiście wybieranym lekturom i – jako że Graham na widok prefekta domu, nawet dawnego, oddalił się odruchowo w przeciwnym kierunku (nie darzyli się żadną osobistą niechęcią, ale mieli dobre powody, by uważać się nawzajem za skaranie boskie) – zapytał o majowe wydarzenia. Aż tego pożałował, bo z oczu Clovisa natychmiast zniknął błysk. Z wyraźnym poczuciem winy powiedział, że żadnej policji w Edgerton nie było. Z tego, co wie, Horatio został wychłostany i wcześniej wysłany do domu, a później dano mu do zrozumienia, że ostatnią klasę ma skończyć gdzie indziej; tyle dobrego, ale publicznie nie ogłoszono nawet dlaczego. Jego młody stryj wielokrotnie usiłował się dowiedzieć, co dalej, lecz bez skutku.

Potem zaś były wakacje. Ostatecznie udało mu się ustalić tylko tyle, że Sara Roberts podobno wyzdrowiała i wyjechała na służbę gdzie indziej. Jej rodzice nie byli stąd i też opuścili miasteczko. Johnowi nie udało się z Clovisa ani z nikogo innego wyciągnąć nic więcej i musiał na tym poprzestać. Nigdy jednak nie przeszedł nad tym do porządku dziennego.

Rozdział 6 Wielebny Mathews musiał się zdecydować na przyjazd natychmiast po otrzymaniu listu, bo Clovis pojawił się z nim przy Scotland Yard już w piątek przed południem. Dempsey chyba tego oczekiwał, gdyż był na miejscu, mimo że nie miał dyżuru. John przed spotkaniem był nieco spięty, ponieważ obawiał się, że duchowny gotów zacząć rozmowę z nim od przywołania osoby jego ojca, co od razu mogłoby wytworzyć niezręczną atmosferę. Po wzajemnej prezentacji okazało się jednak, że nazwisko Dobson kojarzy mu się zupełnie inaczej. – Wiele w swoim czasie o panu słyszałem od Clovisa… Och, przepraszam, od pana LaFaya. Cieszę się bardzo, że wreszcie mogę pana poznać. – Także się cieszę. I chciałbym księdzu – nie było to słowo, do którego John przywykł, mimo to dość gładko przeszło mu przez gardło – serdecznie podziękować za tak szybkie przybycie. – Nie ma za co, to mój obowiązek. Poza tym Clo… pan LaFay był tak uprzejmy, że mnie przywiózł. – Powinienem był wcześniej przyjechać – powiedział Clovis ze skruchą. – Jakoś się nie zebrałem. Oczywiście księdza odwiozę. – Nie szkodzi, przecież pisał pan regularnie. A odwozić doprawdy nie ma potrzeby. Mam rozkład jazdy: jest bardzo dobre popołudniowe połączenie. John spojrzał na Clovisa uważnie. Oczywiście, zawsze był uprzejmy, ale do tego księdza odnosił się z wyjątkowym szacunkiem. I nie sądził, by miało to coś wspólnego ze stanem duchownym, bo LaFayowie, acz formalnie członkowie Kościoła Anglii, byli tradycyjnie raczej mało religijni i pod tym względem jego przyjaciel nie wyróżniał się na tle rodziny. – Wielebny Mathews jest kuzynem pana Kellera, mojego nauczyciela. – Clovis dostrzegł jego spojrzenie. – Nie wiem, czy go pamiętasz. Zaczął uczyć historii w Edgerton, gdy jeszcze byłeś w szkole. Spędzałem czasami część wakacji na plebanii u księdza Mathewsa. Pierwszy raz, kiedy miałem trzynaście lat. Do Johna z pewnym opóźnieniem dotarło znaczenie tego ostatniego zdania, gdyż usiłował przypomnieć sobie pana Kellera. Jego w piątej wyższej historii uczył – o ile można to było nazwać nauczaniem – mocno już sędziwy i niestety niedosłyszący pan Merryweather. Keller przejął młodsze klasy. Chyba chodziło o to, że nie był magiem – w Edgerton niechętnie zatrudniano niemagicznych nauczycieli i raczej unikano powierzania im zajęć ze starszymi chłopcami. Powodem były obawy o zachowanie dyscypliny, chociaż w kontekście tego, co działo się na lekcjach Merryweathera, brzmiało to jak ponury dowcip.

– Mój kuzyn uważał pana LaFaya za jednego ze swoich najzdolniejszych uczniów. Trochę się na niego obraził, gdy okazało się, że ktoś według niego tak utalentowany nie chciał studiować historii w Oksfordzie. Ja z kolei namawiałem pana LaFaya na teologię… Nic dziwnego, że młody człowiek wolał uciec na kontynent i mieć od nas spokój. Dempsey prychnął w tym momencie i zaczął długo i starannie wycierać nos, z jakiegoś powodu bardzo ubawiony tym niezbyt śmiesznym żartem. John nie sądził, by decyzja Clovisa o wyjeździe za granicę miała cokolwiek wspólnego z naciskami dotyczącymi kierunku studiów, aczkolwiek wizja jego jako pastora istotnie zapierała dech w piersiach. – Nadal nie odczuwa pan powołania do stanu duchownego, panie LaFay? Kiedyś uważałem, że to ogromna szkoda. Stanowiłby pan dobry przykład. Zawsze byłem przekonany, iż Kościół Anglii powinien powrócić do praktyki kształcenia duchownych egzorcystów, bo jednak możliwości państwa w tej dziedzinie nie są wystarczające. Ale widzę – ksiądz Mathews rozejrzał się po biurze podwydziału spraw magicznych – że znalazł pan własną drogę. Może to i lepiej, że władze świeckie przejęły tę działalność w całości. Spory kompetencyjne między szeryfem a biskupem lub opatem były powszechne. Na przykład w roku 1357 w Thame miał miejsce fatalny incydent z ghulem, do walki z którym nikt się nie poczuwał. Początkowo grasował na gruntach opactwa cystersów, a ci nie dysponowali własnymi nekromantami i byli w konflikcie z ówczesnym biskupem Lincoln. Z kolei zastępca szeryfa utrzymywał, że egzorcyzmy jakichkolwiek duchów należą do władz kościelnych, aczkolwiek już wtedy powszechną praktyką było, iż w przypadku ghuli… Po tej opowieści nastąpiła kolejna. Jej bohaterem (John nie umiał ocenić, w zamierzeniu pozytywnym czy negatywnym) był tym razem dwunastowieczny żydowski kapłan-mag z Oksfordu, który z powodów religijnych nie mógł wejść na kirkut i zająć się ghulem, czego władze miejskie nie rozumiały, więc odmówiły własnej interwencji. Wykłady z historii średniowiecznej pewnie by jeszcze długo potrwały, tym bardziej że Clovis też się włączył, ale Dempsey spytał, kiedy dokładnie jest to dobre połączenie, spojrzał na zegarek, ostrzegł, że egzorcyzmy zajmują sporo czasu, i grzecznie, lecz stanowczo wypchnął ich z biura. Johnowi powiedział później, że jego zdaniem przy duchu żadna pomoc nie będzie im potrzebna, jako że LaFay jest dobry, a ksiądz rzeczywiście pod pewnymi względami nadspodziewanie sensowny, jednak lepiej będzie tych dwóch dostarczyć w porę na dworzec. Rzeczywiście dobrze się stało, że po egzorcyzmach i wspólnie spożytym spóźnionym lunchu odprowadzili razem z Clovisem wielebnego Mathewsa na stację Paddington, bo robił wrażenie nieco zagubionego. Przyznał, że dawno nie był w Londynie i nie do końca zdawał sobie sprawę z rozmiarów tutejszego ruchu kolejowego. Wsadzili go do właściwego pociągu, a John przyuważył, że Clovis, do problemów ludzi roztargnionych odnoszący się ze zrozumieniem, po kryjomu zapłacił konduktorowi, by dopilnował, aby także w Oksfordzie pasażer złapał odpowiednie połączenie. Na peronie wielebny Mathews udzielił im błogosławieństwa. Niedoszły pastor wyglądał na jeszcze bardziej zakłopotanego niż sam John i chyba cały czas odczuwał

wyrzuty sumienia, iż nie studiował teologii. Już przy pożegnaniu ksiądz rzucił do Clovisa tajemniczo: – A co do tamtej sprawy, proszę nie tracić nadziei, ja nie wątpię, że jest to możliwe. Będę o was pamiętać w swoich modlitwach. Słowa te John przypomniał sobie nieco później. Wtedy nie zwrócił na nie uwagi, jako że jego umysł zaprzątało co innego. – U niego spędziłeś wakacje po tej sprawie z Sarą Roberts? – spytał, gdy już zeszli z zatłoczonego peronu. – Tak. To była chyba najlepsza rzecz, jaka mogła mnie wtedy spotkać. Bardzo mi pomógł, a przecież nie miał wobec mnie żadnych zobowiązań. W ogóle teraz widzę – powiedział Clovis w zamyśleniu – że całe życie miałem szczęście do życzliwych obcych ludzi. – Obawiam się, że niechcący obciążyłem cię odpowiedzialnością, której nie byłeś w stanie udźwignąć. Naprawdę myślałem, że ktoś zawiadomi policję. Strasznie byłem jeszcze naiwny. – Nie nazwałbym tego naiwnością. Wiedziałeś, jak powinno być. A że nie było… John przystanął pod ścianą dworca. Jakoś mieli skłonności z Clovisem do prowadzenia ważnych rozmów w ruchliwych miejscach publicznych. – Próbowałem ją później odnaleźć, ale bez powodzenia… – westchnął. – Jej rodzice się wyprowadzili, a to takie popularne nazwisko. Swoją drogą ciekawe – nie mógł się powstrzymać przed dodaniem – ile twój brat zapłacił za wyciszenie tej sprawy. – Mogę ci powiedzieć co do pensa – niespodziewanie rzekł Clovis z goryczą. – Dwieście funtów na fundusz biblioteki szkolnej i pięćdziesiąt dla rodziców Roberts. – Skąd wiesz? – spytał John, powstrzymując się od cynicznego komentarza, że pewnie od tego czasu Horatio nauczył się tak nie przepłacać. Były w Londynie domy, gdzie zgwałcenie dziewicy kosztowało od dziesięciu do dwudziestu funtów. – Moja bratowa była uprzejma niedawno mnie poinformować, na jakie wydatki ich wtedy naraziłem. – Ty? – Oczywiście, ja. Przysiągłbym, że chciała ode mnie zażądać, bym im zrefundował poniesione koszty. Po raz pierwszy w życiu widziałem, by Frederick był zakłopotany. No cóż – dodał, zwężając oczy i zaciskając wargi – jak ktoś się żeni z córką kupca, to ma ją potem za żonę. John poczuł się nieprzyjemnie. Z tej strony go nie znał. – Przepraszam – Clovis zreflektował się natychmiast – obrzydliwie to zabrzmiało. Ale Henrietta wyzwala we mnie wszystko, co najgorsze. To nie ma nic wspólnego z jej pochodzeniem, ale na swój sposób jest równie przerażająca jak Horatio. Frederick jeszcze miewa momenty, w których człowiek ma nadzieję, że coś do niego kiedyś dotrze, ale w jej oczach Horatio nigdy nie będzie niczemu winien. Z tego, co John sobie przypominał ze szkoły, Clovis prawdopodobnie miał rację w ocenie swojej bratowej. Niemniej sposób wyrażenia tych zastrzeżeń nieco go zaskoczył. ***

W sobotę po południu Clovis LaFay przeczytał listy, odpisał na nie, przekartkował bezmyślnie dwie książki, ustawił na półce powieści Alexandre’a Dumasa według chronologii wewnętrznej, stłukł szklankę, zachlapał krwią koszulę i chwilowo nie potrafił znaleźć sobie nic innego do roboty. Denerwował się. Piętrowo, można powiedzieć, bo denerwowało go też własne zdenerwowanie. Po części było ono zrozumiałe – szykował się zrobić coś, co stało w ostrej sprzeczności z naukami pobieranymi od dzieciństwa, a z nich trudno się otrząsnąć. Przesadnie się jednak przejmował możliwą reakcją Dobsonów i zaczynało go to niepokoić. Nie chciał stracić przyjaźni Johna – w porządku, tę obawę akceptował. To był niezwykły człowiek, a współpraca z policją zaczynała zajmować coraz więcej miejsca w życiu Clovisa. Ale czy aby na pewno chodziło tylko o Johna? Czy nie przede wszystkim o jego siostrę? Nie ma co się okłamywać, denerwował się też z powodu Alicji Dobson. I co z tego?, zapytał buntowniczo sam siebie. Była bardzo inteligentna, równie sympatyczna jak John, a do tego świetnie się z nią rozmawiało o nekromancji. To, że o żadnym poważnym związku nie było mowy, nie oznaczało przecież, że nie może się z kimś płci żeńskiej po prostu przyjaźnić. Wydawało się, że John Dobson podejrzewa co innego, bo jakoś na niego chwilami zbyt przenikliwie patrzył. Bardzo niezręcznie wyszło z tym, co powiedział o Henrietcie (paradoksalnie miał później wrażenie, że opętał go na chwilę duch Fredericka). Jeszcze John gotów pomyśleć… No nie wiadomo co, ale nic dobrego. A kilka dni wcześniej stroił sobie z niego i swojej siostry żarty. On jednak czasami był nieco… prymitywny. Nie rozumiał, że pomiędzy mężczyzną a kobietą też może zaistnieć więź czysto intelektualna. Co prawda trudno było pozostać w relacjach czysto intelektualnych przy kimś tak pięknym jak Alicja Dobson, ale przecież mógłby. Coś go w logice tego rozumowania zaniepokoiło. – Alfredzie, chciałbym ci zadać pewne pytanie i bardzo bym prosił o szczerą odpowiedź. Czy masz wrażenie, że w ostatnim czasie jakoś wyraźnie zgłupiałem? To znaczy – sprecyzował, usłyszawszy własne słowa – pomijając to, które wywieram w tej chwili. Alfred, który właśnie przyniósł mu nową koszulę, zakasłał, ale chyba poważnie przemyślał zagadnienie. – Nie wydaje mi się, proszę pana. Clovis myślał podobnie. Nie był to oczywiście pełny dowód naukowy przez indukcję, ale poważna wskazówka, że nie jest zakochany w Alicji Dobson. Bywał już w tym stanie dwukrotnie – raz nawet w pewnym sensie z wzajemnością, choć z perspektywy czasu oceniał to raczej jako połączenie współczucia i zapału pedagogicznego ze strony obiektu swoich westchnień – i za każdym razem zaobserwował u siebie znaczący spadek sił umysłowych. Teraz myślenie szło mu nawet lepiej niż zwykle, opanował sporo nowych czarów, przeczytał wiele książek naukowych, poza dniem dzisiejszym nie tracił bez sensu czasu i nie robił głupot. A niefortunne sformułowania myśli zdarzały mu się już przedtem. Z drugiej strony, czy aby na pewno nie robił głupot? Dobsonowie byli ludźmi o bardzo otwartych umysłach, lecz też i dziećmi pastora, i to raczej niepodobnego do księdza

Mathewsa. A John był policjantem. Co prawda stosunki Clovisa z Lucią właściwie nie były karalne, ale akceptowane też nie… No nie, on znowu o tym samym. Zorientował się, że zaciska zęby, i zerknął na Alfreda, sprawdzając, czy kamerdyner nie zauważył jego niepokoju. Ewidentnie tak, i chyba mu się udzielił, bo zaczął wymyślać sobie trudności do przezwyciężenia. Zdarzało mu się to czasem, gdy miał poczucie, że na prawdziwy problem nic nie może poradzić. – Przepraszam za śmiałość, ale skoro pan pytał, pozwolę sobie zasugerować, że ta wizyta z signorą Fricapane nie jest najlepszym pomysłem. I to, przepraszam, w Soho! Kto wie, co tam się może wydarzyć. A jeśli ktoś na nas napadnie? Absurd. Do tego Alfred doskonale wiedział, że to absurd, i normalnie wcale nie był snobem. Clovis jednak zaczął go przekonywać, że się myli. Zawsze dobrze jest czymś zająć myśli. – Anglia to nie Sycylia, a Soho to bardzo porządna dzielnica. Nigdy nie zauważyłem tam niczego niepokojącego. Poza tym przecież idziemy do nadinspektora policji. Alfred mruknął coś o dużej liczbie cudzoziemców w Soho, ale chyba się zreflektował, że w ustach kogoś, kto prawie dwa ostatnie lata spędził poza Anglią, brzmi to mało wiarygodnie, i wycofał się. – Rozumiem, proszę pana. Sugerowałbym jednak przedsięwzięcie wszelkich środków ostrożności. – Zdecydowanie przesadzasz. Ale rób, jak uważasz. – Bardzo dobrze, proszę pana. Przepraszam, czy mógłbym zasugerować, by przed zmianą ubrania zajął się pan skaleczeniem? Clovis spojrzał na owiniętą chusteczką dłoń. Rzeczywiście, wypływająca krew na pewno oczyściła już ranę i można było rzucić czar tamujący krwawienie. *** Goście niedługo powinni przyjść. Alicja spojrzała na cztery filiżanki na stole, poprawiła łyżeczki i zawahała się. Była podekscytowana perspektywą poznania tak niezwykłej, jak wszystko wskazywało, osoby jak pani Fricapane, ale też zmieszana i trochę zirytowana przez Clovisa LaFaya. Niechcący postawił ją w niezręcznej sytuacji. Dobrze mu mówić, że jego kamerdyner na pewno nie będzie miał nic przeciwko temu czy owemu, ale Alicja bynajmniej nie dzieliła tej pewności. Jej doświadczenia ze służbą wysokiej rangi były znikome, lecz miała silne wrażenie, że jej przedstawiciele są wyczuleni na punkcie swojej godności. A oni z Johnem przecież nie mieli nawet pokoju dla służby (Bridget sypiała w kuchni), nie mówiąc już o miejscu, gdzie osobisty służący arystokraty mógłby wypić herbatę. Z nimi nie mógł, w kuchni nie mógł, więc gdzie? Przecież nie w sypialni! Kołatanie do drzwi. Otworzyła je Bridget (umówiły się, że zostanie dzisiaj trochę dłużej, żeby przynajmniej wpuścić gości do środka). Trudno, jeśli kamerdyner pana LaFaya się obrazi i rzuci u niego posadę – jego pracodawca sam sobie będzie winien. Ku zdziwieniu i rozczarowaniu Alicji Clovis LaFay przyszedł sam. To znaczy ze służącym, ale bez towarzyszki. Przywitał się, zaskoczył go chyba widok Bridget,

i oświadczył, że signora Fricapane dołączy do nich później. Był wyraźnie spięty, może denerwowało go jej spóźnienie, a może obawiał się jakichś nieporozumień towarzyskich. Alicja rzuciła okiem na jego służącego, chcąc ocenić, czy wygląda na kogoś, kto łatwo się obraża. Trudno powiedzieć: twarz miał idealnie nieruchomą, jak przystało na służącego wysokiej klasy. Zauważyła natomiast, że dużo uważniej przygląda mu się Bridget, której chyba odechciało się wychodzić. Alicja miała nadzieję, że kierowały nią tylko i wyłącznie ambicje zawodowe – kamerdyner pana LaFaya wyglądał tak, że starsza i bardziej wyrafinowana od niej osoba mogłaby kompletnie stracić głowę. Mniej więcej wzrostu pracodawcy, ale zdecydowanie bardziej barczysty, śniady, ciemnowłosy, z orlim nosem i interesującą szramą na policzku… Na wszelki wypadek przypomniała Bridget, że podobno wybierała się na spotkanie biblijne w parafii. John Dobson pomyślał o czymś zgoła innym, gdy popatrzył na towarzysza Clovisa. W gazowym świetle po raz pierwszy zobaczył go wyraźnie i stwierdził, że służący jest młodszy, niż mu się wydawało, gdy widział go tamtego ranka – chyba nie miał jeszcze czterdziestki. A coś w jego cerze, postawie i ruchach skojarzyło się Johnowi jednoznacznie. – Indie czy Afryka? – Chiny, sir – opowiedział tamten bez zdziwienia. – Wojna o „Arrow”. Byłem strzelcem w piechocie, a później ordynansem pułkownika… wtedy jeszcze majora Bamforda. W takim razie Alicja mogła przestać tak się przejmować etykietą. Z jego doświadczeń wynikało, że służący wojskowi nawet po opuszczeniu armii znacznie spokojniej podchodzili do pewnych kwestii niż cywile. – Dobrze wiedzieć. Clovis, to kiedy możemy się spodziewać pani Fricapane? Clovis spojrzał na niego bardzo dziwnym, a przy tym doskonale mu znanym wzrokiem. John poczuł, że cofa się w czasie o dziesięć lat. Znał ten wyraz oczu. Clovis LaFay coś narozrabiał, chciał się do tego przyznać i wiedział, że ktoś – najprawdopodobniej sam John – będzie miał do niego zasadne pretensje. Niekoniecznie musiało chodzić o coś poważnego: LaFay młodszy miał bardzo wrażliwe sumienie. Tak wyglądał, gdy go Lyttelton lub Graham namówili na jakiś idiotyzm, albo gdy się wykręcał od preparacji czy treningów rugby… – Spokojnie, LaFay – powiedział odruchowo. – O co chodzi? W oczach Clovisa na ułamek sekundy zabłysły iskierki humoru. Najwyraźniej również przypomniał sobie stosowne sytuacje ze szkoły i zdał sobie sprawę, że zachowuje się mało adekwatnie do wieku. Po chwili jednak posmutniał. – Dowiesz się za chwilę, John. Mam nadzieję, że nie zniszczy to naszej przyjaźni. Widzisz, wiedziałeś o mnie w szkole dużo, ale jednak nie wszystko. Byłem nauczony, że pewnych rzeczy obcym się nie mówi. Przeszli do pokoju dziennego. Kamerdyner został w korytarzu, prawdopodobnie – pomyślał John – by się upewnić, że Bridget faktycznie wyszła, i po chwili do nich dołączył, niosąc w ręku pudło na kapelusze. Clovis zwrócił głowę w jego kierunku. – Alfredzie, czy mógłbyś… Służący podał pudło. John poczuł na sobie jego wzrok. Może go wyobraźnia ponosiła, ale odczytał w nim wyraźne ostrzeżenie, i to niekoniecznie przyjazne. Raczej typu: „Zrób

coś nie tak, oficerku, i módl się, żebyś podczas bitwy nigdy nie musiał odwracać się do mnie plecami”. Skądinąd znajomego, choć z szeregowymi żołnierzami miewał na ogół dobre stosunki… Clovis obiema rękoma wyciągnął z opakowania jakiś okrągły białawy przedmiot. John przez chwilę nie rozumiał, na co patrzy. Czaszka? Opalizująca zieloną poświatą, ledwie widoczną w świetle gazowej lampy. – Lucio, pozwól, że przedstawię ci pannę Alicję Dobson i pana Johna Dobsona, moich dobrych znajomych. Panno Dobson, John, to jest Lucia Fricapane, hmm… przyjaciółka rodziny. Przyjaciółka rodziny. Johnowi świat zawirował przed oczami. Targnęły nim różne uczucia i sam nie wiedział, co wśród nich dominuje: zaskoczenie czy gniew. Jeszcze to surrealistycznie formalne przedstawienie! – Czy to jest… – szepnęła Alicja. – Mimir – z kontrolowaną furią powiedział John. – Czarnomagiczny artefakt, zakazany przez prawa wszystkich cywilizowanych państw i większość religii. – Panno Dobson, panie Dobson, miło mi państwa wreszcie poznać. – Kobiecy głos dobiegający z czaszki miał twardy, gardłowy akcent i brzmiał pedantycznie. – Pozwolę sobie zauważyć, iż prawo angielskie zabrania wykonywania mimirów, nie zaś ich posiadania. Zapewniam też pana, że umiejętności nekromanckie Clovisa LaFaya, jakkolwiek znaczne jak na jego wiek, nie pozwoliłyby jeszcze na odprawienie pełnego rytuału Wiązania Duszy. – John – jęknął jednocześnie Clovis – no ale przecież nie myślisz chyba, że ja… – Nie myślę. Chcę natomiast wiedzieć, skąd to masz i od jak dawna. – Ją. To jest osoba, John, nie przedmiot. Ojciec mi do niej… dał dostęp. To, że Ferdinand LaFay parał się czarną magią, nie było żadną tajemnicą. Sam stary hrabia Bedford, z tego, co John słyszał, nie tylko tego nie ukrywał, lecz wręcz chlubił się swoją biegłością w zakazanych czarach nekromanckich. Uchodziło mu to płazem – jego zasługi w walkach na Półwyspie Iberyjskim na początku wieku były znane, a plotki głosiły, że to opóźniona klątwa LaFaya zabiła w końcu Bonapartego. John nigdy nie podejrzewał jednak, by nawet on mógł popełnić tak odrażający występek jak stworzenie mimira. Rytuał z tym związany był szczególnie mrocznym połączeniem magii tworzenia, nekromancji i zwykłego morderstwa. Więził duszę umierającego maga, na zawsze poddając ją woli odprawiającego czary zabójcy – a później jego potomków. Mimiry były cenione przez pozbawionych skrupułów magów, bo brak własnej woli i uczuć łączył się u nich z niezawodną pamięcią. Miały też znacznie większe możliwości komunikacji niż zwykłe duchy, także – John spojrzał na stojącego przy drzwiach kamerdynera Clovisa – z wybranymi osobami niemagicznymi. – Twój ojciec ją zabił i zostawił tobie? – spytał ostro, kątem oka rejestrując przerażone spojrzenie Alicji. – Nie! Lucia jest znacznie, znacznie starsza. On ją odziedziczył. Lucię, yyy, wykonała Fulvia Scaglieri. W szesnastym wieku. John odetchnął z ulgą. Coś, co się zdarzyło trzysta lat temu, i to zapewne we Włoszech, było na tyle odległe w czasie i przestrzeni, że znacznie traciło na grozie i na pewno nie

leżało w jego jurysdykcji. – I od tego czasu jest w waszej rodzinie? – W naszej od początku osiemnastego wieku, gdy Blanche Josephine de Crois poślubiła Williama LaFaya. – I miała samych synów – z wyraźną pretensją uzupełniła czaszka. – Później już nikt z was nie wpadł na to, że powinnam być przekazywana najstarszej córce, nie synowi. – Przecież wiesz, że mój ojciec nie miał córki – powiedział Clovis tonem człowieka, który powtarza po raz setny tę samą odpowiedź na ten sam zarzut. – A wszystkie jego siostry zmarły w dzieciństwie. Jak na byt podobno pozbawiony uczuć i woli, przyszło na myśl Johnowi, mimir był bardzo chętny do dyskusji. Uderzyło go w słowach Clovisa jednak coś innego, co w pierwszym rzędzie chciał wyjaśnić. – Ojciec ci zezwolił na komunikację z tym… z nią jeszcze za życia? – Tak. – Ile miałeś wtedy lat? – Dziesięć. Po tym jak pierwszy raz użyłem magii. Później to właśnie głównie Lucia uczyła mnie zaklęć. – Czyli w szkole… Przez cały czas miałeś ją ze sobą!? Znowu to pełne winy spojrzenie. – Nie ze sobą oczywiście. Nie było warunków. Ale tak, w razie potrzeby mogłem się z nią skontaktować. Aż do śmierci ojca. John Dobson na chwilę zaniemówił. W głowie tłukło mu się tylko jedno: „To stąd LaFay znał wtedy ten czar!?”. Jako szesnastoletni chłopiec nie zdawał sobie z tego sprawy, ale znajomość klątw była w obecnych czasach wiedzą bardzo rzadką. Dostępne książki do magii ani słowem o nich nie wspominały – w Edgerton, teraz to wiedział, w gruncie rzeczy uczono na temat czarnej magii wyjątkowo dużo. Nie spędzało mu to snu z powiek, lecz czasami, już jako dorosły, zastanawiał się, jak to się stało, że Clovis jako jedenastolatek miał dostęp do sekwencji, którą chciał wywołać wysypkę u Horatia. Przywiózł z domu? Nauczył się na pamięć przed wyjazdem do szkoły? Samo w sobie nie było to niemożliwe – John wyobrażał sobie, że Ferdinand LaFay miał takich pełno w bibliotece – jednak taka premedytacja zupełnie do jego syna nie pasowała. A nawet gdyby, dlaczego musiał te glyfy na nowo zapisać? Teraz wiedział. – To pani mu zdradziła wtedy tę klątwę! Jak pani mogła! Później skonstatował, że Clovis ma jednak silną osobowość. Tak skutecznie narzucił im konwencję spotkania towarzyskiego, że do głowy mu nie przyszło, iż nie jest to typowy sposób zwracania się do mimira. – Pana wzburzenie dobrze o panu świadczy, panie Dobson, i nawet je rozumiem – odpowiedziała uprzejmie czaszka. – Obawiam się jednak, że pan z kolei nie rozumie, jak działa magia mimirów. Nie mogę odmówić udzielenia informacji komuś, komu na korzystanie z mojej wiedzy pozwolił mój… właściciel, chyba że on tego zabroni. – I on dał coś takiego… dziesięciolatkowi?! – krzyknął John, ignorując pełne oburzenia: „To nie jest coś!” Clovisa. Było to fizycznie niemożliwe, ale mógłby przysiąc, że czaszka wzruszyła ramionami.

– Też uważałam, że to nieco za wcześnie. Minimalny wiek nawet dla maga o tak wyraźnych skłonnościach w kierunku nekromancji wynosi zwykle trzynaście lat, ale Ferdinand obawiał się, że może nie doczekać. Zresztą z nim nie było dyskusji. Zawsze był potwornie uparty, a na starość mu się to nasiliło. – I pozwoliłby, żeby jedenastolatek rzucił klątwę na kuzyna? – spytał John z niedowierzaniem. Clovis otworzył usta, ale natychmiast je zamknął i pozwolił kontynuować czaszce. – Nie twierdzę, że u schyłku swojego życia Ferdinand działał w pełni racjonalnie. Ale bardzo mu zależało, by przynajmniej jego młodszy syn został nekromantą. Poza tym zawsze uważał, że tego typu rywalizacja w rodzinie wspomaga rozwój maga. Był więc wówczas zamiarami Clovisa bardzo usatysfakcjonowany. – To okropne! – zawołała Alicja. – Kwestia perspektywy. Proszę pamiętać, panno Dobson, że on miał wtedy dobrze ponad dziewięćdziesiąt lat, a przy tym nawet jak na swój wiek był raczej staroświecki. Koncepcja, iż dzieci wymagają jakiegoś specjalnego traktowania, jest interesująca, lecz dosyć nowa. John potrząsnął głową z niedowierzaniem. – LaFay, ile ty jeszcze masz, przepraszam za tanią grę słów, trupów w szafie? Clovis popatrzył na niego bez wyrazu. John poczuł, że zrobił mu przykrość i treścią, i formą tej wypowiedzi, ale było już za późno, by ugryźć się w język. – Nazywam się LaFay, John, dopiero teraz to odkryłeś? Trupy w szafie to nasza specjalność. Johnowi zrobiło się jeszcze bardziej głupio i przeprosił Clovisa. Kamerdyner gościa tymczasem rozpłynął się w powietrzu (John wielokrotnie już zauważył, iż służący o pewnym stażu dysponują własną, ulepszoną formą teleportacji, pozwalającą na przenikanie przez ściany), uznawszy widocznie, że teren jest bezpieczny. Chyba zbytnio się pospieszył, ale teraz John rzeczywiście już ochłonął ze złości i zaskoczenia. Po wejrzeniu w siebie stwierdził, że najwięcej w nim jest urażonej dumy, że mały LaFay nie był z nim do końca szczery. Po tylu latach uczucie to wydawało się raczej bezpodstawne. Zresztą chłopak naprawdę nie miał żadnego obowiązku mówić mu wszystkiego nawet dziesięć lat temu (do licha: przecież doskonale wtedy wiedział, że Clovis ukrywa pewne tajemnice rodzinne, i jakoś mu to nie przeszkadzało), a tym bardziej teraz… Ostatecznie John też mu pewnych rzeczy o sobie nie powiedział. Zamiast irytacji pojawiło się znajome ukłucie żalu, że nie ma już szans szczegółowo i dokładnie wyłożyć Ferdinandowi LaFayowi, co o nim myśli. (Acz biorąc pod uwagę to, co o nim słyszał, nie sądził, by zrobiło to na nim jakiekolwiek wrażenie). Podczas szkolenia policyjnego John nauczył się co nieco o tym, jak funkcjonują mimiry, i teraz przypominał sobie pewne fakty… Jak ktokolwiek, niezależnie od wieku, mógł dać dziesięcioletniemu dziecku dostęp do tak niebezpiecznego narzędzia? I jak na niewiele starszego chłopca mógł nałożyć taką odpowiedzialność? I to mając więcej niż dorosłego pierwszego syna? Skąd w ogóle Clovis jako magiczny spadkobierca ojca? Z tego, co kiedyś mówił, był nim Frederick LaFay… Zapytał o to.

– Tak rzeczywiście było – potwierdził Clovis. – Frederick mi ją dał. Wtedy, gdy najbardziej jej potrzebowałem – dodał zadziwionym i jakby wzruszonym głosem. Jakkolwiek obojętnie by Clovis nie mówił na co dzień o bracie, przyszło do głowy Johnowi, nie do końca pogodził się z łączącymi ich stosunkami. Jakaś jego cząstka ciągle miała nadzieję na coś więcej. – Dał – mruknęła czaszka. – Warto jednak nadmienić, iż dał, zanim się dowiedział, co naprawdę odziedziczył. I że skwapliwie zażądał mnie z powrotem, gdy tylko się zorientował, że źle oszacował moją wartość. Co prawda usprawiedliwia go po części jego brak kontaktu ze mną w młodości i nieprawdopodobny bałagan, w którym Ferdinand zostawił swoje magiczne artefakty. Nie tłumaczy to jednak, dlaczego jego syn od razu uznał, iż mimir kobiety nadaje się tylko do uczenia dzieci podstaw magii. Alicja ochłonęła z pierwszego szoku i przysłuchiwała się z dużym zainteresowaniem. Gdyby zamknąć oczy, pomyślała, Lucia Fricapane rzeczywiście mogłaby być cudzoziemską nauczycielką wysokiej klasy, w średnim wieku, inteligentną i niezależną. Trochę kojarzyła jej się z Margaret. Nie robiła wrażenia istoty zniewolonej czy nieszczęśliwej ani pozbawionej woli i uczuć. Alicja niewiele wiedziała o mimirach – tyle co było napisane w jednej z książek, które pożyczył jej Clovis LaFay (nie przez przypadek, jak teraz się zorientowała), ale Lucia Fricapane nie bardzo pasowała do opisu z książki. – Signora Fricapane – spytała nagle – pani jest Włoszką, prawda? – Istotnie, byłam. – Czemu mówi pani z niemieckim akcentem? – Ja nie mówię, ściśle rzecz biorąc. A jak państwo odbierają mnie swoimi umysłami, to już robota Clovisa. Pan LaFay uśmiechnął się z zakłopotaniem. – Jako dziecko miałem przez pewien czas guwernantkę Niemkę, którą bardzo lubiłem. Signora Fricapane od początku mi się z nią kojarzyła. W tej chwili już niewiele jestem w stanie na to poradzić. – Nie jest to dla mnie żadnym problemem. Raz tylko miałam z nią kontakt – jednostronny, obawiam się – ale bardzo żałuję, że nie zdołałam bliżej jej poznać. Z obecnej perspektywy widzę, że była to interesująca osoba z silnym charakterem i ciekawymi ideami. A ten głos całkiem dobrze pasuje do mojej oryginalnej osobowości. – Oryginalnej osobowości? – spytała powoli Alicja. – To dość skomplikowana kwestia i sama nie do końca mam jej pełną świadomość. Jestem mimirem. Do jakiego stopnia mam wolę i własne myśli, zależy po części od maga, z którym jestem związana. Clovis jest dość wyjątkowy – potrzebował nauczycielki, a później przyjaciółki, nie… mówiącego notatnika. Takie relacje łączyły mnie z córką i wnuczką Fulvii, ale później już z nikim. – To jest… przykre. – Niestety, mimo wysiłków Clovisa wszystko wskazuje na to, że nieuniknione. Wolę o tym nie mówić. Ale gdy już się znajdę… w tym innym stanie, nie cierpię z tego powodu. Uczucia są bardzo przytłumione.

To chyba było jeszcze gorsze. Lucia Fricapane mogła być pogodzona ze swoim losem, ale w gruncie rzeczy był on koszmarny, nawet jeśli nie w tej akurat chwili. John popatrzył na nią, jakby czytał w myślach. – Jest powód – powiedział twardo – dla którego tworzenie mimirów jest zbrodnią. To jest gorsze od niewolnictwa. Clovis LaFay westchnął i pokiwał głową. – To prawda. Tragiczne jest to, że z tego stanu nie ma ucieczki. Jeśli mag, z którym mimir jest związany, umrze bez naturalnego czy ustanowionego magicznego spadkobiercy, astral nadal pozostaje uwięziony, tyle że bez możliwości komunikacji. Nawet po zniszczeniu czaszki mimira nie da się egzorcyzmować. Przynajmniej tak wszyscy twierdzą. Przez kilka lat szukałem najmniejszej choćby wzmianki mówiącej o tym, że komuś się udało, pytałem papieskich egzorcystów, korespondowałem z żydowskimi i rosyjskimi nekromantami… Wszystko na próżno. – Wydaje mi się, że niewielu nekromantom, z którymi jakiś mimir był związany, na tym zależało – zauważyła Alicja z nadzieją. – Może jest jakiś czar, tylko nikt go dotąd nie odkrył. – Może. Sam już nie wiem. Nawet usiłowałem odnaleźć w Genui astrala Zarfatiego. Wiem, że to głupie – Clovis LaFay się skrzywił – przecież nie ja pierwszy… Gdyby to było możliwe, ktoś już by to zrobił. Teoretycznie gdzieś powinien być, jednak nie przypuszczam, by był w stanie się komunikować, nawet gdyby jakimś cudem udało się z nim nawiązać łączność. Żaden z jego potomków nie przeżył, o ile wiadomo. Jego syna i całą rodzinę zabito, więc nikt już nie mógł wykonać rytuału, a jego mimira spalono i rozrzucono prochy. Dla ducha Zarfatiego musiało to być potworne doświadczenie. – Zarfatiego? To ten Włoch, który wymyślił zaklęcie wiążące astrala w mimirze? – Nazwa „mimir” jest oczywiście znacznie późniejsza, pochodzi z mitologii skandynawskiej. A Zarfati nie był, ściśle rzecz biorąc, Włochem. Był sefardyjskim Żydem. – Salomon ben Dawid Zarfati z Genui – powiedziała signora Fricapane z namaszczeniem. – Rzeczywiście Żyd, ale wielki mag. Najznamienitszy nekromantakreator swoich czasów, a może wszech czasów, bo to był złoty wiek czarnej nekromancji. – Był czarnym magiem? – spytała Alicja. – Nie, panno Dobson, czarnym nekromantą. Tak jak obecny tu Clovis. Pani, o ile dobrze zrozumiałam, planuje zostać czerwoną nekromantką. To stara, jeszcze bizantyjska terminologia. Czarni nekromanci zajmowali się duchem, czerwoni ciałem. Oczywiście podział nie jest ostry, bo to jest jedna specjalizacja magiczna, ale i tak lepszy niż te wasze współczesne „magia leczenia” i „klasyczna nekromancja” – prychnęła czaszka. – Niestety w pewnym momencie ktoś pomieszał znaczenie tych słów i czarnych nekromantów utożsamiono z czarnymi magami, mimo iż większość klątw nekromanckich jest w istocie czerwona. Może i częściowo z powodu Zarfatiego? – zastanowił się pan LaFay. – Chociaż on chciał po prostu służyć po śmierci radą swojej rodzinie. Nie przewidział wszystkich konsekwencji. Ani tego, jak jego czar zostanie wykorzystany, ani tego, jakie prześladowania ściągnie na Żydów we Włoszech. Chociaż to był tylko pretekst. Duchowni żydowscy potępiali go równie ostro co chrześcijańscy.

– Ha! Powiedzmy, że równie. Zależy, o których duchownych chrześcijańskich mówimy. Dosyć oczywiste jest dla mnie, że co najmniej jeden z inkwizytorów zrobił sobie dokładne notatki na własny użytek i w ten sposób rytuał Wiązania Duszy się rozpowszechnił. Fulvia zresztą sypiała z biskupem, nie rabinem. – Lucio! – jęknął z przerażeniem Clovis LaFay. Czaszka przeprosiła. Alicja uśmiechnęła się grzecznie i obojętnie, by nikt nie miał wątpliwości, że nic nie słyszała, a jeśli nawet, to nic nie zrozumiała. W duchu zaś zastanawiała się intensywnie, czy byłaby jakaś szansa porozmawiania z Lucią Fricapane na osobności. Chyba można by się od niej dowiedzieć wielu bardzo ciekawych rzeczy. Nie tylko na temat magii i historii. Rozmowa toczyła się dalej, już bez większych sensacji. Alfred Haddock (John spytał Clovisa o jego nazwisko) przyniósł herbatę i ciastka, po czym dyskretnie uprzątnął ze stołu zbędną czwartą filiżankę. John nie wyobrażał sobie przedtem, by osoba niemagiczna mogła tak spokojnie podchodzić do kontaktów z mimirem. Na ten fakt oraz na nietypowe zwracanie się Clovisa po imieniu do wysokiej rangi służącego pewne światło rzuciła jego odpowiedź na pytanie Alicji, od jak dawna pracuje u pana LaFaya. – Dwa lata. Przedtem przez kilka lat służyłem zmarłemu hrabiemu Bedford. Zaczynałem jeszcze jako chłopiec. A później zaciągnąłeś się do wojska, pomyślał John. Ciekawe dlaczego? Bardzo osobliwa decyzja. Dla służącego z arystokratycznego domu to przecież była degradacja społeczna. Interesujący człowiek. Główna atrakcja wieczoru, Lucia Fricapane, oczywiście też była interesująca, lecz w mniej pozytywny sposób. Wydawało się, że Alicja nie ma nic przeciwko niej, ale Johna niepokoiła obecność nietypowego gościa. Może właśnie dlatego, że jego siostra podeszła do tego… bytu z tak dużym zainteresowaniem. John spodziewałby się, że będzie żywiła jakieś obawy czy nawet wstręt, nic takiego jednak nie zauważył. Nie był pewien, czy rozumie, z czym mają do czynienia. Czy też z kim. Zdawał sobie sprawę, że jego informacje o mimirach nie są całkiem kompletne, i sam nie był pewien, co powinno martwić go bardziej: to, że Lucia Fricapane może nie mieć własnej osobowości, czy wręcz przeciwnie, że może ją mieć. Jeżeli była osobą, to wcale nie był przekonany, czy taką, która powinna mieć jakąkolwiek styczność z jego młodszą siostrą. Mniejsza już nawet o tego biskupa. John Dobson miał wybór, czy być ubawionym, czy zniesmaczonym, i zdecydował się na to pierwsze. Ostatecznie ktoś, kto ma trzysta lat, może mieć inne obyczaje, a poza tym jeśli nie można obgadywać własnej morderczyni i jej prowadzenia się, to właściwie kogo można? Niekoniecznie jednak musiała słuchać tego Alicja. I te inne rzeczy, które czaszka mówiła… To już nie była kwestia konwencji towarzyskich. Jeśli rzeczywiście mieli do czynienia z kimś, nie z czymś, John postanowił się dowiedzieć o tej osobie nieco więcej. – Czytałem niedawno o magu nazwiskiem Benedetto Fricapane, o przydomku Carbonchio – powiedział tonem konwersacyjnym. – To jakiś kuzyn? – Dziadek – westchnęła czaszka. – Zgubiło go nadmierne zaangażowanie polityczne. Cała nasza rodzina miała ku temu skłonności, ja niestety też. Stąd poniekąd mój obecny

stan. Pięknie. John zajrzał przed spotkaniem do encyklopedii i sprawdził, z czym mu się kojarzy nazwisko dzisiejszego gościa. Benedetto Fricapane był osławionym czarnym magiem, jakby żywcem wyjętym z gotyckiego horroru. Podobno działał jako agent Habsburgów (albo papieski, nie udało się ustalić), w każdym razie był twórcą kilku szczególnie paskudnych śmiertelnych klątw nekromanckich, wielokrotnie ekskomunikowanym i w końcu uwięzionym przez kolejnego papieża, a następnie straconym. Cóż, nikt nie odpowiada za swojego dziadka czy – John zerknął na zdenerwowanego Clovisa – ojca, jednak „nadmierne zaangażowanie polityczne” było zdecydowanie zbyt eufemistycznym opisem wad Carbonchia Fricapanego. – Rozumiem, że konflikt pani z Fulvią Scaglieri miał podłoże polityczne? – spytał. – Owszem. Ona popierała Austriaków, ja – Francuzów. Po latach to się wydaje takie absurdalne… – Nie wydaje się pani żywić do niej wielkiej urazy – zauważyła Alicja. Bardzo pomocnie z jej strony. Czaszka w ogóle była rozmowna, ale jej udzielała szczególnie obszernych wyjaśnień. – No cóż, skłamałabym, mówiąc, że nie żałuję, iż pojedynek między mną a Fulvią zakończył się tak, jak się zakończył. Hipokryzją z mojej strony byłoby jednak potępiać ją za moje obecne położenie, bo przy innym rozwoju wypadków nasze losy zostałyby prawdopodobnie odwrócone. Prawdę mówiąc, nie zdawałyśmy sobie sprawy, czym naprawdę jest ten stan – wtedy istniało bardzo niewiele mimirów i mało kto o nich wiedział, nawet nazwy nie było… Nie patrzyłyśmy też wystarczająco perspektywicznie. Fulvia była godną przeciwniczką, a jej córkę znałam i lubiłam… Nie przyszło nam do głowy, że mimiry są praktycznie niezniszczalne i że jej odlegli potomkowie niekoniecznie muszą być sympatycznymi ludźmi – oczywiście wyłączając tu obecnego. – Rozumiem zatem, że dobrowolnie wyraziła pani zgodę na związanie astrala? – spytał sucho John. – Można tak powiedzieć. Aczkolwiek niewiele już miałam życia przed sobą. Zawsze byłam lepsza w teorii magii niż Fulvia, lecz to ona miała większy potencjał magiczny… W pojedynkach to przede wszystkim on się liczy. – Była pani nekromantką? – Alicja wykazała zupełnie niewskazane w tej sytuacji podekscytowanie. – Nekromantką-zaklinaczką. Wtedy na ogół nie specjalizowałyśmy się tak ściśle, jak czyni się to obecnie. Fulvia prócz nekromancji ćwiczyła później także czary poszukiwawcze, tego nie przewidziałam… Bardzo nietypowy wybór dla kobiety jak na owe czasy. – Rozumiem – powiedział John powoli. – Nie bardzo jednak sobie wyobrażam, jak mogą toczyć pojedynek nekromanci… czy nekromantki. Używały panie tego nekromanckiego Paraliżu? To chyba mało efektywne. Clovis spojrzał na niego i zacisnął zęby. Miał nadzieję, że dojdą do tego jakoś stopniowo, przy kolejnym spotkaniu, gdy już pierwszy szok minie. No ale takie rzeczy, pomyślał z rozgoryczeniem, to nie z Johnem Dobsonem, który wszystko wiedzieć musiał od razu albo

jeszcze wcześniej. Do tego zawsze miał nosa do kłamstw i niedomówień, a teraz jeszcze nauczył się doskonale wyciągać informacje. Bezbłędnie wyczuł, że jak tylko zakwestionuje w jakikolwiek sposób kompetencje Lucii w dziedzinie magii, ta od razu pospieszy z kontrargumentami. Clovis z najwyższym trudem powstrzymywał się od sięgnięcia w kierunku Lucii i powiedzenia jej: „Nie mów!”. Nigdy tego nie robił, ale też nigdy pokusa nie była tak silna. – Pan jest kinemantą, prawda? – retoryczne pytanie z odcieniem wyższości. – No tak, to narzuca pewien schemat myślenia. Nasz pojedynek był mniej bezpośredni i zdecydowanie bardziej długotrwały niż to, do czego pan zapewne przywykł. – Cóż, nekromancja ma wiele przydatnych zastosowań, ale nie stwarza wielkich możliwości ofensywnych. – Przypuszczam, iż pan się w tych możliwościach nie orientuje – obruszyła się Lucia. – Obecnie wiele czarów zostało, przynajmniej w Europie, niemal zapomnianych. Niemal, bo nie przez wszystkich. Na przykład trzeba powiedzieć, że Ferdinand, cokolwiek by nie myśleć o jego życiu osobistym – przepraszam, Clovis – miał wiedzę i umiejętności wyjątkowe jak na każde czasy i miejsce. No, dziękuję, Lucio, zazgrzytał wewnętrznie zębami syn Ferdinanda LaFaya, brakowało nam tylko przypomnienia Dobsonom, że mój ojciec specjalizował się w klątwach nekromanckich. – Rozumiem zatem, że panie walczyły za pomocą czarów w rodzaju tych, których używał w swoim czasie zmarły hrabia Bedford? I Benedetto Fricapane? – Żadna z nas nie miała inwencji dziadka – przyznała Lucia. – Ale tak, po części. John Dobson dowiedział się tego, czego chciał, i zamilkł. Był zły. Gdyby jeszcze chodziło tylko o niego, nie byłoby problemu. Ale narażać na kontakt z kimś takim Alicję? Jego siostra podczas tej rozmowy się nie odzywała – być może nie zrozumiała, a teraz zaczęła dopytywać o zasób wiedzy mimira z dziedzin magii innych niż nekromancja. Nie podobało mu się to. Zupełnie. – Clovis, czy można spytać – przerwał mimirowi tłumaczenie, w jaki sposób może uzyskać dostęp do pamięci magów – co tobą kierowało, że zdecydowałeś się przedstawić nam signorę Fricapane? Po tylu latach? – Pomyślałem, że może panna Dobson zechciałaby skorzystać z jej pomocy przy studiach magicznych… – potwierdził jego obawy Clovis, patrząc na niego niepewnie. – Ona jest doskonałą nauczycielką. – Przepraszam, ale czyś ty oszalał!? – wybuchnął w końcu John. – Rozumiem, że ty nie masz dobrego wyjścia z tej sytuacji, ale co ci do głowy przyszło, by nas w to wciągać!? Moją siostrę? – Nie sądziłem, że tak to odbierzesz… – Nie sądziłeś? Ja jestem policjantem, a tu mówimy o mimirze! I to kogoś praktykującego za życia czarną magię! Jak mogłem to odebrać? – John, to były inne czasy. Podejście do klątw i do nekromancji w ogóle bardzo się zmieniło…

To, że Clovis nieświadomie zacytował niemal dosłownie jego własne słowa wypowiedziane kiedyś do Snaitha, zdenerwowało Johna jeszcze bardziej. Przemknęło mu przez głowę, że może to właśnie Snaith miał wtedy rację. – Nie interesują mnie inne czasy. Mówimy o czarnej magii. – Sam wiesz najlepiej, John, że każdy rodzaj magii można wykorzystać do skrzywdzenia kogoś. Kinemancję też. – I to usprawiedliwia używanie klątw nekromanckich!? – John, Lucia od ponad trzystu lat nie jest w stanie rzucać żadnych czarów. Jest zasadniczo duchem, tylko przypisanym permanentnie do ciała i z większymi możliwościami komunikacyjnymi… – Wiem doskonale, czym jest! I wiem, kim jest. I powiem ci, że nie życzę sobie, by ta osoba miała jakąkolwiek styczność z moją siostrą! – John, to jest moja przyjaciółka. – W takim razie trzymaj swoich przyjaciół z dala od mojego domu! Na takie dictum Clovisowi nie pozostało nic innego, jak się pożegnać i opuścić mieszkanie Dobsonów. Przykro mu było, ale nie miał żalu do Johna – przecież sam dokładnie to przewidywał. Lucia była jeszcze bardziej zrezygnowana, a poza tym pełna skruchy. – Przepraszam, Clovis. Chyba powiedziałam za dużo. Wybacz, lubię rozmawiać z ludźmi, a tak rzadko mam możliwość spotkania kogoś nowego. Po rzuceniu dość prostego czaru komunikacyjnego Clovis mógł rozmawiać z nią bez słów. Zresztą nawet gdyby potrzebował mówić na głos, mógł to czynić swobodnie, bo nikt by go nie usłyszał. Był już późny wieczór, chłodny i deszczowy, dlatego na ulicy nie było przechodniów. – Rozumiem, nie przejmuj się. Naprawdę trudno było mieć do niej pretensje. Była tak podekscytowana perspektywą poznania młodej kobiety chętnej do nauki nekromancji… Właśnie, co sądziła o tym wszystkim Alicja Dobson? Nic nie mówiła, ale robiła wrażenie zdenerwowanej. Chyba nie pomyślała, że on sam kiedykolwiek używał klątw… Czy będzie chciała go jeszcze w ogóle widywać? Na początku wydawała się nic nie mieć przeciwko Lucii… – Szkoda, interesujący ludzie – westchnęła Lucia. – Nawet ten kinemanta. Alfred się nie odzywał. Oczywiście i tak nie pozwoliłby sobie na komentowanie sytuacji nieproszony, ale Clovis miał wrażenie, że w tym przypadku jego milczenie wynikało z tego, iż sam nie miał pojęcia, co miałby powiedzieć. Bardzo dobrze dogadywali się z Lucią, ale i z Johnem Dobsonem Alfred praktycznie bez słów nawiązał jakieś porozumienie. Zresztą Johna naprawdę łatwo było polubić. A i on na początku wydawał się przynajmniej zaciekawiony Lucią, dopóki nie zeszli na temat jej kontaktów z Alicją Dobson. On był naprawdę opiekuńczy – nie tylko przecież wobec siostry – i widać uznał Lucię za zagrożenie dla niej. Niesłusznie, ale wyjaśnienie tego wymagało dłuższej i spokojniejszej rozmowy. Dzisiaj za dużo tego wszystkiego było naraz. Czy byłoby dobrym rozwiązaniem przeprosić Dobsonów i więcej nie przynosić Lucii? Ale ona nie była przedmiotem, miała swoje uczucia – o ile się orientował, nie całkiem takie jak żywy

człowiek, ale miała. Może za kilka dni, kiedy John sobie wszystko przemyśli, inaczej spojrzy na sprawę? Clovis jako cywil zdecydowanie nie docenił szybkości, z jaką myśleli i działali kinemanci z wojskowym wyszkoleniem. Minęła może minuta, gdy usłyszał za sobą wołanie Johna, że przeprasza i żeby wracał. Clovis uśmiechnął się. W tym momencie padł pierwszy strzał. Johnowi Dobsonowi zaraz po wyjściu gości zrobiło się nieprzyjemnie. I bardzo głupio. Na pewno miał w tym sporze rację, ale do diabła, żeby Clovis się chociaż obraził, a nie patrzył takim wzrokiem… A najdziwniejsze było to, przyszło mu do głowy, że pod koniec rozmowy czuł się tak, jakby nie mówił głosem własnym, tylko swojego ojca. To było niepokojące. Kochał go i szanował, ale wzorować się na nim nie chciał. Zerknął na siostrę, żeby zbadać, jak ona to odebrała, i natychmiast odwrócił wzrok. Od dzieciństwa nie widział jej w takim stanie. Alicja była zła. Bardzo zła. I to wcale nie na Clovisa. – Przepraszam, John, ale może ja też powinnam mieć coś na ten temat do powiedzenia? To chyba o mnie chodzi? Właściwie… Gdy tak się postawiło sprawę… – I przecież ona uczyła od dzieciństwa pana LaFaya – dobiła go Alicja. – Czy ty go uważasz za zdemoralizowanego potwora? A ja nawet nie jestem dzieckiem. Trudniej będzie mi poradzić sobie z taką wiedzą niż dziesięcioletniemu chłopcu? John nie miał na te pytania odpowiedzi. Już i tak nie był pewien swoich racji, a jeszcze słowa Alicji uzmysłowiły mu, jak Clovis mógł zinterpretować jego odmowę pozwolenia tej Fricapane na kontakty z jego siostrą. A, do diabła. Alicja ma słuszność. Już pomijając kwestię jej samej, przyjaciel mu zaufał, a on zachował się jak ostatnia świnia. Teraz pewnie sobie myśli, że uznał go za czarnego maga czy kogoś takiego. Niewiele myśląc, wybiegł z domu, nie włożywszy nawet kapelusza. Goście daleko pewnie nie uszli, powinien ich złapać. Na zewnątrz mało co było widać, szczególnie że przed chwilą opuścił oświetlone pomieszczenie i wzrok mu się jeszcze nie przyzwyczaił. Najbliższa lampa uliczna była dopiero na rogu, a sąsiedzi z pierwszego piętra mieli zaciągnięte zasłony, więc najsilniejsze światło, rozpraszane przez mżawkę, padało z okien i uchylonych drzwi jego mieszkania na parterze. Ulica była prawie pusta, tylko po drugiej stronie pod markizą francuskiej piekarni stał jakiś człowiek, ledwie widoczny w ciemności. Bez sensu stoi, przemknęło przez głowę Johnowi, w sobotę zamykają o szóstej. Rozejrzał się szybko i w oddali zauważył wreszcie Clovisa i jego służącego. Akurat skręcali w Old Compton Street i weszli w plamę światła rzucaną przez latarnię. Puścił się pędem w ich stronę. – Clovis! Wróć, przepraszam! Chwilę później stwierdził, że uratowało mu to życie. Nie zauważył żadnego ruchu, ale usłyszał dźwięk, którego nigdy nie spodziewał się słyszeć w Londynie przed własnym mieszkaniem: ogłuszający huk, który jego umysł odruchowo ocenił jako „strzał z broni krótkiej z niewielkiej odległości”. Bez namysłu

rzucił się w bok i padł na ziemię, pod ścianę bez okna, by uciec z oświetlonego miejsca. Drugi strzał. Dopiero teraz poczuł silny ból w lewym ramieniu. Ktoś strzelał do niego! I trafił. Trzeci strzał. Czwarty. Te chybiły, ale John z przerażeniem stwierdził, że jego rękaw nie tylko błyskawicznie nasiąka krwią, ale że wylewa się ona z niego pulsującym strumieniem. O nie, tętnica! Ból przyćmiewał mu umysł, krew płynęła, lecz był jeszcze w stanie rzucać czary. Jakie? Nie widział kuli ni rewolweru, nie może ich Wskazać. To samo dotyczyło Paraliżu strzelającego. Teleportacja w tym stanie była wykluczona, wykrwawi się od razu. Piąty strzał, kula trafiła w mur tuż nad jego głową. Tarcza! Tocząc się po ziemi, John formował w myśli glyfy. To musiał być sześciostrzałowiec, zaraz będzie ostatnia kula, może tamten znowu spudłuje, może on da radę skończyć, zanim padnie kolejny strzał… Nie zdążył. John Dobson był bardzo szybkim kinemantą – nie tak szybkim jednak, jak kula z rewolweru Trantera.

Retrospekcja 6 Koniec czerwca 1865 Clovis LaFay siedział w ławce i patrzył na tablicę, na której widniały trzy pytania egzaminacyjne z historii. Dwa łatwe, a jedno całkiem ciekawe – można by napisać dłuższą rozprawkę. Niestety, nie chciało mu się. Przykro, że pan Keller będzie rozczarowany, to był jego ulubiony nauczyciel. Clovis przepisał nawet pytanie z tablicy i napisał wstęp, ale na więcej nie miał siły. Wszystkie egzaminy do tej pory napisał tak jak ten: nawet nie źle, ale tragicznie. To znaczy nie napisał ich w ogóle. Tak samo jak teraz: siadał nad kartką, zaczynał, a potem przyglądał się jej, aż czas się kończył. Z odpowiedziami ustnymi było niewiele lepiej. Na lekcji francuskiego urwał w pół zdania i przestał mówić, aż w końcu zawołano pielęgniarkę. Czarów od tamtej nocy także nie był w stanie rzucać. Też mu się nie chciało. Nawet się obawiał konsekwencji, ale po prostu nie był w stanie się przemóc. Mało co do niego dochodziło, ale dziwił się trochę, że pan Barnard wcale nie jest na niego zły i nie pozwolił go karać. Powiedział, żeby chociaż spróbował, a drugi raz przystąpi do egzaminów na jesieni. Wmówili też razem z pielęgniarką rektorowi, że jest chory, a przecież nie był. Za dorosłymi nie można trafić, dyrektor nigdy go nie lubił, a teraz robił wrażenie, jakby się to zmieniło. Akurat w momencie, gdy Clovis zaczął naprawdę źle się zachowywać i sprawiać kłopoty. Kiedy indziej by się tym zdenerwował, bo taka niekonsekwentna postawa zawsze mu przypominała jego brata, ale teraz było mu wszystko jedno. Ludzie cały czas dziwnie postępują. Może nie należało doszukiwać się w tym żadnego sensu? Zastanawiał się też, co będzie z wakacjami. Do tej pory spędzał je na ogół w domku myśliwskim ojca, ale teraz to chyba własność Fredericka. W szkole nikt na lato nie zostawał. Wyślą go gdzieś razem z Horatiem? Miał nadzieję, że nie, bratanek gotów go tym razem zabić, a tego Clovis jednak nie chciał. Bał się, może głupio, że zostanie duchem, a to by nie było dobre. Podejrzewał, że jako duch będzie się czuł cały czas tak jak teraz. Koniec egzaminu. Pan Keller zebrał arkusze, spojrzał na jego, prawie pusty, i potrząsnął głową. – Przepraszam – szepnął Clovis. Był przestraszony. Naprawdę próbował. Jeśli już nawet na historii nie był w stanie się skoncentrować, naprawdę musiało być z nim niedobrze. Na korytarzu trwała jeszcze dyskusja na temat egzaminu. Clovis podszedł do okna, oparł czoło o szybę i zamknął oczy. Czemu oni wszyscy tak wrzeszczą? Lyttelton najgłośniej. – Burton, ja nie wiem, co ty za daty pamiętasz, ale Jakub I to był ten sam król co Jakub VI! W dwóch krajach panował, rozumiesz, baranie?! Nie tknęło cię, że nie mógł żyć trzystu lat? – Daj człowiekowi spokój, datę urodzenia Jakuba I pamiętał dobrze, aż jestem pod wrażeniem. A że nie tego, drobiazg. Numerki Stuartów Anglikowi mogą się pomylić.

– Ty mi lepiej powiedz, Graham, jak jesteś taki obkuty w Stuartach, z kim Jakub V się pierwszy raz ożenił i kiedy? Napisałem, że pewnie z jakąś Francuzką, ale Keller mi chyba tego nie uzna. Może uznać, przemknęło przez myśl Clovisowi. Lyttelton nigdy nie pamiętał dat ani nazwisk, ale rozumował prawidłowo, a pan Keller to cenił. – Ja obkuty? – obruszył się Graham. – Mnie się o takie rzeczy nie pytaj, ja już nic nie wiem, wszystko mi się pokręciło. Nie wiem nawet, co w końcu napisałem, tyle razy kreśliłem. Cieszę się tylko, że to już koniec. Jutro jadę do domu. – Słuchajcie – nietypowo dociekliwie spytał Burton – a o co Kellerowi chodziło w trzecim pytaniu? Że ktoś chorował? – Pojęcia nie mam, oni wszyscy na coś chorowali. Gdyby LaFay nie odpłynął, pewnie by ci powiedział. – Gruźlica. I syfilis. Koledzy popatrzyli na niego ze zdziwieniem. Chyba w ciągu ostatnich tygodni zapomnieli, że Clovis umie mówić. – Gruźlica to Walezjusze – powiedział szybko Lyttelton – to napisałem, a to drugie? Henryk VIII. I prawie wszystkie dynastie europejskie, pomyślał Clovis. Chyba dużo czasu mu to zajęło, bo jako następne usłyszał westchnienie Grahama: – LaFay, znowu odpłynąłeś. – Jego to powinni do domu wariatów odwieźć. Niepotrzebnie Graham i Lyttelton zaczęli krzyczeć na Burtona, on wcale nie był taki głupi. Clovis zaczynał się obawiać, że to dokładnie tak się może skończyć. Już jako małe dziecko zauważył, że siedzący cicho i spokojnie niewysoki chłopiec może usłyszeć wiele ciekawych rzeczy. Dorośli często zapominali, że on gdzieś jest. A ostatnio w szczególności traktowali go, jakby był głuchy. Nie był. Tylko nie zawsze miał siłę, żeby odpowiadać. I wcale nie podsłuchiwał. Kazali mu poczekać na ławce na korytarzu przed biurem dyrektora, więc czekał. Chyba dosyć długo. – Mówi pan, że u pana też nie napisał egzaminu… – Pan Barnard wreszcie przyszedł, chyba nie sam. – Cóż, biorąc pod uwagę, jak napisali inni, może powinienem mu zaliczyć jego pół strony. Przynajmniej był w tym jakiś sens. Coś potwornego, te ich prace. – To był pan Keller. – Nie są przyzwyczajeni do takiego nacisku na historię nowożytną, jaki pan kładzie – powiedział obronnie pan Barnard. – Ale z LaFayem nie mam pojęcia, co zrobić. Nie je, prawie się nie odzywa, cały czas by spał… No niech pan na niego tylko popatrzy. Dwie godziny temu powiedziałem, żeby zaczekał na mnie, i tak siedzi. I znowu śpi. Nie spał. Tylko nie chciało mu się otwierać oczu. – Przeżył, jak rozumiem, poważny wstrząs. Dajcie mu trochę czasu. – Też mam nadzieję, że to przejściowe, ale rektor powiedział, że w tej sytuacji nie widzi możliwości jego powrotu po wakacjach… Powiem panu szczerze, obawiam się, że może zasugerować instytucjonalizację. A wicehrabia Paulton gotów się zgodzić.

Kto to taki ten wicehrabia Paulton? A, ojciec mamy. Niedobrze. Bardzo niedobrze. Chyba wszyscy chcą się go pozbyć. – Wierzyć się nie chce! Zmarnujecie go. Chłopak jest w złym stanie, bo ma ku temu ważne powody. W zimie stracił ojca, teraz ta historia… Zostawcie go w spokoju przynajmniej przez wakacje. Little Milford to przyjemne miejsce, na pewno dobrze mu zrobi. – Muszę powiedzieć, że to byłoby rozwiązanie. Radca prawny wicehrabiego Paulton napisał, że pokryje wszelkie koszty. Jest pan jednak pewien, że pański kuzyn podoła opiece nad chłopcem z zaburzeniami umysłowymi? – On nie ma żadnych zaburzeń umysłowych – prychnął pan Keller – jest po prostu mocno przygnębiony. To bardzo inteligentny chłopiec. Doskonały z historii. Wielebny Mathews jest przyzwyczajony raczej do dorosłych studentów, ale myślę, że sobie poradzi. Będę zresztą od czasu do czasu przyjeżdżał. Pan Barnard westchnął ciężko. – Spróbuję jednak coś zrobić. On chyba potrzebuje większej pomocy. W końcu Frederick LaFay powinien się poczuwać do odpowiedzialności. No i masz. Ta perspektywa tak spłoszyła Clovisa, że aż otworzył oczy i się poruszył. – O – pan Barnard wyglądał na zakłopotanego – obudziłeś się. Przepraszam, że kazałem ci tak długo czekać. Clovis powiedział, że nie szkodzi. – LaFay – zwrócił się do niego pan Keller – mój kuzyn, duchowny z Little Milford w Oxfordshire, zgodził się ciebie przyjąć na wakacje. Mam nadzieję, że ci to odpowiada. Nie był w stanie tego określić, ale odpowiedział, że tak. Pewnie znowu za wolno, bo dyrektor pokręcił głową. – Spakuj się jutro – polecił mu. – Pan Keller odwiezie cię pojutrze rano. Clovis przyjął to do wiadomości. Dyrektor i pan Keller na coś czekali. Aha, powinien podziękować. – Jestem panu ogromnie wdzięczny, to bardzo szlachetnie ze strony pana i pańskiego kuzyna. Nauczyciele wyglądali na rozczarowanych. Znowu bez sensu, a przecież był uprzejmy.

Rozdział 7 John wybiegł tak prędko, że Alicji od razu przeszła złość. Zawsze można było liczyć, że kiedy się zastanowi, zrobi nie to, czego ktokolwiek by od niego oczekiwał, ale to, co sam uważa za słuszne. Brała właśnie ze stołu dzbanuszek z mlekiem, by go zanieść do kuchni, gdy usłyszała odgłosy wybuchów. W pierwszym momencie skojarzyły jej się nostalgicznie z czasami dzieciństwa, z ojcem strzelającym w Holmby do gołębi. Ale, poraziła ją po chwili myśl, to przecież jest Londyn! Tu się nie poluje! Postawiła dzbanuszek z powrotem i wybiegła przez uchylone drzwi wejściowe. Gdy tylko przestąpiła próg, padł jeszcze jeden strzał, bardzo blisko. Alicja przez kilka sekund była kompletnie zdezorientowana: nic nie widziała, a hałas ją ogłuszył. Później była w stanie powiedzieć tylko, że ktoś biegł ulicą, chyba kilka osób, z różnych kierunków. Usłyszała jeszcze jeden strzał, jakby trochę inny niż poprzednie. Zobaczyła, że kilkanaście jardów po jej prawej stronie jakiś człowiek upadł na ziemię, za niski na Johna. Gdzie jest John!? Zaczęła krzyczeć, ile sił, bez słów, najgłośniej jak potrafiła. Cokolwiek się działo, im więcej ludzi tu ściągnie, tym lepiej. Soho może nie uważano za najbardziej elegancką dzielnicę, ale nie było to też miejsce, w której strzały i krzyk kobiety nie zwróciłyby niczyjej uwagi. Jednocześnie rozpaczliwie rozglądała się za bratem. Zauważyła dalej dwie męskie sylwetki zbliżonego do siebie wzrostu, znowu nie dość wysokie, jedną wyraźnie szczuplejszą od drugiej, obie całkiem nieruchome. Nie, nie całkiem… Ta druga dziwnie sztywno, jak manekin sklepowy, przewróciła się właśnie na ziemię, upuszczając jakiś ciężki przedmiot. Pierwsza (Clovis LaFay, oczy dostosowywały się jej już nieco do ciemności) podtrzymała ją, by zaasekurować upadek, pochyliła się na chwilę i znowu znieruchomiała. Czemu on tak stoi?! I gdzie jest John? O Boże! Pierwszym, co zobaczyła, była kałuża na chodniku przy ścianie po prawej stronie, odbijająca światło inaczej niż pozostałe. Wydawała się czarna w tym oświetleniu, ale Alicja wiedziała, że nie jest to jej prawdziwy kolor. John leżał pod ścianą, bez ruchu i dziwnie wykręcony, z prawą dłonią zaciśniętą na lewym ramieniu. Chciała podbiec i mu pomóc, ale, jak w koszmarnym śnie, nie mogła się do niego dostać. Coś ją odpychało. Może to w ogóle był sen? Takie rzeczy przecież nie mogą dziać się naprawdę! Znowu usłyszała strzał, jakieś oburzone i pytające głosy, krzyk, wzywanie policji, odgłos gwizdka – sąsiedzi wreszcie zareagowali. Bariera nie ustępowała, ale John poruszył głową. Żył! Był przytomny! Nawet coś do niej mówił. Alicja po chwili zrozumiała, że kazał jej wracać do domu i zamknąć drzwi. I zostawić go tu? Zaczęła wołać o pomoc, ale przez długie sekundy nikt nie nadchodził. Clovis LaFay, zamiast zająć się jej bratem, najpierw podbiegł do leżącego mężczyzny, którego zobaczyła jako pierwszego,

kopnął coś, co znajdowało się obok niego na ziemi, i pochylił się nad nim. Wreszcie przybiegł do nich i krzyknął: – John, zdejmij Tarczę! Ten, który strzelał do ciebie, nie żyje. Pomożemy ci, ale zdejmij Tarczę! Przestało ją odpychać. Była zła na siebie – ze strachu o brata straciła jasność myślenia i nie rozpoznała w barierze kinemanckiej Tarczy, która musiała być dziełem Johna. – Jeszcze ktoś strzelał… Co z nim? – wymamrotał John. – Clovis, tętnica… – Spokojnie, John, nie denerwuj się – uspokajał go LaFay. – Widzę, już łatam. Panno Dobson, niech pani znajdzie czysty bandaż i coś do opatrunku uciskowego. Będziesz mógł wtedy przestać zaciskać tę rękę. Coś ty sobie zrobił, sam na siebie rzuciłeś częściowy Paraliż? Dasz radę go zdjąć? John z trudem i niechętnie zdjął z ręki Paraliż, gdy Alicja wróciła z opatrunkiem. Był oszołomiony z bólu i z powodu utraty krwi i ciągle nie miał pewności, czy się nie wykrwawi. Clovis sprawiał wrażenie, że wie, co robi, ale krwotoki tętnicze były bardzo trudne do zatamowania, czy to w sposób konwencjonalny, czy magiczny. Nie czuł się też wcale bezpiecznie, choć ulica zaroiła się od ludzi i nawet policjant się zjawił. – Ktoś inny strzelił – powtórzył. – Dwa strzały, różne. Ty? – Alfred. Uparł się, że weźmie rewolwer. – Co z nim? – Paraliż. – Jak tamten… zdążył? Clovis nie odpowiedział. Miał zamknięte oczy i chyba intensywnie rzucał czary. John zamilkł i musiał stracić na chwilę przytomność, bo usłyszał jeszcze tylko głos Alicji: „Panie LaFay, niech pan rzuci do mnie Most! Zrobię Karmienie Iaso!”, a później czuł, że go ktoś tarmosi i usiłuje podnieść. W końcu pewnie im się udało, bo ocknął się już w łóżku. – Kula przeszła na wylot, ale ominęła kość – jak przez watę usłyszał głos Clovisa. – Tętnica była całkowicie przerwana, dlatego było tak trudno. Naprawiłem ją, jak mogłem, dzięki pani magii. Bezpośredniego niebezpieczeństwa już nie ma. Mają zawiadomić lekarza policyjnego. – Mertona? – zapytała Alicja. – Tak. Dobrze, pomyślał John. Merton był kiedyś lekarzem wojskowym, jeszcze na wojnie krymskiej. – Panno Dobson – mówił dalej Clovis proszącym tonem – ja zostanę z pani bratem, ale czy może pani sprawdzić, co się dzieje z Alfredem? To był silny Paraliż… Poprosiłem tego policjanta, żeby go nie ruszał i został przy nim, nie wiem jednak, czy posłuchał. I jest zimno… I pada… – Oczywiście. Tylko… chyba nie dam rady go uwolnić. Prawie nie mam już potencjału. – Ja też – jęknął Clovis. John skoncentrował się i otworzył oczy. Rękę miał mocno obandażowaną i ułożoną wysoko na poduszce. Był w swojej sypialni, na tyle małej, że dwie stojące nad nim osoby

robiły tłok. Clovis jakimś sposobem umazał sobie krwią nie tylko ręce i rękawy, ale też twarz. Mankiety Alicji z białych zrobiły się czerwone, fuj. – Umyjcie się – poradził im. – John – spytała ochryple Alicja – jak się czujesz? Głupie pytanie, jak się mógł czuć? Fatalnie, rzecz jasna. Bolało go. Mógł jednak mówić. Mógł chyba rzucać najprostsze czary. A o ile dobrze zrozumiał, Alfred Haddock właśnie uratował mu życie. – Żyję. Clovis. Idź ty. Do Haddocka. Weź magię… ode mnie. Jeszcze mam. Rzucę Most. Umiesz? – Dotyk Wampira. Umiem. Jesteś pewien? – Tak. – Ale tylko trochę, John, to ryzykowne w twoim stanie. Pobieranie musiało przebiec naprawdę bardzo ostrożnie, bo John prawie nie poczuł ubytku magii. Miał też wrażenie, że ręka boli go mniej, i podejrzewał, iż Clovis bez pytania dołożył też inny czar. Jednak albo wystarczyło mu mocy na zdjęcie Paraliżu z Haddocka, albo działanie czaru samo już mijało, bo po niedługim czasie z korytarza słychać było ich obu: – Nie zabiłem go! Celowałem w nogi! – Te wydarzenia najwyraźniej były w stanie wyprowadzić z równowagi nawet kamerdynera z arystokratycznego domu. – Wiem, widziałem – uspokajający głos Clovisa. – Ale nie żyje. Ktoś inny go dobił. Ktoś go dobił. Ktoś rzucił Paraliż. John Dobson, mimo utraty znacznej ilości krwi, wciąż był nadinspektorem kierującym podwydziałem spraw magicznych i musiał to sobie jakoś poukładać. Najpierw jednak potrzebował załatwić coś innego. – Haddock – to miał być krzyk, a wyszło dość żałosne stęknięcie. Ostatecznie Alfreda Haddocka poprosiła do sypialni Alicja, która sama gdzieś potem wybiegła. Może faktycznie postanowiła się umyć? Służący Clovisa wyglądał zdecydowanie najlepiej z nich wszystkich – jak człowiek tylko nieco ubłocony, a nie jak pracownik rzeźni. – Dziękuję. To musiał być… trudny strzał. Tego John był pewien, choć nie od razu zdał sobie sprawę, co się stało. Gdy rozległ się huk, był przekonany, że tym razem został trafiony. Nie miał już jak się ruszyć, a zamachowiec umiał strzelać. Dopiero gdy w końcu postawił Tarczę, zadbał o uciśnięcie ręki i zdołał spojrzeć we właściwą stronę, zobaczył, że tamten leży. – Cieszę się, że mogłem pomóc – głos Haddocka brzmiał już całkiem spokojnie, jakby właśnie podał komuś upuszczony kapelusz. Stali wtedy z Clovisem dość daleko. Albo Alfred Haddock miał szczęście (a sam John jeszcze większe), albo rzeczywiście był świetnym strzelcem. – W którym regimencie… uczą tak strzelać z broni krótkiej? – Zawsze miałem dobre oko – odpowiedział Haddock przepraszającym tonem. – A pułkownik Bamford nauczył mnie używać rewolweru. – Nie chciałby pan… przejść do policji? – Dziękuję bardzo, ale jestem zadowolony z mojej obecnej pozycji. Clovis, ciągle nie całkiem umyty, bez pukania wszedł do sypialni. Podsłuchiwał? On?

– Przepraszam, John, ale już wystarczy. Nie powinieneś się męczyć. – Powiedz mi jeszcze… kto rzucił… Paraliż? Clovis potrząsnął głową, ale widać zdał sobie sprawę, że John tak tego nie zostawi. – Mag kinemanta, silny, krył się w cieniu za rogiem. Rzuciłem na niego Paraliż. Oczywiście zupełnie bez sensu: zasłonił się bez trudu. Zacząłem rzucać Unieruchomienie Żywego, tę skróconą wersję Zamrożenia Chigich. Niestety – spojrzał na niego ze skruchą – to rzeczywiście strasznie wolno się rzuca. Strzelił do tamtego i zniknął. Musiał się teleportować. – Broń… nie czyścić. Clovis mrugnął, zaskoczony, ale Alfred Haddock zrozumiał, co miał na myśli. – Dobrze, proszę pana. Do Clovisa też po chwili dotarło. – Oczywiście, oddamy rewolwer policji bez czyszczenia. Broń tego, który strzelał do ciebie, leżała na ziemi. Mam nadzieję, że zajął się nią policjant. Twoja siostra już poszła mu powiedzieć, żeby na razie nie ruszać ciała. Doktor Merton powinien się zjawić lada chwila. Jak skończy z tobą, będzie mógł obejrzeć zwłoki. A teraz bardzo cię proszę, John, postaraj się odpoczywać. Rzeczywiście, policyjny lekarz wkrótce przyszedł, a wraz z nim inspektor Darling z lokalnej komendy – na szczęście inteligentny człowiek, który na to, że trzeba sprawdzić kaliber kul i sporządzić szkic położenia zwłok, wpadł sam. Od razu wziął na przesłuchanie do pokoju dziennego Alfreda Haddocka, ale John stwierdził, że nie musi się martwić, iż jego wybawca będzie miał nieprzyjemności. W głowie mu się kręciło i był w dziwnym nastroju. Z poczucia ulgi, że żyje, był tym wszystkim ubawiony, i nawet boląca rana mu nie przeszkadzała. Miał na tyle jasny umysł, by zdawać sobie sprawę, że to reakcja histeryczna i że niedługo nie będzie mu do śmiechu, ale na razie czuł się doskonale. Doktor Merton wręcz przeciwnie. John mu się nie dziwił. Clovis i Alicja – już umyci – patrzyli mu na ręce jak dwie sroki w gnat. I o ile do Alicji Merton miał wyraźną słabość (niewątpliwie czysto ojcowską, miał żonę i szóstkę dzieci), o tyle Clovis nie był błękitnooką blondynką. A do tego był tak zdenerwowany, że porzucił swój zwykły sposób komunikacji i zastrzeżenia wobec postępowania Mertona wyrażał wprost, czego żaden lekarz nie lubił. – Czy umył pan ręce, doktorze? Czy ma pan karbol? Może ja pójdę do apteki? – To zbędne. – Nadinspektor Dobson nie udzielił zgody na żadne zabiegi bez użycia środków odkażających. Nawet na badanie rany. John pierwsze słyszał, ale głos Clovisa brzmiał pewnie jak nigdy. Może faktycznie nie udzielił? – Młody człowieku, proszę nie uczyć mnie mojego fachu. Kim pan w ogóle jest? – Nazywam się Clovis LaFay. Jestem nekromantą. – Ach, tak. Z tego, co słyszałem, jednak nie lekarzem. – Studiowałem na wydziale medycznym na Sorbonie.

– Ile, rok? Chrońcie nas niebiosa przed studentami po pierwszym roku, którym się wydaje, że pozjadali wszystkie rozumy. – Prawie dwa lata. Słuchałem wykładów profesora Pasteura. Teoria zarazków to już nie teoria, są bezpośrednie dowody, każdy nekromanta to może sprawdzić. A doktor Lister wykazał… – Panno Dobson, jeśli ten młodzieniec stąd nie wyjdzie, to ja stąd wyjdę! – Proszę nie mieć mu tego za złe – powiedziała Alicja prosząco i, John był pewien, zamrugała oczami. – Wszyscy jesteśmy zdenerwowani. A pan LaFay to dobry przyjaciel Johna. Na pewno nie chciał kwestionować pana kompetencji. On po prostu byłby spokojniejszy, gdyby pan użył środków odkażających. Ja też. Przecież to nie zaszkodzi. Merton prychnął, lecz dał się udobruchać. – Panno Dobson, pani szkoli się na kursie pielęgniarskim? Proszę przygotować odpowiedni roztwór karbolu, jest w mojej torbie. I niech pani będzie łaskawa powiedzieć swojemu znajomemu, że ma się więcej nie odzywać. Trudno powiedzieć, czy Alicja spełniła to drugie polecenie, ale Clovis rzeczywiście milczał, ograniczając się do bacznej obserwacji czynności doktora Mertona. John czuł, jak lekarz dźgał go i obmacywał bardzo nieprzyjemnie, jednak chyba wszystko robił dobrze, bo dalszych protestów nie było. Merton był zresztą dobrym chirurgiem i niezłym nekromantą (mało który lekarz-mag decydował się na egzorcyzmy), tyle że rzeczywiście nieufnym wobec wszelkich nowinek. – Ma pan czucie w ręce? – Tak. – Niech pan spróbuje poruszyć palcami… Teraz nadgarstkiem… Spróbować zgiąć rękę w łokciu… No dobrze, kości całe, reszta się będzie goić. – A nerwy? – Ręka jakoś nie do końca chciała go słuchać. – Uszkodzone, a co pan myślał? Kula w ramieniu to nie przelewki. I tak miał pan szczęście, że nie doszło do zmiażdżenia kości ani przerwania tętnicy. Kula przeszła tylko przez mięśnie. Bardzo dziwny kąt – musiał się pan akurat odwracać i unieść rękę. Chyba rzeczywiście tak było, rozpędzał się wtedy do biegu. – Najmocniej pana przepraszam – potulnie i nieśmiało wtrącił Clovis – ale obawiam się, że jednak był krwotok tętniczy. Gdyby pan sprawdził jeszcze raz… Tamowałem krwawienie Blokadą Harveya, lecz jestem tylko amatorem. – Czemu pan tego od razu nie mówił!? – warknął z pretensją doktor Merton. – Teraz widzę… – mruknął po chwili – Rzeczywiście, są ślady łatania. Blokada Harveya? Do przerwanej tętnicy ramiennej? Partacka robota. Za duży ma pan potencjał magiczny, że go pan tak trwoni? – Niestety, nie umiałem lepiej. Ale czy wszystko jest w porządku? Tętnicę złączyłem, nie wiem jednak, czy nie doszło do niedotlenienia… I czy nie wznowi się krwotok. – Nie wygląda to źle. I krwi chyba nie tak dużo poszło. Długo trwało nietamowane krwawienie, nadinspektorze? – Minutę, dwie… Nie całkiem nietamowane, zacisnąłem sobie prawą rękę na lewym ramieniu, później rzuciłem sam na siebie Paraliż, więc ucisk był silniejszy. Zupełnie nietamowane tylko kilkanaście sekund.

– Szybko pan myśli. Wywinął się pan grabarzowi spod łopaty. No nic, teraz to kwestia czasu. Niech pan leży. Lekka dieta, dużo płynów. Siostra się pewnie panem dobrze zajmie. Za parę dni przyjdę i obejrzę pana. Gdyby coś się działo, proszę mnie zawiadomić. – A jakie są prognozy? Czy będę mógł wrócić do rugby? – O boks nawet nie śmiał pytać. – No doprawdy, nadinspektorze, ile pan ma lat? Niech pan się cieszy, że żyje i ma jeszcze rękę. Splot ramienny jest na szczęście nieuszkodzony, ale szybko pan pełnej władzy w niej nie odzyska. No dobrze, może i jego pierwszą myślą nie powinno być, że szlag trafi policyjną drużynę rugby, jeszcze zanim się zdążyła na dobre zebrać, ale i tak potrzebował tej ręki. – Czy nie można jakoś przyspieszyć gojenia? Zwłaszcza nerwów? Wie pan, jak jesteśmy obciążeni w pracy. – Teoretycznie można. Nie jest to jednak ani proste, ani w pełni bezpieczne, a mój potencjał magiczny może być potrzebny do innych celów. U pana nie ma już zagrożenia życia, a nawet ryzyka utraty kończyny. Niech się pan sam trochę podleczy, jeśli da pan radę. Ale nie szarżować! – A przepraszam, panie doktorze – spytała Alicja – czy nie mógłby pan jutro zaczerpnąć potencjału ode mnie lub Johna i spróbować uleczyć tych nerwów? – Nie wiem, skąd pani ten pomysł przyszedł do głowy, panno Dobson – powiedział doktor Merton tonem mówiącym coś dokładnie przeciwnego i patrząc z naganą na Clovisa – ale pobieranie magii od osób trzecich, nawet za ich zgodą, jest wysoce niezgodne ze standardami etycznymi, a w pewnych okolicznościach wręcz karalne. – Miałam na myśli – poprawiła się szybko Alicja – że to ja panu przeleję. Umiem rzucić Karmienie Iaso. – To doprawdy nie będzie konieczne. Clovis zamachał rękami za plecami doktora Mertona, sygnalizując chyba, że się tym zajmie. Niech się zajmuje. Johnowi nagle strasznie zachciało się spać. Merton wyszedł. Clovis też się żegnał, ale John chciał mu coś jeszcze powiedzieć. Ledwie pamiętał co. – Coś ci to wszystko… za sprawnie szło. Zajmowałeś się tym już przedtem. Postrzałami. Świeżymi. – Tak. We Francji. – Wojna z Prusakami? – Rewolucja. – A niech to diabli – ziewnął. – Studia w Paryżu. Powinienem wiedzieć po Egipcie, że ty się zawsze w coś… – Ostatnie słowa były nierozpoznawalne nawet dla niego. – Śpij, John. Sądząc z rozpiętości tematycznej zadawanych pytań, inspektor Darling nie bardzo potrafił się zdecydować, czy Clovis jest postronnym świadkiem, rzeczoznawcą policyjnym, czy lekarzem. Przynajmniej nie podejrzanym ani wspólnikiem podejrzanego, czego się trochę obawiał. Od razu jednak usłyszał, że wszystkie kule się znalazły i że szczęśliwie dla Alfreda kula z jego „kieszonkowego” trantera kaliber .36 (Clovis i tak uważał, że

rewolwer jest strasznie duży) wyraźnie odróżnia się od kul .44 z wojskowego beaumontaadamsa zamachowca i takiegoż kalibru kuli wystrzelonej przez tajemniczego maga. Ten ostatni mocno niepokoił Clovisa. Jeśli miał związek z tym zamachem – a wszystko wskazywało, że miał – może spróbować jeszcze raz. Raczej nie dzisiaj, gdyż zużył za dużo magii, lecz wkrótce. Podobno przed domem Dobsonów ma stać policjant, lecz co będzie w stanie zdziałać przeciwko sprawnemu kinemancie? Podwydział spraw magicznych miał za mało ludzi, zresztą poza Johnem nikt z ich magów ofensywnych nie dorównywał mocą tamtemu. Clovis też się do tego nie nadawał – obawiał się, że w otwartym starciu może nie mieć szans. Na dobrą sprawę, doszedł do wniosku, najmądrzejszą i właściwie jedyną rzeczą, jaką mógł zrobić, było jak najszybsze postawienie na nogi samego Johna Dobsona. W tym zakresie czuł się względnie kompetentny, a znał człowieka, który był znacznie bardziej… – Czy mogło być tak – rozmyślania przerwało mu kolejne pytanie inspektora Darlinga – że przypadkowo będący w okolicy uzbrojony mag kinemanta zauważył tylko strzał pańskiego kamerdynera i uznał, że to on jest zagrożeniem dla niewinnego człowieka? A później zorientował się, że popełnił błąd, dlatego strzelił do tamtego zamachowca? – Teoretycznie tak – powiedział Clovis po namyśle. – Jednak nie odniosłem takiego wrażenia. Nie spytał o nic, nie krzyknął, by rzucili broń… Tak by zareagował porządny obywatel, który chciałby interweniować w strzelaninie, nie sądzi pan? Zresztą ten człowiek, który strzelał do Johna Dobsona, był już ranny po strzale Alfreda. Odniosłem silne wrażenie, że tamten chciał się go pozbyć. – Mhm… Czy kinemanta próbował strzelać do pana? – Nie, nawet gdy zacząłem rzucać na niego ten czar unieruchamiający. – Pan też nie usiłował strzelić. Nie podniósł pan broni Alfreda Haddocka? – Nie. – Czemu? – Mam ochotę powiedzieć, że nie wiedziałem, czy nie zastrzelę niewinnego człowieka – uśmiechnął się krzywo Clovis – ale tak naprawdę użycie rewolweru w ogóle nie przyszło mi do głowy. Zresztą jestem fatalnym strzelcem, a było ciemno. Tamten był kinemantą i na pewno strzelał lepiej ode mnie. Alfred usiłował go w swoim czasie nauczyć strzelać, ale dał za wygraną. Nie on pierwszy zresztą – broń palna i Clovis się nie lubili. Jego priorytetem zawsze było nie tyle trafić w cel, co uniknąć odrzutu i znieść jakoś ten huk. Jakiś czas potrwało, zanim nauczył się zamykać oczy po strzale, nie przed… – Mówił pan, że widział tylko sylwetkę, i to przez chwilę. Nic więcej sobie pan nie przypomina? – Nic. Naprawdę było ciemno. Chyba był średniego wzrostu, ale miał na sobie długi płaszcz i cylinder, więc trudno mi nawet ocenić tuszę. Clovis też stał w ciemności i z dzielącej ich odległości nie był łatwym celem. Może dlatego tamten mag nie próbował go zastrzelić. Odniósł jednak wrażenie, że w ogóle nie zamierzał. Johna też zostawił w spokoju. Na Alfreda rzucił czar o działaniu przemijającym. Zupełnie jakby chciał dopilnować akcji niedoszłego zabójcy nadinspektora Dobsona,

samemu się w nią nie angażując. Może jednak Johnowi bezpośrednio nie zagrażał? Domniemanego wspólnika jednak zastrzelił. Dziwne. Ciekawe, co John na to powie. Inspektor Darling myślał najwyraźniej o tym samym. – Udział maga wskazywałby na powiązania z którąś ze spraw prowadzonych przez podwydział spraw magicznych. Mam nadzieję, że jutro lub pojutrze nadinspektor Dobson będzie zdolny do rozmowy. A może pan wie, jakie sprawy związane z działalnością kinemanty prowadził? Był w stanie powiedzieć tylko o tych napadach. – Od kogoś z policji dowie się pan więcej. Ja bardzo słabo się w tym orientuję. – Mhm… Bardzo panu dziękuję za pomoc. Jeśli ma pan jednak trochę czasu, spróbujmy raz jeszcze omówić wydarzenia, począwszy od pierwszych strzałów. Może coś pominęliśmy… Doktor Merton uwinął się szybko, ale inspektor Darling i pan LaFay siedzieli w pokoju dziennym w nieskończoność. Alicja piła herbatę w kuchni i marzyła, żeby sobie wreszcie poszli. Inspektor grzecznie zapytał najpierw, czy może przeprowadzić rozmowy ze świadkami u nich w domu, i Alicja zgodziła się, lecz teraz tego żałowała. Pociechą było to, że wkrótce po policjantach zjawiła się Bridget, wróciwszy ze spotkania parafialnego (przynajmniej Alicja miała nadzieję, że faktycznie stamtąd – brakowało jej czasu i ochoty na pilnowanie moralności służącej). Ta dziewczyna naprawdę miała żelazne nerwy: ani widok zwłok, policjantów, czerwonej kałuży przed drzwiami, ani bladego jak papier Johna w zakrwawionym ubraniu nie były w stanie wyprowadzić jej z równowagi. Pobieżnie wyczyściła podłogę i uznawszy najwyraźniej, że sytuacja znosi bariery klasowe, zaczęła wszystkim bez wyjątku serwować mocną herbatę z cukrem. Alicja była jej wdzięczna – sama zupełnie nie miała do tego głowy. Nawet jeśli, jak podejrzewała, działania Bridget podyktowane były po części chęcią zrobienia wrażenia na Alfredzie Haddocku, właściwie co z tego? Mimo wszystko Alicja była coraz bardziej zmęczona i chciała się położyć. W tej chwili. Już. Nie wiedziała, jak długo będzie mogła pospać, bo John może później wymagać opieki. Teraz miała do niego zaglądać Bridget, lecz przecież ona też musi spać. Sama Alicja była przesłuchiwana zaraz po tym, jak wyszedł doktor Merton, ale naprawdę niewiele mogła policjantowi powiedzieć. Mało co widziała, jedynie słyszała wystrzały. Najlepszy ogląd sytuacji miał chyba rzeczywiście Clovis LaFay. Nic dziwnego, że jego przesłuchanie tak długo trwało, jednak miała już ich dosyć. Niechby się wynieśli. Wszyscy. Natychmiast. No wreszcie wyszli z pokoju dziennego. Inspektor Darling miał chyba ochotę jeszcze ją o coś spytać, lecz pan LaFay, zajrzawszy na chwilę do Johna, zerknął na nią i bardzo energicznie zaczął kierować policjanta do wyjścia, obiecując, że jutro z samego rana będzie do dyspozycji, gdyby był potrzebny, i panna Dobson na pewno też. W tym momencie ktoś zakołatał do drzwi. Alicja poczuła przypływ desperacji, ale pocieszyła się, że to pewnie tylko Haddock, który wyszedł jakiś czas temu, teraz wrócił z dorożką czy powozem dla pana LaFaya. Ktosiem okazał się jednak Jacob Snaith, pełen troski o zdrowie Johna, niepokoju o jej bezpieczeństwo, rycerskiego pragnienia obrony jej

przed miejscowymi policjantami i w ogóle jak najszlachetniejszych uczuć i chęci. Alicja miała ochotę go zabić. Życie Jacoba Snaitha uratował jego wyraz twarzy, gdy w głębi korytarza zobaczył pana LaFaya. Był przekomiczny. Snaith zawsze przypominał jej dużego charta, a teraz wyglądał jak chart, który znienacka natknął się na kota. (W sumie Clovis LaFay rzeczywiście miał w sobie coś kociego). Stanął jak wryty, zacisnął szczękę i nieomal pokazał zęby. – Co pan tu robi? – warknął. Wyglądało na to, że informacje na temat zamachu na nadinspektora Dobsona dotarły do podwydziału spraw magicznych w mocno okrojonej formie. Clovis LaFay zerknął na Snaitha, potem na nią, a wreszcie przez okno na ulicę. – O – wykrzyknął z miłym zdziwieniem – to chyba moja dorożka! Właśnie skończyłem składać zeznania. – Następnie zwrócił się do Snaitha: – Inspektor Darling wszystko panu wyjaśni. Dobranoc państwu. I wyszedł. Na widok pleców pana LaFaya Snaith zrobił smętną minę psa, któremu kot uciekł na drzewo. Na pocieszenie oddał się temu, po co chyba pierwotnie tu przyszedł, czyli wdał się z inspektorem Darlingiem w spór kompetencyjny, argumentując, że zamach z udziałem maga, nawet za pomocą broni palnej, powinien leżeć w gestii podwydziału spraw magicznych. Alicja słuchała ich piąte przez dziesiąte, ale uznała to za absurdalne, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że spora część rzeczonego podwydziału była od początku na miejscu zdarzenia. Inspektor Darling nawet dość sensownie, ale zdecydowanie zbyt rozwlekle tłumaczył, że jeśli śledztwa w sprawie zabójstwa i zamachu na nadinspektora Dobsona będą prowadzone łącznie, to i tak decyzja należy do superintendenta Williamsona, zatem nie ma o czym mówić, a jeśli nawet rozdzielnie, to w ścisłej współpracy. Cierpliwość Alicji się wyczerpała. Przerwała w pół słowa najeżoną terminami fachowymi i zupełnie niezrozumiałą odpowiedź Snaitha i powiedziała, że jest bardzo zmęczona, idzie spać, a panów do drzwi odprowadzi służąca. I poszła do sypialni. Kładąc się do łóżka (dzisiaj nie miała siły na zdejmowanie gorsetu), pomyślała jeszcze, że w sumie Jacob Snaith miał strasznego pecha. Przyjechać na białym koniu w celu ratowania księżniczki przed smokiem i najpierw natrafić na przebywającego u niej w gościnie złego czarnoksiężnika, a potem zostać razem ze smokiem wyrzuconym przez nią z zamku… *** Zbliżała się piąta rano i Jacob Snaith był zmęczony i głodny. Co prawda przestało padać, ale zamiast tego nadeszła mgła i zrobiło się jeszcze zimniej. Poważnie przemyśliwał, czy pilnowanie domu Dobsonów rzeczywiście jest tak konieczne, jak mu się to wczoraj przed północą zdawało. Przez całą noc nie widział nikogo, prócz jakichś nieszczęśników spojonych ginem i posterunkowego Sawyera, który także trzymał straż, z tym że w ramach obowiązków służbowych. Nie było jednak możliwości, by zdziałał coś przeciwko magowi, więc Snaith zdecydował, że powinien go wspomóc. By nie dać się zaskoczyć, utrzymywał

cały czas aktywne Wykrycie Aktywności Magicznej, jednak z coraz mniejszym przekonaniem. Dochodził już do wniosku, że to wszystko nie ma sensu i powinien pójść do domu i bodaj chwilę przespać się przed niedzielnym śniadaniem, gdy zauważył charakterystyczną białą poświatę, odpowiadającą sygnaturze czystego czaru poszukiwawczego. Ktoś prawdopodobnie użył tego samego zaklęcia co on. Jacob rzucił w to miejsce Wykrycie Magii i zawahał się. Potencjał magiczny nie był czymś, co dawało się mierzyć precyzyjnie, lecz inspektor Snaith był doświadczonym poszukiwaczem. Ten, który się zbliżał, był potężniejszym magiem od niego, i to w pełni sił. Starcie z nim mogło się źle skończyć. Tchórzostwo nie należało jednak do wad Jacoba Snaitha. Cicho przeszedł pod ścianę, wyjął z torby nabity rewolwer i odbezpieczył go. Wieczorem poprosił służącą Dobsonów, by zostawiła zapaloną lampę, która przez okno rzucała stożek światła na zamgloną ulicę. Jeśli tamten mag zbliży się do drzwi, Snaith powinien dostrzec go pierwszy. Wytężył umysł i przygotował sobie przed oczami glyfy Wskazania i Zatrzymania. Może uda się nadchodzącego zaskoczyć. Jeśli nie, pozostawała broń. Przeciwnik jednak pozostawał w ciemności. Snaith nie poruszył się i czekał, w nadziei, że tamten nie wytrzyma napięcia i coś zrobi. Istotnie, doczekał się. – Umm, Snaith, jeśli to pan, bardzo proszę tym razem nie rzucać we mnie Paraliżem. – Tak idiotyczny głos mógł należeć tylko do tego LaFaya. – Po co mamy obaj marnować magię. – Co pan tu robi? – Jacob miał wrażenie, że się powtarza. – Przypuszczam, że to samo co pan. Mogę podejść? Jacob wciągnął głęboko powietrze, zabezpieczył z powrotem broń i ją schował. Przypadkowe postrzelenie potomka arystokratycznego rodu, na którego już kiedyś rzuciło się Paraliż, nie byłoby najlepszym posunięciem z punktu widzenia kariery zawodowej. Nawet jeśli był to LaFay. – Skąd pan wiedział, że tu jestem? – zapytał, gdy nekromanta wynurzył się z mgły i wszedł w stożek rozproszonego światła. LaFay był przebrany w czyste ubranie i wyglądał jak człowiek, który wziął kąpiel, przynajmniej kilka godzin spał, coś zjadł i wypił kawę. Jacob Snaith i tak go nie lubił, ale teraz miał dodatkowe powody. – Rozmawiałem z inspektorem Darlingiem, gdy już się panowie rozstali. Nic się nie działo? – Nic – mruknął Jacob. Sam nie wiedział, czy z ulgą, czy z goryczą. LaFay pogapił się na niego przez chwilę, po czym nagle zaproponował: – Mógłbym pana zastąpić do świtu, jeśli nie miałby pan nic przeciwko temu. Nie jestem najlepszy w magii ofensywnej, ale myślę, że nadal nic się nie wydarzy. To była propozycja warta rozważenia. Rzecz jasna LaFay nazywał się, jak się nazywał, był nekromantą i arystokratą i podejrzanie kręcił się koło Alicji Dobson, absolutnie nie był więc godzien zaufania. Jednak mimo wszystko Snaith nie przypuszczał, by miał on jakiś związek z zamachem na Johna Dobsona. A jeśli wierzyć w jego wersję, to wraz ze swoim służącym ten zamach udaremnili. I magiem był… no nie dobrym, ale silnym. A Jacob był wyczerpany. Ponadto do jego zmęczenia dochodziły względy bardziej subtelne i raczej

trudne do wyłożenia osobie postronnej. Dzisiaj była niedziela, co oznaczało, że jeśli nie odpocznie teraz, będzie na nogach do popołudnia. Brak uczestnictwa we wspólnym śniadaniu, porannym nabożeństwie i rodzinnym obiedzie bez bardzo dobrego wytłumaczenia (jak dyżur w pracy, złamanie obu kończyn dolnych lub nagła śmierć) były dla jego matki pewną oznaką degrengolady moralnej. Ostatni raz zdarzyło mu się to prawie rok temu i do tej pory słyszał często niezbyt zawoalowane aluzje do tego przestępstwa. Oczywiście dojrzały mężczyzna, nawet mieszkający w domu z rodzicami, teoretycznie nie musiał słuchać się matki, ale Jacob podejrzewał, że głosiciele takich teorii nigdy nie mieli do czynienia z Rebeką Snaith. – Zgoda. Za głośno to powiedział. Nie zdążył jeszcze zawiadomić posterunkowego Sawyera o zmianie sytuacji, gdy drzwi mieszkania Dobsonów otworzyły się i wyjrzała z nich otulona szalem Alicja Dobson. Była zdenerwowana i wyraźnie zmęczona, ale i tak wyglądała ślicznie. – Usłyszałam głosy. Czy coś się stało? – Nie, nic – uprzedził go LaFay. – Jak się czuje John? Nie ma gorączki? – Nie. Bolało go i był przez chwilę dosyć zdezorientowany, ale teraz znowu śpi. Co panowie tu robią? – Tylko sprawdzamy. Proszę się nie martwić, wszystko jest pod kontrolą – powiedział opiekuńczo Jacob Snaith. Zrobiłoby to na pewno lepsze wrażenie, gdyby LaFay, czy to z chęci popisania się, czy z czystej głupoty, nie wypaplał jej zaraz dokładnie, czego się obawiali i z jakiego powodu. – Nie wiedziałam – zdenerwowała się panna Dobson. – Myślałam, że Paraliż rzucił ten, który strzelał do Johna. – Rzeczywiście, nie była pani przy naszej rozmowie. Ale nie sądzę, by coś w najbliższym czasie się działo. Być może w ogóle źle odczytałem intencje tego maga. Za późno, baranie, pomyślał Jacob. Już ją nastraszyłeś. – Może bezpieczniej by było, gdyby John był gdzie indziej… Ale czy zniósłby dobrze przenoszenie go teraz? – spytała panna Dobson LaFaya. Dlaczego jego? Co on może o tym wiedzieć? Nie jest lekarzem! – Raczej nie. Najlepiej chyba będzie, jeśli dojdzie do siebie w spokoju po utracie krwi. Nawet z niesprawną ręką będzie mógł sam się obronić. Hmm, panno Dobson, jeśli by pani nie miała nic przeciwko temu, mógłbym przy nim posiedzieć do rana. Pani by odpoczęła. A przy okazji miałbym oko na wszystko. No nie, ten facet jest bezczelny. On stał na dworze i marzł pięć godzin, bo nie chciał martwić Alicji Dobson, a ten się od razu wprasza do domu! – Naprawdę mógłby pan? To bardzo miło z pana strony. Weszli do środka, LaFay zapewniając pannę Dobson, iż jadł już śniadanie. Jacob Snaith został na ulicy z poczuciem osobistej krzywdy. Wyglądało na to, że został wprawnie i bez wysiłku wymanewrowany. Nekromanta był nie tylko podejrzany moralnie, ale i strasznie przebiegły. Snaith przysiągł sobie, że na przyszłość będzie się miał bardziej na baczności, i – by odnieść przynajmniej jakieś korzyści z tej fatalnej sytuacji – udał się na poszukiwanie dorożki.

John Dobson ocknął się nagle ze snu o długim i męczącym dniu w pracy, w końcówce którego Mark Slater zamienił się w ghula i zaczął go zjadać, począwszy od lewej ręki, a stojący obok Clovis, zamiast z przemienionym policjantem coś zdecydowanego zrobić, tłumaczył mu łagodnie, że przecież nie potrzebuje koniecznie nadinspektora Dobsona. John się na niego rozzłościł, bo wydało mu się to reakcją nieadekwatną, a gdy udało mu się wreszcie wydobyć z siebie głos i zaprotestować przeciwko byciu posiłkiem, obudził się. Rzeczywistość, acz daleka od doskonałości, była znacznie mniej dramatyczna. Ręka go bolała, ale nadal ją miał (sprawdził) i okolica była wolna od ghuli. Zza drzwi dochodził jednak głos Clovisa i… no tak, Slatera. – Slater? LaFay? – zawołał. – Co się stało? – No dobrze – dobiegło go z korytarza westchnienie Clovisa. – Niech pan wejdzie, skoro nadinspektor Dobson i tak się obudził. Ale naprawdę nie widzę powodu, by go tym zajmować. Slater wszedł, uśmiechając się przepraszająco. Clovis stanął w drzwiach z założonymi rękami i bardzo fachowym lekarsko-potępiającym wyrazem twarzy. John przypominał sobie mgliście, że był on przy nim w nocy, dawał mu pić i chyba rzucał jakiś czar uzdrawiający. Ciekawe, czy sen był skutkiem ubocznym. – Dzień dobry. Bardzo przepraszam, nie chciałem pana niepokoić, ale mamy pilne wezwanie do ghula. – Usłyszawszy ostatnie słowo Slatera, John rzucił mu podejrzliwe spojrzenie, piromanta jednak wyglądał normalnie. – Z Vauxhall. Rozszarpał przewoźnika promu. I nie wiem, co mamy zrobić… John oprzytomniał. Miał wielką ochotę odpowiedzieć: „Siąść i płakać” (Slater miał liczne zalety, ale jego niezdecydowanie potrafiło działać na nerwy), lecz ugryzł się w język. – Gdzie jest ten ghul? – spytał. – Na cmentarzu? – W Vauxhall nie ma czynnego cmentarza – mruknął pod nosem Clovis, który zapewne miał w pamięci kompletny katalog wszystkich miejsc pochówku w Londynie i okolicach. – Nie, gdzieś przy brzegu Tamizy. Ktoś pewnie utopił noworodka. Albo jakaś dziewczyna w nieślubnej ciąży popełniła samobójstwo. Niedobrze. Ghule poza cmentarzem były najbardziej niebezpieczne. – Na czym polega problem? – Vauxhall to Surrey – jęknął Slater. – Proszą nas o pomoc, ale jeśli się coś wydarzy w Londynie… Dzisiaj niedziela, jestem sam na dyżurze. – Kto jest w biurze? – Posterunkowy Taylor. – Bardzo dobrze. W razie czego niech wyśle gońca do Snaitha. LaFay, masz teraz czas? Która w ogóle jest godzina? – Wpół do dwunastej – odpowiedział zapytany. Faktycznie, światło było już południowe. – Niby mam czas, ale nie chciałbym cię zostawiać. Jak się czujesz? – Znośnie. Alicja jest? – Tak, ale jest… zajęta. Po namyśle John zinterpretował to jako mycie się lub ubieranie.

– Spróbowałbym wstać i skorzystać z łazienki. A później jedźcie po tego ghula. Tylko radziłbym ci wstąpić do domu, LaFay, i przebrać się w coś, czego ci nie będzie żal. One lubią siedzieć po krzakach lub w trzcinach. Slater na takie okazje trzymał w szafie w biurze surdut wyglądający jak legat rodzinny oraz stare buty i przewidująco miał je teraz na sobie. (Ewidentnie doskonale wiedział, co powinien zrobić, ale wolał, by ktoś inny podjął decyzję). Drugi z gości, ubrany w modny jasnoszary poranny garnitur, wyglądał przy nim jeszcze bardziej kontrastowo niż zwykle. – A tamten kinemanta? – spytał Clovis. – Trudno, ghul pilniejszy. – Kinemanta był zagrożeniem tylko potencjalnym, ghul faktycznie istniejącym. – Poza tym już lepiej się czuję, tylko ręka mnie boli. Alicja zmieni mi opatrunek. I może da coś do zjedzenia. Zdumiewające, ale naprawdę był głodny. John, nie licząc ręki, wyglądał już prawie normalnie. Chciał nawet wstać do śniadania, ale zaraz zrobił się bardzo blady i musiało mu się zakręcić w głowie, bo bez protestów położył się z powrotem. Alicja też czuła się dobrze, gryzły ją tylko wyrzuty sumienia – chciała się zdrzemnąć tylko na chwilę, a w rezultacie zostawiła Clovisa LaFaya samego przy Johnie na kilka godzin. – Bridget nie ma? – spytał John, gdy skończył jeść owsiankę. – Wysłałam ją do Margaret, żeby przekazała, że nie będzie mnie na kursie. – A, to dlatego LaFay bawił się w odźwiernego. – Nie mogłam podejść do drzwi – zaczerwieniła się Alicja. – Byłam w sypialni. Ten moment, kiedy zakołatał pan Slater, był strasznie krępujący. W ogóle sytuacja, w której Clovis LaFay spędził część nocy, ranek i całe przedpołudnie pod jednym dachem z nią, była na mile odległa od tego, co dopuszczały dobre obyczaje, ale jakoś nie mieli lepszego pomysłu. John nie zwrócił na to uwagi. – Nic nie szkodzi, Slater w gruncie rzeczy i tak miał do niego sprawę. Mam nadzieję, że się dogadają. Teraz już muszą. Myśli Alicji zaprzątało coś kompletnie innego. – Pan LaFay powiedział, że zna doktora Samuela Broughtona – powiedziała bez związku z poprzednim tematem. – Kto to taki? – Lekarz-mag specjalizujący się w uszkodzeniach nerwów. Podobno bardzo dobry. John westchnął. – I pewnie bardzo drogi. Clovis na pewno ma dobre chęci, ale wątpię, czy nas na tego Broughtona było stać. – Mówił, że wystarczy, by lekarz pokazał odpowiedni czar jemu albo mnie. I że nie powinien chcieć pieniędzy – powiedziała Alicja niepewnie. – Podobno doktor Broughton jest mu winien przysługę. Myślisz, że to prawda? Nie chciałabym, żeby… Urwała, zakłopotana. Miała nadzieję, że nie zabrzmiało to, jakby oskarżała Clovisa LaFaya o kłamstwo, ale nie była pewna, czy z czystej życzliwości dla Johna nie zapłaci po kryjomu temu lekarzowi. Różnice majątkowe między przyjaciółmi generowały problemy.

– Mhm… – John zrozumiał, o co jej chodzi. – Porozmawiam z nim, gdy się następnym razem pokaże. Ale nie martw się. On mówi prawdę, tylko czasem coś omija. Alicja zerknęła na brata. Jego słowa skojarzyły się jej ze sprawą mimira, ale nie chciała teraz go męczyć. Po posiłku powinien odpocząć. Był w dobrym stanie, lecz biorąc pod uwagę, ile krwi stracił, i to zaledwie kilkanaście godzin temu, nadmiernie się forsował. John i tak wiedział, co chciała powiedzieć. – O tej Fricapane też porozmawiam z Clovisem. Nie wiem tylko, czy on da radę jeszcze dzisiaj zajrzeć. Dojazd do Vauxhall nie jest łatwy, a ghule poza cmentarzami potrafią być kłopotliwe. John w czasie dnia leżał, ale przez większość czasu już nie spał. Denerwowała go własna bezczynność i ciągle się zastanawiał, czy w Londynie nie ma miejsca jakiś magiczny kryzys, o którym on dowie się ostatni, oraz jak ci dwaj radzą sobie z ghulem i ze sobą nawzajem. Musiał sobie kilkakrotnie powtórzyć, że cokolwiek Slater by nie myślał o Clovisie, będzie chciał dobrze wykonać zadanie. Oczywiście wszystko poszło im jak po maśle. Późnym popołudniem nawet wpadli razem na chwilę. John musiał zagryźć policzki na widok Clovisa, którego strój do polowania na ghula na terenie otwartym składał się z długich butów, kurtki myśliwskiej, o posiadanie której tak miejskiego stworzenia jak jego przyjaciel go nie podejrzewał, i bardzo dziwnych skórzanych spodni do kolan, o posiadanie których nie podejrzewałby żadnego Brytyjczyka powyżej lat czternastu. – Kupiłem je w Monachium. – Clovis zauważył kierunek jego spojrzenia. – Właściwie nie wiem po co. Ale są wodoodporne. I praktycznie niezniszczalne – dodał z pewną frustracją. Slater nawet okiem nie mrugnął. Powodzenie tej akcji musiało przerosnąć wszelkie oczekiwania obu magów w nią zaangażowanych, bo podczas składania raportu widać było, że nie tylko Slater przestał traktować nowego konsultanta jako przejściową aberrację, ale i szacunek Clovisa do niego i do piromancji wyraźnie wzrósł. John mu się nie dziwił, zwłaszcza jeśli poprzednie doświadczenia Clovisa z piromantami ograniczały się do oglądania niedowarzonych popisów uczniów z Edgerton. Sam co prawda nadal był przekonany, że jest to specjalizacja w dłuższej perspektywie bez przyszłości, ale musiał przyznać, że spokojna precyzja Slatera robiła wrażenie nawet na nim, choć przecież oglądał w akcji doświadczonych magów z wojskowych korpusów inżynieryjnych. Idealnie stabilny Ognisty Krąg policyjnego piromanty ograniczał ruchy ghula równie skutecznie jak kinemancki Paraliż, a do tego, co często podkreślał Slater, stanowił przydatne w nocy źródło światła. Alicja podczas tej rozmowy była obecna, ale jakaś przygaszona. Może po prostu była zmęczona. John czuł się winny, bo gdy wcześniej jej przyjaciółka, panna Garbett, pojawiła się z ofertą częściowego jej zastąpienia przy jego pielęgnacji, zdecydowanie odmówił. Nie był aż tak chory, żeby obca kobieta musiała się nim zajmować, a ponadto obawiał się, że przebywanie w jego pobliżu może ją narazić na niebezpieczeństwo, gdyby tamten kinemanta wrócił. Alicja była mało wprawnym magiem, ale jakimś była – Margaret Garbett nie. Ale może jednak trzeba było się zgodzić?

Slater wkrótce pożegnał się i opuścił ich, by spędzić bodaj część niedzieli z rodziną. Clovis został na zmianę opatrunku. John zagadnął go o doktora Broughtona. – Powinien nam pomóc. Mój ojciec – w tym momencie Alicja wzdrygnęła się i szybko wyszła z pokoju. Co ją ugryzło? – pod koniec życia ciężko chorował na rodzaj drżączki wynikającej z degeneracji nerwów i części tkanki mózgowej. Nie zdawałem sobie wtedy z tego sprawy, ale funkcjonował tylko dzięki czarom samoleczenia, które w większości sam opracował. Lucia je pamięta. Nie chciałem, żeby się zmarnowały, więc nawiązałem kontakt z doktorem Samuelem Broughtonem i mu je przekazałem. Bardzo był zainteresowany. Obiecał, że niezależnie od tego, czy uda mu się przełożyć jakieś z nich na leczące (to niestety jest skomplikowane, a o funkcjonowaniu mózgu niewiele wiadomo), opublikuje je. Oczywiście przytaczając nazwisko mojego ojca. W ten sposób, pomyślał John, po Ferdinandzie LaFayu zostanie w pamięci ludzkiej także coś bezdyskusyjnie pozytywnego. Ucieszył się, bo to musiało być ważne dla Clovisa. Przez moment, może z powodu własnego, miał nadzieję chwilowego, inwalidztwa, poczuł też coś zgoła niespodziewanego: nagły przypływ współczucia dla wpływowego arystokraty i potężnego maga, którego ostatnie lata najwyraźniej były całkowicie wypełnione uporczywą i z góry skazaną na przegraną walką z odmawiającym mu posłuszeństwa własnym ciałem. Zgodził się na doktora Broughtona. Korzystając z tego, że nie było Alicji, poruszył też temat mimira. Jeszcze raz przeprosił Clovisa za swoje zachowanie, ale szczerze powiedział, że osoba Lucii Fricapane nadal niezbyt mu się podoba. – Nie chodzi nawet o to, czym ona jest, tylko kim jest. – Nie jest w stanie zrobić pannie Dobson żadnej krzywdy. I naprawdę nie sądzę, by chciała. – Jest dość… niepokojąca. – Rozumiem. Ale wiesz, Lucia nie jest złą osobą. Jest… inna. Podejrzewam, że zawsze była, nawet za życia. Nie przypuszczam jednak, by świadomie krzywdziła ludzi. – Tak sądzisz? – Clovis przywiązał się do mimira, ale ślepy nie był i już jako chłopiec umiał trafnie oceniać ludzi. Na spokojnie John był gotów przyznać, że chyba można zaufać jego osądowi. – Tak. Widzisz, ona ma inne poczucie moralności niż my, jednak nie jest zupełnie amoralna. Na przykład Horatia bardzo potępia. Dla niej faktycznie w pierwszym rzędzie liczy się biegłość w magii i nie widzi wielkiej różnicy między klątwami nekromanckimi a innymi czarami. Ale nigdy nie odniosłem wrażenia, by chciała mnie skłonić do złego. Owszem, możliwości mi przedstawiała, lecz w neutralny sposób. Wyglądało na to, że Alicja miała rację – wszystko sprowadzało się do tego, co on tak naprawdę myśli o rozwadze i moralności swojej siostry. – Niech będzie. Dogadajcie się jakoś z Alicją. A teraz idź już, Clovis. Dzisiaj nie ma sensu, żebyś siedział, dosyć się naczarowałeś. – Nie jest tak źle. Oprócz drobiazgu poszukiwawczego nad ranem rzucałem jedynie czary z własnej specjalności. Ghula potrzebowałem tylko egzorcyzmować, wszystkim innym zajął się Slater.

– To dobry mag. Nie jest bardzo silny, ale, to co robi, robi świetnie. Żebyśmy tylko mieli więcej takich jak on. Ciągle się zamartwiam, jak oni sobie na Scotland Yard poradzą – westchnął John. – Czuję się w sumie nieźle, chyba po części dzięki tobie. Jak myślisz, kiedy będę mógł być w pracy? – Trudno powiedzieć. Może już niedługo. Rzeczywiście dobrze wyglądasz i rana zaczęła się goić. Pomagasz sobie trochę sam czarami? – Tak, ale niewiele. Oszczędzam na wypadek, gdybym potrzebował się bronić. Do diabła, boję się, że narażę kobiety przez samą swoją obecność. – Gdybyś chciał, John, zapraszam cię do siebie. Przeniósłbym się ze spaniem do gabinetu. – Dziękuję, Clovis. Może skorzystam. – Nie dzisiaj jednak, za duży wysiłek dla ciebie. Będziesz teraz spał? – Nie, rano za późno się obudziłem, a i drzemałem w ciągu dnia. – W takim razie jeszcze wpadnę przed nocą, a teraz pojechałbym do siebie i się przebrał. – Zrób to. Wiesz, jestem ostatnim człowiekiem, który miałby prawo krytykować czyjś strój, ale dziwię się, że Haddock wypuścił cię w tych spodniach z domu. – Chyba miał nadzieję, że coś im się przytrafi. – Clovis się uśmiechnął. – Idę. Jeśli chcesz, wstąpię po drodze na Scotland Yard. Ale jakby było coś pilnego, zawiadomiliby cię. – Slater tak, lecz reszta jest bardziej samodzielna. – Uhm. Wiesz, że Snaith prawie całą wczorajszą noc spędził przed waszym domem? – Wiem, Alicja mi mówiła. Muszę mu podziękować. Ma swój ćwieczek w głowie, ale to niezwykle porządny chłop. Wbrew zapowiedzi John zdrzemnął się trochę, lecz budził się na każdy szelest. Nie spał jednak i był po kolacji, gdy Clovis pojawił się po raz trzeci tego dnia i w jeszcze innym ubraniu. Na pierwszy rzut oka było widać, że coś się musiało stać, bo oczy połyskiwały mu na żółto. – Złapali go – powiedział od razu po przywitaniu. – Kinemantę od napadów. Akurat byłem u was w biurze, gdy przyszedł goniec z komendy z Holborn. – Jak? Gdzie? – John poderwał się i usiadł na łóżku, a Alicja podskoczyła. – Na wybrzeżu w pobliżu Blackfriars Bridge. W końcu mu się noga powinęła. Trafił na maga, i to lepszego od siebie. Emerytowanego oficera artylerii. – Kto to? – Michael Plenderleath, jeśli chodzi ci o kinemantę. Oficer to pułkownik Henry Rendell. – Plenderleath? Nic mi to nie mówi. Coś powinno? – Nie wiem… Lady Catherine Burton, matka Arthura, jest z domu Plenderleath. – Clovis rzeczywiście miał świetną pamięć. – To rodzina z Derbyshire. Innych nie znam. – Coś o nim wiedzą poza nazwiskiem? – Czy przyznał się do napadów? I do zamachu na Johna? – jednocześnie z nim spytała niespokojnie Alicja.

– Wygląda na to, że to on, ale na razie nic bliższego nie wiadomo, dopiero co został zatrzymany. Jutro ma go zbadać poszukiwacz z Holborn, a ktoś od was i inspektor Darling go przesłuchają. – Wells, jutro poniedziałek. Chyba że Snaith będzie chciał. – John ziewnął. Irytujące, znowu mu się chciało spać, może z poczucia ulgi. – O właśnie. Snaith wie o ujęciu kinemanty? – spytał. Fatalnie by wypadło, gdyby on jeden nie został poinformowany i znowu postanowił ich pilnować. – Tak, został do niego wysłany goniec. – Świetnie. Jedna taka noc mu wystarczy, też nie jest z żelaza. Powiem ci zresztą, Clovis, że im dłużej nad tym myślę, tym mniej mi się wydaje, że ten kinemanta – czy to ten Plenderleath, czy nie – rzeczywiście chciał mnie zabić. Nie próbował nawet Tarczy przełamać. No nic, jutro, miejmy nadzieję, wszystko się wyjaśni. Jest w każdym razie spora szansa, że noc będziemy mieć spokojną. Proponuję, byśmy wszyscy poszli spać do własnych łóżek. Długo w ten sposób i tak nie pociągniemy. Alicja kiwnęła głową, Clovis też się zgodził. Zresztą i on zaczął wyglądać na zmęczonego. Alicja długo nie mogła zmrużyć oka. Co prawda tego kinemantę złapali, ale ciągle była podenerwowana. Poza tym wiedziała, że teraz nie czuwa ani Jacob Snaith, ani Clovis LaFay, a posterunkowego sprzed domu też chyba wycofali. Gdyby ktoś zaatakował, a John nie obudził się w porę, ona sama by musiała coś zrobić. Niestety, czuła się do tego rozpaczliwie nieprzygotowana. Nigdy nie myślała o magii jako o czymś wykorzystywanym w walce, w każdym razie nie od kiedy dorosła – to było dla mężczyzn, dla żołnierzy. A tu nagle mogła pojawić się konieczność, by ona sama wzięła udział w magicznym starciu. W przygotowaniu do tego pewną pomocą mogła służyć Lucia Fricapane. Jednak dopiero w przyszłości, a znajomość czarów bojowych była jej potrzebna teraz. Najgorzej jednak, że przy rozmowie z mimirem nie obeszłoby się bez kontaktu z Clovisem LaFayem. A to nieoczekiwanie przestało być miłą perspektywą. Nie chodziło o to, że na niego samego zaczęła inaczej patrzeć. Przecież nawet jakby tamta rzecz była prawdą, w żaden sposób nie byłaby jego winą. Jednak ją dręczyła. Żałowała, że Margaret w ogóle jej o tym powiedziała. Z wiedzą zawsze wiązała się odpowiedzialność, a już z taką wiedzą! John chyba nie miał o tym pojęcia. A sam Clovis LaFay? Porozmawiać z nim nie mogła – nie wyobrażała sobie w ogóle, jak można taki temat poruszyć z kimkolwiek, tym bardziej z człowiekiem ciągle stosunkowo obcym. Z drugiej strony, nie mówić mu… To wydawało się straszliwą nielojalnością. Ludzie z zewnątrz nie powinni wiedzieć więcej o rodzinie niż jej członkowie. W końcu zdecydowała, że zwierzy się Johnowi. Wyglądać to będzie jak roznoszenie wyjątkowo zjadliwych plotek, ale była szansa, że on zrozumie. Dużo wiedział o LaFayach, może będzie w stanie tę informację ocenić. Miała nadzieję, iż powie jej po prostu, że to wszystko bzdura.

Retrospekcja 7 Lipiec 1865 Ostatecznie odwieźli go na wakacje obaj nauczyciele, mimo iż normalnie od dawna jeździł pociągami sam. Clovis czuł się jak paczka. Po przybyciu na miejsce okazało się, że nieszczególnie chciana paczka. Kuzyn pana Kellera, wielebny Mathews, był dla niego miły, ale był już stary – oczywiście nie tak stary jak ojciec, ale starszy od Fredericka – i widać było, że nie ma pojęcia, co z nim robić. Chyba żałował, że wyraził zgodę na jego pobyt. W ciągu pierwszej godziny kilkakrotnie powtórzył, że nie zna się na chłopcach w tym wieku. Gdy pan Barnard mu powiedział, jak bardzo się cieszy, iż jego uczeń będzie pod opieką przewodnika duchowego, wyglądał na dosyć przerażonego. W ostatniej chwili przed wyjazdem wynikł jeszcze problem z brakiem letnich ubrań (chyba nie było jasne, kto ma się zająć ich zamówieniem, i w rezultacie nikt tego nie zrobił) i wszystko to zaczęło Clovisa przytłaczać. Niemniej po paru dniach sprawy jakoś się ułożyły. Ktoś dosłał z Londynu jego zeszłoroczne ubrania (w większości pasowały) i gospodyni księdza oddała je do przefarbowania na czarno. Dostał pokój na poddaszu, w którym wreszcie mógł być sam. Przy plebanii był duży, dość zapuszczony ogród, w którym mógł siedzieć cały dzień, obok stary kościół z nieczynnym już cmentarzem. Gospodyni chyba Clovisa polubiła – słyszał, jak mówiła jakiejś kobiecie, że w ogóle nie słychać, że w domu jest chłopiec. Z wielebnym Mathewsem za milczącym porozumieniem schodzili sobie z drogi. Było bardzo cicho. Przyjemnie. Nie trzeba było odcinać się od świata, by pobyć trochę samemu ze sobą. Nikt też niczego od niego nie chciał, tylko tego, by przychodził na posiłki. Clovis poczuł, że zaczyna znowu szybciej myśleć, a przypominanie sobie, co się stało, nie powodowało już w umyśle takiego zamętu. Na początku wcale nie było tak źle jak później. Czuł się obrzydliwie, kiedy sobie przypominał, czego Horatio od niego chciał i że nie potrafił obronić Sary, ale Dobson powiedział, że zrobił, co mógł, by jej pomóc, i on mu uwierzył. Rzeczywiście nie umiał więcej. Tylko później myślał, że przyjdzie policja i będzie zeznawał albo coś, lecz tak się nie stało. Wszyscy udawali, że nic się nie wydarzyło, przekonywali go, że na pewno coś źle zrozumiał, i o niczym nie chcieli mu powiedzieć. Chciał odwiedzić Sarę lub przynajmniej jej rodziców, zapytać, czy jej czegoś nie potrzeba, na przykład lekarza – może jakoś udałoby mu się zdobyć pieniądze – ale mowy nie było. To było jak obijanie się o miękkie ściany. Pan Barnard ciągle tylko powtarzał, że najlepiej będzie, jak szybko o wszystkim zapomni. Od rektora dowiedział się, że ma się skupić na nauce, a inne sprawy zostawić dorosłym. Ostatecznie po licznych pytaniach gospodyni poinformowała go, że Sarę Roberts obejrzał lekarz i że zdrowieje, ale przecież nie wiedział nawet, czy to prawda, czy tak tylko mówi, żeby go zbyć. Gdy spytał ją, czy Sara będzie mogła mieć kiedyś dzieci, oburzyła się, że chłopiec w jego wieku nie powinien o takich rzeczach nawet myśleć, cóż dopiero mówić. Miał też z nikim nie

rozmawiać o tym, co zrobił Horatio, a w ogóle to pewnie mu się coś zdawało. Wszystko to coraz bardziej nie miało sensu i chyba się w tym pogubił. Teraz już było lepiej. Tylko żeby jeszcze miał komu się zwierzyć. Z kolegami i tak by nie rozmawiał, bo oni jednak za mało rozumieli, a dorośli byli jacyś dziwni. Zresztą cały czas kłamali. Dobson był prawie dorosły i nie kłamał – może jeszcze się nie nauczył – ale Dobsona niestety już nie było. Ani ojca. Clovis nigdy nie podejrzewał, że będzie mu brakować ojca, bo przecież wiedział, po co on mu był, a i tak prawie nigdy go nie widywał, ale chciałby móc mu powiedzieć, co się stało. Albo jeszcze lepiej Lucii. Im też niekoniecznie trzeba było wierzyć, bo widzieli świat po swojemu i chyba nie do końca dobrze, ale nie kłamali. Ojciec zawsze mówił to, co myślał, nawet jak myślał paskudnie. Lucia nie była w stanie powiedzieć nieprawdy. Krzywdą Sary ojciec by się w ogóle nie przejął, ale przynajmniej by nie udawał, że nic nie zaszło. Ciekawe, co powiedziałaby Lucia? Tęsknił za nią. Prosił Fredericka zaraz po śmierci ojca, by mógł się z nią dalej komunikować, ale on od razu kazał mu milczeć i chyba w ogóle go nie słuchał. Jej pewnie nie było źle, pocieszył się. W Letitti niedawno obudziła się magia i Frederick powinien ją jej przekazać. To by Lucii odpowiadało. Kilka razy jej się wymsknęło, że wolałaby, żeby on był dziewczynką. Ciekawe, czy Letittia będzie nekromantką, czy zaklinaczką? Gdy z nią rozmawiał po pogrzebie, nie była zdecydowana. Na nekromancję Frederick pewnie się nie zgodzi, ale z córki z taką samą specjalnością jak on powinien być chyba zadowolony. A może zostanie iluzjonistką lub kreatorką? Bardzo ładnie rysowała. Szkoda, że jej tutaj nie było, na pewno by jej się spodobał kościół. Może by go umiała namalować? Był gotycki, bardzo ładny. I cmentarz też. Nie było tutaj nikogo (poprzedniego dnia rzucił Wykrycie Obecności Astrala – pierwszy jego czar od tamtej nocy), ale i tak mu się tutaj podobało. Groby były stare, z ciekawymi inskrypcjami, a wokół gęsto rosły drzewa. Clovis mógł godzinami siedzieć tu albo w ogrodzie, bez strachu, że ktoś go zauważy. Miał dobry widok na drogę i plebanię. Akurat zatrzymał się przed nią pojazd ze stacji. Widać wielebny Mathews przyjmował gości. Czy Clovis powinien pójść i się przywitać, czy będzie tylko przeszkadzał? A może to pan Keller? Był już dwa razy, ucieszył się ostatnio, że Clovis lepiej się czuje, ale mówił, że nie będzie miał czasu szybko przyjechać. Clovis ostrożnie podszedł do budynku i stanął pod uchylonym oknem salonu. Bardzo nieładne to było, ale chciał tylko wiedzieć, kto przyjechał i czego gospodarz może w związku z tym od niego oczekiwać. Nie był pewien, kim sam właściwie tu jest – uczniem czy gościem – a jeszcze wielebny Mathews chyba nie chciał go zbyt często oglądać. Słowa, które usłyszał, były nieoczekiwanie głośne – mówiący musiał stać blisko okna. Clovisowi serce podeszło do gardła i skulił się w sobie. Także dlatego, że ten pewny siebie głos niestety był znajomy. – Chcę się spotkać z moim przyrodnim bratem. Nie sądzę, by to było żądanie nierozsądne. Frederick! Co on tu robi!? – Pański brat ostatnio źle się czuje – słaby protest księdza Mathewsa. – Mogę obiecać, że będę to miał na względzie.

Clovis stał przez chwilę w bezruchu, po czym westchnął, podszedł do drzwi wejściowych, otworzył je cicho i wsunął się do hallu. Frederick podobno chciał się z nim zobaczyć, kiedy zabierał Horatia ze szkoły, ale pan Barnard na to nie pozwolił, pod pretekstem, że jest on chory i śpi. Clovis wątpił, by ta sztuka udała się wielebnemu Mathewsowi – jeśli Frederick przyjechał teraz specjalnie po to, by się rozmówić z młodszym bratem, na pewno nie odjedzie, dopóki nie dopnie swego. W sumie szkoda, że pan Barnard to wtedy przewalczył. Dyrektor na pewno miał dobre chęci, ale Clovis wolałby, żeby Frederick zrobił mu awanturę jeszcze w szkole, a nie dopiero teraz, gdy już czuł się lepiej. Brat wprowadzał mu zamęt w głowie jeszcze większy niż reszta dorosłych, a do tego kłamał najgorzej ze wszystkich: tak dobrze, że potrafił oszukać nawet samego siebie. – Nie wiem, gdzie on jest – mówił niepewnie wielebny Mathews, wychodząc z salonu. – Dużo czasu chyba spędza na zewnątrz… – Tutaj – oznajmił Frederick oskarżycielsko i popatrzył na nich obu z niesmakiem. Clovis zastanowił się przelotnie, czy chodziło o to, że był na dworze, czy że nie był. Przywitał się. Frederick bez przekonania powiedział mu, że urósł, bardzo uprzejmie podziękował wielebnemu Mathewsowi za goszczenie go, skomplementował kościół i malowniczy krajobraz, przeprosił, że niestety ma mało czasu, gdyż musi zdążyć na pociąg, i zapytał, czy mógłby zostać z bratem na osobności. – Chcę omówić z nim pewne sprawy rodzinne. Ksiądz Mathews z wahaniem zerknął na Clovisa, który odwzajemnił mu się zrezygnowanym, ale spokojnym spojrzeniem. Wyraźnie niepewny, czy dobrze robi, powoli poszedł do biblioteki. Zostali sami w salonie. Frederick robił wrażenie poirytowanego. Nic dziwnego: jeśli przyjechał tu z Londynu, na pewno był zgrzany i zmęczony. Rozmowa z wielebnym Mathewsem też mu raczej humoru nie poprawiła – bardzo nie lubił, gdy ktoś mu się sprzeciwiał. Nie wydawał się jednak zły na Clovisa. To znaczy nie bardziej niż zawsze. – Jak ty wyglądasz!? Wyglądał jakoś szczególnie? Może miał trochę dłuższe włosy i ubrany był mniej porządnie niż zwykle, ale przecież były wakacje. I nawet zaczął jeść ostatnio prawie tyle co normalnie, więc nie mógł być bardzo chudy. – Obrzydzenie mnie zdejmuje, kiedy na ciebie patrzę. To Clovis wiedział. Ale żeby jechać tu taki kawał drogi tylko po to, by go sobie jeszcze raz obejrzeć i mu to powiedzieć? – Podobno w ogóle przestałeś się uczyć. Wiem, że magicznie i intelektualnie jesteś nieco upośledzony, ale to żenujące. Mam teraz dość kłopotów, nie życzę sobie jeszcze kretyna w rodzinie. Frederick zamilkł i zacisnął zęby. Po chwili wstał gwałtownie, wziął do ręki sporawą paczkę owiniętą w szary papier, którą miał ze sobą (dziwne, jego rzeczy zawsze nosił służący), i podszedł do Clovisa. Clovis nie drgnął. Nie bał się, że brat go uderzy. Nigdy tego nie robił. To by wymagało dotknięcia go, a poza tym przemoc fizyczna nie leżała w naturze Fredericka LaFaya.

Hrabia Bedford położył pakunek na stole. – Weź to, skoro się tak upierałeś. Może ci jeszcze zadziała. Tylko jeśli masz bodaj odrobinę inteligencji, nie używaj tego w szkole. I uważaj na tego księdza. Niepotrzebny mi następny skandal. Clovis nadal nie ruszył się z miejsca. To niemożliwe, Frederick nie zrobiłby tego! Czemu? Akurat teraz? – Ogłuchłeś? – Mogę… mogę z nią rozmawiać? – Naprawdę nie rozumiesz, co się do ciebie mówi, prawda? Powiedziałem wyraźnie: możesz sobie to coś wziąć. I zatrzymać permanentnie, jeśli magia na to pozwoli. Podobno to twoja guwernantka czy coś takiego. Obrzydliwa koncepcja. Nie pozwolę, by moja córka choć palcem dotknęła tego paskudztwa. – Dziękuję. Bardzo dziękuję. – Nie rozumiał czemu, ale chciało mu się płakać. Frederick spojrzał na niego dziwnie. Gdyby taki wyraz twarzy miał ktokolwiek inny, mógłby świadczyć o tym, że jest mu przykro. Ale Clovis obawiał się, że takie rozumowanie dotyczące jego brata byłoby zbyt ryzykowne. – Pozbieraj się jakoś. Nie znoszę mazgajów. Zakończywszy w ten sposób rozmowę, hrabia Bedford otworzył drzwi. Wielebny Mathews natychmiast wyszedł z biblioteki i do nich dołączył. Zobaczywszy pobladłego chłopca ze łzami w oczach, popatrzył na gościa z wyrzutem i pokręcił głową. Biedny Frederick, pomyślał Clovis. Gdy raz w życiu był dla niego dobry, patrzą na niego jak na zbrodniarza. Może nic dziwnego, że on jest, jaki jest, jeśli takie rzeczy go cały czas spotykają.

Rozdział 8 Clovis LaFay, siedząc wczesnym poniedziałkowym przedpołudniem w biurze przy Scotland Yard i czekając na wyniki przesłuchania (miał jeszcze spróbować zidentyfikować zatrzymanego kinemantę, choć z góry mówił, że to nie ma sensu), zastanawiał się, jak on mógł kiedykolwiek uważać, że nie ma co robić. Na popołudnie był umówiony u Johna z doktorem Broughtonem, wieczorem Algernon Morton zaprosił go do swojego klubu i nie było jak się wymówić, a teraz jeszcze Dempsey (który zastępował Snaitha, który zastępował Wellsa, który zastępował Johna Dobsona) ubłagał go, by pomógł mu w pisaniu zaległych raportów. Skończył właśnie przekładać notatki Dempseya dotyczące ostatniej ekspertyzy na zrozumiałą dla osób postronnych angielszczyznę, gdy usłyszał podniesiony głos i do biura podwydziału spraw magicznych weszła osoba, którą na pewno znał, ale w pierwszej chwili nie zidentyfikował. Nic dziwnego, sir Lawrence Burton kojarzył mu się z zupełnie innym miejscem i etapem życia. – Mówię, że był wtedy ze swoją matką! Czy do was, durniów, to nie dociera?! To ostatni głupek, ale nie morderca! – Rozumiem, proszę pana, zaraz pan złoży zeznanie – powiedział znękanym głosem dyżurny sierżant; Clovis nie znał jego nazwiska. – Czy byłby pan uprzejmy trochę poczekać? – Nie byłbym! I dlaczego on jest przesłuchiwany bez prawnika!? I gdzie, bo nie tutaj!? – Pan wybaczy, sir, ale on nie chciał obecności adwokata. – Przecież mówię, że to ostatni głupek! – Przepraszam, sir Lawrensie, czy mogę panu w czymś pomóc? – Wszelki duch, LaFay, co ty tu robisz, chłopcze? – Ojciec Arthura Burtona ewidentnie nie czytywał kronik kryminalnych w gazetach. – Byłem świadkiem tamtego zabójstwa. – John Dobson, pomyślał Clovis, pewnie by się w tym momencie zaczerwienił, ale on niestety czy na szczęście nie osiągnął tego poziomu prawdomówności. – O Boże – jęknął sir Lawrence Burton. – Coś strasznego. Ale przynajmniej powiesz im, że to nie mógł być Michael. – To pana krewny? – Bratanek żony. Jego ojciec jest na wsi, matka płacze mi w koszulę, ciotka też. A mówiłem, nie przywozić go do Londynu, to nie, zmiana środowiska pobudzi mu umysł. No i pobudziła. – Ma jakieś… problemy umysłowe? – A jakże. Wysoki potencjał magiczny, ale w głowie pustki. Wiem, co myślisz, LaFay – sir Lawrence spojrzał na niego bystro – ale mój Arthur to w porównaniu z nim geniusz.

Ojciec Burtona, sięgnął pamięcią do lat szkolnych Clovis, nigdy nie miał złudzeń co do możliwości umysłowych młodszego syna. – Michael na pewno nie chciał nikomu krzywdy zrobić. Pewnie naczytał się jakichś głupich historyjek o rozbójnikach… czy raczej ktoś mu przeczytał, bo on ledwie litery składa. Ale na kinemanckie glyfy starczyło mu rozumu. Po co w ogóle uczyli go magii? Cała ta rodzina to kretyni! – wybuchnął małżonek lady Catherine Burton, de domo Plenderleath. Clovis uspokoił go, kierując do Wellsa, który przejął po Johnie sprawę napadów. Oczywiście, wszystko to wymagało potwierdzenia, ale gdy sam rzucił okiem na Michaela Plenderleatha podczas próby identyfikacji (potrafił powiedzieć tylko, że tamten kinemanta był chyba niższy, ale nie na pewno), był skłonny uwierzyć, że sir Lawrence Burton ma rację. Mimo różnicy klasy społecznej Michael Plenderleath przypominał mu natrętnie Billa Coltona, ofiarę opętania przez ducha Stevena Clegga. Odczekał, aż sam mógł porozmawiać z Wellsem. Inspektor niezbyt chętnie udzielał mu informacji, ale Clovis zaoferował się jako posłaniec do Johna Dobsona, więc siłą rzeczy też musiał zostać zaznajomionym z postępami w śledztwie. Do napadów Plenderleath się przyznał, lecz jakieś alibi na czas zamachu na Johna podobno rzeczywiście miał, a w dodatku zupełnie nie umiał strzelać. Wells przyznał też, że i na nim zrobił wrażenie nie do końca sprawnego umysłowo. Clovisowi żal było jego rodziny i jego w sumie też, ale przede wszystkim zajmowała go myśl, którą najlepiej wyraził John Dobson, gdy dwie godziny później streścił mu rozwój sytuacji: – W takim razie kto, u diabła, napuścił na mnie tego zabójcę? I właściwie dlaczego? *** Raymond Colville uważał się za człowieka o anielskiej cierpliwości i miał ku temu dobre powody. Rzeczywiście, nawet jego odlegli znajomi (bliższych przyjaźni nie zawierał), choć mogliby zakwestionować użyty przymiotnik, przyznawali, że odznaczał się nie całkiem ludzkim opanowaniem. Jeśli by go coś jednak mogło wyprowadzić z równowagi, myślał, to wielokrotne, bezsensowne powtarzanie tych samych pretensji. I to kompletnie nieuzasadnionych, a do tego z samego rana. – Jakby ten twój wspaniały zabójca go trafił od razu… – Nie marudź. – Raymond ziewnął. Przychodzi taki przed jedenastą, gdy człowiek ledwie zdążył zjeść śniadanie, jęczy i głowę zawraca. – Marsh był dobry, po prostu miał pecha. Szkoda go, to był fachowiec. Trudno było przewidzieć, że ten Dobson tak szybko się rusza. Nie wygląda. I mag z niego niezły, nie można powiedzieć. A i tak go ładnie Marsh załatwił. Wykrwawiał się. Musiał w tętnicę dostać. – No właśnie, był ranny. Mogłeś jego dokończyć, nie zajmować się Marshem. – Nie zajmować się Marshem? Zostawić go w prezencie policji? To trzeba było mi zaufać, że wiem, co robię, i nie upierać się na spotkanie z nim jak ostatni dureń. A przynajmniej nie leźć na nie w garniturze za dwieście gwinei. Mnie by nie rozpoznał, ale ty masz dość szczególny wygląd, zdajesz sobie z tego sprawę? Powinieneś mi dziękować.

Dąs jak u rozkapryszonego dzieciaka. Jezu, jak ten gówniarz go czasami wkurzał! – No dobrze. Ale Dobsona też mogłeś dobić. – Obrażony ton i mina, jakby mu cukierka nie dali. – Mógłbym, jakby był sam, choć nie tak łatwo. Dobry jest, niezgorszą Tarczę postawił. Ale dwóch magów naraz na pewno bym nie wziął. I tego służącego, co nosi broń i strzela jak snajper, też żeśmy nie przewidzieli. – Służący, zgoda, ale jakich niby dwóch magów? Clovis jest słaby. – Tak myślisz? No to pomyśl raz jeszcze. Kinemanta z niego słaby, przyznaję. Ale jak zaczął rzucać na mnie jakieś nekromanckie świństwo, to wybacz, ale wolałem nie czekać, aż skończy. W życiu nie widziałem – dodał z obiektywnym podziwem – żeby ktoś nekromancji używał w walce. Ładna sztuczka, bo kto by się tego spodziewał? Ciekawe, gdzie się nauczył. – Ten mały szczur jest słaby, zawsze był. Spanikowałeś. – Nie spanikowałem. Nie jestem samobójcą, to wszystko. Dobson stawia Tarczę, twój „słaby” nekromanta rzuca coś, od czego później przez pół dnia nogi mi się plączą. Ty sobie rób, jak chcesz, ale ja, zanim się nie poduczę nekromanckich obron, nie zbliżam się do niego – ten cholerny kamerdyner leży, ale w końcu może wstać, a jeszcze dziewczyna wrzeszczy tak, że pół Londynu się zaraz zleci. Siła złego na jednego. Może jakbyś ty też się pofatygował… Jednak od Dobsona coś wolisz trzymać się z daleka. Ciekawe dlaczego? Jakby ten postrzeleniec jeszcze się tam pałętał, to by dopiero był przepis na katastrofę. Ale, zgodnie z przewidywaniem, spowodowało to błyskawiczną zmianę tematu rozmowy i ucięło oskarżenia o rzekome tchórzostwo. Na nie Raymond Colville nie miał zamiaru nikomu pozwalać, niezależnie od tego, jak dobre dochody ten ktoś zapewniał. – Nie mówiłeś nic o dziewczynie. Jaka dziewczyna? Służąca? – Nie wiem, jakaś. Nie służąca, ubrana jak guwernantka czy ktoś taki, w żałobie. Niezła sztuka, przyjrzałem się, jak wyleciała z mieszkania, kiedy Marsh strzelał. Nie w twoim typie, ale ja bym jej tam z łóżka nie wyrzucił. Ma na czym siedzieć i czym oddychać. A płuca, że daj panie Boże każdemu – dodał z goryczą. Doktor przy ostatniej wizycie coś mu gadał o zagrożeniu suchotami, co wcale mu się nie spodobało. – Ciekawe. Żony Dobson nie ma. Może to narzeczona? A może siostra? Warto by sprawdzić. O nie, on znowu ma jakiś pomysł. Tylko nie to. – Daj spokój. Kombinujesz jak koń pod górę. Spróbowaliśmy, nie wyszło, trudno. Nic się nie dzieje, bo na szczęście Marsha nikt z nami nie powiąże. Siedź cicho i czekaj, aż sprawa przyschnie. Zresztą w ogóle nie rozumiem, czegoś się tak na tego Dobsona uwziął. – Mówiłem ci, że on mnie podejrzewa. I znam go, nie popuści. – Przesadzasz. Ty jakiś strasznie nerwowy jesteś. Gdyby coś wyszło na jaw, Clay by pierwsza o tym usłyszała. – To co u ciebie robił? – Węszył. W zupełnie innej sprawie. Pewnie go twój nekromanta na mnie napuścił. Czytałem w gazecie, że współpracuje z policją. Albo i ten sodomita, pomyślał Colville. Clovis LaFay rozmawiał z Barkleyem na balu, na którym on zjawił się na zaproszenie Horatia LaFaya – do głowy mu nie przyszło, że

wydane bez wiedzy ojca. Błąd, że tam poszedł. Nie chciał tego głośno przyznawać przed obecnym rozmówcą, który do jego potrzeb finansowych odnosił się bez zrozumienia, ale chyba niepotrzebnie też naraził się Barkleyowi. Niektórzy nie powinni siadać do kart, westchnął w duchu, bo zupełnie nie umieją przegrywać. – Ten przeklęty szczeniak. – Znowu narzekanie. Straszne, cały świat jest przeciwko niemu i nie chce się dostosować do życzeń panicza. – Odkąd wrócił do Anglii, ciągle mi się plącze pod nogami. Będę musiał coś z nim zrobić. Mogłeś przynajmniej jego zastrzelić! – Uspokój się, co to miało być, polowanie na kaczki? Miałem strzelać do wszystkiego, co się ruszy? Była mowa o Dobsonie. Którym, swoją drogą, też bym się nie przejmował. Nic nie wie. – I co z tego? – spytał retorycznie Horatio LaFay. – I tak od dawna chciałem go zabić. *** John po przyjściu Clovisa z lekarzem miał wrażenie, że za dużo i za szybko się dzieje, i stwierdził, że trzeba sobie to w głowie jakoś uporządkować. Złapanie kinemanty samo w sobie było rzeczą pozytywną. Fakt, że zamach na niego najprawdopodobniej nie miał nic wspólnego z kinemanckimi napadami, był z kolei nieprzyjemny, ale nic nie mógł na to poradzić. Należało mieć się na baczności i szybko dojść do formy, w którym to kierunku usiłowania akurat czynili. Zasadniczo wszystko, na co miał jakiś wpływ, szło dobrze. Doktor Samuel Broughton nie zrobił na nim wrażenia sympatycznego człowieka, acz na nerwach zapewne się znał. Clovisa traktował nie tylko uprzejmie, lecz wręcz z rewerencją, jego sugestię, by w ewentualnym artykule umieścić nazwisko Ferdinanda LaFaya jako współautora, przywitał niemal z euforią, natomiast mieszkanie Dobsonów obrzucił spojrzeniem pełnym słabo skrywanego obrzydzenia, a propozycję, by odpowiednie czary leczące poprzez połączenie Mostem zademonstrować nie tylko Clovisowi, ale i Alicji, uznał najwyraźniej za obraźliwą. Może i dobry specjalista, stwierdził John, ale cierpiał na fatalną odmianę snobizmu. Zresztą co on mógł o tym wiedzieć – niewykluczone, że umieszczenie swojego nazwiska obok nazwiska jakiegoś hrabiego przekładało się w profesji medycznej na konkretny wzrost dochodów z praktyki. Czar na regenerację nerwów nie miał działać od razu, zatem nie mógł ocenić, czy coś daje, czy nie, jednak Clovis wydawał się zadowolony. W ogóle robił wrażenie, że bycie zajętym (a ostatnio musiał mieć masę roboty) mu służy. Obiecał jeszcze wpaść późnym wieczorem, zobaczyć, jak się wyraził, czy nic się nie dzieje. – Wcześniej zaprosił mnie Algernon Morton na spotkanie swojego klubu – dodał bez entuzjazmu. – Coś nie masz za bardzo ochoty tam iść. – No nie. To dosyć mieszane towarzystwo. Sporo przyzwoitych ludzi, lecz członkiem jest też Horatio. Jednak bardzo niezręcznie by wyszło, gdybym nie poszedł. Morton został poproszony o wprowadzenie mnie i robi mi przysługę. Poza tym ma się żenić z Letittią, więc sam rozumiesz. – Clovis wzruszył ramionami i wyszedł. Istotnie nie miał ochoty iść na żadne spotkanie towarzyskie. Był zdenerwowany. Bał się o bezpieczeństwo Johna, martwił, że Alicja Dobson odnosi się do niego z rezerwą, której

jeszcze wczoraj nie było (może obraziła się, że nie umiał skłonić doktora Broughtona, by potraktował ją poważnie?), a do tego jeszcze miał w perspektywie spotkanie z Horatiem. Po obiedzie Alfred pomógł mu się przebrać, bez pytania przyniósł obsydianowe spinki oraz zawieszkę na łańcuszek od zegarka i niemal na siłę napoił obrzydliwą ziołową herbatą z miodem, której przypisywał właściwości uspokajające. Nie pomogła. Clovis był pełen złych przeczuć odnośnie do przebiegu spotkania w klubie. Nie wiedział, co pójdzie źle, lecz był przekonany, że coś się wydarzy. Na początku nic nie zapowiadało katastrofy. Klub White Oak, acz grupujący głównie młodzież, był bardzo stateczny i przyzwoity. Gdyby szkoła z internatem nie pozostawiła u Clovisa głębokiego wstrętu do stałego przebywania pod jednym dachem z ludźmi, których towarzystwa osobiście nie wybrał, mógłby tu zamieszkać. Algernon Morton przywitał go bardzo miło. Od razu było widać, że Barkley miał rację, ostrzegając, iż jego gospodarz nie marzy o niczym innym jak o wypłakaniu się na współczującym ramieniu ze swoich uczuć do Letitti i obaw z nimi związanych, ale właściwie Clovis nie miał nic przeciwko temu. Morton naprawdę wydawał się normalny i sympatyczny, aczkolwiek Clovis nie mógł się oprzeć wrażeniu, że rozmawia nie z rówieśnikiem, tylko z chłopcem o parę lat młodszym. – Nic nie mówi, ale ja przecież czuję, że mnie nie chce. Pewnie dlatego, że żaden ze mnie mag. Nie to co wy. Tylko dziadek miał jakiś większy potencjał, a po nim już nikt. Hrabia Bedford mówi, że to nieważne, ale przecież wiadomo, jak jest… Ano wiadomo, pomyślał Clovis. Pewnie dlatego twoim rodzicom tak na tym zależy. Letittia była piękna, utalentowana i posażna, ale za LaFayami od wieków ciągnęła się opinia czarnych magów, utrwalona jeszcze przez jego ojca. To, że obecny hrabia Bedford w swoim czasie ożenił się dla osiemdziesięciu tysięcy funtów posagu z wnuczką handlarza niewolników, też doskonale pamiętano, tego Clovis był pewien, a i niedawna działalność Horatia pewnie nie pomagała. Frederick, trzeba mu to było przyznać, robił, co mógł, żeby obraz ich rodziny poprawić, niemniej Mortonowie pozycję towarzyską mieli mocniejszą, mimo młodszego tytułu, de facto braku magii i nieco mniejszego majątku. Z drugiej strony od wielu wieków w rodzinie LaFayów nie urodził się słaby mag. Jego przodkowie miewali co ileś pokoleń oryginalne pomysły, jeśli chodzi o wybór małżonek (kim była ta zaklinaczka, którą przywiózł ze sobą z Węgier David LaFay, wiarygodne źródła milczały, ale na pewno nie hrabianką z Siedmiogrodu), lecz akurat pod względem potencjału magicznego wszyscy czynili to bardzo starannie. O ile Clovis znał historię rodzinną, nie wyłamał się z tego absolutnie nikt, nawet Frederick. Dzieci Letitti z dużym prawdopodobieństwem byłyby silne magicznie, a to był ciągle ważny symbol statusu. – Jest taka piękna, prawda? Taka krucha i delikatna. O proszę, skonstatował Clovis, najlepszy dowód, że on nie był zakochany w Alicji Dobson. Do głowy by mu nie przyszło, żeby łapać za guzik niemal zupełnie obcych ludzi i opowiadać im, jaka ona jest krucha i delikatna. Zresztą na szczęście wcale nie była. Nie bardzo mógł się wymówić od towarzystwa Mortona, bo choć kilka twarzy mógł przypisać do nazwisk jeszcze z czasów Edgerton, mało kogo tu tak naprawdę znał. Wyjątkiem był oczywiście Horatio, który na szczęście usiadł z dala od nich (Algernon towarzystwa swojego przyszłego szwagra jakoś nie szukał, co dowodziło, że tak całkiem

rozumu nie stracił), i Arthur Burton. Ten, najwyraźniej na urlopie z wojska, bo nie w mundurze, siedział samotnie i popijał koniak, nie wdając się w konwersacje. Pewnie był przygnębiony z powodu kuzyna, stwierdził Clovis i nie obraził się, gdy ledwie mu odpowiedział na powitanie. Burtona, gdy był zdenerwowany, zawsze najlepiej było zostawić w spokoju. Andrew Barkley zjawił się w klubie dopiero z mniej więcej półgodzinnym opóźnieniem i bardzo szczerze tudzież zupełnie nie przesadnie zdziwił się i ucieszył na widok Clovisa. Kiedyś chciał zostać aktorem – może szkoda dla sceny teatralnej, że zrezygnował, byłby dobry. Widać było, że jest tu dosyć lubiany, bo od razu zaczął rozmowę z kilkoma osobami naraz i chyba namówił wiceprzewodniczącego klubu, Henry’ego Cavendisha, by uratował go od towarzystwa Mortona za pomocą partii kinemanckiego bilardu. Clovis nie znał Cavendisha osobiście, bo tamten był w Edgerton chyba dwie klasy wyżej od Horatia i Johna, lecz kojarzył jego znacznie młodszego brata, który właśnie kończył szkołę. Z Clovisa był żaden kinemanta, ale w bilard grał znośnie, więc nie przegrywał jakoś kompromitująco, tym bardziej że Cavendish też mistrzem nie był. W przerwie gry zobaczył, że Horatio dosiadł się do Burtona, co go nieco zdziwiło (o ile wiedział, w szkole nie utrzymywali kontaktów) i zaniepokoiło: rodzina Burtona miała teraz kłopoty, a Horatio, jak każdy drapieżnik, doskonale wyczuwał słabość. Gra, przerywana rozmową na temat Edgerton i małego Rudolpha Cavendisha (no dobrze, nie takiego znowu małego – był już w ostatniej klasie, należał do pierwszej jedenastki, a także do szkolnej drużyny szermierki), dobiegała końca. Towarzystwo Henry’ego Cavendisha było przyjemne, ale Clovis wolałby być teraz u Dobsonów. Martwił go ciągle ten tajemniczy kinemanta, denerwowała obecność Horatia i zastanawiał się, jak szybko bez obrażania Mortona będzie mógł sobie pójść. Obejrzał, jak Cavendish w dość ładnym stylu rozegrał końcówkę ostatniej partii i wpuścił czarną bilę do kieszeni, pogratulował mu zwycięstwa i cofnął się od stołu, by go przepuścić. Wpadł na kogoś i go przeprosił. Arthur Burton nie chciał dać się przeprosić. – Uważaj, jak chodzisz, LaFay. – Wybacz, Burton, nie zauważyłem cię. – Dobre sobie. Kto cię tu w ogóle prosił? Clovis spojrzał na niego uważnie. Zachowanie takie było znajome, ale nie spodziewał się spotkać z nim w porządnym londyńskim klubie, i to akurat ze strony Burtona, który nie był specjalnie agresywny. Z drugiej strony, nie wiedział, jak reaguje on na mocne trunki. A w tej chwili, acz daleki od stanu upojenia alkoholowego, tak do końca trzeźwy nie był. – Gdziekolwiek się pojawisz, mącisz i szpiegujesz. Przez ciebie Michael ma kłopoty! – Burton, nie miałem z tym nic wspólnego. – Myślisz, że w to uwierzę? Nie jestem głupi. Zawsze byłeś intrygantem. Poróżniłeś mnie w szkole z Lytteltonem. A teraz znowu coś knujesz! To wszystko było kompletnie bezsensowne na tak wielu poziomach, że Clovis nie wiedział nawet, od czego zacząć. Zdecydował się na to, co uznał za najgłębiej zakorzenioną pretensję. – Przykro mi, że się pokłóciliście, ale Lyttelton przyjaźnił się tak naprawdę z Grahamem, nie ze mną. Ja zawsze byłem przy nich tak trochę na doczepkę.

Tego, że ochłodzenie stosunków między Burtonem a Lytteltonem miało źródło nie w przyczynach zewnętrznych, a w tym, że różnice w poziomie intelektualnym znacznie bardziej przeszkadzają w wieku lat piętnastu niż dwunastu, zdecydował się nie mówić. Burton zawahał się i zwrócił głowę w bok. Clovis zidentyfikował kierunek tego spojrzenia i jego podejrzenia się potwierdziły. Kto inny może by się nie domyślił, ale on doskonale znał ten zadowolony z siebie półuśmiech zastępujący zwykły wyraz znudzenia. Ojciec Horatia pewnie byłby z niego dumny: podpuszczenie Burtona było subtelnym posunięciem jak na obecnego wicehrabiego Bedford, który normalnie nie bał się ubrudzić sobie rąk. Ale o co mu chodziło? – Przez ciebie wszyscy uważali mnie za idiotę! – Burton, przestań robić z siebie widowisko. LaFay jest tu gościem – Cavendish zdecydował się interweniować. Istotnie, choć rozmowa nie była głośna, kilka osób się zorientowało, że coś jest nie tak. Między innymi Barkley, który wstał i podszedł do nich. Burton przez chwilę wyglądał na zagubionego. Clovis miał nadzieję, że na tym sprawa się zakończy, ale niestety, próżną. Horatio postanowił włączyć się osobiście. – Mam nadzieję, Burton, że mój krewny nie sprawia ci kłopotów. – Owszem, sprawia – mruknął z uporem Burton. – Cóż, kiedyś były sposoby na takich. Gdzieniegdzie ciągle się ich używa. Jako wojskowy powinieneś o nich słyszeć. – Horatio – odezwał się ostrzegawczo Barkley – daj spokój. Ani Burton, ani Horatio nie zwrócili na niego uwagi. – Proponuję – stwierdził Cavendish – by tę rozmowę panowie dokończyli jutro w spokojniejszych okolicznościach. Miał dobre zamiary, lecz niestety użył bardzo niefortunnego sformułowania. Burtonowi przypomniało się, co miał zrobić. – Jutro przyślę do niego moich sekundantów. Clovis poniekąd się tego spodziewał, ale pozostałym słuchaczom odjęło mowę. Nic dziwnego, ostatnimi pojedynkującymi się Brytyjczykami było pokolenie nawet nie ich ojców, lecz dziadków. – To kompletny idiotyzm! – Barkley odezwał się po chwili ze zgrozą. Czuł się chyba odpowiedzialny za obecność Clovisa tutaj i chciał mu pomóc. – LaFay… Clovis – poprawił się, gdy spojrzeli na niego jednocześnie z Horatiem – nie dawaj się wciągnąć w to szaleństwo, wychodzimy! Powinien to zrobić. Naprawdę powinien. Ale był wściekły. Nawet jeśli by do pojedynku nie doszło, kariera wojskowa Burtona byłaby skończona, gdyby ktokolwiek się o tym wyzwaniu dowiedział. On nie był specjalnie sympatyczny i przyjaciółmi nigdy nie byli, jednak na to nie zasłużył. A już na pewno nie zasłużyli jego rodzice i rodzeństwo. I to zaraz po aferze z Michaelem Plenderleathem. Poza tym, co tu dużo gadać, Clovis miał dość bycia workiem treningowym dla Horatia. – Jeśli wicehrabia Bedford ma do mnie jakieś pretensje – powiedział spokojnie – oczekiwałbym, że przedstawi mi je sam, bez zasłaniania się osobami trzecimi. Horatio dał się sprowokować. Nie przywykł, by Clovis stawiał mu czoła. – Mam – uśmiechnął się pogardliwie. – Nie życzę sobie tu donosiciela.

– Wiesz, że nim nie jestem. – Zarzucasz mi kłamstwo? – Cóż, tak. – Dialog zmierzał w określonym kierunku, który Clovis rozpoznawał. Akurat i jemu, i Horatiowi on odpowiadał. – To co, sam mam ci jutro przysłać sekundantów? – Jeśli sobie życzysz – odpowiedział bez mrugnięcia okiem Clovis, powodując dalszą konsternację u słuchaczy. – Panowie, czy wyście rozum stracili!? – wybuchnął Cavendish. – Wy, LaFayowie, naprawdę nie jesteście normalni! – zawtórował mu Barkley. – Horatio, do diabła, przecież to morderstwo! Podeszło do nich jeszcze kilka innych osób. Wśród nich Clovis kątem oka zobaczył przerażonego Algiego Mortona, który też zorientował się wreszcie w sytuacji. Świetnie, stwierdził. Jak się napatrzy i nasłucha, może mu się odechce wżeniania w rodzinę LaFayów i na pewno źle na tym nie wyjdzie. – Nie wtrącaj się do tego, Barkley. – Do Horatia chyba ciągle z trudem docierało, że nie są już w szkole, gdzie Andrew Barkley, ze swoją utrwaloną reputacją i co prawda silną, lecz nieofensywną magią, nigdy nie ośmieliłby się mu sprzeciwić. – Za to wieszają, nie dociera to do ciebie!? – Cóż, Andrew, za niejedną rzecz wieszali – wycedził znacząco Horatio – a tobie to jakoś nigdy nie przeszkadzało. Barkley najpierw pobladł, potem na twarz wystąpiły mu ceglaste wypieki. Jeśli jednak Horatio zamierzał mu w ten sposób zamknąć usta, to poważnie się przeliczył. – Uważaj, co mówisz, LaFay. Na twój temat niektórzy też co nieco wiedzą i pamiętają. Clovis zdecydował się odezwać. Burton chyba połapał się nareszcie, w co Horatio chciał go wpakować, bo zamilkł i usiadł, ale niedobrze by było, gdyby z kolei kto inny narobił sobie przez niego kłopotów. A w jego przypadku mogłyby być one poważne. – Spokojnie, Barkley, poradzę sobie. – Nie będziesz się przecież strzelał z kinemantą! – Nie będę. Mam nadzieję, że wicehrabia Bedford zrezygnuje z tego pomysłu, ale jeśli nie, uprzedzam, że jako wyzwany wybiorę rapiery. Henry Cavendish, niech go Bóg błogosławi, wybuchnął śmiechem. Nie całkiem chyba naturalnym, ale Clovis i tak był mu wdzięczny. – LaFay – zwrócił się do Horatia – ty wiesz, że twój stryj był mistrzem szkoły w szermierce? Horatio ewidentnie nie wiedział (starszemu Cavendishowi pewnie powiedział brat), a Clovis naprawdę był niezły. A do tego teraz był znacznie lepszy niż w Edgerton. Bawarczycy kochali się w rapierach i chętnie udzielali instrukcji zainteresowanemu młodemu cudzoziemcowi. O ile na początku pobytu w Monachium umiejętności Clovisa były zaledwie przeciętne jak na tamte standardy, o tyle po powrocie do Londynu mało kto w klubie mógł mu dorównać. Oczywiście głównie dlatego, że w Anglii szermierka nie była popularna, ale to nie miało nic do rzeczy. Pożegnał się. Cavendish go przeprosił i powiedział, że nie ma pretensji za zaistniałą sytuację, jednak niedwuznacznie dał mu do zrozumienia, że w najbliższym czasie na

członkowstwo w klubie nie ma co liczyć. (Ściszonym tonem poinformował go też, iż po następnym zebraniu zarządu o rezygnację zostanie poproszony także Horatio). Clovis nie miał do niego pretensji: LaFayowie dostarczyli tego wieczoru swoistej rozrywki, lecz takiej, która nie przez wszystkich była mile widziana. – Naprawdę chcesz się z nim pojedynkować? Na rapiery? – Barkley, mimo konsternacji całym zamieszaniem, miał na tyle przytomności umysłu, by opuścić klub chwilę po tym, jak uczynili to obaj panowie LaFay, i podszedł do Clovisa już na ulicy. – Nie do końca chcę, ale jeśli się uprze… – Jezu Chryste wszechmogący! – Andrew Barkley, pomyślał Clovis, musi być naprawdę wstrząśnięty. – LaFay, ty masz nie po kolei w głowie! Naczytałeś się Trzech muszkieterów? Tobie się wydaje, że gdzie ty żyjesz i kiedy? Tu jest Anglia, wiek dziewiętnasty! – Nie wiedziałem, co innego mogę zrobić. Żal mi było Burtona, wiesz, jego zawsze łatwo można było do wszystkiego namówić, a tak wszyscy o nim zapomną. Sprawę możliwego wpływu lektury Clovis postanowił przemilczeć. Jego zainteresowanie szermierką rzeczywiście pierwotnie miało dokładnie to źródło, lecz nie sądził, by istniał jakiś związek z obecną sytuacją. – Myślę, że Horatio jednak stwierdzi po namyśle, że się wygłupił. – A jeśli nie? – spytał Barkley. – Wiesz, jaki on jest. Poza tym nie zapominaj, że to kinemanta. Teoretycznie było możliwe, że Horatio go do tego stopnia lekceważył, iż mimo braku jakiegokolwiek pojęcia o szermierce jutro faktycznie będzie chciał się z nim zmierzyć. Jakaś cząstka Clovisa, prawdopodobnie odziedziczona po mieczu, zaśmiewała się do łez na tę perspektywę. – Cóż – Clovis wyciszył tamtą cząstkę – pojedynki na rapiery do pierwszej krwi są dość bezpieczne. Bardzo rzadko słyszy się o wypadkach śmiertelnych. A na kinemantów też są sposoby, jak w każdej walce kontaktowej. Zresztą Horatio ma duży potencjał magiczny, ale nie jest bardzo szybki i kontrolę ma nie najlepszą. Za mało ćwiczy. – O czym ty mówisz? Ty tak na serio? Clovis westchnął. Barkley zachował się w całej sprawie tak przyzwoicie, że należało mu się obszerniejsze wyjaśnienie. Zwłaszcza że biedak był naprawdę zszokowany, a nie było powodu. To była po prostu kwestia różnic kulturowych, które między Anglią a nawet bardzo cywilizowanymi krajami europejskimi bywały w pewnych aspektach poważne. – Mówiłem ci przecież, że ostatnio sporo czasu spędziłem w Bawarii. W Monachium. – I pojedynkowałeś się tam? – No tak, u nich trochę trudno tego uniknąć. To nic takiego, traktują to jak rodzaj sportu. Studenci, lekarze, praktycznie każdy. – Wariaci – podsumował Barkley niemieckich korporantów, ale za to chyba odzyskał, przynajmniej częściowo, zaufanie do zdrowia psychicznego Clovisa. Aż za bardzo, bo zaczął mu się przypatrywać nie tylko z zainteresowaniem, ale wręcz z fascynacją. Clovis odwzajemnił spojrzenie, szykując się na nieuniknioną i niezbyt przyjemną rozmowę, i zauważył coś osobliwego. Na balu nie zwrócił na to uwagi, ale teraz miał wyraźne wrażenie, że włosy Barkleya układają się jakoś dziwnie. I chyba nie do

końca naturalnie poruszają się na wietrze. Czyżby? Clovis zaczął rzucać Widzenie przez Iluzję. Dyskretnie, jak sądził, ale Barkley się zorientował. – Ej, no, nie rób mi tego – powiedział obronnie. – To nie moja wina. To rodzinne. Ojciec wyłysiał całkowicie, gdy miał dwadzieścia pięć lat. – Przepraszam, to było straszne wścibstwo z mojej strony. Ale nie wiedziałem nawet, że tak można. Cały dzień to trzymasz? Włosy są chyba bardzo trudne. – Z czasem to staje się coraz łatwiejsze. Na początku parę godzin cały potencjał mi pochłaniało, teraz też mało mi zostaje, ale cóż począć… – westchnął Barkley. – Nie będę przecież w peruce chodził. Najgorzej, że tracę koncentrację, gdy się zdenerwuję. – Przykro mi za tę awanturę. – To przecież nie twoja wina. Miałeś rację, że unikasz Horatia. Swoją drogą, co za sukinsyn… Przepraszam, LaFay, nie zamierzałem obrazić twojej rodziny. Ale jak sobie pomyślę… – Nie chciałem cię wciągać w nasze nieporozumienia rodzinne. – Daj spokój, to przeze mnie w ogóle się tam znalazłeś. Nie zdawałem sobie sprawy, że Horatio aż tak nie znosi także ciebie. Myślałem, że tylko Dobsona. O właśnie – przerwał Barkley samemu sobie. Szkoda, Clovis chętnie pociągnąłby ten wątek. – Miałem cię o to spytać. Normalnie oczywiście nie czytuję kronik kryminalnych, ale twoje nazwisko wpadło mi w oko. Ten nadinspektor John Dobson od spraw magicznych to Jan Inkwizytor czy to przypadkowa zbieżność nazwisk? – To on. – No proszę, jednak wylądował na równe nogi. – O czym ty mówisz? – Nie słyszałeś? Nie znam szczegółów, ale z wojska zwolnili go w mało ciekawych okolicznościach, podobno była mowa nawet o sądzie wojennym. Odmowa wykonania rozkazu w jakichś tam warunkach czy coś. Wierzyć mi się nie chciało, żeby takie wcielenie wszelkich brytyjskich cnót nie wykonało rozkazu w wojsku, a jednak… Cóż, ludzie się zmieniają. – Nie on. Musieli mu wydać niewłaściwy rozkaz. – Sądzisz, że Dobson do tego stopnia myśli samodzielnie? – Wiem na pewno. Ty go w ogóle nie znasz. – Nie znam i bardzo mnie to cieszy. Nie zamierzam znać. Owszem, przystojny jak diabli, jeśli ktoś lubi ten typ wojownika Duńczyków – wymsknęło się Barkleyowi – ale już w szkole był przerażający. Jaki jest jako policjant, wolę sobie nie wyobrażać. – Dobson był dla ciebie przerażający? I to mówi ktoś, kto przyjaźnił się w szkole z Horatiem? – Cóż, LaFay, może ty byłeś wtedy za młody, by mieć tego świadomość, ale był moment, że ja nie mogłem pozwolić sobie na wybrzydzanie. Zresztą w czym on jest gorszy ode mnie? Poza manierami oczywiście. – Jest. Daj spokój, Barkley, przecież wiesz, że jest. – Tak sądzisz? – Sądzę – potwierdził Clovis.

– Ech, obawiam się, że jesteśmy w tym przekonaniu odosobnieni. – Barkley otrząsnął się z chwilowego przygnębienia i rzucił Clovisowi badawcze spojrzenie. – Po takich nerwach należy się nam trochę relaksu. Nie wstąpiłbyś do mnie na kawę? Clovis westchnął. Prędzej czy później musieli przez to przejść. – No nie, chyba że naprawdę na kawę. Ja zdecydowanie wolę kobiety. Barkley tak sformułowaną odmowę przyjął niestety z wyraźną nadzieją. Tudzież z ulgą, że temat został poruszony jawnie i to nie przez niego. – Jesteś pewien? Może jednak? Wiesz, mnie nie przeszkadza, że wolisz kobiety. – No, jestem pewien. Nie bierz tego do siebie, ale w ogóle mnie nie pociągasz. Andrew Barkley się skrzywił. – Pewnie przez te włosy? – spytał z niepokojem. – Nie martw się, nic nie zauważysz. Na krótki czas mogę też rzucić iluzję dotykową. – Barkley, nie chodzi o twoje włosy. Naprawdę niepotrzebnie się tak nimi przejmujesz, twój ojciec wygląda zupełnie dobrze. – Zużywanie sporego potencjału magicznego na iluzję pełnego owłosienia wydawało się Clovisowi strasznym marnotrawstwem, ale ostatecznie każdy ma prawo wykorzystywać własną magię tak, jak uważa za stosowne. – Po prostu nie interesują mnie mężczyźni. – Rzeczywiście? – Co w tym trudnego do uwierzenia? – Nic, nic, tylko, powiedzmy, nie reagujesz na propozycję ze stosownym oburzeniem. Wysyłasz trochę mieszane sygnały, LaFay. Poza tym Horatio kiedyś mówił, więc miałem nadzieję… A, mniejsza z tym, on naprawdę gada różne bzdury. Szkoda, jesteś cholernie atrakcyjny. Jakbyś kiedyś zmienił zdanie, daj mi koniecznie znać. Z czysto logicznego punktu widzenia byłoby to jakieś rozwiązanie, ale niestety człowiek nie kierował się samym umysłem. Ponadto generowałoby to inne komplikacje. Clovis pożegnał się z Barkleyem i pojechał do domu Dobsonów. Była tam osoba, która potencjalnie mogła być znacznie większym problemem natury osobistej niż Barkley, ale nie wyobrażał już sobie zerwania stosunków z Dobsonami. Poza tym musiał sprawdzić, czy z Johnem wszystko w porządku. Ten mag ciągle był na wolności. Gdyby Raymond Colville miał świadomość obaw Clovisa LaFaya, mógłby go uspokoić, że wołami by go w pobliże Johna Dobsona nie zaciągnęli. Miał już ich wszystkich dosyć. Horatio przylazł jeszcze raz późnym wieczorem, zadał absurdalne pytanie, czy Colville zna się na szermierce, ale otrzymawszy odpowiedź przeczącą, nas szczęście nie jojczył mu już więcej nad uchem i sobie poszedł. Raymond miał silne wrażenie, że szanowny wicehrabia Bedford coś narozrabiał na spotkaniu w swoim klubie, i to tak idiotycznie, że nawet nie uznał za stosowne mu się tym pochwalić, ale go to nie interesowało. Nie był członkiem White Oak, nie było go tam i im mniej o ewentualnej aferze wiedział, tym lepiej. Niczego po sobie nie pokazywał wobec Horatia, ale obawiał się, że cała ta sytuacja zaczęła go przerastać. Śmierć Marsha specjalnie go nie trapiła – trudno, taki miał człowiek zawód. Nie spodziewał się chyba, że umrze w łóżku? Nie chodziło też wcale o policję. Bardzo wątpił, czy coś faktycznie wiedzieli, bo i skąd? Ten Dobson zresztą może i był dobrym

kinemantą, ale wyglądał mu raczej na tępawą górę mięsa niż geniusza dedukcji. Bał się kogo innego. Gdy ponad rok temu nawiązał znajomość z Horatiem LaFayem, hrabia Bedford zaprosił go do siebie na rozmowę. Zaczęła się ona dość nieprzyjemnie, bo od zwrócenia się do niego jego nazwiskiem z lat minionych oraz prezentacji zakresu wiedzy hrabiego o pewnych zdarzeniach z Malajów, które Raymond uważał do tamtej pory za dawno zamknięty rozdział swojej przeszłości. Ku jego niejakiemu zdziwieniu następnym etapem nie było jednak żądanie, by porzucił towarzystwo wicehrabiego Bedford, lecz interesująca propozycja, żeby, w zamian za całkiem przyzwoite stypendium i obietnicę intratnego stanowiska w przyszłości w dowolnie wybranej przez niego, lecz odległej kolonii (brzmiało to kusząco: wiek średni się zbliżał i czas było się ustatkować), dopilnował, aby rozrywki Horatia mieściły się w rozsądnych granicach. Tego, co nastąpi, jeśli sprawy potoczą się inaczej, Frederick LaFay nie sprecyzował, ale Raymond mógł to sobie wyobrazić na podstawie początku konwersacji. Niestety miał niemiłe wrażenie, że rozwój sytuacji już jakiś czas temu poważnie wykroczył poza to, co ktokolwiek, nawet bardzo tolerancyjny, mógł uznać za rozsądne granice. Raymond Colville był człowiekiem rozrywkowym i o szerokich horyzontach, lecz za Horatiem po prostu nie nadążał. Musiał przyznać, że nie docenił na początku ani jego apetytu na nowe wrażenia, ani przedsiębiorczości. Do tego ten kretyński zamach uświadomił mu, że próbując nad coraz bardziej osobliwymi działaniami tego wulkanu młodzieńczej energii jakoś zapanować, zaangażował się w nie dużo głębiej, niż planował. Najgorsze było to, że gówniarz uważał się za nietykalnego i skłonienie go do tego, by raczył zachować bodaj minimalne środki ostrożności, było katorżniczą robotą. I z dnia na dzień trudniejszą. Instynkt mówił mu, że najmądrzej byłoby kupić bilet dokądkolwiek, byle dalej, i uciekać, dopóki jeszcze może. Ameryka sama się nasuwała. To podobno kraj wielkich możliwości i dobrze urodzony Anglik z silną magią na pewno znalazłby tam dla siebie miejsce. Zwłaszcza w tych stanach, gdzie durni purytanie ciągle zakazują rzucania czarów i subtelnego użycia kinemancji na przykład przy pewnych grach losowych mógłby nikt nie zauważyć. Na przeszkodzie realizacji tego planu stały jednak finanse, z którymi nie było najlepiej. Niby dochody miał niezłe, ale zapewnienie przyzwoitego poziomu życia kosztowało. W Londynie pieniądze szły jak woda. Na zgromadzenie odpowiednich środków potrzebował czasu, bo oczywiste źródła się nie nadawały. Koncepcję żądania dodatkowego wynagrodzenia za dyskrecję od Fredericka LaFaya Raymond już na wczesnym etapie ich znajomości odrzucił jako bardzo zły pomysł, a Horatio, jakkolwiek rozpuszczony i narwany, nie był niestety zupełnym idiotą i wiedział, że Colville siedzi w tym równie głęboko jak on. Ponadto był troszkę zbyt impulsywny, by było to bezpieczne. Pozostawało tylko zachować czujność i mieć nadzieję, że zdąży się ulotnić, zanim niebo runie im na głowy. Coraz bardziej obawiał się, iż runięcie polegać będzie na tym, że hrabia Bedford dowie się o wszystkim, wyciągnie z bagna swojego dziedzica, a on zostanie kozłem ofiarnym. Może zresztą, myślał ponuro, od początku o to właśnie Frederickowi LaFayowi chodziło. Raymond coraz mniej wierzył, że ojciec Horatia mógł sobie

wyobrażać, iż jego syna ktoś jest w stanie kontrolować. Czego jak czego, ale inteligencji hrabiemu Bedford nie brakowało, a charakter swojego potomka powinien znać. *** John Dobson mimo możliwego zagrożenia był w dobrym humorze. Niebezpieczeństwo mu nigdy snu z powiek nie spędzało i nie przeszkadzało cieszyć się faktem, że zdrowieje. Wczoraj przed pójściem spać uznał, że jeśli jest szansa, iż ujęli kinemantę, ryzyko ataku jest niewielkie, i rzucił na siebie czary samoleczenia, zużywając praktycznie cały potencjał magiczny. Wyszedł z błędnych przesłanek, ale skutek był dobry. Gdy rano wstał, miał tylko niewielki zawrót głowy, był w stanie samodzielnie chodzić do łazienki, a nawet usiąść przy stole do posiłków. Może sobie coś wmawiał, bo czar na regenerację nerwów miał działać z opóźnieniem i po wielu powtórzeniach, lecz miał wrażenie, że i ręką porusza już lepiej, chociaż nadal go bolała. Zdziwiło go zatem wyraźne przygnębienie i zdenerwowanie Alicji. Przez cały dzień snuła się po mieszkaniu z kąta w kąt, spoglądając na niego od czasu do czasu, jakby czegoś chciała i nie potrafiła zebrać się na odwagę, by to powiedzieć, a chwilami robiła wrażenie, jakby z trudem powstrzymywała się od obgryzania paznokci, co nie zdarzyło się jej od lat dziecięcych. O co jej mogło chodzić? Kwestię kontaktu z mimirem omówili wczoraj wieczorem, ale, jak teraz sobie pomyślał, przyjęła to dość obojętnie, bez cienia poprzedniego entuzjazmu. Chyba nie zdenerwowała się aż tak bardzo tym lekarzem? W końcu nie mogła się spodziewać, że potraktuje ją jak kogoś naprawdę związanego z medycyną… – Alicjo – spytał wreszcie wprost – co cię tak martwi? Westchnienie. Strzepnięcie jakiegoś niewidzialnego pyłka z sukni i znowu westchnienie. – To trudna sprawa. Właściwie nie jestem pewna, czy nie powinnam tego zachować dla siebie. Chodzi o coś, co powiedziała mi wczoraj Margaret. Dotyczy pana LaFaya. A właściwie jego rodziny. John zaklął w duchu. Przeklęty Horatio! Oczywiście, można było przewidzieć, że jakieś plotki w końcu dojdą i do Alicji. Chyba powinien z nią porozmawiać. Nie był to podobno temat odpowiedni do poruszania z młodą niezamężną siostrą, ale z drugiej strony właśnie osobom jej płci należało się przed nim ostrzeżenie. A poza tym skoro i tak już o tym wiedziała… – Co tu ukrywać, to bestia. Skrzywdził wiele młodych dziewcząt – na pewno wiem o dwóch, ale podejrzewam, że było ich więcej. Ale w żaden sposób nie obciąża to Clovisa. Alicja pobladła. – Jak to „wiele”? To ona nie była jedyna? – Niestety nie. A o kim wiesz? – O matce Clovisa. – Co!? – John przez moment stracił głowę i gorączkowo liczył, ile też lat mógł mieć Horatio, gdy zmarła Anna LaFay. Nie chciało mu wyjść więcej niż jedenaście. – Alicjo, o czym ty mówisz?

– O jego rodzicach. Widzisz, ojciec panny Garbett jest prawnikiem… Margaret, po tym jak zamieniła parę słów z Johnem, poprosiła ją wczoraj na chwilę rozmowy na osobności. Była wyraźnie zakłopotana i, czego Alicja jeszcze u niej nie widziała, niepewna siebie. – Nie wiem, czy powinnam ci cokolwiek mówić. Ale nie darowałabym sobie, gdybym to zataiła, a ty byś o nim poważnie myślała… No nie wiem. A i nie jestem pewna, czy on wie… Może to zresztą wszystko nieprawda, nawet pan Watkins nie miał pewności. Ludzie po śmierci kogoś bliskiego czasami dziwnie się zachowują… – Margaret, o co chodzi? Bo jeżeli o pana LaFaya, to żadnych plotek nie chcę słuchać. – To nie są plotki, w tym rzecz. Plotek bym ci nie powtarzała. Źródło jest pewne. Tylko proszę, nie mów nikomu, skąd się dowiedziałaś, bo pan Watkins mógłby mieć kłopoty. – Na pewno nic nikomu nie powiem, bo nic nie rozumiem. – Już mówię po kolei. Mój ojciec pytał, co u ciebie słychać, i wspomniałam w rozmowie z nim o panu LaFayu. Powiedział – Margaret spojrzała na nią przepraszająco – żebyś się od tej rodziny trzymała z daleka. – On, to znaczy mój ojciec, współpracuje z firmą Watkins &Bragg z Bath. Jest ich londyńskim przedstawicielem. Pan Watkins jest radcą prawnym wicehrabiego Paulton. Żadne z tych nazwisk i tytułów kompletnie nic Alicji nie mówiło i powiedziała to Margaret. – Wicehrabia Paulton, Richard Grover, był ojcem Anny LaFay, matki twojego znajomego. Tak jak mówiłam, nie wiem, czy to ma jakiś sens, ale podobno do dziś jest przekonany, że Ferdinand LaFay zabił jego córkę. – Ona zmarła przy porodzie drugiego dziecka! Tak mówił pan LaFay. – Tak, ale jej ojciec uważa, że z powodu klątwy rzuconej przez męża. W streszczeniu bratu rozmowy z Margaret Alicja ograniczyła się do niezbędnych faktów, nie wymieniając, zgodnie z życzeniem Margaret, nazwiska pana Watkinsa. – Co o tym sądzisz, John? – spytała. – Czy to prawda? Czy to w ogóle możliwe? Wielu ludzi, pomyślała, zlekceważyłoby informacje z takiego źródła jako urojenia starej panny. Ale nie John. – To, że wicehrabia Paulton tak myśli – powiedział powoli – to możliwe. To by wiele wyjaśniało, jeśli chodzi o jego stosunek do wnuka. Czy to prawda, nie jestem w stanie stwierdzić. Mógłbym sprawdzić w archiwach policyjnych, czy kiedykolwiek było oficjalne śledztwo, ale wolałbym to zrobić za wiedzą i zgodą Clovisa. – Sądzisz, że on o tym wie? – Trudno powiedzieć. – Nie wiem, co zrobić. Niezależnie od tego, czy to ma jakieś oparcie w rzeczywistości, chodzi o jego dziadka… – Chciałabyś, żebym z nim porozmawiał? – Mógłbyś? Nie chciałabym, żeby to was poróżniło. – Wiem, że brak uczuć rodzinnych ze strony jego dziadka w swoim czasie bardzo go martwił. I nie przypuszczam, by się obraził. On ma wyjątkowo łagodny charakter.

Clovis zgodnie z obietnicą przyszedł jeszcze raz, około dziesiątej wieczorem, w połączeniu Mostem z Alicją rzucił czar regenerujący nerwy i przekazał jej spisaną sekwencję, prosząc jednak, by nie robiła tego na razie sama. Niby wszystko było w porządku, ale John odniósł wrażenie, że gość był jakiś podminowany. – Stało się coś w klubie? – spytał, gdy Alicja zostawiła ich samych. – Mmm… Pewne komplikacje towarzyskie z Horatiem, ale mam nadzieję, że nic z tego nie wyniknie. John nie wypytywał go więcej. To było życie Clovisa, a on i tak miał właśnie w brutalny sposób wtrącić się w jego najbardziej osobiste sprawy. – Clovis, muszę z tobą o czymś porozmawiać. I przepraszam z góry, że w ogóle o tym mówię. – O czym takim? John wciągnął powietrze. – Nie chciałbym, żebyś odniósł wrażenie, że z czegoś masz się tłumaczyć. I jeśli nie masz ochoty na ten temat rozmawiać, obiecuję, że więcej go nie poruszę. Chodzi o twojego dziadka. Czy wiesz, czemu unika kontaktów z waszą rodziną? Twarz Clovisa stężała. Zacisnął ręce w pięści. – Tak – odpowiedział bezbarwnym głosem. – Odwiedziłem go jakiś rok temu i w końcu wymogłem na nim odpowiedź. – Czy chciałbyś, żebym spróbował się czegoś dowiedzieć? – zapytał John delikatnie. – Jeśli było oficjalne śledztwo, powinien zostać po nim jakiś ślad w archiwach. – Wątpię, by było. Dziwię się, że w ogóle coś o tym słyszałeś. Frederick w swoim czasie dość skutecznie pozamykał wszystkim usta. – Wybacz, Clovis, ale muszę o to zapytać: myślisz, że to może być prawda? – Nie wiem! Boże, John, co ja bym dał, żeby wiedzieć! Mam nadzieję, że nie. Naprawdę myślę, że nie – poprawił się gorączkowo. – Ojciec nie był dobrym człowiekiem, ale nie wierzę, by to zrobił. Nie znałem go tak naprawdę, trochę jednak go pamiętam. Nie miałby motywu. – Ja myślę! Trzeba by być potworem, by zabić swoją żonę i nienarodzone dziecko. Clovis zagryzł wargi i odwrócił wzrok. John miał ochotę ugryźć się w język. Nie mógł uwierzyć, że nie pomyślał o czymś, co dla Clovisa musiało być od pewnego czasu oczywiste, lecz czego nie był w stanie powiedzieć na głos: że Ferdinand LaFay potrzebował od drugiej żony tylko jednego dziedzica. Dostał go w osobie Clovisa, a żoną jako taką w wieku dziewięćdziesięciu lat zainteresowany nie był. Dziecko, przy porodzie którego zmarła Anna LaFay, musiało mieć innego ojca niż jej wiekowy mąż. – Chyba trudno – powiedział szybko, by uciec od drażliwego tematu – rzucić klątwę tak, by nie pozostał widoczny ślad magiczny. – On by potrafił – stwierdził posępnie Clovis. – Są połączenia nekromancji, zauroczenia i poszukiwania pozwalające na zatarcie śladu. Trudne i kosztowne magicznie, lecz dla silnego maga dostępne. Teoretycznie nawet ja coś o tym wiem. Oczywiście to jest wykrywalne, wszystko jest wykrywalne, ale trzeba wiedzieć, czego szukać. A od wielu lat nie było na Wyspach drugiego nekromanty o takiej wiedzy na ten temat jak on.

Clovis opuścił dom Dobsonów w jeszcze bardziej zwarzonym niż przedtem humorze. John przypomniał mu o czymś, o czym bardzo starał się nie myśleć. Zajrzał wtedy do posiadłości Groverów zupełnie impulsywnie – akurat w przerwie między pobytami we Włoszech i Bawarii przyjechał z Dover do Londynu, wysiedli z Alfredem na dworcu i usłyszał zapowiedź pociągu do Bath. Wiedział, że stamtąd można wziąć powóz do Paulton, planował to jeszcze w szkole. Alfred delikatnie starał się go zniechęcić do podróży, lecz bez powodzenia. Dwór w Paulton, niewielki, ale ładny i malowniczo położony, wyglądał bardzo przyjemnie – pamiętał, jak przemknęło mu wtedy przez myśl, że jako chłopiec mógłby spędzać w nim cudowne wakacje. Zdawał sobie jednak sprawę, że nie był tam mile widziany. Jego pojawienie się wprawiło służbę w wyraźną konsternację, ale zapożyczając od Fredericka ton i wyraz twarzy, oświadczył kamerdynerowi, że dwadzieścia minut rozmowy z własnym opiekunem prawnym raz na osiem lat nie jest żądaniem wygórowanym. Trudno z tym było polemizować i audiencję u wicehrabiego uzyskał. Richard Grover był o pokolenie młodszy od Ferdinanda LaFaya, lecz równie bezpośredni w słowach jak on. Ich spotkanie ostatecznie nie trwało nawet dziesięciu minut. Niemniej, cokolwiek by nie myślał wicehrabia Paulton, Clovis naprawdę nie sądził, zupełnie na zimno, by ojciec to zrobił. Potrafiłby i nie miałby wielkich skrupułów – co do tego nie miał wątpliwości. Jednak był człowiekiem zupełnie innej epoki i przywykłym do obyczajów kontynentalnych, znacznie swobodniejszych. Dla niego zdrada małżeńska, nawet ze strony kobiety i zakończona spłodzeniem potomka – nie była niczym osobliwym. Argument przeciw był jeszcze inny, acz najprawdopodobniej niezrozumiały dla kogokolwiek spoza rodziny LaFayów. Frederick nienawidził ojca, za bratem, delikatnie mówiąc, nie przepadał, a jego matką pogardzał – jednak Clovis nigdy nie usłyszał od niego żadnej aluzji do tego, jakoby był dzieckiem żonobójcy, a gdy zapytał go wprost, dowiedział się, że trzeba być kompletnym głupcem, by zważać na wytwory starczej fantazji Richarda Grovera, a jeśli kto inny powtarza te insynuacje, należy oskarżyć go o zniesławienie. Jego brat miał dość osobliwy ogląd rzeczywistości i do specjalnie prawdomównych nie należał, ale w tym przypadku nie miałby motywu, by kłamać. Prawdopodobnie. Gdy Clovis zajechał do domu, Alfred bardzo spokojnym tonem powiedział, że w saloniku czeka na niego wicehrabia Bedford. Przesunął przy tym ręką po pole marynarki. Clovis potrząsnął głową, zacisnął zęby i wszedł do środka. – Masz szczęście – warknął Horatio na powitanie – tym razem się wywinąłeś. Nie próbuj jednak nigdy więcej wchodzić mi w drogę. – W jaki to sposób wszedłem ci w drogę? – spytał Clovis. Przez głowę przeleciało mu pewne podejrzenie. Absurdalne? Czy sama stara wrogość – po ilu? ośmiu – wystarczyłaby, by Horatio próbował zaaranżować czyjeś zabójstwo? – Nieważne. Trzymaj się z daleka ode mnie i mojego towarzystwa. Nie zawsze będziesz mógł się schować za Dobsonem. Zrozumiałeś? Usłyszawszy nazwisko Johna, Clovis poczuł to samo co prawie dwa tygodnie temu podczas konfrontacji z Frederickiem, tylko uczucie, że ma tego dosyć, było wielokroć silniejsze, bo i stawka była większa. Wtedy szło tylko o jego wolną wolę – teraz być może o życie jego przyjaciela.

– Zrozumiałem. Pozwól jednak, że tobie też coś powiem. Nie wiem, czy miałeś coś wspólnego z zamachem na Johna Dobsona, ale pilnuj się, bym cię o to więcej nie podejrzewał. On jest człowiekiem o wyjątkowym kręgosłupie moralnym i standardach etycznych. Ja jestem synem Ferdinanda LaFaya. Wiem, że niezbyt się interesujesz historią rodzinną, ale radzę ci się dowiedzieć, co to znaczy. I kogo powinieneś bardziej się obawiać.

Retrospekcja 8 Lipiec–sierpień 1865 Wieczorem Clovis obejrzał sobie Lucię, po czym przeprosiwszy ją, owinął z powrotem w papier i schował pod łóżko. (Sądząc z pokładów kurzu, gospodyni wielebnego Mathewsa nie sprzątała tam zbyt często). Niestety jego przyjaciółka milczała, a próba przerzucenia nekromanckiego Mostu nic nie dała. Z pewnością istniało coś, co należało zrobić, gdy dziedziczyło się mimira, by dopełnić związania, lecz Clovis nie wiedział co. Frederick mógłby mu razem z nią zostawić też odpowiednie sekwencje. Pewnie nie pomyślał. Nie był nekromantą, mógł nie wiedzieć, że tylko przez ojca Clovis był w stanie się z nią komunikować. Albo przez niego… ale tylko gdyby brat rzucił odpowiedni czar albo uważał go za domownika lub część swojej rodziny, no a tak przecież nie było. Lucii też nie lubił. Brzydko się o niej wyrażał i nawet się z nią nie pożegnał. Musi szybko się z nią połączyć. Pewnie czuła się, jakby ją ktoś zamurował. Jak to załatwić? Trzeba to zrobić teraz, w wakacje. W szkole nie mógł, tu Frederick miał rację. Niestety, wcale nie był pewien, czy jeśli go poprosi w liście, przyśle mu właściwą sekwencję. Nigdy nie było wiadomo, co on może zrobić. Gdyby tylko mógł pojechać do domu… Książek o mimirach było kilka, nawet pamiętał, gdzie stały w bibliotece. Miał nadzieję, że nie zostały wyrzucone. Nie, na pewno nie. Henrietta by nie pozwoliła, a Frederick przecież też nie był taki głupi. One były sporo warte. Wielebny Mathews także miał dużo książek, i to różnych. Do tej pory Clovis czuł się zbyt zmęczony, by się nimi bliżej zainteresować, ale miał wrażenie, że nie wszystkie dotyczą tematów religijnych. Były też historyczne i lingwistyczne. Warte zbadania w wolnym czasie. A co w tej chwili najważniejsze, na półkach stały liczne traktaty o magii autorstwa różnych teologów. Chrześcijańskich, ale może też i żydowskich? A w niektórych z nich było coś o mimirach… Nieprzyjemne rzeczy i ze względu na Lucię Clovis miał nadzieję, że nie całkiem prawdziwe, ale mogły cytować rytuały łączenia. Pozwolenie na korzystanie z księgozbioru zostało mu udzielone nie tylko bez problemu, ale chętnie. Po kilku dniach intensywnego przeszukiwania biblioteki musiał jednak przyznać, że chyba przeliczył się z siłami. Co z tego, że znalazł opasły tom, który zatytułowany był odpowiednio (coś tam o astralach – tyle dał radę przetłumaczyć) i zawierał obiecująco wyglądające sekwencje, skoro nie wiedział, która do czego służy. I tak dobrze, że od razu zastanowiło go, że w zapisie czarów Otwarcie lub Nekromancki Most zawsze były na końcu, bo jeszcze bardziej by się zagubił. Wielebny Mathews nie miał encyklopedii, a w słowniku hebrajskim nie napisali, że wszystko się czyta odwrotnie. Chyba uważali to za oczywiste. Udało mu się właśnie zidentyfikować, jaka zbitka znaków prawie na pewno powinna odpowiadać słowu „mimir” (w słowniku nie było) i dość beznadziejnie kartkował pozbawioną spisu treści czy indeksu księgę, gdy wszedł gospodarz. Nie było czasu na jej ukrycie.

Na szczęście wielebny Mathews naprawdę nie znał się na chłopcach w tym wieku. A na widok lektury młodego gościa odeszło go skrępowanie. (Clovisowi nigdy przedtem nie przyszło do głowy, że dorośli też tak mogą mieć, ale ten ksiądz chyba naprawdę był nieśmiały). – O, tym się ostatnio zajmujesz. Interesujący traktat, prawda? To jeden z najznamienitszych kabalistów luriańskich. Właściwie to nurt bardzo zbliżony pod wieloma względami do chrześcijaństwa – powiedział, jakby przekonując samego siebie – a zawsze dobrze jest poznać odmienne spojrzenie na pewne kwestie. Szkoda, że mi wcześniej nie powiedziałeś, że znasz hebrajski. W szkole się uczysz? To wielki postęp, za moich czasów była na ogół tylko łacina i greka. – Niestety nie uczymy się hebrajskiego w Edgerton. Ale chciałbym… To nawet nie było kłamstwo. Clovis lubił się uczyć nowych języków, a hebrajski wyglądał ciekawie. No i w tym momencie bardzo go potrzebował. – Bardzo zacna ambicja. Jednak w takim razie wziąłeś zdecydowanie zbyt zaawansowaną pozycję jak na początek. Widzę, że słownik znalazłeś, ale chodź, dam ci coś prostszego. Alfabet oczywiście znasz? W rezultacie Clovis poczuł się moralnie zobowiązany do intensywnej nauki hebrajskiego. Nie całkiem o to mu chodziło, a poza tym miał mgliste wrażenie, że chyba raczej powinien sobie powtarzać przedmioty szkolne, ale nie chciał sprawić zawodu wielebnemu Mathewsowi. Duchownemu uczenie go sprawiało chyba przyjemność – w każdym razie więcej go nie unikał – i zaczęli rozmawiać na różne tematy. Okazało się, że wielebny Mathews prowadził naprawdę ciekawe badania na temat średniowiecznych egzorcystów w Oxfordshire (ze szczególnym uwzględnieniem społeczności żydowskiej) i chętnie o nich opowiadał. Do tego mówił do Clovisa jak do dorosłego, nie wmawiał mu żadnych rzeczy i nie próbował kłamać. Do rozmowy o Sarze Roberts niestety się nie nadawał – na pierwszą wzmiankę znowu zrobił się bardzo zakłopotany, więc lepiej było nie naciskać. Wszystko to było przyjemne, Clovis martwił się jednak, że traci czas. Świeżo nabyta wiedza trochę pomogła mu w przeszukiwaniu Reinkarnacji i oczyszczenia zabłąkanych astrali (gospodarz przetłumaczył mu tytuł), mimo to obawiał się, że może nie zdążyć przed końcem wakacji. W końcu napisał do Fredericka, ale żadnej odpowiedzi nie dostał. Postanowił więc zaryzykować. Wynotowywał sobie sekwencje, które wydawały mu się prawdopodobne, i po kolei rzucał je na siebie i Lucię. Bał się trochę, że stanie się coś niedobrego, lecz nie miał lepszego pomysłu. Przez dwa dni nie zdarzyło się nic, ani złego, ani dobrego – sekwencje dotyczyły mimirów, ale musiały być całkiem do czego innego. Na trzeci dzień po rzuceniu czaru usłyszał energiczne pukanie do drzwi i wielebny Mathews wszedł, nie czekając na odpowiedź. Clovis dał jeszcze radę schować Lucię pod łóżko, lecz niewiele to pomogło. Okazało się, że pewnej rzeczy nie wziął pod uwagę. – Przepraszam za wtargnięcie, ale zaniepokoiłem się. Rzucałeś nekromanckie czary komunikacyjne, a to ryzykowne dla niedoświadczonego maga. W pobliżu nie powinno być duchów. Cmentarz od dawna jest nieużywany, a podejrzewam, że co najmniej jeden

z moich poprzedników był po cichu egzorcystą. Nigdy jednak nie wiadomo na pewno… A twoje czary miały jakąś… nietypową sygnaturę. Clovis nie odpowiedział. Był przerażony i wściekły na siebie. Frederick miał rację – on naprawdę był kretynem. Ostrzegał go, a jemu przez ten cały czas nawet nie przyszło do głowy sprawdzić ani spytać, czy wielebny Mathews nie jest magiem. To, że pan Keller nim nie był, przecież o niczym nie świadczyło. Próbował odprawić rytuał łączenia z mimirem w pobliżu duchownego-poszukiwacza! Zabiorą mu Lucię i co się z nią wtedy stanie? – Nie denerwuj się, dziecko, nie mam do ciebie pretensji. Mój kuzyn mówił mi, że chcesz się specjalizować w czarnej nekromancji… O, przepraszam, chciałem powiedzieć w nekromancji astralnej. To nic złego, bardzo potrzeba nam egzorcystów. Sam bym chętnie się tym zajął, ale niestety, za stary jestem na zmianę specjalizacji, a i potencjał magiczny mam za mały… Muszę cię jednak spytać, co robiłeś. Niektóre czary mogą być naprawdę niebezpieczne. Użył słów „czarna nekromancja”, jak Lucia… Jakoś to Clovisa uspokoiło. Jednak nie mógł mu tak po prostu powiedzieć. – Co chciałeś zrobić? Wypróbowywałeś jakiś czar z Reinkarnacji Mordechaja Polaka? Clovis kiwnął głową, zastanawiając się intensywnie. – Ale na kim? Mógł powiedzieć, że tylko tak sobie. Głupio mu było jednak zmyślać. Miał też przeczucie, że wielebny Mathews, który na chłopcach w ogólności może się nie znał, ale o nim samym już sporo wiedział, nie da się nabrać. – Czy jeśli powiem, będzie ksiądz zmuszony to komuś powtórzyć? – To jakaś poważna sprawa, prawda? Jeśli chcesz, możemy naszą rozmowę potraktować jako spowiedź. – Ale ja nie zrobiłem nic złego. Chyba. Duchowny się uśmiechnął. – To bardzo dobrze. Ale to nie szkodzi. Clovis sięgnął pod łóżko. Zobaczywszy Lucię, wielebny Mathews nie był specjalnie zszokowany, pomyślał Clovis. Raczej zmartwiony i zamyślony. Wypytał go o jej historię (chyba dużo wiedział o mimirach – więcej niż on sam) i o to, w jaki sposób i o czym rozmawiali. Na koniec westchnął: – Powiedziałbym, że lepiej będzie, jeśli nie nawiążesz z nią kontaktu, gdyby chodziło tylko o ciebie… Clovis się z tym nie zgadzał, ale ponieważ ksiądz ewidentnie jeszcze nie skończył, nie odzywał się. – Tutaj jednak w grę wchodzą dwie dusze, nie jedna. Pomogę ci. Pod pewnymi warunkami. Warunki były zdroworozsądkowe. Z grubsza rzecz biorąc, miał dobrze traktować Lucię i nie wykorzystywać jej do robienia złych rzeczy. Clovis zastanawiał się kilka lat później, ilu osób uwierzyłoby, że trzynastolatek jest w stanie świadomie złożyć taką obietnicę.

Obawiał się, że sam żywiłby poważne wątpliwości. Ksiądz Mathews miał jednak szczególny stosunek do ludzi. Do Reinkarnacji i oczyszczenia zabłąkanych astrali usiedli teraz razem. Okazało się, że Clovis już wypróbowywał odpowiednią sekwencję, tyle że nie zacytowaną w całości. (Na jego oburzenie tym niedbalstwem autora wielebny Mathews zwrócił uwagę, że traktat kabalistyczny nie jest podręcznikiem magii). Wspólnymi siłami zdołali ją zrekonstruować i udało się! Lucia się przebudziła. Gospodarz zostawił ich samych, wspominając tylko, że chciałby sam z nią później porozmawiać. Nie było w książce zapisanego czaru pozwalającego osobie trzeciej na kontakt z mimirem, ale to nie był problem: Clovis był pewien, że zna go Lucia. – No nareszcie – z ulgą usłyszał znajomy głos. – Clovis, co się z tobą działo? Czułam od kilku dni, że bez powodzenia usiłujesz przeprowadzić rytuał. To przecież nie jest aż tak trudna sekwencja do rzucenia. Clovis usprawiedliwił się, wyjaśniając okoliczności. Lucia stwierdziła, że po Fredericku niczego lepszego się nie spodziewała. – Dobry mag na swój sposób – przyznała – ale o nekromancji ma nikłe pojęcie i nie chce mieć lepszego. Brzydzi się. – Ale widzisz, dał mi ciebie. Nigdy się tego po nim nie spodziewałem. To cudowne! Tęskniłem za tobą. Co o tym myślisz? Cieszysz się? – Tak. Wolę ciebie niż jego. Ale myślę, że lada dzień przybiegnie i zażąda mnie z powrotem. – Może mi cię zabrać? – Nie, jeśli sam mnie nie oddasz, i to szybko. Teraz jestem związana z tobą. Jesteś współdziedzicem Ferdinanda, a twój brat dobrowolnie podzielił się z tobą spuścizną po ojcu. Zresztą mieliśmy silną więź już wcześniej, zaś magia astralna zawsze preferuje nekromantów. Frederick dopiero niedawno podjął komunikację, a do tego nieszczególnie mu to wychodzi. A ja robiłam tylko to, do czego mnie magia zmuszała. – Nie lubisz go? Mimiry niby nie miały wolnej woli, choć Clovis miał wrażenie, że to nie do końca prawda. Uczucia jednak miały. A w każdym razie preferencje. I opinie. – To jakiś dureń, wstyd rodzinie przynosi. Czegoś takiego się nie spodziewałam. – A co on zrobił? Był zaintrygowany, co chyba też świadczyło o tym, że już z nim lepiej. Frederick pewnie zrobił różne rzeczy, ale co takiego zbulwersowało Lucię? – Przestał uczyć córkę magii. Pierwszą od trzech pokoleń córkę w waszej rodzinie, która dożyła dorosłości! Naczytał się jakichś nowomodnych bzdur, jak to magia kobietom szkodzi. A jeszcze ta jego głupia żona powiedziała mu, że co ludzie pomyślą. Wierzyć się nie chce! LaFay, który się boi, co ludzie pomyślą! – To okropne! A co Letittia na to? – Nie wiem, nie miałam z nią żadnego kontaktu. Naprawdę strasznie przykre. Letittia chciała czarować i miała wysoki potencjał magiczny. Z drugiej strony, mówiła, że żadna z jej koleżanek nie uczy się magii i że

dziwnie na nią patrzą, kiedy o niej wspomina… Może nie będzie aż tak żałowała? Henrietta na pewno się tym przejęła, ona taka była. A co myślała o… tamtym? – A czy mówili coś przy tobie na temat Horatia? – Nic. Domyślam się, że coś się stało u was w szkole, ale Frederickowi nie przyszło do głowy, by mi się zwierzać. Clovis zaczął opowiadać jej od początku, co zaszło. – Stronzo! Zgwałcił małą dziewczynkę! Dobrze, że ten Dobson mu dołożył. Szkoda tylko, że za mało. – No tak. On. A ja nie pomogłem Sarze. Nie umiałem. – Z tego, co mówisz, jednak pomogłeś. Żyje. To zdecydowanie lepsze niż bycie martwą. – Mówisz jak Dobson. – Mówię jak szesnastoletni chłopiec? To nie jest komplement. – On ma osiemnaście lat. Szesnaście miał wtedy. – Rzeczywiście? Słabo sobie radzę z czasem. To ty masz już prawie czternaście lat? Dorastasz. – Ale dalej nic nie mogę zrobić. Teraz jest gorzej niż kiedykolwiek. Prawie od tego zwariowałem. – E, chyba nie. Ten wiek bywa trudny, a poza tym jesteś w niełatwej sytuacji. Cokolwiek by nie mówić o Ferdinandzie, był twoim ojcem i po swojemu o ciebie dbał. Teraz zostałeś sam. To wszystko jednak minie i za kilka lat sprawy się ułożą. Poradzisz sobie ze wszystkim. Jesteś bystry i masz silną magię. – Frederick tak nie uważa. – Frederick uważa różne bzdury. Albo i nie uważa, tylko sobie wmawia. – Od Horatia jestem słabszy. – Jesteś młodszy. Poza tym nekromanci powoli osiągają szczyt mocy. Tu trzeba długich lat nauki. To nie jest magia dla ludzi niecierpliwych. – Nie umiem sobie z nim poradzić. – Nauczysz się, ale innych sposobów niż bezpośrednie starcie. Jeśli chcesz zostać wojownikiem, wybrałeś niewłaściwą specjalizację. To jest zresztą jeszcze do zmiany, jesteś bardzo młody. – Myślisz, że powinienem się zająć za magią ofensywną? – Nie sądzę. Masz wyjątkowo silne preferencje w kierunku nekromancji. To zresztą bardzo elastyczny typ magii. Nie dla wojownika, ale miej świadomość, Clovis, że przed nekromantami takimi jak twój ojciec magowie ofensywni trzęśli się ze strachu. To brzmiało kusząco, ale nie spodobałoby się księdzu Mathewsowi. Ani Dobsonowi. Ani mamie. – Chcę znać inne sposoby. Nie klątwy. Nie chcę być taki jak on. – To już twój wybór.

Rozdział 9 Jak można było przewidzieć, ledwie John Dobson był w stanie utrzymać się na nogach, uparł się, że musi iść do pracy. Niby obiecywał, że będzie tylko siedział przy biurku, ale wiadomo było, czym to się skończy. Jego jedynym realnym ustępstwem na rzecz rekonwalescencji było jeżdżenie do głównej siedziby policji metropolitalnej dorożką zamiast chodzenia na piechotę. Clovis właściwie odwodził go od powrotu do biura trochę bez przekonania, ponieważ rzeczywiście przy Scotland Yard rozpaczliwie go brakowało. Wszyscy robili, co mogli, lecz nie było sposobu, by cztery osoby mogły wykonać pracę pięciu, zwłaszcza że nawet normalnie brakowało im ludzi. Dla niego samego zaczęło być to dość kłopotliwe, bo nie umiał odmówić, gdy Dempsey prosił go o pomoc, i w rezultacie od poniedziałku spędzał tam średnio po siedem godzin dziennie, a przecież była jeszcze kwestia leczenia Johna, no i miał w końcu własne sprawy. Między innymi rodzinne. Coraz bardziej niepokojące. Podejrzeniami dotyczącymi Horatia podzielił się z Johnem. Ten przyjął je do wiadomości, ale hipotezę nie tyle wyśmiał, ile uznał za zbyt daleko idącą. Z wrogości Horatia zdawał sobie sprawę, lecz nie sądził, by był on do tego stopnia szalony, by brać udział w próbie zabójstwa. Clovis nie miał tej pewności, nie upierał się jednak, tym bardziej że i sylwetka tamtego kinemanty, i jego zachowanie nie pasowały mu do wicehrabiego Bedford. Tamten był bardzo ostrożny, a rozwaga nie należała do cnót Horatia. W sumie jednak to, czy był on zaangażowany w tamten zamach, czy nie, było rzeczą drugorzędną, ponieważ tak czy inaczej Clovis był pewien, że obaj powinni mieć się przed nim na baczności. Nie był jednak przekonany, do jakiego stopnia poważnie traktuje tę sprawę John. Z przeniesienia się na Montpelier Street John ostatecznie zrezygnował, uznając, że jeśli nikt nie zaatakował go wtedy, gdy był mocno osłabiony, nie zrobi tego prawdopodobnie w ogóle. Niepokoiło to Clovisa. Alicja Dobson chyba też postanowiła się przygotować na ewentualne przyszłe problemy, bo ostatecznie poprosiła go o kontakt z Lucią i spytała o możliwość szybkiego przygotowania prostych czarów obronnych. Przy okazji delikatnie dała mu do zrozumienia, z czego wynikała jej niedawna rezerwa. Miała już niemal kompletny wgląd w grzęzawisko, jakim była najnowsza historia rodziny LaFayów, bo okazało się, że John opowiedział jej też o kryminalnej przeszłości Horatia. Słusznie zrobił, ale było to jakieś… poniżające. Clovis podejrzewał, że jest jej go żal. A nie chciał, by akurat Alicja Dobson się nad nim litowała. Chyba wolałby, żeby uznała, że takie koneksje rodzinne źle o nim świadczą… Nie, bzdura, nie wolałby. Nie ma co się oszukiwać, doszedł do wniosku, nie myślał na jej temat zbyt jasno. Wymagało to poważnego zastanowienia się i może podjęcia jakichś zdecydowanych kroków, gdyby istniała szansa, że jego uczucia są

odwzajemnianie. Ale ta wydawała się nikła. Dla Dobsonów urodzenie i majątek niewiele znaczyły, a on poza tym – i jeszcze znośnym potencjałem magicznym, ale też nie takim, by akurat jej jakoś szczególnie mógł imponować – nie bardzo miał się czym pochwalić. I sam nie wiedział, czy ma się tym cieszyć, czy martwić. Wszystko to mocno zaprzątało mu głowę i miał wrażenie, że niektóre sprawy zaczyna zaniedbywać. Powinien na przykład poświęcić więcej uwagi kwestii zatrudnienia w hutach szkła – przecież to było ważne. Co prawda nie bardzo wiedział, co więcej może zrobić. Część współwłaścicieli nawet się z nim zgodziła, ale co najmniej jeden z pozostałych udziałowców (wiedział na pewno o panu Howie) wolał się nie sprzeciwiać Frederickowi. A ten się zaparł. Gdyby jakoś udało się ich przekonać, że więcej problemów będą mieli, zatrudniając dzieci, niż gdy tego zaprzestaną… Ale wyczerpał już chyba wszystkie argumenty. O mało co nie przegapił też tego, że inna osoba, za którą czuł się w pewnym sensie odpowiedzialny, znalazła się w zagrożeniu. W końcu udało mu się w porę zainterweniować, acz nie był pewien słuszności i legalności tego, co zrobił. Co prawda Leroux wyraził zgodę, a ostatecznie to o niego chodziło… John Dobson wolał się nikomu nie przyznawać, ale w piątek był chyba zbyt długo na nogach jak na drugi dzień po wstaniu z łóżka. Miał wcześnie skończyć pracę, lecz nagromadziło mu się przez ten tydzień tyle zaległości, że sam nie wiedział, w co ręce włożyć, i w rezultacie po nagłym podniesieniu się z krzesła mało nie zemdlał. Clovis, który w czwartek pilnował go jak sęp padliny, następnego dnia wyszedł wcześnie z biura przy Scotland Yard i nie było komu pouczać nadinspektora Dobsona o możliwych długofalowych konsekwencjach nadmiernego forsowania organizmu. A gdy zjawił się wieczorem u nich w domu, by rzucić czar regenerujący nerwy i przy okazji doręczyć Alicji mimira (czy też odwrotnie), nawet go nie przesłuchał w sprawie samopoczucia. Stwarzał wrażenie zakłopotanego i z jakiegoś powodu winnego. Dosyć niechętnie też mówił o tym, co tego popołudnia porabiał. – Chodzi o pana Leroux – powiedział w końcu, gdy John, w sumie z czystej przekory, zaczął go ciągnąć za język. – Chcą go eksmitować. John popatrzył na niego pustym wzrokiem, przerzucając w głowie wszystkie znane im obu osoby o francuskim pochodzeniu, poczynając od sąsiadów z Greek Street. Z zerowym wynikiem. – To strasznie przykre – jego siostra albo miała lepszą od niego pamięć, albo była bardziej wprawna w sztuce konwersacji. – Czy można coś dla niego zrobić? – Udało mi się zaaranżować ekshumację i przeniesienie szczątków do innego grobu. Pamiętasz, John – Clovis zlitował się nad nim – to ten duch z cmentarza Tower Hamlets, tam gdzie się spotkaliśmy. Likwidują wszystkie groby w jego kwaterze i przenoszą szczątki do masowej mogiły. Uważam, że to skandal. On nadal twierdzi, że z filozoficznego punktu widzenia to obojętne, ale był zdenerwowany, gdy mu wczoraj w nocy powiedziałem, co go czeka. Znaczne i nagłe naruszenie stanu ciała to nawet dla ducha o tak silnym astralu jak jego bardzo trudne przejście.

– Ekshumacja, tak? – To wyjaśniało, czemu Clovis wygląda tak niepewnie. Musiał nieźle nazmyślać w zarządzie cmentarza. – Za kogo się podałeś, prawnuka Leroux? – Tak jakby – wyznał Clovis. – Bałem się trochę, czy on się nie obrazi, bo nie lubi arystokratów, ale go to tylko rozbawiło. Powiedziałem zarządcy, że moja prababka była córką francuskiego markiza. I że Leroux emigrował do Anglii po Wielkiej Rewolucji. To wszystko jest prawdą, choć nie przeczę, że połączenie tych faktów mogło stworzyć fałszywe wrażenie, że jestem jego ciotecznym prawnukiem. – Wątpię, by ci uwierzyli, ale pewnie byli uszczęśliwieni, że ktoś w ogóle chciał się tym zająć. Naruszenie miejsca pochówku ducha może stworzyć poważne zagrożenie dla grabarzy. Powinni go przedtem egzorcyzmować. – To bardzo brutalne rozwiązanie – nastroszył się oczywiście Clovis. John nie wiedział, czy istnieje jakieś Towarzystwo Obrony Praw Duchów, ale jeśli nie, Clovis LaFay powinien je założyć. – Spontaniczne opętania naprawdę zdarzają się niezwykle rzadko, nawet w przypadku naruszenia ciała. A z większością duchów wystarczyłoby spokojnie porozmawiać i zaproponować odpowiednią, godną alternatywę. Poza tym pan Leroux zdecydowanie nie życzy sobie być egzorcyzmowanym. Nie wierzy w życie wieczne i uważa odejście ze świata materialnego za kres istnienia. Podobno zresztą już raz kiedyś próbowano to z nim zrobić, jakieś trzydzieści lat temu, ale bez skutku. To naprawdę potężny astral. Zasadniczo, pomyślał John, Clovis także dzisiaj po południu wykonywał (a także wczoraj w nocy – kiedy on w ogóle sypiał?) zawód policyjnego egzorcysty. Właściwie mógłby to wszystko zrobić urzędowo, zamiast imać się nieoficjalnych i wątpliwych etycznie środków. Pewnie nie przyszło mu to do głowy – nie był przyzwyczajony do występowania w charakterze oficjalnym. Tak czy inaczej zwrócił mu uwagę na potencjalne niebezpieczeństwo, które do tej pory umykało uwagi policji. Silny duch zdenerwowany przeniesieniem grobu mógłby się okazać kłopotliwy. John zanotował sobie w pamięci, że warto by zrobić kompletny i stale uzupełniany spis londyńskich duchów i uczulić zarządzających cmentarzami, by o wszystkich działaniach mogących ich dotyczyć meldowali z wyprzedzeniem podwydziałowi spraw magicznych. Oznaczało to jeszcze więcej rutynowej pracy dla policyjnych nekromantów, ale mogło zaoszczędzić poważnych problemów w przyszłości. Clovis LaFay wkrótce zakończył rozmowę z Johnem i wyszedł, ale Alicja i tak nie bardzo ich słuchała. Rozmyślała. Ich gość na początku swojej dzisiejszej wizyty (należałoby to tak nazwać, acz na dobrą sprawę bywał u nich tak często, że wydawał się już niemal domownikiem) oficjalnie poprosił signorę Fricapane o udzielenie jej wszelkiej pomocy w nauce magii i przekazał ją Alicji fizycznie. Niby to było dokładnie to, o co jej chodziło, ale teraz miała jakieś opory. To była poważna jednostronna przysługa, i to tylko dla niej, nie dla Johna. Tworzyła zobowiązanie. Alicja nie była pewna, czy rzeczywiście jest na to gotowa. To, czego się dowiedziała o rodzinie LaFayów, jednak mocno nią wstrząsnęło. Nie chodziło o niego samego – był sobą, nie swoimi krewnymi – jednak trudno było jej przejść do porządku dziennego nad tym, z jakimi ludźmi miał stale styczność. John się tym nie przejmował, ale do niego dochodziło to stopniowo. No i co innego, gdy taką historię

rodzinną miał przyjaciel, a co innego, gdy ktoś, o kim zaczynało się myśleć… Nie była pewna jak, ale inaczej. Obawiała się też, czy zdoła się powstrzymać od zadawania Lucii Fricapane pytań mających więcej związku z panem LaFayem niż z magią. Ta akurat wątpliwość była niepotrzebna. Może to źle świadczyło o Alicji jako o kobiecie, ale to, co Lucia Fricapane miała do powiedzenia, było tak fascynujące, że wszelkie sprawy osobiste odeszły na bardzo daleki plan. Była o tym mowa już przedtem, lecz mimo to nie zdawała sobie sprawy, jak wielką wiedzę, chyba znacznie przewyższającą to, co byłby zdolny zgromadzić jakikolwiek żywy człowiek, ma Lucia Fricapane. Nagle problemem stało się nie, jak zwykle, zdobycie informacji, tylko wybór z tego, co było dostępne. – Pan LaFay mówił, że szczególnie zależy pani na leczniczych aspektach nekromancji. – Właściwie tak… – powiedziała dość niepewnie Alicja. W tej chwili nie była wcale przekonana, czy rzeczywiście o to jej chodzi. Ostatnie doświadczenia z leczeniem uszkodzonego nerwu w ręce Johna uświadomiły jej dwie rzeczy. Jedna z nich właściwie nie była żadną nowiną: zachowanie doktora Broughtona wykazało jej bardzo dobitnie, że lekarze mogą tolerować kobiety jako pielęgniarki, ale swojego własnego terytorium bronić będą przed nimi bardzo zacięcie. Druga refleksja dotyczyła tego, że niestety, jakkolwiek antypatyczny, specjalista od nerwów miał sporo racji, sprzeciwiając się, by ona rzucała ten czar. Sekwencja była trudna, lecz nawet nie to stanowiło problem – żeby pomóc, a nie zaszkodzić, trzeba było znać bardzo dobrze budowę i funkcjonowanie ludzkiego ciała. Clovis LaFay przyznał, że przed pierwszym rzuceniem tego czaru musiał spędzić kilka godzin nad podręcznikami anatomii, a przecież on, w przeciwieństwie do niej, naprawdę studiował kiedyś medycynę. Dał jej odpowiednie materiały, za każdym razem śledziła przez Most, co robił, ale do tej pory sama nie ośmieliła się spróbować. Podejrzewała, że to samo dotyczy wszystkich bardziej złożonych czarów leczących. – Panno Dobson – Lucia Fricapane chyba wyczuła jej wątpliwości – leczniczy dział czerwonej nekromancji to pożyteczna magia i znacznie bardziej potężna, niż wielu ludzi zdaje sobie sprawę. Chciałabym jednak wiedzieć, czy jest to dziedzina, którą pani naprawdę chce studiować, czy taka, która akurat była w pani zasięgu. Zresztą muszę panią ostrzec, że w tym obszarze magii zmienia się ostatnio tak wiele, że moja wiedza może nie być wystarczająca. – Nie jestem pewna. Magia leczenia mi odpowiada, ale nie bardzo miałam sposobność spróbowania czarów z innych specjalizacji. Czy muszę od razu wybierać? – Absolutnie nie i cieszę się, że pani nie chce. Młodzież specjalizuje się dzisiaj zdecydowanie zbyt wcześnie i zbyt wąsko. Nie mam na myśli Clovisa LaFaya, bo nekromancja to najszerszy i najbardziej subtelny dział magii, jedno życie z trudem wystarcza, by go poznać. Jednak, proszę mi wybaczyć, na przykład pani brat… Rozumiem, że dla mężczyzny z temperamentem wojownika magia ofensywna to naturalny wybór, ale za moich czasów ktoś tak uzdolniony nigdy nie ograniczyłby się do kinemancji. – John uważa, że piromancja nie ma przyszłości. Powiedział kiedyś, że fiolka nitrogliceryny jest silniejsza od każdego maga.

– Być może ma rację… Nie jestem au courant w technice wojskowej. Ale może by mu pani kiedyś wspomniała, że silny kinemanta z dodatkową specjalizacją w czarach poszukiwawczych ma, jeśli inteligentnie połączy te rodzaje magii, zupełnie unikatowe możliwości, raczej nie do odtworzenia środkami niemagicznymi. Ale dosyć o pani bracie – czy jest jakiś typ czarów, które chce pani szybko poznać? – Myślałam o ćwiczeniu podstawowych czarów obronnych. Zasłona przed Paraliżem, Tarcza… Wie pani o zamachu na Johna. To się może powtórzyć. – Rozumiem pani pobudki i popieram, tylko muszę uprzedzić, że czary kinemanckie są co prawda proste, żeby nie powiedzieć: prymitywne, lecz ich użycie w walce wymaga wielu lat ćwiczeń. Jest jeszcze kwestia ich siły – ma pani wysoki potencjał magiczny, mimo to pani czary zawsze będą słabsze niż te rzucane przez nawet mniej potężnego, ale wyspecjalizowanego kinemantę. Proponuję zatem uzupełnienie tych czarów, które pani wymieniła, o kilkanaście z innych specjalności. Niektóre są dzisiaj mało popularne, jednak właśnie dlatego mogą być bardziej skuteczne przeciwko magom ofensywnym. – Sądzi pani, że byłabym w stanie stawić czoła bardziej doświadczonemu magowi? Wydaje mi się to dość mało prawdopodobne. – Nie zamierzam pani oszukiwać – nawet przy wysokim potencjale magicznym dobre opanowanie czarów to sprawa lat. Jednak różne rzeczy się zdarzały. Ma pani tę przewagę, że jest pani kobietą. Istnieje spora szansa, że mag płci męskiej panią zlekceważy. To spowodowało, że Alicja opowiedziała jej o doktorze Broughtonie i swoich przemyśleniach związanych z tym doświadczeniem. Lucia Fricapane wyraziła współczucie, ale ewidentnie uważała, że Alicja nadmiernie narzeka. – W każdym czasie kobiety musiały swoją siłę wywalczyć lub ukraść. Teraz pod względem dostępu do magii macie trudniej, lecz pod wieloma innymi, jak wnoszę z tego, co mówił Clovis, robi się coraz łatwiej. Jestem pewna, że znajdzie pani jakiś sposób, by osiągnąć to, co chce. Grunt to wiedzieć, co to jest. W porównaniu z tym, co oferowała Lucia Fricapane, kurs pielęgniarski znacznie stracił na uroku. Był jednak opłacony, niedługo się kończył, a poza tym mógł się przydać – choć Alicja miała nadzieję, że już nigdy w takich okolicznościach jak w ten koszmarny sobotni wieczór sprzed tygodnia, gdy John mało nie zginął. Wróciła właśnie zmęczona z poniedziałkowej praktyki, niosąc jeszcze okazyjnie nabyte jajka i wiejski ser (jedna z pielęgniarek miała rodzinę na wsi, do której często jeździła), gdy stwierdziła, że zza drzwi ich mieszkania dobiegają jakieś głosy, z których tylko jeden należy do ich służącej. Była trzecia po południu i o tej porze nikogo prócz Bridget nie powinno być w domu. Zdenerwowałaby się znacznie bardziej, gdyby nie to, że obcy głos był żeński, raczej niedorosły i mówił z wyraźnym irlandzkim akcentem. Nie mógł zatem należeć ani do jej brata, który miał dzisiaj popołudniowy dyżur i obecność którego o tej porze świadczyłaby o zasłabnięciu w pracy, ani do tajemniczego kinemanty. Bridget otworzyła jej drzwi z miną winowajczyni. – Ja wiem, że nie powinnam nikogo przyjmować – zaczęła od progu – ale Nora ma wielki kłopot, proszę panienki. Straciła posadę i…

Wspomniana Nora pojawiła się w drzwiach kuchni i dygnęła. Była ciemnowłosa i szarooka, raczej młodsza od Bridget i wyglądała mizernie nawet jak na młodą londyńską służącą, z których większość była chronicznie niedospana: drobniutka, chuda i bardzo blada, z mocno podkrążonymi oczami. – Dobrze, może przenocować z tobą, ale tylko tę jedną noc. – Bridget istotnie nie powinna przyjmować przyjaciółek, ale jak można mieć pretensje o przygarnięcie kogoś, kto tak wygląda i ma chyba najwyżej dwanaście lat? – Przykro mi, Noro, nie stać nas w tej chwili na drugą służącą. Może za kilka miesięcy… – Przepraszam, panienko, ja nie dlatego przyszłam. – Mimo młodego wieku, wyraźnego zmartwienia i trudnej sytuacji dziewczynka mówiła spokojnie, Alicja powiedziałaby nawet, że z godnością. – Tylko że Bridget mówiła, że jej pan jest kimś ważnym w policji. Nora, jak się okazało, przypłynęła z Irlandii na tym samym statku co Bridget i od tego czasu utrzymywały kontakt. Miała siostrę cioteczną, prawie równolatkę, która pisała do niej, że również zamierza pojechać na służbę do Londynu, co, sądząc z późniejszego listu ciotki, zrobiła. Nigdy się jednak z Norą nie skontaktowała, a w agencji zatrudnienia służby, z której miała skorzystać, też o niej nie słyszeli. Zaniepokoiło to jej kuzynkę do tego stopnia, że poszła na policję, ale nie potraktowano jej tam poważnie. – Przepraszam, że przyszłam, panienko, ale już nie wiedziałam, co robić. Policjanci powiedzieli, że jej rodzice albo państwo powinni to zgłosić. Ale jej rodzice są w Irlandii, a o państwie nic nie wiem… A kiedy mówiłam, jak mi się śniło, że jej się stało coś złego, tylko się śmieli. Myślałam, że może gdy Bridget powie swojemu panu, to on coś zrobi… Alicja rozumiała jej niepokój i rozgoryczenie, jednak nie wiedziała, co John mógłby poradzić. Powodów, dla których kuzynka Nory się z nią nie skontaktowała, mogło być wiele (acz niektóre istotnie bardzo przygnębiające), a sen żadnym dowodem dla policji nie był. – A co z twoją posadą? Podobno ją straciłaś? Odpowiedź Nory przerwał dźwięk kołatki. Cała rozmowa odbywała się w przedpokoju, zatem Bridget, gdy otworzyła drzwi, nie musiała anonsować, kto przyszedł. – Dobry wieczór. Przepraszam, że panią tak nachodzę, ale John prosił mnie, żebym przekazał, iż nic mu nie jest, ale będzie dzisiaj później. Zaraz po przyjściu do pracy pojechał na interwencję – Clovis LaFay najwyraźniej już przesiąkł językiem policyjnym – i zostanie dłużej, by dokończyć robotę biurową. – Jak on się czuje? Rzeczywiście wszystko z nim w porządku? – Jej brat nie przywykł do bycia chorym i odmawiał zrozumienia, że powinien się oszczędzać. – Tak, to nie było nic poważnego. Właściwie zwykła bójka, tylko jedna strona użyła czarów. John czuje się dobrze, sprawdziłem mu tętno. I poprosiłem pana Dempseya, by miał na niego oko i nie pozwalał się forsować. Alicja mało nie parsknęła śmiechem, wyobrażając sobie minę swojego brata potraktowanego w ten sposób. Oznaczało to jednak, że John szybko nie wróci. Ale Clovis LaFay ostatnio intensywnie współpracował z policją, może więc będzie w stanie coś sensownego doradzić. – Panie LaFay, nie wie pan przypadkiem, jakie są procedury zgłaszania osób zaginionych? Kto to może zrobić?

– Obawiam się, że nie wiem. A kto zaginął? – Kuzynka tej tutaj Nory… Przepraszam, Noro, jak masz na nazwisko? – Welsh, proszę panienki – odezwała się Nora zza jej pleców. Clovis LaFay popatrzył na nią i zmrużył oczy. – Czy ta kuzynka jest w twoim wieku? – Tak, proszę pana. Pan LaFay zastanowił się przez chwilę z dość ponurym wyrazem twarzy, po czym zwrócił się do niej: – Panno Dobson, wiem, że to niespotykana prośba, ale czy mógłbym wejść i posłuchać, co ona ma do powiedzenia? Alicja przez chwilę nie wiedziała, co robić. Przyjmowanie w domu młodego człowieka przez niezamężną kobietę bez obecności przyzwoitki było więcej niż niewłaściwe. Z drugiej strony znacznie starszy kulturowo i równie silnie wpojony imperatyw mówił jej, że gospodyni nie trzyma gościa na progu. Alicja uznała, że ten drugi jest bardziej praktyczny. Poza tym jeśli Clovis LaFay o to prosił, zapewne miał ważny powód. Bridget, jej przyjaciółka i Lucia Fricapane, ta ostatnia co prawda zmarła, ale, zdaje się, za życia zamężna czy coś w tym rodzaju, będą musiały razem wystarczyć za przyzwoitkę. Przeszli do pokoju dziennego. Nora, zrewidowała po chwili swoje pierwsze wrażenie Alicja, była nie tyle spokojna, co skrajnie wyczerpana i zrezygnowana. Pracę niańki straciła tego dnia rano i postanowiła wykorzystać wolny czas na wizytę na policji. Jako że nie chcieli jej tam wysłuchać, przyszła do Bridget w nadziei, że tutaj coś zdziała. Dalszych planów skonkretyzowanych nie miała. – Pani powiedziała, że da mi świadectwo, tylko napisze, że z ludźmi nie powinnam pracować. Może mnie gdzieś do kuchni w barze przyjmą. Albo do jakiejś fabryki, w niektórych każdego biorą. Clovis LaFay z jakiegoś powodu wzdrygnął się na te słowa i zacisnął usta. – Czemu straciłaś posadę? – spytała Alicja. Nora zawahała się. – Budziłam się w nocy z krzykiem – odpowiedziała w końcu. – Pani powiedziała, że ma tego dosyć. Że jestem nienormalna i że nie chce mnie przy swoich dzieciach. – Śniły ci się koszmary? Jeśli mała była niańką, a do tego źle sypiała w nocy, nic dziwnego, że była tak wyczerpana. Nie ma co się oszukiwać, Bridget też ciężko pracowała, ale Alicja pilnowała, by przynajmniej miała przyzwoitą ilość snu. Pamiętała doskonale z czasów opieki nad ojcem, jak ogłupia nawet jedna nieprzespana noc. – Tak. Mary mi się śniła. Strasznie płakała i krzyczała. – Raz ci się śniła czy wiele razy? – spytał nagle Clovis LaFay. – Wiele. – Zawsze to było we śnie? – Nie wiem… Czasem jak byłam bardzo zmęczona w dzień. Clovis LaFay przymrużył lekko oczy, zastygł na chwilę, jak zwykle gdy rzucał jakiś czar, po czym wzdrygnął się i ze świstem wciągnął powietrze.

– Panno Dobson – Alicja zauważyła, że w oczach zapaliły mu się żółte iskry – niech pani rzuci na nią Wykrycie Magii. To był jeden z podstawowych czarów poszukiwawczych, które Alicja opanowała. Pozwalał rozpoznać czynnego maga, a także osobę z nieaktywnym potencjałem magicznym. Nora, stwierdziła Alicja, nie była ani tym, ani tym. Takiej turkusowoniebieskiej poświaty jeszcze nie widziała. – Taką sygnaturę można zobaczyć tylko przez krótki okres, najwyżej kilka miesięcy po przebudzeniu magii. Ale nie o to chodzi. Pamięta pani sekwencję Wykrycia Obecności Astrala? Alicja pokręciła głową. Czułaby się zażenowana (to był łatwy czar), lecz sytuacja była za poważna na takie bzdury. To pytanie mogło oznaczać tylko jedno. – Może to i dobrze – westchnął pan LaFay. – To dość przykre doświadczenie. – Noro – zwrócił się do dziewczynki – obawiam się, że mam dla ciebie złą wiadomość, choć pewnie się tego spodziewałaś: twoja kuzynka nie żyje. I zginęła śmiercią gwałtowną. Nora smutno kiwnęła głową. – Jest tutaj, proszę pana? – Wiedziałaś o tym, prawda? Tak, jest duchem i jest tutaj. Bridget, przysłuchująca się im z przedpokoju (jej obecność wyraźnie dodawała Norze otuchy), jęknęła. Najwyraźniej duchy wykraczały poza to, co była w stanie znieść ze zwykłym kamiennym spokojem. Clovis LaFay spojrzał na nią i stanowczo poprosił, by jednak wyszła i zamknęła drzwi z drugiej strony. Nora spojrzała za nią tęsknie i skuliła się w sobie. – Nie martw się, to tylko na chwilę. Nie chciałem, żeby Bridget się bała. Nie wszyscy odnoszą się do duchów tak jak ty. – Ale, ale – zająknęła się Alicja – jak to możliwe? Duchy przecież są przywiązane do ciała. – Są – odpowiedział ponuro pan LaFay. – Ale nie zawsze do zwłok. Co masz przy sobie, Noro, co było kiedyś częścią ciała twojej kuzynki? Pukiel włosów? – Włosiany pierścionek – szepnęła Nora. – Wymieniłyśmy się, zanim wyjechałam z domu. – Panno Dobson, przepraszam panią, ale mam następną bardzo nietypową prośbę. Byłbym wdzięczny, gdyby pani mogła wyjść na chwilę z tymi dziewczętami do innego pomieszczenia, a najlepiej na zewnątrz, jeśli nie pada. Noro, gdybyś pożyczyła mi ten pierścionek, mógłbym spróbować porozmawiać z twoją kuzynką. Jak ona się nazywa? – Mary Murray, proszę pana. – Tylko wolałbym – Clovis LaFay zwrócił się znowu do Alicji – nie robić tego w obecności osób, które nie mogłyby się obronić przed ewentualnym atakiem astralnym. – Pan jest egzorcystą, proszę pana? – spytała Nora z pewnym powątpiewaniem. Mimo to dała mu pierścionek. – Tak. Nie księdzem oczywiście. Ale umiem rozmawiać z duchami. Opuściły pomieszczenie, zabierając ze sobą Bridget, która już doszła do siebie i zajęła się zapewnianiem przyjaciółki tonem eksperta, że pan LaFay na pewno zna się na rzeczy. Najwyraźniej miała u niej autorytet, bo tamta oparła się o ścianę, przymknęła oczy

i spokojnie czekała na wynik badania. Alicję uderzyło, że nie była ani zdziwiona, ani zaniepokojona odkryciem Clovisa LaFaya. Raczej przyjęła je z ulgą. Wyglądało na to, że śmierć kuzynki była dla niej faktem dokonanym, nawet jeśli nie umiała – czy nie chciała – ubrać tego przekonania w słowa. Po paru minutach pan LaFay poprosił je do środka. Był przygnębiony. – Niestety, Noro, twoja kuzynka nie życzy sobie rozmawiać z nikim innym, tylko z tobą. Jest rzeczywiście bardzo… poruszona. I rozgniewana. Chyba uważa, że umyślnie jej unikasz. Nora zaszlochała. – Czasami czułam, jakby była na mnie zła. Ale co ja mogę zrobić? Nie umiem z nią porozmawiać. Próbowałam. – Nie martw się, poradzimy sobie. Tylko – Clovis LaFay westchnął – nie próbuj więcej sama nawiązywać z nią kontaktu, dobrze? To się może źle skończyć. – Czy jest jakieś niebezpieczeństwo opętania? – spytała Alicja. Czuła się odpowiedzialna za Bridget, a z tego, co wiedziała, duchy chętnie wybierały ofiary tej samej płci i w zbliżonym wieku. – Nie, dopóki nikt nie spróbuje komunikacji i wszyscy zachowamy spokój. Alicja rozejrzała się. Wszyscy chyba zachowywali. Bridget, po początkowym przestrachu, ambicja nie pozwalała wykazać mniej zimnej krwi, niż miała młodsza koleżanka. A Nora najwyraźniej, jeśli się czegoś bała, to ludzi, nie duchów. – Jak w takim razie będzie można porozmawiać z Mary? – Pytanie Nory było następnym, które Alicja chciała zadać. – Możemy to załatwić na różne sposoby. Jeden zakłada, że pozwolimy Mary, by weszła w twoje ciało. Może to ją uspokoi i zechce mówić. To jest sposób łatwy dla ciebie, ale nic nie będziesz z rozmowy pamiętać. Nie będzie jednak łatwy dla mnie, bo nie wiem, czy Mary zechce sama wyjść. Może będę musiał ją egzorcyzmować, co i dla niej będzie nieprzyjemne. – A drugi sposób, proszę pana? – Ten będzie trudny dla ciebie, ale myślę, że w dłuższej perspektywie dla wszystkich lepszy. Umiesz czytać i pisać? – Tak, proszę pana. – To dobrze. Może uda się ciebie nauczyć, jak zrobić taki czar, żebyśmy mogli razem porozmawiać z Mary i żeby nie mogła cię opętać. Nauczenie się nie będzie łatwe, a poza tym rozmowa pewnie będzie dla ciebie przykra. Za to usłyszysz od niej samej, co się z nią stało. Wiesz, że masz znaczny potencjał magiczny? Dziewczynka pokręciła głową, ale nie wyglądała na zdziwioną. Raczej nie zrobiło to na niej wrażenia, w przeciwieństwie do Bridget, która zaczęła wpatrywać się w nią z fascynacją. Norę zaprzątały ważniejsze dla niej kwestie. – Proszę pana… Czemu Mary chce mi wyrządzić krzywdę? Nic jej nie zrobiłam. – Nie bierz sobie tego do serca. To nie ma nic wspólnego z tobą. Duchy tych, którzy zmarli młodo i w sposób gwałtowny, czasem tak się zachowują. Jest po prostu przestraszona i bardzo zła, że ty żyjesz, a ona nie.

Clovis LaFay był gotów rozpocząć kształcenie Nory tu i teraz, lecz Alicja zwróciła mu uwagę, że w jej obecnym stanie niekoniecznie jest to najlepszy pomysł. Bridget została obarczona zadaniem nakarmienia w kuchni koleżanki i dopilnowania, żeby odpoczęła. (Pierścionek na wszelki wypadek został w pokoju na stole). Alicja odniosła wrażenie, iż pan LaFay popatrzył za nimi z pewną zazdrością, lecz zapytany oświadczył szybko, acz chyba niekoniecznie zgodnie z prawdą, że jadł już lunch. (John miał rację, on rzeczywiście wyglądał, jakby permanentnie nie dojadał). Ona sama wypiła herbatę i zjadła kanapki w herbaciarni w towarzystwie Margaret, więc mogła wykorzystać ten czas na omówienie z panem LaFayem dalszej strategii postępowania i poproszenie o wyjaśnienie, jak w ogóle mogło dojść do takiej sytuacji. – Duchy mogą wybrać, do jakiej części swojego ciała będą przywiązane i odległość nie gra żadnej roli. Na pewno dokonują takiego wyboru w chwili śmierci, o ile mają sposobność, a w przypadku bardziej świadomych, dojrzalszych osób o silnym astralu możliwe to jest także później. Mary, przypuszczam, umierając, zadziałała czysto instynktownie – znalazła się w obcym, wrogim miejscu i poszukała czegoś znajomego. Być może chodziło jej też o przekazanie Norze, co się z nią stało, a może… – zawahał się – o sposobność wejścia w jej ciało. – Uważa pan, że to planowała? Mówił pan kiedyś, że niewiele duchów chce kogoś opętać. – Nie przypuszczam, by działała z rozmysłem. Ale duchy dzieci i młodych osób często nie są zdolne do pogodzenia się ze śmiercią, szczególnie jeśli zmarły nagle. Ghule są tego skrajnym przypadkiem. Alicji przyszła do głowy nieprzyjemna myśl, że praca Nory jako niańki mogła w takim razie skończyć się tragicznie. Clovis LaFay chyba pomyślał o tym samym. – Nora rzeczywiście nie powinna przebywać w pobliżu dzieci czy innych osób skłonnych do gwałtownych emocji, dopóki ta sytuacja będzie trwała. Jej w normalnych warunkach raczej nic nie grozi. Robi wrażenie dziewczynki bardzo dojrzałej i opanowanej jak na swój wiek. Istniało tylko niebezpieczeństwo, że jakoś by jej się udało nawiązać łączność z duchem, bo zdarzały się podobno takie przypadki, a wtedy byłaby bezbronna. Mogę się mylić, ale sądzę, że jest wyraźnie utalentowana w kierunku nekromancji. Pod pewnymi względami trochę przypomina mi mnie samego w tym wieku, chociaż ja – uśmiechnął się do siebie – byłem znacznie bardziej dziecinny. Ilu ludzi o jego pochodzeniu, zastanowiła się Alicja, porównałoby siebie do irlandzkiej służącej, i to ją stawiając wyżej od siebie? – Ma pan jakiś pomysł, co dalej z nią zrobić? – spytała. Jakoś bez słów oboje doszli do wniosku, że trzeba coś zrobić. Była sama w Londynie, straciła kuzynkę w najprawdopodobniej tragicznych okolicznościach, nie miała pracy ani dachu nad głową, no i była potencjalną magiczką, a jeśli Clovis LaFay miał rację, nawet nekromantką. – Właściwie to dość bezczelnie chciałbym ją pani zwalić na głowę. Nie zechciałaby pani chwilowo jej zatrudnić i przy okazji uczyć podstaw magii? Ja nie bardzo mogę – westchnął – ciągle nie mam żadnej żeńskiej służby i wolałbym jej nie namawiać, by poszła z obcym mężczyzną do jego domu. Zresztą chyba nie zgodziłaby się na to. Robi wrażenie ostrożnej.

– Obawiam się, że nie mamy na to warunków – powiedziała Alicja z żalem. – Opłaciłbym jej ubranie, mieszkanie i może częściowe wyżywienie gdzieś w pobliżu – zaproponował nieśmiało Clovis LaFay. – Tutaj jest jej przyjaciółka, czułaby się bezpiecznie i nie miałaby poczucia, że jest na czyjejś łasce. Jak ta sprawa się wyjaśni, a Alfred znajdzie wreszcie kucharkę lub gospodynię, chętnie bym ją u siebie zatrudnił, na początku na przykład jako pokojówkę. – To chyba dobry pomysł, ale muszę oczywiście spytać Johna, co o tym myśli. – Przy takim podziale kosztów to rzeczywiście dałoby się zrobić, a Bridget nie musiałaby z nikim dzielić łóżka. A co później, przyszłość pokaże. Alicja bardzo nie chciała się rozstawać ze swoją służącą, ale jej naprawdę należała się już lepsza posada. Jeśli Clovis LaFay rzeczywiście potrzebował pokojówki… No nic, zobaczy się. – Pani brat powinien się zgodzić. Będzie miał we własnym domu świadka w sprawie kryminalnej – posępnie stwierdził pan LaFay. – Myśli pan, że ktoś zabił jej kuzynkę? – Nie wiem. Teoretycznie mogła zginąć w wypadku. Ale jej stan… Niepokoi mnie to – wyznał, zaciskając dłonie i przygryzając wargę. Wyglądał tak, że Alicja przez moment kompletnie straciła z oczu powagę sprawy i pomyślała, że miałaby ochotę go przytulić. Zaczerwieniła się. Jej zakłopotanie udzieliło się chyba Clovisowi LaFayowi, który zaczął wpatrywać się intensywnie w podłogę. Dobrze, że w tym momencie weszła Bridget, by zameldować, że Nora zjadła, nie chce spać i jest gotowa na naukę. Dziewczynka miała niewątpliwy potencjał magiczny i była inteligentna, ale próby pana LaFaya nauczenia jej podstawowego nekromanckiego czaru ochronnego spaliły się na panewce. Alicji to nie dziwiło – predyspozycje predyspozycjami, ale bardzo trudno było rozpoczynać naukę od czaru, którego efektu się nie widziało. Wszystkie podręczniki podstaw magii proponowały na początek najprostsze kinemanckie glyfy Wskazania i Przesunięcia i nie był to chyba przypadek. Dyskretnie skonsultowana Lucia Fricapane potwierdziła to. Ucieszyła się perspektywą kształcenia nowej uczennicy, lecz poprosiła o przerwanie komunikacji, tłumacząc, że bliskość tak gwałtownego ducha jak Mary Murray jest dla niej bardzo niekomfortowa. Jedną z najsympatyczniejszych i rzadkich u jego płci cech Clovisa LaFaya, stwierdziła Alicja, był kompletny brak przekonania o własnej wszechwiedzy. Kiedy okazało się, że zdolności pedagogicznych w dziedzinie podstaw magii niebiosa mu wyraźnie poskąpiły, przyznał spokojnie, że rzeczywiście nigdy nikogo nie uczył, a początkowy etap jego własnej nauki odbywał się zupełnie inaczej, po czym wyłączył się z procesu dydaktycznego, zaznaczając jedynie, że gotów jest udzielić wszelkiej pomocy, jeśli tylko będzie w stanie. Wypatrzył na półce stary podręcznik matematyki Johna i oddał się lekturze, spoglądając na nie tylko od czasu do czasu i monitorując, jak podejrzewała Alicja, aktywność astralną kuzynki Nory. W wyniku tego wszystkiego John Dobson, wróciwszy po ciężkim dniu pracy do domu, powitany został przez podekscytowaną służącą komunikatem, że w mieszkaniu jest duch. Ponadto zastał nieznaną sobie, ubogo odzianą dziewczynkę ćwiczącą w salonie poruszanie

na odległość zgniecioną kulą papieru, swoją siostrę bacznie się w nią wpatrującą oraz Clovisa LaFaya, siedzącego w jego fotelu i nadrabiającego poniewczasie braki edukacyjne. Wychodząc z założenia, że wyjaśnienia tej sytuacji pewnie trochę potrwają, najpierw spytał, czy jest kolacja. Wprawił tym w nieopisaną konsternację gościa płci męskiej, który, wyglądało na to, stracił rachubę czasu i dopiero teraz się zorientował, że popełnił potworną zbrodnię przedłużenia niezapowiedzianej wizyty na porę posiłku. Obecność Clovisa odwiedzającego Alicję, podczas gdy on był w pracy, i najwyraźniej przesiadującego tam godzinami, prawdopodobnie powinna go zaniepokoić i oburzyć, ale pierwszą rzeczą, która przyszła Johnowi do głowy, było, jak go nakarmić – podejrzewał bowiem, że ostatnim posiłkiem ich gościa było śniadanie. Zaraz potem pomyślał, że powinien dorwać go na osobności i należycie ochrzanić. Alicja rozwiązała oba problemy prośbą, by pan LaFay był uprzejmy kupić brakujące produkty na kolację w pobliskim sklepie i zjeść razem z nimi. Wysyłanie na zakupy zdecydowanie nie było przyjętym sposobem traktowania gościa, ale Clovis nie miał nic przeciwko temu. Przeciwnie, wyraźnie się ucieszył. Co prawda John miał coraz silniejsze wrażenie, że jego siostra mogłaby kazać Clovisowi LaFayowi nosić węgiel lub myć podłogę i ten ciągle byłby zachwycony. O właśnie, następna rzecz do omówienia z nim, ale jakoś później. John nic na razie nie wspominał na ten temat, bo nie wiedział, co z tego wyniknie i czy w ogóle cokolwiek. Z trudem też do niego dochodziło, że to, iż on zaczął patrzeć na Clovisa prawie jak na brata, wcale nie znaczy, że tak samo traktuje go Alicja. Chyba będzie jednak musiał w końcu zamienić z nim słowo, bo i ona zaczynała mieć w jego obecności coraz bardziej błyszczące oczy. Clovis na pewno nic złego nie miał na myśli, ale jeśli nie uważa jej za właściwą partię – a w końcu trudno by było mieć do niego o to pretensje – niech przestanie jej zawracać głowę. Na razie John zapewnił wszystkich obecnych, że czuje się zupełnie dobrze (bo się czuł – był tylko wkurzony) i na dowód tego zaoferował pomoc w zakupach. John był na niego zirytowany, widać to było od razu. Miał do tego prawo. Clovis zachował się w sposób kompletnie niezgodny z dobrymi obyczajami i to, że sprawa Nory wydawała mu się ważna i pilna, stanowiło słabe usprawiedliwienie. Miał tylko nadzieję, że John nie sądzi, jakoby między nim a Alicją Dobson zaszło coś nagannego. Ona naprawdę nie zasługiwała na takie podejrzenia. Jej brat, jak się okazało, nie miał żadnych podejrzeń. Miał absolutną pewność – tyle że dotyczącą zupełnie innej sprawy. Ledwie wyszli z domu, Clovis zaczął tłumaczyć mu sytuację, ale John stwierdził, że chciałby najpierw omówić coś zgoła odmiennego. Spojrzał na niego wzrokiem prefekta, przekonanego, że jakiś trzecioklasista zrobił coś wyjątkowo głupiego, i spytał z naciskiem: – Ty wiesz, Clovis, że pojedynki są w Anglii karalne? I to dość surowo? Oj. – No wiem… – Właśnie dlatego nie zwierzył się Johnowi ze szczegółów swojego „nieporozumienia towarzyskiego” z Horatiem. Nadinspektor policji byłby spokojniejszy, o pewnych rzeczach nie wiedząc. – Ale nie miałem lepszego pomysłu. Było mało czasu na decyzję. Zresztą byłem prawie pewien, że Horatio się zreflektuje.

– Mhm… „Prawie pewien” to trochę mało, zwłaszcza że chodziło o Horatia. Naprawdę, narażać się w ten sposób z powodu tego durnia Burtona! Przynajmniej nie musiał Johnowi tłumaczyć, dlaczego to zrobił. I pretensje były o to, że mógł zaszkodzić sobie, a nie o to, że robił komuś problemy – miła odmiana dla Clovisa. (Acz od Fredericka nic na ten temat nie usłyszał – albo nic do niego nie doszło, albo uznał całą sprawę za niewartą uwagi). No i widać było, że John Dobson naprawdę doszedł już do siebie. – Właściwie nie chodziło o niego… Znam jego rodziców i rodzeństwo. To sympatyczni ludzie. A od kogo się dowiedziałeś? – Od sir Lawrence’a Burtona. Był dzisiaj po południu w sprawie tego Plenderleatha. Poznał mnie i się zwierzył, że jego syn niestety nadal jest skłonny zrobić każdą głupotę, do której go ktoś namówi, ale na szczęście nie jest jedynym durniem w swoim towarzystwie. Możesz się chyba liczyć z wizytą sir Lawrence’a. – Ma do mnie żal? – Ależ skąd. Rozumie, co zrobiłeś. Jest ci wdzięczny. Zły jest na Arthura. Stwierdził, że wielka szkoda, iż jest już zbyt dorosły, by sprawić mu lanie. Zabrzmiało to znacząco. Clovis miał silne wrażenie, że John z trudem powstrzymuje się od dodania, iż rozumie i podziela to uczucie. – Proszę cię, Clovis, nie rób tego więcej – usłyszał zamiast tego. – Jeśli za bardzo narozrabiasz, możemy cię stracić jako konsultanta, a ostatnio jakiś potrzebny się zrobiłeś. Auć. To zabolało. – Trupa tego zamachowca ciągle nie zidentyfikowali i szanse na to są już znikome. Żadnych postępów. A z Plenderleathem skończy się pewnie jakimś prywatnym domem opieki. Sir Lawrence nie ukrywał, że porozumiał się już z sędzią. – W przypadku Plenderleatha to chyba dobre wyjście, o ile będą w stanie go tam upilnować. – Nie jest aż tak bezrozumny, by nie wiedział, co robi – zauważył sucho John. – Bardziej upośledzeni od niego kończą na ciężkich robotach za znacznie mniej poważne występki. Ci, których rodzina nie ma znajomego sędziego. To prawda i to nie było w porządku. Niemniej Clovis nie uważał, by coś dobrego z tego wynikło, gdyby to samo spotkało Michaela Plenderleatha. Nie na wszystkie kwestie mieli z Johnem takie same poglądy, ale nie był to odpowiedni czas na dyskusje filozoficzne. Clovis chciał od razu omówić sprawę tej małej magiczki i jej ducha, lecz Johna naprawdę skręcało z głodu i przekonał go, by jednak zrobili zakupy i zjedli kolację. Jako rekonwalescent miał, widać, specjalne prawa, bo bez dalszego gadania poszli do piekarni. Nie spodziewał się, że syn hrabiego Bedford kiedykolwiek kupował jedzenie w sklepie, a już na pewno nie takim, gdzie zabiera się sprawunki ze sobą, ale kiedy zażartował na ten temat, Clovis przypomniał mu, że przecież mieszkał przez prawie dwa lata sam w Paryżu i nie zagłodził się tam na śmierć. – Chociaż, szczerze mówiąc – powiedział nagle – podczas oblężenia nie było najlepiej z żywnością, zwłaszcza pod koniec. John przystanął.

– Myślałem, że wszystkich cudzoziemców ewakuowano. – Chorowałem. – Clovis machnął ręką. – Nieważne. Lubicie wędzoną szynkę? Ręka funkcjonowała mu coraz lepiej, ale używanie noża i widelca wymagało zadziwiająco złożonych ruchów mięśniowych i nie do końca mu jeszcze wychodziło. John zgodził się więc bez oporów, by siostra jeszcze dzisiaj pokroiła mu mięso. Jadł i słuchał. Gość co prawda najpierw też rzucił się na posiłek (John sformułował już sobie teorię na ten temat: Clovis nie wiedział, że jest głodny, dopóki ktoś przy nim nie zaczął jeść), ale zaraz potem zabrał się na przemian z Alicją do zaznajamiania go z przebiegiem dzisiejszego popołudnia. LaFay nie mówił wszystkiego, co myślał – można było zgadnąć, co go szczególnie wzburzyło w tej historii – ale oboje powiedzieli dosyć, by John przyjął do wiadomości, że jeśli chce mieć spokój w domu, musi się tą sprawą pilnie zająć. Zresztą i tak by to zrobił: nawet bez zeznań ducha, sama jego obecność nie tylko stanowiła podstawę wszczęcia dochodzenia, ale i uznawana była za corpus delicti w procesie o morderstwo. Poza tym zgadzał się, że policja tutaj zawiodła. I nawet trudno było mieć to za złe jej indywidualnym pracownikom: błąd tkwił w całej organizacji. – Zastanawiam się – powiedział z namysłem, zagryzając szynkę bułką – jak w przyszłości uniknąć takich sytuacji. Nie może być przecież tak, że ktoś nawiedzany przez ducha zgłasza się na policję i odsyłany jest z kwitkiem. Gdyby tylko ludzie nie byli tacy przesądni! Wykrycie aktywnej obecności astrala nie jest przecież takie trudne. Powinno być traktowane tak jak podstawowe czary poszukiwawcze, których uczy się rutynowo, na przykład na naszych kursach dla chłopców uzdolnionych magicznie. Ale jakby ktoś odkrył, że uczymy ich czarów typowo nekromanckich, zrobiłby się skandal, wielka debata w prasie i nie wiadomo, czym by się to skończyło. – Może debata by się przydała – mruknął Clovis. – Myślałem, że ktoś podejmie temat nekromancji po tym artykule w „The Daily News”, ale na razie cisza. – W obecnej sytuacji politycznej zdecydowanie wolę ciszę, przynajmniej w odniesieniu do policji. – A czy Nora powinna jakoś oficjalnie to jeszcze raz zgłosić? – zapytała z niepokojem Alicja. Jej żadna sytuacja polityczna nie interesowała: miała młodą dziewczynę pod opieką. John popierał tę postawę i miał nadzieję, że nie ulegnie ona zmianie. Starczy już jej tego pielęgniarstwa i magii. Jakby jeszcze została sufrażystką czy kimś takim, rodzina by mu żyć nie dała. – Ona trochę boi się policjantów. – Jakoś to załatwię – zapewnił ją. – Duch to duch, tu nie ma żadnych wątpliwości. Oczywiście po tym wszystkim może się okazać, że ta jej kuzynka wpadła po drodze pod pociąg i wszyscy wyjdziemy na durniów. Rozmawiałeś z tym duchem, Clovis. Uważasz, że to było zabójstwo? – Nie udało mi się z nią tak naprawdę odbyć rozmowy, ale jestem prawie pewien. Myślę, że Norze lepiej się powiedzie, jeśli ją do tego przygotuję. Wystarczy Nekromancki Most i podstawowa Zasłona Umysłu. – To chyba kwestia kilku dni, może tygodnia – uzupełniła Alicja. – Ona jest zdolna, tylko nieprzyzwyczajona do magii.

– Może to zająć dłużej. Rozmowa będzie wymagała utrzymywania zasłony przez co najmniej kilkanaście minut, a poza tym pewnie będzie dla niej ciężkim przeżyciem. – Clovis westchnął smutno. – Ta jej Mary jest w tragicznym stanie. Wydaje się, że ma z nią szczególnie silną więź, choć nie do końca, jak by to ująć, pozytywną… – A co potem? – John po wsłuchaniu się we własny organizm sięgnął po jeszcze jedną bułkę. – Zobaczymy, ale obawiam się, że trzeba będzie ją egzorcyzmować – przyznał niechętnie Clovis. – Robi wrażenie bardzo rozgoryczonej i, powiedziałbym, agresywnej. Poproszę może Dempseya, w końcu to jej krajan i współwyznawca, będzie jej łatwiej… Poza tym – rozpogodził się – on utrzymuje kontakty z niektórymi kolegami z seminarium, niech ściągnie jakiegoś księdza egzorcystę. Oni mają gotowe rytuały na każdą okazję. Zapłacę, jeśli będzie trzeba. John westchnął. – Clovis, ja tę żywą dziewczynę miałem na myśli. – Norę? No to będzie problem. Ona jest bardzo dumna, a poza tym dość nieufna. Nie chce przyjmować niczego od obcych. To zresztą zrozumiałe i chyba dobre dla niej. W końcu twoja siostra – pełne podziwu spojrzenie na Alicję – przekonała ją, że nie mam złych zamiarów i że naprawdę potrzebuję służącej. To zresztą prawda: taka sytuacja nie może trwać w nieskończoność, to nie fair wobec Alfreda. Umówiliśmy się, że dopóki nie zatrudnię kucharki, opłacę jej mieszkanie i wyżywienie gdzieś w pobliżu i, jeśli nie masz nic przeciwko temu, będzie przychodziła tu i pomagała waszej Bridget. I uczyła się magii. – I tobie udało się jej wmówić, że to nie filantropia? – zwrócił się John do siostry, która spojrzała na niego z urazą. – Nieźle. – To nie jest żadna filantropia – obruszył się w tym momencie też Clovis, nie wiadomo, w imieniu własnym czy Alicji. – To… bo ja wiem? Solidarność zawodowa? Ta dziewczyna to urodzona nekromantka, choć oczywiście jeszcze kompletnie niewykształcona. Duchy bezbłędnie wyczuwają takich jak my. – Duch to jedna sprawa, ale nie jestem przekonany, czy robicie jej przysługę, ucząc ją magii. Co ona z tym później zrobi? – John – żachnęła się Alicja – ktoś niedawno bardzo narzekał, że w Londynie brakuje nekromantów, prawda? – Oczywiście, nie twierdzę – poparł ją Clovis – że koniecznie będzie z niej egzorcystka, ale jako na przykład pielęgniarka ze znajomością czarów też raczej z głodu nie umrze. Jest w idealnym wieku do rozpoczęcia nauki magii. A może – dodał – kto wie, za jakieś dziesięć lat policja dojrzeje do tego, by zatrudnić kobietę nekromantkę? John Dobson prychnął sceptycznie, ale po chwili się zamyślił. – Kobietę to jedno, Irlandkę to drugie. Nie macie pojęcia, co się działo, zanim zatrudniono Dempseya. A przyjęcie większej liczby irlandzkich katolików tyle problemów by rozwiązało… Co prawda – dodał ostrożnie – co najmniej drugie tyle problemów by nam na głowę ściągnęło. Alicja poszła do kuchni omówić z Norą szczegóły jej zatrudnienia i dopytać się, co umie z robót domowych. Clovis przeprosił za przedłużoną wizytę i zbierał się do wyjścia.

– Clovis? – zagadnął go jeszcze John. – Tak? – nerwowe spojrzenie. Chyba bał się tematu, który John może poruszyć. Niepotrzebnie, bo to nie były warunki na rozmowę o kwestiach natury bardziej delikatnej. Zresztą John nie bardzo wiedział, jak się o takich rzeczach rozmawia. Może w ogóle najpierw powinien pomówić z Alicją? – Dempsey miał być księdzem? – niespodziewanie zapytał John. Clovis wyraźnie odetchnął z ulgą. – Nie wiedziałeś? Zrezygnował przed samymi święceniami. Myślałeś, że gdzie on się uczył egzorcyzmów? O ile wiem, w Irlandii nie kształcą w nekromancji nikogo poza duchownymi. – Nie wiem, nic nie myślałem. Ale to wyjaśnia, czemu nie ma pojęcia o magii leczenia. Ja cię proszę, ty nie mów mu więcej, by na mnie uważał. Co kwadrans mnie pytał, jak się czuję. Albo tak się przejął, albo żarty sobie stroił, z nim trudno powiedzieć. Przy Scotland Yard też nie było warunków na zasadnicze rozmowy, aczkolwiek Clovis bywał tam prawie codziennie. Rosnąca zażyłość jego i Alicji rzuciła się jednak w oczy nie tylko Johnowi. Nie wspominali w biurze o sprawach prywatnych, niemniej Snaith i tak co nieco się w nich orientował, a dyskusja na temat ducha Mary Murray dała mu dalsze wskazówki. Na razie niewiele dawało się zrobić w tej ostatniej sprawie: Nora uczyła się czarów i według Alicji robiła postępy, lecz zdaniem Clovisa nie była jeszcze gotowa. Nie wydawało się to bardzo pilne, a policja i tak roboty miała pod dostatkiem. W środę przed południem Clovis siedział przy biurku Slatera i spisywał z własnych notatek prowizoryczną listę duchów na londyńskich cmentarzach, z adnotacjami dotyczącymi usposobienia, łatwości komunikacji i siły astrala. Snaith łypał na niego z niechęcią przez pewien czas, a w końcu podniósł się i podszedł do Johna z miną człowieka, który podjął jakąś decyzję. – Czy zechciałbyś wraz z siostrą wybrać się do naszego kościoła na piątkowe nabożeństwo? – spytał z naciskiem na pierwszy rzeczownik. – Wiem, że uczęszczacie do kościoła anglikańskiego, ale okazja jest wyjątkowa. Kazanie wygłosi gościnnie pastor Simmons, a to znakomity kaznodzieja. Będą też – Snaith, szczęśliwy człowiek, nie czerwienił się, ale chyba w tej chwili niewiele mu brakowało – moi rodzice. – Chętnie, jednak muszę spytać Alicji, czy nie ma innych planów – ostrożnie powiedział John. Intencje Jacoba Snaitha były jasne, choć udział w nabożeństwie do niczego nie zobowiązywał. A pastora Simmonsa sam miałby ochotę posłuchać. Spędził on długi czas w Ameryce, był zasłużonym abolicjonistą i bardzo zaangażowanym działaczem na rzecz poprawy losu robotników. Poza tym rzeczywiście słynął jako świetny mówca. – Pastor Anthony Simmons? – Clovis nagle podniósł głowę znad sporządzanej listy. – Tak – mruknął Snaith, patrząc na niego podejrzliwie. – Zna go pan może osobiście? Jacob Snaith mógł Clovisa nie cierpieć, ale był jednak dobrze wychowany, a poza tym chyba zwyczajnie, po ludzku, chciał się pochwalić koneksjami, które niespodziewanie wydawały się imponować młodemu arystokracie:

– Tak, to dobry znajomy moich rodziców. – Nie chciałbym się narzucać, ale czy mógłbym do was dołączyć? John patrzył na nich kątem oka, zastanawiając się, jak Snaith z tego wybrnie. Widać było, że ma wielką ochotę wrzasnąć: „Absolutnie nie!”. Z drugiej strony, przecież nie można zniechęcać nikogo, choćby był synem nie Ferdinanda LaFaya, ale samego Księcia Ciemności, do udziału w nabożeństwie. W końcu gorliwy prezbiterianin przełknął ślinę i dzielnie oświadczył: – Oczywiście, każdy jest mile widziany. Co Clovisowi chodziło po głowie? Formalnie na pewno należał do kościoła anglikańskiego, ale, pomimo nadziei, jakie z nim wiązał wielebny Mathews, nigdy nie sprawiał wrażenia, że w ogóle wyznaje jakąkolwiek religię. Z tego, co John wiedział, sympatie jego kolegi do poszczególnych wyznań uwarunkowane były głównie ich stosunkiem do nekromancji, co plasowało prezbiterian dosyć nisko. Czyżby w ten sposób chciał przeszkodzić Snaithowi w jego (i tak nader nieśmiałych) zalotach do Alicji? To by było dość dziecinne i raczej do niego niepodobne. – Clovis, co ty właściwie chcesz tam robić? Clovis popatrzył na niego z dziwną mieszanką rezygnacji i determinacji. – Obawiam się, że chcę sobie narobić kłopotów.

Retrospekcja 9 Czerwiec 1871 Johnowi Dobsonowi zaczynało się robić niedobrze. W niewielkim stopniu było to spowodowane unoszeniem się i opadaniem pokładu statku – nigdy nie miał skłonności do choroby morskiej. Jego całkiem fizyczne mdłości miały przyczynę głównie duchową: wiedział, co zaraz będzie robić, i coraz silniej był przekonany, że robić tego nie powinien. Kłopot w tym, że otrzymał rozkazy. Służył w wojsku. Tak, to właśnie był problem. Coraz silniej był przekonany, że znalazł się na niewłaściwym miejscu i jego przełożeni wydawali się podzielać to stanowisko. O ile akademię wojskową ukończył ze świetną lokatą i na stopień porucznika awansował bardzo szybko, o tyle miał nieodparte wrażenie, że tym porucznikiem zostanie przez długie lata, jeśli nie do końca życia. Sęk w tym, że od oficerów o dłuższym stażu oczekiwano, że pewne rzeczy przestaną brać na serio. A on jakoś nie mógł. W związku z tym miał coraz bardziej utrwaloną reputację człowieka sprawiającego kłopoty. Fakt, że major Clayton uważał syna pastora jako młodszego oficera pod swoją komendą za nieszczęście gorsze od dyzenterii, można było jeszcze przypisać szczególnemu charakterowi tegoż. Ale nie chodziło jedynie o majora Claytona, tylko o całą armię, a może i coś więcej. Im dłużej był w wojsku, tym jaśniej widział, co tu robi, i tym mniej mu się to podobało. Przełomem było chyba bombardowanie Aleksandrii – nie mógł dłużej ukrywać przed sobą, że niczym się nie różni od bandyty przystawiającego ofierze nóż do gardła. Dodatkowo jeszcze dowiedział się, że usiłując chronić miejscowych cywilów przed grabieżą i gwałtami, marnuje zasoby, niepotrzebnie naraża żołnierzy i denerwuje sojuszników. Potem nie było lepiej. Nie mógł tak dłużej. Niech tylko ta kampania się skończy, przy pierwszej sposobności poda się do dymisji i wróci do Anglii. Mag kinemanta po Edgerton tę czy inną pracę sobie w końcu znajdzie. W ostateczności zatrudni się w jakiejś prywatnej szkółce jako nauczyciel magii lub sportu. Wstyd mu było co prawda, bo wiedział, ile jego wykształcenie kosztowało. Niby miał stypendium, jednak i te pieniądze nie wzięły się znikąd. Wykładowcy z Woolwich będą rozczarowani, ojciec też – miał nadzieję na lepszą karierę dla niego. Jednak kto jak kto, ale on zrozumie, że nie mógł postąpić inaczej. Teraz nie było nawet tak źle. Jego bezpośredni zwierzchnik był niestety kompletnym głupcem, który spowodował, że John nieoczekiwanie zatęsknił za majorem Claytonem, lecz ekspedycja na Złotym Wybrzeżu nie była tak odrażająca pod względem moralnym, jak ta w Egipcie. Aszantowie w jego opinii mieli prawo ich tu nie chcieć, ale rzeczywiście byli jednymi z głównych jeszcze pozostałych handlarzy niewolników, a Holendrzy kompletnie nic z tym nie zrobili. Teoretycznie pod panowaniem brytyjskim wiele rzeczy mogłoby się zmienić na lepsze. Jakby zacisnął oczy, byłby nawet w stanie sobie wmówić, że rzeczywiście działają tu dla dobra ludzkości. Tylko że… – Przy bombardowaniu pałacu z tego miejsca nie ominiemy więzienia. Oni tam trzymają niewolników. Czy mamy jakieś dane pozwalające stwierdzić, że ci ludzie zostali

ewakuowani? Doskonale wiedział, że żadnych takich danych nie ma i być nie może. Czas pozostawiony mieszkańcom Elminy na ewakuację był bardzo krótki. Z wielkim trudem sami mogli opuścić miasto. Mowy nie było o tym, by uwolnili więźniów, tym bardziej że niektórzy z niewolników na pewno byli skuci. – To do pana nie należy – odpowiedział wyniośle major Humphreys-Smyth. – Podobno jednym z naszych celów jest powstrzymanie niewolnictwa. Wydaje mi się, że zabijanie jego ofiar z tym nie licuje. Przysłuchujący się rozmowie dowodzący okrętem kapitan Baker spojrzał na majora Humphreysa-Smytha wzrokiem, w którym dało się odczytać pytanie, skąd wziął tego lunatyka. Major, który nie życzył sobie, by jakiś marynarz (nie wiadomo kto, sądząc z nazwiska, pewnie wcale nie dżentelmen – John po półtoramiesięcznej znajomości był w stanie dość precyzyjnie odtworzyć procesy myślowe swojego zwierzchnika) tak na niego patrzył, poczerwieniał. – Pan nie ma się bawić w filozofa, poruczniku, tylko wykonywać rozkazy – poinformował swojego podwładnego. – Pałac można zbombardować z innego miejsca. – John zwrócił się do kapitana Bakera. – Równie dobry zasięg moglibyśmy mieć, gdyby przestawić okręt jakieś czterysta jardów na godzinę drugą. Kwestia kilku dodatkowych manewrów, a więzienie będzie bezpieczne. – To by się dało zrobić – powiedział kapitan powoli, patrząc na mapę i Johna z pewnym zainteresowaniem. – Za późno – warknął major Humphreys-Smyth. – Musimy trzymać się planu. – Mamy jeszcze czas. – Kapitan spojrzał na zegarek. – Ja tu dowodzę i mówię nie! Kapitan Baker wzruszył ramionami i poszedł na mostek, całą swoją osobą wyrażając, że nie będzie się kłócił z idiotami z wojsk lądowych. Porucznik Dobson poszedł za nim. – Panie kapitanie, czy udałoby się umieścić boję o tu? – Wskazał miejsce na mapie zatoki. – Rzuciłbym Przesuniętą Tarczę scentrowaną na niej i przynajmniej częściowo osłonił więzienie. – To wykonalne. Ale czy da pan radę z takiej odległości? – Spróbuję. Udało się. Na więzienie nie spadł żaden pocisk. Nie uszło to uwagi majora HumphreysaSmytha, który uznał to za podważanie jego autorytetu jako dowódcy, tym bardziej że sam o takim pokazie sztuki kinemanckiej nie mógłby marzyć. – Nie wolno panu w ten sposób marnować magii. Ma pan natychmiast opuścić Tarczę! John Dobson ledwie go słyszał. To był cholernie trudny czar i wymagał od niego każdej cząstki uwagi. – To rozkaz! Odpowiedź udzielona przez porucznika Dobsona była później kwestią sporną, może z powodu huku wystrzałów, a może ograniczonej percepcji słuchacza. Major HumphreysSmyth utrzymywał, jakoby brzmiała ona: „Wypchaj się!”. Z kolei porucznik Dobson

twierdził, iż posłużył się mocniejszym sformułowaniem niebędącym czasownikiem zwrotnym, acz nie przeczył, że sens ogólny był podobny. Za swoje zachowanie i użyte słowo wielokrotnie przeprosił, co jednak nie udobruchało majora. Przepraszał zresztą zupełnie szczerze – Humphreys-Smyth był niezwykle irytujący, ale był starszym rangą oficerem, a poza tym w żaden sposób nie był winny temu, że akurat na nim skrupiła się kilkuletnia frustracja Johna Dobsona służbą wojskową. Ostatecznie skończyło się tylko aresztem, a mogło degradacją do szeregowca i więzieniem, albo i gorzej. John dziwił się, że tak mu się upiekło. Jakkolwiek by nie interpretować jego zachowania, był winny niesubordynacji względem zwierzchnika i niewykonania rozkazu w warunkach kontaktu z nieprzyjacielem. Nie takie pożegnanie z wojskiem planował. Uratował go młody wiek, silna magia (imperium brytyjskie nie zwykło marnować cennych zasobów), reputacja człowieka nie do końca rozumiejącego, na jakim świecie żyje, oraz jego obietnica, że tak czy inaczej armia się go pozbędzie. Pomógł mu też kapitan Baker, który zeznał, że porucznik Dobson nie naraził na szwank operacji zniszczenia Elminy, planowane działania z nim skonsultował, a swoje słowa wypowiedział w trakcie rzucania skomplikowanego czaru. Generał Wolseley doceniał ludzi skoncentrowanych na wykonywanym zadaniu, a za majorem Humphreysem-Smythem nie przepadał. Sir Garnet Wolseley nie był też jedynym oficerem, który samego Johna co prawda uważał za pomyleńca, ale jeszcze gorsze zdanie miał o adresacie jego wypowiedzi. Major Clayton, usłyszawszy, że świętoszkowaty porucznik Dobson kazał wypierdalać temu dupkowi Humphreysowi-Smythowi, najpierw nie uwierzył, a następnie uznał całe zdarzenie za tak znakomity dowcip, że opowiadał o nim ze szczegółami wszystkim znajomym. Chyba właśnie dzięki niemu wieść o tym incydencie doszła do profesora geometrii z Woolwich, a przez niego do pułkownika Hendersona. To jednak było później. Gdy John Dobson po kilku latach nieobecności pierwszy raz postawił stopę na brytyjskiej ziemi, czuł się jak człowiek, który przegrał życie. Mógł sobie różne rzeczy planować i wyobrażać, gdy jeszcze był czynnym oficerem, ale rzeczywistość wyglądała tak, że znalazł się w Anglii bez pracy, pieniędzy i żadnego pojęcia o funkcjonowaniu jako cywil. A gdy pojechał do domu, okazało się, że powinien dziękować Bogu, iż tak się stało. Gdyby bowiem wrócił do kraju kilka miesięcy później, nie zobaczyłby już ojca żywego. Czuł spory żal do matki o to, że bardzo zaawansowaną chorobę nowotworową męża ukrywała w listach i to samo nakazała córkom. Miał świadomość, że była to wola Christophera Dobsona i że on tak czy inaczej nic nie byłby w stanie zrobić, ale może, gdyby zdawał sobie sprawę ze stanu ojca, nie porzuciłby wojska tak beztrosko. Pensja porucznika nie była duża, ale stanowiłaby jedyne w tym czasie źródło dochodów ich rodziny, a morfina nie była tania. Gdy dostał list od kompletnie mu nieznanego pułkownika Hendersona z propozycją rozmowy w sprawie pracy (później dowiedział się, że został mu polecony przez profesora Walkera, z uwagą, że ktoś, kto stale w pierwszym rzędzie myśli o ochronie cywili, jest kiepskim żołnierzem, ale może się okazać niezłym policjantem), nie mógł uwierzyć we własne szczęście.

Rozdział 10 Alicja zgodziła się na piątkowe wyjście na spotkanie modlitewne ze Snaithami – choć John miał wrażenie, że ta decyzja spowodowana była głównie informacją o obecności tam także Clovisa. Już zaczynał podejrzewać, że zadurzył się on w jego siostrze do tego stopnia, że postanowił jej towarzyszyć nawet na prezbiteriańskim nabożeństwie, ale musiał odrzucić tę hipotezę. Gdy wszyscy spotkali się przed kaplicą, Clovis całą swoją uwagę poświęcił nie Alicji, ale, chyba prawidłowo zidentyfikowawszy ośrodek rzeczywistej władzy w rodzinie Snaithów, oczarowaniu matki Jacoba poprzez wzbudzenie w niej uczuć opiekuńczych. John patrzył na to z rosnącym zainteresowaniem. Kogo innego mógłby podejrzewać o bezinteresowną chęć zirytowania Jacoba Snaitha, ale Clovis nie miał w sobie odrobiny złośliwości. Odnosił znaczne sukcesy. Rebeka Snaith wytłumaczyła mu porządek nabożeństwa, zgodziła się chętnie, by w kaplicy usiadł obok niej i korzystał z jej psałterza, a gdy syn z naciskiem uzmysłowił matce, że rozmawia z nekromantą z rodu LaFayów, ofuknęła go ostro za nieuprzejmość wobec gościa i dobiła wiązanką cytatów biblijnych na temat zagubionych owiec, drachm i celników. Alicja przygryzła wargi, a Johnowi zrobiło się Snaitha żal – chyba inaczej wyobrażał sobie ten wieczór. Jego kolega z pracy mógł się jedynie pocieszyć faktem, iż samemu udało mu się zająć miejsce obok Alicji. John wylądował w ławce między Clovisem i panem Snaithem. Ten ostatni był tak przytłumiony przez silną osobowość żony, że John na dobrą sprawę dopiero w tym momencie zauważył jego istnienie. Podczas nabożeństwa Clovis niezgorzej sobie radził (John miał silne skojarzenie z jego niegdysiejszym zachowaniem podczas przepytywania z geografii czy przyrody), acz w przeciwieństwie do rodzeństwa Dobsonów, dobrze wyszkolonych w tym względzie przez sympatyzującego z nonkomformistami ojca pastora, modlitw ani pieśni nie znał. Kazanie było jak na gust Johna nieco teatralne – może głoszący je przesiąkł za bardzo amerykańskim stylem kaznodziejskim – ale poza tym rzeczywiście interesujące. Pastor Simmons mówił o miłości bliźniego w kontekście zachowania pracodawców wobec służby i pracowników i przestrzegł przed błędną interpretacją pewnych fragmentów Starego Testamentu, przytaczając przykład czyniących to apologetów niewolnictwa. Po zakończeniu nabożeństwa podszedł razem z tamtejszym pastorem do państwa Snaithów i zaprosił ich do spędzenia reszty wieczoru w mniejszym gronie. Clovis jakoś zdołał uzyskać rozszerzenie zaproszenia na własną osobę. To samo mogło stać się udziałem Dobsonów, na co John przez czystą ciekawość miał wielką ochotę, lecz Alicja bardzo stanowczo zażyczyła sobie powrotu do domu, piorunując wzrokiem Jacoba Snaitha. Chyba wykorzystał ich bliskość podczas nabożeństwa

i powiedział lub zrobił coś, co jej się nie spodobało. Nie miał, biedak, tego wieczoru szczęścia do kobiet. Rozmowa z kaznodzieją była udana. Pastor Simmons był ostrożny i w dość zawoalowany, lecz czytelny sposób dał do zrozumienia, że nie chciałby być wciągany w jakieś rozgrywki między współwłaścicielami fabryk, ale Clovis miał wrażenie, iż jednak udało mu się przekazać to, co zamierzał. W każdym razie duchowny obiecał, że przyjrzy się warunkom zatrudnienia w hutach szkła i skonsultuje się z innymi osobami działającymi na rzecz poprawy losu dzieci z klasy robotniczej. Dzięki tej wzmiance Clovis przypomniał sobie, że zna kilka zajmujących się tym dam, z których co najmniej jedna traktowała swoją działalność bardzo poważnie i miała pewne wpływy polityczne. Była szansa, że jeśli wszyscy oni skoncentrują się na tej sprawie, uda się im obrzydzić życie Frederickowi i innym do tego stopnia, że zmienią zdanie. Przykład kominiarczyków i dzieci pracujących w młynach bawełnianych dowodził, iż opinia publiczna wiele może w tym względzie. Clovis nie miał wątpliwości, że Frederick dowie się, kto zwrócił uwagę pastora Simmonsa na sprawę warunków pracy w hutach szkła, i nie będzie tym uszczęśliwiony, ale stwierdził, że nie pozwoli, by przeszkadzało mu to w robieniu czegoś, co należało zrobić. W końcu i tak wszystko, co czynił, zakłócało spokój ducha jego brata. Zastanawiał się tylko, do jakiego stopnia. Frederick LaFay nie był człowiekiem szczególnie skłonnym do refleksji czy retrospekcji, lecz czasami, na przykład wieczorem przed snem, gdy jego umysł nie był niczym zajęty (czego w dzień starał się wystrzegać), myśli jego zbaczały w rejony, których nie lubił odwiedzać. Nie zawsze tak było. Jeszcze kilka lat temu uważał, że ma, pomimo przykładu i wszelkich starań swojego ojca, niemal idealne życie rodzinne. Ze swojego małżeństwa był zadowolony i wiedział, że żona to uczucie podziela. Gust i maniery Henrietty były co prawda chwilami nieco pospolite, ale z tym się przecież liczył. Wygląd jednak miała reprezentacyjny, była całkiem inteligentna, a ponadto okazała się bardzo oddaną matką. Miała jakieś kłopoty z donoszeniem dzieci po urodzeniu Horatia (przy Letitti konieczne były codzienne sesje z lekarzami nekromantami – coś tam o odrzucaniu płodu mówili, co brzmiało obrzydliwie i nie życzył sobie tego słuchać), lecz w końcu dała mu je zdrowe, urodziwe, bystre i nad wiek rozwinięte, a przy tym, jak się później okazało, obdarzone wysokim potencjałem magicznym. Nie ukrywał, że w swoim czasie z przyjemnością porównywał Horatia z synem swojego ojca: niewyrośniętym, ślamazarnym i gapiowatym. Naprawdę można było uwierzyć w istnienie jakiejś wyższej sprawiedliwości, patrząc na to, jak ojciec wyszedł na tym szantażu: małżeństwo zakończyło mu się tak, że on sam by tego lepiej nie zaaranżował, a potomka miał wyjątkowo nieudanego. Jedyną chmurką na horyzoncie było właśnie istnienie Clovisa. Gdy na niego patrzył, odczuwał niemal fizyczne mdłości, zwłaszcza że ojciec, doskonale wiedzący, czym wyprowadzić go z równowagi, opowiedział mu ze szczegółami, jak doszło do poczęcia jego bardzo późnego ostatniego syna. Niechętnie musiał przyznać, że nie zawsze zachowywał się wobec swojego, bądź co bądź, przyrodniego brata w sposób odpowiedni do ich pozycji – mały chłopiec nie stanowił przecież żadnego zagrożenia – ale w końcu był

tylko człowiekiem i miał swoje uczucia. Usiłował się opanować, lecz niestety słabo mu to wychodziło, a gdy już się przemógł i starał się okazać dzieciakowi życzliwość, ten patrzył na niego bezmyślnie i tylko go irytował. Na szczęście nie było potrzeby częstego widywania go, póki był dzieckiem, później przebywał w szkole, a po jej skończeniu, gdy dobre obyczaje wymagałyby, by starszy brat zajął się wprowadzeniem go w towarzystwo i jego dalszą edukacją, chłopak zrobił mu tę przysługę, że wyjechał z Anglii. Co robił i gdzie, Frederick LaFay nie wiedział, bo też niespecjalnie go to interesowało. Edward Stanton w pewnym momencie oświadczył mu z miną, jakby zrobił coś szczególnie mądrego, że w jego domu Clovis kurował się z malarii, i Frederick jeszcze musiał za to dziękować, lecz później wystarczyła mu wiedza, że smarkacz pałęta się gdzieś po Europie. I dobrze. Niestety powrócił, by działać mu na nerwy w dosłownie każdy możliwy sposób, ale nie był to w tej chwili jego największy problem osobisty. Znacznie bardziej od pewnego czasu martwił go Horatio. Nie powiedziałby, że jest nim rozczarowany, tego by mu nigdy nie zrobił, jednak… Kochał syna i starał się być dla niego jak najlepszym rodzicem. Może chwilami był zbyt pobłażliwy, ale z własnym ojcem miał zawsze fatalne stosunki i bardzo się starał, by nie iść w jego ślady. Horatio rozwijał się dobrze, nauczyciele chwalili jego inteligencję, a skłonność do wybryków była przecież u żywego chłopca naturalna. Dokuczał siostrze, czasem dość złośliwie, zdarzało mu się dręczyć zwierzęta, lecz w końcu w jego wieku każdy to robił. (Nie przypominał sobie co prawda, by on sam… No ale on nie miał rodzeństwa, a czasu na zabawę też niewiele). Skargi na późniejsze zachowanie Horatia wobec innych chłopców w szkole ignorował. Sam nie lubił wspominać lat spędzonych w Edgerton (co nie znaczy, że je zapomniał – niejeden jego kolega szkolny po latach niemile się zdziwił, jak dobrą pamięć ma Frederick LaFay) i cieszył się, że jego syn umiał sobie lepiej radzić. Zresztą nie po to go wysyłał do szkoły, żeby mu nim ciągle zawracano głowę. Idiotyczne insynuacje tego durnia Barnarda (szkoła musiała zejść na psy, jeśli go zatrudnia – że ten wiejski głupek został nauczycielem, to właściwie nic dziwnego, ale żeby pracował w Edgerton?), iż Horatio wykazuje jakoby niezdrowe zainteresowanie małym Clovisem, potraktował tak, jak na to zasługiwały, i wymógł na rektorze przeniesienie syna do domu z rozsądniejszym dyrektorem. Do nekromancji Horatio na szczęście nie przejawiał żadnych inklinacji, czego Frederick trochę się obawiał, a wyniki w nauce miał akceptowalne. Spodziewał się lepszych, biorąc pod uwagę jego zdolności, ale może to i dobrze: syn reputacji kujona nie potrzebował. Na zachowanie Horatia były skargi, lecz nie przesadne – zresztą utrzymanie dyscypliny jest rzeczą szkoły. Pierwszym zdarzeniem, które go zaniepokoiło, była ta nieszczęsna historia z pomywaczką. Oczywiście, zgodzili się z Henriettą, że młody mężczyzna ma pewne potrzeby, a po osiemnastolatku trudno się spodziewać rozsądku i dyskrecji, tylko… po co mu był do tego Clovis? Trzynastolatek? Czyżby jednak ten Barnard nie był wcale takim głupcem? Zapytany, co sobie myślał, Horatio stwierdził, że przecież on sam kazał mu się zaprzyjaźnić z Clovisem, a on tylko spełniał polecenie. Istotnie, po pogrzebie ojca Frederick mówił coś takiego, bo okoliczności tego wymagały, ale jego syn nie był głupcem, który by nie rozumiał kontekstu. Do tego stopnia zirytował go tym bezczelnym uznaniem za idiotę, że po raz pierwszy złamał swoją zasadę, by nie karać syna za pomocą

magii (nie zamierzał zamienić się we własnego ojca) i potraktował go dość surowo. Poskutkowało, gdyż od tamtej pory syn ani razu nie okazał mu braku szacunku. Co jednak naprawdę chodziło wtedy Horatiowi po głowie, nie wiedział do dziś. Bardzo chętnie by uznał, że była to wina Clovisa, jednak niestety fakty za nic nie dawały się przedstawić w tym świetle. (Henrietta uważała inaczej, ale cóż, serce matki. Zresztą od kobiet nie można wymagać logiki). Nawet nie miał mu za złe wciągnięcia w to jakiegoś brutalnego draba, który pobił jego syna (acz nazwisko Dobson sobie zapamiętał), bo biedny niedojda ewidentnie był tak zszokowany przedwczesnym wprowadzeniem w sferę erotyzmu, że stracił nawet te niewielkie władze umysłowe, jakie miał. Frederick czuł nawet absurdalne wyrzuty sumienia, gdy Barnard uparł się z nim zobaczyć i przedstawił mu bliski idiotyzmowi stan Clovisa (w sumie nie wiadomo po co, jako że on opieki nad nim nie sprawował) i gdy zobaczył, do jakiego stopnia dzieciak jest wynędzniały. Popełnił przez tę słabość poważny błąd, oddając mu coś, co, jak się poniewczasie zorientował, stanowiło prawdopodobnie najbardziej wartościowy (acz odrażający) element magicznej kolekcji ojca. A do tego smarkacz bezczelnie odmówił jego zwrotu, próbując mu jeszcze wmówić, jakoby ta rzecz nie życzyła sobie tego. Któż mógł jednak przypuszczać, że umysł Ferdinanda LaFaya uległ degeneracji do tego stopnia, iż używał swojego najstarszego mimira jako czegoś w rodzaju bony do dziecka! I to jeszcze tak nieobiecującego. Po latach jednak… Głośno by tego nie powiedział i bardzo niechętnie sam przed sobą to przyznawał, ale porównanie Clovisa i Horatia wypadało teraz inaczej niż w ich dzieciństwie. Clovis jako dziecko był mało inteligentny, a dziesięć lat temu nawet ich ojciec był rozczarowany niewielkimi postępami najmłodszego syna w nauce magii, ale Frederick zaczynał teraz podejrzewać, że wyniki mogły być niedoszacowane. Chłopak miał niezwykle denerwujący sposób bycia, a poza tym doprowadzał go do szału, bez wstydu i cienia zahamowań publicznie afiszując się ze swoją fatalnie kojarzącą się specjalnością magiczną i coraz bezczelniej mu się na każdym kroku sprzeciwiając, ale dysponował jak na swój wiek bardzo szerokim zasobem czarów i umiał je wykorzystać. Frederick musiał przyznać, że samodzielne zdjęcie jego zauroczenia przez tak młodego maga, i to nekromantę, jakkolwiek irytujące, zaimponowało mu. A do tego miał naprawdę dobrą orientację w historii i niezłą w polityce, szkoda tylko, że takie głupie poglądy… Jednak popełnił błąd, rezygnując z wszelkiego wpływu na jego wychowanie i edukację. Zaś starszy od niego Horatio, ze sporymi przecież zdolnościami umysłowymi i wysokim potencjałem magicznym, poważniejszych zainteresowań ciągle nie przejawiał. Oczywiście, wiedza magiczna i historyczna Clovisa po części dawała się wytłumaczyć posiadaniem przezeń mimira, ale przecież jego syn też otrzymał do jednego dostęp… i żadnego sensownego użytku z niego nie robił. Co on w ogóle robił? Hrabia Bedford był zajętym człowiekiem, a poza tym od pewnego czasu miał przeczucie, że woli o poczynaniach syna nic nie wiedzieć, ale w końcu będzie się tym musiał zainteresować. Ten tak zwany Colville, stwierdził z irytacją, nie spełnił pokładanych w nim oczekiwań: raporty składał dziwnie skąpe, a do tego na zbyt wiele sobie pozwalał. Żeby przyjść na bal Letitti! Myśl o córce na szczęście sprawiała mu tylko przyjemność. Z niej każdy ojciec mógłby być dumny. Była śliczną i bystrą dziewczynką, a wyrosła na piękną, utalentowaną

i doskonale wychowaną pannę. Ona żadnych poważniejszych problemów nie sprawiała. Miała skłonności do omdleń i zawrotów głowy, ale teraz wszystkie kobiety je miały – to chyba nawet było modne. Przeraziła go tylko raz, tej jesieni, gdy miała dwanaście lat, bo podcięcie sobie żył wydawało mu się zupełnie poważną próbą samobójczą. Lekarze uspokoili go jednak, że to połączenie rozstroju nerwowego po niedawnej śmierci dziadka (w co nie uwierzył, bo Letittia go prawie nie znała, a zresztą nie wyobrażał sobie istoty do tego stopnia pogrążonej w żalu po śmierci Ferdinanda LaFaya) i histerii zdarzającej się u dojrzewających panien. Pochwalili przerwanie nauki magii, której przypisali stan Letitti, i zalecili zmianę środowiska. No i proszę, mieli rację. Szkoła z internatem świetnie Letitti zrobiła, a dzięki szybkiej interwencji dobrego lekarza-maga udało się uniknąć blizn. Obecnie Henrietta irytowała się, że ich córka w nieskończoność przeciąga sprawę zaręczyn z młodym Mortonem, lecz Frederick przyjmował to ze spokojem i nie bez uznania. Młode panny też miały swoją politykę, a dziedzic Mortonów coraz bardziej za Letittią szalał, więc widać uprawiała ją skutecznie. Jego krew! Zapytał ją zresztą, czy aby na pewno nie wolałaby innego męża (nie żyli przecież w średniowieczu), ale powiedziała, że nie. Tak, jakkolwiek kłopotliwy mógł się okazać Horatio, z jego siostry rodzice mieli prawdziwą pociechę. *** Alicja przewidywała, że brat zechce omówić z nią temat jej stosunków z Clovisem LaFayem: John Dobson nie był człowiekiem, który by się długo ociągał przed spełnieniem czegoś, co podobno było jego obowiązkiem. Zdziwiła się nawet, że zajęło mu to tak dużo czasu i że zabrał się do tego drogą tak okrężną. Była sobota rano, niedługo po śniadaniu. Bridget wyszła na zakupy z Norą, by pokazać jej, w których sklepach zwykle robią sprawunki. John zawiesił ciężki wzrok na niesprzątniętej ze stołu cukiernicy i zapytał bardzo od niechcenia: – Mam nadzieję, że Snaith cię wczoraj niczym nie zdenerwował. Dyplomatą to on nie jest, ale to naprawdę porządny człowiek. – Tak przypuszczam. – I zależy mu na tobie. – Mhm… – Wiesz, nie chciałbym cię naciskać, ale wolałbym, żebyś dała mu jasno do zrozumienia, czy jesteś nim zainteresowana, czy nie. Inaczej to stworzy dość niezręczną atmosferę w pracy. – Dałam. – Aha. Uhm… Rozumiem, że odpowiedź negatywną. – Tak bym tego nie nazwała. On mi się nie oświadczył. Zasugerował tylko, bym była bardziej ostrożna w doborze towarzystwa. – No tak. Nie przepada za Clovisem. – To nie powód, by w ten sposób do mnie mówić. Nie ma do tego żadnego tytułu. – I jesteś pewna, że nie będzie miał? – Nie będzie.

– Rozumiem. Czy to w związku z Clovisem? Alicja zastanowiła się, jak na to pytanie udzielić uczciwej i niewprowadzającej w błąd odpowiedzi. Ściśle rzecz biorąc, tak. Zdecydowanie tak. Tylko że jakby powiedziała to w ten sposób Johnowi, od razu wysnułby pochopne wnioski. Nie chodziło o to, że była w Clovisie LaFayu zakochana – to znaczy troszkę była, no może więcej niż troszkę… Trudno było nie być – był uroczy, zabawny i inteligentny. No i atrakcyjny. Ale poza tym dzięki niemu i Lucii Fricapane odkryła, że ma pewne możliwości, z których istnienia nie zdawała sobie przedtem sprawy. I które czyniły małżeństwo z Jacobem Snaithem jeszcze mniej atrakcyjnym prospektem niż przedtem. – W pewnym sensie – powiedziała po namyśle. – Aha. Yhmm… Słuchaj – głębokie westchnienie – tak właściwie co jest pomiędzy tobą i Clovisem? Mam wrażenie, że on jest tobą zainteresowany. – Nie wiem – zawtórowała mu z westchnieniem Alicja. – Nigdy nie rozmawialiśmy ze sobą na ten temat. Wydaje mi się, że jednak nie jest. – Mhmm… Słuchaj, a może ja bym jednak spróbował go jakoś zapytać? Nie obiecuję – skrzywił się zabawnie – że to będzie bardzo delikatnie, ale w końcu to Clovis. Nie obrazi się. Może być tak, że wolałby się ożenić z kimś ze swojej sfery. To zrozumiałe, nie ma co się obrażać. Wtedy jednak nie powinien ci robić nadziei. – Nie robi! W ogóle nigdy mi nie dawał do zrozumienia, że… no że cokolwiek. – Aha… A jednak nie chcesz Snaitha. – Bo nie chcę. Po prostu nie chcę. – No tak… – On jest rzeczywiście bardzo przyzwoitym człowiekiem i na pewno byłby dobrym mężem. Ale nie dla mnie. – Rozumiem. Naprawdę rozumiem. Zresztą masz jeszcze czas. Coś się wymyśli. Nie wiem, gdy żałoba minie, może by trzeba kogoś poprosić, żeby cię czasem zapraszał… Żona pułkownika Hendersona jest bardzo miła, pewnie się zgodzi… Chociaż oni też nie mają wielu znajomych w Londynie. W każdym razie porozmawiam z Clovisem, dobrze? – skonkludował nieoczekiwanie. Właściwie przeprowadzenie tej rozmowy z Clovisem nie powinno przedstawiać żadnego problemu, jednak John Dobson czuł się jak przed wyrywaniem zęba. Wiedział, że powinien to zrobić, ale wcale nie miał ochoty. Wyglądało na to, że potencjalny rozmówca ma jeszcze mniejszą. W biurze, kiedy tylko pojawiała się możliwość, że zostaną sami, Clovis ciągle miał coś do roboty gdzie indziej, a gdy po zakończeniu dyżuru John zaproponował mu, by wyszli razem, stwierdził, że musi jeszcze porozmawiać z Wellsem – o czym, nie sposób sobie było nawet wyobrazić. To przesądziło sprawę. Jeśli doszło do tego, że jego przyjaciel chowa się za Wellsem, żeby tylko nie zostać z nim sam na sam, oznaczało to, że należy tego słonia szybko i sprawnie usunąć z salonu, zanim nabałagani jeszcze bardziej. Wychodząc z założenia, że w takich wypadkach najlepiej sprawdzało się podejście wprost, John Dobson zwyczajnie poprosił Wellsa na stronę i powiedział, że przeprasza, ale musi porozmawiać z Clovisem

LaFayem na osobności. Zarobił za to ciężkie spojrzenie – Wells był bardzo drażliwy na punkcie swojej godności – ale swój cel osiągnął. Rzut okiem na Clovisa wykazał, że mimo stosowanej dotychczas taktyki uników nie zamierza więcej uciekać (zresztą mały LaFay, acz nerwowy, tchórzem nigdy nie był), chociaż wyraz jego twarzy sprawiał, iż przyjaciel miał skojarzenia z dentystą. – Clovis, słuchaj, chciałem z tobą porozmawiać o Alicji… Was chyba coś łączy. Co prawda ciągle – uśmiechnął się półgębkiem – jakoś mi się wydaje, że nie jesteście wystarczająco dorośli, ale przecież tak nie jest. Clovis nie odwzajemnił uśmiechu. – Jeśli chodzi o tamten wieczór, przepraszam. To się więcej nie powtórzy. – Nie mam do ciebie o nic pretensji. Po prostu… chciałbym wiedzieć. – Czy twoja siostra… Rozmawiałeś z nią? – Tak. Spojrzenie, którego John nie był w stanie zinterpretować, jakaś wykluczająca się nawzajem mieszanka nadziei, lęku i zawstydzenia. – Bardzo przepraszam, jeśli w jakiś sposób zakłóciłem spokój panny Dobson. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. No do diabła. – LaFay! – warknął John, przypominając sobie, że ta taktyka działa na Clovisa. – Tak? – Clovis zamrugał z zaskoczeniem. – Przestań bełkotać i mów jak człowiek. Rozumiem, że nie interesuje cię Alicja? Milczenie. – Słuchaj… – Przepraszam, John. To skomplikowane. Ona naprawdę jest wyjątkowa. – Może ma czasem trochę dziwne pomysły, ale ogólnie, uważam, jest udana – zgodził się John. – No wiesz! – święte oburzenie. – Aha. Czy chodzi – wziął byka za rogi – o naszą rodzinę? – Przecież wiesz, że nie! John, pamiętając, co kiedyś Clovis powiedział o swojej bratowej, tak do końca nie wiedział, jednak stwierdził, że nie ma co o tym wspominać. Jego rozmówca i tak był wystarczająco zdenerwowany. – Oczywiście, że nie chodzi o nic takiego! Ja w ogóle nie powinienem się żenić. – Czemu? Nie mówię – sprecyzował – że masz się żenić teraz i z tą konkretną osobą, ale dlaczego w ogóle nie? – Znasz LaFayów i pytasz się dlaczego? Moja rodzina to gniazdo żmij i nie życzyłbym żadnej kobiecie tak źle, by ją do niej wprowadzać. Wiesz, jak skończyła moja matka. Matka Fredericka też była nieszczęśliwa w małżeństwie. – Nie jesteś swoim ojcem. – Ale płynie we mnie jego krew. I Fredericka, i Horatia. Mam mieć syna i codziennie się zastanawiać, do kogo będzie podobny? Do mojego ojca, brata czy bratanka? – Jest jeszcze możliwość, że po prostu do ciebie. Poza tym – dodał z niejasnym wrażeniem, że mówi bzdury – możesz mieć same córki.

– Jasne, to ci dopiero pociecha. – Istotnie, zdaniem Clovisa mówił bzdury, tyle że inne niż sądził. – Najlepiej bliźniaczki. Czy ty usłyszałeś bodaj słowo z tego, co ci mówiła o swojej śmierci Lucia Fricapane? – No tak, ta Fulvia czy jak jej tam była twoją przodkinią… Ale daj spokój, kiedy to było. – Była. Ona, a także Benedetto Fricapane. Bo widzisz, ta informacja chyba rzeczywiście nie padła, ale Lucia i Fulvia były rodzonymi siostrami. Bliźniaczkami. – No masz… Ale chyba w każdej rodzinie, gdyby dostatecznie długo pogrzebać, znalazłoby się coś takiego. Ty po prostu wyjątkowo dużo wiesz o swoich przodkach. – Wiem. I niestety nie były odosobnionym przypadkiem. Nie chodzi tu też o jakichś bardzo odległych przodków. Stosunki między moim ojcem a jego starszym bratem nie były znacząco różne od tych pomiędzy Lucią i Fulvią. Tyle że ich konflikt był bardziej osobisty. – Twój ojciec miał starszego brata? – Tak. Wypadek przy czyszczeniu broni, tak to się nazywało. Czyli samobójstwo. O ile naprawdę nie uważam, by mój ojciec miał jakiś związek ze śmiercią mojej matki, o tyle tutaj pewności nie mam. Zresztą Aleksander LaFay podobno też mało go w swoim czasie nie zabił. – Daj spokój, musieli być jacyś przyzwoici i normalni LaFayowie! – Może. Ci, którzy zmarli w dzieciństwie. No dobrze, o stryju Jamesie nie wiadomo mi nic złego. Ale on zginął w Indiach, gdy miał dwadzieścia kilka lat. Nie, John, twoja siostra to wspaniała kobieta i… nie jest mi obojętna. Gdybym mógł się ożenić, to właśnie z nią. Ale nie mogę. No i jak coś takiego można komuś wyperswadować? John nie miał pojęcia. Siedział w biurze, patrzył niewidzącym wzrokiem na stos raportów i usiłował myśleć, chociaż bałagan w jego głowie na opis tak wzniosłym słowem nie zasługiwał. Nawet sam sobie nie umiał wytłumaczyć, czemu uważa, że Clovis mówi nonsensy, bo wszystko to wydawało się spójne i logiczne, ale w głębi duszy był tego pewien. LaFayowie LaFayami, ale on nie był taki. Zafiksował się niepotrzebnie. Wielka szkoda. Nawet nie chodziło o Alicję, chociaż z nim mogłaby być naprawdę szczęśliwa, oczywiście gdyby Clovis zdecydował się na całkowite odcięcie od rodziny. To, że John miał nadzieję na taki obrót sprawy, nie wyglądało ładnie, ale raczej wyszedłby on jego przyjacielowi na zdrowie. (Zresztą John nie sądził, by hrabia Bedford chciał utrzymywać jakiekolwiek stosunki z taką bratową jak Alicja, zatem ten problem rozwiązałby się sam). A jemu tak przyjemnie byłoby mieć w Clovisie prawdziwego członka rodziny. Po tylu latach od śmierci Martina znowu miałby brata. (Robert Tyler, mimo wszelkich swoich zalet, nie kwalifikował się – każdorazowo po kwadransie rozmowy sam na sam ze swoim szwagrem John miał wrażenie, że minęła doba). A przede wszystkim jakże głupio by było, by ktoś taki jak Clovis skazywał się na samotność z powodu paskudnych krewnych. Tylko że John tego wszystkiego nie mógł mu powiedzieć. Oczywiście, z Clovisem normalnie mógł rozmawiać swobodnie o wszystkim bez zwracania uwagi na różnicę majątku i urodzenia, ale nie przeszłoby mu przez gardło coś, co byłoby de facto namawianiem go do poślubienia jego siostry. I tak już zszedł w rozmowie z nim w dość

wątpliwe rejony. A, do diabła z tym wszystkim. Czemu, pomyślał nie po raz pierwszy, Alicja nie urodziła się chłopcem? Ileż mniej komplikacji byłoby ze wszystkim. Clovis teoretycznie powinien czuć ulgę, gdy wreszcie zachował się tak, jak porządny człowiek powinien (zmuszony do tego przez Johna praktycznie siłą) i wszystko zostało otwarcie wyjaśnione, a tymczasem był przygnębiony i miał wrażenie, że zrobił coś strasznie głupiego. John tego nie powiedział, jednak z jego słów można się było domyślić, że ma do niego żal o postępowanie z jego siostrą. I słusznie: potraktował ją w obrzydliwy sposób – co z tego, że nie zdawał sobie sprawy, iż ona podziela jego uczucia. I pewnie tak jak John pomyślała sobie, że chodzi o jej pochodzenie. Co za bzdura. Pomijając wszystko inne – zupełnie niepotrzebnie przyszło mu to do głowy, przecież wcale nie chciał się żenić – bynajmniej nie było nieodpowiednie. Na córkę pastora i siostrę jego kolegi szkolnego i oficera, z wyjątkowo wysokim potencjałem magicznym, nikt nie miał prawa kręcić nosem. Ród Dobsonów nie był może szczególnie dostojny, ale, o ile wiedział, nie było tam też kryminalistów, czego o jego przodkach nie można było powiedzieć. (O rodzinie Henrietty już nie mówiąc – tam nawet nie trzeba było sięgać w bardzo odległą przeszłość). Miał nadzieję, że John z nią porozmawia i wyjaśni, że to wszystko z jego powodu. Powinna zrozumieć – zresztą jak przemyśli sprawę, na pewno sama uzna, że nie może tak ryzykować. Na szczęście zastosowany sposób komunikacji pozwalał jemu i Alicji Dobson udawać, że nic się nie stało (pewne konwenanse towarzyskie były bardzo mądrym wynalazkiem), ale całe to fiasko nie pozostało oczywiście bez wpływu na ich dalsze stosunki. W ciągu następnego tygodnia nadal bywał od czasu do czasu w domu Dobsonów, lecz nie rozmawiało się im już tak swobodnie jak kiedyś. Pilnował zwłaszcza, żeby nigdy już nie znaleźć się sam na sam z Alicją Dobson. John dalej traktował go przyjaźnie i już do tego tematu nigdy nie wrócił. Niemniej coś się popsuło. I to chyba nie tylko pomiędzy nim a panną Dobson, ale też między nim a jej bratem. Miał jednak zobowiązania względem Dobsonów, niezależnie od tego, jak głupio pokierował swoją znajomością z nimi. Nora Welsh była tak gotowa na nawiązanie kontaktu ze swoją kuzynką, jak tylko to było możliwe w rozsądnie krótkim czasie. Właściwie Clovis obawiał się nie tyle jej braku umiejętności rzucenia odpowiedniego czaru (dziewczyna naprawdę była bystra), co utraty kontroli i niewystarczającego potencjału magicznego. Nie miała go wcale małego – w Edgerton zdarzali się uczniowie z mniejszym – ale u tak niedoświadczonego maga wszelkie czary o charakterze podtrzymywanych zasłon błyskawicznie wypalały magię, a poza tym dziewczyna mogła się zdenerwować. Poprosił ją zatem, by określiła, w jakich warunkach będzie się czuła najlepiej (bez obcych policjantów, najlepiej tylko z nim i w miarę możliwości u Dobsonów), uzyskał zgodę Johna na wstępną rozmowę bez protokołu i przystąpili do dzieła. Trochę mu było nieswojo, ponieważ John zostawił ich samych u siebie w mieszkaniu – niespodziewanie wypadło mu spotkanie z superintendentem Williamsonem. Na szczęście dla spokoju ducha Clovisa, choć chyba niekoniecznie Nory, Alicja Dobson była wtedy poza domem. Przesłuchanie Mary Murray zapowiadało się na jeden z najtrudniejszych kontaktów z duchem, jakich Clovis kiedykolwiek doświadczył, i takim też było. Nie tylko z powodu

tragicznego tematu, ale osobowości zmarłej. Bardzo jej współczuł, jednak nie dało się ukryć, że miała niełatwy charakter – zresztą śmierć mało komu go łagodziła. Owszem, gdy się nieco uspokoiła, miała ochotę na rozmowę z kuzynką, tylko składała się ona głównie z pretensji, że Nora nie chciała z nią mówić, że to Norze jako pierwszej rodzina opłaciła podróż do Londynu i że Nora zawsze zadzierała nosa. Z całej konwersacji zresztą dotarło do Clovisa niewiele, bo Mary zażądała, by opuścił pokój, a gdy to życzenie nie zostało spełnione, przeszła niemal w całości na irlandzki i bardzo się złościła, gdy rozmówczyni zaczynała tłumaczyć. (Może powinien był jednak poprosić Dempseya, który irlandzkim co prawda władał słabo, ale z całą pewnością lepiej od niego, i mógłby sporządzić coś w rodzaju protokołu – choć z drugiej strony on miał mało cierpliwości do duchów). Ostatecznie skończyło się tym, że przesłuchanie prowadziła dwunastolatka, bo każde jego wtrącenie powodowało atak histerii i zupełne odejście od tematu. W rezultacie, zanim zasłona Nory zaczęła słabnąć, udało się ustalić tylko tyle, że jej kuzynkę rzeczywiście spotkał taki los, jakiego się obawiali: jakaś kobieta już na dworcu zaczęła z nią rozmawiać i obiecała wyjątkowo dobrą posadę, a później zaprosiła do domu i upiła bądź oszołomiła narkotykiem. Clovis z napięciem oczekiwał kontynuacji, ale niestety w tym momencie Norze się wyrwało, że przecież wszyscy zawsze mówili, by dokładnie tego się wystrzegać, a w Londynie pójść do konkretnej, polecanej przez innych imigrantów z ich okolic agencji pracy (zrozumiał sens z kontekstu), i skończyło się taką awanturą i atakiem astralnym, że musiał interweniować, by przerwać kontakt. Odpoczęli chwilę, przelał Norze trochę potencjału magicznego Karmieniem Iaso (wywołując jej żywe zainteresowanie), ale w następnej rozmowie Mary w ogóle nie chciała mówić o swojej śmieci. Clovis zastanowił się dlaczego. Zrobili ogromne postępy, bo biedna dziewczyna w ogóle rozmawiała, ale miał wrażenie, że sprawę przede wszystkim utrudniało to, że była chyba przekonana, iż sama jest sobie winna, i wstydziła się przed kuzynką. Może jednak powinien spróbować jeszcze raz sam? Teraz, dzięki Norze, już się do niego trochę przyzwyczaiła i co prawda nadal odmawiała z nim rozmowy, lecz przynajmniej wyrażała to w sposób artykułowany. (Powiedziałby nawet, że bezkarne wymyślanie Anglikowi z wyższych sfer sprawiało jej satysfakcję – Clovis nie miał jej tego za złe, jeśli dzięki temu lepiej się czuła). To mogło stworzyć jakąś płaszczyznę porozumienia. Miał rację. Początek kontaktu był już znacznie lepszy niż przed rozmowami z Norą. – Idź stąd! Wynocha! Nie chcę cię. Jesteś wstrętny! Popchnąłeś mnie. Chcę Nory! – Przepraszam, że zerwałem wtedy Most, ale Nora była już zmęczona. Krzyczałaś na nią i próbowałaś opętać. Tego nikt nie lubi. – No bo czemu ona tak się wymądrza? To zabrzmiało nadspodziewanie spokojnie, a nawet wręcz przyjaźnie. – Nie ma racji. – Nie ma? – To nie twoja wina, że ktoś cię zabił. Nic złego nie zrobiłaś. Ludzie – i to starsi od ciebie – robią bardziej nieostrożne rzeczy niż pójście z napotkaną panią do jej domu i nikt ich z tego powodu nie morduje. Mary się rozpłakała. Clovis zawsze żałował, że duchów nie da się przytulić.

– Nie mów tak! Nie chcę być zabita. Tu jest pusto i obrzydliwie. Chcę do domu! – Przepraszam, Mary, ale tego nie da się zrobić. Krzyk. – Nie musisz tu zostawać. Mogę ci pomóc odejść. Albo poproszę jakiegoś księdza. – Nie chcę księdza! Będzie mówił, że źle się zachowałam. – Powiem mu, żeby nie mówił. To nie twoja wina, tylko tych, który cię porwali i zabili. Wiem, że to dla ciebie przykre, ale możesz mi powiedzieć, jak to było? – Nie chcę. – Jeśli powiesz, może policja ich złapie. – I co mi z tego przyjdzie? Clovis się zastanowił. Mary prezentowała podejście do swojej śmierci skrajnie odmienne niż na przykład Clegg. – To przez nich nie żyjesz. Nie chciałabyś, by zapłacili za to, co ci zrobili? – Może… – I dzięki tobie już nigdy nikomu nie zrobiliby krzywdy. Nie wiedział, co w końcu przeważyło, ale ostatecznie zgodziła się mówić. Na początku niewiele to dało. Mary niestety kompletnie nie umiała opisywać osób ani miejsc. Pani była Angielką, „starą, ale nie bardzo”, wzrostu „normalnego”, „ładnie ubraną” w suknię granatowej lub ciemnozielonej, a może wręcz czarnej barwy, i o nieokreślonym kolorze włosów i oczu. O jej mieszkaniu dowiedział się nieco więcej, lecz też niewiele. Później doszło jeszcze oszołomienie z powodu jakiegoś słodkiego napoju (nie ginu ani whisky, co Mary bardzo podkreślała), którym ją poczęstowano, i jakby perfum, które mocno pachniały, więc jeszcze mniej była w stanie powiedzieć o tym, co się z nią działo. Została zaprowadzona czy zaniesiona (przez kogo, nie wiedziała) do zamkniętego powozu, gdzie ją mdliło, i który zawiózł ją (ile to trwało, nie była w stanie powiedzieć) do jakiegoś ciemnego miejsca, gdzie była krata. I tam przyszedł ktoś, kto ją zgwałcił i prawdopodobnie później udusił. Na szczęście dla siebie – policja pewnie będzie innego zdania – z powodu szoku i odurzenia niewiele z tego pamiętała. Jednak to, co pamiętała, Clovisowi wystarczyło: gdy krzyczała i się wyrywała, gwałciciel – duży, ciężki i mówiący „tak jak on” – zrobił jej coś takiego, że nie mogła się ruszać. Clovis przygryzł sobie wargę do krwi. Zaciskając zęby, zgodnie ze złożoną wcześniej obietnicą powiedział później Norze, czego się dowiedział, ale nie potrafił spojrzeć jej w oczy. – Uważasz, że to Horatio? – spytał John, gdy Clovis już w kwaterze policji raportował mu, czego się dowiedział. – A kto inny? – jego własny głos brzmiał mu jakoś obco. – Ilu masz w Londynie magów z akcentem podobnym do mojego, gwałcących małe dziewczynki z użyciem Paraliżu? – Mam nadzieję, że tylko jednego – powiedział John i zamilkł. – Podejrzewałeś, że zacznie zabijać? – dodał po chwili. Nie świadomie. Ale od początku, gdy tylko usłyszał opowieść Nory Welsh o zaginięciu kuzynki, coś w nim wiedziało, że jest w to wmieszany Horatio. Tym czymś, podejrzewał, mógł być osiem lat młodszy Clovis LaFay.

– Nie wiem… Uważałem tak, gdy byłem jeszcze w szkole, po tym, co zrobił Sarze Roberts. Później, kiedy dorosłem… jakoś zapomniałem. Wydawało mi się, że jako chłopiec przesadnie go demonizowałem. – Mnie też. Nieważne. Istotne jest to, jak go teraz dorwać. Trochę mało mamy danych – właściwie oprócz daty jej śmierci żadnego punktu zaczepienia, jeśli chodzi o samego Horatia. Spróbuję przynajmniej sprawdzić jego alibi, bo teoretycznie istnieje możliwość, że to jednak nie on, choć to mało prawdopodobne. – Może uda się znaleźć tę kobietę, która ją uprowadziła? – To prędzej. Jej mieszkanie musi być w pobliżu dworca, jeśli dotarły tam piechotą, i to szybko. Mówiłeś, że podobno poszły w prawo. To trochę zawęża obszar. Mamy opis, acz szkicowy, mebli i dywanu, choć tak urządzonych domów mogą być dziesiątki. Ten duch nie pamięta nic z tego, co widział po drodze? – Wysokie budynki. Dużo ludzi, powozów i dorożek. – No tak. Ona chyba nie jest zbyt bystra? – Na pewno jest mało spostrzegawcza. Co do inteligencji, trudno powiedzieć. Po takiej śmierci nie wymagaj od ducha błyskotliwości. A na kogo by wyrosła, tego już świat nigdy się nie dowie. – Biedny dzieciak – zawstydził się John. – Nie chciałem, żeby to zabrzmiało, jakbym miał do niej pretensje. Niestety, jej zeznania są mocno niekompletne. Z koneksjami Horatia trudno będzie nawet dostać ludzi do śledzenia go… Superintendent Williamson to porządny człowiek, ale musi być ostrożny… – Zamilkł i westchnął. – Pytanie – powiedział po chwili powoli – czy Horatio rzeczywiście był zamieszany w ten zamach na mnie. Clovis spojrzał na przyjaciela z niepokojem. John patrzył w przestrzeń z zupełnie spokojnym, ale bardzo zdecydowanym wyrazem twarzy. – Co ci chodzi po głowie? – Natknąłem się na niego wtedy u Colville’a i powiedziałem mu na pożegnanie coś, co mógł zinterpretować jako groźbę. Jeżeli on tak panicznie reaguje na mnie, może uda się go znowu sprowokować. Ale tym razem będziemy przygotowani. – John… John Dobson nie myślał już, co robić, tylko jak to zrobić. – Jeśli nie masz nic przeciwko, po wizycie u niego przeniosę się na jakiś czas do ciebie, tak jak kiedyś proponowałeś. Nie chcę narażać Alicji ani Bridget czy Nory, a ty i Haddock umiecie o siebie zadbać – zresztą was poprzednio nie chciał zabić. Podejrzewam, że tym kinemantą był Colville. Jeżeli go dorwiemy, pewnie będzie mówić, a może sam Horatio tym razem zechce się mną zająć? Jestem już prawie zdrowy i myślę, że sobie poradzę. Będę ostrożny. Postaram się też zorganizować – nieformalnie, obawiam się – jakąś ochronę. Zdaję sobie sprawę z ryzyka, ale nie widzę innego wyjścia. Nie pozwolę, by mu to uszło na sucho. To się musi skończyć. Horatio LaFay nie mieszkał w domu rodziców, lecz w samodzielnym eleganckim apartamencie – oddalonym jednak, jak zauważył John, nie więcej niż ćwierć mili od miejskiej rezydencji hrabiego Bedford. Ciekawe, czy ta bliskość to był jego własny wybór, czy jednak decyzja ojca. Dzwoniąc następnego dnia do drzwi, miał uczucie pewnego déjà

vu, ale w przeciwieństwie do wizyty u kapitana Colville’a nie zamierzał być dyskretny ani delikatny i z miejsca przedstawił się jako nadinspektor Dobson z wydziału detektywistycznego. Z wyraźnej konsternacji lokaja nie wysnuł żadnych pochopnych wniosków – każdy służący mógł być zaskoczony taką wizytą. Miał nadzieję, że to samo dotyczyć będzie jego pana, choć szczególnych fajerwerków nie oczekiwał – Horatio już jako chłopiec potrafił się zdobyć na opanowanie niezależnie od okoliczności, przynajmniej na jakiś czas. John nie przewidział jednak, że zwyrodnialec nie będzie w domu sam. John Dobson znał dość dobrze mowy i reputację hrabiego Bedford, ale tak się złożyło, że we własnej osobie po raz pierwszy w życiu zobaczył go dopiero po wejściu do salonu Horatia. Jego natychmiastową myślą było zupełnie nieadekwatne do sytuacji: „Clovis przynajmniej wie, jak będzie wyglądał za trzydzieści lat”. Obaj musieli być bardzo podobni do ojca, bo Clovis ze swoją szczupłą sylwetką i pociągłą twarzą przypominał Fredericka LaFaya znacznie bardziej niż potężniej zbudowany Horatio, choć wszyscy trzej mieli te niepokojące zielone oczy z brązowożółtymi plamkami. John zastanowił się, czy obecność hrabiego Bedford coś zmienia. Doszedł do wniosku, że właściwie nie. Z tym że Horatio pójdzie na skargę do ojca i tak się liczył, a skoro Frederick LaFay już tu był, syn przynajmniej nie będzie w stanie go okłamać, jeśli chodzi o przebieg ich rozmowy. Nie owijał w bawełnę, tylko od razu po przedstawieniu się spytał, co pan wicehrabia Bedford porabiał w poniedziałek dziesiątego lutego, kiedy to została uprowadzona, a następnie zgwałcona i zabita dwunastoletnia Mary Murray, przybyła tego dnia do Londynu. Odpowiedź była mu znana (wyjechał samotnie po lunchu poza Londyn, podobno na polowanie – lokaj nie lubił Horatia i miał siostrzeńca w policji), ale i tak się jej nie doczekał, jako że zapytany nie zdołał nawet ust otworzyć. – Horatio, czy wiesz, o czym ten człowiek mówi? – Oczywiście, że nie! John nie zwrócił na niego uwagi: Horatio LaFay zawsze był doskonałym kłamcą. Od początku też było oczywiste, że to nie z nim jest ta konfrontacja. Hrabia Bedford całkowicie zdominował konwersację i były to jedyne słowa, które pozwolił w jej trakcie wypowiedzieć swojemu synowi. W innych okolicznościach rozbawiłoby to Johna, bo poczuł się, jakby przyszedł do ojca ze skargą na zachowanie dziesięciolatka. – To najście jest skandalicznym nadużyciem. Nie ma pan absolutnie żadnych danych, by wiązać mojego syna z tą sprawą. – Pański syn, panie hrabio, popełniał już gwałty na bardzo młodych dziewczętach z użyciem kinemanckiego Paraliżu. – Proszę uważać na słowa, bo zakrawa to na pomówienie. To nie były gwałty – poinformował go Frederick LaFay – tylko opłacone usługi. Poza tym to odległa przeszłość. – Nie nazwałbym trzech lat odległą przeszłością. Przypuszczam również, że takie „opłacone usługi” miały miejsce również później. A jednej z wcześniejszych byłem naocznym świadkiem i pamiętam, co widziałem. – Zdumiewa mnie, że oficer policji daje się tak ponieść dziecinnym animozjom. Choć – dodał znacząco – biorąc pod uwagę z kolei pana przeszłość, nie powinno to aż tak bardzo

dziwić. Pułkownik Henderson powinien ostrożniej dobierać sobie personel. Obawiam się, że będę musiał zwrócić mu na to uwagę. Niedobrze. Przypuszczalnie Frederick LaFay byłby w stanie narobić mu poważnych kłopotów, lecz nawet nie o to chodziło. Cały plan spali na panewce, jeśli Horatio dojdzie do wniosku, że ojciec wszystko za niego załatwi. – Proszę zwracać, panie hrabio, jeśli uważa pan to za stosowne i celowe. Gwałty można zatuszować, ale za morderstwo wieszano już nawet członków Izby Lordów, nie tylko ich synów. On miał wspólników. – John odwrócił głowę w stronę Horatia i wbił wzrok w niewidzialny punkt tuż nad jego głową. – Kapitana Colville’a już znam, a myślę, że w niedługim czasie znajdę też kobietę. I jej pomocników. Wątpię, czy pański syn może liczyć na ich milczenie. Horatio nie dał nic po sobie poznać, jednak John miał wrażenie, że strzał był celny. Wychodząc, rzucił jeszcze okiem na hrabiego Bedford. On też doskonale nad sobą panował. Jedyne, co się w nim zmieniło po tej rozmowie, to prawie niewidoczne napięcie mięśni twarzy, na które w ogóle nie zwróciłby uwagi, gdyby nie znał Clovisa. Młodszy z braci w takim momencie wbijałby też sobie paznokcie w dłoń i zagryzał wargę; starszy tylko zacisnął szczękę. Czegokolwiek by hrabia Bedford nie mówił na głos, był bardzo, ale to bardzo zaniepokojony. Zaraz po powrocie do domu na Piccadilly Frederick LaFay, jak zawsze o tej godzinie po lunchu, usiadł przy biurku w gabinecie. Przed sobą miał stosik dokumentów, a wśród nich list od dyrektora huty szkła z informacją, że nękani są przez członków towarzystw charytatywnych i dziennikarzy wypytujących robotników. Nie było to dla niego nowiną. Po lekturze artykułu w „The Daily News” pióra jakiegoś prezbiteriańskiego pastora był na to przygotowany. Domyślał się też, czyja to sprawka: widać było rękę Clovisa. Na dobrą sprawę powinien się zastanowić, jak tej głupiej historii ukręcić łeb – na pewno mógłby, miał w końcu swoje wpływy w prasie. Warto by też przygotowywać się do rozmowy z Disraelim na temat swojego stanowiska w rządzie w razie prawdopodobnego zwycięstwa konserwatystów w przyszłorocznych wyborach. Nie robił ani jednego, ani drugiego. Wszystko to wydawało mu się w tej chwili mało ważne. To, co usłyszał od tego policjanta… Jakaś zupełna bzdura albo zwykły wypadek, względnie, co też możliwe, intryga skierowana przeciwko niemu lub Horatiowi (Dobson był znajomym Clovisa, a ten okazał się znacznie bardziej inteligentny i pomysłowy, niż oczekiwał), jednak… No właśnie, jednak. Było to „jednak”. Horatio był… trudny. Tak czy inaczej hrabia Bedford czuł, że nie może tej sprawy zignorować. Coś będzie musiał zrobić. W tej chwili nie wiedział co. Przed podjęciem jakichkolwiek działań potrzebował lepszego oglądu sytuacji. Informacji. Prawdziwych. Chyba pora sobie przypomnieć, że jest się nie tylko politykiem, ale i magiem. I to – cokolwiek by nie twierdził ojciec, dla którego nie istniało nic poza nekromancją – bardzo dobrym magiem. Choć i nekromancja miała swoje zastosowania. Fricapane w idiotyczny sposób utracił, lecz nie była ona jedynym mimirem odziedziczonym po Ferdinandzie LaFayu. A z Dupré Horatio czasami korzystał. Ostatnio wyłącznie po to, by w niewiadomym celu wyciągać różne stare brudy rodzinne, ale to się mogło zmienić. Co prawda ojciec, acz funkcjonujący w potwornym nieładzie (w każdym

aspekcie życia), najwyraźniej dbał o to, by lokować wiedzę magiczną w pierwszym rzędzie we Fricapane, podczas gdy Dupré był używany głównie do notatek osobistych, lecz i tak mimir był użyteczny. Musi dopilnować, by go zawiadomił o każdym kontakcie Horatia. Powinno to być oczywiste, te twory jednak wymagały bardzo starannych instrukcji. A jutro porozmawia sobie z kilkoma osobami, od „kapitana” Colville’a począwszy. Być może z nieco… wzmocnioną perswazją.

Retrospekcja 10 Czerwiec 1863 Kombinacja spodni po dziadku Gundersenie, koszuli ojca, własnego kapelusza i bluzy pożyczonej chwilowo od parobka sąsiadów nie była zapewne najbardziej eleganckim strojem pod słońcem, ale za to całkiem wygodnym, zwłaszcza na taki upał. Poza tym w końcu John nie szedł do ślubu, a matka obiecała mu nowe ubranie przy pierwszej wizycie w Doncaster. Nie ma co się przejmować głupotami. Właściwie to było do przewidzenia, że kolejny raz po przyjeździe do domu okaże się, że jedyne, co ma do założenia, to mundurek szkolny, którego nie chciał niszczyć. Wszystkie stare ubrania były na niego za małe. Ze swojego wzrostu, stanowiącego w rugby zdecydowaną zaletę, był na ogół zadowolony, ale w takich chwilach zastanawiał się z pewną obawą, czy w ogóle kiedykolwiek przestanie rosnąć. Już przekroczył sześć stóp i to chyba wcale nie był koniec. Poza tym wszystko układało się bardzo dobrze. Stałe miejsce w pierwszej piętnastce miał jesienią murowane, był w reprezentacji domu w boksie i nieźle się spisał, a oceny miał takie, że nie tylko spokojnie pozwalały mu utrzymać stypendium, ale dały drugie miejsce w klasie. Pan Barnard sugerował, że w przyszłym roku ma spore szanse zdobyć nagrodę z matematyki, dzięki czemu na czas przed egzaminami do akademii wojskowej będzie mógł się pozbyć korepetycji. Nawet francuski udało mu się, co prawda ogromnym wysiłkiem, wyciągnąć na zupełnie dobry stopień, a co najważniejsze nauczyciel przestał się mimowolnie krzywić, gdy tylko John otworzył usta. Słońce świeciło, miał przed sobą wakacje i czuł, że zasłużył sobie na ten odpoczynek. Spacerował po wiosce i patrzył, co się zmieniło. Niewiele. Na domu Tocków był nowy dach. Turnerowie zrezygnowali chyba na dobre z uprawy zboża, za to powiększyli pastwisko dla krów. Holmby było, jak twierdził ojciec, średniowiecznym reliktem: jednym z bardzo nielicznych miejsc w Anglii, gdzie stosunkowo znaczna część ziemi ciągle stanowiła wspólną własność wioski. (Skutkowało to między innymi ubóstwem parafii, bo niewiele gruntu było wydzielone pod jej potrzeby). Jakoś utrzymał się taki stan rzeczy, głównie chyba dlatego, że gleba nie była tu najlepsza i większość gruntu wykorzystywano pod łąki i pastwiska dla owiec i bydła. Teraz było już po pierwszych sianokosach i siano suszyło się na ziemi. Można było sobie na to pozwolić, bo od kilku dni nie spadła kropla deszczu. Chodząc tak bez celu, John zbliżył się do budynku szkoły. Kręciły się koło niego jakieś dzieci. Faktycznie, nie dla wszystkich nauka już się skończyła. Zwyczajem w Holmby było, że za dodatkowym wynagrodzeniem nauczyciel dawał w czerwcu bardziej zaawansowane lekcje tym uczniom, którzy nie musieli pracować w polu w okolicznych posiadłościach. Jak sam pamiętał, miało to ten paradoksalny skutek, że przetrzymani dłużej w szkole zazdrościli uboższym kolegom, bo w lecie praca na świeżym powietrzu, nawet ciężka, była zdecydowanie bardziej atrakcyjna niż siedzenie w dusznej sali. Teraz właśnie chyba wreszcie ich wypuszczono. Pewnie gdzieś tam była Alicja, którą z oszczędności rodzice

zdecydowali się do dwunastego roku życia kształcić w wiejskiej szkole, mimo zastrzeżeń ojca do tej formy edukacji. Świetnie, odprowadzi ją do domu. Gdy podszedł bliżej, kątem oka zobaczył gromadkę dzieciaków stojących na skoszonej łące obok szkoły i intensywnie się czemuś przypatrujących. Nie zainteresowałoby go to, gdyby nie fakt, że na jego widok jeden chłopak trącił drugiego i cała grupa błyskawicznie dała nogę. Zaintrygowany, John przeszedł kilka kroków w tamtą stronę, ominął wybujałe pokrzywy oddzielające łąkę od drogi i oto jego oczom odsłonił się obraz, który stanowił takie źródło fascynacji dla najmłodszego pokolenia Holmby. Jego mała siostrzyczka w zaciętym milczeniu tłukła się, i to raczej na poważnie, z ognistorudym młodzieńcem w jej wieku lub nieco starszym. John słabo kojarzył równolatków Alicji, ale tak marchewkowe włosy mogły należeć tylko do jednego z licznych Suttonów, dzieci okolicznego drobnego farmera. W swoim czasie znał nieźle Matta Suttona, czwartego z rodzeństwa, i pamiętał, że ma on jeszcze co najmniej dwóch młodszych braci. To musiał być Mark lub Luke. Wszyscy Suttonowie mieli reputację nieco narwanych, co w Holmby przypisywano barwie włosów, ale to była porządna rodzina, nie żadne łobuzy. Poza tym atmosfera była znajoma i wcale, ale to wcale nie kojarzyła się z napadem młodocianego bandyty na bezbronną dziewczynkę. John nie wyciągał zatem pochopnych wniosków, których zapewne obawiali się zbiegli kibice bójki. O ile go wzrok nie mylił, jak na razie nikomu nie działa się krzywda. Alicja radziła sobie całkiem nieźle. John fachowo ocenił, że ma niejakie braki w technice, a sukienka też chyba nie pomagała, jednak nadrabiała walecznością tudzież przewagą wzrostu i wagi. Inteligentnie starała się wykorzystać ten ostatni walor, unikając wymiany ciosów na dystans z lepszym technicznie zawodnikiem i dążąc do zwarcia. W końcu udało się jej rozłożyć przeciwnika na łopatki i usiąść na nim, korzystając z jego rozproszenia uwagi, jako że chłopak wreszcie zauważył zmianę widowni. Sytuacja dojrzała do interwencji. John pochylił się, chwycił siostrę wpół i z niejakim trudem podniósł w powietrze. – No może już wystarczy. Kto zaczął? – On! – Alicja, nawet zaskoczona niespodziewaną zmianą pozycji, nie traciła z oczu kwestii istotnych. Mark-a-może-Luke Sutton był nieco przyduszony, a ponadto ze zrozumiałych powodów śmiertelnie przerażony nagłym pojawieniem się starszego brata dziewczynki, którą przed chwilą okładał pięściami, ale tak potwornego oszczerstwa nie mógł zmilczeć: – Wcale że nie! Ona pierwsza mnie przewróciła! No oczywiście, po co on w ogóle takie bezsensowne pytania zadaje. To przecież zawsze jest wina tego drugiego. Sytuacja była jednak z racji płci jednej z walczących stron na tyle nietypowa, że John czuł się w obowiązku dociec jej przyczyn. Rozejrzał się dookoła i zauważył, że ma szansę na uzyskanie informacji z bardziej niezależnego źródła. Czy to z racji większej odwagi cywilnej, czy też absolutnie czystego sumienia jeden ze świadków powrócił na miejsce zdarzenia. A raczej jedna, gdyż była to jasnowłosa, raczej tłustawa dziewczynka w niebieskiej sukience i fartuszku. John był

nawet w stanie ją rozpoznać. Przyjaciółka od serca Alicji, córka aptekarza z miasteczka. Jakżeż ona się nazywała? Jakaś Marigold, Mabel czy coś podobnego… – Panno Finch – John znalazł elegancki substytut: „Ej, ty”, który został przywitany spojrzeniem pełnym zdumienia, ale i wdzięczności. – Co tu się wydarzyło? Wyjaśnienia trochę zajęły, głównie z powodu uciszania Alicji i jednak-nie-Marka-tylkoLuke’a Suttona, którzy koniecznie chcieli przedstawić swoje wersje. Okazało się, że zarzewiem konfliktu, acz istotnie zupełnie niewinnym, była właśnie mała Finch. Luke Sutton wsadził jej podstępnie chrabąszcza za koszulę i do tego nazwał pulpetem, a ona takiej zniewagi znieść nie mogła i się rozpłakała. Ponieważ nie był to pierwszy raz, a perswazje słowne nie skutkowały, jej przyjaciółka uznała, że miarka się przebrała i trzeba młodemu człowiekowi wyjaśnić innymi środkami, jak należy traktować damy. Po czym podcięła mu nogę i przewróciła go na ziemię, czego z kolei nie mógł ścierpieć rodowy temperament Suttonów. Johnowi bardzo chciało się śmiać, ale niestety miał pewność, że sytuacja przestanie być do śmiechu, jeśli dowiedzą się o tym rodzice, a szczególnie ojciec, który miał bardzo określone poglądy na to, co powinny, a czego nie powinny robić dziewczynki. Poza tym żal mu było też małego Suttona. Obawiał się, że gdyby coś doszło z kolei do jego ojca, z jakichkolwiek tłumaczeń zrozumiałby on tylko tyle, że jego syn pobił córkę proboszcza, i chłopak dostałby lanie zupełnie nieproporcjonalne do przewinienia. Nie, rodzicom zdecydowanie lepiej nic nie mówić. Jest szansa, że dzieciaki nie rozgadają. Bez sensu to wszystko. Gdyby Alicja była chłopcem, w ogóle nie byłoby sprawy. Ojciec miał rację, najgorzej jest, jak się razem edukuje chłopców i dziewczynki. Same kłopoty. Luke Sutton, uspokojony, że ze strony Johna nic mu nie grozi, otrzepał się z siana, sprawdził, czy nie ma wyraźnych uszkodzeń garderoby, i sobie poszedł. Uwagi Johna nie uszło, że rzucał przy tym ukradkowe spojrzenia bynajmniej nie w stronę Alicji, tylko małej Finch, która odczekała trochę i po chwili odeszła w przeciwną stronę. A to ci historia! Z Mattem kontakty całkiem się rozluźniły, ale może uda się przekazać jak nie jemu, to najstarszemu z Suttonów, Johnowi, że ich mały braciszek dorasta i że chyba powinni porozmawiać z nim na temat etykiety w stosunkach z płcią piękną. Starszym bratem Alicji z kolei był on sam i czuł, że powinien wygłosić jakieś pouczenie. Silny wewnętrzny głos nakazywał, by w pierwszym rzędzie dotyczyło ono faktu, że dżentelmeni walczą na pięści, trzymając się określonych reguł, a nie tarzają się po ziemi jak dzikusy, a w drugim tego, że wrodzona przewaga fizyczna Dobsonów zobowiązuje ich do szczególnej uwagi w kontaktach z delikatniej zbudowanymi bliźnimi i niesiadania im na klatce piersiowej. John dużym wysiłkiem woli wytłumił ten głos, który ewidentnie nic a nic nie zrozumiał z całej sprawy. – Wiesz przecież, że dziewczynki nie powinny się bić. – Wiem, ale dlaczego? Niewygodne pytanie. Teoria była jasna: kobiety są słabe i delikatne, zatem powinny być chronione i nie powinny bić się same. Problem w tym, że jakoś głupio było tę teorię przedstawiać akurat tej właśnie młodej kobiecie, której znaczna część rówieśników płci męskiej sięgała najwyżej do ucha. Poza tym Alicja właśnie usiłowała taką słabszą dziewczynkę ochronić.

– Możesz sobie nos złamać albo ząb wybić – wybrnął John – i kiedy dorośniesz, będziesz żałowała, że jesteś brzydka. Nie był pewien, czy takie odległe w perspektywie konsekwencje trafiły do dziewięciolatki, ale zawsze lepsze takie wyjaśnienie niż „bo tak”. – Przecież musiałam coś zrobić. Luke Sutton to łobuz. Ciągle dokucza Muriel – stwierdziła Alicja rzeczowo. John w pełni rozumiał ten punkt widzenia, ale chciał też zwrócić uwagę Alicji na to, że motywacja chłopaka, który robi to tylko jednej dziewczynce, może być bardziej złożona. – Wiesz, ja myślę, że twoja przyjaciółka mu się podoba i chce zwrócić na siebie jej uwagę. – Może. – Alicja nie wyglądała na przekonaną. – Ale Muriel płacze i jej to wcale się nie podoba. – Chłopcy często tak mają. On chyba nie wiedział, że nie powinien tak robić. Łypnięcie okiem. – No to teraz wie. John nie mógł znaleźć błędu w tym rozumowaniu. Poszli w stronę domu. Alicja podskakiwała obok niego na drodze, wyraźnie zadowolona z rozwoju sytuacji i z tego, że ma brata tylko dla siebie. Johnowi też było przyjemnie. Długo się nie widzieli. Inni mogli sobie narzekać na młodsze rodzeństwo, ale on lubił swoje siostry. Obie, ale małą do tego jeszcze rozumiał. Strasznie była podobna do niego w tym wieku. I do Martina. – John, nauczysz mnie kiedyś, jak się czaruje? Przystanął i powoli, glyf po glyfie rzucił poszukiwawcze Wykrycie Magii. Nic nie było widać. Jakikolwiek potencjał magiczny miała Alicja, był jeszcze uśpiony. – Zobaczymy. Na razie i tak jesteś za mała.

Rozdział 11 Siedząc po południu przy stole w pokoju dziennym, ze słownikiem łacińskim pod ręką, Alicja usiłowała studiować podręcznik anatomii, oczywiście pożyczony od Clovisa LaFaya, lecz nie mogła się skupić. Przez ostatni tydzień próbowała się zorientować w swoich uczuciach do właściciela książki. Nie było to łatwe. Nauczono ją, że panna nigdy nie powinna pierwsza się zakochiwać, i w rezultacie dopiero wtedy, gdy dowiedziała się, że on jest nią zainteresowany, zaczęła zdawać sobie sprawę, co naprawdę czuje. A tym czymś nieoczekiwanie była narastająca złość. Może po zakończeniu kursu miała po prostu za dużo czasu na dzielenie włosa na czworo? Na początku było jej po prostu żal i przykro, ale im dłużej o nim myślała, tym bardziej była rozzłoszczona. Gdyby rzeczywiście chodziło o to, że mu się nie podoba, albo o jej pochodzenie, jakoś by się z tym pogodziła – nie chce jej, to nie chce, sprawa zamknięta. Ale on chce, tylko się szlachetnie poświęci, żeby jej nie narażać. A dlaczego mu nie przyszło do głowy, że mógłby ją jednak spytać, co ona o tym myśli, zamiast podejmować decyzję dotyczącą ich obojga samemu? Udawał, że jest inny niż wszyscy, a tymczasem wcale tak nie było. Owszem, miał obrzydliwą rodzinę, ale on taki nie był. Był po prostu… głupi. Strasznie. O, ołówek jej się złamał. I jeszcze przez cały tydzień spoglądał na nią wzrokiem zbitego psa, a to już wprawiało ją w jakiś zupełnie jej nieznany, mieszany nastrój – sama nie wiedziała, czy chce go pocieszać, czy udusić, czy obie rzeczy naraz. I jeszcze nie mogła go dorwać na osobności, żeby mu to wszystko wygarnąć, bo nie wypadało. Rano teoretycznie była możliwość, gdy przyszedł pomóc Norze skomunikować się z jej kuzynką (biedna mała: co innego podejrzewać, jaki los spotkał Mary, a co innego wiedzieć na pewno – żeby tylko znaleźli jej zabójcę!), ale John powiedział, że musi wyjść, więc Alicja pojechała z Bridget do Margaret. Przynajmniej miała się komu poskarżyć, bo Lucii Fricapane nie mogła – za bliski związek łączył ją z Clovisem LaFayem. Margaret zgodziła się, że on jest głupi, ale stwierdziła (nie wiadomo dlaczego, wyglądając, jakby się jej chciało śmiać), że trudno jej będzie o mądrzejszego. No i dobrze, ma ich wszystkich w nosie i zostanie starą panną. I pielęgniarką. Znajdzie jakąś dobrą ofertę. Do jej irytacji dołożyło się jeszcze to, że gdy tylko wróciły, Nora, zdając relację z przesłuchania kuzynki, przeplatała ją zachwytami, jaki to mądry, dobry, cierpliwy, uczony i ogólnie wspaniały jest pan LaFay, a Bridget jej wtórowała. Doprawdy! Zadurzyły się, czy co? W końcu żeby przerwać te pieśni pochwalne wysłała Bridget do odległego sklepu z pasmanterią, a Norę posadziła w kuchni do reperowania bielizny. Sama usiłowała się uczyć. Z marnym skutkiem. W biurze przy Scotland Yard Clovis wysłuchał sprawozdania Johna z wizyty u Horatia z przygnębieniem. Powinien był jakoś odwieść go od tego pomysłu. Musi się nauczyć

sprzeciwiać Johnowi Dobsonowi także wtedy, gdy jest on zdrowy. Antagonizowanie Fredericka nie było rozsądne. A Horatia rzeczywiście mógł do czegoś sprowokować, ale niekoniecznie do tego, do czego zamierzał. Problem tkwił w tym, że John nie wiedział, jak myśli Horatio. Clovis oczywiście też nie. Na dobrą sprawę, podejrzewał, nikt tego nie wie (równie dobrze można by zgadywać myśli ghula), ale jedno było pewne: zawsze robił to, na co w danej chwili miał ochotę. Niekoniecznie natomiast musiał mieć ochotę akurat na zamach na Johna – bał się go. Pewnie chciałby go zabić, ale tak, by samemu się nie narazić. Horatio miał co prawda pewne problemy z przewidywaniem długofalowych konsekwencji swoich poczynań, ale gdy już sobie zadał trud, potrafił być bardzo pomysłowy – Clovis doskonale to pamiętał jeszcze ze szkoły. – Czy nie lepiej byłoby spróbować aresztować tego Colville’a? – spytał poniewczasie. – Może zacząłby mówić. – Nie zacząłby. – John pokręcił głową. – Nic na niego nie mamy, a to nie jest człowiek, który panikuje. – A jeśli Horatio będzie chciał zabić tamtą kobietę, by zatrzeć ślady? – To możliwe. Jeśli w tamtej części Londynu ktoś w najbliższym czasie zabije kobietę w średnim wieku, przynajmniej zidentyfikujemy dom. Może znajdą się świadkowie. Barkley, przemknęło Clovisowi przez myśl, miał trochę racji – święty Jan Inkwizytor na swój sposób naprawdę był przerażający. Chociaż on sam w tej chwili też nie mógł wykrzesać z siebie wiele troski o los wspólniczki gwałciciela i mordercy. Co innego… – Czy twoja siostra nie zechciałaby wyjechać na jakiś czas do waszego rodzinnego domu? I zabrać Bridget i Norę? – Sądzisz… – John przybladł. – Nie pomyślałem o tym. Ale co by mu z tego przyszło? – Nie wiem. Odegrałby się na tobie. Miałby rozrywkę. Wziąłby zakładniczkę. Ja nie umiem przewidzieć, co mu może strzelić do głowy. Ty umiesz? Alicja porzuciła próby tłumaczenia łacińskich nazw kości na angielski (wychodziły nonsensy), powiedziała Norze, by dała sobie spokój z łataniem (zresztą to nie była jej najmocniejsza strona – Bridget szyła bez porównania lepiej), i zabrały się razem do szorowania mosiądzu w kuchni. Przy tej czynności nie można było raczej niczego uszkodzić, a sporo energii się wyładowywało. Najchętniej zajęłaby się czymś bardziej destruktywnym, na przykład rąbaniem drewna albo wyrywaniem chwastów, ale niestety to był Londyn. Ktoś zakołatał do drzwi. Co się stało? Bridget tak szybko wróciła, czy może to John? Nora poszła otworzyć. Alicja zdjęła rękawiczki i fartuch, po czym zajrzała do przedpokoju. Jakaś kobieta, zupełnie obca, w ciemnoszarym płaszczu i czarnej woalce, i postawny młody mężczyzna, również nieznajomy, bardzo elegancko – i kosztownie – ubrany w czerń. Przedstawił się jako Henry Montgomery, towarzyszącą kobietę jako swoją gospodynię, panią Green, i wyjaśnił, że dostał nazwisko i adres Alicji ze szpitala świętego Tomasza. – Moja żona jest w delikatnym stanie i nie życzy sobie obecności typowej pielęgniarki. Zależałoby jej na towarzystwie kogoś młodego i wykształconego…

Pomna ostrzeżeń Margaret przed prywatnymi domami i mając od razu przed oczami niezbyt pociągający obraz kobiety „nieżyczącej sobie obecności typowej pielęgniarki”, Alicja nie sądziła, by ją to interesowało (szpital to co innego), ale wysłuchać propozycji zawsze można. Jeśli ma pracować, nie może za bardzo wybrzydzać. Gdyby płacili wystarczająco dużo… Zaprosiła ich do pokoju dziennego i usiedli. – Jakie wynagrodzenie pan oferuje? Pan Montgomery spojrzał dość bezradnie na towarzyszkę. Chyba nigdy nie zatrudniał pielęgniarki, ale dziwne, że nie zasięgnął informacji. – Dwie gwinee tygodniowo – powiedziała pani Green. Lepiej niż przyzwoicie, z tego, co mówiła Margaret. – Od kiedy pani Montgomery potrzebowałaby pielęgniarki? – Od zaraz. Jeśli by pani zechciała nam towarzyszyć… – A gdzie państwo mieszkają? – Mam posiadłość w okolicy Sutton. Bardzo dogodny dojazd z Londynu. Na jej dalsze pytania odpowiadała już znowu pani Green. Alicja nie mogła powiedzieć, by ten czy jakiś inny konkretny fakt obudził jej podejrzenia, jednak wszystko to razem było raczej osobliwe. Skąd ten pośpiech, czemu nie załatwili tego normalnie, przez agencję lub szpital, i dlaczego oni jej o nic nie pytali? Przyjrzała się uważniej przybyszowi i coś w nim ją uderzyło. Jego rysy były zupełnie obce, ale te oczy… – Przepraszam, panie Montgomery, czy pan nie jest jakimś krewnym LaFayów? Twarz zagadniętego straciła na moment wszelki wyraz. Nie wiedziała, czy zamierzał potwierdzić, czy zaprzeczyć, bo w tym momencie sama odgadła odpowiedź. Przemknęło jej przez myśl, że powinna nie dać nic po sobie poznać, przeciągać sprawę i koniecznie umożliwić wyjście z domu Norze. Niestety, aktorstwo w momencie napięcia nerwowego leżało poza możliwościami Alicji Dobson. Coś w jej mimice czy oczach musiało powiedzieć Horatiowi LaFayowi, że odkryła jego tożsamość. Bez chwili namysłu rzucił na nią Paraliż – słaby – chyba nie wiedział, że ma do czynienia z magiczką, lub to zlekceważył. Zablokowała go bez trudu. Jednocześnie krzyknęła najgłośniej, jak potrafiła: – Nora, uciekaj! Usłyszała ruch w przedpokoju – Nora ją zrozumiała. Niestety ostrzegła tym również napastnika, który rzucił się do tyłu i wybiegł z pokoju. Dobiegł ją z przedpokoju wysoki, nagle urwany krzyk dziewczynki. Ona sama krzyczała przez cały czas. Echo zdawało się jakieś dziwne, jakby mieszkanie wyłożone było materacami. Magiczne wytłumienie? Niestety nie umiała go zdjąć. Jak się stąd wydostać? Przez okno w pokoju dziennym nie uda jej się tak zaraz wyskoczyć – zacinało się, a na parapecie stały doniczki. Może zdoła się przemknąć prędko do drzwi wyjściowych lub do sypialni, tam okno było większe i łatwiejsze do otwarcia. Horatio LaFay był szybszy. Stanął w drzwiach pokoju dziennego i zablokował jej wyjście. Patrzył na nią z lekkim uśmiechem, jakby zapraszał ją do wspólnej zabawy. Za nim widziała leżącą nieruchomo Norę – musiał obezwładnić ją Paraliżem. Z nią, postanowiła, nie pójdzie mu tak łatwo. Skoncentrowała się, przywołując w pamięci wszystkie opanowane kinemanckie zasłony. Blokujące glyfy wymagały o wiele mniejszego

wydatku potencjału magicznego niż ofensywne – mimo różnicy doświadczenia miała jakąś szansę. Przygotowała się na niewłaściwe niebezpieczeństwo i zupełnie zapomniała o pani Green. Gdy koncentrowała się na odparciu następnego magicznego ataku Horatia LaFaya, poczuła, że jakaś silna dłoń chwyta ją od tyłu za gardło, a druga przykłada jej do twarzy coś miękkiego, pachnącego słodkawo, znajomo i szpitalnie. Chloroform z eterem!, zdążyła pomyśleć. Było już jednak za późno, by wstrzymać oddech. Wiedziała, że chloroform nie działa natychmiastowo i próbowała jeszcze walczyć, lecz wtedy dosięgło jej następne zaklęcie Paraliżu, tym razem znacznie mocniejsze. Zamglony narkozą umysł nie zdołał uformować blokującego glyfu o wystarczającej sile. Najpierw poczuła, że jej ciało sztywnieje, a potem straciła przytomność. John wyszedł z pracy najwcześniej, jak mógł, zostawiając na dyżurze Snaitha. Narastające zdenerwowanie Clovisa, który wyciągnął go z biura i opuścił je razem z nim, udzieliło się i jemu. – Alicja jest rozsądna – powiedział już w dorożce na wpół do siebie. – Nie wpuści do domu nikogo obcego. – Nie mówiłem Norze, że to mógł być Horatio. – Clovis wbił paznokcie w dłonie. – Ty w ogóle nie miałeś sposobności z nimi porozmawiać. Nie wiedzą, że mają się czegoś szczególnie wystrzegać. A nie ma na świecie człowieka, który nigdy nie zrobiłby niczego choć trochę nieostrożnego. John westchnął i spytał dorożkarza, czy nie mógłby, u diabła, jechać nieco szybciej. Gdy zajechali przed ich mieszkanie, serce mu stanęło. Już w dorożce słychać było odgłosy kłótni i podniesiony głos Bridget. W drzwiach domu stał policjant, znany Johnowi miejscowy posterunkowy Sawyer, a jego słowa skierowane do kogoś w środku bynajmniej Johna nie uspokoiły. – Moja panno, nie ma co się tak złościć. I przestań wrzeszczeć, bo narobisz sobie kłopotów. Twoja pani pewnie gdzieś wyszła, przecież nie musi ci się opowiadać. – Wyszła!? – krzyk Bridget podniósł się do wysokości, od której szyby wpadały w rezonans. – Bez trzewików wyszła i szala? I bodaj kartkę by zostawiła! A w pokoju dziennym jest straszny bałagan. Posterunkowy Sawyer przypuszczalnie dalej by się z nią spierał, lecz zobaczył ich i zmienił ton. – Pańska służąca Bridget zawiadomiła nas, że mogło dojść do porwania. Ja to myślę, że pana siostra po prostu gdzieś pojechała z drugą służącą i zaraz się znajdzie, ale że to chodzi o pana rodzinę i w ogóle… John nie dał mu skończyć i zwrócił się do Bridget. – Kiedy wróciłaś? – Ze trzy kwadranse temu. Ze sklepu. Panienki i Nory nie było. Od razu poszłam na posterunek, ale te barany się nie spieszyły. – Chciałem wysłać do pana gońca – Sawyer tłumaczył się urażonym tonem – więc musiałem czekać, aż posterunkowy Talbot wróci. Mamy mało ludzi, musiałem kogoś zostawić na miejscu…

– Proszę przepytać sąsiadów, może ktoś coś widział. – Jeanette, pani Dubois, to ta młodsza, piegowata, mówiła, że ona i mały Mikey Dexter widzieli odjeżdżający stąd kryty powóz. Nowy, z dobrymi końmi. Szybko odjechał i skręcił w lewo w Old Compton Street. Johnowi mimo narastającej paniki przyszło do głowy, że życzyłby sobie, żeby policyjni wywiadowcy byli choć w połowie tak operatywni jak Bridget. – Będą w stanie opisać powóz i konie? – Mikey na pewno. On ma bzika na punkcie koni. – Niech pan ją weźmie ze sobą – rzucił policjantowi – i spisze zeznania tych dzieci. I przesłucha innych sąsiadów. Ktoś musiał coś widzieć. I słyszeć. – Słyszeć niekoniecznie – zauważył Clovis bardzo opanowanym głosem. Brzmiał zupełnie jak wtedy, gdy tamował mu krwotok. – Przypuszczam, że odgrodził wasze mieszkanie Zasłoną Ciszy. Zawsze był w tym dobry. Gdy Bridget z policjantem wyszli, Clovis zamknął drzwi na klucz. – Co ty robisz!? – Przesłuchuję świadka. Rzuć na chwilę zasłonę nekromancką albo wyjdź, acz nie sądzę, by próbowała cię opętać. Przymknął oczy. – Tak, nie chciały cię słuchać – powiedział spokojnie. – To niczyja wina, ani twoja, ani ich. Wierzę, że chciałyście je ostrzec. Co dokładnie pani Fricapane kazała ci przekazać? Na farmę? Nic więcej? Tak, to rzeczywiście mój krewny, bardzo mi przykro. Nie okłamałem cię, nie miałem wtedy pewności. Naprawdę przepraszam. Muszę kończyć, później jeszcze porozmawiamy. – Niestety – zwrócił się do niego – Mary niewiele wie. Tyle co od Lucii. Sama ma nikły kontakt ze światem żywych. Ale to był na pewno Horatio. Do kobiety zwracał się „Clay”. To może być jej prawdziwe nazwisko, bo Alicji przedstawiła się innym. Chce je zawieźć na jakąś farmę, ale kobieta nie będzie jechać z nimi. Na szczęście zabrał Lucię. – Na szczęście? – Mogę się z nią połączyć. – Na co czekasz!? – warknął na niego John, ale Clovis musiał już rzucić odpowiedni czar. – Scorzo! Cornuto! Bastardo! – W pierwszym momencie John nie wiedział, czy to przekleństwa mimira, czy łączącego się z nim nekromanty. – Alicja jest cała, ale ciągle nieprzytomna, jakiś niemagiczny środek. Norę zakneblował, figlio di puta! Ale nie zgwałcił jej. Jeszcze. Bo zamierza. John zacisnął pięści. – A Alicję…? – O ile się orientuję, panna Dobson… nie jest w jego typie. Ma ze sobą jakiegoś człowieka, nazywa go „Jack”, zwraca się do niego jak do służącego. I woźnicę oczywiście. – Gdzie są!? – Ciągle w powozie. – W jakim kierunku jadą? – Nie wiem. Lucia nie wie. Nic nie mówili przy niej.

– Cholera jasna! – Czekaj, masz gdzieś włosy Alicji? Albo paznokcie? Szczotka może… Z pośpiechu mało nie rozwalił toaletki w sypialni Alicji, ale szczotkę znalazł. Clovis wziął kartkę papieru i zaczął szybko pisać glyfy. John w tym czasie stanął, wciągnął głęboko powietrze, stłumił strach i furię i zmusił się do opracowania jakiegoś sensownego planu działania. W tej chwili najważniejsze było namierzenie miejsca i dotarcie tam w jak najkrótszym czasie. Potrzebowali środka transportu. Szybkiego. Niemagicznego. Jeśli powóz nadal jechał, pokonał już odległość nieosiągalną przez niego za pomocą teleportacji, nawet gdyby znał miejsce docelowe. – Upuść sobie kroplę krwi na jej włosy i rzuć tę sekwencję. – Clovis podał mu kartkę. – To Caccia di Sangue, pozwala w przybliżeniu namierzyć spokrewnionego maga. Usłyszysz jakby jej głos, zapamiętaj kierunek. To był dziwny czar, egzotyczna mieszanka nekromancji i poszukiwania, ale działał, i to najwyraźniej na odległość dalszą niż czyste czary poszukiwawcze. John wziął mapę Londynu i starannie zaznaczył kierunek. Z grubsza południowy. – Jeździsz w miarę dobrze konno? – spytał Clovisa, biorąc swój cieplejszy płaszcz i wkładając do kieszeni pistolet. – Tak. Weź mnie ze sobą. – Oczywiście. – John Dobson zdawał sobie sprawę, że może potrzebować pomocy. Zresztą Clovis LaFay był konsultantem policyjnym, nie cywilem. I wśród magów ze Scotland Yard ustępował mocą jedynie jemu. – Tylko, John, musiałbym wziąć coś z domu. – Co? – Wolisz nie wiedzieć. Nie pytaj. Nie zamierzał. – Dobrze, teleportuję nas. – Ale uważaj, John, będziesz potrzebował magii i potem. – Wiem. Ale tak czy inaczej powinniśmy to zrobić. Krótkie skoki w granicach miasta nie były dla Johna problemem – miał w pamięci charakterystyczne miejsca w Londynie, zresztą w większości specjalnie przygotowane do użytku kinemantów i zostawiane puste. Jedno z nich, kamienny placyk z ozdobną żeliwną pompą, znajdowało się w pobliżu domu Clovisa. Alfred Haddock nie potrzebował żadnych wyjaśnień – żołnierz to żołnierz, nawet były. Błyskawicznie rzucił nieco pobladłemu po teleportacji Clovisowi kurtkę myśliwską i spodnie do jazdy konnej, przypomniał mu, żeby na wszelki wypadek wziął pieniądze, wysłuchał, co ma przekazać do podwydziału spraw magicznych, i wybiegł. Clovis szybko się przebrał i sięgnął do szafki po kopertę z pieniędzmi, a następnie po coś jeszcze, co leżało na wierzchu szuflady zawinięte w kawałek bawełnianej szmatki. – Co to? – Miałeś nie pytać. – Nie pytam. Ale Clovis, nie chcę, by to się skończyło dochodzeniem przeciwko tobie. Poradzimy sobie bez nielegalnych czarów.

Za rzucenie śmiertelnej klątwy groził stryczek i sąd niezbyt się przejmował okolicznościami łagodzącymi. Na to John nie zamierzał pozwolić. O ile zdoła Clovisa powstrzymać. Przyjaciel spojrzał wprost na niego. – John, ja rzucę na niego klątwę, jeśli nie będę miał innego wyjścia. Śmiertelną, gdyby była konieczność. Lucia powie mi jak. Ale przykro mi, nie zdołam zrobić tego na odległość. To nie są niestety ani jego włosy, ani paznokcie. John nie tracił czasu na jałowe spory. – Masz w domu mapę okolic Londynu? Dawaj. Plan samego miasta mam ze sobą. Wychodzimy na zewnątrz, jeszcze raz rzucam ten włoski czar i teleportuję nas do Vauxhall, w pobliże stajni. – Ale John, ten czar i tak nie daje odległości! – Nie szkodzi. Ten skok był dłuższy, ale też niezbyt wyczerpujący. Dobrze, że Clovis był taki szczupły. Jednak znowu zrobił się zielonkawy (teleportacja do przyjemności nie należała, zwłaszcza jeśli nie kontrolowało się przeniesienia samemu), ale nieźle to zniósł. John wykonał następny pomiar Caccia di Sangue, wyciągnął mapę i ołówek i zrobił rachunki. Jego przyjaciel w tym czasie z rekordową szybkością (i za równie wysoką cenę) wynajmował konie pod wierzch. – Dobrze, załóżmy, że powóz porusza się jakieś dziesięć mil na godzinę… Biorąc pod uwagę prędkość i czas od ostatniego pomiaru, i błąd… Są gdzieś w okolicach Addington, w tym promieniu. Narysował kółko na mapie. – Skąd wiesz, w jakiej są odległości… No jasne, triangulacja! – Tak. Clovis, przychodzi ci coś do głowy? Gdzie on może je wieźć? Clovis chyba gorączkowo myślał nad tym już od pewnego czasu. – Nie wiem – jęknął. – My nic tam nie mamy, nigdy nie mieliśmy. Chyba że jest tam coś po rodzinie Henrietty, albo świeży nabytek Fredericka. – Albo coś jeszcze innego. Nic to, znajdziemy ich. – Za późno. Nora… – Zobaczymy. John wziął kartkę, nabazgrał na niej parę słów i wręczył dozorcy w stajni. – Proszę to dostarczyć na najbliższy posterunek policji, niech przekażą telegrafem do kwatery głównej londyńskiej policji metropolitalnej, do podwydziału spraw magicznych. Natychmiast. Sprawa życia lub śmierci. Alicja ocknęła się, czując, że jest jej twardo i bardzo zimno. Otworzyła oczy: ciemność. Tylko gdy spojrzała w lewo, zobaczyła malujący się na górze ciemnoszary prostokąt, przecięty czarnym krzyżem. Czuła zawroty głowy, mdliło ją i była mocno zdezorientowana. Powoli zaczynała sobie przypominać, co się stało. Spróbowała się poruszyć – mogła. – Noro – szepnęła – jesteś tam? – Tak, panienko – cienki głos z mieszanką ulgi i strachu.

– Nic ci nie zrobił? – Nie. Ale mówił… różne rzeczy. Alicja nie pytała, jakie rzeczy. Była wściekła na siebie. Fatalnie zareagowała i przez to Nora znalazła się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Powinna była nie dać nic po sobie poznać, nie zadawać durnych pytań o pokrewieństwo i jakoś z tego wybrnąć. A przede wszystkim w ogóle go nie wpuszczać. Wstała. Ciemność nie była jednak absolutna. Szarym prostokątem na górze okazało się małe okienko, zakratowane i przy suficie. Prawie połowę ściany naprzeciwko stanowiły metalowe drzwi, także z gęstą kratą. Widziała teraz też sylwetkę Nory. Dziewczynka przycupnęła przy dłuższej ścianie, siedząc na czymś w rodzaju prymitywnej ławki. Chyba rzeczywiście nic jej się nie stało. – Wiesz, gdzie jesteśmy? – Nie. – W Londynie? Coś jej mówiło, że nie. Może powietrze. Albo cisza. – Chyba nie. Długo jechaliśmy, na koniec krętą drogą przez jakieś zarośla. To wygląda jak duża opuszczona farma. My chyba jesteśmy w jakimś chlewie albo psiarni. Boję się. Ta krata… Mary mówiła panu LaFayowi… – Tak. Ale my jesteśmy razem. I obie mamy magię. Damy sobie radę. Nora westchnęła, pociągając nosem. Alicja podeszła do kraty i szarpnęła za drzwi. Na nic, dobrze zamknięte na zamek. Zbadała pomieszczenie. Oprócz prostej drewnianej ławki, którą odkryła już Nora, nie było żadnych mebli. Eksperymentalnie podniosła ławkę – była w stanie, choć z trudem, i coś jej pękło w gorsecie – po czym uderzyła nią w kratę zastępującą drzwi, a później w zamek. Nie dało to nic poza tym, że narobiła okropnego hałasu. Nikogo on jednak nie zwabił. – Długo tu jesteśmy? – Była już ciemna noc. – Niezbyt długo. Nie wiem, może pół godziny? Alicja nie miała swojego zegarka na ręce, a Nora na pewno nie miała żadnego. – Orientujesz się, ilu tu jest ludzi? – On i na pewno woźnica. I jakiś jakby lokaj. Może jeszcze ktoś. Dużo. – Bawiłaś się w chowanego, jak byłaś mała? – Tak. – Dobra w tym byłaś? – Dosyć. – Jeśli… kiedy nam się uda wydostać z tego pomieszczenia, schowaj się w jakąś dziurę. Jak najlepiej. I nie wychodź, choćby nie wiem co się działo. Pamiętasz ten najprostszy czar iluzyjny, ten na zmianę koloru? – Tak. – Rzuć go wtedy na siebie. Zrób się ciemnoszara czy innego koloru otoczenia. I potem musisz zrobić coś jeszcze: schować swoją magię, bo będziesz świecić w Wykryciu Magii, gdy ktoś rzuci je blisko ciebie. Pokażę ci, jak się chowa. Tylko nie próbuj później

czarować, chyba że i tak cię odkryją, bo znowu zaczniesz świecić. A tak nikt cię nie znajdzie. Chodź, usiądziemy razem, trochę się ogrzejemy. Jej słowa brzmiały głupio optymistycznie, ale zawsze lepiej było czymś się zająć, niż siedzieć i się bać. Poprosiła Norę o rzucenie Mostu i kilkakrotnie zademonstrowała jej sekwencję. To był łatwy czar i oczywiście nietrudny też do przełamania – ale trzeba było na to wpaść. Clovis LaFay kiedyś jej opowiadał, że jeszcze jako mały chłopiec przez pewien czas wodził za nos niektórych nauczycieli, notorycznie używając bardziej złożonej wersji przytłumiającej odczytany potencjał magiczny. Czy jeszcze w życiu zobaczy Clovisa LaFaya? A Johna? Na pewno już jej szuka… Nora szybko nauczyła się Ukrycia Magii, lecz nie udało się odwrócić jej uwagi od sytuacji. – On chce mnie zgwałcić i zabić, prawda? – spytała cicho. – Tak jak zrobił to Mary. – Chyba tak. – Alicja nie umiała skłamać. – Ale zrobię wszystko, by nie stała ci się krzywda. Było za ciemno, żeby dostrzec czyjś wyraz twarzy, miała jednak wrażenie, że Nora patrzy na nią z powątpiewaniem. Nic nie powiedziała, lecz wyraźnie nie była pewna, czy to „wszystko” będzie wystarczające. Alicja też nie była przekonana, ale – dziwna rzecz – nie bała się. Nie o siebie. Miała przekonanie, które jej brat natychmiast rozpoznałby z początków służby w wojsku, że zrobi to, co tylko będzie w stanie. W głowie przestało jej już szumieć, a potencjał magiczny miała praktycznie nienaruszony. Tym razem nie ograniczy się do zasłon. Pierwsza osoba, która otworzy te drzwi, będzie musiała bronić się przed nią. John Dobson uspokoił się nieco. Decyzja o wyborze środka transportu była słuszna. Powozem nie poruszaliby się tak szybko, zwłaszcza po ciemku. Żaden z nich nie był szczególnie dobrym jeźdźcem, a on jeszcze dodatkowo musiał oszczędzać rękę, ale konie były szybkie, wytrzymałe i przyzwyczajone do noszenia na grzbiecie coraz to innych ludzi – policja tak dobrymi nie dysponowała. Dobrze też spisywały się w ciemności. Początkowo co parę mil zsiadali i John powtarzał Caccia di Sangue, lecz później już tylko Clovis komunikował się z mimirem: miejsce mieli dobrze namierzone. Najważniejsze, że z informacji otrzymanych od Fricapane wynikało, iż Alicji i Norze nic nieodwracalnego się nie stało. Horatio osiągnął już swój cel podróży, wniósł Fricapane do jakiegoś budynku (o którym nic nie mogła powiedzieć – mimiry były ślepe i mogły widzieć tylko oczami właściciela), a Norę i ciągle nieprzytomną Alicję kazał zamknąć gdzie indziej. Sam zwyrodnialec siedział razem z Lucią Fricapane i bezskutecznie usiłował ją zmusić do nawiązania z nim kontaktu (jak stwierdziła Fricapane, robił to ze sprawnością ostrygi nastawiającej zegarek). – O co mu może chodzić? – zastanowił się głośno. – Lucia jest niezwykle wartościowym źródłem informacji. – Dla ciebie, ale czy dla niego też? Horatio i teoria magii? I czemu zaparł się to robić akurat teraz? Clovis milczał przez chwilę.

– Nie mówiłem ci tego, ale mój ojciec miał jeszcze jednego mimira, który jest teraz własnością Fredericka. Horatio najprawdopodobniej ma z nim praktyczne doświadczenie. Wie, jak działają mimiry, przynajmniej w zarysach. On może chcieć się skomunikować ze mną. – Wziął zakładniczki? – Albo zastawia pułapkę. Gnojek. Ale w takim razie była szansa, że przynajmniej Alicji nie grozi bezpośrednie niebezpieczeństwo. Co Horatio sobie roił, biorąc pod uwagę, że wiedziała już o tym porwaniu cała policja? Ale czy on zdawał sobie z tego sprawę? I czy chodziło mu o Clovisa, czy może o niego samego? Clovis miał rację – nie sposób było przewidzieć, jakimi drogami mógł chadzać ten umysł. – Czekaj! Lucia mówi, że coś się dzieje. Ktoś wszedł. Horatio mówi do niego jak do przyjaciela. O nie! Wyniósł ją do innego pomieszczenia. Nic nie słyszy. John na powrót poczuł panikę i bezradność. Przeszli z kłusa w galop, ale jakkolwiek by się nie spieszyli, mieli przed sobą dobrze ponad godzinę drogi. Przez ten czas mogło się wydarzyć wszystko. Alicja nie była w stanie określić, ile czasu minęło, kiedy usłyszała na zewnątrz czyjeś kroki i przez okienko zobaczyła światło. Ktoś szedł i niósł latarnię. Zawołała: „Na pomoc!” i zawahała się: to były kroki człowieka, który znał teren i czuł się tu pewnie. Po chwili jednak stwierdziła, że ktokolwiek to był, nie pogorszą swojej sytuacji wzywaniem pomocy – Horatio LaFay nie robił wrażenia całkiem zdrowego na umyśle, lecz nie wydawał się na tyle szalony, by o nich zapomnieć. Krzyknęła raz jeszcze, a Nora jej zawtórowała. To nie był on. Człowieka, który wszedł z latarnią do psiarni (bo przy świetle to raczej wyglądało na psiarnię, nie chlew), widziała po raz pierwszy w życiu. Ten niewysoki, lekko przygarbiony jasny blondyn nie wyglądał też na woźnicę czy lokaja wspomnianych przez Norę – był ubrany w modny strój do jazdy konnej, jak człowiek z towarzystwa. Zbliżył się spokojnie do zamkniętego boksu, jakby – przemknęło jej przez myśl – kobiece krzyki dobiegające z niego wcale go nie dziwiły, ale gdy zawołała: „Niech pan nas stąd wypuści, proszę! Lub zawiadomi policję. Nazywam się Alicja Dobson, mój brat jest nadinspektorem policji metropolitalnej”, stanął jak wryty i popatrzył na nią z przerażeniem. Wyglądał na naprawdę zszokowanego. – Masz ci – jęknął – ale się porobiło. Ten gówniarz zbzikował do reszty. Trzeba było szybciej kupić ten bilet do Ameryki. Przyszła jej do głowy zupełnie nieistotna obserwacja, że jego sposób wyrażania się nie do końca pasuje do stroju, choć akcent wskazywał na kogoś wykształconego. Zresztą zaraz się poprawił: – Za chwilę wrócę. Pani wybaczy. Alicja popatrzyła za oddalającym się mężczyzną. Przez sekundę miała ochotę w jakiś sposób zaatakować go magicznie, jednak zrezygnowała z tego pomysłu. Może jednak zdecyduje się im pomóc – nie ma sensu nastawiać go wrogo. Zresztą nawet gdyby udało się

rzucić na niego, powiedzmy, Paraliż, i tak pozostałyby po złej stronie zamkniętej kraty. A ponadto sam mógł być magiem. Raymond Colville wyszedł z psiarni, odetchnął głęboko, rozkaszlał się i odetchnął znowu. Nie pamiętał, by kiedyś w życiu był tak ogłupiały jak teraz. Podejrzewał, że Horatio ma jakąś nową dziewczynę, gdy dostał od niego wiadomość, by tu wieczorem przyjechać, jednak przez myśl mu nie przeszło, że będzie to ta blondynka z Greek Street. To był chyba dokładnie ten moment, którego nadejścia od pewnego czasu się obawiał. Sytuacja bez cienia wątpliwości dojrzała do tego, by stąd zwiewać. Irlandzkie chłopki to jedno, a wykształcona Angielka – i to, Jezu Chryste, siostra nadinspektora policji! – drugie. Co ten wariat narobił!? Z częściowo zabitego deskami okna w zrujnowanym dworku padało światło. Colville przeszedł, tłumiąc obrzydzenie, przez ciemną, wilgotną i zalatującą stęchlizną sień i otworzył drzwi na wprost wejścia. Pomyleniec siedział tam, gdzie się go Raymond spodziewał: w jedynej w miarę nadającej się do użytku izbie domu. Niegdyś była to zapewne jadalnia, jako że zachował się w niej zajmujący pół ściany zdezelowany dębowy kredens z poczerniałymi szybami odbijającymi wnętrze pokoju. Wariat siedział na krześle przy stole, na którym stały: zapalona lampa naftowa, butelka ze szklanką i ludzka czaszka. Wszystko to razem wyglądało tak absurdalnie, że człowiekowi dosłownie dech w piersiach zapierało. A ten jeszcze uśmiechnął się do niego radośnie, złapał czaszkę i przyłożył palec do ust. – Ciii, nie gadaj teraz. Odniosę to gdzieś dalej. Colville sięgnął po drugie, bardzo rozklekotane krzesło i usiadł. Ryzykowne to było, ale czuł, że musi siedzieć, zanim zacznie tę rozmowę. Z trudem wytrzymał do powrotu Horatia, który w końcu schował czaszkę gdzieś w pomieszczeniu obok i zatrzasnął drzwi. – Coś ty znowu wymodził? Porwałeś siostrę nadinspektora policji! Oszalałeś!? – Bynajmniej. Spokojnie, wszystko idealnie się układa. Jeszcze mam mimira. – Jakiego mimira? – zapytał słabo Colville, usiłując doszukać się w tym jakiegoś sensu. Na razie rozumiał tylko tyle, że Horatio LaFay wkopał się w dół, z którego już nikt go nie wydostanie. Żeby tylko nie pociągnął go za sobą… – Zwykłego. Naszego. Rodzinnego. Ten półgłówek Clovis go u niej zostawił. Tylko ta głupia rzecz nie działa. Nie rozumiem dlaczego, drugi mimir mojego ojca komunikuje się bez problemu. Mam nadzieję, że nie jest popsuty, to by skomplikowało sprawę. – Rozumiem, mimir – westchnął Colville. Przynajmniej wyjaśniło to czaszkę, choć jej obecność była najmniejszym problemem. – Ale czy nie mówiłeś kiedyś, że właściciel mimira może się z nim komunikować na odległość? Przyszło ci do głowy, że Clovis LaFay usłyszał wszystko, co przy tym czymś mówiłeś? – Ty chyba uważasz, że ja mam źle w głowie – powiedział z urazą Horatio. Raymond przez grzeczność nie zaprzeczył. – Oczywiście, że może podsłuchiwać, o ile to coś działa. Za jakąś godzinę–dwie któryś z nas niechcący powie, gdzie jesteśmy. Ten głupi szczeniak jak zawsze poleci do Dobsona i ten się tu zjawi. O to właśnie chodzi. Mam dla niego niespodziankę. – Chcesz tu zwabić Dobsona?

– Chyba nie myślisz, że porywałem jego siostrę dla czystej rozrywki? To tłusta krowa, myślałem, że kręgosłup mi pęknie, jak ją taszczyłem. Colville akurat uważał Alicję Dobson za bardzo atrakcyjną, ale cóż, o gustach się nie dyskutuje, a miał ważniejsze sprawy na głowie. – Ktoś cię widział? – Nie wiem, może. Ale mnie tam nie znają, a w razie czego zamknie im się jakoś usta. „Jakoś się zamknie”. Kretyn. To znaczy, kto zamknie? I czy on sobie wyobraża, że da sobie radę z tamtym kinemantą? – Jeśli Dobson doszedł już do siebie, nie będzie z nim łatwo. – Będzie, będzie – radośnie stwierdził Horatio LaFay. Czy on się aby czegoś dziwnego nie napił albo nie nawdychał? Alkohol z kokainą tak na niego działał? Czy chloroform? Raymond spojrzał zezem na butelkę na stole, ale była pusta i bez etykiety. – Dobrze to zaplanowałem, nie martw się. Pożyczyłem coś od ojca, muszę tylko wziąć z powozu. Akurat na kinemantów. Działa dobrze, sam to kiedyś na własnej skórze odczułem – skrzywił się. – I po co to wszystko? – spytał cicho Colville, oczyma duszy widząc Fredericka LaFaya oskarżającego go o kradzież bezcennego magicznego artefaktu. Bardzo wątpił, by „pożyczka” nastąpiła za jego zgodą. – Miałem zamiar już od dawna, a ten drań był dziś u mnie. Zadawał pytania o ostatnią z dziewczyn. Jakimś sposobem coś odkryli. Nie wiem, może ktoś tu był i ją widział? Ale gdy pozbędziemy się Dobsona, i to tak, żeby go w coś wplątać, cały ten dział policji pójdzie w diabły i będzie spokój – kontynuował zadowolony z siebie Horatio. – Mój ojciec już o to zadba, nie martw się. Takiej okazji nie przepuści. Wystarczy zabić Dobsona, zaaranżować na przykład, że zastrzelił siostrę, a potem siebie, i będzie dobrze. Colville nie podzielał tego beztroskiego optymizmu, po części, jak podejrzewał, chemicznego pochodzenia. – Załóżmy, że się zjawią razem: Dobson i twój nekromanta. Co wtedy? – Clovis? E, nie, to tchórz. A w razie czego to i jego się zabije. Byle szybko – spochmurniał na chwilę – bo on jednak może znać paskudne czary. Później to żaden problem. Schowamy zwłoki i tygodnie miną, zanim ktoś spyta, gdzie się to dziwadło podziało. Nie ma co, coraz lepiej. Nawet jeśli hrabia Bedford w gruncie rzeczy byłby zachwycony śmiercią brata (w każdym razie tak twierdzi jego syn), pozory będzie chciał zachować. I kto zostanie winnym? Przecież nie Horatio! – A jeśli nie przyjadą tu sami, tylko w asyście policjantów? – O jejku, ale wymyślasz. Przecież po to cię tu ściągnąłem. Trochę posprawdzałem. Ten cały szumnie nazwany „podwydział spraw magicznych” to raptem kilku magów, i to w większości słabych. Najmocniejszy z nich to irlandzki egzorcysta, o reszcie w ogóle nie ma co gadać. Poradzimy sobie z nimi bez problemu. A na wszelki wypadek załatwiłem nam inne wsparcie. – Jakie? – Dobre. Zobaczysz. – Nie lubię niespodzianek.

– Ech, zaczynasz tetryczeć. Spokojnie. Przestań się zamartwiać. Nic nie może pójść źle. Pewnie rzeczywiście się starzał. Przy LaFayu w takim nastroju czuł się chwilami jak stulatek. Tak czy inaczej Raymond Colville miał prawo sobie wyobrazić przynajmniej dziesięć rzeczy, które mogły pójść źle, szczególnie jeśli to „dobre wsparcie” było tym, o czym myślał. Do wydziału detektywistycznego londyńskiej policji, nawet niemagów, żywił ponadto znacznie większy szacunek niż Horatio, a z możliwościami tego jego smarkatego stryjka zapoznał się osobiście i też nie zamierzał go lekceważyć. To wszystko było idiotyczne i groziło fatalnymi konsekwencjami. Zdecydowanie i nieodwołalnie przyszła chwila, w której należało dać nogę. – Clay jest tutaj? – A co? Dałem jej pieniądze i zostawiłem ją razem z Jamesem. Jack i Harry są na zewnątrz, widziałeś ich chyba? Widział. Oni jego na szczęście nie. Pomyśleć, że teleportował się z rozstajów tylko po to, by nie taplać konia w błocie… – Tak z ciekawości, ile jej zapłaciłeś? – Dziewięćdziesiąt funtów. Chciała więcej, ale nie miałem. Pewnie faktycznie nie miał. Ojciec na nim nie oszczędzał i kupował mu wszystko, ale przesadnie dużej gotówki do ręki nie dawał. Ciekawe, czy Clay zwieje, czy będzie chciała jeszcze coś na nim zarobić? Ta baba głupia nie była – Raymond już miał jej wizję zalewającej się łzami w sądzie, że zostawiała wszystkie dziewczyny, a w szczególności Alicję Dobson i jej służącą, całe i zdrowe i nic nie wie o ich losie – ale strasznie chciwa. On sam w każdym razie nie zamierzał już na nic czekać. RMS „Oceanic” odchodził z Liverpoolu do Bostonu za pięć dni. Bilet miał wykupiony, i to na inne nazwisko. Te kilka dni jakoś przeczeka poza Londynem. Tylko, szlag by to trafił, Dobson go tu zobaczyła… I ta mała… To niby nic, ale za dużo też im powiedział. Ameryka. Głupio. Stracił głowę. – A tę jej służącą po co wziąłeś? – Widziała mnie. A poza tym jak myślisz? Całkiem, całkiem dziewczynka. – Nie ryzykuj. Żadna z nich niepotrzebna ci żywa. – No wiesz!? – obruszył się Horatio. – Za kogo ty mnie masz, za nekrofila? Żebyś ty naprawdę był zwyczajnym nekrofilem, życie pewnie byłoby prostsze, pomyślał Raymond. Przez moment tęsknie rozważał pomysł natychmiastowego zabicia tego pomyleńca (z zaskoczenia nie powinno przedstawiać to większego problemu), nieuciekania nigdzie i zaprezentowania się Johnowi Dobsonowi jako wybawca jego siostry. Tylko był jeden szkopuł, a właściwie dwa: Frederick LaFay i Malaje. Hrabia Bedford zabójstwa syna by nie darował, w oskarżenia wobec niego, żeby nie wiadomo jak poparte dowodami, nie uwierzył, a jako obrońca cnoty niewieściej Colville, ze swoją przeszłością (a mogli jeszcze głębiej pokopać), wiarygodny by nie był. Może gdyby mieć te dziewczyny za naocznych świadków? Za bardzo skomplikowane. I był jeszcze ten cholerny Jack, który za dużo wiedział… Oraz Harry – prymityw kompletny, ale też ma oczy i uszy. O Clay i Jamesie nie mówiąc – diabli wiedzą, czy Frederick LaFay by do nich nie dotarł. Albo policja. Wszystkich przecież nie uciszy, byłoby to niepraktyczne i raczej trudne do ukrycia. Raymond z żalem zrezygnował z tego prostego i pociągającego rozwiązania. Drugie było mniej sympatyczne.

– Zabij je teraz. Obie. Mogą być komplikacje. – Idź sobie stąd! – wybuchnął Horatio. – Działasz mi na nerwy z tą smętną miną i gderaniem o komplikacjach. Z Dobson się zabaw, skoro ci się podoba, i zabij ją potem, jeśli chcesz, faktycznie mi już niepotrzebna. Byle tylko nie krzyczała, nie lubię tego. Ale tej małej mi nie ruszaj. A teraz znikaj, muszę się skupić. Colville normalnie nie dałby się odprawić panu wicehrabiemu jak służący, ale w tej chwili mu to odpowiadało. Myśleć, myśleć! Cholera, fakty są takie, że obie dziewczyny go widziały i wygadał się o Ameryce. Jeśli przeżyją, nie będzie dobrze. Nie ma wyjścia, trzeba będzie posprzątać. Zabić je i uciekać. Nieprzyjemna robota, bo będzie musiał wykonać ją po cichu, a zatem z bliska, żeby wariat nie przyleciał z pretensjami i nie zrobiła się awantura. Taki głupi, żeby uwierzyć w samowypalający rewolwer i cudownie celny rykoszet, to on nie był. No nic, mus to mus. Załatwi sprawę i teleportuje się stąd. Niech sobie Horatio zostaje z tym kramem na głowie, zwiewa przed policją albo z nią walczy, jak woli, tłumaczy się ojcu, ucisza świadków, robi i mówi, co chce. Z dwoma świeżymi trupami porwanych dziewcząt trudno mu będzie się wykręcić i zwalić winę na Raymonda. Na szczęście nikt poza nim go tu dziś nie widział. I trochę czasu minie, zanim ktoś go na serio zacznie szukać, a tym bardziej znajdzie. Będzie już dawno na statku. Wziął klucz do psiarni od Horatia, który machnął na niego ręką, jakby opędzał się od muchy. Co on robił, coś rzucał? Wykrycie Aktywności Magicznej ujawniło jasnozieloną sygnaturę nekromanckiego czaru komunikacyjnego. Babrał się z tym mimirem, doszedł do wniosku Colville. Jak amen w pacierzu coś schrzani i Clovis LaFay go namierzy wcześniej, niż się spodziewa, ale to już nie będzie zmartwienie Raymonda. A teraz bardzo dobrze, niech się czymś zajmie i nie przeszkadza. Paraliż, później nóż. Najpierw starszą, później młodszą. Nie komplikować, nie ryzykować. Trochę szkoda, bo dziewczyna rzeczywiście grzechu warta. Gdyby był dziesięć lat młodszy i mniej zdenerwowany, może nawet i posłuchałby sugestii Horatia, ale teraz nie w głowie mu były takie rozrywki. Co prawda w przeciwieństwie do LaFaya lubił kobiety wyglądające jak kobiety (a na temat faktycznych upodobań ludzi preferujących dziewczyny bardzo młode, chude i płaskie jak deski miał sprecyzowane zdanie), jednak nie był w nastroju na amory, a z wiekiem nabrał określonych wymagań co do wygód przy pewnych czynnościach. W tej psiarni było zimno jak, no cóż, w psiarni. O proszę, wariat zostawił na kołku przy drzwiach swój płaszcz, widać mu gorąco. Świetnie, pożyczy sobie. I niech LaFay się później tłumaczy, skąd na jego ubraniu ślady krwi rzekomych ofiar Raymonda Colville’a, którego tu żywa dusza nie widziała. Rękawiczki trzeba będzie wyrzucić z kamieniem do jakiegoś stawu i pamiętać, by jak najszybciej opłukać twarz i włosy. Zwrócić też uwagę na buty. Krew zawsze się rozbryzguje bardziej, niżby człowiek oczekiwał. Lucia przekazała informację, że Horatio wziął ją z powrotem do tego samego pomieszczenia, i nie wyglądało na to, by zdążył przez ten czas skrzywdzić Norę lub Alicję. Nadal były chyba względnie bezpieczne. Clovis poprosił Johna, by zatrzymał na chwilę konia, rzucił na nich obu drobny czar usuwający ból mięśni (obaj wsiedli na konie po raz

pierwszy od dłuższego czasu) i przelał mu przez Karmienie Iaso trochę swojego potencjału magicznego – John Dobson był bardzo silnym magiem, ale wielokrotnie rzucona Caccia di Sangue musiała go w pewnym stopniu wyczerpać, a czekała go jeszcze walka. Clovis złorzeczył samemu sobie, że nigdy mu nie wpadło do głowy, by samemu się zaopatrzyć we włosy Horatia – dla nekromanty ten czar byłby znacznie łatwiejszy. Mógłby też zrobić z nich inny, czysto nekromancki użytek – w tej chwili Clovis zastanawiał się już nie nad tym, czy miałby moralne prawo rzucić na Horatia klątwę, ale czy miałby prawo jej nie rzucać. Tyle że przez własną głupotę nie mógł zrobić tego na odległość. A tak sobie obiecywał, że następnym razem będzie przygotowany! Horatiowi LaFayowi humor nagle skisł. Nie rozumiał dlaczego. Pewnie przez Raymonda. Wszystko przecież układało się dobrze. Ten mimir, okazało się, działał trochę inaczej (nie przypuszczał, by ojciec faktycznie całkowicie przekazał go temu cholernemu smarkaczowi, a jednak), niemniej wszystko było z nim w porządku. Miał spore szczęście, że go znalazł i wpadł na pomysł, jak go wykorzystać. Inaczej by musiał jakieś kartki gdzieś zostawiać, a to by wypadło nienaturalnie. Przy okazji wyjaśniania kwestii mimira załatwił też sprawę wsparcia (tylko żeby zgrało się to czasowo, bo inaczej mogą być kłopoty – musi za pół godziny wygadać się przy mimirze na temat ich lokalizacji). Trochę więcej mu na to wszystko poszło magii, niż się spodziewał (głupia nekromancja), ale to nic nie szkodzi, nadal miał sporo, a w końcu był jeszcze Raymond. Pogdera, jednak zrobi, co trzeba. We własnym interesie. Chociaż strasznie był ostatnio marudny i zupełnie nie doceniał jego planu (który był naprawdę dobry jak na częściową improwizację), a przecież to tylko jego wina, że Dobson nadal żyje. O właśnie, zapomniał mu to wypomnieć. Coś jeszcze chyba miał powiedzieć i wyleciało mu z głowy… Ech, że to krówsko jest czynnym magiem. Wszystko przez to jego głupie ględzenie. Ale nie szkodzi, przecież sobie poradzi. Raymond Colville był ostrożnym człowiekiem, na informacjach od Horatia bynajmniej nie polegał, i zaraz jak wszedł do psiarni, rzucił Wykrycie Magii. To tylko kobiety, ale przezorność nigdy nie zawadzi. Po chwili dla pewności rzucił zaklęcie raz jeszcze, bo odczyt z pierwszego czaru go skonfundował i mało ich ze sobą nie pomylił: młodsza emanowała białoniebieską poświatą ledwie przebudzonego maga, podczas gdy starsza w ogóle nie miała sygnatury magicznej, nawet biernej. Brat silny kinemanta, a siostra całkiem bez magii? Ano bywa i tak. Za to na służącą wzięli magiczkę i ją uczą. Ciekawe po co? Nekromancie by się przydała, ale kinemancie? Mniejsza z tym. Lepiej jednak będzie zmienić kolejność działań i pierwszą załatwić tę małą, bo jeszcze gotowa przełamać unieruchomienie i się rozwrzeszczeć. Jedna z nich patrzyła na niego przez kraty i coś tam mówiła. Raymond w ogóle nie słuchał. Nie ma co się rozpraszać. Rzucił Paraliż na starszą, później, silniejszy, na młodszą. Osunęły się na podłogę. Ostrożnie odczekał chwilę, zanim otworzył drzwi, po czym wyciągnął nóż i pochylił się nad mniejszym ciałem. Gdy Alicja znowu ujrzała światło i niosącego latarnię blondyna, poczuła przypływ nadziei. Jednak wrócił! Zaczęła jeszcze raz go prosić, by je wypuścił, lecz gdy uniósł lampę i przez kraty zobaczyła jego twarz, poczuła, że słowa jej więzną w gardle i na chwilę wyraźnie ogarnął ją paraliżujący strach. Nie sądziła, by ktoś ją mógł przerazić bardziej od Horatia

LaFaya, ale tak się stało. Alicja wychowała się na wsi. Wiedziała, jak patrzy się na owcę tuż przed jej zarżnięciem. Trzeba było zapomnieć, że jest to żywe, znane i ładne stworzenie, i widzieć tylko przyszłe mięso. To było właśnie takie spojrzenie. Zaczął rzucać na nią Paraliż. Wyczuła jego możliwości – był potężnym kinemantą, chyba poziomu prawie zbliżonego do Johna, ten czar był jednak niezbyt silny. Przypomniała sobie, że ciągle działają efekty Ukrycia Magii, które demonstrowała Norze. Nie wiedział, że jest magiczką. Może go zaskoczyć. To była ich jedyna szansa. Nie próbowała walczyć – to by zdradziło jej potencjał magiczny – poddała się czarowi i upadła. Widziała, że tak samo jak ją potraktował Norę. Patrząc, jak niespiesznie szuka w kieszeni klucza i otwiera drzwi boksu i modląc się, by nie rzucił Wykrycia Aktywności Magicznej, zdjęła z siebie Paraliż. Ledwie zdążyła, gdy wszedł. Latarnię postawił na podłodze korytarza, ale było wystarczająco dużo światła, by mogła zobaczyć błysk noża w jego prawej dłoni, gdy odwrócił się do Nory, tyłem do niej. Miała tylko moment. Najszybciej, jak mogła, podniosła się, chwyciła ciężką drewnianą ławkę i na wpół rzuciła, na wpół uderzyła nią w pochylonego mężczyznę. Zamierzała go trafić w tył głowy, ale nie była w stanie. Nie wiedziała, czy ręce jej omdlały, czy coś w niej nie pozwalało zadać ciosu mogącego zabić, w każdym razie koniec ławki wylądował poniżej jego karku. Musiało go mocno zaboleć, bo krzyknął, wypuścił nóż i upadł do przodu obok Nory. Nie stracił jednak przytomności i zaraz dźwignął się na przedramionach. Była przerażona. To był silny mag, potężniejszy od Horatia LaFaya. Jeśli spojrzy na nią i skoncentruje się na tyle, by składać glyfy, zabije je obie. Nie mogła mu na to pozwolić. Wiele lat minęło od czasów, gdy Alicja Dobson tłukła się z wiejskimi chłopakami na łące przy szkole, jednak zostało w niej poczucie, nie do końca stłumione przez późniejsze wychowanie, że od wielu mężczyzn jest fizycznie silniejsza. Od niego była na pewno – był chudy, niewysoki i miał świszczący oddech. Nie zastanawiając się ani chwili, zwaliła mu się całym ciężarem na plecy i przygniotła go do podłogi, lewą ręką chwytając za włosy. Prawą wymacała jego nóż. Powinna go zabić, lecz nie potrafiła. Uderzyła go trzonkiem w potylicę, mocno, jednak chyba nie tak, by uśmiercić. Jęknął i próbował odwrócić głowę. Uderzyła raz jeszcze. Znieruchomiał, ale oddychał. Nie wiedziała, czy naprawdę jest ogłuszony – to wcale nie było takie łatwe jak w powieściach przygodowych dla chłopców – czy udaje. Co teraz? Jeśli dalej tak będzie walić, prędzej go zabije, niż ogłuszy. Paraliż? Bez sensu, to kinemanta. Unieruchomienie Żywego! Pamiętała je dobrze, setki razy analizowała te glyfy z Clovisem LaFayem, a później ćwiczyła z Lucią. John śmiał się z tego czaru, że za długi i niepraktyczny, ale teraz nadszedł czas, byle nie pozwolić temu magowi odwrócić głowy… Rzuciła zaklęcie. Ciągle był nieruchomy. Nadal przyciskając go do podłogi, uformowała sekwencję Zdjęcia Paraliżu. Czar rzucony na Norę był silny i przełamanie go prawie opróżniło jej potencjał magiczny – to straszne, na jak mało go starczało, gdy było się początkującym magiem. Ale najważniejsze, że dziewczynka się ruszyła. Alicja, z trudem wymawiając słowa i szczękając zębami, poleciła jej sprawdzić, czy w zamku jest klucz (był), wziąć nóż i wyjść na korytarz. Sama resztką magii rzuciła jeszcze na leżącego kinemantę Wykrycie Aktywności Magicznej – chyba rzeczywiście coś z tego, co mu

zrobiła, zadziałało, bo nie próbował czarować. Z duszą na ramieniu wstała, w każdej sekundzie oczekując ataku. Nie nastąpił. Przypomniała sobie jeszcze, że w jednej kieszeni jego płaszcza wyczuła coś dużego i ciężkiego. Rewolwer! Wzięła go, dziękując Bogu, że napastnik nie zdecydował się ich po prostu zastrzelić. Nie zamierzała używać tej broni. Nigdy w życiu nie miała w ręku rewolweru, nie wiedziała nawet, czy jest zabezpieczony, czy nie, i podejrzewała, że prędzej postrzeli siebie lub Norę, niż zaszkodzi komukolwiek innemu. Ale lepiej było nie zostawiać go uzbrojonego. Wyszły z boksu i zamknęły drzwi na klucz. Alicja czuła, że ma zupełnie miękkie nogi. Przyduszonym głosem, którego sama nie rozpoznawała, przypomniała Norze, co ma teraz robić. Ta posłuchała – jej barwa była teraz tak ciemna, że Alicja widziała małą z trudem, a przecież stała ledwie dwa kroki dalej. Sama nie miała już magii, by pójść w jej ślady – nie mogła ryzykować wyczerpania potencjału i utraty przytomności. Nora domyśliła się tego i sama, bez pytania, rzuciła na nią iluzję zmiany koloru. Idąc powoli, krok za krokiem, skierowały się w stronę wyjścia.

Retrospekcja 11 Wrzesień 1871 Raymond Colville siedział w fotelu w ustronnym kącie lokalu, popijał wino i przyglądał się dziewczętom. Trudno powiedzieć, myślał, co tu jest gorsze: ten obrzydliwy cienkusz czy te żałosne drapaki, z cieniami pod oczami i pewnie co druga z rzeżączką. Całkiem wygodny, obity czerwonym pluszem fotel prezentował się na dobrą sprawę najbardziej atrakcyjnie z całej oferty. No ale Raymond nie był tu dla przyjemności. – Pan wybaczy, panie Maitland – gospodarz wreszcie raczył znaleźć czas, przystawił sobie krzesło i dosiadł się do niego – strasznie jestem dziś zabiegany. Czym mogę panu służyć? Colville wyłożył swoją ofertę. – Za duże ryzyko. – Bynajmniej. I dobrze zapłacę. – Ja tu prowadzę przyzwoity zakład i muszę dbać o opinię. Do przyzwoitego zakładu Colville nie przyszedłby z taką propozycją, ale w końcu każdy ma prawo do dumy zawodowej. – Mogę zagwarantować, że klient się nie poskarży. Gospodarz pobladł. – Spokojnie, nie miałem na myśli nic brutalnego. Perswazję. Błysk zainteresowania w świńskich oczkach grubasa. – Niestety, to teraz niczego nie załatwia. – Jednak pokręcił głową. – Trudne czasy nastały nawet dla magów, panie Maitland. Pozatrudniali poszukiwaczy w policji. Wy na prowincji jeszcze sobie żyjecie spokojnie, ale i was to dopadnie. – I tak mało prawdopodobne, by się pochwalił, co go spotkało. Duchowny? To tylko dodatkowe zabezpieczenie. Ciężkie westchnienie. – Nie. Pan sobie odjedzie, panie Maitland, a ja tu zostanę ze zszarganą opinią i glinami na karku. Nie opłaca mi się. A, czyli targowali się o cenę. Jak on nie znosił tych sklepikarzy! – Wynagrodzenie jest do uzgodnienia. Męczącą rozmowę przerwała zdenerwowana madame, która przybiegła do właściciela lokalu, szepcząc mu coś na ucho i pokazując oczami jednego z klientów. Colville dyskretnie go sobie obejrzał. Intrygujące. Dziwnie na tego gościa reagowali: powinni dziękować niebiosom, że ktoś taki się u nich w ogóle pojawił. Młody mężczyzna w eleganckim stroju za, lekko licząc, ponad dwieście gwinei, z platynowo-złotym łańcuszkiem od zegarka, obsydianową zawieszką – mag albo pozujący na maga. Wykrycie Magii wykazało, że zdecydowanie to pierwsze – i to z wysokim potencjałem. Wyglądał na zniecierpliwionego. – Zaproponuj mu Mabel albo Doris. Powiedz, że dzisiaj nie mamy nikogo nowego. – Ale on…

– Wiem, wiem. Załatwię to. – Panie Maitland – gospodarz odesłał kobietę i znowu zwrócił się do niego – zgoda na tę kwotę, ale pod warunkiem, że zrobi mi pan przysługę. Mamy pewien kłopot z gościem władającym magią, a pan ma… reputację. Przypilnuje pan, by się obyło bez nieprzyjemności? – Nie szukam pracy jako wykidajło. – Nie, nie, skądże znowu! Ja sam z nim porozmawiam, a pan tylko zobaczy, czy nic się nie dzieje. To wyjątkowo trudny klient, inaczej bym pana nie prosił. Zajmie to kilka minut, nie więcej. Może jeszcze wina? Jane – pstryknął palcami – nalej panu. Z tej butelki z szafki pod blatem. Colville zgodził się, skosztował nieufnie wina (tym razem jednak pijalnego) i sumiennie rzucił stacjonarne Wykrycie Aktywności Magicznej. Zaczynało to wyglądać interesująco. – To jakiś ekscentryk? – spytał obsługującej go dziewczyny, wciskając jej w dłoń sześciopensówkę. Czujne spojrzenie dookoła. – Świr. – W takim garniturze chyba jednak ekscentryk. – Świr. Dziewczyny się po nim do niczego nie nadają. Ze wszystkich burdeli na West Endzie go wyrzucili, to przyszedł do nas. Szef też już ma go dosyć. – Nie płaci? – Był coraz bardziej zaintrygowany. Co trzeba robić, by być wyrzucanym z kolejnych domów publicznych? – Płaci, ale szef się boi, że w końcu wszyscy trafimy przez niego do ciupy. – Bije? Tnie? Pokręciła głową. – To tylko czasem. Głównie lubi pieprzyć całkiem nieruchome. Dziewice. Bardzo młode. Raymond nadmiarem empatii nie grzeszył, ale efekt był w stanie sobie wyobrazić. Bardzo intrygujące. I stwarzające pewne możliwości. Rozmowa z kłopotliwym klientem się przedłużała, acz przebiegała spokojnie i jak do tej pory bez oznak użycia magii. Colville wstał z fotela i podszedł bliżej. – Przykro mi bardzo, to musi tyle kosztować. Dziewczyny robią się coraz sprytniejsze. I jest duża konkurencja w zatrudnieniu. – To śmieszne! Przedtem płaciłem ci dwadzieścia funtów! – Wszystko drożeje. Takie czasy. – Pięciokrotnie!? Jesteś bezczelny! – No niestety, pan ma szczególne wymagania. Potrzeba później lekarza, odpoczynku… To kosztuje. – Nie wmawiaj mi, że tyle! – Wierzyć się nie chce, prawda? Strasznie te konowały zdzierają. – Bierzesz mnie za idiotę!? – Ależ skąd! Nie ma co się unosić. Może wina? Jane, wina dla pana.

Żółty rozbłysk kinemancji. Butelka poderwała się z tacy i poleciała w stronę lustra. Colville szybko rzucił Wskazanie i Przesunięcie i miękko ją przechwycił, kierując na pobliski stolik. Gość wyglądał na zaskoczonego. Oj, mamy problemy z kontrolą, sam potencjał magiczny to nie wszystko. – Przepraszam – powiedział do niego Raymond z uśmiechem – ale rozumie pan, bądź co bądź są tu kobiety… Swoją drogą ma pan rację, że nie pił pan tego wina: nieprawdopodobną lurę tutaj podają. I rzeczywiście ceny mają niesamowite. Moja noga też więcej w tej spelunie nie postanie. Widać było, że pokaz zrobił pożądane wrażenie. – Strasznie to chamstwo zbezczelniało – mruknął kłopotliwy klient, lecz grzecznie wyszedł z nim na zewnątrz. Doskonale, ktoś mu będzie winny przysługę, a jeszcze nawiązał ciekawie rokującą znajomość. – Przepraszam, nie przedstawiłem się. – Błyskawiczny namysł. To się zapowiadało na dłuższą sprawę, nie dla chwilowego aliasu i na pewno nie dla Maitlanda. – Nazywam się kapitan Raymond Colville. – Horatio LaFay. Taaak. Bardzo ciekawie rokująca znajomość.

Rozdział 12 Wyszły z psiarni i szybko zamknęły drzwi. Alicja musiała na nowo przyzwyczaić wzrok do ciemności, bo w budynku, który opuściły, ciągle paliła się na podłodze przyniesiona przez tamtego latarnia. Na zewnątrz niewiele było widać. Światło padało z jednej strony, ale częściowo przysłonięte przez ciemną bryłę jakiejś dużej budowli – może stodoły? Widać było jednak, gdy spojrzała na prawo i za siebie, że farma otoczona jest dość wysokim murem. Sylwetka jeszcze innego budynku – chyba mocno zniszczonego – rysowała się po ich lewej stronie. Przez ten mur jakoś by się może dało przejść, a przynajmniej podsadziłaby Norę. Sama miała na sobie gorset i suknię dosyć wąską, zwłaszcza u góry, ale gdyby poprzecinać nożem… Tylko szybko. Czemu ona była tak głupia i nie umiała zabić tamtego kinemanty? Gotów w każdej chwili się ocknąć i podnieść larum. Wskazała Norze mur i zaraz ruszyły w jego kierunku. Za prędko i nieostrożnie. Alicja poczuła nagły ból w prawej stopie, potknęła się i syknęła, przyciskając dłoń do ust. – Co się stało? – szepnęła Nora. – Skaleczyłam się w nogę. Musiała nastąpić na stłuczone szkło, a na nogach miała niestety miękkie domowe pantofle o cienkiej podeszwie. Skaleczenie nie wydawało się bardzo poważne, lecz wypadło w fatalnym miejscu, akurat na środku przedniej części stopy – za każdym razem, gdy ją stawiała, mocno ją bolała. Nora miała zniszczone, ale podkute trzewiki, więc jej to nie groziło. – Noro – powiedziała cicho Alicja, starając się brzmieć jak najspokojniej – ja nie dam rady przejść przez mur ani daleko chodzić. Podsadzę ciebie, a sama się gdzieś schowam i będę czekać, aż ktoś przyjdzie na ratunek. Już niedługo będzie tu policja, na pewno. A ty uciekaj. – Nie ucieknę bez pani. – Nie bądź niemądra. Zrobisz to, znajdziesz kogoś i powiesz, co się tu dzieje. Musiały jednak ten plan odłożyć. Ktoś się zbliżał, na szczęście bez lampy. Schowały się za stertą desek leżących przy murze. Alicja ostrożnie wyjrzała. Sądząc z krępej sylwetki, nie był to ani Horatio LaFay, ani tamten napastnik z psiarni. Może woźnica? Stał teraz bez ruchu odwrócony przodem do muru. Chyba – spuściła oczy – oddawał mocz. Jednak zamiast pójść z powrotem, gdy skończył, zaklął i zawołał: – Jack, cho no tu ze światłem! Fajka mi wypadła, a tu ciemno choć oko wykol i szkło leży. Alicja wstrzymała oddech.

– Już się rozpędziłem – odkrzyknął mu ktoś z miejsca, skąd padało światło. – Weź latarnię i sam se szukaj. Wygodny, psiakrew. Mężczyzna odszedł, mamrocząc coś pod nosem. Trzeba było szybko poszukać lepszego schronienia. Nora wślizgnęła się w szczelinę w stercie desek – aż trudno było uwierzyć, że mogło się tam zmieścić coś większego od kota, ale ona była drobna i chuda. Alicja, kierowana wspomnieniami z dzieciństwa – to rzeczywiście przypominało jakąś obłąkaną wersję zabawy w chowanego – zasłoniła ją jeszcze deską i pokuśtykała z powrotem w kierunku psiarni, kryjąc się za jej rogiem. Żałowała, że nie zdecydowała się od razu pomóc Norze w przejściu przez mur, zamiast się ukrywać, bo ten od fajki nie wrócił od razu ze światłem, tylko wdał się w kłótnię z pozostającym w ciemności Jackiem. Minęło dobrych kilka minut, zanim wreszcie przyszedł, a przez ten czas Alicja umierała ze strachu, że zaraz rozlegnie się wołanie z psiarni. Głos, który dobiegł jej uszu, był jednak inny. – Co ty tu robisz? – Alicja przygryzła wargę. To był Horatio LaFay. – Miałeś stać przy bramie. – Ale bo ja tylko na chwilę. Fajka mi wypadła. – Czy pan Colville jest w psiarni? – To on tu jest!? – Tak, bałwanie. Piękni z was strażnicy, nie ma co. Zanieś to do domu, ostrożnie, a potem idź do niego i powiedz, że na niego czekam. Alicja ścisnęła w ręku rewolwer. – Nie ma go, proszę pana – usłyszała po jakimś czasie pełne zdumienia słowa, które u niej wywołały nie mniejszy szok. – Tam nikogo nie ma. Tych dziewczyn też. – Do diabła! A to sukinsyn! Wypuścił je i uciekł! Zebrało mu się na dobre uczynki. Szukajcie ich! Alfred Haddock siedział wciśnięty pomiędzy ściankę policyjnej karetki i tego ciemnowłosego poszukiwacza i bardzo starannie nie rzucał się w oczy, by nikt z policjantów nie przypomniał sobie o obecności niemagicznego cywila, który nie wiadomo po co się z nimi zabrał. Sam nie miał pewności, czy dobrze robi, ale nie był w stanie zostać w domu, gdy Clovis LaFay narażał się na niebezpieczeństwo. Uważał zresztą, że może się przydać. Nie był magiem, ale wiedział, jak oni rozumują, strzelał dobrze, no i znał LaFayów. Chociaż, myślał, aby on czy ktokolwiek inny mógł służyć jakąkolwiek pomocą, przede wszystkim musieli pana LaFaya i nadinspektora Dobsona znaleźć. A chyba się zgubili. Starszy z policjantów kazał w końcu woźnicy się zatrzymać. I stali tak już od paru minut. – Nie ma sensu gnać na złamanie karku nie wiadomo dokąd, tylko konie się zmęczą albo koło nam odpadnie na jakimś wertepie. Dopóki nie mamy bliższych wskazówek, nie ruszamy się z miejsca. Snaith, wykrywasz wreszcie jakąś aktywność magiczną? – Nie! Chyba nie mam takiego zasięgu, jak powinienem. Trzeba było sobie darować tę kinemancję! Jaki ja byłem głupi!

– I głupi zostałeś. Nie płacz, tylko rzuć do mnie Most. Przeleję ci trochę potencjału. Jeśli ci dwaj gdzieś działają, powinni świecić o mile. – To nekromacja? Nie mogę… – Matko święta, Snaith, nie teraz! – W Trzeciej Księdze Mojżeszowej… – Zamknij tę swoją durną prezbiteriańską gębę i rzucaj Most!!! Alfred nie wtrącał się do rozmowy, ale nie był przekonany, czy taka metoda perswazji jest właściwa. Może nie wiedział zbyt dużo o magii, lecz jako były służący Ferdinanda LaFaya orientował się, że przerzucenie przez maga Mostu do nekromanty wiązało się z ryzykiem wyssania magii przez Dotyk Wampira – atak praktycznie nie do odparcia. Wymagało to zatem naprawdę dużego zaufania, którego raczej nie dawało się zdobyć, wrzeszcząc na kogoś, przeklinając i obrażając jego przekonania religijne. Chyba jednak nie miał racji, bo po niedługim czasie młodszy policjant nieco tylko urażonym tonem stwierdził: – No dobrze. Widzę dalej, ale ciągle nic. Żadnych czarów. Może są całkiem gdzie indziej? Zaraz… Jest coś. W tamtym kierunku – pokazał ręką – trzy, może cztery mile. Czysty czar kinemancki. Chyba bardzo silny mag, skoro wyczuwam go z tak daleka. – Dobson czy Horatio LaFay? – Tego nie wiem. Raymond Colville powoli wracał do przytomności. W pierwszej chwili jedyną jego myślą było, że stało się coś bardzo, bardzo złego. Nie dał rady się poruszyć, a głowa i kark potwornie go bolały. Po chwili paniki, w której mało się nie udusił (chciał kaszleć i nie mógł), zmusił się, by uspokoić oddech, przypomnieć sobie przebieg wydarzeń i zrozumieć swoje położenie. Ktoś go paskudnie załatwił i wszystko wskazywało, że tym kimś była Alicja Dobson. Musiała schować magię i go zaskoczyć. Wpadł jak ostatni kretyn, ale kto by się tego spodziewał po kobiecie? A może to nie ona? Nic nie pamiętał od momentu, w którym rzucił Paraliż. Może ktoś wszedł za nim? Co to był za czar, który go teraz unieruchamiał? Nie Paraliż, ale coś podobnego w skutkach. To samo, czym go wtedy mało nie uwięził tamten chłopak. Raymond odpoczął chwilę, skoncentrował się i rzucił na siebie poszukiwawcze Wykrycie Śladu Magii. Zieleń. Nekromancki czar, to by się zgadzało. Niedobrze. Zasłony się wyuczył (wariat pożyczył mu książkę o nekromanckich obronach), ale najwyraźniej nie zdołał jej użyć, a z przełamaniem było trudniej. Trzeba poczekać. Takie czary nie działały bardzo długo. Czas ten zużytkował na odpoczynek i zastanowienie się nad swoją sytuacją. Fatalną, i to pogorszoną przez niego samego. Trzeba było nie kombinować z idealnie eleganckimi rozwiązaniami, tylko uciekać od razu. Może jeszcze da radę stąd zniknąć. Palcami u nóg i rąk mógł już poruszać, chyba unieruchomienie ustępowało. Pozostało pytanie, czy czar rzeczywiście rzuciła Alicja Dobson (za nic nie mógł sobie przypomnieć – i chyba amnezja była naturalna, nie magiczna, bo żadnego zauroczenia Wykrycie Śladu Magii nie pokazało), czy przypadkiem nie urządził go tak Clovis LaFay. Jeżeli zjawił się sam, to pół biedy, ale na podstawie znajomości z hrabią Bedford Colville nie sądził, by samobójcza głupota była rzeczywiście cechą wrodzoną wszystkich LaFayów – wariat musiał się wyrodzić. No

i jeśli nawet była to Dobson, to i tak szybko może się tu zjawić policja. A przy takiej siostrze wolał nie sprawdzać, do czego zdolny jest brat. Odrętwienie minęło. Zdołał się ruszyć i nawet z trudem podnieść, ale ledwie powłóczył nogami. Obrzydlistwo. Kinemancki Paraliż jak przechodził, to przechodził, a tu coś takiego. Nekromanckie czary ofensywne zdecydowanie powinny pozostać zakazane. Z tyłu głowy domacał się rosnącego, bolesnego guza i nie mógł się do końca wyprostować. Nie ma co, niby do składania glyfów kwitnące zdrowie nie było niezbędne, ale bez przesady. A do tego ktoś ukradł mu nóż i rewolwer. Drzwi od boksu zamknięte były na klucz. Zamek okazał się jednak banalnie prosty – do szybkiego otwarcia przez kinemantę o dobrej kontroli i pewnym przeszkoleniu w tej dziedzinie. Żeby miał tylko takie problemy. Ostrożnie wyjrzał na zewnątrz. Ciemno i cicho, tylko Jack i Harry kłócili się o coś przy bramie. Rzucił Wykrycie Aktywności Magicznej. W najbliższym obszarze nic (widać wariat już skończył zabawę z mimirem), żadnych oznak walki, ale daleko poza terenem farmy, ledwie na granicy wykrywalności, zobaczył nietypową białozieloną sygnaturę poszukiwawczo-nekromanckiego czaru. Stryjaszek Horatia z przyjaciółmi składa wizytę? Czyli tamto jednak zrobiła mu Dobson. No chwalić się tą nocą to on nie będzie. Co teraz? Jeśli te dwie przeżyją, policja będzie go szukać zdecydowanie bardziej intensywnie, jednak do dalszych prób pozbycia się dziewczyn nie miał zdrowia. A poza tym może policjanci przynajmniej na początku skoncentrują się na LaFayu? Ostatecznie Raymond przecież żadnej z nich nie zabił (najprawdopodobniej – w boksie nie było śladów krwi, na nim też nie). I w końcu policja nie musi go od razu znaleźć. Miał mało zapadający w pamięć wygląd i umiał się przebrać. Ameryka niestety była zbyt ryzykowna (jak on mógł się tak wygadać?), lecz został kontynent. Na wycieczkę do Calais jeszcze go stać. Chyba że, choć takiego szczęścia pewnie mieć nie będzie, wariat zdąży te dziewuchy załatwić. Dobson musiała na to wszystko wykorzystać sporo magii, a z Horatia co prawda był kinemanta jak z koziej dupy trąba, powolny i niezgrabny, ale potencjał magiczny miał niezgorszy. Trzeba będzie czytać gazety. A na razie szybka teleportacja za mur farmy, a później spokojnie, małymi skokami, by się nie nadwerężyć, do rozstajów. Nie miała szans. Gdyby nie obecność maga, może jakoś by się ukryła, w każdym razie do świtu, ale Horatio LaFay znalazł ją w ciągu kilku minut. Już nie był taki radosny. Alicja zacisnęła zęby i wycelowała w niego broń. – Nie podchodź bliżej, bo cię zastrzelę! Teraz się uśmiechnął. – Akurat. Poczuła, że rewolwer wyrywa jej się z rąk. Chwyciła mocniej i nacisnęła cyngiel, ale nic się nie stało. Następnym czarem udało mu się ją rozbroić. Spokojnie wziął broń do ręki, sprawdził magazynek i wycelował w nią. – To smith & wesson Raymonda. Nawet go nie odbezpieczyłaś. Gdzie jest on i ta mała? Alicja przez chwilę gorączkowo myślała. W co on uwierzy? – Zabrał ją i się teleportował. Było ciemno i liczyła, że może nie zauważy, jak bardzo nie umie kłamać.

– I zostawił ci rewolwer? Łżesz. Przez chwilę patrzył prosto na stertę desek, w której siedziała schowana Nora. Alicji serce podeszło do gardła. – Chyba faktycznie jej nie ma – mruknął do siebie. – Nigdzie śladu magii. Co mu do głowy strzeliło? A może zakładniczkę sobie znalazł? Bezczelny drań. No nic, ty mi jeszcze zostałaś. Wchodź do środka! – warknął. – Masz szczęście, będziesz mi jeszcze potrzebna. Coś mi się zdaje, że niedługo mogę mieć gości. I to bez wysyłania zaproszenia. Nora patrzyła, jak tamten zmusza pannę Dobson do wejścia do domu. Serce waliło jej tak, że na pewno każdy mógł usłyszeć. Bała się. Bardzo. Nawet gdy już uwierzyła, że tamten naprawdę jej nie znalazł, długo nie ośmieliła się poruszyć. Nie mogła się zdecydować, co robić. Na początku była mowa, żeby się schować, siedzieć cicho i nie wychodzić, a później, żeby uciekać samej. To drugie było chyba lepszym pomysłem. Nikt nie ma pojęcia, że tu są. Panna Dobson mówiła, że na pewno będą ich szukać. Przecież miała rację, że jeżeli ona ucieknie, może znajdzie kogoś, kto będzie mógł pomóc. Albo, pomyślała, walcząc ze łzami napływającymi do oczu, jeśli już będzie za późno, przynajmniej powie ludziom, co się stało. I może tamtemu nie ujdzie na sucho. Zabił Mary i nic mu nie zrobili, jednak panna Dobson była Angielką i siostrą ważnego policjanta. Zdecydowała się poruszyć. Jedna deska trzasnęła, ale chyba cicho. Nora przemknęła do ściany stodoły, przylgnęła do niej i ostrożnie wyjrzała zza budynku. Tamci dwaj stali przy bramie – to głównie stamtąd padało światło. Nie byli chyba magami, tylko co z tego? Prawdziwa magiczka pewnie by sobie z nimi poradziła, ale przecież nie ona. Żaden czar z tych kilku, które znała, się nie nadawał. Poza tym bała się, że tamten zobaczy świecenie magii i ją też złapie, jeśli spróbuje czarować. Ostrożnie stawiając stopy i trzymając się przy ścianie, zaczęła obchodzić stodołę dookoła. Było ciemno, lecz niebo było mało zachmurzone. Świeciły gwiazdy i widziała zarysy budynków. I mur. Był wysoki, ale ogrodzenia dookoła zabudowań na farmach stawiano po to, żeby ludzie nie mogli wejść, a nie wyjść. Poza tym wszystko tu się sypało, więc może mur też? Przeszła powoli – nasłuchując przy każdym kroku i co rusz przykucając – od stodoły do zewnętrznego muru i poruszała się teraz wzdłuż niego, dotykając go lewą ręką. Dobrze myślała – nie uszła stu kroków, gdy wyczuła w nim chropowate zagłębienia: jedno na wysokości biodra, drugie – wyciągniętej do góry ręki. Z muru wypadły kawałki cegieł. Da się zaczepić stopę i rękę, a dalej już jakoś pójdzie. Nora urodziła się w hrabstwie Cork i umiała się wspinać na skały, a i na drzewa też wchodziła. Byle tylko nie narobić za dużo hałasu i nie złamać nogi, zeskakując. Dała radę! Upadła, chyba podarła sobie sukienkę i pończochy i strasznie się podrapała najpierw o mur, a potem o jakiś kolczasty krzak, ale na szczęście już po drugiej stronie. Wydawało jej się, że odgłos jej uderzenia o ziemię i chrzęst łamanych gałęzi było słychać o milę, jednak chyba nie, bo nikt nie pojawił się w pobliżu ani nie zaczął wołać. Krzak paskudnie kaleczył i czepiał się ubrania, lecz trochę złagodził jej upadek, więc poza zadrapaniami była cała. Teraz oby tylko nie podejść za blisko bramy, nie zgubić się po ciemku i nie zrobić sobie jeszcze większej krzywdy w tych zaroślach. I kogoś znaleźć.

Nic dziwnego, że są ludzie, którzy chcą zakazać praktykowania magii, myślała Alicja. Uczucie bycia kontrolowanym przez maga, gdy nie mogło się nic z tym zrobić, było przerażające. A Horatio LaFay właściwie nawet nie zrobił jej krzywdy. Kazał jej wejść do środka domu na farmie – to był ten częściowo zrujnowany budynek – i usiąść na krześle. Musiał rzucić na nią Wykrycie Magii, bo zdziwił się na głos, na co ona zdążyła wyładować cały swój potencjał magiczny, ale na szczęście nawet nie musiała nic zmyślać – sam sobie odpowiedział, że pewnie próbowała otworzyć przez kinemancję zamek w drzwiach boksu (nie miała pojęcia, że to w ogóle jest możliwe – czyżby tak uwolnił się tamten, najwyraźniej Raymond Colville?). Następnie unieruchomił ją Paraliżem i ta kompletna niemoc była koszmarnym doświadczeniem. Do tego okazało się, że unieruchomienie nie przytępia zmysłów i było jej przeraźliwie zimno. On też chyba zmarzł, bo nie przestając mierzyć do niej z rewolweru (po co? przecież nie mogła uciec), zażądał od jednego z tych dwóch na zewnątrz przyniesienia swojego płaszcza. Zaklął, usłyszawszy, że podobno gdzieś się zawieruszył. Miała wrażenie, że interesuje go mniej więcej w tym samym stopniu i w ten sam sposób co ten płaszcz. Nie jako osoba i na szczęście nie jako obiekt żądzy, ale jako przydatny w tej chwili przedmiot. Przydatny do czego? Miejsce, gdzie przetrzymywana była Alicja Dobson (dzięki Bogu, z Caccia di Sangue wynikało, że nadal żywa), był już blisko. John zarządził zejście z koni i dodawanie do wszystkich przyszłych czarów Owinięcia – sekwencji chroniącej do pewnego stopnia przed Wykryciem Aktywności Magicznej. Wyciszył ich ruchy kinemancką Barierą Dźwięku i kazał mu rzucić na nich obu iluzję przyciemnienia ciała i rozmycia konturów (prawdziwa niewidzialność niestety przekraczała umiejętności któregokolwiek z nich – z nią nawet specjalista klasy Barkleya miałby kłopoty, zwłaszcza w ruchu). Na koniec obaj rzucili na siebie Ukrycie Magii. Ktokolwiek zwolnił z wojska Johna Dobsona, pomyślał Clovis kolejny już raz, musiał być zupełnym półgłówkiem. Odpięli koniom popręgi, zdjęli siodła i przykryli zwierzęta derkami. John odbezpieczył pistolet. – Idziemy. Droga była błotnista, kręta i po obu stronach zarośnięta gęstymi krzewami. Światło latarni wiszącej przy bramie zobaczyli dopiero przy ostatnim zakręcie. Ktoś tam był. John uniósł dłoń. Nasłuchiwali. – Co ty robisz? – głośny szept. – Zgłupiałeś? – Zamknij się! – cichszy głos i brzęknięcie uprzęży. – Nic nie robię. – Jeśli on zobaczy, że ukradłeś mu powóz, pójdziesz siedzieć. Albo i gorzej. – Stul pysk, głupku. Clovis nabrał nadziei, że ci ludzie (zapewne Jack i woźnica o nieznanym imieniu) pokłócą się na tyle, żeby przyciągnąć uwagę Horatia i wywabić go na zewnątrz. Niestety, porozumieli się. – Chcesz stąd uciec? – A co? Rozejrzyj się, głupku. Gdzie jest Colville? – On? To mag. Wszędzie może być. – Ale nie tutaj, co nie? Zwiał. To i ja zwiewam. Fajnie było, ale się skończyło. Zaraz tu będą gliny.

Chwila milczenia. – Czekaj, Jack, jadę z tobą. Ty i tak nie umiesz powozić. – Gówno tam… No dobra, właź. Tylko stul pysk i nie rób hałasu. Powóz zostawimy na Piccadilly. Clovis nawet się nie zorientował, na którego z nich John najpierw rzucił Paraliż. Oba ciała upadły praktycznie równocześnie. – Świadkowie? – szepnął do kinemanty. – Raczej wspólnicy. Pewnie John miał rację. Obaj musieli brać udział w porwaniu Alicji i Nory. Mimo wszystko Clovis przykrył ich pledami z powozu. Robiło się coraz zimniej, jak zwykle przed świtem, a pomijając względy humanitarne, niedobrze by było, gdyby zamiast przed sąd trafili do szpitala z zapaleniem płuc. John nie oponował. Podeszli bliżej budynków. Clovis rzucił Wykrycie Magii, tak rozległe, jak tylko potrafił – uzgodnili, że wszelkie pomocnicze czary spoza ich specjalności rzuca on. John powinien maksymalnie oszczędzać swój potencjał magiczny. – Tam. W domu. Magowie, dwójka, silni, jeden wyczerpany. Blisko siebie. – Clovis zacisnął zęby. – Horatio i Alicja? – Prawdopodobnie. Wziął zakładniczkę, sukinsyn. – Nory nigdzie nie widzę. Jeśli on ją zabił… – Zaraz się dowiemy. Wykrycie Aktywności Magicznej? – Nic nie wykazuje. – I tak może wiedzieć, że tu jesteśmy. Mógł rzucić coś poszukiwawczego wcześniej. Wrzucam osłony przed kinemancją i wchodzę. Ty za mną. Rzucam Tarczę, później spróbuję wziąć go Paraliżem. Szykuj to nekromanckie unieruchomienie albo coś w tym stylu, coś, co może go zaskoczyć. Nie wychodź przede mnie, on może mieć broń. Nora jednak się zgubiła. Najpierw bardzo starała się odejść jak najdalej od muru i bramy, by tamci jej nie usłyszeli, a później, gdy już chciała dostać się na drogę, trafiła na bardzo gęsto rosnące, niemożliwe do przebycia krzaki – chyba nadmiernie rozrośnięty żywopłot. Było strasznie ciemno, zupełnie nie wiedziała, gdzie jest, upadła kilka razy i znowu podrapała sobie ręce i twarz. Wydawało jej się przez chwilę, że słyszy tętent koni, jednak był on daleko i zaraz ucichł. Przykucnęła, ukryła twarz w dłoniach i miała ochotę się rozpłakać, ale to było bez sensu. Od przyjazdu do Londynu nie płakała – tutaj nikt nie słuchał. Posiedziała trochę, obejmując się rękami, i chyba przysnęła na chwilę, ale zaraz obudziło ją zimno. Oprzytomniała i zastanowiła się. Żywopłot pewnie posadzili kiedyś tak, żeby do zabudowań farmy prowadziła aleja. Jeśli zdołałaby iść, mając go cały czas po lewej stronie, może uda się jej dostać do głównej drogi. Szła bardzo długo i wolno, bo ciągle musiała się przedzierać przez jakieś badyle i wpadała w błoto. Niebo zaczęło już szarzeć. Była głodna, zmarznięta i chciało jej się pić. Zaczęła już się zastanawiać, jak to możliwe, żeby w Anglii, gdzie żyło przecież dużo ludzi, tak całkiem nikogo i niczego nie było, gdy znowu usłyszała z daleka odgłos końskich kopyt i skrzypienie kół. Przyspieszyła kroku, ale później zwolniła i starała się robić jak najmniej hałasu. Nie wiadomo, kto to był.

– Zobaczcie, koń – w porannej mgle głos się dobrze niósł. – Przywiązany. – Na tym pustkowiu? – ten sposób mówienia jakoś przypominał jej dom, chociaż we wsi mało używali angielskiego i inaczej wymawiali słowa. Ale ojciec O’Sullivan mówił podobnie. – Interesujące. – Coś jest w krzakach – trzeci głos. Nora znieruchomiała. – Pewnie jakieś zwierzę. Tu jest pełno królików. I lisów. – Snaith – znowu ten, który mówił jak ksiądz albo nauczyciel z kraju – musimy się rozdzielić. Niechętnie to przyznaję, ale z ciebie będzie większy pożytek niż ze mnie, jeśli przyjdzie do walki. Przeleję ci tyle potencjału, ile mogę… Nie rób takiej miny, przepadło, i tak już pójdziesz do piekła. Ja zostanę tu z woźnicą i panem Haddockiem. Zobaczymy, czy i kto wróci po tego konia, a ty idź i spróbuj ich znaleźć. Tylko pamiętaj, ostrożnie. Będziesz miał do czynienia ze znacznie silniejszym kinemantą od siebie. – Wiem, znam tego drania LaFaya. – Mam nadzieję, że nie mówisz o naszym konsultancie. – Ha, ha, ha, bardzo śmieszne. Nora krzyknęła i z nową siłą zaczęła przedzierać się w ich kierunku. LaFay i „nasz konsultant” – oni mówili o panu Clovisie. Normalnie bała się angielskich policjantów i nie miała z nimi dobrych doświadczeń, lecz teraz byli to ludzie, których najbardziej na świecie chciała zobaczyć. Przestraszyła się jeszcze tylko, gdy wycelowali w nią rewolwery, ale jedynie na chwilę. – Schowajcie broń, durnie przeklęte! – usłyszała zaraz ten irlandzko brzmiący głos. – To dziecko! Od dłuższego już czasu nikt jej nie uważał za dziecko. Nie zamierzała się jednak obrażać. Raymond Colville poruszał się prawie w tym samym kierunku co Nora, a mimo znajomości terenu i umiejętności teleportacji ostatecznie wcale nie robił tego szybciej od swojej niedoszłej ofiary. Po pierwszym skoku (przezornie wykonanym nie na drogę, tylko na pole po jej lewej stronie – po prawej był straszny gąszcz) tak zakręciło mu się w głowie, że musiał zrobić sobie dłuższy odpoczynek. Korzystając z dobrego przykładu Alicji Dobson, na wszelki wypadek rzucił na siebie Ukrycie Magii i usiadł na charakterystycznym rzeźbionym półkolistym kamieniu, na który kierował się przy teleportacji. (Wariat twierdził, że był to jakiś relikt rzymski – niech mu będzie). Horatio zostawił w kieszeni płaszcza srebrną piersiówkę, więc ostrożnie się napił. Na szczęście przyzwoity czysty koniak, bez żadnych wynalazków. Zastanawiał się, jaki sposób dalszego postępowania będzie najbezpieczniejszy. Skoki w tym stanie nie były dobre dla zdrowia, ale z drugiej strony wpadnięcie na Johna Dobsona i spółkę mogło się okazać jeszcze gorsze. Zimno mu nie było, bo pożyczony płaszcz, acz za duży i wlokący się po ziemi, grzał aż za bardzo, więc mógł sobie pozwolić na posiedzenie tutaj, a potem spokojny spacerek przez pole. Od drogi chronił go żywopłot, więc nikt go stamtąd nie dojrzy i magicznie go też łatwo nie wykryją. Odpocznie sobie

porządnie, może nawet się zdrzemnie, przejdzie się kawałek, a dopiero na końcu teleportuje się w pobliże konia. Alicję zaczęły coraz bardziej boleć mięśnie, kręgosłup i zraniona stopa – nie miała pojęcia, że Paraliż w wymuszonej pozycji może być taką torturą. Starała się zająć myśli czymkolwiek: zastanawiała się, czy Norze udało się uciec, zaczęła analizować, jak szybko może liczyć na ratunek (te myśli porzuciła, bo wnioski były zbyt przygnębiające) i gdzie przepadł ten Raymond Colville. Później tylko się modliła. Horatio LaFay krążył przez pewien czas po pomieszczeniu, cały czas jednak trzymając ją na muszce, aż w końcu usiadł na drugim krześle, ustawiając je tak, żeby jej ciało dzieliło go od drzwi. Wziął ze stołu obsydianową kulę wielkości dużej pomarańczy (chyba magazyn potencjału magicznego) i położył ją sobie na kolanach. Na coś czekał. Na Johna? Może i był szaleńcem, ale miał nieprawdopodobną intuicję. Albo w jakiś sposób to zaplanował. Minął może kwadrans, kiedy drzwi zostały gwałtownie wyważone i pojawiła się w nich wysoka sylwetka Johna. Uniósł pistolet, lecz szybko zorientował się w sytuacji i nie strzelił. Alicja była jednak pewna, że rzucił jakieś zaklęcie. Horatio LaFay natomiast nie miał trudności z oddaniem strzału. Osłaniając się jej ciałem, strzelił do jej brata – raz, później drugi. Huk był potworny. Obie kule odbiły się – John na pewno zdążył postawić Tarczę. Wtedy Horatio LaFay zrobił coś nieoczekiwanego: musiał rzucić trzymaną na kolanach obsydianową kulą, bo zobaczyła ją lecącą w kierunku drzwi. Usłyszała krzyk Clovisa LaFaya: „John, kinetyczna!” i jeszcze jeden huk wystrzału. Sylwetka Johna znieruchomiała, jakby i na niego rzucono Paraliż, a pistolet wypadł mu z ręki. Nie wydawał się jednak ranny i nie przewrócił się. Horatio LaFay potrząsnął z niedowierzaniem głową, wycelował raz jeszcze, bardzo starannie i wystrzelił. Dwa razy. Nora powiedziała im wszystko, co się stało. Ciemnowłosy policjant z rewolwerem, który przedtem mówił o koniu i lisach, gdy tylko usłyszał, że tamten przyłożył pannie Dobson broń do głowy, zaklął tak, że aż się złapała za uszy, a ten mówiący jak ojciec O’Sullivan rzucił ze zdumieniem: „Snaith? Opętało cię?”. Pan Snaith zażądał też, by wszyscy natychmiast udali się na ratunek. Starszy policjant (to musiał być pan Dempsey – pan LaFay kiedyś wymienił to nazwisko) stwierdził, że ktoś tu musi zostać, i zaczęli się kłócić, ale już po cichu. Odeszła na bok, lecz trzeci z mężczyzn – bez munduru, ale też uzbrojony – podszedł do niej. – Ty jesteś Nora Welsh? – Tak, proszę pana. – Pan LaFay mówił mi o tobie. Jestem jego kamerdynerem. Nazywam się Alfred Haddock. Pan LaFay także i jej wspomniał o nim. I Bridget też. Zachichotała wtedy i powiedziała, że służący pana LaFaya jest bardzo przystojny. Oczywiście Bridget była od niej starsza i myślała już o chłopcach – którzy Nory w ogóle nie interesowali – ale Alfred Haddock i tak nie robił na niej wrażenia kogoś, na myśl o kim można chichotać. Wyglądał raczej – przyszło jej do głowy – jak czyjś ojciec. Kule znowu się odbiły – cokolwiek stało się z Johnem, jego Tarcza nadal działała. Horatio

LaFay zaklął wulgarnie, rzucił w Johna butelką ze stołu, zaraz potem szklanką – to nie był wybuch dziecinnej złości, pomyślała Alicja, lecz wzmocnienie przełamania Tarczy – i nagle zgiął się wpół. Chwycił ciężko powietrze ustami i przyciskając sobie lewą rękę do brzucha, prawą wbił jej lufę rewolweru w szyję. – Przerwij to, sukinsynu! Przerwij albo ją zabiję! – Jeśli to zrobisz – doszedł ją głos znajomy, ale jakby odmieniony, ochrypły i niższy niż zwykle – ja zabiję ciebie. Powoli. Zza zastygłej sylwetki Johna wyłonił się Clovis LaFay z wyrazem twarzy, którego nigdy u niego nie widziała i nawet nie była w stanie sobie wyobrazić. Oczy miał wbite w nich, ale Alicja podejrzewała, że doskonale wie, gdzie upadła broń Johna. – Stój tam, gdzie jesteś! Przeszedł jeszcze krok dalej, zanim się zatrzymał. – Widzę, że nie masz pojęcia, czym się bawisz – powiedział – ale pułapka kinetyczna nie działa w nieskończoność. W końcu Dobson się uwolni. Obu nas nie upilnujesz. – Rzuciłem Wykrycie Aktywności Magicznej. – Horatio LaFay zdecydowanie nie brzmiał już, jakby się dobrze bawił. – Jeśli zobaczę bodaj cień twojego czaru, zabiję ją! On się boi, pomyślała Alicja. Boi się Clovisa. Nawet mu się nie dziwiła. – Jeśli to zrobisz, ja zabiję ciebie – powtórzył Clovis LaFay. Obcy ton głosu częściowo zniknął, ale dźwięczał w nim ten sam ton co przedtem. – Masz jedną kulę. Liczyłem strzały. – No to co? Dobson! Ciągle rzucasz jakiś czar kinemancki! Przestań, bo ją zabiję! – Kretynie, to nie czar, to zamrożone kinemanckie zasłony! On nie może rzucać żadnych nowych czarów i nie może przestać! – Kłamiesz. – Nie kłamię. Nie sprawdziłeś dokładnie, jak działa pułapka kinetyczna. Tarcza też cię zaskoczyła. Spytaj Dupré. – Nie. Nie rzucę przy tobie żadnego nekromanckiego czaru. Ty coś knujesz, Clovis. Uważaj. Mam jedną kulę, ale ją zabić zdążę. A może ciebie? Albo Dobsona. – Świetnie – pogardliwy ton bez cienia zdenerwowania. – Przestań celować w nią i spróbuj zastrzelić mnie. Albo Dobsona. Alicja zagryzłaby wargi, gdyby nie Paraliż. Czemu on to powiedział? Przecież to właśnie byłaby z punktu widzenia tego szaleńca najrozsądniejsza droga postępowania. Zastrzeliłby tego, który był największym zagrożeniem, i ją zabił, a wtedy nikt by już mu nie przeszkodził w zamordowaniu Johna. Czymkolwiek była ta „pułapka kinetyczna”, paraliżowała jej brata, a jego Tarcza przestała już działać – szklanka uderzyła go, choć niezbyt mocno. Czy Clovis uważał, że jest tak dobry w czarach kinemanckich, że da radę się obronić przed kulą? Nekromancja była powolną magią… Horatio LaFay najwyraźniej o tym nie wiedział. Albo wiedział coś więcej niż ona. Chwycił ją za ramię, przesunął wylot lufy z jej szyi na łopatkę, jeszcze bardziej odgradzając się jej ciałem od Clovisa, i najwyraźniej poczuł się pewniej. – Chcesz mnie sprowokować, prawda? – powiedział w niespodziewanie opanowany sposób. – Nic z tego. Tym razem ci się nie uda. Jestem impulsywny, ale nie szalony. – Boisz się mnie? Jesteś śmierdzącym tchórzem, Horatio. Umiesz tylko rzucać Paraliż na kobiety bez magii. Spróbuj się ze mną. Jestem od ciebie młodszy. Słabszy. Źle strzelam.

Mam nieofensywną magię. Brak odwagi najwyraźniej nie był wrażliwym punktem Horatia LaFaya. Ani drgnął. – Jestem ostrożny. Widzisz, zrobiłem, jak mi poradziłeś. Dowiedziałem się trochę o naszych przodkach nekromantach i twoim mimirze. Wszyscy mi zawsze kładli do głowy, że zbytnio się poddaję chwilowym zachciankom i za szybko podejmuję decyzje. Teraz nie będę. Poczekam. – Na co? – Zobaczysz. – Na co? Na swojego ojca? To jest już więcej niż żałosne. Kiedy ty zamierzasz dorosnąć? Poza tym nie boisz się, że cię tata ukarze za to, że bierzesz jego rzeczy bez pytania? Ta dziecinna zaczepka Clovisa – zdecydowanie chciał rozdrażnić przeciwnika – poskutkowała lepiej niż zarzut tchórzostwa. Jednak w głosie Horatia LaFaya pobrzmiewała tylko nieznaczna irytacja. – Dobrze ci mówić, ty zawsze mogłeś robić, co ci się podobało, i jesteś niezależny finansowo. Ojcu ciągle się zdaje, że ja mam kilkanaście lat. Zabrzmiało to surrealistycznie… normalnie. Jak zwyczajna rodzinna rozmowa. – Nie dziwię mu się, skoro przy każdym problemie zaraz biegniesz do niego z płaczem. Ty naprawdę ciągle jesteś chłopczykiem. Jakoś mi się nie chce wierzyć, byś sam był w stanie porwać i zabić nawet dwunastoletnią służącą. Kto ci wtedy nos wycierał i za rączkę prowadził? Kapitan Colville, zgadłem? Horatio nie odpowiedział. – A właśnie, nie ma go tutaj, a chyba był. Czyżby mu się znudziło niańczenie ciebie? I co zrobiłeś z Norą Welsh? – Z kim? – Nie interesują cię ich imiona, tak? Jeżeli ją zabiłeś, nie wywiniesz się od stryczka. A jeśli nawet, sam się tobą zajmę. Paraliż już Alicji mijał i mogła potrząsnąć głową. – Uciekła ci? To już koniec, Horatio. Będzie zeznawać. Mary Murray też. Może i Colville. – Mary Murray podobno nie żyje. – Jestem nekromantą. Horatio musiał zrozumieć implikację, bo zaklął. – Nora Welsh uciekła – Alicja już mogła mówić, chociaż ten skrzeczący głos brzmiał zupełnie obco. – I wcale nie ma jej Colville. Okłamałam cię. Następne przekleństwo. Clovis poszedł za ciosem. – Colville był tylko twoją niańką czy przy czymś innym ci jeszcze pomagał? Polujesz na małe dziewczynki, ale lubisz przy tym męskie towarzystwo, prawda? Pamiętam doskonale. To bardzo interesujące. Warto by porozmawiać z Andrew Barkleyem. On pewnie miałby niejedno do powiedzenia na temat waszych… stosunków w szkole. A może i później. Alicja nie zrozumiała sensu tego, co mówił Clovis, lecz widać było, że tym razem słowa trafiły w bardzo czułe miejsce. Efekt wywołały chyba jednak nie taki, jakiego się nadawca

spodziewał. Horatio LaFay chwycił ją brutalnie za nadgarstek i wykręcił go, nie odrywając rewolweru od jej pleców. – Zamknij się, bo złamię jej rękę. Nie mogła się powstrzymać od krzyknięcia. Clovis więcej się nie odezwał. Sam Horatio LaFay nie wytrzymał jednak długo milczenia. Być może po prostu się nudził. Albo nie mógł znieść myśli, że przeciwnik mu dopiekł, a on nie umie się odgryźć. – Jesteś taki święty, co? Ciekawe po kim. Twój ojciec miał cały harem kochanek. Aż żałuję, że go lepiej nie poznałem. Kiedyś to ludzie mieli fantazję. Pewnie po dziadku jestem taki chutliwy – roześmiał się. – A twoja matka się kurwiła. Umarła, rodząc bękarta. Clovis LaFay zwęził oczy. – Co, dowiedziałeś się czegoś nowego? – Bynajmniej. – A wiesz, z kim się kurwiła? Oj, widzę, że nie. Pewnie sobie wyobrażasz jakąś romantyczną historię? Ubogi poeta lub muzyk? Nic z tych rzeczy. Rozłożyła nogi przed służącym. Dała się rżnąć lokajowi. – Byłbym ci wdzięczny za używanie mniej wulgarnego języka. Tu jest obecna kobieta. Alicja mało nie wybuchnęła histerycznym śmiechem na tę uwagę, ale, co zdumiewające, Horatio LaFay rzeczywiście zamilkł. Przez dłuższy czas nic się nie działo. Alicja zmieniła pozycję na krześle, by odciążyć obolałą prawą stopę, i poczuła, że lufa rewolweru wciska jej się głębiej w łopatkę, jednak na tym się skończyło. John ciągle się nie ruszał. Clovis LaFay też stał spokojnie i w milczeniu, bacznie obserwując Horatia. Bezczynność wyraźnie irytowała tego ostatniego. Kręcił się, strzelał palcami i gwizdał. Ignorowanie go chyba było, pomyślała Alicja, lepszą taktyką mogącą sprowokować go do jakiejś pochopnej akcji niż próby rozgniewania go. Żeby tylko tą akcją nie było zastrzelenie kogoś… Miała nadzieję, że w jakimś momencie przez swoje niespokojne ruchy Horatio odsłoni się na tyle, że będzie mogła mu uciec i umożliwić zrobienie czegoś Clovisowi, lecz nie był na tyle nieostrożny. Poza tym nie miała już sił. To było absurdalne, ale kilka razy złapała się na tym, że oczy się jej zamykają i prawie zasypia. To już długo nie potrwa. Prędzej czy później Horatiowi LaFayowi skończy się magia – Wykrycie Aktywności Magicznej nie należało do najbardziej wymagających czarów, lecz on też dzisiaj intensywnie korzystał ze swojego potencjału magicznego, a nie był poszukiwaczem. A wtedy Clovis zrobi to, co planował, cokolwiek to było. Albo John się ocknie. Na co ten szaleniec czekał? Naprawdę na hrabiego Bedford? Czyżby rzeczywiście się spodziewał, że w takiej sytuacji ojciec mu pomoże? Popełni zbrodnię, by chronić gwałciciela i mordercę? Kosztem życia swojego przyrodniego brata? Co prawda bracia nie mieli dobrych stosunków… a po Clovisie – wątpiła, by spisał testament – dziedziczył Frederick LaFay. Wszystko. Łącznie, jak uświadomiła sobie, z Lucią Fricapane, której utraty kiedyś podobno tak żałował. Mimo to… – Snaith, do jasnej cholery – pan Dempsey długo nie wytrzymał szeptania – przestań się upierać jak idiota i marnować czas. Ja się stąd nie ruszam. Tego konia pewnie zostawił

Horatio LaFay. To kinemanta, może im uciec przez teleportację. Ty idź. Rzuć tylko jeszcze raz Wykrycie Aktywności Magicznej, może ich jednak namierzysz. Alfred Haddock lubił pannę Dobson, podzielał jednak zdanie pana Dempseya, żeby nie działać pochopnie. Wiedzieli przecież od początku, że porwał ją Horatio LaFay, więc tak naprawdę żadnych nowych alarmujących informacji nie uzyskali, prócz tego, że jakiś czas po porwaniu jeszcze żyła, wyeliminowała jednego z przeciwników i umożliwiła ucieczkę Norze Welsh. Wszystko raczej dobre wiadomości. Mała błądziła i nie była pewna kierunku – trudno zresztą mieć o to do niej pretensje – niemniej uzyskali też lepsze pojęcie o lokalizacji. Następny plus. Największym problemem było to, że nie wiedzieli, gdzie są i co robią Clovis LaFay i John Dobson. Mieli im pomagać, a śladu po nich nigdzie nie było. Nie był to oczywiście pierwszy – i miał nadzieję, że nie ostatni – raz, gdy jego pracodawca gdzieś na dłużej przepadał, ale bał się o niego. Pan LaFay był zakochany po uszy, a w tym stanie młodzi ludzie często robią głupstwa. Nie wiedział też, co on sam ma w tej sytuacji począć. Miał wielką ochotę towarzyszyć Jacobowi Snaithowi, nie był jednak pewien, czy nie będzie mu po prostu zawadzał. No i ta mała Irlandka. Jeśli pan Dempsey miał rację i istniało niebezpieczeństwo, że Horatio LaFay tu wróci po konia, Alfred nie wyobrażał sobie, co powiedziałby jego pracodawca, gdyby on ją w tym miejscu zostawił. Sam zresztą też by sobie tego nie darował. Policyjny egzorcysta mógłby nie być w stanie jej obronić: choć władał silną magią, nie nosił broni i nie był chyba w najlepszej formie. Gdyby tylko dysponowali dwoma środkami transportu, na dobrą sprawę najlepiej byłoby dziewczynkę stąd zabrać i wrócić do cywilizacji. Podszedł do niej. Był trochę zmieszany. Z kobietami dobrze sobie radził, lecz z dziewczętami w tym wieku miał znikome doświadczenie. Pułkownik Bamford jadał w klubie i nie miał żeńskiej służby, a z siostrzenicą pani Brown nie było powodu rozmawiać. Zresztą ona była starsza. Ta wyglądała na dziecko. Dosyć zaniedbane. – Chodź, postaram się coś zrobić z tymi zadrapaniami. A gdy się stąd wydostaniemy, pierwsza rzecz to kąpiel, a druga – zakupy. Potrzebujesz nowej sukienki. I butów. Przestraszone spojrzenie. – Ale… – O pieniądze się nie martw, pan LaFay na pewno się tym zajmie. O ile przeżyje, przyszła mu do głowy niechciana myśl. Alfred nie miał czasu na dalsze ponure rozmyślania, gdyż inspektor Snaith, który chyba posłuchał pana Dempseya, bo przestał już nalegać na udział wszystkich w akcji ratowniczej, powiedział głośno ze zdenerwowaniem: – Nic z tego wszystkiego nie rozumiem. Nie ma śladu kinemancji ani nekromancji. Jest sygnał magiczny z tamtego kierunku, tylko że to zauroczenie. Jakiś zaklinacz – bardzo silny. Co się dzieje? – Nie wiem, czy to ma sens – zdecydował się odezwać Alfred – ale to może być hrabia Bedford. Jest zaklinaczem. – Frederick LaFay tam jest? – Pan Dempsey podrapał się w głowę. – To dobrze? Alfred zastanowił się. – Nie wiem.

Naprawdę nie wiedział, co może zrobić Frederick LaFay – obecny hrabia Bedford był trudnym do zrozumienia człowiekiem. Jego możliwa obecność zdecydowała jednak, że mimo wszystko postanowił zostać z Norą. W starciu z zaklinaczem osoba niemagiczna nie tylko nie miała szans się obronić, lecz mogła być wręcz niebezpieczna dla sojuszników. Tu natomiast mógł się na coś przydać. Inspektor Snaith pogodził się z samotną wyprawą, ale nie uszedł nawet pół setki kroków, gdy nagle zawrócił i puścił się pędem, wyjmując w biegu rewolwer. – Co jest? – krzyknął pan Dempsey. – Tam! Przy drzewie! Żółty wybuch. Teleportacja. Raymond Colville wcale nie był przesądny, ale trudno było nie uznać, że ta noc była zdecydowanie jego najbardziej pechową od lat, a może w całym życiu. Żeby się teleportować i wylądować otoczony glinami! Niewyobrażalne. Dobsona nie było, szczęście w nieszczęściu, ani stryjaszka, jednak i tak nie wyglądało to najlepiej. Policjant w mundurze przy koniach, drugi w cywilu, ale nie do pomylenia, z bronią, jeszcze jakiś starszawy grubas – niewykluczone, że też glina. Dobrą wiadomością było to, że żadnego z nich nigdy przedtem nie widział na oczy. Oni też patrzyli na niego z zaskoczeniem. Młodszy tajniak opuścił rewolwer – o, jak uprzejmie. Najwyraźniej oczekiwali kogoś innego. – Przepraszam, zostawiłem tu konia. Mam nadzieję, że nie spłoszyłem waszych przez teleportację i że nie doszło do jakiegoś wypadku. To mało uczęszczana droga, zatem nie spodziewałem się o tej porze… Glina z rewolwerem nie docenił jego troski. Spojrzał na niego spode łba i spytał: – Czy pan nie nazywa się przypadkiem Raymond Colville? Nie, skądże znowu. Pierwsze słyszę. – Moje nazwisko brzmi Christopher Fitzwilliam, mam tu niedaleko posiadłość. Nie znam tego Colville’a, ale czy panowie nie są przypadkiem z policji londyńskiej? Mam wrażenie, że na starej farmie Beechfield dzieje się coś bardzo dziwnego. Gajowy mi doniósł, że słyszał krzyki kobiety i jakieś podejrzane typy tam się kręciły, więc wybrałem się sprawdzić… Gadał, co mu ślina na język przyniosła, jednocześnie przyglądając się spod oka policjantom i rzucając Wykrycie Magii. Obaj byli magami, grubas silniejszym, jednak żaden nie w pełni swojego potencjału magicznego. Młodszy jako uzbrojony był chyba bardziej niebezpieczny. Woźnica nie miał sygnatury ani broni palnej, ale tam dalej, o cholera! Białoniebieska emanacja i przenikliwy pisk z irlandzkim akcentem: – On kłamie, to on chciał mnie zabić! I pannę Dobson! No niech to wszyscy diabli, do jakiego stopnia można mieć pecha jednej nocy!? Raymond Colville nie poddawał się jednak łatwo. Młodszy policjant uniósł rewolwer, jednocześnie rzucając na siebie zasłonę przed kinemancją. Słabiutką. Nawet szybki jesteś, chłopcze, ale za duży wiatr na twoją wełnę. Raymond przełamał jego obronę bez trudu, zatrzymał kulę błyskawicznym Wskazaniem i Przesunięciem i rzucił wielokrotnie wzmocniony Paraliż. Aspirujący kinemanta runął na ziemię – doskonale, bo wyglądało na to, że tylko on miał tu broń palną. Drugi mag w tym czasie prawie złożył coś, w działaniu

czego Raymond z pewnym zdziwieniem rozpoznał skądinąd znane mu nekromanckie unieruchomienie. Co to jest, jakaś nowa moda? Przedtem nikt nie rzucał, teraz wszyscy? Z tym czarem miał pewne problemy, bo był silny (ani chybi miał teraz do czynienia ze wspomnianym przez wariata irlandzkim egzorcystą), ale zasłona mu się udała, a później poszedł następny Paraliż. Pewnie grubas byłby w stanie go za niedługi czas z siebie zdjąć, ale nie zdąży – Raymond będzie miał już rewolwer młodszego. Woźnica wyciągnął pałkę – jeszcze jeden Paraliż. Wyładował prawie całą magię, ale sprawy zaczynały wyglądać nie najgorzej. Policjantów niestety trzeba będzie zlikwidować – inaczej po tej akcji będą na niego polować w całym kraju jak na lisa. Ale gdyby udało mu się zabić także tę małą, Ameryka może znów stać się aktualna – jeżeli Horatio jednak wykończy Alicję Dobson, nie będzie żadnych świadków. Pochylił się, by podnieść upuszczony przez młodego rewolwer. Zakręciło mu się w głowie i upadł na kolana, asekurując się rękami. Usłyszał strzał. Przewrócił się na leżącego tajniaka, nie był jednak ranny. Do diabła, zawrót głowy uratował mu życie! Kto strzelał: Dobson czy stryjaszek? Siedział obok tej małej pod Ukryciem Magii? Wszystko jedno, trzeba zwiewać. Na jedną krótką teleportację starczy mu magii, ale nie na walkę z którymkolwiek z nich. O pół mili stąd był stary młyn, którego obraz miał w pamięci. Stamtąd zdoła dotrzeć do pobliskiej wioski, gdzie żyje matka Harry’ego. Powinna mu załatwić podwózkę. Miał czas rzucić pełną sekwencję czaru bez przeszkód, co go trochę zdziwiło – strzelec bał się pewnie zranić tajniaka, ale czemu nie spróbował Paraliżu? Czyżby niemag? Wszystko jedno, dla nikłej szansy, że wariat jednak zdoła zabić tamtą dziewczynę, nie warto było ryzykować. Nie opłacała się skórka za wyprawkę. Dokończył teleportacji. Frederick LaFay miał najpóźniejszy start, za to dobre konie, a poza tym w przeciwieństwie do pozostałych zorientował się od razu, gdzie jest jego syn, wiedział, jak tam najszybciej dojechać, i nie pobłądził w labiryncie wiejskich dróg. Farma Beechfield. Jego agent wynalazł ją pięć lat temu. Sprzedawali za naprawdę niewielkie pieniądze, bo ziemi od lat nikt tam nie uprawiał – jakieś nieporozumienia między spadkobiercami. Następny właściciel usiłował zrobić sobie z tego domek myśliwski, ale podobno w studni była wtedy woda choleryczna, a później pijany dozorca zaprószył ogień i dom częściowo spłonął. Zostały jakieś stajnie, chlewy, szopy, wszystko nic niewarte, do wyburzenia, jednak sam teren mógł przynieść spory zysk. Na razie było to kompletne odludzie, lecz istniała szansa na przeprowadzenie w pobliżu kolei za kilka lat – Londyn szybko rozrastał się na południe. Co, u licha, mógł tam robić Horatio? Byli tam kiedyś razem, zaraz po zakupie, bo myślał, że może syn będzie chciał zatrzymać część lub całość ziemi pod przyszłą podmiejską rezydencję (przydałaby się, nic takiego nie mieli, a Bedford jednak leżało daleko od stolicy), ale nie był wtedy zainteresowany. Przed odjazdem zawahał się, czy nie potrzebuje wsparcia, ale zrezygnował z tego pomysłu. To, co mówił mimirowi Horatio… Jeżeli tam nic specjalnego się nie działo, nie będzie potrzebował asysty. Jeśli się działo to, czego się obawiał… tym bardziej. Coś będzie musiał zrobić, ale na publiczny skandal nie pozwoli. Owszem, teoretycznie zawsze mógł przeprowadzić modyfikację pamięci, zwłaszcza niemagom, jednak większe interwencje tego typu były wykrywalne i w pewnym stopniu do cofnięcia. Lepiej, by nie

było świadków. Z tego też powodu jako środek transportu wziął lekki gig (kupiony w swoim czasie jako prezent dla Horatia, lecz od początku mało przez niego używany i szybko porzucony), którym mógł sam powozić. Gdy wreszcie dotarł do bramy farmy, pogratulował sobie tego pomysłu. Zdecydowanie miało tam miejsce coś, o czym osoby postronne nie powinny się dowiedzieć. Przy świetle zawieszonej przy wrotach latarni zobaczył dwa leżące ciała, które w pierwszej chwili uznał za zwłoki, ale bliższy ogląd pozwolił zidentyfikować jako ofiary kinemanckiego Paraliżu, nie wiedzieć czemu przykryte kocami. Jedną z nich rozpoznał – zawsze miał doskonałą pamięć do twarzy. Lokaj, którego wynajął sobie Horatio. Stevens mówił, że jego zdaniem z referencjami i kwalifikacjami tego człowieka jest coś mocno nie w porządku, ale Horatio oświadczył, że mu odpowiada. Frederick powinien był się pewnie bardziej tym zainteresować, stwierdził jednak, że syn już dorósł do tego, by sam wybierać sobie służbę. Tego drugiego hrabia Bedford pierwszy raz widział na oczy. Po chwili zastanowienia na wszelki wypadek rzucił na nich obu delikatną, przykrytą kilkoma zasłonami sugestię zapomnienia o jego obecności. Ślad tak subtelnego czaru powinien całkowicie utonąć w tle Paraliżu. Panowała cisza, ale z okna zrujnowanego domu padało światło. Ktoś chyba tam był. Frederick LaFay sprawdził sytuację Wykryciem Magii, które wykazało obecność w środku aż czterech magów, co do jednego silnych, z tym że wszystkich z wyczerpanym w różnym stopniu potencjałem (w przypadku jednego prawie do zera). Ten stojący najbliżej drzwi miał największą moc, lecz dziwną, jakby przyćmioną sygnaturę, której Frederick nie umiał zinterpretować. Rzucone jako następne Wykrycie Aktywności Magicznej ujawniło żółtą poświatę kinemancji od maga przy drzwiach i drugą, słabszą i białą, od stojącego najdalej – stacjonarny czar poszukiwawczy. Ktokolwiek to był, chyba właśnie odkrył też jego obecność. Nie było na co czekać. Hrabia Bedford nacisnął klamkę i wszedł do środka.

Retrospekcja 12 Czerwiec 1871 Było wietrznie i chłodno jak na czerwiec, mimo to Alfred Haddock sączył wino na ławce przed karczmą, nie w środku. Wino kupił takie, na jakie w Anglii nigdy nie byłoby go stać. Francuzi mogli narzekać na powojenną drożyznę, jedzenie tu jednak było w porównaniu z Bristolem śmiesznie tanie – może dlatego, że bądź co bądź była to wieś, cokolwiek by twierdzili tutejsi mieszkańcy. Uważał, że należy w pełni wykorzystać ten pobyt, nadmiernie nie oszczędzać i jak najwięcej przebywać na świeżym powietrzu. Druga taka okazja do wypoczynku mogła się nie powtórzyć. Do Normandii trafił z sir Henrym Bamfordem, który zaraz po pogrzebie brata musiał się udać w sprawach państwowych do Francji i poszukiwał kamerdynera, który byłby w stanie porozumieć się po francusku. Alfred nieco poznał ten język jeszcze jako lokaj, a znacznie lepiej w czasie służby w armii, więc czuł się na siłach podjąć zadania. Już w Hawrze okazało się jednak, że na sir Henry’ego czekał przydzielony mu miejscowy służący wynajęty przez ambasadę i Alfred został zwolniony. Nie powinien narzekać, bo dostał dość hojne wynagrodzenie i pieniądze na podróż powrotną, ale czuł się rozczarowany: stałe zatrudnienie u kogoś z rodziny Bamfordów byłoby idealnym rozwiązaniem. Pułkownik zapisał mu w testamencie pięćdziesiąt funtów, nie była to jednak kwota, która pozwalałaby na przejście na emeryturę. Powinien szybko wrócić do Bristolu i postarać się znaleźć nową posadę, korzystając z czasu, gdy pamięć pułkownika Bamforda ciągle była żywa wśród emerytowanych oficerów. Dłuższa przerwa między zatrudnieniami nie budziłaby zaufania pracodawców. Gdy jednak patrzył na morze i plaże Hawru, przyszła mu do głowy myśl nowa i rewolucyjna: by chociaż raz w życiu zrobić sobie wakacje. Ostatecznie zatrzymał się w rybackim miasteczku Étaples, słynącym, jak mu powiedziano, z połowu ostryg. Nie żałował tej decyzji, mimo iż rok 1871 nie sprzyjał spokojnemu relaksowi we Francji. Co prawda do Normandii wojska pruskie nigdy nie dotarły, lecz echa klęski słychać było i tu. W pewnym sensie na niej skorzystał. Z jego punktu widzenia główną atrakcją Étaples była bowiem prowadząca oberżę Madeleine Mignon, świeża wdowa po niezbyt opłakiwanym mężu, który, jak mu powiedziała w chwili słabości, był starszy od niej, brzydki, skąpy, a do tego jak ostatni dureń zaciągnął się do wojska i dał się zabić Prusakom, nie zadbawszy o opłacenie dzierżawy za karczmę. Madeleine czuła się samotna i chętnie widziała towarzystwo przystojnego Anglika nie tylko w dzień, ale i w nocy. Niedwuznacznie dawała też do zrozumienia, że mógłby to być związek z przyszłością, gdyby tylko Alfred zechciał zainwestować pewną sumę w uregulowanie długów i rozwój ich wspólnego wtedy interesu. Alfred powoli, nie całkiem jeszcze serio, zaczynał się zastanawiać. Właściwie czemu nie? W Anglii nic go nie trzymało. Francuski, jak się okazało, rozumiał całkiem nieźle, a przecież mógł nauczyć się lepiej. Praca karczmarza w małym miasteczku nie była czymś, do czego przywykł, ale niezależność też wydawała mu się coś warta. Oczywiście tu do śmierci pozostanie „ce Anglais”, ludzie nie odnosili się jednak do niego wrogo. Pewna

doza egzotyki u prowadzącego oberżę mogła wręcz przyciągać klientów. Madeleine była młoda, atrakcyjna, temperamentna, a nawet jeśli chwilami wydawała się mieć paciorki do liczydeł zamiast oczu, samotna kobieta musi przecież dbać o siebie. Zresztą któż jest bez wad? Ktoś przechodził drogą i Alfred, nie mając prócz rozważania planów na przyszłość nic do roboty, zaczął mu się przyglądać. Miejscowość była na tyle mała, że choć przebywał tu zaledwie od paru tygodni, kojarzył z widzenia każdego mieszkańca. Ten musiał być przyjezdny, i to z miasta. Młody chłopak, ubrany w letni garnitur z dobrego materiału, acz nieco podniszczony, w solidnych butach, na pewno brytyjskiej roboty, jasnym kapeluszu i z torbą na ramieniu. Pewnie też jakiś amator wypoczynku nad morzem. Zaraz, czy on aby na pewno go nie znał? Ta twarz i sylwetka kogoś mu przypominały. Ale kogo? – Kto to jest? – Obcy. – Madeleine, która też wyszła przed karczmę, wzruszyła ramionami. – Przyjechał wczoraj. Wino i chleb rano kupował. Chociaż tyle z niego pożytku. Zatrzymał się na plebanii, nie da mi zarobić. – Co tu robi? – A bo ja wiem? Słyszałam, że pytał o starego księdza Cambona, ale on już od prawie roku nie żyje. – Czy to Anglik? – Jaki tam Anglik! Słychać, że paryżanin, ledwie usta otworzy. Ple-ple-ple, ter-ter-ter, aż w uszach dzwoni. Już ciebie łatwiej zrozumieć. Francuz. Alfred stracił zainteresowanie. Pewnie coś mu się przywidziało. Gdy następnego ranka schodził z pokoju gościnnego oberży na dół, usłyszał wypowiedziane cichym głosem słowa pożegnania. Zastał młodego przybysza wychodzącego z karczmy, a także Madeleine siedzącą przy stole i szlochającą w chusteczkę. Chłopak niezgrabnie odwrócił się na dźwięk jego kroków na schodach i nagle Alfred zrozumiał, kogo przypominała mu ta twarz i te oczy. To był ożywiony portret Ferdinanda LaFaya z lat młodości, wiszący w hallu londyńskiej rezydencji hrabiego i w swoim czasie oglądany przez niego kilka razy dziennie. Serce podeszło mu do gardła i na chwilę obezwładnił go strach. Gdy opanował panikę, obcy już wyszedł. Alfred przełknął ślinę. To nie mógł być tamten. Podobieństwo było uderzające, wzmocnione jeszcze przez tę samą pozycję ciała, ciemne tło drzwi oberży i bordową marynarkę obcego, przypominającą kolorem oficerski mundur na portrecie, ale on od dobrych kilku lat nie żył, pisano o tym w gazetach. A gdyby nekromancką sztuką potrafił się tak odmłodzić, zrobiłby to już dawno. Jednak to nie mógł być przypadek. Oczy i rysy twarzy LaFayów były bardzo charakterystyczne. Jakiś nieślubny wnuk czy prawnuk, po bękarcie spłodzonym we Francji? Czy może… Alfred szybko zrobił rachunki. Wiek by się zgadzał, ale skąd by się tu wziął Clovis LaFay? A może to syn wicehrabiego, nie, teraz już hrabiego Bedford? Niemożliwe. Z drugiej strony doprowadzanie kobiet do łez akurat do kogoś z tej rodziny doskonale pasowało. – Co się stało, Madeleine? – zapytał. – Co on ci zrobił?

Madeleine wytarła oczy i rzuciła mu przeciągłe spojrzenie, jakby się nad czymś zastanawiała. Alfreda uderzyło, że mimo łez wcale nie wyglądała na zrozpaczoną. Powiedziałby nawet, że wręcz przeciwnie. – Mówił, że jest magiem i że na cmentarzu pojawia się duch Jeana. I tyle – powiedziała z dziwnym naciskiem. – Zdenerwowałam się, jeszcze nas straszyć będzie. Pytałam, czy nie może się go pozbyć, nawet zapłacić obiecałam, ale ten gada, że Jean nie jest jeszcze gotowy. Niegotowy, też coś! Gdyby żył stary ksiądz, od razu by sprawę załatwił. Ten nowy się do niczego nie nadaje, a na egzorcystę od biskupa to i dziesięć lat można czekać… Alfred zignorował to gderanie. O duchach wiedział wystarczająco dużo, by się ich nie bać, a problemy diecezji Rouen go nie interesowały. Mag nekromanta… Może to jednak ktoś z tamtej rodziny? Wyglądało to coraz bardziej prawdopodobnie. Czemu by jednak LaFay miał przekazywać komunikaty od ducha zwykłej karczmarce? To z kolei byłoby dziwne. Rozsądek mówił, że to nie jego rzecz i że nic dobrego nie może wyniknąć z drążenia tej sprawy. Tyle że Alfred czuł, iż nie jest w stanie tego tak zostawić. Nie tylko z samej ciekawości. Wyszedł przed karczmę. Przybysz daleko nie zaszedł, siedział na murku przy porcie i przyglądał się mewom bojącym się o resztki ostryg. Alfred ciągle nie mógł się zdecydować, czy zacząć z nim rozmowę, czy nie. Tamten go wyręczył. Wstał, podszedł do niego i coś zaczął mówić. Dały się rozróżnić słowa „auberge” i „madame Mignon”. Alfred stwierdził, że narzekania Madeleine na wymowę paryżan nie były bezpodstawne, bo o ile Normandczyków na ogół był w stanie zrozumieć bez trudu, o tyle tu cała wypowiedź zlewała się w jedno. Poprosił o powtórzenie. – Pardon monsieur, êtes vous Anglais? – usłyszał w odpowiedzi. Tyle rozumiał niezależnie od akcentu mówiącego. Odpowiedź twierdząca wywołała radosny uśmiech i przejście na elegancki angielski. – Dawno nie rozmawiałem z rodakiem. Pan pozwoli, że się przedstawię, nazywam się Clovis LaFay. Zauważyłem pana przedtem w oberży, więc pozwoliłem sobie spytać, czy wszystko w porządku z panią Mignon. Przekazałem jej raczej dobre wiadomości, ale rozumiem, że dla wrażliwej owdowiałej kobiety każde wspomnienie o mężu jest bolesne. Więc jednak! Dobry Boże, po tylu latach! Alfred wpatrywał się w niego ukradkiem, starając się dostrzec jakiekolwiek podobieństwo do matki. Może usta… Ten uśmiech. Coś w osadzeniu oczu… – Jean Mignon bardzo się niepokoił, że żona nie znajdzie dowodu zapłaty i może stracić dzierżawę. Cieszę się, że mogłem im pomóc. Okazało się, że byłem pierwszym magiem o odpowiedniej specjalności, który znalazł się w pobliżu jego ciała, i to pomimo przewożenia trumny z tak daleka. Coraz trudniej o egzorcystów nawet we Francji, każdy nekromanta chce zostać lekarzem… Alfred ochłonął z szoku. Trzeba było szybko podjąć decyzję, co robić dalej. Na pewno należało go wyprowadzić z błędnego mniemania, że rozmawia z człowiekiem z towarzystwa. Na coś takiego sobie nie pozwalał. No i kto wie, może Clovis LaFay byłby w stanie pomóc mu w znalezieniu posady? To by się przydało, bo słowa „dowód zapłaty” wyjaśniły mu dokładnie przyczyny osobliwego zachowania wrażliwej owdowiałej Madeleine. Kompletnie odeszła go ochota na jej towarzystwo, a już na pewno na robienie

z nią interesów. Dbanie o swoje sprawy to jedno, okłamywanie go to drugie. W głębi duszy pojawiło mu się też współczucie dla Jeana Mignona i coś w rodzaju mieszanki poczucia winy i solidarności. Z drugiej strony zdecydowanie nie interesowała go służba u kogoś tak młodego, od LaFayów na wszelki wypadek wolał trzymać się z daleka, pewnych kwestii z przeszłości absolutnie nie chciał poruszać i sytuacja w ogóle byłaby niezręczna. Jak wiele mu powiedzieć? – Madeleine Mignon z pewnością docenia pańską życzliwość, proszę pana. Była nieco wstrząśnięta, to wszystko. – Rozumiem. Chyba rzeczywiście zrozumiał, co Alfred chciał mu przekazać, ale, o dziwo, nie zmniejszyło to jego zainteresowania nim. Raczej przeciwnie. Patrzył na niego przez dłuższą chwilę uważnie, zawahał się i znowu wyjął mu inicjatywę z rąk. – Przepraszam, że tak się wpatruję, ale… Alfred? Bryza od oceanu musiała drażnić oczy, bo na moment obraz mu się zamazał. – Nie sądziłem, że pan mnie pozna – własny głos jakoś dziwnie mu brzmiał. – Miał pan przecież niecałe siedem lat. – Oczywiście, że poznałem! Zawsze bym poznał. Przepraszam, mogę tak do ciebie nadal mówić? Pamiętam, jak się ze mną bawiłeś. Musiałem ci się strasznie naprzykrzać, ale byłeś bardzo cierpliwy. Jakoś nagle odszedłeś, chyba niedługo przed tym jak moja matka… Alfred przełknął ślinę i kiwnął głową. Nie miał odwagi się odezwać. Kłębiło się w nim za dużo wspomnień i uczuć naraz, a wśród nich wyrzuty sumienia. O różnych rzeczach wtedy myślał, ale najmniej o dziecku, któremu w jednej chwili zawalił się cały świat. – Można spytać, co robiłeś przez ten czas? Mieszkasz tu na stałe? Alfred wziął się w garść. Nie był już nieopierzonym smarkaczem, żeby się wzruszać byle czym. – Tutaj tylko odpoczywam. Po odejściu z domu hrabiego Bedford zaciągnąłem się do wojska i służyłem w Chinach. Byłem ordynansem pułkownika Bamforda, później jego osobistym służącym, gdy odszedł na emeryturę. – W Chinach! – Zielone oczy Clovisa LaFaya błysnęły złotem. – To musiało być niezwykłe doświadczenie. Byłbym bardzo wdzięczny, gdybyś mi o tym kiedyś opowiedział. Czytałem, że rozwinęli iluzje i piromancję w stopniu znacznie przewyższającym Zachód. – Myślę, że można tak powiedzieć, aczkolwiek niewiele o tym wiem. Za to innych typów magii niemal nie znają. – Fascynujące. Nic dziwnego, że postanowiłeś zobaczyć kawałek świata. Byłeś wtedy chyba mniej więcej w moim wieku. – Pan obecnie podróżuje? – Trochę podróżuję, trochę studiuję. Chciałem się teraz udać na kilka dni do Londynu, później mam w planach pobyt w Genewie. Po drodze wstąpiłem tutaj, bo miałem nadzieję skonsultować pewną kwestię z prałatem Cambonem. To był w kręgach kościelnych niekwestionowany autorytet w dziedzinie trudnych i nietypowych egzorcyzmów. Niestety przybyłem za późno. Komunikacja ostatnio była utrudniona i w Paryżu nie zdawano sobie sprawy, że prałat już nie żyje.

– Przyjechał pan tu z Paryża? – spytał z niedowierzaniem Alfred, wyłowiwszy z tego potoku informacji kluczowe, niepokojące słowo. – No tak, tak się złożyło… Zachorowałem, jakieś pozostałości z Egiptu po malarii, nie zdążyłem się ewakuować przed oblężeniem. Przynajmniej sporo lektur zdołałem przeczytać, więc nie była to całkowita strata czasu. Później znowu zaczął normalnie działać uniwersytet, zatem oczywiście zostałem – westchnął. – Któż mógł przypuszczać, że tak się sprawy potoczą? – Słyszałem, że tam się potworne sceny rozgrywały. Nic się panu nie stało? – Mnie nic, tak naprawdę nikt mi nie chciał zrobić krzywdy, ani komunardzi, ani wersalczycy. Już po zdobyciu Paryża trochę się tylko strachu najadłem, kiedy wzięli mnie za rewolucjonistę i zatrzymali. Nie chcieli uwierzyć, że jestem Anglikiem i że całkiem przypadkowo… – Clovis LaFay zająknął się i potarł nadgarstki, na których Alfred ze zgrozą zauważył charakterystyczne różowe obrączki. – No ale wszystko dobrze się skończyło. Dla mnie. Nie dla innych. Bo rzeczywiście, zwłaszcza w ostatnich dniach tam, hmm, nie działo się dobrze. To przypieczętowało sprawę. Egipt. Malaria. Oblężenie. Rewolucja i jej krwawe stłumienie. Więzienie. Może i Alfred był jak na swój stan niepoprawnym romantykiem, jednak nie mógłby spać spokojnie, gdyby syna Anny Grover, który albo miał nie po kolei w głowie, albo straszliwego pecha do wyboru miejsc pobytu, zostawił wałęsającego się po świecie bez opieki. Nad dziećmi i lunatykami podobno w szczególny sposób czuwała Opatrzność, lecz niebiosom też może się w końcu znudzić. – Przepraszam, że się panu narzucam, ale czy nie potrzebowałby pan osobistego służącego? Służyłem u pułkownika Bamforda aż do jego śmierci, mam referencje od sir Henry’ego Bamforda.

Rozdział 13 John Dobson nie pamiętał, kiedy ostatnio był na siebie tak wściekły. Kompletnie nie docenił, jak niebezpieczny może się okazać Horatio. A przecież wiedział jeszcze ze szkoły, że jego umysł, acz skrzywiony, w pewnych zakresach działał bardzo sprawnie, szczególnie gdy Horatio improwizował. Clovis też swoje do tego fiaska dołożył (jeśli wszyscy wyjdą z tego cało, powie mu, co myśli o jego cholernej dyskrecji – co jeszcze LaFayowie trzymają na strychu, o czym ten milczek nawet się nie zająknął? Tonę dynamitu?), ale za tę akcję odpowiadał on. I zlekceważył przeciwnika. Mógł sobie rozmyślać do woli, bo prócz podtrzymywania prób przepalenia pułapki nie był w stanie rzucić żadnego czaru. Jedno światełko w tunelu: zorientował się w ostatnim momencie, z czym ma do czynienia, choć z tak mocną wersją jeszcze się nie zetknął – musiała być owocem długich lat pracy potężnego kreatora. Clovis poniechał niebezpiecznej zabawy mającej na celu rozwścieczenie Horatia (John obawiał się, że może mu się udać) i czekał. Dobrze. Przeciwnik musiał być już zmęczony i wyczerpany magicznie, choć nie tak jak Alicja. Boże, myślał John, na co naraził swoją siostrę! Jak mógł być takim kretynem! Wydawało mu się, że zza jego pleców dobiegł jakiś odgłos – tak, zdecydowanie słyszał kroki. Z tyłu za nim otworzyły się drzwi. Przez chwilę miał nadzieję, że to Snaith, ale na próżno. Równowaga sił w pokoju zmieniła się, lecz nie na ich korzyść. – Co tu się dzieje? – Głos hrabiego Bedford. Po chwili Frederick LaFay wszedł do pokoju, przeciskając się obok Johna jak obok mebla zastawiającego drzwi. Wydawał się zupełnie opanowany i bynajmniej nie zdziwiony tym, że jego syn terroryzuje bronią kobietę. – Twój syn jest poszukiwanym przez policję nie tylko mordercą, ale i porywaczem. – Clovis był niemal równie spokojny. – Zabił Mary Murray. A to jest Alicja Dobson, siostra nadinspektora Dobsona. Porwał ją i jej służącą. – Norę chciał zgwałcić, ale mu uciekła – powiedziała Alicja, ale hrabia Bedford kompletnie ją zignorował. Jedynie osoby noszące nazwisko LaFay wydawały się go interesować. – To nie tak! Ojcze, nie słuchaj ich. Ja nikogo nie zabiłem. – Horatio, pomyślał John, błyskawicznie wszedł w rolę zagubionego chłopca. – To był wypadek! Ona musiała mieć słabe serce. Narozrabiałem z tym porwaniem, przepraszam, ale przestraszyłem się, kiedy Dobson powiedział, że ta dziewczyna została zamordowana. Nie jestem mordercą. Jego ojciec westchnął. – Ale porwałeś je. Po co?

– Wiem, źle zrobiłem. Spanikowałem. Myślałem… Dobson zawsze mnie nienawidził, jeszcze w szkole. Nie wiem, kto uknuł tę intrygę, on czy Clovis, ale gdyby nie Dobson, policja dałaby mi spokój. – Porwał mnie, by zwabić i zamordować mojego brata. Frederick LaFay znowu nie zwrócił na Alicję uwagi, mimo że Horatio praktycznie właśnie się do tego przyznał. – Tamtą dziewczynę też porwałeś? – Nie, wynająłem. Po prostu wziąłem ze źródła, nie z domu publicznego. Tam nie wiadomo, co ci dadzą. Gotowi jakąś zakażoną dziwkę zaprezentować jako dziewicę. Obrzydliwe. Ta Mary dostała pieniądze. Fatalny pech, że zmarła. – Na skutek Paraliżu? – Tak. Zgodziła się na to. Nikt nie wiedział, że ma słabe serce. Ona też nie. – Tak było z pierwszą, prawda? – spytał cicho Clovis. – I spodobało ci się. Ile tu znajdą ciał? Johnowi nie przyszło przedtem do głowy, że mogło być więcej ofiar. Teraz jednak, gdy Clovis to powiedział, wydało mu się to bardzo prawdopodobne. – Była tylko ona – zaprzeczył Horatio. – Oczywiście jej nie zabiłem. Zdenerwowałem się, gdy umarła, i ukryłem ciało. Colville mnie namówił – dodał, spoglądając spod oka na ojca. – Ja z nią rozmawiałem, Fredericku. Jest duchem. To było porwanie, gwałt i morderstwo. Jestem przekonany, że nie jedyne. – To wszystko nieprawda! Może faktycznie ta Mary naopowiadała mu łzawych historyjek i uwierzył. Ale myślę, że on kłamie. On i Dobson chcą mnie w to wrobić. Hrabia Bedford milczał. John nie był w stanie powiedzieć, co mógł myśleć, obawiał się jednak, że manipulacje Horatia na niego działały. Od lat przyzwyczaił się bronić syna. – Fredericku, wiem, że go kochasz. – W głosie Clovisa brzmiało współczucie. – To twój syn. Ale czy jesteś gotów zamordować trzy osoby, by go dalej chronić przed prawem? Do tego to się sprowadza. Wszystkim nam nie zmodyfikujesz pamięci. – Nie – powiedział wolno jego brat. – Proszę, zastanów się. Przecież on nie przestanie zabijać. I tak będziesz musiał oddać go pod straż. On jest szaleńcem, sam to przysięgnę przed sądem. Nie skażą go na śmierć. Cokolwiek by na ten temat nie sądził John Dobson, rozumiał, że była to najlepsza droga do przekonania hrabiego Bedford. Clovis znał swojego przyrodniego brata. Niestety, znał go też Horatio LaFay. – Na rękę by ci było, gdyby uznano mnie za mordercę i szaleńca, nieprawdaż, Clovis? Ty byś odziedziczył po moim ojcu tytuł i ordynację. – To nie ma nic wspólnego ze mną. Jesteś zabójcą. – Nieprawda. Ojcze, proszę, pomóż mi! Wiem, że się pogubiłem i cię zawiodłem, ale nie pozwól, by on to wykorzystał. Nikogo nie zabiłem. I nie jestem szalony. Nie odrzucaj mnie. To prawda, nie był szalony, myślał John. Szaleńcy bywali sprytni, ale nie aż tak. Horatio dokładnie wiedział, w jakie struny uderzyć. Gdy przedstawienie siebie jako potrzebującego pomocy chłopca nie wystarczyło, dotknął tego, co musiało być najbardziej

czułym punktem Fredericka LaFaya: poczucia, że jego własny ojciec chciał go zastąpić kimś innym. Właśnie Clovisem. I że teraz ma wybrać między nim a własnym synem. John obawiał się, że decyzja mogła być tylko jedna. Tylko niech nie podejmie jej za prędko! – Clovis, popełniłeś fatalny błąd, atakując mojego syna. – Atakując? Popatrz na niego! Kto trzyma broń? Kto jest porywaczem? – Zawsze łatwo go było sprowokować. – Hrabia Bedford schylił się po upuszczony pistolet Johna. – Nie pozwolę jednak, byś zrobił z niego potwora. Oby Clovis jeszcze usiłował odwołać się do argumentów racjonalnych. No dalej, mów, przeciągaj to! – Policja wie, że Horatio porwał Alicję Dobson. I wie, że tu jesteśmy. Będą prowadzić dochodzenie. Frederick LaFay był już jednak w swoim świecie i widział tylko to, co chciał widzieć. – Niektórzy z nich być może. Ale nie będą zbyt wiarygodni. Jacob Snaith jest niezrównoważonym młodym człowiekiem, którego słyszano, jak publicznie wypowiadał groźby skierowane przeciwko mojemu synowi. Patrick Dempsey może mieć własne pobudki, by siać ferment. Jak można było w ogóle zatrudnić w policji krewnego skazanych prawomocnym wyrokiem irlandzkich rebeliantów? Nie sądzę, by reszta dała się w to wciągnąć. Mają rodziny na utrzymaniu. John skoncentrował się w całości nad oswobodzeniem się z pułapki. Czuł, że jest już blisko. Jeszcze chwila… Frederick LaFay podszedł do niego i spojrzał mu prosto w oczy. John wiedział, co chce zrobić, lecz nie był w stanie mu się przeciwstawić – zabrakło dosłownie sekundy. Po jakimś czasie przestał się tym przejmować. Słowa i obrazy dochodziły do niego i nawet rozumiał ich znaczenie, ale nie miały kontekstu i nie wywoływały żadnych emocji. Wiedział tylko, że ma się nie ruszać i nie rzucać żadnych czarów. To było bardzo ważne. – Naprawdę mi przykro, Clovis. Nigdy nie chciałem twojej śmierci. Ale chcąc w ten sposób wykorzystać słabość mojego syna, nie pozostawiłeś mi innego wyjścia. Postaram się, żebyś nie cierpiał. – Przynajmniej sam siebie nie okłamuj! – Załamujący się głos ciemnowłosego chłopaka. – Doskonale wiesz, co robisz. Ciągle masz wybór. Przecież nie jesteś mordercą! – Clovis, walcz! – krzyknęła jakaś młoda kobieta, podrywając się z krzesła i uderzając nieco starszego od tamtego mężczyznę pięścią w nos. – Nawet jeśli mnie zabiją, tu chodzi też o Johna! – Nie! Zostaw ją! Alicjo! Znowu zesztywnienie mięśni – następny Paraliż. Tym razem Alicja osunęła się z krzesła na podłogę. Leżąc, mogła dostrzec tylko nogę od stołu i kawałek podłogi. Nie wiedziała, czy Clovis poddał się od razu, czy próbował opierać się zauroczeniu. Jeśli walczył, to bez powodzenia. Czuła, jak ogarnia ją odrętwienie niemające nic wspólnego z magicznym unieruchomieniem. Była już przerażona tej nocy – wielokrotnie – jednak dopiero teraz w tak całkowity, porażający sposób. Wydawało jej się, że nawet gdyby ktoś nagle zdjął z niej Paraliż, nie byłaby w stanie się ruszyć. – Mój nos! Co za dziwka!

– Wypraszam sobie takie słownictwo. – Przepraszam. – Dobson o mało co nie uwolnił się z pułapki kinetycznej. Nie widziałeś, że ją przepala? – Clovis powiedział, że to pozostałość Tarczy… Oszukał mnie – Zdziwienie w głosie. – Jeśli już bierzesz moją własność, przynajmniej powinieneś wiedzieć, jakie są zasady jej działania. I czemu ci w ogóle przyszło do głowy, żeby porywać siostrę Dobsona? – To był pomysł Colville’a. Nie wiem, o co mu chodziło. Nigdy nie wiedziałem, co on sobie myśli! – To akurat brzmiało jak autentyczna frustracja. – Ten… Nieważne. Nie powinieneś był go słuchać. – Wiem. Nie rozumowałem jasno. Chyba kokaina mi nie służy. – W twoim wieku nie powinieneś potrzebować takich środków. W jakiej sytuacji nas postawiłeś! Ta kobieta… – Przepraszam. – I Clovis… Czy tobie się zdaje, że ja chciałem zostać bratobójcą? Co on tu robi? – Chyba łączy ich coś więcej, niż myślałem. Zauważyłeś, że mówiła do niego po imieniu? Czy oni są kochankami? – W głosie Horatia LaFaya zadźwięczała jakaś nowa nuta. Podniecenie. – Nie chciałem, by tym to się skończyło, ale skoro tak… Ich zażyłość trzeba będzie wykorzystać. Panna Dobson spotykała się z kochankiem, a jej brat, człowiek o silnych zasadach, lecz porywczy, zastrzelił ich oboje i popełnił samobójstwo. Tragiczna historia, jednak nie wyjątkowa. – To znakomity pomysł, ojcze – grzeczny, przymilny ton. – Właściwie tak naprawdę mogłoby być. Clovis wydawał się nią mocno zainteresowany. Odwrócił ją na plecy i spojrzał na nią z uśmiechem. Zupełnie innym niż przedtem. – Właściwie nie jest nieatrakcyjna, jeśli ktoś lubi ten typ. Pochylił się i położył jej rękę na piersi. Kinemancki Paraliż nie unieruchamiał mięśni innych niż szkieletowe i Alicja poczuła, że do ust podchodzi jej żółć z żołądka. – Nie dotykaj jej. Musisz wreszcie nauczyć się panować nad swoimi popędami. Widzisz, jakie są skutki. Kto rzucił Paraliż na tych dwóch na zewnątrz, ty czy Dobson? – On. – Dobrze, to jest jakiś punkt zaczepienia. Zobaczę, co da się zrobić z ich pamięcią bez wykrywalnych ingerencji, i do tego dopasujemy dalsze postępowanie. Było ciemno, mogli niewiele widzieć. Ty zostań i uważaj na tych ludzi i Clovisa. Na niego w szczególności. Jest bardzo dobry w zdejmowaniu zauroczeń. Nie dopuść, by spadła na niego choć kropla wody. Na wszelki wypadek nadal utrzymuj Wykrycie Aktywności Magicznej. – Uważasz, że on lub Dobson mogą rzucić jakiś czar? – Nie przez najbliższe pół godziny, ale dłużej nie możemy ryzykować. To silne umysły. Wyszedł. Horatio LaFay spojrzał na drzwi, odczekał chwilę i znowu, uśmiechając się tym obrzydliwym uśmiechem, pochylił się nad nią i przesunął palec po jej policzku. Poprawił też sobie spodnie. Alicja z przeraźliwą jasnością zdała sobie sprawę, że ta krótka wymiana słów pomiędzy nią a Clovisem sprawiła, że po kilku godzinach z jakiegoś powodu nieoczekiwanie stała się dla tego zwyrodnialca obiektem pożądania. Umysł jej – niestety nie ciało – ocknął się z odrętwienia. Miotały nią na przemian przerażenie i furia.

Na Horatia LaFaya, który oprócz bycia gwałcicielem i mordercą był idiotą. Na siebie, bo w końcu mogła krzyknąć: „Panie LaFay!” i właściwy pan LaFay też by zrozumiał, że chodzi o niego. A największa na Fredericka LaFaya, który wychodził i zostawiał swojego syna z nimi samego, określiwszy jeszcze, jak długo go nie będzie. Czy on był aż takim hipokrytą, czy ślepcem? Czy szaleńcem większym niż jego syn? Alfred kazał Norze wejść do policyjnej karetki, sam stanął przed wejściem do pojazdu z rewolwerem w ręku i początkowo nic więcej nie był w stanie wymyślić. Nie miał złudzeń: jeśli ten kinemanta wróci, i tak to wszystko niewiele da. Pan Dempsey ocknął się dość szybko, ale potencjału magicznego starczyło mu tylko – i to, jak mówił, z trudem – na zdjęcie Paraliżu z posterunkowego Sandersona. Tyle dobrego, że mogli przenieść inspektora Snaitha do środka pojazdu i gdy posterunkowy wziął jego rewolwer, był do dyspozycji jeszcze jeden uzbrojony mężczyzna – niestety też pozbawiony magii. – Panie Haddock, obawiam się, że w tej chwili jest pan z nas wszystkich w najlepszej formie, a już na pewno jest pan najlepszym strzelcem. Wiem, że o wiele pana proszę, ale niech się pan przejdzie w tamtym kierunku i zobaczy, co się dzieje. Tylko najlepiej nie drogą. My kawałek podrzucimy pana karetką w tamtą stronę – lepiej, by ten kinemanta, gdyby wrócił, już nas w tym miejscu nie zastał – ale dalej niestety jest pan zdany na siebie. – Hrabia Bedford… – Rozumiem problem. Tylko że w tej chwili żaden z nas by się przed magiem wysokiej mocy nie obronił lepiej niż pan. Jeśli inspektorowi Snaithowi Paraliż minie sam z siebie, dołączy do pana. Niech pan unika konfrontacji z kimkolwiek i nie da się zobaczyć. Chodzi tylko, jak powiedziałby nadinspektor Dobson – uśmiechnął się półgębkiem – o przeprowadzenie zwiadu. Alicja nie widziała, co robi Horatio LaFay. Jego kroki oddalały się i przybliżały. Leżała sparaliżowana, marząc o tym, by ktoś otworzył drzwi. Ktokolwiek. Nawet hrabia Bedford. Ten potwór znowu podszedł bliżej i spojrzał na nią. Clovis stał zaraz obok, dalej John. Co się działo w ich głowach? Miała nadzieję, że nic nie rozumieją. – Mamy trochę czasu dla siebie – powiedział swobodnie Horatio LaFay. Nie mówił jednak do niej. – Nasze najpiękniejsze lata się przypominają, co nie, Clovis? No proszę, masz ukochaną, kto by pomyślał. Popatrzysz sobie. Oczywiście miałeś rację, tobą też chętnie bym się zajął. Gdy nie możesz mówić, czarować ani się poruszać, nadal jesteś całkiem atrakcyjny. Tego jednak ojciec już mógłby nie przełknąć. – Uważne spojrzenie w stronę drzwi. – Trochę brakuje mu fantazji. Ale i tak zabawa jest przednia. Podwinął jej spódnicę. Wyglądał na zakłopotanego widokiem halek – jego ofiary nosiły zwykle mniej bielizny. Mimo Paraliżu usiłowała wcisnąć się w podłogę. – Magiczka, a zupełnie bezradna – szepnął jej do ucha. – Mmm… To też przywołuje wspomnienia. Oczywiście do niej się nie umywasz – znowu to czujne i nieco zawstydzone spojrzenie w stronę drzwi, spojrzenie chłopca kradnącego konfitury – ale Clovis patrzy. Ma jej oczy. Co, przeszkadza ci, że i twój brat to widzi? Niech się napatrzy przed śmiercią. Pewnie nieraz chciał cię zobaczyć bez ubrania.

To było… więcej niż ohydne. I do tego te otwarte, choć niewidzące oczy Clovisa i Johna. Myślała, czy by umyślnie nie stracić przytomności przez wyładowanie ostatniej drobiny magii. Nic by wtedy nie czuła. Jakiś instynkt jednak, który nawet trudno byłoby nazwać nadzieją, powstrzymał ją. Patrzyła, niezdolna do jakiejkolwiek obrony, jak podwija jej halki, a później usiłuje zdjąć pantalony. Uśmiechnął się lubieżnie, szarpnął za nie i nagle zastygł, a później zadygotał. Dreszcz, który nim wstrząsnął, był tak gwałtowny, że Horatio stracił równowagę i musiał przyklęknąć na podłodze. Wstał z kolan, wyprostował się powoli, podniósł ręce i przypatrzył się swoim dłoniom. Otrząsnął się, rozejrzał po pomieszczeniu, zmarszczył brwi. Podszedł do niej i odwracając wzrok, opuścił jej spódnicę. Potem przeszedł, sztywno stawiając nogi, do okna po lewej stronie drzwi. Alicja czuła się, jakby śniła i jeden koszmar się skończył, ale jeszcze się nie przebudziła i czekała na następny. To nie był już Horatio LaFay! Inny był jego wyraz twarzy, postawa, nawet sposób chodzenia – ostrożne, oszczędne ruchy jakby znacznie starszego, schorowanego człowieka. Powinna odczuwać ulgę i chyba nawet coś takiego czuła, ale przyćmiewał ją silny, irracjonalny, głęboko zakorzeniony strach. Zaczynała się domyślać, z jakim bytem ma do czynienia i dlaczego to zjawisko wzbudza w ludziach taką panikę. Horatio-nie-Horatio przystanął, zawahał się, szarpnął mocno deski, którymi zabite było okno, wpuszczając do środka poranne światło. Otworzył okiennice i dość niezgrabnie wyszedł przez otwór na zewnątrz. Po jakimś czasie pojawił się w oknie z wiadrem pełnym wody, którą chlusnął na Clovisa: raz, później ponownie, i jeszcze raz. Clovis LaFay poruszył się. – Merci, monsieur – szepnął. – Je vous en prie, citoyen LaFay. Clovis najpierw uwolnił spod zauroczenia Johna, później dopiero zdjął Paraliż z jego siostry. Była to sensowna kolejność, ale kilka godzin poczucia potwornej bezradności, zauroczenie i niemożność natychmiastowego rozszarpania na strzępy Horatia LaFaya tak źle na Johna wpłynęły, że o mało nie zaczął robić przyjacielowi awantury – o to i o podłe wykorzystywanie Alicji jako przynęty. Na szczęście jednak najpierw zadziałał trening wojskowy (akcja się jeszcze nie skończyła), później był za bardzo zajęty ściskaniem i pocieszaniem Alicji, a potem zaczął myśleć. Szybko przeanalizował, co Clovis mówił i robił od momentu ich wejścia tutaj, i stwierdził, że nie tylko Horatia LaFaya nie docenił. – John – Clovis miał ciągle ten nowy, zacięty wyraz twarzy – czy możesz nas teleportować? Frederick na pewno ma jeszcze magię, a mnie i pannie Dobson już się skończyła. Nie patrzył w oczy ani jemu, ani Alicji. – Ma też broń – powiedział cicho John. – Też jestem wypalony i czuję skutki zauroczenia, ale zobaczymy. Wyjdźmy na zewnątrz przez okno i przejdźmy na tył farmy. Jak rozumiem, mam przenieść też Horatia z jego… pasażerem? – Tak. Proszę.

John niechętnie puścił Alicję, wyszedł przez okno i zeskoczył miękko na ziemię. Słońce już wschodziło, powietrze było świeże i całkiem wiosenne. Pomógł wyjść siostrze – była śmiertelnie blada, wyraźnie wyczerpana, kulała i miała łzy w oczach, lecz trzymała się dzielnie. Clovis wziął mimira i poszedł w ich ślady. Z tyłu budynku czekał… tamten. Oglądał trzymany w ręku rewolwer i przestawiał położenie kurka. John stłumił furię ogarniającą go na widok tej twarzy. Nawet gdyby go teraz obdarł ze skóry, Horatio LaFay i tak by tego nie poczuł. – Pan Leroux, o ile się nie mylę? – spytał szeptem po francusku. Skinięcie głową. – Co pan zamierza zrobić z tym ciałem? – Zabiję je, gdy tylko będziecie bezpieczni – znienawidzony znajomy głos, ale zupełnie obcy ton i akcent. – Powinien trafić pod sąd. – Czyżby świat aż tak się zmienił, że ma pan gwarancję, że go powieszą? Sam się tym zajmę. To nawet nie będzie egzekucja, tylko odstrzał wściekłego psa. Ten umysł budzi odrazę. – Ma pan wgląd w jego myśli? – Clovis, pomyślał John, mimo wszystko pozostał sobą. – Świadome myśli – nie. Impulsy, żądze – tak. Nie zniosę pozostania w nim dłużej. To kloaka. Teleportacja czterech osób, nawet na bardzo krótki dystans, była na granicy obecnych możliwości Johna. Próby uwolnienia się z pułapki kinetycznej wiele go kosztowały, a nie mógł już liczyć na przelanie potencjału od Clovisa. Zastanowił się, dokąd mogą się przenieść, i niechętnie doszedł do wniosku, że najbezpieczniej będzie oszczędzać magię i po prostu przejść przez mur. Trudno powiedzieć, czy coś zaalarmowało Fredericka LaFaya – czy zaniepokoiło go, co może robić jego syn, czy też po prostu skończył swoje działania z Jackiem i jego kompanem, dość, że się pojawił, nim doszli do muru, i wycelował w nich z pistoletu Johna. Trzymał go dość niezręcznie i można było podejrzewać, że jest słabym strzelcem, ale nie mogli sobie pozwolić na ryzyko. John rzucił szybkie Wskazanie i Przesunięcie na broń, lecz bez skutku – przeciwnik musiał postawić już zasłony przeciw kinemancji. Zaczął więc rzucać Tarczę. Niepotrzebnie: hrabia Bedford opuścił rękę z pistoletem. Wydawało się, że w ogóle zapomniał, iż jest uzbrojony. Wpatrywał się z przerażeniem w Horatia i Clovisa. – Coś ty zrobił mojemu synowi? – jęknął. – To dybuk. Dziwne określenie jak na angielskiego arystokratę odżegnującego się od nekromancji, przyszło do głowy Johnowi. Ale w końcu jego ojcem był Ferdinand LaFay. – Co ja zrobiłem? – spytał twardo Clovis. – Chciałeś nas wszystkich zabić, a on przed chwilą próbował zgwałcić moją… siostrę mojego przyjaciela! Frederick LaFay nie przyjmował tego do wiadomości. – Każ duchowi go opuścić – powiedział błagalnie. – Pan Leroux nie jest moim sługą, tylko znajomym, który zgodził się mi pomóc. Nie mogę mu nic kazać. Mogę go co najwyżej prosić. Zrobi, co sam uzna za słuszne. – Ja nie słucham już niczyich rozkazów – potwierdził Leroux. – Robię, co mi sumienie i rozum nakazują.

Frederick LaFay wzdrygnął się na te słowa, po czym zastygł i przymknął oczy w niesamowicie znajomy sposób. – To na nic, Fredericku – powiedział Clovis. – Nie wyegzorcyzmujesz go. Jest zbyt silny. – Ty to zrób! – Nie chcę i nie byłbym w stanie, nawet gdybym chciał. Oczywiście pan Leroux sam może zdecydować się opuścić jego ciało. – Poproś go! – Nie. Hrabia Bedford wyprostował się, zmrużył oczy i zacisnął wargi. John zaczął przywoływać ochrony przeciw zauroczeniu, lecz zaklinacz nie skierował swojej magii na Clovisa ani na niego – Jean Baptiste Leroux w ciele Horatia uniósł powoli rewolwer i wymierzył go w Clovisa. John resztkami magii utworzył Przesuniętą Tarczę, by ochronić przyjaciela, ale dybuk nie wystrzelił, tylko nadal trzymając go na muszce, przeszedł w stronę hrabiego Bedford. Ten nawet nie wycelował pistoletu – bezpośrednia przemoc, pomyślał John, była mu najzupełniej obca. – Zabieram go! Nie próbujcie mnie powstrzymać, bo padną trupy. – Nic ci to nie da, Fredericku. Na Wyspach Brytyjskich nie znajdziesz tak potężnego egzorcysty. Może w Watykanie albo w Moskwie? Bracia LaFay stali naprzeciw siebie i mierzyli się wzrokiem. Po raz kolejny Johna uderzyło to niesamowite podobieństwo między nimi, sięgające głębiej niż kolor tęczówek czy układ kości. – Zobaczymy. I jeśli ktokolwiek usłyszy o mojej obecności tutaj, zgnijesz w więzieniu albo wręcz zawiśniesz, Clovis. Doprowadziłeś do opętania mojego syna, a sam się postarałeś, by cały świat wiedział, że jesteś nekromantą. Clovis nie odpowiedział. John zastanawiał się gorączkowo, co robić, ale niewiele mógł wymyślić. Swoją magię już niemal doszczętnie wyładował, a Frederick LaFay miał moc niewiele mniejszą od jego, przewagę prawie trzydziestu lat jej praktykowania i rzucał dziś czary niemal wyłącznie z własnej specjalności. John nie był też przekonany, czy rzeczywiście jego interwencja jest potrzebna. Duchowi bardzo trudno było zrobić krzywdę. Dybuk i Frederick LaFay przeszli do bramy farmy i wsiedli do lekkiego powozu, którym musiał przyjechać ten ostatni. Właściciel giga ujął lejce. – Pan, panie nadinspektorze – hrabia Bedford przypomniał sobie o jego obecności – znajduje się na terenie prywatnym. Proszę go opuścić, jako że wątpię, czy ma pan nakaz sądowy. To, że ludzie ocaleni z niebezpieczeństwa, szczególnie trwającego przez dłuższy czas, często reagują w osobliwy sposób, nie było żadną nowiną dla nadinspektora Johna Dobsona. Zdziwił się tylko nieco, że dotyczy to też tak zrównoważonej osoby jak jego siostra. Pierwszą rzeczą, którą zrobiła, gdy zostali sami, było wyjaśnienie Clovisowi, że zwróciła się do niego po imieniu tylko dlatego, że w tamtym momencie „pan LaFay” nie wskazywałby jednoznacznie adresata wypowiedzi. Usłyszawszy to, Clovis zupełnie stracił podobieństwo do Fredericka LaFaya, mało się nie rozpłakał, zaczął ją przepraszać za

istnienie siebie i swojej rodziny i nie dał się przekonać, że ona nie to miała na myśli i nie był to wyrzut pod jego adresem. Wtedy Alicja oświadczyła, że zawsze wiedziała, iż on jest głupi, i naprawdę się rozszlochała. John chciał ją znowu przytulić, ale Clovis stał bliżej i był szybszy. Teraz płakali oboje i zupełnie nie było wiadomo, kto kogo pociesza i trzyma w ramionach. Nie miał im tego za złe – oboje dużo przeszli, ale to nie był odpowiedni moment. Ktoś to musiał ogarnąć. – Wybaczcie, że przeszkadzam, ale nie możemy tu stać. Clovis, nie jest ci zimno? Jesteś kompletnie mokry. Alicjo, ty na pewno jesteś wyziębiona, weź lepiej mój płaszcz. Jak się czujesz? – Obrzydliwie! Jak mam się czuć? Ten… ta świnia… – Przepraszam! Bardzo przepraszam. Gdyby nie ja… To wszystko moja wina. – A gówno prawda – warknął John Dobson, zdejmując płaszcz. Clovis spojrzał na niego zszokowany, ale wziął się w garść. Puścił też Alicję i zaczął grzebać po kieszeniach przemoczonej kurtki. – John! Jak możesz? – Alicja cudownym sposobem także przestała płakać. – Nie było twoją winą z Sarą Roberts, nie jest i teraz – wyjaśnił John Clovisowi, zakładając siostrze płaszcz. – I tym razem w porę mu przeszkodziłeś. Czy Leroux przeszkodził. Na jedno wychodzi. – Czy… czy ty pamiętasz, co się wtedy działo? – wyjąkała Alicja. John zrozumiał, co ją niepokoiło. I że to nie do niego tak naprawdę skierowane było to pytanie. – Zauroczenie to dziwny stan, coś podobnego do snu. Wspomnienia są jak przez mgłę. Wiem jednak, że paskudne miałaś przejścia, ale wyszłaś cało. I – spojrzał z zakłopotaniem na Clovisa – chyba nie o ciebie mu tak naprawdę chodziło. Alicja otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale zagryzła wargi. Przytulił ją jeszcze raz. Chętnie zrobiłby to samo z Clovisem, jednak głupio mu było. Alicja wzięła ofiarowaną jej przez Clovisa chusteczkę i wytarła nos. – Norę właściwie spotkało to samo, jeszcze w powozie – powiedziała z namysłem – i jakoś to zniosła, a przecież jest taka młoda. Musimy ją znaleźć. Jest lekko ubrana. – Racja. Co z twoją stopą? – Skaleczyłam się szkłem – Alicja skrzywiła się, lecz już nie płakała – po tym jak ogłuszyłam tego kinemantę. – Kogo? – Chyba… chyba jakiegoś Colville’a. Chciał nas zabić. – Chlipnięcie i jeszcze jedno wytarcie nosa. – Ogłuszyłaś Colville’a, kiedy chciał was zabić? – powtórzył wolno John. Nie bardzo chciało mu się w to wierzyć. To był podobno doświadczony kinemanta o wysokiej mocy. – Tak. I rzuciłam na niego Unieruchomienie Żywego. – Schowała chusteczkę. – Ale uciekł. Policja chyba będzie musiała go znaleźć. Co teraz robimy? – Dobre pytanie – westchnął John. – Clovis… – Wiem. – Znowu to zaciśnięcie szczęk. – Kto świadomie i rozmyślnie doprowadza do opętania człowieka, winien być sądzony jak zabójca przez czarną magię. Wybacz, John, nie miałem innego wyjścia.

– Oczywiście. Nie o to chodzi. Nie mam ci tego za złe i postaram się, by nikt się o tym nie dowiedział. Tylko… – Tak. W tym momencie wystarczy, że Frederick zacznie zeznawać. Pogrąży siebie i mnie jednocześnie. – To szaleństwo! Działał pan w obronie swojego i naszego życia! – Panno Dobson, jestem nekromantą z rodu LaFayów. Doprowadziłem do opętania człowieka, którego śmierć czyni mnie dziedzicem tytułu i majątku rodowego. Jaki sąd mi uwierzy? Sam bym sobie nie uwierzył. A Frederick będzie przekonujący. – On naprawdę dał wiarę temu, co mówił tamten? – spytała Alicja z niedowierzaniem. – Nie sposób powiedzieć, w co on wierzy, a co tylko udaje. Wątpię, czy on sam wie. – Spokojnie – mruknął John. – Gdyby przyszło co do czego, mam nadzieję, że słowo nadinspektora policji też jeszcze coś znaczy w sądzie. Przyjemne to wszystko nie będzie, ale damy sobie radę. – Twoje stanowisko… Jeśli odkryją, że mnie chroniłeś… – Jakoś to będzie. Nie sądzę jednak, by do procesu w ogóle doszło. Twój brat będzie milczał we własnym interesie. – Nie wiem… Dopóki ma nadzieję, że odzyska syna, może tak, ale Leroux zabije Horatia przy pierwszej sposobności. W nieskończoność nie będzie zauroczony. – Uważasz, że naprawdę to zrobi? Może mu się spodobać życie. Szczególnie w ciele młodym i władającym magią. – Nie. Gdyby chciał, już dawno mógłby kogoś opętać. On woli egzystować jako duch. Ma też silną wolę i jest inteligentny. Znajdzie sposób, by zabić nosiciela. Słyszałeś go. A wtedy nie wiem, jak zareaguje Frederick. Pamiętaj także, John, że to członek Izby Lordów. Ryzykuje reputację, ale wątpię, czy Izba skaże go tylko na podstawie naszych zeznań. – Cóż, na to wpływu nie mamy. Jestem policjantem i tak czy inaczej muszę robić, co do mnie należy. Pierwsza rzecz – myślał na głos – zaaresztować tych dwóch, lokaja i woźnicę. Zabierzemy ich powozem, jakoś się zmieścimy. Nie wiem, do jakiego stopnia Frederick LaFay zdążył zamącić im w głowie, ale wątpię, czy dał radę usunąć wszystkie wspomnienia. Trzeba też będzie do nich i do nas jak najprędzej ściągnąć zaufanego doświadczonego poszukiwacza, może został ślad zauroczenia. Gdzie, u licha, podziewa się Snaith? Następnie należy sprowadzić policję z Surrey. I koniecznie znaleźć Norę. I Colville’a. A później zorganizować ten cholerny nakaz sądowy i przeszukanie terenu – obawiam się, że możesz mieć rację i Mary Murray nie była jedyna. Cokolwiek by sobie Frederick LaFay nie roił i niezależnie od tego, co zrobi Leroux, Horatio już się nie wywinie. Znajdziemy też kobietę. – A co będzie z Clovisem? To znaczy… panem LaFayem? – Zobaczymy. Im więcej dowodów zgromadzimy przeciwko Horatiowi, tym lepiej dla Clovisa. – Wybacz, John – powiedziała stanowczo Alicja – ale „zobaczymy” to za mało. Clovis zagryzł wargi. – Pani brat ma rację – na to nic nie poradzimy. Jest jednak inne niebezpieczeństwo. Nie wiem, co zrobi Frederick, by ratować Horatia, ale obawiam się, że może zechcieć usunąć

świadków. Czyli nas. Proponowałbym, by na wszelki wypadek każde z nas jak najszybciej spisało przebieg tych wydarzeń. I trzeba to będzie wysłać komuś zaufanemu, w zapieczętowanej kopercie, by otworzył na żądanie tego, który wysyła, lub na wypadek jego czy jej śmierci. Napiszę o tym do Fredericka. John, kogo znasz na Wyspach, kto ma nieposzlakowaną opinię, duże wpływy i trudno będzie na niego wywrzeć polityczny nacisk? – Ja? Pułkownika Hendersona? Nie, bez sensu. Profesora Walkera z Woolwich. Przyjaźni się z komendantem. – Może być. – Ja wyślę do lady Nightingale – zaproponowała Alicja. – To idealna osoba. Ja do arcybiskupa Manninga. Co prawda też zajmuje się polityką, ale innego rodzaju. – Dobrze. A na razie wynosimy się stąd. Clovis, chodź ze mną i pomóż mi przenieść tych dwóch do powozu. Trzeba ich jakoś związać. I zabierzmy im te pledy. Nam teraz bardziej się przydadzą. *** Pan Dempsey miał rację, ostrzegając go przed pójściem drogą. Po zaledwie kilku minutach Alfred, minąwszy odchodzącą w prawo brukowaną kocimi łbami wąską alejkę, usłyszał tętent galopującego konia. Uskoczył w zarośla i zobaczył dwusiedzeniowego giga, a w powożącym rozpoznał hrabiego Bedford. Obok niego z nieobecnym wyrazem twarzy siedział Horatio LaFay. Żaden z nich go nie zauważył. Na ułamek sekundy Alfreda zdjęła pokusa zastrzelenia tego bydlaka (Nora opowiedziała mu, jak ją potraktował i co zrobił jej siostrze ciotecznej), ale rozsądek przeważył: trudno by mu było wytłumaczyć się ze strzelania do ludzi zza krzaka. Odczekał, aż zniknęli z pola widzenia – skręcili w boczną drogę, więc niestety czy na szczęście nie natkną się na policjantów – i ruszył znowu. Bał się, co może dalej znaleźć. Po chwili usłyszał rżenie koni. Przyspieszył kroku i ku swojej ogromnej uldze za zakrętem drogi zobaczył stojący tam kryty powóz oraz pana LaFaya i nadinspektora Dobsona przywiązujących do niego z tyłu konie wierzchowe. Zamachał do nich. Oni też go dostrzegli. – Jak miał na imię pułkownik Bamford? – zawołał do niego pan LaFay. – James, sir – odkrzyknął mu odruchowo Alfred, zanim dotarła do niego absurdalność pytania. – W porządku, John – pan LaFay odwrócił się do przyjaciela – nie jest zauroczony. Co tu robisz, Alfredzie? – Przyjechałem z panami Dempseyem i Snaithem. Znaleźliśmy Norę Welsh – uzupełnił, gdy podszedł bliżej. – Czy też raczej ona nas znalazła. Z powozu wyjrzała panna Dobson, bardzo blada i wyraźnie niewyspana, ale cała, ubrana w znacznie za duży czarny męski płaszcz, chyba brata, bo on z kolei otulony był kocem. Podobnie jak pan LaFay. – Wszystko z nią w porządku?

– Sądzę, że tak, proszę pani. Proponowałbym do nich dołączyć. – Puścili pana tutaj samego? – spytał ostro nadinspektor Dobson. – Napadł na nich jakiś silny kinemanta, ale nie są ranni. Pan Snaith, gdy ich opuszczałem, był jednak jeszcze sparaliżowany. Są tu niedaleko. Przepraszam, czy mogę spytać, co z panem Horatiem LaFayem? Rodzeństwo jak na komendę spojrzało na pana Clovisa. – Myślę – powiedział, zaciskając szczękę – że już nigdy nikomu nie zaszkodzi. Alfred spojrzał na niego z zaskoczeniem. Pan LaFay przez moment wyglądał… inaczej. Nie chodziło o zmęczenie i niewyspanie (to akurat było u niego normalne) ani o prowizoryczną pelerynę z koca. Alfred już od dawna nie dostrzegał jego podobieństwa do ojca, ale teraz nagle zauważył je znowu. I to nie do portretu młodziutkiego porucznika, ale znacznie późniejszej gazetowej reprodukcji szkicu generała spod Waterloo, którego ślady można było czasem dostrzec w twarzy starca, któremu służył i którego nienawidził. Cień Ferdinanda LaFaya pojawił się w oczach jego syna i zniknął. Pozostał znany Alfredowi młodzieniec – tyle że bardziej niż zwykle zatroskany. – Alfredzie, nie jest to w tej chwili szczególnie ważne, ale dowiedziałem się czegoś, co, jak sądzę, dotyczy ciebie i mojej matki. Nie wiem, czy to prawda… Alfred Haddock przełknął ślinę. Kiedyś to musiało nastąpić. Dziwne nawet było, że tak późno. – Prawda. Od dawna to chciałem panu powiedzieć. Tylko… nie wiedziałem jak. – Po chwili milczenia dodał: – Rozumiem, że w tej sytuacji nie chciałby pan kontynuować zatrudniania mnie. – Bynajmniej – powiedział stanowczo pan LaFay. – Z mojej strony nie widzę przeszkód. Zrozumiem jednak, jeśli ty zechcesz odejść. – Nie, proszę pana. Clovis LaFay skinął głową, po czym przygryzł wargi i zapytał: – Proszę cię, powiedz mi tylko jedno: czy on ją zabił? Alfred poczuł, że jego wrodzone i nabyte opanowanie kruszy się w pył. Nagle doszedł w nim do głosu młody chłopak sprzed szesnastu lat, zakochany bez pamięci w starszej o kilka lat kobiecie, od której dzieliło go wszystko. – Nie wiem! Myślałem, że pan mi to powie! Ona uważała, że jej krzywdy nie zrobi. Mnie kazała uciekać… Nigdy sobie tego nie darowałem. Anna była… bardzo ją kochałem.

Retrospekcja 13 Sierpień 1830 Jean Baptiste Leroux odsunął krzesło, starając się nie dotknąć go dłońmi, a szczególnie kciukami. Usiadł przy rozklekotanym stole, ostrożnie rozłożył gazetę i zagryzając wargi, ujął lupę między palec wskazujący a środkowy. Każdy ruch wymagał przemyślenia i przygotowania. Kiedyś ból stawów był niedogodnością dokuczliwą tylko przy większym wysiłku lub zmianie pogody, ale to było kiedyś. Teraz te zakrzywione szpony, w które zmieniły się jego ręce, potrafiły zupełnie odmówić mu posłuszeństwa, jednocześnie wywołując cierpienie nie do zignorowania przez umysł. Maszyneria ciała ludzkiego pozostawiała wiele do życzenia: gdyby Jean Baptiste wierzył w Boga Stwórcę, musiałby go uznać za żałosnego brakoroba. Rzadko kupował teraz paryskie gazety – nie było go stać na takie wydatki, wzrok miał słaby, a i coraz mniej zainteresowania dla spraw publicznych był w stanie z siebie wykrzesać – lecz w tych dniach trzeba było zrobić wyjątek. Wyrzucili tego nędznika Karola Burbona. Słusznie zrobili, acz trudno to było nazwać rewolucją. Może i dobrze. Francja nie potrzebowała wojen i rewolucji. Dość już się wymęczyła. Rewolucje zresztą niczego nie rozwiązywały. Wstręt dworskiego kucharza do tych, którzy swoją wyższość wobec innych opierali na przypadku urodzenia, nie zmalał od czasu młodości w Paryżu, podsycany jeszcze przez jego służebną pozycję. Mimo to Leroux z biegiem lat widział coraz jaśniej, że to nie w pochodzeniu leży źródło choroby. Arystokrata czy plebejusz, król czy sługa – niemal każdy mógł się zmienić w demona w ludzkim ciele, gdy świat nie postawił przed nim barier. Saint-Just był prawnikiem z ludu, Bonaparte synem korsykańskiego adwokata, a obaj skąpali kraj we krwi. Na dobrą sprawę, myślał Leroux, umysł ludzki też nie był zbyt udaną konstrukcją. Zbyt łatwo przystawał na zło, szczególnie jeśli płynęło ono z góry. Bajka księży o grzechu pierworodnym kryła w sobie ziarno prawdy. Chętnie podzieliłby się z kimś tymi i innymi przemyśleniami, lecz któż tu chciałby słuchać zdeformowanego starego żabojada? Jeszcze kilka lat temu mógł chociaż pisać, acz bez wielkiej nadziei, że ktoś to kiedyś przeczyta. Z tym, że choroba uniemożliwiła mu pracę w kuchni, już się właściwie pogodził i nawet tego nie żałował – skazywało go to na życie na skraju nędzy, lecz i tak miał dosyć służenia innym – ale niemożność przelewania myśli na papier była znacznie większym ciosem. Złożył gazetę i niezdarnie wstał, czekając bez ruchu, aż przejdą wywołane tym fale bólu. Nie był już w stanie dłużej czytać. Oczy też coraz bardziej odmawiały mu posłuszeństwa. A w najgorszych chwilach także oszołomiony cierpieniem umysł. Ciało było pułapką. Gdyby, fantazjował czasami, ktoś mu zaproponował przehandlowanie zmysłów w zamian za egzystencję wolną od tych zatruwających myśli tortur, zgodziłby się bez wahania.

Rozdział 14 Clovis LaFay wsiadł na jednego z koni wierzchowych, pan Dobson dołączył do siostry i jakichś dwóch związanych zbirów w środku pojazdu, zaś Alfred zajął się powożeniem. Był potwornie zakłopotany i to, że nie musiał patrzeć nikomu w oczy, bardzo mu odpowiadało. Pan LaFay co prawda był mężczyzną, a ponadto dżentelmenem. Alfred w ogóle nie wyobrażał sobie, jak rozmawiać z pracodawcą o własnym romansie z jego zamężną matką, ale można było liczyć na to, że on do tematu nigdy nie wróci. Niestety, nie wszyscy z jego otoczenia wykazywali się taką powściągliwością. Nawet lubił w pewien sposób Lucię Fricapane, jednak gdy zażyczyła sobie, by ją wziął na kozła, bo musi z nim omówić pewną sprawę, wiedział, czego może oczekiwać. I się doczekał. Dobrze, że przynajmniej na osobności. Zaczęła od obszernego wyrażenia żalu, że nigdy jej nic nie powiedział, a myślała, że są przyjaciółmi, rzuciła uwagę, którą zapewne traktowała jako komplement, na temat nadspodziewanie dobrego gustu Anny LaFay, aż w końcu doszła do tego, co uważała za sedno sprawy. – Dziecko! Wierzyć się nie chce! Czego wyście, para skończonych głupców, się spodziewali? Zrobiliście rogacza z Ferdinanda LaFaya – bardzo dobrze, należało mu się jak mało komu, staremu durniowi. Ale musieliście mu to aż tak udowadniać? I to jeszcze bękartem najpewniej bez magii! Myśleliście, że Ferdinand liczyć nie umie? Nie mogliście uważać? Alfred miał dosyć. A ona, acz spokrewniona z LaFayami, nie była damą. – Nie wiedziałem jak! A Anna nie miała w ogóle pojęcia, skąd się dzieci biorą! Cudowna chwila ciszy. Nie na długo jednak. – Aale… jak to? Przecież urodziła… No tak! Poczęcie przez Przeniesienie Nasienia! Nie wiedziała? Oni nigdy…? – Nie. Alicja musiała przysnąć, bo wydawało jej się, że policjantów i Norę spotkali zaraz po natknięciu się na Alfreda Haddocka. Wysiadła z powozu. Nora rozpłakała się na jej widok, a ona uściskała ją i też znowu miała mokre oczy. – Wszyscy cali, widzę. Złapaliście Horatia LaFaya? – spytał pan Dempsey Johna. – Uciekł. W pewnym sensie – odpowiedział John, wbijając wzrok w pobliski krzak. Clovis LaFay trzymał się w niejakim oddaleniu. – To długa historia. Mieliście starcie z kinemantą, słyszałem. Colville? – Tak mówi Nora Welsh. I rysopis się zgadza. Zaskoczył nas. Gdyby nie pan Haddock, który strzelił do niego i chyba go wystraszył, liczebność podwydziału mogłaby się nam znacznie zmniejszyć. Policja powinna mu zacząć płacić pensję. Dobry mag z tego Colville’a, cholera. Nie tylko silny, ale i piekielnie szybki. I wyedukowany. Zasłonił się

przed Unieruchomieniem Żywego. Do głowy by mi nie przyszło, że kinemanta może znać tak archaiczny czar! Sam go opanowałem ledwie miesiąc temu. – O, do diabła… – powiedział wolno John. – Tym bardziej musimy go znaleźć. Teraz już nie ma żadnych wątpliwości. Colville to zabójca. – Skąd ta pewność? Clovis LaFay podszedł bliżej. – Podczas zamachu na Johna rzuciłem Unieruchomienie Żywego na tego kinemantę, który zastrzelił zamachowca – wyjaśnił. – Wygląda na to, że od tego czasu nauczył się sekwencji zasłony. Alicja poczuła, że kręci jej się w głowie. Ktoś ją podtrzymał. Clovis. Miał zimne ręce, ale nie chciała, żeby puszczał. – Ja go ogłuszyłam – jęknęła. – Gdyby nie to, zasłoniłby się i zabiłby nas. – Już wszystko dobrze. Najważniejsze, że zadziałało. Pan Dempsey spojrzał dziwnie w ich stronę. – Ogłuszyła go pani? No pięknie. Biedny Snaith – dodał zupełnie nie na temat. – A właśnie, ma ktoś z was jeszcze magię? Chłopak jest ciągle unieruchomiony. Nikt już nie miał wystarczających zasobów potencjału magicznego, lecz w trakcie rozmowy Snaith ocknął się sam. Wyglądało na to, że po ustaniu unieruchomienia jest dla odmiany sparaliżowany ze wstydu. W sumie John rozumiał, że znalezienie się w takim położeniu w obecności Alicji i Clovisa było upokarzające, lecz naprawdę sądził, że Snaith ma więcej oleju w głowie. Relacja Dempseya ze zdarzenia wskazywała, że nikt z policjantów absolutnie żadnego błędu nie popełnił – po prostu trafili na silniejszego maga od siebie. Tak czy inaczej za wiele osób wśród nich miało za sobą trudne przejścia, a w perspektywie poważniejsze problemy, by John mógł się przejąć czyjąś urażoną dumą. Trzeba było zorganizować powrót. Zdobyczny powóz nadinspektor Dobson zdecydował się nadal wykorzystywać. Był dowodem rzeczowym, więc powinien być dostarczony do Londynu. Ponadto, pomyślał, jeśli mówimy o kwestii własności, hrabia Bedford miał jego pistolet. Może powinien był się o niego upomnieć? Do policyjnej karetki wsadzili aresztowanych Johna Troya i Harry’ego Wilda. Poza podaniem nazwisk milczeli, ale nie wyglądali na specjalnie zagubionych – chyba Frederick LaFay im za dużego śmietnika w głowie nie zdążył zrobić. Zamiast nich dostali do powozu Norę, która była tak wymęczona, że od razu zapadła w głęboki sen. Samemu Johnowi też niewiele brakowało, a Alicja siedziała oparta o niego i drzemała. Clovis, który niechętnie dał się namówić na zaprzestanie jazdy wierzchem, wyglądał na kompletnie wyczerpanego, lecz nie spał. Przysiadł obok Nory na siedzeniu naprzeciwko nich i tkwił tam sztywno i z zaciśniętymi pięściami. Chyba od początku przeżywał wydarzenia ostatniej doby, bo ni stąd ni zowąd powiedział na głos: – Po tej nocy chyba nikt nie ma wątpliwości, jakimi ludźmi są LaFayowie. Przynajmniej teraz jest szansa, że za jakiś czas świat się od nas uwolni. Alicja ocknęła się i usiadła prosto, ale nic nie powiedziała. John poczuł, że powinien jakoś na to zareagować, lecz nie wiedział jak.

– Rozumiem, że jesteś przygnębiony – stwierdził w końcu, czując, że to określenie jest zupełnie nieadekwatne do sytuacji. – To, że brat chciał cię zabić… – Jaki tam brat, daj spokój – przerwał mu prawie niegrzecznie Clovis. – Pora przestać się wreszcie oszukiwać i powiedzieć sobie jasno, że ja nie mam brata. Gdy zmarła moja matka, wiesz, jakie było moje największe marzenie? Żeby on przestał mnie nienawidzić i mnie zaadoptował. Zdawało mi się, że on ma normalną, prawdziwą rodzinę. Dzieci są takie głupie, prawda? Nie, nie chodzi o niego. Martwi mnie przede wszystkim, do czego ja jestem zdolny. – Masz wyrzuty sumienia? – Nie. Ani trochę. Jednak… Nie niepokoi cię to? Ja planowałem opętanie Horatia. Z premedytacją. – Teraz to widzę. Co wziąłeś z grobu, kość? – Palec. Leroux zgodził się związać z nim swojego astrala. Lubi ze mną rozmawiać. To filozof, chciał się z kimś podzielić swoimi przemyśleniami. Później… poprosiłem go o pomoc. Myślałem o Mary, ona jednak jest zbyt słaba i mało stabilna. Chciałem oczywiście sam się połączyć z Leroux w obecności Horatia, ale stałeś w przejściu i astral nie był w stanie cię ominąć. Nie wiedziałem nawet, że to tak działa. A potem nie miałem sposobności. Żeby ten zwyrodnialec bodaj na chwilę przestał był celować w panią… – zwrócił się do Alicji. – Nekromancki Most to tylko jeden glyf. Alicja w milczeniu skinęła głową. – Chciałeś sprowokować Horatia, by sam rzucił ten czar, bez osłon? – upewnił się John. – Musiałby, żeby się połączyć ze swoim mimirem. Potem starałeś się go rozzłościć… Jako policjant pewnie powinienem to potępiać, ale jako żołnierz jestem zachwycony, że chociaż jeden z nas miał plan B. Ja się nie popisałem. A co do premedytacji… Clovis, jesteś nekromantą. Ja sobie mogę improwizować, ty musisz planować. Taka magia. Sekwencje na trzy strony i w ogóle. – Kiedyś inaczej na to patrzyłeś. – Kiedyś miałem szesnaście lat, a ty jedenaście. Poza tym nie rozmawiamy o klątwach – John uznał, że nie będzie wnikać w naturę czaru, który Clovis zaczął rzucać, gdy on sam został schwytany w pułapkę kinetyczną – tylko o opętaniu. O które Horatio sam się postarał. – Nie boisz się tego, co mogę zrobić? – Co jesteś w stanie zrobić, to ja wiedziałem już wtedy, jak ryczałeś na korytarzu, jedną ręką ocierając łzy, a drugą wypisując klątwę. Nie zmieniłeś się jakoś drastycznie. Ja też nie. Wtedy, z Sarą Roberts… mało nie zatłukłem Horatia na śmierć. Niewiele brakowało. Może szkoda? Co najmniej jedno życie by ocalało. No trudno. Jeśli masz rację, już nikogo nie skrzywdzi. – Sądzicie, że monsieur Leroux sobie poradzi? – po raz pierwszy od dłuższego czasu odezwała się Alicja. – Przypuszczam, że hrabia Bedford dopilnuje, by albo był zauroczony, albo znalazł się w kaftanie bezpieczeństwa. – Poradzi sobie – oświadczyła z dużą pewnością Lucia Fricapane. John kompletnie zapomniał o obecności mimira i wzdrygnął się. – Lucio – spytał Clovis – czy wiesz o tym coś, czego my nie wiemy?

– Nauczyłam pana Leroux kilku przydatnych glyfów, tak na wszelki wypadek. W końcu przez parę godzin miałam z nim styczność, podczas gdy wy byliście… zajęci. Bardzo ciekawy rozmówca. Szkoda, że nas wcześniej sobie nie przedstawiłeś, Clovis, mogłam go lepiej przygotować. Ale i tak uważam, że dobrze sobie poradziłeś. – Taak. Nie wątpię, że ojciec byłby ze mnie bardzo dumny. Alicja westchnęła. Mimir obruszył się. – Byłby. I co z tego? Ferdinand nie miał ze mną takiego kontaktu jak ty, więc nie mogę powiedzieć, bym go naprawdę dobrze znała, ale był świetnym magiem i z moich wspomnień wcale nie wynika, by był potworem. Zgadzam się, że źle prowadził swoje sprawy osobiste, był strasznie uparty, a na starość zrobił się złośliwy, lecz w końcu nie on jeden. – O czym my rozmawiamy!? – wybuchnął Clovis. – Był czarnym magiem. Może dla ciebie to nie ma znaczenia, lecz dla mnie tak. I prawdopodobnie był sprawcą śmierci mojej matki. Myślałem przedtem, że nie miał motywu, ale teraz… – No miał… Mogło być zresztą tak, że chciał zabić tylko dziecko i się pomylił. Bękart prawdopodobnie bez magii? Dziecko służącego? Lubię Alfreda, ale jestem w stanie zrozumieć Ferdinanda. – Ja nie – powiedzieli jednocześnie Clovis i Alicja. – Jesteście z innej epoki. Nie macie pojęcia, jak bardzo niektóre rzeczy uległy zmianie przez ostatnie pół wieku. Ferdinand nie był gorszy od innych. – A Frederick? A Horatio? Przepraszam, panno Dobson – Clovis zwrócił się do Alicji – za wszystko. Bardzo chciałbym, ale z takim obciążeniem nie mogę się z nikim wiązać. – Nie chcę, żeby mnie pan przepraszał! – wybuchnęła Alicja. John popatrzył na nią, lekko wystraszony. Te wszystkie przejścia dziwnie na jego siostrę wpłynęły. – I czy moje zdanie tu nie ma znaczenia!? – Oczywiście, że ma. Ale nie mogę pani narażać. Nie wie pani… – Po dzisiejszej nocy wiem chyba wszystko, co jest tu do wiedzenia! Czy pan nie rozumie, że ja też coś czuję!? – Ależ oczywiście! – Oczywiście i co dalej? Brak odpowiedzi ze strony zapytanego. Odezwała się za to Lucia Fricapane: – Rozumiem pani irytację, panno Dobson. Clovis w tak wielu aspektach wykracza poza ograniczenia swojej płci… John miał ochotę zaprotestować, lecz ugryzł się w język. Jakkolwiek irytująco zaczęta, przemowa Fricapane wydawała się warta wysłuchania. – …że chwilami można zapomnieć, iż jest mężczyzną, i to jeszcze bardzo młodym. Gdyby uznał za stosowne podzielić się swoimi obawami ze mną, wytłumaczyłabym mu ich bezpodstawność. – Wiem – warknął Clovis, któremu stwierdzenie mimira chyba radykalnie odmieniło nastrój – że ty uważasz LaFayów za w pełni normalną rodzinę, ale obawiam się, iż mamy inne standardy. – Nie ma to nic wspólnego z LaFayami. Niech ci będzie, że twoja rodzina po mieczu to co do jednego demony w ludzkim ciele, ale wybacz, Clovis, czy ty uważasz, że dzieci

dziedziczą cechy wyłącznie po ojcu? Różne bywały poglądy na ten temat, lecz wydawało mi się, że obecnie przyjmuje się, iż po obojgu rodzicach. – Oczywiście, jednak… – Czy w waszej rodzinie, panno Dobson, były przypadki zachowań tego typu, jakie zaprezentowali Horatio i Frederick LaFayowie? Alicja zmarszczyła brwi. – O ile wiem, to nie. – Groverowie, acz nieszczególnie mądrzy życiowo, też wszyscy są i zawsze byli raczej zdrowi psychicznie. Czyli wasze ewentualne dzieci miałyby w sobie tylko czwartą część krwi, którą uważasz za skażoną, prawda, Clovis? – Tak, ale… – A teraz Horatio… Przypomnij mi, z jakiej rodziny pochodzi jego matka? Skąd te jej osiemdziesiąt tysięcy posagu? Nie sądzę, by to się jakoś wydatnie przyczyniło do postępowania jej syna, ale skoro tak się upierasz przy dziedziczności, może by warto wziąć pod uwagę, że jej dziadek handlował niewolnikami, a jeden z pradziadków był deportowany do Australii za paserstwo, nieprawdaż? – Mimo wszystko… – No i wreszcie główna przyczyna twojej niechęci do małżeństwa wydaje mi się… niepokojąca. Przepraszam, ale będę bardzo bezpośrednia. Panie Dobson, będę miała do pana prośbę, bo to jednak jest rozmowa dla mężczyzny. Do tej pory mi się zdawało, że Clovis jest wystarczająco świadomy pewnych kwestii, lecz teraz ogarnęły mnie poważne wątpliwości. Niech pan się dyskretnie upewni, czy on aby na pewno zdaje sobie sprawę, że dzieci nie pojawiają się po ślubie, że tak powiem, samoczynnie, dobrze? I że są liczne sposoby, magiczne i nie, by ich poczęcie kontrolować? John uznał, że jakakolwiek jego odpowiedź byłaby nie tylko zbędna, ale wręcz szkodliwa. Alicja się zaczerwieniła. – Widzę, Lucio, że bardzo cię to bawi – Clovis w przeciwieństwie do nich był bardziej rozzłoszczony niż zakłopotany – ale mnie wcale nie jest do śmiechu. – Naprawdę rozumiem. Tłumaczę ci tylko, że istotne jest jedynie to, kim ty jesteś. A ciebie znam od dziecka i mogę zagwarantować, że masz zadatki na lepszego męża i ojca niż Ferdinand. A Frederick byłby może niezbyt sympatyczną, ale względnie normalną istotą ludzką, gdyby trafił mu się inny syn. – Nie jestem przekonany – powiedział Clovis po dłuższej chwili milczenia. – Ale zastanowię się. – Panie LaFay… – trudno było powiedzieć, czy w głosie Alicji było więcej prośby, czy zniecierpliwienia. – Przepraszam. Oczywiście. Zastanowimy się. Razem. Tylko niech to się wszystko skończy. Na razie, obawiam się, lepiej będzie trzymać się ode mnie z daleka. Nie udało się Clovisowi trzymać od nich z daleka dłużej niż trzy dni: w czwartek wieczorem pojawił się przy Scotland Yard. I dobrze, bo był potrzebny, a poza tym John miał mu kilka rzeczy do powiedzenia. Byli sami (Clovis musiał starannie wybrać dzień i godzinę, gdy tylko on będzie miał dyżur), więc mogli swobodnie rozmawiać.

– John Troy i Harry Wild zeznają, nawet chętnie, Troy to zresztą złodziej po wyroku. Okazało się, że Frederick LaFay zatarł im w pamięci tylko swoją obecność tej nocy. Nic innego nie zdążył albo nie wiedział, co ma zmieniać. – Modyfikacja pamięci to bardzo skomplikowany proces, o ile się nie chce po prostu wymazać wszystkich wspomnień – zgodził się Clovis. – A jak badania ciebie samego? – Ślad zauroczenia był niewątpliwy, ale Snaith mówi, że bardzo trudno będzie przypisać go do konkretnego maga. U ciebie? – To samo. Poszedłem do prywatnie przyjmującego poszukiwacza, powtórzyłem jeszcze badania sam. Frederick niestety jest doskonały w czarach maskujących. Poszukiwanie to praktycznie jego druga specjalność. – Tego się obawiałem. Wyszło na to, że złapaliśmy same płotki. Na podstawie zeznań Troya i Wilda udało się odnaleźć i aresztować Harriet Clay i jej syna Jamesa. Tu skazanie jest pewne – Alicja i Nora ją rozpoznały. Całe to towarzystwo zatrudnił Colville. Sam przepadł jak kamień w wodę. Do swojego apartamentu nie wrócił. Alicja mówiła, że wspomniał coś o Ameryce, ale na listach pasażerów transatlantyków jego nazwiska nie ma. Załatwię ludzi, niech oglądają wsiadających. Snaith pojechał do Liverpoolu, jakiegoś poszukiwacza obiecali nam także w Cardiff. Wysłałem też telegramy do Queenstown i Glasgow. Może tego drania dorwiemy. Zresztą mniejsza z nim. Gorzej, że – do wszystkich diabłów – Horatia gotowi uniewinnić! – Słyszałem. – Opętanie przez niezidentyfikowanego, morderczego ducha. Hrabia Bedford sprowadził niezależnych ekspertów. Tak jak mówiłeś, Leroux nikt nie był w stanie wyegzorcyzmować, ale trudno oczekiwać, by nie stwierdzili jego obecności. – Przepraszam, John. Nie przyszło mi do głowy, jak Frederick to wykorzysta, a przecież to było oczywiste. – Nie twoja wina. Nie da się tego jakoś zakwestionować? Ocenić, jak długo trwa opętanie? – Szukałem. Obawiam się, że nie. Można tylko stwierdzić w przybliżeniu, kiedy duch opuścił nosiciela, a to nam na nic. – Jest jedna zaleta tej sytuacji: trudno będzie hrabiemu Bedford przypisać winę tobie, jeśli zdecydował się na wersję, że opętanie trwa już od dłuższego czasu. – Nie jest to takie pewne. Kiedy zginęła pierwsza dziewczyna? – Według Troya niemal rok temu, w maju. Następna w październiku. Obie są jeszcze niezidentyfikowane. No i ostatnio Mary Murray. Były też inne – Horatio nie wszystkie zabijał. Ciągle ich szukamy, to jednak praktycznie beznadziejna robota. – Rok temu… W lutym ubiegłego roku byłem w Londynie i widziałem się między innymi z Horatiem. Dosyć naciągane by to było, ale naprawdę trudno powiedzieć, co może wymyślić Frederick. Powiem ci szczerze, że trochę się boję. No nic, przyszłość pokaże. – Pokaże – zgodził się John. – A na razie jesteś potrzebny. Dobrze, że przyszedłeś. Nie chowaj się. Nie wiadomo, jak długo potrwa, zanim on coś zrobi, a ludzie pytają o ciebie. Dempsey już zapowiedział, że jak ja cię nie wyciągnę z domu, to on pójdzie i to zrobi. Krzywy uśmiech. – Alfred gotów mu pomóc. Polubili się.

– Uratował mu życie, nic dziwnego. Dziwne jest natomiast, że jak słowo daję, Snaith i Dempsey się zaprzyjaźnili. I dobrze. Przyda się Snaithowi ktoś, kto go postawi do pionu. Co prawda jest szansa, że sam się postawi, bo ma teraz co robić. Gdyby jeszcze udało mu się złapać Colville’a… Stojąc w tłumie na nabrzeżu w Liverpoolu, mężczyzna znany w niektórych tutejszych kręgach jako Robert Maitland z żalem obserwował ludzi wsiadających na odpływający Oceanic. Niestety, każdy z nich (łącznie z pasażerami dolnego pokładu, co już uderzyło go jako nadmiar gorliwości) był dokładnie oglądany przez jednego z dwóch stróżujących miejscowych policjantów, a w pewnym oddaleniu od nich stał nieprzyjemnie znajomy ciemnowłosy mag tajniak, który prawdopodobnie lustrował każdego wsiadającego Wykryciem Magii i Widzeniem Przez Iluzje. Jakiś szczupły rudawy blondyn podróżujący z trupą aktorów, pewnie iluzjonista, został nawet poproszony na rozmowę. Oburzające! Co z wolnościami obywatelskimi!? A poza tym londyńskie gliny powinny siedzieć w Londynie, a nie włóczyć się po całym kraju. Z lektury gazet wynikało, że wariat oczywiście Alicji Dobson nie zabił (chyba za wiele od niego oczekiwał), a policja kogo mogła, tego zgarnęła. Rzecz jasna, wszystko wskazywało na to, że pan wicehrabia wykręci się sianem: wymyślili mu opętanie. Spodziewał się czegoś bardziej oryginalnego po Fredericku LaFayu, ale w końcu liczy się skuteczność. Pytanie tylko, czy po załatwieniu uniewinnienia syna hrabia Bedford nie zechce aby dopilnować, by pewien młody (cóż, stosunkowo młody) były oficer znający sprawę od podszewki nie miał sposobności z nikim się tą historią podzielić. A LaFay mógł wynająć lepszych poszukiwaczy niż policja. I nie tylko poszukiwaczy – Raymond Colville dbał o to, by nie zostawić nigdzie swoich włosów czy paznokci, jednak stuprocentowej pewności mieć nie mógł. Wskazana była spieszna ewakuacja. Słabo wyszedł na tym interesie. Colville już był spalony nieodwołalnie (szkoda, dobrze sobie radził i rokował na przyszłość) i Maitland też powinien zrobić sobie dłuższe wakacje. Obaj byli za bardzo kojarzeni z Liverpoolem. Znowu trzeba będzie zaczynać od nowa, a człowiek nie robił się młodszy. I zdecydowanie musi zmienić klimat – Anglia mu nie służyła. W Kanadzie podobno było bardzo zdrowe powietrze. A statki chodziły tam przecież nie tylko z Wysp Brytyjskich. Snaith wrócił z Liverpoolu przybity i sfrustrowany. Nie odnalazł Raymonda Colville’a, a odkrycie, kim ten człowiek rzeczywiście był, wydawało się początkowo sprawą beznadziejną. W końcu John Dobson zdecydował się wyjść z założenia, iż to, co kiedyś usłyszał z jego własnych ust, było w ogólnych zarysach prawdą, i wtedy dopiero poczynił pewne postępy. Istotnie, szczupły jasnowłosy młodzieniec nazwiskiem Robert Colver, o nie do końca jasnym pochodzeniu (teoretycznie syn rachmistrza w pewnym majątku w Shropshire, lecz najprawdopodobniej jednak jego właściciela), za to o pokaźnym potencjale magicznym, był kiedyś chorążym w armii generała Neila i brał udział w walkach w Kampurze, z tym że w artylerii, nie piechocie. (John zastanawiał się, czy to nie pod wpływem tych doświadczeń nabył swojego lekceważącego stosunku do życia ludzkiego – tamta kampania odznaczała się wyjątkowym okrucieństwem z obu stron).

Z armii usunięto go za kradzieże i oszustwa karciane. Trudno było prześledzić jego późniejsze losy. Jako porucznik Reginald Colt (najwyraźniej lubił zachowywać inicjały) na chwilę wypłynął na Malajach, gdzie brał udział w procederze bardzo przypominającym ten, któremu na mniejszą skalę oddawał się w Anglii, acz tam ofiarami były młode tubylcze dziewczęta i obyło się bez mordów, choć śmierć poniósł ojciec jednej z nich. Być może to Colver był też owym tajemniczym białym kinemantą, którego poszukiwano za udział w rabunku i zabójstwo urzędnika banku w Kalkucie w 1867 roku. Na Wyspy Brytyjskie przybył rok później, ale początkowo działał (już pod nazwiskiem Colville) w Liverpoolu. Snaithowi nie udało się ustalić, czym dokładnie się tam zajmował – wszyscy, z którymi podobno miał bliższe kontakty, tracili ochotę na rozmowy na dźwięk jego nazwiska, ale było dość oczywiste, że był zawodowym przestępcą z dobrymi kontaktami w tamtejszym półświatku i nie stronił od szantażu. Lokalizując poszukiwania w Liverpoolu, udało się też wreszcie zidentyfikować zamachowca, jak się wydaje, wynajętego, a później zastrzelonego przez Colville’a. Adam Marsh, były strzelec wyborowy, był najprawdopodobniej zawodowym zabójcą i wedle słów jego żony, która rozpoznała go na policyjnej fotografii, został wynajęty do jakiejś pracy przez człowieka nazwiskiem Maitland. Dało to lepsze pojęcie o działalności Colvera-Colville’a w Liverpoolu (o Robercie Maitlandzie, nieuchwytnym magu do wynajęcia, pewne słuchy doszły tamtejszą policję), jednak nie doprowadziło to do jego ujęcia. Nadinspektor Dobson rozesłał do wszystkich zakątków imperium brytyjskiego prośbę, by każde pojawienie się w raportach policyjnych kinemanty z wysokim potencjałem magicznym odpowiadającego rysopisowi Colville’a zgłosić do Wydziału Detektywistycznego Londyńskiej Policji Metropolitalnej, nie wiązał jednak z tym wielkich nadziei. Alicji te przejścia nie zaszkodziły jakoś trwale, stwierdził John. Bywała przygnębiona i kilka razy miała złe sny – mówiła, że wrócił jej koszmar z dzieciństwa o uciekaniu przed kimś bez twarzy i schodzeniu coraz głębiej pod ziemię, bez wyjścia na powierzchnię. Raz nawet machnął ręką na wszelkie normy przyzwoitości i usłyszawszy w nocy krzyk przez sen, poszedł do jej sypialni, usiadł na łóżku, potrzymał ją za rękę i opowiedział bajkę o słoniach. W dzień jednak zachowywała się normalnie, choć widać było, że nad czymś intensywnie przemyśliwa. Ręka, nieco nadwyrężona podczas tych przygód, też wracała do poprzedniego stanu. John poszedł nawet na trening policyjnej drużyny rugby, choć na razie tylko w roli trenera. Dobrze trzymała się też mała Nora, której Alicja kazała zamienić się z Bridget na miejsce noclegowe – ona koszmarów nie miała, ale przecież jej przejścia nie były tak ciężkie. Wyglądało na to, że wkrótce mogą ją stracić, bo Alfred Haddock kilka razy ją odwiedził i jak twierdził Clovis, zdecydowanie bardziej energicznie wziął się do szukania kucharki czy gospodyni. Alicja zauważyła później, że Nora jest półsierotą, a córka Haddocka, gdyby przeżyła swoje narodziny, byłaby tylko nieco starsza od niej. Rozmowa ta miała miejsce wtedy, gdy Clovis przyszedł nie tyle z wizytą do nich, co odbyć obiecaną rozmowę z duchem Mary Murray. Podczas niej Mary z własnej woli zażądała egzorcyzmu, lecz zdecydowanie odmówiła kontaktu z jakimkolwiek księdzem – chciała tylko obecności Nory. Clovis, zawsze szanujący życzenia duchów, oczywiście nie oponował, a John stwierdził, że ta materia przekracza jego wiedzę i kompetencje. Egzorcyzm został przeprowadzony następnego dnia, a przy tej skądinąd smutnej okazji

Clovis i Alicja chyba znaleźli sposób, by porozmawiać na osobności, jako że stwarzali potem wrażenie ludzi, którzy się odnośnie do czegoś ważnego porozumieli. Wszystko niby wróciło do normy, a nawet układało się dobrze, i tylko brak jakichkolwiek działań ze strony hrabiego Bedford – i Jeana Baptiste’a Leroux – szarpał im wszystkim nerwy. Najbardziej chyba samemu Johnowi: organicznie nie znosił stanu zawieszenia. Clovis, z kompletnie odmiennym temperamentem i doświadczeniami życiowymi, podchodził do sprawy znacznie spokojniej. On od dzieciństwa przywykł do niepewności dotyczącej poczynań Fredericka LaFaya. W Środę Popielcową oczekiwanie dobiegło końca. John wyjątkowo wcześnie wrócił z pracy, bo wybierał się na dyżur wieczorny, a chciał jeszcze po południu pójść z Alicją do kościoła. Zaraz po jego przyjściu do domu w wyraźnym pośpiechu wpadł Clovis i już od progu powiedział bez wstępów: – Frederick musiał zaniedbać zauroczenie. Leroux był związany, ale Lucia faktycznie go czegoś nauczyła. Wywołał sam u siebie krwotok z tętnicy udowej. Godzinę temu się wykrwawił. – Boże! – westchnął John. Alicja podniosła ręce do ust. – Skąd pan to wie tak szybko? – spytała, gdy pierwszy szok przeszedł. John się domyślał. – Od samego pana Leroux oczywiście. Ale poprosiłem go, by jednak chwilowo wrócił na cmentarz. – Rozsądnie – pochwalił go John. W razie śledztwa lepiej będzie, gdy duch nie pozostanie związany z niczym znajdującym się w posiadaniu nekromanty. – No i jestem zabójcą – powiedział Clovis w przestrzeń. – Cudzymi rękami, jak na LaFaya przystało. Alicja żachnęła się i rzuciła mu złe spojrzenie. – Daj spokój, już to przerabialiśmy – zwerbalizował jej myśl John. – Zrobiłeś, co musiałeś. – Pytanie, czy sąd będzie tego samego zdania – pesymistyczne mruknięcie. – Frederick musi teraz szaleć. Może uznać, że nic już nie ma do stracenia. – Nie martw się na zapas. Nie dojdzie do procesu. Też masz wpływowych przyjaciół, sir Burtona chociażby. A gdyby nawet… każdy policjant dopilnuje, by ci się krzywda nie stała. Nawet Snaith, chociaż on cię nie kocha. Alicja na dźwięk tego nazwiska westchnęła. John wiedział, o co jej chodziło. Snaith ich wczoraj odwiedził. – Wiem, że jest chwilami irytujący, ale wykaż, Alicjo, jeszcze trochę cierpliwości. On strasznie się gryzie tym, że nie dał sobie rady z Colville’em, szczególnie gdy usłyszał, co ty mu zrobiłaś. O tyle to bez sensu – dodał w zadumie – że przecież nie pokonałaś tego drania w żadnym pojedynku magicznym, tylko zwyczajnie walnęłaś go w łeb. – I mimo to usłyszałam, że dla Jacoba Snaitha wszystko jest jasne: nie chcę go dlatego, że jest słabszym ode mnie i od ciebie magiem. John zyskał pewność, że Clovis i Alicja rozmówili się na osobności, bo jego siostra nigdy by tak osobistych kwestii z kimś postronnym nie poruszyła.

Jej adoratorowi inne sprawy zaprzątały głowę, zresztą i tak nie był człowiekiem, który plotkowałby o swoim rywalu. – Jak Algie Morton – powiedział zamiast tego i zamyślił się. – Kto? – spytał John. – Algernon Morton, najstarszy syn hrabiego Swaffham. Narzeczony Letitti od roku. Nieformalny. Nie wiem, co teraz z nimi będzie. Po takim skandalu Mortonowie pewnie będą się chcieli wycofać, ale on jest naprawdę zakochany. Myślałem, że źle robi, teraz mam jednak nadzieję, że się postawi swoim rodzicom i zabierze ją z tego piekła. Jakkolwiek Clovis by się nie odżegnywał od tego na głos, pomyślał John, ciągle miał rodzinę. – A ona co o tym sądzi? – spytała Alicja z dziwnym napięciem. – Nie wiem, co myśli Letittia. Ona ze mną od dawna nie rozmawia. Nie spieszyło jej się do małżeństwa. Algernon uważa, że nie chce go z powodu jego niskiego potencjału magicznego, ale nie przypuszczam, by miał rację. Po powrocie z kościoła John zatopił się w spóźnionej lekturze gazety. O sprawie mordów na farmie Beechfield pisano stosunkowo niewiele – dziennikarze bali się chyba antagonizować Fredericka LaFaya. Jutro i pojutrze, gdy wyjdzie na jaw śmierć Horatia, będzie zapewne więcej na ten temat. W czasie, gdy on czytał, Alicja siadła przy stole i zabrała się do jakiejś korespondencji – pisała pewnie do matki lub Elisabeth, względnie do którejś z ciotek. Trudno jej się musiało pisać, bo co rusz przerywała, marszczyła brwi i nad czymś się zastanawiała. Nic dziwnego: ukrywanie prawdy niełatwo przychodziło Dobsonom, a ustalili, że nie będą niepokoić rodziny opisem tego, co się stało, jako że udział Alicji szczęśliwie udało się utrzymać w tajemnicy przed prasą. – Do kogo piszesz? – spytał bez większego zainteresowania. Alicja spojrzała na niego oczami – John miał wrażenie – kobiety co najmniej dziesięć lat starszej. – Do Fredericka LaFaya – padła kompletnie niezrozumiała odpowiedź. – Co!? – wybuchnął, gdy wreszcie jego mózg przyswoił to, co doszło do uszu. – Korespondujesz z tym sukin… z tym draniem!? Alicja oparła głowę na dłoniach. – Nie wiem wcale, czy powinnam… Długo nad tym myślałam. Jednak ta niepewność, co on może jeszcze zrobić, jest straszna. I chyba powinien o tym wiedzieć. Może wreszcie przejrzy na oczy. Zrozumie, że Horatia trzeba było unieszkodliwić. Podobno hrabia Bedford kocha córkę – tak mówił Clovis. A ona… Może da się jej jakoś pomóc. – O czym ty mówisz? – Horatio LaFay coś mi na ucho powiedział. Wtedy, kiedy próbował… to. Pamiętasz. I rozmawiałam z Norą. Jej też mówił coś podobnego. Nie wiem, może hrabia wyrzuci mój list do śmieci. A może jednak przeczyta. Zobacz. John popatrzył na rzędy równych liter. Szanowny hrabio Bedford,

nie zostaliśmy sobie w pełni formalnie przedstawieni, lecz kwestia, którą chcę poruszyć, jest na tyle poważna, iż mimo nietypowych okoliczności, w których zawarliśmy znajomość, ośmielam się skorzystać z tej formy komunikacji. Otóż czy w świetle ostatnich wydarzeń zastanowił się Pan kiedyś, w jaki sposób Pański syn traktował swoją młodszą siostrę, szczególnie wtedy, gdy była w wieku najbardziej dla niego pociągającym? John Dobson przeczytał początek, później odwrócił kartkę. – Chcesz o tym powiedzieć Clovisowi? – Nie! Jeszcze to? Załamałby się. Pokręcił głową. – On jest silny, wytrzyma to. Nie okłamuj go. I przyda mu się to wiedzieć. Dla niego samego. Wiesz, kiedy Horatio się nad nim znęcał w szkole… Słyszałem, że Clovis ci opowiadał, jak się poznaliśmy. Do niedawna byłem święcie przekonany, że niechcący okłamałem wtedy dyrektora Barnarda. Teraz widzę, że – też niechcący – powiedziałem mu prawdę. Nie sądzę, by Horatio zrobił wtedy Clovisowi jakąś poważniejszą krzywdę, ale dobrze, żeby on miał świadomość, iż problem nie tkwił w nim samym.

Epilog Sierżant Jones przyglądał się, jak pan LaFay zaczyna badanie więźnia, i słuchał, jak na pozór obojętnie dyktuje sekwencje do protokołu. Martwił się o niego. Już poprzednio był chudy, ale teraz wyglądał jak śmierć na chorągwi. Nie bez powodu był przybity. Jones miał świeżo za sobą lekturę porannych gazet. Pisali w nich, że niezidentyfikowany złośliwy duch opętał Horatia LaFaya (syna przyrodniego brata pana Clovisa, jak rozumiał) i przebywając w jego ciele, popełnił trzy ohydne mordy na młodych służących, a gdy podwydział spraw magicznych rozpoczął śledztwo, porwał jeszcze dwie kobiety, a potem zamordował nosiciela odwrotnością czaru samoleczenia. Fakt opętania potwierdziło dwóch brytyjskich egzorcystów i jeden zagraniczny o nieposzlakowanej opinii. Przybity tą tragedią ojciec Horatia LaFaya, hrabia Bedford, wycofał się z życia publicznego i wraz z córką udał się na wieś. Hrabina Bedford, załamana nerwowo, wyjechała się kurować na kontynent. Arthur Jones wiedział, co o tym myśleć. Żadne tam opętanie. O Horatiu LaFayu słyszał to i owo – policjanci rozmawiali ze sobą. Gdy wtedy, trzy lata temu, gwałcił, też był opętany? No dobrze, sam się przekonał, że duch mógł użyć czyjegoś ciała, by zabić, ale żeby przez ponad rok nikt nic nie zauważył? I to w rodzinie magów? Jones nie miał wątpliwości, że w gazetach nie wyczytał całej prawdy. Clovis LaFay pewnie wiedział o tym więcej, jednak nijak go było pytać. Skończył właśnie badanie, powtórzył je i stwierdził to samo: brak śladu astralnego. Cóż, gdyby tu coś wyszło, Jones zdziwiłby się jak jeszcze nigdy w życiu. Gdy wychodzili, więzień ani drgnął, ale egzorcysta wyglądał, jakby zwaliło mu się na głowę dodatkowe zmartwienie. No w każdym razie odnośnie do tej sprawy mógł go pocieszyć. – Czasem też mi ich żal, ale ten tutaj… Rabował mieszkanie ciotki i zarżnął ją, gdy go nakryła i chciała wołać policję. Jego własna siostra ledwie uszła wtedy z życiem – blizny pewnie zostaną jej już na zawsze. Wyjątkowy bydlak. Sprytny był, to i się długo uchował od stryczka, ale od początku było wiadomo, jak skończy Martin Turner. Pamiętam, jak oblewał bezpańskie psy naftą i podpalał – miał mniej niż dziesięć lat. Wszystkie dzieci z sąsiedztwa się go bały. Jego rodzice byli zrozpaczeni, próbowali wszystkiego – nic nie pomagało. – Ludzie nazywają to złą krwią – powiedział pan LaFay zduszonym głosem. Jones spojrzał na niego. Oj, nie o Martina Turnera tu chodziło. – Nie wierzę w złą krew. Znam jego rodziców i rodzeństwo – wszyscy bardzo porządni ludzie. Bywa tak, że w zupełnie normalnej rodzinie rodzi się… bestia. Odmieniec. To niczyja wina – dodał z naciskiem. Młody konsultant milczał.

– A jeśli rodzina nie jest normalna? – spytał cicho po jakimś czasie. – To pewnie tego nie widzi i nikt bestii nie powstrzymuje. Choć ci widzieli, i co? Też to nic nie dało. – Jego własna ciotka i siostra… Jak oni sobie z tym dają radę? – Jakoś muszą. Niektórzy ich będą wytykać palcami, ale cóż poradzić – na głupotę prawa nie ma. Kiedy żałoba i to całe zamieszanie miną, Turnerowie pewnie odczują ulgę, że się go wreszcie pozbyli. To rozumni ludzie: nie pozwolą, by im zmarnował życie. – Rozumni. – Egzorcysta skinął głową. – I odważni. Wyszli przed więzienie. – Jedzie pan teraz na Scotland Yard czy już do siebie? Może podwieźć pana karetką? – Dziękuję panu bardzo, ale wezmę dorożkę. Jestem umówiony na Greek Street, a to w zupełnie innym kierunku. – Z nadinspektorem Dobsonem? Clovis LaFay zerknął na niego i uśmiechnął się z wyraźnym zakłopotaniem. Te kilka dodatkowych lat, które przybyło mu w ostatnim czasie, zniknęło na chwilę jak ręką odjął. – W pewnym sensie – powiedział.

Posłowie i przypisy W czasach, gdy każdy może skorzystać z zasobów internetu, dociekliwy czytelnik ma możliwość sprawdzenia nazwisk i faktów, jednak pewne aluzje czy wzmianki czytelne dla bohaterów mogą być mało zrozumiałe dla ludzi współczesnych i wymagają wyjaśnienia. Główna akcja powieści rozgrywa się w roku 1873 w alternatywnej wiktoriańskiej Anglii. Magia nie zmieniła specjalnie biegu historii w porównaniu z realnym światem: wszelkie wydarzenia w Europie dzieją się w książce swoim trybem, pewne przyspieszenie zdarzeń nastąpiło natomiast w koloniach: Aleksandria została zbombardowana już w 1869 roku, a nie w 1882, a wojna na Złotym Wybrzeżu zakończyła się w 1872 roku, nie zaś dwa lata później. Pułkownik Henderson, superintendent Williamson oraz niektórzy detektywi policyjni to postacie historyczne, podobnie jak wiele innych wzmiankowanych osób (z konsulem brytyjskim w Egipcie włącznie). Łatwo można się też domyślić, na czyje wykłady uczęszczał w Paryżu Clovis LaFay (acz nie twierdzę, że Ludwik Pasteur był magiem), a także kto prowadził kurs pielęgniarski w szpitalu św. Tomasza, na który uczęszczała Alicja Dobson. Rozmowa o statystyce w rozdziale 5 jest swoistym hołdem dla mniej znanego dokonania Florence Nightingale – pionierki nie tylko opieki pielęgniarskiej w szpitalach, ale też przytaczania ścisłych danych statystycznych w pracach dotyczących higieny i medycyny.

Przypisy „Urzędnik w sekretariacie komisarza” (rozdział 2) – pułkownik Henderson pełnił funkcję commissioner of police, naczelnego zwierzchnika policji metropolitalnej. Stanowisko to nie ma nic wspólnego z polskim komisarzem policji, który jest jednym z młodszych stopni oficerskich. Z kolei brytyjski inspector jest stopniem niższym niż polski inspektor. „Ojciec kupił mu patent oficerski w kawalerii dosłownie w ostatniej chwili, gdy jeszcze było można” (rozdział 2) – praktykę kupowania stanowisk oficerskich Wielka Brytania zniosła najpóźniej z państw europejskich, dopiero w 1871 roku, w ramach tak zwanych reform Cardwella. Także na te zmiany (jako „bezkrytyczne naśladowanie Prusaków”) narzeka w rozmowie z Clovisem konserwatysta Frederick LaFay (rozdział 3). Stanowisk oficerskich nie można było kupować w marynarce wojennej oraz w wojskach artyleryjskich i inżynieryjnych, stąd pewne napięcia między oficerami tych sił zbrojnych a dowództwem kawalerii czy piechoty. „W Oksfordzie? Hmm… A na anglokatolika Clegg nie będzie kręcił nosem?” (rozdział 5) – Dempsey prawidłowo zinterpretował wzmiankę Clovisa o Oksfordzie jako informację o katolickich sympatiach prezentowanego anglikańskiego duchownego. Ksiądz Mathews musiał być w młodości członkiem ruchu oksfordzkiego, na czele którego stał między innymi kardynał Newman (który ostatecznie w 1845 roku dokonał konwersji na katolicyzm). „Za niejedną rzecz wieszali” (rozdział 8) – aluzja do kary śmierci (w 1861 roku zmienionej na karę dożywotniego więzienia) grożącej przez długie lata za uprawianie seksu analnego. Bardzo rzadko była wykonywana, jako że wymagała zeznań naocznych świadków. Sytuacja homoseksualistów w Wielkiej Brytanii pogorszyła się w 1885 roku w wyniku tak zwanej poprawki Labouchere’a, która co prawda nakładała kary maksymalnie do dwóch lat ciężkich robót, ale za to za każdą formę stosunków homoseksualnych (pomiędzy mężczyznami – wiktoriański światopogląd w ogóle nie brał pod uwagę czegoś takiego jak seks pomiędzy dwiema kobietami), a do tego nie wymagała zeznań świadków. Ofiarą tego prawa padł między innymi Oscar Wilde. „Chyba kokaina mi nie służy” (rozdział 13) – dla dzisiejszego czytelnika to wyznanie brzmi szokująco, lecz wówczas kokaina uważana była za nieszkodliwy środek polepszający koncentrację. Vin mariani, wino z liśćmi koki zawierające znaczne ilości kokainy (jego bezalkoholowy odpowiednik stanowiła początkowo coca-cola), było spożywane przez królową Wiktorię i co najmniej dwóch papieży. „Pamiętaj też, że to członek Izby Lordów” (rozdział 13) – aż do 1948 roku arystokraci zasiadający w Izbie Lordów sądzeni byli przez jej członków.

Clovis LaFay. M agiczne akta Scotland Yardu Copyright © 2016 by Anna Lange Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo SQN 2016 Redakcja – Joanna M ika Korekta – M onika Pasek Projekt typograficzny i skład – Joanna Pelc Okładka – Paweł Szczepanik / BookOne.pl Rysunek na okładce – Dominik Broniek All rights reserved. Wszelkie prawa zastrzeżone. Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy. Wydanie I, Kraków 2016 ISBN EPUB: 978-83-7924-673-1 ISBN M OBI: 978-83-7924-672-4

wsqn.pl WydawnictwoSQN wydawnictwosqn SQNPublishing wydawnictwosqn WydawnictwoSQN Sprzedaż internetowa labotiga.pl E-booki Zrównoważona gospodarka leśna

Spis treści Okładka Strona tytułowa Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Epilog Posłowie i przypisy Strona redakcyjna

..../-/-/-