ĆW2. Trąbka - streszczenie Psychologia międzykulturowa (Matsumoto i Juang)

SAVE OFFLINE

Zaburzenia psychiczne w badaniach międzykulturowych Przez wiele lat przeprowadzonych zostało wiele badań dostarczających dane wskazujące co w danym zaburzeniu psychicznym i w jaki sposób jest podobne międzykulturowo, a co się różni. Poniżej streszczona lista z najważniejszymi badaniami i wymienionymi podobieństwami i różnicami.

1. SCHIZOFRENIA Częstość występowania: 1,3% ogólnej populacji amerykańskiej. Dwie teorie w kwestii co powoduje schizofrenię: a) czynniki biologiczne mające decydujący wpływ; b) dynamika rodzinna; → Model neurorozwojowej podatności na schizofrenię łączy obie mówiąc: rozwija się ona u osób odznaczających się biologiczną skłonnością po zadziałaniu stresorów środowiskowych. WHO i międzynarodowe pilotażowe badanie schizofrenii: Kraje: Kolumbia, Czechosłowacja, Dania, Anglia, Indie, Nigeria, Związek Radziecki, Tajwan, USA. PODOBIEŃSTWA (zbiór symptomów występujących we wszystkich kulturach) • • •

Brak wglądu Omamy słuchowe i werbalne Urojenia odnoszące (zwane tez ksobnymi – przekonanie chorego, że jest przedmiotem szczególnego zainteresowania otoczenia)

RÓŻNICE •

•

W krajach rozwijających się ma łagodniejszy przebieg (objawy ustępowały szybciej w Kolumbii, Nigerii czy Indiach niż Anglii, ZSRR czy USA) o Dlaczego: w krajach rozwijających się rozszerzone sieci rodzinne, wsparcie społeczne, konieczność szybszego powrotu do pracy Różnice w symptomach: w USA rzadziej brak wglądu, omamy słuchowe, katatonia (skrajnie niski lub wysoki poziom aktywności ruchowej) niż Danii czy Nigerii o Dlaczego: wgląd i świadomość szczególnie ceniona i ważna w USA, z drugiej strony słyszenie głosów bardziej akceptowalne w Nigerii

ALE → KRYTYKA Kleinman i Leff (1988,1981) – pojawiały się błędy metodologiczne, niedoskonale narzędzia diagnostyczne, sztuczna jednorodność badanych grup, generalnie ich główny zarzut to że WHO za bardzo skupiało się na podobieństwach i za bardzo chciało je udowodnić, by stworzyć „uniwersalną ideologię” która wyolbrzymi uniwersalność zaburzeń a bagatelizuje wpływy kulturowe. I że generalnie to różnic jest na pewno więcej. Zrobili tez dalsze badania, żeby to udowodnić.

KOLEJNE BADANIA Leff, 1977; Murphy, 1982 → wyniki wskazywały na istnienie różnic kulturowych pod względem częstości występowania i przebiegu choroby. Murphy – w Irlandii cztery razy więcej pacjentów jest hospitalizowanych niż w Anglii czy Walii, co pokazuje że takie czynniki kulturowe (Irlandczyków) jak cięty dowcip i ambiwalencja wobec indywidualności, mogą wpływać na częstość występowania Opler i Singer (1959) – Amerykanie pochodzenia irlandzkiego doświadczają częściej urojeń paranoidalnych niż ci pochodzenia włoskiego (przez: inne style wychowawcze) Sue i Morishima (1982) – Japończycy chorujący na schizofrenię w porównaniu z Amerykanami częściej są wycofani i bierni (przez: dostosowywanie się do wartości kulturowych) → dodatkowo weryfikowali oni teorię w której wysoki poziom wyrażanych emocji, a dokładniej styl komunikacji w rodzinie pełen wrogości i nadmiernego zaangażowania emocjonalnego, zwiększa ryzyko nawrotów choroby → WYNIKI mówią: poziom wyrażanych emocji jest związany z nawrotami schizofrenii W PRÓBACH ZACHODNICH – to ostatnie najważniejsze, trzeba uważać z aplikowaniem tego do innych kultur w których przywiązuje się większą wagę do komunikacji niewerbalnej (Kleinman, 1988) Jakie różnice międzykulturowe należy zatem brać pod uwagę? Paniagua (2000) mówi, że ważne są różnice: • • • •

Pod względem języka Stylu ekspresji emocjonalnej Zachowań niewerbalnych (mowa ciała) Kontaktu wzrokowego

Dodatkowo: - Amerykanie częściej diagnozują schizofrenię a rzadziej depresję niż Anglicy (Leff) - Ale porównując Afroamerykanów a białych Amerykanów, częściej u Afroamerykanów diagnozuje się schizofrenię, a u białych depresję, nawet kiedy objawy są identyczne. Może to wynikać z uprzedzeń rasowych (Thomas i Sillen)

Podsumowując: są przesłanki na podstawie badań WHO że pewne objawy schizofrenii są takie same i częściowo można ustalać uniwersalny zbiór symptomów, ale patrząc na kolejne badania i ilość występujących różnic trzeba w tej kwestii zachować dużą ostrożność.

2. DEPRESJA Częstość występowania: do 26% u kobiet i 12% u mężczyzn (Sue, 1990), plus wzrasta. Badanie WHO, 1983: Kraje: Kanada, Szwajcaria, Iran, Japonia PODOBIEŃSTWA: •

•

u 76% badanych: o Smutek o Utrata radości życia o Niepokój o Napięcie o Brak energii o Apatia o Zaburzenia koncentracji uwagi o Poczucie bezwartościowości u 56 % badanych: o myśli samobójcze

Na podstawie tych badań Marsella uznaje, że objawy wegetatywne jak apatia, zaburzenia snu i apetytu można uznać za uniwersalne. → dodatkowo badania z kolejnych lat „wydają się potwierdzać trafność tego poglądu”. Kolejne badania pokazują też RÓŻNICE: • • • •

Nigeryjczycy rzadziej doświadczają skrajnie niskiego poczucia własnej wartości Chińczycy częściej skarżą się na dolegliwości somatyczne Plemienia Indian odczuwają chorobliwe zamartwianie się oraz uczucie „pękającego serca” Różni się również częstość występowania: o 3,3% w Korei Południowej o 6,34% w Iranie o 12,6% w Nowej Zelandii

ALE też odmienne sposoby diagnozowania i zróżnicowanie objawów depresji utrudniają otrzymanie sensownie porównywalnych wskaźników co do częstości występowania.

3. SOMATYZACJA Dolegliwości fizyczne będące przejawem stresu psychicznego. Występowanie: część badań wskazuje, że u członków pewnych grup kulturowych, np. mieszkańców Ameryki Łacińskiej, Japończyków, Chińczyków i Arabów, somatyzacja występuje częściej niż u Europejczyków czy Amerykanów. Część badaczy twierdzi również że pewne dolegliwości somatyczne jak ból w dolnej części pleców, to tylko swego rodzaju kamuflaż maskujący objawy psychiczne. →Jednak wyniki ostatnich badań międzykulturowych podważają treść tego poglądu .

Kirmayer (2001) – po analizie dostępnych danych doszedł do wniosku że międzykulturowe zróżnicowanie częstości występowania i stopnia somatyzacji nie znajduje zbyt mocnego poparcia w wynikach badań empirycznych. Isaac, Jance i Orley (1996) – wykazali, że somatyczne przejawy stresu psychicznego są zjawiskiem powszechnym, a występowanie dużej liczby symptomów fizycznych jest silnie związane z jawnymi oznakami stresu psychicznego również w kulturach europejskich i Północnoamerykańskich Podsumowując wyniki badań sugerują, że somatyzacja, która w przeszłości była uważana za kategorię specyficzną kulturowo - może być zjawiskiem uniwersalnym, które w zależności od kultury przejawia się w różny sposób i ma zróżnicowane znaczenie

4. ZABURZENIA SPECYFICZNE KULTUROWO Zaburzenia zachowania obserwowane wyłącznie w pewnych środowiskach kulturowych. Wyniki badań etnograficznych wskazujące na istnienie tych zaburzeń, stanowią najmocniejszy argument przemawiający za relatywizmem kulturowym w wyjaśnianiu i leczeniu zaburzeń Antropolodzy i psychiatrzy wyróżnili pewną liczbę zaburzeń psychicznych które wydają się charakterystyczne dla konkretnych środowisk kulturowych. Część z nich wykazuje podobieństwa w kwestii objawów do tych opisanych przez kryteria diagnostyczne zaburzeń psychicznych przyjęte w zachodnich systemach klasyfikacji, ale konkretne konfiguracje tych symptomów na ogół nie odpowiadają tym kryteriom idealnie

Znane zaburzenia specyficzne kulturowo: •

sinbyong - tak zwana choroba ducha o występowanie: Korea o objawy: halucynacje, słyszenie głosów, palpitacje serca, niestrawność, zawroty głowy; o głównie dotyczy kobiet, a członkowie tych kultur wierzą, że kobiety na nią cierpiące zostały powołane do roli szamanek

•

amok o występowanie: kraje azjatyckie, Malezja, Filipiny, Tajlandia, o objawy: nagłe napady wściekłości i morderczej agresji o bezpośrednie przyczyny: stres, brak snu, spożycie alkoholu, o występuje głównie u mężczyzn o zaburzenie to ma kilka etapów - od skrajnego wycofania przed napadem agresji, do wyczerpania i amnezji po jego zakończeniu

•

witiko o występowanie: u Indian z kanadyjskiego plemienia Algonquim o objawy: osoba żywi przekonanie, że jest opętana przez Ducha Witiico – potwora-ludożercę o efekty: możliwe zachowania kanibalistyczne oraz myśli samobójcze wynikające z pragnienia uniknięcia realizacji kanibalistycznych impulsów

•

anoreksja o występowanie: głównie w kulturach zachodnich, do niedawna nieznana w krajach trzeciego świata o objawy: zniekształcenie obrazu własnego ciała, lęk przed otyłością, lęk przed poważnym spadkiem masy ciała związanym z chłodzeniem się lub używaniem środków przeczyszczających o przyczyny: kulturowy nacisk na szczupłość jako ideał, zawężone biologiczne role płciowe, lęk przed utratą kontroli lub przed podjęciem zobowiązań i odpowiedzialności związanych z wejściem w dorosłe życie Do niedawna, w krajach w których kobiecej sylwetce nie poświęca się uwagi, na przykład Arabii Saudyjskiej, to zaburzenie nie występowało. Występowało głównie w granicach Europy i Ameryki Północnej - natomiast obecnie rozprzestrzeniło się również dalej - można ją spotkać w innych krajach jak Hongkong, Korea, Singapur czy Chiny. Konkretne kryteria diagnostyczne anoreksji różnią się nieco w zależności od dróg kulturowych, w Chinach jedną z przyczyn może być nie obawa przed otyłością ale skrajny jadłowstręt lub odczuwanie nie nieznośnej sytości. •

zar - zmieniony stan świadomości obserwowany u etiopskich imigrantów w Izraelu o występowanie: Afryka - powszechna wiara w opętanie przez duchy zar, o objawy: mimowolne ruchy, mutyzm, niezrozumiała mowa

•

ataque de nervosis o występowanie: przedstawiciele grup latynoamerykańskich o objawy: drżenie, niekontrolowany krzyk, gwałtowny płacz, unoszące się ku głowie poczucie gorąca w klatce piersiowej, zawroty głowy o przyczyny: występuje podczas stresujących sytuacji rodzinnych jak pogrzeb, rozwód czy separacja, również u osób będących świadkami wypadku z udziałem rodziny

•

whakama o występowanie: Maorysi - rdzenni mieszkańcy Nowej Zelandii o objawy: poczucie wstydu, samoponiżenie, poczucie niższości i nieadekwatności, zwątpienie w siebie, onieśmielenie nadmierna skromność i wycofanie Nie ma odpowiednika w społeczeństwach europejskich i Północnoamerykańskich

•

“tonące serce” - zaburzenie stresowe o występowanie: charakterystyczne dla indyjskiej kultury pendżabi o objawy: doznania fizyczne zlokalizowane w sercu lub w klatce piersiowej, objawy częściowo pokrywają się z symptomami depresji częściowo przypominają również objawy zaburzeń sercowo-naczyniowych o przyczyny: wysoka temperatura, wyczerpanie, niepokój, porażki społeczne

•

Avanga - konstelacja konkretnych zaburzeń z których wszystkie wiążą się z żywym wyobrażeniem kontaktu z duchem o występowanie: kultura tongijska

•

zaburzenie psychiczne związane z praktykowanie ćwiczeń qigong o przyczyny: nadmierne zaangażowanie w opartą na stanach transu tradycyjną metodę medycyny chińskiej, obejmującą medytacje i ćwiczenia ruchowe o objawy: dolegliwości somatyczne, nadaktywność ruchowa, niepokój, płaczliwość, drażliwość, urojenia, zachowania dziwaczne i agresywne

Kiev (1972) i Yap (1974) – stworzyli przeglądy zaburzeń specyficznych kulturowo, obejmujące: • latah - zaburzenie przejawiające się histeria i echolalią, występujące głównie u malijskich kobiet; • koro - paraliżujący lęk wywołany u mężczyzn złudzeniem, że ich penis kurczy się lub chowa w jamie brzusznej / u kobiet urojeniem że ich sutki cofają się i znikają, występujące głównie w kulturach Azji Południowo-Wschodniej • susto - przygnębienie i apatia, uważane za oznakę “utraty duszy”, obserwowane wśród andyjskich Indian Yap (1974) - Podjął próbę uporządkowania tych informacji i stworzenia systemu klasyfikacji, który odpowiadałby zachodnim modelem diagnostycznym. W tej klasyfikacji latah i susto są postrzegane jako specyficzne kulturowo formy uniwersalnej i pierwotnej reakcji lękowej, a amok przejawem pierwotnej reakcji agresywnej. Yap uznał tą próbę jednak za przedwczesną, szczególnie, że zachodnie narzędzia kliniczne i metody badawcze mogą utrudniać ocenę zróżnicowanych kulturowo form zaburzeń psychicznych. Pfeiffer (1982) wyróżnił wymiary na jakich można opisywać zaburzenia charakterystyczne kulturowo 1. specyficzne kulturowo źródła stresu: Struktura rodzinna i społeczna oraz warunki ekologiczne (gdzie przyczyną np. koro może być przywiązywanie dużej wagi do potencji w kulturach paternalistycznych) 2. specyficzny wpływ kultury na zachowanie i jego interpretacje, gdzie niektóre kultury milcząco aprobują zachowania nietypowe np. amok Dodatkowo niektórzy badacze jak Kleinman czy Pfeiffer twierdzą, że współczesne zachodnie klasyfikacje psychopatologii są bezużyteczne w wyjaśnianiu zaburzeń specyficznych kulturowo, bo interpretują je z jakościowo innego punktu widzenia.

Paniagua udziela 4 wskazówek dla klinicystów diagnozujących zaburzenia: 1. należy dobrze poznać środowisko kulturowe pacjenta, skonsultować z członkami rodziny, rówieśnikami 2. uświadomić sobie własne uprzedzenia i zniekształcenia poznawcze, zanim podejmą próbę zdiagnozowania pacjenta należącego do innej kultury 3. nie formułować pochopnie wniosków, że opisane objawy są przejawem zaburzenia charakterystycznego dla danej kultury tylko dlatego, że pacjent do tej kultury należy 4. zadawać pytanie dostosowane do danej kultury - co umożliwi pacjentowi i członkom rodziny szczegółowe opisanie czynników kulturowych, które mogą ułatwić wyjaśnienie danego zaburzenia PODSUMOWUJĄC ROZDZIAŁ: istnieją dwa modele zależności między kulturą a psychopatologią: • podejście uniwersalistyczne • podejście oparte na relatywizmie kulturowym Wyniki badań dostarczają przekonujących dowodów na trafność obu modeli, wskazując na współistnienie uniwersalnych i specyficznych kulturowo aspektów zaburzeń psychicznych występujących w różnych kulturach

Kultura a diagnoza zaburzeń psychicznych Diagnoza psychopatologii polega na rozpoznaniu i opisanie symptomów występujących u jednostki w kontekście jej ogólnego poziomu funkcjonowania i środowiska w którym żyje. Narzędzia i metody diagnostyczne powinny być więc wyczulone na wpływ czynników kulturowych oraz innych czynników środowiskowych na zachowanie i funkcjonowanie pacjenta. Badania wykazują że stosowanie testów psychologicznych opracowanych w jednej kulturze do oceny zachowań w innym środowisku kulturowym może wiązać się z problemami tendencyjności kulturowej i niedostosowania do realiów danej kultury.

Kultura a diagnoza psychiatryczna Gdyby wszystkie zaburzenia psychiczne były w pełni uniwersalne, niezależnie od kultury miały jednakowe symptomy - to stworzenie rzetelnych i trafnych kategorii diagnostycznych byłoby łatwe. Ale podobnie jak jednostki, całe kultury wyraźnie różnią się pod względem przejawów psychopatologii, a występowanie niektórych zaburzeń wydaje się ograniczać do jednej kultury lub do niewielkiej ich liczby. Z tego powodu opracowanie systemu diagnostycznego i klasyfikacji zaburzeń które cechowały by się trafnością i rzetelnością we wszystkich kulturach świata lub we wszystkich grupach kulturowych zamieszkujących dany kraj jest niezwykle trudnym zadaniem. Jednym z najbardziej popularnych systemów klasyfikacji jest DSM które początkowo w pierwszych wersjach nie uznawało różnic kulturowych, ale wpływem ogromnej krytyki odnoszącej się do tego dodało zaburzenia specyficzne kulturowo w czwartej wersji, podając informacje jak kliniczne objawy zaburzeń różnią się w zależności od kultury. Dodano 25 specyficznych kulturowo zaburzeń psychicznych oraz wskazówki dotyczące pogłębionej oceny kontekstu kulturowego. Klasyfikacja uwzględnia więc rolę kultury w opisie zaburzeń

psychicznych jednak nie wymaga oceny czynników kulturowych, które mogą się okazać niezbędne do rozpoznania i sklasyfikowania danego zaburzenia specyficznego kulturowo. DSM-IV jest więc daleki od doskonałości (Paniagua, 2000) Innym popularnym systemem klasyfikacji jest ICD-10 które opisuje 100 podstawowych kategorii diagnostycznych i obejmuje 329 zaburzeń klinicznych, ale niestety jego analizy wykazały, że nie wzięto w niej pod uwagę istotnego wpływu kultury na przejawy i obraz zaburzeń. Aby rozwiązać problem niewystarczającego uwzględnienia czynników kulturowych w diagnozie zaburzeń psychicznych opracowuje się lokalne systemy diagnostyczne. Przykładowo chińska klasyfikacja zaburzeń psychicznych CCMD opiera się w dużej mierze na DSM-IV i ICD-10 ale zawiera także informacje kulturowe, opisuje zaburzenia charakterystyczne dla kultury chińskiej a pomija zaburzenia które w niej nie występują. Powstał również podręcznik dla klinicystów z Afryki Południowej. Oczekuje się że z biegiem czasu będą powstawały kolejne lokalne specyficzne kulturowo systemy klasyfikacji zaburzeń psychicznych.

Międzykulturowa diagnoza zaburzeń psychicznych W diagnozie istotne są również narzędzia jakich używamy np. kwestionariusze. Różnice kulturowe powodują, że ich sporej części nie da się stosować poza kulturą dla której zostały przygotowane, ze względu na: • •

specyficzne kulturowo przejawy stresu psychicznego Kleinmann - występowanie w narzędziu stwierdzeń charakterystycznych jak np. „mieć doła” które nie mają sensu po przetłumaczeniu na język innej kultury

Dodatkowo, nawet jeżeli narzędzie zostanie sensownie przełożone na dany język, nadal może być bezużyteczne, bo opiera się na standardowych kryteriach definiowania danego zaburzenia, gdzie w danej kulturze może być ono definiowane w inny sposób. Ponadto może maskować lub pomijać specyficzne kulturowo przejawy tych zaburzeń. Przykładowo w badaniach WHO omówionych na początku odnośnie schizofrenii użyto present state examination PSE. Badacze badając nigeryjskie plemiona musieli je dostosować i uzupełnić o dolegliwości specyficzne kulturowo jak np. „poczucie powiększonej głowy i gęsia skórka”. Problemy pojawiły się również podczas badań nad depresja przeprowadzanych u rdzennych Amerykanów. W kwestii badania dzieci jest jedno narzędzie mające sens i możliwość badania większości kultur, ale dlatego, że zostały stworzone trochę odmienne wersje dla różnych krajów – Lista Zachowań Dziecięcych (Child Behaviour Cecklist – CBCL). I nawet tutaj pojawiły się problemy przy badaniu indiańskiego plemienia, gdzie rodzice nie chcieli odpowiadać na pytania bojąc się o to, że ich odpowiedzi mogą zostać źle zrozumiane czy zinterpretowane przez badaczy z dominującej kultury.

Badacze jak Higginbotham mówią że wrażliwe kulturowo metody diagnostyczne powinny uwzględniać: • • •

Społeczno-kulturowe normy zdrowego przystosowania Kulturowe definicje psychopatologii Tradycyjne systemy leczenia oraz ich wpływ na zaburzenia psychiczne

Ważna jest również przynależność kulturowa terapeuty i pacjenta(!) Li-Repac przeprowadził badanie na ten temat, gdzie wyniki to podkreślają, ponieważ: •

•

•

Biali terapeuci oceniali pacjentów pochodzenia chińskiego jako onieśmielonych zdezorientowanych i nerwowych o z drugiej strony terapeuci pochodzenia chińskiego określali te same osoby jako dobrze przystosowane, szczere i przyjazne pacjenci pochodzenia europejskiego byli postrzegani jako otwarci i swobodni przez białych terapeutów o ale jako agresywni i buntowniczy przez terapeutów pochodzenia chińskiego terapeuci pochodzenia europejskiego oceniali pacjentów wywodzących się z kultury chińskiej jako bardziej przygnębionych i odznaczających się słabszymi umiejętnościami społecznymi o a terapeuci pochodzenia chińskiego oceniali zaburzenia występujące u białych pacjentów jako poważniejsze niż problemy pacjentów pochodzenia azjatyckiego

Wnioski: ocena stanu pacjenta różni się w zależności od pochodzenia kulturowego osoby oceniającej i przyjętej przez nią definicji normalności.

Lopez opisał dwa typy błędów popełnianych w procesie formułowania diagnozy klinicznej: ➢ nadmierna patologizacja – klinicysta nie znając środowiska kulturowego pacjenta, błędnie ocenia jego zachowanie jako patologiczne, mimo że mieści się ono w normach kultury pacjenta (np. słyszenie głosów zmarłych jest normalne w niektórych kulturach) ➢ niedostateczna patologizacja – klinicysta interpretuje wszystkie zachowania pacjenta jako związane z jego kulturą (np. „płaska” ekspresja emocjonalna widziana jako czynnik kulturowy, gdzie może być symptomem depresji pacjenta) Oquendo - W diagnozie pojawiają się tez problemy natury językowej gdzie język ojczysty i kultura pacjenta są różne od tych klinicysty. Niektórzy uważają że diagnoza pacjenta dwujęzycznego powinna być przeprowadzona w obu językach, albo przez dwujęzycznego terapeutę, albo przy pomocy tłumacza z wykształceniem psychologicznym. Tak aby niczego nie pominąć, gdzie niektóre stwierdzenia mogą być nieprzetłumaczalne, albo pacjent może używać drugiego języka jako swojego rodzaju tarczy ochronnej pomagającej unikać intensywnych emocji.

Pomiar osobowości jako metoda diagnozowania psychopatologii w różnych kulturach Tutaj generalnie sprawdza się MMPI, gdzie Butcher, Lim i Nezami przeprowadzili jego analizę w różnych krajach: 6 hiszpańskojęzycznych, 6 azjatyckich, 8 europejskich i 3 bliskowschodnich. Rezultaty są takie, że jego użycie na ogół prowadzi do spójnych wniosków i może być uznane za rzetelna metodę do diagnozowania psychopatii w kulturach innych niż amerykańska. Oczywiście pojawiła się również krytyka, że niektóre konkretne sformułowania w nim zawarte mogą mieć inne znaczenie w zależności od kultury, więc idealnym sposobem badania nigdy nie będzie. Z tego też powodu zaczynają pojawiać się kulturowe odpowiedniki jak np. Chiński Inwentarz Osobowości – CPAI.

Zdrowie psychiczne przedstawicieli mniejszości etnicznych i migrantów

1. Afroamerykanie ➢ Reiger – zaburzenia psychiczne występują wśród Afroamerykanów częściej niż w populacji amerykanów pochodzenie europejskiego ➢ Lindsey & Paul – częściej niż biali są diagnozowani ze schizofrenią o Jednak podane rozbieżności nie muszą mieć niż wspólnego z różnicami kulturowymi, a różnicami w sytuacji społeczno-ekonomicznej. Kiedy Regier w badaniach wziął pod uwagę czynniki społeczno-ekonomiczne, różnica w częstości występowania chorób psychicznych między Afroamerykanami a amerykanami pochodzenia europejskiego zniknęła. o Regier uważa że te ogromne różnice w statusie narażają przedstawicieli o niższym statusie społeczno-ekonomicznym na większe ryzyko zaburzeń psychicznych. o Inni twierdzą również że różnice wynikają z uprzedzeń i stereotypowego myślenia klinicystów (dlatego białym rzadziej przypisują schizofrenię) ➢ Goater, King & Cole – badania w Londynie – ustalili że charakter i skutki schizofrenii są podobne we wszystkich badanych grupach pacjentów – u Białych, Czarnych i Azjatów. o ALE mimo to czarni pacjenci częściej niż pozostali byli hospitalizowani czy przywożeni do szpitala przez policję. Częściej również dostawali zastrzyki uspokajające przeznaczone dla chorych stanowiących zagrożenie.

2. Amerykanie pochodzenia azjatyckiego ➢ Częstość występowania ciężko ustalić ponieważ ta grupa była pomijana przez wiele lat w badania epidemiologicznych ➢ Stereotyp „modelowej mniejszości” utrudnia dostrzeżenie faktu, że ta grupa etniczna również może być narażona na problemy ze zdrowiem psychicznym

➢ Występują ogromne różnice w zależności od przynależności do konkretnej grupy etnicznej, statusu pokoleniowego, statusu imigranta czy uchodźcy ➢ Kuo – najwyższa częstotliwość zaburzeń występuje u Koreańczyków, następnie pochodzenia filipińskiego, japońskiego i chińskiego o Np. dlatego że imigranci z Korei mieszkają w USA krócej niż członkowie innych grup azjatyckich, przez co ogółem mają gorszą prace i doświadczają więcej trudności z przystosowaniem się o Występują liczne różnice w częstości depresji czy poziomu funkcjonowania psychicznego ➢ Tak duża zmienność wewnątrz jednej grupy etnicznej pokazuje, że szerokie uogólnienia na temat różnic etnicznych w kwestii zdrowia psychicznego nie są ani uzasadnione ani trafne.

3. Amerykanie pochodzenia latynoskiego ➢ Występują między nimi, a białymi mieszkańcami USA nieznaczne różnice w częstości występowania zaburzeń psychiatrycznych w ciągu całego życia. ➢ Canino – badając Portorykańczyków i społeczność amerykańską (białą) ustalił że częstość występowania jest bardzo podobna ➢ Dodatkowo jak w przypadku amerykanów pochodzenia azjatyckiego, tutaj tez występują istotne różnice wewnątrzgrupowe, zależne od przynależności do konkretnej grupy czy statusu pokoleniowego ➢ Amerykanie pochodzenia Meksykańskiego ale już urodzeni w stanach (kolejne pokolenie) nie różnią się pod względem depresji od ogółu populacji amerykańskiej, a u tych urodzonych poza USA zaburzenia psychiatryczne występują nawet rzadziej niż w populacji ogólnej.

4. Rdzenni Amerykanie ➢ Na ich życiu ciążą poważne trudności społeczno-ekonomiczne, segregacja i marginalizacja - które mogą się przekładać na większe ryzyko występowania problemów ze zdrowiem psychicznym ➢ Depresja stanowi poważny problem w społecznościach indiańskich ➢ Wskaźniki alkoholizmu i samobójstw są istotnie wyższe niż w ogólnej populacji amerykańskiej

5. Migranci ➢ Berry & Sam – u osób poddanych procesowi akulturacji (przystosowania się do życia w nowej kulturze) często występują zaburzenia lękowe, depresja i dolegliwości psychosomatyczne. o Hipoteza: doświadczanie stresów związanych z akulturacja może prowadzić do pogorszenia stanu zdrowia psychicznego

➢ Z drugiej strony, niektóre badania wskazują, że: o Imigranci mieszkający w USA (np. pochodzenia Meksykańskiego) rzadziej cierpią na zaburzenia psychiczne niż osoby urodzone w Stanach o Sam wykazał też, że u dzieci imigrantów mieszkających w Norwegii ostre zaburzenia psychiczne występują rzadziej niż w ogólnej populacji norweskiej ➢ Wyniki części badań wskazują na zależność między psychopatologią a niskim poziomem asymilacji w nowej kulturze o Gdzie inne mówią że to wysoki poziom asymilacji w nowej kulturze jest predyktorem zburzeń psychicznych Generalnie wyniki są niespójne i nie rozstrzygają, czy proces akulturacji faktycznie zwiększa u imigrantów ryzyko występowania zaburzeń psychicznych. Dużo zależy od poziomu tolerancji wobec różnorodności kulturowej, rozwiązań politycznych czy istnienia sieci wsparcia. Należy również zwracać uwagę na akulturację podczas diagnozy, gdzie w zależności od jej stopnia pacjenci w różny sposób będą wyrażać cierpienie psychiczne.

6. Uchodźcy ➢ Ze względu na traumatyczne doświadczenia związane z ogromnymi stratami i silnymi wstrząsami psychicznymi uchodźcy cierpią na PTSD, depresję i zaburzenia lękowe częściej niż dobrowolni migranci. ➢ Badania sugerują jednak, że czynniki postmigracyjne są przynajmniej równie istotnym (a może nawet ważniejszym) predyktorem cierpienia emocjonalnego i psychopatologii u uchodźców, jak traumatyczne doświadczenia poprzedzające ucieczkę z kraju.

PODSUMOWUJĄC ROZDZIAŁ: aby zrozumieć różnice etniczne w częstości występowania zaburzeń psychicznych, należy wziąć pod uwagę takie czynniki kontekstowe jak ubóstwo, dyskryminacja i stresy związane z migracją. Osoby o najniższym statusie społeczno-ekonomicznym cierpią na zaburzenia psychiczne 2,5 - krotnie częściej niż ludzie o najwyższym statusie. Ponieważ mniejszości etniczne w USA nieproporcjonalnie często doświadczają ubóstwa i związanych z nim stresów, ich członkowie mogą być narażeni na większe ryzyko występowania problemów ze zdrowiem psychicznym niż przedstawiciele kultury dominującej.