Przybyłek Agata - Miłość i inne nieszczęścia

SAVE OFFLINE

Copyright © Agata Przybyłek, 2019 Copyright © Wydawnictwo Poznańskie sp. z o.o., 2019

Redaktor prowadząca: Sylwia Smoluch Redakcja: Kinga Gąska Korekta: Kamila Markowska / panbook.pl Skład i łamanie: Stanisław Tuchołka / panbook.pl Projekt okładki: Magdalena Zawadzka Fotografia na okładce: shutterstock.com / Anastassiya_s Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: Dariusz Nowacki

Zezwalamy na udostępnianie okładki książki w internecie. eISBN 978-83-66278-49-3

CZWARTA STRONA Grupa Wydawnictwa Poznańskiego sp. z o.o. ul. Fredry 8, 61-701 Poznań tel.: 61 853-99-10 fax: 61 853-80-75 [email protected] www.czwartastrona.pl

Dedykuję tę książkę mojemu rodzeństwu. Nie ma nic piękniejszego od wsparcia, które otrzymujemy od naszych najbliższych.

ROZDZIAŁ 1 Sabina nie znosiła nudy. Chociaż leżała na leżaku w ogródku i sączyła czerwone wino, to miała wrażenie, że zaraz zwariuje. Ostatnio w jej życiu nic się nie działo i ten fakt doprowadzał ją niemal do szału. Spędzała samotnie wszystkie przedpołudnia i wcale nie była z tego powodu szczęśliwa. Początkowo oczywiście cieszyła się z ciszy i spokoju, które ostatnio zapanowały w jej domu, ale szybko uświadomiła sobie, że na dłuższą metę taki brak zajęć jest potwornie męczący. Wiatr rozwiewał jej włosy i falbankę od stroju kąpielowego, w którym się opalała. Ostatnie dni, jak na złość, były gorące, wręcz upalne. Termometr już od wczesnych godzin wskazywał niezmiennie ponad trzydzieści stopni i było stanowczo za ciepło na chodzenie na siłownię oraz uprawianie sportu, nad czym Sabina bardzo ubolewała. W domu cisza, w życiach jej córek spokój – poszłaby się chociaż rozerwać i poćwiczyła ze sztangą, a tak? Z braku lepszego zajęcia kolejne przedpołudnie leżała i wystawiała ciało ku słońcu, choć jej opalenizna już i tak była imponująca. Co prawda jako zwolenniczka prowadzenia zdrowego trybu życia Sabina uważała, że promienie UV są szkodliwe, ale brak rozrywek oraz chęć przypominania karnacją atrakcyjnej Hiszpanki wygrały z jej obawami. Wyciągała się na leżaku, skutecznie zwalczając myśl, że przesadna ekspozycja na słońce może być niebezpieczna, i korzystała z uroków

pierwszych dni lata. Mimo wszystko nie mogła za bardzo narzekać. Ostatnie miesiące w jej życiu należały do bardzo intensywnych i teraz z trudem odnajdywała się w nietypowej stagnacji. Snuła się po pustym domu ze spuszczonym nosem i zaglądała w znajome kąty, które, niestety, były tak czyste, że z pewnością zdałyby test białej rękawiczki. To też ją wkurzało. Gdyby w domu panował bałagan, to mogłaby chociaż posprzątać, a tak? Pozostawało jej jedynie się nudzić. Ot, jej smutny los. Sabina westchnęła głośno i poprawiła duże ciemne okulary, które chroniły jej oczy przed słońcem. Potem omiotła wzrokiem idealnie przycięty trawnik. Naprawdę denerwowała ją ta bezczynność i brak towarzystwa. W chwilach największej rozpaczy przeklinała w myślach wszystko i wszystkich. Kto to słyszał, żeby matka czterech córek, młoda babcia, oraz względnie szczęśliwa mężatka nie miała się nawet do kogo odezwać? – Paskudna samotność – szepnęła sama do siebie poirytowana i upiła łyk wina. Kolejne przedpołudnie mogła jedynie wpatrywać się w drzewa na horyzoncie i rozmyślać. Na szczęście przynajmniej miała o czym. Życia jej córek, chociaż ostatnio spokojne, nadal były ciekawe. Podobnie jak jej związek ze Stefanem. Pomimo że rok temu ich małżeństwo przeszło poważny kryzys i omal się nie rozstali, jej mąż poważnie potraktował wypowiedziane niegdyś słowa przysięgi i jednak nie odszedł. Wybaczył żonie przelotne romanse i inne grzeszki (których, obiektywnie, dość sporo się nazbierało), a Sabina, choć nie czuła się winna, od tamtej pory robiła wszystko, by pokazać mu, że jest najważniejszym mężczyzną w jej życiu. Popołudniami gotowała jeszcze smaczniejsze obiady niż wcześniej i często odwiedzała sklep z luksusową bielizną, aby wieczorami skutecznie podnosić temperaturę w ich związku. – Chyba muszę pomyśleć o karcie stałego klienta specjalnie

dla pani – młoda ekspedientka zażartowała podczas kolejnych zakupów, gdy pakowała dla Sabiny frywolny koronkowy komplet. – Nie wiem, co na to szefowa, ale odwiedza nas pani tak często, że należą się pani zniżki. Sabina posłała jej uśmiech. Nie miałaby nic przeciwko rabatowi, choć Stefan przez wszystkie lata ich małżeństwa ani razu nie zrobił jej wyrzutów z powodu nadwyrężania domowego budżetu. Sabina uwielbiała zakupy i chodziła na nie z rozkoszą. Cóż mogła poradzić na to, że tak wielu produktom nie mogła się oprzeć? Kiedy widziała przepiękną sukienkę w panterkę albo szpilki z cekinami, to czuła wręcz magnetyczne przyciąganie i miała wrażenie, że nie przeżyje, jeśli ich nie przymierzy. A ponieważ w większości tych rzeczy wyglądała w swoim mniemaniu świetnie, często nawet się nie obejrzała, a już stała przy kasie. – Zapraszamy ponownie! Do zobaczenia! – mówiły do niej na odchodne sprzedawczynie, a ona nie miała serca sprawiać im przykrości i rzeczywiście wracała. W końcu trzeba być uprzejmym dla ludzi, prawda? Sabina nie była źle wychowana… Ta jej przesadna kochliwość przejawiała się również w innych sferach, nie tylko pod postacią miłości do zakupów. Sabina kochała sport, zdrową żywność a do tego… mężczyzn. Oczywiście najbardziej Stefana, co do tego nie miała najmniejszych wątpliwości i upewniła się w tym przekonaniu, gdy omal nie odszedł, ale do innych, obcych, też często szybciej biło jej serce. W dodatku, choć może i by chciała, to nic nie umiała na to poradzić. Jej głowa jakby samoistnie odwracała się w kierunku przystojnych panów w najróżniejszym wieku, a usta mimowolnie wyginały się w uśmiech. Podobnie jak na zakupach często nawet nie zauważała, kiedy i jak wdawała się z nimi w niewinne flirciki, które nierzadko kończyły się zaproszeniem na kawę, kolację lub do hotelu i prośbą o numer telefonu.

Sabina znowu westchnęła, wspominając tego typu sytuacje, i upiła kolejny łyk wina. Szkoda, że ostatnio nie nawiązywała już nowych relacji z przedstawicielami płci przeciwnej. Po powrocie męża do domu po separacji obiecała mu jednak, że z tym skończy i jak na razie udawało jej się dotrzymać słowa. Pod czujnym okiem Stefana wykasowała nawet swoje konto na ulubionym portalu randkowym lovestory.pl, przez co w ogóle czuła się jak ascetka. – Niewinne rozmowy też nie wchodzą w grę? – patrzyła na męża wzrokiem dziecka, któremu ktoś zabrał cukierka, ale Stefan był nieugięty. – Nie obraź się, kochanie, za to, co powiem, ale znam cię już tyle lat i wiem, że można o tobie wiele powiedzieć, lecz na pewno nie to, że jesteś niewinna. Sabina zatrzepotała rzęsami. Przez chwilę nie wiedziała, co powinna myśleć o tym stwierdzeniu, ale w końcu wzięła je za komplement. Usunęła swój profil na portalu, a potem przytuliła się do męża i by jakoś zrekompensować sobie nieprzyjemne emocje, które nią zawładnęły, pociągnęła go do sypialni. Niemniej, zwłaszcza w chwilach takich jak ta, bardzo brakowało jej pisania z mężczyznami na lovestory.pl. Podczas tych flircików i dyskusji czuła, że żyje. Jej poczucie własnej wartości rosło w zatrważającym tempie, a z twarzy nie schodził uśmiech. Bez tego czasami czuła się wręcz jak narkoman na odwyku. Niekiedy z trudem zwalczała świerzbienie palców, by wziąć do ręki smartfona i w tajemnicy przed mężem założyć nowe konto w ulubionej aplikacji. W końcu nie musiałby się o tym wiedzieć, prawda? A ona nie musiałaby się od razu z nikim spotykać, skoro tak bardzo tego nie chciał… Mogłaby po prostu niezobowiązująco z kimś pogawędzić. O życiu, dzieciach, gotowaniu, sporcie, albo na inne luźne tematy. Tak dla zwalczenia nudy. Stefan chyba raczej nie byłby zły, że poznaje nowych ludzi, z którymi może dzielić swoje pasje. W końcu sam powtarzał, że najważniejsze to mieć wokół siebie

osoby, przy których można się rozwijać, a nie stoi się w miejscu… Myśląc o tym, Sabina znowu spojrzała na swój telefon. Spróbować czy nie? Założyć to konto czy odpuścić? Złamać obietnicę czy jednak dotrzymać słowa? Przez chwilę toczyła ze sobą prawdziwą wewnętrzną walkę. Ależ to było trudne! Gdyby tylko Stefan wiedział, jak ona się dla niego poświęca! Z tego wszystkiego aż opróżniła kieliszek i sięgnęła po butelkę, by go ponownie napełnić. W tym czasie wiatr uniósł jej falbankę od stroju kąpielowego i rozwiał jej włosy. – Życie bywa czasami naprawdę okrutne – szepnęła do siebie, poprawiając fryzurę. Podobnie jak mężczyźni. Ileż to się musi kobieta namęczyć, by utrzymać przy sobie męża. O losie… Żeby nie sfrustrować się jeszcze bardziej, zaczęła myśleć o córkach. Na szczęście był to ciekawy temat, o którym mogła rozmyślać bez końca. W ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy sporo zmieniło się w życiach jej pociech, ale na szczęście były to zmiany na dobre. Ten fakt napawał Sabinę entuzjazmem, choć trochę brakowało jej dawnych emocji, gdy dziewczyny szukały prawdziwej miłości. Najstarsza Nina wiodła teraz stabilne, choć zwariowane życie u boku Jacka i pod czujnym okiem jego nadopiekuńczej mamusi, przez co Sabina nie musiała już martwić się o nią jak kiedyś. Zaglądała do matki raz na tydzień lub dwa tygodnie i ewidentnie była szczęśliwa. Patrycja przeprowadziła się do Borysa, gdzie pomagała mu w prowadzeniu „Słonecznej Przystani” i nadal malowała kobiety na przeróżne okazje, a Eliza poszła po rozum do głowy i po pierwotnym odrzuceniu Mikołaja teraz co drugi wolny weekend spędzała w Warszawie u boku swojego sławnego mężczyzny. (Nie żeby Sabina cieszyła się na myśl o możliwości wygrzewania się w jego blasku i czerpaniu satysfakcji z widoku córki na okładkach gazet albo min sąsiadek, gdy zupełnie przypadkiem im je pokazywała.

Absolutnie!). Mimo nudy żona Stefana była naprawdę szczęśliwa, że jej córki znalazły w końcu wspaniałych mężczyzn i szczęście. Gdy myślała o tym, jak im się układa, nie potrafiła zwalczyć uśmiechu. Była dumna, że mimo trudności wychowała tak cudowne i pełne życia kobiety. Naprawdę dobrze sprawdziła się w roli matki. Niestety ten uśmiech znikał za każdym razem, gdy myślała o czwartej córce – Małgosi. Była młodsza od Niny, a starsza od bliźniaczek i od kilku lat mieszkała w leżących nieopodal Leszczynkach wraz ze swoimi dziećmi i mężem. Sabina poczęła ją podczas jednego ze zlotów fanek fitness, gdy wylądowała w łóżku z niejakim Piotrkiem, którego nigdy więcej nie widziała. A potem w trudzie wychowywała Małgosię z nadzieją, że z córki wyrośnie silna, zaradna kobieta. Ale tak się nie stało, przynajmniej nie w stu procentach. Małgosia może i świetnie radziła sobie w sprawach zawodowych, od wielu lat prowadziła dobrze prosperującą plantację lawendy pod lasem, ale była stanowczo za dobra i zbyt łatwowierna. Zdaniem Sabiny miała zanadto miękkie serce, co swego czasu wykorzystał kilka lat starszy od niej Wojtek, aktualnie jej mąż i ojciec jej córek. Zawrócił Małgośce w głowie, gdy ta była jeszcze nastolatką i chodziła do liceum, a potem ni z gruszki, ni z pietruszki oświadczył jej się i wyrwał spod matczynych skrzydeł. Sabina nigdy nie przepadała za Wojtkiem i nazywała go niedojdą, pasożytem czy miągwą. Może i ładnie mu z oczu patrzyło, w końcu Małgosia z jakiegoś powodu się zakochała, ale Sabina nie znosiła jego charakteru. Ona sama na pewno wybrałaby córce lepszego męża. Wojtkowi daleko było zarówno do księcia z bajki, jak i męskiego rycerza. Może i miał szerokie ramiona, ale był za miękki i za mało stanowczy. Wystarczyło szepnąć mu jedno słówko, a on już zmieniał zdanie zamiast bronić swoich poglądów i jeszcze przepraszał, że śmiał

pomyśleć inaczej. Sabina uwielbiała określać go słowem „łatwosterowalny”. W dodatku nie należał do osób zaradnych. Chociaż od lat prowadził zakład naprawy samochodów, to nie najlepiej mu się wiodło i Sabina wiedziała, że to jej córka jest głównym żywicielem rodziny, a Wojtek się tylko dokłada. To wkurzało ją chyba nawet bardziej niż ten jego uległy charakter i brak stanowczości. Bo co to za mężczyzna, który żyje na garnuszku żony i zgadza się, żeby kobieta zarabiała więcej? Oferma i tyle. Sabina była w tych kwestiach raczej konserwatywna. Twierdziła, że chłop powinien być chłopem (cokolwiek to znaczy), a kobieta jest stworzona po to, by dodawać uroku jego życiu i pięknieć zamiast urabiać się po łokcie. Szkoda tylko, że przez kilkanaście lat nie umiała przetłumaczyć tego Małgosi i otworzyć jej oczu na pewne istotne kwestie. Ależ ta miłość zaślepia… Sabina znowu napiła się wina. Wszystkie jej pozostałe córki poszły do przodu i odnalazły w końcu szczęście, a Małgosia tkwiła w tej swojej niedoli nawet nieświadoma własnego fatalnego położenia. Z powodu tej gorzkiej refleksji Sabinę zabolało matczyne serce. I to nawet mimo tego, że dbała o nie i ćwiczyła prawie codziennie! Skrzywiła się, ale zamiast znowu popaść w przygnębienie, ten impuls ożywił ją i aż usiadła na leżaku. Nagle wstąpiła w nią nowa energia i zapał. Uświadomiła sobie, że skoro pomogła trzem córkom znaleźć wspaniałych mężczyzn (pośrednio czy bezpośrednio, jeden pies), to przecież Małgośce też może, nic nie stało na przeszkodzie. W końcu w jej matczynym obowiązku było zatroszczyć się o córkę i sprowadzić na właściwą drogę z manowców, czyż nie? Nawet jeśli ta córka była dorosła i twierdziła, że ma udane życie. – O tak… – odpowiedziała sama sobie z rozkoszą, po czym uśmiechnęła się szeroko i ponownie zbliżyła kieliszek do ust. Lato to idealny czas na zmiany i pomoc potrzebującym, a ona

przy okazji trochę się rozerwie. W końcu zwalczy tę nudę, a dodatkowo może nie będzie tyle rozmyślać o mężczyznach, których mogłaby poznać, gdyby nie zakaz Stefana. Chociaż… Zaraz, zaraz. Właściwie, skoro zamierza szukać kandydata na męża dla córki, to przecież będzie musiała nawiązać kilka damsko-męskich znajomości, by kogoś wybrać, prawda? Na samą myśl o tym uśmiechnęła się jeszcze szerzej. Czy mogło być lepiej? Upiecze kilka pieczeni na jednym ogniu! W dodatku w końcu pozbędzie się tego paskudnego Wojtka. Czekała na ten moment od lat!

ROZDZIAŁ 2 Od ukończenia ostatniej klasy liceum Małgosia nigdy nie sądziła, że jeszcze kiedykolwiek będzie biegła tak szybko jak dziś. A już na pewno, że właśnie tego czerwcowego popołudnia zaliczy sprint przez swoje podwórko, w dodatku w klapkach i przybrudzonej sukience. (Jak dobrze, że po drodze nie napotkała żadnej przeszkody i nie musiała skakać, bo mogłoby się to skończyć tragicznie!). Odkąd tylko pamiętała, zawsze była na bakier z wuefem i unikała aktywności fizycznej. W czasach szkolnych prawie codziennie rano prosiła matkę o zwolnienie z tych zajęć, na co Sabina niemal nigdy nie chciała się zgodzić. Czasami nawet gdy Małgosia była przeziębiona, chora lub cierpiała na kobiece dolegliwości, matka patrzyła na nią ze złowrogą miną i powtarzała stanowczo swoją ulubioną odpowiedź na jej prośby: – Nie ma takiej opcji, moja panno. Pakuj strój sportowy do plecaka i szoruj do szkoły. Bez gadania! Nie zamierzam mieć córki z nadwagą! Co powiedzą moje koleżanki z siłowni? Ten ostry ton głosu Sabiny, podobnie jak stadion, na który wuefistka z liceum zabierała dziewczęta na biegi, śnił się Małgosi do dziś i bynajmniej nie były to przyjemne sny, ale przerażające koszmary, po których budziła się zlana potem. – Wszystko dobrze, kochanie? – pytał ją Wojtek, gdy wystraszona siadała na łóżku, próbując uspokoić bicie serca

i oddech. – Tak, tak. – Zerkała na niego niespokojnie, nie zamierzając mu wyznać, co jej śniło, z obawy, że ją wyśmieje. Bać się ćwiczeń, wielkie mi halo, powiedziałby jeszcze. Przecież aktywność fizyczna nie boli! Małgosia ewidentnie miała jednak traumę związaną z wuefem. Prawie wzdrygała się na wspomnienie skoków przez skrzynię, w którą tak wiele razy uderzyła kolanem, że aż nie mogła zliczyć, czy gry w koszykówkę, gdy co kilka minut obrywała łokciem od jakiejś z koleżanek. Albo gdy piłka w jakiś dziwny sposób zamiast zatrzymywać się w jej wyciągniętych rękach, trafiała ją w twarz. Lub te momenty, kiedy po grze w piłkę nożną tak bolały ją kostki, w które kopały ją inne dziewczęta, że aż z trudem chodziła. Jak w ogóle można lubić wuef? I czerpać przyjemność z ćwiczeń? Małgosia pożegnała się z aktywnością fizyczną wraz z ukończeniem ostatniej klasy liceum i nigdy nie zamierzała zostać fanką sportu, nad czym szczególnie ubolewała jej matka, wielka miłośniczka fitnessu i chodzenia na siłownię. Początkowo często truła Małgosi z tego powodu głowę i straszyła ją miażdżycą albo zawałem, ale na szczęście (albo i nie, to zależy od interpretacji) odpuściła, gdy Małgosia opowiedziała jej, co usłyszała od lekarza, do którego poszła kiedyś z bolącym biodrem. Doktor powiedział jej wtedy, że chwilowo powinna ograniczyć aktywność fizyczną i nie przeciążać stawów, które i tak nie działały najlepiej z powodu kilku, no dobrze, kilkunastu nadprogramowych kilogramów, których nabawiła się na przestrzeni lat. – Lekarz mi zabronił, mamo. – Wykorzystywała ten argument, gdy Sabina kolejny raz proponowała jej wspólny wyjazd na basen. – Nawet gdybym chciała, to nie mogę. – Mrugała niewinnie. – I to nawet nie dlatego, że nie chcę, po prostu powinnam przestrzegać zaleceń lekarskich, prawda? W końcu to specjalista. Chcesz, żebym czuła się jeszcze gorzej niż teraz?

Sabina oczywiście nie chciała pogarszać stanu zdrowia córki, którą coraz częściej, mimo młodego wieku, bolały biodro i kręgosłup. Choć była zdania, że dolegliwości Małgosi ustałyby, gdyby po prostu zaczęła więcej się ruszać, nie zamierzała dyskutować z lekarzem i nie poruszała tej kwestii przez najbliższe miesiące. Małgosia zyskała więc spokój na długi czas, przynajmniej w tej kwestii. A po paru miesiącach jej „chwilowo nie mogę ćwiczyć”, szybko przeszło w „nigdy nie będę” i na dobre zapomniała o sporcie. No, może z wyjątkiem rozciągania, bo czasami po całym dniu pracy na plantacji lawendy, którą prowadziła, tak bolał ją kręgosłup, że wieczorami włączała sobie w internecie filmiki z przykładowymi ćwiczeniami i powtarzała je, wyginając się na dywanie. – Coś ci się stało, mamusiu? – zapytała ją sześcioletnia córka, Emilka, gdy zdecydowała się zrobić to po raz pierwszy i zaadaptowała do ćwiczeń sypialnię. – Coś spadło? Pomóc ci szukać? – A może źle się czujesz? – zmartwiła się starsza Klara, która również szła korytarzem. – Przynieść ci szklankę wody? – Nie, wszystko w porządku. – Małgosia na chwilę przestała wyginać plecy w koci grzbiet i spojrzała na córki. – Po prostu ćwiczę. – Ćwiczysz? Jesteś chora? – Nie. – Małgosia z trudem zwalczyła napływający na usta uśmiech. Na ich miejscu pewnie też byłaby w szoku. Ona i ćwiczenia, dobre sobie! Niezły dowcip! – A wyglądam, jakby mi coś dolegało? – Po prostu twoje zachowanie jest… nietypowe. – Wybrnęła Klara. – Rozumiem. – Kobieta skinęła głową, nadal z trudem kryjąc rozbawienie. – Potrzebujecie czegoś? – spytała jednak, nie chcąc dać po sobie poznać, o czym myśli. – Tak tylko przechodziłyśmy… – Dziewczynka ciągle patrzyła na nią zaniepokojona. – Może powinnyśmy zawołać tatę?

– Nie trzeba, naprawdę wszystko w porządku. Ale gdybyście były głodne, to w szafce w kuchni postawiłam talerz z waszymi ulubionymi babeczkami. Dopiero kilka minut temu wyjęłam je z piekarnika. Powinny być jeszcze ciepłe. – Wiedziała, że w ten sposób pozbędzie się córek i tak też się stało. Dziewczynki posłały sobie porozumiewawcze spojrzenia i już ich nie było. Kiedy pobiegły do kuchni, Małgosia zamknęła drzwi, a potem wróciła do swoich wygłupów, jak nazywała w myślach ćwiczenia rozciągające. Ułożyła dłonie płasko na dywanie, po czym znowu zrobiła koci grzbiet. Chyba przez tę traumę związaną z wuefem nie chciała przed samą sobą przyznać, że były całkiem przyjemne i do tego relaksujące. Rozciągając plecy albo wykonując krążenia głową, niemal fizycznie czuła, jak z jej mięśni znika napięcie, a jej myśli wyciszają się i ogarnia ją spokój. To lepsze niż medytacja, której próbowałam podczas kółka filozoficznego w szkole średniej, pomyślała, wyrównując oddech. W dodatku plecy mniej ją bolały. Nie sądziła, że dwadzieścia minut dziennie może przynieść tyle cudownych efektów. Dzisiejszy szaleńczy bieg przez ogródek nijak miał się jednak do przyjemnych, towarzyszących rozciąganiu emocji. Gdy Małgosia stawiała nogę za nogą na trawniku, uważając przy tym, żeby nie zgubić klapków, jej serce biło jak szalone, ciśnienie skoczyło chyba do dwustu, a do tego ogarnęła ją prawdziwa panika. Brązowe włosy wymknęły się z luźnej kitki, na zaokrąglone policzki wypłynęły rumieńce, a panującą w okolicy ciszę mąciło jej nierównomierne dyszenie. – Cholera! – zaklęła cicho, gdy jej nogi zaplątały się w kawałek sznurka zostawionego na trawie przez dziewczynki, i omal nie upadła. Byłoby szybciej, gdybym jednak słuchała czasem matki i przespacerowała się gdzieś dalej niż z kuchni na podwórko, dodała w myślach. I nie miała nadwagi! Ograniczę sernik! I tę pyszną szarlotkę!

Rozemocjonowana w końcu dobiegła do samochodu i drżącą dłonią otworzyła drzwi, a potem włożyła do stacyjki kluczyk, który w pośpiechu zabrała z szafki, wybiegając z domu. Szarpnęła za pas, wcisnęła pedał sprzęgła, przekręciła kluczyk i silnik zawył. Małgosia wrzuciła jedynkę, dodała gazu i niewiele myśląc, pojechała do przodu, omal nie zahaczając o otwartą bramę. – Panie Boże, błagam, żebym tylko nikogo nie zabiła, prowadząc w takich nerwach. – Na ułamek sekundy zerknęła w niebo, które nijak nie współgrało z jej wewnętrznym stanem, bo było bezchmurne, błękitne i optymistyczne. – Proszę, żebym bezpiecznie dojechała do celu – szeptała, prowadząc samochód po wyboistej ścieżce. – W końcu jeden wypadek na dzisiaj wystarczy.

ROZDZIAŁ 3 Po kolejnych minutach rozmyślania na słońcu Sabina stwierdziła, że ma dość opalania i czas zacząć działać. Jej skóra satysfakcjonująco zbrązowiała na ramionach, dekolcie i udach, a do tego opróżniła już całą butelkę wina. Właściwie nawet nie zauważyła kiedy. Mimo wszystko nadal chciało jej się pić, a ponieważ Stefan był jeszcze w pracy, w domu nie było nikogo, kto mógłby przynieść jej szklankę wody. Lub własnoręcznie robionej lemoniady, którą trzymała w lodówce. Musiała samodzielnie pofatygować się do kuchni. I na co jej przyszło rodzenie czwórki córek, skoro teraz i tak mogła liczyć tylko na siebie? Myśląc o tym, usiadła na leżaku, poprawiła górę kostiumu kąpielowego i wyciągnęła przed siebie nogi. Jej paznokcie zdobił piękny pedicure w czerwonym kolorze wykonany kilka dni temu przez zaprzyjaźnioną manikiurzystkę. Sabina uśmiechnęła się, patrząc na swoje zadbane stopy i strzepnęła z uda komara. Robactwo ciągnęło do niej jak ćmy do światła. Podobnie jak ci wszyscy mężczyźni, z którymi nie mogła się niestety umawiać. Komar odleciał, a Sabina przeciągnęła się i omiotła wzrokiem zielony ogród. Lubiła to miejsce. Chociaż kochała miejski szum i życie w pędzie, od wielu lat sądziła, że zamieszkanie tutaj za namową Stefana było najlepszą decyzją, jaką mogła podjąć. I to nie tylko dlatego, że mąż kupił bardzo wystawny dom, którego zazdrościły jej koleżanki. Panująca tu cisza sprzyjała

wymyślaniu genialnych pomysłów, w czym Sabina z roku na rok stawała się coraz lepsza. Zwłaszcza gdy dotyczyły one uszczęśliwiania jej córek. Dokładnie tak jak teraz, gdy ważyły się losy Małgosi. Sabina na poważnie przejęła się sytuacją córki i postanowiła jak najszybciej przejść do obmyślania konkretnego planu, jak w końcu uszczęśliwić swoją pociechę. Małgośka mogła wmawiać jej, że nie ma na co narzekać, ale Sabina wiedziała swoje. Jak każda matka posiadała wrodzony radar, który natychmiast informował, gdy coś złego działo się jej dziecku. Gdy myślała o Małgosi, w jej głowie nie tylko świeciła się czerwona lampka (choć wielkością przypominała spory reflektor), ale również wyła głośna syrena. Chociaż może to ta przejeżdżająca akurat w oddali karetka? Nieważne. Sabina wsunęła stopy w różowe klapki z puszkiem, które stały obok leżaka, i wstała zmotywowana do działania nową energią. Z Małgosią było źle, musiała działać. I to szybko. Nie ma na co czekać! Energicznie chwyciła butelkę po winie oraz kieliszek, a potem ruszyła do domu. W jej głowie zarysował się już schemat działania i zamierzała go spisać, by nie zapomnieć żadnego szczegółu. Pełna zapału i zadowolona z postanowień niemal przebiegła przez podwórko, po czym wpadła do domu jak strzała. Wyrzuciła butelkę po winie, wstawiła kieliszek do zlewu i odnalazła w torebce nieduży notesik oraz długopis. Przygotowana usiadła przy stole i aż uśmiechnęła się podekscytowana. Uwielbiała adrenalinę. A jeśli dołożyć do tego fakt, że w końcu pozbędzie się nielubianego zięcia, mogłaby przejść do działania choćby zaraz. No, może jednak nie, bo musiała jeszcze ugotować obiad dla Stefana, który niebawem miał wrócić z pracy. Ach, te obowiązki… Plan, który przyszedł Sabinie do głowy, nie był zbyt skomplikowany, ale nie chciała popełnić żadnego błędu, więc

zamiast od razu go spisać, przez chwilę zastanawiała się, od czego zacząć misję o kryptonimie: uszczęśliwianie Małgosi. Prawdę mówiąc, miała kilka pomysłów, aż nie wiedziała, który jest lepszy. Zapatrzyła się na zieleń za oknem i zaczęła układać sobie w głowie schemat działania. Krok po kroku analizowała kolejne pomysły i odrzucała te, które zdawały się gorsze. Rytmicznie stukała długopisem o blat, a trybiki w jej głowie pracowały na najwyższych obrotach. Tym razem cieszył ją fakt, że ma dorosłe dzieci i w domu panuje cisza. Nie lubiła, gdy ktoś przeszkadzał jej w intensywnym myśleniu, a w przeszłości niemal co pięć minut słyszała głośne: mamoooo!, i to w sytuacjach, gdy najbardziej tego nie chciała. Niekiedy aż musiała ukrywać się przed córkami w łazience, by poszukać w gazetach przepisów na zdrowe dania albo kiedy chciała w spokoju porozmawiać z koleżanką. Z czasem jednak nawet to nie pomagało, bo dziewczęta wyśledziły jej skrytkę i potrafiły przez kilkanaście minut stać pod drzwiami, płacząc i dopominając się o uwagę. – Niech ktoś zabierze te wyjce – miała ochotę niekiedy krzyknąć, ale zawsze po kilku głębokich oddechach wychodziła z uśmiechem do zapłakanych, zasmarkanych dzieci i obiecywała sobie w duchu, że następnym razem ukryje się w łazience sąsiadów. Jakże cieszyła się teraz, że te chwile odeszły! Po kilkunastu minutach intensywnego myślenia w końcu doszła do wniosku, że jest gotowa spisać swój plan działania. Na górze strony zapisała swoje dwa główne cele. – Uwolnić Małgosię od Wojtka i znaleźć jej nowego, lepszego męża – wymruczała pod nosem, notując, ale po chwili wykreśliła słowo „męża” i zamieniła je na „partnera”. W końcu była nowoczesną kobietą, prawda? Trzeba iść z duchem czasu, a z unieważnieniem małżeństwa, bo Małgosia wzięła ślub kościelny i należała do osób raczej konserwatywnych, mógłby być problem.

Kolejne linijki w notatniku zapełnił opis poszczególnych działań, które Sabina zamierzała podjąć, by uwolnić córkę z małżeńskiej niewoli. Było ich tyle, że od pisania aż rozbolała ją ręka, ale dodawała sobie sił, powtarzając, że przecież macierzyństwo wymaga poświęceń. Po kilku minutach odłożyła długopis i w skupieniu przeczytała listę. Większość podpunktów zdawała się dość łatwa w realizacji. – Skłócić Małgosię z Wojtkiem, obrzydzić go jej, ewentualnie skrzywdzić, gdy zajdzie taka konieczność… – Sunęła wzrokiem po kartce. To da się zrobić, pomyślała. Gorzej będzie przekonać córkę do ponownego znalezienia miłości i zaufania nowemu mężczyźnie. Małgośka była uparta i Sabina znała ją na tyle, by wiedzieć, że pomimo upływu lat nadal jest zakochana w Wojtku. Ale z drugiej strony, w końcu musiała mieć choćby ułamek genu kochliwości po matce. Może to nie będzie więc aż takie trudne? Tak naprawdę problematyczny wydawał się Sabinie tylko jeden podpunkt z listy, mianowicie znalezienie Małgosi partnera. Co prawda była specjalistką od poznawania mężczyzn i bardzo to lubiła, ale nie sądziła, by to spodobało się Stefanowi, który co jakiś czas przypominał jej o swoim zakazie. – Wierność i zaufanie to podstawa udanego małżeństwa – powtarzał jak mantrę, a Sabina wolała nie wychylać się ze swoimi nowoczesnymi poglądami i od niechcenia kiwała głową, po czym podsuwała mężowi obiadek. Znalezienie kandydata na nowego partnera Małgosi stanowiło więc w tych warunkach nie lada wyzwanie. Zwłaszcza że takiego mężczyznę trzeba przecież wcześniej przetestować, by nie okazał się później niedojdą pokroju Wojtka, łajdakiem czy oszustem. Sabina nie chciała wepchnąć córki w ramiona jakiegoś zbira albo maminsynka i wolałaby najpierw sama przekonać się, z kim ma do czynienia. Porozmawiać, poznać, poobserwować…

Myśląc o tym, tak się rozmarzyła, że zaczęła już nawet wyobrażać sobie, jak siedzi z nim w restauracji w centrum i popija drinka z palemką. Jego ciemne włosy rozwiewa delikatny wiatr, opalenizna kontrastuje z bielą koszuli, w którą jest ubrany, a pełne usta unoszą się w zawadiackim uśmiechu. Czule patrzą sobie w oczy, rozmawiają o hobby, wspólnych doświadczeniach, zdrowym trybie życia i niskokalorycznym jedzeniu, a później on odwozi ją do domu i proponuje kolejne spotkanie cudownym, niskim głosem. Sabina aż westchnęła, wracając do rzeczywistości. Dlaczego ten Stefan tak się na nią uwziął? Miała wrażenie, że zaraz uschnie z braku męskiej atencji niczym długo niepodlewany kwiat. W dodatku przesadzony nagle z urodzajnej ziemi na pustynię. Niezadowolona wywróciła oczami i zapatrzyła się na wazon, który stał na szafce pod ścianą. Cóż, będzie musiała jakoś obejść ten zakaz męża, nie widziała innego wyjścia. Nie mogła dłużej pozostawać obojętna na krzywdę dziecka, a Małgośka nie mogła dłużej tkwić w nieszczęśliwym małżeństwie. Trzeba to w końcu skończyć i to raz na zawsze. Skoro trzy córki Sabiny były szczęśliwe, to czwarta też powinna. Jako matka była gotowa zrobić dla swojej pociechy wszystko, nawet złamać zakaz męża. Chociaż może zanim to zrobi, to powinna z nim najpierw porozmawiać i wyjaśnić, co zamierza? Ostatnio dobitnie przekonała się, że tajemnice nie najlepiej wpływają na klimat związku, a zresztą w końcu każda z nich i tak wychodzi na jaw, w dodatku w najmniej odpowiednim momencie. Poza tym Stefan też kochał swoje córki. Może ją zrozumie i udzieli maleńkiej dyspensy? W końcu nie zamierzała szukać mężczyzny dla siebie. Przyświecał jej wyższy cel! Pełna nadziei zamknęła swój notes i podniosła się z krzesła. Miała dzisiaj tyle energii, że najchętniej zabrałaby się za realizację swojego planu już teraz, gdyby nie fakt, że musiała jeszcze przygotować obiad. Stefan miał dziś wyjątkowo wrócić

do domu wcześniej, co bardzo ją cieszyło. I to nie tylko dlatego, że oznaczało to koniec jej samotności, doskwierającej ciszy i pustki. Pragnęła jak najprędzej porozmawiać z nim o Małgosi. Dla zabicia czasu poszła do kuchni i powyjmowała z szafek produkty potrzebne do przygotowania obiadu. Zamierzała przyrządzić dziś wegetariańskie burgery z pysznymi kotletami z brokułów w środku oraz kompozycją świeżych warzyw, które rano kupiła na ryneczku. Ostatnio nie mogła wyzbyć się wrażenia, że trochę się ze Stefanem postarzeli i specjalnie wynajdowała na swoich ulubionych stronach internetowych z przepisami pomysły na „młodzieżowe” jedzenie, żeby poczuć się lepiej. Hamburgery nieodzownie kojarzyły jej się z młodością i witalnością. Wyjęła z szafki nóż oraz deskę do krojenia, a potem z zapałem zaczęła przygotowania.

ROZDZIAŁ 4 Jadąc do szpitala, Małgosia pierwszy raz w życiu tak znacznie przekroczyła dozwoloną prędkość. Zwykle była odpowiedzialnym kierowcą i przestrzegała przepisów ruchu drogowego, ale dziś nawet nie zauważyła, gdy wskazówka na liczniku pokazała ponad sto czterdzieści kilometrów na godzinę, a momentami nawet i więcej. Pewnie gdyby była tego świadoma, to natychmiast by zwolniła, choćby z obawy przed utratą prawa jazdy, ale z powodu stresu ta myśl nawet nie przeszła jej przez głowę. Chwilowo liczył się tylko Wojtek, a w uszach wciąż słyszała słowa dzwoniącej ze szpitala pielęgniarki, która poinformowała ją chłodnym tonem, że jej mąż miał wypadek i jest właśnie operowany. – Ale jaki wypadek? I jaka operacja? – z trudem wydukała do słuchawki przerażona, lecz kobieta nie chciała powiedzieć jej nic więcej. – Proszę przyjechać do szpitala, dowie się pani wszystkiego na miejscu – rzuciła tylko poirytowanym tonem. – Nie mogę udzielać takich informacji przez telefon. Małgosia nie zamierzała się kłócić. W szoku opuściła dłoń z telefonem, a potem zagubionym wzrokiem rozejrzała się po pokoju. Wojtek. Wypadek. Szpital. Operacja. – Powtarzała w myślach jak szalona. No pięknie! – Klara! – zawołała doniosłym głosem starszą córkę,

jednocześnie rozglądając się po kuchni w poszukiwaniu torebki. – Nie mogę teraz przyjść mamo, jestem zajęta! – dobiegło z sąsiedniego pokoju. Małgosia odetchnęła głęboko, lecz zanim powtórnie zawołała jej imię, uświadomiła sobie, że to może to i lepiej. Dziewczynki nie powinny widzieć jej w takim stanie, nie chciała ich straszyć. Wytłumaczy im wszystko, gdy wróci. – Wychodzę na jakiś czas – zawołała więc tylko, z trudem panując nad emocjami w głosie. – Poproszę Marylkę, żeby się wami zajęła. – Odruchowo pomyślała o swojej najbardziej zaufanej pracownicy. – Bądźcie grzeczne! – Będziemy, mamusiu! – odkrzyknęły jej córki, których najwidoczniej nie wzruszyła ta informacja. Dość często zostawały z Marylką i były do tego przyzwyczajone. Małgosia chwyciła więc torebkę i kluczyki do samochodu z szafki, po czym, niewiele myśląc, wybiegła na podwórko. – Stało się coś? – Omal nie wpadła na wspomnianą Marylkę, która niosła właśnie skrzynkę z bukiecikami lawendy. Kobieta popatrzyła na nią przerażona. – Wojtek, on… – wypowiedziała, z trudem łapiąc powietrze. – Wojtek miał wypadek. – O Boże! – Marylka upuściła skrzynkę i przyłożyła dłonie do ust. – Muszę jechać do szpitala. – W jakim jest stanie? – Nie wiem, nic nie wiem. – Małgosia gorączkowo rozglądała się po podwórku. – Pielęgniarka powiedziała mi tylko, że ma właśnie operację. Jej pracownica jeszcze bardziej pobladła. – Nie wierzę… – Przypilnujesz dziewczynek? – poprosiła Małgosia. – I czy możesz dopilnować zamknięcia sklepiku z pamiątkami i kawiarenki, gdy już odjadą turyści? – Oczywiście, że tak, wszystkim się zajmę. A ty jedź już, nie

stój tak. Czekam na wieści! – zapewniła Marylka i właśnie wtedy Małgosia puściła się pędem przez podwórko. Teraz natomiast w nerwach krążyła po szpitalnym parkingu, szukając choćby jednego wolnego miejsca. Jak na złość, cały plac był ciasno zastawiony samochodami, pomiędzy którymi nie dałoby się wbić nawet szpilki. – A niech to! – irytowała się, choć na co dzień uchodziła za oazę spokoju. Czy los nie mógłby dzisiaj choć trochę jej sprzyjać? Dość miała problemów. Czy ten wypadek nie wystarczał? Po kilku minutach wypatrzyła w końcu wolne miejsce. W dodatku pod daszkiem i nieopodal wejścia. Mimo zdenerwowania poczuła coś w rodzaju ulgi i aż mocniej wcisnęła pedał gazu. Choć nie była najlepszym kierowcą, to bez trudu zaparkowała idealnie między białymi liniami, a potem w pośpiechu wyjęła kluczyki ze stacyjki. Nerwowo chwyciła leżącą na siedzeniu pasażera torebkę i już po chwili znów biegła, tym razem w stronę szpitalnego budynku. – Dzień dobry! – zdyszana dopadła do recepcji. – Szukam męża. – Popatrzyła na młodą recepcjonistkę z niezbyt przychylnym wyrazem twarzy. – Nie pani jedna. – Dziewczyna uniosła na nią wzrok i poprawiła kołnierzyk od zielonego fartuszka. – Został niedawno przywieziony z wypadku. – Małgosia zignorowała jej dziwny komentarz. – Podobno ma właśnie operację. – Nazwisko? – spytała niespiesznie recepcjonistka. – Turek, Wojciech Turek. – Zaraz to sprawdzę, proszę chwilę poczekać. – Kobieta przeniosła wzrok na ekran stojącego przed nią komputera i zaczęła coś pisać na klawiaturze. Chociaż Małgosia była osobą raczej cierpliwą, to mimowolnie zaczęła bębnić palcami o drewniany blat i z nerwów przygryzła dolną wargę.

– Czy może pani przestać? – skarciła ją recepcjonistka. – Nie mogę się skupić. – Ach tak, przepraszam. – Zabrała ręce z kontuaru i na wszelki wypadek trochę się cofnęła. Chociaż od jej przybycia tutaj minęła dosłownie minuta, odnosiła wrażenie, że czas w dziwny sposób się rozciąga, a kolejne sekundy należą do najdłuższych w jej życiu. Chyba nie czuła czegoś takiego nawet gdy Wojtek wiózł ją na porodówkę, kiedy zaczęła rodzić, i utknęli w korku. Do tej pory myślała, że tamten dzień był najbardziej stresującym w jej życiu, ale dzisiejszy bił go na głowę. Zniecierpliwiona popatrzyła na recepcjonistkę, która nadal siedziała z nosem utkwionym w monitorze i powolnie wciskała kolejne przyciski na klawiaturze. Na Boga… Czy ta kobieta nie mogła pracować szybciej? Z trudem powstrzymując nieuprzejmy komentarz, rozejrzała się dookoła. Na ławkach pod ścianami siedzieli pacjenci, którzy czekali na wizytę u lekarza albo na swoich bliskich. Uwagę Małgosi szczególnie przyciągnęła młoda dziewczyna, która również nerwowo przygryzała wargę i w napięciu wpatrywała się w białe drzwi nieopodal. Żona Wojtka natychmiast zapałała do niej sympatią. Poczuła coś na kształt ulgi, gdy uświadomiła sobie, że chociaż jedna osoba w tym pomieszczeniu rozumie, co ona teraz czuje. Nie patrzyła jednak na dziewczynę zbyt długo, bo recepcjonistka odnalazła w końcu w systemie dane jej męża. – Pani mąż rzeczywiście ma teraz operację – powiedziała łaskawie. Małgosia westchnęła głośno, choć wiedziała to wcześniej. – Gdzie go znajdę? – Na trzecim piętrze – odparła dziewczyna, nieco bardziej przyjaznym tonem. – Proszę wjechać windą, a potem kierować się w prawo. Nie będzie pani mogła wejść na salę operacyjną, ale znajduje się tam poczekalnia dla rodzin pacjentów. Powinna

ją pani odnaleźć bez problemu. Pewnie gdyby Małgosia nie była tak zestresowana, to pomyślałaby, że z Wojtkiem naprawdę musi być źle, skoro recepcjonistka stała się nagle milsza, ale w tym stanie nawet nie przeszło jej to przez głowę. Podziękowała tylko, a potem odwróciła się gwałtownie i ruszyła ku windzie. Na szczęście nie musiała na nią zbyt długo czekać i już po chwili jechała na trzecie piętro, gdzie ważyły się losy Wojtka. Zdenerwowana wybiegła na korytarz i skręciła w prawo, omal nie przewracając przy tym młodego lekarza, na którego wpadła. – Przepraszam bardzo – wydusiła ze ściśniętym gardłem, gdy biedak próbował odzyskać równowagę, mocno trzymając ją za rękę, którą złapał, by uchronić się przed upadkiem. – Nie zauważyłam pana, to nie było specjalnie. – Spokojnie. – Lekarz uśmiechnął się lekko i wygładził fartuch. – Może pani mi wierzyć lub nie, ale takie… spotkania są tutaj na porządku dziennym. – Naprawdę? – Niestety. Sugerowałem kiedyś nawet dyrekcji, że warto by było wyłożyć w tym miejscu podłogę materacem i obić nim ściany, bo kilkoro z pracowników nieźle obiło tu sobie już kość ogonową, gdy ktoś z rodziny pacjentów wybiegał z windy w kierunku poczekalni. Małgosi zrobiło się głupio. – Jeszcze raz najmocniej pana przepraszam. – Nie szkodzi. Rozumiem, że jest pani spokrewniona z naszym pacjentem? – Chodzi panu o Wojciecha Turka? – Dokładnie. To nieduży szpital, nie przeprowadzamy zbyt wielu operacji. – Co z nim? – spytała ze ściśniętym żołądkiem. – Spokojnie. – Lekarz popatrzył na nią kojąco. – Stan pani męża jest ciężki, ale stabilny. Wyjdzie z tego. Na dźwięk tych słów Małgosi zakręciło się w głowie.

– Ciężki? – szepnęła, a młody mężczyzna, widząc, co się z nią dzieje, złapał ją pod rękę i poprowadził w stronę krzesła. – Może poproszę pielęgniarkę, żeby przyniosła dla pani coś na uspokojenie? Wyraźnie pani pobladła. – Nie trzeba. – Kobieta uniosła rękę do skroni i cała zadrżała. – Proszę głęboko odetchnąć. – Polecił lekarz. – Pani mąż z tego wyjdzie. – Co właściwie się stało? – Zerknęła mu w oczy. – Może najpierw się przedstawię. Julian Szczerbowski, jestem neurochirurgiem. – Neurochirurgiem. O Boże… – Od razu wyobraziła sobie najgorsze, to znaczy Wojtka, który leżał gdzieś na asfalcie z roztrzaskaną głową, cały we krwi. Ponownie omal nie zasłabła. Momentalnie zalała ją fala gorąca i poczuła mdłości. – Byłem obecny podczas części operacji pani męża, ale na szczęście nie musiałem otwierać czaszki. Przepraszam – zreflektował się, widząc jej reakcję. – To rzeczywiście nie brzmi najlepiej. Małgosia nerwowo przełknęła ślinę. – Operacja nadal trwa, prawda? Dlaczego pan już wyszedł z sali? Teraz to Julian Szczerbowski głęboko odetchnął. – To może zacznę od początku… – mruknął pod nosem, czując, że swoimi wypowiedziami wcale nie uspokaja żony pacjenta, a wręcz przeciwnie. – Pani mąż został przywieziony do nas kilkadziesiąt minut temu. Został poszkodowany w wypadku samochodowym. Nie znam szczegółów tego zdarzenia, ale wiem, że podczas gwałtownego skrętu uderzył w drzewo. – W drzewo? Nie, to niemożliwe. – Pokręciła głową z niedowierzaniem. – Wojtek jest mechanikiem i kierowcą. Zawodowym – podkreśliła celowo. – Zna się na samochodach, nie mógł wjechać w drzewo. Każdy, ale nie on… Zawsze jeździ ostrożnie.

– Przykro mi, takie są fakty. – Nie, to się nie dzieje naprawdę… – Na drodze nie wszystko zależy od nas. – Tak, ma pan rację, po prostu… – Proszę się nie denerwować, wiem, że pewne rzeczy trudno przyjąć. Wszystkim nam wydaje się, że statystyki nas nie dotyczą. Że wypadki przydarzają się jakimś obcym ludziom, a nas to nigdy nie spotka. Może to niedobry moment na takie wyznania, ale kilka dni temu byłem na pogrzebie dobrego przyjaciela. Przykra sprawa, może pani o tym słyszała. Był ratownikiem medycznym, a zmarł w nocy na zawał. Karetka nie zdążyła przyjechać na czas, co za ironia losu, prawda? Uratował tylu ludzi, w porę docierając na miejsce, podczas gdy sam zmarł, bo pomoc nie dotarła na czas. Wzdłuż kręgosłupa Małgosi przebiegł zimny dreszcz. – Ale Wojtek nie umrze, prawda? – Jak już powiedziałem, jego stan jest ciężki, ale stabilny. – Co mu jest? – Spojrzała lekarzowi w oczy. – Pani mąż ma złamaną nogę oraz krwiaka podpajęczynówkowego, który powstał podczas uderzenia głową o kierownicę. Mój kolega właśnie kończy operować mu nogę, a ja doglądałem stanu pani męża z obawy, że krwiak może pęknąć i dojdzie do wylewu krwi do mózgu. – Słyszałam, że od tego można nawet umrzeć. – Na szczęście do tego nie doszło. Mimo wszystko musimy nieustannie monitorować stan pani męża, bo, kolokwialnie mówiąc, z krwiakami nigdy nic nie wiadomo. – Ale rokowania są dobre? – Proszę być dobrej myśli. – Lekarz uścisnął jej rękę. – Będziemy robić wszystko, co w naszej mocy. – Dziękuję. – Małgosia skinęła głową i zapatrzyła się w niebieskie linoleum na podłodze. Wojtek, wypadek, drzewo, możliwy wylew krwi do mózgu… To wszystko nadal nie mieściło jej się w głowie. Czuła się trochę jak bohaterka marnego filmu,

która tylko odgrywa jakąś rolę. Nie mogła uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę. – Może jednak przyniosę pani coś na uspokojenie? – znowu zmartwił się lekarz. – Nie wygląda pani najlepiej. Małgosia nie odpowiedziała. Tępo wpatrywała się w błękit i próbowała odnaleźć się w nowej sytuacji. Świat wirował dookoła jej głowy i miała natłok myśli. Nie, to nie mogło dziać się naprawdę… Julian Szczerbowski patrzył na nią przez chwilę, aż w końcu sam zadecydował, że przyniesie jej tabletkę. Odszedł na chwilę, po czym wrócił z lekarstwem oraz plastikowym kubeczkiem wody. – Niech pani to weźmie – zalecił, podając obie te rzeczy Małgosi. – Powinno szybko pomóc. Poczuje się pani lepiej. Tak też zrobiła. Sprawnie zażyła tabletkę, a potem oparła głowę o ścianę. – Ile jeszcze potrwa operacja? – Niedługo. Lekarze powinni już kończyć. – Będę mogła zobaczyć męża? – Oczywiście. Ma pani prawo przebywać na sali pooperacyjnej. – To dobrze. – Odetchnęła głęboko i na moment przymknęła oczy. Po kilku minutach tabletka rzeczywiście zaczęła przynosić jej ulgę, ale, niestety, pogorszyła koncentrację uwagi. W pierwszej chwili nie wzruszyły jej bowiem nawet słowa młodej pielęgniarki, która przyszła na oddział zbulwersowana, szukając, jak to mało poetycko określiła, jakiegoś idioty. – Kto parkuje na miejscu dla karetek?! – mówiła uniesionym głosem do Juliana Szczerbowskiego. – Niech ja go tylko dorwę! Policja już jedzie, osobiście dzwoniłam na komisariat. To jak nic skończy się mandatem. I to wysokim! Małgosia patrzyła na nią mało przytomnym wzrokiem i powoli kiwała głową. – Oczywiście, takich ludzi należy karać – powiedziała nawet. Dopiero gdy dziewczyna już się wykrzyczała i skończyła

monolog, zrozumiała słowa kobiety. Mimo działania tabletki uspokajającej dotarło do niej, że najprawdopodobniej to właśnie o nią chodziło pielęgniarce. W końcu to byłoby zbyt piękne, gdyby tuż przy drzwiach wejściowych do szpitala znajdowało się miejsce parkingowe dla przeciętnego Kowalskiego. I to pod daszkiem.

ROZDZIAŁ 5 – Proszę od razu przeparkować samochód – powiedział stanowczo policjant, który kilka minut temu wręczył Małgosi mandat oraz poinformował o punktach karnych. – I żeby to było ostatni raz, bo gdy się znowu spotkamy, to nie będę taki pobłażliwy. – Schował kajecik do kieszeni, a potem popatrzył na nią surowo. – Przepisy nie są od tego, żeby je łamać, droga pani. A zwłaszcza w takim miejscu. Ktoś mógł zginąć z powodu pani braku rozsądku! Mam nadzieję, że jest pani tego świadoma! Bliska płaczu Małgosia spuściła wzrok. – Przepraszam najmocniej… – wydusiła, omal nie paląc się ze wstydu. Chciała wytłumaczyć, że to z powodu nerwów i strachu o stan zdrowia męża, ale czuła, że wyjaśnienia na nic by się zdały, bo trafiła na służbistę. – Niestety, ale pani przeprosiny nie zwróciłyby nikomu życia – burknął policjant. – Słowa nie mają aż takiej mocy sprawczej, jak się pani wydaje. – Ja… – Och, proszę już nic nie mówić, tylko odjechać. I tym razem zostawić samochód w odpowiednim miejscu – nakazał stanowczo, po czym odwrócił się na pięcie i zostawił ją samą. Małgosia pociągnęła nosem i otarła łzy, które pociekły po jej policzkach. Mimo tabletki na uspokojenie była w naprawdę kiepskiej kondycji. Prawdę mówiąc, miała ochotę usiąść na

chodniku, ukryć twarz w dłoniach i głośno się rozpłakać. Nie dość, że Wojtek leżał na stole operacyjnym z bombą zegarową w głowie, to jeszcze teraz to. Czy ten dzisiejszy ciąg nieszczęść kiedy się skończy? Mimo wszystko zmobilizowała się do działania i przestawiła samochód. Na szczęście tym razem nie musiała zbyt dług jeździć po parkingu, bo gdy tylko wsiadła za kierownicę, to jakiś kierowca zwolnił miejsce nieopodal. Czując ulgę, natychmiast je zajęła i już po chwili znowu szła do szpitala. Usiadła w poczekalni i z duszą na ramieniu utkwiła wzrok w dużych, białych drzwiach z napisem: blok operacyjny. Po pomieszczeniu rozchodziło się głośne cykanie zegara, ale czas jakby stał w miejscu. Małgosia z uporem wpatrywała się w drzwi i błagała w myślach, by stan Wojtka się nie pogorszył. Słyszała w przeszłości sporo informacji o krwiakach i wiedziała, że ich pęknięcie może przynieść poważne konsekwencje. Nigdy jednak nie sądziła, że będzie tak martwić się o Wojtka. Jej mąż wydawał się niezniszczalny. Po upływie kilkunastu minut, choć zdawało jej się, że minęła cała wieczność, pomyślała, że mogłaby poinformować o nieszczęściu swoją rodzinę. Utrzymywała dobry kontakt z siostrami i matką i aż skarciła się w duchu, że wcześniej na to nie wpadła. Tak samo jak na śmierć zapomniała wybrać numer Marylki, która też pewnie odchodziła od zmysłów, pilnując jej córek. Jednak jest prawdą, że w stresie umysł człowieka pracuje zupełnie inaczej. I że w pamięci powstają wtedy wielkie czarne dziury. Drżącą ręką wyjęła z torebki telefon i sprawnie odblokowała ekran. Chociaż nie lubiła obarczać bliskich swoimi problemami i o wielu z nich nie mówiła matce czy siostrom, potrzeba wsparcia wygrała, więc wybrała numer Niny, z którą była najbliżej. Dzieliła je najmniejsza różnica wieku i dość często ze sobą rozmawiały. – Słucham? – Nina odebrała dość szybko.

Małgosia odetchnęła głęboko, słysząc znajomy głos i od razu poczuła się lepiej. – Możesz rozmawiać? – zapytała zamiast cześć albo dzień dobry. – Jasne, właśnie piekę ciasto. Mam dzisiaj wolne i chcę maksymalnie wykorzystać ten czas. Dzieciaki będą zachwycone, bo robię ich ulubiony torcik bezowy. Jacek zresztą też. Jak wiesz, jest potwornym łasuchem. – To może lepiej ci nie przeszkadzać? – Gośka, czy ty zawsze bardziej musisz myśleć o innych niż o sobie? Przecież powiedziałam, że mogę rozmawiać. – Martwić się, dobrze powiedziane – westchnęła głośno. Nina natychmiast wywnioskowała z tonu jej głosu, że coś jest nie w porządku. – Co się stało? – spytała, darując sobie podchody. Małgosia poczuła, jak w jej gardle znowu pojawia się dusząca gula emocji. – Ja… – Zapiekły ją oczy. – Coś nie tak w pracy? – Nina przejęła się nie na żarty. – Nie, w pracy wszystko w porządku. – Małgosia pociągnęła nosem. – Chodzi o dziewczynki? – Nie. – Więc o co? – O Wojtka. – Rozpłakała się na dobre. – Tylko nie mów mi, że okazał się świnią i… – Nie! – Wpadła w słowo siostrze. – Wojtek miał wypadek, Nina. Jest szpitalu. Ma właśnie operacją, a ja… Przepraszam, że dzwonię i zawracam ci głowę, ale naprawdę nie wiem, co z sobą począć i pomyślałam, że może… – Gośka… – szepnęła miękko Nina. – Nawet tak nie mów. Gdzie dokładnie jesteś? Zaraz przyjadę. – Nie trzeba, przecież pieczesz ciasto. – Pal licho to ciasto, są sprawy ważne i ważniejsze. – Nina

energicznie wytarła dłonie w fartuch. – Będę za piętnaście minut. No, góra dwadzieścia. – Naprawdę nie musisz przyjeżdżać… – wydusiła jeszcze Małgosia, ale i tym razem siostra nie pozwoliła jej skończyć. – Zadzwonię z parkingu – postanowiła. – Trzymaj się, dziewczyno. I pamiętaj, że od tego ma się siostry, by udzielały ci wsparcia w krytycznych sytuacjach – dodała, a potem w słuchawce rozległo się głośnie pikanie sygnalizujące koniec połączenia. Małgosia odsunęła telefon od ucha i znowu westchnęła. Już któryś raz w życiu pomyślała, że naprawdę dobrze mieć rodzeństwo. Po rozmowie z Niną przez chwilę głośno płakała. Oparła głowę o ścianę i tym razem zapatrzyła się w cykający zegar. Jego wskazówki przeskakiwały miarowo, a zza białych drzwi nadal nie dochodziły żadne wieści. Ile ta operacja jeszcze potrwa? Zastanawiała się nad tym kilka minut i w napięciu patrzyła przed siebie. Gdy targające nią emocje nieco opadły, znowu spojrzała na telefon i tym razem wybrała numer Marylki. Czuła się w obowiązku poinformować ją o stanie Wojtka, zwłaszcza że choć dziewczyna powinna już skończyć pracę, nadal była na plantacji. Marylka również odebrała dość szybko. Widocznie czekała na ten telefon. Małgosia szybko streściła jej to, co usłyszała od lekarza i już chciała podziękować za opiekę nad dziewczynkami, gdy na korytarzu pojawiła się Nina. Pędziła przed siebie energicznym krokiem, więc Małgosia skończyła połączenie i podniosła się z krzesła. – Kochanie… – Nina wyciągnęła ku niej ręce i nim Małgosia zdążyła się obejrzeć, już przytulała ją siostra – Tak mi przykro… Ale na pewno wszystko będzie dobrze, zobaczysz – szepnęła kojąco. – Jak to się mówi, złego diabli nie biorą – spróbowała nawet zażartować, choć kiepsko to wyszło, bo Małgosia tylko znowu się rozpłakała.

Nina gładziła ją przez chwilę po plecach, aż w końcu odsunęła się nieco i odgarnęła z jej czoła kilka pasm włosów. – Rozmawiałaś z lekarzem? – spytała, nie tracąc zdrowego rozsądku. Małgosia pociągnęła nosem. – Tak. Mówił, że stan Wojtka jest ciężki, ale stabilny. – To dobrze wróży – powiedziała Nina, która od lat pracowała jako salowa w szpitalu psychiatrycznym, a do tego miała męża lekarza, więc trochę znała się na medycznej nomenklaturze. – Operacja jeszcze trwa. – Małgosia spojrzała przez ramię na drzwi. – Nie przejmuj się. Skoro lekarz powiedział, że będzie dobrze, to będzie. – Mam taką nadzieję. – Usiądziemy? – Nina wskazała na krzesła. – Opowiesz mi, co właściwie się stało. – Sama niewiele wiem. – Małgosia pokiwała głową. – Lekarz powiedział tylko, że Wojtek miał wypadek. Podobno wjechał w drzewo. – Wojtek? W drzewo? Aż nie chce mi się w to wierzyć. – Mnie też nie. On jest takim dobrym kierowcą. – Znasz jakieś szczegóły? Wiesz, jak do tego doszło? – Nic nie wiem… – Pewnie lada moment zjawi się tutaj policja i wszystko ci wyjaśnią. – Tak sądzisz? – Funkcjonariusze muszą uzyskać informację o stanie zdrowia pacjenta i wpisać to do swoich papierków. Pewnie przy okazji poinformują cię o okolicznościach wypadku. – Dobrze, że przyjechałaś. – Małgosia popatrzyła na nią z wdzięcznością. – Chyba nie myślałaś, że zostawię cię samą. – Nina dotknęła jej ręki. – Po drodze zadzwoniłam też do Elizy. Powiedziałam jej, co się stało i poprosiłam, żeby pojechała do ciebie. Ktoś

powinien przypilnować dziewczynek pod twoją nieobecność. – Dziękuję ci bardzo. Na razie poprosiłam o to Marylkę, ale nie chcę nadużywać jej życzliwości. – Eliza obiecała, że wszystkim się zajmie. To najlepsza niania na świecie, wiesz o tym. Możesz być spokojna. – Jak ja się cieszę, że jesteście… – Małgosia pomyślała o siostrach. – Nie wiem, co bym bez was zrobiła. – Znów zapiekły ją oczy. Nina przysunęła się bliżej i otoczyła ją troskliwie ramieniem. – Będzie dobrze, zobaczysz – szepnęła jej do ucha. Ciałem Małgosi wstrząsnął szloch. – Przepraszam, że tak się rozklejam. – Masz do tego pełne prawo. – Nina gładziła ją po plecach. – Ja na twoim miejscu… Gdyby Jacek… Nie, chyba nie chcę o tym nawet myśleć. Na kilka minut obie zamilkły, choć z oczu Małgosi nadal płynęły łzy. Na korytarzu panowała przytłaczająca cisza, którą przerywało jedynie tykania zegara, który ktoś zawiesił na ścianie. Szlochy Małgosi mieszały się z jego tykaniem, choć obie z Niną miały wrażenie, jakby zatrzymał się czas i wszelkie życie dookoła ustało. Minuty dłużyły im się niemiłosiernie. Siedziały z posępnymi minami, dopóki ktoś z impetem nie otworzył białych drzwi i nie wyszło stamtąd kilka osób. Wtedy Małgosia zerwała się na równe nogi i gwałtownie otarła łzy. – Co z moim mężem? – Utkwiła zapłakany wzrok w rosłym mężczyźnie w niebieskim fartuchu, który wyglądał na najbardziej zmęczonego z całej grupki. Odruchowo wzięła go za lekarza i nie pomyliła się. To on operował Wojtka, o czym od razu ją poinformował. – Operacja się udała – dodał łagodnie. – Pani mąż miał otwarte złamanie kości piszczelowej, ale sprawnie je zespoliłem. Na szczęście nie zostały uszkodzone żadne ważniejsze naczynia krwionośne. – Co to znaczy?

– Że kilka tygodni w gipsie i rehabilitacja wystarczą, żeby pani mąż odzyskał pełną sprawność. – To dobrze. – Małgosia odetchnęła z ulgą. – A ten krwiak, o którym wspominał doktor Szczerbiński? Czy on jest groźny? – Z krwiakami niestety nigdy nie ma żartów, ale będziemy monitorować stan pani męża z nadzieją, że krew sama się wchłonie. To standardowe działanie w takich przypadkach. – A jeśli tak się nie stanie? – Wtedy pomyślimy o operacji, ale proszę być dobrej myśli. Pani mąż to zdrowy, silny mężczyzna. Organizm na pewno podejmie walkę i za kilka tygodni oboje nie będziecie pamiętać o tym wypadku. – Dziękuję bardzo. – W przypływie ciepłych uczuć Małgosia miała ochotę rzucić mu się na szyję. – Jestem panu niesamowicie wdzięczna za wszystko, co zrobił pan dla mojego męża. – Taka rola lekarza. – Mężczyzna uśmiechnął się lekko. – Kiedy będę mogła zobaczyć Wojtka? – Niebawem zostanie przewieziony na salę pooperacyjną. Co prawda jeszcze trochę potrwa, nim się wybudzi, ale będzie go mogła pani tam odwiedzić. – Jeszcze raz bardzo dziękuję. Lekarz pokrzepiająco dotknął jej ramienia, a potem się oddalił. – Widzisz? – Gdy zniknął, podeszła do niej Nina, która w milczeniu przysłuchiwała się ich rozmowie. – Będzie dobrze! Nie ma innej możliwości. – Tak… – szepnęła Małgosia, której z emocji znowu kręciło się w głowie. – Wygląda na to, że naprawdę będzie. – Przepraszam? – Ich rozmowę niespodziewanie przerwała jakaś pielęgniarka. Obie jak na komendę spojrzały w jej stronę. – Czy to pani niedawno przestawiała samochód z podjazdu dla karetek? – Kobieta popatrzyła na zapłakaną Małgosię.

– Tak, to ja. O co chodzi? – Wyprostowała plecy. – Mam nadzieję, że tym razem nie zaparkowałam w niedozwolonym miejscu? – Nie, tym razem wszystko jest dobrze. To znaczy… Chciałam tylko powiedzieć, że zostawiła pani włączone światła. Ktoś to zauważył i zgłosił, a ja pomyślałam, że powinna pani o tym wiedzieć, żeby akumulator się nie rozładował. Małgosia patrzyła na nią przez chwilę, po czym niespodziewanie wybuchła głośnym płaczem. – Kochana, o co chodzi? – zmartwiła się Nina. – Przecież nawet jeśli ten akumulator się rozładował, to ja też przyjechałam tu samochodem i odwiozę cię do domu. Błagam, nie płacz. – Nie o to chodzi. – Kobieta pokręciła głową i głośno pociągnęła nosem. – Ja po prostu zawsze dzwoniłam w takich sytuacjach do Wojtka i on tłumaczył, co mam zrobić albo przyjeżdżał z odsieczą, a teraz… On leży tam biedny, właśnie zoperowany, a ja… Nie mam nawet do kogo zadzwonić! – rozszlochała się głośno. Czy ten dzień się kiedyś skończy?

ROZDZIAŁ 6 Sabina podśpiewywała wesoło pod nosem i właśnie stawiała na stole wysokie szklanki, gdy do domu wszedł Stefan. – Wróciłem, kochanie! – zawołał od progu, jak to miał w zwyczaju, a potem odłożył na półkę swoją teczkę i zamienił pantofle na kapcie. Jego żona postawiła naczynia na stole i uśmiechnęła się szeroko, kiedy wszedł do jadalni. Jego siwe włosy połyskiwały w jasnym słońcu, a roboczy uniform z logo kliniki stomatologicznej podkreślał kolor oczu. – Obiad już gotowy – powiedziała zamiast powitania, jednocześnie nadstawiając policzek, by mąż mógł ją w niego cmoknąć. – Masz idealne wyczucie czasu, kochanie. – To chyba działa w dwie strony. – Mężczyzna się roześmiał i pocałował żonę. Potem odsunął się nieco i spojrzał na eleganckie naczynia na stole. – Co dziś przygotowałaś? Jestem głodny jak wilk. – Wegetariańskie burgery – odparła z dumą Sabina. – Jestem pewna, że będą ci smakowały, bo zrobiłam do nich pyszny, zdrowy sosik. A kotlety z brokułów są po prostu genialne. Wiesz, że nie lubię podjadać, ale tym razem nie mogłam się im oprzeć. – Wierzę, kochanie. A tak z czystej ciekawości… Czy klasyczne schabowe jeszcze kiedyś będą? – Może – mruknęła, po czym, nie tracąc dobrego humoru,

poszła po jedzenie. Stefan wykorzystał ten moment i udał się do łazienki, by umyć ręce. Kiedy wrócił, na talerzach znajdowały się już wielowarstwowe burgery z warzywami. Musiał przyznać, że chociaż z chęcią wymieniłby kotleta z brokułów na taki, który był zrobiony z mięsa, to wyglądały apetycznie. Sabina bardzo się postarała. Nawet sos w kolorze zgniłej zieleni, którym ociekało jedzenie, wyjątkowo go nie zniechęcał. Stefan odsunął sobie krzesło i usiadł do stołu nieopodal żony. Sabina napełniła szklanki własnoręcznie robią lemoniadą, a potem zabrali się za jedzenie. – Jak było w pracy? – spytała, wzorując się na znanych idealnych żonach. – Dobrze. – Stefan odkroił pierwszy kawałek burgera. – Dziś był spokojny dzień, oby zdarzało się takich jak najwięcej. – Cieszę się. Nie lubię, gdy wracasz do domu zmęczony. – Naprawdę? Aż tak to ostatnio widać? – Oczywiście. Od kilku dni zasypiasz, zanim zdążymy wykorzystać wieczór na… przyjemniejsze aktywności niż sen. – Przepraszam, kochanie, mam nadzieję, że nie jesteś bardzo zawiedziona. – Bardzo nie. – Jeżeli chcesz, możemy spędzić dzisiejszy wieczór w jakiś miły sposób. Co prawda chciałem poczytać tę nową gazetę branżową, bo jest w niej świetny artykuł o wiertłach, ale jesteś dla mnie ważniejsza od pracy. – Jaki ty jesteś kochany…– odparła tak słodko, że Stefan aż popatrzył na nią podejrzliwie. – A jak ci smakuje obiad? – Dziękuję, jest pyszny. Te kotleciki naprawdę wyszły ci fenomenalnie. – To zasługa tajemniczego składnika, który użyłam. – Co to za składnik? – Skarbie… – Sabina zatrzepotała rzęsami. – Przecież gdybym ci powiedziała, to przestałby być tajemny.

– Rzeczywiście, masz rację. – Ale ty jesteś dzisiaj miły, kotku. – Spojrzała na niego zalotnie. – To samo mogę powiedzieć o tobie. Patrzysz na mnie tak, jak byśmy znów byli młodzi. Zapomniałem o jakieś rocznicy? – Nie, spokojnie, nic dziś nie świętujemy. I to chyba nie nowość, że darzę cię silnym uczuciem, prawda? Mężczyzna aż się zakrztusił. – Wszystko w porządku? – Popatrzyła na niego zmartwiona. – Tak, tak. – Sięgnął po szklankę wody, z trudem łapiąc oddech. Sabina tymczasem odkroiła kolejny kawałek burgera i uniosła widelec do ust. Przez uchylone okno sączyły się do pokoju jasne promienie słońca i wpadał do środka przyjemny wiaterek, który lekko rozwiewał jej włosy. Dzień był wręcz idealny, by zacząć zmieniać życie Małgosi! – A ty jak spędziłaś przedpołudnie? – zapytał Stefan, gdy już przestał się krztusić. – W większości na rozmyślaniach. – Postanowiła wykorzystać ten moment, by przejść do pożądanego tematu rozmowy, mianowicie omówić z mężem pewne kwestie związane z Małgosią. Oraz ewentualnym szukaniem dla niej nowego partnera. – Doszłaś do jakiś ciekawych wniosków? – zainteresował się Stefan. – Prawdę mówiąc, do wielu – odparła z rozbrajającą szczerością. – Jestem zaintrygowany, kochanie. – Myślałam głównie o Małgosi – wyznała, bacznie obserwując jego reakcję. – Można wiedzieć dlaczego? – Po prostu martwię się o nią. – Coś się stało? – Stefan aż przerwał jedzenie. – Nic konkretnego, nie przejmuj się, skarbie. Po prostu myśl,

że jako jedyna z naszych córek nie jest szczęśliwa, nie napawa mnie optymizmem. Wręcz przeciwnie, ostatnio gorzej z tego powodu sypiam. – Dlaczego uważasz, że Małgosia nie jest szczęśliwa? Skarżyła się na coś? Ma jakieś problemy, o których nie wiem? – Kochanie, jestem kobietą, po prostu widzę pewne rzeczy. – Sabina popatrzyła na niego z wyrzutem. – Na przykład jakie? – Tylko pomyśl. Niespełna trzydziestoletnia dziewczyna mieszka w odosobnieniu pod lasem z mężem pasożytem, a do tego ma na głowie gospodarstwo domowe, dwójkę dzieci oraz firmę. Nie uważasz, że to trochę za dużo dla jednej kobiety? I że takie życie na dłuższą metę może unieszczęśliwiać i męczyć? – Nigdy nie patrzyłem na to w ten sposób. – No właśnie! – podchwyciła Sabina. – A to błąd. Wręcz karygodny. – Rzeczywiście Małgosia może być tym wszystkim zmęczona – zastanawiał się Stefan. – W dodatku ostatnio tak rzadko ją odwiedzamy. Człowiek zajmuje się własnymi problemami, życie biegnie zbyt szybko i finalnie zapominamy nawet o najbliższych. – O tak, powinniśmy zdecydowanie bardziej się nią interesować. – Sabina czuła już niemal euforię, bo ta rozmowa przebiegała nawet lepiej, niż się spodziewała. – Jestem zadowolona, że podzielasz moje zdanie, kochanie. – To może odwiedzimy ją w weekend? – zaproponował. – Mógłbym wziąć wolne w sobotę. Recepcjonistce na pewno uda się poprzekładać wizyty moich pacjentów na inne dni tygodnia. – A dlaczego czekać do weekendu? Zajrzyjmy do niej jutro! – Sabina była taka szczęśliwa, że aż miała ochotę z radości wyrzucić w górę ręce. – I to z samego rana! Stefan już chciał coś odpowiedzieć, gdy zadzwonił jego telefon. Odłożył sztućce na talerz i wydobył smartfona z kieszeni spodni.

– O wilku mowa… – powiedział. – Kto dzwoni? – Małgosia. – To odbierz! Na co czekasz? – ponagliła go żona, która chciała kuć żelazo, póki gorące. Stefan przesunął więc palcem po ekranie i zbliżył urządzenie do ucha. – Tak, Małgosiu? – odebrał z uśmiechem, ale już po chwili zrzedła mu mina. Widząc reakcję męża, Sabina poruszyła się niespokojnie. Wyraz jego twarzy raczej nie zwiastował niczego dobrego. – O nie… – szepnął Stefan, w wyniku czego aż przeszył ją nieprzyjemny dreszcz. – O co chodzi? – spytała ściszonym głosem. Jej mąż tylko pokręcił głową i dał znać gestem ręki, żeby nie przeszkadzała. W milczeniu wysłuchał rozemocjonowanej Małgosi, a potem nerwowo przełknął ślinę. – Nie martw się teraz samochodem, kochanie, oczywiście, że naładuję ci ten akumulator – powiedział poważnym tonem, gdy już córka zamilkła. – Skup się teraz na Wojtku, on jest najważniejszy. Już do ciebie jadę i wszystkim się zajmę – zapewnił, a potem pożegnał się, zakończył połączenie i z nietęgą miną popatrzył na żonę. – No co jest? – ponagliła go Sabina, która jak najszybciej chciała wiedzieć, co też się wydarzyło. – Wojtek miał wypadek, leży w szpitalu, przeszedł właśnie operację – wyjaśnił jej Stefan i odsunął krzesło od stołu. – Przepraszam, kochanie, nie będę już jadł. Obiecałem Małgosi, że przyjadę do szpitala. Na domiar złego ma jeszcze jakiś problem z samochodem. Kobieta patrzyła na niego przez chwilę, aż w końcu sięgnęła po szklankę i zbliżyła ją do ust. Z tego wszystkiego zaschło jej w gardle. Wojtek miał wypadek, no ładnie… Chociaż nie zamierzała pokazać tego Stefanowi, ta wiadomość bardzo ją

ucieszyła. Aż pożałowała, że nie zdecydowała się na wino do obiadu, bo przy takiej okazji chętnie by się napiła. – Wypadek… – wyszeptała i pokręciła głową z niedowierzaniem. Czyżby los aż tak jej sprzyjał, że postanowił pomóc pozbyć się niechcianego zięcia?

ROZDZIAŁ 7 Małgosia siedziała przy łóżku Wojtka i wsłuchiwała się w miarowe pikanie aparatury medycznej. Jej ramiona okrywał zielony, foliowy fartuch, a w powietrzu unosił się charakterystyczny zapach środków chemicznych. Głaskała męża po ręce, gdy na salę wszedł znajomy lekarz. Odruchowo wyprostowała plecy na jego widok. – Spokojnie. – Dotknął jej ramienia i również popatrzył na twarz śpiącego mężczyzny, którego otaczały różne kable i rurki. – To tylko ja – powiedział cicho, po czym popatrzył na monitor obok łóżka. – Coś nie tak? – Małgosia powiodła wzrokiem za jego spojrzeniem. – Wręcz przeciwnie. Podjęliśmy z anestezjologiem decyzję, że niebawem będziemy wybudzać pani męża. Pan doktor zaraz do mnie dołączy. – To dobra wiadomość? – Myślę, że tak. Ale proponuję, żeby poczekała pani na zewnątrz. To nie będzie najprzyjemniejszy widok. Poza tym, z tego, co widziałem, przyjechali pani najbliżsi i dotrzymują teraz towarzystwa pani siostrze. – W takim razie pójdę do nich. – Kobieta niespiesznie podniosła się z krzesła. Wzięła z podłogi swoją torebkę, po czym czule spojrzała na Wojtka. Wydawał się taki drobny i bezbronny w tym szpitalnym łóżku… Zupełnie inny niż silny i energiczny

mężczyzna, którego znała na co dzień. Aż westchnęła, gdy to do niej dotarło. Lekarz posłał jej pytające spojrzenie, ale zamiast odpowiedzieć, spuściła głowę i wyszła na korytarz, gdzie poza Niną czekała także matka oraz Stefan. – Kochanie! – Rozemocjonowana Sabina od razu dostrzegła córkę i wyciągnęła ręce w jej stronę. – Nina opowiedziała nam, co się stało. Ty to masz w życiu pecha! Tyle rzeczy na głowie, a teraz jeszcze ten paskudny wypadek na dokładkę! – biadoliła jej prosto do ucha. – Nieszczęścia naprawdę chodzą stadami. Małgosia przymknęła powieki, przytulając się do matczynego ramienia. – Wszystko będzie dobrze – zapewnił natomiast Stefan. – Wojtek to kawał mężczyzny. Raz-dwa się z tego wszystkiego wykaraska. – Oby. – Małgosia posłała mu pełne wdzięczności spojrzenie. – Akumulator w twoim samochodzie też zaraz naładujemy. Przywiozłem potrzebny sprzęt. – Bardzo dziękuję – zdążyła tylko powiedzieć, bo nagle dostrzegła dwóch mężczyzn w mundurach, którzy szli w ich kierunku. – Czy państwo są krewnymi Wojciecha Turka? – spytali bez powitania, więc Sabina zmierzyła ich wzrokiem. – A tak! – odparła hardo, zanim Małgosia zdążyła odnaleźć się w sytuacji. – Ale jeśli chcecie nas uznać za współwinnych wypadku, to uczciwie informuję, że żadne z nas nie miało z tym zajściem nic wspólnego. Proszę aresztować sobie tylko mojego zięcia, a nam wszystkim dać spokój. Już i tak mamy z powodu tego wypadku sporo problemów. – Mamo! – skarciła ją Nina. – Co ty gadasz? Jakie aresztowanie? – Właśnie, kochanie… – powiedział Stefan i spojrzał przepraszająco na policjantów. – Panowie wybaczą, żona tak reaguje w stresowych sytuacjach. To tylko nerwy.

– No i co z tego? – rzuciła agresywnym tonem Sabina. – Może i mam podniesione ciśnienie, ale nie róbcie ze mnie wariatki. Doskonale wiem, co mówię, mimo zdenerwowania nadal umiem myśleć. Już i tak mamy przez tego pasożyta wiele problemów. Ja się nie dam w nic wmanewrować. A tym bardziej nie pozwolę w nic wrobić Małgosi. Wojtek jechał sam, słyszą panowie? – Popatrzyła na policjantów. – Sam, samiusieńki. Tylko on tutaj jest winny. – Mamo, błagam… – jęknęła Małgosia, która nie mogła już tego słuchać. Wyminęła zdenerwowaną Sabinę i podeszła do policjantów, zostawiając ją w tyle. – Nazywam się Małgorzata Turek i jestem żoną Wojtka – przedstawiła się zwięźle. – Czy mogliby panowie powiedzieć mi, co właściwie się stało? – Oczywiście – odparł jeden z mężczyzn, nadal nieufnie patrząc na Sabinę, która jeszcze mruczała coś pod nosem. Na szczęście dość szybko zamilkła ustawiona do pionu przez Ninę oraz Stefana i nawet względnie spokojnie usiadła na krześle. Małgosia również zerknęła przez ramię, ale tak chciała dowiedzieć się, co właściwie spotkało Wojtka, że szybko zapomniała o matce. Policjanci przedstawili się krótko i popatrzyli na nią ze współczuciem. – Jak pani z pewnością wie, Wojciech Turek był uczestnikiem wypadku samochodowego. – Poinformował mnie o tym lekarz. – Skinęła głową. – Podobno Wojtek uderzył w drzewo, tak? – Niestety. W dodatku samochód z pewnością nie będzie już nadawał się do użytku. – Ale dlaczego? – Wie pani, właściwie to nadaje się teraz tylko do kasacji, bo… – zaczął drugi policjant, ale tamten zgromił go wzrokiem. – Pani nie o to pyta. – Wywrócił oczami i westchnął. – Nie? – zdziwił się tamten. – Nieważne. – Pokręcił głową i wrócił do Małgosi. – Pani mąż jechał drogą na odcinku między Leszczynkami a Gródkami, gdy

z drogi podporządkowanej niespodziewanie wyjechał rowerzysta i wymusił pierwszeństwo. Z tego, co udało nam się ustalić, by go nie zabić, pani mąż wykonał gwałtowny skręt w lewo i uderzył w wierzbę. Zamiast więc oskarżać go o wykroczenie albo przestępstwo – popatrzył złowrogo na Sabinę – proponowałbym trzymać się wersji, że w ten sposób uratował tamtemu starszemu panu życie. Gdyby nie zdecydowałby się na ten manewr, rowerzysta prawdopodobnie zginąłby na miejscu. I zamiast w szpitalu, spotkalibyśmy się na pogrzebie. Małgosia przez chwilę przyswajała te słowa. W jej głowie zaczęły kłębić się myśli. Więc jednak Wojtek nie złamał przepisów i nie zszargał sobie opinii dobrego kierowcy. To był tylko nieszczęśliwy zbieg okoliczności i chciał ratować mężczyznę, który wymusił pierwszeństwo. Dotarło do niej, że był bohaterem. Jej bohaterem… Znów poczuła napływające do oczu łzy. – Niech pani nie płacze… – przejął się policjant, który widocznie nie był takim specjalistą od pocieszania kobiet, jak od łapania złoczyńców czy piratów drogowych. – Czy ktoś ma może chusteczkę? – zapytał ten drugi, w odpowiedzi na co Nina wygrzebała kolorowe opakowanie z torebki i podała je Małgosi. – A wie już pani coś na temat stanu zdrowia męża? – Policjant popatrzył na żonę Wojtka niepewnie, widocznie nie chcąc kolejny raz przyczynić się do wybuchu emocji. – Lekarze właśnie będą wyprowadzać go z narkozy. – Operacja się udała? – Tak powiedzieli. Ale Wojtek będzie musiał jeszcze przez jakiś czas przebywać w szpitalu pod ich opieką, na obserwacji. – To oczywiste. Zresztą po takim wypadku to i tak cud, że pani mąż przeżył, bo… – wyrwało się młodzikowi, za co znowu otrzymał kuksańca pod żebro od starszego kolegi. – Bardzo się cieszymy, że stan pani męża jest stabilny – zapewnił starszy policjant. – I jeśli nie ma pani nic przeciwko,

poczekamy tutaj, żeby porozmawiać z lekarzami oraz z panem Wojciechem, jeśli oczywiście stan zdrowia na to pozwoli. – Tak, proszę. – Małgosia skinęła głową, po czym wróciła do rodziny. – Trzeba było im na to nie pozwalać – mruknęła Sabina. – Ja tam nie ufam policji. – Posłała w stronę funkcjonariuszy nieprzychylne spojrzenie. – Chociaż ten młody właściwie jest niczego sobie. Jak się nazywa? – Mamo! – zganiła ją Nina. – Czy musisz robić teraz takie aluzje? I to w dodatku w obecności własnego męża? Stefan jednak zdawał się jakby niewzruszony słowami żony i z empatią patrzył na Małgosię, która po kilku godzinach w szpitalu wyglądała gorzej niż przysłowiowe półtora nieszczęścia. Jej pyzate policzki były zaróżowione od płaczu, powieki spuchnięte, a pod oczami powstały czarne smugi stanowiące pozostałości po tuszu do rzęs. Stefan pomyślał, że dziwnie było widzieć Małgosię w takim stanie. Na co dzień ciepła, pogodna i uśmiechnięta teraz ledwie przypominała samą siebie. Aż zabolało go serce, bo choć nie był jej biologicznym ojcem, to kochał ją jak córkę i zrobiłby dla niej wszystko. Z trudem powstrzymał chęć przytulenia jej i wyszeptania do ucha, że wszystko będzie dobrze. Całą gromadą okupowali korytarz i czekali na wieści od lekarzy. W powietrzu unosił się typowy zapach detergentów, który dodawał tej chwili odrobiny grozy i niepewności. W dodatku do ich uszu co jakiś czas dobiegał też charakterystyczny dźwięk kroków pielęgniarek, które kręciły się nieopodal w szpitalnych butach. Nina pomyślała, że z tych dwóch powodów takie oczekiwanie nie byłoby przyjemne nawet wtedy, gdyby ściany zdobiła najbardziej uspokajająca zieleń, a niewygodne krzesła obite byłyby najbardziej miękkimi poduszkami na świecie. Unosząca się nad ich głowami niepewność oraz niepokój skutecznie przyprawiały o szybsze bicie serc.

Każdy miał swój sposób na zabicie czasu. Małgosia w napięciu wpatrywała się w drzwi z napisem: OIOM i mocno przyciskała do piersi torebkę. Sabina stukała palcem w ekran swojego telefonu, Stefan czytał informacje na wiszącym na ścianie plakacie, a policjanci i Nina stali oparci o ściany, nie wiedząc, co innego mogliby ze sobą począć. Na szczęście w końcu automatyczne drzwi prowadzące na salę Wojtka rozsunęły się szeroko i ze środka wyszedł znajomy lekarz. – Co z nim? – Małgosia od razu podniosła się z krzesła. – Wszystko dobrze, pacjent został wybudzony bez jakichkolwiek problemów. – Lekarz poprawił przewieszony przez szyję stetoskop. – Jest jeszcze trochę otumaniony, ale to normalne po narkozie. – Mogę go zobaczyć? – Oczywiście, pytał o panią. – A my? – Zbliżyli się policjanci. – Chcielibyśmy przesłuchać poszkodowanego. Lekarz popatrzył na nich niezbyt przychylnie. – Proszę mi wybaczyć, ale to chyba nie pora na takie rozmowy. Pacjent sporo przeszedł, jest osłabiony. Nie uważam, żeby zamęczanie go teraz pytaniami było najlepszym pomysłem. Czy to przesłuchanie nie może poczekać? Policjanci wymienili spojrzenia, ale Małgosia nie słyszała, co odpowiedzieli, ponieważ chciała jak najszybciej zobaczyć Wojtka i za zgodą lekarza weszła do sali. Już po wejściu wychwyciła jego zmęczone spojrzenie i aż mocniej zabiło jej serce. – Kochanie… – podeszła do łóżka, po czym ujęła jego rękę. – Dobrze cię widzieć – powiedział słabo Wojtek. Małgosia nachyliła się do niego i czule pogłaskała go po policzku. – Ale mi napędziłeś stracha, wiesz? – Przepraszam. Nie chciałem, żebyś się martwiła. – W porządku, skarbie, nic się nie stało. Najważniejsze, że

najgorsze za nami – szepnęła i pocałowała go w czoło. – Jak się czujesz? – Odsunęła się nieco. – Trochę boli mnie głowa. I gardło. – To drugie z powodu intubacji – wtrącił anestezjolog, który siedział nieopodal przy biurku i pochylał się nad dokumentacją. – Powinno szybko minąć. – Mam nadzieję, bo to uczucie nie jest zbyt przyjemne. – Uśmiechnął się Wojtek. – Może więc nie mów za wiele, żeby tego gardła nie nadwyrężać, co? – Małgosia pogłaskała go po włosach. – Powinieneś odpoczywać. Dużo dziś przeszedłeś. – Ty na pewno też. Jak znam życie, to siedzisz tutaj już kilka godzin i się zamartwiasz. – O mnie się nie martw, teraz ważne jest tylko twoje zdrowie. – Co za bzdura. Oczywiście, że to ty jesteś najważniejsza. – Wojtek… – Małgosia spojrzała na niego wymownie. – No co? – Znów się uśmiechnął i ujął jej dłoń, którą przez cały czas dotykała jego ręki. – Bardzo cię kocham, wiesz? – Pogładził ją lekko. – Gdy uderzyłem w to drzewo, wcale najgorszy nie był ból, który czułem, ale myśl, że mógłbym już więcej nie zobaczyć ciebie albo dziewczynek. Jesteście dla mnie takie ważne… Za rzadko wam to mówię. – Gdy dopada nas proza życia, o wielu rzeczach zapominamy. – Postaram się to zmienić. – Małgosiu? – Niespodziewanie zajrzała do sali Nina. – Tak? – Oboje z Wojtkiem popatrzyli w tamtym kierunku. – Przepraszam, że przeszkadzam, ale dzwoni Eliza. Mówi, że dziewczynki o was dopytują. Są zaniepokojone, Eliza nie wie, co im powiedzieć. Twierdzi, że o wypadku chyba powinnaś je sama poinformować. Małgosia westchnęła. – Jak zawsze ma rację. Zostawiłam je bez słowa wyjaśnienia. Na pewno się zamartwiają. – Jedź do nich. – Wojtek pogłaskał ją po ręce.

– Nie żartuj. Mam zostawić cię tutaj samego? – Kochanie, ja jestem dużym chłopcem i jakoś sobie poradzę. Wydaje mi się, że wyczerpałem na dzisiaj swoją pulę nieszczęść. Poza tym przebywam pod czujnym okiem specjalistów. – Najlepszych – dodał anestezjolog. – No właśnie. Co mogłoby mi się tu stać? A dziewczynki są małe, martwią się i potrzebują teraz matki. Jedź do nich. – Ale… – Kochanie, nie wymyślaj – powiedział łagodnie. – Zobaczymy się jutro. Widzę, że sama też jesteś wykończona. To był dla nas trudny dzień, wszyscy potrzebujemy odpoczynku. – Po prostu martwię się o ciebie. Wolałabym zostać. – Nic mi nie będzie. Przecież wiesz, że złego diabli nie biorą. – Nawet nie żartuj w ten sposób. – Jak znam życie, to i tak zaraz zasnę. Będę spał do samego rana, nie ma sensu, żebyś tutaj siedziała. Jedź do domu i zajmij się dziećmi. Zobaczymy się jutro. – Czy ty zawsze musisz być taki dzielny i uparty? Wojtek cicho się zaśmiał. – Nazwałbym to raczej rozsądkiem. Kocham cię bardzo, wiesz? – A ja ciebie. Przyjadę z samego rana. – Będę czekał. – Uścisnął lekko jej rękę, w odpowiedzi na co Małgosia pochyliła się i pocałowała go w usta. – Nie przeżyłabym, gdyby coś ci się stało. – Przecież wiem – odpowiedział, chrypiąc lekko. Gdy się pożegnali, Małgosia z trudem opuściła salę. Po policzkach pociekły jej łzy. Nie zdołała jednak nawet ich otrzeć, bo na korytarzu natychmiast dopadła ją Sabina. – Tak bardzo z nim źle? – dopytywała, ściskając w dłoni swojego smartfona. – Mamy przygotować się na najgorsze? Dzwonić po księdza? – Mamo! – Nina podeszła do siostry i otoczyła ją ramieniem. – No co? Przecież tylko pytam! Skoro wyszła z sali zapłakana, to znaczy, że Wojtek lada moment się przekręci. Lepiej być

przygotowanym na tę okoliczność. Wiecie, ile jest zachodu z organizacją pogrzebu? – Sabino! – Stefan również nie wytrzymał. – Jak możesz tak mówić? – Wojtek wydobrzeje, mamo – zaszlochała Małgosia. – Wszystko będzie dobrze. – Jak dla kogo – bąknęła Sabina, ale cała trójka zignorowała ten jej komentarz, więc nie kontynuowała, tylko pokornie zamilkła. – Chcę już jechać do domu – zadecydowała Małgosia. – Muszę zająć się dziewczynkami. – Odwiozę cię – zaproponowała Nina. – Nie powinnaś prowadzić w takim stanie. – Przecież jesteś samochodem. – To nic. Pojedziemy do Leszczynek twoim autem, a ja zadzwonię do Jacka, żeby podjechał po moje z kolegą. Jakoś sobie poradzą. – Nie chciałabym ci robić kłopotu. Już i tak poświęciłaś dla mnie całe popołudnie. – Gośka, od tego są siostry. – Nina przytuliła ją mocniej. – Bez dyskusji. – To my też będziemy się zbierać – zadecydował Stefan. – Chyba że jeszcze w czymś potrzebujesz pomocy? – Spojrzał na Małgosię. – Nie, nie. Jedźcie. Dziękuję ci za naładowanie akumulatora. – To żaden problem, naprawdę. – Dotknął jej pleców. – Trzymaj się dzielnie. Na pewno zadzwonimy jutro z mamą spytać, co i jak. Prawda, kochanie? – Zerknął na żonę. Sabina pokiwała głową. – O tak – powiedziała z cieniem uśmiechu na ustach. – Pomożemy ci w najbliższym czasie rozwiązać każdy twój problem, Małgosiu. Każdy – podkreśliła, niby z empatią, ale w głowie modyfikowała już swój plan rozbicia małżeństwa córki do nowych okoliczności i dziękowała Bogu za wypadek Wojtka.

Nieświadoma Małgosia posłała jej jednak pełen wdzięczności uśmiech. Gdyby tylko wiedziała, co też wymyśliła jej matka…

ROZDZIAŁ 8 Po powrocie do domu Małgosia odbyła długą rozmowę z córkami, podczas której poinformowała je o stanie ich taty. Na szczęście dość dobrze zniosły wieść o wypadku. Co prawda Emilka wybuchła płaczem przerażona, że tatuś umrze czy zostanie kaleką, ale na szczęście szybko zrozumiała, że tak się nie stanie. – A jeśli pójdzie do więzienia? – zapłakała jeszcze, tuląc się do matki. – Przecież ludzie, którzy mają wypadki, czasem do nich trafiają! Możemy już go nie zobaczyć. – Kochanie, tatuś na pewno nie trafi do więzienia. – A jeśli tak? Widziałam kiedyś w filmie, że policja zawiozła tam pewnego pana, który spowodował wypadek. I jeszcze ktoś go tam pobił! – Pozwalasz oglądać dzieciom takie filmy? – powiedziała do siostry bezgłośnie stojąca w drzwiach Eliza. Małgosia zignorowała jednak jej komentarz i mocniej przytuliła córeczkę. – To, co widzimy na filmach, skarbie, to fikcja. – Pogłaskała ją po włosach. – Tatuś wróci do domu lada moment. A jeśli zechcesz, to za kilka dni zabiorę ciebie i Klarę do niego do szpitala. Co ty na to? Pomysł z odwiedzinami w szpitalu okazał się trafiony i Emilka w końcu przestała szlochać. Przytulająca ją Małgosia, czuła, jak jej serce zwalnia, a oddech powoli staje się coraz bardziej

miarowy. W końcu zasnęła. Kobieta odgarnęła jej z twarzy posklejane włosy, które wymknęły się z kucyka, po czym wstała z dziecięcego łóżeczka. Spojrzała jeszcze na śpiącą nieopodal Klarę, a gdy upewniła się, że i ona już śpi, zgasiła światło i poszła do kuchni, gdzie czekała na nią Eliza. – Ty też powinnaś położyć się spać – usłyszała od siostry, gdy tylko usiadła przy stole pod oknem i zapatrzyła się na zielone podwórko oraz budynki z czerwonej cegły. Nie wyglądała najlepiej. Na jej umęczonej twarzy nadal widniało mnóstwo negatywnych emocji. – Nie wiem, czy zasnę – westchnęła, nie odrywając wzroku od budynków za oknem. – Niby jestem wykończona, ale z powodu stresu pewnie nie zmrużę oka. – Może powinnaś wziąć jakąś tabletkę uspokajającą? – podsunęła Eliza, która oparła się o kuchenny blat. – Albo coś na sen? – To nie jest zły pomysł. – Wiem, że od tego stres nie zniknie, ale przynajmniej się wyśpisz. – Powinnam mieć coś takiego w apteczce. – Poszukać? – Nie, nie. – Małgosia podniosła się z krzesła. – Tam jest taki bałagan, że na pewno nie znajdziesz. – Podeszła do szafki, w której trzymała lekarstwa i wyjęła z niej duże pudełko. Eliza musiała przyznać, że rzeczywiście panował w nim nieporządek. Chociaż Małgosia była w jej oczach mistrzynią ładu i sprzątania, apteczka stanowiła jej słaby punkt. Pootwierane pudełka leków przeciwgorączkowych dla dzieci mieszały się z witaminami, tabletkami na zgagę czy nawet kablem do ładowarki, którego obecność zdziwiła nawet Małgosię. – Są. – W końcu znalazła opakowanie tabletek nasennych, które kupiła dawno temu. – Nie przeterminowane? – spytała Eliza, widząc podniszczone pudełko.

Małgosia zerknęła na datę ważności. Nadawały się do użytku jeszcze przez ponad pół roku, więc tylko skinęła głową w odpowiedzi. Włożyła do ust niedużą niebieską tabletkę i popiła ją wodą z butelki. – Mam nadzieję, że to pomoże ci zasnąć. – Eliza popatrzyła na nią z troską. – Ja tak samo. – Małgosia odstawiła butelkę na blat kuchenny, po czym spojrzała na piętrzące się w zlewie naczynia po całym dniu. Nie miała energii, by je pozmywać, ale też nie chciała zostawiać ich na noc. – Ja się tym zajmę. – Eliza natychmiast zrozumiała, o czym myśli. – Daj spokój, już i tak bardzo pomogłaś mi przy dziewczynkach. Powinnaś jechać do domu. – Myślałam o tym i doszłam do wniosku, że jeśli nie masz nic przeciwko, to zostanę u was na noc. Ktoś powinien mieć oko na ciebie i na dziewczynki. Dzwoniłam nawet do mamy, żeby powiedzieć jej, że nie wrócę dzisiaj do domu. – Nie chcę nadużywać twojej dobroci… – Nie robisz tego! – zaprotestowała natychmiast. – Dobrze mi tutaj u was na wsi. I ten zapach lawendy, który wpada przez okna… – Popatrzyła na szybę, za którą rozpościerała się spowita teraz ciemnością plantacja. – Coś niesamowitego. – Jesteś kochana. – Małgosia przestała protestować. – W takim razie pościelę ci na kanapie w salonie. – Sama to zrobię, ty idź się już połóż. W ogóle wszystkim się zajmę. – Eliza wzięła gąbkę leżącą obok zlewu i polała ją płynem do mycia naczyń. Małgosia znów popatrzyła na nią z nieopisaną wdzięcznością. – Jesteś kochana – szepnęła tylko, po czym wzięła z szafki listek tabletek nasennych i tak na wszelki wypadek zabrała je do sypialni, gdyby w nocy budziła się lub potrzebowała większej dawki leku, by zasnąć. Darowała sobie prysznic. Ochlapała tylko twarz wodą

w łazience, umyła zęby i przebrała się w piżamę. Na szczęście gdy tylko przyłożyła głowę do poduszki, zmorzył ją sen. Nie słyszała nawet, że Eliza niechcąco upuściła garnek na podłogę, a potem zadzwoniła do matki, by porozmawiać z nią o stanie Wojtka. Ale może to i lepiej. Czasami jedynym lekarstwem na troski jest właśnie sen.

ROZDZIAŁ 9 Sabina tymczasem jeszcze długo po powrocie do domu nie mogła zasnąć. Podczas gdy Stefan też szybko położył się do łóżka, ona siedziała na kanapie w salonie, popijała wino i nie mogła uwierzyć w swoje szczęście. Właściwie odkąd tylko dowiedziała się o tym wypadku, entuzjazm wręcz rozsadzał ją od środka. Choć starała się tego nie pokazywać (niestety czasem z marnym skutkiem), na usta cisnął jej się szeroki uśmiech i momentami aż miała ochotę skakać z radości. Bo czy to nie zrządzenie losu, że Wojtek właśnie teraz został unieruchomiony i musi przez kilka tygodni przebywać w szpitalu? Przecież ona w tym czasie bez problemu znajdzie jakiegoś kandydata na nowego wybranka serca Małgosi. I z taką samą łatwością wepchnie ich sobie w ramiona! – Życie to jednak jest cudne – mruknęła pod nosem. Musiała tylko jak najprędzej zacząć szukać tego mężczyzny. Co prawda tego kwiatu było pół światu, przynajmniej według powiedzonka, ale z doświadczenia wiedziała, że znalezienie kogoś porządnego bywa niekiedy dość trudne. Przez jej życie przewinęło się sporo facetów, zanim trafiła na Stefana. I prawdę mówiąc, jeden był gorszy od drugiego. Nina, Patrycja, Eliza czy koleżanki Sabiny również miały w tej kwestii różne doświadczenia, zanim zostały szczęśliwymi kobietami. Ale zaraz, skąd ten nagły pesymizm?, zganiła samą siebie za te myśli. Skoro miała los, Boga czy przeznaczenie po swojej

stronie, a wypadek Wojtka dobitnie to potwierdził, to czym ona się właściwie martwiła? Znajdzie nowego mężczyznę dla Małgosi raz-dwa i lada moment będzie po problemie, który leżał teraz poturbowany w szpitalu. A może nawet już go znalazła, tylko o tym nie wie? W końcu przez ostatnie lata poznała tylu mężczyzn, że któryś z nich na pewno nadawał się na partnera dla córki. Musiała tylko pomyśleć. Uświadamiając to sobie, rozsiadła się wygodniej, poprawiła poduszkę za plecami i oddała rozważaniom. Sylwetki znajomych mężczyzn zaczęły przelatywać jej przed oczami niczym stopklatki z romantycznego filmu. Widziała siebie na randce z szarmanckim, choć nieco szalonym Włochem, młodego biznesmena działającego w branży mleczarskiej, którego poznała kiedyś na siłowni, kelnera o kręconych włosach z ulubionej restauracji czy nawet przystojnego Tadeusza poznanego przez internet, który śnił jej się całkiem niedawno. I to w dość intymnej sytuacji. Wszyscy ci mężczyźni, choć wyjątkowej urody, bardzo interesujący i elokwentni, nie nadawali się jednak na partnerów Małgosi. Sabina uwielbiała spędzać z nimi czas i nawet za tym tęskniła, ale żadnego z nich nie widziała w roli przykładnego męża i ojca, co koniecznie musiało cechować faceta jej córki. Małgosia potrzebowała kogoś, kto nie tylko rozgrzeje jej serce oraz łóżko w sypialni, ale także zadba o jej bezpieczeństwo i byt całej rodziny. Ponadto była dość konserwatywna. Już od adolescencji unikała przelotnych związków czy znajomości i wierzyła w miłość do grobowej deski. – Jak coś robić, to porządnie, mamo – mówiła do Sabiny jako nastolatka, gdy gawędziły w kuchni. – Nie chcę byle kogo. Na co mi chłopak, który za chwilę ze mną zerwie? Ja się do niego przywiążę i potem będę cierpiała. Mnie nie są potrzebne romanse, ale prawdziwy związek. Wolę poczekać na tego jedynego. Żona Stefana aż zmarszczyła brwi, gdy przypomniały jej się te

słowa. Niestety lub stety (to zależało od punktu widzenia), Małgosia nadal żywiła takie, a nie inne poglądy. Choć miała w życiu kilka okazji do skoku w bok (przynajmniej zdaniem Sabiny, bacznej obserwatorki), za każdym razem uporczywie trzymała się tego swojego nieszczęsnego Wojtka. I to nawet wtedy, gdy na jej plantacji przez kilka tygodni pracował jeden z najprzystojniejszych mężczyzn w okolicy, do którego robiła maślane oczy w młodości. – Niezły ma tyłeczek, co? – Sabina szturchnęła ją nawet kiedyś w ramię, gdy obie stały na skraju plantacji i obserwowały pracowników, którzy ścinali gałązki kwitnącej lawendy. Widok był wyjątkowy i to nie tylko dlatego, że ciągnące się aż po horyzont rzędy zielono-fioletowych krzaczków tworzyły niesamowity klimat. Zdaniem Sabiny najciekawsze punkty stanowiło dwóch młodych mężczyzn, którzy pochylali się nad nimi w samych dżinsach. Z powodu wysokich temperatur zdjęli koszulki i bez skrępowania prezentowali teraz swoje umięśnione brzuchy oraz ramiona. Aż nie mogła się na nich napatrzeć! Małgosia jednak nie podzielała jej entuzjazmu. Chociaż miała tych przystojniaków podanych niemal na tacy, bardziej interesująca była dla niej lawenda oraz grupka zwiedzających plantację dzieci, która przyjechała wraz z opiekunką, żeby zobaczyć, jak wygląda zbiór lawendy. – Niereformowalna… – westchnęła Sabina i wróciła do swojego prowadzonego w myślach castingu. Przed oczami przemknęły jej sylwetki kolejnych mężczyzn. Kto by się nadał… Naprawdę nie znała wielu facetów, którzy mogliby przypaść do gustu Małgosi. Umawiała się głównie na niezobowiązujące randki albo szybkie, jednorazowe… spotkania, a Małgosia oczekiwała związku, oddania oraz wierności. Odkąd Sabina poznała Stefana, raczej nie szukała nikogo, kto uosabiałby rozsądek, poczucie bezpieczeństwa czy stabilizację, co stanowiło teraz pewien problem. Naprawdę nikt nie przychodził jej do głowy.

Ale zaraz! Niespodziewanie stanęła jej przed oczami sylwetka młodego policjanta, którego poznała dzisiaj w szpitalu. Taki funkcjonariusz na pewno dbał o bezpieczeństwo swojej kobiety. I z pewnością potrafiłby obronić ją i jej dzieci w sytuacji zagrożenia. Może tylko miał nieco mniej lat od Małgosi, ale Sabina aż uśmiechnęła się lekko i upiła łyk wina, przypominając sobie, jak wyglądał w mundurze. – No, no… – cmoknęła zadowolona. Jakby się mu lepiej przyjrzeć, to był całkiem przystojny. Te jego błękitne oczy, szerokie ramiona i lekko kręcone włosy… Miał coś w sobie, bezapelacyjnie. A do tego to urocze zawadiackie spojrzenie i dyskretny uśmiech… Że też uświadomiła to sobie dopiero teraz, zamiast działać już wtedy, gdy była ku temu okazja! No nic, to akurat żaden problem. W końcu co się odwlecze, to nie uciecze. Tylko ile zarabiał taki policjant? Nie orientowała się w stawkach mundurowych, ale obawiała się, że raczej nie tyle, co Stefan, który prowadził własną klinikę dentystyczną. Pracownicy zajmujący państwowe posady raczej nie trzymali kokosów na kontach, a szkoda. Chociaż z drugiej strony, przecież nietrudno zarabiać więcej od Wojtka, który każdą zarobioną nadwyżkę pieniędzy inwestował w swój warsztat samochodowy zamiast rozpieszczać żonę czy dzieci. W dodatku Sabina znała kilku policjantów, którym nieźle się wiodło. Może nie opływali w luksusy, ale na utrzymanie rodziny i domu taka pensyjka powinna przecież wystarczyć. Zresztą Małgosia też dorzuciłaby trochę od siebie… – To chyba całkiem niezły pomysł z tym policjantem – aż wyrwało jej się na głos. Oby tylko był typem rodzinnym! Zadowolona dopiła wino, odstawiła kieliszek do zlewu, a potem cała w skowronkach poszła do sypialni. Rozświetlało ją tylko wątłe światło lampki nocnej stojącej na etażerce przy łóżku. Sabina aż uśmiechnęła się na ten widok. Stefan zawsze myślał o wszystkim, nawet o tym, że pewnie potknęłaby się

o coś, wchodząc do pokoju po ciemku. Ponieważ już wcześniej wzięła prysznic i miała na sobie piżamę, zdjęła tylko kusy szlafroczek i położyła się do łóżka. Stefan już twardo spał. Przez chwilę rozważała, czy nie wykorzystać swojego dobrego humoru i nie obudzić męża, by spożytkować ten wieczór w nieco milszy sposób, ale w końcu darowała sobie ten pomysł. Na to przyjdzie jeszcze czas, teraz miała ważniejsze sprawy na głowie. Była zdania, że należy kuć żelazo, póki gorące i chciała ułożyć sobie w głowie plan na bliższe poznanie policjanta. Umościła się wygodnie obok męża, poprawiła poduszkę pod głową, a potem utkwiła wzrok w oknie dachowym, przez które było widać gwiazdy. Cóż za piękny wieczór! Idealny, aby rozmyślać o nowo poznanym mężczyźnie. Przymknęła powieki, a w jej głowie natychmiast powstała wizja, jak roześmiana gawędzi z młodym policjantem przy stoliku w „Kawiorze” – najlepszej restauracji w Brzózkach. Zamawiają dobrą kolację i poznają się lepiej przy lampce wina. W fantastycznych nastrojach zamawiają kolejną i kolejną, a potem on odwozi ją do domu radiowozem, choć jest już po pracy. W końcu stróża prawa raczej nie zatrzyma policja. I te srebrne kajdanki zaczepione o jego spodnie… Na myśl o nich aż przebiegł ją przyjemny dreszczyk. Chyba z policjantem jeszcze się nie spotykała… Tfu! Nie spotykała się żadna z jej córek, oczywiście. Niespodziewanie oderwało ją od tych myśli głośne chrapnięcie Stefana. Ot, romantyczne noce w wykonaniu mojego męża, pomyślała, ale chwilę później z czułością nakryła go kołdrą, która zsunęła się z jego ramienia, gdy przekręcał się z boku na bok. Później sama zmieniła pozycję i zamknęła powieki z nadzieją na sen. Była szczęśliwa i podekscytowana z powodu nadchodzących wydarzeń. Zwłaszcza tych jutrzejszych, ponieważ uznała, że nie ma sensu zwlekać z tym, co nieuniknione, i planowała jak

najszybciej odwiedzić pobliską komendę policji.

ROZDZIAŁ 10 Małgosia obudziła się rano z bólem głowy, ale po tym, co wczoraj przeżyła, wcale jej to nie zdziwiło. Jedną z pierwszych rzeczy po przebudzeniu było więc wzięcie tabletki przeciwbólowej, którą po kilku minutach szukania udało jej się odnaleźć w apteczce. – Źle się czujesz, mamo? – To zachowanie nie umknęło uwadze Klary, która niespodziewanie zajrzała do kuchni ubrana w kwiecistą sukienkę. Małgosia odwróciła się do niej gwałtownie, jakby robiła coś złego. – Nie, skarbie. – Wysiliła się na łagodny ton. – Po prostu trochę boli mnie głowa. – To tak samo jak mnie. – Dziewczynka usiadła na krześle przy drewnianym stole pod oknem. – Budziłam się w nocy kilka razy. – Dlaczego? – Z powodu taty. – Mam nadzieję, że nie przejęłaś się tym, co wygadywała wieczorem Emilka? – Nie. Wiem, że ten wypadek nie był winą taty i nie będzie miał żadnego procesu w sądzie, jak na przykład wujek naszej koleżanki. Po prostu martwię się o jego zdrowie. Pewnie ta złamana noga bardzo go boli. – Lekarze na pewno dbają o to, żeby tak nie było. W szpitalu

pacjenci dostają naprawdę silne leki przeciwbólowe. – To dobrze. Nie chciałabym, żeby cierpiał. – Gdy tylko zjem śniadanie, pojadę do szpitala, żeby osobiście to ocenić. – A nie możesz zabrać mnie ze sobą? Małgosia podeszła do niej i pogłaskała ją po głowie. – Za kilka dni, dobrze? Dajmy tacie chwilę, żeby doszedł do siebie. Klara posmutniała. – To może chociaż zawieziesz mu mój breloczek na szczęście? Może wtedy szybciej wyzdrowieje? – Jasne, kochanie. – W takim razie pójdę po niego. – Zapytaj Emilkę, może też będzie chciała przekazać coś tacie. Klara pokiwała głową i zniknęła za drzwiami, a do kuchni weszła Eliza. – Jak się trzymasz? – Popatrzyła na siostrę. Mimo wczesnej pory miała już na sobie idealnie wyprasowaną sukienkę w kolorze pudrowego różu i schludnie upięte włosy. – Nie najgorzej, chociaż dopiero wstałam – odparła Małgosia, po czym podeszła do blatu, żeby zaparzyć sobie kawę. – Chcesz też? – Zerknęła na Elizę. – Nie, dziękuję. Już piłam. – Pokręciła głową, gdy Małgosia podstawiła czajnik pod strumień wody nad zlewem. – Śniadanie też zjadłam. Razem z dziewczynkami. – No tak, jest już po ósmej. – Małgosia zerknęła na wiszący na ścianie zegarek. – Nie pamiętam, kiedy ostatnio tak długo spałam. To chyba przez te tabletki. – Widocznie sen był ci potrzebny. – Mimo wszystko mam wyrzuty sumienia. – Postawiła czajnik na kuchence. – Dziękuję, że zajęłaś się dziewczynkami. – Drobiazg, one są kochane. To sama przyjemność spędzać z nimi czas, chociaż powiem ci, że trochę przejęły się tym wypadkiem.

– Wiem, właśnie rozmawiałam z Klarą. – Pobyt rodzica w szpitalu to zawsze trauma dla dzieciaków, ale według mnie i tak nieźle to znoszą. Myślę, że wczorajsza wieczorna rozmowa z tobą bardzo im pomogła. A żeby dzisiaj za bardzo się nie zadręczały, to pomyślałam, że mogę zabrać je nad jezioro. Co ty na to? – Świetny pomysł, ale co z twoją pracą? – Dzwoniłam już do szefowej i poprosiłam o wolne. Zgodziła się bez problemu. – Eliza… – Tak, wiem, co zaraz powiesz. – Siostra wywróciła oczami. – Że nie potrzebujesz niczyjej litości i że się dla ciebie poświęcam. Ale zanim wypowiesz te słowa, powinnaś wiedzieć, że i tak wzięłabym wolne przedpołudnie, ponieważ około dwunastej ma przyjechać Mikołaj z Warszawy. Ma dziś przerwę między nagraniami i chce zostać w Brzózkach do jutra. Rozmawiałam już z nim i dołączy do mnie oraz dziewczynek nad jeziorem. Oczywiście jeśli nie masz nic przeciwko. – Więc związek mojej siostry ze sławnym Mikołajem Ordeckim kwitnie? – Małgosia zalała kawę wrzątkiem i podeszła z kubkiem do stołu. – Można tak powiedzieć, chociaż wiesz, że po przejściach z Pawłem i Szczepanem jestem raczej ostrożna. – Przywieź go tutaj wieczorem na kolację, postaram się przygotować coś dobrego do jedzenia. – Usiadła na krześle i zaprosiła gestem Elizę. – Coś ty, masz tyle swoich spraw na głowie, że nie zamierzam dokładać ci kolejnych. – Eliza spełniła jej prośbę i pogładziła dłonią beżowy bieżnik leżący na blacie. – Zresztą gdy tylko mama dowiedziała się o jego przyjeździe, to od razu zarządziła, że wyjdziemy wieczorem do „Kawioru”. Wiesz, jak uwielbia pokazywać się w jego towarzystwie. – I te jej wypisane na twarzy: niech nam wszyscy zazdroszczą…

– Niestety. Także wybacz, siostrzyczko, ale z mamą nie wygrasz. Możemy się najwyżej umówić, że wejdziemy z Mikołajem na szklankę tej twojej pysznej lawendowej lemoniady, gdy przywieziemy dziewczynki. Co ty na to? – Jest to jakiś kompromis. – Małgosia osłodziła kawę i zamieszała ją w kubku łyżeczką. – Świetnie. A masz coś przeciwko kąpieli Emilki i Klary w jeziorze? Ostatnie dni są takie gorące, że woda powinna być już ciepła. – Jeśli tylko będą chciały się kąpać, to możesz im na to pozwolić. – Upiła łyk aromatycznego napoju i od razu poczuła się lepiej. – Obiecuję, że będę na nie uważać. I myślę, że szykuje nam się miłe popołudnie. – Eliza zerknęła zadowolona przez okno na rozświetlone słońcem podwórko. – A ty co będziesz robiła? – Wróciła do siostry. – Pewnie lada chwila zamierzasz jechać do Wojtka? – Odwiedziny zaczynają się dopiero po obchodzie, dlatego pojadę do szpitala dopiero w okolicach dziesiątej. Zresztą muszę jeszcze wcześniej zająć się firmą. Mam kilka faktur do opłacenia, a po południu przyjeżdża grupka turystów umówiona na zwiedzanie. Trzeba przedtem przygotować kącik z pamiątkami na sprzedaż, zrobić wspomnianą przez ciebie lemoniadę i upiec lawendowe babeczki. Chociaż do tego ostatniego zatrudnię chyba Marylkę, bo na pewno nie starczy mi na wszystko czasu. – Sporo tego. I jeszcze zakład samochodowy Wojtka. Co z nim teraz będzie? Na dźwięk słów Elizy Małgosia aż pobladła. – O nie… – szepnęła cicho sama do siebie. Jej reakcja zaniepokoiła siostrę – O co chodzi? Źle się poczułaś? – Nie, nie… – Małgosia pokręciła głową. – Po prostu na śmierć zapomniałam o tym warsztacie.

– Co masz na myśli? – Eliza zmarszczyła brwi. – Przecież ktoś powinien zająć się interesem, gdy Wojtek przebywa w szpitalu. A ja nawet nie poinformowałam pracowników o tym, że miał wypadek. – Spokojnie. W Brzózkach wieści rozchodzą się lotem błyskawicy. – Mimo wszystko powinnam to zrobić. I to najlepiej jak najszybciej. – Małgosia podniosła się. – Przepraszam cię bardzo, ale chłopaki na pewno są już w pracy i zastanawiają się, dlaczego nie ma tam Wojtka. Pojdę tam już teraz. – Jasne, rozumiem. – Eliza nie widziała w tym najmniejszego problemu. – W takim razie ja spakuję dziewczynki i pojedziemy nad jezioro. – Jeszcze raz bardzo ci dziękuję za pomoc – rzuciła do niej Małgosia, ale myślami biegła już przez podwórko w stronę zakładu męża i to w dodatku znowu w niezbyt stabilnych klapkach. Jak mogła o nim zapomnieć?

ROZDZIAŁ 11 Gdy Małgosia znowu pędziła przez podwórko, Sabina krzątała się po domu i jednocześnie jadła śniadanie. Zwykle spożywała je przy stole, co zdecydowanie lepiej wpływało na układ trawienny, ale odkąd tylko wstała dziś z łóżka, uznała, że nie ma czasu do stracenia. Bała się, że los nie będzie sprzyjał jej w nieskończoność, dlatego chciała zabrać się za uszczęśliwianie Małgosi jak najszybciej. Wyjątkowo chodziła więc po domu, trzymając w dłoni kromkę chrupkiego bezglutenowego pieczywa z wędzonym łososiem oraz natką pietruszki i szukała czegoś chyba we wszystkich możliwych szafkach. To zwróciło na nią uwagę Stefana. Przygotowywał się właśnie do wyjścia do swojej kliniki i golił zarost, ale dobiegające z sypialni hałasy wywabiły go z łazienki i to z białą pianką na brodzie oraz policzkach. – Kochanie? – Stanął w drzwiach i popatrzył na żonę, trzymając w ręce golarkę. – Wszystko w porządku? Sabina na chwilę przerwała przeszukiwanie kolejnej szuflady i popatrzyła na męża. – Nie widziałeś może mojej kosmetyczki w panterkę? – spytała, jednocześnie poprawiając krótką różową sukienkę, która chwilę temu niekontrolowanie podwinęła jej się do góry. – Nigdzie nie mogę jej znaleźć. – Mówisz o tej z różowym suwakiem? – Tak.

– I z puszystym pomponem? – Dokładnie o tej. – Sabina popatrzyła na niego z nadzieją. – Nie, to nie widziałem. – Stefan! – No co? – Bezradnie wzruszył ramionami. – Naprawdę nie wiem, gdzie ją włożyłaś. – Taki właśnie jest pożytek z posiadania mężczyzny. Czasami naprawdę lepiej byłoby przygarnąć psa, zamiast wychodzić za mąż. Można go chociaż nauczyć aportować albo znajdować ukryte rzeczy. W takich chwilach jak ta, zamiast piłeczki przynosiłby kosmetyczkę. – Ale o co ci chodzi, kochanie? – Stefan niewiele z tego rozumiał. – O nic, o nic. – Machnęła na niego ręką i zabrała się za przeszukiwanie kolejnej szuflady. Naprawdę miała dzisiaj czasu do stracenia i nie chciała marnować go na słowne przepychanki czy kłótnie. Dokończyła trzymaną w ręku kanapkę i zajrzała pod stosik złożonych szalików. Niestety, bez skutku. – Cholercia… – aż zaklęła pod nosem. – Gdzie ona może być? Stefan w milczeniu przyglądał się jej poczynaniom. – A tak właściwie to do czego potrzebna ci teraz ta kosmetyczka? – odezwał się w końcu. Sabina zamknęła szufladę i postanowiła zajrzeć pod łóżko. – Wyjeżdżam na kilka dni. – Rzuciła, klękając na parkiecie. – Ale jak to? – Stefan z wrażenia omal nie upuścił golarki. – Dokąd? Kiedy? Nic mi o tym nie mówiłaś. – Nie było okazji. Podjęłam tę decyzję dopiero wczoraj wieczorem. – I nie uważasz, że takie rzeczy należałoby najpierw skonsultować z mężem? Chyba mam w takich kwestiach coś do powiedzenia? Zamiast odpowiedzieć Sabina położyła się na podłodze i zajrzała pod łóżko. Musiała wyglądać nietuzinkowo w tej pozycji, ale nie zamierzała się tym przejmować. Zamiast tego,

zlustrowała wzrokiem podłogę. Stało na niej kilka mniejszych czy większych kartonów po sprzętach elektronicznych oraz leżało kilka kurzowych kotów, ale kosmetyczka nie było. Zrezygnowana aż na chwilę położyła policzek na parkiecie i głośno westchnęła. – Dokąd wyjeżdżasz? – ponowił tymczasem pytanie Stefan. – Nie rób z tego wielkiej sprawy, raptem do Leszczynek – wyjaśniła łaskawie niezbyt przyjemnym głosem. – Chcę pomóc Małgosi przebrnąć przez te trudne chwile. Na pewno nie jest jej łatwo. – Nie mogłaś powiedzieć tego od razu i oszczędzić mi stresu? Już i tak jestem siwy – powiedział z pretensją. – Moim zdaniem do twarzy ci z tą siwizną. – Sabina odkleiła policzek od parkietu i sprawnie usiadła na podłodze, myśląc przy tym, że lata chodzenia na siłownię nie poszły na marne. Wiele jej równolatek przypominało niedołężne babcie, a ona bez trudu mogła się jeszcze schylać i wyginać, w dodatku niczym zgrabna gazela. – Nie zmieniaj tematu. – Stefan patrzył, jak żona podnosi się z podłogi i poprawia sukienkę. – Ale skoro jedziesz tylko do Leszczynek, to dlaczego chcesz zabrać ze sobą kosmetyki? – Przecież powiedziałam, że zostanę u Małgosi na kilka dni. – Dlaczego tak długo? Nie możesz nocować w domu? – Stefanie… – Sabina popatrzyła na niego wymownie. – Czy ty nie rozumiesz, ile ona będzie miała teraz na głowie? Prowadzenie domu i firmy, opieka nad dziewczynkami i chorym mężem… – A do tego jeszcze nowa miłość, dopowiedziała sobie w myślach. – Nie uważasz, że to trochę dużo jak na jedną kobietę? – Rzeczywiście, jeśliby spojrzeć na to z tej perspektywy… – Mężczyźni. – Sabina pokręciła głową z politowaniem. – Kobiety to nie roboty ładowane na baterie słoneczne. – Przecież nic takiego nie powiedziałem. – Ale pomyślałeś. Zobaczyłam to w twoich oczach.

Stefan westchnął i popatrzył na trzymaną w dłoni golarkę. – Wiesz co, kochanie? To ja lepiej wrócę do łazienki. – Na wszelki wypadek od razu się odwrócił i ruszył korytarzem w stronę otwartych drzwi. – A ja poszukam tej kosmetyczki jeszcze w kuchni – mruknęła Sabina. – Chociaż szczerze wątpię, żeby tam była. – Wszystko się może zdarzyć – dobiegł do niej stłumiony głos męża. – Pamiętasz, jak kiedyś znalazłaś słoik z dżemem w szafce pod zlewem w łazience? – To co innego, wzięłam go za peeling. Miał duże pestki, każdemu mogło się pomylić – odparła. – A ja myślę, że tylko mojej wspaniałej żonie. Sabina zignorowała jego komentarz i energicznie zeszła na dół, do kuchni. Pozbawiona nadziei otworzyła drewniane drzwiczki, za którymi trzymała milion szpargałów. Co zaskakujące, na samym przedzie leżała zagubiona kosmetyczka. – A jednak – wyrwało się Sabinie i na jej usta aż wypłynął szeroki uśmiech. Czasem rzeczywiście niektóre rzeczy można znaleźć w miejscach, w których człowiek zupełnie by się nie spodziewał. Co za ironia losu! Cała w skowronkach wróciła na górę i weszła do łazienki, w której golił się Stefan. Triumfalnym gestem pokazała mu kosmetyczkę, po czym zaczęła pakować do niej stojące na półkach kosmetyki. Było ich sporo, a saszetka nie należała do największych, dlatego musiała ograniczyć się do zabrania tylko tych niezbędnych. Spakowała więc naturalny olejek pod prysznic, szampon, odżywkę do włosów i kilka rzeczy do malowania twarzy. Co prawda słowo „kilka” było w tym przypadku pojęciem dość względnym, bo Stefan użyłby raczej określenia: połowa kosmetyków dostępna w pobliskiej drogerii, a nawet i więcej, ale najważniejsze, że Sabinie udało się zasunąć suwak saszetki. – Gotowe! – ogłosiła zadowolona.

– Następnym razem ty pakujesz moją walizkę na służbowy wyjazd, kochanie. – Stefan patrzył na nią z podziwem. – Byłem pewny, że nie uda ci się zapiąć tej torebeczki, a tu proszę. Sabina przysunęła się do niego zalotnie i od tyłu objęła go w pasie. – Czyżbyś był dumny ze swojej żonki, kochanie? – Wsunęła dłonie pod jego granatową koszulkę będącą częścią roboczego fartucha i przesunęła nimi po ciepłej skórze męża. – Zawsze jestem. – Stefan uśmiechnął się, gdy to zrobiła. – Mógłbyś co rano prawić mi takie komplementy. – Chciałbym, kochanie. – Odłożył golarkę na szafkę przy lustrze i odwrócił się do niej. Pocałował ją czule. – Ale niestety muszę wychodzić do pracy. – Szkoda. – Sabina nie był uradowana tym faktem, lecz posłusznie cofnęła ręce. – W takim razie ja zaraz też będę się zbierać. – Pozdrów ode mnie Małgosię, dobrze? I od razu gdy do niej dotrzesz, napisz mi, jak się trzyma. – Napiszę, ale najpierw chcę jeszcze zajechać na komisariat policji. – A to dlaczego? – Stefan znowu się zdziwił. – W sprawie tego wypadku. – To znaczy? – popatrzył na nią badawczo. – Po prostu chciałabym porozmawiać z policjantami o tym, co właściwie się stało. – Przecież słyszałaś, co mówili w szpitalu Małgosi. Potrzebujesz więcej informacji? Sabina wzruszyła ramionami i zrobiła krok w tył. – Może dowiem się czegoś nowego. Co mi szkodzi zapytać? Stefan patrzył na nią przez chwilę uważnie, zastanawiając się, o co tu chodzi, ale w końcu darował sobie dalsze pytania i uznał, że to bez sensu. Był przewrażliwiony. Poza tym znał swoją żonę aż za dobrze i wiedział, że gdy na coś się uprze, to żadna siła nie odwiedzie ją od tego pomysłu. Miał tylko

nadzieję, że zachowa się przyzwoicie na tym komisariacie, bo tak samo, jak był świadomy jej uporu, zdawał sobie sprawę, jaki ma cięty język. I jaka bywa czasami nieokrzesana w kontaktach z ludźmi. Ale z drugiej strony funkcjonariusze policji raczej nie dadzą sobie dmuchać w przysłowiową kaszę, pomyślał. Co może się stać? Najwyżej ją wyproszą. Ewentualnie wcześniej obezwładnią. I później informacja o tym ukaże się w lokalnej gazecie, a on, będąc jej mężem, straci dobre imię, na które tak długo pracował. Nie, co za nonsens! Chyba przez te dwadzieścia kilka lat życia z Sabiną zaczął przejmować od niej pewne nawyki. W tym to znienawidzone czarnowidztwo. Potrząsnął głową, by przepędzić złe myśli, a potem pocałował żonę na pożegnanie. – Naprawdę muszę już iść. Uważaj na siebie, kochanie. – Ty też. I zajrzyj po południu do Leszczynek. – Ruszyła za nim korytarzem. – Na pewno zrobię jakiś obiad, zostawię trochę dla ciebie. I pamiętaj o wieczornym wyjściu z Mikołajem oraz Elizą do „Kawioru”. – Przyjadę i to nie tylko ze względu na obiad. – Zapewnił, schodząc po schodach. W przedpokoju wziął swój pęk kluczy z szafki, potem założył buty. Gotowy do wyjścia chwycił swoją teczkę i Sabina tyle go widziała. – No dobrze – szepnęła sama do siebie, gdy zamknął za sobą drzwi, po czym zerknęła na wiszący na ścianie zegarek. Było już po dziewiątej. – A więc czas przejść do rzeczy…

ROZDZIAŁ 12 Gdy Małgosia dotarła do warsztatu, uświadomiła sobie, jak dawno w nim nie była. W przeszłości, gdy Wojtek dopiero rozkręcał biznes, przychodziła do niego regularnie, by wypić przedpołudniową kawę, przynosiła własnoręcznie robione słodycze albo wołała na obiad. A czasami najzwyczajniej w świecie chciała go zobaczyć choćby przez chwilę, kiedy tęskniła, i mimo iż protestował, bo przecież mogła się pobrudzić, siadała na jakimś przykurzonym krześle i obserwowała go w pracy. Ale odkąd pojawiły się dzieci, a jej plantacja rozrosła się i zaczęła przyciągać większe rzesze turystów, nie bywała tu prawie wcale. Chociaż stawiała rodzinę na pierwszym miejscu, prowadzenie domu i biznesu zabierały jej mnóstwo czasu. Zawsze miała coś ważniejszego do zrobienia i już nawet nie przychodziła tutaj, aby zawołać Wojtka na obiad, ale informowała go o tym przez telefon, bo tak było szybciej i łatwiej. Właściwie to smutne, pomyślała, uświadamiając sobie ten fakt. Z każdym kolejnym dniem trwania ich małżeństwa wiele się zmieniało i nie zawsze były to zmiany na dobre. Oczywiście wiedziała, że zakochanie nie trwa wiecznie, ale poczuła nostalgię na myśl, że uleciały gdzieś romantyczne słówka czy spojrzenia, a ich miejsce zajęła proza życia. Już nie dzwoniła do Wojtka, by spontanicznie wyznać mu miłość, ale pytała, czy

kupił ziemniaki. Zamiast przytulać się wieczorem, zasypiali zmęczeni, a rano, po zjedzeniu śniadania, każde szło w swoją stronę. Oczywiście nadal bardzo się kochali, ale nie miewali zbyt wielu chwil tylko dla siebie. Wczorajszy wypadek i myśl, że mogła go stracić, uświadomiły jej, że powinna to zmienić. W końcu życie jest takie krótkie… Małgosia nie miała do warsztatu daleko. Zakład Wojtka mieścił się kawałek za ich podwórkiem. Od plantacji oddzielały go drzewa i stare budynki z czerwonej cegły, które otaczały podwórko. Prawdę mówiąc, podobał jej się fakt, że nie był zbyt widoczny z ich domu. Gdy Wojtek poinformował ją, że chce otworzyć warsztat, była przerażona. Co prawda dopiero rozpoczynała swoją przygodę z plantacją lawendy, ale nie sądziła, by firma męża stanowiła najlepsze sąsiedztwo dla jej biznesu. Uwielbiała swoje zadbane podwórko pod lasem, barwne rabaty i klomby oraz widok na otaczające je rzędy fioletowych krzaczków. Kiedy nabyli tę posiadłość poświęciła mnóstwo energii, by plantacja i jej okolice wyglądały na tak klimatyczne, jak teraz. Własnoręcznie odmalowała wszystkie drewniane okiennice ozdabiające ceglane budynki oraz staromodną studnię, która stała na środku trawnika. Przez kilka dni tworzyła barwne rabaty obsadzone mieczykami, hortensjami i mnóstwem marcinków. Wyszukiwała w sklepach ze starociami rustykalne meble oraz tworzyła oryginalne dekoracje z wykorzystaniem drewna czy kwiatów. Wszystko to cudownie współgrało ze staromodnym domem oraz jego sąsiedztwem, co wielokrotnie chwalili jej goście albo turyści odwiedzający plantację. – Pięknie tu u pani, pani Małgosiu – mówili z podziwem, zerkając na rustykalne krzesła oraz stoliki, które stały nieopodal jednego z budynków. Małgosia urządziła w nim mały sklepik z pamiątkami oraz kawiarenkę, a tuż przy drewnianych drzwiach postawiła stary rower pomalowany beżową farbą, w koszyku którego umieściła naręcza lawendy. Świetnie

komponował się nie tylko z bordową elewacją, ale również drewnianymi skrzynkami pełnymi kwiatów stojącymi nieopodal. Małgosia uwielbiała ten klimat i długo tłumaczyła Wojtkowi, że urządzenie warsztatu na podwórku nie pomogłoby w rozwoju jej firmy oraz nie sprzyjało dobremu samopoczuciu tak jej, jak i turystów. Nie wyobrażała sobie, że koła samochodów miałyby zniszczyć zadbany trawnik, a niesiony przez wiatr zapach lawendy mógłby się mieszać z zapachem smarów i olejów samochodowych. Ani tego, że goście odwiedzający plantację słuchaliby krzyków mechaników, którzy, nie ma co się oszukiwać, nie uchodzą za językowych purystów. Na szczęście Wojtek zrozumiał jej argumenty. Po kilku rozmowach wspaniałomyślnie oznajmił, że zaadaptuje na swój warsztat nieużywany budynek niezbyt widoczny z podwórka. – Dla ciebie wszystko, kochanie. – Pocałował ją czule, a Małgosi ulżyło. Wojtek trzymał swoich klientów z dala od jej plantacji i nawet zadbał o stworzenie osobnej drogi do swojego warsztatu, by nie przejeżdżali przez podwórko. – Ten twój mąż to mężczyzna idealny! – mówiły jej koleżanki. – O tak! – Małgosia nie mogła nie przyznać im racji. Wbrew pozorom posiadanie w sąsiedztwie zakładu Wojtka naprawdę nie generowało problemów. Jedynie czasem jakiś jego znajomy zajrzał do nich do domu, by zasięgnąć porady kolegi w tematach motoryzacyjnych albo poprosić o szybką naprawę usterki, ale Małgosia nie miała nic przeciwko. Gdy jej ukochany zaglądał pod maskę, częstowała jego przyjaciół lawendową lemoniadą albo ciasteczkami. A czasami, gdy przyjeżdżali z żonami lub dziećmi, zabierała całe rodziny na szybki spacer po plantacji lawendy lub pokazywała im proces destylacji olejków, czym uwielbiała zajmować się wieczorami. Tak łatwo dogadać się z Wojtkiem, pomyślała, kierując się ku warsztatowi. Jak dobrze, że nie ucierpiał w wypadku bardziej, bo nie wyobrażała sobie życia bez niego.

Im bliżej znajdowała się zakładu, tym wyraźniej wyczuwała nieprzyjemny zapach smaru oraz słyszała uniesione głosy pracowników mieszające się z odgłosami maszyn, których nazw nie umiała wymienić. Ponieważ czerwiec rozpieszczał wysokimi temperaturami, wszystkie drzwi do pomieszczeń były pootwierane na oścież i widziała samochody stojące nad kanałami czy uniesione na lewarkach. Dookoła krzątali się pracownicy, z których większość dość dobrze znała. Wszyscy jak jeden mąż mieli na sobie przybrudzone, porwane spodnie oraz luźne koszulki, które miejscami pokrywał smar. Dodatkowo wielu paliło papierosy, czego szczerze nie znosiła. Aż dusiło ją od tego zapachu. Mimo wszystko zbliżyła się do budynku. – Dzień dobry, szefowo! – zawołał na jej widok młody Arek. Miał bujne ciemne włosy i szerokie ramiona. Dopóki nie zobaczył Małgosi, przyglądał się samochodowi, który stał na kanale nieopodal i zawzięcie o czymś myślał. Małgosia wiedziała, że zna się na swojej pracy, choć nie pamiętała, w czym dokładnie się specjalizował. Wiedziała jednak, że Wojtek zatrudnił go rok temu, chociaż miał wystarczająco dużo pracowników i nie szukał kolejnego. To musiało o czymś świadczyć, prawda? Mimo marnego nastroju Małgosia posłała mu uśmiech i podeszła bliżej. Niezbyt pasowała tutaj w luźnej, jasnej sukience oraz letnich klapkach, ale stanęła przy dużych, metalowych drzwiach. – Słyszeliśmy z chłopakami o wypadku. – Podszedł do niej Arek. – Przykra sprawa. – Niestety. – Odetchnęła głęboko. – W Brzózkach mówią, że szef jest nieźle poturbowany. – Ma złamaną nogę w dwóch miejscach. – Wolała nie wspominać o krwiaku, bo za każdym razem gdy o nim myślała, ogarniał ją strach, że dojdzie do katastrofy. – Uuu. To paskudnie. – Arek zmarszczył brwi i kopnął lekko

leżący przed nim kamyk. – Pewnie będzie musiał chodzić w gipsie przez kilka tygodni. – I jakiś czas pozostać w szpitalu. – Niech mu szefowa życzy zdrowia, gdy go odwiedzi. Nie gadamy dzisiaj z chłopakami o niczym innym. – Przekażę. Na pewno będzie mu miło. – A jeśli chodzi o warsztat, to my się tutaj wszystkim zajmiemy – zapewnił, patrząc jej w oczy. – Każdy zna się na swojej robocie, przez najbliższe dni damy sobie radę bez szefa. – Naprawdę? – No jasne. Dokończymy naprawy i obsłużymy poumawianych klientów. Wszyscy wiemy, co mamy robić. Małgosia nie kryła zadowolenia. – Byłoby świetnie. – Jedyny problem możemy mieć z papierami – przyznał szczerze Arek. – To znaczy? – Popatrzyła na niego zaniepokojona. – Zawsze to szef zajmuje się fakturami, zamawianiem części, umawianiem zleceń na konkretne godziny i innymi dokumentami. Żaden z chłopaków raczej się na tym nie zna. Ja też nie. – Ach, o to chodzi. – Skinęła głową. – O to się nie martwcie, tym akurat mogę się zająć. – Naprawdę? – Arkowi jakby kamień spadł z serca. – Oczywiście. Przecież od lat robię dokładnie to samo, prowadząc swoją działalność. Myślę, że dam radę połączyć pracę na plantacji z papierkową robotą u was. – Nie widziała w tym żadnego problemu. – No to ekstra, bo już dzisiaj gadaliśmy o tym z chłopakami i żaden z nas raczej nie kwapił się do tej roboty. Jeszcze byśmy coś pomylili i szef miałby przez nas problemy. Wszyscy wiemy, jak to jest z dokumentami. Wystarczy źle wpisać jedną cyferkę i zakład może upaść. Nie mówiąc już o tym, że ten kto by to zrobił, od razu straciłby pracę.

– Spokojnie, nie będzie tak źle. Po prostu zajmijcie się tym, co robicie najlepiej, a ja zadbam o dokumenty. Mam już wprawę, jakoś sobie poradzę. A w razie problemów skonsultuję się z Wojtkiem. Arek posłał jej uśmiech. – Z szefowej to anioł, nie kobieta. Już rozumiem, dlaczego szef jest taki w pani zakochany. Małgosia też się uśmiechnęła. Nim jednak zdążyła coś odpowiedzieć, podszedł do nich kolejny pracownik warsztatów, trochę starszy Adam. – A ty co tak romansujesz z przełożoną? – Szturchnął Arka pod ramię. – Gdy się tylko szef dowie, to od razu wyrzuci cię na zbity łeb. A tak w ogóle to cześć – zwrócił się do Małgosi. – Słyszałem o wypadku. Jak się czuje Wojtek? – Nie najlepiej, ale wyjdzie z tego. – To dobrze. Aż krew mnie zalewa, gdy myślę o tym idiocie na rowerze, który wymusił pierwszeństwo. – Adam… – Małgosia popatrzyła na niego wymownie. Znała go lepiej niż Arka, bo często bywał u niej w domu z żoną i mówili sobie po imieniu. – No co? Idiota to i tak łagodne określenie. Wkurzają mnie ludzie, którzy za nic mają przepisy ruchu drogowego. A już zwłaszcza rowerzyści. Wszyscy tylko psioczą na kierowców, a to często ludzie na rowerach czy piesi powodują wypadki. Nie zdają sobie sprawy z tego, że gdy w ostatniej chwili wjadą czy wejdą na ulicę, kierowca nie wyhamuje. I tu nawet nie chodzi o refleks. Samochód jest ciężki, nie zatrzyma się w ułamku sekundy. – Nie ma co szukać winnych – powiedziała spokojnie. – Najważniejsze, że Wojtek z tego wyjdzie. – I Bogu dzięki, bo inaczej chyba rozerwałbym tamtego gościa na strzępy. – Adam z trudem pohamował emocje. – Ale co będzie teraz z warsztatem? Wojtek pewnie trochę poleży w szpitalu, co?

– Minimum kilka tygodni. A co do warsztatu… – zerknęła za plecy chłopaków na stojący nad kanałem samochód. – Niech każdy robi swoje, a ja się zajmę papierami. Będę dziś u Wojtka, to wypytam go dokładnie, o czym muszę pamiętać. – To ja poproszę o zamówienie wału korbowego do Audi A3, którym mam zająć się pojutrze. Mówiłem o tym wczoraj Wojtkowi, ale miał to zrobić dopiero dzisiaj. Wał korbowy Audi A3, powtórzyła w myślach Małgosia. Chociaż słyszała te nazwy z ust Wojtka, brzmiały dla niej jak w obcym języku. I to nie czeskim czy angielskim, bo wtedy mogłaby się chociaż czegoś domyślić, ale po chińsku. Chyba powinna to gdzieś zapisać, bo na pewno zapomni. – Dobrze, spytam dziś Wojtka, skąd sprowadza części – powiedziała jednak, nie chcąc wyjść przed chłopakami na blondynkę z głupich kawałów. – Z tego, co wiem, to ma zaprzyjaźniony sklep – podpowiedział Arek. – Dowiem się tego. Coś jeszcze? Mężczyźni popatrzyli po sobie. – Nie, chyba nie. Wojtek dba o zaopatrzenie na bieżąco. – To dobrze. – Chociaż właściwie… – odezwał się Adam. – Chyba jest jeszcze coś. Małgosia spojrzała na niego z ukosa. – Wojtek zatrudnia dorywczo panią do sprzątania samochodów przed oddaniem ich klientom, na pewno o tym wiesz. – Oczywiście, wspomniał mi o tym wielokrotnie. – Tylko, że ona jest teraz w zagrożonej ciąży i nie może przychodzić, a nam tutaj brakuje czasu na takie pierdoły jak sprzątanie. To nie są pierdoły, pomyślała, ale ugryzła się w język. – Może udałoby ci się znaleźć jakieś zastępstwo dla Arlety? I to najlepiej jak najszybciej, bo jutro trzech klientów przyjeżdża

po auta, a w środku jest brudno. – A jeden już dzisiaj – wtrącił się Arek. – Oczywiście możemy oddać samochód brudny, ale szef zawsze dbał o jakość usług. O losie, pomyślała Małgosia. Chyba tylko mężczyzna wolałby przekazać klientowi nieposprzątany samochód i narazić się przełożonemu, zamiast spędzić kilka minut z odkurzaczem w ręku. Mimo wszystko posłała chłopakom uśmiech. – Zajmę się tym – powiedziała spokojnie, chociaż, mimo pogodnego usposobienia, miała ochotę na mniej przyjemny komentarz. – O której ma przyjechać ten klient? – Mówił, że wpadnie po południu. – Dobrze. W takim razie najlepiej wezmę się za to od razu. – Naprawdę? Chce pani sprzątać sama? – zdziwił się Arek. – Co w tym dziwnego? Korona mi z głowy nie spadnie. Tym bardziej że raczej jej nie posiadam. – Nie no, jasne… – Popatrzył na Adama. – Skoro pani chce… Żona Wojtka odwróciła głowę i zlustrowała wzrokiem rząd samochodów stojących nieopodal. Ich karoserie lśniły w czerwcowym słońcu. – O który chodzi? – spytała, nie chcąc marnować czasu. Lista rzeczy do zrobienia, którą miała w głowie, rosła dzisiaj w tak szybkim tempie, że bała się, iż pierwszy raz od dawna nie zdąży ze wszystkim. W dodatku lada chwila mieli przyjechać turyści na jej plantację. – O suzuki vitara – rzucił lekko Arek. – I trzeba by je też umyć z zewnątrz, bo stoi u nas już kilka dni i zdążyło się trochę przykurzyć – dodał, w odpowiedzi na co Adam zasugerował, żeby nie przesadzał, bo może przecież podjechać na myjnię. Ale Małgosia ich nie słuchała. Z wytężonym wzrokiem wpatrywała się w kilkanaście samochodów i próbowała wypatrzeć wśród nich wspomniane suzuki. Niestety, bez skutku. I to wcale nie dlatego, że miała wadę wzroku albo z samochodem było coś nie tak, absolutnie. Po prostu ta nazwa

nic jej nie mówiła i nie miała bladego pojęcia, jak wygląda to auto. Chociaż Wojtek prowadził warsztat już od wielu lat, nie znała się na samochodach. Jej wiedza kończyła się na tym, jak wygląda maluch, garbus, karetka pogotowia czy radiowóz, bo te pojazdy wyglądały dość charakterystycznie. No dobrze, rozpoznawała jeszcze auto swoje lub Wojtka, ale z początku i to szło jej opornie. Przez kilka tygodni po nabyciu nowego środka transportu chodziła po parkingach, przyglądając się tablicom rejestracyjnym, bo o wiele łatwiej było jej zapamiętać numerki niż wygląd samochodu i markę. No właśnie. Jak wyglądał znaczek suzuki? Czy to był taki śmieszny „lwoludzik” (jak dziewczynki nazwały kiedyś logo peugeota)? A może chodziło o prostopadłościan? Męczyła się z tym przez kilka minut, aż w końcu postanowiła się poddać. Naprawdę nie miała dziś czasu. Przeniosła wzrok z powrotem na Adama i Arka, którzy zdążyli już zacząć rozmawiać ze sobą o pracy. Popatrzyli na nią niemal od razu, więc wzięła głęboki oddech, po czym zadała jedno z najbardziej kompromitujących pytań w swoim życiu: – Wybaczcie, że wam przeszkadzam, ale czy moglibyście powiedzieć mi, jaki kolor ma to suzuki?

ROZDZIAŁ 13 Gdy Małgosia zaczęła sprzątać samochód, Sabina akurat dojechała do parkingu nieopodal Powiatowej Komendy Policji w Brzózkach. Tak naprawdę był to nieduży placyk dla osób odwiedzających gabinet stomatologa mieszący się w budynku niedaleko albo poradnię psychologiczno-pedagogiczną, ale uznała, że stąd będzie miała najbliżej. Włączyła więc kierunkowskaz, a potem wjechała na parking. Niestety, szybko zorientowała się, że nie podjęła najlepszej decyzji, ponieważ wszystkie miejsca były już zajęte. – A niech to szlag! – Uderzyła ze złości dłonią o kierownicę. Czy ci ludzie powariowali? Przecież największy ruch w miasteczku był po południu! Czy jest jakaś plaga próchnicy, o której nie wie? Albo trend na badanie dzieciom inteligencji? Aż w niej zawrzało. Nie chciała marnować czasu na krążenie po mieście w poszukiwaniu innego parkingu. Tylko co miała teraz zrobić? Zostawić samochód i jak gdyby nigdy nic pójść załatwić swoje sprawy? Nawet ona nie była tak bezczelna! W nerwach zastanawiała się, co zrobić. Jeszcze raz rozejrzała się po parkingu i dostrzegła nieduży zaułek nieopodal, gdzie mogłaby zaparkować. Również wyłożony był kostką chodnikową, w dodatku zacieniały go drzewa, więc jej samochód za bardzo nie nagrzałby się od słońca. Na jej oko auto zmieściłoby się bez trudu. Problem stanowił tylko pewien znak stojący przed zaułkiem. Sabina miała prawo jazdy już od

jakiegoś czasu (co prawda zdała egzamin za czternastym razem), ale nigdy nie należała do mistrzyń znajomości przepisów ruchu drogowego. Znak był okrągły. Miał czerwoną obwódkę z wielkim iksem na środku, za którym rozlewało się niebieskie tło. Sabina patrzyła na niego, dywagując, co też oznacza. Bez wątpienia był to jakiś zakaz. Tylko czego zakazywał? – Hmm… – Zastanawiała się na głos. Sądziła, że to może być zakaz wjazdu, ale czy on nie był czerwony z białą poprzeczką? A może to zakaz zatrzymywania się? Albo parkowania? Nie, raczej nie, natychmiast zganiła samą siebie w myślach. Przecież gdyby tak było, to nie stałby tam ten czarny samochód! Mimo niepewności podjęła szybką decyzję i zaparkowała za znakiem. Wyjęła ze stacyjki kluczyki, wzięła swoją torebkę i wysiadła. – No, no! – Cmoknęła cicho, oceniając swoje parkowanie. Już dawno nie udało jej się zrobić tego tak ładnie! Zadowolona zamknęła samochód i ruszyła w stronę komendy. Zsunęła okulary przeciwsłoneczne z głowy na nos i dumnie wypięła pierś. Delikatny wietrzyk rozwiewał jej jasne włosy upięte w fikuśny koczek, a sylwetka kołysała się lekko do rytmu wybijanego przez szpilki stukające o chodnik. Było piękne przedpołudnie. Zadowolona kroczyła przed siebie i myślała o tym, jak niewiele potrzeba, by wprawić kobietę w dobry humor. Czasami wystarczyła tylko myśl o spotkaniu z przystojnym mężczyzną, żeby poczuła się szczęśliwa i atrakcyjna. Jakie to proste! I na co tym wszystkim paniom w depresji psychoterapia? W jej mniemaniu wystarczyłoby, żeby poszły na randki! Mrużąc oczy przed słońcem, przeszła przez pasy i dotarła do budynku komendy policji. Dawno tutaj nie była. Co prawda zdarzało jej się odwiedzać okoliczne sklepy czy punkty usługowe, ale na policję nie zaglądała od lat. Nie umiała sobie nawet przypomnieć ostatniego razu, choć światło jej w głowie,

że to mogło być wtedy, gdy kilka lat temu dostała zdjęcie z fotoradaru. Do tej pory pamiętała swoje wzburzenie, kiedy ujrzała, jak niekorzystnie na nim wygląda. Aż musiała przyjść się poskarżyć, choć oczywiście dyżurny, jak to mężczyzna, nie okazał jej zrozumienia. Co więcej, śmiał się tak głośno, że do tej pory miała to wydarzenie w pamięci. I jeszcze zawołał kolegów, by byli świadkami jej nieszczęścia. – Mogłaby pani powtórzyć, dlaczego do nas przyszła? – prosił kilka razy z szyderczym uśmieszkiem, aż Sabina poirytowała się na tyle, że wyszła bez pożegnania i to trzaskając drzwiami. Ale przecież nie ma sensu rozpamiętywać przykrych wydarzeń. Zmotywowana do działania jeszcze bardziej wypięła pierś i weszła po schodkach na komendę. Chociaż elewację budynku odnowiono kilka lat temu, w środku nadal straszył klimat PRL-u. Ściany były szare i obdrapane, a w powietrzu unosił się nieprzyjemny zapach. Sabina nie znosiła takich miejsc. Z trudem zwalczyła natychmiastową chęć wyjścia na zewnątrz i podeszła do dyżurnego. Był to starszy mężczyzna przyprószony siwizną, która, zdaniem Sabiny, idealnie komponowała się z granatem jego munduru. Nie wyglądał na entuzjastę swojej pracy, ale też nie budził nieprzyjemnych emocji. – Dzień dobry. – Sabina położyła dłonie na drewnianym blacie i utkwiła spojrzenie w jego zmęczonej twarzy. – Dzień dobry. – Odparł względnie życzliwie i również uraczył ją spojrzeniem. – Co panią do nas sprowadza? – Szukam pewnego mężczyzny. – Wie pani, jak to mówią, tego kwiatu jest pół światu. – Niby tak, ale wyjątkowo szukam konkretnego mężczyzny – celowo podkreśliła przedostatnie słowo. – Rozumiem. – Dyżurny pokiwał głową i popatrzył na nią poważniej. – Kiedy widziała go pani po raz ostatni? – Widziałam go wczoraj. – I od tamtej pory nie miała pani z nim żadnego kontaktu?

– No nie. Właśnie po to tutaj przychodzę. – Rozumiem – powtórzył dyżurny, po czym sięgnął do szafki po jakiś druczek. – Będę potrzebował jego danych osobowych. – O matko. Naprawdę przykładacie się do swojej pracy. – Sabina nie kryła zdziwienia tą ewidencją. – Nie ma pan czasem dość tych procedur? I biurokracji? – Tylko dzięki nim może pani liczyć na pełen profesjonalizm i naszą skuteczność. – Cóż, jeśli to ma się z tym wiązać… To jakie ma pan pytania w tym druczku? Nie chcę tutaj zmarnować całego przedpołudnia. – Oczywiście, w tej sytuacji czas jest na wagę złota. Przejdźmy wiec do formalności. Pytania dotyczą głównie danych osobowych zaginionego oraz jego rysopisu. – Zaraz… – W jej głowie zaświeciła się lampka. – Byłoby też dobrze, gdyby miała pani jakieś jego zdjęcie. To nam wiele ułatwi i… – Hola, hola! – Tym razem to Sabina nie pozwoliła mu skończyć. – Wstrzymaj wodze, kowboju. Ja nie chcę zgłaszać żadnego zaginięcia. – Nie? – Funkcjonariusz popatrzył na nią, jakby była kosmitką. – Oczywiście, że nie. Moi bliscy mają się dobrze. No… Prawie wszyscy. – Pomyślała o Wojtku. – W takim razie czego pani tu szuka? – Raczej kogo. Szukam policjanta, który zajmował się wypadkiem mojego zięcia. Co prawda nie pamiętam nazwiska, ale to zdarzyło się wczoraj, więc na pewno bez trudu może pan sprawdzić, kto był wtedy na służbie. – A konkretnie z jakiego powodu pani go szuka? – Miałam stawić się dzisiaj w charakterze świadka – skłamała bez mrugnięcia okiem, wyginając się dumnie przy kontuarze. – Rozumiem, że świadka wypadku? – Nie, wniebowstąpienia. – Wywróciła oczami, powoli mając

dość tego typa. – Oczywiście, że tego wypadku, czego by innego. To jak? Pomoże mi pan znaleźć swojego kolegę? Funkcjonariusz zmierzył ją wzrokiem, ale w końcu łaskawie spojrzał w ekran komputera i kilka razy kliknął myszką. – Chodzi pani o ten wypadek z udziałem samochodu osobowego oraz rowerzysty? – W rzeczy samej. – Z moich danych wynika, że pojechało tam dwóch moich kolegów. Aspirant Grosicki i posterunkowy Burczyk. – A który był młodszy? Dyżurny znowu zlustrował ją wzorkiem, ale widocznie uznał, że nie ma sensu pytać, do czego potrzebna jej ta informacja. Kobiety były dziwne, zdążył już do tego przywyknąć. – Posterunkowy Burczyk – odpowiedział więc tylko. – A szkoda – mruknęła Sabina. Jako fanka sportu i zdrowego trybu życia wolałaby Grosickiego. – Co pani mówiła? – Nic, nic. – Uśmiechnęła się słodko. – Gdzie znajdę tego Burczyka? – Kolega powinien być w swoim gabinecie. To na drugim piętrze. Czwarte drzwi na prawo. – Świetnie, dziękuję bardzo. – Zadowolona oderwała dłonie od blatu, ale gdy ruszyła ku schodom, coś jej się przypomniało. – Przepraszam, a powiedziałby mi pan jeszcze, co oznacza taki znak z czerwoną obwódką, dużym iksem i niebieskim tłem? – Wróciła do dyżurnego. – Oczywiście. – Mężczyzna dumnie wyprostował pierś, jakby ta wiedza sprawiła, że poczuł się lepszy albo ważniejszy. – To zakaz zatrzymywania się. – Zatrzymywania się? – Dokładnie. – Cholercia… – Aż zbliżyła do ust swój błyszczący paznokieć i przygryzła go w nerwach. – A jakie grożą konsekwencje za to, gdy ktoś się za takim znakiem jednak zatrzyma?

– Pouczenie, mandat, blokada kół, odholowanie… – zaczął wyliczać. – A jeśli ktoś zatrzyma się za nim tylko na chwilę? Dyżurny wytężył wzrok i jego spojrzenie stało się nagle bardziej intensywne. – Dlaczego pani pyta? Sabina znów uśmiechnęła się słodko. – Właściwie to bez powodu. – Na pewno? – Po prostu miałam takie hasło w krzyżówce. – Palnęła na odczepnego, choć oczywiście nie było to prawdą, a potem szybko odeszła, nim funkcjonariusz zdążył powiedzieć coś jeszcze. – Mężczyźni… – mruknęła pod nosem, idąc ku schodom. Gdy powinni pytać, to siedzą cicho jak myszy pod miotłą, a gdy nie trzeba, urządzają sobie jakieś głupie śledztwa i martw się, kobieto. Dobrze, że Stefan taki nie był, pomyślała. A może to po prostu przypadłość policjantów? Oby tylko ten cały Burczyk nie był tak zafiksowany na swojej pracy.

ROZDZIAŁ 14 Małgosia wysprzątała samochód, a potem wróciła na podwórko, po którym krzątała się już Marylka. Właśnie wystawiała przed sklepik z pamiątkami skrzynki z lawendą i rozkładała na rustykalne krzesła kolorowe poduszki. Delikatny wietrzyk rozwiewał jej rozpuszczone włosy oraz falbankę od białej bluzki. Stroju dopełniały krótkie szorty w kolorze świeżej mięty i kolorowe sandałki. Marylka wyglądała na radosną i wypoczętą, a z jej twarzy nie schodził uśmiech. Zupełne przeciwieństwo mnie, pomyślała Małgosia, zbliżając się do niej niespiesznie. Od kilku dni nie miała czasu umyć włosów, a o pomalowaniu się nie było nawet mowy. Niezadowolona spojrzała na wazoniki z lawendą na stolikach. Chyba nawet te ścięte gałązki miały w sobie dzisiaj więcej życia niż ona. Zamiast jednak o tym myśleć, podeszła do Marylki. – Cześć – pozdrowiła ją zwięźle. – O, cześć! – Dziewczyna przerwała pracę na jej widok. – Właśnie zastanawiałam się, gdzie jesteś. Szukałam cię w domu, w biurze, a nawet w twojej pracowni. Już nawet pomyślałam, że pojechałaś do szpitala, ale uznałam, że to raczej niemożliwe, bo przecież za domem stoi twój samochód. I nie zamknęłaś drzwi wejściowych. – Wskazała na dom. – To trochę nie w twoim stylu. – Byłam w warsztacie Wojtka – wyjaśniła Małgosia. –

Chciałam osobiście poinformować chłopaków o jego wypadku i dowiedzieć się, czy nie potrzebują pomocy. – I co, zamierzasz zamienić sukienkę na znoszone dżinsy i wejść do kanału z kluczem nastawnym? – Żebym chociaż wiedziała, co to jest. – Posłała jej uśmiech. – Skąd ty znasz takie nazwy? – Mój tata czasami naprawia coś w swoim aucie i potrzebuje osoby, która podawałaby mu sprzęty. Wiesz, do wykonywania takich klasycznych komend w stylu: przynieś, podaj i pozamiataj. – To wiele wyjaśnia. – A w warsztacie wszystko w porządku? – Marylka ukucnęła i poprawiła stojący nieopodal koszyczek z lawendą. – Tak, chłopaki nieźle sobie radzą. – Małgosia śledziła jej ruchy. – Wygląda na to, że będę musiała zająć się tylko dokumentami, o resztę zatroszczą się sami. – To chyba dobrze? – Oczywiście, że tak. – A co u Wojtka? Jak dzisiaj się czuje? – Nie wiem, jeszcze nie byłam w szpitalu. – No co ty. – Marylka wstała i spojrzała jej w oczy. – Nie żartuj. – Nie miałam jeszcze na to czasu. Od rana biegam między domem a jego warsztatem. – To co ty tu jeszcze robisz, kochana? – A turyści, którzy mają przyjechać za chwilę? – Nie zaprzątaj sobie tym głowy, ja się wszystkim zajmę. Co prawda nie mam takiej charyzmy jak ty, ale myślę, że dam radę opowiedzieć im co nieco o plantacji. Tym bardziej, że wiele razy oprowadzałam z tobą wycieczki. – Naprawdę chcesz się tym zająć? – Małgosia nie kryła zdziwienia. – No jasne, co to za problem? Przygotowałam już nawet twoją popisową lemoniadę. Woda, cytryna, miód i jedna gałązka

lawendy na szklankę, dobrze pamiętam? – Wszystko się zgadza. – Ciasto na babeczki też już zrobiłam, ale nie przelałam go jeszcze w foremki. I oczywiście postaram się udekorować je w taki sposób, w jaki zwykle to robisz. Nie wiem tylko, czy wyjdzie, bo nie jestem tak dobra w robieniu wypieków. – Skąd ty masz dzisiaj tyle energii? Marylka posłała jej uśmiech. – Uczę się od najlepszych, nie zauważyłaś? Zwykle to ty jesteś perfekcyjną panią domu. I swojej plantacji. – Chyba trochę przesadzasz. Dziś na przykład czuję się, jakby ktoś wyjął mnie właśnie z pralki. Marylka aż się zaśmiała. – Tylko jak ci się za to wszystko odwdzięczę? – Małgosia popatrzyła na nią czule. – Daj spokój, nie trzeba. – Dziewczyna machnęła ręką. – Przecież to moja praca, po prostu wywiązuję się z obowiązków. – Dobrze wiesz, że to znacznie wykracza poza to, na co się kiedyś umawiałyśmy. Będę musiała dorzucić ci coś ekstra do wypłaty. – Nie trzeba! – zaprotestowała Marylka. – Trzeba, trzeba. I jeszcze upiekę dla ciebie to ciasto z lawendą, które tak lubisz, gdy tylko będę miała wolną chwilę. – Mój tata się ucieszy. Wiesz, jak je lubi. – W takim razie jesteśmy umówione – ucieszyła się Małgosia, po czym spojrzała na zegarek. Było już po dziewiątej. Rano planowała o tej porze być już u Wojtka. Marylka zrozumiała, że kobieta się spieszy, dlatego nie ciągnęła dłużej rozmowy. Jeszcze raz zapewniła, że zadba o plantację i oprowadzi wycieczkę, a potem wróciła do swoich obowiązków. Małgosia patrzyła na nią jeszcze przez chwilę, aż w końcu poszła do domu się przebrać. Ubrudziła sukienkę podczas sprzątania, a nie lubiła wyglądać jak flejtuch. Szybko

wyprasowała kolejną. Potem zabrała z szafki swoją torebkę oraz przygotowane przez dziewczynki prezenty i laurki dla Wojtka. Zamknęła dom i ruszyła do samochodu. Tym razem nie biegiem, lecz normalnym tempem. Przyjemny wietrzyk niósł od strony plantacji kojący zapach lawendy, który był jej teraz bardziej potrzebny. Zatrzymała się na chwilę, żeby popatrzeć na tę małą, stworzoną przez siebie Prowansję. Fioletowe rzędy ciągnęły się aż pod las, a kwieciste gałązki oświetlało słońce. Ten widok zawsze działał na nią kojąco, co bardzo się teraz przydało. Z każdą kolejną chwilą, która przybliżała ją do wizyty w szpitalu, coraz bardziej bała się o Wojtka. Uświadomiła sobie, że za chwilę znów zobaczy go w szpitalnej pościeli otoczonego dziesiątkami przeróżnych rurek i obleciał ją strach. Wsiadła do samochodu, próbując odgonić te myśli. Obawiała się, że mając je w głowie, nie skupi się na jeździe. Od wczoraj miała serdecznie dosyć wypadków. Wystarczy jej ich na długi czas. Dojechała wyboistą dróżką do głównej, a potem przejechała przez las. Jakiś czas później dojechała do Brzózek. Tym razem bez problemu znalazła miejsce na szpitalnym parkingu i już po kilku minutach siedziała przy łóżku Wojtka, czule gładząc go po policzku. W powietrzu unosił się charakterystyczny zapach środków odkażających i detergentów, a ciszę mąciło pikanie aparatury, do której podłączony był Wojtek. – Jak się czujesz, kochanie? – spytała łagodnie. Mężczyzna uśmiechnął się lekko i ujął jej rękę. – Lekarze faszerują mnie tyloma środkami przeciwbólowymi, że prawie nie pamiętam o tym wypadku. – Naprawdę? – Tak. Czuję się jak młody bóg. Gdyby nie te rurki i zaglądające tutaj co chwilę pielęgniarki, to wciągnąłbym cię teraz na łóżko i… – Wojtek! – zganiła go żartobliwie. – No co? – Podniósł jej rękę do ust i pocałował ją czule.

– Chyba naprawdę czujesz się już lepiej. – Przecież mówiłem. Poza tym w końcu mamy chwilę tylko dla siebie. Ostatnio nie bywa ich wiele. Małgosia westchnęła. – Masz rację. I powinniśmy to zmienić. – A co u dziewczynek? – Wojtek nie chciał, by popadła w przygnębienie. – Właśnie, mam coś od nich dla ciebie. – Ożywiła się i sięgnęła do swojej torebki. – Narysowały dla ciebie laurki. A Klara wypożyczyła ci nawet swój szczęśliwy breloczek. – Naprawdę? – Tak. – Małgosia podała mu kartki i upominek. – Zobacz, jak się postarały. Emilka narysowała całą naszą rodzinę. – Wskazała arcydzieło od córki wykonane kolorowymi kredkami. Cztery smukłe postaci trzymały się za ręce i miały na sobie kolorowe ubrania. Nawet Wojtek, jak na żywiciela rodziny i surowego ojca przystało, prężył pierś w niebieskiej koszulce w kwiatki. – Zdolna dziewczyna. – Uśmiechnął się, widząc pracę Emilki. – Będziemy chyba musieli poszukać dla niej jakiś dodatkowych zajęć plastycznych w przyszłym roku. Szkoda marnować taki talent. – Myślę, że byłaby wniebowzięta. Wojtek obejrzał też laurkę od Klary i aż się wzruszył. – Wycałuj je ode mnie, dobrze? – Popatrzył na żonę. – I przywieź je niedługo. Chciałbym je wyściskać. – Spodziewaj się naszego najazdu, gdy tylko lekarze odłączą cię od aparatury. A tak w ogóle, co mówili podczas obchodu? – Właściwie niewiele. – Wojtek odłożył rysunki na kołdrę i znowu ujął Małgosię za rękę. – Będę musiał nosić gips minimum sześć tygodni, a przez dwa przebywać w szpitalu na obserwacji ze względu na krwiaka. Nie wiem, jak wytrzymam tyle czasu w tym łóżku. – To rzeczywiście może być trudne.

– Trudne? Kochanie, ja się tutaj zanudzę! – Już ja ci zorganizuję jakieś atrakcje, nie musisz się martwić. Lekarze robili ci dzisiaj jakieś badania? – Po południu mam mieć tomografię głowy, chyba naprawdę martwi ich ten mój krwiak. A wracając do tych wspomnianych przez ciebie atrakcji… Chyba nawet mam pomysł. – Aż się boję, co wymyśliłeś. – Tym razem daruję sobie dwuznaczne propozycje, chociaż to trudne. – Uśmiechnął się lekko. – Po prostu mogłabyś przywieźć mi tutaj papiery z warsztatu. W końcu przyda się na coś ta biurokracja, na którą tak psioczę. – Chciałam właśnie z tobą o tym porozmawiać. – To znaczy? – Jego wyraz twarzy zmienił się nagle na poważny. – Byłam dzisiaj w twoim warsztacie – powiedziała spokojnie. – I? – Popatrzył na nią przenikliwie. – Oj, nie patrz tak na mnie. – Małgosia poczuła się dziwnie pod naporem tego jego spojrzenia. – Wiem, że jestem kobietą, która nie ma bladego pojęcia o samochodach i tych wszystkich maszynach, które tam trzymasz, ale niczego nie zepsułam, słowo. Trzymałam się z daleka od tych twoich zabawek. Po prostu porozmawiałam z chłopakami. Uznałam, że powinni wiedzieć, w jakim jesteś stanie. – I jak to przyjęli? – Zmartwili się, ale zapewnili, że zatroszczą się o zakład do twojego powrotu. – To dobrze, cenię sobie takich pracowników. Ale lepiej co jakiś czas wpadaj do nich z niezapowiedzianą kontrolą. Jak to mówią: pańskie oko konia tuczy. I, Boże broń, nie pozwól im dotykać moich faktur – powiedział poważnie. Małgosia zaśmiała się mimowolnie. – Spokojnie. Aż tak źle ich oceniasz? – Nie żartuj, tylko obiecaj. – Dobrze, dobrze… – Pokręciła głową i pocałowała go

w policzek. – Zresztą chłopacy też chcieli trzymać się od tej całej papierologii jak najdalej. Chyba musisz mieć bajzel w dokumentach, kochanie. – Może nie jestem pedantem, ale dbam o porządek – mruknął urażonym tonem. – Przecież wiem, to tylko żarty. – Małgosia pogłaskała go czule. – Obiecuję, że zajmę się twoimi dokumentami osobiście. – Nie! – zaprotestował natychmiast, aż uniosła brew zdziwiona jego reakcją. – Masz tyle obowiązków, kochanie, że na pewno nie będziesz zajmowała się moimi fakturami i zamówieniami – dodał już milej. – Dom, dzieci, praca… – Pogłaskał ją po ręce. – Myślisz, że nie wiem, jaka jesteś tym wszystkim zmęczona? – Wcale nie jestem. Dobrze sobie radzę. – Oczywiście, kochanie, jesteś w tym najlepsza, ale swoimi sprawami zajmę się sam. Powiem ci, co mi jest potrzebne i przywieziesz to jutro, dobrze? – Chcesz tu sobie urządzić biuro? Nie sądzę, żeby lekarze byli z tego powodu szczęśliwi. – Pal licho z lekarzami, liczy się zakład. – A ja sądzę, że na pierwszym miejscu jest teraz twoje zdrowie. – Gośka… – Popatrzył na nią łagodnie. – Przecież nic mi się nie stanie, gdy dla zabicia czasu wypełnię kilka druczków. Te przymusowe leżenie to będzie dla mnie męczarnia. – No dobrze. – Nie mogła nie przyznać mu racji. – To co mam ci przywieźć? – Masz jakąś kartkę? Zapiszę ci wszystko. I gdybyś mogła, to dowiedz się, co z moim telefonem. Lekarze nie wiedzą, mówią tylko, że pewnie policja zabezpieczyła go podczas wypadku razem z innymi moimi rzeczami. A jeśli nie uda się go odzyskać lub bardzo ucierpiał przy uderzeniu, to proszę, zorganizuj mi nowy. – Jesteś niemożliwy, wiesz? – Małgosia pokręciła głową, ale posłusznie sięgnęła do torebki po coś do pisania. – A! – przypomniała sobie nagle o zamówieniu, o które prosili ją Arek

z Adamem. – Chłopaki z zakładu powiedzieli mi rano, że pilnie potrzebują jakiejś części, żeby naprawić jakiś samochód. Obiecałam im, że się tym zajmę. Gdzie zwykle składasz zamówienia? – To zależy, czego potrzebuję. O jakiej części mówili? Małgosia przeniosła wzrok na niebieską ścianę, po czym się zamyśliła. Co to było? Chyba jakieś słowo na wu. A może na ka? Kurek? Korkociąg? Ech. Wiedziała, że będzie miała problem z wydobyciem tej informacji z pamięci, już gdy usłyszała tę nazwę po raz pierwszy. Mogła od razu to zapisać, zamiast teraz ośmieszać się przed własnym mężem. Po kilku minutach zaciętej walki ze swoją pamięcią, która naprawdę nie chciała współpracować, postanowiła się poddać. – Nie pamiętam dokładnie, o co chodziło, ale ta nazwa kojarzy mi się z tłuczkiem do mięsa albo korkociągiem – wyznała, a potem zalała się rumieńcem. Wojtek zaśmiał się cicho, ale widząc, że jej wstyd, szybko zamienił ten wyraz twarzy na wyrozumiały uśmiech. – Chodziło o tłoki? – zapytał łagodnie. – Nie, to chyba nie to. – Hmm… – Teraz to on się zamyślił. – Tłuczek do mięsa albo korkociąg… – Przepraszam, że nie zapamiętałam tej nazwy, ale wiesz, że te wszystkie części do samochodów brzmią dla mnie jak nazwy po chińsku. – Spokojnie, kochanie, nie musisz się obwiniać. Zaraz rozwiążę tę łamigłówkę. Lubię zagadki. Małgosia spuściła wzrok i czekała. – Wiem! – Wojtka nagle olśniło. – Korkociąg i tłuczek do mięsa to sprzęty domowe, tak samo jak wałek… Na pewno chodziło o wał. Wał korbowy. Dobrze mówię? Przyznała mu rację. – Pytanie tylko, do jakiego samochodu… – zastanawiał się na głos, ale widząc jej reakcję, szybko zrozumiał, że raczej nie ma

co liczyć na tę informację, jeśli nie wykona telefonu do któregoś ze swoich pracowników. Ach, te kobiety!

ROZDZIAŁ 15 Sabina szybko odnalazła gabinet posterunkowego Burczyka. Budynek komendy policji miał prostą budowę, dlatego bez trudu trafiła pod odpowiednie drzwi. Co prawda po drodze kilku policjantów otaksowało ją wzrokiem, a jeden zapytał nawet, czego tu szuka, ale nie wdawała się w pogawędki. Była tak skupiona na swoim zadaniu, że żadna siła nie mogła jej zatrzymać. Nawet najprzystojniejszy i najbardziej pociągający mężczyzna. Chociaż może nie? Chyba trochę przesadziła. Pewnie gdyby spotkała na tej komendzie swój ideał faceta, to nie mogłaby mu się oprzeć i plan uszczęśliwiania Małgosi musiałby trochę poczekać. Była matką, lecz wyznawała zasadę, że trochę zdrowego egoizmu jeszcze nikomu nie zaszkodziło – musiała myśleć także o sobie. Ale czy to naprawdę teraz takie istotne? Zamiast się nad tym roztkliwiać, poprawiła sukienkę i zapukała do drzwi. – Proszę! – zawołał niskim głosem policjant, więc wygładziła jeszcze swoją fryzurkę i nacisnęła na klamkę. – Dzień dobry. – Zajrzała do środka i zatrzepotała rzęsami. – Mogę? – Eee… – Posterunkowy Burczyk ze zdziwieniem otaksował ją wzrokiem. – Tak, proszę wejść. Siedział przy szarym biurku i pochylał się nad plikiem

dokumentów. Trzymał w ręce długopis, którym wypełniał właśnie jakiś druczek, ale na widok gościa zastygł w bezruchu. Widać nikogo się nie spodziewał. – Przeszkadzam? – Sabina weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi. Szybko zlustrowała wzrokiem gabinet. Tak jak sądziła, idealnie wpisywał się w peerelowski styl całej komendy. Wszystkie ściany były pomalowane na nijaki kolor, naprzeciw okna stał rząd starych szafek, a na parapecie z granitu wegetowała paprotka. Tak, wegetowała, nie rosła, bo już na pierwszy rzut oka widać było, że dawno uszło z niej życie. Miała zaledwie dwie, może trzy gałązki, z których wyrastało po kilka listków w brązowawym kolorze. Kobieta aż się wzdrygnęła. Przeszło jej przez głowę, że ten gabinet wygląda trochę jak plan zdjęciowy do filmu oddającego rzeczywistość z drugiej połowy dwudziestego wieku, albo jakiegoś horroru, ale zachowała tę uwagę dla siebie. Zignorowała wołający o pomstę do nieba wystrój wnętrza i uśmiechnęła się lekko. Potem podeszła do krzesła stojącego przy biurku naprzeciwko posterunkowego Burczyka i pozwoliła sobie usiąść. Mężczyzna przyglądał jej się badawczo, więc założyła nogę na nogę, a potem wyprostowała plecy. Miał zdziwiony wyraz twarzy, ale nie umiała z niego wyczytać, czy pamięta ją ze szpitala, czy nie. – Chyba sporo ma pan pracy, co? – spytała na dobry początek rozmowy, wskazując dokumenty piętrzące się na biurku. Burczyk także na chwilę przeniósł wzrok na swoje druczki i teczki, ale szybko wrócił do rozmówczyni. Dałby rękę sobie uciąć, że już widział tę postać, ale nie potrafił sobie przypomnieć gdzie. Była bardzo charakterystyczna. Te rysy twarzy i świdrujące spojrzenie z czymś mu się kojarzyło. Czyżby była tą kontrolerką, która miała zawitać na komendę? Naczelnik wspominał coś o tym niedawno i nawet pokazywał podwładnym zdjęcie, więc to mogła być ona. Ale czy ta wizyta

nie była zaplanowana na przyszły tydzień? A może znowu pomylił terminy? Ostatnio zdarzało mu się zapominać o takich rzeczach, bo prowadził sprawę za sprawą i miał naprawdę dużo na głowie. Tylko ten jej strój… Nie przypominała wyglądem poważnej urzędniczki. Różowa sukienka, fikuśna fryzura i makijaż w dzikich kolorach raczej nie pasowały mu do tej funkcji. Chociaż z drugiej strony, sporo słyszał ostatnio o laicyzacji pewnych środowisk i nieustannych zmianach przepisów. Może urzędniczki nie musiały już chodzić do pracy w koszulach i ołówkowych spódnicach? Cholera wie, pomyślał i podrapał się po głowie. Nigdy nie przywiązywał przesadnej uwagi do wyglądu kobiet w gminie albo powiecie. A poza tym to mogła być wizyta maskowana, prawda? Taka gierka psychologiczna, by zmylić przeciwnika. Niby niezobowiązująca rozmowa ze zwykłą kobietą, która zachęca do zwierzeń, a potem naczyta się w raporcie dziwnych rzeczy na swój temat oraz o komendzie. Jak nic mógłby wylecieć z roboty, gdyby pewne sekrety tego miejsca wyszły na światło dzienne. Na wszelki wypadek wyprostował plecy i uśmiechnął się lekko. – Nie więcej niż zwykle – odpowiedział, niezbyt komfortowo czując się pod obstrzałem jej przeszywającego spojrzenia. – Jak pani widzi, systematycznie wypełniam dokumenty, żeby nie mieć zaległości. – Więc jest pan sumienny? – Nie lubię odkładać niczego na później. – A to akurat dobrze, nawet bardzo. – Cmoknęła zadowolona Sabina i pochyliła głowę, by lepiej mu się przyjrzeć. Naprawdę nieźle wyglądał w mundurze. I z bliska był przystojniejszy, niż zapamiętała ze szpitalnego korytarza. A to jego urocze, nieco zadziorne spojrzenie… Aż serce zabiło jej mocniej. Chyba nie popełniłam błędu, wybierając go na nowego

partnera Małgosi, pomyślała zadowolona, chociaż zamierzała przekonać się o tym dopiero w rozmowie. W końcu jeśli miał być jej nowym zięciem, to musiała lepiej go poznać. – A lubi pan swoją pracę? – Rozsiadła się wygodniej. – Bardzo – zapewnił żarliwie. – Co prawda wolę pracę w terenie, ale na obowiązki biurowe też nie narzekam. – Czyli ceni pan sobie kontakt z ludźmi? – O tak. Już w jakimś teście psychologicznym na godzinie wychowawczej w liceum wyszło mi, że jestem ekstrawertykiem. – Ekstrawertykiem? – Sabina nie znała znaczenia tego słowa. – Och. – Skrzywił się Burczyk. – No wie pani… To znaczy, że jestem towarzyski, żywiołowy i pełen energii. – Ooo! – Te cechy bardzo przypadły jej do gustu, chociaż obiecała sobie w duchu, że o tym poczyta, by zrozumieć go lepiej. – Naprawdę? – Podobno testy psychologiczne nie kłamią, ale ja tam sam nie wiem. – A dzieci pan lubi? – Cóż… – Burczyk położył dłonie na biurku. – Chyba wolę pracować z dorosłymi, ale mam siostrę, która jest mamą trzech pociech i zawsze chwali moje podejście do dzieci. Podobno umiem z nimi rozmawiać, ale tak jak wspomniałem, wolę kontakt z pełnoletnimi osobami. – A co z kobietami? – Hmm… – Zamyślił się nad jej pytaniem. – Wiadomo, czasami ponoszą je emocje, ale generalnie nie narzekam, radzę sobie. A raz nawet przyjmowałem poród, uwierzy pani? – Żony? Narzeczonej? Dziewczyny? – Nie, nie. Jestem singlem. Takiej młodej dziewczyny poszkodowanej w wypadku. Była już w ostatnim miesiącu ciąży, gdy jej mąż uderzył w ciężarówkę. Nic jej się nie stało, ale z powodu stresu zaczęła rodzić przedwcześnie. Karetka nie zdążyła dojechać na czas, już nie pamiętam dlaczego, więc musieliśmy z kolegą zakasać rękawy munduru i pomóc

kobiecie. – Ależ pan jest rycerski! – E tam. – Burczyk się zaczerwienił. – Pewnie każdy na naszym miejscu postąpiłby tak samo. – Zapewniam, że nie każdy. – Może… – Zastanowił się na głos. – My wtedy uznaliśmy to za oczywiste. Zresztą powiem pani w sekrecie, że uważam tamto wydarzenie za jedno z piękniejszych w moim życiu. Cud narodzin to jednak wspaniała sprawa. – No, no. – Sabina aż cmoknęła zadowolona. Policjant tymczasem spuścił wzrok zakłopotany. – Przepraszam… Chyba nieco odbiegłem od tematu. – Wcale nie! – zapewniła żarliwie. – To bardzo ciekawa historia. – Zdarzają się takie czasem na służbie. Sabina zrobiła krótką pauzę w przepytywaniu, by zebrać myśli. Naprawdę podobał jej się ten młody człowiek. Z każdą chwilą widziała w nim coraz większy potencjał na zięcia. Czyżby kobieca intuicja i tym razem jej nie zawiodła? – A zawsze chciał pan pracować w policji? – spytała jeszcze z ciekawości. – To rodzinny biznes. – Burczyk spojrzał jej w oczy. – Mój tata był policjantem i to przez długie lata, a wcześniej dziadek. Co prawda mama uważała, że to nie jest najlepszy zawód dla mnie i gdy powiedziałem jej, że chcę iść do szkoły policyjnej, to obraziła się na mnie na ponad tydzień, ale ja od dzieciństwa wiedziałem, że założę mundur. Chyba mam to we krwi. – Co za piękna rodzinna tradycja! Gdyby miał pan syna, to też popchnąłby go pan w tym kierunku? – Prawdę mówiąc, nigdy się nad tym nie zastanawiałem. – Burczyk pomyślał, że to pytanie jest dziwne. – Dlaczego? – Sabina zmarszczyła brwi. – Cóż… Może dlatego, że nie mam dzieci. – A chciałby pan mieć?

– Kiedyś tak, ale najpierw trzeba znaleźć odpowiednią kobietę, prawda? – Oczywiście. – Niestety, w dzisiejszych czasach to nie takie łatwe – odpowiedział, po czym zamyślił się na chwilę. Minutę później w jego głowie zapaliła się czerwona lampka. Coś mu tutaj nie grało. – Ma pani takie pytanie w zestawie, czy zadała je z ciekawości? – zapytał, patrząc na nią z ukosa. Sabina znowu zmarszczyła brwi. – W jakim zestawie? – No swoim. – Ale jakim? – Zaraz, zaraz… – Burczyk pokręcił głową, jakby się ocknął, bo uświadomił sobie nagle, że nawet nie zapytał tej pani, kim tak naprawdę jest. Dopiero dotarło do niego, że być może mylnie wziął ją za urzędniczkę. Ale to przez to, że rozsiadła się, jakby była u siebie, a potem zasypała go pytaniami i… O raju. Aż głęboko odetchnął. Co z niego w ogóle za funkcjonariusz? Zaczął opowiadać o sobie obcej kobiecie, która mogła teraz wykorzystać te dane przeciw niemu. Czyżby doznał właśnie jakiegoś zaćmienia mózgu, jak nazywała roztrzepanie albo nieuwagę jedna z jego siostrzenic? – Kim pani jest? – spytał oschłym tonem, w odpowiedzi na który Sabina aż poczuła się niekomfortowo. – Nie pamięta pan? – Proszę mówić albo wezwę kolegów i porozmawiamy inaczej. Zjawia się pani nie wiadomo skąd ani w jakim celu i wypytuje mnie o życie prywatne! – Ale po co te nerwy? – Sabina się obruszyła. – Albo pani mówi, albo panią wylegitymuję! Kto panią w ogóle tu wpuścił? Dowód osobisty poproszę! Ze złości aż popatrzyła na niego surowo, ale sięgnęła do swojej torebki. Zaraz jednak uznała, że ta jego stanowczość nie jest taka zła, a co więcej, może się nawet spodobać Małgosi.

Skojarzyła jej się z kwintesencją męskości i aż jej oczy rozbłysły! Czy taki był właśnie na służbie? Pewnie tak. Twardy, bezkompromisowy, dominujący… Mimowolnie pomyślała, że prawdopodobnie przejawia te cechy również w sypialni i aż poczuła przyjemny dreszcz. – Tak się składa, że wpuścił mnie tutaj pana kolega. – Rozsunęła suwak torebki i wyjęła z niej portfel. – A o nazwisko mógł pan od razu zapytać. Nazywam się Dudek. Sabina Dudek. – Dudek? – powtórzył, ale nic mu to nie mówiło. – Kim pani jest? – Wziął od niej dowód. – Żoną i matką. Zajmuję się prowadzeniem domu. – Litości… – Wywrócił oczami. – Przecież nie o to pytam. – Nie? – To może inaczej. – Znowu odetchnął głęboko. – Co panią do mnie sprowadza? – Aaa… – Sabinę jakby nagle olśniło. – No tak, bo ja nawet nie powiedziałam panu, dlaczego właściwie przyszłam. Burczyk wolał zostawić te słowa bez komentarza, żeby znowu nie okazać się gburem. – Poniekąd to ja w sprawie tego wczorajszego wypadku – wyjaśniła, a wtedy Burczyk skojarzył w końcu fakty i przypomniał sobie, że widział tę kobietę na korytarzu w szpitalu. Teraz wszystko jasne, była krewną poszkodowanego mężczyzny. Aż odetchnął z ulgą, że nie jest żadną urzędniczką albo psycholką i oddał jej dowód. – Nie mogła pani powiedzieć mi tego od razu? – zapytał z wyrzutem, po czym spojrzał na dokumenty, które wcześniej wypełniał. – Mógł pan zapytać. Tak się składa, że mimo wielu niewątpliwych zalet jeszcze nie umiem czytać mężczyznom w myślach. Zerknął na nią zaskoczony, ale i tym razem darował sobie komentarz.

– To co ma pani do powiedzenia w sprawie wypadku? – Przeszedł do rzeczy, bo miał dziś jeszcze naprawdę sporo rubryczek do wypełnienia. Wbrew temu, co nakłamał wcześniej w rozmowie, wcale tego nie lubił. Po prostu chciał dobrze wypaść przed urzędniczką, ale skoro ta babka była zwykłą petentką, to nie musiał udawać. – Właściwie… – Sabina nie bardzo wiedziała, co mu powiedzieć. – Chyba przyszłam głównie po to, żeby dowiedzieć się, co z moim… zięciem. – To ostatnie słowo z trudem przeszło jej przez gardło i niemal poczuła nieprzyjemne pieczenie w okolicach krtani. Jak dobrze, że już niedługo będzie mogła przestać nazywać w ten sposób tego niedojdę! Burczyk popatrzył na nią zdziwiony. – To chyba pytanie do jego lekarza, nie sądzi pani? – Niby tak, ale mnie bardziej chodzi o konsekwencje prawne niż jego stan zdrowotny. Wie pan… Co dalej z nim będzie. – Nie rozumiem. Sabina wzięła głęboki oddech. – Dobrze, więc zapytam wprost. Na ile on pójdzie siedzieć? – Do więzienia? – Wolałabym krzesło elektryczne, ale słyszałam, że w tym kraju to raczej… – …droga pani. – Wszedł jej w słowa, bo wolał, żeby nie kończyła tej wypowiedzi. – Chyba zaszło jakieś nieporozumienie. Nie słyszała pani, gdy mówiłem wczoraj żonie pana Turka, że jej mąż jest niewinny? – Winny, niewinny… – Prychnęła Sabina. – Przecież oboje dobrze wiemy, że w tych czasach każdego można posadzić, jeśli tylko się chce. Albo posiada odpowiednią sumkę na koncie. – Wymownie spojrzała na portfel, który spoczywał na jej kolanach. – Pani Sabino! – Burczyk aż uniósł głos i odruchowo rozejrzał się dookoła, czy nikt ich nie słyszy, bo jeszcze, nie daj Boże, musiałby zamknąć tę babę. – Co też pani mówi? Jaka sumka

na koncie? Chyba ma pani świadomość, że przyjmowanie korzyści majątkowych jest w tym kraju karalne? – Wiem, wiem. Nie mówię o łapówce. – A o czym? – Drobnej darowiźnie. Przekazanej tak zupełnie bez żadnego podtekstu. Można powiedzieć, że w prezencie. – W prezencie… – powtórzył z niedowierzaniem. – Dokładnie! – Podchwyciła Sabina. – To co? – Nachyliła się do niego przez biurko. – Da się tego mojego zięcia posadzić? Mój mąż całkiem nieźle zarabia. Mogę zrobić przelew choćby za chwilę. – Pani Sabino, proszę o spokój. Przecież ja nie mogę w nieskończoność udawać, że tego nie słyszę. Jeszcze, nie daj Boże, ktoś wejdzie! – Oj, dobrze, dobrze… – Pokręciła głową niezadowolona. – Co za pokolenie! Niby młodym w tych czasach tak ciężko, a gdy człowiek chce dać zarobić, to kręcą nosem. – Ale… – Nie to nie, przecież nie będę pana prosić. Po prostu martwię się o swoją córkę. – Nagle zmieniła ton głosu i spuściła głowę. Burczyk popatrzył na nią uważnie. – Dlaczego się pani martwi? – Ten mój zięć… On nie jest dla Małgosi zbyt dobry – powiedziała takim głosem, że mogłaby się od niej uczyć nie jedna aktorka. – To znaczy? – Policjant się zainteresował. – No co ja będę wiele mówić… Pracuje pan w policji nie od dziś, to pewnie sporo pan widział. – Chodzi pani o przemoc domową? – Niestety. – Potaknęła tak przekonującym tonem, że prawie sama sobie uwierzyła. – Oczywiście na początku był inny. – Zaczęła miętosić w dłoniach rąbek sukienki. – Starał się o nią, czarował, nawet jej kwiaty przynosił… No, ale później wyszło szydło z worka i pokazał prawdziwe oblicze. Zaczęły się

awantury, pijactwo, wyzwiska… Burczykowi zrzedła mina. Sabina nie musiała mówić dalej, wiedział, co oznacza przemoc domowa aż za dobrze. Był wyczulony w tej kwestii. Ojciec po alkoholu miał ciężką rękę i chociaż nigdy nie skatował matki, wiele razy musiała wychodzić do sklepu w okularach przeciwsłonecznych. Dodatkowo, chociaż teraz pracował w drogówce, wcześniej kilka lat spędził w prewencji i był na wielu interwencjach domowych. Do tej pory czasami śniły mu się poobijane twarze żon mężów, których poniosły emocje. Raz osobiście reanimował kobietę, którą jeden facet zrzucił ze schodów. Jeszcze nie widział tak skatowanego człowieka, a to zdarzyło się na początku jego kariery zawodowej. Niestety, nie udało jej się uratować. Kumpel z trudem powstrzymał go przed rozkwaszeniem nosa tamtemu fagasowi. Za coś takiego powinien zgnić w pierdlu. Wzdłuż jego kręgosłupa aż przeszedł zimny dreszcz. – Pani córka zgłaszała te wydarzenia na policję? – Nie. – Sabina zaprzeczyła, nie wychodząc z roli smutnej sierotki. – Wojtek wiele razy groził jej, że jeśli to zrobi, to skrzywdzi poważnie ją albo dziewczynki. A do tego ona twierdzi, że go kocha i w życiu nie powiedziała na niego złego słowa. Ale wie pan, to tylko gra pozorów. – To oni mają dzieci? – Tak, dwie dziewczynki. – W jakim wieku? – Emilka ma dopiero sześć lat, a Klara dziesięć. Burczyk znów poczuł, że ogarnia go nieprzyjemne uczucie. – Dobrze, że pani mi o tym mówi. Szkoda tylko, że dopiero teraz, a nie gdy ta przemoc się zaczęła. Ile to już trwa? – Sama nie wiem. – Żona Stefana westchnęła. – Małgosia o tym nie rozmawia, mogę się jedynie domyślać. Pierwszy raz zobaczyłam ją z podbitym okiem kilka tygodni po ślubie, jeśli mnie pamięć nie myli. Oczywiście mówiła wtedy, że uderzyła się o otwarte drzwiczki szafki. Uwierzyłam jej, ale potem to

wydarzyło się znowu i znowu… Domyśliłam się, co jest grane. – Niestety, kobiety doświadczające przemocy zwykle to ukrywają. Boją się gróźb, które słyszą od sprawcy. Albo obwiniają się lub wstydzą. – Tak właśnie jest z moją Małgosią. – To przykre. – Burczyk popatrzył na nią z empatią. – Ale dobrze, że postanowiła mi pani o tym powiedzieć. – Zamknie pan Wojtka w więzieniu? – Niestety, to tak nie działa. – Więc co chce pan zrobić? – Cóż, bez oficjalnego zawiadomienia pani córki niewiele zdziałam. Mamy określone procedury w takich przypadkach. – Co to znaczy? – Że możemy założyć pani zięciowi niebieską kartę, ale… – No to na co pan czeka? – Nie dała mu skończyć. – Załatwmy to od ręki. Niech pan wyciągnie odpowiednie druczki, podam wszystkie dane. Znam ich adres i daty urodzin. A nawet PESEL Małgosi. – Niestety, nasza rozmowa nie wystarczy – wyjaśnił jej Burczyk. Sabina spojrzała na niego z ukosa. – Idealnie by było, gdyby pani córka sama do nas przyszła, najlepiej po akcie przemocy. I przydałaby się obdukcja. – Słucham? – Kobieta nie kryła wzburzenia. – Teraz to pan wymyślił! – Niestety, takie są procedury. – Bzdury, nie procedury! – Spojrzała na niego z wyrzutem. – Czyli taka bita kobieta ma czekać, aż mąż ją skatuje, bo bez tego nic nie da się zrobić? – Pani Sabino, to nie do końca tak… – A jak? – spytała, ale nie zamierzała go słuchać, bo zalała ją fala emocji i aż zerwała się z miejsca. – Boże! Co za chory kraj! Gdzie ja mieszkam? Kto to wymyślił? – Proszę się tak nie denerwować. – Policjant popatrzył na nią

spokojnie. – Spróbuję pomóc pani córce. – Na pewno? – To ją trochę uspokoiło. – Ma pani moje słowo. Sabina usiadła. – Oby cokolwiek ono znaczyło. – Poprawiła pasmo włosów, które wymsknęło jej się spod spinki. – Zapewniam, że zawsze go dotrzymuję. – To dobrze – mruknęła, i choć korciło ją, by dodać uszczypliwy feministyczny komentarz, tym razem ugryzła się w język. – Więc co pan chce zrobić? Burczyk popatrzył na dokumenty. – Na początek porozmawiam z pani córką – powiedział po krótkim namyśle. – Delikatnie wypytam ją o relacje z mężem. Może to wystarczy. – Szczerze wątpię. – Sabina nie była przekonana do tego pomysłu. – Małgosia jest tak zaślepiona miłością, że złego słowa o nim nie powie – mruknęła, chociaż fakt, że policjant tak się przejął losem jej córki, od razu jej się spodobał. – W takim razie spróbuję otworzyć jej oczy na to, że żyje w toksycznej relacji, a Turek stanowi zagrożenie i dla niej, jak i dla dzieci. Oczywiście to nie wydarzy się od razu, zmiana myślenia u takiej kobiety to długi proces, ale zawsze mogę poprosić o pomoc psychologa czy innych specjalistów z dziedziny przemocy. – Myślę, że to dobry pomysł. – Oceniła Sabina. – Chociaż wolałabym, żeby na razie zostało to między nami. Wie pan… – Ściszyła głos. – To dość delikatny temat. Wymaga wyczucia i subtelnego podejścia. – Ma się rozumieć. – Świetnie – powiedziała zadowolona i tym razem nie musiała udawać emocji. Ten Burczyk coraz bardziej jej się podobał. Podobnie jak fakt, że zainteresowała go postać Małgosi. Mimo młodego wieku wydawał się dojrzały i chyba szczerze przejął się losem jej córki oraz dziewczynek. To dobrze, nawet bardzo. Od

tego tylko krok do zakochania. Już ona o to zadba. – Więc kiedy może pan z nią porozmawiać? – spytała. – Dziś niestety nie dam rady, mam służbę do czternastej i jeszcze sporo obowiązków, ale może jutro? – Fantastycznie! – Nie kryła radości. – W imieniu Małgosi serdecznie zapraszam na kawę albo szklaneczkę lawendowej lemoniady. Powiem panu, że moja córka robi ją wręcz fenomenalnie. Będzie pan zachwycony! – Na pewno. – Wysilił się na uśmiech, choć niezbyt go to interesowało. – Wolałbym jednak skupić się na pracy. Może opowie mi pani coś więcej o związku swojej córki? Chciałbym się przygotować do tej rozmowy. Sabina od razu skinęła głową. – Oczywiście, że opowiem. Z tego mojego zięcia to naprawdę jest kawał drania! – Oparła się wygodnie, a potem zaczęła mówić i robiła to nieustannie przez prawie trzydzieści minut, aż mężczyzna pożałował, że ją o to poprosił.

ROZDZIAŁ 16 Małgosia wróciła do domu po południu i od razu poszła do kuchni, by zrobić sobie kawę. Choć do końca dnia pozostało jeszcze sporo czasu, była już tak zmęczona, że bez kofeiny albo drzemki na pewno nie dotrwałaby do wieczora. Wizyta u Wojtka, pomimo tego, że jego stan był stabilny, kosztowała ją sporo nerwów, a dodatkowo wciąż odczuwała stres dnia wczorajszego. Niestety, nie było jej dane wypić kawy w samotności, bo gdy wlewała wrzątek do kubka, do kuchni zajrzała Marylka. – Mogę na chwilę? – Stanęła w drzwiach. – Tak, jasne. – Żona Wojtka nie miała serca odmówić. – Napijesz się ze mną kawy? Właśnie robię. – Chętnie. – Dziewczyna usiadła przy drewnianym stole, który tonął w słońcu wpadającym przez okno. – Jak było w szpitalu? – Jak to w szpitalu, niezbyt przyjemnie. – Małgosia wzięła z suszarki beżowy kubek w bordowe kwiatki i napełniła go wodą. – Już samo to miejsce kojarzy się z grozą. Nie mówiąc o tym okropnym zapachu chemikaliów i detergentów. – A Wojtek? Jak on się czuje? – Lekarze są dobrej myśli, ale musi zostać pod obserwacją minimum dwa tygodnie. Krwiak nadal stanowi poważny powód do niepokojów. – Odstawiła czajnik i sięgnęła po pudełko z kawą, które stało nieopodal. – Biedaczek. – Marylka odetchnęła głęboko. – I pomyśleć, że to

wszystko, bo chciał ratować człowieka. – Policjanci powiedzieli mi wczoraj, że gdyby nie skręcił, to pewnie by zabił tego mężczyznę. – Wybrał mniejsze zło. – Cały Wojtek. Muchy by nie skrzywdził. – Małgosia podała jej kawę i usiadła przy stole. – Będzie dobrze. – Pracownica popatrzyła na nią łagodnie. – Wiem, że się martwisz, ale on wyjdzie z tego bez większego szwanku, zobaczysz. Niedługo oboje nie będziecie pamiętać o tym wypadku. – Wszyscy tak mówią. – Kobieta westchnęła i zerknęła na skrzynkę z kwiatami, która stała na parapecie. – No widzisz? – Marylka pokrzepiająco dotknęła jej ręki. – Powiedz lepiej, jak dzisiejsze oprowadzanie turystów – poprosiła Małgosia. – Podobała im się nasza plantacja? – Bardzo! Byli oczarowani. Chyba przez pół godziny wypytywali mnie o różne aspekty uprawy lawendy, a potem wykupili wszystkie bukieciki ze sklepiku z pamiątkami. – Naprawdę? – Trafiła mi się świetna grupa, z czego byłam bardzo zadowolona. Nie wiem, jak radzić sobie z mrukami, a tym ludziom wręcz nie zamykały się usta. – Sięgnęła po kryształową cukierniczkę, która stała na stole. – Myślę, że sporo osób odwiedzi plantację jeszcze raz. Zaprosiłam ich na pokaz destylacji olejku w weekend. Mam nadzieję, że się odbędzie? Byli bardzo zainteresowani. – Oczywiście, że go urządzę. – Małgosia upiła łyk kawy. – Wojtek jest w szpitalu, ale nie zamierzam zaniedbać przez to pracy. – Jeśli będzie taka konieczność, to mogę w najbliższych dniach zostawać nieco dłużej niż zwykle. Nie chcę, żebyś została ze wszystkim sama. – Kochana… – Małgosia spojrzała jej w oczy. – Bardzo doceniam twoją pomoc i zaangażowanie, ale naprawdę nie

musisz. Masz swoje życie i swoje sprawy. Nie chcę nadużywać twojej dobroci. – To żaden problem. – Zapewniła Marylka, ale zanim zdążyła zaprotestować, dobiegł do ich uszu hałas z przedpokoju. Obie spojrzały w tamtą stronę, a Małgosia aż się podniosła. – Cholerny próg! – Zaklęła tymczasem Sabina, szarpiąc za rączkę walizki. – Mama? – Małgosia wyjrzała na korytarz. – Nie, królowa Elżbieta. – Kobieta ze złością podniosła walizkę i z impetem postawiła ją na płytkach pod ścianą. – Ten twój Wojtek do niczego się nie nadaje. – Spojrzała z wyrzutem na córkę, a potem na próg. – Powinniście coś z tym zrobić, bo ktoś sobie w końcu nogi połamie. Omal nie zepsułam walizki! – Mogłaś uprzedzić, że przyjedziesz, to wyszłabym na dwór ci pomóc. – A nie łaska było wyjrzeć przez okno? Na pewno słyszałaś dźwięk samochodu podjeżdżającego pod dom. – No właśnie nie słyszałam… – To lepiej odwiedź laryngologa albo foniatrę, zanim ktoś pozwie cię później o odszkodowanie – prychnęła Sabina, po czym oparła się dłonią o ścianę, a drugą zaczęła zdejmować swoje sandałki na szpilce. – Dasz mi jakieś kapcie? Przecież jak będę chodziła na boso, to przemarzną mi stopy i potem to odchoruję. – Oczywiście! – zapewniła Małgosia, po czym wyjęła z szafki parę nowiuchnych, ciepłych bamboszy. Sabina spojrzała na nie z pogardą. – Gorszych nie miałaś? – O co ci chodzi? – O to, że robisz ze mnie emerytkę! Kto ja jestem, stara babcia, żeby nosić coś takiego? Nie dość, że są okropne, to jeszcze aseksualne! Jak mam się w tym komukolwiek pokazać? – Mamo… – Córka popatrzyła na nią błagalnie, bo nie miała ochoty na kłótnie. – To tylko kapcie. Zresztą poza rodziną nikt

cię w nich nie zobaczy. – Nigdy nie wiadomo, kogo diabli nadadzą. – Chyba trochę dramatyzujesz. – Postawiła kapcie przed matką. – Załóż je, proszę, innych nie mam. – Do czego to doszło… – Sabina pokręciła głową z obrzydzeniem, ale sięgnęła w końcu po to paskudztwo i założyła na stopy. – Zajmij się chociaż moją walizką, dobrze? Tu masz kolejny próg. – Wskazała na wejście do kuchni. – Szkoda mi nerwów. – Oczywiście. – Małgosia spojrzała na bagaż i ujęła rączkę. – A właściwie po co ci ta walizka? – Wprowadzam się na kilka dni. – Sabina wyprostowała plecy. Jej córka zastygła w bezruchu, słysząc te słowa. – Ale jak to? – Normalnie. – Sabina wzruszyła ramionami. – Zostałaś sama, więc uznałam, że przyda ci się pomoc. – Tak po prostu? – Małgosia nigdy nie posądziłaby matki o taką empatię. – A co, gardzisz moją pomocą? – Sabina się obruszyła. – Mam zabrać swoje rzeczy, zawrócić i wyjść? – Nie, ja po prostu… – Małgosia nie chciała jej denerwować. – Po prostu mnie zaskoczyłaś. – Nie miałam czasu zadzwonić i cię uprzedzić. Rano byłam na siłowni, potem się pakowałam, a na końcu jeszcze ta komenda. – Jaka komenda? – Komenda? – Sabina uświadomiła sobie, że nie powinna zdradzać swoich tajemnic. – Powiedziałam coś o jakiejś komendzie? – Tak mi się zdawało. – Cholera. Powiedziałam „cholera”, a nie „komenda”. Małgosia już sama nie wiedziała, co lepsze. – Co za cholera? – Spytała niepewna, czy w ogóle powinna. – Jak to jaka? Patrycja. Dzwoniła do mnie po drodze i tylko zszargała mi nerwy. – Sabina wymyśliła na poczekaniu

historyjkę. – Wejdziemy do środka, czy będziemy tak stać? – Popatrzyła na Małgosię z pretensją. – Nalejesz mi wody, czy mam tu uschnąć z pragnienia? Jest dzisiaj ciepło, nie chcę się odwodnić. Sądziłam, że jesteś bardziej gościnna. – Ach tak, proszę. – Kobieta przepuściła ją w przejściu, po czym też ruszyła do kuchni, ciągnąc za sobą walizkę. Nie była zbyt zachwycona pomysłem matki co do przeprowadzki, ale Sabina i tak prezentowała bojowy nastrój, więc wolała się teraz nie kłócić. Nauczona doświadczeniem wiedziała, że to nie mogło dobrze się skończyć. Postanowiła więc poruszyć ten temat dopiero później, a teraz, jak na perfekcyjną panią domu przystało, wolała zająć się gośćmi. – A może wolałabyś melisę? – zaproponowała w dobrej wierze, za co Sabina omal nie zabiła jej wzrokiem. – Udam, że tego nie słyszałam. – Z dumną miną podeszła do stołu i przywitała się z siedzącą pod oknem Marylką. – Nie zwracaj uwagi na te paskudne bambosze, dobrze? – poprosiła ją, zerkając na kapcie. – Moja córka ma mnie za emerytkę, chociaż trzymam się lepiej od niej. – Przecież nic takiego nie powiedziałam. – Małgosia podeszła do szafki i wyjęła z niej szklankę dla matki. – Zamiast wypominać mi wiek, zajmij się lepiej swoimi nadprogramowymi kilogramami – burknęła Sabina. – Albo tym swoim mężem niedojdą. – Nie mów tak o nim. – Poprosiła Małgosia, podając jej wodę. – Po prostu nazywam rzeczy po imieniu. Niby zna się na samochodach, a nawet jeździć nie umie. Jaki inny mechanik skończyłby na drzewie? – To ja chyba już pójdę. – Marylka nie czuła się komfortowo jako świadek tej burzliwej rozmowy. Jej szefowa spojrzała na nią przepraszająco. – Nie szkodzi – szepnęła bezgłośnie. – Będę w pracowni, przygotuję kilka bukietów. Do widzenia pani. – Zwróciła się do Sabiny, po czym ruszyła ku wyjściu.

– Możesz mówić mi po imieniu – zawołała za nią Sabina, ale nie doczekała się odpowiedzi. – Kolejna niewychowana – skomentowała. – Czy ty musisz otaczać się takimi ludźmi? Małgosia westchnęła i usiadła przy stole, by dopić swoją kawę. – Kofeina jest niezdrowa – powiedziała Sabina. – Tak, wiem, ale czy musimy o tym teraz rozmawiać? – Oczywiście, że nie. Możemy wrócić do tematu, gdy umrzesz na zawał. – Mamo… – Córka popatrzyła na nią błagalnie. – Byłaś w szpitalu? – Byłam. – Upiła łyk napoju. – I co mówią lekarze? – Rokowania są dobre, Wojtek też czuje się lepiej. Niedobrze, pomyślała Sabina, ale nie powiedziała tego na głos. – Kiedy wróci do domu? – spytała miłym tonem. – Za kilka tygodni. Jego stan nadal jest poważny, lekarze nie wypuszczą go za wcześnie. To akurat dobrze, ucieszyła się w duchu. Będzie miała więcej czasu na realizację swojego planu i wepchnięcie córki w ramiona przystojnego policjanta. – Pewnie ci smutno – powiedziała jednak. – Martwię się o niego – wyznała Małgosia. – Ale pocieszam się, że zawsze mogło być gorzej. – Złego licho nie bierze. – Mamo, bardzo cię proszę… – Spojrzała na Sabinę z wyrzutem, ale ta tylko wzruszyła ramionami. – No co? Obie wiemy, jaki jest ten twój Wojtuś. – Musisz obrażać go nawet dzisiaj? – Wydaje mi się, że to najlepszy czas na taką rozmowę. – A według mnie wręcz przeciwnie. – Znowu uniosła filiżankę do ust. – Nie wypada mówić źle o chorych osobach. – Chyba o zmarłych. – Poprawiła ją matka. – Zresztą ja nie chcę nikogo obrażać.

– Akurat. – Po prostu jestem szczera i nazywam rzeczy po imieniu. – Właśnie o tym mówię. Bez przerwy obrażasz mojego męża. – A ja chcę ci powiedzieć, że to dobry moment, by go w końcu zostawić. – Sabina przeszła do sedna sprawy. – Jest uziemiony, nie będzie protestował. Pomogę ci spakować jego rzeczy i zawieziemy je do twoich teściów. Adwokat też raz-dwa napisze wniosek rozwodowy i za chwilę będziesz wolną kobietą. – Ale ja się nie czuję zniewolona, mamo! – Dziecko, otwórz w końcu oczy! – Sabina nie zamierzała ustąpić. – Ten facet rujnuje ci życie. Omamił cię i teraz myślisz, że sobie bez niego nie poradzisz, ale to nieprawda. Jesteś silną, zaradną kobietą, która poradzi sobie w każdych warunkach. Już dawno powinnaś kopnąć go w tyłek. – Mówisz o nim, jakby robił mi jakąś krzywdę. – A nie jest tak? On na tobie żeruje. – Mamo, proszę… Tak, zarabiam więcej i żałuję, że ci o tym powiedziałam. Czy to coś zmienia? Wojtek to dobry, uczynny mężczyzna i bardzo go kocham. Jestem z nim szczęśliwa, mamy ze sobą dzieci. Dlaczego przez tyle lat nie możesz zrozumieć, że dobrze nam razem? Nie chcę już słuchać tych twoich tekstów. A zwłaszcza nie dzisiaj. – A kiedy? Gdy już będzie za późno? – Na co? – spytała spokojnie. – Na ułożenie sobie życia z kimś innym – wypaliła Sabina. – Gdybyś trochę schudła, to byłabyś bardzo atrakcyjną kobietą. Małgosia wstała. – Wybacz, mamo, ale naprawdę nie mogę już tego słuchać. Spodziewam się gości, muszę zrobić ciasto. – Przecież możesz jednocześnie je robić i słuchać, co ma ci do powiedzenia twoja rodzicielka. – Wiesz, że nie lubię być niemiła, a tym bardziej kogokolwiek obrażać, ale tych głupot nie da się słuchać. – Głupot? – Sabina spojrzała na nią z wyrzutem. – Ja po

prostu się o ciebie troszczę! – O kogo, kochanie? – Niespodziewanie do kuchni wszedł Stefan. Obie odwróciły głowy w jego kierunku. – Przeszkadzam? – Poczuł się niekomfortowo pod obstrzałem tych spojrzeń. – Nie, wręcz przeciwnie – rzuciła Sabina. – Nawet dobrze, że jesteś. Stefan popatrzył na żonę pytająco. – Mógłbyś pomóc mi wyjaśnić tej upartej krowie, że marnuje życie, trwając w związku z tym paskudnym pasożytem! I że ma jeszcze czas, żeby się z tego wyplątać. – Ach, o to chodzi… – mruknął Stefan, po czym spojrzał porozumiewawczo na pasierbicę. – Ten temat chyba nigdy nie znudzi się mamie – odparła Małgosia. Potem sięgnęła po wiszący na wieszaku fartuch w kwiaty i przewiązała się w pasie. – Masz ochotę na coś do picia? – spytała Stefana. – A robiłaś może ostatnio tę swoją pyszną lemoniadę z lawendą? – No jasne. – Posłała mu uśmiech, a potem wyjęła z szafki wysoką szklankę i napełniła ją napojem z przezroczystego dzbanka. Stefan wziął ją od niej i usiadł przy stole, czując na sobie nieprzychylne spojrzenie Sabiny. – Wszystko w porządku, kochanie? – zapytał, widząc jej minę. – I ty przeciwko mnie. – Nie dramatyzuj, dobrze? – Popatrzył na nią łagodnie. – Małgosia jest dojrzała i wolna. Ma prawo dokonywać własnych wyborów. Rola rodziców dorosłego dziecka nie polega na ograniczaniu go, ale wspieraniu w osiąganiu samodzielności i w jego decyzjach. Nawet jeśli nie zawsze wydają się słuszne. – Co za nonsens – prychnęła Sabina. – Dorosły człowiek nie dałby się tak wykorzystywać i nabijać w butelkę!

Małgosia udała, że tego nie słyszy i schyliła się do szafki po mąkę. – Wsypać trzy szklanki do miski, a potem dodać proszek do pieczenia – wymamrotała pod nosem, chociaż doskonale znała ten przepis. Stefan tymczasem pogłaskał żonę po ręce. – Może odpuść jej, co? – poprosił ściszonym głosem. – I tak ma dość zmartwień. Tylko jej ich dokładasz takim gadaniem. – Wybacz, kochanie, zrobię dla ciebie wszystko, ale tej prośby nie spełnię. – Sabina wyprostowała kręgosłup, po czym utkwiła wzrok w plecach Małgosi. – Matczyna miłość nie pozwala mi patrzeć bezczynnie, jak moja córka z dnia na dzień więdnie, zamiast rozkwitać, tkwiąc w toksycznym małżeństwie. Nie mogę się godzić na jej nieszczęście. Po prostu nie mogę. – Ale ja nie jestem nieszczęśliwa, mamo. – Małgosia popatrzyła jej w oczy – Ile razy mam to powtarzać, żebyś w końcu zrozumiała? Jednak Sabina nie zamierzała jej słuchać. Wiedziała swoje i wyglądało na to, że żadna siła nie odwiedzie jej od realizacji planu o roboczej nazwie: uszczęśliwianie Małgosi.

ROZDZIAŁ 17 Łysy siedział za kierownicą w czarnych okularach przeciwsłonecznych i głośno żuł gumę. Wytężonym wzrokiem wpatrywał się w okna domu pod lasem, który obserwował, ale powoli słabła jego koncentracja. W samochodzie było upiornie gorąco. Żar lał się z nieba przez przednią szybę i Łysy czuł, że się topi, nawet mimo uchylonego okna. Po jego plecach, pod czarną koszulką, ściekała strużka potu. Oczywiście mógłby zapalić silnik i włączyć klimatyzację, ale sądził, że to ściągnęłoby na niego uwagę obserwowanej rodziny, a tego nie chciał. Już i tak minęło go kilka samochodów, przez co aż zaklął pod nosem. Pragnął pozostać niezauważony, a do posesji pod lasem co chwila przyjeżdżali kolejni goście. Czy ci ludzie nie mieli nic lepszego do roboty? I akurat dzisiaj musieli urządzać sobie proszone herbatki? Odetchnął głęboko, po czym przesunął dłonią po swoich wilgotnych rudych włosach. Nie znosił ich, a teraz jeszcze kleiły się od potu. – Ohyda! – burknął pod nosem i wytarł rękę w czarne spodnie. Ta bujna czupryna wkurzała go od niepamiętnych czasów. Koledzy śmieli się z niego już w podstawówce i nazywali Rudym, przez co wielokrotnie płakał później po powrocie do domu. Uważał te słowo za największą obelgę i już wtedy najchętniej rozkwasiłby nosy oprawców na kwaśne jabłka. Niestety, długo do nich nie sięgał, bo był najmniejszym

dzieckiem w szkole ze swojego rocznika i musiał poczekać na tę możliwość, dopóki nie poszedł do zawodówki. – Hej, Rudy! – zawołał za nim wtedy jakiś chłopak, a ponieważ Łysy już od kilku lat chodził na siłownię, bez trudu go sprał i wysyczał na końcu, że nie życzy sobie więcej takich komentarzy. – Zrozumiałeś? – Przycisnął twarz chłopaka butem do podłogi tak mocno, że ten aż skrzywił się z bólu. – Tak – wydusił, ledwie zipiąc i dopiero wtedy Łysy go puścił. – A wy zrozumieliście? – Popatrzył na niemały tłum gapiów, który zebrał się dookoła. Kilka osób pokiwało głowami, więc dumnie wyprężył pierś, a potem wyszedł ze szkoły, żeby zapalić, nim zdołali go dopaść nauczyciele. – Niezły jest! – szeptały za nim dziewczyny, co dodatkowo mu tylko schlebiało. Teraz wspominał tamto wydarzenie z nostalgią i sentymentem, choć do tej pory nie znosił swojego koloru włosów oraz tego, że jak na złość były wyjątkowo bujne. – Jaką on ma cudną, gęstą czuprynkę! – zachwycały się jego ciotki, a on za każdym razem najchętniej zapadłby się pod ziemię ze wstydu. – Te włosy wcale nie są cudowne, ale przeklęte! – miał ochotę wykrzyczeć, ale wtedy pewnie dostałby lanie od ojca, który nie tolerował takich zachowań. – Przecież zawsze możesz się przefarbować – powiedziała mu jego pierwsza dziewczyna, gdy podzielił się z nią opowieścią o swoim nieszczęściu. – Nie mogę – odparł zrozpaczony. – Dlaczego? – Próbowałem. I wiesz co? – No co? – Popatrzyła na niego zaciekawiona. – Mam uczulenie na farbę do włosów! Rozumiesz? – Spojrzał jej w oczy, po czym popatrzył na rzekę płynącą nieopodal. –

Chyba zostało mi tylko skoczyć z mostu, bo te głupie żarty i docinki nigdy się nie skończą. Nawet jeśli ludzie nie śmieją mi się w twarz, to za plecami robią to zawsze. – No co ty gadasz, misiaczku… – Naprawdę. – Dyskretnie otarł łezkę, która napłynęła mu wtedy do oka. – Ogolić tych włosów też nie mogę, bo po pierwsze, łysina w ogóle nie pasuje do mojego kształtu czaski i wyglądam żałośnie, a po drugie, te cholerne włosy tak szybko rosną, że już po kilku dniach moją skórę porasta rudy meszek. – Biedactwo… – Edyta pogłaskała go wtedy po szyi. – Do dupy to życie. – Wziął do ręki mały kamyk i rzucił go w dal. Miał żal do matki, babki, prababki i wszystkich ich krewnych, że przekazali mu takie geny, z którymi, jak na złość, nic nie dało się zrobić. Te rude włosy zatruwały mu życie w każdej dziedzinie. Nawet na studia z ich powodu nie poszedł, bo dość miał nieprzyjemnych docinków, które nasilały się zawsze, gdy poznawał nowych ludzi. – Nie zniosę tego – tłumaczył Edycie, której bardzo zależało, by dalej się kształcił. – A ja nie zamierzam być w związku z chłopakiem bez ambicji! – rzuciła urażona, po czym trzasnęła drzwiami do jego pokoju i tyle ją widział. Zamiast więc zostać magistrem i założyć rodzinę, jak większość obywateli, przez te rude paskudztwo zatrudnił się w warsztacie samochodowym swojego kumpla i żył w samotności. Ukrywał się przed ludźmi za otwartymi maskami aut albo w kanałach, a wieczorami przesiadywał z piwem na kanapie w swoim mieszkaniu. Dopiero gdy któregoś dnia spotkał pewnego mężczyznę, to się zmieniło. Arnold przyjechał do warsztatu zreperować samochód i dostrzegł jego smykałkę do naprawiania silników oraz skrywaną w oczach agresję. Ta kombinacja tak mu się spodobała, że już po kilku tygodniach Łysy był członkiem gangu i chodził z córką Arnolda. Dwa lata później wziął z nią

ślub i oficjalnie wszedł do rodziny, a kiedy Arnold zmarł (chociaż może właściwiej byłoby powiedzieć: został zabity przez branżowego rywala), to właśnie Łysy przejął pałeczkę po teściu. Został głową dość sporej szajki i z rozwagą zarządzał interesem, podczas gdy jego żona siedziała w domu, wychowywała ich dziecko i gotowała obiadki. Jako szef gangu Łysy rzadko pracował w terenie. Zwykle wysyłał na takie misje zaufanych ludzi i chyba dlatego tak się teraz wkurzał. Odwykł od śledzenia ludzi, a już na pewno od robienia tego w taki upał. Jego czarne BMW przypominało piekarnik i miał wrażenie, że zaraz się w nim usmaży. Nawet zacieniające go trochę gałęzie drzew, między którymi się schował, nie pomagały, bo przez przednią szybę wpadały do środka tysiące, a może nawet miliony promieni słonecznych. Niestety, są czasem takie sprawy, które trzeba załatwiać osobiście. Łysy znów otarł pot z czoła i włosów, a po chwili zawibrował jego telefon. – Komu tam znowu się nudzi. – Wziął do ręki komórkę. To jego żona przysłała mu krótką wiadomość. „O której będziesz?” – odczytał. „A co?” – odpisał niezbyt miło. „Jestem umówiona do kosmetyczki. Tylko nie mów, że zapomniałeś”. – Cholera! – Łysy zaklął pod nosem. Tak się niestety złożyło, że zapomniał. „Zaraz wracam” – odpisał Wioli z uśmieszkiem na końcu, po czym odłożył telefon i popatrzył na dom, który obserwował. Chyba nic dziś tu po nim. W środku przebywało za dużo ludzi, by mógł się spokojnie rozeznać w sytuacji. W dodatku jak na złość wyminęły go właśnie kolejne dwa samochody jadące w stronę posesji. Czy tam jest dzisiaj, do czorta, jakieś przyjęcie?, pomyślał rozdrażniony, po czym odpalił silnik. No nic, będzie musiał

wrócić tu jutro. Oby wtedy miał większe szczęście.

ROZDZIAŁ 18 Eliza przywiozła dziewczynki do domu po piętnastej, a za nią wjechał na podwórko Mikołaj. Spędzili cudowny dzień nad jeziorem i pewnie gdyby nie umówiona obiadokolacja z jej rodzicami, zostaliby tam dłużej. Dziewczynki miały wielką frajdę, taplając się w wodzie, a kiedy Mikołaj przywiózł im dmuchanego, różowego flaminga, niemal zwariowały na jego punkcie. Na zmianę wchodziły do kółka i śmiały się tak głośno, że Eliza aż je nagrała, by później pokazać Małgosi. W dodatku na koniec plażowania zakazały spuszczać z flaminga powietrze i oznajmiły, że pobawią się nim jeszcze na podwórku. – Jeśli można, oczywiście. – Emilka popatrzyła na Mikołaja, a ten nie miał serca jej odmówić. – Oczywiście – odparł rozbawiony i teraz, na podwórku Małgosi, pomógł dziewczynkom wyciągnąć dmuchane kółko z tylnego siedzenia w swoim samochodzie. – Dziękujemy! – zawołały chóralnie, po czym pobiegły z nim na skąpaną w słońcu trawę, żeby dokończyć swoją zabawę. Położyły flaminga niedaleko studni, a potem obie na niego usiadły. – A może chociaż przywitałybyście się z mamą? – krzyknęła za nimi Eliza, ale nawet się do niej nie odwróciły. – Niech się bawią – dobiegł do niej za to głos Małgosi, która wyjrzała z domu, słysząc samochody wjeżdżające na podjazd. – Przynajmniej nie będą marudziły, że im się nudzi.

– Nie sądziłem, że będą miały taką frajdę – rzucił Mikołaj, po czym razem z Elizą ruszyli do jej siostry, by się przywitać. – Dobrze was widzieć. – Małgosia uściskała oboje. – Wzajemnie. – Eliza cmoknęła ją w policzek, chociaż widziały się rano. Delikatny wietrzyk rozwiał jej rozpuszczone włosy oraz luźną falbankę od pudroworóżowej sukienki, którą miała na sobie. – Jak wyjazd? – zapytała ją siostra, jednocześnie zerkając na bawiące się dzieci. – Udany? – Bardzo! – zapewniła Eliza. – Dziewczynki wytaplały się w wodzie chyba za wszystkie czasy. Aż nie mogłam ich stamtąd wyciągnąć. – To norma. One nie mają umiaru, jeśli chodzi o przyjemności – odpowiedziała z uśmiechem Małgosia. – Nie przeszkadzały wam za bardzo? Mogliście odpocząć? – Spędzanie z nimi czasu to sama przyjemność – odparł Mikołaj. – Jeśli o mnie chodzi, to możemy praktykować to częściej. – Wy lepiej pomyślcie o swoich dzieciach – wtrąciła do rozmowy wyłaniająca się zza pleców Sabina. – Mama? – Eliza zdziwiła się na jej widok. – A co ty tu robisz? – Wpadłam w odwiedziny. Nie można? – Można, pewnie, że można. – Eliza posłała jej uśmiech i podeszła, by się przywitać. – Dobrze cię widzieć. – Chociaż ty, dziecko, cieszysz się na mój widok. Na ciebie jedną zawsze można w tej rodzinie liczyć. – Chyba troszeczkę przesadzasz. – Cmoknęła Sabinę w policzek. – Wcale nie. – Ale czy nie mieliśmy spotkać się później w „Kawiorze”? – Mieliśmy i udamy się tam. Po prostu chciałam wcześniej zobaczyć Małgosię. – Mama postanowiła wprowadzić się do mnie na kilka dni, żeby pomóc mi z prowadzeniem firmy i domu – wyjaśniła

kobieta. – Naprawdę? – Eliza nie kryła zdziwienia. – Zaraz tam pomóc… – mruknęła Sabina. – Po prostu zapewnić towarzystwo. Siostry wymieniły porozumiewawcze spojrzenia. Chyba obie zdawały sobie sprawę, jak to będzie wyglądać. Znały matkę nie od dziś, tak samo, jak jej szaleństwa. Sabina miała za dużo energii, żeby bezczynnie siedzieć w miejscu. Oby tylko nie wpadła w typowy dla siebie szał sprzątania, pomyślała Eliza, już teraz żałując siostry. Wtedy na pewno zajrzałaby w każdy kąt jej domu i poprzekładała rzeczy w inne miejsca. Albo żeby nie zaczęła narzekać na jedzenie z glutenem! Małgosia piekła tak pyszne ciasta, którymi zajadała się cała rodzina… Jeszcze, nie daj Boże, przestanie, zamęczona matczynym gadaniem. I co oni wszyscy zrobią bez jej wypieków? – Może zamiast tutaj stać, wejdźmy do domu. Upiekłam ciasto. – Małgosia chyba czytała jej w myślach. – Nie wiem jak wy, drogie panie, ale mnie ten argument przekonał. – Mikołaj się uśmiechnął. – Taki przystojny, sławny i jeszcze kulturalny. – Sabina wyciągnęła do niego rękę i rozpromieniona pogłaskała jego koszulę. W odpowiedzi na to błysnął śnieżnobiałymi zębami. – Ciasta Małgosi są takie pyszne, że mógłbym nie jechać już do żadnej restauracji. – A to akurat nie jest zbyt mądry pomysł – stwierdziła. – Dlaczego? – Bo przecież mamusia musi pokazać się w mieście w twoim towarzystwie, Mikołaj – rozbawiona Eliza wywróciła oczami. – Nie znasz wyrażenia: pławić się w cudzej sławie? – Wypraszam to sobie – fuknęła Sabina. – Ja jestem gorącą kobietą i nie muszę ogrzewać się w niczym blasku. – Zatrzepotała zalotnie rzęsami, patrząc na Mikołaja.

– Jaką ja głupotę zrobiłam, że was sobie przedstawiłam… – zażartowała Eliza. – Chodźmy. – Matka zignorowała ten jej komentarz i ujęła ulubionego kandydata na zięcia pod ramię. – A przy okazji porozmawiamy o tym, co słychać w wielkim mieście. Może zdradzisz mi, mój drogi, jakieś ploteczki ze świata sławnych i sławniejszych? Jakieś burzliwe rozstania? Skandale? Romanse? Chętnie o tym posłucham! Mikołaj znowu się zaśmiał. Ta kobieta tak go bawiła… Gdyby tylko wiedziała, jak dość miał życia na świeczniku i jak stronił od tych wszystkich branżowych imprez albo proszonych kolacji. Mimo wszystko wszedł z nią do domu. – To ja pójdę do samochodu po mokre stroje kąpielowe dziewczynek – westchnęła Eliza. – Trzeba je gdzieś rozwiesić, żeby wyschły. – Pomóc ci z tym? – zaproponowała Małgosia. – Poradzę sobie, ty zajmij się gośćmi. – Za domem są sznurki – podpowiedziała. – Dzięki. – Eliza posłała jej uśmiech, po czym poszła do samochodu. Małgosia natomiast zerknęła na dziewczynki, które zawzięcie bawiły się na flamingu i pomyślała o Wojtku. – Szkoda, że ich teraz nie widzi – westchnęła, ale szybko odgoniła złe myśli i weszła do domu, żeby pokroić ciasto. Prawda była taka, że bardzo brakowało jej męża.

ROZDZIAŁ 19 Sabina weszła do „Kawioru” w czerwonej, obcisłej sukience oraz niebotycznie wysokich szpilkach w panterkę, a za nią szli Stefan, Eliza i Mikołaj. Z uniesioną głową podeszła do kontuaru, za którym stał kelner witający klientów, i rozejrzała się dookoła. Po remoncie w lokalu zaszło sporo zmian. Kawiarnia już wcześniej była luksusowa, lecz widocznie właściciele mieli inne zdanie w tej kwestii, bo teraz mogliby śmiało ugościć tutaj najbardziej znane gwiazdy czerwonego dywanu. Co właściwie czynili, bo przecież pojawił się tutaj sam Mikołaj Ordecki. Wnętrze opływało w luksusy i aż nie pasowało do niedużego miasteczka, jakim były Brzózki. Śnieżnobiałe ściany zdobiły wielkie lustra w złotych ramach oraz gustowne dekoracje w tym samym kolorze. Na eleganckich stolikach stały wysokie świeczniki, a pod sufitem zamontowano stylowe żyrandole. Ich jasne światło odbijało się od ciemnych płytek na wysoki połysk oraz talerzy z błyszczącymi akcentami i sztućców. Do tego gdzieniegdzie znajdowały się wazony z żywymi kwiatami w wyrazistych kolorach oraz piękne obrazy przyciągające wzrok. Sabina niemal zaniemówiła, widząc to wszystko, i uśmiechnęła się lekko. Podobało jej się, że ludzie przychodzą tutaj w wytwornych sukienkach i białych koszulach, a nie w swetrach i dżinsach, jak do większości lokali w tym mieście.

Lubiła takie prestiżowe miejsca, podobnie jak towarzystwo swojego sławnego kandydata na zięcia. Z dumą powiodła wzrokiem po twarzach siedzących przy stolikach klientów, z których kilkoro spojrzało w ich stronę i gestem rodem z Hollywood odgarnęła z czoła niesforne pasmo włosów. – Dzień dobry. – Przywitał ich kelner w czarnym garniturze. – Miło mi, że odwiedzili państwo naszą restaurację. Czy dokonali państwo wcześniej rezerwacji stolika? – Oczywiście – odparła Sabina, nim zrobił to Stefan, który podszedł do niej spokojnie. – Na jakie nazwisko? – Dudek. – Znów nie dała dojść do głosu mężowi, po czym spojrzała na Mikołaja i to w taki sposób, żeby zarówno kelner, jak i inni goście nie mieli pewności, że łączy ich zażyła więź. – Dudek, Dudek… – mężczyzna wymamrotał pod nosem, patrząc na listę przed sobą. – O, jest! Stolik dla czterech osób, tak? Stefan pokiwał głową. – Zapraszam państwa za mną. – Kelner posłał im uśmiech, a potem poprowadził ich do stolika. – Czy to miejsce państwu odpowiada? – Jak najbardziej. – Sabina ucieszyła się, że dostali stolik pod oknem. Mężczyzna zdjął więc z obrusu kartonik z napisem: rezerwacja i znowu uśmiechnął się w wyuczony sposób. – Proszę na spokojnie zastanowić się nad wyborem dań z naszej oferty, za jakiś czas ktoś podejdzie przyjąć od państwa zamówienie – dodał, kiedy usiedli, a potem zostawił ich samych. – Ładne miejsce. – Mikołaj rozejrzał się po sali. – Prawda? – zaćwierkotała Sabina, robiąc do niego maślane oczy. – Ja też je uwielbiam. To bardzo prestiżowa, popularna w okolicy restauracja. – Prestiżowa? – Zaśmiał się Stefan. – Kochanie, chyba

troszeczkę przesadzasz. – Wcale nie. Przecież swego czasu odbyło się tutaj nawet spotkanie samorządowców z prezydentem. Stefan wolał nie kontynuować tego tematu, tak samo jak milcząca do tej pory Eliza, która wzięła do ręki kartę dań. – To może zamówmy przystawki. – Popatrzył na córkę, która w odpowiedzi posłała mu uśmiech. Musiał przyznać, że wyglądała prześlicznie. Przed przyjazdem tutaj zajechali do domu, gdzie przebrała się w błękitną sukienkę, a we włosy wpięła białą kokardę w delikatne groszki. Ten ubiór podkreślał jej subtelną urodę i mimo iż Eliza ostatnio wydoroślała, nadal przypominała małą dziewczynkę. – Dobry pomysł. – Podchwyciła Sabina i również sięgnęła po kartę dań. – Na co macie ochotę? Ja chyba tym razem wybiorę owoce morza. O, albo jakiegoś dobrego tatara! – Powiodła wzrokiem po kartce. – Chociaż na ogół jestem przeciwniczką jedzenia mięsa, zwłaszcza czerwonego, swego czasu podawali tu taki pyszny tatar z jelenia. Dla tego smaku mogę czasem zrobić wyjątek od bycia fit i swojej diety. Mikołaj popatrzył na swoją wybrankę, z trudem tłumiąc uśmiech. Pomimo że już kilkukrotnie wychodził gdzieś z jej matką, jeszcze nie przywykł do stylu bycia tej barwnej kobiety i nieustannie walczył ze sobą, by nie chichotać pod nosem. – Ja poproszę smażone kurki z jajkiem w sosie parmezanowym – wybrała Eliza. – Chyba skuszę się na to samo – zawtórował jej Stefan. – I ja. – Mikołaj zlustrował wzrokiem kartę, ale również nie znalazł ciekawszej pozycji. W tej sytuacji Sabina zadumała się na moment. – Cóż… Skoro ty też będziesz jadł kurki… – Spojrzała na Mikołaja, który był jej guru absolutnie we wszystkim. – Martwi mnie tylko, że one są podsmażane. – Daj spokój, kochanie. Odrobina oleju jeszcze nikomu nie zaszkodziła – odezwał się Stefan, ale Sabina wiedziała swoje

i gdy tylko podszedł do nich kelner, by przyjąć zamówienie, zapytała, czy jest możliwość zamówić te kurki, ale gotowane na parze. – Nikt nigdy o to nie prosił. – Chłopak nie wiedział, co odpowiedzieć. Niezadowolona Sabina spiorunowała go wzrokiem. – Oczywiście zapytam w kuchni, czy da się to zrobić – odparł wystraszony. – Proszę poczekać momencik, dobrze? – Naturalnie. – Skinęła głową z uśmiechem, ale gdy odszedł, głośno prychnęła. – A niby to lokal na wysokim poziomie! – Nie denerwuj się, skarbie. – Stefan dotknął jej ręki, chcąc zapobiec ewentualnej awanturze, do wywoływania których była wyjątkowo zdolna. – Na pewno dostaniesz kurki na parze. Mam takie przeczucie. – Obyś miał rację. – Odetchnęła głęboko, ale na szczęście jej mąż się nie mylił. – Szef kuchni powiedział, że jest w stanie przygotować to danie bez tłuszczu – poinformował powracający kelner. – Świetnie. – Nie kryła radości. – Więc poprosimy cztery razy kurki na parze. – Zaraz, zaraz – wtrącił się Stefan. – Mów za siebie, skarbie. Ja zamawiam w oleju. – My również. – Eliza z Mikołajem byli zgodni w tej kwestii. – Nawet nie ma takiej opcji! – Popatrzyła na nich wzburzona. – Smażony tłuszcz jest toksyczny! Może uszkadzać komórki, wywoływać nowotwór i uszkadzać wątrobę czy nerki. – Rozumiem, że się martwisz, kochanie, ale pamiętaj, że wszystko jest dla ludzi. Po prostu w niedużych ilościach. – Nie zjecie tego! – powiedziała groźnie, a kelner nie wiedział, jak się zachować, więc na wszelki wypadek zrobił krok w tył. – Niby dlaczego? – zapytał natomiast Stefan. – Choćby z tak prostego powodu, że mam tylko jedną nerkę na zbyciu, gdyby któremuś z was potrzebny był potem przeszczep!

– Mamo, chyba znowu trochę dramatyzujesz. – Absolutnie. Jeśli zamówicie kurki w oleju, to przysięgam, że wyjdę! Stefan z Elizą wymienili spojrzenia. – No dobrze… – podjęli w końcu decyzję, bo kilka osób z sąsiednich stolików popatrzyło na nich z zainteresowaniem i naprawdę nie chcieli się kłócić. – W takim razie cztery razy kurki na parze, tak? – odezwał się kelner. – Chyba pan słyszał – fuknęła Sabina. – Naturalnie, ale wolałem dopytać – odpowiedział, lecz czując na sobie nieprzychylny wzrok rozdrażnionej kobiety, wolał zostawić ten temat. – Co życzą sobie państwo do picia? Stefan, Eliza oraz Mikołaj wrócili do karty dań, bo wcześniej nie zdążyli nawet przejrzeć działu z napojami. Sabina też chciała to zrobić, ale nagle jej wzrok przyciągnęło poruszenie przy drzwiach wejściowych do restauracji i zaciekawiona spojrzała w tamtym kierunku, wytężając wzrok. – Nie wierzę… – szepnęła po chwili sama do siebie, rozpoznając wchodzącego do środka mężczyznę. Czy ją wzrok mylił, czy był to Fabian Burczyk we własnej osobie? A niech to! To on! Podszedł właśnie do kelnera przy kontuarze i podał swoje nazwisko. Sabinie natychmiast poprawił się humor. Aż zapomniała o tym, że miała wybrać wino. – Kochanie? – Przywołał ją do rzeczywistości dopiero głos Stefana. – A ty czego się napijesz? – Jakiegoś dobrego wina, wybierz coś dla mnie – odparła na odczepnego, nadal wpatrując się w postać młodego policjanta. Kelner prowadził go właśnie do stolika po drugiej stronie sali, przy którym, jak na złość, siedziała już jakaś kobieta. Cholera! Sabina zaklęła w myślach. W dodatku na powitanie cmoknął ją w policzek! Niedobrze. Aż wysiliła wzrok, by lepiej ich widzieć. Kim ona dla niego była? Zwykłą znajomą z podstawówki? Nie, raczej nie. Wtedy nie traktowałby jej

z czułością. Czyżby dziewczyną? A może, o zgrozo, kochaną żoną? Czego jak czego, ale tego plan Sabiny nie przywidywał. Nie miała czasu na rozbicie dwóch małżeństw, już z tym związkiem Małgosi wyczuwała problemy. Poczuła mocniejsze bicie serca i zadrżały jej dłonie. – Mamo? – Reakcja kobiety zmartwiła Elizę. – Nic mi nie jest. – Spojrzała na nią na chwilę. – Po prostu się zdenerwowałam. Gdzie jest to wino? – Miała ochotę się napić. – Przecież kelner dopiero co przyjął zamówienie. – I co z tego? Ślamazara! Zatrudniają tu jakiś nieudaczników i potem takie są skutki. Stefan pokręcił głową, postanawiając w końcu zignorować jej buntowniczy nastrój. Powiedział coś do Elizy, Mikołaj się dołączył i ucięli sobie we trójkę miłą pogawędkę, podczas gdy ona przez kilka minut w nerwach patrzyła na policjanta i jego towarzyszkę. – Przepraszam na chwilę. – W końcu nie wytrzymała i podniosła się z krzesła. – Dokąd idziesz? – Stefan dotknął jej ręki. – Do toalety – rzuciła na odczepnego i strzepnęła jego dłoń ze swojego nadgarstka. Potem odeszła od stolika i bez namysłu skierowała się do nieświadomego jej obecności tutaj, Fabiana Burczyka. – Pan komisarz? – rzuciła, teatralnie udając zdziwienie, gdy już znalazła się w na tyle bliskiej odległości, że mógł ją słyszeć – No proszę! Co za spotkanie! Zdziwiony Fabian zamrugał powiekami. – Dzień dobry – wydukał zaskoczony, a jego towarzyszka popatrzyła na niego pytająco. – Miło pana komisarza znów widzieć! – Perorowała z szerokim uśmiechem. – Właściwie to jestem posterunkowym… – Jestem pewna, że już niedługo. – Rzuciła się, by go uściskać. – Taki talent nie może się marnować.

Fabian odruchowo się podniósł, by ją przytulić, choć właściwie nie wiedział, dlaczego to robi. Przecież prawie tej kobiety nie znał! Jej nagłe pojawienie się oraz nadmierna wylewność nie dały mu jednak czasu do namysłu i już za chwilę, bez zastanowienia oraz trochę wbrew sobie, cmokał ją w policzek, jakby była dawno niewidzianą krewną albo bliską znajomą. – A pani to? – Wskazała na jego zdziwioną tym zajściem towarzyszkę. – Ach, to moja siostra. – Siostra! – Sabina nie kryła radości i popatrzyła na siedzącą tuż obok dziewczynę. Właściwie to byli do siebie z Fabianem trochę podobni. Niewątpliwie uchodziła za piękność. Długie, lśniące włosy opadały jej kaskadami na plecy oraz ramiona, a błękitne oczy błyszczały w jasnym świetle. Jej skórę zdobiła zdrowa opalenizna i lekki makijaż. Miała regularne rysy twarzy, wyraziste kości policzkowe i pełne usta, które podkreśliła szminką w malinowym odcieniu. Ewidentnie wiedziała, jak o siebie zadbać, by wyglądać na atrakcyjną. Zupełnie tak samo jak Sabina (choć tylko w jej własnym mniemaniu). – Tak. – Skołowana dziewczyna wstała z krzesła i podała jej rękę. – Paulina, miło mi poznać. – Sabina Dudek – przedstawiła się zwięźle. – A Fabian to mój przyjaciel. Właściwie to całej mojej rodziny. – Tak? – Paula popatrzyła na brata. – Nic mi o pani nie wspominałeś. – Jakiej tam pani, mów mi po imieniu, kochana – rzuciła, zanim Burczyk zdołał otworzyć usta. – Może i jestem nieco dojrzalsza od ciebie, ale wiek to tylko cyfry. – Ach tak, oczywiście. – Mogę się do was na chwilę przysiąść? – zaproponowała Sabina i wyszło to tak naturalnie, że Fabian automatycznie pokiwał głową, zanim zdążył to w ogóle przemyśleć. Dopiero po

chwili dotarło do niego, że oto jakaś obca kobieta przerwała mu miły wieczór z siostrą, której dawno nie widział. I że raczej nie ma już szans, by to jakoś odkręcić, bo Sabina wykorzystała ten moment i usiadła na wolnym krześle razem z nimi. – To co tutaj robicie, kochani? – Popatrzyła z uśmiechem po ich twarzach. – Właściwie to przyszliśmy po prostu porozmawiać. Czasami dobrze wyrwać się z domu. – O tak, coś o tym wiem. Ja uwielbiam kolacje w lokalach. A już zwłaszcza w tym. – My tak samo, chociaż rzadko tu przychodzimy. – Musicie koniecznie to zmienić, w karcie jest mnóstwo dań, które mogę polecić. A może kiedyś umówimy się razem? Co wy na to? Fabian tylko wzruszył ramionami, bo coraz bardziej dość miał tej farsy, w którą przypadkowo się wplątał. Nie znosił łączenia pracy z życiem prywatnym, ale ta kobieta w jakiś dziwny sposób obeszła wszystkie jego mury, które wznosił dookoła siebie przed obcymi ludźmi. – Czemu nie – rzuciła natomiast Paula. – Nie mamy z Fabianem tutaj zbyt wielu znajomych. – Naprawdę? – Tak. Oboje studiowaliśmy w dużych miastach i większość przyjaźni nie przetrwała próby czasu. Poza tym sporo osób wyjechało i nie wróciło, więc jesteśmy głównie zdani na siebie. – Naprawdę? Biedacy… – W jej oczach błysnęła empatia. – To może mogłabym was poznać z moimi córkami? – Byłoby miło. – Uśmiechnęła się Paula. – Zaraz wymienimy się numerami telefonów i umówimy na grilla albo popołudniową kawkę. – A ty przyszłaś tu sama? – spytała ją Paula. – Nie, nie. Razem z mężem, córką i jej przyszłym mężem. Może go znacie? – Sabina nie przepuszczała żadnej okazji, by się pochwalić. – To Mikołaj Ordecki.

– Ten Mikołaj Ordecki? – Paula nie kryła zdziwienia. – Ja znam tylko jednego – odpowiedziała jej dumnie. – Nie wierzę! – To uwierz. Tam siedzą. – Sabina odwróciła się lekko przez ramię i wskazała na swoich bliskich. – Ale numer! A dałabyś radę załatwić mi jego autograf? – Paula! – Zganił ją Fabian. – Daj spokój, to nie wypada. – Dlaczego nie, Fabianku? – Zaćwierkotała Sabina, jakby był jej ukochanym synalkiem. – Oczywiście, że mogę poprosić go o autograf. Albo wiesz co? Sama to zrobisz! – Spojrzała na Paulę. – Na pewno zgodzi się również na selfie. – Byłoby cudnie! – pisnęła uradowana dziewczyna. – A na tym wspomnianym przez ciebie grillu on też będzie? Fabian aż kopnął ją pod stołem. Co ona wygaduje, na Boga? Żadnego wspólnego grilla nie będzie. – No jasne! – Emocjonowała się natomiast Sabina. – Jeśli chcesz, to zaproszę całą naszą rodzinę. – Ekstra! – Pisnęła Paula, a Fabian natychmiast pożałował, że był dziś kierowcą i nie mógł zamówić wódki albo piwa. Ten niespodziewany przebieg tego wieczoru z chwili na chwilę coraz mniej mu się podobał. Niestety, jak znał swoją siostrę, to ona nie odpuści poznania znanej osoby. Była fanką niemal każdej gwiazdy show-biznesu i śledziła życie celebrytów, których on nawet nie znał. Obawiał się więc, że za chwilę będzie musiał przesiąść się z nią do stolika rodziny Sabiny i miły, wspólny wypad z siostrą trafi szlag. Tak też się stało.

ROZDZIAŁ 20 Podczas gdy rodzina Małgosi spędzała miło wieczór w restauracji, ta już przed dwudziestą zagoniła dziewczynki do wanny, a potem szybko położyła je spać. Była zmęczona i pragnęła zrelaksować się w łóżku, dlatego sama też wzięła szybką kąpiel, po czym ułożyła się z książką w miękkiej pościeli. Przez okno, które okalały kwieciste zasłonki, wpadały do sypialni promienie zachodzącego słońca, a ona leżała na łóżku i czytała o miłości. Dobra lektura od niepamiętnych czasów pomagała jej chociaż na chwilę uciec od problemów i przenieść się do innego, lepszego świata. Po kilkudziesięciu minutach zmorzył ją jednak sen. Tym razem nie musiała brać nawet tabletki nasennej, których opakowanie nadal leżało przy łóżku. Wystarczyło, że przyłożyła głowę do białej poduszki i natychmiast zasnęła. Widocznie jej umysł miał dość zmartwień i stresów, wolał uciec do krainy błogiej nieświadomości. Przespała całą noc. Obudziła się dopiero rano, a właściwie została obudzona, bo z kuchni zaczęły docierać do niej wyjątkowe hałasy. Zdezorientowana usiadła na łóżku. Ktoś ewidentnie przestawiał naczynia i brzdąkał sztućcami. Czyżby dziewczynki już wstały? Sennym wzrokiem popatrzyła na budzik, który stał obok na szafce. Nie, to niemożliwe, pomyślała, pocierając dłonią zaspane powieki. Dochodziła dopiero siódma, córeczki na pewno leżały

jeszcze w łóżkach i spały. Chociaż może któraś zgłodniała i postanowiła sama przyrządzić sobie śniadanie, żeby nie budzić matki? Małgosia wierzyła w córki i często powierzała im do wykonania drobne prace domowe, ale życie nauczyło ją, że gdy ma się dzieci, to lepiej trzymać rękę na pulsie, więc postanowiła pójść sprawdzić, co się dzieje. Odrzuciła kołdrę, odszukała kapcie, a potem narzuciła na siebie cienki, beżowy szlafroczek i ruszyła do kuchni. Ku jej wielkiemu zdziwieniu nie zastała tam jednak Emilki ani Klary, ale Sabinę, która zawzięcie mieszała coś w misce. W dodatku, mimo wczesnej pory, jej twarz zdobił już wyrazisty makijaż, który nijak nie pasował do sportowych legginsów i bluzki we wściekle różowym kolorze. (Oczywiście zdaniem Małgosi, bo Sabina z pewnością uważała ten image za ostatni krzyk mody). – Mama? – Małgosia nie kryła swojego zdziwienia. – A co ty tu robisz? – Aktualnie ucieram awokado. – Kobieta spojrzała na nią przez ramię, jakby urzędowanie w kuchni córki było dla niej czymś oczywistym. – To widzę. – Małgosia zerknęła na leżącą obok skórkę. – Pytam raczej o to, skąd wzięłaś się w mojej kuchni. – Jak to skąd? – Sabina wróciła do miski. – Przyszłam z pokoju gościnnego. A właściwie z łazienki, bo rano biegałam i musiałam potem wziąć prysznic. – Zaraz, zaraz… – Żona Wojtka zamrugała rzęsami. – Ale jak ty w ogóle weszłaś do domu? – zapytała zdziwiona, bo głowę by dała, że wieczorem osobiście przekręciła klucz w drzwiach, nim położyła się spać. – Aaa, o to ci chodzi – mruknęła Sabina. – Stefan podwiózł mnie wczoraj po kolacji. Dzwoniłam, ale nie otwierałaś, więc obeszłam dom i zajrzałam do twojej sypialni. Pomyślałam, że śpisz i miałam rację. A ponieważ nie chciałam cię budzić, bo

wiem, ile masz stresów, więc napisałam esemesa do Klary, żeby mnie wpuściła. Na szczęście szybko odczytała i otworzyła mi drzwi. Małgosia pokiwała głową, chociaż wczoraj, gdy Sabina wychodziła z jej domu, miała złudną nadzieję, że matka porzuciła pomysł z przeprowadzką i przenocuje u siebie. – A teraz robię śniadanie – dodała. – Dla ciebie i dziewczynek też starczy. Małgosia zbliżyła się do niej i zerknęła do miski. – Co to będzie? – Pasta guacamole. Idealna na kanapki. – Wierzę ci, mamo, ale wątpię, żeby dziewczynki chciały to zjeść. – Już ja je przekonam. – Sabina energicznie wcisnęła do miski sok z połowy limonki. – Gdy tylko usłyszą, jakie to zdrowe, to będą dopominały się o takie śniadanie co rano. – Cóż… Jak to mówią, nadzieja umiera ostatnia. – Odeszła do kuchenki, by wstawić wodę na kawę. – Tobie też taki posiłek dobrze zrobi. – Sabina popatrzyła za nią krytycznie. – W ogóle powinnaś przestawić się na zdrowe jedzenie. Na moje oko przytyłaś ostatnio. – Wydaje ci się. Ważę tyle samo, co zawsze. – Może to przez tą koszulę nocną. – Oceniła Sabina, z niechęcią wskazując na białą, luźną halkę Małgosi. – Ona jest straszna i co najmniej rozmiar za duża. Nie myślałaś o spaniu w jakiejś ładniejszej i bardziej dopasowanej piżamce? – spytała, bo była pewna, że w takim wydaniu Małgosia na pewno nie zaciągnie do łóżka Burczyka. Wręcz przeciwnie. Gdyby tylko zobaczył ją w tej wielkiej płachcie, z pewnością zwiałby tam, gdzie pieprz rośnie. A przynajmniej lawenda. – Wolę, żeby podczas snu było mi wygodnie – odparła Małgosia, po czym wyjęła z szafki ulubiony kubek do kawy. – Co nie znaczy, że powinnaś spać w worku. – Wojtkowi ta koszula bardzo się podoba.

– Doprawdy? – Sabina nie chciała w to wierzyć. – Tak – zapewniła ją córka. – To ja w takim razie nawet nie pytam, jak wygląda wasze życie seksualne. – Mamo! – pisnęła w końcu Małgosia, która i tak miała święte nerwy do tej kobiety. – O czym, jak o czym, ale o kuluarach mojej sypialni nie będziemy rozmawiać. – A dlaczego nie? – Sabina odłożyła na chwilę widelec, którym mieszała dotąd pastę i wzięła się dłońmi pod boki. – Masz coś do ukrycia? Małgosia wolała nie odpowiadać. W milczeniu sięgnęła po brązowy pojemnik z kawą i wsypała trochę zmielonych ziaren do kubka. – Czyli nie układa wam się – stwierdziła Sabina. – Mamo, błagam… – Małgosia poczuła się nagle jak mała dziewczynka, a na jej policzki wypłynęły rumieńce. – No co? – Sabina nie zamierzała ustąpić. – Gdybyś miała udane życie seksualne, to chętnie byś o tym mówiła. – A może po prostu wolę zachować tę sferę życia tylko dla siebie? – Wyjęła z szafki dwie bułki, masło i chleb. – Wmawiaj to innym, ale nie matce. Zresztą czego ja się spodziewałam po Wojtku. Przecież po nim od razu widać, że… – Proszę cię, nie kończ. – Zabrała prowiant i kawę na stół, przy którym później usiadła. – To po prostu kolejny argument, że powinnaś związać się z kimś innym – ciągnęła Sabina. – Niedługo w ogóle zapomnisz, co to seks. Jeśli już nie zapomniałaś, oczywiście. A nie jesteś jeszcze taka stara, powinnaś czerpać z życia to, co najlepsze, zamiast chodzić po domu w ciepłych bamboszach i kwiecistym fartuchu jak jakaś rencistka! – Nie krzycz, mamo. Jeszcze dziewczynki usłyszą. – Małgosia spojrzała z niepokojem w stronę drzwi. – To by im tylko wyszło na dobre. Niech zobaczą na przykładzie mamusi, do czego prowadzą niewłaściwe decyzje

podjęte w młodości. I wybór nieodpowiedniego mężczyzny na życiowego partnera. – Sabina podeszła do stołu i zabrała z niego słoiczek z miodem, nim córka zdążyła go odkręcić. – Co robisz? – Żona Wojtka popatrzyła na nią niezadowolona. – Nie będziesz jeść tego świństwa, dopóki nie schudniesz. – Ale… – Pyszna pasta z awokado, proszę bardzo! – Sabina postawiła na stole niedużą miseczkę z mazią w zielonym kolorze. – Częstuj się i zachwycaj jej smakiem. Małgosia z utęsknieniem popatrzyła na słoik miodu, który matka postawiła na szafce. – Nie zachowuj się jak dziecko! – zganiła ją Sabina. – Miód jest zdrowy, to prawda, ale nie można go nadużywać. – Odsunęła sobie taboret. – W najbliższych dniach zadbam o twoją dietę i pokażę ci, że zdrowo też znaczy smacznie. Zrezygnowana Małgosia sięgnęła po kromkę chleba. – A tak w ogóle to był tu rano jakiś pracownik zakładu samochodowego – rzuciła Sabina. – Pytał o ciebie. – Tak? A w jakiej sprawie? – Nie wiem, nie chciał powiedzieć. Chyba nie wierzył mi, że jestem twoją matką, ale właściwie to mu się wcale nie dziwię, bo przecież młodo wyglądam. – Niewątpliwie. – Małgosia posmarowała kawałek chleba zieloną pastą. – Chyba napisał ci w końcu esemesa z tą sprawą, z którą przyszedł. Musisz sprawdzić komórkę. – Pewnie chodziło o tę część, którą miałam zamówić. – Małgosia rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu swojego smartfona. – Chyba mój telefon został w sypialni. – Przyniosę ci go, a ty jedz sobie w spokoju – zaproponowała usłużnie Sabina. – Po porannym biegu mam tyle energii, że aż trudno usiedzieć mi w miejscu. – Dziękuję. Jest na szafce obok łóżka. – Drobiazg – mruknęła, podnosząc się z drewnianego stołka

i ruszyła ku sypialni. Dotarła do niej po chwili. W pomieszczeniu panował zaduch, więc zanim wzięła telefon, najpierw otworzyła okno na oścież. Do środka natychmiast wpadło ciepłe powietrze pachnące zapachem lawendy. Jednak nie tak źle mieszkać na wsi, pomyślała żona Stefana, wdychając lawendowy aromat i patrząc na krajobraz za oknem. Chociaż nie miała duszy romantyczki, to plantacja córki i na niej robiła czasem duże wrażenie. Mimo wszystko nie kontemplowała natury zbyt długo. Odwróciła się do szafki przy łóżku i szybko zlokalizowała telefon Małgosi. Podeszła, żeby go zabrać, a wtedy jej wzrok padł na leżące nieopodal opakowanie niebieskich tabletek. – No pięknie… – Aż jęknęła na głos. Miała więc rację. Wojtek był tak beznadziejnym mężem, że nie umiał nawet zaspokoić własnej kobiety w sypialni. Biedna Małgosia… Musiała pozbyć się tego niedojdy i pasożyta jak najszybciej.

ROZDZIAŁ 21 Po śniadaniu Małgosia poszła do warsztatu samochodowego. Miała dość gadaniny matki, która, jak na złość, nie zamierzała zamilknąć, a poza tym chciała powiedzieć pracownikom, że Wojtek zamówił dla nich wspomniany wczoraj wał korbowy i że kurier przywiezie go jutro. Nigdy nie sądziła, ze kiedykolwiek ucieknie z domu do warsztatu męża, żeby zaznać chwili spokoju, ale widać los uwielbiał z niej kpić. Zamierzała zabrać też z biura dokumenty, o które prosił ją Wojtek. Co prawda pomysł pracowania w szpitalu nadal jej się nie podobał, ale potrafiła go trochę zrozumieć. Ona pewnie dostawałaby kota, gdyby musiała leżeć bezczynnie przez kilka tygodni. A tak Wojtek przynajmniej będzie miał jakieś zajęcie. Dotarła do budynków warsztatowych dość szybko. Może niedługo bieganie po trawie wejdzie jej w nawyk? Po drodze minęła jakiegoś dziwnego mężczyznę w czarnym samochodzie, który zmierzył ją nieprzychylnym spojrzeniem, ale postanowiła to zignorować. Niech się gapi, proszę bardzo. Już i tak matka wypominała jej wagę i zmarszczki. Nieco poirytowana podeszła do jednego z budynków i zajrzała za blaszane drzwi. – Halo! – zawołała donośnym głosem, przechodząc przez próg. – Jest tu ktoś? – Jestem, jestem – odpowiedział jej Adam, po czym wyłonił się zza otwartej maski samochodu, który stał nieopodal. Miał

brudne od smaru ręce, dlatego chwycił leżącą na ziemi szmatkę i wytarł nią dłonie. – Przywitałbym się bardziej życzliwie, ale w tej sytuacji to raczej marny pomysł. – Popatrzył na swój ubiór, który niewiele różnił się stanem czystości od jego rąk. – Nie szkodzi. – Małgosia zrobiła dwa kroki w jego kierunku. – Nie wpadłam tutaj, żeby się ściskać. – A szkoda. Moja żona też jest ostatnio niedotykalska, chociaż zaspokoiłbym swoją potrzebę bliskości. – Ciesz się, że Wojtek tego nie słyszy – zażartowała Małgosia. – Jak to mówią, kota nie ma, a myszy harcują… – Mam nadzieję, że nie bierzesz sobie zanadto do serca tego przysłowia. – A gdzieżbym śmiał! Od rana ciężko pracuję. Zresztą nie tylko ja. Reszta chłopaków też ma ręce pełne roboty. – To akurat się chwali. – Może chciałabyś nam pomóc? – Skończył wycierać ręce i rzucił ścierkę na podłogę. – Raczej nie cierpię na nadmiar wolnego czasu, ale jeśli jest taka konieczność… – Spokojnie, tylko żartowałem – przerwał jej w pół słowa. – Dajemy sobie nieźle radę sami. Lepiej powiedz, co cię sprowadza. – No właśnie. – Małgosia posłała mu uśmiech. – Chciałam cię tylko poinformować, że Wojtek zamówił dla ciebie ten wałek i jutro przywiezie go kurier. – Wałek? Chyba wał – zaśmiał się Adam. – Ach tak. – Na policzki Małgosi wypłynął rumieniec. – Wybacz. Ciągle mylę te nazwy. – Nie szkodzi, znam to. Za to pewnie odmiany tych swoich krzaczków wymieniłabyś śpiewająco nawet w środku nocy. Poparzyła na niego z wdzięcznością. – A co tam u Wojtka? Masz jakieś wieści? – Jeszcze nie byłam dzisiaj w szpitalu, ale napisał mi rano esemesa, że ma się całkiem nieźle.

– Chciałbym odwiedzić go któregoś dnia po pracy w tym tygodniu. Co sądzisz o tym pomyśle? – Brzmi świetnie – odpowiedziała szczerze. – Na pewno się ucieszy. – Brakuje nam go tutaj – powiedział w imieniu wszystkich pracowników. – Gdy kręci się po warsztacie, zawsze panuje tu świetna atmosfera, a teraz… – Rozejrzał się dookoła. – Sama widzisz. Cicho jak makiem zasiał. To aż dziwne. – Może włączcie sobie muzykę? – zaproponowała żartobliwym tonem. – Wątpię, by to pomogło, chociaż właściwie co mi szkodzi spróbować? Wojtek ma radio w swoim biurze. Myślisz, że mogę je pożyczyć? – Bierz śmiało, zresztą możemy pójść tam razem, bo przyszłam po jakieś dokumenty. – Zamierzasz urządzić mężowi drobną kontrolę? – A co on może ukrywać? – Ruszyli w stronę gabinetu. – Po prostu prosił mnie, żebym przywiozła mu trochę papierów do szpitala. Trochę się nudzi, a tak przynajmniej będzie miał zajęcia. – Przecież leży tam dopiero dwa dni! – Tak, wiem, ale znasz go. – Posłała mu uśmiech. – Niestety należy do ludzi, którzy mają stanowczo za dużo energii i nigdy nie nauczyli się odpoczywać. – Pewnie personel szybko będzie miał go dość i wypiszą go do domu przed czasem. – Adam gromko się zaśmiał. – Na tę chwilę nie mam nic przeciwko. – Spojrzała na niego. – Nie pamiętam, kiedy ostatni raz nie było go w domu tak długo. Nie dość, że się zamartwiam, to jeszcze tęsknię – wyznała z rozbrajającą szczerością. – Gdybyś potrzebowała pomocy, to wal do mnie jak w dym. – Adam otworzył przed nią drzwi do gabinetu, do którego dotarli. – Co prawda nie poprzytulam cię na kanapie, bo Wojtek urwie mi głowę, ale zawsze wysłucham i naprawię drobną usterkę

albo coś w tym rodzaju. – Dziękuję – odarła z prawdziwą wdzięcznością, wchodząc do środka. Uderzyła ją myśl, że naprawdę dawno nie była w tym gabinecie i znów obiecała sobie, że gdy tylko Wojtek dojdzie do siebie, zadba bardziej o ich relację. Przydałoby się też trochę tutaj posprzątać. Chociaż pomieszczenie urządzone było w minimalistycznym stylu i nie znajdowało się w nim zbyt wiele mebli, Wojtek porozkładał wszędzie swoje bibeloty, jakieś papiery, kubki i teczki, co nie wyglądało zbyt schludnie. – Na razie nie narzekam na towarzystwo, ale wiesz, że zawsze jesteście z żonką mile widzianymi u mnie gośćmi – powiedziała do Adama, rozglądając się po wnętrzu. – Hmm… – Podeszła do dębowego biurka, które stało na środku. – Tylko gdzie on trzyma te dokumenty… – Z tego, co wiem, to w tamtej szafie. – Adam wskazał na brązowy mebel pod ścianą. – Zaraz sprawdzimy. – Podeszła do niego i pociągnęła za uchwyt. Adam miał rację. W środku leżało mnóstwo wypełnionych po brzegi teczek, koszulek i segregatorów. – Na szczęście chociaż tutaj panuje porządek – mruknęła, czytając znajdujące się na nich napisy. – Teraz tylko muszę znaleźć to, o co prosił. – Pomóc ci? – Nie, nie. Dziękuję. Jakoś sobie poradzę. – Stanęła na palcach, by lepiej widzieć opisane flamastrem teczki. – To ja zabieram radio i wracam do pracy. – Jasne, nie chcę cię od niej odrywać. I tak dziękuję za pomoc. – Nie ma sprawy. Gdybyś mnie jeszcze potrzebowała to wiesz, gdzie będę. – Błysnął zębami, po czym zabrał z parapetu staromodny odbiornik radiowy i wyszedł. Małgosia tymczasem przygryzła wargę, przeszukując kolejne

teczki. Obawiała się, że trochę tu spędzi, bo Wojtek miał ich o wiele więcej, niż przypuszczała, i znalezienie wskazanych przez niego dokumentów przywodziło jej na myśl szukanie igły w stogu siana. – No nic – westchnęła, przekładając kolejne papiery. Trzeba to trzeba. Na szczęście nie było tak źle. Po kilkunastu minutach ułożyła na biurku mały stos rzeczy, o które prosił ją Wojtek, i mogła zamknąć drzwi szafki. Wzięła teczki oraz segregatory pod pachę, po czym opuściła gabinet. – Udało ci się znaleźć wszystko, co chciałaś? – zapytał ją Adam, kiedy przechodziła przez budynek, w którym pracował. – Tak, dziękuję. – Podeszła do niego. – Po południu zawiozę to wszystko Wojtkowi. – To świetnie. A mógłbym mieć do ciebie małą prośbę? – Wyszedł zza maski samochodu. – Uprzedzam tylko, że jeśli znów mam przekazać Wojtkowi, by coś zamówił, to musisz mi napisać dokładną nazwę na kartce. – Będę miał to na uwadze, ale tym razem chciałem cię prosić o coś zupełnie innego. – To znaczy? – Popatrzyła na niego uważnie. – Wyjechałabyś tym samochodem z warsztatu i zaparkowała na dworze? – Adam wskazał na auto, które właśnie naprawiał. – Mam brudne spodnie i nie chcę ubrudzić tapicerki, a najzwyczajniej w świecie nie chce mi się szukać jakiejś czystej szmatki, by podłożyć ją sobie pod tyłek, albo iść się przebierać. Małgosia zaśmiała się serdecznie. – Jasne, nie ma problemu. Muszę tylko położyć gdzieś te dokumenty. – Może tam? – Adam wskazał na krzesło stojące w rogu budynku. Małgosi spodobał się ten pomysł i tak też zrobiła. – Kluczyki są w stacyjce – powiedział, gdy ponownie do niego podeszła.

Skinęła głową i wsiadła do auta. Był to srebrny, nieduży samochód, którego marki ani modelu nie umiała wymienić. Przysunęła sobie fotel bliżej kierownicy, a potem przekręciła kluczyk w stacyjce i zerknęła w lusterka. – Już? Mogę wyjeżdżać? – Na wszelki wypadek spytała Adama przez otwarte okno. – Tak, śmiało. – Pokiwał głową, więc spojrzała przez ramię i, gotowa do jazdy, nacisnęła pedał gazu Niestety, samochód ani drgnął. Zdziwiona przeniosła wzrok na kierownicę i wcisnęła pedał nieco mocniej, ale samochód tylko zawył, zamiast pojechać. – Co jest? – Podszedł do niej Adam. – No właśnie nie wiem. – Popatrzyła na niego bezradnie. – Chcę ruszyć, dodaję gazu, ale samochód nie jedzie. Zresztą sam słyszysz. – Dziwne… – Adam zajrzał do środka. Małgosia przyznała mu rację. – Może zgaś silnik i zapal go jeszcze raz – zaproponował. – Na wiele usterek pomaga zwykły restart. – Jasne. – Pokiwała głową z zapałem i tak też zrobiła. Potem znowu popatrzyła w lusterka i chciała ruszyć, ale również tym razem nie przyniosło to skutku. – Cholera. – Adam zaklął. – A sądziłem, że naprawiłem, co trzeba. – Może coś przeoczyłeś? – Zaraz to sprawdzę. Zgaś silnik, dobrze? – Podszedł do maski, a gdy Małgosia spełniła jego prośbę, podniósł klapę jednym sprawnym ruchem. – Mam wysiąść? – spytała Małgosia. – Możesz poczekać w środku, to zajmie mi tylko chwilę. – Ze skupieniem powiódł wzrokiem po przewodach i sprzętach, ale nie zauważył nieprawidłowości. Wszystko było na swoim miejscu i samochód powinien ruszyć bez szwanku. Na wszelki wypadek poprawił jednak kilka przewodów oraz dokręcił jedną

śrubę. Potem zamknął maskę z trzaskiem i wrócił do żony szefa. – Na moje oko wszystko jest w porządku. – Schylił się do okna. – Spróbuj teraz, powinien ruszyć. Mam nadzieję, że tak się stanie. – A jak nie? – To będę kombinował dalej. – Odsunął się od auta, a Małgosia znowu uruchomiła silnik. Popatrzyła to za siebie, to na Adama, po czym zaczęła zwalniać sprzęgło. Potem dodała gazu, ale i tym razem z marnym skutkiem. – No niech to szlag! – Poirytował się Adam. – Co jest?! Jego krzyki sprowadziły do warsztatu kolegę, który zajmował się jakimś autem na dworze. – O co chodzi? – Zainteresował się problemem kolegi. – Wymieniałem świece. Niby wszystko jest w porządku, samochód odpala, ale nie jedzie – wyjaśnił mu krótko. – Wyje tylko i stoi w miejscu. – To dziwne. – Co nie? – Gdybyś coś schrzanił, nie byłoby zapłonu. – Może jest jakaś inna usterka, o której nie wiemy? – zaczęli się zastanawiać. – Ale jaka? – Cholera wie. – Adam podrapał się po głowie, w skupieniu patrząc na samochód. – Pierwsze na myśl przychodzą mi hamulce. – No to trzeba to sprawdzić. – Więc przestawiaj auto na kanał i do roboty. – Tylko jak, skoro nie jedzie? – Trzeba będzie je przepchnąć. Zawołam chłopaków. – Klasnął w ręce, a Małgosię nagle jakby olśniło. Spojrzała na prawo, gdzie mieścił się hamulec ręczny i nagle poczuła wstyd. – Adam? – powiedziała nieśmiało, obracając głowę do okna. – Tak?

– Bo wiesz… To chyba przeze mnie ten samochód nie ruszał. – Na jej policzki wypłynęły rumieńce. Adam popatrzył na nią pytająco. – Nie zwolniłam ręcznego – wyznała ze wstydem. – Och, to wiele wyjaśnia. – Adam się roześmiał, a gdy powiedział to kumplom, którzy tłumnie zeszli się, by mu pomóc, głośny męski śmiech wypełnił cały warsztat. Małgosia natomiast spaliła się ze wstydu. No pięknie!

ROZDZIAŁ 22 Po wczorajszym spotkaniu z Sabiną Fabian Burczyk nie był zachwyconą perspektywą kolejnego, ale poczucie obowiązku oraz empatia nakazały mu spotkać się z jej córką i odbyć z nią długą rozmowę o mężu. Los kobiet, które doświadczają przemocy domowej, szczerze go wzruszał, dlatego zwalczył w sobie niechęć i postanowił po południu pojechać do Leszczynek. Gdy tylko znalazł wolną chwilę, wsiadł do radiowozu i udał się w tamtym kierunku, a po drodze zadzwonił jeszcze do siostry, by spytać, w jakim jest stanie. Podczas wczorajszej kolacji była tak podekscytowana spotkaniem z Ordeckim, że wypiła więcej niż zwykle i obawiał się, że męczy ją kac. Tak też było. Paula odebrała zachrypniętym głosem i przez większość rozmowy narzekała na bolącą głowę. Gdy jednak dowiedziała się, dokąd właśnie jedzie jej brat, natychmiast zapomniała o przykrych dolegliwościach. – Tylko pamiętaj, żeby zapytać Sabinę, kiedy możemy zajrzeć na grilla – powiedziała z energią. – Muszę wcześniej podjechać do sklepu, kupić nową sukienkę. W końcu na spotkanie z taką gwiazdą jak Mikołaj, trzeba dobrze się ubrać. – Paula… – Fabian wywrócił oczami. – Czy ty aby troszeczkę nie przesadzasz? To zwykły człowiek, a ty robisz z niego prawie boga. W dodatku ma dziewczynę, nie widziałaś? I wygląda na to, że świata poza nią nie widzi.

– Przecież ja go nie chcę odbijać Elizie – oburzyła się Paula. – Po prostu chciałabym spędzić popołudnie w miłym towarzystwie. Wczorajsza kolacja bardzo mi się podobała. – Mnie nie do końca. – Fabian pomyślał o nachalnej Sabinie, która przez większość wieczoru wypytywała go o życie prywatne, przez co czuł się jak na przesłuchaniu. Ta baba była dziwna i wyglądała na niezrównoważoną emocjonalnie. Prawdę mówiąc, trochę się jej bał. Czasami spotykał takich ludzi na interwencjach i nigdy nie wiedział, do czego mogą być zdolni. Wolał nie wchodzić z nią w bliższą relację, tym bardziej że nie było to konieczne. – E tam, bo ty jesteś trochę aspołeczny, Fabianku. Najchętniej zamknąłbyś się po pracy w domu i nie wychodził do ludzi. – Wcale nie – zaprotestował gwałtownie. – Mam wielu przyjaciół. – To świetnie! W takim razie będziesz miał nowych. Koniecznie zapytaj Sabinę o termin tego grilla i daj mi znać. – Paula… – Nie marudź, tylko to zrób. Niestety muszę już kończyć. Robię sobie właśnie owsiankę i zaraz wykipi mi mleko. – Jasne – burknął niepocieszony. – Przyślij mi datę spotkania esemesem – zaćwierkotała Paula, a potem w słuchawce rozległo się głośne pikanie informujące o zakończeniu połączenia. Fabian głośno westchnął. Sympatia siostry do tej rodziny wcale a wcale mu się nie podobała. Nie chciał jednak potem słuchać, że sabotuje jej relacje towarzyskie, więc chyba nie miał wyjścia. Niezadowolony dojechał do Leszczynek i skręcił w polną drogę wiodącą ku plantacji lawendy. Nie mógł jej przegapić. Córka Sabiny ustawiła przy szosie wielką, drewnianą tablicę informującą o swojej działalności. Fabian wcześniej wielokrotnie słyszał o tym miejscu od kolegów albo byłych dziewczyn, ale nigdy tu był. Zamiast na fioletowych krzaczkach

skupił się jednak na razie na prowadzeniu samochodu, który podskakiwał na wybojach w polnej drodze, i swojej misji. Wiedział z doświadczenia, że rozmowy z ofiarami przemocy bywają trudne, dlatego odczuwał niewielki stres. Nie chciał spłoszyć Małgosi nachalnością albo wprost zadanymi pytaniami. Niestety, delikatność nie była jego drugim imieniem. W końcu dotarł pod dom. Zaparkował radiowóz koło innych samochodów i wysiadł na zewnątrz. Gdy tylko to zrobił, natychmiast uderzył go przyjemny zapach lawendy niesiony spod lasu przez delikatny wietrzyk. Fabian odetchnął głęboko i rozejrzał się dookoła, chłonąc wyjątkowy krajobraz. Naprawdę było tu pięknie. Rzędy krzaczków lawendy ciągnęły się aż po las i przywoływały na myśl urokliwą Prowansję. A do tego te niemal bajkowe budynki z czerwonej cegły, które stały na zadbanym podwórku nieopodal i urokliwe, rustykalne stoliki dla gości… Córka Sabiny naprawdę wiedziała, jak stworzyć wyjątkowy klimat i przyciągnąć klientów. Fabian już dawno nie był w tak pięknym miejscu. Od razu poczuł się lepiej. Nie chcąc jednak wyjść na romantyka lub miągwę (co raczej nie przystało policjantom), poprawił pasek u spodni od munduru i ruszył przez trawnik. Nieopodal bawiły się dzieci, które posłały w jego stronę zdziwione spojrzenia, ale zignorował je i podszedł do drzwi. Zadzwonił dzwonkiem. Nie zdążył nawet zabrać ręki z przycisku, bo ze środka wyłoniła się rozemocjonowana Sabina. – Fabianku! – zawołała rozanielona i tak jak wczoraj, rzuciła się, by go wyściskać. Z trudem powstrzymał chęć, by ją odepchnąć i na chwilę przestał oddychać, żeby nie zaciągnąć się ostrym zapachem jej perfum. Na Boga. Ta chmara mogłaby zadusić niejednego biedaka, gdyby tylko postanowił przebywać zbyt długo w towarzystwie tej babki. – Dzień dobry – powiedział służbowym tonem z nadzieją, że to ukróci choć trochę jej matczyne, ciocine czy babcine zapędy.

– Wejdź na herbatkę. – Kobieta pozostała jednak nieczuła na oschłe nuty w jego głosie i wykonała zapraszający gest dłoni. – Właśnie znalazłam w szafce Małgosi taką dobrą, zieloną. Będzie jak znalazł! – Dziękuję za zaproszenie, ale jestem na służbie. – Przecież widzę. Bycie w pracy nie znaczy jednak, że nie można się nawadniać, prawda? – Zgodnie z umową przyjechałem porozmawiać z pani córką. – Fabian zignorował ten jej komentarz. – Jest może w domu? – Trafiłeś idealnie, bo raptem pół godziny temu wróciła ze szpitala od Wojtka. – To świetnie. – Ucieszył się szczerze, bo przynajmniej będzie miał powód, by nie dać się omotać tej szalonej kobiecie. – Mogłaby ją pani poprosić? – A może sam jej poszukasz? Kilka minut temu poszła na plantację lawendy. – Oczywiście. Dziękuję za informację. – Skinął lekko głową, a potem, nie zważając na jej intensywne spojrzenie, jak najszybciej odwrócił się na pięcie i ruszył przez podwórko. – Fabian! – zawołała za nim jeszcze Sabina. Mimowolnie odwrócił się na dźwięk swojego imienia. – Wpadnij później na tę herbatę. Zrobiłam też pyszne bezglutenowe ciasto z buraka i marchwi. Będzie ci smakowało, a przy okazji opowiesz mi, co tam słychać u Pauli. Wiem, że widziałyśmy się raptem wczoraj, ale już tęsknię za tą miłą dziewczyną! – Dziękuję! – odkrzyknął, choć nie zamierzał skorzystać z zaproszenia i czym prędzej podążył w stronę plantacji. Właściwie to był zadowolony, że spotka Małgosię właśnie tam. Prowadzenie poważnej rozmowy, gdyby obok była Sabina, raczej nie wydawało mu się najlepszym pomysłem. Pospiesznie szedł ku fioletowym rzędom. Z każdym kolejnym krokiem zapach lawendy stawał się jeszcze intensywniejszy, a jego oczom ukazywał się coraz piękniejszy widok. Gałązki

krzaczków kołysały się lekko na wietrze, a przy jednym z nich pochylała się kobieta w sukience i kapeluszu. To pewnie właścicielka, pomyślał, wchodząc na wąska ścieżkę, i skierował się w jej stronę. Trochę jej pozazdrościł, że miała tak dobry pomysł na życie i teraz może codziennie przechadzać się po tym polu. To musiało być bardzo relaksujące. Nie to, co jego praca, po której przez większość czasu chodził podenerwowany. Nie chciał jednak rozmyślać teraz o negatywnych aspektach swojego zawodu. Musiał skupić się na pomocy tej biednej kobiecie, dlatego nabrał w płuca powietrza, a potem do niej podszedł. – Dzień dobry – powiedział służbowym, chociaż przyjaznym tonem. Małgosia podniosła się z ziemi, na której klęknęła, ścinając lawendę. – Dzień dobry – odparła nieco zdziwiona i spojrzała w dół, na swoje brudne ręce. Odruchowo wytarła je w fioletowo-szarą sukienkę, którą miała na sobie. – Posterunkowy Fabian Burczyk. – Przedstawił się krótko. – Nie wiem, czy mnie pani pamięta. – Oczywiście, że tak. Spotkaliśmy się w szpitalu, prawda? Po wypadku mojego męża. – Dokładnie – przytaknął. – Co pana tutaj sprowadza? – spytała zaciekawiona, bo wizyty policji nie były na plantacji częstym zjawiskiem. – Jakieś nowe fakty w sprawie wypadku Wojtka? – Poniekąd – mruknął wymigująco. – Byłam właśnie u niego w szpitalu. – Odgarnęła z twarzy rozwiane włosy. Musiał przyznać, że choć zwykle gustował w innych kobietach, to ona wyglądała wyjątkowo w tym popołudniowym słońcu. Szybko jednak odgonił tę myśl. Przecież był na służbie! – I jak on się czuje? – zapytał, wracając do pracy.

– Lekarze są dobrej myśli. Mówią, że najgorsze minęło, ale nadal musi leżeć i odpoczywać. No i jeszcze co najmniej półtora tygodnia zostanie pod obserwacją ze względu na krwiaka. – Rozumiem. – Fabian pokiwał głową. – Pewnie pani za nim tęskni? – Popatrzył na nią uważnie. – O tak. – Małgosia westchnęła. – Mimo że na co dzień mamy niewiele czasu dla siebie, bo każde ma swoje obowiązki, to bardzo mi go brakuje. – Długo jesteście małżeństwem? – Już ponad dziesięć lat – odpowiedziała, uśmiechając się lekko. – To kawał czasu. – Sama nie wiem, kiedy to zleciało. Czasami mam wrażenie, że pobraliśmy się całkiem niedawno. Tylko kolejne zmarszczki przypominają mi o tym, że to już tyle lat. – Pewnie sporo się przez ten czas w waszym życiu zmieniło? – Policjant wykorzystał ten moment, żeby skierować rozmowę na pożądane tory. – O tak. – Małgosia zapatrzyła się na rządki lawendy. – Ale chyba tak to już jest z miłością, prawda? Zmienia się przez cały czas trwania związku. – Na lepsze? – Spojrzał na nią ze szczerym zainteresowaniem. – Pod wieloma aspektami. Na pewno staje się bardziej dojrzała, ale pewne rzeczy przemijają i człowiek może tylko za nimi tęsknić – powiedziała z sentymentem. – Mówi pani o przysłowiowych motylach w brzuchu? – O nich również, ale szczerze mówiąc, najbardziej brakuje mi wspólnych wieczorów spędzanych na długich rozmowach albo tych wszystkich momentów w ciągu dnia, gdy siadaliśmy gdzieś razem choćby na chwilę, żeby nacieszyć się swoją obecnością – zdobyła się na szczerość. – Czy to na kawę w kuchni, czy to przy fontannie w Brzózkach podczas zakupów… Odkąd pojawiły się dzieci i każde z nas zajęło się swoją firmą, to już prawie o tym zapomnieliśmy, a myślę, że to bardzo umacniało

nasz związek. Gdy ludzie zostają rodzicami i wciąga ich wir pracy, to zapominają o tym, że małżeństwo jest jak kwiat. Niepodlewany i zaniedbany, zwiędnie. Tak jak te moje krzaczki lawendy. – Uśmiechnęła się blado, sama zaskoczona tą swoją nagłą nostalgią i tendencją do zwierzeń. – Pięknie to pani ujęła. – Fabian zamyślił się nad jej słowami. Wyglądała na taką mądrą, romantyczną kobietę. Widział to wszystko w jej oczach. – Po prostu ubrałam w słowa to, o czym myśli wiele kobiet będących matkami, ale nie mają odwagi tego zwerbalizować. – Uśmiechnęła się lekko. – Nie znaczy to jednak, że narzekam na męża – dodała po chwili, uświadamiając sobie, że jej słowa mogły mieć negatywny wydźwięk. – Dobrze mi z nim, to cudowny mężczyzna. Wie pan, te wszystkie moje refleksje są spowodowane jego nieobecnością. Na co dzień trochę się mijamy, ale teraz, gdy dłużej nie ma go w domu, uświadomiłam sobie, jak ważny jest w moim życiu. I jak bardzo mi go brakuje. – Zdrowa miłość to coś pięknego – podsumował nieco melancholijnie. – O tak. – Małgosia skrzyżowała ręce na piersi, a wiatr musnął lekko materiał jej sukienki i Fabian znowu pomyślał, że naprawdę wyjątkowo wygląda. – Szkoda tylko, że tak wiele osób myli ją z uzależnieniem emocjonalnym. – Szybko przypomniał sobie jednak, że nie przyjechał tutaj na miłe pogawędki, ale do pracy, więc wrócił do służbowego tonu. – I że zwykle są to kobiety. Słyszała pani o tym pojęciu? – Obiło mi się kiedyś o uszy to hasło, ale nie wiem, na czym to zjawisko dokładnie polega. – W dużym skrócie na tym, że osoba postrzega partnera jako niezbędnego do życia – wyjaśnił. – Nie potrafi bez niego funkcjonować i podporządkowuje mu swoje potrzeby. – No tak, to właściwie logiczne. – Ponadto pozwala mu podejmować za siebie decyzje, nie

widzi sensu życia poza związkiem, a czasami… – zrobił krótką pauzę. Małgosia popatrzyła na niego pytająco. – Pozwala mu nawet się krzywdzić. I nie odchodzi, bo sądzi, że bez niego sobie nie poradzi – dokończył, bacznie śledząc emocje na jej twarzy. Małgosia mimowolnie pomyślała o Stefanie i matce. Po tym, jak Sabina zdradzała go na prawo i lewo, często było jej szkoda tego mężczyzny. Był dobrym mężem i świetnym ojczymem, a do tego tak ślepo kochał swoją żonę, że wybaczył jej wszystkie występki. W dodatku teraz udawał, że nic się nie stało. Czy ta miłość nie była toksyczna? Aż westchnęła i na jej twarzy wymalował się smutek. A więc jednak, powiedział natomiast do siebie w duchu Fabian, który wziął jej reakcję za argument potwierdzający przypuszczenia Sabiny. Aż zakłuło go serce i zrobiło mu się żal tej biednej, krzywdzonej kobiety. Do tej pory miał nadzieję, że jej matka coś sobie uroiła, ale wyglądało na to, że nie. Wzdłuż jego kręgosłupa rozszedł się zimny dreszcz. Miał ochotę udusić tamtego drania, który ją krzywdził. Jak w ogóle tak można? Była delikatną, subtelną kobietą o łagodnym wyrazie twarzy i ciepłym spojrzeniu. Może nie należała do typowych piękności, ale ewidentnie miała w sobie „to coś”. Takie kobiety należy chronić przed złem, szanować i kochać, a nie mieszać z błotem, wyzywać i krzywdzić. – Szkoda mi osób, które tkwią w takich związkach – powiedziała po chwili Małgosia. – Mnie też. – Fabian z trudem ukrył emocje. – Niestety, statystyki policyjne są zatrważające. W dwa tysiące siedemnastym roku odnotowano ponad dziewięćdziesiąt tysięcy przypadków przemocy. – Naprawdę? – Nie kryła zdziwienia. – To straszne, prawda? A ile nie odnotowano? Ile nie jest zgłaszanych, bo ofiary są zastraszane albo najzwyczajniej

w świecie się wstydzą? Małgosia westchnęła. Potem znowu na chwilę zamilkła i w zamyśleniu omiotła wzrokiem plantację. – Ale tym osobom można pomóc – powiedział natomiast Fabian. – Gdy tylko ofiara przemocy zdecyduje się zawiadomić o tym policję, natychmiast zostaje uruchamiana procedura zakładania Niebieskiej Karty oraz organizowana dla niej pomoc. Nasza komenda współpracuje z wieloma psychologami, pedagogami i terapeutami. Nigdy nie zostawiamy takiej osoby samej. Warunek jest tylko taki, że ona musi chcieć tej pomocy. Musi wykonać ten pierwszy krok. Małgosia spojrzała mu w oczy. – Rozumiem to doskonale. Ale dlaczego właściwie o tym rozmawiamy? Policjant przez chwilę podtrzymywał to jej spojrzenie i już chciał powiedzieć, że wie o jej trudnym położeniu i może udzielić jej pomocy, ale w ostatniej chwili ugryzł się w język. Nie chciał jej spłoszyć, widocznie potrzebowała więcej czasu. Zamiast tego wzruszył ramionami i także popatrzył na plantację lawendy. – Sam nie wiem – powiedział, patrząc na równe rzędy. – Ładnie tu u pani. – Zmienił temat na bezpieczniejszy, obiecując sobie, że wróci jeszcze do rozmowy o przemocy i pomoże tej biednej kobiecie. – Dziękuję. – Po ustach Małgosi przebiegł lekki uśmiech. – Wiele razy słyszałem o pani plantacji, ale nigdy nie miałem okazji przyjechać. – Zapraszam serdecznie, zwłaszcza w weekendy. Wtedy najwięcej się tutaj dzieje. Oprowadzam nawet kilka grup zwiedzających dziennie i urządzam pokaz destylacji olejków. Można też zjeść lawendowe babeczki czy placek i napić się własnoręcznie robionej lemoniady. W tygodniu odwiedzają mnie przeważnie klienci indywidualni, więc raczej nie ma tylu atrakcji. No chyba że się wcześniej zapowiadają, wtedy robię

lemoniadę i piekę babeczki. – Zapamiętam. – Mogę dać panu później swoją wizytówkę. Trzymam je w biurze. – Byłoby super. Tutaj jest tak spokojnie i pięknie, że na pewno przyjadę jeszcze nie raz. Aż żałuję, że nie mam ogródka. Posadziłbym sobie chociaż kilka krzaczków dla tego wyjątkowego zapachu. – O tak. Mało co relaksuje mnie tak jak zapach lawendy. – Długo już prowadzi pani tę plantację? – Kilka lat, ale firma ciągle się rozrasta. Początkowo pole było o połowę mniejsze. Stopniowo dosadzam rządki kolejnych odmian, które często sprowadzam z samej Prowansji. Zaopatruje się u mnie w lawendę kilka małych firm kosmetycznych, które produkują kosmetyki naturalne, i dwie lokalne cukiernie. Prowadzę też szkółkę. – Naprawdę? – Nie krył zdziwienia. – Musi mieć pani z tym wszystkim mnóstwo pracy. – Zwykle nie narzekam, ale teraz, gdy Wojtek leży w szpitalu, muszę doglądać jeszcze jego warsztatu. Nie chcę się jednak użalać – zreflektowała się szybko. – Takie jest życie, prawda? Fabian pokiwał głową. – A tak w ogóle to może skończmy z tym paniowaniem? – zaproponowała, czując sympatię do tego młodego mężczyzny. – Nie wiem, czy to wypada, ale Małgosia jestem. – Wyciągnęła do niego rękę. – Fabian. – Podał jej swoją, a potem się uśmiechnął, czując ciepło jej skóry. – Bardzo mi miło. – Jeśli zainteresowała cię moja plantacja, to naprawdę zapraszam w weekend. Możesz też kogoś ze sobą zabrać, chętnie oprowadzę was wtedy po polu i… – nie dokończyła, bo na plantację wkroczyła nagle ubrana na sportowo Sabina, która energicznie machała w ich stronę. – Tutaj jesteście! – zawołała, idąc alejką w różowych

adidasach. Oboje odwrócili się w jej kierunku. – Przecież mówiłam ci, że będę na plantacji – zawołała Małgosia. – Wiem, wiem. – Sabina machnęła na nią ręką i wyszczerzyła się do Fabiana. – I jak tam? – Podeszła blisko. – Udała wam się rozmowa? – Szturchnęła go ręką. Fabian odchrząknął, znów czując się niezręcznie w towarzystwie tej dziwnej kobiety. – Tak, dziękuję – odparł wymijająco, nie chcąc zdradzać Małgosi prawdziwego celu swojej wizyty. – No to cudownie! – wykrzyknęła uradowana Sabina. – W takim razie później opowiesz mi, jakie masz spostrzeżenia. Teraz chodźcie na herbatkę. Wszystkim przyda się chwila odpoczynku, a poza tym będziecie mogli skosztować mojego ciasta. Nie żebym się chwaliła, ale wyszło przepyszne! – Refleksje na temat czego? – zapytała Małgosia – I dlaczego mówisz do Fabiana po imieniu? To wy się znacie? – Przemyślenia na temat plantacji – odpowiedział aż trochę za szybko i posłał jej uśmiech. – Oczywiście, że plantacji – dodała Sabina. – A myślisz, że czego? – Zamrugała rzęsami, udając niewiniątko. – Nie wiem. – Małgosia wzruszyła ramionami, ale nie podobała jej się ta odpowiedź. A raczej ton, którym mówiła do Fabiana matka. – A co do naszej znajomości… – zaświergoliła Sabina i popatrzyła na swojego kandydata na zięcia. – Mieliśmy okazję wcześniej się poznać. – Kiedy? – Całkiem niedawno, prawda, Fabianku? Byliśmy razem na kolacji. Małgosia poprosiła w myślach Boga, los, albo inną siłę czuwającą nad światem, by to nie była TAKA kolacja, o jakiej pomyślała. Chociaż po tym, co wyprawiała w tamtym roku

matka, wcale a wcale by jej to nie zdziwiło. Niestety. Na szczęście Fabian w porę rozwiał jej wątpliwości. – Tak, to prawda. Spotkaliśmy się w restauracji w towarzystwie Stefana, Mikołaja i Elizy. – Nie zapominaj o Pauli – dorzuciła Sabina. – Kto to jest Paula? – Małgosia zmarszczyła brwi. – To moja siostra – wyjaśnił jej Fabian. – No właśnie – podchwyciła Sabina. – A przemyśleliście już moje zaproszenie na grilla? – Cóż… – mruknął wymigująco. – Pomyślałam, że zaprosimy tutaj Fabiana i Paulę w sobotę. – Sabina spojrzała na córkę. – Co ty na to? Chyba wypadałoby mu podziękować za służbę podczas wypadku tego… – Oczywiście. – Małgosia nie dała jej skończyć, bo nie chciała, by obrażała jej męża publicznie. – Będzie mi bardzo miło, jeśli przyjmiesz zaproszenie – zwróciła się do Fabiana. – Ja… – Nadal nie był przekonany do tego pomysłu, ale kiedy patrzyła na niego tymi swoimi ciepłymi oczami… Czuł, że nie może odmówić. Poza tym Paula chyba głowę by mu urwała, więc w razie gdyby ten wieczór okazał się katastrofą, będzie mógł zrzucić winę na siostrę. – Przyjdziemy – odpowiedział po chwili wahania, a na twarzy Sabiny odmalowała się wyraźna ulga zmieszana z prawdziwą radością. – To cudownie! – Omal nie wyrzuciła w górę rąk. – Tak się cieszę, Fabianku! Małgosia popatrzyła na matkę, a potem pokręciła głową. To wszystko było jakieś dziwne. Nie podobała jej się łącząca tę dwójkę zażyłość. Matka ewidentnie coś kombinowała i chyba powinna powiedzieć o tym siostrom. Czyżby ostrzyła sobie zęby na kolejny romans? W dodatku z dużo młodszym policjantem? Nie, to niemożliwe, szybko przegoniła z głowy te myśli. Skoro Fabian był na kolacji z matką oraz Stefanem, to na pewno nie chodziło o żadne romanse. Może był po prostu przyjacielem

rodziny, a ona przewrażliwiona? Doszła do wniosku, że raczej tak i nawet ucieszyła się na to weekendowe spotkanie. Wyjątkowo dobrze i swobodnie czuła się w towarzystwie Fabiana. Jeżeli jego siostra jest choć trochę podobna do brata, to może być naprawdę udane popołudnie. A dodatkowo będzie miała okazję, by pokazać im obojgu plantację. Skoro wykazał zainteresowanie jej uprawą nie wypadało tego nie zrobić. Może nawet wręczy im na koniec prezenty w postaci świeczek albo olejków? Poza tym organizowanie spotkań dla krewnych czy przyjaciół zawsze poprawiało jej humor. Uwielbiała gotować i piec. Chyba tylko przebywając na plantacji albo destylując olejek, czuła się lepiej niż w kuchni wypełnionej słodkim zapachem wypieków. Jej babeczki z lawendą oraz drożdżówki były słynne na całą okolicę. Zawsze piekła więcej, niż mogła zjeść jej rodzina, i potem chętnie obdarowywała przyjaciół albo sąsiadów, którzy dopraszali się później o jeszcze. – A może piekłaś niedawno te swoje bułeczki? – pytali mimochodem, a Małgosia nie miała serca im ich poskąpić i następnego dnia zapraszała do siebie na podwieczorek. W dodatku dziewczynki uwielbiały pomagać jej w kuchni, przez co lubiła pieczenie jeszcze bardziej. To był taki ich piękny, rodzinny czas. We trzy formowały bułki i rogaliki albo wycinały ciasteczka z wielkich kawałków rozwałkowanego ciasta. Z umorusanymi mąką policzkami mogły spędzać w kuchni całe popołudnia. A na koniec uwielbiały siadać przy stole i pakować swoje wypieki w ozdobne pudełeczka albo słoiczki. Dziewczynki przynosiły do kuchni kolorowe kartki, mazaki oraz kredki i tworzyły prawdziwe cuda. Może grillowanej karkówki i warzyw nie da się tak ładnie zapakować, ale łakocie na pewno tak, pomyślała Małgosia, wyobrażając już sobie przygotowania do grilla. Właściwie to cieszyła się na to spotkanie. Przebywanie z rodziną i przyjaciółmi zawsze poprawiało jej humor, a podczas

nieobecności Wojtka wyjątkowo tego potrzebowała. – To co, może w sobotę o siedemnastej? – zaproponowała, patrząc na Fabiana. – Idealnie – odpowiedział z uśmiechem. Niespodziewanie uświadomił sobie, że chociaż jeszcze chwilę temu miał wątpliwości, tak naprawdę też już nie może doczekać się tego spotkania. Głównie ze względu na tę wspaniałą kobietę.

ROZDZIAŁ 23 Dojeżdżając pod dom Turków, Łysy uświadomił sobie, że nie ma ostatnio szczęścia. Nie dość, że rano dostało mu się od Wioli, bo poplamił kawą jej ulubioną poduszkę, to teraz jeszcze i to! Kiedy był tu poprzednim razem, u Turków odbywała się właśnie impreza rodzinna a teraz trafił na, o zgrozo, stojący za bramą radiowóz! – Niech to szlag! – aż zaklął pod nosem, bo czego jak czego, ale glin się tu nie spodziewał. Tylko dlaczego węszą?, pomyślał, a zaraz potem się zmartwił. Czyżby wpadli w końcu na jego trop? Nie, to niemożliwe. Kto mógłby donieść o szemranych interesach, które robił z Wojtkiem Turkiem? Łysy był znany w całej okolicy i ludzie się go bali. Raczej nikt nie miałby odwagi donieść na niego policji. Ludzie wiedzieli, że nie cofnie się przed niczym. Trzeba było kogoś postraszyć? Oczywiście, jeszcze tego samego dnia nasyłał na nieszczęśnika swoich ludzi, którzy dopadali go w ciemnym zaułku. Klient spóźniał się ze spłatą? Godzinę po nieprzyjemnej rozmowie jakieś nieznane auto rozjeżdżało ulubionego pieska jego dzieci i to na oczach przerażonej gromadki albo zaczynał płonąć jego schowek na narzędzia. Niby nic, ot nieszczęśliwe wypadki, ale wystarczały, by Łysy mógł czuć się bezpieczny, robiąc swoje interesy. Do diabła, skąd więc tu ta policja? Wzdłuż jego kręgosłupa rozszedł się zimny dreszcz. Nie, to nie

możliwe, nie mógł teraz wpaść. Oczywiście żaden czas nie był na to dobry, ale ten wyjątkowo feralny. Nie dość, że potrzebowali z Wiolą pieniędzy na zagraniczne wczasy, na które chcieli wybrać się w lipcu, to dopiero co zdobył nowych, bardzo bogatych klientów. W myślach już wydawał zarobione pieniądze na remont domu albo kupno nowego auta. Zresztą na pewno nie byliby zadowoleni, gdyby nagle powiedział im, że nic z tej współpracy nie będzie. Pewnie wtedy sam skończyłby jak wcześniej wspomniany piesek. Albo i gorzej! Tylko kto mógł na niego donieść? W nerwach przebiegł myślami po twarzach ostatnich klientów. Nikt nie przychodził mu do głowy. Co prawda zaliczył w ostatnich tygodniach kilka kłótni albo awantur, ale to było normalne. Nikt z tych ludzi nie odważyłby się pójść na policję czy choćby wysłać glinom donos. Wszyscy ostatni klienci Łysego byli wymoczkami bez charakteru, którzy za bardzo trzęśli się o swoje zdrowie albo kochające rodzinki. Jakim cudem więc ta cholerna policja wpadła na jego trop? Nerwowo potarł czoło. Już i tak miał za dużo problemów przez tego Wojtka! Z powodu jego wypadku była obsuwa w realizacji zleceń i musiał świecić oczami przed klientami, którym zależało na szybkiej dostawie zamówionych części samochodowych albo przebiciu numerów rejestracyjnych. Nie wiedział, którego z pracowników Wojtek wtajemniczył w ich ciemne sprawy, a nie uważał, by chodzenie po warsztacie i wypytywanie było najlepszym pomysłem. Im mniej osób wiedziało, że prowadził z Wojtkiem nielegalne interesy, tym mniejsze istniało ryzyko, że ktoś na nich doniesie. Za rozbieranie kradzionych samochodów na części i ich dalsza sprzedaż groziła kara więzienia, na którą ani Łysy, ani Wojtek nie mieli raczej ochoty. I co on ma teraz zrobić? Zamyślony podrapał się po głowie, a potem zjechał z drogi i, tak jak ostatnio, ukrył samochód w zaroślach. Widział tylko dwa wyjścia z tej sytuacji. Albo policja rzeczywiście wpadła na jego trop i powinien jak

najszybciej zawrócić, a potem odjechać, albo przyjechała tu w innej sprawie i nie miał powodów, żeby się martwić. Przez chwilę rozważał, które założenie wydaje się bardziej prawdopodobne. Gdy pierwszy szok minął, uznał, że drugie. Jeszcze raz przeanalizował racjonalne argumentu i doszedł do wniosku, że gliny nie mogły go namierzyć. Od lat zachowywał się jak zwyczajny, szary obywatel i bez trudu ukrywał szemrane interesy. Odprowadzał córkę do szkoły, robił zakupy i czasami chodził z żoną do kina. Co prawda z powodu bujnej rudej czupryny miał czasem problem, by wtopić się w tłum na ulicy, ale to nadal nie była kartka na plecach z napisem: jestem przestępcą. Dlaczego więc policja miałaby się nagle zainteresować jego osobą? W końcu uznał, że nie ma powodów do paniki. W pierwszej chwili się wystraszył, ale im dłużej o tym myślał, tym bardziej docierało do niego, że bezpodstawnie. Dla kogoś niewtajemniczonego był przykładnym obywatelem. Niewiele pił, nie zdradzał żony, choć miał ku temu wiele okazji, a nawet płacił mandaty z fotoradarów. Postanowił, że nie da się przestraszyć jakiemuś podrzędnemu policjantowi i załatwi dziś to, po co przyjechał. Zamierzał porozmawiać z żoną Wojtka o jego stanie zdrowia i dowiedzieć się, kiedy wróci do pracy. Musiał coś powiedzieć niecierpliwym klientom, a najlepiej szukać takich informacji u źródła. Jak postanowił, tak zrobił. Wziął głęboki oddech, a potem wycofał trochę i udał się polną drogą pod dom Małgosi. Co prawda dziwnie się poczuł, parkując obok radiowozu, ale szybko stłamsił to uczucie i wysiadł z auta. Gdy tylko to zrobił, jego nozdrza wypełniła woń lawendy. Łysy odetchnął głęboko. Skądś znał ten zapach. Tylko skąd? W pierwszej chwilowi skojarzył mu się z domową toaletą. Ach, no tak! Wiola kupiła ostatnio odświeżacz powietrza, który pachniał podobnie. A co najgorsze, wypryskała nim też wszystkie szafy, mamrocząc pod nosem, że to odstraszy

potencjalne mole. – Kobiety… – mruknął Łysy, po czym ruszył przez podwórko w poszukiwaniu żony Wojtka. Wiedział, jak wygląda, bo Turek miał jej zdjęcie w swoim gabinecie, choć nigdy się nie spotkali. – Przepraszam? – zaczepił dwie bawiące się na podwórku dziewczynki. – Tak? – Starsza zeszła z różowego flaminga i spojrzała mu w oczy. – Małgosia Turek to wasza mama? Dziewczynka pokiwała głową. – A wiesz może, gdzie jest? – Na plantacji lawendy. – Świetnie, dziękuję. – Uśmiechnął się Łysy, a potem zlustrował ją wzrokiem. Jak na jego oko miała jakieś osiem, może dziesięć lat. Ubrana była w jasną luźną bluzkę i błękitne spodenki. Jej pogodną buzię zdobiły drobne piegi, a włosy opadały na ramię zaplecione w dwa ciasne warkocze. Ładna, choć trochę młoda, pomyślał prostując plecy, po czym ruszył w stronę plantacji lawendy. Szkoda by było, gdyby okazało się, że z powodu Wojtka policja wpadła na trop jego działalności. Musiałby zrobić tej małej krzywdę, a naprawdę tego nie chciał. Życie, niestety, bywa czasami brutalne. Zamiast jednak o tym myśleć, zaczął rozglądać się za Małgosią. Gdy tylko dotarł na plantację, szybko dostrzegł kilka osób stojących pomiędzy rządkami lawendy. Bez trudu rozpoznał żonę Turka. Miała na sobie zwiewną sukienkę, a u jej stóp stał koszyk z fioletowymi gałązkami. Rozmawiała właśnie z niewysokim policjantem, którego Łysy nigdy nie widział, oraz ekscentrycznie ubraną kobietą w średnim wieku. – Dzień dobry. – Łysy podszedł do nich i ukłonił się grzecznie, co nie pasowało do jego czarnego ubioru, butów z ćwiekami i wytatuowanych ramion. – Dzień dobry – odpowiedziała Sabina, która już go lustrowała wzrokiem. – A pan tutaj, przepraszam, w jakim celu? –

Zmarszczyła brwi. – Bo chyba nie po bukiecik lawendy. – Mamo! – Małgosia zganiła ją wzrokiem. – No co? Przecież od razu widać, że to nie jest miłośnik roślin ani relaksujących olejków. – Przepraszam za nią. – Żona Wojtka podeszła do Łysego, który dyskretnie zerkał na stojącego Fabiana. Na szczęście policjant nie zareagował na jego przybycie w żaden drastyczny sposób, na przykład wyciągając broń zza paska albo wzywając posiłki, więc darował to sobie i skupił się na swoim celu wizyty. – Nie szkodzi. – Uśmiechnął się do Małgosi. – Prawdę mówiąc, przywykłem do tego, że ludzie reagują w podobny sposób na mój ubiór i tatuaże – zerknął na Sabinę, która w odpowiedzi niemal nie zabiła go wzrokiem. Już otworzyła usta, żeby wygłosić ciętą ripostę, ale w porę ubiegła ją córka. – Co pana sprowadza? Łysy chrząknął. – Chciałem zapytać o męża – odpowiedział spokojnie, ale natychmiast poczuł na sobie przenikliwe spojrzenie policjanta. Aż zrobiło mu się gorąco. – To wiele wyjaśnia – mruknęła tymczasem Sabina. – Mamo, proszę… Teściowa Turka pozostała jednak niewzruszona. – Przecież od razu widać, że to kolega tego twojego, pożal się Boże, mężusia. – A może zamiast komentować wygląd tego pana, zabrałabyś w końcu Fabiana na herbatę i ciasto, o którym tyle mówiłaś? – Małgosia popatrzyła na nią błagalnie, czując, że przez te jej testy zaraz spali się tutaj ze wstydu. – Teraz. – Podkreśliła znacząco. Sabina jeszcze raz zmierzyła Łysego wzrokiem. Koleś naprawdę jej się nie podobał, ale nie zamierzała kłócić się przy Fabianie. Podeszła do Małgosi i chwyciła ją lekko za rękę. – Mogę, ale uważaj na tego typa – szepnęła córce do ucha,

niezbyt dyskretnie. – I pod żadnym pozorem nie podawaj mu naszych danych. – Oczywiście – odpowiedziała kobieta, wstydząc się coraz bardziej przed Łysym. – A teraz idźcie już. Proszę. – Chodźmy, Fabianku. – Sabina złapała pod ramię nowego kandydata na zięcia, który ewidentnie nie był z tego powodu szczęśliwy. Postanowił jednak wyświadczyć Małgosi przysługę i odciągnął jej matkę na bezpieczną odległość. – Jeszcze raz bardzo przepraszam pana za mamę – powiedziała do mężczyzny, gdy już odeszli. – Ona ma czasem niewyparzony język. – W porządku. Słyszałem już gorsze komentarze pod swoim adresem. – Więc jest pan klientem Wojtka, tak? – wolała nie kontynuować tego tematu. – Właściwie to jego znajomym, ale korzystam też z usług świadczonych przez jego warsztat. – Rozumiem. – Słyszałem o wypadku – rzucił z udawaną empatią. – Przykra sprawa. – Niestety. Ale stan męża jest już stabilny. – Właśnie o to chciałem zapytać. Jak on się czuje? I kiedy z tego wyjdzie? – Lekarze są dobrej myśli, lecz przez kilka tygodni będzie musiał pozostać w szpitalu. Cholera, zaklął w duchu niepocieszony, słysząc te słowa. Kilka tygodni to długo. Stanowczo za długo, żeby zwodzić klientów za nos. – To konieczne? – Tak. Ma krwiaka w głowie i lekarze muszą go obserwować. Istnieje duże ryzyko, że dojdzie do rozlania krwi do mózgu, więc wolą trzymać rękę na pulsie. – Pewnie Wojtek nie jest z tego zadowolony. – O tak! Jeśli go pan zna, to dobrze wie, jaki z niego

pracoholik. Już dzisiaj musiałam mu zawieźć jakieś dokumenty z warsztatu, bo marudził, że mu się nudzi. – Jakie dokumenty? – zapytał Łysy, nim zdołał ugryźć się w język. – Faktury, rozliczenia i inne takie. – Na szczęście Małgosia nie uznała tego pytania za dziwne. – Nawet nie wiem. Nie wtrącam się w jego sprawy zawodowe. – To akurat dobrze. – Pokiwał głową. – W małżeństwie jest wiele innych tematów do rozmów niż te związane z zawodem. Nie ma co przynosić pracy do domu – dodał, choć miał na myśli zupełnie inne powody. Między innymi jej bezpieczeństwo. – Dokładnie tak. – Nieświadoma niczego Małgosia przyznała mu rację. – Więc kiedy Wojtek wróci do domu? – zapytał, zaciekawiony. – Lekarze mówili, że mogą go wypisać najwcześniej po dwóch tygodniach od wypadku. Oczywiście jeśli jego stan zdrowia na to pozwoli. – I będzie mógł wtedy od razu pracować? – Raczej nie. Ma złamaną nogę i gips założony na miesiąc. Chociaż jak znam Wojtka, to nie usiedzi długo w domu i nawet w takim stanie będzie chodził do pracy. – No tak… – mruknął Łysy, zastanawiając się już nad tym, co powie klientom. Cholera. To, co usłyszał od tej kobiety, wcale mu się nie podobało. Sądził, że z Turkiem jest lepiej, a wyglądało na to, że naprawdę poważnie ucierpiał w tym pechowym wypadku. Niech to szlag! Turek powinien przejechać tamtego rowerzystę, a nie bawić się w samarytanina. Teraz oboje będą mieli problemy. Klienci, którzy czekali na zamówione części, coraz bardziej się niecierpliwili, podczas gdy skradzione samochody nadal czekały w garażach na rozbiórkę. Nie wiadomo, jak to się skończy. – Muszę już lecieć. – Mężczyzna otrząsnął się z zamyślenia. – Mam nadzieję, że stan Wojtka będzie się tylko poprawiał.

– O tak. Ja też. Dziękuję za troskę. – To chyba normalne, że człowiek martwi się o kumpli. – Niby tak, ale mimo wszystko to bardzo miłe. Mogę pozdrowić Wojtka od pana. Tylko właściwie nie znam nazwiska. – Nie trzeba – mruknął Łysy wymijająco, a wtedy Małgosia spojrzała na niego podejrzliwie. – Och, to rzeczywiście mogło źle zabrzmieć. – Uśmiechnął się lekko. – Miałem na myśli to, że sam go pozdrowię. Muszę zapytać, kiedy będzie mógł zająć się moim samochodem i w tej sytuacji chyba złożę mu wizytę w szpitalu. Myśli pani, że mogę? – zapytał grzecznie. – O tak. – Małgosi spodobał się ten pomysł. – Lekarze na pewno pana do niego wpuszczą, już nie leży na oddziale intensywnej opieki medycznej. A Wojtek ucieszy się, że będzie miał towarzystwo. – W takim razie wpadnę do niego w najbliższych dniach – zapewnił Łysy i tak też zamierzał zrobić. Musiał pogadać z Turkiem i ustalić plan działania na czas jego nieobecności. W końcu nie może ukrywać kradzionych samochodów w nieskończoność i tak samo długo zwodzić swoich klientów. Będą musieli coś wymyślić, bo inaczej… Nie. Nie chciał o tym nawet myśleć. Gangsterskie porachunki nie były najprzyjemniejszym tematem.

ROZDZIAŁ 24 Zanim jednak Łysy odwiedził Wojtka w szpitalu, zrobiła to Sabina. Ta myśl chodziła jej po głowie już od kilku dni, ale nie miała czasu, żeby to zrobić. Kilka dni po przeprowadzce do Małgosi wybrała się jednak do zięcia zaraz po wizycie na siłowni. Ubrana w obcisłą sukienkę w kanarkowym kolorze oraz eleganckie szpileczki w panterkę weszła na oddział i rozejrzała się za jakąś pielęgniarką. – Przepraszam, kochaniutka. – Ujęła pracownicę szpitala pod rękę. – Czy powiesz mi, gdzie znajdę Wojciecha Turka? – Oczywiście. – Dziewczyna skinęła głową, po czym zaprowadziła ją pod drzwi do sali. – Ale proszę nie zamęczać pacjenta rozmową, dobrze? – Poprosiła życzliwym tonem. – Gorzej się dziś czuje, już dwa razy zanosiłam mu leki przeciwbólowe. – Ma się rozumieć. – Sabina posłała jej uśmiech, bo rzeczywiście nie zamierzała go zamęczać rozmową. Poduszką, jakimś kabelkiem zawiniętym wokół szyi czy, ostatecznie, gołymi rękami owszem, ale na pewno nie swoim gadaniem. – Dobrze. W takim razie miłej wizyty. – Rozpogodziła się pielęgniarka, a następnie odeszła w głąb korytarza, zostawiając ją samą. Sabina otworzyła szerzej drzwi do sali, ale zamiast wejść do środka, na chwilę oparła się o futrynę i popatrzyła na śpiącego

zięcia. Leżał na boku przykryty białą kołdrą i oddychał miarowo. Wyglądał tak źle, że żonie Stefana niespodziewanie zrobiło się go żal. Pewnie nie żyło mu się łatwo ze świadomością, że jest piątą kulą u nogi zaradnej i mądrej żony, która w dodatku zarabia więcej od niego. No i przecież nie jego wina, że urodził się taką życiową sierotą, a do tego… Boże, co ona wymyśla? Uświadamiając sobie ten nagły przypływ empatii, Sabina gwałtownie oderwała się od futryny. Żadnych sentymentów! Odgarnęła z oczu niesforny loczek i wyprostowała plecy. Ten facet jest tylko przebrzydłym pasożytem, który nie umie uszczęśliwić jej córki, a nie słodziutkim kociakiem, któremu trzeba współczuć! Czując, że wstępuje w nią nowa energia, weszła do sali i stanęła przy łóżku. Oto nadeszła twoja ostatnia godzina, pomyślała, po raz ostatni zerkając na Wojtka, a potem rozejrzała się po sali za jakimś przedmiotem, którym mogłaby go w końcu unicestwić. Niestety, nie było ich wiele. Na szczęście jej wzrok padł w końcu na niedużą poduszkę leżącą na wolnym łóżku pod oknem. Cóż, czasami tradycyjne metody bywają najlepsze, prawda? Próbując nie zbudzić zięcia, przeszła przez salę na palcach i wzięła poduszkę do ręki. Nie miała doświadczenia w duszeniu ludzi, bo ta umiejętność nigdy nie była jej do niczego potrzebna, ale przecież kiedyś musiał nastąpić ten pierwszy raz. Rozciągnęła poszewkę w rękach, a potem wróciła na poprzednią pozycję. Wojtek nadal spał, więc wzięła głęboki oddech i zaczęła opuszczać ręce. Oby tylko nie krzyczał, przemknęło jej przez głowę, ale nie zamierzała się zatrzymać. Konsekwentnie dążyła do celu i pewnie udusiłaby drania, gdyby za jej plecami nie pojawił się nagle lekarz. – Co pani robi? – zapytał zaniepokojony tym, co zobaczył, a wtedy Wojtek się ocknął i krzyknął głośno, widząc nad sobą

teściową. – Spokojnie! – Kobieta puściła natychmiast poduszkę i uniosła ręce do góry, żeby podkreślić swoją niewinność. – Przecież nie chciałam zrobić nic złego. – Akurat. – Lekarz profilaktycznie chwycił poduszkę i odłożył ją poza zasięgiem dłoni Sabiny. – Naprawdę! – zapewniła żarliwie. – Kim pani jest?! Kto panią tu wpuścił i dlaczego chciała pani udusić mojego pacjenta?! Na litość boską, zaraz wezwę ochronę! – Ale jakie udusić, panie doktorze? – Sabina opuściła ręce, co spotkało się z tak nieprzychylnym spojrzeniem z jego strony, że aż miała ochotę znowu je unieść. – To jest mój zięć! – Wskazała na Wojtka, choć przyznawanie się do tej relacji zawsze przychodziło jej z trudem. – Ja chciałam mu tylko podłożyć pod głowę kolejną poduszkę, żeby mu było wygodniej i nie bolał go później kręgosłup! – Czy to prawda? – Lekarz spojrzał na Turka. – To jest pana teściowa? – Tak – wydukał, nadal przestraszony całym tym zajściem. – A nie mówiłam? – Żona Stefana spojrzała na lekarza z wyrzutem. – Człowiek chce być miły, a oskarżają go o najgorsze! To ja powinnam wezwać ochronę, bo robi pan ze mnie morderczynię albo wariatkę! A ja po prostu mam dobre serce! – Wcale nie robię, proszę nie dramatyzować. Po prostu martwiłem się o pacjenta. – Nie wydaje mi się – prychnęła. – Ciekawe, czy będzie pan taki milutki, gdy pójdę z tym do sądu! – Mamo, daj spokój – odezwał się Wojtek, niemal takim samym tonem, jakim zawsze mówiła do Sabiny Małgosia. W końcu minął szok, którego przed chwilą doznał, i mógł obiektywnie ocenić całą tę sytuację. – Milion razy mówiłam, żebyś mnie tak nie nazywał! –

warknęła na niego Sabina. – Pani jest bardzo nerwowa – wtrącił się lekarz. Kobieta posłała mu mordercze spojrzenie. – Może powinienem poprosić pielęgniarkę o jakąś tabletkę na uspokojenie? Stres nie wpływa korzystnie na zdrowie. Sabina syknęła przez zaciśnięte zęby. – Tak się składa, że radzę sobie bez nich. – Jak na moje oko, to ma pani problem z kontrolą emocji. – Słucham? – Skrzyżowała ręce na piersi. – Co za bezczelność! – Po prostu wykonuję swoje obowiązki, a jednym z nich jest diagnoza medyczna. – Ludzie, trzymajcie mnie, bo nie wytrzymam. Kto zatrudnia takich konowałów?! – wybuchła, nie mogąc tego już słuchać. – Tak się składa, drogi doktorku, że mam psychiatrę w rodzinie i on twierdzi, że nic mi nie dolega. A jeśli nadal będziesz mi tak ubliżał, to naprawdę spotkamy się w sądzie, bo nie pozwolę się tak dłużej obrażać! – Dobrze, już dobrze. – Lekarz spasował, słysząc jej ton. – Przecież pani nie obrażam. Po prostu chciałem pomóc. – Obejdzie się – fuknęła obrażona. – A poza tym jak na razie zamiast pomóc, tylko pan przeszkadza. I denerwuje Wojtka. – Wskazała na zięcia. Mężczyzna spojrzał na pacjenta. Widocznie trafił do niego ten argument. – Wszystko w porządku, panie Wojtku? – Jak najbardziej. – I na pewno jest to pana teściowa? Mężczyzna pokiwał głową. – No dobrze. – Lekarz odetchnął głęboko. – Skoro nie miała pani złych intencji, to najmocniej przepraszam i już zostawiam was samych. – W końcu – mruknęła Sabina. Na szczęście mężczyzna nie odpowiedział. Posłał jeszcze tylko długie spojrzenie Wojtkowi, po czym opuścił salę.

– Co za idiota. – Sabina na wszelki wypadek zamknęła za nim drzwi. Była niezadowolona, że pokrzyżował jej plany, ale na szczęście miała plan B i postanowiła od razu go wdrożyć. – Nie spodziewałem się mamy – powiedział jej zięć, kiedy zostali sami. – Przecież mówiłam, żebyś tak się do mnie nie zwracał – przypomniała surowo, po czym wróciła do jego łóżka. – A już zwłaszcza w tej sytuacji. – Przeszkadza mamie moja złamana noga? – Wojtek popatrzył na swój gips. – Czy ty jesteś głuchy? Jeśli już musisz się jakoś do mnie zwracać, to bardzo cię proszę, po imieniu. To przynajmniej nie wskazuje na łączące nas więzi rodzinne. Choć mam nadzieję, że to się niedługo zmieni i będą one jedynie przykrym wspomnieniem. Wojtek zmarszczył brwi, słysząc jej słowa. – Co masz na myśli? – Będę szczera. – Sabina przestawiła bliżej stojące nieopodal krzesło i usiadała przy łóżku. – Małgosia chyba w końcu przejrzała na oczy. – To znaczy? – Turek nie rozumiał, o co jej chodzi. – Jakby to powiedzieć najdelikatniej… – Sabina odetchnęła głęboko i popatrzyła na swoje paznokcie. – Pod twoją nieobecność zaczęła się z kimś spotykać – powiedziała w końcu, a Wojtek aż miał ochotę głośno się zaśmiać. – Nie, to niemożliwe – powiedział spokojnie, nie zamierzając wierzyć w te bzdury. Znał Małgosię nie od dziś i wiedział, jak ważna jest dla niej rodzina oraz przysięga małżeńska. – A jednak – zapewniła żarliwie jego teściowa. – Chyba coś ci się pomyliło. Już prędzej ziemia by się zatrzęsła w Leszczynkach, niż Małgosia spotykała z kimś innym. – Tak się składa, że dziś rano czytałam w internecie o trzęsieniu ziemi w Japonii.

Wojtek westchnął. Mamusia była czasem nie do przegadania. – Więc z kim ta moja żona się spotyka? – zapytał od niechcenia. – Młody, przystojny, inteligentny… – zaczęła wyliczać Sabina. – To świetnie – udał entuzjazm. – Ty się tak nie ciesz – fuknęła na niego. – Ja mówię poważnie. Przedwczoraj osobiście widziałam, jak trzymali się z Fabianem za rękę, a potem obejmowali, idąc przez plantację – podkolorowała nieco rzeczywistość. – Co to za Fabian? – Zięć zainteresował się tym, co mówi, dopiero gdy padło w rozmowie konkretne imię. Sabina ucieszyła się w duchu, że zasiała w jego głowie ziarno niepewności. – Fabian to bardzo przyzwoity młody człowiek. – Rozsiadła się wygodniej na krześle. – Ma ładną buzię, a do tego na pewno zarabia więcej od ciebie. – A mamusia znowu tylko o pieniądzach… – Ktoś musi, skoro ty kompletnie nie znasz się na ich zarabianiu. Ale wracając do Fabiana… Jest to zaprzyjaźniony z moją rodziną policjant. – Sabina zignorowała jego komentarz. – A jak wiadomo, mężczyzna zawsze wydaje się atrakcyjniejszy, gdy chodzi w mundurze. W końcu nie bez powodu mówi się, że za… – Zaraz, zaraz. – Turek nie dał jej skończyć, bo w jego głowie zapaliła się nagle czerwona lampka. – Co na plantacji robił policjant? – Przecież mówię, że umówił się z Małgosią na randkę. A jeśli mi nie wierzysz, to mogę pokazać ci dowód! – Sięgnęła do torebki. – Zrobiłam im zdjęcie. – Nie trzeba – zaprotestował Wojtek, ale Sabina i tak pokazała mu zdjęcie, które pstryknęła im wczoraj na plantacji. Co prawda Małgosia i Fabian wcale nie trzymali się na nim za rękę, ale mniejsza o szczegóły. Stali dość blisko i patrzyli sobie w oczy, a zdjęcie było trochę niewyraźne, więc można się było

pomylić. – Rzeczywiście, policjant – powiedział Wojtek, gdy zabrała mu telefon sprzed oczu. – I to przystojny. – Przytaknęła Sabina, chowając smartfona do torebki. – Przyjechał w godzinach pracy czy po? – zapytał niepewnym głosem, bo niespodziewanie, widząc to zdjęcie, obleciał go strach. To wszystko naprawdę mu się nie podobało. Z powodu współpracy z Łysym nie czuł się komfortowo, gdy po jego podwórku kręciła się policja. Nawet jeśli gliny nie wpadły na trop ich spółki, to stamtąd było już naprawdę blisko do warsztatu. I chociaż Małgosia nic nie wiedziała o jego szemranych interesach, nie czuł się pewnie. Jeszcze Łysy zobaczy tego gogusia w mundurze i… Nie, wolał o tym nawet nie myśleć. – Tak się składa, że w czasie służby, ale to nie przeszkodziło mu pójść z Małgosią na spacer, a potem wejść do domu na herbatkę. – I o czym rozmawiali? Wiesz może? – Tak się składa, że nie uczestniczyłam w całej rozmowie, ale słyszałam na własne uszy, jak szeptali sobie czułe słówka. – Aha… – Wojtek pokiwał głową i popatrzył na okno. Ta sprawa śmierdziała mu na kilometr. Co prawda nie wierzył teściowej, że Małgosia może mieć romans z jakimś gliną, za często podkreślała, jak ważna jest dla niej wierność, ale ta nagła zażyłość z facetem w mundurze wcale mu się nie podobała. Ostatnio robił dla Łysego coraz więcej samochodów i przebijał coraz więcej tablic rejestracyjnych. Biznes kwitł w najlepsze, zarobki rosły. Wojtek nie wierzył w przypadki. Dopiero co trafił do szpitala, warsztat został bez właściciela, a na jego podwórku pojawiła się policja. W dodatku, co wynikało z relacji mamusi, gliniarz przesadnie interesował się jego żoną. – Holender… – mruknął pod nosem niezadowolony. To

naprawdę nie zwiastowało niczego dobrego. A wręcz przeciwnie. – Holender? – podchwyciła jego słowa Sabina. – Nie, nie. Fabian to Polak – wyjaśniła, po czym znowu zaczęła wyliczać zalety tego mężczyzny, ale Wojtek już jej nie słuchał. Zasiane w jego głowie ziarno niepewności kiełkowało coraz szybciej. Znajomość Małgosi z policjantem zaniepokoiła go nie na żarty, a im dłużej o tym myślał, tym większy czuł strach. Już nie tylko z powodu tego, że mogli wpaść z Łysym i trafić za kratki, to by jakoś przeżył. W pewnym momencie pomyślał, że jeśli ten Fabian rzeczywiście kręci się po jego podwórku, to istnieje spora szansa, że zobaczy go gangster, a wtedy… Myśląc o tym, nerwowo przełknął ślinę. Nie chciał być wtedy w swojej skórze. Ani dziewczynek czy Małgosi. Łysy potrafił być naprawdę nieobliczalny. Wojtek aż za dobrze wiedział, że ten facet dąży do celu po trupach i to dosłownie. Usuwa każdą przeszkodę oraz lubuje się w zadawaniu bólu i wyrządzaniu krzywd. Jeśli pomyśli, że Turek wydał go policji, to przed niczym się nie cofnie. Z pewnością postanowi zemścić się na jego rodzinie. O zgrozo! Uświadamiając to sobie, Wojtek aż pobladł. Tylko co mógł teraz zrobić?

ROZDZIAŁ 25 Wojtek myślał o tym, jak wybrnąć z niekorzystnej dla swojej rodziny sytuacji, podczas gdy Małgosia regularnie zaglądała do jego warsztatu oraz zajmowała się dziećmi i swoją plantacją. Co prawda pomagała jej w tym trochę Sabina (chociaż pomagała to raczej złe słowo, bo matka robiła więcej zamieszania, niż była pomocna), ale Małgosia i tak czuła się zmęczona. W sobotę rano obudziła się zupełnie pozbawiona energii i gdyby nie grill, na którym mieli zjawić się Fabian i Paula, pewnie zabrałaby dziewczynki do lasu na długi spacer. A potem przez kilkadziesiąt minut leżała w wannie pod pierzynką z piany i wdychała relaksujący zapach kwiatowego olejku, który wypełniałby całą łazienkę. Marzyła o relaksie i wstając w sobotę rano z łóżka, oddałaby chyba wszystko za kilka chwil tylko dla siebie. Niestety, mogła sobie o tym tylko o tym pomarzyć. Z kuchni dobiegały już do niej odgłosy kłótni Sabiny z dziewczynkami, a lista rzeczy, które miała zrobić dzisiaj przed grillem, zdawała się nie mieć końca. Małgosia postanowiła wziąć jednak byka za rogi. Odszukała swoje kapcie, a potem narzuciła na koszulę nocną biały szlafroczek i poszła do kuchni, gdzie Sabina próbowała właśnie przekonać Emilkę i Klarę do zjedzenia kanapek z pastą guacamole na śniadanie. – A ja nie chcę, to jest niedobre! – krzywiła się Emilka, której

żona Stefana usilnie chciała wepchnąć kawałek pieczywa z zieloną mazią do buzi. – I wygląda jak rzygi. – Klara popatrzyła z odrazą na kanapkę, która leżała przed nią. – W dodatku śmierdzi. – Emilka, bliska łez, odepchnęła dłoń babci, ale ta pozostała niewzruszona na jej lamenty i ponownie omal nie wepchnęła jej kanapki do buzi. – Mamo! – Małgosia nie wytrzymała i podeszła do córki, która natychmiast przytuliła głowę do jej brzucha, by Sabina nie miała szansy dłużej się nad nią pastwić. – Czy ty aby trochę nie przesadzasz? – Moim zdaniem bardzo przesadza – poparła ją Klara, która wykorzystała pojawienie się matki i profilaktycznie przestawiła talerz ze swoją kanapką na drugi koniec stołu. – Pani pedagog w szkole mówiła nam niedawno na godzinie wychowawczej, że zmuszanie kogoś do robienia rzeczy, których nie chce, to przemoc. Albo i gwałt. – Słucham? – Małgosia ze zdziwieniem popatrzyła na córkę. Gdyby jadła teraz z nimi śniadanie, to pewnie by się czymś zakrztusiła. Chyba powinna poruszyć ten temat z nauczycielką podczas najbliższego spotkania. Co też ci nauczyciele kładą teraz dzieciakom do głów? – Jaki gwałt, dziecko? – Sabina prychnęła. – Gwałt jest wtedy, gdy mężczyzna zmusza kobietę do stosunku seksualnego mimo jej wyraźnej odmowy, a nie kiedy… – Mamo! – zagrzmiała oburzona Małgosia. – No co? – Kobieta spojrzała na nią, jak gdyby nigdy nic. – Powinna wiedzieć, co to dokładnie oznacza, bo potem będzie gadała takie głupoty. – A co to jest stosunek seksualny? – zaciekawiła się natomiast Emilka. Małgosia wywróciła oczami. Mieszkanie z matką było trudne, czasami aż za bardzo. Niekiedy czuła się tak, jakby musiała nagle wychowywać trzecie dziecko. W dodatku wyjątkowo

krnąbrne i z niewyparzonym językiem. – Później o tym porozmawiamy. – Pogłaskała Emilkę po głowie i postanowiła jakoś uratować nastroje córek podczas dzisiejszego śniadania. – Teraz powiedzcie mi lepiej, która zje ze mną kanapki z pysznym masłem orzechowym. – Ja! – Obie dziewczynki jak na komendę wyrzuciły w górę ręce i zaśmiały się głośno. – No i super. – Małgosia się rozpromieniła i ignorując protesty matki, że to przecież niezdrowe i tylko nabawią się próchnicy, wyjęła z szafki słoiczek własnoręcznie zrobionego niedawno przysmaku. – Nie martw się, babciu. – Klarę spojrzała na Sabinę. – Orzechy są dobre dla mózgu, a chyba lepiej mieć chore zęby niż głowę – powiedziała na pocieszenie, w odpowiedzi na co Małgosia się uśmiechnęła. – Cóż, niewątpliwie masz rację – zerknęła na córkę. – Róbcie, co chcecie. Ja nie będę na to patrzeć – oznajmiła naburmuszona Sabina, po czym z impetem opuściła kuchnię i poszła do ogrodu porozciągać się na trawie. Małgosia skomentowała jej wyjście jedynie wzruszeniem ramion. Jak gdyby nigdy nic, odkręciła słoik z masłem orzechowym, a potem zjadła z dziewczynkami śniadanie. Ich radosne rozmowy poprawiły jej humor tak bardzo, że nie zepsuł go nawet wielki stos piętrzących się w zlewie naczyń do pozmywania ani niebotycznie długie kolejki przy kasach w supermarkecie w Brzózkach. Gdy wróciła, urządziła pokaz destylacji olejków dla grupy zwiedzającej plantację z Marylką, a potem zabrała się za marynowanie karkówki oraz pieczenie babeczek. Gdy znalazły się w piekarniku, postanowiła przygotowywać sałatki. Rozłożyła kupione warzywa na stole i przyniosła z ogródka świeże zioła. Zaczęła je kroić, więc kuchnię wypełnił przyjemny aromat, który zwabił do kuchni dziewczynki. – Pięknie pachnie, mamusiu – powiedziała Emilka.

– Możemy ci pomóc? Małgosia usadziła je przy stole i zaproponowała pomoc przy dekorowaniu babeczek. Zgodziły się od razu i ochoczo podciągnęły rękawy sukienek. Małgosia popatrzyła na nie zadowolona. Uwielbiała, gdy pomagały jej w kuchni. To był zawsze taki sielski obrazek. Ich oczy błyszczały, a na twarzach malowało się szczęście. Przez grube zasłonki przebijały promienie słoneczne o ciemnożółtej barwie, a aromat wypieków wypełniający kuchnię mieszał się z zapachem kwiatów niesionym przez wpadający do kuchni wietrzyk. Popołudnie było wręcz idealne. Małgosia przygotowała kolorowe kremy, lukry i wyjęła z szafki zestaw akcesoriów do zdobienia wypieków. Dziewczynki były wręcz wniebowzięte. Uwielbiały takie atrakcje i gdy tylko mogły przystąpić do pracy, to ich śmiech niósł się po całej okolicy, przez co Małgosia nie usłyszała nawet, że na podwórko wjechał samochód. – A co wam tak wesoło? – Niepostrzeżenie weszła do kuchni Eliza. Jak zwykle prezentowała się nienagannie. Miała dziś na sobie błękitną sukienkę z kokardą pod szyją, a włosy związała w gruby warkocz, który opadał jej na plecy. – Ciocia! – pisnęły uradowane dziewczynki, a Emilka zeskoczyła nawet ze stołka i podbiegła, by się przywitać. – Cześć, kochanie. – Eliza przygarnęła ją do siebie i pogładziła po włosach. – A wiesz, że mam coś dla ciebie? – Naprawdę? – Dziewczynka zadarła głowę do góry. – Był u mnie wczoraj w pracy taki pan, który przywiózł kolorowanki dla dzieci. Wzięłam jedną dla ciebie. – Jesteś kochana! – Siostrzenica ucisnęła ją mocniej, a Eliza wyjęła z torebki dwie kolorowanki. – Dla ciebie też jest. – Spojrzała na Klarę, która podziękowała jej grzecznie. – Możemy od razu iść pokolorować? – zapytała Małgosię Emilka. – Lećcie. – Matka posłała im uśmiech. – Już prawie

skończyłyśmy dekorować babeczki, ja dokończę i posprzątam ze stołu. – Pomogę ci – zaproponowała Eliza, kiedy dziewczynki pobiegły do swojego pokoju, ale siostra wskazała jej krzesło. – Lepiej usiądź, bo pobrudzisz sukienkę. Ja już i tak jestem cała utytłana mąką i lukrem, sama to skończę. A jeśli naprawdę chcesz się do czegoś przydać, to możesz zaparzyć nam kawę. Chętnie bym się napiła. – Jasne. – Eliza podeszła do szafki i wzięła z suszarki przy zlewie kawiarkę. Przy okazji spojrzała na zamarynowaną w misce karkówkę. – Wygląda przepysznie. – Mam nadzieję, że taka będzie. – Ja tam jestem tego pewna. Kto jak kto, ale ty potrafisz grillować. – Zwykle to Wojtek piecze mięso. – Małgosia zatęskniła za mężem. – Jeszcze nie raz będzie miał szansę to zrobić, zobaczysz. Byłaś dzisiaj w szpitalu? – Zajrzałam tam tylko na chwilę po zakupach. – Małgosia wzięła do ręki jedną z ostatnich babeczek i sprawnym ruchem ozdobiła ją kremem wyciskanym z rękawa. – I co u niego? – Eliza sięgnęła po puszkę z kawą. – Fizycznie podobno czuje się lepiej, ale martwi mnie jego samopoczucie. – To znaczy? – Zmarszczyła brwi. – Jest jakiś struty i małomówny. Dziś prawie się do mnie nie odzywał i odpowiadał monosylabami. Wydaje mi się, że coś go gryzie, ale gdy o to pytałam, mówił, że przesadzam i szybko zmieniał temat. – Hmm… – Eliza się zamyśliła. – Myślisz, że to coś poważnego? – Nie wiem. – Małgosia spojrzała na nią przez ramię, na chwilę przerywając dekorowanie babeczek. – Może jestem przewrażliwiona, ale naprawdę nie wyglądał najlepiej. Wczoraj

też wydawał się smutny. – Może to po prostu przez nudę i brak zajęć? Wiesz, jaki on jest. – Tak, wiem. Nie usiedzi w miejscu dłużej niż przez pięć minut. – Dokładnie – przytaknęła Eliza. Małgosia westchnęła. – Chciałabym, żebyś miała rację, ale kobieca intuicja podpowiada mi, że chodzi o coś innego. – Masz jakieś podejrzenia? – No właśnie nie. – Wzięła do ręki kilka kwiatków z żółtego lukru i posypała nimi babeczkę. – Wojtek raczej nie ma żadnych problemów. Z tego, co wiem, ma coraz więcej zleceń w warsztacie, jego biznes kwitnie. Między nami też się dobrze układa… Naprawdę nie wiem, co może go martwić, ale ewidentnie coś jest na rzeczy. Eliza postawiła kawiarkę na gazie i oparła się biodrem o kuchenny blat. – Może o czymś ci nie mówi? – zasugerowała. Małgosia zamyśliła się nad tym na chwilę. – Pewnie tak. Tylko o czym? – Ja ci tego niestety nie powiem. Jedynym sposobem, by się tego dowiedzieć, jest szczera rozmowa. – Chyba masz rację. – Nie chyba, tylko na pewno. Większości problemów małżeńskich dałoby się uniknąć, gdyby ludzie ze sobą rozmawiali. A tak, kobiety sądzą, że mężczyźni czytają im w myślach, a oni ukrywają swoje emocje i problemy W efekcie ludzie się rozstaja lub rozwodzą. – To akurat nam nie grozi – powiedziała pewnie Małgosia. – Jesteśmy z Wojtkiem przeciwnikami rozwodów. Nie wiem, co musiałoby się stać, żeby do tego doszło. – Po prostu mówię, że zamiast snuć domysły, powinnaś podzielić się z nim swoimi przypuszczeniami. – Siostra wzięła

z suszarki dwa kubki, bo kawa była już gotowa do rozlania. – Pamiętasz, jaki kryzys mieli w tamtym roku rodzice przez brak szczerej rozmowy? – Niestety tak. – No właśnie. A tak w temacie rodziców… Gdzie mama? Bo nadal u ciebie mieszka, prawda? – Z tego, co wiem, to jeszcze się nie wyprowadziła. – Małgosia udekorowała ostatnią babeczkę i zaczęła sprzątać ze stołu. – Chociaż rano była bliska tej decyzji. – Dlaczego? – Eliza spojrzała na nią zaciekawiona, więc streściła jej poranną wymianę zdań podczas śniadania. – A teraz założyła sportowe ubranie i poszła zrelaksować się, uprawiając jogę na mojej plantacji. Podobno to ma jej pomóc ukoić nerwy zszargane przeze mnie i dziewczynki – dodała na końcu. – Cała mama. – Eliza odetchnęła głęboko. – Ale wiesz, że ona robi te wszystkie głupoty z troski, prawda? W gruncie rzeczy to dobra osoba. Po prostu inaczej nie umie. – Tak, wiem. – Małgosia wstawiła brudne naczynia do zlewu i wytarła stół. – Ale mimo wszystko czasami mam ochotę udusić ją gołymi rękami. Zwłaszcza gdy męczy moje dziewczynki. Eliza się zaśmiała. – Mówisz jak Nina. Ona też czasami szału dostaje, gdy mama próbuje coś wyegzekwować od Ignasia albo Kalinki. – Cieszę się, że nie jestem w tym osamotniona. Może z tą świadomością łatwiej mi będzie zachować spokój. – Małgosia posłała jej uśmiech, a potem usiadły do stołu i wypiły kawę, rozmawiając głównie o tym, co słychać u najstarszej siostry. Po kilkudziesięciu minutach poszły razem przygotować miejsce na grilla. Małgosia postanowiła usadzić gości przy stolikach, przy których zwykle odpoczywali turyści zwiedzający plantację. Wszystkie grupy turystów rozjechały się już do domów i teraz dokoła panował przyjemny spokój. Słońce powoli

chyliło się ku horyzontowi, a trawą i liśćmi poruszał ciepły wietrzyk. Pogoda była wręcz idealna na grilla i obie z Elizą cieszyły się na to towarzyskie spotkanie. Złączyły dwa większe stoliki, a potem poustawiały na nich naczynia. Małgosia przyniosła ze sklepu z pamiątkami dwie świece lawendowe oraz biały wazonik, do którego włożyła kilka ściętych kwiatów, zaś Eliza rozwiesiła na okiennicach sznur bawełnianych kul. – Będą pięknie wyglądały, gdy zrobi się ciemno. – Pochwaliła jej pomysł Małgosia, a potem przyniosła z garażu przenośny grill i dokładnie go wyczyściła. Właśnie skończyła, gdy do ich uszu dobiegł dźwięk wjeżdżającego na podwórko samochodu. – To pewnie Fabian – powiedziała Eliza i już po chwili okazało się, że miała rację. Z granatowej toyoty wysiedli policjant i jego siostra. Fabian tym razem ubrany był po cywilnemu. Miał na sobie luźne dżinsy oraz jasną bluzkę, której kolor podkreślał błękit jego oczu. Wyglądał świeżo i wakacyjnie. Nawet Małgosia, która zwykle nie zwracała uwagi na mężczyzn, musiała przyznać, że dobrze się prezentował. Zresztą podobnie jak Paula w białej sukience na cienkich ramiączkach oraz dużych, gwiazdorskich okularach na nosie. – Cześć! – zawołała w ich stronę, odchodząc od grilla. – Macie idealne wyczucie czasu, bo właśnie wszystko przygotowałyśmy. – Cześć – odpowiedział jej Fabian, a Paula wyciągnęła w jej stronę bukiet kwiatów i torebkę z butelką wina. – Fabian wybierał – powiedziała, wręczając je Małgosi. – Mamy nadzieję, że będzie ci smakowało. – To moje ulubione, ale wiadomo, gusta są różne – dodał od siebie. – Och, wygląda wybornie. – Córka Sabiny zajrzała do środka. – A swoją drogą, to pięknie tu u ciebie – zachwyciła się Paula, wodząc wzrokiem po skąpanym w słońcu podwórku. – Wiele słyszałam o twojej działalności, ale nie sądziłam, że wygląda aż tak cudownie.

– Tutaj jest sklepik z pamiątkami i mała kawiarenka, a tam destyluję olejki. – Małgosia wskazała na budynki, przy których stali. – Ale poczekaj, aż zobaczysz plantację – wtrąciła Eliza, która podczas ostatniej kolacji poczuła do Pauli szczerą sympatię. – Ona to dopiero robi wrażenie. Oczy Pauli jeszcze bardziej rozbłysły. – Jeśli chcesz, to oprowadź naszego gościa – zaproponowała Małgosia. – Ja w tym czasie rozpalę grilla. – Świetny pomysł! – podchwyciła Eliza. – Fabian, idziesz z nami? – Ja chyba pomogę Małgosi – powiedział, bo nie miał ochoty na babski spacer. – Jeśli mogę, oczywiście. – Popatrzył na kobietę z nadzieją w oczach. Córka Stefana posłała mu uśmiech. – Jeśli znasz się na grillowaniu, to czemu nie. – Podobno sprawdzam się w kuchni. – W takim razie idźcie same – zaśmiała się Małgosia. – Ja zaklepuję pomocnika. Mężczyzna popatrzył na nią z wdzięcznością. – No dobrze, więc chodźmy – powiedziała tymczasem Eliza do Pauli i po chwili odeszły. Z każdym kolejnym krokiem ich głosy stawały się cichsze, aż w końcu zupełnie zamilkły. – To ja przyniosę karkówkę i kiełbaski. – Gdy zostali z Fabianem sami, Małgosia zerknęła w stronę domu. – Pomogę ci – zaoferował. – Albo mogę rozpalić tego grilla, jeśli chcesz, tylko musisz mi powiedzieć, gdzie trzymasz węgiel, rozpałkę i zapałki. – Wszystko już przyniosłam. – Małgosia wskazała na niewielkie składowisko pod ścianą budynku. – Świetnie. – Mężczyzna zaczął podwijać rękawy swojej bluzki. – W takim razie biorę się za robotę. Żona Wojtka podziękowała i poszła do domu po przygotowane jedzenie. Przy okazji oznajmiła dziewczynkom, że za kilka minut

mają się zjawić na dworze, a gdy wróciła, znad grilla unosił się już dym. – Wow, szybko ci poszło. – Pochwaliła szczerze Fabiana. – Lata wprawy. – Podniósł się z kucek. – W młodości grillowałem ze znajomymi prawie co weekend. – W takim razie czuję presję. – Postawiła miski z jedzeniem na stole. – Nie wiem, czy dorównam takiemu mistrzowi. – Daj spokój, jaki ze mnie mistrz. – Mężczyzna machnął ręką i zlustrował wzrokiem przyniesione przez nią specjały. – Wyglądają przepysznie. I tak samo pachną. To karkówka? – Tak. Marynowana z miodem i musztardą. – Już teraz wiem, że będzie obłędna. – Zgrillujemy też warzywa. – Małgosia wskazała na talerz, który już wcześniej przyniosła Eliza. Leżał na nim między innymi pokrojony bakłażan, papryka i spora cukinia. – Moja mama nie znosi karkówki ani grillowanej kiełbasy. Chyba by mnie wyklęła, gdybym nie przygotowała czegoś też dla niej. – Miło, że o niej myślisz. – Już tyle razy uraczyła mnie wykładem na temat zdrowego żywienia, że nie śmiałabym o tym zapomnieć. Chociaż jak znam życie, to dzisiaj też nie odmówi sobie komentarza. – Jak to matka. – Fabian wrócił do grilla, na którym żarzył się węgiel. – Martwi się o ciebie i twoje siostry. – Niestety, czasami aż za bardzo. – Małgosia odetchnęła głęboko. – I ma skłonności do podkoloryzowania pewnych faktów. – To znaczy? – zainteresował się Fabian. – Och, no wiesz… Lubi wyolbrzymiać pewne fakty, żeby tylko osiągnąć swój cel. Można powiedzieć, że jest jedną z tych osób, które dążą do niego po trupach. Policjant pomyślał o tym, co Sabina naopowiadała mu o małżeństwie Małgosi. – Ciekawe… – mruknął, zastanawiając się, co z tego było prawdą. Wczoraj w wolnej chwili zrobił krótki wywiad

środowiskowy i wypytał kilku swoich znajomych, którzy znają Turka, jakim jest człowiekiem. Wszyscy zgodnie nie mogli się go nachwalić i mówili, że jest spokojnym, zrównoważonym emocjonalnie facetem. To nijak nie współgrało z wizerunkiem, który nakreśliła mu wcześniej Sabina. Ale z drugiej strony Fabian dobrze wiedział, że damscy bokserzy to mistrzowie stwarzania pozorów i manipulacji. Mogą udawać przykładnych obywateli, a nawet chodzić do pracy w garniturach, podczas gdy ich żony trzęsą się ze strachu przed ich powrotami do domówi i chowają siniaki za szkłami ciemnych okularów. Po tym, co teraz usłyszał na temat Sabiny, miał w głowie jeszcze większy mętlik. Chyba już sam nie wiedział, co jest prawdą, a co głupim wymysłem. Czy Sabina mówiła prawdę i Wojtek katował Małgosię? Czy może jednak kłamała? – Fabian? – wyrwał go z zamyślenia głos gospodyni. – Przepraszam cię bardzo. – Wrócił na ziemię. – Po prostu się zamyśliłem. – Pytałam tylko, czy twoim zdaniem mogę już położyć karkówkę na ruszcie. – Tak, chyba tak. – Popatrzył na węgiel, znad którego unosił się dym. – Myślę, że już możemy grillować. – To świetnie. – Małgosia ucieszyła się szczerze, a potem zaczęła układać na ruszcie marynowane kawałki mięsa. Fabian odsunął się na bok i w milczeniu śledził jej poczynania. Znowu przez głowę przemknęła mu myśl, że Małgosia jest piękną kobietą. W jej ruchach było dużo gracji, a ciepło i zrozumienie, które biło z jej oczu, działało na niego jak magnes. – Może ci pomóc? – zaproponował, chcąc się na coś przydać. – Nie, dziękuję. – Pokręciła głową. – Teraz już sobie poradzę. Usiądź, proszę. I jeśli masz ochotę, posmakuj mojej lawendowej lemoniady. To mój specjał, turyści go uwielbiają. – Skoro tak ją zachwalasz… – Fabian podszedł do stolika

i napełnił napojem jedną z wysokich szklanek. – Rzeczywiście, jest pyszna – ocenił, kiedy kompozycja cytrusów i lawendy podrażniła jego kubki smakowe. – To dość oryginalny smak. Chyba nigdy nie piłem niczego podobnego. – Cieszę się, że ci smakuje. – Chyba lubisz piec i gotować. – Fabian wskazał na prowiant na stole, delektując się lemoniadą. – Rzeczywiście, bardzo to lubię. – Położyła na ruszcie kolejny kawałek karkówki. Odrobina tłuszczu i marynaty skapnęła na węgiel i po okolicy rozeszło się charakterystyczne syknięcie. – Ale chyba pieczenie bardziej od przygotowywania obiadów. Uwielbiam robić kremy, nadzienia, temperować czekoladę… – Może powinnaś otworzyć swoją cukiernię? – Myślałam o tym kiedyś, ale plantacja i prowadzenie domu zajmują tyle czasu, że nie mogłabym się temu w pełni poświęcić. Nie lubię robić czegoś na pół gwizdka. Na szczęście znalazłam sobie mały zamiennik. – To znaczy? – Sprzedaję swoje wypieki z lawendą turystom, którzy odwiedzają plantację. Ich zadowolenie i prośby o dokładkę zawsze sprawiają mi ogromną przyjemność. – To dobry pomysł. – Mężczyzna zerknął na szyld nad drzwiami do sklepu z pamiątkami. – Co jeszcze tu sprzedajesz? – Wiele drobiazgów. Lawendowe świece i mydła, które robię razem z córkami, świeże bukiety, ręcznie malowane wazoniki i tacki, woreczki z suszem, olejki… – zaczęła wyliczać, a na jej twarzy pojawiły się wypieki. – Właściwie wszystko, do wykonania czego mogę wykorzystać swój ulubiony surowiec. – Chyba ta praca jest też twoim największym hobby, co? – O tak. Kocham rękodzieło niemal tak samo jak pieczenie. – To widać. – Po czym? – Po tym, jak wygląda to miejsce. – Uśmiechnął się Fabian. – I jak błyszczą twoje oczy, gdy o tym mówisz.

Na policzki Małgosi wypłynął delikatny rumieniec. Jego słowa sprawiły jej ogromną przyjemność. Już dawno nie słyszała komplementu z ust innego mężczyzny niż Wojtek, a mąż raczej nie był wylewny i tylko czasem, zwykle w niedzielę przed wyjściem do kościoła, chwalił jej strój. Nie zdążyła jednak nic odpowiedzieć, bo od strony plantacji dały się słyszeć rozentuzjazmowane głosy Elizy, Pauli i Sabiny. – Chyba wracają – powiedziała Małgosia, a Fabian poczuł nieprzyjemny dreszcz na myśl o jej matce. Ta kobieta była tak dziwna, tak bezpośrednia i tak nieprzewidywalna, że choć spotykał na swojej drodze wielu wariatów, trochę się jej bał. Nie zamierzał tego jednak pokazać i gdy tylko Sabina znalazła się bliżej, powiedział jej nawet dzień dobry. – Fabianku! – Nie zadowoliła się jednak tym powitaniem i już po chwili znajdował się w jej uścisku, wdychając ciężki, duszący zapach jej perfum. – Jak dobrze cię widzieć! – Tak, panią też. – Spróbował ją od siebie odsunąć, co na szczęście przyniosło zamierzony skutek i udało mu się od niej uwolnić. – Nieźle dzisiaj wyglądasz. – Kobieta zlustrowała go wzrokiem, bo pierwszy raz widziała go bez munduru. – Chyba nawet bardziej do twarzy ci w tej jasnej koszulce niż w ciemnym uniformie, wiesz? Fabian uniósł kąciki ust, ale jego mina przypominała raczej grymas niż uśmiech. – Ale na pogaduszki przyjdzie czas później – stwierdziła Sabina. – Najpierw muszę iść się przebrać. – Zerknęła na swoje sportowe legginsy w kanarkowym kolorze oraz różową bluzkę, która ledwie zakrywała jej brzuch. – Nie wypada siedzieć przy stole z gośćmi w takim wydaniu, a dziewczyny zaskoczyły mnie, gdy robiłam pilates. – A to nie miała być joga? – Jogę uprawiałam wcześniej. Nie lubię monotonii. – Sabina spojrzała na córkę, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na

tym świecie. – Ani w sporcie, ani w życiu. – No tak, oczywiście. – Więc ja lecę się przebrać, a wy sobie tutaj grillujcie. Mam nadzieję, że nie zapomniałaś o czymś dietetycznym dla mnie, Małgosiu? Na pewno nie będę się truć, jedząc czerwone mięso albo tłustą kiełbasę. – Oczywiście, mamo, dla ciebie jest cukinia, papryka i bakłażan. – Trochę ubogo, ale jakoś to przeżyję – oceniła Sabina, po czym odeszła w stronę domu. Małgosia natomiast głośno odetchnęła. – Ona mnie kiedyś wykończy – zaśmiała się do gości. – Och, chyba wiem, o czym mówisz. – Paula się uśmiechnęła. – Nasza mama jest bardzo podobna, chociaż nie ma fioła na punkcie zdrowego jedzenia, ale sprzątania. – Potwierdzam – wtrącił się Fabian. – Ile razy bym do niej nie dzwonił, to sprząta. Nie mówiąc nawet o tym, że potrafi przyjechać do mnie czasem o dwudziestej trzeciej z zestawem do mycia okien, bo przypomni jej się, gdy już leży w łóżku, że kilka dni temu widziała u mnie brudne szyby. – A mnie układa nawet rzeczy w lodówce – dodała Paula. – Jakiś czas temu przywiozła mi karton plastikowych pojemników, bo, jej zdaniem, przechowywałam wędliny i sery w niewłaściwy sposób. – Więc doskonale was rozumiemy. – Fabian popatrzył na Małgosię. – Ja śmiem nawet twierdzić, że bycie matką predysponuje do pewnej fobii. Słysząc te słowa, Małgosia roześmiała się głośno. – Co cię tak bawi? – zapytała Eliza. – Nic, nic. – Do jej oczu aż napłynęły łzy. – Po prostu wyobraziłam sobie, jak za kilka lat moje dziewczynki stoją tak przy grillu ze znajomymi i narzekają na mnie. To będzie straszne! – Mama znowu nakrzyczała na mnie, bo nie dodałam

wystarczającej ilości proszku do pieczenia do ciasta i mój biszkopt nie wyrósł tak, jak jej – zażartowała Eliza. Małgosia otarła z oczu łzy. – Dokładnie tak. Chyba mam przechlapane. – Z czego się śmiejecie? – Jak na zawołanie wybiegły z domu wspomniane dziewczynki. – A tak sobie żartujemy. – Małgosia wyciągnęła rękę do Emilki, po czym mocno ją przytuliła. – Poznałyście już nową ciocię i wujka? – Wskazała na swoich gości. Dziewczynki pokręciły głowami, więc przedstawiła im Paulę i Fabiana, a potem zaczęli grillowanie. Całą gromadą usiedli do stołu, na którym Małgosia co chwila stawiała nowe przysmaki.

ROZDZIAŁ 26 Łysy naprawdę nie miał ostatnio szczęścia, co uświadomił sobie po raz kolejny, gdy jakaś złośliwa piguła ze złowrogą miną wyprosiła go z oddziału, na którym przebywał Wojtek. – I żeby mi pan tu więcej nie wracał! – zatrzasnęła mu drzwi przed nosem, a potem z impetem odwróciła się na pięcie i odeszła. Łysy patrzył na nią przez chwilę, ale uznał, że awantura raczej w niczym mu teraz nie pomoże, i głęboko odetchnął. Potem utkwił spojrzenie w zielonym linoleum na szpitalnej podłodze. Cóż, prawdę mówiąc, mógł za taki obrót spraw winić tylko siebie. Gdyby od razu powiedział tej pielęgniarce, że jest bratem Turka, to na pewno by go do niego zaprowadziła, a tak tylko się zbłaźnił. Ale skąd mógł wiedzieć, że po tym, jak minie pora odwiedzin, to wpuszczają do pacjentów tylko ich krewnych? Zrezygnowany popatrzył na szklane drzwi, na których widniała nazwa oddziału. Gdy jakąś godzinę temu przyszedł tu po raz pierwszy, uznał, że bez problemu dostanie się do Wojtka. Stanowczym tonem oznajmił dyżurującej przy drzwiach pielęgniarce, że chciałby go odwiedzić, a gdy ta zapytała, czy jest jego krewnym, energicznie pokręcił głową. – Jestem dobrym znajomym – powiedział szczerze, lecz szybko tego pożałował. – W takim razie musi pan przyjść do kolegi jutro w porze odwiedzin. – Głos pielęgniarki natychmiast stał się bardziej

surowy. – Teraz wpuszczamy już tylko krewnych. I to w wyjątkowych sytuacjach. – Ale ja jestem naprawdę bliskim znajomym. – Popatrzył na nią prosząco. – Może mogłaby pani zrobić dla mnie wyjątek? – Proszę pana. – Piguła skrzyżowała ręce na piersi. – To jest poważna placówka medyczna, a nie supermarket czy kino, do którego wchodzi się albo wychodzi, zależnie od chęci. Obowiązują tutaj żelazne zasady i zapewniam, że nikt z personelu nie robi od nich wyjątków. Regulamin jest po to, by go przestrzegać, a za łamanie wytycznych grożą surowe kary. Tak więc namawiam pana do przestrzegania prawa instytucji państwowych kraju, którego jest pan obywatelem. W innym wypadku będę zmuszona wezwać ochronę. – Nie, nie, żadnej ochrony. – Łysy się przestraszył, bo jakiekolwiek zatargi z prawem, nawet te najdrobniejsze, nie były mu na rękę. – Już sobie idę. Po co te nerwy? Pielęgniarka zmierzyła go wzrokiem, ale nic już nie powiedziała. Wymownie wzięła się pod boki i zaczęła rytmicznie potupywać nogą, dając mu tym samym do zrozumienia, że czeka na jego wyjście. Łysy nie miał wyboru. Mimo wszystko ukłonił się grzecznie, a potem wrócił na parking. Stanął przy samochodzie i dla ukojenia nerwów wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów. Zapalił jednego, a następnie włożył go do ust i mocno się zaciągnął, wbijając wzrok w wybrane szpitalne okno. Nie był zadowolony z faktu, że nie może spotkać się z Wojtkiem. Co prawda w ostatnich dniach udało mu się uspokoić kilku zniecierpliwionych klientów, ale nadal czuł przysłowiowy nóż na gardle. Żarty się skończyły i naprawdę musiał rozmówić się z Turkiem. Tym bardziej że chłopaki przywieźli wczoraj zza granicy kolejne kradzione auta, których najzwyczajniej nie miał gdzie trzymać, bo w garażach nadal stały nabytki z poprzedniego wyjazdu. Palił i jednocześnie myślał o tym, co teraz zrobić. Widział tylko

dwa wyjścia. Oczywiście mógł po prostu przyjść tutaj jutro, ale to wiązałoby się z kolejną bezsenną nocą i stresem. Raczej tego nie chciał. Niewyspany nie był sobą i łatwo się irytował. Dziś rano nakrzyczał nawet na Wiolę, która znów umyła podłogę jakąś nabłyszczającą emulsją, przez co omal się nie przewrócił, za co zarobił od niej w twarz. – Od dzisiaj sam sobie sprzątaj! – Rozsierdzona cisnęła mop na podłogę i zamknęła się w sypialni na cały poranek. Łysy wiedział, że za szybko jej nie udobrucha i w najbliższym tygodniu nie ma co liczyć na ciepły obiadek albo czystą łazienkę, więc wolał się z nią więcej nie kłócić. Był to kolejny powód, dla którego musiał jak najprędzej zobaczyć Turka. Dopalił więc papierosa, a potem wyrzucił peta do kosza i postanowił wdrożyć w życie plan awaryjny, mianowicie spróbować ponownie dostać się na oddział. Sprężystym krokiem znowu wszedł do szpitala i udał się po schodach na piętro. Miał nadzieję, że spotka przy drzwiach na oddział inną pielęgniarkę. Tym razem zamierzał być mądrzejszy i od razu przedstawić się jako brat albo kuzyn Turka. Co prawda nie byli do siebie zbyt podobni, ale kto by zwracał uwagę na szczegóły? Z pozytywnym nastawieniem podszedł do drzwi, przez które niedawno wychodził, i nacisnął dzwonek zamieszczony na ścianie obok. Po chwili usłyszał po drugiej stronie czyjeś kroki i zdążył nawet nabrać w płuca powietrza, by powiedzieć pielęgniarce, dlaczego i do kogo przyszedł, gdy ujrzał przed sobą znajomą postać. – No nie! – Pielęgniarka też go rozpoznała, a jej mina dała mu do zrozumienia, że ma przechlapane. – Ja… – wydukał, czując się niekomfortowo pod naporem jej ostrego spojrzenia. Wtedy pielęgniarka wybuchła i zwyzywała go od najgorszych. – I żeby mi pan tu więcej nie wracał! – krzyknęła na końcu, a Łysy wiedział już, że nie ma co liczyć na spotkanie z Turkiem. Woląc nie ryzykować utraty zdrowia czy życia (w końcu nie

wiadomo, do czego byłaby zdolna ta harpia), pokornie spuścił głowę i oddalił się na bezpieczną odległość, to znaczy na parking. Tym razem nie palił, ale od razu wsiadł do samochodu i zaczął zastanawiać się, co ma teraz ze sobą począć. Już nawet nie chodziło o interesy, trudno, rozmówi się z Wojtkiem jutro, ale nie chciał jeszcze wracać do domu. Wiola czasami przesadzała z demonstrowaniem swojej złości i obawiał się, że robiąc to, tylko wpadłby do jaskini lwa. Nie miał na to najmniejszej ochoty. Zamierzał dać jej jeszcze trochę czasu, by się opamiętała, a w tym czasie załatwić jakieś swoje sprawy. Sęk w tym, że poza rozmówieniem się z Turkiem nie miał za wiele do zrobienia. Wyjątkowo nie musiał nikogo do niczego namawiać, zastraszać czy po prostu zaprosić na piwo w celu omówienia interesów. Ostatecznie postanowił znowu pojechać pod dom Turka. Trochę martwił go fakt, że spotkał tam ostatnio policję i chciał się upewnić, czy był to jedynie zbieg okoliczności, czy gliny rzeczywiście wzięły go na celownik. Miał nadzieję, że nie musi panikować i właściwą opcją jest to pierwsze wytłumaczenie. Jak to jednak mówią, przezorny powinien być zawsze ubezpieczony, tak więc wyjechał z parkingu i udał się w stronę plantacji. Szkoda tylko, że nie przypomniał sobie również powiedzenia: nadzieja jest matką głupich.

ROZDZIAŁ 27 Wieczór przerodził się w noc, a na podwórku Małgosi nadal trwało spotkanie przy grillu. Co prawda dziewczynki poszły już spać, z talerzy zniknęła cała karkówka, ale nadal było bardzo przyjemnie. Rozwieszone przez Elizę bawełniane kule oraz zapalone świeczki rozświetlały ciemność, tworząc cudowny klimat, którego dopełniało ciche cykanie świerszczy oraz pohukiwanie sów. W powietrzu unosił się kojący zmysły zapach lawendy, a całe towarzystwo, oprócz Fabiana, który musiał jeszcze prowadzić, relaksowało się przy butelce czerwonego wina przyniesionej z domu przez Sabinę. To właśnie ona co chwila uzupełniała kieliszki Pauli i córek. – Nie ma co sobie odmawiać przyjemności – przekonywała je, gdy protestowały, bo nie chciała się sama upijać. – Wszystkie miałyśmy ciężki tydzień, musimy się trochę zrelaksować. Prawda, Elizka? – Popatrzyła na jedną z bliźniaczek, która opowiadała właśnie Pauli o tym, jak niecały rok temu poznała Mikołaja. – Oczywiście, mamusiu – mruknęła na odczepnego Eliza, po czym szybko wróciła do opowieści. W przeciwieństwie do matki i Pauli, którym procenty ewidentnie zdążyły już uderzyć do głowy, wypiła tylko jeden kieliszek wina i nie zamierzała raczyć się kolejnym. Chociaż zmieniła nieco wyznawane kiedyś zasady i zaczęła spożywać alkohol, to nie była jego wielką fanką. A już na pewno nie zamierzała doprowadzać się do takiego stanu,

w jakim była dzisiaj matka, która ewidentnie po kryjomu wypiła jeszcze coś oprócz wina. Od kilkudziesięciu minut siedziała bowiem przy stole bardziej wesoła od innych i nawet podśpiewywała pod nosem jakieś biesiadne piosenki, kołysząc się przy tym na wszystkie strony. – Chyba powinniśmy już zabrać jej to wino – Fabian szepnął do Małgosi, gdy Sabina wzięła na tapetę „Hej sokoły” i zaczęła nagrywać telefonem swój wokal. Od pewnego czasu Małgosia i Fabian w spokoju rozmawiali o uprawie lawendy. Fabian popijał lemoniadę z lawendą, a ona powoli kończyła pierwszy kieliszek wina. Chyba oboje byli zaskoczeni tym, że rozmowa toczyła się tak gładko i tak swobodnie czuli się w swoim towarzystwie. Fabian zerkał w błyszczące oczy kobiety, a ona była wręcz przeszczęśliwa, że może opowiadać o swojej największej pasji komuś, kto autentycznie jest zainteresowany tematem. Nawet śpiewanie i głupie komentarze matki wyjątkowo nie psuło jej humoru, chociaż zwykle drażniło ją takie zachowanie. Zastanawiała się tylko, czy to za sprawą wina czy wpatrzonego w nią przystojnego mężczyzny. A może z obydwu powodów? Szczęśliwa upiła kolejny łyk wina. Czuła się dzisiaj jak młoda, atrakcyjna kobieta, a nie mężatka i matka dwójki dzieci, co zaskoczyło ją samą. Chwilę później uświadomiła sobie jednak, że to coś niewłaściwego. Nie powinna się tak czuć. Może jednak matka niespostrzeżenie napełniła jej znowu kieliszek? Albo to wino było wyjątkowo mocne? Ech. Chyba nie powinna już dzisiaj pić. W końcu niezależnie od tego, jak się czuła, tak naprawdę była ustatkowaną żoną i matką. Ale z drugiej strony to uczucie było takie przyjemne i tak miło rozmawiało jej się z Fabianem, że nie chciała tego przerywać. Chociaż jej plantację odwiedzały setki, a nawet tysiące ludzi, ten mężczyzna niespodziewanie zyskał jej wielką sympatię. Zadawał rzeczowe pytania, dzielił się z nią swoimi

przemyśleniami, a przede wszystkim uważnie jej słuchał. Nie tak jak Wojtek, który tylko potakiwał, gdy mówiła o firmie, jednocześnie biegając między umywalką w łazience a szafką z dokumentami oraz szorując w tym czasie zęby. Łączące ich niegdyś braterstwo dusz zastąpiła codzienna rutyna. I chociaż Małgosia nie sądziła, by było w tym coś złego, w końcu to naturalna kolej rzeczy, rozmowa z Fabianem przypomniała jej romantyczne początki związku z mężem. Kiedyś to z nim przegadywała tak całe wieczory. A teraz? Przeniosła wzrok na świece stojące na stoliku. Byli jak jedna z nich – ta najbardziej wypalona. A łączące ich uczucie, które niegdyś przypominało energicznie buzujący płomień, powoli słabło i wszystko wyglądało na to, że jeśli czegoś w swoim życiu nie zmienią, to w końcu zgaśnie na dobre. Fabian upił kolejny łyk lemoniady, a Małgosia przyjrzała mu się uważnie. Obiektywnie był bardzo przystojny, co potęgowała tylko gra światła i cieni na jego twarzy. Może gdyby spotkała go kilka lat wcześniej, to chciałaby go lepiej poznać? Widziała w tej rodzącej się między nimi relacji potencjał. Chyba pierwszy raz w życiu pożałowała, że jest mężatką. I że wyjątkowo ceniła sobie takie wartości jak wierność czy uczciwość małżeńska. Myślała o tym przez chwilę, gdy nagle dobiegł do jej uszu huk, i poderwała się z krzesełka, zresztą podobnie jak wszyscy goście. – A co to za licho? – zapytała przestraszona Sabina, która z tego wszystkiego aż przerwała śpiewanie. – Nie wiem, ale wydaje mi się, że coś się stało w warsztacie. – Małgosia popatrzyła w tamtym kierunku. – Ja też tak sądzę. – Przytaknął jej Fabian. – Hałas ewidentnie dobiegł właśnie stamtąd. – Może coś spadło? – podsunęła Eliza. – Raczej się zawaliło. – Paula dopiła swoje wino, po czym odstawiła kieliszek na stół. – Już dawno nie słyszałam takiego huku!

– Paula ma rację. – Fabian spojrzał na siostrę. – Może włamanie? – zasugerowała Sabina. – O Boże, nie… – Przejęła się Małgosia i zakryła dłonią usta, ale policjant uspokajająco pogładził ją po plecach. – Nie sądzę – powiedział pewnym głosem. – W naszym powiecie nie było żadnego włamania już od ponad roku. To bardzo bezpieczna okolica. No chyba że zaliczymy do tej kategorii sytuację, gdy sąsiad ukradł sąsiadowi kosiarkę, a potem ten pierwszy zakradł się w nocy do jego garażu, by ją odzyskać. Małgosia popatrzyła na niego z wdzięcznością, ale Sabina nie wyglądała na przekonaną. – Sraty-pierdaty – mruknęła pod nosem i napiła się wina. – Jak dla mnie ewidentnie ktoś postanowił wykorzystać nieobecność Wojtka i coś mu ukraść. Samochody są zawsze cennym łupem. Jak nic ktoś się połaszczył. – Dzięki, mamo, że nas uspokajasz. – Eliza spojrzała na nią z wyrzutem. – To co robimy? – Małgosia natomiast popatrzyła na Fabiana, który wydawał się najrozsądniejszą osobą w tym towarzystwie, jeśli chodzi o kwestie bezpieczeństwa. – Mam dzwonić po policję? – zapytała go Paula. – Ale po co? – Sabina wyśmiała ten pomysł. – Przecież mamy tu najlepszego policjanta pod słońcem – zaświergoliła, przenosząc na Fabiana podchmielone spojrzenie, w wyniku czego znowu poczuł się niezbyt komfortowo. – Po prostu trzeba sprawdzić, co tam się stało – powiedział spokojnie. – Gdybanie nie ma sensu. – I to się nazywa stuprocentowy mężczyzna! – Rozanielona Sabina zatrzepotała rzęsami. – Wino dla tego pana! – Mamo… – Małgosia wywróciła oczami. – Pójdę zobaczyć, co tam się wydarzyło. – Fabian podniósł się z krzesła. – Mam nadzieję, że to tylko wiatr coś przewrócił, albo zwierzęta, ale lepiej dmuchać na zimne.

– To ja pójdę z tobą – zaproponowała żona Turka. – Może lepiej zostań? – Daj spokój, nic nam nie grozi, a ja dobrze znam drogę i rozkład warsztatu. Jej argumenty wydały mu się rozsądne. – Niech będzie. – Po krótkim namyśle zaakceptował ten pomysł. – Wezmę tylko latarkę z samochodu. – I broń! – zawołała za nim Sabina. Chociaż Fabian sądził, że ta kobieta ma zwykle głupie pomysły, tym razem zamierzał jej posłuchać i rzeczywiście wyjął z kasetki pistolet, który wsunął sobie za pasek. – Możemy iść. – Wrócił do Małgosi, która w tym czasie wygrzebała ze swojej torebki klucze do warsztatu. – No chyba, że się rozmyśliłaś. – Zerknął jej w oczy, ale wyraz jej twarzy sugerował, że ani myśli zmienić zdanie. – Czekajcie tu na nas – powiedziała do Pauli, Elizy oraz matki. – I miejcie oko na dziewczynki, dobrze? – zwróciła się głównie do siostry, która była najtrzeźwiejsza z nich wszystkich. – Zadbam o nie, możesz być spokojna – zapewniła Eliza, więc Małgosia z Fabianem ruszyli przez podwórko. Fabian włączył latarkę i spojrzał na jej nietęgą minę. – Boisz się? – zapytał cicho, kiedy milczała. – Nie. – Posłała mu uśmiech. – Należę raczej do tych kobiet, które w sytuacji zagrożenia prędzej chwytają za patelnię i walą bandziora w głowę, niż chowają się po kątach. – A to ciekawe… – Miałam w przeszłości taką zabawną sytuację. Opowiedzieć ci? – Jasne – zgodził się Fabian. – To zdarzyło się, gdy byłam jeszcze nastolatką. Siedziałam późnym wieczorem sama w domu, w sypialni na piętrze. Nie pamiętam, gdzie przebywała reszta rodziny, ale zegar wskazywał północ. Czytałam w spokoju książkę, kiedy nagle usłyszałam głośne uderzanie pięścią w szybę w salonie.

Oczywiście wystraszyłam się tego, bo najpierw przyszedł mi do głowy włamywacz. Hałas powtórzył się kilka razy, więc odłożyłam książkę i zeszłam na dół. Pewnie normalna dziewczyna zaryglowałaby się w łazience albo innym miejscu z drzwiami na klucz i zadzwoniła do rodziców albo na policję, ale gdzie tam, ja bez namysłu ruszyłam w stronę niebezpieczeństwa. – Naprawdę odważna z ciebie kobieta! – Czasami aż za bardzo. Mój mąż śmieje się czasem, że nie mam instynktu samozachowawczego i lecę do niebezpieczeństw jak ćma do światła. Ale wracając do tamtej historii… Wystraszona weszłam do salonu. Nie zapalając światła, podeszłam do okna i gwałtownym ruchem odsłoniłam firankę. Właśnie wtedy na szybę rzuciła się jakaś ciemna postać, a ja omal nie dostałam zawału. – Co to było? – niecierpliwił się Fabian. – Kot. – Małgosia głośno się roześmiała. – Siedział na parapecie i polował na muchę, która latała przy oknie i uderzała w szkło. – Można powiedzieć, że miałaś szczęście. – I to jakie. – Nie mogła się z nim nie zgodzić. – Co prawda najadłam się strachu przez tego kota, ale nie chcę nawet myśleć, co by było, gdyby zamiast niego stał po drugiej stronie prawdziwy włamywacz. – W takich sytuacjach czasami lepiej nie zgrywać chojraka i jednak zadzwonić na policję. – Pewnie tak, ale patrol nie zawsze przyjeżdża od razu. Czy gdy dochodzi do włamania, to warto ryzykować ograbieniem domu? – A narażać siebie na niebezpieczeństwo? – odbił piłeczkę. – Nigdy nie wiesz, czy taki włamywacz nie jest czasem uzbrojony i nie zrobi ci krzywdy. Małgosia musiała przyznać mu rację. – Ale o czym my w ogóle rozmawiamy? – zreflektował się

Fabian. – Tak jak już mówiłem, mieszkamy w tak bezpiecznym powiecie, że naprawdę możemy spać spokojnie. – Wierzę ci – zapewniła Małgosia, a po chwili dotarli do warsztatu. – Jak myślisz, skąd ten hałas? – Powiodła wzrokiem po zamkniętych budynkach. – Co się mogło stać? – Jeszcze nie wiem, ale zaraz to sprawdzimy – odparł pewnym głosem. – Czy twój mąż ma tutaj alarm? Powinniśmy najpierw go wyłączyć, żeby nie zaczął wyć. – Z tego co wiem, to ma, ale pod jego nieobecność Adam go chyba nie włącza. – Kim jest Adam? – zainteresował się Fabian. – To najbardziej zaufany pracownik Wojtka. Przyjaźnią się od lat. – I twój mąż nie podał mu kodu do włączania alarmu? Dziwne. – Dlaczego? – Spojrzała mu w oczy. – Przecież sam mówiłeś, że w okolicy jest bardzo bezpiecznie. – No tak, ale wiesz… Gdy prowadzi się taką firmę, to chyba lepiej dmuchać na zimne. Samochody, części do aut to zawsze łakomy kąsek dla złodziei. Czy ktoś obcy wie, że pod nieobecność twojego męża pracownicy nie włączają alarmu? Małgosia zastanowiła się nad tym przez chwilę. – Nie, raczej nie – powiedziała w końcu. – To akurat dobrze. I powinno tak zostać. – Myślałam, że będziesz mnie uspokajał, a nie straszył. – Wybacz. – Fabian odruchowo dotknął jej ręki. – To chyba skrzywienie zawodowe. Doszukuję się przestępstw tam, gdzie pewnie ich nie ma. – To co robimy? – Małgosia powiodła wzrokiem za światłem latarki, które padało teraz na metalowe drzwi do jednego z budynków. – Proponuję, żebyśmy obeszli warsztat dokoła, a gdy nic nie znajdziemy, to sprawdzimy, czy w środku też nic się nie stało. – Dobrze. – Przystała na ten pomysł i tak właśnie zrobili.

Rozglądając się bacznie wokół, okrążyli zakładowe budynki, ale nie dostrzegli niczego niepokojącego, więc wrócili na miejsce. Po krótkiej rozmowie przyjrzeli się jeszcze z daleka stojącym nieopodal samochodom, lecz i one nie wyglądały podejrzanie. – Może ten hałas rzeczywiście był spowodowany przez jakieś zwierzę? – podsunęła córka Sabiny, którą bolały już oczy od wytężania wzroku w ciemności. – Nie wykluczam takiej możliwości, ale na wszelki wypadek rozejrzyjmy się też w środku. – Fabian nie dawał za wygraną. Małgosia pokiwała głową i podeszli do drzwi. Przyświecił jej latarką, kiedy je otwierała. Na szczęście szybko uporała się z zamkiem. Mocno pociągnęła za klamkę, a potem drzwi zaskrzypiały i weszli do środka. – Gdzie zapala się światło? Córka Sabiny podeszła do ściany i przełączyła odpowiedni przełącznik. Hala wypełniła się światłem. – O ludzie, jak tutaj jest jasno… – Małgosia aż przymknęła oczy porażona tą nagłą zmianą oświetlenia. Policjant przyznał jej rację. Wyłączył latarkę i oboje przez chwilę przyzwyczajali się do jasności, lustrując wzrokiem warsztat. – No dobrze. – Po kilkudziesięciu sekundach Fabian był znowu gotowy do przeszukania i zaczął się rozglądać. – Sprawdźmy, co my tu mamy… – mruknął pod nosem, po czym zaczął uważnie się rozglądać. Małgosia nie wiedziała, co ze sobą zrobić, więc poszła w jego ślady. Przechadzając się powoli, patrzyła na różne sprzęty, nieznane przedmioty czy auta. Właściwie to sama nie wiedziała, czego szuka, więc po prostu zapoznawała się z miejscem pracy męża. Chociaż bywała tu wcześniej, to nie wiedziała, że aż tyle miał tu różnych pierdół. Tfu. Ważnych narzędzi i maszyn, oczywiście. Nie chciała być niesprawiedliwa. Po kilkunastu minutach wnikliwego przeszukania obejrzeli

jeszcze drugi budynek, ale razem doszli do wniosku, że wygląda normalnie i nic tutaj po nich. – Nie mam pojęcia, co znajdowało się tutaj wcześniej, ale według mnie nic nie zginęło – powiedział Fabian, kiedy spotkali się przy wyjściu. – Nie ma śladów włamania ani w środku, ani na zewnątrz. Zamki i drzwi nie zostały zniszczone, a na podjeździe nie widać żadnych świeżych śladów ani jakiegoś samochodu, ani żadnych butów. – Wow. – Małgosię zdziwiła jego analiza, bo sama nie zwróciła uwagi na takie rzeczy. – Chyba możemy wracać. – Mężczyzna podjął decyzję. – Może po prostu coś się przewróciło. Szukanie źródeł tego hałasu jest jak przekopywanie stogu siana podczas szukania igły. Małgosia przyznała mu rację. Uspokojona pozamykała dokładnie wszystkie drzwi, co na wszelki wypadek sprawdziła, dwukrotnie pociągając za klamkę. Fabian w tym czasie ponownie włączył latarkę i jeszcze raz skierował źródła światła na ustawione w rzędzie pod płotem samochody do naprawy. Przyjrzał im się dokładnie, ale również tym razem nie dostrzegł niczego podejrzanego. – Idziemy? – Małgosia podeszła do niego. – Tak, jasne. – Pokiwał głową i ruszyli w drogę powrotną. Tym razem nie rozmawiali dużo. Wsłuchiwali się w cykanie świerszczy, pohukiwanie żab oraz delikatny szum wiatru, który niósł przyjemny zapach igliwia od strony lasu. Ich kostki muskały źdźbła trawy, a nad głowami świeciły gwiazdy. Noc była wręcz idealna na długie spacery i Małgosi znowu zrobiło się przykro, że nie spędza jej z mężem. Fabian zerkał na nią dyskretnie i pytał, czy wszystko w porządku. Jego atencja była taka przyjemna, że gdyby nie stalowe zasady, którym hołdowała przez całe życie, kto wie, jakby mógł rozwinąć się ten wieczór. Była jednak oddaną żoną i matką, dlatego wrócili na podwórko, idąc ramię w ramię, a nie trzymając się za ręce. Już z daleka dostrzegli siedzącą przy stoliku Elizę, lecz nigdzie nie

było Sabiny i Pauli. Eliza pochylała się właśnie nad telefonem, ale na ich widok odłożyła go na stół i wyprostowała plecy. – A gdzie reszta? – zapytała Małgosia, choć było to oczywiste. – To czekanie na was oraz alkohol tak znużyły mamę i Paulę, że poszły się położyć. Mam nadzieję, że się nie obrazisz, ale ulokowałam je na kanapie w twoim salonie. Zasnęły, gdy tylko przyłożyły głowy do poduszek. – To znaczy, że nieźle zabalowały – skomentował Fabian, znowu dyskretnie zerkając na Małgosię, która w świetle świec wydawała się jeszcze piękniejsza niż w blasku słońca. – Na to wygląda – mruknęła Eliza. – Ustaliliście, co się stało w warsztacie? – Nie zauważyliśmy niczego niepokojącego – odparł Fabian. – Obeszliśmy cały warsztat i obie hale. – Małgosia spojrzała na siostrę. – Wszystko jest w jak najlepszym porządku. – Może rzeczywiście wiatr coś przewrócił? – Może… – zastanowiła się na głos i napełniła sobie szklankę lemoniadą, która nadal stała na stole. – Napijesz się też? – spytała Fabiana, ale policjant pokręcił głową. – Nie, dziękuję. Właściwie to powinienem się już zbierać. Zrobiło się późno. – Rzeczywiście. Trochę nam zajęło to oglądanie. – Małgosia spojrzała na swój zegarek, który wskazywał kilka minut po północy. – Już i tak się z Paulą zasiedzieliśmy. – Fabian popatrzył na nią przepraszająco. – Pójdę tylko po nią i będziemy się zbierać. Nie chcę, żebyś miała nas dość. – Jakie dość? – zaprotestowała. – Ja się bardzo cieszę z waszej wizyty, musicie odwiedzać mnie częściej. I dziękuję ci za pomoc w oględzinach warsztatu. Pewnie sama jednak trochę bym się bała iść tam po ciemku. – Nie ma sprawy – powiedział łagodnie. – Gdyby działo się coś podobnego, to śmiało dzwoń do mnie. O każdej porze dnia

i nocy. Eliza uniosła lekko brew, zaintrygowana łączącą ich zażyłością, ale nie zdobyła się na żaden komentarz. Małgosia dopiła tymczasem swoją lemoniadę, po czym poprowadziła Fabiana do domu, by mógł odwieźć Paulę do jej mieszkania. – Nie zdejmuj butów – rzuciła w korytarzu, kiedy zaczął się schylać. Zamiast protestować tylko pokiwał głową. Nie chciał zbudzić śpiących dziewczynek. Nie wiedział, gdzie jest ich pokój, a wolał nie ryzykować. W milczeniu przeszedł za Małgosią przez kuchnię i skierowali się do salonu, gdzie czekał na nich przeuroczy obrazek. – No nie… – Aż wyrwało się Małgosi, a jej usta ozdobił uśmiech. Na kwiecistej kanapie, pośród licznych poduszek, spały przytulone do siebie Sabina i Paula. Obejmowały się dłońmi niczym najlepsze przyjaciółki, a ich ciała okrywał beżowy, rustykalny pled, który Małgosia znalazła niedawno w ulubionym sklepie z antykami. Wyglądały tak uroczo, że najchętniej zrobiłabym im zdjęcie i potem powiesiła je przy kominku. – Ładne rzeczy… – Fabian się zaśmiał. – Chyba to wino naprawdę uderzyło im do głów. – Jak znam mamusię, to nie skończyło się na winie. – Aż żal je budzić. – Prawda? Tak słodko i niewinnie wyglądają. – Niewinnie? – powtórzył rozbawiony. – Wybacz, ale to słowo akurat niezbyt pasuje do mojej siostrzyczki. Wygląda na łagodną, ale ma zadziorny charakter. I jest cholernie uparta. – Więc chyba możemy przybić sobie piątki. Moja mama jest dokładnie taka sama. – To wyjaśnia, dlaczego tak się polubiły. – Naprawdę nieźle się dobrały. – No nic… – Odetchnął głęboko. – Trzeba obudzić tę moją

śpiącą królewnę i odwieźć ją do domu. – Podszedł do siostry i dotknął jej ramienia. – Paula, halo. Budzimy się. Wstawaj. Ale Paula ani myślała go słuchać. Mocno odepchnęła jego rękę i jeszcze bardziej wtuliła się w śpiącą Sabinę. Małgosia z trudem pohamowała wybuch śmiechu. – Paula, nie żartuj sobie. – Fabian się nie poddawał i znowu lekko pociągnął ją za ramię. – Wstawaj. Jedziemy do domu. – Zostaw mnie. – Paula również tym razem zrzuciła jego rękę. – Chce mi się spać. – To świetnie, wyśpisz się w domu. – Nigdzie nie jadę – mruknęła zaspana. – Przecież nie możesz tu spać. – Zostaw mnie. Jedź sobie sam. – Paula, nie żartuj sobie ze mnie. Podnoś się i jedziemy do domu – zaczął się denerwować. Ich rozmowa zbudziła śpiącą Sabinę, która postanowiła stanąć w obronie nowej przyjaciółki i posłała Fabianowi złowrogie spojrzenie. – Czy ty nie słyszy, że ona nigdzie nie jedzie? – Jej ton nie zwiastował niczego dobrego. – Jak kobieta mówi nie, to chyba trzeba to uszanować, prawda? – Przecież ja… – Paula postanowiła, że śpi dziś ze mną i nic ci do tego. A teraz przestań mi już gadać nad uchem, bo chcę się wyspać. Masz pociągający głos, kochany, ale nie w środku nocy. Idź wyrzucać z siebie żale do drugiego pokoju. I wychodząc, zgaś światło. Fabian bezradnie popatrzył na Małgosię. – Chyba najlepiej będzie je tutaj zostawić – stwierdziła rozbawionym tonem. Wiedziała z doświadczenia, że kłócenie się z matką przypomina czasem kopanie się z koniem, a na pewno nie miała na to ochoty w środku nocy. Znając życie, Sabina zaczęłaby krzyczeć i jeszcze pobudziłaby śpiące dziewczynki. Wolała tego uniknąć.

Fabian z niechęcią popatrzył na siostrę. – Wolałbym, że wyspała się we własnym łóżku, a nie była dla ciebie problemem. – Daj spokój, jaki to problem? Przecież one będą tu teraz tylko spać. Nie muszę siedzieć przy nich całej nocy i pilnować, by nie zrobiły niczego głupiego. – Niby tak, ale głupio mi, że moja siostra tak zwaliła ci się na głowę. Przepraszam za nią. – W porządku. – Uspokajająco dotknęła jego ręki. Fabian jeszcze raz popatrzył na śpiące kobiety. – No nic… Chyba rzeczywiście będę ją musiał tutaj zostawić. – To żaden problem, naprawdę. Za chwilę przyniosę im tylko cieplejszy koc, żeby nie zmarzły. i jestem pewna, że prześpią spokojnie całą noc. A teraz chodźmy, zanim moja mamusia znów nas nakrzyczy. Uwierz mi, że tego nie chcemy. Fabian podążył za nią w stronę drzwi. – Obiecuję, że jutro odbiorę Paulę jak najszybciej. Akurat mam wolne, więc przyjadę po nią tuż po śniadaniu. – Nie pali się – zapewniła, a potem zamknęła drzwi do salonu. – Właściwie jeśli chcesz, to sam możesz tu przenocować, żeby nie jeździć tam i z powrotem. Mam jeszcze wolną kanapę w pokoju na górze. – Dziękuję, to miłe, ale już i tak czuję, że nadużywam twojej gościnności, zostawiając tu Paulę. – To żaden problem, wierz mi. – Będę spał u siebie. – Podjął decyzję. – I przyjadę po Paulę z samego rana. Małgosia nie zamierzała dłużej go namawiać. Na wszelki wypadek podała mu swój numer telefonu, a potem odprowadziła do samochodu. – Jedź spokojnie – powiedziała na koniec, a on podziękował jej za gościnę i odpalił samochód. – To co, teraz czeka mnie sprzątanie. – Małgosia odetchnęła głęboko i pomyślała o tym, że też chciałaby już odpłynąć

w objęciach Morfeusza. Smutny, oj smutny los kobiety.

ROZDZIAŁ 28 Łysy nie mógł tej nocy spać. Po tym, jak około północy ledwie umknął przed żoną Turka i policjantem, nadal szalały w nim emocje. Przewracał się z boku na bok na kanapie, na którą wyrzuciła go Wiola z sypialni i gorączkowo myślał o tym, co teraz pocznie. Po tym, jak upewnił się, że gliny wzięły na celownik warsztat Turka, pierwszy raz w życiu nie czuł się bezpiecznie we własnym domu. W każdej chwili mogło przecież zapukać do jego drzwi CBŚ, CBA czy inne CBW, chociaż może zapukać to niezbyt trafne określenie, bo oni woleli je raczej wyważać. A do tego rozbił własne auto! Kiedy tuż przed dwudziestą trzecią dojeżdżał do warsztatu, nic nie zwiastowało nieszczęścia. Już prawie zapomniał o wrednej pielęgniarce, która nie chciała go wpuścić do Wojtka i nawet włączył sobie muzykę, by się zrelaksować. Odczekał, aż ostatni nadgorliwy pracownik „Wojtexu” opuści zakład (swoją drogą kto to słyszał, żeby siedzieć w pracy do dwudziestej pierwszej w sobotę?!), a potem wyłączył światła w samochodzie i podjechał na parking. Było już ciemno, ale wolał dmuchać na zimne. Żona Turka na pewno dostrzegłaby go z podwórza, gdyby tego nie zrobił. Idąc w stronę drzwi do jednego z budynków, posiłkował się więc tylko wątłym światłem latarki w smartfonie, ale to wystarczyło by o nic się nie potknął. Tak samo, jak do odnalezienia w kieszeni klucza, który niepostrzeżenie zwędził kiedyś Turkowi, i otworzenia drzwi.

Łysy nie zamierzał niczego kraść ani wynosić, chciał się tylko rozejrzeć. Jako dobry szef zawsze trzymał rękę na pulsie, gdy chodziło o interesy. Zamierzał upewnić się, że samochód, który miał dla niego rozłożyć na części Wojtek nadal stał na swoim miejscu i żaden jego pracownik nie wpadł na genialny pomysł, by go naprawić, a potem poszukać właściciela. Na szczęście mógł być spokojny. Kradziony ford nadal stał w rogu warsztatu i ewidentnie czekał na Wojtka. Widocznie Turek musiał przykazać pracownikom, by go nie ruszali dopóki nie wróci. – I dobrze. – Ucieszył się Łysy. Już i tak dość miał problemów, a znając życie gdyby któryś z tych patałachów, którzy tu pracowali, naprawił ten samochód, zacząłby szukać właściciela i wtedy byłoby po nim. Gliny na pewno zainteresowałaby wiadomość, że w „Wojteksie” stoi kradzione auto. Jak nic, byłaby z tego afera i nawet jeśli Turek by go nie wsypał, to musieliby zakończyć swoją współpracę. Musiałby szukać nowego podwykonawcy, który wszedłby z nim w układ, a prawdę mówiąc, nie miał ani czasu, ani chęci, by to robić. Wbrew pozorom niewielu ludzi było chętnych rozpoczynać współpracę z przestępcami. Lokalni biznesmeni za bardzo się bali, a Łysy nie potrzebował takich kumpli. Pokładał całą nadzieję w rychłym powrocie Turka do pracy. Gdy upewnił się, że z jego autem jest wszystko w porządku, obszedł jeszcze warsztat. Zobaczył, co naprawiają teraz chłopaki, a przy okazji zwinął z jednej ze skrzynek klucz, który ostatnio zgubił. Zadowolony ruszył ku wyjściu, zamknął za sobą drzwi i wsiadł do samochodu. Odpalił silnik, na wszelki wypadek znowu zgasił światła, a potem spojrzał do tyłu, żeby wykręcić. Wcisnął gaz do dechy, ale pech chciał, że w tej ciemności nie zobaczył samochodu, który stał za nim i z całej siły uderzył w jego bok. – Cholera! – zaklął pod nosem, bo aż zabolało go serce. Przecież dopiero co nabył to auto. W dodatku dla niepoznaki

uczciwie, co wiązało się z wydaniem dużej sumy pieniędzy! Rozsierdzony zgasił silnik i czym prędzej wysiadł, by ocenić uszkodzenia. Przyświecił sobie latarką z telefonu. Niestety, było gorzej, niż sądził. Skasował cały tył auta, nie mówiąc już o tym, że nieźle pokiereszował tamten samochód. – Niech to szlag! – Aż złapał się za głowę. Co prawda sądził, że jakoś dojedzie do domu, ale ile potem wyda na naprawę u mechanika? Ukucnął przy swoim zderzaku i dotknął go tak, jakby był co najmniej ukochanym zwierzęciem, które odchodzi właśnie na tamten świat. Poczuł szczypanie pod powiekami. Chociaż nie jeździł długo tym autem, to zdążył je już polubić i czuł z nim wyjątkową więź. A raz to nawet prawie spał w nim w garażu, gdy poprztykali się z Wiolą. Załamany pogłaskał wygiętą blachę. – Moje biedactwo… To wszystko przez tego Turka, pomyślał. Nie dość, że prawie przez niego osiwiał (co, nomen omen, nie byłoby w jego sytuacji aż takie złe), to jeszcze teraz to! Naprawdę chciało mu się płakać. Jak nic obciąży Wojtka kosztami naprawy. Albo więcej! Każe mu osobiście to naprawiać, gdy tylko opuści szpital. Patrzył na poniesione straty, aż w końcu zebrał się w sobie. Otarł wilgotne oczy i już wsiadł ponownie za kierownicę, żeby odjechać, gdy nagle dostrzegł światło latarki oraz ludzi wyłaniających się z zarośli. – Co jest? – Skulił się na siedzeniu i wytężył wzrok, próbując rozpoznać sylwetki osób. W skupieniu śledził ich twarze i ruchy, ale ciemność utrudniała mu identyfikację. Kto to mógł być? Dopiero gdy podeszli bliżej, rozpoznał żonę Turka i policjanta, którego widział z nią kilka dni temu. Co prawda gliniarz był ubrany po cywilnemu, ale wzdłuż jego kręgosłupa rozszedł się dreszcz. Drżącą dłonią wyciszył telefon i pożałował, że nie wziął ze sobą broni. Zwykle nie woził jej w samochodzie, bo nie chciał

wpaść na jakieś rutynowej policyjnej kontroli, ale teraz by się przydała. Schował smartfona do kieszeni i jeszcze bardziej zgarbił plecy. Na wszelki wypadek przełożył dłonie z kierownicy na kolana, by niechcąco nie nacisnąć klaksonu. Potem utkwił wzrok w żonie Turka i policjancie. Zaczął rozmyślać, co ich tu sprowadziło. Brał pod uwagę dwie opcje. Albo zaniepokoił ich hałas spowodowany feralną stłuczką, albo szukali tropów przestępstwa. Niestety, chociaż starał się nie popadać w paranoję, ta druga opcja wydawała mu się coraz bardziej prawdopodobna. To nie mógł być przypadek, że kolejny raz widział żonę Turka w towarzystwie tego policjanta. W dodatku tym razem w warsztacie! Coś ewidentnie musiało być na rzeczy. I tym czymś, a właściwie kimś, był najprawdopodobniej właśnie on sam. Małgosia i Fabian obeszli budynki warsztatu, a on siedział i czekał. Czas dłużył mu się niemiłosiernie i miał wrażenie, że każda sekunda trwa wieczność. Po jego plecach zaczęły spływać strużki potu, a serce tłukło mu w piersi jak szalone. Nieczęsto się bał, ale teraz był wręcz przerażony. Czy to, na co tak długo i sumiennie pracował, miało teraz rozsypać się jak domek z kart? Niedoczekanie, pomyślał, a potem wstrzymał oddech, bo Fabian poświecił latarką prosto na jego samochód. Wiązka odbiła się jednak od karoserii i Łysy pozostał niezauważony, co wywnioskował po tym, że jego prześladowcy chwilę później odeszli. – Ja chyba zwariuję… – mruknął sam do siebie, kiedy zniknęli za krzakami. Wyprostował plecy, które zdążyły już go trochę zaboleć, ale na wszelki wypadek nie odpalił jeszcze silnika. Zanim odjechał, odczekał kilkanaście minut dla pewności, że Małgosia i gliniarz na pewno odeszli. A może to była godzina? Z tego stresu stracił rachubę czasu. Tak czy siak, znalazł się w końcu w swoim łóżku, a właściwie

na kanapie. Gdy wrócił do domu, Wiola już spała, a jego pościel czekała w salonie. Wystarczyło mu atrakcji na dziś, więc bez dyskusji przygotował sobie posłanie, a potem w zamyśleniu wpatrywał się w sufit. Niewiele spał tej nocy. W dodatku gdy już udało mu się przysnąć, nawiedziły go koszmary, w których tracił nagle pozycję szefa szajki i cały majątek. Budził się zlany potem i już chyba sam nie wiedział, co lepsze – czy spać, ale śniąc czarniejsze scenariusze wydarzeń, czy darować sobie odpoczynek i potem cały dzień się męczyć. O szóstej rano wygrała ta druga opcja. Miał już serdecznie dość tych męczarni i niewygodnej kanapy. Poskładał swoją pościel, żeby Wiola nie urwała mu później głowy, a potem poszedł do kuchni i zrobił kawę w kawiarce. Co prawda obok stał ekspres, którego domagała się Wiola, ale nigdy nie przyzwyczaił się do tego ustrojstwa. Jeśli chodzi o przygotowywanie kawy, to był tradycjonalistą. Po prostu uwielbiał kawiarkę. Ze szklanką w ręce wyszedł na taras. Nie miał apetytu, więc darował sobie śniadanie i wypił kawę na pusty żołądek. Potem wyciągnął się w leżaku i zamyślił, patrząc w niebo. Chyba pierwszy raz w życiu żałował, że dał się wmanewrować teściowi w szemrane interesy, a nie wybrał uczciwej drogi. Mógłby wtedy przynajmniej spać spokojnie, zamiast dostawać palpitacji serca, słysząc odgłos każdego samochodu, który przejeżdżał pod domem. Wylegiwał się do dziewiątej i to mimo tego, że około ósmej Wiola nazwała go nierobem i leniem. – Przecież jest niedziela – próbował się bronić, ale ewidentnie nie przeszła jej jeszcze złość, bo został za to obdarzony morderczym spojrzeniem. – I co z tego? – prychnęła. – W niedziele ludzie też pracują. Weź się do roboty zamiast marnować czas. Normalnie pewnie by jej posłuchał, ale miał taki zły humor, że zignorował to jej gadanie i przekręcił się na bok. Wiola coś tam

jeszcze mamrotała pod nosem, ale w końcu zwyzywała go od najgorszych i wróciła do domu. – Męska świnia! – usłyszał jeszcze jej głos, kiedy trzaskała drzwiami, lecz i tym nie zamierzał się przejmować. Dopiero kiedy wielkimi krokami zaczęła nadchodzić godzina odwiedzin w szpitalu, poszedł pod prysznic, a potem założył czyste ubranie. – Dokąd wychodzisz? – Dopadła go Wiola, kiedy zabierał z szafki w korytarzu swój portfel i klucze. – Do kościoła – rzucił od niechcenia, chociaż był ateistą. – Akurat. – Skrzyżowała ręce na piersi. – Oj, daj mi już spokój. Nie widzisz, że jestem nie w sosie? – I bardzo dobrze. Takie typy jak ty nie zasługują na dobry nastrój. – Odwróciła się na pięcie urażona, po czym poszła do kuchni. Łysy głęboko odetchnął. Może rzeczywiście w drodze do szpitala powinien zahaczyć o kościół? Chyba tylko opatrzność mogła coś zaradzić na jego problemy, te małżeńskie i w pracy. Tylko czy wypada się modlić o utratę zdolności mowy dla żony? I uniknięcie kary za grzechy? Pokręcił głową i wyszedł na korytarz. Założył buty, pogłaskał łaszącego się kota, a potem poszedł do garażu, gdzie trzymał motocykl. Po tym, jak wczoraj rozwalił auto, musiał zdać się na niezawodną yamahę. Dobrze, że przynajmniej nie padał deszcz. Poszukał w szafce kasku i skórzanej kurtki, a potem pojechał w końcu do szpitala. Na szczęście tym razem nie spotkał przy wejściu na oddział złośliwej pielęgniarki i mógł w spokoju rozmówić się z Turkiem.

ROZDZIAŁ 29 Małgosia leżała w łóżku i śniła właśnie o robieniu wielkiego tortu, gdy przywołały ją do rzeczywistości lamenty Sabiny, która obudziła się z kacem. – A niech to! – Tłukła się po kuchni, szukając tabletki na ból głowy – Czy ta dziewucha naprawdę musi mieć taki bajzel w apteczce? Nic tu nie można znaleźć! A taka niby z niej dobra pani domu. Auuu! Niech to szlag. Małgosia owinęła się szczelnie szlafrokiem i podążyła do kuchni z nadzieją, że uda jej się zapobiec katastrofie. – No w końcu! – Matka zmierzyła ją wzrokiem, zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć. – Znajdź mi aspirynę. – Ostentacyjnie przekazała córce wyjęte z szafki pudełko. Córka wzięła je od niej, ale zanim zaczęła szukać, najpierw przyjrzała się matce. Sabina wyglądała żałośnie. Mimo ewidentnie złego samopoczucia jej twarz oszpecał rozmazany, wczorajszy makijaż, a na głowie miała jeden wielki kołtun. – Co tak patrzysz? – zganiła ją za ten wzrok. – Szukaj tej aspiryny, bo inaczej tu umrę. – Nie będzie tak źle – powiedziała Małgosia, ale posłusznie zaczęła przeszukiwać pudełko. – Musisz tak głośno? – Sabina jęknęła i opadła na krzesło. – Przepraszam – mruknęła żona Wojtka. – Naprawdę pęka mi głowa. Mogłam wczoraj tyle nie pić. Córka już otwierała usta, by jej przytaknąć, ale w porę ugryzła

się w język. – Nie znoszę mieć kaca. – A ja nie mam aspiryny – stwierdziła po przegrzebaniu całego pudełka. – No pięknie… – Ale znalazłam coś innego na ból głowy. – Położyła przed matką pudełko. Sabina spojrzała na nie niechętnie. – No weź jedną. – Nalegała Małgosia. – Z tego, co wiem, możesz. Ibuprofen nie wchodzi w reakcję z alkoholem, nie obciąża dodatkowo wątroby. – Ty nie ucz matki dzieci robić – mruknęła Sabina. – Sama substancja nie jest problemem. – Więc co? – To są tabletki. – I? – Małgosia nie bardzo wiedziała, o co jej chodzi. – Nie dam rady ich połknąć. Już sama myśl o przełknięciu śliny wywołuje u mnie odruch wymiotny. Jestem pewna, że gdy tylko włożę tabletkę do ust, jak nic się porzygam. – Porzygam? – powtórzyła za nią Emilka, która niespodziewanie pojawiła się w drzwiach ubrana w różową piżamę. – To chyba brzydkie słowo, prawda? Powinno się mówić: zwymiotuję. – Spojrzała na matkę. – Oczywiście, kochanie. – Małgosia wymownie popatrzyła na Sabinę, ale ta ani trochę się nie przejęła. – A dlaczego babcia będzie wymiotować? – Emilka podeszła powoli do matki. – Chyba ma grypę żołądkową – odparła dyplomatycznie Małgosia. Co prawda Sabina chciała tę informację od razu sprostować, bo uważała, że dzieci trzeba już od najmłodszych lat zaznajamiać z realiami życia dorosłych, ale na szczęście Małgosi do kuchni wkroczyła Paula. – Dzień dobry – powiedziała, widząc Emilkę.

– Cześć, kochana – jęknęła Sabina. – Jeśli liczyłaś na aspirynę tak samo jak ja, to muszę cię rozczarować. Moja córka ma tylko twarde tabletki, których na pewno nie połkniesz. – Masz kaca? – zdziwiła się Paula, która czuła się świeża jak poranek. No, chociaż może nie do końca, bo od kilkunastu godzin nie brała prysznica ani nie myła zębów, co trochę jej doskwierało. – A ty nie? – Sabina nie kryła zdziwienia. – Mamusiu, a co to jest kac? Teraz to Małgosia jęknęła. – To taka odmiana grypy żołądkowej. – Na szczęście z ratunkiem przyszła jej Paula. – Ale spokojnie, dotyczy tylko dorosłych. Małgosia spojrzała na nią z wdzięcznością. – To co? – klasnęła w dłonie, zanim Sabina wpadła na pomysł, by wyprowadzić wnuczkę z błędu. – Kto zje ze mną śniadanie? – Ja! – pisnęła Emilka, a Sabina aż się skrzywiła. – Niedobrze mi… – Po chwili podniosła się z krzesła, po czym pognała do łazienki. – Cóż… – Małgosia odprowadziła ją wzrokiem. – To by było na tyle, jeśli chodzi o spotkania towarzyskie po pięćdziesiątce. Sabina zmagała się z nieprzyjemnymi dolegliwościami przez całe przedpołudnie, więc dziewczyny zjadły śniadanie bez niej. Małgosia zrobiła jajecznicę i zdążyła pozmywać, gdy odwiedził ją Fabian. – Można? – Zajrzał do kuchni akurat, gdy odkładała ostatni kubek na suszarkę. – Jasne, zapraszam. – Wytarła dłonie w ścierkę. – Pukałem i dzwoniłem dzwonkiem, ale chyba nie słyszałyście. – W dzwonku trzeba wymienić baterie – powiedziała Emilka. – Nie dzwoni już przez długi czas. – To wiele wyjaśnia. – Posłał jej uśmiech. – Napijesz się czegoś? – zaproponowała Małgosia, która krzątała się po kuchni przewiązana fartuchem.

– Właściwie to wpadłem tylko po Paulę… – Ciocia się kąpie – odparła rezolutnie dziewczynka. – Dopiero poszła do łazienki. – Cóż, w takim razie poproszę herbatę. – Spojrzał na gospodynię, która odpowiedziała mu rozbawionym wyrazem twarzy. – Usiądź, proszę. Jadłeś śniadanie? – Tak, dzięki. – Fabian przysunął sobie jeden z drewnianych taboretów. – Ale na babeczkę z lawendą chyba się skusisz? – Będę przez ciebie gruby. – E tam, spalisz ją podczas najbliższej służby. – Małgosia zbyła jego protesty i wyjęła z lodówki talerz ze słodkościami. Dziewczynki wykorzystały ten moment i też złapały po jednej, a potem pobiegły na górę. – Mam nadzieję, że miałyście spokojną noc? – Fabian poczęstował się dopiero wtedy, kiedy dziewczynki zniknęły. – Na szczęście tak – odparła Małgosia. – Nie słyszałam już w nocy żadnych hałasów, więc chyba niepotrzebnie się wczoraj martwiłam. – A Paula? Nie przysparzała ci problemów? – Coś ty. Przez całą noc spała jak zabita. – To dobrze. Miałem wyrzuty sumienia, że ją tu zostawiłem. – Niepotrzebnie. – Podała mu kubek z herbatą, a potem przysiadła się do stołu z takim samym. – Jest idealnym gościem. – Cieszy mnie to. – Fabian się uśmiechnął. – Niemniej zatroszczę się o to, żeby to był ostatni raz. – Mam nadzieję, że to nie będzie wiązało się z zakończeniem naszej znajomości? – Oczywiście, że nie. Jakkolwiek to nie zabrzmi, odpoczywam tutaj u ciebie. – To pewnie przez zapach lawendy. Uspokaja. – Poniekąd na pewno. – Głęboko popatrzył jej w oczy. Może to

głupie, ale przez noc zdążył zatęsknić za ich widokiem. – Wątpię jednak, żeby to był jedyny powód. Małgosia wytrzymała jego spojrzenie przez chwilę, ale szybko spuściła wzrok. – Jakie masz plany na niedzielę? – celowo zmieniła temat. Fabian odchrząknął. – Odwiozę Paulę do domu, a po południu pojadę do pracy. Mam służbę od czternastej. – A ja o trzynastej urządzam pokaz destylacji olejku. – O kurczę… – Zrzedła mu mina. – Szkoda, że i tym razem nie dam rady na niego przyjechać. Chciałbym to kiedyś zobaczyć. – Zapraszam. Organizuję je co weekend. – Może w przyszłym tygodniu? – Byłoby miło. – A poza tym jakie masz plany na dzisiejszy dzień? – Na pewno spędzę trochę czasu z dziewczynkami. – Małgosia spojrzała przez okno. – Jest piękna pogoda, chciałabym ją wykorzystać. Może razem zrobimy kilka okrągłych stroików z lawendy. Uwielbiają pomagać mi w takich rzeczach. – Brzmi dobrze. – A później jak co tydzień ugotuję niedzielny rosół. – Z którego jutro będzie pomidorówka? Małgosia zaśmiała się cicho. – To takie przewidywalne? – W moim domu rodzinnym zawsze tak było. – Obawiam się, że ten zwyczaj króluje w wielu polskich domach. – Pewnie tak. – Musiał przyznać jej rację. – Biada temu, kto nie lubi zup. – A po południu pewnie pojadę do szpitala. – Małgosia napiła się kawy. – Trochę już tęsknię za Wojtkiem. Może dzisiaj zabiorę do niego dziewczynki? Fabian wyobraził sobie, jak stęsknione dzieci biegną do ojca, a potem całą rodziną siedzą na łóżku szpitalnym, i poczuł

dziwne uczucie w okolicach żołądka. Czyżby była to zazdrość? – Pewnie się ucieszy. – Nie dał jednak poznać po sobie emocji. – O, tak. – Pokiwała głową. – Dziewczynki są jego oczkiem w głowie. Zresztą one też tęsknią. Co wieczór wypytują, kiedy będą mogły go w końcu zobaczyć. Wojtek codziennie czytał im książki przed snem. Nie mówią mi tego wprost, ale chyba jestem marnym zamiennikiem. Słuchając jej, Fabian znowu zaczął się zastanawiać, czy opowieść Sabiny, którą nie tak dawno usłyszał na komisariacie, nie była jednak bzdurą wyssaną z palca. Chciał ją nawet w końcu zapytać o to wprost, ale nie miał szansy, bo do kuchni wkroczyła Paula z ręcznikiem na głowie. – O, cześć – zdziwiła się na widok brata, jakby nie spodziewała się jego wizyty. – Cześć – odpowiedział jej Fabian. – Dziękuję za udostępnienie łazienki. – Zwróciła się do Małgosi. – I za pożyczenie kosmetyków. – Drobiazg. Mam tylko nadzieję, że nie przestraszyły cię te wszystkie zabawki na wannie, z którymi nadal kąpie się Emilka. Ostatnio ma manię mycia włosów lalkom. – No coś ty. To przeurocze. – Napijesz się z nami kawy? Paula spojrzała na brata, ale wyczytała z jego twarzy, że nie uważa tego za najlepszy pomysł. – Nie, dziękuję – powiedziała więc do Małgosi. – Wysuszę tylko włosy i już nas nie ma. I tak mi głupio, że zwaliłam ci się na głowę. – Mówiłam już Fabianowi, że to żaden problem. – Mimo wszystko przepraszam. – Jeśli o mnie chodzi, to zapraszam cię częściej. Pewnie chciałabyś pożyczyć suszarkę? Dziewczyna skinęła głową. – Jest w łazience, chodź ze mną. – Małgosia podniosła się ze stołka i chwilę później wyjmowała z szafki suszarkę. Wręczyła

ją Pauli, a potem wróciła do kuchni i dopiła kawę z Fabianem, który coraz częściej intensywnie zaglądał jej w oczy, jakby szukał w nich odpowiedzi na jakieś pytanie.

ROZDZIAŁ 30 Po wizycie Łysego Wojtek nie mógł doczekać się odwiedzin żony. Odkąd usłyszał, że gangster znów widział ją w nocy w towarzystwie policjanta, bał się jeszcze bardziej niż wcześniej. I to zarówno o siebie, jak i o nią oraz dziewczynki. Z zamyślonym wyrazem twarzy wpatrywał się w drzwi i wstrzymywał oddech za każdym razem, gdy tylko słyszał czyjeś kroki. – Wszystko w porządku, panie Wojtku? – spytała go nawet zmartwiona pielęgniarka, ale odparł, że po prostu jest zmęczony i poprosił, by dała mu spokój. Potrzebował ciszy, żeby poukładać sobie w głowie wszystkie fakty, które przedstawił mu Łysy. Oraz żeby stworzyć jakiś plan. Małgosia musiała przestać spotykać się z tym gliniarzem i to jak najszybciej. Dla dobra ich wszystkich. Zastanawiał się tylko, jak to zrobić. Nie wiedział, dlaczego Małgosia nagle zaprzyjaźniła się z policjantem, przez co trudno mu było dobrać argumenty, które mogłyby ją od tego odwieźć. Nie sądził, żeby wersja Sabiny z romansem była prawdziwa, ale jeśli ten glina będzie dłużej się przy niej kręcił, to na pewno coś wywęszy. A wtedy wszyscy znajdą się w czarnej… dziurze, oczywiście. Żeby nie użyć mniej przyzwoitego słowa. Myślał o tym tak intensywnie, że w końcu się zmęczył. Zasnął, a przed oczami przewijały mu się kolejne sceny z rodzinnego życia. Dzięki temu prawie zapomniał o dręczących go

problemach, gdy nagle usłyszał głos Małgosi i wszystko wróciło. – Może lepiej przyjedziemy później – powiedziała do dziewczynek. – Tatuś jest zmęczony. Musimy dać mu odpocząć. – Wcale nie jestem. – Wojtek otworzył oczy, a wtedy córeczki pisnęły i podbiegły do łóżka, by go przytulić. – Kochane… – Otoczył je rękami. Mimo marnego humoru wzruszył się tym, że je widzi. Kochał je najmocniej na świecie i bardzo za nimi tęsknił. – Cześć, skarbie. – Małgosia także do niego podeszła i cmoknęła go w czoło. – Dobrze cię widzieć. – Was też – zapewnił szczerze, bo z tego wszystkiego aż zapiekły go oczy. Mimo iż w pracy i w kontaktach z innymi ludźmi był twardy, widok tych trzech słodkich kobiet potrafił go rozczulić. – Ale ci zrobiłyśmy niespodziankę, co? – Uśmiechnęła się do niego Emilka. – No pewnie! – odparł z entuzjazmem. – Zupełnie się was nie spodziewałem. – To był pomysł mamy. – Klara przysiadła na łóżku. – Od zawsze mówiłem, że ona ma same dobre pomysły. – Tak wierciły mi dziurę w brzuchu, żebym je do ciebie zabrała, że nie mogłam odmówić. – I dobrze! – Wojtek się uśmiechnął, a potem znowu popatrzył na córki. – Bardzo za wami tęskniłem. Kolejne kilkadziesiąt minut upłynęło im na rodzinnej rozmowie. Dziewczynki żywiołowo zrelacjonowały mu ostatnie dni, a informacją, która zdominowała to popołudnie, była wiadomość o wyrwanej nodze ulubionej lalki dziewczynek – blond Zosi. – Mama mówiła, że nam ją skleisz, gdy wrócisz, więc na razie udajemy, że jest kaleką – powiedziała Emilka. – Emi! – Klara szturchnęła ją w ramię. – Nie jest kaleką, tylko jest niepełnosprawna. – A to jakaś różnica?

– Zasadnicza. – A co to znaczy? Klara wywróciła oczami, patrząc na siostrę. – Niepełnosprawna brzmi dużo ładniej i nikogo nie obraża. Tak mówiła mi pani w szkole. Miała rację, mamusiu? Małgosia nie mogła się z nią nie zgodzić. Wojtek natomiast zapewnił, że po powrocie zrobi wszystko, co w jego mocy, żeby naprawić nogę Zosi. – Do tej pory możecie udawać, że jest złamana jak moja – zaproponował wspaniałomyślnie, a dziewczynka natychmiast podchwyciła ten pomysł. – O tak! I włożyć ją w gips! Małgosia wolała nie ciągnąć tego tematu. Aż za dobrze wiedziała, jak bujną wyobraźnię mają jej córki, więc skierowała rozmowę na inne tory. Niestety, dziewczynki zaczęły się nudzić, kiedy rozmawiała z Wojtkiem o firmie czy domu. – To może zaprowadź je do świetlicy na końcu korytarza? – Podsunął mąż, kiedy Klara po raz trzeci odepchnęła od siebie Emilkę, która usilnie chciała zapleść jej warkocza. – Wiem od pielęgniarek, że są tam kartki i kredki. Będziecie mogły sobie porysować. – Dobry pomysł – przyznały wspaniałomyślnie, więc Małgosia zabrała je do sali zabaw. – To nam zapewni chwilę spokoju – powiedziała do Wojtka po powrocie. – Nawet dobrze się składa. – Dlaczego? – Usiadła na krześle. – Musimy poważnie porozmawiać. – A o czym? Wojtek odetchnął głęboko. – Wypisuję się ze szpitala na własne żądanie – oznajmił niespodziewanie. – Słucham? – Małgosia zrobiła wielkie oczy. – Ale dlaczego? – Muszę wrócić do domu.

– Ja się chyba przesłyszałam… – Popatrzyła na niego z wyrzutem. – Przecież dopiero miałeś operację! Co z twoją nogą? I głową? Pomyślałeś, co się może stać, jeśli ten krwiak pęknie, gdy będziesz w domu? Nie słyszałeś, co mówił lekarz? Przecież karetka nie zdąży dojechać na czas. – Jakoś sobie poradzę, mam inne priorytety. – Nawet tak sobie nie żartuj. Co jest ważniejsze od zdrowia? – Dotarły do mnie pewne plotki. – To znaczy? – Spojrzała na niego uważnie, bo nie wiedziała, co ma na myśli. – Podobno żona pewnego pacjenta tego oddziału umawia się pod jego nieobecność z przystojnym policjantem. – Postanowił wykorzystać wersję Sabiny, bo wydało mu się nagle, że będzie mógł tym samym najwięcej osiągnąć. – Może coś o tym wiesz? W pierwszej chwili Małgosię zatkało. – Aha, czyli jednak to prawda. – Wojtek wykorzystał ten moment i zrobił minę zbitego psa. – Nie, to wcale nie tak. – A jak? – Popatrzył na nią z wyrzutem. – Już kilka osób powiedziało mi, że widziało cię z nim. Wiesz, jak to wygląda? Nie? To ci powiem. Połamany mąż leży w szpitalu, a ty chodzisz sobie na randki. Nie trzeba być mistrzem dedukcji. – Mylisz się. Fabian mi tylko pomagał. – Ciekawe w czym? – To długa historia. – Opowiedz, mamy czas. No chyba że nie chcesz mi mówić o swoim romansie. – O czym ty mówisz? – Popatrzyła na niego z niedowierzaniem. – Ja nie mam żadnego romansu. Wojtek wiedział, że aby osiągnąć swój cel, musi iść w zaparte. – Naprawdę myślałaś, że się nie dowiem? – Przecież mówię ci, że… – Leszczynki to mała miejscowość. – Nie dał jej skończyć. – Życzliwi przyjaciele zawsze o takich rzeczach doniosą.

– Ty naprawdę myślisz, że mogłabym mieć romans z Fabianem? – O, proszę. To już nawet jesteście na ty. – To jakieś nieporozumienie. – Oby, bo tego to się po tobie nie spodziewałem, Małgośka. – Udał obrażonego i ostentacyjnie obrócił głowę. – Daj mi się wytłumaczyć. – Dotknęła jego ręki. – Wszystko ci wyjaśnię, tylko pozwól mi w końcu dojść do słowa. Turek głęboko odetchnął. – Proszę – zgodził się łaskawie, ale nadal spoglądał w stronę okna. Małgosia odgarnęła kosmyk włosów za ucho. – To było tak… – zaczęła spokojnie, po czym opowiedziała mu o niespodziewanej wizycie Fabiana na plantacji i jego jeszcze bardziej niespodziewanej przyjaźni z jej matką. Przyznała, że zaprosiła go na grilla i wspomniała nawet o wieczornej wyprawie do warsztatu, gdy wystraszył ją hałas. Nie miała powodów, by kłamać, więc opowiedziała Wojtkowi o wszystkim ze szczegółami. No, może z wyjątkiem tego, że kilka razy patrząc na Fabiana, zastanawiała się, co by było, gdyby była młodsza i wolna. Ale tego przecież nie musiał wiedzieć. – Naprawdę nic nas nie łączy – zapewniła na końcu żarliwie i wbiła pełne oczekiwania spojrzenie w odwróconą twarz męża. Wojtek przez chwilę myślał o tym, co usłyszał. Zmarszczył czoło i ściągnął brwi. Nie analizował jednak tego pod kątem zdrady, jak sądziła Małgosia. Próbował poukładać sobie w głowie wszystkie fakty, bo chciał wyciągnąć z tej opowieści jak najwięcej danych o tym, dlaczego Fabian nagle tak bardzo się nią zainteresował. Bo że do tego doszło, nie miał już żadnych wątpliwości. Tylko dlaczego? Myślał o tym przez kilka minut, aż w końcu łaskawie popatrzył na żonę. – Wierzysz mi? – zapytała zdenerwowana. Odkąd tylko

zarzucił jej zdradę, niemal bolało ją serce. Nie wyobrażała sobie życia bez niego i widmo rozwodu czy separacji sprawiało, że do oczy napływały jej łzy. – Powiedzmy, że tak. – Wyciągnął do niej rękę. Odetchnęła głęboko i na moment przymknęła powieki. Ogarnęło ją uczucie ulgi. Nie wyobrażała sobie życia bez męża i chyba pękłoby jej serce, gdyby miało go nagle zabraknąć. Może i czasem się nie dogadywali, ale był dla niej całym światem. Jedynym mężczyzną, przy boku którego chciała się zestarzeć. Z tego wszystkiego po jej policzkach popłynęły łzy. – Ale musisz mi coś obiecać – poprosił ją Wojtek. Otarła łzy i znowu spojrzała na niego. – Masz przestać spotykać się z tym policjantem – zażądał. – Nie chcę, żebyś spędzała tyle czasu z obcym facetem, nawet jeśli nic was nie łączy. Może i ty nic do niego nie czujesz, ale nie wiadomo, jakie on ma intencje. Lepiej dmuchać na zimne. Rozumiesz? Małgosia skinęła głową. – Obiecujesz, że przestaniesz się z nim widywać? – zapytał dla pewności. – Masz moje słowo. – Żeby go zatrzymać, przyrzekłaby wszystko. – To świetnie. – Pomimo że przykro mu było patrzeć na jej łzy, ucieszył się z tego, jak to wszystko rozegrał. Może dzięki temu wszyscy będą bezpieczni. – Nigdy bym cię nie zdradziła – zapewniła Małgosia. Wojtek poczuł przyjemne ciepło w okolicach serca. Wiem, słoneczko, pomyślał, ale nie powiedział tego na głos, żeby wszystkiego nie zepsuć. Przyrzekł kiedyś troszczyć się o nią oraz dzieci i zamierzał dotrzymać tego słowa. Nawet za cenę kłamstw.

ROZDZIAŁ 31 Przez większość drogi do domu Małgosia milczała. Pomimo że pogodzili się z Wojtkiem, to nadal szalały w niej emocje. Siedzące z tyłu dziewczynki śmiały się i przekomarzały, ale ona tępo patrzyła na drogę. Bezrefleksyjnie mijała kolejne samochody i pewnie gdyby doszło nagle do jakiegoś niespodziewanego zdarzenia na jezdni, nie zdążyłaby wcisnąć hamulca. Czuła się tak, jakby Wojtek wymierzył jej w szpitalu policzek. Byli małżeństwem już wiele lat i sądziła, że sobie ufają. Zastanawiała się, jak w ogóle mógł ją posądzić o zdradę. Do tej pory myślała, że wiedzą, czego się po sobie spodziewać i jak ważna jest w związku wierność. Żadne z nich nigdy nie miało z nią problemów. Nigdy nie traktowali przysięgi małżeńskiej jako czczej gadaniny. Gdy obiecywała Wojtkowi być z nim do końca życia, zdawała sobie sprawę ze znaczenia tych słów. Wiedziała, że nie zawsze będzie im w życiu łatwo i że wiele może się podczas tej ich wspólnej wędrówki wydarzyć. Była świadoma, że mogą spotkać ich problemy, czasami wręcz nie do pokonania, czy poważna choroba. Że będą się starzeć i niemal codziennie poznawać nowych ludzi. I może nawet ktoś ich zauroczy, ale nie pozwolą, by to przerodziło się w głębsze uczucie, a to dlatego, że raz wzięta za coś lub za kogoś odpowiedzialność nigdy się nie kończy. Według niej właśnie to był przepis na długoletni, udany

związek. Nawet nie zauważyła, kiedy dotarła do domu. Zaparkowała samochód pod płotem i nie zdążyła nawet wyjąć kluczyka ze stacyjki, gdy dziewczynki wyskoczyły na zewnątrz, żeby pobawić się na podwórku. – Kto ostatni, ten gapa! – krzyknęła Klara do Emilki, po czym pobiegły w stronę studni. Odprowadzając je wzrokiem, Małgosia znowu pomyślała o Wojtku. Tworzyli taką świetną i zgraną rodzinę. Jak on w ogóle mógł sądzić, że chciałaby to wszystko przekreślić? To wszystko nie mieściło jej się w głowie. Polubiła Fabiana, to fakt. Zaskakująco dobrze się dogadywali i budził jej zaufanie. Sądziła, że jest spokojnym, opanowanym i czułym mężczyzną. Podobała jej się jego troska oraz schlebiało zainteresowanie. Rzeczywiście, może przez to kilka razy spojrzała na niego inaczej niż na zwykłego znajomego, ale to były przecież tylko niewinne myśli. Dokładnie takie, jak wtedy gdy będąc w szczęśliwym związku, mijasz na ulicy przystojnego faceta i myślisz: kurczę, niezły jest, chociaż wiesz, że nigdy nie zamieniłabyś na niego swojego mężczyzny. Dlaczego więc Wojtek tak się tym przejął? I co więcej, kto mu o tym wszystkim powiedział? Małgosia nie miała żadnego pomysłu, kto i w jakim celu mógłby to zrobić. Myśląc o tym, wysiadła z samochodu i wyjęła z niego torebkę. Zamknęła za sobą drzwi, a potem udała się w stronę domu, mrużąc oczy przed słońcem. Dziewczynki biegały już wokół studni, przy stoliku pod sklepem z pamiątkami siedziała para turystów, którą obsługiwała Marylka, a w powietrzu jak zawsze unosił się przyjemny zapach lawendy. Małgosia odetchnęła głęboko, z nadzieją, że dobrze znany aromat chociaż trochę ją uspokoi, ale wtedy z domu wyszła Sabina i jej umysł nagle połączył wszystkie fakty. – To ty! – zwróciła się do matki, która wyjątkowo nie zdążyła powiedzieć niczego jako pierwsza.

W dodatku wygłosiła to tak ostrym tonem, że Sabinie przemknęło przez myśl, czy ktoś nie podmienił jej córki. Zabrzmiała bardzo podobnie do Patrycji. – Oczywiście, że ja. – Udała jednak niewzruszoną. – Gdybyś nie zauważyła, to nadal tu mieszkam. I ugotowałam nawet obiad, podczas gdy ty się włóczysz z dziećmi po mieście. Pyszne wegańskie curry z czerwonej soczewicy. Zdrowo i smacznie. – Nigdzie się nie włóczę, byłam u Wojtka. – To już chyba wolałabym włóczęgostwo. – Naprawdę? – Małgosia wzięła się pod boki. – To dziwne, bo z tego, co wiem, ty też go niedawno odwiedziłaś. W Sabinie zawrzało. – Powiedział ci? A to kanalia. – Nie musiał. Sama połączyłam wszystkie fakty. – To znaczy? – Wyobraź sobie, że oskarżył mnie o romans. – Nie może być… – Jej matka ucieszyła się w duchu. – Przestań, dobrze? – W głosie Małgosi brzmiała pretensja. – Nie udawaj niewiniątka. Dobrze wiem, że to ty mu nagadałaś niestworzonych rzeczy o mnie i o Fabianie. – Ja? – Kobieta udała niewiniątko i zatrzepotała rzęsami. – A niby dlaczego miałabym to robić? Jej reakcja jeszcze bardziej rozsierdziła córkę. – Może dlatego, że odkąd tylko sięgam pamięcią, nie cierpisz Wojtka i kombinujesz, jakby rozbić to małżeństwo. – Ale pytasz czy stwierdzasz? – rzuciła głupio Sabina, w odpowiedzi na co Małgosia aż zacisnęła pięści. – Myślę, że nadszedł moment, żebyś spakowała swoje rzeczy i wróciła do siebie. – I zostawiła cię samą z dwiema firmami na głowie i dziećmi? Po moim trupie. – Wolę radzić sobie z tym wszystkim sama niż liczyć na wsparcie takiej matki. – Jakiej? – Sabinie zrzedła mina, bo nigdy nie słyszała od niej

takich rzeczy. – Kopiącej dołki pod swoim dzieckiem zamiast okazującej mu wsparcie! – wypaliła Małgosia, zupełnie nie przejmując się siedzącymi nieopodal turystami, a potem wyminęła matkę i weszła do domu. – Czekaj! – Sabina poszła za nią. – Przecież ja wcale nie chciałam dla ciebie źle! – Przestań już. – Córka spojrzała na nią z wyrzutem. – Zawsze, gdy coś namieszasz, zasłaniasz się dobrymi chęciami i trzeba ci wszystko wybaczać. A ja już mam tego dość. – Niby czego? – Sabina stanęła jak wryta. – Tego ciągłego komentowania mojej wagi, knucia, jak zniszczyć mój związek i szukania mi nowego kandydata na męża, co na pewno już robisz tak samo jak w przypadku Niny. Ja jestem szczęśliwa, mamo, czego ty nie rozumiesz? W tym moim nieudanym, według ciebie, małżeństwie, z moimi nieidealnymi córkami i w niezbyt prestiżowym domu na wsi, chociaż według ciebie pewnie powinnam mieszkać w willi w stolicy. – A ja myślę, że ty to sobie tylko wmawiasz, choć tak naprawdę… – Właśnie o tym mówię. – Małgosia nie dała jej skończyć i głośno westchnęła. – Ty zawsze wszystko wiesz lepiej. – Wcale nie, po prostu… – A może w końcu zajęłabyś się swoim życiem, mamo, co? Wybacz, że ci to powiem, ale wszystkie twoje córki już mają dość twoich szalonych pomysłów i intryg. Pamiętasz, że gdy Nina zakochała się w Jacku, to kazałaś jej chodzić na randki z mężczyznami z portalu randkowego? Albo jak zepsułaś ślub Elizie, bo pobiłaś się na nim z Patrycją? I potem bliźniaczki postanowiły wyjechać, bo nie mogły już znieść twojego towarzystwa? – Wyjechały, bo zakochały się w tym samym mężczyźnie! – zaprotestowała Sabina.

– Miałaś w tym wszystkim taki sam udział, jak ten biedny Szczepan. Nie mówiąc już o tym, że zdradzałaś swojego męża na lewo i prawo. Tak właśnie wygląda twoja troska o najbliższych i miłość, mamo. Ty nie potrafisz uszczęśliwiać. – Z żalem spojrzała jej w oczy. – Potrafisz tylko niszczyć. W korytarzu na chwilę zapanowało milczenie. – Zadzwonię po Stefana, żeby po ciebie przyjechał. Spakuj, proszę, swoje rzeczy. I nie odwiedzaj mnie przez jakiś czas – dodała smutno Małgosia, a potem zniknęła za drzwiami do kuchni. Sabina natomiast chyba pierwszy raz w życiu nie wiedziała, jak ma zareagować. Jeszcze przez chwilę stała w miejscu jak zbity pies, a potem zupełnie niespodziewanie głośno się rozpłakała.

ROZDZIAŁ 32 Po telefonie od Małgosi Stefan poprosił recepcjonistkę, żeby odwołała wszystkich jego pacjentów do końca dnia. Chciał jak najszybciej pojechać do Leszczynek. Po tonie głosu córki wnioskował, że sprawa jest naprawdę poważna. Dziewczęta nieczęsto dzwoniły do niego zapłakane i czuł się w obowiązku zareagować. Zwłaszcza że z tego, co zrozumiał, Małgosia dość poważnie pokłóciła się z Sabiną. – Ach, ta moja małżonka – westchnął, prowadząc samochód. Miał przeczucie, że jej mieszkanie z Małgosią tak właśnie skończy, gdy tylko Sabina po raz pierwszy wspomniała o przeprowadzce. Delikatnie mówiąc, nie była zbyt ugodową osobą. Kto jak kto, ale Stefan doskonale wiedział, jaką potrafi być zołzą, kiedy ktoś nadepnie jej na odcisk. Albo odłoży łyżkę nie tam, gdzie trzeba. Zastanawiał się tylko, o co im poszło. I miał nadzieję, że mimo emocji obu pań, uda mu się to jakoś odkręcić. Dojechał do Leszczynek w okolicach piętnastej. Pogoda była wręcz idealna na spacer po lesie albo piknik, ale zamiast ją kontemplować od razu po wyjściu z auta skierował się w stronę domu. Rzucił krótkie dzień dobry do krzątającej się po podwórku Marylki, a potem pospiesznie wszedł do środka. Zdjął buty w korytarzu i zajrzał do kuchni. To właśnie wtedy zobaczył zapłakaną Sabinę. Siedziała przy stole, podpierając się łokciem, a po jej policzkach spływały łzy pomieszane z czarnym tuszem

do rzęs. Włosy miała w nieładzie, jakby stoczyła jakąś bitwę, zaś nieopodal, pod ścianą, stał jej bagaż. – Co się stało? – zapytał ją Stefan, ale zamiast odpowiedzieć wyciągnęła do niego ręce niczym mała dziewczynka. Rozczulony do granic możliwości tym gestem podszedł do niej i wziął ją w objęcia. – Oj, nie płacz. – Pogłaskał ją po włosach. Nieczęsto widywał Sabinę w takim stanie i był tym szczerze wzruszony. Zwłaszcza że – choć zwykle miała dużo do powiedzenia – teraz po prostu wypłakiwała mu się w fartuch. – Przecież wszystko się ułoży – szeptał do niej kojąco, podczas gdy ona nie mogła się uspokoić. Dopiero po kilku minutach przestała łkać i zabrała dłonie z jego pleców. – Już lepiej? – Odgarnął jej z twarzy wilgotne włosy. Skinęła głową i roztarła dłońmi rozmazany makijaż, przez co wyglądała jeszcze bardziej żałośnie. – Co się właściwie stało? – Stefan próbował się czegoś dowiedzieć, bo Małgosia niewiele powiedziała mu przez telefon. Właściwie tylko tyle, że pokłóciły się z matką i czy mógłby jeszcze dzisiaj zabrać ją z plantacji. – I gdzie jest Małgosia? – Nie wiem, gdzieś poszła – wydusiła przez zaciśnięte gardło Sabina. – Zaraz po tym, jak kazała mi się wynosić. – Ale dlaczego kazała ci jechać do domu? – A bo ja wiem? – Rozłożyła bezradnie ręce, co też było dla niej dość nietypowe. – Kochanie, przecież musiała mieć jakiś powód… – Ja chciałam dla niej dobrze. – Sabina ponownie się rozpłakała, więc Stefan po raz drugi ją do siebie przyciągnął. – Powiesz mi, co dokładnie zrobiłaś? – zapytał, gdy znowu przestała drżeć. Pokiwała głową. – To świetnie. Może więc usiądziemy i razem zastanowimy się, dlaczego nasza córka zareagowała w ten sposób? – Dobrze – zgodziła się łaskawie i usiadła pod oknem.

– Więc? – Stefan popatrzył na nią badawczo. Milczała przez chwilę, ale w końcu wzięła głęboki oddech i zaczęła opowiadać. O tym, jak upatrzyła sobie Fabiana na nowego kandydata na zięcia i jak pojechała do szpitala, żeby okłamać Wojtka. Pominęła jedynie fakt, że była na komendzie, ale przecież nie byłaby sobą, gdyby zdradziła mu wszystkie fakty. Wychodziła z założenia, że kobiety powinny mieć tajemnice przed mężczyznami. Wtedy zdawały im się atrakcyjniejsze i bardziej pociągające, a przynajmniej tak przeczytała kiedyś w artykule o uwodzeniu zamieszczonym na pewnym portalu randkowym. Szkoda tylko, że stosowała tę radę nie tylko podczas uwodzenia. Nieświadomy Stefan wysłuchał jej jednak uważnie, a potem głośno westchnął. Już od dawna słuchał narzekań córek, że matka wchodzi z butami w ich życia, a do tego nie są to delikatne szpileczki, ale ciężkie, masywne buciory. Miał jednak nadzieję, że po tym, jak ostatnia z dziewczyn znalazła sobie mężczyznę, Sabina nieco się opamięta i w końcu odpuści. Wiele razy powtarzała, że poczuje spokój, gdy jej córki będą szczęśliwe, ale widać, nadzieja jest matką głupich. – Kochanie… – Mimo swoich refleksji kojąco dotknął jej ręki. – Czasami już tak jest, że chcemy dobrze, a wychodzi inaczej. – Nie sądziłam, że Małgosia jest taka uparta. – Sabina znowu otarła łzy, które płynęły jej z oczu. – A nie sądzisz, że troszkę przesadziłaś, wtrącając się w jej życie? – I ty przeciwko mnie? – Spojrzała na niego z wyrzutem. – Absolutnie! – zapewnił natychmiast. – Po prostu… – Przełknął ślinę, nie wiedząc, jak delikatnie powiedzieć to, o czym myślał. – Jeśli mam być szczery… – Zebrał się na odwagę. – Czy nie umknął ci, kochanie, fakt, że nasze córki dorosły? – zapytał, na wszelki wypadek przygotowując się wewnętrznie na atak.

Zamiast jednak na niego nakrzyczeć, Sabina zaczęła trawić w milczeniu te słowa. – Przecież ja wiem, że one są dorosłe – powiedziała po chwili. – Ale jako matka powinnam dbać o to, żeby moje córki były szczęśliwe nawet wtedy, kiedy przestaną być dziećmi. – Oczywiście, kochanie – zapewnił żarliwie Stefan. – Ale wiesz, rodzicielstwo powinno się zmieniać wraz z wiekiem dzieci. – Co masz na myśli? – Że dziewczęta potrzebują więcej swobody niż wtedy, kiedy były małe. – Sugerujesz, że je osaczam? – Nie, po prostu… – zawahał się nad odpowiedzią. – Wiem, że chcesz dla nich dobrze. – Popatrzył na nią z empatią. – Po prostu one są już w takim wieku, że mogą inaczej definiować swoje szczęście. Mieć inne priorytety, uważać inne decyzje za słuszne. To normalne, z tym się wiąże dorosłość. I rolą rodzica nie jest wtedy na siłę je zmieniać albo przekonywać do swojego, ale zapewniać, że nieważne, co by wybrały, to mogą na nas liczyć. Mam nadzieję, że mnie rozumiesz. Sabina znowu zamyśliła się nad tym, co właśnie powiedział. – Sama nie wiem… – mruknęła. – Może i masz rację, ale nie uważam, że powinnam siedzieć z założonymi rękami, kiedy Małgosi ewidentnie dzieje się krzywda. – A czy ona narzeka, że jest nieszczęśliwa? – No nie. – Sama więc widzisz, że… – Bo wmówiła sobie, że jest jej dobrze w tej fatalnej sytuacji, w której się właśnie znajduje. – Sabina chyba poczuła się lepiej, bo nie dała mu skończyć. Stefan wyciągnął rękę przez stół i dotknął jej palców. – Ja wiem, że ty masz złote serce, kochanie, ale odpuść czasami tym swoim córkom. Jak to mówią, dobrymi chęciami jest piekło wybrukowane. A wierz mi, że nikt z nas nie byłby szczęśliwy, gdyby Wojtek zażądał rozwodu z Małgosią przez

twoją opowieść o fikcyjnym romansie. Przecież ona wypłakałaby sobie oczy. A dziewczynki? Pomyślałaś o nich chociaż przez chwilę? – Powiedziałam ci chyba, że nie zostałyby bez ojca. Właśnie po to urabiałam Fabiana, żeby w trudnych chwilach się o nie zatroszczył. Jest porządnym facetem, dobrze mu z oczu patrzy. Na pewno by to zrobił. – I myślisz, że Małgosia weszłaby w nowy związek zaraz po rozstaniu z mężem? Sabina zamrugała powiekami, po czym popatrzyła przez okno. – Jak znam życie, to pewnie nie. Ona jest do bólu szlachetna i nie zrobiłaby tego Wojtkowi. Stefan szczerze się ucieszył, że zaczyna coś do niej docierać. – No właśnie – przyznał jej rację. – Na pewno nie byłaby szczęśliwa. – Ale teraz też nie jest – podtrzymywała kobieta. – Przecież ten pasożyt żeruje na jej dobrym sercu. Słyszałeś, ile on zarabia? – Kochanie. – Stefan ujął jej dłoń w obie ręce. – Nie jestem małżeńskim terapeutą, ale wydaje mi się, że to im ma pasować układ, na jaki się zgodzili. Nawet jeśli rzeczywiście to Małgosia wydaje więcej pieniędzy na utrzymanie domu, dopóki się na to nie skarży, to nie powinniśmy się wtrącać. – Toż on ją ograbi do cna. – Sabina wykrzywiła usta żałośnie. – A gdy już ją wyroluje, to na pewno zostawi dla jakiejś młodszej panny. – Nie wiemy tego – powiedział spokojnie Stefan. – Może ty nie wiesz. Ja jestem święcie przekonana, że tak właśnie będzie. – A może nie? Może Wojtek nas wszystkich pozytywnie zaskoczy? Życie pisze czasami takie scenariusze, że nie uwierzylibyśmy, gdyby ktoś opisał je w książce albo uwiecznił w filmie. Jego żona nadal nie była przekonana. – I tak mam ochotę udusić pasożyta – podsumowała.

– Wszystko będzie dobrze, dopóki nie przejdziesz do czynów. – Uśmiechnął się Stefan, który miał wielką nadzieję, że ta szczera rozmowa zaowocuje choćby niewielką zmianą w jej zachowaniu. – A teraz otrzyj łzy i poczekaj tu na mnie, a ja pójdę poszukać Małgosi. – Po co? – Sabina spojrzała na niego z ukosa. – Żeby nakrzyczała jeszcze na ciebie? – Wręcz przeciwnie. – Podniósł się z krzesła. – Czuję, że ona również potrzebuje szczerej rozmowy i możliwości wypłakania się w męskie ramię. – Jak chcesz – bąknęła Sabina. – Tylko żebyś nie mówił później, że cię nie ostrzegałam. Stefan pocałował ją w czoło. – Zaraz wrócę, kochanie – zapewnił łagodnie, po czym wyszedł na podwórko i intuicyjnie skierował się w stronę plantacji.

ROZDZIAŁ 33 Po rozmowie z Małgosią Stefan zabrał Sabinę do domu. Co prawda udało mu się nieco poprawić humor córce, ale nie pogodziły się z matką, więc jego żona przez całą drogę siedziała w fotelu dziwnie milcząca. Gdy dotarli do domu, od razu poszła do łazienki wziąć długą kąpiel, a potem, mimo wczesnej pory, poszła spać. Czuła się odrzucona, skrzywdzona i niepotrzebna. A na dodatek ciążył jej fakt, że poniosła porażkę i nie udało jej się rozbić małżeństwa Małgosi. A tym bardziej zeswatać jej z Fabianem. Zarówno Stefan, jak i Eliza bardzo się o nią martwili. Kilkakrotnie zaglądali do sypialni z nadzieją, że dadzą radę poprawić jej humor, ale widząc, że śpi, postanowili odłożyć tę misję do jutra i sami również przygotowali się do snu. W piżamach zjedli razem kolację, ale dom bez podniesionego głosu Sabiny wydawał się taki pusty, że i oni mieli marne humory. Zamiast rozmawiać do późna, szybko położyli się spać. Chyba oboje mieli nadzieję, że Sabina obudzi się rano w lepszej kondycji psychicznej i wszystko wróci do normy. Tak się jednak nie stało. Chociaż Sabina przespała osiem godzin i poszła rano na siłownię, nadal fatalnie się czuła. Nie poprawiły tego nawet bezglutenowe tosty z awokado, które zrobiła po szybkich zakupach w swoim ulubionym sklepie ze zdrową żywnością, ani lektura ulubionego bloga po śniadaniu. Bezustannie myślała o Małgosi i Fabianie. Jej smutek powoli

przeradzał się w złość, i fakt, że zawiodła na całej linii, coraz bardziej ją denerwował. Była kobietą czynu i nie przywykła do ponoszenia porażek. Zwłaszcza jeśli chodziło o kwestie podboju męskich serc oraz swatania swoich bliskich. Siedziała przy stole w jadalni i wpatrywała się w ścianę. Do jej uszu dobiegało tykanie zegara, a w głowie kłębiły się myśli. Im więcej mijało czasu, tym bardziej czuła, że powinna jeszcze coś zrobić. Mimo wczorajszej rozmowy ze Stefanem nie sądziła, by porzucenie planu uszczęśliwianie Małgosi było dobrym pomysłem. Jako matka czuła się w obowiązku działać, zwłaszcza że za dużo już włożyła energii w jego realizację. Zresztą nawet jeśli Małgosia nie chciała jej pomocy, po przeanalizowaniu ostatnich wydarzeń Sabina doszła do wniosku, że wszystko szło ku dobremu. Podczas grilla z Fabianem i Paulą Sabina na własne oczy widziała, że jej córka nie jest mu obojętna. Patrzył na nią taki wzrokiem, jakby była co najmniej grecką boginią piękności i wyglądało na to, że nie przeszkadzała mu nawet jej tusza. To akurat dobrze, pomyślała Sabina i przeniosła wzrok na zieleń za oknem. Nawet bardzo. Gdyby tylko Wojtek nie okazał się paplą, być może patrzyłaby teraz na rozpad jego związku z jej córką. A tak… Chociaż może jeszcze nie wszystko stracone? Sabina zamyśliła się dłużej nad Fabianem. Wydawał się porządnym mężczyzną, w dodatku z charakterem. Był poważny, zrównoważony i męski. Bardzo zaimponował jej chęcią pomocy Małgosi oraz troską, gdy podczas wieczornej posiadówki usłyszeli hałasy z warsztatu. Ciekawe tylko, jak bardzo bywał zdeterminowany w walce o kobiety. Sabina zmrużyła oczy i uśmiechnęła się lekko. Musiała to sprawdzić. Czując, że wstępują w nią nowe siły, podniosła się z krzesła i poszła na górę. Do tej pory chodziła w kusej koszulce nocnej w panterkę, ale skoro zamierzała wyjść z domu, to musiała

włożyć bardziej odpowiednie ubranie. Pospiesznie wyjęła z szafki pierwszą lepszą sukienkę i szybko ją przeprasowała. Ubrana zrobiła w łazience szybki makijaż, a potem włożyła ciemnoróżowe szpilki. W takim wydaniu zeszła po schodach. Zamknęła okno w kuchni, zmierzwiła włosy w lustrze przedpokoju, po czym chwyciła torebkę i wyszła na zewnątrz. Świecące słońce dodało jej energii. Chyba na dobre przepędziło zły humor. Niemal pobiegła do auta. Energicznym ruchem odpaliła silnik i chociaż nie miała jeszcze żadnego planu, to udała się w stronę komendy. Widziała w Fabianie ratunek i zamierzała z tego skorzystać. Zaparkowała przy skwerku nieopodal komendy. Chociaż inni ludzie zatrzymywali się tutaj tylko po to, by pospiesznie pójść załatwić jakieś sprawy w pobliskim urzędzie, ona została w aucie. Otworzyła drzwi do samochodu, żeby wpuścić do środka trochę świeżego powietrza i zapatrzyła się w wejście do komendy. Wychodziła stamtąd właśnie jakaś przygarbiona kobieta, ale Sabina nie zwróciła na nią uwagi. Myślała tylko o tym, jak dostać się do Fabiana. Jeśli w ogóle był dzisiaj na służbie. Mijały minuty, a ona nadal nie miała pomysłu. Widocznie przez ten krótki kryzys psychiczny pogorszyła się jej kreatywność. Chyba jednak los jej sprzyjał, ponieważ po jakiejś godzinie jej obserwacji z budynku wyszedł nikt inny, jak właśnie Fabian. Ubrany był w mundur, a na głowie miał śmieszną czapeczkę, która mimowolnie skojarzyła się Sabinie z igraszkami w sypialni z niejakim… Zresztą nieważne. Zamiast myśleć o dawnym kochanku Sabina wytężyła wzrok. Fabian zbiegł po kilku schodkach i poszedł do radiowozu. – No pięknie – mruknęła Sabina. Miała pozwolić mu teraz tak po prostu odjechać? Niedoczekanie, powiedziała do siebie w duchu, a potem

również odpaliła silnik. Nie chciała tracić już więcej czasu, aby rozmówić się z przyszłym zięciem jak najszybciej. Odczekała więc, aż Fabian wyjedzie z parkingu, a potem sama włączyła się do ruchu. Objechała rondo, po czym włączyła kierunkowskaz i opuściła je tym samym zjazdem, co on. Ciekawe, dokąd jedzie, zastanawiała się w myślach, pokonując kolejne metry. Policjant jechał bez włączonego koguta i przestrzegał ograniczenia prędkości, więc nie bała się, że go zgubi. Dla niepoznaki wpuściła nawet przed siebie jeden samochód. Z pochyloną do przodu sylwetką zaciskała dłonie na kierownicy i mijała kolejne auta. Zabudowania miejskie stawały się coraz rzadsze, aż w końcu wyjechali z Fabianem z Brzózek i skręcili w stronę sąsiedniej wioski. Sabina znała to miejsce. Swego czasu umawiała się z niejakim Henrykiem i pewnego wieczoru pojechała do niego na kawę, która, co tu dużo mówić, okazała się tylko przykrywką dla innej przyjemności. Zresztą przeczuwała wtedy, że tak właśnie będzie. Kto normalny w jej wieku umawia się na picie kofeiny po dwudziestej pierwszej? Nie rozmyślała o tym jednak zbyt długo, bo Fabian niespodziewanie znów skręcił, w dodatku w polną drogę, która prowadziła do dwóch domów stojących wśród pól. Sabina zwolniła i przez chwilę zastanawiała się, co zrobić. Sądziła, że jeśli włączy kierunkowskaz i również teraz skręci, Fabian zorientuje się w końcu, że jest śledzony i od razu ją pozna. Nie była pewna, czy tego chce. Jeszcze weźmie ją za wariatkę, a wtedy nic nie wyjdzie ze spokojnej rozmowy. Tak, chyba nie chciała go spłoszyć. Zamiast skręcić, dla niepoznaki pojechała dalej, a potem zawróciła przy jakimś przystanku. Wróciła w poprzednie miejsce i zatrzymała się na poboczu. – Potrzebuje pani pomocy? – Po kilku minutach zatrzymał się przy niej jakiś młody chłopak. Sabina zlustrowała go wzrokiem. Normalnie pewnie zdobyłaby się na jakiś dwuznaczny komentarz, bo chłopak był bardzo przystojny, ale z powodu zaistniałych okoliczności tylko

pokręciła głową. – Nie, dziękuję, młody człowieku – odparła stanowczym głosem. Z trudem zwalczyła pokusę, by poflirtować z nim chwilę, a na końcu wykorzystać okazję i poprosić o numer telefonu. – Na pewno? – Chłopak zmarszczył brwi, czym nie ułatwiał jej tego zadania. – To nie jest zbyt uczęszczana droga. Następny samochód może przejeżdżać dopiero za kilkadziesiąt minut. – Dziękuję, poradzę sobie. – Nie chciała mu tłumaczyć, dlaczego tu stoi. Zresztą wiedziała, że z każdą kolejną minutą rozmowy będzie jej tylko trudniej ze sobą walczyć. Wolała się nad sobą nie pastwić. Na szczęście jej rozmówca nie należał do przesadnie upartych. Ku jej rozżaleniu przyjął jej wyjaśnienie i darował sobie dalsze komentarze. Wrócił do samochodu, a potem odjechał. Sabina westchnęła, odprowadzając go wzrokiem. Do czego to doszło, że z własnej woli odmawiała sobie przyjemności płynącej z flirtów. Aż pokręciła głową z niedowierzaniem. Czy to jedna z oznak ustatkowania? Albo starości? Na swoje szczęście (albo nieszczęście), nie miała czasu zbyt długo o tym rozmyślać, bo kilka minut później dojrzała na polnej drodze powracający radiowóz. Podskakiwał lekko na wybojach, a sprzed maski uciekały mu spacerujące po ścieżce gołębie. Sabina poprawiła włosy w lusterku, które jakiś konstruktor wspaniałomyślnie zamontował kiedyś w samochodzie, po czym wysiadła z auta. Zastanawiała się, czy nie otworzyć maski i nie udać przed Fabianem, że ma jakiś problem z pojazdem, ale szybko porzuciła ten pomysł. Jak znała życie, kazałby jej wsiąść za kierownicę i zapalić silnik, albo sam próbował to zrobić, a wtedy jej plan spaliłby na panewce i wyszłaby na kłamczuchę. Nie chciała tego, więc po prostu stanęła na poboczu i z zagubioną miną zaczęła rozglądać się po okolicy. Fabian dostrzegł ją kilkadziesiąt minut później. Odprowadzał

właśnie wzrokiem odlatującego mu sprzed maski gołębia, gdy ujrzał stojący na poboczu samochód. Rozpoznał go niemal natychmiast, chociaż przemknęła mu przez głowę myśl, że chyba się przewidział. – O nie… – szepnął sam do siebie. Niestety. Samochód bez wątpienia należał do jego zmory ostatnich dni, mianowicie męczącej i nieco przerażającej Sabiny. Na domiar złego nikt inny, jak właścicielka, stała przy samochodzie i patrzyła na Fabiana takim wzrokiem, jakby widziała w nim co najmniej swojego zbawiciela. Czując na sobie to jej spojrzenie, nerwowo przełknął ślinę i poczuł, że zaczyna się pocić. Ponieważ ta baba była nieobliczalna i jeszcze gotowa zacząć go gonić, wiedział, że nie ma wyjścia i musi do niej podjechać. Niech to szlag, zdenerwował się w myślach, ale postanowił złapać tego byka za rogi i po chwili do niej zatrzymał się obok jej auta. – Dzień dobry. – Opuścił szybę z nadzieją, że kobieta jednak nie będzie potrzebowała pomocy, ale widząc jej minę, przestał się łudzić. – Fabianku! – Sabina rzuciła się do okna i nie pytając o zdanie, wsadziła głowę do środka. – Co za spotkanie, kochany! Po prostu z nieba mi spadłeś. – Tak właśnie myślałem – mruknął niepocieszony. – Dlaczego pani tu stoi? – Pani? Jaka pani? Z tego, co pamiętam, mówiliśmy sobie po imieniu. – Tak? To całkiem możliwe. – Nie żebym narzekała na swój wiek, jak wiesz, nieźle się trzymam, ale takie paniowanie trochę mnie postarza. – Postaram się to zapamiętać. A wracając do powodu naszego spotkania… – Tak, tak. Już mówię, spokojnie. – Weszła mu w słowo. – Widzisz, prawda jest taka… – Cofnęła się nieco, po czym

bezradnie powiodła wzrokiem po okolicy. – Najzwyczajniej w świecie zabłądziłam – odparła niewinnym tonem i dla wzmocnienia efektu bezradnie rozłożyła ręce. Fabian ze zdziwienia aż zamrugał oczami. – Ale jak to zabłądziłaś? Dwa kilometry od Brzózek? – Co ja ci mogę powiedzieć… – Wzruszyła ramionami. – Nie planowałam tego, samo tak wyszło. Nigdy tutaj nie byłam i nagle straciłam orientację w terenie. Chyba każdemu może się zdarzyć? – Tak, oczywiście, po prostu dziwi mnie, jak to możliwe. Przecież stąd jeszcze widać wieżę naszego kościoła. – Spojrzał przez ramię. – No co ty nie powiesz… – Sabina również popatrzyła w tamtym kierunku. Ceglasta wieża górowała nad zabudowaniami. – O, rzeczywiście. A więc Brzózki są tam! Fabian pokręcił głową z niedowierzaniem. – Przecież zaparkowałaś samochód w taką stronę, że cały czas na nią patrzyłaś. – Być może. – Matka Małgosi zerknęła na swoje auto. – Chyba po prostu nie połączyłam faktów i nie wiedziałam, że to wieża naszego kościoła. W końcu one są w każdym mieście, prawda? Miałam prawo się pomylić. – Oczywiście. – Fabian coraz bardziej miał dość tych bzdur. – Nigdy nie byłam dobra z geometrii – westchnęła Sabina. – Chyba z geografii. – Przecież o tym mówię. – Dobrze… To skoro wszystko już jasne, będę wracał do pracy. – Uśmiechnął się Fabian. – Jak zauważyłaś, jestem na służbie. – Wskazał na mundur. – Byłem na interwencji domowej, muszę jechać na komendę. – Jasne, jasne. – Sabina pokiwała głową. – Nie chcę cię zatrzymywać. – To dobrze, w takim razie do zobacze… – …ale ponieważ już przypadkowo się spotkaliśmy, to może

moglibyśmy chwilę porozmawiać na ważne, poniekąd służbowe tematy? Fabian głęboko odetchnął. – Naprawdę się spieszę. – To zajmie tylko chwilunię, obiecuję. – Uśmiechnęła się słodko. – Chciałam po prostu zapytać, jakie kroki podjąłeś w sprawie Małgosi. Na dźwięk tego imienia mężczyzna poczuł przyjemne ciepło w okolicach serca. – To znaczy? – zapytał Sabinę. – No wiesz, jakiś czas temu obiecałeś, że zrobisz porządek z jej mężem, a z tego, co mi wiadomo, nic konkretnego jeszcze nie zdziałałeś. – Ach, o to chodzi… – Dopiero teraz zrozumiał, co ma na myśli. – Nie chcę cię popędzać, w końcu to ty jesteś policjantem, ale ten zbir za chwilę opuści szpital i wróci do domu. To chyba oczywiste, że znowu zacznie ją bić. Zrobi jej krzywdę i nie wiadomo, jak to się skończy. Chcesz mieć potem Małgosię na sumieniu? Fabian pokręcił głową. – Oczywiście, że nie chcę. – No właśnie. Więc trzeba działać i wsadzić tego łotra do więzienia. – Wstąpiła w nią nowa energia. – Jeśli chcesz, to mogę ci pomóc. Powiedz tylko, co mam robić. Dla dobra córki zgodzę się na wszystko! Fabian znowu głęboko odetchnął. – Rozumiem twoją troskę, ale z moich ustaleń wynika, że mąż Małgosi wcale jej nie bije – powiedział, a Sabinie aż zrzedła mina. – Ale… Ale jak to? – Wypytywałem ją o relacje małżeńskie i mówiła o Wojtku w samych superlatywach. – A co miała mówić? – Sabina uniosła głos. – Przecież ona jest

zastraszona! – Nie wydaje mi się. – Policjant obstawał przy swoim. – Rozmawiałem też z kilkoma osobami, które znają twojego zięcia i wszystkie zapewniały mnie, że to spokojny, zrównoważony człowiek. – I ty im wierzysz?! Przecież na każdym portalu internetowym można przeczytać, że damscy bokserzy to świetni aktorzy. Co on ma, wypisać sobie na czole, że bije żonę, żebyś podjął odpowiednie działania? – Sabino… – Policjant próbował ją uspokoić. – Naprawdę rozumiem twoje stanowisko, ale nic nie mogę zrobić bez oficjalnego zawiadomienia. – W takim razie składam je! Tu i teraz! Zapisuj. – Przecież to tak nie działa. Trzeba najpierw… – Cholerna policja! – Sabina nie dała mu skończyć, bo z tego wszystkiego aż w niej zawrzało. – Człowiek martwi się o dziecko, zgłasza wam sprawę, nawet deklaruje pomoc, ale to i tak za mało! Przecież gdy on ją znowu skatuje, to będzie za późno. Ciekawe, jak będziesz ze mną rozmawiał, kiedy Małgosi naprawdę zadzieje się krzywda. – Przykro mi – powiedział Fabian, bo już dość miał tej całej dyskusji. – Niestety poza twoją opowieścią nic nie wskazuje na to, że Małgosia jest bita. – Kretyn! – Kobieta spojrzała na niego surowo. – Myślałam, że jesteś porządnym mężczyzną, ale widocznie nie miałam racji. – To wszystko? – Popatrzył jej w oczy. – Jeśli tak, to chciałbym wrócić do pracy. – A jedź sobie w cholerę i nigdy nie wracaj! – krzyknęła wzburzona, a potem ostentacyjnie się odwróciła. Nim jednak wróciła do samochodu, z całej siły kopnęła jeszcze w radiowóz. – Idiota! – Nawyzywała Fabiana, ale ten wolał nie reagować. Musiałby wlepić jej mandat za znieważanie funkcjonariusza, a to wiązałoby się z dalszą rozmową, czego bardzo nie chciał. W milczeniu zamknął więc okno, po czym odjechał.

– Świat byłby naprawdę lepszy bez mężczyzn! – emocjonowała się natomiast dalej Sabina. – Poczekajcie tylko, aż naukowcy wynajdą w końcu sposób rozmnażania człowieka bez waszego udziału, a wtedy osobiście was wszystkich wystrzelam! – Krzyknęła za radiowozem. – Co do jednego! Potem kopnęła jeszcze jakiś kamyk i wzburzona wróciła do samochodu. Chociaż nie chciała tego przyznać nawet przed samą sobą, to wyglądało na to, że jej ostatnia deska ratunku właśnie przepadła. I to z kretesem, rozpadając się na tysiąc drzazg.

ROZDZIAŁ 34 Na szczęście nie wszyscy mieli taki zły dzień jak Sabina. Po cyklu nieszczęść, którego doświadczył ostatnio Łysy, czuł, że wraz z początkiem nowego tygodnia jego sytuacja zaczęła się w końcu poprawiać. Rano zajrzał do Wojtka, który zapewnił go, że raz na zawsze ukrócił spotkania Małgosi z policjantem, a w dodatku odbył długą rozmowę z jednym ze swoich pracowników. – Poprosiłem go, żeby rozłożył na części to twoje auto, które stoi w moim garażu – powiedział w szpitalu. – Kilka z nich możesz odebrać już jutro, na całość musisz poczekać do końca tygodnia. Łysy ucieszył się w duchu, chociaż nie dał po sobie tego poznać. – To git – wyraził zwięźle entuzjazm. – A ten twój kumpel to zaufany człowiek? Można na niego liczyć? – Spokojnie, znam go od lat. Kto jak kto, ale on na pewno nie puści pary z ust. Możemy liczyć na pełną dyskrecję. – Mam nadzieję, bo inaczej musiałbym później… – Nie kończ – przerwał mu Wojtek. – To nie będzie konieczne. – I bardzo dobrze. – Uśmiechnął się Łysy. – Właśnie z takimi ludźmi lubię pracować. – Gwarantuję, że będziesz zadowolony – zapewnił go Turek, po czym zerknął na pielęgniarkę, która akurat przechodziła korytarzem i zmierzyła wzrokiem Łysego. – Mogłeś zamknąć te

drzwi – zwrócił się do gangstera. – Jeszcze ktoś nas usłyszy. – Racja. – Łysy podniósł się z krzesła i zamknął drzwi sprawnym kopnięciem. Po sali rozszedł się hałas, ale niewzruszony wrócił na krzesło. – Cieszę się, że nasze trudności minęły. – Wierz mi, ja też. – Wyciągnąłeś od swojej żony, czego chciał od niej ten gliniarz? – Nie było okazji. – To znaczy? – Nie mogłem podać jej prawdziwego powodu, dla którego nie powinna się z nim spotykać, więc wymyśliłem plotki o ich rzekomym romansie. Słysząc to, Łysy się zaśmiał. – Widzę, że nieźle to sobie wykombinowałeś. – Nieświadomie pomogła mi w tym teściowa, ale mniejsza o to. Najważniejsze, że podziałało. – Zakochane baby to jednak są głupie. – Łysy umościł się wygodnie na krześle. – Wystarczy szepnąć im słówko o potencjalnym rozstaniu, a są gotowe paść na kolana i od razu buty ci czyścić, bylebyś tylko nie odszedł. Wojtek wolał tego nie komentować. – Tak czy siak rozwiązałem nasz problem – zapewnił jeszcze raz. – Jedź jutro rano do mojego warsztatu i odbierz swoje części. A gdy Adam rozbierze całe auto, to przywieź kolejne, żeby nie było drugiego przestoju. – I to jest bardzo dobra wiadomość! – Łysy przeciągnął się zadowolony, po czym uderzył dłońmi o uda, a po sali rozszedł się plask. – To skoro wszystko już ustaliśmy, będę się zbierał. – Wstał z krzesła. – Dobrze, że podjąłeś odpowiednie kroki, żeby rozwiązać nasze problemy. Teraz jestem jeszcze bardziej zadowolony z naszej współpracy. Nie chciałem odwoływać się do mniej przyjemnych rozwiązań tego problemu. Ani szukać później innego warsztatu.

Wojtek przełknął ślinę. – Tak, ja też się cieszę. – Gdyby były jeszcze jakieś komplikacje, to zadzwoń. – Łysy wygładził swoją czarą bluzkę. – Jasne, ale zapewniam, że już żadnych nie będzie – powiedział Wojtek, po czym Łysy opuścił salę. Zadowolony ruszył korytarzem i z rozpędu rzucił nawet krótkie dzień dobry do pielęgniarki, która kiedyś nie chciała go wpuścić. Wyszedł z budynku rozpromieniony, a potem stanął przy koszu na śmieci i wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów. – Dobra diagnoza? – zagadnęła go jakaś młoda dziewczyna, która stała nieopodal w tym samym celu. Łysy posłał jej uśmiech. – O tak. – Zapalił papierosa. – Wygląda na to, że pozbyłem się swoich problemów. – W takim razie gratuluję. Nie ma nic cenniejszego od zdrowia i dobrego humoru. Łysy zaciągnął się mocno. O tak. Nie mógł się z nią nie zgodzić.

ROZDZIAŁ 35 Małgosia zaczęła wtorkowy poranek od przygotowania kilkudziesięciu sadzonek lawendy dla klienta, który miał przyjechać po nie po południu. Prowadziła przy swojej plantacji niewielką szkółkę, której zasoby budziły zainteresowanie wśród entuzjastów lawendy z całego kraju. Mogła poszczycić się sadzonkami bardzo rzadkich odmian, co działało jak magnes na zapalonych ogrodników, a dodatkowo jej plantacja cieszyła się dobrą opinią, więc czasami miała ręce pełne roboty. Tak było właśnie dziś. Przez kilkanaście minut wybierała dwuletnie sadzonki. Klient, który miał je odebrać, już dwukrotnie robił u niej większe zakupy i chciała przygotować dla niego najpiękniejsze okazy. Potem ustawiała doniczki na palecie i zabezpieczyła je przed podróżą. Miały jechać aż na Pomorze, więc nie mogła zrobić tego byle jak. Kiedy skończyła, umyła ręce pod strumieniem z węża ogrodowego i opłukała swoje gumiaki. Potem zamieniła je na trampki w budynku gospodarczym i poszła na plantację. Kilka osób, które sezonowo zatrudniała, zbierało właśnie lawendę, a przy wejściu na pole siedziała Marylka i układała z gałązek okrągłe stroiki. Miała na głowie słomkowy kapelusz, a ubrana była w jasną, zwiewną sukienkę, przez co idealnie wpisywała się w klimat tego miejsca. – Cześć. – Małgosia podeszła do niej i usiadła na trawie. Świetliste promienie słońca oświetlały rzędy lawendy, których

jasne gałązki kontrastowały z głęboką zielenią otaczającego je lasu. Po błękitnym niebie leniwie przesuwały się białe obłoczki, a sielankowego nastroju dopełniały ciche trele ptaków, które miały w okolicy swoje gniazda. – O, hej! – Marylka powitała Małgosię uśmiechem i przesunęła się nieco. – Widzę, że praca posuwa się naprzód pełną parą. – Małgosia wskazała na wianki. – Turyści zapowiedzieli się dopiero na popołudnie, więc nie ma sensu, żebym siedziała w sklepiku. Wolałam przyjść tutaj i pooddychać świeżym powietrzem. – No jasne. – Szefowa wzięła do ręki małą gałązkę i obróciła ją w palcach. – A ja właśnie skończyłam przygotowywać to duże zamówienie dla jednego z klientów. – Mogłaś mnie zawołać, pomogłabym ci z tym. Pewnie miałaś trochę roboty. – Jakoś dałam sobie radę. – Przypilnowałabym chociaż dziewczynek. – Dzisiaj moje córki urzędują u Niny. Zabrała je do siebie z samego rana, bo w czasie wakacji jej dzieci roznosi energia. – Już? Przecież wakacje dopiero się zaczęły. – Poczekaj, aż sama będziesz miała dzieci, kochana. Nina mówiła mi przez telefon, że Kalinka znalazła wczoraj w internecie instrukcję, jak zrobić wulkan i chcieli ją wypróbować z Ignasiem. A dzień wcześniej podobno zamierzali z nudów rozpalić ognisko i upiec sobie pianki od babci. – Kreatywne maluchy. – Także bez urazy, kochana, ale nie wiem, czy wygrałabyś z towarzystwem Ignasia i Kalinki. – Stara ciotka to rzeczywiście marny zamiennik rówieśników. – Marylka musiała przyznać jej rację. – Zwłaszcza tak pomysłowych. – Jaka tam stara? – Małgosia zmierzyła ją wzrokiem. Marylka była od niej młodsza kilka lat i wręcz tryskała

młodzieńczą energią. Do tego jej buzię zdobił promienny makijaż, który jeszcze ją odmładzał. – Lepiej popatrz na mnie – powiedziała. – Coraz częściej wyrywam siwe włosy. Nie mówiąc już o zmarszczkach. – Jakich zmarszczkach? Ja nic nie widzę. Małgosia posłała jej uśmiech. – Nie musisz kadzić szefowej. I tak ma cię za najlepszą pracownicę. – Może dlatego, że poza sezonem jestem jedyną pracownicą? – zażartowała Marylka, a Małgosia zawtórowała jej śmiechem. – Cóż, jest to jakiś argument… – Ale skoro nie musisz zajmować się dzisiaj dziećmi, to może w końcu trochę odpoczniesz? – Dziewczyna spoważniała, bo martwił ją ostatnio stan przełożonej. Mimo uśmiechu i dobrej energii, którymi charakteryzowała się na co dzień, nie wyglądała lepiej. Problemy i zmartwienia odcisnęły widoczne piętno na jej wyglądzie. A nawet najlepszy makijaż nie był czasem ukryć w stanie zmęczenia na twarzy i przygnębienia, które malowało się w oczach. – Nie mogę. – Małgosia pokręciła głową. – Raczej myślałam o tym, żeby wykorzystać nieobecność dziewczynek i nadrobić w tym czasie zaległości w firmie. – Ale jakie ty masz zaległości? – Przede wszystkim w papierach. Widziałaś te stosy, które piętrzą się u mnie na biurku? – Byłam ostatnio w twoim gabinecie i żadnych stosów nie zauważyłam. Za to bardzo dobrze widzę, że jesteś przemęczona. Przepraszam, że to mówię, bo to pewnie nie moja sprawa, ale na moje oko powinnaś zrobić sobie wolne. – Może tak – zdążyła tylko powiedzieć Małgosia, bo zza ich pleców dobiegło męskie chrząknięcie i na stroik, który właśnie robiła Marylka, padł cień. Obie odwróciły się i ujrzały Adama w roboczym stroju. – Przepraszam, że przeszkadzam – powiedział niepewnie. – Nie

chciałbym wam przeszkadzać, ale czy mógłbym cię prosić na słówko? – Spojrzał na Małgosię. – Jasne. – Żona Wojtka podniosła się z ziemi i odeszli kawałek. – O co chodzi? – Mamy w warsztacie ten sam problem, co ostatnio. – To znaczy? – Zmrużyła oczy przed słońcem. – Po południu kilku klientów ma odebrać naprawione samochody, a szef nadal nie znalazł nikogo do sprzątania. Przepraszam, że zawracam ci tym głowę, na pewno masz mnóstwo obowiązków i trochę mi głupio, ale nie mam innego wyjścia. Nie mogę zrobić tego sam, bo Wojtek dał mi pilne zlecenie i najzwyczajniej w świecie nie zdążę, a inni chłopacy się burzą. Jeden wykrzyczał nawet, że nie ma w umowie zapisu o tym, by sprzątać auta, więc… Czy mogłabyś jakoś mi pomóc? Bo jak nie, będę musiał chyba oddać te samochody w takim stanie. Małgosia uśmiechnęła się lekko. – Chyba naprawdę jesteś w kropce. – Nazwałbym to inaczej, ale nie chcę być wulgarny. – Pomogę ci. – Jego szczerość chwyciła ją za serce, chociaż chciało jej się trochę śmiać z niezaradności życiowej mężczyzn. Niby zgrywali twardzieli, ale gdy trzeba było chwycić za szmatkę, to przypominali dzieci we mgle. – Jeśli renoma warsztatu Wojtka ma zależeć od tego, czy chwilę pobiegam z odkurzaczem lub ścierką, to chyba nie mam wyjścia. – Jesteś kochana. – Adam miał ochotę mocno ją wyściskać. – Nie przesadzaj. To tylko sprzątanie. – O nie, to ratowanie życia. – Dobrze już, dobrze. – Rozbawiona wywróciła oczami. – Przyjdę za kilka minut. Przygotuj odkurzacz. – Już się robi, szefowo! – zasalutował niczym żołnierz, a potem odwrócił się i odszedł. Małgosia natomiast wróciła do siedzącej na ziemi Marylki. – Słyszałaś, czego chciał ode mnie ten wariat?

Marylka skinęła głową. – Staliście tak blisko, że nawet gdybym nie chciała, to nie mogłam tego nie słyszeć. – Także nici z mojego odpoczywania – podsumowała Małgosia. – Lecę. – Dodała z uśmiechem. – Ktoś musi uratować tę męską firmę przed katastrofą. Zabawne tylko, że będzie to matka i żona z odkurzaczem w ręce. – Zaśmiała się rozbawiona, po czym ruszyła z odsieczą w stronę warsztatu.

ROZDZIAŁ 36 Sabina była zrozpaczona. Już dawno nie poniosła tak bolesnej porażki. Po rozmowie z Fabianem, który był jej ostatnią nadzieją, zaszyła się w swojej sypialni z butelką wina. Przekręciła klucz w drzwiach, a potem usiadła na łóżku. Materac ugiął się pod jej ciężarem, przez co poczuła się jeszcze gorzej. Mogłaby być chudsza, ale przez to, że u Małgosi odpuściła sobie poranny basen albo siłownię, to na pewno przytyła kilka gramów. Walcząc ze łzami, które cisnęły jej się do oczu, odkorkowała butelkę wina i pociągnęła kilka łyków. Nie zamierzała stamtąd wychodzić, dopóki nie upora się z kryzysem psychicznym, chociaż nie bardzo wiedziała, czy to w ogóle nastąpi. To już nawet nie był dół, ale kanion. Jeżeli jako matka miała do końca życia patrzeć, jak jej dziecko będzie nieszczęśliwe, to już chyba wolała zostać tu na zawsze i żyć w błogiej nieświadomości. A może powinna znaleźć w szafie jakiś pasek i się na nim powiesić? W końcu co z niej była za matka, skoro nie potrafiła uchronić swojego dziecka przed złem tego świata, a konkretnie niejakim Wojciechem. To już chyba lepiej było ze sobą skończyć. Rozgoryczona wypiła kolejne kilka łyków, a potem padła na plecy i nakryła oczy wolną ręką. Makijaż oczu już i tak spłynął jej po policzkach, więc nie zaprzątała sobie głowy tym, że się rozmaże. Prawdę mówiąc, nie miało dla niej znaczenia nic

oprócz tego, że naprawdę poniosła ogromną porażkę. I to chyba pierwszy raz w życiu, przez co to uczucie było jeszcze nieprzyjemniejsze. Właściwie nie bolały jej tak nawet rozstania z ojcami jej dwóch pierwszych córek, które kiedyś zdawały się przykre. Odkąd zaczęła wychodzić z założenia, że mężczyźni pojawiają się i znikają jak pierwszy śnieg albo kwitnące wiosną krokusy, traktowała ich raczej przelotnie. Tego kwiatu było pół światu i chociaż przyzwyczaiła się do Stefana, którego bardzo kochała, wiedziała, że gdyby go nagle zabrakło, to jakoś sobie w życiu poradzi. Inaczej sprawy się miały w przypadku córek. Chyba miłość rodzicielska była w jej przypadku o wiele silniejsza od tej partnerskiej, bo na samą myśl o nieszczęśliwej Małgośce niemal bolało ją serce. Ale może i dobrze? Jeśli to początek zawału, to umrze tu sobie zaraz na tym łóżku i nie będzie musiała więcej patrzeć na przebrzydłą twarz Wojtka. Ani na to, jak żeruje na dobrym sercu jej córki. Płakała bez przerwy przez kilkadziesiąt minut. Łzy ciekły jej po policzkach raz mniej, raz bardziej intensywnie, ale smutek i poczucie porażki nie słabły. Wręcz przeciwnie, z każdą kolejną minutą doskwierały jej coraz bardziej i miała wrażenie, że zaraz przez nie zwariuje. Denerwowała ją ta bezczynność, ale naprawdę nie wiedziała, co innego mogłaby jeszcze zrobić, żeby uszczęśliwić Małgosię. Naprawdę zawiodła. I to na całej linii. Po siedemnastej do domu wróciła Eliza. Sabina nadal leżała na łóżku i trwała w marazmie, ale usłyszała dźwięk otwieranych przez córkę drzwi, a potem jej dźwięczny, łagodny głos. – Mamo? – Eliza rozglądała się po pokojach. – Jesteś? Sabina pozostawiła jej wołanie bez odpowiedzi. Po pierwsze, nie miała ochoty na pogawędki i nie chciała zasmucać córki, a po drugie miała tak ściśnięte gardło z emocji, że nie dałaby rady nic powiedzieć. Eliza znowu ją zawołała, ale dopiła tylko

wino, a potem znowu położyła się na łóżku, tym razem twarzą do materaca. Miała ochotę zapaść się pod ziemię albo chociaż zniknąć na jakiś czas. Na szczęście los był dla niej w tej kwestii choć trochę łaskawy. Zmęczona łkaniem i płaczem w końcu zasnęła. Obudził ją dopiero powrót do domu Stefana, a właściwie jego pukanie do drzwi sypialni. Chociaż w pierwszej chwili pomyślała, że po prostu coś jej się śni i próbowała zignorować ten hałas, to mąż nie dawał za wygraną i dobijał się, jakby chodziło o sprawę życia i śmierci. – Kochanie, proszę cię, otwórz! – Chyba się martwił, bo w jego głosie brzmiały nuty troski. Przygnębiona Sabina usiadła na łóżku. Za oknami powoli robiło się ciemno. Czyżby spała kilka godzin? Przejechała dłońmi po twarzy i głośno ziewnęła, podczas gdy Stefan znowu poprosił, żeby wpuściła go środka – O co chodzi, tato? – jego prośby zwabiły na korytarz Elizę. – Mama zamknęła się w sypialni – wyjaśnił. – Próbuję się tam dostać, ale nie chce mnie wpuścić. Nie wiem, o co chodzi. – Oby tylko nie stało się nic złego – przejęła się Eliza, po czym także zaczęła pukać w drzwi. – Mamo? – zawołała swoim delikatnym głosem, chociaż słychać było w nim strach. – Mamo, jeśli jesteś w środku, to proszę cię, otwórz. Martwimy się z tatą. Wszystko w porządku? Sabina westchnęła. Chociaż nie miała ochoty otwierać, to ujęła ją troska córki. Niechętnie zwlekła się z łóżka i pociągając nogami po parkiecie, podeszła do drzwi. – Już otwieram. Pali się czy co? – mruknęła pod nosem, a wtedy walenie z drugiej strony ustało. Powoli przekręciła klucz w drzwiach, a potem nacisnęła klamkę. – O Boże… – wyrwało się Elizie, gdy tylko matka ukazała się w drzwiach. A więc wyglądam fatalnie, westchnęła Sabina, przez co jej

twarz przybrała jeszcze żałośniejszy wyraz niż wcześniej. – Co się stało, kochanie? – zapytał stojący na progu Stefan, ale nie czekał na odpowiedź żony, tylko od razu wyciągnął do niej ręce. Sabina natychmiast przylgnęła do niego, uświadamiając sobie, że mimo całej niechęci, którą żywiła do świata, chyba potrzebowała znaleźć się teraz w znajomych, bezpiecznych męskich ramionach. – Nie wiem, co się stało, ale będzie dobrze. – Stefan pogłaskał ją kojąco po plecach. – Nie będzie! – zawyła. Eliza podeszła do nich i także ją pogłaskała. – Mamusiu, przecież nie ma takiego problemu, którego nie dałoby się rozwiązać. Czy nie ty mówiłaś mi to zawsze, kiedy byłam dzieckiem? – Widocznie się myliłam. Każdy człowiek błądzi. – To prawda, ale nie w tej kwestii. – Nonsens. Z każdej sytuacji jest wyjście. Zwłaszcza gdy ma się u boku rodzinę i bliskich. Słysząc jej słowa, Sabina tylko rozszlochała się głośniej. Stefan zrozumiał wtedy, o co chodzi żonie i popatrzył na córkę. – Zostawisz nas samych? Eliza wahała się przez chwilę, czy powinna, ale w końcu wróciła do swojej sypialni. – Usiądźmy, dobrze? – Gdy zniknęła, Stefan odgarnął włosy z twarzy Sabiny. – Porozmawiamy. Niechętnie odsunęła się od niego i usiedli na łóżku. – Posłuchaj. – Mąż ujął w dłonie obie jej ręce i przyciągnął lekko do siebie. – Wiem, że jest ci teraz trudno i fatalnie się czujesz. Wymyśliłaś sobie jakiś plan na życie swojej córki, a ona wybrała inną drogę. To tak jak wtedy, gdy chcesz zapisać dziecko na balet, a ono płacze przed każdą lekcją, bo wolałoby koszykówkę.

Sabina pociągnęła nosem. – Tak było kiedyś z Patrycją – przypomniała sobie sytuację, o której mówił. – No właśnie. – Stefan pokiwał głową. – Pamiętasz jeszcze, jak się upierała przy swoim? Płakała chyba przez dwa czy trzy tygodnie, podczas gdy Eliza najchętniej nie zdejmowałaby baletek. Błagała nas chyba co wieczór, żebyśmy pozwolili jej chodzić do klubu sportowego. A gdy w końcu ulegliśmy, wyściskała nas oboje i ogłosiła, że jest najszczęśliwszym dzieckiem na świecie. – To była jedna z niewielu chwil, kiedy mnie przytuliła. – Sabina westchnęła. – A potem przez kilka tygodni chodziła na zajęcia dla dwóch grup, bo tak nie mogła się nimi nacieszyć. Sabina spuściła wzrok i utkwiła spojrzenie w parkiecie. – Chyba już wiem, do czego zmierzasz – powiedziała niechętnie. – Pozwólmy naszym dzieciom dokonywać własnych wyborów – zaczął Stefan, a po jej policzkach spłynęły słone łzy. – Dziewczęta są już dorosłe i wiem, że może trudno ci się z tym pogodzić, ale same wiedzą, co jest dla nich najlepsze. Nie przeżyjesz życia za swoje dzieci. Możesz nie zgadzać się z ich wyborami, niektóre decyzje mogą cię ranić, ale one nie oczekują już, że będziesz podejmowała je za nie. Teraz potrzebują twojego cichego wsparcia. Tej świadomości, że żyjesz sobie gdzieś obok i gdyby potrzebowały twojej pomocy, albo po prostu chciały się wyżalić, to zawsze mogą się do ciebie zwrócić. A ty nigdy ich nie odtrącisz. Sabina zamknęła oczy i zapłakała. – Po prostu boli mnie serce. – Ja wiem, skarbie. Bardzo kochasz Małgosię i chciałabyś dla niej jak najlepiej. – Przytulił ją Stefan. – Ale jeśli nadal będziesz wywierać na nią presję i działać za jej plecami, to w końcu ją stracisz.

Kobieta zaszlochała mu w ramię. – To co ja mam zrobić? – Myślę, że stoisz przed ważnym wyborem. – To znaczy? – Uniosła głowę i spojrzała mu w oczy. – Możesz walczyć z Małgosią i już zawsze być nieszczęśliwa albo możesz ją wspierać. – Pocałował ją w czoło. – Wybór należy tylko do ciebie, kochanie. Sabina płakała przez chwilę, trawiąc w milczeniu to, co powiedział. Po kilku minutach pokiwała głową jednak, jakby coś do niej w końcu dotarło. Potem otarła oczy. – Nie mogę jej stracić – powiedziała pewnym głosem, a Stefan aż się uśmiechnął. – Wiedziałem, że jesteś mądrą kobietą.

ROZDZIAŁ 37 Małgosia wysprzątała dokładnie prawie wszystkie samochody, po które mieli przyjechać dziś właściciele. Trochę nagimnastykowała się, próbując odkurzyć wszystkie zakamarki, ale na szczęście został jej już ostatni. Zmęczona przetransportowała do niego odkurzacz i środki czystości. Dla poprawy humoru już snuła wizję, jak po powrocie do domu zakłada kwiecisty fartuszek i zabiera się za pieczenie szarlotki z papierówkami, od których uginała się jabłonka przed domem. Dziewczynki uwielbiały kruche ciasto i gdy tylko nie patrzyła, wyjadały kruszonkę, którą zawsze posypywała jabłka. Zresztą Nina, która miała je przywieźć wieczorem, na pewno też skusi się na kawałek. Może więc Małgosia powinna upiec dwa ciasta? Jabłek na pewno wystarczy, a wręczając jedno z nich siostrze, uszczęśliwiłaby całą jej rodzinę. Myśląc o wypiekach, otworzyła samochód, jednak zanim zaczęła go sprzątać, ujrzała idącego w jej stronę Adama. – Już kończę. – Spojrzała w jego kierunku i uśmiechnęła się lekko. – To po prostu zajmuje więcej czasu, niż przypuszczałam. Ktoś, kto projektował te auta, raczej nie myślał o tym, że będzie trzeba je później odkurzać i myć. Wiesz, ile w nich zakamarków? – Spokojnie, nie musisz się spieszyć – mężczyzna odparł z poważną miną, która trochę ją zaniepokoiła. Odłożyła rurę od odkurzacza, którą właśnie trzymała w ręku.

– Zrobiłam coś nie tak? – Zaniepokojona podeszła do pracownika swojego męża. – Nie, oczywiście, że nie – zapewnił żarliwie. – To o co chodzi? Masz taką minę, jakbym co najmniej porysowała któryś z tych samochodów. I to w dodatku gwoździem. Po całej karoserii. – Chciała zażartować, ale Adam nawet się nie uśmiechnął. – Więc to poważna sprawa – stwierdziła, wnioskując po jego reakcji. – Nie chcę cię martwić, ale chyba tak. – To znaczy? – Spojrzała mu w oczy. – Nie rozmawiajmy o tym tutaj. – Zerknął na kumpla, który krzątał się nieopodal. – Możemy przejść do gabinetu Wojtka? Teraz Małgosia naprawdę się zmartwiła. – Jasne. – Skinęła głową, a potem zamknęła drzwi samochodu, który miała posprzątać, i ruszyli przez warsztat. Adam milczał przez całą drogę, ale gdy dotarli do biura, otworzył przed Małgosią drzwi i wpuścił ją do środka. – Mam usiąść? – spytała niepewnie, nie wiedząc, czego ma się spodziewać. – Tak, proszę. – Adam wskazał jej fotel, jakby był teraz u siebie. Małgosia podeszła do biurka i usiadła na krześle dla gości. – Coś się stało? – zapytała Adama, który zajął miejsce zwykle należące do Wojtka. – Chyba tak – powiedział tajemniczo, a wzdłuż kręgosłupa Małgosi przebiegł dreszcz. – To chyba poważna sprawa, bo masz taką minę, jakbyś ducha zobaczył. Mężczyzna odetchnął głęboko i spojrzał na szarą teczkę, która leżała przed nim na biurku. – To coś ważnego? – Wskazała na nią Małgosia. – Myślę, że tak. Znalazłem ją w jednym z aut, które stoją w warsztacie. I myślę, że możemy mieć przez to kłopoty. Teraz Małgosia naprawdę się przestraszyła.

– Kłopoty? – Powtórzyła zaniepokojona. – Nie chcę panikować, ale wydaje mi się, że tak. – To znaczy? Adam nieco się zgarbił. – Nie wiem, od czego zacząć… – Najlepiej od początku – podsunęła, a na jej ramionach pojawiła się z nerwów gęsia skórka. – Tak, to chyba najlepsze wyjście. – Adam pokiwał głową, po czym kilkakrotnie nerwowo uderzył palcami o blat biurka. Małgosia poruszyła się niespokojnie. – Niedawno zadzwonił do mnie Wojtek – przeszedł w końcu do sedna. – Poprosił, żebym przyjechał do szpitala, bo chce porozmawiać ze mną o warsztacie. Oczywiście zgodziłem się na to. Kumplujemy się od lat, niemal tyle samo u niego pracuję, nie miałem powodów do podejrzeń. Małgosia pokiwała głową. – Rozmowa przebiegła w miłej atmosferze. Chwilę porozmawialiśmy o wypadku i o tym, jak on się czuje, a potem zeszliśmy na temat warsztatu. Wojtek wypytywał mnie, jak radzimy sobie bez niego i zapewnił, że wciąż będzie zamawiał dla nas wszystkie części. Ale na koniec miał do mnie nietypową prośbę, chociaż prawdę mówiąc, dopiero dzisiaj wydała mi się dziwna. – To znaczy? – Poprosił, żebym osobiście rozkręcił pewne auto, które stało u nas już jakiś czas. Małgosia nie bardzo wiedziała, co ma na myśli. – Och, no wiesz… – zreflektował się Adam. – Gdy jakiś samochód nie nadaje się już do użytku, bo na przykład jest stary albo bardzo zepsuty, właściciel czasem przyprowadza go do nas, żebyśmy rozebrali auto na części. Potem sprzedaje te, które mogą jeszcze komuś przysłużyć. Reszta trafia na złom. – Teraz rozumiem – powiedziała Małgosia. – Takie sytuacje nie zdarzają się często, ale odkąd tutaj

pracuję, mieliśmy już kilka takich przypadków. Ostatnio chyba nawet trochę więcej niż wcześniej, ale nigdy nie przywiązywałem do tego większej wagi. Zwykle Wojtek zajmował się tym osobiście, lecz jego prośba przesadnie mnie nie zdziwiła, w końcu to moja robota. Jednak teraz, z perspektywy czasu… I po tym, co znalazłem w tym aucie… – Znowu popatrzył na teczkę. Po plecach Małgosi przebiegł zimny dreszcz. Aż mimowolnie pochyliła się lekko w stronę biurka. – Co tam znalazłeś? Adam nerwowo przełknął ślinę. – Gdy rozkręcałem to auto, odkryłem, że pod jednym z foteli znajdują się dokumenty. Nie zagłębiałem się w nie, zresztą większość jest po niemiecku, ale jest tam na pewno dowód rejestracyjny i kilka zaświadczeń z przeglądów technicznych pojazdu. – To chyba dobrze, że są, prawda? – No właśnie nie… – Adam spojrzał jej w oczy. – Pomyśl. Dlaczego ktoś miałby ukrywać takie dokumenty? – Może nie chciał ich zgubić i sądził, że tam będą bezpieczne? – Poniekąd masz rację, ale dodałbym jeszcze, że ktoś bardzo nie chciał, by ktoś inny je znalazł. – Co sugerujesz? – To tylko moje domysły, ale wydaje mi się, że to auto jest kradzione – powiedział w końcu Adam. – Przejrzałem te papiery i nie ma w nich żadnej wzmianki o polskim właścicielu. W dodatku chociaż jest ich dość dużo, to nie znajduje się tam dowód odprawy celnej przewozowej ani dokument potwierdzający zapłatę akcyzy na terenie naszego kraju. Co więcej, ten samochód nie ma tablic rejestracyjnych. Gdy połączymy wszystkie te fakty… I jeszcze dziwną minę Wojtka, gdy kazał mi obiecać, że rozkręcę to auto osobiście… – Przecież to trzeba jak najszybciej zgłosić na policję – przejęła się Małgosia. – Jeszcze będziecie mieli z Wojtkiem z tego

powodu kłopoty! – Oczywiście masz rację, ale nie wiem, czy Wojtek… Cóż. Nie wiem, czy on by tego chciał. – Ale jak to? – Małgosia nie kryła zdziwienia. – Im dłużej o tym myślę, tym bardziej, przepraszam za wyrażenie, coś mi śmierdzi w tej sprawie. Kojarzę gościa, który zostawił nam ten samochód. Widywałem go w warsztacie już wcześniej i jeśli mnie pamięć nie myli, to zawsze w tej samej sprawie. – Myślisz, że… – Jej umysł powoli zaczynał łączyć wszystkie fakty. – To tylko moje spekulacje, ale Wojtek może mieć z nim układy. – O Boże. – Małgosia aż przytknęła dłonie do ust i pobladła na twarzy. – Spokojnie, nie panikuj. – Adam spróbował ją uspokoić. – Mogę się mylić. Może Wojtek nie wie, że demontuje kradzione auta. Co prawda to brzmi trochę nieprawdopodobnie, bo utrzymuje z tamtym kolesiem bardzo dobre stosunki, ale nie musi być wtajemniczony w jego szemrane interesy. Małgosia oparła plecy o fotel i pokręciła głową z niedowierzaniem. Wojtek, kradzione samochody i jakaś szajka, powtarzała w myślach jak katarynka. Boże. To wszystko brzmiało tak nieprawdopodobnie… A zarazem przedstawione przez Adama fakty wydawały się takie realne… Przez to wszystko aż zakręciło jej się w głowie. – Chcesz wody? – zmartwił się Adam, ale zaprzeczyła gwałtownie. – Nie, ja… Ja muszę jak najszybciej z nim porozmawiać – pomyślała o Wojtku i zerwała się fotela. – Czekaj! – Adam zrobił to samo i złapał ją za rękę. – Nie w takich emocjach. – Muszę jak najszybciej dowiedzieć się, czy twoje obawy są

prawdziwe. – Jasne, rozumiem, ale jeśli pojedziesz do Wojtka w takim stanie i okaże się, że to prawda, to nie wiadomo, jak to się skończy. Ci ludzie, z którymi on współpracuje, mogą być niebezpieczni. Nie chcę nawet myśleć, do czego mogą być zdolni, jeśli poczują się zagrożeni. Pomyśl o sobie i o dziewczynkach. Małgosia spojrzała na niego wielkimi oczami. W pierwszej chwili miała ochotę zapytać, o czym on w ogóle mówi, jakie bandziory, jacy niebezpieczni, ale nim zdołała powiedzieć to na głos, dotarło do niej, że Adam może mieć rację. – Nie wierzę… – wydusiła mimo dławiącej guli w gardle i ponownie opadła na fotel. – To co ja mam zrobić? Adam obszedł biurko i oparł się o blat. – Sam nie wiem, ale na pewno nie możemy działać pochopnie. Jeśli mam rację i Wojtek rzeczywiście obsługuje w warsztacie jakiś złodziei to trzeba dokładnie przemyśleć dalsze działania. Słuchając go, Małgosia znowu pokręciła głową z niedowierzaniem. – To wszystko chyba mi się śni. Czy mógłbyś mnie uszczypnąć? Adam popatrzył na nią ze współczuciem. – Chciałbym cię jakoś pocieszyć, ale im dłużej o tym myślę, tym bardziej wydaje mi się, że to jednak prawda. – Jeśli masz rację i Wojtek rzeczywiście ukrywał przede mną jakieś swoje mafijne powiązania to… Nie. To tak straszne, że nie chcę nawet o tym myśleć. – Spokojnie. – Adam kojąco położył jej rękę na ramię. – Przecież jeszcze nic nie jest przesądzone. Małgosia spróbowała się do niego uśmiechnąć, ale marnie jej to wyszło. Mina bardziej przypominała żałosny grymas niż wdzięczność. – I co ja mam teraz zrobić? – zapytała po chwili milczenia, a wtedy przyszedł jej do głowy pewien pomysł, a właściwie

znajoma postać. – Fabian – szepnęła tak cicho, że Adam nie mógł jej słyszeć. No jasne! Że też od razu o tym nie pomyślała. Wyjęła z kieszeni telefon i mimo zakazu męża wybrała znajomy numer.

ROZDZIAŁ 38 Fabian skończył służbę o czternastej i od razu po pracy pojechał na zakupy do pobliskiego supermarketu. Rano zauważył, że w lodówce nie ma już mleka ani ulubionych produktów na kanapki, chlebak też świecił pustkami. Jeśli chciał więc zjeść dzisiaj jeszcze jakiś posiłek, musiał zajrzeć do sklepu. Albo wbić zęby w parapet, jak mawiała w dzieciństwie w podobnych sytuacjach jego matka. Cóż. Z dwojga złego wolał chyba to pierwsze wyjście. Zostawił samochód na parkingu i energicznym krokiem ruszył do sklepu. Powkładał do koszyka potrzebne produkty, spróbował rozweselić znudzoną życiem kasjerkę, a gdy wracał do auta, rozdzwonił się jego telefon. – Chwila – mruknął pod nosem, choć potencjalny rozmówca nie mógł go słyszeć i odebrał dopiero po tym, jak postawił reklamówki obok bagażnika. Ku jego zdziwieniu dzwoniła Małgosia. – Cześć – zaczęła rozmowę. – Masz chwilę, żeby porozmawiać? – Cześć – odparł zaskoczony, po czym spojrzał na zakupy, które powinien włożyć do bagażnika. – Jasne, że mam. Co słychać? – Wszystko dobrze – powiedziała automatycznie, ale szybko zreflektowała się i zmieniła odpowiedź. – Chociaż właściwie to nie.

Fabian się zmartwił. – O co chodzi? Znowu jakieś podejrzane odgłosy dochodzą do ciebie z warsztatu? – Prawie trafiłeś – próbowała zażartować, ale w jej głosie zamiast rozbawienia dały się słyszeć negatywne emocje. – Wolałbym odpowiedź przeczącą. – Wierz mi, ja też. – To co się stało? – ponowił pytanie, jednocześnie otwierając bagażnik, by w końcu schować zakupy. – Właściwie to delikatna sprawa. – Rozumiem. Mam zachować dyskrecję? – Sama nie wiem… – zamilkła na chwilę. – Czy jesteś teraz na służbie? Moglibyśmy się spotkać? Fabian mimowolnie pomyślał o zaciśniętym żołądku, który coraz głośniej dawał mu o sobie znać. Jak i o tym, że nie jadł nic przez kilka godzin służby. – Jasne – powiedział jednak, ignorując burczenie. – Tak się składa, że niedawno skończyłem pracę. Jestem już dzisiaj wolny. – Cudownie. W takim razie gdzie mam podjechać? – Nie fatyguj się. Jeśli jesteś w domu, to ja mogę wybrać się do ciebie. – Naprawdę? Nie chciałabym sprawiać problemu. – To żaden problem – zapewnił, po czym odsunął telefon od ucha i zerknął na zegarek. – Mogę być za piętnaście minut. Pasuje ci? – Oczywiście – odparła zadowolona. – W takim razie do zobaczenia – rzucił na pożegnanie i schował telefon do kieszeni. Włożył do bagażnika ostatnią torbę i spojrzał z żalem na mrożoną pizzę. No nic, obiad będzie musiał poczekać. Dla zabicia głodu wziął z innej reklamówki dwa jabłka i wrócił za kierownicę. Sprawnie wycofał z miejsca parkingowego, a potem opuścił parking. Od razu skierował się do Leszczynek.

Droga wiodła przez las. Ciemne korony drzew przysłaniały niebo, ale między liśćmi przebijały gdzieniegdzie jasne promienie słońca. Była to mało uczęszczana trasa, więc Fabian nie mijał zbyt wielu samochodów i cieszył się z tego. Po kilku godzinach służby czuł się trochę zmęczony. Jednak nawet mimo tego stanu, gdy tylko usłyszał głos Małgosi, wstąpiła w niego nowa energia. Ta kobieta działała na niego w przedziwny sposób. I choć nie chciał jeszcze przyznać tego przed samym sobą, to nie mógł już się doczekać, kiedy ją zobaczy. Chyba dlatego naciskał pedał gazu nieco mocniej niż zwykle. Tak jak zapowiedział, dotarł do Leszczynek po kilkunastu minutach. Zostawił samochód tuż za bramą posesji i ruszył przez trawnik w stronę domu. Przywitał się z turystami, którzy siedzieli przy rustykalnych stolikach i popijali lawendową lemoniadę, po czym wyminął wysoką donicę z czerwonymi kwiatami i zadzwonił do drzwi. W środku rozległ się hałas, a zaraz potem na progu stanęła Małgosia. – Cześć. – Ucieszyła się na jego widok, chociaż patrząc w jej oczy, Fabian nie dostrzegł typowej dla niej pogody ducha i radości. Chyba naprawdę coś musiało się stać. – Cześć – odparł krótko. – Wejdź, proszę. – Wpuściła go do środka. – Akurat upiekłam szarlotkę. – Czuć ją już od progu. – Fabian pociągnął nosem, zdejmując buty. W powietrzu unosił się przyjemny aromat pieczonych jabłek i cynamonu. Niemal pociekła mu ślinka. – Gdy trochę przestygnie, to cię poczęstuję. Mam nadzieję, że udał mi się wypiek. – Przeszli do kuchni. – Napijesz się czegoś? – Właściwie to skusiłbym się na twoją lemoniadę. – Pomyślał o szklaneczkach, które widział w rękach turystów. – Na szczęście mam w zapasie dzbanek. – Małgosia podeszła do lodówki. – Rozgość się, proszę.

Fabian usiadł na krześle i poczekał, aż gospodyni dołączy do niego z dwiema szklankami napoju. – Proszę bardzo. – Podała mu jedną, a potem przysunęła sobie stołek i również usiadła. Fabian upił łyk przyjemnie chłodnej lemoniady. – Jak zwykle przepyszna. – Odstawił szklankę na blat. – Ale powiedz lepiej, co to za pilna sprawa, o której chciałaś porozmawiać. Małgosia spuściła wzrok i głośno westchnęła. – Potrzebuję twojej porady. – Oczywiście postaram się pomóc. Powiedz tylko, o co chodzi. – Chodzi o to… – Z powodu emocji słowa grzęzły jej w gardle. – Tak? – zachęcił ją Fabian. – Bo widzisz… W warsztacie mojego męża doszło chyba do przestępstwa. Fabian popatrzył na nią uważnie. – Co masz na myśli? Małgosia znowu westchnęła. – Jeden z pracowników odkrył niechcący, że Wojtek ma chyba jakieś konszachty ze złodziejem samochodów – wyznała w końcu, z rozbrajającą szczerością. – Nie mam bladego pojęcia, co powinnam z tym zrobić. – Popatrzyła mu w oczy, a potem opowiedziała mu o przypuszczeniach Adama.

ROZDZIAŁ 39 Po długiej rozmowie ze Stefanem Sabina pojechała do swojego ulubionego sklepu z biżuterią. Był to nieduży punkt mieszczący się w jednej z kamienic w centrum Brzózek, ale za to niezwykle klimatyczny i z oryginalnym asortymentem. W witrynie sklepowej wisiały złote lampeczki, a pod nimi, na muślinowych poduszkach, spoczywały piękne bransoletki, naszyjniki oraz pierścionki. Sabina uwielbiała zerkać na nie, przechodząc chodnikiem, i zaopatrywała się u pani Judytki, z którą od pewnego czasu mówiły sobie po imieniu, niemal na każdą możliwą okazję. Wysiadła z samochodu w różowych szpilkach na obcasach i ruszyła do sklepu. Jej wejście obwieścił uroczy, wiszący nad drzwiami dzwoneczek. – Ależ ja to lubię! – skomentowała jego dźwięk Sabina, po czym odetchnęła głęboko. Jej nozdrza natychmiast wypełnił delikatny zapachem perfum Judyty, który unosił się w powietrzu. Była to przyjemna, kwiatowa kompozycja. Idealnie współgrała z wyjątkowym klimatem tego miejsca. – Dzień dobry, Sabinko! – Na widok klientki Judyta odeszła od szklanej gablotki, w której układała właśnie złote łańcuszki i wyszła zza lady, by ucałować znajomą. – Jak dobrze cię widzieć, kochana! – Ciebie również. – Żona Stefana odwzajemniła jej gest i dwukrotnie cmoknęła jej umalowane policzki. Judyta była

niską, filigranową brunetką o dużych oczach i drobnych ustach, ale dodawała sobie centymetrów, chodząc w butach na obcasach. A do tego uwielbiała koronkowe sukienki, przez co niezmiennie kojarzyła się Sabinie z porcelanową lalką, które kupowała niegdyś dziewczynkom. – Co cię sprowadza? – zapytała ekspedientka po przywitaniu. – Czyżby wieczorna randka z mężem? Sabina posłała jej uśmiech. – Nie, tym razem nie. – A szkoda, bo przyszły dziś do mnie piękne złote kolczyki i zawieszka. Pokażę ci. – Judyta wróciła za ladę i wyjęła ze szklanej gablotki białą poduszeczkę, na której spoczywał zestaw. – Gdy je zobaczyłam, natychmiast pomyślałam o tobie. – Cudowne. – Matka Małgosi zachwyciła się biżuterią i wzięła zawieszkę do ręki. Była okrągła, a na środku znajdował się maleńki biały kamień ozdobiony grawerowaną otoczką. Aż pożałowała, że przyszła po coś innego. – To nowa kolekcja – powiedziała Judyta. – Będzie w sprzedaży jeszcze jakiś czas. – W takim razie chyba będę musiała zasugerować mężowi, że już dawno nie zrobił mi prezentu bez okazji. Obie zachichotały. – Najlepiej zrób zdjęcie tego kompletu i zupełnie przypadkowo podeślij mu z podpisem, że o niej marzysz – zażartowała Judytka. Sabina odłożyła zawieszkę na poduszeczkę i uśmiechnęła się lekko. – Chyba tak zrobię. Ekspedientka schowała prezentowany zestaw. – Więc co cię do mnie sprowadza? Sabina rozejrzała się po podświetlonych gablotkach. – Masz może jeszcze tę kolekcję bransoletek z symbolami żywiołów? – Chciałabyś kupić dla córki?

– Tak. Obdarowałam już wszystkie, pora na Małgosię. Ostatnio nie byłyśmy w najlepszych relacjach, ale przemyślałam wiele spraw i chciałabym jakoś jej to wynagrodzić. Ta bransoletka byłaby najlepszym prezentem. – Wiesz, one były w sprzedaży już jakiś czas temu i nie jestem pewna, czy jeszcze jakąś mam – zmartwiła się Judyta, bo zdawało jej się, że sprzedała już wszystkie. Sabinie zrzedła mina. – Bardzo mi na niej zależy. – Zaraz sprawdzę, czy jeszcze coś mi zostało. – Judyta wyszła zza lady i podeszła do gablotki wiszącej na ścianie, gdzie wcześniej trzymała te bransoletki. – One cieszyły się dużym zainteresowaniem – dodała na swoje usprawiedliwienie. – Zwłaszcza te z symbolem wody i ognia. Sabina przestąpiła w oczekiwaniu z nogi na nogę. – O, jest jeszcze jedna! – ogłosiła nagle Judyta. – Tak? – Chyba czekała specjalnie na ciebie. – Zdjęła biżuterię z białej poduszki, po czym pokazała swojej klientce. – Tylko nie wiem, czy będzie ci odpowiadał wygrawerowany na niej symbol żywiołu. To ziemia. – Lepiej być nie mogło. – Sabina szczerze się ucieszyła. – Naprawdę? – Nie dość, że Małgosia uwielbia grzebać w ziemi, ma przecież plantację, to jeszcze bardzo pasuje do niej symbolika tego żywiołu. – To znaczy? – spytała Judyta. – Ziemia symbolizuje przede wszystkim dom, palenisko, spójność, ciszę i macierzyństwo. Cała Małgosia. – W takim razie naprawdę miałaś szczęście. – Widać los w końcu zaczął mi sprzyjać – mruknęła Sabina, a potem położyła bransoletkę na szkle. – Wezmę ją. Masz jeszcze te piękne pudełeczka z białym muślinem w środku? – Oczywiście. – Judyta posłała jej uśmiech. – I te karteczki

z nazwami symboli też. – Idealnie! – Sabina nie kryła radości, a potem w milczeniu przyglądała się, jak Judyta pakuje bransoletkę na prezent. Sądziła, że upominek idealnie dopełni to, co chciała powiedzieć Małgosi. Po rozmowie ze Stefanem przemyślała sobie wiele rzeczy i doszła do wniosku, że rzeczywiście nie powinna tak bardzo ingerować w życie córki. Skoro Małgosia chciała być przykładną matką i żoną (tego, pożal się Boże, pasożyta), to trudno, ona jakoś to zniesie. Najwyżej nadal będzie odwiedzała Małgosię i dziewczynki po uprzednim telefonie z pytaniem, czy przypadkiem nie natknie się w Leszczynkach na Wojtka. W końcu macierzyństwo wymaga poświęceń. Judyta skrzętnie zapakowała bransoletkę i podała pudełeczko Sabinie. – Niech się dobrze nosi twojej córce – dodała, po czym uregulowały należność i rozpromieniona żona Stefana opuściła uroczy sklepik. Z uśmiechem na ustach wsiadła do samochodu, ale uznała, że nie będzie od razu jechała do córki. Chciała na spokojnie zastanowić się nad tym, co jej powiedzieć, więc odłożyła wizytę na jutro, a tymczasem wróciła do domu.

ROZDZIAŁ 40 Gdy nastał wieczór, Małgosia utuliła dziewczynki do snu, a potem sama położyła się do łóżka. Jednak po tym, co ustalili z Fabianem, długo nie mogła zasnąć. Do późnych godzin przewracała się z boku na bok i patrzyła na górujący na niebie księżyc. W jej głowie kłębiły się myśli, a serce biło szybciej za każdym razem, gdy uświadamiała sobie, co jutro ją czeka. Fabian nalegał, aby nie zwlekała z powiadomieniem policji i chociaż nie chciała zaszkodzić Wojtkowi, to finalnie złożyła oficjalne zawiadomienie. Fabian zabrał ją na komendę wraz z dokumentami, które znalazł Adam, a tam, niestety, okazało się, że mechanik miał rację i auto rzeczywiście było kradzione. – Przykro mi. – Fabian popatrzył na nią ze współczuciem, gdy przekazywał jej tę informację. – Do ostatniej chwili miałem nadzieję, że to jednak nieprawda. – Tak, ja też. – Spojrzała mu w oczy. Po jej policzkach pociekły łzy. Nie mogła uwierzyć, że to wszystko jest prawdą. – Ale może Wojtek o niczym nie wiedział? – Oby tak właśnie było – odparł spokojnie, chociaż na widok jej zapłakanej twarzy coś ścisnęło go za serce. Odruchowo podszedł do niej, by ją przytulić, a wtedy jakaś jej tama pękła na dobre i głośno rozszlochała się w jego ramionach. – Błagam, niech to wszystko okaże się tylko złym snem – wyszeptała, obejmując go mocno. Fabian odetchnął głęboko.

– Ja też wiele bym dał, żeby tak właśnie było – zapewnił. Małgosia płakała przez chwilę. Myśli kłębiły jej się w głowie, a przed oczami migały dziesiątki obrazów. Zastanawiała się, co teraz będzie. Z Wojtkiem, jego zakładem, nią samą i ich rodziną. Czy są bezpieczni? Czy Wojtek jest zamieszany w tę sprawę? A może jednak wcale nie jest i to wszystko okaże się tylko jednym wielkim nieporozumieniem? Po kilkunastu minutach uspokoiła się nieco i poszli z Fabianem na spotkanie z komendantem. Usiedli przy dużym stole wraz z innymi policjantami i omówili plan działania na najbliższe dni. Chociaż Małgosia bardzo chciała pojechać do Wojtka i porozmawiać z nim szczerze, dostała odgórny zakaz, by tego nie robić. – Przykro mi, ale musi poczekać pani do jutra – powiedział jeden z policjantów. – Jeżeli pani mąż rzeczywiście ma powiązania, nazwijmy to, mafijne, to może przekazać wiadomość swoim współpracownikom i z naszej obławy nic nie wyjdzie. Chcemy zastawić pułapkę na bandytę, który ma jutro odebrać samochód, więc musimy zachować wszelką ostrożność, żeby go nie spłoszyć. Także bardzo panią proszę, żeby nie podejmowała pani żadnych działań bez konsultacji z komendą ani z nikim nie rozmawiała o naszych dzisiejszych ustaleniach. Nawet z siostrą, matką czy przyjaciółką. Rozumie to pani? Małgosia odruchowo pokiwała głową, choć to wszystko nadal nie mieściło jej się głowie. W milczeniu przysłuchiwała się dalszej rozmowie policjantów. Gdy uznali, że resztę omówią już bez niej, Fabian, za zgodą komendanta, odwiózł ją do domu. Dopilnował, by wzięła tabletkę na uspokojenie, bo była roztrzęsiona z emocji, po czym wypili razem gorącą herbatę. – Wszystko będzie dobrze, zobaczysz – zapewniał ją, gładząc kojąco jej rękę, ale Małgosia nie była tego wcale taka pewna. Myślała raczej, że „jakoś będzie”. W końcu zawsze jakoś jest. Fabian został z nią do wieczora i zapewnił, że przyjedzie z samego rana.

– A gdyby coś się działo, to śmiało do mnie dzwoń. – Cmoknął ją w policzek, w odpowiedzi na co Małgosia posłała mu blady uśmiech. Nie umiała tego wyrazić, ale była mu niesamowicie wdzięczna za pomoc. I za to, że po prostu przy niej dziś był. Ten dzień okazał się jakimś horrorem i pewnie bez jego obecności byłoby jej o wiele trudniej odnaleźć się w tej sytuacji. Jeszcze trudniej, pomyślała przybita, po czym zamknęła drzwi na klucz i zagoniła dziewczynki do kąpieli. Teraz leżała w łóżku i zastanawiała się, co przyniesie jutrzejszy dzień. W jej głowie pojawiały się różne scenariusze. W niektórych Wojtek był niewinny i policjanci chwytali bandytę, w innych okazywało się, że mąż jednak jest członkiem szajki i po wyjściu ze szpitala również trafiał za kratki, a w jeszcze innych podczas obławy w warsztacie dochodziło do strzelaniny i oczami wyobraźni widziała rannego Fabiana. – Ja chyba zwariuję… – szepnęła sama do siebie, czując, że dłużej nie zniesie tego czekania, i podniosła się z łóżka. Zajrzała po cichu do śpiących dziewczynek, poprawiła kołdrę, która otulała Emilkę, a potem poszła do kuchni. Zapaliła światło nad blatem i wyjęła z lodówki butelkę mleka. Szklanka tego zimnego napoju często pomagała jej zasnąć, więc wzięła kubek z suszarki i napełniła go aż po brzeg. Usiadła przy stole i, podpierając brodę łokciem, popatrzyła przez okno. Ogród tonął w ciemności, którą rozświetlały tylko cztery nieduże lampki solarne ustawione kiedyś przez Małgosię przy ścieżce do domu, oraz wątłe światło przysłoniętego przez chmury księżyca. Noc była wyjątkowo cicha i spokojna, zdawała się zupełnie nie pasować do stanu Małgosi, która w środku aż trzęsła się z emocji. Nawet sowy, które mieszkały w lesie, nie pohukiwały jak zwykle, ale zaszyły się w swoich dziuplach, jakby w napięciu czekały na to, co przyniesie poranek. Małgosia wypiła mleko i wróciła do łóżka. Przykryła się

kołdrą, ułożyła wygodnie i spróbowała zasnąć. Tym razem sen w końcu nadszedł, ale nawet śniąc, nie uciekła od przerażających obrazów, które uporczywie podsuwał jej mózg. Obudziła się rano jeszcze bardziej zmęczona, co oczywiście nie umknęło uwadze dziewczynek, z którymi zjadła wspólnie śniadanie. – Płakałaś, mamo? – zapytała wprost Klara, kiedy Emilka poszła na chwilę do łazienki. Małgosia popatrzyła na nią zdziwiona, że to dostrzegła. – Nie, nie – skłamała jednak, nie chcąc jej denerwować. – Po prostu kroiłam cebulę, zanim wstałyście. Chcę zrobić placki ziemniaczane na obiad. Wiesz, jak czasem łzawią mi od niej oczy. Klara popatrzyła na nią badawczo, ale chyba uwierzyła w tę marną wymówkę, bo nie drążyła tematu i już chwilę później pobiegła z Emilką do swojego pokoju, żeby poukładać tam puzzle. Małgosia natomiast spojrzała z niepokojem na wiszący na ścianie zegarek. Była już ósma, złodziej miał przyjechać po części około dziesiątej. Ciekawe, czy policjanci szykowali się już do wizyty w warsztacie… Chwilę po tym, jak powzięła tę myśl, przyjechał do niej Fabian. Dostrzegła go już przez okno, więc poszła otworzyć mu drzwi. – Pomyślałem, że przyda ci się towarzystwo – zawołał już z daleka, po czym cmoknął ją na powitanie. Małgosia przytuliła się do niego. – Dobrze, że jesteś – szepnęła mu do ucha. – Przecież nie zostawiłbym cię samej z tym wszystkim. – Pogłaskał ją po plecach. Pokiwała głową i zrobiła krok w tył. – Wejdź, proszę. – Zaprosiła go do domu. – Napijesz się ze mną kawy? – Bardzo chętnie. – Zamknął za sobą drzwi, po czym przeszli

do kuchni. – Spałaś chociaż chwilę tej nocy? – zapytał, kiedy zaczęła się krzątać. – Niewiele – wyznała, sięgając po czajnik. – Prawdę mówiąc, nie miałam tak bezsennej nocy od niepamiętnych czasów. Chyba ostatni raz byłam tak niewyspana podczas ząbkowania Emilki. – Nie mam dzieci, ale coś o tym wiem. – Fabian usiadł przy stole. – Ja też czuję się dzisiaj jak wrak człowieka. – Też nie mogłeś spać? – Po powrocie od ciebie pojechałem jeszcze na komendę i ustalaliśmy z chłopakami szczegóły tej akcji. Trochę nam zeszło. Wróciłem do domu właściwie nad ranem. – Twoja praca często tak wygląda? Fabian spojrzał jej w oczy. – Nie, nie często. Właściwie tylko wtedy, gdy chodzi o moich bliskich. Małgosia nie skomentowała tych słów. W milczeniu dokończyła przygotowywać kawę, a potem usiadła obok Fabiana przy stole. – O której zacznie się ta obława? – Podała mu kubek. – Chłopaki pewnie niedługo przyjadą, by rozstawić się wokół warsztatu. Wszystko zależy od tego, o której zjawi się rzekomy właściciel samochodu. – A co, jeśli osoba, która ma go odebrać, nie jest złodziejem? – Spokojnie, wszystko wyjaśnimy na komendzie podczas przesłuchania. Niewinny nie poniesie żadnej kary, nie musisz się tym martwić. – Po prostu nie chciałabym, żeby komuś stała się krzywda. Policjant wyciągnął rękę przez stół i dotknął jej przedramienia. – Nic takiego się nie stanie, możesz być spokojna. Małgosia westchnęła. – Łatwo ci mówić. To nie twój mąż może okazać się kryminalistą, dodała

w myślach. – Wcale nie, ale staram się pocieszyć cię najlepiej, jak umiem. – Wiem i dziękuję ci bardzo. – Uśmiechnęła się blado. – A ty nie musisz być teraz z kolegami? – Ustaliliśmy, że nie będę brał udziału w tej akcji. – Dlaczego? – Można powiedzieć, że ze względów etycznych. – Co to oznacza? – Upiła łyk kawy. – Mój komendant woli, by policjanci nie angażowali się w sprawy, które dotyczą ich bliskich. Wiadomo, że wtedy nie myśli się do końca obiektywnie i racjonalnie. W grę wchodzą emocje, a one potrafią przyćmić rozum. Wtedy łatwiej o jakieś nieszczęście. Zwłaszcza gdy masz broń w ręce albo za paskiem. – Rozumiem. To tak jak z lekarzami. Oni też nie powinni operować najbliższych. – Dokładnie. To podobny mechanizm. Jeśli nie masz nic przeciwko, to zostanę z tobą na czas tej akcji. – Jasne. Właściwie to nawet bardzo się z tego cieszę. W trudnych chwilach lepiej mieć wsparcie. – Nie martw się, będę przy tobie cały czas. – Fabian znowu pogłaskał ją po ręce, głęboko patrząc jej w oczy. Córka Sabiny lekko skinęła głową. Przez chwilę na siebie patrzyli, ale w końcu przeniosła wzrok na zegar wiszący na ścianie. – Ten poranek dłuży mi się w nieskończoność. Mogłoby już być po wszystkim. – Umówiłem się z chłopakami, że któryś z nich podskoczy tutaj po zakończonej akcji i poinformuje nas o tym, co tam się wydarzyło. Małgosia popatrzyła na niego z wdzięcznością. – Chyba pomyślałeś o wszystkim. – Po prostu chcę się o ciebie zatroszczyć. – Fabian zamknął w dłoni jej dłoń i razem oczekiwali tego, co miało niedługo nastąpić.

ROZDZIAŁ 41 Nieświadoma tego, co się święci, Sabina jechała do Leszczynek przez las i podśpiewywała pod nosem dobrze znany tekst piosenki, która leciała właśnie w radiu. Była w dobrym humorze. Rano poszła na basen i zjadła pożywne śniadanie, a potem ubrała się w jedną z ulubionych sukienek. Była to czerwona mini z piórami u dołu, w której czuła się wyjątkowo. Siedziała teraz w niej za kierownicą, a obok, na siedzeniu pasażera, leżała jej torebka w panterkę, w której spoczywało pudełko z bransoletką dla Małgosi. Sabina zerkała na nie co chwila, bo nie mogła doczekać się, aż wręczy je córce. Była pewna, że drobiazg spodoba się Małgosi, a poza tym chciała się w końcu z nią pogodzić. Nie lubiła kłótni i nie czuła się najlepiej, gdy w powietrzu wisiał topór wojenny. Pragnęła zakończyć to nieporozumienie jak najszybciej i podzielić się z córką wszystkimi wnioskami, do których doszła po długich rozmowach ze Stefanem. A przede wszystkim zapewnić, że przestanie tak bardzo wtrącać się w jej życie. Oczywiście dopóki, dopóty nie będzie to konieczne. Tak więc jechała drogą przez las, a przez ciemne korony drzew przebijały gdzieniegdzie poranne promienie słońca. Dookoła fruwały ptaki, których radosne trele mieszały się z szumem jadącego samochodu. Choć na dworze panował upał, na twarz Sabiny leciało chłodne powietrze. Żyć nie umierać, pomyślała, uśmiechając się pod nosem.

Nawet fakt, że została w pewien sposób odrzucona przez Fabiana i nie mogła ostatnio poznawać nowych mężczyzn wyjątkowo jej dziś nie doskwierał. Dojechała do polnej dróżki wiodącej na plantację i włączyła kierunkowskaz. Samochód zaczął podskakiwać na wertepach, gdy zjechała z głównej drogi, ale trwało to tylko chwilę, bo niedługo zaparkowała samochód pod płotem. Nieopodal stało inne auto, które wzięła za należące do jakichś turystów, więc wyminęła je i ruszyła w stronę domu Małgosi, ściskając w dłoni swoją torebkę. Słońce oświetlało jej twarz i przypiekało lekko odsłonięte przedramiona, a w powietrzu unosił się kojący zapach lawendy. Niespiesznie stąpała po trawniku w wysokich szpileczkach i kołysała biodrami. Podwórko Małgosi było wyjątkowo puste i ciche. Nikt nie siedział przy stolikach przy kawiarence, a pod niebem kołowały dwa majestatyczne bociany. Ależ tu dzisiaj spokojnie, pomyślała Sabina, zerkając na kolorową rabatę, którą mijała. Kwiaty prężyły swoje główki ku słońcu i wyciągały ku niemu drobne zielone płatki. Chyba jednak pomyślała o tym w złą godzinę, bo nagle tę przyjemną, wręcz błogą ciszę przerwały głośne krzyki dochodzące od strony warsztatu. A potem rozległ się ogłuszający huk i Sabina miała wrażenie, że zadrżała ziemia. – Kryć się! – dobiegło od strony plantacji, przez co przeraziła się nie na żarty. Zaczęła głośno oddychać i gorączkowo rozglądać się dookoła, próbując ustalić, co właściwie się dzieje. Po chwili poczuła, że kręci jej się w głowie. Zachwiała się na swoich cienkich szpileczkach, po czym efektownie upadła wprost na piękną rabatę.

ROZDZIAŁ 42 Małgosia z Fabianem nadal siedzieli przy stole, gdy nagle z dworu zaczęły dochodzić do nich stłumione hałasy. – Chyba się zaczęło. – Popatrzyli po sobie. Fabian wstał z krzesła i podszedł do okna, choć raczej nie mógł nic z niego zobaczyć, bo warsztat Wojtka był stąd prawie niewidoczny. Niewątpliwie to stamtąd dochodziły jednak uniesione głosy jego kolegów. Nie miał wątpliwości. Obława właśnie się zaczęła. Małgosia tymczasem nerwowo uderzała palcami w blat i przygryzła wargę. Już dawno nie była taka zdenerwowana. Miała ogromną nadzieję, że podczas całego tego zajścia nikomu nie stanie się krzywda. I że Wojtek tak naprawdę o niczym nie wiedział, bo nie wyobrażała sobie, by mógł trafić za kratki. Krzyki trwały kilkadziesiąt sekund. Małgosia wpatrywała się w nieruchome plecy Fabiana, a ten w napięciu patrzył na podwórko. Atmosfera w kuchni i chyba nigdy nie była tak gęsta, a cisza w domu tak przeszywająca jak teraz. Chyba nawet dziewczynki wyczuły, że dzieje się coś złego, bo zaszyły się w swoim pokoju, by obejrzeć bajkę na tablecie i nie ruszały się stamtąd. Czekanie jest najgorsze, pomyślała Małgosia, po czym roztarła dłonią ramiona, na których pojawiła się gęsia skórka. Fabian odwrócił się do niej i już chciał powiedzieć, że nie musi się niczym martwić, ale gdy tylko otworzył usta, do ich uszu

niespodziewanie dobiegł dźwięk wystrzału i słowa ugrzęzły mu w gardle. – Co… Co to było? – Wydukała córka Sabiny i podniosła się z krzesła, ale nim odpowiedział, ktoś gwałtownie szarpnął za drzwi do jej domu i wtargnął do środka. Oboje zamarli. Czas jakby stanął w miejscu, a ich tętna przyspieszyły z kosmiczną prędkością. Małgosia miała wrażenie, że właśnie dostała zawału. Odruchowo pomyślała o dzieciach, które bawiły się beztrosko w pokoju. Boże… Co dziewczynki bez niej poczną? Fabian natomiast automatycznie sięgnął za pasek i złapał za broń. Momentalnie wycelował w stronę wejścia i przeładował. – Stój, bo strzelam! – krzyknął na całe gardło i już chciał oddać strzał ostrzegawczy w stronę sufitu, gdy w progu stanęła Sabina. – Nie strzelaj! – Uniosła w górę ręce, ale szybko je opuściła i złapała się futryny, żeby nie upaść. – To tylko ja. – Wydusiła, oddychając ciężko i słaniając się na nogach. Na jej widok Małgosia poczuła taką ulgę, że omal sama nie upadła z wrażenia. Musiała przytrzymać się szafki, bo inaczej jak nic gruchnęłaby na podłogę. Policjant tymczasem wybiegł na korytarz i zaryglował drzwi. – Proszę nikomu nie otwierać! – Dobrze, dobrze – wydusiła przerażona Sabina, która nadal nie wiedziała, co tu się dzieje. Potem puściła w końcu futrynę i trzymając się mebli, pokuśtykała do kuchni. Wyglądała fatalnie i chyba skręciła sobie kostkę. Jej czerwona sukienka z piórami po upadku w rabatę była oblepiona cienką warstwą ziemi, we włosach miała jakieś liście, a jeden z jej obcasów był nienaturalnie wygięty w dziwnym kierunku. – Tu jesteśmy bezpieczni? – Spojrzała na córkę, która nadal dochodziła do siebie, a potem opadła na krzesło. – Tak – odpowiedział jej Fabian, który wrócił właśnie do kuchni. – Tutaj nic nam nie grozi.

– To dobrze, bo na zewnątrz jest istny Armagedon! Chyba zaczęła się wojna. – Żadna wojna, to obława policyjna, mamo – wyjaśniła Małgosia, która po szoku powoli odzyskiwała zdolność racjonalnego myślenia. – O Boże! – Sabina złożyła ręce na piersi. – To były strzały w kierunku przestępców? – Nie wiemy tego. – Fabian znów stanął w oknie. – Miejmy nadzieję, że nie doszło do żadnej tragedii. – Takie rzeczy… – Żona Stefana pokręciła głową z niedowierzaniem. – Na podwórku mojej córki… – À propos podwórka, to całkiem sporo przyniosłaś go tutaj ze sobą. – Małgosia wskazała na jej fryzurę, w której nadal tkwiły liście. Sabina przeczesała włosy palcami i wyjęła z nich niechciane ozdoby. – Przez ten huk przewróciłam się i upadłam. To brzmiało jak wybuch jakiegoś granatu! – Mnie się wydaje, że któryś z chłopaków oddał strzał ostrzegawczy, żeby zmusić przestępcę do współpracy – odezwał się Fabian. – Nie powinnaś chodzić teraz po podwórku, mamo – powiedziała Małgosia. – Kto wie, co mogłoby się stać, jeśli na przykład przestępca zacząłby przez nie uciekać. – Skąd mogłam o tym wiedzieć? – Sabina spojrzała jej w oczy. – Mogłaś mnie uprzedzić, że w Leszczynkach dziś są takie atrakcje. – Nie sądziłam, że przyjedziesz z wizytą. – Jak znam życie, to wszyscy dookoła wiedzieli o tej obławie, tylko nie ja – powiedziała z wyrzutem. – Stara matka jest jak zawsze na końcu. Małgosia tylko pokręciła głową, darując sobie tłumaczenia. – Ile to jeszcze potrwa? – podeszła do Fabiana. – Raczej niedługo – zapewnił, uparcie wpatrując się w okno.

Dopiero gdy kilka minut później dostał esemesa, oderwał od niego wzrok i wyjął z kieszeni telefon. – To z pracy? – zapytała podenerwowana Małgosia. Pospiesznie odczytał wiadomość. – Tak. To od jednego z chłopaków. Kobieta zadrżała. – Co napisał? – Że już po wszystkim – powiedział policjant i wszyscy odetchnęli z ulgą. – Dzięki Bogu! – Sabina wyrzuciła w górę ręce, chociaż nie należała do osób pobożnych. – Co jak co, ale naprawdę nie chciałabym żyć w czasach wojennych. – Podniosła się ze stołka i pokuśtykała do szafki, by napić się soku. – Przyzwyczaiłam się do dostępności pitnej wody. Fabian z Małgosią zignorowali jej gadanie. – Udało się schwytać przestępcę, chociaż próbował uciekać – szepnął jeszcze do Małgosi. – To dobrze, prawda? – Nawet bardzo. Ale jest też i zła wiadomość. – To znaczy? – Spojrzała mu w oczy. – Mój kolega napisał, że ten facet w stresie od razu przyznał się do winy. Co więcej… – Nerwowo przełknął ślinę. – Przykro mi, ale napomknął też coś o współpracy z twoim mężem. Małgosia usłyszała te słowa i nagle świat zawirował jej przed oczami. Wojtek, jej Wojtek… Nie, to nie może być prawda! Na wpół przytomna osunęła się na nogach i gdyby nie Fabian, to upadłaby na podłogę. – A jednak – szepnęła ledwo słyszalnie. Potem zemdlała.

EPILOG Rok później Dramatyczne wydarzenia rządzą się trzema prawami. Po pierwsze, przychodzą raczej niespodziewanie. Po drugie, w czasie ich trwania albo niedługo po nich człowiekowi zawsze wydaje się, że nie ma już dla niego nadziei i to, co legło w gruzach, pozostanie zniszczone na zawsze. Po trzecie, i chyba najważniejsze, drugie prawo rzadko jest prawdą. Człowiek jest w stanie zaadaptować się do każdych warunków. Gdy opadną emocje i minie trochę czasu, okazuje się, że z gruzów można wydobyć niezniszczone cegły, które są świetnym budulcem do nowych konstrukcji. W dodatku często piękniejszych. W ciągu ostatniego roku Małgosia przeszła przez wszystkie te trzy stadia. Nie sądziła, że jej mąż może okazać się przestępcą. Przeżyli razem wiele lat i prędzej spodziewałaby się, że święty Mikołaj naprawdę istnieje niż czegoś takiego. Była rozgoryczona. Nie potrafiła zrozumieć, jak to możliwe, że ukrywał przed nią swoją przestępczą działalność. Kochała go i wydawało jej się, że nie mają przed sobą tajemnic. Ufała Wojtkowi bezgranicznie. Najwidoczniej jednak był to duży błąd. Gdy trafił do więzienia, miała wrażenie, że zawalił jej się świat. Prawie nie pamiętała procesu i swoich zeznań, które składała przed sądem. Niestety, nie mogła tego uniknąć. Sprawa odbiła

się echem po całej Polsce, a zatrzymany podczas obławy gangster w nerwach podał nazwiska wszystkich swoich współpracowników. Policja zatrzymała większość z nich w ciągu najbliższych dni, w tym również Wojtka, który trafił do aresztu, gdy tylko poczuł się lepiej. Na szczęście Małgosia zdążyła z nim wcześniej szczerze porozmawiać i poznać prawdę o jego podejrzanej działalności. Kolejne miesiące były dla niej trudne, musiała odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Została sama z dwójką dzieci, które niewiele rozumiały z tej sytuacji. Tęskniły za Wojtkiem i mimo wsparcia najbliższych, do tej pory zdarzało im się płakać wieczorem w poduszkę. Zresztą była w podobnej formie. Chociaż teraz to się zmieniło, przez pierwsze tygodnie co wieczór płakała. Zakład Wojtka upadł, wiele osób straciło pracę, a sąsiedzi wytykali ją palcami na ulicach i nazywali żoną bandyty. W najtrudniejszych chwilach rozważała nawet, czy po prostu nie sprzedać domu oraz plantacji i nie wyjechać gdzieś daleko, by zacząć nowe życie. – Ty chyba oszalałaś. – Ten pomysł nie podobał się jednak ani Sabinie, ani reszcie rodziny, która stanęła na wysokości zadania i dzielnie wspierała zarówno Małgosię, jak i jej dzieci. Siostry oraz rodzice wpadali do niej niemal codziennie, by nie była sama z problemami. Pomagali, w czym tylko mogli, a czasami po prostu przytulali i dodawali otuchy dobrym słowem, kiedy najbardziej tego potrzebowała. Dzięki ich wsparciu, gdy największa fala rozpaczy minęła, Małgosia powoli stawała na nogi. Zaczęła znowu wychodzić do ludzi i ponownie czerpać przyjemność z prowadzenia plantacji, w czym pomagała jej Marylka. – Chyba w tym roku będziemy mieli największe zbiory w historii! – przechadzała się zadowolona po wąskich alejkach, z dumą patrząc na swoją uprawę. Coraz mniej tęskniła za Wojtkiem i ulatywały z niej negatywne

emocje, które do niego żywiła. Początkowo miała w sobie wiele żalu i złości. Winiła go za to, co spotkało ich rodzinę, i nie rozumiała, jak mógł tak skrzywdzić ją i dziewczynki. Miała ochotę rzucić się na niego z pięściami i wykrzyczeć mu, jak bardzo go nienawidzi. Ale gwałtowność tych emocji malała, aż z czasem zupełnie osłabły. Teraz była pogodzona ze swoim losem. Została rozwódką z dwójką dzieci, ale całkiem nieźle sobie radziła. Na jej nadgarstku połyskiwała srebrna bransoletka od matki, która przypominała o tym, że zawsze może liczyć na bliskich. I że rodzina jest najważniejsza. A Fabian… Cóż, Małgosia sama jeszcze nie wiedziała, co z nimi będzie. Bardzo pomógł jej w trudnych chwilach i od tamtej pory spotykali się przynajmniej dwa razy w tygodniu. Okazywał jej wsparcie i troskę. Odbierał telefony, gdy chciała się wyżalić i wpadał na niezapowiedziane herbatki, by po prostu zapytać, jak się czuje. Niewątpliwie byli ze sobą blisko. O wiele bliżej niż zwykli przyjaciele i chociaż żadne z nich nigdy nie powiedziało tego na głos, to coraz bardziej ich do siebie ciągnęło. Za każdym razem, gdy Fabian ją widział, w jego oczach pojawiał się błysk, a na ustach szeroki uśmiech. Nie była mu obojętna, zresztą tak samo, jak on jej. Uwielbiała spędzać czas w jego towarzystwie i coraz częściej patrzyła na niego jak na potencjalnego partnera. Chociaż był młodszy, ujmował ją dojrzałością i odpowiedzialnością. Troszczył się o nią i o dziewczynki, zaskakiwał ją miłym gestami, a co najważniejsze… chyba się w nim zakochiwała. – To na co ty czekasz, dziewczyno? – Sabina spojrzała na nią z wyrzutem, gdy Małgosia podzieliła się tą refleksją. – Ja od dawna ci mówię, że to facet dla ciebie. – Tak, mamo. – Córka wywróciła oczami, bo już wiele razy słyszała tę śpiewkę. – Ty wiedziałaś, że jesteśmy dla siebie stworzeni, jeszcze zanim ja to odkryłam. I poniekąd to ty wepchnęłaś nas sobie w ramiona. – Dlaczego mówisz to takim tonem? Przecież tak właśnie było!

Zapomniałaś już, ile dla was zrobiłam? Zaprosiłam go nawet na grilla! Małgosia zaśmiała się cicho. – Dobrze już, dobrze. Przecież wiesz, że cię kocham. – Mam nadzieję – mruknęła Sabina. – A wracając do tematu potencjalnego związku z Fabianem, to nie ma na co czekać. Chwytaj tego króliczka za rogi, zanim ci ucieknie! Chociaż może to wcale nie był królik, tylko byk? Na szczęście Fabian nie był tak impulsywny w podejmowaniu decyzji jak ona i rozumiał, że Małgosia potrzebuje czasu, żeby dojrzeć do pewnych decyzji. Do niczego jej nie zmuszał ani na nic nie naciskał. Kochał ją i wychodził z założenia, że jeśli mają być razem, to będą. Najwidoczniej muszą na to jeszcze chwilę poczekać. Ale przecież mieli czas, dużo czasu. Nie musieli nigdzie się spieszyć. HAPPY END? W mniemaniu Sabiny na pewno.

PODZIĘKOWANIA Pisanie tej serii było dla mnie wspaniałą przygodą i zdradzę Wam, że kończąc ostatnią część, trochę żałuję, że nie wymyśliłam pięciu sióstr zamiast czterech. Zżyłam się z bohaterkami, a zwłaszcza z szaloną Sabiną, która już w pierwszej części wymknęła mi się spod kontroli i zaczęła żyć własnym życiem. Tak to już jednak jest, że wszystko, co dobre, szybko się kończy. Nie pozostaje mi nic innego, jak podziękować osobom, które mają wkład w moje pisanie i udzielają mi cennego wsparcia. Dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona za kilka lat owocnej współpracy, a przede wszystkim niezastąpionej Sylwii, Oli i Kasi. Nie można wymarzyć sobie lepszego wydawnictwa. Dziękuję nieocenionej Kindze oraz pani Ani, a także wszystkim redaktorkom, z którymi pracowałam. Dziękuję Karolowi, który służył mi wiedzą na temat samochodów, bo byłam bardziej zielona w temacie niż książkowa Małgosia. Dziękuję moim rodzicom oraz rodzeństwu: Kasi i Wojtkowi. We wszystkich swoich książkach pragnę przekazać czytelnikom to, co wyniosłam z rodzinnego domu, mianowicie, że nie ma nic ważniejszego niż rodzina. Jesteście najwspanialsi, bardzo Was kocham. Dziękuję Pietrasiom. Za to, że są i czytają moje książki. Pragnę też podziękować moim przyjaciółkom, które jak zawsze

bardzo wspierają mnie podczas pisania: Marlenka, Karina i Patrycja – jesteście cudowne. Serdeczne uśmiechy przesyłam do wszystkich osób zaangażowanych w promocję moich książek – do blogerów i dziennikarzy, a zwłaszcza do Asi ze strony NIEnaczytana. No i Wam, moi wspaniali Czytelnicy. Mam nadzieję, że polubiliście tę serię tak samo jak ja. Czekam na wiadomości z opisem Waszych wrażeń po lekturze tej książki. Zaglądajcie też na mojego Facebooka (www.facebook.com/przybylekagata) oraz do grupy Grzechu warci – Sosenkowy zakątek miłośników książek Agaty Przybyłek.

SPIS TREŚCI ROZDZIAŁ 1 ROZDZIAŁ 2 ROZDZIAŁ 3 ROZDZIAŁ 4 ROZDZIAŁ 5 ROZDZIAŁ 6 ROZDZIAŁ 7 ROZDZIAŁ 8 ROZDZIAŁ 9 ROZDZIAŁ 10 ROZDZIAŁ 11 ROZDZIAŁ 12 ROZDZIAŁ 13 ROZDZIAŁ 14 ROZDZIAŁ 15 ROZDZIAŁ 16 ROZDZIAŁ 17 ROZDZIAŁ 18 ROZDZIAŁ 19 ROZDZIAŁ 20 ROZDZIAŁ 21

ROZDZIAŁ 22 ROZDZIAŁ 23 ROZDZIAŁ 24 ROZDZIAŁ 25 ROZDZIAŁ 26 ROZDZIAŁ 27 ROZDZIAŁ 28 ROZDZIAŁ 29 ROZDZIAŁ 30 ROZDZIAŁ 31 ROZDZIAŁ 32 ROZDZIAŁ 33 ROZDZIAŁ 34 ROZDZIAŁ 35 ROZDZIAŁ 36 ROZDZIAŁ 37 ROZDZIAŁ 38 ROZDZIAŁ 39 ROZDZIAŁ 40 ROZDZIAŁ 41 ROZDZIAŁ 42 EPILOG PODZIĘKOWANIA