Nalini Singh - Angels Dance

SAVE OFFLINE

Nalini Singh „Angels’ Flight”: Opowiadanie 4

„Angels’ Dance” „Taniec Aniołów”

ROZDZIAŁ 1. CZTERYSTA LAT TEMU Widziała jak powstają imperia i upadają królestwa, jak królowe przychodzą i odchodzą, starcia archaniołów w bitwach i świat tonący w rzekach krwi. Odnotowała narodziny archanioła Raphaela, zarejestrowała również zniknięcie jego matki, Caliane; egzekucję jego ojca Nadiela. Obserwowała jak jej uczniowie przystępują do pierwszego lotu, stulecie po stuleciu, by wyruszyć w świat z marzeń ich serc i widziała ich pierwsze uśmiechy na twarzach. Czytała listy, które jej wysyłali z dalekich krain puszcz i ulewnych deszczów, niekończących się pustyń i bezlitosnych wiatrów. I celebrowała te rzadkie, radosne momenty, gdy oni sami zostawali rodzicami maleństw. Wszystko, czego osobiście doświadczyła, to skaliste szczyty i migotliwe piękno Azylu, przyziemna anielica, jej skrzydła nigdy nie były przeznaczone do lotu. Pierwsze tysiąc lat stały się dla niej bardzo ciężkie, bolesne sekundy. Teraz, minęło już ponad pół trzeciego milenium, i widziała widmo innej wyniszczającej wojny, niewidoczne cienie na horyzoncie, lecz czuła tylko ponurą akceptację. - Jessamy! Jessamy! Obracając się od krawędzi urwiska, gdzie stała, patrząc na krystaliczny błękit nieba, którego nigdy nie dotknie, podążyła skalistą ziemią szybkimi krokami na spotkanie dziecka, które pędziło ku niej, skrzydła dziewczynki ciągnęły się po ziemi. - Ostrożnie, Saraia. - Uklękła i chwyciła małe, mocne ciałko zdominowane przez skrzydła barwy czystego czekoladowego brązu podszyte włóknami miedzi, które błyszczały w ostrym górskim słońcu. Brąz odbijał się także echem w kolorze zarówno skóry Saraii jak i jej włosów, niechlujnych i splątanych wokół jej twarzy, lśniące wstążki, które jej matka niewątpliwie wplotła z troską rano, zwisały jej przez ramię. Niezrażona, dziewczynka zarzuciła swoje ramiona na szyję Jessamy z kochającym entuzjazmem. - Musisz iść! - Wydęła policzki, jej oczy błyszczały, zapach przypominał lepką słodycz i lśnił emocjami. – Musisz to zobaczyć! Jessamy była nauczycielką anielskich młodych od ponad dwóch tysięcy lat, i nadal uśmiech dziecka miał dla niej moc kaskady światła, radosny i jasny, nadal działał na jej zmysły. Odrzucając melancholię, tak jak odrzuca się ciężar, patrzyła na nurkujący lot aniołów i ich szybowanie przez poszarpany wąwóz, który biegł przez środek Azylu, wycisnęła buziaka na pulchnym miękkim policzku Saraii i wstała, biorąc dziecko na ręce.

Skrzydła Saraii zwisały jej przez ramię, jedwabne i ciepłe, ale waga dziecka była jedną z tych, które Jessamy mogła unieść z łatwością. Tylko jej lewe skrzydło, to które było skręcone i bezużyteczne, było obcą brzydotą w miejscu mocy i niebezpiecznego piękna. Reszta jej ciała była tak silna, jak każdego innego anioła. - Co muszę zobaczyć, cukiereczku? Saraia skierowała ją do sekcji archanioła Raphaela w Azylu, a także do miejsca, gdzie była salka z bronią i miejsce treningu. Jessamy zmarszczyła brwi. - Saraia, wiesz, że nie masz pozwolenia, aby tam przebywać. - Ryzyko może być śmiertelne dla anielskiego dziecka z jego niepewnymi skrzydłami i równowagą. - Illium powiedział, że możemy zostać ten jeden raz. - Wyjaśnienie wypowiedziane w pośpiechu. – Poprosiłam o zgodę, przyrzekam. Wiedząc, że Illium nigdy nie naraziłby dzieci, poszła dalej. Jednak to nie młodego anioła o charakterystycznych skrzydłach barwy zdumiewającego, jednolitego błękitu zobaczyła, kiedy skręciła za róg w stronę drewnianej salki bez okien i miejsca, gdzie odbywały się treningi na ubitej ziemi, ale ciemne szare skrzydła anioła z ciałem znacznie bardziej muskularnym, jego oszałamiające włosy były tak czerwone jak czysty płomień, jego ręka dzierżyła ogromny miecz. Stal szczęknęła, gdy jego ostrze uderzyło o drugie, trzymane przez Dmitriego, drugiego Raphaela. Ramię Jessamy zacieśniło się instynktownie wokół ciałka Saraii. Dmitri może i nie był aniołem, ale wampir był potężny, najbardziej zaufany z doradców Raphaela. I najbardziej zabójczy. Ale ten wielki anioł ze swymi skrzydłami przypominającymi jakiegoś wielkiego drapieżnego ptaka, białe prążki widoczne w szarości, kiedy rzucił nimi dla zachowania równowago, atakował wampira podczas brutalnej sesji walki. Ich stopy były bose, a klatki piersiowe odkryte, ich skóra lśniła od potu. Dmitri miał na sobie luźne czarne spodnie, a anioł był ubrany w strój, który przypomniał jej te noszone przez mężczyzn archanioła Titusa, szorstka czarna tkanina owinięta wokół jego bioder podtrzymywana przez grubą skórę, sięgająca do trzy czwarte uda, i nóż umocowany za pasem tego samego koloru. Dopiero gdy poruszył się, uświadomiła sobie, że ubranie było ciężkie, jakby warstwy cienkiego metalu znajdowały się za pierwszą warstwą tkaniny... To część zbroi wojownika, zdała sobie sprawę. Po prostu postanowił nie nosić metalowego napierśnika oraz ochraniaczy na ramiona i uda. To było czystą niemożliwością nie patrzeć na te nogi, aby nie oglądać giętkości i ruchu tych mocnych mięśni pod pozłacaną skórą pokrytą gęsto włoskami, które lśniły w słońcu. Potem przesunął się ponownie, a jej oczy powędrowały do wspaniałej szerokości ramion i jego pierwotnej mocy, rzeczy skutecznie kontrolowanej, która zrodziła jej dziką, nieoczekiwaną fascynację. - Kto - powiedziała do Illiuma, kiedy złotooki anioł wyrósł nagle obok niej, wziął Saraię i posadził dziewczynkę obok jej przyjaciół na płocie przed sobą – To jest i dlaczego próbuje zrazić do siebie Dmitriego? - Nawet gdy mówiła, nie spuszczała oczu z anioła, który wyglądał, jakby miał czuć się jak w domu na zapleczu jakiejś szorstkiej tawerny wampirów.

Skrzydło Illiuma otarło się o jej własne, gdy oparł swe ramiona na płocie. To był zbyt intymny czyn, ale Jessamy nie zganiła go. Nie było żadnego podtekstu w jego dotyku, raczej przypominało uczucie zakorzenione w dzieciństwie – dla niego ona zawsze będzie nauczycielką, która groziła, że przywiąże go do krzesła, jeśli nie przestanie się wiercić i nie zacznie czytać swoich książek historycznych. - Galen – powiedział - Jest jednym z ludzi Titusa. - Nie jest to niespodzianką. - Titus był archaniołem wojownikiem, nie czuł się nigdzie bardziej jak w domu, niż na środku pola bitwy pełnego krwi i wściekłości – tak jak Galen, on także został stworzony do walki, cały składał się z falujących mięśni i brutalnej siły. Siłę tę było doskonale widać, gdy zablokował cios przeciwnika i w tym samym czasie sam zaatakował kolana Dmitriego. Wampir jęknął, zaklął, i ledwo uniknął uderzenia płaskim ostrzem Galena, co, już nie miała wątpliwości, spowodowało ciężkiego czarnego siniaka. Tak więc, w rzeczywistości, nie próbowali się nawzajem pozabijać. Przesuwając jedną rękę i owijając ją wokół Saraii, by trzymać ją, kiedy mała dziewczynka klaskała, Illium kontynuował. - Chce się przenieść na terytorium Raphaela. Teraz zrozumiała. Raphael stał się archaniołem zaledwie sto lat temu. Jego dwór, jako taki, nadal powstawał, był nadal formującą się jednostką. Co oznaczało, że miał miejsce, by przyjąć do siebie i zintegrować się z silnymi, którzy uważają, że się nudzą lub nie są w pełni wykorzystywani, jeśli chodzi o ich umiejętności, na starszych dworach. - Raphael nie jest zaniepokojony tym, że on może być szpiegiem? - Archaniołowie, którzy rządzili światem, tworząc Kadrę Dziesięciu, byli bezwzględni w obserwacji tych, którzy ich zainteresowali. - Nawet jeśli Raphael nie miałby własnych szpiegów zeznających na korzyść Galena powiedział Illium z uśmiechem, który był tak zaraźliwy, że dokonywała najbardziej niemożliwego czynu, by utrzymać surowy wyraz twarzy, także wtedy, gdy opiekowała się nim kiedy był dzieckiem - Nie jest rodzajem osoby, która kłamie. Nie sądzę, żeby znał znaczenie słowa „subtelność”. Dzwoniący cios płaskim ostrzem na policzek Dmitriego, kopnięcie w brzuch i nagle to Galen miał przewagę, końcówka jego miecza dotykała szyi Dmitriego, a pierś wampira falowała, gdy leżał na wznak na ziemi. - Poddaję się. Spojrzenie Dmitriego utkwiło w Galenie, nawet nie mrugał, bezlitosny drapieżnik w wyrafinowanym wampirze wydobył się na powierzchnię. Ale jego głos, kiedy się odezwał, był leniwym pomrukiem, ospały jak w letnie popołudnie. - Masz szczęście, że dzieci patrzą. Galen jednak nie drgnął, absolutnie skupiony.

Usta Dmitriego wykrzywiły się. - Cholerny barbarzyńca. Poddaję się. Cofając się, Galen poczekał, aż Dmitri stanie na nogi i podniesie miecz, by skinąć głową w symbolu szacunku pomiędzy dwoma wojownikami. Odpowiedź Dmitriego była niespodziewanie uroczysta. Jessamy miała wrażenie, że ten nowy anioł, ze swoim twardym ciałem i dużymi, potężnymi skrzydłami, właśnie przeszedł jakiś test. - Myślę, że połamałeś moje żebra. - Dmitri potarł cętkowane siniaki zaczynające się odznaczać na jego ciemnej miodowej skórze. - Uleczą się. - Galen podniósł wzrok, by zeskanować publiczność... I zatrzymał go na Jessamy. Te jasnozielone, prawie przezroczyste oczy sprawiły, że obok niej zabrakło powietrza, gdy patrzył na nią z takim niezachwianym zamiarem. Siła smyczy jego władzy była oszałamiająca, ale to jego usta sprawiły, że jej dłonie zacisnęły się z taką siłą, że kłykcie stały się białe. Jedynym miękkim punktem w tym surowym obliczu, które całe było kanciaste, były te usta, które spowodowały, że myśli, szokujące i surowe, uderzyły w jej umysł. Nie zaczęła ponownie oddychać, dopóki Dmitri nie powiedział czegoś i Galen nie odwrócił się, a jedwabna czerwień jego kudłatych włosów unosiła się na wietrze.

Galen patrzył jak wysoka, prawie boleśnie szczuplutka kobieta odchodzi trzymając na rękach dwoje najmniejszych z ich wcześniejszej publiczności, inne dzieci biegały dookoła niej, ich skrzydła szorowały o ziemię, kiedy zapominali, żeby je podciągnąć. Nigdy nie widział żadnego anioła, który wydawał się tak kruchy. Jeden błąd z jedną z jego wielkich pięści i złamie ją na setki kawałeczków. Marszcząc brwi na tę myśl, odwrócił się częściowo od widoku kobiety i wycofał się do tyłu, jedno z jej widocznych teraz skrzydeł wydawało się być dziwnie zniekształcone z tej odległości, i wszedł z Dmitrim do świecącej pustką salki, gdzie czyścili i przechowywali swoje ostrza. Illium dołączył do nich niedługo potem, jego skrzydła były idealnie niebieskie, Galen nigdy wcześniej nie widział podobnych. Anioł był młody, miał tylko sto piętnaście lat przy dwóch setkach siedemdziesięciu pięciu Galena, wydawał się być pięknym kawałkiem frywolności, rodzajem mężczyzny, który istniał na dworze i stanowił jego wartość dekoracyjną sam w sobie. - Wisisz mi ten złoty sztylet, który przywiozłeś z terytorium Nehy. - Słowa Illiuma były skierowane do Dmitriego, w oku miał błysk. Dmitri opuścił brwi, mruknął: - Dostaniesz go. - Spojrzał w górę na Galena. – Postawił, że zdołasz rozłożyć mnie na łopatki. Galen zastanawiał się, czy młodszy anioł postawił na nieznaną osobę bez powodu, ciesząc się, że Dmitri złapał przynętę, lub czy posiadał wiedzę, o której Galen nie zdawał sobie sprawy. Nie, pomyślał niemal od razu, Illium nie może być mistrzem szpiegostwa

Raphaela - całkiem pomijając fakt, że było raczej mało prawdopodobne, że zbudował niezbędną sieć kontaktów w tak młodym wieku, wydawał się także zbyt ekstrawagancki do tej misji. - Byłeś dobrym przeciwnikiem - powiedział do Dmitriego, zapamiętując, żeby przyglądać się Illiumowi z większą starannością - ludzie tacy jak Dmitri nie kojarzyli się z pięknymi, bezużytecznymi motylami. - Zwykle mogę zastraszyć większość brutalną siłą spokoju. - Nie tylko nie udało się zastraszyć Dmitriego, ale także walczył on z praktykowaną gracją. Wampir skinął głową, jego ciemne oczy wydawały się leniwe - jeśli nie zaglądało się w ich głębię. - Prawdziwy komplement od mistrza broni, którego Titus wścieka się, że traci. Galen pokręcił głową. - On już ma mistrza broni - i Orios zasłużył na swoją pozycję. - Nie zostało już miejsca na Galena, za wyjątkiem bycia podwładnym Oriosa. Galen nie czuł żadnego niezadowolenia w zajmowaniu tego stanowiska po tym, gdy osiągnął dojrzałość, świadomy, że Orios był lepszym wojownikiem i przywódcą. Ale wszystko się zmieniło, gdy Galen stał się starszy i bardziej doświadczony, jego moc wzrastała w tempie, które znacznie wyprzedzało jego rówieśników. - Orios był szczęśliwy, gdy powiedziałem mu o mojej chęci opuszczenia dworu Titusa.

- Podwładni zaczynają się mylić w sprawie tego, na kogo mają patrzeć jak na przywódcę - powiedział mistrz broni, jego prawie czarna skóra lśniła w afrykańskim słońcu. To może kosztować mnie przymuszenie, by spotykać się z tobą w walce, aby rozstrzygnąć sprawę. - Mocną ręką ścisnął ramię Galena. - Mam nadzieję, że nigdy nie staniemy naprzeciwko siebie na udeptanej ziemi. Spośród wszystkich moich uczniów, to ty jesteś tym jednym, który wzniósł się najwyżej. Galen był całkowicie pewny, że Orios wiedział o szacunku, jaki do niego żywił z powodu tego, że nigdy nie skąpił wiedzy dla swojego ucznia, bez względu na to, że Galen zagroził jego pozycji, rozstali się w dobrych stosunkach. - Titus jest po prostu pazerny w próbie zdobycia ustępstw ze strony Raphaela. - Gra głupca - powiedział Illium, przesuwając rękę wzdłuż krawędzi ostrza, którego używał Dmitri. - Raphael jest nie mniej archaniołem przez to, że stał się najmłodszym członkiem Kadry. – Syknął, gdy naciął sobie linię na dłoni, zacisnął palce w pięść. - Dlaczego nie szukałeś swojego miejsca na dworach Charisemnona lub Urama? Oboje są starsi i silniejsi, mają znacznie większą liczbę ludzi pod swoją komendą. Galen odsunął do tyłu swoje wilgotne od potu włosy, myśląc, że musi pamiętać, by je obciąć - nie mógł sobie pozwolić na kompromitowanie swojej pozycji. - Wolę być strażnikiem drugiej kategorii na dworze Titusa, niż pracować pod którymkolwiek, Uramem czy Charisemnonem. - Titus może i był czasami brutalny, może był zdolny szybko wpaść w gniew, a nawet jeszcze szybciej wypowiedzieć wojnę, ale posiadał honor.

Kobiety nie były brutalnie traktowane, gdy jego wojska maszerowały, by walczyć, a dzieci nie były krzywdzone. Jeśli człowiek walczył tylko w celu ochrony swojego domu, miał okazać miłosierdzie, dla Titusa najbardziej liczyła się odwaga. Jeśli okazało się, że jakikolwiek wojownik złamał zasady archanioła, zostawał w trybie natychmiastowym rozłożony na ziemi i poćwiartowany na grudki mięsa, które kiedyś można było nazwać jego ciałem, i jego resztki były wieszane na pokaz na drzewach. Choć styl rządów Raphaela był bardzo różny, jego gniew przypominał zimne ostrze, które cięło z precyzją, a w porównaniu do Titusa i jego wpadania we wściekłość, w tym stuleciu, od kiedy stał się jednym z Kadry, Raphael także wykazał, że posiada ten rodzaj honoru, który nie pozwalał mu ujarzmiać słabych i bezbronnych. - Czy jest miejsce dla mnie na tym dworze? - Zapytał tępo, bo to był jedyny sposób. Narodził się z dwóch wojowników, przywykł do życia na dworze wojownika. Cywilizowane gadki nigdy nie były częścią jego edukacji, a jednocześnie widział skuteczność srebrnego języka, ta umiejętność zapewne pasowałaby do niego tak samo, jak wykwintny rapier do jego dłoni1. - Raphael nie utrzymuje dworu - powiedział Dmitri, biorąc mały, lśniący nóż z uchwytu ściennego i rzucając nim bez ostrzeżenia w kierunku wysokiego pułapu salki. Illium wzniósł się w górę, jak gdyby to on został wyrzucony z procy, i złapał lecące ostrze w powietrzu jedną ręką i rzucił je z powrotem w Dmitriego z tą samą prędkością. Wampir chwycił rękojeść tuż przed tym, jak już miała uderzyć w jego twarz. Wyszczerzył zęby w dzikim uśmiechu odpowiadając na uśmiech Illiuma i powiedział: - Nie widzę sensu w tym, że ładni ludzie latają sobie dookoła i nic nie robią. Galen obserwował jak Illium ląduje z precyzją, której nie widział u nikogo innego, piękne młodzieńcze skrzydła nie robiły nic, by ukryć wymaganą siłę mięśni, by dokonać tego manewru, i zdał sobie sprawę, że anioł starał się sprawić wrażenie, że jest ozdobą, ładną i zabawną, celowo. Nikt wtedy nie podejrzewa go o niebezpieczne intencje. Odpowiedź Illiuma na swą szczerą ocenę była tak zgrabna i ozdobna, jak tylko zdołałby ją wypowiedzieć jeden ze sztywnych dworzan Lijuan, z których jest taka dumna, swoje skrzydła rozłożył, by ukazać je w całej okazałości. - Chciałbyś dzisiaj sztylet w gardle na śniadanie, panie? - Ton był czysto arystokratyczny, z przystawką ze złotookiego flirtu. - Pozwalasz mu na samotne wypady na zewnątrz? - Zapytał Dmitriego, już obliczając potencjalne korzyści z umiejętności Illiuma. - Rzadko.

TŁUMACZYŁA Em3A

1

Czyli, że nie pasuje. Nie wiem, jak to inaczej ująć. Jak macie jakieś pomysły, to napiszcie.

ROZDZIAŁ 2. Dopiero w wyciszonej porze po świcie następnego dnia rano zobaczył ponownie wysoką, szczupłą anielicę. Szła sama po wybrukowanej drodze, która prowadziła do drzwi wielkiej biblioteki w Azylu, znikając i pojawiając się we mgle, okrążyła kolumny, które podpierały strukturę budynku. Niosła na ręku coś, co wydawało się być ciężką książką, jej lśniące kasztanowo-brązowe włosy były splecione w długi warkocz zwisający w dół jej pleców, jej suknia, wykonana z jakiegoś delikatnego materiału barwy błękitu nieba, który podkreślała mgła, mieszając się i szepcząc wokół jej kostek jak znajomy kochanek. Nie do końca rozumiejąc, dlaczego to zrobił, zmienił kierunek, by do niej dołączyć, wiatr wydawał się ostry i chłodny na jego skórze, kiedy przecinał powietrze. Wydała z siebie niemy krzyk, zaskoczone westchnienie, gdy wylądował przed nią. Składając z powrotem swoje skrzydła, powiedział: - Poniosę to - i wziął z jej rąk cenny tom, zanim mogła choćby złapać oddech czy zawahać się. Zamrugała, jej grube, zakręcone rzęsy opadały na oczy koloru soczystego brązu, ich barwa była w ciepłej tonacji, która przypominała mu subtelną mieszankę pigmentu używanego przez artystę, który pewnego razu odwiedził dwór Titusa. - Dziękuję. - Jej głos był nawet spokojny, pomimo tego, że jej puls aż dudnił, a delikatny rumieniec pokrył kremową skórę muśniętą odrobiną słońca. – Nie jest ci zimno? Miał na sobie jedynie proste spodnie wykonane z trwałego materiału, w którym mógłby z łatwością walczyć, oraz mocne buty. Jego miecz był przywiązany wzdłuż kręgosłupa, a skórzane pasy mocujące go, przecinały się na piersi. - Nie - powiedział, świadomy, że wyglądał jak barbarzyńca, którym nazwał go Dmitri, a tym bardziej stojąc obok jej eterycznej urody. – Wcześnie wstajesz, moja pani. - Jessamy. – To jedno słowo sprawiło, że zwrócił całą swoją uwagę na jej usta. Miękkie i pełne wystarczająco, aby kusić, zdominowały jej twarz, jeśli nie liczyć jej urokliwych, ciemnych oczu z niewypowiedzianą tajemnicą. - Kiedy cię uczyłam, Galen? Nie wydaje mi się, żebym to pamiętała. Zaciskając palce dłoni walczył z pragnieniem podniesienia ręki i rozprostowania zmarszczek, które utworzyły się między jej brwiami. Była dla niego zbyt delikatną istotą, jego dotyk był zbyt szorstki. A jednak nie odszedł. - Dlaczego miałabyś mnie czegoś uczyć? Kolejne mrugnięcie, więcej zmarszczek.

- Uczę wszystkie nasze dzieci, robię tak od tysiącleci. Musisz być jednym z moich uczniów - jesteś tak bardzo młody. W swoich dwustu siedemdziesięciu pięciu latach na tej ziemi, uczestniczył w bitwach i skąpał się we krwi, czuł gorący pocałunek bata na plecach, zimny dotyk noża w swoich wnętrznościach, ale jeszcze nigdy, aż do tej pory, nie został nazwany niemowlęciem. - Spędziłem dzieciństwo na dworze Titusa. - To było niezwykłą rzeczą dla dziecka dorastać poza Azylem, ale nikt nie odważył się zaszkodzić synowi dwóch wojowników, sam Titus umieścił chłopca pod swoją ochroną. – Miałem własnego opiekuna - dodał, bo nie podobał mu się pomysł, że mogłaby myśleć o nim, jak o nieuczonym niewolniku. - Pamiętam teraz. - Płynny jedwabny głos Jessamy spłynął na niego w niezamierzonej pieszczocie. - Twój nauczyciel jest moim byłym uczniem, poleciłam go w liście - powiedział mi, że uczyłeś się w samotności. - Tak. - Titus nie chciał, by kobieca miękkość jego córek wpłynęła na rozwój Galena. - Samotne życie. Wzruszył ramionami, bo przeżył to i wyrósł na silnego - był już zdolnym wojownikiem w wieku, gdy większość aniołów pozostawała jeszcze dziećmi. Być może nie miał zwykłych towarzyszy zabaw, ale było to wszystko, co znał, to życie, które ukształtowało go na człowieka, jakim był dzisiaj. I ten człowiek chciał pochylić się i wdychać zapach ze zgięcia eleganckiej szyi Jessamy. - Będę ci towarzyszyć przez resztę drogi - powiedział, nie poddając się temu prymitywnemu impulsowi.

Jessamy zmuszona była iść obok dużego - a raczej fizycznie przytłaczającego - anioła, który skrzydła trzymał podniesione nad ziemią z taką łatwością i bez wysiłku, że wiedziała, iż nie był to świadomy wybór, ale wyszlifowane szkolenie wojownika. Nikt nigdy nie potknie się o jego skrzydła, ten mężczyzna, który spojrzał na książkę, którą trzymał, jak gdyby na jakiś tajemniczy obiekt. - Czytasz? - Spytała bez zastanowienia. Jego niesamowite, wykwintne czerwone włosy mieniły się kropelkami mgły, które zebrały się na kosmykach, gdy skinął głową, a ona zastanawiała się, czy kolor nie splamiłby jej skóry wspaniałym kolorem zachodu słońca, gdyby wplotła palce w całą ich grubość. - Umiem - dodał prawie szorstko - Ale nie jest to zbyt użyteczne w moim świecie. Nieoczekiwany delikatny rumieniec zabarwił jego policzki. - Moje umiejętności czytania są... Zardzewiałe w najlepszym razie. Jessamy nie rozumiała, jak ktokolwiek może żyć bez słów, bez historii... Ale potem przyszło jej do głowy, że została pogrzebana w Azylu na tysiąclecia. Jeśli też miałaby skrzydła tak wspaniałe jak Galen, być może - choć wydawało jej się to absolutnie niemożliwą rzeczą – nie zależałoby jej tak bardzo na słowach.

- Nie mogę latać - powiedziała, bo go zawstydziła, a naprawdę nie chciała tego zrobić. Daje mi to dużo czasu na czytanie. Galen nie odwrócił się, nie gapił się na powykręcane skrzydło, które oznaczało, że nigdy nie poleci. Keir, ich największy uzdrowiciel, próbował ją uzdrowić tysiące razy w ciągu lat, gdy jego siła rosła wraz z wiekiem, ale jej lewe skrzydło zawsze pozostawało w tym samym powykręcanym kształcie, niezależnie od tego, ile razy zostało złamane i nastawione, albo wycięte i pozostawione, by odrosnąć. Aż powiedziała dość. Nigdy więcej. Nigdy więcej. - Twoja niezdolność do lotu - powiedział Galen, gdy walczyła z bolesnymi echami decyzji, która złamała jej serce - Jest oczywista. Jej usta otwarły się. Nikt nigdy nie był tak niemiły, gdy chodziło o jej niepełnosprawność. Większość osób wolała udawać, że w ogóle nie istnieje, a ona nie pchała się, by ją zaakceptować. Jaki był cel, by powodować jej dyskomfort? Co do jej podopiecznych – zarówno i takich jak Illium, który kiedyś był jej ciężarem - to zawsze znali ją tylko jako Jessamy, która miała skręcone skrzydło i przy której mieli się zachowywać, bo nie mogła ich gonić do nieba. Wszystko, co musiała zrobić, to krok poza szkolną salę i podniesienie ręki, a nawet najbardziej niegrzeczne dziecko wróciło na ziemię dokładnie w tym samym momencie. Ten jeden jednak, pomyślała, zerkając z ukosa na dużego mężczyznę, którego nie mogła sobie wyobrazić jako samotnego chłopca, rozpoczynającego swoje życie na dworze wypełnionym brzdękiem ostrzy i okrzyków walki, zrobiłby dokładnie tak, jak by mu się podobało. - Urodziłaś się taka? – Zapytał tonem tak bezceremonialnym jak krawędź tępego toporu. Jessamy zdecydowała, że nie jest niegrzeczny, a przynajmniej nie w celowy sposób. „Subtelność”, jak powiedział Illium, nie wydawała się znajdować w słowniku Galena. - Tak. - Mówią, Keir jest utalentowanym uzdrowicielem. - Jest... Zrobił, co mógł. - I był wściekły na siebie, kiedy mu się nie powiodło. Nie winiła Keira. Ani nie winiła swojej matki, której trudno było patrzeć na dziecko, które urodziła, choć nie z powodu braku miłości.

- Jej poczucie winy jest zbyt wielkie. - W młodych oczach Keira widniała wiekowość, w jego głosie brzmiały warstwy silnych emocji. - Nie chce słuchać, gdy mówię jej nie ma powodu go czuć. Nie zrobiła nic, co mogłoby spowodować, że skrzydło, uformowało się tak, jak to miało miejsce. Matka Jessamy, tak czy inaczej, nie chciała słuchać swojej córki, nie przez dłuży czas. Nawet teraz, był ten straszny rodzaj bólu na drobnej twarzy Rhoswen podczas tych rzadkich okazji, gdy Jessamy złapała jej wzrok utkwiony w swoim dziecku ze zdeformowanymi skrzydłami. Rzadkich... I coraz, coraz rzadszych, tak jak bolesna cisza pomiędzy nimi, stworzona z tych wszystkich rzeczy, których nie wypowiedziały na głos, która wzrastała w nieprzeniknioną czarną ścianę.

Ciężkie drewniane drzwi do biblioteki wyłoniły się w tej chwili z mgły, nieprzeniknionej w swojej objętości, a złoto inkrustowane przepiękne rzeźby czekały na słoneczny pocałunek, by zabłyszczeć. Podchodząc do nich, Galen wyciągnął rękę, by otworzyć jedną z bram, włókna mięśni w jego ramieniu, tak elastyczne, napięły się w sposób, który sprawił, że jej usta stały się suche, a jej serce tłukło się mocno o jej żebra. Wstrząśnięta głębokością i szybkością swojej reakcji - niewątpliwie fizycznej i cielesnej odwróciła wzrok i wyciągnęła rękę po książkę. - Nie jesz? - Spytał, oddając jej wolumin, miał cynizm w oczach, gdy zmierzył wzrokiem jej ciało. Ciemny puls przyciągania przekształcił się ostrą irytację. Jako młoda kobieta, próbowała zrobić wszystko, co w jej mocy, by choć odrobinę przytyć, bezskutecznie. Taka po prostu już miała być. - Nie - powiedziała, a lód pojawił się w jej głosie. - Wolę głodować. - Wślizgnęła się do biblioteki, niektórzy wkurzający mężczyźni zapewne zostali wychowani przez wilki. Nie trzeba było dużo czasu, by słoneczne promienie rozproszyły mgłę, dzięki czemu ujawniły się jasne plamki metali szlachetnych osadzonych w marmurowych budynkach Azylu, a Galen zobaczył charakterystyczne skrzydła Illiuma, jak pojawiają się nad wąwozem. Młody anioł, kierował się w stronę chmur, przekraczając góry, gdzie nikt i nic nie żyło. - Kobieta - powiedział Dmitri obok niego, wiatr podnosił jego czarne włosy z twarzy, aby odsłonić „niebezpieczną męską urodę” – taki opis Galen słyszał od więcej niż jednej kobiety, zarówno od anielic jak i wampirzyc. To, co Galen w nim widział, był to bezwzględny rodzaj siły, wytrzymałości, który domagał się szacunku. - Śmiertelniczka – dodał wampir. Galen może i nie wiedział, jak rozmawiać z kobietami, które nie były wojowniczkami, ale nikt nigdy nie oskarżył go o bycie głupim. - Martwisz się o niego. Wzrok Dmitriego nadal był utkwiony w chmurach, gdzie anioł zniknął. - Śmiertelni umierają, Galen. Galen wzruszył ramionami. - Tak jak i my. - Śmiertelnicy nazywali ich nieśmiertelnymi, ale anioły i wampiry mogli umrzeć – tylko, że to zabierało sporo wysiłku. - Czy ona sprawia, że jest szczęśliwy? - Tak. Aż za bardzo. Galen nie zapytał go o wyjaśnienie. Znał nieśmiertelnych, którzy upadali dla śmiertelników, widział jak płakali, kiedy te jasne światełka ich życia zostawały zgaszone. Nigdy nie czuł takiej głębi miłości, ale mógł zrozumieć ich żal.

- Jessamy – powiedział, a jego umysł skupił się na kobiecie, która nie była śmiertelniczką, ale której smukłe ciało wydawało się za bardzo zakłócać jego spokój ducha. Czy ona ma kochanka? Wyrafinowana elegancja Dmitriego złamała się ujawniając zupełne zdziwienie. - Co? - Jessamy - powtórzył cierpliwie. - Czy ona ma kochanka? - Ona jest Nauczycielką. - Jest również kobietą. - A jeśli ludzie wokół niej byli zbyt głupi, by to zauważyć, sam Galen nie ma zamiaru przejść z tym, tak po prostu, do porządku dziennego. Zdumiona pauza, Dmitri potrząsnął głową, jego włosy lśniły na niebiesko-czarno w słońcu. - Nie. - Wampir w końcu odpowiedział: - Nie miała żadnego kochanka odkąd ją znam. - To dobrze. Dmitri nadal patrzył na niego. - Zdajesz sobie sprawę, że ona ma ponad dwa tysiące pięćset lat życia, mówi co najmniej setką języków i posiada taką głębię wiedzy, że Kadra przychodzi do niej po radę i informację? Galen nie miał wątpliwości, że wszystko to było prawdą. - Nie zamierzam startować z nią w konkursie na inteligencję. - Nie, on chciał jej w sposób znacznie bardziej pierwotny. Dmitri wypuścił oddech. - To powinno być interesujące. Patrzyli jak kilku aniołów na skrzydłach opuszcza swoje domostwa, położone wzdłuż wąwozu, światło sprawiało, że ich skrzydła połyskiwały i błyszczały. - Zaufanie - powiedział Dmitri, kiedy ostatni z nich wzleciał w lazurowy błękit nieba Procentuje. - Rozumiem. - Na razie musisz pozostać w Azylu i zajmować się treningiem najmłodszych, którzy dołączyli Raphaela. - Mówią Lijuan go lubi - powiedział, mówiąc o jednej z najstarszych członków Kadry. - Może i nie nosi przy sobie kobr jak Neha - Dmitri mruknął głosem pozbawionym wszelkich śladów cywilizacji, aż stał się jak nagie ostrze - Ale Lijuan jest nie mniej trującą.

Galen pomyślał nad tym, co wiedział o Lijuan i uświadomił sobie, że nie było tego zbyt wiele. - Takie informacje nie docierały do mnie na dworze Titusa. Jeśli mam być prawdziwym mistrzem broni, muszę znać politykę, która może zostać wykorzystana w taktyce. Uśmiech Dmitriego był powolny. - W takim przypadku powinieneś porozmawiać z Jessamy. Zakładając przed sobą ramiona, Galen napotkał niewinne spojrzenie wampira. - Powinienem? - Wiele osób nie wie, że oprócz bycia Nauczycielką, Jessamy spisuje także naszą historię. Powiedziałbym, że nie ma nikogo lepszego, jeśli chcesz poznać subtelności polityki, które stanowią podstawę i utrzymują równowagę w Kadrze. Galen wiedział, że Dmitri był rozbawiony tym, że sam kieruje go w kierunku Jessamy, ale już miał powod, by przebywać w jej towarzystwie. Niemniej jednak, powiedział: - Zapomniałeś już, że jestem całkowicie zdolny, by cię zabić? - To był łut szczęścia, Barbarzyńco. - Wampir przesunął ręką po swoich włosach i rzekł: - Twoje umiejętności jako mistrza broni mogą być konieczne wcześniej, niż zdajesz sobie sprawę. – W jego tonacji było coś bardzo poważnego. - Aleksander rozpoczął gromadzenie swojej armii - nigdy nie uważał, że Raphael powinien stać się członkiem Kadry w tak młodym wieku, a teraz wydaje się, że jest gotów użyć siły, aby narzucić swoją wolę. Aleksander był archaniołem Persji, rządził już od tysięcy lat. - Jest silniejszy od Raphaela. - Wiek naznaczył jego moc kłującym błyskiem. Wyraz twarzy Dmitriego był nieprzenikniony. - Zobaczymy. Galen zastanawiał się, czy Dmitri powiedział mu o nadciągającej wojnie tylko dlatego, że już szeptano o niej pośród ludu. Nie była to żadna tajemnica. Ale teraz, gdy wampir określił to jasno - zaufanie procentuje. Galen nie spodziewał się niczego innego. - Będziemy mieli szpiegów na teranie Raphaela, w Azylu i na zewnątrz. - Oczywiście. Więc miej oczy otwarte. Galen miał oczy szeroko otwarte po południu, gdy latał nad lśniącymi białymi budynkami, które były wtopione w skalisty krajobraz górskiej twierdzy, i wyśledził Jessamy obok małego domku na klifie na dalekim krańcu terytorium Azylu Raphaela. Kobieta, która była tak kochana przez dzieci jak i zarówno dorosłych, z tego, co dowiedział się dzisiaj, zdecydowała się mieszkać we względnej izolacji. Jej dom był oddzielony od innych przez poszarpane ściany skał i dostępny tylko z powietrza, lub drogą wzdłuż jednej wąskiej ścieżki.

Zmiatając ziemię, gdy lądował na jej podwórku - wyłożonym kostką mieniącą się niebieskim i delikatną szarością, gliniane donice poustawiane były po bokach i przepełnione wytrzymałymi górskimi kwiatami w kolorach bieli, żółci, czerwonego i indygo - miał uczucie, że jest wielką ciężką bestią, gdy zgrabnie złożył swoje skrzydła na plecach. Ale czucie się nie na miejscu, to było za mało, aby zatrzymać go w jego dążeniu do tej anielicy ze swoim delikatnym pięknem i oczyma przepełnionymi tajemnicami. Jeśli chodzi o fizyczny aspekt - nie mógł kłamać. Był mężczyzną z surowymi apetytami, a Jessamy przemawiała do każdego z nich. To były egoistyczne potrzeby, które doprowadziły go do tego, że zadał pytanie, które ją tak zdenerwowało. Chciał mieć pewność, że nie złamie się pod siłą jego dotyku. Niektórzy mogą powiedzieć, że był arogancki zakładając, że ona dopuści chociaż do tego, by ją adorował, a znacznie mniej prawdopodobne było to, ze pozwoli mu na pieszczenie swojej kremowej skóry szorstkimi rękami, utwardzonymi stałą pracą z bronią, ale Galen nie wierzył w zaczynanie bitwy bez zamiaru jej wygrania. Krocząc w stronę otwartych drzwi, miał już zawołać jej imię, kiedy usłyszał, że coś się rozbiło, po czym dotarł do niego przerażony kobiecy krzyk. Lód schłodził żar w jego krwi, pobiegł do środka i wyciągnął miecz. Hałas pochodził z tyłu domu, a gdy poczuł uderzenie wiatru na ciele, już wiedział, że drzwi po drugiej stronie były otwarte, a poniżej znajdował się gwałtowny spadek, spadek pokryty brutalnymi kolcami skał. Nic by to nie znaczyło, gdyby to był inny anioł... Ale przecież Jessamy nie mogła latać.

TŁUMACZYŁA Em3A

ROZDZIAŁ 3. Wszedł i zobaczył jak walczy z ponurą zawziętością z wampirem, który trzymał ją od tyłu koło otwartej pustki drzwi, ciemnoczerwone strumyczki krwi spływały po jednej stronie jej twarzy. Nagły, zimny gniew. Ryknął okrzyk bojowy, pobiegł do przodu, oderwał od niej napastnika i rzucił nim o ścianę tak mocno, że aż coś w nim pękło. Chwycił Jessamy swoim drugim ramieniem i w tej samej chwili kopnięciem zamknął drzwi. - Zostań tu - rozkazał, sadzając ją na stole i odwrócił się z mieczem, gdy poczuł ruch powietrza na plecach. Obnażone kły zagłębiły się w jednym z jego barków dziurawiąc jego białą koszulkę, na której pojawiły się plamy z migotliwej rdzy, wampir głośno wrzasnął w krwawym oporze i naciął długą linię w dół klatki piersiowej Galena za pomocą ciężkiego myśliwskiego noża. Galen zignorował to cięcie i już w następnej chwili głowa wampira spadła z jego szyi i wylądowała na podłodze z mokrym natychmiastowym plaśnięciem, a tryskająca krew spryskała ściany, gdy ciało mężczyzny poruszało się w ostatnich skurczach i upadło na podłogę.

Cholera. Jessamy prawdopodobnie zmusi go, żeby to wszystko wyczyścił, pomyślał, obserwując ciało, które nadal drgało. Wampiry były prawie-nieśmiertelne, ale - niezależnie od sporadycznych ruchów ciała - nie mogły przeżyć ścięcia głowy. Mimo to upewnił się podchodząc i wbijając miecz w serce zmarłego wampira, tnąc je na drobne kawałki wewnątrz piersi. Dopiero wtedy odwrócił się do kobiety, która siedziała na stole, miała białą twarz i ogromne oczy. Wytarł miecz w ubrania wampira, wsunął go do pochwy na plecach i zmniejszył odległość między nimi, by umieścić dłonie po obu stronach niewielkiego ciała Jessamy. - Popatrz na mnie. Roztrzęsione brązowe oczy napotkały jego wzrok. - Masz na sobie krew. Przeklinając się w duchu za ten dowód bezwzględnej przemocy, przemocy, która była integralną częścią jego życia, lecz bez wątpienia obcego dla niej, już miał odsunąć się od niej, by się oczyścić – ale zdjęła jakieś coś, przypominające jedwabisty szal, które miała zawiązane wokół swojej talii i zaczęła wycierać nim jego twarz. Ta delikatna szmatka pachniała nią samą.

Unieruchamiając swoje mięśnie, zmusił się, by stać w miejscu. Jego wzrok padł na piękny kształt jej szyi i na paski, które podtrzymywały stanik jej sukni, związane w węzeł na jej karku, serpentyny tkaniny opadały wdzięcznie w dół pleców. Jedna kropla krwi zeszpeciła delikatny błękit, ale jej suknia raczej uniknęła obrażeń. - Gotowe? - Zapytał, kiedy opuściła rękę, podnosząc własną dłoń w tym samym czasie, by odwrócić jej twarz do światła, aby mógł zbadać nacięcia na jej czole. Już się leczyły. To dobrze. Ale pożyczył jej szal, by wytrzeć smugi czerwieni, które go rozwścieczyły, zapach jej krwi był nadal żywą nicią pomimo rzezi. Biorąc materiał, gdy go zwracał, wyciągnęła rękę, by położyć ją na jego piersiach. - Posiadasz jakieś koszule? Ciesząc się delikatnym dotykiem tak zupełnie odmiennym, niż dotyk innych wojowników, którzy mogli zadać mu niebezpieczne obrażenia w walce, by nie mógł jej kontynuować, powiedział: - Tak. Na oficjalne okazje. - Choć na dworze Titusa, sytuacja raczej nie często wymagała eleganckiej koszuli. Jessamy zaśmiała się... Tuż przed tym, jak jej twarz zmarszczyła się. Wziął ją w ramiona, pogładził dłonią jej plecy, gdy objęła ramionami jego szyję i zaczęła szlochać. Uważał, aby unikać wrażliwych miejsc, w których jej skrzydła wyrastały z jej pleców, pióra miały tam bogaty, sugestywnie purpurowy kolor, który następnie zmieniał się w różowy kolor jutrzenki, a następnie w czysty kremowy na końcach jej skrzydeł. Ukraść taką intymność byłoby niedocenione w swojej wartości - chciał zaczekać, aż Jessamy zaprosi go, by ją dotknął. Jej oddech, nierówny i gorący, owiewał jego skórę, gdy próbowała przytulić się do niego jeszcze bliżej. Przesuwając się między jej kolana, pajęcza spódnica jej sukni kotłowała się wokół nich, trzymał ją mocno. jej ciało było tak smukłe, tak przerażająco kruche. Ale nie kościste, jak obecnie zdał sobie z tego sprawę, po prostu miała boleśnie szczupłą figurę. To tak, jakby jej klatka piersiowa sama w sobie była tak bardzo delikatna, jakby jej ciało potrzebowało tylko tej najłagodniejszej z warstw. Istniał w niej jakiś zmysłowy wdzięk, wykwintny i piękny. - On już nie może cię skrzywdzić - powiedział jej do ucha, kiedy jej szloch ucichł, jej włosy były miękkie jak puch pod jego ręką, obok jego twarzy. Czkając zanim znowu usiadła, wzniosła swoją godność wokół siebie jak tarczę. - Dziękuję. - Spoglądając w dół, nabrała rumieńców, widząc sposób w jaki jej kolana były umieszczone po obu stronach jego ud. Cofnął się, więc mogła zsunąć nogi, wygładzić spódnicę. Barbarzyńca czy nie, rozumiał, że tak jak wojownik potrzebuje swojej broni, Jessamy potrzebowała swojej dumy. - Kto to był? - Nie wiem - powiedziała, ocierając łzy, dopóki jej twarz nie posiadała już żadnego dowodu emocjonalnej burzy, która dopiero co przeszła. - Wszedł do domu, gdy byłam w

kuchni - myślałam, że to jeden z moich uczniów. Wiedzą, że powinni pukać, ale najmniejsze z nich czasem zapominają. - Powiedział coś? - To, że wiem za dużo - powiedziała Jessamy, zmuszając się, by powrócić do koszmaru. – I że nie mogli nie skorzystać z szansy. - Wampir zaatakował ją, zanim zdała sobie sprawę, z wagi jego słów. Kierując się instynktem, udało jej się naciąć go małym nożem, który trzymała w ręku, zanim uderzył jej głową o krawędź drzwi, które otworzył na ościerz, oszałamiając ją na tyle, że prawie udało mu się wypchnąć ją na bezlitosne skały znajdujące się poniżej. Jessamy miała ponad dwa tysiące lat, i choć nie była najsilniejsza ze swego rodzaju, nie można jej było uznać w żaden sposób za słabą - upadek nie zabiłby jej, ale roztrzaskałby ją na tyle części, że zajęłoby jej lata, może dekadę, by się uzdrowić. W międzyczasie, że leżałałaby niema i w dalszym ciągu jak martwa. Mnóstwo czasu dla każdego, kto nie chciał ujawnić swoich planów i mógł doprowadzić je do końca. - Uratowałeś mnie od strasznego bólu. Nawet w momencie, gdy to mówiła, czekała, aż Galen skrytykuje ją za posiadanie domu na klifie, podczas gdy sama nie mogła latać. Jak mogła wytłumaczyć mu, że miała taki sam przeszywający duszę głód nieba jak jej bracia, tą samą potrzebę, by się wznieść w przestworza? Jej dom był tak blisko chmur, jak tylko mogła się dostać. Jednak spodziewana reprymenda nie nadeszła od tego mężczyzny, wojownika który głaskał ją szokująco łagodnymi dłońmi, a jego głos był niski i głęboki koło jej ucha. Zamiast tego, zmarszczył brwi, a swoją uwagę przeniósł na jej napastnika. Kiedy odsunął się od stołu, musiała zagryźć dolną wargę, żeby nie błagać go, by pozostał w poprzedniej pozycji. Surowość jej potrzeby rozbudziła ją. Żyła na własną rękę od dziesięcioleci, jeszcze zanim dotarła do stuletniego znaku, który stanowił dorosłość wśród rodzaju anielskiego. To było bardzo nietypowe dla anielicy, by żądać uniezależnienia jako nastolatka, ale stała obecność winy matki była jak całun, który groził, że zadusi Jessamy. Keir pomówił w jej sprawie z Caliane - w której części Azylu się urodziła, przekonał archanielicę, że Jessamy była wystarczająco dojrzała, aby móc żyć na własną rękę. Przez lata jej samotność stała się czymś, co było jej częścią, tak jak częścią niej było jej skręcone skrzydło i brązowe oczy. Ale dziś, nie chciała nic więcej, niż być trzymaną, by być chronioną przez tego wielkiego nieznajomego, który przeszukiwał kieszenie jej napastnika z ponurą wydajnością. Powinna była już zeskoczyć w dół, z miejsca, gdzie ją posadził, nakazując jej, aby „została tutaj”, jakby była zwierzątkiem domowym albo workiem ziemniaków, ale prawda była taka, że nie była pewna, czy da radę ustać na nogach. - Co znalazłeś? - Spytała, gdy wyjął coś z kieszeni wampira. Wstał i podszedł do niej, by wręczyć jej kartkę. Rozłożyła ją i poczuła jak jej serce drży i zmienia rytm. - To czas i miejsce. Mój dom, o tej porze dnia - często przychodzę do domu coś zjeść przed pójściem do biblioteki, by popracować. - To rankiem zwykle uczyła, choć czasem zmieniała porę i lekcje odbywały się po południu, zwłaszcza wtedy, gdy dni stawały się ciemne i zimne. Dzieci nigdy nie chcą wcześnie wstawać.

- Tak - powiedział Galen, jego ramię zgięło się, gdy położył jedną rękę na stole obok jej biodra, jego pierwotne ciepło było dla niej nieznane, ale nie niechciane - Ktoś albo dobrze cię znał, albo obserwował cię wystarczająco długo, aby nauczyć się twojego wzoru postępowania. Jej wzrok zatrzymał się na martwym ciele wampira. - Co za marnotrawstwo. - Dokonał swojego wyboru. - Z tymi bezlitosnymi słowami na ustach, Galen spojrzał ponownie na ciało, na ścianie były czerwone rozpryski krwi, krzepnącej na czarny kolor. – Wyczyszczę to, ale najpierw muszę poinformować Dmitriego. Polecimy do niego. - Nie. - Odepchnęła jego ręce, kiedy przysunął się w jej kierunku, jak gdyby chciał wziąć ją w ramiona. Groźne oczy Galena zmieniły kolor z jasnozielonych na barwę wzburzonego morza. - Nie upuszczę cię. - To nie tak. - Jej opór na latanie miał swoją genezę w agonii tego, z czego zdała sobie sprawę dawno temu - że każdy smak nieba tylko pogłębiał siniaki straty. Nawet najlepszy z jej przyjaciół nie mógł kiedykolwiek zabrać jej, by latać tak długo, jak potrzebowała. – Z nikim nie latam. - Nie zostawię cię tu samej. - Głęboki głos, ściana nieustępliwych mięśni. - Poradzę sobie. - Jej oczy odwróciły się od krwawej ruiny ciała. Walcząc z żółcią palącą jej gardło, powiedziała: - Będę czekała na podwórku. Galen prychnął, położył dłonie wokół jej talii i podniósł ją tak, że jej stopy zawisły nad ziemią. Chwytając go za ramiona, jego ciepło paliło jej dłonie, powiedziała: - Co robisz? - Jej głos brzmiał jakby brakło jej tchu. Odpowiedział wynosząc ją z kuchni - na niej ciche podziękowanie - i wyszedł na utwardzony dziedziniec, który ograniczyła za pomocą kolorowych donic z lejącą się dziką kaskadą kwiatów. Gdzie w końcu postawił ją na nogi i spojrzał na nią. - Czekaj tu. - Zostań tu. Czekaj tu. - Wymamrotała do jego szerokich pleców, kiedy wszedł do środka, dając z siebie wszystko, żeby poczuć się znieważoną - ale prawda była taka, że on nie tylko ocalił ją od niewyobrażalnej agonii, ale też sprawił, że poczuła się bezpiecznie na tyle, że płakała... A potem trzymał ją ze słodką, szorstką czułością. Gniew nie był dominującą emocją, jaką czuła do Galena. Kiedy wrócił z jej sandałami, uklęknął na jedno kolano, aby wsunąć je na jej nogi, jego skrzydła miały bogaty, ciemnoszary kolor na tle kostki brukowej, zaczęła kłócić się z nim, że

może to zrobić sama. Ale Galen, jako że już powoli zaczynała się tego uczyć, był nieodpartą siłą, gdy czegoś chciał, więc chwilę później już miał jej stopy ubrane w sandały, skóra jego rąk była stwardniała, dotykał jej intymny w sposób, który sprawiał, że mięśnie jej brzucha zaciskały się. Podnosząc się, wziął ją za rękę, umieszczając ją w swojej własnej. - Chodź. Nie wyrwała się zaborczego uścisku, ślady terroru jakie nadal czuła po tym, jak walczyła, by nie zostać wrzuconą w poszarpane szczęki wąwozu, nadal szeptały zimno i oleiście w jej żyłach. - Moja najbliższa sąsiadka, Alia, mieszka tam. - Wskazała na wąską ścieżką między skałami przed nami. - Zostanę z nią, podczas gdy ty sprowadzisz Dmitriego. Galen splótł swoje ciepłe, silne palce z jej własnymi, rozkładając ochronnie za nią jedno skrzydło w tym samym czasie, jego pióra zabarwione były białymi błyszczącymi paskami z ukrytymi biało-złotymi nićmi.

Piękny. Galen przemówił w ślad za tą pełną zdumienia myślą. - Czy twój ojciec zabierał cię, by polatać? Ból okręcił jej serce, przyspieszyła kroku w daremnym wysiłku, by przegonić pytanie. - Nie pytaj mnie o takie rzeczy. - Więc powinienem po prostu zignorować fakt, że twoje skrzydło jest skręcone? - Titus posiada maniery - powiedziała, wściekła na to, jak on łatwo trafia w jej najstarsze, najbardziej bolesne rany, które jeszcze się nie zabliźniły. – Dlaczego ty ich nie masz? Skrzydło Galena musnęło jej plecy, ciężkie i ciepłe, ale jego słowa były bezlitosne. - Myślę, że ludzie tutaj dreptają wokół ciebie na paluszkach, jeśli chodzi o temat twojego skrzydła, a ty im na to pozwalasz. Starała się wyszarpnąć swoją rękę z jego uścisku, co przypominało próbę wyciągnięcia jej z litej skały. - Mogę przejść resztę drogi sama. - Dom jej sąsiadki był już w zasięgu wzroku. - Idź, poinformować Dmitriego. Zamiast jej posłuchać, nadal szedł w stronę domu i musiała iść z nim lub ryzykować, że zostanie pociągnięta. - Myślałem, że masz więcej odwagi niż to, Jessamy.

Chciała uderzyć go. Kopnąć go. Zranić go. Pragnienie to sprawiło, że poczuła się jak obca osoba, więc zmusiła się do podjęcia psychicznego kroku wstecz, by zaczerpnąć głęboki haust chłodnego górskiego powietrza. - Mam więcej odwagi, niż kiedykolwiek to zrozumiesz - powiedziała, gdy zatrzymał się przed domem Alii, a jej plecy były dumnie wyprostowane.

Jak śmiał mi to powiedzieć? Jak śmiał? Tym razem, kiedy szarpnęła, wypuścił jej rękę, a ona odeszła w kierunku drzwi. To sprawiło, że widział jej plecy, że miał taki wspaniały widok na jej skrzydła, które wymusiły na niej taką odwagę, kiedy większość aniołów była śmiejącymi się dziećmi, ale nie zachwiała się, nie wahała. I nie patrzyła wstecz.

Dmitri spojrzał na ciało, a następnie na czerwono-czarne strumienie krwi na ścianie. - Co z Jessamy? - Dobrze. – Była na niego tak zła, że jej kości odznaczały się ostro na posypanej złotem skórze, której chciał spróbować swoimi ustami, prymitywne parcie. Prymitywne tak jak pragnienie, by przesunąć rękę w soczystym rozmachu po jej skrzydłach, miękkość jej piór była wykwintną pokusą - dopóki nie podniósł jedno z jedwabnych piór w jej domu i nie ukrył go starannie w dłoni. - Kiedy szok po ataku osłabnie, będzie chciała wiedzieć, kto stoi za tym aktem. - To jest pytanie, prawda? - Dmitri skoncentrował się na twarzy martwego wampira. - Nie jest jednym z Raphaela, ale ktoś go rozpozna. Dam jego portret do obiegu. Galen skinął głową, wychodząc na zewnątrz z Dmitrim. - Jessamy będzie chciała wrócić do domu. - Od wodospadu kwiatów, przez gęste kremowe dywany, aż do dziecięcych rysunków oprawionych i zawieszonych z troską, to miejsce miało w sobie jej odcisk - kobieta nie opuści łatwo miejsca, w którym tak wiele zrobiła własnymi rękami. - Obiecałem jej, że to oczyszczę. - Zadbam o to, ale nie będzie to dla niej gotowe aż do jutra. - Ciemne oczy śmignęły w kierunku Galena. - Ona potrzebuje, by ktoś ją popilnował. - Tak. - Nie było potrzeby szukania ochotnika do tego zadania, kiedy oboje doskonale wiedzieli, że on nie pozwali, by inny wojownik przebywał blisko niej, gdy była tak narażona na zranienie. - Nie boisz się, że mogę stać za tym wszystkim? - Był nieznanym obcym elementem. - Nie. - Pojedyncze, stanowcze słowo. - Nie jesteś typem człowieka, który kiedykolwiek napadłby na wrażliwą kobietę. I - dodał wampir - Gdybyś to zorganizował, już by nie oddychała - byłaby w roztrzaskanych, krwawych kawałkach na ścianach wąwozu. Galen wzdrygnął się wewnętrznie, ale Dmitri miał rację w obu przypadkach.

- Upewnię się, że nikt do niej nie dotrze. – Bez względu na to, czy z zadowoleniem przyjmie jego ochronę, czy nie.

TŁUMACZYŁA Em3A

ROZDZIAŁ 4. ręku.

Zachód szeptał na horyzoncie, kiedy wrócił do Jessamy z małą torbą z jej rzeczami w

- Mój dom - zasugerował - Będzie dla ciebie najbezpieczniejszym miejscem. - Otwartość jej obecnego miejsca zamieszkania sprawiała, że aż czuł swędzenie szyi. Potrząsając głową, jednak powiedziała: - Alia już zaproponowała mi pokój. - Ona ma dziecko. - Dostrzegł zabawki rozrzucone na dachu, w miejscu, które ciekawy młody anioł mógł wybrać na zabawę. Szybkie i ciemne zrozumienie zawitało na twarzy Jessamy, przeniknęło głęboki brąz jej oczu. - Tak, oczywiście. Nigdy nie naraziłabym dziecka na niebezpieczeństwo. - A dorosłych byłoby sprawiedliwie? Zassała oddech, trzymając dłoń przyciśniętą do brzucha. - Naprawdę wierzysz w to, że będzie kolejny zamach na moje życie? - To zdanie było sformułowane jako pytanie, ale wiedział, że była już świadoma jego prawdopodobnej odpowiedzi. Jej kolejne słowa to potwierdziły. - Jest mała salka w bibliotece wyposażona w łóżko. Mogę tam zostać. Przytaknął. - Bardzo dobrze. Jessamy nie zaufała ani na jotę natychmiastowej zgodzie Galena, ale nie naciskał na nią, by zmieniła swoje zdanie, gdy poprowadził ją z powrotem do biblioteki, czuła tą cichą, gotową do bitwy obecność u swojego boku. Obserwował wzrokiem każdy najmniejszy element otoczenia, aż jego ochronna czujność była jak impuls na jej skórze. - Widzisz - powiedziała, kiedy dotarli do pokoju w bibliotece, jej klatka piersiowa była wklęsła, jak gdyby jej oddech został skradziony - Żadnych dużych okien i tylko te jedne drzwi. - Nikt nie będzie w stanie dostać się do środka, gdy drzwi zostaną zamknięte od wewnątrz. Dając jej ciche skinienie głową po tym, jak obejrzał ściany w celu sprawdzenia ich grubości i stabilności, pozwolił jej zamknąć za sobą drzwi. Drżąc, upadła na wąskie łóżko przeznaczone dla uczonych, którzy chcieli zażyć trochę odpoczynku. To musiał być utrzymujący się szok, spowodowany atakiem, pomyślała. Była zbyt stara i zbyt rozsądna, aby

reagować taką dziwną mieszanką strachu i podekscytowania z powodu mężczyzny. Szczególnie mężczyzny, który przecież zostawił ją, aż ślepy ze złości, nie tak dawno temu. Czując ulgę na to wyjaśnienie, podniosła książkę ze stolika obok łóżka i otworzyła ją na pierwszej stronie. Ale jednak ułamek chwili później usłyszała szuranie butów Galena, gdy poruszał się na zewnątrz i zbyt późno zrozumiała, że on ma zamiar pozostać pod jej drzwiami przez całą noc. Ponieważ był to jedyny sposób, aby chronić kogoś w tym pomieszczeniu biblioteka miała zbyt wiele wejść i wyjść, aby na bieżąco obserwować je wszystkie z jednego miejsca. Wiedziała, że nie przyszedł zrobić jej żadnej krzywdy. Był aniołem. Jednym z potężnych, niezależnie od swojego wieku - niektóre anioły nigdy nie wzrastały w moc po osiągnięciu dojrzałości, a inni, tak jak Jessamy, zdobywali ją stopniowo. Galen, natomiast, był jednym z tych, w których rosła w ogromnych skokach, był to jeden z powodów, który czynił z niego tak dobrego kandydata na mistrza broni dla archanioła – bezsenna noc na nogach nic by go nie kosztowała. Jednak wina skręcała się wewnątrz niej niczym ciężki obosieczny miecz. Uratował jej życie, krwawił dla niej, a ona postępuje dziecinnie, gdy chodziło o podzielenie się jego mieszkaniem, gdzie mógłby łatwiej odpocząć, bo nigdy nie mieszkała z mężczyzną, w żadnym sensie. Minęły więcej niż dwa millenia, a ona nie dopuściła żadnego mężczyzny tak blisko. Na początku to nie był wybór. Tak się po prostu stało. Nieśmiała i świadoma swoich zniekształconych skrzydeł, ukryła się w bibliotece. Później, kiedy nabyła już wystarczającej pewności co do swoich zdolności, chodziła wyprostowana, więc zaczęli do niej podchodzić. Nie było ich wielu oczywiście, ale na tyle dużo, że miała więcej niż jedną opcję. W tym czasie młoda i wciąż nieznośnie przewrażliwiona na punkcie swoich skrzydeł, mimo swego zewnętrznego zaufania, wierzyła, że mężczyźni prosili ją z litości, że każdy z nich będzie odgrywać pewnego rodzaju konkurenta, tylko przez wystarczająco długi czas, aby złagodzić swoje sumienie. Tak więc odtrącała ich, jednego po drugim, zanim mogli zrobić z nią to samo. Wiedziała, że miała rację co do motywacji, co najmniej jeśli chodzi o jednego z tych, którzy próbowali się do niej zalecać. Ale inni... Może się myliła. Ale jedna rzecz stała się bezsporna - Jessamy wkrótce stała się „znana” z tego, że preferowała swój spokój, że była naukowcem i nauczycielką. Wszyscy zapomnieli o tym, że była też kobietą, z nadziejami i marzeniami o partnerze, rodzinie, domu, który nie zawsze byłby tak cichy, kiedy zapadała noc w miękkiej bezdźwięczności. Starała się zapomnieć o prawdzie o samej sobie, bo wtedy bolało to o wiele mniej.

- Myślałem, że masz w sobie więcej odwagi, niż to, Jessamy. Jej paznokcie wbiły się w jej dłonie. Nienawidząc swojego życia w tej chwili, życia, które zbudowała krok po kroku, aż pogrzebała się w nim, wstała, podniosła małą torebkę, w którą Galen spakował jej rzeczy - tak nieoczekiwanie zaskakująca, jak na niego, rzecz, którą zrobił - i otworzyła drzwi. - Twój dom - powiedziała, zanim odwaga ją opuściła - Byłoby łatwiej pilnować? Galen posłał jej małe skinienie głową, czysta czerwień jego włosów przesunęła się na jego czoło, zanim odsunął je z powrotem niecierpliwą ręką.

- To na ścianie wąwozu. Jedno wejście. Żadnych schodów. Więc będzie musiała pozwolić mu, żeby odleciał z nią w ramionach. Nadal patrząc na nią, Galen dodał: - To nie jest daleko – to dzikie morze w oczach mówiło jej, że zobaczył zbyt wiele. – Jedno bicie serca lub dwa lotu. Pot lał się wzdłuż jej kręgosłupa, więc musiała przełknąć dwa razy, zanim udało jej się wypowiedzieć słowo gardłowym chrapliwym tonem. - Dobrze. Galen nic nie powiedział, dopóki nie stali na skraju urwiska z widokiem na wspaniałe niebezpieczeństwo wąwozu. - Trzymaj się - wymamrotał, podnosząc ją i przytulając do siebie jednym ramieniem za jej plecami, a drugim pod udami - I pomyśl o wszystkich złych słowach, jakie znasz, którymi chciałabyś mnie nazwać. Zaskoczony radością napełniającą ją wraz ze śmiechem... Zrobił krok z klifu i pochylony poszybował w dół ku swojemu schronieniu, jego wspaniałe skrzydła stworzone ze światła i cieni były nad nimi. Wiatr szarpał jej suknię, bawił się włosami, miała wrażenie, że jej brzuch zaciska się przez ten nieskończenie krótki czas, jaki spędzili w powietrzu. Kiedy stanęli na ziemi, spojrzała w górę na niego, w dalszym ciągu z zakrzywionymi ustami w półuśmiechu, zobaczyła, że Galen patrzy na nią, uśmiech powoli wypływał na jego twarz. - Nie boisz się. - Co? - Upuszczając torbę na ziemię, czekała na niego, aż postawi ją na ziemi - nawet jeśli ledwo opierała się pokusie wykorzystania ich bliskości, by odsunąć te jego zbyt długie włosy, kosmyki, które ponownie muskały jego rzęsy. - Nie. To nie dlatego nie latam. Galen nadal uważnie badał ją tymi oczyma barwy lodu i wiosny, aż musiała odpowiedzieć, wyznać sekret tak straszny i głęboki, że nigdy wcześniej nie mówiła go nikomu, nawet Keirowi, który znał ją od tysiącleci. - To dlatego, że pragnę za dużo. Wrażliwość uderzyła w nią w ślad za jej spowiedzią, to było jak uderzenie pięścią w brzuch, od którego skuliłaby się, gdyby nie była trzymana w gorących ramionach z żywej stali. - Postaw mnie. - Nie mogła znieść tej litości odznaczającej się na twardych rysach jego twarzy. - Skoro znam już twoją tajemnicę - powiedział zamiast tego Galen, wsuwając podbródek w jej włosy. - Chcesz iść polatać? Serce Jessamy zatrzymało się.

- To tylko sprawia, że głód staje się coraz gorszy - szepnęła, podnosząc rękę, by pogładzić w tę i z powrotem po tych grubych, jedwabistych włosach koloru olśniewającego serca górskiego słońca. - Mogę latać godzinami bez potknięcia się. - Przycisnął ją jeszcze bliżej do siebie, jego dzikie ciepło piekło jej skórę, napełniając jej krew. – No i - mruknął, trzymając na niej wzrok - Będziesz o wiele bezpieczniejsza w powietrzu niż gdziekolwiek indziej. Przerażało ją to, co oferował. Nie tylko swoje skrzydła... Ale także roztopione emocje, których nie starał się ukryć. Nie miało to nic wspólnego z litością. - Galen. Pochylając głowę, przemówił do niej tak blisko, że było to prawie jak pocałunek, jego usta znajdowały się o oddech od jej własnych. - Trzymaj się mocno. A potem zrobił krok wstecz z półki swojego schronienia. Krzyknęła, kiedy odpadał i była to w połowie radość, w połowie szok z niespodzianki. - Nie miałam na myśli „tak”! - Jej ramiona zacisnęły się na jego szyi. Udając głuchotę, zanurkował i spiralnie poruszał się w dół masywnych murów tego samego wąwozu, który wcześniej tego dnia sprawił, że strach dudnił w jej żyłach. Ale nie teraz. Nie w nierozerwalnym uścisku Galena. Oszałamiający dreszcz przebiegł jej po plecach i ponownie zaczęła się śmiać. Był jak jeden z jej podopiecznych, ignorujący ją w nadziei, że zapomni o naganie, którą miała nadzieję mu dać. I tym razem prawdopodobnie miał rację bo Galen potrafił latać. Po szybowaniu aż prawie otarli się o ryczącą rzekę poniżej, jakby ślizgał się po powierzchni wody. Mgiełka pocałowała ją w obute w sandały nogi, twarz, a ona otarła tę twarz w jego szyję w spontanicznej czułości. Zanurzając swoją głowę, posłał jej nieustraszony uśmiech1 zanim wzleciał wyżej i wyżej, dopóki nie byli na wysokości niematerialnych bawełnianych chmur, iskrzące się budynki Azylu z nakrapianych minerałów ukryły się za łańcuchem górskim, który był nieprzeniknioną naturalną barierą dla osób bez skrzydeł, ziemia poniżej przypominała jej dziki gobelin, który widziała po raz ostatni tak dawno temu, kiedy była dzieckiem... A jej ojciec zabrał ją do nieba.

- Dziękuję Ci, Ojcze. - Jesteś moim dzieckiem, Jessamy. Zrobiłbym wszystko, by słyszeć twój śmiech i widzieć twój piękny uśmiech. Jej ojciec ją kochał. Podobnie jak jej matka. Ale zawsze za ich szczęśliwymi minami krył się pewnego rodzaju smutek, gdy wrócili na ziemię, aż Jessamy nie mogła już tego dłużej znieść. I tak uziemiła sama siebie. Jej decyzja spotkała się z żalem, ale to minęło. Czasami 1

W oryginale było berserk. Berserk (berserker) – według podań historycznych był nieznającym strachu wojownikiem nordyckim. Wikinga będącego berserkiem ogarniał szał walki, który dodawał mu nadludzkiej siły.

teraz, jej rodzice byli w stanie zapomnieć o jej niepełnosprawności i traktowali ją tylko po prostu jako swoją córkę, a szacunek, jakim ją obdarzano i jej dokonania, sprawiały, że błyszczeli z dumy. Snop jasnego światła, rozprószył ponure wspomnienia jak kamyki klejnotów. Spojrzała w dół, aby zobaczyć idealne lustro jeziora odzwierciedlające zachód słońca w całej swej wstrząsającej okazałości, wodny kocioł ognia, niebo lizały płomienie. Wargi musnęły jej ucho, ciepły oddech. - Chcesz lądować? Potrząsnęła głową, nie chcąc dotykać ponownie ziemi. Zanurzając się w dół, by surfować na leniwym wietrze, Galen niósł ich dalej, dopóki nie podróżowali po obszarach, których nigdy nie widziała na własne oczy, tylko słyszała o nich od innych. Jej dusza nasiąkała widokami, odczuciami - czystym powietrzem na policzkach, figlarnym wiatrem – spalona ziemia w końcu uśmierzała swoje pragnienie. Piękno i wielkość kradły jej oddech, a Galen wciąż leciał, pokazując jej cudowności za cudownościami, jego skrzydła były niestrudzone. Nie było już światła na niebie, gwiazdy błyszczały jak napowietrzne fasetowane kamienie, kiedy westchnęła, tak bardzo pełna radości, że kolejny nur w dół sprawiłby jej wybuch. - Tak. Możemy teraz wracać do domu. - Złote światła lamp świeciły w ledwie kilku oknach, gdy Galen spokojne przyniósł ich na skrzydłach z powrotem do swojego domu w Azylu, jego rytm serca był stały. Lądując, postawił ją na nogi. Złapała się go, gdy zachwiała się pod swoim ciężarem, dotyk jego wielkiego ciała nie był już tak dziwny i obraźliwy - choć byłoby to już kłamstwo na najwyższym poziomie, by stwierdzić, że na nią nie wpływa. Nie było żadnej części w jej ciele, która nie byłaby świadoma jego każdego oddechu, jego każdego ruchu. - Dziękuję - wyszeptała, dłonie dalszym ciągu trzymała rozłożone na męskiej piersi, którą chciała pieścić i głaskać. Potrząsnął głową, odmówił jej wdzięczności. - Chcę zapłaty. To była ostatnia rzecz, którą spodziewała się usłyszeć. - Co? - Jego skóra była tak gorąca, że chciała ocierać się o niego jak kotka. - Za lot - powiedział, ciągnąc ją bliżej za pomocą rąk, które na niej położył. - Chcę zapłaty. Twardo, był zbudowany tak twardo i mocno. - A jeśli odmówię? – Zaczynało być jej trudno mówić, oddychać.

Powolny uśmiech wygładził brutalne męskie rysy jego twarzy. - Nie odmawiaj, Jessamy. Pochlebczy szmer owinął ją nierozerwalnymi więzami, czuła na dłoniach akustyczne drgania jego słów. Zaskoczona, chciała cofnąć ręce, którymi czuła tę pieszczotę o sile ponad jej wytrzymałość, ale on nie pozwolił jej się odsunąć. - Pocałunek - powiedział niskim, głębokim głosem, który czuła jak najbardziej dekadencki jedwab na swojej skórze. Trochę szorstki... Ale, och, tak wykwintny. - Tylko jeden. Ujarzmionej przez jego głos, zajęło jej chwilę, by jego słowa przeniknęły do jej umysłu. Szok, ból, gniew, to wszystko huczało na powierzchni. - Nie potrzebuję twojej litości. – Szarpnęła swoje dłonie. Nie drgnął. - Puść mnie. - Obraziłaś mnie, Jessamy. - Nigdy wcześniej nie słyszała u niego takiego tonu. - Ale ja zraniłem cię wcześniej, uznam więc, że jesteśmy kwita. – Powiedziawszy to, puścił ją i wszedł do domu, czekając tylko, aż nie weszła do środka, by zapalić lampę, i popychając ciężkie drewniane drzwi, zamknął je. Stojąc tam i patrząc na niego, jak poruszał się po pomieszczeniu z muskularną gracją, zapalając inne lampy, aż dom zajaśniał ciepłem, ozłacając skórę Galena i jego włosy, wiedziała, że prowadzona przez samo-ochronny instynkt, który stał się jej drugą skórą, zachowała się źle. Galenowi chodziło dokładnie o to, co powiedział i powiedział dokładnie to, o co mu chodziło. Nie miała prawa, by osądzać go po tym, jak postępowali słabsi, bezwartościowi mężczyźni. Zaciskając dłoń na uchwycie swojej torby, starała się myśleć, jak mu zadośćuczynić, ale nie mogła zupełnie znaleźć słów, które mogłyby ją za to rozliczyć, gdyby był zbyt zły, by z nią rozmawiać. - Nie potrzebujesz wielu rzeczy. - Stołek na lewo, mały stolik, gruby dywan z komfortowo wyglądającymi poduszkami w jednym rogu polerowanej kamiennej podłogi. - Nie potrzebuję dużo - powiedział, nie było już chłodu w jego głosie. - Łóżko znajduje się tam. - Zapalił więcej lamp, gdy skinął głową w kierunku tyłu domku. Podchodząc bliżej, ujrzała „sypialnię”, która była kolejnym rogiem jednoosobowego pokoju, ale ten jeden był oddzielony za pomocą ciężkiej kotary – musiała ona zostać zainstalowana przez wzgląd na prywatność. Łóżko było jednym z tych dużych, jakie przystało mieć komuś o posturze Galena. - Zajmuję twoje łóżko – powiedziała i poczuła dziwny dyskomfort w swojej krwi, który nie miał nic wspólnego z kradzieżą jego odpoczynku. Wzruszył ramionami.

- Nie mam żadnych planów, by spać. - Zostawiając ją przy łóżku, wrócił do salonu i odpiął miecz i uprząż. Ruch skórzanych pasków na jego ucałowanej przez słońce skórze przyciągnął jej wzrok, trzymał go, ruch mięśni pod jego… Czerwienąc się, gdy spojrzał w górę i złapał ją na gapieniu się, zaciągnęła kotarę i skopała sandały z nóg, usiadła na łóżku. Nie mogła przypomnieć sobie, żeby kiedykolwiek reagowała w taki sposób na mężczyznę, i to aż do momentu, kiedy już nie wiedziała, kim była ta kobieta, której umysł był przytłoczony nagimi emocjami, której krew płynęła tak gorąca, której dłonie w dalszym ciągu nosiły piętno twardej klatki piersiowej tego mężczyzny. Być może nie czuła takiej potrzeby, jako młoda dziewczyna, ale nie wydawało jej się to prawdopodobne. Wtedy wciąż chodziła z opuszczoną głową, zła i rozdarta przez zazdrość, która sprawiła, że czuła się nienawistną istotą. Jej klatka piersiowa bolała. Pragnęła móc wrócić do tej samotnej, świadomej samej siebie dziewczyny i powiedzieć jej, że wszystko będzie w porządku, że zbuduje dla siebie życie, które da jej zadowolenie. Jej ręka zacisnęła się w pięść. Nie, może jednak nie chciała wracać - czy dziewczyna chciałaby słuchać o „zadowoleniu”, podczas gdy marzyła o piekącej radości i połyskującej pasji? Ta tęsknota jednak nie umarła, ale została zmiażdżona pod ciężarem prawdy. Och, zdała sobie sprawę, gdy zaczęła dorastać na tyle, by mogła znaleźć sobie kochanka, jeśliby chciała jakiegoś wybrać, kogoś, kto nauczyłby ją tajemnic, które flirtowały w oczach i na ustach innych kobiet, ale również rozumiała, że każdy taki związek - nawet jeśli nie byłoby w niego zaangażowane prawdziwe pragnienie - będzie tymczasowym. Skończyłby się w chwili, kiedy jej kochanek zrozumiałby, że ona jest uwiązana w Azylu. W przeciwieństwie do niego, nigdy nie potrafiłaby latać za górami, nie potrafiłaby żyć w zewnętrznym świecie - bo aniołowie nie mogą być postrzegani jako słabi. Śmiertelnicy czuli respekt do anielskiej rasy i to wstrzymywało ich od próby powstania przeciwko nim, co mogłoby zakończyć się śmiercią tysięcy. Anioł tak niedoskonały... To wstrząsnęłoby podstawami tego lęku, doprowadziło do rozlewu krwi, jeśli śmiertelnicy pomyśleliby, aby zobaczyć w niej prawdę o anielskiej rasie, prawdę, która nie istniała. Jessamy była jedyna w swoim rodzaju. Lepiej, dawno temu zdecydowała, że to daleko lepiej, że uśmierzyła swój bolesny głód i zamieniła go na oglądanie świata ze stron książek, niż miałaby podsycać śmiertelników do aktu który zabarwi ziemię najciemniejszą czerwienią. A jeśli zaś chodzi o intymność... Jej ręka znów zacisnęła się na pościeli, na łóżku anioła tak różniącego się od każdego innego, który mieszał jej w głowie, a który nie powinien był zostać dopuszczony do tego, by w niej mieszać, jeśli miała przetrwać millenia, które nadchodzą. Ponieważ jej piękny barbarzyńca, także pewnego dnia odleci, zostawiając ją za sobą. Wstała, odepchnęła zasłonę i zakradła się boso do salonu... Gdzie był Galen, ubrany w nic oprócz spodni z jakiegoś wytrzymałego brązowego materiału, swoje skrzydła trzymał mocno złożone przy plecach i leżące równolegle do podłogi, z dłoniami położonymi płasko na ziemi, jego całe ciało było w linii prostej. Kiedy patrzyła, odepchnął się od podłogi w górę, gdy stał na rękach, żyły napięły się tak jak jego mięśnie, opuścił się w dół, i powtórka.

- Już i tak jesteś silny - powiedziała, jej oczy zatrzymały się na wznoszącym się i opadającym bezwstydnie potężnym ciele, które sprawiało, że w jej brzuchu latały motyle. Dlaczego to robisz? - Wojownik, który uważa się za najlepszego - powiedział, nawet nie robiąc najmniejszej przerwy w swoich ćwiczeniach - Jest głupcem, który wkrótce będzie martwy. Bezceremonialna odpowiedź od bezceremonialnego rodzaju mężczyzny. Nie był taki jak uczeni, z którymi spędziła większość swojego czasu, nie był nawet taki, jak zabójczy archaniołowie. Raphael, z jego mocą, dopracowaną do okrutnej krawędzi, był tak inny od tego mężczyzny, jak ona różniła się od anielicy Michaeli - podstępnej, inteligentnej władczyni małego terytorium, której siła wzrastała tak gwałtownie, że Jessamy była pewna, że oszałamiająca nieśmiertelna ocierała się o zostanie jedną z członków Kadry. - Powinnaś odpocząć - powiedział, kiedy nie odpowiedziała. Skrzywiła się. - Jestem od ciebie starsza, Galen. - Nieważne, czy jawiła się jako łamliwa istota, mogła przetrwać nawet dłuższe okresy bez snu. - Być może to ty jesteś osobą, która powinna udać się na spoczynek po tym wysiłku. Szarpnięcie w gładkim rytmie mięśni i ścięgien, mała pauza, gdy złapał jej wzrok oczami barwy jakiegoś rzadkiego szlachetnego kamienia, które zdawały się zaglądać do jej duszy. - Zapraszasz mnie do łóżka, Jessamy?

TŁUMACZYŁA Em3A

ROZDZIAŁ 5. - Nie. – Zabrzmiało to jak skrzek, była tak sfrustrowana tym, że pozwala mu grać sobie na nerwach, że powiedziała: - Nie jestem stworzeniem, które lubi cielesność. - Jej słowa stały się takim kłamstwem, że nawet teraz czuła w sobie to senne ciepło. Odepchnął się i wstał na nogi płynnym ruchem, który zaprzeczał ogromowi jego ciała, Galen odsunął do tyłu włosy. Potem zrobił krok do przodu. Kolejny. I następny. Aż, pomyślała, przyprze ją do ściany... Ale zatrzymał się na odległość jednego oddechu między nimi, jego ciemny, gorący, silny zapach przytłaczał jej zmysły. - Jesteś pewna? - Wyciągając rękę, przesunął dłoń po łuku jej prawego skrzydła, skręcona rzeczywistość lewego była ukryta za jej opadającymi włosami. - Nawet na dworze Titusa - powiedziała, walcząc z rozdzierającą przyjemnością, która zagroziła pulsowaniem na jej skórze - To byłby akt nie do przyjęcia. - Taki dotyk był dozwolony tylko dla kochanka. Cofnął ręce i opuścił je po bokach, podniósł brew. - Jeśli nie jesteś cielesną istotą – wyzwanie - To taki dotyk nic dla ciebie nie znaczy. - Wrażliwość tego miejsca powoduje wypaczenie nie tylko podstawowych pragnień. – To ją wystraszyło, to jak bardzo sprawił, że tego potrzebowała, jak bez wysiłku roztrzaskał jej mechanizmy obronne, które budowała przez niekończący się eon swojego istnienia. Nie miał żadnego zrozumienia co do tego, o co prosił. Dwa tysiące sześćset lat była sama i uwięziona w Azylu. Znalazła sposób, by przetrwać, by stać się czymś więcej niż duchem, który pozostaje na krawędzi życia innych ludzi. Ona sama stworzyła osobę jaką była teraz - kogoś, kto był szanowany przez dorosłych i kochany przez dzieci, które uczyła. To nie było wspaniałe życie, ale życie o wiele lepsze niż bolesne egzystencja jej młodości. Zaryzykować to niewielkie szczęście, które znalazła poprzez skoczenie w nieznane, ufając temu wojownikowi, temu obcemu, który tak naprawdę nie był obcy, że ją złapie? To była straszna rzecz, by zadać sobie to pytanie... Ale nawet gdy o tym myślała, wiedziała, że mogłaby równie dobrze być gotowa zapłacić cenę za możliwość poznania ciała i duszy Galena. Bo ten mężczyzna, on nie patrzył na nią tak po prostu. On ją widział. - A jednak - powiedział, odpowiadając na jej argument, kiedy ona już prawie zapomniała o tym, co wcześniej powiedziała – Jest to pieszczota dzielona tylko między kochankami. – Powiedziawszy to, odsunął się i poszedł usiąść na stołku obok którego zostawił miecz i, podnosząc broń, zaczął ją czyścić miękką szmatką. Chciała nim potrząsnąć, tym wielkim mężczyzną z kamienia, który myślał, że we wszystkim ma rację. - Myślisz, że wygrałeś? - Czy wiesz, co mi robisz, rozumiesz te pęknięcia, które

tworzysz?

Gładkie, powolne ruchy na błyszczącym metalu. - Myślę, że musimy się dowiedzieć, co takiego wiesz, że jest to tak ważne, że ktoś nastawałby na twoje życie z powodu tej informacji. Chłód, który prawie udało jej się pokonać, ponownie zaatakował jej ciało. Potarła ramiona, obnażone przez krój jej prostej sukni, weszła do malutkiej kuchni i zaczęła otwierać szafki. Czy Galen gotował czy nie, jeden z aniołów odpowiedzialnych za zaopatrzenie kwater wojowników dostarczyłby podstawowe produkty. Znalazła mąkę, miód, masło w zamkniętym słoiku. Trochę więcej myszkowania i już do tego miała suszone owoce i jajka. - Masz drewno do pieca? Galen w odpowiedzi wstał i podszedł do przeciwstawnego rogu pomieszczenia w stosunku do miejsca, gdzie sama stała, i sięgnął do kosza, aby wydobyć dwa małe polana, które umieścił w piecu. Trochę krzesiwa i ogień już był rozpalony, a drzwiczki do pieca zamknięte. Został zaprojektowany z myślą o górskim schronieniu, dym z pieca odpowietrzał się do wąwozu, a ciepło pozostawało wewnątrz pomieszczenia. Anioły nie czuły zimna tak jak śmiertelnicy, ale ciepło zawsze było mile widziane w górach. Wracając do miecza, Galen nadal czyścił już i tak nieskazitelne ostrze, ale czuła, że ją obserwował, uczucie to było niemal jak fizyczny dotyk. - Co robisz? – Nie było najmniejszego śladu jakiejkolwiek łagodniejszej emocji.

Tęsknię? Zmusiła się, by zamknąć w sobie te słowa, zawahała się. Dorastał na wojowniczym dworze – czy jako małemu chłopcowi ktoś kiedykolwiek zrobił mu niespodziankę, czy uznano go za wojownika-w-trakcie-szkolenia już od kołyski, i uczono tylko dyscypliny i walki? - Ciasto z bakaliami – powiedziała, odrzucając wcześniejszą myśl, ponieważ jego matka na pewno obdarzała go miłością – jeśli tylko wiedziała to jedno, że aniołowie adorowali swoje dzieci. Jessamy może i nie mogła żyć z poczuciem winy Rhoswen, ale nigdy nie wątpiła w miłość matki. - Byłoby lepiej, gdyby owoce moczyły się w nocy – ciągnęła, rytm jej serca ustabilizował się - Ale nie chcę czekać. - Podnosząc czajnik z pieca, wylała część już gorącej wody na suszone morele, jagody, i plastry pomarańczy. - I wiem wiele rzeczy, Galen powiedziała, zmuszając się, by zmierzyć się z koszmarem, ponieważ on sam nie zniknie. Jestem opiekunem naszych dziejów. - Milion fragmentów czasu, i więcej, istniało wewnątrz jej umysłu. Wstając umieścił swój miecz na uchwycie na ścianie, Galen zaczął powoli się rozciągać na środku pokoju, podczas, gdy rozmawiali. Uświadomiła sobie, że przerwała mu wcześniej, i była z tego powodu zadowolona, bo to oznaczało, że mogła go teraz oglądać. Bez względu na to, co twierdziła, co wiedziała, że będzie bezpiecznym wyborem, była kobietą, którą zabolało coś, co równie dobrze może na zawsze ją złamać... No i był takim pięknym mężczyzną.

- Ale - powiedział, skręcając się w ruchu, co sprawiło, że jego brzuch mocno się napiął, biało-złote włókna na jego skrzydłach błyszczały w świetle lamp - Musimy zwracać uwagę tylko na to, co może wpływać na coś ważnego w chwili obecnej.

Skoncentruj się, Jessamy. - Zawsze istnieje tysiące małych politycznych wydarzeń zachodzących pomiędzy potężnymi. - Nikt, kto nie był zanurzony w tym świecie nie mógł pojąć głębi labiryntu nawet części tego, o co chodziło. Co sprawiło, że pomyślała: - Jeśli masz być mistrzem broni Raphaela, musisz wiedzieć, o tym wszystkim. - Sukces zabierze go od niej, od Azylu, ale nigdy nie będzie stać na drodze tego wspaniałego stworzenia. - Dmitri zasugerował, żebym przyszedł do ciebie. - Miał rację - powiedziała, zastanawiając się, czy Galen miał osobowość zdolną do wchłaniania tego, co miała do powiedzenia. Nie popełnia błędu myśląc, że jest głupi. Nie, rozmawiała z kilkoma doświadczonymi osobami z terytorium Titusa kilka godzin po tym, jak po raz pierwszy odczuła skutki tych jego oczu, które przypomniały jej niezwykły klejnot zwany heliodor1, ciekawa w taki sposób, który nie była wtedy gotowa, by przyjąć go do wiadomości. Mało subtelne nakierowanie na interesujący ją temat i dowiedziała się, że Galen nie został uznany za mistrza taktyki, ale za mężczyznę zdolnego, by zbudować lojalność i zaciągnąć armie na ziemię wroga - i wyjść z tego zwycięsko. Titus był wściekły, że go stracił, choć Orios nie był - prawdziwy komplement dla mistrza broni od uważanego za najlepszego z archaniołów w Kadrze. Jednak umysł Galena, z tego, co się o nim dowiedziała, był miejscem o wyrazistych liniach, dobrych i złych, z nielicznymi odcieniami szarości pomiędzy. Krwawił dla tych, którym oddał swoją lojalność, a raz oddana, jego lojalność będzie trwała.

Kobieta, którą weźmie za własną nigdy, przenigdy nie będzie musiała obawiać się zdrady. Świadomie relaksując się na trzymaniu drewnianej łyżki, której używała, by mieszać ciasto, wzięła głęboki oddech, ale odezwał się zanim ona mogła. - Nie musimy skupiać się na małych intrygach. - Rozpostarł skrzydła i złożył je z powrotem starannie. - Odłóż na bok wszelkie osobiste powiązania jakie masz z innymi aniołami, dzięki twojej pozycji jesteś uważana za świętą, biorąc pod uwagę wpływ, jaki twoje odejście miałoby na dzieci – twoi wrogowie się zjednoczą, aby pomścić wyrządzone ci krzywdy. Z szansą na taki odwet, stawki muszą być wysokie. Zatrzymała się podczas procesu wlewania ciasta do małego garnka, który był jedyną rzeczą, jaką znalazła, w której można było coś upiec.

1

Heliodor: Oliwkowy http://www.dansstarrgems.com/images/Gem0048-Torrie-2.26-cts-Heliodor-4.jpg Żółty http://www.buysellcommunity.com/image.jsp?item=QGODSFZW&sequence_id=2

- Masz rację. - Posiadała tak dużo wiedzy w swoim umyśle, że nawet ona czasami się w niej gubiła. – Planowany atak Aleksandra na Raphaela jest niewątpliwie najważniejszą rzeczą w teraźniejszości. - Jednak nie jest tajemnicą - powiedział Galen, jego ruchy ukazywały dziki wdzięk, jaki, nie uwierzyłaby, że jest możliwy, jeśli chodziło o tak wielkiego mężczyznę. - Więc jeśli twoja wiedza jest połączona z Aleksandrem, musi odnosić się do jakiegoś ukrytego aspektu. - Jeśli jednak, sam Alexander mógł nie wiedzieć o planowanej napaści - powiedziała, pewna ponad wszelką wątpliwość. - Uważałby ją za zniewagę dla swojej dumy, zapędzenie mnie w róg w moim domu w tak brutalny sposób. - Gdyby Aleksander chciał ją zabić lub ubezwłasnowolnić, jeden z jego zabójców cicho i sprawnie zająłby się tym - nigdy wcześniej nie czuła takiego natychmiastowego strachu. Przytaknięcie Galena było stanowcze. - Zgadzam się. Kto jeszcze? - Pomyślę nad tym. - Podmuch ciepła z pieca napiętnował jej skórę, kiedy otworzyła go, by umieścić wewnątrz garnek, ale było także inne ciche ciepło wewnątrz niej, bardziej niebezpieczne - ponieważ to wszystko, przebywanie z Galenem, rozmawianie z nim, jak gdyby spędzili wiele nocy robiąc to samo, był to rodzaj emocjonalnej zażyłości, której pragnęła. - Alexander zaskoczył mnie swoim nieprzejednaniem wobec Raphaela. - Bycie archaniołem to bycie Kadrą. To było tak proste jak niezmienne. - Nigdy wcześniej nie był do tego stopnia nierozsądny. - Raphael jest o wiele silniejszy, niż powinien być jak na swój wiek - powiedział Galen, podnosząc uprząż na miecz, którą pozostawił obok stołka i powiesił ją na miejscu. - Titus otwarcie powiedział, że on ma potencjał do przewodniczenia Kadrze. - A Alexander uważa, że to jego stanowisko. – Podczas gdy archanioł był wielkim przywódcą, posiadał też arogancję starożytnej istoty żądnej władzy, będzie rozważać każdy taki szept wyzwania. - Ale - powiedziała, zalewając gorącą wodą jakąś herbatę po tym, jak skończyła sprzątanie - Nie możemy lekceważyć Lijuan. - Najstarsza z archaniołów po Aleksandrze, Zhou Lijuan popełniała zbrodnie, które mroziły Jessamy zapisującą w tajemnicy historie, co robiła także w stosunku do każdego innego członka Kadry. - Wydaje się ona mieć względy dla osoby Raphaela, ale jej intrygi sięgają głęboko. - Jej żołnierze są obecnie porozrzucani po jej terytorium, nic nie wskazuje to, że planuje zgromadzić ich, by zaatakować. Pozostawiając herbatę, by się zaparzyła, spojrzała w górę, gdy Galen ponownie odsunął włosy do tyłu. - Potrzebujesz, żeby je podciąć. - Chciałem to zrobić wczoraj. - Wyciągając nóż zza paska, odciął kosmyk. - Galen!

Pytające spojrzenie. Rozdrażniona, chwyciła od niego nóż. - Usiądź zanim zarżniesz te całe wspaniałe włosy. - Kolor był tak żywy, że wydawało się błyszczał z życiem. Posłuchał z podejrzaną łagodnością, nie mówiąc ani słowa, gdy zaczęła przycinać ostrożnie włosy. Dopiero gdy była w połowie zadania, zdała sobie sprawę, że stoi w samym środku jego rozchylonych ud, jego oddech rozgrzewał ją przez cienki materiał jej sukni. Ospałe ciepło sprawiło, że podwinęła palce u stóp, skończyła i cofnęła się. - Proszę - powiedziała, jej głos był ochrypły. - Możesz posprzątać. Zamiast tego wstał, jego twarz, twarde, toporne rysy, jego ciało otarło się o nią... I dotknął kciukiem jej dolną wargę. Dotyk szarpnął te ciasne i niskie rzeczy w jej ciele, aż ją ścisnęło, jej oddech stał się bliski miękkiemu dyszeniu. Galen zachowywał się o wiele dłużej, niż pomyślał o sobie, że był w stanie się zachowywać, jeśli chodziło o Jessamy. Poleciał z nią tak ufną i zachwyconą w swoich ramionach, wyobrażał ją sobie śpiącą w jego łóżku, rozkoszował się jej obecnością, gdy wypełniała jego kuchnię ciepłem. To zabrało mu całą siłę woli, aby nie położyć rąk na jej biodrach, kiedy stanęła między jego udami i nie posadzić ją sobie na kolanach. A teraz… Jej skóra była delikatna pod szorstkością jego własnej dłoni, jej oddech słodki, no i jej wargi, gdy domagał się, by się rozdzieliły na miękkim tchu. Przyciskając rękę do jej pleców, zmusił się, by nie wsunąć języka do jej ust, by nie grasować. Jakaś jego część czekała, żeby odepchnęła go, a kiedy tego nie zrobiła, musiał walczyć z rykiem dzikiej satysfakcji. Zamiast tego, nacisnął na jej brodę i ustawił ukośnie usta szerzej przy jej, jego penis napierał na tkaninę spodni i na łagodny kształt jej brzucha. Drżąc na jego piersi, szczupła dłoń rozłożyła się na jego skórze, gdy Jessamy stanęła na palcach, by podążyć za jego ustami. Jęcząc na czucie jej wysokości, jej napięte piersi pocierały o jego pierś, polizał swoim językiem po jej ustach, chcąc wiedzieć, czy był mile widziany, zanim zgarnął je, by je pożreć, posmakować. Jej paznokcie wbiły się jego skórę, drobne ugryzienie sprawiło, że całe jego ciało pulsowało... Zanim odepchnęła go, odwracając swoją głowę w tym samym czasie. Znieruchomiał, opuścił swoją dłoń, którą trzymał na jej policzku i zrobił krok do tyłu, nie czyniąc żadnego wysiłku, aby ukryć swoje sterczące podniecenie. - Powinienem przeprosić? Jessamy posłała mu spojrzenie pełne niedowierzania z tych brązowych oczu zamglonych przyjemnością... A potem roześmiała się, jej tętniący życiem kolor wypełnił jego schronienie, zatapiając się w jego ciele. Ale śmiech wyblakł między jednym a drugim oddechem, wyraz jej twarzy zdradzał wstrząsającą ponurość jeszcze zanim zamrugała i ponownie stanął w obliczu ciepłej elegancji, tak delikatnej, tak bez zarzutu.

- To ja jestem tą, która powinna przepraszać - powiedziała, poprawiając suknię, mimo że nie potrzebowała poprawiania. Jego oczy zwęziły się. - Czy dlatego, że nigdy się nie uczyłem? - Nie! - Wyciągnęła rękę, ale opuściła ją w połowie. - Nie, Galen. - Cierpienie zaćmiło jej oczy, twarz zbladła.

Tam. To osłabienie, szpara w jej zbroi, którą mógł wykorzystać, by wywalczyć sobie drogę do środka. Poza tym, czasem jest lepiej umożliwić swojemu przeciwnikowi, by uwierzył, że wygrała. - Może i nie uczyłem się - powiedział szybko sprzątając obszar, w którym przycinała mu włosy - Ale rozumiem, że muszę wiedzieć to, czego możesz mnie nauczyć. Zrobisz to? Jessamy nie czuła się tak zmieszana od czasu, kiedy była dzieckiem. - Ja… Oczywiście - powiedziała, odpowiedź była instynktowna. - Być może w godzinach wieczornych po tym, jak skończysz ćwiczyć z własnymi uczniami. Skinął głową. - Więc, Alexander, być może Lijuan. Istnieje jeszcze ktoś inny, kto może uważać twoją wiedzę za problem? Patrzyła w milczeniu, kiedy podszedł do poduszek w salonie i rozciągnął się na nich z rękami pod głową, wpatrując się w sufit, który błyszczał minerałami osadzonymi w kamieniu. Właśnie tak, pomyślała, gniew szemrał w jej żyłach, to on przysunął się do pocałunku, który wzbudził ją ponad potrzeby, ponad marzenia. Jedno liźnięcie więcej i pozwoliłaby mu obnażyć swoją skórę, pozwoliłaby się dotykać tymi dużymi dłońmi zawsze i wszędzie, kiedy by mu się tylko podobało, dałaby się przypiąć do kamiennego muru, jeśli miałby taką potrzebę... Poza tym, że wydawało się, że tylko jedno z nich był tak głęboko dotknięte tymi uczuciami. Chcąc potrząsnąć nim i wycałować swoją drogę przez umięśnioną szerokość jego piersi w tym samym czasie, jej emocje szarpały się między jedną skrajnością, a drugą, poszła usiąść na stołku, kiedy powiedział: - Tutaj jest wygodniej. - Cichy mruczący ton. To była prowokacja, nie ma wątpliwości. Miała plecy wyprostowane i zwężone oczy, gdy przekroczyła tą odległość między nimi, by zająć miejsce przy ścianie. To ją postawiło w rogu, gdzie nie było więcej, niż wystarczająco miejsca, ale nie czuła się ograniczona. A ponieważ słodki, korzenny zapach ciasta wypełnił pomieszczenie, trzymała oczy skoncentrowane na wprost, a nie na mężczyźnie obok niej. - Istnieje także Michaela - powiedziała. Piękno anielicy było legendarne, tak wielkie, że zaślepiało ludzi, miała w sobie zarówno kapryśność jak i czystą energię. - Jeśli ona ma jakiś

sekret, może nie chcieć, by ktoś go znał, gdy jest tak blisko wejścia do Kadry. - Jessamy jednak nie mogła wymyślić niczego, co mogłoby spowodować, że Michaela mogłaby mieć takie obawy, ale przeszuka jej akta, gdy następny dzień się rozpocznie. - Istnieje luka w teorii. Poczucie ruchu, pieszczota gorącego, męskiego zapachu, który sprawiał, że jej oddech zamierał. - Żaden archanioł - powiedziała - Lub potężny nieśmiertelny, nie wysłałby samotnego wampira, jeśli on lub ona chcieliby być pewni mojej śmierci. Byłoby znacznie bardziej skuteczne, gdyby wysłali po mnie zespół aniołów, gdy szłam do domu i upuścili mnie do wąwozu. Całe ciało Galena znieruchomiało - jak gdyby jego oddychanie zostało zawieszone. To właśnie wtedy zdała sobie sprawę, że ponownie na niego patrzy. Nie tylko patrzy, ale i podziwia. Piękne, irytujące stworzenie. Ktoś, kto mógłby pocałować i zapomnieć o tym w mgnieniu oka, podczas gdy jej skóra nadal płonęła sensorycznym echem jego dotyku, kiedy jego smak - tak dziki, tak męski - jeszcze utrzymywał się na jej ustach. - Jessamy? Złapana przez spokojny, intensywny tembr jego głosu, powiedziała: - Tak? - Mówię to, bo wierzę, w dawanie uczciwego ostrzeżenia. - Jego głos przeniknął te części niej, których nie powinien był w stanie osiągnąć, bo były tak dobrze ukryte, tak zaciekle chronione. - Jestem bardzo dobry w taktyce. Wiem, kiedy powinienem się wycofać, a kiedy uśpić mojego przeciwnika fałszywym poczuciem bezpieczeństwa... I wiem kiedy rozpocząć ostateczne, zwycięskie uderzenie.

TŁUMACZYŁA Em3A

ROZDZIAŁ 6. Podpierając się, z drżącym oddechem, stanęła na nogach, rzekomo w celu sprawdzenia, co z ciastem. - Nie jestem kampanią do wygrania, Galen. Jej gniew na swoją ograniczoną egzystencję – i wewnętrzną reakcję na Galena flirtując z nim, co jej oferował, to czyste szaleństwo. Gdy Galen rozłoży swoje skrzydła i wyleci z Azylu, by służyć Raphaelowi, być może za dziesięć lat, a może za wiek, to ją skrzywdzi. Wiedziała, kiedy wychodziła z sypialni, że była skłonna zaryzykować. Jednak jego pocałunek... Och, ten grzeszny, uzależniający pocałunek niebezpiecznie przesunął równowagę. Jeśli pozwoli temu pójść dalej, to nie będzie po prostu ją boleć, kiedy on odejdzie. To ją złamie. - Nie trać na mnie swojego wysiłku. - Muszę przeżyć wieczność taka jak jestem, jako ziemski anioł. Nie pokazuj mi tego, jak może być, tylko wyrwij to i odrzuć. Galen nie odpowiedział, ale zjadł ciasto z otwartym uznaniem, gdy oznajmiła, że już jest gotowe, i siedzieli w ciszy, a ona głośno czytała książkę, którą zapakował dla niej do torby – skąd on wiedział, że nie może żyć bez książek, bez słów, ten wojowniczy barbarzyńca? Później zaczęła uczyć go skomplikowanej struktury władzy w Kadrze, a tym samym, na świecie. To była dziwna, urocza noc, zamglony sen.

Jessamy nie chciała, by następny dzień się rozpoczął, ale tak się stało - spektakularnym rozbłyskiem koloru na niebie. Gdy przyleciał z nią do domu, Galen wszedł razem z Jessamy aż do kuchni. Została ona starannie oczyszczona pod jej nieobecność, mogła niemal uwierzyć, że tylko wyobraziła sobie rozprysk iskrzący się najciemniejszym kolorem czerwieni. - Czy chcesz tu zostać, Jessamy? - Tak. - Noc minęła, a wraz z nią, miraż, który mógłby ją zniszczyć. Ten dom był jej przystanią, lata troski, by go stworzyć, nie pozwoli, by ktoś go splamił lub okradł. Galen skinął głową, odwracając się, by wyjść na dziedziniec. - Będzie mile widziane, jeśli będziesz współpracować ze strażnikiem. - Oczywiście. - Bruk był ciepły pod jego stopami, gdy ponownie tego ranka wyszedł na zewnątrz, pocałunek wiatru od czarno-skrzydłego anioła, lądującego w niewielkiej odległości od nich, był chłodny. – Jason.

Galen powiedział kilka cichych słów do Jasona zanim zwrócił swoją uwagę z powrotem na Jessamy. - On będzie czuwał nad tobą dzisiejszego dnia. Wrócę później, by zawiadomić cię, czy będzie to bezpieczne, abyś uczyła w szkole. – Powiedziawszy to, rozpostarł skrzydła i wzbił się w niebo, istota z czystej surowej energii... Ten, który polował na tych, którzy chcieli ją uciszyć w najokrutniejszy sposób. Szelest skrzydeł. Odwróciła swoją uwagę od nieba, teraz pustego. - Trzymam dla ciebie nową książkę - powiedziała do Jasona, anioła, który był kolejnym z tych, których nie uczyła - po prostu pojawił się w Azylu pewnego dnia jako już w pełni rozwinięty chłopiec. Jessamy nigdy nie zapytała Jasona, jakie było jego życie zanim przybył do Azylu, ale wiedziała, że zraniło go, uszkadzając jego emocjonalny rozwój do tego stopnia, że miał kłopoty z uformowaniem więzi przywiązania. Była w nim taka przenikliwa samotność, że miała ona oddźwięk w jej własnej, ale tajemniczy anioł trzymał dystans nawet do kobiet, preferujących zalecanie się w cieniu, które wcześniej leżały z nim, gdy dał im najmniejszą zachętę. - Dziękuję. - Światło odbijało się w blasku jego włosów, których długość kończyła się tuż nad jego ramionami, warstwy hebanowych kosmyków przesłaniały czyste rysy jego twarzy i wirowały tajemniczo nad dramatycznym tatuażem, który pokrywał lewą stronę twarzy. - Wampir, który cię zaatakował został wyśledzony aż do dworu Alexandra. Jego ludzie jednak zaprzeczają, gdy chodzi o wszelką wiedzę na temat jego działań. - A co ty o tym myślisz? - Spytała, bo Jason - pomimo swoich blizn, a może właśnie dzięki nim - miał sposób patrzenia aż do sedna rzeczy, nie zaślepiony uprzedzeniami i emocjami. Pod wieloma względami był przeciwieństwem Galena, był tak subtelny i przebiegły jak Galen był bezceremonialny i bezpośredni.

- Wiem, kiedy się wycofać, kiedy uśpić mojego przeciwnika, żeby miał fałszywe poczucie bezpieczeństwa... I wiem kiedy rozpocząć ostateczne, zwycięskie uderzenie. Powiedziała mu, żeby nie marnował na nią swojego wysiłku, ale głęboko, w swojej najbardziej ukrytej części, tkwił ten mały, lekkomyślny głos, który chciał, żeby Galen naciskał na nią, aby kontynuował, aby wydrążył swoją drogę przez obronne bariery, którymi się otoczyła. Niebezpieczne, byłoby czarująco niebezpieczne zdać się na niego w każdy sposób, ale być tak chcianą, to mogło być warte przyszłej agonii. - Myślę - powiedział Jason, jego głos wsunął się do jej świadomości jak ciemny dym Że w tej sprawie dwór Alexandra mówi prawdę. On ma swoich stałych zabójców. Nawet najgorszy z nich jest dziesięć razy lepszy od wampira, którego zabił Galen. - Raphael wie, że musi uważać? - Jako strażniczka ich historii, Jessamy powinna być neutralna w nadciągającej wojnie, ale miała słabość w swoim sercu dla najmłodszego z archaniołów. Miał taki zachwycający śmiech jako chłopiec... Przynajmniej do czasu, gdy jego ojciec nie pogrążył się w nieubłaganym szaleństwie, a jego matka nie podjęła strasznej decyzji - zakończyć życie małżonka, którego kochała z każdym oddechem w jej ciele.

Nawet wtedy, gdy stało się jasne, że w bardzo młodym wieku jego moc znacznie przerosła jej własną, Raphael zawsze, zawsze, traktował ją z szacunkiem. Choć on też się zmieniał. Być może była nieunikniona, ta zimna arogancja, która nadeszła wraz z tą wielką mocą. Za każdym razem, gdy wracał do Azylu, widziała w nim mniej z chłopca, którym był, a więcej z śmiercionośnej istoty, która stała się jednym z członków Kadry. - Dmitri - powiedział Jason w odpowiedzi na jej pytanie – Upewnił się, że szpiedzy nie będą w stanie uzyskać wystarczająco bliskiego dostępu, aby spowodować jakikolwiek niepokój. - A ty zapewniłeś Raphaelowi jego własnych szpiegów na dworze Alexandra. Jason milczał w odpowiedzi, jego twarz - oznaczona przez nawiedzone znaki blizn i linie tatuażu, którego pochodzenia nigdy nie wyjaśnił, a który może być hołdem lub przypomnieniem stworzonym w wykwintnym bólu - pozostała bez zmian w swoim wyrazie, ale ona znała go zbyt długo, aby dać się nabrać. Utrzymując jej wzrok, powiedział: - Galen nie ma żadnej żony, żadnej kochanki i nie uczynił żadnych obietnic nikomu innemu. Już dawno przestała być zdumiona tym, w jaki sposób Jason wiedział to, co wiedział, ale jego słowa sprawiły, że jej oddech uwiązł w klatce piersiowej, a jej serce zaczęło szybciej bić. - Czy jestem aż tak przejrzysta? - Spytała, czując się zagrożona, narażona. - Nie - pauza. - Ale Galen zastrzegł sobie roszczenie.

Głaszcząc palcem po kremowym piórku barwy bladego cienia rumieńca, które ukradł, Galen rozważał to, czego dowiedział się od Dmitriego o lojalności zmarłego wampira. To było mało prawdopodobne, by Alexander brał w tym udział, ale ktoś na jego dworze musiał widzieć korzyść z usunięcia Jessamy. Problemem, oczywiście, było to, że terytorium Alexandra było ogromne, a jego dwór miał rozległe gałęzie. To nie będzie łatwy cel do zawężenia - ale Jessamy była bezpieczna i pozostanie chroniona, tak długo jak będzie to konieczne. Galen nie ufał zbyt łatwo, ale znali się z Jasonem, jeszcze zanim przybył do Azylu, widział walkę anioła zamaskowanego w cieniu z tym jego dziwnym czarnym mieczem, śmiertelny jak gwałtowna burza. To był jedyny powód dla którego zostawił Jessamy pod opieką tego anioła. Miał zamiar być jedynym czuwającym w nocy. Żaden inny mężczyzna nie będzie siedzieć w kuchni i nie będzie jej obserwować, gdy porusza się z wdziękiem i oszczędnymi ruchami, kiedy gotowała... I walczyła z tym, żeby na niego nie patrzeć. Każde skradzione spojrzenie było niczym pieszczota, pęknięcie w ścianie jej zbroi. Chciałby zobaczyć jej rumieniec naprzeciwko swojego sztywnego fiuta, powiedzieć

jej, że może go dotykać tak często, jak ją to będzie zadowalać, i że on będzie jej niewolnikiem, jeśli wykorzystałaby także te swoje usta. Wszędzie. Przysięgając sobie, że będzie pewnego dnia pieścił ręką te subtelne krzywizny jej ciała o jedwabistej skórze, podczas gdy ona będzie się wiła pod nim, bezradna w swojej przyjemności, wsunął pióro bezpiecznie do kieszeni i załopotał swoimi skrzydłami. Był to prawie najwyższy czas, żeby polecieć z grupą wojowników Raphaela już stacjonujących w Azylu, pierwszy krok w ocenie ich gotowości bojowej. Jednakże, wysoka, elegancka anielica ze skórą barwy bujnego hebanu i wzorzystymi skrzydłami podobnymi do tych motyla słynącego z pomarańczowych i czarnych znaków, wylądowała na drodze przed nim, zanim mógł wzlecieć. - Panie. - Składając z powrotem swoje skrzydła, skinęła delikatnie głową z szacunkiem, jej grzywa drobnych loków była spleciona blisko czaszki. - Już nie jestem twoim dowódcą, Zaria. Małe białe zęby błysnęły w uśmiechu chłopczycy, tworząc dołeczki w obu policzkach. - Na terytorium Raphaela czy Titusa, jesteś moim dowódcą. Augustus się zgadza. Miał nadzieję, że niektórzy z tych, których poprowadził, pójdą za nim, ale nie spodziewał się doświadczonych wojowników, oboje zajmowali wysokie stanowiska w armii Titusa. - Jesteś mile widziana - powiedział, ściskając jej przedramię w znanym pozdrowieniu Ale będziesz musiała udowodnić swoją lojalność wobec Raphaela. Uniesiona brew. - Myślisz, że jestem szpiegiem? - Żadna zniewaga, tylko ciekawość, co sprawiało, że była tak uzdolnionym zwiadowcą. - Myślę, że bycie w mistrzem broni ma znacznie więcej odcieni, niż kiedykolwiek mi się wydawało. - Skinął na nią, by podążała za nim z powrotem do twierdzy - była zbyt niebezpieczna w swojej sile, aby bezpośrednio nie zwrócić na siebie uwagi Dmitriego. - Jak ma się Orios? - Zadowolony. Dumny jako ojciec. - Kolejny musujący uśmiech. - Titus jest jak ranny dzik rozdarty między tą samą dumą a wściekłością, z powodu pozbawienia swojej osoby twoich umiejętności, ale te latające demony wiedzą, jak go uspokoić. Dzieci były rzadkością, taką rzadkością pomiędzy nieśmiertelnymi, a Titus nie miał żadnego ze swojej krwi, ale zaopiekował się dziećmi swoich wojowników, którzy polegli w bitwie, dając maluczkim takie życie, które spowodowało, że teraz byli oni trochę rozpieszczonymi, wspaniałymi dorosłymi, którzy mieli jednak słodki charakter. - Mają swoje zastosowanie. - Tylko raz, gdy on i Zaria byli już wewnątrz chłodnych kamiennych murów twierdzy, zapytał: - Moi rodzice?

- Twój ojciec pilnuje sił Alexandra. Galen spodziewał się tego, jego ojciec był drugim Titusa. - Twoja matka - Zaria celowo dotknęła swoim skrzydłem kamienia, jakby badając teksturę - Zaczęła trenować nowych rekrutów. Tanae musiała widzieć decyzję Zarii jako defekt - oczekiwany i zaobserwowany, na skutek odejścia dowódcy - i na dodatek nie wysłała żadnej wiadomości ze zwiadowczynią. Jego ojciec, Galen nigdy nie spodziewał się od niego niczego, poza swoją edukacją wojownika, ale spędził dziesiątki lat starając się zaskarbić sobie słowa pochwały od matki... To całe dążenie, teraz wiedział, było daremnym wysiłkiem. Faktem było, że Tanae była anomalią pomiędzy anielskim rodzajem. Wojowniczka, utalentowana i dumna, nigdy nie chciała mieć dziecka. Na jej korzyść przemawiało to, że nosiła Galena ze skrupulatną troską i gdy te małe rozpuszczone latające demony próbowały zrobić z niego zepsutego zwierzaka – próba ta była tą, którą odrzucił z dziecięcą zaciekłością - bo zawsze starał się zaimponować Tanae. Dopóki nie zrozumiał, że jej obojętność nie była udawana, by go zmotywować do większych wysokościach. Ona pochodziła z jej wnętrza. Gdy zdał sobie z tego sprawę, to złamało serce chłopca, którym wtedy był. - Będę musiała powrócić na dwór Titusa, by formalnie odejść - powiedziała Zaria, jej ton mówił mu, że nie myślała, żeby było coś dziwnego w jego pytaniach. - Mogę wziąć ze sobą list do swoich rodziców, gdy będę wracać. Ranny chłopiec, którym kiedyś był, już dawno odszedł, zastąpiony przez człowieka, który nigdy przed niczym się nie ukrywał, bez względu na to jak niszczące to było. - Nie, nie ma takiej potrzeby. - Tak odległy od dworu, który jego matka nazywała domem, mógł wreszcie dać Tanae jedną rzecz, którą zawsze chciała – wolność, by mogła zapomnieć że kiedykolwiek została zmuszona być w pogardzanym przez siebie stanie słabości przez dziecko, które nosiła w swoim łonie.

- Keir nadchodzi - powiedział Jason, i natychmiastowo twarz uzdrowiciela pojawiła się w drzwiach sali bibliotecznej, gdzie Jessamy siedziała. Stare oczy na młodzieńczej twarzy, szczupłe, zgrabne ciało tancerza, Keir był najbardziej utalentowanym uzdrowicielem pośród anielskiego rodzaju, rysy twarzy miał tak delikatne, że wydawały się one prawie kobiece... Ale nikt nie pomyliłby go z kobietą. Wchodząc tak cicho, jak kot plączący się wokół jego kostek, usiadł naprzeciwko niej, złoty brąz z jego skrzydeł gładził w pocałunku gruby zabarwiony miedzią dywan. - Witaj, Jason. - Kot wskoczył na stół i usadowił się obok niego, gdy mówił, mały przydymiony szary Sfinks z oczami błyszczącymi na złoto. - Keir. – Odszepnął czarno-skrzydły anioł i wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

- Martwię się o naszego pięknego Jasona - powiedział Keir, jego spojrzenie zatrzymało się na ciężkiej płycie drewna, za którą stał Jason strażnik. - Kiedy już przeżyje się to, co podejrzewam, że on przeżył, nie pozostaje już nic, by się czegoś bać. Ręka Jessamy zacisnęła się na jasnożółtej sukni, jej umysł krążył wokół cichej paniki, którą spowodowały pokolorowane wzajemne oddziaływanie na siebie jej i Galena. - Czy nie jest to dar? Keir pokręcił głową, jego jedwabiste czarne włosy pogładziły ramiona. - Wszyscy powinniśmy mieć coś, czego się boimy, Jessamy. - Kot zamruczał, gdy pogładził smukłymi palcami po jego futrze. – Tak jak wszyscy powinniśmy mieć jakąś nadzieję. Jason nie ma ani jednego ani drugiego. - A taki mężczyzna - wyszeptała Jessamy - Nie ma powodu, aby żyć. – Obawa przebiła jej duszę o tego anioła, który miał głos tak przeszywający, że rywalizował z głosem Caliane, ale którego piosenka sprawiała postać łez w jej sercu. – Raphael - powiedziała, a jej głos zadrżał z ulgą. - Jason wyraził lojalność wobec niego, a Raphael nie pozwoli mu odejść. - Tak. On ma coś do powiedzenia ten arogancki młody. - Lekki uśmiech, ponieważ Keir był także jego ulubieńcem. – Tak więc, słyszę, że to wielkie bydlę Raphaela, które zostało przyjęte jako jego mistrz broni, zaleca cię do ciebie. Jessamy podniosła w górę głowę. - Wiedzę Jasona, rozumiem, nawet jeśli nie mogę wyjaśnić skąd pochodzi. Ale ty pracujesz w Szpitalu całe dnie. - Kruchy noworodek, pierwsze dziecko urodzone w Azylu od pięciu długich lat, było w centrum zainteresowania uzdrowiciela Keira – Dzieciątko? - Keir zabronił odwiedzin - na sali uzdrowienia, bo w przeciwnym wypadku ktoś byłby pochowany w skrzydłach. - Jej gniewne krzyki wezwały mnie głęboko w nocy, malutka to ona może i jest, ale nie lubi być ignorowana. Wolę myśleć, że nasza mała duszka będzie wojowniczką. - Oczy błyszczące światłem, które było charakterystyczne dla Keira, pochylił się do przodu na drewnie błyszczącego stołu. – A jeśli chodzi o brutala - pozwoliłaś mu ze sobą latać. Czy myślałaś, że nikt nie zauważy? Jessamy przełknęła. - To nie może się wydarzyć, Keir. - Dlaczego? Zmuszając się, by rozluźnić swoją pięść, utrzymała ten ciepły wzrok nienazwanego brązu, który wyrywał jej zaschnięte najbardziej bezwzględne rany. - Myślę, że on naprawdę mnie chce. - Wspomnienie o jego twardej długości, która naciskała na jej brzuch, jego ust tak głodnych jej własnych, jego ręki chwytającej jej szczękę z męską zaborczością - I nie wyprę się głębi tego, że on mi też się podoba. – Było to takie blade słowo, na to by wyrazić dzikość tego, co wzbudził w niej Galen.

- Jednak coś cię powstrzymuje. - Nawet wiedząc to, wybiegam myślami zbyt daleko w przyszłość - powiedziała, pocierając dłonią swoje serce w daremnej próbie pozbycia się dalszego bólu w jego obrębie. - Nie mogę nic na to poradzić, ale wyobrażam sobie jego gorycz, kiedy uświadomi sobie, że bycie ze mną oznacza dla niego obcięcie jego skrzydeł, jego ród skończy się. - Dla Jessamy nigdy nie będzie szansy na posiadanie dziecka z powodu tej samej bolesnej egzystencji, jaką ona przetrwała. - Nie będę dla niego ciężarem, który ściąga go z nieba. Ton Keira był miękki, gdy odpowiedział, jego słowa nie miały w sobie litości. - Galen nie wydaje się być mężczyzną, któremu brak odwagi. A że ty to o nim mówisz, sprawia, że myślę gorzej o tobie, stara przyjaciółko. Lód spłynął jej po kręgosłupie, słowa Keira były bolesnym echem tego, co powiedział Galen na krawędzi swojego schronienia. - Nazwałeś mnie tchórzem - powiedziała ochrypłym szeptem. - Mówisz mi, że ukrywam się za moimi skrzydłami.

TŁUMACZYŁA Em3A

ROZDZIAŁ 7. - Nie powiedziałem tego, ale to usłyszałaś. – Wyciągając rękę przez stół, położył swoją dłoń na jej własnej, jego skóra była gładka, tak inna od skóry tamtego mężczyzny, którego dotyk był o wiele bardziej chropowaty. - Czy to właśnie tak widzisz siebie? Emocje dusiły jej gardło, rozdarły jej piersi, sprawiły, że w jej głosie brzmiał ból. - Podjęłam dobrą decyzję, musisz to widzieć. Jeśli pozwolę mu na to wszystko, a on mnie odrzuci, nie będę mogła tego znieść. - Nie jeśli to był jej irytujący, szalony, wspaniały barbarzyńca, mężczyzna, który patrzył na nią, jakby była piękna, budząc marzenia, które ukryła głęboko w sobie, tak mogła przetrwać i być zadowoloną, a nie urażoną istotą pożeraną przez zazdrość. Na twarzy Keira widać było czułość. - Każdy uczy się, jak przeżyć zawód miłosny. - Uwolnił jej rękę, podniósł się i obszedł stół dookoła, by nachylić się nad nią od strony oparcia jej krzesła, ręce położył na jej szyi, jego policzek ocierał się o jej włosy. - Twoją wadą jest to, że nie zmierzyłaś się z żadnym na początku, gdy byłaś młodsza, bardziej odporna. Teraz słodka Jessamy, myślę, że po prostu się boisz. Przełykając węzeł w gardle, położyła rękę na giętkich mięśniach jego ramienia. - A nie powinnam się bać? Moje życie nie było podobne do życia tych, którzy mogą dotknąć nieba, gdy mają taki kaprys. - Jej lata nauki, jak żyć w osamotnieniu, poczuciu bolesnej straty, której żaden inny anioł nie mógł zrozumieć, sprawiły, że stała się krucha w środku. - Czyż nie zasłużyłam na spokój? Usta Keira musnęły jej policzek, jego zapach był ospałą pieszczotą. - Nigdy nie chciałaś spokoju, kochanie. Pytanie tylko, czy jesteś wystarczająco silna, aby dążyć do tego, czego chcesz, wiedząc, że po radości może następować straszny smutek? Drzwi otworzyły się na jeszcze utrzymujące się echo jego ostatnich słów i ukazał się w nich nie Jason, ale Galen, jego oczy barwy morskiej zieleni rozżarzone były wściekłością. - Możesz teraz iść uczyć w szkole - powiedział. - Illium i Jason będą obecni, aby zapewnić bezpieczeństwo zarówno tobie jaki i twoim uczniom. - Po tym zwięzłym oświadczeniem, odszedł. Jej ręka zacisnęła się na ramieniu Keira. - On myśli, że jesteśmy razem. - Łatwo byłoby pozwolić mu uwierzyć, że jest kłamczynią, kobietą, która zdradziła swojego kochanka gorącym pocałunkiem, setkami ukrytych spojrzeń. Jej żołądek skręcił się, a jej wnętrzności się zrolowały.

- Puść mnie, Keir. - Kiedy jej przyjaciel uwolnił ją, wstała, potrząsnęła połami swojej sukni. - Strach jest jak metal na moim języku - znam Galena bardzo krótko, ale jestem pewna, że jeśli zaakceptuję go takim jaki jest, to zniszczy jakąś część mnie, kiedy odejdzie. Keir sięgnął ręką, by założyć jej włosy za ucho. - Wszyscy jesteśmy w jakiś sposób trochę złamani. - Cichy. Potężny. - Nikt nie idzie przez życie z całym sercem. - Jego oczy, pełne mądrości zbyt głębokiej, by należały do kogoś, kto był od niej zaledwie trzysta lat starszy, kto powiedział jej, że zobaczył jej duszę, kto posmakował soli jej samotności. Ale tym, czego nawet oczy Keira nie widziały, pomyślała, gdy wyszła z biblioteki, Jason był cichym cieniem przy jej boku, było to, że jej serce nie było już całością. Złamało się dawno, dawno temu - po raz pierwszy, gdy spojrzała w niebo i zdała sobie sprawę, że na zawsze jest poza jej zasięgiem. Odwaga kazała jej dotrzeć ponownie do tego mocno bolącego miejsca w jej piersi, postrzępionego na brzegach poprzez resztki z tysiąca roztrzaskanych snów.

Galen położył oba wampiry na ziemi za pomocą furii kopnięć i twardych uderzeń swoim płaskim ostrzem. - Zrobiliście ten sam błąd dwa razy - powiedział, czekając tylko, aż ich oczy skupiły się na ostrej broni. - Dałem wam ostrzeżenie. - Drugie ostrzeżenie w jego świecie nie istnieje. Stając na nogi, obaj skinęli głowami. Jeden wytarł krew z kącika ust. Ale żaden z nich się nie sprzeciwił, kiedy domagał się, by wykonali ćwiczenie ponownie. Tym razem, byli tak zajęci, starając się nie zrobić pierwszego błędu, że zrobili inny. Zdając sobie sprawę, że obaj mężczyźni byli wyczerpani, wstrzymał swoje ciosy i zarządził przerwę. - Idźcie - powiedział. - Poćwiczcie jutro na własną rękę przeciwko sobie nawzajem. Pojutrze, będziemy zmierzymy się jeszcze raz. Młodszy wampir zawahał się. - Chcemy być lepsi. - Jego partner przytaknął. Będąc pod wrażeniem, że tych dwóch nie uciekło po laniu, jakie im sprawił, zmusił się, by mówić bez gniewu, który był jak gwałtowna burza w jego ciele. - Będziecie. Chcę, abyście przeszli przez kolejne etapy, które pokazałem wam na początku, i jeszcze raz, i jeszcze raz, aż te ruchy staną się waszą drugą naturą. - Galen spędził wiele godzin wykonując te ćwiczenia, znał ich wartość. - Część walki można wykonać bez myślenia - trzeba trenować mięśnie, by pamiętały, co zrobić. Wampiry pozostały, by zadać mu kilka inteligentnych pytań, determinacja na ich twarzach rosła. Ignorując publiczność, jaką miał odkąd weszła w eleganckiej sukni koloru chłodnej żółci, podniósł swój miecz i zaczął wykonywać skomplikowane ruchy, które pozostawiały jego przeciwników w drobnych kawałkach w mgnieniu oka. Inni często źle

oceniali jego szybkość, bo wyglądał na dużego i ciężkiego. W rzeczywistości jedynym z ludzi Raphaela, który mógł być od niego szybszy, pomyślał, był Illium. - Będę miała klasę zawiedzionych dzieci, jeśli zmusisz mnie bym dłużej czekała. - Jej głos był cichy, ale rozdarł powietrze salki, jak pazury na jego skórze. - Powiedz, co masz do powiedzenia i wyjdź. - Zmusił się, by zwolnić swoje ruchy, aby mógł usłyszeć jej tnącą ostrzem chłostę. Cisza. Jeśli myślała, że przestanie dla niej ćwiczyć, to bardzo się myliła. - Więc - miękki szmer - To jest druga strona twojej determinacji i lojalności. Zupełny, zatwardziały upór. - Perlisty śmiech. - Jestem raczej zadowolona, że przekonałam się, że masz jakąś wadę. Galen zacisnął szczęki, bo miała rację. Był uparty, wytrwałość uważał za atut, ale także często wpędzała go w kłopoty, gdy był dzieckiem. I posiadał tendencję do trzymania się swojego gniewu, ale w tym przypadku był on uzasadniony. Jessamy pozwoliła mu posmakować swoich ust, pozwoliła mu uwierzyć, że mógłby się do niej zalecać, podczas gdy należała do innego mężczyzny. Zatrzymując ostrze miecza grubość włosa od jej szyi, warknął: - To było wyjątkowo głupie posunięcie. - Podążanie za nim nigdy nie było dobrym pomysłem. Żadnego strachu, żadnych przeprosin w tych oczach bujnego brązu, które chciał zobaczyć miękkie i zamglone w swoim łóżku. - Wiem, że mnie wysłuchasz. Opuścił miecz, zostawił między nimi dystans, jej ciepły, ziemisty zapach zagrażał jego honorowi, że zacznie wszystko od nowa. - Co to jest chcesz powiedzieć, Pani Jessamy? Serce Jessamy zadudniło na nagą wściekłość na twarzy Galena. To wszystko, jego ciężkie mięśnie i lśniąca skóra, sprawiło, że miała myśli, które nie były w najmniejszym stopniu cywilizowane. I strach... Tak, to on ją spowolniał, ale to nie jego osoby się bała. Tylko tego, co miała zamiar zrobić. To może równie dobrze być największy błąd jej życia, ale wiedziała, nie było innego wyboru. Nie wtedy, gdy niszczyło ją to, że Galen myśli, że ona jest niewierna. - Keir – powiedziała i ujrzała jak heliodorowo-zielony kolor topi się - Jest moim przyjacielem. Moim najlepszym przyjacielem. Był nim od tysięcy lat. – Mówiła dalej, kiedy nie zareagował niczym oprócz mrugnięcia, o wiele bardziej miękkie mrugnięcie i kontynuowała. Zaprosił mnie raz do swojego łóżka, dawno temu. Chciał żebym doświadczyła tego rodzaju intymności. - To był serdeczny gest młodego uzdrowiciela, który nie mógł znaleźć żadnego sposobu, żeby wyleczyć swoją przyjaciółkę. - Ale ja się nie zgodziłam - jeżeli będę dzielić łóżko z mężczyzną, będzie to z powodu pasji, niczego mniej.

Nadal żadnej odpowiedzi od tej gniewnej, upartej istoty, która ją tak zafascynowała. Zdając sobie sprawę, że był zbyt głęboko zanurzony w gniewie, by ją usłyszeć - tak, jego humory były kolejną wadą - odwróciła się i wyszła. Ostatnią rzeczą, jaką usłyszała był świst ponownego cięcia mieczem w powietrzu, bezwzględny i precyzyjny.

Zlany potem z bolącymi mięśniami barków od trzymania swoich skrzydeł zbyt ciasno przy plecach, Galen w końcu zatrzymał się, kiedy Illium wszedł do salki. Anioł gwizdnął. - Chcę wiedzieć? - Popatrzył ostentacyjnie na noże osadzone w ścianach. - Ćwiczyłem rzucanie. - Wyciągając noże, jeden po drugim, zaczął układać je na stole. Jesteś szybki. Muszę poćwiczyć próbowanie, by przypiąć cię do ściany. - Wystarczy poprosić - rzekł anioł bez wahania. – Nikomu nigdy jeszcze się nie udało. Podlatując do niektórych ostrzy wbitych wyżej, wyciągnął je i rzucił na stół. - Jessamy zakończyła swoje lekcje, więc Jason eskortuje ją z powrotem do domu – już prawdopodobnie teraz tam są. Będzie nad nią czuwał dopóki nie wrócę. Mogę…

- Nie. Złote oczy otoczone czarnymi rzęsami zanurzyły się w kolorze niebieskim, które nagle wpatrywały się w jego, gdy Illium precyzyjnie wylądował przed Galenem. - Lubię cię, Galen, ale kocham Jessamy. Skrzywdź ją, a cię wypatroszę. Galen zmierzył anioła wzrokiem w górę i w dół. - Bluebell1, nie dobrałbyś się do mnie, jeśli nie byłbym z zawiązanymi oczami i nie miał obu rąk związanych za moimi plecami. - Bluebell? - Illium zmrużył oczy. - Wystarczy, Barbarzyńco. - Rzucając dwa noże do Galena, podniósł dwa kolejne dla siebie. A potem były one w ruchu. Miał rację. Illium był szybszy od niego. Znacznie szybszy. Niebiesko-skrzydły anioł mógł robić takie rzeczy w powietrzu, które powinny być niemożliwe, za wyjątkiem tego, że Galen miał nacięcia na plecach i siniaki na klatce piersiowej, które udowadniały, że jednak były. Ale on sam robił coś więcej niż tylko trzymanie własnych noży... Czekał tylko, aż Illium wykona jeden zbyt pewny siebie ruch za dużo, aby przypiąć anioła do ziemi za pomocą ostrza wbijając je w końcówkę jego skrzydła, gdzie rana będzie się leczyć do rana. Przeklinając z niespodziewaną kreatywnością jak na kogoś tak ładnego, Illium spojrzał na Galena. 1

Przypominam, dla tych co nie pamiętają, że przezwisko Bluebell oznacza Niebieski Dzwoneczek. Clamare w swoim tłumaczeniu skracała je do Dzwoneczka  (skojarzcie z Piotrusiem Panem i Dzwoneczkiem :P)

- Wystawiłeś mnie. - Musiałem ocenić, jak szybki jesteś i co wniesiesz do sił Raphaela. - Puszczając drugiego anioła, wstał na nogi. – Radzisz sobie, Bluebell. Illium zaklął na niego w szybkim ogniu greki. Galen odpowiedział tylko niebieską francuszczyzną, nakazując mu wrócić na kolejne sesje, by poprawić technikę, która była cholernie blisko bezbłędnej, za wyjątkiem jednej rzeczy. - Jesteś zbyt pewny siebie. Musisz mieć jakiś rozsądek, który walnie w ciebie, gdy będzie trzeba. Illium warknął, ale zgodził się wrócić… - Więc mogę posadzić cię na tyłku. Rozstając się z aniołem, gdy dotarli do urwiska, poleciał w dół do swojego schronienia, aby oczyścić się i przebrać zanim odleciał z powrotem w górę i na prawo, kiedy promienie słońca przetarły się po niebie w niezliczonych odcieniach złota i pomarańczy, z delikatną krawędzią rumieńca. To przypomniało mu pióro, które trzymał ukryte w sekrecie z taką starannością, pióro, którego nie był w stanie wyrzucić, nawet gdy myślał, że piękna twarz Jessamy to twarz kłamczyni. Nadal skraplał się w nim gniew, który huczał na powierzchni, kiedy widział uzdrowiciela, który ustami dotykał jej skóry, jej twarz podniosła się do niego w geście bezwzględnego zaufania. Galen nie miał prawa oczekiwać od niej czegoś podobnego po tak krótkiej znajomości, ale logika nie miała znaczenia, ponieważ oczekiwał. Lądując na szarych i niebieskich kamieniach błyszczących drobinkami ukrytych elementów w ciemnym pomarańczowym świetle, zwolnił Jasona szorstkim skinieniem głowy, czekając aż anioł odleci - jego atramentowe skrzydła tworzyły dramatyczną sylwetkę na tle kaskady kolorów – wszedł do domu Jessamy, zamykając za sobą drzwi. - Jason, czy ty… - Patrząc z miejsca, gdzie siedziała za harfą, gruby jedwab jej włosów kaskadowo opadał na jedno ramię, jej suknia teraz o barwie zwykłej zielonej szałwii, bardziej opinała jej piersi, niż suknia, którą wcześniej nosiła, przyjazny uśmiech Jessamy wyblakł, jej wyraz twarzy stała się ostrożna, uroczysta. - Galen. Coś się w nim skręciło na świadomość, że to on spowodował to spojrzenie na jej twarzy. - Mam temperament - powiedział, ponieważ to musiało zostać powiedziane. – Dosyć straszny. Jej palce tańczyły po strunach harfy z wykwintnym wdziękiem, wypełniając powietrze pulsacją muzyki, czystą i słodką. - Widziałam jak ćwiczysz, mierzysz się z kimś - walczysz jakbyś nie miał żadnych emocji, jak człowiek, który całkowicie się hamuje. Czy to dlatego?

Pozostając w pozycji stojącej, splótł ręce za plecami, gdy chęć, by zacisnąć pięści w jej włosach i przechylić jej głowę, żeby mógł wziąć jej usta w pierwotnym posiadaniu, by odkryć kształt delikatnych pagórków, które ukrywały się pod jej ubraniem, groziła, że go przerośnie. - Mój ojciec powiedział mi, gdy byłem w młodym wieku, że jeśli nie nauczę się sobie z tym radzić, to mnie pożre. - Twój ojciec był mądrym człowiekiem. - Kolejny rytm muzyki. – Usiądziesz? Czy planujesz sterczeć nade mną, dopóki nie się poddam? Nikt, kto widział go podczas jego humorów nigdy nie odważył się go wcześniej drażnić. Nie był pewien, jak się z tym czuł, ale pozwolił sobie teraz na obniżenie swojej osłony, gdy zaakceptowała go w swojej przestrzeni i - zdejmując swój miecz i uprzęż - usiadł w dużym fotelu z przodu na lewo od niej. - Stałem się legendą z powodu głębokości mojej kontroli. Nikt nie był świadkiem mojej wściekłości od ponad wieku. Muzyka brzdęknęła, zatrzymała się. - Mówisz takie rzeczy, Galen... I nie jestem pewna, jak odpowiedzieć. – Boląca wrażliwość zakręciła całym sercem Jessamy. On ją oznaczył, ten mężczyzna. Oznaczył ją tak głęboko i prawdziwie, że stało się to blizną. Ale dokonała swojego wyboru, nie pozwoliłaby żeby strach jej go ukradł. - Nadszedł czas na kolejną lekcję na temat Kadry. – Ponownie zaczęła grać, zauważając jak jego ramiona rozluźniają się, gdy liryczny dźwięk wypełnił powietrze. Sprawdzając uprzęż miecza z nieobecną uwagą, skinął głową. - Staje się dla mnie jasne, jak wiele jeszcze się muszę nauczyć. Był współpracującym uczniem, jego umysł był szybki i zwinny. W rozmowie okazało się, że nie tylko mówił jedynie w grece i po francusku z naturalną płynnością, ale także w niezliczonych językach Persji i Afryki. Zafascynowana i nie chcąc go rozpraszać, gdy rozmawiali, przestała grać i wślizgnęła się na krzesło przy stole jadalnym. Przeniósł się na sąsiednie, w tej samej chwili, zadając jej jedno wnikliwe pytanie po drugim. Większość ludzi, pomyślała, całkiem prawdopodobne poważnie zaniża jego inteligencję, z powodu łatwości z jaką posługuje się bronią i walczy, sposobu w jakim mówił, i ubierał się - lub nie ubierał. To było niemożliwe nie pieścić grzbietu płaszczyzny jego górnej części ciała swoim spojrzeniem, gdy siedział tak blisko, rozpiętość swoich skrzydeł trzymał na grzbiecie krzesła, na którym siedział, jego ciężkie ciepło było jak cichy dotyk. Nie zatraciła się w zaborczości tej czynności, ale poczuła, że rozłożyła odrobinę własne skrzydła, więc mogły szeptać do jego własnych. - Jestem tylko mężczyzną.- To był dudniący szmer, jego oczy zatrzymały się na jej ustach. - Jeśli nadal chcesz grać ze mną w ten sposób, będę zmuszony zapomnieć, że przyszedłem przeprosić za moje zachowanie, i działać w sposób, który sprawi, że będziesz na nowo na mnie zła. Wargi wydawały jej się opuchnięte, piersi napięte, ale znalazła w sobie to poczucie humoru, by powiedzieć:

- A kiedy słyszę te przeprosiny? Przesunął swoje skupienie, podtrzymał jej wzrok oczami, o których wiedziała, że nigdy ich nie zapomni, nawet gdyby żyła dziesięć tysięcy lat. - Przykro mi, że zwątpiłem w twój honor, Jessamy. - Pauza. - Nie przepraszam za to, że chciałem oddzielić głowę Keira od jego ciała. - Galen! - Śmiech skraplał się w niej, jasny i niespodziewany, i tak bardzo realny, że aż pojawiły się łzy w jej oczach. - Och, jesteś barbarzyńcą. Jego policzki zmarszczyły się, wyciągnął jedną rękę, by bawić się jej włosami, zaczepiał pasma wokół grubości palca. Kiedy szarpnął, jej żołądek opadł, ale pochyliła się do przodu. Spodziewała się poczuć jego usta na jej własnych, ale ustawił pod kątem swoją twarz i pogładził swoimi ustami w górę po jej policzku. Drżąc, owinęła dłoń wokół jego karku, czując ścięgna i mięśnie poruszające się pod ciepłem jego skóry, uwodzicielska intymność, gdy nadal gładził pocałunkami w dół krawędzi jej twarzy, aż dotarł do jej szyi.

- Och.

TŁUMACZYŁA Em3A

ROZDZIAŁ 8. Potarł nosem miejsce, które pocałował, jej skóra była tak czuła, że gorący podmuch powietrza z nosa sprawił, że zwinęła palce u stóp. Ułamek chwili później, jego przyjemność i moc zostały zastąpione przez szok powietrza, gdy Galen oderwał się od niej i chwycił miecz w jednym dzikim ruchu. Próbując uspokoić swój dyszący oddech, rozglądała się wokół jego postaci gotowej do walki, ale nic nie zobaczyła. Chwilę potem odgłos kroków rozbrzmiał na frontowej ścieżce, a następnie rozległo się pukanie do drzwi. - Czekaj - powiedział Galen, kiedy już wstała. - To może być podstęp. W następnej chwili już go nie było, poruszał się z drapieżną groźbą, by powitać gościa, który mógł oznaczać dla niej krzywdę. Stojąc, szukała wzrokiem broni, by pomóc mu w razie potrzeby, jej spojrzenie osiadło na małą statuetkę, gdy usłyszała dźwięk męskich głosów w konwersacji. Rozpoznając drugi głos, odłożyła statuetkę i wyszła na korytarz. - Raphael. Archanioł z jego niemożliwymi niebieskimi oczami i włosami barwy jedwabiu północy był czysty męskim pięknem. Stojący obok niego Galen był cały twardy, o ostrych rysach twarzy, wojownik, który nie stracił nic ze swej surowej mocy w obliczu siły Raphaela. Patrzył chłodnymi oczami, jak archanioł ruszył naprzód, by uścisnąć ręce, które do niego wyciągnęła. - Czy moi ludzie dobrze się tobą opiekowali, Jessamy? - Zawsze. - Unosząc się na palcach, musnęła pocałunek na jego policzku, ale niepokój przebrzmiewał w jej pytaniu: - Co ty tu robisz? - Aleksander był w pełni zdolny, by wykorzystać nieobecność Raphaela, aby wymusić swoją drogę do dzikiego nowego terytorium Raphaela. - Alex, jak Illium nazywa osławionego Alexandra - błysk humoru - Jest obecnie w odosobnieniu ze swoją ulubioną konkubiną, i wydaje się nie mieć chęci, by opuszczać pałac. Dostanę ostrzeżenie, jeśli będzie wyglądało na to, że on lub jego armia zaczną się przygotowywać do wyruszenia. Coś w raporcie na temat Aleksandra nie dawało jej spokoju, jak uszkodzona struna harfy, ale nie mogła dojść dlaczego. Porzucając myślenie o tym, kiedy ta informacja przebywała denerwująco poza zasięgiem, puściła ręce Raphaela. - Cieszę się z twojej wizyty. Chodź, opowiedz mi o swoich ziemiach. Gdy siedzieli i rozmawiali, Galen trzymał wartę przy drzwiach. Ani wyglądem, ani słowem nie zdradził swojemu archaniołowi, czym on i Jessamy stawali się dla siebie... I ziarno wątpliwości zakwitło w jej umyśle. Jego powściągliwość mogła się narodzić z wielu powodów, włączając w to fakt, że Raphael był tutaj na pewno, by ocenić mężczyznę, który zostanie jego mistrzem broni, ale ona wciąż krążyła wokół tego jednego, straszliwie bolesnego wniosku.

Wstydź się. Mógł zabrać ją latać, ale to można wytłumaczyć jako prezent dany z litości. W rzeczywistości nie zrobił niczego publicznie, co mogłoby sprawić, że inni mówiliby o nich, traktowali ich jako parę. I to był brzydki obraz, gdy rozważyła to bez zasłony z nadziei - ona, zdeformowane skrzydło z ciałem cienkim jak patyk, w połączeniu z pierwotną mocą Galena i jego surową męskością. Nic, pomyślała, nic, poza złością na siebie samą. Musiała to przerwać. Galen nie zasługiwał na taktowanie z takim podejrzeniem napędzanym strachem. Nigdy jej nie okłamał, nawet podczas swoich humorów. Chcąc się śmiać na zawroty głowy ze swojej ulgi, obiecała sobie, że zrobi to dla swojego barbarzyńcy.

Galen patrzył w milczeniu, jak Raphael mówi Jessamy dobranoc, zanim skinął mu głową i wzniósł się w kierunku do błyszczących gwiazd na tle nocnego nieba tak czystego, że wydawało się hebanowe. Galen zrozumiał cichą komendę. Mistrz broni dzierżył znaczną władzę i wpływy na dworze archanioła, i Raphael nie dałby tego stanowiska, nikomu komu by nie ufał na każdym poziomie - jutro, Galen zostanie osądzony. Nie poczuł żadnego niepokoju. Znał swoją własną siłę i wiedział, że nie zawiedzie. I wiedział także, że sam z kolei osądzi Raphaela, dla tego, że był kimś, dla kogo podnosiłby swój miecz przez wieki, które miały nadejść, być może do końca swojego wiekopomnego życia. To nie był żaden lekki wybór dla wojownika. Wzrok Jessamy śledził archanioła dopóki jego skrzydła nie znikły za górami i mógłby niemal posmakować głębi krawędzi jej głodu. To go rozgniewało, że nie poprosiła go o to, czego potrzebowała, ale odpuścił reakcję na to - zajęłoby jej wiele czasu, aby zrozumieć, że on wszędzie z nią poleci, tam gdzie będzie chciała, nawet jeśli mieli między sobą kilka przykrych słów lub delikatnych. Wyciągnął rękę. - Chodź. Zawahała się. Nie chcąc pozwolić, by coś go ominęło, jeśli chodziło o tą złożoną, uroczą kobietę, która była tajemnicą, która zmuszała go, by zmniejszył odległość między nimi. - Czy jeszcze nie wybaczyłaś mi mojej wściekłości? - Przeprosiłeś. - Śmiech szarpnął ustami, które chciał ssać i gryźć, ale nie przyszła w jego ramiona. - W takim razie o co chodzi? Nie jestem najbardziej wrażliwym z mężczyzn – słabość z której zdał sobie sprawę dawno temu - Więc musisz to uściślić. Jej oczy rozszerzyły się.

- Czy zawsze jesteś tak bezceremonialny? - Nie - mógł grać w gierki - dorastał na dworze archanioła, mimo wszystko. - Ale nie mam sympatii do gierek, wolałbym raczej nigdy nie bawić się w nie z tobą. Wyciągając rękę, położyła dłoń na jego sercu, dotykając go dalej, niżej, prosto do jego penisa. - Masz sposób na zniszczenie moich fundamentów. - Głaskając palcami w dół jego ciała ze słodką koncentracją, rzęsy przesłaniały jej wyraziste oczy, przysunęła się na tyle blisko, że ich ciała zrównały się ze sobą. Jego sztywny kogut pchnął, domagając się, w krzywiznę jej brzucha.

- Galen. - Jessamy. - Gdy nie przełamała intymnego kontaktu, przytulając się jeszcze bliżej, wplótł palce w jej włosy, chcąc naciskać, by nakłonić ją, aby umieściła swoje usta na jego skórze. - Uwodzisz mnie na swój własny sposób. Chrapliwy śmiech. - To zupełnie przyjemne. - Kolejna głaszcząca pieszczota. - Wierzę, że powinnam mieć częściej złe myśli. Zdając sobie sprawę, że został pobity, zdecydował się na strategiczny odwrót – tylko na dzisiejszy wieczór. - Dobrze, zachowaj swoje sekrety, moja Jessamy. - Przesuwając swój chwyt bez ostrzeżenia, podniósł ją na ręce. - Galen! Trzy potężne uderzenia skrzydeł i już byli w powietrzu, ramiona Jessamy obejmowały jego szyję, jej ciało wcisnęło się w jego pierś. - Nie możesz po prostu za każdym razem używać fortelu, aby ze mną polecieć powiedziała, ale śmiała się przy tym. - Zawsze z tobą polecę. Nieważne, co się stanie. Ona, zamiast odpowiedzieć, wtuliła swoją twarz w jego szyję. Jej dotyk był mile widziany, ale jej unikanie jego deklaracji już nie, ale ta noc była zbyt piękna, by zmącić ją kłótniami, więc przeleciał z nią w poprzek krajobrazu błyszczącego Azylu, ku wschodowi. Ponieważ leciał z prądami powietrza ze swoim lekkim ciężarem w ramionach, to co czuł nie dało się nazwać. To po prostu tam było, ta cicha, głęboka wiedza, poczucie nieuchronnej słuszności. Dopiero znacznie później, wylądował na przylądku, z którego było widać cały Azyl, światła wewnątrz domów wyglądały jak tysiące świetlików w ciemności, większość mieszkańców jeszcze nie spała.

- To jest mój ulubiony punkt widokowy - powiedział, zajmując miejsce za nią, objął jej ramiona. Jej skrzydła były miękkie i ciepłe między nimi, pióra takie jedwabne obok jego skóry. Nadal trzymał ją jednym ramieniem, używał drugiej ręki, by przesunąć nią po skręconych liniach jej skrzydła, które nigdy poprawnie się nie uformowało, czuł jak zesztywniała. - Kiedyś straciłem nogę - powiedział jej, nie przerywając dotyku. - Byłem młody, zajęło to lata, by odrosła. To samo może się powtórzyć w walce. Czy odrzuciłabyś mnie? Jej sztywność nie ustąpiła. - To nie to samo, Galen. - Surowy rodzaj bólu był w jej słowach. - Wieczność to długi okres czasu, by żyć jako złamana i zniekształcona. Nie czynił jej zniewagi, lekceważąc cierpienia, które ją wykuły. - Wielu wybrałoby Sen. - Dziesięciolecia, wieki, nawet tysiąclecia mogłyby minąć, podczas gdy anioł by Spał. - Mimo to zdecydowałaś się żyć. - Nie jestem odważna - szepnęła. - Ja po prostu nie chcę dać tym, którzy litują się nade mną, satysfakcji, że widzą mnie, jak rezygnuję z życia. - Obracając się w jego ramionach, owinęła swoje własne wokół jego talii, przyciskając policzek do jego piersi. - Nie chcę być postrzegana jako słaba. Jedną rękę trzymał na jej karku, pod ciepłą jesienią jej włosów, drugą na dolnej części jej pleców, pochylił głowę, by mówić ustami gładzącymi jej ucho. - Wielu młodych wojowników poszło na wojnę z tą samą motywacją. Nie jest wstydem gdy strach cię napędza. – Rozluźnił swój uścisk, by przysunąć ją jeszcze bliżej, i pomyślał, że, być może, pokazała mu sekret jakiejś części swojej osoby. – Byłem - powiedział, odsłaniając tym samym trochę siebie - Jednym z tych młodych wojowników. Tanae zawsze była tak niezachwiana w swej odwadze i Galen nigdy nie chciał jej zawstydzić. - Moja matka spojrzała na mnie z obrzydzeniem, gdy zarówno świeża krew jak i zakrzepła oraz horror po mojej pierwszej bitwie kazały mi opróżnić żołądek, a ja nie wiedziałem jak jej powiedzieć, że nigdy nie posmakowałem prawdziwego strachu aż do tego momentu. Zamiast tego, nauczyłem się być twardszy, lepszy, silniejszy. - Twoja matka... Brzmi jak surowy ciemiężca. - To było niezdecydowane oświadczenie. - Ona jest wojowniczką. - Galen nie dodał żadnych innych słów, ponieważ słowa, które już wypowiedział opisywały duszę Tanae. Tym razem to ręka Jessamy go pogłaskała, jej dotyk był delikatny i ostrożny na jego skrzydłach, a on był zaskoczony, gdy uświadomił sobie , że ona próbuje go pocieszyć. To było dziwne uczucie. Nikt nigdy go nie rozpieszczał po tym, jak warknął na latające diablęta, wtedy gdy postanowił stać się twardy.

Jessamy prawdopodobnie nie uchwyciła dobrze znaczenia jego warczenia, więc znosił delikatne pieszczoty. - Jessamy? - Hmm? Zacisnął pięść w jej włosach, przechylił do tyłu jej głowę. - Zamierzam cię teraz pocałować. Gdy gwiazdy migotały nad głowami, lodowate kamienie oświetlone zimnym ogniem, wziął jej usta w sposób, w jaki chciał to zrobić od samego początku. Zażądał dostępu do jej wnętrza i otworzyła je dla niego, jej miękkość spustoszyła go. Tajemnica, którą było to, jak Jessamy smakowała. Słodko i ciemno, i z głębią, która zajmie mężczyźnie nieśmiertelne życie, by ją odkrywać. Chwytając jej podbródek wolną ręką, ustawił pod kątem jej twarz, tak jak lubił, a potem pożarł ją. Maleńki nacisk, wskazówka zębów. Słuchając, dał jej ledwie chwilę na oddech, zanim splądrował jej usta ponownie, jej zmysłowość była jak cudownie trudnopalny żar, poczuł jak jej paznokcie wbijają się w jego kark, jej język głaskał o jego własny z cielesną ciekawością. Jęknął i ustawił pod kątem swoje ciało, rozkładając skrzydła blokując widok na Azyl, gdy położył dłonie na delikatnym łuku jej pupy i podniósł ją, by ułożyć na twardym grzbiecie swojej potrzeby. - Galen - powiedziała bez tchu. Poruszał się zbyt szybko. Ale kiedy potarła ustami o jego usta, polizała swoim językiem, by go skosztować, nawet większy mężczyzna niż Galen, nie oparłby się jej.

Galen nie był zaskoczony, gdy odnalazł rano Raphaela w salce do ćwiczeń, rozebranego do czarnych spodni o szerokich nogawkach podtrzymywanych przez gruby pas tkaniny zawiązany z boku. To przypomniało Galenowi o stroju noszonym przez mężczyzn Lijuan, gdy czasami przychodzili trenować z ludźmi Titusa, tych dwoje archaniołów zachowywało stosunkowo serdeczne stosunki w tym stuleciu. Dzisiaj sam nosił spodnie z brązowego wytrzymałego materiału oraz swoje ulubione zużyte już buty, miecz miał przypięty w zwykłej pozycji wzdłuż swojego kręgosłupa. Teraz zdjął zarówno buty jak i miecz. - Każesz mnie stracić, jeśli przyszpilę cię do podłogi? Usta Raphaela zakrzywiły się w górę na to praktyczne pytanie. - Nie jestem Uramem, Galen. Przypuszczam, że jestem w tym bardziej jak Titus - chcę ludzi, którzy nie będą zbyt się mnie bać, aby mówić mi prawdę.

Galen myślał tak samo. To właśnie dlatego tutaj był. - Ręka w rękę, żadnej broni. - Zgadzam się. Szept niebieskiego zamigotał na peryferiach widzenia Galena, jak Illium wszedł, rozkładając swe skrzydła do lotu i usadowił się na belce. Dmitriego nie było już w Azylu odszedł, Galen zdał sobie sprawę, by utrzymywać terytorium Raphaela, podczas gdy archanioł był tutaj. Jason również zniknął, zostawiając wiadomość dla Galena, na temat tego, którym wojownikom można ufać w sprawie bezpieczeństwa Jessamy. Dla niej, tak ważnej, jak była dla niego, Galen nie pokładał wiary w ocenie nawet kogoś tak bystrego Jason, z wyjątkiem tego, że już zdecydował się na połowę mężczyzn i kobiet z tej listy - więc pozwolił im opiekować się nią, gdy zobaczył, na czym polegają jego obowiązki. - Tak? Raphael posłał mu pojedyncze skinienie głową. Spotkali się na środku salki, dwóch mężczyzn o całkowicie odmiennych stylach walki. Galen był bezceremonialną siłą, która miała wystarczająco dużo wdzięku, by mógł zaskoczyć przeciwników, a Raphael był czystą zabójczą elegancją. W przeciwieństwie do tego, gdy walczył z niedoświadczonym przeciwnikiem, Galen wykorzystał swoje skrzydła, tak samo jak Raphael. Zabrało to niesamowitą siłę, by osiągnąć krótki pionowy wzlot, bez ujawniania wrażliwych części siebie, ale Galen dowiedział się jak to zrobić poprzez stałą i nieubłaganą praktykę. Raphael, tymczasem wydawał się to robić instynktownie. Szacunek dla archanioła pogłębiał się w Galenie, gdy Raphael prawie posłał go w dół, skręcił, aby zablokować cios i przewidział jego atak. Archanioł był wystarczająco zimnokrwistym mężczyzną, by opracować strategię i wystarczająco wojownikiem, by czerpać przyjemność z tańca. Galen miał nagłą myśl, że gdyby to była prawda, o tym kim Raphael był pod płaszczykiem cywilizowanego wyrafinowania, wtedy nie chciał tylko pracować dla archanioła, musiał po prostu mu służyć. Przytrzaskując archanioła do ziemi, właśnie miał go przypiąć, ale Raphaela już tam nie było, wywijając się z uścisku i wstał, aby podejść za plecy Galena... Za wyjątkiem tego, że Galen już odwrócił się na spotkanie ataku, ich ramiona wbiły się w siebie, by powstrzymać się nawzajem, przedramiona i bicepsy zablokowane. - Pat! - Zawołał Illium. Rozbawienie zabarwiło wyraz twarzy Raphaela, choć nadal trzymał napiętą pozycję. - Zgadzam się. Kiwając głową, Galen cofnął się w tym samym czasie co archanioł. - Dobrze rozegrane.

- Jesteś lepszy niż ludzie Titusa pozwolili mi wierzyć. - Błysk w nieustającym niebieskim. - Myślę, że on ma nadzieję, że wrócisz na jego dwór. - Dokonałem swojego wyboru. - Zaczął się ochładzać, świadomy, że Raphael robi dokładnie to samo obok niego. - Jeśli nie ma tutaj dla mnie miejsca, to nie na dwór Titusa wrócę. - Gdzie w takim razie? Galen rozważał swoje opcje. - Nie ma wielu, do których mógłbym się wybrać, by dzierżyć miecz, a jeszcze mniej jest tych, którzy są wystarczająco silni, aby nie uważać mnie za zagrożenie. Elijah jest czele listy. - Archanioł był starszy od Raphaela, ale nie zatracił się w mocy okrucieństwa powstałej u tak wielu. - Jednak on już ma mistrza broni, któremu ufa i go szanuje. - Masz potencjał, by rządzić na szerszym terytorium archanioła - powiedział Raphael, poruszając swoimi skrzydłami, a następnie się zatrzymał. - Dlaczego nie zwróciłeś się do Kadry o zmianę statusu? Galen także znieruchomiał. - Jestem mistrzem broni. - To było to, co śpiewało w jego krwi. Podnosząc zestaw noży do rzucania, Raphael dał je Galenowi, zanim wziął także zestaw dla siebie. Kiedy uniósł brew, Galen uśmiechnął się i spojrzał w górę. - Zobaczymy, jak szybki naprawdę jesteś, Bluebell. - Bluebell? - Archanioł zaśmiał się, gdy Illium poprzysiągł policzyć się z nimi, a następnie pierwszy nóż poleciał z jego ręki. Dwadzieścia noży później - dziesięć od każdego z nich - Illium uśmiechał się ze swojej wysokiej belki, gdzie się usadowił. - Och, obaj spudłowaliście. – Sztuczne rozczarowanie ozdobione teatralnymi westchnieniami. - Biedni, biedni moi mili. - Na wypadek, gdybyś zapomniał, jestem archaniołem - przypomniał Raphael aniołowi, który nie okazał mu szacunku, suchym tonem. Illium uśmiechnął się, nieskruszony. - Chcecie spróbować jeszcze raz? Będę poruszać się extra wolno - obaj jesteście tak dużo starsi, mimo wszystko. - Ostatnie słowa były konspiracyjnym szeptem. Galen spojrzał na Raphaela. - W jaki sposób przetrwał tak długo? - Nikt nie może go złapać.

Gdy Illium roześmiał się i próbował uzyskać od Raphaela zobowiązanie się do zakładu, Galen poczuł poczucie absolutnej słuszności. To właśnie tu było jego miejsce, z tymi wojownikami powiązanymi ze sobą przez więcej niż strach czy służalczość, ale przede wszystkim z kobietą, która oznaczyła go erotyczną obietnicą swojego pocałunku. Zastanawiał się, kiedy Jessamy zda sobie sprawę z tego, co zrobił.

TŁUMACZYŁA Em3A

ROZDZIAŁ 9. - Saraia - powiedziała Jessamy surowym tonem. - Przepraszam, Jessamy. – Podciągając swoje opadające skrzydła z powrotem do góry, Saraia spojrzała na Jessamy w oczekiwaniu pochwały. Uśmiechnęła się. - Dobra dziewczynka. Usatysfakcjonowana, Saraia kontynuowała czytanie fragmentu, który został jej przydzielony. Jessamy wiedziała, że jej nakazy wydają się im bezlitosne, gdy tak stale przypominała, by podnieśli swoje skrzydła, ale faktem było, że ich kości nadal się formowały. Im więcej wysiłku włożą w to, by unosić skrzydła, tym silniejsi wyrosną, aż ciężar ich skrzydeł stanie się dla nich bliski nieważkości. Jednak mimo swojej uwagi, jej myśli nie były całkowicie pochłonięte dziećmi. Jakaś część niej pozostała w ramionach Galena, jej usta spalał odcisk jego własnych. Kiedy zaproponował jej latanie, poczuła takie poczucie winy za straszne myśli, które wcześniej wyżerały swoją drogę w jej umyśle, ale Galen nie miał z pewnością nic przeciw jej wysiłkom przy swoich cichych przeprosinach.

- Uwodzisz mnie na swój własny sposób. Roztrzepany uśmiech, który dostosowała bardziej do dziewczynki, która groziła, że wybuchnie ponad jej twarzą. - Jessamy? Podnosząc wzrok, ujrzała, że Saraia patrzy na nią z niepewnym uśmiechem, książka była zamknięta. - Bardzo dobrze - powiedziała, powracając z powrotem do teraźniejszości, do tych szlachetnych dusz, które potrzebowały, aby dowiedzieć się tego, czego mogła ich nauczyć. Masz piękny sposób czytania. - Teraz – powiedziała, gdy Saraia wróciła na swoje twarde, ale wygodne miejsce w gronie najmłodszych, starsi uczniowie Jessamy już wcześniej mieli lekcję - Nadszedł czas na naszą dyskusję. Czy macie jakiś temat, o którym chcielibyście porozmawiać? Ręka powędrowała w górę, wymachując dziko. - Tak, Azec? Oczy chłopca o barwie ciemnego wina błyszczały, gdy napotkały jej własne, psota w nich była tak oczywista, że musiała walczyć ze sobą, by się nie zacząć śmiać. Ten jeden

przypomniał jej Illiuma - któremu więcej niż raz musiała grozić surowymi konsekwencjami, kiedy nie koncentrował się na swoich lekcjach. Potem zawsze całował ją w policzek i przepraszał z taką szczerością, mały intrygant. - Panno Jessamy - powiedział Azec, cały wibrując z podniecenia. - Czy podoba ci się nowy anioł, ten wielki? - Galen - dziewczyna obok niego podpowiedziała głośnym szeptem. - Moja matka mówi, że ma na imię Galen. Jessamy zamrugała i zaskoczona mogła tylko powiedzieć: - Dlaczego pytasz? Azec stanął z rozpostartymi skrzydłami, a ręce wyrzucił zwycięsko w powietrzu. - Ponieważ go całowałaś! Chichoty wybuchły w pokoju, podczas gdy Azec usiadł z jasnym uśmiechem, zadowolony, z przewagi jaką uzyskał dzięki tej informacji nad wszystkimi swoimi kolegami. Ale jego podniecony stan nie potrwał długo. - Też widziałam! - Wykrzyczała inna dziewczynka. - Na klifie. - Podnosząc się nogi, skierowała się w stronę Jessamy, jej dzikie sprężyste loki koloru słońca były związane do tyłu liliową wstążką. - Mogłam powiedzieć, że to ty z powodu twojego skrzydła - powiedziała z nieoszlifowaną uczciwością dziecka. Nagle Jessamy przypomniała sobie, jak Galen zablokował widok swoimi własnymi skrzydłami, kiedy wszystko stawało się gorętsze – wiedział, że ich sylwetki mogły być widoczne z niektórych obszarów Azylu, musiał zdawać sobie sprawę z tego, że informacja o pocałunku okrąży całe anielskie miasto do rana. Ona sama była, jak zdawała sobie z tego sprawę, niepowtarzalnie oskrzydlona. Nic dziwnego, że tak wielu ludzi patrzyło na nią z tajemniczymi uśmiechami na ustach dziś rano. Nie były to jednak głupkowate uśmieszki, ale uśmiechy pełne radości. Takie jak te na twarzach przed nią. Ich radość z jej powodu roztrzaskała w niej coś, jakąś kruchą, twardą tarczę. - Całowałam Galena - przyznała, ponieważ nie można okłamywać dzieci i oczekiwać, że utrzyma się ich zaufanie. Oboje, Azec i Saraia, przemówili w tym samym czasie, ich głosy splątały się w żartobliwej niewinności. - Podobało ci się? - Tak. - Do czasu, gdy nie poznała tej namiętnej, wymagającej nieznajomej, jaką się stawała.

Po tym, jak złapał więcej niż jedno spekulacyjne spojrzenie skierowane w jego stronę, gdy szedł przez sekcję Azylu później tego samego dnia, Galen z trudem powstrzymywał się przed odpowiedzeniem uśmiechem pierwotnej satysfakcji. Nikt nie miał już jakichkolwiek wątpliwości dotyczących jego roszczenia, jeżeli chodzi o Jessamy. Illium zapukał do drzwi domu, do którego to on ich doprowadził, jego oczy głębokiego złota zwęziły się, kiedy jego wzrok padł na Galena. - To może być lepsze dla twojego zdrowia, jeśli nie będziesz wyglądać jak kot, który dorwał się do śmietanki, gdy następnym razem zobaczysz Jessamy. Galen wyszczerzył zęby. - Mężczyzna ma prawo zadeklarować swoje zaloty. - I uściślić, że każdy, kto wejdzie mu w drogę, zostanie wypatroszony. Błękitnoskrzydły anioł potrząsnął swoją głową. - Barbarzyńco, istnieje deklarowanie się, a następnie istnieje wybijanie własnego punktu widzenia za pomocą kija. Dokładnie wtedy usłyszeli ciche: - Otwarte – z wnętrza domu. Podążając za flirtującym wiatrem w korytarzu, wyszli na balkon bez poręczy, który wisiał nad wąwozem, okazując się być zawieszony na tle modrego nieba. Anioł, który siedział tyłem do domu, jego twarz i ręce pobrudzone były czerwonym, niebieskim i żółtym, kolorami zalewającymi płótno na sztalugach przed nim, został jakby stworzony z załamanych kawałków światła. Jego skrzydła były diamentowo jasne, załamywały się i łamały w oślepiających promieniach słońca, jego włosy tak samo blade, paradoksalnie olśniewający odcień, oczy, kiedy się odwrócił, by spojrzeć przez ramię, były jak rozprysk na zewnątrz czarnej źrenicy krystalicznych odłamków niebieskich i zielonych. Rzeźba w lodzie, ale za to jego skóra była jak ciepłe złoto, co prawdopodobnie czyniło go prawdziwym obiektem pożądania, choć był jeszcze młody. Wstając w tym samym momencie, gdy zobaczył, że Illium nie był sam, anioł przyjął postawę pełną szacunku obok swoich sztalug, niebieska farba na policzku tworzyła prymitywny tatuaż. - Galen, to Aodhan. Służy Raphaelowi. - Illium dokonał prezentacji z dworską gracją, która byłoby na miejscu w pałacu Nehy, Królowej Trucizn. – Aodhan - anioł mówił dalej Poznaj nowego mistrza broni Raphaela. - Panie. Ludzie Raphaela, myślał Galen, nie pasowali do żadnego przewidywalnego wzoru... Ale jednak.

- Twoje schronienie jest bardzo dobrze usytuowane - powiedział, biorąc pod uwagę cichą, nieprzejednaną lojalność, jaką wyczuł zarówno u Dmitriego jak i Illiuma. Archanioł, który zainspirował taką wierność u mężczyzn tej siły był rzeczywiście mocą, jakiej Alexander powinien się obawiać. Aodhan zaszumiał skrzydłami, gdy przeniósł się, by przyłączyć się do Galena w pobliżu krawędzi balkonu. - Światło - powiedział, nieśmiały uśmiech w jego oczach – Jest tu doskonałe do malowania. Nieśmiały, być może, myślał Galen, ale inteligentny, a ze sposobu, w jaki się poruszał, na pewno był bardzo uzdolniony w jakimś rodzaju walk. - Ostrze - mruknął. - Rapier? - Delikatny, ale zabójczy miecz pasował do anielska wdzięcznego kroku. Ale Aodhan pokręcił głową. - Zbyt lekki dla mnie. Wolę ostrza bardziej solidne. - Odsunął włosy, pozostawiając czerwoną smugę i pasma farby na czole. Kolor błyszczał. - Wróciłeś do Azylu tego ranka? - Dał młodemu aniołowi czas na odpoczynek, po czym chciał się z nim zobaczyć w sali - jako mistrz broni, musiał znać mocne i słabe strony wszystkich zaufanych osób Raphaela. - Tak. Działałem w charakterze kuriera dla mego pana w ciągu ostatniego roku. - Jesteś bardzo młody jak na to zadanie. - Dostałam specjalną dyspensę - zaczął Aodhan, gdy biało-złote skrzydła zsunęły się z nieba na podłogę balkonu, wiatr z pochodzący od Raphaela wdmuchał włosy Galena z powrotem na jego twarz. - Jesteście tu wszyscy - powiedział archanioł, składając swe skrzydła mocno za plecami. – To dobrze. Złowieni przez tonu jego głosu, zebrali się wokół niego. - Nadszedł czas, bym wrócił na swoje terytorium - powiedział Raphael. - Wydaje się, że Alexander ruszył. Galen, udasz się ze mną. Zimno w jego żyłach. Zawsze wiedział, że będzie potrzebny u boku Raphaela, gdy wojna zacznie przyzwać. Za wyjątkiem… - Nie możemy zostawić Jessamy bez ochrony. - Jego furia wznieciła się na nowo, gdy przypomniał sobie, jak płakała na jego piersi, jego silna, intensywnie pilnująca swojej prywatności Jessamy. - Aodhan, Illium i Jason, kiedy wrócą dziś wieczorem, upewnią się, że nigdy nie znajdzie się w niebezpieczeństwie. - Raphael spojrzał na dwóch innych aniołów i otrzymał

natychmiastowe kiwnięcie głowami. - Jessamy jest inteligentną kobietą - nie będzie się głupio narażała na niebezpieczeństwo. Galen o tym wiedział. Wiedział także, że należała do niego i to właśnie on powinien ją chronić. - Mogę z tobą pomówić na osobności? - Illium, Aodhan. Dwa anioły zsunęły się z balkonu na to ciche polecenie, ich skrzydła stanowiły dzięki temu wspaniały pokaz rozłożonej jasności i dzikiego błękitu na tle poszarpanych kamieni wąwozu, gdy starali się odfrunąć od siebie nawzajem. - Zalecasz się do Jessamy - powiedział Raphael, zwracając swoją uwagę na Galena, oszałamiająca moc, która biegła w jego żyłach była prawie widoczną obecnością. - Ona rozumie świat w sposób, w jaki nie wielu to robi, zrozumie, dlaczego nie możesz pozostać teraz w Azylu. Galen pokręcił głową, postanowił walczyć. - Lot na twoje terytorium jest długi i wymagać będzie od nas, byśmy poruszali się w stałym tempie. - W przeciwieństwie do dziarskości Illiuma i Aodhana, będzie chodziło o wytrzymałość. - Lekki pasażer nas nie spowolni. Oczy Raphaela pociemniały ze zdziwienia. - Jessamy nie opuszcza Azylu. - Nie. - Ręce założył na plecach, chwycił się dłońmi za nadgarstki. - Jessamy nie może opuścić Azylu. Bezruch archanioła nie był niczym śmiertelnym, niczym nawet, co zwykły anioł mógłby naśladować. To był zupełnie i całkowicie on sam. - Zawstydziłeś mnie Galen - powiedział w końcu, złote włókna na jego skrzydłach pławiły się w słonecznym świetle. – Znam ją od tak wielu wieków i nigdy jej nie zapytałem, czy chciałaby odwiedzić inne ziemie. - Jessamy - powiedział Galen - Nie jest kobietą, która dzieli swoje najskrytsze myśli ze światem. - To był dar, by móc zajrzeć za ten lekki nieprzenikniony welon, na który składała się jej gracja. Raphael posłał mu krzywe spojrzenie. - A jednak dzieli je z tobą? - Nie, ale będzie. - Galen nie ruszy dalej, nigdy nie zmieni zdania i nie pozostawi jej za sobą. - Illium mówi, że posiadam wszystkie subtelności niedźwiedzia z tępym kijem, ale niedźwiedzie z kijami uzyskują rezultaty. Raphael roześmiał się, jednak jego słowa były praktyczne.

- Jesteś tym jedynym, z którym Jessamy kiedykolwiek poleciała jako dorosła, ale jeśli nie dasz rady ponieść jej sam, możemy to robić na przemian. Wyruszamy wraz z następnym świtem. Gdy Galen odleciał z balkonu niedługo potem, wiatr falował mu we włosach, pomyślał o tym, co powiedział do Raphaela, rozważał każdy aspekt ich rozmowy. Jessamy była kobietą o sekretnych pasjach i marzeniach, ukrytych warstwach i intymnych tajemnicach. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek naprawdę ją pozna. Pomysł bycia zawsze na zewnątrz strzelił bólem w jego zaciśniętą szczękę, ale niezależnie od swojego komentarza do Raphaela nie była jego wrogiem, którego mógł zdobyć z brutalną siłą. Kampania, by wygrać z Jessamy, musi być subtelną sprawą. Lądując przed szkołą, ujrzał zamknięte drzwi i zdał sobie sprawę z tego, że lekcje musiały się już skończyć. Przygotowywał się, by lecieć do biblioteki, gdy mały stwór płci żeńskiej z włosami barwy jasnego słońca spadł z nieba w krzywym nurkowaniu. Łapiąc ją, by powstrzymać ją od upadku na ziemię, trzymał ją z dala od siebie obiema rękami wokół jej talii i skrzywił się. - Twoja technika lotu jest wadliwa. Duże brązowe oczy z rzęsami w tym samym jasnym odcieniu jak jej loki, spojrzały na niego. - Jesteś wielkim aniołem Jessamy.

Anioł Jessamy. Decydując się, że zdoła poradzić sobie z inwazją maleńkich stworzeń - bo dwojgu następnym udało się wylądować koło niego - postawił dziewczynkę na nogi obok jej przyjaciół. - Dlaczego tu jesteście? Szkoła jest zamknięta. Jeden z chłopców odpowiedział. - Wolno nam bawić się w parku. - Wsunął rękę w dłoń Galena w zaufaniu, które sprawiło, że coś gorącego i twardego stanęło mu w gardle. Dzieci były dla niego całkowicie nieznanym gatunkiem - spędził swoje życie wśród wojowników, nawet gdy sam był niemowlęciem. - Czy chcesz pobawić się z nami? - Spytała dziewczynka, przechylając głowę do tyłu, starając się napotkać jego spojrzenie... Tak daleko, że ciężar skrzydeł przewrócił ją do tyłu. Sięgając w dół, podciągnął ją jedną ręką. - Nie. Myślę, że wszyscy potrzebujecie lekcji latania. I takim to sposobem spędzał czas z wiercącymi się trzema podekscytowanymi dzieciątkami, które trzymały go za ręce, kiedy to nie była ich kolej, by polatać, i które nazywały go aniołem Jessamy.

- Opuszczam Azyl - powiedział im potem, zniknąć bez ostrzeżenia, byłaby to zdrada ich zaufania. - I biorę ze sobą Jessamy. Smutek stępił blask w ich jasnych oczach. Dolna warga dziewczynki poruszyła się. - Czy przyprowadzisz ją z powrotem? Przyklękając przed nimi, dał im uroczyste skinienie, bo zrozumiał, o co go pytali. - Tak, ale teraz nadszedł czas, by to Jessamy polatała. Idąc do biblioteki po tym, jak dzieci zgodziły się, że może „pożyczyć” Jessamy na chwilę, poczuł jak cisza hali nauki próbowała go maskować. Wyszczerbiała się, rozdzierała. Był tu tak nie na miejscu, jak będzie w łóżku Jessamy, duża bestia, którą był... Ale to niewiele się liczyło. Nie, kiedy podniosła wzrok znad książki, w której pisała, atrament płynął z wdziękiem przez strony, i uśmiechnęła się. - Tu jesteś, przebiegły mężczyzno. Zacisnął dłoń w jej włosach i wycisnął pocałunek, surowy kontakt jednoczenia ust. - Muszę cię o coś zapytać - powiedział, biorąc kolejny łyk smaku jej ust, gdy przejechała palcami po wrażliwej wewnętrznej powierzchni jego skrzydeł. - Hmm? Powiedział jej o podróży, w którą się wybiorą, zobaczył jej oszałamiającą pasję i natłok ekspresji pomiędzy olśniewającą radością, niedowierzaniem, a wreszcie rozpaczą.

TŁUMACZYŁA Em3A

ROZDZIAŁ 10. - To niemożliwe - szepnęła w końcu. - Odległość... Nawet ty nie możesz nieść mnie tak daleko. - Mogę zabrać cię, gdziekolwiek zechcesz pójść. - Właśnie dlatego był tak silny, tak duży - narodził się dla niej. - Ale jeśli zaistnieje taka potrzeba, Raphael zażądał, byś także jemu pozwoliła się ponieść. - Galen ufał archaniołowi - nigdy nie położyłby życia Jessamy w rękach mężczyzny, któremu by nie wierzył, że będzie walczyć na śmierć i życie, aby chronić jej istnienie. Gardło Jessamy poruszyło się, gdy przełknęła, palce znieruchomiały na jego skrzydle. - Nikt nie chce zniekształconego anioła w zewnętrznym świecie. - Oświadczenie było ponure, bogaty brąz jej oczu stał się matowy. - Śmiertelnicy nie mogą zobaczyć nas jako słabych. Nienawidził sposobu w jaki się opisała, ale przewidział jej zaniepokojenie, omówił szczegóły terytorium Raphaela z archaniołem. - Nie ma osady śmiertelników w pobliżu wieży Raphaela - powiedział. - Jest jedna, ale w takiej odległości, że będą musieli posiadać wzrok orła, by nas dostrzec. Żadni śmiertelnicy nie pracują także w samej Wieży, przy czym dookoła istnieje otwarta ziemia, więc nie będziesz w niej uwięziona. Odpowiedzią Jessamy był wahający się szept. - J-ja przyzwyczaiłam się do Azylu, do ograniczeń mojego istnienia. - Eleganckie kości twarzy odznaczały się na jej skórze, gdy w zadumie pochyliła głowę, jej włosy miękkie i bujne opadły jej przez ramię. Wyciągając rękę bawił się pasmami, owijając je wokół palca, a następnie dookoła pięści, kiedy przyciągnął ją do siebie. Nie, nie był nawet cywilizowany, kiedy chodziło o Jessamy. Cudem było to, że zaczynał wierzyć, że jej to nie obchodzi.

Jessamy chciała wygrzewać się w dzikim żarze wojownika, który najechał jej sanktuarium. Jego mocno umięśnione udo było na tyle blisko, by mogła je dotknąć, uwodzicielskie ciepło jego skrzydła pod jej dłonią, jego pióra, tak niepasujące do niego, jedwabne. Nawet przerażona radość, którą poczuła na dar, który położył przed nią, nie zagłuszyła jej przenikliwej świadomości jego osoby, broni z mężczyzny, który w jakiś sposób stawał się jej.

- Mogę zabrać cię, gdziekolwiek zechcesz pójść. Nikt nigdy nie zaproponował jej takiej wolności. Nikt nigdy nie walczył, aby pokazać jej świat. I wiedziała, że on musiał walczyć. Bo dopóki nie poznała Galena, nikt nie patrzył na

nią poza skręcone skrzydło i głód, jaki powodowało. Jednak istniała jeszcze jedna rzecz, której nigdy nie uwzględniła w swojej decyzji, by z nim zatańczyć, nie pomyślała o tym, że mógłby ją zabrać ze sobą, gdyby odchodził. Jej serce rozdarło się szeroko, podniosła wzrok, by złapać go na wpatrywaniu się w nią, poczuła, że jej żołądek się zacisnął. Ale nie z powodu trwogi. Zamiast tego, przeniosła rękę, którą miała na jego skrzydle, na napięte mięśnie jego uda. Jego ciało zesztywniało. Prześlizgując wzrokiem po jego pierwotnej twardości, pogłaskała go jeden raz zanim wstała... I przesunęła się między jego nogi. Obejmując jego twarz, kiedy pochylił się ku niej, jego ręce na jej biodrach, tak duże i ciepłe, po raz pierwszy sama zainicjowała pocałunek. To nie było tak trudne, jak sobie wyobrażała, że może być, nie z tak bardzo entuzjastycznym partnerem, że znalazła się w pułapce między dwoma umięśnionymi udami, podczas gdy jej oddech był jej kradziony. To było porywające i przerażające, i raczej cudowne. Kiedy ręka Galena zacisnęła się na jej sukni, wiedziała, że powinna go powstrzymać biblioteka nie była w żaden sposób opuszczona w ciągu dnia - ale nie zrobiła tego. Zamiast tego, owinęła ramiona wokół jego szyi i przycisnęła swoje piersi do rozgrzanego żelaza jego klatki piersiowej, tarcie złagodziło gwałtowną dziką potrzebę. Jęk Galena był głęboki, jego ręka rozluźniła się i zacisnęła ponownie na spódnicy jej sukni. - Czy to oznacza tak? Używając ust, by posmakować grubej linii jego szyi z fascynacją kobiety, która chciała zbadać każdą jego niewielką część, wciągnęła jego ciemny, niezmiennie męski zapach do swoich płuc. - Tak... I dziękuję. Galen znieruchomiał, z rękami zaciśniętymi na jej ramionach, odciągnął ją z dala od swojej pięknej rzeźby ciała. - Galen? Jego szczęka zacisnęła się w brutalną linię, powiedział: - Rozumiesz, że możliwe jest, że wlecisz prosto w wojnę? Dla takiej wolności zapłaci każdą cenę. - Tak. - Wyruszamy jutro rano. - Dzieci… - Musisz znać jakichś ludzi, którzy mogą wkroczyć, by kontynuować naukę, podczas gdy ty odejdziesz.

- Oczywiście. To o ich ducha się martwię. - Byłoby nie do zniesienia spełnić swoje marzenie, wiedząc, że pozostawiła złamane serca dzieci za sobą. - Rozmawiałem z małymi stworzeniami - coś mi mówi, że oni to zrozumieją. Powiedziawszy to, wyszedł z biblioteki. Żadnego pożegnania, żadnego pocałunku. Arogancki, zagmatwany, barbarzyński mężczyzna. Ten jeden, którego zaczynała, tak po prostu, uwielbiać. - Zły temperament, arogancja, i cała reszta. - Jej śmiech pochodził z jej głębi, z wnętrza dziewczyny, którą kiedyś była. Ten śmiech pojawił się ponownie, gdy rozmawiała z dziećmi. „Małe stworzenia” rzeczywiście zrozumiały. A nawet nie tylko to, także napominały ją, aby była ostrożna z obcymi i upewniała się, że wyśle im list z każdym posłańcem. Sto słodkich, zaciętych uścisków później szła w dół drogi do domu rodziców... I chociaż próbowała tak mocno się go trzymać, śmiech wyblakł. - Ten Galen jest silny? - Rhoswen zapytała z nagim zaniepokojeniem w tych oczach, które przekazała córce. - Tak. Moje zaufanie do niego jest absolutne. - Wybacz mi, Jessamy. - Rhoswen objęła jej policzek. - Matka nigdy nie przestanie uważać na swoje dziecko. Szkoda, że nie mogliśmy ci dać tego… - Daliście mi wszystko, co w waszej mocy. Dziękuję. - Moja dziewczynka. - Wahanie, jakby Rhoswen chciała wypowiedzieć inne słowa, ale jak zawsze zachowała milczenie. Z sercem pełnym zarówno miłości jak i bólu, Jessamy weszła w uścisk matki. Później ojciec pocałował ją w czoło i ścisnął wystarczająco mocno, by zostawić siniaki. - Kocham was - szepnęła do obojga, a potem odwróciła się i odeszła mając gulę w gardle. Obejrzenie się wstecz mogło oznaczać, że zobaczy łzy, jasne jak diamenty, znaczące twarz Rhoswen.

Słońce nie było niczym innym jak mirażem na horyzoncie następnego ranka, gdy Galen uniósł się w powietrze wraz z Jessamy w ramionach. Jej nogi, długie i smukłe, leżały mu przez ramię, odziane w grube wełniane pończochy z najczystszej czerni, jej tunika - koloru jesiennych liści - kończyła się tuż nad kolanem. To było dziwne, zobaczyć Jessamy w odzieży innej niż długa, wdzięczna suknia, która płynęła po niej, gdy szła, i mógł powiedzieć, że nie czuła się zbyt komfortowo w swoim stroju, ale był on bardziej praktyczny na tak długi lot. On i Raphael nie nieśli nic poza bronią, którą do siebie przywiązali. Jak każdy archanioł, Raphael miał „podróżne odpoczynki”, stacje rozlokowane na całym świecie, zaopatrzone we wszystko od jedzenia, poprzez ubrania, aż do broni zastępczej.

To była niepisana zasada, że żadna taka lokalizacja nie była kiedykolwiek zagrożona lub wykorzystana jako miejsce zasadzki, gdy każdy anioł był zapraszamy do korzystania ze stacji. Jednak Raphael zrobił pewien wyjątek dla swojego bezpieczeństwa, umieszczając strażników w odległych placówkach. Każda para służyła jeden sezon zanim wróciła do Azylu, zapewniając w ten sposób, że żaden zespół nie był nigdy zbyt długo odizolowany. Jessamy przesunęła się o ułamek, mięśnie jej skrzydła poruszyły się na jego ramieniu. Nie pocałował jej dziś rano, widział jak robią się jej zmarszczki frustracji w czole. Nie mogła wiedzieć, ile kosztowała go ta powściągliwość, ale jedyną rzeczą, jakiej nigdy by nie przyjął od Jessamy, była jej wdzięczność. Byłaby to dla niego powolna śmierć. - Uparty - powiedziała Jessamy, jej oddech był jak pocałunek powietrza na jego szyi Ma okropny temperament, arogancki i na dodatek z tendencją do dąsania się. Liczba twoich wad rośnie. Ściskając ją, zapikował swoimi skrzydłami, sprawiając, że krzyknęła, zacieśniła swój uścisk wokół jego szyi. - Przestań. - To była śmiejąca nagana, miękkość jej ust wytłaczała na jego skórze słodką agonię. Przed nimi, Raphael zanurkował i zniknął poza zasięg ich wzroku wzdłuż młodej, zielonej doliny, robiąc z przodu rekonesans. Skrzydła archanioła błyszczały we wschodzącym słońcu, jego lot był tak gładki, że nie tworzył ani jednej zmarszczki w powietrzu. Potem zniknął, zostawiając samych sobie Galena i Jessamy na niebie, wpadł celowo w miękkie białe kłębiaste chmury. Jessamy przebiegła palcami po niematerialnych włóknach. - Och Galen. Dotykam chmur. – Jej podziw sprawił, że to wszystko stało się tego warte, nawet ból, który może jeszcze nadejść... Ponieważ Jessamy odnalazła skrzydła swego serca i odleciała od niego. Powinien wybiegać myślami w przyszłość, powinien zrozumieć konsekwencje jej pierwszego smaku prawdziwej wolności. Oczywiście, ona będzie wdzięczna komuś, kto ją zabrał do nieba, ale nawet gdyby wiedział o tym od samego początku, to nadal zrobiłby wszystko, co w jego mocy, nawet walczył z archaniołem, by umożliwić Jessamy dotknięcie chmur. Jego egoizm był stanowił zaledwie coś małego - chciał, żeby go potrzebowała, chciała go, dla niego samego. Nikt w jego życiu nigdy o niego nie dbał tylko dlatego, że był Galenem. - Planujesz mnie ignorować przez całą drogę, ty uparta bestio? - mruknęła Jessamy, gdy wylecieli ponownie na nieprzerwany błękit nieba, krajobraz poniżej był przepełniony zielenią przeplataną wijącym się blaskiem wody. Zdając sobie sprawę, że nie miał żadnej chęci, by się jej opierać, kiedy dokuczała mu z taką nieoczekiwaną miłością, powiedział: - Jest to długi lot - wypróbowywał własną małą złośliwość, podczas gdy nigdy wcześniej nie robił czegoś takiego. - Jeśli zużyjemy teraz całą naszą rozmowę, końcowy odcinek będzie śmiertelnie cichy.

Jej śmiech oplątał się wokół niego, owijając go w jedwabne kajdany, które mogły jeszcze sprawić, że będzie krwawił. - Mi nigdy nie zabraknie słów, Galen. - Więc powiedz mi o wszystkich tych rzeczach - mruknął, kradnąc ten czas z nią. Bez względu na to, co zdarzy się, kiedy dotrą do terytorium Raphaela, należała do niego na czas tej podróży i nie był zbyt dumny, by udawać, że dbała o niego w sposób, w jaki potrzebował, by się o niego troszczyła. - Opowiedz mi o Alexandrze. Uczyłem się o nim, ale nigdy go nie poznałem. - Aleksander - powiedziała z namysłem - Jest najstarszym z archaniołów. Caliane była od niego starsza, ale zniknęła, kiedy Raphael był młody. Jessamy nigdy nie zapomniała nie dającego spokoju brzmienia pieśni Caliane, gdy ta kołysała swojego ukochanego chłopca. Archanielica miała najczystszy głos... Tak piękny, że zaśpiewała dorosłej populacji dwóch potężnych miast nad morzem w udanej próbie, by powstrzymać wojnę. Poza tym, że to oznaczało sytuację, że zesłała śmierć na każdego z tych ludzi, a później na większość ich dzieci. To było tak, jakby szok i żal został wydrążony w maluczkich, zamieniając je w nieme muszle, które oddychały - aż pewnego dnia, zaczęły się kulić i umierać. Jessamy nigdy nie zapomniała mrocznej historii, którą została zmuszona zapisać tego lata, szkice, które wysłała na miejsce na stronach jako ciche świadectwo strasznej ceny zapłaconej przez niewinnych... Szkice setek, tysięcy, dzieciątek owiniętych z czułą troską do pochówku.

Zmarły z powodu złamanych serc, powiedział Keir po powrocie do Azylu, a jego oczy były jakby nawiedzone. Zmarły z powodu takiego smutku, którego nieśmiertelni nigdy nie poznają. - Aleksander – ciągnęła, a jej gardło przepełniało echo wspomnień, tak bolesnych jak wówczas, gdy zostały utworzone - Jest również przystojnym mężczyzną. - Złote włosy, srebrne oczy z wyrzeźbionym profilem, swoje ciało doskonalił w czasie wojny, nie było poczucia fizycznej doskonałości w Aleksandrze zanim nie dostrzegło się surowego piękna jego skrzydeł - czystego, metalicznego srebra. - On jest w rzeczywistości, tak efektowny, że wierzę, iż Michaela ma nadzieję, że będzie nosić jego dziecko. Galen zachichotał. - Ona dąży do narodzin syna lub córki na podobieństwo dwóch najpiękniejszych na świecie aniołów? - Tak, ale nie sądzę, żeby odniosła sukces, abstrahując od faktu, że on już ma syna, Alexander nie przypomina reszty jej podbojów. - Był zbyt inteligentny, patrzył poza wykwintne linie twarzy Michaeli, na chłodne ambitne serce wewnątrz niej. - Powiedział mi kiedyś, że byłoby to podobne do spółkowania z czarną wdową, pajęczycą, która zjada swojego partnera. Jessamy zawsze szanowała Aleksandra za jego przenikliwość, choć nie zgadzała się z jego postawą wobec Raphaela.

- Dlaczego – powiedziała - Nie spróbujesz objąć stanowiska na dworze Aleksandra? Titus i Alexander mieli odmienne style rządzenia, ale obaj byli ludźmi wojny. - Jego wiek i moc grożą tym, że zaślepiają go, co do realiów zmieniającego się świata odpowiedział Galen. - Jeśli Alexandrowi powiedzie się w jego celach, pozostaniemy na zawsze zamknięci w czasie, jak świetliki w bursztynie. Jessamy nie mogła się nie zgodzić. Alexander powiedział do niej coś podobnego podczas swojej ostatniej wizyty.

- Jestem zbyt stary dla tego świata. Jego słowa były zaskakujące w przeciwieństwie do wiekowej doskonałości jego wyglądu. Ale nie było to wszystko, co powiedział. Marszcząc brwi, w myślach prześledziła fragment rozmowy, od korzeni dialogu, która odbyła się blisko dwa lata temu.

- Jestem zmęczony, Jessamy. - Oczy Srebrne, tak jasne, że nigdy nie mogłyby należeć do śmiertelnika. - Zmęczony wojną, zmęczony rozlewem krwi, zmęczony polityką. - Możesz wybrać spokój. - Nie dotknęła go, co mogłaby zrobić z Raphaelem Aleksander był daleko, daleko starszy od niej, ale mimo tego, czasami szukał u niej rady. Nie ma potrzeby, aby podnosić armię przeciwko Raphaelowi, co wiem, że bierzesz pod uwagę. Słaby uśmiech, który nie niósł w sobie żadnej wesołości. - Spokój jest złudzeniem... Ale tak, może masz rację broniąc go. Być może nadszedł teraz czas Raphaela. Zasysając oddech, gdy zdała sobie sprawę z wagi tego wspomnienia, podzieliła się nim z Galenem. - Nikt nie podejrzewa lub nie oczekuje, że Alexander odda broń. - Nawet wzięła jego słowa za bezczynne zadumanie, zapominając, że jak tylko poczuje żądzę bitwy, zapłonie po raz kolejny. Bogata czerwień włosów biczowała jego twarz, gdy Galen odchylił się tak, żeby nie groziło jej bicie przez wiatr. - Jednak jego armie gromadzą nawet teraz. Jessamy zbadała każdy aspekt wspomnienia, każdą subtelną zmianę w wypowiedzi Aleksandra, ale było faktem, że było to jedno z wielu wspomnień wśród tysięcy, setki tysięcy, i mogło nic nie oznaczać. - On jest archaniołem - powiedziała. – A oni mogą być nieprzewidywalni. Galen zaczął opadać z nieba w łagodnym ślizgu. - Dotarliśmy do pierwszej stacji - Raphael będzie chciał wysłuchać, tego, co sobie przypomniałaś.

Lądowanie było bez zarzutu, skrzydła Galena potężne. Nie stawiał oporu, kiedy wyciągnęła ręce, by pomasować palcami jego ramiona. - Jesteś zmęczony? - To nie było dobre z jej strony, ale nie chciała być w niczyich innych ramionach, tylko Galena. Potrząsając głową, jego twarz skierowała się pod kątem w kierunku, gdzie stał Raphael rozmawiając ze strażnikami. - Chodź. Czekała, aż zostaną sami z Raphaelem wewnątrz dużej kopulastej kabiny, by z nim pomówić. Niebieskie oczy archanioła przepalały ją na wskroś i zastanawiała się, czy ta oszałamiająca siła nie była czasami zapowiedzią przyszłych rzeczy. Caliane posiadała moc rozrywania umysłów innych aniołów, a Raphael był pod wieloma względami, synem swojej matki. - Jason - powiedział archanioł, bez pozornego związku z tematem - Był sfrustrowany już od kilku sezonów. Udało mu się dostać do jednego z zaufanych ludzi Aleksandra, zdobył także fragmenty wiedzy z plotek od sług i żołnierzy podczas częstych wizyt w tawernach, ale sam nie mógł dostać się do nikogo z samego dworu Aleksandra. Co więcej, nie udało mu się znaleźć sposobu, aby zobaczyć Alexandra publicznie, by spróbować ocenić jego samopoczucie. Skrzydła Galena zaszumiały, gdy poruszył nimi. - To nie jest niczym niezwykłym. Dwór Titusa byłoby niemożliwością infiltrować, a Alexander także jest wojownikiem. Potrząsając głową, Jessamy położyła rękę na jego skrzydle. - Nie. Alexander już dawno ustanowił dla siebie taką taktykę, by chodzić i latać wśród swoich oddziałów raz na pięć dni. Robi to niezależnie od pogody, gradu lub śniegu. Zawsze prowadzi ich z przodu. - Ironią - kontynuował Raphael - Jest to, że wziąłem przykład z Alexandra w tej sprawie. Jednak Jason nie widział go, by pojawił się, aby wykonywać swoje obowiązki w ostatnich czasach. - Archanioł chodził od ściany do ściany kabiny. - Choć mówi się w tawernach, że przebywa ze swoją ulubioną konkubiną, to ja jednak przyjmuję, że po prawdzie, zaszył się ze swoimi generałami, w celowej próbie zapewnienia się, że nic nie zostanie zaczerpnięte z jego strategii walki. - Nadal jest taka możliwość. - Galen potarł swoją szczękę. - Ale Alexander ma także syna. Swojego mistrza broni, Rohana. Oczy Raphaela spotkały wzrok Galena. - Tak. I Rohan jest całkowicie zdolny, by stworzyć kampanię do walki. Krew Jessamy zrobiła się lodowata, gdy zarejestrowała konsekwencje sugestii Galena. Jeśli Aleksander był martwy... Ale nie, jak mogłoby się to stać? Tylko inny archanioł mógłby go zabić, a takie morderstwa były zawsze katastrofalnymi wydarzeniami, które wysyłały

wstrząsy na cały świat - archaniołowie nie umierali łatwo. Zabierali ze sobą ludzi i miejsca. Nie za pomocą trucizny, nie potajemnie…

O nie.

TŁUMACZYŁA Em3A

ROZDZIAŁ 11. - Tylko archanioł może zabić innego archanioła - szepnęła. - Ale jeśli został zdradzony przez kogoś komu ufał, może być pogrzebany. - Taki horror zdarzył się tylko raz, nawet na długo zanim narodziła się Lijuan. Pokrojone na kawałki po zasadzce w trakcie Snu, przez tych, których uważał przyjaciół, ciało archanioła zostało rozrzucone i głęboko ukryte w najdalszych zakątkach ziemi. Ale archaniołowie mogliby się zregenerować nawet z popiołów. Tym razem kawałek, który regeneruje się w całego człowieka, został pochowany w górach głęboko w tym, co teraz było terytorium Urama. To pasmo górskie już nie istniało, tak jak każdy, kto nosiłby chociaż jedną kroplę krwi związaną z tymi, którzy pogrzebali archanioła, masakra była tak absolutna, że nikt przy zdrowych zmysłach nigdy nie odważyłby się popełnić ponownie takiego czynu. Przełknęła i kontynuowała. - Nie sądzę, żeby Rohan był nielojalny wobec swojego ojca. – Mieli między sobą prawdziwą więź ojciec-syn. - Ale jeśli Alexander zaginął, Rohan mógłby równie dobrze poprowadzić bitwę, pewien, że jego ojciec wkrótce się pojawi. - Jessamy ma rację - mruknął Raphael. - Ale jeśli Alexander rzeczywiście zaginął tak dawno, w takim razie może już być martwy. - Przypomnienie, że archanioł regeneruje się z prędkością, jakiej żaden zwykły anioł nie mógłby pojąć, i że nic nie może go przed tym powstrzymać: ani ziemia, ani skała czy woda. - Jeśli zaś z jakiegoś powodu zapadł w ansharę - kontynuował Raphael, wymieniając nazwę najgłębszego uzdrawiającego snu - I został zdradzony przez archanielskiego wroga, to nawet Alexander mógłby nie być w stanie, by walczyć z wybuchem anielskiego ognia uderzającego bezpośrednio w jego serce. Możliwość tworzenia anielskiego ognia, jak Jessamy wiedziała, była rzadkim darem - i jednym z tych śmiercionośnych. Caliane go posiadała, ale jej syn nie... Jeszcze nie, jego moc eskalowała w zbyt szybkim tempie, by cokolwiek przewidzieć. - O ile mi wiadomo, czworo z Kadry może przywołać anielski ogień. - Czy zwycięzca nie ubiegałby się o terytorium Alexandra? - powiedział Galen. - Tu może nie chodzić o terytorium. - Raphael wypuścił oddech. - Są tacy w Kadrze, którzy znajdują przyjemność i rozrywkę w grze, w ataku i obserwacji wynikającej z tego dezintegracji. Straszne uczucie zakwitło w dole brzucha Jessamy. Lubiła Alexandra, choć był Starożytnym, z próżnością Starożytnych. Był inteligentny, mógł być swego rodzaju nieobecny w sposób, w jaki mogła być istota o takiej władzy, jednak dobrze prowadził swój lud. To oburzyło ją, gdy sobie wyobraziła, że zabito go z taką ukradkową wrogością. Ale nie to było najgorsze - jeśli archanioł nie żył lub zaginął i nikt nie poinformował o tym całości Kadry, w takim razie jego terytorium jest obecnie pod rządami anioła, który nie miał prawa do rządzenia.

To nie była już po prostu polityka - był to brutalny fakt. Archaniołowie rządzili, ponieważ posiadali niebezpieczną moc kontrolowania wampirów, którzy byli ich sługami. Bez archanioła u steru, szanse na to, że ci bardziej agresywni ze Stworzonych zmienią się w dzikich, napędzanych przez furię bezmyślnego głodu krwi, były katastrofalne. - Cała śmiertelna populacja w jego regionie może zostać zniszczona w ciągu kilku dni. Horror miał smak ciemnego żelaza na jej języku. - To również wyjaśnia, dlaczego wampir przyszedł cię zabić. - Słowa Galena zostały wypowiedziane w taki sposób, że wiedziała, że walczył z wściekłością. - Przynajmniej część Stworzonych dostrzegła i zdała sobie sprawę z prawdopodobnie prawdziwej przyczyny nieobecności Alexandra. Umysł Jessamy podążył jeszcze raz do wspomnienia tej nieoczekiwanej rozmowy z Alexandrem. - Była z nim wampirzyca, kiedy składał wizytę - została za drzwiami podczas gdy rozmawialiśmy, była w zasięgu słuchu. Wysoka, niebieskooka istota z hebanową skórą. Zaskakujący kontrast z lodowo-niebieskimi oczami na tle ciemnej skóry, dlatego właśnie kobieta wbiła się tak mocno w jej pamięć. - Była starszym członkiem jego dworu. – Kimś kto mógłby po prostu stać się zdrajcą. Jeśli ona jest tym, kto za tym stoi, może widzi to jako bunt przeciw niewoli wymaganej w zamian za Stworzenie wampira. - Trwającą sto lat. - Ale kiedy już raz przekręciła ten klucz... Raphael dokończył jej myśl. - To nauczy się dlaczego archaniołowie są tak bezlitośni dla niektórych z jej braci. Galen i Raphael zaczęli rozmawiać o tym, jak mogliby potwierdzić możliwość, że Alexander nie żyje. Ale Jessamy, chodząc tam i z powrotem, trzymała się myśli, że coś jeszcze było nie tak. Raphael zgodził się z nią, że scenariusz z pogrzebaniem jest mało prawdopodobny, biorąc pod uwagę czas, jaki minął, ale nawet jeśli Alexander został zaatakowany, jego śmierć nadal nie byłaby spokojną rzeczą. Był Starożytnym. Jeszcze nikt nie odnotował żadnych zniszczeń, a na pewno Jason zauważyłby takiego rodzaju zniszczenia na ziemiach archanioła. Śpiąc lub nie, Alexander… - Mógł wybrać Sen - powiedziała, a jej słowa wyciekły zanim świadomie zakończyła myśl. Mężczyźni zatrzymali się w pół słowa, zmarszczyli brwi, zanim Raphael pokręcił głową. - Musiał wiedzieć, że jeśli zrobiłby to bez ostrzeżenia, może to spowodować chaos nie tylko na jego terytorium, ale i na całym świecie. - Nie, jeśli ufał swoim dowódcom, a szczególnie Rohanowi. - Galen nachmurzył się patrząc na podłogę, jego umysł przebywał wyraźnie gdzie indziej. – Mógł równie dobrze iść spać w sekretne miejsce, zostawiając wskazówki dla Kadry, by została poinformowana i by nie było szans, aby ktoś wyśledził jego miejsce pobytu.

Nudności w żołądku Jessamy trochę ustąpiły, ponieważ wiedziała, że Alexander dokładnie to zrobił. Anioły w uśpieniu były nienaruszalne. To było jedno z ich najbardziej podstawowych praw. Ale żaden archanioł kiedykolwiek nie zdecydowałby się spać w miejscu, gdzie jego wrogowie mogliby go odnaleźć, gdy był wrażliwy na zranienie. - Rohan - powiedział Raphael, rozkładając skrzydła - Jest silny, być może wystarczająco silny, aby uwierzyć, że mógłby rządzić wbrew jakimkolwiek instrukcjom, jakie dał Alexander. - Jego złość jarzyła się spoza jego skrzydeł, palący lód, który nie wróżył nic dobrego. - Jeśli on rzeczywiście był na tyle głupi, aby to zrobić, jego arogancja doprowadzi do tego, że ludzie Alexandra zostaną zarżnięci. Jessamy pomyślała o czasach w ich historii, kiedy rodzaj anielski nie rozumiał głębi żądzy krwi, która żyła wraz ze Stworzonymi, ale się nauczył. Koszt tej nauki został opłacony życiem tysięcy śmiertelników. - Kadra musi zostać poinformowana. - Zimne słowa. - Wrócę do Azylu i rozkażę, by Illium poleciał do Titusa i Charisemnona. - Czy chcesz, żebym poleciał do Nehy i Lijuan? - Zapytał Galen wymieniając imiona pozostałych dwóch Archaniołów blisko terytorium Alexandra. Raphael pokręcił głową. - Nie, Lijuan weźmie to jako obrazę, jeśli nie poinformuję jej osobiście. Chcę, żebyś kontynuował lot na moje terytorium. Jeśli nie mamy racji i Alexander jest żywy, czujny i przygotowuje strategię, to musimy być gotowi na jego atak. - Jego wzrok padł na Jessamy, w jego chłodzie była bezwzględność, choć wiedziała, że nie była ona skierowana na nią. Jesteś bezpieczniejsza z Galenem niż w Azylu. - Będę go spowalniać - powiedziała, praktyczna, ponieważ nie było sensu smucić się w sytuacji tak poważnej. A Galen... Galen obiecał latać z nią, gdziekolwiek chciałaby polecieć, więc dostanie ponownie szansę, by dotknąć chmur. - Mogę tu pozostać. Żaden wampir nie może dotrzeć do tej lokalizacji. - Istnieje niewielka możliwość, że wampir, który cię zaatakował, pracował dla Rohana a syn Alexandra posiada anioły pod swoim dowództwem. - Skrzydło Galena pogładziło jej własne, silny, intymny ciężar. - Nie możemy ryzykować twojego życia. - On ma rację - powiedział Raphael. - Jesteś zbyt ważna dla Azylu. – Powiedziawszy to, skinął głową na Galena. - Leć tak szybko jak to tylko możliwe. Dmitri ma sytuację pod kontrolą, ale nie podoba mi się obraz, jaki odmalowaliśmy - jeśli Rohan dostanie wiatr pod skrzydła na fakt, że Kadra wie o zniknięciu Alexandra, to może wpaść w panikę i zacząć poruszać się szybciej - pauza, która mówiła o tysiącu rzeczy. - Daję ci moje zaufanie, Galen. - Panie. - Jedno słowo, które sprawiło, że lojalność Galena stała się krystalicznie jasna.

Galen chciał dać Jessamy prezent, ale ten lot był ciężkim przemarszem przez niebiosa. Gdy noc zamaskowała ich w ciemności aksamitu, gwiazdy błyszczały będąc nad ich głowami, wiedział, że bolała nad tym, że musieliby wylądować, żeby mogła patrzeć na nie z podziwem.

- Gdy to się skończy - wyszeptał w jej włosy – Ponownie polecimy w podróż. Jej reakcją był pocałunek wyciśnięty na jego szczęce, jej warkocz gładził go po przedramieniu. - Uwielbiam cię, Galen. Słowa te zagroziły, że mógłby cofnąć każdą z obietnic, żeby mieć od niej więcej niż wdzięczność, która zniszczyłaby go, jak jeden upadek po drugim powolnym upadku. - To jest dozwolone - powiedział, nieco szarpiąc otwartą ranę, którą mu nieświadomie zadała. Śmiech Jessamy owinął się wokół niego, gdy leciał dalej. Nad górami jęczącymi i wzdychającymi pod ciężarem niekończącego się śniegu, nad rzekami ryczącymi z hukiem od przepływającej wody. Nad maleńkimi wioskami zawieszonymi na skałach i siedzibami rozsianymi po rozległych stepach. Przez całe dzikie piękno rozbijającego się morza, zatrzymującego się raz na tych rzadkich maleńkich wyspach w niekończącym się błękicie, a raz na piaszczystych plażach o nieskazitelnej lagunie. Przez puszcze i nowe ścieżki, dopóki nie skierowali się w kierunku postaci przebijającej się przez chmury Wieży wyrastającej z dzikiej ziemi wokół niej. Przybyli dokładnie wraz z kolejnym świtem i wyglądało to tak, jakby struktura, utworzona ze skał, drewna i szkła, stała w płomieniach, cudowny filar widoczny z każdego kierunku. Było to imponujące osiągnięcie i imponujące zestawienie. Raphael w pełni rozumiał, że dla niektórych, moc musiała mieć formę fizyczną. Lądując na szerokim, płaskim dachu, postawił Jessamy na nogi i złożył swoje skrzydła zanim napotkał ciemne spojrzenie Dmitriego z miejsca, gdzie wampir stał, czekając na nich. - Jakieś zmiany? - Zapytał, świadomy, że Raphael musiał mieć ustawiony jakiś przekaźnik, który mógłby przenosić informacje z prędkością, z jaką nie uwierzyłby żaden śmiertelnik. - Kadra kieruje się na terytorium Alexandra. - Tak szybko? - Oczy Jessamy rozszerzyły się, wyciągnęła swoje nogi, ale nie swoje skrzydła. Było to powód, którego Galen użył jako pretekstu, by wylądować przed wschodem słońca – chciał, żeby miała prywatność, by rozluźnić te mięśnie. Żeby nie kryła się przed nim tak, jak to robiła wcześniej, była to kolejna rzecz, która zakorzeniła się w jego sercu. - Wydaje się - powiedział Dmitri - Że nikt z Kadry nie widział Alexandra przynajmniej od dwóch sezonów – to dla nich wystarczający dowód, by wziąć obawy Raphaela na poważnie. Dmitri otworzył Jessamy drzwi i czekał, aż znajdą się wewnątrz Wieży zanim kontynuował. - Wystosowano żądanie, by archanioł się pokazał.

- Jego syn ma gotowe wojska. - Galen miał doskonałe pojęcie co do ich liczebności i siły, biorąc pod uwagę informacje, jakich udzielił mu Raphael, kiedy archanioł po raz pierwszy przybył do Azylu. - On może się zaangażować zamiast zastosować się do żądania. - Neha i Uram są blisko i wprowadzą swoje wojska. Był to, jak Galen wiedział, znaczący akt. Archaniołowie nie ingerowali w sprawy innych członków Kadry, a nawet podczas wojen nie walczyli pomiędzy poszczególnymi archaniołami. Jednakże, jeśli Alexander był martwy lub znajdował się we Śnie, jego terytorium nie można było pozwolić, by runęło w szale krwi i przemocy, a niezależnie od swoich wad, Kadra mogłaby, i zrobi to w razie potrzeby, efektywnie pracować jako jednostka. - Jak długo to zajmie, zanim będziemy mogli spodziewać się odpowiedzi? Dmitri spojrzał na Jessamy. - Jeśli - powiedziała, zmarszczki tworzyły się między jej brwiami - Alexander jest żywy i czujny, nie zawaha się użyć sił przemocy, by odeprzeć innych ze swojego terytorium. Jednak im więcej czasu minie, tym bardziej staje się pewne, że on już nie rządzi. Dmitri machnął w kierunku drzwi, ciemna elegancja jego ruchów była uderzająca. Jessamy mogłaby ją docenić, docenić jego samego, ale nie czuła pociągu w kierunku tej zmysłowej męskiej istoty. Jej ciało zostało dostrojone do drugiego z mężczyzn, ciepły, ziemisty zapach Galena wsiąkł w jej skórę, a głęboki tembr jego głosu był jedynym, jaki chciała usłyszeć, gdy rozwiną skrzydła w łóżku. Jakoś, będąc razem z Galenem, zapominała, że była okaleczona, zapominała o brzydocie swojego skrzydła i po prostu istniała. - Jessamy, masz teraz czas, by się przebrać i trochę odpocząć. Twój pokój powinien mieć wszystko, czego potrzebujesz. - Głos Dmitriego włamał się do jej myśli. - Chciałbym, żebyś później do nas dołączyła - jednak będziemy rozmawiać o wojnie. - Pytanie zostało niewypowiedziane. Jessamy była historykiem, który stał z boku i obserwował. Nie przeszkadzała. Ale były takie chwile w życiu, kiedy należało podjąć jakieś stanowisko, wybrać stronę. - Przyjdę - powiedziała, napotykając wzrokiem heliodorowo-zielone oczy. Jeśli mieli być razem, to jej lojalność należała do Galena.

Dzień minął na wściekłym planowaniu i zgodnym działaniu, więc dopiero po zachodzie słońca Jessamy znalazła Galena stojącego na dachu, jego skrzydła były trzymane przez dyscyplinę wojownika, gdy obserwował loty aniołów opuszczających Wieżę w doskonałej formacji. Byli pierwszą falą obronnych, wartowników i wysłanników wystarczająco doświadczonych, by móc patrolować granice. Dmitri już posiadał grupę zadaniową, która wykonywała polecenia, ale orzekł powrót większości tak, by Galen mógł osobiście ocenić gotowość mężczyzn i kobiet Raphaela. Poniżej nocnego cienia skrzydeł wybijających gładki, szybki rytm, szła w marszu armia wampirów, naziemnej straży, która poruszała się w ostrym tempie zajmując pozycje obronne

w odległości, jaką Dmitri i Galen ustalili, by zapewnić optymalną ochronę bez ograniczania obrony Wieży. Pomimo setek par skrzydeł, poruszających się w powietrzu, masy wampirów na ziemi, noc była niesamowicie cicha. To była szepcząca ciemność, pomyślała, zapowiedź wisiała nad ich głowami. Wkrótce, albo Alexander weźmie odwet wobec inwazji na swoje ziemie przez Kadrę, albo nie weźmie... I będą już wiedzieć. Jessamy miała nadzieję, że Spał, bo świat nie był gotowy, by na zawsze stracić głęboką mądrość Starożytnego.

- Jesteś jedyną osobą, która nazywa mnie mądrym. - Srebrne oczy Alexandra, były tak nieludzkie, że był on nawet ponad ich długotrwałą rasę. - Każdy inny wierzy, że jestem istotą przemocy i wojny. - Jesteś oboma Alexander. Zawsze byłeś. - Czytała historie, wiedziała to, co tak wielu już zapomniało. W dawnych czasach, Alexander wynegocjował pokój, uratował świat przed niewyobrażalnym horrorem. - Myślę, że jeśli test nadszedłby ponownie. – To nie małostkowe argumenty i bitwy napełniają pełnią dumy i potęgi, ale prawdziwa kwestia dobra i zła. Staniesz po stronie prawa. Słaby uśmiech. - Jesteś tak młoda, Jessamy. Głupia, jak wielu by powiedziało. - Czyż nie nazwano cię tak samo, kiedy stanąłeś między dwoma walczącymi Starożytnymi? Jego śmiech rozległ głęboki i prawdziwy, roztopione srebro. - Chodź, młoda istoto. Przejdź się ze mną i opowiedz mi historie z czasów, kiedy to byłem porywczym młodzieńcem. Uśmiechając się na to wspomnienie, teraz słodko-gorzkie, oparła się o Galena, mężczyznę, który złamie jej serce w niezliczone odłamki, jeśli kiedykolwiek uzna,że powinien wybrać Sen. - To nie jest to - powiedziała, gdy aniołowie zniknęli z pola widzenia, a wampiry dużo wcześniej zostały pochłonięte przez ciemne zielone lasy, które graniczyły z Wieżą - Jak wyobrażałeś sobie, że zacznie się twoje życie w służbie Raphaela. Owinął rękę wokół jej talii, przyciskając jej skrzydła do jej pleców. - Jestem kim jestem, Jessamy. - Ciche słowa. - Wojna i broń zawsze będą częścią mojego życia. - Wiem - nie jestem zauroczona jakimś mężczyzną z fantazji, Galen. - Być może właśnie to, pomyślała, mając nadzieję wbrew nadziei, było przyczyną subtelnej odległości, jaka kładła się między nimi, odległości, która boli. Jeśli tak, mogła to skończyć. - To ciebie widziałam od pierwszej chwili, to ciebie chcę.

Rozłożyła swoje skrzydła na plecach w ochronnym ruchu, który stał mu się tak znajomy, Galen zacisnął swoją dłoń w jej włosach. Posiadanie kryjące się w tym ruchu było nieomylne, ale nie pocałował jej, nie pocałował jej przez całą podróż. A jednak drzemiące ciepło w jego oczach, jawna twardość jego ciała, kiedy przycisnęła się blisko do niego, powiedziały jej, że chciał ją, tak jak zawsze chciał. - Mów do mnie, uparty mężczyzno. Powieki opuszczały się na oczy, tak piękne, że zastanawiała się, czy nie od razu zanurzyła się w nich, gdy się poznali. - Chcę cię z każdym moim oddechem. – Nie upiększony. Otwarcie szczery. Galen. - Ale wdzięczność nie jest tym, czego od ciebie potrzebuję. – Obejmując jej policzek z nieoczekiwaną czułością, powiedział: - Jeśli to wszystko, co do mnie czujesz, to przetnie mnie na pół, ale nie powstrzyma mnie to od bycia twoim najlepszym przyjacielem, jakiego kiedykolwiek będziesz miała. Wszędzie, Jessamy. Zawsze polecę z tobą, gdziekolwiek będziesz chciała polecieć. Słowa, jego obietnica, rozległy się wewnątrz niej, ale zachowała milczenie, niepewna, co powiedzieć. Jak mogłaby nie być wdzięczna za wszystko, co robił? Nie tylko za dar lotu, ale za zmuszenie ją, by się obudziła, by prawdziwie żyć na nowo. - Nie ma żadnego długu między nami, żadnego zaangażowania, żebyś musiała czuć się zmuszona, by zachować się honorowo. - Słowa Galena były ostre, a jego dotyk posiadał w sobie szorstką delikatność. - Jesteś wolna.

TŁUMACZYŁA Em3A

ROZDZIAŁ 12. Noc minęła z bolesną powolnością. Nie mogąc spać - i wlokąc końcówkę swojego prawego skrzydła po podłodze tak, jak jedno z jej podopiecznych - Jessamy weszła do biblioteki Wieży w tej szarej chwili, zanim pędzel świtu pomazał smugi na niebie. Wewnątrz paliła się lampa, a mężczyzna, który stał przy kominku, ze szklaneczką w ręku, był wyższy od niej, smukły w ten sam sposób, i nie miał skrzydeł na plecach. - Pani Jessamy - powiedział leniwym głosem, który był pomrukiem na jej skórze. Niebezpieczny, pomyślała, utrzymując dystans. - Masz nade mną przewagę. - Ainsley do twojej dyspozycji. - Ainsley? - To imię w żaden sposób nie pasowało do tego wampira, którego sugestywny głos był zaproszeniem do grzechu. Jego usta zakrzywiły się w górę, światło lampy rozpaliło rubinową ciecz w szklance na błyszczący blask. Krew. - Dlatego też zwykle zabijam ludzi, którzy używają mojego imienia, tego które zostało mi dane - mruknął. - Większość nazywa mnie Trace1. Dziwne imię. Jej oczy ponownie przesunęły się na jego smukłą postać, nawiązując połączenie. - Czy to właśnie robisz? Proste skinienie. - To dziki kraj, tutaj. Wiele rzeczy się gubi. Ja je znajduję. - Sącząc krew, nadal podtrzymywał jej wzrok spojrzeniem swoich oczu, które równie dobrze mogły być w najciemniejszym kolorze zieleni, jak i w nieprzerwanym hebanie. - Jesteś wysoką kobietą. Tak, była. Nawet wśród rodzaju anielskiego. Choć stojąc obok Galena, czuła się korzystnie drobna. A kiedy brał ją w ramiona... - Co ty robisz w bibliotece o tak wczesnej porze nad ranem? - Spytała, opierając potrzebie, by potrzeć zaciśniętą dłonią o swoje serce, aby złagodzić wewnętrzny ból. Trace podniósł dłoń od swojego boku, aby odsłonić książkę. - Wiersze. - Prawie zakłopotany błysk w tych oczach, które, nie miała wątpliwości, namówiły więcej niż jedną kobietę na uzależniającą dekadencję.

1

Trace (ang.) – ślad, trop, śledzić, tropić

Jessamy przemyślała swoją pierwszą konkluzję - był niebezpieczny, był bezsporny, ale nie był także mężczyzną, który mógłby zaszkodzić kobiecie. Za bardzo je lubił. - Wiersze? Powolny uśmiech zmarszczył mu policzki. - Chcesz posłuchać? Nikt nigdy nie zapytał o to, czy może poczytać jej wiersze. Ale teraz, przecież całe jej życie się zmienia. Więc powiedziała: - Dobrze więc - i zaczęła kroczyć po dywanie ku niemu. Ustawili fotele naprzeciw siebie, a odkładając szklankę Trace zaczął czytać jej sugestywne wiersze o miłości, stracie i pasji bogatym uderzającym głosem przeznaczonym dla uwodzenia. Dopiero po trzecim wierszu zdała sobie sprawę, że była celem. Zaskoczona, spojrzała w to oblicze ostrego, kanciastego piękna, w to uderzenie jedwabistych czarnych włosów, smukłe ciało, które, była pewna, mogło się poruszyć szybko jak bicz w razie potrzeby, i zastanawiała się nad jego motywacją. - Istnieją inne kobiety w Wieży - powiedziała, kiedy zatrzymał się, by wziąć oddech. Rzucił jej spojrzenie przez rzęsy, jego oczy okazały się być koloru najgłębszej zieleni, jaką kiedykolwiek widziała. - Wiem o tym doskonale, ale chciałem przebiec palcami po twojej skórze już od chwili, gdy po raz pierwszy zobaczyłem cię w Azylu. - Kolejna przerwa, jego skupienie na niej było bardziej otwarte i szczerze zmysłowe. - Jedynym powodem, dla którego nie zalecałem się do ciebie wtedy, było to, że powiedziano mi przez więcej niż jedną osobę, że wolałaś samotność, i to mogło sprawić ci cierpienie, jeśli ktoś próbowałby to zmienić. - Rozumiem. - Jego słowa spowodowały drżenie wewnątrz niej, znacznie przekształciły jej świat. I była jedna sprawa do rozważenia, że może to ona sama była przyczyną swojej własnej izolacji, i to co innego było o tym wiedzieć. - Zdajesz sobie sprawę, że moje skrzydło nie jest takie, jakie być powinno – powiedziała i w tym oświadczeniu było zawarte pytanie. Wzruszenie ramion, płynne i pełne wdzięku. - Zauważ, że ja także nie mogę latać. - Kończąc płyn w swojej szklance, ciecz, która śpiewała zarówno życiem jak i śmiercią, powiedział - Powiedz mi, należysz do niego? Nie było potrzeby, aby pytać kogo miał na myśli. - A jeśli tak? - Powiedziała zamiast odpowiedzieć, bo to, co przeżyła z Galenem było cenne, prywatne. - Mogę mieć wiele twarzy - mruknął - Ale nie kradnę kobiet... A przynajmniej nie te, które nie chcą zostać skradzione.

- To już czas, bym sobie poszła. - Noc i ten poranek zburzyły wszystko, co znała - to nie był dobry moment, by przekomarzać się na słowa z wampirem, który był wyraźnie ekspertem w sztuce flirtu. - Do następnego spotykania, moja pani. - Ciemna obietnica podążyła za nią, gdy wyszła z biblioteki i podążyła na dach w obecnie w rześkim porannym powietrzu. Jeśli Trace mówił prawdę - a nie miał powodu, by kłamać - to może okazać się, że i inni mężczyźni będą teraz starać do niej się zbliżyć, kiedy już wiedzieli, że jest otwarta na ideę zalotów i związek.

- Jeśli to wszystko, co do mnie czujesz, to przetnie mnie na pół, ale to nie powstrzyma mnie od bycia twoim najlepszym przyjacielem, jakiego kiedykolwiek miałaś... Jesteś wolna. Jej serce zacisnęło się na myśl, że nigdy już nie posmakuje pocałunku Galena, ale nie ważne, czy to sprawi, że będzie krwawić wewnątrz, by zaakceptować ten jego dekret, bo miał w tym rację. Jeśli podda się tej nieugaszonej potrzebie tkwiącej głęboko w niej, potrzebie noszącej imię Galen, i uda się teraz do niego, to widmo wdzięczności zawsze będzie leżeć między nimi. Bolałoby to i wgryzało się w nich, zniszczyłoby ich. Nie, pomyślała, wbijając paznokcie w swoją skórę, nie chciała tego zrobić, nie Galenowi, i nie samej sobie. Pierwsze promienie słońca uderzyły przez horyzont w tej samej chwili, złote promienie przywracały świat do życia.

Wiadomość przyszła dwa dni później. - Alexander Śpi - powiedział Dmitri, dołączając do niej i Galena, gdzie stali na wysokim balkonie Wieży. - W miejscu znanym tylko jemu. - A wampir, który zaatakował Jessamy? - Galen zapytał z ponurym wyrazem twarzy. - Pomocnik Emiry, wampirzycy, którą - skinienie w stronę Jessamy - Opisałaś jako towarzyszkę Alexandra, w dniu, kiedy o nim mówiłaś. Emira była jedną z jego elitarnej gwardii. - Dziwi mnie to - powiedziała z roztargnieniem chowając kosmyk włosów za ucho. Ludzie Alexandra są lojalni. - Emira też była, ale jej lojalność należała do Aleksandra i uważała, że jej obowiązek zakończył się w dniu, kiedy wiedziała już, że był bezpieczny w swoim miejscu uśpienia. Oczy Dmitriego napotkały wzrok Jessamy, ciemność w nich była nieprzenikniona. - Nadal uważam, że ona już zachowałaby pokój, gdyby wierzyła, że Rohan spełniłby swoją obietnicę, którą złożył Alexandrowi – aby poinformować Kadrę o decyzji swojego ojca. Kiedy jednak zdała sobie sprawę, że nie miał zamiaru tego robić, to utwierdziło ją w przekonaniu, żeby mu nie służyć. Włosy Galena, płomienne na słońcu, spływały w dół. - To pewne, a następnie - czy Rohan podjął próbę przejęcia terytorium? Dmitri skinął głową.

- Nigdy nie zdawał sobie sprawy z tego, że wampiry pod jego dowództwem planowały powstanie. Jedyne, co martwiło Emirę to to, że ktoś stanie się podejrzliwy o ciągły brak Alexandra. - Niepotrzebny niepokój. - Jessamy potrząsnęła głową. - Bez zamachu, kto wie, czy kiedykolwiek przypomniałabym sobie wspomnienie o mojej rozmowie z nim. - Jednak to się stało - powiedział Dmitri – A efekt końcowy jest taki sam. Bez Alexandra, ten region nie jest już stabilny. Kadra pracuje obecnie nad stróżem reżimu, dopóki inny anioł nie dojdzie do pełnej mocy. - Michaela - powiedziała cicho Jessamy. - Ona jest na krawędzi. - Nikt nie wiedział, gdzie leżała ta linia, ale wszyscy wiedzieli, kiedy anioł zbliżał się do niej. Archaniołowie rodzili się w momencie zmian, a byli oni tak inni od aniołów, jak śmiertelnicy różnili się od wampirów. Żaden z mężczyzn nic już nie powiedział, swoją uwagę zwrócili poza bezchmurne niebo, gdzie aniołowie nurkowali i latali w szkoleniu na wojnę, która się nie odbędzie - przynajmniej nie tym razem. Swoje własne oczy, tak czy inaczej, zatrzymała na muskularnym ciele barbarzyńcy, który ją całował, zabiegał o nią, obiecał latać z nią, gdziekolwiek zechciałaby polecieć... I zastanawiała się, kim on dla niej był.

Galen zobaczył Jessamy śmiejącą się z tym, którego nazwali Trace następnego dnia, i musiał odwrócić się, zanim poddał się tej prymitywnej potrzebie, by rozgnieść chudego wampira o ziemię. Jeden lub dwa dobrze ukierunkowane ciosy w tą ładną szczękę, te kościste żebra, a mężczyzna rozbiłby się jak porcelana. - Jestem zaskoczony, że Trace wciąż oddycha - powiedział Dmitri, kiedy szli przez zdeptaną trawnik prowadzący od Wieży. - Nie wydajesz mi się typem człowieka, który się dzieli. Galen nie odpowiadał, dopóki prawie nie dotarli do anielskiej eskadry, która czekała na niego. - On sprawia, że Jessamy się śmieje. - To była jedyna odpowiedź, jaką mógł dać, jedyna, która miała znaczenie. Odpowiedź Dmitriego była cicha, jego słowa szepczące zarówno od wieku jak i bólu. Miłość ma sposób na zgniatanie człowieka, aż nic z niego nie pozostaje. Bądź ostrożny. Słowa Dmitriego odbijały się echem w jego umyśle, przepowiadając przyszłość, której nie chciał sobie wyobrazić, Galen rozwinął skrzydła w cichym zaproszeniu do uwagi, i zabrał eskadrę w niebo na powietrzno-bojową musztrę, a Dmitri pracował z wampirami. Później połączyli te dwie grupy, upewniając się, że mogą funkcjonować jako elegancka jednostka w bitwie. Ludzie Raphaela byli wystarczająco dobrzy, aby nie było rzezi, gdyby poszli na wojnę ale tak czy inaczej nie obyłoby się bez ogromnych strat w ludziach. Teraz mieli czas, Galen

chciał podłożyć stabilny fundament, zapewniając w ten sposób, że przyszłe bitwy nie zniszczą sił Raphaela, zostawiając go podatnym na powtórne uderzenie. - Praca zajmie nam zimę - powiedział do Jessamy pod koniec dnia, niebo barwiło się ciemną pomarańczą na zachodzie słońca. - To będzie zbyt niebezpieczne, by wtedy latać. Anioły nie czuły zimna tak jak śmiertelnicy, ale latanie w nieustającym ciężkim śniegu, który padał na niektórych częściach trasy do Azylu, mogłoby zgnieść skrzydła anioła, rozbijając go na ziemi. W zależności od wieku anioła i charakteru obrażeń, taki upadek może być śmiertelny - nieśmiertelność nie była równym darem, wymagało to czasu, aby się udoskonalić. Niezależnie od tego, to byłby niewygodny lot, przerywany to śniegiem, to deszczem ze śniegiem. - Jeśli chcesz udać się do Azylu, mogę polecieć tam i wrócić tu zanim spadnie śnieg. Wiedział, że to wielka rzecz, by ją zapytać o zdanie - by pozostała na terytorium Raphaela na pełnym przełomie pór roku, ale chciał ją mieć ze sobą, nawet jeśli nie należała już do niego. Myśl ta była ogromną pięścią granitu w jego piersi, ciężką, brutalną rzeczą. - Nie powiem, że nie jest ani trochę przytłaczające to bycie w tym świecie - powiedziała powoli Jessamy - Ale widzę, że posiadam więcej siły, niż myślałam, że mam. Chciałabym zostać. - Jesteś pewna? - Zapytał, bo nie chciał, żeby była nieszczęśliwa, nie Jessamy. - Tak. – Przechylając do tyłu głowę, patrzyła na jasną paletę nieba, paski tak wibrujące jak płaszcz tygrysa. - Nawet niebo jest tutaj dzikie. – Posłała mu sekretny uśmiech, który szarpnął jego pierwotnym rdzeniem. Ale nie poszedł za nią, kiedy odeszła, nie rozerwał wampira, który wyszedł jej na spotkanie noga za nogą. Zamiast tego, poleciał daleko, w odległe miejsce, aż niebo było nieograniczenie błękitne i mógł niemal zapomnieć, że zostawił Jessamy z innym mężczyzną.

Jessamy czuła się coraz silniejsza, wiosna przeszła w lato, kwiaty otwierały się na słońce. Kiedy tak stała na dachu, obserwując ćwiczenia w powietrzu poniżej, jej oko podążyło za masywną postacią, za mężczyzną z szarymi prążkowanymi skrzydłami, który nigdy nie opuścił jej myśli, czy to leżała na jawie, czy tańczyła w gorącej ciemności swoich snów. Galen przeleciał przez środek formacji, niewątpliwie wydawał rozkazy tym cichym głosem, który był bardziej efektywny, niż jakikolwiek krzyk. Widziała jak twarz jednego z aniołów rozjaśnia się, widocznie na coś, co Galen powiedział, i wiedziała, że dał mu jedne ze swoich rzadkich słów pochwały. Takie słowa nigdy nie były kwieciste. Czasami wszyscy jego wojownicy otrzymywali szorstkie skinienie głową, ale te małe znaki i rzadkie słowa oznaczały dla nich cały świat, bo każdy jeden z nich wiedział, że to chwalebne, by na to zasłużyć. Galen nie czynił fałszywych pochlebstw. A jednak powiedział jej, że była piękna.

Dwa dni temu, zwinęła się w jego objęciach, a on zabrał ją na lot, by odkrywać terytorium Raphaela, tę dziką krainę gór i lasów, wody i nieba, widziała stado wilków nękające stado wypasających się jeleni; śmiała się ze zdumieniem, gdy skojarzona para orłów dołączyła do niej i Galena podczas długiego, leniwego dystansu; chodziła wśród pola stokrotek, odważna i wesoła. To był pierwszy raz, kiedy poprosiła go, by poleciał z nią, odkąd przybyła do tego rozwijającego się miasta i poczuła to jak powrót do domu, jego zapach był wystarczająco znajomy, by to bolało. Nie chciała go puścić, kiedy wrócili do Wieży, a on trzymał ją o ułamek zbyt długo. Ale choć jego potrzeba była otwarta, nie ukryta, cofnął się, odsunął od niej. Jej usta mrowiły z głodu, który zaczynał wbijać się pazurem w jej kości.

- Słodka Jessamy. Jedwabisty pomruk Trace’a szepnął w jej umyśle, przypominając jej o wieczorze z przeszłości. Pomimo faktu, że Galen ją uwolnił, to dotkliwie poczuła tę zdradę - i jeszcze wiedziała, że musiałaby zaakceptować pocałunek wampira. Nie krew, tylko prostą grę ust. Trace był ekspertem zmysłowości, i było to przyjemne doświadczenie, ale jej serce nie zadudniło jej w gardle, jej krew nie płonęła. Wszystko, o czym była w stanie myśleć to to, że czuła się z Nim źle. W tej chwili, zrozumiała, że z każdym mężczyzną oprócz Galena czułaby się źle. Trace nie był głupcem. Cofając się, położył palce pod jej brodę i przechylił jej twarz. - Więc - Powiedział tym głosem oznaczającym grzechy o północy - Jednak należysz do niego. - Bezbożny uśmiech. – A więc dobrze. Nie mam ochoty mieć moich kości rozbitych na drobne kawałki. Łapiąc pióro, które spływało z góry, ujrzała, że było ono białe podszyte złotem.

Raphael. Archanioł wrócił późno w nocy, spędził przy świecach godziny z Galenem i Dmitrim w swoim gabinecie. Było dla niej jasne, że Galen stawał się coraz bardziej integralną częścią Wieży Raphaela. Istniała szansa, że nie będzie chciał wrócić do Azylu. Jeśli tego nie zrobi... Jessamy nie czuła niczego prócz radości na wolności, która pozwalała jej zobaczyć świat, latać w powietrzu, ale Azyl był jej domem. Jej książki tam były, historie, których strzegła. I och, jak tęskniła za dziećmi. Nie było żadnych dzieci w Wieży. Fala wiatru, biało-złote pióra na skraju jej pola widzenia, gdy Raphael złożył swoje skrzydła. - Co napiszesz w swoich historiach o moim terytorium? - Że jest to miejsce tak dzikie i tak samo obiecujące jak ty. - Był archaniołem, ale był też kiedyś jej obowiązkiem, a czasami, jak odkryła, zapominała o tym i mówiła do niego w ten sam sposób, jak dawniej.

Usta Raphaela wygięły się, ale była jakaś rosnąca twardość w jego oczach - tak

niebieskich, tak niezwykłych – że to aż bolało. To go zmieniało. Polityka. Moc. - Ziemie Alexandra? - Na razie stabilne.

- A ty? –Jej oczy zerkały na profil, który był coraz bardziej okrutnie piękny, aż wiedziała, pewnego dnia wkrótce nikt nie będzie już pamiętać chłopca, którym był. - Mam terytorium do umocnienia. - Podszedł bliżej, wziął ją za ręce. - Jesteś zawsze mile widziana na tym terytorium, Jessamy – pokoje, które zajmujesz, należą do ciebie. Widział zbyt wiele, ale potem pomyślała, że właśnie dlatego był archaniołem. - Azyl to miejsce, gdzie należę. - Jesteś pewna? - Pochylił głową w stronę eskadry aniołów teraz nurkującej i przecinającej w powietrzu chmury. Podążyła za jego spojrzeniem, patrzyła nie na szwadron, ale na jego dowódcę. Jej dusza bolała z nieubłaganą koniecznością, ale wiedziała, że czas jeszcze nie nadszedł. - Serce - wyszeptała - Może być kruchą rzeczą. - A ta miłość, która rosła między nią a Galenem, nawet w milczeniu, była jeszcze bardziej krucha.

TŁUMACZYŁA Em3A

ROZDZIAŁ 13. Galen patrzył, jak Trace opuszcza Wieżę, ubrany w odzież zwiadowca barwy zielonej i brązowej. Wampir był dobry - Galen nie mógł znaleźć żadnych śladów należących do niego, kiedy już raz wkomponował się w las. Ale Trace nie był jedynym, który teraz zauważył Jessamy i tego, że wyleciała ze swojego izolowanego miejsca w Azylu. Galen obserwował, nie ingerował... I wbijał Dmitriego w ziemię w regularnych odstępach czasu. Wycierając krew z rozwalonej wargi po ostatniej rundzie, wampir pokręcił głową. - Muszę być żarłokiem kar, aby do tego ciągle wracać. - Nie, po prostu postanowiłeś być lepszy. - Prawda była taka, że wampir był prawdziwą konkurencją. Galen sam pozostawał z ranami i siniakami częściej niż bez nich, a Dmitriemu nawet udało się uszkodzić mu skrzydła raz czy dwa. Uczyli się nawzajem od siebie, stając się coraz bardziej śmiercionośnymi wojownikami. Wylewając wodę na głowę za pomocą dzbana usytuowanego obok wiadra z chłodnym jasnym płynem, Galen odepchnął swoje mokre włosy i powiedział: - Muszę odejść na jeden dzień, może dwa. - Ufał teraz Dmitriemu, wiedział, że wampir wraz z samym Raphaelem, będzie czuwał nad Jessamy, upewni się, że nikt nie odważy się jej skrzywdzić. - Inny anioł chce z nią polecieć – wyraz twarzy Dmitriego był ostrożny. – Jednak boi się, że go zabijesz. Dzban roztrzaskał się pod siłą jego nacisku. Ignorując krew, rozłożył swe skrzydła w ramach przygotowania do lotu. - Nigdy nie wsadzę jej do klatki. Unosząc się w przestworza, zatrzymał się na darmo, lecąc mocno i szybko ku brzegowi nadchodzącego zmierzchu. Kilka eskadr minęło go, ale nie próbowali mu przeszkodzić, jakby byli w stanie wyczuć jego czarny humor, który całkowicie go pochłonął, ale przełknął go w całości. Lecąc tak, jakby walczył o życie, ścigał się z prądami powietrza, dopóki niebo nie stało się ponurą pustką po każdej jego stronie, a ziemia ciemna i zalesiona poniżej niego.

Sam. Po dorastaniu jakie przeżył, wierzył, że sam nie uwięzi się w takim bólu, będzie odporny na niewidoczne cięcia, które mogłyby go wypatroszyć. Ale chłopiec głodny miłości przebywał, wciąż istniał wewnątrz mężczyzny, jakim się stał i obie te jego strony krwawiły bez zaprzestania wyczuwania Jessamy zostawiającej go w tysiącu malutkich kroków. Nurkując na ziemię nad krawędzią niewielkiego strumienia, pozwolił sobie zatrzymać się, oddychać, myśleć. Z wyjątkiem tego, że jego myśli krążyły trzymając się z powrotem tej samej rzeczy Jessamy w ramionach innego.

Wściekłość wyrwała się z niego w dzikim ryku, i zagłębiała się w niego dalej i dalej, i trzymała się wewnątrz o wiele za długo. Chłód jesieni nie osiedlał się w jego kościach, gdy wydał z siebie głos swego gniewu, nie robiąc nic, aby uspokoić gorączkę swojej krwi. A kiedy wzniósł się w powietrze jeszcze raz, wiedział, że udaje się z powrotem. Gdyby zobaczył, jak Jessamy lata z innym mężczyzną, nie chciał mordować, nie chciał szaleć, nawet jeśli go to zabije. Będzie po prostu obserwować, upewni się, że inny anioł jej nie zrani. Ale kiedy wrócił, Wieża była cicha, a większość jej okien pozbawiona światła. Nikt, wyjąwszy straże, nie latał w powietrzu w miarę jak okiem sięgnąć, a gdy cicho wylądował na balkonie pokoju Jessamy, znalazł jej drzwi otwarte. Walczył ze sobą i przegrał, wszedł – tylko po to, aby zobaczyć, jak idzie ku niemu, jakby myślała o wyjściu na balkon. - Galen! - Ręka podniosła się do jej serca, zatrzymała się, mglista zieleń jej długich rękawów sukni pogładziła jej kostki w miękkim pocałunku. I zrozumiał, że się okłamywał. - Ja polecę z tobą. - Wyszło to jak burknięcie. - Dałem ci słowo, że zabiorę cię wszędzie tam, gdzie zechcesz pójść. Dlaczego mnie nie zapytasz? - Zamiast zaakceptować ofertę kogoś, kto nie był tak silny, nie mógł jej zabrać tak daleko, trzymać jej tak bezpiecznie? Pauza, i pomyślał, że wstrzymała oddech. Strach? Zimnokrwiści wojownicy już by struchleli na jego temperament, a on uwolnił go na osobę, która liczyła się dla niego bardziej, niż cokolwiek innego. Jego mięśnie znieruchomiały, skierował się do tyłu do drzwi, ale zatrzymała go za pomocą prostego zdania. - Nie waż się znowu tak odejść, Galen. – Nie strach. Furia. Uniósł brwi. - Zostawiłeś mnie nic nie mówiąc. - Podchodząc do niego przez cienki perski dywan barwy czerwieni i złota, popchnęła go dłońmi w pierś, działanie to nie miało wpływu na jego stabilność i równowagę, ale mimo wszystko wysłało prąd przez jego system. - Musiałam dowiadywać się wszystkiego od Dmitriego. Własna złość Galena tliła się. - Nie byłem świadomy, że moja obecność była potrzebna. - Albo czy nawet zostałaby zauważona. Jessamy nigdy nie zajmowała się wieloma mężczyznami na intymnym poziomie. Ostatnie dwa sezony były rewelacją. Już z nią flirtowano, zabiegano o nią, a nawet całowano. Żadna ta czynność nie działa się jednak z udziałem tego irytującego otoczonego murem mężczyzny, który myślał, że ma prawo na nią krzyczeć. - Jeśli ktoś powinien narzekać na bycie niezauważanym – powiedziała – To powinnam to być ja.

- Zostaw mnie samego z Tracem na chwilę - powiedział Galen, rozgrzane słowa w żaden sposób nie były spokojne ani hamujące. – Przypiąłbym go do ziemi moim mieczem i oderwałbym jego chude kończyny. - Bardzo romantyczne. - Oparła się pokusie, by go kopnąć. - Jestem na ciebie bardzo zła. - Za nauczenie jej wszystkiego o pasji, tylko po to, by zostawić ją głodującą, za pokazanie jej nieba, tylko by korzystać z tego nieba, aby jej unikać, za bycie tak upartym i tak męskim! - Nie powinieneś tu być. Odejdź. Szelest skrzydeł, to duże ciało stało nagle bliżej. - Jesteś na mnie zła? Żar z niego sączył się w jej kości, groziło to stopieniem jej gniewu na stopione pragnienie, ale zebrała siłę potrzebną, by nie ustąpić. - Bardzo. - To dobrze. Jej usta trochę się otworzyły... I wziął je, skorzystał z tego, jego język lizał ściśle o jej własny, gdy zignorował wstęp, by od razu domagać się surowego, wilgotnego pocałunku z otwartymi ustami. Krzyżując nogi, chwyciła za grubość jego ramiona, starając się pozostać w pozycji pionowej. Galen wydał niski, głęboki dźwięk ze swojej piersi przy tym kontakcie i objął ją jedną ręką wokół talii, przyciskając ją do siebie, kiedy grasował na jej ustach. Nie była to pieszczota delikatna, nie łagodny dotyk kochanka. To był pierwotny atak na zmysły, szorstka potrzeba, mógł zadowolić się tylko jej całkowitą kapitulacją. Chwytając dłonią jego szyję z jednej strony, rozpłaszczyła drugą nad jego rytmicznie dudniącym sercem, poczuła szybkie tempo pulsu, który pasował do jej własnego. I poniżej ... Jego twardość wystawała wymagająco przed jej brzuchem, zaledwie ograniczona przez jego spodnie i jej suknię. Bez tchu, ponownie znalazła jego usta i wzięła je jeszcze bardziej dokładnie. Więcej z pasją zalaną desperacją niż z techniką, pogłaskała swoim językiem w jego własnych ustach. Nagle, absolutny bezruch. A potem przycisnął ją i podniósł, aż jej usta były dokładnie naprzeciwko jego, i pożerał ją, jakby była przysmakiem, na który czekał całe życie, aby go posmakować. Kobieta musiałaby mieć kamień zamiast serca, by pozostać niewzruszona, a Jessamy w niczym nie przypominała kamienia, gdy chodziło o Galena. Zassała jego język, lizała po jego ustach, używała zębów w żartobliwych ugryzieniach, które sprawiły dudnienie w klatce piersiowej obok jej piersi, jej sutki stwardniały, stały się twardymi punktami. Jedno z ramion zamknęło się wokół jej talii, Galen przeniósł swoją drugą rękę w dół, by zatrzymać się oznaczając swoją własność na krzywiźnie jej biodra, zanim przesunął ją w dół na wgłębienia jej niższych krzywizn, jego dotyk był stanowczy, całkowicie zaborczy. Dysząc, złamała pocałunek, by popatrzeć w oczy, które stały się głębokim, zadymionym szmaragdem. Jego usta były naznaczone jej buszującymi pocałunkami, jego skóra spływała ciepłem. A jego ręka...

- Galen.

Zanurzył twarz w jej szyi, nadal dotykając ją i głaskając ze skandalizującą starannością. - Polećmy. - Tak. - Chciała być sama ze swoim barbarzyńcą. Powietrze było rześkie na jej skórze, noc cicha, ale nie popełniła błędu myśląc, że byli tutaj samotnymi istotami, nie dopóki Galen nie poleciał daleko poza Wieżę w kierunku gór w oddali, świat był wokół nich wyciszony. Lądując na małej trawiastej polanie otoczonej majestatycznymi i ogromnymi drzewami, zsunął ją w dół swojego ciała z erotyczną deliberacją, jej suknia zwinęła się w całym gąszczu na nogach, gdy jej ciało zażądało, by ocierała się mocniej o niego. Chciała odciągnąć pasma włosów, które lizały ją po twarzy, ale on już to robił, jego skóra wydawała się szorstka wobec jej własnej. Obracając swoją twarz, przycisnęła wargi do jego dłoni. - Jeśli znowu tak znikniesz, zbiję cię z twoich własnych nóg. - Jesteś przerażającą kobietą, Jessamy. Popychając go delikatnie za to drażnienie się z nią, stanęła na palcach i wypowiedziała naprzeciwko jego niebezpiecznych, namiętnych ust. - Ciebie, Galen. Chcę ciebie. Tylko ciebie. - To nie miało znaczenia, nawet gdyby miała stu różnych kochanków, wiedziała, czym on dla niej był - wszystkim. Gdyby poznała go u zarania swego istnienia, lub na końcu, to nie zmieniłoby tego prostego, niezmiennego faktu. Przesuwając obie ręce w dół jej bioder, ustawił ich naprzeciw siebie. - Powinienem poczekać, wiem. Jej oddech zamknął się w gardle, serce zacisnęło. - Ale nie mogę. - Pierwotne wyznanie. Jedno uderzenie serca później i już wyginała się do jego pocałunku jeszcze raz, ramiona twarde jak skała z mięśniami, tulące ją blisko, jej piersi zgniecione na jego nagiej klatce piersiowej, uda ustawił szeroko, dopóki nie przytuliła się do niego pomiędzy nimi. Opętani. Uwodzący się. Pieszczący się. Jeśli jakaś część niej nie należała już do niego, to stała się jego, kiedy trzymał jej twarz w dłoniach i szepnął: - Powiedz mi, żebym się zatrzymał, Jessamy. - To była usilna prośba mężczyzny, który stracił kontrolę.

To ją rozbiło, to, że mistrz broni znany ze swego spokoju pod najbardziej brutalną presją, czuł taki głód jej osoby. - Nie chcę, żebyś przestał. - Zanurzając palce w płynnym ogniu jego włosów, szarpnęła jego głowę w dół. Gdy mówił, że powinni wrócić do Wieży, tak że nie musiałaby leżeć w trawie, pogłaskała swoją dłonią w dół grzbietów linii jego piersi i ponad dumną twardością, która wbijała się w jej brzuch. Tylko z Galenem mogła być tak śmiała, tak bezwstydna. Wydał z siebie niski, dudniący dźwięk, który sprawił, że jej uda zacisnęły się, a potem nie było już mowy o opóźnianiu. Jej całe ubranie zostało z niej zdarte i znalazła się rozłożona na trawie, jak jakaś pogańska ofiara, podczas gdy on patrzył na nią, gdy rozpinał zapięcie swoich spodni, wielki człowiek, który powinien był ją przerażać. Rozsunęła swoje nogi. - Galen. – Może i żyła osłonięta, ale była dorosłą kobietą, kobietą, która znalazła swojego namiętnego kochanka. Jego ręka była delikatna na jej udzie, gdy nachylił się nad nią, dotyk jego bezceremonialnych palców nawet łagodniejszy, gdy się nią zajmował, aż skomlała i była tak potrzebująca, że to aż bolało. Z falującą klatką piersiową, powiedział: - Jessamy? Owijając nogi wokół jego talii, w odpowiedzi potarła o niego pulsującą śliskością między swoimi udami. Wydał z siebie drżący jęk, a potem pchnął w jej wnętrze. Słyszała historie innych kobiet, mówiące, że nic nie może opisać tego dzikiego, pięknego uczucia nawiedzenia i posiadania w tym samym czasie. Krzycząc przy piekącym bólu, gdy jej ciało walczyło o to, by go pomieścić, owinęła swoje ramiona wokół mężczyzny, który ją kochał i odetchnęła ciemnym piżmem jego zapachu, jej skrzydła przesuwały się niespokojnie po chłodnych źdźbłach trawy. Stwardniałą ręką gładził jej nogę od swoich bioder, rozkładając i zginając ją w kolanie. Czyn ten otworzył ją szerzej, a twardość Galena wsunęła się głębiej w jej wnętrze. To wyrwało z niej westchnienie, ale gdy zawahał się, pocałowała go i pieściła, dopóki nie poruszył się ponownie. Płytko i powoli, pozwalając jej przyzwyczaić się do swojej wagi i siły. - Jess. - Mięśnie naprężone i napięte, jego usta koło jej uchem. - Czy to zbyt wiele?

Tak. Wspaniałe, cudowne zbyt wiele. - Nie przestawaj. - Wyginając się pod nim z obfitą falą bioder, przyjmowała jego pchnięcia. Nadal wsuwał się i wysuwał tak bardzo powoli, ale wchodził głębiej wraz z każdym pchnięciem, jego usta domagały się jej w tym samym czasie - w pocałunku, który naśladował cielesną ekstazę ich połączenia. Szok jej ciała rozpadł się bez żadnego ostrzeżenia tak, że musiała zerwać pocałunek i odrzucić głowę w tył, ciemne piękno skrzydeł Galena rozprzestrzeniało się potężną sylwetką nad nimi. Wsuwał się w nią przez zaciskającą się przyjemność, jedna wielka ręka ściskała i kształtowała niewielkie, ale znakomicie czułe wzgórki jej piersi, podczas gdy wyciskał

pocałunki w dół linii jej szyi, drugą zaś zacisnął w jej włosach, aby odsłonić dla siebie łuk jej szyi. Wygięła się, jej ciało poczuło gorąco, erotyczne zaspokojenie, wplotła palce w płomienie czerwonego jedwabiu, gdy końcowa bogata fala przyjemności przelała się przez nią... I trzymała go, gdy drgnął i doszedł wewnątrz niej w ciężkich impulsach ciekłego ciepła, wymawiając jej imię na końcu, szepcząc je w kółko, gdy jego ciało było nadal w nią wbite, aż zadrżał, uspokoił się, zanurzając swoją twarz w zagłębieniu jej szyi.

Mój mężczyzna. Mój.

Jesień zmieniła się w zimę, a potem w samo serce śniegu i lodu. Ponieważ dzień był krótszy i ciemniejszy Jessamy spędzała noce zaplątana w ramiona Galena, gdy nie był na wachcie lub nie prowadził nocnego treningu fizycznego albo czytając aż do godzin świtu, kiedy był. Był to czas odkrywania, zabawy i radości, ale wraz ze spokojną, pełzającą wiedzą, że jej wielki barbarzyńca bardzo, bardzo uważał, aby jej nie złamać. Nie rozumiała na początku, zbyt zaślepiona blaskiem tego, co razem robili, by zrozumieć, że miłość była nie tylko powolnym tańcem. Ale teraz, gdy naga krawędź głodu została zaspokojona, teraz, gdy spędziła więcej niż jedną noc odkrywając piękne ciało Galena, podczas gdy on „cierpiał” dla przyjemności swojej damy, mogła poczuć napięte ścięgna, sztywne mięśnie, gdy powstrzymywał się od wyrażania gwałtownej siły swojej pasji. Bolało ją, że nigdy nie pozostawił sobie swobody w podejmowaniu intensywności przyjemności, którą ją obdarzał, ale nie czuła złości. Jak mogłaby być zła na mężczyznę, który patrzył na nią tak, jak robił to Galen? Może i nigdy nie mówił jej poetyckich słów o miłości, ale wiedziała, co czuł do niej w każdym włóknie swojej istoty, czuła jego oddanie w każdej pieszczocie, każdym nowym cudzie, którego szukał, by móc jej go pokazać... W każdym sekrecie, jaki z nią dzielił. - Moja matka do mnie napisała - powiedział wczoraj wieczorem, gdy leżeli w łóżku. Zdając sobie sprawę z bolesnej relacji jaką miał z Tanae, położyła rękę na jego sercu i po prostu słuchała. - Mówi mi, żebym wrócił, mówi, że Titus zgodził się oddać mi pod komendę ponad połowę swoich sił. Orios pozostanie mistrzem broni, ale byłbym jego porucznikiem. Unosząc się na łokciu, nachmurzyła się. - Dlaczego zaoferowała ci niższą pozycję, niż tą, którą masz u Raphaela? - Być może armia Raphaela nie była jeszcze tak imponująca jak Titusa, ale to było obowiązkiem Galena, by ją trenować, by jej dowodzić. Nawet Dmitri, drugi Raphaela, kłaniał się na wiedzę Galena, kiedy chodziło o ich żołnierzy. Uśmiech Galena zawierał ponurość, jakiej nigdy wcześniej nie widziała u swojego wojownika.

- Bo ona wie, że zawsze dążyłem do tego, by ją zadowolić. Jako dziecko, myślałem, że gdybym był wystarczająco dobry, wystarczająco silny, to mógłbym zdobyć jej miłość. Jej tlący się gniew na Tanae, budujący się w ciągu sezonów z każdej małej prawdy, jaką Galen zdradził o swoim surowym dzieciństwie, wzmagał się. - Nie musisz nikogo zadowalać, Galen. Jesteś wspaniały, a jeśli ona tego nie widzi, to jest głupia. Światło świtu zalśniło w zieleni morza, aż stało się przezroczyste. - Wspaniały? Złapana przez wrażliwość, jakiej nie pokazał nikomu innemu, szepnęła swoją odpowiedź w pocałunku. - Całkowicie. Teraz, po pokonaniu swojej drogi do ulubionego punktu widokowego na dachu, pomyślała, jak wiele ta mała rozmowa powiedziała jej o jej barbarzyńcy. Może i był zuchwały i bezwzględny na powierzchni, ale w sercu Galena były straszne rany, które sprawiały, że postępował z nią z taką wykwintną ostrożnością - jakby nigdy nie chciał zrobić czegoś, co mogłoby ją odstraszyć teraz, gdy już należała do niego. Pojedyncza łza spłynęła po jej policzku.

TŁUMACZYŁA Em3A

ROZDZIAŁ 14. Galen zakończył ćwiczenia, gdy już zimowa ciemność zamknęła się wokół nich, powietrze było dzisiaj wolne od śniegu, choć jego gruba warstwa obejmowała już ziemię. Marszcząc się na szepty, które chodziły od wojownika do wojownika, na temat pragnienia ich mistrza broni, który chciał już wrócić do domu, mimo wszystko machnął ręką na uśmiechy wielu z nich bez nagany. Może i stawał się coraz bardziej miękki, ale za to był szczęśliwy w taki sposób, w jaki nigdy nie wcześniej nie był szczęśliwy. A to czyniło go bardziej tolerancyjnym. Poleciał na balkon apartamentu, który teraz dzielił z Jessamy, wylądował i odkrył, że pomieszczenia są puste. Rozczarowany, postanowił się wykąpać. Właśnie chwycił ubrania na zmianę, gdy Jessamy weszła do pokoju. Jego serce zatrzymało się tak, jak zawsze to robiło. Płynąc w jego ramiona, pocałowała go z dziką radością kobiety, która kochała jego dotyk. Takie stałe uczucie może sprawić, że mężczyzna straci głowę, zacznie wierzyć, że jest tym wspaniałym stworzeniem, jakie widział w jej oczach. - Idziesz się kąpać? – Zanurzyła twarz w jego szyi, jej ręce pieściły jego pierś z delikatną zaborczością po wierzchu koszuli, którą zaczął nosić, gdy nadeszły śniegi. Jessamy jednak martwiła się tak czy inaczej. - Wrócę niedługo. - Woda w rzece była lodowata nawet dla anioła, nie kusiło go, aby się ociągać. Jessamy wygięła usta w najbardziej powolnym i figlarnym uśmiechu, jaki tylko Galen kiedykolwiek widział. - Mogę wyszorować ci plecy. Powinien powiedzieć jej, żeby pozostała w Wieży, tam, gdzie miałaby ciepło i wygodnie, ale za bardzo jej potrzebował. Podając jej swoje ubrania, by je trzymała, złapał ją i poleciał nie do pobliskiej rzeki, ale do małego stawu u podnóża gór w oddali, gdzie woda jeszcze płynęła jasna i słodka. To był znacznie dłuższy lot, ale nie miało to dla niego większego znaczenia, ponieważ miał ze sobą Jessamy. - Czy ktoś może nam przeszkadzać? - Spytała, gdy wylądował, rozkładając swoje skrzydła, by je rozciągnąć, wysoka, piękna kobieta w sukni do kostek koloru i lekkości morskiej piany, guziki, które zamknęły jej skrzydła w rozcięciach na ramionach wykonane były z ciętych kwadratowych kryształów w żywszym odcieniu niebieskiego. - Nie. Jesteśmy sami. - Nie mogąc się oprzeć, pogładził wrażliwe łuki jej skrzydeł, co wywołało cichy dreszcz jej rozkoszy. - Ten obszar jest daleko od anielskich patroli i jest niezamieszkany. Góry są tak dzikie, jak były na początku czasów. Jej uśmiech zawierał gorące oczekiwanie, które sprawiło, że jego kutas drgnął. - Nie miałeś się kąpać?

Śmiała się, gdy siadała na pobliskiej skale, jak wielka królowa, by cieszyć się prywatnym występem, jej skrzydła gładziły o śnieg, gdy zaczął się rozbierać. Nigdy nie był tak świadomy swojej nagości, ale patrzenie na zachwyt Jessamy nad jego ciałem sprawiało, że stawał się ekshibicjonistą... Ale tylko z nią. Rozebrany do naga – i z jawnym swoim pragnieniem – wziął głęboki oddech i zanurkował pod chłodną powierzchnią głębokiego stawu zasilanego przez górskie deszcze. Lodowate zimno było szokiem, ale niczym, czego jego ciało nie mogłoby znieść. Wypływając na powierzchnię, zamrugał, by pozbyć się wody ze swoich oczu i zobaczył suknię i bieliznę Jessamy koło jeziorka, u jej stóp, stała jak długonoga bogini, jej ciało posiadało idealne proporcje i piękne kształty. Jej krzywizny były smukłe, ale bardzo widoczne, jej piersi zaś napięte, kochał je smakować i drażnić kęsami. Jego pani historyk była tam bardzo wrażliwa. Siadając na skraju stawu po odrzuceniu jego koszuli na śnieg, jej nogi zwisały przez krawędź do wody, zadrżała. - Chodź tutaj. - Jak moja pani sobie życzy. - Jej śmiech, miękki i intymny owinął się wokół niego, kiedy płynął, by wynurzyć się między jej kolanami, rozsuwając jej uda szerszej, by się zarumieniła. Obserwował bieg fali gorącego koloru, jak zaróżowiła jej piersi, jej sutki były mocno wydętymi punktami, których musiał posmakować. - Och. - Jej ręka zacisnęła się w jego włosach. Zadowolony, użył swojego kciuka i palca wskazującego, by ściskać brodawkę jej zaniedbywanej piersi, podczas gdy zasysał głęboko drugą za pomocą ust. Była tak mała, tak doskonała, że mógł wziąć ją w pełni do swoich ust – ssać, oznaczyć i lizać. Uwalniając ją z powolną niechęcią, cieszył się widokiem jej piersi połyskującej od jego miłości, tak różowej i pięknej. Kiedy szarpnęła jego włosy, uśmiechnął się, polizał jej drugą pierś. Do chwili, gdy się zatrzymał, jej słodkie piżmo było w jego każdym oddechu. - Jess. – Zabrzmiało to ochryple. - Tak. - Rozłożyła swoje uda szerzej, gdy wycałowywał drogę przez jej pępek aż do cierpkiej słodyczy ukrytej w drobnych kasztanowych lokach. Ucztował na niej już wcześniej, kochał te małe dźwięki, które z siebie wydawała, kiedy przyspieszał ruchy swojego języka, ale dziś wieczorem, czuł, że jego kontrola była postrzępiona na nierównych krawędziach przez dziką zmysłowość jej zaproszenia. Jego uderzenia były ostrzejsze, a jego uścisk na biodrach mocniejszy. Zamiast się spłoszyć, uniosła się ku niemu. Był mężczyzną. Mężczyzną, który jej pragnął. To miało wpływ na przerwanie jego uwięzi. Liżąc, ssąc, a nawet szczypiąc zębami, popchnął ją ku twardemu, szybkiemu szczytowi. Zadrżała, poczuł smak jej erotycznej przyjemności na swoim języku. Świadomy, jak czuła była po kulminacji, wycofał się, by zassać gorący, mokry pocałunek na wewnętrznej stronie jej uda.

- Woda nie jest aż tak zimna. - Namawiał, chcąc mieć ją bliżej siebie, aby mógł docisnąć swojego penisa – twardego jak skała pomimo chłodu - do roztopionej szczelności jej rdzenia. Jej oczy błysnęły. - Kłamca. – Masując rękami jego ramiona, pochyliła się do przodu z rozpostartymi skrzydłami, aby ubiegać się o jego usta, jej seksualność była bezwstydna i odurzająca. Chcę czegoś innego. Zaintrygowany, oparł dłonie po obu jej stronach i potarł nosem jej kark, całując wdzięczną linię szyi. - Dam ci wszystko. Jej palce były nadal zanurzone w jego włosach, kiedy zsunął się z powrotem w dół, podniosła oczy na nocne niebo, świecił się tylko delikatnym srebrem sierp księżyca i lodowaty zimny ogień niezliczonych gwiazd. - Chcę zatańczyć, Galen. Jego dłonie zacisnęły się na jej udach.

- Jess. Jessamy pocałowała go ponownie, miękko i soczyście i uwodzicielsko. - Nigdy nie myślałam, nigdy nie odważyłam się marzyć, że będę mogła to zrobić, ale mi obiecałeś, Galen. – Chwyciła zębami jego dolną wargę, a następnie poczuł kojące ciepło jej języka, gorące ssanie. - Powiedziałeś, że polecisz ze mną, gdziekolwiek będę chciała się udać. Te małe pocałunki napędzały go o kolejny krok bliżej do szaleństwa, poruszył dłońmi, by zamknąć w nich jej piersi, zmuszając się, by nie być dla niej zbyt szorstkim. Jeśli zrani Jessamy, to odetnie sobie własne ręce, wypali rany podgrzanym metalem, żeby nie zaleczyły się za sezon. A potem zrobi to jeszcze raz. - Mocniej. - Chrapliwy szept przed jego ustami. - Proszę. Zacisnął zęby, żeby powstrzymać się od dojścia w wodzie dokładnie wtedy i dokładnie tam. Jessamy nadal go całowała i głaskała, gdy walczył z potrzebą, a po chwili jego ręce już były w ruchu, ściskając i szarpiąc mocniej, niż kiedykolwiek do tej pory to robił, jej kremowa skóra zaczerwieniła się przez mocne żądania jego dotyku. Drżąc w sposób, o którym wiedział, że nie ma nic wspólnego z zimnem, przebiegła dłonią po łuku jego skrzydła, jej długie palce pocierały jego delikatną krawędź tam, gdzie wyrastało ono z jego pleców. Poczuł się tak, jakby zaciskała dłoń na jego kutasie. Wyrwał się jej, odsunął na środek stawu i zanurkował. Siedziała w miejscu, w którym ją zostawił, kiedy się wynurzył, jej klatka piersiowa falowała, włosy skręciły się wokół ramion, by ukryć jej piersi - ale nie pulchne punkciki jej sutek. Leśna nimfa powróciła do życia. By go dręczyć.

- Zimno nie pomaga - mruknął, napierając do przodu, by chwycić jej biodra i zassać bez ostrzeżenia napiętą różową końcówkę jednej z jej piersi do ust. Jej krzyk był najsłodszą muzyką. Spychając na bok jej włosy, formował jej drugą pierś ręką, wykorzystując nacisk, o którym właśnie po prostu nauczyła go, że go lubi, jego kutas był gruby i gotowy między jego nogami. I wtedy wyszeptała: - Zatańcz ze mną, Galen. Pozwalając, by jej sutek wyskoczył z jego ust, napotkał jej wzrok. - Nie będę w stanie się kontrolować. - Taniec był najbardziej pierwotnym z połączeń. - Czy prosiłam o kontrolę? - Z tym łobuzerskim przypomnieniem, wstała na nogi i wyciągnęła rękę. – A teraz chodź. Nie mógł jej niczego odmówić. Wstając z wody, nie chwycił jej w ramiona tak, jak zwykle to zrobił. Zamiast tego, przycisnął ją do siebie jednym ramieniem jej talię pod jej skrzydłami, drugą zaś chwycił ją wokół jej górnej części pleców. Jego kutas pulsował między nimi. Pocierając o niego delikatnie, Jessamy owinęła ramionami jego szyję. Patrząc się na nią - z grzesznym uśmieszkiem - powiedział: - Zacieśnij swoje skrzydła. Przycisnęła swoje prawe skrzydło, swoje lewe już mniejsze i bardziej płaskie, do pleców, światło pociemniało w jej oczach bez ostrzeżenia. - Czy moja waga nie jest niebezpie… - Ważysz mniej niż piórko. - Tak krucha, była tak bardzo, bardzo krucha. Jego głód, natomiast był tak ogromną rzeczą - był przerażony tym, że może ją zniszczyć. I nie mógł znieść wyobrażenia sobie, że Jessamy odwróci się od niego, przerażona i rozczarowana. Zwłaszcza, gdy mógł prawie uwierzyć w to, że emocje jakie widział w jej oczach były rzadkim darem, jakiego nikt nigdy wcześniej mu nie ofiarował. Obiecując sobie, że zapewni jej bezpieczeństwo nawet przed samym sobą, wzleciał w nocne niebo, ciało Jessamy dostosowało się do jego. Leciał wysoko, wyżej niż kiedykolwiek ją zabrał, dopóki nie mogli już dotknąć gwiazd, powietrze było zimne i ostre. Żadnego latania dla zabawy dzisiaj nie będzie, po prostu brutalnie prosta linia - nie miał cierpliwości, by uczynić to czymś więcej poza mocnym i szybkim, ale dla Jessamy, jednak spróbuje. - Nie walcz z tym, Galen - powiedziała, kiedy zatrzymał się, tak wysoko, że mróz formował się na ich rzęsach. – Poddaj się. - Nie chcę cię skrzywdzić. - Była najcenniejszą rzeczą w jego życiu. - Też jestem aniołem. Nieśmiertelnym. Więc traktuj mnie jak jednego z nieśmiertelnych.

Natarczywy zarzut kryjący się pod tym żądaniem złamał go. Położyłby świat u jej stóp, gdyby został o to poproszony. - Obiecaj mi, że mnie powstrzymasz, jeśli będę zbyt szorstki. Wielkie ciemne oczy spojrzały w jego, czyste z pragnienia i potrzeby, która dorównywała jego własnej. - Obiecuję. Mając jej słowo, tej kobiety, która rozumiała ból na poziomie, którego nigdy by nie zrozumiał, zacisnął palce ze stali i zaczął pustoszyć jej usta, gdy trzymał ich w jednej pozycji za pomocą słabych ruchów swoich skrzydeł. Kiedy zsunęła się na tyle, że mogła objąć go udami, ustawił ich pod kątem, aż stanęli przechyleni do ziemi, nieco w dół przez krzywiznę jej ramienia… I zamknął swoje skrzydła. Spadli pionowo w dół. Krzyk Jessamy zawierał w sobie dziką rozkosz, nie było w nim przerażenia. Wyszczerzyła zęby w silnej radości, rozłożył swoje skrzydła ponownie, tuż zanim już prawie rozbili się w górach, zanurkował w lewo i zabrał ich w zatrzymujący serce lot przez dużą jaskinię, ledwo unikając ostrych jak brzytwa krawędzi skał, które mogłyby pociąć ich i posiniaczyć, zanim wystrzelił przez postrzępioną dziurę spowodowaną jakimś wydarzeniem dawno temu, i wzleciał spiralnie w górę w nocne niebo jeszcze raz. - To było wspaniałe! - Uśmiech Jessamy był tak samo dziki jak jego. Śmiejąc się w pierwotnej szczęśliwości, skradł jej pocałunek zanim przerwał go, by skupić się na coraz mocniejszych wymachach swoich skrzydeł, gdy wznosił ich wysoko, wysoko w niebo. Kiedy jego kochanka potarła się o niego z kobiecą niecierpliwością, zatracił się już tak głęboko w tańcu, że zahaczył jej nogę wokół swojej talii i wsunął się w nią w twardym, niemal brutalnym nacisku. Za późno, mgły opadły. - Jessamy, czy ja… Zacisnęła swoje wewnętrzne mięśnie, odcinając jego słowa. - Spadnijmy znowu.

Doskonała, była doskonała. Najbardziej prymitywna przyjemność w każdej kropli jego

krwi, tym razem Galen nie zrobił prostej drogi spadania. Kontrolował ich opadanie z brutalną siłą mięśni swoich skrzydeł, porzucił bicie serca zanim szarpnął ich, by nagle zatrzymali się, a jego ciało zakołysało się głęboko w niej ze wstrząsem. Ponownie. I ponownie. I ponownie. Do momentu, gdy Jessamy nie zaatakowała jego ust, jej głód był żarłoczny. Każda kontrola, jaką jeszcze mógł zachować zginęła, pasma przyciągały ich do siebie z niemal

słyszalnym dźwiękiem. Trzymając ją zablokował chwyt jedną ręką, zacisnął swoją wolną dłoń w jej włosach i zabrał ją w dół w niemal niemożliwie szybką spiralę, która wydawała się być przeznaczona, by zakończyć się z ich ciałami połamanymi w bezlitosnych górach. Podciągając ich do góry w ostatniej możliwej chwili, wzleciał z powrotem do nieba nie dając Jessamy czasu, aby złapała oddech. Bez żadnego ostrzeżenia, żadnej łagodności, upadł ponownie, jej ciało było mocno i gorąco owinięte wokół niego. Czując jak jej mięśnie zaczynają się spazmatycznie się kurczyć, jak przyjemności zakołysała jej ciałem, przebiegł wargami aż do pulsu na jej szyi, gdy się wznosili, zasysając go mocno, jak spadali.

Jessamy czuła, że jej mięśnie zmieniły się w ciecz, jej uda groziły, że zsuną się z ciała Galena, gdy znowu brał ich wysoko w gwiaździstą noc, z każdym uderzeniem potężnych skrzydeł pchał swoją twardą długość wewnątrz niej, uczucie było tak głębokie, że czuła się napiętnowana. Ciasne wewnętrzne mięśnie nadal zaciskały się i rozwierały od wstrząsów wtórnych spowodowanych najbardziej brutalną przyjemnością, jakiej kiedykolwiek doświadczyła. Dokładnie, gdy to pomyślała, że nie mogła już znieść więcej, spojrzała w górę i zobaczyła w jego oczach nagą pasję, poczuła, że jej ciało znów stymuluje się w szokującej gotowości. - Silny, wspaniały mężczyzno - powiedziała, dając mu słowa, ponieważ jej Galen potrzebował słów. - Tylko tak do twojej wiadomości - jesteś mój. Na zawsze i na wieczność. Więc nawet nie myśl o zmianie swojego zdania. Drżąc, spuścił głowę, przycisnął swój policzek do jej własnego i wyszeptał słowa w języku zarówno pięknym jak i starym. Łzy zapłonęły w jej oczach, a pasja rozdarła się przez dziką czułość.

Jestem twój. Tak proste. Tak potężne. Jego serce złożone u jej stóp. Zamknął usta za pomocą jej własnych zanim mogła odnaleźć swój głos, i spadli w namiętnym rodzaju szaleństwa. Zagubiona w jego wspaniałej potędze, ledwie poczuła natrysk wody na plecach, kiedy szarpnął ich znad stawu wznosząc się o ledwie długość skrzydła zanim uniósł ich w łagodnym lądowaniu na zaśnieżonej krawędzi. Jego ubrania były miękkie pod jej plecami, ziemia twarda. A Galen... On był piekłem. Krzyczała, gdy oddawał jej swoje poddanie się, twardy, gorący i bez ograniczeń.

TŁUMACZYŁA Em3A

ROZDZIAŁ 15. Radość z ich tańca nadal nuciła w jej żyłach kilka dni później, gdy kończyła notatki dotyczące terytorium Raphaela, które załączy do spisanych historii, kiedy powróci do Azylu. Za oknem biblioteki, widziała archanioła odbywającego musztrę z mieszaną jednostką aniołów i wampirów, śnieg był gładkim białym kocem w każdym kierunku. Śmiech dzieci dryfował od śmiertelnego miasta, niesiony przez kapryśny wiatr, i poczuła przejmujące szarpnięcie w swojej duszy, świadomość siły i obowiązków, które odciągały ją od jej domu w górach... Podczas gdy jej barbarzyńca musiałby przylecieć z powrotem na terytorium Raphaela, jego zadanie jeszcze się nie skończyło. Ale nie chciała o tym teraz myśleć. To był jej czas, by kochać Galena. Ten zimowy dzień i te, które za nim podążały były tak samo piękne, niebo miało krystaliczną barwę w dzień i było wysadzane lśniącymi kamieniami w nocy. Jessamy spędziła sezon w ramionach wojownika, który powiedział jej, że była dla niego wszystkim, nawet gdy jego zranione serce z trudem zaakceptowało, że jej miłość do niego nie była jak migoczący płomień świecy, ale jak światło, tak stałe jak słońce. Wiosna przyszła jak rumieniec, delikatna i pączkująca. Serce Jessamy odetchnęło widząc, że świat ponownie się budził, choć był to dla niej także trudny okres czasu, bo musiała pożegnać się ze znajomymi, których poznała w Wieży. Trudny, ale nie bolesny, bo nie była już uwięziona w Azylu. I tak stał się on dla niej domem, zamiast klatką. Trace pocałował ją w rękę poza zasięgiem wzroku wszystkich, tego ranka przed odlotem. - Jeśli kiedykolwiek się nim zmęczysz, wiedz, że musisz tylko zwrócić te piękne oczy w moją stronę. - Bezczelne słowa, prawdziwe ciepło. - Dziękuję za to, że byłeś moim przyjacielem. - Był częścią jej podróży i nigdy by o nim nie zapomniała. - Przyjdź się ze mną zobaczyć, kiedy następny raz odwiedzisz Azyl. - Tylko wtedy, jeśli pozbawisz swojego barbarzyńcę jego broni i zwiążesz go tak na wszelki wypadek. Wspomnienie tego momentu sprawiło, że uśmiechnęła się, gdy stanęła na palcach nie długo potem, i przycisnęła usta do policzka Raphaela. - Odwiedzę ponownie twoją ziemię. Zasłużyła na miejsce w moim sercu. - Nie czekaj tym razem tak długo. - Bezlitosne niebieskie oczy pociemniały krawędziami smutku, a ona wiedziała, że przykro mu było z powodu, że ona odchodzi, temu bezwzględnemu archaniołowi, który kiedyś był chłopcem, a ona go przytrzymała, kiedy potłukł się w kolano. - Miasto będzie się rozrastać, ale niebo i ziemie wokół Wieży będziesz mogła odkrywać tak długo, jak ja tu będę rządzić. - Pozwolił jej cofnąć się w ramiona mężczyzny, który poleci z nią do domu. - Dbaj o nią, Galen.

Galen nie odpowiedział, wyraz jego twarzy jednoznaczne wyjaśniał, że ta instrukcja nie zasługiwała na odpowiedź. Raphael roześmiał się, rzadki dźwięk, blaknące echo tego małego niebieskookiego chłopca, który był ukochanym synem dwóch archaniołów. Obok niego, stał milczący i czujny Dmitri, ale widząc ten uśmiech, sam wykrzywił wargi do góry. Chociaż raz ten słaby uśmiech dotarł do oczu wampira. - Bezpiecznej podróży. Zsunęli się z dachu Wieży w ślad za słowami Dmitriego, eskortowani do granicy przez dwóch lecących aniołów w idealnej formacji. Była tego rzekomym powodem, ale wiedziała, że to z szacunku dla Galena, który kierował szwadronem. Duma wypełniła jej serce z powodu mężczyzny, który do niej należał, mężczyzny, który odnalazł swoje miejsce, niezależnie od tych, którzy starali się go stłumić i zniszczyć. Jego matka napisała ponownie, namawiając go do powrotu na ziemie Titusa, by wziął niższe stanowisko i „poprawił swoje umiejętności”. Subtelny atak na pewność siebie Galena rozwścieczył Jessamy, ale on po prostu potrząsnął głową i powiedział: - Ona się boi, Jess. - Głębokość zrozumienia w jego oczach, zaskoczyłaby tych, którzy widzieli tylko twardą, bezlitosną powierzchnię. Blokując własną złość, Jessamy objęła jego policzek. - Chcesz ją zobaczyć? - Tanae była jego matką - jako dziecko, które kochało swoich rodziców bez względu na częstą bolesną ciszę zalegającą między nimi, mogła zrozumieć emocjonalne potrzeby. - Tak. - Odłożył list na bok ze swoją spokojną siłą. - Ale nie będę już dłużej ścigać jej aprobaty. Potrafi zwalczyć dumę i przyjść do mnie. Kiedy lecieli, Jessamy miała nadzieję, że Tanae przełknie dumę, ponieważ pomimo tego, że Galen już nie potrzebował jej aprobaty, to jednak nadal ją kochał. - Jess. - Ciepły oddech, znajomy głos. - Popatrz. Spojrzała w dół, by zobaczyć, jak ośnieżone pasmo górskie ożywa wraz z promieniami słonecznymi, śnieg zdawał się tętnić falami stopionego złota. - Och... Był to pierwszy z cudów, jakie dzielili ze sobą, podróż do domu znacznie różniła się od tej do terytorium Raphaela. Bawiąc się jak dzieci, tańczyli ponad odosobnionymi wyspami i puszczami z rozłożystymi baldachimami koron drzew. Galen śmiał się z nią, jak nigdy nie śmiał się z nikim, dokuczał jej grzesznymi słowami i słuchał w szoku, gdy szeptała mu skandaliczne prawdy, o których dowiedziała się w ciągu wieków. - I pomyśleć, że uważałem cię za chowaną pod kloszem i niewinną. - Moje biedne kochanie. Czy twoja krucha wrażliwość zniesie resztę opowieści? Ogromne westchnienie, śmiejące oczy.

- Przetrwam, jeśli muszę. Dopiero gdy prawie dotarli do Azylu, ich radość szeptała daleko od cichej uroczystej wiedzy. - Kiedy wyruszasz w drogę powrotną do terytorium Raphaela? - Nawet choćby znała prawdę już od zimy, kiedy to szepnął jej to w przyjemności zalanej ciemnością, jej serce zacisnęłoby się z bólu. Galen, zabrał ich na klif z widokiem na rzekę płynącą przez Azyl, ich ostatnia prywatna chwila. - Jutrzejszego poranka. - Jego włosy płonęły w górskim słońcu, gdy trzymał jej twarz w szorstkim cieple swoich rąk, spijał ją oczyma. - Wojska Raphaela są silne, ale jeszcze nie na tym etapie, żeby mogły odeprzeć siły innego archanioła jednym podjęciem zdecydowanych działań. Choć Alexander Spał, a mógł to robić przez tysiąclecia, Jessamy rozumiała, że świat Kadry nigdy nie był spokojnym miejscem. - Wiem, że ich przygotujesz. Galen ścisnął jej biodro. - Nie powinienem o to prosić - powiedział, a jego oddanie było słychać w każdym słowie - Ale mam zamiar. Czekaj na mnie, Jess. Wrócę do ciebie. - Nagie emocje zmieniły morską zieleń jego oczu w ukryte szmaragdy. Naciskając swoimi palcami na jego usta, potrząsnęła głową. - Nigdy nie musiałeś o to prosić, Galen. Wieczność, tak długo będę na ciebie czekać. Kochała go z żarliwą zaciekłością tej nocy, wypowiadając w kółko słowa miłości, tak, by wiedział, że będzie na niego czekała. Ranek nadszedł zbyt wcześnie i był końcowym pocałunkiem tak czułym, że łamał jej serce tym, że jej barbarzyńca leci z powrotem w kierunku ziem mężczyzny, który był teraz jego wasalem.

Galen był bezlitosny w swoim szkoleniu wojsk Raphaela. Zostawił swoje serce w Azylu, krwawiąc z powodu pozostawienia go tam. To było egoistyczne z jego strony, by poprosić Jessamy, aby czekała na niego, gdy w końcu odnalazła swoje skrzydła, była kobietą, do której wielu chciałoby się zalecać.

- Kocham cię, Galen. Tak bardzo, że to aż boli. Trzymał jej słowa w swoim sercu, polerował je, dopóki nie były różnorodnymi klejnotami, mówił sobie, że żadna kobieta nie wypowiedziałaby takich słodkich, namiętnych słów do mężczyzny, gdyby go nie uwielbiała. Nie musiał przykuwać jej swoim żądaniem – to ona go wybrała. A mimo to martwił się, że nie będzie już na niego patrzeć w ten sam

sposób, gdy on do niej powróci, jej miłość osłabnie ze względu na ograniczenie jej wolności, jakie sprawiła obietnica, której zażądał. Pierwszy list został przyniesiony przez powracającego posłańca, Jessamy opisywała mu swoją nieskazitelną ręką swoje życie, dzieci, które uczyła i ludzi, których spotkała oraz historie, jakich strzegła, łącząc ich chociaż znajdował się oddalony od niej o pół świata.

Mój najdroższy Galenie... Przejechał palcem po tych słowach tak wiele razy, że atrament rozmazał się, a jego oczy zapłonęły, aż musiał odłożyć list z dala, by przeczytać go późno w nocy, kiedy nikt nie będzie mu przeszkadzać i będzie mógł go czytać tak wolno, jak mu się to podoba. Wysłał swoją odpowiedź - znacznie krótszą, bo nie miał takiej wprawy w posługiwaniu się słowem jak Jessamy - z Raphaelem, kiedy archanioł powrócił do Azylu z aniołem o małych skrzydłach, który teraz tam pozostał. Jason obecnie dbał o jego interesy w anielskiej twierdzy, z Illiumem i Aodhanem do pomocy, ale dwaj aniołowie byli jeszcze młodzi. Raphael, gdy powrócił, przyniósł dla niego list Jessamy.

Jessamy dotknęła listu po raz tysięczny, śledząc twarde, kanciaste linie pióra Galena. Mogła niemal poczuć jego energię, jego surową moc w zwięzłych słowach, które inna kobieta mogłaby potraktować jako brak zainteresowania. Uśmiechnęła się, bo zrozumiała, że wojownik nie miał czasu ani ochoty, aby zapoznać się z poezją i delikatnymi umiejętnościami zalotów, pocałowała list i umieściła go na szczycie książki, którą niosła, gdy szła do domu na cały dzień. - Córko. Jessamy odwróciła się na dźwięk tego znajomego głosu, wsuwając list Galena między strony książki, ale gdy to robiła - jej matka i tak go zobaczyła. - Od twojego barbarzyńcy. – Zostało to powiedziane z uśmiechem, kochającym, a nie osądzającym. Jessamy roześmiała się. - Tak. - Nie powiedziała matce, że Galen nie był już tak bardzo barbarzyńcą, jak wtedy, gdy się tutaj pojawił - nie tylko dlatego, że ludzie ciągle niedoceniali faktu jego inteligencji, co dawało mu przewagę, ale dlatego, że nie potrzebował takiej obrony. Uwielbiała każdą jego część, szorstką i sekretną słodycz. Taką jak ta, która sprawiła, że wysłał jej stokrotkę wciśniętą między strony listu.

Przelatywałem dzisiaj nad polami i przypomniałem sobie, jak mówiłaś do kwiatów,

napisał, prawie doprowadzając ją do łez, wielka bestia.

- Kochasz go. - Słowa jej matki podążały za głębszym uśmiechem, jednak jakoś bardziej niepewnym. - Widzę to w twoich oczach.

Nie mogąc znieść tego wahania, Jessamy weszła w uścisk ramion matki. Jej zapach był znajomy, ciepły i kochający, przypomnienie zmysłów o nocy dzieciństwa Jessamy, którą spędziła cicha i sztywna na kolanach Rhoswen - po tym, jak naprawdę zrozumiała, że jej skrzydła nigdy nie uformują się tak, jak u jej przyjaciół, i że ona nigdy nie będzie w stanie przyłączyć się do nich w ich zabawach na niebie. - Kocham - wyszeptała, ściskając mocno swoją matkę, ponieważ Rhoswen kołysała ją noc po nocy, z zaciekłą ochronną miłością w swoim głosie, gdy próbowała dać ukojenie dziecku, które zostało zbyt mocno zranione, by to zaakceptować. - I on także mnie kocha powiedziała, świadoma, że jej matka potrzebowała to usłyszeć. - Jestem szczęśliwa. Rhoswen cofnęła się z uścisku, połysk wilgoci w bujnym brązie jej oczu. - Nie, nie jesteś. - Matko… - Cicho. - Śmiejąc się przez łzy, jej matka ścisnęła jej dłonie. - Boli cię brak tego twojego wojownika. Jessamy roześmiała się i było w tym też trochę łez, bo nie zdawała sobie sprawy, aż do tej chwili, jak bardzo tęskniła za tym, by pomówić o Galenie z matką. To nie był świadomy wybór nie, po prostu przedłużenie bolesnej ciszy, która wyrosła między nimi przez lata. - Pójdziesz ze mną do domu? - Zapytała, wyciągając rękę do Rhoswen. - Chciałbym porozmawiać. - Też bym chciała. - Palce, smukłe i długie, głaskały ją po policzku. - Jestem tak szczęśliwa widząc, że ten smutek zniknął z twojego serca. Wtedy Jessamy zdała sobie sprawę, że dystans, który utworzył się między nimi, oddziaływał tak samo na nią, jak i na jej matkę. Myślała, że zamaskowała swój smutek, gdy dorosła i stała się szanowaną postacią w Azylu, ale czy matka, która kocha swoje dziecko, nie będzie w stanie posmakować soli ukrytych łez tego dziecka? Łącząc rękę z dłonią Rhoswen, ich skrzydła zachodziły na siebie w ciepłej intymności między matką a dzieckiem, podjęła decyzję - bez względu na to, co się stanie w przyszłości, Rhoswen nigdy już nie posmakuje takiego bólu w swojej córce. Galen pomógł Jessamy odnaleźć jej skrzydła, ale radość ducha, która się w niej skraplała, była przez nią pielęgnowana i postanowiła, że będzie walczyć, aby się tego trzymać. - Co ci napisało to wielkie bydlę, które pocałowało cię przed całym Azylem? - Poprosiła Rhoswen z dokuczliwym uśmiechem. - Pozwól mi zobaczyć. - Tylko wtedy, jeśli pozwolisz mi zobaczyć te liściki miłosne, które wiem, że Ojciec nadal do ciebie pisze. Policzki jej matki stały się tak różowe, jak kolor, jaki naznaczał czubki jej lotek, których niezwykły odcień znajdował się też na wewnętrznych krawędziach własnych skrzydeł Jessamy. - Okropna dziewczyna!

Jessamy zachichotała i trzymała książkę i list Galena blisko swojego serca. Te listy przebyły powietrzną drogę przez cały świat, gdy zmieniały się pory roku. Pisała stronice pełne opowieści o życiu w Azylu – włączając w to troje małych aniołków, którzy czekali na Galena dokładnie razem z Jessamy.

Zapewniają mnie, że ich technika lotu znacznie się poprawiła - byli niezwykle sumienni w ćwiczeniach, które im pokazałeś, a nawet stali się instruktorami dla swoich kolegów. Illium, Jason, Aodhan, wszyscy oni zabierali jej listy i przylatywali z powrotem z odpowiedziami Galena. - Czy wiesz, że przybyłem, by cię zobaczyć zanim odwiedziłem swoją matkę? Powiedział zmęczony Illium pewnego dnia późnym latem wręczając jej list. - Galen zagroził, że obierze mnie ze wszystkich piór, jeśli tego nie zrobię. Kochając go, tego niebiesko-skrzydłego anioła, który nigdy nie opuścił jej serca, pocałowała go czule w policzek. - Leć do Hummingbird - powiedziała, mówiąc o utalentowanej artystce, która była jego matką. - Wiem, że wypatruje w niebo czekając na ciebie. Był widoczny na tle pomarańczy i złota zmierzchu, ale ona już odwracała się, a jej palce drżały, gdy łamała pieczęć. Jak zawsze, list był krótki, bez upiększeń. Żadnych słów o miłości. Po prostu Galen.

Powiedz moim praktykantom, że zamierzam sprawdzić ich rygorystycznie, gdy wrócę. Nigdy nie jest za wcześnie, aby rozpocząć trening eskadry. - Ach, wspaniały mężczyzno - szepnęła, bo takie słowa oznaczałyby wszystko dla najmłodszych, którzy czcili go jak bohatera. Nie było żadnej stokrotki tym razem. Tylko niewypowiedziane życzenie.

Pióro, które ci ukradłem, kiedy odchodziłem, traci twój zapach. Wysłała mu pióro z wewnętrznej krawędzi swojego skrzydła, gdzie róż był tak głęboki, że aż purpurowy, i napisała do niego o letnich kwiatach w górach i grach politycznej, jakie ujrzała, mających miejsce, gdy Michaela jechała po ostrzu krawędzi, między aniołem i archaniołem, napisała też o swojej trosce o Illiuma. Młody anioł zakochał się w śmiertelniczce, zanim opuścił Azyl, a z każdym dniem od czasu jego powrotu, miłość ta stawała się coraz głębsza. Najbardziej wzruszające było to zauroczenie z jego strony, mylące dzikie piękno jego ducha z bezcelowością, ale znała siłę lojalności serca Illiuma.

Nie mogę sobie wyobrazić Illiuma bez tego jego uśmiechu, pisała, gdy niebieskoskrzydły anioł bawił się na zewnątrz z jej uczniami, podczas gdy ona siedziała przy biurku w szkolnej sali. Jej śmierć będzie prześladować go przez całą wieczność. Odpowiedź Galena była prosta. Jest silny. Przetrwa. Potem dodał coś, co złamało jej serce. Ja nie jestem tak silny.

Łzy spływały w dół jej twarzy na słowa, które jej napisał, ten wojownik, który był jej własnym, napisała do niego o swym uwielbieniu, ponieważ już nigdy więcej nie wzniesie własnych barier ochronnych, jeśli chodzi o Galena. On zawsze, zawsze będzie wiedział o jej miłości. - Galen, mój. Jesień minęła w czasie, gdy z odpowiedzią przybył Dmitri, który przypłynął za pośrednictwem szybkiego statku morskiego, zanim zaczepił się na przejażdżkę na skrzydłach aniołów, więc Illium mógł spędzić jakiś czas w Wieży. Jessamy napotkała wzrok wampira. - To nie przypadek, że został wezwany tak szybko, prawda? Zmysłowe wygięcie ust Dmitriego było cienką linią, gdy potrząsnął głową. - Raphael martwi się o jego związek ze śmiertelną dziewczyną. On może przekroczyć linię, która nie może zostać przekroczona, mówić o tajemnicach, jakich żaden śmiertelnik nie powinien znać. Znając karę, która spadnie na anioła, gdyby ujawnił anielskie tajemnice, Jessamy ze zbolałym sercem przyglądała się jak odchodzi. - Nie ma czegoś takiego jak wybór bezpieczeństwa w miłości, nieprawdaż, Dmitri? - Nie - jedno słowo, które zawierało tysiące niedopowiedzeń. Znów zastanawiała się, co znajduje się w przeszłości wampira, ale nie było to pytanie, które zadała. - Wojska Raphaela? - Wyznają nienawiść do Galena na codzień, ale podążą za nim na śmierć, jeśli by im kazał. - Ciekawość ogarnęła jego twarz. - Myliłem się co do wyniku jego zalotów i nadal nie mogę ustalić, dlaczego. Śmiejąc się, dotknęła listu Galena, ukrytego w tajnej kieszeni jej sukni. To w swoim następnym liście, który napisała, wspomniała o jednej rzeczy, której tematu nie podejmowała do tej pory - nie ze strachu, ale dlatego, że zapomniała o tym, że jest niedoskonała. Nigdy nie będę mieć dziecka, Galen. Keir nie może obiecać mi, że nie przekażę mu mojej niepełnosprawności. I choć odnalazła swoje szczęście, była to droga wybrukowana połamanymi marzeniami i prześladującą samotnością. Zniszczyłoby to ją, gdyby widziała taki smutek w oczach swojego dziecka. Odpowiedź Galena nadeszła w rękach pięknego wojownika ze skrzydłami motyla.

Poleciałbym z naszym dzieckiem, gdziekolwiek potrzebowałaby się udać. Słowa rozmyły się. Wycierając wilgoć z policzków, kontynuowała czytanie.

Latające demonki mogą i mieć pusto w głowach, ale Titus uczynił wielkie rzeczy w wychowaniu ich. Więzy mogą być tworzone nie tylko przez krew. I Jess? Nie posiadam żadnej potrzeby, by budować imperia i dynastie. Chcę tylko zbudować z tobą dom. Jej barbarzyńca jednak znał poezję mimo wszystko, pomyślała, patrząc na smugę atramentu pod strumieniem łez, która nie kryła w sobie żadnego bólu, tylko obolałość z miłości, tak prawdziwą, że musiało ją to na zawsze zmienić.

TŁUMACZYŁA Em3A

ROZDZIAŁ 16. Illium opowiedział Galenowi o rzeczach, o których Jessamy nie pisała w swoich listach – o tym, że kilku innych mężczyzn, zarówno aniołów jak i wampirów, podjęło się wielokrotnych prób zalecania się do niej. Jedynym powodem, dla którego Galen nie pobił niebieskoskrzydłego anioła na krwawą miazgę za to, że był posłańcem, było to, że Illium przekazywał wiadomości z groźną miną, dodając: - Jessamy jest zbyt uprzejma, by powiedzieć im, żeby przestali ją prześladować, ale każdy z tych mężczyzn wie, że jeśli będzie naciskać na nią zbyt mocno lub sprawiać, że będzie się czuła niekomfortowo, to będzie mieć do czynienia z Dmitrim. Galen nagle zrozumiał, że dopóki Illium nie opuścił Azylu, to właśnie on był tym jednym, który był obrońcą Jessamy. - Dziękuję. Błyszczące, obnażone zęby. - Czy wiesz, ilu ludzi nazywa mnie teraz Bluebell’em? Galen roześmiał się, zdając sobie sprawę z tego, że ten piękny anioł, który wyglądał jak ozdóbka, a walczył jak lśniące, eleganckie ostrze, stał się jego przyjacielem, kiedy nie patrzył. - Chodź w takim razie. Pozwolę ci spróbować wbić mnie w ziemię w ramach rekompensaty. Podczas gdy kontynuował pracę z ludźmi Raphaela poprzez ostre ukąszenia jesieni, ziemia pokryła się setką odcieni czerwieni, brązu i ochry, on myślał o swoim cennym zapasie listów i delikatnych piór barwy różu i kremu. Takie piękne słowa Jessamy napisała do niego. Wciąż jednak był zbyt uczciwy, aby się okłamywać – był jeden fakt, którego nic nie mogło zmienić: został pierwszym mężczyzną, który zabrał tę kobietę, którą się stała, w niebo. Do czasu kiedy on powróci, to inni mają na to szansę... I tak oto jego historyczka będzie miała wybór. To mogłoby go zniszczyć, by wyobrazić sobie jej lot w ramionach innego mężczyzny, ale chciał żeby miała taki wybór, chciał, żeby nigdy nie żałowała, będąc z nim. Bo jego ostre rysy i wszystko, każda jego część nosiła wyryte w sobie imię Jessamy. Potrzebował tego, by należała do niego w ten sam sposób.

Oglądając jak jesień prześlizgiwała się w kruchą, surową zimę, Jessamy otworzyła swoje księgi o historii i pisała o wszystkim, co przeminęło w poprzednim sezonie. Pokój został podtrzymany, z archaniołami zbyt zajętymi utrzymywaniem na oku spektaklu wstępowania Michaeli do Kadry, by zajęła się grą w politykę. Jessamy musiała przyznać, że nowa archanielica doszła do władzy z inspirującym przepychem.

Na dalekiej północy, pisała, niebo tańczy z kolorem zimy, ale od kiedy Michaela wzrosła do pełni swoich sił, niebo tańczyło na całym świecie, czy to w tropikach czy w Azylu, czy to była noc czy południe. Bogate indygo, żywy rubin, opalizująca zieleń, kolory, które zmieniały świat w marzenie. Doszło także do innych zmian, oczywiście, mniejszych w porównaniu z tymi, ale nie bez znaczenia. Odnotowała je z dystansem historyka, nawet wtedy, gdy jej dusza płakała cichymi łzami z powodu części tego, co miała napisać. Ale to był ich długowieczny wyścig, a strata i smutek były tak samo częścią ich historii jak radość. Jej własna bolesna potrzeba ciągle wzrastała. Patrzyła w niebo w poszukiwaniu charakterystycznych prążkowanych skrzydeł Galena każdego dnia, nawet wiedząc, że zabrał kobiety i mężczyzn Raphaela na zimowy marsz, tak żeby byli przygotowani nawet na najtrudniejsze warunki. - Jessamy. Zatrzymała swoje gęsie pióro, trzymając je nad stroną i popatrzyła na twarz chudego anioła, który był starszy od niej o pięćset lat. Nie był przystojnym mężczyzną, ale jednym z tych, którzy posiadali pewien rodzaj atrakcyjnej obecności, która została udoskonalona przez czas i doświadczenie. - Tak? Wyciągnął rękę. - Chciałbym zabrać cię do nieba.

Galen chciał wymusić wiosnę na ziemi, nie żeby miało to zrobić coś dobrego. Musiał pozostać na terytorium, przez kolejny sezon, by być pewnym, że wszystko, czego uczył nie przepadnie. - Wrócę, kiedy będę potrzebny - powiedział do Raphaela, chodząc po skałach, z których był dobry widok na Wieżę, która wyrastała z wyspy po drugiej stronie potężnej huczącej rzeki. - Ale chciałbym osiąść w Azylu. - Nie mam co do tego żadnych obiekcji - powiedział Raphael. - Potrzebuję co najmniej jednego z moich zaufanych starszych ludzi w Azylu przez cały czas. Ich wzajemne zaufanie nie tylko pogłębiło się, ale stało się coraz bardziej zakorzenione. Mimo to Galen zastanawiał się, czy teraz będzie subtelnie obserwowany w Azylu, gdy sam posiada tak dużo mocy. Było to jednak to, co musiał zrobić, powiedział o tym Raphaelowi. Archanioł uniósł brew. - Sprawiasz, że jestem silniejszy, Galen. A to zaś czyni cię celem. Bądź ostrożny. - Nikt nigdy mnie nie zaskoczył. - To nie była arogancja - znał własne atuty oraz znał swoje słabości. Dzięki Jessamy, Dmitriemu, Jasonowi i Raphaelowi nie był już nowicjuszem,

jeżeli chodzi o wykrywanie i szybkie zduszanie subtelnych politycznych intryg, które mogłyby zabrać nawet życie nieśmiertelnego. Włosy Raphaela powiewały na wietrze. - Illium wraca z tobą. Gaśnie z żalu będąc daleko od swojej śmiertelniczki. - Czy nie byłoby lepiej zatrzymać go tutaj? - Czy to decyzja, jaką byś podjął? Galen pomyślał o swojej rozrywającej potrzebie, by zobaczyć Jessamy, rozważając, jak by to było wiedzieć, że ona zniknie z istnienia i pozostanie jedynie szeptem w czasie. - Nie. To byłoby okrutne. - Jeśli Illium miał tylko taki szept, to ten szept powinien należeć do niego. Raphael nic na to nie powiedział, ale Galen wiedział, że archanioł się z nim zgadzał. Nie było okrucieństwa w Raphaelu, tej ogromnej siły, ale była tam zdolność do lojalności, która przemawiała do wojownika w Galenie. Ten archanioł nikomu nie wbiłby noża w plecy. - Tanae - powiedział archanioł jakiś czas później - Poprosiła o pozwolenie na wejście na moje terytorium. - Rozumiem. – Napotykając wzrokiem błękitne oczy, Galen nie widział w nich żadnego, ani śmiertelnego ani nieśmiertelnego, wiedział także, że prośba została pozytywnie rozpatrzona. Jego matka, kiedy dotarła do Wieży, była tą samą kobietą, tą samą wojowniczką, jaką zawsze była, ale teraz patrzył na nią innymi oczami.

Znalazła się w obliczu mężczyzny, który już nie potrzebuje jej wsparcia w jakimkolwiek sensie, pisał do kobiety, która nauczyła go, że był wart miłości dokładnie taki, jaki był, i ugrzęzła, a nie wiedząc, co robić, wróciła na terytorium Titusa. Ale może to początek. Jeszcze możemy odnaleźć nową ścieżkę. Zakańczając list, nie napisał jedynej rzeczy, która krzyczała wewnątrz niego.

Czekaj na mnie, Jess.

Jessamy zobaczyła sylwetki dwóch aniołów daleko w oddali, podświetlane przez letnie słońce. Zacieniła oczy za pomocą dłoni, starając się rozpoznać ich tożsamość, ale słoneczny blask zmienił ich skrzydła w jednolity ogień, za wyjątkiem tego, że... Wiedziała. Wiedziała. Biegnąc w kierunku krawędzi klifu z małą dbałością o zdradziecką ziemię, czekała z rękami zaciśniętymi w fałdach sukni. Promień słonecznego światła, odbijał się w czystej czerwieni włosów, które czuła jakby jedwab w dłoniach.

Łzy spływały jej po policzkach, była ledwie świadoma, że Illium skierował się w dół w kierunku ludzkiej wioski umieszczonej w pewnej odległości. Jej oczy widziały tylko kochanka, który w końcu do niej wrócił. Nadlatując do krawędzi urwiska, złapał ją, gdy skoczyła na niego bez wahania i gwałtownie opadł spiralą w dół wąwozu na skraju rzeki, spienionej na skałach i biegnącej słodko i jasno na płyciznach. - Jesteś w domu. Jesteś w domu. - Pocałowała go w usta, policzki, szczękę, w każdą jego część, do jakiej mogła dotrzeć. – Tak bardzo za tobą tęskniłam. To zniszczyło Galena, ta głębia radości w brązowych oczach zalanych łzami, które napotkały jego wzrok. Przyciskając Jessamy do siebie, wziął jej usta, wziął jej słowa, wziął ją. - Nie obchodzi mnie - wyszeptał, zachrypnięty, szorstki, wymagający - Kto zabiegał o ciebie, gdy mnie nie było. Teraz tylko ja będę się do ciebie zalecał. - Myślał o tym, by dać jej wybór, ale uznał, nie zdoła tego zrobić. - Będę cię kochać, dopóki mój oddech nie umrze, dam ci wszystko, cokolwiek zechcesz. - Ponownie poezja. To niesprawiedliwe. - Drżący śmiech, jej smukłe dłonie pieściły jego klatkę piersiową, jak miała w zwyczaju to robić. - Nie latałam od kiedy odszedłeś. - Delikatne słowa wypowiedziane z intymnym uśmiechem. - Czy pozalecasz się do mnie na niebie? Porażony, powiedział: - Nigdy cię nie uziemię. - Niezależnie od swojej zazdrości. - Wiem. Och, wiem. - Pocierając swoim mokrym policzkiem o jego pierś, powiedziała Nie mogłam znieść bycia w czyichś innych ramionach poza twoimi.

- Jess. Dopiero dużo, dużo później, podczas miękkiej i ciepłej nocy wokół nich, Jessamy podniosła się ze splątanych prześcieradeł na łóżku i podeszła do kredensu w rogu. - Co robisz? - Zapytał, leżąc na plecach i obserwując kobietę, która była jego własną, zaborczym wzrokiem. Jej cień w świetle księżyca był tak smukły jak trzcina, jej skóra lśniąca jak jasna perła, jej pióra bujne, gładkie, wykwintne. Bezwstydna w swej nagości, posłała mu słodki, nieśmiały uśmiech, gdy wróciła do łóżka. - Mam coś dla ciebie. Kiedy usiłował się podnieść, potrząsnęła głową. - Leż. Lubię na ciebie patrzeć. - Dobrze. - Wyszczerzył zęby. - Trzymałbym cię nago, gdybym mógł. - Jesteś prymitywny! - Śmiejąc się, wsunęła coś na jego biceps i obróciła dookoła, by zatrzasnąć zamknięcie. – Nie za ciasno?

Patrząc w dół na cienką metalową obręcz, która okrążała jego ramię, potrząsnął głową. - Jestem już do ciebie przywiązany, moja wymagająca Pani Jessamy. - Poprzez więzy, których nic nigdy nie złamie. - Teraz używasz na mnie kajdan? - To było droczenie się, ponieważ odkrył, że lubił drażnić swą panią historyk. - Cicho. - Pogłaskała metal. - W amulecie jest bursztyn. Wsunął ją pod siebie, przykrył jej ciało swoim własnym. - W takim razie rościsz sobie do mnie prawo? - Bursztyn był symbolem zaangażowania, przestrogą dla innych, aby trzymali swoje ręce z dala. Ogromne brązowe oczy napotkały jego. - Tak. Nigdy w całym swoim życiu nie był bardziej zachwycony. - Czy amulet ma jeszcze jakieś inne znaczenie? Zarumieniła się. - To taka głupia... Śmiertelna rzecz. Pragnienie, abyś był bezpieczny. Odsuwając jej włosy z twarzy, zanurzył twarz w jej szyi, i wiedział, że już nigdy nie będzie błądzić zapomniany, szukając domu. - Czy będziesz nosić mój bursztyn, Jess? Posłała mu uśmiech, który powiedział mu, że był kochany, że należał do niej. - Zawsze.

TŁUMACZYŁA Em3A