Psi i Zmiennokształtni 01 - W niewoli zmysłów - Singh Nalini

SAVE OFFLINE

PROLOG CISZA W trosce o zmniejszenie ogromnej liczby przypadków szaleństwa i wielokrotnych zabójstw w populacji Psi w 1969 roku Rada Psi zdecydowała o wprowadzeniu rygorystycznego programu zwanego Ciszą. Celem Ciszy było uwarunkowywanie młodych Psi od narodzin. Czyli nauczenie ich, jak nie odczuwać gniewu. Wkrótce jednak Rada odkryła, że wyodrębnienie tej jednej emocji jest niemożliwe. Po dziesięciu latach dyskusji, w której wzięły udział miliony umysłów w sieci Psi, w 1979 roku zmieniono cel Ciszy. Nowym zadaniem programu było uwarunkowanie młodych Psi, tak by me czuli niczego: ani wściekłości, ani zazdrości, zawiści czy szczęścia - i z pewnością miłości. Cisza okazała się ogromnym sukcesem. Kiedy nadszedł rok 2079, a Psi uwarunkowali już matę czy szóste pokolenie, nikt nie pamiętał, ze kiedyś było inaczej. Obecni przedstawiciele Psi są zimni, opanowani, nieludzko praktyczni i nikt nie może skłonić ich do przemocy. Są liderami w polityce i biznesie, usuwają

w cień zarówno ludzi, jak i zmiennokształtnych - rasy ulegające swojej zwierzęcej naturze. Posiadając talenty mentalne - od telepatii poprzez jasnowidzenie i telekinezę po psychometrię - Psi uważają się za kolejny szczebel na drabinie ewolucji, Wszelkie decyzje opierają na logice i skuteczności i jak twierdzi sieć Psi, współczynnik ich pomyłek jest bliski zeru. W swojej Ciszy Psi są doskonali.

ROZDZIAŁ l Sascha Duncan nie mogła przeczytać ani jednej linijki raportu na ekranie organizera. Jej wzrok rozpraszała mgła strachu, oddzielająca ją od zimnej praktyczności biura matki. Nawet głos rozmawiającej przez telefon Nikity ledwie przedziera! się przez jej otępiały umysł. Była przerażona. Tego ranka obudziła się skulona w łóżku, kwiląc. Normalni Psi nie kwilą, nie okazują żadnych emocji, niczego nie czują. Ale Sascha od dzieciństwa wiedziała, że nie była normalna. Przez dwadzieścia sześć lat z powodzeniem ukrywała swoją wadę, lecz teraz sprawy nieco się skomplikowały. Szczerze mówiąc, wszystko wyglądało bardzo, bardzo źle. Jej umysł ulegał degradacji w tak gwałtownym tempie, że zaczynała fizycznie odczuwać skutki uboczne tego procesu - skurcze mięśni, drżenie, nienormalny rytm bicia serca oraz łzy po snach, których nie pamiętała. Wkrótce nie będzie już mogła ukryć swojej poszarpanej psychiki. A kiedy ją odkryją, zostanie uwięziona w Centrum. Oczywiście nikt nie nazywał tego miejsca

więzieniem, tylko ośrodkiem rehabilitacji, w którym z brutalną skutecznością oddzielano słabe osobniki od stada. A kiedy już z nią skończą, w najlepszym razie zostanie śliniącą się debilką bez jednej myśli w głowie. Jeżeli zaś nie będzie miała nawet tyle szczęścia i pozostanie w niej choćby cień logicznej refleksji, stanie się zwykłym dronem pracującym w przepastnej sieci Psi, robotem z liczbą neuronów wystarczającą do tego, żeby sortować pocztę lub zamiatać podłogi. Jej dłoń zacisnęła się kurczowo na organizerze i to wrażenie przywróciło ją gwałtownie rzeczywistości. Jeśli jakiś moment był najgorszy na przejście załamania, to właśnie ten, w którym siedziała tak naprzeciwko swojej matki. Nikita Duncan może i była jej matką, ale była także członkiem Rady Psi. Gdyby przyszło najgorsze, Sascha nie była pewna, czy Nikita nie poświęciłaby jej, by zatrzymać swoje miejsce w najpotężniejszym gabinecie na świecie. Z ponurą determinacją zaczęła wzmacniać tarcze psychiczne, ochraniające sekretne korytarze jej umysłu. W tym akurat była doskonała. I kiedy matka zakończyła rozmowę, Sascha okazywała już tyle emocji co rzeźba wykuta w arktycznym lodzie. - Za dziesięć minut mamy spotkanie z Lucasem Hunterem. Jesteś gotowa? - W migdałowych oczach Nikity dostrzec można było jedynie chłodne zainteresowanie. -Oczywiście, matko.

Zmusiła się, by bez drgnięcia wytrzymać jej bezpośrednie spojrzenie, nie zastanawiając się, co też jej własne oczy ujawniają. Uratowało ją to, że w przeciwieństwie do Nikity miała oczy kardynalnych Psi -jak nocne niebo, jak niekończące się pole czerni z drobinkami zimnobiałego ognia. - Hunter jest alfą zmiennokształtnych, więc nie należy go lekceważyć. On rozumuje jak Psi. Nikita odwróciła się, żeby unieść ekran komputera - płaski panel, który chował się i wysuwał na powierzchni biurka. Sascha otworzyła plik z ważnymi informacjami. Organizer zawierał w sobie wszystkie dane, jakich mogła potrzebować podczas spotkania, i był na tyle niewielki, że mieścił się w kieszeni. Jeśli Lucas Hunter będzie typowym przedstawicielem swojej rasy, przyjdzie z papierowymi kopiami wszystkiego. Hunter stał się alfą w sforze lampartów DarkRiver w wieku dwudziestu trzech lat. W ciągu następnych dziesięciu DarkRiver umocniło swoje panowanie nad San Francisco i okolicą do tego stopnia, że zdominowało inne drapieżniki. Zmiennokształtni z zewnątrz, którzy chcieli pracować, żyć czy bawić się na jego terytorium, musieli otrzymać pozwolenie. Jeśli tego nie dopełnili, przekonywali się, z jak brutalną skutecznością lamparty egzekwują swoje prawa do terytorium. Podczas zaznajamiania się z materiałem Saschę zaskoczyło, że alfa DarkRiver wynegocjował obustronny pakt o nieagresji ze SnowDancer, sforą wilków, która

kontrolowała resztę Kalifornii. Wszyscy wiedzieli, że wilki były bezlitosne wobec każdego, kto ośmielił się rosnąć w silę na ich terytorium, więc Sascha zastanawiała się nad cywilizowanym wizerunkiem DarkRiver. Nikt miły i uprzejmy nie pokona SnowDancer. Rozległ się miękki dźwięk dzwonków. - Idziemy, matko? - Nikita nigdy nie okazywała Saschy macierzyńskiego ciepła, ale protokół wymagał, by zwracać się do niej zgodnie z określeniem pokrewieństwa. Nikita skinęła głową, wstała i wyprostowała całe swoje pełne gracji sto siedemdziesiąt dwa centymetry. Ubrana w czarny garnitur rozjaśniony bielą bluzki, z włosami obciętymi tuż poniżej uszu w pasującym do niej bezceremonialnym stylu w każdym calu wyglądała na kobietę sukcesu. Była piękna. I śmiertelnie niebezpieczna. Sascha wiedziała, że kiedy szły obok siebie, nikt nie uznałby ich za matkę i córkę. Były tego samego wzrostu, lecz na tym podobieństwa się kończyły. Nikita odziedziczyła azjatyckie oczy, proste włosy i porcelanową cerę po matce, pół-Japonce. W genach Saschy po wschodnim dziedzictwie pozostał jedynie lekki skos oczu. Zamiast lśniącej granatowej czerni jej włosy miały głęboki odcień hebanu, który pochłaniał światło jak atrament, i wiły się tak dziko, że każdego ranka była zmuszona zaplatać je w ścisły warkocz. Jej skóra zaś miała odcień ciemnego miodu - dowód wpływu genów nieznanego ojca. Akt urodzenia Saschy stwierdzał, że miał angielsko-indiańskich rodziców.

Zwolniła nieco, kiedy zbliżyły się do sali konferencyjnej. Nienawidziła spotkań ze zmiennokształtnymi, i to nie z powodu generalnej odrazy, jaką w Psi wzbudzała ich otwarta emocjonalność. Wydawało się jej, że oni wiedzieli. I a koś wyczuwali, że nie była jak inni, że była wadliwa. - Panie Hunter. Uniosła wzrok na dźwięk głosu matki i znalazła się w bezpośredniej bliskości najbardziej niebezpiecznego osobnika płci męskiej, jakiego kiedykolwiek widziała. Nie było innych słów na jego opisanie. Miał dużo powyżej metra osiemdziesięciu i był zbudowany jak żyjąca w dziczy maszyna do walki - składał się z samych smukłych mięśni i napiętej siły. Czarne włosy pieściły jego ramiona, lecz nie było w tym niczego miękkiego. Wprost przeciwnie, zdradzały niepowstrzymaną pasję i mroczny głód lamparta skrytego pod jego skórą. Nie miała wątpliwości, że przed nią stał drapieżnik. Wtedy odwrócił głowę i zobaczyła prawą część jego twarzy - przydymione złoto jego skóry znaczyły cztery poszarpane linie, jakby pozostałość po pazurach wielkiej bestii. Jego oczy lśniły hipnotyczną zielenią, lecz jej uwagę przyciągnęły właśnie szramy na twarzy. Nigdy wcześniej nie była tak blisko jednego z łowców zmiennokształtnych. - Pani Duncan. - Głos miał niski i nieco chropawy, jakby załamywał się na granicy zwierzęcego pomruku. - To jest moja córka, Sascha. Będzie łącznikiem w tym projekcie.

- Miło mi, Sascha. - Skinął głową w jej kierunku, a jego oczy zatrzymały się na niej dłużej, niż było to konieczne. - Mnie również. Czy usłyszał jej nierówne tętno? Czy to prawda, że zmysły zmiennych były ostrzejsze niż innych ras? - Proszę. - Wskazał dłonią krzesła stojące przy stole o szklanym blacie i poczekał, aż usiądą, zanim sam zajął miejsce. Wybrał krzesło stojące dokładnie naprzeciwko Saschy. Zmusiła się, by oddać mu spojrzenie, nie pozwalając sobie jednocześnie na to, aby jego rycerskość osłabiła jej tarcze ochronne. Łowcy byli szkoleni w wywąchiwaniu słabości u swoich ofiar. -Przyjrzałyśmy się pańskiej ofercie - zaczęła. -I co o niej myślicie? Jego oczy były nieprawdopodobnie przejrzyste i spokojne jak głębia oceanu. I nie dostrzegła w nich niczego zimnego, co by zaprzeczyło jej pierwszemu wrażeniu, że jest ledwie trzymaną na uwięzi czystą dzikością. - Musi pan wiedzieć, że biznesowa współpraca między Psi a zmiennokształtnymi rzadko się udaje. To kwestia odmiennych priorytetów. - W porównaniu z głosem Lucasa ton Nikity wydawał się absolutnie beznamiętny. W tym wypadku mamy raczej podobne priorytety. Wy potrzebujecie pomocy w planowaniu i budowie

mieszkań, które spodobają się zmiennokształtnym, a ja chcę poznać najnowsze projekty Psi. Sascha wiedziała, że chodzi o coś więcej. Oni rzeczywiscie go potrzebowali, ale on nie potrzebował ich - interesy DarkRiver były tak rozległe, że konkurowały , interesami Psi. Świat się zmieniał i ludzie oraz zmiennokształtni nie chcieli już grać drugich skrzypiec. To, że większość Psi ignorowała tę zmianę w rozkładzie sił, było oznaką ich arogancji. Siedząc tak blisko skoncentrowanej pasji, jaką był Lucas Hunter, dziwiła się ślepocie swoich pobratymców. - Podczas naszej ewentualnej współpracy będziemy oczekiwali tego samego poziomu gwarancji, jakie otrzymujemy przy okazji współpracy z firmami budowlanymi i konstrukcyjnymi należącymi do Psi. Lucas patrzył na siedzącą naprzeciwko niego lodowatą doskonałość, Saschę Duncan, i nagle poczuł, że chciałby wiedzieć, co go w niej tak niemożebnie irytowało. Bestia wierciła się i warczała w klatce jego umysłu gotowa do skoku i obwąchania ciemnoszarego garnituru kobiety. - Oczywiście - powiedział, zafascynowany błyskami białego światła, które pojawiały się i znikały w czerni jej oczu. Rzadko bywał tak blisko kardynalnych Psi. Było ich niewielu i nie mieszali się z masami, gdyż zaraz po osiągnięciu dojrzałości Rada Psi dawała im wysokie stanowiska. Sascha była młoda, ale z pewnością nie zielona. Wyglądała na równie bezlitosną jak jej pobratymcy. Równie pozbawioną uczuć i równie zimną.

Mogła być zabójcą. Każdy z nich mógł być. To z tego powodu od miesięcy DarkRiver śledzili wysoko postawionych Psi, szukając sposobu na pokonanie ich obrony. Projekt Duncan był niewiarygodną szansą. Nie tylko dlatego że Nikita była potężna, ale też dlatego że należała do wewnętrznego kręgu - Rady Psi. Jak tylko Lucas znajdzie się w środku, jego zadaniem będzie odkrycie tożsamości sadystycznego Psi, który skradł życie jednej z kobiet DarkRiver... i zniszczenie go. Żadnej litości. Żadnego wybaczenia. Sascha spojrzała na trzymany w ręku cienki organizer. - Możemy zaoferować siedem milionów. Wziąłby nawet centa, gdyby miało mu to zagwarantować przepustkę do sekretnych korytarzy świata Psi, lecz nie mógł pozwolić, by zaczęli coś podejrzewać. - Panie - powiedział, wypełniając to słowo zmysłowością tkwiącej w nim bestii. Większość zmiennokształtnych i ludzi zareagowałaby na obietnicę rozkoszy, jaką implikował ten ton, lecz te dwie pozostały niewzruszone. - Wszyscy wiemy, że kontrakt ten jest wart co najmniej dziesięć milionów. Nie marnujmy czasu. Mógłby przysiąc, że na nocnym niebie oczu Saschy rozbłysło światło, które mówiło, że wyzwanie zostało zaakceptowane. W odpowiedzi tkwiąca w nim pantera zamruczała miękko. -Osiem. Chcemy uzgadniam każdy etap pracy.

- Dziesięć - upierał się jedwabistym tonem. - Wasze żądania spowodują znaczące opóźnienia. Nie mogę pra cować efektywnie, jeśli będę musiał wlec się tu za każ dym razem, gdy będę chciał zmienić jakiś drobiazg. Choć istniała szansa, że wizyty te pomogą mu zebrać informacje i umożliwią znalezienie mordercy, ale jakoś w to wątpił. Nikita raczej nie zostawiała byle gdzie ważnych dokumentów Rady. - Proszę dać nam chwilę. Starsza kobieta spojrzała na młodszą. Poczuł, jak na karku jeżą mu się włoski. Zawsze tak się działo w obecności Psi, którzy używali swoich mocy. Telepatia była jednym z wielu ich talentów i z pewnością przydawała się podczas biznesowych negocjacji, ale umiejętności te powodowały ich zaślepienie, a zmiennokształtni już dawno nauczyli się wykorzystywać przekonanie Psi o swojej wyższości. Niemal minutę później Sascha oznajmiła: ~ Posiadanie kontroli nad każdym etapem jest dla nas bardzo ważne. - Wasze pieniądze, wasz czas. Położył dłonie na stole i zetknął je palcami, zauważając, że jej oczy natychmiast pobiegły za tym ruchem. Interesujące. Z jego doświadczenia wynikało, że Psi nigdy nie zdradzali świadomości języka ciała. Jakby byli totalnymi mózgowcami, zamkniętymi w świecie własnych umysłów. -Jeśli jednak nalegacie na tak wielkie zaangażowanie, nie mogę obiecać, że będziemy się trzymać terminów.

W gruncie rzeczy mogę niemal zagwarantować, że terminy zostaną przekroczone. - Mamy propozycję, która to zmieni. - Oczy w kolorze nocnego nieba napotkały jego wzrok. Uniósł brew. -Słucham. Pantera wewnątrz niego także słuchała. Zarówno mężczyzna, jak i bestia czuli się pochwyceni przez Saschę Duncan w sposób, którego żadne z nich nie rozumiało. Część niego pragnęła ją pogłaskać... a część ugryźć. - Chcemy pracować ramię w ramię z DarkRiver. Dlatego proszę, aby zapewnił mi pan biuro w pańskim budynku. Wszystkie nerwy w jego ciele się napięły. Właśnie otrzymał dostęp do kardynalnego Psi prawie przez całą dobę. - Chcesz być przyczepiona do mojego biodra, kochanie? W porządku. - Jego zmysły uchwyciły zmianę w atmosferze, lecz doznanie to było tak subtelne, że zniknęło, zanim zdołał ją zidentyfikować. - Czy jesteś upoważniona do akceptowania zmian? - Tak. Nawet jeśli pojawi się potrzeba konsultacji z matką, nie będę musiała opuszczać budowy. - Przypomniała mu, że jest Psi, członkiem rasy, która dawno temu poświęciła swoje człowieczeństwo. - Na jaką odległość kardynalni potrafią się porozumiewać? - Na wystarczającą. - Nacisnęła coś na małym ekranie. Więc zgadzamy się na osiem?

Uśmiechnął się w reakcji na jej próbę schwytania go przez zaskoczenie, rozbawiony jej niemal kocim sprytem. -Dziesięć albo wyjdę stąd, a wy będziecie musiały znaleźć sobie coś o niższej jakości. - Nie jesteś jedynym ekspertem w kwestii upodobań zmiennokształtnych. - Pochyliła się odrobinę do przodu. - Nie. - Zaintrygowany Psi, która zdaje się używać swojego ciała na równi z umysłem, świadomie powtórzył jej ruch. - Ale ja jestem najlepszy. -Dziewięć. Nie mógł pozwolić, żeby uznały, że jest słaby - Psi respektowali tylko najzimniejszy, najokrutniejszy rodzaj siły. - Dziewięć i obietnica kolejnego miliona, jeśli wszyst kie domy zostaną sprzedane przed otwarciem. Znów cisza. Włoski na jego karku ponownie się uniosły, Wewnątrz jego umysłu bestia łapami młóciła powietrze, jakby próbując uchwycić iskry energii. Większość zmiennokształtnych nie potrafiła wyczuć elektrycznego sztormu generowanego przez Psi, ale był to całkiem użyteczny talent. - Zgadzamy się - powiedziała Sascha. - Zakładam, że masz kontrakt na papierze. - Oczywiście. - Otworzył skoroszyt i przesunął po blacie kopie dokumentów, które z pewnością miały na swoich ekranach. Sascha wzięła papiery i przekazała je matce.

- Elektroniczne wersje byłyby wygodniejsze. Słyszał to już setki razy od setek Psi. Jednym z powodów, dla którego zmiennokształtni nie dawali się unieść technologicznej fali, był zwykły upór. Drugim - sprawa bezpieczeństwa; jego rasa hakowała bazy danych Psi od dekad. - Lubię rzeczy, które można wziąć w dłonie, dotknąć i powąchać. To sprawia przyjemność wszystkim moim zmysłom. Była to aluzja seksualna, którą z pewnością zrozumiała, ale reakcji nie było. Sascha Duncan była równie zimna jak każdy Psi, którego kiedykolwiek spotkał - żeby zdobyć informacje o tym, gdzie jej rasa przetrzymuje seryjnych zabójców, musiał ją najpierw rozmiękczyć. A myśl o tym, że będzie się spotykał akurat z tą przedstawicielką Psi, była zaskakująco atrakcyjna, chociaż aż do tej chwili uważał ich wszystkich jedynie za beznamiętne maszyny. Wtedy spojrzała w górę, szukając jego wzroku, a pantera wewnątrz niego otworzyła paszczę w bezgłośnym ryku. Polowanie się rozpoczęło. A zdobyczą była Sascha Duncan. Dwie godziny później Sascha zamknęła drzwi do swojego mieszkania i zrobiła mentalny przegląd pomieszczeń. Nic. Znajdujące się w tym samym budynku co biura miało doskonałe zabezpieczenia,

mimo to wykorzystywała swoje zdolności, by ustawić wokół pomieszczeń kolejny poziom osłon. Wymagało to sporego wysiłku psychicznego, lecz gdzieś musiała czuć się całkowicie bezpieczna. Zadowolona, że nikt nie włamał się do mieszkania, systematycznie sprawdziła każdy z wewnętrznych zamków chroniących ją przed przepastną siecią Psi. Wszystko działało. Nikt nie mógłby dostać się do jej umysłu bez jej wiedzy. Dopiero wtedy pozwoliła sobie opaść na lodowato błękitny dywan, którego barwa budziła w niej drżenie. - Komputer. Podnieś temperaturę o pięć stopni. - Uwzględnione - odrzekł mechaniczny głos potężnego komputera, który zarządzał budynkiem. W domach, które będzie budowała z Lucasem Hunterem, nie będzie takich systemów komputerowych. Lucas. Jej oddech zmienił się w szereg krótkich sapnięć, kiedy pozwoliła umysłowi uwolnić się od wszystkich emocji, jakie musiała ukrywać podczas spotkania. Strach. Rozbawienie. Głód. Żądza. Pożądanie. Potrzeba. Zdjęła spinkę z warkocza i wsunęła dłonie w burzę loków. Dopiero potem zsunęła marynarkę z ramion i odrzuciła ją na bok. Nabrzmiałe piersi bolały, naciskają

na miseczki biustonosza. Chciała rozebrać się do naga i otrzeć się o coś gorącego, twardego i męskiego. Z jej gardła wyrwał się jęk, kiedy zamknęła oczy i zaczęła się kiwać w przód i w tył, próbując przejąć kontrolę nad falą uderzających w nią obrazów. To nie powinno się zdarzyć. Nie miało znaczenia, jak bardzo uprzednio traciła nad sobą kontrolę. Nigdy wcześniej jednak nie było to tak silne, tak seksualne. Gdy przyznała to przed sobą, lawina jakby nieco zwolniła i Sascha odnalazła w sobie wystarczająco dużo siły, by wyrwać się ze szponów głodu. Podniosła się z podłogi, poszła do kuchenki i nalała wody do szklanki. Kiedy przełykała, ujrzała swoje odbicie w lustrze z ozdobną ramą, które wisiało obok zabudowanej lodówki. Był to podarunek od zmieńno kształtnego doradcy, z jakim przyszło jej współpracować przy innym projekcie. Zatrzymała je, mimo że matka na jego widok tylko unosiła brew. Tłumaczyła, że próbuje zrozumieć inną rasę. Ale prawda była taka, że podobały jej się dzikie barwy ramy. Teraz jednak wolałaby, żeby lustra tu nie było. Pokazywało bowiem to, czego nie chciała widzieć: plątanina czarnych włosów krzyczała o prymitywnej namiętności i pożądaniu, o rzeczach, o których Psi nie powinni nic wiedzieć. Jej twarz była zarumieniona jakby od gorączki, na policzkach wykwitły smugi czerwieni, a jej oczy... Mój Boże, jej oczy były ucieleśnieniem czarnej nocy. Odstawiła szklankę i odsunęła włosy z twarzy, szukając. Nie było pomyłki. W ciemności nie było światła.

Ile mogło się zdarzyć jedynie wtedy, kiedy Psi zużywał ogromną ilość energii psychicznej. Coś takiego jej przytrafiło się pierwszy raz. Jej oczy mogły ją określać jako kardynalną, lecz jej moce były upokarzająco słabe. Tak słabe, że nikt zatrudniony przez Radę nie chciał wziąć jej na współpracownika. Jej brak jakiejkolwiek prawdziwej siły zadziwiał trenujących ją instruktorów. Wszyscy zawsze mówili, ze w głębi jej umysłu znajdowała się potężna moc, która jednak nigdy się nie ujawniła. Do tej chwili. Potrząsnęła głową. Nie. Nie zużyła żadnej psychicznej energii, więc to coś innego musiało wywołać tę ciemność, coś, o czym inni Psi nie wiedzieli, ponieważ nie czuli. Jej oczy pobiegły do konsoli komunikacyjnej zamontowanej przy ścianie naprzeciwko kuchenki. Jedno było jasne -nie mogła tak wyjść z mieszkania. Każdy, kto by ją teraz zobaczył, w mgnieniu oka wysłałby ją na rehabilitację. Strach znów ścisnął ją mocno. Pewnego dnia, gdy będzie na zewnątrz, znajdzie sposób na ucieczkę, na przecięcie połączenia z siecią Psi bez narażania ciała na paraliż i śmierć. Może nawet dowie się, jak naprawić powstałe uszkodzenia. Nie może jednak trafić do Centrum, bo jej świat stałby się ciemnością. Bezkresną, milczącą ciemnością. Ostrożnie odsunęła pokrywę konsoli i zajęła się obwodami. Dopiero kiedy położyła ją na miejsce, wcisnęła kod Nikity. Matka mieszkała w tym samym penthousie kilka pięter wyżej.

Odpowiedź nadeszła kilka sekund później. - Sascha, twój ekran jest wyłączony. - Nie zauważyłam - skłamała. - Poczekaj chwilę. -Zamilkła na moment, by wzmocnić efekt, po czym odetchnęła ostrożnie. - To chyba awaria. Powiem technikowi, żeby to sprawdził. - Dlaczego dzwonisz? - Obawiam się, że muszę odwołać naszą kolację. Otrzymałam od Lucasa Huntera pewne dokumenty i chciałabym się z nimi zapoznać przed kolejnym spotkaniem. - Jest szybki jak na zmiennokształtnego. W takim razie zobaczymy się jutro po południu na naradzie. Dobranoc. - Dobranoc, matko - powiedziała w powietrze. Chociaż Nikita była dla niej matką nie bardziej niż komputer, który kontrolował mieszkanie, to bolało. Lecz tego wieczoru ów ból przyćmiły o wiele bardziej niebezpieczne emocje. Ledwie zaczęła się uspokajać, kiedy konsola rozbrzmiała sygnałem nadchodzącej rozmowy. Kod identyfikacyjny był połączony z ekranem, nie wiedziała więc, kto dzwoni. -Sascha Duncan - powiedziała, próbując nie panikować, że Nikita zmieniła zdanie. -Witaj, Sascha. Jej kolana niemal się ugięły pod wpływem aksamitnego jak miód głosu, który teraz bardziej przypominał mruczenie niż warkot. - Pan Hunter.

-I Lucas. W końcu jesteśmy kolegami. -Dlaczego dzwonisz? - Jedynie brutalna rzeczowość mogla pomóc jej zapanować nad emocjami. - Sascha, nie widzę cię. - To awaria ekranu. - Nie jest to zbyt praktyczne. Czy w jego glosie usłyszała rozbawienie? - Zakładam, że nie dzwonisz na pogaduszki... - Chciałem zaprosić cię na jutrzejsze spotkanie przy śniadaniu z zespołem projektantów. Nie wiedziała, czyjego głos zawsze brzmiał jak zali roszenie do grzechu, czy też modulował go tak teraz, żeby wytrącić ją z równowagi. Ale jeśli choćby podejrzewał, że coś jest z nią nie w porządku, zaniepokoiła się, to prawie sama podpisała na siebie wyrok śmierci. W końcu internowanie w Centrum nie było niczym więcej jak śmiercią za życia. - Czas? - Zawinęła ramiona ciasno wokół żeber i zmusiła głos, by brzmiał równo. Psi byli bardzo, bardzo ostrożni. Nie mogli pozwolić, by świat ujrzał ich błędy, ich wadliwych członków. Nikomu nie udało się wygrać walki z Radą po tym, jak został skierowany na rehabilitację. - Siódma trzydzieści. Czy to dla ciebie odpowiednia godzina? Jak on to robi, że biznesowe zaproszenie w jego ustach brzmi jak kuszenie do grzechu? A może to wszystko tkwi w jej umyśle - najwyraźniej w końcu zaczęła rozpadać się na kawałki.

- Miejsce? - Moje biuro. Wiesz, gdzie jest? - Oczywiście. DarkRiver rozbiło swój obóz w pobliżu pełnego chaosu Chinatown, przejmując na własność średniej wielkości biurowiec. - Będę tam. - Będę czekał. Przy jej wyostrzonych zmysłach zabrzmiało to bardziej jak groźba niż obietnica.

ROZDZIAŁ 2 Lucas podszedł do krawędzi swojego biura i spojrzał w dół na wąskie ulice buchającego zmysłowością Chinatown. Wszystkie jego myśli skoncentrowane były na ciemnych jak nocne niebo oczach Saschy. Jego zwierzęca natura wywąchała w niej coś, co niezupełnie pasowało... co nie do końca było... właściwe. Ale też nie emanował z niej mdły zapach szaleństwa, lecz smakowicie podniecający aromat, który stał w sprzeczności z metalicznym odorem większości Psi. - Lucas? Nie musiał się odwracać, żeby rozpoznać przybysza. - Dorian? Coś się stało? Dorian stanął obok niego. Ze swoimi jasnymi włosami i niebieskimi oczyma mógłby uchodzić za surfera czekającego na odpowiednią falę, gdyby nie dzikość w jego wzroku. Dorian był uśpionym lampartem. Coś poszło nie tak, kiedy tkwił jeszcze w macicy, i urodził się zmiennokształtnym pod wszystkimi względami z wyjątkiem jednego - nie miał zdolności do zmiany formy.

- Jak poszło? - Mam cień Psi. Patrzył na samochód przesuwający się po pogrążającej się w mroku ulicy. Napędzające go komórki energetyczne nie zostawiały śladów po przejściu. Stworzyli je zmiennokształtni. Bez nich świat tonąłby teraz w bagnie zanieczyszczeń, choć to Psi uważali siebie za liderów planety. Zmiennokształtni słyszeli bicie serca Ziemi, to oni widzieli łączące się strumyki życia. Oni i niektórzy ludzie. - Myślisz, że możesz z niej coś wyciągnąć? Lucas wzruszył ramionami. - Jest jak oni wszyscy. Ale dostałem się. A ona jest kardynalna. Dorian zakołysał się na obcasach. -Jeśli jedno z nich wie o zabójcy, to wszyscy wiedzą. Są połączeni tą swoją pajęczyną. - Nazywają ją siecią Psi. - Lucas pochylił się do przodu i przyłożył dłonie do szyby, rozkoszując się jej chłodnym pocałunkiem. - Nie jestem pewien, czy to tak działa. - To jest cholerny umysł roju. Jak inaczej miałby działać? - Są bardzo zhierarchizowani. Nie sądzę, żeby masy miały dostęp do wszystkiego. Z pewnością demokracja jest im znana jedynie ze słyszenia. - Ale twoja kardynalna będzie wiedziała. Lucas był prawie pewien, że Sascha jest członkiem wewnętrznego kręgu - w końcu miała potężny umysł

dodatku była córką radnej. I zamierzał się dowiedzieć, co ona wie. - Czy kiedykolwiek spałeś z Psi? Wreszcie spojrzał na Doriana, rozbawiony. - Mówisz, że powinienem ją uwieść, żeby wyciągnąć niej informacje? - Myśl ta powinna być odpychająca, lecz zarówno człowiek, jak i bestia byli nią zaintrygowani. Dorian roześmiał się. - Taa, racja, twój ptak pewnie by zamarzł. - W jego oczach lśniło coś jasnego i gniewnego. - Chciałem powiedzieć, że oni naprawdę niczego nie czują. Kiedy bylem młody i głupi, poszedłem do łóżka z jedną z nich. I bylem pijany, a ona zaprosiła mnie do swojego pokoju w akademiku. - Niezwykłe. Psi zazwyczaj trzymali się ze sobą. - Myślę, że dla niej było to coś w rodzaju eksperymentu. Robiła doktorat. Uprawialiśmy seks, ale przysięgam, że czułem się, jakbym leżał z bryłą betonu. Żadnego życia, żadnych emocji. Lucas pozwolił, aby przez jego umysł przewinęły się obrazy Saschy Duncan. Zmysły jego pantery zastygły, kiedy wąchała ich echo w pamięci. Psi była lodowata, ale było w niej coś jeszcze. - Możemy się nad nimi jedynie litować. - Zasługują na nasze pazury, a nie litość. Lucas znów popatrzył na miasto. Jego gniew był równie głęboki jak Doriana, tyle że lepiej go ukrywał. Sześć

miesięcy temu razem odkryli ciało Kylie. Siostra Doriana została zaszlachtowana. Na zimno. Klinicznie. Bez litości. Bez jakiegokolwiek szacunku dla pięknej, pełnej życia kobiety. Na miejscu zbrodni nie było nawet śladu zwierzęcego zapachu, ale Lucas odkrył metaliczny odór Psi. Inni zmiennokształtni widzieli brutalną efektywność zabójcy i wiedzieli dokładnie, jaki typ potwora mógł tego dokonać. Rada Psi jednak stwierdziła, że o niczym nie wie, a policja zrobiła tak niewiele, jak gdyby nie chciała znaleźć mordercy. Kiedy DarkRiver zaczęło grzebać głębiej w tej sprawie, odkryło kilka innych zabójstw z tym samym podpisem. Wszystkie byty pogrzebane tak głęboko, że mogła za tym stać tylko jedna organizacja. Rada Psi była jak pająk i każdy posterunek policji w kraju oplatała jego pajęczyna. Zmiennokształtni mieli już dość arogancji Psi, dość ich polityki i dość manipulacji. Dekady uraz i furii zmieniły się w beczkę prochu, którą Psi nieświadomie podpalili swoją ostatnią nikczemnością. Zaczęla się wojna. I jedna bardzo niezwykła Psi znalazła się w samym jej środku. Kiedy Sascha przyjechała do budynku DarkRiver punktualnie o siódmej trzydzieści rano, Lucas czekał na nią przy wejściu. W dżinsach, białym podkoszulku i czarnej marynarce z syntetycznej skóry zupełnie nie wyglądał jak biznesmen, którego spotkała wczoraj.

- Sascha, dzień dobry. - Jego powolny uśmiech wymuszał podobną odpowiedź. Tym razem była przygotowana. Dzień dobry. Przejdziemy na spotkanie? - Jedynie najzimniejsza praktyczność mogła utrzymać tego samca na odległość. Nie musiała być geniuszem, by się domyślić, że był przyzwyczajony do dostawania wszystkiego, co chce. - Obawiam się, że plany się zmieniły. Uniósł dłonie w pojednawczym geście, ale w tym mężczyźnie nie było nic uległego. - Jeden z członków mojego zespołu nie mógł dostać sie do miasta na czas, więc przełożyłem spotkanie na trzecia. Wyczuwała podstęp, ale nie wiedziała, czy próbował oczarować, czy kłamał. - Dlaczego do mnie nie zadzwoniłeś? - Pomyślałem, że skoro już jesteś w drodze, możemy równie dobrze obejrzeć miejsce, jakie upolowałem. Uśmiechnął się. - To będzie bardzo efektywne wykorzystanie naszego czasu. Wiedziała, że się z niej podśmiewał. - No to jedźmy. -Moim samochodem. Nie zaprotestowała. Żaden prawdziwy Psi by tego nie zrobił. On znał drogę, więc było logiczne, że to on będzie prowadził. Ale ona nie była normalną Psi i miała ochotę mu powiedzieć, żeby dał sobie spokój z tymi autorytarnymi rozkazami.

- Jadłaś śniadanie? - spytał, kiedy oboje siedzieli już w samochodzie, a on włączył ręczne sterowanie. Była zbyt zdenerwowana, żeby jeść. Coś w Lucasie Hunterze przyspieszało jej staczanie się w szaleństwo, a ona nie potrafiła tego powstrzymać ani wikłania się w utarczki z nim. - Tak - skłamała, nie wiedząc dlaczego. - Dobrze. Nie chciałbym, żebyś mi tu zemdlała. - Nigdy w życiu nie zemdlałam, więc jesteś bezpieczny. Patrzyła na miasto przemykające obok, kiedy zbliżali się do mostu Bay. San Francisco było lśniącym klejnotem nad morzem, lecz ona wolała tereny poza nim, gdzie panowała natura. W niektórych miejscach lasy sięgały aż do granicy z Nevadą i ciągnęły się jeszcze dalej. Narodowy Park Yosemite był jednym z największych dzikich obszarów. Kiedyś, dwieście lat temu, uznano, że powinien ograniczać się do wschodniego Mariposa, ale zmiennokształtni wygrali tę wojnę i pozwolono Yosemite rozrastać się swobodnie, aż połączył się z innymi zalesionymi terenami, włączając w to lasy El Dorado i Tahoe, jakkolwiek miasto nad jeziorem Tahoe nadal świetnie prosperowało. Teraz park pokrywał połowę Sacramento i otaczał bogaty, pełen winnic region Napa, aby objąć od północy Santa Rosa. Na południowym wschodzie San Francisco niemal połknęło Modesto. Ponieważ leśne ostępy nadal się rozrastały, jedynie część Yosemite pozostała parkiem narodowym. Reszta była chroniona przed wpływem

cywilizacji, jakkolwiek pod pewnymi warunkami dopuszczenia budowę osiedli mieszkaniowych. Jeśli się nie myliła, żaden Psi nie prosił o pozwolenie zamieszkania tak blisko dziczy. To sprawiało, że zastanawiania się, jak ich zielony, pełen lasów kraj by wyglądał gdyby to Psi rządzili. Jakoś wątpiła, że wtedy większość Kalifornii byłaby systemem gigantycznych parków i lasów. Nagle uświadomiła sobie, że Lucas patrzy na nią pytająco. Milczała od ponad czterdziestu minut. Na szczęście Psi znani byli z niechęci do błahych rozmów. - Jak długo potrwa zakończenie transakcji, jeśli zgodzimy się na zakup miejsca, które wybrałeś? Spojrzał z powrotem na drogę. - Dzień. Ziemia znajduje się na terytorium Dark-Kiver, lecz za sprawą pewnego potknięcia historii jest własnością SnowDancer. Będą szczęśliwi, gdy uda im s i e j ą sprzedać za odpowiednią cenę. - Jesteś bezstronnym uczestnikiem negocjacji? Wykorzystała okazję, żeby przyjrzeć się do woli śladom na jego twarzy. Dzikie i prymitywne, przyciągały do siebie coś skrytego wewnątrz niej. Nie mogła przestać myśleć, że prawdopodobnie zdradzały jego prawdziwą naturę. - Nie. Ale oni nie będą chcieli rozmawiać z nikim innym, więc musicie mieć nadzieję, że was nie wydy mamy. Niebyła pewna,czy powinna traktować poważnie.

- Jesteśmy w pełni świadomi wartości ziemi. Nikomu jeszcze nie udało się nas wydymać. Jego usta się wygięły. - To najlepsza lokacja na to, co chcecie wybudować. Myśl o zamieszkaniu na tym terenie przyprawia więk szość zmiennokształtnych o mokre sny. Sascha zastanawiała się, czy jego ordynarny sposób wyrażania się ma na celu zdenerwowanie jej. Czy ten zbyt inteligentny jak na jej potrzeby lampart zorientował się już, że ona jest wadliwa w najbardziej podstawowym zakresie? Mając nadzieję, że zbije go z tropu, następne słowa wypowiedziała bezbarwnym tonem: - To bardzo barwne ujęcie, ale mnie nie obchodzą ich sny. Ja tylko chcę, żeby wykupili tu mieszkania. - Wykupią. - W to Lucas nie wątpił. - Jesteśmy prawie na miejscu. Skręcił w boczną drogę i pojechał jeszcze jedną, zanim zaparkował samochód w pobliżu olbrzymiej otwartej przestrzeni z pojedynczymi drzewami. Odsunął drzwiczki i wysiadł, sfrustrowany niemożnością przebicia się przez warstwę lodu, którą Sascha otoczyła się jak stalą. Zaplanował tę podróż i wizytę na miejscu budowy, by zacząć wyciągać z niej informacje. Lecz skłonienie Psi do otwartości przypominało próbę zamiany SnowDancer w lamparty. Najgorsze jednak było to, że fascynowało go wszystko, co dotyczyło jego ofiary. Na przykład to, jak bogaty jedwab jej włosów ściemniał niemożliwie w słońcu, kiedy wyszła, żeby rozprostować nogi. Lub jak jej skóra lśniła ciemnym miodem.

-Czy mogę o coś zapytać? - Głód pochodził od uwięzionej we wnętrzu pantery, ale mężczyzna dostrzegł w tym dla siebie pewne możliwości. SASCHA uniosła wzrok. - Proszę bardzo. - Pochodzenie twojej matki jest zdecydowanie azjatyckie lecz wasze imiona są słowiańskie, a nazwisko szkockie. To wzbudza moją ciekawość. -Szedł obok niej, kiedy przyglądała się posiadłości. -To nie jest pytanie. Lucas zmrużył oczy. Odnosił wrażenie, że się z nim droczyła, ale przecież Psi nigdy się nie droczyli. - Skąd wzięła się taka interesująca mieszanka? -spytal, nie mając pojęcia, co o niej myśleć. Ku jego zaskoczeniu odpowiedziała bez wahania: - W zależności od struktury rodziny bierzemy imiona Bibo z linii matki, albo ojca. W naszej rodzinie przez Ostatnie trzy pokolenia nazwisko było po kądzieli. Ale moja prababcia Ai Kumamoto przyjęła nazwisko męża. Nazywał się Andrew Duncan, - Była Japonką? Skinęła głową, - Jej córka, moja babcia, nazywała się Reina Duncan. Reina miała dziecko z Dymitrim Kukowiczem i to on wybrał imię dla ich dziecka - Nikita. Moja matka kontynuowała tę tradycję nadawania imion, jako że nasi psychologowie wierzą, że pamięć o historii lepiej przygotowuje dziecko do wejścia w społeczność. - Twoja matka wygląda na Japonkę, ale ty nie.

Rysy jej twarzy były tak niepowtarzalne, że nie da wały się określić. Nic w niej nie wskazywało, że byki wykonana z tej samej matrycy co reszta bezkrwistych przypominających roboty Psi. - Najwyraźniej w moim przypadku wygrały geny linii męskiej, podczas gdy u niej zwyciężyły żeńskie. Nie potrafił sobie wyobrazić, aby kiedykolwiek mógł opowiadać o swoich rodzicach w ten zimny sposób. Oni go kochali, wychowali i umarli dla niego. Ich pamięć należało czcić najgłębszymi, najsilniejszymi uczuciami. - A twój ojciec? Co on dołożył do tej egzotycznej mieszanki? - Był potomkiem Anglika i Indianki. Coś w jej głosie pobudziło instynkt opiekuńczy jego bestii. - Nie ma go już w twoim życiu? - Nigdy go nie było. Sascha nadal szła wzdłuż ścieżki, próbując odsunąć od siebie ból jednej z najstarszych ran. I tak nie mogła niczego zmienić. Jej ojciec był takim samym Psi jak jej matka. - Nie rozumiem. Tym razem nie droczyła się z nim. - Moja matka wybrała naukową metodę zapłodnienia. Lucas zatrzymał się tak gwałtownie, że niemal zdradziła się, że ją to zaskoczyło. - Co? Poszła do banku spermy i wybrała dawcę z dobrym zestawem genów? - zapytał zdumiony.

Opisałeś to w ordynarny sposób, ale tak. Wśród Psi to teraz najczęściej stosowany sposób zapłodnienia. Sascha doskonale wiedziała, że Nikita oczekiwała i niej lego samego. Niewielu przedstawicieli ich rasy iii wybierało staromodną metodę. Najwyraźniej była brudna wymagała czasu, który można by wykorzystać w bardziej konkretny sposób, i nie miała żadnych zalet a punktu widzenia medyczno-psychicznej selekcji. -Proces jest zarówno bezpieczny, jak i praktyczny. Ale ona nie zamierzała się mu poddać. W żadnym razie nie chciała narazić dziecka na wady, które teraz popychały ją na krawędź szaleństwa. - Możemy wyłowić plemniki i jajeczka, które są jakoś uszkodzone. To dlatego Psi mają pomijalny współczynik chorób dziecięcych. Mimo to błędy się pojawiały - sama była na to żyjącym dowodem. Lucas pokręcił głową w tak koci sposób, że jej serce I u Uskoczyło. Czasami był tak gładki, tak czarujący, że zapominała o jego zwierzęcej naturze. A potem spojrzał na nią z tym głodnym żarem w oczach i wiedziała, że to, CO kryło się za cywilizowaną fasadą, było absolutnie nieujarzmione. - Nie masz pojęcia, co cię omija - powiedział, stając trochę zbyt blisko niej. Nie poruszyła się. Być może był alfą przyzwyczajonym do posłuszeństwa, ale ona nie należała do jego sfory. - Wprost przeciwnie. Byłam jeszcze dzieckiem, kiedy uczono mnie o zwierzęcej reprodukcji.

Zachichotał, a ona poczuła pieszczotę jego śmiechu tak głęboko w sobie, gdzie nikt nie powinien móc sięgnąć. - Zwierzęca reprodukcja? Cóż, tak też można to opi sać. Czy kiedykolwiek próbowałaś? Stał tak blisko, na wyciągnięcie ręki, że miała problemy ze skoncentrowaniem się na jego słowach. Pachniał niebezpieczeństwem, dzikością i namiętnością - wszystkim tym, czego nie pozwalała sobie nigdy poczuć. Był ucieleśnieniem pokusy. - Nie. Dlaczego miałabym? Nachylił się odrobinę bliżej. - Ponieważ, kochanie, może się okazać, że zwierzę w tobie to polubi. - Nie jestem twoim kochaniem. - Zamarła, gdy tylko te słowa wyskoczyły z jej ust. Żaden Psi nie dałby się tak podpuścić. Oczy Lucasa błyszczały wyzwaniem. - Może mógłbym zmienić twoje zdanie. Mimo że się z nią droczył, wiedziała, że zauważył jej wpadkę i teraz zastanawiał się, co to oznaczało. Nie mogła wymazać tego błędu, ale mogła sprowadzić rozmowę na czysto biznesowe tory. - Co chciałeś mi pokazać? Jego szelmowski uśmiech całkowicie zniszczył jej nadzieję, że zacznie kontrolować to spotkanie. - Mnóstwo rzeczy, kochanie. Mnóstwo rzeczy.

Lucas patrzył, jak Sascha chodzi po terenie, i rozkoszowal się utrzymującym się w powietrzu jej smakiem, tak cieplym i egzotycznym jak jej historia. Lampart krązacy w klatce jego umysłu był nią zaintrygowany, chciał ja polizać, by się przekonać, czy smakuje tak dobrze, jak on to sobie wyobraża. Złota skóra nęciła pragnącą dotyku naturę zmiennokształtnego, podczas gdy pełnia jej warg wywoływała w nim chęć ugryzienia... w najbardziej erotyczny sposób. Wszystko w niej pobudzało j e g o zmysły. Podejrzewał jednak, że to musi być jakaś sztuczka Psi, więc walczył z tymi pragnieniami. Czyżby Psi w końcu znaleźli sposób na rozciągnięcie psychicznej władzy na zmiennokształtnych? Jego ludzie zawsze byli bezpieczni, ponieważ Psi byli zbyt zimni, by domyślić się, co na nich działa. Życie, głód, wrażenia, dotyk, seks... Nie zimny, ascetyczny seks, jaki opisał Dorian, lecz namiętny, spocony, sprośny... Lucas kochał zapach kobiet zarówno ludzkich, jak i zmiennokształtnych, uwielbiał ich miękką skórę i krzyki rozkoszy, ale nigdy wcześniej nie ciągnęło go do żadnej z rasy wrogów. Zmagał się z tym, nawet kiedy śledził oczyma kształt ciała Saschy. Była wysoka, ale nie wiotka. Jej ciało miało więcej niebezpiecznych zaokrągleń, niż powinno być dopuszczalne u jej rasy. Mimo czarnego garnituru i sztywnej białej bluzki, które nosiła jak korporacyjną zbroję, był pewien, że jej piersi nie zmieściłyby się w jego dłoniach. A kiedy nachyliła się, żeby obejrzeć coś na ziemi, niemal

poddał się żądaniom swojej bestii. Łuk jej bioder był zmysłowo kobiecy, a pośladki - czystą pokusą w kształcie serca. Odwróciła głowę jakby w odpowiedzi na jego intensywne spojrzenie i mimo dzielącej ich odległości niemal wyczuł emanującą z niej prymitywną zmysłowość, którą próbowała pogrzebać. Marszcząc brwi na tę myśl, zaczął iść w jej stronę. Psi nie były zmysłowe. Były na tyle podobne do maszyn, na ile to było możliwe, żeby nadal pozostać ludźmi. Lecz w tej było coś innego, coś, w co chciał wbić zęby. - Dlaczego wybrałeś to miejsce? - spytała, kiedy się zbliżył. Nocne nieba jej oczu patrzyły na niego bez mrugnięcia. - Chodzą plotki, że iskry białego światła w oczach kardynalnych mogą zmienić się w pewnych okolicznościach w feerię kolorów. - Szukał w jej twarzy odpowiedzi na zagadkę, którą sobą przedstawiała. - Czy to prawda? - Nie. Oczy kardynalnych mogą być czysto czarne, i tyle. Spojrzała poza niego, a on nagle chciał wierzyć, że zrobiła to dlatego, że jego obecność zakłócała jej zmysły. Jego lampart był rozdrażniony tym, że on był nią zafascynowany, podczas gdy ona wydawała się niepouszona. - Powiedz mi o tym miejscu. - To najlepsze miejsce na osiedle dla zmiennych -niewiele ponad godzinę drogi od miasta, na terenie wystarczająco zalesionym, żeby nakarmić duszę.

Popatrzył na jej stateczny warkocz. Pragnienie pociagnięcia za niego było tak silne, że nawet nie próbował go powstrzymać. Odskoczyła. - Co robisz? - Chciałem poczuć, jakie są twoje włosy. - Wrażenia zmysłowe były dla niego równie niezbędne jak oddychanie. - Dlaczego? Nigdy wcześniej żaden Psi nie zadał mu tego pytania. - To miłe doznanie. Lubię dotykać miękkich, jedwabistych rzeczy. - Rozumiem. Czy w jej odpowiedzi usłyszał drżenie? - Spróbuj. - Co? Pochylił się lekko w zaproszeniu. - No, dalej. W przeciwieństwie do Psi zmienni nie mają nic przeciwko dotykaniu. - Wszyscy wiedzą, że jesteście terytorialni - powiedziała. Nie każdemu pozwalacie się dotykać. - Nie. Jedynie sfora, partnerzy i kochankowie mają przywileje skóry. Ale nie dostajemy świra jak Psi, jeśli dotknie nas ktoś nieznajomy. Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu chciał, żeby go potknęła. I nie miało to nic wspólnego z wyciąganiem Informacji o zabójcy. Ta myśl powinna go powstrzymać, lecz w tym momencie kierował nim lampart, a ten chciał być pogłaskany.

Uniosła dłoń i zatrzymała się. - Nie ma powodu, żeby to robić. Zastanawiał się, kogo z nich dwojga chciała przekonać. - Pomyśl o tym jak o eksperymencie badawczym. Czy kiedykolwiek wcześniej dotykałaś zmiennokształtnego? Kręcąc głową, pokonała pozostałą odległość i przesunęła palcami przez jego włosy w sposób, który wywołał w nim pragnienie zamruczenia. Sądził, że po jednym dotknięciu się wycofa, lecz zaskoczyła go, powtarzając ten gest drugi, a potem trzeci raz. - To niezwykłe wrażenie. - Jej dłoń na chwilę zasty gła, zanim opadła. - Twoje włosy są chłodne, ciężkie, a ich tekstura podobna jest do satynowego jedwabiu. Można być pewnym, że Psi będzie analizowała coś tak prostego jak dotyk. - Czy mogę? - Co? Dotknął jej warkocza. Tym razem nie zareagowała. - Mogę go rozplątać? -Nie. Lampart w nim zastygł, wyczuwając w jej tonie cień paniki. - Dlaczego?

ROZDZIAŁ 3 Nie masz takich przywilejów. Chichocząc, przesunął warkocz między palcami. Zrobila krok do tylu, jak tylko warkocz uderzył ją w plecy, a zabawy dobiegły końca. - Wybrałem tę ziemię - powiedział, odpowiadając na jej wcześniejsze pytanie - ze względu na bliskość tego terenu z naturą. Chociaż większość zmiennych prowadzi cywilizowane życie, jesteśmy w równym stopniu zwierzętami jak ludźmi - w naszej krwi tkwi pragnienie kontaktu z dziczą. - Jak myślisz o sobie? - spytała. - Jak o zwierzęciu czy jako człowieku? - Jesteśmy tym i tym. - Jedno musi dominować. - Zmarszczone brwi zakłóciły doskonałość jej twarzy. Zmarszczone brwi - U Psi? Sekundę później już ich nic było, ale on zauważył. - Nie. Jesteśmy jednym. Jestem tak samo panterą jak człowiekiem. - Myślałam, że jesteś lampartem.

- Czarne pantery istnieją w kilku kocich rodzinach. To kolor naszego futra określa nas jako pantery, nie nasz gatunek. - Nie był zaskoczony, że tego nie wiedziała. Dla Psi wszyscy zmiennokształtni byli takimi samymi zwierzętami. To byt błąd. Wilk różnił się od lamparta, a orzeł w niczym nie był podobny do łabędzia. A polująca pantera łączyła w sobie niebezpieczeństwo i gwałtowność. Sascha patrzyła, jak wracał do samochodu po telefon, aby zadzwonić do SnowDancer. Jako że był odwrócony do niej plecami, pozwoliła sobie na podziwianie jego męskiego piękna. Był po prostu... pociągający. Nigdy wcześniej nie użyła tego słowa, ale też nigdy nie spotkała nikogo ani niczego, co byłoby warte tego określenia. Ale Lucas Hunter pasował idealnie. W przeciwieństwie do zimnych mężczyzn Psi był zabawny i przystępny. A przez to jeszcze bardziej niebezpieczny. Dostrzegała ukrytego tuż pod powierzchnią drapieżnika Lucas mógł zachowywać się przyjaźnie, lecz kiedy nadchodził czas ataku, rzucał się do gardła. Nikt nie zostawał alfą sfory drapieżników w tak młodym wieku, jeśli nie tkwił na samym szczycie łańcucha pokarmowego. To jej nie odstraszało. Być może dlatego że widziała prawdziwy terror w labiryntach sieci Psi, rzeczy tak okrutne i złe, że otwarcie drapieżna natura Lucasa byłaby

powitana tam jak łyk świeżego powietrza. Może i chciał ja oczarować, ale nigdy nie udawał, że jest kimś innym, niz jest - łowcą w każdym calu, drapieżnikiem do szpiku kosci, zmysłowym samcem doskonale świadomym swojej seksualności. Sprawił, że poczuła głód. Wywołał w niej prymitywne dzikie emocje, które zagrażały integralności jej coraz bardziej kruchej maski zimnej Psi, jaką nosiła, żeby przetrwac. Powinna uciekać od niego jak najdalej. Zamiast tego zorientowała się, że idzie ku niemu, kiedy wracał od samochodu, trzymając przy uchu smukłe srebrne urządzenie, które znajdowało się o lata świetlne od oryginalnego wynalazku pana Bella. - Sprzedadzą za dwanaście milionów. - Zatrzymał sie o metr od niej i dał jej znak, że połączenie nadal funkcjonuje. - To dwa razy więcej, niż ziemia jest warta na otwartym rynku. - Nie zamierzała dać się zastraszyć. - Oferuję szesć i pół. Lucas uniósł telefon do ucha i nie powtórzył jej słów, więc zorientowała się, że SnowDancer po drugiej stronie linii musiał ją usłyszeć. Chociaż jej rasa uważała się za najznakomitszych przywódców ziemi, zmiennokształtn i także posiadali zadziwiające moce. Mówią, że nie interesuje ich nabijanie kasy Psi. I jesli nie kupicie ziemi, oni nie będą płakać. Z radością sprzedadzą ją waszym konkurentom. Sascha jednak odrobiła zadanie domowe. Nie mogą. Grupa rodziny Rika-Smythe utopiła wszystkie fundusze w projekcie w San Diego.

-No to zostawią tę ziemię odłogiem. Dwanaście milionów albo się wycofują. Patrzył na nią tymi swoimi niewiarygodnie zielonymi oczyma z laką intensywnością, że pomyślała, czy aby nie chce zajrzeć jej prosto w duszę. Mogłaby mu powiedzieć, że to bezowocny wysiłek. Była Psi - nie miała duszy. - Nie stać nas na włożenie tak dużej sumy w projekt. Nigdy nie odzyskamy wkładu. Znajdź mi inne miejsce powiedziała, próbując utrzymać chłodny ton mimo jego niepokojącej obecności. Tym razem powtórzył jej słowa do telefonu. Przez chwilę słuchał, po czym stwierdził: - Nie ustępują. Ale mają dla was kontrpropozycję. - Słucham. - Dadzą wam ziemię w zamian za pięćdziesiąt procent zysków i gwarancję, że żaden dom nie zostanie sprzedany Psi. Chcą także umieścić we wszystkich umowach punkt zapewniający, że również przyszli właściciele nie będą mogli odsprzedać tych lokali Psi. - Wzruszył ramionami. Ziemia musi pozostać w rękach zmiennych lub ludzi. To była ostatnia rzecz, jakiej się spodziewała, lecz z jego oczu odczytała, że on wiedział. I nie ostrzegł jej. To wzmogło jej czujność. Czyżby próbował sprowokować ją do reakcji? - Chwileczkę. Nie mam prawa podjąć takiej decyzji. Odeszła kilka kroków, chociaż nie było to konieczne, i skontaktowała się z matką poprzez sieć. Zazwyczaj używały prostej linii telepatycznej, lecz Sascha nie była

wystarczająco silna, żeby nawiązać połączenie na tak dużą odległość. To był prosty dowód jej słabości, przypomnienie, że w przeciwieństwie do innych kardynalnych niej można było zrezygnować. Nikita odpowiedziała natychmiast. - Co się dzieje? Część jej świadomości dotknęła części świadomości Saschy w zamkniętym pokoju mentalnym w bezmiarze sieci. Sascha powtórzyła ofertę i dodała: - To jest zdecydowanie doskonalą lokalizacja na potrzeby zmiennokształtnych. Kiedy SnowDancer dadzą nam ziemię, nasza inwestycja stanieje o połowę, więc dzielenie się zyskami nie zmniejszy naszych zarobków. W ostatecznym rozrachunku może nawet bardziej RB tym skorzystamy. Nikita milczała przez chwilę i Sascha wiedziała, ze sprawdza dane. - Wilki mają nieprzyjemny zwyczaj przejmowania kontroli nad wszystkim, w co wchodzą. Sascha była przekonana, że większość drapieżnych zmiennych to robiła. Na przykład Lucas - próbował ją sobie podporządkować od pierwszej chwili, kiedy na nią spojrzał. - Nie zajmowali się do tej pory nieruchomościami Myślę, ze może to być reakcja emocjonalna na to, że ziemia ma się dostać w ręce Psi. - Może masz rację. - Znów chwila zastanowienia. Przygotuj porozumienie. Mamy mieć kontrolę nad wszystkim, od projektu do budowy i marketingu. Muszą

być cichym partnerem. Podzielimy się zyskami, ale niczym więcej. - A co z ich żądaniem, żeby żadna działka nie przypadła nam? - Nam, Psi. Rasie, do której tak naprawdę nigdy nie należała, ale która była wszystkim, co miała. - To legalne w świetle prawa budownictwa prywatnego. - Ty jesteś szefową projektu. Co o tym myślisz? - Żaden Psi nie będzie chciał tu mieszkać. Taka wielka przestrzeń ich przerażała. Woleli mieszkać w miłych kwadratowych pudelkach z wyraźnymi granicami. - Nie warto o to walczyć, a poza tym nie będziemy musieli płacić Lucasowi, jeśli nie sprzeda wszystkich działek. - Upewnij się, że on to rozumie. - Tak zrobię. Odnosiła jednak wrażenie, że lampart wyprzedzał ją o kilka kroków - nie wyglądał na głupca czy naiwniaka. - Zadzwoń do mnie, jeśli będziesz miała jakieś prob lemy. Obecność Nikity się rozwiała. Kiedy Sascha wróciła do Lucasa, pocierał kark, jak gdyby coś go tam swędziało. Jej oczy pobiegły za ruchem jego ramienia, zafascynowane smukłymi liniami mięśni, wyraźnymi nawet pod skórzaną marynarką. Każdy jego ruch był płynny, pełen gracji, jak u wielkiego kota na polowaniu. Dopiero kiedy uniósł brew, zorientowała się, że się na niego gapi. Walcząc z rumieńcem, powiedziała:

Zgadzamy się na ich żądania, jeśli oni zgodzą się bycie cichym partnerem. A to oznacza, że nie będziemy od nich słyszeć ani jednego słowa. Opuścił ramię i przyłożył telefon do ucha. Zgodzili się, przygotuję kontrakt oświadczył i zaniknął komunikator. Pamiętaj, że musisz sprzedać wszystkie domy, żeby usiać ten ostatni milion. W jego leniwym uśmiechu był cień zadowolenia siebie. To żaden problem, kochanie. Wracali już do samochodu, kiedy dotarło do niej, że właśnie zakończyła swój pierwszy interes ze zmiennymi. Nie czuła w związku z tym niepokoju -jej instynkty mówiły, że wszystko się uda. Szkoda tylko że użycie słowa „instynkty" mogłoby ją skazać na chemiczną lobotomię. Lucas był totalnie sfrustrowany. Sascha nie tylko nie I przekazała mu żadnej użytecznej informacji, to jeszcze rozpoznawała pewne zachowania typowe dla zmiennokszlałtnych, z których istnienia żaden Psi nie powinien zdawać sobie sprawy. Poza tym musiał nieustannie zwalać w sobie pragnienie uczenia jej, zamiast subtelnie wyciągać z niej odpowiedzi. - A co z tym? - Pokazał jej kolejną linijkę na propozycji kontraktu. Siedzieli w jego biurze na najwyższym piętrze budynku DarkRiver. Dla niej przygotował sąsiednie

pomieszczenie. To była doskonała sytuacja. Jeśli ona w końcu zacznie mówić. Spojrzała na papier i przesunęła go po ciemnym blacie biurka. -Jeśli zmienisz słowo „na" na „w", to ja się zgadzam. Pomyślał nad zmianą. -W porządku. SnowDancer nie będą z tobą o to walczyć. - Czyli że zasadniczo będą? - Nie, jeśli kontrakt będzie uczciwy. - Zastanawiał się, czy Psi w ogóle rozumieją pojęcie uczciwości. - Ufają mi, a ja powiem im prawdę. Dopóki nie będziesz kombinowała na boku, dopóty będą się trzymać danego słowa. - Czy słowu zmiennych można ufać? - Prawdopodobnie bardziej niż Psi. Szczęka mu się zacisnęła, kiedy pomyślał o pyszałkowatości, z jaką Psi twierdzili, że nie znają gniewu i przemocy, podczas gdy teraz było już oczywiste, że jest wręcz przeciwnie. - Masz rację. W moim świecie subtelne krętactwo jest uznawane za skuteczne narzędzie w prowadzeniu interesów. Był zaskoczony, że przyznała mu rację w tym względzie. - Tylko subtelne? - Być może niektórzy posuwają się zbyt daleko. Coś ją blokowało, coś, co sprawiało, że chciał zbliżyć się do niej i przesunąć dłonią po jej ciele.

- Kto karze tych, którzy posuwają się za daleko? Rada. Stwierdziła kategorycznie. - A co, jeśli to Rada się myli? Jej oczy, nieruchome i nieziemsko piękne, napotkały jego wzrok. - Rada wie o wszystkim, co dzieje się w sieci Psi. Jak może się mylić? Co oznaczało, wydedukował, że nie wszyscy mają dostęp do sekretów sieci. - Ale skoro nikt więcej nie ma dostępu do wszystkich informacji, jak jej członkowie mogą być pociągnięci do odpowiedzialności? - A kto ciebie pociąga do odpowiedzialności? -spytał, zamiast odpowiedzieć. - Kto karze alfę? Chciałby się znaleźć po drugiej stronie stołu, żeby móc jej dotknąć i sprawdzić, czy zwalczała ogień ogniem, czy po prostu była praktyczna. -Jeśli złamię prawo sfory, gwardziści mnie zdejmą. Kto zdejmuje twoją Radę? Był niemal pewien, że mu nie odpowie. I wreszcie się odezwała: - Są Radą. Są ponad prawem. Lucas zastanawiał się, czy sama rozumie sens tego, co właśnie przyznała. Co więcej, chciał wiedzieć, czy ją to obchodziło. To było szalone, ponieważ Psi obchodziła jedynie sterylność ich życia. Ale każdy jego nerw podpowiadał mu, że Sascha jest inna. Musiał odkryć prawdę o niej, zanim zrobi coś, czego będzie żałował. Ale być może najlepszym sposobem na zniszczenie jej

pancerza byłoby wyrwanie jej z bezpiecznego świata, który zna, i wrzucenie w płomienie? - Co powiesz na lunch? - Mogę spotkać się z tobą tu za godzinę - zaczęła. - To było zaproszenie, kochanie - dodał pieszczotliwe słówko, by ją podrażnić. Ostatnim razem zareagowała i chciał się przekonać, czy znowu to zrobi. - A może masz randkę? - Nie miewamy randek. I przyjmuję twoje zaproszenie. Reakcja nie była zbyt wyraźna, ale dostrzegł cień irytacji. Wstał, czując buzującą mu w żyłach satysfakcję - pułapka się zaciskała. - Chodźmy nakarmić głód. Wydało mu się, że jej lekko skośne oczy się rozszerzyły, ale mrugnęła i wrażenie zniknęło. Czy oszukiwał sam siebie, wyobrażając sobie jej emocje, ponieważ tak bardzo go pociągała? Spanie z wrogiem nie było częścią planu, ale jego lampart potrafił zniszczyć najlepszy plan, kiedy chciał czegoś zasmakować. Lub kogoś. Niemal czterdzieści minut później Sascha wysiadła z samochodu Lucasa przed budynkiem, który był według jego słów domem jego przyjaciółki ze sfory. Znajdował się w obszernej strefie, gdzie miejskie osiedla stopniowo ustępowały lasom, i stał samotnie na końcu długiej drogi, tuż przy rezerwacie.

Czuła się niepewnie. Nikt jej nie nauczył, jak radzić sobie z sytuacją, w której się znalazła... ponieważ zazwyezaj Psi nie byli zapraszani do domów zmiennokształtnych. ; - Jesteś pewien, że twoja przyjaciółka ze sfory nie bodzie miała nic przeciwko? - Tammy uwielbia towarzystwo - zapewnił ją Lu-flis, Szybko zapukał do drzwi i słysząc dobiegające B€ środka wołanie, wszedł bez wahania. Poszła za nim korytarzem i znalazła się w wejściu do dużego pomieszczenia, które okazało się kuchnią połączoną z pokojem dziennym. Po prawej stronie stał drewniany stół z sześcioma krzesłami. Na blacie widać było wiele zadrapań, które, domyślała się, były skutkiem nieostrożnego dotyku pazurów. Grube nogi stołu także były podrapane. Stół i krzesła stały na barwnym dywanie, który jednak nie był w stanie ukryć wszystkich rys na lśniącej drewnianej podłodze. W większości były cienkie i dosyć gęste - zbyt gęste, by pochodziły od łap lampartów. To zaciekawiło jej analityczny umysł Psi. -Lucas! Zza kontuaru wyszła ku niemu piękna kobieta o gęstych brązowych włosach. Spotkał się z nią w połowie pokoju. - Tamsyn. - Pochyliwszy się, przesunął ustami po jej ustach. Kobieta przytrzymała go na chwilkę, zanim odsunęła się o krok.

Sascha była zaskoczona nieprzyjemnym uczuciem, jakie skręciło jej żołądek na widok takiej swobodnej intymności. Wytrenowana w rozpoznawaniu emocji, by móc je zniszczyć, w tej akurat dostrzegła zazdrość. Jej składnikami były gniew i zaborczość. Zazdrość czyniła ludzi ekstremalnie bezbronnymi. Celem treningu, jaki przeszła, było wykorzystywanie słabości innych ras, lecz ona posługiwała się tymi informacjami, aby ukryć własne braki. - Kogo tu przyprowadziłeś w gości? - Brunetka podeszła bliżej. - Witaj. Jestem Tamsyn. - Zaczęła wyciągać rękę na powitanie, ale opuściła ją, jakby przypomniała sobie o awersji Psi do dotyku. - Sascha Duncan. Ponad ramieniem Tamsyn Sascha napotkała wzrok Lucasa. Patrzył na nią w sposób, który wprawiał ją w niepokój swoją bezpośredniością. Z trudem powróciła spojrzeniem do Tamsyn. - Wejdź - powiedziała kobieta. - Właśnie upiekłam naprawdę boskie ciastka. Możecie oboje dostać pierw szą porcję, zanim reszta sfory je wywącha. Przysięgam, że Kit i inne młode zawsze wiedzą, kiedy piekę. Wróciła za kontuar. Kiedy przechodziła obok Lucasa, przesunął kostkami dłoni po jej policzku, a ona potarła nim o jego palce. Przywileje skóry. Partnerzy, kochankowie i sfora. - Czy to twoja partnerka? Sascha stanęła obok Lucasa, próbując nie zaciskać zębów z zazdrości płonącej w jej wnętrznościach. Tamsyn

roześmiała się, zaskakując ją. Zapomniała, że zmienni mają o wiele lepszy słuch niż Psi. - Dobry Boże, nie. Nie mów tak w pobliżu Nate'a. Mógłby wyzwać Lucasa na pojedynek czy zrobić coś rownie archaicznego i napędzanego testosteronem. -Przepraszam -powiedziała do Tamsyn, zbyt świadoma błysku zainteresowania w oczach Lucasa. - Źle zrozumiałam. Kobieta zmarszczyła brwi. - Co? - Całowaliśmy się - odpowiedział Lucas. - Dotyka liśmy. - Och, to! - Tamsyn uniosła zza kontuaru talerz i po łożyła go na blacie. - To tylko taki sposób przywitania się z członkiem sfory. Sascha zastanawiała się, czy mają pojęcie, jak wielkimi są szczęściarzami. Mogli okazywać tak skrajne emocje bez obawy, że zostaną zamknięci i zrehabilitowani. Coś w niej chciało powiedzieć im, że ona także jest głodna dotyku, że jej głód jest tak wielki, że niemal ją zabija, ;ile wiedziała, że to szaleństwo by przez nią mówiło. Zmiennokształtni nienawidzili Psi. Jeśli nawet w jakiś sposób by jej współczuli, to co by mogli zrobić? Nic. Nikt nie był w stanie pokonać potęgi sieci Psi -jedynym sposobem na jej opuszczenie była śmierć. - Podejdź. - Tamsyn skinęła na nią. - Są wręcz de kadenckie. Sascha nigdy nie myślała o jedzeniu w takich kategoriach. Zaciekawiona podeszła i sięgnęła po ciepłe ciastko.

Czekolada. Słodka substancja pożądana przez zmiennych i ludzi. W diecie Psi jej nie było, jako że nie miała żadnych wartości odżywczych, które nie mogłyby być dostarczone przez inne, bardziej efektywne produkty. - Patrzysz na to, jakbyś nigdy nie jadła czekolady. Lucas oparł się o ladę tuż obok niej i spoglądał na nią z rozbawieniem. Jej dłoń aż swędziała ją od pragnienia prześledzenia jego szram, sprawdzenia, czy są miękkie, czy twarde, wrażliwe czy nie. - Bo nie jadłam. Skupiła się na ciastku zamiast na cieple buchającym ze skóry Lucasa. Teraz, gdy zdjął marynarkę, widziała zbyt dużo ozłoconego słońcem męskiego ciała. Oczy Tamsyn się rozszerzyły, - Biedactwo. Pozbawili cię tego. - Zawsze miałam zapewnione zbalansowane odżywianie. Czuła przymus obrony swojej rasy, chociaż wiedziała, że zostałaby przez nią odrzucona w chwili odkrycia, że jest wadliwa. - Odżywianie? - Lucas pokręcił głową, co wprawiło w ruch jego ciemne włosy na muskularnych barkach. -Jesz, żeby funkcjonować? - Pochłonął ciastko dwoma kęsami. - Kochanie, to nie jest sposób na życie. - W jego oczach migotał śmiech, lecz było w nich także coś bardziej gorącego, coś, co szeptało, że on mógłby jej pokazać, jak należy naprawdę żyć. Przełknęła promień pożądania, które groziło zniszczeniem jej kontroli. Lucas Hunter był pełen wigoru.

I jakaś jej szalona część chciała z niego nieco uszczknąć, żeby sprawdzić, czy smakuje tak dobrze, jak brzmi. - No, już - powiedziała Tamsyn, w samą porę przywracając ją rzeczywistości. - Spróbuj jednego, zanim Lucas pożre wszystkie. Nie otrujesz się. Sascha ugryzła ostrożnie kawałek. Zalały ją wrażenia. Ledwie powstrzymała się od krzyku. Nic dziwnego, że kiedyś Kościół nazwał czekoladę diabelską pokusą.' Zjadła ciastko, zmuszając się do spokojnego gryzienia, podczas gdy chciała połknąć je w całości i uciec w kąt Z całym ich talerzem. - Ma niezwykły smak. - Ale czy ci smakuje? - spytała Tamsyn. Zanim udało jej się odpowiedzieć, zrobił to za nią Lucas: - Psi ani niczego nie lubią, ani nie nie lubią, prawda, Sascha? - Tak. ~ Tak, normalni Psi. Zastanawiała się, czy ktokolwiek zauważy, jeśli weźmie drugie ciastko. - Coś albo jest użyteczne, albo nie. Lubienie nie ma znaczenia. - Masz. - Lucas uniósł drugie ciastko do jej ust. Może czekolada zmieni twoje nastawienie. Sascha nie była wystarczająco silna, żeby się oprzeć. -Ponieważ jeszcze nie jedliśmy lunchu, to dostarczy mi potrzebnych kalorii. - Lucas! Znów pracowałeś i zapomniałeś o lunchu? Siadajcie, obydwoje! - Tamsyn wskazała na stół. - Nikt nie wychodzi głodny z mojej kuchni.

Sascha zdziwiła się odwróceniem stadnej hierarchii. - Myślałam, że Lucas jest twoim alfą. Lucas zachichotał. - Tak, ale to kuchnia Tam syn. Lepiej usiądźmy, zanim rzuci w nas garnkiem. - Podszedł do stołu. - Tammy, przyznaję się. Przyjechałem tu, żebyś mnie nakarmiła. Nikt tak nie gotuje jak ty. - Przestań się przymilać, Lucasie Hunterze. - Mimo ostrych słów brunetka się uśmiechnęła. Sascha próbowała skończyć jeść ciastko statecznymi gryzami, zamiast je pochłonąć. Zamierzała też przeszmuglować trochę czekolady do swojej kwatery. Po raz pierwszy znalazła coś relatywnie bezpiecznego, czym mogła nakarmić zmysły. Jeden grzech więcej nie miał znaczenia w życiu, które prowadziła w ukryciu od niepamiętnych czasów. Ledwie zajęli miejsca, kiedy do pokoju wtoczyły się dwa małe lamparty. Z szeroko otwartymi oczyma Sascha patrzyła, jak młode prześlizgnęły się po lśniącej podłodze, zanim zostały zatrzymane przez dywan. Trasę ich przejścia znaczyły długie, cienkie zadrapania. - Roman! Julian! - Tamsyn wyszła zza kontuaru i chwyciła oba kocięta za fałdę na karkach. - Co wy sobie myślicie? Zakłopotane lamparciątka popatrzyły na nią. Uwagę Saschy przyciągnęły ich kocie miauczenia. Tamsyn się roześmiała, - Czarusie. Nie powinniście przemieniać siew domu. W tygodniu straciłam już dwie donice.

Młode zaczęły się wiercić. - No już. - Tamsyn podeszła do stołu i rzuciła je na blat. Wytłumaczcie się przed wujkiem Lucasem. Kocięta położyły głowy na łapy i spojrzały na Lucasa, jakby oczekiwały wyroku. Sascha pragnęła przesunąć palcami po jedwabiście gładkim futerku jednego z nich. Były tak piękne. Ich zielonozłote oczy wręcz ją zauroczyły. Niemal podskoczyła na krześle, kiedy Lucas zawarczał. Młode również podskoczyły i zawarczały w odpowiedzi. Lucas się roześmiał. - Są przerażające, prawda? - Jego oczy zapraszały ją do zabawy, Nie mogła się oprzeć. -Okropnie. Jeden z kociaków nagłe stanął przed nią tak blisko, że byli niemal nos w nos. Sascha z fascynacją wpatrzyła się w jego oczy. Wtedy otworzył pyszczek i zawarczał na nią po dziecięcemu. W jej gardle zabulgotał śmiech. Jak ktokolwiek mógł pozostać niewzruszony wobec takiego urwisa? Lecz ona była Psi, a Psi się nie śmiali. Nie zamierzała jednak pozbawiać się rozkoszy zaspokojenia przynajmniej jeszcze jednego ze zmysłów. Mogła już nie mieć na to kolejnej szansy. Wyciągnęła ramię i naśladując ruch Tamsyn, uniosła kociaka za fałdę na karku. Jego futerko było miękkie, ciało ciepłe. Zawiercił się i zawarczał, uderzając w jej dłoń ukrytymi pazurami, i zdała sobie sprawę, że się z nią

bawi. W tym momencie drugi kociak skoczył jej na kolana i zaczął wspinać się po jej ciele. Zagubiona spojrzała na Lucasa. Był w oczywisty sposób rozbawiony. - Nie patrz na mnie, kochanie. Zwęziła oczy i spojrzała na małe urwisy. - Jestem Psi. Mogę zamienić was w szczury. Kociaki przestały się wiercić. Wzięła siedzącego jej na kolanach i postawiła oba na stole przed sobą. Pochyliła się do ich poziomu. - Uważajcie na takich ludzi jak my. - To było miękkie, uczciwe ostrzeżenie. - Nie umiemy być mili. Jedno z lamparciątek szybko polizało czubek jej nosa. Była tym tak zdumiona, że zapytała: - Co to oznacza? - Że cię lubi. - Lucas pociągnął ją za warkocz. - Ale dla ciebie nie ma to znaczenia, prawda? -Nie. Chciała, żeby przestał jej dotykać. Nie dlatego że tego nie lubiła, tylko że lubiła to zdecydowanie za bardzo. Sprawiało, że była głodna rzeczy, które nigdy nie będą jej. A jeśli ktoś głodował zbyt długo, zaczynał umierać, a to już bolało.

ROZDZIAŁ 4 - Mam was! - Tamsyii chwyciła w ramiona kociaki, które obróciły się i zaczęły żartobliwie podgryzać jej skórę. Też was kocham, dzieciaczki, ale wujek Lucas i wasza nowa przyjaciółka muszą zjeść, więc zostaniecie na podłodze. I przytuliwszy je do siebie, opuściła je na deski. Lamparciątka wbiegły pod stół, jedno z nich skuliło się na bucie Saschy ze sztucznej skóry. Ciężar jego ciepłego ciała wywołał łzy w jej oczach. Chcąc ukryć swoją reakcję, popatrzyła na blat stołu i skupiła się na sposobie, w jaki Lucas trzymał jej warkocz. Przesuwał po nim palcami w górę i w dół, jak gdyby dotyk pasm włosów sprawiał mu przyjemność. Gładki, powtarzający się ruch był dziwnie podniecający – czy głaskałby jej ciało z taką samą wyjątkową uwagą? Takie myśli z pewnością skazałyby ją na internowanie, ale teraz miała to gdzieś. W ciągu ostatnich kilku godzin doświadczyła więcej niż przez całe swoje dotychczasowe życie. Przerażało ją to, a jednocześnie wiedziała, że wróci tu jutro. I będzie wracała, aż ktoś

się dowie. Wtedy zacznie walczyć do końca. Nie pozwoli, by ją rehabilitowano, nie pozwoli, żeby zmieniono ją w karykaturę j ej samej. - Proszę bardzo. - Tamsyn postawiła przed nimi talerze. To nic specjalnego, ale doda wam sił. Sascha spojrzała na swój talerz. - Kieszonki pita. Znała nazwy wielu rzeczy. Jak większość Psi wykonywała mentalne ćwiczenia wzmacniające umysł. Jedno z nich polegało na zapamiętywaniu listy nazw - rozkoszując się grzeszną przyjemnością, wybrała nazwy rzeczy; które przemawiały do jej zmysłów. Jedna z list obejmowała jedzenie. Inna została ułożona przez komputer z tytułów starożytnych ksiąg poświęconych pozycjom seksualnym. -To moja specjalność, „gorące usta” - Tamsyn puściła oczko. - Odrobina chili jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Lucas pociągnął za warkocz, który nadal trzymał w dłoni. - Tak? Co by zrobił, gdyby odrzuciła ostrożność i sama za częła go dotykać? Pewnie jako mężczyzna poprosiłby o więcej. - Może ci zaszkodzić, jeśli nie jesteś do tego przy zwyczajona. Upór od zawsze był jej piętą achillesową. - Przeżyję. Dziękuję, Tamsyn. - Proszę bardzo. - Kobieta odsunęła krzesło. - Jedzcie!

Sascha wzięła swoją kieszonkę pita i ugryzła. Jej głowa niemal wybuchła, ale dzięki treningowi nikt, kto by ją obserwował, nie dostrzegłby, że poczuła się niewyraźnie. Lucas wreszcie przestał się bawić jej włosami i zaczął błyskawicznie pożerać swoją porcję. - Więc - spytała Tamsyn. - Naprawdę możesz zmie nić moje kocięta w szczury? Sascha myślała, że Tamsyn pyta poważnie, dopóki nie dostrzegła w jej karmelowych oczach wesołych iskierek. - Mogłabym sprawić, żeby myślały, że są szczurami. - Naprawdę? ~ Brunetka pochyliła się do przodu. -Myślałam, że Psi uważają zmiennokształtnych za zbyt trudnych do autosugestii. Raczej zbyt trudnych do manipulowania nimi. - To prawda, wasze wzory myślowe są niepowtarzalne i trudno z nimi pracować. Ale „trudne" nie oznacza „niemożliwe". Tylko że ilość energii konieczna do kontrolowania was nie jest warta efektów, jakie moglibyśmy osiągnąć. - Przynajmniej tak słyszała, sama nigdy jeszcze nie musiała sobie radzić z umysłem zmiennych. - To bardzo dobrze, że tak trudno nas kontrolować, bo inaczej Psi rządziliby planetą. - W tonie Lucasa słychać było leniwą satysfakcję. Kiedy tak odchylony na swoim krześle trzymał ramię na jej oparciu, słowo „terytorialny" w najmniejszym nawet stopniu nie określało jego prawdziwej natury. - Przecież rządzimy planetą.

- Może macie największe wpływy w polityce i bizne sie, ale to nie jest świat. Ugryzła następny kawałek pity, odkrywając, że podoba jej się to doznanie wybuchania głowy. - Nie - zgodziła się, przełknąwszy. W tym samym momencie uświadomiła sobie, że kociak zaczyna nadgryzać czubek jej buta. Wiedziała, że powinna odczepić malucha, ale nie chciała. Tonięcie we wrażeniach było o wiele lepsze od uwarunkowanej emocjonalnej martwoty. Ciąg jej myśli zakłócił dyskretny sygnał. Dopiero sekundę później zrozumiała, że to jej organizer. Sięgnęła do wewnętrznej kieszeni marynarki, sprawdziła tożsamość dzwoniącego i połączyła się z innym Psi, który był wystarczająco blisko, by wykorzystać zwykłą telepatię. - Nie zamierzasz odebrać? - spytała Tamsyn, kiedy Sascha wsunęła smukłe urządzenie na powrót do kieszeni. - Właśnie odpowiadam. Ta forma rozmowy pochłaniała niecałe dziesięć procent jej uwagi. Gdyby była prawdziwym kardynalnym, wystarczyłaby jedna dziesiąta procenta. -Nie łapię. - Tamsyn zmarszczyła brwi. - Jeśli i tak możecie porozumiewać się mentalnie, to po co najpierw dzwonić? - Granice. - Skończyła posiłek. - To jak pukanie do drzwi, zanim wejdziesz do domu. Tylko niektórzy mają prawo inicjować ze mną kontakt mentalny. Jak jej matka i Rada.

Lucas dotknął jej ramienia dłonią, którą trzymał na oparciu jej krzesła. - Myślałem, źe wszyscy jesteście ze sobą w stałym kontakcie za sprawą sieci. Sieć Psi nie była sekretem, ale też nie rozmawiało się o szczegółach jej działania. W wypadku Saschy trening warunkujący nie przyniósł skutku w wielu dziedzinach, ale w tej nie było dyskusji. - Być może powinniśmy wrócić na nasze spotkanie. Poczuła, jak znieruchomiał, jak gdyby zmienił się w tkwiącą w nim śmiertelnie niebezpieczną bestię. Lucas Hunter nie był przyzwyczajony, żeby mu odmawiano. -Oczywiście. Powinna bać się tej części jego natury, ale była nią zafascynowana. - Dziękuję za lunch - powiedziała do Tamsyn, poru szając stopą, żeby kociak ją puścił. Nie chciała zrobić mu krzywdy czy wpakować w kłopoty. Ale nie puścił. Lucas odsunął krzesło i wstał. - Powiedz Nate'owi, że wpadłem. Tamsyn też zaczęła się podnosić. Wiedząc, że nie powinna dłużej siedzieć, Sascha postanowiła zaryzykować. Wysłała do malucha wąski strumień telepatyczny: „Puść, bo będziesz miał kłopoty". Oczekiwała trudności w ustanowieniu łączności, ale nawiązali ją natychmiast, jak gdyby mówiła do dziecka Psi. To odkrycie powinna być w sieci, ale tego nie zrobiła. Miała wrażenie, że byłaby to zdrada.

Kociak Julian nie mógł odpowiedzieć, ale puścił but. Był zadowolony, że na niego nie naskarżyła. Był już dużym chłopcem i nie powinien żuć butów. Próbując zachować powagę, Sascha wstała od stołu. Trudno było ukryć oślinioną stopę, ale tak manewrowała, żeby duże ciało Lucasa zawsze ją zasłaniało przed Tamsyn. - Wpadaj, kiedy zechcesz - powiedziała gospodyni i położywszy dłonie na ramionach Saschy, pocałowała ją w policzek. Sascha zamarła w chwili, kiedy Tamsyn jej dotknęła - poczuła napływającą od kobiety taką wszechogarniającą życzliwość, że nie była w stanie się poruszyć. Zawsze wyobrażała sobie, że potrafi odczytywać emocje innych, lecz jej złudzenia nigdy nie były aż tak silne - w świecie Psi nie było wystarczającej ilości podstawowego materiału, który mógłby nakarmić fantazje jej popękanego umysłu. - Dziękuję ci. Jak tylko Tamsyn ją puściła, Sascha cofnęła się i wyszła z domu na podjazd. Nie można było być w tym pokoju pełnym śmiechu i dotyków, ciepła i pokusy i nie pragnąć niczego więcej... Wszystkiego. - Och, rany - powiedziała Tamsyn, obserwując uciecz kę Saschy. - Nie powinnam była jej dotykać. Lucas ją przytulił. - Oczywiście, że powinnaś. To, że ona jest Psi, nie oznacza, że my musimy być inni.

Tamsyn się roześmiała. -Widziałeś jej but? - Widziałem. Lucas był alfą DarkRiver i doskonale wiedział, co robił Julian. Nie rozumiał tylko, dlaczego Sascha na to pozwalała. No i był jeszcze moment, w którym energia Psi zajaśniała wyjątkowo mocno. Być może temperatura jej telepatycznej rozmowy wzrosła, a może Sascha robiła coś innego, na przykład przemówiła do kociaka. - Nigdy nie sądziłam, że Psi lubią dzieci. - Tamsyn położyła głowę na jego piersi. - Ja także nie. Powiadom mnie, jeśli maluchy powiedzą coś interesującego. Uzdrowicielka DarkRiver nie była głupia. -Nadal nic? - Jeszcze nie. - Składając całusa na jej włosach, po żegnał się i wyszedł. Sascha siedziała już w samochodzie, kiedy zajął miejsce za kierownicą. - Pierwszy raz miałaś kontakt z młodymi zmiennych? - Tak. - Ukryła przeżuty czubek buta za łydką i właśnie w tej chwili Lucas zrozumiał, że ma kłopoty. - Czy jako dzieci zawsze przybieracie formę zwierząt? -Nie. Wycofawszy powoli na długim podjeździe, skręcił na ulicę. - Zdolność do zmieniania formy pojawia się mniej

więcej rok po urodzeniu. Dla nas jest to tak proste jak oddychanie. Siedziała w milczeniu do następnego skrzyżowania, jakby myśląc nad tym, co powiedział. - A co z ubraniami? Co się z nimi dzieje, kiedy się zmieniacie? - Zostają zniszczone. Dlatego wolimy zmieniać się nago. Kiedy to mówił, uważnie obserwował energię w powietrzu i wyczuł definitywny jej wzrost - Sascha Duncan zareagowała na myśl o nim nago. Obie strony jego natury cieszyły się na myśl, że burzą spokój tej niezwykłej istoty na poziomie zmysłowym, lecz jako alfa musiał przemyśleć głębsze implikacje tego, czego się dowiedział... I jak mógłby to wykorzystać przeciwko niej. - Tamsyn... jakie miejsce zajmuje w waszej sforze? - zmieniła temat tak szybko, że wiedział, że ma rację. - Wiem, że macie strukturę hierarchiczną. -Dokładnie jak Psi. Opowiedz mi o sobie, to ja opowiem ci o mnie. Jeśli wycofa się z powodu tak błahej prośby, będzie musiał na nowo przemyśleć strategię. Musiał dostać się do umysłu Psi, żeby wedrzeć się do ich sieci. Nie było innego sposobu na wyśledzenie zabójcy, jeśli chroniła go Rada. - Władzę nad wszystkimi sprawuje u nas Rada. Próbował ukryć euforię. - U nas nikt nie ma władzy nad wszystkimi. Każda sfora jest autonomiczna.

W ogólnej strukturze jesteśmy zorganizowani według grup rodzinnych. Nie byli tego pewni, bo dla świata zewnętrznego koncepcja rodziny u Psi wyglądała jak zwykły związek biznesowy. - Wewnątrz sfory istnieją więzi rodzinne, lecz sfora jest nadrzędna. - A co z parami? - spytała, zdradzając znajomość umysłu zmiennych, czym go zaskoczyła. - Z pewnością u nich na pierwszym miejscu stoi lojalność wobec siebie nawzajem. - To jedyny wyjątek. Zmiennokształtne lamparty łączą się na całe życie, więc żadna inna opcja i tak nie zadziała. Zastanawiał się, co zrozumie z tego kobie ta, która została stworzona za sprawą medycyny, a nie namiętności. - A jak to jest u Psi? Co jest dla was naj ważniejsze? - Dobro naszego ludu - odparła. - Możemy konkurować z innymi rodzinami w interesach, lecz w kontaktach z obcymi obowiązuje lojalność wobec rasy. - Żeby zapewnić kontynuację Psi. - Tak. - Poprawiwszy się w fotelu, zadała mu pytanie, którego się nie spodziewał: - Łączycie się na całe życie? Czy to jest kwestia wyboru? Jak małżeństwa u ludzi? - Właściwie zmienni i ludzie mogą się łączyć w pary. Kilku członków mojej sfory tworzy parę z człowiekiem. Dzieci z takich związków zachowywały zdolność do zmiany formy.

- Słyszałam, że w przeszłości zdarzały się związki między Psi i zmiennokształtnymi. - Moja prapraprababcia była Psi. - Rzucił na nią okiem. - Myślisz, że byłby ze mnie dobry Psi? Gapiła się na niego przez sekundę, zanim powiedziała: - Być może powinieneś patrzeć na drogę. Chłodna, praktyczna, bez uczuć. Z wyjątkiem tego, że czubek jej buta został przeżuty przez małego lamparta. Tym razem jej posłuchał. - Odpowiadając na twoje pytanie, nie, nasze związki nie przypominają małżeństwa. Kiedy znajdziemy już na szego życiowego partnera, możemy jedynie zdecydować o tym, czy robimy ostatni krok, czy nie. Bo potem nie możemy już odejść. - Co to za ostatni krok? - Opowiedz mi o sieci Psi. Zamilkła. - Czy to tajemnica? - spytała. - To sprawa osobista. - W jaki sposób znajdujecie życiowego partnera? Skąd wiecie, że to właśnie on? Jej ton był neutralny, lecz w pytaniu kryła się głęboka ciekawość. Zastanawiał się, czy jest tak zainteresowana wszystkimi aspektami jego życia zaintrygowana kochanka była przynętą absolutną dla duszy jego lamparta. -Nie mogę na to odpowiedzieć. Nie jestem sparowany. Widział, jak śmierć matki rozdarła serce jego ojca, i jakaś jego część nie chciała stać się aż tak bezbronna wobec nikogo. Był to jeden z powodów, dla których nigdy nie dbał o związki z kobietami - ludzkimi czy zmiennokształtnymi. Co prawda na sparowanie nie można było tak łatwo wpłynąć, ale zrobił, co mógł, żeby zmniejszyć szanse na odnalezienie go przez jego

partnerkę. Jeśli mimo to go upoluje, zaakceptuje ją i nigdy więcej nie spuści z oka. Do diabła z wolnością -jego partnerka będzie bezpieczna w każdym momencie swojego życia. Zatrzymawszy się na parkingu przed budynkiem Dark-River, wyłączył silnik i rozsunął drzwi samochodu. - A chciałbyś być? To pytanie zmusiło go do spojrzenia w jej czarne oczy. Żaden Psi nie powinien był o to pytać. Żaden Psi me powinien usłyszeć niezdecydowania w jego głosie. - A ty? - Czy to sprawa osobista? Odwróciła się lekko w jego stronę. To był maleńki ruch, ale taka subtelność była obca naturze jej rasy. Wyciągnął rękę i przesunął palcem po jej twarzy, chcąc się przekonać, co zrobi. - Odpowiem ci na to pytanie, kiedy będziesz już mia ła przywileje skóry. Zastygła pod jego dotykiem, a potem szarpnęła się do tyłu, by wysiąść z samochodu. Kiedy dołączył do niej, utrzymywała co najmniej półmetrowy dystans. Tak bardzo chciał go zmniejszyć, że to go aż przerażało. Wróg zaczynał wyglądać coraz bardziej pociągająco. Dotyk jej skóry, ciemnomiodowej jak ciepłe złoto posypane aksamitem, zmysłowej i soczystej, wstrząsnął jego zmysłami. Lampart w nim pragnął więcej, podczas gdy człowiek... człowiek zaczynał myśleć, że Sascha Duncan była wyjątkowa, inna niż reszta Psi.

Czy to robiło z niej istotę bardziej czy mniej niebezpieczną, to się dopiero okaże. Ale już teraz było dla niego jasne, że zarówno pantera, jak i człowiek byli nią całkowicie urzeczeni. Kit czekał na nich w sali konferencyjnej. - Cześć, Lucas. Chłopak był wysoki, miał metr osiemdziesiąt, ale jeszcze bardzo chudy, chociaż w jego wieku to nie miało znaczenia. Dzięki ciemnobrązowym włosom o czerwonym połysku i ciemnoniebieskim oczom i tak nie narzekał na brak damskiego towarzystwa. Ale Lucas wiedział, że świetny wygląd nie był jedynym atutem młodzika -wyczuwał w nim przyszłego alfę. - Sascho Duncan, poznaj Kita Monaghana. Kit uśmiechnął się w sposób, który rozmiękczał kolana większości kobiet: leniwy płomień i obietnica rozkoszy. - Miło mi. Sascha skinęła głową. - Czy masz projekty? Lucasowi zachciało się śmiać na widok zbitej z tropu miny chłopaka. Mała kobietka nie należała do tych, co trzymają język za zębami. Sascha nie zareagowała, lecz był pewien, że poczuła zakłopotanie. - Dlaczego miałabym mieć problem? Czy nie potrafisz wykonać swojej pracy? - Doskonale wykonuję moją pracę - odgryzła się Zara. Niektórym ludziom po prostu przeszkadza ciemniejszy odcień mojej skóry. - Ta reakcja jest podyktowana jedynie ludzkimi emocjami. Nie jestem człowiekiem. - Sascha odsunęła rękaw

marynarki. - Jeśli to cię pocieszy, to proszę, zobacz, ja także mam nieco ciemniejszy odcień skóry. Lucas poczuł, jak bestia Kita szarpnęła się na uwięzi, i nie mógł winić chłopca za to, że chciał dotknąć lśniącej miodem skóry Saschy, która była zaproszeniem dla zmysłów. Sam teraz, kiedy już raz ją pogłaskał, był spragniony więcej. Zara roześmiała się. - Jeśli nie przeszkadza ci kolor, to czemu mi się przyglądasz? - Nie jestem pewna, ale nie wydajesz mi się lampartem. Lucas zamarł. Nie było możliwości, żeby Psi mogła to odkryć. Wyczuwanie innego zwierzęcia było cechą zmiennokształtnych. Jakiego rodzaju Psi właściwie była Sascha? Czy zamiast infiltrować świat wrogów, sam sprowadził do swojego świata szpiega? Zara nie odpowiedziała, dopóki nie dał jej znaku. - Nie jestem. Jestem jego odległym kuzynem, żbikiem. - To dlaczego pracujesz w firmie lampartów? - Ponieważ jest najlepsza ze wszystkich - wtrącił się Lucas, przyciągając uwagę Saschy po części dlatego, że uznał ją za zbyt niebezpieczną, a po części dlatego, że był o nią zazdrosny. Jego zaborcza natura stawała się problemem. I to dużym. - Czy musiałeś dać jej pozwolenie, aby tu pracowała? Nie dzilili się z Psi, ale to nie była tajemnica.

- Jak tylko namówiłem ją, żeby do nas dołączyła, musiałem zapewnić jej bezpieczeństwo. Aby to zagwarantować, przyjął ją do DarkRiver na czas jej pobytu tutaj. Została naznaczona zapachem jego i jego gwardzistów, więc zarówno wrogowie, jak i przyjaciele wiedzieli, do kogo należy. Gdyby tego nie zrobił... Drapieżni zmienno kształtni z wielką ostrożnością zapuszczali się na tereny kontrolowane przez inne sfory, a policja nie miała prawa wtrącać się do dyskusji między nimi. Zmienni sami rozwiązywali własne konflikty czasami w brutalny sposób. Zdarzało się, iż utrudniało to prowadzenie interesów, jako że Psi działali sprawniej. Lecz na końcu wszystko się wyrównywało - w przeciwieństwie do Psi oni mieli jasny podział na przyjaciół i wrogów. Nie uznawali ciosów w plecy. Jego rasa wolała od razu rzucać się do gardła. - Zara, pokaż nam projekty - powiedział, chcąc zmie nić temat. Psi zasadniczo uważali zmiennych za istoty niższe, które jakimś cudem wyszarpały dla siebie wystarczającą dawkę mocy, by stawiać im opór. Nigdy wcześniej nie spotkał Psi, który na tyle respektowałby ich sposób życia, by chcieć się o nich dowiedzieć czegoś więcej. Czy Sascha była ciekawa jedynie z natury, czy może stanowiła awangardę, zapowiadającą subtelną inwazję, i wrzucała wszystko, czego się dowiedziała, do sieci? Zara rozłożyła jeden plan. To projekt pierwszego domu.

- Pierwszego? - spytała Sascha. - Czy wszystkie nie będą takie same? Kit się zagapił. - Oczywiście, że nie. Kto by chciał mieszkać w tak sterylnym otoczeniu, przypominającym kupę trumien, w jakiej żyją Psi... - Nagle zdał sobie sprawę, do kogo mówi, i poczerwieniał. - Lepiej się zamknij. - Lucas próbował się nie uśmiechnąć. - Sascha, zmiennokształtni różnią się od Psi. Lubimy rzeczy, które są tylko nasze, unikatowe. -Jego oczy napotkały lśniące spojrzenie nocnych tęczówek. Zastanowił się, czy czuła to samo co on. Jakby łączył ich cieniutki drut wibrujący od prób ignorowania świadomości istnienia tej drugiej osoby. - Nie lubimy się dzielić. - A Lucas był w tym najgorszy. Co było jego, to było jego. - Rozumiem. - Zamilkła na chwilę. - Czy to opóźni termin oddania? - Nie. Uwzględniliśmy to w wyliczeniach. - Skinął głową na Zarę, żeby kontynuowała. - Ponieważ ten teren jest kontrolowany przez lamparty i wilki, zaprojektowałam domy przeważnie dla nich. Zara wskazała na otwartą przestrzeń pokoju dziennego i łatwy dostęp dla każdego, czy to na ludzkich nogach, czy na zwierzęcych łapach. - Lecz mam także kilka planów dla ras niedrapieżnych. - Czy będą chciały zamieszkać z kotami i wilkami?

-I znów jej pytanie zdradziło niepokojące zrozumienie tematu. -I o to chodzi - odparta Zara. - Nie bardzo. To znaczy, my nie atakujemy nie drapieżnych zmiennych bez prowokacji, ale jeśli byłabyś jeleniem, czy chciałabyś mieszkać po sąsiedzku z lampartem, który może pewnej nocy nagle zgłodnieć? Kit uśmiechnął się szeroko. - Hm, pycha. Uwielbiam szaszłyk z jelenia. Sascha popatrzyła na niego jak na robaka. Trzeba mu przyznać, młodzik nie drgnął, a nawet próbował uśmiechnąć się po swojemu. W odpowiedzi Sascha zamknęła oczy na trzy sekundy. Kiedy je otworzyła, powiedziała: - Mam prawo odrzucić lub zaakceptować projekty. Proszę, pokażcie mi te, które według was są najlepsze. - Zanim Zara zdążyła się odezwać, zadała kolejne py tanie: - A co sądzą o wspólnym zamieszkaniu wilki i lamparty? Nie chciałabym stracić pieniędzy na budowę domów dla wilków, jeśli nie zamierzają żyć w pobliżu lampartów, i vice versa. To było bardziej niż niezwykłe i Lucas już wiedział, że musi zacząć się bardzo uważnie przyglądać tej delikatnej Psi, która myślała jak zmiennoksztaltni. - Zawarliśmy rozejm, który pozwala nam żyć razem bez rozlewu krwi. Większość mieszkańców to będą lam party, lecz znajdzie się wśród nich też wystarczająca liczba wilków, żeby było warto budować i dla nich. Obie rasy cierpią na niedostatek domów.

A to dlatego że właścicielami firm budowlanych zasadniczo byli Psi, a oni budowali trumny, jak zauważył Kit -zwarte domki, w których nie chciałby zamieszkać żaden szanujący się drapieżnik. Rodzina Duncanów pierwsza zrozumiała potrzebę włączenia zmiennokształtnych do przedsięwzięcia już na etapie wstępnego planowania. Aby przyciągnąć łowców, musiałeś myśleć jak oni. - Ten projekt - odezwała się Zara -wybrałam dla ko tów, a ten dla wilków. - Położyła oba podstawowe plany na stole. - Teraz zamierzam dostosować je do terenu, widoków i dostępnych wybiegów. W przypadku kilku domów zacznę od podstaw, żeby dostosować je do oso bowości klientów. Sascha przyglądała się rysunkom. - Aby to zrobić, będziesz musiała wiedzieć, kim oni są. - Już mamy ich listę. Ich wpłaty znajdują się na naszym rachunku powierniczym. Lucas obserwował oczy Saschy, kiedy spojrzała do góry, i dostrzegł migotanie gwiazd, które rozświetlały je od wewnątrz. Miał ochotę wykrzyknąć: „Niespodzianka!". - Co? -To jest pierwsze osiedle mieszkaniowe, które będzie zaprojektowane i zbudowane przez zmiennokształtnych. Wzruszył ramionami w pełni świadom, że jego muskuły zarysowały się pod T-shirtem. Jak każdy kot lubił być podziwiany, lecz tym razem była to przemyślana próba wywołania reakcji u Saschy. Odwróciła wzrok.

- Więc kiedy negocjowałeś bonus, wiedziałeś, że wypełnisz swoją część umowy? - Oczywiście. - Uważam się za pokonaną - stwierdziła, lecz kiedy popatrzyła na niego, w jej oczach nie dostrzegł potulnej akceptacji. Dobrze, że nigdy nie pociągała go łatwa zdobycz.

ROZDZIAŁ 5 Sascha wróciła do budynku Duncanów i zanim udała się do biura matki, wpadła na chwilę do swojego mieszkania. Szczeliny w swoich wewnętrznych tarczach ochronnych zaczęła łatać, jak tylko opuściła DarkRiyer, więc kiedy weszła do biura, jej serce było już ukryte za tyloma warstwami osłon, że nawet kiedy zauważyła Santano Enrique z Nikitą, nie okazała żadnej reakcji. - Sascha, wejdź. - Nikita spojrzała na nią znad ekranu komputera, na którym pokazywała coś Enriąue. - Witaj, Sascho. Dawno cię nie widziałem. - Radny Enriąue. - Sascha skłoniła się z respektem. Oczy o barwie nocnego nieba napotkały jej spojrzenie. Jakby zadając kłam latynoskiemu nazwisku, ten kardynalny był wysokim blondynem z niemal zbyt jasną skórą. Nie wyglądał na sześćdziesięciolatka, ale Sascha była świadoma, że miał mnóstwo czasu, by wyostrzyć swoje i tak już znaczne moce.

- Nikita powiedziała mi, że prowadzisz własny pro jekt. Nie zdziwiło jej, że matka podzieliła się tą informacją Z innym radnym. Enriąue był wykładowcą uniwersyteckim, nie rywalem w interesach. Ale to nie oznaczało, że nie był śmiertelnie niebezpieczny. Do żadnego Z członków Rady nie najeżało odwracać się plecami. - Tak, radny Enrique. W jego towarzystwie zawsze czuła się nieswojo. Może dlatego że był niewiarygodnie silnym Tk-Psi, z mocą elekinezy tak potężną, że mógłby zgruchotać jej kości jednym mrugnięciem powieki. A może dlatego że patrzył na nią tak, jakby widział wnętrze jej czaszki. A ona nie chciała, by ktoś panoszył się w zamkniętej przestrzeni jej umysłu. - Jestem pewien, że sobie poradzisz. W końcu jesteś córką Nikity. - Wyszedł zza biurka i obrzucił ją spojrzeniem od stóp do głowy. - Chociaż w twoim przypadku geny poszły nieoczekiwaną ścieżką. - Ona nie ma braków genetycznych - stwierdziła Nikita. -Wybrałam jej ojca, uwzględniając efekt zmieszania naszych genów. I stworzyłam kardynalną. Sascha próbowała zrozumieć sens tej rozmowy, ale Psi byli doskonali w utrzymywaniu sekretów, a obecni tutaj byli wręcz mistrzami w tej sztuce. - Oczywiście. - Usta Enrique wygiął zimny uśmiech. Muszę przygotować się do wykładu, więc powinie nem już iść. Sascha, mam nadzieję, że będę cię widywał częściej.

- Tak, radny Enriąue. - Jej głos był płaski jak u robota i nie powiedziała więcej nic, dopóki nie wyszedł z biura, a ona nie zamknęła za nim drzwi. - Radny Enrique zazwyczaj cię tu nie odwiedzał. - Chciał porozmawiać z daleka od ciekawskich oczu. - Ton Nikity sugerował koniec dyskusji. - Muszę wiedzieć o takich rzeczach, jeśli mam przyjąć na siebie większą odpowiedzialność. - O tym nie musisz wiedzieć. - Matka położyła przedramiona na blacie biurka. - Opowiedz mi o zmiennokształtnym. Sascha wiedziała, że naleganie nie przyniesie niczego dobrego. Kobieta, która siedziała naprzeciwko niej, była członkiem najbardziej zamkniętej i sekretnej organizacji na świecie - Rady Psi. Oni są Radą. Są ponad prawem. Trzeba było zmiennokształtnego, żeby dostrzegła prawdę. Rada była prawem samym w sobie. Kiedy przemawiała, sieć Psi drżała, a kiedy skazywała kogoś na rehabilitację, nie było sądu apelacyjnego. Patrząc w chłodne brązowe oczy matki, Sascha zaakceptowała fakt, że jeśli taka chwila nastąpi, Nikita zagłosuje za zamknięciem córki w Centrum, żeby tylko nie stracić swojej pozycji i władzy. Ci, którzy odczuwali emocje, byli wrogami... a wrogom nie okazywało się współczucia. - Jest wyjątkowo inteligentny - powiedziała, zdumiona własną powściągliwością. Lucas bowiem był jednym z najmądrzejszych i najzimniejszych negocjatorów,

jakich kiedykolwiek spotkała. - Każdy dom już znalazł właściciela w przedsprzedaży. - Więc dostanie ten milion. - Mimo to nasze zyski będą znaczne. Na rynku jest duży niedobór mieszkań. - Czy sugerujesz, że powinniśmy zrobić z nim kolejny interes? - Poczekałabym trochę. Nie wiemy, czy będziemy umieli współpracować długoterminowo. Wiedziała jedynie, że zdradzi sama siebie, jeśli będzie współpracowała z lampartami choćby przez chwilę. Dzisiaj musiała zmienić buty. Jutro być może będzie musiała zmienić całą osobowość. Być w pobliżu nich, wibrujących energią, i nie pragnąć żyć tak jak one - wydawało się to niemożliwe. No i był jeszcze Lucas. Pierwszy mężczyzna, który doprowadził jej hormony do stanu wrzenia. Kiedy stała obok niego, lata treningu Psi traciły znaczenie. Ale najgorsze było to, że wcale się tym nie martwiła. - Zgadzam się - powiedziała Nikita. - Zobaczymy, czy wykonają swoją pracę. - W to akurat nie wątpię. Pan Hunter nie wygląda na mężczyznę, który zostawia sprawy niedokończone. - Kiedy cię nie było, znalazłam kilka ciekawych informacji o naszych nowych partnerach. - Szczupłe palce Nikity wywołały na ekran odpowiednie dane. - Okazuje się, że pakt między DarkRiver a SnowDancer sięga znacznie głębiej, niż nam się wydawało. SnowDancer

mają dwadzieścia procent udziałów w projektach Dark-River. Sascha nie była tym zaskoczona. Leniwy wdzięk nie mógł przeszkodzić Lucasowi w zaprezentowaniu jego żelaznej woli i zrobieniu wrażenia na najbardziej bezlitosnych drapieżnikach. - Czy to wzajemny układ? - Tak. DarkRiver są właścicielami dwudziestu procent w znacznej liczbie projektów SnowDancer. - Sojusz oparty na wspólnym terytorium i wspólnych zyskach. To było zaskakujące zjawisko w świecie drapieżnych zmiennokształtnych, znanych ze swoich wojen o miedzę. I ta słabość ułatwiała Psi manipulowanie nimi - żeby wywołać między nimi konflikt, musieli jedynie sfabrykować naruszenie terytorium. Lecz sytuacja zaczęła się zmieniać - a Sascha miała wrażenie, że jej rasa, oślepiona poczuciem wyższości, tego nie zauważa. - W towarzystwie Huntera cały czas miej się na baczności. - Tak, matko. - Miała szczery zamiar posłuchać rady Nikity. Lucas nie tylko był lampartem alfa, ale także niezwykle zmysłowym mężczyzną. I właśnie to ją przerażało. Coś w jej wadliwej psychice reagowało na niego na najbardziej podstawowym poziomie. Po dokładnym przemyśleniu sprawy uznała, że jedynym sposobem pozbycia się żarłocznej potrzeby uderzającej w jej tarcze ochronne było pofolgowanie sobie

w bezpiecznym środowisku. Nie powinno to być zbyt trudne - przeprowadziła już wstępne rozpoznanie i wykuła na pamięć kilka książek o pozycjach i sposobach. Jej serce zaczęło łomotać na myśl, że bierze to pod uwagę, podając w wątpliwość jej zdecydowanie. A co, jeśli to nie zadziała? Co, jeśli zakosztowanie tego sprawi, że będzie pragnąć jeszcze bardziej? Niemożliwe, powiedziała sobie. Jeszcze nie zaszła tak daleko, jeszcze nie zagubiła się kompletnie. Nadal była Psi, nadal była kardynalną. I tylko tym wiedziała, Tego samego wieczoru Lucas spotkał się ze swoimi gwardzistami - leżeli niedbale w jego legowisku. Nate, Vaughn, Clay, Mercy i Dorian byli najtwardszymi członkami sfory. W walce jeden na jednego pokonałby każdego z nich, lecz razem byli przerażający. Jak powiedział Saschy, jeśli złamałby żywotne prawo sfory, oni by się nim zajęli. Do tego momentu należeli do niego. Nie każdy alfa miał do dyspozycji aż tak lojalnych poddanych, ale on na to zasłużył, zasłużył w najbardziej krwawy, najstraszliwszy sposób. Jego serce zabolało jak ściśnięte pięścią, gdy obudziły się wspomnienia o rodzicach. O tej porze roku były boleśniejsze, a w jego umyśle nieustannie szeptały dusze przeszłości. Zginęli, zanim mieli szansę pożyć naprawdę. A on musiał na to patrzeć. A potem jak wszystkie dzieci dorósł, ale w przeciwieństwie do nich stał się alfą - łowcą

z umiejętnością wyśledzenia morderców oraz brutalną siłą, by żądać sprawiedliwości. Dla niektórych zbrodni nie istniało wybaczenie, a zemsta była jedynym lekarstwem. - Nate, ty pierwszy. - Skinął na najbardziej doświadczonego członka drużyny. Kiedy dekadę temu Lucas został uznany za alfę, Nate był już gwardzistą od pięciu lat. Lecz nie czekał na oficjalne uznanie statusu Lucasa, by ofiarować mu swoją lojalność. Lata wcześniej wybrał się z nim w podróż do piekła, czym zyskał absolutne zaufanie Lucasa. - Potwierdziliśmy nasze podejrzenia co do siedmiu zabójstw w Nevadzie, Oregonie i Arizonie. Nie ma żad nych wątpliwości. - Niebieskie oczy Nate'a były zimne od powstrzymywanej furii. - To definitywnie ten sam morderca. - Zła wiadomość jest taka, że nie mamy nowych tropów włączyła się dwudziestoośmioletnia Mercy, wysoka, zgrabna, rudowłosa kobieta, która była gwar-dzistką dopiero od dwóch lat, lecz mimo to zdobyła respekt wszystkich pięciu mężczyzn. - Gliny są bardziej niż bezużyteczne jako źródło informacji - odmawiają uznania tego za zabójstwa seryjne. Jakby nie umieli spojrzeć na to w ten sposób. Nikt z nich nie musiał mówić na głos, co to oznaczało. Psi, jeśli tego bardzo chcieli, potrafili doskonale zaburzyć sposób myślenia człowieka i zmienić kierunek śledztwa., zapewne w tym właśnie celu.

- Z tego, co Saschy się wymknęło, jestem pewien, e sieć Psi nie jest dostępna dla wszystkich w równym stopniu powiedział Lucas. - Demokracja ominęła Radę kilka wieków temu. Pomyślał o swoim osobistym cieniu Psi i zastanowił się, czy ma dostęp do rdzenia i czy czulą się winna, gdy zacierali ślady po mordercy. Ale jakoś nie pasowało to do kobiety, która pozwoliła kociakowi żuć jej but. Zresztą nic w Saschy Duncan nie pasowało do matrycy Psi, co czyniło ją taką niepowtarzalną. A niepowtarzalny Psi stanowi! sprzeczność samą w sobie. - Nie mogę znaleźć więcej informacji o tym przeklętym umyśle roju - wymamrotał Dorian ze swego miejsca aa podłodze. - Nawet narkomani nie chcą gadać, a za sadniczo niezależnie od tego, kim są, sprzedaliby swoją matkę, żeby mieć na kolejną działkę. Lucas zgadzał się z tym. Psi mieli największy problem narkotykowy na planecie. Ale póki nie będą próbowali uzależnić jego ludzi, poty nie miał zamiaru przejmować się tym, ilu z nich się zabiło. - Wyśledziłem matkę twojej Psi, - Vaughn przeszedł przez pokój i oparł się o ścianę przy drzwiach. Gęste włosy w kolorze bursztynu zebrał w kucyk na karku. To, że był drapieżnikiem, widać było na pierwszy rzut oka. Ale większość ludzi nie miała pojęcia, że nie był lampartem, lecz jaguarem. Miał zaledwie dziesięć lat, kiedy dwie dekady temu przyjęto go do DarkRiver. Był najbliższym przyjacielem Lucasa i prawdopodobnie jedynym mężczyzną zdolnym

utrzymać sforę w całości, gdyby Lucas zginął, chociaż dla lampartów nie posiadał zapachu alfy. Zmiennokształtne jaguary tkwiły bliżej swoich zwierzęcych korzeni - w większości były samotnymi wędrowcami i nie potrzebowały sfory. Lecz Vaughn był wychowywany jak lampart i Lucas myślał o nim jak o alfie, który obdarzył go swoją lojalnością z wyboru. Należał także do trzech gwardzistów towarzyszących mu tej nocy, kiedy pałający pragnieniem zemsty Lucas sprawił, że księżyc spłynął krwią. Jaguar miał wtedy siedemnaście lat. - Nie chciałbym spotkać się z Nikitą Duncan w ciem nej uliczce. - Wyraz oczu Vaughna mówił, że wcale nie żartuje. Lucas uniósł brew. - Czego się dowiedziałeś? - Należy do Rady od dziesięciu lat, ponieważ inni Psi, nawet kardynalni, się jej boją. To naprawdę potężna telepatka. Skrzyżował ramiona na piersiach. Na jego bicepsie uwidoczni! się mały tatuaż - echo śladów na twarzy Lucasa, spokojne potwierdzenie, gdzie leży jego lojalność. Wszyscy gwardziści uznawali jaguara za przywódcę, chociaż Lucas ich o to nie prosił. W zamian na górze swego ramienia umieścił wizerunek polującego lamparta - obietnicę alfy złożoną sforze. - Nie jest to na tyle niezwykłe, żeby wystraszyć ludzi - zauważył Dorian. Ludzie nauczyli się go nie drażnić, ponieważ kiedy Dorian uderzał, nikt nie przeżywał.

- Nie - zgodził się Vaughn. - Lecz jej talent jest nietypowy. Ona może zarazić inne umysły wirusem. - Co powiedziałeś? - Mercy usiadła na jednej z wielkich płaskich poduszek, które służyły Lucasowi za sofę, i odrzuciła na plecy grube, długie do pasa włosy. Wirusem? - Najwyraźniej przypomina wirus komputerowy, lecz oddziałuje na umysł. Plotka głosi, że Nikita dostała się do Rady, po cichu wykańczając konkurencję -dodał Vaughn zwodniczo spokojnym głosem, pod którym kryła się bezwzględność stali. - Kiedy pięła się na szczyt, kilku kardynalnych przeżyło tajemnicze załamania nerwowe łub umarło. Nic jednak nie wskazywało na nią i ogólne przekonanie jest takie, że to jedynie umocniło jej pozycję, kiedy zasiadła wśród radnych. Morderstwo należy do akceptowalnych środków w arsenale Nikity. Lucas zaczął krążyć po pokoju. - Zawsze zakładaliśmy, że w sprawę zamieszana była cała Rada, lecz nawet jeśli się myliliśmy i niektórzy jej członkowie o niczym nie wiedzą, słowa Vaughna do wodzą, że najprawdopodobniej Nikita maczała w tym palce. A jeśli Nikita wiedziała, to było prawie niemożliwe, żeby Sascha, jej kardynalna spadkobierczyni, nie. Miał kłopot z zaakceptowaniem faktu, że przykrywka Saschy jest aż tak złożona - tkwiąca w nim pantera była nią zauroczona, ale on nie chciał adorować okrucieństwa. - Sascha jest naszą przepustką do ich świata.

- Czy możemy ją złamać? - zapytał Clay, który do tej pory siedział cicho na parapecie. Lucas wiedział, o co mu chodzi. Żaden zmienno-kształtny nie chciał już grać uczciwie. Nie po tym, jak siedem ich kobiet zostało zaszlachtowanych w najbardziej brutalny sposób. - Nie torturujemy kobiet - syknął głosem jak trzask bicza. - Miałem na myśli seks. Ten trzydziestoczteroletni ciemnoskóry gwardzista był jedynym członkiem sfory obok Nate'a i Vaughna znającym ze wszystkimi detalami zdarzenia z krwawej nocy, która mentalnie zmieniła Lucasa młodzika w alfę. - Kobiety ciągną do ciebie jak muchy do miodu. Nie możesz tego wykorzystać przeciwko niej? Dorian się roześmiał. - Nie znasz Psi, Clay. Oni są tak skłonni do seksu jak ja do połączenia się w parę ze SnowDancer. Lucas pozwolił, aby ta myśl go ogarnęła. Uwiedzenie Saschy było dziwnie pociągającym pomysłem. Jego ciało rozpoznawało jej ciało w sposób, który sprawiał, że powstrzymanie się od dotykania jej było ćwiczeniem silnej woli. Lampart w nim chciał ją położyć i rozkoszować się esencją jej kobiecości, podczas gdy człowiek chciał roztrzaskać skorupę, w której tkwiła, i odkryć prawdziwą kobietę. Ale powstrzymywała go przed tym obawa, iż okaże się zgniła do samego jądra, okaże się prawdziwą córką kobiety, która zabijała z zimną błyskotliwością. - Będziemy działać powoli. Żeby ich nie spłoszyć

- zdecydował. - Niech myślą, że jesteśmy tylko zwierzętami. A jeśli Psi zapomnieli, że zwierzęta mają zęby i pazury - to ich strata. Kiedy gwardziści się rozeszli, Lucas przyjął formę pantery i jak tylko ruszył przed siebie, od razu wiedział, że jeden z nich biegnie za nim. Gwardziści istnieli po to, żeby go chronić, ale nie byli jego strażą przyboczną - żaden lampart bowiem nie lubi być traktowany jak dziecko. Clay umiał ukryć swój zapach, a skoro teraz tego nie zrobił, oznaczało to, że prosi o pozwolenie dołączenia do alfy. Lucas zawrócił po okręgu i niemal go zaskoczył, lecz ten umknął poza pole jego ataku, zanim Lucas spadł na niego z drzewa. Powitali się nawzajem gardłowymi warknięciami, a potem razem wystartowali do biegu. laki pęd był nie do opisania - nocne powietrze z szeptem przesuwało się wzdłuż futra, a oni zlewali się z ciemnością, aż Lucas stawał się jedynie cieniem, a Clay pomarańczowo-czarnym zarysem. Bieg z gwardzistami byl jednym ze sposobów wzmacniania więzów lojalności. Choć Lucas nie musiał robić lego z Clayem. Tak jak Vaughn i Nate stanowił z nim jedność od tamtej nocy, kiedy dopadli i rozszarpali na strzępy każdego samca w klanie lamparcich włóczęgów. Taka była sprawiedliwość zmiennokształtnych - oko za oko, by dusze jego matki i ojca mogły spoczywać w pokoju.

Teraz Lucas biegał z nimi, ponieważ byli na tyle twardzi, szybcy i niebezpieczni, że mógł przetestować w ten sposób swoje granice. Żaden alfa bowiem nie mógł sobie pozwolić na słabość. Chociaż byli bardziej cywilizowani niż ich dzicy pobratymcy, rządy alfy akceptowali dopóty, dopóki był on wystarczająco silny, by prowadzić sforę. I nie zawsze chodziło tu o sprawność fizyczną. Psi sądzili, że zmienni są głupi, ponieważ poświęcali mądrość swoich starszych na korzyść młodej krwi. Ale Psi o niczym nie wiedzieli. Kiedy gwardziści się starzeli, wycofywali się z pierwszej linii, robiąc miejsce dla tych, którzy byli fizycznie niepokonani - Nate na przykład już teraz szukał swojego następcy. Później stanie się jednym z doradców Lucasa bez utraty statusu. Jeśli zaś Lucas utrzyma szacunek wśród przyszłych gwardzistów, to kiedy będzie się posuwał w latach, przejmą na siebie fizyczną część jego roli -wymierzanie sprawiedliwości w sforze i pilnowanie w niej porządku. W takiej sytuacji ci, którzy nie rozumieją ich zwyczajów, często sądzą, że najsilniejszy z gwardzistów staje się nowym alfą. A zmiennokształtni nie widzą powodu, dla którego mieliby to korygować. Lecz to na razie przyszłość. Teraz musi być najbardziej śmiertelnie niebezpieczny ze wszystkich, brutalny i genialny - ponieważ obserwowali go nie tylko członkowie DarkRiver, ale i SnowDancer. Jedna oznaka słabości i wilki uderzą w nich gradem pazurów i zębów. Nie mógł pozwolić, by jego niewytłumaczalny pociąg do jednej z Psi odsunął go od celu. Od tego zależało

więcej niż zaspokojenie pragnienia zemsty. Poza tym, od kiedy DarkRiver odkryło istnienie seryjnego mordercy, każdy alfa chciał mu się rzucić do gardła, a najbardziej ze wszystkich wilki. Lucas nalegał, żeby to jemu powierzono odnalezienie zabójcy. I nie chodziło mu tylko o to, że stracili Kylie. Był jedynym alfą, który zachował zdolność do myślenia. Jakby krew, która go ochrzciła, dała mu także umiejętność widzenia mimo czerwonej zasłony gniewu i pragnienia odwetu. I SnowDancer, chociaż niechętnie, przystali na to. Lecz ich cierpliwość była ograniczona. Wilki wiedziały, że wcześniej czy później zabójca uderzy także w nie. A gdy to się stanie, wszystkie porozumienia wezmą w łeb i SnowDancer zaczną polować na Psi, a Psi rozpoczną odwet, co doprowadzi do wojny na katastrofalną skalę. Po wytężonym biegu, który wyczerpał nawet Claya, Lucas zapadł w głęboki sen. Oczekiwał jedynie ciemności, lecz zakradła się do niego wyjątkowa przyjemność. Smukłe palce wędrowały w dół jego piersi, kiedy leżał rozciągnięty na plecach, badając go tak uważnie, że czuł się, jakby był ich własnością. Żadna kobieta nigdy nie zbliżyła się do Lucasa Huntera na tyle, żeby go posiąść, lecz w tej krainie snu pozwolił jej na zabawę. Po tych niekończących się chwilach palce zaprzestały pieszczoty i poczuł dotyk wilgotnego żaru na sutku. Jego senna kochanka nie spieszyła się, przesuwając językiem wokół

niego, rozpłomieniając go. Otworzywszy oczy, wsunął dłoń w jedwabiste skręty opadające na jego pierś. Głowa uniosła się i spojrzał prosto w oczy koloru nocnego nieba. Nie był zaskoczony. Jego pantera od samego początku uważała Saschę Duncan za pociągającą, a w krainie snu można było bezpiecznie uwolnić tę fascynację, aby zaspokoić kocią ciekawość tej niezwykłej kobiety. Tutaj wojna nie istniała, a ona nie była emisariuszem wroga. - Co ty robisz, kociaku? Jego spojrzenie przesunęło się po ciemnomiodowej nagiej skórze. Oczy rozszerzyły się w szoku.- To jest mój sen. Zachichotał. Nawet teraz była równie zdecydowana jak w życiu. Zaczynał podejrzewać, że w jej przypadku nie wszystko sprowadzało się do efektywności. Czasami lubiła po prostu ostrzyć sobie na nim pazurki. - Jestem na twojej łasce. Wydała z siebie dźwięk irytacji i usiadła na kolanach. - Dlaczego ty mówisz? Włożył ręce pod głowę, z rozkoszą patrząc na jej pełne i pięknie wyeksponowane piersi. Podobał mu się ten sen. Nawet pantera była zadowolona. - Nie chcesz, żebym mówił? - Sprawił, że zabrzmiało to jak pokusa. Zmarszczyła brwi.- Chodziło o to, aby cię skosztować..Uważam, że nigdy nie milczysz łóżku.

-Masz rację. Patrzył, jak go obserwuje. W jej oczach było tyle żaru, e czuł się niemal naznaczony. Tkwiący w nim alfa chciał sięgnąć ku niej i wsunąć palce w ocieniony trójkąt loków widoczny w zagłębieniu ud, ale obawiał się zburzyć to dziwne marzenie senne. -Czy mogę? Przesunęła palcami po szramach na jego twarzy, zagryzając dolną wargę. - Czy czujesz mój dotyk? Chciał ugryźć te seksowne usta, którymi go drażniła. -Każdy palec. Szramy były bardzo wrażliwe, a on niewielu przyzna! prawo do ich dotykania. - Chciałam to zrobić od momentu, jak się spotka liśmy. Z westchnieniem nachyliła się, by złożyć serię pocałunków wzdłuż ich poszarpanych brzegów. Głęboki pomruk, jaki wydał, zaskoczył ją, ale nie przestraszył -poczuł, jak jej sutki twardnieją na jego piersi. Kiedy już nasyciła się badaniem jego twarzy, usiadła i przesunęła łagodnie paznokciami w dól jego klatki piersiowej. - Mocniej, kociaku. Nie rozpadnę się. Odetchnęła z drżeniem i zrobiła, o co prosił. - Koty lubią być pieszczone. - Zamruczała miękko. - Ale nie każdy może to robić. Przesunął dłonią po zewnętrznej stronie jej uda. Zadrżała.

- Dlaczego miałabym śnić o tym, że mnie dotykasz? To ja chcę dotykać ciebie. - Lecz jeśli śnisz o mnie, czy ja nie powinienem cię dotykać? Ten dziwny sen, który dawał mu tyle przyjemności, sprawiał wrażenie niemal rzeczywistego, choć oczywiście Sascha nigdy nie okazałaby tak otwarcie emocji. - Tak... jesteś bardzo terytorialny. - Na jej czole pojawiły się zmarszczki. - Chcesz mnie naznaczyć. Moja podświadomość zapewne wypełnia puste miejsca. Próbował się nie uśmiechnąć. - A komu wy pozwalacie się pieścić? - Psi nie pragną pieszczot. - W jej oczach zamigotał cień smutku. - Być może obracasz się wśród niewłaściwych ludzi, Przesunął dłoń do zaokrąglenia jej pośladków i zatrzymał ją tam. - Pieszczenie cię sprawia mi wielką przyjemność. Westchnęła. - Ja pierwsza - wyszeptała, nachylając się niżej. - To mój sen. Tylko skosztuję - powtórzyła. - To wszyst ko. Chcę tylko skosztować. Nigdy nie powstrzymałby tej egzotycznej, fascynującej go kobiety przed pieszczeniem go. Nie wtedy, kiedy jej spojrzenie płonęło żarem, a nie mroziło. Jego dłoń zacisnęła się na jej pośladku, kiedy ze skupieniem podgryzała, lizała i ssała jego sutek. Nie powstrzymała go, gdy przesunął palce w dół jej uda, rozkoszując się wrażeniem miodowej skóry, którą chciał całą polizać.

Jej usta przeniosły się do drugiego sutka, a jedna dłoń sięgnęła niżej i poczuł paznokcie sunące w górę jego uda. W głębi jego gardła pojawił się miękki warkot. Uniosła wzrok. -Co to oznacza? Jej dłoń opadła na wnętrze jego uda, boleśnie blisko twardej jak kamień erekcji. Przechyliła leciutko głowę, a on przypomniał sobie jej pytanie z samochodu. To dziwne, że jego podświadomość zapamiętała ten delikatny ruch lecz w końcu cały ten sen był dziwny. - To znaczy, że masz dalej robić to, co robisz. Przesunął dłoń wokół jej pupy i zsunął niżej, by leciutko potrzeć wilgotny żar jej wejścia, uwalniając tym samym woń jej podniecenia. Odsunęła się z sapnięciem. - Jeszcze nie. Był przyzwyczajony do przejmowania kontroli, lecz w jej oczach było coś, co powiedziało mu, że zniknie, jeśli będzie naciskał. Znów włożył dłonie pod głowę, mówiąc jej bez słów, że może z nim robić, co zechce. Na razie. I jak gdyby usłyszała niewypowiedzianą obietnicę, przesunęła się w dół łóżka i usiadła okrakiem w połowie jego ud. Mógł się wreszcie napatrzyć na jej bujne ciało i wiedział, że kiedy ją weźmie, to ją oznaczy. Nic bolesnego. Jeden gryz, może dwa, żartobliwe gryźnięcie tu i tam w takich miejscach, by nikt nie mógł pomylić ich znaczenia. Sascha Duncan będzie kobietą Lucasa Huntera.

Z szeroko otwartymi oczami barwy nocnego nieba objęła jedną smukłą dłonią jego sterczącą erekcję. Zadrżał. -Ciaśniej. Ścisnęła i zaczęła poruszać dłonią w górę i w dół. - Dlaczego to sprawia, że czuję się dobrze? - Jej głos był ciężki od seksualnego żaru, a oddech coraz szybszy. - W podręcznikach nic o tym nie pisali. Wyciągnąwszy ręce spod głowy, ujął ją za biodra i podsunął wyżej, ale jeszcze niewystarczająco blisko. -Co? - Pieszczę ciebie, a to ja czuję... przyjemność. - Ostatnie słowo było jękiem, kiedy jeszcze bardziej stwardniał w jej dłoniach. Lucas był przyzwyczajony do seksu, przyzwyczajony do zmysłowych kobiet, które wiedziały, co robią, lecz ta Psi z jej pytaniami i dziwną niewinnością obudziła w nim tak desperacki głód, że zaczynał tracić zdolność myślenia. - Possij mnie, kociaku. Skosztuj mnie - nadeszło z jego zwierzęcego serca prymitywne żądanie. Nie przestraszyła się. A on był z tego zadowolony. - Skosztować cię? Tak... Muszę cię skosztować... muszę zaspokoić łaknienie. Zsunąwszy się w dół jego ciała, uklękła z kolanami między jego nogami i dłońmi na kościach bioder. Potem opuściła głowę i zaczęła go kosztować, tak jak prosił. Zacisnął dłonie w jej włosach, mówiąc sobie, żeby nie

słuchać potrzeb ciała i leżac bez ruchu. Słodkie ssanie jej ust było najbardziej intensywną przyjemnością, jakiej kiedykolwiek doświadczył. Kiedy pod jego powiekami zaczęło błyskać światło, wiedział, że jego oczy zmieniają się z ludzkich w kocie, z kocich w ludzkie. Tylko najwyższe podniecenie mogło doprowadzić go do takiej utraty kontroli. Drugą dłonią odsunął jej włosy z twarzy i patrzył, jak poruszała głową w dół i do góry wzdłuż całej długości jego członka, i ten widok podniecił go niemal do szaleństwa. W jego mózgu pulsowała rytmicznie potrzeba wbicia się w jedwabisty żar między jej nogami, lecz tej nocy on był na jej łasce,.. a ona chciała go w swoich ustach. Trzymając w garściach jej ciężkie włosy, doszedł z głębokim pomrukiem, który rozbrzmiał w całym pokoju.- Dziękuję, kociaku - powiedział. Nie doczekał się reakcji. Otworzył oczy i zmarszczył brwi. Był sam w swoim legowisku, zaspokojony, wypieszczony i tęskniący.

ROZDZIAŁ 6 Sascha z trudem zmuszała się, żeby patrzeć Lucasowi w oczy, przerażona, że on ujrzy erotyczne obrazy, jakie niby film przemykały przez jej umysł. Co się z nil działo? Całą ubiegłą noc spędziła na rozkoszowaniu sic najbardziej uwodzicielskim snem swego życia i obudziła się spocona, dysząc w pragnieniu zaspokojenia. A bohaterem jej fantazji był Lucas. Programując mózg na sen o nim, chciała wreszcie przestać go pragnąć. Zamierzała wypuścić swoje zmysły na wolność w bezpiecznej przestrzeni swojego mózgu i rozkoszować się nim, aż poczuje zaspokojenie. Nie spodziewała się katastrofalnego w skutkach rykoszetu. Spróbowała i teraz chciała jeszcze więcej. Była jak narkomanka głodna wrażeń, których jej dostarczył. - Za dwadzieścia minut zabiorę mamy spotkanie z Clayem Bennettem, naszym kierownikiem budowy. Potem pokażę ci używane materiały - W jego przenikliwych zielonych oczach migotało kpiące rozbawienie.

Natychmiast przypomniała sobie, jak te same oczy patrztly na nią, kiedy ssała go do orgazmu. To ostatnie slowo przywróciło jej rozsądek. Jej tarcze znów się sypaly, a on był katalizatorem. Dziękuję za informację. - Próbowała zanotować szczegoly w organizerze, lecz prawie nic nie widziała powodu buczenia w głowie. To było bardzo, bardzo złe. Zamiast je powstrzymać, sny najwyraźniej wzmocniły pelzajace palce szaleństwa. Wyglądasz, jakbyś się nie wyspała. lzy w tym zdaniu była subtelna aluzja? Nie, uznało Mo skąd by się wzięła? To ona miała te sny. Lucas łatwością nie potrzebował takiego zaspokojenia - widziala, jak kobiety na niego patrzyły. Poza tym nie robił problemu ze swojej seksualności i nawet ona rozumiała ten rodzaj prymitywnej gorączki, jaką mógł wywoływać w kobietach. I znów jej umysł zagroził ucieczką w obłęd. Unosząc mentalną tarczę ochronną, powiedziała: - Mój odpoczynek został zakłócony, ale jestem całki wicie zdolna do funkcjonowania. - Jak tylko weźmie pod kontrolę swoje rozszalałe myśli. - Koszmary senne? - Patrzył na nią ze skupieniem drapieżnika podchodzącego ofiarę. - Psi nie śnią. - To było powszechnie wiadome. Ale to nie było prawdą, pomyślała, to jakie jeszcze inne kłamstwa rozpowszechniali? A może była to prawda w odniesieniu do wszystkich pozostałych Psi? Czy oni nie żyją nawet w swoich marzeniach?

- Szkoda - powiedział Lucas, a jego chropowaty głos złagodziło zaciąganie. - Sny mogą być bardzo... przyjemne. Rozbłysł płomień wilgotnego żaru. Zacisnęła uda, przerażająco świadoma, że jej ciało reaguje w sposób, który zmienny może wyczuć. Z paniką wepchnęła wszystko głęboko do tajnej skrytki w umyśle. Lampart wewnątrz Lucasa przysiadł nisko, śledząc każdy ruch Saschy. Zarówno człowiek, jak i bestia byli zdumieni - co w niej wywołało zmysłowy erotyzm snu? W życiu była zimna jak lód, przytulna jak kawał metalu. Z wyjątkiem błysku ognia w tych kardynalnych oczach - którego nie mógł uznać za wytwór wyobraźni. Zastygł, kiedy wychwycił ledwie wyczuwalny zapach kobiecego podniecenia. Lampart rzucił się na ściany jego umysłu, każąc mu ją wziąć, twierdząc, że jest gotowa. Ale człowiek nie był tego taki pewien. A co, jeśli to jakaś sztuczka Psi - genialne tylne wejście do jego umysłu? Dopóki nie będzie pewien, dopóty będzie ją pieścił jedynie w snach. - Psi nie znają przyjemności - skomentowała, spoglądając w dół na skomputeryzowany notatnik. - I chcemy, żeby tak pozostało. Może pojedziemy zobaczyć się z twoim kierownikiem budowy? - Panie przodem. - Wstał i pomachał ręką na drzwi. - A jak się miewa twoja matka? Nadszedł czas, żeby zacząć zbierać informacje. Nie można było zapomnieć o powodzie tej szarady. - Dobrze.

Sascha dotarła do szklanej windy i czekała, aż podjedzie na ich piętro. - To niezwykła kobieta - zauważył. - Słyszałem, że została radną w wieku czterdziestu lat. Czy to nie za wcześnie jak na tak wysokie stanowisko? Skinęła głową. - Ale Tatiana Rika-Smythe była jeszcze młodsza, kiedy dostała awans. Ma teraz dopiero trzydzieści pięć lat. --Ród Rika-Smythe należy do waszych największych rywali w interesach, tak? - Przecież już o tym wiesz. Wzruszył ramionami i zaprosił ją gestem, by weszła do windy. - Nigdy nie zaszkodzi się upewnić. W zamkniętym pomieszczeniu jej zapach był dla jego zwierzęcych zmysłów jak narkotyk. Była stuprocentową kobietą, bujną i ledwie obudzoną, a on był bardzo zainteresowany. Musiał zdusić budzący się w gardle pomruk. To nie był odpowiedni czas na upolowanie tej konkretnej zdobyczy. - Wszyscy wiedzą, że Rika-Smythe i Duncanowie po części zajmują się tym samym. - Jak twoja matka może pracować z Tatianą, skoro są rywalkami? Drzwi windy otworzyły się na pierwszym piętrze. Sascha wyszła razem z nim, pełna gracji i nieziemsko piękna z tymi oczami, które zdumiewały ludzi idących w ich kierunku. Nieczęsto widywało się kardynalnych

poza elitarnymi ścianami kwater głównych Psi. Odpowiedź na pytanie, dlaczego zosta! uhonorowany Saschą Duncan, była wyjątkowo ważna. - Ich zadania w Radzie nie mają nic wspólnego z lojalnością biznesową. -Ale coś z tej rywalizacji musi się ujawnić. Wszystkie administracje oparte są na klikach. - Co mogło oznaczać, że radni mają tajemnice przed innymi radnymi. Sascha popatrzyła na niego ostro. - Jesteś bardzo zainteresowany Radą. -Dziwisz się? - Pchnięciem otworzył szklane drzwi. - Prawdopodobnie nie będę miał kolejnej okazji rozmawiać z Psi na tak wysokim szczeblu. Wyszła na zewnątrz, zanim się odezwała. - Może i jestem kardynalna, ale nie stoję tak wysoko, jak sądzisz. To, że moja matka jest członkiem Rady, nie oznacza, że ja jestem w wewnętrznym kręgu. Jestem jak każdy inny Psi. - Żaden kardynalny nie jest zwykły. Dlaczego ona tak protestuje? Co ukrywa? Krew i śmierć czy coś innego? - Od każdej zasady jest wyjątek. Uderzyła ją intensywność, z jaką Lucas drążył temat, jakby nie kierował się zwykłą ciekawością. Ale ostrożność obudziła się w niej zbyt późno -już zdradziła swoją nienormalną pozycję wśród Psi. Powinna pamiętać, że nazwisko Lucasa nie było jedynie nazwiskiem - to była desygnacja. - Czy mogę cię o coś zapytać? - odezwała się, zanim się nad tym zastanowiła.

Mimo że znała jego naturę, nadal była nim zainteresowana, i to coraz bardziej. A każda kolejna kapitulacja jej umysłu tworzyła kolejny wyłom w jej już i tak osłabionej twierdzy rozsądku. Ale nie mogła przestać. Zatrzymał się przed drzwiami, które zapewne prowadziły do biura kierownika budowy. - Pytaj. - Co robią łowcy? W sieci Psi krążyły o nich różne pogłoski, ale mało wiarygodne, bo zmiennokształtni o pewnych sprawach nie chcieli opowiadać. - Obawiam się, że jeśli chcesz się tego dowiedzieć, musisz wymienić się jakąś specjalną informacją. - Jego usta wygięły się w leniwym uśmiechu, który roztrzaskał jej spokój. - Co byś chciał wiedzieć? - Jaki jest poziom przypadków przemocy w populacji Psi? - odparł, ledwie skończyła mówić. Choć nieco zaskoczył ją tym pytaniem, odpowiedź była prosta i dobrze znana: - Bliski zeru. - Jesteś pewna? - Pytanie odbiło się echem. - A jeśli chodzi o łowców, to polujemy na odszczepieńców. - Odszczepieńców? - Wybacz, kochanie. Ale zapłaciłaś tylko za jedną odpowiedź - dodał i pchnął drzwi. Sfrustrowana weszła do środka i znalazła się oko w oko z ciemnoskórym mężczyzną o zielonych oczach

o odcień ciemniejszych od Lucasa. Coś w nim sprawiło, że miała ochotę się cofnąć i... uciec. - Poznaj Claya Bennetta, naszego kierownika budowy. Sascha widziała, że ten zmienny był kimś więcej. - Panie Bennett. Oczy mężczyzny były tak spokojne, że powinna czuć się przy nim jak wśród swoich. Zamiast tego miała wrażenie, iż ma do czynienia z kobrą usypiającą ofiarę w złudnym poczuciu bezpieczeństwa - jak tylko opuści tarcze ochronne, on wykona śmiertelne uderzenie. - Panno Duncan. To do mnie będzie pani przychodziła, jeśli będzie pani miała jakiekolwiek problemy z materiałami używanymi podczas budowy, pracownikami i tym podobnymi sprawami. - Zanotowałam. Rozejrzała się po olbrzymim pomieszczeniu biurowym wypełnionym nieskończoną liczbą biurek. Szklane drzwi znajdowały się w ścianie naprzeciwko, ale widziała Zarę z lewej strony i nieznanego jej blondyna przy biurku z prawej. Nie patrzył na nią, ale wiedziała, że przysłuchiwał się rozmowie. - Czy te drzwi się otwierają? - Oczywiście - wycedził Lucas. - W głębi jesteśmy zwierzętami - nie znosimy klatek. Wiedziała, że kpił zpostrzegania zmiennokształtnych przez Psi, kpił sobie z niej. Silna chęć, by odpłacić mu

pięknym za nadobne, była jak szept siedzącego na jej ramieniu diabła, który podpowiadał jej, że warto byłoby zobaczyć wyraz jego twarzy. - A co z wyższymi piętrami? - Jak tylko wyjrzała na zewnątrz, sama odpowiedziała sobie na to pytanie: Drzewa. Lamparty doskonale się wspinają. Stojący obok niej Lucas nagle zesztywniał. - Odrobiłaś pracę domową. - Oczywiście. Jestem Psi. Kilka minut później Sascha zamknęła drzwi do łazienki, opuściła pokrywę toalety i usiadła. Cała drżała. Co za żart. Nie była żadną Psi. Była kobietą na krawędzi obłędu, zmuszoną do ukrywania się w łazience, aby naprawić popękane ściany umysłu. Ledwie pozbierała do kupy poszarpane brzegi psychiki, kiedy zadzwonił organizer. To był Santiago Enrique, który żądał spotkania w sieci. Poczuła się tak, jakby nagle miała w ustach kłąb bawełny. Enrique był zbyt potężnym Psi, o ogromnym wieloletnim doświadczeniu w wykrywaniu błędów. Nie chciała się z nim łączyć, w żaden sposób. Do tej pory zresztą żaden z radnych nie rozmawiał z nią telepatycznie czy w sieci jeśli już musieli, woleli normalną konwersację. Oczywiście wiedziała dlaczego. Nie byli pewni, czy nie odziedziczyła po matce choćby odrobiny jej zabójczego talentu.Odrzucenie wezwania Enrique nie wchodziło w rachubę. Pośpiesznie kończąc naprawianie tarcz,

zamknęła oczy i zrobiła krok w ciemność. Przed nią otworzyły się iskrzące przestrzenie sieci wypełnione niezliczonymi gwiazdami, jasnymi i przyćmionymi, wielkimi i małymi, które reprezentowały umysły Psi. Enriąue oślepiał, tak jak i ona. Oboje byli kardynalnymi. Podstawową różnicą było to, że ona nie posiadała realnej mocy, podczas gdy on mógł zmienić ją w proch jedną myślą. Jego świadomość już na nią czekała. - Sascha, dziękuję za przybycie. - Nie mogę zostać długo. Jestem w samym środku pewnej delikatnej sytuacji, która wymaga całej mojej uwagi. W sieci nie mogła sobie pozwolić na to, by kłamać. Musiała w to absolutnie wierzyć. - Interes ze zmiennokształtnymi. Nie było to pytanie, więc nie odpowiedziała. - Interesujący wybór. Niezwykły. Dlaczego zdecydowałaś się zrobić coś, czego inne rodziny nie zrobiły? - Przykro mi. Nie mam pozwolenia, by dyskutować o sposobie prowadzenia naszych interesów. Proszę porozmawiać z moją matką, ona jest głową naszego domu. Nikita oficjalnie osiągnęła ten szczyt w 2075 roku, kiedy umarła Reina, babcia Saschy. Choć i tak Nikita rządziła po cichu już od dziesięciu lat. - Odniosłem wrażenie, że przyznano ci większą niezależność. Gdyby te słowa wypowiedział ktokolwiek inny niż Psi, pomyślałaby, że miały podrażnić jej dumę, by zareagowała bez zastanowienia. Chociaż może taki właśnie był

jego plan. Czy to dlatego ostatnio obdarzał ją większą uwagą? Ponieważ podejrzewał, że jest wadliwa? Wszystkie te rozszalałe myśli buzowały w maleńkim sekretnym miejscu, tym samym, w którym ukrywała rdzeń swojej osobowości - lśniącą tęczę umysłu. Otoczone wieloma warstwami tarcz ochronnych, które nieustannie wzmacniała, było niedostępne dla nikogo, chyba że do sforsowania go użyto by brutalnej siły, która i tak by ją zabiła. - Czy chce pan, żebym połączyła pana z matką? - Nie, Sascha. Chciałem prosić cię o przysługę. Jej małe sekretne serce ścisnął strach. -O co? To musiała być pułapka. Dlaczego radny, kardynalny z potęgą Tk niemieszczącą się na skali miałby prosić ją o przysługę? - Podczas tego projektu często będziesz kontaktowała się ze zmiennokształtnymi. Chciałbym, abyś przekazywała mi wszystko, czego się o nich dowiesz. To była ostatnia rzecz, której się spodziewała. - Byłabym szczęśliwa, ale... - Sascha, przemyśl to dokładnie. Mogą z tego wyniknąć dla ciebie pewne... korzyści. Niektórzy z nas sądzą, że już dawno powinniśmy odpowiednio cię spożytkować. To była łapówka w najczystszej postaci. Jej pragnienie, żeby wreszcie zostać zaakceptowaną i docenioną jako kardynalna, nalegało, żeby przyjęła ofertę i nie oglądała się za siebie. Ale to samo pragnienie uświadamiało jej,

że żadne starania nie sprawią, że kiedykolwiek będzie normalna. Zbliżenie się do Rady jedynie zwiększy niebezpieczeństwo odkrycia tego przez innych. Popioły straconych marzeń opadły u jej stóp i w najgłębszym rdzeniu swej duszy zapłakała. Tylko wieloletni trening Psi oraz desperackie pragnienie ukrycia prawdy pozwoliły jej odpowiedzieć w logiczny sposób: - Są wobec mnie bardzo ostrożni, co jest całkowicie zrozumiałe. Nie jestem pewna, czy cokolwiek odkryję. To było kłamstwo. Już teraz wiedziała mnóstwo rzeczy, o których Psi nie mieli pojęcia, lecz nie była w stanie wydać sekretów zmiennych.... sekretów Lucasa. - To zwierzęta. Traktuj ich dobrze, a zaczną ci ufać. Było całkiem jasne, że uważał zaufanie za słabość. Sascha zaś traktowała je jak dar. - Z radością będę współpracować, ale najpierw mu- Już ustaliłem to z Nikitą. - Enriąue niemal jej prze - W takim razie zdobędę informacje dla pana. - Chciałbym spotykać się z tobą raz dziennie na od prawie. Znalazła się na skraju paniki. Nie chciała, żeby En-riąue codziennie ją oceniał. - Przykro mi, ale to wpłynie na moją pracę, i jestem pewna, że matce by się to nie spodobało. Skontaktuję się z panem, jak tylko będę miała coś do powiedzenia. - To było odważne stwierdzenie i gdyby pozwoliła sobie na uczucia, na pewno cała by się trzęsła. Obecność

Einrique w sieci była czystą białą gwiazdą, tak zimną, że chciała zadrżeć. - Nie czekaj zbyt długo. - Czy to wszystko? - -Na razie. Sascha wyszła z sieci i natychmiast skontaktowała się z głową domu, jak zrobiłby to każdy Psi. Na tę odległość mogła bez wysiłku korzystać z telepatii, co przynajmniej dawało jej wytchnienie od nieustannego utrzymywania nadzoru nad swoją świadomością. Podczas telepatycznej łączności żaden z rozmówców nie widział tego drugiego. Jak tylko Nikita odpowiedziała, Sascha zdała raport jej żądania Enrique, obejmując się ramionami tak ciasno, że niemal posiniaczyła sobie żebra. Jeśli matka każe jej utrzymywać codzienne kontakty.,. - Enriąue przekroczył granice - mentalny głos Nikity byt lodowaty. - Dałam mu pozwolenie, by poprosił cię 0 informacje, a nie wyznaczanie ci terminów. Ulga, jaką poczuła, niemal zmieniła jej ciało w galaretę. - Matko, myślę, że lepiej by było, gdybym przekazywała tobie wszelkie istotne informacje... Dzielenie się nimi z Enrique... - Pauza była wykalkulowana. Nikita uwielbiała być na pozycji siły. - Ty jesteś głową domu. To tobie w pierwszym rzędzie powinnam składać raporty. Przez kilka sekund Nikita milczała. -Już to rozważałam. Niestety, Enrique jest zbyt silny, żebym mogła mu odmówić bez konsekwencji. A on chce rozmawiać z toba.

Być może - powiedziała Sascha, kombinując desperacko mogłabyś mu zasugerować, że kontaktowanie się z jego potężną obecnością to zbyt wiele, biorąc pod uwagę, że zajmuję się moim pieiwszym niezależnym projektem. - Teraz myślisz jak Duncan. - Nikita była bardzo zadowolona. - On nie może mieć do mnie pretensji, że próbuję ochronić interesy. Interesy, pomyślała Sascha, nie córkę. Chociaż całe życie spędziła wśród Psi i powinna być przyzwyczajona do tego, że nie mają uczuć, poczuła w sercu bolesne szarpnięcie. - Czy w takim razie mogę skoncentrować się na pro jekcie i informować cię o postępach? - Tak. - I Nikita się rozłączyła. Sascha odetchnęła głęboko i opuściła głowę na dłonie. Coś było nie tak. To nie była paranoja. Dlaczego Enrique tak nagle zainteresował się nieudanym kardynalnym, którego większość Psi ignorowała? Jeszcze bardziej niepokojąca była tak szeroka współpraca Nikity z innym radnym. Jej wnętrzności się skręciły. Miała wrażenie, że jest pionkiem w grze, której zasad nie znała. Jeszcze bardziej martwiło ją, że nie znała konsekwencji mata... lub też nie wiedziała, jak go powstrzymać. Nagle zorientowawszy się, że siedzi wpatrzona w nicość, Sascha wstała i dopiero wtedy uderzyła ją komiczność całej sytuacji. Właśnie odbyła w toalecie rozmowy z dwojgiem członków Rady. Zachichotała i otworzyła drzwi. Spojrzała w lustro nad umywalką i zdziwiła się, że nic nie zdradzało jej lekkiej histerii. Fizyczne maski

trzymały się nieźle, nawet jeśli te mentalne kruszyły jedna po drugiej. Zerknęła na zegarek i stwierdzi-że była tu prawie pół godziny. Zmiennokształtni mieli wiele pytań i lepiej, żeby miała na nie odpowiedzi. Zanim wyszła, upewniła się, że wygląda dokładnie tak, jak powinna - każdy włos na głowie wciśnięty w warkocz, mankiety szarego kostiumu perfekcyjnie wyrównane, a twarz tak spokojna, że sama siebie niemal przekonała, że jej żołądek nie jest skręcony w supły. Korytarz był pusty, lecz kiedy weszła do pokoju Claya Henrietta, wszystkie głowy odwróciły się ku niej. Zwłaszcza jedna para zielonych oczu śledziła każdy jej krok. -Przepraszam, że musieliście czekać - powiedziała, zanim ktokolwiek się odezwał, - Zostałam wezwana na konferencję. Lucas postukał palcem w skroń. - Tego rodzaju? - Jego usta się wygięły. Tak strasznie chciała mu się odpłacić i podrażnić się z nim. -Tak. - Dziwne miejsce sobie wybrałaś - zauważył Kit, wsuwając język pod policzek. Była tak rozkojarzona, że dopiero te słowa sprawiły, iż zauważyła młodzika, który pojawił się w biurze podczas jej nieobecności. Nie mogła się powstrzymać. -W jakim sensie? Kit przestał przeglądać jakieś papiery leżące ta biurku Claya i zagapił się na nią. Kiedy spokojnie

odwzajemniła spojrzenie, zaczerwienił się. Wyglądał teraz tak młodo i rozkosznie jak dwa kociaki, których pozwolono jej dotknąć. - Hm, cóż... czy ty nie... Muszę zanieść je na górę. - Chwycił coś, co wyglądało jak przypadkowa sterta papierów, i niemal wybiegł z pomieszczenia. - Powinnaś być bardziej litościwa. On dopiero co wy rósł ze szczenięctwa. - Zaśmiał się Lucas naprawdę rozbawiony. Sascha z trudem zachowała powagę. - Ja tylko zadałam pytanie. Jego oczy się zwęziły. - Pewnie, że tak. - Kiedy dzieci zostają przez was uznane za dorosłe? - spytała, próbując sprawić, by przestał myśleć o jej impulsywnej decyzji podroczenia się z Kitem. - Cukierek za cukierek, kochanie. - My wkraczamy w dorosłość, kiedy kończymy dwadzieścia lat. Oficjalnie warunkowanie kończyło się w wieku osiemnastu lat, jakkolwiek w rzeczywistości większość Psi była już uwarunkowana dwa lata wcześniej, co dawało czas na wychwycenie wszelkich niedokładności. - Jest pewna różnica między oficjalnym uznaniem za dorosłego a byciem nim. - Nie uważasz, że dwudziestolatek jest wystarczająco dojrzały? -Nasza młodzież musi to udowodnić, zanim otrzyma taki status.

Lucas był przekonany, że Sascha z premedytacją droczyła się z Kitem. Wyraz jej twarzy nie zdradzał niczego, ale on nie był Psi i nie odrzucał swoich wrażeń. Sascha była inna, dlatego właśnie była niebezpieczna. .. Chyba że jej pobratymcy nie wykryli jeszcze jej wyjątkowości. To nie było niemożliwe -w niektórych sprawach Psi wykazywali sporą ślepotę. Intuicja podpowiadała Lucasowi, że Sascha jest kluczem do wszystkiego. Jeśli odkryje jej tajemnicę, być może będzie miał szansę strzaskać mur otaczający najbardziej nieludzką z ras. - Brutalne prawo - powiedziała. - Nasz świat jest brutalny. Zwłaszcza pod rządami Psi. A bez serca zmiennokształtnych i ducha ludzi byłby po prostu piekłem. Kiedy Sascha wróciła do kwatery głównej Duncanów, Lucas wezwał Claya do swojego biura. -1 co myślisz? - Jest mądra. Nic jej nie umyka. - To normalne u kardynalnych. Ku jego zaskoczeniu Clay pokręcił głową. - Niektórzy z nich są takimi mózgowcami, że ledwie dostrzegają fizyczne aspekty sprawy. - Miałeś z nimi kontakty. - To było stwierdzenie, nie żądanie informacji. Przeszłość Claya była okryta welonem tajemnicy, lecz Lucas ufał, że lampart powie mu wszystko, co powinien wiedzieć.

- Z niektórymi - przyznał Clay. - Nie jestem ekspertem, ale jedno mogę zagwarantować: Sascha jest jakaś inna. Potwierdzenie własnych domysłów wzmocniło determinację Lucasa, by rozwikłać tę chodzącą tajemnicę, jaką była dziewczyna. - Co wyszło ze sprawdzenia jej przeszłości? - Jest tym, na kogo wygląda - kardynalnym Psi, który nie został dopuszczony do ich wewnętrznej struktury władzy. Clay potarł kilkudniowy zarost. - Już to jest wystarczająco dziwaczne, żeby ją wyróżniło. Każdy inny dorosły kardynalny, którego namierzyliśmy, w ten czy inny sposób pracuje dla Rady. Lucas w zamyśleniu zakołysał się na obcasach. - Co oznacza, że ona również jest jej szpiegiem... albo coś jest z nią nie w porządku - Clay powiedział na głos to, czego Lucas nie chciał przyjąć do wiadomości. - Jeśli została wypchnięta poza wewnętrzny krąg, nie przyda się nam. Pantera Lucasa wysunęła pazury - nie było nic złego w samicy, która wzbudziła jej zainteresowanie. - Dajmy jej jeszcze kilka dni - poprosił, walcząc ze zwierzakiem. - W tej chwili nie mamy żadnej innej opcji. Inni Psi nie będą z nami nawet rozmawiać. - Moglibyśmy pozwolić SnowDancer robić to, co chcą. -Jeśli zaczną łapać wysoko postawionych Psi, zniszczymy nadzieje na ukończenie sprawy.

SnowDancer lubili wyciągać informacje za pomocą tortur. - Psi dokonają odwetu na nas wszystkich i nie oszczędzą młodych. Clay skinął głową. Już o tym rozmawiali i powstrzymał ich ten sam argument. DarkRiver było potężną sforą, ale młodą. Musieli się troszczyć o mnóstwo dzieci i młodzieży. Jeśli po ataku SnowDancer Psi uderzą w nich, następne pokolenie zmiecie z powierzchni ziemi w fali krwi. I nawet spragniony zemsty Dorian nie potrafił pokonać głęboko zakorzenionej w sobie potrzeby zapewnienia młodym bezpieczeństwa. - Wypuszczenie wilków będzie ostatecznością. Lucas miał nadzieję, że nigdy do tego nie dojdzie, ale nie był aż tak naiwny, by wierzyć, że cała ta sprawa nie zakończy się przemocą. Zbyt wiele kobiet zmiennych zginęło. A mężczyźni byli spragnieni krwi. Krwi Psi.

ROZDZAIAŁ 7 Tej nocy, kiedy po długim spotkaniu z gwardzistami wreszcie położył się do łóżka, jego umysł przepełniły obrazy śmierci. Pragnienie zapewnienia sprawiedliwości zabitym kobietom walczyło z niespodziewaną potrzebą ochrony Saschy. Było to niepokojące, lecz zaczynał czuć się tak, jak gdyby to przede wszystkim wobec niej powinien być lojalny. Wydawało się całkiem naturalne, że jego sny muszą odzwierciedlać jego prawdziwy głód. Kiedy „obudził się" w samym środku marzenia sennego, leżał na brzuchu, a kobieca dłoń głaskała tył jego uda. Dotyk był znajomy i równie akceptowalny dla lamparta, który był jego drugą połową, jak i dla człowieka. Miała przywileje skóry. Obejrzał się przez ramię. - Wróciłaś. Sascha odskoczyła. - Ty mówisz. - Myślałem, że ustaliliśmy to ostatnim razem? -Przekomarzał się. - Dlaczego jesteś ubrana? Chociaż wyglądała smakowicie w białym biustonoszu i majtkach,

Wolał ja nagą. W snach była kobietą, jaką chciał, żeby była - spragnioną i na tyle dziką, żeby kusić. - Pomyślałam, że to podziała hamująco. - Mówiła spokojnie, ale policzki miała zarumienione, a ciało na pięte w oczekiwaniu. Zachichotał. - Przepraszam, kociaku. Ostatnim razem byłem za szybki? - Jakim cudem pamiętasz ostatni sen? - Na jej czole pojawiły się delikatne linie. - Dlaczego miałbym nie pamiętać? Obrócił się na bok i objął dłonią jej talię, kiedy uklękła obok niego. - Ponieważ to jest mój sen, moja fantazja. - Jej lekko zadyszany głos był miękki jak zmysłowa pieszczota. - Może to, że pamiętam, jest częścią twojej fantazji. Jak inaczej sprawy by się rozwijały? - powiedział, podejmując grę. Czy tak właśnie Sascha by się zachowywała, gdyby nie urodziła się jako Psi? Gdyby spotkał tę zmysłową, upartą istotę w realnym życiu, uwodziłby ją dopóty, dopóki całkowicie by mu się nie oddała. Popukawszy się palcem w dolną wargę, skinęła głową. - To ma sens. Wyciągnął rękę i bez ostrzeżenia pociągnął ją do siebie. Jej nocne oczy zogromniały z zaskoczenia. Kiedy uniósł się i nachylił nad nią, wciągnęła powietrze. Jego erekcja uwięziona między ich ciałami była gorąca i twarda. A jako że ona wyobraziła go sobie nagiego, nie

dało się tego w żaden sposób ukryć, zwłaszcza że erekcja dotykała jej pępka. Zanim udało jej się powiedzieć, że to jest jej sen i on nie powinien się w niego wtrącać, nachylił się jeszcze niżej i otarł nosem o jej szyję, wciągając do krwiobiegu jej zapach. - Nigdy nie będę kochankiem, którego można łatwo kontrolować, nieważne, czy w twoim śnie, czy poza Nim. Jej dłonie zacisnęły się na jego bicepsach. -Ale... - Ciii. Skubnął ją łagodnie zębami w brodę. Jej dłonie chwyciły go jeszcze silniej. - Jeśłi chcesz o mnie fantazjować, nie zmieniaj mnie. Weź mnie takiego, jakim jestem, szorstkiego, dominu jącego i tak dalej. Przesuwając ustami po jej brodzie tam i z powrotem, pocałował ją. Mocno. Szybko. Po swojemu. - Uwielbiam twoje usta - wymruczał. -1 co na to po wiesz? Odetchnęła nierówno. - Nie chcę fantazjować o nikim innym. Pantera wydała z siebie niemal niesłyszalne warknięcie. Przesuwając dłoń wzdłuż jej ciała, powiedział: - Jestem zaborczy i terytorialny. Czy poradzisz sobie z tym? Jędrne ciało pośladka pod jego dłonią aż wołało, żeby je ugryźć.

- Jeśli nie, to zawsze mogę się obudzić. - W jej oczach migotał ogień. - Nawet nie próbuj mnie zastraszyć. Uśmiechnął się i zaczął całować i ssać jej szyję. - Zawsze będę próbował, ale nie byłoby zabawy, gdybyś się nie odgryzała. Podobał mu się jej duch, jej upór, jej odmowa spełniania każdego jego żądania. Przesunęła dłonie na jego ramiona, a potem wsunęła je we włosy, ocierając się niespokojnie ciałem o jego ciało. Opadł aa nią bardziej, żeby odczuła jego ciężar, ale podparł się na jednym łokciu, by drugą dłonią móc pieścić jej skórę. Przesunąwszy dłoń w górę, objął jej pierś, głaszcząc ją i wyczuwając jej kształt. - Przestań! - krzyknęła ostro. Zastygł, słysząc w jej głosie prawdziwy stres. - Skrzywdziłem cię? Spojrzał na jej twarz. Pokręciła głową. - Nie mogę odczuwać zbyt wiele tak szybko. - W jej mrocznych oczach, które już przywykł widzieć w snach, migotała panika. - Nie trzeba się obawiać przyjemności. - Trzymał dłoń na jej piersi. - Przestań z tym walczyć. - Boję się - szepnęła ochryple. Boisz się, że pozbawia cię to kontroli? Pokręciła głową, kiedy odezwała się jej uparta na tura. - Jeśli przegram, to przynajmniej będę wiedziała, za co umieram. Najeżył się.

- Kogo się boisz? - Nie. - Dotknęła palcem jego ust. - Celem tego snu jest rozkosz. O śmierci możemy porozmawiać w realnym życiu. Lucas, pokaż mi rozkosz. Pokaż mi rzeczy, których nie znam. Jego instynkty opiekuńcze rozpłynęły się pod wpływem podniecenia. Na końcu oboje wygrają. Jeśli rozkosz przegna z jej oczu strach, to on ją unurza w rozkoszy. Pocałował ją łapczywie, dziko i pozwolił zabawić się lampartowi. Pomruk z głębi jego gardła wlał się do jej ust i poczuł, jak całe jej ciało wibruje w odpowiedzi. Odgłosy, jakie wydawała, karmiły jego głód, ale także jego instynkty opiekuńcze. Pozwolił jej nabrać powietrza, zanim zajął jej usta w kolejnym pocałunku, teraz nieco łagodniejszym. Tym razem jego język włączył się do gry. Zaskoczone drgnięcie jej ciała sekundę później zmieniło się w entuzjastyczne współuczestnictwo. Pewien, że była już gotowa na następny krok w ich tańcu, ugryzł jej dolną wargę, kończąc pocałunek, i przesunął się na bezbronną kolumnę szyi. Na wpół zakryte koronkowym stanikiem delikatne półkule jej piersi podrażniały jego męskie instynkty. Z zadowoleniem stwierdził, że nie mieściły się w jego dłoniach. - Zamrucz dla mnie, kociaku. Przemknął pocałunkami przez nagą płaszczyznę jej skóry. Zadrżała.- Nie jestem kotem. Chichocząc, potarł lekko kciukiem i palcem wskazującym sztywny koniuszek jej sutka. Jej palce

wpiły w jego czaszkę. Wygiął się pod jej pieszczotą, a ona, zrozumiawszy sygnał, przesunęła dłońmi przez jego włosy na tyle mocno, że poczuł nacisk na czaszce. Tak jak nauczył ją tego ostatnim razem. - Ty też pamiętasz. Zamienił palce na usta, mocno ssąc sutek przez koronkę. - Och! Proszę! Proszę! Jej dłonie szaleńczo zacisnęły się na jego ramionach, ale on nie miał zamiaru się spieszyć. Chciał, aby najpierw zalały ją fale wrażeń, zanim ją pochłoną, zanim zamienią ją w samą namiętność i żar, poddanie się i żądanie. Przestał ssać, znów skradł jej pocałunek, podczas gdy jej pierś unosiła się ciężko pod jego ciężarem. Smakowała bardziej cierpko niż poprzednio, jak gdyby ostrość jej natury powoli wydostawała się na wierzch. -Lubisz to? - spytał tuż przy jej ustach i nie czekając na odpowiedź, zsunął się w dół, powtarzając drażniącą pieszczotę na drugiej piersi. Jej ciało niemal natychmiast wygięło się, kiedy przebiegła przez nią strzała sensacji. Jego ciężar nie pozwalał jej wygiąć się całkowicie, ale nie potrafił utrzymać jej w absolutnym bezruchu. Nagle jego erekcja znalazła się w kołysce jej ud, wciśnięta w miejsce, gdzie chciała być. Musiał jedynie odsunąć na bok jej majtki, aby ją wziąć. Posiąść ją. Naznaczyć. Poczuł, jak na skórę jego człowieczeństwa napierają ostre pazury. Zaciskając zęby, próbował się odsunąć, ale

wokół jego bioder, przytrzymując go mocno, owinęły się szczupłe kobiece uda. - Puść. Był zbyt blisko krawędzi i zaczynał patrzeć na świat oczami pantery. - Nie dam rady więcej. - Oczywiście, że dasz radę. Musiał użyć całej siły swojej woli, by spętać bestię, która była bardziej niż chętna, by posiąść Saschę - ona jednak nie była jeszcze gotowa. Wspierając się na łokciach, zaczął się kołysać i ocierać o jej bezbronne rozchylone ciało. -Lucas! -krzyknęła. Jej dłonie opadły na pościel, zaciskając się gwałtownie, kiedy próbowała poddać się rozkoszy. - Ciii - uspokajał ją, nieruchomiejąc, aby dać jej trochę czułości. - Lubię, kiedy wykrzykujesz moje imię. Całował jej brew, powieki, koniuszek nosa, policzki i na koniec usta. Miękko, powoli, bez żądania. Aż jej oddech złagodniał, a mroczne oczy już nie były oślepione pożądaniem. Wtedy znów zaczął się poruszać. Jej oczy zamknęły się i otwarły, jakby kierując się siłą woli, a egzotyczna skóra zalśniła warstewką potu. Jej piżmowy zapach, bogaty i podniecający, był zmysłowym zaproszeniem. Tym razem wytrzymała kilka minut, zanim musiał zatrzymać się i uspokoić ją, by była w stanie znów dać się porwać. Za każdym razem wytrzymywała dłużej, a jego kontrola stawała się coraz słabsza. Pragnął tej kobiety

głodem, jakiego nigdy wcześniej nie czuł. Chciał pocałować ją, wielbić, naznaczyć. Lecz nawet pantera wiedziała, że Sascha musi przyjść do niego z własnej woli. Miedzy nimi nie może być żadnej wątpliwości, żadnych granic i wahania, ponieważ kiedy pantera zerwie się z uwięzi i ogarnie go zwierzęcy głód, ona musi mu ufać absolutnie. Inaczej oboje zostaną zniszczeni. Gdzieś podczas tego przekomarzania się zdjął jej stanik i pasł oczy pięknem jej piersi. Była zbyt oszołomiona rozkoszą, by zaprotestować, kiedy obsypywał pocałunkami ich górne części lub pieścił je dłonią. Robił to wszystko lekko, żeby przyzwyczaiła się do własnej zmysłowości. Sam jednakże był na skraju obłędu. Bywał taki w łóżku, lecz zazwyczaj działo się tak po tym, jak już zaspokoił swój pierwszy głód ciałem partnerki i nasycił się jej okrzykami ekstazy. Pantera nie była egoistyczna - chciała jedynie ugasić największe pragnienie, zanim zacznie się bawić. Dzisiaj jednak Lucas był z kobietą, która najbardziej potrzebowała zabawy. - Tylko tym razem nie przestawaj! - syknęła, kiedy zaczął spowalniać kołysanie ciałem. Jej dłonie zamknęły się na jego szyi, próbując pociągnąć go do dołu. - Jestem zbyt ciężki. Opadł na nią na tyle, by jego pierś ocierała się o jej piersi, by mogli splątać języki w gorącym tańcu ust. Pocałunek się skończył -Nadal masz na sobie te.

Przesunął palcami wzdłuż dolnego brzegu jej majtek, pieszcząc jednocześnie delikatną skórę. Językiem zwilżyła wargi. - Skóra o skórę. Nie wiem, czy to wytrzymam. Naciskanie leżało w jego naturze, ale zmuszanie już nie: W takim razie zakończymy to w ten sposób, Mógł pokazać jej rozkosz bez wsunięcia się w jedwa bistą miękkość ciasnego, wilgotnego żaru między jej nogami. Przyciskając się do niej mocno, zaczął ocierać się o nią powolnymi, okrężnymi ruchami bioder. Ledwie zaczął, krzyknęła. Mięśnie jej szyi napięły się w ostrej uldze. Czuł przebiegające przez nią fale rozkoszy i to wystarczyło, by zaczął walczyć z własnym zaspokojeniem. Ledwie zdolny do racjonalnego myślenia wsunął jedną dłoń pod jej kark, by przytrzymać ją do pocałunku... i zamarł. Jej oczy nie były już odpryskami nocnego nieba. Tam, gdzie zwykle migotały białe gwiazdy, teraz wybuchały fontanny kolorów, nieprawdopodobne fajerwerki w mikroskopijnej skali. Ani człowiek, ani lampart nigdy wcześniej nie widzieli niczego równie pięknego. Lucas obudził się wyjątkowo zaspokojony. Zastanawiał się, co też jego praktyczna Psi by powiedziała, gdyby poinformował ją, że przywiodła go do orgazmu już dwa razy. Zapewne spytałaby go o szczegóły techniczne i zapisała je w tym cienkim komputerze, który wszędzie zabierała. I dlaczego ten obraz wydał mu się słodki?

Wyszedł spod prysznica, pogwizdując, i skierował się o sypialni. Spojrzał na kalendarz ścienny i nagle w jego uszy nie było już żadnej muzyki. Jak mógł zapomnieć? Ani razu przez ostatnie dwadzieścia lat nie zapomniał nigdy przedtem nic ani nikt nie rozproszył go do tego stopnia, aby wytrzeć z jego pamięci ten dzień. Naciągnął dżinsy, włożył białą koszulkę i pojeliał do biura. Ucieszył się, że Sascha jeszcze się nie okazała. Dzisiaj nie był w nastroju, by radzić sobie z zaskakującą reakcją na nią. Potrzebował wszystkich sił, by jakoś załatać ranę, która nie chciała przestać krwawić. - Wrócę wieczorem - powiedział Clayowi. - Kiedy Sascha przyjedzie, zajmij się nią. Clay skinął głową bez pytania, doskonale świadom, dlaczego Lucas bierze wolny dzień w tak krytycznym momencie. Niektóre sprawy były po prostu dla niego najważniejsze. Pozostawiając gwardzistę na straży, Lucas wsiadł do samochodu i ruszył w swoją doroczną podróż, której pierwszym przystankiem była kwiaciarnia. - Lucas, witaj. - Mała brunetka w okularach uśmiechnęła się do niego z drugiej strony sklepu. -Hej, Callie. Czy już jest gotowy? - Oczywiście. Zostań tu. Schowałam go na zapleczu. Patrzył, jak Callie idzie po jego stałe zamówienie, i zastanawiał się nad różnicami między nimi. Kwiaciarka była prawie w jego wieku, lecz była tak niewinna,

że czuł się o tysiąc lat starszy. Wiedział, że to nie dlatego, że była człowiekiem, a on zmiennokształtnym. Nie, to krew i śmierć go postarzały. Pojawiła się minutę później z ogromnym bukietem polnych kwiatów w ramionach. - Specjalne zamówienie dla kogoś specjalnego. Nigdy nie powiedział jej, dla kogo były. Jego rany były zbyt głębokie, by mogły być obiektem zwyczajnego spojrzenia. - Dzięki. - Zapisałam go na twoje konto. - Do zobaczenia za rok. -Trzymaj się, Lucas. Jak tylko wsiadł do samochodu, poczuł się zimny, obojętny, samotny. Zawsze tak było w tym dniu, dniu pogrążonym w cieniu, jak gdyby rozpacz jego dzieciństwa rezonowała przez czas, by wciąż go dręczyć. Wydostanie się z miasta i dotarcie głęboko w las zabrało mu trzy godziny. Zostawił samochód na ukrytej dróżce i resztę drogi pokonał pieszo. Miejsce, w którym jego matka i ojciec zostali pochowani, nie było niczym oznaczone, lecz on znajdował je tak, jakby wskazywały je jakieś światła. Na ich ostatnie miejsce spoczynku wybrał grób pośród drzew. -Hej, mamo. Położył kwiaty na bujnej trawie. Nigdy tu nie sprzątał, nigdy nie powstrzymywał marszu lasu. Jego rodzice byli lampartami czującymi się w dziczy jak w domu. - Przyniosłem ci kwiaty, dzięki którym tacie zawsze udawało się wydostać z kłopotów.

Tutaj znów był dzieckiem patrzącym na dwoje ludzi, którzy znaczyli dla niego więcej niż inni, patrzącym na ludzi śmiejących się, żywych. Nie powinien widzieć, |tik umierają. Wokół jego serca zacisnęła się pięść, kiedy i uszyła lawina wspomnień. Wrzask matki. Jego własne bezradne, udręczone wołania. Krzyk ojca pełen rozpaczy, gdy na jego oczach odebrał życie jego partnerce. W tym właśnie momencie w Carlu coś pękło, lecz uparcie trzymał się życia, dopóki jego syn nie był bezpieczny. Dopiero wtedy zrobił krok, który połączył go jego zamordowaną ukochaną. Był jak syn czarną panterą, a Shayla stanowiła powód, dla którego biło jego serce. - Tęsknię za tobą, tato. Położył dłoń na ziemi po drugiej stronie kwiatów. Matkę znaleziono pierwszą i pierwszą pochowano, lecz kiedy nadszedł czas, by złożyć do ziemi Carla, Lucas nalegał na powtórny obrządek. Leżeli teraz objęci, a on głęboko wierzył, że to oznacza, iż znów się odnaleźli. - Potrzebuję twojej rady. Nie powinien zostać alfą w wielu dwudziestu trzech lat, lecz było to nieuniknione. Kiedy poprzedni alfa Lachlan umarł niespodziewanie dwa lata po ustąpieniu, Lucas stracił nawet to oparcie. - Muszę wiedzieć, czy to, co robię, jest właściwe. co, jeśli doprowadzi to do kolejnych przypadków śmierci? Psi nie będą patrzeć obojętnie, kiedy powiemy światu, że chronili najgorszego z morderców.

Kiedy mówił, gałęzie drzew szumiały na wietrze, a 011 lubił sobie wyobrażać, że to znak, iż rodzice słuchają. Tutaj byli tylko oni. Żaden z jego gwardzistów nigdy za nim tu nie przyszedł. Nikt go nie pytał w tym dniu, dokąd jedzie, ani nikt go nie pytał, gdzie był. Siedział tu godzinami, mówiąc do dwojga wyjątkowych ludzi, którym zabrano ich miłość i życie w najbardziej brutalny sposób, ale których nie złamano. Carlo i Shayla walczyli do końca. Walczyli nie dla siebie, lecz o życie ich syna. O niego. - Nie zawiodę was. Otarł łzy płynące z serca chłopca, który omal nic zginął wraz z nimi. Jedynie pragnienie zemsty trzymało go przy życiu, kiedy wszyscy myśleli, że nie przetrwa. Ten krwawy dzień i następne ukształtowały go, naznaczyły i dały mu siłę. Nikt nie skrzywdzi ludzi, którymi Lucas się opiekuje. Nikt nie weźmie tego, co należy do niego. Udowodnił, że zabije każdego, kto spróbuje. Każdego. Sascha czuła się dziwnie od pierwszej chwili, gdy się obudziła. Obawiając się, że zmiennokształtni wyczują przyginający ją do ziemi dziwny smutek, odwołała spotkania z DarkRiver i znalazła sobie zajęcie w kwaterze głównej Duncanów, próbując schodzić z drogi wszystkim, żeby Enrique jej nie rozszyfrował. Jakąż ulgą było zamknięcie się w domu przed oceniającymi oczami innych. Tkwiąca w niej ciężka ciemność nasiliła się w ciągu dnia, aż stała się ostrym bólem w

sercu. Jako że nie była pewna, czy był to efekt rozpali linia się jej psychiki, czy ciała, zastanowiła się, czy nie Rjść do Centrum Medycznego. Po chwili jednak to wykluczyła. Nie wiedziała, i) M-Psi widzi, kiedy zagląda w ciało. A jeśli jej rnentalne wzory są tak rozchwiane, że będą widoczne, i medyk zażąda kolejnych badań? Najlepszym wyjściem wydawał się sen. Jeśli jutro nie będzie się czuła lepiej, znajdzie jakiś sposób, by wyleczyć się bez narażenia się na głebokie skanowanie. Przez jej ciało przebiegła kolejna fala pulsującego holu. Skrzywiła się i potarła skronie. Oczy spojrzały na panel komunikacyjny. Może Lucas będzie znał jakiegoś dyskretnego lekarza? Ale niemal natychmiast pokręciła głową. O czym ona myśli? Lucas uważa Psi za automaty bez serca. Dlaczego miałby jej pomóc? I dlaczego ona nie mogła przestać o nim myśleć? Podczas drogi powrotnej Lucas nikogo nie spotkał. Zaparkował samochód na odległym miejscu i resztę trasy przebiegł na łapach pantery, odczuwając uderzenia ziemi jak bicie dodatkowego serca. Wspinanie się po drzewie do legowiska było tak łatwe jak oddychanie. Ale powrót z formy zwierzęcej łatwy nie był. Chciał wycofać się w umysł pantery i wymazać ludzki ból. Pokusa była śmiertelnie niebezpieczna, bo mogła zmienić go w lamparta niezdolnego do pamiętania o swoim człowieczeństwie, lecz posiadającego wystarczającą ilość

ludzkiej inteligencji, by uczynić więcej szkód niż zwykłe zwierzę. To dlatego polowano na zmiennokształtnych odszczepieńców - byli zbyt niebezpieczni, by pozwolić im się włóczyć. Często brali na cel członków swojego dawnego stada, jak gdyby jakaś ich zepsuta część wiedziała, kim wcześniej byli... i kim nigdy już nie będą. Kierowany instynktowną potrzebą ochronienia swoich ludzi przed krzywdą odepchnął nęcący głos dwudziestoletniej rozpaczy i rozkazał ciału się zmienić. Ekstaza i agonia. Po części czysta rozkosz i po części rozdzierający ból. Zmiana zabrała tylko kilka sekund, lecz zdawała się trwać wieki. Wiedział, że jego ciało przekształca się w tysiące świetlnych cząsteczek, by przyjąć inną formę, i wiedział, że to jest piękne. Choć w środku czuł potworny ból, jakby zdzierano z niego skórę, by mógł wyłonić się z niej nowy kształt. Każdą jego cząsteczkę ogarnia! piekący żar. Kiedy otworzył oczy, znów był człowiekiem, a bestia tkwiła uwięziona za ścianami jego umysłu. Nagi poczłapał pod prysznic i włączył zimną wodę. Brutalne ukłucia lodowatych igieł usunęły z jego myśli resztki pokusy. Zazwyczaj nie miał problemów z przejściem ze zwierzęcej psychiki w ludzką, lecz ten dzień nie był dobry. I w takiej chwili niemal rozumiał potrzebę Psi usunięcia z życia emocji. Gdyby nie czuł, toby nie pamiętał. Gdyby nie czuł, nie żałowałby. I gdyby nie czuł, nie odczuwałby bólu z każdym uderzeniem jego ludzkiego serca.

ROZDZIAŁ 8 Zaczynał oczekiwać jej w swoich snach. Kiedy dotknęła jego ramienia, przekręcił się, żeby na nią spojrzeć. Chciał jej powiedzieć, że dzisiaj nie ma serca do zabawy, lecz gdy ją zobaczył, nie odezwał się słowem. Miała na sobie coś, co przypominało starą bawełnianą piżamę, a włosy zaplotła w dwa proste warkocze. Wyglądała jak szesnastolatka. Wtedy zorientował się, że sam ubrany jest w ciemnoszary dres, taki sam jak jego ulubiony. - Co się dzieje, kociaku? W jej oczach zamigotał cień bezbronnego zakłopotania. - Nie wiem. Objęła się ramionami. On za to otworzył swoje i powiedział: - Chodź do mnie. Po chwili wahania położyła głowę na jego piersi i wyciągnęła się wzdłuż niego. - Czuję się taka... ciężka. Jedna jej dłoń o delikatnych kostkach leżała tuż przy jej głowie.

- Ja także. Kamień, który spoczywał na jego sercu, rankiem zniknie, ale pamięć pozostanie. Jej dłoń przesuwała się po jego piersi. - Dlaczego jesteś smutny? - Bo nie zawsze mogę ochronić tych, których kocham. Jej włosy były miękkie i jedwabiste. Nie próbowała go pocieszać, że nie jest Bogiem, że nie może chronić wszystkich. Sam zresztą o tym wiedział. Lecz wiedza i wiara to dwie różne rzeczy. Powiedziała za to coś, co sprawiło, że serce mu zamarło. - Chciałabym, żebyś mnie kochał. - Dlaczego? - Bo wtedy być może mógłbyś mnie ochronić - wyznała z bezbrzeżnym smutkiem. - Dlaczego potrzebujesz ochrony? - Jego męskie instynkty obudziły się i przebiły przez pokłady wspomnień. Przytuliła się mocniej, a on objął ją ciaśniej. - Ponieważ jestem zepsuta. Jej dłoń cały czas głaskała jego pierś i czuł, jak ciepło wnika w jego ciało. - A Psi nie pozwalają żyć zepsutym istotom. - Dla mnie jesteś doskonała. Żadnej odpowiedzi - tylko ta głaszcząca dłoń ponad jego sercem. Z każdą pieszczotą czuł się bardziej spokojny. W jego kości zaczęła przenikać ciężkość.

To było dziwne uczucie, jakby znów zapadał w sen. Kiedy ponad nim zamknęła się ciemność, spokojne oświadczenie Saschy okrążyło jego umysł jak niekończąca się rzeka. Ponieważ jestem zepsuta. A Psi nie pozwalają żyć zepsutym istotom. Sascha już na niego czekała, kiedy następnego dnia przyjechał do biura. Zmartwiony niepokojącą intensywnością snu próbował wciągnąć ją do rozmowy, lecz przypominało to walenie głową w mur. Jakby wycofała się tak głęboko, że niemal przestała istnieć. - Czy wszystko w porządku? Wyczuwał otaczające ją cienie, wyczuwał ją... jakby należała do sfory. - Chciałabym zasugerować coś w sprawie materiałów, jakich zamierzacie użyć - oświadczyła w odpowiedzi. Według moich badań ten typ drewna lepiej będzie opierał się pogodzie w tym środowisku. - Przesunęła po blacie próbkę oraz gruby plik dokumentów. Sfrustrowany jej nieprzejednaniem stwierdził: - To drewno jest tańsze. - To nie znaczy, że nie jest dobre. Proszę, przeczytaj raport. - Przeczytam. - Odłożył go na bok. - Sascha, kochanie, wyglądasz okropnie. Nie było mowy, żeby pozwolił jej się odepchnąć, nie po ostatniej nocy. Była Psi, a on ostatnio miał bardzo dziwne sny. Potrafił

dodać dwa do dwóch.Jej dłonie zacisnęły się na organizerze, zanim wzięła się w garść. - Mam problemy ze snem. Każdy jego instynkt mówił mu, że nadszedł czas, żeby ją twardo przycisnął. - Sny nie pozwalają ci spać? Unikała jego wzroku. - Powiedziałam ci, że Psi nie śnią. -Ale ty śnisz, Sascha, prawda? - powiedział miękko. - To czym jesteś? Jej głowa poderwała się do góry i na ułamek sekundy w jej oczach pojawił się wyraz zagubienia, zanim odezwała się jej skomputeryzowana tarcza ochronna. - Przepraszam. Wyszła z pokoju, ale on wiedział, że to z jego powodu, a nie wezwania. W końcu do niej dotarł. Gdyby dzwonek im nie przerwał... - Cholera. Z czubków jego palców wysunęły się pazury, udowadniając, jak bardzo stracił nad sobą kontrolę. Zmuszając je, by się schowały, poszedł na poszukiwanie swojej umykającej zdobyczy. Nie było jej. Ria, jego ludzka asystentka administracyjna, przekazała mu wiadomość: - Powiedziała, że musi odjechać, by zająć się czymś, lecz wróci o drugiej na spotkanie z Zarą. Lucas przyjął wiadomość z niezadowoleniem.

- Dzięki - rzucił, ale jego ton znaczył coś wręcz przeciwnego. - Przykro mi. Nie wiedziałam, że nie powinnam pozwolić jej wyjść. - Ładną twarz Rii wykrzywił grymas. Powinieneś uprzedzać mnie o takich rzeczach. - Jako te była od siedmiu lat partnerką lamparta DarkRiver, nie miała problemu z wypowiadaniem swojego zdania I Aicasowi prosto w twarz. - Nie martw się. Ona wróci. Bo dokąd miałaby pójść? Jeśli miał co do niej rację, jej wyjątkowość mogła być odrzucana przez jej rasę. Me większym problemem dla niego było to, że zamiast próbować wykorzystać jej słabość do własnych celów, martwił się o nią. Ten niespodziewany rozwój zdarzeń niepokoił zarówno człowieka, jak i bestię. Jakim cudem jeden z jego wrogów pozyskał jego lojalność? Pojawiła się na spotkaniu dokładnie o drugiej. - Możemy zacząć? - takie były jej pierwsze słowa skierowane do niego. Miała na sobie czarny garnitur i białą bluzkę, a jej ton był zimny jak szron. Mimo że niepokoił się uczuciami, jakie w nim wzbudzała, chciał po nią sięgnąć i całować, aż zaczęłaby mruczeć, Zajrzał pod jej pancerz i nie zamierzał jej pozwolić, by pogrzebała kobietę, którą tam zobaczył. Sascha Duncan może być sobie Psi, ale on był łowcą.

- Jak najbardziej. - Machnął dłonią, chcąc, by uwierzyła, że czuje się pokonany: czasami zasadzka przynosi lepsze rezultaty niż atak frontalny. - Zara powinna tu przyjść z Dorianem, jednym z architektów. Kit poprosił, żebyśmy pozwolili mu obserwować. Zgadzasz się? - Oczywiście. Ja uczyłam się biznesu w taki sam sposób. Jak tylko weszli do sali konferencyjnej, wiedział, że będą problemy. Dorian stał plecami do okna. Białe linie wokół jego ust zdradzały stres, a ramiona miał tak napięte, że jego mięśnie niemal wibrowały. - Kit. - Lucas postanowił powitać najpierw młodzika stojącego obok Doriana, dając gwardziście czas na wzięcie się w garść. - Cześć, Lucas. Mam projekty. - Kit wskazał na stertę zwiniętych dokumentów na stole. Jego spojrzenie pobiegło do Saschy, a potem uciekło w bok. - Gdzie jest Zara? Lucas nie odwracał wzroku od Doriana, a mężczyzna nie przestawał wpatrywać się w Saschę. Stojąca obok niego Psi była nienaturalnie milcząca, jak gdyby wyczuła, że sytuacja jest niebezpieczna. Kit pociągnął za mankiety swojego brązowego, wydzierganego na drutach swetra i przesunął dłonią po włosach. - Spóźni się. - W jego głosie pojawił się subtelny ton - nie chciał rozmawiać o sprawach sfory przy obcym. Lucas, nie odwracając wzroku od furii w postaci

Doriana, powiedział spokojnie: - Sascha, czy mógłbym cię na chwilę przeprosić? Poczekam na zewnątrz. Odwróciła się i wyszła, zamykając za sobą drzwi. - Co się stało? - spytał. Mężczyzna obnażył zęby. - SnowDancer stracili dzisiaj kobietę. Lucas poczuł wściekłość przelewającą się przez jego krwiobieg. -Kiedy? - Dorian powiedział, że dwie godziny temu - odparł Kit. Właśnie zadzwonił do niego jeden z poruczników Hawke'a. - Co oznacza, że mamy tydzień, zanim pojawi się ciało. Głos Doriana był dziki, a dłonie zaciskał tak mocno, że na jego szyi wystąpiły żyły. - Zabójca będzie trzymał ją przez kilka dni, a kiedy skończy robić to, co im zwykle robi, potnie ją na kawałki i zostawi w miejscu, które dotąd było dla niej bezpiecznym niebem. Lucas nawet nie próbował uspokajać Doriana. - Czy wiedzą cokolwiek? Chociaż nie zgadzał się na użycie tortur w celu ustalenia zabójcy, to od czasu śmierci Kylie w jego sercu wzbierała taka sama zimna furia jak u Doriana. Dziewczyna, niewiele starsza od Kita, była pod jego opieką. To, co jej zrobiono, było nieludzkie, a tkwiąca w nim pantera żądała sprawiedliwości. - Nie. - Dorian przesunął obiema dłońmi przez włosy. Dlaczego nie przyciągniesz tu tej swojej Psi i nie zmusisz jej, by powiedziała, kim on jest?

W jego oczach płonęło czyste szaleństwo i Lucas wic dział, że musi go trzymać z dala od Saschy. - Ona może o niczym nie wiedzieć - zauważył. -Kit? - Jak... - Idź i powiedz Żarze, że jej potrzebujemy. Jego wzrok jednak sygnalizował zupełnie coś innego. To nie żbika potrzebowali, lecz uzdrowicielki. Wielu mło dzików by tego nie zrozumiało, ale Kit był już trenowany do przejęcia obowiązków żołnierza. Skinął więc głową. - Zajmę się tym - powiedział i wybiegł z pokoju. Mieli szczęście, że uzdrowicielka przyjechała do miasta z młodymi na zakupy. Musiała tu przyjść - Dorian był na granicy załamania. A Lucas aż do tej chwili nic miał pojęcia, jak słaba była jego samokontrola. W głębi niebieskich oczu surfera niemal widział szpony wściekłości gotowe do okaleczania, torturowania, zabijania. - Porwanie jednego Psi nic nie da. Nie są jak my - odetną się od rodziny zabitego bez chwili wahania. Ustawił się tuż przed Dorianem, tak aby odciąć mu drogę do drzwi. Nagle głowa Doriana poderwała się i jego oczy skoncentrowały się na czymś za Lucasem. - Ona jest częścią tego cholernego umysłu roju! Do kurwy nędzy, każ jej powiedzieć, gdzie jest Snow-Dancer, zanim będzie za późno! - Jego głos zawibrował gniewem, ale jeszcze nie stracił całkowicie kontroli. Lucas nie musiał się odwracać, żeby wiedzieć, że w drzwiach stoi Sascha - wyczuwał jej zapach.

Sascha, wyjdź. - Pantera chciała chwycić ją zębami ii kark i zaciągnąć daleko w bezpieczne miejsce. -Nie. Dorian pchnął go w pierś z siłą, która złamałaby ludzkie żebra. Jego uśpienie obrabowało go jedynie ze zdolności przemiany, niczego więcej. - Powiedz jej, co robi ten świr. Powiedz jej, co ukrywa przed nią jej wspaniała Rada. Sascha weszła do pokoju i zamknęła drzwi. - O czym on mówi? - W jej lodowatym tonie dźwięczała stal, a w sposobie, w jaki podeszła i stanęła pół metra przed nimi, była nieugięta stanowczość i ani cienia strachu. Czas wykrętów i podstępów dobiegł końca - na szali leżało jej życie. - Od kilku lat seryjny morderca poluje na kobiety zmiennokształtnych. Wyraz twarzy Saschy się nie zmienił. - W naszym społeczeństwie nie ma seryjnych morderców. - Gówno prawda! - warknął Dorian. - Zabójca jest Psi, a twoja Rada o tym wie. Jesteście rasą psychopatów! ;-Nie, nie jesteśmy. - Żadnego sumienia, żadnego serca, żadnych uczuć! Jak jeszcze można zdefiniować psychopatów? - Skąd wiesz, że to jeden z nas? Próbowała obejść Lucasa. Odepchnął ją jedną ręką.

- Nie zbliżaj się za bardzo. W tej chwili Dorian z checią rozerwie ci gardło a konto mordercy. Jego siostramii była jedną z ofiar. - Upewnił się, żeby ujrzała prawdę na jego twarzy. Po krótkiej chwili zastanowienia zrobiła krok do tyłu i pozwoliła mu trzymać Doriana na dystans. - Skąd wiecie, że to Psi? - powtórzyła. - W miejscu, gdzie została zamordowana Kylie, wykryliśmy j ego zapach. Lucas do końca życia będzie pamiętał ten przenikliwy, odstręczający odór. - Pachniecie dla nas bardzo wyraźnie. I w przeciwieństwie do ludzi czy zmiennych emanujecie jedynie zimnym, odpychającym, metalicznym smrodem. To dlatego tak wielu zmiennych nie chciało pracować z Psi czy mieszkać w wybudowanych przez nich domach. Niektórzy uważali, że skaza ta nigdy nie będzie mogła być usunięta. Wydało mu się, że na twarzy Saschy dostrzegł cień bólu, lecz kiedy się odezwała, jej głos był spokojny. - Jeśli to seryjny, dlaczego nie zostało to zgłoszone? Nie słyszałam o tym słowa w sieci ani w mediach ludzi i zmiennych. Dorian odwrócił się i uderzył płaską dłonią w szybę. Szkło się zarysowało. - Twoja Rada powstrzymała raporty, tak jak po wstrzymała śledztwa. Zmienni i kilku ludzi próbowali dotrzeć do spraw oznaczonych jako dzieło seryjnego, lecz nieustannie byli blokowani.

Lucas napotkał poważne spojrzenie Saschy i zdecydował się na krok, który mógł być pomyłką, ale nie miał czasu na łagodne działania. Albo jego przeczucia co do Saschy były właściwe, albo nigdy nie miał szansy. - Detektywi pracują w tajemnicy w swoim czasie wolnym sfory zmiennokształtnych dzielą się informacjami na dotkniętych działaniem seryjnego terenach. W końcu go dorwiemy. - Nie wątpił w to. Wszyscy drapieżni zmiennokształtni mieli jedną wspólną cechę: jeżeli jeden z nich został skrzywdzony, będą ścigać sprawcę z ponurą determinacją, nawet jeśli miałoby to trwać lata. - Co się zmieniło? Dlaczego jesteś taki zagniewany? spytała Doriana, a w jej głosie było coś, co brzmiało niemal jak ból. Gwardzista nie odezwał się. Pochylił tylko głowę i znów naparł dłońmi na szybę. Lucas wiedział, że zamiast uderzyć, wycofywał się w głąb siebie, a na to nie można było pozwolić. Był członkiem sfory. Nikt mu nie pozwoli cierpieć w samotności. Położył dłoń na ramieniu Doriana. To wystarczy, by utrzymać więź do przyjazdu Tamsyn. - Dwie godziny temu SnowDancer stracili kobietę. Jeśli nie znajdziemy jej w ciągu siedmiu dni, zostanie okaleczona w sposób, który nawet Psi doprowadziłby do wymiotów.Do pokoju wpadła Tamsyn razem z Kitem i jego starszą siostrą Riną, zmysłową kobietą o zaokrąglonych kształtach w randze żołnierza. Lucas obrócił się do Saschy. - Poczekaj na mnie na zewnątrz.

To była sprawa sfory. I niezależnie od tego, jak bar dzo jej pragnął, była obcą. Sascha patrzyła na Doriana przez długą chwile. po czym bez słowa odwróciła się i odeszła. Rina za mknęła za nią drzwi. Sascha poszła do poczekalni na parterze budynku. Przez cały czas czuła uderzenia gniewu Doriana. Ni gdy wcześniej nie doznała tak rozdzierającej agonii. Z wszystkich sił starała się nie krzyczeć wraz z nim. Miała wrażenie, jak gdyby ten ból wlewał się w nią, jak gdyby go zasysała do środka, gdzie mógł zmieszać się z jej bólem nie do wytrzymania. ...emanujecie jedynie zimnym, odpychającym, metalicznym smrodem... Nie mogła zapomnieć ani słów Lucasa, ani ich nienawiści. Dorian, Kit, ta piękna kobieta o kasztanowych włosach, nawet Tamsyn. Wszyscy patrzyli na nią, jakby była ucieleśnieniem zła. Bo być może była. Jeśli mieli rację, należała do rasy, która zezwalała na morderstwa tylko po to, by chronić ich kod Ciszy. W jej serce wbił się kolec bólu. Wciągnęła haust powietrza i próbowała powstrzymać cierpienie, ale przybierało na sile. Musiała to zatrzymać, znaleźć jakiś sposób, by pomóc Dorianowi, zanim ją zabije. Zlokalizowanie lamparta było proste. Pulsował gniewem i wściekłością. Powietrze wokół niego było czystą ciemnością

niekończących bólu. Nie miała pojęcia, co robi. Nikt jej w tym nie trenował. Nie wiedziała nawet, co tak naprawdę chce prągnąć. Wchodząc w otaczającą go ciemność, zebrała ból w swoje ramiona. Było go tak dużo, że aż się wylewał. Z determinacją zbierała go, aż cienie wokół Doriana złagodniały i agonia w jej sercu osłabła. Jej ramiona były pełne smutku i mogła myśleć tylko jednym sposobie jego zniszczenia. To instynktowne II rumienie wypływało z pogrzebanej części jej umysłu.. Nie mogła jednak zrobić tego tutaj. Ledwie widząc otoczenie, wyszła z budynku. Wsiadła do pojazdu, za programowała cel i włączyła autopilota. Smutek stawał \c coraz cięższy i cięższy. Musiała dotrzeć do bezpiecznej przystani swojego mieszkania, zanim jej umysł rozpadnie się pod jego naciskiem. Już teraz jej wada była widoczna w koniuszkach jej palców, w głuchym biciu jej serca. Z całą resztką energii, jaka jej pozostała, wzmocniła swoje mentalne tarcze przeciwko sieci Psi, w których była uwięziona energia trzymająca ją przy życiu. Jeśli one padną, to dlatego że ona umrze i nie pozostanie nic, co by je podtrzymywało. Miała jedynie nadzieję, że dotrze do mieszkania, zanim ciemność ją pochłonie, zanim ją całkowicie zniszczy. Lucas czuł, jak ból Doriana słabnie. Trzymając mężczyznę w ramionach, spytał: - Tamsyn, co zrobiłaś?

Uzdrowicielka przesunęła dłońmi po twarzy gwardzisty. - Ledwie zaczęłam. To nie ja. Dorian, poczułeś to? - Jakby ktoś zabrał ból i zostawił... spokój. Pokręcił głową i usiadł. Nie czuł wstydu, że oparł się na sforze. Po to przecież była. Jeśli to Lucas by upadał, Dorian zrobiłby to samo dla niego. Rina splotła palce z palcami Doriana. - Czujesz się... - nie mogąc znaleźć słów, żołnierki i obróciła się do Tamsyn. - ...zrównoważony - powiedziała Tamsyn, kiedy Lucas podniósł się na nogi. Dorian zmarszczył brwi i odsunął włosy z twarzy. - To było coś niesamowitego. Czułem, jak ogarniające mnie ciepło wypycha wściekłość. Znów mogę myśleć... Po raz pierwszy, od kiedy Rylie została porwana, mogę myśleć. Pozwolił, żeby Rina objęła go ramionami i położyła głowę na jego piersi. Przesunął dłonią po jej nagich ramionach i Lucas wiedział, że zakorzeniał się we wrażeniu jej skóry, w jej zapachu sfory. To nie miało nic wspólnego z damsko-męskim dzieleniem się, a wszystkie -z siłą uzdrawiającą stada. - Jeśli to nie byłaś ty, to kto? Serce Lucasa uderzało podejrzeniem tak niewiarygodnym, że ledwie mógł w to uwierzyć. Lecz jego in stynkty nigdy w tej jednej sprawie się nie myliły, a on przecież poczuł błysk mocy. - Nie znam nikogo, kto mógłby zrobić to, co opisałes

Dorian. - Tamsyn zamilkła. - Słyszałam pogłoski, ale to były jedynie pogłoski. Dorian popatrzył na Lucasa. - To nie ma znaczenia. Nie teraz. Musimy znaleźć kobietę SnowDancer, zanim wilki się wściekną. W tej chwili są w szoku, lecz wkrótce wpadną w furię. - Znajdziemy ją. - To była obietnica alty. - Zamierzam poprosić Saschę o pomoc. - Psi? - zapytała Rina ostro. - Oni nie pomagają nawet własnym dzieciom. - Nie mamy wyboru. Nie było innego sposobu na zinfiltrowanie ich sieci. Saschy nie było. Według słów recepcjonistki nie wyglądała dobrze. - Wsiadła do samochodu i odjechała. - Kobieta wzru szyła ramionami. - Chciałam zapytać, czy dobrze się czuje, ale wiesz, ona jest jedną z nich, więc uznałam, że woli nie być niepokojona. - Dzięki. - Lucas wsunął dłonie do kieszeni. Rina, który zeszła razem z nim, zapytała: - Myślisz, że pojechała złożyć raport Radzie? To było usprawiedliwione podejrzenie, lecz coś w nim sprzeciwiało się uznaniu go za prawdę. Wyciągnąwszy telefon, nacisnął numer i czekał. Brak odpowiedzi. - Myślę, że wkrótce się dowiemy. Powiedz gwardzistom, żeby zaalarmowali sfory.

Jeśli Rada odkryje, że DarkRiver stara się dowieść winy Psi, uderzą prewencyjnie. Psi być może nie są w stanie manipulować umysłami zmiennych bez ogromnej ilości wydatkowanej energii, ale jeśli będą wystarczająco zdeterminowani, mogą zabić. Najbardziej bezbronne były młode. One jeszcze nie wykształciły w sobie naturalnych barier ochronnych, dzięki którym tak trudno było skrzywdzić starszych zmiennokształtnych. Patrzył za odchodzącą Riną i nacisnął kolejny kod. W ciągu dziesięciu minut każdy członek DarkRiver będzie powiadomiony. Słabsi podążą do bezpiecznych domów, gdzie żołnierze sfory będą mogli ich chronić. Jedyną przewagą, jaką zmienni mieli nad Psi, było to, że Psi musieli podejść bardzo blisko, żeby zaatakować siłą psychiczną. Nigdy wcześniej żaden Psi nie zabił zmiennego z daleka. Lecz dzisiaj ktoś tak dotarł do Doriana.

ROZDZIAŁ 9 Wezwanie zostało odebrane. - Hawke. - Możemy mieć przeciek do Rady o polowaniu. Zabezpiecz swoją sforę. - Wypatroszę każdego, kto tknie któregoś z moich ludzi. Bezlitosny alfa SnowDancer nie żartował. - Otwieram sezon polowania na Psi. W jego umyśle mignął obraz zakrwawionego ciała Saschy. Dłoń zacisnęła się na telefonie. - Mamy szansę odnalezienia waszej kobiety na czas. - Jak bardzo jesteś tego pewien? - Prawdopodobieństwo jest niewielkie, ale istnieje taka szansa. Jeśli teraz ruszycie, stracimy okazję i wielu członków obu naszych stad. SnowDancer byli bezlitosnymi zabójcami, ale Psi się od nich nie różnili. Po obu stronach będzie mnóstwo ofiar. Cisza w telefonie aż wibrowała od gniewu. - Nie będę w stanie kontrolować moich ludzi, gdy

będzie ciało. - Nawet bym tego od ciebie nie żądał. Lucasowi z trudem udało się powstrzymać DarkRiver po morderstwie Kylie. Jedynym powodem, dla którego go słuchali, było to, że ostatnio trzy ich kobiety powiły młode. Nikt nie chciał pozostawić bezbronnych maleństw bez opieki. Gdyby alfy i żołnierze się oddalili, Psi po prostu powybijaliby młode i ich matki. Bo Psi nie znali litości. - Jeśli pójdziecie na wojnę, my pójdziemy z wami. Taką obietnicę Lucas złożył swojej sforze. Po pogrzebie Kylie DarkRiver dogadali się z innymi stadami, że kiedy rozpęta się piekło i przegrają, tamci wychowają ich dzieci jak własne. SnowDancer nie bardzo umieli współpracować, lecz Lucas miał nadzieję, że Hawke posłucha głosu rozsądku i zaufa sile ich sojuszu. Drugim wyjściem była rzeź na skalę, jakiej świat nie widział od stuleci. - Prosisz mnie, żebym czekał, podczas gdy Brenna umiera. - Siedem dni, Hawke. To wystarczająco dużo czasu, by ją wyśledzić. - Ufał swojej intuicji. Sascha ich nie zdradzi. Nie zdradzi... jego. - Wiesz, że mam rację. Jak tylko Psi się zorientują, że na nich polujemy, umrze od razu. Zrobią wszystko, żeby zatrzeć ślady. Hawke zaklął. - Lepiej, żebyś miał rację, kocie. Siedem dni. Znajdź moją kobietę, a nigdy już nie będziesz musiał martwić się groźbami terytorialnymi. Jeśli pojawi się jej ciało, zażądamy krwi.

Saschę obudził dźwięk konsoli komunikacyjnej. Ześlizgnęła przy wejściu do apartamentu i teraz siedziała nu ziemi z wyciągniętymi przed siebie nogami, oparta zamknięte drzwi. Nie pamiętała niczego od chwili, juk wyszła z windy. Zmusiła się, by wstać, i trzymając się drzwi i ścian, podeszła do konsoli. Świeciło się imię Nikity. Zbyt zmęczona, by zrobić coś więcej, niż po prostu stać, pozwoliła matce zostawić wiadomość, a potem spojrzała na zegarek. Była dziesiąta. A to oznaczało, że straciła przytomność na siedem godzin. Ze strachem zbadała tarcze ochronne. Trzymały. Ulga sprawiła, że uświadomiła sobie coś jeszcze - ból, gniew i wściekłość, które ją niszczyły, zniknęły. Nie pamiętała, jak je rozproszyła, i nie chciała o tym myśleć. Nie chciała myśleć o niczym. Gorący prysznic pozwolił jej na kilka minut zapomnieć o problemach. Potem usiadła nieruchomo i próbowała medytować, starając się osiągnąć stan transcensycnej i, jako że nie chciała stanąć twarzą w twarz z tym, co działo się tego dnia. To była ostatnia kropla. Jej mózg groził przeciążeniem. Wykonywała jedno mentalne ćwiczenie po drugim. Kiedy w końcu odpowiedziała na telefon Nikity, wyglądała na zupełnie spokojną. Na ekranie pojawiła się twarz matki. - Sascha. Dostałaś moją wiadomość. - Przepraszam, matko, ale byłam poza zasięgiem. - Czy pojawiło się coś nowego w sprawie zmiennokształtnych? - Na razie nic, ale jestem

pewna, że to się zmieni. - Ledwie trzymała się ostatniej nici zdrowego rozsądku i nie wiedziała, w co ma wierzyć. - Nie zawiedź mnie, Sascha. - Brązowe oczy Nikily uważnie badały jej twarz. - Enrique nie jest z ciebie zadowolony - musimy mu coś dać. - Dlaczego musimy dawać mu cokolwiek? Nikita przez chwilę milczała, po czym skinęła głowa jakby podjęła jakąś decyzję. - Przyjdź do mnie. Dziesięć minut później Sascha stała obok matki, patrząc na migotliwą ciemność miasta układającego się do snu. - Co ci to przypomina? - spytała Nikita. - Sieć Psi. - To było prymitywne przybliżenie. - Słabe światełka. Mocne światła. Migoczące światła. Martwe światła. - Nikita luźno złączyła palce dłoni przed sobą. - Tak. Sascha poczuła pulsowanie w tyle szyi, bardziej irytujące niż bolesne. Pozostałości tego, co zdarzyło się po południu? Jeśli cokolwiek się zdarzyło. Ajeśli jedynie wyobraziła sobie teb psychiczny scenariusz? Być może był to znak jej przyspieszającego obłędu? Jaki ma dowód na to, że zrobiła coś jeszcze oprócz tego, że zemdlała? Żadnego. Im więcej o tym myślała, tym bardziej była przekonana, do tego.

- Enrique jest bardzo jasnym światłem. Zmusiła się do koncentracji. - Tak jak i ty. Oboje jesteście w Radzie. Tak jak Enrique Nikita była niebezpieczna. Trucizna jej umysłu działała równie zabójczo jak najbardziej zjadliwy biologiczny wirus. - Kilku radnych chętnie widziałoby mnie martwą. - Nie tylko radnych. - Tak. Zawsze są jacyś chętni. - Nikita wciąż wpatrywała się w noc. - Sojusznicy są konieczni. - Enrique jest twoim sojusznikiem? - W pewnym sensie. Ma własne plany, ale pilnuje moich pleców, a ja pilnuję jego. - Więc nie stać nas na jego utratę? - To utrudniłoby pewne sprawy. Sascha umiała czytać między wierszami. Jeśli Enrique nie dostanie, czego chce, Nikita może umrzeć. - Znajdę jakieś informacje dla niego. Ale powiedz mu, że jeśli będę naciskać, niczego się nie dowiem. - Jesteś tego pewna? - Pierwszą wieścią, jaką możesz się z nim podzielić, jest ta, że wbrew popularnym przekonaniom Psi zmienni nie są głupi. Nikt, kto napotkał twardy błysk inteligencji w oczach Lucasa, nie uwierzyłby w tak idiotyczne przekonanie. - Nigdy nie otworzą się przed Psi, który będzie

otwarcie zbierał dane o nich. Jeśli będę postępować powoli, dowiem się więcej. Mamy dużo czasu. Ale ona nie miała. Dzisiejszy dzień udowodnił jej to jasno - rozpadała się w szwach na tysiące kawałków. Już nie rozumiała siebie. Właśnie w tej chwili kłamała w żywe oczy matce] zatrzymując dla siebie wszystko, czego się dowiedziała. Dlaczego? - Powiem mu. Dobranoc, Sascha. - Dobranoc, matko. Sascha nie mogła zasnąć. Próbowała każdej sztuczki, jaka przyszła jej do głowy, lecz bez skutku. Po zmysłowych snach poprzednich nocy była to brutalna pobudka do rzeczywistości. Od kiedy spotkała Lucasa, fizyczne symptomy jej mentalnej dezintegracji się uspokoiły. Zaczynała przyzwyczajać się do dobrego snu przez całą noc, snu wolnego od nocnych strachów czy skurczów mięśni. W końcu się poddała i zaczęła przemierzać pokój tam i z powrotem, tylna ściana, przednia ściana, z boku na bok, od prawej do lewej. I z powrotem. Seryjny morderca... kobiety zmiennokształtnych... metaliczny smród... Rada... psychopata... W ciągu kilku godzin po rozmowie z Nikitą korzystała z wszelkich dostępnych jej elektronicznych środków, by w ukryciu surfować przez Internet ludzi i zmiennych. Morderstwa zostały zgłoszone. Ale zamiast trafić na pierwsze strony głównych gazet i magazynów, zostały odnotowane jedynie na pomniejszych forach, których

nikt nie brał poważnie. To nie zmieniało faktu, że były instynktem, A potem tajemniczo zniknęły. „Zabójca jest Psi i twoja Rada o tym wie!" - Gniewne .osłowa Doriana odbijały się w jej głowie. - Nie - wyszeptała na głos. Musiał się mylić. Kierował się emocjami, a nie logiką. Psi nie czują wściekłości, zazdrości, morderczej furii. Psi w ogóle nie czują. Kropka. Z wyjątkiem niej. Była przecież żywym zaprzeczeniem tej tezy. - Nie - powtórzyła. Tak, ona czuła. Ale seryjny morderca? Nikt nie mógłby ukryć tak potężnej wady w protokole Ciszy. Nikt nie miał takiej mocy. „Oni są Radą. Są ponad prawem" własne słowa powróciły, by ją nawiedzać. Czy to było możliwe...? -Nie Patrzyła na pustą ścianę przed sobą, nie mogąc uwierzyć, że jej matka pomagała w ukryciu mordercy. Nikita może i nie miała macierzyńskich uczuć, ale Sascha przeżywała emocje właściwe dziecku. Matka była jedyną postacią stale obecną w jej życiu. Chociaż gdyby miała ojca, babcię, rodzeństwo czy kuzynów, byliby równie zimni jak kobieta, która ją urodziła. Musiała zdobyć więcej informacji. Podjąwszy decyzję, zaczęła wbijać numer na konsoli. Ale zaraz przerwała. Zbytnie zainteresowanie Enriąue sprawiało, że obawiała się podsłuchu. Zarzuciła więc czarną marynarkę ze sztucznej skóry na dżinsy i czarną bluzkę i poszła do samochodu.

Dojeżdżała już do budynku DarkRiver, kiedy zaczęła myśleć. Była druga nad ranem. Nikogo tu nie będzie. A już z całą pewnością mężczyzny, z którym chciała porozmawiać. Jej dłonie zacisnęły się na kierownicy, kiedy za parkowała na pustym placu i odchyliła głowę na oparcie fotela. Przyjechała tu kierowana instynktem, szukając Lucasa. Lucas. Siedząc tak i patrząc w ciemność, myślała o chłodzie w jego oczach, gdy opowiadał o metalicznym smrodzie Psi. W jej oczach pojawiły się łzy. Dlaczego pozwoliła sobie na te sny? Były tak nierealne - nawet bez widma rehabilitacji wiszącego nad jej głową. Świadomie sobie w nich pobłażała. Podarowała je sobie, by zbadać swoje potrzeby, i była absolutnie świadoma tego, co się dzieje. Świadoma wrażenia skóry Lucasa pod opuszkami jej palców, skóry tak gorącej, tak żywej. Świadoma każdego dźwięku, jaki wydawał, każdego błysku tych zadziwiających oczu. Świadoma każdego jego żądania, każdej jego potrzeby. Kłamstwa. To wszystko były kłamstwa. Wymyśliła sobie jego reakcje, tak jak wymyśliła wszystko inne. To jej fantazje napędzały sny. Jakżeż żałosne było to, że wyobrażała sobie, że on ją obejmuje, że ona go obchodzi. Uderzyła dłonią o kierownicę i otworzyła drzwi. Rozsunęły się gładko, pozwalając jej wystawić nogi na zewnątrz i zaczerpnąć w płuca świeżego, powietrza

Wysiadła i oparła się o dach pojazdu. Spojrzała w niebo. Diamenty na aksamicie, tak właśnie wyglądało. Wiedziała, że przezroczyste powietrze nie było zasługą Psi. To ludzie i zmienni, a zwłaszcza zmienni walczyli z zanieczyszczeniem, by ich świat pozostał piękny. Była mi winna część swoich zdrowych zmysłów. Nawet kiedy była zmuszona zamknąć się w klatce świata Psi, to piękna migoczącego nocnego nieba nikt nie mógł jej zabrać. Nikt nie mógł skazać jej za jego podziwianie. Coś poruszyło się z lewej strony. Sascha rozejrzała się dookoła, lecz wokół była tylko milcząca ciemność. Ogrodzenie zamykające parking blokowało jej widok. Z sercem walącym tak mocno, że czuła każdą jego wibrację, ostrożnie wysłała psychiczną sondę. I otarła się o coś tak żywego i gorącego, że niemal się poparzyła. Natychmiast się wycofała. Kilka sekund później jej ramienia dotknęła ręka. Gdyby wcześniej nie poczuła jego emocjonalnego cienia, pewnie podskoczyłaby wysoko, odsłaniając się całkowicie. A tak obróciła się tylko i znalazła się twarzą w twarz z mężczyzną, którego szukała, - Jesteś ubrany - zauważyła. Nie miał za dużo na sobie, ale coś tam miał - parę nisko opadających dżinsów i spraną białą koszulkę uwydatniającą każdy mięsień jego imponującego korpusu. Jej hormony nagle się obudziły mimo okropieństw zaprzątających jej umysł. Zachichotał.

- Zawsze staram się mieć ubrania w łatwo dostępnych miejscach, tam, gdzie często się zmieniam. - Co tu robisz? Cisza otulała noc kocem, tworząc niebezpieczny rodzaj intymności. - Czy ty kiedykolwiek go rozplatasz? Pociągnął za koniec warkocza zwisającego jej na piersi. - Czasami kiedy śpię. Nie odsunęła się, nie do końca wierząc w to, że jedynie dostosowuje się do zmiennego, że to nie ma nic wspólnego z jej pragnieniami. Na jego dziko pięknej twarzy rozlał się powolny uśmiech. - Chciałbym to zobaczyć. - Przecież powiedziałeś, że śmierdzimy. - Ten cios wciąż ją bolał. - Większość Psi śmierdzi. Ale ty nie. - Przybliżył się do niej i powąchał ją w zagłębieniu szyi. - Prawdę mówiąc, ty pachniesz... pociągająco. Z całych sił starała się nie pokazać po sobie reakcji, jaką w niej wzbudzał. - To zapewne ułatwi nam dalszą wspólną pracę. - Kochanie, to nam ułatwi mnóstwo różnych spraw. Żar emanujący z jego ciała był fizyczną pieszczotą, intymną i subtelną. Była wystarczająco inteligentna, by wiedzieć, że z nią flirtuje. Obserwowała go z Tamsyn i Zarą. Żadnej z tych kobiet nie dotykał tak jak jej. Lecz jaki miał cel?

Czy podejrzewał, że nie była tym, czym zdawała się być, czy leż jedynie bawił się jej kosztem? - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. - Myślę, że to ja powinienem o to zapytać. Nie sądzisz? Porzucił jej warkocz i oparł się o samochód, kładąc jedno ramię na dachu. Był zbyt blisko, by czuła się swobodnie, ale nie mogła się odsunąć. - Sascha, co robisz na moim terenie? Słowa niemal utknęły jej w gardle. - Chciałam porozmawiać z tobą o tym, o czym powiedziałeś mi po południu. Przesunął dłonią przez włosy, a jej oczy śledziły ten ruch. Coś jej mówiło, że byłby tak samo pełen gracji, rzucając się na ofiarę. - Wybrałaś dziwną porę. Nie mogła wyznać, że kierowały nią emocje. - Właściwie nie spodziewałam się, że ktoś tu będzie, ale i tak postanowiłam spróbować. - Ktoś? - uniósł brew. - Ty - przyznała, wiedząc, że kłamstwo nic nie da. |& Ale co ty tu robisz? - Nie mogłem spać. -Złe sny? - Żadnych snów - powiedział ochrypłym szeptem. -1 na tym polegał problem. Coś pulsowało między nimi, świadomość czegoś, co nie powinno było istnieć. Nigdy się naprawdę nie dotknęli, nigdy nie rozmawiali o niczym poza

interesami, ale było to tutaj, piękne, wciąż potężniejące. - Dlaczego tu przyszedłeś? - Instynkt - odparł. - Może ty mnie przyciągnęłaś? - Nie mam tego rodzaju zdolności. - To była kolejna z jej wad. Była kardynalną bez mocy, kosmicznym żartem. - A nawet gdybym je miała, nigdy nie użyłabym ich do wezwania kogoś wbrew jego woli. - Kto powiedział, że byłoby to wbrew mojej woli? -Ramię leżące na dachu sięgnęło do jednego z jej kosmyków. Może pojedziemy gdzieś indziej porozmawiać? Mało prawdopodobne, żeby nas tu ktoś zobaczył, ale jeśli tak się stanie, nie sądzę, żeby twoja matka to zrozumiała. Skinęła głową. - Masz rację. Dokąd? Wyciągnął dłoń. - Kluczyki? - Nie. - Były pewne granice tego, co mogła znieść, i Lucas Hunter właśnie do nich dotarł. - Ja prowadzę. - Uparciuch - roześmiał się i obszedł samochód do miejsca pasażera. - Ty tu rządzisz, Sascha, kochanie. Kiedy wsiadła i uruchomiła silnik, powiedział: - Na ulicy skręć w lewo. -Dokąd jedziemy? - W bezpieczne miejsce. Poprowadził ją przez Bay Bridge,do krawędzi

puszczy, która napierała na Stockton, wciąż jechali dalej. Drzewa były coraz gęściejsze, dzięki temu wiedziała, że znaleźli się w Yosemite. Chociaż prawie nie zwalniała, dopiero po dwóch godzinach powiedział, żeby się zatrzymała. - Jesteś pewien? Wokół nie było niczego oprócz drzew. - Tak - stwierdził i wysiadł z auta. Nie mając innego wyboru, poszła za nim. - Będziemy rozmawiać tutaj? Równie dobrze mogliśmy zostać w samochodzie. - Boisz się? - wyszeptał jej prosto do ucha. Był przerażająco szybki. Obszedł samochód i dotarł do niej, ledwie zdążyła coś powiedzieć. - Nie. Jestem Psi, pamiętasz? Po prostu nic z tego nie rozumiem. - Może przywiodłem cię tutaj w niecnych celach? -Jego dłoń spoczęła na zaokrągleniu jej biodra. - Gdybyś chciał mnie skrzywdzić, z łatwością mógłbyś I o zrobić na parkingu. - Zastanawiała się, czy zauważyć jego dłoń na biodrze. Jak postąpiłby normalny Psi? I czy w ogóle normalny Psi zaplątałby się w taką sytuację? Dłoń przesunęła się do góry i wylądowała na jej talii. Przestań! - Dlaczego? - Takie zachowanie jest nie do zaakceptowania - owinęła każde słowo warstwą wypracowanego spokoju, bo tylko w ten sposób mogła walczyć z uczuciami, jakie w niej wywoływał. Nieprzywykła do odczuwania takich

wrażeń, powoli stawała się ich niewolnicą, tych fantazji, w jakich się nurzała podczas marzeń sennych przesiąkających w realne życie. Natychmiast się odsunął. -Mówisz jak Psi. - Oczekiwałeś czegoś innego? Patrząc w nieziemskie oczy Saschy, wbrew sobie wyznał: - Więcej. Oczekiwałem, że będziesz czymś więcej. - I zanim mogła odpowiedzieć, ruszył. - Chodź za mną. Zaczął kwestionować mądrość decyzji przyprowadzenia jej do swojego legowiska. Jakkolwiek na to spojrzeć, było to głupie, ale kierowany instynktem o wiele starszym niż ludzka myśl nie potrafił się powstrzymać. Pantera chciała jej na swoim terytorium. Kiedy spotkał ją na parkingu, dokąd przyciągnęły go impulsy, które ledwie rozumiał, pomyślał, że w końcu zaczyna dostrzegać prawdziwą Saschę. Tylko że teraz zachowywała się tak, jakby prawdziwa Sascha istniahi jedynie w jego głowie. Czyżby od samego początku mylil się co do niej? Poprowadził ją ukrytą ścieżką biegnącą poniżej jego legowiska - większość ludzi nie szukała niebezpieczeństwa nad głową. - Jak wysoko potrafisz skakać? - Spojrzała do góry. - Gniazdo.

-Jestem lampartem, potrafię się wspinać. Nawet w ludzkiej formie potrafił skakać wyżej i dalej wpinać się szybciej niż każdy człowiek i większość zmiennokształtnych. Dzięki temu był alfą i urodzonym dawcą. - Twój dom leży bardzo daleko od miejsca, w którym prowadzisz interesy. - Mam w mieście apartament. Idziemy. - Czy jest jakieś inne wejście na górę? Patrzyła na gładki pień ogromnego drzewa, które utrzymywało jego dom między gałęziami. Było strzeliste i proste jak linijka, lecz miało też imponujący baldachim gałęzi, który rozrastał się na wszystkie strony, blokując światło gwiazd. - Obawiam się, że nie. Musisz się mnie trzymać oświadczył i nadstawił jej plecy. Po minucie ciszy poczuł na ramionach dwie niepewne dłonie i niemal roześmiał się z ulgą. Jej zachowanie mówiło więcej niż jej zimny ton -jego biedne kociątko było przerażone i radziło sobie z tym w jedyny sposób, w jaki potrafiło. Przebywał wśród członków jej rasy dłużej, niż przypuszczała, chociaż zazwyczaj byli to Psi niższej rangi, na których Rada nie zwracała uwagi. Ale wszystkich leczyło jedno - kompletny brak reakcji na większość bodźców. Saschę jednak przyłapał na wpatrywaniu się w niebo, jakby kryły się w nim tysiące marzeń. Patrzył, jak bawiła się z młodymi lamparciątkami z czymś, co większość określiłaby jako uczucie.

- Mocniej, kochanie - wycedził. Tkwiący w nim kol poddał się impulsowi, żeby trochę się podroczyć. - Przysuń się bliżej. - Być może będzie łatwiej porozmawiać w samo chodzie. Jego instynkty szalały. Jego osobista Psi zdecydowanie reagowała na jego ciało. Dobrze. Uśmiechnął się, kiedy nie mogła tego zobaczyć. - Mam na górze jedzenie, a przynajmniej ja umieram z głodu. Biegłem do ciebie, pamiętasz? - Oczywiście, rozumiem to. Przycisnęła się mocniej, a jej dłonie wślizgnęły się pod jego ramionami, żeby owinąć się wokół barków. Przełknął pomruk. Jego ciało odpowiadało, jakby doskonale znało jej ciało, jak gdyby te sny były realne. Dotknął tyłu jej ud opuszkami palców. - Skocz. Ruszała się, jakby byli jednym, z nogami owiniętymi wokół jego talii, kiedy zaczął się wspinać. Jego szpony wbijały się w gładki pień. - Trzymaj się mocno. Jej klatka piersiowa przyciśnięta do jego pleców była słodkim, zmysłowym ciężarem, który bez trudności wytrzymywał. Nawet przez marynarkę ze sztucznej skóry wyczuwał kształt pięknych piersi, które widział w swoich snach i o których fantazjował od tylu dni. Co by ją skusiło na tyle, żeby sny zmieniły się w rzeczywistość? Jej nogi zacisnęły się, kiedy wspinał się coraz wyżej. Gorący rdzeń jej ciała wtulił się w jego krzyż.

Przypomniało mu to ich ostatni erotyczny sen. Uśmiechając się, zaczerpnął powietrza w płuca i chwycił ostatnią gałąź. Boże, miej litość! Jego nozdrza wypełniła woń pożądania, uwalniając żyjącą w nim bestię. Pantera wessała jej zapach, posmakowała jej i chciała więcej. Może i nie potrafił czytać w myślach, ale czytał mowę ciała, a ciało Saschy wręcz domagało się jego.

ROZDZAŁ 10 Kiedy wylądował na pokrytym liśćmi ganku, miał pełną erekcję. Dobrze, że nie włożył koszulki do spodni. Sascha z pewnością nie czułaby się swobodnie, widząc go w pełnej gotowości. On też nie czuł się komfortowo. Być może różniła się od wszystkich Psi, jakich kiedykolwiek spotkał, ale nadal nim była. Nadal była wrogiem. Obiecał swoim ludziom, że nie odpuści, przysiągł, że doprowadzi sprawę do końca niezależnie od tego, co będzie musiał zrobić. - To nie było takie trudne, prawda, kochanie? - Schował pazury, kiedy Sascha ześlizgnęła się z jego pleców. Odskoczyła od niego, jakby się poparzyła. Mimo tego, co sobie obiecał, musiał walczyć z samozadowoleniem. Ta kobieta go pragnęła. Czy o tym wiedziała, czy nie. - Zapraszam do środka. Bez oglądania się za siebie otworzył drzwi i wszedł do legowiska.Sascha miała kłopoty z oddychaniem. Nadal czuła Lucasa na wewnętrznej stronie ud. Jej mięśnie drgały od zapamiętanych wrażeń.

Powstrzymała jęk - mentalne mury stale się kruszyły. Przez jej umysł przelatywały Obrazy uwięzienia w Centrum, wspomnienia koszmarów sennych wywołanych wydarzeniem, które nigdy nie powinno nastąpić. - Nie. - Użyła wszystkich sił do wzmocnienia tych nurów. Jej strach przed rehabilitacją był tak wielki, c momentalnie zdusił żar między nogami. Ale tylko na moment. Gdy weszła do domu Lucasa, żar nasilił się do piekielnych proporcji. Ujrzała zarys jego sylwetki za japońskim parawanem, który dzielił wielkie pomieszczenie na pokój dzienny i sypialnię. Lucas właśnie zdejmował koszulkę, a ona nie potrafiła odwrócić wzroku. Jej paznokcie wbiły się w dłonie. - Sascha? Czy mogłabyś włączyć gorącą wodę? Chciałbym wziąć prysznic, bo jestem spocony od biegu. Obiecuję, że się pośpieszę. Była niemal pewna, że torturował ją z premedytacją. - Gdzie są kontrolki? - zapytała zasadniczym tonem, podczas gdy nie mogła oderwać oczu od jego niewyraźnej sylwetki. -Prosto i po lewej. Sięgnął dłońmi do najwyższego guzika dżinsów, a jego ciało zaczęło się ustawiać profilem. Niemal wybiegła z pokoju. Pomieszczenie, do którego ją skierował, było małą kuchenką, a kontrolki wody znajdowały się w ścianie.

Żaden zmiennokształtny nie użyłby innej techniki w tak głębokiej dziczy. Nacisnąwszy odpowiedni guzik, zawołała; - Gotowe! - Dzięki, kochanie. Słyszała, jak się porusza, i kilka sekund później] z sypialni dobiegł ją szmer lecącej wody. Czując ulgi,. że ma kilka minut na ochłonięcie, przyłożyła dłoni do policzków i odetchnęła głęboko. Jej umysł jak najbardziej zakazany narkotyk przeniknął zapach mężczyzny i lasu. Przypomniała sobie ostry błysk jego pazurów kiedy się wspinał, i nie czuła strachu, lecz oszołomiony zachwyt. - Och, Boże. Przestań, Sascha, przestań. Wpatrywała się w otaczające ją przedmioty, próbując opanować powtórny atak rozkoszy i strachu, zmysłowych wrażeń i zimnego przerażenia. Nawet groźba rehabilitacji nie była wystarczająca w tak intensywnej bliskości Lucasa. W małej kuchni było proste urządzenie do gotowania i podgrzewania oraz kilka innych. Na blacie zauważyła ekspres do kawy. Psi raczej nie pili kawy i chociaż kiedyś jej spróbowała, to jakoś w niej nie zasmakowała. A jako że Lucas najwyraźniej lubił ją na tyle, że miał tu wyrafinowany technicznie ekspres, postanowiła go włączyć, zanim wróciła do pokoju dziennego, obszernego i otwartego, z kilkoma oknami wychodzącymi na las. Ponieważ legowisko musiało być dobrze chronione, przypuszczała, że szkło pochłaniało promienie

sloneczne. Wokół okien wiło się wino, niemal wprowadzając las do wnętrza. Powietrze było wilgotne, a w pobliżu dostrzegła wodolubne rośliny, domyśliła się więc, że znajdowali się niedaleko rzeki, być może w pobliżu tak rzadko spotykanych mokradeł. Jak większość osobników jego gatunku alfa DarkRiver łatwo przystosowywał się do wszystkiego. Odwróciwszy wzrok od lasu, przyjrzała się pomieszczeniu. Światło z dwóch lamp reagujących na ruch było słabe, ale przypomniawszy sobie świecące w mroku oczy, stwierdziła, że Lucas widział w ciemnościach. Pozostałe światła pochodziły z maleńkich czerwonych kontrolek na konsoli komunikacyjnej w ścianie obok drzwi. Po bliższym przyjrzeniu się doszła do wniosku, że konsola była także odbiornikiem programów rozrywkowych, chociaż podejrzewała, że Lucas lubi relaksować się w bardziej fizyczny sposób i... o wiele bardziej osobisty. Czerwieniąc się na tę myśl, odeszła od panelu, aby obejrzeć resztę pokoju. Naprzeciwko okien znajdowała się olbrzymia poducha, w połowie oparta o ścianę, w połowie leżąca na ziemi, która tworzyła coś na kształt sofy. Była na tyle długa, że mógł się na niej wyciągnąć wielki lampart. Dostrzegła jeszcze trzy mniejsze poduchy pod innymi ścianami.Dużo jak na jednego mężczyznę, ale nie jak na alfę DarkRiver. Prawdopodobnie odwiedzali go często członkowie jego sfory. Tylko członkowie? Pokręciła głową. Nie była aż tak naiwna. Mężczyzna,

tak zmysłowy jak Lucas na pewno miał mnóstwo kochanek. Kochanek które były za pan brat ze swoją seksualnością, otwarte i na tyle dzikie, żeby ich pragnął. Nie musiał uwodzić Psi, która nigdy poza marzeniami sennymi nie całował a się z mężczyzną. Prysznic przestał szumieć. To zabawne, ale była spo kojniejsza. Zimna woda rzeczywistości, która zalała jej fantazje, okazała się o wiele skuteczniejszym sposobem na zduszenie jej głodu niż jakakolwiek sztuczka Psi. Kiedy usłyszała, jak przechodzi do sypialni, wróciła do kuchni. Kolejny pokaz droczących się z nią cieni mógł wszystko zniszczyć.Kawa nie była jeszcze gotowa. - Co chciałbyś zjeść? - spytała, nie podnosząc głosu, świadoma jego wyjątkowego słuchu. - Mogę zacząć szykować. - Dzięki. Może podgrzejesz pizzę, którą Rina przyniosła zeszłego wieczoru? Jest w lodówce. Zacisnęła zęby. Rina? Czy spotkała tę lamparcicę? A jeśli tak, czy miało to znaczenie? Co z tego, jeśli w domu Lucasa przebywały inne kobiety? Znalazła sprytnie zakamuflowaną lodówkę, wyjęła kilka kawałków pizzy i włożyła je do specjalnego pojemnika, zanim wsunęła go do podgrzewarki. Myśl o Lucasie z inną kobietą pokryła ją lodowatą powłoką kontroli. Tak grubą, że kiedy dotarł do jej nozdrzy wypełniający kuchnię zapach mężczyzny świeżo po kąpieli, tkwiła już bezpiecznie w więzieniu swego umysłu, za murami, które nauczyła się stawiać, zanim zaczęła chodzić.

- Poczekam na ciebie w pokoju - powiedziała, kiedy odwróciwszy się, napotkała jego spojrzenie. Pozwolił jej przejść obok siebie, nie sprawiając problemow. Patrzył na nią zwężonymi oczami. Coś się zmieniło. Jej ciało było sztywne i gdyby nie była Psi, pomyślałby, że ją rozgniewał. Światełko podgrzewarki zgasło, więc wyciągnął pizzę i położył na wielkim talerzu. Rina przyniosła wczoraj za dużo. Mimo że poza nim było jeszcze dwóch żarłocznych żołnierzy, została mu niemal cała pizza. Przyszli we trójkę, żeby pogadać o sprawach bezpieczeństwa, ale po wyjściu mężczyzn Rina została, żeby porozmawiać o Dorianie. Była młoda i widok gwardzisty, który niemal popadł w szaleństwo, wstrząsnął nią do głębi. Lucas wziął talerz i dopiero wtedy zauważył, że kawa jest gotowa. Sascha. Ciągle go zaskakiwała. Zaniósł talerz do pokoju, postawił na niskim stole w rogu, potem przyciągnął stół do poduchy, na której kuliła się Psi. Poducha została zaprojektowana przez Tarę, członkinię sfory. Miała być wygodna zarówno dla lamparta, jak i człowieka, więc w żaden sposób nie dało się siedzieć na niej sztywno. Zadowolony, że Sascha wygląda na całkowicie rozluźnioną, uśmiechnął się. - Weź kawałek. Przyniosę kawę. - Nie dla mnie. - Dlaczego? - Ja nie... potrzebuję jej.

- Wody? -Dziękuję. Kiedy nalał kawę, zastanowiło go jej wahanie. Czyżby chciała powiedzieć, że nie lubi jej smaku? A może wy myślał sobie takie obserwacje, by usprawiedliwić swoja niewłaściwą fascynację? Był alfą i zawsze stawiał sforę, ponad wszystkim. Dlatego głód Saschy był zagrożeniem. pokusą, która mogła sprawić, że będzie sypiał z najgorszym wrogiem. Lecz nie mógł odejść - tego wyboru już nie miał. Nigdy nie rezygnował i teraz też był zdeterminowany odkryć, co tkwi pod skorupą tej Psi. Od tego mogło zależeć życie ich wszystkich. Kiedy wrócił, Sascha siedziała w tej samej pozycji Postawiwszy jej wodę i swoją kawę obok pizzy, wzniosl kawałek i z premedytacją opadł na tę samą sofę, pozwą łając, by jego ciało ułożyło się luźno kilka centymetrów od niej. - Spróbuj. - Uniósł kawałek pizzy do jej ust. Zawahała się, a potem ugryzła. - Jaki to smak? Wzruszył ramionami. - Przypuszczam, że meksykański. Ugryzł spory kawałek i patrzył na Saschę, jak analizuje teksturę pizzy. A może się nią rozkoszowała? Uniósł pizzę raz jeszcze. gryz. Jej przedziwne oczy błysnęły. - Nie jestem jedną z twojej sfory, żebyś mi rozkazywał.

Ma charakterek, pomyślał, a panterę w nim zaintrygował ten błysk ognia. Proszę. Po kolejnej chwili wahania pochyliła się i ugryzła. iv iii razem więcej... i potwierdziła tym wszystkie jego przypuszczenia. Pochłonąwszy resztę, wziął kolejny kawa lek. Ona zjadła jedną trzecią. - Wystarczy? - Tak, dziękuję. - Sięgnęła po wodę. - Chcesz swoją kawę? - Dzięki. Kubek w jego dłoniach był ciepły, ale to jej żar czul najsilniej. Jej ciało żyło. Jej ciało odczuwało. Jej ciało znało wrażenia zmysłowe. Najważniejsze pytanie brzmiało: czy jej umysł jest na tyle silny, by pokonać jej zwiierzęce instynkty? Siedzieli w milczeniu, aż wreszcie Sascha odstawiła szklankę i odwróciła się do niego. - Opowiedz mi o tych morderstwach. Chłodny dreszcz zdusił żar. Odstawiając pusty kubek, położył głowę na oparciu poduchy. - W ciągu ostatnich trzech lat odnaleźliśmy siedem potwierdzonych ofiar. Kylie była numerem ósmym. A Brenna ze SnowDancer, która została właśnie porwana, będzie dziewiąta, jeśli nie odnajdziemy jej na czas. -Aż tak wiele? - szepnęła. - Tak. Lecz intuicja mi mówi, że nie wpadliśmy na ślad wszystkich. Jest na to za sprytny. - Jesteś pewien, że to Psi?

Zacisnął dłonie tak mocno, że poczuł ból -Tak. - Dlaczego nie zrobiliście wszystkiego, żeby go wy śledzić? - Kylie zginęła sześć miesięcy temu. Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy, że kryje się za tym seryjny morderca i policja szybko zamknie sprawę, bo stoi za tym Psi. Nie robiliśmy żadnych problemów z jurysdykcją - chcieliśmy krwi, ale nie chcieliśmy wojny z Psi. Byliśmy skłonni zostawić dochodzenie odpowiednim służbom. Niemal pękło im serce, ale zrobili to, by chronić młode. Wściekłość Doriana nie była aż tak wielka, żeby zapomniał o przysiędze, jaką złożył poprzez same swoje narodziny - chronić bezbronnych. - Rozumieliśmy, że jeden potwór nie określa całej rasy. Czasami nawet wśród zmiennoksztaftnych rodzą się seryjni mordercy. Wszyscy wierzyli w to, że Rada zacznie polowanie w sieci Psi i wyda sprawcę. Że dzięki swoim psychicznym talentom nie będziecie mieli trudno ści z udowodnieniem mu winy. Do tej pory Rada miała na sumieniu różne sprawki, ale nikt nie podejrzewał, że będzie chronić zabójcę. Sascha zwijała się w kłębek coraz bardziej, jakby próbowała sama się objąć. - Co o nim już wiecie? - Ma szeroki teren polowania. Z morderstw, które odkryli, dwa zdarzyły się w Nevadzie, trzecie w Oregonie, a pozostałe cztery w Arizonie. Ostatnia była

siostra Doriana. - Pozostawił ciała, żeby je znaleziono? Usiadł wyprostowany, z ramionami skrzyżowanymi na kolanach, z jedną dłonią na nadgarstku drugiej w nakazowym uścisku. - Ten łajdak je porywa, torturuje, a potem zawozi w miejsce, które powinno być dla nich bezpieczne. -Nie rozumiem. Spojrzawszy przez ramię, napotkał spojrzenie oczu jak nocne niebo. - Ostatni śmiertelny cios zadaje w miejscu znajomym dla tych kobiet. Gardło Kylie podciął w jej mieszkaniu. Oczy Saschy zasunęła ciemność, niszcząc gwiazdy i niemal wytrącając go z jego gniewu. Słyszał, że oczy Psi robią się takie, kiedy używają oni całej swojej mocy, lecz nigdy tego nie widział. Wyglądało to tak, jakby wokół słońca owijały się skrzydła nocy. Ale włoski na jego karku nie drżały, więc Sascha nie używała swojej potęgi. Dlaczego wobec tego w jej oczach nie było już gwiazd? - On jest bardzo pewny siebie - powiedziała, strącając go ze stanu fascynacji z powrotem w stan furii. Jedna z pozostałych siedmiu kobiet - kontynuował - została zamordowana we własnym domu, jedna w miejscu pracy, inna w rodzinnej krypcie. Sascha owinęła ramiona wokół kolan. Pantera zauważyła ten lustrzany gest i zapamiętała go. - Dlaczego inne grupy zmiennych nic nie zrobiły? - Z kilku powodów, z których najważniejszy jest ten, że sprawa była tak wyczyszczona, iż nikt nie miał pojęciu, że to dzieło seryjnego mordercy.

- A inne powody? - Kwestia wyboru ofiar i współudziału policji. Pierwsza kobieta nie pochodziła z jakiegoś określonego stadu. Jej rodzice zwrócili się do władz, ale nic nie uzyskali. -Wiedział dokładnie dlaczego. - Następne dwie należały do dość słabych grup. Żadna z nich nie była dominując;) na swoim terenie i nie miała ani fizycznej, ani strategicznej siły, żeby domagać się odpowiedzi, kiedy zamykano przed nimi drzwi. Za śmierć czwartej obwiniono zmiennego odszczepieńca, a ponieważ jego sfora już go skazaki na śmierć, sprawa została zamknięta poza jurysdykcją policji. Piąta i szósta kobieta żyły samotnie - nie miały nikogo, kto by w ich imieniu domagał się sprawiedliwości. Szósta została zamordowana w tym samym czasie, kiedy na tym terenie polował ludzki seryjny zabójca, i nawet jej sfora nie była pewna, czy aby nie była jego ofiarą. Lecz kiedy porówna się to zabójstwo z innymi dokonanymi przez Psi, nie ma wątpliwości, że to ten sam drapieżca. - Potem jest Kylie. - Jego pierwsza pomyłka. - Lucas czul, jak jego pazury naciskają na skórę od środka. - Jak tylko zorientowaliśmy się we wzorze i wyciągnęliśmy na światło dzienne przypadki innych kobiet, zaczęliśmy polowanie. Ostrzegliśmy także wszystkie inne grupy zmiennych, do których mogliśmy dotrzeć. Nie będąc całkiem pewny, dlaczego czuje taką potrzebę, odwrócił się do

niej. Jedną nogę położył za nią, drugą opuścił luźno na podłogę, zanim Ujął jej warkocz i zaczął bawić się jego końcem. Potrzebował dotyku. W przeciwieństwie do tego, w co Sascha wierzyła, nie każdy dotyk był odpowiedni. Zazwyczaj jedynie jego wspóiplemieńcy potrafili obdarzyć go potrzebnym mu spokojem. Zazwyczaj. - Nie jesteśmy słabi - zaczął, ściągając zapinkę wiążącą jej włosy. Mrugnęła, wyprostowała się w napięciu, ale powiedziała jedynie: -Nie, nie jesteście słabi. Czy starała się go traktować łagodnie? Spojrzał w te oczy o niezmierzonej głębi i zapragnął umieć czytać w jej myślach. - I nie zamierzamy przestać szukać tylko dlatego, ze Psi by tak chcieli. Brenna zostanie ocalona, a morderca zginie. Jeśli DarkRiyer zostaną zniszczeni, Snow-Dancer będą kontynuowali walkę. A jeśli oni zginą... ą też inni. Świat się zmieniał i wcześniej czy później Psi będą musieli zmierzyć się z najgorszym koszmarem - sprowadzeniem ich pozbawionej emocji rasy do poziomu epizodu w historii ludzkości. -Jak możesz być absolutnie pewien, że to Psi? - spytała. Nie zdradzę mojej rasy tylko na podstawie podejrzenia. Sprężyste, jedwabiste loki przelały się przez jego dłonie, kiedy jej warkocz zaczął się samoistnie rozplątywać. Lampart był zachwycony fakturą włosów i ich życiem

w jego dłoniach. Lecz to nie wystarczyło, by zapomniał o krwi i śmierci. - Bytem z Dorianem, kiedy odniósł wrażenie, że cos jest nie tak. Musieliśmy pojawić się w mieszkaniu Kylie tuż po wyjściu zabójcy. To, co tam zobaczył, sprawiło, że uwierzył, iż Zło jest żyjącą, oddychającą istotą. Jeśli Sascha chciała dowodu, miał go w siedemdziesięciu dziewięciu kawałkach pokrytych krwią i przerażeniem. Tajemnicze oczy spojrzały na niego -jak chciał wierzyć ze współczuciem. - To dlatego Dorian tak cierpi. Myśli, że gdyby przy jechał szybciej... Lucas skinął głową, tym razem już nie dziwiąc się jej zrozumieniu ludzkich emocji. - Kiedy tam dotarliśmy, ciało Kylie było jeszcze ciepłe, ale już nie żyła. I chociaż mordercy nie było, to pozostawił po sobie zapach, który dla nas jest oczy wisty. Zostawił po sobie także w powietrzu nikłą psychicznią wibrację, którą tylko Lucas odebrał. - To twój najlepszy dowód? Przestał bawić się jej lokami. - Pociął ją. Precyzyjnie. Czysto. Żadnych pomyłek. Żadnego wahania. Równo. Każde cięcie takie samo, ani głębsze, ani płytsze od pozostałych. Ani dłuższe czy krótsze. Pociął ją dokładnie siedemdziesiąt dziewięć razy. - Siedemdziesiąt dziewięć? - Tak jak ostatnie cztery ofiary. Psi nie mogli tego ukryć, bo chociaż ostatnia koroner żyła człowiekiem, to jedna z

jej starszych kuzynek wyszła za mąż za zmiennokształtnego. Cała rodzina była ze sobą bardzo blisko, czego Psi nie wzięli pod uwagę, upośledzeni przez swoją niezdolność do rozumienia znaczenia więzów krwi. Doktor Cecily Montford była tak denerwowana obojętnością na jej raporty, że z radością a mała zasadę tajności i porozmawiała z DarkRiver. - Sascha, powiedz mi -spytał, nie pozwalając jej odwrócić wzroku - czy potrafisz wyobrazić sobie jakąkolwiek inną rasę na tej planecie, która posiadałaby nad sobą taką kontrolę, żeby zrobić coś tak ohydnego i uznać to za swój stały wzór? -Jego głos opadł o oktawę, gdyż pragnienie zemsty przywołało bestię. -Nie zmienił długości, głębokości ani szerokości tych cięć na pięciu ciałach, o których udało nam się zdobyć informacje. Pociął je, jakby były laboratoryjnymi szczurami. I żadne z tych cięć nie było śmiertelne, z wyjątkiem ostatniego. Napędzała go wściekłość, dlatego naciskał na nią tak, jak nie zrobiłby w wypadku żadnej innej kobiety. Zazwyczaj ochraniał innych, lecz spokojna analiza Saschy gwałtownej śmierci ośmiu osób - osób, które były ważne, które były kochane obudziły w nim dzikość. - Och, autopsje pokazały, że ich mózgi były dosłownie zmienione w papkę, jakkolwiek czaszki były nienaruszone. Sascha, kto poza Psi potrafi to zrobić? No kto? Zerwała się gwałtownie, chcąc wstać, ale był szybszy. Uwięził ją swoim ciałem, owijając ramiona wokół jej torsu.

- Dokąd się wybierasz? - Pozwalasz, żeby rządziły tobą emocje. Być może powinniśmy to kontynuować, kiedy będziesz spokojniejszy. Słowa te mógłby właściwie wypowiedzieć każdy Psi, lecz on dostrzegł w nich niemal niesłyszalne drżenie, które mógł odkryć jedynie zmienny - zmienny, naznaczony jako łowca w chwili swoich narodzin. Ledwie zdusiła szarpiący gniew bestii. - Przepraszam, kociaku. To było niepotrzebne. -Przesunął dłonią po jej plecach i wsunął ją w loki na jej karku. Wyładowuję na tobie swój gniew. - To zrozumiale. Odepchnęła obejmujące ją ramię, ale nie aż tak mocno, żeby uwierzył w szczerość protestu. - Reprezentuję rasę, którą obwiniasz o śmierć człon ka swojej sfory i ból Doriana. Przesunął kciukiem po ciepłej skórze na jej karku, zakotwiczając się w jej miękkości. Bestia rozumiała, dlaczego ona mogła mu to zapewnić, ale człowiek jeszcze nie był gotowy, by przyjąć prawdę. - Psi są odpowiedzialni. - Być może zabójca jest Psi, lecz nie masz żadnego dowodu, że Rada jest w to wplątana. - Jej dłonie zacisnęły się na jego przedramieniu. Lampart zawarczał, ale człowiek wiedział, że nie powinien wypominać jej tego potknięcia, by nie wyciągnęła ponownie maski. - Oni mają wystarczającą władzę, by ukryć coś tak złego.

- Nie - sprzeciwiła się, patrząc na niego tymi pięknymi, udręczonymi oczyma. - Dlaczego mieliby ukrywać bójce? -Jaka jest podstawa kontroli Rady nad waszymi ludzi? Co oni nieustająco wypominają nam, zmiennym, i ludziom? - Starał się, by jego ton był łagodny, by znów jej nie zranić. Lecz ona musiała spojrzeć prawdzie w twarz. A wtedy zdecyduje, po której stanie stronie. - Żadnej przemocy - powiedziała w końcu. - Psi w porównaniu z innymi rasami nie dokonują przestępstw opartych na przemocy. -Podobno. - Zmienił pozycję, aż Sascha prawie znalazła się w kołysce jego nóg. - Jeśli ludzie dowiedzą się, że to kłamstwo, cała wasza struktura się załamie, a Rada zostanie zniszczona. - Moja matka jest radną - wyszeptała błagalnie. Prawie o tym zapomniał. - Sascha, tak mi przykro. Ona musi o tym wiedzieć. Pokręciła głową, a jedwabiste loki się zatrzęsły. - Nie. Jest potężna i bezlitosna, tak. Ale nie jest zlem.

ROZDZIAŁ 11 Złem. Interesujący dobór słów jak na Psi. -Nikita kocha władze. Jeśli Rada upadnie, straci ją. - Uniósł dłoń i potarł kostkami palców o jej policzek. - Pomyśl o tym. - Potrzebuję czasu. - Nie masz go zbyt wiele. Zazwyczaj trzyma ofiary przez siedem dni, zanim je zabija. - Siedem dni tortur. - Tak. Cisza owinęła się wokół nich. Nawet las za oknami przestał szeptać. Jakby cały świat wstrzymał oddech. Wciąż pieścił jej kark, policzek, brodę. Jej skóra była tak kusząca jak ciepły jedwab. - Nie masz przywilejów skóry - powiedziała po czasie, który wydawał się wiecznością. - A gdybym powiedział, że chciałbym je mieć? Nie przestał jej dotykać, nie przestał jej koić, jakby robił to z kobietą zmiennych, którą poprosił o zbyt dużo zbyt wcześnie. Zaryzykował i powiedział jej wszystko, ale było to konieczne. Sascha była ich ostatnią szansą.

- Posiadanie takich przywilejów jest bezużyteczne w przypadku Psi. Nie możemy ich odwdzięczyć. - W jej glosie był cień rezygnacji. Lucasowi nie podobało się, że widział ją taką. Serce ścisnęło mu poczucie winy. Wszystko, co robił, robił dla sfory. To była część ceny za bycie alfą, Ale po raz pierwszy nie chciał jej płacić, nie chciał krzywdzić tej kobiety. Przysunął się bliżej, postanawiając, że zmysłowość lamparta jej to wynagrodzi. Rozmawiali o ciemności i śmierci, potwornościach i złu. Lecz było w nim coś więcej - i coś więcej było także w niej. Jeśli chciał wyswobodzić ją ze zbroi Psi, którą nosiła jak drugą skórę, powinien ją raczej kusić piękną stroną uczuć, niż zalewać okropnościami. - Czy Dorian miał rację? W końcu odwróciła głowę i spojrzała na niego. - W czym? - Powiedział, że kiedy uprawiał seks z jedną Psi, było to tak, jakby robił to z bryłą betonu. - Skąd mam wiedzieć? - Jej ramiona zesztywniały. - Nigdy nie spałaś z którymś ze swoich współplemieńców? Dlaczego miałabym? Jeśli chcemy się rozmnażać, możemy to zrobić o wiele bardziej efektywnie, używając metod naukowych. - Brzmiała tak pruderyjnie i sztywno, że musiała to być prowokacja. - A co z zabawą? -Jestem Psi, pamiętasz? My się nie bawimy. - Chwila

przerwy. - W każdym razie nie widzę sensu w seksu-Wydaje się niechlujny i kompletnie niepraktyczny. - Nie odrzucaj go, dopóki nie spróbujesz, kochanie. -To raczej nieprawdopodobne - powiedziała i wydawało się, że prawie w to wierzyła. - Myślę, że czas, żebym sobie poszła. Jest już po piątej. - Spojrzała na swój zegarek. - Pocałunek - wyszeptał jej do ucha. - Co? - Znieruchomiała. - Daję ci szansę spróbowania odrobiny tej niechluj nej, bezsensownej interakcji, której nie rozumiesz. Wziąwszy płatek jej ucha między zęby, ugryzł go leciutko. Jej ciało wyraźnie drgnęło. Wypuścił ucho i ujal dłonią jej policzek, odwracając jej twarz ku swojej. - Co ty na to? - Nie widzę powodu... - Pomyśl o tym jak o eksperymencie. Przesunął kciukiem po miękkości jej dolnej wargi. Potrzebował skosztować jej bardziej, niż potrzebował kolejnego oddechu. Chęć podroczenia się z nią zmieniła się w pragnienie wzięcia jej. - Wy, Psi, lubicie eksperymentować, prawda? Powoli skinęła głową. - Być może pozwoli mi to zrozumieć, dlaczego zmienni i ludzie przykładają taką wagę do małżeństwa i więzi.Nie dał jej szansy, by zmieniła zdanie. Pochyliwszy głowę, przesunął ustami po jej wargach

szybkim, gorącym ślizgiem. Ciepłe, miękkie, rozkoszne zapraszały go do powrotu. Kiedy to zrobił, całował ją delikatnie, powierzchownie -pociągając za jej dolną wargę, łagodząc podrażnienie językiem. Potem wessał jej górną wargę. Miękki, całkowicie kobiecy jęk przeciął ciszę. Przez jego ciało przetoczyła się fala żaru. To nie była bryła betonu. Czuł na przedramieniu jej unoszące się i opadające piersi, zapraszające jego dłoń. Na azie zadowolił się coraz szybszym biciem serca, które wyczuwał na jej szyi, i urywanym oddechem, którego nie mogła ukryć. Psi mogli wyłączyć emocje, lecz 0 wiele trudniej było wyłączyć pragnienia ciała. A jej ciało marzyło o dotyku. Sascha widziała brzeg otchłani rozwierającej się przed nią i nic jej to nie obchodziło. Nigdy wcześniej nie czuła takich sensacji, takiej przyjemności. Jej fantazje były niczym w porównaniu z rzeczywistością, z realną bliskością Lucasa. Leniwa chciwość, z jaką ją całował, była najbardziej niebezpieczną z pokus. Jego ruchy były tęskne, subtelne, tak zmysłowo powolne, że zanim się zorientowała, otworzyła dla niego usta. Zaskoczona tym, jak daleko się posunęła, wyprostowała się. Nie sprzeciwił się. Spoglądał tylko na nią tymi kocio zielonymi oczami złagodzonymi podnieceniem. - Dosyć eksperymentowania, kociaku? To czułe określenie jakby wyszło prosto z jej snów. Przerażona własną reakcją i zrozumieniem, jakie ujrzała w jego oczach, oznajmiła: - Chciałabym wrócić do domu.

Wiedziała, że nie odpowiedziała na jego pytanie. Nie mogła także zdobyć się na słowa, jakie w tej sytuacji padłyby z ust każdego Psi - byłoby to kłamstwo tak wielkie, że z pewnością by się zdradziła. Bo prawda była że nie miała dosyć. W żadnym razie. -W porządku. * Pochylił się i ugryzł ją lekko w dolną wargę ostrymi zębami drapieżcy. Naznaczając ją. Sascha wróciła do domu o ósmej rano. Wykończona wzięła prysznic i zaczęła się przygotowywać do zadań, jakie czekały ją tego dnia. Pierwszym punktem w jej planie było spotkanie z matką. Potem musiała sprawdzić kilka innych rodzinnych projektów i ponownie stanąć oko w oko z Lucasem. Jej twarz była zarumieniona, kiedy próbowała uporządkować włosy. Nie mogła zapomnieć wrażenia, jakie pojawiło się w niej, gdy dotknął jej włosów, przyjemności, jaką mu to sprawiało. To jednak nie przyjemność niemal ją złamała, ale potrzeba, jaką w nim wyczuwała, potrzeba kontaktu, spokoju. Ujęło ją to, że to, czego szukał, odnalazł w niej, Psi, przedstawicielu wroga. Przedstawicielu rasy morderców. Ponura rzeczywistość wymazała najmniejszy ślad przyjemności. Nie mogła zaakceptować jego oskarżeń, nie mogła tak łatwo odrzucić wszystkiego, w co wierzyła. Być może nigdy do nich nie pasowała, ale Psi byli

jej ludem, tylko ich miała. Lucas ją pocałował, lecz był zmiennoksztattnym, i kiedy przyjdzie czas, wybierze swoją sforę, nie ją. Poczekaj na mnie na zewnątrz. Myśl o Lucasie nakazującym jej wyjść z pomieszczenia, kiedy Dorian się rozpadał, połączyła się z wizją jego w łóżku z kobietą o imieniu Rina. Zawsze traktował ją jak kogoś z zewnątrz doszła do wniosku, świadomie pomijając wizytę w domu Tamsyn, ponieważ nie pasowała do jej koncepcji, a ona pragnęła czegoś prostego, czegoś, co miało sens. Pragnęła przynależeć. Jak tylko zwróci się przeciwko Psi, nie tylko pożegna się ze swoim życiem, lecz także z nadzieją, że kiedykolwiek będzie pasowała gdziekolwiek. Nawet jeśli jakoś przeżyłaby gniew Rady, kto wziąłby do siebie odstępcę Psi? Nie DarkRiver. Nadal pamiętała nienawiść, jaką ujrzała w oczach Doriana, kiedy oskarżał ją o to, że pochodzi z rasy psychopatów. Lamparty przybyły dla swego I współplemieńca, lecz kto rzuci wszystko, by j ą ratować, I kiedy znowu będzie leżała nieprzytomna na podłodze w mieszkaniu? Nikt. Ponieważ nie była niczym więcej niż narzędziem. Lucas nigdy nic ukrywał swojej natury. Od początku wiedziała, że wykorzysta każdą przewagę, by osiągnąć cel... Nawet jeśli miałoby to być coś tak wstrętnego jak całowanie śmierdzącej metalicznie Psi. Posłużył się nią do zebrania informacji i jak tylko dowie się tego, czego chce, skonczy z nia.

Żołądek ścisnął jej ostry ból, ale nie poddała się i zmusiła do spojrzenia prawdzie w twarz. Stało się to, czego zawsze się obawiała - zmienni dostrzegli jej wadliwą naturę i wykorzystują ją, żeby dostać to, czego chcą. Lucas to wykorzystywał. Wykorzystywał ją. - Głupia wyszeptała, walcząc ze łzami. - Jestem taka głupia. Jak to możliwe, że cała jej rasa była dla niego odpychająca, a ona nie? Jedynie jej żałosna potrzeba bycia akceptowaną sprawiła, że uwierzyła w coś tak nieprawdopodobnego. Była winna oszukiwania samej siebie. Najwyższy czas przestać mu pozwalać oślepiać ją emocjami, szarpać za sznurki fałszywej nadziei. Musi zacząć myśleć jak Psi. Może nie było za późno, żeby uratowała swoją pozycję, przynajmniej wewnątrz rodziny. Najpierw powie tylko Nikicie wszystko, czego się dowiedziała - prawdopodobnie nigdy nie będzie doskonałym kardynalnym, ale może być doskonałą córką. Upokorzenie i ból tworzyły niebezpieczną mieszankę. Chciała, aby Lucas zapłacił, chciała zranić go tak, jak on zranił ją, roztrzaskać jego sny tak, jak on roztrzaskał jej. Nauczył ją tak dużo o swoich ludziach. Nie powinien był. Była przecież Psi. A on był wrogiem.

ROZDZIAŁ 12 Lucas wiedział, że coś jest nie tak, jak tylko Sascha weszła do budynku, gdzie robili początkowe wyliczenia. Musieli się upewnić, że wszystko na zewnątrz będzie wyglądało normalnie - nie było potrzeby wzbudzać podejrzeń Psi. Żeby utrzymać to wrażenie, musiał być tutaj, zamiast polować na mordercę. Patrzył, jak Sascha parkuje samochód i idzie na wschodnią część budowy, daleko od miejsca, gdzie oni pracowali. Podniósłszy się z przysiadu, podał swój notatnik stojącej obok kobiecie. - Zara, broń fortu. Co ty byś zrobił beze mnie. - Puściła do niego oczko. Uśmiechając się, choć jego wnętrzności skręcały się, przewidując kłopoty, poszedł w kierunku Saschy. Kiedy stanął z nią twarzą w twarz, od razu zorientował się, p nie pozostał w niej nawet ślad kobiety, która pozwoliła mu się pocałować. Każdy nerw w jego ciele napiął się w odrzuceniu. Nie jej. Jej maski, którą znów włożyła. Ukrywała się i to było nie do zaakceptowania dla obu

części jego natury. Chciał tylko zmusić ją, żeby się jej pozbyła... jakkolwiek nie rozumiał, dlaczego wzbudzała w nim aż taką furię. - Kiedy rozpoczniecie budowę? - spytała, zanim zdążył się odezwać. - Zakończymy plany w ciągu miesiąca. Jeśli je pod piszesz, zaczniemy budować. - Proszę, informuj mnie na bieżąco. W jej oczach była ciemność, która postawiła w gotowości wszystkie jego instynkty. Pantera się najeżyła. - Coś ty zrobiła? - zapytał prosto z mostu. - Lucas, jestem Psi. - Niech cię diabli. Chwyci! ją za ramię. Zamarła, - Co, do cholery, zrobiłaś? Jej usta zacisnęły się w białą linię. - Poszłam do matki, żeby jej o wszystkim opowiedzieć. Płomień zdrady jak kwas rozlał się po jego żyłach. - Ty suko. - Zdegustowany puścił jej ramię. - Ale nie powiedziałam - dodała tak cicho, że prawie nie usłyszał. -Co? - Nie mogłam jej powiedzieć. - Odwróciła się od nie go i wpatrzyła w drzewa rosnące na skraju terenu. - Dla czego nie mogłam, Lucas? Jestem Psi. Moja lojalność należy do nich. Ulga uderzyła w niego mocno, że niemal boleśnie.

- Co oni zrobili, żeby na nią zasłużyć? - zapytał z ulgą wymieszaną z gniewem. Gniewem na to, że w ogóle wzięła pod uwagę zdradę. - A co ty zrobiłeś? - Popatrzyła przez ramię. - Zaufałem ci. - A w jego wypadku nie zdarzało się to często. - Myślę, że to nas zrównuje. Odwróciła wzrok. - Zamierzam poszukać informacji w sieci Psi. Po wiem ci, co znajdę. - W jej głosie wychwycił nutę takiej łamiącej serce samotności, że pomyślał, iż jeśli powie jedno niewłaściwe słowo, ona rozpadnie się na tysiąc kawałeczków. - Sascha. Chciał dotknąć jej ramienia, bo mimo gniewu nie umiał patrzeć na jej cierpienie. Nie przyszło mu jednak do głowy zastanowić się, dlaczego jest to dla niego takie ważne. - Nie. - Odsunęła się i dodała szeptem: - Muszę być czymś, nawet jeśli to oznacza, że jestem częścią rasy morderców. Bo jeśli nie jestem Psi, to czym jestem? Zanim mógł odpowiedzieć, Zara zawołała jego imię. Machnąwszy do niej ręką, odparł: - Kto powiedział, że Psi nie może być czymś innym? Sascha nie odezwała się, dopóki Lucas nie znalazł się po drugiej stronie lokacji. - Natura.

Chrapliwy szept zdradził najsilniej strzeżony sekret jej rasy. Jak reszta Psi i ona była zależna od sieci w kaz dym oddechu, jaki brała. Odcięta od niej przez minutę lub dwie umarłaby żałosną śmiercią. Jej jedyną nadzieja na przetrwanie było zostanie czymś bardziej niż Psi, zostanie... niezniszczalną. Tego ranka poszła do Nikity, mając szczery zamiar powiedzieć jej wszystko, co wie. Pełna mieszanych uczuć i zaślepiona gniewem na los, który ukazał jej chwałę, a potem powiedział jej, że nie może jej zaznać, prze konała siebie, że jeśli zdradzi DarkRiver, to odkupi się w oczach matki i w końcu będzie córką, jakiej ta zawsze pragnęła. Ale kiedy otworzyła usta, żeby się odezwać, wyszedł z nich jedynie ciąg kłamstw służących ochronie zmieńnokształtnych, a zwłaszcza Lucasa. Pochodziły z tej części jej wnętrza, której nigdy wcześniej nie widziała - z jasnego, twardego węzła żarliwej lojalności i całkowitej determinacji, który nie pozwolił jej zrobić niczego, co zraniłoby lamparta. To właśnie wtedy po raz pierwszy w życiu zorientowała się, że chce czegoś więcej, niż tylko przynależeć. Choćby przez chwilę, choćby przez sekundę chciała być kochana.A ponieważ to pragnienie było daremne, niemożliwe dla Psi, postanowiła, że przynajmniej pomoże rasie, która wiedziała, jak kochać. Być może to wystarczy, by zaspokoić potworny głód duszy.

Lucas pozwolił Saschy utrzymywać dystans między nimi, kiedy kończyli pomiary, ale nie miał najmniejszego zamiaru pozwolić jej się wycofać. Nigdy nie był dobry w słuchaniu rozkazów. Nie wybaczył jej tego, że zastanawiała się nad zdradą, ale to nie znaczyło, że pozwoli jej odejść. Nie mógł. Należała do niego. Sama myśl o tym, że pa-11 żyłby, jak odchodzi, była nie do zniesienia. I choć jesz-i ze przed chwilą mógłby nawet na to przymknąć oko, ogień wściekłości zerwał mu zasłony z oczu. Prawda uderzyła go prosto w twarz jak policzek. Sascha być może reagowała na niego, ale on z pewnością reagował na nią - fizycznie, mentalnie i seksualnie.Nie miała pojęcia-jako że nie pozwolił, żeby jej żywy umysł to odkrył - że on nie pozwala dotykać się nikomu spoza sfory. Nie żartował, mówiąc o przywilejach skóry. tak, bardziej lubił dotyk niż Psi, ale nie okazywał uczuć nikomu, kto nie należał do niego. Od samego początku jednak igrał z nią tak, jakby igrał z kobietą, która wznieciła w nim najbardziej prymitywne instynkty. Nigdy nie traktował jej tak, jak należało traktować wroga. Część niego wciąż odrzucała prawdę o tym, co Sascha dla niego znaczy. Ta część była torturowana, złamana, niemal zniszczona. Nie chciała się otworzyć, nie chciała zezwolić na bezbronność, która mogłaby prowadzić do większego bólu. Paradoksalnie, to była ta sama część, która rozumiała, co ta Psi znaczy dla niego, i która nie pozwoli jej odejść. Tylko jedna rzecz była pewna – zamierzal ją zatrzymać.

- Jadłaś lunch? - spytał, kiedy około wpoi do drugiej szykowali się do opuszczenia terenu budowy. - Nie jestem głodna - odpowiedziała, idąc do sanu i chodu zaparkowanego kilkanaście metrów od innych - Nie o to pytałem. - Potrafił w to grać tak sarno jak ona. - W samochodzie mam batonik energetyczny. - Doszły do smukłego pojazdu, zaczęła otwierać drzwiczki. Zatrzymał ją, kładąc swoje dłonie na jej. - Nie rób tego - powtórzyła, odsuwając się. - Dlaczego? Nie odpowiedziała, ale w jej oczach dostrzegł błysk Jej temperament znów się odezwał, przywracaj;)i ją do życia. Oddałby wszystko, by ujrzeć ją w pełnej furii. Pojedź ze mną do Tammy. Pytała o ciebie. Uzdrowicielka naprawdę była nią niezwykle zainteresowana. - Nie sądzę, żeby to było mądre - stwierdziła ze spokojem, lecz on usłyszał głos jej duszy. Tkwiąca w nim pantera była dostrojona do każdego niuansu jej ciała. Przysunął się do niej i wyszeptał: - Nie martw się, kociaki są w odwiedzinach u ro dżiny. Tak naprawdę zostały przeniesione razem z innymi młodymi DarkRiver. Wkrótce coś się wydarzy, a naj gorszy scenariusz zakładał mnóstwo rozlanej krwi. Lecz, pozwolił sobie na mały żart, wiedząc, że stoi obok

jedynej kobiety, która mogła zapobiec rzezi: - Twoje buty są bezpieczne. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Uśmiechając się na tak jawne kłamstwo, poklepał jej policzek. - Zara już zabrała mój samochód do biura. Kluczyki? Wyciągnął rękę. Skrzyżowała ramiona na piersi. - Masz krótką pamięć. - Tylko co do rzeczy, o których nie chcę pamiętać. Jej mina jasno wskazywała, że było to głupie pytanie. -Wsiadaj. Pozwolił jej wydać rozkaz, świadomy, że właśnie wygrał pierwszą potyczkę w ich prywatnej bitwie. Ale tę wojnę mógł kontynuować jedynie wtedy, jeśli wygrają o wiele ważniejszą, która wisiała nad ich głowami. Byli już w drodze, gdy Sascha podjęła trudny dla niej temat. - Dowiedziałeś się czegoś więcej? Lucas nie próbował udawać, że nie wie, o czym ona mówi. Jego nagły gniew był tak czysty i potężny, że niemal mogłaby go dotknąć. Dziwiło ją jednak, że nie było w nim żadnej niepewności. Mimo burzy emocji Lucas potrafił myśleć, ukazując siłę woli, jakiej nigdy wcześniej nie widziała. Ona ledwie dotykała krawędzi uczuć i już miała wrażenie, jakby u jej

stóp rozwierała się otchłań, gotowa ją wessać i wypluć poranioną, pobitą i prawdopodobnie martwą. - Kobieta SnowDancer, którą porwał, ma dwadzieścia lat. Stało sie to, gdy szła akurat na lekcje do prywatnej szkoły. Ponieważ nie przyjechała, jej przyjaciółki! ze sfory z tej samej klasy wszczęła alarm. - Czego się uczyła? Zapamiętywała dane. Potrzebowała ich, żeby zawęzić obszar poszukiwania w sieci. W tym samym czasie wypuściła psychiczne sensory i złagodziła ostrość jego gniewu. Zrobiła to tak instynktownie, że ledwie była tego świadoma. - Naprawa i utrzymanie systemów komputerowych ze szczególnym uwzględnieniem konsoli komunikacyjnych. - Inteligentna - zamruczała. - Tak, to część jego wzoru. - Kiedy? - Musiało być koło południa - zazwyczaj wtedy Brenna przechodziła przez mały park w okolicy jej domu. - Więc ktoś mógł poznać jej zwyczaje? - Tak. Lecz dokonanie tego za dnia świadczy o ekstremalnej pewności siebie. Park nie jest specjalnie duży czy też bardzo zadrzewiony. Świadkowie mogli obserwować porywacza z wielu miejsc. - Ale tak się nie stało. - Psi mogli zrobić to na kilka sposobów. - Tk-Psi ze zdolnością do teleportacji mógł ją

- zabrać ze sobą.-Tk? - Jak dużo mocy by to wymagało? - Więcej, niż posiada większość Psi. Wątpię więc, zeby tak to zrobił. - Silni telekinetycy mogą z łatwością transportować siebie, lecz wzięcie drugiej osoby jest trudne, zwłaszcza jeśli nie dała dostępu do swego umysłu, aby złagodzić psychiczne przejście. Dowiedziała się tego wszystkiego w szkole podstawowej, kiedy Psi o różnych talentach nadal uczyli się w jednej klasie. Zanim inni kardynalni odeszli, żeby się specjalizować, a ona została sama, by rozwijać te żałosne umiejętności, jakie miała - co było poniżeniem, którego nikt nie chciał przyjąć do wiadomości. - Czy mógł zmusić ją do otwarcia umysłu? Lucas wyciągnął przed siebie nogi i złączył dłonie za zagłówkiem. Ten leniwy ruch sprawił, że poczuła chęć, by wyciągnąć rękę i go pogłaskać... Tak jak robiła to w swoich zakazanych snach. Zaciskając dłonie na kierownicy, pokręciła głową. - Ona jest zmienną. To automatycznie podwaja trudności i nawet dla kardynalnego otwieranie umysłu na siłę jest jednym z najtrudniejszych zadań. Jeśli nie zależy ci, żeby ofiara przeżyła, można to zrobić nagłym uderzeniem energii, ale on chce je żywe. - Żeby mógł je torturować. Odetchnęła głęboko i zmusiła się do kontynuowania: -W dodatku zrobienie tego i teleportowanie jej wymagałoby takiej energii, że przez kilka dni nie

miałby na nic sił. A nie słyszałam o żadnym takim Psi. Wypalony Psi zazwyczaj wytwarza w sieci brzęczenie. Poklepała kierownicę. - Mógłby zaplanować wszystko dokładnie i mieć w pobliżu samochód. Mnóstwo ludzkich seryjnych zabójców tak działa. - Tak myślą SnowDancer. Znaleźli świadka, który widział wielki obcy pojazd z zabłoconymi tablicami reje stracyjnymi. - Otworzył okno, kiedy wjechali w bardziej zalesioną okolicę. - Policja o tym nie wie. Z wyjątkiem detektywów pracujących tajnie tym razem nikt nawet nie udaje, że prowadzi śledztwo. Myśl o tym, że zabójca kontroluje policję, przekłuta balon nadziei, jaką Sascha hołubiła, że jej ludzie nie są w to zamieszani. - Byliście w stanie zidentyfikować właściciela pojazdu? -Nie. - W co była ubrana w chwili porwania? Lucas skrzywił się. - Dlaczego chcesz to wiedzieć? - Sieć Psi jest petna informacji. Wszystko, co pomoże zawęzić krąg poszukiwań, będzie użyteczne. Nie było sposobu, by wyjaśnić działanie sieci komuś, kto jej nie doświadczył. To byt ocean danych i jedynym czynnikiem kontrolnym był Umysł Sieci - istota, która wyewoluowała we własną świadomość i myślała w sposób niedostępny dla jakichkolwiek maszyn. - Niebieskie dżinsy, biała koszulka, czarne trapery. Spojrzala na niego.

- Nie myślałam, że to wiesz.. - Ostrzeżenie dotarło już do wszystkich stad zmiennokształtnych w regionie, przyjaznych czy nie. Poinformowaliśmy o bliskości zabójcy i poprosiliśmy o pomoc. b jest zdjęcie Brenny. Wyciągnął z kieszeni marynarki lśniącą fotografię, lecz podał ją jej dopiero, gdy zjechała na pobocze i zatrzymała auto. Wzięła zdjęcie do ręki z nieprawdopodobną trwogą. Kobieta na fotografii śmiała się z odrzuconą do tyłu głową. Jej brązowe oczy lśniły rozbawieniem. Promienie słońca błyszczały na prostych jasnoblond włosach i podświetlały kształty jej ciała. Była niska, być może metr sześćdziesiąt pięć, lecz miała w sobie tyle życia, że dwaj stojący obok niej mężczyźni wydawali się przy niej karłami. - Mężczyźni obok niej to jej starsi bracia - Riley i Andrew - wyjaśnił Lucas, kiedy oddała mu zdjęcie. Zgodnie z tym, co mówią SnowDancer, są gotowi za bijać. Światło się zmieniło, kiedy próbowała się nie poddać rozpaczy, jaką poczuła, dotykając zdjęcia. To było tak, jakby Brenna wyciągnęła do niej dłoń i zabrała ze sobą do piekła, które przechodziła. Brenna. Imię. Twarz. Istota czująca, rozumna. - On chce ukraść jej życie - wyszeptała. - Po torturach. - Nie, nie o to mi chodziło. - Skręciła w aleję, która prowadziła do domu Tamsyn.

- A o co? - Ona jest tak pełna energii, radości i życia. On chce jej to zabrać, zatrzymać dla siebie. W samochodzie zapadła cisza. - Nie wiem, skąd to wiem. Po prostu wiem. - Zatrzymała się przed rozległym domem, w którym już raz była, - Musi kierować nim najbardziej trująca wściekłość. W tym dziwnym momencie, kiedy wydawało jej się, że weszła w świat Brenny, nie czuła żadnych emocji. Lecz co jeszcze mogło doprowadzić jedną istotę do tak bestialskiego potraktowania innej? - On nie wie, czym jest wściekłość. Obróciła się, by spojrzeć na Lucasa, zupełnie nie-przestraszona jego otwartym głodem krwi. Było w tym coś czystego, coś prawdziwego. - Nikt, kogo przepełniają tak mroczne przeżycia, nie może ich ukrywać wiecznie. Wcześniej czy później się załamie. W oczach Lucasa błyszczały twarde zielone kryształy. - Dla nas wszystkich będzie lepiej, jeśli stanie się to wcześniej. Zegar tyka. Tamsyn była zirytowana. - Tęsknię za małymi - powiedziała do Lucasa, jak tylko wszedł do domu. Przytulając ją, próbował przelać na nią trochę swojej energii. Sascha stała cicho obok, ale czuł, jak włoski

unoszą mu się na karku. Uświadomił sobie, że to było niemal stałe doznanie w jej pobliżu, tak stałe, że prawie już go nie zauważał. Coś w Saschy zdradzało nieustanne używanie mocy Psi na niskim poziomie. Co też właściwie planowała? Tamsyn odetchnęła głęboko i po kilku minutach wypuściła go z ramion. - Lepiej? - spytał, odsuwając jej włosy z twarzy. Za każdym razem, kiedy patrzył w oczy uzdrowicielki, jego serce krwawiło troszeczkę, a potem rany się goiły. Była trwałym przypomnieniem matki, którą stracił, lecz była także przypomnieniem dobroci Shayli. Skinęła głową. - Zmusiłam Nate'a, żeby poszedł do pracy. Głupia - stwierdziła i odwróciła się, ruszając do swego królestwa kuchni. Sascha poczekała, aż Tamsyn znalazła się poza zasięgiem słuchu. - Jeśli bycie tak daleko od dzieci tak ją smuci, to dlaczego pozwoliła, żeby wyjechały? - Nadopiekuńczość nie jest dobra dla drapieżnych zmiennych. Sam tak postępował, zwłaszcza w miesiącach po śmierci Kylie. Jego potrzeba zapewnienia swoim ludziom bezpieczeństwa, żeby nie stracić już nikogo więcej, niemal ich zadusiła. Powstrzymał się, zanim wyrządził krzywdę nie do naprawienia, lecz była to jego wada, o której musiał pamiętać każdego dnia. - Tammy nie wygląda na nadopiekuńcza. W gruncie

rzeczy wydaje się otwarta na ich próby poznawania własnych ograniczeń. - Widziałaś ją z nimi tylko raz. Ale miała rację. To Tammy zmusiła go, by przestał trząść się nad młodzikami jak kwoka. Nie mógł jednak powiedzieć tego Saschy. Czym innym było zaufanie swoim instynktom w odniesieniu do niej, a czym innym złożenie życia młodych w jej ręce. Na to sobie jeszcze nie zasłużyła. Wciąż burzył się na myśl o jej próbie zdrady. - Co tak pięknie pachnie? - spytał, wchodząc do kuchni. Tammy kończyła nakrywanie do stołu. - Potrawka z kurczaka z tartami truskawkowymi na deser. - Nie musiałaś robić sobie aż tyle kłopotu - po wiedziała Sascha i chociaż starała się, by zabrzmiało to oficjalnie, Lucas wiedział, że za jej słowami kryło się prawdziwe uczucie. Ku jego zaskoczeniu Tamsyn także to wiedziała. Dotknęła dłoni Saschy w przelotnym zapewnieniu. - Gotowanie mnie uspokaja - może to część bycia uzdrowicielką. Jeśli nie pomożesz w zjedzeniu efektów mojego wysiłku, Nate zacznie oskarżać mnie, że chcę go utuczyć. Lucas odsunął krzesło. Zamiast usiąść na nim, Sascha przeszła na drugą stronę i wysunęła sobie inne. Uparta kobieta. - Zjesz z nami, Tammy?

Zdjęła fartuch i usiadła u szczytu stołu, z Lucasem po prawej i Saschą po lewej stronie. - Czuje się dziwnie - to miejsce Nate'a. Dlatego właśnie Lucas go nie zajął. Może i był alfą lory, ale to byt dom jego współplemieńca i Nate wierzył, v tutaj to on jest szefem. Tamsyn być może by się z tym nie zgodziła, pomyślał Lucas ze skrywanym uśmiechem, lecz nie rozwiewała złudzeń Nate'a, bo go kochała. Kiedy zaczęli jeść, uzdrowicielka zaczęła mówić: - Nie mogę przestać myśleć o tej biednej Brennie. Odłożyła widelec. - On pewnie właśnie w tej chwili ją krzywdzi. A my siedzimy tu, nic nie robiąc. To Sascha powiedziała to, co należało w takiej sytuacji: - Takie negatywne myśli mogą się stać samosprawdzającą się przepowiednią. Spójrz poza gniew i ból i za stanów się. Być może odkryjesz sposób, jak jej pomóc. Tamsyn patrzyła na nią przez długą chwilę. - Jesteś czymś więcej, niż się wydajesz, prawda, Sascha? - Nie, nie jestem. - Sascha wpatrywała się w swój talerz. - Mówi się, że SnowDancer są na skraju wytrzyma łości. Powiedziała Tamsyn z oczami utkwionymi w Sa-schy. Słyszałam, że musiano związać jej braci, dopóki nie wrócił im rozsądek i nie przestali mówić o ucinaniu głów Psi. Wszyscy

się obawiali, że pęknie w najmniej oczekiwanym momencie. - Co zamierzali osiągnąć? - Sascha uniosła głowę i spojrzała w jego oczy. - Dwóch zmiennych przeciw całej rasie Psi? To byłoby samobójstwo. - Logika i miłość niekoniecznie idą ręka w rękę powiedział, obserwując, jak jej oczy śledzą linie na jego twarzy. W przeciwieństwie do wielu niezmiennych nigdy nu okazała, żeby te szramy ją odpychały. Złapał ją nieraz na tym, jak się w nie wpatrywała zafascynowanym wzrokiem. Nie zapomniał także, jak pieściła je w jego śnie. - Cierpieli, ponieważ nie mogli ochronić siostry. Ich potrzeba walki jest całkiem zrozumiała. Lucas podziwiał ich tak, jak umiałby tylko ktoś, kto sam znalazł się w podobnej sytuacji. Lata oczekiwa nia na to, aż jego ciało urośnie i nabierze siły, by mógł wreszcie się zemścić, były rozdzierającą torturą, powolna i ciągnącą się bez końca. - Co Psi zrobiliby w tej samej sytuacji? - spytała Tamsyn. - W świecie Psi nie ma miłości, więc logika by zwyciężyła - odpowiedziała Sascha po długim milczeniu rzeczowym tonem, lecz zdradziły ją oczy. W jakiś sposób nauczył się czytać wyraz jej nocnycti oczu, dostrzegać udręczony smutek, jaki błysnął w nich na milisekundę, zanim spytała: - Tamsyn, czy moglabym tego popoludnia skorzystać z twojego domu na kilka godzin?

Lucas odsunął talerz w podnieceniu. Sascha zamienia surfować po sieci Psi. - Pewnie. Chociaż mogą tu wpaść jacyś goście. - Potrzebuję jakiegoś ustronnego miejsca, - Możesz skorzystać z któregoś z pokoi gościnnych na piętrze. Większość ludzi raczej siedzi na dole. - Tamsyn podniosła się, żeby przynieść tarty. Kiedy postawiła je na stole, Odezwał się dzwonek u drzwi. - Zobaczę, kto to. Po jej wyjściu Lucas dotknął dłoni Saschy. - Zamierzasz spróbować przeszukać sieć? Skinęła głową i powoli odsunęła rękę. - Nie może cię tu być. , j - Dlaczego? - Ponieważ twoja obecność mnie rozprasza. Wyraz jej twarzy ośmielał go, by podłożył pod te sio va takie znaczenie, jakie mu pasowało. Pantera w nim zamruczała z zadowoleniem, ale człowiek nie dał się tak łatwo ugłaskać. - Nie zostawię cię bez ochrony. - Jeśli natknę się na jakiś cichy alarm, nie będziesz w stanie mnie ochronić - powiedziała prosto z mostu. - Zanim zorientujesz się, że coś jest nie tak, mój mózg zamieni się w galaretkę. Jego szczęki się zacisnęły. - W takim razie nie wchodź tam - odpowiedział automatycznie, nawet nie myśląc teraz o zaginionej Snów-Dancer. - Nie martw się. Zamierzam tylko przeszukać publiczne archiwa. Nic się nie stanie.

Spojrzała ponad jego ramieniem, kiedy Tamsyn we szła do pokoju. -Nie sądzę, żebyście się oficjalnie poznały - odezwała się uzdrowicielka. - Rina - Sascha. Rina jest siostra Kita. Kiedy Lucas się odwrócił, zobaczył, jak Rina, blondynka o pełnych kształtach, ostrożnie kiwa głową na przywitanie Saschy, zanim podeszła, by objąć od tylu jego szyję. Jej policzki otarły się o jego. Chociaż Rinu była bardzo zmysłowa, jej pieszczota była prośbą o po cieszenie. Nigdy nie próbowała go uwodzić. Miała kiedy nie dwadzieścia jeden lat i zawsze traktowała go bardziej jak alfę niż atrakcyjnego mężczyznę. Pocałował ją w usta, przesuwając uspokajająco dłonia po jej ramieniu. To był niewielki gest, ale jej pomógł Puściła go i usiadła na krześle obok niego. Lucas spój rżał na Saschę, by sprawdzić, jak przyjęła ten kontakt Jej twarz była taką maską, że musiała skrywać za nia bardzo intensywne emocje. - Co się stało? - zapytał Rinę . - Kit zaginął

ROZDZIAŁ 13 Co? Morderca nigdy wcześniej nie porywał mężczyzn. - Nie, nie chodzi o zabójcę - uspokoiła go Rina. - On po prostu wybrał się na przejażdżkę do Big Sur z dwójką innych młodzików, a ja nie mogę się z nimi skontaktować. Myślę, że są z nim Nico i Sarah. - Kiedy wyjechali? - Przed zakazem - powiedziała Rina, spoglądając na Saschę. Zazwyczaj nieobecność trzech młodzików nikogo nie niepokoiła. Nastolatki po prostu były dzikie. Ale Lucas podejrzewał, że niespodziewana podróż Kita miała wiele wspólnego z zapaścią Doriana. Wielbił uśpionego gwardzistę jak bohatera. - Wytropię go. Porucznicy SnowDancer, którzy kontrolowali tamte tereny, zazwyczaj byli rozsądni, ale to nie były zwyczajne czasy. - Dzięki, Lucas. - Tamsyn, wyjdę z Riną. - Wstał i spojrzał na Saschę. - Zostajesz?

Nie był przekonany, że to, co chciała zrobić, było bezpieczne, lecz Rina przypomniała mu, że zależało od tego coś więcej. Choć to wcale nie sprawiało, że łatwiej mu przychodziło ją opuścić - mimo barier wzniesionych w dniu, w którym stracił wszystko, zaczęło przesiąkać do niego zrozumienie miejsca, jakie Sascha zajmuje w jego życiu. - Tak, zostanę. - Nocne oczy popatrzyły na niego bez mrugnięcia, lecz nie chciały spojrzeć na Rinę. Mimo niewesołej sytuacji miał ochotę się uśmiechnąć. - Przyjdę tu, jeśli skończę przed szóstą. Jeżeli później, zostaw wiadomość u Tammy. - Dobrze. Mam nadzieję, że znajdziecie ich. - Znajdziemy. Stracili już jedno ze swoich młodych. O jedno za dużo. Sascha stała w pokoju gościnnym, próbując się skoncentrować, lecz przed oczami miała jedynie Lucasa z Riną. Ze wszystkich molekuł kobiety wylewała się zmysłowość, intensywna, uderzająca do głowy i prawie namacalna. Czuła się, jakby w niej tonęła, kiedy siedziała naprzeciwko tych dwojga. A potem pocałowali się i przeżyła kolejny szok. Między nimi wibrowało przywiązanie. Nie namiętność, nie głód, nie pożądanie. Jej umysł z trudnością radził sobie z myślą, że pocałunek Lucasa nie wywołał w Rinie wybuchu seksualnego płomienia.

Delikatne pukanie wyrwało z niej cichy okrzyk zaskoczenia. -Tak? W drzwiach pojawiła się uśmiechnięta twarz Tamsyn. - Przyniosłam ci kubek gorącej czekolady. Jeśli potrzebujesz czegoś jeszcze, daj mi znać. - Postawiła naczynie na stoliku przy łóżku. - Zostawię cię w spokoju. - Tamsyn? - Tak? - Kobieta zastygła z dłonią na klamce. - Czy możesz mi coś wyjaśnić? - Sascha nie mogła o to zapytać Lucasa. Zbytnio by się przed nim obnażyła. Ale Tamsyn była uzdrowicielką. Może to oznaczało, że cokolwiek jej powie, pozostanie między nimi. - Pocałunek? - Tamsyn uniosła brew. Sascha miała nadzieję, że dobrze ukryła swoje zaskoczenie. - To było dokładnie tak jak wtedy, kiedy mnie pocałował, gdy spotkałyśmy się po raz pierwszy. On jest alfą i za każdym razem, gdy nas dotyka, wzmacnia nasze więzi ze sforą. Wobec kobiet jest generalnie bardziej wylewny. - Przewróciła oczami. - Oni są szowinistycznymi świniami, ale my ich kochamy. Tak czy inaczej, ten pocałunek nie miał charakteru seksualnego. Jego celem było... budowanie więzi. - A jak to wygląda w przypadku mężczyzn? - spytała Sascha, w której umyśle zaczęło kiełkować zrozumienie. - Wybierają się na nocne biegi, walczą ze sobą,

by porównać umiejętności, i od czasu do czasu spotyka j;) się na pokera czy oglądają mecze. To działa. - Wzruszyli ramionami. - Więc pocałunek dla Lucasa nie jest niczym specjalnym? - Jej głupota w sprawach dotyczących tego mężczyzny ciągle ją boleśnie zaskakiwała. Być może chciał się przekonać, jak to jest pocałować bryłę betonu. Tamsyn przechyliła głowę i przyjrzała się Saschy badawczo. - Wewnątrz sfory pocałunek jest specjalny, ponieważ mówi nam, że alfie na nas zależy, że umarłby za nas. Sascha przytaknęła, czując się coraz gorzej. - Ale poza sforą? Lucas całuje tylko te kobiety, z którymi chce iść do łóżka. Drzwi zamknęły się za uśmiechającą się szeroko uzdrowicielką. Policzki Saschy płonęły. Lucas chciał ją w swoim łóżku. Niezależnie od przysiąg, jakie sobie złożyła, że nie pozwoli mu się dotknąć, była podniecona do niemożliwości. Cała koncentracja poszła w diabły. Sny wniknęły w rzeczywistość i zaczęła wspominać jego pocałunek w lesie i o wiele bardziej intymne pieszczoty w snach. Dopiero dźwięk zbliżającego się pojazdu przywrócil ją światu i przypomniał, co miała zamiar zrobić. Odetchnąwszy głęboko, usiadła na podłodze ze skrzyżowanymi nogami i zaczęła recytować w umyśle ćwiczenie tak wymagające i trudne, że wypchnęło z niego wszystko inne. Kiedy była już gotowa, zrobiła pierwszy krok w sieć.

Świat się otworzył. Przed nią rozciągało się nieskończone niebo pełne gwiazd, a każda gwiazda była umysłem, czasami silnym, czasami słabym. Jej gwiazda znajdowała się w centrum tego kosmosu, ponieważ ona była punktem wejścia. Sieć Psi obejmowała cały świat, lecz jeśli Sascha chciała znaleźć określony umysł, musiała jedynie pomyśleć o nim, a on pojawiał się w polu jej widzenia - jakby odszukiwała hnk w ludzkim Internecie. Ale musiała mieć jakiś punkt wyjścia - wiedzę o tym, jak ten umysł czuł, jak wyglądał. Tu była płonąca gwiazda matki - zimny, czysty geniusz. Tam znajdowały się umysły kilku Psi pracujących w imperium Duncanów. Lecz dzisiaj z żadnym z nich nie chciała rozmawiać. To, co ją interesowało, znajdowało się w ciemnych przestrzeniach między umysłami, przestrzeniach pełnych przepływającej informacji, porządkowanej przez Umysł Sieci. Pozwoliła, by przez jej świadomość przepływały dane, jak gdyby chciała jedynie poznać najnowsze informacje. Umysł Sieci przesunął się obok niej i popłynął dalej , nie żywy, nie martwy - istota rozumna rodzaju, jakiego jeszcze świat nie poznał. Nadal młody, był bibliotekarzem tego przepastnego archiwum. Łatwo mogła dać się porwać nieskończonym strumieniom danych, lecz mimo że niby unosiła się na nich bezwolnie, tak naprawdę jej zmysły były nastawione na specyficzne fale. Tu chodziło o morderstwo... i największe kłamstwo, jakie zostało stworzone przez jej rasę.

Lucas wrócił kilka minut po piątej i ujrzał Saschv i Tamsyn stojące na podwórku. - Co z dzieciakami? - spytała uzdrowicielka, jak tylko znalazł się w zasięgu jej głosu. Sascha popatrzyła na niego ze ściągniętą twarzą. - Wszystko z nimi w porządku? - Już jechali z powrotem, kiedy wyśledziłem, gdzie są. - Słyszeli? - ulga Tamsyn była oczywista. Lucas zobaczył, jak Sascha marszczy brwi, kiedy zorientowała się, że nie wszystko jej mówią. To było nieuchronne. Była za mądra na to, by niczego nie widzieć. - Zostali zatrzymani przez patrol SnowDancer. Kazano im zabierać tyłki do domu. - Czy są ranni? Pokręcił głową. - Patrol potraktował ich, jak gdyby byli wilczymi szczeniakami. To było niezwykłe. Kiedy po raz pierwszy zawarli rozejm, Hawke rozesłał wieści, że lamparty są sojusznikami. Lecz pozwolenie na przejście przez ich tereny bez kłopotów było czymś zupełnie innym. Lucas zbyt długo był alfą, żeby nie zrozumieć sensu tej decyzji. - Wrócą do domu przed nocą. Tammy się uśmiechnęła. - Zostawię was dwoje, żebyście się dogadali. Czekał, aż Sascha pierwsza się odezwie, ale ona tylko pokręciła głową.

- Nie ufaj mi. - Potarła oczy. - Dopóki jestem podłączona do sieci, dopóty mój umysł jest bezbronny. Pomyślał, że miał o wiele większe zaufanie do jej umiejętności niż ona sama. - Co znalazłaś? - O jej połączeniu z siecią Psi porozmawiają kiedy indziej. - Nic. - Poczucie klęski przytłumiło jej głos. Przysunął się na tyle blisko, by dotknąć kłykciami jej policzka. - Jesteś wyczerpana. Nie odsunęła się i kiedy jego dłoń opadła z jej twarzy, by splątać się z jej dłonią, zacisnęła wokół niej palce. Musiał powstrzymać zadowolony pomruk pantery. - W publicznych aktach nie było nic użytecznego. -Ale? Widział na jej twarzy zakłopotanie i zdumienie. Czegokolwiek się dowiedziała, wstrząsnęło nią to na tyle, że nie potrafiła tego ukryć. Hebanowoczarne oczy popatrzyły na niego, zanim spojrzały w bok. - Czułam cień przemocy - wyszeptała. - Jakby w niektórych miejscach ktoś pozostawił mentalny odcisk. - Możesz go wykorzystać, by wyśledzić mordercę? - Nie - pokręciła głową. - Ślad jest ledwie wyczuwalny. Większość Psi nie byłaby nawet w stanie go dostrzec. Ale ona dostrzegła, pomyślał, ponieważ ona czuła. Zamiast zmusić ją do konfrontacji z tym faktem, wolną dłonią założył kosmyk włosów za jej ucho. -Więc informacja została ukryta bardzo głęboko?

Skinęła głową. - Spróbuję dziś wieczorem kilku innych metod. Poczuł w powietrzu zagrożenie. - Czy to będzie niebezpieczne? - Jestem kardynalnym Psi. - To nie jest odpowiedź. - Tylko to mogę ci powiedzieć. - Wysunęła dłoń z jego ręki. Jakiś czas później Lucas rozmawiał w kuchni ich największego schronienia z Tamsyn i dwoma najbardziej niebezpiecznymi samcami w sforze. Dorian wyrównywał swoje upośledzenie szkoleniem w ludzkich sztukach walki i zdobył takie umiejętności, że mógł pokonać dorosłego lamparta gołymi rękami. Nate zaś był prawdopodobnie jeszcze bardziej zabójczy - miał pod swoją ochroną dwoje młodych. - Ile osób tu mieszka? - spytał Lucas. - Czternaście matek, dwadzieścioro młodych, ośmioro młodzików i oprócz was trzech jeszcze sześciu żołnierzy odparła Tamsyn, porządkując na kontuarze zapasy medyczne. Obrócił się do Doriana. - Czy wszyscy są policzeni? - Tak. Ponad połowa dzieci jest w drodze do bezpiecznej przystani. - Zacznijmy od jutra rana przenosić pozostałe młode i bezbronne kobiety.

żołnierki, jak Rina, miały pozostać tutaj. Wiele z nich było bardziej zabójczych niż męskie bety. - Nadal dodawajcie kilku starszych do grup ewakuacyjnych. Mieli być gwarancją, że cokolwiek się stanie, tradycja DarkRiver zostanie przekazana młodszym pokoleniom. - Czemu czekać do jutra? - Nate pochylił się do przodu. - Jeśli ruszymy całym tłumem, Psi mogliby się domyślić, że coś się kroi. - A co z Saschą? - spytał Dorian. - Czy ona nam pomoże? Lucas popatrzył na gwardzistę, próbując ocenie czy rzeczywiście był tak spokojny, na jakiego wyglądał. Ledwie kilka dni temu był skłonny wypatroszyć Saschę tam, adzie stała. - Próbuje, ale musimy mieć plan w razie najgorszego scenariusza. - Odnalezienia ciała Brenny? - Nate przesunął palcami przez włosy, w których zaczęły się pojawiać perwsze oznaki siwienia. - Ale wtedy wysiłki Saschy będą bez znaczenia. Tamsyn podeszła do nich i w milczącym wsparciu położyła dłoń na ramieniu swego partnera. - Nie chcę tego - głos Doriana był ostry jak stal. - Chcę głowy mordercy. Rozszarpywanie gardeł przypadkowym Psi nie wystarczy. - To prawda - zgodził się Lucas. - Rozmawiałem z Rileyem i Andrew. - Oczy Doriana

nagle wypełniła udręka. - Przekonałem ich, żeby trzy mali się z dala od Psi i dali nam czas na odnalezienie ich siostry. Posłuchali mnie. - Nie musiał dodawać dlaczego. Lucas nie skomentował informacji o samotnej wyprawie Doriana na terytorium SnowDancer. Stwierdził tylko: - Więc mamy jeszcze kilka dni. Zabierzmy ludzi w bezpieczne miejsca i miejmy nadzieję, że Saschy uda się odnaleźć trop. Jego obawa o nią rywalizował;i z potrzebą chronienia sfory. Ale wiedział, że niewiele tu od niego zależało - nie była kobietą, która zgodziłaby się słuchać jego rozkazów. - Ufasz jej? - spytał Nate. - Tak - stwierdził bez najmniejszej wątpliwości. Gwardzista patrzył na niego przez chwilę, po czym położył dłoń na stole wnętrzem do góry. - W takim razie jestem z tobą. Dla sfory. Tamsyn objęła szyję swojego partnera. Jej oczy lśniły potwierdzeniem. Dorian umieścił rękę na dłoni Nate'a w tej samej pozycji. - Dla sfory. Lucas położył swoją na ich, ale wnętrzem do dołu. Kiedy ich dłonie zamknęły się na jego, objął je swoją. - Dla sfory. Palce Saschy drżały. Niepostrzeżenie wsunęła lewą dłoń do kieszeni i spojrzała w oczy Enrique, który siedział naprzeciwko niej za biurkiem. Czekał na nią.

Śledził ją- Komputery poinformowały ją, że jej obecność jest wymagana w biurze Nikity, jak tylko wejdzie do budynku Duncanów. Przerażona, że ktoś zorientował się w prawdziwym celu jej przeszukiwań sieci, weszła do biura i ujrzała Enrique siedzącego w fotelu matki. Nikita stała za nim. To że nawet najmniejsza oznaka jej strachu nie wydostała się na światło dzienne, świadczyło o sile jej tarcz ochronnych. Mimo to jej palce nadal drżały. - Nikita mówi, że nie zrobiłaś zbyt wielkich postępów w infiltracji szeregów zmiennokształtnych. - To była niezwykle subtelna nagana. Enrique nie był przyzwyczajony czekać na cokolwiek. - Nie znalazłam nic istotnego - odparła Sascna. Tego popołudnia spytała Lucasa o to, jakie informacje mogłaby bezpiecznie przekazać innemu kardynalnemu. Zdradziła w ten sposób, że miała być szpiegiem lecz on i tak pewnie się już tego domyślał. Nie okazał zdziwienia. Po prostu dał jej to, o co prosiła. - Odkryłam, że umiejętność zmiany posiadają od dzieciństwa. - To nie był sekret. Po prostu większość Psi nie dopuszczała tego do siebie. Enrique pochylił się do przodu. - Wszystko jest użyteczne. - Możesz jeszcze uznać za przydatną informację, że grupy rodzinne zmiennych nie są tak odizolowane, jak sądziliśmy. Kiedy młode alfy opuszczają istniejące sfory, by założyć własne, zazwyczaj utrzymują przyjazne stosunki z tymi, z których wyszły.

- Sascha, to jest świetna informacja. Jesteś pierwszym Psi od ponad stu lat, który tak zbliżył się do zmiennych. Wasza współpraca pozwoli nam zweryfikować nasze przestarzałe dane. Mogłaby przysiąc, że Enrique kreuje się na jej mentora. Przynajmniej nie próbował jej już wciskać, że kiedyś znajdzie się dla niej miejsce w Radzie. - Jeśli to wszystko, muszę zająć się pewnymi sprawami -powiedziała przerażająco świadoma tego, że do drżenia jej lewej dłoni dołączyły skurcze w prawej. Jeśli nie wyjdzie stąd szybko, nie będzie w stanie ukryć swojego fizycznego rozpadu. - Zadzwonię do ciebie dzisiaj wieczorem, może przypomnisz sobie coś jeszcze. - Enrique wstał, kiedy ona wstała. Spojrzała na Nikitę. - Oczywiście. Matko. Gdy wychodziła, spojrzała na swoją stopę i zobaczyła, że w całym tym zamieszaniu włożyła rano but przeżuty przez Juliana. Strach ścisnął jej serce. - Sascha. Obracając się, pociągnęła kołnierz marynarki, by ukryć drżenie prawej ręki. -Tak? - Twoja praca przynosi zaszczyt nazwisku Duncan. Ramię Enrique niemal dotykało ramienia Nikity, kiedy tak stali obok siebie. - Idzie ci doskonale. - Nikita skinęła głową. Nagle Sascha zaczęła się zastanawiać, ile z tego, co matka powiedziała jej wcześniej, było prawdą. Czy

Enrique rzeczywiście był sojusznikiem, którego trzeba było uspokajać, czy też oboje współpracowali w bardziej mrocznym celu. - Dziękuję. Tym razem pozwolił jej wyjść spokojnie. Jak tylko znalazła się poza biurem, również drugą dłoń wsunęła do kieszeni. Chciała pójść do swojego mieszkania, ale wiedziała, że nie może - Enrique z pewnością będzie jej wkrótce szukał. A jeśli zobaczy ją w takim stanie, była już martwa. Nie mogła opanować drżenia dłoni ani ignorować skurczy w nogach. Od jej ostatniej rozmowy z Lucasem musiało się coś zdarzyć. Ledwie mogąc myśleć jasno, weszła do windy i jakoś dotarła do samochodu, nie wpadając na nikogo. Teraz już nawet jej wzrok zaczynał tracić ostrość i czuła przerażający łomot serca, które zatrzymywało się i ruszało w szarpanym rytmie. Niemal się przewróciła, próbując otworzyć drzwiczki samochodu. Jakby jej ciało wyłączało się, układ po układzie. Strach pokrył jej gardło metalicznym posmakiem. I nagle poczuła przemożną ochotę, by się roześmiać. A gdy zamknęła za sobą drzwi auta, opadła na nią potężna zasłona smutku. Płacząc bez opamiętania, wiedziała, że znalazła się na skraju poważnego załamania. Łzy jednak zniknęły tak szybko, jak się pojawiły, a jej ciało nagle rozpłynęło się w rozkoszy. I łup! Uderzyło w nią potężne poczucie winy, udręka utraty chwyciła ją za gardło i Sascha pomyślała, że się udusi. Sekundę później wszystko minęło. I pojawiła się nicość.

W tej ulotnej chwili jasności Sascha zmusiła się do myślenia. Najpierw wzmocniła tarcze ochronne. Będą trwały do jej śmierci, ukrywając ją przed siecią Psi. Przed jej ludźmi. Smutek wymieszał się ze strachem i ta kombinacja wytworzyła połączenie między neuronami w jej mózgu. Zaprogramowała w komputerze cel podróży - miejsce, do którego Psi nigdy się nie wybiorą. Potem zostawiła wiadomość dla matki wyjaśniającą jej nieobecność. Nie mogła dopuścić, by ktoś zaczął jej szukać. Kto wie, w jakim będzie stanie, gdy ją znajdą? Kiedy wyprowadzała samochód z garażu, obszar widzenia w każdym oku zmniejszył się do wielkości główki od szpilki. Była niemal otępiała z przerażenia, ale udało jej się wyjechać na ulicę, gdzie sterowanie przejął autopilot. Wtedy owinęła się ramionami i skuliła na siedzeniu. W jej gardle bulgotał śmiech, ale nie była szczęśliwa. Nie była także smutna. Była zarówno szczęśliwa, jak i smutna, i czuła znacznie, znacznie więcej: gniew, zaspokojenie, głód, krzywdę, zadowolenie, rozbawienie, podniecenie. Jej ciało drżało, a serce waliło jak młotem o żebra. - Lucas - wyszeptała nieświadoma tego, że mówi. W jej pociemniałym polu widzenia błysnął jego wizerunek, lecz natychmiast połknął go huragan emocji, który uderzył w jej umysł z szybkością światła, niszcząc zdolność myślenia. Ból smagnął po zakończeniach nerwowych, doprowadzając do krótkiego spięcia. Jej ciało wygięło się, kiedy zaczęła skomleć w zamkniętej przestrzeni pojazdu. A gdy straciła przytomność, jej

krzyki nadal unosiły się w powietrzu. Samochód tymczasem gładko sunął ulicami. Atmosfera w schronieniu była ciężka. Jedynie młode spały. Wszystkie matki czekały w napięciu, a żołnierze i gwardziści czuli, jak adrenalina przepływa im w żyłach. Lucas martwił się, bo Sascha nie kontaktowała się z nim od ich ostatniej rozmowy. Jego bestia krążyła niespokojnie w zamkniętej przestrzeni umysłu, ponaglając go, by zaczął jej szukać. Coś musiało pójść źle w trakcie jej drugiej próby przeszukiwania sieci. Stał na zewnątrz, zastanawiając się, jak może skontaktować się z Saschą, kiedy z lasu rozciągającego się za odizolowanym od świata bezpiecznym domem wyszedł wielki biały wilk. Stojąca obok Rina stężała w napięciu. - Przyjaciel czy wróg? - wyszeptała. Spojrzenie wilka było lodowato błękitne. - Wejdź do środka. - Lucas. - Do środka! - To był rozkaz alfy. Rina schowała się, a on czuł zarówno jej frustrację, jak i obawę o niego. Kiedy upewnił się, że jest bezpieczna, poszedł za wilkiem do lasu. Wilk biegł przed nim, a on pozwolił mu na to dopóty, dopóki dom nie zniknął z pola jego widzenia. Kilka sekund później w jego stronę ruszył mężczyzna ubrany jedynie w sprane dżinsy. Hawke był muskularny i śmiertelnie niebezpieczny drapieżnik do szpiku kości. Jego oczy zawsze mroziły

błękitem niezależnie od tego, czy był akurat w formie człowieka, czy wilka, a kolor jego włosów, srebrnozłoty, nie miał nic wspólnego z wiekiem, za to wszystko z jego umaszczeniem. Ze wszystkich zmiennokształtnych, jakich Lucas znał, Hawke najbardziej przypominał swoją bestię. - O co chodzi? Musiało się zdarzyć coś naprawdę niezwykłego, skoro alfa SnowDancer opuścił swoich ludzi w tak ważnym momencie. Co więcej, zapuścił się w samo serce terytorium DarkRiver, do schronienia, przekraczając tym samym niepisane granice. - Znaleźliśmy coś na naszej ziemi - oznajmił niskim głosem. W pierwszym odruchu chcieliśmy ją zabić, ale skoro otaczał ją twój zapach, pomyślałem, że może byłbyś zainteresowany. - Sascha. - Lucas zagapił się na Hawke'a. - Kardynalna Psi? -Tak. - Gdzie ona jest? Miał wrażenie, że za chwilę jego ciało pokryje zimny pot. Nie czuł podobnego przerażenia od momentu, gdy jako dziecko patrzył na śmierć swoich rodziców. Bał się, że doprowadzone na skraj cierpliwości wilki rozszarpywały ją teraz, kiedy on tu sobie gadał z Hawkiem. - Niedaleko. - Hawke nie poruszył się. - Kim ona jest? - Może wprowadzić nas do sieci Psi.

Jego bestia rzucała się desperacko na ściany umysłu, próbując dostać się do Saschy, ale Hawke obserwował go bez mrugnięcia. - Jeśli dowiem się, że mnie okłamałeś, kocie, wszystkie umowy pójdą do diabła. Lucas zawarczał w głębi gardła. - Nie groź mi na moim terenie, wilku. - Wiedział, że Hawke był niebezpieczny, ale on także, i drugi alfa nie powinien o tym zapominać. - Gdzie ona jest? - Idź za mną. Hawke zaczął biec. Po kilkunastu minutach pędu, który pozbawiłby oddechu nawet innych zmiennokształtnych, zatrzymali się przy samochodzie zaparkowanym przy końcu ukrytej drogi. Nawet z tej odległości Lucas wyczuwał jej zapach. - Zostawiłeś ją samą? - Wolałbyś, żebym zostawił ją ze sforą? Hawke otworzył tylne drzwi od strony pasażera. - Miała cholerne szczęście, że to Indigo ją znalazła. Inni zabiliby ją na miejscu. Lucas ujrzał na siedzeniu skuloną postać Saschy i poczuł furię. - Co jej zrobiłeś? Sięgnąwszy do wnętrza, wziął ją w ramiona. Jej ciało było zwiotczałe, ale oddychała. Ulga niemal go złamała i to właśnie wtedy ostatni fragment zrozumienia wślizgnął się w jego świadomość. Oczywiście, że Sascha pachniała nim - była jego.

- Nic. Tak ją znaleźliśmy. - Hawke zamknął drzwi. Włamaliśmy się do komputera pokładowego - był zaprogramowany, by jechać do twojego lasu, aż skończy się paliwo. Musiała źle policzyć. Auto przejechało granicę twojej ziemi i zatrzymało się na mojej. - Dziękuję. - Mnie nie dziękuj. Zabiję ją tak samo jak innych Psi, jeśli Brenna zginie. - W oczach Hawke'a zalśniła zimna obietnica. Lucas cofnął się z Saschą w ramionach, przyznając się przed sobą, że teraz jego lojalność należy do niej. - Nigdy nas nie zdradziła. Będziemy walczyć, żeby była bezpieczna. - To była deklaracja woli: „Dotknij Saschę, a DarkRiver wystąpią przeciw SnowDancer". Hawke zastygł. - Jesteś sparowany z Psi, pantero? Lucas dopiero przed chwilą domyślił się prawdy i nie zamierzał dzielić się nią z wilkiem. - Nie ruszaj przeciwko Psi, zanim nie porozumiesz się z nami. Hawke patrzył na niego zimno przez długą chwilę. - Nie rozczaruj mnie. Brenny nie ma już trzydzieści sześć godzin. Jedynym powodem, dla którego pozwalam ci się tym zajmować, jest to, że zaczęliście wcześniej. Jeśli DarkRiver zawiedzie, my przejmiemy pałeczkę. - DarkRiver nie ma zwyczaju zawodzić.

Jak tylko wszedł do domu z Saschą w ramionach, atmosfera się zaogniła. Rina zasyczała i wysunęła pazury. Nate zrobił krok, by opiekuńczo osłonić Tamsyn, która jednak wyraźnie, nie chciała być chroniona. Nawet Kit, który dopiero co przyjechał, skoczył na równe nogi. Co dziwne, to Dorian podszedł do Lucasa. - Co się stało? Jest ranna? - Jego zaniepokojenie było równie wyraźne, jak nieoczekiwane. - Czy Psi ją skrzywdzili? - spytała Tamsyn zza Nate'a, który nie pozwalał jej przejść. Kopnęła więc go w łydkę, ale się nie poruszył. - Przepuść mnie, Nate. Ona jest moją przyjaciółką. - Znaleziono ją nieprzytomną na terenach SnowDancer. Lucas położył Saschę na wielkim stole stojącym na środku kuchni. -1 jest żywa? - spytał Kit ze zdumieniem. - Dlaczego nie rozerwali jej na kawałki? - Powiedziałem im, że może być naszym biletem wstępu do sieci Psi. - Lucas zastanawiał się, czy mimo przysięgi, jaką złożyli sobie zaledwie kilka godzin temu, będzie musiał walczyć ze sforą, by ją chronić. To by go zabiło. Jego lojalność zawsze należała do grupy. Zawsze do sfory. Do teraz. - Co się stało z jej butem? - Nate zmarszczył brwi. - Wygląda jak większość moich. - Julian w nim zasmakował - wyjaśniła Tamsyn, której w końcu udało się wydostać zza partnera, ale tylko dlatego że jej na to pozwolił.

Podeszła do stołu i położyła dłonie na ciele Saschy, zanim zamknęła oczy. Nie otwierała ich przez kilkanaście minut. - Nigdy nie miałam pacjenta Psi, więc nie do końca wiem, jak odczytywać jej wzory. Z tego, co widzę, jest w głębokim, bardzo głębokim śnie. To prawie jak śpiączka. - Czy się obudzi? - Desperacja pantery zmieniała się w przytłumiony ból. Gdyby wcześniej zrozumiał, kim Sascha dla niego jest, może nie zostałaby skrzywdzona. - Nie wiem.

ROZDZIAŁ 14 Może to Psi ją zaatakowali? Lucas patrzył na leżącą bezwładnie Saschę i nagle dotarło do niego, jak bardzo jest krucha. Fizycznie Psi byli o wiele mniej wytrzymali niż zmiennokształtni, lecz nadrabiali potęgą umysłów. Jeśli jednak tracili swą moc, stawali się niezwykle delikatnymi istotami. - To możliwe, ale ona jest po prostu zbyt inna, żebym mogła to ocenić. - Tamsyn odsunęła kosmyki włosów, które wymknęły się z warkocza Saschy, i spojrzała na Lucasa. Dlaczego mieliby ją zaatakować i pozostawić przy życiu? - Dlaczego Psi zaprogramowała samochód, żeby dotarł w najbardziej niebezpieczne miejsce w całym stanie? Nikt nie znał na to odpowiedzi. Jako że wszystkie łóżka w domu były zajęte, postanowiono pozostawić Saschę na stole, gdzie Tamsyn i gwardziści mieli w nocy na nią oko. Wsunęli tylko pod nią

kilka kocy, a pod głowę włożyli poduszkę. Lucas zdjął jej buty i przykrył nogi miękką narzutą. - Niech śpi. - Tamsyn sprawdziła puls Saschy. - Jeśli nie poruszy się do rana, wtedy... Nie wiem, co zrobimy. Wezwiemy Psi? A jeśli to ich wina? - Pokręciła głową i oparła się o Nate'a. - Czy Sascha chciałaby, żeby zobaczyli ją w tym stanie? Lucas nie odpowiedział. Powinien skoncentrować się na zapewnieniu bezpieczeństwa sforze, ale w głowie miał jedynie leżącą przed nim kobietę. Tkwiła w świecie, do którego nie miał wstępu, i była kobietą, której nie mógł ochronić. Tak jak nie potrafił ochronić innej kobiety, którą kochał. Młody i słaby patrzył, jak matka pada pod falą wściekłych razów pazurów i kłów, patrzył, jak wycieka z niej jasne światło życia. Zemsta nieco przygasiła płonący w nim gniew, ale wiedział, że blizny po tym pozostaną na zawsze. I to one sprawiły, że stał się twardy. Lecz dzisiaj odkrył, że nie uchroni go to przed wszystkim. Sascha w jakiś sposób zakorzeniła się w nim, stała się wibrującą obecnością w samym jądrze serca, gdzie mogła się dostać tylko partnerka życiowa. A teraz także i jej światło migotało w burzy zagrożenia, przed którym nie tylko nie mógł jej ochronić, ale i którego nawet nie potrafił dostrzec. Był wściekły na przeznaczenie. I być może dlatego tak długo chciał być ślepy na prawdę znaną jego panterze od samego początku - nie chciał cierpieć jak kiedyś, nie chciał, by jego serce znów zaczęło krwawić.

- Obudzisz się - rozkazał jej chrapliwym szeptem, bardziej przypominającym warknięcie. Nie zamierzał stracić tego, co dopiero odnalazł. Godziny mijały. A oni obserwowali. Czekali. Ptaki zaczynały się budzić, ale oddziały Psi nie spadły na nich z nieba. Najwyraźniej SnowDancer dotrzymali słowa i cokolwiek przydarzyło się Saschy, to nie dlatego że Rada dowiedziała się, że im pomagała. Matki zaczynały się uspokajać, ale żołnierze zachowali czujność. Jak tylko niebo się rozjaśniło, Sascha poruszyła się na stole. Lucas rozkazał wszystkim oprócz Tamsyn i Nate'a wyjść z kuchni. Psi otworzyła oczy i przez kilka sekund wpatrywała się w sufit, zanim usiadła. - Jak się tu dostałam? - SnowDancer znaleźli cię na swoim terenie i przywieźli tutaj. Chciał obnażyć zęby i oznaczyć ją. Teraz, kiedy już wszystko rozumiał, nie czuł potrzeby walki z prymitywnymi pragnieniami swojej bestii. - Co? Powinnam zatrzymać się na twojej ziemi. - Uniosła rękę, by odsunąć włosy z twarzy, i zamarła. - Rozplotłeś mi warkocz. - Tak. - To jedno słowo aż pulsowało zaborczością. Była zdumiona, a Lucas po raz pierwszy widział Psi w takim stanie. - Mogę dostać trochę wody?

Tamsyn już trzymała szklankę. Sascha wzięła ją i wypiła. y - Dziękuję. - Proszę bardzo. - Tamsyn odebrała szklankę, a jej oczy napotkały oczy Lucasa. - Może sprawdzę, co u innych. -Tak. Nate zmarszczył brwi, ale usłyszał wiadomość. Minutę później Lucas był już sam w kuchni z Saschą Nachylając się do niej, zrobił coś, czego boleśnie pragnął od momentu, jak się obudziła. Wziął ją na ręce i usiadł na krześle, trzymając ją w objęciach. Zastygła. - Co robisz? - Trzymam cię. - Wdychał jej zapach, wplatając jedną dłon w loki przy jej talii. - Myślałem, że umierasz. Nie możesz umrzeć. Jakby rozumiała jego udrękę, niepewnie położyła szczupłą dłoń na jego piersi i wsunęła głowę pod jego brodę. J 6 - Myślę, że byłam w stanie głębokiego uśpienia. Teraz moje ciało funkcjonuje normalnie. - Co się stało? - Nie wiem. - Mogę wywąchać kłamstwo. Poczuł, jak drży w jego ramionach, i nagle wszystkie impulsy chronienia jej wypłynęły na powierzchnię. - Mów do mnie, kochanie. - Pomogę wam - wyszeptała. - Pomogę wam znaleźć

mordercę. Dam wam wszystko, co mam - oświadczyła z takim przekonaniem, jakiego wcześniej nigdy nie było w jej głosie. - Dlaczego? - W południe muszę być w swoim mieszkaniu - dodała zamiast odpowiedzi. - Poinformowałam matkę, że jadę z tobą do architekta mieszkającego poza miastem i o tej godzinie wrócę. - Zawieziemy cię. - Przytulił ją mocno, karmiąc swoją potrzebę bycia z nią, dotykania jej. - Powiedz mi, co się stało, bo nie przestanę pytać. - Straciłam kontrolę nad ciałem - wyjaśniła miękko. - Od miesięcy miałam kłopoty, które zawsze mijały bez większych problemów. Ale tym razem odniosłam wrażenie, jakby całe moje ciało przeżyło krótkie spięcie. Jechałam na twoje ziemie, ponieważ myślałam, że tam nie wyśledzą mnie oczy Psi. - Musi cię obejrzeć lekarz. - Nie. - Pokręciła głową. - Nikt nie może wiedzieć, że zaczynam pękać. - Wygląda mi to na problem fizyczny, nie psychiczny. - Lucas, ja... czuję różne rzeczy. Rzeczy, które pozbawiają mnie przytomności. To nadchodzi z mojego umysłu. - Jej dłoń zacisnęła się na jego piersi. - Jeśli oni się dowiedzą... Nie był zadowolony, że nie chce zobaczyć się z lekarzem, lecz nie miał zbyt wielkiego wyboru. Poza tym nigdy wcześniej nie korzystali z usług medyka, który

by w tajemnicy leczył pacjentów Psi. Teraz znalezienie takiego będzie jego priorytetem. - A w tej chwili jak się czujesz? - Dobrze. Ale muszę wziąć prysznic. - W porządku. - Wciąż ją trzymał. Jej głód dotyku był tak silny, że serce mu krwawiło. - Sascha, wiem ze me jesteś jak inni Psi. - Był najwyższy czas, by ujawnić prawdę. Zakryła mu usta dłonią. - Nigdy nie mów tego głośno. Nigdy. Jeśli choć trochę... ci na mnie zależy, nawet o tym nie myśl - W jej głosie wibrował strach. - Jeśli ktokolwiek to usłyszy, będzie to oznaczało moją śmierć. Pocałował wnętrze jej dłoni i patrzył, jak jej oczy ciemnieją w zakłopotaniu. Oderwała dłoń. - Wkrótce będziesz musiała o tym porozmawiać. - Wiem. - Usiadła, odpychając się od niego. - Ja się rozpadam, ale zanim to się stanie, pomogę ci. - Rozpadasz się? - Szaleństwo. - Jej głos był tak cichy, że prawie jej nie usłyszał. - Wpadam w obłęd. Nie ma co tego dłużej ukrywać. A skoro tak, równie dobrze mogę odejść w chwale. - Spojrzała mu w oczy. - Obiecasz mi coś? - Czego pragniesz? - Kiedy ogarnie mnie szaleństwo, chcę, żebyś mnie zabił. Szybko, czysto, bez litości. Jego serce się zatrzymało. -Nie. - Musisz - powiedziała tonem pełnym napięcia.

- Jeśli tego nie zrobisz, zmienią mnie w chodzącego trupa. Obiecaj mi. Nie zamierzał jej zabijać. Lecz mógł kręcić jak każdy kot. - Zabiję cię, jeśli wpadniesz w obłęd. Nieważne, czego się obawiała, nie było w niej nawet śladu choroby psychicznej. Najmniejszego. Poczułby gryzący smród rozpadu, a docierała do niego jedynie woń życia i nadziei. Wziąwszy prysznic, Sascha wróciła do pokoju dziennego i stanęła twarzą w twarz z lampartem, którego miała wszelkie podstawy się obawiać. - Witaj, Dorianie. Patrzył na nią oczami tak błękitnymi, że niemożliwe było, by za nimi kryła się ciemność. - Coś mi zrobiłaś. - To nie było oskarżenie, lecz stwierdzenie. Wyczuwała w nim gniew, którego się spodziewała, lecz był on teraz jedynie ukrytym głęboko migotliwym cieniem i nie był skierowany przeciwko niej. - Nie wiem, co zrobiłam, jeśli w ogóle coś zrobiłam - powiedziała, czując serce w gardle. Przekonała przecież już siebie, że wyobraziła sobie to całe wydarzenie, że było ono częścią nadciągającego szaleństwa. A co, jeśli...? Dorian dotknął jej policzka opuszkami palców. Nie przyzwyczajona do takiej bliskości z kimś innym niż Lucas drgnęła. Jego oczy zwęziły się i opuścił rękę.

- Żadnego dotykania? - Nie jestem zmienną. - Wiedziała, że zabrzmiało to zimno, ale jak mogła wytłumaczyć to inaczej? - Coś, co dla was jest proste, dla mnie jest... trudne. Ku jej zaskoczeniu ujął jej twarz w dłonie i spojrzał jej w oczy. - Chcę zajrzeć w ciebie - powiedział. - Chcę zobaczyć, czy masz serce, duszę. - Ja też bym tego chciała. Sama przecież nie była tego pewna. Czy wypalono je podczas warunkowania? - Dorian - dobiegł ją z tyłu głos Lucasa. W jego tonie był ślad ostrzeżenia, ale się nie wtrącił. Jego moc jednak przenikała powietrze, więc nie robiło to większej różnicy. Był alfą, a ona zaczynała rozumieć, co to naprawdę znaczyło. - Nie krzywdziłem cię, prawda, Sascha? - Dorian opuścił ręce. Czuła jego potrzebę, jego cierpienie, jego poczucie winy. Cofnęła się o krok i położyła niepewnie dłoń na jego ramieniu. - Ty tylko sam siebie krzywdzisz. Węzeł jego bólu był ciasny i każdego dnia zacieśniał się coraz bardziej. Obawiała się, że jeśli nie popuści, wybuchnie. - Przestań, Dorianie, karać się za zbrodnie potwora. Jego rzęsy opadły i kiedy znów otworzył oczy, pozwolił jej zobaczyć krwawą krawędź furii, która go napędzała.

- Nie, dopóki on żyje. Sascha puściła jego ramię i obróciła się, by spojrzeć na Lucasa z milczącą prośbą w oczach. Pokręcił głową. Nikt nie mógł pomóc Dorianowi, jeśli on tego nie chciał. - Gotowa? - spytał Lucas. Przesunęła dłonią po garniturze wyprasowanym przez Tamsyn i skinęła głową. -Tak. Z ciemnych kątów jej umysłu znów wypełzł strach. Zapewne Enrique wszędzie porozstawiał szpiegów i odnajdzie ją, jak tylko wejdzie do budynku. - Muszę im coś dać, skoro podobno byłam z tobą przez całą noc. Oczekują, że dowiem się przynajmniej jednej rzeczy. Lucas podszedł bliżej i chociaż jej nie dotknął, czuła nacisk jego obecności. Jakby jej ciało znało jego ciało, jakby sięgało, żeby go objąć, chociaż przecież tylko raz się całowali. Patrząc na tę dziką twarz ze śladami pazurów, zastanawiała się, czy potrafił dostrzec udrękę jej serca. - Możesz to jakoś odwlec? - Dotknął palcem jej policzka, a potem przesunął nim w dół jej szyi, po jej ramieniu, aby spleść dłoń z jej dłonią. Dorian stanął przed nimi. - O czym wy mówicie? - Powinnam być szpiegiem - wyjaśniła Sascha. Miała tak zszargane nerwy, że nie stać jej było na kłamstwo. - Częścią mojej misji jest zebranie jak najwięcej

informacji z pierwszej ręki o zmiennokształtnych i przekazanie ich mojej matce i radnemu Enrique. - Skąd możemy wiedzieć, że właśnie tego nie robisz? - spytał kobiecy głos od drzwi. Sascha napotkała wrogie spojrzenie Riny. - Nie możecie. Nie potraficie śledzić sieci Psi. Blondynka stanęła sztywno obok Doriana. - Nie kłamiesz, Psi? - Kiedy to mówiła, jej wzrok nerwowo pobiegł do Lucasa, który zacisnął palce na dłoni Saschy. - Rina, kwestionujesz mój osąd? - Jesteś pewien, że masz jakikolwiek osąd? - W głosie Riny pobrzmiewał upór. - Przywiozłeś Psi do schronienia, wiedząc, że jest wtyczką! - Cicho bądź, Rina - powiedział Dorian ostro. Kobieta zacisnęła dłonie w pięści. - Co? Już mi nie wolno zadawać pytań? Lucas puścił dłoń Saschy. - Istnieje cienka linia między zadawaniem pytań a przekraczaniem granic. - Mam prawo wiedzieć, co się dzieje. - Oczy Riny utkwione były w Lucasie, już nie była zainteresowana Saschą. Wszyscy wiedzieli, kto jest tutaj najgroźniejszy, i ta osoba skupiała się wyłącznie na Rinie. - Nie, nie masz. - W odpowiedzi Lucasa nie było litości. Zostałaś żołnierzem dopiero w tym roku. Twoja pozycja jest tak niska, że nawet nie powinnaś brać udziału w tej rozmowie.

Sascha była zdumiona jego bezpośredniością. Nigdy nie słyszała, żeby wypowiadał się tak autokratycznie, niemal bezwzględnie. Uderzył Rinę tam, gdzie bolało najmocniej - w jej dumę. I kiedy tak ich obserwowała, Dorian przesunął się i stanął obok Lucasa. Rina została sama. - Lucas - odezwała się kobieta drżącym głosem. - Dlaczego taki jesteś? - Ponieważ udowodniłaś mi, że traktowanie cię w łagodny sposób było błędem. - Ujął palcami jej brodę. - Nie zasłużyłaś na prawo mówienia do mnie w taki sposób jak przed chwilą. Czy to rozumiesz? Jej oczy zaszły łzami. Po raz pierwszy Sascha dostrzegła jej młodość, którą maskowała odwagą. Kierowana współczuciem próbowała zrobić krok do przodu, ale powstrzymało ją pełne furii spojrzenie Lucasa. Odwrócił się do Riny. - Jesteś żołnierzem o niskiej randze - powtórzył. - Twoim zadaniem jest słuchanie rozkazów. Dorian, co Rina powinna teraz robić? - Stać na warcie po lewej stronie domu z Barkerem - oznajmił Dorian znacznie ostrzejszym głosem niż Lucas, jakby pejcz wibrującego gniewu przeciął powietrze. - Więc nawet nie potrafisz słuchać rozkazów. - Lucas puścił brodę dziewczyny. - Myślisz, że postawiliśmy cię tam dla zabawy? Rina w milczeniu pokręciła głową. Sascha czuła emanujące z dziewczyny fale upokorzenia i szoku. Zrozumiała, że żaden mężczyzna nigdy tak do niej nie mówił. Nie była w stanie już dłużej milczeć: - Myślę, że to wystarczy - powiedziała.

- Nie wtrącaj się. - Szramy na twarzy Lucasa wyraźnie pociemniały. - To jest sprawa sfory. Ból, jaki poczuła z powodu wyłączenia z grupy, był nieproporcjonalnie silny. - Czy zawsze rządzisz, upokarzając innych? - To nie jest idealny, czysty świat Psi. Czasem okrucieństwo jest konieczne. - Powrócił spojrzeniem do Riny. - Nie pierwszy raz nie posłuchałaś bezpośredniego rozkazu. Skoro tak bardzo chcesz być niezależna, pozwolę ci odejść z DarkRiver. Rina pokręciła głową. - Nie - wyszeptała. - Więc rób to, co do ciebie należy. - Spojrzał na Doriana. - Od teraz jest pod twoją komendą. Nie śpij z nią jak Barker. Wyraźnie wpłynęło to na jego zdolność traktowania jej jako żołnierza. - Nie ma obaw. Zepsute małe dziewczynki nie są w moim typie. Rina gwałtownie poczerwieniała, a jej dolna warga zaczęła drżeć. - Przestańcie, obaj. - Dorian, zabierz Rinę i zamknij za sobą drzwi. Oba lamparty wyszły bez słowa. Sascha poczekała, aż drzwi się zamkną, zanim powiedziała, co myśli: - Jak mogłeś jej to zrobić? Nie powiedziała nic, co tłumaczyłoby to ceremonialne rozerwanie jej dumy na strzępy. - Zakwestionowała mój autorytet. - Sięgnął dłonią, by dotknąć jej twarzy, ale się odsunęła. Zacisnął szczęki.

- Nikt nie ma prawa tego zrobić? Jesteś poza krytyką? - W tej sforze są mężczyźni i kobiety, którzy przelali za mnie krew, którzy na mój rozkaz wchodzili na niebezpieczne terytoria bez jednego pytania. Oni zasłużyli sobie na prawo mówienia, co myślą. - W jego zielonych oczach błyskał gniew. - Vaughn, Clay, Mercy, Tammy, Dorian, Nate, Desiree, Cian, Jamie i nawet ten idiota Barker - to tylko kilku z tych, którzy mają prawo kwestionować moje decyzje. Rina nie. - Dlaczego? - Nadal była zła. To zbyt przypominało jej relacje z Psi - nie była zbyt dobra, żeby być kardynalną, niewystarczająco silna, zbyt nieważna, by coś znaczyć. - Czy nie powinniście być rodziną? - W rodzinach obowiązuje hierarchia. - Wciągnął ją w swoje objęcia tak szybko, że nie mogła uciec. Zastygła, zastanawiając się, czy to jest dobry moment, żeby mu pokazać, że zna kilka sztuczek, o których nie wiedział. - Bezpieczeństwo całej rodziny zależy od przestrzegania hierarchii. Jego słowa zmusiły ją do myślenia. - Jeśli ona zakwestionuje twoje słowa, a ty nie zareagujesz, wtedy ona może nie zrobić tego, co jej każesz, kiedy będzie to konieczne. - Czuła na policzku miarowe, potężne bicie jego serca - kolejna oznaka jego siły fizycznej. - Tak. Dzisiaj zeszła z warty. A to mogło oznaczać śmierć niektórych z nas, gdyby pojawił się tam

nieprzyjaciel. - Położył brodę na jej włosach. - Bardzo młodzi mężczyźni i kobiety, którzy są świetnym materiałem na żołnierzy, są jednocześnie najtrudniejsi do kontrolowania. Jeśli pozwolimy, żeby robili, co chcą wywołają chaos. - Byłeś taki srogi. Poddała się własnej potrzebie i objęła ramionami jego gorące ciało. Po raz pierwszy w życiu nie musiała się obawiać, ze się odkryje. Lucas wiedział. Najwspanialsze w tym było to, że wcale nie uważał jej wady za wadę. - Do tej pory traktowałem Rinę łagodnie, sądząc ze jesh zrobię inaczej, skrzywdzę ją. Lecz jest już wystarczająco dorosła, żeby wytrzymać prawdziwą dyscyplinę Jeżeli nie będzie mogła, będzie to oznaczało, że nie nadaje się na żołnierza, i będziemy musieli obniżyć jej pozycję. Tak silny pragmatyzm wstrząsnął nią. - Jak widzę, nie różnicie się zbytnio od Psi. Tylko najsilniejsi przeżywają. - Nie, Sascha, kochanie. - Przesunął dłonią po jej włosach. Bardzo się różnimy. Czułe stówko było jak kolejna pieszczota. -W jaki sposób? - Nie wykopujemy tych, którzy są słabi - powiedział. - Nie niszczymy tych, którzy są inni. To prawda ze żołnierze mają wysoką pozycję, ale pozycja Tammy jest jeszcze wyższa, tak wysoka jak gwardzisty. W pewnych okolicznościach ma nawet prawo wydawać rozkazy.

Sascha tego nie wiedziała. - Gwardziści? - Moi zastępcy. - Dorian, Nate... Clay? - domyśliła się. Tych trzech mężczyzn otaczała aura mocy. Nawet ból Doriana nie przyćmiewał jego wewnętrznej siły. - Tak. Jeszcze nie spotkałaś Vaughna czy Mercy. - Czy są jeszcze inne stopnie? - Tak. Na przykład matki także mają wyjątkowo wysoką pozycję, ponieważ bez nich żołnierze nie mieliby kogo chronić. - Rozumiem. - Nasze prawo może się wydawać surowe, ale nie jesteśmy nieludzcy. Doceniamy indywidualność. Robimy miejsce na różnice. I tego jednego Psi nie mogli pojąć.

ROZDZIAŁ 15 Lucas patrzył, jak Sascha wychodzi na podwórko, przywołując na twarz maskę Psi. Zamykała się w sobie, co rozwścieczało jego bestię, ale wiedział, że musi jej pozwolić chronić się w ten sposób. Był dotknięty do żywego tym, że nie mógł zapewnić jej bezpieczeństwa, ale czuł dumę z siły zamkniętej w kruchym ciele partnerki. - Jak Rina? - spytał Doriana stojącego na werandzie. - Nic jej nie będzie. - Dorian, mówiłem poważnie. Nie sypiaj z nią. Jak wiele kobiet lampartów, które niedawno dojrzały, Rina była istotą bardzo seksualną. Jej zapach przyciągał mężczyzn, nie mógł więc winić Barkera, że jej uległ. - Jak tylko to zrobisz, ona spróbuje kierować tobą, trzymając za jaja. Dorian uniósł brew. -1 ja także mówiłem poważnie. Jest zbyt młoda i zbyt miękka. Lucas popatrzył na przyjaciela. - Sascha martwi się o ciebie.

Coraz trudniej było dotrzeć do Doriana. - Dam sobie radę. - Jesteś członkiem sfory. Nie musisz zmagać się z tym samotnie. Kylie była także nasza. Była jak Rina - nieco dzika, buntownicza i absolutnie kochana. To dlatego Lucas przekazał gwardziście kontrolę nad Riną. - Muszę poczuć, jak jego krew przepływa między moimi zębami. - Dorian popatrzył w kierunku Saschy stojącej przy samochodzie. - Ona nie rozumie naszej potrzeby zemsty. - Myślę, że ona rozumie więcej, niż sądzimy, że jest to możliwe. Wrócę za kilka godzin. - Zajmę się wszystkim. Lucas wysadził Saschę za rogiem niedaleko jej budynku. - Jak wytłumaczysz, że nie masz samochodu? - Powiem, że został skradziony, kiedy zaparkowałam w pobliżu terenu zmiennych. Nie wypełniłam raportu, ponieważ teren ten jest zamieszkany przez populację lampartów DarkRiver, i zdecydowałam, że nie jest wart zepsucia stosunków między nami. - Uwierzą w to? - Większość Psi uważa zmiennych za niższą rasę, więc tak. W ciągu kilku godzin będę miała nowe auto. - W niczym nie przypominała teraz kobiety, która dopiero co go obejmowała. - Czy jest jakaś informacja, którą mogłabym im przekazać, nie szkodząc wam?

Postukał palcami po kierownicy. - Nie wiem, do czego mogliby ich użyć. - Przeciągnę sprawę. - Czy to bezpieczne? - Nie sądzę, żeby zaczęli się niecierpliwić. Dodatkowe dwa dni mogą Enrique zirytować, ale nie myślę, żeby przekształciło się to w coś poważnego. W jej głosie wychwycił jakiś cień, ale już otwierała drzwi. - Sascha, kochanie, uważaj na siebie. Na sekundę z jej oczu opadła mgła i ujrzał prawdziwą kobietę. - Chciałabym urodzić się w innym czasie, w innym miejscu. Wtedy być może uciekłabym przeznaczeniu Mozę mogłabym być twoim kochaniem. Zanim się odezwał, już jej nie było. Patrzył, jak idzie ulicą i znika za rogiem. Ani razu się nie odwróciła. Poprzedniego wieczoru Enrique nie zostawił dla niej wiadomości. Nie musiał. Znów czekał na nią w biurze matki. - Sascha - powiedziała Nikita zza biurka. - Mam nadzieję, że czas, jaki poświęcasz na projekt ze zmiennymi, okaże się tego wart. Zabrzmiało to dziwnie, zwłaszcza że to Nikita zasugerowała, żeby Sascha pilnowała każdego szczegółu - Wszystko idzie gładko, matko. Myślę, że zmiennokształtni doceniają osobiste zainteresowanie.

- To prawda. - Enrique odwrócił się od okna i stanął do niej twarzą. - Zdajesz się dobrze rozumieć ich sposób myślenia. Ostrożnie, powiedziała sobie Sascha. Nie mogła wzbudzić podejrzeń, że wie więcej, niż mówi. - Nie jestem pewna, czy ta wiara we mnie jest uzasadniona, radny Enrique. Stosuję jedynie dobrze znaną technikę Psi. Tak jak powiedziałam, są niezwykle ostrożni w dzieleniu się ze mną informacjami. - Chcesz powiedzieć, że wciąż nie spenetrowałaś ich obrony? - To była niemal złośliwość, która padła z ust matki. Podejrzenia Saschy, że Nikita i Enrique tworzą zespół, nabierały mocy. - To jest trudne. Lamparty używają emocji jako społecznego spoiwa. - Nie mogli obwiniać jej o to, że jest taka, jaką ją stworzyli. Enrique patrzył na nią bez mrugnięcia. - Niestety, to prawda. - Spojrzał na Nikitę. - Być może zbytnio ufamy zdolności Saschy do zdobywania informacji. My. Więc działają razem, czegokolwiek miało to dotyczyć. Zamiast zacząć bronić swoich umiejętności, pozwoliła im podjąć decyzję bez wtrącania się, jak gdyby ich obraźliwe słowa nic nie znaczyły. Enrique prawdopodobnie jedynie podsumował jej zdolności. - Dziękuję, Sascha - powiedziała Nikita. - Okazuje się, że to przedsięwzięcie nie pozwoli nam zebrać tylu faktów, na ile mieliśmy nadzieję.

Sascha pożegnała się i wyszła z biura z zimną kulą w żołądku. Przez cały czas próbowała ignorować możliwość, że jej matka pomaga w ochronie zabójcy, wymyślając bajeczki, że jakoś różni się od reszty radnych. Jej widok z Enrique gwałtownie ją obudził. Rada pod pewnymi względami była podzielona, lecz jeśli chodzi o świat zewnętrzny, była solidna jak ściana. Jeśli jedno wiedziało, wszyscy wiedzieli. Równie oczywiste było to, że od samego początku Sascha miała być kretem. To Nikita dążyła do podpisania kontraktu, którego unikali inni Psi, i to ona zasugerowała, żeby córka się w to włączyła. Zgoda na składanie raportów jej, a nie Enrique, okazała się zwykłą rozgrywką. Sascha nie wiedziała jedynie, czego miała się dla nich dowiedzieć. Czekając na windę, próbowała nie dopuścić, by szalejąca w niej burza emocji wyszła na powierzchnię. Nikita była jej matką, jedyną krewną, jaką miała. Jej serce odmawiało zaakceptowania faktu, że była zamieszana w coś tak brudnego jak ukrywanie śladów mordercy, by uniknął sprawiedliwości. Usłyszała jakiś dźwięk i zaraz na jej ramię opadła czyjaś ciężka ręka. Bez tego ostrzeżenia podskoczyłaby na pewno i tym samym się zdradziła. A tak wysunęła się gładko spod tej ręki, jak zrobiłby w takiej sytuacji każdy Psi, i obróciła się do Enrique. - Czy coś jeszcze, sir? - Jesteś bardzo... niezwykłą młodą kobietą - powiedział radny, intensywnie patrząc jej w oczy.

Na słowo „niezwykłą" serce Saschy skoczyło do gardła. - Jestem wyjątkowo zwyczajna. Jak pan wie, moje moce kardynalnego nigdy się nie rozwinęły. - Zwierzyła się z tej prawdy, której nienawidziła, ponieważ tylko to mogło zdusić jego zainteresowanie nią. _ Być może mógłbym ci pomóc je rozwinąć. _ Uśmiechnął się zimno. - Jestem pewien, ze Nikita się zgodzi. Sascha poczuła, jak pod jej stopami rozwiera się przepaść. - Testowano mnie wielokrotnie. Za plecami drzwi windy rozsunęły się z gładkim świstem. Enrique spojrzał za jej ramię i cofnął się odrobinę. Jego uśmiech znikł. - Latham. - Radny. - Starszy Psi wyszedł z windy i obszedł Sa-schę Powiedziano mi, że cię tu znajdę. _ Jeśli to wszystko... - Sascha weszła tyłem do windy. _ Porozmawiamy o tym później. - Wyraz twarzy Enrique nic nie zdradzał, lecz jego spojrzenie było przenikliwe. . , , Resztką sił powstrzymała się, żeby me zemdleć, gdy drzwi się zamknęły, bojąc się, że każde publiczne miejsce jest pod obserwacją. Radny coś w niej wyczuł, cos, co sprawiło, że podjął trop. Będzie nieugięty dopóty, dopóki nie odkryje, co dokładnie zaalarmowało jego zmysły, a wtedy nie okaże jej litości. Widziała jego gwiazdę w sieci Psi. Nie było w niej żadnych emocji,

żadnej wady. Tylko najzimniejsza inteligencja, jaką kiedykolwiek ujrzała. Był najdoskonalszym produktem Ciszy. Lucas nie wrócił do kryjówki. Musiał zachować pozory normalności. Nikt nie mógł podejrzewać, że zmien-nokształtni po cichu przygotowują się do wojny. Wysiadłszy z samochodu na parkingu pod biurem DarkRiver, wszedł do środka, by zobaczyć się z Zarą. Miała kilka spraw do przedyskutowania, co zabrało mu ponad godzinę. Ponieważ nie była lampartem, nie informowano jej o najnowszych wydarzeniach. Jeśli będzie to konieczne, ochronią ją, ale nie było sensu wciągać jej w ten cały bałagan niepotrzebnie. Jeszcze nie. Pracowała więc nadal nad swoimi projektami, nieświadoma, że budynki może nigdy nie powstaną. Jeśli jednak uda im się uniknąć katastrofy, ten kontrakt będzie bardzo ważny. Choć pozory mówiły inaczej, jego umysł był całkowicie skoncentrowany na Saschy. Co ona tak naprawdę planuje? Kiedy wysiadła z jego samochodu, w jej wzroku była dziwna determinacja, a on nie był pewien, czy mu się to podoba. Nie miał jednak prawa jej powstrzymać, co teraz doprowadzało go do szału. Jego bestia warczała, domagając się działania. Miał już dość bycia cywilizowanym. Sascha Duncan zostanie oznaczona. - Lucas?

Uniósł wzrok i zobaczył stojącego w drzwiach Claya. Przeprosił Zarę i podszedł do gwardzisty na tyle blisko, by znaleźć się poza zasięgiem jej słuchu. -Co jest? - Możemy mieć ślad. Jeden z wilczych młodzików złamał zasady i postanowił powęszyć w centrum miasta. Przysięga na wszystko, co mu drogie, że w pobliżu budynku wyczuł zapach Brenny. Wszystkie włosy Lucasa stanęły dęba. - Silny? - Z pewnością seryjny nie trzyma Brenny w mieście. - Nie. Słaby. Jakby pochodził od kogoś, kto był blisko niej. Podał Lucasowi adres. - Ponieważ budynek należy do Psi, dzieciak się przestraszył. Lucas wiedział, co zobaczy na kartce. - Kwatera główna Duncanów. Jego instynkty wrzeszczały, by natychmiast pojechał po Saschę i zabrał ją stamtąd jak najdalej, ale wiedział, że zwróciłby tym uwagę Psi, co mogłoby skończyć się jej śmiercią. - Czy wyczuł coś jeszcze? Clay pokręcił głową i Lusas znów spojrzał na kartkę. - Jeśli dodamy mieszkańców i dzienną obsługę, to bez gości w budynku codziennie przebywa około pięciuset osób. Zawężenie celu jest niemal niemożliwe. Bycie tak blisko, ale ciągle niedostatecznie blisko musiało wykańczać wilki. Jego też dobijało, a przecież Brenna nie należała do jego sfory. - Co powiedział Hawke?

- Jego ludzie próbują się włamać do komputera budynku. Psi zapisują tożsamość każdego, kto wchodzi lub wychodzi przez tamte drzwi. - Gwardzista uniósł brew. - Sascha mogłaby bez problemu zdobyć te informacje. - Nie. Zostawiłaby za sobą szeroki ślad, który by do niej doprowadził. - Lucas zmiął trzymany w dłoni kawałek papieru. - Czy ktokolwiek zrobił fizyczne rozpoznanie? - Hawke tam wszedł. - Oczy Claya mówiły wszystko. - Nie odnalazł zapachu, ale wierzy młodzikowi. Dzieciak nie z tych, co wymyślają. Wpatrując się w panel komputera, Lucas podjął decyzję. - Ja też nad tym popracuję. - Dzięki temu znajdzie sobie jakieś zajęcie. Nie umiał czekać bezczynnie, kiedy Sascha narażała swoje życie. - Powiedz Hawke'owi, że jak tylko czegoś się dowiem, dam mu znać. Clay wyszedł. Obaj wiedzieli, że najważniejsze to poznać wroga. W wypadku Psi oznaczało to znajomość systemu komputerowego na wyrywki. Ta rasa polegała na komputerach w każdej sprawie. To była jej jedyna fizyczna słabość. Zanim przystąpił do działania, Lucas chciał się upewnić, czy Sascha jest bezpieczna. Wyciągnął telefon i wybił jej numer. Jej chłodny głos odezwał się natychmiast. - Panie Hunter. Co mogę dla pana zrobić? - Przypomina sobie pani moją prośbę o przyjrzenie się pewnym szczegółom? Być może będzie lepiej, jeśli się pani na razie z tym wstrzyma.

- Dlaczego? Czyż nie powiedział pan, że potrzebuje natychmiastowej odpowiedzi? - Mamy powody przypuszczać, że w pani zespole nastąpił wyciek. Chcemy zmienić pewne elementy, żeby zapewnić bezpieczeństwo projektu. - Nie chciał, żeby ryzykowała, kiedy morderca jest w pobliżu. - Zapewniam pana, że nasze zabezpieczenia są nie do złamania. - Nie wycofywała się. - Proszę się nie martwić o wasze projekty. - Martwienie się leży w mojej naturze. Bądź ostrożna. - Chciał sięgnąć przez połączenie i trzymać ją w opiekuńczych objęciach pantery. - Zawsze. Zaklął, kiedy się rozłączyła. Próbując zhakować serwer Duncanów, nadal pamiętał o tym, co Sascha zamierzała zrobić, ale przynajmniej zajął czymś umysł. Niestety miał przeczucie, że tylko tyle tym osiągnie. Odpowiedzi na ich problemy nie znajdowały się w komputerach, lecz w niedostępnych dla zmiennokształtnych przestrzeniach sieci Psi. Sascha zastanawiała się, czy dobrze zrozumiała Lucasa. Czy ostrzegał ją, by się wycofała, bo zabójca może być w budynku Duncanów? To powinno ją przestraszyć, ale tak się nie stało. Tam, dokąd podążała, fizyczna odległość nie miała znaczenia, a śmierć mogła nadejść o wiele szybciej niż ostrze mordercy. Po raz pierwszy w życiu zamierzała spróbować włamać się do sieci Psi, prawdopodobnie największego

archiwum informacji na świecie. Każdy Psi automatycznie łączył się z nią w momencie narodzin. Nie było sposobu, żeby przed tym uciec. Ponieważ jednak Psi byli rekinami biznesu, wszyscy zostali nauczeni ustawiania zapór, by powstrzymywać niechciane wtargnięcia. Zapory - firewalle - izolowały umysł Psi, trzymając gigantyczną sieć z dala od niego. Ale niektórzy jej rodacy wybrali całkowicie otwarte życie, choć stały przepływ informacji przez mózg nie był ani praktycznym wyjściem, ani efektywnym. Stopień skomplikowania zapór uznawany był za dowód siły i nikt nie unosił brwi ze zdziwienia, kiedy Sascha jako dziecko zaczęła budować najsilniejsze firewalle, jakie ktokolwiek widział. A kiedy dorosła, stały się one jeszcze bardziej skomplikowane. To była jedyna rzecz, w której zawsze była najlepsza, jakby umiejętność tworzenia zapór została jej wdrukowana jeszcze przed narodzinami. Inni Psi nawet przychodzili do niej na trening. Nauczyła ich wielu sposobów, ale zachowała dla siebie kilka sztuczek, których odkrycie mogłoby zaprowadzić ją przed oblicze Rady. Chociaż w świecie Psi pozwalano na prywatność, a nawet ją propagowano, Umysł Sieci zawsze był świadomy obecności każdego. Jeśli ktoś z niego wypadł, był fizycznie lokalizowany i albo znajdowany martwy, albo tak ranny, jakby na progu śmierci. To były jedyne akceptowalne sposoby na odejście z sieci. Sascha nie wymyśliła innego. Odkryła jednak, jak zamaskować swoją obecność i poruszać się w sieci bez zwracania uwagi. Jako dziecko prowadziła tę grę

instynktownie - jakby już wówczas wiedziała, że pewnego dnia będzie musiała się ukryć albo zginie. I gdyby wtedy została przyłapana, nikt by jej nie ukarał - złożono by to po prostu na karb rozwijania trudnych do ogarnięcia zdolności kardynalnych. Im była starsza, tym lepiej udawała ducha. Sztuczka polegała na ciągnięciu się za innym umysłem jak cień i dostaniu się tam, gdzie śledzony miał dostęp. Nie wymagało to włamywania się do tegoż umysłu. Gdy tylko zorientowała się, że jest na skraju załamania, cieniowała ludzi, którzy mogli mieć wstęp do zamkniętych rejestrów Centrum. Chciała w ten sposób pokonać koszmary, udowodnić sobie, że jej dziecięcy umysł wyolbrzymił potworność tego miejsca. Ale to, co odkryła, tak ją przeraziło, że zaczęła szukać umysłów, które mogły mieć wiedzę na temat tego, jak uciec z sieci i przeżyć. Nie znalazła nikogo. Dziś wieczorem postanowiła spróbować śledzić członka Rady. Gdyby ją odkryto, oznaczałoby to dla niej automatyczny wyrok śmierci. Sztuczka więc nie będzie łatwa, choć nie wszyscy radni byli kardynalnymi. Kardynalni byli do tego stopnia mózgowcami, że często zupełnie nie interesowali się polityką. I odwrotnie, niektórzy niekardynalni Psi mieli wyjątkowe systemy obronne i zdolność atakowania, dzięki czemu byli równie niebezpieczni jak doskonale wyszkoleni kardynalni. Każdy z radnych należał do tej śmiertelnie niebezpiecznej kategorii.

Zaczerpnąwszy głęboko powietrza, wyciszyła konsolę komunikacyjną i usiadła na łóżku ze skrzyżowanymi nogami. Cisza otoczyła ją samotnością. Po kilku dniach spędzonych ze zmiennokształtnymi niemal boleśnie odczuwała teraz brak dotyku, śmiechu i kontaktu. A najbardziej tęskniła za Lucasem Hunterem. Coś rozbłysło w jej umyśle i poczuła na policzku dotknięcie futra, szept drzew w myślach, zapach wiatru w nozdrzach. To trwało tylko chwilę. Była to pamięć zmysłów czy... Potrząsnęła głową. Nie mogła pozwolić sobie na utratę koncentracji. Jej pantera na niej polegała. Oni wszyscy na niej polegali. Na szali leżało życie kobiety... a ona już nie była taka pewna wewnętrznej dobroci swojej rasy. Zamknąwszy oczy, weszła w głąb umysłu. Najpierw prześlizgnęła się wzdłuż zapory, pozostawiając w środku niczym ducha blady cień swojej obecności, mający omamić Umysł Sieci w kwestii aktualnej pozycji jej świadomości. To było proste oszustwo, które doskonaliła przez cale lata. Tkwiła ukryta w cieniu własnego umysłu. Światła rozciągały się bez końca w każdym kierunku - niektóre ledwie widoczne, oznaczające słabszych Psi, inne płonące tak jasno, że przypominały miniaturowe słońca. Kardynalni. Popatrzyła na własne i zdumiała się jego odmiennością. Różnica pojawiła się podczas dojrzewania, ale już wtedy Sascha była tak dobra w wielowarstwowych zaporach, że potrafiła schować ją pod fałszywą skorupą. Dla

sieci jej gwiazda była jak inne. Tylko ona wiedziała, jak wygląda naprawdę - tęcza iskier strzelających radośnie we wszystkich kierunkach, a potem zbiegających się na powrót w jej umyśle. Gdyby pozwoliła im wędrować bez przeszkód, do dziś zainfekowałyby już całą sieć. Odwróciwszy się od ukrytego piękna swego umysłu, zaczęła szukać celu. Łatwo było znaleźć gwiazdę Nikity, połączoną z Sa-schą liniami energii zdradzającymi ich rodzinne więzi. Ale Sascha nie zamierzała cieniować matki. Nie tylko dlatego że umysł Nikity był dostrojony do jej umysłu, ale także dlatego że nie byłaby w stanie znieść świadomości, że matka współpracuje ze stronnikami mordercy. Z taką prawdą żadne dziecko nie powinno się mierzyć. Radnych w sumie było siedmiu. Ta dziwna liczba była gwarancją braku nierozstrzygającej o niczym równowagi w głosowaniu. Marshall Hyde, jeden z członków Rady, był najbardziej zimnokrwistym mężczyzną, jakiego Sascha spotkała. Jego gwiazda w sieci przypominała wirującą kulę ostrzy. Był kardynalnym i od ponad sześćdziesięciu lat doskonalił swój talent. Gwiazda Tatiany, innej radnej, była najłagodniejszym światłem o sile 8,7 stopnia. Lecz było to złudne. Nikt nie zostawał członkiem Rady w tak młodym wieku, jeśli nie zaliczał się do najbardziej bezwględnych spośród Psi. No i byl też Enrique. Zadrżała w głębi duszy. W jego ostatnich kontaktach z nią pojawiła się jakaś osobista nuta, której nie dawało się wytłumaczyć współpracą z Nikitą. Sascha nie była na tyle głupia, żeby nie dostrzec

groźby pułapki. Dlatego nawet nie zamierzała zbliżać się do jego umysłu. Ming LeBon był kolejnym kardynalnym, mniej doświadczonym od Marshalla, ale prawie o trzydzieści lat starszym od Saschy. Podobno jego specjalnością była walka mentalna. Scottowie mieli po 9,5 stopnia na gradiencie. Elegancka i pełna gracji Shoshanna była twarzą Rady. To ona pojawiała się w mediach i w artykułach prasowych. I choć wyglądała krucho i niegroźnie, potrafiła być śmiertelnie niebezpieczna jak żmija. Henry był jej mężem. Zdecydowali się na małżeństwo w stylu ludzi, a nie reprodukcyjny kontrakt, żeby wydać się bardziej sympatycznymi dla mediów innych ras, o czym wiedziało tylko kilka osób. Nikita powiedziała to Saschy, kiedy przygotowywała ją do wejścia w sieć wpływów Rady i zanim obie się zgodziły, że wada Saschy nigdy się sama z siebie nie naprawi. To właśnie Henry był jej celem. Mimo że na swój sposób potężny z całą pewnością w parze z Shoshanną miał pozycję bety i jako jedyny radny zdradzał skłonność do podporządkowania się innym. Poza tym łatwo było go znaleźć w sieci. Choć dostępność dla populacji, którą reprezentowali, była obowiązkiem radnych, wiodły do nich labirynt biurek asystentów i pole minowe strażników. To będzie wymagało pracy. Sascha zaczęła cieniowanie kroczące.

ROZDZIAŁ 16 Poczekała, aż przejdzie obok niej umysł podążający w odpowiednim kierunku - sama nie mogła się ruszyć, gdyż sieć wychwyciłaby anomalię jej obecności w dwóch miejscach naraz. Kiedy ktoś podszedł wystarczająco blisko, wyłączała swoje proste alarmy i wtapiała się w brzegi jego świadomości, stając się cieniem tak nikłym, że nikt jej nie wyczuwał. Nie łamała żadnych praw moralnych, nie wywierała żadnego wpływu mentalnego. Jej gospodarz stawał się jedynie pojazdem, który zawoził ją tam, gdzie chciała się dostać. Od tego momentu była to gra szczęścia i logiki. Z jednego umysłu przeskakiwała na drugi, który miał zezwolenie, by dotrzeć dalej. Dojście do Henry'ego zabrało jej dwie godziny. Przyczepiwszy się do świadomości asystenta, który wprowadził ją do biura, zaczęła powoli krążyć wokół zapory radnego, szukając pułapek i alarmów. W ciągu dwóch minut znalazła trzy i wszystkie mogła zneutralizować podczas cieniowania. Ponowne sprawdzenie upewniło ją co do początkowych odkryć. Henry

był jednym z najstarszych członków Rady i jakość jego zapory odzwierciedlała jego samozadowolenie. Ześlizgnąwszy się z asystenta, wtopiła się w światło radnego jako drobinka kurzu tak maleńka, że niemożliwa do dostrzeżenia. Na szczęście dla niej w przeciwieństwie do większości Psi część świadomości radnych była zawsze aktywna w sieci, jako że czuli oni potrzebę kontrolowania oceanu przelewających się informacji. Od tej chwili Sascha pójdzie wszędzie tam, gdzie podąży Henry. Jeśli będzie miała pecha, nie opuści biura. Ale równie dobrze mogła dotrzeć do archiwów zamkniętych w komnatach Rady, które istniały jedynie w sieci, gdyż radni byli rozrzuceni po całym świecie. To, że Enrique, Nikita i Tatiana znajdowali się w pobliżu, było kwestią przypadku. Nagle Henry się poruszył. Na jej języku wybuchł kwaśny smak strachu, ale zaraz znikł, gdyż radny spędził następne dwie godziny na przeglądaniu części sieci poświęconej historii ich rasy. Nie miała pojęcia, czego szukał. To powinno być zadanie dla asystenta. I kiedy frustracja zaczęła zwyciężać, nagle stanęła wraz z nim przy wejściu do sejfu, o którego istnieniu nawet nie wiedziała. Wewnątrz znajdowały się miliony wspomnień i myśli. Henry skierował się do sekcji poświęconej jego rodzinie. Sascha poczuła pokusę. Wiedziała, że to ryzykowne, ale nie mogła stracić takiej szansy - zawsze mówiono jej, że historia jej rodziny została bezpowrotnie zniszczona przez uderzenie nieprawidłowej energii. A co, jeśli to także było kłamstwem?

Na szczęście Henry pozwolił swojej świadomości wypełnić cały sejf, więc płynęła na falach jego umysłu, aż dotarła do miejsca, gdzie sygnatura Psi jej rodziny aż wołała z daleka. Jako że nie wiedziała, jak długo jeszcze tu będzie, po prostu przeleciała przez informacje, zasysając dane w cień swojego umysłu. Wypuści je i zbada w odosobnieniu zapory. Nieoczekiwany ruch. Henry wychodził. Wykorzystała jego zaabsorbowanie zadaniem i przesunęła się na samą krawędź jego świadomości, która teraz szybko się kurczyła. I gdyby Sascha za nim nie nadążyła, zostałaby tu uwięziona, a jej ciało - zbyt długo odcięte od własnego umysłu - zapadłoby w wieczną śpiączkę. Strach ścisnął jej żołądek, lecz w sieci była jedynie doskonale spokojnym umysłem. Ledwie udało jej się wrócić, zanim Henry przeszedł przez drzwi i ruszył prosto do najmroczniejszej sekcji sieci, do której dostęp był niezwykle obostrzony. Nie spodziewała się jednak, że kiedy ją przemierzą, w środku znajdzie kolejne, jeszcze ciemniejsze jądro. Komnaty Rady. Tu zaczynały się schody. Jeśli w komnatach przebywali właśnie inni członkowie Rady, mogli wyczuć to, z czego Henry nie zdawał sobie sprawy. Najbardziej niebezpieczna była Nikita. W taki sam sposób, w jaki Sascha rozpoznała sygnaturę swojej rodziny w sejfie, matka zidentyfikowałaby ją, gdyby choćby najmniejszy

cień cienia umysłu Saschy wynurzył się z psychiki Henry'ego. Ale Nikita nie wspomniała o tym spotkaniu, więc Sascha podjęła się cieniowania. Postanowiła nie panikować i oto nagle przechodziła z Henrym przez punkty kontrolne, dążąc do samego jądra. Wokół nich płonęły jasno gwiazdy sześciu innych umysłów. Rada miała zebranie. Zdesperowana Sascha zmusiła się do zejścia jeszcze głębiej, gdzie nigdy wcześniej nie była, stapiając swoją świadomość z zewnętrzną warstwą świadomości Henry'ego na poziomie molekularnym. Zbyt długie pozostawanie w tym stanie groziło zniszczeniem jej psychiki, lecz nie miała innego wyjścia. - Po co się zebraliśmy? - Rześki młody głos należał do Tatiany. Chociaż Sascha była na zewnątrz zapory sieciowej Henry'ego i nie mogła słyszeć jego myśli, docierało do niej to, co docierało do niego - myśli innych musiały przejść przez jego firewalla i tym samym przez nią, aby dosięgnąć jego umysłu. Na tym polegał cały geniusz cieniowania. - Właśnie - powiedziała Nikita. - Musiałam wymyślić coś wyjątkowo ważnego, żeby nie zwrócić uwagi. - Porwał kolejną dziewczynę zmiennokształtnych oświadczył ostry jak sztylet umysł Marshalla. Sascha, tkwiąca tak głęboko, że właściwie nie była już osobną indywidualnością, nagrywała rozmowę bez rozumienia jej treści. W tym czasie i miejscu jakakolwiek reakcja była zagrożeniem.

- Kiedy? - spytała Tatiana. - Dwie i pół doby temu. Zbyt dobrze udało nam się wpłynąć na naszych podwładnych, by pogrzebali wszystkie inne przypadki. Nie sądzili, że będziemy chcieli wiedzieć, co się dzieje. - Ton Marshalla się nie zmienił. - Wpadłem na tę informację podczas rozmowy z jednym z moich strażników. - Nie wolno pozwolić, by to trwało - oznajmiła Nikita. Niezależnie od tego, co niektórzy z was myślą i co każą myśleć innym, zmiennokształtni nie są bezsilni. DarkRiver nie zapomnieli, że stracili samicę - nie byłabym zaskoczona, gdyby się okazało, że cały czas polują. Miejmy nadzieję, że nie stracą cierpliwości i zdecydują, że jeden z nas wystarczy w zastępstwie. Gdyby Sascha pozwoliła sobie na myślenie, mogłaby być nawet zaskoczona tym, że Nikita aż tak dobrze rozumie to, co inni Psi ignorują. - Z jakiego stada tym razem? - Enrique. - SnowDancer. - Marshall. - To cud, że Psi jeszcze nie giną. - Nikita. - Wilki są okrutne. - To tylko zmiennokształtni. - Chłodna groźba Minga. - Co mogą zrobić? - Nie bądź głupi. - Nikita. - Wiedzą, że aby na nich wpłynąć, musimy podejść blisko - na tyle blisko, że stajemy się bezbronni wobec ich broni. SnowDancer zabili pięcioro Psi w zeszłym roku. Sieć nigdy nie została zaalarmowana, że są w jakimkolwiek niebezpieczeństwie. Po prostu zniknęli, jedno po drugim. Ich ciał do tej pory nie odnaleziono.

- Dlaczego nie zrobiliśmy z nich przykładu? - Henry. - Psi, którzy zostali zabici, zachowywali się głupio. Weszli na zakazany teren, otwarty jedynie dla wilków. - Zimna ciemność Marshalla. - Nie wspieramy głupców. - Na pewno ten zabójca jest Psi? - Nikita. - Umysł Sieci wychwycił ślady pewnych patologicznych cech we wzorze umysłu Psi. Osiągają maksymalne natężenie w tygodniu, w którym torturuje kobiety. - Marshall. - Nie udało nam się go wyśledzić. - Tylko potężna psychika potrafi się tak dobrze ukrywać. Nikita. - To musi być kardynalny albo ktoś bliski tego poziomu, ktoś, kto ma dostęp do najwyższych poziomów sieci i potrafi skłonić Umysł, aby od czasu do czasu patrzył w inną stronę. Inaczej Umysł wychwyciłby coś więcej niż tylko ślady. - Nie możemy ryzykować ujawnienia. - Tatiana. - Trzeba go powstrzymać, zanim się zdradzi. - Zgadzam się. To jedyny sposób na zachowanie integralności sieci. - Shoshanna. - A co, jeśli to Psi wysokiego poziomu, od którego zależy funkcjonowanie sieci? Musimy utrzymać liczbę kardynalnych kotwic. Zbyt wielu okazało się wrażliwymi na ten akurat skutek uboczny. - Jeśli będzie trzeba, weźmiemy go na smycz i będziemy go zadowalać. Damy mu kobiety, których potrzebuje i za którymi nikt nie będzie tęsknić, ze sfor mniej agresywnych niż DarkRiver czy SnowDancer. I zadbamy o to, by nikt go nigdy nie odkrył. - Marshall. - W tej

chwili wszyscy przeznaczymy ćwierć naszych umysłów na wspieranie Umysłu Sieci - jak tylko wychwyci ślad odpowiedniej patologii, pójdziemy za nim do niego. Odpowiedniej patologii? Coś, co kiedyś miało osobną świadomość o imieniu Sascha, zmartwiło się tym dziwnym doborem słów. - Skąd wiesz, że nie zechce zejść do podziemia, żeby przeczekać zamieszanie? - Nikita. - Jeśli jest taki dobry w ukrywaniu swoich śladów, będzie świadom, że go obserwujemy. - Jeszcze nie zabił ostatniej dziewczyny. Nie sądzę też, żeby potrafił się od tego powstrzymać. - Marshall. - Wszystkie nasze badania nad seryjnymi zabójcami w populacji Psi potwierdzają teorię kompulsywności. - Jak wielu działa w tej chwili? - Nikita. - Ostatnie dane, jakie otrzymałam, mówią o pięćdziesięciu. - O tylu wiemy. Żaden z nich jednak nie niepokoi nas tak bardzo jak ten nieznany. Oni nie polują na ofiary, których śmierć ma znaczenie. Większość bierze za cel innych Psi, co sprawia, że nasza praca jest zdecydowanie łatwiejsza. - Co z nimi zrobiono? - Henry. - Zostali schwytani i skazani na rehabilitację z powodów, które nie mają nic wspólnego z prawdziwą przyczyną. Ci, na których stratę nie możemy sobie pozwolić, są zaopatrywani w ofiary. Każdym z nich zajmujemy się bez zwracania uwagi sieci. - Ale będzie ich coraz więcej. - Taka jest natura Psi.

Spotkanie zakończyło się bez dalszej dyskusji. Henry wyszedł przez drzwi do zewnętrznego jądra z Shoshanną u boku. Nie rozmawiali, zanim nie znaleźli się między ścianami ich prywatnego sejfu. - Co o tym myślisz? - spytał Henry. - To rozsądna decyzja. Możemy się tym zająć i nikt się o tym nie dowie. - Zmiennokształtni są podejrzliwi. - Podejrzenia nie mają wartości bez dowodu. Nikt nie odkrył ani jednego seryjnego zabójcy Psi od pierwszego pokolenia Ciszy. Wiemy, jak chronić nasze tajemnice. - Energia Shoshanny płonęła. - Gdzie byłeś? - W archiwum historycznym. - Etykiety? - Tak. Znowu miałaś rację. Znaczniki są obecne u kilku członków szerokiej rodziny, lecz to najmłodszy chłopiec może stać się powodem kłopotów. - Porozmawiamy o tym wieczorem. - Wyszła bez oglądania się za siebie. Henry sprawdził swój kalendarz i rozpoczął podróż powrotną do archiwum. Część niego, która była Saschą, uniosła się otępiałe ku powierzchni, obudzona wspomnieniem uprzedniej groźby zamknięcia w sejfie. Kilka cennych sekund zabrało jej dostrzeżenie własnej świadomości. Jeszcze chwila, a zatraciłaby się w Henrym. Teraz najważniejsze było odseparowanie się od niego, zanim dotrze do sejfu, lecz musiała oddzielać się równie uważnie, jak się wtapiała.

Więc czekała. Niemal już dotarli do sejfu, kiedy obok pojawił się strażnik z beznadziejnym systemem alarmowym. Popłynęła więc od Henry'ego w cień strażnika. Kiedy mężczyzna zakończył rutynowy obchód i dotarł na zewnętrzny poziom zamkniętej strefy, przepłynęła do innego wartownika. Cieniowanie kroczące w drodze powrotnej do własnego umysłu zajęło jej trzy godziny realnego czasu, ponieważ była wyczerpana głębokim wniknięciem w obcą świadomość. W końcu prześlizgnęła się wokół własnej zapory i uwolniła zebrane informacje. Przypominało to detonację bomby wypełnionej odłamkami. Jej oczy otworzyły się gwałtownie i opadła na plecy na łóżko, z sercem bijącym szaleńczo tysiąc razy na minutę. W jej mózgu pojawiło się zbyt wiele nowych informacji. Przetrawiała je, wpatrując się w sufit i myśląc o tym, że umiera z głodu. Spojrzenie na zegarek powiedziało jej, że pora kolacji już dawno minęła. Jęknąwszy, podeszła do konsoli komunikacyjnej i sprawdziła wiadomości. Jedna była od Lucasa. Wyglądał dokładnie jak drapieżnik, którym był. Linie na jego twarzy wybijały się wyraźnie z tła złotej skóry. - Pani Duncan. Jeśli mogłaby pani poświęcić mi trochę czasu dzisiejszego wieczoru, chciałbym przedyskutować z panią sprawę zmiany projektu. Będę na panią czekał tam, gdzie ostatnio. - Koniec wiadomości. Nikt obcy nie poświęciłby temu uwagi. Ludzie interesów cały czas pozostawiali sobie mało konkretne

wiadomości. Tylko ona dostrzegła zmartwienie w tych kocich zielonych oczach, tylko ona wiedziała, że zadzwonił, bo nie skontaktowała się z nim w odpowiednim czasie, tylko ona aż do bólu pragnęła jechać do niego. Spojrzenie w lustro upewniło ją, że jej wygląd jest całkowicie do zaakceptowania. Nikt, patrząc na nią, nie domyśliłby się, że w jej wnętrzu szaleje sztorm. Pod-jąwszy decyzję, podeszła do konsoli, by zadzwonić, lecz zmieniła zdanie. Nie ma powodu podpowiadać nikomu, kto ją obserwował, dokąd się wybiera. Jej serce skręcało się na myśl, że Lucas się martwi, ale wiedziała, że kazałby jej zrobić dokładnie to samo. Zmieniła wygodne ciuchy na oficjalny czarny garnitur i białą bluzkę. To był uniform Psi, a ona nie mogła sobie pozwolić, by się wyróżniać. Tak uzbrojona wyszła z mieszkania. I niemal wpadła twarzą na Enrique. Gdyby przez całe życie niczego nie ukrywała, szok mógłby zniszczyć jej skorupę ochronną. - Radny. Czym mogę służyć? - Zamknęła za sobą drzwi w subtelnej podpowiedzi. Jego oczy przemknęły po jej ubraniu. - Późne spotkanie? -Tak. Spotkania po dziewiątej wieczorem nie były niczym nadzwyczajnym. - Chciałbym z tobą porozmawiać. Teraz byłby odpowiedni czas. - To był rozkaz udający prośbę. - Matka nie byłaby zadowolona, gdybym opuściła to spotkanie. - Niezależnie od tego, jak blisko Nikita

i Enrique współpracowali, matka Saschy nie miała takich sojuszników, dla których poświęciłaby pieniądze i władzę. Białe gwiazdy w jego oczach zamigotały w niepokojący sposób. - Nie bądź taka szybka w odrzucaniu oferty rozwoju. Myślała, że już przestał ją tym mamić. Jak mogła być tak głupia? - Co pan oferuje? - spytała, zamiast roześmiać mu się w twarz. - Właśnie o tym chcę porozmawiać. Możemy to zrobić w twoim mieszkaniu. Włoski na jej ramionach stanęły dęba. Zdarzało się, że starsi Psi wyjmowali talenty z innych rodzin, lecz w ofercie Enrique było coś fundamentalnie niewłaściwego. Za bardzo chciał dopaść ją samą. A ona była przerażona, że wie dlaczego. - Jak już powiedziałam, radny, muszę odmówić. - Spojrzała na zegarek. - Jeśli chcę zdążyć na czas, muszę jechać. Skinął głową i odsunął się. - Lepiej zrobisz, jeśli znajdziesz dla mnie chwilę, Sascha. Większość młodych kardynalnych oddałaby życie za to, żeby tylko znaleźć się na twoim miejscu. Obawiała się, że właśnie śmierć jest jego ofertą. - Sir. - Jej ton wciąż był oficjalny, lecz to proste słowo było pożegnaniem. Szła korytarzem i cały czas czuła na plecach jego wzrok. Coś wiedział, najwyraźniej potrafił wyniuchać

w niej wadę i był zdeterminowany, by wyciągnąć ją na światło dzienne. Nie rozumiała jednak, dlaczego obdarzał ją taką uwagą, podczas gdy Rada koncentrowała się na znalezieniu seryjnego zabójcy. Czy to możliwe, że podejrzewał ją o współpracę ze zmiennymi? Kiedy weszła do windy i obróciła twarzą do zamykających się drzwi, zobaczyła go - patrzył na nią z daleka. Nagle przypomniała sobie, że Enrique był najlepszym strategiem terytorialnym w sieci Psi. Mistrzem w tworzeniu pułapek. Lucas prawie wydeptał ścieżkę w podłodze, chodząc tam i z powrotem po pokoju. Było już po ósmej. Gdzie ona się podziewała? Jeśli ktokolwiek ośmielił się ją skrzywdzić, wypatroszy go własnymi pazurami. Ktoś poruszył się za nim. - O co chodzi, Nate? - Wszyscy są bezpieczni. Młode, matki, ciężarne i starsi oraz chorzy zostali przeniesieni. Powiedziałem gwardzistom, żołnierzom i starszym młodzikom, że kolejny alarm będzie oznaczał wojnę. Lucas wydał ten rozkaz po tym, jak Sascha wyszła ze śpiączki. - Jakie są nastroje w sforze? - Nikt nie czuje się dobrze z tym, że Psi była w naszym bezpiecznym domu, ale poprą każdą twoją decyzję. - Położył dłoń na ramieniu Lucasa. - Zapracowałeś na ich lojalność. Jeśli poprosisz, pójdą za tobą do piekła.

Lucas obrócił się i spojrzał w twarz Nate'a. - Tego się właśnie obawiam. - W tej chwili każdy jego instynkt zapłonął światłem alarmowym. - Ona jest tutaj. Przepychając się obok Nate'a, wybiegł przez tylne drzwi akurat, kiedy samochód Saschy zatrzymał się za domem. Wysiadła. Wyglądała jak posąg, tyle że on już wiedział, co kryje się pod tą maską. Teren był bezpieczny, więc podszedł do niej i wziął ją w ramiona. Zesztywniała, a potem z wahaniem go uścisnęła. - Byłam bardzo ostrożna. Nikt za mną nie jechał. - Porozmawiamy w środku. - Odsunął się i pociągnął ją do domu, gdzie mogli zapewnić jej bezpieczeństwo. Dorian i Kit wbiegli do pokoju, kiedy wychodził, i teraz stali tam z Tamsyn i Nate'em. Mimo że widzieli już wcześniej Saschę, wszyscy wydawali się zaskoczeni ich uściskiem. Postanawiając na razie ich zignorować, Lucas posadził Saschę na krześle. Czuł przepełniające ją znużenie. Ku jego zaskoczeniu jednak rozejrzała się, szukając Tamsyn. - Bardzo przepraszam, ale jestem bardzo głodna. Uzdrowicielka uśmiechnęła się szeroko. - No to jesteś w odpowiednim miejscu. Zaraz ci coś przygotuję. - Dziękuję. - Obróciła się ku niemu. Wziął krzesło stojące po jej lewej stronie i przysunął je sobie. - Dorian. Kit. Rozkaz był oczywisty. Idąc za Nate'em, zajęli pozycje ochronne wokół pokoju.

- Kto jest na zewnątrz? - Clay, Mercy i Barker. Rina i Vaughn patrolują zewnętrzny okrąg. Teraz, kiedy inne schronienia były puste, wszyscy gwardziści zebrali się tutaj. - Kit, idź i wymień Mercy. Młodzik wyglądał, jakby chciał się sprzeciwić, lecz dostrzegł nieugiętość Lucasa i wyszedł bez słowa. Minutę później do pokoju wsunęła się Mercy i zajęła jego miejsce. To była sprawa dla dorosłych, a nie dzieci, i nieważne, jak dorośle wyglądał, Kit nadal był uważany za dziecko. Pozwolono mu zostać poza schronieniem, ale do walki zostanie dopuszczony w ostatniej kolejności. Wziąwszy dłoń Saschy w swoją, popatrzył jej w oczy. - Najpierw zjedz. Tamsyn postawiła przed nią talerz z kanapkami. Sascha nie wypuściła jego dłoni ze swojej, kiedy brała je jedną po drugiej i dosłownie pożerała. Ciastka czekoladowe zniknęły w ten sam sposób, tak jak szklanka mleka. Na jej twarzy malowała się taka rozkosz przy każdym kęsie, że zastanawiał się, co zrobi, kiedy zapozna ją z prawdziwą rozkoszą. - Więcej? - spytała Tamsyn, zabierając naczynia. - Nie. Dziękuję. Ja... lubię twoje jedzenie. - Taka deklaracja w ustach Psi była wręcz szalona. - Moja kuchnia jest zawsze otwarta. Sascha wyglądała, jakby chciała się uśmiechnąć, lecz nie bardzo wiedziała, jak to zrobić.

- Zhakowałam sieć Psi. Wszyscy się uciszyli. - Sascha, powiedz nam, co to oznacza. Jego serce rozrywało się na widok bólu, jaki z niej emanował. Fale smutku były tak głębokie, że zastanawiał się, jakim cudem jej nie zabiły. - Nigdy wcześniej nie byłam w stanie o tym rozmawiać - powiedziała, przypominając mu o jego wcześniejszych próbach namówienia jej, by podzieliła się wiedzą. - Ale teraz mogę. Zastanawiam się, czy to oznacza, że mój umysł rozpadł się już tak bardzo, że blokady nie działają? - Właśnie włamałaś się do sieci najpilniej strzeżonych informacji na świecie - twój umysł jest w porządku. - Zmarszczył brwi, gdyż wydawało mu się, że go nie słucha. - Sieć Psi jest czymś w rodzaju waszego Internetu, tyle że składającym się z umysłów, nie komputerów - powiedziała, zamiast skomentować jego uwagę. - Większość jest ogólnie dostępna, lecz są pewne ukryte miejsca z zastrzeżonymi danymi. Żeby się do nich dostać, trzeba mieć upoważnienie. Wydawało się to proste, lecz on wiedział, że wcale takie nie było. - Co by się stało, gdybyś została odkryta? Spojrzała mu w oczy. - Zabiliby mnie. - Tego nam nie powiedziałaś. Był na nią tak wściekły, że chciał zaciągnąć ją do swojego legowiska i pozwolić dać się ponieść swojej prymitywnej części. W gardle narastał mu warkot.

- Nie sądziłam, że to ważne. Mówiła jak Psi i nikt, kto nie obserwował jej oczu, nie domyśliłby się potwornego strachu, jaki przeżyła. - Dowiedziałam się więcej, niż miałam nadzieję.

ROZDZIAŁ 17 Kim on jest? - Nie zapomniał o jej braku odpowiedzialności, ale porozmawiają o tym na osobności. I on nauczy tę Psi, że kiedy chodzi o sforę, życie każdego jej członka jest bardzo ważne. - Oni nie znają tożsamości zabójcy. Dorian jęknął z udręką. Zmysły Lucasa rozpalił błysk płomienia energii Psi i kiedy zgasł, Dorian był spokojniejszy, choć nie mniej sfrustrowany. - Ustawili pułapkę. - Zacisnęła dłoń. - Mogę podłączyć się do sieci i śledzić ich, dopóki się nie dowiedzą. Zmrużył oczy. - Jak długo? - Niezbyt. Pułapka się zaciśnie, gdy on zabije. - To może zabrać kilka dni. Czy przetrwasz zakopana tak głęboko? - Zaczynał rozumieć, jak działa sieć Psi. - To, co zrobiłaś dzisiaj, zupełnie cię wyczerpało, a to było tylko kilka godzin. Drgnęła. - Jestem wystarczająco silna. Jestem kardynalna.

W jej oświadczeniu wyczuł załamanie, ale wiedział, że to nie było miejsce i czas na drążenie tematu. Wyciągnie z niej prawdę na osobności. - Jeśli nie znajdziemy jej, zanim zginie, SnowDancer nie wystarczy jedynie krew mordercy jako rekompensata. Dorian wpatrywał się w tył głowy Saschy, jak gdyby próbował wniknąć w jej umysł. - Wiem. - Sascha skinęła głową. - Mam pomysł, jak to przyspieszyć. Lucas zmrużył oczy. -Co? - Zabójca jest drapieżnikiem z bardzo określonymi potrzebami - jego kobiety są w jednym typie - i zgodnie z badaniami Rady działa kompulsywnie. Myślę, że jeśli damy mu nowy cel, nie oprze się, żeby za nim nie podążyć. A pułapka zamknie się bez śmierci Brenny. - Jak założymy pułapkę, nie wiedząc, gdzie on jest? - spytał Nate. Lucas znał odpowiedź. - Ty będziesz przynętą, prawda? A pułapka zostanie założona w sieci. - Nie jestem zmiennokształtną, ale jestem wadliwa w sposób, który może to wyrównać. Mój umysł zdaje się... rozumieć wasz. Możemy to wykorzystać, aby upewnić się, że będę atrakcyjna dla zabójcy. - Jej głos był silny, chociaż jej dłoń drżała. - Z waszą pomocą nauczę mój umysł naśladowania wzorów myślowych zmiennokształtnych. Kiedy będę w sieci, opuszczę swoje tarcze na tyle, żeby wychwycił zmienione wzory.

- Co się wtedy stanie? - Z powodu kompulsywnej natury zaatakuje mnie na planie psychicznym, próbując pokonać mnie mentalnie, żeby dostać się do mojego ciała. Kiedy będę wiedziała, kim jest, powiem wam. - Ale wtedy będziesz już walczyć o życie. - Jego szczęki były zaciśnięte, a dłoń niemal zgniatała jej rękę. - To nie podlega dyskusji - wyszeptała. - Tak czy inaczej ukrywam się już z takim trudem, że wkrótce stanie się to niemożliwe. Widziałeś, co wczoraj mi się stało. Ciśnienie jest zbyt wielkie. Wolę raczej opuścić tarcze w kontrolowanej sytuacji, niż czekać, aż padną bez ostrzeżenia. - Jak zamierzasz sprawić, żeby to zabójca znalazł cię pierwszy, a nie ktoś inny? - spytała Tamsyn, kiedy Lucas się nie odezwał. Dokładnie rozumiała, jak to wszystko na niego wpływało. - Potrzebuję jakiegoś zakłócenia na tyle dużego, żeby przyciągnęło uwagę większej części sieci. Nie do końca jeszcze wiem, jak to zrobić, ale coś wymyślę, nawet jeśli będzie to oznaczało umieszczenie tam pewnego rodzaju bomby psychicznej. - Odetchnęła głęboko i uniosła wzrok. Musicie mi jednak dać kogoś do skopiowania myślowego wzorca - idealna byłaby kobieta pasująca do profilu ofiar. Ale jedno z was będzie jeszcze musiało pozwolić mi wejść w swój umysł na tyle głęboko, żebym mogła ukryć się w waszym... psychicznym zapachu. Będę musiała utrzymywać z nią mentalną więź podczas wykonywania całej misji. Zabójcę przyciągają

zmienni i w przeciwieństwie do reszty Psi najszybciej rozpozna zapach, zwłaszcza jeśli reszta będzie zajęta czymś innym. - To jak machanie kawałkiem krwistego mięsa przed rekinem - skomentowała Mercy ze swego miejsca przy tylnych drzwiach. - Tak. Jest coś jeszcze. Jej oczy stały się całkiem ciemne i pantera Lucasa wiedziała, że Sascha odczuwa ból. - Od kiedy ustanowiono Ciszę, Psi byli dumni z tego, że nie ma u nas przemocy. - Ciszę? - Program oduczający emocji. Jeśli nie czujemy wściekłości, zazdrości, miłości, nie możemy zabijać. - Och, mój Boże. Specjalnie okaleczacie swoje dzieci... -1 nie rozwiązało to problemu. Z tego, co się dzisiaj dowiedziałam, wynika, że obecnie w populacji Psi krąży pięćdziesięciu seryjnych morderców. Wygląda na to, że Rada ma zwyczaj radzić sobie z nimi po cichu. - Śmierć? - spytał Nate. - Rehabilitacja. Czyli śmierć umysłu, kompletne wytarcie osobowości i większości wyższych funkcji mózgu. - Jej oczy błagały Lucasa, by pamiętał o swojej obietnicy. - Ale nie zamykają ich wszystkich. Niektórzy uważani są za potrzebnych do funkcjonowania sieci. - Chyba nie chcę wiedzieć - wyszeptała Tamsyn. - Tym niezastąpionym dostarczają ofiar, ukrywają

ich tropy i upewniają się, że ich zabójstwa nie wywołują szumu ani w sieci, ani w świecie ludzi i zmiennych. Lucas widział, że z trudem powstrzymywała się od zwymiotowania. Jego bestia chciała ją wziąć na ręce i zanieść do bezpiecznej przystani, lecz jej oczy mówiły, że jeszcze nie skończyła. Był zdumiony jej siłą. Jakim cudem tak kruche ciało zawiera tak wiele odwagi, tak wiele współczucia? Dorian wypluł z siebie przekleństwo. - Kiedy pozbyli się emocji, pozbyli się człowieczeństwa. Sascha popatrzyła na zagniewanego lamparta. - Zgadzam się. Bardzo mi przykro, że straciłeś siostrę. Gdybym mogła zakończyć twój ból, zrobiłabym to. Ale nie mogę. Mogę jedynie spróbować ocalić kolejne życie. - Ty jesteś inna, Sascha - odpowiedź Doriana zaskoczyła wszystkich. - Nie jestem aż tak zaślepiony gniewem, żebym nie dostrzegł prawdy. Ty czujesz. Śmiech Saschy był tak słodko-gorzki, że Lucas cały się zjeżył. - Przez całe moje życie bałam się tych słów. Zawsze uważałam, że to ktoś z Rady mnie odkryje. Nigdy nie myślałam o tym jak o czymś dobrym... dopóki nie poznałam ciebie. - Patrzyła na Lucasa oczami jak najczarniejsza noc, w której nie błyskała ani jedna gwiazda. - Ponieważ nie wiem, ile będę miała jeszcze czasu, muszę przekazać wam informację natychmiast, jak ją zdobędę. To dlatego potrzebuję stałego połączenia z jednym z was. Będziecie

wiedzieli wszystko to, co ja. Zostaniecie odłączeni, jak tylko wypadnę z sieci. Wiedział, że spodziewa się śmierci z ręki Rady. - Jesteś pod naszą ochroną. - Pantera była tak blisko powierzchni, że jego głos obniżył się o kilka oktaw. Nate, Dorian, Mercy i Tamsyn potwierdzili głośno swoje poparcie. Sascha właśnie zdobyła szacunek jednych z najtwardszych lampartów w DarkRiver. Kiedy będzie już należeć do sfory, inni pójdą za tym przykładem. Lucas nie miał wątpliwości, że Sascha zostanie częścią ich stada. Należała do niego. Przez sekundę jej twarz była niewiarygodnie smutna. - Nikt nie ucieknie z sieci Psi. - Popatrzyła na lamparty zgromadzone w pomieszczeniu. - Dziękuję wam, że pokazaliście mi więcej życia w ciągu tych kilku dni,' niż kiedykolwiek miałam nadzieję doświadczyć. Ale nie poddam się łatwo. Chcę żyć. Lucas nie miał zamiaru się z nią żegnać. - Kto powiedział, że nikt nie uciekł z sieci Psi? Czy ktokolwiek próbował? Jej oczy się rozszerzyły. -Nie. Pokręcił głową. - Nie wiesz o tym. Jeśli milczą w sprawie seryjnych zabójców, nie sądzisz, że pogrzebaliby głęboko informację o stracie każdego Psi, który wydostał się z sieci? - W moim przypadku to nie zadziała. Jestem zbyt widzialna. Nie mogę zniknąć, nawet gdyby był na to jakiś sposób. Musiałabym zmienić swoją tożsamość, a nie

mogę. - Wskazała na swoje oczy. - Ich nie ukryją żadne szkła kontaktowe. - Nie pozwolę im cię wykasować. W żaden sposób. Nikt nie zabierał Lucasowi ludzi bez konsekwencji. Śmierć Kylie nigdy nie została zapomniana i dopóki nie zostanie pomszczona, dopóty pozostanie płonącą raną w jego duszy. A jego kobieta? Jeśli ktokolwiek choćby nabije jej siniaka, zginie. Wyciągnął dłoń i potarł ciemne kręgi pod jej oczami. - Jesteś wyczerpana. Nawet jeśli pozwolimy ci na ten szalony plan, nie możesz rozpocząć go teraz. - Obawiam się, że masz rację. Nadal mamy kilka dni. To trzecia noc od porwania Brenny. - W jej tonie wibrowało przeczucie horroru, przez jaki przechodziła SnowDancer. Chciałabym szybciej być gotowa, ale cieniowanie Henry'ego wyssało ze mnie siły. - Tamsyn? - Popatrzył na uzdrowicielkę. - Zajmę się nią. Chodź, skarbie. - Kobieta dotknęła ramienia Saschy. - Przygotuję ci pokój i znajdę coś wygodnego do spania. Sascha wstała, a on poczuł falę jej rozczarowania. Próżny kot w jego wnętrzu mruknął z zadowoleniem, ale opiekuńcza, zaborcza pantera milcząco obiecała, że jej to wynagrodzi. - Dziękuję ci. Rano powinnam już być w porządku. Wtedy zapolujemy. - Nawet nie zdawała sobie sprawy, że mówiła jak zmiennokształtny... Jak lampart. Uśmiechnął się. Sascha Duncan już nie była Psi, nawet jeśli nie chciała tego przyznać. Biedaczka.

Zamierzał cieszyć się uczeniem jej, jak żyć jako jego partnerka. Tamsyn zamknęła drzwi sypialni, zanim podała Sa-schy kubek gorącej czekolady. Wyraz jej twarzy był tak intensywny, że nawet bez zdolności do wyczuwania emocji Sascha by wiedziała, że cokolwiek uzdrowicielka zamierzała powiedzieć, nie będzie to łatwe. - Powiem ci coś o Lucasie, o czym on nigdy ci nie powie. Jego potrzeba chronienia cię jest silniejsza od wszystkich innych instynktów. To nie jest jego wybór. - Brązowe oczy uzdrowicielki były pełne łagodności, ale w jej tonie dźwięczała stal, której Sascha nigdy by się nie spodziewała. Powiem ci to, bo ci ufam. / nie zawiedź mojego zaufania. Usłyszała te słowa tak wyraźnie, jakby Tamsyn powiedziała je na głos. - Dlaczego w ogóle mi to mówisz? - Z powodu tego, co powiedziałaś na dole, o potrzebie otwartego umysłu. - Zmarszczyła brwi. - Usiądź, zanim się przewrócisz. Nie chcę, żeby Lucas rzucił się na mnie, że cię zaniedbuję. Sascha usiadła. - Co muszę wiedzieć? - Postawiła napój na stoliku nocnym. Tamsyn usiadła na łóżku obok niej i odetchnęła z drżeniem. - Kiedy Lucas miał trzynaście lat, niewielka banda

wędrujących lampartów próbowała zinfiltrować nasze terytorium. Wtedy nie byliśmy silni i ShadowWalkers myśleli, że mogą zniszczyć naszą strukturę władzy i ustanowić siebie alfą. - Westchnęła. - Już działo się tak wcześniej. Może jesteśmy bardziej ludzcy niż Psi, ale nie jesteśmy doskonali. Sascha nie przerywała, uderzona ostrymi odłamkami bólu, jakie wyczuwała w zazwyczaj spokojnym głosie Tamsyn. - Matka Lucasa była uzdrowicielką, jego ojciec - gwardzistą. Uśmiechnęła się miękko. - Czasami myślę, że właśnie dlatego daje mi taką swobodę w sforze. Sascha dopiero co zaczynała rozumieć znaczenie dotyku, ale i tak rozpoznała potrzebę Tamsyn. Położyła dłoń na jej ręce i palce Tamsyn zacisnęły się na jej palcach. - ShadowWalkers nie mogli dostać się do naszego alfy i jego partnerki, więc postanowili zaatakować gwardzistę i wyciągnąć z niego informacje o naszej obronie. Rodzina Lucasa akurat biegała w lesie, kiedy zostali otoczeni. Po wszystkim domyśliliśmy się, że najpierw chcieli złamać Carla, zmuszając go do patrzenia, jak gwałcą i torturują jego partnerkę. - Palce Tamsyn niemal zgniatały słabsze kości Saschy. Z drżeniem zaczerpnęła w płuca powietrza. - Ale ShadowWalkers nie docenili Shayli. Była uzdrowicielką, lecz także matką, i walczyła o życie swojego dziecka. Tamte lamparty nie mogły sobie pozwolić na śmierć Carla, lecz podczas walki Shayla została zabita.

- Tamsyn - zaczęła Sascha, zaalarmowana głębokością jej bólu. Był tak ciężki, tak stary i potężny, że z biegiem lat przekształcił się w czysty smutek. - Nie, mogę zrobić to tylko raz. Kiedy opuszczę ten pokój, nigdy więcej o tym nie będziemy rozmawiać. - Jej oczy prosiły o obietnicę, którą Sascha dała. - Lucas był tak młody i o wiele słabszy niż dorośli mężczyźni, którzy ich zaatakowali. Z łatwością został powstrzymany, kiedy próbował ocalić rodziców. Serce Saschy bolało na myśl o panterze, która była tak zaborcza i opiekuńcza. Teraz rozumiała jego potrzebę oznaczenia jej, trzymania w bezpiecznym miejscu. - Czy złapali jego ojca? - Tak. Obu, Lucasa i Carla. Ciało Shayli pochowali głęboko, żeby jej zapach nas nie ostrzegł. Lecz niewystarczająco głęboko. Znaleźliśmy ją. - Jak długo? Jak długo Lucas był w rękach tych bezlitosnych zabójców? - Cztery dni. - Głos Tamsyn był pełen udręki. - Kiedy dotarliśmy do nich, Carlo był w tak strasznym stanie, że nikt nie mógł go ocalić. Byłam wtedy uczennicą, nastolatką. To Shayla była naszą uzdrowicielką, ale ona już nie żyła. Wypaliłam się, ale nie mogłam go ocalić. Jakby jego dusza odpłynęła z Shaylą. - Po jej twarzy potoczyły się łzy. - Tamsyn. Używając tej dziwnej, tajemniczej części swej duszy, która mogła uzdrawiać serca, Sascha zebrała cały ból kobiety. I kiedy osiadł w niej, ciężki, pulsujący, głos Tamsyn stał się lżejszy.

- Ostatnie słowa, jakie Carlo powiedział do nas, brzmiały: „Nie złamali nas". To wtedy domyśliliśmy się, że Lucas musiał ocaleć. ShadowWalkers próbowali go ukryć, żeby zabrać później. Leżał związany w jaskini niedaleko Carla. Kiedy znaleźliśmy go, miał tyle połamanych kości i krwawych cięć na ciele, że rozpoznaliśmy go jedynie po jego znakach łowcy. - Dotknęła swojej twarzy, jak gdyby głaszcząc szramy Lucasa. - Jego nadgarstki i kostki u nóg były przetarte niemal do kości od walki z więzami. Saschę dławił szloch. - Torturowali go, żeby złamać Carla? Tamsyn skinęła głową. - Chcieli wydostać od Carla lokalizację naszych bezpiecznych domów, tras biegów, legowiska naszej pary alfa i sposoby obrony. - Jak Lucas przetrwał? - Nie wiem. - Tamsyn była całkowicie zdumiona. - Powstrzymywali się przy jego ojcu, ponieważ był dla nich ważny, ale przy Lucasie... - Pokręciła głową. - To było tak, jakby nie zgadzał się na śmierć. Niektórzy ludzie mówią, że przetrwał, ponieważ był z urodzenia łowcą i miał siłę, której nie znamy. Ja myślę, że on po prostu chciał zemsty. - ShadowWalkers uciekli? Tamsyn skinęła głową. - Byliśmy na tyle silni, by ich przegonić, lecz zbyt słabi, by wyśledzić i pobić bez pozostawiania naszych młodych bez ochrony. W rezultacie przez pięć lat żyliśmy

w stanie zagrożenia, nigdy nie opuszczając grup, nigdy nie wystawiając się na atak. - Jej oczy poszukały wzroku Saschy. - Kiedy Lucas skończył osiemnaście lat i według naszych obyczajów nadal był młodzikiem, pewnej nocy wyruszył z grupą gwardzistów i innymi. Gwardziści ślubowali mu wierność w dniu, w którym dowiedzieli się, że mimo tortur nie dał się złamać. Sascha nawet nie mogła sobie wyobrazić siły woli, która pozwoliła Lucasowi zachować honor i lojalność wobec sfory. - Upolowali każdego dorosłego mężczyznę Sha-dowWalkers. - W głosie Tamsyn drgała teraz krwawa furia. - Kiedy skończyli, ShadowWalkers przestali istnieć, a DarkRiver stało się sforą, z którą nikt już nie zadzierał. Sascha nie czuła odrazy wobec tej przemocy. Była łatwiejsza do przyjęcia niż hipokryzja Psi, którzy budowali swój wizerunek pokojowej rasy, a jednocześnie pozwalali mordercom szaleć na wolności. Zmienno-kształtni przynajmniej byli uczciwi. Przynajmniej kochali na tyle mocno, by pragnąć zemsty. Psi chcieli jedynie władzy. - Pięć lat później - powiedziała Tamsyn, wyrywając Saschę z ponurych rozmyślań - Lachlan, nasz panujący alfa, ustąpił na rzecz Lucasa. Gwardziści bez wahania złożyli mu przysięgę krwi. - Pokręciła głową. - Miał wtedy tylko dwadzieścia trzy lata. Większość lampartów w tym wieku ledwie dojrzewa, ale Lucas już był silniejszy od wszystkich mężczyzn.

- Zahartował się w ogniu. - Sascha pomyślała o bólu, który ukształtował Lucasa, i opłakała chłopca, który nigdy nie miał szansy być młodzieńcem. Co czuł, dorastając w cieniu krwi swoich rodziców? - Rozumiesz to? - Tamsyn spojrzała w oczy Saschy. - Tak. - Łzy opadły na jej najbardziej sekretne serce. Jeszcze nie umiała płakać otwarcie. Uzdrowicielka nie była przekonana. - ShadowWalkers trzymali go związanego. Kazali mu patrzeć na tortury jego ojca, zanim zabrali się do niego. Rzeczy, które zrobili... Nie proś go, żeby to on był twoją kotwicą. Twoim łączem. Nie proś go, by patrzył, jak umierasz, podczas gdy on jest bezsilny. - Ale zgłosi się na ochotnika. - Sascha doskonale wiedziała, jakim mężczyzną i przywódcą jest Lucas. - To go powstrzymaj. Powiedz, że się nie nadaje. Ja zajmę jego miejsce. - Jej oczy pociemniały od bólu. Sascha skinęła głową, ale obie wiedziały, że zawrócenie Lucasa z wybranej przez niego ścieżki było prawie niemożliwe. Mimo psychicznego wyczerpania leżała w łóżku, nie mogąc zasnąć, kiedy poczuła w pobliżu czyjąś obecność. Minutę później otworzył drzwi sypialni i zamknął za sobą, traktując jej pokój jak własne terytorium. Wiedziała, że jeśli pozwoli mu robić, co chce, wzmocni jego już i tak dużą skłonność do autokratycznego

rządzenia. Ale wiedziała także, że jej szanse na przetrwanie mentalnej zapaści, niezależnie od planowanej pułapki, są nikłe. Albo się wypali, albo najemnicy Rady wytropią ją po tym, jak jej tarcze zawiodą. Czas wyciekał spomiędzy jej desperacko zaciśniętych palców - nie chciała tej nocy udawać, że nie uwielbia Lucasa. To było całkiem proste. Był wszystkim, o czym kiedykolwiek marzyła i nigdy nie ośmieliła się dotknąć. W miękkiej ciemności wyglądał jak drapieżnik na polowaniu, kiedy położył się obok niej na łóżku, na kocu, którym była przykryta, ubrana jedynie w stary T-shirt znaleziony przez Tamsyn. Uzdrowicielka dała go Saschy z dziwną uwagą: - Żaden inny zapach go nie ukoi. Przełożył ramię przez jej ciało. - Chcę być razem z tobą nagi pod tym kocem. Poczuła ogarniający ją rumieniec i rozkosz, że wreszcie mogła po prostu być. Śmierć była nieunikniona. Równie dobrze mogła się cieszyć tą resztką życia, jaka jej pozostała. - Czy to tak zazwyczaj uwodzisz swoje kochanki? - droczyła się z nim. Wydawało się to jej właściwe, jak gdyby kochała go od zawsze. Przesunął nosem po jej szyi, a ręką chwycił jej dłoń leżącą na pościeli obok jej głowy. - Jedynie kobiety, które już znają moje ciało na wylot, które znają wszystkie moje pragnienia, każdy punkt rozkoszy. Tylko ciebie.

Jej serce zapomniało na moment, że powinno bić. - O czym ty mówisz? - Kochałaś mnie w swoich snach, kociaku. A co powiesz na rzeczywistość? - Uniósł głowę i jego lamparcie oczy zalśniły nieziemsko. Przez chwilę ogarnęła ją całkowita fascynacja. - Czy twoje oczy zawsze świecą w ciemności? - Nie. - Pochylił się i ugryzł ją lekko w dolną wargę, zaskakując ją... pieszcząc ją. - Chcę móc dostrzec każdy centymetr twojego ciała. - Szarpnął za koc. Podciągnęła go do góry. - Nie jestem odpowiedzialna za twoje sny. Przysunął usta do jej ust i powiedział: - Czy wiesz, jaka była moja ulubiona część? - I nie czekając na jej odpowiedź, dodał: - Kiedy mnie smakowałaś. Nigdy wcześniej nie miałem tak silnego orgazmu. Byłem zły jak diabli, gdy obudziłem się, a ciebie obok mnie nie było. Sascha nie mogła oddychać. Nagle zrobiło się zbyt gorąco. Skopała koc i zbyt późno dotarło do niej, że jej nogi były nagie. Ale to nie miało znaczenia. Tylko sny były ważne. - Jak mogłeś widzieć moje sny? - wyszeptała. Były jej największym sekretem, największym skarbem. W nich była taka, jaka chciałaby być. - Zaprosiłaś mnie do nich. Usiadł nad nią z kolanami po obu stronach jej ud. Kiedy patrzyła na niego z wyschniętymi ustami, zdjął swoją czarną koszulkę i rzucił na podłogę. - Czy wiesz, co lubię?

Bez namysłu przesunęła paznokciami po rozpalonej stali jego brzucha. Mocno. Zamruczał, a ona znieruchomiała. - Nie wiem, jak to zrobiłam. To nie było intencjonalne. Nigdy nie zdobyłaby się na odwagę, żeby go posmakować, gdyby myślała, że jest prawdziwy. - Jesteś kardynalną Psi. Kiedy przerwała pieszczotę, uniósł jej palce i ugryzł je leciutko w żartobliwym ostrzeżeniu. W jej żołądku zatrzepotało tysiąc motyli. Zabierając dłoń, próbowała usiąść. Nie pozwolił jej. - Nie, kociaku. Podoba mi się, jak leżysz. Położył dłonie po obu jej stronach i powąchał jej szyję jak jakaś wielka polująca bestia. I tym właśnie był. A potem zrobił coś całkowicie niespodziewanego i niemożliwie zmysłowego. Bez ostrzeżenia przesunął głowę i ugryzł łagodnie jej sutek przez koszulkę. Wygięła się mimowolnie i niemal krzyknęła. Zamiast wypuścić brodawkę, possał ją mocno, budząc w Saschy niepohamowaną żądzę. Wsunął kolana pomiędzy jej nogi i powoli je rozszerzał. - Pachniesz mną - zamruczał tuż przy jej gardle i szybko ją polizał. - Cała pachniesz mną. Jęknęła. - C-co? Uniósł się wyżej i palcami jednej dłoni pociągnął za brodawkę, której nie ssał. Musiała się siłą powstrzymywać, by nie sięgnąć do jego rozporka, wiedząc dokładnie, jaki byłby w jej dłoniach. Gorący, twardy, jedwabiście gładki i doskonały.

ROZDZIAŁ 18 Ten T-shirt jest mój. - Puścił jej sutek i znów usiadł, żeby przesunąć dłońmi wzdłuż jej torsu i zamknąć je na piersiach. Jej ciało było jednym wielkim bijącym sercem w rytmie pulsowania między jej nogami. - Dlaczego Tamsyn mi ją dała? - Bo i tak mną pachniesz. Po kolejnym łagodnym ściśnięciu wypuścił jej piersi i chwycił brzeg koszulki, podsuwając ją do góry. - Nawet te cholerne wilki wyczuły mnie na tobie. Wiedziała, że powinna oprotestować jego zachowanie, ale o tym właśnie marzyła, o tym fantazjowała. Pytanie brzmiało, czy ona przetrwa ten piekielny ogień, który rozpaliła? Duża męska dłoń objęła ją tak zuchwale, że pod powiekami eksplodowały światła. Pocierał ją zagłębieniem dłoni przez bawełnę majtek, podniecając ją do stanu wrzenia. - Gdzie są koronki? - Przerwał pieszczotę. - N-nie przestawaj - błagała ochrypłym głosem.

W nagrodę wrócił do swoich zmysłowych ruchów. Jego oczy lśniły w ciemności - był jednocześnie nieprawdopodobnie piękny i nieprawdopodobnie dziki. - W snach miałaś na sobie koronkowe majtki. - Psi nie mają bielizny tego rodzaju. Spragniona więcej, otarła się o niego. Zrozumiał i zmienił pieszczotę na mocną rotację, która zacisnęła jej gardło. Przez kilka następnych sekund była całkowicie niewrażliwa na nic z wyjątkiem obłędnego tajfunu wrażeń. Wypchnął ją przez krawędź z szorstką czułością, która wyrwała z jej gardła krzyk. Jej umysł Psi nie przejmował się tym, że w domu byli inni ludzie i mogli ją słyszeć. Pozwoliła, aby przez jej ciało przewaliła się niemal brutalna rozkosz, która pozostawiła ją bezwładną, wilgotną i zaspokojoną przy jego dłoni. Kiedy otworzyła oczy, okazało się, że nie zmienił pozycji. Napotkawszy jej wzrok, wyjął dłoń spomiędzy jej nóg i oblizał palce do czysta. To była najbardziej erotyczna rzecz, jaką kiedykolwiek widziała. Jej ciało drżało od po-orgazmicznych wstrząsów, lecz w jego głębi rozpalało się coś nowego. - Czujesz się lepiej? - spytał. -Tak. Jej wzrok opadł na erekcję wypychającą zamek w jego dżinsach. - Czy zamierzasz coś z tym zrobić? Gdyby nie miała tych snów, gdyby nie nauczyła się, że on daje dużo więcej przyjemności, niż o nią prosi,

gdyby już nie wplątała się w jego samcze żądania i głód, może by się wycofała. A tak, zagryzając dolną wargę, przesunęła palcem wzdłuż jego męskości. - Przestań się ze mną droczyć - rozkazał, ale nie zrobił nic, by powstrzymać jej pieszczotę. - W moich snach - wyszeptała, przyznając się przed sobą, że od samego początku o tym wiedziała. Te sny były zbyt żywe, aby być jedynie odpryskami jej wyobraźni. Jak mogła wymyślić sobie dzikiego kochanka, który pokazuje jej ścieżki rozkoszy, skoro nie znała nikogo takiego jak on? - W moich snach powiedziałeś, że lubisz moje usta. -Uwielbiam je. Znów opierał się na ramionach ułożonych po obu stronach jej głowy. Mówił tuż przy jej ustach, a potem pocałował ją z tak zmysłowym entuzjazmem, że poczuła, jakby nagłe ożyła każda jej fantazja. Nie mogła się oderwać, nie mogła powstrzymać się od objęcia go w talii i wbicia palców w jego ciało. Wcisnął język w jej usta, a ona odpowiedziała instynktownie, splatając go z jego. Jego ciało pod jej dłońmi było czystym żarem i wrażeniem, ciało mężczyzny, który nigdy nie wzbraniał się przed dotykiem. - Przywileje skóry - powiedziała, kiedy pozwolił jej zaczerpnąć tchu. - Kochanie, jesteśmy już daleko za tą granicą. Jego uśmiech był podstępny, kiedy znów się uniósł, siadając z kolanami między jej rozsuniętymi udami. Świadoma tego, czego pragnął, czego potrzebował,

uniosła ręce do guzika w jego dżinsach i rozpięła go. Zasyczał, a jego oczy rozjarzyły się jeszcze bardziej. Kiedy pociągnęła zamek do dołu, warknął cicho. - Ostrożnie. - Zawsze. Zamek był już otwarty. Widziała główkę jego erekcji wypychającą białe spodenki. - Musisz pozwolić mi się podnieść. Myślał o tym przez chwilę, podczas gdy jego palce bawiły się przez koszulkę jej wilgotną brodawką. - Nie chcę. Jej żołądek kurczył się za każdym razem, kiedy pociągał za sutek, który uwrażliwił do ostateczności. - Jak mogę... wziąć cię w usta, jeśli mi nie pozwolisz? - W lśniącej ciemności pytanie to było erotycznym zaproszeniem. Nie miała wcześniej pojęcia, że była do tego zdolna. Poruszył się tak szybko, że ledwie to zauważyła. Patrzenie na niego, jak stoi obok łóżka i ściąga z siebie resztę ubrania, było samo w sobie przyjemnością. Światło nie było potrzebne, bo dla jej zmysłów Psi jego skóra zdawała się migotać od otaczającej go dzikiej energii. Była oszołomiona jego urodą. Kiedy usiadła, obrócił błyskawicznie głowę i przyszpilił ją spojrzeniem. - Nie chcę, żebyś się ruszała. - To był arogancki rozkaz alfy do szpiku kości. - Ale ja chcę się ruszać. - Słuchanie go w tym momencie we wszystkim oznaczało katastrofę później.

Skoczył z tą swoją oszałamiającą prędkością i nagle znalazła się na plecach pod jego ciałem. Zebrał jedną ręką jej oba nadgarstki i przycisnął je do poduszki nad jej głową, jeszcze zanim zdążyła nabrać powietrza w płuca. - Teraz jesteś cała moja. - W tym komentarzu słychać było zadowolenie polującego kota z zapędzenia zdobyczy do kąta. Lecz jego zdobycz miała pazury. Sięgając swoim umysłem, owinęła mentalne dłonie wokół jego erekcji, która ocierała się o jej wejście. Jego ciało wygięło się, a z gardła wydobył się krzyk. - Co ty wyprawiasz, kociaku?! - Bawię się - powiedziała, używając jego wyrażenia. Czuła go wszędzie, wewnątrz i na zewnątrz. Tak bardzo chciała go posmakować, że to aż bolało. - Pozwól mi. Pochylił się i polizał jej sutek przez T-shirt - był to tak koci ruch, że zaskoczenie wyrwało z niej jęk. - Nie jestem w nastroju do zabawy. - Czy nie chcesz, żebym... - Ścisnęła go mocno mentalnymi dłońmi, by pokazać mu, co mógłby mieć. Ugryzł ją w szyję na tyle mocno, by pozostawić znak, ale żeby nie zabolało. - Przestań. - Dlaczego? Nie pomyślała o tym, że nie powinna była móc tak łatwo się do niego podłączyć, że on był zmiennokształt-nym, a ona Psi i że do tej pory żadnemu Psi nie udało się wejść do umysłu zmiennych bez wielkiego wysiłku. Wiedziała jedynie, że płonie dla niego.

Oparł się na ramionach ponad nią, by mogła mocniej chwycić jego twardą męskość. Pchnął w jej uchwyt z głową odrzuconą do tyłu - na jego szyi żyły odznaczały się wyraźnie. Niezupełnie orientując się, skąd wie, co powinna robić, podciągnęła się do góry, aż mogła wsunąć swoje nogi między jego kolana. Pod jego zaciekawionym, uważnym wzrokiem zsunęła się w dół łóżka, aż twardy dowód jego głodu znalazł się tuż nad nią. Trzymając się jego ud, uniosła głowę i wzięła go w swoje usta. Jego pomruk rozpalił ostrzeżeniem każdy nerw w jej ciele. Ale nie przestała. Miała przywileje skóry i zamierzała z tego skorzystać. Smakował lepiej niż w snach, tak bogato i rozkosznie jak najlepsza czekolada, tak egzotycznie jak pantera, którą był. Jej szyja powoli się męczyła, ale nie miała ochoty przestać. Pociągnęła za jego biodra do dołu, ale nie ruszył się. Zaczął tylko powoli wysuwać się z jej ust, doprowadzając ją tym na krawędź obłędu. Lucas, proszę - błagała go, przesyłając prośbę prosto w jego umysł. - Pod warunkiem że pozwolisz mi zrobić to samo. - Jego głos był szorstki, gorący, żądający. - Żadnego wycofywania się. Możesz robić, co ci się żywnie podoba! - zgodziła się bez namysłu, tak pijana natłokiem wrażeń, że stała się jego niewolnicą. Zamruczał i zrobił, o co prosiła, poruszając biodrami na tyle, by podrażnić, skusić. Pragnąc go tak bardzo, że mogła funkcjonować jedynie na poziomie fizycznym,

ssała mocno, ściskając dłońmi twarde mięśnie pośladków. Jęknął, kiedy językiem popieściła spód erekcji. Wiedziała, co lubił, nauczyła się tego w snach, które nie były snami. Dostawszy wolny dostęp do jego ciała, użyła wszystkich swoich umiejętności, żeby doprowadzić dzikiego kochanka do szaleństwa. - Mocniej, kociaku - wyszeptał chrapliwie. Spełniła jego prośbę, wbijając paznokcie w jego ciało. Maleńkie ogniska rozkosznego bólu sprawiły, że jego mięśnie zacisnęły się wokół niej. Z jękiem drgającym głęboko w jej gardle przelała wszystko, co posiadała, w kochanie, lizanie, ssanie, dawanie. Doszedł falami wstrząsów, z rykiem dobywającym się z jego gardła. Może dziesięć minut później Sascha zorientowała się, że nadal ma na sobie T-shirt. Próbowała wydostać się spod Lucasa, który całkowicie przyszpilał ją do łóżka, lecz on nie chciał się ruszyć. Ukrył w niej twarz i teraz lizał miejsce, gdzie bił jej puls, leniwie smakując pokrywającą ją sól. Ugryzła bok jego szyi. - Lucas. Niskie kocie mruczenie wibrowało przy jej piersiach, wywołując w niższych rejonach jej ciała szokujące wrażenia. Każdy nerw w jej ciele pulsował takim pragnieniem, taką potrzebą, że to aż bolało. - Chcę zdjąć koszulkę.

Było jej zbyt gorąco, zbyt ciasno. Nawet majtki jej przeszkadzały. Chciała czuć każdy centymetr śliskiej od potu skóry, każdą pieszczotę dzikiej zmysłowości. Sturlał się z niej. Jego oczy były szparkami, z których w ciemności bił zielony, miękki blask. Nie opuściły jej ani na moment, a jak tylko była już naga, skoczył. Po raz kolejny znalazła się na jego łasce. Tym razem leżała na brzuchu, a jego twarda erekcja wtuliła się między jej pośladki. -Ale ty... Przebiegł opuszkami palców po jej boku, wywołując dreszcz. - Sascha, nie jestem człowiekiem. Trzeba więcej niż jednej rundy, żebym był niezdolny do działania. -Och. - Teraz moja kolej. Jego silne zęby poskrobały jej ramię, a jedna z dłoni wślizgnęła się pod jej ciało, by wtulić się w wilgotne loki między jej udami. Wydała z siebie odgłos tak pełen potrzeby, że aż sama była nim zdumiona. Lucasowi najwyraźniej to się podobało. Zsuwając się niżej, ocierał się o nią, doprowadzając ją na skraj obłędu. Lucas - jej szept był intymnym błaganiem. - Unieś ku mnie pupę - powiedział jej do ucha. Rumieniąc się, lecz pragnąc doznać wszystkiego, co on chce jej pokazać, ugięła kolana i uniosła pośladki. Jego dłoń głaszcząca jej loki przesunęła się na brzuch i ułożyła płasko, podczas gdy druga głaskała jej pupę.

Nigdy wcześniej nie czuła się tak odsłonięta, tak bezbronna. Ręka na jej pośladku powędrowała na wewnętrzną stronę ud i zaczęła je łagodnie odpychać, rozstawiając szerzej. Usłyszała zza siebie gardłowy pomruk. Każdy mięsień w jej ciele napiął się w oczekiwaniu. - Twój zapach jest jak narkotyk dla moich zmysłów powiedział tak chrapliwym głosem, że ledwie go rozumiała. Przy kolejnym pomruku, który byl bardziej dźwiękiem niż słowami, położył jedną rękę na jej biodrze, podczas gdy druga nadal leżała na jej brzuchu, i wtedy jej posmakował. Z jej gardła wydobył się krzyk, kiedy poczuła pierwsze liźnięcie. Już drżała, a to był dopiero początek. Bez pośpiechu i dokładnie chłeptał ją jak kot chłepcze śmietanę, chcąc delektować się każdą kroplą. Jej całe ciało zmieniło się w płynny ogień. Ledwie mogła oddychać. Jej twarz płonęła żarem, który nie miał nic wspólnego z zakłopotaniem. Znów przesunął rękę z jej biodra na wewnętrzną stronę uda i jeszcze bardziej rozstawił jej nogi. Pozwoliła na to, tak jak pozwoliła, by palcami rozsunął ją, by mógł posmakować jej głębiej. Pozwoliła mu się kosztować, aż zobaczyła gwiazdy. Po prostu mu... pozwoliła. Wykorzystał to do końca, a ona dowiedziała się, jak to jest być kochaną przez lamparta alfa, który myśli, że ona do niego należy. W jego intymnym pocałunku nie było żadnej niepewności. Każde dotknięcie dowodziło zaborczości. Palce

na jej udzie były gorące i silne i trzymały ją w wybranym przez niego miejscu, podczas gdy jego usta pożerały ją z taką szorstką czułością, że nie umiała się przed tym bronić. Niemal oszalała z pragnienia, kiedy ugryzł ją lekko w pośladek. - Przykro mi, kociaku. Działam zbyt szybko, ale chcę być w tobie. Szybko? On myślał, że to jest szybko? To jaka jest definicja Lucasa na wolno? Potrzebuję cię - mówiła do niego na najbardziej osobistym poziomie, nawet się nie zastanawiając, dlaczego przychodzi jej to z taką łatwością. Wyczuła, że on się za nią unosi. Każdy jej nerw był napięty w oczekiwaniu. Krzyknęła cicho, kiedy zaczął się w nią wpychać. Wydawało się, że dokonuje inwazji nie tylko w jej ciele - wchodził głęboko również w jej umysł. A ona chciała mieć go jeszcze głębiej. W odpowiedzi na jej milczące błaganie ruszył do przodu. Ostre uderzenie niespodziewanego bólu przytłumiło rozkosz. - C-co to? Lucas? - Ciii. Nigdy więcej. - Jego wargi całowały linię jej kręgosłupa, odwracając tym wrażeniem jej uwagę od bólu. Jesteś cudowna, kochanie, gorąca i ciasna. Raz nie wystarczy. Erotyczne szepty wywoływały dreszcze przebiegające jej po skórze. W tym samym czasie ręka na jej brzuchu popchnęła ją do góry, więc uniosła się, by przycisnąć

plecy do jego klatki piersiowej, kiedy tkwił zanurzony w niej głęboko. Czuła w sobie pulsujące bicie jego serca i był to wyjątkowo zmysłowy pocałunek, jak żaden inny. Reagując zgodnie z instynktami tak odwiecznymi, że nie miały nazwy, wprawiła biodra w powolną rotację. Jego ramię zacisnęło się na jej żołądku, zamykając ją w klatce mięśni. Żar jego piersi niemal palił - miała wrażenie, że temperatura jego ciała jest o wiele wyższa niż jej. Jedna męska ręka uniosła się, by zamknąć się na jej piersi. Palce pociągały za sutek. Z jękiem znów się poruszyła. Ręka na jej piersi zsunęła się i zacisnęła na jej biodrze. - Przestań. Powtórzyła rotację. I poczuła, jak pantera Lucasa przejmuje pałeczkę. Wysunął się niemal całkowicie, a potem wszedł głęboko. Jej ciało zaczęło drżeć. Niezdolna trwać nieruchomo pchnęła ciało w jego kierunku. Jego zęby zacisnęły się na wygięciu jej karku, trzymając ją w miejscu, kiedy doprowadzał ich oboje nad przepaść. Chwyt nie był bolesny, tylko tak zaborczy, że czuła się całkowicie w jego posiadaniu. Było to przypomnienie, że jej kochanek nie był człowiekiem, nie był Psi, że nie można go było kontrolować. Uwielbiała go dokładnie takim, jaki był. Jego dłoń ześlizgnęła się do loków między jej nogami, znajdując pulsujący pąk, który tak boleśnie pragnął pieszczoty. Dokładnie wiedział, jak go pocierać,

jak podrażniać. Jej krzyk wydostał się z głębi jej duszy. W szale namiętności sięgnęła w tył i przesunęła paznokciami po jego bicepsie. Z warknięciem puścił jej kark i zaczął poruszać się tak mocno i szybko, że już nie mogła dotrzymać mu kroku. Zamiast tego roztopiła się, akceptując jego głód, jego potrzebę, jego roszczenie, nawet kiedy jej ciało roztrzaskało się na tysiące kawałków, a przed jej oczami rozbłysły wielokolorowe iskry. Ze wstrząsem poczuła, że Lucas wysuwa się z niej. Zanim zdążyła zaprotestować, obrócił ją w ramionach i pociągnął, by usiadła z nogami wokół jego bioder. Sekundę później był już tak głęboko w niej, że nie mogła oddychać. - Otwórz oczy - zażądał z ustami przy jej ustach. Posłuchała bez namysłu. I ujrzała jaśniejące zielenią oczy pantery. - Dlaczego? - Fajerwerki - wyszeptał i pocałował ją z takim głodem, że poczuła się skonsumowana. Tym razem jego ruchy były głębokie, szybkie i niepowstrzymane. Dała się porwać burzy, pozwalała, by wypychał ją poza krawędź raz za razem. Pozwoliła swojej dzikości wyrwać się na wolność i zabawić się. Był to najbardziej intymny, najbardziej niebezpieczny, najcudowniejszy taniec jej życia. Kiedy jego muskularne ciało zadrżało w jej ramionach i usłyszała jego ryk, poczuła, jak każdy z jej kobiecych instynktów jęczy w rozkoszy.

- Moja. - Ta absolutna deklaracja własności była ostatnim słowem, jakie wypowiedział na długi, długi czas. Tuż po śniadaniu Lucas poinformował Saschę, że zamierza porozmawiać z Hawkiem, alfą SnowDancer, którego nigdy nie spotkała, przynajmniej w stanie przytomności. Vaughn i Mercy, którzy także siedzieli przy stole, unieśli wzrok. - Zostajecie tu na straży - powiedział im. - Zabieram ze sobą Doriana i Claya. Sascha upiła łyk herbaty i zastanowiła się, co będzie robić. Nie mogła wrócić do domu. Nigdy więcej. Po nocy spędzonej w ramionach Lucasa nie mogła dłużej udawać, że jest zwykłą Psi. Jej tarcze ochronne działały na poziomie psychicznym, lecz utrzymywanie maski w realnym życiu stało się niemożliwe. Nie mówiąc już o tym, że Lucas ją oznaczył. Jak tylko weszła do kuchni, oczy Tamsyn pobiegły do śladu ugryzienia na jej szyi. Myślała, że uzdrowicielka będzie zła z powodu tego, co zdradziła jej zeszłego wieczoru, ale zamiast tego kobieta uśmiechnęła się szeroko i powiedziała: - Założę się, że umierasz z głodu. Na razie nikt nie wspominał o jej krzykach. Lub o długich zadrapaniach na ramionach Lucasa. Niemal umarła ze wstydu, kiedy zeszła na dół i zobaczyła go siedzącego za stołem w koszulce z krótkimi rękawami. Rozpadnięcie się na kawałki w jego ramionach to była jedna rzecz, ale zupełnie inną było uświadomienie sobie,

że istnieją świadkowie jej totalnej kapitulacji. Przynajmniej włoży kurtkę ze sztucznej skóry, kiedy pójdzie na spotkanie z Hawkiem. - Zostań tu - rozkazał, chociaż nawet nie poruszyła się, żeby odejść. - Nie jesteś wystarczająco silna, by znów zhakować sieć, nawet jeśli zgodzimy się na twój idiotyczny plan. Trzymaj się od tego z daleka. Odpoczywaj. Miał rację. Cieniowanie Henry'ego wyczerpało ją bardziej, niż sądziła. Potrzebowała co najmniej jeszcze dnia odpoczynku, zanim będzie mogła rozpocząć realizację swego planu. - Wytrzymam jedynie jeszcze kilka dni. - Ciśnienie wewnątrz niej nasilało się z każdą minutą. - Musimy zacząć działać wcześniej, inaczej dowiedzą się o mnie i spróbują mnie zamknąć. Jego zielone kocie oczy się zwęziły. - Nikt cię nie zamknie. Obszedł stół i pochylił się nad nią, by pocałować ją na oczach swoich ludzi. I nie było to cmoknięcie w policzek. Chwyciła go za talię i trzymała mocno, kiedy całował ją bez końca, w sposób otwarcie seksualny i zaborczy. Minutę później już go nie było. Kiedy spojrzała na dwoje gwardzistów, na ich twarzach nie dostrzegła żadnej reakcji. Vaughn ją przerażał. Nie był zimny i odległy jak Clay, lecz w głębi jego oczu dostrzegała krążącą ciemność, która nasuwała pytanie o to, jak bardzo blisko powierzchni była jego bestia. Mercy wydawała się bardziej dostępna, lecz Sascha jakoś nie mogła pozbyć się wrażenia, że gwardziści

chcieli się jej pozbyć. Nie mogła ich o to obwiniać. Była przedstawicielką rasy, która pomagała łajdakom. Kto wie, w co ona wciągnie Lucasa? - Jesteście tu tylko po to, by zapewnić mi bezpieczeństwo? spytała, wiedząc, że w domu nie było innych bezbronnych ludzi. Skinęli głowami. - Dziękuję. - Położyła ręce na stole i zmusiła się, by spojrzeć w oczy mężczyzny. - Wiem, że Lucas potrzebuje kogoś zupełnie innego niż ja, lecz pozwólcie mi cieszyć się nim jeszcze przez kilka dni. Potem przestanę być problemem. - Nie chciała się użalać nad sobą, ale to, co powiedziała, było bezspornym faktem. Zmiennokształtni nie mieli pojęcia o tym, jak daleko sięgała sieć Psi. Miała oczy i uszy w każdym zakątku świata, cienie w cieniach. Nawet gdyby jej umysł w jakiś sposób przetrwał rozdzielenie, to fizyczna ucieczka była niemożliwa. Dokądkolwiek pójdzie, cokolwiek uczyni, dopadną ją. Podobnie jak to robili z każdym renegatem, gdyż odstępstwo podważało protokół Ciszy. Jej przypadek jednak wymusiłby na nich ekstremalną reakcję - była przecież córką Nikity. Nie tylko wiedziała za dużo, ale jej dezercja uderzyłaby w samo serce wizerunku niepokonanej Rady. Vaughn pochylił się do przodu, a jego dziwne, niemal złote oczy skupiły się na niej. - Gdybym sądził, że zamierzasz skrzywdzić Lucasa, upewniłbym się, że nigdy nie będziesz miała po temu szansy. - Czyli to, że jeszcze oddycham, jest wotum zaufania?

- Nie pozwoli mu się zastraszyć, mimo że wszystkie włosy na jej karku najeżyły się ostrzegawczo. Jego usta drgnęły. -Nie. Mercy odstawiła kubek z kawą. - Yaughn, przestań igrać z jej umysłem. Myślę, że i tak przeszła już zbyt dużo. -A ja myślę, że Psi są o wiele twardsze, niż na to wyglądają, prawda, Sascha? Ciemnozłote oczy szukały w jej twarzy czegoś, a ona wiedziała jedynie, że to, co na nią patrzyło, nie do końca było cywilizowane. - Muszę być twarda, żeby przetrwać. - Wytrzymała jego spojrzenie. - Nawet jako dziecko wiedziałam, że jeśli odkryją moją inność, zostanę poddana rehabilitacji. Do dziś słyszała szurające stopy i mamroczące szepty uzdrowionych, kiedy przechodzili korytarzem wewnętrznego sanktuarium Centrum. To Nikita zabrała ją tam pewnego dnia, kiedy Sascha miała ledwie dziesięć lat. Nigdy nie zapomniała słów matki: „Zawsze bądź wyłącznie doskonała. To właśnie jest efekt porażki". Dopiero jako nastolatka Sascha zrozumiała, dlaczego Nikita posunęła się tak daleko. Musiała być świadoma wady swojego dziecka, musiała zajrzeć w jej umysł, zanim Sascha była na tyle duża, żeby móc się zabezpieczyć. I ten brutalny krok zadziałał - dla świata zewnętrznego Sascha zawsze była doskonała. Przekonała nawet Nikitę, że jej wadliwa córka stała się Psi do szpiku kości. Dopóki nie zaczęła się rozpadać.

- Nie wierzę, że robią to własnym ludziom - wymamrotała Mercy ze wstrętem. - Jak ktokolwiek może wybrać takie życie? Wolałabym śmierć. Słowa Mercy sprawiły, że gardło Saschy zacisnęło się boleśnie. - Muszę poprosić was o przysługę. Vaughn uniósł brew. Mógł pozwolić jej żyć, ale ona wiedziała, że jeszcze nie dokonał jej ostatecznego osądu. - Kiedy zaczniemy działać, a oni mnie wyślą do Centrum, zamiast zabić na miejscu - zaczęła - wy zróbcie to za nich. Nie będę w stanie uśmiercić się sama, bo oni zamkną mój umysł. W mentalnym kaftanie bezpieczeństwa, który doprowadzi ją do totalnego szaleństwa. - To decyzja Lucasa - powiedziała Mercy tonem, w którym dźwięczała stal. Mimo wielkiej urody najpierw była żołnierzem, dopiero potem kobietą. - Nie chcę, żeby to on zrobił. - Teraz wiedziała, ile by to go kosztowało. - Nie powinien patrzeć, jak umiera ktoś, kto nie jest mu obojętny. - W oczach Vaughna dostrzegła wiedzę o przeszłości Lucasa. - Nawet jeśli nic do mnie nie czujecie, zróbcie to dla niego. Zasługuje na coś lepszego niż patrzenie, jak zamieniam się w warzywo. Vaughn wstał i pomyślała, że odrzuca jej prośbę. Lecz zamiast opuścić pomieszczenie, obszedł stół dookoła i stanął za jej krzesłem. Położywszy dłonie na blacie, pochylił się, aż jego usta dotknęły jej szyi. Zastygła, czując w ciele mężczyzny uwięzioną groźną moc. Mógł skręcić jej kark jedną ręką.

ROZDZIAŁ 19 Masz przywileje skóry - powiedział tuż przy jej pulsie i ugryzł ją bardzo delikatnie. - Jesteś w sforze. To była ostatnia rzecz, jaką spodziewała się usłyszeć. Mercy zamknęła dłoń wokół pięści Saschy. - Nie pozwalamy członkom sfory umrzeć bez diabelnie dobrej walki. Sascha poczuła łzy palące ją w oczy. - Nie rozumiecie! Vaughn przesunął nosem w górę jej szyi i ugryzł ją lekko w ucho, zanim wyprostował się na całą wysokość, kładąc ręce na jej ramionach. - Rozumiemy, że uważasz sieć Psi za wszechpotężną. Myślisz tak dlatego, że tak cię nauczono. - Odsunął się i oparł o stół obok niej. - Ale zasady się zmieniły. - Jakie zasady? - spytała, czując się pokonana przez ich odmowę ujrzenia prawdy. - Oni są potężni jak zawsze, jak zawsze bezlitośni. - Ale ty jesteś czymś, czego nigdy nie widzieli - powiedziała Mercy.

Sascha spojrzała w twarz kobiety. - Jestem tylko zepsutym Psi. - Naprawdę? - Vaughn przesunął kłykciami dłoni w dół jej policzka. Znów zdumiona, nie wiedziała, jak zareagować. Widziała, jak lamparty dotykają się wzajemnie, ale nigdy nie przypuszczała, że jej też się to przytrafi. Zwłaszcza ze strony zabójczych gwardzistów. - A może jesteś czymś zupełnie innym? - dodał. Odpowiedź była już na koniuszku jej języka, kiedy zmarszczyła brwi i przypomniała sobie tajne akta rodzinne, które zdobyła, ale jeszcze nie przejrzała. - Muszę pomyśleć - wymamrotała, jednocześnie wycofując się w głąb umysłu. Żadne z nich nie powiedziało słowa. Po prostu chronili ją, kiedy siedziała nieruchomo, przeglądając stronę za stroną mentalnych danych. Tymczasem do kuchni weszła Tamsyn i zaczęła piec ciastka. Jednym zakątkiem umysłu Sascha czuła jej smutek z powodu odesłania dzieci. Była uzdrowicielką i jeśli krew się poleje, będzie tu potrzebna. Nawet się nad tym nie zastanawiając, Sascha zanurzyła się w ostry smutek Tamsyn i wchłonęła go w siebie. Jak zawsze obce emocje osiadły w jej sercu jak kamienie, ale teraz już wiedziała, że sobie z tym poradzi. Potrafiła neutralizować te negatywne uczucia. Nie wiedziała, jak długo tak siedziała, aż została wytrącona z transu pocałunkiem w kark. Tylko jeden mężczyzna umiał tak nią wstrząsnąć. Mrugnęła i obróciła się,

znajdując za sobą Lucasa. Pociągnął ją na równe nogi. Jego twarz przecinały ostre linie. - Co ty robisz? - W jego oczach dostrzegła gniew. - Szukam pewnych informacji, które ukradłam, ha-kując sieć. Dlaczego był zły? Znaki łowcy na jego twarzy były wyraźniejsze niż zazwyczaj. - Powiedziałem ci, żebyś trzymała się z daleka. - Jestem tutaj. - Odezwał się jej temperament. - Co się z tobą dzieje? W odpowiedzi warknął, a na jej ciele wszystkie włoski stanęły dęba. Nagle uświadomiła sobie, że nie są sami. Do Vaughna, Mercy i Tamsyn dołączyli Dorian i Clay. Bezgłośni, jak to drapieżniki, gwardziści i uzdrowicielka zajmowali się własnymi sprawami, ale wiedziała, że nasłuchują. - Lucas - zaczęła, zamierzając poprosić go, by poszli podyskutować w bardziej kameralnym miejscu. - Powiedziałem ci wyraźnie, żebyś nie wchodziła do sieci. Każde z jego słów pokryte było warstewką gniewu. - Nie weszłam tam! Nie jestem idiotką! - Miała dość. - Czy sądziłeś, że będę tu siedziała... piekąc ciasteczka, kiedy cię nie ma? - Iskra rozbawienia, która dotarła do niej z otoczenia, sprawiła, że odwróciła się i powiedziała: - Bez urazy, Tamsyn. - Wiem, słonko. Nie jesteś do tego stworzona. - Uzdrowicielka wrzuciła kawałki czekolady do miski. - Twój umysł miał odpoczywać. I nie mów mi,

że cokolwiek robiłaś, nie wymagało użycia energii psychicznej, której nie masz. - Lucas chwycił ją za kark i pociągnął do siebie. Użył swojej siły bardzo ostrożnie, ale dostrzegła w tym geście dominację. - Przestań. - Może on był alfą, ale ona była kardynalna. Nawet nie pofatygował się odpowiedzieć. Zamiast tego zwrócił się do gwardzistów: -Dlaczego, do cholery, pozwoliliście jej zignorować rozkazy? Kopnęła go w goleń, ale nawet się nie skrzywił. - Zapłacisz mi za to - ostrzegł ją jedwabistym głosem. I to sprawiło, że wybuchła. Może zawiodła jako kardynalna, ale miała pewną niewielką specjalność, o której niewielu wiedziało. Sięgając myślą, pchnęła Lucasa Huntera tak mocno, że zanim mógł mrugnąć, stał pół metra od niej. Wszyscy zamarli. Sascha uświadomiła sobie, że właśnie zaatakowała alfę DarkRiver. Wielka szkoda. Zachowywał się jak kompletny neandertalczyk. Spoglądając mu w oczy, które teraz bardziej przypominały oczy pantery niż człowieka, położyła ręce na biodrach i spróbowała udać, że telekinetyczny wysiłek wcale jej nie wyczerpał. - Nadal chcesz się bawić? - Zanim nie zaczęła spędzać tyle czasu ze zmiennymi, nie wiedziała, że potrafi być złośliwa.

- O tak, kociaku, chcę się bawić. Lucas ruszył ku niej w ten swój błyskawiczny sposób, emanując radością i wyzwaniem. Była gotowa. Używając pozostałej mocy, niemal kocim ruchem skoczyła do tyłu na stół. Jej umysł Psi obserwował sposób poruszania się lampartów i teraz zimitował ten cudownie gładki ruch. Oczy Lucasa rozszerzyły się, kiedy nagle dostrzegł ją na środku blatu. - Masz sekrety. - Biedactwo - zadrwiła. Zaczął się uśmiechać. - Chodź do mnie. - Będziesz się zachowywał? -Nie. Jej usta drgnęły. Teraz, kiedy już jej nie gonił, poczuła się głupio, kucając na stole, więc zeskoczyła i stanęła przed nim. Jego dłoń znów ujęła jej szyję zaborczym gestem. Tyle że tym razem w jego dotyku zamiast gniewu była zmysłowość. Ogień jego pocałunku poczuła nawet w palcach u stóp. Kiedy uniósł głowę, chwilę zajęło jej odzyskanie oddechu. - Słyszałeś o prywatności? - spytała, świadoma, że jej skóra robi się szkarłatna. Nie potrafiła już panować nad fizycznymi reakcjami ciała. Ta tarcza spaliła się zeszłej nocy. Tamsyn się roześmiała. - Przepraszam, nie mogłam nie usłyszeć.

Sascha zaczęła opędzać się od ramion Lucasa, aż ją puścił. Najwyraźniej wystarczało mu, że szedł tuż za nią, gdy zbliżyła się do kontuaru i stanęła obok Tamsyn. -Co? Kobieta przewróciła oczami. - Podczas tańca godowego samce DarkRiver są cholernie zaborcze i totalnie ekshibicjonistyczne. Sascha przeleciała myślą po słowniku terminologii zmiennokształtnych i nie znalazła nic, co by pasowało. - Taniec godowy? Mercy gwizdnęła, Dorian się skrzywił, a Tamsyn nagle zainteresowała się ciastem. Clay i Vaughn tajemniczo zniknęli. Sascha poczuła za sobą gorącą ścianę ciała Lucasa. - Myślę, że powinniśmy porozmawiać o tym na górze. - Och, teraz chcesz mieć trochę prywatności - mruknęła. Wziął ją na ręce, co zupełnie ją zaskoczyło. Zanim zdążyła się opanować na tyle, by zaprotestować, już wbiegał po schodach. Chwilę później rzucił ją na łóżko i położył się obok niej. - O nie... - pokręciła głową i spróbowała się odsunąć. Przycisnął jej nogi swoim ciężkim udem. - Nie próbuj żadnych więcej sztuczek, kociaku. Właśnie dlatego znalazła w sobie jeszcze trochę siły i zepchnęła z siebie jego nogę, która jednak sekundę później wróciła.

- Musimy porozmawiać o tych twoich sztuczkach - powiedział bardziej rozbawiony niż zaniepokojony. Zmrużyła oczy. - Gdybym chciała, zmieniłabym twój mózg w papkę. - Ale wtedy kto wyliże cię do orgazmu? Jej całe ciało zmieniło się w ogień. - Nie możesz mówić takich rzeczy. - Dlaczego nie? Rozchylił dłonią jej białą bluzkę i dopiero wtedy się zorientowała, że porozpinał guziki. Długie palce objęły jej pierś i pociągnęły sutek przez stanik. - Lucas - bardziej wyjęczała, niż powiedziała jego imię. - Taniec godowy odbywa się wtedy, kiedy dwa lamparty są na dobrej drodze do połączenia się na całe życie. - Zamknął dłoń na jej piersi i ścisnął. Gwałtownie otworzyła oczy, czując, jak zimny strach przy dusza płomienie. - Co się dzieje, kiedy jedno z pary umiera? - Ten, kto przetrwa, nigdy więcej z nikim się nie połączy. Zaborcza dłoń zsuwała miseczkę stanika, by leniwie pieścić jej ciało. - Nie, Lucas. - Próbowała wykręcić się spod niego, ale on się nie poruszył. - Nie możesz. Mogę nie przetrwać tego tygodnia. - Nigdzie nie pójdziesz - powiedział tak stanowczo jak jeszcze nigdy. Jego oczy były oczami pantery. - Należysz do mnie.

Na te słowa czekała całe życie, ale nie mogła ich zaakceptować. - Czy nie mam wyboru? - Dokonałaś go, kiedy wciągnęłaś mnie w swoje sny, w swój umysł. - Ugryzł łagodnie jej dolną wargę. -1 po raz kolejny, kiedy wpuściłaś mnie do swego ciała. Nie było takiej możliwości, żeby Sascha pozostawiła Lucasa samego na resztę jego życia. - Nie będę współpracować. - Oczywiście, że będziesz. - Przesunąwszy głowę, zaczął ssać jej brodawkę. Wsunęła palce w jedwabisty gąszcz jego włosów. - Przestań. Zamruczał z przyjemności, a jego druga dłoń ujęła jej ciało między nogami. Czuła żar jego skóry nawet przez materiał spodni. Pociągnęła go za głowę, a on uniósł ją na tyle, by mógł przesunąć się do drugiej piersi. Zamiast odgiąć stanik, polizał ją przez tkaninę, podczas gdy druga dłoń miętosiła jej brzuch. Z takim natłokiem wrażeń, które przeciążały jej zmysły, nie była w stanie myśleć. Ale musiała mu powiedzieć, musiała sprawić, żeby zrozumiał. - Nie znasz mnie - wyszeptała. Uniósł głowę. - Znam cię na wylot. - Nie, Lucas. Nie jestem zmiennokształtną, jestem Psi. Jestem tym, czym jest mój umysł. - Kłamczucha. - Uszczypnął wilgotną brodawkę.

Jej całe ciało zadrżało i przez chwilę była jedynie istotą składającą się tylko z niego. - Jesteś w takim samym stopniu zwierzęciem jak ja - wyszeptał chrapliwie tuż przy jej uchu. - Tak samo pożądliwa, tak samo spragniona, tak samo potrzebująca. Pokręciła głową, wstrząśnięta siłą jego słów i dotyku. - Mogłabym zabić cię jedną myślą. Potarł szczęką o górną część jej piersi. - Mogłabyś, naprawdę, kociaku? I tak łatwo wygrał ich osobistą wojnę. Lucas był dla niej ważniejszy niż własne życie. - Nie rób tego - powiedziała. - Zatrzymaj to, zanim będzie za późno. - Nikt tego nie może zatrzymać. Zabiję każdego, kto spróbuje. Patrząc w te kocie oczy, zrozumiała, że mówi poważnie. Była pewna, że musi go powstrzymać, zanim przy-wiąże się do kobiety, który była tak głęboko popsuta, że nawet już nie była pewna, czy naprawdę jest Psi. Dzień później Sascha usiadła w pokoju dziennym, próbując wynaleźć jakieś argumenty, które przekonałyby Lucasa, że jej plan jest logiczny i ma szanse powodzenia. Jedynym problemem było to, że nie potrafiła wymyślić żadnego sposobu na wywołanie zakłócenia, które od razu zwabiłoby zabójcę. Jeśli do jutra niczego innego nie wymyśli, będzie musiała użyć brutalnej „bomby" - Brenna już wystarczająco się nacierpiała. Przynajmniej na razie ani Enrique, ani Nikita nie próbowali się z nią

skontaktować. Założyła więc, że byli zajęci własnymi planami złapania mordercy. Lucas wyjechał na cały dzień i przypuszczała, że organizował wszystko na wypadek, gdyby nie mogli uratować dziewczyny SnowDancer. Teraz stał przy oknie, wpatrując się w noc. W miękkim świetle lamp rozstawionych w różnych miejscach pokoju jego skóra lśniła jak polerowane złoto. - Jakie informacje ukradłaś? - spytał, spoglądając na nią przez ramię. Tego dnia prawie się do niej nie odzywał, lecz dotykał jej, kiedy tylko mógł. Nadal leżała skulona w kącie sofy, obserwując go ostrożnie, jak gazela mogłaby obserwować lwa. Lucas nie był człowiekiem, nie był Psi. Był drapieżnikiem i zdecydował, że ona należy do niego. Będzie musiała zrobić wszystko, co w jej mocy, by uciec od niego, zanim zniszczy ich oboje. Nawet jeśli Lucas nie pozwoli jej na zrealizowanie planu, najemnicy Rady odszukają ją, jak tylko jej tarcze opadną i cała sieć Psi pozna jej wadę. W jej zaporach już zaczęły pojawiać się cieniutkie pęknięcia. I nawet jeśli nie uda się jej ocalić siebie, to ocali Lucasa. Nie skaże go na życie bez partnerki. Nieważne przy tym, jak bardzo pragnie, by należał właśnie do niej. - Historię mojej rodziny. Ktoś wszedł do pokoju z kuchni. Za szczupłą sylwetką Tamsyn pojawiło się duże ciało Nate'a. - Mamy nadzieję, że nie przeszkadzamy. - Nie ma w czym - powiedziała Sascha szybko,

wdzięczna za ich obecność. Potrzebowała buforu między żądaniami Lucasa a jej ostrym pragnieniem, by je spełnić. Właśnie mówiłam Lucasowi, że ukradłam z sieci Psi informacje o mojej rodzinie. Lucas podszedł do sofy. Jego oczy śledziły każdy ruch Nate'a i Sascha poczuła uderzającą w nią olbrzymią falę zaborczości. Kiedy Lucasa nie było w domu, Tam-syn powiedziała jej, że na tym etapie tańca godowego lamparty są wysoce niestabilne i skłonne zaatakować każdego, kogo uznają za zagrożenie. Poprosiła ją także, aby Sascha nie sprzeciwiała się Lucasowi, bo po prostu nie walczyło się z samcem alfa podczas godów. Sascha rozumiała, dlaczego Tamsyn ją ostrzegła, ale wiedziała, że nie może pójść za jej radą, skoro oznaczało to samotność mężczyzny, którego uwielbiała. Ale pozwoliła mu usiąść obok siebie na sofie, pozwoliła, żeby położył sobie jej stopy na udach, pozwoliła mu masować sobie łydki. - Dlaczego musiałaś ukraść te informacje? - Nate zmarszczył brwi i zajął miejsce jak najdalej od Saschy. Tamsyn usiadła mu na kolanach i ramieniem objęła jego szyję. - Fizyczne akta naszej rodziny zostały zniszczone dawno temu podczas pożaru. Kopia ich powinna być w sieci, ale powiedziano nam, że te dane również zostały nieodwracalnie stracone. Ręka Lucasa zacisnęła się na jej łydce - milczący sygnał, żeby zwróciła na niego uwagę. -Itak jest?

- Nie. - Popatrzyła mu w oczy. - Wszystko jest tutaj, wieki historii. Bogate archiwum zostało zamknięte przed tymi, którzy powinni mieć do niego dostęp. Co jeszcze Rada ukrywała przed swoimi ludźmi? Co jeszcze było oznaczone jako niedostępne? -1 czego się dowiedziałaś? - spytała Tamsyn, kuląc się na kolanach Nate'a. Ten ruch był tak bardzo koci, tak zmysłowy, że Sascha była tym zaskoczona. Praktyczna osobowość Tamsyn niemal ukryła fakt, że ona też była lampartem. - Nie znalazłam w nich niczego tak naprawdę niezwykłego, dopóki nie cofnęłam się do akt mojej prababci, Ai. - Nagle zorientowała się, że wcale o tym nie myśląc, przysunęła się do Lucasa, niemal wchodząc mu na kolana. Jedną rękę miał wyciągniętą na oparciu sofy, podczas gdy druga głaskała jej zgiętą nogę. - Jej akta były oznaczone czerwoną flagą. - Czy to jakiś system indeksowania? - Nate pocierał kark Tamsyn i jego partnerka leżała na jego kolanach niemal bezwładna. Saschę uderzyło zaufanie widoczne między tym dwojgiem. Żadna Psi nie pozwoliłaby sobie na przyjęcie takiej bezbronnej pozycji wobec większego mężczyzny. Tamsyn zaś zrobiła to bez wahania. I Sascha tak samo, kiedy pozwalała Lucasowi kochać ją, jak mu w duszy zagra. Ci mężczyźni mieli w sobie duży rezerwuar negatywnych emocji, które doprowadziły jej rasę do okaleczania własnych dzieci. Ale mieli także zdolność do opiekowania

się, przejmowania na poziomie, jakiego Psi nigdy nie doświadczą. - Nie znam takiego. - Odwróciła wzrok od pary i napotkała spojrzenie Lucasa tak intensywne, że odniosła wrażenie, iż on wie doskonale, co ona ma na myśli. - Podejrzewam, że Henry i Shoshanna zajmują się tym na własną rękę. Nie wyobrażam sobie, żeby matka pozwoliła im grzebać w historii naszej rodziny. Za oknem poruszyły się gałęzie drzew, rzucając cień na ściany. I Sascha uświadomiła sobie, że siedzi na kolanach Lucasa, przyciśnięta do jego ramienia, a jego druga ręka rytmicznie głaszcze ją po zewnętrznej stronie uda. Powinna być przerażona swoją potrzebą bliskości, tak głęboką, że pokonywała potężne blokady mentalne, które stworzyła, żeby trzymać się od niego z daleka. Zamiast tego chciała pocierać się o jego męskość, aż stanie się kłębkiem żaru i sensacji. - Kociaku. - Z jego chrapliwego pomruku zniknęła prymitywna zaborczość. Jakby jej kapitulacja go uspokoiła. Dlaczego czerwona flaga? - Nie jestem pewna, ale myślę, że to ma coś wspólnego z jej talentami Psi. - Opierając głowę na jego ramieniu, powiedziała mu o najstraszniejszej rzeczy: - Kiedy zobaczyłam tę flagę, wróciłam do bardziej współczesnych akt. I znalazłam drugą. Nikt się nie odezwał. - Była w moich dokumentach. Nagle przypomniała sobie, jak to Enrique chodził za nią jak cień. Ktoś wiedział lub podejrzewał, że jest

wadliwa. I ten ktoś tylko czekał na jeden jej błąd. Jakby Enrique grał po obu stronach boiska, wykorzystując Nikitę i Henry'ego do swoich celów. - Czy wiesz, dlaczego oznaczyli ciebie i Ai? - Jego głos znów był szorstki. Sascha odpięła górne guziki jego koszuli i wsunęła dłoń do wnętrza, kładąc ją na jego szaleńczo bijącym sercu. Niemal natychmiast poczuła, jak bierze agresję pod kontrolę. Już jej nie dziwiło, że wiedziała, jak ułagodzić partnera - była to część magii. - Używana w tamtych czasach terminologia była inna. Ai miała oznaczenie E-Psi. W naszym leksykonie nie ma już tego terminu. Tamsyn zmarszczyła brwi. - Były jeszcze jakieś inne informacje? - Ai urodziła się w 1973 roku. Ciszę wprowadzono w 1979 roku, kiedy miała sześć lat. Wszyscy poniżej siódmego roku życia automatycznie podlegali protokołowi. - Nie potrafiła sobie wyobrazić, co taka mała dziewczynka musiała czuć, kiedy uczono ją po kolei odrzucać wszystko, co nauczyła się cenić. - Jak wielu stracili? - spytała Tamsyn łagodnie. Jej umysł uzdrowicielki od razu dostrzegł problem. - Nie wiem. Liczba została głęboko ukryta, lecz wszyscy wiedzą, że była przerażająca. Dzieci z okresu przejściowego miały niski wskaźnik przeżycia. Palce Lucasa gładziły jej włosy, które zdążył rozpleść, gdy mówiła. - Ale Ai przetrwała - zauważył.

- Tak. W jej aktach jest notatka, że jej matka Mika była jedną z najsilniejszych przeciwniczek Ciszy. Na początku myślałam, że właśnie z tego powodu akta Ai zostały oznaczone, lecz znalazłam w nich inne dziwne rzeczy. Jej stopień wynosił 8,3 E-Psi przy urodzeniu, lecz kiedy ukończyła Ciszę, została zdegradowana do 6,2 bezspecjalizacyjnego Psi. - Z pewnością zniszczono więcej niż tylko duszę Ai. Jak bardzo cierpiała Mika, kiedy patrzyła, jak jej córkę, której dała na imię „Miłość", uczono, żeby odrzuciła właśnie tę emocję? - Nie rozumiem. - Tamsyn usiadła w objęciach Nate'a. Sascha powróciła myślami z koszmaru przeszłości w teraźniejszość. - Psi są klasyfikowani zgodnie z psychiczną siłą i specjalizacją. Na przykład moja matka ma gradient 9,1 Tp-Psi, co oznacza, że jej głównym talentem jest telepatia. Jak większość Psi ma jeszcze kilka innych zdolności, lecz jeśli chodzi o ich siłę, nie przekraczają stopnia 2 na gradiencie - w naszym systemie pomiarowym. - Zamilkła, żeby się upewnić, czy zrozumieli. - Mów dalej - powiedziała Tamsyn. - Są też Tk-Psi. - Telekineza - domyślił się Nate. - Tak. Mamy także oznaczenie M - medyczni. M-Psi mogą zajrzeć do wnętrza ciała i znaleźć fizyczną przyczynę choroby. To właśnie z nimi inne rasy najczęściej się kontaktują. Ale są jeszcze inne specjalności. Telepaci są relatywnie najczęściej spotykani i w ramach tej

umiejętności zajmują się różnymi dziedzinami. - Jak jej matka, która posiada zdolność zarażania wirusem psychicznym, czy Ming LeBon ze swoim geniuszem walki psychicznej. - Medyczni znajdują się w połowie skali popularności. Do rzadszych talentów należą na przykład psychometria, telekineza ze zdolnością teleportacji oraz transmutacja - zdolność wymuszenia na przedmiocie zmiany jego kształtu. Najmniej jest J-Psi. Dłoń Lucasa wśliznęła się pod jej koszulkę i gorąca, paląca jak piętno, od którego nie miała ochoty uciec, spoczęła na jej krzyżu. Musiała walczyć równie mocno ze sobą, jak i z nim podczas podejmowania tej ważnej decyzji. Nie mówiąc już o reszcie sfory. Lamparty zwarły szeregi. Nikt jej nie powie, jakie są ostatnie kroki w tańcu godowym, żeby mogła ich uniknąć. Była partnerką wybraną przez ich alfę i nie dadzą jej szansy na ucieczkę. Nawet Vaughn odmówił, chociaż próbowała przekonać go, że to uratowałoby Lucasowi życie. Nikt z nich nie pojmował potęgi sieci Psi. Nie przyjmował do wiadomości, że nie można jej pokonać.

ROZDZIAŁ 20 3 -Psi - wymamrotał Lucas. - Niech zgadnę. Jasnowidze? Skinęła głową. - Obecnie są zazwyczaj wynajmowani przez firmy, by przewidywali trendy na rynku, ale słyszałam, że dawniej współpracowali z policją i lokalnymi władzami, żeby zapobiegać morderstwom i nieszczęściom. Gdyby nie dali się omamić blaskiem pieniędzy, zapominając o ludzkich emocjach, które stały za każdą śmiercią i stratą, być może rodzice Lucasa nadal by żyli. Jak on może nie nienawidzić jej rasy? Nie nienawidzić jej? - Ale nie było E-Psi - powiedziała Tamsyn. - Nie. - Sascha zmarszczyła brwi. - To nie ma sensu. Specjalność może być rzadka, ale nigdy całkowicie nie znika. - Sprawdziłaś system klasyfikacyjny? - spytał Lucas. Skinęła głową i postanowiła nie wspominać, że musiała w tym celu na chwilę zajrzeć do sieci.

- Nie był ukryty. Przypuszczam, że nie sądzili, by ktokolwiek chciał tam zajrzeć. Aż do Ciszy E było akceptowanym oznaczeniem. Zniknęło wkrótce po wprowadzeniu protokołu i nie zostało niczym zastąpione. - Prychnęła z frustracją. - Ale nie mam pojęcia, co to oznacza! - A jaka jest twoja klasyfikacja? - spytał Nate. To było jedyne pytanie, na które nie chciała odpowiadać, jedyne, które zdradzało, jak bardzo jest bezużyteczna. - Jestem bezspecjalizacyjna. - Ale wiem, że jesteś telepatką. - Tamsyn zmarszczyła brwi. Kociaki powiedziały mi, że z nimi rozmawiałaś. Sascha uśmiechnęła się na myśl o psotnym powitaniu, jakie zgotowali jej Julian i Roman. - Telepatia jest podstawowym talentem koniecznym do przetrwania. - Inaczej połączenie z siecią Psi nie mogłoby być ani ustanowione, ani utrzymywane. - Wszyscy Psi mają go choćby na poziomie 1,0. Mój stopień telepatii wynosi 3,5, moc telekinezy - około 2,2, oraz jakieś cienie innych umiejętności poniżej realnego poziomu. - Jesteś kardynalna. - Lucas ścisnął jej udo, dostrzegając pod jej uśmiechem ból, który usiłowała ukryć. - To znaczy, że masz mnóstwo mocy. Pokręciła głową. - Nie, to znaczy, że mam potencjał. Kardynalni jako całość znajdują się powyżej 10,0 w ich głównej specjalności nikomu jeszcze nie udało się znaleźć sposobu

na zmierzenie ich mocy powyżej tej granicy. Choć oczywiście nie trzeba nikogo mierzyć, żeby wiedzieć, że jest kardynalnym. - Jej oczy oznaczyły ją w chwili urodzin. - W moim przypadku potencjał nigdy się nie ujawnił. Próbując nie okazać im, ile to dla niej znaczyło, wzruszyła ramionami. - Zgodnie z tym, co mówi matka, to nie powinno powstrzymać mnie od wspinania się aż do rangi radnego, ale myślę, że chciała mi tylko pomóc. - Pomóc za sprawą zimnych morderstw. - W końcu przestała wspominać o tej możliwości. Obie wiemy, że nigdy nie będę wystarczająco potężna, żeby przetrwać na tym poziomie. Tamsyn wstała z kolan Nate'a i zaczęła chodzić tam i z powrotem po dywanie. Jej partner przyglądał się jej z rozbawieniem. - Nie jestem Psi, Sascha, ale czuję twoją moc tak samo, jak mogę czuć moc Lucasa. Sascha przechyliła głowę. - Nie jestem pewna... - Psi sądzą, że nie możemy ich odczytać, ale niektórzy z nas to potrafią. - Tamsyn zrzuciła bombę z kocim uśmiechem. Spytaj Lucasa... Zobaczyła, że on uśmiecha się tak samo. - Powiedz mi. - Jaka wymagająca - zagderał, ale jego oczy zyskały psotny wyraz. - Wiem, kiedy Psi używa swojej mocy. Ale nie tylko. Mogę wyczuć impulsy ich aktywności. A ty, kociaku, nie jesteś żadna 3,0 gradient. Nic z tych rzeczy.

- Niemożliwe. - Skrzywiła się. - Od kiedy się spotkaliśmy, prawie nie używam mocy. Kiedy cię pchnęłam telekinetycznie, wykorzystałam jej bardzo niski poziom. Nie możesz prawidłowo odczytywać impulsów. Pochylając się do przodu, ugryzł lekko jej dolną wargę. - To było za to pchnięcie. Wykrzywiła twarz. - Uważaj, bo użyję mojej mocy transmutacji. Jest wystarczająco silna, by zmienić ci kolor włosów na zielony. To był blef, ale przynajmniej zobaczyła, jak oczy Lucasa zwężają się, jakby zastanawiał się, czy mówi poważnie. - Masz moc - mruknęła Tamsyn, przerywając im. - Może jesteś E-Psi jak twoja prababcia. A jeśli już nie wolno być E-Psi, dali ci kategorię bezspecjalizacyjną i wbili do głowy, że nie masz żadnego talentu, o którym warto byłoby mówić. Powtarzaj komuś kłamstwa wystarczająco często, a zacznie w nie wierzyć, nawet jeśli to go okaleczy. Oczy Saschy się rozszerzyły. - Kiedy byłam dzieckiem, w trakcie treningu instruktorzy zawsze powtarzali mi, że mam wielki potencjał. I że szkoda, iż jestem zablokowana. Lucas nagle podniósł się, niszcząc bieg jej myśli. - Co... - Stanęła na nogi, kiedy postawił ją na ziemi. - Cicho. Nate zwrócił głowę w stronę podjazdu. Ciało Lucasa zaś wyglądało jak studium groźby.

- Gdzie są Vaughn i Clay? - Z tylu. Nate stanął obok Lucasa. - Tammy, zabierz stąd Saschę. - Nie wyjdę. To jest także i moja walka. Lucas rzucił jej palące zielone spojrzenie. - Właściwie nie. Na zewnątrz są SnowDancer, Tammy. Uzdrowicielka przeszła przez pokój i ujęła Saschę za ramię. - Chodź. Lucas nie będzie mógł się skoncentrować, jeśli będziesz w pobliżu - powiedziała szeptem. Sascha wyczuwała w niej opiekuńczą furię i wiedziała, że Tamsyn ma rację. Była sfrustrowana, ale nie chciała narażać go na niebezpieczeństwo, więc poszła za nią do jednej z sypialni bez okien, znajdującej się na piętrze. W korytarzu spotkały ubranego na czarno Doriana. Przyłożył palec do ust i wskazał im ruchem głowy, że mają iść dalej. Sascha zastygła, czując buchające od niego fale zabójczego gniewu, tak niebezpiecznego, że zagrażał wszystkiemu i wszystkim na jego ścieżce. - Chodź. - Tamsyn pociągnęła ją za ramię. Sascha zmusiła się do ruszenia naprzód. Nie mogła uciszyć głębokiego gniewu gwardzisty, kiedy ten był zdecydowany go utrzymywać. Jak tylko znalazły się za zamkniętymi dębowymi drzwiami sypialni, obróciła się do Tamsyn. - Jak możesz to wytrzymać? To odsyłanie w bezpieczne miejsce, kiedy oni ryzykują życie?

- Jestem uzdrowicielką. Nic nie przyjdzie dobrego z mojej śmierci. Ja zaczynam walczyć, kiedy oni przegrywają swoje bitwy. - Każde jej słowo było pełne intensywnej emocji. - Przynajmniej będziesz walczyć. Oni powinni mi pozwolić pomóc. Mani wystarczające umiejętności Tk i Tp, żeby rozpętać jakiś chaos. - Może przemoc nie będzie konieczna. Mamy pakt z wilkami przypomniała Tamsyn bez większego przekonania. - Co? - Sascha chodziła po pokoju, czując się bardziej jak zwierzę w klatce niż opanowana Psi, którą podobno była. - To idiotyzm, żeby siedzieć w zamknięciu, kiedy same możemy się obronić. - Gdy zejdziesz na dół, Lucas będzie bezbronny - Tamsyn błagała ją o zrozumienie. - Jeśli SnowDancer wyczują, że taniec godowy jeszcze się nie zakończył, wykorzystają cię przeciwko Lucasowi. - A czy dowiedzą się, jeśli im tego nie powiemy? Tamsyn zamilkła. - Nie jestem pewna. To wilki, nie koty. Ich zapach różni się od naszego. Mogą założyć, że już należysz do Lucasa. Z jakiegoś powodu to zdanie wywołało uśmiech na twarzy Saschy. - Jak możesz tak łatwo mówić o przynależności do kogoś? Myślałam, że drapieżni zmienni są z natury niezależni.

- To proste. - Tamsyn podeszła do Saschy i wzięła ją za rękę. Ponieważ Lucas także należy do ciebie. Sascha chciała przerwać kontakt, ale czuła jej potrzebę dotyku, bliskości sfory. Nate był na dole i Tamsyn mimo wszystkich swoich słów była przerażona. Nie do końca rozumiejąc, skąd wie, co robić, Sascha ją objęła. Uzdrowicielka poddała się bez wahania. - Jak możesz traktować mnie jak członkinię sfory? - spytała Sascha, głaszcząc gęste, długie włosy Tamsyn. - Pachniesz Lucasem, i nie mam tu na myśli fizycznego zapachu. Trudno to ubrać w słowa. - Odsunęła się, jak gdyby dostała już to, czego potrzebowała, żeby znów być silną. Nasze ciała i serca rozpoznają twoje. Wiemy, że jesteś jedną z nas. - Ale jeszcze nie jestem z nim sparowana - sprzeciwiła się Sascha, czując zaciskającą się na szyi pętlę. Nie mogła tego zrobić. Nie zniszczy życia tych ludzi, którzy stali się dla niej wszystkim. Jeśli Lucas przegra, DarkRiver się rozpadnie. Fizycznie sfora może i przetrwa, obroniona przez gwardzistów, ale jej członkowie się załamią. I Sascha nie może do tego dopuścić. - Ale jesteś już tego tak blisko, że nie robi to żadnej różnicy. Tamsyn odsunęła włosy z twarzy i uniosła dłoń, kiedy Sascha chciała coś powiedzieć. - Nie pytaj mnie, na czym polegają ostatnie kroki. Nie mogę ci tego zdradzić. Dla każdej pary oznacza to coś innego... - Westchnęła. - Ale męska połowa zazwyczaj wie lepiej, co jest potrzebne. Myślę, że jest to sposób

na to, by bardziej niezależne kobiety nie mogły uniknąć sparowania. - On mi nigdy nie powie. - Usiadła ciężko na podłodze, podkurczyła nogi i opuściła głowę między kolanami. Rozpadam się w szwach i nie chcę ciągnąć za sobą Lucasa. Tamsyn uklękła przed nią. - To nie ty dokonujesz wyboru. Sparowanie to nie małżeństwo. Nie możecie się rozwieść i kiedy znajdziecie się nawzajem, nie możecie po prostu odejść. - Współczująco spojrzała na Saschę. - Zniszczę go - wyszeptała tamta z bólem. - Być może. Albo możesz go też ocalić. - Tamsyn się uśmiechnęła. - Bez ciebie Lucas mógłby zbyt ulec swojej bestii, mógłby stać się zbyt wielkim drapieżnikiem, okrutnym i bezlitosnym. - Nigdy. - Był ochrzczony we krwi, Sascha. Nigdy o tym nie zapominaj. - Tamsyn również usiadła, lecz ze skrzyżowanymi nogami. - Wiesz, jaki był, zanim cię spotkał? Czy wiesz, w jaką stronę podążał? Dzień po dniu patrzyłam, jak stawał się coraz bardziej opiekuńczy, coraz mniej giętki, coraz surowszy, zwłaszcza wobec dzieci, i nic nie mogłam na to poradzić. Bez wątpienia jest naszym alfą i pójdziemy za nim nawet do piekła, jeśli nas o to poprosi. Ale żeby dobrze rządzić, potrzebna jest nie tylko żelazna pięść, a on zaczynał tracić pozostałe cechy. - Wspaniale wyglądają razem z Kitem - powiedziała

Sascha, przypominając sobie, jak to było, kiedy widziała ich razem. - Pięć miesięcy temu, niedługo po tym, jak straciliśmy Kylie, Lucas zakazał Kitowi samotnych biegów. - Dlaczego? - Nie chciał, żeby chłopcu coś się stało. - Tamsyn pokręciła głową. - Kit to przyszły alfa. Jeśli zawsze miałby przy sobie opiekunkę, przestałby się rozwijać, a wtedy odwróciłby się od nas. Nawet bardziej niż inne nastolatki Kit potrzebuje wolności, żeby jego bestia mogła wędrować. - Namówiłaś Lucasa na zmianę zdania? - Nie, Sascha. Ty to zrobiłaś. - Położyła dłoń na jej kolanie. Kit był gotowy do buntu, kiedy tuż po poznaniu ciebie Lucas zabrał go na bieg. Wrócił bez Kita. - Pozwolił mu iść w swoją stronę? Sascha wiedziała, że była to dla Lucasa jedna z najtrudniejszych rzeczy. Opiekowanie się innymi było dla niego niemal kompulsywnym przymusem. Tamsyn przytaknęła. - Dzięki tobie potrafi myśleć, wyjść poza swoje emocje. - Przypisujesz mi zbyt wiele zasług. Ja ledwie rozumiem własne uczucia. - Myślę, że wiem, co oznacza E-Psi. Sascha zacisnęła palce. - Myślisz, że E oznacza emocje, prawda? Już brałam to pod uwagę, ale to nie ma sensu. Przed Ciszą wszyscy Psi je mieli.

Tamsyn nie odpowiedziała. - Uzdrowicieli zmiennokształtnych łączy coś w rodzaju nieformalnego sojuszu informacyjnego - zaczęła, jakby zmieniając temat. - Dzielimy się wiedzą niezależnie od tego, że możemy pochodzić z wrogich obozów. Alfy nawet nie próbują nas powstrzymać. Jesteśmy przecież uzdrowicielami i nie możemy zgodzić się na ukrywanie informacji, które mogłyby komuś ocalić życie. - A to Psi nazywają się oświeconą rasą - wyszeptała Sascha, oszołomiona humanitaryzmem tych zwierząt. - Nie podalibyśmy wody naszemu wrogowi, nawet gdyby umierał na naszym progu. - Ty byś podała, Sascha. I także jesteś Psi. Może, ale tylko może, takich jak ty jest więcej. - Gdybyś wiedziała, jak bardzo miałam na to nadzieję. .. Nie chcę być sama, Tamsyn. - Łzy utkwiły w jej gardle. - Nie chcę umrzeć w zimnej ciszy. Tamsyn pokręciła głową. - Już nigdy więcej nie będziesz sama. Należysz do sfory. Przykryła dłonią rękę Saschy. - Nie bój się opuścić sieci Psi. Kiedy upadniesz, my cię złapiemy. Sascha desperacko chciała powiedzieć jej prawdę, ale nie potrafiła. Jeśli jakiś lampart się o tym dowie, nigdy nie pozwolą jej na zrealizowanie planu. A wtedy SnowDancer wypowiedzą wojnę, w której będą tysiące ofiar zarówno po stronie winnych, jak i niewinnych. Nikt nie może poznać największego sekretu sieci Psi, która nie była jedynie siecią informacyjną, lecz życia. Nikt nie wiedział, kiedy powstała, lecz według

niektórych teorii pojawiła się sama z siebie, za sprawą sprzężenia zwrotnego, jako że umysły Psi potrzebują wsparcia, inaczej załamują się i umierają. Nawet Psi w śpiączce nadal są częścią sieci, bo ich ciała są świadome, że muszą być do niej podłączone, żeby przetrwać. Kiedy Sascha wyswobodzi się z sieci, zacznie zsuwać się w ostateczną ciemność. - Dziękuję ci - powiedziała, ukrywając swój strach. Kobieta ścisnęła jej dłoń. - Mówię ci o sojuszu uzdrowicieli dlatego, że przekazujemy sobie drogą ustną mnóstwo rzeczy. Jedną z nich jest bardzo interesująca opowieść o uzdrowicielach umysłu. Zniknęli oni z naszych historii prawie sto lat temu. Sascha zagapiła się na nią. - Uzdrowiciele umysłu? - Tak. Najwyraźniej potrafili przejąć na siebie ludzkie cierpienie i gniew, umożliwiając spojrzenie na sprawy spoza blokady, którą emocje tak często tworzą. Mogli też leczyć ofiary przemocy czy osoby skrzywdzone na tysiąc sposobów. Potrafili opatrywać rany duszy, które normalnie niszczą ludzi. - Spojrzenie Tamsyn było znacząco intensywne. - Uwielbiano ich, ponieważ mieli zdolność zamieniania cudzego bólu we własne brzemię i neutralizowania go, choć i tak przy tym cierpieli. Sascha była tak poruszona, że aż się trzęsła. Za każdym razem, kiedy wyobrażała sobie, że zabiera od innych ból, miała wrażenie, że obciąża on jej serce jak kamienie emocji...

- Leczyli dusze - wyszeptała, wiedząc, że Tamsyn ma rację. Wytłumaczenie pasowało. Nic dziwnego, że się rozpadała. Jej kardynalne moce były brutalnie więzione przez dwadzieścia sześć lat i narastały bez końca bez możliwości uwolnienia. Właśnie dotarła do punktu, w którym ciśnienie stało się zbyt wielkie. - Myślę, Sascha, że tym właśnie jesteś. Uzdrowicielką dusz. Po twarzy Saschy popłynęła samotna łza. - Mówili mi, że jestem zepsuta - wyszeptała. - Ze jestem wadliwa. - Przez ich kłamstwa ukrywała swoje światło, swoją tęczę gwiazd, tłumiąc uzdrawiający dar umysłu. - Okaleczyli mnie. I musieli wiedzieć! - Matka z pewnością musiała rozumieć niezwykły umysł jej dziecka. Należała do Rady. - Kiedy próbowali pozbyć się przemocy - powiedziała Tamsyn, siadając obok Saschy i obejmując ją ramieniem pozbyli się także jednego z ich najcenniejszych darów. Lucas wyszedł przed dom z Nate'em i Dorianem u boku. Vaughn i Clay kryli się wśród cieni, a Mercy skradała w koronach drzew za żołnierzami SnowDancer. Hawke stał na podjeździe z dwoma wilkami z tyłu. Lucas rozpoznał w nich poruczników. Indigo była oszałamiająco piękna z tymi zimnymi oczami śnieżnego wilka. Wysoka i smukła, a do tego niewątpliwie zabójczo

niebezpieczna. Riley zaś sprawiał wrażenie powolnego. Ale było to tylko złudzenie. Pokonałby dorosłego wilka w trzy sekundy. I to bez zmiany formy. - Dlaczego tu przyszliście? - spytał Lucas. Hawke ruszył do przodu, pozostawiając poruczników za sobą. Lucas zrobił tak samo. Dwaj alfa spotykający się na neutralnym gruncie. Tylko że to nie był neutralny grunt, ale bezpieczny dom DarkRiver. Wilki nie powinny się tu zjawiać bez cholernie dobrego powodu. Zaakceptował poprzednie wtargnięcie Hawke'a, ponieważ alfa przyszedł sam. Przyprowadzenie innych było sygnałem agresji. - Chcemy porozmawiać z twoją Psi - wyjaśnił Hawke bez wstępów. Lucas poczuł falę furii. -Nie. - Ufam ci, kocie, ale nie ufam żadnemu Psi. - Z oczu Hawke'a wyzierała żądza krwi. - Nie pozwolę, by życie moich ludzi spoczywało w rękach jednej z tej rasy, zanim się z nią nie spotkam. Minęły cztery dni od porwania Brenny - zostały tylko dwa, zanim ją zabije. A ty mówisz, żebyśmy czekali. - Jeśli mi ufasz, to dlaczego chcesz się z nią zobaczyć? - Czy nie zrobiłbyś tak samo, gdyby sytuacja była odwrotna? A gdyby to Rina znajdowała się w rękach potwora? - Twarz Hawke'a stała się nienaturalnie spokojna. - Nie przyszliśmy tu walczyć, więc możesz powiedzieć temu kotu na drzewie, żeby trzymał się z dala.

Lucas nie był zaskoczony, że Hawke wyczuł zapach Mercy facet nie został alfą groźnej sfory dlatego, że był słaby. Lucas także nie. - To nie Mercy powinieneś się obawiać. - Do diabla, Lucas. Nie niszcz naszego sojuszu z powodu pieprzonej bezwartościowej Psi. Nie ma co... Lucas wbił pięść prosto w szczękę Hawke'a. Mocno. Wilk upadł. Dokoła rozległy się groźne pomruki i warknięcia, kiedy gwardziści i porucznicy przykucnęli, gotując się do walki.

ROZDZIAŁ 21 Stojąc nad powalonym wilkiem, Lucas zmusił się, by nie obnażyć zębów. - Ona jest moja. Następnym razem zastanów się, zanim otworzysz swoją wielką japę. Wstając, Hawke machnął dłonią do dołu. Indigo i Ri-ley unieśli się z przysiadu. - Lucas, do diabła. Mogłeś mi powiedzieć, że naprawdę się z nią sparowałeś. - Potarł posiniaczoną szczękę i się skrzywił. Twój prawy sierpowy jest jak lokomotywa. - Nie powinno cię tu być. - To ja przywiozłem ci twoją Psi całą i zdrową. Lucas wpatrywał się w alfę wilków i nawet poprzez mgłę pochłaniającej go opiekuńczej wściekłości docierało do niego, że Hawke ma rację. Miał prawo spotkać się z kobietą, której na prośbę innych miał zaufać. Także i Riley musiał uzyskać zapewnienie, że życie jego siostry na razie jest bezpieczne. - Czy wszystkie wilki wiedzą o tym miejscu? - Nie. Tak jak nie wszystkie lamparty znają lokację

naszych tuneli. - Było to przypomnienie, że Lucas i jego gwardziści wytropili główne siedlisko SnowDancer. Od samego początku ich sojusz był chłodny i ostrożny, jak dwóch okrążających się drapieżników, nie do końca pewnych, czy ten drugi zaraz nie ugryzie. Nadszedł czas, by zrobić kolejny krok, by zbudować potęgę, której Psi naprawdę będą się bali. - Zamierzam zaprosić cię do tego domu. Do tej pory zawsze rozmawiali na otwartym terenie. Chociaż nigdy tego nie powiedziano, obaj wiedzieli, że chodziło o to, by owe miejsca nie zostały skażone przemocą. Ich zaufanie było kruche i już nie wystarczało. Wraz z zaproszeniem do domu Lucas nie tylko zaakceptował, ale takie rozszerzył ofertę, która została złożona, kiedy porucznicy Hawke'a potraktowali młodzików DarkRiver jak własnych. Lodowato błękitne oczy popatrzyły na niego bez mrugnięcia. - To ogromne ryzyko. - Nie spraw, żebym go pożałował. - Lucas wyciągnął ramię. Alfa wilków schwycił go za łokieć i spięli się obaj w twardym objęciu łowców. Kiedy się odsunęli, Lucas odwrócił się i poszedł w stronę schronienia. Hawke ruszył za nim, tak jak i dwoje jego poruczników. - Wolne przejście - powiedział Hawke, idąc, na tyle głośno, by usłyszeli go pozostali zmiennokształtni. Lucas pomyślał o wojnie, która wkrótce mogła się rozpętać, o bezpieczeństwie swoich ludzi. A potem

o tym, co mogli chcieć, a czego nie miał prawa im zabierać. Byli drapieżnikami, ale także ludźmi w sposób, w jaki Psi nigdy nie będą. - Wolne przejście. I tymi prostymi słowami każdy z nich zamienił ich zwykły sojusz w więzy krwi. Obaj zapewnili członkom swoich stad wolne przejście przez należące do nich tereny, prawo wejścia i wyjścia bez żadnych warunków. Ale to nie było w tym najważniejsze. Od tej chwili wilki przyjdą na pomoc lampartom, a lamparty umrą za wilki. Nieważne, w jakiej walce. Kiedy znaleźli się w domu, porucznicy i gwardziści utworzyli ochronny krąg, obserwując swoich alfa oraz siebie nawzajem. Może i byli teraz sojusznikami krwi, ale pełne zaufanie wymaga czasu. - Dorian. - Lucas dał gwardziście znak, by sprowadził Saschę. Wszystko w nim wołało, żeby zająć się tym osobiście, chciał chronić ją na każdym kroku. Ale nie mógł zostawić swoich ludzi samych z wilkami, bo wtedy zdradziłby się ze swoją gwałtowną potrzebą, potrzebą tak silną i pierwotną tylko na ostatnim etapie godów. A Hawke nie mógł się domyślić, że taniec godowy nie został zakończony. To nie zniszczyłoby ich sojuszu, lecz mogłoby spowodować, że alfa wilków nie zaufałby Saschy. Chociaż bestii to nie przekonało. Nie słuchała logiki. Chciała Saschy. Teraz. Walka z jej zaborczością

kosztowała Lucasa ogromne zasoby silnej woli. W tym momencie nie ufał nawet swoim gwardzistom. To była część ceny, jaką płacił za bycie lampartem, alfą i łowcą. Nikt się nie odezwał dopóty, dopóki Sascha nie weszła do pokoju razem z Tamsyn idącą za nią i Dorianem na końcu. Tammy nie musiała tu być, była bezbronna. A ochrona jednej kobiety już i tak byłaby sporym obciążeniem dla gwardzistów. Zwężone z gniewu oczy Nate'a jasno mówiły, że jest wściekły. Już w tym momencie obecność Tamsyn osłabiała ich szanse obrony. - Tamsyn - powiedział Lucas, podchodząc do Saschy i przyciągając ją do swojego boku. - Musisz wyjść. Rzadko wydawał jej rozkazy. Wiedział, że jest wobec niej zbyt łagodny. I wiedział nawet dlaczego. I nie chodziło o to, jak myśleli inni, że jego matka była uzdrowicielką. Nie. Ale widział, w jakim stanie była Tamsyn po tym, jak próbowała ocalić życie jego ojcu. Niemal się zabiła, dając mu wszystko, co miała w swoim szczupłym siedemnastoletnim ciele. A kiedy znaleźli jego, desperacko próbowała wycisnąć z siebie wszystkie resztki, jakie jej pozostały w wycieńczonej duszy. Teraz jednak nie mógł sobie pozwolić, żeby z nim walczyła, nie mógł okazać słabości. Jeśli zacznie się sprzeciwiać, będzie musiał być wobec niej ostry. Przeżył szok, kiedy to Sascha się odezwała: - Ona musi tu być. Zmienni ze SnowDancer unieśli brwi, lecz w ich oczach pojawił się cień respektu. W odniesieniu

do partnerek alfy obowiązywały nieco inne zasady. Nikt nie chciał, by przywódca stada połączył się ze słabą kobietą. - A dlaczegóż to? - Hawke odwrócił się do nich twarzą. Lucas przesunął się tak, by na wpół zasłonić Saschę i Tam syn swoim ciałem. - Nie twój interes, wilku. Przyszedłeś zobaczyć się z Saschą. I jest tutaj. Sascha pchała go w plecy, aż przesunął się na tyle, że mogła skrzyżować spojrzenie z wilkiem. Na nic więcej nie zamierzał jej pozwolić. - Wiem, że mi nie ufacie - powiedziała. - Wiem także, że nienawidzicie Psi tak głęboko, że ta niechęć nie ma końca. Usta Hawke'a zacisnęły się, a jego oczy zlodowaciały. - Lecz w tej sprawie nie musicie mi ufać. Wystarczy, że zaufacie Lucasowi. Hawke prychnął. - Jest twoim partnerem. Nie jest bezstronny. Lucas spodziewał się, że Sascha teraz powie, iż gody jeszcze się nie zakończyły. Ale jej dłoń objęła jego tors i spoczęła na żołądku. Jego pantera chciała zamruczeć. - Naprawdę sądzisz, że sparowałby się z kimś, kto mógłby zagrozić jego sforze? - Właśnie, wilku. - Ulga, jaką wywołała jej akceptacja, przelała się ogniem po jego ciele. - Pytanie, jak bardzo ty ufasz mi?

- A skąd jesteś taki pewien, że ona nie napieprzyła ci w głowie? - Hawke nie przebierał w słowach. - Ponieważ wiesz równie dobrze jak ja, że Psi nie mogą wpływać na nasze umysły dłużej niż przez kilka minut. Lucas śledził każdy ruch wilka, pozostawiając pilnowanie Indigo i Rileya swoim ludziom. Miał wrażenie, że Riley był z tej dwójki bardziej niebezpieczny. - Musiałaby manipulować nie tylko moimi myślami, ale także umysłami tych gwardzistów. - Psi nigdy nie pracują samotnie. - Hawke patrzył na nich oboje bez mrugnięcia. Dłoń Saschy zacisnęła się na brzuchu Lucasa. - Psi także nie czują emocji. - Stając na palcach, pocałowała twardą szczękę Lucasa. - A ja czuję tak dużo, że to mnie niszczy. Z jej oświadczeniem nie można się było kłócić. Była zmysłową, piękną kobietą, a głód jej ciała śpiewał Lucasowi syrenią pieśń. Niesparowane samce nie mogły tego ignorować, tak jak nie mogły przestać oddychać. Każdy jego instynkt drżał, pragnąc wziąć ją tu, w tym miejscu, w tej chwili i pokazać wszystkim, że należy do niego. Zwalczanie zwierzęcej pożądliwości jedynie nasilało to pragnienie, aż poczuł futro pantery przesuwające się tuż pod jego skórą. - To znaczy, że te twoje oczy nie mają znaczenia. - Hawke skrzyżował ramiona na piersi. - Jesteś słabsza od tych, z którymi walczymy. - Nazywasz emocje słabością? - Tamsyn próbowała przepchnąć się obok Doriana, ale bez sukcesu.

Nate patrzył na nią z drugiego końca pokoju, jasno sygnalizując, żeby siedziała cicho, ale uzdrowicielka nigdy nie umiała słuchać rozkazów. - To emocje dają nam siłę! - Ona nie jest jedną z nas - oświadczył Hawke. - Jej siła rodzi się z ich braku. Jeśli czuje, to jest zepsuta. Nie możemy składać życia Brenny w ręce wadliwej Psi, która może załamać się w każdej chwili. Lucas czuł przez skórę ostre pazury pantery. - Ostrożnie dobieraj słowa, kiedy mówisz o mojej partnerce, Hawke. Nie chciałbym cię zabić. - Ostrzeżenie zawisło w powietrzu. Sascha obiema dłońmi objęła Lucasa w talii. - Lucas, on ma rację. Gdybym była słaba, nie byłoby ze mnie żadnego pożytku. - Nie jesteś słaba. - Trzymał jej ręce przyciśnięte do siebie, rozkoszując się tą manifestacją przynależności. Ta Psi była jego i on nie zamierzał pozwolić jej uciec. Nigdy. - Nie - powiedziała. - Nie jestem. Jestem kardynalną E-Psi. W oczach Hawke'a pojawił się błysk takiego zaskoczenia, że nie mógł go ukryć. - Co ty wiesz, wilku? - Lucas zastanawiał się, czego takiego Sascha się dowiedziała, że mogła stwierdzić to z taką stanowczością, ale nie zamierzał jej prosić, by wyjaśniła to przed SnowDancer. - Chcę zobaczyć jej twarz - zażądał Hawke. Lucas zesztywniał, ale dłoń Saschy przesunęła się uspokajająco po jego ciele.

- Pozwól mi, Lucas. Tym razem to czas na moją walkę. Udręka w jej głosie wreszcie dotarła do niego, przebijając się przez opiekuńczość bestii do człowieka. Pozwolił jej się przesunąć, aż stanęła nieco przed nim, tak by mógł szybko schować ją za siebie. - Jeśli ty albo twoi porucznicy choćby tylko mrugniecie nie tak, rozerwę was na strzępy. - Nie groził im, stwierdził jedynie fakt. Hawke skinął głową. - W porządku. - Co chcesz zobaczyć? - Sascha przechyliła głowę, utkwiwszy wzrok w wilku. Był bardziej dziki nawet od Doriana; jego bestię oddzielała od jego człowieczeństwa jedynie cienka zasłona. - Chcę, żebyś udowodniła, że jesteś tym, czym mówisz, że jesteś. - Jesteś pewien? Szczęka Hawke'a równie dobrze mogła być wykuta z kamienia. -Tak. Odetchnęła głęboko i zamknęła oczy. Kiedy jej zmysły się rozszerzyły, poczuła całą siłę zaborczej, dominującej osobowości Lucasa. Był czystą energią, czystym sercem. Lecz pogrzebane głęboko tkwiło w nim echo szokującego bólu, jakiego doznał w dzieciństwie, echo, które teraz biło przemożną potrzebą ochraniania. Czuła jego determinację, żeby ją zatrzymać, ale na to akurat nie mogła pozwolić. Już spędził całe dzieciństwo bez rodziców - nie skaże go teraz na całe życie bez partnerki.

Za panterą poczuła tępy gniew Doriana, tak zranionego, że musiałaby całe lata pracować nad złagodzeniem jego bólu. Tamsyn dla odmiany była łagodnością i radością, mocą i zaangażowaniem. Żołnierze obu grup emanowali własnymi emocjonalnymi zapachami. Lecz ona szukała Hawke'a - i znalazła go. Emocje wilka napełniły jej serce zimnym strachem. Nigdy nie czuła tak czystej, nieskażonej wściekłości. Mroczna i gwałtowna, była jak rana na jego duszy. Hawke mógł funkcjonować, mógł rządzić, lecz nie mógł kochać dopóty, dopóki będzie go oślepiać czerwona zasłona krwi i śmierci. Sascha nie wiedziała, czy czuł, co ona robi, nie wiedziała, czy otrzyma swój dowód. Wiedziała jedynie, że nie może mu pozwolić odejść, zanim nie spróbuje oczyścić ropiejącej rany na jego duszy. Jak Dorian nie mógł być uleczony za jednym razem, ale może da mu choć chwilę wytchnienia. Objęła go mentalnymi ramionami i wyciągnęła z niego gniew i przemoc, a w zamian dała radość, śmiech i przyjemność. Ku swemu zaskoczeniu poczuła, że reaguje na jej działania tak, jak zareagował Lucas. Drgnął w szoku, a potem zaczął ją wypychać z siebie. Nie był Psi, ale zdecydowanie mówił: „Nie!". Usunęła się natychmiast. Kiedy otworzyła oczy, ujrzała, że wpatruje się w nią, jakby była duchem. - Nie wiedziałem, że empaci jeszcze istnieją - powiedział chrapliwym głosem. Empaci. To właśnie to słowo było systematycznie usuwane z leksykonu Psi.

- Ja także nie - wyszeptała, opierając się plecami o pierś Lucasa, który objął ją, a ona mogłaby przysiąc, że poczuła na skórze dotyk futra. - Czy wiesz, jak atakować za pomocą swoich mocy? - Oczy Hawke'a zatrzymały się w miejscu, gdzie Lucas i Sascha stykali się ciałami. - To nic mocnego - powiedziała, jako że myślała już o tym w sypialni na piętrze. - Ale wystarczy, żeby dać wam to, czego potrzeba do znalezienia Brenny. Ramiona Lucasa zacisnęły się na jej ciele. - Nie pozwolę jej wprowadzić planu w życie, jeśli nie będziemy mogli wyciągnąć jej bezpiecznie z sieci. Hawke się poruszył. Oczy Saschy napotkały jego i jej dusza zastygła. On wiedział. Alfa SnowDancer wiedział, że ona nie może opuścić sieci Psi bez stanięcia twarzą w twarz ze śmiercią. Bezgłośnie błagała go, żeby milczał. Jeśli Lucas odkryje prawdę, nigdy jej nie puści. Nigdy. A ona musiała iść, musiała uratować jedno życie, zanim jej własne zgaśnie, by wymazać wszystkie swoje porażki. - Przykro mi, skarbie - Hawke uniósł dłonie wnętrzem do góry - ale jesteś jego partnerką. Nie pozwolę ci się zabić, bo Lucas zapoluje na moją krew. Przy tego rodzaju furii niewielkie miałbym z nim szanse. Ramiona Lucasa stały się kajdanami. - Sascha, o czym on mówi? - Ukrywała coś przed nim, a on nie był z tego zadowolony. - Możesz już iść - zwrócił się do Hawke'a. - Dostałeś to, po co przyszedłeś.

Wilk patrzył na nich jeszcze przez chwilę, zanim skinął głową. - Jeśli zabójca będzie trzymał się swojego zwyczaju, mamy jeszcze dwa dni. Chroń swoją kobietę, pantero - poradził i wilki wyszły, śledzone przez całe terytorium DarkRiver przez Mercy, Claya i Vaughna. Lucas nie czekał na powrót gwardzistów. - Nate, Dorian, zabezpieczcie dom. - Lucas - odezwała się Tamsyn. - Może powinieneś... - Trzymaj się od tego z daleka, do cholery. - Jego wzrok napotkał jej zaskoczone spojrzenie. Nigdy nie odzywał się do niej w ten sposób. - Nate, jeśli chcesz, by twoja kobieta przetrwała noc, zacznij ją kontrolować. - Nie żartował. Był już na granicy wytrzymałości, a sekrety Saschy nie poprawiały sytuacji. Nie pozwolę ci się zabić. Co wiedział wilk, o czym on nie wiedział? - Nie mów w ten sposób do Tammy - rozkazała mu Sascha. - Będę mówił do każdego z mojej sfory tak, jak mi się podoba. Nie masz głosu dopóty, dopóki mi się nie wytłumaczysz. Chwyciwszy ją za rękę, zaczął wciągać po schodach na piętro. W jego pierś uderzył psychiczny cios, ale spodziewał się tego i przyjął go z pomrukiem. - Nie jesteś aż tak potężnym Tk, kociaku. - Tkwił już w mocy instynktów pantery i nie było w nim nic cywilizowanego.

- Do diabła, Lucas. Puść mnie! - Próbowała wyrwać rękę i kopnęła go w goleń. Mając dość jej szarpania się, pochylił się, przerzucił ją przez ramię chwytem strażackim i wbiegł po schodach. Jej ciężar nic nie znaczył dla jego siły zmiennokształtnego, a uderzenia jej pięści na plecach były ledwie pieszczotą. Krzyczała i wrzeszczała, kiedy dotarł do sypialni i zamknął za nimi drzwi. Gdy postawił ją na podłodze, zamachnęła się na niego. Tylko jego błyskawiczna reakcja uratowała go przed podbiciem oka. Unieruchomił jej ręce za plecami, zanim spróbowała jeszcze raz. Spojrzał w oczy pełne furii. Kobieta w jego ramionach była czystym ogniem i gorączką tak odmienną od Psi z początku ich znajomości, jak noc była różna od dnia. W głębi jego trzewi rozpaliło się pożądanie, przywrócone do życia przez oszałamiający blask jej emocji. Tkwiąca w nim pantera zawarczała. To była partnerka, która do niego pasowała. Ta kobieta nigdy nie pozwoli mu się stłamsić. I będzie walczyła za niego do śmierci, tak jak jego matka walczyła za jego ojca. - Jeśli natychmiast mnie nie puścisz, to przysięgam, że tak cię walnę, że stracisz przytomność - zagroziła. - Mam wystarczająco dużo Tk, żeby wstrząsnąć twoją twardą czaszką. - Nie puszczę cię, zanim nie powiesz mi tego, co wie Hawke. Jej zapach wypełniał jego płuca, stając się paliwem dla jego zaborczości. - Nie musisz tego wiedzieć. Zaklął.

- Jak ja wyglądałem tam na dole? Własna partnerka ma przede mną sekrety? Natychmiast zaczęła wyglądać na zakłopotaną. - On nie powinien o tym wiedzieć. Nikt nie powinien był wiedzieć. - Ale wie i ja też mam do tego prawo. Jesteś moja! - Nie bądź przy mnie taki alfa, Lucas. Nie jesteś moim alfą. Nie w taki sposób pragnął nad nią panować. - Ale jestem twoim partnerem. - Schylając się, ugryzł ją lekko w szczękę. Na jej szyi pojawiła się gęsia skórka. - Mam pewne prawa. - Nie jesteś moim partnerem - zaprotestowała słabo. - Wiesz przecież, kociaku, że ci nie popuszczę. Nieważne, jak bardzo byś tego chciała. Jej oczy pociemniały, ich czerń połykała światła. - Dlaczego? - spytała błagalnie. - Jeśli mogę uratować tę dziewczynę, to muszę spróbować. A jeżeli powiem ci wszystko, będziesz chciał mnie zatrzymać. - Nie sądzisz, że mógłbym zatrzymać cię właśnie w tej chwili? - Nie. - Jej oczy były niemal samą czernią. - Mogę działać w sieci Psi nawet zza krat. Jedną dłonią chwycił jej nadgarstki, nie będąc pewnym, czy nadal nie chce wydrapać mu oczu, a drugą -jej szyję. - Tak, ale czy możesz to robić, będąc nieprzytomną? - Nie posuniesz się do tego - wyszeptała z oburzeniem.

- Żeby zapewnić ci bezpieczeństwo, zrobiłbym gorsze rzeczy niż ogłuszenie cię. Jej oczy się zwęziły. - Będziemy musieli porozmawiać o tej twojej skłonności do dominowania. - To nie jest tylko skłonność. To jestem ja. - Wyłącznie dla niej spróbuje być od czasu do czasu rozsądny. Z wyjątkiem tego jednego punktu. - Zamierzasz mi to powiedzieć czy mam cię ogłuszyć? A czy wiesz, jak bardzo by mnie to zraniło, gdybym musiał to zrobić? Jej ciało zmiękło. Wreszcie postanowił zaryzykować i puścił jej nadgarstki. Zamiast uderzyć go, położyła dłonie płasko na jego piersi. - Lucas. - Jej oczy były teraz tak ciemne, że widział w nich jedynie swoje odbicie. - Sieć Psi nie należy do tych aspektów naszego życia, które możemy wybrać - zaczęła. - Nikt nas także nie zmusza do uczestnictwa w niej. To dla nas konieczność. - Jedzenie jest koniecznością - powiedział. - Dlaczego sieć? - Mój umysł nie jest zbudowany jak twój. Musi być karmiony elektronicznymi impulsami innych umysłów Psi. - Zacisnęła dłonie na jego koszulce. Pantera zrozumiała w tym samym momencie co człowiek. - Więc kiedy wystawisz się jako przynęta i Rada wykryje twoją empatię, nie będzie sposobu, żebyś się wydostała? Był tak wściekły, że niemal nie mógł mówić.

ROZDZIAŁ 22 Nigdy nie było sposobu, żeby mnie stamtąd wyciągnąć powiedziała. - Moje tarcze ochronne wkrótce opadną. A mój plan nie zmieni tego, jedynie przyspieszy proces. - Kiedy milczał, pociągnęła za tkaninę pod jej dłońmi. - Muszę to zrobić. Muszę spróbować ocalić Brennę. - Jej głos zadrżał. Pozwól mi umrzeć z dumą. Jego ciało odrzucało myśl o jej śmierci w imię ratowania kogoś innego. Tamta kobieta była jedynie imieniem, wizerunkiem. A to była Sascha Duncan, jego partnerka. Druga połówka duszy. -Nie. Drgnęła, wnioskując z jego tonu, że nawet nie wziął tego pod uwagę. - Nigdy sobie nie wybaczę, jeśli pozwolę Brennie umrzeć. - Nic mnie to nie obchodzi. - Był nieubłagany. - Hawke cię zaatakuje. - Nie. - Jego oczy były już oczami pantery. - Wilki także łączą się na całe życie. On wie, że nie mogę cię

poświęcić dla ratowania jednej z jego sfory. Ona nic dla mnie nie znaczy. Próbowała wysunąć się z jego objęć, ale jej nie wypuścił. - Nie masz prawa o tym decydować. - Mam wszystkie prawa do ciebie. - Moja matka, Lucas! Moja matka ukrywa zabójcę. Jak sądzisz, jak ja się z tym czuję? - Wstyd był nieodłącznym towarzyszem jej życia. - Nikita jedynie dała ci swoje geny - odparł. - W jaki sposób była dla ciebie matką? Nie karz się za nią. Jej to nie będzie obchodziło. Jej głowa aż szarpnęła się od tego ciosu. - Mnie obchodzi. - A mnie obchodzisz ty. I tak to poszło. Walczyli przez większą część nocy. Saschę kusiło, by rozpocząć plan bez jego zgody, ale wiedziała, że jej ofiara byłaby bezużyteczna - potrzebowała do tego zdarzenia, które odwróciłoby uwagę umysłów w San Francisco i na otaczających miasto terenach. Gdyby DarkRiver i SnowDancer działali razem, mogliby wywołać mnóstwo incydentów, które spowodowałyby zamieszanie. Prawdopodobnie to by wystarczyło, skoro zabójca znajduje się niedaleko. Sieć była ogromna i nieskończona, ale fizyczne umiejscowienie Psi wpływało w jakiejś mierze na sposób połączenia. Była przekonana, że zabójca poczuje się zmuszony ją schwytać - przynętę, która będzie podrażniać jego

okrutne potrzeby i będzie łatwo dostępna. Potrzebowała jedynie jednego rzutu oka - dzięki swoim empatycznym zdolnościom niemal natychmiast dostrzeże szpetotę jego gniewu. Jej plan mógł zadziałać. Ale potrzebna była do tego współpraca zmiennokształtnych. Lucas jednak nie dawał się przekonać, a bez jego zgody nikt jej nie pomoże. Nawet wilki się wycofają, chociaż tu chodziło o życie ich kobiety. Walczyła ze swoją panterą ze wszystkich sił. I przegrała. Następnego ranka na długo przed świtem zadzwonił Hawke, by poinformować, że SnowDancer potrafią wywołać odpowiednie zakłócenie. - Jak? - spytał Lucas obojętnie. Jeśli sukces planu oznacza śmierć Saschy, to on ma to gdzieś. W tej chwili i tak mógł myśleć tylko o jednej rzeczy, którą mu powiedziała: „Moje tarcze ochronne wkrótce opadną". Nie pozwoli na nic, co przyspieszyłoby ten proces, przynajmniej dopóty, dopóki nie znajdą sposobu, by ochronić ją przed Radą. Chwila milczenia. - Myślę, że będzie lepiej, jeśli do nas wpadniesz. I przywieź ze sobą Psi. Lucas wiedział dokładnie, gdzie jest siedlisko Hawke'a. Podobnie jak wiedział, że jest strzeżone na okrągło przez wilki, które nie zawahają się rzucić mu się do gardła.

- Wolne przejście - przypomniał. - Nie obrażaj mnie, kocie. Nie łamię przysiąg. Zjaw się tu jak najszybciej - sfora robi się niespokojna. Jeśli nie wejdziemy do sieci, zamierzam wydać rozkaz ataku na wszystkie dostępne Psi wysokiego szczebla. Już teraz nasi ludzie krążą wokół rezydencji wszystkich radnych. Ktoś w końcu zacznie gadać, jeśli rozleje się wystarczająco dużo krwi - dodał i odłożył słuchawkę. - Co powiedział Hawke? - spytał zaspany głos. Lucas obrócił się i zobaczył, że Sascha siedzi już na łóżku. Chciał skłamać, chronić, ale już przeszli tę granicę. - Ze może zorganizować akcję dywersyjną. Sascha zmarszczyła brwi. - To jest najsłabsza część planu - wymamrotała. - Zawsze istnieje niebezpieczeństwo, że zamieszanie fizyczne nie przyciągnie wystarczająco wielu umysłów Psi, żeby zabójca dostrzegł mnie wcześniej niż inni. Ciekawe, co Hawke zaproponuje. Chciał nią potrząsnąć. Najsłabszą częścią planu była ona. - Ubierz się. Jedziemy do wilków. Kwadrans później zebrali się na dole. Lucas nakazał Nate'owi i Mercy, żeby zostali w siedlisku i strzegli domu. Tamsyn zmarszczyła brwi. - Tylko ja tu zostałam. Dlaczego nie mogę pojechać

z wami? Wtedy nie musiałbyś pozbywać się dwojga gwardzistów. - Jesteś naszą uzdrowicielką. - Lucas dotknął jej policzka. Ostatniego wieczoru potraktował ją ostro. - Chcemy, żebyś była bezpieczna w razie, gdyby poszło coś nie tak i musiałabyś nas łatać. Jej szczęki zacisnęły się, ale nie zaczęła sporu, tylko mocno go objęła. - Bądźcie ostrożni. Siedlisko Hawke'a znajdowało się głęboko w górach Sierra Nevada, niemal na poziomie alpejskim. Lucas jechał prawie niewidocznym szlakiem, klnąc, kiedy gałęzie drapały boki samochodu. - Gdybyś był jedynie ze swoją sforą, mógłbyś pobiec - zauważyła Sascha z oczami utkwionymi w szare światło poranka. Dotarcie tutaj zabrało im tyle czasu, że ciemność już dawno odeszła. - Gdybym był tylko ze swoją sforą, w ogóle nie mielibyśmy szansy uratowania tej dziewczyny. Nagle odezwał się sygnał jej organizera. Sprawdziła wiadomość. - To matka. Zignoruję to. Jeśli zapyta, powiem, że zapomniałam go wziąć. - Enrique? - Mam wrażenie, że jest zbyt zajęty poszukiwaniami mordercy przez Umysł Sieci. - Pochyliła się do przodu i zmrużyła oczy. - Nie widzę ich.

- Oczywiście, że nie. To ich praca. Kiedy zbliżyli się do terytorium Hawke'a, Vaughn i Clay pozostawili swoje pojazdy dwie mile przed nim i teraz biegli obok ich auta. Mogli zinfiltrować kryjówkę SnowDancer i robili to już wcześniej z Lucasem u boku. Dorian pojechał przodem, ale wkrótce ruszył między drzewa pieszo. Po chwili zadzwonił, by powiedzieć, że zajął stanowisko nad siedliskiem wilków. - Czy to dom? - Sascha wskazała na ledwie widoczne ściany dużej chaty ukrytej w połowie przez pnie jodeł, które wyznaczały linię zbocza wiodącego na polanę. - Nie. - Uśmiechnął się na myśl o wilczej przebiegłości. - Z pewnością jednak zwiedzie ewentualnych agresorów. - Czy to wejście? Wygląda tak prawdziwie. - Jest prawdziwe. Tylko że to nie jest ich siedlisko. Objechawszy dom, zatrzymał samochód. - Zostań w środku, aż nie stanę obok ciebie. - To twój świat, Lucas. Tu jestem nowicjuszką - chociaż raz się nie sprzeciwiła. Ujął jej policzek w przelotnej pieszczocie, zanim wyszedł z auta, i rozejrzał się dookoła. Żaden wilk nie zaatakuje go od tyłu. Tak samo jak Dorian nigdy nie strzeli do SnowDancer ze swej pozycji ponad koroną drzew. Byli zwierzętami, ale obie sfory miały poczucie honoru, którego Psi nigdy nie zrozumieją. Jeśli dojdzie do walki, będzie to walka twarzą w twarz, pięści przeciwko pięściom, pazury kontra pazury, a nie kula snajpera.

Ale nie zamierza! ryzykować życia partnerki. Powącha! powietrze, żeby się upewnić, że Vaughn i Clay są w pobliżu. I tak jak oczekiwał, ich zapachy były wymieszane z wonią wilków. Nikt nie podszedł zbyt blisko. Dobrze. Wypuścił Saschę z auta i zatrzasnął drzwiczki. - Trzymaj się tuż za mną - rozkazał, od razu ustawiając się przed nią. - Wyczuwam nieznane mi sygnatury emocjonalne - wyszeptała cicho. Jego brwi się uniosły. - Nie wiedziałem, że to potrafisz. - Ćwiczyłam. - Była niemal z siebie dumna, jak gdyby pokonywała swój strach przed własną odmiennością. - Vaughn i Clay okrążają nas, jeden z przodu, drugi z tyłu. - Idziemy. Ruszył w las, który zdawał się ciągnąć bez końca. Ciemnozielone jodły rosły tak gęsto, że blokowały promienie słońca. Szli przez pięć minut, zanim odnalazł odpowiednią ścieżkę. - Zazwyczaj - wyjaśnił Saschy - już tutaj pojawia się komitet powitalny. Nikt nigdy nie odnalazł najmniejszej kosteczki tych, co tu zniknęli. - Tkwiący w nim drapieżnik podziwiał skuteczność wilków. - Myślisz, że ich zjedli? Uśmiechnął się szeroko na tę próbkę czarnego humoru. - Niee. Nawet wilki nie zniżają się do zjadania ludzkiej padliny.

Jej dłoń dotknęła jego ramienia i jakieś napięcie w nim opadło. Jego partnerka zaczynała ufać mu na poziomie tak głębokim, że zupełnie nie była tego świadoma. Pół godziny później dotarli do końca ścieżki. Przed nimi wznosiła się chropawa skała, która zdawała się sięgać nieba. Wyglądało to tak, jakby góra stanowiła kres ścieżki - ale ta iluzja od lat chroniła SnowDancer. - Otwórz, Hawke - powiedział Lucas donośnie. Ich świadkami tutaj były jedynie lamparty i wilki. Kilka sekund później dolna część góry magicznie zaczęła się rozszczepiać. Drzwi wsunęły się do środka na tyle, by mogli wejść. Lucas widział zafascynowanie Saschy całą strukturą, ale postanowił odezwać się dopiero, kiedy będą na miejscu. Wejście zamknęło się za nimi bez najmniejszego śladu, że kiedykolwiek się otworzyło. Westchnienie Saschy odbiło się echem od kamiennych ścian, kiedy dookoła nich zapaliły się światła, rozświetlając tunel ze wspaniałą podłogą z rzecznych kamieni. Każdą płaszczyznę ozdabiały malunki przedstawiające dziką przyrodę, biegnące wilki, różne oblicza lasu. W tych obrazach było coś hipnotycznie pięknego. Pięknego i niebezpiecznego. - Witam. - Hawke wynurzył się z cienia i uniósł brew. - Czy powinienem wpuścić gwardzistów? - Nie ma potrzeby. - Lucas się uśmiechnął. Vaughn i Clay byli już w środku. Dorian miał pozostać na zewnątrz.

Oczy Hawke'a niczego nie zdradziły, ale Lucas wiedział, że alfa się wkurzył, iż lampartom udało się dostać do siedliska... ponownie. - Zechcesz powiedzieć jak? - Każdy musi mieć jakieś tajemnice. Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że ty nie potrafisz dostać się do naszych schronień? Hawke się skrzywił. - A co z obopólnym zaufaniem? Sascha roześmiała się i obaj mężczyźni obrócili się, by na nią spojrzeć. Ich bestie były zafascynowane czystością tego dźwięku, a Lucas uświadomił sobie, że słyszy go po raz pierwszy. Jego zaborcza potrzeba zacisnęła się w nim w bolesną kulę czułości. Sascha znaczyła dla niego więcej, niż kiedykolwiek będzie wiedziała. Jeśli ona umrze, to umrze także jego serce. - Jesteście jak dwa dzikie zwierzaki, które nie do końca wierzą w ofertę pokoju złożoną przez drugiego. Zastanawiam się, jak długo będziecie krążyć wokół siebie, zanim podejmiecie decyzję. Pokręciła głową, a jej nieziemskie oczy zalśniły rozbawieniem. W tym momencie była wszystkim, czego jego bestia kiedykolwiek pragnęła, kobietą i namiętnością, śmiechem i zabawą, zmysłowością i głodem. Lucas poczuł, jak Hawke bierze głęboki haust powietrza. Kiedy spojrzał na wilka, na jego twarzy odczytał prostą wiadomość: „Gdyby nie była twoja...". - Ale jest - powiedział Lucas jak jeden alfa do drugiego.

Sascha, która przypatrywała się jednemu z rysunków, nie usłyszała. - Hawke, one są cudowne. - Obróciła się do niego. - Czy artysta należy do twojej sfory? Twarz Hawke'a skamieniała jak głaz, na którym namalowano obraz. - Należała. - Szybkim ruchem głowy wskazał kierunek za nimi. - Chodźmy. Jej zakłopotane oczy poszukały oczu Lucasa, kiedy podszedł do niej i wziął ją za rękę. Pokręcił głową - nic nie wiedział o malarce. - Oni żyją pod ziemią? - spytała, kiedy szli już od pięciu minut, ciągle coraz głębiej. - Niektórzy. To miejsce to ich kwatera główna. Zanim SnowDancer stali się tak groźną sforą, grupa po grupie próbowała znaleźć ich siedlisko, żeby ich pokonać. Nikomu się to nie udało. Aż pojawili się DarkRiver. Lucas i jego gwardziści nie tylko je odkryli, ale także zinfiltrowali. Ich jedynym celem było pozostawienie prostej wiadomości: „Nie skrzywdźcie nas, to my nie skrzywdzimy was". Dzień później w legowisku Lucasa znaleziono odpowiedź: „Zgoda. SD". Czasami dobrze było być zwierzęciem. W świecie Psi, a nawet w świecie ludzi tego rodzaju negocjacje zajęłyby miesiące. I choć od tamtej pory ich relacje niezbyt się zacieśniły, to nadal obowiązywała ta prosta zasada: nie skrzywdźcie nas, to my nie skrzywdzimy was. Idący przed nimi Hawke skręcił w prawo.

- Co jest po lewej stronie? - spytała Sascha, spoglądając w tamten korytarz. - Domy. Kiedy po raz pierwszy włamali się do tuneli, zadbali 0 to, żeby SnowDancer wiedzieli, że byli w pobliżu ich kwater mieszkalnych i nikomu nie zrobili krzywdy. Nie było jaśniejszej deklaracji przyjaźni. Kilka minut później doszli do kolejnego rozgałęzienia. Przed sobą widzieli otwarte pomieszczenia 1 chodzących wokół ludzi. Hawke poprowadził ich w prawy korytarz i zatrzymał się przed zamkniętymi drzwiami. Lucas czuł za sobą, jak ciało Saschy sztywnieje. - Hawke - powiedziała dziwnym tonem. - Co ja wyczuwam za tymi drzwiami? Spojrzał na nich oczami jak kawałki niebieskiego lodu. - Zobaczysz - odparł i pchnął drzwi. Lucas wszedł przed Saschą, przygotowany na to, by odeprzeć kłopoty. Vaughn i Clay - w skradzionych ubraniach, by zapach wilków przytłumił ich własny - byli już w pobliżu, przybrawszy ludzką postać. Gdyby coś poszło nie tak, trudno będzie wydostać się na zewnątrz. Trudno, ale nie była to beznadziejna sprawa. W przeciwnym razie Lucas nigdy nie przyprowadziłby tutaj partnerki. Nie był jednak przygotowany na to, co czekało ich w środku. Pięcioro ludzi w różnym wieku siedziało wokół dużego okrągłego stołu. Nie pachnieli jak wilki.

Gdy jeden z nich uniósł głowę, w jego oczy spojrzało nocne niebo. - Chryste! - Pozwolił Saschy wejść, ale zostawił drzwi otwarte. Jak tylko Sascha zobaczyła tych ludzi, od razu wiedziała, kim są - Nikita opowiedziała jej szczegóły sprawy. - Rodzina Laurenów - wyszeptała. Nie wiedziała, w jakim wieku byli ci Psi, którzy zniknęli na terytorium SnowDancer. Nie spodziewała się też, że wśród nich będą dzieci, ponieważ nawet teraz nie była gotowa przyznać, że jej własna rasa bezdusznie odwróciła się od najbardziej niewinnych z niewinnych. Zobaczyła dwóch mężczyzn o ludzkich oczach. Jeden, z ciemnoblond włosami, miał około czterdziestu lat. Drugi, z włosami koloru ciemnej czekolady, był mniej więcej w jej wieku. Pozostali byli zdecydowanie młodsi. Nastolatka z ciemnoczerwonymi włosami i oczami kardynalnej Psi siedziała w opiekuńczej pozie obok podobnego do siebie chłopca. A ostatnia dziewczynka miała około dziesięciu lat i wybrała miejsce między mężczyznami. Wyróżniały ją truskawkowo-blond włosy i atmosfera potężnej Psi, jaką roztaczała. Jej oczy były bladozielone. - Jak? - Jak przetrwali odcięcie od sieci? Jak w ogóle przetrwali? - Nie jesteśmy zimnokrwistymi mordercami, Sascha - powiedział Hawke lodowatym tonem. - Nie jak Psi. - Usiadł i Sascha pozwoliła Lucasowi posadzić się przy stole.

Głowa nastolatki uniosła się agresywnie i Sascha poczuła uderzenie gniewu. - Znów generalizujesz. To tak, jakbyś powiedział, że wszystkie wilki są okrutne. Zamiast się rozgniewać, Hawke najwyraźniej nieco się rozluźnił. - Sascho Duncan, poznaj Siennę Lauren. Obok niej siedzi jej brat Toby. - Potem dłonią wskazał na dwóch mężczyzn. Blondyn wstał, zachowując się jak żołnierz. - Jestem Walker Lauren. Sienna i Toby są dziećmi mojej zmarłej siostry. A to jest moja córka Marlee. - Skinął na siedzącą obok niego dziewczynkę. W jego dłoń wsunęła się mała rączka i zacisnęła palce wokół jego. - Ja jestem Judd Lauren - przedstawił się ciemnowłosy mężczyzna, kiedy Walker usiadł. - Brat Walkera. - Nie rozumiem. - Sascha ledwie mogła myśleć z powodu burzy pytań szalejącej w jej głowie. - Wymieniono was w sieci jako martwych. - A Umysł Sieci się nie myli. - Z punktu widzenia sieci jesteśmy martwi - odparł Walker. Mimo sposobu, w jaki zaakceptował dotknięcie Marlee, nic w nim nie wyczuwała. Nic. To samo było z Jud-dem Laurenem. Najmłodsza dwójka, Marlee i Toby, zdecydowanie emanowała emocjami, ale Siennę trudniej było odczytać. - Wszyscy jesteście E-Psi? Sienna pokręciła głową.

- Co to jest E-Psi? Walker spojrzał na nią ostro. - Sienna. Nastolatka wyprostowała się i zacisnęła usta. Sascha wiedziała, że mężczyźni obawiają się, że ona ich zdradzi, jako że była połączona z siecią. - Dlaczego przyszliście na terytorium SnowDancer? Wiedzieliście przecież, że wyzywacie śmierć. Walker i Judd popatrzyli na siebie i kiedy Walker się odezwał, wiedziała, że mówi w imieniu ich wszystkich. - Uciekliśmy. Zaskoczona sięgnęła po dłoń Lucasa leżącą na stole i ścisnęła ją kurczowo. -Co? - Cała nasza rodzina została skierowana na rehabilitację po tym, jak nasza siostra popełniła samobójstwo. - Spokojny ton Walkera nic nie wyrażał, ale Sascha czuła ból i udrękę emanujące z Marlee i Toby'ego. Instynktownie zaczęła ich uspokajać. Oczy Sienny się rozszerzyły. - Sascha, co robisz? Walker i Judd zastygli, patrząc na Saschę jak na jadowitego węża. Judd obrócił się do Hawke'a. - Obiecałeś, że jest bezpieczna. - Jego głos był ostry jak brzytwa. - Bo jest. - Lodowe oczy wilka złowiły spojrzenie Saschy. Powiedz im, co robisz, słoneczko. Lucas się najeżył. - Uważaj, wilku.

Uśmiech Hawke'a był leniwy i pełen satysfakcji. Obok niego Sienna wyprostowała się jak struna na krześle, przenosząc wzrok od dwóch alfa do Saschy i z powrotem. - Przepraszam - powiedziała Sascha, ignorując grę między mężczyznami. - Jeszcze nie do końca kontroluję moje moce. Jestem E-Psi, empatą. Walker pochylił się do przodu. - Nie ma takiego oznaczenia. - Było przed Ciszą - wyjaśniła. - E-Psi są uzdrowicielami umysłu. Naszym zadaniem powinno być pomaganie ludziom tonącym w emocjach, lecz jak sądzę, była to przeszkoda we wprowadzeniu protokołu. - Więc ich po cichu zniszczono, pomyślała, bo mimo wszystko nadal przyznanie się głośno do tego, co zrobiła jej rasa, było dla niej bolesne jak wbicie noża w serce. - Myślę, że powinniśmy porozmawiać - powiedział Walker. -Tak. Czuła, jak bestia Lucasa się budzi. Jego zaborcze instynkty sprzeciwiały się, by została sam na sam z dwoma mężczyznami. - Myślę, że wszyscy musimy porozmawiać. Walker zrozumiał. - Oczywiście. - Dlaczego cała rodzina została skazana na Centrum? zapytała. Popatrzyła na niewinne twarze dzieci i zastanowiła się, jaki okrutny umysł mógł pozbawić ich osobowości,

zanim jeszcze miały szansę ją rozwinąć. Nie była wprawdzie aż tak naiwna, żeby myśleć, że dzieci Laurenów były pierwszymi skazanymi na rehabilitację, ale nic, co do tej pory widziała, nie przygotowało jej na tę straszliwą informację. - Moja matka odebrała sobie życie w bardzo niezwykły sposób jak na Psi, kardynalne Psi - odezwała się Sienna, ignorując spojrzenie Walkera. - Rozebrała się do naga i teleportowała na most Golden Gate, krzycząc, że wreszcie jest wolna.

ROZDZIAŁ 23 Sascha spojrzała w kardynalne oczy nastolatki i nie mogła się powstrzymać, żeby nie poradzić jej odrzucenia wypełniających ją gniewu i bólu. Skrywanie ich za ścianą milczenia równało się powolnej śmierci. Ona sama nauczyła się tego wielkim kosztem. - Mieliśmy także kilka innych... incydentów w przeszłości. Rada zdecydowała, że musi „oczyścić" naszą rodzinną linię z niepożądanych cech. - Oczy Judda pobiegły do Marlee. Członkowie rodziny bez biologicznych powiązań otrzymali możliwość całkowitego odcięcia się od nas, bo w przeciwnym razie też byliby poddani rehabilitacji. Sascha czytała między wierszami i to, co zrozumiała, było tak straszne, że straciła zdolność mówienia. Biologiczna matka Marlee opuściła swoje dziecko, skazała je na tortury. Serce żadnego zmiennokształtnego ani człowieka nie byłoby w stanie pojąć natury tej zdrady. A serce Saschy nie należało już do Psi - jeśli w ogóle kiedykolwiek tak było. - Jakim cudem żyjecie? - zapytał Lucas, po czym uniósł jej dłoń do ust i łagodnie pocałował.

Wiedziała, że nie był to sygnał posiadania, tylko prosty gest, jakim zmienny instynktownie okazywał uczucie swojej partnerce. Ale Psi znajdujący się w pokoju zdumieli się nim niepomiernie. - Zgodnie z tym, co powiedziała mi Sascha, po odcięciu od sieci tracicie wsparcie, jakiego potrzebujecie do istnienia. - My też tak myśleliśmy - odpowiedział Walker. - Kiedy zdecydowaliśmy się uciec, przyjechaliśmy do SnowDan-cer z powodu ich reputacji. Są uznawani za wrogów Psi i mordercze zwierzęta, zabijające bez litości i sumienia. Ale w czasie, jaki Rada dała nam na zakończenie naszych spraw, przeprowadziliśmy pewne badania. I wiedzieliśmy już, że nie zabiją od razu Toby'ego i Marlee. Sascha zmarszczyła brwi. - Nie sądzę, żeby maleństwa powinny brać udział w tej rozmowie. - Wyczuwała emanujące z nich przerażenie. - Też im to powiedziałem - mruknął Hawke. Kącik jego ust lekko zadrżał. - Nie poruszamy takich spraw przy szczeniakach. - Oczekujesz, że zostawimy je pod waszą czułą opieką? spytał Judd. - Sienna, weź dzieciaki i wyjdź - rozkazał Hawke. Ku zaskoczeniu Saschy ta niezależna i silna dziewczyna po prostu wstała i wzięła Toby'ego za rękę. - Marlee, chodź. Dziewczynka popatrzyła na ojca. Gdy Walker skinął głową, niemal pobiegła do Sienny i wsunęła rączkę w jej

drugą dłoń. Sascha domyśliła się, że żyjąc przez kilka miesięcy wśród wilków, dzieci najwyraźniej przyzwyczaiły się do dotyku, a starsi próbowali akceptować dotknięcia dla ich dobra. Żaden normalny Psi nigdy by nie pozwolił, żeby zależało mu na kimś na tyle, by to wpływało na jego życie. Ale Laurenowie nie byli normalni. - Robię to dla Toby'ego i Marlee, nie dla ciebie - ostre słowa Sienny były skierowane do Hawke'a. Alfa zasalutował jej drwiąco. - Boże broń, żebyś zrobiła cokolwiek, o co cię poproszę. - Zasługuję na to, żeby wiedzieć, co się dzieje. - Sienna popatrzyła na wujków. - Nie jestem dzieckiem. - Bądź w kontakcie. - Ton Walkera nie zdradzał, co myśli o tym, że Sienna przeszła na „ciemną stronę" i posłuchała rozkazu Hawke'a. Wrócili do rozmowy dopiero, gdy drzwi zamknęły się za dziewczyną i dziećmi: - Więc spodziewaliście się śmierci? - zapytała Sascha. - Oczywiście - przytaknął Walker. - Lecz chcieliśmy dać szansę Toby'emu i Marlee. Byli na tyle młodzi, że mogli się nauczyć żyć w nowy sposób. Ich umysły nadal były elastyczne. Mieliśmy nadzieję, że przetrwają konieczne odcięcie od sieci, a w ich mózgach pojawią się nowe ścieżki. Szansa na to nie była wprawdzie wielka, ale i tak wydawało nam się to lepszym wyjściem niż rehabilitacja. - A Sienna?

- Wtedy miała szesnaście lat. - Oczy Walkera były tak lodowate, że Sascha dopiero teraz doszła do wniosku, że w rzeczywistości były tak samo bladozielone jak oczy Marlee. Założyliśmy więc, że wilki dostrzegą w niej zagrożenie i wyeliminują ją. - Mimo to przywieźliście ją tutaj? - Głos Lucasa był jak uderzenie bata. - Przyprowadziliście nastolatkę na pewną śmierć? Gdyby Sascha nie znała prawdy, pomyślałaby, że to gniew utwardził szczęki Judda. - Nie mieliśmy wyboru - tłumaczył młodszy mężczyzna. Sienna wolała umrzeć, niż zgodzić się na rehabilitację. Gdybyśmy jej nie wzięli, sama pojechałaby za nami. Sascha pogłaskała Lucasa sekretną częścią swojego umysłu, którą wreszcie zaczynała rozumieć. - Oni mają rację - powiedziała. - Rehabilitacja jest gorsza niż śmierć, gorsza od wszystkiego, co jesteście sobie w stanie wyobrazić. Lucas pozwolił jej uspokoić siebie, pozwolił, by otoczyła go uczuciem. - Dlaczego ich nie zabiliście? - spytał Hawke'a. - Nie jesteśmy idiotami. Było oczywiste, że przyjechali tu, oczekując śmierci z ręki zmiennokształtnych. - Jego leżąca na stole dłoń zacisnęła się w pięść. - Złapaliśmy ich, mając nadzieję na okup. - Wtedy powiedzieliśmy im, że to Rada zapłaci okup i dlaczego to zrobi - powiedział Judd. - To postawiło go w złej sytuacji. Nie mógł mieć na swoim terenie pięciorga

Psi podłączonych do sieci, a ponieważ ma sumienie, nie mógł nas po prostu zabić czy oddać na rehabilitację. Zażądał, żebyśmy przecięli połączenie. - Zawsze wiedzieliśmy, że każde z nas, które przeżyje spotkanie ze SnowDancer, będzie musiało to zrobić, żeby zapewnić pozostałym bezpieczeństwo - dodał Walker. - W chwili gdy Rada zorientowałaby się, że uciekliśmy, użyłaby połączenia z siecią, żeby nas zlikwidować. Nikt nie dezerteruje ze świata Psi. Judd spojrzał prosto na Saschę, a ona stwierdziła, że był wręcz niewiarygodnie przystojny na doskonały sposób Psi. Ale jego zachowanie było równie oficjalne jak brata. - To Sienna o tym pomyślała - wyjaśnił. - O czym? - Sascha była nimi zafascynowana. Było jasne, że dwoje najmłodszych rzeczywiście zaczyna się przystosowywać. Ich umysły potrafiły przyjąć styl życia zmiennych. Ale Judd i Walker pozostali zamknięci w swoim świecie Psi, gdyż zbyt długo żyli kłamstwem. W przeciwieństwie do niej nie posiadali naturalnych mocy, które zmuszałyby ich do stawienia czoła swoim emocjom. No i była jeszcze Sienna, złapana w samym środku. W wieku szesnastu lat mogła już być w pełni uwarunkowana, gotowa do funkcjonowania jako kółko zębate w maszynie Psi. - Sienna wymyśliła rodzinną sieć Psi - powiedział Walker. Zaproponowała, żebyśmy zaczęli wypadać z sieci jedno po drugim w odstępie milisekund. - Tak, jakbyśmy ich zarzynali. - Oczy Hawke'a były lodowate.

Sascha z trudem zwalczyła w sobie pragnienie, by sięgnąć do niego. Lecz on prawdopodobnie odgryzłby jej rękę. Kobieta, która weźmie sobie tego wilka, musi być bardzo odważna albo bardzo głupia. - Dokładnie - przytaknął Walker. - To również uniemożliwi komukolwiek zlokalizowanie nas. Jak tylko wypadliśmy, podłączyliśmy nasze umysły do innego członka rodziny. Pierwszy, który opuścił sieć, musiał być potężny na tyle, by przetrwać oddzielenie i zakotwiczyć połączenie. - Sienna? - spytała Sascha. - Nie. Sienna jest kardynalną, ale nie miała wystarczającej kontroli nad swoimi mocami. Judd to zrobił. - Walker spojrzał na brata. - Ja wypadłem ostatni. Musiałem poprowadzić dzieci. Sascha przypuszczała, że Judd musi być na poziomie tylko nieznacznie niższym niż kardynalny, żeby robić za kotwicę. -1 zadziałało? - powiedziała z sercem w gardle. - Tak. Stworzyliśmy zamknięty obwód, który nieustannie karmi się energią generowaną w pętli. Wybuchły w niej podniecenie i nadzieja. -Czy możecie... Walker zaczął mówić, zanim udało jej się zadać desperackie pytanie. - Nie, Sascha. Przykro mi - powiedział to łagodniej, niż się spodziewała po innym Psi. - Aby pętla mogła funkcjonować, musieliśmy zamknąć ją na stałe. Ja i Judd dajemy z siebie wszystko, by podtrzymać trzy niedojrzałe

umysły. Dopóki Sienna nie będzie na tyle dorosła, by pomóc, dopóty to my będziemy kontrolować instynktowne próby Toby'ego i Marlee powrotu do sieci Psi. - Jak tylko otworzycie pętlę - wyszeptała - oni spróbują się podłączyć na nowo. Judd skinął głową. - Nic nie mogą na to poradzić. Urodziliśmy się z potrzebą bycia częścią sieci. My dwaj jesteśmy na tyle dojrzali i silni, żeby kontrolować ten instynkt, ale Sienna nadal ma problemy. Nie możemy zaryzykować otwarcia pętli, żeby cię wpuścić i stracić ich. - Rozumiem. Lucas poruszył się obok niej. - Najważniejsza jest ochrona młodych - powiedział spokojnie i zrozumiała, że dokonałby takiego samego wyboru. Ale czuła także jego frustrację, jego potrzebę chronienia jej. Wiedziała, że gdyby kiedykolwiek zaszła taka konieczność, jej partner bez problemu poświęciłby każdego Laurena, by ją ocalić. Bycie uwielbianą do tego stopnia było niemal przerażające. Niemal. Psi spojrzeli na niego. -Tak. - Możemy jednak - powiedział Judd - zorganizować dywersję, jakiej potrzebujecie. Sienna i ja jesteśmy telepatami z pewną dozą... niezwykłych umiejętności. Wymyśliliśmy sposób, jak wślizgnąć się do sieci poprzez umysł słabego Psi. Zamierzamy przesłać nasze moce poprzez to połączenie i zakłócić dwie z głównych linii

komunikacyjnych. To nie będzie bardzo poważne - sabotaż z drugiej ręki zależy od gradientu wykorzystywanego umysłu, a nasz facet to zaledwie 4,5. Sascha wiedziała, że rozmawiają o kontroli umysłów, czymś zarówno nielegalnym, jak i niemoralnym. - Jeśli to zrobicie, nie będziemy lepsi od nich. Judd spojrzał na Hawke'a, a potem z powrotem na nią. - Jedynie skorzystamy z połączenia z siecią. Nikt nie ma zamiaru skanować umysłu naszego ochotnika, który poza tym jest narkomanem. To twój wybór. Sascha położyła na szali złamanie jednej zasady i zachowanie innej; życie Brenny kontra inwazja w umysł. W podjęciu decyzji pomogły jej otaczające Hawke'a bolesne cienie. Z każdą sekundą on po trochu umierał, a jego serce alfy rozdzierały szpony winy i żalu. - Ochotnik? - Pieniądze mają dużą moc przekonywania. Jego nawet nie obchodzi, na co się zgodził. - Hawke skinął na Judda, żeby mówił dalej. - Włamanie będzie chwilowe. Nie możemy ryzykować, że ktoś wytropi nas przez inny umysł. Z tego samego powodu żadne z nas nie może zagrać twojej roli. Jak tylko zaczną podejrzewać, że żyjemy, dopadną nas. - Chwilowe włamanie powinno wystarczyć. Efekt fali będzie trwał w sieci przez jakiś czas - powiedziała Sascha z zastanowieniem, marszcząc brwi. - Zabójca powinien wyczuć naturę zmiennokształtnej w moim psychicznym zapachu, zanim ktokolwiek inny uspokoi

się na tyle, by zacząć się zastanawiać, co ze mną jest nie tak. Ale nawet wtedy nie zrozumieją od razu - większość Psi nigdy nie widziała wnętrza umysłu zmiennych. Nie ma powodu, żeby to nie zadziałało. - Chyba że wszystko pójdzie w diabły i pierwsi dostrzegą ją radni. Jej dłoń zacisnęła się na ręce Lucasa, a strach zwinął żołądek w zimną kulę. Nie chciała umierać, nie chciała opuszczać tego mężczyzny, którego odkryła po dwudziestu sześciu latach samotności. Ale nie mogła także za kilka dodatkowych dni bycia z nim nosić na sobie brzemienia śmierci Brenny. Jej matka była częścią tego horroru i ona musiała ocalić choćby jedno życie. Nawet jeśli nikt nie ocali jej. Niesprawiedliwość losu niemal ją załamała. Dlaczego pokazano jej raj, a potem zatrzaśnięto jej drzwi przed nosem? Choć oczywiście ten raj nigdy nie był przeznaczony dla niej. - Kociaku. - Głos Lucasa przy jej uchu był ciepłym pomrukiem. - Przestań cierpieć. Zanim mogła to skomentować, zrobił coś, co jeszcze kilka dni temu całkowicie by ją zaskoczyło. Odsunąwszy swoje krzesło, uniósł ją i posadził na swoich kolanach. Ten zwyczajny pokaz siły przypomniał jej o różnicach między nimi, niespodziankach, rzeczach, których nigdy nie będzie miała szansy poznać. Nie próbując opierać się jego objęciom, położyła głowę na jego ramieniu i odetchnęła jego zapachem. Lucas może próbować ją powstrzymać, ale ona wiedziała, że zrobi to. Śmierć była nieunikniona - chodziło tylko

o to, jak będzie wyglądało jej pożegnanie. Więc teraz będzie żyła na emocjonalnym szczycie. Będzie dotykała, śmiała się i publicznie wtulała w niego. - Chociaż obaj mamy z punktu widzenia zabójcy niewłaściwą płeć, Walker i ja próbowaliśmy wymyślić sposób wykonania twojego planu, skoro już jesteśmy poza siecią - powiedział Judd, widząc, jakim zaufaniem Sascha obdarza Lucasa. Niestety, wymagałoby to ujawnienia, że przynajmniej jedno z nas żyje. - Co sprawiłoby, że zaczęliby się zastanawiać, czy pozostali na pewno umarli - dokończyła Sascha. - Rozumiem, Judd. Nie czuj się winny, że na pierwszym miejscu stawiasz życie dzieci. Ja postąpiłabym tak samo. - Psi nie znają poczucia winy. - Oczy Judda były zimne. Mimo powagi sytuacji miała ochotę się uśmiechnąć. - Oczywiście, że nie. Lucas pocałował czubek jej nosa w sposób tak figlarny, że już dłużej nie mogła ukrywać uśmiechu. - Moja Psi zna. - W jego oczach błyskały iskierki radości, ale ramiona obejmowały ją ciasno. Hawke popatrzył na nich oboje. -1 nie zamierzamy jej stracić. Lucas utkwił spojrzenie w oczach wilka. Sascha nie rozumiała głębi reakcji, do jakich zmiennokształtni by się posunęli, by chronić swoje partnerki. Nie rozumiała, że był jej własnością w sposób, w jaki nikt inny nie mógłby tego dokonać.

- Nie, nie stracimy. - Oni nie chcą uwierzyć, że nie mogę przetrwać poza siecią. Sascha pokręciła głową. - Powiedzcie im. - Ona ma rację - powiedział Walker. - Kiedy wypadnie z sieci, musi mieć inną mentalną sieć, do której mogłaby się podłączyć. Inaczej psychicznie zagłodzi się na śmierć w ciągu kilku minut. - Nawet jeśli jakimś cudem udałoby nam się znaleźć sposób wyciągnięcia jej stamtąd, byłaby więźniem jak Toby i Sienna. - Judd wskazał na jej oczy. - My możemy zmienić nasz wygląd i wejść w świat, ale ty nie możesz ukryć oczu kardynalnej. - Nie będzie się chować. - Lucas nie zamierzał pogrzebać wolności Saschy - niemal całe dotychczasowe życie się ukrywała. - Moja partnerka będzie stała u mojego boku. - Rada znajdzie sposób, by ją zabić - stwierdzał fakt Walker. - Zostaw to nam - powiedział Hawke i jasne było, że miał na myśli zarówno SnowDancer, jak i DarkRi-ver. - Wy jedynie pomóżcie nam znaleźć sposób, jak bezpiecznie trzymać ją poza siecią. W pomieszczeniu zaległa głęboka cisza. Lucas głaskał plecy Saschy i zastanawiał się, jak wystraszyć Radę na tyle skutecznie, żeby nikt nie śmiał jej tknąć. Mogli nie odczuwać emocji, ale każdy bał się śmierci. W oczach Judda siedzącego naprzeciw niego nie widział już koncentracji. Chwilę później również Walker ją stracił. Lucas poczuł włoski unoszące się na karku

i wiedział, że obaj intensywnie rozmawiają telepatycznie. Jakby świadoma jego dyskomfortu Sascha wtuliła się w niego jeszcze bardziej, owijając ramię wokół jego szyi. Poczuł jej miękki ciężar, jej żar, jej życie i ogarnęło go szczęście, że znalazł swoją partnerkę. Do diabła, nie zamierzał jej stracić. - Jest pewna możliwość - powiedział Walker. Wszyscy spojrzeli na niego. - Sienna próbuje nas przekonać, że nasze umysły potrzebują jedynie sprzężenia zwrotnego, niekoniecznie pochodzącego od Psi. - Problem polega na tym, że nie ma sposobu, żeby to sprawdzić bez odłączenia się od sieci. - Judd wyglądał, jakby wciąż kłócił się z Sienną. Czoło Saschy pokryły zmarszczki. - Jak mogłabym otrzymać sprzężenie bez podłączenia się pod umysł Psi? - Mogłabyś podłączyć się pod umysł zmiennokształt-nego. Z powodów, jakie zaraz wyjaśnimy, ludzki umysł nie byłby odpowiedni. Lucas ścisnął Saschę tak mocno, że aż zaprotestowała. - Przepraszam, kociaku - zamruczał skupiony na tym, co mówi Walker Lauren. - Czy można to zrobić? - Nie, oczywiście, że nie. - Sascha usiadła, wsuwając kosmyk włosów, który wydostał się z jej warkocza, za ucho. - Jak można utrzymać połączenie, jeśli jedna strona nie ma mocy Tp? Wszyscy Psi rodzą się z telepatią, choćby na najniższym poziomie.

Jego bestia wyczuła w niej dziką desperację, która zdradziła mu, że coś ukrywa. - Sascha, pozwól im mówić. - Dlaczego?! - krzyknęła. - Żeby mogli sprzedać nam kłamstwa? - Ciii. - Przesunął kłykciami po jej policzku. - Naprawdę tak ci się śpieszy, żeby mnie opuścić? - Jak mogła nie chcieć walczyć o każdy dodatkowy dzień, jaki mogli spędzić razem? W jej pięknych oczach pojawił się ból. Z rozpaczliwym szlochem ukryła twarz w dłoniach. - Nie wytrzymam, jeśli dostanę nadzieję, a potem ją stracę. Tak bardzo chciał zabrać jej ten ból, tak bardzo sam chciał być teraz empatą. - Sienna jest przekonana, że to zadziała. - Bladozielone oczy Walkera śledziły ruch ręki Lucasa, kiedy pocierał tył szyi Saschy. - Sądzi, że więź między dwojgiem partnerów jest czymś w rodzaju psychicznego połączenia. Ta więź powinna podtrzymać życie Saschy, kiedy odłączy się od sieci Psi. Sascha podrzuciła głową. - Nie sądzisz, że o tym pomyślałam? - Co? - warknął Lucas. - Dlaczego mi nie powiedziałaś? Pantera chciała w furii obnażyć kły. - Ich zapytaj dlaczego. - Nigdy wcześniej nie widział jej tak rozwścieczonej. - Ponieważ pojedynczy umysł nie jest w stanie podtrzymać sprzężenia zwrotnego, którego potrzebuję, bez samodestrukcji. Jeśli

podłączę się do ciebie w jakikolwiek sposób, oboje umrzemy. - Tak - powiedział Walker. - Nasza sieć rodzinna działa na tej samej zasadzie jak sieć Psi, lecz na mniejszą skalę - sprzężenie zwrotne w jakiś sposób się akumulu-je. Ale my jesteśmy Psi i wszyscy zarówno dostarczamy energię do sieci, jak i ją z niej pobieramy, co właśnie, jak uważamy, daje efekt zwielokrotnienia. W waszym wypadku taki efekt nie wystąpi. Żeby wyrównać deficyt, musiałabyś połączyć się z innymi zmiennymi w sforze swojego partnera. Trzy czy cztery umysły zapewnią wolną energię kreującą odpowiednie sprzężenie. Wtedy nikogo byś nie wydrenowała. - Niemożliwe. - Sascha pochyliła się do przodu z dłońmi opartymi na stole. - Zgadzam się, że połączenie między partnerami jest niemal psychiczne, ale ta więź nie powstanie między mną a nikim innym. Jak mogę się połączyć z więcej niż jednym lampartem? - Nie połączysz się - warknął Lucas, zanim mógł się powstrzymać. - Należysz do mnie. Koniec, kropka. Popatrzyła na niego zmrużonymi oczami. - Wiem o tym, wasza wysokość. Chodziło mi tylko o to, że propozycja Walkera jest niemożliwa do zrealizowania. Nie mogę utworzyć połączenia z nikim innym oprócz ciebie. Bestia Lucasa nienawidziła myśli, że Sascha mogłaby się połączyć z kimkolwiek poza nim, lecz uświadomił sobie także, że jeśli to uratowałoby jej życie, toby się nią podzielił. Rozdarłoby go to na strzępy, ale by to zrobił.

Po raz pierwszy tak naprawdę zrozumiał głębię swoich uczuć. - Jakieś inne pomysły? - spytał Hawke. Cisza. Wilk wstał. - Przygotujmy się na wojnę. Sascha kłóciła się z nim podczas całej drogi do domu. - Pozwolisz umrzeć setkom ludzi, ponieważ chcesz utrzymać mnie przy życiu przez kilka dodatkowych dni? - Godzina twojego życia jest dla mnie więcej warta niż życie tysiąca ludzi. - A co z Julianem i Romanem? Co z Kitem? Co z Riną? Chcesz ich stracić? - pytała, a on miał wrażenie, że kopie go prosto w serce. - Oni nie umrą. - Gówno prawda! - Przekleństwo dowodziło, do jakiego stopnia ją zdenerwował. - Jeżeli Rada zdecyduje się na zlikwidowanie twojej sfory, każdy jej członek zostanie wyeliminowany, nawet jeśli miałoby to im zająć lata. - Więc chcesz, żebym siedział spokojnie i pozwolił ci się zabić? - Jego słowa były tak pełne gniewu, że głowa odskoczyła jej do tyłu, jakby ją uderzył. - Nie. Chcę, żebyś pomógł mi ocalić czyjeś życie. Chcę, żebyś oddał mi moją dumę. Skrzywił się.

- A kiedy ją straciłaś? - Kiedy dowiedziałam się, że moja matka pomagała ukrywać morderców. Próbował chwycić jej rękę. Wyrwała ją. - Nie! Nie pozwolę ci tego zrobić. - Potrzebujesz nas do wykonania planu - zauważył. - Nikt ze sfory ci nie pomoże za moimi plecami. Wiedzieli, że ich wypatroszy, rozerwie na tak małe kawałeczki, że nic z nich nie zostanie. Nie był alfą dlatego, że był uprzejmy, gdy grożono jego ludziom. A jeśli chodziło o jego kobietę, dla niej zniszczyłby cały świat. - Może i nie - wyszeptała. - Może spróbuję bez was. Moje tarcze padają jedna po drugiej i ujawnienie jest nieuniknione. W ciągu kilku dni przyjdą po mnie, a kiedy to zrobią, i tak będę musiała wypaść z sieci, by uciec przed rehabilitacją. I wtedy już wiedział. - Zrobisz to z moją pomocą lub bez niej. Zatrzymał samochód przed wejściem do kryjówki.

ROZDZIAŁ 24 A co ty byś zrobił na moim miejscu? - Jej oczy były czystą czernią. - Czego wymaga honor? - Jesteś moją partnerką. Honor tu nic nie znaczy. Otworzyła drzwi samochodu i wysiadła. Siedział w środku, czekając, aż obejdzie pojazd. Jej dłonie na jego twarzy były ciepłe i żywe. - Kłamca - wyszeptała. - Honor jest wszystkim. W przeciwnym razie bylibyśmy jak oni. Wysiadając, objął jej drżące ciało. - Zrobię to. Zastanawiał się, czy ona rozumie, że właśnie wyrwał sobie serce i położył je u jej stóp. Pokręciła głową. - Nie mogę cię tak skrzywdzić. - Nie ma o czym mówić, kociaku. Będę twoją kotwicą, a potem sięgniesz po mnie umysłem. I nie będziesz walczyć z naszym sparowaniem. Jedynie twoja niechęć to powstrzymuje - jak tylko spróbujesz się podłączyć, więź powinna się pojawić. - Nie - powiedziała, pchnąwszy go tak mocno, żeby wyrwać się z objęcia.

-Tak. - Co się stanie z DarkRiver, kiedy cię zabraknie? Myślałeś o tym? - Kręciła głową, a jej oczy były hebanowoczarne. - Nie wytrzymasz dłużej niż dwa miesiące, jeśli w jakikolwiek sposób się z tobą połączę. Wydrenuję cię do szczętu. Nie proś, żebym cię zniszczyła. - Vaughn jest wystarczająco silny, żeby mnie zastąpić, dopóki Kit nie osiągnie odpowiedniego wieku. - Nie było innego wyboru. - Nie, Lucas, nie. - Cała drżała. - Tylko pod tym warunkiem pozwolę ci wziąć w tym udział. Sprawił, by usłyszała w jego głosie stalową nutę. Chciał, żeby przypomniała sobie jego groźbę, że ją ogłuszy. Jeśli chodziło o Saschę, nie potrafił zachowywać się cywilizowanie. Obiecaj mi. Milcząco pokręciła głową. - Obiecaj mi, kociaku. Uciekła od niego. Pozwolił jej wbiec do domu, a potem poczekał, aż Vaughn wysunie się spośród drzew i stanie obok niego. - Ona ma rację. DarkRiver cię potrzebuje. - A ja potrzebuję jej. - Już raz patrzył, jak kobieta, którą kochał, umiera. Nie mógł tego powtórzyć. - Jeśli ją przeżyję, to i tak będę martwy. Świadoma tego, że nie całkiem jeszcze doszła do siebie po cieniowaniu Henry'ego, Sascha zdecydowała, że rozpocznie realizację planu następnego wieczoru.

Da jej to czas na uważne zbadanie wzorów myślowych, które będzie naśladować. Rina zgłosiła się na ochotnika, by Sascha mogła zeskanować jej wzory, gdyż dokładnie pasowała do profilu ofiar. Były to logiczne powody opóźnienia, ale prawda była taka, że chciała spędzić jeszcze jedną noc z kochankiem. W łóżku, w ciemności to ona pierwsza sięgnęła po niego. Był dziki i pełen gniewu i czuła, że powstrzymywał swoją furię. Ale jego dłonie były nie do zniesienia łagodne, a jego dotyk był dowodem uwielbienia, o jakim nigdy nie marzyła. Zasnęła w jego ramionach, bezpieczna i chroniona. I dlatego kiedy pojawił się sen, nie mogła uwierzyć w ten koszmar. - Pomóż mi! - Krzyk pochodził z samego jądra kobiecej świadomości. - Proszę, pomóż mi. Wstrząśnięta niepojętym cierpieniem, które słyszała, Sascha próbowała ją uspokoić. Kobieta uciekła od niej, jakby została oparzona. -Nie! - Pozwól mi sobie pomóc - błagała Sascha, płacząc w umyśle nad tą kobietą, której twarzy nie mogła dostrzec. - Jesteś Psi - jej głos był pełen gniewu, lecz pod jego powierzchnią pulsowała bezdenna agonia bólu. - Nie jestem jak on. Wysłała subtelne uzdrawiające fale. Emocje, które przypłynęły do niej z powrotem, były echem tak wielkiego cierpienia, że aż się skuliła. Więc wciąż je brała, a one wciąż nadciągały.

- Jesteś niewiarygodnie silna. - Krzyczałam. - W szepcie nie było już oporu. Jakby musiała zaufać Saschy, jedynemu głosowi w ciemnościach. Błagałam, żeby przestał. Sascha próbowała naprawić strzaskaną dumę kobiety. - Przetrwałaś i trzymałaś go z dala od swojego umysłu. Nie złamał cię. To jest ważne. - Nie wiem, jak długo jeszcze mogę to robić. - Idziemy po ciebie. Przetrwaj dla nas. - Nie jesteś moją sforą. Pachniesz jak koty. - Ten wróg nas zjednoczył. Głębia zniszczeń w psychice tej młodej dziewczyny wstrząsnęła nią. To, że wciąż nie pozwalała wejść mordercy w swoje wnętrze, dowodziło jej niewiarygodnej siły woli. - Nadchodzimy, Brenna. Nadchodzimy. - Pośpieszcie się. - Jej glos zanikał. - Proszę, pośpieszcie się. Gdy Sascha obudziła się o świcie, wiedziała, że nie mogą czekać. - Teraz - powiedziała Lucasowi, znalazłszy go w jadalni z Hawkiem, jego porucznikami i dwoma innymi mężczyznami. Widok wilków tutaj jej nie zaskoczył - obaj przywódcy szykowali się do wojny z Psi. - Musimy zrobić to teraz. Nie możemy zostawić Brenny z nim ani chwili dłużej - oznajmiła, a w jej głosie pobrzmiewała histeria.

Lucas kazał wszystkim wyjść. Nikt nie powiedział słowa, kiedy zamykali za sobą drzwi. Nikt oprócz Hawke'a. - Którą godzinę powinienem podać Laurenom? Sascha spojrzała na zegarek, kiedy on spojrzał na swój. - Pięć minut od teraz. - Zadzwonię do Judda. Skinęła głową. - Przy nas będziesz bezpieczna, skarbie. - Dotknął jej twarzy i wyszedł. Nadzieja była niebezpiecznym uczuciem i Saschy nie wolno było się nią rozkoszować. Idąc przez pokój do Lucasa, patrzyła mu w oczy. - To nie musisz być ty - powiedziała jeszcze raz błagalnie. - To muszę być ja. Jestem twój. - W swój pocałunek włożył całe serce. Jej było złamane. - Zacznijmy - wyszeptała, nie mogąc tego dłużej wytrzymać. Gdyby pomyślała o tym, co zamierza zrobić, mogłaby tego nie zrobić. Mogłaby skazać Brennę na tortury i śmierć, na wypatroszenie jej umysłu i koniec na śmietniku. To, że nawet rozważała coś takiego, sprawiało, że obawiała się o własną duszę. Poczuła, jak umysł Lucasa wita jej umysł. Chociaż nie był Psi, miała wrażenie, jakby opadały tarcze. Nie musiała wchodzić do środka, żeby dostać to, czego potrzebowała.

Zamiast tego stworzyła sztuczne połączenie, które pozwoli jej przekazywać mu informacje i czuć jego zapach na poziomie psychiki. Zapach potęgujący wrażenie zmiennokształtnego umysłu, jakie zamierzała stworzyć, wykorzystując przebłysk wzorów mentalnych Riny. Ich umysły działały wystarczająco odmiennie od Psi, więc nikt nie pomyli jednych z drugimi. Ale możliwe było, że uda jej się zwodzić zabójcę na tyle długo, że dowie się, kim jest. - Nie wystawiaj się niepotrzebnie. Skinęła głową. Tak czy inaczej będzie musiała wypaść z sieci, lecz chciała wyjść bez ujawnienia wszystkich możliwości swojego umysłu empaty. Dzięki temu podobni do niej będą bezpieczni... Jeśli tacy w ogóle są. - Jeżeli przynęta zadziała na tyle dobrze, że morderca podejdzie blisko, nie będę musiała. Lecz jeśli jest ostrożny, będę musiała go zainteresować. W oczach Lucasa błysnął sprzeciw, ale nie próbował jej tego zakazać. Jej samiec alfa wreszcie zaczynał się uczyć, że nie da się nią pomiatać. - Wróć do mnie, Sascha. Obiecaj mi, że się do mnie podłączysz. Krzyki Brenny odzywały się echem w jej umyśle, pospieszając ją. - Obiecuję. - Nachyliwszy się, przesunęła ustami po jego wargach, pragnąc chociaż jeszcze jednej godziny, jednej minuty z nim. - Dziękuję ci, że nauczyłeś mnie żyć. Jego dłoń zacisnęła się na tyle jej szyi, a oczy płonęły zwierzęcym głodem.

- Jeśli chcesz mi podziękować, pozostań żywa. Spełnij obietnicę. Podłącz się. Sascha zmusiła się do przytaknięcia. - Powinniśmy zaczynać. Poprowadziła go do sofy. Lucas usiadł i położył nogi na kanapie. Bez słowa ułożyła się obok niego z głową na jego piersi, obejmując ramionami jego muskularną sylwetkę. Przez miękką tkaninę szarej koszulki słyszała bicie jego serca, jego życie. Jak mógł ją skazać na zabranie mu tego? Jak może zmuszać swoją sforę, by pozostała bez przywódcy? Nie była warta takiego poświęcenia, wywodziła się z rasy, która utraciła swoje człowieczeństwo sto lat temu. - Gotowa? - Łagodna dłoń przesunęła się po jej rozpuszczonych włosach. Nigdy nie będzie gotowa, by zabić ich oboje. Tyle że alternatywne wyjście było o wiele gorsze. - Tak. Judd i Sienna rozpoczną dywersję za minutę. Zaczerpnąwszy głęboko powietrza, zamknęła oczy i znalazła go. Płomień Lucasa był czystym żarem, czystym światłem. Zaufał jej swoim umysłem, ale ona nie weszła do środka, nie potrafiła stanąć twarzą w twarz z tym, co mogłaby tam ujrzeć. Jego uczucia dla niej mogłyby ją zniszczyć. Zamiast tego łagodnie wtopiła się w wyższą warstwę, aż jej wzory myślowe zaczęły odbijać jego wzory w subtelny sposób, który nie zmieniał ich, ale sprawiał, że inaczej się je odbierało.

Pozwalając, by bicie serca Lucasa ukoiło ją, otworzyła oczy umysłu. Nadal tkwiła za swoimi tarczami, nadal była bezpieczna. Gdyby chciała, jeszcze teraz mogła się wycofać bez śladu. W jej umyśle odbiły się echa krzyków Brenny. Nie, nie zrobi tego. Najpierw upewniła się, że prawda o jej uzdrawiającym, błyszczącym tęczowym umyśle jest skryta głęboko. Potem zrobiła na swoich tarczach ochronnych wyglądające naturalnie pęknięcia. W pewnym sensie jej plan byl olśniewająco prosty... jeśli byłeś kardynalnym Psi zmuszonym do wypracowania genialnych umiejętności w tworzeniu wielowarstwowych tarcz i byłeś zdolny do połączenia się z tak łatwymi do naśladowania zmysłami zmiennokształtnych. Zeszłego wieczoru dotarło do niej, że jej talent do dotykania umysłów zmiennych był częścią jej daru, ponieważ sama natura empaty nie pozwalała mu stać się złym i skrzywdzić nikogo. Kiedy Psi zniszczyli linię empatów, zniszczyli też sumienie rasy. - To jest dla nas - powiedziała wewnątrz swojej duszy. Robiła to w imię tych wszystkich E-Psi, którzy umarli straszliwą śmiercią podczas fazy transformacji, tych wszystkich, którzy oszaleli podczas Ciszy, i tych wszystkich, którzy pogrzebali swój dar tak głęboko, że myśleli, iż są zepsuci. Po tylu latach życia w przekonaniu, że jest niepełnowartościowa, zwyciężyła - stała się tym wszystkim, czym od początku powinna być. I nawet jeśli tylko

zmiennokształtni będą wiedzieć o jej zwycięstwie, jej to wystarczało. Bardziej niż wystarczało. Ponieważ oni będą pamiętać. W przeciwieństwie do Psi nie usuwali systematycznie wszystkiego, co nie pasowało. Używając pęknięcia, które wykreowała, pozwoliła, aby przedostały się przez nie na zewnątrz nikłe witki jej Lucasopodobnych wzorów myślowych, ukształtowanych na bazie umysłu Riny. Buntownicza, silna, lojalna, niezależna i zmysłowa - to były cechy kobiet porwanych przez mordercę. Mieszanka jej psychicznej sygnatury była bardzo dokładnie dostosowana do jego gustu. Większość Psi nie miała pojęcia, że coś w niej jest nie tak. Niektórzy wprawdzie mogliby coś zauważyć, ale widząc kardynalną gwiazdę, złożyliby to na karb jakiegoś dziwnego talentu. Tylko Psi, który rozszarpał umysł zmiennokształtnych, pozna po zapachu, czym to jest. Pięćdziesięciu znanych czynnych seryjnych. Sascha postanowiła nie myśleć o przegranej. Musiała zaufać przeznaczeniu i pragnieniu mordercy znalezienia ofiary tego właśnie gatunku. Kiedy wzory myślowe przenikały przez szczelinę, wyślizgnęła się przez ukryte drzwi wbudowane w zewnętrzną tarczę prosto w gwiezdną noc sieci. Przypominało to sztuczkę stosowaną przez nią podczas cieniowania. Ale było jeszcze bardziej niebezpieczne. Dzisiaj jej właściwy umysł był zamknięty wewnątrz osłon, ponieważ musiała podtrzymywać kontakt z Lucasem i iluzję umysłu. Kiedy cieniowała, pozostawiała ów iluzoryczny umysł za sobą, podczas gdy po sieci

podróżowała jej świadomość, jej ja. W pewnym sensie dzieliła się wtedy na ciało i umysł. Coś podobnego następowało, kiedy „spotykała" kogoś w sieci. Ponieważ zazwyczaj musiała funkcjonować na poziomie fizycznym, wysyłała wędrującą cząstkę siebie, która działała jak niezależna od niej osobowość, jakby kopia jej samej. Było to trochę niebezpieczne, jako że cząstka ta była połączona z jej wewnętrznym umysłem, ale zagrożenie było tak niewielkie, że większość Psi nigdy się tym nie przejmowała. Część niej będąca na zewnątrz tarcz ochronnych dzisiaj była bezpośrednio połączona z jądrem jej umysłu. Nie mogła użyć wędrującej cząstki siebie, ponieważ i Umysł Sieci, i inni Psi by ją wyczuli, a ona musiała stworzyć iluzję, że jej w ogóle w sieci nie ma. Jeżeli więc ktoś tutaj zdobyłby nad nią kontrolę, miałby bezpośredni dostęp do jej mózgu - i mógłby go kontrolować na najbardziej intymnym poziomie. Nie mogła jednak się tym martwić - mnóstwo innych rzeczy stało jej kołkiem w gardle. Już teraz prądy sieci roznosiły na wszystkie strony jej przynętę. Musiała tylko czekać i obserwować, ukryta przed własnym umysłem, tak by jej obecność była niemal nie do wykrycia. Był to tak niebezpieczny manewr, że większość Psi nawet by nie pomyślała, by go podejrzewać, lecz ona musiała być poza osłonami, żeby ujrzeć psychiczną twarz zabójcy. Nawet jeśli go nie rozpozna, zdobędzie wystarczającą ilość informacji, żeby odkryć jego tożsamość w bazach danych sieci.

Bardzo blisko przesunęły się dwa zaciekawione umysły o wysokich gradientach, ale nie przystanęły nawet na chwilę. Słyszała fragment ich rozmowy, której nie chciało im się osłaniać. Słowo „kardynalna" było bardzo wyraźne. Wada, którą wytworzyła, była unikatowa, ale nie tak absolutnie niepasująca, żeby normalny Psi mógł ją zakwestionować. Liczyła na ich arogancję, która kazała im uważać zmiennokształtnych za nieszkodliwych i tym samym niewartych poznania. Jej nerwy uspokoiły się odrobinę po tym małym sukcesie. Pokusa, aby wrócić i usunąć tarcze, by mogła dotknąć umysłu Lucasa w psychicznym pocałunku, była niemal nie do opanowania. Potrzebowała dotyku i wiedziała, że jej kochanek nie miałby nic przeciwko tej pieszczocie. Należał do niej tak samo, jak ona należała do niego. Wystawienie go jednak w ten sposób na widok byłoby z jej strony czystym egoizmem. Jeśli jej tarcze opadną, każdy intruz Psi mógłby poprzez nią wyrządzić mu krzywdę. A Lucas nie mógł umrzeć. Ona na to nie pozwoli. Coś poruszyło jej zewnętrzne osłony, które nie były właściwie tarczami, lecz ostrzegawczymi bojami, jednymi z jej sekretnych wynalazków. Czekała z narastającym entuzjazmem. Do diabła! Dlaczego nie pomyślała, że bez wątpienia przyciągnie właśnie ten jeden umysł? - Sascha. - Matko. Przepraszam, że nie odpowiedziałam na twoje wezwanie. Byłam bardzo zajęta - odpowiedziała,

używając mentalnych ścieżek telepatii, jako że właściwie nie było jej w sieci. Miała nadzieję, że matka była zbyt zaabsorbowana polowaniem na zabójcę i dywersją Laurenów, żeby pytać ją, co też właściwie porabia. - Jedna z twoich tarcz jest pęknięta. Napraw ją, zanim ludzie wykorzystają to i wsuną ci wirusa. Oczywiście, Nikita martwiłaby się przede wszystkim o wirusy. - Dziękuję. - W twoich wzorach jest coś dziwnego. Być może powinnaś odwiedzić Centrum Medyczne. Strach i świadomość zdrady ścisnęły Saschę za gardło. Nikita musiała wiedzieć, co było nie tak z jej córką, musiała to dostrzec, zanim Sascha była na tyle duża, żeby ukryć swój umysł. Mimo to dawała jej rady, które mogły doprowadzić do jej ujawnienia. Czy domyślała się, jak daleko jej córka zeszła z akceptowanej ścieżki Psi? - Jesteś pewna, że to konieczne? - spytała. - Wydaje się to niewielkim problemem. - Jako głowa domu Duncanów otrzymałam informację z Centrum, że od kiedy stałaś się dorosła, ani razu nie pojawiłaś się na przeglądzie fizycznym. Ton Nikity się nie zmienił, ale Sacha dostrzegła w nim cień ostrzeżenia. - Dobrze by było zrobić sobie skan, zanim wyciągną twoje nazwisko na przeglądzie losowym. Jej ulga była osłabiająca. Sascha nie wiedziała, co matka kombinowała, ale przynajmniej nie próbowała donieść na nią władzom. Niewiele to, ale zawsze coś. - Zrobię to jak najszybciej.

- Nie składałaś raportu na temat DarkRiver od dwóch... przerwała. - Muszę iść. Coś złego stało się z dwoma głównymi przekaźnikami informacyjnymi. A już wcześniej ciągle się blokowały. - I umysł Nikity odpłynął tak nagle, jak się pojawił. Sascha czuła informacje przebiegające przez sieć i odetchnęła z ulgą. Sienna i Judd wykonali swoją pracę. Każdy Psi surfujący w tym obszarze będzie dążył do tamtych dwóch przekaźników, próbując naprawić uszkodzenia, zanim wywołają chaos. Prawdopodobnie już to naprawili, ale miną godziny, zanim usuną zaległości informacyjne. W całym tym zamieszaniu jej dziwna sygnatura nie powinna przyciągnąć niczyjej uwagi... z wyjątkiem pewnego bardzo niebezpiecznego Psi. Te wszystkie myśli tkwiły w ukrytej części niej. Na zewnątrz ścian była chłodna i odległa, chroniąc siebie przed odkryciem nawet wtedy, kiedy większość ludzi, włącznie z Psi, uznałaby, że jest bezpieczna. Tuż obok niej przemknął szept przemocy. Każdy z jej zmysłów wrzasnął i poczuła w gardle rodzący się warkot. Osobowość Lucasa, alfy, była zbyt silna. Nie powinna się przedostać w takim stopniu, ale tak się stało i Sascha musi to wykorzystać. Myśląc szybko, wepchnęła gniew w witki myśli biegnące do sieci. Te kobiety z pewnością miały w sobie jego dużo. Gniew był przecież rodzajem pasji. Zwłaszcza gdy wynikał z głębokiej miłości, wielkiej potrzeby ochrony. W tych emocjach nie było nic złego.

W przeciwieństwie do tych, które właśnie powoli się zbliżały. Ta gwałtowność była cwana, przebiegła na sposób szakala czy sępa. Większość Psi prawdopodobnie nie rozumiała, dlaczego ten normalny umysł sprawiał, że czuli się przy nim niewygodnie. Ponieważ większość Psi już nie potrafiła rozpoznać zła, nawet kiedy stało tuż przed nimi. Co za doskonała kryjówka dla zabójcy, uświadomiła sobie Sascha. Odór gnijącej złośliwości i wrogości nagle przestał się przybliżać i jednocześnie zniknął. Zmarszczyła brwi. Czy morderca czegoś się przestraszył? Sekundę później poczuła inną znajomą obecność i niemal zaklęła. Kardynalny blask Enrique rzucał się na mile wokół. Nic dziwnego, że zabójca uciekł. Chciała wrzeszczeć z frustracji. Coś znajomego wewnątrz niej poruszyło pazurami i było to dobre doznanie. Właśnie w tej chwili miała ochotę rozedrzeć wtrącającą się arogancję Enrique, arogancję, która może kosztować życie Brenny. Nie skontaktował się z nią, kiedy do niej dotarł, nie widząc jej w sieci. Zamiast tego z najwyższą uwagą zbadał wytworzone pęknięcie. Sascha zastanawiała się, czy w ogóle rozumiał, na co patrzy. Podejrzewałaby go o to, że jest mordercą, gdyby nie to, iż Enrique nie czuł zupełnie niczego. Był najzimniejszą istotą, jaką kiedykolwiek spotkała. Żaden z jej talentów empatycznych nie reagował na niego. W końcu zrozumiała, że właśnie to ją tak w nim denerwowało. Jej matka była zimna, ale zmysły Saschy zawsze wychwytywały w niej jakieś emocjonalne wibracje niskiego

poziomu, tak jak u innych Psi. Jej rasa pogrzebała uczucia, ale one gdzieś się w nich tliły. W przypadku Enrique zaś nic nie wskazywało, że w ogóle jest do nich zdolny. - Sascha. - Uprzejmy sygnał telepatyczny. Stała się maską. -Sir. - Twoja tarcza ma pęknięcie. - Dziękuję, sir. Już zaczęłam ją naprawiać. To nic poważnego. Dlaczego radny w ogóle kłopotał się, by jej o tym powiedzieć? Matkę rozumiała. Nikita miała interes w tym, by sekret Saschy nigdy nie wyszedł na światło dzienne - to by zagroziło jej własnej pozycji. Ale dlaczego w ogóle pozwolono jej żyć. Czy nie byłoby prościej od razu ją zlikwidować, kiedy odkryto, że miała wadę? A może nawet Psi nie byli zdolni zabić swoich dzieci? Wtedy przypomniała sobie o Tobym i Marlee i ta nadzieja upadła. - Masz bardzo niezwykłe wzory myślowe.

ROZDZIAŁ 25 Niektóre moje talenty są dosyć niezwykłe, sir. - To nic mu nie powie. Jej ukryte talenty mogły zawierać poziom jasnowidzenia, o którym konkurencja nie miała pojęcia, czy też sto innych rzeczy. - Zawsze wiedziałem, że jesteś interesującą kobietą, lecz nie miałem pojęcia, że jesteś aż tak doskonała. W ciemnej aksamitnej nocy sieci Psi Sascha poczuła dreszcze. Doskonała. Do czego doskonała? - To wielki komplement. - Nie mogła się ruszyć. Potęga Enrique była wszechobecna - otaczała ją tak bezgłośnie jak polujący lampart. - Myślałem, że jesteś jak ja - powiedział tonem tak uprzejmym, że graniczącym z drwiną. - Ale ty jesteś całkiem inna. Gdyby nie zamierzała wypaść z sieci, ogarnęłaby ją panika, kiedy wyczuła, w jaki sposób jego tarcze rozciągnęły się, by objąć jej gwiazdę. Zastawiał pułapkę. Nikita nauczyła jej tej sztuczki dawno temu - czasami opłacało się mieć matkę, której moc polega na morderstwie i truciźnie.

Enrique wierzył, że rozmawia z nim telepatycznie. Kiedy już skończy okrążać jej gwiazdę, zwabi ją do sieci. A jak tylko ona się tu pojawi, zamknie tarczę wokół tej cząstki jej, którą ona wyśle na jego spotkanie. Przez pierwszą milisekundę po pojawieniu się na psychicznym planie Psi są całkowicie bezbronni. Tyle bowiem czasu potrzeba, by wznieść ruchomą zaporę. Ale też niemal nikt nie miał tyle mocy, by ustawić pułapkę w tak krótkim czasie. Lecz Enrique nie był zwykłym Psi - jemu pewnie by się to udało. A wtedy odciąłby wędrującą cząstkę jej psychiki od reszty. Udane schwytanie było jednym z najbrutalniejszych sposobów paraliżowania fizycznego ciała Psi. Jeśli paraliż taki trwał zbyt długo, połączenie między ego a umysłem rwało się, a dwie części psychiki nie mogły przeżyć tego oddzielenia. Rezultatem więc była śmierć i wchłonięcie owej wędrującej cząstki świadomości przez przepastne głębie sieci. Niektórzy wysuwali teorię, że tak właśnie powstał jej Umysł - z zagubionych fragmentów psychiki różnych Psi, które zostały złapane w zasadzkę lub w jakiś inny sposób zagubiły się w sieci. - Nie jestem pewna, co pan ma na myśli, sir. - Myślę, Sascha, że czas o tym porozmawiać. Był wszędzie. Zimny i skupiony jak najwspanialszy z laserów. - Jestem na spotkaniu. - Odwołaj je. Ściany dookoła niej zaczęły się przybliżać.

- Matka poinstruowała mnie, żebym podpisała umowę. Było niedobrze, bardzo niedobrze. Nadal nie rozumiała, dlaczego Enrique ją ściga. W jej przeciekających wzorach nie było nic całkowicie niewłaściwego. Ślady były ledwie widoczne i pochodziły z głębokiej części świadomości zmiennokształtnych, do których Psi zazwyczaj nie mieli dostępu, nie bez rozerwania ich umysłów. Tylko Psi, który to zrobił, mógł pojąć, co widzi. - Mam dosyć czekania, aż znajdziesz czas. Jeśli nie chcesz stanąć przed Radą, to się tu pojawisz. Teraz. - Na jakiej podstawie wezwałby mnie pan przed Radę? wypełniła swój mentalny ton pewnością siebie kogoś, kto urodził się kardynalnym, kogoś, kogo matka już była radną. - Nie jesteś czysta, Sascha. Myślisz jak oni. Jak te zwierzęta, z którymi tak dobrze ci się współpracuje. Całkowicie zaskoczona, niemal się zdradziła. Nie wiedziała, że Enrique kiedykolwiek miał kontakty ze zmiennokształtnymi. Jak rozpoznał skażenie w jej mentalnej sygnaturze? - Jestem pewna, że się pan myli. - Byłem w ich umysłach. Wiem dokładnie, jak wyglądają. Jego mentalna pułapka była już niemal zamknięta. Nie było sposobu, żeby się z niej wydostała, gdyby zamierzała to zrobić. Enrique był silniejszy, niż kiedykolwiek przypuszczała; być może nawet najsilniejszy ze wszystkich kardynalnych w sieci.

- Jak? - Dezorientacja i desperacja robiły swoje. Morderstwo wyrastało z wściekłości, furii, zazdrości. Enrique zaś nie czuł nic. Jak więc mógłby być źródłem przemocy, która zniszczyła tyle istnień? - Rada lubi znać swojego wroga. Używaliśmy ochotników do studiowania ich mentalnych wzorów. - Pchnął szczelinę w jej umyśle, jakby naciskał na ranę. To bolało. - Sir, co pan robi? - Nie lubię czekać, Sascha. Ale lubi gadać, pomyślała. - Kończę już spotkanie. Jeśli wyjdę nagle, zaprzepaszczę wszystko, co osiągnęłam. Nie wiedziałam, że Rada robi takie badania. - Nazwij to prywatnymi zainteresowaniami. Ich kobiety są najlepszymi podmiotami - jest w nich coś doskonałego. Nigdy nie przypuszczałem, że jesteś taka doskonała. - Oni są słabi - powiedziała, podpuszczając go. - Czują. To Psi są doskonali. Energia Enrique zawirowała wokół niej zimnem i groźbą, kiedy zaczęła się powolutku wycofywać do ukrytych drzwi w jej umyśle. Musiała dostać się do środka, zanim wypadnie z sieci. Jeśli Enrique uda się przejść jej obronę, zniszczy nie tylko ją, ale i Lucasa. Nie, pomyślała z gniewem. Jej partner nie umrze. Szept lasu w jej głowie. Ukryta głęboko w niej pantera była zadowolona z jej myśli, ale uwaga Saschy była skupiona na Enrique i na zagrożeniu, jakie stwarzał dla

jej partnera. Pazury wysunęły się i poczuła mrowienie w opuszkach palców. - Psi muszą zdusić swoje emocje, by przetrwać, ale zmiennokształtni kwitną pod ciśnieniem bez załamywania się. Powiedziałbym, że to robi z nich silniejszy gatunek. - Zamilkł, a ona zastygła, przerywając skryte wycofywanie się. - Czy już prawie skończyłaś? - Tak, sir. - Sprawiła, że w jej głosie pojawił się cień strachu, i pozwoliła mu to dostrzec. Ściany jego umysłu przybrały błękitny odcień najgłębszego oceanicznego lodu. To było przerażająco piękne. - Sascha, Sascha - wyszeptał. - Jesteś naprawdę wyjątkowa. Nie odpowiedziała, skupiając się całkowicie na wycofywaniu się do umysłu. Jego komentarze w jednej sekundzie przekonywały ją, że jest zabójcą, i w następnej dezorientowały. Jak może być seryjnym? Jak? Te kobiety zostały rozszarpane, unicestwione od środka. Enrique zaś nie odczuwał żadnych negatywnych emocji. Żadnej wściekłości. Żadnego gniewu. Żadnej nienawiści. Czy ścigał ją tylko dlatego, że była wadliwa? Czy odpędził prawdziwego mordercę, który zaraził sieć śladami przemocy? Rozczarowanie ścisnęło jej wnętrzności. Nie mogła przegrać, nie mogła pozwolić, by pragnienie zemsty doprowadziło DarkRiver i SnowDancer do wojny. To byli teraz jej ludzie. - Jesteś nawet doskonalsza niż kobiety zmienno-kształtnych.

- Kira one były? - spytała, będąc już niemal przy samych drzwiach. - Ja także chciałabym z nimi porozmawiać. Lamparty nic mi nie powiedziały. - Obawiam się, że eksperymenty były trochę zbyt skomplikowane. Nie lubią, kiedy Psi wchodzi w ich myśli. Musiałem je zniszczyć, by osiągnąć głębokie zrozumienie. Przerażenie zatrzymało ją w pół kroku. - Zabiłeś je? Lucas skoczył na ściany jej umysłu, chcąc rzucić się Enrique do gardła. - Zwierzęta laboratoryjne często giną. Gdyby była w swoim fizycznym ciele, natychmiast by zwymiotowała. Było absolutnie jasne, że Enrique opowiadał jej o tym z radością, bo była jego jedyną widownią, a poza tym uważał, że zamknął ją już w pułapce. Zakleszczał się wokół niej jak gigantyczne szczypce. - Czuję nacisk na mój umysł. - Ale jeszcze nie było to niebezpieczne, jeszcze nie. - Kończy mi się cierpliwość. Albo ze mną porozmawiasz, albo cię zabiję. Zapewniam cię, że Rada poprze mnie całkowicie za zajęcie się wadliwą Psi. To dzięki słowu „wadliwą" znów ruszyła do przodu. Nie była wadliwa, a zmiennokształtni nie byli zwierzętami laboratoryjnymi. Byli najpiękniejszymi, najbardziej żywymi, pełnymi pasji istotami, jakie kiedykolwiek spotkała. Lecz zanim się wyrwie, musiała się upewnić, że jest to właściwe zło, właściwy zabójca. - Dlaczego siedemdziesiąt dziewięć? - spytała miękko.

- 1979, Sascha, 1979. To mój mały sposób na świętowanie prawdziwych narodzin naszej rasy. - Zamilkł. - Skąd o tym wiesz? - Miażdżące ściany jego umysłu znieruchomiały. Wykorzystała ten moment, by przepchnąć się przez ukryte drzwi i zamknąć je za sobą. Coś uderzyło w nie sekundę później - to umysł Enrique próbował w nią uderzyć, zniszczyć ją. Na już popękanych tarczach pojawiły się kolejne rysy. - Bardzo sprytnie, Sascha - powiedział. - Jak długo się tu ukrywasz? Milczała, próbując załatać uszkodzenia na tyle, by mogła uciec za drugą warstwę osłon. Nawet tak blisko niego jej zmysły nie wychwytywały nawet cienia wściekłości, jakiej się spodziewała po mordercy. Enrique nie czuł. Mimo to zabijał. „Jesteście rasą psychopatów!" - oskarżenie Doriana rozdarło jakąś zapomnianą kieszeń pamięci. „Żadnego sumienia, żadnego serca, żadnych uczuć! Jak jeszcze można zdefiniować psychopatów?" Prawdziwy horror Ciszy uderzył w nią tak mocno, że jej wewnętrzne ściany zadrżały. Ale teraz nie było czasu na myślenie. Enrique był zbyt blisko celu. Nakładając tymczasową blokadę na drzwi do swojego umysłu, przebiegła przez drugą warstwę tarcz w momencie, kiedy zewnętrzne osłony się rozpadły. Był w środku. Jego moc uderzyła w każdą jej synapsę szokującym bólem. Trzęsąc się, rzuciła wszystko, co miała, w jej

wewnętrzne zapory i weszła jeszcze głębiej, aż znalazła się poza trzecią warstwą. Tych Enrique nie mógł pokonać tak łatwo. Były to naturalne ściany jej umysłu - ściany, które rozrywał w uprowadzonych kobietach zmiennych. Nie miała wątpliwości, że ją także to czeka, jeśli da mu na to odrobinę czasu. Napędzana adrenaliną znalazła swoją mentalną linę do sieci Psi. Nawet pułapka Enrique nie była w stanie jej przeciąć. Tkwiła zbyt głęboko, była zbyt instynktowna. Dotknęła tej liny życia po raz ostatni i wyszeptała: - Zegnaj. Enrique uderzył w nią kolejną falą szokującego bólu i w tym dokładnie momencie przecięła linę. Wszystko wokół niej się zatrzymało. Jej umysł ucichł osamotniony. W ciemności nie było gwiazd, tylko pustka. Śmierć otworzyła swoje ramiona. Obudziła się w ramionach Lucasa z krzykiem. Każdy nerw w jej ciele rozdzierał niewyobrażalny ból i czuła, jak jej umysł desperacko próbował odtworzyć połączenie. Zmuszając się do myślenia mimo palących iskier bólu przelatujących przez jej ciało, zasklepiła ranę i zatrzymała instynktowne sięganie po linę. To bolało. Jak strzał prosto w twarz. Agonia była wszędzie. Miała wrażenie, że zdzierano z niej skórę żywcem. Jej umysł wrzeszczał i wrzeszczał, spazmatycznie szukając sprzężenia, którego potrzebował do przeżycia. Wbijała się palcami w pierś Lucasa,

niezdolna do oddychania. Wokół niej zacisnęła się klaustrofobia, ciemność napierała mocniej niż Enrique, próbując zmiażdżyć jej umysł. Zadusi się na śmierć. Samotna. Była taka samotna. Samotność. Ciemność. Czerń. Zimno. Lucas był przerażony tym, co zobaczył w oczach Sa-schy. Wszystkie gwiazdy zniknęły w momencie, kiedy otworzyła oczy, i teraz w ich głębi była tak nieprzenikniona czerń, że pomyślał, że widzi wieczność. - Sascha! - Potrząsnął nią, ignorując pozostałych, którzy wpadli do pokoju na dźwięk jej krzyków. Nie dotarło do niego, że zna nazwisko mordercy, że mógł rozpocząć akt zemsty. Tylko ona miała znaczenie. - Sascha! Nie zareagowała. Jakby go nie widziała. Nie był Psi. Nie mógł wejść do jej umysłu. Lecz mógł zakotwiczyć ją w inny sposób. Obejmując jej szyję jedną ręką, przyciągnął ją blisko i pocałował. Mocno. Bez litości. To był brutalny, prymitywny pocałunek, w którym zawarte były wszystkie jego uczucia do niej. Wlał je w jej usta, wołając ją dotykiem. Jej podobny do szponów chwyt zelżał, ale tuliła się do niego, obejmując go ramionami i nogami, jakby chciała wczołgać się w jego duszę. Samotna. Taka samotna. Miał wrażenie, że usłyszał te słowa w swojej głowie. Czy się podłączyła? Czy spełniła swoją obietnicę? Czy

to dlatego czuł naciskający ją ciężar samotności? Odepchnął go żarem i ogniem, uczuciami, tuląc mocno jej ciało. Kiedy przerwał pocałunek, żeby mogła nabrać powietrza, wyjęczała: - Nie, nie, nie, nie. Znów więc przycisnął usta do jej ust. Ciemność nie była juz tak ciężka, lecz nie znikała. Dlaczego nie'? Była do niego podłączona. Nie była sama. Już nie. Nigdy więcej. Kiedy po raz kolejny przerwał pocałunek, odetchnęła głęboko i powiedziała: - To radny Santano Enrique. On nic nie czuje Nie wie o tobie. Myśli, że jestem po prostu wadliwa - wyszeptała z trudem, jakby wypluwała z siebie słowa, zanim zagubią się na zawsze. Lucas spojrzał na Hawke'a, który pierwszy wbiegł do pokoju. - Idź, Dorian. Vaughn. - Jego oczy wbiły się w oczy jaguara. Vaughn lekko skinął głową. Wiedział, co ma robić - chronić Doriana przed własną wściekłością. Lucas me mógł z nimi iść, nie teraz, kiedy jego partnerka słabła w jego ramionach. Oczy Hawke'a ześlizgnęły się na Saschę, której płytkie oddechy brzmiały jak szepty. - Co z nią nie tak? Uniósł ramię, by powstrzymać dwóch braci Brenny przed wybiegnięciem z pokoju w pościgu za ofiarą. To, ze się zatrzymali, mimo że ich oczy były już oczami wilków, dowodziło jego władzy nad nimi.

- Ona umiera. - Tamsyn przepchnęła się między mężczyznami i dotknęła policzka Saschy. Dziewczyna drgnęła. - Enrique żyje w... och... - Zaczęła szczękać zębami. - Mamy adres. - Twarz Hawke'a była maską zimnej furii. Zajmiemy się nim - powiedział do Lucasa. Nadszedł czas, by zaufać wilkowi. - Wypełnijcie plan. Opracowali go wczesnym rankiem. Jego celem było zapewnienie bezpieczeństwa Saschy... na zawsze. - Idź - zawierzył Hawke'owi życie swojej partnerki. Plan wymagał, by Lucas wykonał swoją część ich strategii, ale za nic w świecie nie opuści Saschy. - Twoja Psi należy także do nas. Nie zawiedziemy jej. Hawke ruszył do wyjścia, a za nim poszli Dorian, Vaughn i cztery wilki. Tamsyn zarzuciła pled na trzęsącą się Saschę. - Nie rozumiem. Twój umysł powinien karmić jej umysł. Lucasa nagle oświeciło. - Nawet nie spróbowałaś się podłączyć, prawda? - Przerażenie pomieszane z furią wbiło się lodowym szpikulcem prosto w jego serce. Sascha uśmiechnęła się i pokręciła głową. - Musisz żyć. - Obiecałaś! - krzyknął doprowadzony do ostateczności, a nawet poza nią, poza cierpliwość, żądania i potrzebę.

Jego partnerka nie mogła umrzeć. Ale te piękne oczy już zaczynały gasnąć. - Przepraszam. - Nie! Nie! - Tulił ją w ramionach. - Podłącz się, do cholery! Podłącz się! Uniosła dłoń i położyła ją na jego szaleńczo bijącym sercu. - Kocham cię. - Z jej coraz bardziej szarych oczu popłynęły pojedyncze łzy. - Tammy! Zrób coś! Uzdrowicielka drżała, powstrzymując łkanie. - Nie mogę, Lucas. Ona musi... - Sascha, zrób to! - rozkazał, miażdżąc jej ciało w desperackim uścisku. - Nie opuszczaj mnie. Westchnęła i palce na jego piersi się skuliły. Ale nie sięgnęła do jego umysłu, nie wykonała ostatniego kroku tańca godowego. - Jeśli tego nie zrobisz, zacznę zabijać radnych - zagroził. Dopadną mnie i też mnie zabiją. Ale jego partnerka już nie słuchała. Jej oczy zamknęły się, twarz się wypogodziła, a dreszcze ustały. - Nie!!! - Jego krzyk był pełen bezbrzeżnej wściekłości. - Nie pozwolę ci umrzeć! Jesteś moja i niech będę przeklęty, jeśli pozwolę ci odejść. Jesteś moja! MOJA!!! - Pantera wyszarpała się pazurami na powierzchnię i wydała z siebie zwierzęcy ryk. I właśnie wtedy to poczuł. Więź, która połączyła ich mocno. Pantera rozpoznała ją, chociaż nigdy wcześniej tego nie czuła. Uspokoiła się na tyle, że Lucas mógł

zacząć myśleć. Trzymał Saschę mocno, nawet kiedy uderzenia jej serca stały się nierówne. Zamknął oczy i zaczął ją karmić. Nie wiedział, co robi, wiedział tylko, że dopóki więź między nimi będzie silna, dopóty Sascha będzie żyła. Minutę później jej oczy znów się otworzyły. Szarość śmierci zastępowała głęboka czerń. - Lucas? Co się dzieje? - Będziesz żyć. - To nie podlegało negocjacji. Czuł, jak ona szuka tej więzi. Czuł, jak próbuje ją przeciąć - jego serce zatrzymało się na moment - ale nie mogła na to wpłynąć. Ta więź nie była liną Psi. To była więź zmiennokształtnych i była niezniszczalna. Kot zaczął się uśmiechać - jej bezpieczeństwo wreszcie zależało od niego. - Nie możesz - wyszeptała. - Przestań. Oddajesz mi swoją siłę życiową. To jest gorsze, niż gdybym po prostu zaakceptowała więź, która utrzyma mnie przy życiu. - Więc zaakceptuj ją, bo ja nie przestanę. - I wlał w nią jeszcze więcej siebie. Jej twarz sposępniała w poczuciu daremności. - Do diabła z tym twoim uporem! - Zaakceptuj. Jej ramiona opadły. Wystrzeliła wzdłuż więzi, opuszczając bariery, jakie wzniosła, by zapobiec ich sparowaniu. Nagle pojawiła się w jego wnętrzu tęczą, błyszczącą fontanną takiej urody, że poczuł się błogosławiony tylko dlatego, że pozwolono mu na nią patrzeć. Przez

tę jedną chwilę ich umysły stanowiły jedność i ujrzał, jak desperacko, jak dziko i jak nierozsądnie go kochała wystarczająco mocno, by złamać obietnicę, wybrać śmierć, żeby on mógł żyć. A ona zobaczyła, jak bardzo jego pantera ją uwielbiała, jak jego serce biło tylko dla niej, jak życie zmieniłoby się dla niego w śmierć, gdyby odeszła. Bestia gniewała się na nią za próbę odebrania jej partnerki, lecz pod tym gniewem były głód, potrzeba i miłość. Tak intensywna, gwałtowna miłość, że nie miała ani początku, ani końca. Odsunęła się z sapnięciem, pozwalając, aby dwa umysły się rozdzieliły, by mogli znów myśleć w zaciszu prywatności. Lucas skądś wiedział, że jeśli kiedykolwiek poprosi, ona otworzy się dla niego. Była jego, a on był jej. Mieli przywileje wnętrza. Ciemne oczy spojrzały na niego. Po jej twarzy spłynęły łzy. - Zabiłam cię. Zabiłam cię. Zabiłam cię. Sascha wiedziała, że Lucas był na nią wściekły, ale ona także była zbyt zła, żeby to ją obchodziło. Jak mógł ją do tego zmusić? Nie obchodziło jej, że więź godowa była poza kontrolą. Jeśli o nią chodzi, gdyby zaakceptował jej wybór, gdyby pozwolił jej odejść, więź by się nie pojawiła. Nawet teraz wysysała jego życie, żeby odzyskać siły i zdrowie. Jej życie za cenę jego. Niech będzie przeklęty!

Minęło dziesięć godzin od chwili, kiedy z sukcesem zrealizowali plan. Osłabione próbą złapania jej w pułapkę moce Enrique nie były wystarczająco potężne, by oprzeć się zmiennokształtnym. Trudno było uwierzyć, że trzymał Brennę w klatce w swoim dźwiękoszczelnym apartamencie. Był bezkarny, bo żaden Psi nie wyczuwał jej bólu. Brenna żyła. Żołnierze SnowDancer i Dark-River zapewnili bezpieczeństwo jej i Saschy - nikt nie będzie już polował ani na nią, ani na zmiennych. - Wzięliśmy to, co do nas należało - powiedział Haw-ke, siedząc w salonie bezpiecznego domu. Jego spojrzenie obejmowało także Doriana. -1 zostawiliśmy im wiadomość. Jeśli cokolwiek się stanie tobie, zapolujemy na każdego radnego, nieważne, kto wypuści za tobą psy. A to, co zrobiliśmy Enrique, będzie się przy tym wydawało piknikiem. - Jesteście pewni, że to ich powstrzyma? - Sascha zbyt dobrze znała Radę. - Wiadomość - odparł Hawke - była przyczepiona zszywkami do języka Enrique. Język zaś dostała Tatiana Rika-Smythe w aksamitnym pudełku na biżuterię, które znalazła w swojej sypialni. Nikita dostała resztki głowy. Nie mogła oddychać. Próbowała się odezwać, lecz nie mogła wydać żadnego dźwięku. Hawke kontynuował swoją krwawą opowieść: - Radni mieszkający nieco dalej otrzymali zapewnienie, że wyślemy im po kawałku Enrique. Tak sobie myślę, że zostawimy im te podarunki na poduszkach.

Sascha czuła, jak obiad wraca jej do gardła. Chwyciła rękę Lucasa. -Jak mogliście...? - Nie zrobiliśmy mu niczego, czego on nie zrobił naszym kobietom - warknął Dorian. - Zrobiliśmy nawet mniej. On zgwałcił ich umysły! Spojrzała na niego i poczuła jego udrękę, której zemsta wcale nie zmniejszyła. Domyśliła się, że Dorian potrzebuje jej akceptacji. Była partnerką jego alfy i po raz pierwszy dotarło do niej, co to tak naprawdę oznacza. Nie będąc całkiem pewna, co robi, przeszła przez pokój i ujęła jego twarz w dłonie, a on znieruchomiał. Kiedy przesunęła wargami po jego ustach, przez jego ciało przeszła fala głębokiego westchnienia.

ROZDZIAŁ 26 Lucas nie warknął, nie okazał zaborczości. Była jego, a między innymi tego sfora będzie od niej oczekiwała - dotyku, miłości, uczucia. Czasami najlepszym sposobem okazania uczucia najsilniejszym samcom był właśnie prosty pocałunek. Pocałunek zaakceptują, podczas gdy słowa troski na pewno by odrzucili. Skąd to wiedziała, było dla niego tajemnicą. Kiedy odsunęła się, poczuła ukłucie w sercu. Dorian patrzył na nią, jak gdyby przynależała do nich, jakby był jej pewny, jakby była ze sfory. I była. Jeszcze przez kilka miesięcy. Dopóki nie pociągnie za sobą Lucasa w śmierć. - To nie wszystko - powiedział Hawke, kiedy ponownie obróciła się ku niemu. - Daliśmy im znać, że wiemy o przemocy w populacji Psi. Enrique ślicznie zwierzył się przed kamerą. Lubił mówić. - Nie pozwolą, by to się wydostało. - Sascha patrzyła, jak jej partner idzie ku niej, i poczuła coś w swoim ciele, coś gorącego i napiętego. Gniew nie był żadną barierą dla namiętności, którą Lucas w niej rozpalał. - Musieliby uznać Ciszę za porażkę.

- Może nie byłoby to takie złe - zauważyła Tam-syn. - Tylko jeśli pojawi się coś w zamian. Inaczej rozpowszechnienie tej wiadomości byłoby nieodpowiedzialne. - Pokręciła głową. - Tak wielki szok może okaleczyć tysiące niewinnych. Kiedy coś wydarza się na planie psychicznym, powoduje także efekty fizyczne. - Wiedziała o tym zbyt dobrze. Nic jej nie przygotowało na cierpienie, jakiego doznała. Lucas stanął za jej plecami i objął ją od tyłu. - Zastanawiam się, jak tłumaczą twoje istnienie poza siecią. - Zasugerowaliśmy im, żeby powiedzieli ludziom, że różnice w budowie jej umysłu sprawiły, że była zdolna do połączenia się ze zmiennokształtnym, i właśnie w ten sposób wypadła z sieci. - Hawke wzruszył ramionami. - Nie ma to dla nas znaczenia, jeśli jej nie dotkną. - Nieważne, jak się z tym uporają. I tak będzie to dla nich wstrząs. - Ramiona Lucasa wokół niej były jak z żelaza. Nigdy nie czuła się tak dobrze. Sascha wiedziała, że lamparty i wilki osiągnęły niemożliwe -wzięły Radę na smycz. To było słodko-gorzkie zwycięstwo. Trzy dni później wilki poprosiły Saschę, by przyjechała do ich siedliska. Kilka minut wcześniej Sascha skończyła rozmawiać z Nikitą, która poinformowała ją, że została oficjalnie odcięta od grupy rodzinnej Duncanów.

- Już nie jesteś Psi. Twój umysł ma zbyt wiele wad. Nie mógł nawet utrzymać połączenia z siecią. Najwyraźniej nigdy nie miałaś być jej częścią. Więc tak to sobie Rada wymyśliła. - Nie, matko. Jestem doskonała. Nikita nawet nie mrugnęła. - Chcielibyśmy kontynuować układ z DarkRiver. Pozwoliliśmy ci opuścić sieć ze względu na tę... dziwną więź, jaka łączy ciebie z Lucasem Hunterem. Jedna wadliwa Psi nie jest warta rezygnacji z interesu z kotami i wilkami. Sascha zrozumiała wiadomość. Biznes był czymś, co rozumiał każdy Psi. - Nie mamy problemu z kontynuowaniem układu - oznajmiła i rozłączyła się, a potem rozpłakała. Lucas trzymał ją w objęciach i kiedy wilki ją wezwały, nie próbował nawet powstrzymać jej przed tym, co musiała zrobić. - Brenna umiera - powiedział Hawke, jak tylko weszła do tuneli. Sascha przypomniała sobię tę nieprawdopodobnie silną wolę, jakiej raz dotknęła w ciemnościach. - Nie. - Nie zgadzała się, by to światło zgasło. - Zabierzcie mnie do niej. Brenna leżała na miękkim łóżku nakrytym jaskrawoniebieskim kocem. Tamsyn i jeszcze jedna kobieta, zapewne uzdrowicielka wilków, stały w kącie sypialni, rozmawiając cicho. Oczy Tammy błagały, żeby coś poradziła.

Sascha spojrzała na Brennę. Jej włosy były brutalnie obcięte na krótko, jakby ktoś chciał pozbawić ją kobiecości. Twarz i szyję pokrywały siniaki, ale Sascha nie widziała tego. Widziała jedynie migający płomyk umysłu Brenny. Objęła ten płomień swoimi dłońmi. - Brenna, nie poddawaj się teraz. Cisza. - Znasz mnie. Ja cię nie skrzywdzę. - Skłamałaś - dotarł do niej szept pełen oskarżenia. - Kiedy? - Kiedy powiedziałaś, że sfora przyjdzie po mnie. - Ból i poczucie zdrady. -Ja zaś jestem sama. Sascha mrugnęła i popatrzyła na Hawke'a. - Czy kiedy ją znaleźliście, była przytomna? - Nie. Ludzcy lekarze powiedzieli, że nic nie mogą dla niej zrobić, więc przywieźliśmy ją do domu. Ludzcy lekarze. Nikt już nie ufał M-Psi. - Ona nie wie, że jest w domu. Mów do niej. Dotknij jej. Wilk się nie sprzeciwił. Podszedł do łóżka i z rozbrajającą delikatnością, jak ojciec swoje dziecko, zaczął głaskać posiniaczoną twarz Brenny. Dwaj bracia kobiety przysunęli się i dołączyli do niego. Jeden wziął jej dłoń, drugi klęknął obok łóżka, by głaskać jej włosy. Było coś rozdzierającego w tym widoku drapieżnych samców, przyzwyczajonych do chronienia swoich kobiet, którzy teraz próbowali być silni, choć ich dusze roztrzaskane były na kawałki.

Wewnątrz ciemności umysłu Brenny Sascha wyszeptała: - Brenna, jesteś w domu. - To kłamstwo. - Nie czujesz ich?Hawke, Riłey, Andrew... Oni są tutaj i czekają na ciebie. Milczenie było tak pełne przerażającej nadziei, że Sascha aż zadrżała. - Znaleźli cię. Pomścili twój honor. Była sparowana z alfą, łowcą. Znała wartość zemsty, wiedziała, jak była ważna, jak wielka była potęga lojalności. - Nie każ im dłużej czekać. Myślę, że ich serca tego nie wytrzymają. - Me dam rady więcej. - W każdym jej słowie pobrzmiewały łzy. - A co, jeśli to jest sen, a ja się obudzę i on tam będzie? Mogę już nigdy więcej nie uciec. Jestem taka zmęczona. Sascha pomyślała o tym, kim Brenna była przed spotkaniem Enrique, kim nadal była w głębi swojej duszy. Pomyślała o Rinie i Mercy, o sile ich woli, ich dumie. - Jesteś tak silna, że czuję się przy tobie mata. Walczyłaś tak dzielnie. Jeśli chcesz zanurzyć się w ostatni sen, nikt nie będzie cię osądzać. Zapracowałaś na swój pokój. - Nie chcę umierać. - Więc wybierz życie. - Sascha nie bawiła się w gierki. Mówiła absolutną prawdę - Brenna zdobyło prawo do śmierci. - Tęsknimy za tobą. - Kim jesteś?

- Mam na imię Sascha, jestem partnerką Lucasa Huntera i uzdrowicielką DarkRiver. Nie była już kobietą bez przynależności, nie była już przedstawicielką rasy, która ukarała ją za jej dar. W jej tonie dźwięczała duma. Zaakceptowana, już nie żałowała tego, czym kiedyś była. - Sascha, jestem złamana. - Ja też taka byłam, Brenna. - Sięgnęła głębiej i objęła szarpiącego się ducha dziewczyny. - Co jest złamane, może być uleczone. -Pomóż mi. - Głos brzmiał nieco żywiej. Migoczący płomień stał się smukłą kolumną czystości. - Nie poddam się śmierci. Pomóż mi obudzić się do rzeczywistości... jakakolwiek ona jest. Duma z odwagi tej młodej kobiety mieszała się z żalem z powodu bólu, jaki odczuwała, ale Sascha chciała czuć jedynie dumę. -Jestem tu. - Powoli poprowadziła okaleczony umysł Brenny przez gruzy jej ducha. - Czy to może być naprawione? - spytała Brenna, świadoma ogromu zniszczeń. - Urodziłam się, żeby cię uzdrowić. - I jeśli zabierze jej to każdą sekundę życia, jakie pozostało jej na ziemi, dokona tego. - Zabierz mnie do domu, Sascha. Sascha otworzyła oczy być może godzinę po tym, jak się tu zjawiła. Siedziała na łóżku obok Brenny, trzymając ją za rękę. Nie pamiętała, jak się tu znalazła ani że wzięła rękę Lucasa w drugą dłoń. Bracia Brenny

i Hawke otaczali łóżko, dotykając każdego fragmentu ciała dziewczyny. - Brenna, obudź się. - Sascha pocałowała ją lekko w czoło. Kiedy wyprostowała się, powieki dziewczyny zadrżały i się uniosły. Na Saschę spojrzały ostrożne oczy. Odpowiedziała z uśmiechem: - Hej, śpiochu. Brenna mrugnęła. Jeden z jej braci krzyknął i przecisnął się przed Saschę, żeby ostrożnie ująć twarz siostry w dłonie. - Bren? Do diabła, Bren, niemal zamartwiliśmy się przez ciebie na śmierć. Ponad czubkiem głowy Rileya Sascha napotkała spojrzenie wypełnione taką radością, że prawie oślepiające. Zeszła z łóżka i pozwoliła się objąć Lucasowi. Teraz nadeszła kolej na wilki, by do końca uzdrowić Bren-nę, otulić ją swoją miłością i tkliwością. Sascha jeszcze tu wróci, ale na dzisiaj wystarczy. - Chodźmy do domu - powiedziała do Lucasa. Przesunął kłykciami po jej policzku i pocałował czubek nosa. - Nadal jesteś zła? - Tak. - Uścisnęła go ogniście. Do końca będzie jej towarzyszyło poczucie winy za to, że skazała go na śmierć. Tydzień później podniosła Juliana i potarła go po brzuszku. Kociak zawarczał i poprosił o jeszcze.

Śmiejąc się, dała mu to, o co poprosił. Tammy wyjechała z miasta na cały dzień i kiedy poprosiła Saschę, by popilnowała kociaków, ta z radością się zgodziła. Pojawili się w legowisku Lucasa jako dwaj uroczy chłopcy w niebieskich dżinsach i T-shirtach, ale kilka minut później znalazła dwa lamparciątka żujące jej buty. - Wyglądasz, jakbyś się nieźle bawiła - powiedział Lucas od drzwi z wymuszonym uśmiechem na twarzy. Znała przyczynę tego napięcia. Była na niego okropnie zła za to, co zrobił, i on to wyczuwał. Jak mógłby nie czuć? Był z nią sparowany. Patrzyła, jak podnosi Romana i pozwala kociakowi bawić się na jego piersi, i wiedziała, że musi przestać się gniewać. Jak dużo czasu im zostało? Miesiąc, może dwa. Jej mężczyzna był wyjątkowy i wiedział, jak kochać, jak czuć, jak walczyć o swoją partnerkę każdą cząstką emocji, jakie w nim tkwiły. Gdyby nie walczył tak mocno i nie wymusił na niej zgody, zapewne nie dałaby rady tak go uwielbiać. - Lucas, kocham cię - wyszeptała. Jego oczy stały się zielonymi oczami pantery. - Schowasz pazury, kociaku? Kiwnęła głową. - Tak się cieszę, że cię mam. Wyglądał, jakby chciał do niej podejść i pocałować ją tak mocno, żeby błagała o litość. Tyle że mieli w ramionach dwa wiercące się lamparciątka. Patrząc na siebie nawzajem, zaczęli się śmiać. Zaczęli żyć. Tej nocy poprosiła, żeby się dla niej zmienił. Bez słowa zdjął ubranie i świat stał się na chwilę wielokolorowym

blaskiem. Było to tak piękne, że jej serce się zatrzymało. Mrugnęła i kiedy otworzyła oczy, na łóżku obok niej leżał wielki dziki kot. Chociaż wiedziała, że to Lucas, była trochę przestraszona. Ale nie zamierzała stracić szansy. Wstrzymując oddech, przesunęła palcami po jego jedwabistym czarnym futrze. Nic nie mogło się równać temu wrażeniu. Jako że między nimi była więź, czuła, kiedy biegał, czuła jego radość z powodu wiatru i lasu, czuła, kiedy pantera po prostu... była. Ale nigdy wcześniej nie dotknęła tkwiącego w nim zwierzęcia tak intymnie. Roześmiała się, kiedy wydał z siebie dźwięk niewiarygodnie zbliżony do kociego mruczenia. - Lubisz pieszczoty i jako człowiek, i jako pantera. Zwierzę ciapnęło ją zębami i pod jej dłońmi zalśniło światło. Z sercem w gardle leżała nieruchomo aż do chwili, kiedy Lucas, całkiem nagi, pojawił się obok niej z egzotycznym tatuażem na ramieniu. - Rany. - Oczywiście. Jestem najpiękniejszą istotą, jaką kiedykolwiek widziałaś - powiedział z uśmiechem samozadowolenia. Śmiejąc się, pozwoliła, żeby się z nią przekomarzał, żeby nauczył ją, jak chwytać moment, jak kochać bez strachu czy poczucia winy, jak po prostu... być. - Coś jest nie tak - powiedziała do niego miesiąc później.

Położył dłoń na jej piersi pod pościelą i przerzucił jedną nogę nad jej udami. - Co? - zamruczał w ciemności. Jej ciało natychmiast rozżarzyło się dla niego. - Nigdy nie czułam się lepiej. Ty tak samo. Zniknęły wszystkie fizyczne symptomy, jakie miałam, i nie sądzę, żeby powróciły. - I to jest problem? - Był rozbawiony. Jego dłoń kręciła zmysłowe kółka na jej piersi. Nie opierała się chęci swojego ciała, by się roztopić pod jego dotykiem. - Mówię poważnie. Nie powinieneś móc... karmić mojego umysłu i samemu być w doskonałym stanie. Przerwał pieszczotę i zsunął dłoń na jej żebra. Wiedziała, że w jej tonie usłyszał śmiertelną powagę. - Czy myślisz, że to cisza przed burzą? - Nie. To powinien być stopniowy drenaż. - Wpatrywała się w sufit, po którym płożyły się liście. Lucasowi nie przeszkadzało, że las wdzierał się do domu, a Sascha także zaczynała to akceptować, jakkolwiek od czasu do czasu miała ochotę wyczyścić wszystko do cna. - Miałbyś coś przeciwko, gdybym zbadała nasze umysły? poprosiła pierwszy raz od momentu ich całkowitej jedności. - Wiesz o wszystkim, co tam jest, kociaku. - Nie jest mi przykro, że Tammy mi powiedziała - odparła buntowniczo. Kilka dni temu w końcu opowiedział jej o swojej rodzinie, a ona trzymała go w objęciach, kiedy wspominał.

Stare rany stały się bliznami, ale nie skrzywiły mu życia znalazł zwyczajnie dla nich w swej duszy miejsce. Były znakami tych, których stracił. Warknął przy jej szyi i potarł ostrą od zarostu brodą jej wrażliwą skórę. - Wcale tak nie myślałem. Wy dwie jesteście ze sobą cholernie blisko. Za blisko. - W jego głosie nie było gniewu. Badaj. Zaczerpnąwszy głęboko powietrza, zamknęła oczy i odruchowo wsunęła się pod jego ciało. A potem dostroili się jeszcze psychicznie. Kiedy otworzyła oczy swojego umysłu, nie zobaczyła gwiezdnej przestrzeni, do której była przyzwyczajona. Nie zobaczyła także mrocznej ciemności. Zamiast tego ujrzała pajęczynę. W jej centrum jaśniało światło Lucasa, tak silne jak kardynalnego, ale czystsze, bardziej intensywne, gorące, a nie zimne. Na nie opadał deszcz tęczowych iskier i wiedziała, że to ona. Chciała się uśmiechnąć. Robiła to, co zawsze wiedziała, że będzie robiła, jeśli będzie wolna - wpływała na wszystkich wokół siebie. Tylko że teraz tęczowe iskry leczyły. To właśnie ich brak w sieci Psi sprawił, że Psi stali się tak okrutni, tak niezdolni do odróżniania dobra od tego, co jest złem. Każda część pajęczyny iskrzyła się kolorami. Pajęczyna. - Jak może istnieć pajęczyna, skoro jesteśmy tylko my dwoje? - zapytała na głos. Lucas potarł nosem jej szyję i przesunął dłońmi wzdłuż jej ciała, zakotwiczając ją swoim dotykiem.

Przeciągnęła dłońmi po rozgrzanym jedwabiu jego pleców, kiedy podążała za nićmi pajęczyny. Na końcu jednego włókienka błyszczało światło poniekąd kobiece w odczuciu, chociaż tkwiła w nim także sugestia siły żołnierza. Na końcu innych były dwie męskie gwiazdy, tak jaskrawe, że niemal paliły. Z jednej z tych męskich gwiazd wychodziła inna nić pajęczyny. Na końcu jej był łagodny, piękny płomień emanujący najczystszą miłością. Co zadziwiające, towarzyszyły mu dwa małe światełka, z których wychodzące nici łączyły się z męską gwiazdą. Inne włókno prowadziło od Lucasa do światła, które było poranione, ale leczyło się za sprawą tęczowych iskier, podkradających się, kiedy ten umysł patrzył gdzie indziej. Ostatnie światło było niepowtarzalne - złote i dzikie, czyste jak Lucasa, ale pociągająco odmienne. - Jesteś połączony z pięciorgiem innych - wyszeptała. - Oczywiście - zamruczał przy jej szyi. - Gwardziści złożyli przysięgę krwi. Ze zdziwienia aż otworzyła oczy. Mercy, żołnierka. Clay i Nate, czysta siła. To Nate był połączony z innym światłem Tamsyn, jego partnerką. Dorian, poturbowany, ale w trakcie leczenia. Vaughn, jaguar, nie lampart. Uważniej poszukała swojej kardynalnej gwiazdy. Była tam, zamknięta wewnątrz światła Lucasa. Tęczowe iskry tryskały przez niego na zewnątrz. Nie krzywdziły go. W rzeczywistości nawet go wzmacniały, jak gdyby naprawiały małe uszkodzenia. To nie znaczyło, że nie odczuwał

negatywnych emocji, tylko że potrafił spojrzeć poprzez nie. - Lucas - powiedziała, odpychając jego ramiona, aż usiadł i popatrzył na nią kocimi oczyma. - Coś się stało? - Jego ciało się napięło. - Nie - wyszeptała, zaczynając drżeć. - Nic. Wszystko jest doskonałe! - Kociaku, przerażasz mnie. - Pochylił się, żeby ją pocałować. - Co zobaczyłaś? - Jesteś częścią sieci, Lucas. Sprzężenie zwrotne, jakim mnie dokarmiasz, jest wspierane przez gwardzistów i Tamsyn. Pomyślał o tym przez chwilę. - Przysięga krwi łączy ze mną gwardzistów na poziomie psychicznym? - W jakiś sposób tak - potwierdziła Sascha. - Nie rozumiem jak. Nikt tego wcześniej nie widział. Psi też nie wiedzą, że zmiennokształtni mogą łączyć się w ten sposób. - Chciała natychmiast podzielić się z kimś tym ekscytującym odkryciem, lecz jednocześnie zatrzymać je w tajemnicy, gdyż była to broń niepodobna do innych. - Nie wiedziałeś? - Nie. Wiedziałem, że gwardziści oddali mi swoją lojalność, ale nie jesteśmy Psi. - Macie ich potencjał. Wszyscy mają. Nie zapominaj. Wszyscy zaczynaliśmy od tego samego podstawowego materiału genetycznego. - Zmarszczyła brwi. - Sienna miała rację. - Dlaczego Tamsyn jest w sieci? - spytał Lucas,

a potem sam sobie odpowiedział: - Jest połączona z Nate'em poprzez więź partnerską. Młode? - Też tam są. - Dlaczego nie rodzice i rodzeństwo? - To tylko przypuszczenie, ale myślę, że te więzi przerywamy, dorastając. Kochamy, ale nie jesteśmy już tak blisko. Młode zapewne też stąd wypadną, kiedy dojrzeją. - Zmarszczyła brwi. - Może więzi między rodzeństwem nie są wystarczająco silne? Z tego, co widzę, jedynie więzi partnerskie i przysięga krwi działają. - Mogę to zrozumieć. Sparowanie działa na poziomie psychicznym. Przysięga krwi... Cóż, przypuszczam, że jest jakiś powód tego, że przechodzi od wieków z pokolenia na pokolenie. Popatrzyła jeszcze raz na pajęczynę i jej dłonie zacisnęły się na bicepsach Lucasa. - Ale Laurenowie w jednym punkcie się mylili. -W jakim? - To jest zdumiewające! Chociaż jestem samotną Psi, to działa tu efekt zwielokrotnienia. Nasza pajęczyna wręcz wibruje energią. - Na razie nie mogła zrozumieć, jakim cudem, ale miała przed sobą całe życie na rozwikłanie tej zagadki. Przez długą chwilę milczeli. - Sascha, co to oznacza? - Ze jesteśmy bezpieczni - wyszeptała, ledwie w to wierząc. Tę pajęczynę dokarmia siedem dorosłych umysłów... dając mi wszystko, czego potrzebuję. A nawet więcej.

Lucas przycisnął ją do swojej piersi, przekręcając się na plecy. - Jesteś pewna? - Tak. - Pocałowała jego pierś, jego szyję, brodę. - Tak! Dziękuję ci, że jesteś tak cholernie uparty. Nie odwdzięczył się pieszczotami, obejmując ją tak mocno, że ledwo mogła oddychać. - Prawie zabiłaś się bez powodu. - Nie, Lucas. - Też go uścisnęła. - Przeżyłam dzięki tobie. I tak zawsze będę o tym myśleć. - Wybaczenie ci zajmie mi mnóstwo czasu. Sascha chciała płakać z radości. - Mamy wieczność.

EPILOG Kilka dni później spotkali się z gwardzistami i Tamsyn. Lamparty porozkładały się wokół salonu, niektórzy siedzieli, inni stali. - Więc możesz wchodzić w nasze umysły? - spytała Mercy. - Jeśli mi na to pozwolicie. Nigdy nie wejdę w nie bez zaproszenia. - Sascha wiedziała, że ma do czynienia z najbardziej niezależnymi członkami DarkRiver, którzy nienawidzą być bezbronni na jakimkolwiek poziomie. - Ale wiem, że coś mi robisz - powiedział Dorian cicho. Zastanawiałem się co. Czułem się jak wtedy... kiedy chciałem rzucić ci się do gardła. - Przepraszam, Dorian. Nic na to nie mogę poradzić. Co zaskakujące, gwardzista uśmiechnął się do niej leniwie. - Jakoś wytrzymam twoje pocałunki. Chciała się zarumienić. - To nie jest tak. - No to uściski. - Wzruszył ramionami. - To jest miłe.

Inni zmarszczyli brwi. - Ja nie czuję się jakoś inaczej - zauważył Clay. Sascha zastanawiała się, co mu odpowiedzieć, ale Dorian ją uprzedził: - Ponieważ ty nie potrzebujesz, żeby cię łatano. Prawda, Sascha? Westchnęła. - Myślę, że jesteś utrapieniem, ale tak. Dorian jest trochę bardziej poturbowany niż reszta was. Kiedy już będzie w porządku, mój empatyczny dar nie będzie na niego wpływał, tak jak naprawdę nie wpływa na was. Iskry leczyły, ale na poziomie głębokiej podświadomości. Dorian czuł ich działanie, ponieważ był tak bardzo poraniony. Lucas ścisnął jej ramiona, kiedy stała przed nim w krótkim korytarzyku wiodącym do kuchenki. - Dajemy wam wybór. Sascha mówi, że może odciąć niektórych z was od pajęczyny bez szkody dla nikogo. - Sascha, wyjaśnij mi coś - odezwała się Tamsyn. - Czy łatwo jest wejść i wyjść z naszych umysłów? - Nie. Każdy umysł ma naturalne tarcze ochronne. W sieci Psi jedyne otwarte umysły należą do ekshibicjonistów. Wy wszyscy jesteście dokładnie pozamykani. Żeby wejść do was bez zgody, musiałabym was rozerwać. -1 zabić. - Oczy Vaughna niemal lśniły. - Tak. - Nie będzie im kłamać, nie powie im, że nie są podatni na jej działanie. - Pamiętajcie jednak,

że jestem empatą. Sprawienie wam bólu odbije się na mnie podwójnie. - Kiedy złożyłem przysięgę krwi - powiedział Vaughn obiecałem oddać swoje życie za Lucasa. Jako że jesteś jego partnerką, ciebie też to dotyczy. Oczekiwała, że ten jaguar samotnik się wycofa. - Jesteś pewien? - Tak, Sascho, kochanie. - Stanął przed nią, wysoki, piękny i niebezpieczny. Wciągnęła z zaskoczeniem powietrze, kiedy przesunął ustami po jej ustach. - Moje życie jest twoje. -1 już go nie było. Jedynie złocisty błysk zeskoczył z ganku. Poruszona tym zobowiązaniem Sascha oparła się plecami o Lucasa. Spojrzała na Doriana, który wstał i podszedł do niej. - Należę do ciebie od dnia, w którym zabrałaś mój ból. - Ujął jej dłoń i pocałował koniuszki jej palców, zanim opuścił legowisko w taki sam sposób jak Vaughn. Mercy wstała z poduszkowej sofy. Jej oszałamiająco piękna twarz była poważna, ale w oczach lśniła radość. - Myślisz, że mogłabyś wygrzebać mi jakieś sekrety facetów? Sascha się uśmiechnęła. - Jedynym facetem, jakiego znam intymnie, jest ten tutaj. Obróciła się i ukradła Lucasowi całusa. - Ale jego sekrety są moje. Śmiejąc się, Mercy ją uścisnęła.

- Jestem gwardzistką. Przysięgałam stać przy Lucasie do śmierci. Jeśli on tobie ufa, ja także ci ufam. Zobaczymy się później. Dogonię Doriana. Sascha obawiała się, że Clay, najbardziej niedostępny z gwardzistów, ten, który nigdy jej nie dotknął, będzie chciał być odcięty od pajęczyny. Rozmawiała nawet o tym z Lucasem, ale zdecydowali się poczekać na jego decyzję, zanim zaczną martwić się na zapas. Teraz ten ciemnoskóry mężczyzna stał tuż przed nią. - Mój umysł nie jest miejscem, w którym chciałabyś być powiedział cicho. Czuła jego chłód, jego kontrolę, zastanawiała się, co się za tym kryje. - Przyjdę jedynie wtedy, gdy zostanę zaproszona. Dotknął jej policzka i wiedziała, że ją zaakceptował. Chwilę później już go nie było. Zostali jedynie Nate i Tamsyn. Uzdrowicielka uśmiechała się szeroko. - Wiesz, że nigdy nie powiedziałabym nie, a Nate jest tak oddany, że myślę, iż kocha swojego alfę nawet bardziej niż mnie. - Nie zgadzam się - zaoponował Nate. - Mogę bardziej od ciebie kochać futbol, ale zdecydowanie nie paskudną gębę Lucasa. Sascha roześmiała się z ich przekomarzania, świadoma, że tak naprawdę szaleją za sobą. Pajęczyna mówiła sama za siebie. Tryskała światłem, tęczą, miłością. - Pajęczyna Gwiazd? - wyszeptała. - Tak właśnie wygląda? - Głos Lucasa przy jej uchu był chrapliwym mruczeniem.

Gwiaździste przestrzenie sieci Psi były pustkowiem w porównaniu z ich Pajęczyną Gwiazd, kakofonią kolorów i emocji stworzoną nie z konieczności, ale z wyboru. Wyboru lojalności, miłości, emocji. - Tyle muszę się nauczyć. Jej moce rosły, zmieniały się, stawały. - Mamy na to całe życie. Obracając się, objęła go ramionami i odrzuciła głowę do tyłu, kiedy podniósł ją, by okręcić ją dookoła. Jej śmiech roziskrzył się w całej Pajęczynie migotliwą radością, która wpłynęła na każdy znajdujący się w niej umysł. Była mała i ledwie dostrzegalna, ale w tym momencie o wiele silniejsza, niż sieć Psi mogłaby kiedykolwiek mieć na to nadzieję.