01. - BIBLIA WARSZAWSKO-PRASKA [2. Nowy Testament]

SAVE OFFLINE

BIBLIA [Warszawsko – Praska]

Nowy Testament

1. EWANGELIA MATEUSZA 1:1 Rodowód Jezusa Chrystusa, syna Dawida, syna Abrahama: 1:2 Abraham był ojcem Izaaka, Izaak był ojcem Jakuba, Jakub był ojcem Judy i jego braci. 1:3 Juda i Tamar byli rodzicami Faresa i Zary, Fares był oj cem Ezrona, Ezron był ojcem Arama. 1:4 Aram był ojcem Aminadaba, Aminadab był ojcem Naassona, Naasson był ojcem Salmona. 1:5 Salmon i Rahab byli rodzicami Booza, Booz i Rut byli rodzicami Obeda, Obed był ojcem Jessego. 1:6 Jesse był ojcem króla Dawida, Dawid zaś i [dawna] żona Uriasza byli rodzicami Salomona. 1:7 Salomon był ojcem Roboama, Roboam był ojcem Abiasza, Abiasz był ojcem Azy. 1:8 Aza był ojcem Jozafata Jozafat był ojcem Jorama, Joram był ojcem Ozjasza. 1:9 Ozjasz był ojcem Joatama Joatam był ojcem Achaza, Achaz był ojcem Ezechiasza. 1:10 Ezechiasz był ojcem Manassesa, Manasses był ojcem Amosa, Amos był ojcem Jozjasza. 1:11 Jozjasz był ojcem Jechoniasza i jego braci – były to czasy zesłania do Babilonu. 1:12 A po zesłaniu do Babilonu: Jechoniasz był ojcem Salatiela, Salatiel był ojcem Zorobabela. 1:13 Zorobabel był ojcem Abiuda, Abiud był ojcem Eliakima, Eliakim był ojcem Azora. 1:14 Azor był ojcem Sadoka, Sadok był ojcem Achima, Achim był ojcem Eliuda. 1:15 Eliud był ojcem Eleazara Eleazar był ojcem Mattana, Mattan był ojcem Jakuba. 1:16 Jakub był ojcem Józefa, męża Maryi, a Maryja stała się matką Jezusa, zwanego Chrystusem. 1:17 Zatem wszystkich pokoleń było: od Abrahama do Dawida – czternaście; od Dawida do niewoli babilońskiej – również czternaście i od niewoli babilońskiej do Chrystusa – także czternaście. 1:18 A oto jak było z narodzeniem Jezusa Chrystusa: Kiedy Maryja, Matka Jego, była dana za żonę Józefowi, nim jeszcze zamieszkali razem, poczuła, że stanie się matką za sprawą Ducha Świętego. 1:19 [Wtedy] Józef, mąż jej, ponieważ był człowiekiem prawym i nie chciał jej zniesławiać publicznie, postanowił oddalić ją od siebie po kryjomu. 1:20 Lecz kiedy uczynił to postanowienie, ukazał mu się we śnie anioł Pański i powiedział: Józefie, synu Dawida, nie bój się przyjąć do siebie Maryi, małżonki twojej; to bowiem, co się w niej poczęło, pochodzi od Ducha Świętego. 1:21 Właśnie ona porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus; On to bowiem uwolni lud swój od jego grzechów. 1:22 A wszystko to stało się, aby się wypełniło słowo Pańskie wypowiedziane przez Proroka: 1:23 Oto panna pocznie i porodzi syna, któremu będzie nadane imię Emanuel, to znaczy: Bóg z nami. 1:24 Obudziwszy się Józef uczynił tak, jak mu nakazał anioł Pański: przyjął swoją małżonkę. 1:25 I chociaż żył z nią w dziewictwie, porodziła mu syna, któremu on nadał imię Jezus. 2:1 A kiedy Jezus przyszedł na świat za czasów króla Heroda w Betlejem judzkim, oto Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy 2:2 i pytali: Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? Widzieliśmy bowiem gwiazdę jego na wschodzie i przyszliśmy, aby się mu pokłonić. 2:3 Usłyszawszy o tym król Herod przeraził się, a z nim cała Jerozolima. 2:4 Zwołał tedy wszystkich najwyższych kapłanów i uczonych w Piśmie spośród całego ludu i wypytywał ich, gdzie miał się narodzić Mesjasz. 2:5 A oni mu powiedzieli: W Betlejem judzkim, bo tak oto napisał Prorok: 2:6 A ty Betlejem, ziemio judzka, wcale nie jesteś najmniejsze z pokoleń Judy. Z ciebie przecież wyjdzie Władca, który będzie pasterzem Izraela, ludu mojego. 2:7 Wtedy Herod, przywoławszy potajemnie Mędrców, wypytywał ich dokładnie, kiedy się gwiazda ukazała. 2:8 A potem wysłał ich do Betlejem, mówiąc: Idźcie, wypytujcie dokładnie o Dziecię, a gdy tylko Je znajdziecie, dajcie mi znać, ażebym i ja także mógł pójść i złożyć Mu pokłon. 2:9 Usłyszawszy tedy takie polecenie od króla, udali się w drogę. Gwiazda zaś, którą widzieli na wschodzie, poprzedzała ich aż do miejsca, gdzie znajdowało się Dziecię; tam się też zatrzymała. 2:10 Widok tej gwiazdy napełnił ich bardzo wielką radością. 2:11 A gdy weszli do środka, zobaczyli Dziecię z Maryją, Matką Jego. Upadli tedy na kolana i oddali Mu hołd, a potem, otworzywszy swe szkatuły, złożyli w darze: złoto, kadzidło i mirrę. 2:12 A kiedy zostali we śnie pouczeni, by nie wracali do Heroda, inną drogą udali się do swojej ojczyzny. 2:13 Po odejściu ich anioł Pański ukazał się we śnie Józefowi i powiedział mu: Wstań, weź Dziecię i Jego matkę i uciekaj do Egiptu. Pozostaniesz tam tak długo, aż ci dam znak [powrotu]. Herod będzie bowiem szukał Dziecięcia, aby Je zabić. 2:14 Wstał zatem Józef, wziął jeszcze w nocy Dziecię i Matkę Jego i udał się do Egiptu,

2:15 gdzie też został aż do śmierci Heroda. W ten sposób miało się wypełnić słowo Pańskie powiedziane przez Proroka: Z Egiptu wezwałem Syna mego. 2:16 Tymczasem Herod, widząc, że został zwiedziony przez Mędrców, popadł w straszną złość i rozkazał pozabijać w Betlejem i w okolicy wszystkie dzieci nie mające jeszcze dwu lat, zgodnie z rachubą czasu podaną mu przez Mędrców. 2:17 I tak wypełniła się przepowiednia proroka Jeremiasza, który mówił: 2:18 Usłyszano w Rama krzyk, lament i płacz przejmujący. To Rachel opłakuje swoich synów i nie chce, by ją pocieszano, bo nie ma ich już. 2:19 A kiedy Herod zakończył swe życie, anioł Pański ukazał się Józefowi we śnie jeszcze w Egipcie 2:20 i powiedział: Wstań, weź Dziecię i matkę Jego i wróć do ziemi izraelskiej. Nie żyją już bowiem ci, którzy zagrażali życiu Dziecięcia. 2:21 Wstał tedy, wziął Dziecię i matkę Jego i przybył do ziemi izraelskiej. 2:22 Lecz gdy się dowiedział, że w Judei rządzi po śmierci swego ojca, Heroda, Archelaus, bał się tam iść. Na polecenie otrzymane we śnie udał się do Galilei. 2:23 Przybywszy tam, osiadł w mieście zwanym Nazaret. I oto tak miała się spełnić przepowiednia proroków: Będzie nazwany Nazarejczykiem. 3:1 W czasach owych pojawił się Jan Chrzciciel, który nauczał na Pustyni Judzkiej wołając: 3:2 Nawróćcie się, bo królestwo niebieskie jest blisko. 3:3 To właśnie do niego odnosiły się słowa Izajasza proroka, mówiącego: Głos wołajgcego na pustyni: Przygotujcie drogę dla Pana. Prostymi czyńcie Jego ścieżki. 3:4 Jan miał odzienie z sierści wielbłądziej, a na biodrach pas ze skóry. Żywił się szarańczą i miodem leśnym. 3:5 Spieszono do niego z Jerozolimy, z całej Judei i ze wszystkich okolic nadjordańskich. 3:6 Chrzcił [ludzi] w wodach Jordanu, a oni wyznawali swoje grzechy. 3:7 A kiedy widział, że przychodziło także wielu faryzeuszy i saduceuszy, żeby się ochrzcić, począł wołać do nich: Plemię żmijowe, kto wam powiedział, że zdołacie uniknąć zbliżającego się gniewu? 3:8 Zatroszczcie się tedy o to, żeby wydawać owoc godny nawrócenia. 3:9 I nie pocieszajcie się nawzajem mówiąc: Mamy przecież ojca Abrahama. Zapewniam was bowiem, że Bóg z tych oto kamieni może sobie powołać do życia synów Abrahama. 3:10 Siekiera już jest przyłożona do korzeni drzew: każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i wrzucone do ognia. 3:11 Ja chrzczę was wodą, abyście się nawrócili, lecz Ten, który przyjdzie po mnie, jest mocniejszy ode mnie. Ja nie jestem nawet godzien nosić Jego sandałów. On to będzie was chrzcił w Duchu Świętym i w ogniu. 3:12 Ma On w ręku wiejadło, którym oczyści swe klepisko: ziarno zbierze do spichlerza, a plewy wrzuci do ognia, który nigdy nie gaśnie. 3:13 Wtedy to pojawił się Jezus: przyszedł z Galilei nad Jordan do Jana, aby być przezeń ochrzczonym. 3:14 Lecz Jan odradzał Mu to mówiąc: Ty przychodzisz do mnie? To przecież ja powinienem być ochrzczonym przez Ciebie! 3:15 Lecz Jezus odpowiedział: Nie upieraj się teraz. Trzeba nam bowiem uczynić wszystko, co powinno się uczynić. Wtedy zgodził się Jan. 3:16 A Jezus, gdy tylko został ochrzczony, natychmiast wyszedł z wody. I oto otworzyły się nad Nim niebiosa: i zobaczył Jezus, jak Duch Boży w postaci gołębicy zstępował na Niego. 3:17 A głos z nieba zabrzmiał:Oto Syn mój umiłowany, w którym mam upodobanie. 4:1 Duch zaprowadził kiedyś Jezusa na pustynię, aby był poddany kuszeniu przez szatana. 4:2 Poszcząc tam przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy, począł Jezus odczuwać głód. 4:3 Zbliżył się wtedy do Niego kusiciel i powiedział Mu: Jeśli jesteś Synem Bożym, rozkaż tym kamieniom, żeby się zamieniły w chleby. 4:4 Lecz On mu odpowiedział: Napisane jest: Człowiek żyje nie samym chlebem, lecz wszelkim słowem, które pochodzi z ust Boga. 4:5 Wtedy zaprowadził Go diabeł do Miasta Świętego, umieścił Go na szczycie świątyni 4:6 i powiedział Mu: Jeśli jesteś Synem Bożym, rzuć się na dół; napisane jest przecież: Dla Ciebie wyda On rozkaz swoim aniołom i będą Cię nosili na rękach, abyś nie zranił swej stopy o jakiś kamień. 4:7 A Jezus odpowiedział: Jest także napisane: Nie będziesz kusił Pana, Boga twego. 4:8 Jeszcze raz przystąpił do Niego diabeł i zaprowadził Go na bardzo wysoką górę; pokazał Mu wszystkie królestwa tego świata z całym ich blaskiem 4:9 i powiedział Mu: Dam Ci to wszystko, jeśli tylko upadłszy złożysz mi hołd. 4:10 Wtedy Jezus odpowiedział: Odejdź precz, szatanie! Jest bowiem napisane: Ty będziesz składał hołdy Panu, Bogu twemu, i tylko Jemu będziesz cześć oddawał

4:11 Wówczas dopiero diabeł Go opuścił, a zbliżyli się aniołowie i służyli Mu. 4:12 A kiedy Jezus dowiedział się o uwięzieniu Jana poszedł do Galilei 4:13 i ominąwszy Nazaret, zatrzymał się w Kafarnaum, nad brzegiem jeziora, tam, gdzie graniczą ze sobą Zabulon i Neftali. 4:14 I tak oto miała się wypełnić przepowiednia proroka Izajasza: 4:15 Ziemia Zabulona, ziemia Neftalego, droga nadmorska, kraj zajordański, Galilea pogan. 4:16 Naród, który żył w ciemnościach, ujrzał światłość wielką. Jasność ukazała się nad tymi, którzy mieszkali w mrocznej krainie śmierci. 4:17 Od tego momentu począł Jezus nauczać wołając: Nawróćcie się, bo królestwo niebieskie jest blisko. 4:18 Idąc kiedyś wzdłuż Morza Galilejskiego, zobaczył Jezus dwu braci: Szymona, zwanego Piotrem, i Andrzeja, jego brata, jak zarzucali sieć w morze; byli bowiem rybakami. 4:19 I powiedział do nich: Chodźcie ze Mną, a Ja sprawię, że będziecie łowić ludzi. 4:20 A oni, zostawiwszy sieci swe na miejscu, poszli za Nim. 4:21 Idąc dalej, zobaczył znów dwu braci: Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata jego, jak będąc w łodzi z ojcem swym Zebedeuszem naprawiali sieci. Ich też przywołał [ku sobie]. 4:22 I natychmiast, zostawiwszy łódź i ojca, poszli za Nim. 4:23 Tymczasem obchodził całą Galileę, nauczał w synagogach, ogłaszał Dobrą Nowinę królestwa i leczył wszelkie choroby i wszystkie ludzkie słabości. 4:24 Wieść o Nim rozchodziła się aż po całej Syrii. Przynoszono Mu wszystkich nieszczęśliwych, dotkniętych chorobami, sparaliżowanych. A On ich uzdrawiał. 4:25 Wielkie tłumy zgromadziły się wokół Niego z Galilei, z Dekapolu, z Jerozolimy, z Judei i z Transjordanii. 5:1 Widząc tłumy, wstąpił Jezus na wzgórze i usiadł, a uczniowie Jego zbliżyli się doń. 5:2 Otworzywszy tedy usta swoje nauczał ich mówiąc: 5:3 Błogosławieni ubodzy duchem albowiem do nich należy królestwo niebieskie. 5:4 Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem będą pocieszeni. 5:5 Błogosławieni cisi, albowiem odziedziczą ziemię. 5:6 Błogosławieni, którzy cierpią głód i odczuwają pragnienie sprawiedliwości, albowiem będą nasyceni. 5:7 Błogosławieni miłosierni albowiem dostąpią miłosierdzia. 5:8 Błogosławieni czystego serca, albowiem zobaczą Boga. 5:9 Błogosławieni, którzy zabiegają o pokój, albowiem będą nazwani synami Boga. 5:10 Błogosławieni, którzy znoszą prześladowania dla sprawiedliwości, do nich bowiem należy królestwo niebieskie. 5:11 Błogosławieni jesteście, gdy was znieważają, prześladują i obrzucają oszczerstwami z mego powodu. 5:12 Cieszcie się i radujcie, bo już macie wielką zapłatę w niebie. To przecież tak właśnie prześladowano proroków, poprzedników waszych. 5:13 Wy jesteście solą ziemi. Jeśli tedy sól zwietrzeje, czym ją samą solić się będzie? Na nic się już więcej nie zda, jak tylko by ją wyrzucić na zewnątrz, gdzie zostanie podeptana przez ludzi. 5:14 Wy jesteście światłem dla całego świata. Nie można ukryć miasta położonego na szczycie góry. 5:15 Nie zapala się też lampy po to, by ją schować pod korcem. Przeciwnie, umieszcza się ją na świeczniku, aby dawała światło tym wszystkim, którzy są w domu. 5:16 Tak też światło wasze niech jaśnieje na oczach wszystkich ludzi po to, żeby widzieli wasze dobre uczynki i wielbili za nie Ojca waszego, który jest w niebie. 5:17 Niech wam się nie wydaje, że przyszedłem, aby znieść Prawo i Proroków. Przyszedłem nie po to, by je znosić, lecz aby je wypełnić. 5:18 Zaprawdę mówię wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, nie będzie też opuszczone ani jedno “i", co więcej, nawet ani jedna kropka nad “i" nie zmieni się, dopóki nie zostanie wypełnione całe Prawo. 5:19 Tak więc kto by sam złamał choćby jedno z najmniejszych przykazań i zachęcał innych, aby podobnie czynili, będzie uważany za najmniejszego w królestwie niebieskim. I przeciwnie, kto będzie sam wypełniał przykazania i innym je głosił, zostanie uznany za wielkiego w królestwie niebieskim. 5:20 Zapewniam was bowiem: Jeśli waszą doskonałością nie będziecie przewyższać uczonych w Piśmie i faryzeuszy, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. 5:21 Słyszeliście, jak mówiono ojcom waszym: Nie zabijaj! A gdyby ktoś dopuścił się zabójstwa, będzie odpowiadał przed sądem. 5:22 Otóż Ja wam mówię, że kto by się rozgniewał na brata swego, ten już stanie przed sądem. A gdyby powiedział na swego brata: “głupcze", będzie odpowiadał przed Sanhedrynem. A gdyby mu powiedział: “bezbożniku", czeka go kara ognia piekielnego. 5:23 Gdy więc będziesz składał dar swój przed ołtarzem i przypomnisz sobie, że brat twój ma jakiś żal do ciebie,

5:24 zostaw twój dar tam przed ołtarzem, a idź i pojednaj się najpierw z bratem twoim. Potem dopiero wrócisz i złożysz twój dar. 5:25 Usiłuj pojednać się z nieprzyjacielem twoim, dopóki jeszcze jesteś z nim w drodze, aby nieprzyjaciel twój nie wydał cię w ręce sędziego, a sędzia w ręce strażnika, i aby cię nie wtrącono w ten sposób do więzienia. 5:26 Zaprawdę mówię ci: nie wyjdziesz stamtąd, dopóki nie wypłacisz się do ostatniego grosza. 5:27 Słyszeliście, że było powiedziane: Nie cudzołóż! 5:28 A ja wam mówię: każdy, kto patrzy pożądliwie na niewiastę, już popełnił z nią grzech cudzołóstwa w sercu swoim. 5:29 Jeśli twe oko prawe jest ci okazją do grzechu, wyłup je i rzuć daleko od siebie; lepiej jest bowiem stracić jeden z członków ciała, niż być wtrąconym z całym ciałem do piekła. 5:30 Jeśli twoja prawa ręka jest ci okazją do grzechu, odetnij ją i rzuć daleko od siebie; lepiej bowiem stracić jeden z członków ciała, niż być wtrąconym z całym ciałem do piekła. 5:31 Było też powiedziane: Kto oddala swoją żoną, powinien jej dać list rozwodowy. 5:32 A Ja wam mówię, iż każdy, kto oddala swoją żonę – wyjąwszy przypadek małżeństwa nieważnego – naraża ją na grzech cudzołóstwa. I kto by oddaloną pojął za żonę, również dopuszcza się cudzołóstwa. 5:33 Słyszeliście również, że powiedziano ojcom: Nie przysięgaj fałszywie. Dotrzymuj względem Pana swoich przyrzeczeń. 5:34 A ja wam mówię: Nie przysięgajcie w ogóle; ani na niebo, bo ono jest tronem Boga; ani na ziemię, bo ona jest podnóżkiem stóp Jego; 5:35 ani na Jerozolimę, bo jest miastem wielkiego Króla. 5:36 Nie przysięgaj na głowę, bo nie możesz sprawić, aby choć jeden włos na niej stał się biały lub czarny. 5:37 Niech mowa wasza będzie: tak – tak, nie – nie. Wszystko, co powie się nadto – pochodzi od złego. 5:38 Słyszeliście, że powiedziano: Oko za oko, ząb za ząb. 5:39 A Ja wam mówię: nie buntujcie się przeciwko temu, który wam źle czyni; przeciwnie, jeśli ktoś uderzy cię w prawy policzek, nadstaw mu jeszcze i drugi. 5:40 Jeśli ktoś pozywa cię przed sąd, by wziąć twoje ubranie, zostaw takiemu nawet i płaszcz twój. 5:41 Jeśli ktoś żąda, byś poszedł z nim tysiąc kroków, idź z takim nawet dwa tysiące. 5:42 Temu, który cię o coś prosi, daj; tego, który chce zaciągnąć u ciebie pożyczkę – nie unikaj! 5:43 Słyszeliście że powiedziano: Miłuj bliźniego twego a nieprzyjaciela twego miej w nienawiści. 5:44 A Ja wam powiadam: Miłujcie nieprzyjaciół waszych, módlcie się za tych, którzy was prześladują. 5:45 W ten sposób okażecie się synami Ojca waszego, który jest w niebie i który sprawia przecież, że słońce wschodzi tak nad złymi, jak i nad dobrymi, a deszcz spada zarówno na sprawiedliwych, jak i niezbożnych. 5:46 Bo jeśli będziecie miłować tylko tych, którzy was miłują, to jakaż czeka was za to nagroda? Czyż nie postępują tak samo nawet celnicy? 5:47 Albo cóż nadzwyczajnego czynicie, jeśli pozdrawiacie tylko braci waszych? Czyż nie czynią tak samo nawet poganie? 5:48 Bądźcie tedy doskonali, tak jak doskonały jest wasz Ojciec Niebieski. 6:1 Pamiętajcie, by nie spełniać dobrych uczynków na oczach ludzi po to, by je podziwiano. W przeciwnym bowiem razie nie otrzymacie zapłaty od Ojca waszego, który jest w niebie. 6:2 Gdy więc będziesz rozdawał jałmużnę, nie rozgłaszaj tego naprzód. Tak bowiem zachowują się w synagogach i na ulicach obłudnicy, którzy chcą, żeby ich ludzie chwalili. Zaprawdę mówię wam, tacy już otrzymali swoją zapłatę. 6:3 Kiedy ty dajesz jałmużnę, niechaj nie wie twoja lewa ręka o tym, co czyni prawa. 6:4 Niech twoja jałmużna pozostanie w ukryciu, a Ojciec twój, który widzi także to, co ukryte, nagrodzi cię za nią. 6:5 A kiedy się modlicie, nie naśladujcie obłudników, czyli tych, którzy udają się na modlitwę do synagog i na skrzyżowania ulic po to, by ich [lepiej] widziano. Zaprawdę mówię wam: tacy już otrzymali swoją zapłatę. 6:6 Ty zaś, gdy będziesz się modlił, wejdź do swego mieszkania, zamknij za sobą drzwi i módl się do Ojca twego, który jest tam, w skrytości. A Ojciec twój, który widzi także i to, co ukryte, odpłaci ci za to. 6:7 Na modlitwach waszych nie bądźcie gadatliwi jak poganie, którzy sądzą, że gdy będą dużo mówić, prędzej zostaną wysłuchani. 6:8 Nie naśladujcie ich! Ojciec wasz wie przecież dobrze, czego wam potrzeba, nawet nim Go o to poprosicie. 6:9 Módlcie się tedy w ten sposób: Ojcze nasz, któryś jest w niebie. Niech będzie uświęcone imię Twoje, 6:10 niech przyjdzie królestwo Twoje, niech się dzieje wola Twoja, jak w niebie, tak i na ziemi. 6:11 Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj. 6:12 Odpuść nam nasze winy, jak i my odpuszczamy naszym winowajcom. 6:13 I nie poddawaj nas pokusie ale wybaw nas ode złego. 6:14 Jeśli tedy wy darujecie ludziom ich przewinienia, daruje wam również wasz Ojciec Niebieski.

6:15 A jeśli wy nie przebaczycie ludziom, to i wam nie przebaczy Ojciec wasz przewinień waszych. 6:16 Kiedy pościcie, nie bądźcie smutni jak obłudnicy, którzy przybierają smutny wygląd po to, by ludzie widzieli, że oni poszczą. Zaprawdę mówię wam, już mają swoją zapłatę. 6:17 Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz, 6:18 ażeby twój post był widziany nie przez ludzi, lecz przez Ojca twojego, który jest tam, w ukryciu, iktóry widzi to, co ukryte. On to da ci zapłatę. 6:19 Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza je niszczy i skąd złodzieje wykradają je. 6:20 Gromadźcie sobie skarby w niebie. Tam nie zniszczy ich ani mól, ani rdza, ani nie wykradnie złodziej który się przez mur przedziera. 6:21 Gdzie jest bowiem twój skarb, tam, również będzie twoje serce. 6:22 Oko jest światłem ciała. Jeśli tedy oko twoje będzie zdrowe, całe ciało będzie pełne światłości. 6:23 Lecz jeśli oko twoje, będzie chore, całe ciało będzie pogrążone w ciemności. Tak więc gdy światłość w tobie będąca jest w rzeczywistości ciemnością, jakże ta ciemność musi być wielka! 6:24 Nikt nie może służyć dwom panom, gdyż albo jednego będzie nienawidził, a drugiego kochał, albo przywiąże się do jednego, a drugim wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i mamonie. 6:25 Oto dlaczego mówię wam: Nie troszczcie się o wasze życie; o to, co będziecie jedli i pili, ani o wasze ciało, myśląc, czym byście je przyodziali. Czyż życie nie jest więcej warte niż pokarm, a ciało czyż nie jest czymś więcej niż odzienie? 6:26 Przypatrzcie się ptakom w górze: nie sieją, nie zbierają plonów ani nie gromadzą [ziarna] w spichlerzach, a jednak wasz Ojciec Niebieski żywi je. Czyż nie jesteście warci więcej niż one? 6:27 Zresztą któż z was może, choćby o to najbardziej zabiegał, dorzucić do życia jedną chwilę? 6:28 A czemu się martwicie o odzienie? Popatrzcie na lilie polne, jak rosną! A przecież nie pracują ani przędą. 6:29 Otóż mówię wam, iż mimo to nawet Salomon w całym swoim blasku nie był ubrany jak którakolwiek z nich. 6:30 Jeśli tedy ziele polne, które dziś jest, a jutro będzie wrzucone do ognia, Bóg tak przyodziewa, to czyż nie uczyni On jeszcze więcej dla was, o ludzie małej wiary! 6:31 Nie martwcie się więc mówiąc: Co będziemy jedli? Co będziemy pili? Czym się przyodziejemy. 6:32 Są to sprawy, o które zabiegają poganie. Ojciec wasz Niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie. 6:33 Szukajcie naprzód królestwa Bożego i jego sprawiedliwości, a wszystko inne będzie wam dodane. 6:34 Nie troszczcie się tedy o dzień jutrzejszy: jutro zatroszczy się samo o siebie. Każdy dzień ma dosyć swojego strapienia. 7:1 Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. 7:2 Jak bowiem wy innych będziecie sądzić, tak też i was osądzą, a jaką miarą sami mierzyć będziecie, taką i wam odmierzą. 7:3 Jakże to jest, że widzisz w oku brata malutką zadrę, a we własnym oku nie dostrzegasz całej belki? 7:4 Albo jakże ty możesz mówić swemu bratu: Pozwól, że usunę ci zadrę z oka – podczas gdy sam nosisz we własnym oku całą belkę? 7:5 Obłudniku, usuń najpierw ową belkę z własnego oka, to będziesz lepiej widział, jak usunąć zadrę z oka twego brata. 7:6 Nie dawajcie psom tego, co święte, nie rzucajcie pereł przed wieprze; mogą je bowiem podeptać, a potem rzucą się na was, aby i was rozszarpać. 7:7 Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; stukajcie, a otworzą wam. 7:8 Ktokolwiek bowiem prosi – otrzymuje, kto szuka – znajduje, a kto stuka – temu otwierają. 7:9 Bo czy ktoś z was poda kamień własnemu dziecku, które prosi o chleb? 7:10 Albo gdy prosi o rybę, czy poda mu węża? 7:11 Jeśli tedy wy, choć tak niedoskonali jesteście, potraficie dawać rzeczy dobre waszym dzieciom, to o ileż bardziej same dobrodziejstwa ześle Ojciec wasz Niebieski tym, którzy Go o to proszą! 7:12 Tak więc to, co chcecie, by wam inni czynili, wy sami innym czyńcie. To jest bowiem Prawo i Prorocy. 7:13 Wchodźcie przez bramę wąską, bo szeroka i przestronna droga prowadzi do zatracenia. A tak wielu nią kroczy! 7:14 Lecz brama, przez którą wchodzi się do życia, jest ciasna, a droga, która tam wiedzie, jest wąska. I tak niewielu ją znajduje ! 7:15 Strzeżcie się fałszywych proroków, tych, co to przychodzą do was w owczej skórze, ale wewnątrz są to wilki drapieżne. 7:16 Po ich owocach rozpoznacie ich. Bo czyż zbiera się winogrona z cierni albo figi z ostu? 7:17 Tak więc każde drzewo dobre – rodzi owoce dobre, a drzewo złe – złe owoce rodzi. 7:18 Dobre drzewo nie może nawet rodzić złych owoców, a złe drzewo nie może rodzić owoców dobrych.

7:19 Wszelkie drzewo, które nie rodzi dobrego owocu, zostanie wycięte i wrzucone do ognia. 7:20 Po ich owocach poznacie ich. 7:21 Do królestwa niebieskiego wejdzie nie ten, kto mówi: Panie, Panie, lecz ten, kto czyni wolę Ojca Niebieskiego. 7:22 Wielu będzie mówić dnia owego: Panie, Panie, czyż nie prorokowaliśmy w imię Twoje? Czyż nie w imię Twoje wyrzucaliśmy czarty? Czyż nie dokonaliśmy w imię Twoje wielu cudów? 7:23 A wtedy powiem im otwarcie: Nigdy was nie znałem; odejdźcie ode Mnie, wy, którzy się dopuszczacie nieprawości. 7:24 Tak więc ktokolwiek słucha słów moich i według nich postępuje, podobny jest do człowieka, który buduje sobie dom na skale. 7:25 Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom, lecz on się nie zawalił, bo zbudowany był na skale. 7:26 Przeciwnie zaś: kto słucha słów moich, lecz nie wprowadza ich w życie, ten jest podobny do człowieka niemądrego, który buduje swój dom na piasku. 7:27 Przyszła ulewa, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom, a on zawalił się i zostało po nim tylko wielkie rumowisko. 7:28 A kiedy Jezus przestał mówić, zdumienie ogarnęło rzeszę, 7:29 bo nauczał jak ktoś, kto ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie. 8:1 A kiedy zstąpił z góry, wielkie rzesze ruszyły za Nim. 8:2 A oto podszedł pewien trędowaty i upadłszy przed Nim, powiedział: Panie, jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić. 8:3 Wtedy Jezus wyciągnął rękę i dotknął go mówiąc: Chcę, bądź oczyszczony. I natychmiast został oczyszczony z trądu. 8:4 Wtedy Jezus powiedział doń: Pamiętaj, żebyś nie mówił o tym nikomu, lecz idź, przedstaw się kapłanowi i złóż ofiarę przepisaną przez Mojżesza, by była dla nich świadectwem! 8:5 A kiedy Jezus wchodził do Kafarnaum, pewien setnik wyszedł Mu naprzeciw i prosił Go, 8:6 mówiąc: Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i strasznie cierpi. 8:7 Powiedział mu Jezus: Pójdę i uzdrowię go. 8:8 Lecz setnik na to: Panie, ja nie jestem godzien, abyś wszedł pod mój dach, ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiony mój sługa. 8:9 Bo ja, sam będąc podległy władzy, również mam poddanych mi żołnierzy. I kiedy mówię do jednego: Idź – to on odchodzi. A kiedy mówię drugiemu: Przyjdź – to przychodzi. A do sługi gdy mówię: Zrób to – to on to zrobi. 8:10 Słysząc to Jezus zdziwił się bardzo i powiedział do tych, którzy szli za Nim: Zaprawdę mówię wam, u nikogo w Izraelu nie znalazłem tak wielkiej wiary. 8:11 Otóż powiadam wam, że wielu przyjdzie ze wschodu i z zachodu, aby zasiąść na uczcie wspólnie z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem w królestwie niebieskim, 8:12 gdy tymczasem poddani królestwa zostaną wyrzuceni na zewnątrz, w ciemności, gdzie będzie płacz i zgrzytanie zębów. 8:13 A potem powiedział do setnika: Idź i niech się stanie tak, jak uwierzyłeś. I właśnie o tej godzinie został uzdrowiony jego sługa. 8:14 A przyszedłszy do domu Piotra, Jezus zobaczył matkę jego żony leżącą w gorączce. 8:15 Dotknął jej ręki i opuściła ją gorączka. Wstała tedy [uzdrowiona] i usługiwała Mu. 8:16 A gdy nadszedł wieczór, przyprowadzono doń bardzo wielu opętanych przez czarta. A On słowem tylko wypędził z nich złe duchy i uleczył wszystkich, którzy byli chorzy. 8:17 I tak miała się wypełnić przepowiednia Izajasza proroka: Słabości nasze wziął na siebie i obciążył się naszymi chorobami. 8:18 A widząc, jak otaczają Go rzesze, kazał Jezus udać się na drugi brzeg. 8:19 Wówczas to pewien uczony w Piśmie, zbliżywszy się do Niego, powiedział: Nauczycielu, pójdę z Tobą, dokąd tylko się udasz. 8:20 A Jezus odpowiedział: Lisy mają swe nory, ptaki, co latają w powietrzu – gniazda, a Syn Człowieczy nie ma gdzie złożyć swej głowy. 8:21 A oto inny, ktoś spośród uczniów, zwrócił się doń ze słowami: Panie, pozwól mi pójść najpierw pogrzebać ojca mego. 8:22 Lecz Jezus odpowiedział: Chodź ze Mną, a grzebanie umarłych zostaw umarłym. 8:23 Potem wszedł do łodzi, a z Nim uczniowie Jego. 8:24 I oto zerwała się burza na morzu tak wielka, że łódź zalewały fale. A On spał. 8:25 Zbliżywszy się tedy do Niego, obudzili Go wołając: Ratuj, Panie, giniemy!

8:26 A On na to: Czemuż się boicie, o wy, małej wiary? A potem, powstawszy, uspokoił wicher i morze. I nastała wielka cisza. 8:27 A ludzie zdumieni mówili między sobą: Kimże On jest, że nawet wichry i morze są Mu posłuszne? 8:28 A kiedy znalazł się na drugim brzegu, w krainie Gadareńczyków, dwaj opętani, wyszedłszy spomiędzy grobów, zagrodzili Mu drogę. Byli pełni takiej dzikości, że nikt nie mógł przejść tą drogą. 8:29 I poczęli krzyczeć: Czego chcesz od nas, Synu Boga? Czy po to przyszedłeś, by nas nękać jeszcze przed czasem? 8:30 Znajdowało się tam również, w pewnej odległości, wielkie stado pasących się świń. 8:31 Mówiły więc demony do Jezusa: Jeśli nas wypędzisz, poślij nas w tę trzodę świń. 8:32 I powiedział im: Idźcie. Ruszyły więc i wstąpiły w świnie. I oto całe stado zwaliło się z urwistego brzegu do morza i zostało pochłonięte przez fale. 8:33 Pasterze zaś uciekli i przybywszy do miasta, opowiedzieli wszystko o tym, jak opętani zostali uleczeni. 8:34 Wtedy całe miasto wyszło na spotkanie Jezusa. A gdy Go zobaczyli, prosili, ażeby opuścił ich kraj. 9:1 Wstąpiwszy tedy do łodzi, przeprawił się z powrotem na drugą stronę i przybył do swego miasta. 9:2 I oto przyniesiono Mu paralityka, leżącego na łożu. Widząc ich wiarę, Jezus powiedział do paralityka: Miej ufność, synu! Twoje grzechy są ci odpuszczone. 9:3 A niektórzy spośród uczonych w Piśmie mówili między sobą: On bluźni. 9:4 Lecz Jezus, rozpoznawszy ich myśli powiedział: Po co te złe podejrzenia w sercach waszych? 9:5 Cóż jest łatwiej powiedzieć: “odpuszczają ci się twoje grzechy" czy też: “wstań i chodź"? 9:6 Żebyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów! A potem powiedział do paralityka: Wstań, weź swoje łoże i idź do domu! 9:7 Wstał tedy i poszedł do swego domu. 9:8 A rzesze, które na to patrzyły, ogarnął strach. I uwielbiali Boga za to, że dał ludziom tak wielką władzę. 9:9 Odszedłszy stamtąd, zobaczył Jezus pewnego człowieka siedzącego przy cle, imieniem Mateusz. I powiedział do Niego: Chodź ze Mną. A on wstał i poszedł za Nim. 9:10 A kiedy znajdował się przy stole w pewnym domu, przyszło wielu celników i grzeszników, aby zasiąść do stołu wspólnie z Jezusem i Jego uczniami. 9:11 Spostrzegłszy to faryzeusze mówili do Jego uczniów: Dlaczego wasz Nauczyciel jada z celnikami i grzesznikami? 9:12 Lecz On, usłyszawszy to, powiedział: Nie zdrowi, lecz chorzy potrzebują lekarza. 9:13 Odejdźcie stąd i pomyślcie, co znaczą słowa: Miłosierdzia pragnę, a nie ofiary. Nie przyszedłem bowiem, by upominać sprawiedliwych, lecz grzeszników. 9:14 Zbliżyli się wtedy doń uczniowie Jana i zapytali: Dlaczego uczniowie Twoi nie poszczą, podczas gdy my – podobnie jak faryzeusze zachowujemy liczne posty? 9:15 Jezus odpowiedział: Czyż goście weselni mogą się smucić, dopóki pan młody jest jeszcze z nimi? Przyjdą dni, kiedy oblubieniec zostanie zabrany. Wtedy będą pościć. 9:16 Nikt nie przyszywa laty z nowego materiału do starego ubrania, bo [nowa] łata powoduje rozdarcie ubrania i powstaje jeszcze większe uszkodzenie. 9:17 Nie wlewa się też młodego wina do starych bukłaków, bo pękają. Wówczas wino wycieknie i bukłaki się zmarnują. Młode wino wlewa się do nowych bukłaków i wtedy wszystko się ocala. 9:18 Kiedy jeszcze to mówił, oto zjawił się pewien przełożony [synagogi] i padając Mu do nóg powiedział: Przed chwilą umarła moja córka. Ale przyjdź, połóż na nią Twą rękę, to ożyje. 9:19 Tedy Jezus powstawszy udał się za nim z uczniami swymi. 9:20 A oto pewna kobieta cierpiąca od dwunastu lat na upływ krwi podeszła z tyłu i dotknęła brzegu Jego płaszcza. 9:21 Mówiła bowiem sobie: Jeśli się tylko dotknę Jego płaszcza, będę uzdrowiona. 9:22 A Jezus odwróciwszy się zobaczył ją i powiedział: Ufaj, córko, twoja wiara uzdrowiła cię. I od tego momentu kobieta była zdrowa. 9:23 A kiedy przyszedł Jezus do domu przełożonego i zobaczył fletnistów oraz tłum zawodzący, powiedział: 9:24 Wyjdźcie stąd! Dziewczynka nie umarła. Ona śpi. A oni wyśmiewali się z Niego. 9:25 Lecz kiedy usunięto tłum z wnętrza, On wszedł, wziął dziewczynkę za rękę, a ona wstała. 9:26 I rozeszła się o tym wieść po całym tamtejszym kraju. 9:27 A kiedy Jezus odchodził stamtąd, szli za Nim dwaj ślepcy wołając: Synu Dawida, zmiłuj się nad nami! 9:28 Gdy zaś Jezus już wszedł do domu, przystąpili do Niego niewidomi. Wtedy Jezus zapytał: Czy wierzycie, że Ja mogę to uczynić? A oni odpowiedzieli: Tak, Panie. 9:29 Dotknął tedy ich oczu i powiedział: Niech wam się stanie według wiary waszej.

9:30 I otworzyły się ich oczy. Wówczas Jezus nakazał im surowo: Pamiętajcie: nikt nie powinien o tym wiedzieć. 9:31 Ale oni, skoro tylko wyszli, roznieśli wieść o Nim po całej tamtej okolicy. 9:32 A gdy tamci wyszli, przyprowadzono mu opętanego, który był niemową. 9:33 Czart został wyrzucony, a niemy przemówił. Wtedy rzesze, podziwem zdjęte, poczęły wykrzykiwać: Nigdy nie widziano czegoś podobnego w Izraelu! 9:34 Lecz faryzeusze mówili: On przez księcia czartowskiego wyrzuca czarty. 9:35 A Jezus obchodził wszystkie osiedla i miasta, nauczając w synagogach, głosząc Dobrą Nowinę o królestwie i lecząc wszelkie choroby i wszystkie dolegliwości. 9:36 A widząc tłumy [ludzi], litował się nad nimi, bo byli umęczeni i pozbawieni opieki jak owce, które nie mają pasterza. 9:37 Powiedział więc do swoich uczniów: Żniwo jest obfite, ale jakże mało robotników! 9:38 Proście Pana żniwa, aby posłał robotników na swoje żniwo. 10:1 Wezwawszy swych dwunastu uczniów, dał im Jezus władzę nad duchami nieczystymi, tak aby mogli je wypędzać i leczyć wszelkie choroby oraz niemoce. 10:2 A oto imiona dwunastu Apostołów: jako pierwszy Szymon, zwany Piotrem, i Andrzej, brat jego. Potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan; 10:3 Filip i Bartłomiej; Tomasz i Mateusz celnik; Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz; 10:4 Szymon Kananejczyk i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził. 10:5 Tych Dwunastu posłał Jezus na misję, dając im takie oto polecenie: Nie wchodźcie na drogę, która wiedzie do pogan, i nie wstępujcie do miasta Samarytan. 10:6 Idźcie raczej do owiec, zagubionych spośród ludu izraelskiego. 10:7 Wędrując ogłaszajcie, że królestwo niebieskie jest tuż. 10:8 Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wyrzucajcie złe duchy. Darmoście otrzymali, darmo rozdawajcie. 10:9 Nie bierzcie do swych trzosów ani złota, ani srebra, ani miedzianych pieniędzy. 10:10 Nie zabierajcie w drogę ani torby podróżnej, ani dwu ubrań, ani sandałów, ani laski. Wart jest bowiem robotnik strawy swojej. 10:11 Gdy wejdziecie do jakiegoś miasta lub osiedla, dowiedzcie się, kto tam jest godny, i u tego zostańcie aż do waszego odejścia. 10:12 Wchodząc do jego domu, pozdrówcie go. 10:13 Jeśli dom jest tego godny, niech zstąpi nań pokój wasz; jeśli nie, niech wasz pokój powróci do was. 10:14 A gdzie nie zechcą was przyjąć ani słuchać słów waszych, wyjdźcie z takiego domu lub miasta, strząsając kurz ze stóp waszych. 10:15 Zaprawdę mówię wam, że w dzień sądu Sodomę i Gomorę spotka los mniej przykry niż to miasto. 10:16 Oto posyłam was jak owce między wilki. Bądźcie roztropni jak węże, a niewinni jak gołębie. 10:17 Miejcie się na baczności przed ludźmi: będą was bowiem stawiać przed sądami, będą was biczować w swych synagogach. 10:18 Będą was też prowadzić – z mojego powodu – przed namiestników i królów, abyście składali zeznania przed nimi i przed poganami. 10:19 Lecz kiedy was pozwą, nie martwcie się w niepokoju, co i jak będziecie mówić: będzie wam dane w owej chwili, co i jak trzeba mówić. 10:20 Bo to nie wy będziecie mówić, lecz Duch Ojca waszego przemówi przez was. 10:21 Brat wyda na śmierć własnego brata, a ojciec własne dziecko; dzieci wystąpią przeciwko własnym rodzicom i doprowadzą ich do zguby. 10:22 A wy będziecie przedmiotem nienawiści dla wszystkich z powodu mojego imienia, lecz kto wytrwa do końca, będzie zbawiony. 10:23 Gdy was zaczną prześladować w jednym mieście, schrońcie się do drugiego, a jeśli i w tym będą was poszukiwać, uchodźcie do trzeciego. Zaprawdę mówię wam, że nie skończycie nawet z miastami Izraela – zanim przyjdzie Syn Człowieczy. 10:24 Uczeń nie jest ponad mistrzem ani sługa nie przewyższa swego pana. 10:25 Wystarczy, że uczeń będzie dorównywał swemu nauczycielowi, a sługa panu. A jeżeli Pana domu uznali za Belzebuba, to o ileż bardziej uczynią to samo z domownikami Jego! 10:26 A zatem nie lękajcie się ich! Nic bowiem nie jest zakryte, co by nie miało być odsłonięte, nic też nie pozostaje w takiej tajemnicy, by nie miało być ujawnione. 10:27 Co mówię wam w ciemności, opowiadajcie w pełni dziennego światła, a co posłyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach. 10:28 Nie bójcie się więc tych, którzy zabijają ciało, ale duszy zabić nie mogą! Bójcie się raczej Tego, który może wtrącić do piekła i duszę, i ciało.

10:29 Czyż nie sprzedaje się dwu wróbli za jednego asa? A jednak żaden z nich nie spada na ziemię bez woli Ojca. 10:30 A wy? Przecież wszystkie włosy wasze są policzone! 10:31 Nie bójcie się więc: jesteście warci więcej niż mnóstwo wróbli. 10:32 Ktokolwiek opowie się za Mną wobec ludzi, Ja ze swej strony opowiem się za nim przed Ojcem moim, który jest w niebie. 10:33 Lecz kto się Mnie wyprze przed ludźmi, tego i Ja wyprę się przed Ojcem moim, który jest w niebie. 10:34 Nie myślcie, że przyszedłem, by zaprowadzić pokój na ziemi. Nieprzyszedłem, by przynieść pokój, ale – miecz. 10:35 Przyszedłem bowiem, aby przeciwstawić człowieka jego własnemu ojcu, córkę – jej własnej matce, a synową – matce jej męża. 10:36 I tak (staną się] nieprzyjaciółmi człowieka domownicy jego. 10:37 Kto kocha swego ojca lub swoją matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha swego syna lub swoją córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. 10:38 Kto nie bierze swego krzyża i nie idzie za Mną, nie jest Mnie godzien. 10:39 Kto znajdzie swoje życie, straci je; a kto straci swoje życie ze względu na Mnie, znajdzie je. 10:40 Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje, a kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. 10:41 Kto przyjmuje proroka jako proroka, otrzyma zapłatę proroka, a kto przyjmuje sprawiedliwego jako sprawiedliwego, otrzyma zapłatę sprawiedliwego. 10:42 Ktokolwiek poda kubek zimnej wody jednemu z tych maluczkich, jako że jest uczniem moim, zaprawdę powiadam wam, nie minie go nagroda. 11:1 A kiedy Jezus skończył udzielanie tych pouczeń swym dwunastu uczniom, wyruszył stamtąd, by nauczać i głosić [Dobrą Nowinę] w ich miastach. 11:2 Tymczasem Jan, dowiedziawszy się w więzieniu o czynach Jezusa, posłał do Niego swych uczniów z takim oto zapytaniem: 11:3 Czy Ty jesteś tym, który ma przyjść, czy też winniśmy oczekiwać na innego? 11:4 A Jezus odpowiedział im: Idźcie i opowiedzcie Janowi o tym, co słyszycie i co oglądacie: 11:5 ślepi widzą, chromi chodzą, trędowaci są oczyszczeni, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, a ubogim opowiada się Dobrą Nowinę. 11:6 Błogosławiony zaś ten, kto się ze Mnie nie zgorszy. 11:7 A kiedy wysłannicy odeszli, począł Jezus mówić do rzesz o Janie: Coście wyszli oglądać na pustyni: Trzcinę chwiejącą się na wietrze? 11:8 No więc, co wyszliście oglądać: Człowieka ubranego w miękkie szaty?... Ależ ci, co się ubierają w miękkie szaty, mieszkają w pałacach królewskich... 11:9 Po coście więc wyszli? Żeby zobaczyć proroka? O tak! Zapewniam was – nawet więcej niż proroka. 11:10 On jest tym, o którym napisano: Oto Ja posyłam mojego wysłannika, który będzie przygotowywał drogę przed Tobą. 11:11 Zaprawdę mówię wam: wśród narodzonych z niewiasty nie pojawił się nikt, kto byłby większy od Jana Chrzciciela. A tymczasem najmniejszy w królestwie Bożym jest od niego większy. 11:12 Od czasów Jana Chrzciciela aż dotychczas królestwo niebieskie gwałt cierpi i gwałtownicy zdobywają je siłą. 11:13 W rzeczywistości bowiem wszyscy prorocy i Prawo prorokowali aż do czasów Jana. 11:14 A on – jeśli chcecie mi wierzyć – on jest Eliaszem, który ma przyjść ponownie. 11:15 Kto ma uszy, niech słucha! 11:16 Do czegóż mam przyrównać to pokolenie? Jest ono podobne do dzieci, które znalazłszy się na placu, czynią innym wymówki: 11:17 Graliśmy wam na flecie, a wyście nie tańczyli; śpiewaliśmy pieśni smutne, a wy nie uderzaliście się w piersi! 11:18 Kiedy bowiem przyszedł Jan, nie jadł i nie pił – to powiedziano: Opętany. 11:19 A kiedy przyszedł Syn Człowieczy, kiedy jadł i pił, to powiedziano: Oto obżartuch i pijak, przyjaciel celników i grzeszników! Ale przyznano rację mądrości ze względu na jej czyny. 11:20 A potem zaczął wyrzekać na miasta, które były świadkami Jego najliczniejszych cudów, a jednak nie nawróciły się. 11:21 Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido! Gdyby bowiem cuda, które się u was zdarzyły, miały miejsce w Tyrze i w Sydonie, dawno już czyniłyby skruchę w worze pokutnym i w popiele. 11:22 Otóż mówię wam, że w dzień sądu Tyr i Sydon spotka los mniej surowy niż was. 11:23 A ty, Kafarnaum? Czy sądzisz, że będziesz wyniesione aż pod niebiosa? Aż do piekła będziesz strącone! Bo gdyby cuda, które się u ciebie dokonały, miały miejsce w Sodomie, istniałaby do dnia dzisiejszego. 11:24 Otóż mówię wam, że w dzień sądu ziemię Sodomy spotka los mniej surowy niż was.

11:25 Tego czasu Jezus rzekł: Uwielbiam Cię, Ojcze, Władco nieba i ziemi, iżeś zakrył to wszystko przed mądrymi i uczonymi, a objawiłeś całkiem maluczkim. 11:26 Tak, Ojcze! Tak sobie upodobałeś. 11:27 Wszystko zostało Mi oddane przez Ojca mego i nikt nie zna Syna, tylko Ojciec, podobnie jak nikt nie zna Ojca, tylko Syn oraz ten, któremu On chce to objawić. 11:28 Przyjdźcie do Mnie wy wszyscy, którzy jesteście utrudzeni i uginacie się pod ciężarem, a Ja wam sprawię ulgę. 11:29 Włóżcie na siebie moje jarzmo i bądźcie podobni do Mnie. Ja jestem cichy i pokornego serca. A wówczas znajdziecie ulgę dla dusz waszych. 11:30 Moje jarzmo jest słodkie, a brzemię moje lekkie. 12:1 W tym czasie przechodził Jezus pewnego szabatu przez pola między zbożami. Uczniowie Jego, ponieważ byli już głodni, poczęli zrywać kłosy i jeść [ziarna]. 12:2 Widząc to faryzeusze powiedzieli: Popatrz, uczniowie twoi czynią to, czego nie wolno czynić w szabat! 12:3 Lecz On im odpowiedział: Czyż nie czytaliście, co czynił Dawid i jego towarzysze, gdy im głód dokuczał? 12:4 O tym, jak wszedł do domu Bożego i jak zjedli chleby pokładne, właśnie te chleby, których nie wolno było spożywać ani jemu, ani towarzyszom jego, lecz tylko kapłanom? 12:5 Albo czy nie czytaliście również w Prawie, że właśnie w dzień szabatu kapłani łamią szabat, i to w świątyni, będąc przy tym bez winy? 12:6 Otóż oświadczam wam, że jest tu ktoś większy od świątyni. 12:7 Gdybyście zrozumieli, co znaczą słowa: Miłosierdzia pragnę, a nie ofiary, nie potępialibyście ludzi, którzy są bez winy. 12:8 Syn Człowieczy jest bowiem panem szabatu. 12:9 I udał się stamtąd do ich synagogi. 12:10 Był tam człowiek, który miał uschłą rękę. I postawiono Mu pytanie – po to, by Go potem oskarżyć: Czy wolno w szabat uzdrawiać? 12:11 Lecz On im odpowiedział: Gdyby ktoś z was miał jedną jedyną owcę i ta wpadłaby mu w jakiś dół właśnie w dzień szabatni, czy nie poszedłby, żeby ją wyciągnąć? 12:12 Otóż o ile ważniejszy jest od owcy człowiek! Tak więc wolno jest spełnić w szabat dobry uczynek. 12:13 A potem powiedział do człowieka [z uschłą ręką]: Wyciągnij rękę. I wyciągnął ją. I okazała się tak zdrowa, jak druga. 12:14 Wówczas faryzeusze, wyszedłszy, zastanawiali się, jak by Go mogli zgładzić. 12:15 Lecz Jezus, wiedząc to, odszedł stamtąd. Wielu poszło za Nim, a On uzdrawiał wszystkich, 12:16 nakazując jednak, aby Go nie wyjawiali. 12:17 I tak miała się wypełnić przepowiednia proroka Izajasza: 12:18 Oto sługa mój, którego sobie wybrałem, mój umiłowany, w którym ma upodobanie moje serce. Na Niego sprowadzę mojego Ducha, a On będzie głosił sprawiedliwość poganom. 12:19 Nie będzie On wszczynał kłótni ani podnosił głosu i na publicznych drogach nikt Go nie usłyszy. 12:20 nadłamanej trzciny – nie złamie i nie dogasi knota, który jeszcze dymi dopóki nie przeprowadzi sprawiedliwości aż do chwalebnego zwycięstwa. 12:21 W Jego imieniu narody będą pokładać nadzieję. 12:22 Przyprowadzono Mu wtedy opętanego, który był też ślepcem i niemową. I uzdrowił go tak, że niemowa mógł mówić i widzieć. 12:23 A ludzie, stojący tam całą rzeszą, podziwem zdjęci pytali: Czyż nie jest to Syn Dawida? 12:24 Lecz faryzeusze, słysząc to, mówili: On wypędza złe duchy tylko przez Belzebuba, księcia demonów. 12:25 A Jezus znając ich myśli powiedział: Każde królestwo podzielone samo w sobie – pustoszeje. I żadne miasto ani dom, gdy w nim zapanuje rozdwojenie, nie będzie mogło się ostać. 12:26 Otóż jeżeli szatan wypędza szatana, to sam ze sobą jest skłócony. Wobec tego jakże zdoła on utrzymać swoje królestwo? 12:27 A jeśli Ja wyrzucam złe duchy przez Belzebuba, to przez kogo wyrzucają je wasi synowie? Tak więc oni będą waszymi sędziami. 12:28 Lecz jeśli Ja wyrzucam złe duchy przez Ducha Bożego, to rzeczywiście już przyszło do was królestwo Boże. 12:29 Albo jak może ktoś wejść do domu jakiegoś siłacza i zabrać jego rzeczy, nie obezwładniwszy go przedtem? Dopiero wtedy będzie mógł złupić jego dom. 12:30 Kto nie jest ze Mną, przeciwko Mnie jest, a kto nie zbiera ze Mną, rozprasza. 12:31 Dlatego mówię wam, że każdy grzech i każde bluźnierstwo będzie ludziom przebaczone, ale bluźnierstwo przeciwko Duchowi nie będzie odpuszczone.

12:32 I nawet jeśli ktoś powie jakieś słowo przeciwko Synowi Człowieczemu, będzie mu to przebaczone, lecz jeśli będzie mówił przeciwko Duchowi Świętemu, nie zostanie mu to przebaczone ani w tym życiu, ani w przyszłym. 12:33 Dokonajcie tego, żeby jakieś drzewo było dobre, a wówczas i jego owoc będzie dobry; uczyńcie to drzewo złym, a wtedy i jego owoc będzie niedobry. Bo drzewo poznaje się po owocu. 12:34 Plemię żmijowe! Jakże wy możecie powiedzieć coś dobrego, skoro jesteście złymi? Przecież to z obfitości serca usta mówią. 12:35 Człowiek dobry wydobywa ze swego skarbca dobrego rzeczy dobre, a człowiek zły wydobywa rzeczy złe ze swego skarbca złego. 12:36 Otóż zapewniam was, że w dzień sądu będą ludzie odpowiadać za każde próżne słowo, które wypowiedzą kiedykolwiek. 12:37 Bo właśnie według słów twoich będziesz usprawiedliwiony i według słów twoich będziesz potępiony. 12:38 Na to kilku uczonych w Piśmie i faryzeuszy powiedziało do Niego: Nauczycielu, chcemy, żebyś nam pokazał jakiś znak. 12:39 A On im odpowiedział: To plemię złe i wiarołomne żąda znaku, lecz nie będzie mu dany inny, jak tylko znak proroka Jonasza. 12:40 Jak bowiem Jonasz przebywał we wnętrzu wielkiej ryby przez trzy dni i trzy noce, tak też Syn Człowieczy będzie się znajdował w łonie ziemi trzy dni i trzy noce. 12:41 Mieszkańcy Niniwy powstaną na sąd razem z tym pokoleniem i potępią je, bo oni czynili pokutę na wezwanie Jonasza, a tu jest przecież ktoś o wiele większy niż Jonasz. 12:42 Królowa z Południa powstanie na sąd z tym pokoleniem i również je potępi. Bo oto ona przyszła z krańców ziemi, ażeby przysłuchiwać się mądrości Salomona, a tu jest przecież ktoś o wiele większy od Salomona! 12:43 Kiedy duch nieczysty wyjdzie z człowieka, krąży po miejscach bezwodnych i szuka odpoczynku. A gdy go nie znajduje, 12:44 mówi sobie: Wrócę do tego domu, z którego wyszedłem. I przybywając tam, znajduje wszystko wolne, umocnione i uporządkowane. 12:45 Odchodzi więc, aby wziąć ze sobą siedmiu innych duchów, gorszych od siebie. Przychodzą tam i zamieszkują. I to, co spotka człowieka na końcu, jest gorsze od tego, co było na początku. Tak też będzie i z tym pokoleniem przewrotnym. 12:46 A kiedy On jeszcze przemawiał do tłumów, przyszła do Niego matka i bracia. Zatrzymawszy się na zewnątrz, chcieli coś powiedzieć. 12:47 I mówi Mu ktoś: Oto Twoja matka i Twoi bracia stoją na zewnątrz i chcą Ci coś oznajmić. 12:48 Lecz Jezus odpowiedział tak człowiekowi który Mu o tym doniósł: Kto jest moją matką i kto to są moi bracia? 12:49 I wskazawszy ręką na swoich uczniów dodał: Oto moja matka i bracia. 12:50 Ktokolwiek bowiem spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie, ten jest moim bratem, siostrą i matką. 13:1 A dnia tego wyszedł Jezus z domu i usiadł na brzegu morza. 13:2 I zgromadziły się wokół Niego tak wielkie rzesze, że aż wstąpił do łodzi i tam usiadł, a tłum został nad brzegiem. 13:3 I mówił im wiele przez przypowieści w te słowa: Oto wyszedł siewca siać. 13:4 A kiedy siał, niektóre ziarna padły na drogę, a ptaki nadleciawszy wydziobały je. 13:5 Inne padły na grunt skalisty, tam, gdzie nie miały wiele ziemi. Niebawem wzeszły, bo nie były na dużej głębokości, 13:6 ale gdy ukazało się słońce, zostały spalone i uschły – bo nie miały korzenia. 13:7 Jeszcze inne padły między ciernie. A ciernie wybujały i zagłuszyły je. 13:8 I wreszcie inne padły na dobrą ziemię i wydały plon stokrotny, sześćdziesięciokrotny i trzydziestokrotny. 13:9 Kto ma uszy, niech słucha. 13:10 A uczniowie zbliżywszy się do Niego zapytali: Dlaczego nauczasz ich w przypowieściach? 13:11 I odpowiedział im: Wam dane jest poznać tajemnice królestwa niebieskiego, a im nie. 13:12 Bo temu, który ma, będzie dodane i będzie posiadał aż w nadmiarze, a temu, który nie ma, będzie zabrane nawet to, co ma. 13:13 To właśnie dlatego mówię do nich w przypowieściach: patrzą bowiem, a nie widzą, i słuchają, a nie słyszą i nie rozumieją. 13:14 I tak to wypełnia się na nich przepowiednia Izajasza, który mówił: Będziecie się wsłuchiwać, ale nic nie zrozumiecie i będziecie się przyglądać bardzo, ale nie zobaczycie.

13:15 Skamieniało bowiem serce tego ludu, ciężko im było usłyszeć coś uszami, a oczy swoje zamknęli po to, aby przypadkiem nie zobaczyli oczyma i nie usłyszeli uszami; żeby nie pojęli umysłem i nie nawrócili się, i żebym ich nie uleczył. 13:16 Wasze zaś oczy błogosławione, bo widzą; błogosławione uszy wasze, bo słyszą. 13:17 Zaprawdę bowiem mówię wam, że wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło widzieć to, co wy widzicie, ale nie zobaczyło, i słyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszało! 13:18 Posłuchajcie zatem przypowieści o siewcy: 13:19 Gdy ktoś słucha nauki o królestwie, ale nie rozumie jej, wtedy przychodzi zły [duch) i zabiera to, co zostało zasiane w sercu tego człowieka. Taki człowiek – to inaczej ziarno, zasiane przy drodze. 13:20 A ziarno zasiane na gruncie skalistym – to człowiek, który słucha nauki i przyjmuje ją natychmiast z radością. 13:21 Nie ma jednak w sobie korzenia, jest człowiekiem chwiejnym. Kiedy przychodzi ucisk albo prześladowanie z powodu owej nauki, natychmiast upada. 13:22 Ziarno zasiane między ciernie – to człowiek, który słucha nauki, ale troski tego świata i zwodnicze bogactwa zdusiły słowo tak, że nie może wydać owocu. 13:23 Ziarno rzucone na glebę dobrą oznacza człowieka, który słucha nauki i rozumie ją. Taki przynosi owoc już to stokrotny, już to sześćdziesięciokrotny, już to trzydziestokrotny. 13:24 Opowiedział im też inną przypowieść: Podobne jest królestwo niebieskie do człowieka, który zasiał na swoim polu dobre ziarno. 13:25 Lecz kiedy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał kąkolu między pszenicę i odszedł. 13:26 A kiedy zboże podrosło i wypuściło kłosy, ukazał się także i kąkol. 13:27 Wówczas słudzy przyszli do właściciela i powiedzieli mu: Panie, czyż nie zasiałeś na twoim polu dobrego ziarna? Skąd się w nim wziął kąkol? 13:28 A on odpowiedział: Człowiek nieprzyjazny uczynił to. Tedy zapytali słudzy: Czy chcesz, żebyśmy poszli i powyrywali kąkol. 13:29 Lecz On odpowiedział: Nie, żebyście wyrywając kąkol nie zniszczyli przypadkiem i pszenicy. 13:30 Pozwólcie jednemu i drugiemu rosnąć aż do żniwa. A podczas żniw powiem robotnikom: Zbierzcie naprzód kąkol i powiążcie go w snopki na spalenie, a potem zniesiecie pszenicę do mojego spichlerza. 13:31 Powiedział im też inną przypowieść: Królestwo niebieskie podobne jest do ziarenka gorczycy, które wziął człowiek i zasiał na swym polu. 13:32 Jest ono najmniejsze ze wszystkich nasion, lecz kiedy wyrośnie, okazuje się największym wśród krzewów i staje się nawet drzewem, tak że ptaki, co żyją w powietrzu, nadlatują i zakładają gniazda na jego gałęziach. 13:33 Powiedział im jeszcze inną przypowieść: Królestwo niebieskie podobne jest do kwasu, który wzięła pewna kobieta i włożyła w trzy miary mąki, aby się wszystko zakwasiło. 13:34 Wszystko to mówił Jezus do tłumów w przypowieściach, a bez przypowieści nic im nie mówił. 13:35 I tak miała się wypełnić przepowiednia Proroka: Otworzę me usta, aby głosić przypowieści, będę ogłaszał rzeczy zakryte od założenia świata. 13:36 A potem zostawiając rzesze, przybył do domu. Wtedy uczniowie przyszli do Niego i powiedzieli: Wytłumacz nam przypowieść o kąkolu na roli. 13:37 A On odpowiadając im rzekł: Tym, który zasiewa dobre ziarno, jest Syn Człowieczy. 13:38 Rolą jest świat, dobrym ziarnem są poddani królestwa, a kąkolem synowie czarta. 13:39 Ów nieprzyjaciel, który zasiał kąkol – to szatan, żniwem jest koniec świata, a żniwiarzami aniołowie. 13:40 Podobnie jak zbiera się kąkol i spala w ogniu, tak też będzie przy końcu świata. 13:41 Syn Człowieczy wyśle swoich aniołów, a ci zgromadzą z Jego królestwa wszystkie zgorszenia i wszystkich, którzy się dopuszczają nieprawości. 13:42 I wrzucą ich do ognistego pieca, gdzie będzie płacz i zgrzytanie zębów. 13:43 Tymczasem sprawiedliwi zajaśnieją jak słońce w królestwie ich Ojca. Kto ma uszy, niech słucha. 13:44 Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w ziemi. Znalazł go pewien człowiek i ponownie ukrył. A potem, uradowany bardzo, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę ziemię. 13:45 Królestwo niebieskie jest też podobne do kupca, poszukującego rzadkich pereł. 13:46 Gdy znajdzie jakąś bardzo cenną, idzie, sprzedaje wszystko, co ma, i kupuje tę perłę. 13:47 Królestwo niebieskie jest nadto podobne do sieci, które rzuca się w morze i zagarnia różne rodzaje ryb. 13:48 Kiedy się napełnią, rybacy wyciągają je na brzeg. A potem siadają i wybierają dobre ryby do koszów, a złe wyrzucają. 13:49 Tak też będzie i przy końcu świata: zjawią się aniołowie, oddzielą złych od sprawiedliwych 13:50 i wrzucą do rozpalonego pieca. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. 13:51 Czy zrozumieliście to wszystko? A oni odpowiedzieli: Tak. 13:52 Tedy rzekł do nich: Tak więc każdy uczony w Piśmie, gdy staje się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do pana domu, który wydobywa ze swego skarbca to, co nowe, i to, co stare.

13:53 A kiedy skończył nauczać w przypowieściach, odszedł z tamtych okolic. 13:54 Przyszedł w swe ojczyste strony i nauczał ludzi w ich synagogach tak, że wszyscy pełni podziwu [pytali]: Skąd u Niego taka mądrość i te cuda? 13:55 Czyż nie jest to syn cieśli? Czyż Jego matka nie nazywa się Maryja, a bracia Jego Jakub, Józef, Szymon i Juda? 13:56 A Jego siostry – czy nie są wszystkie wśród nas? Skąd więc Mu to wszystko? 13:57 I byli nawet Nim zgorszeni. Lecz Jezus powiedział: Prorok nie bywa znieważany inaczej, jak tylko w swojej ojczyźnie i we własnym domu. 13:58 I z powodu ich niedowiarstwa nie uczynił tam wielu cudów. 14:1 A wieści o Jezusie dotarły w owym czasie do uszu Heroda tetrarchy. 14:2 Dlatego powiedział on do swych dworzan: Ten [człowiek] to Jan Chrzciciel. To on zmartwychwstał i stąd te moce, które w nim działają cuda. 14:3 W rzeczywistości Herod [kazał] pochwycić Jana i skrępowanego wtrącić do więzienia, ze względu na Herodiadę, która była żoną jego brata Filipa i o której 14:4 Jan mówił do niego: Nie wolno ci jej mieć. 14:5 Chciał go nawet zgładzić, ale bał się ludu, który uważał Jana za proroka. 14:6 Lecz gdy Herod obchodził dzień swoich urodzin, córka Herodiady tańcząc na oczach wszystkich tak mu się spodobała, 14:7 że poprzysiągł, iż o cokolwiek poprosi go, otrzyma. 14:8 Wówczas ona, pouczona przez swoją matkę, powiedziała: Daj mi tu na misie głowę Jana Chrzciciela. 14:9 Zasmucił się tedy król, lecz ze względu na przyrzeczenie i współbiesiadników kazał jej dać [głowę Jana]. 14:10 Wydał więc rozkaz, żeby ścięto Jana w więzieniu. 14:11 I przyniesiono na misie głowę Jana, i dano dziewczynie, a ta zaniosła ją swojej matce. 14:12 Wtedy uczniowie Jana przyszli, by zabrać ciało i pogrzebać je. Potem poszli i powiadomili o tym Jezusa. 14:13 Wówczas Jezus oddalił się łodzią w stronę okolicy pustynnej, na ubocze. Lecz tłumy, usłyszawszy o tym, ruszyły za Nim z miasta pieszo. 14:14 A kiedy wychodził z łodzi, zobaczył wielką rzeszę. Wzruszyło Go to i uzdrowił chorych. 14:15 Kiedy zaś nastał wieczór, przyszli do Niego uczniowie i powiedzieli: Miejsce tu bezludne i godzina już późna; roześlij ludzi, niech pójdą do miasta i kupią sobie pożywienia. 14:16 Lecz Jezus odpowiedział: Nie muszą odchodzić. Wy dajcie im jeść. 14:17 A oni na to: Ależ my mamy tylko pięć chlebów i dwie ryby. 14:18 Przynieście Mi je – mówi Jezus. 14:19 A potem, rozkazawszy rzeszom usiąść na trawie, wziął pięć chlebów i dwie ryby, wzniósł oczy ku niebu i odmówił błogosławieństwo. A potem łamiąc chleb rozdawał go uczniom, a ci dawali go rzeszom. 14:20 I jedli wszyscy aż do syta. A potem pozbierano ułomki i napełniono nimi dwanaście koszów. 14:21 Tych zaś, którzy jedli, było pięć tysięcy, nie licząc kobiet i dzieci. 14:22 I zaraz potem nakazał uczniom wsiąść do łódki, by pospieszyli jeszcze przed Nim na drugi brzeg. A On tymczasem powiedział, żeby się rozeszły rzesze. 14:23 A kiedy je odesłał, samotnie udał się na górę, aby się modlić. Wieczór już nadszedł, a On jeszcze tam był sam. 14:24 Łódź zaś znajdowała się sporo stadiów od brzegu i miotały nią fale, ponieważ wiatr wiał z przeciwnej strony. 14:25 I oto o czwartej straży nocnej zbliżył się do nich krocząc po morzu. 14:26 A uczniowie, gdy Go zobaczyli idącego ku nim po morzu, przerazili się i mówili do siebie: To jakaś zjawa! I z przerażenia poczęli krzyczeć. 14:27 Lecz Jezus powiedział do nich zaraz: Odwagi, to Ja jestem, nie bójcie się! 14:28 Wtedy Piotr powiedział: Panie, jeśli to rzeczywiście Ty jesteś, spraw, żebym przyszedł do Ciebie po wodzie. 14:29 Rzekł tedy Jezus: Przyjdź! Wyszedł więc z łódki i zaczął iść do Jezusa po wodzie. 14:30 Lecz odczuwając silny wiatr, przeląkł się. I kiedy począł tonąć, zawołał: Panie, ratuj mnie! 14:31 Natychmiast wyciągnął Jezus rękę i uchwycił go mówiąc: Czemuś zwątpił, człowieku małej wiary? 14:32 A kiedy wstąpili do łodzi, wiatr ustał. 14:33 Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim mówiąc: Ty naprawdę jesteś Synem Bożym! 14:34 I przepłynąwszy na drugi brzeg, wylądowali w Genezaret. 14:35 A ludzie z tamtych okolic rozpoznali Go. I rozesłali wieść o Nim po całej okolicy, i sprowadzono do Niego wszystkich chorych.

14:36 Proszono Go, żeby chociaż pozwolił im dotknąć się skraju swego płaszcza. A wszyscy, którzykolwiek się Go dotknęli, całkowicie wracali do zdrowia. 15:1 Wtedy przyszli do Jezusa faryzeusze i uczeni w Piśmie z Jerozolimy i powiedzieli Mu: 15:2 Dlaczego uczniowie Twoi łamią tradycje ojców, nie myjąc rąk przed jedzeniem? 15:3 A On odpowiedział: A wy dlaczego – powołując się na wasze tradycje – łamiecie przykazania Boże? 15:4 Przecież powiedział Bóg: Czcij ojca twego i matkę twoją; albo: Ktokolwiek złorzeczy ojcu lub matce, będzie ukarany śmiercią. 15:5 A wy sądzicie, że jeśli ktoś mówi do swojego ojca albo do swojej matki: To, co ci się należało jako wsparcie ode mnie, ja oddaję Bogu 15:6 to ten już nie musi czcić ani swego ojca, ani matki? I tak to dla waszych zwyczajów uczyniliście nieważnym słowo Boże. 15:7 Obłudnicy, Izajasz słusznie o was prorokował mówiąc: 15:8 Lud ten czci Mnie wargami, lecz serce jego daleko jest ode Mnie: 15:9 próżna jest cześć, którą Mi oddają. A nauka, którą głoszą – to nakazy tylko ludzkie. 15:10 A potem przywołał ku sobie rzesze i powiedział: Posłuchajcie i zrozumcie! 15:11 Człowieka plami nie to, co wchodzi do jego ust, lecz to, co z ust jego wychodzi, to właśnie czyni człowieka nieczystym. 15:12 Wtedy uczniowie przystąpiwszy do Niego powiedzieli: Czy wiesz, że faryzeusze byli zgorszeni, gdy usłyszeli to, co powiedziałeś? 15:13 A On odpowiedział: Każda roślina, której nie zasadził Ojciec mój Niebieski, będzie wyrwana z korzeniami. 15:14 Zostawcie ich: sami są ślepcami i ślepym wskazują drogę. Otóż jeśli ślepy będzie przewodnikiem ślepego, obaj wpadną do dołu. 15:15 Wtedy Piotr, zabierając głos, powiedział: Wyjaśnij nam tę przypowieść. 15:16 A Jezus odpowiedział: I wy też jeszcze ciągle tak niedomyślni jesteście? 15:17 Czyż nie rozumiecie, że wszystko, co wkłada się do ust, przechodzi następnie do żołądka, a potem jest wydalane na zewnątrz, 15:18 podczas gdy to, co z ust wychodzi, pochodzi z serca, i to właśnie czyni człowieka nieczystym? 15:19 Z serca bowiem pochodzą złe zamysły, morderstwa, grzechy nieczyste, wyuzdania, kradzieże, fałszywe świadectwa, oszczerstwa. 15:20 Oto, co czyni człowieka nieczystym; nie czyni zaś człowieka nieczystym to, że nie umywszy rąk zasiada do jedzenia. 15:21 Wychodząc stamtąd, udał się Jezus w okolice Tyru i Sydonu. 15:22 A oto jakaś kobieta kananejska, wyszedłszy z tamtych okolic, zaczęła wołać: Zlituj się nade mną, Panie, synu Dawida! Moja córka jest bardzo nękana przez złego ducha. 15:23 Lecz On nie odpowiedział na to ani słowem. Uczniowie zaś Jego, zbliżywszy się do Niego, mówili: Odpraw ją, bo prześladuje nas swym krzykiem. 15:24 Wtedy On powiedział: Zostałem posłany tylko do owiec zaginionych z domu Izraela. 15:25 Lecz kobieta podeszła i upadła Mu do nóg mówiąc: Panie, dopomóż mi! 15:26 A On jej odpowiedział: Nie wypada zabierać chleba dzieciom po to, by go rzucać szczeniętom! 15:27 Litości, Panie! – powiedziała kobieta. – Przecież i szczenięta żywią się okruchami, które spadają z pańskich stołów. 15:28 Wtedy Jezus odpowiedział: Kobieto, jakże wielka jest twoja wiara! Niech więc stanie się, jak chcesz. I od tej chwili była zdrowa jej córka. 15:29 Stamtąd wyruszył Jezus nad brzeg Morza Galilejskiego. Wstąpił na górę i usiadł. 15:30 A ludzie przyszli do Niego tłumnie, prowadząc ze sobą chromych, ułomnych, ślepych, niemych i wielu innych jeszcze. Wszystkich zostawiali u stóp Jego, a On ich leczył 15:31 I dziwiły się rzesze widząc, jak niemi mówią, ułomni odzyskują siły, chromi chodzą, a ślepi widzą. I oddawali chwałę Bogu Izraela. 15:32 Tymczasem Jezus przywołał swoich uczniów i powiedział im: Żal mi tego ludu. Oto już trzy dni są ze Mną i nie mają co jeść. Nie chcę zostawiać ich dalej o głodzie. Mogliby zasłabnąć w drodze. 15:33 A na to uczniowie: Skądże weźmiemy tu, na pustyni, chleba, żeby nakarmić taki tłum? 15:34 Zapytał tedy Jezus: Ile chlebów macie? A oni odpowiedzieli: Siedem i kilka rybek. 15:35 I kazał ludziom usiąść na ziemi. 15:36 Potem wziął te siedem chlebów i ryby, a złożywszy dziękczynienie, łamał, dając uczniom, a uczniowie rozdzielali ludziom. 15:37 Wszyscy się najedli do syta, a ułomkami napełniono siedem koszów. 15:38 Tych zaś, co jedli, było cztery tysiące mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci. 15:39 A gdy Jezus już rozpuścił rzesze, wstąpił do łodzi i udał się do krainy Magedan.

16:1 Przyszli do Niego faryzeusze z saduceuszami i, wystawiając Go na próbę, prosili o pokazanie im jakiegoś znaku z nieba. 16:2 Wtedy im odpowiedział: Wieczorem mówicie: Będzie ładna pogoda, bo niebo czerwone. 16:3 Rano zaś stwierdzacie: Dziś będzie niepogoda, bo niebo się czerwieni i jest pochmurno. Tak więc wygląd nieba potraficie ocenić, ale znaków czasu – nie potraficie. 16:4 Pokolenie przewrotne i wiarołomne! Domagają się znaku, ale nie będzie im dany żaden inny znak, tylko znak Jonasza. I zostawiwszy ich, odszedł. 16:5 Kiedy przeprawili się na drugi brzeg, uczniowie zapomnieli wziąć ze sobą chleba. 16:6 Powiedział im tedy Jezus: Uważajcie, strzeżcie się kwasu faryzeuszów i saduceuszów. 16:7 A oni zastanawiali się między sobą, mówiąc: To dlatego, że nie wzięliśmy chleba. 16:8 Wówczas Jezus, spostrzegłszy to, powiedział: O wy ludzie małej wiary! Czemuż o tym [tylko] myślicie, że nie macie chleba? 16:9 Jeszcze [nic] nie rozumiecie? Czyż nie pamiętacie owych pięciu chlebów dla pięciu tysięcy ludzi oraz tego, ile [nadto] napełniliście koszów? 16:10 Albo tych siedmiu chlebów dla czterech tysięcy ludzi oraz liczby koszów, któreście jeszcze stamtąd wzięli? 16:11 O, jakże ciągle nie możecie pojąć, że moje słowa nie odnosiły się do chlebów. Mówię wam, strzeżcie się kwasu faryzeuszów i saduceuszów! 16:12 Wtedy zrozumieli, iż kazał im strzec się nie tego kwasu, którym zaczynia się chleb, lecz że przestrzegał ich przed nauką faryzeuszów i saduceuszów. 16:13 A kiedy przyszedł w okolice Cezarei Filipowej, wtedy zapytał Jezus uczniów: Za kogo mają ludzie Syna Człowieczego? 16:14 A oni odpowiedzieli: Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, a jeszcze inni za Jeremiasza lub za któregoś z proroków. 16:15 Zapytał ich: A wy za kogo Mnie uważacie? 16:16 Odpowiadając na to Szymon Piotr rzekł: Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego. 16:17 A Jezus oświadczył: Błogosławiony jesteś, Szymonie, synu Jony, gdyż nie ciało ani nie krew objawiły ci to, lecz Ojciec mój, który jest w niebie. 16:18 A oto Ja mówię ci: Ty jesteś Piotr [skała], i na tej skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go. 16:19 Tobie dam klucze królestwa niebieskiego: Cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie. 16:20 A potem nakazał uczniom aby nikomu nie mówili, że On jest Mesjaszem. 16:21 Od tego czasu począł Jezus ujawniać uczniom swoim, że trzeba aby się udał do Jerozolimy, by tam wycierpiał wiele od starszych ludu, od arcykapłanów i od uczonych w Piśmie, aby był skazany na śmierć i aby trzeciego dnia zmartwychwstał. 16:22 Wtedy Piotr, odprowadziwszy Go na bok, począł Go upominać mówiąc: Niech Cię Bóg zachowa, Panie! Nie to nigdy nie może Ci się przydarzyć! 16:23 Lecz On, odwróciwszy się powiedział do Piotra: Odejdź ode Mnie, szatanie! Jesteś mi zawadą dlatego, że twoje myśli nie pochodzą od Boga, lecz od ludzi! 16:24 Wtedy Jezus powiedział do swoich uczniów: Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech zaprze się siebie samego niech weźmie krzyż swój na ramiona i niech Mnie naśladuje. 16:25 Kto bowiem pragnie ocalić swe życie, straci je; a ten, kto straci swe życie ze względu na Mnie, znajdzie je. 16:26 Cóż pomoże człowiekowi, jeśli nawet cały świat posiądzie, a na duszy swojej poniesie szkodę? Cóż może dać człowiek w zamian za własne życie? 16:27 A Syn Człowieczy ma przyjść w chwale Ojca, z aniołami swymi, i wtedy da zapłatę każdemu według tego, co kto czynił. 16:28 Zaprawę mówię wam, są wśród tu obecnych tacy, którzy nie zaznają śmierci póki nie zobaczą Syna Człowieczego zstępującego razem z królestwem swoim. 17:1 W sześć dni potem Jezus wziął ze sobą Piotra, Jakuba i Jana jego brata, i zaprowadził ich na górę wysoką, na osobność. 17:2 I przemienił się przed nimi. Oblicze Jego zajaśniało jak słońce, a Jego szaty stały się olśniewające jak światło. 17:3 I oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, jak rozmawiali z Nim. 17:4 Wtedy Piotr odezwał się do Jezusa w te słowa: Panie! Jak to dobrze, że tu jesteśmy! Jeżeli chcesz postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza.

17:5 A kiedy on jeszcze to mówił, oto zakrył ich obłok pełen światła, a z obłoku dał się słyszeć głos: Oto mój Syn umiłowany. W Nim całe moje upodobanie. Jego słuchajcie. 17:6 Słysząc [ten głos] uczniowie upadli na twarz, bardzo przerażeni. 17:7 Lecz Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i powiedział: Wstańcie, nie bójcie się! 17:8 A oni, podniósłszy oczy, nie widzieli nikogo, tylko samego Jezusa. 17:9 Kiedy zaś schodzili z góry, nakazał im Jezus mówiąc: Nikomu nie mówcie o tym widzeniu, dopóki Syn Człowieczy nie zmartwychwstanie! 17:10 Wtedy zapytali Go uczniowie: Dlaczego uczeni w Piśmie twierdzą, że najpierw musi przyjść Eliasz? 17:11 A On odpowiedział: Tak, Eliasz przyjdzie i przywróci znów porządek. 17:12 Lecz mówię wam, że Eliasz już przyszedł, ale oni go nie przyjęli i postąpili z nim tak, jak im się podobało. Syn Człowieczy tak samo będzie od nich cierpiał. 17:13 Wtedy zrozumieli, że to, co mówił, odnosiło się do Jana Chrzciciela. 17:14 A kiedy wrócili do tłumu, pewien człowiek zbliżył się do Jezusa i upadłszy na kolana powiedział: 17:15 Panie, zlituj się nad moim synem, który jest chory na epilepsję i bardzo cierpi: często rzuca się albo w ogień, albo do wody. 17:16 Zaprowadziłem go do Twoich uczniów, lecz oni nie potrafili go uleczyć. 17:17 A Jezus na to: O plemię niewierne i przewrotne! Jakże długo muszę jeszcze być z wami? Jak długo mam was jeszcze znosić? Przyprowadźcie go do Mnie! 17:18 I zagroził mu Jezus, i wyszedł demon z chłopca, który od tej chwili był zdrów. 17:19 Wówczas zbliżyli się do Jezusa uczniowie i spytali Go na osobności: Dlaczego myśmy nie mogli go wyrzucić? 17:20 Bo macie mało wiary – odpowiedział im. – Zaprawdę mówię wam, jeśli będziecie mieli wiarę tak dużą jak ziarno gorczycy, to powiecie tej górze: Przesuń się stąd tam – i przesunie się. I nic nie będzie dla was niemożliwe. 17:21 (Tego rodzaju [czarta] nie wyrzuca się bowiem inaczej, jak tylko przez modlitwę i post). 17:22 A pewnego dnia, gdy byli razem w Galilei, powiedział im Jezus: Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi, 17:23 którzy Go zabiją, lecz On trzeciego dnia zmartwychwstanie. A oni bardzo się zasmucili. 17:24 Kiedy wchodzili do Kafarnaum, przyszli do Piotra poborcy dwudrachmy [podatkowej] i zapytali: Czy wasz nauczyciel nie płaci dwudrachmy? 17:25 Ależ tak – odpowiedział. Gdy zaś przyszedł do domu, uprzedził go Jezus, mówiąc: Szymonie, jak ci się wydaje? Od kogo powinni pobierać daniny królowie ziemscy: od swych synów czy od obcych? 17:26 A kiedy on odpowiedział: od obcych, wtedy rzekł Jezus: Wobec tego synowie wolni są. 17:27 Żeby jednak nie gorszyć tych ludzi, pójdź nad morze i zarzuć wędkę. Weź pierwszą rybę, którą złapiesz, i otwórz jej pysk. Znajdziesz tam statera. Weź go i daj im za Mnie i za siebie. 18:1 Wtedy przyszli do Jezusa uczniowie i zapytali: Kto jest największy w królestwie niebieskim? 18:2 [A Jezus] zawołał dziecko, postawił je pomiędzy nimi 18:3 i powiedział: Zaprawdę mówię wam, jeśli się nie staniecie ponownie jako dzieci, nie będziecie mogli wejść do królestwa niebieskiego. 18:4 Kto będzie mały jak to dziecko, ten okaże się największym w królestwie niebieskim. 18:5 Ktokolwiek przygarnie w moje imię takie oto dziecię, Mnie samego przygarnie. 18:6 Lecz kto by miał zgorszyć jedno z tych małych, którzy wierzą we Mnie, lepiej byłoby dla niego, aby mu uwiązano u szyi kamień młyński i utopiono go w głębinie morskiej. 18:7 Biada światu z powodu zgorszenia. Zgorszenia przyjść muszą, lecz biada człowiekowi, przez którego przychodzi zgorszenie. 18:8 Jeśli, okazją do grzechu są dla ciebie ręka lub noga, odetnij je i odrzuć daleko od siebie: lepiej jest bowiem dla ciebie, żebyś jako kaleka lub chromy wszedł w posiadanie życia, niż żebyś mając obydwie ręce i nogi był wrzucony do ognia wiecznego. 18:9 A jeśli okazją do grzechu jest dla ciebie twoje oko, wyłup je i rzuć daleko od siebie: lepiej jest bowiem dla ciebie, żebyś z jednym okiem wszedł do życia, niż żebyś mając dwoje oczu był wrzucony do piekła ognistego. 18:10 Pamiętajcie, żebyście nie gardzili żadnym z tych małych, bo mówię wam, że ich aniołowie niebiescy są ciągle przed obliczem Boga, który jest w niebie. 18:11 (Albowiem Syn Człowieczy po to przyszedł, aby ratować to, co zginęło). 18:12 Jak się wam wydaje: Jeśli komuś, kto posiada sto owiec, zabłąka się jedna owca, to czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu w górach i nie pójdzie, aby szukać tej, która zginęła? 18:13 A jeśli ją znajdzie, to, zapewniam was, będzie się z niej cieszył bardziej niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu, które się nie zabłąkały. 18:14 Tak przeto nie pragnie Ojciec wasz, który jest w niebie, aby zginął którykolwiek z tych małych.

18:15 Jeśli brat twój zawini przeciwko tobie, idź i upomnij go sam na sam. Jeżeli cię usłucha, zdobędziesz brata twego. 18:16 Jeżeli cię nie usłucha, weź ze sobą jeszcze jednego lub dwóch innych, ażeby wszystko, cokolwiek będzie powiedziane, oparło się na słowach dwóch lub trzech świadków. 18:17 A jeśli i ich nie usłucha, powiedz całej społeczności. Jeżeli zaś nie posłucha nawet całej społeczności, niech będzie dla ciebie niczym poganin i celnik. 18:18 Zaprawdę mówię wam: Cokolwiek zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a cokolwiek rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie. 18:19 Zaprawdę mówię wam również: Jeśli dwóch spośród was będzie o coś prosić jednozgodnie, to sprawi im to Ojciec mój, który jest w niebie. 18:20 Bo jeśli dwóch lub trzech zbierze się w imię moje, to i Ja tam będę wśród nich. 18:21 Wtedy Piotr wysunąwszy się naprzód powiedział: Panie, ile razy mam przebaczać memu bratu, gdy zawini wobec mnie? Czy aż siedem razy. A Jezus odpowiedział 18:22: Nie mówię, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy. 18:23 Dlatego też królestwo niebieskie podobne jest do króla, który chciał się rozliczyć ze swymi sługami. 18:24 Kiedy zaczął się rozliczać, przyprowadzono mu jednego, który był winien dziesięć tysięcy talentów. 18:25 A ponieważ nie miał z czego oddać, Pan kazał go sprzedać razem z żoną, z dziećmi i ze wszystkim, co miał, i zapłacić dług. 18:26 Wtedy sługa ów rzucił się przed nim na ziemię i prosił go mówiąc: Panie, miej cierpliwość nade mną, a oddam ci wszystko. 18:27 I ulitowawszy się pan sługi tego, puścił go i darował mu jego długi. 18:28 A wychodząc sługa ów spotkał jednego ze swych towarzyszy, który był mu winien sto denarów; chwycił go i począł go dusić mówiąc: Oddaj wszystko, coś winien. 18:29 Wtedy ten upadł na ziemię i błagał mówiąc: Miej cierpliwość nade mną, a oddam ci wszystko. 18:30 Ale on nie zgodził się: poszedł, wtrącił go do więzienia [i zamierzał trzymać go tam], dopóki nie spłaci swego długu. 18:31 A jego współtowarzysze, widząc to, bardzo się zasmucili. Poszli do swego pana i opowiedzieli mu wszystko. 18:32 Wtedy kazał tamtemu przyjść i powiedział: Sługo niedobry, darowałem ci cały twój dług, ponieważ mnie prosiłeś. 18:33 Czyż i ty nie powinieneś był ulitować się nad towarzyszem twoim tak, jak ja ulitowałem się nad tobą? 18:34 I rozgniewawszy się pan jego wydał go katom [na tortury], dopóki nie odda całego długu. 18:35 Tak też uczyni wam Ojciec mój, który jest w niebie, jeśli każdy nie przebaczy całym sercem swojemu bratu. 19:1 A kiedy Jezus zakończył te pouczenia, opuścił Galileę i przybył w okolice Judei na drugi brzeg Jordanu. 19:2 Tłumy ludzi wielkie szły za Nim, a On ich uzdrawiał. 19:3 Wtedy faryzeusze przyszli do Niego i wystawiając Go na próbę, zapytali: Czy wolno odrzucić żonę dla jakiejkolwiek przyczyny? 19:4 A On odpowiedział: Czyż nie czytaliście, że Stwórca stworzył na początku mężczyznę i kobietę, 19:5 i powiedział: Tak więc opuści mężczyzna swego ojca i swoją matkę, aby się połączyć ze swoją żoną. I będą we dwoje niczym jedno ciało. 19:6 Przeto nie są już dwoje, lecz stanowią jedno ciało. Co tedy złączył Bóg, tego niech nie rozdziela człowiek. 19:7 A oni powiedzieli: Dlaczegóż tedy Mojżesz nakazał dać list rozwodowy i [zezwalał] oddalić [żonę]? 19:8 A On powiedział im: To ze względu na zatwardziałość waszych serc pozwolił wam Mojżesz oddalić żony wasze, lecz na początku tak nie było. 19:9 Otóż Ja wam mówię: ktokolwiek oddala swoją żonę – chyba że chodzi o małżeństwo nieważne – i bierze inną, popełnia cudzołóstwo, a ten, który oddaloną bierze za żonę, również popełnia cudzołóstwo. 19:10 Powiedzieli Mu tedy uczniowie: Jeżeli tak ma się sprawa mężczyzny z jego żoną, to lepiej [w ogóle] się nie żenić. 19:11 Lecz On odpowiedział: Nikt nie rozumie tego pouczenia, jeno ci, którym to jest dane. 19:12 Są bowiem ludzie od urodzenia niezdolni do małżeństwa, są też tacy, których ludzie uczynili niezdolnymi, są wreszcie i tacy, którzy sami, ze względu na królestwo niebieskie, uczynili się niezdolnymi. Kto może to pojąć, niech pojmuje. 19:13 Wtedy przyprowadzono do Niego małe dzieci, żeby włożył na nie swe ręce i żeby się pomodlił. Ale uczniowie surowo zabraniali. 19:14 Wówczas Jezus powiedział: Puśćcie dzieci i nie zabraniajcie im przyjść do Mnie. Do takich właśnie należy królestwo niebieskie.

19:15 Potem, włożywszy na nie ręce, poszedł stamtąd dalej. 19:16 A oto zbliżył się do Niego pewien człowiek i powiedział: Nauczycielu, co dobrego powinienem uczynić, żeby osiągnąć życie wieczne? 19:17 Jezus odpowiedział: Czemu Mnie pytasz o to, co dobre? Jest tylko jeden Dobry. A jeśli chcesz wejść w posiadanie życia, zachowuj przykazania. 19:18 A on zapytał: Które? Jezus zaś odpowiedział: Te oto: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie dawaj fałszywego świadectwa. 19:19 Czcij ojca twego i matkę twoją, a bliźniego twego kochaj jak siebie samego. 19:20 A młodzieniec ów powiedział: Wszystko to czyniłem. Czegóż mi jeszcze brak? 19:21 Jeśli chcesz być doskonałym – powiedział Jezus – idź, sprzedaj, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. A potem przyjdź i pójdź za Mną. 19:22 Usłyszawszy te słowa, młodzieniec odszedł zasmucony, jako że posiadał wielkie dobra. 19:23 Wtedy Jezus powiedział do swych uczniów: Zaprawdę mówię wam, że człowiekowi bogatemu trudno będzie wejść do królestwa niebieskiego. 19:24 Tak, mówię wam po raz drugi: Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne niż bogaczowi wejść do królestwa niebieskiego. 19:25 Na takie słowa zdumieli się bardzo uczniowie i mówili: Któż więc może być zbawiony. 19:26 A Jezus wpatrując się w nich powiedział: Wśród ludzi – to niemożliwe, ale u Boga wszystko jest możliwe. 19:27 Wtedy Piotr odpowiadając rzekł do Niego: Oto my właśnie zostawiliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą: cóż więc otrzymamy za to? 19:28 A Jezus odpowiedział: Zaprawdę mówię wam, którzyście poszli za Mną, że przy odrodzeniu, kiedy to już Syn Człowieczy zasiądzie na tronie swej chwały, wy również zasiądziecie na dwunastu tronach, aby sądzić dwanaście pokoleń Izraela. 19:29 Każdy, kto dla mego imienia zostawi własny dom, swych braci, siostry, ojca, matkę, dzieci lub pole, otrzyma stokroć więcej i będzie miał udział w życiu wiecznym. 19:30 Wielu bowiem pierwszych będzie ostatnimi i wielu ostatnich pierwszymi. 20:1 Z królestwem niebieskim jest tak jak z pewnym gospodarzem, który wyszedł wczesnym rankiem, aby nająć robotników do swej winnicy. 20:2 Zgodził się z nimi na denara za cały dzień i posłał ich do winnicy. 20:3 Wyszedł znów około godziny trzeciej i zobaczył innych, jak stali na placu bez zajęcia. 20:4 Powiedział więc do nich: Idźcie i wy do mojej winnicy, a ja dam wam, co się będzie należało. 20:5 I poszli. I znów wyszedł około godziny szóstej, potem około dziewiątej, i uczynił podobnie. 20:6 [Wreszcie] wyszedł około godziny jedenastej i spotkał [jeszcze] innych stojących, i zapytał: Dlaczego stoicie tu cały dzień nic nie robiąc? 20:7 A oni odpowiedzieli: Bo nas nikt nie najął. Powiedział im tedy: Idźcie i wy do winnicy mojej. 20:8 A kiedy nastał wieczór, powiedział gospodarz winnicy do zarządcy swego: Zwołaj robotników i wypłać im ich należność, rozpoczynając od ostatnich aż do pierwszych. 20:9 Przyszli tedy ci z jedenastej godziny i otrzymali każdy po denarze. 20:10 A gdy potem przyszli pierwsi, sądzili, że otrzymają więcej: ale oni również otrzymali po denarze. 20:11 A wziąwszy [zapłatę] szemrali przeciwko gospodarzowi, mówiąc: 20:12 Ci ostatni pracowali tylko jedną godzinę, a mimo to zrównałeś ich z nami, którzyśmy znosili ciężar [całego] dnia i spiekoty. 20:13 A On powiedział do jednego z nich: Przyjacielu, nie wyrządzam ci krzywdy. Czyż nie zgodziłeś się ze mną na jednego denara? 20:14 Weź tedy, co twoje, i odejdź! Chcę i temu ostatniemu dać tyle, co tobie. 20:15 Czyż nie mam prawa rozporządzać moimi dobrami tak, jak mi się podoba? Albo czy wypada, byś ze złością patrzył na to, że ja jestem dobry? 20:16 Tak oto ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi. 20:17 A kiedy wstępował Jezus do Jerozolimy, wziął ze sobą na stronę Dwunastu i powiedział im w drodze: 20:18 Oto idziemy do Jerozolimy, Syn Człowieczy będzie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie. 20:19 I zostanie przez nich skazany na śmierć, i wydadzą Go poganom na pośmiewisko, na biczowanie i na ukrzyżowanie. Lecz On trzeciego dnia zmartwychwstanie. 20:20 Wtedy przyszła do Niego matka synów Zebedeusza razem ze swymi synami i upadłszy na ziemię chciała o coś prosić. 20:21 A On spytał: Czego chcesz? I odpowiedziała: Oto dwaj moi synowie. Spraw, żeby zasiedli w Twym królestwie obok Ciebie, jeden po prawej stronie, a drugi po lewej. 20:22 A Jezus na to: Nie wiecie, o co prosicie. Czy możecie pić z kielicha, który Ja mam pić? Możemy – odpowiedzieli.

20:23 A Jezus odrzekł: Z kielicha mojego, co prawda, pić będziecie, lecz przyznawanie miejsc po mej prawicy i lewicy nie należy do Mnie; są bowiem tych, którym przeznaczył je mój Ojciec. 20:24 A dziesięciu innych, gdy to usłyszało, poczęło szemrać przeciwko dwu braciom. 20:25 Przywoławszy ich tedy ku sobie, Jezus powiedział: Wiecie, że ci, którzy są przywódcami narodów, panują nad nimi i że możnowładcy ciążą nad nimi [swą władzą]. 20:26 Nie powinno być tak wśród was; przeciwnie, ten, kto chce być wśród was wielkim, niech będzie waszym sługą, 20:27 a kto chciałby być pierwszym między wami, niech stanie się waszym niewolnikiem. 20:28 Tak właśnie Syn Człowieczy nie przyszedł, by Mu służono, lecz żeby służyć i dać życie swoje na okup za wielu. 20:29 A kiedy wychodzili z Jerycha, wielka rzesza szła za Nim. 20:30 I oto dwaj niewidomi siedzieli przy drodze. A gdy dowiedzieli się, że przechodzi [tamtędy] Jezus, zawołali: Panie, Synu Dawida, ulituj się nad nami! 20:31 A rzesza nastawała na nich, żeby umilkli; lecz oni tym głośniej wołali: Panie, Synu Dawida, ulituj się nad nami! 20:32 Zatrzymawszy się tedy Jezus przywołał ich i zapytał: Co chcecie, żebym wam uczynił? 20:33 A oni odpowiedzieli: Panie, żeby się otworzyły nasze oczy. 20:34 Zdjęty litością Jezus dotknął ich oczu i natychmiast odzyskali wzrok. I poszli za Nim. 21:1 Kiedy się zbliżyli do Jerozolimy i przybyli do Betfage na Górę Oliwną, wtedy posłał Jezus dwu spośród swoich uczniów 21:2 i powiedział im: Idźcie do wsi, która jest przed wami. Znajdziecie tam zaraz z brzegu oślicę uwiązaną razem z oślęciem. Odwiążcie je i przyprowadźcie do Mnie. 21:3 A gdyby wam coś mówiono, odpowiedzcie: Pan ich potrzebuje, ale zaraz je zwróci. 21:4 Stało się to, ażeby się wypełniła przepowiednia Proroka: 21:5 Powiedzcie córce Syjonu: Oto król twój przychodzi do ciebie, skromny, zasiadający na oślicy i na źrebięciu oślicy. 21:6 Poszli tedy uczniowie i uczyniwszy tak, jak im kazał Jezus, 21:7 przyprowadzili oślicę i oślę. Potem rozłożyli na nich swoje płaszcze, na których Jezus usiadł. 21:8 Ogromny zaś tłum ludzi rozściełał płaszcze na drodze, a inni obcinali gałęzie z drzew i układali [przed Nim]. 21:9 Tłumy, które szły na przedzie i z tyłu, wołały: Hosanna Synowi Dawidowemu! Błogosławiony, który przychodzi w imię Pana, Hosanna na wysokościach! 21:10 A kiedy wkroczył do Jerozolimy, poruszyło się całe miasto i pytano: Któż to jest? 21:11 A tłumy odpowiadały: Jest to prorok Jezus z Nazaretu w Galilei! 21:12 Potem wszedł Jezus do świątyni i począł wypędzać wszystkich sprzedawców i kupujących, którzy się tam znajdowali: powywracał stoły zmieniających pieniądze i stoiska sprzedawców gołębi. 21:13 I powiedział im: Napisane jest: Dom mój będzie nazwany domem modlitwy, a wy uczyniliście zeń jaskinię zbójców! 21:14 I przyszli do Niego, gdy był już w świątyni, ślepi i chromi, a On ich uzdrowił. 21:15 Widząc tedy arcykapłani i uczeni w Piśmie cuda, które uczynił [Jezus], i słysząc głos dzieci wołających: Hosanna Synowi Dawida, unieśli się gniewem 21:16 i powiedzieli do Niego: Czy słyszysz, co one mówią? A Jezus odpowiedział: Tak. Czy nigdy nie czytaliście tych oto słów: Poprzez usta niemowląt i ssących przygotowałeś sobie chwalę? 21:17 Potem zostawił ich tak i wyszedł z miasta, aby udać się do Betanii, gdzie spędził noc. 21:18 A kiedy wczesnym rankiem wszedł do miasta, poczuł głód. 21:19 I widząc obok drogi drzewo figowe, zbliżył się doń, ale nie znalazł na nim nic prócz liści. Powiedział tedy: Nigdy już nie będziesz rodzić owoców. I natychmiast uschło drzewo figowe. 21:20 A widząc to uczniowie zdumieni pytali: Jak mogło tak natychmiast uschnąć to drzewo figowe? 21:21 A Jezus odpowiedział: Zaprawdę mówię wam: jeśli będziecie mieli wiarę silną, będziecie mogli dokonywać nie tylko tego, czego Ja dopiero co dokonałem z tą figą, ale nawet, gdy powiecie tej górze: Podnieś się i rzuć się do morza – to tak się stanie. 21:22 I wszystko otrzymacie, o co tylko prosić będziecie z wiarą na modlitwie. 21:23 A gdy wszedł do świątyni i nauczał, przyszli arcykapłani i starsi ludu i zapytali: Jakim prawem to czynisz? Kto Ci dał takie prawo? 21:24 A Jezus odpowiedział: Zapytam i Ja was o coś. Jeśli Mi odpowiecie, to i Ja wam powiem, jakim prawem to czynię: 21:25 Czy chrzest Jana Chrzciciela pochodzi z nieba czy od ludzi? A oni tak sobie myśleli: Jeśli Mu odpowiemy, że z nieba, to zapyta nas: Czemuż więc nie uwierzyliście mu?

21:26 A jeśli Mu odpowiemy, że od ludzi, to musimy się obawiać tłumu, bo wszyscy uważają Jana za proroka. 21:27 Odpowiedzieli tedy Jezusowi tak: Nie wiemy. To Ja też wam nie powiem – odrzekł im jakim prawem to czynię. 21:28 Powiedzcie: co się wam wydaje? Pewien człowiek miał dwu synów. Zwracając się do jednego z nich, powiedział: Synu mój, idź dziś popracować w winnicy. 21:29 A on odpowiedział: Dobrze, panie – ale nie poszedł. 21:30 Potem zwracając się do drugiego powiedział to samo. A ten odpowiedział: Nie chcę ! Ale potem, odczuwając niepokój, poszedł. 21:31 Który z tych dwóch wypełnił wolę ojca? Odpowiedzieli: Ten drugi. A Jezus rzekł: Zaprawdę mówię wam: celnicy i nierządnice pierwej niż wy wchodzą do królestwa Bożego. 21:32 Przyszedł bowiem do was Jan [krocząc] drogą sprawiedliwości, wy jednak nie uwierzyliście mu, ale celnicy i nierządnice – ci uwierzyli; wy zaś, patrząc na to wszystko, nawet potem nie odczuwaliście niepokoju, aby mu uwierzyć. 21:33 A oto posłuchajcie innej przypowieści: Pewien człowiek, posiadacz majętności, założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał prasę i zbudował wieżę, a potem oddał winnicę w dzierżawę rolnikom. 21:34 Kiedy nadszedł czas winobrania, posłał swoich służących do dzierżawców po należne plony. 21:35 Ale ci napadli na służących, jednego pobili, innego zabili, a jeszcze innego obrzucili kamieniami. 21:36 Potem posłał innych służących, w liczbie większej niż za pierwszym razem. Ale i z nimi postąpili tak samo. 21:37 Wreszcie posłał do nich własnego syna, myśląc sobie: Uszanują [przynajmniej] mojego syna. 21:38 Ale dzierżawcy, widząc syna, zaczęli mówić między sobą: On jest dziedzicem. Chodźcie, zabijemy go i tak posiądziemy dziedzictwo jego. 21:39 I napadli na niego, wypędzili go z winnicy i zabili. 21:40 Gdy przyjdzie właściciel winnicy, co uczyni tym rolnikom? 21:41 A oni odpowiedzieli: Wygładzi doszczętnie tych nędzników, a winnicę odda w dzierżawę innym rolnikom, takim, którzy oddadzą mu plony w swoim czasie. 21:42 Wtedy powiedział Jezus: Czy nigdy nie czytaliście w Piśmie: Kamień odrzucony przez budujących – to ten, który się stał kamieniem węgielnym. I to jest dzieło Pana, i ono jest godne podziwu w oczach naszych. 21:43 Tak też mówię wam: królestwo Boże będzie od was zabrane i zostanie powierzone ludowi, który wyda zeń owoce. 21:44 Ktokolwiek upadnie na ten kamień, rozbije się, a on zmiażdży każdego, na kogo spadnie. 21:45 Arcykapłani i faryzeusze, słuchając tych słów, zrozumieli dobrze, że odnoszą się one właśnie do nich. 21:46 Ale gdy usiłowali Go pochwycić, ogarnęła ich obawa przed tłumem, który uważał Go za proroka. 22:1 A odpowiadając Jezus znów począł nauczać ich w przypowieściach mówiąc: 22:2 Z królestwem niebieskim jest tak jak z królem, który wyprawił ucztę weselną synowi swemu. 22:3 Posłał służących, aby zwołali zaproszonych na ucztę. Ale ci nie chcieli przyjść. 22:4 Posłał potem znów innych służących i kazał powiedzieć zaproszonym: Przygotowałem już moją ucztę: woły i zwierzęta utuczone są już pobite i wszystko gotowe. Przyjdźcie na ucztę! 22:5 Ale oni zlekceważyli to [wezwanie] i odeszli: jeden na swoje pole, drugi do swego kupiectwa, 22:6 a inni napadli na służących i skatowawszy ich, pozabijali. 22:7 Wtedy król rozgniewał się; posłał swoje wojsko, wytrącił tych zabójców i spalił ich miasto. 22:8 A potem powiedział do służących: Uczta jest gotowa, ale zaproszeni nie okazali się godnymi. 22:9 Idźcie tedy na rozstaje dróg i zwołujcie na ucztę wszystkich, których tylko tam znajdziecie. 22:10 Rozeszli się słudzy na drogi i zgromadzili wszystkich, których spotkali, złych i dobrych, i sala godowa wypełniła się ucztującymi. 22:11 Wtedy wszedł na salę król, żeby zobaczyć ucztujących. I oto ujrzał tam człowieka, który nie był ubrany w szaty weselne. 22:12 I powiedział do niego: Przyjacielu, jakżeś tu wszedł nie będąc ubranym w szaty weselne? A on nic nie odpowiedział: 22:13 Rzekł tedy król do służących: Związawszy mu ręce i nogi, wyrzućcie go na zewnątrz w ciemności, gdzie będzie płacz i zgrzytanie zębów. 22:14 Wielu jest bowiem wezwanych, lecz mało 22:15 Wówczas faryzeusze odeszli i zastanawiali się, jak by Go pochwycić na słowie. 22:16 I posłali do Niego swoich uczniów razem ze zwolennikami Heroda. A ci powiedzieli: Nauczycielu, wiemy, że jesteś szczery i że nauczasz drogi Bożej w prostocie, nie wyróżniając nikogo, bo nie zważasz na godności ludzkie. 22:17 Powiedz nam, jak Ci się zdaje: Czy należy płacić podatek cesarzowi, czy nie? 22:18 Lecz Jezus, poznawszy ich przewrotność, powiedział: Obłudnicy, czemu Mnie kusicie?

22:19 Pokażcie Mi monetę podatkową. I podali Mu denara. 22:20 A On powiedział: Czyja jest ta podobizna i napis? 22:21 A oni odpowiedzieli: Cesarza. Rzekł im tedy: Oddajcie więc cesarzowi to, co jest cesarza, a Bogu to, co Boskie. 22:22 A oni byli tym bardzo zaskoczeni. I zostawiwszy Go, odeszli. 22:23 Tego też dnia przyszli do Niego saduceusze, ci, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i postawili Mu takie oto pytanie: 22:24 Nauczycielu! Mojżesz powiedział, że jeśli ktoś umiera nie mając dzieci, to brat zmarłego winien poślubić jego żonę, żeby zrodzić potomka swemu bratu. 22:25 Otóż było u nas siedmiu braci. Pierwszy z nich ożenił się i umarł nie mając dzieci, zostawiając przy tym żonę swemu bratu. 22:26 Podobnie stało się z drugim, potem z trzecim i tak aż do siódmego. 22:27 W końcu po wszystkich już, zmarła także kobieta. 22:28 Jakże więc będzie w chwili zmartwychwstania? Którego z tych siedmiu będzie żoną, skoro wszyscy byli jej mężami? 22:29 A Jezus odpowiedział im: Jesteście w błędzie, nie znając ani Pisma, ani mocy Bożej. 22:30 Gdy nastąpi zmartwychwstanie, nikt nie będzie ani żenił się, ani za mąż wychodził. Wszyscy będą jak aniołowie w niebie. 22:31 A o zmartwychwstaniu umarłych – czyż nie czytaliście proroctwa, w którym Bóg tak oto mówi: 22:32 Ja jestem Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba? Nie jest On tedy Bogiem umarłych, ale żywych. 22:33 A rzesze, które to słyszały, były poruszone do głębi Jego nauką. 22:34 Faryzeusze zaś, dowiedziawszy się, jak zamknął usta saduceuszom zeszli się w gromadzie 22:35 i jeden z nich, aby Go podejść, postawił takie pytanie: 22:36 Nauczycielu, który nakaz Prawa jest największy? 22:37 A Jezus powiedział: Będziesz miłował Pana Boga twego z całego serca twego, całą duszą twoją i całym umysłem twoim. 22:38 Oto największy i pierwszy nakaz. 22:39 A drugi jest mu podobny: Będziesz miłował bliźniego twego jak siebie samego. 22:40 Na tych dwu nakazach spoczywa całe Prawo i Prorocy. 22:41 A kiedy faryzeusze byli razem, zapytał ich Jezus: 22:42 Co wy sądzicie o Mesjaszu? Czyim jest synem? A oni odpowiedzieli: Dawida. 22:43 I odrzekł: Jakże tedy Dawid, przemawiając w Duchu, może Go nazywać Panem mówiąc: 22:44 Powiedział Pan do Pana mego: Zasiadaj po prawicy mojej, aż położą twoich nieprzyjaciół pod stopy twoje? 22:45 Jeśli Dawid nazywa Go Panem, to jakże on może być synem Dawida? 22:46 I nikt nie potrafił Mu odpowiedzieć na to nawet jednym słowem. Nikt też od tego dnia nie odważył się stawiać Mu więcej pytań. 23:1 Wtedy powiedział Jezus do rzesz i uczniów swoich: 23:2 Uczeni w Piśmie i faryzeusze zasiedli na miejscu skąd nauczał Mojżesz. 23:3 Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co tylko będą wam nakazywać, lecz nie naśladujcie ich w tym, co czynią. Mówią oni bowiem, ale sami nie czynią. 23:4 Przygotowują ciężary ogromne i przytłaczające i wkładają je na barki ludzi, ale sami nie chcą ich nawet palcem poruszyć. 23:5 Wszystko robią tak, żeby się podobać ludziom. Dlatego też sporządzają sobie okazalsze filakterie i przedłużają frędzle u płaszczy. 23:6 Lubią zajmować pierwsze miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. 23:7 Pragną, żeby ich pozdrawiano na miejscach publicznych i żeby ich ludzie nazywali Rabbi. 23:8 Ale wy nie pozwólcie, by do was mówiono Rabbi. Macie bowiem tylko jednego Nauczyciela, a wy wszyscy jesteście braćmi. 23:9 I nikogo nie nazywajcie ojcem tu na ziemi. Jeden bowiem jest tylko Ojciec wasz, Ten w niebie. 23:10 I nie nazywajcie się również mistrzami. Waszym Mistrzem jest tylko Chrystus. 23:11 Największy spośród was niech się stanie sługą waszym. 23:12 Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony. 23:13 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! To wy zamykacie królestwo Boże dla ludzi. Sami nie wchodzicie i nie pozwalacie wejść tym, którzy doń zmierzają. (14) 23:15 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Przemierzacie morza i ziemie, żeby zdobyć jednego współwyznawcę, a kiedy go już zdobędziecie, sprawiacie, że jest godzien potępienia dwa razy bardziej niż wy.

23:16 Biada wam, przewodnicy ślepi! Mówicie: Jeśli ktoś przysięga na świątynię, to przysięgi nie ma, lecz jeśli ktoś przysięga na złoto świątyni, to musi zachować przysięgę. 23:17 O głupi i ślepi! Cóż jest zatem ważniejsze: złoto czy świątynia, która i złoto czyni świętym? 23:18 Mówicie także: Jeśli ktoś przysięga na ołtarz, to przysięgi nie ma, lecz jeśli ktoś przysięga na ofiarę, która jest na ołtarzu, to musi zachować przysięgę. 23:19 O ślepcy! Cóż jest zatem ważniejsze: ofiara czy ołtarz, który czyni świętą samą ofiarę? 23:20 Tak więc przysięgać na ołtarz – to znaczy przysięgać na niego i na wszystko, co się na nim znajduje. 23:21 Przysięgać zaś na świątynię to znaczy przysięgać na nią i na Tego, który w niej mieszka. 23:22 Przysięgać na niebo – to znaczy przysięgać na tron Boży i na Tego, który na owym tronie zasiada. 23:23 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Dajecie dziesięcinę z mięty, z kopru i z kminku, zaniedbując przy tym to, co najważniejsze w prawie: sprawiedliwość, miłosierdzie i wiarę. To trzeba zachowywać, nie zaniedbując zresztą tamtego. 23:24 Ślepi przewodnicy! Przecedzacie komara, a połykacie wielbłąda. 23:25 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Troszczycie się o zewnętrzną stronę kubka i misy, a tymczasem wewnątrz nich pełno jest zdzierstwa i niepowściągliwości! 23:26 Ślepy faryzeuszu! Oczyść najpierw wnętrze kielicha po to, aby i jego zewnętrzna strona była czysta. 23:27 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Jesteście podobni do pobielanych grobów, które wyglądają pięknie na zewnątrz, ale wewnątrz pełne są trupich kości i wszelkiej zgnilizny. 23:28 Wy również na zewnątrz wydajecie się ludziom sprawiedliwymi, ale wewnątrz pełni jesteście obłudy i nieprawości. 23:29 Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Wznosicie grobowce dla proroków i upiększacie mogiły sprawiedliwych, 23:30 mówiąc przy tym: Gdybyśmy żyli w czasach naszych ojców, nie przyłączylibyśmy się do nich podczas przelewu krwi proroków. 23:31 W ten sposób sami przyznajecie, że jesteście synami tych, którzy mordowali proroków. 23:32 Tak więc dopełniacie miary ojców waszych. 23:33 Węże, plemię żmijowe! Jakże wy będziecie mogli uniknąć potępienia piekielnego? 23:34 Dlatego właśnie posyłam do was proroków i mędrców, i uczonych w Piśmie. Lecz wy jednych zabijecie i ukrzyżujecie, innych będziecie biczować w waszych synagogach i przepędzać z miasta do miasta. 23:35 I tak spłynie na was wszelka krew sprawiedliwych, przelana na ziemi od krwi Abla sprawiedliwego aż do krwi Zachariasza, syna Barachiasza, którego zamordowaliście pomiędzy przybytkiem a ołtarzem. 23:36 Zaprawdę mówię wam, wszystko to spadnie na to pokolenie. 23:37 Jeruzalem, Jeruzalem! To ty zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy są do ciebie posłani! Ileż razy chciałem zgromadzić twe dzieci, jak kokosz gromadzi swe kurczęta pod skrzydła... Aleś nie chciało. 23:38 Tak tedy dom wasz stanie się wam pustym. 23:39 Mówię wam bowiem, że odtąd już Mnie nie ujrzycie więcej, aż powiecie: Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie. 24:1 A gdy Jezus wyszedł ze świątyni i oddalał się, dołączyli doń uczniowie Jego i zwrócili Jego uwagę na zabudowania świątynne. 24:2 Lecz Jezus odpowiedział im: Widzicie to wszystko? Otóż mówię wam: nie pozostanie tu kamień na kamieniu. Wszystko będzie zwalone. 24:3 A kiedy usiadł na Górze Oliwnej, przyszli uczniowie i pytali Go na osobności: Powiedz nam, kiedy się to stanie i jaki będzie znak Twojego przyjścia oraz końca świata? 24:4 A Jezus odpowiedział: Uważajcie, żeby was ktoś nie oszukał. 24:5 Przyjdzie bowiem wielu, [rzekomo] w imię moje, i będzie mówić: Ja jestem Mesjaszem. I uwiodą wiele ludzi. 24:6 Będziecie również słyszeli o wojnach i o wieściach z wojen. Nie dajcie się tym zastraszyć. To musi co prawda nastąpić, ale nie będzie jeszcze oznaczać końca. 24:7 Naród stanie przeciwko narodowi, a królestwo przeciwko królestwu. Tu i ówdzie zapanuje głód i zaraza i zdarzą się trzęsienia ziemi. 24:8 Ale wszystko to – to dopiero początek boleści. 24:9 Wtedy wydadzą was na cierpienia i na śmierć. I będą was nienawidzić wszystkie narody z powodu mojego imienia. 24:10 Wówczas wielu upadnie. I będą się wzajemnie wydawać i nienawidzić. 24:11 Powstanie wielu fałszywych proroków i uwiodą wiele ludzi. 24:12 A ponieważ spotęguje się nieprawość, u wielu osłabnie miłość 24:13 Lecz kto wytrwa aż do końca, będzie zbawiony. 24:14 Ta zaś Dobra Nowina o królestwie będzie głoszona po całym świecie na świadectwo dla wszystkich narodów. I wtedy przyjdzie koniec.

24:15 Kiedy więc ujrzycie brzydotę spustoszenia – jak przepowiedział prorok Daniel – wypełniającą miejsce święte – kto czyta, niech rozumie! – 24:16 wówczas ci, którzy będą w Judei, niech uciekają w góry. 24:17 A kto będzie na dachu, niech nie schodzi do domu, żeby zabrać swe rzeczy. 24:18 A kto będzie na polu, niech nie wraca, by zabrać swój płaszcz 24:19 Biada brzemiennym i karmiącym w owe dni! 24:20 Módlcie się, ażeby ucieczka wasza nie wypadła w zimę lub w szabat, 24:21 bo nastąpi wtedy ucisk tak wielki, jakiego nie było od początku świata aż dotąd i jakiego nigdy nie będzie. 24:22 I gdyby dni owe nie miały być skrócone, nikt by nie ocalał. Lecz ze względu na wybranych będą te dni skrócone. 24:23 Jeśli wam tedy powiedzą: Patrzcie, oto Mesjasz tu albo tam – nie wierzcie. 24:24 Pojawią się bowiem fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy, tacy, którzy będą nawet czynić wielkie cuda i znaki, aby wprowadzić w błąd, gdyby to było możliwe, nawet wybranych. 24:25 Tak więc zapowiedziałem wam to z góry. 24:26 Jeśli wam powiedzą: Oto jest na pustyni – nie chodźcie tam; Oto wewnątrz domu – nie wierzcie wcale. 24:27 Podobnie jak błyskawica ukazując się na wschodzie jest widoczna aż na zachodzie, tak też będzie i z przyjściem Syna Człowieczego. 24:28 Gdzie jest padlina, tam zbierają się sępy. 24:29 A wkrótce po ucisku dni owych słońce się zaćmi, księżyc straci swój blask, gwiazdy poczną spadać z nieba, a moce niebieskie będą zachwiane. 24:30 I wtedy ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego, wtedy też poczną narzekać wszystkie narody ziemi. I ujrzą Syna Człowieczego zstępującego na obłokach z mocą wielką i chwałą. 24:31 I wyśle On swoich aniołów z trąbą potężną, ażeby zgromadzili wszystkich wybranych z czterech stron świata, od jednego krańca nieba do drugiego. 24:32 Uczcie się przez podobieństwo od drzewa figowego. Kiedy jego gałęzie ożywiają się nabrzmiałe i ukazują liście, wiecie, że blisko jest lato. 24:33 Podobnie też gdy zobaczycie to wszystko, wiedzcie, że On już blisko jest, we drzwiach. 24:34 Zaprawdę mówię wam, nie przeminie to pokolenie, nim się to wszystko stanie. 24:35 Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nie przeminą. 24:36 Lecz dnia tego ani godziny owej nikt nie zna: ani aniołowie w niebie, ani Syn – tylko jeden Ojciec. 24:37 Podobnie jak za dni Noego tak też będzie z przyjściem Syna Człowieczego: 24:38 jak przed potopem jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali aż do momentu wejścia Noego do arki 24:39 i nawet nie spostrzegli, że przyszedł potop i pochłonął wszystkich – tak też będzie i z przyjściem Syna Człowieczego. 24:40 Wtedy gdy dwóch będzie w polu, to jeden zostanie zabrany, a drugi ocaleje; 24:41 gdy dwie kobiety będą obracały żarna, jedną wezmą, a druga zostanie. 24:42 Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia, w którym Pan wasz przyjdzie. 24:43 I nad tym się też zastanówcie: Gdyby gospodarz domu wiedział, o której godzinie w nocy przyjdzie złodziej, czuwałby i nie dopuściłby do tego, by się włamano do jego mieszkania. 24:44 Dlatego też i wy bądźcie gotowi, bo Syn Człowieczy przyjdzie w chwili, której nie przewidujecie. 24:45 Któż jest owym sługą wiernym i mądrym, którego pan postawił nad ludźmi swojego domu po to, by im dawał pożywienie w odpowiednim czasie? 24:46 Szczęśliwy ten sługa, którego pan, wracając, spotka przy tym zajęciu. 24:47 Zaprawdę mówię wam: uczyni go zarządcą wszystkich swoich majętności. 24:48 Lecz jeśli ów sługa powie sobie w duchu: Mój pan opóźnia się – 24:49 a potem zacznie bić swoich towarzyszy oraz jeść i pić w towarzystwie pijaków, 24:50 to pan takiego sługi, przyszedłszy w dzień, kiedy ten się nie spodziewa, i o godzinie, której nie zna, 24:51 każe go dotkliwie ukarać i wyrzuci między obłudników. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. 25:1 Wówczas z królestwem niebieskim będzie tak, jak z dziesięcioma pannami, które wziąwszy swe lampy wyszły na spotkanie oblubieńca. 25:2 Pięć z nich było mądrych, a pięć głupich. 25:3 Otóż owe głupie, wziąwszy ze sobą lampy, nie zabrały oleju; 25:4 mądre zaś, biorąc lampy, zabrały również i olej w naczyniach. 25:5 A gdy oblubieniec się opóźniał, wszystkie ogarnęło znużenie i posnęły. 25:6 Lecz o północy dał się słyszeć krzyk: Oto oblubieniec! Wychodźcie naprzeciw. 25:7 Obudziły się tedy wszystkie panny i poczęły opatrywać swoje lampy. 25:8 I powiedziały panny głupie do mądrych: Dajcie nam oleju, bo gasną nam lampy.

25:9 Ale te odpowiedziały: Nie, bo może nie starczyć ani dla nas, ani dla was. Idźcie raczej do sprzedających i kupcie sobie. 25:10 A gdy one odeszły, nadszedł oblubieniec. Wówczas te, które były gotowe, weszły z nim do sali biesiadnej i zamknięto drzwi. 25:11 Przyszły wreszcie pozostałe panny i zaczęły wołać: Panie, Panie, otwórz nam. 25:12 Lecz on odpowiedział: Zaprawdę mówię wam, nie znam was. 25:13 Czuwajcie więc, bo nie znacie ani dnia, ani godziny. 25:14 [Z królestwem niebieskim jest] tak jak z człowiekiem, który udając się w podróż, wezwał swoich służących i powierzył im całą swoją majętność. 25:15 Jednemu dał pięć talentów, drugiemu dwa, a trzeciemu jeden – każdemu [zresztą] według jego zdolności – i odjechał. Zaraz też 25:16 ten, który otrzymał pięć talentów, poszedł, obracał nimi i zarobił pięć innych. 25:17 Podobnie postąpił ten, który otrzymał dwa talenty, zarabiając dwa inne. 25:18 Lecz ten, który otrzymał tylko jeden, poszedł, wykopał dół w ziemi i schował tam pieniądze swojego pana. 25:19 Po dłuższym czasie wrócił pan owych sług i zaczął rozliczać się z nimi. 25:20 Ten, który otrzymał pięć talentów, przyniósł drugie pięć mówiąc: Panie, dałeś mi pięć talentów. Oto pięć innych, które zarobiłem. 25:21 Dobrze, sługo prawy i wierny – powiedział jego pan. – Ponieważ byłeś wierny w małym, postawię cię nad wieloma. Wejdź do radości pana twego. 25:22 A potem przyszedł ten, który otrzymał dwa talenty, i powiedział: Panie, dałeś mi dwa talenty – oto inne dwa, które zarobiłem. 25:23 A pan jego powiedział: Dobrze, sługo prawy i wierny. Ponieważ byłeś wierny w małym, postawię cię nad wieloma. Wejdź do radości pana twego. 25:24 Przyszedł wreszcie ten, który otrzymał jeden talent, i powiedział: Panie, wiedziałem, że jesteś człowiekiem surowym, że chcesz żąć tam, gdzie nie posiałeś, i zbierać tam, gdzie nie rozsypałeś. 25:25 Obawiając się tedy ciebie, poszedłem i zakopałem twój talent w ziemi. A teraz oto masz go! 25:26 Ale jego pan odpowiedział mu: Sługo zły i leniwy! Wiedziałeś, że chcę żąć tam, gdzie nie posiałem, i zbierać tam, gdzie nie rozsypałem? 25:27 Powinieneś był tedy powierzyć moje pieniądze bankierom, a ja, po powrocie, otrzymałbym, co moje, razem z należnym zyskiem. 25:28 Dlatego odbierzcie mu ten talent i oddajcie temu, który ma dziesięć talentów! 25:29 Każdemu bowiem, kto ma, będzie jeszcze dodane, żeby posiadał nadmiar; temu zaś, kto nie ma, będzie zabrane nawet to, co ma. 25:30 Tego zaś sługę, który nic nie wart, wyrzućcie na zewnątrz, w ciemności. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. 25:31 Kiedy Syn Człowieczy przyjdzie w chwale w otoczeniu wszystkich aniołów swoich, zasiądzie na tronie chwały 25:32 i wszystkie narody zgromadzą się przed Nim. A On oddzieli jednych ludzi od drugich, tak jak pasterz zwykł oddzielać owce od kozłów. 25:33 I zbierze owce po prawej stronie, a kozły po lewej. 25:34 A potem powie Król do tych, co są po prawej stronie: Przyjdźcie, błogosławieni Ojca mego, weźcie w posiadanie królestwo, które dla was było przygotowane od początku świata. 25:35 Byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem obcy, a przyjęliście Mnie. 25:36 Byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a nawiedziliście Mnie; byłem więźniem, a przyszliście do Mnie. 25:37 Wtedy odpowiedzą Mu sprawiedliwi: Panie, kiedyż to widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Cię, spragnionym i daliśmy Ci pić? 25:38 Kiedyż widzieliśmy Cię obcym i przyjęliśmy Cię, nagim i przyodzialiśmy Cię, 25:39 albo chorym i w więzieniu i poszliśmy Cię odwiedzić? 25:40 A Król odpowie im tak: Zaprawdę powiadam wam, cokolwiek uczyniliście jednemu spośród najmniejszych braci moich, uczyniliście Mnie samemu. 25:41 A potem powie do tych z lewej strony: Idźcie precz ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i aniołom jego. 25:42 Byłem bowiem głodny, a nie daliście Mi jeść; byłem spragniony, a nie daliście Mi pić. 25:43 Byłem bez domu, a nie przyjęliście Mnie; byłem nagi, a nie przyodzialiście Mnie; byłem chory i uwięziony, a nie przyszliście do Mnie. 25:44 A wtedy ci znów zapytają Go: Panie, kiedyż widzieliśmy Cię głodnym albo spragnionym, bezdomnym albo nagim, chorym lub uwięzionym, a nie przyszliśmy Ci z pomocą?

25:45 A On im odpowie: Zaprawdę mówię wam, czegokolwiek nie uczyniliście jednemu spośród najmniejszych, nie uczyniliście tego i Mnie. 25:46 I pójdą stamtąd: ci na wieczne potępienie, a sprawiedliwi do życia wiecznego. 26:1 A gdy Jezus dokończył wszystkich tych pouczeń, powiedział do swoich uczniów: 26:2 Wiecie, że za dwa dni będzie Pascha i Syn Człowieczy zostanie wydany na ukrzyżowanie. 26:3 Wtedy to arcykapłani i starsi ludu zebrali się w pałacu najwyższego kapłana, imieniem Kajfasz, 26:4 i naradzali się, jak by podstępnie ująć Jezusa i Go zabić. 26:5 Mówili jednak: Byle nie podczas święta, żeby nie doszło do wzburzenia wśród ludu. 26:6 A kiedy Jezus znajdował się w Betanii, w domu Szymona Trędowatego, 26:7 zbliżyła się do Niego pewna niewiasta z naczyniem alabastrowym pełnym drogiego olejku i wylała Mu [olejek] na głowę, gdy był przy stole. 26:8 Widząc to uczniowie poczęli sarkać, mówiąc: Po co takie marnotrawstwo? 26:9 Można było to sprzedać drogo, a pieniądze rozdać ubogim. 26:10 Lecz Jezus, spostrzegłszy to, powiedział do nich: Dlaczego sprawiacie przykrość tej kobiecie? Przecież ona spełniła dobry uczynek dla Mnie. 26:11 Ubogich zawsze będziecie mieli wśród was, lecz Mnie nie zawsze będziecie mieć. 26:12 Wylewając ten olejek na moje ciało, zrobiła to na moje pogrzebanie. 26:13 Zaprawdę mówię wam, gdziekolwiek na całym świecie będzie głoszona ta Dobra Nowina, będzie również opowiadane na jej pamiątkę to, co uczyniła. 26:14 Wtedy jeden spośród Dwunastu, ten, który się nazywał Judasz Iskariota, poszedł do arcykapłanów 26:15 i powiedział im: Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam. A oni postanowili [dać] mu trzydzieści srebrników. 26:16 Od tego momentu szukał już tylko dogodnej sposobności, żeby Go wydać. 26:17 W pierwszy dzień Przaśników przyszli do Jezusa uczniowie i zapytali Go: Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali spożywanie Paschy? 26:18 A On odpowiedział: Idźcie do miasta, do pewnego człowieka, i powiedzcie mu: Nauczyciel kazał ci oznajmić: Mój czas jest bliski. U ciebie chcę spożyć Paschę razem z uczniami moimi. 26:19 I uczynili uczniowie tak, jak im nakazał Jezus. I przygotowali Paschę. 26:20 A gdy nadszedł wieczór, siedział już przy stole razem z Dwunastu [uczniami]. 26:21 W czasie wieczerzy zaś powiedział: Zaprawdę mówię wam, jeden z was Mnie zdradzi. 26:22 A oni, zasmuciwszy się bardzo, poczęli jeden po drugim pytać: Czy to ja, Panie? 26:23 I odpowiedział: Ten, który macza ze Mną rękę w misie, ten Mnie zdradzi. 26:24 Syn Człowieczy odchodzi, tak jak jest o Nim napisane, lecz biada człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy jest wydany. Lepiej byłoby dla tego człowieka, żeby się nie narodził. 26:25 Wtedy Judasz, ten, który miał Go zdradzić, zapytał: Czy to ja, Rabbi? A Jezus odrzekł: Tyś powiedział. 26:26 A kiedy jedli, wziął Jezus chleb i odmówiwszy błogosławieństwo połamał go i rozdał uczniom mówiąc: Bierzcie i jedzcie! To jest ciało moje. 26:27 A potem biorąc kielich, odmówił dziękczynienie i podał im mówiąc: Pijcie z niego wszyscy. 26:28 To jest bowiem krew moja, krew Przymierza, która będzie wylana za wielu na odpuszczenie grzechów. 26:29 Powiadam wam, odtąd już nie będę pił z tego owocu winnego aż do dnia, w którym zacznę pić z wami nowe wino w królestwie mojego Ojca. 26:30 I odśpiewawszy psalmy, udali się na Górę Oliwną. 26:31 I wtedy powiedział do nich Jezus: Tej nocy wszyscy wy zwątpicie we Mnie. Jest bowiem napisane: Uderzę pasterza i rozproszą się owce trzody. 26:32 Lecz po zmartwychwstaniu uprzedzę was do Galilei. 26:33 A Piotr odpowiadając rzekł: Jeśli nawet wszyscy zwątpią w Ciebie, ja nie zwątpię nigdy. 26:34 Jezus zaś odpowiedział: Zaprawdę mówię ci, że tej nocy, zanim jeszcze kur zapieje, trzy razy się Mnie zaprzesz. 26:35 A Piotr odpowiedział: Choćbym miał umrzeć z Tobą, nie zaprę się Ciebie. I wszyscy uczniowie mówili to samo. 26:36 Potem przybył Jezus z nimi do ogrodu zwanego Getsemani i powiedział do uczniów: Zostańcie tu tak długo, jak długo Ja, odszedłszy tam, będę się modlił. 26:37 Potem wziął ze sobą Piotra i dwóch synów Zebedeusza i zaczął odczuwać smutek i bojaźń. 26:38 I powiedział im: Smutna jest moja dusza aż do śmierci. Zostańcie tu i czuwajcie ze Mną. 26:39 A odszedłszy nieco dalej, upadł na twarz i tak się modlił: Ojcze mój! Jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich. Lecz [niech się stanie] nie jak Ja chcę, ale jak Ty. 26:40 A kiedy wrócił do uczniów, zastał ich śpiących. I powiedział do Piotra: Tak więc nie potrafiliście nawet jednej godziny czuwać ze Mną!

26:41 Czuwajcie i módlcie się; abyście nie popadli w pokusę, bo duch jest wprawdzie pełen gorliwości, ale ciało słabe. 26:42 I po raz drugi odszedł, aby się modlić. I mówił: Ojcze mój! Jeśli ten kielich nie może Mnie ominąć i muszę go wypić, niech się dzieje wola Twoja. 26:43 A potem wrócił i znów zastał ich śpiących – bo oczy ich jeszcze były senne. 26:44 Zostawił ich i po raz trzeci poszedł się modlić, powtarzając te same słowa. 26:45 A potem przyszedł i powiedział uczniom swoim: Teraz już śpijcie i odpoczywajcie. Oto nadchodzi godzina. Syn Człowieczy będzie wydany w ręce grzeszników. 26:46 Wstańcie, chodźmy! Oto zbliża się już mój zdrajca. 26:47 A gdy On to jeszcze mówił, nadszedł Judasz, jeden z Dwunastu, a za nim duża zgraja uzbrojonych w miecze i kije, wysłana przez arcykapłanów i starszych ludu. 26:48 A zdrajca dał im taki oto znak: To jest ten, którego pocałuję. Jego chwytajcie. 26:49 I natychmiast zbliżył się do Jezusa mówiąc: Bądź pozdrowiony, Nauczycielu. I pocałował Go. 26:50 Lecz Jezus powiedział: Przyjacielu, po coś przyszedł? Wówczas rzucili się na Jezusa i pochwycili Go. 26:51 A oto jeden z towarzyszących Jezusowi wyciągnął rękę, chwycił miecz, uderzył sługę najwyższego kapłana i odciął mu ucho. 26:52 Lecz Jezus mu powiedział: Schowaj twój miecz, bo wszyscy ci, którzy chwytają za miecz, od miecza poginą. 26:53 Czy myślisz, że nie mógłbym prosić Ojca, a On przysłałby Mi zaraz na pomoc więcej niż dwanaście legionów aniołów? 26:54 Jakże więc wypełnią się Pisma, według których tak musi się stać? 26:55 Wtedy też powiedział Jezus do rzesz: Wyszliście uzbrojeni w miecze i kije, by Mnie ująć jak zbójcę? A przecież każdego dnia zasiadałem w świątyni, aby was nauczać, i nie zatrzymaliście Mnie. 26:56 Otóż stało się to, żeby się wypełniły Pisma Proroków. Wtedy wszyscy uczniowie opuścili Go i uciekli. 26:57 A ci, którzy pochwycili Jezusa, zaprowadzili Go do najwyższego kapłana, Kajfasza, gdzie zgromadzili się wszyscy uczeni w Piśmie i starsi ludu. 26:58 Piotr zaś szedł za Nim z daleka aż do pałacu najwyższego kapłana. Znalazłszy się we wnętrzu, usiadł razem ze służącymi, żeby zobaczyć, jak się to wszystko skończy. 26:59 Tymczasem najwyżsi kapłani i cały Sanhedryn szukali jakiegoś fałszywego świadectwa przeciw Jezusowi, aby Go skazać na śmierć. 26:60 Nic jednak nie znaleźli, mimo że przedstawiano wielu fałszywych świadków. W końcu wystąpili dwaj 26:61 i zeznali: On powiedział: Mogę zburzyć świątynię Bożą i odbudować ją w ciągu trzech dni. 26:62 Wtedy powstawszy najwyższy kapłan zapytał Go: Nie odpowiadasz wcale? Cóż to zeznają ci przeciwko Tobie? 26:63 Lecz Jezus milczał. Powiedział Mu tedy najwyższy kapłan: Zaklinam Cię na Boga żywego: Powiedz nam, czy Ty jesteś Mesjaszem, Synem Bożym? 26:64 A Jezus odrzekł: Tyś powiedział. Lecz mówię wam: Odtąd oglądać będziecie Syna Człowieczego zasiadającego po prawicy Wszechmocnego i zstępującego w obłokach niebieskich. 26:65 Wtedy najwyższy kapłan rozdarł swe szaty i zawołał: Zbluźnił ! Czyż potrzebujemy jeszcze świadków? Przecież dopiero co słyszeliście bluźnierstwo! 26:66 Co wam się zdaje? A oni zawołali: Winien jest śmierci! 26:67 I poczęli pluć Mu w twarz, i policzkowali Go, a inni bili Go pięściami 26:68 i krzyczeli: Prorokuj nam, Mesjaszu: kto Cię uderzył? 26:69 Piotr zaś siedział z zewnątrz na dziedzińcu. W pewnej chwili zbliżyła się doń jakaś służąca i powiedziała: Ty też byłeś z Jezusem z Galilei. 26:70 Lecz on zaprzeczył wobec wszystkich oświadczając: Nie wiem, co mówisz. 26:71 A kiedy wycofał się w stronę wyjścia, zobaczyła go inna [służąca] i powiedziała do ludzi, którzy tam byli: Ten był z Jezusem z Nazaretu. 26:72 A on znów zaprzeczył przysięgając: Ja nie znam tego człowieka! 26:73 Wkrótce potem ci, którzy tam byli, zbliżyli się do Piotra i powiedzieli: Oczywiście jesteś też jednym z nich. Przecież zdradza cię twoja mowa. 26:74 Wtedy on zaczął się zaklinać i przysięgać [mówiąc]: Nie znam tego człowieka! I zaraz kur zapiał. 26:75 Wtedy Piotr przypomniał sobie słowa Jezusa, który powiedział mu: Zanim jeszcze kur zapieje, trzy razy się Mnie zaprzesz. I wyszedłszy na dwór, począł gorzko płakać. 27:1 A gdy nastał ranek, wszyscy najwyżsi kapłani i starsi ludu postanowili zgładzić Jezusa. 27:2 Związali Go tedy, wyprowadzili i wydali namiestnikowi Piłatowi. 27:3 A Judasz, ten, który Go zdradził, widząc, że został skazany, poczuł żal. Odniósł tedy trzydzieści srebrników najwyższym kapłanom i starszym ludu mówiąc: 27:4 Zgrzeszyłem wydając krew niewinną. A oni odpowiedzieli: Co nam do tego? To twoja sprawa.

27:5 Rzuciwszy tedy srebrniki do przybytku, oddalił się, a potem poszedł i powiesił się. 27:6 A najwyżsi kapłani, wziąwszy pieniądze, powiedzieli: Nie można włożyć ich do skarbca, bo to zapłata za krew. 27:7 I naradziwszy się, kupili za te pieniądze pole garncarzowe [przeznaczone] na cmentarz dla cudzoziemców. 27:8 Dlatego pole to nazywa się aż po dzień dzisiejszy “Polem Krwi". 27:9 I tak wypełniła się przepowiednia proroka Jeremiasza: Wzięli trzydzieści srebrników jako zapłatę za Oszacowanego, za Oszacowanego przez synów Izraela. 27:10 I dali je za pole garncarza, tak jak mi rozkazał Pan. 27:11 A Jezusa stawiono przed namiestnikiem, który Go zapytał: Czy Ty jesteś królem żydowskim? Odpowiedział Jezus: Ty mówisz. 27:12 A potem, gdy Go oskarżali najwyżsi kapłani i starsi ludu, nie odpowiadał wcale. 27:13 Wtedy zapytał Go Piłat: Czy nie słyszysz, co zeznają przeciwko Tobie? 27:14 Lecz On nie odpowiedział mu ani słowem, tak że namiestnik bardzo się dziwił. 27:15 A na każde święto namiestnik miał zwyczaj wypuszczać ludowi jednego więźnia, którego chcieli. 27:16 Był wówczas pewien osławiony więzień, imieniem Barabasz. 27:17 Powiedział tedy Piłat do zebranych: Którego chcecie, żebym wam wypuścił: Barabasza czy Jezusa, zwanego Mesjaszem? 27:18 Wiedział bowiem, że skazali Go przez zawiść. 27:19 A kiedy on badał sprawę, przesłano mu taką oto prośbę od jego żony: Nie miej nic wspólnego z tym Sprawiedliwym. Dziś we śnie wiele wycierpiałam z Jego powodu. 27:20 Tymczasem najwyżsi kapłani i starsi ludu doradzili ludziom z tłumu, aby się domagali [uwolnienia] Barabasza i zguby dla Jezusa. 27:21 Zapytał tedy namiestnik: Którego z tych dwóch chcecie, żebym wam wypuścił? A oni odpowiedzieli: Barabasza! 27:22 Zapytał ich tedy Piłat: Co mam zrobić z Jezusem, którego nazywają Mesjaszem? A oni wszyscy: Niech będzie ukrzyżowany! 27:23 I powiedział: Cóż On złego uczynił? Lecz oni jeszcze głośniej krzyczeli: Niech będzie ukrzyżowany! 27:24 Widząc tedy Piłat, że nic nie może osiągnąć i że zamieszanie robi się przy tym coraz większe, wziął wodę i na oczach tłumu umył sobie ręce, mówiąc: Ja nie odpowiadam za krew tego Sprawiedliwego; to wasza rzecz. 27:25 A cały lud zawołał: Niech krew Jego spłynie na nas i na nasze dzieci! 27:26 Wówczas uwolnił im Barabasza a Jezusa, po ubiczowaniu, wydał na ukrzyżowanie. 27:27 Wtedy żołnierze namiestnika wzięli Jezusa ze sobą do pretorium i zebrali wokół Niego całą kohortę. 27:28 Potem zdjąwszy zeń odzienie, ubrali Go w płaszcz szkarłatny. 27:29 Wreszcie upletli koronę z cierni i włożyli Mu ją na głowę. Dali Mu też w prawą rękę trzcinę i klękając przed Nim drwili z Niego mówiąc: Bądź pozdrowiony, królu żydowski! 27:30 I plując na Niego, brali do rąk trzcinę i bili Go po głowie. 27:31 A potem, gdy się już zeń naszydzili, zdarli z Niego płaszcz szkarłatny, włożyli nań znów Jego odzienie i odprowadzili Go na ukrzyżowanie. 27:32 Wychodząc zaś spotkali pewnego człowieka z Cyreny, imieniem Szymon, i kazali mu nieść Jego krzyż. 27:33 A kiedy przybyli na miejsce zwane Golgotą, to znaczy Miejscem Czaszki, 27:34 dali Mu do picia wino zmieszane z żółcią. Skosztował i nie chciał pić. 27:35 A kiedy Go ukrzyżowali, podzielili między siebie Jego odzienie, rzucając o nie losy. 27:36 I usiadłszy, pilnowali Go. 27:37 A nad głową Jego umieszczono napis zawierający powód skazania Go na śmierć: To jest Jezus, król żydowski. 27:38 Wtedy ukrzyżowano wspólnie z Nim dwóch złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej stronie. 27:39 A ci, którzy przechodzili obok, bluźnili Mu potrząsając głowami 27:40 i mówiąc: Ty, który burzysz świątynię i odbudowujesz ją w ciągu trzech dni, wybaw samego siebie! Skoro jesteś Synem Bożym, zstąp z krzyża! 27:41 Podobnie też najwyżsi kapłani, szydząc, wołali razem z uczonymi w Piśmie i ze starszymi: 27:42 Innych ocalał, a siebie samego nie może ocalić. Jest przecież królem Izraela. Niech zstąpi z krzyża, to uwierzymy Mu! 27:43 Liczył na Boga, niech więc teraz Bóg Go ocali, jeśli Go miłuje Przecież powiedział: Jestem Synem Boga. 27:44 Złorzeczyli Mu nawet złoczyńcy razem z Nim ukrzyżowani. 27:45 A od godziny szóstej ciemność zapanowała nad całą ziemią aż do godziny dziewiątej.

27:46 Około godziny dziewiątej zawołał Jezus donośnym głosem: Eli, Eli, lamma sabachtani, to znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? 27:47 Słysząc to, niektórzy ze stojących mówili między sobą: On woła Eliasza. 27:48 Natychmiast też przybiegł jeden z nich, wziął gąbkę, namoczył ją w occie i umocowawszy na trzcinie podał Mu do picia. 27:49 A inni wołali: Poczekaj, zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, żeby Go wybawić? 27:50 Jezus zaś, zawoławszy ponownie donośnym głosem, oddał ducha. 27:51 A oto zasłona świątyni rozdarła się na dwoje, od góry aż do dołu; ziemia zadrżała, a skały zaczęły pękać. 27:52 Grobowce pootwierały się i wiele ciał świętych, którzy już pomarli, odzyskało życie; 27:53 wyszły z grobów po Jego zmartwychwstaniu, przyszły do miasta i były oglądane przez wielu. 27:54 A setnik i ci, którzy z nim pilnowali Jezusa, widząc trzęsienie ziemi i to, co się działo, przerazili się bardzo i mówili: On naprawdę jest Synem Bożym. 27:55 Było tam wiele kobiet, które przypatrywały się z daleka, te same, które szły za Jezusem aż do Galilei, posługując Mu. 27:56 Wśród nich znajdowały się: Maria z Magdali, Maria, matka Jakuba i Józefa, i matka synów Zebedeuszowych. 27:57 A gdy nastał wieczór, przybył pewien bogaty człowiek z Arymatei, imieniem Józef, który był również uczniem Jezusa. 27:58 Poszedł on do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. I rozkazał Piłat, aby mu je wydano. 27:59 Wziął tedy Józef ciało, owinął je w czyste płótno 27:60 i złożył w grobie, zupełnie nowym, wykutym na jego polecenie w skale. Przed wejściem do grobu wtoczył wielki kamień i odszedł. 27:61 A Maria z Magdali i druga Maria, siedząc, pozostały przy grobie. 27:62 Nazajutrz zaś, to jest po dniu Przygotowania, najwyżsi kapłani i faryzeusze poszli wszyscy razem do Piłata 27:63 i powiedzieli: Panie, przypominamy sobie, że ten oszust, gdy jeszcze żył, powiedział: Zmartwychwstanę po trzech dniach. 27:64 Rozkaż więc, żeby pilnowano grobowca aż do trzeciego dnia, by czasem nie przyszli uczniowie Jego, nie wykradli Go i nie powiedzieli ludziom: Zmartwychwstał. Wówczas to ostatnie oszustwo byłoby gorsze niż pierwsze. 27:65 A Piłat odpowiedział: Oto macie straż. Idźcie i pilnujcie, jak możecie. 27:66 Poszli tedy, opieczętowali kamień, postawili straż. 28:1 A kiedy minął szabat, wczesnym rankiem pierwszego dnia tygodnia Maria z Magdali i druga Maria przyszły zobaczyć grób. 28:2 I oto nagle silnie zadrżała ziemia, anioł Pański zaś zstąpił z nieba. Potem, zbliżywszy się, odwalił kamień i usiadł na nim. 28:3 Jego twarz lśniła jak błyskawica, a odzienie miał białe jak śnieg. 28:4 Na jego widok strażnicy przerażeniem zdjęci stali się jak umarli. 28:5 Lecz anioł powiedział do niewiast: Nie bójcie się! Ja wiem, że szukacie Jezusa Ukrzyżowanego. 28:6 Nie ma Go tu! Zmartwychwstał, tak jak to zapowiedział Chodźcie i zobaczcie miejsce, na którym spoczywał. 28:7 A potem idźcie szybko i powiedzcie Jego uczniom: Zmartwychwstał i idzie przed wami do Galilei. Tam Go zobaczycie. Oto, co miałem wam powiedzieć. 28:8 Odeszły tedy szybko, przerażone i uradowane bardzo, i biegły, żeby powiadomić uczniów Jego. 28:9 A oto sam Jezus wyszedł im na spotkanie i powiedział: Witajcie! Wtedy one zbliżyły się, upadły Mu do nóg i złożyły Mu pokłon. 28:10 A Jezus powiedział: Nie bójcie się! Idźcie i powiedzcie moim braciom, żeby się udali do Galilei. Tam Mnie spotkają. 28:11 Gdy one odeszły, niektórzy spośród strażników przyszli do miasta i opowiedzieli najwyższym kapłanom o wszystkim, co się zdarzyło. 28:12 Ci zebrali się więc ze starszymi i po naradzie dali żołnierzom dużo pieniędzy, 28:13 nakazując przy tym: Będziecie mówić tak: Uczniowie Jego przyszli nocą, gdy myśmy spali, i wykradli Go. 28:14 Gdyby się to doniosło do namiestnika, to my postaramy się go uspokoić tak, żebyście byli bezpieczni. 28:15 Wziąwszy pieniądze zrobili [żołnierze] tak, jak im kazano. I tak powtarza się tę bajkę między Żydami aż po dzień dzisiejszy. 28:16 A jedenastu uczniów udało się do Galilei w stronę góry wyznaczonej przez Jezusa. 28:17 Kiedy Go zobaczyli, upadli na ziemię. Niektórzy jednak wątpili.

28:18 28:19

A Jezus, przybliżywszy się do nich, powiedział: Dana Mi jest wszelka władza na niebie i na ziemi. Idąc tedy nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego,

2. EWANGELIA MARKA 1 Początek Dobrej Nowiny o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym. 1:2 Jak napisane jest u proroka Izajasza: Oto posyłam wysłańca mojego przed Tobą. On przygotuje Ci twoją drogę. 1:3 Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę dla Pana. Prostymi czyńcie Jego ścieżki. 1:4 Tak też stało się z Janem Chrzcicielem na pustyni, [gdzie] głosił chrzest pokuty na odpuszczenie grzechów. 1:5 I spieszyła do niego cała Judea i wszyscy z Jerozolimy. I przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając swoje grzechy. 1:6 A Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany na biodrach, jadał zaś szarańczę i miód leśny. 1:7 I nauczał wołając: Idzie za mną mocniejszy ode mnie, Ten, któremu ja nie jestem godzien, schyliwszy się, rozwiązać rzemyka u Jego sandałów. 1:8 Ja chrzczę was wodą, a On będzie was chrzcił Duchem Świętym. 1:9 I przyszedł też w owych dniach Jezus z Nazaretu z Galilei i został ochrzczony w Jordanie przez Jana. 1:10 Właśnie wtedy, kiedy wychodził z wody, zobaczył otwierające się niebo i Ducha jakby w postaci gołębicy zstępującego na Niego. 1:11 A z nieba odezwał się głos: Tyś jest Syn mój umiłowany. W Tobie upodobałem sobie. 1:12 I wkrótce potem Duch uprowadził Go na pustynię. 1:13 Przebywał na pustyni przez czterdzieści dni i był kuszony przez szatana. I był tam ze zwierzętami, aniołowie zaś usługiwali Mu. 1:14 A kiedy Jan został uwięziony, przybył Jezus do Galilei, gdzie głosił Dobrą Nowinę o Bogu, mówiąc: 1:15 Wypełnił się czas i przybliżyło się królestwo Boże. Nawróćcie się i uwierzcie w Ewangelię! 1:16 A kiedy przechodził nad Jeziorem Galilejskim, zobaczył Szymona i Andrzeja, brata Szymona, jak zarzucali w jezioro sieci. Byli bowiem rybakami. 1:17 I powiedział do nich: Pójdźcie za Mną, a Ja uczynię was rybakami ludzi. 1:18 A oni, natychmiast zostawiwszy sieci, poszli za Nim. 1:19 Odszedłszy zaś nieco dalej, zobaczył Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, gdy byli w łodzi i naprawiali sieci. 1:20 I ich także powołał. A oni, zostawiwszy w łodzi ojca swego Zebedeusza z najemnikami, poszli za Nim. 1:21 A gdy weszli do Kafarnaum, zaraz w szabat począł nauczać w synagodze. 1:22 I zdumiewano się Jego nauką, bo uczył jako ten, który ma władzę, a nie tak jak uczeni w Piśmie. 1:23 Niebawem znalazł się też w synagodze człowiek opętany przez ducha nieczystego. I zaczął wołać: 1:24 Co Tobie do nas, Jezusie Nazareński? Przyszedłeś nas zgubić? Wiem, kim jesteś, Święty Boży! 1:25 Tymczasem Jezus rozkazał mu: Zamilcz i wyjdź z niego! 1:26 Wtedy duch nieczysty począł miotać nim i wykrzykując głośno wyszedł z niego. 1:27 Wszystkich tedy ogarnęło zdumienie, tak że pytali jeden drugiego: Cóż to takiego jest? Nowa nauka i taka moc! Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są Mu posłuszne. 1:28 Rychło też rozeszła się wieść o Nim po całej krainie galilejskiej. 1:29 A zaraz po wyjściu z synagogi poszedł z Jakubem i Janem do domu Szymona i Andrzeja. 1:30 Matka żony Szymona zaś leżała w gorączce. I zaraz powiedzieli Mu o niej. 1:31 Przyszedł więc do niej i podniósł ją, ująwszy za rękę. A ona, gdy już opuściła ją gorączka, poczęła im usługiwać. 1:32 A kiedy nastał wieczór i słońce już zaszło, sprowadzono do Niego wszystkich chorych i opętanych. 1:33 W końcu całe miasto zbiegło się przed drzwiami. 1:34 I uleczył wielu cierpiących na różne choroby, i wypędził wiele złych duchów, a nie pozwalał czartom mówić, ponieważ znały Go. 1:35 Wczesnym zaś rankiem, kiedy jeszcze było ciemno, wstał, poszedł na miejsce samotne i tam się modlił. 1:36 Pobiegł też za Nim Szymon ze swymi towarzyszami. 1:37 A kiedy Go znaleźli, powiedzieli Mu, że wszyscy Go szukają. 1:38 I odpowiedział im: Chodźmy gdzie indziej, do sąsiednich okolic, abym i tam mógł nauczać. Po to przecież wyszedłem. 1:39 I chodził po całej Galilei, nauczając w synagogach i wyrzucając złe duchy. 1:40 A oto przyszedł do Niego pewien trędowaty i upadłszy na kolana, prosił Go mówiąc: Jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić. 1:41 A On, zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i powiedział: Chcę, bądź oczyszczony. 1:42 I natychmiast ustąpił z niego trąd i został oczyszczony.

1:43 I dałmu surowy nakaz, i odesłał go, 1:44 mówiąc: Pamiętaj, żebyś nikomu nic nie mówił. Idź tylko, przedstaw się kapłanowi i złóż [w dziękczynieniu] za swe oczyszczenie ofiarę przepisaną przez Mojżesza na świadectwo dla nich. 1:45 Ale on, skoro tylko wyszedł, zaczął o tym głośno rozpowiadać, tak że Jezus nie mógł już wejść jawnie do miasta. Przebywał na miejscach samotnych, a ludzie przychodzili do Niego zewsząd. 2:1 A kiedy ponownie przyszedł do Kafarnaum, dowiedziano się, że jest w domu. 2:2 I zebrało się wiele ludzi, tak że nawet przy drzwiach nie było już miejsca. A On ich nauczał. 2:3 I oto przybyli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech [ludzi]. 2:4 Ponieważ z powodu tłumu nie mogli się do Niego dostać, rozebrali nad Nim dach i przez otwór spuścili nosze, na których leżał sparaliżowany. 2:5 Widząc ich wiarę, powiedział Jezus do paralityka: Synu, twoje grzechy są ci odpuszczone. 2:6 Lecz siedziało tam kilku uczonych w Piśmie, którzy myśleli sobie w duchu: 2:7 Jakim prawem On to mówi? Przecież to bluźnierstwo! Któż może odpuszczać grzechy prócz jednego tylko Boga? 2:8 A Jezus, rozpoznawszy natychmiast w duchu, że właśnie tak myśleli, powiedział do nich: Czemuż to poddajecie się takim myślom? 2:9 Cóż jest łatwiej zrobić: Powiedzieć paralitykowi: Twoje grzechy są ci odpuszczone, czy też rozkazać, aby wstał, zabrał swoje łoże i poszedł? 2:10 Wiedzcie, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów! I rzekł wtedy do paralityka: 2:11 Rozkazuję ci: Wstań, weź swoje nosze i idź do domu! 2:12 A on wstał, natychmiast wziął swoje nosze i w obecności wszystkich wyszedł, tak że byli bardzo zdumieni i wielbiąc Boga mówili: Nigdy nie widzieliśmy czegoś podobnego. 2:13 A potem znów wyszedł nad morze. I zbiegli się do Niego wszyscy ludzie, a On ich nauczał. 2:14 Przechodząc zaś zobaczył Lewiego, syna Alfeusza, gdy siedział przy cle. I powiedział do niego: Pójdź za Mną. A on powstawszy poszedł za Nim. 2:15 Gdy zaś siedzieli przy stole w jego domu, było z Nim i z Jego uczniami wielu celników i grzeszników. Wielu bowiem było takich, którzy przyszli za Nim. 2:16 Uczeni zaś w Piśmie, ci spośród faryzeuszów, widząc, że je razem z celnikami i grzesznikami, mówili do Jego uczniów: Dlaczego On je i pije razem z grzesznikami i celnikami? 2:17 A Jezus, usłyszawszy to, powiedział: Nie zdrowi, lecz chorzy potrzebują lekarza. Przyszedłem nie po to, żeby wzywać do siebie sprawiedliwych, lecz grzeszników. 2:18 Gdy pewnego razu uczniowie Jana i faryzeusze pościli, zwrócono się do Niego z pytaniem: Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą? 2:19 A Jezus odpowiedział im: Czyż goście na uczcie godowej mogą pościć, gdy jeszcze jest z nimi pan młody? Nie mogą pościć, jak długo jest z nimi pan młody. 2:20 Przyjdzie jednak czas, że zabiorą im pana młodego. I wtedy będą pościć. 2:21 Nikt nie przyszywa łaty z nowego sukna do starego ubrania, bo nowa łata odrywa część starego ubrania i powstaje jeszcze większe rozdarcie. 2:22 Nikt też nie wlewa nowego wina do starych bukłaków, bo rozsadzi ono bukłaki i zmarnuje się w ten sposób i wino, i bukłaki. Na nowe wino potrzebne są nowe bukłaki. 2:23 A kiedy pewnego szabatu przechodził wśród zbóż, Jego uczniowie idąc poczęli zrywać i wyłuskiwać kłosy. 2:24 Wtedy powiedzieli faryzeusze: Dlaczego oni robią w szabat to, czego nie wolno robić? 2:25 A On ich zapytał: Czy nigdy nie czytaliście o tym, co uczynił Dawid, gdy znalazł się w potrzebie, i był głodny, on sam i jego towarzysze? 2:26 Jak wszedł do świątyni Pańskiej, wtedy gdy najwyższym kapłanem był Abiatar, jak spożywał chleby pokładne, co jest dozwolone tylko kapłanom, i jak dawał nawet swoim towarzyszom? 2:27 I powiedział im także: Szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. 2:28 Otóż Syn Człowieczy jest Panem nawet szabatu. 3:1 I znów wszedł kiedyś do synagogi, i zastał tam człowieka, który miał uschłą rękę. 3:2 A oni podpatrywali Go, czy dokona uzdrowienia w szabat, żeby móc Go potem oskarżyć. 3:3 I powiedział do człowieka z uschłą ręką. Stań tu wobec wszystkich. 3:4 A potem rzekł do nich: Czy w szabat wolno czynić dobro czy zło, ocalić życie czy zabić je? Lecz oni nic nie odpowiedzieli. 3:5 Wtedy spojrzawszy na nich gniewnie zasmucił się z powodu zatwardziałości ich serca i rzekł do owego człowieka: Wyciągnij rękę. I wyciągnął rękę, i została uzdrowiona. 3:6 Wtedy faryzeusze, wyszedłszy wspólnie z herodianami, udali się na naradę, jak by Go zgładzić.

3:7 Jezus tymczasem oddalił się razem ze swymi uczniami nad jezioro. Szło z Nim wiele ludzi z Galilei, z Judei, 3:8 z Jerozolimy, z Idumei, z Transjordanii, z okolic Tyru i Sydonu. Mnóstwo ludzi schodziło się do Niego na wieść o Jego czynach. 3:9 Wtedy powiedział uczniom, żeby była dlań wolna jedna łódka, ze względu na tłum, iżby nie napierał zbyt mocno. 3:10 Uzdrowił tam bowiem wielu i dlatego cisnęli się, by Go dotknąć, wszyscy, którzy cierpieli na jakieś dolegliwości. 3:11 Co więcej, nawet duchy nieczyste na Jego widok padały wołając: Tyś jest Synem Bożym. 3:12 Lecz On nakazywał im surowo, żeby Go nie ujawniano. 3:13 A potem wszedł na górę i wezwał do siebie tych, których chciał. I przyszli do Niego. 3:14 I ustanowił Dwunastu, ażeby z Nim byli po to by mógł ich posłać głosić naukę 3:15 i aby mieli władzę wypędzania złych duchów. 3:16 Tak więc ustanowił Dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr; 3:17 Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakubowego, nadając im imię Boanerges, to znaczy: Synowie Gromu. 3:18 Ponadto Andrzeja, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba – syna Alfeusza, Tadeusza, Szymona Gorliwego 3:19 i Judasza Iskariotę – tego, który Go zdradził. 3:20 Kiedy przyszedł do domu, tłum znów tak się cisnął, że nawet nie mogli się posilić. 3:21 A gdy dowiedzieli się o tym Jego bliscy, poszli, żeby Go upomnieć. Mówili bowiem między sobą: Postradał zmysły. 3:22 Tymczasem uczeni w Piśmie, ci, którzy przybyli z Jerozolimy, mówili: Ma Belzebuba i wyrzuca złe duchy przez przywódcę złych duchów. 3:23 Przywoławszy ich tedy do siebie, mówił do nich w przypowieściach: Jakżeż szatan może wyrzucać szatana? 3:24 Jeżeli jakieś królestwo jest rozdarte samo w sobie, to nie może ono ostać się długo. 3:25 Podobnie jeśli jakiś dom jest podzielony sam w sobie, to też nie ostanie się długo. 3:26 Jeśli więc szatan występuje przeciwko sobie samemu i sam się rozdziela, to nie może trwać długo. Już z nim koniec. 3:27 Lecz nikt nie może wejść do domu człowieka silnego i zagrabić jego majętność, chyba że wpierw zwiąże owego mocarza, a potem dopiero złupi jego dom. 3:28 Zaprawdę powiadam wam: wszystko będzie ludziom wybaczone, wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się dopuścili. 3:29 Lecz jeśli ktoś bluźni przeciwko Duchowi Świętemu, nigdy nie będzie mu to odpuszczone: na wieki winien jest grzechu. 3:30 To dlatego [tak oświadczył], iż mówili: Ma ducha nieczystego. 3:31 Przybyła też matka Jego i bracia i stanąwszy na zewnątrz posłali do Niego, aby Go przywołać. 3:32 Wokół Niego siedziało właśnie mnóstwo ludzi, kiedy Mu doniesiono: Twoja matka i bracia twoi są na dworze i pytają się o Ciebie. 3:33 Wtedy Jezus odpowiedział: Któż to jest moja matka i kto to są moi bracia? 3:34 A potem, patrząc na siedzących dokoła, rzekł: Oto moja matka i moi bracia. 3:35 Kto bowiem pełni wolę Bożą, ten jest moim bratem, moją siostrą i matką. 4:1 I znów począł nauczać nad jeziorem. Zebrało się wokół Niego tak bardzo wiele ludzi, że aż wszedł do łodzi i usiadł w niej na jeziorze, a rzesze stały na brzegu jeziora. 4:2 I nauczał ich wiele w przypowieściach i mówił nauczając: 4:3 Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać. 4:4 Gdy siał, jedno [ziarno] padło koło drogi; nadleciały ptaki i wydziobały je. 4:5 Inne padło na grunt skalisty i nie miało wiele ziemi. Wzeszło też zaraz, bo gleba nie była głęboka, 4:6 lecz z nastaniem słońca zostało przypalone i nie mając korzenia – uschło. 4:7 Inne z kolei wpadło między ciernie, które wyrósłszy szybko, zagłuszyły je – i nie wydało żadnego owocu. 4:8 Inne wreszcie padły na ziemię dobrą. Wzeszły, wyrosły i wydały plon: jedne trzydziestokrotny, inne sześćdziesięciokrotny, a jeszcze inne stokrotny. 4:9 I powiedział: Kto ma uszy do słuchania, niech słucha. 4:10 A kiedy znalazł się sam, zapytali Go uczniowie razem z Dwunastoma, co znaczą te przypowieści. 4:11 A On powiedział do nich: Wam dana jest tajemnica królestwa Bożego, lecz dla tych, którzy są spoza waszego grona, wszystko dokonuje się w przypowieściach,

4:12 tak iżby patrzyli oczyma, a nie widzieli, słuchali uszami, a nie słyszeli i żeby się nie nawrócili i nie była im wydana tajemnica. 4:13 I powiedział do nich: Nie rozumiecie więc nawet tej przypowieści? Jakże zdołacie zrozumieć wszystkie inne? 4:14 Siewcą jest ten, który sieje słowo. 4:15 Tymi, którzy znajdują się obok drogi, gdzie sieje się słowo, są ci, co słuchają słowa, lecz zaraz przychodzi szatan i zabiera zasiane w nich słowo. 4:16 Podobni do nich są ci, którzy zostali posiani na gruncie skalistym: ci również, skoro tylko posłyszą słowo, przyjmują je z radością, 4:17 lecz nie mają w sobie korzenia, są niestali. Gdy przyjdzie z czasem ucisk albo prześladowanie z powodu słowa, natychmiast poczynają się chwiać. 4:18 Są i tacy, którzy zostali posiani wśród cierni. Ci słuchają wprawdzie słowa, 4:19 lecz troski świata tego, ułuda bogactw oraz różne żądze przychodzą na nich i zagłuszają słowo, które staje się bezpłodne. 4:20 Tymi zaś, którzy zostali posiani na ziemię uprawną, są ci, co słuchają słowa, przyjmują je i wydają plon – trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny. 4:21 I mówił do nich: Czy lampę wynosi się po to, by ją umieścić pod korcem lub pod łóżkiem? Czyż nie po to raczej, by ją ustawić na świeczniku? 4:22 Nie ma przecież nic tak tajemnego, co by nie miało być ujawnione, i nic nie jest tak ukryte, żeby nie miało wyjść na jaw. 4:23 Kto ma uszy do słuchania, niech słucha. 4:24 Powiedział im również: Zastanówcie się nad tym, co słyszycie: Jaką miarą wy mierzycie, taką też wam odmierzą i jeszcze wam dołożą. 4:25 Kto bowiem ma, temu będzie dodane, a kto nie ma, temu zabiorą nawet i to, co już ma. 4:26 I mówił dalej: Z królestwem Bożym jest tak, jak z kimś, kto wrzuca nasienie w ziemię: 4:27 Czy śpi, czy nie śpi, we dnie i w nocy nasienie wschodzi i rośnie, a on nawet nie wie jak. 4:28 Ziemia sama z siebie owocuje: wydaje naprzód łodygę, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. 4:29 A gdy plon jest już dojrzały, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo. 4:30 I powiedział im: Do czegóż mamy przyrównać królestwo Boże i w jakiej przypowieści je przedstawimy? 4:31 Otóż jest ono jak ziarno gorczycy: gdy się je rzuca w ziemię, mniejsze jest od wszystkich nasion na ziemi, 4:32 a gdy się je zasieje, wyrasta i staje się większe od innych krzewów, i obfituje w silne pędy, tak, że w jego cieniu mogą zakładać gniazda ptaki powietrzne. 4:33 I nauczał ich w wielu podobnych przypowieściach, jak tylko mogli zrozumieć. 4:34 Bez przypowieści w ogóle nie przemawiał do nich. Oddzielnie zaś objaśniał wszystko swoim uczniom. 4:35 I tego samego dnia, gdy nastał wieczór, powiedział im: Przepłyńmy na drugi brzeg. 4:36 Pozostawili więc tłum, a Jego zabrali, tak jak był w łodzi. Płynęły z Nim także inne łodzie. 4:37 I oto nagle zerwał się gwałtowny wicher. Fale nacierały na łódź, tak że poczęła się napełniać [wodą]. 4:38 A On spał na końcu łodzi mając opartą głowę. Obudzili go tedy wołając: Nauczycielu, czyż wcale Cię to nie obchodzi, że giniemy? 4:39 Wtedy On wstał, uciszył wicher i zawołał do jeziora: Zamilknij i uspokój się. I ustał wicher i zapanowała głęboka cisza. 4:40 Wówczas powiedział do nich: Czemu się tak boicie? Jakże wam brak wiary! 4:41 A oni, przerażeni bardzo, mówili jeden do drugiego: Kimże On jest, że nawet wicher i morze są Mu posłuszne? 5:1 I przeprawili się na drugą stronę jeziora do kraju Gerazeńczyków. 5:2 A gdy tylko wyszedł z łodzi wybiegł naprzeciw Niemu z grobowca człowiek pewien, opętany przez ducha nieczystego. 5:3 Przebywał on ciągle między grobowcami i nie mógł go już nikt związać nawet łańcuchami. 5:4 Często krępowano go sznurami i łańcuchami, lecz on rwał łańcuchy, zrzucał z siebie pęta i nikt nie potrafił go obezwładnić. 5:5 Nocą i dniem, ciągle przebywał między grobowcami lub w górach, krzycząc i tłukąc sam siebie kamieniami. 5:6 A kiedy zobaczył Jezusa jeszcze z daleka, przybył do Niego, upadł przed Nim i zawołał głośno: 5:7 Czego chcesz ode mnie, Jezusie, Synu Boga Najwyższego? Zaklinam Cię na Boga, abyś mnie nie dręczył. 5:8 Powiedział mu bowiem: Duchu nieczysty, wyjdź z tego człowieka? 5:9 I zapytał go: Jakie jest twoje imię? A on odpowiedział: Legion mi na imię, bo jest nas wielu.

5:10 I prosił Go bardzo, żeby ich nie wypędzał z tej krainy. 5:11 A właśnie tam na górze pasło się wielkie stado świń. 5:12 Zaczęli Go tedy prosić: Poślij nas między te świnie, żebyśmy mogli w nie wejść. 5:13 I pozwolił im. Wtedy duchy nieczyste wyszły i wstąpiły w świnie. I tak stado liczące około dwóch tysięcy zwaliło się po spadzistym brzegu do morza i utonęło w nim. 5:14 A pasterze uciekli i rozpowiedzieli o wszystkim w mieście i po całej okolicy. Wychodzili tedy ludzie, żeby zobaczyć, co się stało. 5:15 Przyszedłszy do Jezusa, zobaczyli opętanego, w którym był legion. Siedział ubrany i przy zdrowych zmysłach. I ogarnęło ich przerażenie. 5:16 Ci zaś, którzy wszystko widzieli, opowiedzieli, co się działo z opętanym, [wspominając] także o świniach. 5:17 Wtedy zaczęli Go prosić usilnie, żeby odszedł poza granice ich kraju. 5:18 A kiedy wsiadł do łodzi, opętany dopraszał się, żeby mógł zostać przy Nim. 5:19 Lecz On, nie zgodziwszy się, powiedział: Wróć do domu, do swoich, i opowiedz im wszystko, co ci Pan uczynił i jak się nad tobą ulitował. 5:20 Wtedy odszedł i zaczął opowiadać w Dekapolu o tym, co Jezus uczynił z nim. I dziwili się wszyscy. 5:21 A kiedy Jezus przybył w łodzi znów na drugi brzeg, zgromadziło się koło Niego bardzo wielu ludzi. A On pozostawał jeszcze nad jeziorem. 5:22 I oto przystąpił do Niego jeden z przełożonych synagogi, imieniem Jair, upadł Mu do nóg i tak Go prosił: 5:23 Moja córka właśnie teraz kona. Przyjdź, włóż na nią ręce, żeby wyzdrowiała i pozostała przy życiu. 5:24 I poszedł z nim. Towarzyszyła Mu wielka rzesza ludzi, którzy tłoczyli się zewsząd na Niego. 5:25 A była tam pewna kobieta, która od lat dwunastu chorowała na upływ krwi 5:26 i wiele wycierpiała od różnych lekarzy; wydała [na nich] już wszystko, co miała, a wcale nie czuła się lepiej, lecz przeciwnie, nawet gorzej. 5:27 Gdy tedy usłyszała o Jezusie, wmieszana w tłum zbliżyła się do Niego z tyłu i dotknęła Jego płaszcza. 5:28 Mówiła sobie bowiem: Jeżeli tylko dotknę się Jego płaszcza, będę zdrowa. 5:29 I rzeczywiście ustał krwotok i poczuła swym ciałem, że została uleczona od tej choroby. 5:30 Jezus odczuł natychmiast, że wyszła moc od Niego. Odwrócił się tedy do tłumu i powiedział: Kto się dotknął mojego płaszcza? 5:31 A uczniowie odpowiedzieli: Widzisz przecież, jaki tłum ciśnie się zewsząd na Ciebie, i pytasz: Kto się Mnie dotknął? 5:32 Lecz On patrzył dokoła, aby zobaczyć tę, która to uczyniła. 5:33 Wówczas kobieta owa, drżąc z przerażenia – bo wiedziała przecież, co się z nią stało – podeszła do Niego, upadła na ziemię i wyznała Mu całą prawdę. 5:34 A On rzekł do niej: Córko, uzdrowiła cię twoja wiara. Idź w pokoju i pozostań już wolna od twoich cierpień. 5:35 Gdy jeszcze to mówił, przyszli ludzie od przełożonego synagogi oznajmiając: Umarła twoja córka; po co jeszcze trudzisz Nauczyciela? 5:36 Ale Jezus, nie zwracając uwagi na to, co powiedziano, rzekł do przełożonego synagogi: Nie bój się, tylko wierz! 5:37 I nie pozwolił iść ze sobą nikomu oprócz Piotra, Jakuba i Jana, brata Jakubowego. 5:38 I przyszli do domu przełożonego synagogi, gdzie zastał zamieszanie, płacz wielki i zawodzenie. 5:39 A gdy wszedł do środka, powiedział: Czemuż tak zawodzicie i płaczecie? Przecież dziecko nie umarło, tylko śpi. 5:40 A oni śmiali się z Niego [nie dowierzając]. Lecz On usunął wszystkich z domu i wziąwszy ze sobą tylko ojca i matkę dziecka oraz swych towarzyszy, wszedł tam, gdzie leżało dziecko. 5:41 Potem ujął je za rękę i powiedział: Talitha kum, co się tłumaczy: Dziewczyno, mówię ci, wstań! 5:42 I natychmiast wstała dziewczyna i zaczęła chodzić. A miała już dwanaście lat. I ogarnęło wszystkich wielkie zdumienie. 5:43 A On nakazał im surowo, żeby nikt się o tym nie dowiedział. I polecił dać jej jeść. 6:1 I wyszedł stamtąd, i udał się do swojej ojczyzny, a uczniowie Jego szli za Nim. 6:2 Gdy zaś nadszedł szabat, począł nauczać w synagodze. I przysłuchując się Mu, wielu pytało ze zdziwieniem: Skąd u Niego to wszystko? Co za niezwykła mądrość jest Mu dana? Jakież wielkie cuda dokonują się przez Jego ręce ! 6:3 Czyż nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? A siostry Jego czyż nie żyją także tu u nas? I wątpili w Niego. 6:4 A Jezus oznajmił im, że prorok nie doznaje czci tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i we własnym domu.

6:5 I nie mógł tam zdziałać już więcej żadnego cudu. Tylko na kilku chorych włożył ręce i uzdrowił ich. 6:6 I dziwił się także ich niedowiarstwu. I obchodził okoliczne wsie i nauczał. 6:7 A potem, przywoławszy do siebie Dwunastu, zaczął ich wysyłać po dwóch. Dał im też władzę nad duchami nieczystymi 6:8 i nakazał, żeby, prócz laski, nic ze sobą nie brali w drogę: ani chleba, ani torby podróżnej, ani pieniędzy w schowkach u pasa. 6:9 Idźcie jednak – powiedział – obuci w sandały, lecz nie ubierajcie się w dwie szaty. 6:10 I polecił im również: Gdziekolwiek wejdziecie do jakiegoś domu, pozostańcie tam, dopóki stamtąd nie będziecie odchodzić. 6:11 A gdyby was w jakimś miejscu nie przyjęto i nie chciano was słuchać, to wychodząc stamtąd otrząśnijcie pył z nóg waszych na świadectwo dla nich. 6:12 Tak więc wyszli i nawoływali [wszystkich] do nawrócenia. 6:13 Wyrzucili też mnóstwo złych duchów i wielu chorych uzdrowili, namaszczając ich przedtem olejem. 6:14 I nawet sam król Herod dowiedział się o Nim – bo imię Jego stało się głośne – i mówił, że to Jan Chrzciciel zmartwychwstał i działają w nim cudowne moce. 6:15 A inni mówili: To jest Eliasz; a jeszcze inni tłumaczyli, że to prorok, jak każdy inny prorok. 6:16 Lecz Herod, słysząc to, twierdził: To Jan, ten, którego kazałem ściąć, zmartwychwstał. 6:17 Herod bowiem przez swoich wysłanników pochwycił Jana i zakuwszy go w kajdany trzymał w więzieniu. Powodem zaś była Herodiada, którą pojął za żonę, choć była żoną brata jego Filipa. 6:18 Otóż Jan upomniał Heroda mówiąc: Nie wolno ci mieć za żonę żony twego brata. 6:19 Tak więc Herodiada zapłonęła gniewem przeciwko niemu i chciała go zgładzić, ale nie mogła. 6:20 Herod bowiem lękał się Jana, wiedząc, że jest on człowiekiem prawym i świętym. Dlatego też brał go w obronę. A kiedy go słuchał, odczuwał wewnętrzny niepokój, ale słuchał go chętnie. 6:21 Lecz oto nadarzyła się dobra sposobność wtedy, kiedy to Herod, z okazji swoich urodzin, wyprawił ucztę dla swoich urzędników, dowódców wojskowych i znakomitych osobistości galilejskich. 6:22 Otóż gdy córka Herodiady, ukazawszy się poczęła tańczyć i przypadła do gustu Herodowi oraz współucztującym, powiedział król do dziewczyny: Zażądaj ode mnie, czego tylko chcesz, a dam ci. 6:23 I nawet zaklinał się mówiąc: O co tylko poprosisz, dam ci, choćby nawet połowę mojego królestwa. 6:24 Tedy ona wyszedłszy zapytała swej matki: O co powinnam poprosić? A ta odpowiedziała: O głowę Jana Chrzciciela. 6:25 Wróciła więc czym prędzej do króla i poprosiła go mówiąc: Chcę, żebyś natychmiast dał mi na misie głowę Jana Chrzciciela. 6:26 Wówczas król zasmucił się bardzo, lecz ze względu na daną przysięgę oraz z powodu współucztujących nie chciał jej odmówić. 6:27 Posłał więc kata i nakazał mu przynieść głowę Jana Chrzciciela. Poszedł tedy [kat], ściął go w więzieniu, 6:28 przyniósł na misie jego głowę i dał ją dziewczynie, a dziewczyna oddała ją matce. 6:29 Dowiedziawszy się o tym uczniowie Jana przyszli, wzięli jego ciało i złożyli je w grobie. 6:30 Apostołowie zaś znów zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu o wszystkim, czego dokonali i czego nauczali. 6:31 A On rzekł do nich: Odejdźcie sami na osobność i odpocznijcie trochę. Było tam bowiem wielu przychodzących i odchodzących, tak że nie mieli nawet czasu, by się posilić. 6:32 Wstąpiwszy tedy do łodzi udali się sami na osobność. 6:33 Lecz zauważono ich, gdy odpływali. I rozpoznało [ich] wielu. Ściągnęli tedy pieszo ze wszystkich miast, a niektórzy nawet ich uprzedzili. 6:34 A Jezus, wysiadłszy, ujrzał tłum wielki. I ulitował się nad nimi, bo byli jakby owce nie mające pasterza. I począł im głosić liczne nauki. 6:35 Gdy zaś było już bardzo późno, przyszli do Niego uczniowie mówiąc: Miejsce tu puste i pora już spóźniona. 6:36 Pozwól im odejść, niech się udadzą do pobliskich osad i wsi i niech sobie kupią coś do jedzenia. 6:37 Lecz On odpowiadając rzekł do nich: To wy dajcie im jeść. A oni mówią na to: Czyż mamy pójść, by za dwieście denarów kupić chleba i dać im jeść? 6:38 Wtedy ich zapytał: Ile macie chlebów? Pójdźcie i zobaczcie! Gdy zobaczyli, powiedzieli: Pięć i dwie ryby. 6:39 Wtedy powiedział, żeby kazali usiąść wszystkim grupami na zielonej trawie. 6:40 I usiedli jedna grupa koło drugiej po stu i po pięćdziesięciu. 6:41 A potem wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby wejrzał w niebo, pobłogosławił i połamawszy [chleby] dawał je uczniom, aby kładli przed nimi. I dwie ryby również kazał rozdzielić między wszystkich. 6:42 Jedli tedy wszyscy i nasycili się. 6:43 A z resztek chleba i ryb zebrano jeszcze dwanaście pełnych koszów.

6:44 Tych, co jedli chleb, było pięć tysięcy mężczyzn. 6:45 Zaraz też przynaglił swoich uczniów, żeby wsiedli do łodzi i popłynęli przed Nim na drugi brzeg naprzeciw Betsaidy, podczas gdy On miał rozesłać ludzi. 6:46 Kiedy ich więc odprawił, wyszedł na górę, żeby się pomodlić. 6:47 Był już wieczór. Łódź znajdowała się na środku jeziora i tylko On sam jeden na lądzie. 6:48 A kiedy widział, jak bardzo męczyli się przy wiosłowaniu – wiatr bowiem był im przeciwny – zbliżył się do nich, około czwartej straży nocnej, idąc po jeziorze. I chciał ich minąć. 6:49 A oni, zobaczywszy Go, jak szedł po jeziorze, myśleli, że to jakieś widmo. I zaczęli krzyczeć. 6:50 Wszyscy Go bowiem zobaczyli i bardzo się przelękli. Lecz On odezwał się do nich w te słowa: Odwagi, to Ja jestem; nie bójcie się! 6:51 I wsiadł do nich do łodzi, a wiatr się uciszył 6:52 I jeszcze więcej dziwili się między sobą, bo nic nie rozumieli ze sprawy chleba, ponieważ umysły ich były zaślepione. 6:53 A gdy przeprawili się na ląd, przybyli do Genezaret i zatrzymali się przy brzegu. 6:54 I gdy tylko wysiedli z łodzi, zaraz Go poznano. 6:55 Zaczęto więc biegać po całej okolicy, znosząc chorych na miejsce, w którym, jak sądzono, przebywał. 6:56 I gdzie tylko się pojawił: we wsi, w mieście lub w jakiejś osadzie, zaraz wynoszono na miejsca publiczne chorych, prosząc Go, żeby pozwolił dotknąć się choć skraju swego płaszcza. A wszyscy, którzy się Go dotknęli, odzyskiwali zdrowie. 7:1 I zeszli się u Niego razem faryzeusze oraz kilku spośród uczonych w Piśmie, którzy przybyli z Jerozolimy. 7:2 I zobaczyli, jak niektórzy z Jego uczniów nieczystymi, to znaczy nie umytymi przedtem, rękami brali chleb i jedli. 7:3 Faryzeusze bowiem i w ogóle wszyscy Żydzi nie zasiadają do jedzenia, jeśli przedtem nie umyją sobie dokładnie rąk. 7:4 Podobnie [gdy wracają] z rynku, nie jedzą, dopóki się nie obmyją. Jest zresztą wiele innych [zwyczajów], które przyjęli po to, by ich przestrzegać, jak na przykład obmywanie kielichów, dzbanów, naczyń miedzianych. 7:5 Zapytali Go tedy faryzeusze i uczeni w Piśmie: Dlaczego uczniowie Twoi nie przestrzegają zwyczajów ojców, lecz zasiadają do jedzenia z nie umytymi rękami? 7:6 A On odpowiedział na to: Obłudnicy, słusznie prorokował o was Izajasz. Napisane jest bowiem u niego: Lud ten czci Mnie wargami, ale swym sercem jest daleko ode Mnie. 7:7 Na próżno bowiem cześć Mi oddają głosząc nauki, które są tylko ludzkimi nakazami. 7:8 Zaniedbawszy przykazania Boże, troszczycie się o przestrzeganie zwyczajów ludzkich, obmywacie dzbany, kielichy i czynicie wiele innych, podobnych rzeczy. 7:9 I powiedział im nadto: Dobrze potraficie obchodzić przykazania Boże po to, aby zachować wasze zwyczaje. 7:10 A przecież Mojżesz powiedział: Czcij ojca twego i matkę twoją oraz Niech zginie ten, kto złorzeczy ojcu lub matce. 7:11 A wy mówicie: Jeśli ktoś powie ojcu lub matce: korban – co oznacza, że jako dar już zostało złożone to, co ci się należy ode mnie – 7:12 nie pozwalacie już nic więcej zrobić dla ojca lub matki. 7:13 I tak lekceważycie sobie słowo Boże wskutek zwyczajów, które przekazaliście sami sobie. Czynicie zresztą wiele innych, podobnych rzeczy. 7:14 A potem znów przywołał do siebie rzesze ludzi i powiedział im: Słuchajcie wszyscy i zechciejcie zrozumieć: 7:15 Nie czyni człowieka nieczystym to, co wchodzi doń z zewnątrz, lecz to, co wychodzi z człowieka, to czyni go nieczystym. 7:16 Kto ma uszy do słuchania, niech słucha. 7:17 A gdy przyszedł od ludzi do domu, Jego uczniowie pytali o znaczenie tej przypowieści. 7:18 A On rzekł do nich: Tak więc nawet i wy nic nie rozumiecie. Nie wiecie, że nie może uczynić człowieka nieczystym to, co wchodzi doń z zewnątrz, 7:19 gdyż nie przenika aż do jego serca, ale dostaje się do żołądka, a potem już wydalane jest na zewnątrz. W ten sposób uznał wszystko, co się je, za czyste. 7:20 I mówił także: Nieczystym czyni człowieka to, co zeń wychodzi. 7:21 Z wewnątrz bowiem, z serca ludzkiego pochodzą złe myśli, nierząd, kradzieże, zabójstwa, 7:22 cudzołóstwa, chciwość, złośliwość, podstęp, wyuzdanie, zazdrość, obelgi, pycha, głupota. 7:23 Wszelkie to zło z wewnątrz pochodzi i ono właśnie czyni człowieka nieczystym.

7:24 A wyruszywszy stamtąd udał się w granice Tyru i Sydonu. Kiedy zaś wstąpił do pewnego domu, chciał, żeby nikt o tym nie wiedział, lecz nie był w stanie się ukryć. 7:25 Zaraz bowiem dowiedziała się o Nim kobieta, której córka była opętana przez ducha nieczystego. Przyszła, padła Mu do nóg – 7:26 a była to poganka, Syrofenicjanka z pochodzenia – i prosiła, żeby wyrzucił złego ducha z jej córki. 7:27 A On jej powiedział: Niech wpierw najedzą się dzieci; byłoby przecież niesprawiedliwe zabierać chleb dzieciom i rzucać go psom. 7:28 Wtedy ona odrzekła: Tak, Panie, ale przecież i szczenięta żywią się pod stołem okruszynami z tego, co jedzą dzieci. 7:29 I powiedział jej: Dlatego, żeś to powiedziała, idź: zły duch wyszedł z twej córki. 7:30 Wówczas wróciła do domu i zastała dziewczynkę leżącą na łóżku, ale zły duch już z niej wyszedł. 7:31 A potem, wyszedłszy z granic Tyru, przeszedł Sydon i poprzez środek krainy Dekapolu przybył nad Jezioro Galilejskie. 7:32 Wtedy przyprowadzono głuchoniemego, prosząc, żeby włożył nań rękę. 7:33 A On, wziąwszy go na bok od tłumu, włożył palce w jego uszy i dotknął śliną jego języka. 7:34 Potem zaś, spojrzawszy w niebo, westchnął i powiedział do niego: Effetha – to znaczy: Otwórz się. 7:35 I natychmiast otworzyły się jego uszy i rozwiązały się więzy jego języka, tak że mógł poprawnie mówić. A Jezus nakazał im, żeby nikomu nic o tym nie mówili. 7:36 Lecz im bardziej im nakazywał, tym więcej oni to rozgłaszali. 7:37 Pełni zdziwienia mówili: Wszystko dobrze uczynił: sprawił, że głusi słyszą, i niemym przywrócił mowę 8:1 A za dni owych, gdy wielka rzesza ludzi znów była z Nim i nie mieli co jeść, wezwał uczniów swoich i powiedział do nich: 8:2 Żal mi tego ludu! Już bowiem trzy dni pozostają ze Mną, a nie mają co jeść. 8:3 Jeżeli zaś rozpuszczę ich głodnych do domu, upadną w drodze, bo niektórzy spośród nich przyszli z daleka. 8:4 I powiedzieli Mu na to uczniowie Jego: Jakże na tym odludziu będzie ktoś mógł nakarmić ich chlebem? 8:5 Wtedy zapytał ich: Ile chlebów macie? A oni odpowiedzieli: Siedem. 8:6 Wtedy polecił ludowi usiąść na ziemi. I wziąwszy siedem chlebów dzięki czynił, łamał [chleb] i dawał uczniom, aby go rozdzielali. I rozdali chleby ludowi. 8:7 Mieli także kilka rybek. Te również pobłogosławiwszy, kazał rozdać. 8:8 Jedli tedy i nasycili się. A z ułomków, jakie pozostały, zebrali jeszcze siedem koszów. 8:9 Było zaś ich około czterech tysięcy. Potem rozpuścił ich. 8:10 Zaraz też wstąpił z uczniami swymi do łodzi i przybył w okolice Dalmanuty. 8:11 Wtedy nadeszli faryzeusze i zaczęli rozmawiać z Nim. Chcąc zaś wystawić Go na próbę, kusili Go domagając się od Niego jakiegoś znaku z nieba. 8:12 A On westchnąwszy głęboko w duszy powiedział: Czemuż to plemię szuka znaku? Zaprawdę powiadam wam, iż żaden znak nie będzie dany temu pokoleniu. 8:13 A potem zostawiwszy ich, znowu wstąpił do łodzi i przeprawił się na drugą 8:14 Tymczasem uczniowie zapomnieli wziąć ze sobą chlebów. A mieli przy sobie tylko jeden chleb w łodzi. 8:15 On zaś wydał im taki oto nakaz: Bądźcie uważni i strzeżcie się kwasu faryzeuszów i kwasu Heroda! 8:16 A oni zaczęli mówić między sobą o tym, że nie mieli chleba. 8:17 Jezus zaś, zauważywszy to, powiedział do nich: Cóż tak rozprawiacie o tym, że nie macie chleba? Czy aż tak otępiałe są wasze serca? 8:18 Mając oczy nie widzicie i mając uszy nie słyszycie! 8:19 Czyż nie pamiętacie, ile koszów napełniliście ułomkami, gdy połamałem pięć chlebów dla pięciu tysięcy [ludzi)? I odpowiedzieli: Dwanaście. 8:20 – A kiedy połamałem siedem chlebów dla czterech tysięcy ludzi, to ile koszów napełniliście ułomkami? A oni powiedzieli: Siedem. 8:21 Tedy rzekł do nich: Czy nadal nie rozumiecie? 8:22 A potem przybyli do Betsaidy, gdzie przyprowadzono doń pewnego ślepca, prosząc, aby się go dotknął. 8:23 A On wziął ślepca za rękę i wyprowadził go za wieś. Potem pomazał oczy jego śliną, włożył nań swe ręce i zapytał go: Czy widzisz coś? 8:24 A on, rozejrzawszy się, powiedział: Patrzę na ludzi i widzę ich niby chodzące drzewa. 8:25 A potem położył mu jeszcze raz ręce na oczy. Wtedy przejrzał i został uzdrowiony, tak że widział wszystko całkiem wyraźnie.

8:26 Wtedy odesłał go do domu, mówiąc: Żebyś przypadkiem nie wstępował do wsi! 8:27 A potem poszedł Jezus z uczniami swymi w okolice Cezarei Filipowej. Podczas drogi zapytał uczniów: Za kogo ludzie Mnie uważają? 8:28 Odpowiedzieli: Za Jana Chrzciciela, inni – za Eliasza, [a jeszcze] inni – za jednego z proroków. 8:29 Wtedy zapytał ich: A wy za kogo Mnie uważacie? A Piotr odpowiadając rzekł do Niego: Ty jesteś Mesjaszem! 8:30 A On nakazał im, żeby nikomu o Nim nie mówili. 8:31 I zaczął ich pouczać o tym, że Syn Człowieczy będzie musiał wiele cierpieć, że będzie wzgardzony przez starszych, przez arcykapłanów i uczonych w Piśmie, że będzie zabity, lecz po trzech dniach zmartwychwstanie. 8:32 I mówił to całkiem otwarcie. Wtedy Piotr odprowadził Go na stronę i począł upominać. 8:33 A On odwrócił się i zobaczywszy swych uczniów zgromił Piotra, mówiąc: Odejdź stąd, szatanie! Nie myślisz o tym, co Boże, tylko o tym, co ludzkie. 8:34 A potem wezwał ku sobie lud razem ze swymi uczniami i powiedział do nich: Jeżeli ktoś chce iść za Mną, niech się wyrzeknie siebie samego, niech weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje. 8:35 Kto bowiem pragnie uratować swoje życie, straci je; a kto straci swoje życie dla Mnie i dla Ewangelii, ten je ocali. 8:36 Bo cóż pomoże człowiekowi, jeśli nawet cały świat pozyska, ale własną duszę zatraci? 8:37 Cóż może człowiek oddać w zamian za swoją duszę? 8:38 Kto tedy zaprze się Mnie i nauki mojej przed tym plemieniem wiarołomnym i grzesznym, tego również Syn Człowieczy wyrzeknie się, gdy przyjdzie w chwale swego Ojca wespół z aniołami świętymi. 9:1 I mówił do nich nadto: Za– prawdę powiadam wam, iż niektórzy spośród stojących tu nie zaznają śmierci, dopóki nie ujrzą królestwa Bożego przychodzącego w mocy. 9:2 A po sześciu dniach wziął Jezus ze sobą Piotra, Jakuba i Jana i wyprowadził, ich tylko, na górę wysoką, na osobność. I tam przemienił się wobec nich. 9:3 Jego odzienie stało się tak lśniąco białe, że żaden farbiarz na ziemi [niczego] nie potrafi tak wybielić. 9:4 I ukazał się im Eliasz i Mojżesz, rozmawiający z Jezusem. 9:5 Wtedy Piotr odezwał się do Jezusa: Nauczycielu, dobrze, że tu jesteśmy; zbudujmy tu trzy namioty: dla Ciebie jeden, dla Mojżesza jeden i dla Eliasza jeden. 9:6 Nie wiedział bowiem, co miał powiedzieć, tak byli przerażeni. 9:7 I oto ukazał się obłok, który ich okrywał, a z obłoku odezwał się głos: To jest Syn mój najmilszy, słuchajcie Go! 9:8 A gdy się nagle obejrzeli, nikogo już nie widzieli koło siebie prócz samego Jezusa. 9:9 Kiedy zaś schodzili z góry, nakazał im, żeby nikomu nie mówili o tym, co widzieli, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie. 9:10 Zachowali tedy ten nakaz i tylko między sobą zastanawiali się, co to znaczy: powstać z martwych. 9:11 Zapytali Go więc o to, dodając, iż uczeni w Piśmie twierdzą, że wpierw musi przyjść Eliasz. 9:12 A On odpowiedział im tak: Tak, zapewne, Eliasz przyszedłszy wpierw odnowi wszystko. Lecz o Synu Człowieczym napisane jest, że będzie musiał wiele cierpieć i że będzie odrzucony! 9:13 Otóż powiadam wam, że Eliasz już przyszedł, lecz postąpili z nim tak, jak sami chcieli, jak o nim napisane. 9:14 A kiedy przyszli do uczniów, zobaczyli wielką rzeszę wokół nich i uczonych w Piśmie, którzy im zadawali podstępne pytania. 9:15 A gdy tylko Go zobaczyli, zdumienie ogarnęło wszystkich. I zbliżając się, zaczęli Go pozdrawiać. 9:16 A On zapytał ich: O co się z nimi spieracie? 9:17 I odpowiedział Mu jeden z tłumu: Nauczycielu! Oto przyprowadziłem do Ciebie mojego syna, który jest w mocy ducha niemoty. 9:18 Ten, gdy go uchwyci, ciska nim na wszystkie strony; a on pieni się wtedy, zgrzyta zębami i drętwieje. Prosiłem już Twoich uczniów, żeby go wyrzucili, ale nie mogli. 9:19 A On odpowiadając im rzekł: O, plemię niewierne! Jak długo mam jeszcze przebywać wśród was? Dokądże mam was jeszcze znosić? Przyprowadźcie go do Mnie! 9:20 I przyprowadzili go do Niego. A duch, skoro tylko ujrzał Jezusa, począł rzucać chłopcem tak gwałtownie, że upadł na ziemię i wił się pokryty pianą. 9:21 Zapytał tedy Jezus jego ojca: Od jak dawna mu się to przydarza? Od dzieciństwa – odpowiedział. – 9:22 Często wrzucał go już nawet w ogień i do wody, żeby go zgubić. Jeżeli więc masz jakąś moc, ulituj się nad nami i dopomóż nam. 9:23 A Jezus odpowiedział: Jeżeli masz jakąś moc [– powiadasz]? Dla tego, kto wierzy, wszystko jest możliwe. 9:24 Od razu tedy ojciec chłopca zawołał: Wierzę, ulecz mnie z niedowiarstwa mego!

9:25 Wówczas Jezus, widząc, że tłum się gromadzi, rozkazał surowo duchowi nieczystemu: Duchu niemy i głuchy, rozkazuję ci, wyjdź z niego i nie wracaj tu nigdy więcej! 9:26 I krzyknąwszy [duch] wyszedł, rzucając chłopcem tak silnie, że ten wyglądał jak nieżywy. Wielu mówiło nawet: umarł. 9:27 Lecz Jezus, wziąwszy go za rękę, podniósł, a on wstał. 9:28 Gdy Jezus wrócił do domu, uczniowie pytali Go na osobności: Dlaczego nam nie udało się go wyrzucić? 9:29 I powiedział im: Ten rodzaj można wyrzucić tylko modlitwą [i postem]. 9:30 A później, wyszedłszy stamtąd, szli przez Galileę. Lecz On nie chciał, żeby ktokolwiek o tym wiedział. 9:31 Głosił bowiem nauki uczniom swoim. I mówił im też, że Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi, że Go zabiją, a On po trzech dniach zmartwychwstanie. 9:32 Oni jednak nie rozumieli tych słów, ale też bali się Go pytać. 9:33 I przyszli do Kafarnaum. A gdy już weszli do domu, zapytał ich: O czym to tak rozprawialiście w drodze? 9:34 Lecz oni milczeli. Spierali się bowiem między sobą w drodze o to, który [z nich] jest największy. 9:35 Wtedy On usiadł, zwołał do siebie Dwunastu i powiedział im: Jeżeli ktoś chce być pierwszym, niech się stanie ostatnim i niech wszystkim posługuje. 9:36 A potem wziąwszy małe dziecko postawił je pośrodku nich i obejmując je ramionami, powiedział do nich: 9:37 Kto przyjmuje w imię moje takie dziecko, Mnie samego przyjmuje. Ten zaś, kto Mnie przyjmuje, nie Mnie przyjmuje, lecz Tego, który Mnie posłał. 9:38 Wtedy odezwał się Jan: Nauczycielu, widzieliśmy kogoś, kto w imię Twoje wyrzucał czarty, a nie chodzi z nami. Zabroniliśmy mu więc, ponieważ nie chodzi z nami. 9:39 Lecz Jezus odpowiedział: Nie zabraniajcie mu. Nikt bowiem spośród tych, którzy czynią cuda w imię moje, nie będzie tak łatwo mówił źle o Mnie. 9:40 Jeśli ktoś nie jest przeciwko nam, jest z nami. 9:41 Ktokolwiek poda wam kubek wody do picia dlatego, że należycie do Chrystusa, tego, zaprawdę mówię wam, nie minie nagroda. 9:42 A jeśli ktoś stanie się gorszycielem jednego z tych małych, którzy mają wiarę, to lepiej dla niego będzie, jeśli mu uwiążą kamień młyński u szyi i wrzucą go do morza. 9:43 A jeśli twója własna ręka jest ci powodem do grzechu, to odetnij ją. Lepiej bowiem będzie, gdy jako jednoręki wejdziesz do [królestwa] życia, niż żebyś miał, posiadając obie ręce, pójść do piekła, w ogień, który nigdy nie gaśnie. 9:45 Lub jeśli twoja własna noga jest ci powodem do grzechu, to odetnij ją. Lepiej bowiem będzie, gdy z jedną nogą wejdziesz do życia, niż żebyś posiadając obie nogi miał być wrzucony do piekła. 9:47 A jeśli twoje własne oko jest ci powodem do grzechu, to wyłup je sobie. Lepiej bowiem będzie, gdy z jednym okiem wejdziesz do królestwa Bożego, niż żebyś z dwojgiem oczu miał być wrzucony do piekła, 9:48 gdzie robak ich nie umiera i ogień nie gaśnie. 9:49 Bo każdy będzie posolony ogniem. 9:50 A sól jest dobra, lecz jeśli przestaje być słona, to czymże ją przyprawicie. Miejcież tedy sól w samych sobie i trwajcie we wzajemnej zgodzie. 10:1 A potem wyruszywszy stamtąd przybył w granice Judei do okolic położonych za Jordanem. Rzesze ludzi znów ściągały ku Niemu, a On, jak to miał w zwyczaju, nauczał ich. 10:2 I oto przyszli do Niego faryzeusze i pragnąc przychwycić Go na słowie, zapytali: Czy może mąż oddalić żonę? 10:3 A On odpowiedział również pytaniem: Co wam przykazał Mojżesz? 10:4 Mojżesz zezwolił dać list rozwodowy i oddalić – odpowiedzieli. 10:5 Wtedy rzekł do nich Jezus: To ze względu na zatwardziałość serc waszych napisał wam takie przykazanie. 10:6 Jednakże na początku stwarzania uczynił Bóg mężczyznę i kobietę. 10:7 Dlatego też zostawia człowiek ojca swego i matkę swoją 10:8 i łączy się ze swą żoną, aby być we dwoje jednym ciałem. Tak więc choć pozostaną dwoje, będą stanowić jedno ciało. 10:9 Co tedy Bóg złączył, niech tego człowiek nie rozłącza. 10:10 A w domu uczniowie znów zapytali Go o to. 10:11 I odpowiedział im: Ktokolwiek oddaliłby swoją żonę, a pojąłby inną, dopuszcza się względem niej cudzołóstwa. 10:12 Podobnie gdyby żona porzuciła swego męża i poślubiła innego, również popełnia cudzołóstwo. 10:13 Przynoszono Mu także dzieci, żeby się ich dotknął, ale uczniowiepowstrzymywali [przychodzących].

10:14 Widząc to Jezus obruszył się i rzekł do nich: Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie. Nie powstrzymujcie ich. Do takich bowiem należy królestwo Boże. 10:15 Zaprawdę mówię wam: jeśli ktoś nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, nie wejdzie doń. 10:16 I tuląc je do siebie, błogosławił, kładąc na nie swe ręce. 10:17 A kiedy już wyruszył w drogę, przybiegłszy ktoś upadł przed Nim na kolana i pytał go: Nauczycielu dobry, co mam czynić, żeby osiągnąć życie wieczne? 10:18 A Jezus powiedział mu: Dlaczego nazywasz Mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko jeden Bóg. 10:19 Czy znasz przykazania: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie dawaj fałszywego świadectwa, nie oszukuj, czcij swego ojca i matkę? 10:20 A on odpowiadając rzekł: Nauczycielu, wszystko to wypełniałem od młodości 10:21 Wtedy Jezus, wejrzawszy nań z miłością, powiedział do niego: Jednego ci jeszcze brakuje: Idź, sprzedaj, co masz, i rozdaj [pieniądze] ubogim, a wtedy będziesz miał skarb w niebie. Potem weź krzyż i chodź za Mną! 10:22 Lecz on sposępniał usłyszawszy te słowa i odszedł zasmucony. Posiadał bowiem liczne dobra. 10:23 A Jezus, rozejrzawszy się dokoła, powiedział do swoich uczniów: Jakże trudno będzie bogaczom wejść do królestwa Bożego! 10:24 A gdy uczniowie dziwili się Jego słowom, wtedy Jezus odpowiadając rzekł do nich po raz drugi: Dzieci, jakże trudno jest wejść do królestwa Bożego tym, którzy całą nadzieję złożyli w pieniądzach. 10:25 Łatwiej jest wielbłądowi przecisnąć się przez ucho igielne, niż bogaczowi wejść do królestwa Bożego. 10:26 Wtedy oni dziwili się jeszcze bardziej i mówili jeden do drugiego: Któż wobec tego będzie zbawiony. 10:27 A Jezus spojrzawszy na nich powiedział: U ludzi jest to rzeczywiście niemożliwe, ale nie u Boga. Wszystko jest bowiem możliwe u Boga. 10:28 Wówczas zaczął do Niego mówić Piotr: Oto my zostawiliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą. 10:29 A Jezus odpowiadając rzekł: Nie masz nikogo, kto by opuściwszy dla Mnie i dla Ewangeii dom albo braci i siostry, albo matkę, albo ojca, albo dzieci, albo pole 10:30 nie otrzymał stokroć tyle w tym życiu domów, braci i sióstr, i matek, i dzieci, i pola wśród prześladowań – a życia wiecznego w przyszłości. 10:31 Wielu bowiem pierwszych będzie ostatnimi, a ostatnich pierwszymi. 10:32 A kiedy zmierzali do Jerozolimy, Jezus wyprzedzał ich. Dziwili się tedy, a ci, co szli za Nim, byli przerażeni. Lecz On znów wziąwszy ze sobą Dwunastu począł im mówić o tym, co miało Go spotkać: 10:33 Oto idziemy do Jerozolimy, a Syn Człowieczy będzie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie. A ci zasądzą Go na śmierć i wydadzą poganom. 10:34 I będą się zeń naśmiewać i pluć Mu w twarz, a po ubiczowaniu zabiją Go. Lecz On po trzech dniach zmartwychwstanie. 10:35 A oto Jakub i Jan, synowie Zebedeusza, przyszli do Niego i powiedzieli: Nauczycielu, chcielibyśmy, żebyś nam uczynił to, o co Cię poprosimy. 10:36 A On rzekł: Co chcecie, żebym wam uczynił? 10:37 I odpowiedzieli Mu: Uczyń, żebyśmy zasiedli w chwale Twojej, jeden po prawej, a drugi po lewej stronie Twojej. 10:38 A Jezus odrzekł na to: Nie, wiecie, czego żądacie. A kielich, który Ja będę pił, czy potraficie wypić? Albo przyjąć chrzest, którym Ja będę chrzczony? 10:39 I odpowiedzieli, Mu: Potrafimy. Lecz Jezus odrzekł na to: Wprawdzie będziecie pić kielich, który Ja mam pić, i chrzest, którym Ja mam być ochrzczony, wy również przyjmiecie, 10:40 lecz co do miejsca po mojej prawej lub po lewej stronie, to nie jest moją rzeczą dać je wam. Dostaną je ci, dla których jest przygotowane. 10:41 A pozostałych dziesięciu, gdy to usłyszało, poczęli łajać Jakuba i Jana. 10:42 Wtedy Jezus przywołał ich do siebie i powiedział: Wiecie przecież, że ci, którzy uchodzą za władców nad narodami, rzeczywiście panują nad nimi, a ci, co wiele znaczą, ciążą nad nimi swą władzą. 10:43 Lecz nie ma tak być u was. Kto by wśród was chciał być wielkim niech będzie waszym sługą, 10:44 a kto by chciał stać się pierwszym, niech będzie niewolnikiem wszystkich. 10:45 Bo i Syn Człowieczy również nie przyszedł po to, żeby Mu służono, lecz żeby służyć i oddać swoje życie na okup za wielu. 10:46 I tak oto weszli do Jerycha. A kiedy wychodzili z Jerycha, On, uczniowie Jego i niemała rzesza ludzi, siedział przy drodze Bartymeusz, syn Tymeusza, żebrak niewidomy. 10:47 Słysząc, że to Jezus z Nazaretu, począł wołać: Synu Dawida, Jezusie, zlituj się nade mną! 10:48 Wielu upominało go, żeby umilkł, lecz on jeszcze głośniej wołał: Synu Dawida, ulituj się nade mną! 10:49 Zatrzymawszy się tedy Jezus kazał przywołać go do siebie. I wołali niewidomego mówiąc: Bądź dobrej myśli, chodź, woła cię. 10:50 A on, zrzuciwszy swój płaszcz, zerwał się i przybiegł do Jezusa.

10:51 Powiedział do niego Jezus: Co chcesz, żebym ci uczynił? A niewidomy odrzekł: Rabbuni, żebym przejrzał. 10:52 Wtedy rzekł mu Jezus: Idź, uzdrowiła cię Twoja wiara. I zaraz przejrzał i ruszył za Nim w drogę. 11:1 A gdy się przybliżyli do Jerozolimy, dochodząc do Betfage i do Betanii koło Góry Oliwnej, wtedy wysłał dwu spośród swoich uczniów 11:2 i rzekł do nich: Idźcie do wsi, która jest przed wami. Zaraz na początku znajdziecie tam uwiązanego osiołka, na którym nikt z ludzi dotychczas nie zasiadał. Odwiążcie go i przyprowadźcie tu. 11:3 A gdyby was ktoś zapytał: Co robicie? – odpowiedzcie, że Pan go potrzebuje i że zaraz odeśle go tu znowu. 11:4 Poszli tedy i znaleźli osiołka uwiązanego przy drzwiach na zewnątrz, od ulicy. I odwiązali go. 11:5 A niektórzy spośród stojących tam mówili do nich: Po co odwiązujecie tego osiołka? 11:6 A oni odpowiedzieli tak, jak nakazał im Jezus. Wtedy pozwolili im. 11:7 Przyprowadzili tedy osiołka do Jezusa, okryli swymi płaszczami, a Jezus usiadł na nim. 11:8 Wielu zaś rozściełało swoje płaszcze na drodze, podczas gdy inni rzucali zielone gałązki, które pościnali na polu. 11:9 A ci, którzy szli na przedzie, podobnie jak i ci, którzy postępowali z tyłu, wołali głośno: Hosanna, Błogosławiony Ten, który przybywa w imię Pana! 11:10 Królestwo ojca naszego Dawida, które oto nadchodzi, niech będzie błogosławione! Hosanna na wysokościach! 11:11 I tak oto przybył do Jerozolimy i wszedł do świątyni. A gdy wszystko zobaczył, o późnej już porze wyszedł razem z Dwunastoma do Betanii. 11:12 Dnia następnego zaś, gdy opuścili Betanię, uczuł głód. 11:13 Spostrzegłszy tedy z daleka drzewo figowe okryte liśćmi, zbliżył się do niego, spodziewając się, że, być może, znajdzie coś na nim. Lecz gdy podszedł do drzewa, nie znalazł na nim nic prócz liści. A przecież czy nie był to już czas na figi? 11:14 I powiedział do drzewa: Niech już nikt nigdy, na wieki, nie zje z ciebie owocu! Słyszeli to także uczniowie Jego. 11:15 I przyszli do Jerozolimy. A gdy wszedł do świątyni, począł wyrzucać tych, którzy tam sprzedawali i kupowali. Powywracał stoły tych, co zmieniali pieniądze, i ławki sprzedawców gołębi. 11:16 I nie pozwolił nawet przenosić jakichkolwiek sprzętów przez dziedziniec świątyni. 11:17 A potem tak ich nauczał: Czyż nie jest napisane, że dom mój jest domem modlitwy dla wszystkich narodów? A wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców. 11:18 A gdy usłyszeli o tym arcykapłani i uczeni w Piśmie, natychmiast zaczęli się zastanawiać, jak by Go zgładzić. Obawiali się Go bowiem, bo cały lud zachwycał się Jego nauką. 11:19 A gdy nastał wieczór, znów wyszli poza miasto. 11:20 A rano przechodząc zobaczyli figę uschłą od samych korzeni. 11:21 Wtedy Piotr przypomniał ją sobie i powiedział: Rabbi, zobacz, oto figa, którą przekląłeś, uschła! 11:22 Jezus zaś odpowiadając rzekł do nich: Miejcie wiarę w Boga! 11:23 Zaprawdę mówię wam, jeśli ktoś powie tej górze: Powstań i rzuć się do morza – i nie będzie przy tym żadnego wątpienia w jego sercu, że spełni się to, czego żąda – to tak się stanie. 11:24 Dlatego mówię wam: Wierzcie, że wszystko, o co modląc się prosicie, otrzymacie – i stanie się wam tak. 11:25 A gdy zamierzacie się modlić, przebaczcie sobie, jeśli ktoś ma coś przeciw komuś, ażeby i Ojciec, który jest w niebie, przebaczył wam wasze grzechy. [26] 11:27 I znów przyszli do Jerozolimy. A gdy obchodził świątynię, zbliżyli się do Niego arcykapłani, uczeni w Piśmie oraz starsi 11:28 i pytali Go: Jaką mocą to czynisz? Kto Ci dał taką władzę, żebyś to mógł czynić? 11:29 A Jezus odpowiedział im: Zadam wam i Ja jedno pytanie. Gdy Mi odpowiecie, wtedy Ja wam powiem, jaką mocą to czynię: 11:30 Czy chrzest Jana z nieba jest, czy też pochodzi od ludzi? Odpowiedzcie Mi! 11:31 A oni poczęli się zastanawiać między sobą, mówiąc: Jeżeli powiemy, że z nieba, to zapyta nas: Czemu nie uwierzyliście mu? 11:32 Jeżeli zaś powiemy, że z ludzi, to... I ogarniał ich lęk przed ludem, bo wszyscy uważali Jana za proroka. 11:33 Odpowiedzieli tedy Jezusowi: Nie wiemy. Wówczas rzekł im Jezus: Wobec tego i Ja wam nie powiem, jaką mocą to czynię. 12:1 A potem zaczął do nich mówić w przypowieściach: Pewien człowiek założył sobie winnicę: ogrodził ją płotem, wykopał [dół na] prasę i zbudował wieżę. Potem wynajął ją dzierżawcom, a sam wyjechał.

12:2 Gdy nadszedł czas, posłał do dzierżawców swego sługę, żeby odebrać należną mu część plonów. 12:3 A oni pochwycili go, pobili i odesłali z niczym. 12:4 Posłał tedy do nich ponownie innego sługę. Ale i tego, poraniwszy w głowę, obrzucili obelgami. 12:5 Wówczas posłał jeszcze innego, lecz tego zabili. A spośród wielu innych – jednych pobili, drugich pozabijali. 12:6 Miał jeszcze jednego, ukochanego syna. Posłał wreszcie i jego do nich mówiąc [sobie]: Uszanują przynajmniej mojego syna. 12:7 Tymczasem dzierżawcy tak postanowili między sobą: On jest dziedzicem! Chodźcie, zabijemy go, to dziedzictwo nam przypadnie. 12:8 Pochwycili go tedy, zabili i wyrzucili poza granicę. 12:9 Cóż tedy uczyni im właściciel winnicy? Przyjdzie, wytraci tych dzierżawców i odda winnicę innym. 12:10 Czyż nie czytaliście tych oto słów Pisma: Kamień odrzucony przez budujących stał się kamieniem węgielnym; 12:11 jest to dzieło Pana i wydaje się przedziwne oczom naszym. 12:12 I zastanawiali się, jak by Go pojmać, lecz bali się tłumu. Wiedzieli przecież, że to do nich mówił w tej przypowieści. I pozostawiwszy Go, odeszli. 12:13 I posłali do Niego kilku spośród faryzeuszy i herodianów, aby Go pochwycili na słowie. 12:14 Przyszedłszy tedy powiedzieli do Niego: Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny, nie zależy Ci na nikim i nie dbasz o względy ludzkie, lecz kierując się prawdą, uczysz drogi Bożej. Wolno płacić cesarzowi podatek czy nie? Mamy go płacić czy nie płacić? 12:15 A On, rozpoznawszy ich obłudę, powiedział: Czemu Mnie kusicie? Przynieście Mi denara, niech zobaczę. I przynieśli Mu. Wtedy ich zapytał: 12:16 Czyja to podobizna i napis? I powiedzieli: Cesarza. Tedy im rzekł na to: 12:17 Oddajcie więc, co jest cesarza, cesarzowi, a co jest Boskiego – Bogu. Wtedy Go podziwiali. 12:18 I przyszli do Niego saduceusze, ci, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i pytali Go mówiąc: 12:19 Mojżesz napisał nam tak: Jeżeli umrze bezdzietnie czyjś brat, zostawiając żonę, to jego brat winien pojąć ją za żonę i zrodzić potomstwo swojemu bratu. 12:20 Otóż było raz siedmiu braci. Pierwszy wziął żonę i umarł nie zostawiwszy potomstwa. 12:21 Potem wziął ją drugi, również umarł i też nie zostawił potomstwa; podobnie trzeci. 12:22 I [w ten sposób brało ją za żonę] siedmiu, [lecz] nie zostawiło potomstwa. Ostatecznie po wszystkich zmarła także i kobieta. 12:23 Którego z tych będzie żoną w chwili zmartwychwstania, gdy z grobu powstaną? Siedmiu przecież miało ją za żonę? 12:24 A Jezus odpowiadając im rzekł: Czyż nie dlatego błądzicie, że nie znacie ani Pisma, ani mocy Bożej ? 12:25 Kiedy zmartwychwstaną, nie będą się ani żenić, ani za mąż wychodzić, lecz będą jak aniołowie w niebie. 12:26 A o umarłych, że zmartwychwstaną, czy nie czytaliście w księdze Mojżesza, w związku z owym krzakiem, jak to mu Bóg oznajmił mówiąc: Ja jestem Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba? 12:27 Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, lecz żywych. Jesteście tedy w wielkim błędzie. 12:28 A oto jeden z uczonych w Piśmie, słysząc, jak Go wypytywali i jak On trafnie im odpowiadał, zapytał Go, jakie przykazanie jest pierwsze ze wszystkich. 12:29 A Jezus odpowiedział: Pierwsze przykazanie pośród wszystkich innych jest to: Słuchaj, Izraelu, Pan, Bóg nasz, jest jedynym Panem. 12:30 Będziesz miłował Pana Boga twego całym sercem twoim, całą duszą twoją, całym twoim umysłem i wszystkimi siłami twymi. 12:31 A oto drugie: Będziesz miłował bliźniego twego jak siebie samego. Nie ma przykazania, które byłoby większe od tych. 12:32 A uczony w Piśmie powiedział: Dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, że jest tylko Jeden [Bóg] i że nie ma innego prócz Niego. 12:33 I że miłować Go całym sercem, całym umysłem, całą duszą i wszystkimi siłami, a bliźniego jak siebie samego – to znaczy o wiele więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary. 12:34 Widząc tedy Jezus, że rozsądnie odpowiedział, rzekł do niego: Jesteś niedaleko od królestwa Bożego. I nikt już nie miał odwagi zadawać Mu pytań. 12:35 Jezus, ucząc w świątyni, zapytał: Jakim sposobem mogą uczeni w Piśmie utrzymywać, że Mesjasz jest synem Dawida? 12:36 Przecież sam Dawid powiedział w Duchu Świętym: Rzekł Pan do Pana mego, zasiadaj po prawicy mojej, aż złożę twoich nieprzyjaciół jako podnóżek pod twoje stopy. 12:37 Jeżeli więc Dawid nazywa Go Panem, to jakże On może być synem [Dawida]? A wielka rzesza chętnie Mu się przysłuchiwała.

12:38 I mówił im też w swym nauczaniu: Strzeżcie się uczonych w Piśmie! Lubią oni przechadzać się w dostojnych szatach, odbierać pozdrowienia na rynku, 12:39 zasiadać na pierwszych krzesłach w synagogach i zajmować najgodniejsze miejsca na ucztach. 12:40 Objadają oni domy wdów, przeciągając dla pozorów swoje modlitwy. Spotka ich tym surowsza kara. 12:41 Siedząc naprzeciw skarbony, przypatrywał się, jak lud wrzucał do skarbony monety. Wielu bogatych wrzucało dużo. 12:42 A gdy przyszła pewna uboga wdowa, wrzuciła dwa małe pieniążki, to jest jeden grosz. 12:43 Wtedy, przywoławszy swoich uczniów, rzekł im: Zaprawdę powiadam wam, że ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy, którzy wkładali do skarbony. 12:44 Wszyscy bowiem dawali z tego, co im zbywało, a ona ze swego ubóstwa oddała wszystko, co miała, całe swoje utrzymanie. 13:1 A kiedy wychodził ze świątyni, rzekł doń jeden z Jego uczniów: Nauczycielu, popatrz, co za kamienie, jakie konstrukcje! 13:2 Jezus zaś odpowiadając na to rzekł: Widzisz te ogromne budowle? Nie pozostanie z nich ani jeden kamień na kamieniu, wszystko będzie zwalone. 13:3 A kiedy siedział na Górze Oliwnej, naprzeciw świątyni, pytali Go Piotr, Jakub, Jan i Andrzej, gdy znaleźli się na osobności: 13:4 Powiedz nam, kiedy się to stanie i jaki będzie znak, że się to wszystko już zaczyna spełniać? 13:5 A Jezus, odpowiadając im począł mówić: 13:6 Uważajcie, żeby was ktoś nie uwiódł; przyjdzie bowiem [rzekomo] w imię moje wielu takich, którzy będą mówić, że to Ja jestem. I oszukają wielu. 13:7 A kiedy usłyszycie o wojnach i o wieściach z wojen, nie poddawajcie się przerażeniu. Musi to nastąpić, ale to jeszcze nie będzie oznaczać końca. 13:8 Powstanie bowiem naród przeciwko narodowi i królestwo przeciwko królestwu. Będą też miejscami trzęsienia ziemi i głód. I to będzie początek ucisków. 13:9 A wy uważajcie na samych siebie: będą was bowiem wodzić po sądach i biczować w synagogach. Każą wam również stawać przed namiestnikami i przed królami z mego powodu, abyście wobec nich dawali świadectwo. 13:10 Przedtem jednak musi być głoszona Ewangelia wszystkim narodom. 13:11 A gdy was będą prowadzić na skazanie, nie martwcie się o to, co będziecie mówili. Mówcie to, co wam będzie dane w owej chwili. To nie wy będziecie mówili, lecz Duch Święty. 13:12 Brat będzie bowiem wydawał na śmierć własnego brata, a ojciec syna. Dzieci będą występować przeciwko rodzicom, zabijając ich. 13:13 Z powodu mojego imienia będziecie znienawidzeni przez wszystkich. A kto wytrwa do końca, będzie zbawiony. 13:14 A kiedy ujrzycie brzydotę spustoszenia tam, gdzie nie powinno jej być – kto to czyta, niech zrozumie. Wówczas ci, którzy są w Judei, niech uciekają w góry. 13:15 A kto będzie na dachu, niech nie zstępuje do domu i nie wchodzi do wnętrza, żeby coś zabrać. 13:16 Ten zaś, kto będzie na polu, niech nie wraca do domu, żeby zabrać ubranie. 13:17 Biada też w owe dni brzemiennym i karmiącym. 13:18 Wy zaś módlcie się, żeby to wszystko nie przydarzyło się w zimie. 13:19 Będą to bowiem dni takich utrapień, jakich od początku świata, który został stworzony przez Boga, nie było dotąd i w przyszłości nie będzie. 13:20 A gdyby Pan nie skrócił tych dni, nikt by nie ocalał. Lecz ze względu na wybranych będą skrócone dni owe. 13:21 Jeśliby wam tedy ktoś powiedział: Oto tu jest Mesjasz albo tam, nie wierzcie. 13:22 Powstaną bowiem fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy i będą okazywać znaki i czynić rzeczy niezwykłe, aby uwieść, jeśliby to było możliwe nawet wybranych. 13:23 Miejcie się więc na baczności. Oto przepowiedziałem wam wszystko. 13:24 Lecz w dni owe, po wspomnianym już ucisku, słońce się zaćmi i księżyc przestanie świecić, 13:25 i gwiazdy poczną spadać, a moce, które są na niebie, będą poruszone. 13:26 Wtedy też ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego w obłokach z wielką mocą i w majestacie. 13:27 Wówczas pośle swoich aniołów i zgromadzi swoich wybranych z czterech stron świata, od krańców ziemi aż do szczytów nieba. 13:28 Wyciągnijcie też naukę z podobieństwa do drzewa figowego: gdy gałęzie jego stają się już soczyste i wypuszczają liście, poznajecie, że zbliża się lato. 13:29 Otóż podobnie i wy: gdy zobaczycie, że się to wszystko dzieje, wiedzcie, że jest blisko, że już we drzwiach. 13:30 Zaprawdę mówię wam, nie przeminie to pokolenie, nim się to wszystko stanie.

13:31 Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą. 13:32 O dniu zaś owym albo o godzinie nikt nie wie: ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec. 13:33 Miejcie się na baczności, czuwajcie, bo nie wiecie kiedy przyjdzie ten czas. 13:34 Rzecz ma się bowiem tak jak z człowiekiem, który wyjechawszy, zostawił swój dom, powierzając pieczę nad wszystkim swoim sługom, z których każdemu wyznaczył własne zajęcie, a odźwiernemu kazał czuwać. 13:35 Czuwajcie tedy, bo nie wiecie, kiedy pan domu nadejdzie: późnym wieczorem, o północy czy wraz z pianiem koguta, czy rano, 13:36 bo może się zdarzyć, że przychodząc niespodziewanie, zastanie was śpiących. 13:37 A to, co wam mówię, mówię wszystkim: Czuwajcie! 14:1 Po dwu dniach miała być Pascha i Święto Przaśników. I przemyśliwali arcykapłani oraz uczeni w Piśmie, jak ująć Go podstępnie i zabić. 14:2 Mówili sobie tak: Byle nie w święto, żeby czasem nie doszło do wzburzenia wśród ludu. 14:3 A kiedy był w Betanii i w domu Szymona Trędowatego siedział przy stole, przyszła pewna kobieta z naczyniem alabastrowym, pełnym czystego cennego olejku nardowego. A gdy rozbiła alabaster i wylała olejek na Jego głowę, 14:4 niektórzy oburzając się szemrali między sobą: Po co zmarnowano taki kosztowny olejek? 14:5 Można było przecież sprzedać go za więcej niż trzysta denarów, a pieniądze rozdać ubogim. I szemrali przeciwko kobiecie. 14:6 A Jezus powiedział: Zostawcie ją w spokoju; dlaczego jej dokuczacie? Przecież ona wyświadczyła Mi dobrodziejstwo. 14:7 Ubogich zawsze macie między sobą i kiedy tylko chcecie możecie im dobrze czynić. A Mnie nie zawsze macie. 14:8 Ona uczyniła, co mogła; zawczasu już namaściła moje ciało [przygotowując je] na pogrzeb. 14:9 Zaprawdę mówię wam, że gdzie tylko będzie głoszona Ewangelia, na całym świecie, będą również opowiadać na jej pamiątkę, i o tym, co ona uczyniła. 14:10 Wtedy Judasz Iskariota, jeden z Dwunastu, odszedł do arcykapłanów, aby Go im wydać. 14:11 A oni na wieść o tym bardzo się ucieszyli i przyrzekli mu dać pieniądze. A on zastanawiał się, jak by Go wydać. 14:12 W pierwszy zaś dzień Przaśników, kiedy ofiarowano Paschę, powiedzieli do Niego uczniowie: Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali spożywanie Paschy? 14:13 Wówczas On posłał dwóch swoich uczniów i powiedział im: Idźcie do miasta. Po drodze wyjdzie naprzeciw wam pewien człowiek z dzbanem wody. 14:14 Idźcie za nim. A tam, gdzie on wejdzie, powiedzcie właścicielowi domu tak: Nauczyciel pyta: Gdzie jest moja gospoda, w której mógłbym spożyć Paschę z moimi uczniami? 14:15 Wtedy on wam pokaże miejsce [gdzie można będzie zasiąść) do jedzenia dość obszerne, przystrojone już i gotowe. Tam przygotujcie dla nas [Paschę]. 14:16 Poszli tedy uczniowie Jego i przyszli do miasta; znaleźli wszystko tak, jak im powiedział; i przygotowali Paschę. 14:17 A gdy nastał wieczór, przyszedł z Dwunastoma. 14:18 Gdy zajęli miejsca i już jedli, powiedział Jezus: Zaprawdę mówię wam, że jeden z was, jedząc ze Mną, zdradzi Mnie. 14:19 A oni zaczęli się smucić i pytać jeden po drugim: Czy to ja? 14:20 Wtedy im odpowiedział: Jeden z Dwunastu, ten, który wyciąga ze Mną rękę ku misie. 14:21 Syn Człowieczy odchodzi, tak jak jest o Nim napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Lepiej by było temu człowiekowi nie narodzić się wcale. 14:22 A kiedy jedli, Jezus wziął chleb, pobłogosławił go, połamał i rozdał im mówiąc: Bierzcie, to jest moje ciało. 14:23 Potem wziął kielich i dzięki czyniąc dawał im. I pili z niego wszyscy. 14:24 I powiedział do nich: To jest moja krew, [krew] Przymierza, która będzie wylana za wielu. 14:25 Zaprawdę mówię wam, że już nie będę pić z owocu winnego krzewu aż do owego dnia, w którym wypiję nowy [kielich] w królestwie Bożym. 14:26 A kiedy odśpiewano hymn, wyszli na Górę Oliwną. Wtedy Jezus powiedział do nich: 14:27 Wszyscy zachwiejecie się wskutek [tego, co spotka] Mnie. Napisane jest bowiem: Uderzę pasterza i rozproszą się owce. 14:28 Lecz kiedy powstanę, pójdę przed wami do Galilei. 14:29 A Piotr odrzekł Mu na to: Choćby i wszyscy się zachwiali – ja nie. 14:30 Wówczas odpowiedział mu Jezus: Zaprawdę mówię ci, że dziś, tej właśnie nocy, zanim kur dwa razy zapieje, właśnie ty trzy razy się Mnie zaprzesz.

14:31 Lecz on jeszcze uporczywiej powtarzał: Choćbym miał umrzeć z Tobą, nie zaprę się Ciebie. Podobnie zresztą mówili wszyscy. 14:32 A gdy przyszli do ogrodu zwanego Getsemani, powiedział swoim uczniom: Zostańcie tu, dopóki będę się modlił. 14:33 Potem wziął ze sobą Piotra, Jakuba i Jana. Sam począł drżeć i ogarnęła Go trwoga. 14:34 I powiedział do nich: Smutna jest dusza moja aż do śmierci. Zostańcie tu i czuwajcie. 14:35 A kiedy odszedł trochę, upadł na ziemię i modlił się, aby, jeśli to możliwe, minęła Go ta godzina. 14:36 I mówił: Abba, Ojcze! Ty wszystko możesz! Weź więc ode Mnie ten kielich, lecz [niech się stanie] nie to, czego Ja chcę, ale to, czego Ty [pragniesz]. 14:37 A gdy wrócił, znalazł ich we śnie pogrążonych. Powiedział tedy do Piotra: Szymonie, ty śpisz? Nie mogłeś czuwać przez jedną godzinę? 14:38 Czuwajcie i módlcie się, abyście nie popadli w pokusę, bo duch jest wprawdzie pełen gorliwości, ale ciało słabe. 14:39 A potem odszedł i modlił się tymi samymi słowami 14:40 A gdy wrócił, znów zastał ich, jak spali. Senne bowiem były ich oczy. I nie wiedzieli, co Mu odpowiedzieć. 14:41 Przyszedłszy zaś po raz trzeci, powiedział im: Śpijcie już i odpoczywajcie. Dosyć już. Nadeszła godzina: Oto Syn Człowieczy będzie wydany w ręce grzeszników. 14:42 Wstańcie, chodźmy, zbliża się bowiem już mój zdrajca. 14:43 A gdy On jeszcze to mówił, nadszedł Judasz, jeden z Dwunastu, a z nim tłum cały, wysłany przez arcykapłanów, uczonych w Piśmie i starszych, z mieczami i z kijami. 14:44 A zdrajca dał im znak mówiąc: To jest Ten, którego ja pocałuję. Bierzcie Go i prowadźcie ostrożnie. 14:45 A gdy tylko nadeszli, natychmiast zbliżył się do Niego i powiedział: Rabbi! I pocałował Go. 14:46 A tamci od razu rzucili się na Niego z rękami i obezwładnili Go. 14:47 Jeden zaś spośród obecnych tam chwycił za miecz i uderzył sługę najwyższego kapłana, odcinając mu ucho. 14:48 Jezus zaś powiedział do nich: Jak na zbója wyszliście z mieczami i z kijami, żeby Mnie pochwycić. 14:49 A przecież co dzień byłem wśród was w świątyni, ucząc was, i nie pojmaliście Mnie. Lecz Pismo musi się wypełnić. 14:50 Wtedy [uczniowie], zostawiwszy Go, wszyscy uciekli. 14:51 Pewien zaś młodzieniec, który szedł za Nim mając na sobie tylko nakrycie z płótna, gdy go pochwycono, 14:52 zostawił płótno i uciekł im nagi. 14:53 A kiedy przyprowadzili Jezusa do najwyższego kapłana, zebrali się wszyscy kapłani i starsi, i uczeni w Piśmie. 14:54 Piotr zaś szedł z Nim z daleka aż do wewnętrznego dziedzińca domu najwyższego kapłana. A potem, usiadłszy razem ze służącymi, grzał się przy ogniu. 14:55 A najwyżsi kapłani z całą Wysoką Radą szukali jakiegoś świadectwa przeciwko Jezusowi, by móc Go zgładzić, ale nie znaleźli. 14:56 I było nawet wielu, którzy fałszywie zeznawali przeciw Niemu, ale nie było zgodności między ich zeznaniami. 14:57 Wreszcie wstali jacyś [świadkowie] i poczęli zeznawać przeciwko Niemu fałszywie mówiąc: 14:58 Słyszeliśmy, jak mówił: Zburzę tę świątynię uczynioną rękami [ludzkimi] i w ciągu trzech dni postawię inną, zbudowaną nie rękami [ludzkimi]. 14:59 I też nie było zgodne ich zeznanie. 14:60 Wtedy najwyższy kapłan, stanąwszy na środku, zapytał Jezusa: Nic nie odpowiadasz na to, co Ci zarzucają? 14:61 A On milczał, nie odpowiadając wcale. Wtedy najwyższy kapłan znów Go zapytał: Czy Ty jesteś Mesjaszem, Synem Błogosławionego? 14:62 A Jezus odpowiedział: Tak, jestem! Zobaczycie także Syna Człowieczego, który zasiada po prawicy Wszechmogącego i przychodzi w obłokach niebieskich. 14:63 Wtedy arcykapłan, rozdzierając swoje szaty, powiedział: Czyż jeszcze potrzebni nam świadkowie? 14:64 Słyszeliście przecież bluźnierstwo: Co się wam wydaje? A oni wszyscy uznali, że winien jest śmierci. 14:65 Wówczas niektórzy poczęli pluć na Niego i zakrywając Mu twarz i bijąc Go pięściami, mówili: Prorokuj! Również i słudzy bili Go po twarzy. 14:66 A gdy Piotr był na dole, na dziedzińcu pałacowym, przyszła tam jedna ze służących najwyższego kapłana. 14:67 Zobaczyła Piotra grzejącego się [przy ognisku] i przyjrzawszy się mu, powiedziała: I ty byłeś z Jezusem z Nazaretu.

14:68 Lecz on zaprzeczył mówiąc: Nie znam cię i wcale nie wiem, o czym mówisz. I wyszedł sam na zewnątrz, a wtedy właśnie kur zapiał. 14:69 A gdy zaraz potem zobaczyła go jakaś służąca, zaczęła mówić do stojących obok: I on jest [jednym] z nich. 14:70 A on zaprzeczył po raz drugi. Chwilę potem ci, którzy stali tam, zaczęli mówić do Piotra: Ty rzeczywiście należysz do nich; jesteś przecież Galilejczykiem. 14:71 A on począł się zaklinać i przysięgać mówiąc: Wcale nie znam tego Człowieka i nie wiem, o czym mówicie. 14:72 I w tym momencie kur zapiał po raz drugi. A Piotr przypomniał sobie słowa Jezusa: Zanim kur dwa razy zapieje, ty zaprzesz się Mnie trzy razy. I zaczął płakać. 15:1 I natychmiast wczesnym rankiem najwyżsi kapłani razem ze starszymi, z uczonymi w Piśmie i z całą Radą powzięli uchwałę; związawszy Jezusa odprowadzili Go i wydali Piłatowi. 15:2 A Piłat zapytał Go: Czy Ty jesteś królem żydowskim? A On odpowiadając mu rzekł: Jest, jak mówisz. 15:3 A kapłani wysuwali przeciw Niemu wiele zarzutów. 15:4 Piłat zaś zapytał Go po raz drugi, mówiąc: Nic nie odpowiadasz? Widzisz, ile Ci zarzucają? 15:5 Lecz Jezus nic już nie odpowiedział, tak że aż dziwił się Piłat. 15:6 A na każde święto wypuszczał im zwykle jednego z więźniów, tego, o którego prosili. 15:7 Był wówczas niejaki Barabasz, uwięziony wspólnie z rebeliantami, którzy podczas rozruchów dokonali jakiegoś zabójstwa. 15:8 A gdy tłum pojawił się i poczęto domagać się tego, co zwykł był zawsze czynić, 15:9 wtedy Piłat zapytał ich: Czy chcecie, żebym wam uwolnił króla żydowskiego? 15:10 Wiedział bowiem, że najwyżsi kapłani wydali Go kierując się zawiścią. 15:11 Ale arcykapłani podburzyli tłum, żeby im wypuścił raczej Barabasza. 15:12 Zapytał ich tedy Piłat ponownie: A cóż chcecie, bym uczynił z tym, którego nazywacie królem żydowskim? 15:13 A oni zawołali już po raz drugi: Ukrzyżuj Go! 15:14 A cóż On złego uczynił? – zapytał ich Piłat. Lecz oni jeszcze głośniej krzyczeli: Ukrzyżuj Go! 15:15 Chcąc tedy uczynić zadość ludowi, Piłat wypuścił im Barabasza, a Jezusa, poleciwszy ubiczować, wydał na ukrzyżowanie. 15:16 Przyprowadzili Go tedy żołnierze na wewnętrzny dziedziniec, czyli do pretorium, i zwołali tam całą kohortę. 15:17 Potem odziali Go w purpurę i uplótłszy z cierni koronę włożyli Mu [na głowę]. 15:18 I zaczęli Go tak oto pozdrawiać: Witaj, królu żydowski! 15:19 Bili Go przy tym trzciną po głowie, pluli nań i przyklękając przed Nim oddawali Mu cześć. 15:20 A gdy już skończyli się zeń naigrawać, zdarli z Niego purpurę i przyodziali Go w Jego własne szaty. Potem wyprowadzili Go na ukrzyżowanie. 15:21 I zmusili przechodzącego przypadkiem – wracał z pola – niejakiego Szymona z Cyreny, ojca Aleksandra i Rufusa, żeby niósł Jego krzyż. 15:22 I tak przyprowadzili Go na miejsce zwane Golgota co oznacza: Miejsce Czaszki. 15:23 A do picia podawali Mu wino z mirrą. Ale nie przyjął. 15:24 Ukrzyżowawszy Go, podzielili jego odzienie, rzucając przy tym losy [by rozstrzygnąć], co kto ma wziąć. 15:25 Była zaś godzina trzecia. I tak oto ukrzyżowali Go. 15:26 Był też napis wyjaśniający Jego winę: Król żydowski. 15:27 Ukrzyżowano razem z Nim dwu przestępców, jednego po prawej, drugiego po lewej stronie. 15:28 [I tak oto wypełniło się Pismo, które mówi: I zaliczono Go pomiędzy złoczyńców.] 15:29 Przechodzący [przed krzyżem] przeklinali Go i potrząsali głowami, krzycząc: Ej, Ty, który burzysz świątynię i w ciągu trzech dni stawiasz ją na nowo, 15:30 ratuj siebie samego, zstąp z krzyża! 15:31 Podobnie też i arcykapłani, drwiąc z Niego, mówili do uczonych w Piśmie: Innych zbawiał, a siebie samego nie może ocalić. 15:32 Mesjasz! Król Izraela! Niech zstąpi teraz z krzyża, żebyśmy zobaczyli, to uwierzymy. Ubliżali Mu nawet ci, którzy byli razem z Nim ukrzyżowani. 15:33 A o godzinie szóstej ciemności ogarnęły całą ziemię [i trwały] ażdo godziny dziewiątej. 15:34 O godzinie dziewiątej Jezus zawołał wielkim głosem: Eloi, Eloi, lamma sabachtani! to znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił. 15:35 A niektórzy spośród stojących tam słysząc te słowa, mówili: Oto Eliasza woła. 15:36 Potem podbiegł ktoś, nasycił octem gąbkę i umocowawszy ją na trzcinie, podał Mu do picia, mówiąc przy tym: Poczekajcie, zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, żeby Go zdjąć [z krzyża].

15:37 A Jezus, zawoławszy donośnym głosem, skonał. 15:38 Wtedy zasłona w świątyni rozdarła się na dwie części – od góry aż do dołu. 15:39 A setnik, który stał naprzeciw, widząc, że tak skonał, rzekł: Ten Człowiek był naprawdę Synem Bożym. 15:40 Były tam również kobiety przypatrujące się [wszystkiemu] z daleka; między innymi Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba Mniejszego i Józefa oraz Salome. 15:41 Gdy [Jezus] przebywał w Galilei, towarzyszyły Mu i służyły pomocą. Było też wiele innych, które przyszły z Nim do Jerozolimy. 15:42 A gdy już zmierzch zapadł, ponieważ był to dzień Przygotowania to znaczy przeddzień szabatu, 15:43 przyszedł Józef z Arymatei, który był poważnym członkiem Rady i sam oczekiwał na królestwo Boże, udał się śmiało do Piłata i poprosił go o ciało Jezusa. 15:44 Piłat zaś zdziwił się, że już umarł, po czym wezwał setnika i pytał go, czy rzeczywiście już umarł. 15:45 Otrzymawszy zapewnienie od setnika, wydał Józefowi ciało. 15:46 A Józef kupił płótno i zdjąwszy ciało owinął je i złożył w grobowcu, który był wykuty w skale. Potem umieścił kamień u wejścia do grobowca. 15:47 Maria Magdalena zaś i Maria [matka] Józefa patrzyły, gdzie został położony. 16:1 A gdy już minął szabat, wtedy Maria Magdalena, Maria [matka] Jakuba i Salome kupiły wonności, żeby pójść i namaścić Jezusa. 16:2 Wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia, gdy już wzeszło słońce, przyszły do grobowca. 16:3 I mówiły sobie: Kto nam odwali kamień od wejścia do grobowca? 16:4 Lecz oto spojrzawszy zobaczyły kamień już odsunięty; był bardzo wielki. 16:5 A gdy weszły do grobowca i zobaczyły młodzieńca siedzącego z prawej strony w białej szacie, osłupiały z przerażenia. 16:6 Lecz on rzekł do nich: Nie bójcie się! Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego? Wstał, nie ma Go już tu. Oto miejsce, gdzie był złożony... 16:7 Ale wy idźcie i donieście uczniom Jego oraz Piotrowi, że udał się przed wami do Galilei. Tam Go zobaczycie, tak jak wam to zapowiedział. 16:8 A one, wyszedłszy, uciekły od grobowca. Ogarnęło je bowiem zdumienie i trwoga. I nic nikomu nie powiedziały, bo się bały. 16:9 Pierwszego dnia tygodnia, wczesnym rankiem Zmartwychwstały ukazał się Marii Magdalenie, tej, z której wyrzucił siedem złych duchów. 16:10 A ona poszła i opowiedziała wszystko Jego towarzyszom, którzy byli pogrążeni w smutku i łzach. 16:11 Tymczasem oni, słuchając o tym, że żyje i że ona Go widziała, nie chcieli wierzyć. 16:12 A potem ukazał się, już w innej postaci, dwom spośród nich, gdy szli na wieś. 16:13 I ci, powróciwszy, opowiedzieli wszystko pozostałym. Ale i im nie uwierzyli. 16:14 I wreszcie ukazał się Jedenastu, kiedy ci byli u stołu, i zganił ich brak wiary oraz zatwardziałość serca, że nie wierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego. 16:15 I powiedział im: Idąc na cały świat głoście Ewangelię wszystkiemu stworzeniu. 16:16 Kto uwierzy i ochrzci się, będzie zbawiony, kto zaś nie uwierzy, będzie potępiony. 16:17 A oto znaki, które będą towarzyszyć tym, co uwierzą: W imię moje będą wyrzucać złe duchy; będą mówić nowymi językami; 16:18 brać będą do rąk węże, a jeśliby nawet jakąś truciznę wypili, nic im nie zaszkodzi; będą wkładać ręce na chorych, a ci poczują się dobrze. 16:19 Powiedziawszy to Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. 16:20 Oni zaś poszli nauczając wszędzie. A Pan wspomagał ich i umacniał ich naukę znakami, które im towarzyszyły. 3. EWANGELIA ŁUKASZA 1:1 Wielu już usiłowało opowiedzieć rzeczy, które się wśród nas wydarzyły, 1:2 tak jak je przekazali nam ci, co byli [ich] naocznymi świadkami i posługiwali słowu. 1:3 Dlatego też i ja, dostojny Teofilu, postanowiłem zbadać dokładnie wszystko i opisać ci według kolejności, 1:4 żebyś poznał całą prawdę pouczeń, których ci udzielono. 1:5 Za czasów Heroda, króla Judei, żył pewien kapłan, imieniem Zachariasz, z klasy kapłańskiej Abiasza. Żona jego pochodziła z rodu Aarona i miała na imię Elżbieta. 1:6 Oboje byli sprawiedliwi wobec Boga, przestrzegając gorliwie wszystkich przykazań i przepisów Pańskich. 1:7 Nie mieli jednak dzieci, ponieważ Elżbieta była niepłodna; zresztą oboje byli już podeszli w latach.

1:8 I oto stało się, że gdy w przypadającej dla jego klasy kolejności [Zachariasz] pełnił służbę kapłańską przed Bogiem, 1:9 zgodnie ze zwyczajem, który był praktykowany wśród kapłanów, na niego padł los, by wszedł do świątyni Pańskiej i nałożył kadzidła. 1:10 Cała rzesza ludzi modliła się w czasie kadzenia na zewnątrz świątyni. 1:11 I ukazał się mu anioł Pański po prawej stronie ołtarza kadzenia. 1:12 Na jego widok przeraził się Zachariasz i lęk go ogarnął. 1:13 I powiedział do niego anioł: Nie bój się, Zachariaszu! Modlitwa twoja została wysłuchana. Oto Elżbieta, żona twoja, porodzi ci syna, któremu dasz imię Jan. 1:14 Sam będziesz się cieszył i radował, i wielu innych będzie się weselić z powodu jego narodzenia. 1:15 Będzie on bowiem wielki w oczach Pana. Nie będzie pił ani wina, ani sycery. Od łona matki będzie pełen Ducha Świętego 1:16 i wielu spośród Izraela nawróci do Pana, Boga ich. 1:17 Sam będzie szedł przed Nim w duchu i w mocy Eliasza, aby zwrócić serce ojców ku ich synom, a niewierzących – ku rozsądkowi sprawiedliwych, i by przygotować Panu lud doskonały. 1:18 A Zachariasz rzekł do anioła: Po czymże to poznam? Ja jestem już przecież stary a moja żona także podeszła w latach. 1:19 Odpowiadając tedy anioł rzekł do niego: Ja jestem Gabriel, który stoi przed Bogiem. Zostałem posłany, aby mówić z tobą i by donieść ci tę dobrą nowinę. 1:20 Lecz ty sam staniesz się niemy i nie będziesz mógł mówić aż do dnia, w którym się to wszystko stanie, ponieważ nie uwierzyłeś słowom moim, które się wypełnią we właściwym czasie. 1:21 A lud oczekiwał na Zachariasza i dziwił się że tak długo zostaje w świątyni. 1:22 Kiedy zaś wyszedł, nie mógł do nich nic powiedzieć. Wtedy zrozumieli, że miał jakieś widzenie w świątyni. A on tylko dawał im znaki i pozostał niemową. 1:23 Kiedy zaś skończył się czas jego służby, wrócił do swego domu. 1:24 Potem żona jego Elżbieta poczęła i pozostawała w ukryciu przez pięć miesięcy. 1:25 Tak oto uczynił mi Pan – mówiła – w tych dniach, kiedy to raczył zdjąć ze mnie hańbę wobec ludzi. 1:26 W szóstym zaś miesiącu anioł Gabriel został posłany przez Boga do miasta galilejskiego Nazaret, 1:27 do dziewicy poślubionej człowiekowi imieniem Józef, z pokolenia Dawidowego. Dziewica zaś miała na imię Maryja. 1:28 I wszedłszy do niej anioł powiedział: Bądź pozdrowiona, pełna łaski! Pan z tobą, (błogosławiona jesteś między niewiastami). 1:29 A ona przelękła się usłyszawszy te słowa i myślała sobie, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. 1:30 Wtedy rzekł do niej anioł: Nie bój się, Maryjo, bo znalazłaś łaskę u Boga. 1:31 Oto poczniesz w swym łonie i porodzisz syna, i nadasz Mu imię Jezus. 1:32 Stanie się On wielkim i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu stolicę ojca Jego, Dawida. 1:33 I będzie panował nad domem Jakuba na wieki, i królestwo Jego nie będzie mieć końca. 1:34 A Maryja powiedziała do anioła: Jakże się to stanie? Przecież ja nie znam męża. 1:35 Odpowiadając jej anioł rzekł: Duch Święty zstąpi na ciebie i osłoni cię moc Najwyższego. Dlatego też Święte, to, co się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. 1:36 Oto Elżbieta, krewna twoja, również poczęła dziecię w swej starości. Teraz jest już w szóstym miesiącu ta, którą nazywają niepłodną. 1:37 Nic bowiem nie jest niemożliwe u Boga. 1:38 I rzekła na to Maryja: Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego. Wtedy odszedł od niej anioł. 1:39 A Maryja wybrała się w tym czasie i wyruszyła z pośpiechem w góry do pewnego miasta [przynależącego do pokolenia] Judy. 1:40 Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. 1:41 A gdy pozdrowienie Maryi usłyszała Elżbieta, poruszyło się dziecię w jej łonie, ona zaś, napełniona Duchem Świętym, zawołała w uniesieniu wielkim. 1:42 Jesteś błogosławiona wśród niewiast, błogosławiony także owoc twojego łona. 1:43 Skądże mi to [szczęście], że oto sama Matka Pana mojego przychodzi do mnie? 1:44 Gdy tylko zabrzmiał w uszach moich głos twojego pozdrowienia, poruszyło się radośnie dziecię w moim łonie. 1:45 O, błogosławiona jesteś za to, żeś uwierzyła w spełnienie się wszystkiego, co Pan ci powiedział. 1:46 A Maryja odrzekła: Uwielbia dusza moja Pana 1:47 i duch mój rozradował się w Bogu, Zbawicielu moim, 1:48 bo wejrzał na małość sługi swojej. Oto teraz będą mnie nazywać błogosławioną wszystkie narody. 1:49 Bo wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny i święte jest imię Jego.

1:50 Jego miłosierdzie zaś z pokole–nia na pokolenie względem tych, którzy się Go boją. 1:51 Ramieniem swoim moc okazał, rozproszył tych, co się wynosili w swym sercu. 1:52 Możnych usunął z ich tronów,a pokornych wywyższył. 1:53 Głodnych napełnił dobrami,bogaczy zaś z niczym odprawił. 1:54 Wejrzał na Izraela, swego sługę, przypominając [dawne] miło–sierdzie swoje, 1:55 jak to powiedział ojcom naszym o Abrahamie i o potomstwie jego na wieki. 1:56 I pozostała z nią Maryja około trzech miesięcy, a potem wróciła do swego domu. 1:57 Dla Elżbiety zaś nadszedł czas jej rozwiązania i porodziła syna. 1:58 I dowiedzieli się jej sąsiedzi i krewni o tym, jak to Pan okazał jej swoje miłosierdzie. I cieszyli się wspólnie z nią. 1:59 A dnia ósmego przyszli, by obrzezać chłopca i nadać mu imię ojca jego, Zachariasza. 1:60 Lecz matka jego odpowiedziała: Żadną miarą! Będzie się nazywał Jan. 1:61 Wtedy powiedziano jej, że nikt w jej rodzinie nie nosi tego imienia. 1:62 I pytali na migi jego ojca, jak chciałby go nazwać. 1:63 A on, poprosiwszy o tabliczkę, napisał: Jan jest jego imię. I dziwili się wszyscy. 1:64 Zaraz też otworzyły się jego usta i [rozwiązał się] język, i mówił wielbiąc Boga. 1:65 A wszystkich sąsiadów [ich] ogarnęło przerażenie i opowiadano o tym po wszystkich górskich okolicach. 1:66 A wszyscy, którzy tego słuchali, byli prawdziwie przejęci i pytali: Kim też będzie to dziecko? Bo ręka Pańska była nad nim. 1:67 Zachariasz zaś, ojciec jego, napełniony Duchem Świętym, prorokował mówiąc: 1:68 Niech będzie uwielbiony Pan, Bóg Izraela za to, że wejrzał na lud swój i wybawił go. 1:69 I wzbudził nam potęgę zba–wienia w domu sługi swego, Dawida, 1:70 jak to zapowiedział od dawna przez usta świętych proroków swoich: 1:71 wybawienie od naszych nie–przyjaciół i uwolnienie z rąk wszystkich, którzy nas nienawidzą; 1:72 aby okazać miłosierdzie ojcom naszym i przypomnieć swe święte przymierze: 1:73 przysięgę, jaką złożył ojcu naszemu Abrahamowi, 1:74 że za sprawą Jego wyrwani z mocy nieprzyjaciół bez lęku służyć Mu będziemy 1:75 w świętości i sprawiedliwości wobec Niego przez wszystkie dni naszego życia. 1:76 A ty, dziecko, będziesz nazwa–ne prorokiem Najwyższego; pójdziesz bowiem przed obli–czem Pana żeby przygotować drogi dla Niego 1:77 i nieść Jego ludowi wieść o zbawieniu przez odpuszczenie mu grze–chów, 1:78 dzięki litości serdecznej Boga naszego. Przez nią to wejrzał na nas Ten, co wschodzi z wysoka, 1:79 aby oświecić pozostającychw ciemności i w mrokach śmierci i skierować nasze kroki na drogę pokoju. 1:80 A dziecię rosło i umacniało się na duchu, i pozostawało na pustkowiu aż do czasu ukazania się Izraelowi. 2:1 W owym czasie wyszedł de– kret od cesarza Augusta, aby spisano mieszkańców całego państwa. 2:2 Odbył się ten pierwszy spis wtedy, gdy rządy w Syrii pełnił namiestnik Kwiryniusz. 2:3 Szli tedy wszyscy, każdy do swego miasta, aby się zapisać. 2:4 Wyruszył też i Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do Betlejem, miasta Dawidowego – był bowiem z domu i z pokolenia Dawida – 2:5 żeby się zapisać razem z Maryją, zaślubioną mu, brzemienną. 2:6 A kiedy się tam znajdowali, nadszedł dla niej czas rodzenia. 2:7 I wydała na świat Syna pierworodnego, owinęła Go w pieluszki i złożyła w żłobie, bo zabrakło dla nich miejsca w gospodzie. 2:8 Byli zaś w tej okolicy pasterze, czuwający nocą w polu nad swymi trzodami. 2:9 I oto anioł Pański zjawił się wśród nich: jasność Pana opromieniła ich, a oni bardzo się przelękli. 2:10 Anioł zaś powiedział do nich: Nie bójcie się! Oznajmiam wam bowiem wielką radość zgotowaną całemu narodowi: 2:11 W mieście Dawidowym narodził się wam dziś Zbawiciel, który jest Mesjaszem i Panem. 2:12 A oto znak dla was: Znajdziecie niemowlę owinięte w pieluszki i złożone w żłobie. 2:13 I natychmiast przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga mówiąc: 2:14 Chwała Bogu na wysoko–ściach, a na ziemi pokój ludziom, w których sobie [Bóg] upodo–bał. 2:15 A kiedy aniołowie odeszli od nich do nieba, pasterze mówili między sobą: Chodźmy do Betlejem i zobaczmy to, co się stało i co nam Pan okazał. 2:16 I spiesząc się przybyli, i znaleźli Maryję i Józefa, i Dziecię złożone w żłobie. 2:17 A gdy Je ujrzeli, poczęli opowiadać, co im było objawione o tym Dzieciątku. 2:18 Wszyscy zaś, którzy ich słuchali, dziwili się temu, co mówili pasterze. 2:19 A Maryja zachowywała wszystkie te słowa, rozważając je w swym sercu.

2:20 I wrócili pasterze wychwalając i wielbiąc Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli tak, jak im to zostało powiedziane. 2:21 A po ośmiu dniach, gdy obrzezano Dziecię, nadano Mu imię Jezus, wskazane przez anioła, nim jeszcze było poczęte w łonie. 2:22 Gdy zaś nadszedł dzień poddania ich, zgodnie z Prawem Mojżesza, oczyszczeniu, zanieśli Go do Jerozolimy, aby był ofiarowany Panu, 2:23 według tego, co jest napisane w Prawie Pańskim: Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu. 2:24 Mieli również złożyć ofiarę zgodną z tym, co jest powiedziane w Prawie Pańskim: parę synogarlic lub dwa gołąbki. 2:25 A był wówczas w Jerozolimie człowiek imieniem Symeon, mąż sprawiedliwy i pobożny, oczekujący pociechy dla Izraela. Duch Święty przebywał w nim. 2:26 Otrzymał on zapewnienie od Ducha Świętego, że nie umrze, dopóki nie zobaczy Mesjasza Pańskiego. 2:27 On to, dzięki Duchowi Świętemu, przybył do świątyni, a gdy Dziecię Jezus było tam wnoszone przez rodziców, aby uczynić zadość Prawu, 2:28 wziął Je na swe ręce 2:29 i uwielbiając Boga, powiedział: Teraz, Panie, puszczasz sługę Twego w pokoju, według Twego słowa. 2:30 Widziały już bowiem moje oczy zbawienie Twoje, 2:31 któreś przygotował wobec wszystkich narodów: 2:32 Światłość na oświecenie pogan i chwałę dla ludu Twego, Izraela. 2:33 A ojciec Jego i matka dziwili się wszystkiemu, co o Nim mówiono. 2:34 Symeon zaś błogosławił im, a potem rzekł do Maryi, matki Jego: Oto Ten położony jest na zgubę i na podźwignięcie się wielu w [narodzie] izraelskim, i na znak, któremu będą się sprzeciwiać. 2:35 Twoją zaś duszę przeszyje miecz, aby wyszły na jaw zamysły serc wielu. 2:36 A była tam również Anna prorokini, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo już podeszła w latach. Żyła ze swym mężem siedem lat od czasu panieństwa, 2:37 a teraz, jako wdowa, mając już lat osiemdziesiąt cztery, nie opuszczała świątyni, postami i modlitwą służąc [Bogu] we dnie i w nocy. 2:38 Właśnie o tej samej godzinie weszła, wielbiąc Boga i mówiąc o Nim tym wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy. 2:39 A kiedy dopełnili już wszystkiego zgodnie z Prawem Pańskim,wrócili do Galilei, do ich miasta – Nazaretu. 2:40 Dziecko zaś rosło i umacniało się, będąc pełne mądrości, a łaska Boża była w Nim. 2:41 A rodzice Jego chodzili co roku do Jerozolimy na święto Paschy. 2:42 Gdy [Jezus] miał lat dwanaście, również udali się tam, zgodnie ze zwyczajem świątecznym. 2:43 Po upływie uroczystości, gdy oni znajdowali się w drodze powrotnej, Jezus – jeszcze dziecko – został w Jerozolimie, o czym nie wiedzieli Jego rodzice. 2:44 Sądząc, że jest On wśród pielgrzymujących, uszli dzień drogi, szukając Go wśród krewnych i znajomych. 2:45 Nie znalazłszy Go jednak, wrócili do Jerozolimy, poszukując Go. 2:46 I oto po trzech dniach znaleźli Go w świątyni: siedział pośrodku między nauczycielami, słuchał ich i zadawał im pytania. 2:47 A wszyscy ci, którzy Go słuchali, byli pełni podziwu dla Jego rozsądku i dla samych odpowiedzi. 2:48 I zobaczywszy Go, zdziwili się. A Matka powiedziała do Niego: Synu, cóżeś nam uczynił? Oto ojciec Twój i Ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie. 2:49 A On rzekł do nich: Czemuście Mnie szukali? Czyż nie wiedzieliście, że byłem zajęty sprawami mego Ojca? 2:50 Lecz oni nie zrozumieli tego, co im powiedział. 2:51 Potem wyruszył z nimi i wrócił do Nazaretu, i był im posłuszny. Matka zaś Jego zachowywała wszystkie te słowa w swym sercu. 2:52 Tymczasem Jezus wzrastał w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u 3:1 Stało się to w piętnastym roku panowania Tyberiusza cesarza. Poncjusz Piłat był wtedy namiestnikiem Judei, Herod – tetrarchą Galilei, a jego brat Filip – tetrarchą Iturei i ziemi Trachonu, Lizaniasz zaś tetrarchą Abileny. 3:2 Arcykapłanami byli Annasz i Kajfasz. Wtedy to właśnie przemówił Bóg do Jana, syna Zachariasza, na pustyni. 3:3 I obchodził wszystkie okolice nad Jordanem, głosząc chrzest pokuty na odpuszczenie grzechów, 3:4 jak to jest napisane w księdze mów Izajasza proroka: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę dla Pana, prostymi czyńcie ścieżki Jego.

3:5 Każda dolina będzie wypeł–niona, a każda góra i wzniesienie zostaną zrównane. Drogi kręte będą wyprosto–wane, a wyboiste zostaną wygładzo–ne. 3:6 I każdy człowiek ujrzy zbawie-nie Boże. 3:7 A do tłumów, które przyszły, by przyjąć chrzest od niego, wołał: Plemię żmijowe, kto wam powiedział, że zdołacie uniknąć zbliżającego się gniewu? 3:8 Zatroszczcie się tedy o to, żeby wydawać owoce godne nawrócenia. I nie zaczynajcie wmawiać w siebie: Mamy przecież ojca Abrahama. Zapewniam was bowiem, że Bóg z tych oto kamieni może sobie powołać do życia synów Abrahama. 3:9 Siekiera jest już przyłożona do korzeni drzew: każde drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i wrzucone do ognia. 3:10 Pytano go tedy z tłumu: Cóż więc mamy robić? 3:11 A on odpowiedział im: Kto ma dwa ubrania, niech da temu, który [nic] nie ma; kto ma jedzenie, niech uczyni podobnie. 3:12 Przyszli też i celnicy, aby się ochrzcić. I pytali go mówiąc: Nauczycielu, co mamy czynić? 3:13 A on odpowiedział im: Nie czyńcie nic ponad to, co do was należy. 3:14 Pytali go też i żołnierze: A my co mamy robić? I odpowiedział im: Nikomu nie dokuczajcie, nikogo nie wykorzystujcie, lecz poprzestańcie na własnym żołdzie. 3:15 Ponieważ zaś lud trwał w niepewności, a wszyscy snuli różne domysły na temat Jana [przypuszczając], że może jest Mesjaszem, tedy Jan oświadczył wobec wszystkich: 3:16 Ja chrzczę was wodą, lecz przyjdzie mocniejszy ode mnie, Ten, któremu ja nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. On to będzie was chrzcił w Duchu Świętym i ogniu. 3:17 Ma On w ręku wiejadło, którym oczyści to, co zostanie wymłócone: ziarno zgromadzi do spichlerza, a plewy spali w ogniu, którego nic już nie ugasi. 3:18 I do wielu innych rzeczy nawoływał, głosząc ludowi Ewangelię. 3:19 Tymczasem Herod tetrarcha otrzymawszy naganę z powodu Herodiady, żony swego brata, i z powodu innych jeszcze złych uczynków, których się dopuścił, 3:20 do wszystkiego dorzucił także i to, że wtrącił Jana do więzienia. 3:21 A kiedy ochrzcił wszystkich ludzi i udzielał chrztu Jezusowi, który w tym czasie się modlił, otworzyło się niebo, 3:22 a Duch Święty, w postaci cielesnej niby gołębica, zstąpił na Niego. Z nieba zaś słychać było głos: Tyś jest moim najmilszym synem, w Tobie mam upodobanie. 3:23 A Jezus sam miał około trzydziestu lat, gdy rozpoczynał [swoją] działalność. Był, jak sądzono, synem Józefa, syna Helego, 3:24 syna Mattata, syna Lewiego, syna Melchiego, syna Jannaja, syna Józefa, 3:25 syna Matatiasza, syna Amosa, syna Nahuma, syna Chesliego, syna Naggaja, 3:26 syna Maata, syna Matatiasza, syna Semei, syna Josecha, syna Jody, 3:27 syna Jana, syna Resy, syna Zorobabela, syna Salatiela, syna Neriego, 3:28 syna Melchiego, syna Addiego, syna Kosama, syna Elmadana, syna Hera, 3:29 syna Jezusa, syna Eliezera, syna Jorima, syna Mattata, syna Lewiego, 3:30 syna Symeona, syna Judy, syna Józefa, syna Jony, syna Eliakima, 3:31 syna Meleasza, syna Menny, syna Mattata, syna Natana, syna Dawida, 3:32 syna Jessego, syna Jobeda, syna Booza, syna Sali, syna Naassona, 3:33 syna Aminadaba, syna Admina, syna Arniego, syna Esroma, syna Faresa, syna Judy, 3:34 syna Jakuba, syna Izaaka, syna Abrahama, syna Tarego, syna Nachora, 3:35 syna Serucha, syna Raaua, syna Faleka, syna Ebera syna Sali, 3:36 syna Kainama, syna Arfaksada, syna Sema, syna Noego, syna Lamecha, 3:37 syna Matusali, syna Enocha, syna Jareta, syna Maleleela, syna Kainama, 3:38 syna Enosa, syna Seta, syna Adama, który pochodził od Boga. 4:1 Jezus, pełen Ducha Świętego, powrócił znad Jordanu. Był następnie wodzony przez Ducha po pustyni 4:2 przez czterdzieści dni i kusił Go diabeł. W ciągu tego czasu nic nie jadł, tak że pod koniec już odczuwał głód. 4:3 Wtedy powiedział do Niego diabeł: Jeżeli jesteś Synem Bożym, to powiedz, żeby ten kamień stał się chlebem. 4:4 A Jezus odrzekł: Napisane jest, że człowiek żyje nie samym chlebem. 4:5 I zaprowadził Go diabeł na górę, w jednej chwili pokazał Mu wszystkie królestwa całego świata i powiedział: 4:6 Dam Ci całą tę potęgę z jej przepychem, mnie bowiem zostało powierzone wszystko i komu chcę, mogę to oddać. 4:7 Wszystko zatem będzie Twoje, jeśli tylko upadłszy oddasz mi pokłon.

4:8 A Jezus odpowiadając mu rzekł: Jest napisane: Pana Boga twego czcić będziesz i tylko Jemu służyć będziesz. 4:9 Wtedy zaprowadził Go do Jerozolimy, umieścił na gzymsie świątyni i powiedział Mu: jeżeli jesteś Synem Bożym, rzuć się na dół. 4:10 Jest przecież napisane: Rozkazał swoim aniołom, żeby Cię strzegli. I gdzie indziej: 4:11 Poniosą Cię na rękach, żebyś przypadkiem nie uraził swej nogi o kamień. 4:12 A Jezus odpowiadając rzekł mu: Powiedziane jest: Nie będziesz kusił Pana Boga twego. 4:13 Tak tedy skończywszy całe kuszenie, odstąpił od Niego diabeł aż do czasu. 4:14 Potem wrócił Jezus, pełen mocy Ducha, do Galilei i wieść o Nim rozeszła się po całej okolicy. 4:15 On sam zaś nauczał w synagogach tamtejszych i był wysławiany przez wszystkich. 4:16 I przyszedł do Nazaretu, gdzie się wychowywał. Według swego zwyczaju, wstąpił w szabat do synagogi i stanął, aby czytać. 4:17 Podano Mu księgę proroka Izajasza. Otworzył księgę i znalazł miejsce, w którym było napisane: 4:18 Duch Pana spoczął na mnie, gdyż namaścił mnie. I posłał mnie, abym głosił ubogim dobrą nowinę, bym uwięzionym przepowiadał wolność, a niewidomym możność widzenia; abym uciśnionych puszczał na wolność, 4:19 ogłaszając rok łaskawości Pańskiej. 4:20 A potem zamknąwszy księgę oddał ją słudze i usiadł. A oczy wszystkich, którzy się znajdowali w synagodze, były zwrócone na Niego. 4:21 On zaś tak zaczął do nich mówić: Oto dziś spełniły się dopiero co usłyszane przez was słowa Pisma. 4:22 I przyświadczali Mu wszyscy, podziwiając wdzięk, który się krył w słowach przez Niego wypowiadanych. I mówili: Czyż nie jest to syn Józefa? 4:23 Wtedy On im powiedział: Z pewnością przypomnicie Mi to przysłowie: Lekarzu, ulecz samego siebie. Dokonaj i w swojej ojczyźnie tego, co uczyniłeś, jak słyszeliśmy, w Kafarnaum. 4:24 I powiedział dalej: Zaprawdę mówię wam, iż żaden prorok nie jest przyjmowany dobrze w swojej ojczyźnie. 4:25 Wiele wdów – mówię wam szczerze – było w Izraelu za czasów Eliasza, kiedy to niebo zamknęło się na okres trzech lat i sześciu miesięcy i głód zapanował na całej ziemi. 4:26 A jednak do żadnej z nich nie był posłany Eliasz, tylko do wdowy z Sarepty pod Sydonem. 4:27 I wielu również było trędowatych w Izraelu za czasów proroka Elizeusza, lecz żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Naaman Syryjczyk. 4:28 Usłyszawszy to, wszyscy w synagodze zapłonęli gniewem, 4:29 potem zerwali się, wywlekli Go poza miasto, aż na sam szczyt góry, na której było zbudowane ich miasto – aby Go stamtąd strącić w przepaść. 4:30 Lecz On przeszedłszy pośród nich oddalił się.Jezus w synagodze w Kafarnaum. 4:31 A potem przyszedł do Kafarnaum, miasta w Galilei, i tam nauczał ich w szabat. 4:32 I podziwiali wszyscy Jego naukę, bo towarzyszyło jej poczucie mocy. 4:33 Był raz w synagodze człowiek mający ducha nieczystego, który wykrzykiwał donośnym głosem. 4:34 Co Tobie do nas, Jezusie Nazareński? Przyszedłeś nas zgubić? Wiem, kim jesteś, Święty Boży. 4:35 A Jezus skarcił go mówiąc: Zamilcz i wyjdź z niego! Wtedy zły duch, powaliwszy go na ziemię, wyszedł z niego i nie wyrządził mu żadnej krzywdy. 4:36 A wszystkich ogarnęło zdumienie i mówili między sobą: A cóż to za słowa, że z taką powagą i siłą wydaje nimi rozkazy złym duchom, i te wychodzą? 4:37 I rozchodziła się wieść o Nim po całej okolicy. 4:38 Tymczasem Jezus, opuściwszy synagogę, przyszedł do domu Szymona. A matka żony Szymona cierpiała wskutek wielkiej gorączki. Prosili Go więc o pomoc w jej sprawie. 4:39 Wtedy On stanął nad nią, rozkazał gorączce, i opuściła ją. Zaraz też wstała [uzdrowiona] i usługiwała im. 4:40 A kiedy już słońce zaszło, wszyscy, którzy mieli cierpiących na jakieś dolegliwości, przyprowadzali ich do Niego. A On na każdego z osobna wkładał ręce i uzdrawiał ich. 4:41 I z wielu wychodziły czarty krzycząc: Ty jesteś Synem Bożym! A On, karcąc ich, nie pozwalał im przyznawać się, iż wiedzą, że On jest Mesjaszem. 4:42 A gdy nastał dzień, wyszedłszy udał się na miejsce odosobnione. Tymczasem tłumy szukały Go. I przyszli aż do Niego, i zatrzymywali Go, żeby nie odchodził od nich. 4:43 A On im powiedział: Również i w innych miastach muszę głosić dobrą nowinę o królestwie Bożym. Po to przecież zostałem posłany. 4:44 I nauczał po synagogach galilejskich. 5:1 Pewnego razu, gdy tłumy cis– nęły się ku Niemu, aby słuchać słowa Bożego, On stał nad jeziorem Genezaret.

5:2 I oto zobaczył dwie łodzie przy brzegu jeziora. Rybacy z nich wyszli i płukali sieci. 5:3 Wstąpiwszy do łodzi, która była Szymona, kazał mu odpłynąć trochę od brzegu. A potem, usiadłszy, nauczał rzesze z łodzi. 5:4 A gdy tylko skończył nauczać, powiedział do Szymona: Wypłyń na głębię i zarzućcie wasze sieci na połów. 5:5 Lecz Szymon odpowiedział: Mistrzu, przez całą noc pracując niceśmy nie złowili, ale na Twoje słowo zarzucę sieci. 5:6 A kiedy tylko to uczynili, złowili bardzo dużo ryb, tak że sieci im się rwały. 5:7 Dali tedy znak towarzyszom, którzy byli w innej łodzi, żeby im pomogli. A gdy przybyli, napełnili obydwie łodzie, tak że się prawie zanurzały. 5:8 Widząc to Szymon Piotr upadł Jezusowi do kolan i powiedział: Panie, odejdź ode mnie, bo ja jestem grzesznym człowiekiem. 5:9 Osłupiał bowiem ze zdziwienia on i wszyscy, którzy z nim byli, z powodu takiego mnóstwa złowionych ryb. 5:10 Podobnie zdumieni byli Jakub i Jan, synowie Zebedeusza, towarzysze Szymona. A Jezus powiedział do Szymona: Nie bój się, odtąd bowiem będziesz łowił ludzi. 5:11 A potem wyciągnąwszy łodzie na ląd, zostawili wszystko i poszli za Nim. 5:12 A gdy znalazł się w jednym z miast, oto pewien człowiek, cały pokryty trądem, zobaczywszy Jezusa, upadł przed Nim na twarz i prosił Go mówiąc: Panie, gdybyś chciał, mógłbyś mnie oczyścić. 5:13 Wtedy Jezus, wyciągnąwszy rękę, dotknął go i powiedział: Chcę, bądź oczyszczony! I natychmiast trąd ustąpił z niego. 5:14 Potem polecił mu, żeby nikomu o tym nie mówił, lecz żeby poszedł, przedstawił się kapłanowi i złożył ofiarę za swe oczyszczenie – jak to nakazał Mojżesz na świadectwo dla nich. 5:15 I coraz szerzej rozchodziła się Jego sława. Coraz liczniejsze tłumy przychodziły też do Niego, aby Go słuchać i doznawać od Niego ulgi w różnych dolegliwościach. 5:16 A On oddalał się na miejsca samotne i trwał na modlitwie. 5:17 Pewnego dnia, gdy On nauczał, siedzieli również faryzeusze i uczeni w Prawie, którzy przybyli z wszystkich osad Galilei, Judei i Jerozolimy. A w Niego wstąpiła moc Pańska, tak że mógł uzdrawiać. 5:18 A oto jacyś ludzie przynieśli na łóżku paralityka i zastanawiali się, jak by go wnieść i położyć przed Nim. 5:19 Nie wiedząc jednak, w jaki sposób mogliby przecisnąć się przez tłum, weszli na dach i poprzez otwór w suficie spuścili go na noszach w sam środek, tuż przed Jezusa. 5:20 A On, gdy zobaczył ich wiarę, powiedział: Człowieku, odpuszczają ci się twoje grzechy. 5:21 Wtedy uczeni i faryzeusze zaczęli szemrać między sobą mówiąc: Kimże On jest, że pozwala sobie na takie bluźnierstwa? Kto może odpuszczać grzechy, jeśli nie sam Bóg tylko? 5:22 A Jezus, rozpoznawszy ich myśli, rzekł do nich: A cóż to za myśli wypełniają wasze serca? 5:23 Co jest łatwiej powiedzieć: Odpuszczają ci się grzechy twoje czy: Wstań i chodź? 5:24 Nie zapominajcie jednak, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów; Do paralityka zaś powiedział: Rozkazuję ci: wstań, weź twe nosze i idź do domu. 5:25 I natychmiast zerwał się na oczach ich, wziął nosze, na których leżał, i poszedł do domu wielbiąc Boga. 5:26 A wszystkich ogarnęło zdumienie i wysławiali Boga, i mówili przerażeni: Widzieliśmy dziś rzeczy niezwykłe. 5:27 A potem wyszedł i zobaczył celnika, imieniem Lewi, jak siedział na cle. I rzekł do niego: Pójdź za Mną! 5:28 A on, zostawiwszy wszystko, wstał i poszedł za Nim. 5:29 W swym domu zaś przygotował Lewi wielką ucztę dla Niego. Był tam cały tłum celników i innych, którzy razem z nimi zasiedli do stołu. 5:30 Faryzeusze zaś oraz ich uczeni w Piśmie poczęli szemrać, mówiąc do Jego uczniów: Dlaczego wy jecie i pijecie z celnikami i grzesznikami? 5:31 A Jezus odpowiadając im rzekł: Lekarza potrzebują chorzy, a nie ci, którzy się dobrze czują. 5:32 Nie przyszedłem, by nawoływać do pokuty sprawiedliwych, lecz grzeszników. 5:33 Oni zaś rzekli Mu na to: Dlaczego uczniowie Jana poszczą często i odprawiają różne modły, podobnie zresztą jak uczniowie faryzeuszów, a Twoi jedzą i piją? 5:34 A Jezus odpowiedział im: Czy możecie nakazać gościom weselnym, żeby pościli, gdy jeszcze jest wśród nich pan młody? 5:35 Przyjdą dni, gdy pan młody będzie zabrany spośród nich. Wtedy zaczną pościć. 5:36 Powiedział im też posługując się porównaniem: Nikt nie odcina części ubrania nowego i nie przyszywa jej jako łaty do starego ubrania, bo przecież zmarnowałby nowe ubranie. Zresztą nie zwykło się do starego ubrania przyszywać części z ubrania nowego.

5:37 Nikt też nie wlewa młodego wina do starych bukłaków, bo przecież młode wino porozrywa stare bukłaki: samo wtedy wyciecze, a bukłaki będą do wyrzucenia. 5:38 Młode wino należy wlewać do nowych bukłaków. 5:39 Nikt też po wypiciu starego wina nie żąda zaraz młodego. Raczej powie: Stare jest lepsze 6:1 A pewnego szabatu, gdy prze– chodził pomiędzy zbożami, uczniowie zrywali kłosy i wykruszając je rękoma, jedli [ziarna]. 6:2 Wtedy niektórzy z faryzeuszy mówili: Dlaczego robicie to, czego nie wolno robić w szabat? 6:3 A Jezus odpowiadając im rzekł: Czyż nie czytaliście o tym, co uczynił Dawid, gdy był głodny? On sam i ci, którzy z nim byli? 6:4 Jak to wszedł do domu Bożego, wziął chleby pokładne, jadł je sam i dawał tym, którzy z nim byli, te chleby, które wolno spożywać tylko kapłanom? 6:5 I powiedział im także: Syn Człowieczy jest Panem nawet szabatu. 6:6 W inny szabat wszedł również do synagogi, żeby nauczać. A był tam człowiek z uschłą prawą ręką. 6:7 Uczeni w Piśmie zaś i faryzeusze pilnowali Go, czy przypadkiem nie będzie uzdrawiał w szabat. Mieliby wówczas o co Go oskarżyć. 6:8 Tymczasem On, rozpoznawszy ich myśli, powiedział do człowieka z uschłą ręką: Wstań i przyjdź tu na środek. 6:9 Podniósł się tedy i stanął [pośrodku]. A Jezus powiedział do nich: Pytam was, co godzi się czynić w szabat: dobro czy zło? Ocalić życie czy zgubić je? 6:10 Potem, rozejrzawszy się dokoła po wszystkich, powiedział do owego człowieka: Wyciągnij rękę. Kiedy to uczynił, została przywrócona (władza] jego ręce. 6:11 A oni wpadli we wściekłość i zastanawiali się między sobą, co by uczynić Jezusowi. 6:12 W tym też czasie wyszedł Jezus na górę, żeby się modlić, i spędził całą noc na modlitwie. 6:13 A kiedy nastał dzień, zwołał swoich uczniów i wybrał z nich dwunastu, i nazwał ich apostołami. 6:14 Byli to: Szymon, którego nazwał Piotrem; jego brat Andrzej; Jakub i Jan; Filip i Bartłomiej; 6:15 Mateusz i Tomasz; Jakub, syn Alfeusza, i Szymon, zwany Gorliwym; 6:16 Juda, syn Jakuba, oraz Judasz Iskariota, który okazał się później zdrajcą. 6:17 A potem zeszedłszy z nimi, zatrzymał się na równinie. Było tam wielu Jego uczniów i mnóstwo ludzi z Judei i Jerozolimy, z okolic nadmorskich, z Tyru i z Sydonu. 6:18 Przybyli, żeby Go posłuchać i doznać ulgi w rożnych dolegliwościach. I ci, których dręczyły złe duchy, również wracali do zdrowia. 6:19 Każdy z owego tłumu pragnął przynajmniej dotknąć Go. Wychodziła bowiem z Niego moc i uzdrawiała wszystkich. 6:20 On zaś, patrząc na swoich uczniów, począł mówić: Błogosławieni ubodzy, albowiem wasze jest królestwo Boże. 6:21 Błogosławieni wy, którzy teraz głód cierpicie, albowiem będziecie nasyceni. Błogosławieni wy, którzy teraz płaczecie, albowiem śmiać się będziecie. 6:22 Błogosławieni będziecie, gdy ludzie zaczną was nienawidzić, gdy was wyłączą [ze wspólnoty], gdy was będą znieważać i pozbawiać dobrego imienia dla Syna Człowieczego. 6:23 Cieszcie się wtedy i bądźcie pełni radości. Jakże bowiem wielka jest wasza zapłata w niebie! Tak samo przecież ich ojcowie czynili prorokom. 6:24 A wam, bogacze, biada! Już bowiem doznajecie waszej pociechy. 6:25 Biada wam, którzy teraz jesteście syci, albowiem będziecie głód cierpieć. Biada wam, którzy się teraz śmiejecie, albowiem będziecie smucić się i płakać. 6:26 Biada wam, gdy wszyscy ludzie poczną was otaczać pochlebstwami. Tak samo przecież ich ojcowie czynili kiedyś fałszywym prorokom. 6:27 Lecz mówię wam [wszystkim], którzy Mnie słuchacie: Kochajcie waszych nieprzyjaciół; czyńcie dobrze tym, którzy was nienawidzą. 6:28 Błogosławcie tym którzy wam złorzeczą, módlcie się za tych, którzy wam złorzeczą, módlcie się za tych, którzy was oczerniają. 6:29 Temu zaś, który cię uderzył w jeden policzek, nadstaw i drugi, a temu, kto ci zabierze płaszcz, nie zabraniaj [wziąć] także ubrania. 6:30 Nie odmawiaj, gdy cię ktoś o coś prosi, i nie domagaj się zwrotu tego, co ci ktoś zabrał. 6:31 W ogóle postępujcie z ludźmi tak, jak chcielibyście, żeby ludzie postępowali z wami. 6:32 Jeśli bowiem kochacie jedynie tych, którzy was miłują, jakież w tym z waszej strony dobrodziejstwo? Czyż i grzesznicy nie okazują miłości tym, którzy ich kochają? 6:33 A jeżeli dobrze czynicie tylko tym, którzy i wam dobrze czynią, to cóż to za dobrodziejstwo z waszej strony? Przecież grzesznicy tak samo postępują.

6:34 Lub jeżeli pożyczacie tylko tym, o których wiecie, że wam dług oddadzą, to cóż za dobrodziejstwo z waszej strony? Przecież grzesznicy także pożyczają grzesznikom, żeby tyle samo otrzymać. 6:35 Raczej miłujcie waszych nieprzyjaciół, czyńcie dobrze i pożyczajcie, niczego w zamian nie spodziewając się, a wtedy wielka będzie wasza zapłata i będziecie synami Najwyższego, bo On również okazuje swoją łaskawość niewdzięcznikom i złym. 6:36 Bądźcie tedy miłosierni, bo i Ojciec wasz jest miłosierny. 6:37 I nie sądźcie też innych, to i sami nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, to i wy nie będziecie potępieni. Przebaczajcie innym, to i wam będzie przebaczone. 6:38 Dawajcie innym, to i wam będzie dane: dadzą wam w zanadrza wasze miarę sprawiedliwą, ubitą, potrzęsioną [i pełną] po same brzegi. Bo jaką miarą wy mierzycie, taką i wam odmierzą. 6:39 Powiedział im też taką oto przypowieść: Czy może ślepy prowadzić ślepego? Czy nie wpadną obaj do tego samego dołu? 6:40 [Zazwyczaj] uczeń nie jest wyższy od mistrza; w swej doskonałości niech każdy będzie jak jego nauczyciel. 6:41 Jakże to jest, że widzisz w oku brata małą zadrę, a we własnym oku nie dostrzegasz całej belki? 6:42 I jakże ty możesz mówić do twego brata: Bracie, pozwól mi wyjąć zadrę z twego oka – kiedy sam we własnym oku belki nie widzisz? Obłudniku, usuń wpierw belkę z własnego oka, a potem będziesz mógł zobaczyć, jak usunąć zadrę z oka brata twego. 6:43 Nie jest dobre to drzewo, które rodzi złe owoce; nie jest też złe to drzewo, które rodzi owoce dobre. 6:44 Każde drzewo poznaje się po jego owocach. Nie zbiera się fig z cierni ani winnych jagód z głogu. 6:45 Dobry człowiek z dobrego skarbca swojego serca dobywa rzeczy dobre, a zły człowiek ze złego skarbca – złe. Z obfitości serca mówią bowiem jego usta. 6:46 Czemu to mówicie do Mnie: Panie, Panie! – a jednak nie czynicie tego, co nakazuję? 6:47 Pokażę wam, do kogo podobny jest ten, który przychodzi do Mnie, słucha słów moich i wprowadza je w czyn. 6:48 Podobny jest do człowieka, który budując dom zrobił najpierw głęboki wykop i położył fundament na twardym gruncie. Gdy przyszła ulewa, wezbrana rzeka spłynęła na ten dom, lecz nie mogła go poruszyć, był bowiem mocno zbudowany. 6:49 Kto zaś nie wprowadza w czyn tego, co słyszy, podobny jest do człowieka, który stawia swój dom na ziemi bez żadnego fundamentu: uderza weń fala, a on zapada się natychmiast i ulega zniszczeniu bez reszty. 7:1 A gdy skończył nauczanie, którego lud pilnie słuchał, wszedł do Kafarnaum, 7:2 gdzie sługa pewnego setnika, bardzo ceniony przez swego pana, był ciężko chory i miał niedługo skonać. 7:3 Usłyszawszy o Jezusie, posłał [setnik] do Niego starszych żydowskich z prośbą, żeby przyszedł i uzdrowił jego sługę. 7:4 Gdy tedy przyszli do Jezusa, usilnie Go prosili mówiąc: Naprawdę zasługuje na to, byś go wysłuchał. 7:5 Darzy bowiem życzliwością nasz naród i nawet sam zbudował nam synagogę. 7:6 Poszedł tedy z nimi Jezus. A gdy byli już niedaleko domu, setnik posłał do Niego swoich przyjaciół ze słowami: Nie trudź się, Panie! Nie jestem godzien, żebyś przyszedł do mojego domu. 7:7 Dlatego też i siebie nie uważałem za godnego na tyle, bym się odważył przyjść do Ciebie. Powiedz tylko słowo, a już odzyska zdrowie mój sługa. 7:8 Przecież ja też jestem człowiekiem postawionym pod władzą; mam również pod sobą żołnierzy i gdy jednemu z nich mówię: "Idź" – to pójdzie; a drugiemu: "Chodź" – to przychodzi; a słudze mojemu: "Zrób to "to zrobi. 7:9 Gdy Jezus to usłyszał, zdziwił się, a potem odwróciwszy się do idących za Nim rzesz powiedział: Mówię wam, nawet w Izraelu nie spotkałem tak wielkiej wiary. 7:10 A ci, którzy byli posłani, wróciwszy do domu, znaleźli sługę zupełnie zdrowego. 7:11 A potem udał się do miasteczka Naim. Szli z Nim uczniowie Jego i wielki tłum ludzi. 7:12 Kiedy już zbliżył się do bramy miasta, wynoszono pewnego zmarłego, który był jedynym synem kobiety wdowy. Towarzyszył jej wielki tłum ludzi z miasta. 7:13 Jej widok wzruszył Pana do głębi. Powiedział tedy do niej: Nie płacz! 7:14 A gdy podszedł i dotknął mar, ci, co je nieśli, zatrzymali się. On zaś powiedział: Młodzieńcze, rozkazuję ci, wstań! 7:15 Wtedy zmarły usiadł i począł mówić. I oddał go jego matce. 7:16 Wszystkich zaś ogarnęło przerażenie. I chwalili Boga mówiąc: Jakiś wielki Prorok pojawił się wśród nas! Bóg nawiedził swój lud! 7:17 I rozeszła się ta wieść o Nim po całej Judei i po całej tamtejszej okolicy. 7:18 Janowi zaś donieśli o tym wszystkim uczniowie jego. Wezwał tedy Jan dwu spośród swoich uczniów 7:19 i posłał ich do Pana z zapytaniem: Czy to Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy na innego czekamy?

7:20 Gdy tedy przybyli do Niego ci ludzie, powiedzieli: Jan Chrzciciel przysłał nas do Ciebie z zapytaniem: Czy to Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy na innego czekamy? 7:21 A właśnie w tym czasie uzdrowił Jezus wielu z różnych chorób i dolegliwości i uwolnił od złych duchów. Wielu też niewidomym wzrok przywrócił. 7:22 Odpowiadając im rzekł: Idźcie i donieście Janowi, coście widzieli i słyszeli: ślepi widzą, kulawi chodzą, trędowaci bywają oczyszczeni, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim jest opowiadana dobra nowina. 7:23 A błogosławiony jest ten, kto się ze Mnie nie zgorszy. 7:24 Gdy zaś odeszli już wysłannicy Jana, począł mówić do tłumów o Janie: Coście wyszli oglądać na pustyni? Trzcinę chwiejącą się na wietrze? 7:25 Coście wyszli widzieć? Człowieka ubranego w miękkie szaty? Ci, co noszą kosztowne szaty i żyją w rozkoszach, zajmują pałace królewskie. 7:26 Lecz coście wyszli zobaczyć? Proroka? O tak, zapewniam was, nawet więcej niż proroka. 7:27 Oto ten, o którym napisano: Posyłam mojego wysłannika przed Tobą, aby przygotował drogę dla Ciebie. 7:28 A ja wam powiadam, że wśród narodzonych z niewiasty nie ma większego od Jana. Lecz i od niego większy jest ten, kto jest najmniejszy w królestwie Bożym. 7:29 A wszystek lud, gdy to słyszał, podobnie zresztą i celnicy, przyznali słuszność Bogu, przyjmując chrzest Jana. 7:30 Natomiast faryzeusze i uczeni w Prawie odrzucili zamiary Boże względem siebie, nie przyjmując od niego chrztu. 7:31 Do kogóż więc mam przyrównać ludzi tego pokolenia? Do kogo są podobni? 7:32 Podobni są do dzieci siedzących na rynku i mówiących sobie nawzajem: Przygrywaliśmy wam na flecie, a wyście nie tańczyli, zawodziliśmy żałośnie, lecz wyście nie płakali. 7:33 Przyszedł Jan Chrzciciel. Nie jadł chleba i nie pił wina. I powiedzieliście: czarta ma. 7:34 Przyszedł Syn Człowieczy: jadł i pił. Wtedy powiedzieliście: Oto żarłok i winopijca, przyjaciel celników i grzeszników. 7:35 Lecz mądrości przyznały słuszność jej dzieci. 7:36 Pewien faryzeusz prosił Go kiedyś, by zasiadł wspólnie z nim do stołu. Wszedłszy tedy do domu faryzeusza, zasiadł do stołu. 7:37 I oto pewna kobieta, znana w tej miejscowości ze swych grzechów, skoro się dowiedziała, że [Jezus] gości w domu faryzeusza, przyniosła w naczyniu alabastrowym wonny olejek, a potem, 7:38 stanąwszy za Nim płacząc przy Jego stopach, zaczęła je obmywać łzami; potem wycierała je własnymi włosami, całowała i namaszczała olejkiem. 7:39 A faryzeusz, który zaprosił Go, widząc to mówił sam do siebie: Gdyby On był prorokiem, to wiedziałby zapewne, kim i jaka jest ta kobieta, która Go dotyka; [wiedziałby] że jest grzesznicą. 7:40 Jezus zaś rzekł do niego: Szymonie, mam ci coś do powiedzenia. A on na to: Mów, Nauczycielu! 7:41 – pewien wierzyciel miał dwu dłużników: jeden był mu winien pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt. 7:42 Ponieważ nie mieli z czego oddać, darował obydwom. Który kochał go za to więcej? 7:43 Szymon odpowiadając rzekł: Sądzę, że ten, któremu darował więcej. I odrzekł Jezus: Słusznie osądziłeś. 7:44 A zwróciwszy się w stronę kobiety, powiedział do Szymona: Widzisz tę kobietę? Gdy wszedłem do twego domu, nie podałeś Mi wody do nóg, a ona łzami obmyła Mi nogi i własnymi włosami je otarła. 7:45 Ty Mi nie dałeś pocałunku, a ona, gdy tylko wszedłem, nie przestała całować Mi stóp. 7:46 Nie namaściłeś Mi głowy [nawet] oliwą, a ona wonnym olejkiem namaściła moje stopy. 7:47 Dlatego mówię ci: Są jej darowane liczne grzechy, bo okazała wielką miłość. Komu zaś mniej jest darowane, to znaczy, że zdobył się na mniejszą miłość. 7:48 Do kobiety zaś powiedział: Odpuszczają ci się grzechy twoje. 7:49 A ci, co siedzieli razem przy stole, poczęli mówić między sobą: Kimże On jest, że nawet grzechy odpuszcza? 7:50 Tymczasem On powiedział do kobiety: Zbawiła cię wiara twoja, idź w pokoju. 8:1 A potem obchodził miasta i osiedla, nauczając i głosząc dobrą nowinę o królestwie Bożym. Chodziło z Nim Dwunastu 8:2 oraz kilka niewiast, uwolnionych od złego ducha i od chorób: Maria, zwana Magdaleną, z której wyszło aż siedem czartów; 8:3 Joanna, żona Chuzy, zarządcy majątków Heroda; Zuzanna i wiele innych, które im służyły tym, co posiadały. 8:4 A kiedy rzesze wielkie zbiegły się do Niego ze wszystkich miast, powiedział im taką oto przypowieść:

8:5 Wyszedł siewca, aby zasiać swe ziarno. A kiedy rzucał ziarno, jedno upadło obok drogi, zostało zdeptane, a potem ptaki niebieskie wydziobały je. 8:6 A inne padło na skałę: wzeszło i uschło, bo nie miało wilgoci. 8:7 Jeszcze inne upadło wśród cierni: razem z nim wzrastały ciernie i zagłuszyły je. 8:8 Jeszcze inne wreszcie upadło na dobrą ziemię: to wzrosło i wydało plon stokrotny. Mówiąc to wołał: Kto ma uszy do słuchania, niech słucha. 8:9 A uczniowie pytali Go, co by ta przypowieść mogła znaczyć. 8:10 Wtedy im powiedział: Wam dane jest poznać [wprost] tajemnice królestwa Bożego, innym zaś w przypowieściach, żeby patrząc nie widzieli i słuchając nie rozumieli. 8:11 A oto, co oznacza przypowieść: Ziarnem jest słowo Boże. 8:12 Ci, co są obok drogi, to ludzie, którzy słuchają [słowa Bożego], lecz potem przychodzi szatan, zabiera z ich serc słowo, ażeby nie byli przez wiarę zbawieni. 8:13 Ci, co są na skale, to ludzie, którzy usłyszawszy słowo, przyjmują je z radością, ale brak im korzeni: wierzą do pewnego czasu, a gdy przyjdą pokusy, odstępują. 8:14 To zaś, co padło między ciernie, oznacza ludzi, którzy usłuchali [słowa Bożego], lecz odchodząc, przez troski, bogactwa i rozkosze życia są niejako zduszeni i nie wydają owocu. 8:15 To wreszcie, które się znalazło na dobrej ziemi, oznacza ludzi o dobrym i szlachetnym sercu. Ci, usłyszawszy słowo, zatrzymują je i wydają owoc w cierpliwości. 8:16 Nikt nie zapala światła po to, by je zaraz przykryć jakimś naczyniem lub postawić pod łóżkiem Umieszcza je raczej na świeczniku, ażeby ci, co wchodzą, widzieli światło. 8:17 Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało być ujawnione, lub tajemnego, co by nie miało być poznane i ujawnione. 8:18 Uważajcie więc na to, w jaki sposób słuchacie [słowa Bożego]: kto bowiem ma, temu będzie dane; kto zaś nie ma, temu zabiorą to, co, jak mu się wydaje, ma. 8:19 I oto przyszli, by Go zobaczyć, Matka i bracia Jego, lecz poprzez tłum nie mogli się do Niego docisnąć. 8:20 Wtedy doniesiono Mu: Matka Twoja i bracia są na zewnątrz i pragną Cię zobaczyć. 8:21 A On odpowiedział im: Moją matką i moimi braćmi są ci, którzy słuchają słowa Bożego i wypełniają je. 8:22 Pewnego zaś dnia wsiadł do łodzi razem ze swymi uczniami i powiedział do nich: Przepłyńmy na drugi brzeg jeziora. I wypłynęli. 8:23 Gdy wiosłowali, On zasnął. I oto zerwała się na jeziorze wichura, tak że już ich zalewało i byli w niebezpieczeństwie. 8:24 Przystąpili więc do Niego i obudzili Go, mówiąc: Nauczycielu, Nauczycielu, giniemy! Wówczas On, podniósłszy się, upomniał wicher i wzburzoną wodę, a one uległy i zapanowała cisza. 8:25 Ich zaś zapytał: A gdzież jest wasza wiara? Tymczasem oni, pełni przerażenia, dziwili się, mówiąc między sobą: Kimże On jest, że rozkazuje wichrom i morzu, a te ulegają Mu? 8:26 I tak dopłynęli do krainy Gerazeńczyków, położonej naprzeciw Galilei. 8:27 A skoro tylko wyszedł na ląd, przybiegł do Niego z miasta pewien człowiek, który był owładnięty przez czarty. Nie nosił on już od dłuższego czasu żadnego ubrania i nie mieszkał w domu, lecz [przesiadywał] w grobowcach. 8:28 Zobaczywszy Jezusa, krzyknął, upadł przed Nim i zawołał głośno: Czego chcesz ode mnie, Jezusie, Synu Boga Najwyższego? Proszę Cię, nie dręcz mnie! 8:29 On bowiem rozkazywał duchowi nieczystemu, żeby wyszedł z tego człowieka, na którego już wiele razy się rzucał, a którego krępowano łańcuchami i [różnymi] pętami; lecz ten rwał więzy i był wiedziony przez złego ducha na pustynię. 8:30 Zapytał go tedy Jezus mówiąc: Jak ci na imię? A on rzekł: Legion – bo rzeczywiście wiele złych duchów w niego wstąpiło. 8:31 I prosiły Go, żeby im nie kazał zginąć w przepaści. 8:32 A była tam wielka trzoda świń, pasących się na wzgórzu. Prosiły Go [złe duchy], żeby im pozwolił wstąpić w nie. I pozwolił im. 8:33 Wyszły więc złe duchy z człowieka i wstąpiły w świnie. I runęła cała trzoda po urwistym zboczu do jeziora, i utonęła. 8:34 A pasterze, gdy zobaczyli, co się stało, uciekli i opowiedzieli o tym wszystkim w mieście i po wsiach. 8:35 Wyszli tedy [ludzie], żeby zobaczyć, co się stało; przyszli do Jezusa i zobaczyli człowieka, z którego wyszły złe duchy: siedział u Jego stóp, w odzieniu i przy zdrowych zmysłach. Wtedy ogarnęło ich przerażenie. 8:36 A ci, którzy wszystko widzieli, opowiedzieli, w jaki sposób został uzdrowiony ów opętany. 8:37 Wtedy wszyscy ludzie z okolic Gerazy prosili Go, żeby odszedł od nich. Byli bowiem bardzo przerażeni. Wstąpiwszy zatem do łodzi, odpłynął z powrotem. 8:38 A człowiek, z którego wyszły złe duchy, prosił Go, żeby mógł pozostać z Nim. Lecz Jezus odesłał go, mówiąc:

8:39 Wracaj do swego domu i opowiedz, ile to dobrego uczynił ci Bóg. Poszedł więc rozpowiadając po całym mieście, co uczynił mu Jezus. 8:40 A kiedy Jezus wrócił, przyjął Go cały tłum; wszyscy bowiem czekali na Niego. 8:41 I oto przyszedł człowiek, imieniem Jair, przełożony pewnej synagogi. Upadł Jezusowi do stóp i prosił Go, aby przybył do jego domu. 8:42 Miał bowiem córkę, jedynaczkę, w wieku lat około dwunastu, która była już prawie konająca. 8:43 A kiedy tam szedł napierany przez tłumy, oto pewna kobieta chora od lat dwunastu na upływ krwi – wydała na lekarzy już cały swój majątek i żaden jej nie wyleczył – 8:44 podeszła z tyłu i dotknęła się skraju Jego płaszcza. I natychmiast ustał krwotok. 8:45 A Jezus zapytał: Kto Mnie dotknął? Gdy zaś nikt się nie przyznawał, odezwał się Piotr: Nauczycielu, całe tłumy napierają zewsząd i ściskają Cię. 8:46 Jezus jednak powiedział: Dotknął Mnie ktoś, bo poczułem, jak wyszła ze Mnie moc. 8:47 Wówczas kobieta owa widząc, że się nie ukryje, przyszła; drżąc cała, upadła Mu do nóg i powiedziała, wobec wszystkich ludzi, czemu się Go dotknęła i jak natychmiast [po dotknięciu] została uleczona. 8:48 Jezus zaś rzekł do niej: Córko, wiara twoja uzdrowiła cię. Idź w pokoju. 8:49 A kiedy On jeszcze to mówił, przybiegł ktoś od przełożonego synagogi i powiedział: Twoja córka umarła, nie trudź już Nauczyciela. 8:50 Usłyszawszy to Jezus powiedział do ojca dziewczyny: Nie bój się, uwierz tylko, a będzie uratowana. 8:51 Gdy zaś przyszedł do domu, pozwolił wejść ze sobą do środka tylko Piotrowi, Jakubowi, Janowi oraz ojcu i matce dziewczynki. 8:52 Wszyscy płakali i żałowali jej. A On powiedział: Nie płaczcie! Dziewczynka nie umarła, tylko śpi. 8:53 Poczęli się tedy naśmiewać z Niego, bo wiedzieli, że umarła. 8:54 A On, ująwszy ją za rękę, powiedział głośno: Dziewczynko, wstań! 8:55 I ponownie wstąpił w nią duch. I zaraz powstała. A On polecił, żeby jej dano jeść. 8:56 Wtedy rodzice jej osłupieli ze zdumienia. On zaś nakazał im, żeby nikomu nie mówili o tym, co się stało. 9:1 Zwoławszy Dwunastu dał im moc i władzę, by panowali nad wszystkimi duchami i aby leczyli [ludzkie] słabości. 9:2 I posłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych. 9:3 Powiedział do nich przy tym: Nic nie bierzcie ze sobą w drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy, ani dwu ubrań. 9:4 Do jakiegokolwiek domu wstąpicie, zostańcie w nim, dopóki stamtąd nie będziecie odchodzić. 9:5 A jeśli was gdzieś nie przyjmą, wyjdźcie z tego miasta otrząsając pył z waszych stóp na świadectwo przeciw nim. 9:6 Wyruszywszy tedy, chodzili po wsiach, głosząc wszędzie Dobrą Nowinę i uzdrawiając chorych. 9:7 O wszystkim, co się dokonywało [przez Niego], usłyszał także tetrarcha Herod. I ogarnął go niepokój, ponieważ jedni mówili, że to Jan zmartwychwstał, inni – że objawił się 9:8 Eliasz, a jeszcze inni, że zmartwychwstał któryś z dawnych proroków. 9:9 Powiedział tedy Herod: Jana ja ściąłem. Kimże jest więc Ten, o którym tyle słyszę? I chciał Go zobaczyć. 9:10 Apostołowie zaś, wróciwszy, opowiedzieli Mu wszystko, czego dokonali. A On, wziąwszy ich na osobność, zaprowadził do miasta zwanego Betsaidą. 9:11 A gdy się o tym dowiedziały tłumy, ruszyły za Nim. On je przyjął, mówił im o królestwie Bożym i uzdrawiał tych, którzy potrzebowali opieki. 9:12 Ponieważ zaś dzień się miał już ku wieczorowi, przyszło Dwunastu i powiedzieli do Niego: Roześlij ludzi po najbliższych wsiach i domostwach, by mogli znaleźć odpoczynek i coś do jedzenia, bo tu jesteśmy przecież na pustkowiu. 9:13 On zaś rzekł do nich: Wy im dajcie jeść! Lecz oni odpowiedzieli: Nie mamy nic więcej oprócz pięciu chlebów i dwu rybek; chyba że mielibyśmy pójść i zakupić żywności dla tych wszystkich ludzi. 9:14 Było zaś [samych] mężczyzn około pięciu tysięcy. Rzekł tedy do uczniów: Każcie ludziom usiąść w grupach po mniej więcej pięćdziesięciu. 9:15 Tak też uczynili: usadowili wszystkich. 9:16 A On, wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby, podniósł oczy ku niebu, potem błogosławił, łamał i rozdzielał uczniom, aby kładli przed ludźmi. 9:17 Jedli tedy wszyscy do syta, a z ułomków, które zostały, zebrano dwanaście pełnych koszy. 9:18 A kiedy pewnego razu modlił się na osobności i byli z Nim Jego uczniowie, wtedy ich zapytał: Za kogo Mnie uważają rzesze? 9:19 Oni odpowiadając rzekli: Za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, a jeszcze inni sądzą, że to jeden z dawnych proroków zmartwychwstał.

9:20 Powiedział im tedy: A wy sami za kogo Mnie uważacie? I odpowiedział Piotr: Za Mesjasza Bożego. 9:21 Wtedy On nakazał im surowo, żeby nikomu o tym nie mówili. 9:22 I oświadczył: Syn Człowieczy musi wiele wycierpieć; będzie odrzucony przez starszych, arcykapłanów i uczonych w Piśmie i będzie skazany na śmierć, lecz trzeciego dnia zmartwychwstanie. 9:23 A potem mówił do wszystkich: Jeśli ktoś chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech bierze krzyż swój na każdy dzień i niech Mnie naśladuje. 9:24 Kto by bowiem pragnął ocalić swoje życie, straci je, kto by zaś stracił swoje życie dla Mnie, ocali je. 9:25 Bo cóż człowiekowi z tego, jeśli nawet cały świat weźmie w posiadanie, lecz zatraci siebie samego i w ten sposób krzywdę sobie wyrządzi? 9:26 Kto bowiem wstydzi się Mnie i mojej nauki, tego również będzie się wstydził Syn Człowieczy, gdy przyjdzie w chwale własnej oraz w majestacie Ojca i świętych aniołów. 9:27 A Ja was zapewniam, iż wśród obecnych tu są tacy, którzy nie zaznają śmierci, dopóki nie ujrzą królestwa Bożego. 9:28 Gdy już upłynęło około ośmiu dni od wygłoszenia tych nauk, wziął ze sobą Piotra, Jana i Jakuba i poszedł z nimi na górę, aby się modlić. 9:29 A kiedy trwał na modlitwie, zmienił się wygląd Jego twarzy, a Jego odzienie stało się lśniąco białe. 9:30 Rozmawiało z Nim dwóch mężów. Byli to Mojżesz i Eliasz. 9:31 Ukazali się w blasku i rozprawiali o Jego odejściu, które miało nastąpić w Jerozolimie. 9:32 Piotra zaś i jego współtowarzyszy ogarnęła senność. Kiedy się ocknęli, zobaczyli Jego majestat oraz dwu mężów, którzy byli z Nim. 9:33 Gdy zaś ci już odchodzili od Niego, powiedział Piotr do Jezusa: Mistrzu, dobrze nam tu być. Postawmy tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza. Nie zdawał sobie sprawy z tego, co mówi. 9:34 A kiedy jeszcze to mówił, pojawił się obłok i zasłonił ich. I przerazili się, widząc, jak znikają w obłoku. 9:35 Z obłoku zaś dały się słyszeć słowa: Oto mój Syn umiłowany. Jego słuchajcie. 9:36 Gdy jeszcze brzmiał ten głos, Jezus pozostał sam. A oni wszyscy milczeli. Nikomu nie powiedzieli wówczas nic o tym, co widzieli. 9:37 Gdy dnia następnego zstępował z góry, wielka rzesza ludzi wyszła Mu na spotkanie. 9:38 Nagle jakiś człowiek z tłumu zawołał: Nauczycielu, proszę Cię bardzo, spojrzyj na mojego syna. To mój jedynak! 9:39 Oto duch [nieczysty] chwyta go, a wtedy krzyczy rozpaczliwie. Rzuca nim tak, że się pianą pokrywa, i niechętnie odchodzi, dopiero kiedy go już bardzo umęczy. 9:40 Prosiłem Twoich uczniów, żeby go wyrzucili, lecz nie mogli. 9:41 A Jezus odpowiadając rzekł: Plemię niewierne i przewrotne! Jak długo mam być jeszcze z wami i znosić was? Przyprowadź twojego syna. 9:42 A kiedy się przybliżał, pochwycił go zły duch i powalił na ziemię, targając nim gwałtownie. Lecz Jezus skarcił ducha nieczystego, uzdrowił chłopca i oddał go jego ojcu. 9:43 I wszystkich zdumiewała wielkość Boga. Kiedy tak wszyscy trwali w podziwie dla wszystkich Jego czynów, On rzekł do uczniów: 9:44 Zachowajcie sobie dobrze w waszych sercach te oto słowa: Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. 9:45 Lecz oni nie zrozumieli tych słów; były zakryte przed nimi, tak że nic nie pojęli, a bali się zapytać Go o nie. 9:46 Pewnego razu zaczęli się zastanawiać nad tym, który też z nich jest największy. 9:47 A wtedy Jezus, znając dobrze ich ukryte pragnienia, wziął dziecko, kazał mu stanąć koło siebie, 9:48 a potem rzekł do nich: Kto przyjmuje takie oto dziecko w imię moje, Mnie samego przyjmuje. A kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto jest bowiem najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest naprawdę wielki. 9:49 Wtedy odezwał się Jan: Mistrzu, widzieliśmy, jak ktoś w imię Twoje wyrzucał złe duchy. I zakazaliśmy mu, bo nie chodzi z nami. 9:50 A Jezus powiedział do niego: Nie zabraniajcie mu tego, kto bowiem nie jest przeciwko wam, jest z wami. 9:51 A gdy już nadchodziły dni wzięcia Go z tego świata, zdecydował się nieodwołalnie iść do Jerozolimy. 9:52 Wyprawił tedy przed sobą posłańców, a ci udali się do pewnego miasta w Samarii, aby Mu tam przygotować miejsce. 9:53 Lecz nie przyjęto Go tam, jako że kierował się ku Jerozolimie. 9:54 Wówczas Jakub i Jan, uczniowie Jego, widząc to, powiedzieli: Panie; jeśli chcesz, to powiemy, żeby ogień zstąpił z nieba i pochłonął ich. 9:55 Lecz On, zwróciwszy się ku nim, skarcił ich.

9:56 I odeszli do innej osady. 9:57 Gdy byli w drodze, powiedział ktoś do Niego: Pójdę za Tobą, dokąd tylko się udasz. 9:58 Lecz Jezus powiedział do niego: Lisy mają swoje nory, a ptaki gniazda. Tylko Syn Człowieczy nie ma gdzie głowy skłonić. 9:59 A do drugiego rzekł: Chodź za Mną! Lecz ten odpowiedział: Panie, pozwól mi wpierw pójść i pogrzebać mego ojca. 9:60 A Jezus na to: Zostaw umarłym grzebanie umarłych Ty zaś idź i głoś królestwo Boże. 9:61 Wówczas ktoś inny powiedział: Pójdę z Tobą, Panie, lecz pozwól mi wpierw pożegnać się z tymi, którzy pozostali w domu. 9:62 Lecz Jezus powiedział do niego: Nie jest godzien królestwa Bożego ten, kto uchwyciwszy pług, ogląda się do tyłu. 10:1 A potem wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, którą sam miał nawiedzić. 10:2 I mówił im: Żniwo co prawda wielkie, ale robotników mało. Proście przeto Pana żniwa, żeby posłał robotników do swego żniwa. 10:3 Idźcie, oto posyłam was jak owce między wilki. 10:4 Nie bierzcie ze sobą ani trzosu, ani torby podróżnej, ani sandałów i nikogo nie pozdrawiajcie po drodze. 10:5 A gdy będziecie wchodzić do jakiegokolwiek domu, powiedzcie najpierw: Pokój temu domowi. 10:6 Jeżeli tam będzie człowiek godny pokoju, spocznie na nim wasz pokój, a jeśli nie, to wróci do was. 10:7 Macie też pozostawać w tym samym domu, jedząc i pijąc to, co wam dadzą. Wart jest bowiem robotnik zapłaty swojej. Nie przenoście się z domu do domu. 10:8 A gdy wejdziecie do jakiegoś miasta i przyjmą was tam, jedzcie, co przed wami położą. 10:9 Troszczcie się też o chorych tego miasta i mówcie im: Zbliżyło się do was królestwo Boże. 10:10 A gdy wejdziecie do jakiegoś miasta i nie przyjmą was tam, to wychodząc na jego ulice powiedzcie: 10:11 Nawet pył z miasta waszego, który przylgnął do naszych stóp, strząsamy wam. Wiedzcie jednak, iż mimo to przybliżyło się królestwo Boże. 10:12 A zapewniam was, że Sodomie w ów dzień lżej będzie niż temu miastu. 10:13 Biada tobie, Korozain! Biada tobie, Betsaido! Gdyby bowiem w Tyrze i Sydonie działy się takie cuda, jakie miały miejsce wśród was, to już dawno pokutowałyby [owe miasta] we włosiennicy i popiele. 10:14 Dlatego w chwili sądu Tyrowi i Sydonowi lżej będzie niż wam. 10:15 A ty, Kafarnaum? Czy sądzisz, że będziesz wyniesione aż pod niebiosa? Aż do piekła będziesz strącone! 10:16 Kto was słucha, Mnie słucha, a kto wami gardzi, Mną gardzi. Kto zaś Mną gardzi, gardzi również Tym, który Mnie posłał. 10:17 I wróciło siedemdziesięciu dwóch, i mówili z radością: Panie, nawet złe duchy są nam uległe ze względu na imię Twoje. 10:18 A On im powiedział: Widziałem, jak szatan spadał z nieba na kształt błyskawicy. 10:19 Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach, i po wszelkiej potędze przeciwnika. I nic wam nie zaszkodzi. 10:20 Lecz nie cieszcie się z tego, że duchy wam są posłuszne. Radujcie się raczej z tego, że imiona wasze zapisane są w niebie. 10:21 W tym też czasie Jezus, pełen radości w Duchu Świętym, powiedział: Uwielbiam Cię, Ojcze, Panie niebios i ziemi, za to, że zakryłeś to wszystko przed mędrcami i uczonymi, a objawiłeś prostaczkom. Tak, Ojcze, tak bowiem podobało się Tobie. 10:22 Wszystko zostało Mi przekazane przez mego Ojca i nikt nie wie, kim jest Syn, jak tylko Ojciec; nikt też nie wie, kim jest Ojciec, jak tylko Syn i ten, komu Syn chce to objawić. 10:23 A potem zwróciwszy się do swoich uczniów powiedział: 10:24 Błogosławione oczy, które widzą, co wy widzicie. Mówię wam bowiem, że wielu proroków i królów pragnęło widzieć to, co wy widzicie, lecz nie widzieli, i usłyszeć, co wy słyszycie, lecz nie usłyszeli. 10:25 A oto jakiś znawca Prawa powstał i próbując Go podejść, powiedział: Nauczycielu, co mam czynić, żeby osiągnąć życie wieczne? 10:26 A On odpowiedział: Co jest napisane w Prawie? Jak czytasz? 10:27 Ten zaś odpowiadając rzekł: Będziesz miłował Pana, Boga twego, całym twoim sercem, całą duszą twoją, wszystkimi siłami twymi i całym umysłem twoim, a bliźniego twego jak siebie samego. 10:28 Rzekł mu tedy: Dobrześ odpowiedział. Czyń to, a będziesz żył. 10:29 On zaś, chcąc się usprawiedliwić, powiedział do Jezusa: A któż jest moim bliźnim? 10:30 Wtedy Jezus podejmując pytanie rzekł: Pewien człowiek szedł z Jerozolimy do Jerycha i wpadł między zbójców. Ci obrabowali go, pobili dotkliwie i zostawiwszy na pół żywego, odeszli.

10:31 I zdarzyło się, że przechodził tamtędy pewien kapłan. Zobaczywszy go, poszedł jednak dalej. 10:32 Podobnie i pewien lewita, choć był koło tego miejsca i widział go, poszedł dalej. 10:33 Aż oto pewien Samarytanin, odbywając podróż, gdy był już obok niego i zobaczył go, ulitował się nad nim. 10:34 Zbliżył się do niego, opatrzył jego rany, zwilżając je oliwą i winem, a potem, usadowiwszy go na swoim zwierzęciu, zawiózł go do gospody i opiekował się nim. 10:35 Następnego dnia wydobył dwa denary, wręczył je właścicielowi gospody i powiedział: Opiekuj się nim, a jeśli wydasz coś ponadto, wszystko ci oddam, gdy będę wracał. 10:36 Jak ci się wydaje: Któryż z tych trzech okazał się bliźnim tego, co wpadł między zbójców? 10:37 Odpowiedział: Ten, który okazał mu miłosierdzie. 10:38 Idąc dalej, wszedł do pewnego miasta, gdzie przyjęła Go w swym domu kobieta imieniem Marta. 10:39 Miała ona siostrę, której było na imię Maria. Ta siedząc u stóp Pana wsłuchiwała się w Jego słowa. 10:40 A Marta, krzątając się koło różnych posług, zatrzymała się wreszcie i powiedziała: Panie, czyż nic Cię nie obchodzi to, że siostra mnie samej zostawiła całą posługę? 10:41 Powiedz jej, żeby mi pomogła! Lecz Pan odpowiedział jej: Marto, Marto, zabiegasz i martwisz się o zbyt wiele. 10:42 A tylko jedno jest potrzebne. Maria wybrała najlepszą cząstkę: taką, która nie będzie jej odjęta. 11:1 A kiedy Jezus przebywał w pewnej miejscowości na modlitwie, powiedział do Niego jeden z uczniów, gdy On już przestał się modlić: Panie, naucz nas modlić się, tak jak Jan nauczał swoich uczniów. 11:2 A On powiedział im: Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze, niech się święci Imię Twoje, niech przyjdzie królestwo Twoje. 11:3 Chleba naszego powszednie–go daj nam dziś. 11:4 I odpuść nam nasze grzechy, bo i my odpuszczamy każde–mu, kto wobec nas zawinił. I nie wystawiaj nas na poku–szenie. 11:5 Powiedział do nich także: Oto ma ktoś z was przyjaciela, idzie do niego o północy i mówi mu: Przyjacielu, pożycz mi trzy chleby, 11:6 bo mój przyjaciel wrócił z podróży i nie mam mu co dać. 11:7 A on odpowie z wewnątrz: Zostaw mnie w spokoju. Drzwi już zaryglowane, dzieci moje są już ze mną w łóżku. Nie mogę teraz wstać, żeby ci coś dać. 11:8 Zapewniam was, choć nie wstanie i nie da mu dlatego, że jest przyjacielem, to jednak, powodowany jego natarczywością, wstanie i da mu tyle wszystkiego, ile będzie potrzebował. 11:9 Mówię wam tedy: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; stukajcie, a otworzą wam. 11:10 Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a stukającemu otwierają. 11:11 Jeśli ktoś z was prosi ojca swego o chleb, czyż poda mu kamień? Albo gdy będzie prosił o rybę, czyż poda mu zamiast ryby węża? 11:12 Lub gdy poprosi o jajo, czy poda mu skorpiona? 11:13 Jeżeli więc wy, choć jesteście źli, potraficie dawać to, co dobre, synom waszym, to o ileż bardziej Ojciec wasz niebieski da Ducha Świętego tym, którzy będą Go o to . 11:14 Wyrzucał kiedyś czarta [z człowieka], który był niemy. A gdy wyrzucił złego ducha, niemy przemówił. Wprawiło to tłumy w podziw. 11:15 Niektórzy zaś z obecnych powiedzieli: On wyrzuca złe duchy przez Belzebuba, władcę czartów. 11:16 A inni, usiłując Go podejść, żądali od Niego znaku z nieba. 11:17 Jezus zaś, poznawszy ich myśli, powiedział: Każde królestwo podzielone samo w sobie będzie zniszczone i zwali się w nim jeden dom na drugi. 11:18 Jeżeli szatan jest w niezgodzie ze sobą samym, to jakże będzie mogło przetrwać jego królestwo? A wy przecież mówicie, że Ja przez Belzebuba wyrzucam złe duchy. 11:19 Lecz jeżeli Ja wyrzucam złe duchy przez Belzebuba, to wasi synowie przez kogo je wyrzucają? I dlatego oni właśnie będą was sądzić. 11:20 Ale jeśli Ja palcem Bożym wyrzucam złe duchy, to królestwo Boże z pewnością już do was przyszło. 11:21 Gdy jakiś człowiek silny i uzbrojony pilnuje swego domu, bezpieczne jest wtedy wszystko, co ma. 11:22 Lecz kiedy nadejdzie ktoś jeszcze potężniejszy i zwycięży go, to zabierze mu całe uzbrojenie w którym taką ufność pokładał, i rozdzieli zdobyte na nim łupy. 11:23 Kto nie jest ze Mną, przeciwko Mnie jest; a kto nie zbiera ze Mną, rozprasza. 11:24 Gdy duch nieczysty wyjdzie z człowieka, krąży po miejscach bezwodnych i szuka odpoczynku, aż wreszcie, nie znajdując, mówi: Wrócę do tego domu, z którego wyszedłem. 11:25 Przyszedłszy zaś tam, znajduje go umiecionym i uporządkowanym. 11:26 Wtedy idzie, bierze ze sobą siedmiu innych duchów, gorszych niż on sam, i wszedłszy mieszkają tam razem. A wówczas ostatnie rzeczy człowieka stają się jeszcze gorsze od pierwszych.

11:27 A gdy On to jeszcze mówił, jakaś kobieta z tłumu zawołała donośnym głosem: Błogosławione łono, które Cię nosiło i piersi, któreś ssał. 11:28 On zaś odpowiedział: Raczej ci są błogosławieni, którzy słuchają słowa Bożego i strzegą go. 11:29 A do rzesz, które się gromadziły coraz liczniej, począł mówić: To plemię jest plemieniem przewrotnym. Domagają się znaku, lecz nie będzie im dany żaden inny znak, prócz znaku Jonasza. 11:30 Albowiem jak Jonasz był znakiem dla Niniwitów, tak też Syn Człowieczy będzie znakiem dla tego pokolenia. 11:31 Królowa z Południa powstanie na sądzie z ludźmi tego plemienia i potępi ich. Bo ona przyszła z krańców ziemi żeby usłyszeć mądrość Salomona, a oto tu jest coś więcej niż Salomon. 11:32 Mieszkańcy Niniwy powstaną na sąd razem z tym pokoleniem i potępią je. Bo oni czynili pokutę, gdy ich pouczał Jonasz, a oto tu jest coś więcej niż Jonasz. 11:33 Ktokolwiek zapala świecę, nie zostawia jej w ukryciu ani nie wkłada pod korzec lecz umieszcza na świeczniku, ażeby ci co wchodzą, widzieli światło. 11:34 Światłem twojego ciała jest twoje oko. Jeżeli oko twoje jest zdrowe, to i całe ciało jest w światłości, a jeśli jest chore, to całe ciało twoje jest w ciemności. 11:35 Uważaj więc, ażeby światłość, która w tobie jest, nie zamieniła się w ciemności. 11:36 Jeśli zaś całe ciało twoje jest w światłości i nie ma w nim nic z mroków, pozostanie całe w jasności i rozświetli cię tak, jakby cię oświetliła jasność pochodni. 11:37 A kiedy to jeszcze mówił, poprosił Go pewien faryzeusz do siebie na posiłek. Wszedłszy tedy do niego, zasiadł do stołu. 11:38 A faryzeusz dziwił się, zauważywszy, że nie dokonał obmycia przed jedzeniem. 11:39 Wtedy powiedział mu Pan: Wy, faryzeusze, dbacie właśnie o to, co jest na zewnątrz kielicha i misy i to obmywacie, wewnątrz was zaś pełno ździerstw i nieprawości. 11:40 O niemądrzy, czyż Ten, który stworzył to, co jest na zewnątrz, nie uczynił także i tego, co wewnątrz jest? 11:41 Lecz tylko przeznaczcie na jałmużnę to, co jest wewnątrz, a zaraz wszystko będzie dla was czyste. 11:42 Ale biada wam, faryzeusze! Dajecie bowiem dziesięciny z mięty i ruty, i wszelkich ziółek, a wcale nie dbacie o sprawiedliwość i miłość Bożą. A przecież i jedno trzeba było czynić, i drugiego nie zaniedbywać. 11:43 Biada wam, faryzeusze. Lubicie pierwsze miejsca w synagogach i pozdrowienia na rynku. 11:44 Biada wam, bo jesteście jak groby ukryte: ludzie chodzą po nich i nic nie wiedzą. 11:45 A wtedy jeden z biegłych w Prawie powiedział do Niego: Nauczycielu, mówiąc to, również i nas obrażasz. 11:46 A On rzekł: Biada i wam, uczonym w Prawie! Nakładacie bowiem na ludzi takie ciężary, że nie mogą ich udźwignąć, a sami nawet palcem tych ciężarów nie tkniecie. 11:47 Biada wam, którzy budujecie grobowce dla proroków, a przecież to ojcowie wasi zgładzili ich. 11:48 I tak oto świadczycie o czynach waszych ojców i pochwalacie je: oni ich zabili, a wy budujecie zabitym grobowce. 11:49 Dlatego to już Mądrość Boża powiedziała: Poślę do nich proroków i apostołów, a oni jednych zabiją, innych będą prześladować. 11:50 I tak zostanie pomszczona na tym pokoleniu krew wszystkich proroków, przelana od początku świata, 11:51 od krwi Abla aż do krwi Zachariasza, który zginął między ołtarzem a przybytkiem. Tak, zapewniam was, dokona się zemsta na tym pokoleniu. 11:52 Biada wam, uczeni w Prawie! Wzięliście klucz poznania, lecz sami nie weszliście i tym, którzy chcieli wejść, też nie pozwoliliście. 11:53 A kiedy stamtąd wychodził, uczeni w Piśmie i faryzeusze tłoczyli się ku Niemu i zasypywali Go różnymi pytaniami. 11:54 Próbowali Go przy tym podejść i pochwycić na jakimś słowie. 12:1 A gdy tysięczne tłumy cisnęły się do Niego, tak że jedni po drugich deptali, począł mówić do swoich uczniów: Strzeżcie się kwasu faryzeuszy, to jest obłudy. 12:2 Nic bowiem nie jest zakryte, co nie miałoby być objawione; nic nie jest tak tajemne, żeby nie miało stać się znane. 12:3 To bowiem, co powiedzieliście w ciemności, będzie opowiadane przy pełnym świetle, co szeptaliście w izbie na ucho, będzie rozpowiadane na dachach. 12:4 A Ja, przyjaciele moi, mówię wam: Nie lękajcie się tych, którzy zabijają ciało, a potem już nic więcej nie mogą uczynić. 12:5 Pokażę wam, kogo macie się bać: bójcie się Tego, który, pozbawiwszy [was] życia, jest w mocy posłać [was] także na wieczne zatracenie. Tak, mówię wam, tego się bójcie! 12:6 Czyż bowiem nie sprzedają pięciu wróbli za dwa miedziaki? A jednak żaden z nich nie jest zapomniany przez Boga. Co więcej, nawet wszystkie włosy na waszych głowach są policzone.

12:7 Nie bójcie się więc. Jesteście warci więcej od wielu wróbli. 12:8 Zapewniam was także, iż Syn Człowieczy przyzna się wobec aniołów Bożych do każdego, kto wyzna Go wobec ludzi, 12:9 nie przyzna się zaś wobec aniołów Bożych do tego, kto wyprze się Go przed ludźmi. 12:10 I każdemu, kto mówi coś przeciwko Synowi Człowieczemu, będzie darowane, ale temu, kto bluźni przeciwko Duchowi Świętemu, nie będzie darowane. 12:11 Kiedy będą was prowadzić po synagogach, [stawiać] przed sądy i władze, to nie martwcie się, jak i co będziecie odpowiadali albo co [w ogóle] będziecie mówili. 12:12 Duch Święty nauczy was, co w takiej chwili trzeba będzie mówić. 12:13 A oto nagle ktoś z tłumu powiedział: Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił ze mną spadkiem. 12:14 Lecz On odrzekł: Człowieku, a któż Mnie ustanowił sędzią albo rozjemcą nad wami? 12:15 I rzekł do nich: Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości. Niczyje bowiem życie nie zależy od obfitości tego, co kto posiada. 12:16 Potem powiedział im taką oto przypowieść: Pewnemu bogatemu człowiekowi pole jego przyniosło obfite plony. 12:17 Zaczął się więc zastanawiać: Co ja teraz zrobię? Nie mam gdzie złożyć moich plonów. 12:18 W końcu powiedział sobie: Zrobię tak: zburzę moje [obecne] spichlerze i zbuduję większe. Tam właśnie złożę to, co mi się urodziło, i cały mój majątek. 12:19 I powiem sobie: Zgromadziłeś wielkie bogactwa, [starczą ci] na długie lata. Odpoczywaj sobie teraz, jedz, pij, zażywaj rozkoszy. 12:20 Ale Bóg powiedział mu: O niemądry! Jeszcze tej nocy zażądają od ciebie twojej duszy i dla kogóż zostanie to, co sobie przygotowałeś? 12:21 Oto co dzieje się z człowiekiem, który gromadzi sobie skarby, lecz nie jest bogaty w oczach Boga. 12:22 A do uczniów swoich powiedział: Dlatego mówię wam: Nie troszczcie się o życie wasze, o to, co będziecie jedli, ani o ciało, czym je przyodziejecie. 12:23 Bo dusza warta przecież więcej niż jedzenie, a ciało więcej niż odzież. 12:24 Popatrzcie na kruki: nie sieją ani nie zbierają czasu żniwa; nie mają piwnic ani spichlerzy, a jednak Bóg je żywi. O ileż więcej niż owe ptaki jesteście warci wy. 12:25 A któż z was przemyśliwaniem usilnym może choć o trochę przedłużyć swoje życie? 12:26 Jeżeli więc wobec tak małej rzeczy jesteście bezsilni, to po co się macie troszczyć o inne? 12:27 Popatrzcie na lilie polne: Nie pracują i nie przędą, a mówię wam, że nawet Salomon, przy całym przepychu swoim, nie był ubrany tak jak którakolwiek z nich. 12:28 Jeśli tedy zwykłe ziele, które jest dziś na polu, a jutro wrzuca się je do pieca, Bóg tak przyodziewa, to o ileż bardziej was, małej wiary? 12:29 Nie pytajcie tedy, co będziecie jeść albo pić, i nie popadajcie w trwogę. 12:30 Tego wszystkiego bowiem szukają poganie. Wasz Ojciec wie, że wam to potrzebne. 12:31 Raczej szukajcie królestwa Jego, a to będzie wam dodane. 12:32 Nie bój się, mała trzódko, gdyż podobało się waszemu Ojcu dać wam królestwo. 12:33 Sprzedajcie, co posiadacie, i rozdajcie [zapłatę] jako jałmużnę. Uczyńcie sobie trzosy, które się nie starzeją, skarb nie przemijający w niebie, gdzie ani złodziej się nie wkradnie, ani mól nie niszczy. 12:34 Gdzie jest bowiem skarb wasz, tam jest i serce wasze. 12:35 Niech będą przepasane wasze biodra i pochodnie zapalone, 12:36 sami zaś bądźcie podobni do ludzi oczekujących na swojego pana, który ma wracać z pewnej uczty, żeby otworzyć mu natychmiast, skoro tylko nadejdzie i zapuka. 12:37 Błogosławieni ci słudzy, których pan, przychodząc, zastanie na czuwaniu. Zaprawdę mówię wam, że przepasze się, każe im usiąść i obchodząc będzie im posługiwał. 12:38 A gdy nadejdzie o drugiej albo o trzeciej straży nocnej i tak samo ich zastanie, to zaprawdę błogosławieni będą ci słudzy. 12:39 Pamiętajcie zaś o tym: gdyby ojciec rodziny wiedział, kiedy przyjdzie złodziej, z pewnością czuwałby i nie pozwoliłby włamać się do swego domu. 12:40 I wy też bądźcie gotowi, bo Syn Człowieczy przyjdzie wtedy, kiedy nie będziecie się Go spodziewać. 12:41 A Piotr zapytał Go: Do nas tylko skierowałeś tę przypowieść czy do wszystkich? 12:42 Pan zaś odpowiedział: Jak ci się wydaje, kto to jest ów wierny i roztropny szafarz, którego pan postawił nad całą swoją rodziną, aby jej dostarczał pożywienia w czasie wyznaczonym? 12:43 Błogosławiony sługa, którego pan przychodząc zastaje tak czyniącego. 12:44 Zaprawdę mówię wam, że odda mu władzę nad wszystkimi dobrami swoimi. 12:45 Lecz jeśli sługa ów powie sobie: "Pan mój jeszcze długo nie wróci" – i zacznie bić sługi i służebnice, jeść i pić, i upijać się,

12:46 to właśnie [pan] nadejdzie wtedy, kiedy nie będzie się spodziewał ani nie będzie [nic] wiedział; każe go wychłostać i wyznaczy mu miejsce między niewiernymi. 12:47 Tego sługę, który poznał wolę pana, lecz niczego nie przygotował i nie postępował zgodnie z jego wolą, ukarze bardzo surowo. 12:48 Ten zaś, kto nie znał [woli pana] i dopuszczał się rzeczy godnych chłosty, będzie ukarany mniej surowo. Od każdego, któremu wiele dano, wiele też będzie się wymagać; a jeszcze więcej będzie się wymagać od tego, któremu wiele powierzono. 12:49 Przyszedłem wzniecić ogień na ziemi i niczego więcej nie pragnę, jak tego tylko, żeby ogień zapłonął. 12:50 Mam być ochrzczony, lecz jakąż udrękę odczuwam, zanim się to stanie! 12:51 Czy myślicie, że przychodzę po to, by ustanowić pokój na ziemi? O nie, mówię wam – raczej skłócenie. 12:52 Od tego bowiem momentu, gdy będzie gdzie w domu pięcioro, to troje zacznie występować przeciwko dwojgu, a dwóch przeciwko trzem: 12:53 Ojciec przeciwko synowi, syn przeciwko ojcu, matka przeciwko córce, córka przeciwko matce, teściowa przeciwko synowej, synowa przeciw teściowej. 12:54 A potem mówił do rzesz: Kiedy widzicie tworzącą się na zachodzie chmurę, to zaraz mówicie: Będzie deszcz. I tak też bywa. 12:55 A kiedy wieje wiatr południowy, przepowiadacie: Będzie gorąco. I tak też bywa. 12:56 O, wy, obłudnicy! Umiecie prorokować z wyglądu nieba i ziemi, a czemuż nie potraficie rozpoznać [znaczenia] tego czasu? 12:57 Czemuż to sami nie uznajecie tego, co słuszne? 12:58 Gdy z nieprzyjacielem twoim idziesz do tego, który ma władzę, to choć już jesteś w drodze, jeszcze staraj się dojść do zgody, żeby cię nie postawił przed sędzią, bo sędzia wyda cię dozorcy, a dozorca zamknie cię w więzieniu. 12:59 A stamtąd, zapewniam cię, nie wyjdziesz, dopóki nie oddasz ostatniego szelążka. 13:1 W tym samym czasie przyszli do Niego z wieścią o Galilejczykach, których krew zmieszał Piłat z krwią ich ofiar. 13:2 A On odpowiedział: Czy myślicie, że ci Galilejczycy, którzy tyle wycierpieli, gorsi byli od wszystkich pozostałych Galilejczyków? 13:3 Zapewniam was, że nie! Jeżeli nie będziecie pokutowali, wszyscy podobnie zginiecie. 13:4 Albo czy sądzicie, że owych osiemnastu, na których runęła wieża w Siloe i zabiła ich, bardziej zawiniło niż wszyscy pozostali mieszkańcy Jerozolimy? 13:5 Zapewniam was, że nie. Jeżeli nie będziecie pokutowali, wszyscy podobnie zginiecie. 13:6 Powiedział im też taką przypowieść: Pewien człowiek, mając drzewo figowe, zasadzone w swej winnicy, przyszedł kiedyś i szukał na nim owoców, lecz nie znalazł. 13:7 Powiedział tedy do tego, który uprawiał winnicę: Już od trzech lat przychodzę i szukam owocu na tej fidze, ale nic nie znajduję. Wytnij ją, po co ma tylko marnować ziemię? 13:8 Lecz on, odpowiadając, rzekł : Panie, zostaw ją jeszcze na ten rok; okopię ją i obłożę nawozem. 13:9 Może wyda owoc, a jeśli nie, to wtedy ją 13:10 Pewnego razu nauczał w jednej z synagog w szabat. 13:11 A była tam kobieta, która od lat osiemnastu miała ducha niemocy: bardzo pochylona, nie mogła w ogóle spojrzeć w górę. 13:12 Zobaczywszy ją Jezus przywołał ją ku sobie i powiedział do niej: Niewiasto, jesteś uwolniona od twej niemocy. 13:13 I włożył na nią ręce, a ona natychmiast wyprostowała się i poczęła wychwalać Boga. 13:14 A przełożony synagogi, mając Jezusowi za złe to, że w szabat dokonał uleczenia, powiedział do tłumu: Jest sześć dni, podczas których należy pracować. Wtedy przychodźcie i leczcie się, a nie w szabat. 13:15 Jezus zaś odpowiadając mu rzekł: Obłudnicy, czyż każdy z was nie odwiązuje w szabat wołu albo osła od żłobu i nie wyprowadza go do wodopoju? 13:16 Czyż więc nie należało uwolnić w dzień szabatu tej oto córki Abrahama, którą szatan więził przez osiemnaście lat? 13:17 A gdy to mówił, czerwienili się wszyscy Jego przeciwnicy, lud zaś cały radował się z powodu wszystkich chwalebnych czynów, których dokonywał. 13:18 Powiedział tedy: Do czego podobne jest królestwo Boże? Do czego mam je przyrównać? 13:19 Podobne jest do ziarna gorczycy, które wziąwszy człowiek zasiał na swym polu. A ono wzrosło i stało się wielkim drzewem, tak że ptaki powietrzne nadlatywały i odpoczywały na jego gałęziach. 13:20 I mówił dalej: Do czegóż [jeszcze] mam przyrównać królestwo Boże? 13:21 Podobne jest do kwasu, który wziąwszy kobieta włożyła w trzy miary mąki, aż wszystka się zakwasiła. 13:22 I tak chodził po miastach i osiedlach, nauczając i przybliżając się do Jerozolimy.

13:23 I oto zapytał Go ktoś: Panie, czy [rzeczywiście] niewielu jest takich, którzy będą zbawieni? A On odpowiedział im: 13:24 Starajcie się wchodzić wąską bramą, bo mówię wam, że wielu będzie usiłowało wejść, lecz nie będą mogli. 13:25 Kiedy zaś ojciec rodziny wstanie i zamknie drzwi, wy zostaniecie na zewnątrz i będziecie do drzwi kołatać, wołając: Panie, otwórz nam! A On odpowie wam: Nie znam was! Skąd jesteście? 13:26 Wy zaś zaczniecie mówić: Przecież jadaliśmy i piliśmy na Twoich oczach, a Ty sam nauczałeś na naszych ulicach. 13:27 A On wam powie: Nie wiem, skąd jesteście; odejdźcie ode Mnie wszyscy, którzy dopuszczacie się nieprawości. 13:28 I będzie płacz i zgrzytanie zębów, gdy zobaczycie Abrahama i Izaaka, i Jakuba, i wszystkich proroków w królestwie Bożym, z którego wy będziecie wyrzuceni na zewnątrz. 13:29 Przybędą ze wschodu i z zachodu, z północy i z południa i zasiądą w królestwie Bożym. 13:30 Oto ostatni, którzy będą pierwszymi, lecz są też i pierwsi, którzy będą ostatnimi. 13:31 Właśnie wtedy przyszło do Niego kilku faryzeuszy i powiedziało Mu: Odejdź stąd i uchodź, bo Herod chce Cię zabić. 13:32 A On odrzekł: Idźcie i powiedzcie temu lisowi: Oto wyrzucam złe duchy, dokonuję uzdrowień dziś i jutro, i [dopiero] trzeciego dnia znajdę się u kresu. 13:33 Potrzeba jednak, abym jeszcze dziś i jutro, i następnego dnia odbywał moją podróż. Nie wypada bowiem, żeby prorok zginął poza Jerozolimą. 13:34 Jeruzalem, Jeruzalem! To ty zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy są posłani do ciebie! Ileż, razy chciałem przygarnąć twoich synów, tak jak kokosz przykrywa skrzydłami swoje pisklęta, aleś nie chciało. 13:35 Oto opustoszeje wasz dom. Mówię zaś wam, że już Mnie nie zobaczycie, aż [nadejdzie dzień], kiedy powiecie: Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie 14:1 Gdy Jezus wszedł raz w szabat do domu pewnego przywódcy faryzeuszy, aby spożywać chleb oni Go śledzili. 14:2 A oto znalazł się przed Nim pewien człowiek chory na puchlinę wodną. 14:3 Rzekł tedy Jezus do uczonych w Prawie i faryzeuszy: Czy wolno leczyć w szabat, czy nie? 14:4 Ale oni milczeli. Wtedy, dotknąwszy go, uzdrowił i odesłał. 14:5 Zwracając się zaś do nich powiedział: Jeżeli komuś z was wpadnie do studni syn albo wół, to czyż nie wyciągniecie go natychmiast [nawet] w dzień szabatni? 14:6 I nie mogli Mu na to [nic] odpowiedzieć. 14:7 Patrząc zaś, jak zaproszeni zajmowali pierwsze miejsca, opowiedział im taką oto przypowieść: 14:8 Gdy będziesz zaproszony na ucztę, nie zasiadaj na pierwszym miejscu. Bo może się zdarzyć, że zostanie zaproszony ktoś godniejszy od ciebie, 14:9 a wówczas ten, który ciebie i jego zaprosił, przechodząc powie ci: Ustąp temu twoje miejsce. A wtedy musiałbyś ze wstydem zająć miejsce ostatnie. 14:10 Lecz ty, gdy będziesz zaproszony, idź i zajmij ostatnie miejsce, aby gdy przyjdzie ten, który cię zaprosił, mógł ci powiedzieć: Przyjacielu, posuń się wyżej! Wtedy okryjesz się chwałą w oczach współbiesiadników. 14:11 Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony. 14:12 Do tego zaś, który Go zaprosił, powiedział: Gdy urządzasz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani sąsiadów zamożnych, żeby z kolei oni zaprosili ciebie i odpłacili ci się w ten sposób. 14:13 Lecz ty, gdy urządzasz ucztę, zwołaj ubogich, ułomnych, kulawych i ślepych. 14:14 I będziesz szczęśliwy, bo oni nie mają z czego odwdzięczyć się tobie. Otrzymasz bowiem zapłatę w chwili zmartwychwstania sprawiedliwych. 14:15 Jeden ze współbiesiadników, gdy to usłyszał, powiedział: Szczęśliwy ten, kto będzie pożywał chleb w królestwie Bożym. 14:16 Wtedy Jezus rzekł do niego: Pewien człowiek wyprawił wielką ucztę i zaprosił na nią wielu. 14:17 Posłał też swego sługę, gdy nadszedł czas uczty, aby powiedział zaproszonym, żeby przyszli, bo już wszystko gotowe. 14:18 A oni wszyscy poczęli się wymawiać. Jeden powiedział: Kupiłem pole, muszę przecież pójść i zobaczyć je. Proszę cię, miej mnie za wytłumaczonego. 14:19 Drugi zaś rzekł: Zakupiłem pięć par wołów; idę je wypróbować. Proszę cię, miej mnie za wytłumaczonego. 14:20 A jeszcze inny oświadczył: Żonę pojąłem i dlatego nie mogę przyjść. 14:21 Powróciwszy tedy, sługa doniósł to wszystko swemu panu. Wówczas rozgniewał się pan i powiedział do swego sługi: Wyjdź zaraz na ulice i zaułki miast i przyprowadź tu ubogich, ułomnych, ślepych i kulawych.

14:22 A sługa ów rzekł: Panie, już uczyniono, jak rozkazałeś, lecz jeszcze jest miejsce. 14:23 Wtedy powiedział pan do sługi: Wyjdź na drogi i ścieżki i usilnie nakłaniaj do wejścia, tak aby zapełnił się mój dom. 14:24 Zapewniam was bowiem, że żaden z owych ludzi, którzy byli zaproszeni, nie zakosztuje mojej uczty. 14:25 A szły z Nim wtedy liczne rzesze. Zwróciwszy się do nich powiedział: 14:26 Jeżeli ktoś przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca, matki, żony, synów, braci i sióstr, i nawet siebie samego, to nie może być moim uczniem. 14:27 Kto nie dźwiga swego krzyża i nie idzie za Mną, również nie może być moim uczniem. 14:28 Któż bowiem z was, chcąc zbudować wieżę, nie siada wpierw i nie oblicza wydatków [i nie zastanawia się], czy będzie miał na wykończenie? 14:29 Inaczej bowiem gdyby położył fundamenty, a nie mógł skończyć budowli, wszyscy patrząc na to poczęliby drwić z niego mówiąc: 14:30 Oto człowiek, który rozpoczął budowę, lecz nie potrafił jej skończyć. 14:31 Albo jakiż król, wybierając się na wojnę przeciwko innemu królowi, nie usiądzie wpierw i nie zastanowi się, czy ze swymi dziesięcioma tysiącami ludzi będzie w stanie oprzeć się temu, który idzie przeciw niemu z dwudziestoma tysiącami? 14:32 Jeżeli nie [będzie w stanie], wyprawi poselstwo, gdy tamten będzie jeszcze daleko, prosząc go o warunki pokoju. 14:33 Tak więc nikt z was nie może być moim uczniem, jeśli się nie wyrzeknie wszystkiego, co posiada. 14:34 Sól jest dobra, lecz jeśli nawet sól straci swą moc, to czym się ją zaprawi? 14:35 Nie nadaje się już ani do ziemi, ani jako nawóz. Wyrzuca się ją na zewnątrz. Kto ma uszy do słuchania, niech słucha. 15:1 Przychodzili też do Niego, żeby Go posłuchać, wszyscy celnicy i grzesznicy, 15:2 faryzeusze zaś i uczeni w Piśmie, widząc to, szemrali: On przyjmuje grzeszników i jada z nimi. 15:3 Wtedy opowiedział im taką oto przypowieść: 15:4 Jeżeli ktoś z was ma sto owiec, to gdy mu zginie jedna z nich, czy nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za tą, która zginęła, tak długo, aż ją znajdzie? 15:5 Kiedy zaś ją odnajdzie, bierze z radością na ramiona, 15:6 a wróciwszy do domu zwołuje przyjaciół i sąsiadów i mówi do nich: Cieszcie się ze mną, bo oto znalazłem owcę, która była zaginiona. 15:7 Mówię wam, że w niebie będzie większa radość z powodu jednego grzesznika czyniącego pokutę niż z powodu dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują pokuty. 15:8 Albo: Jeśli jakaś kobieta ma dziesięć drachm, to gdy straci jedną drachmę, czyż nie zapala światła i nie wymiata całego domu, i nie poszukuje tak długo, aż [ją] znajdzie? 15:9 A kiedy znajdzie, zwołuje przyjaciółki i sąsiadki i mówi do nich: Cieszcie się ze mną, bo oto znalazłam drachmę, którą straciłam. 15:10 Mówię wam, iż tak samo wielka będzie radość wśród aniołów Bożych z powodu pokuty jednego grzesznika. 15:11 A potem powiedział: Pewien człowiek miał dwu synów. 15:12 I oto młodszy z nich rzekł do ojca: Ojcze, daj mi tę część majątku, która na mnie przypada. Podzielił tedy między nich majątek. 15:13 A po niewielu dniach młodszy syn, zabrawszy ze sobą wszystko, ruszył w podróż do dalekiej krainy, gdzie też, żyjąc rozrzutnie, roztrwonił cały swój majątek. 15:14 A kiedy już wszystko wydał, powstał straszny głód w owym kraju. I on też znalazł się w nędzy. 15:15 Ruszył tedy z miejsca i zgodził się na służbę u jednego z mieszkańców tej krainy. Ten zaś posłał go do swojego majątku, żeby pilnował świń. 15:16 Tam bardzo pragnął zaspokoić głód przynajmniej łupinami, którymi karmiono świnie, ale i tego nikt nie chciał mu dać. 15:17 Zastanowiwszy się tedy nad sobą, powiedział: Tylu służących w domu mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja przymieram tu głodem. 15:18 Wstanę, pójdę do mojego ojca i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem wobec nieba i przeciwko tobie. 15:19 Nie jestem już godzien nazywać się twoim synem, lecz uznaj mnie za jednego z twoich służących. 15:20 I powstawszy ruszył do swego ojca. A gdy był jeszcze daleko, zobaczył go ojciec, ulitował się nad nim, przybiegł do niego, wziął go w swe objęcia i ucałował go. 15:21 Wtedy rzekł do niego syn: Ojcze, zgrzeszyłem przeciwko niebu i przeciwko tobie! Już nie jestem godzien nazywać się twoim synem. 15:22 Lecz ojciec powiedział do swoich służących: Przynieście natychmiast najlepszą szatę i włóżcie na niego. Załóżcie mu też pierścień na palec i sandały na nogi. 15:23 Przyprowadźcie tłuste cielę i zabijcie je. Będziemy jeść i radować się,

15:24 bo oto mój syn był już umarły, a teraz znów żyje; był zaginiony i oto znów odnalazł się. I zaczęli ucztować. 15:25 A starszy jego syn był w tym czasie na polu. Kiedy zaś wracał i był blisko domu usłyszał muzykę i tańce. 15:26 Zawołał tedy jednego ze służących i wypytywał, co to wszystko znaczy. 15:27 A ten powiedział: Wrócił twój brat. Zabił przeto ojciec jedno tłuste cielę [z radości), że odzyskał go w zdrowiu. 15:28 A on oburzył się na to i nie chciał wejść do domu. Wyszedł tedy ojciec i począł go prosić. 15:29 On zaś odpowiadając rzekł do ojca: Oto już tyle lat służę ci, nigdy nie wykroczyłem przeciwko twoim nakazom, a jednak nie dałeś mi nawet koźlęcia, żebym się zabawił z moimi przyjaciółmi. 15:30 Lecz kiedy zjawił się twój syn, ten, który roztrwonił swój majątek z rozpustnicami, zabiłeś dla niego tłustego cielca. 15:31 A on odpowiedział mu: Synu, ty zawsze jesteś ze mną, i wszystko, co ja mam, do ciebie należy. 15:32 Przecież należało się weselić i radować, że oto ożył na nowo twój brat, ten, co był już umarły, i że odnalazł się ten, który był zaginął. 16:1 Do swoich uczniów zaś powiedział: Był pewien bogaty człowiek. Miał on rządcę, o którym mu doniesiono, że marnuje jego majątek. 16:2 Zawołał go zatem i rzekł mu: Cóż to słyszę o tobie? Zdaj mi sprawę z twojego zarządzania, już bowiem nie będziesz mógł zarządzać [moimi dobrami]. 16:3 Wtedy pomyślał sobie rządca: Co ja zrobię, gdy mój pan odbierze mi władzę zarządzania? Kopać nie mogę, wstydzę się żebrać. 16:4 Wiem już, co zrobię, żeby mnie inni przyjęli do swoich domów, gdy będę pozbawiony zarządzania. 16:5 Zwoławszy tedy wszystkich dłużników swego pana, powiedział do pierwszego: Ile jesteś dłużny mojemu panu? 16:6 A on odpowiedział: Sto beczek oliwy. Rzekł mu: Bierz twój zapis, siadaj szybko i pisz: pięćdziesiąt. 16:7 Potem mówił do drugiego: A ty ile jesteś winien? Sto korcy pszenicy – odpowiedział. Tedy rzekł mu: Bierz twój wykaz długów i napisz: osiemdziesiąt. 16:8 I pochwalił pan nieuczciwego rządcę za to, że rozsądnie postąpił. Bo synowie tego świata roztropniejsi są wśród podobnych sobie niż synowie światłości. 16:9 A Ja mówię: Zjednujcie sobie przyjaciół [nawet] przez niegodziwe pieniądze, aby przyjęto was do wiecznych przybytków, kiedy już wszystko opuścicie. 16:10 Każdy bowiem, kto jest wierny w rzeczach małych, jest też wierny i w rzeczach największych; a kto jest niegodziwy w małych rzeczach, również i w wielkich pozostaje niegodziwcem. 16:11 Jeżeli nie byliście wierni w zarządzaniu niegodziwą mamoną, to któż wam powierzy prawdziwe dobro? 16:12 A jeśli w zarządzaniu tym, co cudze, nie byliście wierni, to któż zleci wam to, co wasze? 16:13 Żaden sługa nie może dwom panom służyć, bo albo będzie miał jednego w nienawiści miłując jednocześnie drugiego, albo do jednego przylgnie, a drugim wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i mamonie. 16:14 Przysłuchiwali się zaś temu faryzeusze, znani z chciwości, i drwili sobie z Niego. 16:15 Powiedział im tedy: Ukazujecie przed ludźmi waszą sprawiedliwość, lecz Bóg zna wasze serca; to zaś, co jest wzniosłe w oczach ludzi, za obrzydliwość uchodzi wobec Boga. 16:16 Prawo i Prorocy sięgają aż do Jana, później zaś jest głoszona Dobra Nowina o królestwie Bożym, które każdy pragnąłby zdobyć siłą. 16:17 Lecz niebo i ziemia wpierw przeminą, nim choćby jedna kreska z Prawa przepadnie. 16:18 Każdy, kto rozchodzi się ze swoją żoną i bierze inną, cudzołoży. I ten, który opuszczoną bierze za żonę, również cudzołoży. 16:19 Był kiedyś pewien bogaty człowiek. Ubierał się w purpurę i bisior i ucztował hucznie każdego dnia. 16:20 A przed bramą jego [domu] leżał biedak, imieniem Łazarz, cały pokryty wrzodami. 16:21 Jakże chętnie posiliłby się on choćby okruchami ze stołu bogacza! Lecz tylko psy przychodziły i lizały jego rany. 16:22 I oto umarł żebrak. Wtedy pojawili się aniołowie i zanieśli go na łono Abrahama. Potem umarł także bogacz i został pochowany. 16:23 A znajdując się w Otchłani i cierpiąc bardzo, podniósł oczy, zobaczył w oddali Abrahama i Łazarza na jego łonie. 16:24 I zawołał: Ojcze Abrahamie, zlituj się nade mną i przyślij Łazarza, żeby choć umoczył koniec swojego palca w wodzie i zwilżył mi język, bo strasznie cierpię w tym ogniu. 16:25 Abraham zaś powiedział: Synu, przypomnij sobie, jakie to wielkie dobra otrzymałeś za życia swego, podczas gdy Łazarz doznawał równie wielkiej nędzy. Teraz jest na odwrót: on doznaje pociechy, a ty cierpisz męki.

16:26 Istnieje przy tym ogromna przepaść między nami i wami, tak że ci, którzy chcieliby stąd przejść do was – nie mogą, ani stamtąd nikt nie może tu przybyć. 16:27 Wtedy tamten powiedział: Proszę cię tedy, ojcze, poślij go do domu mojego ojca, 16:28 gdzie mam pięciu braci. Niech ich przestrzeże, żeby i oni nie dostali się przypadkiem na to miejsce męki. 16:29 Lecz Abraham odrzekł: Mają przecież Mojżesza i Proroków! Niech ich słuchają. 16:30 A on na to: Nie, ojcze Abrahamie! Gdyby ktoś z umarłych poszedł do nich, to by pokutowali. 16:31 Lecz on rzekł: Jeżeli nie słuchają Mojżesza i Proroków, to nawet przez kogoś powstałego z martwych nie dadzą się przekonać. 17:1 I powiedział do swoich uczniów: Nie jest możliwe, żeby nie przyszły zgorszenia, lecz biada temu, przez którego przychodzą. 17:2 Lepiej by mu było, gdyby mu uwiązano kamień młyński u szyi i rzucono go do morza, niż żeby miał zgorszyć jednego z tych maluczkich. Miejcie się na baczności. 17:3 Jeżeli twój brat dopuści się czegoś przeciw tobie, upomnij go: jeśli będzie żałował swego czynu, przebacz mu. 17:4 I jeśli nawet siedem razy w ciągu dnia zawini przeciwko tobie, lecz potem siedem razy zwróci się do ciebie i powie: żałuję – to też mu przebacz. 17:5 Powiedzieli apostołowie do Pana: Spraw, żeby nasza wiara była większa. 17:6 A Pan odpowiedział: Jeżeli będziecie mieli wiarę nawet taką tylko, jak ziarnko gorczycy, to gdy powiecie temu oto drzewu sykomory, żeby wyszło stąd z korzeniami i przeniosło się do morza, to was usłucha. 17:7 Jeśli ktoś z was ma sługę zajmującego się orką lub pilnowaniem stada, to gdy ten wróci z pola, czy mówi do niego: Chodź szybko i siadaj do stołu? 17:8 Czy nie powie raczej: Przygotuj mi coś na kolację, ubierz się i posłuż mi, aż się najem i napiję, a potem ty zjesz coś i napijesz się? 17:9 Albo czy będzie okazywał jakąś wdzięczność swojemu słudze za to, że zrobił wszystko, co mu polecił? 17:10 Tak też i wy, gdy czynicie to wszystko, co wam nakazano, mówcie sobie: Jesteśmy sługami nieużytecznymi. Zrobiliśmy to, co powinniśmy byli zrobić. 17:11 A gdy był w drodze do Jerozolimy, przechodził środkiem pomiędzy Samarią i Galileą. 17:12 A kiedy wchodził do pewnej osady, zabiegło Mu drogę dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się opodal i 17:13 zaczęli wołać podniesionym głosem: Jezusie, Nauczycielu, zmiłuj się nad nami! 17:14 A On, zobaczywszy ich, powiedział: Idźcie i pokażcie się kapłanom. Kiedy byli w drodze, zostali oczyszczeni. 17:15 Wtedy jeden z nich, gdy spostrzegł, że jest oczyszczony, wrócił, wysławiając całym głosem Boga. 17:16 Potem upadł Mu do nóg i dziękował. A był to Samarytanin. 17:17 Jezus zaś odpowiadając rzekł: Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest jeszcze dziewięciu? 17:18 Nie znalazł się nikt, kto by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec? 17:19 A do niego powiedział: Wstań i idź! Uzdrowiła cię twoja wiara. 17:20 Zapytany zaś przez faryzeuszy, kiedy nadejdzie królestwo Boże odpowiedział: Królestwo Boże nie przyjdzie w sposób dający się zauważyć. 17:21 I niech wam nie mówią: Oto tu jest lub tam. Królestwo Boże jest bowiem w was. 17:22 Powiedział też do swoich uczniów: Przyjdą czasy, kiedy będziecie pragnęli zobaczyć choć jeden dzień Syna Człowieczego, lecz nie zobaczycie. 17:23 I będą wam mówić: Oto tu jest lub tam. Nie chodźcie tam nie naśladujcie ich. 17:24 Jak błyskawica ukazując się na niebie oświetla całe niebo, tak też będzie z Synem Człowieczym w dniu Jego. 17:25 Lecz wpierw musi wiele wycierpieć i być odrzuconym przez to plemię. 17:26 I jak było w czasach Noego, tak też będzie za dni Syna Człowieczego: 17:27 jedli, pili, żenili się, wychodziły za mąż – aż do chwili, kiedy to Noe wszedł do arki. Potem przyszedł potop i zniszczył wszystkich. 17:28 Podobnie zresztą działo się za czasów Lota: jedli, pili, kupowali, sprzedawali, uprawiali pola i budowali. 17:29 Tego dnia zaś, kiedy to Lot wyszedł z Sodomy, spadły z nieba ogień i siarka i wytraciły wszystkich. 17:30 Tak też będzie wtedy, kiedy pojawi się Syn Człowieczy. 17:31 Gdy ktoś będzie się znajdował w owym czasie na dachu, mając jeszcze swoje rzeczy wewnątrz domu, niech nie wraca, żeby je zabrać. Podobnie też gdy ktoś będzie się znajdował na polu niech nie wraca. 17:32 Przypomnijcie sobie żonę Lota. 17:33 Ktokolwiek usiłuje ocalić swoje życie, straci je; ten zaś, kto by je stracił, znów będzie żył. 17:34 Mówię wam, że nocy owej będą dwaj na tym samym posłaniu: jeden będzie zabrany, a drugi zostanie.

17:35 17:37 sępy.

Dwie kobiety będą obracały żarna: jedną zabiorą, a druga pozostanie. (36) Gdzie, Panie? – zapytali Go. A On powiedział: Gdziekolwiek będzie ciało, tam też zgromadzą się i

18:1 Mówił im też za pomocą przypowieści, że ciągle należy się modlić i nie ustawać. 18:2 Sędzia pewien [– mówił –] był w jednym mieście; nie lękał się Boga i wcale nie zważał na ludzi. 18:3 I żyła w tym mieście również pewna wdowa. Przychodziła do niego i mówiła: Weź mnie w obronę przed moim przeciwnikiem. 18:4 Przez długi czas jednak nie chciał. W końcu powiedział sobie: Chociaż nie boję się Boga i nie zważam na ludzi, 18:5 to jednak, ponieważ tak mnie ta wdowa nachodzi, będę jej bronił. Bo wreszcie przyjdzie jeszcze i spoliczkuje mnie. 18:6 Pan zaś rzekł: Rozważcie dobrze, co powiedział ów niesprawiedliwy sędzia. 18:7 Czyż wobec tego Bóg nie weźmie w obronę swoich wybranych, gdy wołają doń we dnie i w nocy, i czy będzie odkładał ich sprawę? 18:8 Zapewniam was, że zaraz weźmie ich w obronę. Lecz czy Syn Człowieczy, przychodząc, znajdzie jeszcze na ziemi wiarę? 18:9 Tym zaś, którzy byli zadufani w sobie i pogardzali innymi, powiedział taką oto przypowieść: 18:10 Dwaj ludzie weszli do świątyni, żeby się modlić: jeden faryzeusz, a drugi celnik. 18:11 Faryzeusz, stojąc, tak się modlił w duszy: Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie: jak złodzieje, nieuczciwi, cudzołożnicy, jak na przykład ten celnik. 18:12 Poszczę dwa razy w tygodniu, oddaję dziesięcinę ze wszystkiego, co mam. 18:13 A celnik, stojąc z daleka, nie śmiał nawet oczu podnieść w górę; bił się tylko w piersi i mówił: Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu. 18:14 Mówię wam, ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Bo każdy, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony. 18:15 Przynoszono także do Niego niemowlęta, żeby się ich [choć] dotknął, lecz uczniowie, widząc to, zabraniali im. 18:16 Ale Jezus przywołał je do siebie i powiedział: Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie zabraniajcie im. Takich jest bowiem królestwo Boże. 18:17 Zaprawdę mówię wam: Jeśli ktoś nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, to nie wejdzie do niego. 18:18 I oto zapytał Go pewien dostojnik: Nauczycielu dobry, co mam czynić, żeby osiągnąć życie wieczne? 18:19 A Jezus powiedział do niego: Dlaczego nazywasz Mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, prócz jednego Boga. 18:20 Znasz przecież przykazania: Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie dawaj fałszywego świadectwa, czcij ojca swego i matkę. 18:21 A on odpowiedział: Przestrzegałem tego wszystkiego od samej młodości. 18:22 Usłyszawszy to Jezus powiedział: Jednego jeszcze ci brak. Sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj [pieniądze] ubogim. A będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną. 18:23 Lecz on, gdy to usłyszał, zasmucił się, bo był bardzo bogaty. 18:24 Wtedy Jezus, widząc [jego smutek], powiedział: Jakże trudno będzie wejść do królestwa Bożego tym, którzy mają pieniądze. 18:25 Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogaczowi wejść do królestwa Bożego. 18:26 A ci, którzy słuchali tych słów, mówili: Czy wobec tego w ogóle może się ktoś zbawić? 18:27 A On rzekł im: To, co niemożliwe dla ludzi, jest możliwe u Boga. 18:28 Piotr zaś powiedział: Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą. 18:29 Lecz On na to: Zaprawdę mówię wam, iż nie ma takiego, który opuściwszy dla królestwa Bożego swój dom albo żonę, braci, rodziców lub dzieci, 18:30 nie otrzymałby o wiele więcej już na tym świecie i życia wiecznego w przyszłości. 18:31 Wziąwszy ze sobą Dwunastu powiedział do nich Jezus: Oto idziemy do Jerozolimy. Wypełni się wszystko, co napisali prorocy o Synu Człowieczym. 18:32 Będzie wydany poganom, będą zeń drwić, znieważą Go i oplują. 18:33 A po ubiczowaniu zabiją Go, lecz On zmartwychwstanie dnia trzeciego. 18:34 Ale oni nic z tego nie rozumieli. Zakryte były przed nimi te słowa Nie pojęli tego, co im mówił. 18:35 A kiedy już przybliżał się do Jerycha, [zobaczył, jak] jakiś niewidomy siedział przy drodze i żebrał. 18:36 Ten, gdy usłyszał, że obok przechodzi tłum, zapytał, co to jest. 18:37 Powiedziano mu, że to Jezus z Nazaretu przechodzi. 18:38 Wówczas on zawołał: Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną! 18:39 A ci, którzy szli na przedzie, upominali go, żeby zamilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: Synu Dawida, ulituj się nade mną!

18:40 Zatrzymał się tedy Jezus i kazał go przywołać do siebie. Kiedy zaś był już blisko, zapytał go mówiąc: 18:41 Co chcesz, żebym ci uczynił? Odpowiedział: Panie, żebym przejrzał. 18:42 A Jezus powiedział mu: Przejrzyj, uzdrowiła cię twoja wiara. 18:43 I natychmiast przejrzał i ruszył za Nim, wychwalając Boga. A wszystek lud, widząc to, oddawał chwałę Bogu. 19:1 Wszedłszy do Jerycha, przechodził przez miasto. 19:2 Pewien zaś człowiek, imieniem Zacheusz, przełożony celników, człowiek zamożny, 19:3 chciał zobaczyć Jezusa [i dowiedzieć się], kim jest, lecz z powodu tłumu nie mógł, bo był bardzo małego wzrostu. 19:4 Podbiegłszy tedy wdrapał się na drzewo sykomory, żeby Go zobaczyć, ponieważ miał tamtędy przechodzić. 19:5 A kiedy Jezus przyszedł na to miejsce, zobaczył go i powiedział: Zacheuszu, zejdź szybko, bo muszę dziś znaleźć się w twoim domu. 19:6 Zszedł więc szybko i przyjął Go z radością. 19:7 A wszyscy, patrząc na to, mieli Mu za złe, że przestaje z grzesznikami. 19:8 Zacheusz zaś powstawszy powiedział do Pana: Panie, połowę mojego majątku oddaję na ubogich, a jeśli kiedykolwiek kogoś skrzywdziłem, wynagrodzę to czterokrotnie. 19:9 A Jezus rzekł mu na to: Dziś dokonało się zbawienie dla tego domu, gdyż i on jest potomkiem Abrahama. 19:10 Syn Człowieczy przyszedł po to, by szukać i ratować to, co było zaginione. 19:11 Gdy oni przysłuchiwali się tym słowom – był zaś już blisko Jerozolimy, a oni sądzili, że wkrótce nadejdzie królestwo Boże – opowiedział im jeszcze taką oto przypowieść: 19:12 Pewien wysokiego rodu człowiek udał się do odległego kraju. Miał tam objąć władzę nad pewnym królestwem, a potem wrócić. 19:13 Zwołał tedy dziesięciu swoich sług, dał im dziesięć min mówiąc: Obracajcie nimi aż do mego powrotu. 19:14 A poddani jego nienawidzili go. Posłali tedy zaraz za nim delegację ze słowami: Nie chcemy, żeby on nami rządził. 19:15 Kiedy zaś on wrócił po objęciu królestwa, kazał zwołać swoje sługi, tych, którym dał pieniądze, żeby się dowiedzieć, jak każdy nimi obracał. 19:16 Przyszedł tedy pierwszy i powiedział: Panie, twoja mina przysporzyła dziesięć nowych min. 19:17 A on rzekł do niego: Dobrze, sługo sumienny! Ponieważ byłeś wierny w rzeczach małych, będziesz miał władzę nad dziesięcioma miastami. 19:18 Potem przyszedł drugi i powiedział: Panie, twoja mina przysporzyła pięć innych min. 19:19 A on rzekł do niego: I ty będziesz miał władzę nad pięcioma miastami. 19:20 Wreszcie jeszcze inny przyszedł i powiedział: Panie, oto mina twoja. Miałem ją schowaną w chustce. 19:21 Bałem się bowiem ciebie, bo jesteś człowiekiem surowym: bierzesz stamtąd, gdzie nie położyłeś, i zbierasz tam, gdzie nie zasiałeś. 19:22 Rzekł mu tedy: Sługo niegodziwy, będę cię sądził [według tego, co wyszło] z twych własnych ust. Otóż wiedziałeś, że jestem człowiekiem surowym, że biorę stamtąd, gdzie nie położyłem, zbieram tam, gdzie nie zasiałem. 19:23 Czemuż tedy nie oddałeś moich pieniędzy do wspólnej kasy, żebym, gdy wrócę, mógł je podjąć z zyskiem? 19:24 Do obecnych zaś tam powiedział: Zabierzcie mu jego minę i dajcie temu, który ma dziesięć min. 19:25 A oni powiedzieli: Panie, ma już przecież dziesięć min. 19:26 Mówię wam, że każdemu, kto ma, będzie dodane, żeby miał w obfitości. Temu zaś, który nie ma, będzie zabrane nawet to, co już ma. 19:27 Nieprzyjaciół zaś moich, tych, którzy nie chcieli, żebym nimi rządził, przyprowadźcie tu i zabijcie na moich oczach. 19:28 To powiedziawszy ruszył w dalszą drogę, zmierzając do Jerozolimy. 19:29 A kiedy już zbliżył się do Betfage i do Betanii [położonej] na górze, która się zwie Oliwną, wysłał dwóch spośród swoich uczniów 19:30 mówiąc im: Idźcie do osady, która znajduje się naprzeciw was. U wejścia do niej znajdziecie oślątko na uwięzi. Nikt z ludzi jeszcze nie zasiadał na nim. Odwiążcie je i przyprowadźcie tu. 19:31 A gdyby was ktoś zapytał, czemu je odwiązujecie, to odpowiedzcie mu tak: Pan go potrzebuje. 19:32 Poszli tedy ci, których posłał, i znaleźli, tak jak im powiedział. 19:33 A kiedy odwiązywali oślątko, jego właściciele zapytali: 19:34 Dlaczego odwiązujecie to oślątko? A oni na to: Bo Pan go potrzebuje. 19:35 I przyprowadzili je do Jezusa. A potem, położywszy na nie swe szaty, usadowili Jezusa. 19:36 Gdy zaś już jechał, rozścielali swoje okrycia na drodze.

19:37 A kiedy schodzili z Góry Oliwnej, całe rzesze uczniów, radując się, poczęły donośnym głosem wielbić Boga z powodu wszystkich cudów, jakie widziano. 19:38 Wołali: Błogosławiony Król, który przychodzi w imię Pańskie. Pokój na niebie, chwała na wysokościach. 19:39 Niektórzy zaś spośród faryzeuszy wołali do Niego z tłumu: 19:40 Nauczycielu, uspokój Twoich uczniów. On zaś rzekł do nich: Zapewniam was, że jeśli oni zamilkną, kamienie będą wołać. 19:41 A kiedy się zbliżył i zobaczył miasto, zapłakał nad nim i powiedział: 19:42 Gdybyś i ty poznało w tym dniu to, co jest dla twego pokoju, lecz jest teraz zakryte przed twoimi oczyma! 19:43 Przyjdą dla ciebie dni, kiedy to nieprzyjaciele twoi otoczą cię wałem i oblegną cię, i ścisną zewsząd, i 19:44 na ziemię powalą ciebie i twoich synów, którzy w tobie są. I nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu, dlatego żeś nie rozpoznało czasu nawiedzenia twego. 19:45 A kiedy wszedł do świątyni, począł wyrzucać tych, co tam sprzedawali. Mówił im przy tym: 19:46 Napisane jest przecież: Mój dom jest domem modlitwy, a wyście zeń uczynili jaskinię zbójców. 19:47 I nauczał co dzień w świątyni. Arcykapłani zaś i uczeni w Piśmie usiłowali Go zgładzić. Tego samego chcieli przywódcy ludu. 19:48 Nie wiedzieli jednak, co mogliby Mu zrobić, bo cały lud słuchał Go z zachwytem. 20:1 Pewnego dnia, gdy nauczał głosząc w świątyni Dobrą Nowinę, zeszli się arcykapłani z uczonymi w Piśmie i starszymi i pytali Go: 20:2 Powiedz nam, jakim prawem to czynisz? Albo kto Ci dał taką władzę? 20:3 A Jezus odpowiadając rzekł: Ja też zapytam was o coś: Powiedzcie Mi, 20:4 chrzest Jana pochodzi z nieba czy od ludzi? 20:5 Poczęli się tedy zastanawiać między sobą mówiąc: Jeżeli powiemy, że z nieba, to zapyta nas: Dlaczegoście mu nie uwierzyli? 20:6 Jeżeli zaś powiemy, że od ludzi, to cały lud rzuci się na nas z kamieniami. Są bowiem przekonani, że Jan jest prorokiem. 20:7 Powiedzieli zatem, że nie wiedzą, skąd. 20:8 Wtedy Jezus rzekł im: To Ja też nie powiem wam, jakim prawem to czynię. 20:9 A potem opowiedział ludziom taką oto przypowieść: Pewien człowiek założył sobie winnicę i oddał ją w dzierżawę rolnikom, a sam wyjechał na dłuższy czas. 20:10 W odpowiednim zaś momencie posłał swojego sługę do dzierżawców, żeby mu dali należną część z owoców winnicy. Lecz oni, pobiwszy go, odesłali z niczym. 20:11 Posłał tedy innego sługę. Lecz oni i tego również pobili, obrzucili obelgami i odesłali z niczym. 20:12 Posłał trzeciego, a oni go pokaleczyli i wyrzucili od siebie. 20:13 Wtedy właściciel winnicy powiedział sam do siebie: Co mam zrobić? Poślę mojego ukochanego syna. Jego chyba uszanują. 20:14 Lecz dzierżawcy, skoro tylko go ujrzeli, pomyśleli sobie: On jest dziedzicem. Zabijmy go, a wówczas dziedzictwo nam przypadnie w udziale. 20:15 I wyrzuciwszy go poza winnicę, zabili. Co im za to zrobi właściciel winnicy? 20:16 Przyjdzie sam, wytraci owych dzierżawców; a winnicę powierzy innym. Lecz oni, usłyszawszy to, powiedzieli: Nigdy. 20:17 Wtedy On patrząc na nich rzekł: Cóż wobec tego znaczy to, co jest napisane: Kamień odrzucony przez budowniczych stał się kamieniem węgielnym? 20:18 Każdy, kto upadnie na ten kamień, rozbije się; gdy zaś na kogoś kamień spadnie, też zmiażdży go. 20:19 Uczeni w Piśmie i arcykapłani dokładali tedy wszelkich starań, ażeby Go właśnie zaatakować, lecz bali się ludu. Zrozumieli bowiem, że to do nich skierował to podobieństwo. 20:20 Pilnując Go tedy, wysłali szpiegów, którzy udawali ludzi pobożnych po to, by pochwycić Go w mowie, a potem wydać w ręce zwierzchności i władzy namiestnika. 20:21 Postawili Mu takie oto pytanie: Nauczycielu, wiemy, że słusznie mówisz i nauczasz. Nie szukasz niczyich względów, lecz nauczasz prawdziwej drogi Bożej. 20:22 Czy wolno płacić podatek cesarzowi, czy nie? 20:23 Lecz On, odkrywszy ich podstęp, powiedział: 20:24 Pokażcie Mi denara. Czyja to jest podobizna i napis? A oni odpowiedzieli: Cesarza. 20:25 Tedy rzekł im: Oddajcież więc to, co jest cesarskie, cesarzowi, a to, co Boże – Bogu. 20:26 I nie mogli publicznie pochwycić Go na żadnym słowie. Pełni podziwu dla Jego odpowiedzi, zamilkli. 20:27 I przyszło do Niego kilku spośród saduceuszy, którzy odrzucają zmartwychwstanie, i zapytali Go mówiąc:

20:28 Nauczycielu, Mojżesz napisał nam tak: Jeżeli umrze ktoś żonaty a bezdzietny, to jego żonę powinien pojąć brat i zrodzić z niej potomstwo swemu bratu. 20:29 Otóż było siedmiu braci. Pierwszy pojął żonę i umarł bezpotomnie. 20:30 Wziął ją następny, 20:31 potem trzeci, w podobny sposób siedmiu [wzięło ją za żonę i] nie zostawiwszy potomstwa – pomarło. 20:32 W końcu zmarła także i owa kobieta. 20:33 Czyją tedy będzie ona żoną w chwili zmartwychwstania? Siedmiu bowiem miało ją za żonę. 20:34 A Jezus rzekł do nich: Żyjąc na tym świecie, ludzie żenią się i wydają za mąż, 20:35 lecz ci, którzy okażą się godnymi przyszłego świata i zmartwychwstania, nie będą się ani żenić, ani wychodzić za mąż, 20:36 ani nawet nie będą już mogli umrzeć. Są bowiem podobni do aniołów, są synami Boga, jako zrodzeni w zmartwychwstaniu. 20:37 Że zaś umarli zmartwychwstaną, to już Mojżesz dał do zrozumienia, kiedy mówiąc o krzaku nazwał Pana Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba. 20:38 A Bóg nie jest przecież Bogiem umarłych, lecz żywych. Wszyscy bowiem żyją dla Niego. 20:39 W odpowiedzi na to niektórzy spośród uczonych w Piśmie przyznali: 20:40 Dobrze powiedziałeś, Nauczycielu! I nie mieli już odwagi pytać Go o coś jeszcze. 20:41 Powiedział tedy do nich: Jak można twierdzić, że Mesjasz jest synem Dawida? 20:42 Przecież sam Dawid mówi w Księdze Psalmów: Rzekł Pan do Pana mego: zasiadaj po prawicy mojej, 20:43 aż położę twych nieprzyjaciół jako podnóżek dla stóp twoich. 20:44 Jeśli Dawid nazywa Go Panem, to jakże może On być jego synem? 20:45 A potem, gdy cały lud słuchał, powiedział do swoich uczniów: 20:46 Strzeżcie się uczonych w Piśmie! Lubią bowiem przechadzać się w pięknych szatach, [pragną] żeby ich pozdrawiano na rynku, wybierają pierwsze rzędy w synagogach i najzaszczytniejsze miejsca na ucztach; 20:47 ograbiają domy wdów, udając przy tym, że odmawiają długie modlitwy. Spotka ich największa zagłada. 21:1 A potem spojrzawszy zobaczył bogaczy, którzy wrzucali swe ofiary do skarbony. 21:2 Widział też, jak pewna wdowa, bardzo uboga, wrzuciła do niej dwa malutkie pieniążki. 21:3 I powiedział: Zapewniam was, że ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy inni. 21:4 Wszyscy ci bowiem z tego złożyli Bogu ofiarę, co im zbywało, a ona ofiarowała ze swojego niedostatku, z wszystkiego, co miała do życia. 21:5 A kiedy niektórzy mówili o świątyni, że jest przyozdobiona pięknymi kamieniami i ofiarowanymi klejnotami, On rzekł: 21:6 Przyjdą dni, że z tego, co widzicie, nie pozostanie kamień na kamieniu; wszystko będzie zwalone. 21:7 Zapytali Go tedy: Nauczycielu, kiedy się to stanie, i co będzie znakiem, że już się zaczyna? 21:8 On zaś rzekł: Uważajcie, żeby was ktoś nie uwiódł. Przyjdzie bowiem wielu (rzekomo) w imię moje i będą mówić, że to Ja jestem i że czas już nadszedł. Nie idźcie za nimi! 21:9 Gdy usłyszycie odgłosy bitew i przewrotów, nie bójcie się. Musi się to najpierw stać, ale jeszcze nie zaraz będzie koniec. 21:10 Mówił do nich wtedy: Powstanie naród przeciwko narodowi i królestwo przeciwko królestwu. 21:11 Będą się zdarzały trzęsienia ziemi, a w niektórych okolicach zaraza i głód dotkliwy. Na niebie pojawią się przerażające widma i cudowne znaki. 21:12 Lecz jeszcze przedtem wystąpią przeciwko wam, będą was prześladować, wydawać synagogom i wtrącać do więzień, wodzić przed królów i namiestników z powodu mojego imienia. 21:13 Jednak to będzie o was [dobrze] świadczyć. 21:14 Postanówcie sobie też w waszych sercach nie myśleć o tym, jak macie odpowiadać. 21:15 To Ja bowiem ześlę wam dar mowy i mądrość taką, że nie będą się mogli jej oprzeć nawet wszyscy nieprzyjaciele wasi. 21:16 Będą zaś wydawać was w ręce nieprzyjaciół nawet wasi rodzice, bracia, krewni i przyjaciele i niektórych spośród was pozbawią życia. 21:17 Z powodu mojego imienia wszyscy będą was mieć w nienawiści. 21:18 Lecz nawet jeden włos z głowy waszej nie przepadnie. 21:19 Dzięki swej wytrwałości ocalicie wasze dusze. 21:20 A gdy będziecie widzieli, jak Jerozolima jest otaczana przez wojsko, to wiedzcie, że bliskie jest już jej zniszczenie. 21:21 Wówczas ci, co są w Judei, niech uciekają w góry; ci, co są wewnątrz [miasta], niech wyjdą na wieś, ci zaś, co są na wsi, niech nie idą do wewnątrz [miasta]. 21:22 Będą to bowiem dni pomsty, aby się wypełniło wszystko, co jest napisane.

21:23 Biada zaś brzemiennym i karmiącym w dni owe. Nastanie bowiem wielki ucisk na ziemi i gniew straszny [objawi się] przeciwko temu ludowi. 21:24 I tak będą padać od miecza i uprowadzą ich w niewolę po wszystkich narodach. Jerozolimę zaś będą deptać poganie, dopóki nie przeminą czasy pogańskie. 21:25 Ukażą się też znaki na słońcu i księżycu, i gwiazdach, ludzi zaś na ziemi ogarnie trwoga i bezwład z powodu szumu morza i wód wzburzonych. 21:26 Kiedy zaś ludzie mdleć będą ze strachu i niepewności oczekiwania na to, co może się jeszcze zdarzyć – bo przecież moce niebieskie będą poruszone – 21:27 wtedy zobaczą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłoku z wielką potęgą i w chwale. 21:28 A gdy to się zacznie dziać, umocnijcie się i podnieście wasze głowy, bo zbliża się wasze odkupienie. 21:29 Powiedział im też taką oto przypowieść: Popatrzcie na figi i na wszystkie inne drzewa. 21:30 Gdy wypuszczają pączki, to widząc je poznajecie, że już blisko jest lato. 21:31 Tak też i wy: gdy zobaczycie, jak się to wszystko zacznie dziać, wiedzcie, że już blisko jest królestwo Boże. 21:32 Zaprawdę mówię wam, nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie. 21:33 Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nie przeminą. 21:34 Uważajcie zatem na siebie! Niech serc waszych nie obciąża ani obżarstwo, ani pijaństwo, ani [zbytnia] troska o to życie, żeby nie spadł na was ów dzień niespodziewanie. 21:35 Bo uchwyci on jak w potrzask tych wszystkich, którzy żyją na tej ziemi. 21:36 Czuwajcie tedy modląc się bez przerwy, żebyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma przyjść, i stanąć przed Synem Człowieczym. 21:37 W tym czasie w ciągu dnia nauczał w świątyni, a na noc wychodził i przebywał na górze zwanej Oliwną. 21:38 A cały lud od samego rana zbierał się przy Nim, aby Go słuchać w świątyni. 22:1 Zbliżało się już święto Przaśników, zwane Paschą. 22:2 Arcykapłani zaś i uczeni w Piśmie zastanawiali się, jak by zabić Jezusa. Bali się bowiem ludu. 22:3 A oto szatan wstąpił w Judasza, zwanego Iskariotą, jednego z Dwunastu. 22:4 Poszedł on i powiedział arcykapłanom oraz przełożonym straży, jak może Go im wydać. 22:5 A oni ucieszyli się i zgodzili się dać mu pieniądze. 22:6 I dał im słowo. Odtąd szukał już tylko sposobności, żeby Go wydać, ale nie na oczach tłumu. 22:7 Nadszedł wreszcie dzień Przaśników, kiedy to należało ofiarować Paschę. 22:8 Posłał tedy Piotra i Jana mówiąc: Idźcie i przygotujcie [wszystko], żebyśmy mogli spożyć Paschę. 22:9 A oni zapytali: Gdzie chcesz, żeby Ci ją przygotować? 22:10 On zaś rzekł im: Gdy będziecie wchodzili do miasta, wyjdzie wam naprzeciw człowiek niosący dzban wody. Idźcie za nim aż do domu, do którego on wejdzie. 22:11 I powiedzcie gospodarzowi domu: Nauczyciel pyta ciebie, gdzie jest takie miejsce, w którym mógłby spożyć Paschę ze swoimi uczniami. 22:12 Wtedy on pokaże wam salę położoną na górze, przybraną. Tam przygotujcie [Paschę]. 22:13 Poszedłszy tedy znaleźli wszystko tak, jak im powiedział, i przygotowali Paschę. 22:14 A gdy nadeszła godzina, zasiadł do stołu i dwunastu apostołów z Nim. 22:15 Wtedy powiedział do nich: Tak bardzo pragnąłem spożywać z wami tę Paschę, zanim zacznę cierpieć. 22:16 Bo mówię wam, że już nie będę jej pożywał, aż się dopełni w królestwie Bożym. 22:17 A potem wziął kielich, odmówił modlitwę dziękczynną i powiedział: Weźcie go i podzielcie między siebie. 22:18 Bo mówię wam, że odtąd już nie będę pił z owocu winnego szczepu, dopóki nie przyjdzie królestwo Boże. 22:19 A potem wziąwszy chleb, odmówił dziękczynienie, połamał i rozdał go im mówiąc: To jest ciało moje wydane za was. Czyńcie to samo na moją pamiątkę. 22:20 Podobnie po wieczerzy wziął kielich i powiedział: Ten kielich jest Nowym Przymierzem we krwi mojej, która będzie za was wylana. 22:21 Lecz oto jest na stole razem ze Mną ręka tego, który Mnie zdradzi. 22:22 Syn Człowieczy wprawdzie odchodzi zgodnie z tym, co zostało postanowione, lecz biada człowiekowi, przez którego będzie wydany. 22:23 A oni zaczęli się zastanawiać między sobą, który z nich miałby się tego dopuścić. 22:24 Powstał też między nimi spór, który z nich jest największy. 22:25 On zaś powiedział im: Królowie narodów panują nad nimi, a ci, co mają władzę, nazywają się dobroczyńcami. 22:26 Wy jednak postępujcie inaczej: Kto jest wśród was większy, niech się stanie mniejszym, a kto jest przełożonym, niech się zachowuje jak sługa.

22:27 Któż jest bowiem większy: ten, który zasiada przy stole, czy ten, który usługuje? Czyż nie ten, który zasiada przy stole? Ja jestem właśnie wśród was jako ten, który usługuje. 22:28 To wy wytrwaliście przy Mnie podczas wszystkich przeciwności moich. 22:29 Dlatego Ja przekazuję królestwo wam, tak jak Mnie przekazał je mój Ojciec. 22:30 Żebyście mogli jeść i pić przy moim stole w moim królestwie i zasiadać na tronach, sądząc dwanaście pokoleń Izraela. 22:31 Szymonie, Szymonie! Oto szatan domagał się, żeby mógł was przesiać jak pszenicę. 22:32 Lecz Ja prosiłem za tobą, żeby się nie załamała wiara twoja. Ty zaś, nawróciwszy się raz, umacniaj twoich braci. 22:33 A on odpowiedział: Panie, z Tobą gotów jestem pójść do więzienia i nawet na śmierć. 22:34 On zaś rzekł na to: Piotrze, a Ja ci mówię, że jeszcze dziś, nim kur zapieje, ty aż trzykrotnie wyprzesz się tego, że Mnie znasz. 22:35 I powiedział im: Kiedy posłałem was bez trzosu na pieniądze, bez torby podróżnej i bez sandałów, to czy brakowało wam czegokolwiek? A oni odpowiedzieli: Niczego. 22:36 Powiedział im tedy: Teraz jednak, jeśli ktoś ma trzos na pieniądze, niech go weźmie ze sobą; podobnie i torbę podróżną. Kto zaś nie ma [pieniędzy], niech sprzeda płaszcz i kupi sobie miecz. 22:37 Mówię wam bowiem, że musi się wypełnić na Mnie to, co jest napisane: Postawiono Go na równi ze złoczyńcami. Oto jak dobiega do końca wszystko, co dotyczy Mnie. 22:38 A oni powiedzieli: Panie, oto są dwa miecze. Lecz On odpowiedział: Dość już! 22:39 Wyszedłszy zaś, udał się według zwyczaju na Górę Oliwną, a za Nim poszli także Jego uczniowie. 22:40 Gdy zaś przyszedł już na miejsce, powiedział do nich: Módlcie się, żebyście nie ulegli pokusie. 22:41 Wtedy sam oddalił się od nich na rzut kamienia i upadłszy na kolana, modlił się mówiąc: 22:42 Ojcze, jeśli chcesz, weź ode Mnie ten kielich, lecz niech się dzieje Twoja wola, nie moja. 22:43 Wówczas ukazał się anioł z nieba i umacniał Go na duchu. A gdy tak zmagał się z samym sobą, jeszcze usilniej się modlił. 22:44 I wystąpił na Jego ciało pot, który jak krople krwi spływał na ziemię. 22:45 A potem wstał od modlitwy i przyszedł do swoich uczniów, którzy ze smutku posnęli. 22:46 I powiedział im: Czemu śpicie? Wstańcie i módlcie się, żebyście nie ulegli pokusie.Pojmanie 22:47 Gdy On jeszcze to mówił, oto nadszedł tłum, a z nim jeden z Dwunastu, zwany Judaszem; ten poprzedzał innych zbliżających się do Jezusa, żeby Go pocałować. 22:48 A Jezus powiedział do niego: Judaszu, pocałunkiem zdradzasz Syna Człowieczego. 22:49 Ci zaś, którzy byli koło Niego, widząc, na co się zanosi, zapytali: Panie, czy mamy chwycić za miecz? 22:50 I jeden z nich uderzył sługę arcykapłana, odcinając mu prawe ucho. 22:51 A Jezus rzekł na to: Dajcie spokój, dosyć! A potem dotknąwszy ucha, uzdrowił go. 22:52 Do tych zaś, którzy przyszli, to znaczy do arcykapłanów, urzędników świątynnych i starszych ludu, powiedział: Jak do zbója wyszliście z mieczami i kijami? 22:53 Gdy co dzień przebywałem wśród was w świątyni, nie podnosiliście na Mnie ręki. Teraz nadeszła jednak godzina wasza i [ujawniła się] moc ciemności. 22:54 Potem pochwyciwszy Go zabrali i zaprowadzili do pałacu arcykapłana. Piotr szedł za Nim z daleka. 22:55 Rozpaliwszy ognisko na środku dziedzińca, siedli wokoło. Wśród nich był także Piotr. 22:56 Gdy go zobaczyła pewna służąca, jak ogrzewał się przy ogniu, przyjrzała mu się dokładnie i powiedziała: I ten był z Nim! 22:57 Lecz on wyparł się, mówiąc: Kobieto, nie znam Go. 22:58 Chwilę potem ktoś inny, spostrzegłszy go, powiedział: Ty też jesteś jednym z nich. Lecz Piotr odrzekł: Człowieku, nie jestem. 22:59 Po upływie około godziny ktoś inny począł twierdzić: Rzeczywiście, ten też z Nim był, bo jest Galilejczykiem. 22:60 Piotr zaś powiedział: Człowieku, nie wiem, co mówisz. I natychmiast, gdy on jeszcze to mówił, kur zapiał. 22:61 A Pan odwróciwszy się popatrzył na Piotra. I przypomniał sobie Piotr słowa Pana, który powiedział: Dziś jeszcze, nim kur zapieje, wyprzesz się Mnie trzy razy. 22:62 I wyszedłszy na zewnątrz, zapłakał gorzko. 22:63 A ci, co Go pilnowali, wyśmiewali się z Niego i bili Go. 22:64 A potem, zakrywszy Mu twarz, pytali Go: Prorokuj nam, kto Cię uderzył? 22:65 Wiele też innych bluźnierstw wypowiadali przeciwko Niemu. 22:66 Z nastaniem dnia zebrali się starsi ludu, arcykapłani i uczeni w Piśmie i postawili Go przed swoim sądem. I powiedzieli: 22:67 Jeżeli Ty jesteś Mesjaszem, to powiedz nam to. A On im odrzekł: Jeśli nawet wam powiem, nie uwierzycie Mi. 22:68 Jeżeli zaś wam postawię pytanie, to Mi nie odpowiecie.

22:69 Od tej chwili Syn Człowieczy będzie siedział po prawicy mocy Bożej. 22:70 Na to zawołali wszyscy: Więc Ty jesteś Synem Bożym? On zaś odpowiedział: Sami mówicie, że jestem. 22:71 A oni zawołali: Po cóż nam jeszcze jakiś dowód? Słyszeliśmy sami [zeznanie] z Jego własnych ust. 23:1 A potem całe zgromadzenie powstało i zaprowadzili Go do Piłata. 23:2 Zaczęli Go oskarżać mówiąc: Spotkaliśmy Go, jak podburzał nasz naród, zakazywał płacić podatki cesarzowi i mówił, że jest Mesjaszem–Królem. 23:3 Zapytał Go tedy Piłat: Czy Ty jesteś królem żydowskim? A On odpowiadając rzekł: Ty mówisz. 23:4 Oznajmił tedy Piłat arcykapłanom i tłumom: Nie znajduję żadnej winy w tym człowieku. 23:5 Lecz oni nastawali coraz bardziej, wołając: Podburza lud głosząc swe nauki po całej Judei, poczynając od Galilei aż dotąd. 23:6 A Piłat, skoro tylko posłyszał o Galilei, zapytał, czy ten człowiek jest Galilejczykiem. 23:7 Stwierdziwszy tedy, że ma nad Nim władzę Herod, odesłał Go do Heroda, który właśnie bawił w Jerozolimie. 23:8 A Herod bardzo się ucieszył, gdy zobaczył Jezusa. Od dawna bowiem już pragnął Go zobaczyć, ponieważ wiele o Nim słyszał i miał nadzieję, że zobaczy jakiś cud zdziałany przez Niego. 23:9 I zadawał Mu bardzo wiele pytań. Lecz On na żadne nie odpowiadał. 23:10 Stali zaś tam arcykapłani i uczeni w Piśmie i oskarżali Go gwałtownie. 23:11 Wtedy i Herod wspólnie z żołnierzami naśmiewał się z Niego, a potem kazał Go ubrać w biały płaszcz i tak odesłał Go z powrotem do Piłata. 23:12 I stali się przyjaciółmi tego dnia Herod i Piłat, choć przedtem byli wrogami. 23:13 Zwoławszy tedy arcykapłanów, urzędników i lud, Piłat 23:14 powiedział do nich: Przyprowadziliście do mnie tego człowieka [oskarżając Go] o podburzanie tłumu, tymczasem ja, badając Go w waszej obecności, nie znalazłem w Nim nic z tego, o co Go oskarżacie. 23:15 Podobnie i Herod [nie znalazł w Nim winy], skoro odesłał Go do nas. Nie dopuścił się On niczego, co byłoby godne śmierci. 23:16 Każę Go ubiczować i puścić na wolność. 23:17 A powinien był wypuścić kogoś na wolność z okazji święta. 23:18 Wykrzykiwał tedy cały tłum tymi słowy: Zabierz Tego, a uwolnij nam Barabasza. 23:19 [Barabasz] był uwięziony za to, że podczas pewnego rozruchu w mieście dopuścił się zabójstwa. 23:20 Po raz drugi przemówił tedy do nich Piłat, pragnąc uwolnić Jezusa. 23:21 Lecz oni nastawali wołając: Ukrzyżuj Go, ukrzyżuj Go! 23:22 Wtedy on po raz trzeci zapytał ich: A cóż On złego uczynił? Nie znajduję w Nim nic, co by zasługiwało na śmierć. Każę Go tylko ubiczować, a potem Go wypuszczę. 23:23 Lecz oni nalegali, domagając się natarczywymi krzykami, aby Go ukrzyżowano. Ich wrzaski stawały się coraz donośniejsze. 23:24 Zdecydował się zatem Piłat zadośćuczynić ich wołaniu. 23:25 Uwolnił im przeto tego, który pozostawał w więzieniu z powodu zabójstwa i rozruchów. Jego się domagali. Jezusa zaś wydał im w ich ręce. 23:26 A gdy Go już prowadzili, pochwycili niejakiego Szymona Cyrenejczyka, gdy wracał z pola. Włożyli mu krzyż na barki i kazali nieść za Jezusem. 23:27 Szło też za Nim mnóstwo ludzi – między innymi kobiety, które płakały i lamentowały nad Nim. 23:28 Ale Jezus, zwróciwszy się do nich, powiedział: Córki Jerozolimy, nie płaczcie nade Mną. Nad sobą raczej płaczcie i nad dziećmi waszymi. 23:29 Przyjdą bowiem dni, kiedy to będą mówić: Błogosławione niepłodne i łona, które nikogo na świat nie wydały, i piersi, które nikogo nie karmiły 23:30 Wtedy poczną wołać do gór: Upadnijcie na nas, a do pagórków: Pokryjcie nas. 23:31 Bo jeśli na zielonym drzewie tak czynią, to cóż będzie na suchym? 23:32 Prowadzono też z Nim na zabicie dwu złoczyńców. 23:33 A kiedy przyszli na miejsce zwane Czaszką, ukrzyżowali Jego i dwu złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej stronie. 23:34 Jezus zaś mówił: Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią. Potem rozdzielając Jego szaty, rzucili losy. 23:35 A lud stał gapiąc się, arcykapłani zaś szydzili zeń mówiąc: Innych zbawiał, niech więc uwolni i siebie samego, jeśli jest Mesjaszem, wybranym Boga. 23:36 Drwili też z Niego i żołnierze, którzy podchodząc podawali Mu ocet, 23:37 i mówili: Jeżeli jesteś królem żydowskim, uwolnij się. 23:38 A nad Nim był napis po grecku, po łacinie i po hebrajsku: To jest król żydowski. 23:39 Jeden zaś z wiszących złoczyńców ubliżał Mu mówiąc: Jeżeli jesteś Mesjaszem, to ratuj siebie i nas.

23:40 W odpowiedzi na to drugi skarcił go mówiąc: Nawet ty nie boisz się Boga, choć cierpisz wskutek tego samego skazania. 23:41 My – słusznie, bo otrzymaliśmy zapłatę godną naszych czynów, a On przecież nic złego nie uczynił. 23:42 I powiedział: Jezu, pamiętaj o mnie, gdy będziesz już w Twoim królestwie. 23:43 A Jezus odrzekł: Zaprawdę mówię ci, jeszcze dziś będziesz ze Mną w raju. 23:44 Była już prawie godzina szósta, gdy ciemności ogarnęły całą ziemię i trwały aż do godziny dziewiątej. 23:45 Słońce się zaćmiło, a zasłona świątyni rozdarła się przez sam środek. 23:46 Jezus zaś zawołał donośnym głosem: Ojcze, w ręce Twoje oddaję moją duszę. I powiedziawszy to, skonał. 23:47 A setnik widząc, co się stało, oddał cześć Bogu mówiąc: To był naprawdę sprawiedliwy człowiek. 23:48 Podobnie cały tłum ludzi, który zeszedł się na to widowisko, widząc, co się stało, wracał bijąc się w piersi. 23:49 Wszyscy zaś znajomi Jego stali z daleka, razem z kobietami, które Mu towarzyszyły od samej Galilei. I przypatrywali się. 23:50 A był tam człowiek imieniem Józef, członek Wysokiej Rady, mąż dobry i sprawiedliwy. 23:51 Nie zgadzał się on ani z ich uchwałą, ani z czynami. Pochodził z miasta żydowskiego Arymatei i oczekiwał również przyjścia królestwa Bożego. 23:52 On to właśnie udał się do Piłata i poprosił o ciało Jezusa. 23:53 Zdjąwszy je z krzyża, owinął w prześcieradło i złożył w grobowcu wykutym w skale. Nikt w nim nie był jeszcze złożony. 23:54 Był to dzień Przygotowania i zaczynał się już szabat. 23:55 Towarzyszyły mu kobiety, które przyszły z Nim z Galilei. Zobaczyły grobowiec i jak zostało złożone Jego ciało. 23:56 Wróciwszy, przygotowały wonności i olejki. Lecz w szabat, zgodnie z przykazaniem, zachowywały spoczynek. 24:1 A pierwszego dnia tygodnia bardzo wczesnym rankiem przyszły do grobu, przynosząc wonności, które przygotowały. 24:2 Zobaczyły też, że kamień był odwalony od grobu. 24:3 Wszedłszy zaś do środka, nie znalazły ciała Pana Jezusa. 24:4 I kiedy z tego powodu nie wiedziały, co robić, oto dwaj mężczyźni w lśniących szatach stanęli obok nich. 24:5 A gdy one, lękając się, spuściły głowy, ci powiedzieli do nich: Dlaczego szukacie żywego między umarłymi? 24:6 Nie ma Go tu, zmartwychwstał Przypomnijcie sobie, co wam powiedział, gdy jeszcze przebywał z wami w Galilei. 24:7 Syn Człowieczy musi być wydany w ręce grzeszników, musi być ukrzyżowany, by trzeciego dnia zmartwychwstał. 24:8 Wtedy przypomniały sobie Jego słowa. 24:9 Wróciwszy od grobowca, opowiedziały wszystko Jedenastu i pozostałym. 24:10 Były to: Maria Magdalena, Joanna i Maria [matka] Jakuba. Inne również opowiadały razem z nim to samo apostołom. 24:11 Lecz im słowa te wydawały się urojeniami i nie uwierzyli w nie. 24:12 Piotr jednak wyruszył, przybiegł do grobu i pochyliwszy się zobaczył same tylko bandaże. I wrócił nie mogąc się nadziwić temu, co zaszło. 24:13 Lecz oto dwaj spośród nich poszli tego samego dnia do miasteczka Emaus, które było odległe o sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy. 24:14 I rozmawiali o tym wszystkim, co się wydarzyło. 24:15 A kiedy tak rozprawiali i zastanawiali się wspólnie, przyłączył się do nich sam Jezus i szedł z nimi. 24:16 Lecz ich oczy były niejako zakryte, żeby Go nie rozpoznali. 24:17 On zaś rzekł do nich: Cóż to za rozmowy prowadzicie idąc? A oni zatrzymali się i byli przy tym smutni. 24:18 Wtedy jeden z nich, ten, któremu było na imię Kleofas, powiedział: To ty mieszkasz w Jerozolimie i nie wiesz, co się tam stało w ciągu ostatnich dni? 24:19 A On zapytał: A cóż takiego? Wtedy Mu powiedzieli: [Nie słyszałeś] o Jezusie Nazareńskim, który był prorokiem potężnym w czynie i w słowach wobec Boga i całego ludu? 24:20 [I o tym] jak najwyżsi kapłani i przywódcy nasi skazali Go na karę śmierci i jak Go ukrzyżowali? 24:21 A myśmy się tak spodziewali, że On wyzwoli Izraela. Lecz oto dziś mija trzeci dzień od czasu, jak się to wszystko stało.

24:22 A niektóre z naszych kobiet [jeszcze bardziej] nas przeraziły. Były bowiem już przed świtem przy grobowcu 24:23 i nie znalazłszy Jego ciała, przybiegły i powiedziały, że widziały aniołów, którzy im oznajmili, że On żyje. 24:24 Poszli tedy niektórzy z naszych do grobu i zastali wszystko tak, jak mówiły kobiety. Lecz Jego samego nie znaleźli. 24:25 Wtedy On powiedział do nich: O niemądrzy! Jakże trudno uwierzyć wam w to wszystko, co mówili prorocy. 24:26 Czyż nie tak właśnie miał cierpieć Mesjasz, żeby potem wejść do swej chwały? 24:27 I rozpoczynając od Mojżesza, poprzez wszystkich proroków wyjaśniał im, co było o Nim we wszystkich Pismach. 24:28 I tak znaleźli się już blisko miasteczka, do którego szli. On zamierzał – jak się wydawało – iść dalej. 24:29 Lecz oni nastawali na Niego mówiąc: Zostań z nami; zbliża się wieczór, dzień się już kończy. Wyszedł tedy, by zostać z nimi. 24:30 A kiedy siadł z nimi do stołu, wziął chleb, pobłogosławił i połamał go, a potem podawał im. 24:31 Wtedy otworzyły się im oczy i rozpoznali Go. Lecz On znikł z ich oczu. 24:32 Poczęli tedy mówić do siebie: Czyż nie płonęło w nas serce, gdy przemawiał do nas w drodze i wyjaśniał nam Pisma? 24:33 I powstawszy, jeszcze tej samej godziny wrócili do Jerozolimy, gdzie znaleźli Jedenastu zgromadzonych razem z tymi, którzy z nimi byli. 24:34 I ci powiedzieli, że Pan rzeczywiście zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi. 24:35 Oni zaś opowiadali o tym, co im się przydarzyło podczas podróży i jak Go rozpoznali w czasie łamania chleba. 24:36 I kiedy jeszcze to mówili, oto stanął pośrodku nich Jezus i powiedział: Pokój wam! 24:37 A oni przerazili się i byli przekonani, że widzą ducha. 24:38 Powiedział im tedy: Czemuż jesteście tak przerażeni i różne domysły cisną się wam do serca? 24:39 Popatrzcie na moje ręce i nogi! To Ja jestem! Dotykajcie i przyglądajcie się! Przecież duch nie ma ciała ani kości, a Ja je mam. 24:40 To powiedziawszy, pokazał im ręce i nogi. 24:41 Gdy zaś oni nadal nie dowierzali i dziwili się pełni radości, powiedział im: Czy macie tu coś do jedzenia? 24:42 Podali Mu tedy kawałek pieczonej ryby, a On, wziąwszy jadł na ich oczach. 24:44 A potem rzekł do nich: Oto słowa, które powiedziałem do was kiedy jeszcze byłem z wami: Musi się wypełnić wszystko, co jest napisane o Mnie w Prawie Mojżeszowym, u Proroków i w Psalmach. 24:45 Wtedy też oświecił ich umysły tak, aby mogli zrozumieć Pisma. 24:46 I powiedział im: Tak jest napisane i dlatego Mesjasz musiał cierpieć i zmartwychwstać dnia trzeciego. 24:47 W Jego imię trzeba też głosić wszystkim ludom, rozpoczynając od Jerozolimy, pokutę i odpuszczenie grzechów. 24:48 Wy zaś macie świadczyć o tym wszystkim. 24:49 A ja zsyłam na was obietnicę mojego Ojca. Pozostańcie w mieście aż do czasu przyodziania się w moc z góry. 24:50 I wyprowadził ich poza miasto do Betanii. Tam, wzniósłszy swoje ręce, błogosławił ich. 24:51 I tak, udzielając im błogosławieństwa, odszedł od nich i został zabrany do nieba. 24:52 A oni, oddawszy Mu pokłon, wrócili do Jerozolimy radując się. 24:53 I pozostawali ciągle w świątyni [wielbiąc i] wychwalając Boga. 4. EWANGELIA JANA 1:1 Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było słowo. 1:2 Było Ono u Boga na początku. 1:3 Wszystko stało się przez Nie; bez Niego nie stało się nic z tego, co się stało. 1:4 W Nim było życie, a życie było światłem dla ludzi. 1:5 Światło świeci w ciemności; lecz ciemność go nie ogarnęła. 1:6 Przyszedł człowiek posłany przez Boga. Jan miał na imię. 1:7 Przyszedł on jako świadek, aby dać świadectwo o światłości i aby wszyscy uwierzyli przez niego. 1:8 On sam nie był światłością, był tylko posłany, by dać świadectwo o światłości. 1:9 Było światło prawdziwe oświecające każdego człowieka, któ-ry na ten świat przychodzi. 1:10 [Słowo] było na świecie, przez Nie stał się świat, a jednak świat Go nie poznał. 1:11 Przyszło do swojej własności, lecz swoi Go nie przyjęli. 1:12 A wszystkim tym, którzy Je przyjęli, dało moc stania się dziećmi Bożymi – [wszystkim] tym, którzy wierzą w Jego imię

1:13 i którzy ani z krwi, ani z pożądania cielesnego, ani z woli męża, lecz z Boga się narodzili. 1:14 A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I widzieliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, będąc pełnym łaski i prawdy. 1:15 Jan dawał o Nim świadectwo wołając: O Nim to właśnie mówiłem: Przychodzi po mnie Ten, który mnie przewyższa godnością, ponieważ istniał przede mną. 1:16 To z Jego pełni wszyscyśmy wzięli, i to łaskę za łaskę. 1:17 Prawo zostało nam bowiem dane przez Mojżesza, a łaska i prawda przyszły do nas przez Jezusa Chrystusa. 1:18 Boga nikt nigdy nie widział. Jednorodzony Syn, który jest Bogiem i który przebywa na łonie Ojca, On Go ukazał. 1:19 A oto jakie było świadectwo Jana: Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: Kim ty jesteś? 1:20 Wówczas on nie odmówił odpowiedzi, ale oświadczył wyraźnie: Ja nie jestem Mesjaszem. 1:21 A gdy zapytali go: Może więc jesteś Eliaszem? odpowiedział: Nie jestem. – Czy jesteś prorokiem? – odparł również: Nie! 1:22 Tedy rzekli do niego: Kimże więc jesteś? Musimy bowiem odpowiedzieć coś tym, którzy nas wysłali. Co ty sam mówisz o sobie? 1:23 Wtedy im odpowiedział: Ja jestem głosem wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską – jak powiedział prorok Izajasz. 1:24 A wśród wysłanników byli również faryzeusze. 1:25 Ci zadawali pytanie: Dlaczego zatem chrzcisz, jeżeli nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani [żadnym] prorokiem? 1:26 Wówczas odpowiedział im Jan: Ja chrzczę wodą, a pośród was znajduje się Ten, którego wy nie znacie. 1:27 Przychodzi On po mnie, a ja nie jestem godzien nawet odwiązać rzemyka u Jego sandałów. 1:28 Działo się to w Betanii, za Jordanem, tam, gdzie Jan udzielał chrztu. 1:29 A nazajutrz zobaczył [Jan] nadchodzącego ku niemu Jezusa i powiedział: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. 1:30 To właśnie o Nim powiedziałem: Po mnie przyjdzie Ten, który jest większy ode mnie, bo był wcześniej ode mnie. 1:31 Ja nie znałem Go przedtem. Przyszedłem zaś chrzcić wodą dlatego, aby On mógł objawić się Izraelowi. 1:32 Jan oświadczył również: Widziałem, jak Duch, podobny do gołębicy, zstępował z nieba i spoczął na Nim. 1:33 Ja nie znałem Go przedtem, ale Ten, który mnie posłał, żebym chrzcił wodą, powiedział do mnie: Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim – chrzci Duchem Świętym. 1:34 Widziałem to i zaświadczam, że On jest Synem Bożym. 1:35 Nazajutrz Jan znów znajdował się na tym samym miejscu, a z nim dwaj jego uczniowie. 1:36 Gdy zobaczył przechodzącego obok Jezusa, powiedział: Oto Baranek Boży! 1:37 A dwaj uczniowie, skoro tylko usłyszeli te słowa, poszli za Jezusem. 1:38 Jezus zaś obróciwszy się zobaczył, że idą za Nim, i powiedział do nich: Czego szukacie? Tedy oni odrzekli: Rabbi – to znaczy: Nauczycielu – gdzie mieszkasz? 1:39 A Jezus odpowiedział: Chodźcie i zobaczcie! Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka. I pozostali już tego dnia u Niego. Była wtedy godzina może dziesiąta. 1:40 Jednym z dwóch, którzy usłyszawszy słowa Jana poszli za Jezusem, był Andrzej, brat Szymona Piotra. 1:41 To on właśnie spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: Znaleźliśmy Mesjasza, to znaczy Chrystusa. 1:42 I przyprowadził go do Jezusa. A Jezus, wejrzawszy na niego, powiedział: Tyś jest Szymon, syn Jony, ale będziesz się nazywał Kefas – to znaczy Piotr. 1:43 Następnego dnia Jezus postanowił udać się do Galilei. Spotkawszy Filipa, powiedział do niego: Pójdź za Mną! 1:44 Filip pochodził z Betsaidy, z miasta, w którym mieszkali Andrzej i Piotr. 1:45 Gdy Filip spotkał Natanaela, rzekł do niego: Znaleźliśmy Tego, o którym pisał i Mojżesz w Prawie, i prorocy. Jest to Jezus, syn Józefa z Nazaretu. 1:46 A na to odpowiedział Natanael: Czyż może być coś dobrego z Nazaretu? I rzekł Filip: Chodź i zobacz! 1:47 A gdy Jezus ujrzał zbliżającego się Natanaela, powiedział: Oto prawdziwy Izraelita! Nie ma w nim żadnego podstępu. 1:48 Wtedy Natanael zapytał Go: Skąd mnie znasz? A Jezus na to: Zanim zawołał cię Filip, widziałem cię, jak siedziałeś pod drzewem figowym. 1:49 Odpowiedział tedy Natanael: Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś królem Izraela! 1:50 A Jezus na to: Czy dlatego uwierzyłeś, że powiedziałem ci: Widziałem cię pod drzewem figowym? Zobaczysz o wiele więcej niż to.

1:51 A potem dodał: Zaprawdę, zaprawdę mówię wam: ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących na Syna Człowieczego. 2:1 Trzeciego dnia odbywały się gody weselne w Kanie Galilejskiej. Była tam Matka Jezusa. 2:2 Za proszono również na gody Jezusa i Jego uczniów. 2:3 A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa rzekła do Niego: Nie mają już wina. 2:4 Odpowiedział jej Jezusa: Cóż Mnie i tobie [do tego], niewiasto? [Zresztą] czyż nie nadeszła jeszcze moja godzina? 2:5 Wtedy Matka Jezusa rzekła do sług [weselnych]: Uczyńcie wszystko, cokolwiek wam nakaże. 2:6 A stało tam sześć stągwi kamiennych, które służyły do żydowskich obmyć, i każda z nich mogła pomieścić dwie lub trzy miary. 2:7 Powiedział tedy Jezus: Napełnijcie stągwie wodą. I napełnili je aż po brzegi. 2:8 Potem powiedział do nich: Zaczerpnijcie teraz i zanieście gospodarzowi wesela. I zanieśli. 2:9 A gospodarz wesela, gdy tylko skosztował wody, która stała się winem – on sam nie wiedział, skąd pochodziło wino, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli wezwał do siebie oblubieńca 2:10 i powiedział: Każdy człowiek podaje najpierw dobre wino, a gorsze dopiero wtedy, gdy [wszyscy] już trochę się napiją. Ty zaś zachowałeś dobre wino aż dotąd. 2:11 Tak oto w Kanie Galilejskiej zaczął Jezus czynić cuda. Objawił wtedy swoją chwałę i uwierzyli weń Jego uczniowie. 2:12 A potem On, Jego Matka, bracia i uczniowie udali się do Kafarnaum, gdzie pozostali przez kilka dni. 2:13 Tymczasem, ponieważ zbliżała się uroczystość Paschy żydowskiej, Jezus przybył do Jerozolimy. 2:14 A kiedy spotkał w świątyni tych, co sprzedawali woły, baranki i gołębie, i zobaczył siedzących za stolikami bankierów, 2:15 sporządził sobie bicz z powrozów i powyrzucał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał pieniądze bankierów, a stoły poprzewracał. 2:16 I rozkazał tym, którzy sprzedawali gołębie: Zabierzcie wszystko stąd i nie róbcie targowiska z domu mojego Ojca. 2:17 Wtedy uczniowie Jego przypomnieli sobie te słowa Pisma: Gorliwość o dom Twój pożera Mnie. 2:18 A Żydzi zapytali Go: Jakim znakiem udowodnisz nam, że masz prawo to czynić? 2:19 Odpowiedział im Jezus: Możecie zburzyć świątynię, a Ja w ciągu trzech dni odbuduję ją na nowo. 2:20 Wówczas rzekli do Niego Żydzi: Przez czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty odbudujesz ją w ciągu trzech dni? 2:21 Lecz On mówił o świątyni swego ciała. 2:22 Kiedy zmartwychwstał, Jego uczniowie przypomnieli sobie, że to mówił. I uwierzyli Pismu oraz słowom, które wyrzekł Jezus. 2:23 A kiedy przebywał w Jerozolimie podczas święta Paschy, wielu uwierzyło w Niego, widząc znaki, które czynił. 2:24 Lecz Jezus nie miał do nich zaufania, bo znał wszystkich 2:25 i nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku. Wiedział bowiem dobrze, co się w człowieku kryje. 3:1 Wśród faryzeuszów był człowiek, dostojnik żydowski, imieniem Nikodem. 3:2 Przyszedł on kiedyś nocą do Jezusa i powiedział: Rabbi, wiemy, że przyszedłeś od Boga, by nas nauczać. Nikt bowiem nie mógłby czynić takich znaków, jakie Ty czynisz, gdyby nie był z nim sam Bóg. 3:3 A Jezus rzekł do niego: Zaprawdę, zaprawdę mówię ci, jeżeli ktoś nie narodzi się ponownie, nie będzie mógł ujrzeć królestwa Bożego. 3:4 Wtedy zapytał Go Nikodem: Jak może narodzić się ponownie człowiek, który jest już starcem? Czy może powtórnie wejść do łona matki, by się narodzić? 3:5 A Jezus odpowiedział: Zaprawdę, zaprawdę mówię ci, kto nie narodzi się ponownie z wody i z Ducha, nie będzie mógł wejść do królestwa Bożego. 3:6 To, co narodziło się z ciała, jest ciałem; to zaś, co narodziło się z Ducha, jest duchem. 3:7 Niech cię nie dziwi, że powiedziałem: Musicie się powtórnie narodzić. 3:8 Wiatr wieje tam, gdzie chce; słyszy się co prawda jego szum, lecz nie wiadomo, ani skąd pochodzi, ani dokąd zmierza. Otóż tak samo jest z każdym, kto narodził się z Ducha. 3:9 A na to rzekł Nikodem: Jakżeż może się to stać? 3:10 Odpowiadając, rzekł doń Jezus: To ty jesteś nauczycielem w Izraelu, a nie wiesz tego? 3:11 Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Mówimy to, co dobrze wiemy, i o tym świadczymy, cośmy widzieli. Lecz wy nie przyjmujecie naszego świadectwa. 3:12 Jeżeli Mi nie wierzycie, gdy wam mówię o rzeczach ziemskich, to jakże uwierzycie Mi, gdy będę wam mówił o rzeczach niebieskich?

3:13 Nikt nigdy nie wstąpił do nieba oprócz Syna Człowieczego, który z nieba zstąpił. 3:14 Jak Mojżesz wywyższył na pustyni węża, tak również potrzeba, aby i Syn Człowieczy został wywyższony. 3:15 Wówczas każdy, kto w Niego wierzy, będzie miał życie wieczne. 3:16 Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna jednorodzonego wydał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, lecz miał życie wieczne. 3:17 Nie posłał Bóg swego Syna na świat po to, aby świat potępił, lecz aby świat został przez Niego zbawiony. 3:18 Kto wierzy w Niego, nie będzie potępiony; a kto nie wierzy, już został potępiony za to, że nie uwierzył w imię jednorodzonego Syna Bożego. 3:19 Sąd zaś został spowodowany tym, że gdy światłość przyszła na świat, to ludzie bardziej umiłowali ciemność niż światłość, ponieważ złe były ich uczynki. 3:20 Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego złych czynów. 3:21 Natomiast każdy, kto postępuje zgodnie z prawdą, przychodzi do światła, aby się okazało, że jego uczynki zostały dokonane zgodnie z wolą Bożą. 3:22 A potem udał się Jezus razem ze swymi uczniami do krainy judzkiej, gdzie przebywał z nimi i udzielał chrztu. 3:23 W Ainon zaś, niedaleko Salim – gdzie było wiele wody – przebywał Jan i również udzielał chrztu. Spieszyli tam zewsząd ludzie i przyjmowali chrzest. 3:24 Jan nie był jeszcze wtrącony do więzienia. 3:25 Wtedy też doszło do sporu pomiędzy uczniami Jana a pewnym Żydem. Chodziło o oczyszczenie. 3:26 Zwrócono się mianowicie do Jana z doniesieniem: Nauczycielu, oto człowiek, który był z tobą po drugiej stronie Jordanu, Ten, o którym ty wydawałeś świadectwo, udziela teraz chrztu i wszyscy idą do Niego. 3:27 Na to odrzekł Jan: Wszystko, cokolwiek człowiek może otrzymać, pochodzi z nieba. 3:28 Wy sami możecie zaświadczyć o tym, że powiedziałem: Ja nie jestem Mesjaszem, lecz zostałem posłany przed Mesjaszem. 3:29 Każdy, kto ma oblubienicę, sam też jest oblubieńcem, a jego przyjaciel, znajdując się w pobliżu i wsłuchując się w jego słowa, doznaje szczerej radości na głos oblubieńca. Otóż tego rodzaju radości, i to w najwyższym stopniu, właśnie ja doznaję. 3:30 On ma wzrastać – mnie zaś trzeba się umniejszac. 3:31 Kto przychodzi z wysoka, ma władzę nad wszystkimi, a kto z ziemi pochodzi, należy do tego, co ziemskie, i po ziemsku przemawia. 3:32 Kto z nieba pochodzi, ten jest ponad wszystkim. Wydaje świadectwo o wszystkim, co widział i słyszał, lecz świadectwa jego nikt nie przyjmuje. 3:33 Każdy, kto przyjmuje jego świadectwo, stwierdza wyraźnie, że Bóg mówi prawdę. 3:34 Ten bowiem, kogo Bóg posłał, przekazuje słowa Boże, a [Bóg] ze swych niewyczerpanych bogactw udziela mu swego Ducha. 3:35 Ojciec miłuje Syna i wszystko złożył w Jego ręce. 3:36 Każdy, kto wierzy w Syna, ma życie wieczne; kto zaś nie wierzy w Syna, tego czeka nie życie, lecz gniew Boży. 4:1 A kiedy Pan dowiedział się, iż wśród faryzeuszów mówiono, że On, Jezus, zdobył sobie więcej uczniów i ochrzcił więcej niż Jan 4:2 choć w rzeczywistości chrzcili uczniowie Jezusa, a nie On sam 4:3 opuścił Judeę i udał się do Galilei. 4:4 Po drodze musiał przemierzyć Samarię. 4:5 I przybył do miasteczka w Samarii, zwanego Sychar, niedaleko pola, które kiedyś Jakub dał synowi swemu, Józefowi. 4:6 Tam właśnie była studnia Jakubowa. Utrudzony drogą, Jezus usiadł przy studni. I oto około godziny 4:7 szóstej przyszła tam pewna niewiasta samarytańska, aby zaczerpnąć wody. Jezus powiedział do niej: Daj Mi pić! 4:8 Jego uczniowie zaś udali się tymczasem do miasta, żeby zakupić żywności. 4:9 Lecz Samarytanka odpowiedziała: Jakże Ty, będąc Żydem, możesz mnie, Samarytankę, prosić, bym dała Ci wody? Przecież Żydzi nie mają nic wspólnego z Samarytanami. 4:10 A Jezus rzekł na to: Gdybyś ty wiedziała, co to jest dar Boży i kim jest Ten, który mówi do ciebie: Daj mi pić! – sama prosiłabyś Go natychmiast, a On dałby ci wody żywej. 4:11 Wtedy powiedziała do Niego niewiasta: Panie, nie masz przecież czym zaczerpnąć wody, a studnia jest tak głęboka. Skądże tedy weźmiesz owej wody żywej?

4:12 Czy uważasz się za kogoś większego niż ojciec nasz, Jakub, który dał nam tę studnię? To właśnie z niej pił on sam, jego synowie i jego bydło. 4:13 Odpowiadając Jezus rzekł do niej: Ktokolwiek pije tę wodę, znów będzie [wkrótce] odczuwał pragnienie. 4:14 Lecz kto będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nigdy już nie będzie pragnął. Woda, którą ode Mnie otrzyma, stanie się w nim źródłem wody płynącej ku życiu wiecznemu. 4:15 Wtedy rzekła do Niego niewiasta: Daj mi więc tej wody, abym już nigdy nie odczuwała pragnienia i nie musiała tu przychodzić po wodę. 4:16 On odpowiedział jej: Idź, zawołaj swego męża i przyjdź z nim. 4:17 Lecz niewiasta odrzekła: Nie mam męża. A Jezus na to: Prawdę powiedziałaś, że nie masz męża. 4:18 Miałaś bowiem już pięciu mężów, a ten, którego teraz masz, nie jest twoim mężem. Tak więc prawdę powiedziałaś. 4:19 Wtedy rzekła niewiasta: Panie, widzę, że jesteś prorokiem. 4:20 Nasi ojcowie oddawali cześć Bogu na tej górze, a wy mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy czcić Boga. 4:21 Na to odpowiedział jej Jezus: Otóż wierz Mi, niewiasto, że nadchodzi godzina, kiedy to ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. 4:22 Wy czcicie to, czego nie znacie, my zaś to co znamy. Zbawienie bowiem wychodzi od Żydów. 4:23 Zbliża się zaś godzina – nawet już nadeszła – kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać Ojcu cześć w Duchu i w prawdzie. I tylko takich pragnie mieć Ojciec. 4:24 Bóg jest duchem i dlatego potrzeba, aby Jego czciciele oddawali Mu cześć w Duchu i w prawdzie. 4:25 Wtedy rzekła do Niego niewiasta: Wiem, że przyjdzie Mesjasz, zwany Chrystusem, i [wiem, że] gdy przyjdzie, objawi nam wszystko. 4:26 Na to rzekł Jezus: Jest Nim ten, który rozmawia z tobą. 4:27 A gdy przyszli Jego uczniowie, dziwili się, że rozmawiał z niewiastą. Lecz żaden z nich nie zapytał: Czego od niej żądasz? lub: Dlaczego rozmawiasz z nią? 4:28 A niewiasta zostawiła swój dzban i wróciwszy do miasta, tak mówiła do ludzi: 4:29 Pójdźcie i zobaczcie człowieka, który mi powiedział wszystko, co uczyniłam. Czyż nie jest to Mesjasz? 4:30 Wyszli tedy mieszkańcy miasta i szli do Niego. 4:31 A uczniowie prosili Jezusa, mówiąc: Rabbi, jedz! 4:32 Lecz On odpowiedział: Ja mam do jedzenia pokarm, którego wy nie znacie. 4:33 Zaczęli więc pytać uczniowie jeden drugiego: Czy może ktoś przyniósł Mu coś do jedzenia? 4:34 Wtedy powiedział im Jezus: Pokarmem dla Mnie jest wypełniać wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło. 4:35 Czyż nie mówicie sami: Już tylko cztery miesiące do żniw? Otóż powiadam wam: Podnieście oczy wasze i popatrzcie na pola. Bieleją już, bo blisko są żniwa. 4:36 Ci, co pracują przy żniwach, już otrzymują zapłatę, zbierając plon na życie wieczne, a siewca cieszy się razem ze żniwiarzem. 4:37 W ten sposób sprawdzają się słowa: Kto inny sieje, a kto inny zbiera. 4:38 Kazałem wam bowiem zbierać to, nad czym sami wcaleście się nie trudzili. Inni się trudzili, a wy korzystacie z owoców ich trudu. 4:39 I uwierzyło w Niego wielu Samarytan z owego miasta, dzięki słowom niewiasty, która mówiła: Powiedział mi wszystko, co tylko uczyniłam. 4:40 Kiedy więc Samarytanie przybyli do Niego i prosili Go, aby u nich pozostał, pozostał tam [chętnie] przez dwa dni. 4:41 Wtedy jeszcze więcej spośród nich uwierzyło w Jego słowa. 4:42 Do owej niewiasty zaś mówiono: Wierzymy już nie na skutek twego opowiadania, ale dlatego, że na własne uszy słyszeliśmy [Jego naukę], i jesteśmy przekonani, że jest On prawdziwie Zbawicielem świata. 4:43 [A Jezus] po dwóch dniach wyruszył stamtąd do Galilei. 4:44 I chociaż sam powiedział, że żaden prorok nie doznaje czci we własnej ojczyźnie, 4:45 to jednak, gdy przybył do Galilei, Galilejczycy przyjęli Go. Widzieli bowiem wszystko, co uczynił podczas świąt w Jerozolimie, gdzie przybyli właśnie na obchody świąteczne. 4:46 Potem przybył po raz drugi do Kany Galilejskiej, gdzie przedtem przemienił wodę w wino. W Kafarnaum zaś mieszkał wtedy pewien urzędnik królewski, który miał chorego syna. 4:47 Kiedy usłyszał o przybyciu Jezusa z Judei do Galilei, udał się do Niego prosząc, żeby zechciał przyjść i uzdrowić jego syna, który był już umierający. 4:48 Lecz Jezus rzekł do niego: Jeżeli znaków i cudów nie widzicie, nie chcecie wierzyć. 4:49 Na to odpowiedział urzędnik królewski: Panie, przyjdz [jednak], zanim umrze moje dziecko. 4:50 Rzekł mu Jezus: Wracaj do siebie, syn twój żyje. Uwierzył ów człowiek słowom Jezusa i ruszył w drogę powrotną.

4:51 A kiedy był jeszcze w drodze, szli już na jego spotkanie słudzy, by mu donieść, że syn jego żyje. 4:52 A on zapytał o godzinę, w której nastąpiła poprawa. I odpowiedzieli: Gorączka opuściła go wczoraj około godziny siódmej. 4:53 Przypomnial sobie tedy ojciec, że właśnie o tej godzinie rzekł do niego Jezus: Syn twój żyje. I uwierzył on sam i cała jego rodzina. 4:54 Był to drugi cud z tych, które uczynił Jezus po przyjściu z Judei do Galilei. 5:1 Potem wypadło święto żydowskie, na które Jezus udał się do Jerozolimy. 5:2 W Jerozolimie zaś znajduje się Sadzawka Owcza, o pięciu krużgankach, zwana po hebrajsku Betesdą. 5:3 Pomiędzy krużgankami leżało wielu chorych: niewidomych, chromych, sparaliżowanych; wszyscy oczekiwali na poruszenie się wody. 5:4 Anioł bowiem zstępował co pewien czas [do sadzawki] i wtedy poruszała się woda. I kto pierwszy wszedł do wody, gdy się poruszyła, odzyskiwał zdrowie, choćby nie wiadomo na co był chory. 5:5 Był tam również człowiek, który chorował już od trzydziestu ośmiu lat. 5:6 Gdy Jezus ujrzał leżącego i stwierdził, że długo już czeka [na uzdrowienie], zapytał go: Czy chcesz być zdrowy? 5:7 A chory odpowiedział Mu: Panie, nie mam nikogo, kto by mnie wprowadził do sadzawki, kiedy poruszy się woda. A gdy sam już zbliżam się do wody, wtedy inny wchodzi przede mną. 5:8 Rzekł więc do niego Jezus: Wstań, zabierz swoje łoże i chodź. 5:9 I natychmiast odzyskał zdrowie ów człowiek; wziął swoje łoże i ruszył z miejsca. A tego dnia był szabat. 5:10 Powiedzieli tedy Żydzi do uzdrowionego: Dziś jest przecież szabat, nie możesz przenosić twego łoża. 5:11 A on na to: Ten, który mnie uzdrowił, powiedział do mnie: Weź swoje łoże i chodź! 5:12 Zapytali go więc: A cóż to za człowiek powiedział ci: Weź i chodź? 5:13 Ale człowiek uzdrowiony nie wiedział, kim On był, gdyż Jezus natychmiast zniknął spośród tłumu, który Go otaczał. 5:14 Po jakimś czasie Jezus sam spotkał go w świątyni i rzekł do niego: Tak więc odzyskałeś zdrowie. Nie grzesz już więcej, żeby nie stało ci się coś jeszcze gorszego. 5:15 Wtedy poszedł ów człowiek i doniósł Żydom, że to Jezus go uzdrowił. 5:16 I poczęli Żydzi prześladować Jezusa, jako że dokonał tego w szabat. 5:17 Lecz Jezus odpowiedział im: Mój Ojciec działa aż do tej chwili i Ja działam. 5:18 Od tego czasu Żydzi jeszcze bardziej szukali sposobności, żeby Go zgładzić, gdyż nie tylko nie zachowywał szabatu, lecz także Boga nazywał Ojcem i czynił się równym Bogu. 5:19 A Jezus, odpowiadając im, przemówił w te słowa: Zaprawdę, zaprawdę mówię wam, że Syn nie mógłby niczego czynić sam od siebie, gdyby nie wiedział, że to właśnie czyni Ojciec. Wszystko bowiem to, co czyni On, podobnie również czyni i Syn. 5:20 Ojciec miłuje Syna i ukazuje Mu to wszystko, co On sam czyni. Ukaże Mu zresztą jeszcze większe dzieła, aby was napełnić zdziwieniem. 5:21 Albowiem podobnie jak Ojciec wskrzesza umarłych przywracając im życie, tak również Syn ożywia kogo chce. Ojciec sam nie sądzi nikogo 5:22 cały sąd przekazał Synowi po to, 5:23 aby wszyscy oddawali cześć Synowi, tak jak oddają cześć Ojcu. Dlatego też kto nie oddaje czci Synowi, nie oddaje również czci Ojcu, który Go posłał. 5:24 Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto słucha mego słowa i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie będzie sądzony, bo już przeszedł ze śmierci do życia. 5:25 Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Oto zbliża się – nawet już nadeszła – godzina, w której umarli usłyszą głos Syna Bożego. Wszyscy, którzy usłuchają tego głosu, będą mieli życie. 5:26 Jak Ojciec ma w sobie życie, tak również sprawił, żeby i Syn miał w sobie samym życie. 5:27 Przekazał Mu także władzę wykonywania sądu, ponieważ jest Synem Człowieczym. 5:28 Nie powinniście się temu dziwić. Zbliża się bowiem godzina, w której wszyscy, co spoczywają w grobach, usłyszą Jego głos. 5:29 Wtedy ci, którzy uczciwie postępowali, zostaną przeznaczeni na zmartwychwstanie do życia wiecznego, a ci, którzy się dopuszczali zła, zmartwychwstaną, by cierpieć potępienie. 5:30 Ja sam z siebie nic nie mogę uczynić. Wydaję sąd zgodny z tym, co słyszę, i sąd mój jest sprawiedliwy. Nie szukam bowiem własnej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał. 5:31 Gdybym Ja świadczył sam o sobie, moje świadectwo nie byłoby prawdziwe. 5:32 Lecz jest ktoś inny, kto wydaje sąd o Mnie, a Ja wiem, że sąd wydany o Mnie jest prawdziwy. 5:33 Pytaliście o Mnie – przez wysłanników – Jana i on dał o Mnie świadectwo prawdziwe. 5:34 Lecz Ja nie zważam na ludzkie świadectwo, a mówię to wszystko dla waszego zbawienia.

5:35 Jan był pochodnią, która płonęła i dawała światło, ale wy tylko przez krótki czas radowaliście się światłem tej pochodni. 5:36 Lecz Ja mam świadectwo większe od Janowego. Są nim dzieła, które Ojciec dał Mi do spełnienia. To, co czynię, świadczy o Mnie i oznacza, że Ojciec Mnie posłał. 5:37 To właśnie Ojciec, który Mnie posłał, wydał świadectwo o Mnie. Wy nigdy nie słyszeliście Jego głosu ani nie widzieliście Jego oblicza. 5:38 Nie macie też słowa Jego, które trwałoby w was, bo nie uwierzyliście w Tego, którego On posłał. 5:39 Badacie Pisma, mając nadzieję, że w nich znajdziecie życie wieczne. Otóż Pismo właśnie o Mnie wydaje świadectwo. 5:40 A mimo to nie chcecie przyjść do Mnie, żeby mieć życie. 5:41 Ja nie doznaję żadnej chwały od ludzi, 5:42 o was zaś wiem to, że nie macie w sobie miłości Boga. 5:43 Przyszedłem w imieniu mojego Ojca, a wyście Mnie nie przyjęli. Lecz gdyby ktoś przybył we własnym imieniu, to zapewne przyjęlibyście go. 5:44 Ale jakże wy możecie dojść do posiadania wiary, skoro jedni drugich obdarzacie pochwałami, a wcale nie szukacie chwały, która pochodzi od samego Boga? 5:45 Nie sądźcie jednak, że to Ja będę was oskarżał przed Ojcem. Będzie was oskarżał Mojżesz, w którym pokładacie tak wielką nadzieję. 5:46 Gdybyście jednak uwierzyli Mojżeszowi, to i Mnie uwierzylibyście, gdyż on napisał o Mnie. 5:47 Jeżeli zaś jego pismom nie wierzycie, to jakże będziecie mogli uwierzyć moim słowom? 6:1 A potem udał się Jezus na drugą stronę Jeziora Galilejskiego, czyli Tyberiadzkiego. 6:2 Szła za Nim wielka rzesza ludzi, ponieważ widziano znaki, jakie czynił nad tymi, którzy chorowali. 6:3 Wszedł na wzgórze i usiadł tam ze swymi uczniami. 6:4 A zbliżało się święto żydowskie, Pascha. 6:5 Gdy Jezus podniósł oczy i ujrzał liczne rzesze, które zebrały się wokół Niego, rzekł do Filipa: Skąd kupimy chleba, żeby ci ludzie mogli się posilić? 6:6 Mówił zaś to, żeby go wypróbować. Sam bowiem wiedział dobrze, co należało uczynić. 6:7 Na to rzekł Filip: Za dwieście denarów nie kupi się tyle chleba, żeby każdy z nich choć trochę mógł otrzymać. 6:8 Wtedy jeden z Jego uczniów, Andrzej, brat Szymona Piotra, powiedział do Niego: 6:9 Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, ale cóż to jest dla tak wielu? 6:10 Na to rzekł Jezus: Każcie ludziom usiąść. W miejscu tym zaś było bardzo dużo trawy. Usiedli więc mężczyźni, a było ich w sumie około pięciu tysięcy. 6:11 Jezus wziął chleby i odmówiwszy nad nimi modlitwę dziękczynną, rozdał je siedzącym. Podobnie uczynił z rybami, rozdając każdemu tyle, ile kto chciał. 6:12 A kiedy najedli się już wszyscy, powiedział do uczniów: Pozbierajcie ułomki, które pozostały, tak żeby nic się nie zmarnowało. 6:13 Zebrali więc ułomki, jakie pozostały po spożyciu pięciu chlebów jęczmiennych, i napełnili nimi dwanaście koszów. 6:14 A gdy ludzie spostrzegli, jaki to cud uczynił Jezus, zaczęli mówić: Oto prawdziwy prorok, który miał przyjść na świat. 6:15 Wówczas Jezus poznawszy, że mieli przyjść i porwać Go, by następnie obwołać Go królem, sam jeden odszedł znów na górę. 6:16 A gdy słońce zaszło, Jego uczniowie zeszli nad jezioro 6:17 i wsiadłszy do łodzi przeprawiali się przez nie do Kafarnaum. Ciemności już zapadły, a Jezus jeszcze ciągle do nich nie przychodził. 6:18 Tymczasem jezioro stawało się coraz bardziej niespokojne wskutek silnego wiatru. 6:19 Dopiero kiedy już upłynęli około dwudziestu pięciu lub trzydziestu stadiów, zobaczyli Jezusa, jak kroczył po jeziorze i zbliżał się do ich łodzi. I ogarnęło ich przerażenie. 6:20 Wtedy On rzekł do nich: To Ja jestem, nie bójcie się 6:21 Chcieli więc zabrać Go ze sobą do łodzi, ale łódź już za chwilę znalazła się przy brzegu, do którego zmierzali. 6:22 A następnego dnia rzesze stojące po drugiej stronie jeziora spostrzegły, że poza jedną łodzią nie było już tam żadnej innej i że Jezus nie wsiadł do łodzi razem ze swymi uczniami, lecz że Jego uczniowie odpłynęli sami. 6:23 Tymczasem inne łodzie nadpłynęły od strony Tyberiady w pobliże tego miejsca, gdzie spożywano chleb po modlitwie dziękczynnej Pana. 6:24 A kiedy ludzie z tłumu zauważyli, że nie ma tam Jezusa oraz Jego uczniów, wsiedli do łodzi, przypłynęli do Kafarnaum i tam szukali Jezusa.

6:25 I odnalazłszy Go po drugiej stronie jeziora, zapytali: Rabbi, kiedy tu przybyłeś? 6:26 Odpowiedział im Jezus: Zaprawdę, zaprawdę mówię wam: Szukacie Mnie nie dlatego, żeście widzieli znaki, lecz dlatego, że najedliście się do sytości chleba. 6:27 Starajcie się nie o ten pokarm, który przemija, lecz o pokarm wiecznotrwaly, przyobiecany wam przez Syna Człowieczego. Jego to właśnie obdarzył Bóg Ojciec pieczęcią swojej władzy. 6:28 Zapytali Go tedy mówiąc: Cóż mamy czynić, byśmy mogli dokonywać dzieł Bożych? 6:29 Odpowiedział im Jezus: Czynić dzieła Bożeznaczy to uwierzyć w Tego, którego On posłał. 6:30 Zapytali Go tedy: Jakiż to znak nam okażesz, żebyśmy mogli go zobaczyć i uwierzyć Ci? Co zamierzasz uczynić? 6:31 Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni, zgodnie ze słowami Pisma: Dał im do jedzenia chleb z nieba. 6:32 Rzekł do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę mówię wam: To nie Mojżesz dał wam chleb z nieba; to dopiero Ojciec mój da wam prawdziwy chleb z nieba. 6:33 Chlebem Bożym jest bowiem Ten, który zstępuje z nieba i daje życie światu. 6:34 Rzekli tedy do Niego: Panie, obyś nam zawsze dawał tego chleba! 6:35 Odpowiedzial im Jezus: Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie głodny; a kto we Mnie wierzy, nigdy nie będzie odczuwał pragnienia. 6:36 Lecz już wam powiedziałem: Widzieliście Mnie, a mimo to nie wierzycie. 6:37 Wszystko, co daje Mi Ojciec, do Mnie przyjdzie, a Ja nie odtrącę nikogo z tych, którzy do Mnie przyjdą. 6:38 Zstąpiłem bowiem z nieba nie po to, aby czynić moją wolę, lecz wolę Tego, który Mnie posłał. 6:39 Ten zaś, który Mnie posłał, pragnie, abym nie stracił niczego z tego, co Mi dał, lecz żebym to wskrzesił w dniu ostatecznym. 6:40 Chce bowiem Ojciec mój, aby każdy, kto patrzy na Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne. A Ja wskrzeszę go w dniu ostatecznym. 6:41 Lecz Żydzi poczęli szemrać przeciwko Niemu, ponieważ powiedział: Ja jestem chlebem, który zstąpił z nieba. 6:42 I mówili tak: Czyż nie jest to Jezus, syn Józefa, którego ojca i matkę znamy? Jakże więc może On teraz mówić: Ja zstąpiłem z nieba. 6:43 W odpowiedzi na to rzekł im Jezus: Przestańcie szemrać między sobą. 6:44 Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu ostatecznym. 6:45 Napisane jest bowiem u Proroków. Wszyscy oni będą uczniami Boga. Każdy, kto słucha Ojca i przyjmuje Jego pouczenia, przyjdzie do Mnie. 6:46 Nie oznacza to, że ktoś widział Ojca. Tylko Ten, kto przyszedł od Boga, widział Ojca. 6:47 Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto wierzy, ma życie wieczne. 6:48 Ja jestem chlebem życia. 6:49 Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli. 6:50 A oto chleb, który zstępuje z nieba. Kto nim się karmi, nigdy nie umrze. 6:51 Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Kto posila się tym chlebem, będzie żył na wieki. Chlebem zaś, który Ja dam, jest moje ciało na życie świata. 6:52 Poczęli się tedy sprzeczać między sobą Żydzi mówiąc: Jakże On może dać nam własne ciało na pokarm? 6:53 Rzekł do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywali ciała Syna Człowieczego i pili krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. 6:54 Każdy, kto pożywa moje ciało i pije moją krew, ma życie wieczne, a Ja wskrzeszę go w dniu ostatecznym. 6:55 Moje ciało – to prawdziwy pokarm, a krew moja – to prawdziwy napój. 6:56 Kto pożywa moje ciało i pije moją krew, stanowi jedno ze Mną, a Ja z nim. 6:57 Podobnie jak mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję dzięki Ojcu, tak też i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie. 6:58 Oto chleb, który z nieba zstąpił. Nie jest on podobny do chleba, który spożywali wasi ojcowie i pomarli. Kto pożywa ten chleb, będzie żył na wieki. 6:59 Wszystko to powiedzial, kiedy nauczał w synagodze w Kafarnaum. 6:60 Wielu tedy uczniów, usłyszawszy to, mówiło: Trudna to mowa!Któż może jej słuchać? 6:61 A Jezus, skoro tylko zauważył, że uczniowie poczęli szemrać, rzekł do nich: To już tym się gorszycie? 6:62 [A cóż będzie], gdy zobaczycie Syna Człowieczego wstępującego tam, gdzie był przedtem? 6:63 Tylko duch daje życie, ciało zaś na nic się nie przyda. Słowa, które Ja do was wypowiedziałem, są i duchem, i życiem. 6:64 Wśród was są jednak tacy, którzy nie mają wiary. Jezus wiedział bowiem od początku, którzy to są ci, co nie mają wiary. Wiedział też, kto miał Go wydać.

6:65 Rzekł tedy do nich: Oto dlaczego powiedziałem wam: Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli nie zostało mu to dane od Ojca. 6:66 Wtedy odeszło wielu Jego uczniów i już Mu nie towarzyszyli. 6:67 Zapytał więc Jezus Dwunastu: Czyż i wy chcecie odejść? 6:68 Na to rzekł Szymon Piotr: Panie, do kogóż pójdziemy? Przecież to Ty masz słowa życia wiecznego. 6:69 A myśmy uwierzyli i zrozumieli, że Ty jesteś Świętym Boga. 6:70 W odpowiedzi rzekł do nich Jezus: Czyż nie wybrałem was [wszystkich) dwunastu? A jednak jeden z was jest diabłem. 6:71 Mówił zaś o Judaszu, [synu] Szymona Iskarioty. On to właśnie, jako jeden z Dwunastu, miał Go wydać. 7:1 Potem chodził Jezus po Galilei. Nie chciał już dłużej przebywać w Judei, bo Żydzi mieli zamiar Go zabić. 7:2 Zbliżało się zaś żydowskie święto Namiotów. 7:3 Powiedzieli więc Jego bracia do Niego: Odejdź już stąd i udaj się do Judei, aby Twoi uczniowie również zobaczyli czyny, których Ty dokonujesz. 7:4 Nikt bowiem nie czyni niczego w ukryciu, jeżeli chce, by o nim powszechnie wiedziano. Skoro więc Ty czynisz takie rzeczy, to okaż się światu. 7:5 Nawet Jego bracia nie wierzyli bowiem w Niego. 7:6 Powiedział więc do nich Jezus: Mój czas jeszcze nie nadszedl, ale na was zawsze jest pora. 7:7 Was nie może świat nienawidzić. Mnie nienawidzi, gdyż Ja wydaję złe świadectwo o jego uczynkach. 7:8 Wy już idźcie na święto. Ja zaś nie idę na to święto, bo mój czas jeszcze nie nadszedł. 7:9 Powiedziawszy im to, pozostał w Galilei. 7:10 A kiedy bracia Jego udali się już na święto, wówczas poszedł i On, lecz nie na oczach wszystkich, ale w ukryciu. 7:11 Tymczasem Żydzi już podczas święta szukali Go pytając: 7:12 Gdzież On jest? Wśród rzesz zaś szeptano o Nim wiele rzeczy: jedni mówili, że jest dobry, a drudzy przeciwnie, że po prostu zwodzi tłumy. 7:13 Lecz jawnie nikt o Nim nic nie mówił z obawy przed Żydami. 7:14 A Jezus dopiero wtedy, gdy upłynęła połowa świąt, przybył do świątyni i począł nauczać. 7:15 I zdumiewali się Żydzi mówiąc: Skąd On zna tak dobrze Pisma, skoro w ogóle się nie uczył? 7:16 Wtedy sam Jezus odpowiedział im w ten sposób: Moja nauka nie jest moją, lecz Tego, który Mnie posłał. 7:17 Jeśli ktoś pragnie wypełniać Jego wolę, rychło będzie mógł poznać, czy jest to nauka od Boga, czy przekazuję ją sam od siebie. 7:18 Kto przemawia tylko we własnym imieniu, ten szuka jedynie swojej chwały. Kto zaś szuka chwały tego, który go posłał, ten godzien jest wiary i nie ma w nim żadnej nieprawości. 7:19 Czyż Mojżesz nie dał wam Prawa? A przecież nikt z was nie zachowuje Prawa. Dlaczego chcecie Mnie zgładzić? 7:20 A cały tłum zawołał na to: Zły duch Cię opętał. Któż chce Cię zgładzić? 7:21 Odpowiadając Jezus rzekł do nich: Dokonałem na razie tylko jednego czynu, a już tak was to dziwi. 7:22 Mojżesz kazał wam poddawać się obrzezaniu – które zresztą nie pochodzi od Mojżesza, lecz od jego przodków – i wy dokonujecie obrzezań [nawet] w szabat. 7:23 Otóż jeżeli człowiek – by zachować Prawo Mojżeszowe – może się poddawać obrzezaniu także w szabat, to dlaczego wy macie Mi za złe to, że w szabat uleczyłem całego człowieka? 7:24 Nie sądźcie tylko po zewnętrznych pozorach, lecz starajcie się wydawać sprawiedliwe wyroki. 7:25 A niektórzy spośród mieszkańców Jerozolimy mówili: Czyż to nie jest Ten, którego usiłują zgładzić? 7:26 Tymczasem On jawnie tu przemawia, a nikt nie sprzeciwia się Mu. Czyżby starsi naszego ludu uznali, że jest rzeczywiście Mesjaszem? 7:27 Wiemy przecież, skąd On pochodzi, natomiast gdy Mesjasz przyjdzie, nikt nie będzie wiedział, skąd jest. 7:28 Jezus zaś nauczając w świątyni wołał: Znacie Mnie i wiecie, skąd jestem. Lecz Ja nie przyszedłem do was z własnej woli. Samą Prawdą jest Ten, który Mnie posłał, ale wy Go nie znacie. 7:29 A Ja znam Go, bo od Niego jestem i On Mnie posłał. 7:30 Wówczas postanowili Go pojmać, ale nikt nie podniósł na Niego ręki, ponieważ nie nadeszła jeszcze Jego godzina. 7:31 Wielu zaś spośród tłumu uwierzyło w Niego mówiąc: Czyż Mojżesz, gdy przyjdzie, uczyni więcej znaków, niż On uczynił? 7:32 Kiedy faryzeusze usłyszeli, że lud poruszony tak właśnie wyrażał się o Nim, wtedy kapłani razem z faryzeuszami wysłali strażników, aby Go pojmać.

7:33 Ale Jezus rzekł: Już niedługo pozostanę z wami; odejdę do Tego, który Mnie posłał. 7:34 Wy będziecie Mnie szukać, ale Mnie nie znajdziecie, tam zaś, gdzie Ja później będę przebywał, wy wejść nie możecie. 7:35 Mówili tedy Żydzi między sobą: Dokąd to On zamierza pójść, że nie będziemy mogli Go znaleźć? Czy chce się udac do Żydów żyjących w rozproszeniu wśród Greków po to, by właśnie Greków nauczać? 7:36 Cóż znaczą wypowiedziane przez Niego słowa: Wy będziecie Mnie szukać, ale Mnie nie znajdziecie, tam zaś, gdzie Ja później będę przebywal, wy wejść nie możecie? 7:37 A w ostatnim, najuroczystszym dniu święta Jezus stojąc wołał bardzo donośnym głosem: Kto odczuwa pragnienie, a wierzy we Mnie, niech przyjdzie do Mnie i niech pije. 7:38 Wowczas sprawdzą się na nim słowa Pisma: Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza. 7:39 Mówiąc to myślał o Duchu, którego mieli otrzymać wszyscy wierzący w Niego. Dotychczas bowiem Duch nie był dany, ponie-waż sam Jezus nie został jeszcze uwielbion. 7:40 A wtedy wśród tłumów, które Go słuchaly, odezwały się głosy: Oto prawdziwy prorok. 7:41 Inni mówili: To jest Mesjasz! A jeszcze inni pytali: Ale czyż Mesjasz mial przyjśc z Galilei? 7:42 Czyż Pismo nie mówi, że Mesjasz ma przyjść z miasta Betlejem, z pokolenia Dawidowego? 7:43 I doszło do rozdwojenia w tłumie z Jego powodu. 7:44 Niektórzy chcieli Go nawet pojmać, ale nikt nie miał odwagi podnieść na Niego ręki. 7:45 Kiedy zaś strażnicy wrócili do kapłanów i faryzeuszów, wtedy zapytano ich: Dlaczego nie pojmaliście Go? 7:46 A strażnicy odpowiedzieli: Nikt i nigdy nie przemawiał tak, jak przemawia ten człowiek. 7:47 Zapytali ich tedy faryzeusze: Czyż i wy daliście się oszukać? 7:48 Czy uwierzył w Niego ktokolwiek spośród starszych ludu lub faryzeuszy? 7:49 Ten tłum zaś nie zna Prawa i jest przeklęty. 7:50 I wtedy odezwał się jeden spośrod nich, imieniem Nikodem, ten, który przedtem przyszedł do Niego: 7:51 Czy nasze Prawo może potępiać jakiegokolwiek człowieka, nim jeszcze przesłucha go i zbada jego czyny? 7:52 A oni zapytali go: Czy ty też jesteś z Galilei? Przypomnij sobie, zastanów się: przecież żaden prorok nie pochodzi z Galilei. 7:53 I rozeszli się wszyscy do swoich domów. 8:1 A Jezus udał się na Górę Oliwną, 8:2 lecz wczesnym rankiem dnia następnego znów przybył do świątyni. Kiedy zaś cały lud zgromadził się wokół Niego, wtedy On usiadłszy począł nauczać. 8:3 A uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego niewiastę, którą pochwycili na cudzołóstwie. Gdy znalazła się pośrodku zebranych, powiedzieli do Niego: 8:4 Nauczycielu, tę oto niewiastę dopiero co pochwyciliśmy na cudzołóstwie. 8:5 Według Prawa Mojżeszowego powinniśmy ją ukamienować. A Ty co na to powiesz? 8:6 Mówiąc to przygotowali nań zasadzkę, żeby mieć następnie o co Go oskarżyć. Tymczasem Jezus pochyliwszy się pisał coś palcem na ziemi. 8:7 A gdy oni w dalszym ciągu natarczywie pytali, podniósł się i rzekł do nich: Ten z was, który jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem. 8:8 Potem pochylił się ponownie i dalej pisał. 8:9 A oni, usłyszawszy te słowa, poczęli odchodzić jeden za drugim, zaczynając od starszych. Pozostał tylko sam Jezus i kobieta stojąca pośrodku. 8:10 Wówczas Jezus podniósłszy się rzekł do niej: Niewiasto, gdzież oni są? Nikt więc cię nie potępił? 8:11 A ona odrzekła: Nikt, Panie! Tedy rzekł do niej Jezus: I Ja również nie potępiam cię. Idź i od tej chwili już nie grzesz! 8:12 Potem znów do nich przemówił Jezus w te słowa: Ja jestem światłem dla świata. Kto idzie za Mną, nigdy nie będzie chodził w ciemnościach, lecz będzie miał światło życia. 8:13 Powiedzieli tedy do Niego faryzeusze: Ponieważ Ty sam świadczysz o sobie, Twoje świadectwo nie jest prawdziwe. 8:14 Na to rzekł do nich Jezus: Nawet jeżeli sam świadczę o sobie, moje świadectwo jest prawdziwe, gdyż wiem, skąd przyszedłem i dokąd idę. A wy nie wiecie, ani skąd przyszedłem, ani dokąd idę. 8:15 Wy osądzacie wszystko tylko po ludzku. Ja zaś nie sądzę nikogo. 8:16 A jeśli nawet będę sądził, to sąd mój będzie prawdziwy, ponieważ nie jestem sam; jest ze Mną Ten, który Mnie posłał. 8:17 Przecież i wasze Prawo mówi, że świadectwo dwu osób jest prawdziwe. 8:18 Otóż Ja sam wydaję [wprawdzie] świadectwo o sobie, lecz świadczy o Mnie także Ojciec mój, który Mnie posłał.

8:19 Zapytali Go tedy: Gdzież jest Twój Ojciec? A Jezus odrzekł: Wy nie znacie ani Mnie, ani Ojca mego. Gdybyście znali Mnie, znalibyście również i Ojca mego. 8:20 Słowa te wypowiedział, gdy znajdował się przy skarbcu, gdzie nauczał, w świątyni. Nikt Go jednak nie pojmał, bo jeszcze nie nadeszła Jego godzina. 8:21 A kiedy indziej powiedział do nich: Ja już odchodzę. Wy będziecie Mnie szukać i pomrzecie w waszym grzechu. Nie możecie pójść tam, gdzie Ja idę. 8:22 Wtedy powiedzieli Żydzi: Czyżby miał pozbawić się życia, skoro mówi: Nie możecie pójść tam, gdzie Ja idę? 8:23 A On rzekł do nich: Wy jesteście z nizin ziemi, a Ja jestem z wysoka. Wy jesteście z tego świata, a Ja nie jestem z tego świata. 8:24 Już wam powiedziałem, że pomrzecie w waszych grzechach. Jeszcze raz mówię: jeżeli nie uwierzycie, że to Ja jestem, pomrzecie w waszych grzechach. 8:25 Wtedy zapytali Go: Kim Ty jesteś? A Jezus na to: Po cóż Ja w ogóle do was mówię? 8:26 Mam, co prawda, wiele jeszcze do powiedzenia o was i do potępienia w was, lecz Ten, który Mnie posłał, jest samą Prawdą, a Ja przekazuję światu jedynie to, co otrzymałem od Niego. 8:27 Ale oni nawet nie domyślili się, że mówił o Ojcu. 8:28 Powiedział tedy do nich Jezus: Kiedy już wywyższycie Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że to Ja jestem; że Ja nic nie czynię sam z siebie i że mówię to, czego Mnie nauczył Ojciec. 8:29 A Ten, który Mnie posłał, jest ze Mną: nie pozostawił Mnie samego, bo Ja czynię zawsze to, co Jemu się podoba. 8:30 Kiedy tak przemawiał, wielu uwierzyło w Niego. 8:31 Powiedział tedy Jezus do tych Żydów, którzy weń uwierzyli: Jeżeli wytrwacie w mojej nauce, okażecie się prawdziwie moimi uczniami 8:32 i poznacie prawdę, a prawda was wyswobodzi. 8:33 A oni odpowiedzieli Mu: Jesteśmy potomkami Abrahama i nigdy nie pozostawaliśmy w niczyjej niewoli. Jakże więc możesz mówić, że odzyskamy wolność? 8:34 Rzekł tedy do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę mówię wam, że każdy, kto dopuszcza się grzechu, jest niewolnikiem grzechu. 8:35 Otóż niewolnik nie zawsze przebywa w domu, a syn pozostaje w nim zawsze. 8:36 Jeżeli więc Syn obdarzy was wolnością, wówczas będziecie rzeczywiście wolni. 8:37 Wiem, że jesteście potomkami Abrahama, ale usiłujecie Mnie zgładzić, ponieważ nie chcecie przyjąć mojej nauki. 8:38 Ja głoszę to, co widziałem u mego Ojca, a wy czynicie to, co słyszeliście od waszego ojca. 8:39 Odpowiedzieli Mu na to: Naszym ojcem jest Abraham. A Jezus rzekł: Gdybyście byli synami Abrahama, to wypełnialibyście to, co nakazuje Abraham. 8:40 A wy usiłujecie Mnie zgładzić dlatego, że powiedziałem wam prawdę, którą usłyszałem od Boga. Tak Abraham nie postępował. 8:41 Dopuszczacie się czynów [nie Abrahama, lecz] ojca waszego. Wówczas oni odpowiedzieli: Nie jesteśmy synami nieprawego łoża. Naszym jedynym Ojcem jest Bóg. 8:42 Rzekł tedy do nich Jezus: Gdyby Bóg był rzeczywiście waszym Ojcem, to i Mnie darzylibyście miłością, gdyż Ja od Boga wyszedłem i przyszedłem [na świat). Nie wyszedłem sam od siebie, lecz to On Mnie posłał. 8:43 A czemuż to nie rozumiecie tego, co do was mówię? Bo nie jesteście w stanie słuchać słów moich. 8:44 Waszym ojcem jest sam diabeł, a wy pragniecie spełniać wszystkie jego życzenia. Był on od samego początku mordercą i nigdy nie trwał w prawdzie, gdyż prawdy w ogóle w nim nie ma. Kiedy zaś kłamie, kłamie sam z siebie, bo jest kłamcą i [co więcej) ojcem kłamstwa. 8:45 Ponieważ zaś Ja mówię, wy nie chcecie Mi wierzyć. Lecz kto z was może Mi udowodnić grzech? 8:46 Jeżeli mówię prawdę, to czemu Mi nie wierzycie? 8:47 Kto pochodzi od Boga, słucha słów Bożych. Wy zaś dlatego Mnie nie słuchacie, że nie jesteście z Boga. 8:48 Wtedy powiedzieli Żydzi: Czyż nie mamy racji twierdząc, że jesteś Samarytaninem i że opętał Cię zły duch? 8:49 A Jezus odrzekł: Ja nie jestem opętany; Ja tylko oddaję cześć Ojcu memu i za to wy Mnie znieważacie. 8:50 Ja nie szukam własnej chwały, jest jednak ktoś, kto szuka jej [dla Mnie] i o niej wyrokuje. 8:51 Zaprawdę, zaprawdę mówię wam: Kto będzie zachowywał moją naukę, nigdy nie umrze. 8:52 Wtedy powiedzieli do Niego Żydzi: Teraz wiemy już na pewno, że jesteś opętany. Przecież i Abraham umarł, i prorocy pomarli, a Ty mówisz: Kto będzie zachowywał moją naukę, nigdy nie umrze. 8:53 Czy uważasz się za większego od ojca naszego, Abrahama? A przecież i on umarł, i prorocy pomarli. Za kogóż Ty się uważasz?

8:54 Odpowiedział Jezus: Gdybym Ja sam szukał własnej chwały, moja chwała byłaby niczym. Lecz jest Ojciec mój i On to właśnie troszczy się o moją chwałę. Wy mówicie, co prawda, że jest On waszym Bogiem. 8:55 Ale wy wcale Go nie znacie. Natomiast Ja znam Go i gdybym powiedział, że Go nie znam, byłbym podobnym do was kłamcą. Lecz Ja właśnie znam Go i zachowuję Jego słowa. 8:56 Wasz ojciec Abraham uradował się tym, że ujrzał mój dzień: ujrzał go i uradował się. 8:57 Na to rzekli do Niego Żydzi: Przecież Ty nie masz nawet pięćdziesięciu lat, a mówisz, że widziałeś Abrahama? 8:58 Odpowiedział im Jezus: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, nim jeszcze pojawił się Abraham, Ja już byłem. 8:59 Na to oni porwali za kamienie, aby rzucić w Niego, lecz Jezus znikł im sprzed oczu i wyszedł ze świątyni. 9:1 Przechodząc kiedyś ujrzał Jezus pewnego człowieka, który był niewidomy od urodzenia. 9:2 Uczniowie zapytali tedy Jezusa: Nauczycielu, dlaczego ten człowiek urodził się niewidomy: Czy to on sam dopuścił się jakiegoś grzechu, czy może jego rodzice? 9:3 A Jezus odpowiedział: Nie chodzi tu o grzech ani jego, ani jego rodziców; stało się zaś tak, aby przez niego objawiły się sprawy Boże. 9:4 Dopóki jest jeszcze dzień, wszyscy winniśmy dopełniać dzieła Tego, który Mnie posłał. Nadchodzi jednak noc i nikt nie będzie już mógł niczego dokonać. 9:5 Dopóki przebywam na świecie, jestem światłością świata. 9:6 Gdy skończył mówić, splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i pomazał nim oczy niewidomego. 9:7 A potem rzekł do niego: Idź i obmyj się w sadzawce Siloe – nazwa ta oznacza “Posłany". On odszedł, obmył się i wrócił widząc. 9:8 Sąsiedzi zaś i wszyscy, którzy widywali go przedtem jako żebraka pytali: Czyż nie jest to ten człowiek, który siedzi i żebrze? 9:9 Jedni odpowiadali wówczas: Tak, to on – a inni zaprzeczali mówiąc: Nie, on jest tylko do tamtego podobny. On sam zaś oświadczył: Tak, to ja jestem. 9:10 Zapytali go więc: Jakże otwarły ci się oczy? 9:11 A on odpowiedział: Pewien człowiek, imieniem Jezus, uczynił błoto, pomazał moje oczy i rzekł do mnie: Idź co sadzawki Siloe i obmyj się. Poszedłem więc, obmyłem się i widzę. 9:12 Zapytali go tedy: Gdzież On jest? Odpowiedział: Nie wiem. 9:13 Zaprowadzili zatem tego człowieka, jeszcze do niedawna niewidomego, do faryzeuszy. 9:14 Tego zaś dnia, w którym Jezus uczynił błoto i otworzył mu oczy, był szabat. 9:15 Zapytali go więc faryzeusze, w jaki sposób odzyskał wzrok. A on odpowiedział: Pomazał mi oczy błotem, a ja obmyłem się i widzę. 9:16 Wtedy niektórzy spośród faryzeuszy powiedzieli: Ten człowiek nie jest od Boga, bo nie zachowuje szabatu. A inni, pytali: Lecz jak wobec tego, jeśli jest grzesznikiem, może czynić takie znaki? I doszło między nimi do rozdwojenia. 9:17 Zapytali tedy jeszcze raz niewidomego: A ty sam co sądzisz o Nim? Przecież ci wzrok przywrócił. I odpowiedział im: To prorok. 9:18 Lecz Żydzi nie uwierzyli, że on kiedykolwiek był niewidomym i że wzrok odzyskał. Wezwali więc rodziców człowieka, który przejrzał, 9:19 i pytali ich: Czy to wasz syn ten człowiek, o którym mówicie, że był niewidomym od urodzenia? Cóż się więc stało, że teraz widzi? 9:20 A rodzice odpowiedzieli tak: Wiemy, że to nasz syn i że urodził się niewidomym, 9:21 lecz nie wiemy, jak się to stało, że teraz widzi, i kto mu wzrok przywrócił. Jego samego zapytajcie; ma przecież swoje lata, niech mówi za siebie. 9:22 Taką odpowiedź dali rodzice, ponieważ bali się Żydów. Żydzi bowiem już zadecydowali, że jeśliby ktoś uznawał Jezusa za Mesjasza, zostanie wyłączony z synagogi. 9:23 Dlatego to powiedzieli jego rodzice: Ma swoje lata, jego samego zapytajcie! 9:24 Ponownie tedy zawołali tego człowieka, który był niewidomy, i powiedzieli doń: Oddaj chwałę Bogu; wiemy bowiem dobrze, że ten człowiek jest grzesznikiem. 9:25 Lecz on odpowiedział: Nie wiem, czy jest grzesznikiem. Wiem tylko, że byłem niewidomy, a teraz widzę. 9:26 Zapytali go tedy: A cóż On ci uczynił? W jaki sposób przywrócił ci wzrok? 9:27 I odpowiedział im: Przecież już wam mówiłem, ale nie chcieliście mnie słuchać. Dlaczego zamierzacie mnie znów przesłuchiwać? Czy wy również chcecie zostać Jego uczniami? 9:28 W odpowiedzi na to obrzucili go obelgami wołając: Ty bądź sobie Jego uczniem. My jesteśmy uczniami Mojżesza. 9:29 My wiemy również, że do Mojżesza przemawiał sam Bóg, nie wiemy natomiast, skąd On pochodzi.

9:30 Na to rzekł do nich ów człowiek: To dziwne, że wy nie wiecie, skąd On pochodzi. A jednak to On właśnie przywrócił mi wzrok. 9:31 Wiadomo przecież, że Bóg wysłuchuje nie grzeszników, lecz tych, którzy oddają Bogu cześć i pełnią Jego wolę. 9:32 Nigdy nie słyszał nikt, żeby można było przywrócić wzrok człowiekowi niewidomemu od urodzenia. 9:33 I ten człowiek również, gdyby nie był od Boga, niczego nie mógłby dokonać. 9:34 Odpowiadając zawołali do niego: Przyszedłeś na świat cały w grzechach, a masz odwagę nas pouczać? I wypędzili go. 9:35 Gdy Jezus usłyszał, że go wypędzili, zapytał go przy najbliższym spotkaniu: Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego? 9:36 A on odpowiadając rzekł: Któż to jest, Panie, żebym w Niego uwierzył? 9:37 A Jezus na to: Jest Nim Ten, którego widzisz i który rozmawia teraz z tobą. 9:38 Wtedy on odpowiedział: Wierzę, Panie – i oddał Mu pokłon. 9:39 Rzekł tedy Jezus: Przyszedłem na świat po to, aby dokonać sądu; aby ci, którzy nie widzą, wzrok odzyskali, i aby ci, którzy widzą, stali się niewidomymi. 9:40 Wtedy niektórzy spośród obecnych tam faryzeuszy zapytali: Czyż i my jesteśmy niewidomi? 9:41 A Jezus na to: Gdybyście byli niewidomi, nie mielibyście grzechu. Ponieważ jednak mówicie: Widzimy – wobec tego ciąży na was grzech. 10:1 Zaprawdę, zaprawdę mówię wam: Jeśli ktoś nie wchodzi do owczarni przez bramę, ale wdziera się inną drogą, jest złodziejem i rozbójnikiem. 10:2 Lecz ten, kto wchodzi przez bramę, jest pasterzem owiec. 10:3 Stróż otwiera mu drzwi, a owce słuchają jego głosu. On zaś woła je po imieniu i wyprowadza [z owczarni]. 10:4 Kiedy zaś wyprowadzi już wszystkie, idzie przed nimi, a owce śpieszą za nim, ponieważ znają jego głos. 10:5 Nigdy natomiast nie pójdą za obcym, przeciwnie, będą odeń uciekać, bo nie znają głosu obcych. 10:6 Mówił im to Jezus jako przypowieść. Ale oni nie zrozumieli tego, co do nich mówił. 10:7 Dlatego dodał Jezus: Zaprawdę, zaprawdę mówię wam: Ja jestem bramą, która prowadzi do owiec. 10:8 Wszyscy, którzy tu weszli przede Mną, są złodziejami i rozbójnikami, i dlatego owce ich nie posłuchały. 10:9 Ja jestem bramą. Jeśli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony: wejdzie i wyjdzie, i znajdzie pożywienie. 10:10 Złodziej zaś przychodzi tylko po to, by kraść, zabijać i niszczyć. A Ja przyszedłem po to, aby owce miały życie i by miały je w obfitości. 10:11 Ja jestem Dobrym Pasterzem. Dobry Pasterz oddaje swoje życie za owce. 10:12 A najemnik, ten, który nie jest pasterzem i do którego nie należą owce, gdy zobaczy zbliżającego się wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk je porywa i rozprasza. 10:13 Robi tak dlatego, że jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach. 10:14 Ja jestem Dobrym Pasterzem; znam moje owce i one Mnie znają, 10:15 podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce. 10:16 Lecz mam także owce inne, nie znajdujące się w tej owczarni. I te muszę sprowadzić ku sobie, by słuchały mojego głosu i by nastała jedna owczarnia i jeden pasterz. 10:17 Ojciec zaś miłuje Mnie dlatego, że Ja oddaję swoje życie, aby je później znów odzyskać. 10:18 Nikt Mi go nie zabiera, lecz Ja sam dobrowolnie je oddaję, gdyż jest w mej mocy oddać je i potem znów odzyskać. Taki bowiem nakaz otrzymałem od mego Ojca. 10:19 Znów tedy doszło do rozdwojenia między Żydami, właśnie z powodu tych słów. 10:20 Wielu spośród nich zaczęło mówić: Zły duch Go opętał i odchodzi od zmysłów. Czemu Go jeszcze słuchacie? 10:21 Na to inni mówili: Opętany tak nie może mówić! Czyż zły duch może przywracać wzrok niewidomym? 10:22 A w Jerozolimie obchodzono wtedy uroczystość Poświęcenia Świątyni. Była zima. 10:23 Jezus przechadzał się wewnątrz świątyni w portyku Salomona. 10:24 Zebrali się tedy wokół Niego Żydzi i zapytali Go: Jak długo jeszcze będziesz nas utrzymywał w niepewności? Jeżeli jesteś Mesjaszem, powiedz nam to otwarcie. 10:25 Odpowiedział im Jezus: Już wam to powiedziałem, ale wy nie wierzycie. Dzieła, których dokonuję w imię Ojca mego, świadczą o Mnie. 10:26 Wy Mi jednak nie wierzycie, bo nie należycie do moich owiec. 10:27 Moje owce słuchają mojego głosu. Ja je znam i one idą za Mną. 10:28 Ja daję im życie wieczne; dlatego nigdy nie zginą i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki.

10:29 Ojciec mój, Ten, który Mi je dał, większy jest od wszystkich. Nikt też nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca. 10:30 Ja zaś i Ojciec stanowimy jedno. 10:31 Wtedy Żydzi znów chwycili za kamienie, aby Go ukamienować. 10:32 A Jezus rzekł do nich: Dokonałem wobec was wielu dobrych czynów mocą pochodzącą od Ojca. Za któryż z tych czynów chcecie Mnie ukamienować? 10:33 Odpowiedzieli Mu Żydzi: Nie chcemy Cię kamienować za żaden dobry czyn, lecz za bluźnierstwo; za to, że będąc człowiekiem, uważasz się za Boga. 10:34 Zapytał ich tedy Jezus: A czyż w waszym Piśmie nie znajdują się słowa: Powiedziałem: bogami jesteście? 10:35 Jeżeli więc Pismo nazywa bogami tych, do których zostało skierowane słowo Boże – a przecież słów Pisma nie można podważać – 10:36 to dlaczego mówicie, że bluźni Ten, który powiedział: Jestem Synem Bożym, skoro został On poświęcony i posłany przez Ojca? 10:37 Jeżeli nie dokonuję dzieł mego Ojca, to Mi nie wierzcie. 10:38 Jeżeli jednak wypełniam dzieła Ojca, to choćbyście nie wierzyli Mnie, powinniście wierzyć moim dziełom, żebyście mogli poznać i zrozumieć, że Ojciec jest we Mnie, a Ja w Ojcu. 10:39 Znów usiłowali Go pojmać, lecz On uszedł z ich rąk. 10:40 Ponownie udał się poza Jordan, na miejsce, gdzie Jan udzielał kiedyś chrztu, i tam pozostał przez jakiś czas. 10:41 Wielu przybywało do Niego, mówiąc, że Jan nie uczynił co prawda żadnego znaku, ale że było prawdą wszystko, co Jan o Nim powiedział: 10:42 Wielu też uwierzyło tam w Niego. 11:1 Był chory pewien człowiek, imieniem Łazarz, mieszkający w Betanii razem z Marią i jej siostrą Martą. 11:2 To właśnie ta Maria namaściła Pana olejkiem i swoimi włosami otarła Jego nogi. Chory Łazarz był jej bratem. 11:3 Otóż obie siostry kazały powiedzieć Jemu: Panie, zachorował ten, którego Ty kochasz. 11:4 Lecz Jezus usłyszawszy to powiedział: Ta choroba nie grozi śmiercią, ale przyczynia się do powiększenia chwały Bożej, aby dzięki niej Syn Boży zyskał większą chwałę. 11:5 Jezus kochał Martę i jej siostrę oraz Łazarza. 11:6 Jednakże choć dowiedział się o jego chorobie, jeszcze przez dwa dni nie wyruszył z miejsca. 11:7 Dopiero potem powiedział do swoich uczniów: Chodźmy znów do Judei. 11:8 Rzekli na to uczniowie: Nauczycielu, dopiero co Żydzi usiłowali Cię ukamienować i znów chcesz tam iść? 11:9 Lecz Jezus odpowiedział: Czyż dzień nie składa się z dwunastu godzin? Jeśli ktoś porusza się za dnia, nie upadnie, ponieważ widzi światło tego świata. 11:10 Lecz jeśli ktoś chodzi nocą, potknie się, ponieważ brak mu światła. 11:11 Powiedziawszy to dodał za chwilę: Nasz przyjaciel Łazarz zasnął, lecz idę, żeby go obudzić. 11:12 Rzekli tedy do Niego uczniowie: Panie, jeżeli zasnął, to wyzdrowieje. 11:13 Jezus mówił jednak o śmierci, a oni sądzili, że ma na myśli zwykły sen. 11:14 Wtedy Jezus powiedział im już wprost: Łazarz umarł. 11:15 Ja jednak cieszę się, że Mnie tam nie było. Chodzi bowiem o was, żebyście mogli uwierzyć. Idźmy teraz do niego. 11:16 A Tomasz, zwany inaczej Didymos, rzekł do współuczniów: Chodźmy także i my, żeby razem z Nim umrzeć. 11:17 Kiedy zaś przybył Jezus na miejsce, Łazarz już od czterech dni znajdował się w grobie. 11:18 Betania była oddalona od Jerozolimy około piętnastu stadiów. 11:19 Wielu Żydów przybyło jeszcze przedtem do Marty i Marii, żeby im współczuć z powodu śmierci brata. 11:20 Gdy zaś Marta dowiedziała się, że nadchodzi także Jezus, wybiegła Mu na spotkanie. A Maria pozostała w domu. 11:21 Rzekła tedy Marta do Jezusa: Panie, gdybyś tu był, nie umarłby mój brat. 11:22 Wiem jednak i teraz, że Bóg sprawi wszystko, o co tylko Go poprosisz. 11:23 Rzekł do niej Jezus: Twój brat zmartwychwstanie. 11:24 Odpowiedziała Marta: Wiem, że zmartwychwstanie, [ale dopiero] podczas zmartwychwstania w dniu ostatecznym. 11:25 Rzekł na to Jezus: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Jeśli ktoś we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. 11:26 Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nigdy nie umrze. Czy wierzysz w to? 11:27 Odpowiedziała Mu: Tak, Panie, wierzę, że jesteś Mesjaszem, Synem Bożym, który przyszedł na świat.

11:28 Powiedziawszy to, odeszła i zawołała po kryjomu swoją siostrę mówiąc: Nauczyciel jest i wzywa ciebie. 11:29 Gdy tylko Maria usłyszała to, wstała i szybko udała się do Niego. 11:30 Tymczasem Jezus nie przybył jeszcze do wsi, lecz ciągle pozostawał tam, gdzie Marta wyszła Mu na spotkanie. 11:31 A Żydzi, którzy znajdowali się w domu i pocieszali Marię, zobaczywszy, że podniosła się szybko i wyszła, pospieszyli za nią, przekonani, że idzie do grobu, aby tam płakać. 11:32 Maria zaś, gdy przybyła na miejsce, gdzie znajdował się Jezus, i gdy zobaczyła Go, upadła Mu do nóg i powiedziała: Panie, gdybyś tu był, nie umarłby mój brat. 11:33 Zobaczywszy tedy Jezus, jak płakała ona i Żydzi, którzy razem z nią przyszli, wzruszył się bardzo i rozrzewniony zapytał: Gdzieście go położyli? 11:34 A oni odpowiedzieli: Panie, chodź i zobacz. 11:35 I zapłakał Jezus. 11:36 Wtedy rzekli Żydzi: Patrzcie, jak On go miłował! 11:37 A niektórzy spośród nich zaczęli pytać: Czyż On, skoro przywrócił wzrok niewidomemu, nie mógł również sprawić, by ten nie umarł? 11:38 Jezus zaś, ponownie wzruszony do głębi, przyszedł do grobu, który miał kształt jaskini zamkniętej od zewnątrz kamieniem. 11:39 I powiedział: Odsuńcie ten kamień. A siostra zmarłego, Marta, rzekła do Niego: Panie, już cuchnie. Cztery dni znajduje się w grobie. 11:40 Na to rzekł Jezus: Czyż nie powiedziałem ci, że jeśli będziesz wierzyć, ujrzysz chwałę Bożą? Wtedy usunięto kamień. 11:41 Jezus wzniósł oczy ku górze i tak się modlił: Ojcze, dziękuję Ci, żeś Mnie wysłuchał. 11:42 Wiedziałem, że zawsze Mnie wysłuchujesz. Powiedziałem to jednak ze względu na zebranych tu ludzi, aby uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał. 11:43 A gdy to powiedział, zawołał donośnym głosem: Łazarzu, wyjdź z grobu! 11:44 I wyszedł zmarły, mając ręce i nogi obwiązane opaskami, a twarz zawiniętą w chustę. Rozkazał tedy Jezus: Uwolnijcie go z więzów i pozwólcie mu chodzić. 11:45 Wówczas wielu Żydów przybyłych do Marii, na widok tego, czego dokonał Jezus, uwierzyło w Niego. 11:46 A niektórzy z nich poszli do faryzeuszy i opowiedzieli im o wszystkim, co uczynił Jezus. 11:47 Wtedy arcykapłani i faryzeusze zwołali Najwyższą Radę i pytali: Co mamy robić, bo przecież ten człowiek czyni wiele znaków? 11:48 Jeżeli Go pozostawimy w spokoju, to w końcu wszyscy w Niego uwierzą, a wtedy przyjdą Rzymianie i zniszczą nie tylko nasze święte miejsce, lecz także cały naród. 11:49 Wówczas to jeden z nich, imieniem Kajfasz, pełniący w owym roku funkcję najwyższego kapłana, rzekł do nich: Wy nic nie rozumiecie i nie pomyśleliście o tym, 11:50 że lepiej będzie, ażeby jeden człowiek umarł za lud, niżby miał zginąć cały naród. 11:51 Nie powiedział jednak tego sam od siebie, ale będąc najwyższym kapłanem w owym roku [mimo woli] wygłosił proroctwo, zgodnie z którym Jezus miał umrzeć za naród, 11:52 i więcej: nie tylko za naród, lecz i po to, aby wszystkie rozproszone dzieci Boże znów zgromadzić w jedno. 11:53 Jeszcze tego samego dnia zapadła więc decyzja, żeby Go zgładzić. 11:54 Od tego czasu Jezus nie pokazywał się już publicznie wśród Żydów, lecz oddalił się stamtąd w okolice pustynne, do miasteczka zwanego Efraim, i tam przebywał ze swymi uczniami. 11:55 Zbliżało się zaś święto Paschy żydowskiej i wielu udawało się stamtąd przed Paschą do Jerozolimy, żeby się oczyścić. 11:56 Zaczęli więc poszukiwać Jezusa, a kiedy przyszli do świątyni, pytali jedni drugich: Jak wam się wydaje: Czyżby nie przyszedł tu na święto? 11:57 Arcykapłani zaś i faryzeusze zarządzili, ażeby każdy, kto tylko wiedziałby o miejscu Jego pobytu, doniósł o tym, aby można było Go pojmać. 12:1 Na sześć dni przed Paschą Jezus przybył do Betanii, gdzie mieszkał wskrzeszony przez Niego Łazarz. 12:2 Urządzono tam dla Jezusa ucztę. Marta posługiwała, a przy stole zasiadł z Nim między innymi także Łazarz. 12:3 A Maria wzięła funt prawdziwego, cennego olejku nardowego i namaściła Jezusowi nogi, po czym otarła je swoimi włosami. Cały dom napełnił się zapachem olejku. 12:4 Wtedy Judasz Iskariota, jeden spośród Jego uczniów, ten, który miał Go zdradzić, powiedział: 12:5 Dlaczego nie sprzedano raczej tego olejku za trzysta denarów, by uzyskane w ten sposób pieniądze rozdać ubogim?

12:6 A mówił to nie dlatego, iż rzeczywiście troszczył się tak bardzo o biednych, lecz dlatego, że był złodziejem i mając pod opieką trzos, zabierał zeń to, co tam wkładano. 12:7 Jezus zaś odpowiedział: Zostaw ją w spokoju! Zachowała bowiem to na dzień mojego pogrzebu. 12:8 Ubogich i tak zawsze będziecie mieć u siebie, a Mnie nie zawsze. 12:9 A gdy już bardzo wielu Żydów dowiedziało się, że jest tam, przybyli gromadnie – nie tylko zresztą ze względu na Jezusa, lecz także dlatego, żeby zobaczyć Łazarza, którego wskrzesił z martwych. 12:10 Arcykapłani postanowili zatem zgładzić również Łazarza. 12:11 Wielu bowiem właśnie z jego powodu odeszło od Żydów i uwierzyło w Jezusa. 12:12 Dnia następnego zaś ludzie, którzy wielkim tłumem przybyli na święto, usłyszawszy, że Jezus zbliża się do Jerozolimy, 12:13 pobrali gałązki palmowe i wybiegli Mu naprzeciw wołając: Hosanna, błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie, oraz: Oto Król izraelski! 12:14 A kiedy Jezus znalazł osiołka, dosiadł go, zgodnie z tym, co napisane: 12:15 Nie bój się, Córo Syjonu! Oto zbliża sig ku tobie twój Król, siedząc na oślęciu. 12:16 Z początku uczniowie Jego nie rozumieli tego wołania, lecz kiedy już Jezus został uwielbiony, wtedy przypominali sobie, że to do Niego odnosiły się te słowa i to, co Mu uczyniono. 12:17 Tak więc dawała świadectwo ta rzesza, która była z Nim wtedy, kiedy wywołał z grobu i zmartwychwskrzeszał Łazarza. 12:18 Ludzie właśnie dlatego wyszli Mu na spotkanie, że dowiedzieli się o cudzie, który uczynił. 12:19 A faryzeusze mówili jeden do drugiego: Patrzcie, niepotrzebnie się trudzicie! Cały świat idzie za Nim. 12:20 Wśród tych zaś, którzy przybyli, aby w czasie święta złożyć hołd Bogu, znajdowało się także trochę Greków. 12:21 Oni to przyszli do Filipa, który pochodził z Betsaidy Galilejskiej, i prosili go mówiąc: Panie, chcielibyśmy zobaczyć Jezusa. 12:22 Poszedł tedy Filip i powiedział to Andrzejowi, a potem obaj, Andrzej i Filip, donieśli o tym Jezusowi. 12:23 A Jezus kazał dać im taką odpowiedź: Nadeszła już godzina, aby Syn Człowieczy został uwielbiony. 12:24 Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy, padłszy na ziemię, nie obumrze, pozostanie samo tylko ziarnem, jeżeli zaś obumrze, przyniesie plon obfity. 12:25 Kto miłuje swoje życie, straci je, kto zaś nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. 12:26 Ktokolwiek chce Mi służyć, niech pójdzie za Mną, a tam, gdzie Ja jestem, wszędzie jest także sługa mój. Każdego, kto Mnie służy, uczci Ojciec mój. 12:27 A moja dusza jest teraz bardzo udręczona i nie wiem, co mam powiedzieć: Ojcze, wybaw Mnie od tej godziny? Lecz Ja przecież przyszedłem właśnie na tę godzinę. 12:28 Ojcze, okaż cześć swojemu Imieniu. W tym momencie rozległ się głos z nieba: Już obdarzyłem je czcią i uczczę je jeszcze bardziej. 12:29 A gdy zebrany tam tłum usłyszał te słowa, zawołał: Zagrzmiało! A inni mówili: Anioł przemówił do Niego. 12:30 Na to rzekł Jezus: Głos ten rozbrzmiewa nie ze względu na Mnie, lecz ze względu na was. 12:31 Sąd odbywa się teraz nad tym światem i władca tego świata musi pójść precz. 12:32 Ja zaś, gdy zostanę wywyższony ponad ziemię, wszystkich pociągnę ku sobie. 12:33 Mówiąc to chciał wyjaśnić, jaką śmiercią miał umrzeć. 12:34 A cały tłum zawołał na to: Wiadomo nam z Prawa, że Mesjasz nigdy nie przestanie istnieć. Jakże więc Ty możesz mówić, że potrzeba, aby Syn Człowieczy był wywyższony? Któż to jest ten Syn Człowieczy? 12:35 odpowiedział im tedy Jezus: Już tylko przez krótki czas będzie wśród was światłość. Zmierzajcie do celu, jak długo macie światło, aby was nie zaskoczyły ciemności. Ten bowiem, kto porusza się w ciemności, nie wie, dokąd zmierza. 12:36 Dopóki korzystacie ze światła, wierzcie w światłość, abyście byli dziećmi światłości. Powiedziawszy to Jezus odszedł i ukrył się przed nimi. 12:37 Jednakże choć dokonał na ich oczach tak wielu znaków, nie uwierzyli w Niego. 12:38 W ten sposób spełniły się słowa proroka Izajasza, który pytał: Panie, któż uwierzy naszemu głosowi? A prawica Pańska komuż została objawiona? 12:39 Nie mogli też dojść do wiary, bo oto jakie są dalsze słowa Izajasza: 12:40 Zaślepił ich oczy i zatwardził serce, żeby oczyma nie widzieli, a sercem nie poznali i nie nawrócili się, iżbym mógł ich uzdrowić. 12:41 Tak to mówił Izajasz. Ujrzał chwałę Jego i o Nim mówił. 12:42 Lecz uwierzyło w Niego wielu, nawet spośród przywódców ludu, jednak z obawy przed faryzeuszami nie przyznali się do tego, żeby ich nie wyłączono z synagogi. 12:43 Umiłowali bowiem chwałę ludzką bardziej niż Bożą.

12:44 A Jezus tak począł nawoływać: Kto wierzy we Mnie, nie we Mnie wierzy, lecz w Tego, który Mnie posłał. 12:45 Kto zaś Mnie widzi, widzi Tego, który Mnie posłał. 12:46 Ja przyszedłem na świat jako światłość, aby każdy, kto we Mnie wierzy, nie pozostawał w ciemności. 12:47 Jeżeli zaś posłyszy o mojej nauce, lecz nie będzie jej zachowywał, Ja nie będę go sądził. Nie przyszedłem bowiem po to, aby świat sądzić, lecz aby go zbawić. 12:48 Kto zaś Mną gardzi i nie przyjmuje słów moich, ten już ma swego sędziego: słowo, które wam przekazałem, ono będzie go sądzić w dniu ostatecznym. 12:49 Ja bowiem nie mówiłem niczego od siebie samego. To Ten, który Mnie posłał, Ojciec, On przekazał Mi wszystko, co mam powiedzieć wam i obwieścić. 12:50 Ja zaś wiem, że Jego przykazanie jest życiem wiecznym, a to, co sam mówię, mówię tak, jak Mi nakazał Ojciec. 13:1 Zbliżało się święto Paschy. Jezus wiedział, że nadeszła już godzina Jego przejścia z tego świata do Ojca. Zawsze miłował tych, którzy zostali w świecie, i pragnął miłować ich do samego końca. 13:2 A podczas wieczerzy, gdy szatan wstąpił już w serce Judasza Iskarioty, syna Szymona, z pokusą, żeby Go wydać, 13:3 wtedy On, widząc, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga wraca, 13:4 wstał od stołu, złożył swe szaty, wziął prześcieradło i przepasał się nim. 13:5 Potem napełnił naczynie wodą, zaczął umywać uczniom nogi i ocierać je prześcieradłem, którym był przepasany. 13:6 Gdy zbliżył się do Szymona Piotra, ten rzekł do Niego: Panie, Ty chcesz mi umyć nogi? 13:7 A Jezus na to: Tego, co ja teraz czynię, ty na razie nie rozumiesz, zrozumiesz to jednak później. 13:8 Rzekł do Niego Piotr: Ależ nie, Panie! Ty mi nigdy nie będziesz umywał nóg. Lecz Jezus odpowiedział mu: Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał nic wspólnego ze Mną. 13:9 Tedy rzekł do Niego Szymon Piotr: Panie, [umyj mi] nie tylko moje nogi, ale i ręce, i głowę. 13:10 A Jezus na to: Kto jest już po kąpieli, temu wystarczy, że umyje sobie tylko nogi, bo cały jest czysty. Wy też jesteście czyści, ale nie wszyscy. 13:11 Wiedział bowiem, kto Go miał wydać, i dlatego mówił: Nie wszyscy jesteście czyści. 13:12 Kiedy już umył im nogi, znów przywdział swoje szaty, wrócił na swoje miejsce przy stole i zapytał ich: Czy wiecie, co oznacza to, co wam uczyniłem? 13:13 Wy nazywacie Mnie Nauczycielem i Panem. Dobrze mówicie, bo jestem nim. 13:14 Jeżeli wobec tego Ja, Pan i Nauczyciel wasz, umyłem wam nogi, to czyż wy nie powinniście sobie również nawzajem nóg umywać? 13:15 Zostawiłem wam przykład, żebyście sobie nawzajem to czynili, co Ja wam uczyniłem. 13:16 Zaprawdę, zaprawdę mówię wam: Sługa nie jest większy od swego pana ani wysłannik od tego, który go posyła. 13:17 Teraz więc już wiecie to. Postępujcie tedy zgodnie z tym, a będziecie szczęśliwi. 13:18 Mówiąc to, nie wszystkich was mam na myśli. Wiem, których wybrałem. Trzeba jednak, aby się wypełniło Pismo, które mówi: Ten, który spożywa wspólnie ze Mną ten sam chleb, podniósł na Mnie swoją piętę. 13:19 Mówię wam to już teraz, abyście gdy się to stanie, uwierzyli, że Ja jestem. 13:20 Zaprawdę, zaprawdę mówię wam: Kto przyjmuje tego, którego Ja poślę, przyjmuje Mnie samego. Kto zaś Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. 13:21 Powiedziawszy te słowa Jezus wzruszył się bardzo i rzekł: Zaprawdę, zaprawdę mówię wam: Jeden z was Mnie zdradzi. 13:22 Zaczęli tedy spoglądać uczniowie jeden na drugiego nie wiedząc, kogo ma na myśli. 13:23 A jeden z Jego uczniów – ten, którego Jezus miłował – siedział skłoniwszy głowę na piersiach Jezusa. 13:24 Do niego to zwrócił się Szymon Piotr pytając: Kto to jest? O kim On mówi? 13:25 Wtedy uczeń ów pochylił się w stronę Jezusa i zapytał: Panie, kto to jest? 13:26 A Jezus odpowiedział: To ten, któremu za chwilę podam umoczony chleb. I umoczywszy chleb podał go Judaszowi, synowi Szymona Iskarioty. 13:27 W tego zaś, po spożyciu chleba, wszedł sam szatan. Powiedział mu tedy Jezus: Co czynisz, czyń rychło. 13:28 Ale nikt z obecnych przy stole nie zrozumiał, dlaczego mu to powiedział. 13:29 Ponieważ zaś Judasz opiekował się całym trzosem, sądzili niektórzy, że Jezus kazał mu pójść i zakupić, co było potrzebne na święto, albo żeby dał coś ubogim. 13:30 Tymczasem on po spożyciu chleba natychmiast wyszedł. A była noc. 13:31 Gdy już on wyszedł, rzekł Jezus: Oto teraz objawiła się chwała Syna Człowieczego, a w Nim Bóg został otoczony chwałą.

13:32 A jeżeli w Nim Bóg sam doznaje chwały, to Bóg również i Jego obdarzy chwałą, i uczyni to niezwłocznie. 13:33 Dzieci moje, już niedługo będę pozostawał z wami. Będziecie Mnie szukać, ale Ja mówię wam – tak jak już przedtem powiedziałem Żydom – tam, dokąd Ja idę, wy nie możecie pójść. 13:34 Daję wam nowe przykazanie: Miłujcie się nawzajem; jak Ja was umiłowałem, tak i wy miłujcie jedni drugich. 13:35 Jeżeli będziecie miłować jedni drugich, to wszyscy poznają, żeście moimi uczniami. 13:36 Wtedy zapytał Go Szymon Piotr: Panie, dokąd idziesz? Odpowiedział mu Jezus: Tam, dokąd Ja idę, ty teraz nie możesz pójść ze Mną, ale później pójdziesz. 13:37 A Piotr na to: Panie, dlaczego już teraz nie mogę pójść z Tobą? Życie moje chcę oddać za Ciebie. 13:38 I odpowiedział mu Jezus: Życie swoje chcesz oddać za Mnie? Zaprawdę, zaprawdę mówię ci, nim kur zapieje, ty się Mnie wyprzesz trzykrotnie. 14:1 Uwolnijcie wasze serca od trwogi. Wierzcie w Boga, wierzcie również we Mnie. 14:2 W domu mojego Ojca jest wiele mieszkań. Powiedziałbym wam, gdyby było inaczej; a Ja przecież idę, żeby przygotować dla was miejsce. 14:3 Kiedy zaś odejdę i przygotuję wam już miejsce, przyjdę ponownie i zabiorę was do siebie, abyście byli tam, gdzie jestem Ja. 14:4 Czy znacie drogę, która wiedzie tam, dokąd Ja się udaję? 14:5 Na to odezwał się Tomasz: Panie, nie wiemy, dokąd idziesz. Jakże więc możemy znać drogę? 14:6 Odpowiedział mu Jezus: Ja jestem drogą, prawdą i życiem. Nikt nie może przyjść do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie. 14:7 Gdybyście Mnie znali, znalibyście również i Ojca mego. Od tej chwili jednak już i znacie, i zobaczyliście Go. 14:8 Wtedy rzekł do Niego Filip: Panie, pokaż nam tylko Ojca, a to już nam wystarczy. 14:9 Jezus mu odpowiedział: Tak długo już przebywałem z wami, a ty ciągle Mnie jeszcze nie znasz, Filipie? Ten, kto widział Mnie, widział również i Ojca. Dlaczego więc mówisz: Pokaż nam Ojca? 14:10 Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Wszystko to, co wam powiedziałem, nie pochodzi ode Mnie. To Ojciec, który pozostaje we Mnie, dokonuje w ten sposób swego dzieła. 14:11 Wierzcie Mi, gdy wam mówię, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie. Jeżeli nie wierzycie [moim słowom] – to uwierzcie przynajmniej ze względu na te dzieła. 14:12 Zaprawdę, zaprawdę mówię wam: Kto we Mnie wierzy, będzie również dokonywał dzieł, które Ja czynię; owszem, dokona nawet większych rzeczy, bo Ja idę do Ojca. 14:13 A Ja uczynię wszystko, o co tylko prosić będziecie w imię moje, aby się przez to objawiła w Synu chwała Ojca. 14:14 Uczynię wam wszystko, o co tylko poprosicie w moje imię. 14:15 Jeżeli zaś wy Mnie miłujecie, to będziecie też zachowywać wszystkie przykazania moje. 14:16 Ja będę prosił Ojca, a On ześle wam innego Pocieszyciela, żeby był z wami na zawsze. 14:17 Jest to Duch Prawdy, którego świat nie może przyjąć, ponieważ nie może Go ani zobaczyć, ani poznać. Ale wy znacie Go, gdyż On pozostaje z wami i będzie w was. 14:18 Nie zostawię was sierotami; Ja wrócę do was. 14:19 Już niedługo, a świat nie będzie Mnie oglądał, lecz wy będziecie Mnie widzieć, ponieważ Ja żyję i wy żyć będziecie. 14:20 Kiedy zaś przyjdzie ten dzień, zrozumiecie, że Ja jestem w moim Ojcu, wy we Mnie, a Ja w was. 14:21 Kto przyjmuje moje przykazania i jest im posłuszny, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, tego miłuje Ojciec mój. Ja również będę go miłował i objawię mu siebie. 14:22 Odezwał się wtedy Juda, ale nie Iskariota: Panie, co się to stało, że masz objawić się nam, a nie światu? 14:23 Odpowiedział mu Jezus: Jeśli ktoś Mnie miłuje, zachowuje moją naukę. Dlatego Ojciec mój również go umiłuje; przyjdziemy do niego i będziemy w nim przebywać. 14:24 Kto Mnie nie miłuje, nie zachowuje mojej nauki. Nauka zaś, którą ode Mnie słyszycie, nie jest moja, lecz Tego, który Mnie posłał – Ojca. 14:25 Powiedziałem wam to, dopóki jeszcze przebywam wśród was. 14:26 A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec ześle wam w imię moje, On nauczy was wszystkiego i przypomni wam wszystko, co tylko wam powiedziałem. 14:27 Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam. Daję wam nie tak, jak świat go daje. Nie trwóżcie się i nie lękajcie. 14:28 Słyszeliście już, jak wam powiedziałem, że odchodzę i że potem znów przyjdę do was. Gdybyście Mnie miłowali, radowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. 14:29 Powiedziałem wam zaś o tym teraz, nim jeszcze to wszystko nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to wszystko stanie.

14:30 Już nie będę z wami mówił wiele, gdyż nadchodzi władca tego świata. Nic on nie może przeciwko Mnie. 14:31 Jednakże niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca i czynię tak, jak nakazuje Mi Ojciec. Wstańcie już, idźmy stąd. 15:1 Ja jestem prawdziwym szczepem winnym, a mój Ojciec jest tym, który uprawia winnicę. 15:2 On to właśnie odcina ode Mnie każdą odrośl nie przynoszącą owocu, każdą zaś, która owoc przynosi, oczyszcza, aby wydawała owoc jeszcze obfitszy. 15:3 Nauka, którą wam przekazałem, już uczyniła was czystymi. 15:4 Wytrwajcie tedy we Mnie do końca, to i Ja będę trwał w was. Jak latorośl nie wszczepiona w winny krzew nie może sama przynosić owocu, tak też i wy, jeśli nie będziecie trwać we Mnie. 15:5 Ja jestem winnym krzewem, a wy latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity. Beze Mnie zaś nic nie możecie uczynić. 15:6 Ten, kto nie trwa we Mnie, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. Zbiera się ją i wrzuca do ognia, na spalenie. 15:7 Jeżeli wy będziecie trwać we Mnie, a moje słowa w was, to możecie prosić, o co zechcecie, a wszystko się wam stanie. 15:8 Mój Ojciec przez to dozna chwały, że będziecie przynosić owoc obfity i staniecie się moimi uczniami. 15:9 Jak Mnie umiłował Ojciec, tak Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej. 15:10 Jeśli będziecie przestrzegać moich nakazów, tym samym będziecie trwać w mojej miłości, tak jak Ja zachowywałem nakazy mojego Ojca i trwam w Jego miłosci. 15:11 Powiedziałem wam to dlatego, aby moja radość była w was i aby radość wasza była pełna. 15:12 A oto mój nakaz: Miłujcie jedni drugich, tak jak Ja was umiłowałem. 15:13 Największa zaś miłość, na jaką człowiek w ogóle może się zdobyć, polega na tym, że ktoś oddaje swoje życie za swych przyjaciół. 15:14 Otóż wy jesteście moimi przyjaciółmi, jeżeli tylko czynicie to, co wam nakazałem. 15:15 Już nie nazywam was sługami, bo sługa nie wie, co czyni jego pan, lecz nazwałem was przyjaciółmi, albowiem przekazałem wam, wszystko, co usłyszałem od mego Ojca. 15:16 To nie wyście Mnie wybrali to Ja was wybrałem i kazałem wam iśc i przynieść owoc, i to owoc trwały. Wtedy też wszystko da wam Ojciec, o cokolwiek prosić Go będziecie w imię moje. 15:17 Nakazuję wam to, żebyście się miłowali nawzajem. 15:18 A jeżeli świat was nienawidzi, to pamiętajcie, że Mnie wpierw znienawidził. 15:19 Gdybyście należeli do tego swiata, świat miłowałby was jak swoją własność. Ponieważ jednak nie jesteście ze świata – bo przecież Ja was wybrałem ze świata – dlatego was świat nienawidzi. 15:20 przypomnijcie sobie też, jak wam powiedzialem, że żaden sługa nie jest większy od swego pana. Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować; jeżeli zaś kiedy indziej moje słowa przyjmowali, to i wasze przyjmą. 15:21 Wszystko to jednak będą czynić wam ze względu na Mnie, bo nie znają Tego, który Mnie posłał. 15:22 Gdybym nie przyszedł i nie przemawiał do nich, byliby bez winy. Teraz jednak nic nie może ich winy usprawiedliwić. 15:23 Kto nienawidzi Mnie, ten nienawidzi również i Ojca mego. 15:24 Gdybym nie dokonał wśród nich dzieł, których nikt inny nie dokonał, byliby wolni od winy. Lecz oni widzieli je, a jednak znienawidzili i Mnie, i Ojca mego. 15:25 Stało się zaś tak, aby się wypełniło to, co jest napisane w ich Prawie: nienawidzili Mnie bez powodu. 15:26 Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel, posłany przeze Mnie od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On wyda świadectwo o Mnie. 15:27 Wy też będziecie dawać o Mnie świadectwo, bo jesteście ze Mną od początku. 16:1 Powiedziałem wam to wszystko, żebyście się nie załamali w wierze. 16:2 Wyłączą was bowiem z synagogi i przyjdzie nawet taki moment, że ci, co was będą zabijać, będą to czynić w przeświadczeniu, że oddają cześć Bogu. 16:3 Będą tak postępować, gdyż nie poznali ani Ojca, ani Mnie. 16:4 A Ja powiedziałem wam to wszystko, abyście, gdy nadejdzie godzina, przypomnieli sobie, że Ja już wam to mówiłem. Nie mówiłem wam jednak tego na samym początku, ponieważ byłem z wami. 16:5 Teraz zaś odchodzę od Tego, który Mnie posłał, a nikt z was nie pyta Mnie, dokąd idę. 16:6 Ponieważ jednak powiedziałem wam o tym, ogarnął was smutek. 16:7 Lecz Ja was zapewniam: Naprawdę pożyteczniej jest dla was, żebym odszedł; bo jeżeli nie odejdę, nie przyjdzie do was Pocieszyciel. Jeżeli zaś odejdę, poślę Go wam. 16:8 A On, gdy przyjdzie, pouczy świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie. 16:9 Wykaże ludziom, że grzeszą, ponieważ nie wierzą we Mnie.

16:10 Wyjaśni, co to jest sprawiedliwość – bo idę do Ojca i już Mnie nie zobaczycie. 16:11 Wreszcie [wyjawi całą prawdę] o sądzie, bo władca tego świata już został osądzony. 16:12 Mam wam jeszcze wiele do powiedzenia, ale wy na razie nie możecie tego pojąć. 16:13 Kiedy zaś przyjdzie już ów Duch Prawdy, pozwoli wam zrozumieć całą prawdę. Nie będzie On bowiem mówił od siebie, lecz przekaże wam wszystko, co usłyszy, i objawi wam rzeczy przyszłe. 16:14 On to otoczy Mnie chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi. 16:15 Wszystko, co ma Ojciec, jest również moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego weźmie i wam objawi. 16:16 Już niedługo, a nie będziecie Mnie oglądać, a potem znów niezadługo ujrzycie Mnie. 16:17 Niektórzy spośród Jego uczniów zaczęli tedy pytać się nawzajem: Cóż to znaczy, że niedługo już, a nie będziemy Go oglądać, i że potem znów niezadługo mamy Go ujrzeć, oraz to, że idzie do Ojca? 16:18 Co oznacza owo niedługo – zastanawiali się i stwierdzili: Nie wiemy, co On mówi. 16:19 A Jezus widział, że chcieli Go prosić o wyjaśnienie, i dlatego sam rzekł do nich: Zastanawiacie się między sobą nad tym, iż powiedziałem wam: Już niedługo, a nie będziecie Mnie oglądać, a potem znów niezadługo ujrzycie Mnie? 16:20 Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Wy będziecie płakać i żalić się, a świat będzie się weselił. Będziecie się smucić, lecz smutek wasz przemieni się w radość. 16:21 Kobieta, gdy ma rodzić, również jest pełna niepokoju, bo nadchodzi jej godzina. Kiedy już jednak urodzi dziecię, zapomina o bólu i jest przepełniona radością, że oto przyszedł na świat człowiek. 16:22 Wy również teraz smucicie się co prawda, lecz Ja znów was zobaczę, a wtedy rozraduje się wasze serce i nikt już was tej radości nie pozbawi. 16:23 W tym dniu o nic już nie będziecie Mnie pytać. Zaprawdę, zaprawdę mówię wam, o cokolwiek poprosicie Ojca w imię moje, da wam. 16:24 Dotychczas o nic nie prosiliście w imię moje. Proście tedy, a otrzymacie, i radość wasza będzie pełna. 16:25 Już mówiłem wam o tym, ale w przypowieściach. Nadchodzi jednak godzina, kiedy już nie będę mówił do was w przypowieściach, ale całkiem jawnie powiem wam [wszystko] o Ojcu. 16:26 Wtedy będziecie również prosić w imię moje. Nie mówię, że Ja będę musiał jeszcze wstawiać się u Ojca za wami. 16:27 Ojciec bowiem sam was miłuje, ponieważ wyście Mnie umiłowali i uwierzyliście, że wyszedłem od Ojca. 16:28 Wyszedłem od Ojca i przyszedłem na świat, teraz znów opuszczam świat i idę do Ojca. 16:29 Powiedzieli tedy uczniowie Jego: Oto teraz wreszcie mówisz otwarcie i nie posługujesz się żadnymi przypowieściami. 16:30 Teraz już jesteśmy przekonani, że wszystko wiesz i nie ma potrzeby pytać Cię o cokolwiek. Dlatego wierzymy również, że od Boga wyszedłeś. 16:31 A Jezus odpowiedział: Teraz wierzycie? 16:32 Otóż nadchodzi godzina, nawet już nadeszła, że rozpierzchniecie się każdy w swoją stronę, zostawiając Mnie samego. Ale Ja nie jestem sam, jest ze Mną mój Ojciec. 16:33 Powiedziałem wam to, żebyście we Mnie szukali ukojenia. Na świecie będziecie doznawać wiele ucisku, lecz nie traćcie ducha, gdyż Ja zwyciężyłem świat. 17:1 To powiedziawszy Jezus podniósł oczy ku niebu i zawołał: Ojcze, oto już nadeszła godzina. Obdarz swego Syna chwałą, aby i On mógł Ciebie otoczyć chwałą 17:2 i aby mocą władzy, jaką ma od Ciebie nad każdym człowiekiem, obdarzył życiem wiecznym wszystkich poddanych Jego pieczy. 17:3 Życie zaś wieczne polega u nich na tym, aby poznali Ciebie, Boga jedynego i prawdziwego, oraz Tego, którego Ty posłałeś, Jezusa Chrystusa. 17:4 Ja Tobie przysporzyłem chwały na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania. 17:5 Teraz zaś Ty, Ojcze, zechciej Mnie otoczyć u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie, nim jeszcze świat począł istnieć. 17:6 Ja objawiłem Twoje imię ludziom, których Mi dałeś ze świata. Byli Twoimi i Ty Mi ich powierzyłeś, a oni zachowali Twoje słowo. 17:7 Teraz zaś zrozumieli, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie. 17:8 Przekazałem im bowiem słowa, które Ty Mi dałeś, i oni je przyjęli. Uznali, że Ja rzeczywiście przyszedłem od Ciebie, i uwierzyli, że Ty Mnie posłałeś. 17:9 Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, proszę za tymi, których Ty sam Mi dałeś, ponieważ do Ciebie należą. 17:10 Wszystko bowiem, co moje, jest Twoje, a to, co Twoje, jest moje. W nich objawiła się moja chwała. 17:11 Ja nie jestem już na świecie, ale oni pozostają nadal na świecie. Ja zaś wracam do Ciebie, Ojcze Święty, strzeż ich mocą Twojego imienia, tego imienia, które i Mnie dałeś, aby tak jak My stanowili jedno.

17:12 Jak długo z nimi byłem, zachowywałem ich mocą Twojego imienia, które Mi dałeś. Troszczyłem się o to, by nikt z nich nie zginął prócz syna zatracenia, przez którego wypełniło się Pismo. 17:13 Teraz zaś Ja już odchodzę do Ciebie. Lecz dopóki przebywam na świecie, mówię tak, aby doznali radości mojej, i to radości doskonałej. 17:14 To Ja przekazałem im Twoje słowo, a świat ich znienawidził dlatego, że nie przynależą do świata, podobnie jak Ja nie jestem ze świata. 17:15 Nie proszę Cię, żebyś ich zabrał z tego świata, lecz abyś ich ustrzegł od złego. 17:16 Oni nie przynależą do świata, podobnie jak i Ja nie jestem ze świata. 17:17 Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. 17:18 Posłałem ich na świat, tak jak Ty Mnie posłałeś na świat. 17:19 Za nich Ja sam siebie składam w ofierze, aby i oni zostali uświęceni w prawdzie. 17:20 Proszę nie tylko za nimi, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu uwierzą we Mnie. 17:21 Proszę, aby wszyscy stanowili jedno. Ojcze, niech będą jedno z Nami, jak Ty jesteś we Mnie, a Ja w Tobie. Niech stanowią jedno, aby świat uwierzył, że Ty Mnie posłałeś. 17:22 Przekazałem im chwalę, którą Ty Mnie obdarzyłeś, aby byli jedno, jak Ty i Ja stanowimy jedno. 17:23 Ja w nich, a Ty we Mnie; obyż stanowili jedność doskonałą, przez co świat będzie mógł poznać, że Ty Mnie posłałeś i że ich kochasz tak, jak kochasz Mnie. 17:24 Ojcze, pragnę, aby ci, których Mi powierzyłeś, byli ze Mną zawsze tam, gdzie Ja jestem; aby mogli oglądać moją chwałę, którą Ty Mnie otaczasz, gdyż umiłowałeś Mnie, nim jeszcze świat zacząl istnieć. 17:25 Ojcze najsprawiedliwszy, świat Ciebie nie zna, ale Ja znam Cię i oni również wiedzą, że Mnie posłałeś. 17:26 To Ja objawiłem im Twoje imię i nadal będę im je objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, była w nich i abym ja w nich przebywał. 18:1 Powiedziawszy to Jezus wyszedł ze swymi uczniami za potok Cedron. Znajdował się tam ogród, do którego wszedł z uczniami. 18:2 Judasz, zdrajca, znał również to miejsce, bo Jezus przychodził tam często ze swymi uczniami. 18:3 Udał się więc tam Judasz z kohortą żołnierzy i ze strażnikami, których mu dali arcykapłani i faryzeusze. Mieli ze sobą latarnie, pochodnie i broń. 18:4 A Jezus, wiedząc dobrze o wszystkim, co Go czekało, wyszedł im naprzeciw i zapytał: Kogo szukacie? 18:5 Odpowiedzieli: Jezusa z Nazaretu. Rzekł do nich Jezus: To Ja jestem. Wśród nich znajdował się również Judasz, który Go zdradził. 18:6 Gdy Jezus powiedział do nich: To Ja jestem – cofnęli się wszyscy i upadli na ziemię. 18:7 A Jezus zapytał ich ponownie: Kogo szukacie? Oni zaś powiedzieli: Jezusa z Nazaretu. 18:8 Rzekł do nich Jezus: Już wam powiedziałem, że to Ja jestem. Jeżeli więc Mnie szukacie, pozwólcie tym odejść. 18:9 Stało się zaś tak, aby się wypełniły jego własne słowa: Nie utraciłem żadnego z tych, których Mi dałeś. 18:10 Wtedy to Szymon Piotr, mając przy sobie miecz, wydobył go, uderzył sługę arcykapłana i odciął mu prawe ucho. Sługa ów miał na imię Malchos. 18:11 Lecz Jezus rzekł do Piotra: Schowaj miecz do pochwy. Czyż nie miałbym wypić kielicha, który Ojciec dał Mi do picia? 18:12 A wtedy kohorta razem ze swym dowódcą oraz strażnicy żydowscy pojmali Jezusa, związali Go 18:13 i zaprowadzili najpierw do Annasza, który był teściem Kajfasza, pełniącego w tym roku urząd arcykapłana. 18:14 To właśnie Kajfasz poradził Żydom, iż warto, aby jeden człowiek zginął za cały naród. 18:15 A Szymon Piotr i jeszcze jeden spośród uczniów szli za Jezusem. Właśnie ten drugi uczeń był znany arcykapłanowi i dlatego mógł wejść razem z Jezusem na dziedziniec [pałacu] arcykapłana. 18:16 Lecz Piotr pozostał na zewnątrz, w pobliżu bramy. Ów drugi uczeń zaś, ten, którego znał arcykapłan, wyszedłszy pomówił z odźwierną i po chwili wprowadził Piotra do środka. 18:17 Ale odźwierna rzekła do Piotra: Czy ty nie należysz również do uczniów tego człowieka? A on odpowiedział: Nie! 18:18 Ponieważ zaś zrobiło się zimno, strażnicy i słudzy, rozpaliwszy ognisko, stanęli wokoło i grzali się. Był wśród nich Piotr i on także grzał się. 18:19 [Tymczasem] arcykapłan zaczął wypytywać Jezusa o Jego uczniów i o naukę. 18:20 Odpowiedział mu tedy Jezus: Ja występowałem jawnie na oczach wszystkich. Uczyłem zawsze w synagogach i w świątyni, gdzie zbierają się wszyscy Żydzi. Potajemnie zaś nie uczyłem niczego. 18:21 Dlaczego więc Mnie wypytujesz? Zapytaj tych, którzy słyszeli, co mówiłem. Oni wiedzą, co powiedziałem. 18:22 Gdy Jezus to powiedział, jeden ze stojących obok sług uderzył Go w twarz, mówiąc: Tak odzywasz się do arcykapłana?

18:23 Rzekł tedy Jezus: Jeżeli powiedziałem coś niewłaściwego, udowodnij Mi to, a jeśli prawdę powiedziałem, to dlaczego Mnie bijesz? 18:24 Wtedy Annasz wysłał Go związanego do Kajfasza. 18:25 Szymon Piotr zaś stał i grzał się. A gdy zapytano go: Czy ty nie jesteś również jednym z Jego uczniów? – zaprzeczył mówiąc: Nie jestem. 18:26 Wtedy jeden ze sług arcykapłana, krewny tego, któremu Piotr odciął ucho, powiedział: Czyż to nie ciebie właśnie widziałem razem z Nim w ogrodzie? 18:27 Lecz Piotr znów zaprzeczył. I zaraz kur zapiał. 18:28 Od Kajfasza zaś zaprowadzono Jezusa do pretorium. Był już wczesny ranek. Żydzi sami nie weszli jednak do pretorium, aby się nie skalać przed spożywaniem Paschy. 18:29 Piłat wyszedł więc do nich na zewnątrz i zapytał: O co wy oskarżacie tego człowieka? 18:30 A oni odrzekli: Gdyby On nie był złoczyńcą, nie sprowadzalibyśmy Go do ciebie. 18:31 Rzekł tedy do nich Piłat: Weźcie Go sobie i osądźcie według własnego prawa. Lecz Żydzi odpowiedzieli mu: Nam nie wolno nikogo pozbawiać życia. 18:32 W ten sposób miały się spełnić słowa Jezusa, gdy mówił o tym, jaką śmiercią miał umrzeć. 18:33 Potem Piłat znów wszedł do pretorium, wezwał ku sobie Jezusa i zapytał Go: Czy Ty jesteś królem żydowskim? 18:34 A Jezus odpowiedział: Czy mówisz to od siebie samego, czy też inni powiedzieli ci coś o Mnie? 18:35 I odrzekł Piłat: Czyż ja jestem Żydem? To przecież twój naród i twoi arcykapłani wydali mi Ciebie. Cóżeś Ty uczynił? 18:36 Odpowiedział Jezus: Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby było z tego świata, moi słudzy walczyliby o to, żebym nie został wydany Żydom. Ale moje królestwo nie jest stąd. 18:37 Zapytał Go tedy Piłat: Jesteś więc królem? A Jezus odpowiedział: Tak, jestem królem! Ja dlatego się narodziłem i po to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. I każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu. 18:38 Zapytał Go znowu Piłat: A cóż to jest prawda? Po tych słowach wyszedł ponownie do Żydów i powiedział: Ja nie widzę w Nim żadnej winy. 18:39 Jest jednak u was zwyczaj, że na święto Paschy uwalniam jednego [więźnia]. Czy chcecie, żebym wam uwolnił króla żydowskiego? 18:40 Lecz oni zawołali już po raz drugi: Nie tego, tylko Barabasza. A Barabasz był zbrodniarzem. 19:1 Wówczas Piłat kazał wziąć Jezusa i ubiczować Go. 19:2 Żołnierze upletli koronę z cierni i włożyli Mu ją na glowę. Okryli Go również purpurowym płaszczem. 19:3 Potem podchodzili do Niego i wołali: Witaj, królu żydowski! I policzkowali Go. 19:4 Wyszedł tedy Pilat ponownie i powiedział do tłumu: Wyprowadzam wam Go tu na zewnątrz, abyście mogli się przekonać, że ja nie znajduję w Nim żadnej winy. 19:5 Jezus wyszedł więc na zewnątrz w koronie cierniowej i w purpurowym płaszczu. A Piłat powiedział do nich: Oto Człowiek! 19:6 Lecz skoro tylko zobaczyli Go arcykapłani i sludzy, poczęli wolać: Ukrzyżuj Go, ukrzyżuj Go! A Piłat odpowiedział: Weźcie Go sobie i ukrzyżujcie sami, bo ja nie widzę w Nim żadnej winy! 19:7 Lecz Żydzi zawołali: Mamy Prawo i zgodnie z tym Prawem musi umrzeć, ponieważ podaje się za Syna Bożego. 19:8 Usłyszawszy to Piłat przeraził się jeszcze bardziej. 19:9 Wszedł ponownie do pretorium i zapytal Jezusa: Skąd Ty jesteś? Lecz Jezus nic nie odpowiedział. 19:10 Rzekł więc Pilat do Niego: Nie chcesz odpowiadać na moje pytania? Czy Ty nie wiesz, że mogę Cię uwolnić, ale mogę też skazać Cię na ukrzyżowanie? 19:11 A Jezus odpowiedział: Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdyby ci jej nie dano z góry. Dlatego większy grzech obciąża tego, który Mnie wydał w twoje ręce. 19:12 Od tego momentu Piłat usilował Go uwolnić, ale Żydzi wołali: Jeżeli Jego uwolnisz, okażesz się nieprzyjacielem cesarza. Każdy, kto czyni się królem, sprzeciwia się cesarzowi. 19:13 Kiedy Piłat usłyszał te słowa, kazał przyprowadzić Jezusa, zasiadł na trybunale w miejscu zwanym Litostrotos, po hebrajsku Gabbata. 19:14 Było to w przeddzień Paschy, około godziny szóstej. Piłat powiedział do Żydów: Oto wasz król! 19:15 Lecz oni zaczęli wołać: Na śmierć, na śmierć z Nim! Ukrzyżuj Go! Zapytał tedy Piłat: Czy mam rzeczywiście ukrzyżować waszego króla? A arcykapłani zawołali: Nie mamy żadnego króla, tylko cesarza! 19:16 Wówczas wydał Go im na ukrzyżowanie. Pojmali tedy Jezusa, 19:17 który dźwigając swój krzyż, wyszedł na miejsce zwane Trupią Czaszką – po hebrajsku Golgota. 19:18 Tam ukrzyżowano Go, a razem z Nim dwu innych ludzi: jednego z jednej strony, drugiego z drugiej strony, a Jezusa pośrodku.

19:19 Piłat polecił również zawiesić na krzyżu napis wyjaśniający. Napis głosił: Jezus Nazareński król żydowski. 19:20 Wielu Żydów czytało ten napis, gdyż miejsce, na którym ukrzyżowano Jezusa, znajdowało się w pobliżu miasta, a napis był sporządzony po hebrajsku, po łacinie i po grecku. 19:21 Arcykapłani zas żydowscy mówili do Piłata: Nie pisz: “Król żydowski", lecz “Ten człowiek mówił, że jest królem żydowskim". 19:22 Piłat odpowiedział: Co już napisałem, napisałem. 19:23 Żołnierze zaś, ukrzyżowawszy Jezusa, zabrali Jego szaty i podzielili je na cztery części, dla każdego z żolnierzy po jednej. Wzięli również Jego tunikę, która nie była szyta z części, lecz stanowiła jedną materię tkaną od góry do dołu. 19:24 Uradzili więc między sobą: Nie będziemy jej dzielili na części, lecz rzucimy o nią losy, by rozstrzygnąć, do kogo ma należeć. W ten sposób miały się wypełnić słowa Pisma: Podzielili między siebie moje szaty, a o moją suknię rzucili los. To właśnie uczynili żołnierze. 19:25 A u stóp krzyża Jezusa stała Matka Jego i siostra Jego Matki, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. 19:26 Kiedy Jezus zobaczył swoją Matkę, a obok niej ucznia, którego miłował, powiedział do Matki: Niewiasto, oto syn twój! 19:27 A potem rzekł do ucznia: Oto Matka twoja! Tej godziny uczeń wziął ją do siebie. 19:28 Jezus zaś, będąc świadomy tego, że wszystko się dokonało, zawołał – w czym wypełniły się również slowa Pisma – Pragnę! 19:29 A było tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na gałąź hizopu gąbkę namoczoną w occie i podano Mu do ust. 19:30 Gdy Jezus poczuł smak octu, powiedział: Wypełniło się! Potem skłonił głowę i skonał. 19:31 Następnego dnia miał już być szabat i Żydzi nie chcieli, aby ciała skazanych pozostawały na krzyżach przez szabat, gdyż ów dzień szabatu był wielkim świętem. Prosili więc Piłata, aby ukrzyżowanym połamano nogi i usunięto ich ciała. 19:32 Przyszli tedy żołnierze i połamali nogi tak pierwszemu, jak i drugiemu ze współukrzyżowanych z Jezusem. 19:33 Kiedy zaś zbliżyli się do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu nóg, 19:34 a tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok, z którego natychmiast wypłynęła krew i woda. 19:35 Ten, który to pisze, wszystko sam widział i jego świadectwo jest prawdziwe. Wie, że mówi prawdę po to, żebyście i wy uwierzyli. 19:36 Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: Jego kości nie będą połamane. 19:37 Gdzie indziej również mówi Pismo: Będą patrzeć na Tego, którego przebodli. 19:38 A potem Józef z Arymatei – uczeń Jezusa, ukrywający się jednak z tym z obawy przed Żydami – zapytał Piłata, czy może zabrać 19:39 ciało Jezusa. I zgodził się Piłat. Poszedł więc i zabrał ciało Jezusa. Przyszedł również Nikodem, ten, który zjawił się u Jezusa po raz pierwszy nocą, i przyniósł około stu funtów mieszaniny mirry i aloesu. 19:40 Zabrali więc ciało Jezusa i owinęli w płótna nasycone wonnościami, zgodnie z żydowskim obyczajem grzebania zmarłych. 19:41 Na miejscu zaś, gdzie Go ukrzyżowano, był ogród, a w ogrodzie nowy grob; nikogo w nim jeszcze nie pogrzebano. 19:42 Tam właśnie, ze względu na żydowski dzień przygotowania do szabatu oraz dlatego, że grób był blisko, złożono ciało Jezusa. 20:1 A pierwszego dnia po szabacie, bardzo wczesnym rankiem, kiedy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. 20:2 Pobiegła więc, odnalazła Szymona Piotra oraz tego ucznia, którego Jezus miłował, i powiedziała im: Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono. 20:3 Wybiegł przeto Piotr i ów drugi uczeń i spieszyli do grobu. 20:4 Biegli wpierw razem, ale ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i pierwszy przybył do grobu. 20:5 A kiedy zajrzał do wnętrza, zobaczył leżące tam płótna. Nie wszedł jednak do środka. 20:6 Potem przybył także Szymon Piotr, który za nim podążał. Wszedł do grobu, zobaczył leżące tam płótna 20:7 i chustę, którą Jezus miał na głowie; leżała teraz zwinięta nie razem z płótnami, ale oddzielnie na innym miejscu. 20:8 Dopiero wtedy wszedł do wnętrza także ów drugi uczeń, ten, który pierwszy przybiegł do grobu. Zobaczył [wszystko] i uwierzył. 20:9 Dotąd bowiem nie rozumieli Pisma, które mówi o tym, że On miał zmartwychwstać. 20:10 Potem uczniowie znów wrócili do siebie. 20:11 A Maria Magdalena stała przed grobem i płakała. W pewnej chwili, płacząc, nachyliła się do grobu

20:12 i zobaczyła dwu aniołów odzianych w białe szaty, którzy siedzieli tam, gdzie było złożone ciało Jezusa; jeden od strony głowy, drugi w nogach. 20:13 I zapytali ją aniołowie: Niewiasto, dlaczego płaczesz? A ona odpowiedziała: Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono. 20:14 Zaledwie to powiedziała, odwróciła się i zobaczyła stojącego tuż za nią Jezusa. Nie wiedziała jednak, że był to Jezus. 20:15 Jezus zaś rzekł do niej: Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz? A ona, sądząc, że to ogrodnik, powiedziała do Niego: Panie, jeśli to ty Go stąd wziąłeś, to powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go zabiorę. 20:16 Wtedy Jezus rzekł do niej: Mario! A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: Rabbuni, to znaczy: Nauczycielu! 20:17 Rzekł do niej Jezus: Nie zatrzymuj Mnie, bo jeszcze nie wróciłem do Ojca. Sama zaś idź do moich braci i powiedz im, że Ja wstępuję do Ojca mojego i waszego Ojca, Boga mojego i waszego Boga. 20:18 Poszła tedy Maria Magdalena i powiedziała uczniom: Widziałam Pana i On to mi powiedział. 20:19 A wieczorem tego samego pierwszego dnia tygodnia, w domu, gdzie przebywali uczniowie przy drzwiach zamkniętych z obawy przed Zydami, pojawił się Jezus. Stanął pośrodku i rzekł do nich: Pokój wam! 20:20 Powiedziawszy to, pokazał im ręce i bok. A uczniowie uradowali się bardzo ujrzawszy Pana. 20:21 Wtedy rzekł do nich Jezus po raz drugi: Pokój wam! Jak Ojciec posłał Mnie, tak i Ja was posyłam. 20:22 Po tych słowach tchnął na nich i powiedział: Weźmijcie Ducha Świętego! 20:23 Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane. 20:24 Lecz Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. 20:25 Mówili mu więc inni uczniowie: Widzieliśmy Pana! Lecz on odpowiedział: Jeżeli nie zobaczę na rękach Jego śladów gwoździ, nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, a ręki mojej do Jego boku – nie uwierzę. 20:26 A po upływie ośmiu dni, kiedy Jego uczniowie byli znów wewnątrz domu i tym razem Tomasz z nimi, przyszedł Jezus – choć drzwi były zamknięte – stanął pośrodku i rzekł: Pokój wam! 20:27 Potem rzekł do Tomasza: Przyłóż tu swój palec i zobacz moje ręce. Daj tu swoją rękę i włóż ją do rany mojego boku. Przestań już nie dowierzać, lecz uwierz. 20:28 A Tomasz odpowiedział: Pan mój i Bóg mój! 20:29 Rzekł do niego Jezus: Uwierzyłeś, ponieważ Mnie zobaczyłeś. Błogosławieni, którzy choć nie widzieli, to jednak uwierzyli. 20:30 Uczynił Jezus jeszcze wiele innych znaków na oczach swoich uczniów. Nie są one zapisane w tej księdze; 20:31 te zaś, ktore są zapisane, znajdują się po to, żebyście uwierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc mieli w imię Jego życie. 21:1 Potem znów ukazał się Jezus nad Morzem Tyberiadzkim. A ukazał się tak: 21:2 Znajdowali się razem: Szymon Piotr, Tomasz zwany Didymos, Natanael z Kany Galilejskiej, synowie Zebedeusza oraz dwaj jeszcze inni uczniowie Jego. 21:3 Szymon Piotr powiedział: Idę łowić ryby. Rzekli mu pozostali: Idziemy z tobą. Wyszli więc i wsiedli do łodzi. Tej nocy jednak nic nie złowili. 21:4 Kiedy nastał ranek, pojawił się na brzegu Jezus, ale uczniowie nie wiedzieli, że to Jezus. 21:5 A Jezus zapytał ich: Dzieci, czy macie coś do jedzenia? Odpowiedzieli: Nie! 21:6 Rzekł tedy do nich: Zarzućcie sieć po prawej stronie, a na pewno coś złowicie. Zarzucili więc i z powodu mnóstwa ryb nie mogli jej wyciągnąć. 21:7 Wtedy ów uczeń, którego Jezus miłował, rzekł do Piotra: To jest Pan! A Szymon Piotr, usłyszawszy, że to jest Pan, przywdział swoje ubranie – był bowiem nagi – i rzucił się w morze. 21:8 Pozostali uczniowie dopłynęli w tym czasie łodzią, ciągnąc za sobą sieć napełnioną rybami. Do brzegu było tylko około dwustu łokci. 21:9 A kiedy zeszli na ląd, zobaczyli palące się ognisko, a w nim piekącą się rybę i chleb. 21:10 Rzekł tedy do nich Jezus: Przynieście tu i te ryby, któreście złowili przed chwilą. 21:11 Poszedł więc Szymon Piotr i wyciągnął na brzeg sieć pełną wielkich ryb. W sumie było ich tam sto pięćdziesiąt trzy. A sieci, mimo tak wielkiej ilości ryb, wcale się nie porwały. 21:12 Rzekł tedy do nich Jezus: Chodźcie, posilcie się trochę! Lecz żaden z uczniów nie miał odwagi zapytać Go, kim jest. Wiedzieli już bowiem, że był to Pan. 21:13 A Jezus przyszedł, wziął chleb i podał im do jedzenia – podobnie uczynił z rybą. 21:14 W ten sposób już po raz trzeci ukazał się Jezus uczniom po swoim zmartwychwstaniu. 21:15 A kiedy już spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: Szymonie, synu Jana, czy ty miłujesz Mnie bardziej niż ci? Odpowiedział Mu: Panie, Ty wiesz, że Cię kocham. Wtedy rzekł do niego [Jezus]: Paś baranki moje! 21:16 Zapytał go po raz drugi: Szymonie, synu Jana, czy ty Mnie miłujesz? Odpowiedział [Szymon]: Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham. Rzekł tedy do niego: Paś owce moje!

21:17 Zapytał go po raz trzeci: Szymonie, synu Jana, czy ty Mnie kochasz? Zasmucił się Piotr, że aż trzy razy pytał go: Czy ty Mnie kochasz? I rzekł do Niego: Panie, Ty przecież wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham. Powiedział do niego Jezus: Paś owce moje! 21:18 Zaprawdę, zaprawdę mówię ci: Kiedy jeszcze byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Kiedy się już jednak zestarzejesz, wtedy wyciągniesz przed siebie swoje ręce, ktoś inny cię przepasze i poprowadzi tam, dokąd sam nie chciałbyś pójść. 21:19 Powiedział to, żeby zaznaczyć, jaką śmiercią przysporzy chwały Bogu. Kiedy skończył mówić, zwrócił się do Piotra ze słowami: Pójdź za Mną! 21:20 Wtedy Piotr obróciwszy się zobaczył idącego za sobą tego ucznia, którego Jezus miłował, a który podczas uczty był pochylony w stronę Jezusa i powiedział: Panie, któż to jest ten, co ma Cię zdradzić? 21:21 Spostrzegłszy owego ucznia, dorzucił Piotr: Panie, a z tym co będzie? 21:22 Odpowiedział Jezus: Jeżeli nawet zechcę, żeby pozostał tak aż do mojego powrotu – to co tobie do tego? Ty pójdź za Mną. 21:23 Od tego czasu krążyło między braćmi mniemanie, że uczeń ów nie umrze. Lecz Jezus nie powiedział, że on nie umrze, jeno: A jeżeli nawet zechcę, żeby pozostał tak aż do mojego powrotu – to co tobie do tego? 21:24 Otóż uczniem owym jest ten, który daje świadectwo o tych wszystkich, opisanych przez niego sprawach. Wiemy też, że jego świadectwo jest prawdziwe. 21:25 Jest nadto wiele innych rzeczy dokonanych przez Jezusa. Gdyby ktoś chciał je wszystkie spisać szczegółowo, to cały świat, jak sądzę, nie pomieściłby ksiąg, które trzeba by przy tym napisać.

5. DZIEJE APOSTOLSKIE WG ŁUKASZA 1:1 W mojej pierwszej księdze opisałem, Teofilu, to wszystko, co Jezus czynił i czego nauczał od samego początku 1:2 aż do dnia, w którym został wzięty do nieba, udzieliwszy przedtem przez Ducha Świętego różnych pouczeń ludziom wybranym przez siebie na apostołów. 1:3 To im właśnie po swojej męce zostawił wiele dowodów, że nadal żyje; ukazywał się im bowiem przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym. 1:4 Pewnego zaś dnia, kiedy był razem z nimi, wydał im takie oto polecenie: Nie opuszczajcie Jerozolimy, lecz oczekujcie tu na spełnienie się tego, co wam przyobiecał Ojciec i o czym ja również wam mówiłem. 1:5 Jan chrzcił wodą, a wy zostaniecie wkrótce ochrzczeni Duchem Świętym. 1:6 Zapytali Go zebrani: Panie, czy to właśnie w tym czasie przywrócisz na nowo wielkość królestwa izraelskiego? 1:7 Lecz Jezus odpowiedział im: Nie do was należy znać dzień i godzinę, którą Ojciec ustanowił całą powagą swojej władzy. 1:8 Gdy jednak zstąpi na was Duch Święgo otrzymacie Jego moc i będziecie świadczyć o Mnie w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, aż po krańce ziemi. 1:9 Powiedziawszy to uniósł się na ich oczach w górę i zniknął w obłoku. 1:10 A gdy oni patrzyli z uwagą za wstępującym w niebo, przystąpili do nich dwaj mężowie odziani w białe szaty 1:11 i powiedzieli: O Galilejczycy, czemuż tak stoicie i patrzycie w niebo? Jezus, który dopiero co został wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go, gdy wstępował do nieba. 1:12 Z Góry Oliwnej, znajdującej się niedaleko Jerozolimy w odległości drogi jednego szabatu, wrócili do Jerozolimy i 1:13 weszli do [pewnego] pomieszczenia w górnej części domu. Byli tam apostołowie: Piotr i Jan, Jakub i Andrzej, Filip i Tomasz, Bartłomiej i Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Szymon Gorliwy, i Juda, brat Jakuba. 1:14 Wszyscy razem trwali na modlitwie z niewiastami, Maryją, Matką Jezusa, i Jego braćmi. 1:15 Wtedy to Piotr wobec wszystkich braci, których zebrało się razem około stu dwudziestu, tak przemówił: 1:16 Bracia, musiało się spełnić to, co Duch Święty przepowiedział w Piśmie przez usta Dawida o Judaszu, który wskazał drogę do pojmania Jezusa. 1:17 Przedtem należał do nas i uczestniczył w naszym posługiwaniu. 1:18 Za pieniądze zdobyte w niegodziwy sposób nabył sobie ziemię; potem, spadłszy głową na dół, pękł na pół i wypłynęły wszystkie jego wnętrzności. 1:19 Wieść o tym rozeszła się wśród wszystkich mieszkańców Jerozolimy i tak oto nazwano ową rolę w ich języku Hakeldamach, to jest Pole Krwi. 1:20 W Księdze Psalmów jest bowiem napisane: Niech stanie się pustym dom jego i niech nikt w nim nie mieszka. Jego urząd zaś niech obejmie ktoś inny. 1:21 Tak więc wypada, aby jeden z tych, którzy byli z nami przez cały czas, kiedy Pan Jezus znajdował się wśród nas,

1:22 od chrztu Janowego aż do chwili swego wniebowstąpienia, został razem z nami świadkiem Jego zmartwychwstania. 1:23 Przedstawiono więc dwóch: Józefa Barsabę, z przydomkiem Justus, i Macieja. 1:24 I odmówili taką oto modlitwę: Panie, Ty znasz serca wszystkich; wskaż nam, którego z tych dwu wybrałeś, 1:25 aby mógł objąć urząd posługiwania i apostolatu po Judaszu, ponieważ ten się sprzeniewierzył i poszedł swoją drogą. 1:26 Potem rzucili losy i padł los na Macieja, który też zaraz został dołączony do jedenastu apostołów. 2:1 A kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, wszyscy znajdowali się razem na tym samym miejscu. 2:2 Naraz dał się słyszeć pochodzący z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, który napełnił cały dom, gdzie wszyscy przebywali. 2:3 Równocześnie pojawiły się nad nimi jakby język 2:4 z ognia; rozdzieliły się i po jednym spoczęły, na każdym z osobna. Wtedy wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak sam Duch pozwalał im mówić. 2:5 Przebywali zaś wtedy w Jerozolimie Żydzi pobożni ze wszystkich narodów zamieszkujących ziemię. 2:6 Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się gromadnie. Ogarnęło ich przy tym wielkie zdumienie, bo oto każdy słyszał, jak przemawiano jego własnym językiem. 2:7 I pytali pełni zdumienia i podziwu: Czyż ci przemawiający nie są wszyscy Galilejczyczykami? 2:8 Jak więc się to dzieje, że każdy z nas słyszy swój własny język? 2:9 – Partowie i Medowie, Elamici i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, 2:10 Frygii, Pamfilii, Egiptu i regionów Libii położonych blisko Cyreny oraz przybysze z Rzymu. 2:11 Wreszcie Żydzi i prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – wszyscy słyszymy, jak w naszych własnych językach opowiadają o wielkich dziełach Boga. 2:12 Pełni zdumienia, nie wiedząc, co o tym sądzić, pytali jedni drugich: Co to ma znaczyć? 2:13 A inni wyśmiewali się mówiąc: Upili się młodym winem. 2:14 Wtedy powstał Piotr razem z Jedenastoma i przemówił do nich głosem donośnym. Mówił zaś tak: Judejczycy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, proszę was o chwilę uwagi i o dokładne wysłuchanie tego, co wam powiem. 2:15 Ludzie, których tu widzicie, nie są pijani, choć się niektórym spośród was tak wydaje. Jest przecież dopiero trzecia godzina. 2:16 Lecz to wiedzcie, że spełnia się na nich przepowiednia proroka Joela: 2:17 Za dni ostatnich – mówił Pan – wyleją Ducha mojego na wszystkich ludzi. Wasi synowie i córki wasze będę prorokować, młodzi ludzie będą mieć widzenia, a starzy – sny. 2:18 Nawet na sługi i służebnice moje wyleję w owych czasach mego Ducha i będą prorokować. 2:19 Ukażę też rzeczy przedziwne w górze – na niebie i znaki nisko – na ziemi: krew, ogień i obłoki dymu. 2:20 Słońce się zaćmi, księżyc – krwią zajdzie przed nadejściem dnia Pań–skiego, wielkiego i wspaniałego. 2:21 Każdy zaś, kto będzie wzywał Imienia Pańskiego, dostąpi zba–wienia. 2:22 Izraelici, posłuchajcie mnie. Jezus z Nazaretu był człowiekiem, którego posłannictwo potwierdził sam Bóg przez to, że za Jego sprawą dokonał na waszych oczach wielu niezwykłych czynów, cudów i znaków, o czym sami dobrze wiecie. 2:23 Otóż On to właśnie, zgodnie z odwiecznym planem powziętym przez Boga, został wam wydany, a wy, posługując się bezbożnikami, przybiliście Go do krzyża i pozbawiliście życia. 2:24 Ale Bóg zmartwychwskrzesił Go, uwolnił od więzów śmierci, gdyż było nie do pomyślenia, żeby wzięła nad Nim górę, 2:25 skoro już Dawid, Jego mając na uwadze, tak powiedział: Nieustannie mam Pana przed mymi oczyma, bo jest On zawsze przy moim boku, żebym się nie zachwiał. 2:26 Dlatego cieszy się moje serce i moje usta pełne są radości, a moje ciało będzie spoczywać w nadziei. 2:27 Nie pozostawisz bowiem mej duszy w Otchłani i nie dopuścisz do tego, aby Twój, Święty uległ rozkładowi. 2:28 Ukazałeś mi drogi, które wiodą do życia, a Twoja obecność napełnia mnie radością. 2:29 Bracia, bez żadnego wahania przypominam wam to, że praojciec Dawid umarł i został złożony w grobie, który znajduje się u nas aż po dzień dzisiejszy. 2:30 Lecz był on także prorokiem i wiedział, że zgodnie z uroczystą przysięgą Boga jego potomek będzie kiedyś zasiadał na jego tronie. 2:31 Przyszłość była dlań odkryta i przepowiadał właśnie zmartwychwstanie Mesjasza, gdy mówił, że nie pozostanie w Otchłani i że Jego ciało nie ulegnie rozkładowi. 2:32 Otóż tego Jezusa Bóg zmartwychwskrzesił, o czym my wszyscy dajemy świadectwo. 2:33 Został On wywyższony [i zasiadł] po prawicy Boga. Otrzymał też od Ojca obietnicę Ducha Świętego i zesłał Go [na nas], jak to sami widzicie i słyszycie.

2:34 Bo przecież Dawid nie wstąpił sam do nieba, a jednak powiedział: Rzekł Pan do Pana mego: siądź po prawicy mojej, 2:35 aż położę nieprzyjaciół Twoich podnóżkiem stóp Twoich. 2:36 Niech więc cały naród izraelski trwa w przekonaniu niewzruszonym, że Bóg uczynił i Panem, i Mesjaszem tego właśnie Jezusa, którego wyście ukrzyżowali. 2:37 Gdy usłyszeli te słowa, przejęli się do głębi serca i zapytali Piotra i pozostałych apostołów: Cóż mamy czynić, bracia? 2:38 I rzekł do nich Piotr: Nawróćcie się i niech każdy z was przyjmie chrzest w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych. Wtedy też otrzymacie w darze Ducha Świętego. 2:39 Bo obietnica Boża dotyczy was, waszych dzieci i tych wszystkich, którzy są daleko, lecz zostali powołani przez Boga. 2:40 Potem mówił im Piotr jeszcze wiele innych rzeczy i tak ich upominał: Starajcie się wyrwać spośród tych przewrotnych ludzi. 2:41 W ten sposób ci, którzy przyjęli jego naukę, zostali ochrzczeni. I przyłączyło się do nich tego dnia około trzech tysięcy ludzi. 2:42 Wszyscy trzymali się wiernie nauki apostołów, trwali w łączności braterskiej, uczestniczyli w łamaniu chleba i oddawali się modlitwie. 2:43 Każdy też odczuwał bojaźń, gdyż apostołowie dokonywali wielu znaków i cudów. 2:44 Wszyscy, którzy uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli współne. 2:45 Sprzedawali też to, co posiadali, a pieniądze rozdzielali wszystkim według potrzeb każdego z osobna. 2:46 Codziennie zbierali się razem w świątyni [na wspólną modlitwę], a po domach, łamiąc chleb, spożywali dary Boże z radością i prostotą serca. 2:47 Wielbili Boga i cieszyli się życzliwością całego ludu. A Pan pomnażał co dzień liczbę tych, którzy dostępowali zbawienia. 3:1 Gdy Piotr i Jan wchodzili pewnego dnia około godziny dziewiątej na modlitwę do świątyni, 3:2 wnoszono tam właśnie człowieka, który nie mógł chodzić od urodzenia. Kładziono go co dzień przy bramie świątynnej, zwanej Piękną, aby przychodzących do świątyni prosił o jałmużnę. 3:3 Gdy człowiek ten zobaczył Piotra i Jana u wejścia do świątyni, zwrócił się do nich z prośbą o wsparcie. 3:4 A Piotr [idąc] z Janem przypatrzył mu się dokładnie i powiedział: 3:5 Spójrz na nas. Zaczął się im tedy przypatrywać, sądząc, że coś otrzyma. 3:6 Lecz Piotr powiedział: Nie mam wprawdzie ani srebra, ani złota, ale co mam, to ci daję: W imię Jezusa z Nazaretu wstań i chodź! 3:7 Potem ujął go za prawą rękę i podniósł go. A on natychmiast odzyskał władzę w nogach i w stopach. 3:8 Zerwał się więc, stanął na nogach i zaczął chodzić. Potem wszedł do świątyni, chodził tu i tam, skakał [z radości] i wielbił Boga. 3:9 Widział go też cały lud, gdy chodził i wysławiał Boga. 3:10 Rozpoznawano w nim człowieka, który zwykle siedział przy Pięknej bramie świątyni, prosząc o jałmużnę. I ogarnęło ich przerażenie i podziw zarazem z powodu tego, co spotkało owego człowieka. 3:11 A gdy on trzymał się jeszcze ciągle Piotra i Jana, cały lud, nie przestając się dziwić, stanął obok nich w krużganku Salomona. 3:12 Korzystając ze sposobności, Piotr przemówił do zebranych w te słowa: Dlaczego dziwicie się, o Izraelici, i dlaczego patrzycie na nas tak, jakbyśmy to my właśnie – naszą własną mocą lub pobożnością sprawili, że człowiek ten zaczął chodzić? 3:13 To Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba, Bóg ojców naszych [w ten sposób] okazał chwałę słudze swemu Jezusowi. Tymczasem wyście Go wydali i wyparliście się Go nawet wtedy, kiedy Piłat postanowił Go uniewinnić. 3:14 Wyparliście się Świętego i Sprawiedliwego, a domagaliście się uwolnienia mordercy. 3:15 W ten sposób zgładziliście Dawcę Życia. Lecz Bóg wskrzesił Go z martwych, czemu my dajemy świadectwo. 3:16 To przez wiarę w Jego imię człowiekowi, którego tu widzicie i którego przecież znacie, imię owo przywróciło siły. To wiara w Jezusa sprawiła, że odzyskał siły, czego wszyscy jesteście przecież świadkami. 3:17 Wiem jednak już teraz, bracia, że działaliście w zaślepieniu, podobnie jak wasi przełożeni. 3:18 Bóg zaś urzeczywistnił to, co zapowiedział kiedyś przez wszystkich proroków, że mianowicie Jego Mesjasz będzie musiał cierpieć. 3:19 Pokutujcie więc i nawróćcie się, abyście mogli dostąpić odpuszczenia waszych grzechów, 3:20 aby i dla was przyszły od Pana dni ochłody, aby i do was mógł być posłany zapowiedziany już Mesjasz, Jezus, 3:21 który musi jednak pozostać jeszcze w niebie aż do czasu odnowienia wszystkich rzeczy, co zresztą zapowiedział już Bóg przez swoich świętych proroków.

3:22 Mojżesz powiedział przecież: Pan, Bóg wasz, wzbudzi wam spośród braci waszych proroka podobnego do mnie. Słuchajcie go, cokolwiek wam powie. 3:23 Kto zaś nie będzie słuchał tego proroka, zostanie wykluczony ze wspólnoty Bożego ludu. 3:24 Zresztą pozostali prorocy, prorokujący od czasów Samuela i jego następców, wszyscy zapowiadali również nadejście tych dni. 3:25 Otóż wy jesteście synami proroków i przymierza, które Bóg zawarł z waszymi ojcami, kiedy powiedział do Abrahama: W twoim potomstwie błogosławieństwo spłynie na wszystkie narody ziemi. 3:26 To właśnie dla was przede wszystkim wskrzesił Bóg swego Sługę i posłał Go po to, aby wspomagał każdego w schodzeniu z drogi 4:1 Kiedy jeszcze przemawiali do ludu, nadeszli kapłani z dowódcą straży świątynnej i saduceusze. 4:2 Byli oburzeni, że ci dwaj nauczają lud, głosząc przyszłe zmartwychwstanie wszystkich w Jezusie. 4:3 Pojmali ich i wtrącili do więzienia, każąc zatrzymać aż do dnia następnego, bo było już późno. 4:4 Tymczasem wielu z tych, którzy usłyszeli ich naukę, uwierzyło. I tak liczba nowo nawróconych mężczyzn sięgała pięciu tysięcy. 4:5 Nazajutrz zebrali się razem w Jerozolimie przełożeni żydowscy, starsi i uczeni [w Piśmie]. 4:6 Przybyli także arcykapłani Annasz i Kajfasz, Jan, Aleksander i wszyscy pozostali z rodu arcykapłańskiego. 4:7 Kazano sprowadzić apostołów, postawiono ich pośrodku i zapytano: Jakąż to mocą albo w czyim imieniu dokonaliście tego? 4:8 Wtedy Piotr, napełniony Duchem Świętym, powiedział do nich: Przełożeni i starsi ludu! 4:9 Skoro już chcecie dowiedzieć się czegoś na temat dobrodziejstwa, dzięki któremu ten człowiek odzyskał zdrowie, 4:10 to zechciejcie przyjąć do wiadomości wy wszyscy i cały naród izraelski, że to w imię Jezusa Chrystusa Nazareńskiego, przez was przybitego do krzyża, lecz zmartwychwskrzeszonego przez Boga – przez Niego właśnie człowiek ten stoi przed wami zdrowy. 4:11 To On jest owym kamieniem, który wyście jako budowniczowie odrzucili, a On stał się kamieniem podtrzymującym cały fundament. 4:12 I nikt nie może dostąpić zbawienia inaczej niż tylko w Nim, bo nikomu na świecie nie dał Bóg imienia, w którym moglibyśmy osiągnąć zbawienie. 4:13 Odwaga Piotra i Jana zadziwiła pytających tym bardziej, że jak się przekonali, byli to ludzie niewykształceni i prości. Z łatwością rozpoznano w nich również dawnych towarzyszy Jezusa. 4:14 Lecz widziano także stojącego obok nich człowieka uzdrowionego. Nie wiedzieli więc, co o tym wszystkim sądzić. 4:15 Kazali im tedy opuścić salę zebrań i poczęli się naradzać. 4:16 Pytali przy tym jedni drugich: Co tu zrobić z tymi ludźmi? Nie ulega wątpliwości, że jawnie dokonali cudu, znanego teraz już wszystkim mieszkańcom Jerozolimy. Nikt przecież nie może temu zaprzeczyć. 4:17 Żeby jednak wieść o tym nie rozchodziła się jeszcze bardziej wśród ludzi, zabronimy im stanowczo wygłaszać jakichkolwiek dalszych przemówień z powoływaniem się na to imię. 4:18 Wezwano ich przeto i zakazano im przemawiać i nauczać w imię Jezusa. 4:19 Lecz Jan i Piotr odpowiedzieli na to: Zastanówcie się sami, tak wobec Boga: Czy należy słuchać was, czy raczej Boga? 4:20 Nie możemy bowiem przemilczeć tego, cośmy widzieli i słyszeli. 4:21 Lecz oni ponowili swoje groźby. Ponieważ jednak nie znaleźli żadnej podstawy [prawnej] do wymierzenia im kary, wypuścili ich, obawiając się ludu, który wielbił Boga z powodu tego, co się stało. 4:22 Człowiek zaś cudownie uleczony miał trochę ponad czterdzieści lat. 4:23 W ten sposób wypuszczeni na wolność [apostołowie] przybyli do swoich i opowiedzieli o tym, co usłyszeli od arcykapłanów i starszych. 4:24 A ci, wysłuchawszy wszystkiego, jednogłośnie tak oto poczęli modlić się do Boga: Wszechpotężny Stwórco nieba i ziemi, i morza, i wszystkiego, co w nich istnieje! 4:25 Przez Ducha Świętego powiedziałeś ustami sługi Twego Dawida: Dlaczegóż buntują się narody, dlaczego ludy spiskują na próżno? 4:26 Podnieśli głowy królowie ziemscy i książęta zeszli się razem przeciw Panu i przeciw Jego Pomazańcowi. 4:27 Rzeczywiście bowiem Herod i Poncjusz Piłat, i poganie, i ludzie pokoleń Izraela zeszli się razem w tym mieście przeciw Świętemu Słudze Twemu, Jezusowi, którego namaściłeś, 4:28 aby dopełnić tego, co Twoja ręka i wola zamierzyły od dawna. 4:29 A teraz posłuchaj, Panie, jak grożą! Spraw, by Twoi słudzy mogli z całą odwagą głosić Twoje słowo! 4:30 Wyciągnij swoją prawicę, aby uzdrawiać i dokonywać znaków i cudów w imię Świętego Sługi Twego, Jezusa.

4:31 Kiedy już skończyli się modlić, zadrżało miejsce, na którym byli wszyscy zebrani: zostali napełnieni Duchem Świętym i z całą odwagą poczęli głosić słowo Boże. 4:32 A wszystkich wierzących ożywiał jeden duch i te same uczucia. Nikt nie uważał za swoje tego, co posiadał; wszystko było wspólne. 4:33 Apostołowie zaś z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wszyscy cieszyli się licznymi łaskami. 4:34 Nikt też nie cierpiał żadnego niedostatku, bo ci, którzy posiadali własne pola albo domy, sprzedawali wszystko, 4:35 a pieniądze przynosili i składali u stóp apostołów. Rozdzielano je potem każdemu według potrzeby. 4:36 Tak właśnie uczynił [między innymi] Józef, lewita z Cypru, któremu apostołowie nadali przydomek Barnabas, tj. Syn Pocieszenia. 4:37 Sprzedał on własną ziemię, a pieniądze przyniósł i złożył u stóp apostołów. 5:1 Lecz pewien człowiek imieniem Ananiasz – jego żona nazywała się Safira – sprzedał swoją posiadłość 5:2 i za wiedzą żony część otrzymanych pieniędzy zachował dla siebie, a tylko część przyniósł i złożył u stóp apostołów. 5:3 Ale Piotr rzekł do niego: Czemu dopuściłeś, żeby szatan zawładnął twoim sercem i nakłonił cię, żebyś skłamał Duchowi Świętemu, zachowując dla siebie część pieniędzy otrzymanych ze sprzedaży ziemi? 5:4 Przecież była twoją własnością, a gdy ją już sprzedałeś, czyż nie mogłeś dowolnie rozporządzać tym, co za nią otrzymałeś? Jak mogłeś zdecydować się na tak niecny czyn? Przecież nie ludzi okłamałeś, tylko Boga! 5:5 Usłyszawszy te słowa Ananiasz padł martwy. A wszystkich, którzy przypadkiem również słuchali tych słów, ogarnęło przerażenie. 5:6 Młodsi spośród zebranych wstali, owinęli go [w prześcieradło], wynieśli i pochowali. 5:7 Mniej więcej trzy godziny potem weszła również jego żona, nie wiedząc nic o tym, co się stało. 5:8 A Piotr zapytał ją: Powiedz mi, czy za tyle to a tyle sprzedaliście waszą ziemię? A ona odpowiedziała: Tak za tyle! 5:9 Na to Piotr do niej: Czemuż to nawet umówiliście się między sobą, aby prowokować do gniewu Ducha Pańskiego? Oto jeszcze stoją u progu ci, co pochowali twego męża. Zaraz wyniosą i ciebie. 5:10 A ona upadła natychmiast u jego stóp i skonała. Gdy wrócili owi młodzi ludzie, zastali ją już martwą. Wynieśli ją więc i pochowali obok jej męża. 5:11 Przerażenie wielkie ogarnęło wtedy cały Kościół i wszystkich, którzy o tym słyszeli. 5:12 Apostołowie zaś dokonywali wśród ludu wiele znaków i cudów. A wierni trzymali się razem w krużganku Salomona. 5:13 Spośród obcych zaś nikt nie śmiał dołączyć się do nich, a u ludzi cieszyli się wielkim poważaniem. 5:14 Z dniem każdym powiększała się liczba mężczyzn i kobiet przyjmujących wiarę w Pana. 5:15 Na ulice wynoszono chorych i kładziono ich na łożach i noszach, licząc na to, że może choć cień przechodzącego Piotra padnie na któregoś z nich. 5:16 Wiele ludzi przychodziło również z miast sąsiednich do Jerozolimy, sprowadzając ze sobą chorych i dręczonych przez duchy nieczyste. I wszyscy odzyskiwali zdrowie. 5:17 Patrząc na to arcykapłan i jego zwolennicy spośród saduceuszów zapłonęli zazdrością. 5:18 Pojmali też wkrótce apostołów i wtrącili ich do publicznego więzienia. 5:19 Lecz nocą anioł Pański otworzył bramy więzienia i wypuściwszy ich na wolność powiedział: 5:20 Idźcie do świątyni i głoście ludowi naukę o nowym życiu! 5:21 Usłyszawszy tedy ten nakaz, o świcie już przyszli do świątyni i poczęli nauczać. Wtedy arcykapłan i jego stronnicy zwołali Sanhedryn i wszystkich starszych Izraela, a potem kazali ich sprowadzić z więzienia. 5:22 Lecz kiedy słudzy przyszli, nie znaleźli ich już w więzieniu. Powróciwszy więc powiedzieli: 5:23 Zastaliśmy więzienie bardzo starannie zamknięte i strażników czuwających u wejścia. Kiedyśmy jednak weszli do wnętrza, nie znaleźliśmy tam już nikogo. 5:24 Gdy przywódca straży świątynnej i arcykapłani usłyszeli te słowa, nie mogli pojąć, co się z nimi stało. 5:25 Lecz oto przybiegł nagle ktoś i powiedział: Ludzie, których wtrąciliście do więzienia, znajdują się w świątyni i spokojnie nauczają. 5:26 Poszedł tedy przywódca straży świątynnej ze sługami i przyprowadził ich, nie używając przy tym jednak żadnej przemocy w obawie, aby lud ich samych nie ukamienował. 5:27 Kiedy już znaleźli się przed Sanhedrynem, powiedział do nich arcykapłan: 5:28 Nakazaliśmy wam przecież wyraźnie, żebyście przestali głosić jakiekolwiek nauki, odwołując się do tego imienia. Tymczasem od waszego nauczania głośno już w całej Jerozolimie. Najwyraźniej chcecie ściągnąć na nas krew tego Człowieka. 5:29 Na to odpowiedział Piotr, a z nim także inni apostołowie: Trzeba przecież bardziej słuchać Boga niż ludzi.

5:30 A to właśnie Bóg ojców naszych zmartwychwskrzesił Jezusa, którego wyście zgładzili przybiwszy do krzyża. 5:31 Bóg też posadził Go po swojej prawicy jako Władcę i Zbawiciela, aby umożliwić Izraelowi nawrócenie i osiągnięcie odpuszczenia grzechów. 5:32 Świadczymy o tym właśnie my oraz Duch Święty, którego Bóg udziela tym, co są Mu posłuszni. 5:33 Gdy to usłyszeli, unieśli się wielkim gniewem i chcieli ich pozabijać. 5:34 Lecz wtedy pewien faryzeusz, imieniem Gamaliel, uczony w Prawie, człowiek cieszący się wielkim poważaniem u ludu, kazał wyprowadzić na chwilę apostołów i zwrócił się w ten sposób do całej Rady: 5:35 Izraelici – powiedział – zastanówcie się dobrze, co zamierzacie zrobić z tymi ludźmi. 5:36 Pojawił się niedawno pewien Teodas, twierdząc, że jest kimś niezwykłym. Zdołał sobie zwerbować około czterystu ludzi, lecz został zabity, a wszyscy jego zwolennicy rozpierzchli się i tak wszelki ślad po nim zaginął. 5:37 Potem, podczas spisu ludności, pojawił się niejaki Judasz Galilejczyk. Pociągnął on również za sobą wielu, ale w końcu zginął sam, a wszyscy jego zwolennicy zostali rozproszeni. 5:38 Radziłbym wam więc i w tym przypadku odstąpić od tych ludzi i wypuścić ich na wolność. Jeżeli się okaże, że mamy tu do czynienia z zamysłem i sprawą czysto ludzką, to wszystko samo się rozpadnie. 5:39 A jeżeli rzeczywiście Boża to sprawa, to nie zdołacie usunąć tych ludzi, przeciwnie, okaże się nawet po pewnym czasie, że walczycie z samym Bogiem. I usłuchano go. 5:40 Przyprowadzili tedy apostołów i kazali ich ubiczować, a potem, zabroniwszy im przemawiać w imię Jezusa, wypuścili ich na wolność. 5:41 A oni, opuszczając Sanhedryn, cieszyli się, że byli godni cierpieć dla imienia [Jezusa]. 5:42 I nie przestawali codziennie nauczać w świątyni oraz po domach, głosząc Dobrą Nowinę o Jezusie 6:1 A kiedy liczba uczniów wzrastała coraz bardziej, helleniści poczęli oskarżać Hebrajczyków o to, że przy codziennym rozdzielaniu jałmużny krzywdzą ich wdowy. 6:2 I wtedy to na zebraniu Dwunastu i wszystkich uczniów stwierdzono, co następuje: Nie wypada, żebyśmy zaniedbywali głoszenia słowa Bożego, poświęcając swój czas na posługiwanie przy stołach. 6:3 Wybierzcie tedy, bracia, spośród siebie siedmiu mężów o nienagannej sławie, pełnych Ducha Bożego i mądrości, i im zlećcie to zadanie. 6:4 A my oddamy się wtedy wyłącznie modlitwie i głoszeniu słowa. 6:5 Trafiło to do przekonania wszystkim zgromadzonym. Wybrali więc Szczepana, męża pełnego wiary i Ducha Świętego, Filipa, Prochora, Nikanora, Tymona, Parmenasa i Mikołaja, prozelitę z Antiochii. 6:6 Przedstawiono ich apostołom, a ci, modląc się, włożyli na nich ręce. 6:7 A słowo Boże rozchodziło się coraz bardziej, wzrastała też liczba uczniów w Jerozolimie. Nawracało się nawet wielu kapłanów. 6:8 Szczepan zaś, pełen łaski i mocy [Bożej], działał cuda i znaki wielkie wśród ludu. 6:9 Wtedy niektórzy z synagogi Libertynów, Cyrenejczyków i Aleksandryjczyków, i tych, którzy pochodzili z Cylicji i z Azji, postanowili rozprawić się ze Szczepanem. 6:10 Nie mogli jednak przeciwstawić się skutecznie mądrości i Duchowi, z którego natchnienia przemawiał. 6:11 Przekupili więc ludzi, którzy oświadczyli: Słyszeliśmy, jak ten bluźnił przeciwko Mojżeszowi i Bogu. 6:12 W ten sposób zdołali podburzyć lud, starszyznę i uczonych w Piśmie. Przybiegli tedy, porwali go i zaprowadzili przed Sanhedryn. 6:13 Tam zaś znów podstawili fałszywych świadków, którzy zeznali: Ten człowiek ciągle występuje przeciwko temu świętemu miejscu i przeciwko Prawu. 6:14 Słyszeliśmy bowiem, jak mówił, że Jezus z Nazaretu zburzy to miejsce i poznosi obyczaje, które nam przekazał sam Mojżesz. 6:15 A wszyscy członkowie Sanhedrynu przypatrywali się z uwagą jego twarzy, przypominającej wyglądem oblicze anioła. 7:1 I zapytał go arcykapłan: Czy to prawda? 7:2 A on odpowiedział: Słuchajcie, bracia i ojcowie! Bóg w swej chwale objawił się Ojcu naszemu Abrahamowi, gdy jeszcze żył w Mezopotamii, nim zamieszkał w Charanie. 7:3 I powiedział wtedy do niego: Zostaw swoją ziemię i rodzinę i udaj się do ziemi, którą ci wskażę. 7:4 Wyszedł tedy [Abraham] z ziemi chaldejskiej i zamieszkał w Charanie, skąd po śmierci ojca, posłuszny Bożemu pokoleniu, przeniósł się do kraju, który wy teraz zamieszkujecie. 7:5 Nie dał mu jednak w posiadanie ani kawałka tej ziemi. Obiecał tylko, że ją przekaże najpierw jemu, a potem jego potomstwu, choć wtedy [Abraham] nie miał jeszcze żadnego potomka. 7:6 Oto, co mu Bóg powiedział: Twoi potomkowie będą wygnańcami na obczyźnie, gdzie jako niewolników będą ich nękać przez czterysta lat.

7:7 Lecz Ja sam osądzę ten naród, który będzie ich trzymał w niewoli – mówi Pan. W końcu wydostaną się z tej niewoli i będą Mi służyć na tym miejscu. 7:8 I zawarł z nim przymierze, którego znakiem zewnętrznym było obrzezanie. Synem Abrahama był Izaak, obrzezany ósmego dnia po urodzeniu, Izaaka zaś – Jakub, od którego pochodzi dwunastu patriarchów. 7:9 Przez zawiść patriarchowie sprzedali Józefa do Egiptu, ale Bóg był z nim. 7:10 Uwolnił go od wszelkiego ucisku i obdarzył łaską szczególnej mądrości w obcowaniu z faraonem, królem Egiptu, który uczynił go zarządcą całego Egiptu oraz domu królewskiego. 7:11 A kiedy nastał głód w calym Egipcie i Kanaanie, ojcowie nasi cierpieli wielki niedostatek i przymierali głodem. 7:12 Wtedy Jakub dowiedziawszy się, że w Egipcie jest zboże, wysłał tam po raz pierwszy naszych ojców. 7:13 Za drugim zaś razem Józef już dał się poznać swoim braciom, a faraon dowiedział się wszystkiego o jego rodzie. 7:14 Posłał tedy Józef po Jakuba, sprowadził go [do Egiptu] i całą rodzinę z nim, razem około siedemdziesięciu pięciu osób. 7:15 Przybył Jakub do Egiptu i tam też umarł on sam i nasi ojcowie. 7:16 Przeniesiono ich do Sychem i złożono w grobie, który jeszcze Abraham kupił za srebro od synów Chamora w Sychem. 7:17 Im bardziej zaś zbliżał się czas wypełnienia obietnicy danej przez Boga Abrahamowi, tym bardziej Rozrastał się i rozmnażał lud przebywający w Egipcie. 7:18 Potem w Egipcie wstąpił na tron inny władca, nie znający w ogóle Józefa. 7:19 Był on nastawiony wrogo do naszego narodu i zmuszał naszych ojców do wyrzucania ich niemowląt, aby nie pozostawały przy życiu. 7:20 Wtedy to przyszedł na świat Mojżesz, który od samego początku znajdował upodobanie w oczach Boga. Przez trzy miesiące wychowywał się w domu swego ojca, 7:21 kiedy zaś wyrzucono go z domu, został znaleziony przez córkę faraona, która przybrała go sobie za syna. 7:22 Wykształcono Mojżesza we wszystkich naukach egipskich, tak że był potężny w słowie i w czynie. 7:23 A gdy ukończył już lat czterdzieści, postanowił odwiedzić swych braci, synów Izraela. 7:24 Raz zobaczył, jak jednemu z nich wyrządzano krzywdę. Stanął więc niezwłocznie w jego obronie i zabiwszy Egipcjanina, w ten sposób pomścił skrzywdzonego. 7:25 Był przekonany, że jego bracia domyślają się, iż przez jego ręce Bóg zsyła im zbawienie. Ale oni tego nie zrozumieli wcale. 7:26 Kiedy następnego dnia zjawił się wśród nich i usiłował pojednać bijących się ze sobą mówiąc: Ludzie, przecież braćmi jesteście, czemu wyrządzacie sobie krzywdę nawzajem? 7:27 – to ten, który znieważał swego brata, odepchnął go, wołając przy tym: A któż to ustanowił cię panem i sędzią nad nami? 7:28 Czy może i mnie chcesz zabić, tak jak wczoraj zabiłeś Egipcjanina? 7:29 Usłyszawszy to, Mojżesz uciekł i błąkał się jak cudzoziemiec w krainie Madian. Tam też przyszło na świat jego dwu synów. 7:30 Po czterdziestu latach, [pewnego dnia] na pustyni [w pobliżu] góry Synaj ukazał mu się w ognistym krzaku anioł Pański. 7:31 Kiedy Mojżesz zobaczył go, zdumiał się bardzo, lecz gdy podszedł bliżej, żeby się mu dokładniej przyjrzeć, usłyszał takie oto słowa Pana: 7:32 Ja jestem Bogiem twoich ojców, Bogiem Abrahama i Izaaka, i Jakuba. Na te słowa przeraził się Mojżesz i nie miał odwagi już więcej patrzeć. 7:33 A Pan powiedział do niego: Zdejm obuwie z twoich nóg, bo miejsce, na którym stoisz – to ziemia święta. 7:34 Długo patrzyłem na cierpienia mojego ludu w Egipcie. Wysłuchałem na koniec jego wołania i zstąpiłem, aby go uwolnić. Chodź tu, gdyż ciebie zamierzam posłać do Egiptu. 7:35 W ten sposób tego właśnie Mojżesza, którego oni się wyparli, mówiąc: Któż to ustanowił cię panem i sędzią naszym? – Bóg wysłał jako przywódcę i wybawcę, oddając go pod opiekę anioła, który ukazał mu się w krzaku. 7:36 I on to właśnie wyprowadził ich [z niewoli], czyniąc przy tym liczne znaki i cuda w ziemi egipskiej, nad Morzem Czerwonym i przez lat czterdzieści podczas wędrówki przez pustynię. 7:37 To Mojżesz również powiedział do potomków Izraela: Proroka podobnego do mnie wzbudzi wam Bóg spośród braci waszych. 7:38 On to przebywając z ludem na pustyni był pośrednikiem między aniołem, który przemawiał do niego na górze Synaj, a naszymi ojcami. On również otrzymał słowa nauki zapewniającej życie, po to, aby wam je przekazać. 7:39 Lecz nasi ojcowie nie chcieli go słuchać: odtrącili go i zwrócili swe serca ku Egipcjanom,

7:40 mówiąc do Aarona: Uczyń nam bogów, którzy by szli przed nami. Nie wiemy bowiem, co stało się z Mojżeszem, który nas wyprowadził z ziemi egipskiej. 7:41 I zrobili sobie posąg cielca, składali ofiary temu idolowi i chełpili się dziełem rąk swoich. 7:42 Wtedy Bóg odwrócił się od nich i dopuścił, że oddawali cześć ciałom niebieskim, zgodnie z tym, co napisane w księdze proroków: Czy to Mnie, o Izraelici, składaliście dary i ofiary podczas czterdziestoletniej wędrówki po pustyni? 7:43 Nie, obnosiliście raczej namiot Molocha i gwiazdę przedstawiającą bożka Remfana, wyobrażenia, które uczyniliście, aby im właśnie cześć oddawać. Odrzucę was za to dalej niż Babilon. 7:44 Nasi ojcowie mieli na pustyni Namiot Świadectwa, który został zbudowany przez Mojżesza na rozkaz Boga, według przedstawionego wzoru. 7:45 Przejęli go nasi ojcowie i pod wodzą Jozuego wnieśli do ziemi uwolnionej przez Boga od jej dotychczasowych mieszkańców dla ojców naszych. Tam pozostawał ów przybytek aż do czasów Dawida, 7:46 który cieszył się szczególnymi względami u Pana. On to prosił Boga, by dana mu była łaska zbudowania [nowego] przybytku dla Boga Jakuba. 7:47 Jednakże dopiero Salomon Mu zbudował dom. 7:48 Lecz Najwyższy nie mieszka – jak mówi prorok – w budowlach, wzniesionych rękami ludzkimi: 7:49 Moim tronem jest niebo, a ziemia służy za podnóżek dla stóp moich. Jakiż dom wy możecie Mi zbudować – pyta Pan albo gdzie znajdziecie miejsce na odpoczynek dla Mnie? 7:50 Czyż tego wszystkiego nie stworzyła moja ręka? 7:51 O wy, ludzie twardego karku, opornych serc i uszu! Zawsze sprzeciwiacie się Duchowi Świętemu. Postępujecie tak samo, jak wasi ojcowie. 7:52 Któryż to z proroków nie był prześladowany przez ojców waszych? Pozabijali nawet tych, którzy przepowiadali przyjście Sprawiedliwego. Teraz zaś wy zdradziliście Go i zgładziliście, 7:53 wy, którzy za pośrednictwem aniołów otrzymaliście Prawo, ale wcale nie przestrzegaliście go. 7:54 Usłyszawszy to unieśli się wielkim gniewem i aż poczęli zgrzytać na niego zębami. 7:55 A on, pełen Ducha Świętego, wzniósł oczy ku niebu, oglądając chwałę Bożą i Jezusa stojącego po prawicy Boga. 7:56 I rzekł: Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga! 7:57 Na to oni podnieśli wielki krzyk, zatkali sobie uszy i rzucili się wszyscy razem na niego. 7:58 Wywlekli go poza miasto i obrzucili kamieniami, a świadkowie złożyli swoje szaty u stóp młodego człowieka imieniem Szaweł. 7:59 I tak kamienowali Szczepana, który modlił się w ten sposób: Panie Jezu, przyjmij ducha mego. 7:60 A kiedy już upadł na kolana, zawołał głośno: Panie, nie uważaj ich za winnych tego grzechu! I po tych słowach skonał. A Szaweł godził się na zamordowanie Szczepana. 8:1 W tym samym czasie rozpoczęło się krwawe prześladowanie chrześcijan w Jerozolimie. Wszyscy, z wyjątkiem apostołów, rozbiegli się po różnych zakątkach Judei i Samarii. 8:2 Pobożni zaś chrześcijanie, ubolewając bardzo, pochowali Szczepana. 8:3 A Szaweł dokładał wszelkich starań, by zniszczyć Kościół: wpadał znienacka do domów, porywał mężczyzn i kobiety i wtrącał ich do więzienia. 8:4 Ci zaś, którzy się rozproszyli, głosili słowo przechodząc z miejsca na miejsce. 8:5 [Tak na przykład] Filip przybył do Samarii i tam głosił Chrystusa. 8:6 Słuchały go w skupieniu tłumy ludzi, ponieważ widziano znaki, które czynił. 8:7 Wielu bowiem opętanych z krzykiem opuszczały złe duchy, wielu też sparaliżowanych i chromych odzyskiwało zdrowie, 8:8 tak iż wkrótce zapanowała w tym mieście wielka radość. 8:9 A pewien człowiek, imieniem Szymon, zajmujący się jeszcze do niedawna czarami, wprawiał w zdumienie prosty lud Samarii, twierdząc, że ma do spełnienia jakieś niezwykłe posłannictwo. 8:10 Poważali go wszyscy, od najmłodszych do najstarszych, mówiąc: Człowiek ten to zaiste wielka potęga Boża. 8:11 Darzono go zaś tak wielkim szacunkiem dlatego, że już od dość długiego czasu zadziwiał ich swoimi sztuczkami. 8:12 Lecz skoro tylko trafiła im do przekonania głoszona przez Filipa nauka o królestwie Bożym i o imieniu Jezusa Chrystusa, zarówno mężczyźni, jak i kobiety zaczęli przyjmować chrzest. 8:13 Uwierzył w końcu sam Szymon i przyjąwszy chrzest towarzyszył wszędzie Filipowi, i zdumienie go ogarniało na widok rozlicznych cudów i znaków. 8:14 A kiedy przebywający w Jerozolimie apostołowie dowiedzieli się, że Samaria przyjmuje słowo Boże, wysłali do nich Piotra i Jana. 8:15 Ci zaś przybywszy tam modlili się, by i na nich zechciał zstąpić Duch Święty.

8:16 Bo dotychczas jeszcze na żadnego z nich nie zstąpił Duch Święty. Byli tylko ochrzczeni w imię Pana Jezusa. 8:17 [Piotr i Jan] wkładali tedy na nich ręce, a oni w ten sposób otrzymywali Ducha Świętego. 8:18 A kiedy Szymon zobaczył, że przez włożenie rąk udzielali Ducha Świętego, przyniósł im pewną sumę pieniędzy 8:19 i powiedział: Dajcie i mnie taką władzę, ażeby każdy, na kogo włożę ręce, mógł otrzymać Ducha Świętego. 8:20 Lecz Piotr odpowiedział mu: Obyś przepadł razem z twoimi pieniędzmi, jeśli sądzisz, że dar Boży można kupić za pieniądze. 8:21 Nie masz nic wspólnego z tym dziełem, bo twoje serce nie jest otwarte wobec Boga! 8:22 Porzuć więc twoje niecne zamiary i proś Pana, a może ci przebaczy to, że w ogóle miałeś takie myśli. 8:23 Widzę bowiem, jesteś pełen gorzkiej nieprawości i cały pozostajesz w grzechach. 8:24 Powiedział tedy Szymon: Proście sami Pana, aby mnie nie spotkało nic z tego, o czym mówiliście przed chwilą. 8:25 Złożywszy w ten sposób [apostolskie] świadectwo i ogłosiwszy słowo Pana, ruszyli w drogę powrotną do Jerozolimy. Po drodze głosili Ewangelię w wielu wioskach Samarii. 8:26 [W pewnym momencie] anioł Pański powiedział do Filipa: Wstań i udaj się na południe drogą, która prowadzi z Jerozolimy do Gazy przez pustkowie. 8:27 I poszedł [Filip]. A właśnie w tym samym czasie przybył do Jerozolimy, by złożyć pokłon Bogu, pewien Etiop, urzędnik królowej etiopskiej Kandaki, mający pieczę nad całym jej skarbcem. 8:28 A gdy już wracał, czytał w swoim powozie księgę proroka Izajasza. 8:29 Wtedy Duch [Pański] powiedział do Filipa: Podejdź bliżej i pozostań blisko tego wozu. 8:30 Zbliżywszy się Filip usłyszał, jak tamten czytał proroka Izajasza. I zapytał go: Czy ty rozumiesz to, co czytasz? 8:31 A tamten odpowiedział: Jakżeż mogę rozumieć, skoro nikt mi tego nie wyjaśnił? I poprosił Filipa, żeby wsiadł do jego powozu i zajął miejsce obok. 8:32 Czytał zaś te oto słowa Pisma: Prowadzą Go jak owcę na rzeź, a On jest jak baranek, który milczy, gdy go strzygą; wcale nie otwiera ust swoich. 8:33 Został poniżony i nikt nie przyznał Mu słuszności. Któż będzie mógł opisać ród Jego? Bo przecież położono już kres Jego życiu na ziemi. 8:34 I zapytał dworzanin Filipa: Powiedz mi, proszę cię, o kim tu mówi prorok: o sobie samym czy o kimś innym? 8:35 A Filip wychodząc od tego miejsca Pisma opowiedział mu całą Dobrą Nowinę o Jezusie. 8:36 I tak podróżując przybyli nad jakąś wodę. Wtedy powiedział dworzanin: Oto mamy już wodę; czy stoi jeszcze coś na przeszkodzie, żebym mógł być ochrzczony? 8:37 (Odpowiedział mu Filip: Nic, jeśli tylko wierzysz z całego serca. A on odpowiedział: Wierzę, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym.) 8:38 Kazał też zaraz zatrzymać wóz, po czym obaj, Filip i dworzanin, zeszli do wody. I ochrzcił go [Filip]. 8:39 Kiedy zaś wyszli z wody, Duch Pański porwał Filipa i już więcej nie widział go dworzanin, który w radości wielkiej odbywał swoją dalszą podróż. 8:40 Filip zaś przybył do Azotu, a potem głosząc Ewangelię szedł od miasta do miasta, aż dotarł w końcu do 9:1 A Szaweł siał wszędzie postrach i zionął pragnieniem zabijania uczniów Pańskich. Sam udał się do arcykapłana 9:2 i poprosił o specjalne listy – pełnomocnictwa do synagog w Damaszku, aby mógł pojmać i przyprowadzić do Jerozolimy zarówno mężczyzn, jak i kobiety, zwolenników – jeśliby się okazało, że są tam tacy – tej nowej drogi życia. 9:3 Był właśnie w drodze do Damaszku i znajdował się już niedaleko miasta, gdy oto poraziła go nagle światłość z nieba. 9:4 Upadł na ziemię i usłyszał głos, który mówił do niego: Szawle, Szawle, dlaczego mnie prześladujesz? 9:5 A on zapytał: Kim jesteś, Panie? I usłyszał w odpowiedzi: Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. 9:6 Podnieś się i idź, do miasta, a tam już powiedzą ci, co masz dalej czynić. 9:7 Ludzie, którzy mu towarzyszli w drodze, osłupieli ze zdumienia; słyszeli bowiem jakiś głos, lecz nikogo nie widzieli. 9:8 A Szaweł, gdy już podniósł się z ziemi i otworzył oczy, nic nie widział. Tak więc trzymając go za ręce, wprowadzono go do Damaszku, 9:9 gdzie przez trzy dni nic nie widział i nie jadł ani nie pił. 9:10 W Damaszku zaś znajdował się pewien uczeń [Chrystusa] imieniem Ananiasz. I zawołał do niego w widzeniu Pan: Ananiaszu! A on odrzekł: Jestem, Panie.

9:11 A Pan wydał mu takie polecenie: Idź na ulicę Prostą i zapytaj w domu niejakiego Judy o Szawła z Tarsu. On właśnie modli się w tej chwili, 9:12 a przedtem już miał widzenie, jak pewien człowiek imieniem Ananiasz wszedł do niego i położył na nim swe ręce, aby odzyskał wzrok. 9:13 Odpowiedział Ananiasz: Panie, zewsząd słyszy się o tym, jak wiele zła wyrządził ten człowiek Twoim świętym w Jerozolimie. 9:14 Ma on również specjalne pełnomocnictwo od arcykapłanów, aby uwięzić także i tu wszystkich, którzy wzywają Twego imienia. 9:15 Lecz Pan rzekł ponownie: Idź gdyż właśnie ten człowiek, będzie moim szczególnym narzędziem. To on zaniesie wieść o moim imieniu do pogan, do ich władców i do całego Izraela. 9:16 Ja również pokażę mu, jak wiele będzie musiał wycierpieć dla mojego imienia. 9:17 Ruszył Ananiasz w drogę, przybył do [wskazanego] domu, położył ręce na Szwła i powiedział: Szawle, bracie, Pan Jezus, który ci się ukazał w czasie twojej podróży, przysłał mnie, abyś wzrok odzyskał i został napełniony Duchem Świętym. 9:18 I natychmiast jakby łuski spadły z jego oczu i odzyskał wzrok. Potem został ochrzczony. 9:19 Kiedy zaś go nakarmiono, nabrał siły. 9:20 I przez jakiś czas pozostał z uczniami w Damaszku. Zaraz też zaczął głosić po synagogach, że Jezus jest Synem Bożym. 9:21 A wszyscy, którzy słuchali jego słów, pytali ze zdumieniem: Czyż to nie ten, który w Jerozolimie tak surowo prześladował wyznawców tego Imienia i po to również przybył tu, żeby ich wtrącać do więzienia i przekazywać arcykapłanom? 9:22 Tymczasem Szaweł nauczał z coraz większą odwagą, wykazując, że Ten jest Mesjaszem, czym powodował dużo zamieszania wśród Żydów mieszkających w Damaszku. 9:23 Dlatego też po upływie dłuższego czasu Żydzi postanowili go zgładzić. 9:24 Szaweł dowiedział się jednak o ich planach. Ponieważ zaś strzeżono bram miasta we dnie i w nocy, aby go zgładzić, 9:25 uczniowie spuścili go pewnej nocy w koszu na sznurze przez mur i tak się uratował. 9:26 A kiedy przybył do Jerozolimy, usiłował przyłączyć się do uczniów, ale wszędzie budził podejrzenie: nie wierzono, że jest uczniem. 9:27 Dopiero Barnaba przyjął go, i zaprowadził do apostołów; im też opowiedział, jak w czasie podróży [Szaweł] ujrzał Pana, który do niego przemówił, i z jaką odwagą oraz przekonaniem nauczał w imię Jezusa w Damaszku. 9:28 Od tej chwili mógł już przebywać z nimi w Jerozolimie, 9:29 gdzie nauczał i rozprawiał z hellenistami, którz usiłowali go zgładzić. 9:30 Lecz gdy bracia dowiedzieli się o tym, odprowadzili go do Cezarei, a stamtąd wysłali do Tarsu. 9:31 Tymczasem w gminach całej Judei, Galilei i Samarii panował spokój. Kościół umacniał się, żył w bojaźni Bożej i cieszył się pomocą Ducha Świętego. 9:32 Odwiedzając wszystkich wiernych, przybył Piotr pewnego dnia również do tych, którzy mieszkali w Liddzie. 9:33 Spotkał tam człowieka imieniem Eneasz. Był on sparaliżowany i od ośmiu lat już pozostawał w łóżku. 9:34 Powiedział tedy Piotr do niego: Eneaszu, Jezus Chrystus przywraca ci zdrowie. Wstań i sprzątnij swoje łoże. I natychmiast powstał Eneasz, 9:35 co widząc wszyscy mieszkańcy Liddy i Saronu nawrócili się do Pana. 9:36 A w Jafie mieszkała pewna niewiasta wierząca Tabita, co znaczy Dorkas. Czyniła ona wiele dobrego, a zwłaszcza hojnie wspierała ubogich. 9:37 Otóż wtedy właśnie zachorowała i zmarła owa niewiasta. Obmyto jej ciało i ułożono w izbie, w górnej części domu. 9:38 Lidda leży niedaleko Jafy. Gdy więc uczniowie dowiedzieli się, że przebywa tam Piotr, posłali do niego dwu ludzi z prośbą: Przybądź do nas natychmiast! 9:39 Wyruszył tedy Piotr w drogę, a gdy przybył na miejsce, zaprowadzono go do izby na górze, gdzie zaraz otoczyły go wdowy, pokazując mu ze łzami w oczach chitony i suknie, które zrobiła Dorkas jeszcze za życia. 9:40 Usunąwszy wszystkich, Piotr upadł na kolana i począł się modlić. A potem zwrócił się do zmarłej mówiąc: Tabito, wstań! Ona zaś otworzyła oczy i zobaczywszy Piotra usiadła. 9:41 Wtedy Piotr wyciągnął do niej rękę i podniósł ją. Potem zawołał wiernych i wdowy; wszyscy stwierdzili, że była żywa, 9:42 o czym wieść rozeszła się natychmiast po całej Jafie i wielu uwierzyło w Pana. 9:43 Piotr zaś jeszcze przez dłuższy czas przebywał w Jafie u niejakiego Szymona garbarza. 10:1

W Cezarei żył pewien człowiek imieniem Korneliusz. Ten setnik kohorty zwanej italską

10:2 był człowiekiem pobożnym i bogobojnym. Taki też był cały jego dom. Bardzo hojnie wspomagał ubogich żydowskich i modlił się nieustannie do Boga. 10:3 Pewnego dnia po południu miał widzenie: Zobaczył anioła Pańskiego, który rzekł do niego: Korneliuszu! 10:4 A on przypatrując się mu z lękiem zapytał: Co, Panie? Anioł zaś odpowiedział: Twoje modlitwy i dobre uczynki wyświadczane ubogim dotarły do Boga niczym miła Mu ofiara. 10:5 Poślij więc teraz do Jafy swoich ludzi, żeby tu sprowadzili niejakiego Szymona, zwanego również Piotrem. 10:6 Mieszka on u pewnego garbarza Szymona, który ma swój dom nad morzem. 10:7 Kiedy anioł powiedziawszy to zniknął, zawołał [Korneliusz] dwóch domowników i jednego spośród swoich podwładnych, pobożnego żołnierza. 10:8 Przedstawił im wszystko i posłał ich do Jafy. 10:9 A nazajutrz, kiedy oni już byli w drodze i zbliżali się do miasta, Piotr wyszedł na dach, aby się pomodlić. Było już około godziny szóstej. 10:10 Zaczął odczuwać głód i chciał coś zjeść. Kiedy zaś przygotowywano mu posiłek, miał widzenie: 10:11 Zobaczył niebo otwarte i coś na kształt wielkiego płótna czterema końcami opadającego ku ziemi. 10:12 Znajdowały się na nim wszelkie zwierzęta czworonożne, płazy i ptaki. 10:13 Potem dał się słyszeć głos: Zabijaj to, Piotrze i jedz! 10:14 Lecz Piotr odpowiedział: O nie, Panie! Nigdy nie jadłem nic skażonego i nieczystego. 10:15 Ale głos odezwał się po raz wtóry: Nie uważaj za nieczyste tego, co Bóg już oczyścił. 10:16 To samo powtórzyło się trzykrotnie, po czym tajemnicze płótno uniosło się ku górze i znikło. 10:17 Kiedy Piotr zaczął się zastanawiać, co może oznaczać to wszystko, co widział, wysłannicy Korneliusza, dopytawszy się o dom Szymona, stanęli przed bramą 10:18 i zapytali głośno: Czy jest tu Szymon, zwany Piotrem? 10:19 Tymczasem Piotr ciągle jeszcze zastanawiał się nad swoim widzeniem. I wtedy Duch rzekł do niego: Poszukują cię trzej ludzie. 10:20 Wyjdź do nich i pójdź z nimi, dokąd cię poproszą, bo to Ja ich posłałem. 10:21 Zszedł tedy Piotr do owych ludzi i oświadczył: To ja jestem tym, którego szukacie. O co wam chodzi? 10:22 A oni odpowiedzieli: Setnik Korneliusz, człowiek sprawiedliwy i bogobojny, co może poświadczyć cała ludność żydowska, otrzymał polecenie od anioła Bożego, żeby cię wezwał do swego domu i wysłuchał wszystkiego, co mu powiesz. 10:23 Zaprosił ich tedy Piotr do wnętrza i ugościł, a nazajutrz, wziąwszy do towarzystwa kilku braci z Jafy, ruszył z nimi w drogę. 10:24 Następnego dnia przybyli do Cezarei, gdzie oczekiwał na nich Korneliusz, zwoławszy także swych krewnych i najbliższych przyjaciół. 10:25 Gdy Piotr miał już wchodzić do domu, wyszedł mu na spotkanie Korneliusz, upadł do nóg i oddał mu pokłon. 10:26 Lecz Piotr podniósł go natychmiast, mówiąc: Wstań, ja przecież też jestem tylko człowiekiem. 10:27 Rozmawiając z nim wszedł do wnętrza, gdzie zastał licznie zgromadzonych. 10:28 I odezwał się do nich w te słowa: Wy z pewnością wiecie, że Prawo zabrania Żydowi mieć cokolwiek wspólnego z cudzoziemcem lub przychodzić do niego. Lecz ja zostałem pouczony przez Boga, że żadnego człowieka nie można uważać za skażonego lub nieczystego. 10:29 Dlatego też na wezwanie przybyłem do was bez żadnego sprzeciwu. Chciałbym tylko wiedzieć, po coście mnie wezwali. 10:30 Wtedy Korneliusz odpowiedział: Cztery dni temu, gdy znajdowałem się w swoim domu na modlitwie, gdzieś około godziny dziewiątej, ukazał mi się jakiś człowiek odziany w białą szatę 10:31 i powiedział: Korneliuszu, Bóg wysłuchał twojej modlitwy i wejrzał na rozdzielane przez ciebie jałmużny. 10:32 Niech tedy ktoś od ciebie pójdzie do Jafy i sprowadzi tu Szymona, zwanego Piotrem. Zatrzymał się on w domu garbarza Szymona, mieszkającego nad morzem. 10:33 Posłałem więc natychmiast do ciebie ludzi, a ty dobrze zrobiłeś, że przyszedłeś. Teraz wszyscy jesteśmy gotowi wobec Boga wysłuchać wszystkiego, cokolwiek Pan polecił ci nam powiedzieć. 10:34 Wtedy Piotr przeprowadził dłuższy wywód, zaczynając w te słowa: Widzę coraz wyraźniej, że u Boga nie ma różnic w traktowaniu ludzi. 10:35 Jest Mu miły każdy, kto się Go boi i żyje sprawiedliwie, bez względu na to, do jakiego przynależy narodu. 10:36 Skierował Bóg swoje słowo do synów Izraela zwiastując im pokój przez Jezusa Chrystusa, który jest Panem wszystkich. 10:37 Wiadomo wam przecież, co działo się w całej Judei począwszy od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan.

10:38 Znacie sprawę Jezusa z Nazaretu, którego Bóg namaścił Duchem Świętym i mocą. Ponieważ Bóg był z Nim, przeszedł On [przez życie] dobrze czyniąc i uzdrawiając wszystkich, którzy byli pod mocą diabła. 10:39 My zaś dajemy świadectwo o tym wszystkim, co On zdziałał w całej ziemi żydowskiej i w Jerozolimie. Jego to zgładzili, przybiwszy do krzyża, 10:40 lecz Bóg zmartwychwskrzesił Go dnia trzeciego i pozwolił Mu ukazywać się, 10:41 ale nie całemu ludowi, tylko nam, wybranym uprzednio przez Boga na świadków, którzyśmy z Nim wspólnie jedli i pili po Jego zmartwychwstaniu. 10:42 To On polecił nam ogłaszać ludowi i dawać świadectwo tej prawdzie, że Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych. 10:43 A wszyscy prorocy również zapewniają, że każdy, kto w Niego wierzy, przez Jego imię otrzymuje odpuszczenie grzechów. 10:44 Kiedy Piotr jeszcze przemawiał, Duch Święty zstąpił na wszystkich, którzy słuchali jego nauki. 10:45 I zdumienie ogarnęło chrześcijan nawróconych z judaizmu, a skupiających się wokół osoby Piotra, że oto Duch Święty został wylany również i na pogan. 10:46 Słyszano bowiem, jak mówili językami i wielbili Boga. 10:47 Wtedy powiedział Piotr: Czyż można odmówić chrztu tym, którzy otrzymali Ducha Świętego tak samo jak my. 10:48 I polecił ochrzcić ich w imię Jezusa Chrystusa. Na koniec uproszono go, żeby pozostał u nich jeszcze przez kilka dni. 11:1 Z czasem również apostołowie i bracia z Judei dowiedzieli się, że poganie również przyjęli słowo Boże. 11:2 Kiedy Piotr przybył do Jerozolimy, wierni pochodzenia żydowskiego czynili mu wyrzuty mówiąc: 11:3 Poszedłeś do ludzi nie obrzezanych i jadłeś z nimi. 11:4 Wtedy Piotr opowiedział im wszystko po kolei, zaczynając w ten sposób: 11:5 Przebywając w mieście Jafie modliłem się dnia pewnego. I oto nagle zobaczyłem w zachwyceniu coś na kształt wielkiego płótna czterema końcami opadającego z nieba. I dotarło aż do mnie. 11:6 Przyglądając się mu uważnie zobaczyłem na nim różne zwierzęta domowe czworonożne oraz dzikie płazy i ptaki. 11:7 Usłyszałem również głos, który mówił do mnie: Piotrze, zabijaj to wszystko i jedz! 11:8 Lecz ja odpowiedziałem: O nie, Panie. Nigdy nie jadłem niczego skażonego nieczystego. 11:9 Ale głos odezwał się po raz wtóry: 11:10 Nie uważaj za nieczyste tego, co Bóg już oczyścił. To samo powtórzyło się trzykrotnie, po czym wszystko znów zostało uniesione do nieba. 11:11 Wkrótce potem trzech ludzi wysłanych do mnie z Cezarei stanęło przed domem, w którym mieszkałem. 11:12 I polecił mi Duch, żebym poszedł z nimi bez wahania. Razem ze mną udało się w drogę tych oto sześciu braci. I tak przybyliśmy do domu owego człowieka. 11:13 A on opowiedział nam o tym, jak widział anioła, który pojawił się w jego domu i wydał mu takie oto polecenie: Niech ktoś od ciebie pójdzie do Jafy i sprowadzi tu Szymona zwanego Piotrem. 11:14 On ci powie, co masz czynić, byś mógł zbawić siebie i cały twój dom. 11:15 A kiedy już zacząłem mówić, Duch Święty zstąpił na nich, podobnie jak na was kiedyś na samym początku. 11:16 A ja przypomniałem sobie wtedy słowa, które kiedyś wypowiedział Pan: Jan chrzci wodą, wy zaś będziecie ochrzczeni Duchem Świętym. 11:17 Jeżeli więc Bóg udzielił im także tego samego daru co nam, którzyśmy uwierzyli w Pana Jezusa Chrystusa, to jakże ja mogłem sprzeciwiać się Bogu? 11:18 Gdy to usłyszeli, uspokoili się i poczęli wielbić Boga mówiąc: Tak więc i poganom udzielił Bóg łaski nawrócenia, aby mieli życie. 11:19 A ci, których prześladowanie wszczęte z powodu Szczepana zmusiło do ucieczki, dotarli aż do Fenicji, na Cypr i do Antiochii, głosząc wszędzie słowo, ale tylko samym Żydom. 11:20 Niektórzy z nich pochodzili zresztą z Cypru i z Cyreny. To właśnie oni, po przybyciu do Antiochii, przemawiali do Greków opowiadając im Dobrą Nowinę o Panu Jezusie. 11:21 A ręka Pańska była z nimi, tak że wielka liczba ludzi uwierzyła i nawróciła się do Pana, 11:22 o czym wieść dotarła wkrótce do wiernych gminy jerozolimskiej. Wysłano tedy do Antiochii Barnabę, 11:23 który gdy przybył tam i sam naocznie przekonał się o działaniu łaski Bożej, uradował się bardzo. Zachęcał też wszystkich, żeby całym sercem trwali przy Panu, 11:24 będąc sam człowiekiem dobrym, pełnym Ducha Świętego i wiary. Wielka liczba ludzi przyłączyła się wtedy do Pana. 11:25 A Barnaba ruszył niezwłocznie do Tarsu, aby odszukać Szawła.

11:26 Kiedy zaś go znalazł, przyprowadził do Antiochii i przez cały rok pracowali razem w Kościele, głosząc naukę wielkim rzeszom. Właśnie w Antiochii po raz pierwszy poczęto nazywać uczniów [Chrystusa] chrześcijanami. 11:27 W tym czasie również przybyli z Jerozolimy do Antiochii prorocy, 11:28 z których jeden, imieniem Agabos, pozostając pod natchnieniem Ducha Świętego, przepowiedział, że wielki głód nawiedzi wkrótce całą ziemię. Głód ten rzeczywiście nastał za panowania cesarza Klaudiusza. 11:29 Wtedy uczniowie postanowili, żeby każdy według własnych możliwości pośpieszył z pomocą braciom mieszkającym w Judei. 11:30 Tak też uczynili, posyłając [jałmużnę] starszym przez Barnabę i Pawła. 12:1 W tym również czasie król Herod rozpoczął surowe prześladowanie niektórych spośród tamtejszych wiernych. 12:2 Kazał ściąć mieczem Jakuba, brata Jana, 12:3 a kiedy spostrzegł, że było to po myśli Żydów, wydał także rozkaz aresztowania Piotra. Było to w okresie święta Przaśników. 12:4 Gdy go pojmano i osadzono w więzieniu, postawiono straż złożoną z czterech oddziałów, po czterech żołnierzy w każdym. Po święcie Paschy miał być wydany w ręce ludu. 12:5 I gdy tak trzymano Piotra w więzieniu, Kościół modlił się za niego nieustannie do Boga. 12:6 W nocy, po której Herod miał już wydać go ludowi, Piotr skuty łańcuchami spał pomiędzy dwoma żołnierzami, a strażnicy na zewnątrz strzegli więzienia. 12:7 I oto nagle zjawił się anioł Pański. Jasność wielka napełniła całą celę. 12:8 Anioł, trącając Piotra w bok, obudził go i powiedział: Szybko wstawaj! I natychmiast spadły więzy z rąk Piotra. Anioł zaś mówił dalej: Przepasz się i włóż sandały. A gdy on wypełnił to polecenie, rzekł do niego: Weź na siebie płaszcz i chodź za mną! 12:9 Wyszedł więc i szedł za nim, ale ciągle nie miał pewności, czy to, co czynił anioł, było rzeczywistością, czy też tylko zjawą. 12:10 I tak minęli pierwszą i drugą straż i doszli do żelaznej bramy, prowadzącej do miasta. Brama ta sama otworzyła się przed nimi. Wyszli na zewnątrz, a gdy minęli jedną ulicę, anioł Pański zniknął mu z oczu. 12:11 Wtedy Piotr ocknął się cokolwiek i powiedział: Teraz wiem na pewno, że Pan posłał swego anioła i wyrwał mnie z rąk Heroda i z tego wszystkiego, czego zamierzali dokonać ze mną Żydzi. 12:12 [Potem] zastanowiwszy się jeszcze chwilę udał się Piotr do domu Marii, matki Jana, zwanego Markiem, gdzie zebrało się wiele ludzi na modlitwę. 12:13 A kiedy zastukał do drzwi głównych, podbiegła dziewczyna imieniem Rode i nasłuchiwała. 12:14 [Po chwili] poznała głos Piotra. Z radości jednak zapomniała otworzyć drzwi, lecz pobiegła z powrotem donieść, że Piotr stoi przed bramą. 12:15 A oni jej odpowiedzieli: Przywidziało ci się! Lecz ona upierała się przy swoim. 12:16 Wtedy inni stwierdzili: To jest anioł. Tymczasem Piotr ciągle kołatał do drzwi. 12:17 Kiedy mu wreszcie otworzono i zobaczono go, wszystkich ogarnęło zdumienie. On zaś gestem ręki nakazał im milczenie, a potem opowiedział, jak to Pan wyprowadził go z więzienia. Na koniec dodał: Donieście o tym Jakubowi i braciom. I odszedł stamtąd gdzie indziej. 12:18 Z nastaniem dnia dało się zauważyć wielkie poruszenie wśród żołnierzy z powodu braku Piotra. 12:19 Herod kazał go pilnie poszukiwać, a nie znalazłszy go nigdzie, rozpoczął przesłuchiwanie strażników i w rezultacie wydał na nich wyrok śmierci. Potem wyruszył z Judei do Cezarei i tam został przez jakiś czas. 12:20 Zagniewał się przy tym bardzo na mieszkańców Tyru i Sydonu. Lecz oni przybyli do niego, zdołali jakoś zaskarbić sobie życzliwość Blasta, zarządcy dworu królewskiego, i prosili o pokój, ponieważ sprowadzali żywność z kraju tego króla. 12:21 Wyznaczywszy im dzień na posłuchanie, Herod ubrany w szaty królewskie zasiadł na tronie i przemówił do nich. 12:22 Lud zaś począł wołać: Toż to głos boga, a nie człowieka. 12:23 I wtedy właśnie poraził go anioł Pański za to, że nie oddał czci Bogu: stoczyło go robactwo i tak skonał. 12:24 Tymczasem słowo Boże rozchodziło się coraz bardziej. 12:25 Barnaba zaś i Szaweł, wypełniwszy swoje zadania, powrócili z Jerozolimy, zabierając ze sobą Jana, zwanego Markiem. 13:1 W Kościele antiocheńskim działali następujący prorocy i nauczyciele: Barnaba i Szymon, posiadający również przydomek Niger, Lucjusz Cyrenejczyk i Manaen, który wychowywał się razem z Herodem tetrarchą, oraz Szaweł.

13:2 Pewnego razu, gdy odprawiali publiczne nabożeństwo i pościli, Duch Święty powiedział im tak: Zostawcie mi już Barnabę i Szawła, by mogli się poświęcić sprawie, do której ich powołałem. 13:3 Wyprawili ich tedy w drogę po uprzednim poście, modlitwie i włożeniu na nich rąk. 13:4 Oni zaś, wspierani pomocą Ducha Świętego, przybyli do Seleucji; stąd odpłynęli na Cypr. 13:5 Dotarłszy do Salaminy, poczęli tam głosić słowo Boże w synagogach żydowskich, w czym pomagał im także Jan [–Marek]. 13:6 Kiedy już przewędrowali całą wyspę i przybyli do Pafos, spotkali tam pewnego czarnoksiężnika, pseudoproroka żydowskiego, imieniem Bar–Jezus, 13:7 który należał do najbliższego otoczenia prokonsula Sergiusza Pawła, człowieka słynącego z roztropności. Wezwał on do siebie Barnabę i Szawła, gdyż chciał posłuchać głoszonego przez nich słowa Bożego. 13:8 Lecz czarnoksiężnik Elimas – tak brzmi imię owego pseudoproroka po grecku – począł stwarzać pewne trudności, usiłując wręcz odwieść prokonsula od wiary. 13:9 Wtedy Szaweł – zwany również Pawłem – korzystając z wyraźnej pomocy Ducha Świętego, zmierzył go wzrokiem i powiedział: 13:10 Ach ty potomku diabła, pełen podstępu i wszelkiej przewrotności, ty, który zawsze sprzeciwiasz się sprawiedliwości! Kiedyż ty zaprzestaniesz wreszcie wykrzywiać proste drogi Pańskie? 13:11 Za chwilę dosięgnie cię ręka Pańska: oślepniesz i przez jakiś czas nie będziesz widział słońca. I natychmiast mroczność spadła na jego oczy i ogarnęły go ciemności, tak że chcąc się poruszać, musiał szukać kogoś, kto by mu podał rękę. 13:12 Widząc, co się stało, prokonsul uwierzył i był pełen podziwu dla nauki Pańskiej. 13:13 Opuściwszy Pafos, Paweł i jego towarzysze udali się do Perge w Pamfilii, a Jan [–Marek], odłączywszy się od nich, wrócił do Jerozolimy. 13:14 Oni zaś przeszli przez Perge, dotarli do Antiochii Pizydyjskiej i tam – w pewien szabat – weszli do synagogi i usiedli. 13:15 A gdy odczytali wyznaczony tekst z Prawa i Proroków, przełożeni synagogi zwrócili się do nich z prośbą: Bracia, jeśli macie zamiar przemawiać, powiedzcie coś krzepiącego ludowi. 13:16 Wtedy wstał Paweł i dając ręką znak, że chce zabrać głos, rozpoczął tak: Izraelici oraz wy, którzy boicie się Boga, posłuchajcie. 13:17 Bóg, który jest Bogiem tego ludu, Bóg Izraela, spośród innych narodów wybrał ojców naszych, darzył szczególną życzliwością lud na obczyźnie w ziemi egipskiej i wyprowadził go z niej mocnym ramieniem. 13:18 Przez blisko czterdzieści lat znosił ich występki na pustyni, 13:19 a potem, wyniszczywszy siedem szczepów kanaańskich, oddał ich ziemię ojcom naszym w dziedzictwo 13:20 na okres mniej więcej czterystu pięćdziesięciu lat. Później, do czasów proroka Samuela dawał im sędziów. 13:21 A potem, ponieważ domagali się króla, dał im Bóg, na lat czterdzieści, Saula, syna Kisza z pokolenia Beniamina. 13:22 Gdy go jednak w końcu odrzucił, ustanowił im królem Dawida, o którym dał przedtem następujące świadectwo: Znalazłem Dawida, syna Jessego; jest to człowiek, który zna moje myśli i we wszystkim będzie wypełniał moją wolę. 13:23 To właśnie z jego potomstwa, zgodnie z obietnicą, zesłał Bóg Izraelowi Zbawiciela Jezusa. 13:24 Lecz nim jeszcze On przyszedł, Jan głosił całemu ludowi izraelskiemu chrzest nawrócenia. 13:25 Pod koniec zaś swego życia Jan mowił: Nie jestem tym, na którego czekacie. Przyjdzie On po mnie, a ja nie jestem godzien nawet rozwiązać rzemyka u sandałów Jego. 13:26 Bracia, potomkowie Abrahama i wy wszyscy, obecni tu, którzy boicie się Boga! To nam zostało powierzone głoszenie nauki o tym zbawieniu. 13:27 Mieszkańcy Jerozolimy oraz ich przełożeni nie chcieli Go uznać; potępili Go nawet wręcz, wypełniając w ten sposób słowa proroków, odczytywane w każdy szabat. 13:28 I choć nie znaleźli w Nim nic, co czyniłoby Go winnym śmierci, to jednak zażądali od Piłata, żeby Go zgładził. 13:29 A gdy już uczynili z Nim wszystko, co było o Nim napisane, zdjęli Jego ciało z krzyża i złożyli w grobie. 13:30 Lecz Bóg zmartwychwskrzesił Go. Ukazywał się później przez wiele dni tym, 13:31 którzy odbywali wspólną z Nim podróż z Galilei do Jerozolimy, a teraz wydają o Nim świadectwo przed ludem. 13:32 To my właśnie głosimy wam Dobrą Nowinę o obietnicy, jaką otrzymali ojcowie; 13:33 [to my oznajmiamy wam], że Bóg na nas jako ich potomkach spełnił tę obietnicę zmartwychwskrzeszając Jezusa. Tak też jest napisane w Psalmie drugim który mówi: Ty jesteś moim Synem. Ja dziś zrodziłem Ciebie.

13:34 To zaś, że Go zmartwychwskrzesił, aby już nigdy nie miał ulec rozkładowi, zapowiedział w ten sposób: Wypełnię wierne, święte sprawy Dawida. 13:35 A gdzie indziej mówi: Nie dozwolisz, aby Twój Święty uległ skażeniu. 13:36 Wiadomo jednak, że Dawid, dokonawszy rzeczy chwalebnych, ale tylko za życia jednego pokolenia, zmarł zgodnie z wolą Bożą i został złożony u boku swoich przodkow, i uległ skażeniu. 13:37 Natomiast nie uległ zniszczeniu Ten, którego Bóg zmartwychwskrzesił. 13:38 Wiedzcie tedy, bracia, że zwiastuję wam odpuszczenie grzechów przez Niego. 13:39 Każdy, kto uwierzy, będzie przez Niego uwolniony od wszystkich [grzechów], z których wy nie mogliście być usprawiedliwieni przez Prawo Mojżeszowe. 13:40 Uważajcie więc, żeby nie wypełniły się na was słowa proroków: 13:41 Przypatrzcie się wy, szydercy; niech was ogarnie zdumienie, a potem odejdźcie! Dokonuje się bowiem na waszych oczach dzieło, w którego rzeczywistość nie uwierzylibyście, gdyby wam ktoś o nim mówił. 13:42 Kiedy opuszczali synagogę, proszono ich, żeby w następny szabat mówili im w dalszym ciągu o tych samych sprawach. 13:43 Gdy zebrani rozchodzili się już, wielu Żydów, bogobojnych i prozelitów towarzyszyło Pawłowi i Barnabie w ich drodze. A oni zachęcali wszystkich do wytrwania w łasce Bożej. 13:44 W następny zaś szabat zebrało się już prawie całe miasto, żeby słuchać słowa Bożego. 13:45 Kiedy Żydzi zobaczyli owe wielkie tłumy ludzi, zapłonęli zazdrością i bluźniąc poczęli występować przeciwko temu, co mówił Paweł. 13:46 Wtedy Paweł i Barnaba powiedzieli im z całą otwartością: Wypadało głosić słowo Boże najpierw wam, ponieważ jednak odrzucacie je i sami uważacie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan. 13:47 Tak bowiem powiedział nam Pan:Ustanowiłem Cię światłem dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi. 13:48 Słysząc te słowa poganie radowali się bardzo i wysławiali słowo Pańskie. A wszyscy, którzy według przeznaczenia mieli osiągnąć życie wieczne, uwierzyli. 13:49 Słowo zaś Pańskie rozchodziło się coraz bardziej po całym świecie. 13:50 Lecz Żydzi, podburzając pobożne i cieszące się dużymi wpływami niewiasty oraz znaczniejszych obywateli, rozpętali nienawiść przeciwko Pawłowi i Barnabie i w końcu wyrzucili ich ze swoich okolic. 13:51 Otrząsnąwszy tedy pył z nóg przyszli do Ikonium. 13:52 Uczniowie zaś pełni byli radości i Ducha Świętego. 14:1 W Ikonium również weszli najpierw do synagogi żydowskiej i głosili swoją naukę, wskutek czego nawróciło się wielu Żydów i pogan. 14:2 Lecz ci Żydzi, którzy trwali w niewierze, podburzyli pogan i usposobili ich wrogo do braci. 14:3 Pozostali tam jednak dłuższy czas i odważnie głosili słowo Boże, pełni wiary w Pana, który znakami i cudami, dokonywanymi przez ich ręce, potwierdzał słowo swej łaski. 14:4 Doszło w końcu do podziału wśród mieszkańców miasta: jedni trzymali stronę Żydów, a drudzy apostołów. 14:5 Kiedy jednak ci dowiedzieli się, że ostatecznie zarówno poganie, jak Żydzi razem ze swymi władzami zamierzają ich znieważyć czynnie, a potem ukamienować, 14:6 uciekli stamtąd udając się do miast Likaonii, to znaczy do Listry i Derbe, i okolicznych miejscowości. 14:7 I tam głosili Ewangelię. 14:8 W Listrze mieszkał pewien człowiek cierpiący na bezwład nóg, kaleka od urodzenia, nigdy nie mający władzy chodzenia. 14:9 Był on także wśród słuchających nauki Pawła. W pewnej chwili [Paweł] widząc, że człowiek ten posiada wiarę potrzebną do uzdrowienia, 14:10 zawołał donośnym głosem: Stań prosto na nogach! A on zerwał się natychmiast – i zaczął chodzić. 14:11 Tłumy zaś, zobaczywszy, co uczynił Paweł, zaczęły wołać po likaońsku: Sami bogowie przybrali ludzkie ciała i zstąpili do nas. 14:12 I uznali Barnabę za Zeusa, a Pawła za Hermesa, jako że on głównie przemawiał. 14:13 A kapłan ze znajdującej się przed miastem świątyni Zeusa przyprowadził do bramy woły, przyniósł ze sobą wawrzynowe wieńce i razem z tłumem chciał na ich cześć złożyć ofiarę. 14:14 Gdy apostołowie, Barnaba i Paweł, dowiedzieli się o tym, rozdarli szaty i rzucili się w środek tłumu krzycząc: 14:15 Ludzie, co wy robicie? Przecież my jesteśmy podobnymi do was śmiertelnikami i tak jak wy podlegamy cierpieniom. My was właśnie nawołujemy, żebyście porzucili te marności i zwrócili się do Boga żywego, który stworzył niebo i ziemię, i wszystko, co się w nich znajduje. 14:16 Kiedyś zezwalał On na to, że każdy naród kroczył własną drogą, 14:17 ale czyniąc dobrze nie przestawał [Bóg] dawać świadectwa o sobie samym. On to zsyłał wam deszcz z nieba, wskutek czego mieliście urodzajne lata. On karmił was i napełniał radością wasze serca.

14:18 Przemawiając w ten sposób zdołali jakoś powstrzymać tłumy od złożenia im ofiary. 14:19 Tymczasem jednak nadciągnęli z Antiochii i Ikonium Żydzi, którzy podburzyli tłum, ukamienowali Pawła i wywlekli go za miasto, sądząc, że już nie żyje. 14:20 Lecz gdy go potem otoczyli uczniowie, podniósł się, wrócił do miasta, a następnego dnia udał się razem z Barnabą do Derbe, 14:21 gdzie głosili przez jakiś czas Ewangelię, zyskując sobie wielu uczniów. Potem ruszyli w drogę powrotną przez Listrę i Ikonium do Antiochii, 14:22 umacniając wszędzie serca uczniów i zachęcając do wytrwania w wierze, i tłumacząc, że droga do królestwa Bożego wiedzie poprzez wiele ucisków. 14:23 W każdym Kościele, modląc się i poszcząc, ustanawiali również starszych, polecając ich równocześnie łaskawości Pana, w którego uwierzyli. 14:24 Potem przeszli przez Pizydię i przybyli do Pamfilii, 14:25 nauczali przez jakiś czas w Perge, przeszli do Attalii, 14:26 a stąd odpłynęli do Antiochii, gdzie wlaśnie za łaską Bożą zostali powołani [przedtem] do dzieła, które dopiero co wypełnili. 14:27 Kiedy po ich powrocie zebrała się cała tamtejsza gmina, opowiedzieli, ile to Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył również dla pogan dostęp do wiary. 14:28 I tak pozostali dość długo z uczniami. 15:1 Potem pojawili się jacyś ludzie z Judei i poczęli tak oto nauczać braci: Jeżeli nie poddacie się – zgodnie z nakazami Prawa Mojżeszowego – obrzezaniu, nie będziecie zbawieni. 15:2 Gdy w związku z tym doszło do niemałych sporów i nieporozumień między nimi a Pawłem i Barnabą, powzięto ostatecznie decyzję, że Paweł, Barnaba i jeszcze kilku spośród nich uda się w sprawie tego sporu do Jerozolimy, by spotkać się tam z apostołami i starszymi. 15:3 Tak tedy wysłani przez Kościół szli przez Fenicję i Samarię, sprawiając wielką radość braciom opowiadaniem o nawróceniu pogan. 15:4 Kiedy przybyli do Jerozolimy, zostali przyjęci przez tamtejszą gminę, przez apostołów i starszych. Sami zaś opowiedzieli im, jak to wielkich rzeczy dokonał Bóg przez nich. 15:5 Lecz wtedy niektórzy dawniejsi faryzeusze, nawróceni teraz na chrześcijaństwo, podsunęli myśl następującą: Trzeba ich obrzezać i zobowiązać do przestrzegania Prawa Mojżeszowego. 15:6 Zebrali się więc razem apostołowie i starsi, żeby rozpatrzyć tę sprawę. 15:7 Po dłuższej dyskusji zabrał wreszcie głos Piotr, mówiąc: Bracia, wiadomo wam przecież, że Bóg już dość dawno wybrał mnie spośród was, aby przez moje usta poganie usłyszeli słowa Ewangelii i uwierzyli jej. 15:8 Otóż Bóg, który przenika ludzkie serca, opowiedział się po ich stronie, dając im Ducha Świętego podobnie jak nam. 15:9 Nie uczynił żadnej różnicy między nami a nimi, oczyszczając przez wiarę ich serca. 15:10 Dlaczegóż więc wy teraz prowokujecie samego Boga do gniewu, wkładając na uczniów jarzmo tak ciężkie, że ani nasi ojcowie, ani my sami nie mielibyśmy siły go dźwigać? 15:11 A przecież wierzymy, że tak samo jak oni będziemy zbawieni przez łaskę Pana Jezusa. 15:12 Na te słowa umilkli wszyscy. Potem słuchali relacji Barnaby i Pawła, jak to wielkich cudów i znaków dokonał Bóg przez nich wśród pogan. 15:13 A gdy oni przestali mówić, zabrał głos Jakub: Posłuchajcie mnie, bracia! – powiedział. 15:14 Dowiedzieliśmy się od Szymona, jak to Bóg zatroszczył się również o tych, którzy nie są Żydami. 15:15 Odpowiada to najzupełniej słowom proroków, którzy powiedzieli: 15:16 A potem powrócę i odbuduję przybytek Dawida, bo chyli się ku upadkowi. Uporządkuję jego ruiny, podźwignę jego mury 15:17 po to, aby pozostali ludzie również poczęli szukać Pana, podobnie jak te wszystkie narody, wśród których wzywa się mojego imienia – mówi Pan, który to sprawia. 15:18 Takie są [Jego] odwieczne wyroki. 15:19 Uważam przeto, że nie należy nakładać ciężarów [Prawa] na pogan nawracających się do Boga. 15:20 Trzeba im tylko nakazać, żeby się powstrzymywali od pokarmów ofiarowanych bożkom, od nierządu, od tego, co uduszone, i od krwi. 15:21 W każdym mieście żyją bowiem od dawna ludzie, którzy w szabat czytają Mojżesza i wykładają go w synagogach. 15:22 Postanowili tedy apostołowie i starsi wraz z całym Kościołem wybrać Judę, zwanego Barsabą, i Sylasa, mężów znakomitszych pośród braci, i posłać ich z Barnabą i Pawłem do Antiochii. 15:23 Wysłali też przez nich pismo takiej oto treści: Apostołowie i starsi bracia wasi przesyłają pozdrowienia braciom nawróconym z pogaństwa w Antiochii, w Syrii i w Cylicji. 15:24 Dowiedzieliśmy się, że niektórzy spośród nas, bez naszej wiedzy, przybyli do was i niepokoili was swoimi naukami, siejąc zamęt w waszych duszach.

15:25 Otóż postanowiliśmy jednozgodnie posłać do was kilku ludzi razem z drogimi nam Barnabą i Pawłem. 15:26 Są to mężowie, którzy dla imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa poświęcili całe swe życie. 15:27 Przybędą więc do was Juda i Sylas i oni przedstawią wam dokładnie to, cośmy postanowili. 15:28 Postanowiliśmy zaś – my i Duch Święty – nie nakładać na was żadnych ciężarów prócz tego, co konieczne. 15:29 Tak więc będziecie się powstrzymywali od [spożywania mięsa z] ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego, co uduszone, i od nierządu. Jeżeli będziecie tego przestrzegać, dobrze uczynicie. Bądźcie zdrowi! 15:30 Wysłańcy, pożegnawszy się, przybyli do Antiochii, gdzie zwołali całe zgromadzenie i wręczyli list. 15:31 Gdy pismo odczytano, wszystkich uradowała jego bardzo pomyślna treść. 15:32 A Juda i Sylas – ponieważ byli równocześnie prorokami – w licznych przemówieniach zachęcali i umacniali na duchu braci. 15:33 Po pewnym czasie zostali pożegnani przez braci i wyprawieni w drogę z pozdrowieniami pokoju do braci, od których przybyli. [34] 15:35 Tymczasem Paweł i Barnaba pozostając w Antiochii nauczali i razem z wielu innymi głosili słowo Pańskie. 15:36 Lecz w jakiś czas potem Paweł powiedział do Barnaby: Chodźmy,zobaczymy, co słychać u braci w tych wszystkich miastach, gdzie głosiliśmy słowo Pańskie. 15:37 Barnaba chciał wtedy zabrać we wspólną podróż także Jana, zwanego Markiem, 15:38 ale Paweł nie życzył sobie, by poszedł z nimi w drogę ten, który ich kiedyś opuścił w Pamfilii i nie brał więcej udziału w ich pracy. 15:39 Doszło przy tym do ostrego starcia i w rezultacie] rozdzielili się: Barnaba wziął ze sobą Marka i popłynął na Cypr, a Paweł dobrał sobie 15:40 do pomocy Sylasa i ruszył w drogę, polecony przez braci łasce Pana. Przewędrował całą Syrię i Cylicję, umacniając wszędzie wiernych miejscowych Kościołów.] 16:1 A gdy poprzez Derbe przybył także do Listry, spotkał tam pewnego ucznia imieniem Tymoteusz, którego matka była Żydówką nawróconą na chrześcijaństwo, a ojciec – Grekiem. 16:2 Bracia z Listry i z Ikonium wystawiali mu dobre świadectwo. 16:3 Paweł postanowił zabrać go ze sobą w podróż. Obrzezał go jednak przed tym ze względu na Żydów zamieszkałych w tamtych okolicach. Wszyscy bowiem wiedzieli, że ojciec jego był Grekiem. 16:4 Kiedy zaś przechodzili przez różne miasta, nakazywali ich mieszkańcom przestrzegać uchwał ogłoszonych przez apostołów i starszych w Jerozolimie. 16:5 I tak oto Kościoły utwierdzały się w wierze i z dniem każdym coraz bardziej rosły w liczbę. 16:6 Przeszli przez Frygię i nie zatrzymali się również w krainie alackiej, ponieważ Duch Święty zabronił im nauczać w Azji. 16:7 Kiedy przybyli do Mizji, zamierzali przejść do Bitynii, ale Duch Jezusa nie zgodził się na to. 16:8 Przewędrowali więc całą Mizję i dotarli do Troady, 16:9 gdzie w nocy Paweł miał takie oto widzenie: Przyszedł do niego jakiś Macedończyk i błagał go mówiąc: Przybądź do Macedonii i pomóż nam! 16:10 Zaraz też po tym widzeniu usiłowaliśmy udać się do Macedonii, gdyż byliśmy przekonani, że Bóg nas wezwał, abyśmy tam głosili Ewangelię. 16:11 Wypłynąwszy na morze w Troadzie, popłynęliśmy prosto do Samotraki, a następnego dnia do Neapolu, 16:12 po czym dotarliśmy do Filippi, kolonii rzymskiej, głównego miasta tej części Macedonii. Tam też spędziliśmy kilka dni. 16:13 W szabat wyszliśmy za bramę nad rzekę, gdzie jak nam się zdawało – zbierano się na modlitwę. Usiadłszy tam poczęliśmy rozmawiać z kobietami, które właśnie nadeszły. 16:14 Rozmowie przysłuchiwała się pewna bogobojna niewiasta z Tiatyry, imieniem Lidia, sprzedawczyni czerwonej tkaniny. Sam Pan otworzył jej serce, tak że z największym zainteresowaniem słuchała słów Pawła. 16:15 Kiedy już została ochrzczona z całym swoim domem, powiedziała: Jeżeli uważacie mnie za wierną Panu, to przyjdźcie do mnie i zamieszkajcie w moim domu. I wymogła to na nas. 16:16 Gdy szliśmy na miejsce modlitwy, zabiegła nam drogę jakaś niewolnica. Była ona opętana przez ducha, który sprawiał, że mogła przepowiadać przyszłość, przez co przynosiła duże dochody swoim panom. 16:17 Idąc krok w krok za Pawłem i za nami wołała: Ludzie ci są sługami Boga Najwyższego i przychodzą, by mówić wam o drodze, która wiedzie do zbawienia. 16:18 Powtarzała to samo przez wiele dni, aż Paweł, zirytowany w końcu, odwrócił się i powiedział do owego ducha: W imię Jezusa Chrystusa rozkazuję ci, żebyś z niej wyszedł. I w tej chwili opuścił ją. 16:19 Lecz ci, do których należała niewolnica, spostrzegłszy, że oto utracili źródło dochodów, pochwycili Pawła i Sylasa, zawlekli ich na rynek przed władzę 16:20 i stawiwszy przed pretorami, powiedzieli: Ludzie ci sieją niepokój w naszym mieście. Są Żydami 16:21 i głoszą obyczaje, których my, Rzymianie, ani sami nie możemy przyjąć, ani tolerować wśród nas.

16:22 Zaraz też zbiegł się tłum wyraźnie im nieżyczliwy, a pretorzy kazali zedrzeć z nich szaty i wychłostać ich rózgami. 16:23 Po wielu uderzeniach wtrącono ich do więzienia, nakazując strażnikowi, żeby ich dobrze pilnował. 16:24 Otrzymawszy taki rozkaz [strażnik] wtrącił ich do lochu w samym środku więzienia, a nadto, dla większego bezpieczeństwa, zakuł ich w dyby. 16:25 Około północy, gdy Paweł i Sylas modlili się i śpiewali Bogu na chwałę, a wszyscy więźniowie słuchali ich pilnie, 16:26 powstało nagle silne trzęsienie ziemi, tak że całe więzienie zachwiało się aż do fundamentów. Otwarły się też wszystkie drzwi i z wszystkich opadły kajdany. 16:27 A strażnik, gdy się przebudził i zobaczył, że drzwi więzienia były otwarte, dobył miecza, żeby się zabić; był bowiem przekonany, że więźniowie zbiegli. 16:28 Ale Paweł zawołał na cały głos: Nie czyń sobie nic złego, bo jesteśmy tu wszyscy! 16:29 Wtedy [strażnik] zażądał światła, wskoczył [do lochu] i drżąc cały upadł do nóg Pawłowi i Sylasowi. 16:30 A potem, wyprowadziwszy ich na zewnątrz, zapytał: Panowie, co mam czynić, żeby się zbawić? 16:31 I odpowiedzieli mu: Uwierz w Pana Jezusa, a zbawisz siebie i cały twój dom. 16:32 Przedstawili więc naukę o Panu jemu i wszystkim jego domownikom. 16:33 A on tej samej godziny jeszcze wziął ich w nocy do siebie, opatrzył im rany i przyjął chrzest z całym swoim domem. 16:34 Potem wprowadził ich do swego mieszkania, posadził przy obficie zastawionym stole i razem z całym swoim domem radował się bardzo, że uwierzył Bogu. 16:35 Kiedy zaś nastał dzień, pretorzy posłali do więzienia liktorów z rozkazem: Zwolnij tych ludzi. 16:36 Strażnik więzienia natychmiast oznajmił ten rozkaz Pawłowi, mówiąc: Pretorzy przysłali polecenie, żeby was wypuścić. 16:37 Wyjdźcie więc z więzienia i idźcie sobie spokojnie. Lecz Paweł rzekł na to: Na oczach wszystkich i bez żadnego sądu biczowali nas, obywateli rzymskich, potem wtrącili nas do więzienia, a teraz cichaczem chcą się nas pozbyć? O, nie! Niech przyjdą tu sami i wyprowadzą nas. 16:38 Skoro tylko liktorzy powtórzyli te słowa pretorom, ci przerazili się na wiadomość, że mają do czynienia z obywatelami rzymskimi. 16:39 Przyszli więc co prędzej, przeprosili ich i wyprowadziwszy z więzienia wzywali, aby co rychlej opuścili miasto. 16:40 Wtedy oni, wyszedłszy z więzienia, wstąpili jeszcze do Lidii, zobaczyli się z braćmi i podniósłszy ich na duchu, odeszli. 17:1 Przeszli przez Amfipolis i Apolonię i dotarli do Tesaloniki, gdzie była synagoga żydowska. 17:2 Zgodnie z utartym już zwyczajem przez trzy szabaty przychodził Paweł do owej synagogi i rozprawiał z Żydami. Opierając się na Piśmie 17:3 usiłował im wyjaśnić i przekonać ich, że Mesjasz musiał cierpieć i zmartwychwstać i że Jezus, którego on im głosił, był właśnie owym Mesjaszem. 17:4 Po pewnym czasie uwierzyło i przyłączyło się do Pawła i Sylasa trochę Żydów, dość duża liczba pobożnych Greków tudzież niemało co znaczniejszych kobiet. 17:5 Lecz wtedy zawistni Żydzi pozbierali na rynku ludzi o bardzo złej sławie, zorganizowali sztuczne zbiegowisko, podburzyli całe miasto, prowadząc wielki tłum do domu Jazona, u którego poczęto szukać (apostołów), aby ich następnie oddać w ręce ludu. 17:6 Ponieważ ich jednak nie znaleźli, wywlekli samego Jazona i niektórych braci przed politarchów, wołając: Oto ludzie, którzy sieją zamęt w całym świecie. Przyszli też i tutaj, 17:7 a Jazon udzielił im schronienia. Wszyscy występują przeciwko zarządzeniom cesarza, twierdząc, że jest inny król i że nazywa się Jezus. 17:8 W ten sposób zdołali podburzyć tłum i politarchów, którzy tego słuchali. 17:9 Puścili jednak wszystkich, ograniczywszy się jedynie do wzięcia poręki od Jazona. 17:10 Jeszcze tej samej nocy wysłali bracia Pawła i Sylasa do Berei. Skoro tylko tam przybyli, udali się do synagogi żydowskiej. 17:11 Tamtejsi Żydzi byli życzliwsi od Tesaloniczan: okazali całą gotowość przyjęcia głoszonej im nauki i sami codziennie badali Pismo, pragnąc znaleźć potwierdzenie dla słów apostołów. 17:12 Uwierzyło też wkrótce nie tylko wielu spośród owych Żydów, lecz także niemało co znaczniejszych kobiet greckich i mężczyzn. 17:13 Lecz kiedy Żydzi z Tesaloniki dowiedzieli się, że Paweł głosi słowo Boże w Berei, przybyli tam co prędzej i podburzywszy tłumy, znów doprowadzili do zamieszania. 17:14 Wtedy bracia wyprawili Pawła w dalszą drogę, w kierunku morza, a tam pozostał tylko Sylas i Tymoteusz.

17:15 Ci zaś, którzy towarzyszyli Pawłowi, odprowadzili go aż do Aten i sami powrócili. Przez nich też Sylas i Tymoteusz otrzymali polecenie, aby czym prędzej przybyli do Pawła. 17:16 Czekając na nich w Atenach, był Paweł wewnętrznie wzburzony, gdy przypatrywał się miastu pełnemu pogańskich bożków. 17:17 Codziennie też prowadził dyskusje w synagodze z Żydami i z bojącymi się Boga, a na rynku z tymi, których tam spotkał. 17:18 Rozmawiali z nim także niektórzy spośród filozofów epikurejskich i stoickich. Jedni z nich pytali przy tym: Co też zamierza nam powiedzieć ten nowinkarz? A inni zauważali: Zdaje się, że chce przedstawić jakichś nowych bogów – bo mówił o Jezusie i o zmartwychwstaniu. 17:19 Wzięli go tedy ze sobą, zaprowadzili na Areopag i tam zapytali go wręcz: Czy moglibyśmy się dowiedzieć, cóż to za nową naukę głosisz? 17:20 Bo pewne rzeczy są zupełnie obce dla naszych uszu. Chcielibyśmy się dowiedzieć, o co ci właściwie chodzi? 17:21 [Pamiętać zaś należy, że] wszyscy Ateńczycy oraz mieszkający w tym mieście przybysze większość swojego czasu poświęcają albo na to, żeby coś mówić, albo żeby się dowiedzieć czegoś nowego. 17:22 Stanąwszy tedy w pośrodku Areopagu, rozpoczął Paweł w ten sposób: Ateńczycy, widzę, że jesteście ludźmi nadzwyczaj religijnymi. 17:23 Kiedy bowiem przechodziłem [przez wasze miasto] i oglądałem kolejno różne sanktuaria, znalazłem także ołtarz z napisem: Nieznanemu Bogu. Otóż to ja wam głoszę Tego, którego wy nieświadomie czcicie! 17:24 Musicie wiedzieć, że Bóg, Stwórca świata i wszechrzeczy, Ten, który jest Panem nieba i ziemi; nie przebywa w świątyniach budowanych przez ludzi 17:25 i nie jest uzależniony od posługi rąk ludzkich, jakby czegokolwiek potrzebował; On sam bowiem obdarza wszystkich życiem; On daje oddech i wszystko [co się na życie składa]. 17:26 On to również z jednego człowieka powołał do istnienia cały rodzaj ludzki, dając mu do zamieszkania całą powierzchnię ziemi z wyznaczeniem czasu i granic owego przebywania na ziemi, 17:27 a wszystko po to, aby Go ciągle szukali i usiłowali wejść z Nim w bezpośredni kontakt. W rzeczy samej zaś jest On niedaleko od każdego z nas. 17:28 W Nim bowiem żyjemy, poruszamy się i jesteśmy, jak to już zresztą zauważyli niektórzy z waszych poetów mówiąc: Jesteśmy bowiem z Jego rodu. 17:29 Skoro więc jesteśmy z rodu Bożego, nie powinniśmy sądzić, że Bóstwo jest podobne do złota, srebra albo do kamieni, dzieł rąk albo myśli człowieka. 17:30 Nie bacząc już na czas nieświadomości, wzywa Bóg teraz wszędzie i wszystkich ludzi do nawrócenia. 17:31 Wyznaczył On też dzień, w którym dokona sprawiedliwego sądu nad światem przez Człowieka, w tym właśnie celu posłanego, po uwierzytelnieniu Jego posłannictwa wobec wszystkich przez wskrzeszenie Go z martwych. 17:32 Lecz gdy tylko zebrani usłyszeli o zmartwychwstaniu, jedni poczęli sobie drwić, a inni mówili: Posłuchamy tego kiedy indziej. 17:33 Wtedy opuścił ich Paweł. 17:34 Lecz byli i tacy, którzy przyłączyli się do niego i uwierzyli. Wśród nich znajdował się Dionizy Areopagita, niewiasta imieniem Damaris i inni. 18:1 Potem opuścił [Paweł] Ateny i przybył do Koryntu, 18:2 gdzie spotkał pewnego Żyda, imieniem Akwila. Pochodził on z Pontu i razem ze swą małżonką Pryscyllą przybył niedawno z Italii, ponieważ cesarz Klaudiusz wypędził z Rzymu wszystkich Żydów. Odwiedził ich kiedyś Paweł, 18:3 a ponieważ nieobce mu było rzemiosło, z którego oni żyli – zajmowali się wyrobem namiotów – zamieszkał u nich i razem pracowali. 18:4 A w każdy szabat udawał się [Paweł] na dysputy do synagogi i starał się przekonać o słuszności swojej nauki tak Żydów, jak i Greków. 18:5 Kiedy zaś Sylas i Tymoteusz przybyli z Macedonii, Paweł poświęcił się już wyłącznie nauczaniu, wykazując Żydom, że Jezus jest Mesjaszem. 18:6 Ponieważ jednak ciągle odrzucali jego naukę i bluźnili, otrząsnął swoje szaty i powiedział do nich: Krew wasza na wasze głowy. Ja nie odpowiadam za to. Od tej chwili idę do pogan. 18:7 I odszedł stamtąd, udając się do domu pewnego bogobojnego, imieniem Tycjusz Justus, którego dom znajdował się tuż obok synagogi. 18:8 Przełożony synagogi, Kryspus, wraz z całym swoim domem uwierzył w Pana, wielu również spośród tych, którzy słuchali Pawła w Koryncie, przyjęło wiarę i chrzest. 18:9 A w nocy miał Paweł widzenie Pana, który mu tak powiedział: Przestań się już lękać, nauczaj dalej, nie milknij.

18:10 Ja jestem z tobą i nikt nie podniesie na ciebie ręki, żeby cię skrzywdzić. Mam bowiem wielu swoich w tym mieście. 18:11 Pozostał tedy [Paweł] i głosił im słowo Boże przez rok i sześć miesięcy. 18:12 Kiedy zaś Gallio został prokonsulem Achai, zmówili się Żydzi przeciw Pawłowi i przyprowadzili go przed sąd. 18:13 I powiedzieli: Człowiek ten namawia wszystkich, żeby czcili Boga niezgodnie z Prawem. 18:14 Gdy Paweł miał już rozpocząć swoje przemówienie, Gallio zwrócił się do Żydów w te słowa: Gdyby tu chodziło o jakieś przestępstwo albo wykroczenie, z pewnością zająłbym się wami, Żydzi, jak należy. 18:15 Ponieważ jednak toczy się tu spór o słowa i nazwy oraz o wasze Prawo, sami rozpatrzcie sobie tę sprawę. Ja nie chcę być w tym waszym sędzią. 18:16 I wypędził ich z sądu. 18:17 Wtedy wszyscy pochwycili Sostenesa, przełożonego synagogi, i poczęli znieważać go na oczach sądu. Lecz Gallio wcale im tego nie zabraniał. 18:18 A Paweł, pozostawszy jeszcze przez dłuższy czas [w Koryncie], pożegnał się potem z braćmi i popłynął do Syrii. Odpłynęli z nim również Pryscylla i Akwila. W Kenchrach [Paweł] ostrzygł sobie głowę, zgodnie ze złożonym ślubem. 18:19 Kiedy przybyli do Efezu, zostawił ich, a sam udał się do synagogi, gdzie rozprawiał z Żydami. 18:20 Nie zgodził się jednak, gdy go prosili, żeby pozostał dłużej, 18:21 lecz żegnając się z nimi powiedział: Jeżeli taka będzie wola Boża, to jeszcze wrócę do was. I opuścił Efez. 18:22 A po przybyciu do Cezarei udał się zaraz do Jerozolimy, gdzie tylko pozdrowił tamtejszy Kościół, i ruszył do Antiochii. 18:23 Został tam jakiś czas, a potem pośpieszył w dalszą drogę, żeby obejść kolejno całą krainę Galatów i Frygię, umacniając wszędzie uczniów. 18:24 A do Efezu przybył w tym czasie pewien Żyd, imieniem Apollos. Pochodził z Aleksandrii, był człowiekiem uczonym i znał doskonale Pisma. 18:25 Znał on już także drogę Pańską; przemawiał z niezwykłym zapałem i bardzo trafnie przedstawiał to wszystko, co dotyczyło Jezusa, choć chrzest znał tylko Janowy. 18:26 Zaczął też z całą odwagą występować w synagodze, a gdy usłyszeli o nim Pryscylla i Akwila, zabrali go ze sobą i wprowadzili w tajniki drogi Bożej. 18:27 Kiedy zaś wyruszał do Achai, bracia [z Efezu] napisali mu list polecający do tamtejszych wiernych. Przybywszy na miejsce, był za łaską Bożą ogromnie pomocny tym, którzy uwierzyli. 18:28 Bardzo skutecznie odpierał wszystkie ataki Żydów i wykazywał publicznie z Pism, że Jezus jest Mesjaszem. 19:1 Kiedy Apollos przebywał w Koryncie, Paweł dotarł szlakiem górskim do Efezu, gdzie spotkał pewnych uczniów. 19:2 Zapytał ich tedy: Czy otrzymaliście Ducha Świętego, kiedyście przyjmowali wiarę? A oni odpowiedzieli: Nawet nie słyszeliśmy o tym, że Duch Święty w ogóle istnieje. 19:3 Zapytał ich więc: Jaki tedy przyjęliści chrzest? A oni odpowiedzieli: Chrzest Janowy. 19:4 Rzekł im tedy Paweł: Jan udzielał chrztu nawrócenia, zachęcając ludzi, aby uwierzyli w Tego, który przyjdzie po nim, to jest w Jezusa. 19:5 Skoro tylko to usłyszeli, przyjęli chrzest w imię Pana Jezusa. 19:6 Kiedy zaś Paweł włożył na nich ręce, otrzymali Ducha Świętego. Zaraz też zaczęli mówić językami i prorokować. 19:7 A wszystkich ich było około dwunastu mężczyzn. 19:8 Potem przez trzy miesiące przychodził do synagogi przedstawiając z całą odwagą prawdę o królestwie Bożym i przekonując ludzi. 19:9 Kiedy jednak niektórzy trwali z uporem w niewierze i bluźnili publicznie, występując przeciw drodze [nowego życia], przestał do nich przychodzić; oddzielił swoich uczniów i co dzień prowadził dysputy w szkole Tyrannosa. 19:10 Trwało to aż dwa lata, tak że wszyscy mieszkańcy Azji, tak Grecy jak i Żydzi, mogli usłyszeć słowo Pańskie. 19:11 Bóg czynił też niezwykłe cuda przez ręce Pawła. 19:12 Dochodziło do tego, że nawet gdy części jego ubrania wkładano na chorych, to już ich opuszczały choroby i wychodziły z nich złe duchy. 19:13 Próbowali też wzywać imienia Jezusa nad opętanymi przez złego ducha niektórzy wędrowni egzorcyści. Wołali tak: Zaklinam was na Pana Jezusa, którego głosi Paweł. 19:14 Tak właśnie czyniło siedmiu synów niejakiego Skewasa, arcykapłana żydowskiego. 19:15 Lecz zły duch odpowiedział im: Ja znam Jezusa i wszystko wiem o Pawle – ale wy coście za jedni?

19:16 A człowiek opętany przez złego ducha rzucił się na nich, powalił wszystkich na ziemię i tak poturbował, że nadzy i pokaleczeni ledwie zdołali uciec z tego domu. 19:17 Wieść o tym rozeszła się niebawem między wszystkimi Żydami i Grekami mieszkającymi w Efezie. Strach padł na wszystkich i poczęto wysławiać imię Pana Jezusa. 19:18 Przychodziło też wielu wierzących, aby wyznać publicznie i ujawnić swoje ukryte uczynki, 19:19 a spośród tych, którzy uprawiali magię, bardzo liczni poprzynosili [czarodziejskie] księgi i palili je na oczach wszystkich. Wartość spalonych ksiąg oceniono mniej więcej na pięćdziesiąt tysięcy srebrnych denarów. 19:20 Oto jak potężnie rosło i umacniało się słowo pańskie. 19:21 Po tych wydarzeniach postanowił Paweł udać się przez Macedonię i Achaję do Jerozolimy. Mówił przy tym: Skoro się już tam dostanę, muszę potem zobaczyć także Rzym. 19:22 Wysłał tedy do Macedonii swoich dwu współpracowników, Tymoteusza i Erasta, a sam jeszcze przez jakiś czas pozostał w Azji. 19:23 I wtedy to właśnie doszło do niemałych rozruchów w związku z rozumieniem drogi Pańskiej. 19:24 Otóż pewien złotnik, imieniem Demetriusz, zatrudniając przy wyrobie srebrnych świątynek Artemidy wielu rzemieślników, dawał im przez to sposobność do niemałych zarobków. 19:25 Zebrał ich wszystkich pewnego dnia i powiedział tak: Mężowie, wiecie dobrze, że nasz dobrobyt zależy od tego rzemiosła. 19:26 Otóż sami widzicie i słyszycie zewsząd, że nie tylko w Efezie, ale w całej prawie Azji ten Paweł zdołał przekonać i przeciągnąć na swoją stronę wielu, twierdząc, że nie są bogami ci, których ludzie uczynili swoimi rękami. 19:27 Istnieje obawa, że wkrótce nie tylko zaniknie nasze rzemiosło, ale także zostanie pozbawiona wszelkiego szacunku świątynia wielkiej bogini Artemidy, a ona sama, tak bardzo czczona w całej Azji i w całym świecie, zostanie odarta z wszelkiego majestatu. 19:28 Gdy to usłyszeli, zawrzeli gniewem i zaczęli krzyczeć: Wielka Artemida Efeska! 19:29 Powstało zamieszanie, które wkrótce ogarnęło całe miasto. Zaraz też porwano Gajusa i Arystarcha, Macedończyków, towarzyszy Pawła, i ruszono wielkim tłumem do teatru. 19:30 Paweł również chciał wmieszać się w tłum, ale uczniowie mu nie pozwolili. 19:31 Zresztą niektórzy azjarchowie, życzliwi Apostołowi, radzili mu również, żeby nie udawał się do teatru. 19:32 Każdy krzyczał co innego i w końcu zebranie stało się tak burzliwe, że wielu nie wiedziało nawet, po co przyszli. 19:33 Nagle z tłumu wypchnięto Aleksandra, którego wysuwali Żydzi [by przedłożył ich sprawę]. Uczynił on już znak ręką, by [uciszyć tłum i] usprawiedliwić się przed ludem, 19:34 ale rozpoznano go, że jest Żydem. I wyrwał się z wszystkich ust jeden potężny krzyk: Wielka Artemida Efeska! Krzyczano tak prawie dwie godziny. 19:35 W końcu sekretarz uspokoił tłum i powiedział: Efezjanie, czyż istnieje człowiek, któremu nie byłoby wiadomo, że miasto otacza czcią wielką Artemidę oraz jej posąg zesłany nam z nieba? 19:36 Nikt przecież nie może temu zaprzeczyć. Winniście tedy zachować spokój i nie podejmować żadnych kroków zbyt pochopnie. 19:37 A wyście pochwycili i przywiedli tu ludzi, którzy nie są przecież świętokradcami ani nie bluźnią naszej bogini. 19:38 Jeżeli zaś Demetriusz i jego rzemieślnicy mają coś przeciw komuś, to na rynku odbywają się przecież, w obecności prokonsulów, formalne przesłuchania sądowe; tam niech wytaczają oskarżenia jedni przeciw drugim. 19:39 A jeżeli żądacie czegoś więcej, to powinno się to rozpatrzyć na prawnie zwołanym zebraniu. 19:40 W przeciwnym razie możemy być pociągnięci do odpowiedzialności za spowodowanie dzisiejszego rozruchu. I trudno nam będzie wytłumaczyć, dlaczego doszło do tego zamieszania. Po tych słowach kazał rozejść się zebranym. 20:1 Kiedy zamieszki ustały, zwołał Paweł uczniów, podniósł ich na duchu, a potem pożegnał się z nimi i ruszył do Macedonii. 20:2 Przemierzając tę krainę, udzielał wszędzie różnych napomnień. Potem przybył do Grecji. 20:3 Kiedy zaś po trzymiesięcznym pobycie tam zamierzał odpłynąć do Syrii, Żydzi zorganizowali spisek na jego życie. Postanowił tedy wracać przez Macedonię. 20:4 W czasie podróży aż do Azji towarzyszył mu Sopater, syn Pyrrusa z Berei, Arystarch i Sekundus z gminy tesalonickiej, Gajus z Derbe i Tymoteusz oraz Tychik i Trofim z Azji. 20:5 Wszyscy ci wyruszyli naprzód i oczekiwali na nas w Troadzie. 20:6 A myśmy odpłynęli zaraz po święcie Przaśników z Filippi i po pięciu dniach spotkaliśmy się z nimi w Troadzie, gdzie spędziliśmy razem siedem dni.

20:7 Pierwszego zaś dnia po szabacie, kiedy zebraliśmy się razem na wspólne łamanie chleba, Paweł, ponieważ już następnego dnia miał odjechać, przemawiał do nich. Jego wystąpienie przeciągnęło się aż do północy. 20:8 W górnej części domu, gdzie byliśmy zebrani, paliło się wiele lamp. 20:9 Na oknie siedział pewien młodzieniec, imieniem Eutych, i spał. Kiedy Paweł przedłużał swoje przemówienie, młodzieniec ów, snem zmorzony, spadł z trzeciego piętra na dół. Gdy go podniesiono, był martwy. 20:10 Zszedł tedy Paweł, zbliżył się do niego i wziął go na ręce. A potem powiedział: Nie martwcie się. On żyje. 20:11 Potem wszedł na górę, łamał chleb i spożywał, i przemawiał do nich aż do wczesnego ranka. 20:12 Kiedy zaś wyruszał w dalszą drogę, przyprowadzono chłopca całkiem zdrowego ku ogromnej radości zebranych. 20:13 A my wsiedliśmy wcześniej na okręt i ruszyliśmy w stronę Assos, skąd mieliśmy zabrać Pawła. Taka była jego wola. On sam udał się w drogę pieszo. 20:14 Po spotkaniu się w Assos wzięliśmy go na statek i przybyliśmy razem do Mityleny, 20:15 skąd odpłynąwszy, już następnego dnia znaleźliśmy się na wysokości wyspy Chios, a nazajutrz przybyliśmy do Samos. Po kolejnym dniu podróży dotarliśmy do Miletu. 20:16 Paweł postanowił nie wstępować do Efezu, żeby już nie tracić w Azji więcej czasu. Zależało mu bowiem na tym, żeby za wszelką cenę być w Jerozolimie na dzień Pięćdziesiątnicy. 20:17 Znalazłszy się w Milecie, przez specjalnych wysłanników sprowadził z Efezu starszych Kościoła, 20:18 a gdy przybyli, tak do nich przemówił: Wiadomo wam, jak żyłem będąc wśród was od pierwszych dni mojego pobytu w Azji; 20:19 jak służyłem Panu z całą pokorą wśród łez i doświadczeń, które mnie wszędzie spotykały z powodu zasadzek żydowskich. 20:20 Wiecie, że nie uchylałem się tchórzliwie od niczego, co mogło się okazać pożyteczne; przemawiałem, nauczałem was tak publicznie, jak i prywatnie po domach, 20:21 wzywając zarówno Żydów, jak i Greków, by nawrócili się do Boga i uwierzyli w Pana naszego Jezusa. 20:22 Teraz zaś, ulegając natchnieniom Ducha Świętego, udaję się do Jerozolimy, gdzie nawet nie wiem, co może mnie spotkać. 20:23 Jedno wiem na pewno: czeka mnie tam nowe uwięzienie i liczne utrapienia, co zapowiada mi Duch Święty w każdym mieście. 20:24 Nie chodzi mi przy tym o moje życie, zależy mi jedynie na dokończeniu mojego biegu i posługiwania, do którego zostałem powołany przez Pana Jezusa, i na tym, bym mógł dać świadectwo o Ewangelii zwiastującej łaskę Bożą. 20:25 Jestem pewien, że nie ujrzycie mnie już wy wszyscy, wśród których głosiłem wam po drodze naukę o Królestwie. 20:26 Dlatego pragnę wam dzisiaj oświadczyć: Nie mam na sumieniu niczyjego życia, 20:27 nigdy nie unikałem, powodowany bojaźnią, przedkładania wam całej woli Bożej. 20:28 Pamiętajcie o sobie i o całej trzodzie, nad którą Duch Święty ustanowił was biskupami, abyście kierowali Kościołem Boga, odkupionym krwią [Jego] własnego [Syna]. 20:29 Wiem też, że gdy mnie tu zabraknie, zjawią się wśród was wilki drapieżne, nie oszczędzające trzody. 20:30 A i spomiędzy was samych wyjdą z czasem ludzie, którzy poczną głosić przewrotne nauki, aby pociągnąć za sobą uczniów. 20:31 Miejcie się więc na baczności; nie zapominajcie, że przez trzy lata, gdy wśród was byłem, nie przestawałem, we dnie i w nocy, upominać każdego z was. 20:32 A teraz już polecam was Bogu i słowu Jego łaski, która ma moc umocnić was i zapewnić wam dziedzictwo ze wszystkimi świętymi. 20:33 Nigdy nie goniłem za złotem lub srebrem, nie pragnąłem też niczyjej szaty. 20:34 Sami wiecie dobrze, że te oto ręce zarabiały na wszystko, co było potrzebne mnie i moim towarzyszom. 20:35 Ciągle dawałem wam przykład, jak trzeba postępować, by móc wspierać słabszych, pamiętając o słowach Pana Jezusa, który powiedział: [Człowiek] jest szczęśliwszy, gdy daje, niż gdy bierze. 20:36 Powiedziawszy to upadł na kolana i modlił się razem ze wszystkimi. 20:37 A oni wybuchnęli wielkim płaczem. Rzucili się Pawłowi na szyję i całowali go, 20:38 smucąc się nade wszystko z tego, że – jak powiedział im – nigdy go już nie zobaczą. A potem odprowadzili go do okrętu. 21:1 Pożegnawszy się z nimi, ruszyliśmy w drogę i dotarliśmy najprostszym kursem najpierw do wyspy Kos, następnego dnia do Rodos, a potem do Patary. 21:2 Spotkawszy tam okręt, który miał płynąć do Fenicji, wsiedliśmy nań i ruszyliśmy w dalszą drogę.

21:3 Zobaczyliśmy w pewnej chwili Cypr, ale zostawiliśmy go po lewej ręce i płynąc w kierunku Syrii, zatrzymaliśmy się w Tyrze, bo tam właśnie miał być wyładowany nasz okręt. 21:4 Odszukaliśmy uczniów i pozostaliśmy u nich przez siedem dni. A oni, oświeceni Duchem Świętym, radzili Pawłowi, żeby nie udawał się do Jerozolimy. 21:5 Kiedy upłynął czas naszego postoju, ruszyliśmy dalej, a oni wszyscy z żonami i dziećmi towarzyszli nam aż poza miasto. Nad samą wodą już upadliśmy na kolana i modliliśmy się wszyscy razem. 21:6 Potem pożegnaliśmy się i myśmy weszli na okręt, a oni wrócili do swoich domów. 21:7 Nasza podróż morska miała się już ku końcowi, gdy przybyliśmy z Tyru do Ptolemaidy. Powitaliśmy tam braci i pozostaliśmy u nich jeden dzień. 21:8 Wyruszywszy stamtąd dnia następnego, dotarliśmy do Cezarei. Odnaleźliśmy dom Filipa ewangelisty, który należał do grona Siedmiu, i zatrzymaliśmy się u niego. 21:9 Miał on cztery córki – prorokinie. 21:10 Gdyśmy tam już dłuższy czas mieszkali, przybył pewnego dnia prorok z Judei, imieniem Agabos. 21:11 Przyszedł do nas, wziął pas Pawła, związał sobie ręce i nogi i powiedział: Mówi to do was Duch Święty: Męża, do którego należy ten pas, tak oto zwiążą Żydzi w Jerozolimie i wydadzą go poganom. 21:12 Kiedyśmy to usłyszeli, nastawaliśmy na niego razem z braćmi, żeby zrezygnował z podróży do Jerozolimy. 21:13 Ale Paweł odpowiedział: Dlaczego płaczecie i ranicie mi jeszcze bardziej serce? Wiecie przecież, że jestem gotów pójść nie tylko do więzienia, ale i na śmierć w Jerozolimie dla Imienia Pańskiego. 21:14 Tak więc, nic nie osiągnąwszy, zaprzestaliśmy dalszych perswazji, mówiąc: Niech się dzieje wola Pańska! 21:15 Potem, zrobiwszy małe przygotowanie do podróży, ruszyliśmy w stronę Jerozolimy. 21:16 Byli z nami niektórzy uczniowie z Cezarei i oni to zaprowadzili nas do niejakiego Mnazona, rodem z Cypru, jednego z pierwszych tamtejszych uczniów, u którego mieliśmy zamieszkać. 21:17 A kiedy już znaleźliśmy się w Jerozolimie, bracia przyjęli nas z prawdziwą radością. 21:18 Zaraz następnego dnia udał się Paweł razem z nami do Jakuba, u którego zebrali się też wszyscy starsi. 21:19 Powitawszy ich opowiedział dokładnie, czego Bóg dokonał przez jego posługę wśród pogan. 21:20 Słysząc to, poczęli wielbić Boga, a do niego powiedzieli: Bracie, widzisz, ile tysięcy Żydów uwierzyło już, 21:21 a jednak wszyscy nadal trzymają się gorliwie Prawa. O tobie zaś mówią, że wszystkich Żydów mieszkających wśród pogan namawiasz do odstępstwa od Mojżesza; mówisz, że nie powinni poddawać obrzezaniu swych synów ani zachowywać ich zwyczajów. 21:22 Co teraz zrobić? Oni na pewno dowiedzą się, że tu przybyłeś. 21:23 Zrób tak, jak ci powiemy. Jest tu czterech mężczyzn, którzy złożyli ślub. 21:24 Weź ich z sobą, poddaj się razem z nimi oczyszczeniu, na siebie weź wszystkie koszta także za nich, żeby mogli ponownie ostrzyc sobie głowy. Będzie to dla wszystkich dowód, że w tym, co się o tobie mówi, nie tylko nie ma nic z prawdy, lecz że przeciwnie, ty sam tak jak inni przestrzegasz Prawa. 21:25 A co do pogan, którzy się nawrócili, to już posłaliśmy im polecenie na piśmie, żeby się powstrzymali od spożywania pokarmów z mięsa składanego na ofiary bożkom, żeby nie spożywali krwi, tego, co uduszone, i żeby unikali nierządu. 21:26 Wziął tedy Paweł owych czterech mężów i następnego dnia zaraz poddał się razem z nimi oczyszczeniu. Udał się następnie do świątyni, by powiadomić, kiedy dni oczyszczenia dobiegną końca, i zapewnić, że za każdego z nich zostanie złożona ofiara. 21:27 Po siedmiu dniach Żydzi, przybysze z Azji, zobaczyli go w świątyni. Natychmiast podburzyli cały tłum i rzucili się na niego, 21:28 krzycząc: Izraelici, na pomoc! Oto człowiek, który występuje wszędzie przeciw naszemu narodowi, głosząc nauki sprzeczne z Prawem i uwłaczając temu miejscu! Teraz zaś, na domiar złego, wprowadził do świątyni Greków i zbezcześcił to święte miejsce. 21:29 Widzieli go bowiem przedtem w mieście z Trofimem z Efezu i byli przekonani, że to właśnie jego wprowadził Paweł do świątyni. 21:30 Powstało więc poruszenie w całym mieście, zbiegły się tłumy ludzi. Porwano Pawła, wywleczono go poza świątynię i natychmiast zamknięto bramy. 21:31 A kiedy doszło do tego, że miano go zabić, trybun dowiedział się, że rozruchy objęły całą Jerozolimę. 21:32 Zebrał tedy natychmiast żołnierzy i setników i przybył do nich. Na widok trybuna oraz żołnierzy zaprzestano znęcać się nad Pawłem. 21:33 Wtedy trybun zbliżył się do Pawła, kazał go pojmać, związać dwoma łańcuchami i począł go wypytywać, kim jest i co uczynił. 21:34 Z tłumu zaś dochodziły najróżniejsze okrzyki, tak że trybun niczego nie mógł się dowiedzieć. Kazał go więc odprowadzić do twierdzy. 21:35 Ale gdy już znalazł się na schodach, tłum tak napierał, że żołnierze musieli wziąć go na ręce i wynieść.

21:36 A tłum idąc za nim krzyczał ciągle: Precz z nim! 21:37 Kiedy zaś miano go już wprowadzić do twierdzy, zapytał Paweł trybuna: Czy mogę coś powiedzieć? A on na to: Mówisz po grecku? 21:38 Nie jesteś więc Egipcjaninem, który niedawno temu podburzył i wyprowadził na pustynię cztery tysiące uzbrojonych buntowników? 21:39 A Paweł odpowiedział: Ja jestem Żydem, obywatelem Tarsu, miasta dość znacznego w Cylicji. Mam do ciebie prośbę: pozwól mi przemówić do tych ludzi. 21:40 A gdy on się zgodził, Paweł, stanąwszy na schodach, dał znak ręką zebranym [że chce przemawiać]. Kiedy zaś już wszyscy umilkli, odezwał się w te słowa po hebrajsku: 22:1 Bracia i ojcowie, chciałbym powiedzieć kilka słów na własną obronę. 22:2 Skoro usłyszeli, że mówi po hebrajsku uciszyli się zupełnie. 22:3 A on powiedział: Jestem Żydem, urodziłem się w Tarsie w Cylicji, ale wychowywałem się tu, w tym mieście. W szkole Gamaliela otrzymałem staranne wykształcenie w Prawie ojczystym i Bogu służyłem gorliwie, jak wy wszyscy czynicie to dzisiaj. 22:4 Zwolenników nowej drogi życia prześladowałem, domagając się dla nich nawet kary śmierci. Mężczyzn i kobiety zakuwałem w kajdany i wtrącałem do więzienia, 22:5 co może potwierdzić zarówno arcykapłan, jak i cała starszyzna, gdyż to od nich właśnie otrzymałem listy upoważniające mnie do udania się do waszych braci w Damaszku, gdzie miałem uwięzić tych, co tam byli, i przyprowadzić ich, w celu wymierzenia im kary, do Jerozolimy. 22:6 W czasie tej podróży, kiedy byłem już blisko Damaszku, nagle około południa otoczyła mnie zewsząd wielka jasność z nieba. 22:7 Upadłem na ziemię i usłyszałem głos, który do mnie mówił: Szawle, Szawle, czemu Mnie prześladujesz? 22:8 A ja zapytałem: Kim jesteś, Panie? A głos odrzekł: Ja jestem Jezus Nazareński, którego ty prześladujesz. 22:9 Ci zaś, którzy byli ze mną, widzieli co prawda światło, ale głosu przemawiającego do mnie nie słyszeli. 22:10 Zapytałem więc: Co mam czynić, Panie? A Pan powiedział do mnie: Wstań i idź do Damaszku, a tam już powiedzą ci wszystko, co masz czynić! 22:11 Ponieważ z powodu owego blasku zaniewidziałem, do Damaszku przyprowadzili mnie moi towarzysze. 22:12 Niejaki Ananiasz, człowiek pobożny, przestrzegający Prawa i cieszący się bardzo dobrą opinią u tamtejszych Żydów, 22:13 odnalazł mnie, przyszedł do mnie i powiedział: Szawle, bracie, przejrzyj! I w tej chwili spojrzałem na niego. 22:14 A on powiedział: Bóg ojców naszych wybrał cię, abyś mógł poznać Jego wolę, ujrzeć Sprawiedliwego i usłyszeć Jego własny głos. 22:15 Będziesz wobec wszystkich ludzi świadczył o tym, co zobaczysz i usłyszysz. 22:16 Dlaczego więc jeszcze się ociągasz? Wstań zaraz, przyjmij chrzest, by uwolnić się z twoich grzechów wzywając Jego imienia! 22:17 A kiedy wróciłem do Jerozolimy i wszedłem do świątyni, żeby się pomodlić, nagle wpadłem w zachwyt. 22:18 Zobaczyłem Go i usłyszałem, jak wypowiedział do mnie te oto słowa: Pośpiesz się i jak najszybciej opuszczaj Jerozolimę, tu bowiem nie przyjmą twojego świadectwa o Mnie. 22:19 A ja odpowiedziałem na to: Panie, oni wszyscy wiedzą o tym, że to ja właśnie zamykałem w więzieniach wyznawców Twoich i biczowałem ich w synagogach. 22:20 A gdy lała się krew Szczepana, Twojego świadka, byłem przy tym, zgadzałem się na wszystko i pilnowałem szat tych, którzy dokonywali morderstwa. 22:21 Lecz On powiedział: Idź, chcę cię posłać daleko, do narodów pogańskich. 22:22 Słuchali go aż do tego momentu, a potem zawołali: Precz z nim ze świata, taki nie powinien chodzić po ziemi! 22:23 A kiedy oni tak krzyczeli, rozdzierali swoje szaty i piaskiem ciskali w górę, 22:24 trybun rozkazał odprowadzić go do twierdzy i ubiczować, by w ten sposób wydobyć z niego jakieś zeznania i dowiedzieć się, dlaczego z taką wrogością krzyczeli przeciwko niemu. 22:25 Kiedy już skrępowano Pawła rzemieniami, zapytał on stojącego obok setnika: Czy wolno wam biczować rzymskiego obywatela, i to bez uprzedniego wyroku sądowego? 22:26 Gdy setnik to usłyszał, podszedł do trybuna i powiedział: Co chcesz teraz zrobić? Okazuje się, że ten człowiek jest obywatelem rzymskim. 22:27 Przyszedł tedy trybun i zapytał go: Powiedz mi, czy ty rzeczywiście jesteś obywatelem rzymskim? A on odpowiedział: Tak.

22:28 Trybun zaś na to: Ja zdobyłem swoje obywatelstwo za wielką sumę. A Paweł odpowiedział: Ja zaś mam je od urodzenia. 22:29 W tej chwili też odstąpili od niego ci, którzy mieli go przesłuchiwać. A trybun dowiedziawszy się, że ma do czynienia z Rzymianinem, przeląkł się, że kazał go związać. 22:30 Pragnąc dowiedzieć się dokładnie, o co go Żydzi oskarżali, kazał go następnego dnia uwolnić z więzów. Zwołał też arcykapłanów i cały Sanhedryn, a potem wyprowadziwszy Pawła stawił go przed nimi. 23:1 Paweł zaś powiódł wzrokiem po członkach Sanhedrynu i rozpoczął w ten sposób: Bracia, aż do dnia dzisiejszego służyłem Bogu z całkiem spokojnym sumieniem. 23:2 W tym momencie arcykapłan Ananiasz kazał tym, którzy stali w pobliżu, uderzyć go w twarz. 23:3 A Paweł powiedział do niego: Pokarze cię sam Bóg, ty pobielana ściano! Zasiadleś tu, żeby mnie sądzić według Prawa, tymczasem każesz mnie bić, łamiąc Prawo! 23:4 A ci, którzy stali przy nim, zawołali: Masz odwagę złorzeczyć arcykapłanowi? 23:5 Paweł zaś na to: Nie wiedziałem, bracia, że to arcykapłan. Jest bowiem napisane: Nie będziesz złorzeczył przełożonemu twojego ludu. 23:6 A potem spostrzegłszy, że Sanhedryn składa się po części z saduceuszów, a po części z faryzeuszów, powiedział: Bracia, sam jestem faryzeuszem, potomkiem faryzeuszów. Zostałem postawiony w stan oskarżenia za to, że spodziewam się zmartwychwstania umarłych. 23:7 Gdy tylko to powiedział, zaczęły się sprzeczki pomiędzy faryzeuszami a saduceuszami. Wśród zebranych doszło też wkrótce do wyraźnego rozdwojenia. 23:8 Saduceusze bowiem mówią, że nie ma zmartwychwstania ani aniołów, ani żadnych duchów, podczas gdy faryzeusze wierzą w to wszystko. 23:9 Powstał wielki tumult, niektórzy z uczonych w Piśmie i faryzeuszy zerwali się ze swoich miejsc i zaczęli wołać: Ten człowiek jest z pewnością niewinny. Pomyślcie, co będzie, jeśli się okaże, że przemawia przez niego jakiś duch albo anioł? 23:10 Doszło do tak wielkiego wzburzenia, że trybun w obawie, by Pawła nie rozszarpano, kazał żołnierzom zejść, zabrać go i odprowadzić do twierdzy. 23:11 A zaraz następnej nocy ukazał mu się Pan i powiedział: Odwagi!Musisz również w Rzymie dać o Mnie świadectwo takie jak w Jerozolimie. 23:12 Z nastaniem dnia Żydzi zebrawszy się razem poprzysięgli, że nie będą ani jeść, ani pić, dopóki nie zgładzą Pawła. 23:13 W zmowie wzięło udział ponad czterdziestu ludzi. 23:14 Przyszli do arcykapłanów i starszych ludu i oświadczyli: Poprzysięgliśmy sobie, że nie weźmiemy nic do ust, dopóki nie zgładzimy Pawła. 23:15 Do was należy razem z Sanhedrynem przekonać teraz trybuna, żeby go pozwolił sprowadzić do was pod pozorem dokładniejszego zbadania jego sprawy, my zaś postaramy się go zabić, nim jeszcze dojdzie na miejsce. 23:16 O spisku owym dowiedział się jednak siostrzeniec Pawła. Przyszedł on do twierdzy, odnalazł Pawła i opowiedział mu o wszystkim. 23:17 Zawołał tedy Paweł jednego z setników i rzekł: Zaprowadź tego młodzieńca do trybuna, ma mu bowiem coś bardzo ważnego do powiedzenia. 23:18 Zabrał go więc [setnik] ze sobą, zaprowadził do trybuna i powiedział: Więzień Paweł zawołał mnie do siebie i prosił, abym przyprowadził tego młodzieńca, który ma ci coś ważnego do powiedzenia. 23:19 A trybun wziąwszy chłopca za rękę odprowadził na stronę i zapytał: Co masz mi do powiedzenia? 23:20 Odpowiedział mu: Żydzi postanowili prosić Cię, żebyś kazał sprowadzić Pawła jutro przed Sanhedryn, rzekomo w celu lepszego zbadania jego sprawy. 23:21 Otóż nie słuchaj ich, gdyż przeszło czterdziestu z nich czyha na jego życie. Poprzysięgli sobie uroczyście nie jeść i nie pić tak długo, dopóki go nie zgładzą. W tej chwili, gotowi na wszystko, czekają już tylko na twoje zezwolenie. 23:22 Trybun pożegnał młodzieńca, nakazując mu: Nikomu nie mów żeś mi o tym doniósł. 23:23 A potem wezwał dwu setników i wydał następujący rozkaz: Na trzecią godzinę w nocy przygotujcie do drogi w stronę Cezarei dwustu żołnierzy [pieszych], siedemdziesięciu jezdnych i dwustu oszczepników. 23:24 Kazał też przygotować konia dla Pawła, który miał być bezpiecznie doprowadzony do namiestnika Feliksa. 23:25 Napisał również list tej oto treści: 23:26 Klaudiusz Lizjasz pozdrawia dostojnego namiestnika Feliksa. 23:27 Człowieka [którego ci posyłam] pochwycili Żydzi i postanowili go zabić. W czas jednak nadbiegłem z wojskiem i zdołałem go uratować; dowiedziałem się bowiem, że jest Rzymianinem. 23:28 Pragnąc zaś dowiedzieć się, o co go oskarżają, sprowadziłem go przed ich Sanhedryn.

23:29 Otóż stwierdziłem, że chodzi o jakiś spór związany z ich Prawem, a nie o żadne przestępstwo podlegające karze śmierci lub więzienia. 23:30 Dlatego też, gdy mi doniesiono o spisku na życie owego człowieka, wysłałem go natychmiast do ciebie, dając równocześnie oskarżycielom polecenie, żeby przed tobą wytoczyli przeciwko niemu sprawę. Bądź zdrów! 23:31 Zgodnie z otrzymanym rozkazem żołnierze zabrali Pawła i jeszcze tej samej nocy doprowadzili go do Antipatris. 23:32 Dnia następnego zaś zostawili tylko jeźdźców, żeby z nim jechali dalej, a sami wrócili do twierdzy. 23:33 Tamci zaś, przybywszy do Cezarei, list wręczyli namiestnikowi i stawili przed nim Pawła. 23:34 A on, po przeczytaniu listu, zapytał, z jakiej [Paweł] pochodzi prowincji. Skoro zaś dowiedział się, że z Cylicji, 23:35 oświadczył: Przesłucham cię, gdy przybędą tu twoi oskarżyciele. I kazał zatrzymać go na razie w pretorium Heroda. 24:1 Po upływie pięciu dni przybył arcykapłan Ananiasz z kilkoma starszymi i z niejakim Tertullosem, retorem. Oni to przedłożyli namiestnikowi formalne oskarżenie przeciwko Pawłowi. 24:2 Kiedy Paweł został wezwany, Tertullos rozpoczął swoją mowę w ten sposób: Dzięki tobie żyjemy wszyscy w całkowitym pokoju, dzięki twoim rządom powiększa się zamożność całego narodu. 24:3 Zawsze i na każdym miejscu jesteśmy ci za to ogromnie wdzięczni, dostojny Feliksie. 24:4 By jednak nie nadużywać twojej cierpliwości, proszę cię jedynie o chwilę uwagi. 24:5 Otóż stwierdziliśmy, że człowiek ten jest wyjątkowo niebezpieczny, a jako przywódca sekty tak zwanych nazarejczyków sieje niepokój wśród wszystkich Żydów na całym świecie. 24:6 Próbował nawet zbezcześcić świątynię, ale ujęliśmy go w czas. [7] 24:8 Przesłuchując go, sam będziesz mógł dowiedzieć się od niego, o co go oskarżamy. 24:9 Oskarżenie to potwierdzili Żydzi, zapewniając, że wszystko jest zgodne z prawdą. 24:10 Kiedy namiestnik dał znak zezwalający na zabranie głosu, Paweł rozpoczął w ten sposób: 24:11 Wiadomo mi, że od wielu lat jesteś urzędowym sędzią tego narodu. Dlatego też będę się bronił mając do ciebie pełne zaufanie. Będziesz się mógł przekonać za chwilę, że upłynęło zaledwie dwanaście dni od czasu, jak przybyłem do Jerozolimy, aby oddać pokłon Bogu. 24:12 Ani w świątyni, ani w synagodze, ani nigdzie w mieście nie spotkał mnie nikt na prowadzeniu polemiki lub wzniecaniu jakichkolwiek zamieszek. 24:13 Na potwierdzenie stawianych mi zarzutów z pewnością nie będą mogli przedłożyć ci żadnych dowodów. 24:14 Lecz jedno sam chcę wyznać przed tobą: Wierząc we wszystko, co zostało napisane w Prawie i u Proroków, służę Bogu moich ojców zgodnie z zasadami tej drogi życia, którą oni nazywają sektą. 24:15 Mam też w Bogu nadzieję – oni zresztą żyją tą samą nadzieją – że nastąpi kiedyś zmartwychwstanie zarówno sprawiedliwych, jak i niesprawiedliwych. 24:16 Mając to na uwadze, dokładam wszelkich starań, aby mieć zawsze czyste sumienie tak wobec Boga, jak i wobec ludzi. 24:17 Oto po wielu latach przybyłem do Jerozolimy, przywożąc ze sobą jałmużnę braciom mojego narodu. 24:18 Przy tej sposobności zobaczyło mnie w świątyni, po ceremonii oczyszczenia, bez tłumu i żadnego zbiegowiska, 24:19 kilku Żydów przybyłych z Azji. To oni właśnie powinni się tu znaleźć i oskarżać mnie, jeśli mają w ogóle coś przeciw mnie. 24:20 Ci zaś, zebrani tu, niech ci powiedzą, jakiego to przestępstwa dopatrzyli się sami we mnie, gdy znalazłem się przed Sanhedrynem. 24:21 Mogą mi chyba zarzucić jedynie to, że gdy już stałem wśród nich, nie zawołałem wprost: No więc wydajcie na mnie wyrok potępienia tylko dlatego, że wierzę w zmartwychwstanie umarłych. 24:22 Ponieważ Feliks dość dobrze obeznany z nauką o nowej drodze życia, odroczył dalsze przesłuchanie mówiąc: Rozpatrzę tę sprawę, gdy przybędzie tu trybun Lizjasz. 24:23 Setnikowi zaś nakazał pilnować go, lecz zezwolił na różne ulgi i każdy spośród jego przyjaciół mógł mu swobodnie wyświadczać usługi. 24:24 W kilka dni później pojawił się Feliks ze swoją żoną Druzyllą, która była Żydówką. Kazał wezwać do siebie Pawła, by posłuchać jego nauki o wierze w Jezusa Chrystusa. 24:25 Ale kiedy Paweł zaczął mówić o sprawiedliwości, o wstrzemięźliwości i o przyszłym sądzie, Feliks przeraził się i powiedział: Na razie możesz odejść. Gdy znajdę trochę czasu, wezwę cię ponownie. 24:26 Miał przy tym nadzieję, że Paweł zaproponuje mu jakieś pieniądze. Dlatego jeszcze wiele razy posyłał po niego i rozmawiał z nim. 24:27 A gdy upłynęły w ten sposób dwa lata, następcą Feliksa został Porcjusz Festus. Jednakże Feliks, chcąc się przypodchlebić Żydom, nadal przetrzymywał Pawła w więzieniu.

25:1 Trzeciego dnia po objęciu swego urzędowania w prowincji udał się Festus z Cezarei do Jerozolimy. 25:2 Zaraz też arcykapłani i co znakomitsi spośród Żydów wnieśli do niego skargę przeciw Pawłowi. Domagali się przy tym usilnie tej przysługi, 25:3 by kazał przysłać Pawła do Jerozolimy. Zamierzali bowiem zorganizować zasadzkę i zabić go podczas podróży. 25:4 Lecz Festus odpowiedział, że Paweł znajduje się pod strażą w Cezarei i że on sam [Festus] musi się tam wkrótce udać. 25:5 Dorzucił na zakończenie: Niech więc wasi przedstawiciele udadzą się razem ze mną i wniosą formalną skargę przeciwko temu człowiekowi, jeżeli mają mu coś do zarzucenia. 25:6 Pozostał tam osiem do dziesięciu dni, a potem udał się do Cezarei i zaraz następnego dnia przystąpił do urzędowego przesłuchania Pawła, którego przedtem kazał do siebie sprowadzić. 25:7 Kiedy pojawił się Paweł, natychmiast otoczyli go Żydzi przybyli z Jerozolimy i stawiali mu wiele zarzutów, ale żadnego z nich nie mogli udowodnić. 25:8 A Paweł bronił się mówiąc: Nie dopuściłem się niczego ani przeciwko Prawu żydowskiemu, ani przeciwko świątyni, ani przeciwko cesarzowi. 25:9 Tymczasem Festus, pragnąc przypodchlebić się Żydom, zapytał Pawła: Czy zgadzasz się pojechać do Jerozolimy i tam w mojej obecności odpowiadać na stawiane ci zarzuty? 25:10 Ale Paweł odpowiedział: Podlegam władzy sędziowskiej cezara i przed nim należy mnie sądzić. Wobec Żydów nie dopuściłem się żadnego przestępstwa, o czym ty sam wiesz dobrze. 25:11 Jeżeli popełniłem coś, co domaga się kary śmierci, nie będę prosił o ułaskawienie. Jeżeli zaś nie jestem winien niczego, o co mnie się posądza, to nikt nie może mnie wydać w ich ręce. Odwołuję się do cezara. 25:12 Wtedy Festus porozumiawszy się ze swymi doradcami odpowiedział: Odwołałeś się do cezara – więc pójdziesz do cezara. 25:13 Po kilku dniach król Agryppa przybył z Berenike do Cezarei, aby się pokłonić Festusowi. 25:14 Gdy zaś przebywali tam już dłuższy czas, przedstawił Festus królowi sprawę Pawła, zaczynając w ten sposób: Feliks pozostawił w więzieniu pewnego czlowieka, 25:15 przeciw któremu, gdy byłem w Jerozolimie, arcykapłani i starsi żydowscy wnieśli skargę, domagając się dlań wyroku skazującego. 25:16 Lecz ja im odpowiedziałem: Nie ma u Rzymian zwyczaju, by skazywać kogoś na śmierć bez uprzedniego postawienia oskarżonego przed oskarżycielami i umożliwienia mu wytłumaczenia się ze stawianych zarzutów. 25:17 Kiedy zaś przybyli tu, przystąpiłem natychmiast do przesłuchania, polecając sprowadzić tego człowieka. 25:18 Okazało się jednak, że oskarżyciele nie wnieśli w swych wystąpieniach przeciwko niemu niczego takiego, czego się mogłem spodziewać. 25:19 Chodziło tam jedynie o jakieś spory dotyczące ich wiary i jakiegoś zmarłego Jezusa, o którym Paweł twierdzi, że nadal żyje. 25:20 Ponieważ nie znam się na tych sprawach, zapytałem [Pawła], czy zgodzi się pojechać do Jerozolimy, by odpowiadać przed sądem na stawiane mu zarzuty. 25:21 Lecz Paweł wolał, żeby go zatrzymać do wyroku cezara. Poleciłem zatem zatrzymać go do czasu odesłania go do cezara. 25:22 Powiedział tedy Agryppa do Festusa: Chciałbym również posłuchać tego człowieka. [A Festus] na to: Jutro go usłyszysz. 25:23 Następnego dnia Agryppa i Berenike przybyli bardzo uroczyście i weszli do sali posłuchań wraz z trybunami i najznakomitszymi obywatelami miasta. Na rozkaz Festusa wprowadzono Pawła, 25:24 po czym Festus tak przemówił: Królu Agryppo i wszyscy tu obecni! Oto macie przed sobą człowieka, z powodu którego zjawiło się u mnie wielu Żydów zarówno w Jerozolimie, jak i tutaj, domagając się, bym go pozbawił życia. 25:25 Lecz ja stwierdziłem, że nie dopuścił się on niczego, co zasługiwałoby na karę śmierci. Dlatego też, gdy odwołał się do cezara, zgodziłem się go do cezara posłać. 25:26 Nie mogąc jednak napisać dostojnemu władcy nic dokładniejszego na temat tego człowieka, kazałem stawić go przed wami, zwłaszcza przed tobą, królu Agryppo, abym po przesłuchaniu go mógł sporządzić odpowiedni raport. 25:27 Wydaje mi się bowiem, że nierozsądnie byłoby odsyłać więźnia bez podania stawianych mu zarzutów. 26:1 Wtedy Agryppa powiedział do Pawła: Możesz przemówić we własnej obronie. Wyciągnąwszy tedy rękę [na znak, że chce mówić] rozpoczął Paweł swoją mowę obronną: 26:2 Czuję się bardzo szczęśliwy – powiedział – królu Agryppo, że właśnie przed tobą mogę się dzisiaj bronić przeciwko wszystkim zarzutom, jakie mi stawiają Żydzi.

26:3 Ty najlepiej znasz zwyczaje i sporne sprawy żydowskie. Proszę cię więc, wysłuchaj mnie cierpliwie. 26:4 Wszyscy Żydzi znają dobrze historię mojego życia. Od początku przebywałem wśród moich rodaków w Jerozolimie. 26:5 Wiedzą więc o mnie od dawna [Żydzi] – gdybyż tylko chcieli to zeznać! – że w swym życiu jako faryzeusz przestrzegałem zasad najsurowszych wyznawców naszej religii. 26:6 I oto teraz staję przed sądem za to, że spodziewam się spełnienia obietnicy danej przez Boga naszym ojcom. 26:7 Jej spełnienia się oczekuje zresztą dwanaście naszych pokoleń, służących Bogu wytrwale we dnie i w nocy. To właśnie dlatego, królu, iż żywię nadzieję na spełnienie się tych obietnic, oskarżyli mnie Żydzi. 26:8 Dlaczego uważacie za nieprawdopodobne to, że Bóg wskrzesza umarłych? 26:9 Ja sam byłem, co prawda, kiedyś przekonany, że powinienem z całą bezwzględnością występować przeciwko imieniu Jezusa z Nazaretu. 26:10 Tak właśnie postępowałem w Jerozolimie, a korzystając z upoważnienia arcykapłanów uwięziłem wielu świętych, opowiadałem się za tym, by ich skazywano na śmierć, 26:11 i sam często zmuszałem ich karami, by bluźnili w synagogach. Prześladowałem ich z całą surowością i ścigałem nawet po innych miastach. 26:12 W tym celu jechałem również do Damaszku z pełnomocnego upoważnienia najwyższych kapłanów. 26:13 I oto w czasie tej drogi około południa ujrzałem, królu, światłość z nieba jaśniejszą od słońca, ogarniającą mnie i tych, co ze mną byli. 26:14 Wszyscy upadliśmy na ziemię, a ja usłyszałem głos, który mówił do mnie po hebrajsku: Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz? Trudno ci będzie wierzgać przeciw ościeniowi! 26:15 A ja zapytałem: Kim jesteś, Panie? Pan zaś odpowiedział: Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. 26:16 Podnieś się jednak i stań na nogi, ukazałem ci się bowiem po to, aby cię ustanowić sługą i świadkiem tego, co już widziałeś i co jeszcze ci objawię. 26:17 Będę cię bronił przed ludem i przed poganami, do których cię posyłam, 26:18 byś tym skuteczniej mógł otwierać im oczy i odwracać od ciemności ku światłu, byś mógł ich wydobywać spod władzy szatana i oddawać we władanie Bogu, by wreszcie przez wiarę we Mnie mogli dostąpić odpuszczenia grzechów i mieć dziedzictwo ze świętymi. 26:19 Otóż tej wizji niebieskiej nie mogłem się oprzeć, o królu Agryppo. 26:20 Począłem nawoływać najpierw tylko mieszkańców Damaszku i Jerozolimy, a potem całej ziemi judzkiej i pogan, aby pokutowali i nawrócili się do Boga, spełniając uczynki godne pokuty. 26:21 Dlatego pochwycili mnie Żydzi w świątyni i usiłowali zabić. 26:22 Jednakże dzięki Bożej pomocy żyję do dziś i daję o Nim świadectwo zarówno maluczkim, jak i wielkim tego świata. Nie głoszę przy tym nic innego jak tylko to, co już przepowiedzieli Prorocy i Mojżesz, 26:23 że mianowicie Mesjasz musi cierpieć, że potem jednak zmartwychwstanie i że będzie głosił światło [zbawienia] zarówno ludowi [izraelskiemu], jak i poganom. 26:24 Gdy Paweł tak oto się bronił, Festus zawołał nagle pełnym głosem: Pawle, odchodzisz od zmysłów; to zbyt długie studia doprowadziły cię do utraty zdrowego rozsądku. 26:25 Lecz Paweł odpowiedział: Ja nie tracę rozumu, o dostojny Festusie, a to, co mówię jest prawdziwe i w pełni rozważne. 26:26 Król, do którego mówię z całą śmiałością, wszystko to zna bardzo dobrze. Wiem, że nic z tych spraw nie jest mu obce, gdyż nie działo się w jakimś odludnym zakątku świata. 26:27 Królu Agryppo, czy wierzysz w to, co mówią Prorocy? Ja wiem, że wierzysz. 26:28 Wtedy Agryppa powiedział do Pawła: Jeśli pójdzie tak dalej, to wkrótce przekonasz mnie i zrobisz ze mnie chrześcijanina. 26:29 A Paweł odrzekł: Obyż Bóg to sprawił, by wcześniej czy później i ty, i wszyscy, którzy mnie teraz słuchają, stali się takimi, jakim ja jestem, z wyjątkiem tych więzów. 26:30 Wtedy powstał ze swego miejsca król, namiestnik, Berenike oraz wszyscy, którzy uczestniczyli w posiedzeniu, 26:31 a kiedy wyszli, mówili między sobą: Przecież ten człowiek nie dopuścił się niczego, co zasługiwałoby na karę śmierci lub nawet na więzienie. 26:32 Agryppa zaś rzekł do Festusa: Gdyby się był nie odwołał do cezara, można by go zwolnić. 27:1 Kiedy już został ustalony termin naszego wyjazdu do Italii, Pawła oraz innych więźniów wziął pod swoją straż setnik cesarskiej kohorty imieniem Juliusz. 27:2 Wsiedliśmy na okręt z Adramatium udający się do portów Azji Mniejszej, i wyruszyliśmy na morze. Na okręcie był z nimi Arystarch, Macedończyk z Tesaloniki. 27:3 Następnego dnia dopłynęliśmy do Sydonu. Juliusz darzył Pawła wyraźną życzliwością; pozwolił mu więc pójść do przyjaciół i zaopatrzyć się w rzeczy niezbędne do podróży. 27:4 Ponieważ wiatry były nam przeciwne, popłynęliśmy dalej wzdłuż Cypru.

27:5 Potem posuwaliśmy się wzdłuż wybrzeża Cylicji i Pamfilii i dotarliśmy do Myry w Licji. 27:6 Tam setnik spotkał okręt płynący z Aleksandrii do Italii. Wsiedliśmy na ten okręt 27:7 i ponieważ płynęliśmy dość wolno, po kilku dniach znaleźliśmy się zaledwie na wysokości wyspy Knidos. Wiatr nie pozwolił nam jednak przybić do brzegu i dlatego popłynęliśmy wzdłuż Krety w kierunku Salmone. 27:8 Płynąc nie bez trudności w pobliżu jej brzegów, przybyliśmy do miejscowości zwanej Dobre Porty, skąd było już niedaleko do miasta Lasaia. 27:9 Pozostawaliśmy już dość długo na morzu. Żegluga z każdym dniem stawała się bardziej niebezpieczna, gdyż minął już czas jesiennych postów. Dlatego Paweł przestrzegał 27:10 ludzi mówiąc: Widzę, że dalsza podróż grozi poważnymi niebezpieczeństwami; okręt i ładunek narażamy na zmarnowanie, a nasze życie na zagładę. 27:11 Lecz setnik zlekceważył przestrogę Pawła, zaufawszy całkowicie okrętowi i jego właścicielowi. 27:12 Ponieważ port nie nadawał się do tego, by można było pozostać tam na zimę, większość załogi była za odpłynięciem stamtąd, w nadziei, że może uda się jeszcze przed zimą dotrzeć na Kretę do portu Feniks, odsłoniętego jedynie od wiatrów południowo–zachodnich i północno–zachodnich. 27:13 Kiedy więc powiał wiatr południowy, podnieśli kotwicę w przekonaniu, że zdołają urzeczywistnić swoje zamiary, i tak popłynęli wzdłuż wybrzeża Krety. 27:14 Wkrótce jednak nadciągnął od strony wyspy gwałtowny wiatr zwany eurakwilo. 27:15 Kiedy okręt został porwany, nie mogąc już wcale opierać się sile wiatru, zdaliśmy się bezradnie na jego łaskę i tak poniosły nas fale. 27:16 Dopłynęliśmy do wyspy zwanej Kauda, gdzie z wielkim trudem zdołaliśmy uchwycić łódź ratunkową. 27:17 Wciągnęliśmy ją na pokład i zabezpieczyliśmy cały okręt opasując go linami. Obawiając się zaś, byśmy nie wpadli na Syrtę, zrzuciliśmy ruchomą kotwicę i tak znów zdaliśmy się na fale. 27:18 Ponieważ zaś burza, wzmagając się z każdą chwilą, coraz bardziej miotała statkiem, dnia następnego poczęto uwalniać się od ładunku, 27:19 a trzeciego wyrzucono już nawet sprzęt okrętowy do wody. 27:20 Od kilku dni nie można było dostrzec ani słońca, ani gwiazd, a niesłabnąca nawałnica ciągle szalała, tak że straciliśmy wszelką nadzieję ocalenia. 27:21 A gdy ludzie już nawet nie chcieli jeść, wtedy powiedział do nich Paweł: Należało posłuchać mojej rady i nie oddalać się od Krety. Tylko w ten sposób można było zaoszczędzić sobie tej niedoli i szkody. 27:22 Mimo to jednak nie załamujcie się; zginie tylko okręt, a z was nikomu nic się nie stanie. 27:23 Minionej nocy ukazał mi się bowiem anioł, wysłannik tego Boga, do którego należę i któremu służę, i tak mi powiedział: 27:24 Nie bój się, Pawle! Musisz stanąć przed cesarzem, a Bóg w twoje ręce złoży życie tych wszystkich, którzy płyną z tobą. 27:25 Tak więc bądźcie dobrej myśli. Wierzę Bogu, że będzie tak, jak mi powiedziano. 27:26 Musimy przecież dopłynąć w końcu do jakiejś wyspy. 27:27 Gdy nadeszła już czternasta noc naszego zmagania się z falami Adrii, o północy wydało się żeglarzom, że zbliżają się do jakiegoś lądu. 27:28 Spuścili sondę do mierzenia głębokości i okazało się, że do dna jest dwadzieścia sążni. Nieco dalej znów zmierzyli – i było już tylko piętnaście sążni. 27:29 W obawie, byśmy nie wpadli na jakąś skałę, zrzucono aż cztery kotwice i tak wyczekiwaliśmy świtu. 27:30 W pewnym momencie żeglarze, usiłując zbiec z okrętu, spuścili łódź ratunkową na wodę pod pozorem zarzucenia kotwicy od strony dzioba. 27:31 Lecz Paweł rzekł do setnika i żołnierzy: Jeżeli ci ludzie nie zostaną na okręcie, to wy sami z pewnością nie będziecie w stanie się uratować. 27:32 Wtedy żołnierze przecięli liny i łódź sama spadła do morza. 27:33 Gdy nastał świt, Paweł zachęcał wszystkich do posiłku mówiąc: Już czternaście dni mija dziś, jak trwacie w niepewności o głodzie i bez żadnego posiłku. 27:34 Proszę was, posilcie się trochę; [mając więcej sił] tym łatwiej będziecie mogli się ocalić. Bądźcie przy tym pewni, że nikomu z was nawet włos z głowy nie spadnie. 27:35 Powiedziawszy to wziął chleb, złożył Bogu dziękczynienie na oczach wszystkich i ułamawszy zaczął jeść. 27:36 Wtedy wszyscy ośmielili się i zaspokoili nieco głód. 27:37 Na okręcie zaś było nas wszystkich dwustu siedemdziesięciu sześciu. 27:38 A gdy już się najedli, zmniejszyli nieco ciężar okrętu wyrzucając do wody zboże. 27:39 Choć już dzień nastał, nie rozpoznali lądu. Spostrzegli tylko jakąś zatokę o dość łagodnym brzegu – i postanowili, jeśliby się udało, dobić do niego. 27:40 Poodcinali więc kotwice i zostawili je w morzu, rozluźnili wiązania sterowe, nastawili pod wiatr przedni żagiel i ruszyli ku brzegowi.

27:41 Lecz nagle okręt wpadł na mieliznę i stanął. Przód zarył się w piasku i pozostał nieruchomy, a tył, napierany przez fale, począł się rozpadać. 27:42 Wtedy żołnierze postanowili wybić wszystkich więźniow, żeby który nie uciekł po wydostaniu się na brzeg. 27:43 Lecz setnik nie dopuścił do tego, myśląc zresztą o ocaleniu tylko Pawła. Wydał rozkaz, ażeby ci, co umieją pływać, skoczyli do wody i dopłynęli jakoś do brzegu. 27:44 Pozostali zaś mieli dobić do brzegu na deskach lub na resztkach okrętu. W ten sposób wszyscy cało znaleźli się na lądzie. 28:1 Po szczęśliwym wyjściu na ląd stwierdziliśmy, że wyspa nazywa się Melita. 28:2 Jej mieszkańcy odnosili się do nas z wielką życzliwością: rozpalili ognisko i zaprosili nas wszystkich; zaczął bowiem padać deszcz i zrobiło się zimno. 28:3 Kiedy Paweł uzbierał dużą wiązkę drzewa i wrzucił ją na ogień, jakaś żmija wypełzła zwabiona ciepłem i uczepiła się u jego ręki. 28:4 Gdy ludzie miejscowi zobaczyli gada wiszącego u ręki Pawła, zaczęli mówić jeden do drugiego: Ten człowiek jest z pewnością jakimś mordercą, bo oto choć wyszedł cało z niebezpiecznej burzy na morzu, to jednak bogini zemsty nie pozostawia go przy życiu. 28:5 Tymczasem on spokojnie strząsnął żmiję do ognia i nic mu się nie stało. 28:6 Tamci myśleli, że spuchnie albo że w ogóle zaraz padnie trupem. Czekali jednak dość długo, a gdy stwierdzili, że nie stało się nic złego, zmienili zdanie i poczęli mówić, że jest bogiem. 28:7 W pobliżu tego miasta miał swe dobra zarządca wyspy, Publiusz. Przyjął on nas bardzo życzliwie i gościł u siebie przez trzy dni. 28:8 Ojciec Publiusza leżał w tym czasie chory: miał gorączkę i cierpiał na biegunkę. Podszedł tedy Paweł do niego, pomodlił się, włożył nań ręce i uzdrowił go. 28:9 Gdy wieść o tym rozeszła się, również inni chorzy zgłaszali się do Pawła, a on ich uzdrawiał. 28:10 Ludzie ci darzyli nas wielkim szacunkiem, a kiedyśmy już odjeżdżali, przynieśli nam wszystko, czego tylko nam było potrzeba. 28:11 Po trzech miesiącach wsiedliśmy na okręt aleksandryjski, który spędził zimę na wyspie, i popłynęliśmy dalej. Okręt miał godło Dioskurów. 28:12 Przybyliśmy do Syrakuz, gdzie pozostaliśmy trzy dni. 28:13 Płynąc stamtąd wzdłuż wybrzeża, dotarliśmy do Regium. Po kolejnym dniu podróży, gdy powiał wiatr od południa, dopłynęliśmy do Puteoli, 28:14 gdzie spotkaliśmy braci, z którymi na ich usilną prośbę pozostaliśmy siedem dni. Potem przybyliśmy do Rzymu. 28:15 Tamtejsi bracia dowiedzieli się już wcześniej o wszystkim, co się nam przydarzyło w drodze. Wyszli nam na spotkanie aż do Forum Apiusza i Trzech Gospód, a Paweł, gdy tylko ich zobaczył, podziękował Bogu i poczuł się znów bardzo podniesiony na duchu. 28:16 Kiedyśmy się już znaleźli w Rzymie, pozwolono Pawłowi, zamieszkać prywatnie razem z żołnierzem, który go nie odstępował. 28:17 Po trzech dniach zaprosił do siebie przywódców tamtejszych Żydów, a kiedy już wszyscy przyszli, powiedział do nich: Bracia, nie dopuściłem się niczego przeciwko narodowi lub zwyczajom ojczystym, a jednak zostałem wydany w Jerozolimie jako więzień w ręce Rzymian. 28:18 Ci, rozpatrzywszy moją sprawę i nie znalazłszy w moim postępowaniu nic, co by zasługiwało na karę śmierci, postanowili mnie wypuścić. 28:19 Lecz Żydzi bardzo stanowczo sprzeciwili się temu. Musiałem się więc odwołać do cesarza – nie zamierzając bynajmniej oskarżać o cokolwiek mojego narodu. 28:20 Dlatego też chciałem was zobaczyć i porozmawiać z wami, bo przecież ja dźwigam moje kajdany z powodu nadziei, którymi żyje cały Izrael. 28:21 A oni odpowiedzieli: Nie otrzymaliśmy o tobie żadnych wiadomości z Judei, nie był też nikt z braci i nic w ogóle, a zwłaszcza nic złego o tobie nie mówił. 28:22 Chcielibyśmy jednak z twoich własnych ust usłyszeć, jakie są twoje przekonania, gdyż o sekcie, do której należysz, wiadomo, że spotyka się z powszechnym sprzeciwem. 28:23 Na wyznaczony uprzednio dzień zgromadzili się jeszcze liczniej w jego mieszkaniu, a on przytaczał im wiele wypowiedzi na temat królestwa Bożego i od rana aż do wieczora mówił im z największym przekonaniem o Jezusie, posługując się tym, co jest napisane w Prawie Mojżeszowym i u Proroków. 28:24 Jedni poczuli się przekonani jego wywodami, ale drudzy nie wierzyli. 28:25 Doszło nawet do rozdwojenia między nimi i już zamierzali wyjść, kiedy Paweł powiedział do jednego z nich: Bardzo słusznie powiedział Bóg ojcom waszym przez proroka Izajasza: 28:26 Pójdziesz do tych ludzi i powiesz im tak:Będziecie słyszeć, ale (nic) nie zrozumiecie; będziecie patrzeć, ale (nic) nie zobaczycie.

28:27 Zatwardziałe są bowiem serca tych ludzi; słuchali bardzo niechętnie i zamknęli oczy, żeby przypadkiem nie zoba–czyli oczyma i nie usłyszeli uszami, by nie pojęli umysłem, żeby się nie nawrócili i żebym ich nie uleczył. 28:28 Niech więc będzie wam wiadome, że nauka o Bożym zbawieniu będzie głoszona poganom i oni będą jej słuchać. [29] 28:30 Przez całe dwa lata pozostawał Paweł jeszcze w swoim wynajętym mieszkaniu, przyjmując wszystkich, którzy do niego przychodzili. 28:31 Całkiem swobodnie również, bez żadnych przeszkód, głosił naukę o królestwie Bożym i nauczał o Panu Jezusie Chrystusie.

6. LIST PAWŁA DO RZYMIAN 1:1 Paweł, sługa Jezusa Chrystusa, z powołania apostoł oddzielony do (głoszenia) Ewangelii Bożej, 1:2 zapowiedzianej przedtem przez Jego proroków w Pismach świętych. 1:3 Jest to Ewangelia o Jego Synu – który co do ciała pochodził z rodu Dawida, 1:4 według zaś Ducha Świętości okazał się, dzięki zmartwychwstaniu, Synem Bożym w mocy o Jezusie Chrystusie, Panu naszym. 1:5 Przez Niego otrzymaliśmy łaskę i posłannictwo apostolskie, aby zdobyć wszystkich pogan dla posłuchu w wierze ku chwale Jego Imienia. 1:6 Wśród nich jesteście także i wy, powołani Jezusa Chrystusa. 1:7 Wszystkim, którzy są w Rzymie, umiłowanym przez Boga, powołanym, świętym – łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i od Pana Jezusa Chrystusa. 1:8 Na wstępie składam dzięki Bogu mojemu przez Jezusa Chrystusa za was wszystkich za to, że wiara wasza jest ogłaszana po całym świecie. 1:9 Świadkiem bowiem jest mi Bóg, któremu służę w duchu moim, w Ewangelii Jego Syna, że wspominam was bez przerwy w moich modlitwach, 1:10 błagając o to, by za wolą Bożą była mi wreszcie dana sposobność przybycia do was. 1:11 Pragnę bowiem bardzo zobaczyć was, abym mógł wam udzielić nieco łaski duchowej ku umocnieniu was, 1:12 to jest, abyśmy się wzajemnie podnieśli na duchu poprzez wspólną wiarę, waszą i moją. 1:13 Nie chcę zaś, abyście nie wiedzieli, bracia, że już wiele razy postanawiałem sobie przybyć do was, ale że dotychczas stawało mi coś na przeszkodzie, abym nie zebrał jakichś owoców również wśród was, tak jak wśród pozostałych pogan. 1:14 Jestem przecież dłużnikiem Greków i nie–Greków, uczonych i prostaczków. 1:15 Tak więc, gdy chodzi o mnie, gotów jestem także i wam w Rzymie głosić Dobrą Nowinę. 1:16 Nie wstydzę się bowiem Ewangelii, gdyż jest ona mocą Bożą sprowadzającą zbawienie na każdego, kto wierzy, najpierw na Żyda, a potem na Greka. 1:17 Ukazuje się bowiem w niej sprawiedliwość Boża z wiary w wiarę, tak jak to jest napisane: a sprawiedliwy dzięki wierze, żyć będzie 1:18 Objawia się gniew Boży z nieba na wszelką bezbożność i nieprawość ludzi, którzy swoją przewrotnością dławią prawdę. 1:19 To bowiem, co można wiedzieć o Bogu, zostało im objawione. Sam Bóg przecież im to objawił. 1:20 Poprzez to bowiem, co zostało stworzone, gdy świat zaczął istnieć, poznaje się to, co w Nim niewidzialne, łącznie z Jego odwieczną mocą i Bóstwem. Tak więc nie mają już żadnej wymówki. 1:21 Choć bowiem poznali Boga, to jednak nie oddali Mu chwały jako Bogu i nie złożyli Mu dziękczynienia, lecz w swych pomysłach utracili wszelkie rozeznanie, a ich nierozumne serce znalazło się w ciemnościach. 1:22 I tak podając się za mądrych, stali się głupimi. 1:23 Majestat nieprzemijającego Boga zamienili na obraz przedstawiający zniszczalnego człowieka, ptaki, zwierzęta czworonożne i płazy. 1:24 Dlatego też wydał ich Bóg poprzez żądze ich serc na łup nieczystości, aby sami zhańbili własne ciała, 1:25 ci, co prawdę Bożą zamienili na kłamstwo i czcili stworzenie oraz służyli jemu, a nie Stwórcy, który jest błogosławiony na wieki. Amen. 1:26 Dlatego to oddał ich Bóg we władanie bezwstydnym chuciom. Kobiety ich bowiem zamieniły stosunki naturalne na obcowanie przeciwne naturze. 1:27 Podobnie też i mężczyźni, zaniechawszy naturalnego współżycia z kobietami, zapłonęli wzajemnym do siebie pożądaniem: mężczyźni uprawiali bezwstyd z mężczyznami i tak sami na sobie otrzymywali słuszną zapłatę za swoje zboczenia. 1:28 Tak więc ponieważ nie doszli do wniosku, że trzeba poznać Boga, wydał ich Bóg na pastwę przewrotnych myśli, aby czynili to, czego nie powinno się czynić.

1:29 Byli więc pełni wszelkiej nieprawości, złości, chciwości, niegodziwości, zazdrości, zabójstw, kłótni, podstępu, złośliwości. Stali się potwarcami, 1:30 oszczercami, znienawidzili Boga, popadli w zuchwałość, pychę, chełpliwość. Wymyślali różne zbrodnie, byli nieposłuszni rodzicom, 1:31 jako ludzie nierozumni, chwiejni, bez serca, bez litości. 1:32 Oni to, choć znając wyroki Boże wiedzieli, że ci, co takie rzeczy czynią, godni są śmierci, nie tylko sami się tych czynów dopuszczają, ale jeszcze chwalą innych, którzy tak postępują. 2:1 Dlatego też, człowiecze, kimkolwiek jesteś, nie masz nic na swoje usprawiedliwienie, gdy wydajesz sądy o innych. W czym bowiem osądzasz drugiego, tym samym na siebie wydajesz wyrok. Sam przecież czynisz to, co potępiasz u innych. 2:2 A wiemy, że słuszny sąd Boży spotka tych, którzy tak postępują. 2:3 Czy sądzisz może, człowiecze, ty, który potępiasz tak postępujących, a sam to samo czynisz, że unikniesz potępienia Bożego? 2:4 A może odrzucasz z pogardą bogactwa dobroci, cierpliwości i wielkoduszności Jego? Czy nie wiesz, że dobroć Boga doprowadza cię właśnie do nawrócenia? 2:5 Tak więc wskutek twojej zatwardziałości i nieskruszonego serca gotujesz sobie gniew na dzień gniewu i objawienia sprawiedliwego sądu Boga, 2:6 który odda każdemu według jego uczynków; 2:7 tym, którzy przez wytrwałość w czynieniu dobra szukają chwały, czci i nieśmiertelności – życie wieczne, 2:8 tym zaś, którzy są oporni i nie poddają się prawdzie, lecz ulegają nieprawości – nieprzejednane zagniewanie. 2:9 Ucisk i utrapienie spotka każdego człowieka, który dopuszcza się zła – Żyda naprzód, a potem i Greka; 2:10 chwała zaś i cześć, i pokój będą udziałem każdego dobrze czyniącego, Żyda naprzód, a potem i Greka. 2:11 U Boga nie ma bowiem względu na osoby. 2:12 Wszyscy ci, którzy bez Prawa grzeszyli, bez Prawa również zginą, ci zaś, którzy pod Prawem grzeszyli, przez Prawo będą sądzeni. 2:13 Nie ci bowiem są sprawiedliwi u Boga, którzy przysłuchują się Prawu, lecz ci, którzy je wypełniają, ci będą usprawiedliwieni. 2:14 Kiedy bowiem poganie, którzy nie mają Prawa, idąc za naturą czynią właśnie to, co nakazuje Prawo, to ludzie ci, nie posiadając Prawa, sami dla siebie są Prawem. 2:15 Dają dowód, że treść Prawa jest wypisana w ich sercach, przy czym sumienie ich jest niczym świadek, który w myślach oskarża ich lub bierze w obronę, 2:16 co też ujawni się w ów dzień, kiedy to Bóg pocznie sądzić przez Jezusa Chrystusa ukryte czyny ludzkie według mojej Ewangelii. 2:17 Tymczasem ty, który się nazywasz Żydem, polegasz całkowicie na Prawie, chlubisz się Bogiem, 2:18 znasz Jego wolę i pouczony Prawem wiesz, co lepsze, 2:19 jesteś przekonany, że potrafisz być przewodnikiem ślepych, światłem dla tych, którzy pozostają w ciemności, 2:20 wychowawcą nie mających pełnego rozeznania, nauczycielem nieukształconych, bo Prawo uważasz za wyraz wszelkiej wiedzy i prawdy... 2:21 Otóż ty, który pouczasz innych, czemu siebie samego nie uczysz? Ty, który głosisz, że nie wolno kraść, dlaczego sam dopuszczasz się kradzieży? 2:22 Ty, który mówisz, że nie wolno cudzolożyć, dlaczego sam cudzołożysz? Ty, który mówisz, że czujesz odrazę do bożków pogańskich, czemu sam dopuszczasz się świętokradztwa? 2:23 Ty, który chlubisz się Prawem, przez sprzeniewierzanie się Prawu znieważasz Boga. 2:24 Jest bowiem napisane: To z waszej winy poganie bluźnią imieniu Bożemu. 2:25 Obrzezanie przynosi, co prawda, pożytek, ale tylko wtedy, gdy zachowujesz Prawo. Jeżeli zaś sprzeniewierzasz się Prawu, to mimo obrzezania jesteś jak nie obrzezany. 2:26 Jeżeli zaś nie obrzezany zachowuje przepisy Prawa, to to, że jest nie obrzezany, czyż nie będzie mu poczytane za samo obrzezanie? 2:27 I tak ten, co jest nie obrzezany, lecz zachowuje Prawo, będzie sądził ciebie, który mimo że znasz literę Prawa i jesteś obrzezany, łamiesz jednak Prawo. 2:28 Nie jest bowiem Żydem ten, kto jest nim na zewnątrz, ani nie jest obrzezany ten, kto jest obrzezany na zewnątrz w swym ciele. 2:29 Prawdziwym Żydem jest ten, kto jest nim wewnątrz, prawdziwym zaś obrzezaniem jest to, które się dokonuje w sercu, obrzezanie duchowe, a nie według litery. I taki to otrzymuje pochwałę nie od ludzi, ale od Boga.

3:1 W czymże więc przejawia się wyższość Żyda? Albo jakiż jest pożytek z obrzezania? 3:2 Otóż wyższość owa jest bardzo wielka, i to pod każdym względem. Przede wszystkim [na tym polega], że im właśnie [obrzezanym] zostało powierzone słowo Boże. 3:3 Cóż z tego, że niektórzy z nich nie uwierzyli? Czyż ich niewierność będzie w stanie zniweczyć wierność Boga? 3:4 Nigdy! Bóg przecież jest prawdomówny, a każdy człowiek – kłamcą, zgodnie z tym, co napisane: Abyś się okazał sprawiedliwym w słowach Twoich i abyś zwyciężył, kiedy będziesz sądzony. 3:5 Lecz jeśli przez naszą nieprawość ukazuje się sprawiedliwość Boża, to cóż na to powiemy? Czyż Bóg nie jest – bardzo po ludzku to mówię – niesprawiedliwy, kiedy okazuje swój gniew? 3:6 Ależ nigdy! W przeciwnym razie jakże mógłby Bóg sądzić świat? 3:7 Wobec tego, jeśli prawdomówność Boga wskutek mojego kłamstwa tym bardziej się uwydatnia ku Jego chwale, to dlaczego ja mam jeszcze być sądzony jak zwykly grzesznik? 3:8 Czy może jest tak, jak nam niektórzy zarzucają, jakobyśmy mieli mówić: “Czyńmy zło, aby z tego wynikło dobro"? Takich [oszczerców] spotka sprawiedliwe potępienie! 3:9 Cóż tedy? Czy ich przewyższamy? Żadną miarą! Dopiero co wykazaliśmy, że zarówno Żydzi, jak i Grecy – wszyscy pozostają pod grzechem, 3:10 tak jak to zostało napisane: Nie ma sprawiedliwego, nawet jednego; 3:11 nikt nie jest przy zdrowych zmysłach, nie ma takiego, który by szukał Boga. 3:12 Wszyscy zeszli z drogi prostej, wszyscy stali się nieużyteczni. Nie ma nawet jednego, który by czynił dobro. 3:13 Ich gardło podobne jest do otwartego grobu, język ich służy zdradzie, a na ich wargach znajduje się jad żmijowy. 3:14 Ich usta pełne są goryczy i przekleństw. 3:15 Ich nogi gotowe zawsze do rozlewu krwi 3:16 zaglada i nędza na ich drogach, 3:17 a drogi pokoju nie znają wcale 3:18 i nie ma bojaźni Bożej przed ich oczyma. 3:19 Wiadomo zaś, że cokolwiek mówi Prawo, mówi do tych, którzy są pod Prawem. Tak więc każde usta muszą zamilknąć i cały świat musi się poczuć winnym wobec Boga, 3:20 gdyż nikt w oczach Jego nie będzie usprawiedliwiony wskutek uczynków Prawa. Dzięki Prawu bowiem poznaje się [jedynie] grzech. 3:21 Teraz zaś sprawiedliwość Boża ukazała się poza Prawem i została zaświadczona przez Prawo i Proroków. 3:22 Jest to sprawiedliwość Boża dzięki wierze w Jezusa Chrystusa dla wszystkich, którzy wierzą. Nie ma żadnej różnicy. 3:23 Wszyscy bowiem zgrzeszyli i wszyscy są pozbawieni chwały Bożej, 3:24 dostępują zaś usprawiedliwienia darmo, dzięki Jego łasce, przez odkupienie dokonane w Chrystusie Jezusie, 3:25 którego uczynił Bóg przez wiarę narzędziem przebłagania w krwi Jego. Okazał przez to swoją sprawiedliwość wskutek pobłażliwego znoszenia grzechów popełnionych kiedyś, 3:26 czasu cierpliwości Bożej, ujawniając tym samym sprawiedliwość czasu obecnego, kiedy to On sam jest sprawiedliwym i usprawiedliwiającym każdego, kto wierzy w Jezusa. 3:27 Gdzież więc powód do przechwalania się? Został usunięty! Dzięki jakiemu prawu? Czy wskutek prawa uczynków? Nie! Przez prawo wiary. 3:28 Twierdzimy bowiem, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia przez wiarę, bez udziału uczynków Prawa. 3:29 Bo czyż Bóg jest tylko Bogiem Żydów? Czyż i nie pogan także? Z pewnością i pogan. 3:30 Jeden jest bowiem Bóg, który usprawiedliwia zarówno obrzezanych z wiary, jak i nie obrzezanych przez wiarę. 3:31 Czyż więc wiarą obalamy Prawo? Ależ nie! Raczej ustanawiamy Prawo. 4:1 Zapytajmy więc: Co [zyskał] Abraham, ojciec nasz według ciała? 4:2 Jeżeli bowiem Abraham został usprawiedliwiony wskutek uczynków, to ma powód do chluby, lecz nie u Boga. 4:3 Cóż bowiem mówi Pismo? Uwierzył Abraham Bogu i zostało mu to poczytane ku sprawiedliwości. 4:4 Kto zaś pracuje, tego zapłaty nie uważa się za coś danego z łaski, lecz za należność. 4:5 Lecz kto nie gromadzi uczynków, ale wierzy w Tego, który usprawiedliwia grzesznika, temu jego wiara jest poczytana ku sprawiedliwości. 4:6 Tak to właśnie Dawid wyśpiewał pochwałę na cześć człowieka, którego Bóg usprawiedliwił bez jego uczynków:

4:7 Błogosławieni ci, których nieprawości zostały odpuszczone i których grzechy zostały zakryte. 4:8 Błogosławiony mąż, któremu Pan nie poczyta grzechu. 4:9 Czy to błogosławieństwo dotyczy tylko obrzezanych, czy i nie obrzezanych również? Mówimy, że wiara została poczytana Abrahamowi ku sprawiedliwości. 4:10 Ale w jaki sposób została mu poczytana? Czy wtedy, gdy był już obrzezany, czy jeszcze przed obrzezaniem? Otóż nie wtedy, gdy był już obrzezany, lecz jeszcze przed obrzezaniem. 4:11 Otrzymał on znak obrzezania jako pieczęć usprawiedliwienia przez wiarę, którą posiadał jeszcze przed obrzezaniem. W ten sposób stał się ojcem wszystkich nie obrzezanych, którzy jednak wierzą, aby im to było poczytane ku usprawiedliwieniu, 4:12 a także ojcem obrzezanych, którzy jednak nie w samym obrzezaniu pokładają nadzieję, lecz kroczą drogami wiary ojca naszego Abrahama z tego czasu, kiedy jeszcze nie był obrzezany. 4:13 Obietnica dana Abrahamowi i potomstwu jego, że będzie dziedzicem świata, nie została uzależniona od Prawa, lecz od usprawiedliwienia przez wiarę. 4:14 Jeżeli bowiem dziedzictwo otrzymują ci, którzy opierają się na Prawie, to wiara nie posiada już znaczenia i obietnica przestaje istnieć. 4:15 Bo Prawo powoduje tylko gniew [Boży]. Gdzie zaś nie ma Prawa, tam też nie ma i wykroczeń przeciw Prawu. 4:16 Tak więc [dziedzictwo] pochodzi z wiary, aby było dziełem łaski i aby obietnica zachowała swoją moc wobec całego potomstwa, nie tylko wobec tego, które opiera się na Prawie, lecz także i wobec tego, które ma wiarę Abrahama. On to przecież jest ojcem nas wszystkich 4:17 – tak jak to jest napisane: Uczyniłem cię ojcem wielu narodów – wobec Boga, któremu uwierzył, który ożywia umarłych i powołuje do istnienia to, co nie istnieje. 4:18 On to uwierzył wbrew wszelkiej nadziei po to, by się stać ojcem wielu narodów według tego, co zostało powiedziane: Tak liczne będzie twoje potomstwo. 4:19 I nie zachwiał się w wierze, choć uznał ciało swe za obumarłe – bo miał już przecież prawie sto lat – i obumarłe już było łono Sary. 4:20 Wobec obietnicy Bożej nie okazał żadnej chwiejności niedowierzania, lecz przeciwnie, jeszcze mocniej trwał w wierze. Oddał przez to chwałę Bogu, 4:21 będąc przekonanym, że jest On w mocy uczynić wszystko, co tylko przyrzekł. 4:22 I dlatego poczytane mu to zostało ku sprawiedliwości. 4:23 Napisano zaś nie ze względu na niego to, że mu to zostału poczytane, 4:24 lecz ze względu na nas, bo i nam będzie pocztane, skoro tylko uwierzymy w Tego, co wskrzesił z martwych Jezusa, Pana naszego, 4:25 który był wydany za grzechy nasze i zmartwychwstał dla naszego usprawiedliwienia. 5:1 Tak więc usprawiedliwieni już dzięki wierze, zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa. 5:2 Przez niego to mamy dostęp w wierze do tej łaski, w której trwajmy, chlubiąc się nadzieją chwały Bożej. 5:3 Zresztą nie tylko to: chlubimy się także w uciskach, wiedząc, że ucisk prowadzi do cierpliwości, 5:4 cierpliwość rodzi wypróbowanie w cnocie, a wypróbowana cnota – nadzieję. 5:5 Otóż nadzieja nie sprawia zawodu, gdyż miłość Boża rozlana jest w naszych sercach przez Ducha Świętego, który został nam dany. 5:6 Bo przecież Chrystus, gdyśmy [jeszcze] byli zupełnie słabi, swojego czasu umarł za nas bezbożnych. 5:7 (Trzeba przyznać, że) z trudnością (ale) umiera (czasem) ktoś za sprawiedliwego. Za prawego może i [łatwiej] odważyłby się ktoś pójść na śmierć. 5:8 Otóż Bóg w tym okazuje swoją miłość względem nas, że gdy byliśmy jeszcze grzesznikami, [sprawił, iż] umarł za nas Chrystus. 5:9 Tym bardziej przeto teraz, kiedy to już jesteśmy usprawiedliwieni przez Jego krew, będziemy ocaleni przez Niego od gniewu. 5:10 Jeżeli bowiem zostaliśmy pojednani z Bogiem dzięki śmierci Jego Syna wtedy, kiedyśmy jeszcze byli [Jego] nieprzyjaciółmi, to tym bardziej teraz, kiedy to już jesteśmy z Nim pojednani, będziemy ocaleni przez Jego życie. 5:11 Zresztą nie tylko to: chlubimy się również w Bogu przez Pana naszego Jezusa, przez którego otrzymaliśmy pojednanie. 5:12 Dlatego też jak przez jednego człowieka grzech przyszedł na świat, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć ogarnęła wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli... 5:13 Aż do czasu Prawa, grzech bowiem był w świecie, lecz nie był poczytywany za grzech, ponieważ nie było Prawa.

5:14 Lecz śmierć panowała od Adama aż do Mojżesza nawet nad tymi, co nie dopuścili się grzechu podobnego do przestępstwa Adama, który był figurą Mającego nadejść w przyszłości. 5:15 Lecz z przestępstwem nie jest tak, jak z darem łaski: jeśli bowiem wskutek przestępstwa jednego człowieka pomarło wielu, to o wiele bardziej obfita stała się względem wielu łaska Boga i dar otrzymany poprzez łaskę jednego człowieka, Jezusa Chrystusa. 5:16 A z darem łaski nie tak jest jak z grzechem, który przyszedł przez jednego: wskutek jednego przestępstwa przyszło potępienie, łaska zaś powoduje usprawiedliwienie z wielu przestępstw. 5:17 I gdy wskutek przestępstwa jednego człowieka śmierć zapanowała nad całym światem, to o wiele bardziej będą królować przez jednego Jezusa Chrystusa w posiadaniu życia ci, którzy otrzymują obfitość łaski i daru sprawiedliwości. 5:18 I jak wskutek przestępstwa jednego człowieka spadł wyrok potępienia na wszystkich, tak też dzięki sprawiedliwości Jednego wszyscy ludzie dostąpili życiodajnego usprawiedliwienia. 5:19 Jak bowiem przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wszyscy ludzie stali się grzesznikami, tak też przez posłuszeństwo Jednego wszyscy staną się sprawiedliwymi. 5:20 Prawo pojawiło się po to, aby przestępstwo jeszcze bardziej obfitowało. Lecz gdzie grzech wydawał owoc obfity, tam łaska obfitowała jeszcze bardziej. 5:21 I jak grzech swym panowaniem prowadził do śmierci, tak łaska, królując w sprawiedliwości, wiodła do życia wiecznego przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego. 6:1 Cóż więc powiemy? Czy będziemy trwali w grzechu po to, żeby obfitowała łaska? Ależ nigdy? 6:2 Jeżeliśmy już umarli grzechowi, to jakże będziemy nadal w nim żyli? 6:3 Czyż nie wiecie, że my wszyscy, którzyśmy zostali ochrzczeni w Chrystusie Jezusie, w Jego śmierci zostaliśmy ochrzczeni? 6:4 Tak więc przyjmując chrzest, jesteśmy wspólnie z Nim składani do grobu w Jego śmierci, abyśmy potem mogli chodzić w nowości życia, tak jak i Chrystus zmartwychwstał dzięki chwale Ojca. 6:5 Jeżeli bowiem zrośliśmy się z Nim przez śmierć podobną do Jego śmierci, to będziemy również jedno z Nim przez podobne zmartwychwstanie. 6:6 To zaś, abyście wiedzieli, że nasz stary czlowiek wspólnie z Nim został ukrzyżowany po to, aby uległa zniszczeniu grzeszność ciała i żebyśmy już nie byli w niewoli grzechu. 6:7 Ten bowiem, kto umarł, jest już wolny od grzechu. 6:8 Ponieważ zaś współumarliśmy z Chrystusem, wierzymy, że z Chrystusem również żyć będziemy. 6:9 A wiemy, że Chrystus raz powstawszy z martwych już nie umiera i śmierć nie ma już nad Nim władzy. 6:10 To bowiem, że umarł dla grzechu, umarł raz jeden, a że żyje, to żyje dla Boga. 6:11 Tak więc i wy pamiętajcie, że umarliście dla grzechu, ale żyjecie dla Boga w Chrystusie Jezusie. 6:12 Niechże tedy grzech nie panoszy się w waszym śmiertelnym ciele, żebyście nie byli poddani jego namiętnościom, 6:13 a wy nie wydawajcie członków waszych jako broni nieprawości na służbę grzechowi, lecz oddawajcie siebie samych na służbę Bogu jako ci, którzy ze śmierci wrócili do życia. Członki zaś wasze oddajcie Bogu jako narzędzia sprawiedliwości. 6:14 Grzech bowiem nie powinien nad wami panować, bo nie znajdujecie się już pod Prawem, lecz pod łaską. 6:15 Cóż zatem? Czy mamy grzeszyć dlatego, że nie jesteśmy pod Prawem lecz pod łaską? 6:16 Ależ nigdy. Czy nie wiecie, że czemu służycie z uległością, tego też stajecie się niewolnikami: Czy to grzechu, który wiedzie ku śmierci czy też posłuszeństwa [Bogu], które zapewnia sprawiedliwość? 6:17 Ale Bogu niech będą dzięki za to, że choć byliście kiedyś niewolnikami grzechu, to jednak przylgnęliście [potem] całym sercem do tej nauki, której was powierzono. 6:18 I tak uwolnieni od grzechu, staliście się sługami sprawiedliwości. 6:19 Ze względu na waszą przyrodzoną słabość będę mówił czysto po ludzku: jak ongiś wydawaliście członki wasze na służbę nieczystości i nieprawości, która prowadziła do dalszego znieprawienia, tak teraz wydajecie wasze członki na służbę sprawiedliwości, która zapewni wam uświęcenie. 6:20 Kiedyście bowiem służyli grzechowi, byliście wolni od posługiwania sprawiedliwości. 6:21 I jakiż to pożytek mieliście z tych rzeczy, których wstydzicie się teraz? Kresem ich jest śmierć. 6:22 Teraz tedy uwolnieni od grzechu, kiedy to staliście się sługami Boga, zbieracie plon [waszych uczynków] w postaci uświęcenia, a kresem będzie dla was życie wieczne. 6:23 Nagrodą za grzech jest bowiem śmierć, łaska zaś Boża – to życie wieczne w Chrystusie Jezusie, Panu naszym. 7:1 Czyż nie wiecie, bracia – mó– wię przecież do tych, którzy znają Prawo – że Prawo ma człowieka w swym posiadaniu, dopóki on żyje?

7:2 Tak i kobieta mocą prawa związana jest z mężem, jak długo on żyje. Jednakże z chwilą śmierci męża staje się wolna od prawa mężowskiego. 7:3 I tak, gdy za życia swego męża wiąże się z innymi mężczyznami, jest nazywana codzołożnicą. Kiedy zaś umrze mąż, staje się wolną od prawa mężowskiego, tak że nie jest cudzołożnicą, gdy łączy się z innym mężczyzną. 7:4 Tak więc, bracia, wy również umarliście Prawu przez ciało Chrystusa po to, abyście przynależeli do Innego, do Tego, który powstał z martwych, po to, abyśmy Bogu przynosili owoc. 7:5 Kiedy bowiem żyliśmy według ciała, pożądliwości grzeszne, istniejące w nas wskutek Prawa, działały w naszych członkach po to, żebyśmy przynosili owoc śmierci. 7:6 Lecz teraz już jesteśmy wolni od Prawa, ponieważ umarliśmy temu, co nas trzymało w swych więzach. Możemy zatem pełnić służbę w nowym duchu, a nie w starej literze. 7:7 Cóż więc powiemy? Czy Prawo jest grzeszne? Ależ nigdy! Lecz gdyby nie Prawo, w ogóle nie poznałbym grzechu. Nie wiedziałbym, co to jest pożądliwość, gdyby Prawo nie powiedziało: Nie pożądaj! 7:8 Tak tedy skłonność do grzechu rozbudzona we mnie przez Prawo poczęła działać, stając się zarzewiem wszelkiej pożądliwości. Gdy bowiem nie ma Prawa, skłonność do grzechu jest martwa. 7:9 Ja zaś żyłem kiedyś bez Prawa. Lecz kiedy przyszło przykazanie, skłonność do grzechu ożyła. 7:10 A ja wtedy umarłem. I tak oto przykazanie, które miało dawać życie, stało się dla mnie przyczyną śmierci. 7:11 Albowiem skłonność do grzechu rozbudzona wskutek przykazania uwiodła mnie i wskutek owego przykazania zabiła. 7:12 Tak więc Prawo samo jest wprawdzie święte; również przykazanie święte jest, sprawiedliwe i dobre. 7:13 Czyż więc to, co jest dobre, dla mnie stało się przyczyną śmierci? Ależ nie! Tylko że grzech, żeby się okazał jako grzech, przez dobro zgotował mi śmierć i tak przez związek z przykazaniem grzech ujawnił całą swoją wielką grzeszność. 7:14 Wiemy tedy, że Prawo jest duchowe, a ja cielesny, zaprzedany w niewolę grzechu. 7:15 Nie rozumiem tego, co czynię: nie czynię bowiem tego, czego pragnę, lecz dopuszczam się tego, czego przecież nienawidzę. 7:16 A jeżeli czynię to, czego nie chcę, to stwierdzam, że Prawo jest dobre. 7:17 Tak więc już nie ja dopuszczam się owych czynów, lecz grzech, który we mnie mieszka. 7:18 Wiem przecież, że nie przebywa już we mnie, to jest w moich członkach, dobro. Jest bowiem we mnie pragnienie dobra, nie ma jednak siły, aby je wypełnić. 7:19 Nie czynię bowiem dobra, którego pragnę, lecz dopuszczam się zła, którego przecież nie chcę. 7:20 Jeżeli zaś czynię to, czego nie chcę, to już nie ja dopuszczam się tych czynów, lecz grzech, który we mnie mieszka. 7:21 Stwierdzam przeto istnienie takiego oto prawa: ilekroć chcę czynić dobro, narzuca mi się zło. 7:22 Mój wewnętrzny człowiek bowiem znajduje upodobanie w Prawie Bożym, 7:23 lecz w członkach moich widzę inne prawo. Ono to przeciwstawia się prawu mojego umysłu i poddaje mnie w niewolę przebywającego we mnie prawa grzechu. 7:24 Jakże nieszczęsny ja człowiek! Któż mnie uwolni od ciała tej śmierci? 7:25 Dzięki niech będą Bogu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego! Tak więc ja sam służę w duchu Prawu Bożemu, ciałem zaś podlegam prawu grzechu. 8:1 Nie ma więc już żadnego potępienia względem tych, którzy są w O Chrystusie Jezusie. 8:2 Prawo bowiem życiodajne o Ducha w Jezusie Chrystusie uwolniło cię od prawa grzechu i śmierci. 8:3 Albowiem gdy nic nie mogło Prawo, które było bezsilne z powodu ciała, wtedy zesłał Bóg swojego Syna w ciele podobnym do ciała grzesznego i w tym ciele wydał na grzech, z powodu jego grzeszności, wyrok potępienia, 8:4 ażeby dopełniło się usprawiedliwienie Prawa względem nas, którzy już nie żyjemy według ciała, lecz według ducha. 8:5 Albowiem ci, którzy żyją według ciała, myślą tak, jak pragnie ciało, ci zaś, którzy żyją według ducha, czują to, co jest z ducha. 8:6 Tymczasem to, czego pożąda ciało prowadzi do śmierci, to zaś, ku czemu zmierza duch, daje życie i pokój. 8:7 Bo pożądliwość ciała jest Bogu wroga. Nie jest poddana i nawet nie może się poddać Prawu Bożemu. 8:8 A ci, którzy żyją cieleśnie, nie mogą się Bogu podobać. 8:9 Lecz wy już nie jesteście w ciele, lecz w duchu, jeśli Duch Boży mieszka w was. Jeżeli zaś ktoś nie posiada Ducha Chrystusowego, to nie należy do Niego. 8:10 Lecz jeśli przebywa w was Chrystus, to ciało wprawdzie jest umarłe z powodu grzechu, ale duch żyje dzięki usprawiedliwieniu.

8:11 A jeśli mieszka w was Duch Tego, który z martwych wskrzesił Jezusa, to i wasze śmiertelne ciała znów będą ożywione dzięki temu, że Duch Jego mieszka w was. 8:12 Tak więc, bracia, nie jesteśmy dłużnikami ciała, żebyśmy musieli żyć według ciała. 8:13 Jeżeli bowiem będziecie żyć według ciała, z pewnością pomrzecie. A jeżeli mocą Ducha będziecie uśmiercać uczynki ciała, będziecie żyć. 8:14 Wszyscy, którzy dają się prowadzić Duchowi Bożemu, są synami Bożymi. 8:15 Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, żeby znów trwać w bojaźni, lecz został wam dany duch przybrania za synów, w którym to duchu wołamy: Abba, Ojcze! 8:16 Sam zaś Duch daje świadectwo duchowi naszemu o tym, że jesteśmy dziećmi Bożymi. 8:17 A jeśli dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa. Jeżeli bowiem z Nim współcierpimy, to wspólnie będziemy również przebywać w chwale. 8:18 Sądzę bowiem, że cierpień doczesnych nie można porównać z chwalą, która ma się w nas kiedyś objawić. 8:19 Niecierpliwym wypatrywaniem oczekuje stworzenie na objawienie się synów Bożych. 8:20 Słabości bowiem zostało poddane stworzenie – nie z własnej woli, ale ze względu na poddającego je [prawom słabości] – w nadziei, 8:21 że i samo stworzenie będzie uwolnione z niewoli zepsucia ku chwalebnej wolności dzieci Bożych. 8:22 Wiemy przecież, że całe stworzenie współjęczy dotychczas i wzdycha współrodząc. 8:23 Lecz nie tylko [ono], ale i my sami, posiadając zadatek Ducha, my również sami wzdychamy oczekując uwolnienia naszego ciała. 8:24 W nadziei bowiem jesteśmy zbawieni, nadzieja zaś oglądana [jako przedmiot oczekiwania] nie jest [już] nadzieją. Jeśli bowiem ktoś już widzi [to, czego się spodziewa], to czegoż jeszcze może się spodziewać? 8:25 Jeżeli zaś spodziewamy się tego, czego nie widzimy, to z wytrwałością na to czekamy. 8:26 Podobnie też i Duch przychodzi z pomocą naszej słabości. Nie wiemy bowiem, o co i jak należy się modlić, lecz [właśnie] sam Duch wstawia się za [nami) błaganiami, których nie można wyrazić słowem. 8:27 Ten zaś, który przenika serca, wie, jakie jest pragnienie Ducha: [wie], że Bóg, tak jak chce, wstawia się za świętymi. 8:28 Wiemy zaś, że wszystko przyczynia się do [pomnażania) dobra u tych, którzy miłują Boga i zgodnie z [Jego] postanowieniem są powołani. 8:29 Bo których poznał przed wiekami, tych też przeznaczył, aby się stali podobnymi do obrazu Jego Syna, który będzie przez to pierworodnym pośród wielu braci. 8:30 A których przeznaczył, tych również i powołał; których zaś powołał, tych także usprawiedliwił, a których usprawiedliwił, tych również wprowadzil do chwały. 8:31 Cóż więc powiemy na to Jeżeli sam Bóg za nami to któż przeciwko nam? 8:32 Ten, który nie oszczędził nawet własnego Syna, lecz wydał Go za nas wszystkich – czyż nie darował nam wraz z Nim wszystkiego. 8:33 Któż będzie oskarżał wybranych Boga? Czy Bóg, Ten, który właśnie usprawiedliwia? 8:34 Kto może wydać wyrok potępienia? Czy Chrystus Jezus, Ten, który za nas umarł, co więcej: zmartwychwstał, zasiada po prawicy Ojca i wstawia się za nami? 8:35 Któż tedy zdoła nas oddzielić od miłości Chrystusa: Utrapienie? Ucisk? Prześladowanie? Głód? Brak odzienia? Niebezpieczeństwa lub miecz? 8:36 Jest przecież napisane: Dla Ciebie zabijają nas przez cały dzień, uważają nas za owce przeznaczone na rzeź. 8:37 Lecz my nad wszystkim odnosimy zwycięstwo dzięki Temu, który nas umiłował. 8:38 Otóż pewien jestem, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani moce, 8:39 ani to, co na górze, ani to, co w głębinie, ani żadne stworzenie nie będzie mogło oddzielić nas od Bożej miłości, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym. 9:1 Prawdę mówię w Chrystusie, nie kłamię, świadkiem mi jest w sumieniu Duch Święty: 9:2 odczuwam ogromny smutek i ustawiczny ból w moim sercu. 9:3 Gotów byłbym dla braci moich być wyłączony i pozostawać z dala od Chrystusa. Są to przecież rodacy moi według ciała. 9:4 Izraelici, którzy się cieszą przybranym synostwem i chwałą, i przymierzem, i Prawem, i pełnieniem służby Bożej, i obietnicami. 9:5 Ich są ojcowie, z nich narodził się według ciała Chrystus, który jest ponad wszystkim, Bóg błogosławiony na wieki. Amen. 9:6 Ale to przecież nie oznacza, że słowo Pańskie poszło na marne. Nie wszyscy bowiem, którzy wywodzą się z Izraela, są Izraelitami.

9:7 Nie wszyscy też potomkowie Abrahama są synami Abrahamowymi. Lecz [jest powiedziane]: w Izaaku wzbudzę ci potomstwo. 9:8 Oznacza to, że nie są synami Boga potomkowie cieleśni, lecz synowie obietnicy są uważani za potomstwo. 9:9 Słowo zaś obietnicy jest także: Przyjdę o tym i o tym czasie i Sara będzie miała syna. 9:10 Nie tylko zresztą ona, lecz także Rebeka, która z jednego zbliżenia z ojcem Izaakiem stała się matką. 9:11 I jeszcze się nawet nie narodzili ani nie uczynili nic złego czy dobrego – aby nie zmienione zostało postanowienie Boże pochodzące z wolnego wyboru, 9:12 zależne nie od uczynków [ludzi], lecz jedynie od powołującego [Boga] – kiedy to dowiedziała się [Rebeka], że starszy będzie służył młodszemu, 9:13 zgodnie z tym, co jest napisane: Jakuba umiłowałem, Ezawa miałem w nienawiści. 9:14 Cóż więc powiemy? Czy Bóg dopuszcza się jakiejś niesprawiedliwości? Ależ nigdy! 9:15 Przecież już Mojżeszowi powiedział: Lituję się, nad kim chcę się litować, okazuję miłosierdzie temu, komu chcę je okazać. 9:16 Tak więc (wybranie) zależy nie od woli ani wysiłku [człowieka], lecz od miłosierdzia Bożego. 9:17 Mówi bowiem Pismo do faraona: Właśnie po to cię wzbudziłem, ażeby na tobie ukazać moją potęgę i aby imię moje zostało rozsławione po całej ziemi. 9:18 Tak więc komu chce, okazuje miłosierdzie, i kogo chce, czyni zatwardziałym. 9:19 Może więc powiesz mi na to: Czegóż więc jeszcze się żąda? Któż jest w stanie oprzeć się Jego woli? 9:20 Ach, człowiecze, kimże ty jesteś, byś mógł tak odpowiadać Bogu? Czyż naczynie z gliny może powiedzieć do tego, który je ulepił: Dlaczego mnie tak ulepiłeś? 9:21 Czyż garncarz nie ma władzy potrzebnej do tego, by z tej samej gliny ulepić jedno naczynie mające być w poważaniu, a drugie – do mało wzniosłego użytku? 9:22 Jeżeli Bóg właśnie wtedy, kiedy chciał okazać swoje zagniewanie i ujawnić swoją moc, zachował dzięki swej ogromnej cierpliwości naczynia gniewu już gotowe na zagładę 9:23 po to, aby objawić bogactwo swojej 9:24 chwały w naczyniach miłosierdzia, które przygotował do chwały, to jest On w nas, powołanych nie tylko spośród Żydów, lecz także i pogan.. 9:25 jak to mówi Ozeasz: Nazwę lud nie mój – ludem moim, a nie umiłowaną – umiłowaną. 9:26 I stanie się tak, że w miejscu, gdzie im powiedziano: Nie jesteście ludem moim – tam właśnie będę ich nazywać synami Boga żywego. 9:27 A Izajasz tak oto mówi o Izraelu: Jeśliby nawet liczba Izraela była tak ogromna jak piasek nad brzegiem morza, to tylko resztka ocaleje. 9:28 Pan bowiem wypełnia swoje słowo na ziemi skutecznie i rychło. 9:29 Podobnie również Izajasz przepowiedział: Gdyby Pan Zastępów nie zostawił nam potomstwa, stalibyśmy się jak Sodoma i bylibyśmy podobni do Gomory. 9:30 Cóż więc powiemy? Że poganie, którzy nie szli drogą splawiedliwości, dostąpili usprawiedliwienia, tego mianowicie z wiary, 9:31 podczas gdy Izrael, przestrzegając Prawa sprawiedliwości, nie znalazł w Prawie sprawiedliwości. 9:32 A dlaczego [tak się stało]? Bo [zdążał do usprawiedliwienia] nie poprzez wiarę, lecz przez uczynki. I tak potknęli się o kamień obrazy, zgodnie z tym, co jest napisane: 9:33 Oto kładę na Syjonie kamień obrazy i skałę zgorszenia. Kto zaś uwierzy w niego, nie będzie zawstydzony. 10:1 Bracia, naprawdę całym sercem pragnę ich zbawienia i modlę się za nich do Boga. 10:2 Muszę bowiem przyznać im, że posiadaj ą zapał Boży, ale nie mają dość rozeznania. 10:3 Oto odrzuciwszy sprawiedliwość Bożą, próbuj ą na jej miejsce wprowadzić wł asną sprawiedliwość, nie poddaj ąc się sprawiedliwości Bożej. 10:4 A przecież celem Prawa jest Chrystus [dający] usprawiedliwienie każdemu, kto wierzy. 10:5 Już bowiem sam Mojżesz powiedział, że jeśli ktoś wypełnia sprawiedliwość Prawa, w sprawiedliwości owej będzie miał życie. 10:6 A sprawiedliwość, którą się osiąga przez wiarę, tak poucza: Nie mów w sercu twoim: Któż zdoła wstąpić do nieba? – po to, by sprowadzić stamtąd Chrystusa. 10:7 Albo: Kto zstąpi do otchłani? – po to, by wyprowadzić Chrystusa spośród umarłych. 10:8 Ale cóż mówi: Blisko ciebie jest to słowo, jest na twoich ustach i w twoim sercu. Jest to głoszone przez nas słowo wiary. 10:9 Tak więc jeśli ustami twoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i całym sercem uwierzysz, że Bóg Go wskrzesil, będziesz zbawiony. 10:10 W sercu bowiem wyznaje się wiarę, która wiedzie do usprawiedliwienia, ustami zaś głosząc ją osiąga się zbawienie.

10:11 Mówi przecież Pismo: Nie będzie zawstydzony nikt, kto wierzy w Niego. 10:12 Tak więc nie ma już różnicy między Żydem a Grekiem, gdyż jeden jest Pan wszystkich, obfitujący w bogactwa dla wszystkich, którzy wzywają Jego imienia. 10:13 Każdy zaś, kto będzie wzywał imienia Pańskiego, osiągnie zbawienie. 10:14 Jakże tedy będą wzywać Tego, w którego nie uwierzyli? Albo jak uwierzą w Tego, o którym nie słyszeli? Lecz jak będą mogli usłyszeć, jeśli im nikt [Jego] nie głosi? 10:15 A jak znów mają głosić, skoro nie zostali posłani? – według tego, co jest napisane: Jakże piękne są stopy tych, którzy zwiastują dobrą nowinę! 10:16 Lecz nie wszyscy usłuchali Ewangelii. Izajasz mówi: Panie, któż uwierzył w to, co od nas posłyszał? 10:17 Wiara rodzi się tedy z tego, co się usłyszało, a słyszy się dzięki słowu Chrystusa. 10:18 Pytam więc: Czy może nie słyszeli? Ależ tak o całe ziemi rozszedł się ich głos, a słowa ich dotarły do krańców świata. 10:19 Lecz zapytam dalej: A może Izrael nie zrozumiał? Otóż Mojżesz pierwszy powiedział: Wzbudzą w was zawiść do tego, który nie jest ludem, wzniecę w was gniew na lud nierozumny. 10:20 A Izajasz zdobywa się na odwagę i mówi: Dałem się znaleźć tym, którzy Mnie nie szukali, objawiłem się tym, którzy nie pytali o Mnie. 10:21 Do Izraela zaś mówi: Cały dzień wyciągałem ręce do ludu nieposłusznego i opornego. 11:1 Pytam więc: Czyż odrzucił Bóg swój lud? Żadną miarą. Ja przecież też jestem Izraelitą, pochodzę od Abrahama i przynależę do pokolenia Beniamina. 11:2 Nie odrzucił Bóg swego ludu, tego, który już przedtem poznał. Czyż nie wiecie, co mówi Pismo o Eliaszu, o tym, jak się uskarżał przed Bogiem na Izraela? 11:3 Panie – mówił pozabijali Twoich proroków, powywracali Twoje ołtarze. Tylko ja sam się uratowałem, a i na moje życie też czyhali. 11:4 I cóż usłyszał w odpowiedzi? Zostawiłem sobie siedem tysięcy mężów, którzy nie ugięli swych kolan przed Baalem. 11:5 Tak więc i za naszych czasów dzięki wybraniu przez łaskę reszta ocalała. 11:6 A jeżeli przez łaskę, to już nie wskutek uczynków, bo inaczej łaska nie byłaby łaską. 11:7 Cóż więc? Izrael nie osiągnął tego, czego tak szukał. Tylko wybrani osiągnęli to, a inni zostali zaślepieni, 11:8 zgodnie z tym, co mówi Pismo: Zesłał na nich Bóg ducha odrętwienia; dał im oczy po to, aby nie widzieli, a uszy po to, aby nie słyszeli aż po dzień dzisiejszy. 11:9 A Dawid mówi: Niech stół ich stanie się dla nich sidłami i pułapką, i powodem do zgorszenia i zapłatą. 11:10 Niech zaćmią się ich oczy, aby nie widzieli, i niech będą zawsze zgięci we dwoje. 11:11 Pytam więc, czy aż tak się potknęli, że odpadali? Ależ nie! Przeciwnie, ich upadki posłużyły za okazję do zbawienia dla pogan i w ten sposób w nich samych obudziła się [szlachetna] zazdrość. 11:12 A jeśli ich upadek okazał się skarbem dla świata, ich zaś pomniejszenie – bogactwem dla pogan, to czymże się okaże ich ubogacenie? 11:13 Wam zaś, poganom, mówię: jak długo pozostanę apostołem pogan, tak długo będę chlubnie spełniał moje posługiwanie; 11:14 bo może w ten sposób pobudzę do świętej zazdrości moich rodaków i przynajmniej niektórych spośród nich ocalę. 11:15 Jeżeli bowiem ich odejście stało się powodem pojednania świata, to czyż ich powrót nie okaże się powstaniem z martwych do życia? 11:16 Jeżeli pierwociny [ciasta] są święte, to i wszystko ciasto okaże się świętym; jeżeli święte są korzenie, to i gałęzie. 11:17 Jeżeli niektóre spośród naturalnych gałęzi zostały odcięte, a na ich miejsce ty – jakkolwiek dziczką jesteś – zostałeś wszczepiony i korzystasz z mocy korzeni i z soków ożywczych oliwki, 11:18 to nie powód jeszcze, żebyś wynosił się ponad gałęzie! A jeśli się wynosisz [to pamiętaj], że nie ty podtrzymujesz korzeń, lecz właśnie korzeń ciebie. 11:19 A może powiesz: Tamte gałęzie po to zostały odcięte, żebym ja mógł być wszczepiony. 11:20 To prawda: zostały odcięte ze względu na ich niedowiarstwo. Ty zaś trwasz w wierze; pamiętaj jednak, nie unoś się pychą, lecz trwaj w bojaźni. 11:21 Jeśli bowiem Bóg nie oszczędził naturalnych gałęzi, to i ciebie nie będzie oszczędzał. 11:22 Miej tedy na uwadze i dobroć, i surowość Boga: surowość wobec tych, którzy popadli w grzechy, dobroć zaś wobec ciebie, jeśli – rzecz jasna – wytrwasz przy tej dobroci; w przeciwnym razie i ty także będziesz wycięty. 11:23 Zresztą tamci, jeśli nie będą trwali z takim uporem w swoim niedowiarstwie, również zostaną wszczepieni; Bóg ma bowiem moc wszczepić ich na nowo.

11:24 Bo jeżeli ty zostałeś wycięty z dziczki oliwnej, do której należałeś według natury, i przeszczepiony, wbrew naturze, na drzewko oliwki szlachetnej, to o ileż łatwiej będzie wszczepić w drzewo oliwne tych, którzy już z natury do niego przynależą. 11:25 Nie chciałbym, bracia – byście nie byli zbyt zadufani w sobie utrzymywać was w nieświadomości co do tej oto tajemnicy: Zatwardziałość części Izraela będzie trwała tak długo, jak długo nie nawrócą się w całej pełni poganie. 11:26 I w ten sposób cały Izrael osiągnie zbawienie, zgodnie z tym, co zostało napisane: Z Syjonu przyjdzie Zbawiciel i odwróci bezbożność od Jakuba. 11:27 I takie zawrę z nimi przymierze, gdy zgładzę ich grzechy. 11:28 Co prawda, gdy ma się na uwadze Ewangelię, to – dla waszego dobra – są jej nieprzyjaciółmi; gdy jednak uwzględni się ich wybranie, to – dzięki ojcom – są przedmiotem umiłowania. 11:29 Nieodwołalne są bowiem wszystkie dary i samo powołanie Boże. 11:30 Jak bowiem kiedyś wy byliście nieposłuszni Bogu, teraz zaś wskutek ich nieposłuszeństwa dostąpiliście miłosierdzia, 11:31 tak też i oni stali się nieposłuszni, aby wam zostało zgotowane miłosierdzie i aby i oni [teraz] miłosierdzia doznali. 11:32 Dopuścił bowiem Bóg, że wszyscy stali się nieposłuszni, aby z kolei wszystkim okazał swoje miłosierdzie. 11:33 O głębokości bogactwa, mądrości i wiedzy Boga! Jakże niezbadane są Jego wyroki i niepojęte Jego drogi. 11:34 Któż bowiem zdoła poznać zamysły Pana lub kto był kiedykolwiek Jego doradcą? 11:35 Kto wreszcie pierwszy obdarował czymś Pana, by mógł w zamian za to spodziewać się zapłaty? 11:36 Z Niego bowiem, przez Niego i dla Niego istnieje wszystko, Jemu chwała na wieki. Amen. 12:1 Tak więc proszę was, bracia, w imię miłosierdzia, którym nas Bóg darzy, abyście chcieli składać samych siebie jako ofiarę żywą, świętą i miłą Bogu. Taka tedy niech będzie wasza cześć rozumnie okazywana Bogu. 12:2 I nie postępujcie według wzorów tego świata, lecz starajcie się o przemianę waszych myśli, żebyście mogli zrozumieć, czego Bóg od was chce – co jest dobre, co miłe Bogu i co prawdziwie doskonałe. 12:3 W imię otrzymanej [od Boga] łaski [apostolatu] proszę was, by nikt nie miał o sobie mniemania wyższego; niż należy; przeciwnie – niech każdy trzeźwo i skromnie ocenia się według rozmiarów wiary, której mu Bóg udzielił. 12:4 Jak na całość ludzkiego ciała składają się organa o niejednakowym przeznaczeniu, 12:5 tak też i my wszyscy, choć tak liczni, jesteśmy w Chrystusie jednym organizmem, a każdy z nas pełni funkcje oddzielnego organu. 12:6 Każdy też z racji udzielonej nam łaski posiada inny dar. Ci, co cieszą się darem przekazywania innym woli Bożej, powinni zeń korzystać zgodnie z zasadami wiary; 12:7 ci, którzy zostali obdarzeni darem posługiwania, niech posługują innym, a ci, co posiadają dar nauczania, niech korzystają zeń nauczając. 12:8 Podobnie też niech umacnia innych ten, kto z łaski Bożej potrafi podnosić innych na duchu. Ten, kto dzieli się z innymi tym, co posiada, niech czyni to szczerym sercem, a temu, kto wydaje rozkazy, niech towarzyszy przy tym troska o dobro podwładnych; ten, kto okazuje innym miłosierdzie, niech czyni to radośnie. 12:9 Miłość powinna być szczera. Wystrzegajcie się zła, zabiegajcie o dobro. 12:10 Miłujcie jedni drugich, bądźcie sobie życzliwi i jeden przed drugim okazujcie sobie nawzajem szacunek. 12:11 Niech wasza gorliwość nigdy nie słabnie, bądźcie pełni zapału ducha, poddani Panu. 12:12 Ożywieni radosną nadzieją, cierpliwie znoście uciski, módlcie się z wytrwałością. 12:13 Pomagajcie waszym braciom, gdy znajdą się w potrzebie, bądźcie gościnni dla tych, którzy do was przyjdą. 12:14 Błogosławcie tych, którzy was prześladują. Błogosławcie ich, a nie złorzeczcie im. 12:15 Radujcie się z tymi, którzy się radują, płaczcie z tymi, którzy płaczą. 12:16 Żyjcie we wzajemnej zgodzie, nie wynoście się jedni ponad drugich, lecz bądźcie skromni. Nie uważajcie się za zbyt mądrych. 12:17 Nikomu nie odpłacajcie złem za złe; przeciwnie, wszystkim ludziom dobrze czyńcie. 12:18 Dokładajcie wszelkich starań, aby, o ile to od was zależy, z wszystkimi żyć w zgodzie. 12:19 Najmilsi, nie dopuszczajcie się żadnej zemsty; niech Bóg sam okaże swoje zagniewanie zgodnie z tym, co napisane: Do Mnie należy dokonywanie pomsty, Ja będę udzielal zapłaty – mówi Pan. 12:20 Jeżeli nieprzyjaciel twój jest głodny, daj mu jeść; jeżeli jest spragniony, daj mu pić. Postępując w ten sposób będziesz gromadził rozżarzone węgle [skruchy] na głowie twego nieprzyjaciela. 12:21 Nie daj się pokonać złu, lecz sam dobrem zwyciężaj zło.

13:1 Każdy powinien być poddany władzom, które zarządzają [daną społecznością]. Nie może bowiem być władzy, która nie wywodziłaby się od Boga, a te, które są, są ze zrządzenia Bożego. 13:2 Dlatego też kto sprzeciwia się władzy, występuje przeciwko porządkowi ustanowionemu przez Boga; a takie postępowanie zasługuje na słuszną kar. 13:3 Sprawując władzę boją się nie ci, którzy dobrze czynią, lecz ci, którzy czynią źle. Jeżeli chciałbyś nie lękać się władzy, żyj uczciwie; wtedy zasłużysz sobie nawet na pochwałę ze strony władzy. 13:4 Władza pozostaje bowiem na usługach Boga dla dobra twojego. Lecz jeśli dopuszczasz się zła, powinieneś lękać się władzy! Nie na darmo bowiem przysługuje jej prawo wymierzania kary. Pozostając na usługach Boga, objawia Jego słuszne zagniewanie na tych, którzy źle czynią. 13:5 Tak więc władzom należy ulegać nie tylko po to, aby uniknąć gniewu Bożego, lecz także, by być w zgodzie z własnym sumieniem. 13:6 Dlatego również płacicie podatki, bo ci, którzy je pobierają, wykonując swój urząd, wypełniają polecenie Boże. 13:7 Oddawajcie każdemu to, co się komu należy: komu winniście podatek – podatek; komu cło – cło; komu uległość – uległość; komu szacunek – szacunek. 13:8 Niech was nie obciąża żaden dług, prócz długu wzajemnej miłości. Kto bowiem świadczy miłość bliźnim, ten wypełnia wszystko, co nakazuje Prawo. 13:9 Przykazania takie, jak: Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie pożądaj – i wszystkie inne streszczają się w tym jednym nakazie: Kochaj bliźniego twego jak siebie samego. 13:10 Kto miłuje, nie uczyni żadnej krzywdy bliźniemu. Tak więc praktykując miłość, wypełnia się wszystko, co nakazuje Prawo. 13:11 Powinniście tak postępować, tym bardziej że wiecie, w jakich żyjemy czasach: już pora, żebyście się przebudzili. Zbawienie bowiem jest bliżej teraz, niż kiedyśmy się zdecydowali na życie według wiary. 13:12 Noc już minęła i rozpoczyna się dzień. Przestańmy zatem czynić to, co zwykło się czynić w ciemnościach, a uzbrójmy się w to, co umożliwia dokonywanie uczynków światłości. 13:13 Postępujmy uczciwie, tak jak zwykło się postępować za dnia. Unikajmy rozpusty i pijaństwa, wszelkiej rozwiązłości i różnych występków, kłótni i zazdrości. 13:14 Żyjcie życiem nowym w Panu Jezusie Chrystusie, nie dając się zwieść waszej czysto ludzkiej naturze ani nie usiłując zaspokoić wszystkich waszych pożądań. 14:1 Do tych, którzy są słabi w wierze, odnoście się z całą życzliwością, nie czyniąc się sędziami ich wątpliwości. 14:2 Ktoś jest przekonany, że może jeść wszystko, ale obok są słabi jeszcze [w wierze] i ci jedzą tylko jarzyny. 14:3 Niechże w takiej sytuacji ten, który je wszystko, nie okazuje pogardy temu, który powstrzymuje się od pewnych pokarmów; i na odwrót – ten ostatni niech nie rzuca wyroków potępienia na tego, który je wszystko, bo i tego również Bóg nie odrzucił. 14:4 Kimże ty jesteś, że chciałbyś sobie przypisać prawo osądzenia czyjegoś sługi? To do jego Pana należy wyrokowanie, czy on stoi, czy upada. Zresztą nie upadnie, gdyż Pan będzie w stanie go podtrzymać. 14:5 Kiedy indziej znów ktoś sądzi, że pewne dni są szczególnie ważne, a dla drugiego wszystkie dni są jednakowe. Jeden i drugi może zostać przy swoim, byleby obaj byli przekonani o słuszności własnego sądu. 14:6 Ten, który wyróżnia pewne dni, wyróżnia je po to, by oddać cześć Panu. Podobnie i ten, który je wszystko, również postępuje tak, żeby uczcić Pana, składając Mu dziękczynienie za każdy swój posiłek. Zresztą ten, który się powstrzymuje od pewnych pokarmów, również czyni to z myślą o przysporzeniu chwały Panu. I on także składa Bogu dziękczynienie. 14:7 W rzeczywistości nikt z nas ani nie żyje, ani nie umiera dla siebie samego. 14:8 Kiedy żyjemy, żyjemy dla Pana, a kiedy umieramy – to również dla Pana. W ten sposób czy to żyjąc, czy umierając należymy do Pana. 14:9 Chrystus bowiem po to umarł i powrócił do życia, aby być Panem zarówno umarłych, jak i żyjących. 14:10 Wobec tego czemu ty potępiasz swego brata? Dlaczego nim gardzisz? Przecież wszyscy będziemy musieli stanąć przed trybunałem Boga. 14:11 Napisane jest bowiem: Na moje życie, mówi Pan: każdy upadnie przede Mną na kolana i każdy będzie wyznawał wielkość Boga. 14:12 Tak więc każdy z nas za siebie samego będzie odpowiadał przed Bogiem. 14:13 przestańmy przeto osądzać jedni drugich. Postanówcie sobie raczej nie czynić niczego takiego, co by braciom waszym dawało sposobność do upadku lub zgorszenia. 14:14 Jestem najzupełniej przekonany, z racji mojego zjednoczenia z Panem Jezusem, że nie istnieje nic, co byłoby nieczyste samo w sobie. Rzecz staje się nieczysta tylko dla tego, kto ją za taką uważa.

14:15 Jeżeli twoją postawą wobec pokarmów, które spożywasz, sprawiasz przykrość twemu bratu, to nie postępujesz zgodnie z miłością. Nie możesz przez to, co jesz, ściągać zagłady na tego, za którego umarł Chrystus. 14:16 Niech więc to, co jest dla was dobrem, nie będzie powodem do bluźnierstwa. 14:17 Królestwo Boże – to nie sprawa jedzenia i picia; jego istota – to sprawiedliwość, pokój i radość, którą daje Duch Święty. 14:18 Kto w ten sposób służy Chrystusowi, ten jest miły Bogu, a u ludzi cieszy się uznaniem. 14:19 Zabiegajmy tedy o to, co pożyteczne dla zachowania pokoju i co przyczynia się do wzajemnego zbudowania [w wierze]. 14:20 Twoją postawą wobec pokarmów nie możesz niszczyć [zbawczego] dzieła Bożego. To prawda, że można jeść wszystko, ale nie jest dobrze, jeśli przez to, że ja jem wszystko, brat mój dopuszcza się grzechu. 14:21 Dobrze jest nie jeść mięsa i nie pić wina, i odmówić sobie w ogóle tego wszystkiego, co mogłoby stać się przyczyną upadku lub zgorszenia dla bliźniego. 14:22 Twoje własne przekonanie w tej sprawie zachowaj dla siebie samego [do obrachunków] przed Bogiem. Szczęśliwy człowiek, któremu nic nie wyrzuca sumienie, gdy bada siebie samego [w tym względzie]. 14:23 Natomiast na potępienie u Boga zasługuje ten, kto mając wątpliwości co do niektórych pokarmów, decyduje się jednak na ich spożywanie. Nie postępuje zgodnie z wiarą, a każdy czyn, który nie pochodzi z wiary, jest grzechem. 15:1 My, będąc mocnymi [w wierze], powinniśmy pomagać słabym w znoszeniu ich słabości. Nie możemy zabiegać tylko o to, co sprawia nam przyjemność. 15:2 Każdy z nas powinien się starać o to, aby nie sprawiać przykrości bliźniemu, aby mieć na względzie jego dobro i aby troszczyć się o zbudowanie go w wierze. 15:3 Bo Chrystus też nie szukał własnego dobra, ale – zgodnie z tym, co mówi Pismo – mógł powiedzieć o sobie: Bluźnierstwa bluźniących Ci na Mnie spadły. 15:4 Wszystko, co znajduje się od dawna w Piśmie [Świętym], zostało napisane ku naszej nauce, abyśmy mogli mieć niezachwianą nadzieję i płynącą z Pism moc ducha. 15:5 A Bóg, od którego pochodzą cierpliwość i odwaga, niech sprawi, abyście mogli żyć we wzajemnej zgodzie naśladując Chrystusa Jezusa 15:6 i abyście wszyscy razem wspólnym głosem wychwalali Boga i Ojca Pana naszego Jezusa Chrystusa. 15:7 Tak więc bądźcie dla siebie nawzajem takimi, jakim był dla was, ku chwale Bożej, Chrystus. 15:8 Otóż wiedzcie, że Chrystus zechciał być sługą Żydów po to, aby wypelnić obietnice dane przez Boga patriarchom i aby w ten sposób pokazać, że Bóg jest wierny. 15:9 [Przyszedł na świat również po to] ażeby i poganie wychwalali dobroć Boga, zgodnie z tym, co mówi Pismo: Dlatego będę Cię uwielbiał między poganami i będę śpiewał na cześć Twego imienia. 15:10 Pismo mówi również: Poganie, radujcie się razem z wybranym ludem Boga. 15:11 Lub na innym miejscu: Wszystkie narody pogańskie, chwalcie Pana, wysławiajcie Go, wszystkie ludy. 15:12 Izajasz również przepowiada: Przyjdzie potomek Jessego, powstanie, aby rządzić poganami, a oni w Nim właśnie będą pokładać nadzieję. 15:13 A Bóg [dawca] nadziei niech was napełni prawdziwą radością i pokojem dzięki waszej wierze, abyście obfitowali w nadzieję za sprawą Ducha Świętego. 15:14 Wiem zresztą, bracia moi, żeście napełnieni dobrocią, że posiadacie wiedzę o tym wszystkim, co należy wiedzieć, i że potraficie udzielać sobie nawzajem pouczeń. 15:15 Jeśli mimo to pozwoliłem sobie w tym liście na pewną szorstkość, z jaką przypomniałem rzeczy już zresztą znane, uczyniłem to ze względu na daną mi przez Boga łaskę 15:16 posługiwania w imię Jezusa Chrystusa narodom pogańskim. Spełniam zaiste świętą posługę, głosząc Ewangelię Bożą po to, aby także poganie stali się ofiarą Bogu miłą i za sprawą Ducha Świętego godną samego Boga. 15:17 Będąc świadomy jedności z Jezusem Chrystusem, mogę być dumny z mojej pracy przed Bogiem. 15:18 Jeżeli bowiem ośmielam się coś mówić, to mówię jedynie o tym, czego dokonał przeze mnie sam Chrystus, ażeby i pogan sprowadzić do uległości względem Boga. Dokonał On tego za pomocą słów i czynów, 15:19 mocą szczególnych znaków i cudów, za sprawą Ducha Świętego. Tak właśnie od Jerozolimy poprzez jej okolice dotarłem z Dobrą Nowiną o Jezusie Chrystusie aż do Ilirii. 15:20 Szczyciłem się też zawsze tym, że głosiłem Dobrą Nowinę tam, gdzie jeszcze wcale nie słyszano o Chrystusie. W ten sposób wystrzegałem, żeby nie budować na fundamentach, które położył już ktoś inny, 15:21 ale zgodnie z tym, co mówi Pismo:Ci, którym nic o Nim nie mówiono – ujrzą Go, ci, którzy nigdy o Nim nie słyszeli – poznają Go. 15:22 I to właśnie powstrzymywało mnie kilkakrotnie przed udaniem się do was. 15:23 Obecnie jednak, ukończywszy już pracę w tych stronach, od kilku lat żyję pragnieniem przybycia do was.

15:24 Zamierzam was odwiedzić, gdy będę udawał się do Hiszpanii. Mam nadzieję, że uda mi się zobaczyć was po drodze i że udzielicie mi pomocy na moją dalszą podróż, okazując mi przedtem przez jakiś czas gościnność u siebie. 15:25 W tej chwili jednak udaję się do Jerozolimy, by oddać pewną przysługę wiernym tamtejszego Kościoła. 15:26 [Trzeba wam bowiem wiedzieć, że chrześcijanie zamieszkali] w Macedonii i Achai postanowili przeprowadzić zbiórkę na ubogich chrześcijan jerozolimskich. 15:27 Co prawda dobrowolnie podjęli tę decyzję, lecz trzeba przyznać, że w rzeczywistości byli dłużnikami owych ubogich, bo przecież chrześcijanie jerozolimscy pochodzenia żydowskiego podzielili się dobrami duchowymi z tymi, którzy nie należeli kiedyś do narodu wybranego. Winni tedy poganie, w zamian za to, przyjść im teraz z pomocą w ich materialnych potrzebach. 15:28 A kiedy już uporam się ze sprawą zbiórki i przekażę zebrane dary, wyruszę do Hiszpanii, zatrzymując się po drodze u was. 15:29 Jestem przy tym przekonany, że w mej wyprawie do was będzie mi towarzyszyć pełnia Chrystusowego błogosławieństwa. 15:30 Tymczasem proszę was, bracia, przez Pana naszego Jezusa Chrystusa i przez miłość, którą nas darzy Duch Święty: waszymi modlitwami do Boga wspomagajcie mnie w moich zmaganiach, 15:31 bym mógł uwolnić się od niewiernych, którzy są w Judei; aby dary, które wiozę do Jerozolimy, zostały właściwie przyjęte przez wiernych tamtejszego Kościoła 15:32 i abym wreszcie – jeśli taka jest wola Boża – przybył do was pelen radości i znalazł wśród was trochę wytchnienia. 15:33 A Bóg, który darzy nas pokojem, niech będzie z wami wszystkimi. Amen. 16:1 Polecam wam Febe, naszą siostrę, diakonisę Kościoła w Kenchrach. 16:2 Przyjmijcie ją w imię Pana tak, jak zwykło się przyjmować braci w wierze, i przyjdźcie jej z pomocą, jeśli będzie czegoś potrzebowała od was. Ona również wspomagała wielu, a w szczególności mnie samego. 16:3 Pozdrówcie Pryskę i Akwilę. Pracowaliśmy razem dla Jezusa Chrystusa, 16:4 a oni nawet narażali własne życie, byle tylko mnie uratować od śmierci. Zresztą nie tylko ja jeden mam im wiele do zawdzięczenia, lecz także wszystkie społeczności wiernych nawróconych z pogaństwa. 16:5 Pozdrówcie również Kościół, który zbiera się w ich domu. Pozdrówcie także mojego umiłowanego Epeneta, który jako pierwszy w prowincji Azji uwierzył w Chrystusa. 16:6 Pozdrówcie Marię, która wiele dla was zrobiła. 16:7 Pozdrówcie Andronika i Juniasa, współrodaków moich, którzy byli w więzieniu razem ze mną. Cieszą się oni wielkim poważaniem u apostołów, a chrześcijaństwo przyjęli jeszcze przede mną. 16:8 Pozdrówcie umiłowanego w Panu Ampliata. 16:9 Pozdrówcie Urbana, który razem z nami trudził się dla Chrystusa, i mojego umiłowanego Stachysa. 16:10 Pozdrówcie Apellesa, który dał dowód swego przywiązania do Chrystusa. Pozdrówcie domowników Arystobula. 16:11 Pozdrówcie Herodiona, współrodaka mojego. Z domu Narcyza pozdrówcie tych, którzy wierzą w Pana. 16:12 Pozdrówcie Tryfenę i Tryfozę, które trudzą się dla Pana, i nie mniej zasłużoną dla Niego, bardzo mi drogą Persydę. 16:13 Pozdrówcie umiłowanego przez Pana Rufusa i jego matkę, która jest również i dla mnie matką. 16:14 Pozdrówcie Asynkryta, Flegonta, Hermesa, Patrobę, Hermasa i braci, którzy są razem z nimi. 16:15 Pozdrówcie Filologa i Julię, Nereusza i jego siostrę, Olimpasa i wszystkich wiernych, którzy są razem z nimi. 16:16 Pozdrówcie się wszyscy nawzajem pocałunkiem świętym. Wszystkie Kościoły Chrystusa przesyłają wam swoje pozdrowienia. 16:17 Przestrzegam was, bracia, miejcie się na baczności przed tymi wszystkimi, którzy wprowadzają rozlamy i gorszą wiernych przeciwstawiając się przyjętej przez was nauce. Strońcie od nich. 16:18 Ludzie ci służą nie Chrystusowi Panu, ale własnemu brzuchowi. Pięknymi słówkami, schlebianiem uwodzą umysły łatwowiernych. 16:19 Waszą zaś uległość [Chrystusowi] wszyscy dobrze znają. Jesteście więc dla mnie źródłem prawdziwej radości. Chciałbym jednak, żebyście byli roztropni w czynieniu dobra i bezwzględni w unikaniu zła. 16:20 Bóg zaś pokoju wkrótce zetrze szatana pod waszymi stopami. Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa niech będzie z wami! 16:21 Pozdrawia was towarzysz moich trudów Tymoteusz oraz Lucjusz, Jazon i Sozypater, moi współrodacy. 16:22 Pozdrawiam was w Panu także ja, Tercjusz, który pisałem ten list. 16:23 Ponadto pozdrawia was Gajus, który mnie przyjął na mieszkanie i w którego domu zbiera się cały miejscowy Kościół. 16:24 Wreszcie pozdrawia was Erast, skarbnik miasta, i Kwartus, brat.

16:25 A Temu, który mocen jest utwierdzić was (w wierze) zgodnie z Ewangelią przeze mnie głoszoną i według nauczania Jezusa Chrystusa oraz jak chce tego objawiona nam tajemnica dla dawnych pokolen zakryta, 16:26 a teraz ujawniona i w pismach Prorokow zgodnie z nakazem wiekuistego Boga obwieszczona wszystkim narodom, by skłonić je do uległości w wierze – 16:27 Bogu, jedynej Mądrości, przez Jezusa Chrystusa, niech będzie chwała na wieki wieków. Amen. 6. LIST PIERWSZY PAWŁA DO KORYNTIAN 1:1 Paweł, z woli Bożej powołany na apostoła Jezusa Chrystusa, i Sostenes, brat, 1:2 do Kościoła Bożego w Koryncie, do tych, którzy zostali uświęceni w Jezusie Chrystusie i powołani do świętości wespół ze wszystkimi, co na każdym miejscu wzywają imienia Pana naszego Jezusa Chrystusa, ich i naszego [Pana]. 1:3 Łaska wam i pokój od Boga Ojca naszego i od Pana Jezusa Chrystusa. 1:4 Bogu mojemu dziękuję wciąż za was, za łaskę daną wam w Chrystusie Jezusie. 1:5 W Nim to bowiem zostaliście wzbogaceni we wszystko: we wszelkie słowo i wszelkie poznanie, 1:6 bo świadectwo Chrystusowe utrwaliło się w was. 1:7 Nie doznajecie tedy braku żadnej łaski, oczekując objawienia się Pana naszego Jezusa Chrystusa. 1:8 On też będzie umacniał was aż do końca, abyście byli bez zarzutu w dzień Pana naszego Jezusa Chrystusa. 1:9 Wierny jest Bóg, który powołał was do wspólnoty z Synem swoim Jezusem Chrystusem, Panem naszym. 1:10 Przeto upominam was, bracia, w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa, abyście żyli w zgodzie i by nie było wśród was rozłamów; abyście byli jednego ducha i jednej myśli. 1:11 Doniesiono mi bowiem o was, bracia moi, przez ludzi Chloe, że zdarzają się między wami spory. 1:12 Myślę o tym, co każdy z was mówi: Ja jestem od Pawła, ja od Apollosa; ja jestem Kefasa, a ja Chrystusa. 1:13 Czyż Chrystus jest podzielony? Czyż Paweł został za was ukrzyżowany? Czyż w imię Pawła zostaliście ochrzczeni? 1:14 Dziękuję Bogu, że prócz Kryspusa i Gajusa nikogo z was nie ochrzciłem. 1:15 Nikt przeto nie może powiedzieć, że w imię moje został ochrzczony. 1:16 Zresztą, prawda, ochrzciłem dom Stefanasa. Poza tym nie wiem, czym ochrzcił jeszcze kogoś. 1:17 Nie posłał mnie Chrystus, abym chrzcił, lecz abym głosił Ewangelię, i to nie w mądrości słowa, by nie zniweczyć Chrystusowego krzyża. 1:18 Nauka bowiem krzyża głupstwem jest dla tych, co idą na zatracenie, mocą Bożą zaś dla nas, którzy dostępujemy zbawienia. 1:19 Napisane jest bowiem: Wytracę mądrość mędrców, a przebiegłość przebiegłych zniweczę. 1:20 Gdzie jest mędrzec? Gdzie uczony? Gdzie badacz tego świa–ta? Czyż nie uczynił Bóg mądrości świata głupstwem? 1:21 Skoro bowiem świat przez mądrość nie poznał Boga w mądrości Bożej, spodobało się Bogu przez głupstwo głoszenia słowa zbawiać wierzących. 1:22 Tak więc, gdy Żydzi żądają znaków, a Grecy szukają mądrości, 1:23 my głosimy Chrystusa ukrzyżowanego, który jest zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla pogan; 1:24 dla tych zaś, którzy są powołani, tak spośród Żydów, jak i spośród Greków – Chrystusem, mocą i mądrością Bożą. 1:25 To bowiem, co jest głupstwem u Boga, przewyższa mądrością ludzi, a co jest słabe u Boga, przewyższa mocą ludzi. 1:26 Przeto przypatrzcie się, bracia, powołaniu waszemu! Według oceny ludzkiej niewielu tam mędrców, niewielu możnych, niewielu szlachetnie urodzonych. 1:27 Bóg wybrał właśnie to, co głupie w oczach świata, aby zawstydzić mędrców; upodobał sobie w tym, co niemocne, aby mocnych poniżyć, 1:28 i to, co nie jest szlachetnie urodzone według świata i wzgardzone, i to, co [w ogóle] nie jest, wyróżnił Bóg, by to, co jest, unicestwić, 1:29 tak by się żadne stworzenie nie chełpiło wobec Boga. 1:30 Przez Niego bowiem jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem, 1:31 aby jak to jest napisane, w Panu się chlubił ten, kto się chlubi. 2:1 Tak też i ja przyszedłszy do was, bracia, nie przybyłem, by błyszcząc słowem i mądrością dawać wam świadectwo Boże. 2:2 Postanowiłem bowiem, będąc wśród was, nie znać niczego więcej, jak tylko Jezusa Chrystusa, i to ukrzyżowanego.

2:3 I stanąłem przed wami w słabości i w bojaźni, i z wielkim drżeniem. 2:4 A mowa moja i moje głoszenie nauki nie miały nic z uwodzących przekonywaniem słów mądrości 2:5, lecz były ukazywaniem ducha i mocy, aby wiara wasza opierała się nie na mądrości ludzkiej, lecz na mocy Bożej. 2:6 A jednak głosimy mądrość między doskonałymi, ale nie mądrość tego świata ani władców tego świata, zresztą przemijających. 2:7 Lecz nosimy tajemnicę mądrości Bożej, mądrość ukrytą, tę, którą Bóg przed wiekami przeznaczył ku chwale naszej, 2:8 tę, której nie pojął żaden z władców tego świata; gdyby ją bowiem pojęli, nie ukrzyżowaliby Pana chwały, 2:9 lecz właśnie nauczamy, jak zostało napisane: ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują. 2:10 Nam zaś objawił to Bóg przez Ducha. Duch przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego. 2:11 Kto zaś z ludzi zna to, co ludzkie, jeżeli nie duch, który jest w człowieku? Podobnie i tego, co Boskie, nie zna nikt, tylko Duch Boży. 2:12 Otóż myśmy nie otrzymali ducha świata, lecz Ducha, który jest z Boga, ku poznaniu dobra, jakim Bóg nas obdarzył. 2:13 A głosimy to nie za pomocą wyszukanych słów ludzkiej mądrości, lecz korzystamy z pouczeń Ducha, przedkładając duchowe sprawy tym, którzy są z Ducha. 2:14 Człowiek zmysłowy bowiem nie pojmuje tego, co jest z Bożego Ducha. Głupstwem mu się to wydaje i nie jest zdolny pojąć, bo tylko Duchem można to zrozumieć. 2:15 Człowiek zaś duchowy rozsądza wszystko, lecz sam przez nikogo nie jest sądzony. 2:16 Któż więc poznał zamysł Pana, tak by Go mógł pouczać? My właśnie znamy zamysł Chrystusowy. 3:1 A ja nie mogłem, bracia, przemawiać do was jako do ludzi duchowych, lecz jako do cielesnych, jak do niemowląt w Chrystusie. 3:2 Mleko wam dawałem, a nie pokarm stały, boście byli słabi; zresztą i nadal nie jesteście mocni. 3:3 Ciągle przecież jeszcze jesteście cieleśni. Jeżeli bowiem jest między wami zawiść i niezgoda, to czyż nie jesteście cieleśni i nie postępujecie tylko po ludzku? 3:4 Skoro jeden mówi: “Ja jestem Pawła", a drugi: “Ja jestem Apollosa", to czyż nie postępujecie tylko po ludzku? 3:5 Kimże jest Apollos? Albo kim jest Paweł? Sługami, przez których uwierzyliście według tego, co każdemu dał Pan. 3:6 Ja siałem, Apollos podlewał, lecz Bóg dał wzrost. 3:7 Otóż nic nie znaczy ten, który sieje, ani ten, który podlewa, tylko Ten, który daje wzrost–Bóg. 3:8 Ten, który sieje, i ten, który podlewa, stanowią jedno; każdy według własnego trudu otrzyma należną mu zapłatę. 3:9 My bowiem jesteśmy pomocnikami Boga, wy zaś – uprawną rolą Bożą i Bożą budowlą. 3:10 Według danej mi łaski Bożej, jako roztropny budowniczy, położyłem fundament, ktoś inny zaś wznosi budynek. Niech każdy jednak baczy na to, jak buduje. 3:11 Fundamentu bowiem nikt nie może położyć innego, jak ten, który jest położony, a którym jest Jezus Chrystus. 3:12 I tak jak ktoś na tym fundamencie buduje: ze złota, ze srebra, z drogich kamieni, z drzewa, z trawy lub ze słomy, 3:13 tak też jawne się stanie dzieło każdego: odsłoni je dzień [Pański]; okaże się bowiem w ogniu, który je wypróbuje, jakie jest. 3:14 Ten, którego budowla wzniesiona na fundamencie przetrwa, otrzyma zapłatę; 3:15 ten zaś, którego dzieło spłonie, poniesie szkodę; sam wprawdzie ocaleje, lecz tak jakby przez ogień. 3:16 Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? 3:17 Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg. Świątynia Boga jest święta, a wy nią jesteście. 3:18 Niechaj się nikt nie łudzi. Jeśli ktoś spośród was mniema, że jest mądry na tym świecie, niech się stanie głupim, by posiadł mądrość. 3:19 Mądrość bowiem tego świata jest głupstwem u Boga. Zresztą jest napisane: On udaremnia zamysły przebiegłych 3:20 lub także: Wie Pan, że próżne są zamysły mędrców. 3:21 Niech się przeto nie chełpi nikt z powodu ludzi. Wszystko bowiem jest wasze: 3:22 czy to Paweł, czy Apollos, czy Kefas; czy to świat, czy życie, czy śmierć, czy to rzeczy teraźniejsze, czy przyszłe; wszystko jest wasze, 3:23 wy zaś Chrystusa, a Chrystus – Boga.

4:1 Niech więc uważają nas ludzie za sługi Chrystusa i za szafarzy tajemnic Bożych. 4:2 A od szafarzy już tutaj się żąda, aby każdy z nich był wierny. 4:3 Mnie zaś najmniej zależy na tym, czy będę osądzony przez was, czy przez jakikolwiek trybunał ludzki. Co więcej, nawet sam siebie nie sądzę. 4:4 Sumienie nie wyrzuca mi wprawdzie niczego, ale to mnie jeszcze nie usprawiedliwia. Pan jest moim sędzią. 4:5 Przeto nie sądźcie przedwcześnie, dopóki nie przyjdzie Pan, który rozjaśni to, co w ciemnościach ukryte, i ujawni zamiary serc. Wtedy każdy otrzyma od Boga pochwałę. 4:6 Mówiąc to, miałem na myśli, bracia, mnie samego i Apollosa ze względu na was, abyście mogli zrozumieć, że nie wolno wykraczać ponad to, co zostało napisane, i niech nikt w swej pysze nie wynosi się nad drugiego. 4:7 Któż będzie cię wyróżniał? Cóż masz, czego byś nie otrzymał? A jeśliś otrzymał, to czemu się chełpisz, tak jakbyś nie otrzymał? 4:8 Tak więc już jesteście nasyceni, już opływacie w bogactwa. Zaczęliście królować bez nas? Otóż tak! Nawet trzeba, żebyście królowali, byśmy mogli współkrólować z wami. 4:9 Wydaje mi się bowiem, że Bóg nas, apostołów, wyznaczył jako ostatnich, jakby na śmierć skazanych. Staliśmy się bowiem widowiskiem światu, aniołom i ludziom; 4:10 my głupi dla Chrystusa, wy mądrzy w Chrystusie; my niemocni, wy mocni; wy doznajecie szacunku, a my wzgardy. 4:11 Aż do tej chwili łakniemy i cierpimy pragnienie, brak nam odzieży, jesteśmy policzkowani i skazani na tułaczkę, 4:12 i utrudzeni pracą rąk własnych. Błogosławimy, gdy nam złorzeczą, znosimy, gdy nas prześladują; 4:13 dobrym słowem odpowiadamy, gdy nas spotwarzają. Staliśmy się jakby śmieciem tego świata i odrazą dla wszystkich aż do tej chwili. 4:14 Nie piszę tego, żeby was zawstydzić, lecz aby was napomnieć jako moje najdroższe dzieci. 4:15 Choćbyście mieli bowiem dziesiątki tysięcy wychowawców w Chrystusie, nie macie wielu ojców; ja to właśnie przez Ewangelię zrodziłem was w Chrystusie Jezusie. 4:16 Proszę was przeto, bądźcie naśladowcami moimi. 4:17 Dlatego to posłałem do was Tymoteusza, który jest moim synem umiłowanym i wiernym w Panu, aby wam przypominał drogi moje w Chrystusie i to, czego nauczam wszędzie, w każdym Kościele. 4:18 Przechwalali się niektórzy, dumni z tego, że nie przybywam do was. 4:19 Otóż właśnie przybędę wkrótce jeśli taka będzie wola Pana, i nie będę zważał na słowa tych, co się unoszą pychą, ale [zobaczę], co mogę uczynić. 4:20 Albowiem nie w słowie, lecz w mocy przejawia się królestwo Boże. 4:21 Cóż chcecie? Z rózgą mam do was przybyć czy z miłością i z łagodnością? 5:1 Słyszy się powszechnie o rozpuście między wami, i to o takiej rozpuście, jaka się nie zdarza nawet wśród pogan; mianowicie, że ktoś żyje z żoną swego ojca. 5:2 A wy unieśliście się pychą, zamiast z ubolewaniem żądać, by usunięto spośród was tego, który się dopuścił wspomnianego czynu! 5:3 Ja zaś, nieobecny wprawdzie ciałem, ale obecny duchem, już potępiłem, tak jakbym był wśród was, sprawcę owego przestępstwa. 5:4 Przeto wy, zebrawszy się razem w imię Pana naszego Jezusa, w łączności z duchem moim i z mocą Pana naszego Jezusa, 5:5 wydajcie takiego szatanowi na zatracenie ciała, lecz ku ratunkowi jego ducha w dzień Pana [Jezusa]. 5:6 Wcale nie macie się czym szczycić! Czyż nie wiecie, że odrobina kwasu całe ciasto zakwasza? 5:7 Wyrzućcie więc stary kwas, abyście się stali nowym ciastem, bo przecież przaśni jesteście. Chrystus bowiem został złożony w ofierze jako nasza Pascha. 5:8 Tak przeto odprawiajmy święto nasze nie przy użyciu starego kwasu złości i przewrotności, lecz na przaśnym chlebie czystości i prawdy. 5:9 Napisałem wam w liście, żebyście nie obcowali z rozpustnikami. 5:10 Nie chodzi o rozpustników tego świata w ogóle ani o ludzi chciwych albo zdzierców lub bałwochwalców; musielibyście bowiem całkowicie opuścić ten świat. 5:11 Pisałem wam wówczas, byście nie przestawali z takim, który nazywając się bratem, w rzeczywistości jest rozpustnikiem, chciwcem, bałwochwalcą, oszczercą, pijakiem lub zdziercą. Z takim nawet nie siadajcie wspólnie do posiłku. 5:12 Jakże bowiem mogę sądzić tych, którzy są na zewnątrz? Czyż i wy nie sądzicie tych, którzy są wewnątrz? 5:13 Tych, którzy są na zewnątrz, będzie sądził Bóg. Usuńcie złego spośród was samych.

6:1 Czy odważy się ktoś z was, gdy zdarzy się nieporozumienie z drugim, szukać sprawiedliwości u niesprawiedliwych, zamiast u świętych? 6:2 Czyż nie wiecie, że święci będą sędziami tego świata? A jeśli świat będzie przez was sądzony, to czyż nie jesteście godni wyrokować w tak błahych sprawach? 6:3 Czyż nie wiecie, że będziemy sądzili także aniołów? O ileż przeto więcej sprawy doczesne! 6:4 Wy zaś, gdy macie sprawy doczesne do rozstrzygnięcia, zwracacie się do ludzi za nic uważanych w Kościele! 6:5 Mówię to, aby was zawstydzić. Bo czyż nie znajdzie się wśród was ktoś na tyle mądry, by mógł rozstrzygnąć spory między swymi braćmi? 6:6 A tymczasem brat oskarża brata, i to przed niewierzącymi. 6:7 Już samo to jest godne potępienia, że w ogóle zdarzają się wśród was sprawy sądowe. Czemuż nie znosicie raczej niesprawiedliwości? Czemuż nie ponosicie raczej szkody? 6:8 Tymczasem wy dopuszczacie się niesprawiedliwości i szkody wyrządzacie, i to właśnie braciom. 6:9 Czyż nie wiecie, że niesprawiedliwi nie posiądą królestwa Bożego? Nie łudźcie się! Ani rozpustnicy, ani bałwochwalcy, ani cudzołożnicy, ani rozwięźli, ani mężczyźni współżyjący ze sobą, 6:10 ani złodzieje ani chciwi, ani pijacy, ani oszczercy, ani zdziercy nie odziedziczą królestwa Bożego. 6:11 A takimi byli niektórzy z was. Lecz zostaliście obmyci, uświęceni i usprawiedliwieni w imię Pana [naszego] Jezusa Chrystusa i przez Ducha Boga naszego. 6:12 Wszystko mi wolno, ale nie wszystko przynosi korzyść. Wszystko mi wolno, ale ja niczemu nie oddam się w niewolę. 6:13 Pokarm dla żołądka, a żołądek dla pokarmu. Bóg zaś unicestwi jedno i drugie. Ciało nie jest dla rozpusty, ale dla Pana, a Pan dla ciała. 6:14 Bóg zaś i Pana wskrzesił, i nas również swą mocą przywroci do życia. 6:15 Czyż nie wiecie, że ciała wasze są członkami Chrystusa? Czyż wziąwszy członki Chrystusa będę je czynił członkami nierządnicy? Przenigdy! 6:16 Albo czyż nie wiecie, że ten, kto łączy się z nierządnicą, stanowi z nią jedno ciało? Będą bowiem – jak jest powiedziane – dwoje jednym ciałem. 6:17 Ten zaś, kto się łączy z Panem, jest z Nim jednym duchem. 6:18 Strzeżcie się rozpusty! Bo czyż jakikolwiek grzech popełniony przez człowieka jest poza ciałem? Lecz [ja wam mówię, że] kto grzeszy rozpustą, przeciwko własnemu ciału grzeszy. 6:19 Czyż nie wiecie, że ciało wasze jest przybytkiem Ducha Świętego, który w was jest, a którego macie od Boga, i że już nie należycie do samych siebie? 6:20 Za [wielką] bowiem cenę zostaliście nabyci. Chwalcie więc Boga w waszym ciele! 7:1 Co do spraw, o których pisaliście, to dobrze jest mężczyźnie nie łączyć się z kobietą. 7:2 Ze względu jednak na niebezpieczeństwo rozpusty niech każdy ma swoją żonę, a każda swojego męża. 7:3 Mąż niech oddaje powinność żonie, podobnie też żona mężowi. 7:4 Żona nie rozporządza własnym ciałem, lecz jej mąż; podobnie też i mąż nie rozporządza własnym ciałem, ale żona. 7:5 Nie unikajcie jedno drugiego, chyba że na pewien czas, za obopólną zgodą, by oddać się modlitwie; potem znów wróćcie do siebie, aby – wskutek niewstrzemięźliwości waszej – nie kusił was szatan. 7:6 To, co mówię, pochodzi z wyrozumiałości, a nie z nakazu. 7:7 Pragnąłbym, aby wszyscy byli jak i ja, lecz każdy jest obdarowany przez Boga inaczej: jeden tak, a drugi tak. 7:8 Tym zaś, którzy nie wstąpili w związki małżeńskie, oraz tym, którzy już owdowieli, mówię: dobrze będzie, jeżeli pozostaną jak i ja. 7:9 Lecz jeśli nie potrafiliby zapanować nad sobą, niech wstępują w związki małżeńskie. Lepiej jest bowiem żyć w małżeństwie niż płonąć. 7:10 Tym zaś, którzy trwają w związkach małżeńskich, nakazuję nie ja, lecz Pan: Żona niech nie odchodzi od swego męża. 7:11 Gdyby zaś odeszła, niech pozostanie samotną albo niech się pojedna ze swym mężem. Mąż również niech nie oddala się od żony. 7:12 Pozostałym zaś mówię ja, nie Pan: Jeśli któryś z braci ma żonę niewierzącą i ta chce razem z nim mieszkać, niech jej nie oddala. 7:13 Podobnie jeśli jakaś żona ma niewierzącego męża i ten chce razem z nią mieszkać, niech się z nim nie rozstaje. 7:14 Uświęca się bowiem mąż niewierzący dzięki swej żonie, podobnie jak świętość osiągnie niewierząca żona przez brata. W przeciwnym wypadku dzieci wasze byłyby nieczyste, teraz zaś są czyste. 7:15 Lecz jeśliby strona niewierząca chciała odejść, niech odejdzie. Nie jest skrępowany ani brat, ani siostra w tym wypadku. Albowiem do życia w pokoju powołał nas Bóg.

7:16 A skądże zresztą możesz wiedzieć, żono, że zbawisz twego męża? Albo czy jesteś pewien, mężu, że zbawisz twoją żonę? 7:17 Zresztą niech każdy postępuje tak, jak mu Pan wyznaczył, zgodnie z tym, do czego Bóg go powołał. Ja tak właśnie nauczałem we wszystkich Kościołach. 7:18 Jeśli ktoś został powołany jako obrzezany, niech nie pozbywa się znaku obrzezania; jeśli zaś ktoś został powołany jako nie obrzezany, niech się nie poddaje obrzezaniu. 7:19 Niczym jest zarówno obrzezanie, jak i nieobrzezanie, a ważne jest tylko zachowywanie przykazań Bożych. 7:20 Każdy przeto niech pozostanie w takim stanie, w jakim został powołany. 7:21 Zostałeś powołany jako niewolnik? Nie martw się! Owszem, nawet jeśli możesz stać się wolnym, raczej skorzystaj [z tego niewolnictwa]. 7:22 Albowiem ten, kto został powołany w Panu jako niewolnik, jest wyzwoleńcem Pana. Podobnie i ten, kto został powołany jako wolny, staje się niewolnikiem Chrystusa. 7:23 Za [wielką] bowiem cenę zostaliście nabyci. Nie bądźcie więc niewolnikami ludzi. 7:24 Bracia, niech przeto każdy trwa u Boga w takim stanie, w jakim został powołany. 7:25 Nie mam zaś nakazu Pańskiego co do dziewic, lecz daję radę jako ten, który – wskutek doznanego od Pana miłosierdzia – godzien jest, aby mu wierzono. 7:26 Uważam, iż przy obecnych utrapieniach dobrze jest tak zostać, dobrze to dla człowieka tak żyć. 7:27 Jesteś związany z żoną? Nie usiłuj odłączać się od niej. Jesteś wolny? Nie szukaj żony. 7:28 Ale jeśli się ożenisz, nie grzeszysz. Podobnie i dziewica, jeśli wychodzi za mąż, nie grzeszy. Tacy jednak cierpieć będą udręki w ciele, a ja chciałbym ich wam oszczędzić. 7:29 Mówię wam, bracia: czas jest krótki. Trzeba więc, aby ci, którzy mają żony, tak żyli, jakby byli nieżonaci, 7:30 a ci, którzy płaczą, tak jakby nie płakali, ci zaś, którzy się radują, tak jakby się nie radowali, ci zaś, którzy nabywają, jak gdyby nie posiadali; 7:31 ci, którzy używają tego świata, tak jakby z niego nie korzystali. Przemija bowiem postać tego świata. 7:32 A ja chciałbym, żebyście byli wolni od utrapień. Człowiek bezżenny troszczy się o sprawy Pana, o to, jak by przypodobać się Panu. 7:33 Ten zaś, kto wstąpił w związek małżeński, zabiega o sprawy świata, o to, jak by się przypodobać żonie. 7:34 I doznaje rozterki. Podobnie i kobieta: niezamężna i dziewica troszczy się o sprawy Pana, o to, by była święta i ciałem, i duchem. Ta zaś, która wyszła za mąż, zabiega o sprawy świata, o to, jak by się przypodobać mężowi. 7:35 Mówię to dla waszego pożytku, nie zaś, by zastawiać na was pułapkę; po to, byście godnie i z upodobaniem trwali przy Panu. 7:36 Jeżeli ktoś jednak uważa, że nieuczciwość popełnia wobec swej dziewicy, jako że przeszły już jej lata, i jest przekonany, że tak powinien postąpić, niech czyni, co chce: nie zgrzeszy; niech się pobiorą. 7:37 Lecz jeśli ktoś, bez jakiegokolwiek przymusu, w pełni panując nad swoją wolą, postanowił sobie mocno w sercu zachować nietkniętą swoją dziewicę, dobrze czyni. 7:38 Tak więc dobrze czyni, kto poślubia swoją dziewicę, a jeszcze lepiej ten, kto jej nie poślubia. 7:39 Żona związana jest tak długo, jak długo żyje jej mąż. Kiedy mąż umrze, może poślubić, kogo chce, byleby w Panu. 7:40 Szczęśliwsza jednak będzie, jeżeli pozostanie tak, jak jest, zgodnie z moją radą. A wydaje mi się, że ja też mam Ducha Bożego. 8:1 Jeżeli chodzi o pokarmy składane bożkom w ofierze, to oczywiście wszyscy posiadamy wiedzę. Lecz wiedza unosi pychą, miłość zaś buduje. 8:2 Gdyby ktoś mniemał, że coś wie, to jeszcze nie wie, jak wiedzieć należy. 8:3 Jeżeli zaś ktoś kocha Boga, to jest również uznany przez Boga. 8:4 Zatem jeśli chodzi o spożywanie pokarmów, które już były złożone bożkom na ofiarę, wiemy dobrze, że nie ma na świecie ani żadnych bożków, ani żadnego boga prócz Boga jedynego. 8:5 A choćby byli na niebie i na ziemi tak zwani bogowie – jest zresztą mnóstwo takich bogów i panów – 8:6 dla nas istnieje tylko jeden Bóg Ojciec, od którego wszystko pochodzi i dla którego my istniejemy, oraz jeden Pan Jezus Chrystus, przez którego wszystko się stało i dzięki któremu także my jesteśmy. 8:7 Lecz nie wszystkim dana jest wiedza. Niektórzy jeszcze do tej pory spożywają pokarmy bożkom złożone, w przekonaniu, że chodzi o bożka, i w ten sposób kala się ich słabe sumienie. 8:8 A przecież pokarm nie przybliży nas do Boga. Ani nie będziemy ubożsi, gdy przestaniemy jeść, ani też jedząc nie wzrośniemy w znaczenie. 8:9 Baczcie jednak, aby to, iż wiecie, jak należy postępować, nie stało się dla słabych powodem do zgorszenia.

8:10 Gdyby bowiem ujrzał ktoś ciebie, oświeconego wiedzą, jak zasiadasz do uczty bałwochwalczej, czyżby to nie skłoniło również kogoś słabego w sumieniu do spożywania z ofiar składanych bożkom? 8:11 I tak to właśnie wiedza twoja sprowadziłaby zgubę na słabego brata, za którego umarł Chrystus. 8:12 W ten sposób grzesząc przeciwko braciom i rażąc ich słabe sumienia, grzeszycie przeciwko samemu Chrystusowi. 8:13 Jeżeli więc pokarm gorszy brata mego, przenigdy nie będę jadł mięsa, by nie gorszyć brata. 9:1 Czyż nie jestem wolny? Czyż nie jestem apostołem? Czyż nie widziałem Jezusa, Pana mojego? Czyż nie jesteście moim dziełem w Panu? 9:2 Jeżeli nawet nie jestem apostołem dla innych, dla was na pewno nim jestem. Albowiem wy jesteście pieczęcią mego apostołowania w Panu. 9:3 Oto moja obrona wobec tych, którzy mnie potępiają. 9:4 Czyż nie mamy prawa skorzystać z jedzenia i picia? 9:5 Czyż nie wolno nam brać ze sobą niewiasty–siostry, podobnie jak to czynią pozostali apostołowie oraz bracia Pańscy i Kefas? 9:6 Czy tylko mnie samemu i Barnabie nie wolno nie zarobkować? 9:7 Czy ktoś pełni kiedykolwiek służbę żołnierską pozostając na własnym żołdzie? Albo czy ktoś uprawia winnicę i nie spożywa z jej owoców? Lub czy pasie ktoś trzodę, a nie posila się jej mlekiem? 9:8 Czyż mówię to tylko na zwykły ludzki sposób? Czy nie wspomina o tym także Prawo? 9:9 Napisane jest właśnie w Prawie Mojżesza: Nie zawiążesz pyska wołowi młócącemu. Czyż o woły troszczy się Bóg, 9:10 czy też powiedział to przede wszystkim ze względu na nas? Bo przecież ze względu na nas zostało napisane, iż oracz ma orać w nadziei, a młocarz – [młócić] ufając, że będzie miał coś z tego. 9:11 Jeżeli więc my zasialiśmy wam dobra duchowe, to cóż wielkiego, że uczestniczymy w żniwie waszych dóbr doczesnych? 9:12 Jeżeli inni mają udział w waszej majętności, to czemuż raczej nie my? Nie korzystaliśmy jednak z tej możności, lecz znosimy wszystko, byle nie stwarzać żadnych przeszkód Ewangelii Chrystusowej. 9:13 Czyż nie wiecie, że ci, którzy trudzą się około ofiar, żywią się ze świątyni, a ci, którzy posługują przy ołtarzu, mają udział w [ofiarach] ołtarza? 9:14 Tak też i Pan postanowił, ażeby z Ewangelii żyli ci, którzy głoszą Ewangelię. 9:15 Lecz ja z żadnego z tych praw nie skorzystałem. Piszę zaś to, nie żeby coś osiągnąć w ten sposób. Wolałbym raczej umrzeć, niż... Nikt mnie nie pozbawi mojej chluby. 9:16 Nie jest dla mnie powodem do chluby to, że głoszę Ewangelię. Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku. Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii! 9:17 Gdybym to czynił z własnej woli, miałbym zapłatę, lecz jeśli działam nie z własnej woli, to tylko spełniam obowiązki szafarza. 9:18 Jakąż przeto mam zapłatę? Otóż tę właśnie, że głosząc Ewangelię bez żadnej zapłaty, nie korzystam z praw, jakie mi daje Ewangelia. 9:19 Tak więc nie zależąc od nikogo, stałem się niewolnikiem wszystkich, aby tym liczniejsi byli ci, których pozyskam. 9:20 Stałem się jak Żyd – dla Żydów, aby pozyskać Żydów. Dla tych, co są pod Prawem, byłem jak ten, który jest pod Prawem – choć w rzeczywistości nie byłem pod Prawem – by pozyskać tych, co pozostawali pod Prawem. 9:21 Dla zwolnionych od Prawa byłem jako nie podlegający Prawu – nie będąc zresztą wolnym od prawa Bożego, lecz podlegając prawu Chrystusowemu – by pozyskać tych, którzy nie są pod Prawem. 9:22 Dla słabych stałem się jak słaby, by pozyskać słabych. Stałem się wszystkim dla wszystkich, aby uratować za wszelką cenę choć niektórych. 9:23 Wszystko zaś czynię dla Ewangelii, by mieć w niej swój udział. 9:24 Czyż nie wiecie, że gdy zawodnicy biegną na stadionie, wszyscy wprawdzie biegną, lecz jeden tylko otrzymuje nagrodę? Przeto tak biegnijcie, abyście ją otrzymali. 9:25 Każdy, który staje do zapasów, wszystkiego sobie odmawia; oni, aby zdobyć przemijającą nagrodę, my zaś – nieprzemijającą. 9:26 Ja przeto biegnę nie jakby na oślep; walczę nie tak, jakby zadając ciosy w próżnię, 9:27 lecz poskramiam moje ciało i biorę je w niewolę, abym innym głosząc naukę, sam przypadkiem nie został uznany za niezdatnego. 10:1 Nie chciałbym, bracia, byście nie wiedzieli, że nasi ojcowie wszyscy co prawda zostawali pod obłokiem, wszyscy przeszli przez morze 10:2 i wszyscy byli ochrzczeni w [imię] Mojżesza, w obłoku i w morzu; 10:3 wszyscy też spożywali ten sam pokarm duchowy 10:4 i pili ten sam duchowy napój. Pili zaś z towarzyszącej im duchowej skały, a skałą był Chrystus. 10:5 Lecz w większości z nich nie upodobał sobie Bóg; polegli bowiem na pustyni.

10:6 Stało się zaś to wszystko, by mogło posłużyć za przykład dla nas, abyśmy nie byli skłonni do złego, jak oni zła pragngli. 10:7 Nie bądźcie też bałwochwalcami, jak niektórzy z nich, według tego, co jest napisane: Zasiadł lud, by jeść i pić, i powstali, by się oddawać rozkoszom. 10:8 Nie bądźmy też rozpustnikami, jak niektórzy spośród nich, i padło ich jednego dnia dwadzieścia trzy tysiące. 10:9 I nie kuśmy Pana, jak niektórzy z nich kusili – i poginęli od wężów. 10:10 Nie szemrajcie, jak niektórzy z nich szemrali – i zostali wytraceni przez dokonującego zagłady. 10:11 A wszystko to przydarzyło się im jako zapowiedź rzeczy przyszłych, spisane zaś zostało ku pouczeniu nas, których dosięga kres czasów. 10:12 Niech przeto ten, komu się zdaje, że stoi, baczy, aby nie upadł. 10:13 Pokusa nie nawiedziła was większa od tej, która zwykła nawiedzać ludzi. Wierny jest Bóg i nie dozwoli was kusić ponad to, co potraficie znieść, lecz zsyłając pokusę, równocześnie wskaże sposób jej pokonania, abyście mogli przetrwać. 10:14 Dlatego też, najmilsi moi, strzeżcie się bałwochwalstwa. 10:15 Mówię jak do ludzi rozsądnych. Zresztą osądźcie sami to, co mówię: 10:16 Kielich błogosławieństwa, który błogosławimy, czyż nie jest udziałem we Krwi Chrystusa? Chleb, który łamiemy, czyż nie jest udziałem w Ciele Chrystusa? 10:17 Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba. 10:18 Przypatrzcie się Izraelowi według ciała! Czyż nie są w jedności z ołtarzem ci, którzy spożywają z ofiar na ołtarzu złożonych? 10:19 Lecz cóż to znaczy? Czy może jest czymś ofiara złożona bożkom? Albo czy sam bożek jest czymś?... 10:20 Ależ właśnie to, co ofiarują poganie, demonom składają w ofierze, a nie Bogu. Nie chciałbym, byście mieli coś wspólnego z demonami. 10:21 Nie możecie pić z kielicha Pana i z kielicha demonów; nie możecie zasiadać przy stole Pana i przy stole demonów. 10:22 Czyż będziemy pobudzali Pana do zazdrości? Czyż jesteśmy mocniejsi od Niego? 10:23 Wszystko wolno, ale nie wszystko przynosi korzyść. Wszystko wolno, ale nie wszystko buduje. 10:24 Niech nikt nie szuka własnego dobra, lecz dobra bliźniego. 10:25 Tak więc wszystko, cokolwiek w jatce sprzedają, spożywajcie, niczego nie dociekając – dla spokoju sumienia. 10:26 Pańska bowiem jest ziemia i wszystko, co ją napełnia. 10:27 Jeżeli zaprosi was ktoś z niewierzących, a wy zgodzicie się przyjść, jedzcie wszystko, co wam podadzą, nie pytając o nic – dla spokoju sumienia. 10:28 A gdyby ktoś powiedział: To było złożone na ofiarę – nie jedzcie przez wzgląd na tego, który ostrzegał, i z uwagi na sumienie. 10:29 Mam na myśli sumienie nie twoje, lecz bliźniego. Bo dlaczego by czyjeś sumienie miało wyrokować o mojej wolności? 10:30 Jeśli ja coś spożywam dzięki czyniąc, to czemu mam być spotwarzany z powodu tego, za co dzięki czynię? 10:31 Przeto czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko na chwałę Bożą czyńcie. 10:32 Nie bądźcie zgorszeniem ani dla Żydów, ani dla Greków, ani dla Kościoła Bożego. 10:33 Podobnie jak ja, który się staram przypodobać wszystkim, nie szukając własnej korzyści, lecz dobra wielu, aby byli zbawieni. 11:1 Bądźcie naśladowcami moimi, tak jak ja jestem naśladowcą Chrystusa. 11:2 Pochwalam was, bracia, za to, że we wszystkim pomni na mnie jesteście i że tak, jak wam przekazałem, zachowujecie tradycję. 11:3 Chciałbym, żebyście wiedzieli, że głową każdego mężczyzny jest Chrystus, mężczyzna zaś jest głową kobiety, a głową Chrystusa – Bóg. 11:4 Każdy mężczyzna, modląc się lub prorokując z nakrytą głową, hańbi swoją głowę. 11:5 Każda zaś kobieta, modląc się lub prorokując z odkrytą głową, hańbi swoją głowę; wygląda bowiem tak, jakby była ogolona. 11:6 Jeżeli więc jakaś kobieta nie nakrywa głowy, niechże ostrzyże swe włosy. Jeśli natomiast hańbi kobietę to, że jest ostrzyżona lub ogolona, niechże nakrywa głowę. 11:7 Mężczyzna zaś nie powinien nakrywać głowy, bo jest obrazem i chwałą Boga, a kobieta jest chwałą mężczyzny. 11:8 To nie mężczyzna powstał z kobiety, lecz kobieta z mężczyzny. 11:9 Podobnie też mężczyzna nie został stworzony dla kobiety, lecz kobieta dla mężczyzny. 11:10 Oto dlaczego kobieta winna mieć na głowie znak poddania, ze względu na aniołów.

11:11 Zresztą u Pana ani mężczyzna nie jest bez kobiety, ani kobieta nie jest bez mężczyzny. 11:12 Jak bowiem kobieta powstała z mężczyzny, tak mężczyzna rodzi się przez kobietę. Wszystko zaś pochodzi od Boga. 11:13 Osądźcie zresztą sami. Czy wypada, aby kobieta z odkrytą głową modliła się do Boga? 11:14 Czyż sama natura nie poucza nas, że hańbą jest dla mężczyzny nosić długie włosy, 11:15 podczas gdy dla kobiety jest to właśnie chwałą? Włosy bowiem zostały jej dane za okrycie. 11:16 Może ktoś uważa za właściwe spierać się nadal, my jednak nie jesteśmy takiego zdania, ani my, ani Kościoły Boże. 11:17 Udzielając już pouczeń, nie pochwalam was i za to, że schodzicie się razem nie na lepsze, ale ku gorszemu. 11:18 Przede wszystkim słyszę i po części wierzę – że zdarzają się między wami spory, gdy schodzicie się razem jako Kościół. 11:19 Zresztą nawet muszą być wśród was rozdarcia, żeby się okazało, którzy są wypróbowani. 11:20 Tak więc, gdy się zbieracie, nie ma u was spożywania Wieczerzy Pańskiej. 11:21 Każdy bowiem już wcześniej zabiera się do własnego jedzenia, i tak się zdarza, że jeden jest głodny, podczas gdy drugi jest nietrzeźwy. 11:22 Czyż nie macie domów, aby tam jeść i pić? Czyż chcecie świadomie znieważać Kościół Boży i zawstydzać tych, którzy nic nie mają? Cóż wam powiem? Czy będę was chwalił? Nie, za to was nie chwalę! 11:23 Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, której został wydany, wziął chleb 11:24 i dzięki uczyniwszy połamał i rzekł: To jest ciało moje za was [wydane]. Czyńcie to na moją pamiątkę. 11:25 Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: Kielich ten jest Nowym Przymierzem we krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę. 11:26 Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie. 11:27 Dlatego też kto spożywa chleb lub pije kielich Pański niegodnie, winnym staje się Ciała i Krwi Pańskiej. 11:28 Niech przeto człowiek baczy na siebie samego, spożywając ten chleb i pijąc z tego kielicha. 11:29 Kto bowiem spożywa i pije nie zważając na Ciało [Pańskie], wyrok sobie spożywa i pije. 11:30 Dlatego to właśnie wielu wśród was słabych i chorych i wielu też pomarło. 11:31 Jeżeli zaś sami siebie osądzimy, nie będziemy sądzeni. 11:32 Lecz gdy jesteśmy sądzeni przez Pana, upomnienie otrzymujemy, abyśmy nie byli potępieni ze światem. 11:33 Tak więc, bracia moi, gdy zbieracie się, by spożywać [wieczerzę), poczekajcie jedni na drugich. 11:34 Jeżeli ktoś jest głodny, niech zaspokoi głód u siebie w domu, abyście się nie zbierali ku potępieniu [waszemu]. Co do spraw pozostalych – wydam zarządzenia, gdy do was przybędę. 12:1 Nie chciałbym, bracia, byście trwali w niewiedzy co do darów duchowych. 12:2 Wiecie, że gdyście byli poganami, ciągnęło was nieodparcie ku niemym bożkom. 12:3 Otóż zapewniam was, że nikt, pozostając pod natchnieniem Ducha Bożego, nie może mówić: Niech Jezus będzie przeklęty. Nikt też nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: Panem jest Jezus. 12:4 Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch 12:5, różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; 12:6 różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. 12:7 Wszystkim zaś objawia się Duch dla [wspólnego] dobra. 12:8 Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, 12:9 innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania przez tego samego Ducha, 12:10 innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków. 12:11 Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce. 12:12 Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. 12:13 Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, [aby stanowić] jedno ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem. 12:14 Ciało bowiem to nie jeden członek, lecz liczne [członki] 12:15 Jeśliby noga powiedziała: Ponieważ nie jestem ręką, nie należę do ciała – czy wskutek tego rzeczywiście nie należy do ciała? 12:16 Lub jeśliby ucho powiedziało: Ponieważ nie jestem okiem, nie należę do ciała czyż nie należałoby do ciała? 12:17 Gdyby całe ciało było wzrokiem, gdzież byłby słuch? Lub gdyby całe ciało było słuchem, gdzież byłoby powonienie?

12:18 Lecz Bóg, tak jak chciał, stworzył [różne członki umieszczając każdy z nich w ciele. 12:19 Gdyby całość była jednym członkiem gdzież byłoby ciało? 12:20 Tymczasem są wprawdzie liczne członki ale jedno ciało. 12:21 Nie może więc oko powiedzieć ręce: Nie jesteś mi, potrzebna, albo głowa nogom: Nie potrzebuję was. 12:22 Owszem, niezbędne dla ciała bywają te właśnie członki, które uchodzą za słabsze; 12:23 a te, które uważamy za mało godne szacunku, tym większym obdarzamy poszanowaniem. Tak przeto szczególnie się troszczymy o przyzwoitość wstydliwych członków ciała, 12:24 gdyż wobec tych, co nie należą do wstydliwych, nie istnieje taka potrzeba. Lecz Bóg tak ukształtował nasze ciało, że zyskały więcej szacunku członki z natury mało godne czci, 12:25 aby nie powstało rozdwojenie w ciele, lecz żeby poszczególne członki troszczyły się o siebie nawzajem. 12:26 Tak więc, gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki; podobnie gdy jednemu członkowi okazywane jest poszanowanie, współradują się wszystkie członki. 12:27 Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi jego członkami. 12:28 I tak ustanowił Bóg w Kościele naprzód apostołów, po wtóre proroków, po trzecie nauczycieli, a następnie tych, którzy mają moc czynienia cudów, potem tych, którzy uzdrawiają, którzy wspierają pomocą, którzy rządzą, którzy przemawiają różnymi językami. 12:29 Czyż wszyscy są apostołami? Czy wszyscy prorokują? Czy wszyscy są nauczycielami? Czy wszyscy mają moc czynienia cudów? 12:30 Czy wszyscy posiadają łaskę uzdrawiania? Czy wszyscy przemawiają językami? Czy wszyscy potrafią je tłumaczyć? 12:31 Lecz wy starajcie się o większe dary, a ja wam wskażę drogę jeszcze doskonalszą. 13:1 Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący. 13:2 Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę i wiarę taką, iż góry bym przenosił, ale miłości bym nie miał – byłbym niczym. 13:3 I choćbym rozdał na jałmużnę całą moją majętność, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic mi nie pomoże. 13:4 Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; 13:5 nie jest bezwstydna, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; 13:6 nie cieszy się z niesprawiedli-wości, lecz współweseli się z prawdą. 13:7 Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. 13:8 Miłość nigdy nie ustaje, mimo, że proroctwa się skoń-czą, choć zniknie dar języków i choć wiedzy [już] nie stanie. 13:9 Po części bowiem tylko poz-najemy, po części prorokujemy. 13:10 Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko cząst-kowe. 13:11 Gdy byłem dzieckiem, mówi-łem jak dziecko, czułem jak dziecko, myślałem jak dziecko. Kiedy zaś stałem się mężem, wyzbyłem się tego, co dziecinne. 13:12 Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; lecz wtedy [ujrzy-my] twarzą w twarz. Teraz poznaję częściowo, wtedy będę poznawał tak, jak sam zostałem poznany. 13:13 Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość, te trzy: największa z nich [jednak] jest miłość. 14:1 Starajcie się posiąść miłość, troszczcie się o dary duchowe szczególnie zaś o dar proroctwa. 14:2 Ten bowiem, kto mówi językami, nie ludziom mówi, lecz Bogu. Nikt go nie słyszy, a on pod wpływem Ducha mówi rzeczy tajemne. 14:3 Ten zaś, kto prorokuje, mówi ku zbudowaniu ludzi, ku ich pokrzepieniu i pociesze. 14:4 Ten, kto mówi językami, buduje siebie samego, kto zaś prorokuje, buduje Kościół. 14:5 Chciałbym, żebyście wszyscy mówili językami, jeszcze bardziej jednak pragnąłbym, żebyście prorokowali. Większy jest bowiem ten, kto prorokuje, niż też, kto mówi językami – chyba że jest ktoś, kto tłumaczy, aby wyszło to na zbudowanie Kościołowi. 14:6 Bo przypuśćmy, bracia, że przychodząc do was będę mówił językami: jakiż stąd pożytek dla was, jeżeli nie przemówię do was albo objawiając coś, albo przekazując jakąś wiedzę, albo prorokując, albo pouczając? 14:7 Podobnie jest z instrumentami martwymi, które dźwięki wydają, czy to będzie flet, czy cytra: jeżeli nie można odróżnić poszczególnych dźwięków, to któż zdoła rozpoznać, co się gra na flecie lub na cytrze? 14:8 Albo jeśli trąba brzmi niepewnie, któż będzie się przygotowywał do bitwy? 14:9 Tak też i wy: jeśli pod wpływem daru języków nie wypowiadacie zrozumiałych słów, któż pojmie to, co mówicie? Na wiatr będziecie mówili. 14:10 Na świecie jest takie mnóstwo [różnych] słów, ale żadne nie jest bez znaczenia. 14:11 Jeżeli jednak nie będę rozumiał, co jakieś słowo znaczy, będę barbarzyńcą dla przemawiającego, a przemawiający barbarzyńcą dla mnie.

14:12 Tak też i wy, skoro jesteście żądni darów duchowych, starajcie się posiąść w obfitości te z nich, które się przyczynią do zbudowania Kościoła. 14:13 Jeśli więc ktoś korzysta z daru językow, niech się modli, aby potrafił to wytłumaczyć. 14:14 Jeśli bowiem modlę się pod wpływem daru języków, duch mój wprawdzie się modli, ale umysł nie odnosi żadnych korzyści. 14:15 Cóż przeto pozostaje? Będę się modlił duchem, ale będę się też modlił i umysłem; będę śpiewał duchem, będę też śpiewał i umysłem. 14:16 Bo jeśli będziesz błogosławił w duchu, jakże na twoje błogosławienie odpowie “Amen" ktoś nie wtajemniczony, skoro nie rozumie tego, co ty mówisz? 14:17 Zapewne piękne jest twoje dziękczynienie, lecz drugi tym się nie zbuduje. 14:18 Dziękuję Bogu, że mówię językami lepiej od was wszystkich. 14:19 Lecz w Kościele wolę powiedzieć pięć słów według mego rozeznania, by pouczyć innych, zamiast dziesięć tysięcy wyrazów według daru języków. 14:20 Bracia, nie bądźcie dziećmi w sposobie waszego myślenia; jak niemowlęta bądźcie, gdy chodzi o zło, ale w myśleniu waszym bądźcie dojrzali. 14:21 Napisane jest bowiem w Prawie: Przez ludzi obcych języków i ust obcych będę przemawiał do tego ludu, ale i tak Mnie nie usłuchają – mówi Pan. 14:22 Tak więc dar języków jest znakiem nie dla wierzących, lecz dla pogan, proroctwo zaś nie dla pogan, lecz dla wierzących. 14:23 Kiedy się przeto zgromadzi cały Kościół i wszyscy poczną korzystać z daru języków, a wejdą na to ludzie prości oraz poganie, czyż nie powiedzą, że szalejecie? 14:24 Gdy zaś wszyscy prorokują, a wejdzie na to jakiś poganin lub człowiek prosty, będzie pouczony przez wszystkich, osądzony 14:25 i jawne staną się tajniki jego serca; a tak, upadłszy na twarz, pokłoni się Bogu, oznajmiając, że prawdziwie Bóg jest między wami. 14:26 Cóż więc pozostaje, bracia? Kiedy się razem zbieracie, ma każdy z was już to dar śpiewania hymnów, już to łaskę nauczania albo objawiania rzeczy skrytych, lub dar języków, albo wyjaśniania: wszystko niech służy zbudowaniu. 14:27 Jeżeli korzysta ktoś z daru języków, to niech mówią kolejno dwaj, najwyżej trzej, a jeden niech tłumaczy. 14:28 Gdyby nie było tłumacza, powinien zamilknąć; niech zaś mówi sobie samemu i Bogu. 14:29 Prorocy niech przemawiają po dwóch albo po trzech, a inni niech to roztrząsają. 14:30 Gdy zaś komuś innemu z siedzących dane będzie objawienie, pierwszy niech zamilknie. 14:31 Możecie bowiem w ten sposób prorokować wszyscy, jeden po drugim, aby wszyscy byli pouczeni i podniesieni na duchu. 14:32 A dary duchowe proroków niechaj zależą od proroków. 14:33 Bóg bowiem nie jest Bogiem nieładu, lecz pokoju. Tak jak to jest we wszystkich zgromadzeniach świętych, 14:34 kobiety mają na tych zgromadzeniach milczeć; nie dozwala się im bowiem mówić, lecz mają być poddane, jak to Prawo nakazuje. 14:35 A jeśli pragną się czegoś nauczyć, niech zapytają w domu swoich mężów. Nie wypada bowiem kobiecie przemawiać na zgromadzeniu. 14:36 Czyż od was wyszło słowo Boże? Albo czy tylko do was [mężczyzn] przyszło? 14:37 Jeżeli komuś wydaje się, że jest prorokiem albo że posiada duchowe dary, niech zrozumie, że to, co wam piszę, jest nakazem Pańskim. 14:38 A gdyby ktoś tego nie uznał, sam nie będzie uznany. 14:39 Tak więc, bracia moi, troszczcie się o łaskę prorokowania i nie przeszkadzajcie w korzystaniu z daru języków. 14:40 Lecz wszystko niech się odbywa godnie i w należytym porządku. 15:1 Przypominam, bracia, Ewangelię, którą wam głosiłem, którąście przyjęli i w której też trwacie. 15:2 Przez nią również będziecie zbawieni, jeżeli ją zachowacie tak, jak wam rozkazałem... Chyba żebyście uwierzyli na próżno. 15:3 Przekazałem wam na początku to, co przejąłem: że Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy, 15:4 że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia zgodnie z Pismem 15:5 i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu, 15:6 później zjawił się więcej niż pięciuset braciom równocześnie; większość z nich żyje dotąd, niektórzy zaś pomarli. 15:7 Potem ukazał się Jakubowi, później wszystkim apostołom. 15:8 W końcu, już po wszystkich, ukazał się także i mnie jako poronionemu płodowi.

15:9 Jestem bowiem najmniejszy ze wszystkich apostołów i niegodzien zwać się apostołem, bo prześladowałem Kościół Boży. 15:10 Lecz za łaską Boga jestem tym, czym jestem, a dana mi łaska Jego nie okazała się daremną; przeciwnie, pracowałem więcej od nich wszystkich, nie ja, co prawda, lecz łaska Boża ze mną. 15:11 Tak więc, czy to ja, czy inni – tak nauczamy i tak wyście uwierzyli. 15:12 Jeżeli zatem głosi się, że Chrystus zmartwychwstał, to dlaczego twierdzą niektórzy spośród was, że nie ma zmartwychwstania? 15:13 Jeśli nie ma zmartwychwstania, to i Chrystus nie zmartwychwstał. 15:14 A jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także nasza wiara. 15:15 Okazuje się bowiem, żeśmy byli fałszywymi świadkami Boga, bo skoro zmarli nie zmartwychwstaną, przeciwko Bogu świadczyliśmy, że z martwych wskrzesił Chrystusa. 15:16 Jeśli umarli nie zmartwychwstają, to i Chrystus nie zmartwychwstał. 15:17 A jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremna jest wasza wiara i aż dotąd pozostajecie w waszych grzechach. 15:18 Tak więc i ci, co pomarli w Chrystusie, poszli na zatracenie. 15:19 Jeżeli tylko w tym życiu w Chrystusie nadzieję pokładamy, jesteśmy bardziej od wszystkich ludzi godni politowania. 15:20 Tymczasem jednak Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli. 15:21 Ponieważ bowiem przez człowieka [przyszła] śmierć, przez człowieka też [dokona się] zmartwychwstanie. 15:22 I jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy będą ożywieni, 15:23 lecz każdy według własnej kolejności: Chrystus jako pierwszy, potem ci, co należą do Chrystusa, w czasie Jego przyjścia. 15:24 Wreszcie nastąpi koniec, gdy przekaże królowanie Bogu i Ojcu i gdy pokona wszelką zwierzchność, władzę i moc. 15:25 Trzeba bowiem, ażeby królował, aż położy wszystkich nieprzyjaciół u nóg swoich. 15:26 Jako ostatni wróg zostanie pokonana śmierć. 15:27 Wszystko bowiem jest rzucone pod stopy Jego. Kiedy się mówi, że wszystko jest poddane, znaczy to, że z wyjątkiem Tego, który Mu wszystko poddał. 15:28 A gdy już wszystko zostanie Mu poddane, wtedy i sam Syn zostanie poddany Temu, który Synowi poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we wszystkich. 15:29 Bo inaczej czegoż dokonają ci, co przyjmują chrzest za zmarłych? Jeżeli umarli w ogóle nie zmartwychwstają, to czemuż za nich chrzest przyjmują? 15:30 Po co też i my wystawiamy się na niebezpieczeństwo każdej godziny? 15:31 Zapewniam was, bracia, przez chlubę, jaką mam z was w Jezusie Chrystusie, Panu naszym, że każdego dnia umieram. 15:32 Jeżeli tylko ze względu na ludzi potykałem się w Efezie z dzikimi zwierzętami, to cóż mi stąd za pożytek? Skoro umarli nie zmartwychwstają, to jedzmy i pijmy, bo jutro pomrzemy. 15:33 Nie łudźcie się! Wskutek złych rozmów psują się dobre obyczaje. 15:34 Ocknijcie się naprawdę i przestańcie grzeszyć! Są bowiem wśród was tacy, którzy nie uznają Boga. Ku waszemu zawstydzeniu to mówię! 15:35 Lecz powie ktoś: A jak zmartwychwstają umarli? W jakim ukażą się ciele? 15:36 O niemądry. Przecież to, co siejesz, nie ożyje, jeżeli wprzód nie obumrze. 15:37 To, co zasiewasz, nie jest od razu ciałem, którym ma się stać potem, lecz zwykłym ziarnem, na przykład pszenicznym lub jakimś innym. 15:38 Bóg zaś takie daje mu ciało, jakie zechciał, każdemu z nasion właściwe. 15:39 Nie wszystkie ciała są takie same: inne są ciała ludzi, inne zwierząt, inne wreszcie ptaków i ryb. 15:40 Są ciała niebieskie i ziemskie, lecz inne jest piękno ciał niebieskich, inne – ziemskich. 15:41 Inny jest blask słońca, a inny – księżyca i gwiazd. Jedna gwiazda różni się jasnością od drugiej. 15:42 Podobnie rzecz się ma ze zmartwychwstaniem. Zasiewa się zniszczalne – powstaje zaś niezniszczalne, 15:43 sieje się niechwalebne – powstaje chwalebne; sieje się słabe – powstaje mocne; 15:44 zasiewa się ciało zmysłowe – powstaje ciało duchowe. Jeżeli jest ciało zmysłowe, jest też ciało duchowe. 15:45 Tak też jest napisane: Stał się pierwszy człowiek, Adam, duszą żyjącą, a ostatni Adam duchem ożywiającym. 15:46 Nie było jednak wpierw tego, co duchowe, ale to, co ziemskie; duchowe było potem. 15:47 Pierwszy człowiek z ziemi – ziemski, Drugi Człowiek – z nieba. 15:48 Jaki ów ziemski, tacy i ziemscy; jaki Ten niebieski, tacy i niebiescy. 15:49 A jak nosiliśmy obraz ziemskiego [człowieka], tak też nosić będziemy i wyobrażenie [Człowieka] niebieskiego.

15:50 Zapewniam was, bracia, że ciało i krew nie mogą posiąść królestwa Bożego i że to, co zniszczalne, nie może mieć dziedzictwa w tym, co niezniszczalne. 15:51 Oto ogłaszam wam tajemnicę: Nie wszyscy pomrzemy, lecz wszyscy będziemy odmienieni. 15:52 W jednym momencie, w mgnieniu oka, na dźwięk ostatniej trąby – zabrzmi bowiem trąba umarli powstaną nienaruszeni, a my będziemy odmienieni. 15:53 Trzeba, ażeby to, co zniszczalne, przyodziało się w to, co niezniszczalne, a to, co śmiertelne, aby się odziało w nieśmiertelność. 15:54 A kiedy już to, co zniszczalne, przyodzieje się w niezniszczalność, a to, co śmiertelne, przyodzieje się w nieśmiertelność, wtedy sprawdzą się słowa, które zostały napisane: Zwycięstwo pochłonęło śmierć. 15:55 Gdzież jest, o śmierci, twoje zwycięstwo? Gdzież jest, o śmierci, twój oścień? 15:56 Ościeniem zaś śmierci jest grzech, a siłą grzechu Prawo. 15:57 Bogu niech będą dzięki za to, że dał nam odnieść zwycięstwo przez Pana naszego Jezusa Chrystusa. 15:58 Przeto, bracia moi najmilsi, bądźcie wytrwali i niezachwiani, zajęci zawsze ofiarnie dziełem Pańskim, pamiętając, że trud wasz nie pozostaje daremny w Panu. 16:1 Jeżeli chodzi o zbiórkę, która się odbywa na rzecz świętych, zróbcie tak, jak poleciłem Kościołom Galacji. 16:2 Niechaj pierwszego dnia tygodnia każdy z was coś odłoży według tego, co uzna za właściwe, żeby nie zarządzać zbiórek dopiero wtedy, kiedy przybędę. 16:3 Kiedy zaś się zjawię, przez tych, których uznacie za godnych, poślę dar wasz z listami do Jerozolimy. 16:4 A jeśli warto będzie, żebym i ja się udał, powędrują ze mną. 16:5 Wstąpię do was, gdy będę wracał z Macedonii. Przez Macedonię bowiem przejdę tylko, 16:6 u was zaś może zatrzymam się lub nawet przezimuję, żebyście mnie odprowadzili, dokądkolwiek wyruszę. 16:7 Nie chciałbym bowiem tylko przelotnie was widzieć. Mam nadzieję pozostać z wami przez jakiś czas, jeśli Pan pozwoli. 16:8 W Efezie zostanę aż do Pięćdziesiątnicy. 16:9 Otwarła mi się bowiem wielka i obiecująca brama, a przeciwnicy są liczni. 16:10 Jeśliby zaś przybył Tymoteusz, baczcie, by nie obawiając się niczego, mógł wśród was przebywać, albowiem podobnie jak ja trudzi się dla Pańskiego dzieła. 16:11 Niech przeto nikt go nie lekceważy. Odprowadźcie go w pokoju, aby dotarł do mnie, gdyż czekam na niego z braćmi. 16:12 Co do Apollosa, brata – bardzo go prosiłem, żeby do was przybył z braćmi. Lecz w tej chwili nie okazał żadnej chęci. Przybędzie, kiedy się nadarzy sposobność. 16:13 Czuwajcie, trwajcie mocno w wierze, bądźcie mężni i umacniajcie się. 16:14 Wszystkie wasze sprawy niech się dokonują w miłości. 16:15 Napominam was, bracia: znacie dom Stefanasa jako ten, który stanowi pierwociny Achai i który się poświęcił na służbę świętym; 16:16 żebyście takim zawsze byli posłuszni, podobnie jak każdemu, kto współpracuje i współtrudzi się z wami. 16:17 Raduję się obecnością Stefanasa, Fortunata i Achaika, gdyż zastąpili mi obecność waszą. 16:18 Pokrzepili bowiem mojego i waszego ducha. Przyjmijcie ich jako takich. 16:19 Pozdrawiają was Kościoły Azji. Pozdrawiają was serdecznie w Panu Akwila i Pryscylla razem ze zbierającym się w ich domu Kościołem. 16:20 Pozdrawiają was wszyscy bracia. Pozdrówcie się wzajemnie pocałunkiem świętym. 16:21 Pozdrowienie ręką moją, Pawłową. 16:22 Jeżeli ktoś nie miłuje Pana, niech będzie wyklęty! Maranatha. 16:23 Łaska Pana Jezusa [niech będzie] z wami. 16:24 Miłość moja z wami wszystkimi w Chrystusie Jezusie. 7. LIST DRUGI PAWŁA DO KORYNTIAN 1:1 Paweł, z woli Bożej apostoł Chrystusa Jezusa, i Tymoteusz, brat, do Kościoła Bożego, który jest w Koryncie, ze wszystkimi świętymi, jacy są w całej Achai. 1:2 Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i Pana Jezusa Chrystusa. 1:3 Błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy, 1:4 Ten, który nas pociesza w każdym naszym utrapieniu, byśmy sami pocieszać mogli tych, co są w jakiejkolwiek udręce, pociechą, której doznajemy od Boga. 1:5 Jak bowiem obfitują w nas cierpienia Chrystusa, tak też wielkiej doznajemy przez Chrystusa pociechy. 1:6 Ale gdy znosimy udręki – to dla pociechy i zbawienia waszego; a gdy pocieszani jesteśmy – to dla waszej pociechy, sprawiającej, że z wytrwałością znosicie te same cierpienia, których i my doznajemy.

1:7 A nadzieja nasza co do was jest silna, bo wiemy, że jak cierpień jesteście współuczestnikami, tak też i naszej pociechy. 1:8 Nie chciałbym bowiem, bracia, byście nie wiedzieli o udręce doznanej przez nas w Azji; jak do ostateczności i ponad siły byliśmy doświadczani, tak iż zwątpiliśmy, czy uda się nam wyjść cało z życiem. 1:9 Lecz właśnie w samym sobie znaleźliśmy wyrok śmierci: aby nie ufać sobie samemu, lecz Bogu, który wskrzesza umarłych. 1:10 On to ocalił nas tylekroć od śmierci i nadal będzie ocalał. Tak, mamy nadzieję, że nadal będzie nas ratował 1:11 przy współudziale waszych za nas modlitw, aby w ten sposób wielu dzięki składało za dar dla wielu w nas złożony. 1:12 Chlubą bowiem jest dla nas świadectwo naszego sumienia, bow prostocie serca i szczerości wobec Boga, a nie według mądrości ciała, lecz według łaski Bożej postępowaliśmy na tym świecie, szczególnie względem was. 1:13 Nie piszemy wam bowiem czegoś innego niż to, coście czytali i coście zrozumieli. Mam nadzieję, że i do końca będziecie nas rozumieć tak, 1:14 jak już po części zostaliśmy przez was zrozumiani: mianowicie, że w dzień Pana naszego Jezusa ja będę waszą chlubą, tak jak i wy moją. 1:15 W tym przeświadczeniu postanowiłem już wcześniej do was przybyć – byście dostąpili powtórnej łaski 1:16 następnie udać się do was do Macedonii i z Macedonii znów przyjść do was, po to, byście mnie wyprawili w podróż do Judei. 1:17 Czyż więc poczynałem sobie lekkomyślnie, wszystko to zamierzając? Albo układając to, czym postanawiał według ciała w ten sposób, iżby “tak, tak" było u mnie równocześnie “nie, nie"? 1:18 Bóg mi świadkiem, że w tym, co do was mówię, nie ma równocześnie “tak" i “nie". 1:19 Syn Boży, Chrystus Jezus, Ten, którego głosiłem wam ja i Sylwan, i Tymoteusz, nie był “tak" i “nie", lecz dokonało się w Nim “tak". 1:20 Albowiem ile tylko obietnic Bożych wszystkie są w Nim “tak". Dlatego też przez Niego wypowiada się nasze “Amen", Bogu na chwałę. 1:21 Tym zaś, który umacnia nas wespół z wami w Chrystusie i który nas namaścił, jest Bóg. 1:22 On też wycisnął na nas pieczęć i zostawił zadatek Ducha w sercach naszych. 1:23 A ja wzywam Boga na świadka mojej duszy, iż tylko aby was oszczędzić, nie przybyłem do Koryntu. 1:24 Nie żeby okazać nasze władztwo nad wiarą waszą, bo przecież jesteśmy współtwórcami radości waszej: wiarą bowiem stoicie. 2:1 Sam to sobie postanowiłem, by nie przychodzić do was ponownie w smutku. 2:2 Jeżeli ja was zasmucam, któż mi radość sprawi, jeśli nie ten, którego ja zasmucam? 2:3 A napisałem to, aby nie doznać podwójnego smutku, gdy przybędę do tych, od których winienem doznawać radości; zresztą jestem przeświadczony co do was wszystkich, że moja radość jest także waszą radością. 2:4 Pisałem bowiem do was będąc w wielkiej rozterce i ucisku serca, wśród wielu łez, nie po to, aby was zasmucić, lecz żebyście wiedzieli, jak tym bardziej was miłuję. 2:5 Jeżeli zaś ktoś smutek sprawił, to nie mnie, lecz po części – by nie przesadzać – wam wszystkim. 2:6 Niech już takiemu wystarczy kara wymierzona przez większość spośród was. 2:7 Raczej wypada teraz wybaczyć mu i podtrzymać go na duchu, aby nie popadł ów człowiek w rozpaczliwy smutek. 2:8 Dlatego napominam was, abyście z miłością sprawę jego rozstrzygnęli. 2:9 W tym też celu napisałem, aby was wypróbować i aby się przekonać, czy we wszystkim jesteście posłuszni. 2:10 Komu zaś cokolwiek wybaczyliście, ja też [mu wybaczam]. Co bowiem wybaczyłem, jeżeli coś wybaczyłem, uczyniłem to dla was wobec Chrystusa, 2:11 ażeby nie uwiódł nas szatan, którego knowania dobrze są nam znane. 2:12 Kiedy przybyłem do Troady, by głosić Ewangelię Chrystusa, a bramy były mi otwarte w Panu, 2:13 duch mój nie zaznał spokoju, bo nie spotkałem Tytusa, brata mojego. Pożegnałem się przeto i wyruszyłem do Macedonii. 2:14 Lecz Bogu niech będą dzięki za to, że pozwala nam zawsze zwyciężać w Chrystusie i roznosić po wszystkich miejscach woń Jego poznania. 2:15 Jesteśmy bowiem miłą Bogu wonnością Chrystusa zarówno dla tych, którzy dostępują zbawienia, jak i dla tych, którzy idą na zatracenie; 2:16 dla jednych jest to zapach zgubny – na śmierć, dla drugich zapach ożywiający – na życie. A któż potrafi to zrobić?

2:17 Nie jesteśmy bowiem jak wielu, którzy kupczą słowem Bożym, lecz ze szczerości, jak od Boga mówimy w Chrystusie przed Bogiem. 3:1 Czyż ponownie zaczniemy samych siebie zalecać? Albo czy potrzebujemy, jak niektórzy, listów polecających do was lub od was? 3:2 Wy jesteście naszym listem, pisanym w sercach naszych, listem, który znają i czytają wszyscy ludzie. 3:3 Powszechnie o was wiadomo, żeście listem Chrystusowym dzięki naszemu posługiwaniu, listem napisanym nie atramentem, lecz Duchem Boga żywego; nie na kamiennych tablicach, lecz na żywych tablicach serc. 3:4 A jeżeli dzięki Chrystusowi taką ufność w Bogu pokładamy, 3:5 to nie dlatego, żebyśmy uważali, że jesteśmy w stanie pomyśleć coś sami z siebie, lecz [wiemy, że] ta możność nasza jest z Boga. 3:6 On też sprawił, że mogliśmy stać się sługami Nowego Przymierza, przymierza nie litery, lecz Ducha; litera bowiem zabija, Duch zaś ożywia. 3:7 Lecz jeśli posługiwanie śmierci, utrwalone literami w kamieniu, dokonywało się w chwale, tak iż synowie Izraela nie mogli spoglądać na oblicze Mojżesza z powodu blasku jego oblicza, który miał przeminąć, 3:8 to o ileż bardziej pełne chwały będzie posługiwanie Ducha? 3:9 Jeżeli bowiem posługiwanie potępieniu jest chwałą, to o ileż bardziej będzie obfitować w chwałę posługiwanie sprawiedliwości. 3:10 Wobec przeogromnej chwały okazało się w ogóle bez chwały to, co miało chwałę tylko częściową. 3:11 Jeżeli zaś to, co przemijające, było w chwale, daleko więcej cieszy się chwałą to, co trwa. 3:12 Żywiąc przeto taką nadzieję, z jawną swobodą postępujemy, 3:13 a nie tak jak Mojżesz, który zakrywał sobie twarz, ażeby synowie Izraela nie patrzyli na kres tego, co było przemijające. 3:14 Ale stępiały ich umysły. I tak aż do dnia dzisiejszego, gdy czytają Stare Przymierze, pozostaje [nad nimi) ta sama zasłona, bo odsłania się ona w Chrystusie. 3:15 I aż po dzień dzisiejszy, gdy czytają Mojżesza, zasłona spoczywa na ich sercach. 3:16 A kiedy ktoś zwraca się do Pana, zasłona opada. 3:17 Pan zaś jest Duchem, a gdzie jest Duch Pański – tam wolność. 3:18 My wszyscy z odsłoniętą twarzą wpatrujemy się w jasność Pańską jakby w zwierciadle; za sprawą Ducha Pańskiego, coraz bardziej jaśniejąc, upodabniamy się do Jego obrazu. 4:1 Przeto oddani posługiwaniu zleconemu nam przez miłosierdzie, nie upadamy na duchu. 4:2 Unikamy postępowania ukrywającego sprawy hańbiące, nie uciekamy się do żadnych podstępów ani nie fałszujemy słowa Bożego, lecz okazywaniem prawdy przedstawiamy siebie samych w obliczu Boga osądowi sumienia każdego człowieka. 4:3 A jeśli nawet Ewangelia nasza jest ukryta, to tylko dla tych, którzy idą na zatracenie, 4:4 dla niewiernych, których umysły zaślepił bóg tego świata, aby nie olśnił ich blask Ewangelii chwały Chrystusa, który jest obrazem Boga. 4:5 Nie głosimy bowiem siebie samych, lecz Chrystusa Jezusa jako Pana, a nas – jako sługi wasze przez Jezusa. 4:6 Albowiem Bóg, Ten, który rozkazał ciemnościom, by zajaśniały światłem, zabłysnął w naszych sercach, by olśnić nas jasnością poznania chwały Bożej na obliczu Chrystusa. 4:7 Przechowujemy zaś ten skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas. 4:8 Zewsząd cierpienia znosimy, lecz nie poddajemy się zwątpieniu; żyjemy w niedostatku, lecz nie rozpaczamy; 4:9 znosimy prześladowania, lecz nie czujemy się osamotnieni; obalają nas na ziemię, lecz nie giniemy. 4:10 Nosimy nieustannie w ciele naszym konanie Jezusa, aby życie Jezusa objawiało się w naszym ciele. 4:11 Ciągle bowiem jesteśmy wydawani na śmierć z powodu Jezusa, aby życie Jezusa było widoczne w naszym śmiertelnym ciele. 4:12 Tak więc działa w nas śmierć, podczas gdy w was – życie. 4:13 Cieszę się przeto owym duchem wiary, wedle którego napisano: Uwierzyłem, dlatego przemówiłem; my także wierzymy i dlatego mówimy, 4:14 przekonani, że Ten, który wskrzesił Jezusa, z Jezusem przywróci życie także nam i stawi nas przed sobą razem z wami. 4:15 Wszystko to bowiem dla was, ażeby łaska, obfitująca we wdzięczność wielu, pomnażała się Bogu na chwałę. 4:16 Dlatego to nie poddajemy się zwątpieniu, chociaż bowiem niszczeje nasz człowiek zewnętrzny, to jednak ten, który jest wewnątrz, odnawia się z dnia na dzień.

4:17 Niewielkie bowiem utrapienia nasze obecnego czasu gotują bezmiar chwały przyszłego wieku 4:18 dla nas, którzy się wpatrujemy nie w to, co widzialne, lecz w to, co niewidzialne. To bowiem, co widzialne, przemija, to zaś, co niewidzialne, trwa wiecznie. 5:1 Wiemy bowiem, że kiedy zniszczeje nasz przybytek doczesnego zamieszkania, będziemy mieli mieszkanie od Boga, dom nie ręką uczyniony, lecz wiecznie trwały w niebie. 5:2 Tak przeto teraz wzdychamy, pragnąc przyodziać się w nasz niebieski przybytek, 5:3 jeśli tylko odziani, a nie nadzy będziemy. 5:4 Dlatego właśnie udręczeni wzdychamy, pozostając w tym przybytku, bo nie chcielibyśmy go utracić, lecz przywdziać nań nowe odzienie, aby to, co śmiertelne, wchłonięte zostało przez życie. 5:5 A Bóg, który nas do tego przeznaczył, daje nam Ducha jako zadatek. 5:6 Tak więc, mając tę ufność, wierzymy, że jak długo pozostajemy w ciele, jesteśmy pielgrzymami z daleka od Pana. 5:7 Albowiem według wiary, a nie dzięki widzeniu postępujemy. 5:8 Mamy jednak nadzieję... i chcielibyśmy raczej opuścić nasze ciało i stanąć w obliczu Pana. 5:9 Dlatego też staramy się Jemu podobać, czy to gdy z Nim, czy gdy z daleka od Niego jesteśmy. 5:10 Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę za uczynki dokonane w ciele, złe lub dobre. 5:11 Tak więc, przejęci bojaźnią Pana, przekonujemy ludzi, wobec Boga zaś wszystko w nas odkryte. Mam zresztą nadzieję, że i dla waszych sumień nie ma w nas nic zakrytego. 5:12 Mówimy to, nie żeby znów wam siebie zalecać, lecz by dać wam sposobność do chlubienia się nami, iżbyście w ten sposób mogli odpowiedzieć tym, którzy przechwalają się swą powierzchownością, a nie wnętrzem własnego serca. 5:13 Jeśli bowiem odchodzimy od zmysłów – to ze względu na Boga, jeżeli przytomni jesteśmy – to ze względu na was. 5:14 Albowiem miłość Chrystusa przynagla nas, pomnych na to, że skoro jeden umarł za wszystkich, to wszyscy pomarli. 5:15 A właśnie za wszystkich umarł [Chrystus] po to, aby ci, co żyją, już nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał. 5:16 Tak więc i my odtąd już nikogo nie znamy według ciała; a jeśli nawet wedlug ciała poznaliśmy Chrystusa, to już więcej nie znamy Go w ten sposób. 5:17 Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto wszystko stało się nowe. 5:18 Wszystko zaś to pochodzi od Boga, który pojednał nas z sobą przez Chrystusa i zlecił nam posługę jednania. 5:19 Albowiem w Chrystusie Bóg jednał ze sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów, nam zaś przekazując słowo jednania. 5:20 Tak więc w imieniu Chrystusa spełniamy posłannictwo jakby Boga samego, który przez nas udziela napomnień. W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem. 5:21 On to dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą. 6:1 Współdziałając zaś z Nim, napominamy was, abyście nie przyjmowali na próżno łaski Bożej. 6:2 Mówi bowiem [Pismo]: W czasie pomyślnym wysłuchałem cię, w dniu zbawienia przyszedłem ci z pomocą. Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia. 6:3 Nie dając nikomu sposobności do zgorszenia, aby nie wyszydzano naszej posługi, 6:4 okazujemy się sługami Boga przez wszystko: przez wielką cierpliwość, wśród utrapień, przeciwności i ucisków, 6:5 w chłostach, więzieniach, podczas rozruchów, w trudach, nocnych czuwaniach i w postach, 6:6 przez czystość i umiejętność, przez wielkoduszność i łagodność, przez [objawy] Ducha Świętego i miłość nieobłudną, 6:7 przez głoszenie prawdy i moc Bożą, przez oręż sprawiedliwości zaczepny i obronny, 6:8 wśród czci i pohańbienia, przez zniesławienie i dobrą sławę. Uchodzący za kłamców, a przecież prawdomówni, niby nieznani, a przecież dobrze znani, 6:9 niby umierający, a oto żyjemy, jakby karceni, lecz nie uśmiercani, 6:10 jakby smutni, lecz zawsze radośni, jakby ubodzy, a jednak wzbogacający wielu, jako ci, którzy nic nie mają, a posiadają wszystko. 6:11 Usta nasze otwarły się do was, Koryntianie, rozszerzyło się nasze serce. 6:12 Nie brak wam miejsca w moim sercu, lecz w waszych sercach jest ciasno. 6:13 Odpłacając się nam w ten sposób, otwórzcie się i wy: jak do swoich dzieci mówię.

6:14 Nie sprzęgajcie się z niewierzącymi do jednego jarzma. Cóż bowiem ma wspólnego sprawiedliwość z niesprawiedliwością? Albo cóż ma wspólnego światło z ciemnością? 6:15 Albo jakaż jest wspólnota Chrystusa z Beliarem lub wierzącego z niewiernym? 6:16 Co wreszcie łączy świątynię Boga z bożkami? Bo my jesteśmy świątynią Boga żywego według tego, co mówi Bóg: Zamieszkam z nimi i będę cho-dził wśród nich, i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. 6:17 Przeto wyjdźcie spośród nichi odłączcie się od nich, mówi Pan, i nie tykajcie tego, co nieczy–ste, a Ja was przyjmę 6:18 i będę wam Ojcem, a wy będziecie moimi synami i córkami mówi Pan wszechmocny. 7:1 Mając przeto takie obietnice, najmilsi, oczyśćmy się z wszelkich brudów ciała i ducha, dopełniając uświęcenia naszego w bojaźni Bożej. 7:2 Otwórzcie się dla nas! Nikogośmy nie skrzywdzili, nikogo nie przywiedli do upadku, nikogo nie oszukali. 7:3 Nie mówię tego, żeby was potępiać. Powiedziałem już, że pozostajecie w sercu naszym na wspólną śmierć i wspólne z nami życie. 7:4 Z wielką ufnością odnoszę się do was, chlubię się wami bardzo. Pełen jestem pociechy, opływam w radość mimo wielkich naszych ucisków. 7:5 Kiedyśmy przybyli do Macedonii, nasze ciało nie doznało żadnej ulgi, lecz zewsząd byliśmy dręczeni: zewnątrz walki, wewnątrz obawy. 7:6 Lecz Pocieszyciel pokornych, Bóg, podniósł i nas na duchu przybyciem Tytusa. 7:7 Nie tylko zresztą jego przybyciem, ale i pociechą, jakiej doznał wśród was, gdy nam opowiadał o waszej tęsknocie, o waszych łzach, o waszym zabieganiu o mnie, tak że radowałem się jeszcze bardziej. 7:8 A chociaż może i zasmuciłem was moim listem, to nie żałuję tego; nawet zresztą gdybym i żałował, widząc, że list ów napełnił was na pewien czas smutkiem, 7:9 to teraz raduję się – nie dlatego, żeście się zasmucili, ale żeście się zasmucili ku nawróceniu. Zasmuciliście się bowiem po Bożemu, tak iż nie ponieśliście przez nas żadnej szkody. 7:10 Bo smutek, który jest z Boga, dokonuje zbawiennego nawrócenia, i tego się nie żałuje, smutek zaś tego świata sprawia śmierć. 7:11 To bowiem, że zasmuciliście się po Bożemu – jakąż wzbudziło w was gorliwość, obronę, oburzenie, bojaźń, tęsknotę, zapał i potrzebę wymierzenia kary! We wszystkim okazaliście się bez nagany. 7:12 Dlatego też choć napisałem wam tak, to nie z powodu tego, który dopuścił się niesprawiedliwości, ani nie przez wzgląd na pokrzywdzonego, lecz by okazać nasze wobec Boga zatroskanie o was. 7:13 Tak więc doznaliśmy pociechy. A radość nasza spotęgowała się jeszcze bardziej tą radością, jakiej doznał Tytus, przez was wszystkich podniesiony na duchu. 7:14 Przeto jeśli się wami chlubiłem przed nim, nie doznałem zawstydzenia. Podobnie jak wszystko mówiliśmy wam zgodnie z prawdą, tak też prawdziwą jest nasza chluba wobec Tytusa. 7:15 Serce zaś jego jeszcze bardziej lgnie ku wam, gdy wspomina wasze posłuszeństwo i to, jak przyjęliście go z bojaźnią i drżeniem. 7:16 Cieszę się, że we wszystkim mogę wam ufać. 8:1 Donosimy wam, bracia, o łasce Bożej, jakiej dostąpiły Kościoły Macedonii, 8:2 jak to w dotkliwej próbie ucisku uradowali się bardzo i jak skrajne ich ubóstwo zajaśniało bogactwem prostoty. 8:3 Według możliwości, a nawet – zaświadczam to – ponad swe możliwości okazali gotowość, 8:4 nalegając na nas bardzo i prosząc o łaskę współdziałania w posłudze na rzecz świętych. 8:5 I nie tylko tak było, jakeśmy się spodziewali, lecz ofiarowali siebie samych najpierw Panu, a potem nam przez wolę Bożą. 8:6 Poprosiliśmy więc Tytusa, aby, jak to już rozpoczął, tak też i dokonał tego dzieła miłosierdzia. 8:7 A podobnie jak obfitujecie we wszystko, w wiarę, w mowę, w wiedzę, we wszelką gorliwość, w miłość naszą do was, tak też obyście i w tę łaskę obfitowali. 8:8 Nie mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych, wypróbować waszą miłość. 8:9 Znacie przecież łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa, który będąc bogaty, dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić. 8:10 Tak więc udzielam wam rady, a to przyniesie pożytek wam, którzy zaczęliście już ubiegłego roku nie tylko chcieć, lecz i działać. 8:11 Doprowadźcie teraz to dzieło do końca, aby czynne podzielenie się tym, co macie, potwierdzało waszą chętną gotowość. 8:12 A gotowość uznaje się nie według tego, czego się nie ma, lecz według tego, co się ma. 8:13 Nie o to bowiem idzie, żeby innym sprawiać ulgę, a sobie utrapienie, lecz żeby była równość.

8:14 Teraz więc niech wasz dostatek przyjdzie z pomocą ich potrzebom, aby ich bogactwo było wam pomocą w waszych niedostatkach i aby nastała równość według tego, co jest napisane: 8:15 Nie miał za wiele ten, kto miał dużo. Nie miał za mało ten, kto miał niewiele. 8:16 A Bogu niech będą dzięki za to, że wszczepił tę troskę o was w serce Tytusa, 8:17 iż przyjął zachętę, a będąc jeszcze bardziej gorliwym, z własnej woli wybrał się do was. 8:18 Posłaliśmy z nim brata, którego sława w Ewangelii rozchodzi się po wszystkich Kościołach. 8:19 Co więcej, przez same Kościoły został on ustanowiony towarzyszem naszej podróży w tym dziele, około którego się trudzimy ku chwale samego Pana i ku zaspokojeniu naszego pragnienia, 8:20 wystrzegając się tego, by ktoś na nas nie sarkał z okazji darów, tak obficie przez nas zebranych. 8:21 Staramy się bowiem o dobro nie tylko wobec Pana, lecz także wobec ludzi. 8:22 Posłaliśmy z nim również brata naszego, którego gorliwość mieliśmy sposobność wielokrotnie wypróbować, a który teraz, naprawdę ufając wam, okazał się jeszcze bardziej gorliwym. 8:23 Tytus jest moim towarzyszem i trudzi się ze mną dla was; a bracia nasi – to wysłańcy Kościołów, chwała Chrystusa. 8:24 Okażcie więc im wobec Kościoła waszą miłość i dowody naszej z was chluby. 9:1 O posłudze zaś, którą się pełni dla świętych, nie potrzebuję wam pisać. 9:2 Znam bowiem waszą gorliwość, dzięki której chlubię się wami wśród Macedończyków: Achaja gotowa jest już od zeszłego roku. I tak wasza gorliwość pobudziła wielu do współzawodnictwa. 9:3 Posłałem zaś braci, aby pod tym względem nie była daremna nasza chluba z was, abyście – jak to już powiedziałem – byli gotowi. 9:4 Gdyby bowiem przybyli ze mną Macedończycy i gdyby stwierdzili, żeście nie przygotowani, zawstydzilibyśmy się my – nie chcę już mówić, że i wy – z powodu takiego stanu rzeczy. 9:5 Uważałem przeto za konieczne prosić braci, aby przybyli wcześniej do was i przygotowali już przedtem obiecaną przez was darowiznę, która oby się okazała hojnością, a nie sknerstwem. 9:6 Tak bowiem jest: kto skąpo sieje, ten skąpo i zbiera, kto zaś hojnie sieje, tej hojnie też zbierać będzie. 9:7 Każdy niech przeto postąpi tak, jak mu nakazuje jego własne serce, nie żałując i nie czując się przymuszonym, albowiem radosnego dawcę miłuje Bóg. 9:8 A Bóg może zlać na was całą obfitość łaski, tak byście mając wszystkiego i zawsze pod dostatkiem, bogaci byli we wszystkie dobre uczynki 9:9 według tego, co jest napisane: Rozproszył, dał ubogim, sprawiedliwość Jego trwa na wieki. 9:10 Ten zaś, który daje ziarno siewcy, i chleba dostarczy ku pokrzepieniu, i ziarno rozmnoży, i zwiększy plon waszej sprawiedliwości. 9:11 Wzbogaceni we wszystko, będziecie pełni wszelkiej prostoty, która składa przez nas dziękczynienie Bogu. 9:12 Posługiwanie bowiem tej sprawie społecznej nie tylko uzupełnia to, na co nie stać świętych, lecz obfituje w liczne dzięki składane Bogu. 9:13 Ci, którzy oddają się tej posłudze, wielbią Boga za to, żeście posłuszni w wyznawaniu Ewangelii Chrystusa, a w prostocie stanowicie jedno z nimi i ze wszystkimi. 9:14 A w swych modlitwach za was okazują wam miłość z powodu przebogatej w was łaski Boga. 9:15 Dzięki Bogu za Jego dar niewypowiedziany. 10:1 Zresztą ja sam, Paweł, upominam was przez cichość i łagodność Chrystusa, ja, który będąc między wami, uchodzę w oczach waszych za pokornego, a z daleka od was jestem dla was zbyt surowy, 10:2 ja was proszę: żebym nie musiał odwołać się do tej surowości, na jaką zamierzam się zdobyć względem tych, którzy sądzą, że postępujemy według ciała. 10:3 Chociaż bowiem w ciele pozostajemy, nie prowadzimy walki według ciała, 10:4 gdyż oręż bojowania naszego nie jest z ciała, lecz posiada moc burzenia, dla Boga, twierdz warownych. Udaremniamy ukryte knowania 10:5 i wszelką wyniosłość przeciwną poznaniu Boga, i wszelki umysł poddajemy w posłuszeństwo Chrystusowi 10:6 z gotowością ukarania każdego nieposłuszeństwa, kiedy już wasze posłuszeństwo stanie się doskonałe. 10:7 Zauważcie to, co [jest zresztą] oczywiste! Jeżeli ktoś jest przekonany, że należy do Chrystusa, niechże znów weźmie pod rozwagę i to, że my również, podobnie jak on, jesteśmy Chrystusowi. 10:8 Choćby mi bowiem wypadło jeszcze bardziej chlubić się z władzy, jaką nam dał Pan ku zbudowaniu, a nie ku zagładzie waszej, nie będę się wstydził dlatego (rzekomo), 10:9 iżby się nie wydawało, że chcę was straszyć listami. 10:10 Listy bowiem – jak utrzymują – są groźne i nieubłagane, lecz gdy się zjawia osobiście, jest słaby, a jego mowa nic nie znaczy.

10:11 Kto tak sądzi, niech sobie zapamięta, że jakimi jesteśmy w słowach naszych listów będąc poza wami, takimi też będziemy w czynie jako obecni wśród was. 10:12 Nie mamy bowiem odwagi ani równać się [z niektórymi], ani stawiać siebie obok tych, którzy zachwalają sami siebie; nie okazują wielkiego rozsądku, gdy siebie samych mierzą miarą własnej osoby i porównują się sami z sobą. 10:13 My nie będziemy się wynosili ponad miarę, lecz będziemy się oceniali według granic wyznaczonych nam przez Boga, a sięgających aż do was. 10:14 Nie przekraczamy bowiem [słusznej] miary jak ci, którzy do was jeszcze nie dotarli; przecież doszliśmy do was z Ewangelią Chrystusa. 10:15 Nie przechwalamy się ponad miarę kosztem cudzych trudów. Mamy jednak nadzieję, że w miarę rosnącej w was wiary my również wzrastać będziemy według naszej miary, 10:16 niosąc Ewangelię poza wasze granice, a nie chlubiąc się tym, co już było dokonane przez innych. 10:17 Ten, kto się chlubi, w Panu niech się chlubi. 10:18 Nie ten jest bowiem wypróbowany, kto się sam przechwala, lecz ten, kogo uznaje Pan. 11:1 O, gdybyście mogli znieść trochę szaleństwa z mej strony! Ależ tak, wy i mnie zniesiecie! 11:2 Jestem bowiem o was zazdrosny Boską zazdrością. Poślubiłem was przecież jednemu mężowi, by was przedstawić Chrystusowi jako czystą dziewicę. 11:3 Obawiam się jednak ażeby nie były odwiedzione umysły wasze od prostoty [i czystości] wobec Chrystusa w taki sposób, jak w swojej chytrości wąż uwiódł Ewę. 11:4 Jeśli bowiem przychodzi ktoś i głosi wam innego Jezusa, jakiegośmy wam nie głosili, lub bierzecie innego ducha, któregoście nie otrzymali, albo inną ewangelię, nie tę, którąście przyjęli – znosicie to spokojnie. 11:5 Otóż sądzę, że dokonałem nie mniej niż “wielcy apostołowie". 11:6 Choć bowiem niewprawny w słowie, to jednak nie jestem pozbawiony wiedzy. Zresztą ujawniliśmy się wobec was we wszystkim, pod każdym względem. 11:7 Czyż popełniłem jakiś grzech przez to, że poniżałem siebie, by was wywyższyć? Że za darmo głosiłem wam Ewangelię Bożą? 11:8 Ogołacałem inne Kościoły, biorąc, co potrzebne do życia, aby wam przyjść z pomocą. 11:9 A kiedy byłem u was i znajdowałem się w potrzebie, nikomu nie okazałem się ciężarem. Czego mi nie dostawało, to dopełnili bracia przybyli z Macedonii. W niczym nie obciążałem was i nadal nie będę was obciążał. 11:10 Zapewniam was przez będącą we mnie prawdę Chrystusa, że nikt w granicach Achai nie wydrze mi tego tytułu do chluby. 11:11 Dlaczego? Czy dlatego, że was nie miłuję? Bóg to wie. 11:12 Co zaś czynię, będę i nadal czynił, aby nie mieli sposobności do chlubienia się ci, którzy jej szukają; aby byli jak i my w tym, z czego się chlubią. 11:13 Ci fałszywi apostołowie to podstępni działacze, udający apostołów Chrystusa. 11:14 I nic dziwnego. Sam bowiem szatan podaje się za anioła światłości. 11:15 Nic przeto wielkiego, że i jego słudzy podszywają się pod sprawiedliwość. Ale skończą według dzieł swoich. 11:16 Jeszcze raz mówię: niech mnie nikt nie uważa za szaleńca, a jeżeli już tak, to przyjmijcie mnie nawet jako szaleńca, abym i ja mógł się nieco pochełpić. 11:17 To, co powiem, nie według Pana powiem, lecz jakby w szaleństwie, mając rzekomy powód do chluby. 11:18 Ponieważ wielu przechwala się według ciała – i ja będę się przechwalał. 11:19 Chętnie przecież znosicie głupców, sami będąc mądrymi. 11:20 Zezwalacie na to, że was ktoś bierze w niewolę, że was objada, wyzyskuje, że was z góry traktuje, że was policzkuje. 11:21 Mówię to ku waszemu zawstydzeniu, tak jakbym chciał okazać moją pod tym względem słabość. Jeżeli inni zdobywają się na odwagę – mówię jak szalony – to i ja się odważam. 11:22 Hebrajczykami są? Ja także. Izraelitami są? Ja również. Potomstwem Abrahama? I ja. 11:23 Są sługami Chrystusa? Zdobędę się na szaleństwo: ja jeszcze bardziej! Bardziej przez trudy, bardziej przez więzienia; daleko bardziej przez chłosty, przez częste niebezpieczeństwa śmierci. 11:24 Od Żydów pięciokroć byłem bity po czterdzieści razów bez jednego. 11:25 Trzy razy byłem sieczony rózgami, raz kamienowany, trzykroć byłem rozbitkiem na morzu, przez dzień i noc przebywałem na głębinie morskiej. 11:26 Często w podróżach, w niebezpieczeństwach na rzekach, w niebezpieczeństwach od zbójców, w niebezpieczeństwach od własnego narodu, w niebezpieczeństwach od pogan, w niebezpieczeństwach w mieście, w niebezpieczeństwach na pustkowiu, w niebezpieczeństwach na morzu, w niebezpieczeństwach od fałszywych braci;

11:27 nagości, 11:28 11:29 11:30 11:31 11:32 pojmać. 11:33

w pracy i umęczeniu, często na czuwaniu, w głodzie i pragnieniu, w licznych postach, w zimnie i nie mówiąc już o mojej codziennej udręce płynącej z zatroskania o wszystkie Kościoły. Któż odczuwa słabość, bym i ja nie czuł się słabym? Któż doznaje zgorszenia, żebym i ja nie płonął? Jeżeli już trzeba się chlubić, będę się chlubił z moich słabości. Bóg i Ojciec Pana Jezusa, Ten, który jest błogosławiony na wieki, wie, że nie kłamię. W Damaszku namiestnik króla Aretasa rozkazał pilnować miasta Damasceńczyków, chcąc mnie Ale przez okno spuszczono mnie w koszu przez mur i tak uszedłem rąk jego.

12:1 Jeżeli trzeba się chlubić – choć co prawda nie wypada przejdę do widzeń i objawień Pańskich. 12:2 Znam człowieka w Chrystusie, który przed laty czternastu – czy w ciele, nie wiem, czy poza ciałem, też nie wiem, Bóg to wie – został porwany aż do trzeciego nieba. 12:3 I wiem, że człowiek ten – czy w ciele, nie wiem, czy poza ciałem, też nie wiem, Bóg to wie – 12:4 został uniesiony do raju i słyszał tajemne słowa, których się nie godzi człowiekowi powtarzać. 12:5 Z tego więc będę się chlubił, a sobą samym nie będę się przechwalał, chyba że moimi słabościami. 12:6 Zresztą choćbym i chciał się chlubić, nie byłbym szaleńcem; powiedziałbym tylko prawdę. Powstrzymuję się jednak, aby mnie nikt nie szacował ponad to, co widzi we mnie lub co ode mnie słyszy. 12:7 Aby zaś nie wynosił mnie zbytnio ogrom objawień, dany mi został oścień dla ciała, wysłannik szatana, który mnie policzkuje, żebym się nie unosił pychą. 12:8 Dlatego trzykrotnie prosiłem Pana, aby odszedł ode mnie, 12:9 lecz [Pan] mi powiedział: Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali. Najchętniej więc będę się chełpił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa. 12:10 Dlatego mam upodobanie w słabościach, w obelgach, w niedostatkach, w prześladowaniach, w uciskach z powodu Chrystusa. Albowiem ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny. 12:11 Oszalałem, a wyście mnie do tego zmusili! To wy powinniście wyrażać mi uznanie. W niczym przecież nie byłem mniejszy od “wielkich apostołów", chociaż jestem niczym. 12:12 Dowody [mojego] apostolstwa okazały się pośród was przez wielką cierpliwość, a także przez znaki, cuda i przejawy mocy. 12:13 W czymże otrzymaliście mniej niż pozostałe Kościoły? Chyba tylko w tym, że nie byłem wam ciężarem. Wybaczcie mi tę krzywdę! 12:14 Oto po raz trzeci zamierzam do was przybyć, a nie będę was obciążał. Nie szukam bowiem tego, co wasze, ale was samych. Nie dzieci rodzicom winny gromadzić majętności, lecz rodzice dzieciom. 12:15 Ja zaś bardzo chętnie poniosę wydatki i nawet siebie samego wydam za dusze wasze. Czyż więc, coraz bardziej was miłując, mniej będę miłowanym? 12:16 Zresztą niech będzie i tak: nie byłem dla was ciężarem, ale będąc chytrym, zdobyłem was podstępem. 12:17 Czy może oszukałem was przez kogoś spośród tych, których do was posyłałem? 12:18 Prosiłem Tytusa i wysłałem z nim brata. Czy Tytus was oszukał? Czyż nie postępowaliśmy w tym samym duchu? Czy nie tymi samymi śladami? 12:19 Od dawna już sądzicie, że się przed wami usprawiedliwiamy. W obliczu Boga w Chrystusie mówimy, a wszystko, najmilsi, ku zbudowaniu waszemu. 12:20 Obawiam się, że gdy przyjdę, znajdę was nie takimi, jakimi pragnąłbym was znaleźć, a i dla was okażę się takim, jakiego sobie nie życzycie. Żeby przypadkiem nie było wśród was sporów, zazdrości, gniewu, niewłaściwego współzawodnictwa, obmów, szemrania, wynoszenia się, kłótni. 12:21 Żeby mnie ponownie nie upokorzył wobec was Bóg, tak iżbym musiał opłakiwać wielu spośród tych, którzy popełniali przedtem grzechy i wcale się nie nawrócili ze swej nieczystości, rozpusty i rozwiązłości. 13:1 Oto teraz po raz trzeci wyruszam do was. Na ustach dwu albo trzech świadków zawiśnie cała sprawa. 13:2 Zapowiedziałem to już i teraz zapowiadam – jak obecny za drugim razem, a nieobecny teraz – tym, którzy już przedtem grzeszyli, i wszystkim innym, że gdy znów przyjdę, nie będę oszczędzał [nikogo]. 13:3 Usiłujecie bowiem doświadczać Chrystusa, który przeze mnie przemawia, a nie jest słaby wobec was, lecz ukazuje w was moc swoją. 13:4 Chociaż bowiem został ukrzyżowany wskutek słabości, to jednak żyje dzięki mocy Bożej. I my także niemocni jesteśmy w Nim, ale żyć będziemy z Nim przez moc Bożą względem was. 13:5 Siebie samych badajcie, czy trwacie w wierze, siebie samych doświadczajcie. Czyż nie wiecie o samych sobie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba żeście odrzuceni? 13:6 Mam zaś nadzieję, iż uznacie, że my nie jesteśmy odrzuceni. 13:7 Prosimy przeto Boga, abyście nie czynili nic złego. Nie o to chodzi, byśmy się sami okazali wypróbowani, lecz byście wy czynili, co dobre, a my – żebyśmy byli jakby odrzuceni. 13:8 Nie możemy niczego dokonać przeciwko prawdzie, lecz [wszystko] dla prawdy.

13:9 Cieszymy się bowiem, gdy my słabi jesteśmy, wy zaś – mocni, i modlimy się o wasze udoskonalenie. 13:10 Dlatego też jako nieobecny tak piszę, abym jako obecny wśród was nie musiał postępować surowiej – wedle władzy, którą mi dał Pan ku zbudowaniu, a nie ku zgubie waszej. 13:11 Zresztą, bracia, radujcie się, dążcie do doskonałości, pokrzepiajcie się na duchu, jedno myślcie, pokój zachowujcie, a Bóg miłości i pokoju niech będzie z wami. 13:12 Pozdrówcie się nawzajem świętym pocałunkiem. Pozdrawiają was wszyscy święci. 13:13 Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i udzielanie się Ducha Świętego niech będą z wami wszystkimi. 8. LIST PAWŁA DO GALATÓW 1:1 Paweł – ustanowiony apostołem nie przez ludzi ani nie za pośrednictwem ludzi, lecz przez Jezusa Chrystusa i przez Boga Ojca, który zmartwychwskrzesił Jezusa – 1:2 oraz wszyscy będący ze mną bracia [zwracają się] do Kościołów Galacji. 1:3 Niech was obdarzy łaską i pokojem Bóg, Ojciec nasz, i Pan Jezus Chrystus, 1:4 który wydał siebie samego za nasze grzechy, aby nas wyrwać z tego świata złego, zgodnie z wolą Boga, Ojca naszego. 1:5 Jemu to chwała na wieki wieków! Amen. 1:6 Dziwię się, że od tego, który, powołał was za łaską Chrystusa odchodzicie tak szybko ku innej ewangelii. 1:7 Tymczasem nie ma innej ewangelii; są tylko ludzie, którzy siejąc wśród was zamęt, chcieliby odmienić Ewangelię Chrystusa. 1:8 I jeśli znalazłby się ktoś – mniejsza o to, kto by to był: my sami czy jakiś anioł z nieba – kto głosiłby inną Ewangelię niż ta, którą myśmy wam głosili – niech będzie przeklęty. 1:9 Już powiedzieliśmy to, a teraz jeszcze raz powtarzamy: niech będzie przeklęty każdy, kto by wam głosił ewangelię inną niż ta, którą otrzymaliście. 1:10 Czy oznacza to, że szukam uznania u ludzi? Nie, ja pragnę uznania tylko u Boga. Czy zależy mi na tym, by się przypodobać ludziom? Gdybym pragnął przypodobać się ludziom, z pewnością nie byłbym sługą Chrystusa. 1:11 Zapewniam was, bracia, że Ewangelia, którą głoszę, nie jest pochodzenia ludzkiego. 1:12 Nie otrzymałem jej od nikogo z ludzi i nie przejąłem jej od nikogo spośród ludzi. Objawił mi ją sam Jezus Chrystus. 1:13 Słyszeliście o moim postępowaniu, kiedy jeszcze byłem związany z judaizmem; o tym, z jaką gwałtownością prześladowałem Kościół Boży, starając się zniszczyć go; 1:14 o tym, jak w przestrzeganiu religijnych zwyczajów żydowskich prześcigałem wielu moich rówieśników, będąc zagorzałym obrońcą tradycji ojców. 1:15 Lecz Bóg, powodowany swą dobrocią, znalazł we mnie upodobanie, nim się jeszcze narodziłem, i wezwał mnie, [bym Mu służył]. 1:16 Kiedy zaś objawił mi Syna swego po to, bym opowiadał o Nim poganom, to nie szukałem u nikogo żadnej rady 1:17 i nie skierowałem swoich kroków do Jerozolimy, by przedstawić się tym, którzy byli już przede mną apostołami, lecz natychmiast udałem się do Arabii, po czym znów wróciłem do Damaszku. 1:18 Dopiero w trzy lata później znalazłem się w Jerozolimie, ażeby zobaczyć osobiście Kefasa, z którym pozostawałem zresztą [tylko] piętnaście dni. 1:19 Z innych apostołów, nie widziałem nikogo prócz Jakuba, brata Pana. 1:20 Napisałem wam całą i samą prawdę. Bóg mi świadkiem, że nie kłamię. 1:21 Potem udałem się do Syrii i Cylicji. 1:22 W tym czasie ciągle jeszcze byłem nie znany osobiście wiernym Kościołów Judei. 1:23 Słyszeli tylko, jak mówiono o mnie: ten, który nas kiedyś prześladował, obecnie głosi nam jako Dobrą Nowinę tę wiarę, którą do niedawna zwalczał. 1:24 I tak oto z mego powodu wielbili Boga. 2:1 Po czternastu latach wróci– łem do Jerozolimy z Barnabą. Był ze mną wtedy również i Tytus. 2:2 Udałem się tam zgodnie z poleceniem, które otrzymałem z góry, i [naprzód wobec wszystkich, a potem] osobno tym, którzy posiadali szczególną władzę, przedstawiłem Ewangelię, głoszoną przeze mnie wśród pogan. Chodziło o to, by się przekonać, czy moje zarówno dawne, jak i obecne głoszenie [Ewangelii] jest zgodne [z ich nauczaniem]. 2:3 Otóż okazało się, że nawet nie zmuszano do obrzezania Tytusa, który był Grekiem. 2:4 Sprawa [obrzezania Tytusa] wyłoniła się zresztą w związku z tym, że przedostali się na zebranie fałszywi bracia, usiłujący przekonać się, jaka jest owa wolność nasza, którą się chlubimy w Jezusie Chrystusie. W rzeczywistości chodziło im o to, by nas pozbawić tej wolności.

2:5 Lecz nie zgodziliśmy się na żadne ustępstwo, w trosce o to, by zachować dla was nienaruszoną prawdę Ewangelii. 2:6 Natomiast ci, którzy uchodzili za władzę mających – nie interesuje mnie to, kim byli przedtem, Bóg i tak nie sądzi według pozorów – nie zgłosili żadnych uzupełnień [do mojego nauczania]. 2:7 Przeciwnie, skoro stwierdzili, że mnie zostało powierzone głoszenie Ewangelii wśród nie obrzezanych – podobnie jak Piotrowi wśród obrzezanych – 2:8 bo przecież ten sam [Bóg], który współdziałał z Piotrem apostołującym wśród obrzezanych, współdziałał i ze mną, gdy nauczałem nie obrzezanych – 2:9 i gdy przyznali, że Bóg również mnie udzielił łaski [apostołowania], wtedy Jakub, Kefas i Jan, uważani za filary [tamtejszego Kościoła], podali ręce mnie i Barnabie. W ten sposób uzgodniliśmy, że my udamy się do pogan, a oni będą nauczać obrzezanych. 2:10 Zobowiązano nas jedynie do tego, żebyśmy pamiętali o ubogich, co też starałem się czynić z całą gorliwością. 2:11 A kiedy przybył do Antiochii Kefas, wystąpiłem przeciwko niemu całkiem jawnie, ponieważ [rzeczywiście] był w błędzie. 2:12 Dopóki bowiem nie przybyli pewni wysłannicy Jakuba, jadał razem z [tymi, którzy przedtem byli] poganami. Lecz gdy pojawili się owi ludzie, odsunął się od pogan i trzymał się z dala od nich w obawie przed tymi, którzy byli obrzezani. 2:13 Jego obłudne postępowanie poczęli z czasem naśladować także pozostali Żydzi. W końcu nawet Barnaba dał się wciągnąć w to udawanie. 2:14 Kiedy więc zobaczyłem, że nie postępują zgodnie z prawdą Ewangelii, wobec wszystkich powiedziałem Kefasowi: Jeżeli ty sam, mimo że jesteś Żydem, jeszcze do niedawna swoim zachowaniem się przestrzegałeś obyczajów pogańskich, a nie żydowskich, to jakże możesz zmuszać pogan, żeby postępowali jak Żydzi? 2:15 My sami jesteśmy Żydami z urodzenia, a nie poganami pogrążonymi w grzechach. 2:16 Jesteśmy jednak przekonani, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia nie przez uczynki płynące z przestrzegania Prawa, lecz przez wiarę w Jezusa Chrystusa. I my uwierzyliśmy w Chrystusa Jezusa, aby osiągnąć usprawiedliwienie dzięki wierze w Chrystusa, a nie wskutek wypełniania tego, co nakazuje Prawo. Wiadomo przecież, że nikt nie osiągnie usprawiedliwienia za to, że dokonywał uczynków nakazanych przez Prawo. 2:17 A jeżeli szukających usprawiedliwienia w Chrystusie uważa się za grzeszników [ponieważ nie przestrzegają Prawa], to Chrystusa należałoby uznać za sprawcę grzechu? Wiadomo, że to niemożliwe. 2:18 Jeżeli na nowo usiłuję zbudować to, co przed chwilą zburzyłem, to sam nie okazuję żadnego szacunku dla Prawa. 2:19 Tymczasem ja właśnie wskutek nakazów i zakazów Prawa stałem się martwy dla Prawa po to, bym mógł żyć tylko dla Boga. Z Chrystusem zostałem przybity do krzyża 2:20 i wskutek tego już nie ja żyję; to Chrystus żyje we mnie. Żyję [co prawda] jeszcze moim doczesnym życiem, lecz jest to życie wiarą w Syna Bożego, który mnie ukochał i wydał siebie samego dla mnie. 2:21 Nie mogę wzgardzić łaską Bożą. A jeżeli usprawiedliwienia miałoby się dostępować przez wypełnianie tego, co nakazuje Prawo, to Chrystus umarł nadaremnie. 3:1 O nierozumni Galaci! A któż was tak omamił, was, przed których oczyma ukazano przecież obraz Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego? 3:2 Chciałbym, żebyście mi odpowiedzieli tylko na jedno: W jaki to sposób otrzymaliście Ducha [Bożego]: przez wypełnianie nakazów Prawa czy przez to, że daliście posłuch wierze? 3:3 Czy jesteście aż tak nierozumni, że rozpocząwszy już [nowe życie] przez Ducha Bożego, chcecie teraz kończyć [je] poleganiem na własnym ciele? 3:4 Czy wszystko to zostało wam dane na próżno? A byłoby rzeczywiście na próżno [gdybyście znów do ciała wrócili]. 3:5 Kiedy Bóg zsyła na was swego Ducha i dokonuje na waszych oczach cudów, czy sprawia to dlatego, że wypełniacie nakazy Prawa, czy też dlatego, że idziecie za głosem Ewangelii? 3:6 Tak też i Abraham uwierzył Bogu i dlatego został uznany za sprawiedliwego. 3:7 Musicie więc wiedzieć, że potomkami Abrahama są ci, którzy mają wiarę. 3:8 I dlatego Pismo widząc naprzód, że Bóg będzie czynił pogan sprawiedliwymi na mocy ich wiary, mówi o Abrahamie: W tobie będą błogosławione wszystkie narody. 3:9 I dlatego wszyscy, którzy trwają w wierze, uczestniczą w błogosławieństwie danym Abrahamowi za to, że uwierzył.

3:10 Natomiast przekleństwo ciąży na tych wszystkich, którzy pokładają nadzieję w uczynkach dokonanych według nakazów Prawa. Jest bowiem napisane: Przeklęty każdy, kto nie wypełnia wszystkiego, co nakazuje Księga Prawa. 3:11 To zaś, że nikt nie może uchodzić w oczach Boga za sprawiedliwego na mocy Prawa, wynika [z Pisma, które mówi], że sprawiedliwy będzie żyć dzięki wierze. 3:12 Tymczasem Prawo nie opiera się na wierze, skoro [jest w nim powiedziane, że] kto wypełnia przepisy, dzięki nim żyć będzie. 3:13 Lecz Chrystus wyzwolił nas z tego przekleństwa Prawa, sam stając się dla naszego dobra przekleństwem, zgodnie z tym, co napisane: Przeklęty każdy, kto zawisł na drzewie. 3:14 W ten sposób błogosławieństwo przyrzeczone przez Boga Abrahamowi za pośrednictwem Jezusa Chrystusa zstąpiło na pogan, a my wszyscy dzięki wierze otrzymaliśmy obietnicę Ducha [Świętego]. 3:15 Bracia, posłużę się przykładem zaczerpniętym z życia ludzkiego. Jeżeli jakiś człowiek pozostawia testament sporządzony zgodnie z przepisami, to nikt nie może [owego testamentu] ani obalić, ani zmienić. 3:16 Otóż Bóg dał pewne obietnice Abrahamowi i jego potomstwu. Pismo nie mówi “o potomkach" [Abrahama] – tak jakby chodziło o wiele osób – lecz o jednym potomku, wskazując przez to wyraźnie na jedną osobę, to jest na Chrystusa. 3:17 Otóż pragnę wam przypomnieć, że testamentu, ustanowionego przez Boga, Prawo ogłoszone czterysta trzydzieści lat później nie mogło obalić; nie mogło też unieważnić obietnic związanych z owym testamentem. 3:18 Jeżeli bowiem ktoś staje się dziedzicem na mocy Prawa, to tym samym nie jest nim z racji obietnic. Otóż Abrahamowi okazał Bóg swoją łaskawość poprzez obietnice. 3:19 Wobec tego po co w ogóle Prawo? Otóż zostało ono dane po to, by człowiek poznał, co jest wykroczeniem. Miało ono trwać do czasu przyjścia Potomka [Abrahama], to jest do chwili spełnienia się obietnic. Zostało ogłoszone przy współudziale aniołów i poprzez człowieka który służył za pośrednika. 3:20 W przypadku jednak, gdy chodzi o jedną osobę, pośrednik nie jest potrzebny. Otóż Bóg jest właśnie jeden. 3:21 Czyż wobec tego Prawo sprzeciwia się obietnicom? Ależ nie! Gdyby zostało dane Prawo, które byłoby w stanie dać życie [wieczne], to człowiek rzeczywiście dostępowałby usprawiedliwienia przez Prawo. 3:22 Lecz Pismo wyraźnie mówi, że cała ludzkość znajduje się pod władzą grzechu, aby obietnica objęła swym zasięgiem, dzięki wierze w Jezusa Chrystusa, wszystkich, którzy mają wiarę. 3:23 Do czasu przyjścia wiary byliśmy trzymani w więzach pod strażą Prawa, oczekując na objawienie się owej wiary. 3:24 Tak więc Prawo było naszym wychowawcą aż do przyjścia Chrystusa, abyśmy dostąpili usprawiedliwienia przez wiarę. 3:25 Teraz jednak, gdy nadszedł czas wiary, nie pozostajemy już pod władzą wychowawcy. 3:26 Wszyscy zaś jesteście przez wiarę synami Bożymi dzięki waszemu zjednoczeniu z Jezusem Chrystusem. 3:27 Wszyscy bowiem zostaliście ochrzczeni, aby wejść w jedność z Chrystusem i przyoblec się niejako w Chrystusa. 3:28 Nie ma już podziału ludzi na Żydów i nie–Żydów, na niewolników i wolnych, na mężczyzn i kobiety; wszyscy jesteście jedno w zjednoczeniu z Jezusem Chrystusem. 3:29 A jeśli przynależycie do Chrystusa, to jesteście potomkami Abrahama i właśnie wy dostaniecie w dziedzictwie to, co [Bóg] przyobiecał [Abrahamowi]. 4:1 Pragnę wam przypomnieć jeszcze i to, że dopóki ten, który ma coś odziedziczyć, jest jeszcze dzieckiem, nie różni się od niewolnika, chociaż jest już właścicielem wszystkiego. 4:2 Pozostaje jednak, aż do czasu ustanowionego przez ojca, pod władzą tych, którzy się nim opiekują i zarządzają jego majątkiem. 4:3 I my również, jak długo byliśmy dziećmi, pozostawaliśmy w więzach żywiołów tego świata. 4:4 Lecz kiedy nadeszła [z dawna określona] pełnia czasu, posłał Bóg Syna swego – który narodził się z niewiasty i był poddany przepisom Prawa [żydowskiego] – 4:5 po to, aby uwolnił tych wszystkich, którzy podlegali Prawu, i abyśmy mogli stać się w ten sposób przybranymi dziećmi Boga. 4:6 A na dowód tego, żeście dziećmi Boga, sprawił Bóg, że w naszych sercach zamieszkał Duch Jego Syna, Duch, który woła: Abba, to znaczy: Ojcze! 4:7 Tak więc nie jesteśmy już niewolnikami, lecz synami, a jeżeli jesteśmy synami – to dziedziczymy również dobra, które Bóg zechciał dla nas przeznaczyć. 4:8 To prawda, że kiedyś nie znając Boga, służyliście bogom, których w rzeczywistości wcale nie ma. 4:9 Ale teraz, kiedy już znacie Boga – lub raczej : kiedy Bóg już poznał was – to jakże możecie znów powracać do tych bezsilnych i nędznych żywiołów, żeby na nowo popaść w ich niewolę? 4:10 Przywiązujecie tak wielką wagę do niektórych dni, miesięcy, pewnych pór roku lub całych lat.

4:11 Obawiam się, czy aby nie na próżno trudziłem się dla was. 4:12 Bracia, proszę was, bądźcie tacy jak ja, bo ja stałem się taki jak wy. Nie wyrządziliście mi żadnej krzywdy. 4:13 Pamiętacie przecież, jak po raz pierwszy zjawiłem się wśród was, by głosić Dobrą Nowinę. Byłem wtedy chory. 4:14 Ale wy, mimo próby, na jaką byliście narażeni wskutek niedomagań mojego ciała, nie wzgardziliście mną ani nie odrzuciliście mnie, lecz przeciwnie, przyjęliście mnie jak anioła Bożego albo jak samego Jezusa Chrystusa. 4:15 Byliście przecież tacy szczęśliwi! Gdzież się podziało to wasze szczęście? Byliście przecież gotowi – mówię to z całą świadomością – wyłupić sobie, jeśliby to było możliwe, własne oczy i oddać je mnie. 4:16 Czyż obecnie stałem się waszym wrogiem przez to, że mówię wam prawdę? 4:17 Ludzie, którzy próbują przeciągnąć was na swoją stronę, nie czynią tego z czystych pobudek. Pragną wprowadzić rozdźwięk między mną a wami po to, żebyście poszli za nimi. 4:18 Otóż byłoby dobrze, gdybym mógł odczuwać wasze szlachetne przywiązanie do mnie zawsze, a nie tylko, gdy wśród was przebywam. 4:19 Dzieci moje! Oto ponownie rodzę was w bólach tak, byście w końcu ukazali kształty Chrystusa. 4:20 O, jak bardzo chciałbym być teraz wsród was i przemawiać do was całkiem innym głosem! Jestem naprawdę zaniepokojony o was. 4:21 Powiedzcie mi, wy, którzy chcecie znów poddać się Prawu: czy wy nie rozumiecie tego, co mówi Prawo? 4:22 Otóż Prawo mówi [między innymi], że Abraham miał dwu synów: jednego matką była niewolnica, drugiego – kobieta wolna. 4:23 Ten, którego matką była niewolnica, przyszedł na świat w sposób cielesny, ten zaś, którego matką była kobieta wolna, narodził się na mocy obietnicy [Bożej]. 4:24 Historia tych narodzin posiada również głębszy sens: Dwie kobiety–matki wyobrażają dwa przymierza. Jedno z nich – przedstawia je Hagar – zostało zawarte na górze Synaj i ono daje początek pokoleniu rodzącemu się do niewolnictwa. 4:25 Synaj – to góra w Arabii; jej odpowiednikiem jest dzisiejsza Jerozolima, pozostająca razem ze swymi dziećmi w niewoli. 4:26 Natomiast Jerozolima niebieska jest wolna i to ją właśnie mamy za naszą matkę. 4:27 Napisane jest bowiem: Raduj się; niewiasto niepłodna, któraś nigdy nie miała potomstwa; wołaj ze szczęścia ty, któraś nigdy nie zaznała bólów rodzenia. Bo niezamężna więcej będzie mieć dzieci niż ta, która posiada małżonka. 4:28 Otóż to wy, bracia, jesteście zrodzeni wskutek obietnicy, zupełnie tak jak Izaak. 4:29 I podobnie jak kiedyś ten, który przyszedł na świat w sposób cielesny, prześladował tego, który się urodził według Ducha Bożego, tak też i teraz. 4:30 Lecz oto, co mówi Pismo: Wyrzuć niewolnicę i jej syna, bo dziecko niewolnicy nie może mieć udziału w dobrach ojcowskich razem z synem wolnej. 4:31 Pamiętajcie więc, bracia: nie jesteśmy dziećmi niewolnicy, ale wolnej ! 5:1 Chrystus nas oswobodził po to, żebyśmy byli rzeczywiście wolni. Trwajcie więc w tej wolności i uważajcie, żeby nie popaść na nowo w niewolę. 5:2 Słuchajcie, co wam powiem ja, Paweł: jeżeli poddacie się obrzezaniu, to [będzie znaczyło, że] Chrystus na nic wam się nie przyda. 5:3 Jeszcze raz powtarzam: Każdy, kto poddaje się obrzezaniu, tym samym jest obowiązany przestrzegać wszystkich przepisów Prawa. 5:4 Zerwaliście więzy z Chrystusem wy wszyscy, którzy pragnęliście osiągnąć usprawiedliwienie przez wypełnianie nakazów Prawa; sami pozbawiacie się łaski Bożej. 5:5 My natomiast, wspierani przez Ducha, ufamy, że dzięki naszej wierze dostąpimy usprawiedliwienia. 5:6 Jeżeli bowiem stanowimy jedno z Jezusem Chrystusem, to ani obrzezanie, ani jego brak nie mają żadnego znaczenia. Liczy się jedynie wiara, owocująca czynami miłości. 5:7 Rozpoczęliście tak pięknie wasze nowe życie! Któż to zabrania wam iść za głosem prawdy? 5:8 Na pewno nie Ten, który was powołuje. 5:9 [A wiecie przecież, że] odrobina kwasu może zakwasić wielką masę ciasta. 5:10 Mimo wszystko Pan umacnia mnie w przekonaniu, że nie będziecie innego zdania niż ja. Na tego zaś, który próbuje siać między wami zamieszanie, spadnie wyrok potępienia, bez względu na to, kim by on był. 5:11 Gdy zaś chodzi o mnie, to dlaczego jestem prześladowany, bracia, jeśli twierdzę [jak mnie o to oskarżają], że obrzezanie jest nadal konieczne do usprawiedliwienia? Wobec tego głoszona przeze mnie nauka o krzyżu nie powinna już budzić żadnego zgorszenia. 5:12 Wypadałoby, żeby się już do końca okaleczyli ci, którzy sieją między wami zamęt.

5:13 Natomiast wy, bracia, zostaliście powołani do wolności. Lecz niech wam ta wolność nie służy za pretekst do ulegania pożądaniom waszego ciała. Przeciwnie, ożywieni miłością służcie jedni drugim. 5:14 Wszystkie bowiem nakazy Prawa streszczają się w tym jednym przykazaniu: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego. 5:15 Ale jeżeli wy gryziecie się nawzajem i pożeracie jedni drugich, to uważajcie, byście się nie doprowadzili do całkowitej zguby. 5:16 A teraz posłuchajcie, co wam powiem: Starajcie się, by Duch [Boży] kierował waszym postępowaniem, a nie ulegajcie pożądaniom ciała. 5:17 Pożądania naszego ciała są bowiem sprzeczne z tym, czego żąda od nas Duch; to zaś, czego żąda Duch, wyklucza pożądanie ciała; tak więc Duch pozostaje w ustawicznej sprzeczności z tym, do czego odczuwa pociąg ciało. I dlatego nie możecie czynić czegoś [jedynie] dlatego, że odczuwacie ku temu pociąg. 5:18 Jeżeli zaś postępowaniem waszym kieruje Duch [Święty], to już nie znajdujecie się w niewoli Prawa. 5:19 Wiadomo przecież powszechnie, jakie to uczynki wywodzą się z pożądliwości ciała: nierząd, nieczystość, wszelkie wyuzdanie, 5:20 bałwochwalstwo i czary, nienawiść jednych do drugich, spory, zawiści, brak opanowania, pycha, niezgoda, rozłamy, 5:21 zazdrości, pijaństwo, hulatyki i tym podobne. Otóż ostrzegam was tak samo stanowczo, jak już to kiedyś czyniłem: nikt z tych, którzy dopuszczają się tych występków, nie otrzyma w nagrodę królestwa Bożego. 5:22 Z ulegania zaś Duchowi [Świętemu] rodzi się: miłość, radość, pokój, cierpliwość, łaskawość, dobroć, wierność, 5:23 łagodność, opanowanie. Rzecz jasna, że temu wszystkiemu nie sprzeciwia się [żadne] Prawo. 5:24 Ci, którzy przynależą do Jezusa Chrystusa, sprawiają, że wszystkie pożądliwości i grzeszne pragnienia ich ciała są niejako współprzybijane [z ciałem Jezusa] do krzyża. 5:25 Jeżeli Duch [Boży] jest dawcą naszego życia, to powinniśmy postępować zgodnie z wymaganiami Ducha. 5:26 Nie szukajmy tedy próżnej chwały, przestańmy drażnić się nawzajem i zazdrościć jedni drugim. 6:1 Bracia, gdy przydarzy się komuś jakiś upadek, to wy, którzy pozostajecie pod działaniem Ducha [Świętego], w duchu łagodności zechciejcie sprowadzić takiego na właściwą drogę. Niech każdy jednak uważa, żeby i sam nie uległ pokusie. 6:2 Jedni drugich ciężary noście, bo tak postępując wypełnicie nakazy Chrystusa. 6:3 Jeżeli ktoś sądzi, że jest kimś [niezwykłym], podczas gdy w rzeczywistości jest niczym, to oszukuje siebie samego. 6:4 Niech każdy bada własne postępowanie; jeśli znajdzie jakiś powód do chluby, to tylko wobec siebie samego, a nie wobec drugich. 6:5 Każdy bowiem poniesie [kiedyś] własny ciężar. 6:6 Ten, kto naucza, ma prawo uczestniczyć w dobrach materialnych swoich uczniów. 6:7 Nie łudźcie się: Bóg nie pozwoli, by z Niego szydzono. Co człowiek sobie zasieje, to też będzie zbierał. 6:8 Kto sieje to, co odpowiada pożądliwościom jego ciała, temu pożądliwości zgotują żniwo w postaci śmierci. Lecz jeśli będzie siał to, co podoba się Duchowi [Świętemu], w czasie żniwa Duch da mu w nagrodę życie wieczne. 6:9 Nie ustawajmy w czynieniu dobra, jeżeli bowiem nie zaniechamy naszych trudów, to gdy nadejdzie czas żniwa, będziemy zbierali plony. 6:10 Tak więc póki jeszcze mamy czas, czyńmy dobrze wszystkim, a zwłaszcza naszym braciom w wierze. 6:11 A teraz przypatrzcie się, jakie to wielkie litery kreślę sam własnoręcznie ze względu na was! 6:12 [Jeszcze raz powtarzam:] o ludzkie względy jedynie zabiegają ci, którzy pragną was nakłonić do obrzezania. Ostatecznie zaś chodzi im o to, żeby uniknąć prześladowań z powodu krzyża Chrystusowego. 6:13 Tymczasem ludzie, którzy poddają się obrzezaniu, sami nie przestrzegają Prawa. O wasze obrzezanie zaś zabiegają tylko dlatego, żeby mogli się chełpić przed innymi, że tak oto naznaczyli wasze ciała. 6:14 Lecz ja nie pragnę się chlubić niczym poza krzyżem Pana naszego Jezusa Chrystusa. Na Jego krzyżu świat został ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata. 6:15 Nie ma bowiem żadnego znaczenia to, czy się jest obrzezanym, czy nie. Ważne jest jedynie to, żeby być nowym stworzeniem. 6:16 Na wszystkich tych, którzy będą się trzymać powyższego stwierdzenia – na nich i na całego Izraela Bożego – niech zstąpi pokój i miłosierdzie. 6:17 Niech mi już na przyszłość nikt nie wyrządza żadnych przykrości: przecież na ciele moim noszę blizny [i one najlepiej świadczą o moim przynależeniu do] Jezusa. 6:18 Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa niech będzie z duchem waszym, bracia! Amen.

9. LIST PAWŁA DO EFEZJAN 1:1 Paweł, z woli Bożej apostoł Chrystusa Jezusa, do tych, co tworzą lud Boży w (Efezie) i żyją wiarą w zjednoczeniu z Jezusem Chrystusem. 1:2 Bóg, Ojciec nasz, i Pan Jezus Chrystus niech was obdarzą łaską i pokojem. 1:3 Niech będzie uwielbiony Bóg, Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa. On to napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym w sprawach dotyczących nieba w naszym zjednoczeniu z Chrystusem. 1:4 W Nim to jeszcze przed stworzeniem świata wybrał nas, abyśmy należeli do Niego abyśmy byli święci i bez skazy w Jego oczach.W swej miłości 1:5 przeznaczył nas już przedtem na swoich synów przez Jezusa Chrystusa, zgodnie z postanowieniem, które było wyrazem Jego upodobania. 1:6 A wszystko to w celu ukazania blasku tej chwały, którą nas już obdarzył w swoim umiłowanym Synu. 1:7 W Nim właśnie za cenę Jego krwi zostaliśmy wykupieni, a nasze grzechy zostały nam darowane dzięki bezmiarom Jego łaski. 1:8 Zesłał ją na nas obficie przez to, że obdarzył nas pełnią mądrości i zrozumienia 1:9 i że pozwolił nam poznać tajemnicę swej woli, zgodnej z postanowieniem uprzednio w Nim uczynionym, 1:10 aby gdy nadejdzie pełnia cza-su, znów wszystko – i to, co na niebie, i to, co na ziemi – zjednoczyć w Chrystusie jako Głowie. 1:11 W dziele tym my również dostąpiliśmy udziału, gdyż Bóg przeznaczył nas do tego już wcześniej, zgodnie z własnym postano–wieniem. Bóg bowiem dokonuje wszystkiego według upodobania własnej woli, 1:12 abyśmy naszym istnieniem ukazywali chwałę Jego majes-tatu, my, którzyśmy już przedtem nadzieję naszą złożyli w Chrystu-sie. 1:13 Wy również usłyszawszy głoszoną wam prawdę Dobrej Nowiny obwieszczającej wam zbawienie, wy również uwierzyliście i w Nim zostaliście opatrzeni pieczęcią, Duchem Świętym, który wam był już przedtem obiecany 1:14 i który daje nam gwarancję, że będziemy mieli udział [w dobrach] odkupienia, to jest we wzięciu nas na własność [przez Boga] ku większej chwale Jego majestatu. 1:15 Dlatego też i ja, słysząc o waszej wierze w Pana Jezusa i o miłości ku wszystkim, którzy należą do Boga, 1:16 nie przestaję dziękować Bogu za was, pamiętając o was ciągle w moich modlitwach. 1:17 Proszę też Boga Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojca chwały, by zesłał na was Ducha mądrości i [zrozumienia] objawienia się Boga samego, tak byście mogli Go poznać. 1:18 Modlę się też i o wasze wewnętrzne oświecenie, byście mogli pojąć, czym jest nadzieja waszego powołania, czym bogactwo chwały przeznaczonej dla tych, którzy do Niego należą, 1:19 czym wreszcie Jego moc niezwykła, którą posługuje się dla dobra wierzących 1:20 i którą okazał w Chrystusie, gdy zmartwychwskrzesił Go, pozwalając Mu zasiąść po swojej prawicy na wyżynach niebieskich, 1:21 ponad wszelką Zwierzchnością, Władzą, Mocą i Panowaniem, i ponad wszelkim Imieniem, jakie mogłoby zaistnieć nie tylko w tym życiu, ale i w przyszłym. 1:22 Wszystko złożył [Bóg] pod Jego stopy, a Jego samego uczynił Głową wszelkiego Kościoła, 1:23 który jest Jego Ciałem. To właśnie [w Kościele] przebywa Chrystus w całej swojej pełni, napełniając wszystko we wszelki sposób. 2:1 Wy również byliście umarłymi [duchowo] z powodu waszych występków i grzechów, 2:2 w których żyliście zgodnie z doczesnymi wymogami tego świata; ulegaliście władzy mocy duchowych w przestworzach, to jest [poddawaliście się] temu duchowi, który działa teraz poprzez ludzi buntujących się przeciw Bogu. 2:3 Zresztą, podobnie jak oni, my wszyscy żyliśmy według pożądliwości naszego ciała, ulegając jego skłonnościom i godząc się na zdrożne myśli. I byliśmy pokoleniem z natury zasługującym na gniew [Boży], podobnie jak wszyscy inni. 2:4 Lecz Bóg jest przebogaty w swoim miłosierdziu, a Jego wielka miłość, którą nas umiłował, sprawiła, 2:5 iż właśnie wtedy, gdy byliśmy umarli z powodu naszych występków, przywrócił nas razem z Chrystusem do życia. [Tylko] dzięki łasce Bożej zostaliśmy ocaleni. 2:6 Razem z Nim również wskrzesił nas i pozwolił współzasiadać na wyżynach niebieskich nam, stanowiącym jedno z Chrystusem Jezusem. 2:7 Wszystko zaś to uczynił, aby okazać po wszystkie czasy bezmiar swej łaski udzielonej nam w Jezusie Chrystusie. 2:8 Jesteście bowiem zbawieni mocą łaski przez wiarę. Tak więc jest to dar Boży, a nie wasze dzieło. 2:9 Nie zawdzięczacie go własnym wysiłkom i dlatego nikt z was nie może się nim chlubić.

2:10 Jesteśmy bowiem dziełem Bożym; to Bóg w Chrystusie Jezusie stworzył nas, byśmy pełnili dobre uczynki, przygotowane zresztą u Boga od dawna do spełniania przez nas. 2:11 Tak więc wy, poganie z urodzenia, zwani nie obrzezanymi przez tych, którzy – ze względu na znak uczyniony ludzką ręką na ich ciele – zowią się obrzezanymi, pamiętajcie, 2:12 że kiedyś byliście poza Chrystusem; uchodziliście za obcych względem społeczności izraelskiej; nie mieliście też udziału w obietnicach przymierzy; byliście pozbawieni i nadziei, i Boga na tym świecie. 2:13 Lecz teraz, zjednoczeni z Chrystusem Jezusem, wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa. 2:14 Chrystus bowiem jest dla nas uosobieniem pokoju przez to, że z Żydów i nie–Żydów, burząc istniejący między nimi mur wrogości, uczynił w swoim ciele jeden lud [Boży]. 2:15 Pozbawił również mocy Prawo żydowskie razem z jego przykazaniami i zaleceniami po to, by z dwóch różnych narodów utworzyć jeden lud nowy. W ten sposób wprowadził [prawdziwy] pokój i 2:16 w jednym ciele, przez krzyż, będący w Nim samym zniweczeniem wszelkiej nienawiści, jednych i drugich znów pogodził z Bogiem. 2:17 Tak więc Chrystus przyszedł, by zwiastować Dobrą Nowinę pokoju zarówno tym, którzy są daleko [od Boga], jak i wam, którzy jesteście blisko [Niego]. 2:18 Przez Chrystusa bowiem wszyscy my [Żydzi i nie–Żydzi], korzystając z pomocy tego samego Ducha, mamy dostęp do Ojca. 2:19 Zatem wy również [ongiś poganie] nie jesteście już cudzoziemcami i przychodniami z daleka lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga. 2:20 [Wy również] jesteście budowlą wzniesioną na fundamencie, który tworzą apostołowie i prorocy, wsparci o ten kamień węgielny, którym jest sam Jezus Chrystus. 2:21 To dzięki Niemu cała budowla zespolona wznosi się coraz bardziej ku górze jako wspaniała świątynia w Panu. 2:22 Stanowiąc jedność z Nim, wy również razem z innymi jesteście częścią budowli mającej stać się domem, w którym zamieszka przez Ducha swojego sam Bóg. 3:1 Dlatego, ja, Paweł, więzień Chrystusa Jezusa z powodu was, pogan... 3:2 Słyszeliście z pewnością o zadaniach, jakie Bóg w swej dobroci zlecił mi dla waszego dobra. 3:3 W [specjalnym] objawieniu ukazał mi tajemnicę swoich planów, które przed chwilą opisałem pokrótce. 3:4 Czytając to, co napisałem, możecie się przekonać, że rozumiem, na czym polega tajemnica Chrystusa. 3:5 Poprzednim pokoleniom ludzi tajemnica ta nie była objawiona tak, jak została ukazana przez Ducha świętym wyznawcom [Chrystusa], apostołom i prorokom. 3:6 A oto treść tej tajemnicy: dzięki Ewangelii poganie mają także udział razem z Żydami w dobrach, które Bóg przeznaczył na dziedzictwo dla swojego ludu; są już członkami tego samego ciała i wreszcie do nich również odnoszą się obietnice, które Bóg zostawił nam w Jezusie Chrystusie. 3:7 Stałem się więc sługą Dobrej Nowiny dzięki okazanej mi łaskawości Bożej i na skutek działania Jego mocy. 3:8 Jestem najmniejszym wśród tych, którzy tworzą lud Boży, a jednak mnie Bóg obdarzył łaską głoszenia poganom Dobrej Nowiny o bezmiarze wszelkich dóbr w Chrystusie. 3:9 Wskutek tego głoszenia mieli też zrozumieć poganie, czym winno być urzeczywistnienie tajemnicy planów Bożych, zakrytych przed wiekami w Bogu, Stwórcy wszechrzeczy. 3:10 Tym samym Zwierzchności i Władze na wyżynach niebieskich już teraz poprzez Kościół poznają mądrość Bożą w jej wielorakich przejawach, 3:11 zgodnie z Jego odwieczną wolą, którą urzeczywistnił w Chrystusie Jezusie, Panu naszym. 3:12 W zjednoczeniu z Nim i dzięki wierze w Niego z całą śmiałością możemy pójść do Ojca. 3:13 Dlatego proszę was, żebyście nie upadali na duchu z powodu ucisków, jakie znoszę dla was; będą one źródłem jeszcze większej chwały waszej. 3:14 Dlatego też upadam na kolana przed Ojcem, 3:15 od którego bierze prawdziwą nazwę wszelki ród na niebie i na ziemi, 3:16 prosząc Go, aby, według swej ogromnej chwały, umacniał w was za sprawą swego Ducha waszego wewnętrznego człowieka; 3:17 aby Chrystus zamieszkał przez wiarę w waszych sercach przepełnionych i umocnionych miłością; 3:18 abyście razem z wszystkimi wiernymi mogli zrozumieć, jaka jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębia [miłości Chrystusa]; 3:19 abyście mogli dojść do przekonania, że miłość Chrystusa przewyższa wszelkie poznanie; abyście obfitowali w całą Pełnię Bożą. 3:20 Temu zaś, który może mocą w nas działającą uczynić nieskończenie więcej niż to, o co Go prosimy lub o czym nawet możemy pomyśleć,

3:21 Amen.

Jemu, w Kościele i w Chrystusie Jezusie, niech będzie chwała po wszystkie pokolenia i wieki wieków!

4:1 Proszę was zatem ja, więzień dla sprawy Pana, żebyście postępowali w sposób godny powołania, jakie zostało do was skierowane. 4:2 Bądźcie zawsze pokorni, łagodni, cierpliwi. Znoście jedni drugich z [prawdziwą] miłością. 4:3 Starajcie się trwać w jedności, którą zapewnia wam Duch [Święty], troszcząc się nawzajem o zachowanie pokoju. 4:4 Jedno bowiem [stanowicie] ciało, jeden jest też Duch [Święty], podobnie jak jedna tylko jest nadzieja, którą żyjecie dzięki waszemu powołaniu. 4:5 Jeden jest również Pan, jedna wiara, jeden chrzest; 4:6 jeden Bóg i Ojciec wszystkich. On to rządzi wszystkimi, działa przez wszystkich i trwa we wszystkich. 4:7 Każdy zaś z nas otrzymał jakąś szczególną łaskę jako dar udzielony mu przez Chrystusa, 4:8 zgodnie z tym, co mówi Pismo: Kiedy wstąpił na wysokości, zabrał ze sobą więźniów i rozdał ludziom swe dary. 4:9 Lecz co znaczą słowa: wstąpił na wysokości? Otóż wynika z nich, że najpierw zstąpił do najniższych regionów ziemi. 4:10 To ten sam najpierw zstąpił [na niziny], a potem wstąpił na wysokości niebieskie, aby napełnić [sobą] cały Wszechświat. 4:11 On to również ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a jeszcze innych duszpasterzami i nauczycielami. 4:12 Wszystko zaś po to, aby lud wierny mógł lepiej wypełniać swoją posługę i przyczyniać się do budowania Ciała Chrystusowego, 4:13 tak iżbyśmy wszyscy stanowili jedno w wierze i byli pełni poznania Syna Bożego; abyśmy też doszli do prawdziwej dojrzałości [duchowej], do rozmiarów owej doskonałości, jaką jest Pełnia Chrystusa. 4:14 W ten sposób przestaniemy już być dziećmi, unoszonymi przez różne fale i rzucanymi to tu, to tam byle podmuchem pseudopouczeń, wygłaszanych przez ludzi nieuczciwych i przebiegłych w sprowadzaniu innych na manowce fałszu. 4:15 Tymczasem my, żyjąc prawdziwie miłością, mamy sprawiać, by wszystko wzrastało ustawicznie ku Chrystusowi, który jest Głową. 4:16 Z Niego też całe Ciało – zespolone i utrzymywane w jedności dzięki owemu powiązaniu, umacniającemu na swój sposób każdy z członków oddzielnie – wzrasta coraz widoczniej i buduje siebie w miłości. 4:17 Tak więc proszę was i zaklinam w imię Pana, żebyście nie postępowali tak jak poganie, którzy poddają się swoim bezsensownym przekonaniom, 4:18 zaciemniającym tylko ich umysły. Nie mają oni żadnego udziału w życiu, które nam Bóg daje, gdyż trwają w absolutnej niewiedzy wskutek całkowitej zatwardziałości serca. 4:19 Zatracili poczucie wstydu, oddali się rozpuście, popełniając w swym wyuzdaniu wszelkiego rodzaju grzechy nieczyste. 4:20 Otóż wy uczyliście się nie takiego Chrystusa. 4:21 Słyszeliście przecież o Nim i zostaliście pouczeni o prawdzie, która jest w Jezusie. 4:22 Wiecie też, że trzeba wam wyzbyć się waszego dawnego człowieka, który niszczał wskutek ulegania złym pragnieniom. 4:23 Macie się stać całkowicie nowymi w waszym i umyśle, i sercu. 4:24 Macie się przyoblec w człowieka nowego, stworzonego według Boga, w sprawiedliwości i prawdziwej świętości. 4:25 Dlatego też brzydźcie się wszelkim kłamstwem. Niech każdy z was mówi prawdę swemu bliźniemu, bo przecież wszyscy razem jesteśmy członkami tego samego Ciała. 4:26 [Gdybyście zaś popadli w gniew, to nawet] gniewając się, nie grzeszcie i nie trwajcie w owym gniewie przez dzień cały. 4:27 Nie dopuśćcie do tego, by diabeł wziął nad wami górę. 4:28 Jeżeli ktoś kradł, niech już przestanie kraść i niech się zabierze do uczciwej pracy, aby miał z czego udzielać wsparcia potrzebującym. 4:29 Niech z ust waszych nie wychodzi żadne złe słowo; mówcie tylko to, co pożyteczne, co służy zbudowaniu innych według potrzeby i czyni zadość pragnieniom tych, którzy słuchają waszego słowa. 4:30 Nie zasmucajcie Świętego Ducha Bożego, którym zostaliście niejako opieczętowani, by trwać w nadziei osiągnięcia pełnego odkupienia. 4:31 Niech zniknie spośród was duch wszelkiego zgorzknienia, irytacji, gniewu, zgiełku, zniewag wzajemnych i wszelkiej złości.

4:32 Bądźcie zaś jedni dla drugich dobrzy i miłosierni, przebaczajcie sobie nawzajem, ponieważ i Bóg przebaczył wam wszystko w Chrystusie. 5:1 Naśladujcie tedy Boga, gdyż jesteście Jego umiłowanymi dziećmi. 5:2 W waszym postępowaniu kierujcie się miłością, bo Chrystus umiłował was i samego siebie wydał za nas jako ofiarę i dar o woni miłej dla Boga. 5:3 O nierządzie zaś i wszelkiej nieczystości lub chciwości nie może być nawet mowy wśród was, którzy stanowicie lud święty. 5:4 Nie wypada też, byście się posługiwali jakimiś grubiaństwami, by miała miejsce wśród was bezsensowna gadanina lub nieprzyzwoite żarty. Powinniście być raczej pełni wdzięczności jedni względem drugich. 5:5 Musicie bowiem pamiętać, że ci, którzy się oddają rozpuście, nieczystości lub grzeszą chciwością – być chciwym to znaczy służyć idolom – nigdy nie będą mieli udziału w królestwie Chrystusa i Boga. 5:6 Niech was nikt nie zwodzi pięknymi słówkami: żebyście wiedzieli, że to właśnie z powodu takich występków gniew Boży spadnie na tych, którzy nie słuchają Boga. 5:7 Nie miejcie więc nic wspólnego z tego rodzaju ludźmi. 5:8 Kiedyś trwaliście w ciemności, lecz teraz, dzięki waszemu zjednoczeniu z Panem, znajdujecie się w światłości i dlatego musicie postępować jak synowie światłości. 5:9 Owocem światłości jest bowiem wszelka prawość, sprawiedliwość i prawda. 5:10 Starajcie się też zawsze o to, co miłe Panu, 5:11 i nie miejcie nic wspólnego z tymi, którzy dopuszczają się uczynków ciemności. Starajcie się raczej odwieść ich od złego. 5:12 Wstyd nawet mówić o tym, czego ci ludzie dokonują w skrytości. 5:13 Kiedy zaś wszystkie te uczynki wyjdą na jaw, wtedy dopiero okaże się, czym naprawdę są. 5:14 Wszystko bowiem, co zostaje dokładnie ujawnione, staje się światłością. Dlatego też jest powiedziane: Przebudź się, ty, który śpisz, i powstań spomiędzy umar–łych, a Chrystus olśni cię swoim światłem. 5:15 Badajcie więc sami wasze postępowanie, żyjcie jak ludzie rozsądni, a nie jak głupi. 5:16 Wykorzystujcie każdą sposobność [by dobrze czynić], bo dni są złe. 5:17 Nie bądźcie więc nierozsądni, lecz starajcie się zrozumieć, jaka jest [względem was] wola Pana. 5:18 Nie upijajcie się też winem, bo to was doprowadzi do rozwiązłości, lecz bądźcie pełni Ducha [Świętego]. 5:19 Przemawiając jedni do drugich, posługujcie się psalmami, hymnami i pieśniami, pełnymi ducha [gorliwości] śpiewajcie Panu i wysławiajcie Go w waszych sercach. 5:20 I nie przestawajcie też dziękować za wszystko Bogu Ojcu w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa. 5:21 Bądźcie także poddani sobie, kierując się nawzajem bojaźnią Chrystusa. 5:22 Żony niech będą poddane swym mężom, tak jakby ulegały samemu Panu. 5:23 Mąż jest bowiem głową żony, podobnie jak Chrystus jest Głową Kościoła. Jest On również Zbawcą swego Ciała [Kościoła]. 5:24 I jak Kościół jest poddany Chrystusowi, tak też żony powinny ulegać we wszystkim swoim mężom. 5:25 Mężowie niech miłują swoje żony, bo Chrystus również umiłował Kościół i wydał zań samego siebie. 5:26 Chciał przez to uświęcić Kościół i obmyć go wodą przy użyciu słowa; 5:27 pragnął stawić przed sobą ów Kościół w całym jego pięknie, bez żadnej skazy lub rysy albo jakiegoś braku, ale w świętości i nieskazitelności. 5:28 Mężowie powinni miłować żony tak jak własne ciała. Kto miłuje swoją żonę, siebie samego miłuje. 5:29 Wiadomo przecież, że nikt nigdy nie ma w nienawiści własnego ciała; przeciwnie, karmi je i otacza troską, jak Chrystus Kościół. 5:30 Wszyscy bowiem jesteśmy członkami Jego Ciała. 5:31 Dlatego [mówi Pismo]: Opuści człowiek ojca i matkę i przejdzie do swojej żony, i odtąd będą stanowić jedno ciało. 5:32 Chodzi w tych słowach o wielką tajemnicę, a ja wam mówię, że to tajemnica Chrystusa i Kościoła. 5:33 [Lecz odnosi się również do każdego z was]. Niech więc każdy miłuje swoją żonę, tak jak siebie samego, a każda żona niech okazuje szacunek mężowi. 6:1 Dzieci, waszym obowiązkiem wobec Boga jest słuchać rodziców. Domaga się tego [zwykła] sprawiedliwość. 6:2 Czcij ojca twego i matkę – to pierwsze przykazanie, a z nim wiąże się taka oto obietnica: 6:3 aby ci było dobrze i abyś długo żył na tej ziemi. 6:4 Wy zaś, ojcowie, ze swej strony nie traktujcie swych dzieci tak, by musiały się gniewać. Wychowujcie je pouczając i karcąc w duchu Pańskim.

6:5 Niewolnicy, bądźcie posłuszni z czcią i z bojaźnią, lecz w prostocie serca waszym doczesnym panom, tak jak samemu Chrystusowi. 6:6 Postępujcie tak nie tylko dlatego, by przypodobać się ludziom, lecz by pokazać, że jesteście niewolnikami Chrystusowymi, pełniącymi ze szczerego serca wolę Bożą. 6:7 Spełniajcie swoje obowiązki z całym zapałem, tak jakbyście służyli Panu, a nie ludziom. 6:8 Bądźcie też przekonani, że każdy – czy to niewolnik, czy wolny – jeśli uczyni coś dobrego, otrzyma również [w postaci dobra] zapłatę od Pana. 6:9 Podobnie i wy, panowie, [postępujcie uczciwie z waszymi niewolnikami]: przestańcie im ciągle grozić, pamiętając, że w niebie czeka na was zarówno ich, jak i wasz Pan, a wszyscy ludzie są dla Niego równi. 6:10 Wreszcie szukajcie umocnienia w waszym zjednoczeniu z Panem i w Jego niezmierzonej potędze. 6:11 Przywdziejcie na siebie pełną zbroję Bożą, byście mogli oprzeć się wszystkim, nawet najbardziej podstępnym atakom diabła. 6:12 Prowadzimy bowiem walkę nie ze zwykłymi ludźmi, lecz mamy stawiać czoło Zwierzchnościom i Władzom, rządcom świata tych ciemności oraz mocom duchowym zła na wyżynach niebieskich. 6:13 Dlatego okryjcie się dokładnie zbroją Bożą, abyście, gdy nadejdzie ów dzień zły, mogli odeprzeć zwycięsko [ataki zła] i ostać się zwyciężywszy wszystko. 6:14 Przygotujcie się więc do walki! Przepaszcie swe biodra prawdą, przyodziejcie się w pancerz sprawiedliwości, 6:15 a nogi obujcie w gotowość głoszenia Dobrej Nowiny pokoju. 6:16 Wiara niech wam zawsze służy za tarczę, którą zdołacie unieszkodliwić wszystkie, najbardziej nawet rozpalone pociski Złego. 6:17 [Na głowę] załóżcie hełm zbawienia, [do ręki] weźcie miecz Ducha, to jest słowo Boże. 6:18 Wszystko to czyńcie modląc się i prosząc Boga o pomoc. Módlcie się zresztą nieustannie, poddając się działaniu Ducha [Świętego]. Bądźcie bardzo czujni i módlcie się za wszystkich wiernych. 6:19 Módlcie się również i za mnie, aby za Bożą pomocą nie zabrakło mi słów odpowiednich, gdy będę miał nauczać, bym mógł jawnie i swobodnie głosić tajemnicę Ewangelii. 6:20 Dla niej to właśnie spełniam jakby poselstwo, pozostając teraz w więzach. Módlcie się więc, abym mógł głosić ją swobodnie, jak powinienem to czynić. 6:21 Tychik, umiłowany brat i wierny sługa w Panu, opowie wam wszystko, co robię, żebyście i wy wiedzieli, co dzieje się ze mną. 6:22 Właśnie po to wysyłam go do was, żeby wam opowiedział o moich sprawach i dodał otuchy waszym sercom. 6:23 Bóg Ojciec i Pan nasz Jezus Chrystus niech was obdarzą, bracia, pokojem, miłością i wiarą. 6:24 Łaska niech będzie ze wszystkimi, którzy miłują miłością nieskazitelną Pana naszego Jezusa Chrystusa. 10. LIST PAWŁA DO FILIPIAN 1:1 Paweł i Tymoteusz, słudzy Chrystusa Jezusa, do całego ludu Bożego, który zjednoczony z Jezusem Chrystusem, żyje w Filippi wraz z biskupami i diakonami. 1:2 Niech was obdarzy łaską i pokojem Bóg, Ojciec nasz, i Pan Jezus Chrystus. 1:3 Ilekroć was wspominam, dziękuję Bogu mojemu 1:4 za was w każdej modlitwie. Czynię to zawsze, z wielką radością mówiąc Bogu o was wszystkich, 1:5 a zwłaszcza o tym, jak przyczynialiście się do szerzenia Ewangelii od pierwszego dnia aż do chwili obecnej. 1:6 Jestem też przekonany, że Ten, który rozpoczął w was dobre dzieło, dokończy go do dnia Chrystusa Jezusa. 1:7 Nie ma w tym nic dziwnego, że tak właśnie o was myślę. Wszystkich was przecież noszę w swoim sercu, bo wy wszyscy macie swój udział w łasce mojego apostołowania: zarówno teraz, gdy znajduję się w więzieniu, jak i wtedy, kiedy swobodnie za pomocą [odpowiednich] dowodów broniłem Ewangelii. 1:8 Sam Bóg jest mi świadkiem, jak bardzo tęsknię za wami wszystkimi, ożywiony miłością Jezusa Chrystusa. 1:9 Modlę się zaś o to, aby miłość wasza była coraz większa, żeby jej towarzyszyła prawdziwa mądrość i zrozumienie; 1:10 byście mogli dostrzegać to, co lepsze; abyście byli czyści i bez zarzutu w dzień przyjścia Chrystusa; 1:11 byście obfitowali w uczynki sprawiedliwości nabytej przez Jezusa Chrystusa ku chwale i czci Boga. 1:12 Bracia, chciałbym, żebyście wiedzieli, że to, co teraz znoszę, wychodzi raczej na korzyść Ewangelii. 1:13 W całym bowiem pałacu królewskim i wśród wszystkich innych stało się wiadome, że jestem więziony dla Chrystusa. 1:14 I tak wiedząc, że jestem w więzieniu, większość braci tym silniej zaufała Panu i z większą odwagą poczęli głosić słowo Boże.

1:15 To prawda, że niektórzy głoszą Chrystusa przez zwykłą zawiść [do mnie] i przekorę, inni – powodowani dobrą wolą – 1:16 z miłości, ponieważ wiedzą, że sam Bóg zlecił mi zadanie występowania w obronie Ewangelii. 1:17 Natomiast ci pierwsi, próbując współzawodniczyć z nami w sposób fałszywy, głoszą Chrystusa nieszczerze, sądząc że przyczynią się przez to do zwiększenia moich cierpień w więzieniu. 1:18 Wszystko to jednak nie ma znaczenia. Mniejsza o to, czy obłudnie, czy szczerze głoszą Chrystusa. Ważne jest to, że głosi się Chrystusa, a to jest i będzie dla mnie zawsze źródłem radości. 1:19 Jestem bowiem przekonany, że to wszystko posłuży ku mojemu zbawieniu, zwłaszcza dzięki waszej modlitwie i pomocy, jakiej mi udziela Jezus Chrystus przez Ducha (Świętego). 1:20 Dlatego też, zgodnie z moim oczekiwaniem, nie spotka mnie, jak ufam, żaden zawód. Będę więc usiłował zawsze, podobnie jak teraz, z całą odwagą i jawnie moim postępowaniem uwielbiać Chrystusa: czy to ciesząc się pełnią życia, czy to idąc na śmierć. 1:21 Dla mnie bowiem życie – to Chrystus, a śmierć – to po prostu zysk. 1:22 Lecz jeśli pozostawanie przy życiu w tym ciele daje mi sposobność do owocnej pracy, to sam nie wiem, co mam wybrać. 1:23 Odczuwam podwójne pragnienie: z jednej strony chciałbym odejść, bo być z Chrystusem to przecież wielkie szczęście, 1:24 z drugiej strony jednak pragnąłbym pozostawać nadal przy życiu, gdyż byłoby to pożyteczne dla was. 1:25 Będąc przekonany o tych korzyściach dla was, wiem już, że pozostanę z wami wszystkimi, by służyć wam pomocą w waszym zdobywaniu dalszej doskonałości i by radować się w wierze. 1:26 Tak więc gdy znajdę się ponownie wśród was, będziecie [chyba] dumni – pośrednio przeze mnie – z waszego życia w Jezusie Chrystusie. 1:27 Pamiętajcie tylko, żebyście postępowali w sposób godny Ewangelii Chrystusowej. Wówczas ja – czy to gdy przybędę do was, żeby was zobaczyć, czy to znajdując się z dala od was – z pewnością będę mógł usłyszeć o was, że trwacie mocno w tych samych pragnieniach i że wszyscy razem stajecie w obronie wiary, którą daje Ewangelia. 1:28 W niczym nie dajcie się przestraszyć waszym przeciwnikom. Wasza odwaga będzie dla nich zapowiedzią ich zagłady, a dla was – źródłem przeświadczenia, że jesteście na drodze do zbawienia, które otrzymacie od Boga. 1:29 Otrzymaliście bowiem łaskę posługiwania Chrystusowi nie tylko przez wiarę w Niego, lecz także przez znoszenie dla Niego ucisków, 1:30 jeśli rzeczywiście uczestniczycie w zmaganiach moich, o których już zresztą słyszeliście przedtem i które, jak wiecie, obecnie prowadzę. 2:1 Jeżeli tedy mogę was o coś prosić przez wzgląd na jedność z Chrystusem, jeżeli [Jego] miłość posiada jakąś moc przekonywającą, jeżeli jest jakaś wspólnota w Duchu [Świętym], jeżeli istnieje jakieś współczucie jednych dla drugich, 2:2 to [proszę was:] zechciejcie być dla mnie powodem do radości! Niech zaistnieje wśród was jedność dążeń, tożsamość miłości, wspólnota ducha i zbieżność pragnień. 2:3 Nie poszukujcie niczego w celu wynoszenia się jedni ponad drugich, nie gońcie za próżną chwałą, lecz z całą pokorą uważajcie innych za lepszych od was samych. 2:4 Niech nikt nie szuka tylko własnego dobra, lecz niech myśli o sprawach innych. 2:5 Niech was ożywiają uczucia znamienne dla Jezusa Chrystusa: 2:6 On to, istniejąc [od wieków] w postaci Boga, nie uznał za stosowne korzys-tać ze swej równości z Bogiem, 2:7 lecz [przeciwnie] wyzbył się wszystkiego, co Boskie, pojawił się w postaci sługi. Stał się podobnym do ludzi i – zgodnie z tym, czym był na zewnątrz – został uznany za czło-wieka. 2:8 Zgodził się dobrowolnie na stan poniżenia, stał się posłuszny aż do śmier-ci – i to aż do śmierci na krzyżu. 2:9 Dlatego Bóg Go wywyższył ponad wszystko i nadał Mu imię godniejsze od wszelkiego imienia, 2:10 po to, aby na imię Jezus zginało się wszelkie kolano: istot, które są w niebie, na ziemi i pod ziemią, 2:11 i aby wszyscy wyznawali, że Jezus Chrystus jest Panem, ku chwale Boga Ojca. 2:12 Tak więc, umiłowani moi, skoro zawsze byliście mi posłuszni, gdy wśród was przebywałem, tym bardziej posłuchajcie mnie teraz, gdy jestem z dala od was [proszę was]: z bojaźnią i drżeniem zabiegajcie o wasze zbawienie. 2:13 To sam Bóg bowiem wzbudza w was [dobre] pragnienia i sprawia, że możecie działać zgodnie z Jego wolą. 2:14 Czyńcie wszystko bez utyskiwań, zdecydowanie 2:15 [i w taki sposób], byście byli spokojni w sumieniu i niewinni, jak przystało na nienaganne dzieci Boże, żyjące wśród ludzi zepsutych i przewrotnych. Macie być między nimi w świecie niczym gwiazdy rozświetlające przestworza.

2:16 Trwajcie niezachwianie przy Słowie Życia, abym mógł być dumny z was w dzień Chrystusa, [widząc] że nie na próżno biegłem [do celu] i nie na próżno się trudziłem. 2:17 A gdyby nawet krew moja miała być wylana w ofiarniczej posłudze dla dobra waszej wiary, to będę się tylko cieszył, dzieląc z wami wszystkimi moją radość. 2:18 Wy również powinniście się cieszyć i dzielić waszą radość ze mną. 2:19 Mam nadzieję w Panu Jezusie, że uda mi się wysłać do was wkrótce Tymoteusza, bym mógł doznać pokrzepienia wieściami, które mi od was przywiezie. 2:20 Nie mam w tej chwili nikogo, kto byłby mu równy zapałem ducha i tak zatroskany o wasze sprawy. 2:21 Wszyscy inni myślą tylko o własnych interesach, a nie o sprawie Chrystusa Jezusa. 2:22 Wy sami wiecie przecież dobrze, jakie to dowody swej wierności okazał już Tymoteusz: był dla mnie w całej posłudze Ewangelii, niczym syn dla rodzonego ojca. 2:23 Myślę, że uda mi się wysłać go do was, skoro tylko załatwi najpilniejsze sprawy własne. 2:24 Zresztą w Panu nadzieję pokładam, że i ja również niedługo przybędę do was. 2:25 Uznałem też za konieczne posłać do was Epafrodyta, brata, towarzysza prac moich i współbojownika mojego. Jego to przysłaliście do mnie, żeby zaradził moim potrzebom. 2:26 Tak bardzo chciał znów zobaczyć was wszystkich i zadręczał się tym, iż dotarły do was [niepotrzebnie] wieści o jego chorobie. 2:27 Rzeczywiście był on chory i nawet bliski śmierci. Ale Bóg ulitował się nad nim. Zresztą nie tylko nad nim, lecz i nade mną. W przeciwnym razie spadłyby na mnie utrapienia jedno po drugim. 2:28 Dlatego też nie zwlekam już wcale z wysłaniem go do was. W ten sposób i wy, zobaczywszy go, znów się uradujecie, i ja nie będę się już tak martwił. 2:29 Przyjmijcie go więc w Panu z całą radością. W ogóle takich jak on otaczajcie szczególną czcią, 2:30 bo to właśnie dla sprawy Chrystusa był on już tylko o krok od śmierci. Narażał bowiem życie, by okazać mi pomoc, której wy sami nie mogliście mi osobiście wyświadczyć. 3:1 A teraz, bracia moi, radujcie się w Panu. Nie sprawia mi żadnych trudności pisanie wam po raz drugi o tym, co już słyszeliście, a dla was samych to nawet tym większa gwarancja uniknięcia niebezpieczeństwa. 3:2 Otóż upominam was: strzeżcie się [ludzi złych], owych psów, pseudopracowników [Pańskich], unikajcie okaleczeńców [dopuszczających się obrzezania]. 3:3 To my właśnie jesteśmy [a nie oni] ludem prawdziwie obrzezanym, my, którzy służymy Bogu przez Jego Ducha i całą naszą ufność pokładamy w Jezusie Chrystusie, a nie w ludzkim ciele. 3:4 Choć z drugiej strony ja osobiście mogę się chlubić także moim ciałem. Jeśli ktokolwiek inny uważa, że ma do tego prawo, to ja posiadam o wiele więcej powodów, by tak o sobie sądzić. 3:5 Zostałem bowiem obrzezany ósmego dnia po urodzeniu, jestem z urodzenia Izraelitą, pochodzę z pokolenia Beniamina, jestem Hebrajczykiem z czystej rasy hebrajskiej. Gdy zaś chodzi o mój stosunek do Prawa, [niech wystarczy to, że] byłem faryzeuszem. 3:6 Powodowany religijnym zapałem stałem się prześladowcą Kościoła, a w przestrzeganiu Prawa nikt nie mógł mi nic zarzucić. 3:7 Lecz wszystko to, tak kiedyś cenne dla mnie, teraz, ze względu na Chrystusa, zapisuję na straty. 3:8 Zresztą wszystko inne również – w porównaniu z wartością, jaką przedstawia dla mnie możność poznania Chrystusa Jezusa, Pana mojego – uważam za stratę. Dla Chrystusa wyzbyłem się [dobrowolnie] wszystkiego i wszystko przedstawia dla mnie wartość nie większą niż zwykłe śmieci. Cenię sobie jedynie to, bym mógł pozyskać Chrystusa 3:9 i zjednoczyć się z Nim całkowicie. I wcale już nie twierdzę, że sam dostąpiłem usprawiedliwienia [wskutek dokonania pewnych uczynków nakazanych] przez Prawo, lecz jestem przekonany, że sprawiedliwość, jaką posiadam, otrzymałem od Boga dzięki wierze w Chrystusa; sprawiedliwości takiej udziela Bóg każdemu, kto wierzy. 3:10 Tak więc pragnę usilnie poznać Chrystusa, [by zrozumieć] moc Jego zmartwychwstania, mieć udział w Jego cierpieniach, stać się podobnym do Niego przez uczestniczenie w Jego śmierci i 3:11 mieć nadzieję powrotu z martwych do życia. 3:12 Wcale nie twierdzę, że już osiągnąłem przedmiot moich pragnień i że już jestem doskonały, lecz nie przestaję zdążać naprzód, bym mógł pochwycić wreszcie to, do czego zmierzam, bo sam już zostałem pochwycony przez Jezusa Chrystusa. 3:13 Nie, bracia, wcale nie myślę, że ja osobiście już osiągnąłem cel [mojego życia]. Staram się bardzo usilnie o jedno: nie myśląc już o tym, co ze mną, skupiam całą uwagę na tym, co przede mną, i 3:14 zdążam wytrwale naprzód ku wyznaczonej mecie, po nagrodę, którą według obietnicy Boga mamy otrzymać na wysokościach przez Jezusa Chrystusa. 3:15 Wszyscy my, ludzie duchowo dojrzali, mamy w ten sposób myśleć. A jeśli nawet znajdą się wśród was tacy, którzy będą myśleć inaczej, otrzymacie i pod tym względem odpowiednie światło od Boga. 3:16 Lecz jakkolwiek by było, zdążajmy nadal tą samą drogą, którą kroczyliśmy dotychczas.

3:17 Bracia! Wszyscy bądźcie naśladowcami moimi. Przypatrujcie się tym, którzy postępują zgodnie z przykładem zostawionym przez nas. 3:18 Jest też wielu takich, którzy pokazują swoim życiem, że są wrogami Chrystusowego krzyża. Mówiłem wam o tym już wiele razy, a teraz powtarzam to z płaczem. 3:19 Ludzi tych czeka [w przyszłości] zagłada, obecnie zaś bogiem ich jest brzuch, a chlubą to, czego powinni się wstydzić, przedmiotem zaś ich dążeń – tylko sprawy tego świata. 3:20 Nasza ojczyzna jest w niebie i stamtąd oczekujemy przyjścia Pana naszego, Jezusa Chrystusa. 3:21 On to właśnie przemieni nasze ciało przemijające w ciało chwalebne, podobne do Jego ciała. Dokona zaś tego potęgą, jaką może poddać pod swoją władzę wszystko, co istnieje. 4:1 Przeto, umiłowani bracia moi, których tak bardzo chciałbym znów zobaczyć i którzy jesteście dla mnie źródłem radości i chwały, trwajcie niezachwianie w jedności z Panem. 4:2 Wzywam też Ewodię i proszę Syntychę, aby były jednomyślne w Panu. 4:3 Proszę też i ciebie, prawdziwy Syzygu, byś im pomagał, gdyż wspólnie ze mną trudziły się dla Ewangelii, podobnie zresztą jak Klemens i pozostali moi towarzysze pracy, których imiona znajdują się w księdze życia. 4:4 Radujcie się zawsze w Panu, jeszcze raz mówię: radujcie się. 4:5 Niech wszyscy ludzie znają waszą dobroć. Pan jest [już] blisko. 4:6 O nic nie bądźcie zbyt zatroskani, lecz każdą sprawę przedstawiajcie Panu, prosząc usilnie o to, co wam potrzebne, i dziękując [za to, co otrzymacie]. 4:7 A pokój Boży, który przewyższa wszystko, co człowiek może zrozumieć, będzie strzegł waszych myśli i serc w ich zjednoczeniu z Jezusem Chrystusem. 4:8 W końcu, bracia, zabiegajcie o to wszystko, co prawdziwe, co godne [chrześcijanina], co sprawiedliwe, co czyste, co [Bogu] miłe i co zasługuje na uznanie; co uchodzi za cnotę i jest czynem godnym chwały. 4:9 Starajcie się wprowadzać w życie to, czego nauczyliście się ode mnie, coście już przejęli, co usłyszeliście i co zobaczyliście u mnie. A Bóg, który jest dawcą pokoju, będzie z wami. 4:10 Ucieszyłem się też wielką radością w Panu, że mieliście wreszcie sposobność okazać wasze staranie o mnie. Wiem bowiem, że byliście o mnie zatroskani, ale dotychczas nie nadarzała się okazja, by mi dać tego dowody. 4:11 Mówię o tym nie dlatego, że czegoś potrzebuję. Nauczyłem się już bowiem poprzestawać na tym, co posiadam. 4:12 Umiem znosić niedostatek, potrafię też żyć jak należy w dostatkach. Umiem pogodzić się ze wszystkim w moim życiu: czy to wtedy, gdy jestem syty, czy wtedy, kiedy głód cierpię, zarówno wtedy, gdy obfituję w dobra zewnętrzne, jak i wtedy, kiedy odczuwam ich brak. 4:13 Mogę wszystko w Tym, który mnie umacnia. 4:14 Ale dobrzeście zrobili, przychodząc mi z pomocą w moich uciskach. 4:15 Wy, Filipianie, wiecie przecież dobrze, że gdy zaczynałem głosić Ewangelię i opuściłem Macedonię, to żadna gmina, prócz was jednych, nie uczestniczyła w moich stratach i zyskach. 4:16 Już kiedy znalazłem się w Tesalonice, raz i drugi przesłaliście mi pomoc, której potrzebowałem. 4:17 Jeżeli mówię o tym teraz, to nie dlatego, że pragnę [znów] jakiegoś materialnego datku, lecz dlatego, że chciałbym dopisać jakby nową pozycję na liście waszych zysków. 4:18 Mnie zaś w tej chwili niczego nie brakuje, owszem, nawet obfituję we wszystko. To, co mi dostarczył Epafrodyt, jest jakby wdzięczna woń [ofiary], dar przyjemny, ze wszech miar miły Bogu. 4:19 [Za to] Bóg mój niezmierzony w swych bogactwach zaspokoi całkowicie każdą waszą potrzebę w Chrystusie Jezusie. 4:20 Bogu, Ojcu naszemu, niech będzie chwała na wieki wieków.Amen. 4:21 Pozdrówcie w Chrystusie Jezusie wszystkich wiernych ludu Bożego. Pozdrawiają was bracia, którzy są ze mną. 4:22 Pozdrawiają was wszyscy wierni, tu obecni, a zwłaszcza ci, co mieszkają w pałacu cesarskim. 4:23 Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa niech będzie z duchem waszym. Amen. 11. LIST PAWŁA DO KOLOSAN 1:1 Paweł, z woli Bożej apostoł Chrystusa Jezusa, i Tymoteusz, brat, 1:2 do świętych, którzy stanowią lud Boży i żyją w Kolosach jako wierni w Chrystusie bracia. Bóg, Ojciec nasz, niech was obdarzy łaską i pokojem. 1:3 Zawsze dzięki czynimy Bogu, Ojcu Pana naszego Jezusa Chrystusa, ilekroć modlimy się za was. 1:4 Słyszeliśmy bowiem o waszej wierze w Chrystusie Jezusie i o miłości, jaką okazujecie wszystkim wiernym ludu Bożego. 1:5 [Dziękujemy też Bogu] i za to, że możecie żyć nadzieją przyszłej nagrody, oczekującej na was w niebie. O nagrodzie tej słyszeliście już przedtem dzięki temu, że głoszono wam prawdę Ewangelii,

1:6 która dotarła także i do was i podobnie jak na całym świecie owocuje i rośnie od chwili, kiedy to wyście usłyszeli po raz pierwszy o łasce Bożej i poznali ją poprzez prawdę Ewangelii. 1:7 Waszym nauczycielem był umiłowany współsługa nasz Epafras, który zastępuje nas służąc z całą gorliwością Chrystusowi. 1:8 To właśnie on mówił nam o miłości którą obdarzył was Duch [Święty]. 1:9 Tak też i my od dnia, w którym usłyszeliśmy o tym wszystkim, nie przestajemy modlić się za was, prosząc Boga, abyście mogli poznać dokładnie Jego wolę; abyście posiedli ową mądrość i duchowe zrozumienie konieczne do tego, 1:10 by postępować w sposób godny Pana; abyście się Mu w pełni podobali; byście wydawali owoce waszych dobrych czynów i stawali się coraz doskonalsi poprzez głębsze poznanie Boga. 1:11 A Jego moc pełna chwały niech na was zstąpi w całej obfitości, abyście mogli być zawsze niezachwiani w waszej cierpliwości. 1:12 Wy zaś sami, pełni radości, również dziękujcie Ojcu, który pozwolił wam uczestniczyć w dziedzictwie świętych w światłości. 1:13 To On wydobył nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna, 1:14 dzięki któremu dostąpiliśmy odkupienia, a nasze grzechy zostały nam darowane. 1:15 Chrystus jest obrazem [widzialnym] Boga niewidzialnego, jest pierworodnym w stosunku do wszelkiego stworzenia, 1:16 gdyż w Nim zostało stworzone wszystko: i to, co w niebie, i to, co na ziemi; i to, co widzialne, i to, co niewi-dzialne; i Trony, i Panowania, i Zwierzchności, i Władze. Bóg stworzył wszystko przez Niego i dla Niego. 1:17 On zaś sam istniał, nim cokol-wiek zaistniało, i wszystko w Nim ma swoje istnienie. 1:18 Jest On Głową Ciała – czyli Kościoła; jest także początkiem, pierwszym spośród tych, którzy wracają do życia; wszystko zaś po to, by był pierwszy we wszystkim. 1:19 Zechciał bowiem Bóg, aby w Jego Synu była cała Pełnia [Bóstwa] 1:20 i aby przez Niego wszystko znów zostało pojednane z Bogiem. Przez krwawą śmierć Jezusa na krzyżu wprowadził Bóg pokój między tym, co na niebie, i co na ziemi. 1:21 I wy również byliście niegdyś obcymi [dla Boga] i [nawet Jego] wrogami z powodu zła, którego dopuszczaliście się w myślach i w uczynkach waszych. 1:22 Lecz oto teraz Bóg, przez śmierć, jaką poniósł Jego Syn w swym ludzkim ciele, pojednał was ze sobą, abyście mogli stanąć przez Nim jako święci, czyści i bez skazy. 1:23 Trzeba jednak, byście trwali w wierze, byście byli ugruntowani w swych przekonaniach, niezachwiani, nie dający odwieść się od nadziei, którą żyjecie od czasu posłyszenia po raz pierwszy Ewangelii, głoszonej wszelkiemu stworzeniu, które jest pod niebem. Właśnie tej Ewangelii ja, Paweł, stałem się sługą. 1:24 Teraz nawet raduję się z tych cierpień, które znoszę dla was, bo wiem, że w moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, czyli Kościoła. 1:25 Ja zaś stałem się sługą Kościoła, zgodnie z posłannictwem zleconym mi przez Boga dla waszego dobra: mam wypełniać nakaz głoszenia wam słowa Bożego, 1:26 czyli tajemnicy ukrytej od wieków i pokoleń, a teraz objawionej tym, którzy do Niego należą. 1:27 Im właśnie zechciał Bóg pokazać całe chwalebne bogactwo swoich planów wobec wszystkich narodów. Tajemnica zaś ta – to Chrystus przebywający wśród was jako rękojmia przyszłej chwały. 1:28 Tak więc głosimy Chrystusa każdemu człowiekowi, napominamy każdego, pouczając każdego z całą mądrością, aby wszyscy mogli okazać się doskonałymi w swoim zjednoczeniu z Chrystusem. 1:29 Dlatego właśnie trudzę się korzystając z przemożnego wsparcia Tego, którego moc potężna działa we mnie. 2:1 Chciałbym, żebyście wiedzieli, jak ciężki bój prowadzę o was; [jak walczę] o tych, którzy są w Laodycei, i o tych, którzy mnie nawet nigdy nie widzieli. 2:2 Pragnąłbym, by serca wszystkich ogarnęła otucha, by miłość stała się dla wszystkich źródłem pouczeń, dzięki którym mogliby osiągnąć bogactwo całkowitej pewności poznania, by wreszcie wskutek tego stała się dla wszystkich dostępną tajemnica Boga, to jest Chrystus, 2:3 w którym są ukryte wszystkie skarby mądrości i wiedzy. 2:4 Mówię zaś o tym dlatego, żeby was nikt nie omamił dowodami pozornie tylko przekonującymi. 2:5 I choć ciałem jestem od was daleko, to jednak duchem przebywam z wami i cieszę się widząc, że panuje między wami ład, a wy sami waszą wiarą trwacie mocno przy Chrystusie. 2:6 Jak więc przyjęliście prawdę o Jezusie Chrystusie jako Panu, tak też powinniście trwać w zjednoczeniu z Nim. 2:7 Usiłujcie też zapuścić w Nim korzenie waszego życia, na Nim opierajcie wszystko, umacniajcie waszą wiarę zgodnie z tym, czego was nauczono. I bądźcie zawsze pełni wdzięczności [względem Boga]. 2:8 Miejcie się też na baczności, żeby was nie pozbawiono wolności [ducha] przez oszukańcze mędrkowanie oparte nie na Chrystusie, ale jedynie na wymysłach ludzkich i na żywiołach tego świata.

2:9 W Chrystusie przebywa na sposób cielesny Bóg w całej Pełni, 2:10 a wy macie wszystko przez to, że stanowicie jedno z Tym, który jest Głową wszelkiej Zwierzchności i Władzy. 2:11 W owym zjednoczeniu z Nim otrzymaliście też obrzezanie, lecz nie takie, którego dokonuje się ręką ludzką. Jest to obrzezanie dokonane przez Chrystusa i polegające na całkowitym uwolnieniu nas od ciała grzesznego. 2:12 Przyjmując chrzest, zostaliście bowiem razem z Nim współpogrzebani. Równocześnie jednak zostaliście z Nim współwskrzeszeni, dzięki wierze waszej w moc Boga, który zmartwychwskrzesił Chrystusa. 2:13 On też i was, umarłych na skutek występków i “nieobrzezania" waszego ciała – jako że byliście poganami – razem z Nim przywrócił do życia. Wszystkim nam darował nasze grzechy 2:14 i zniszczył zapis naszych długów, zaciągniętych wskutek przekraczania różnych nakazów, i to, co było naszym przeciwnikiem, usunął z drogi przybiwszy do krzyża. 2:15 A wszystkie Zwierzchności i Władze, po uprzednim obezwładnieniu ich, wystawił na publiczne widowisko, powiódłszy je [jak pokonane wojsko] w triumfalnym pochodzie Chrystusa. 2:16 Nie poozwalajcie więc, by ludzie wyrokowali o tym, co jecie i pijecie lub jakie zachowujecie święta, czy przestrzegacie nowiu [księżycowego] albo szabatu. 2:17 Wszystko to jest zaledwie cieniem [a nie rzeczywistością] spraw przyszłych, rzeczywistością zaś jest sam Chrystus. 2:18 Niech nie pozbawiają was wiecznej nagrody swoimi słowami ci, którzy się przechwalają przesadnym poniżaniem samych siebie oraz kultem aniołów, uzasadnionym jedynie ich prywatnymi widzeniami. Są to ludzie zadufani w swoim czysto ludzkim sposobie myślenia, 2:19 nie mający żadnej łączności z Chrystusem, z którego przecież całe Ciało, istniejące i utrzymywane w całości dzięki powiązaniu poszczególnych członków, wyrasta i powiększa się [ciągle] Bożym wzrostem. 2:20 Jeżeli umarliście już z Chrystusem i zostaliście wyzwoleni z mocy duchowych tego świata, to dlaczego – tak jakbyście nadal żyli na tym świecie – pozwalacie sobie znów narzucać nakazy w rodzaju: 2:21 Nie bierz tego! Nie próbuj tamtego! Nie dotykaj jeszcze czegoś innego! 2:22 A ciągle chodzi przecież o rzeczy, które wskutek spożycia ulegną zniszczeniu. Takie więc wskazania zrodziły się z zaleceń i nauk czysto ludzkich. 2:23 Są one wyrazem tylko pozornej mądrości, mądrości pielęgnującej pomysły czysto ludzkie, poniżającej człowieka, nie oszczędzającej ciała i nie okazującej żadnego zrozumienia dla jego cielesności. 3:1 Jeżeli więc razem z Chrystusem powróciliśmy do życia, zmierzajcie ku temu, co jest w niebie, tam, gdzie Chrystus zasiada po prawicy Ojca. 3:2 Troszcie się o to, co w niebie, a nie o to, co na ziemi. 3:3 Umarliście przecież i życie wasze jest ukryte z Chrystusem w Bogu. 3:4 A kiedy Chrystus, życie nasze, pojawi się kiedyś [w chwale], wtedy i wy ukażecie się również w Jego chwale. 3:5 Zabiegajcie więc o to, by obumarło w was to wszystko, co was pociąga ku ziemi, jak: rozpusta, lubieżność, złe żądze i chciwość – ta ostatnia jest zresztą pewną formą bałwochwalstwa. 3:6 To właśnie takie występki sprowadzają gniew Boży na tych, którzy się buntują. 3:7 Niegdyś wy również dopuszczaliście się tych wszystkich występków. 3:8 Teraz jednak odrzućcie już to wszystko: gniew, zapalczywość, złość, wzajemne znieważenie się i słowa hańbiące wasze usta. 3:9 Przestańcie okłamywać jedni drugich, bo przecież pozbyliście się już waszego starego człowieka razem z jego złymi nawykami, 3:10 a przyodzialiście się niejako w człowieka nowego, w takiego człowieka, który się odnawia bez przerwy na obraz swego Stwórcy, zmierzając do coraz głębszego poznania [Boga]. 3:11 W tej sytuacji nie ma już podziału na Greków i Żydów, na obrzezanych i nie obrzezanych, na barbarzyńców i Scytów, na niewolników i wolnych. Chrystus jest wszystkim i we wszystkich. 3:12 Tak więc jako wybrani, uświęceni i umiłowani przez Boga powinniście się przyodziać w prawdziwe miłosierdzie, w dobroć, w pokorę, w cichość i w cierpliwość. 3:13 Znoście jedni drugich i wybaczajcie sobie nawzajem, gdyby ktoś miał jakiś żal do drugiego. Jak Pan wybaczył wam, tak i wy wybaczajcie jedni drugim. 3:14 Przede wszystkim zaś starajcie się o miłość, która zapewni wam zdobycie pełnej doskonałości. 3:15 A pokój, który pochodzi od Chrystusa, niech kieruje sercami waszymi, bo właśnie do owego pokoju w jednym ciele zostaliście wezwani. Bądźcie też pełni wdzięczności. 3:16 Słowo Chrystusa niech przebywa w was z całym swoim bogactwem. Kierując się roztropnością najwyższą, nauczajcie i budujcie jedni drugich. Ulegając zaś łasce śpiewajcie Bogu w waszych sercach psalmy, hymny i pieśni pełne ducha.

3:17 I czegokolwiek dokonujecie słowem lub czynem, wszystko czyńcie w imię Pana Jezusa, składając przez Niego dziękczynienie Bogu Ojcu. 3:18 Żony, bądźcie posłuszne waszym mężom, gdyż tak wypada wobec Pana. 3:19 Mężowie, kochajcie wasze żony i [nigdy] nie sprawiajcie im przykrości. 3:20 Dzieci, bądźcie posłuszne waszym rodzicom we wszystkim, gdyż to podoba się Panu. 3:21 Rodzice, nie rozdrażniajcie waszych dzieci, żeby czasem nie upadły na duchu. 3:22 Niewolnicy, bądźcie we wszystkim poddani waszym panom ziemskim, i to nie tylko pozornie, na zewnątrz, żeby się przypodobać ludziom, lecz z całą szczerością, żyjąc prawdziwą bojaźnią Pana. 3:23 Cokolwiek czynicie, wkładajcie w to całe serce, tak jak zwykł człowiek trudzić się dla Pana, a nie dla ludzkiego oka. 3:24 Bądźcie też pewni, że otrzymacie za to wieczną zapłatę od Pana w postaci udziału w Jego dobrach. Służcie Chrystusowi, bo On jest waszym prawdziwym Panem. 3:25 Lecz kto się dopuszcza występków, otrzyma to, na co sobie zasłużył przez swoje czyny. A u Boga nikt nie może liczyć na żadne względy. 4:1 Wy zaś, panowie, traktujcie waszych niewolników sprawiedliwie i uczciwie, pamiętając o tym, że i wy macie Pana w niebie. 4:2 Bądźcie wytrwali na modlitwie, czuwajcie modląc się waszym dziękczynieniem. 4:3 Módlcie się również za nas, aby Bóg otworzył drogę dla naszego słowa i pozwolił nam opowiadać tajemnicę – Chrystusa. To właśnie dla tej tajemnicy przebywam obecnie w więzieniu. 4:4 Módlcie się więc, abym mógł ją głosić tak, jak powinienem to czynić. 4:5 Bądźcie też roztropni wobec tych, którzy nie są spośród was, wyzyskując w pełni każdą chwilę. 4:6 Niech słowo wasze będzie zawsze miłe i trafne, tak byście każdemu odpowiadali jak należy. 4:7 Tychik, umiłowany brat mój, wierny sługa i towarzysz wspólnego trudu dla Pana, opowie wam wszystko o mnie. 4:8 Posyłam go do was właśnie po to, żeby was powiadomił o moich sprawach i pokrzepił wasze serca. 4:9 Towarzyszy mu Onezym, wierny i umiłowany brat, jeden spośród was. [Obaj] opowiedzą wam wszystko o tym, co tu się dzieje. 4:10 Pozdrawia was Arystarch, przebywający ze mną w więzieniu, i krewny Barnaby, Marek, co do którego przekazałem wam już odpowiednie zlecenia; przyjmijcie go jak najlepiej, gdy przybędzie do was. 4:11 Pozdrawia was również Jezus, zwany także Justusem. Spośród nawróconych Żydów tylko ci trzej współtrudzą się ze mną dla królestwa Bożego i są dla mnie źródłem prawdziwej pociechy. 4:12 Pozdrowienia przesyła także rodak wasz Epafras. Ten sługa Jezusa Chrystusa modli się za was bardzo gorąco, abyście wytrwali w wierze i coraz doskonalej pełnili wolę Bożą. 4:13 Krótko tak mogę ocenić jego postawę: troszczy się nieustannie o was oraz o tych, którzy są w Laodycei i w Hierapolis. 4:14 Pozdrawiają was: Łukasz, najmilszy lekarz, i Demas. 4:15 Wy zaś ze swej strony pozdrówcie braci w Laodycei, [przede wszystkim] Nimfasa oraz Kościół gromadzący się w jego domu. 4:16 A gdy już list ten zostanie odczytany u was, postarajcie się, by zapoznano się z nim także w Laodycei. Laodycejczycy zaś niech prześlą wam list, który oni otrzymali. 4:17 Archipowi przekażcie te oto słowa: “Pamiętaj o starannym wypełnianiu posługi, którą powierzył ci Pan". 4:18 [Na koniec] słowa skreślone moją własną ręką: Pozdrowienia od Pawła. Nie zapominajcie, że jestem w więzach. Łaska [Boża niech będzie] z wami. 12. LIST PIERWSZY PAWŁA DO TESSALONICZAN 1:1 Paweł, Sylwan i Tymoteusz do wiernych Kościoła tesalonickiego stanowiących jedno z Bogiem Ojcem i z Panem Jezusem Chrystusem. Niech zstąpi na was łaska i pokój. 1:2 Nie przestajemy dziękować Bogu za was, pamiętając ciągle w naszych modlitwach 1:3 przed Bogiem i Ojcem naszym o tym, jak bardzo czynna jest wasza wiara, jak piękne są dzieła waszej miłości i jak wytrwała jest nadzieja, którą pokładacie w Panu Jezusie Chrystusie. 1:4 Wiemy, bracia, że Bóg was umiłował i wybrał sobie. 1:5 Nie tylko bowiem głosiliśmy wam Ewangelię mocą naszego słowa, lecz korzystaliście także ze wsparcia Ducha Świętego, z pełnym przekonaniem o prawdziwości Ewangelii. Wiecie też, jak zabiegaliśmy o wasze dobro, kiedyśmy wśród was przebywali. 1:6 A wy, za naszym przykładem, staliście się naśladowcami Pana, bo przyjęliście słowo [Boże] pośród wielu ucisków, z radością, która pochodzi od Ducha Świętego. 1:7 W ten sposób okazaliście się wzorem dla wszystkich wiernych w Macedonii i Achai.

1:8 Dzięki wam bowiem słowo Pańskie mogło być usłyszane w Macedonii i Achai, a wieści o waszej wierze docierały wszędzie, tak że już nawet nie mamy potrzeby o tym mówić. 1:9 Wszyscy opowiadają o tym, jak to zostaliśmy przez was przyjęci i jak odwróciliście się od bożków pogańskich, by służyć Bogu żywemu i prawdziwemu, 1:10 oczekując na przyjście z nieba Jego Syna, Jezusa, zmartwychwstałego, naszego wybawcę od przyszłego gniewu. 2:1 Sami, bracia, wiecie dobrze, że nie na próżno przybyliśmy do was. 2:2 I choć – jak wam wiadomo – ucierpieliśmy wiele i doznaliśmy zniewag w Filippi, to jednak Bóg nasz dodał nam sił, by mimo wielkich trudności udać się z głoszeniem Ewangelii Bożej także i do was. 2:3 W rzeczywistości bowiem pouczenia nasze nie rodzą się z żadnych błędów ani z pobudek nieczystych, ani z podstępu. 2:4 To Bogu samemu podobało się powierzyć nam głoszenie Ewangelii, my zaś ze swej strony, głosząc Ewangelię, zabiegamy o to, by się przypodobać nie ludziom, lecz Bogu, który przenika nasze serca. 2:5 Nigdy przecież jak wiecie – nie schlebialiśmy nikomu naszym słowem ani nie kierowaliśmy się – czego sam Bóg jest świadkiem – ukrytą chęcią zdobycia jakiegoś zysku. 2:6 Nie szukaliśmy też własnej chwały ani u was, ani wśród innych ludzi. 2:7 Jako prawdziwi apostołowie mieliśmy prawo okazać wam całą naszą władzę, tymczasem występowaliśmy wśród was pełni skromności [i dobroci], jak matka zatroskana o swe dzieci. 2:8 Powodowani taką miłością byliśmy gotowi dać wam nie tylko naukę Bożą, lecz także nasze życie. Tak bowiem staliście się nam drogimi. 2:9 Bracia, pamiętacie zapewne nasze wśród was wysiłki, trudy... [Przypominacie sobie] jak ciężko pracowaliśmy dniem i nocą, byle tylko dla nikogo spośród was nie być ciężarem. To tak właśnie głosiliśmy wśród was Ewangelię Bożą. 2:10 Sami możecie zaświadczyć – zresztą i Bóg także – że nasze postępowanie, gdyśmy przebywali u was, ludzi wierzących, było zgodne z wolą Bożą, ze sprawiedliwością i dobrymi obyczajami. 2:11 Przypominacie sobie zapewne, jak tośmy was zachęcali i upominali z całą stanowczością, niczym ojciec własne dzieci, 2:12 abyście postępowali w sposób godny Boga, który was wzywa do swego królestwa i chwały. 2:13 Dziękujemy Bogu także i za to, że gdy przyjmowaliście głoszone przez nas słowo Boże, traktowaliście je nie jak słowo ludzkie lecz – i to jest jedynie słuszne – jak rzeczywiste słowo Boga, który dokonuje swego dzieła w was, wierzących. 2:14 Bracia, kroczycie tą samą drogą co Kościoły Boże zjednoczone z Chrystusem Jezusem w Judei, ponieważ to samo, co one od Żydów, wyście wycierpieli od waszych współrodaków. 2:15 Żydzi zabili Pana Jezusa, zabijali proroków, także nas prześladowali. W ten sposób czynią to, co nie jest miłe Bogu, a poza tym występują przeciwko wszystkim ludziom. 2:16 Usiłują także przeszkodzić nam w głoszeniu słowa, które [z woli Bożej] ma przynieść zbawienie poganom. W ten sposób dopełniają miary swoich grzechów [których dopuszczali się kiedykolwiek]. Ale już nadciąga na nich ostateczny gniew [Boży]. 2:17 Tymczasem my, bracia, rozłączeni z wami na krótko – nie sercem, rzecz jasna, ale niemożnością oglądania was wprost – tak bardzo pragnęliśmy was zobaczyć! 2:18 Mieliśmy zamiar raz i drugi – zwłaszcza ja, Paweł – przybyć do was, ale przeszkodził nam szatan. 2:19 Bo któż może być naszą nadzieją, radością albo chlubą? Czyż nie wy będziecie dla nas tym wszystkim przed obliczem Pana naszego Jezusa w dzień Jego przyjścia? 2:20 Tak, to wy [już] jesteście dla nas źródłem i chwały, i radości. 3:1 Nie mogąc już dłużej przeciągać tego oczekiwania, postanowiliśmy sami pozostać [co prawda] w Atenach, 3:2 [ale] Tymoteusza, brata naszego i sługę w głoszeniu Ewangelii Chrystusa, wysłaliśmy do was, aby was podniósł na duchu i umocnił w wierze, 3:3 żeby się ktoś czasem nie załamał wśród tych ucisków. Taki jest przecież, jak wiecie, cel naszego posłannictwa. 3:4 Zresztą przypomnieć wypada, że kiedyśmy byli u was, mówiliśmy, że będziemy znosić prześladowanie, co też – jak wiecie – stało się wkrótce potem. 3:5 Dlatego też, nie mogąc już dłużej trwać w niepewności, posłałem [Tymoteusza], żeby się przyjrzał na miejscu waszej wierze, żeby stwierdził, czy przypadkiem nie uwiódł was kusiciel i czy nasze trudy wskutek tego nie poszły na marne. 3:6 Lecz teraz – kiedy już Tymoteusz wrócił od was i przyniósł nam wieści radosne o waszej wierze i miłości, gdy nas zapewniał o tym, że dobrze nas wspominacie i że pragniecie nas zobaczyć, tak jak my was –

3:7 doznaliśmy, dzięki wam, bracia, prawdziwej pociechy głównie z powodu wiary, w której trwacie mimo waszych niedostatków i naszego ucisku. 3:8 Teraz bowiem – gdyśmy się dowiedzieli, że jesteście wierni Panu i w nas wstąpił nowy duch. 3:9 Już nawet nie wiemy, jak mamy dziękować Bogu za ową radość, którą przeżywamy z powodu was przed Bogiem. 3:10 Nadal modlimy się gorąco we dnie i w nocy, abyśmy mogli wreszcie zobaczyć was osobiście i uzupełnić to, czego jeszcze niedostaje waszej wierze. 3:11 Obyż drogę do was utorował nam sam Bóg Ojciec nasz i Pan nasz Jezus! 3:12 Pan niech też sprawia, aby było was coraz więcej, aby miłość – ta wasza wzajemna i miłość do wszystkich ludzi – stawała się coraz większa i aby była wreszcie taka jak nasza miłość do was; 3:13 aby umacniały się coraz bardziej wasze serca, iżbyście byli doskonali i bez zarzutu wobec Boga Ojca naszego w dzień przyjścia Pana naszego Jezusa wraz ze wszystkimi, którzy do Niego należą. 4:1 Na koniec, bracia, prosimy was i polecamy wam bardzo stanowczo w imię Pana Jezusa, abyście – zgodnie z waszym dotychczasowym postępowaniem – stawali się coraz bardziej doskonałymi, stosownie do pouczeń, które otrzymaliście od nas w sprawie doskonalenia się duchowego i przypodobania się Bogu. 4:2 Wiecie przecież, jakie to zalecenia przekazaliśmy wam przez Pana Jezusa. 4:3 Otóż Bóg chce, żebyście byli świętymi, to znaczy, żebyście unikali rozpusty, 4:4 by każdy z was umiał utrzymać swe ciało w świętości i czci, 4:5 a nie poddawał się pożądliwym namiętnościom, jak to czynią poganie, którzy nie znają Boga. 4:6 W tych sprawach niech nikt nie dopuszcza się żadnych wykroczeń ani nie próbuje oszukiwać swego brata, gdyż powiedzieliśmy wam to już i przestrzegaliśmy was z całą stanowczością, że Pan sam wymierzy surową karę za wszystkie takie występki. 4:7 Powołał nas bowiem Bóg nie do rozpusty, lecz do świętości. 4:8 Tak więc kto odrzuca to pouczenie, odrzuca nie tylko człowieka, lecz Boga, który jest dawcą Ducha Świętego. 4:9 Nie muszę wam pisać o potrzebie miłości braterskiej, gdyż przez samego Boga zostaliście pouczeni, jak powinniście miłować jedni drugich. 4:10 Zgodnie zresztą z tym pouczeniem darzycie miłością wszystkich braci w całej Macedonii. My zaś ograniczymy się już tylko do zachęcenia was, abyście się w tej miłości doskonalili coraz bardziej. 4:11 Starajcie się zachować spokój, wypełniać wasze obowiązki i pracować własnymi rękami zgodnie z naszymi uprzednimi zaleceniami. 4:12 Zachowujcie się też godnie wobec tych, którzy nie należą do społeczności chrześcijańskiej, i nie bądźcie dla nikogo ciężarem. 4:13 Bracia, nie chcielibyśmy, żebyście trwali w niewiedzy co do losu tych, którzy umierają; [nie chcielibyśmy], żebyście popadali w smutek jak inni, którzy nie mają nadziei. 4:14 Jeśli bowiem wierzymy, że Jezus Chrystus [nie tylko] umarł [lecz także] i zmartwychwstał, to i tych, którzy umarli [w Jezusie], przez Jezusa przywróci Bóg ponownie do życia. 4:15 Otóż pragniemy was zapewnić, opierając się na pouczeniach Pańskich, że my, pozostawieni przy życiu do dnia przyjścia Pana, nie wyprzedzimy tych, którzy będą już wtedy zmarli. 4:16 Na głos archanioła i na dźwięk trąby Bożej Pan sam zstąpi z nieba, a zmarli w Chrystusie zmartwychwstaną pierwsi. 4:17 Potem my, pozostający jeszcze wtedy przy życiu wraz z nimi będziemy uniesieni w powietrze, w obłoki, na spotkanie z Panem, z którym tak już na zawsze pozostaniemy. 4:18 Właśnie tymi słowami powinniście się pokrzepiać nawzajem. 5:1 Nie muszę wam, bracia, pisać o dniu lub o godzinie. 5:2 Sami bowiem wiecie dobrze, że dzień Pański przyjdzie jak złodziej nocą. 5:3 Gdy ludzie będą mówić, że panuje pokój i całkowite bezpieczeństwo, to wtedy właśnie spadnie na nich niespodziewana zagłada, tak jak [nagle] przychodzą bóle na niewiastę brzemienną. Nie zdołają już ujść przed nimi. 5:4 Ale wy, bracia, nie żyjecie przecież w ciemnościach, by ów dzień miał was zaskoczyć jak złodziej. 5:5 Wszyscy bowiem jesteście dziećmi światłości i dnia. Nie pozostajemy pod władzą nocy ani ciemności. 5:6 Tak więc nie powinniśmy trwać w uśpieniu jak wielu innych; musimy być czujni i trzeźwi. 5:7 Kto śpi, śpi zazwyczaj w nocy, a kto się upija, czyni to również w nocy. 5:8 My zaś, ponieważ jesteśmy dziećmi dnia, musimy być trzeźwi; powinniśmy przywdziać na siebie pancerz wiary i miłości, założyć na głowę hełm nadziei przyszłego zbawienia. 5:9 Nie przeznaczył nas przecież Bóg na przedmiot swego zagniewania, lecz do osiągnięcia zbawienia przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, 5:10 który za nas umarł po to, abyśmy czy to jako żywi, czy jako umarli zawsze razem z Nim żyli.

5:11 Dlatego podnoście się wzajemnie na duchu i budujcie jedni drugich, tak jak to zresztą już czynicie. 5:12 Prosimy was, bracia, abyście szanowali tych, którzy trudzą się dla was, którzy wam przewodzą i którzy was upominają w imię Pana. 5:13 Ze względu na ich pracę okazujcie im szczególną miłość. Między sobą zachowujcie spokój. 5:14 Prosimy was też, bracia, abyście zachęcali do pracy opieszałych, dodawali otuchy małodusznym, otaczali opieką słabych, a dla wszystkich byli cierpliwi. 5:15 Pamiętajcie, żeby nikt nie odpłacał złem za złe starajcie się zawsze świadczyć dobro, nie tylko sobie nawzajem, lecz także wszystkim ludziom. 5:16 Bądźcie zawsze radośni, 5:17 módlcie się nieustannie 5:18 i za wszystko dziękujcie [Bogu], gdyż taka jest Jego wola względem was, którzy stanowicie jedno z Jezusem Chrystusem. 5:19 Nie utrudniajcie działania Duchowi [Świętemu], 5:20 nie lekceważcie sobie daru prorokowania. 5:21 Wszystko [dokładnie] badaj-cie, zatrzymując to, co dobre, 5:22 a unikajcie tego, co ma choć-by tylko pozór zła. 5:23 A Bóg, Dawca pokoju, niech ześle na was pełnię świętości, tak aby całe wasze jestestwo z duchem, duszą i ciałem było bez zarzutu, gdy przyjdzie Pan nasz Jezus Chrystus. 5:24 Ten, który was powołał [do świętości], wierny jest; doprowadzi więc swoje dzieło do końca. 5:25 Bracia, módlcie się także i za nas. 5:26 Pozdrówcie wszystkich braci pocałunkiem świętego pokoju. 5:27 Proszę was bardzo, w imię samego Pana, aby list ten był odczytany wszystkim braciom. 5:28 Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa niech będzie z wami. 13. LIST DRUGI PAWŁA DO TESSALONICZAN 1:1 Paweł, Sylwan i Tymoteusz do Kościoła tesalonickiego, który stanowi jedno z Bogiem Ojcem naszym i Panem Jezusem Chrystusem. 1:2 Bóg Ojciec i Pan Jezus Chrystus niech was obdarzą łaską i pokojem. 1:3 Bracia, powinniśmy nieustannie dziękować Bogu za was, gdyż jest to ze wszech miar słuszne. Wasza wiara bowiem staje się coraz silniejsza, a miłość jednych ku drugim obfituje tak bardzo, 1:4 że chlubimy się wami w Kościołach Bożych. Radujemy się waszą cierpliwością i wytrwałością wiary mimo prześladowań i ucisków. 1:5 Są one zapowiedzią sprawiedliwego sądu Bożego, a ich znoszenie sprawia, że stajecie się godnymi królestwa Bożego, dla którego cierpicie. 1:6 Bóg okaże bowiem kiedyś swoją sprawiedliwość, zsyłając cierpienia na tych, którzy są teraz sprawcami waszych cierpień. 1:7 Wam zaś cierpiącym obecnie ucisk – i nam również – ześle ulgę, gdy Pan Jezus objawi się na niebie, 1:8 w ogniu płomienistym z aniołami w całej swej potędze, by wymierzyć karę tym, którzy nie uznają Boga i nie słuchają Ewangelii Pana naszego Jezusa. 1:9 Spotka ich za to kara w postaci wiecznej zagłady oraz odrzucenia od oblicza Pańskiego i Jego potężnego majestatu 1:10 w owym dniu, kiedy to przyjdzie On, aby być uwielbionym przez tych, którzy do Niego należą, i być podziwianym przez swoich wyznawców. Z ich liczby jesteście również wy, dlatego że uwierzyliście nauce przez nas głoszonej. 1:11 Dlatego modlimy się za was nieustannie, aby Bóg nasz uczynił was godnymi swego wezwania, aby potęgował w was coraz bardziej wszelkie pragnienie dobra i pomnażał uczynki wypływające z wiary. 1:12 W ten sposób będzie w was uwielbione imię Pana naszego Jezusa, a w Nim wy także za łaską Boga i Pana naszego Jezusa Chrystusa. 2:1 Gdy zaś chodzi o sprawę przyjścia Pana naszego Jezusa Chrystusa i nasze zgromadzenie się przy Nim, to prosimy was, bracia, 2:2 żebyście się nie dali ani zachwiać zbyt łatwo w waszych dotychczasowych przekonaniach, ani zastraszyć przez tych, którzy twierdzą, że dzień Pański już nadchodzi, powołując się przy tym albo na rzekome natchnienie Ducha, albo na [charyzmatyczne] mowy [prorockie], albo na list rzekomo od nas pochodzący. 2:3 Nie dajcie się zwieść nikomu w żaden sposób. Wiadomo bowiem, że dzień Pański nie nadejdzie, dopóki nie stwierdzi się wielkiego odstępstwa [od wiary] i nie przyjdzie człowiek grzechu, syn zatracenia. 2:4 Będzie się on sprzeciwiał i wynosił ponad wszystko, co człowiek nazywa Bogiem i co adoruje jako Boga. W końcu zasiądzie nawet w świątyni Bożej i będzie się podawał za samego Boga. 2:5 Zresztą czy nie pamiętacie, jak wam już o tym mówiłem, kiedy wśród was przebywałem?

2:6 Tymczasem jednak istnieje jeszcze coś, co uniemożliwia jego pełne wystąpienie aż do określonego momentu. 2:7 Tajemnica bezbożności już bowiem okazuje swoją moc i skoro tylko ustąpi ten, który ową potęgę powstrzymuje, 2:8 wówczas ukaże się Niegodziwiec w całej pełni. Ale Pan zgładzi go tchnieniem swoich ust i zniszczy samą potęgą swego przyjścia. 2:9 Przyjdzie zaś ów Niegodziwiec wyposażony w moc Szatana i będzie dokonywał wielu rzeczy niezwykłych i fałszywych cudów. 2:10 Będzie się posługiwał złem we wszelkich jego postaciach, byle tylko uwieść tych, którzy idą na zatracenie, ponieważ nie przyjęli z miłością prawdy mającej doprowadzić ich do wiecznego zbawienia. 2:11 I dlatego właśnie Bóg zezwala, by ulegli oszustwom, by uwierzyli kłamstwu. 2:12 W ten sposób bowiem zasłużą sobie na wyrok potępienia ci wszyscy, którzy zamiast uwierzyć prawdzie, znaleźli upodobanie w nieprawości. 2:13 Bracia, powinniśmy nieustannie dziękować Bogu za was, których Pan tak umiłował, że wybrał Bóg was jako pierwszych do osiągnięcia zbawienia przez Ducha [Świętego] i przez waszą wiarę w prawdę. 2:14 Po to bowiem wezwał was Bóg przez nasze głoszenie Ewangelii, abyście mieli udział w chwale Pana naszego Jezusa Chrystusa. 2:15 Przeto, bracia, nie dajcie się zachwiać, trzymajcie się mocno pouczeń, które przekazaliśmy wam bądź ustnie, bądź za pośrednictwem naszego listu. 2:16 Sam zaś Pan nasz Jezus Chrystus i Bóg nasz Ojciec – Ten, który nas umiłował i przez łaskę udzielił nam niewymownego pocieszenia i rzeczywistej nadziei – 2:17 niech pokrzepi wasze serca, niech was utwierdzi w chęci zarówno czynienia, jak i mówienia dobrze. 3:1 Na koniec, bracia, módlcie się za nas, aby [głoszone przez nas] słowo Pańskie rozchodziło się i było przyjmowane z szacunkiem [wśród innych], tak jak pośród was. 3:2 [Módlcie się również], abyśmy zostali uwolnieni od ludzi przewrotnych i złych. Wiadomo przecież, że nie wszyscy mają wiarę. 3:3 Ale Pan jest wierny! On wam udzieli koniecznych sił i ustrzeże was od złego. 3:4 W Nim również pokładamy nadzieję, że to, co wam nakazujemy, czynicie i nadal będziecie czynić. 3:5 Niech Pan kieruje serca wasze ku umiłowaniu Boga i ku cierpliwości, której dawcą jest Chrystus. 3:6 Nakazujemy wam, bracia, w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa, abyście stronili od każdego brata, który gnuśnieje bezczynnie i lekceważy sobie pouczenia, jakie otrzymaliście od nas. 3:7 Wiecie przecież, jak powinniście żyć, by można było powiedzieć, że nas naśladujecie: nie byliśmy wśród was bezczynni, 3:8 u nikogo nie jedliśmy chleba za darmo lecz pracowaliśmy, umęczeni i utrudzeni, we dnie i w nocy, byle tylko dla nikogo spośród was nie być ciężarem. 3:9 Postępowaliśmy zaś tak nie dlatego, że nie mieliśmy prawa [do waszej pomocy], lecz dlatego, że pragnęliśmy dać wam samych siebie za przykład do naśladowania. 3:10 Przebywając bowiem wśród was mawialiśmy wam [często]: “Kto nie chce pracować, ten niech też i nie je". 3:11 Tymczasem słyszymy, że niektórzy spośród was nie liczą się wcale z ustalonym porządkiem: nie pracują w ogóle, lecz zajmują się ciągle niepotrzebnymi sprawami. 3:12 Otóż takich pragniemy przywołać do porządku, polecając im z całą stanowczością, w imię Pana Jezusa Chrystusa, aby zabrali się spokojnie do pracy, by mogli spożywać chleb własny. 3:13 Wy zaś, bracia, nie ustawajcie w czynieniu dobrze. 3:14 Jeżeli ktoś nie usłucha poleceń zawartych w tym liście, tego zapamiętajcie sobie dobrze i dla zawstydzenia go starajcie się nie mieć z nim nic wspólnego. 3:15 Nie uważajcie go zaraz za wroga, lecz raczej upominajcie go jak brata. 3:16 Sam zaś Pan, który jest dawcą pokoju, niech was darzy pokojem zawsze i na wszelki sposób. Pan [niech będzie] z wami wszystkimi! 3:17 A oto pozdrowienie, które kreślę własną rękę. W ten sposób podpisuję każdy mój list. 3:18 Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa niech będzie z wami wszystkimi! 14. LIST PIERWSZY PAWŁA DO TYMOTEUSZA 1:1 Paweł, apostoł Chrystusa Jezusa – z woli Boga naszego Zbawiciela i Jezusa Chrystusa, w którym pokładamy nadzieję – 1:2 do Tymoteusza, swego prawdziwego syna w wierze. Bóg Ojciec i Jezus Chrystus, nasz Pan, niech cię obdarzą łaską, miłosierdziem i pokojem. 1:3 Zgodnie z tym, o co cię już prosiłem, gdy udawałem się do Macedonii, pozostań w Efezie i staraj się nakłonić do milczenia tych, którzy głoszą tam błędne nauki,

1:4 zajmując się baśniami i nie kończącymi się rodowodami. Wszystko to prowadzi do czczych sporów, a nie ma nic wspólnego z Bożymi planami zbawienia człowieka – gdyż te poznaje się tylko poprzez wiarę. 1:5 Moje polecenie ma na celu spotęgowanie miłości, płynącej z czystego serca, ze spokojnego sumienia i z wiary nieobłudnej. 1:6 Wiadomo, iż są [tam] tacy, którzy nie postępują według powyższego wskazania, oddając się bezsensownym dyskusjom. 1:7 Pragną być nauczycielami Prawa, a nie rozumieją ani tego, co sami twierdzą, ani spraw, o których rozprawiają z taką pewnością siebie. 1:8 Nie ulega wątpliwości, że Prawo jest dobre, gdy człowiek posługuje się nim jak należy. 1:9 Zresztą trzeba pamiętać, że prawa w ogóle są ustanowione nie dla tych, którzy żyją uczciwie, lecz dla tych, którzy źle czynią; którzy się buntują, nie szanując ani Boga samego, ani żadnej świętości; którzy nie wahają się pozbawić życia rodzonego ojca, matki lub innego człowieka; 1:10 którzy dopuszczają się wszelkiego rodzaju rozpusty, uprawiają homoseksualizm, prowadzą handel niewolnikami, kłamią, składają fałszywe przysięgi i mają na sumieniu wiele innych występków sprzecznych ze zdrową nauką, 1:11 stanowiącą treść przekazanej mi do głoszenia Dobrej Nowiny o Bogu, któremu należy się chwała i uwielbienie. 1:12 Dzięki składam Jezusowi Chrystusowi Panu naszemu za to, że obdarzył mnie szczególną mocą, że mi zaufał i przeznaczył mnie do [tak zaszczytnej] posługi, 1:13 mimo że byłem ongiś bluźniercą, prześladowcą i oszczercą. Dostąpiłem jednak miłosierdzia, ponieważ, nie mając wiary, nie wiedziałem, co czyniłem. 1:14 A Pan nasz okazał mi całe bogactwo swojej łaski wraz z wiarą i miłością, którą mamy w Jezusie Chrystusie. 1:15 Na pełną wiarę i całkowite uznanie zasługuje tylko ta nauka, która głosi, że Chrystus Jezus przyszedł na świat, aby zbawić grzeszników, wśród których ja jestem największym. 1:16 Dostąpiłem jednak miłosierdzia, gdyż podobało się Bogu, aby we mnie, największym spośród grzeszników, Jezus Chrystus okazał całą swoją wielkoduszność jako przykład dla tych wszystkich, którzy kiedyś będą weń wierzyć, aby osiągnąć życie wieczne. 1:17 A Królowi wieków, nieśmiertelnemu, niewidzialnemu i jedynemu Bogu niech będzie cześć i chwała przez wszystkie wieki wieków. Amen. 1:18 Tymoteuszu, synu mój! Przekazuję ci powyższe polecenia nawiązując do słów proroczych, które kiedyś zostały o tobie wypowiedziane. Trzymaj się wiernie tych słów, byś mógł toczyć skuteczny bój, 1:19 miej zawsze silną wiarę i czyste sumienie. Ci, którzy wzgardzili tymi pouczeniami, utracili wiarę. 1:20 Należą do nich Hymenajos i Aleksander, których pozostawiłem już w mocy Szatana, aby przestali bluźnić. 2:1 Przede wszystkim zaś naka– zuję, żebyście zanosili prośby, modlitwy, błagania i dziękczynienia za wszystkich ludzi: 2:2 za królów i za wszystkich sprawujących władzę, żebyśmy mogli wieść życie ciche i spokojne, pełne prawdziwej pobożności i godne wszelkiej czci. 2:3 Oto co podoba się Bogu, Zbawicielowi naszemu, 2:4 który pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy. 2:5 Jeden jest bowiem Bóg, jeden jest także Pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus, 2:6 który wydał siebie samego na okup za wszystkich, dając we właściwym czasie świadectwo. 2:7 Dlatego też i ja zostałem ustanowiony głosicielem i apostołem – mówię całą prawdę niczego nie ukrywając – by pogan uczyć wiary i prawdy. 2:8 Chciałbym więc, żeby mężczyźni modlili się na każdym miejscu, żeby mieli przy tym wzniesione ku Bogu czyste ręce, żeby byli wolni od gniewu i swarów. 2:9 Chciałbym również, żeby kobiety ubierały się skromnie, by w trosce o piękno swego ciała zachowały poczucie godności i umiaru; niech nie gonią za zbyt wyszukanymi fryzurami, za klejnotami ze złota i pereł i za bardzo kosztownymi sukniami. 2:10 Niech się raczej starają o dobre uczynki, jak przystało na niewiasty, które chcą uchodzić za pobożne. 2:11 Kobiety [niech nie nauczają, lecz same] niech się uczą bez rozgłosu, zawsze gotowe do uległości. 2:12 Nie pozwalam kobiecie ani nauczać, ani mieć władzy nad mężem; chcę, żeby raczej trwała w cichości. 2:13 Wiadomo przecież, że Adam został stworzony najpierw, a potem dopiero Ewa. 2:14 I nie Adam pierwszy dał się uwieść [przez szatana], lecz to właśnie kobieta pierwsza sprzeniewierzyła się zakazowi [Boga]. 2:15 Zostanie ona jednak zbawiona wychowując dzieci i troszcząc się o trwanie w wierze, w miłości, w świętości i w umiarkowaniu.

3:1 Oto prawda niewątpliwa: jeśli ktoś pragnie biskupstwa, dobrej rzeczy pragnie. 3:2 Niech jednak pamięta, że biskup powinien być człowiekiem, któremu nic nie można zarzucić: wolno mu być mężem tylko jednej żony, musi być [zawsze] trzeźwy, roztropny, przyzwoity, gościnny, powinien posiadać pewne zdolności do nauczania. 3:3 Nigdy nie może przekraczać miary w piciu, nie może być porywczy, lecz opanowany, powściągliwy w słowie, nie żądny grosza. 3:4 Powinien też mądrze zarządzać własnym domem, ciesząc się posłuszeństwem własnych dzieci i pełnym z ich strony szacunkiem. 3:5 Jeśli bowiem ktoś nie potrafi sobie poradzić z własnym domem, to jakże będzie mógł zatroszczyć się skutecznie o Kościół Boży? 3:6 Biskupem nie może też być człowiek dopiero co nawrócony, żeby nie popadł w pychę i nie zgotował sobie potępienia, które już spotkało szatana. 3:7 Wreszcie powinien cieszyć się dobrą opinią nawet u niechrześcijan, żeby mu nikt nie okazywał pogardy i żeby nie wpadł on w sidła szatańskie. 3:8 Diakonami również mogą być ludzie tylko powszechnie szanowani prawdomówni, nie nadużywający wina, nie goniący za brudnym zyskiem, 3:9 lecz ceniący sobie wysoko tajemnice wiary i czystość sumienia. 3:10 Ludzi takich należy naprzód poddać pewnej próbie i dopiero, kiedy się okaże, że są bez zarzutu, wtedy niech spełniają swoją posługę. 3:11 [Ich] żony również powinny być bez zarzutu, nie żadne plotkarki, ale rozsądne i wierne we wszystkim [mężom]. 3:12 Diakon może być mężem tylko jednej żony, powinien się też wykazać tym, że umie pokierować własnymi dziećmi i całą rodziną. 3:13 Diakoni dobrze spełniający swoje obowiązki zdobędą sobie z czasem należną godność i ufną śmiałość wiary, którą żyjemy stanowiąc jedno z Jezusem Chrystusem. 3:14 Piszę ci to wszystko równocześnie mam nadzieję przybyć do ciebie wkrótce. 3:15 Gdybym jednak się opóźniał, będziesz już wiedział, jak należy zachowywać się w rodzinie Bożej – to jest w Kościele Boga żywego. To właśnie Kościół jest kolumną i podporą prawdy. 3:16 Nikt też nie może zaprzeczyć, że wielka jest tajemnica naszej wiary:Oto Ten, który przyszedł na świat jako zwykły człowiek, został ukazany przez Ducha jako sprawiedliwy. Objawił się aniołom, opowiadano o Nim poganom. Świat weń uwierzył, a On został wzięty dodo nieba. 4:1 Duch mówi bardzo wyraźnie, że w czasach ostatecznych niektórzy ludzie odpadną owiary, a poddadzą się działaniu mocy uwodzicielskich i pokusom demonów. 4:2 Dojdzie do tego wskutek kłamstw ludzi o napiętnowanych sumieniach. 4:3 Zabraniają oni wstępować w związki małżeńskie, każą powstrzymywać się od spożywania niektórych pokarmów, mimo że stworzył je Bóg po to, by były spozywane z wdzięcznością przez tych, którzy żyją wiarą i są w posiadaniu prawdy. 4:4 Wszystko bowiem, co Bóg stworzył, jest dobre. Niczego więc nie należy odrzucać, lecz wszystko trzeba przyjmować, Bogu składając dziękczynienie. 4:5 Wszystko zostaje też uświęcone słowem Bożym i modlitwą wiernych. 4:6 Jeżeli będziesz swoich braci nauczał w ten sposób, okażesz się dobrym sługą Chrystusa Jezusa i dasz dowód, że żyjesz słowem wiary oraz nauką, za którą sam poszedłeś. 4:7 Wystrzegaj się głupiej bezsensownej gadaniny, a ćwicz się w pobożności. 4:8 Ćwiczenia fizyczne przynoszą niewiele pożytku, natomiast pobożność prawdziwa jest ze wszech miar pożyteczna i już w tym życiu, i do osiągnięcia życia przyszłego. 4:9 Są to stwierdzenia nie ulegające najmniejszej wątpliwości; zasługują na pełną wiarę i uznanie. 4:10 Trudzimy się i walczymy właśnie dlatego, że całą nadzieję złożyliśmy w Bogu żywym, który jest zbawicielem wszystkich ludzi, a przede wszystkim tych, co w Niego wierzą. 4:11 To właśnie polecaj, tak nauczaj! 4:12 Nie dopuszczaj nigdy do tego, by cię lekceważono z powodu twego młodego wieku, lecz ze swej strony staraj się być przykładem dla wszystkich wierzących w słowach, w sposobie bycia, w miłości w wierze i czystości. 4:13 Oczekując na moje przybycie, czytaj pilnie, [Pismo Święte], zachęcaj do dobrego, nauczaj. 4:14 Otaczaj również należytą troską dar, który został ci dany przez włożenie rąk kolegium prezbiterów, czemu towarzyszyły wypowiedziane nad tobą słowa proroctwa. 4:15 Staraj się wypełniać wszystkie twoje obowiązki poświęcając się im całkowicie, tak by wszyscy widzieli twój wyraźny postęp. 4:16 Uważaj na siebie samego i na to, co głosisz. Bądź we wszystkim wytrwały – a tak postępując zbawisz i siebie samego, i tych, którzy cię słuchają.

5:1 Człowieka starszego wiekiem nie strofuj surowo, lecz zwracaj się do niego jak do własnego ojca. Młodszych traktuj jak braci. 5:2 Starsze kobiety niech będą dla ciebie jak rodzona matka, młode – jak własne siostry, do których odnosisz się z nienaganną czystością. 5:3 Miej staranie o wdowy – ale tylko o te, które są rzeczywiście wdowami. 5:4 Jeżeli bowiem jakaś wdowa ma dzieci albo wnuki, to niech uczą się one przede wszystkim wypełniać swe zobowiązania religijne względem własnej rodziny i odpłacania się rodzicom wdzięcznością [za ich trudy]. Jest to bowiem zgodne z upodobaniem Bożym. 5:5 Ta zaś która jest rzeczywiście wdową, nie mając nikogo, kto by się o nią zatroszczył, całą swoją ufność złożyła w Bogu i modli się we dnie i w nocy, prosząc Boga o pomoc. 5:6 Lecz wdowa, która żyje w rozpuście, właściwie już umarła, choć jeszcze pozostaje przy życiu. 5:7 W ten sposób tedy pouczaj wdowy, a wtedy nikt nie będzie im miał nic do zarzucenia. 5:8 A jeśli ktoś nie troszczy się o swoich najbliższych, zwłaszcza o domowników, to znaczy, że już odpadł od wiary i gorszy jest od tego, który był zawsze poganinem. 5:9 Na listę wdów może być wciągnięta tylko taka niewiasta, która ma co najmniej sześćdziesiąt lat, tylko jeden raz wyszła za mąż 5:10 i cieszy się, ze względu na swe postępowanie, opinią nienaganną, jako że [dobrze] wychowała swe dzieci, była zawsze gościnna, obmywała nogi wyznawcom Boga, spieszyła z pomocą nieszczęśliwym, brała czynny udział we wszystkich akcjach na rzecz ubogich. 5:11 Nie wciągaj zaś na urzędowe listy wdów młodych niewiast, bo skoro tylko odczują ochotę wyjścia ponownie za mąż, odwrócą się od Chrystusa, 5:12 a wówczas staną się winne złamania tego przyrzeczenia, jakie już złożyły Chrystusowi. 5:13 Co więcej, owe młode wdowy, zazwyczaj marnują czas krążąc po domach, wiecznie rozgadane, wścibskie, rozprawiające o tym wszystkim, co w ogóle nie powinno ich obchodzić. 5:14 I dlatego wolałbym, żeby młode wdowy raczej ponownie wychodziły za mąż, żeby rodziły dzieci i troszczyły się o własne domy. Wówczas nie będą też dawały żadnych sposobności naszym przeciwnikom do mówienia źle o nas. 5:15 A tak już niektóre zeszły z drogi prawego życia i poszły za Szatanem. 5:16 Jeżeli jakaś chrześcijanka ma w swojej rodzinie wdowy, niech śpieszy im sama z pomocą, zamiast obciążać Kościół. A wtedy Kościół będzie mógł tym łatwiej przyjść z pomocą wdowom, które są rzeczywiście bez opieki. 5:17 Starsi, sprawujący jak należy rządy nad Kościołem, zasługują sobie na podwójne uznanie – zwłaszcza ci, którzy głoszą [Ewangelię] i udzielają wam pouczeń [praktycznych]. 5:18 Pismo mówi bowiem: Nie zawiążesz pyska wołowi młócącemu i gdzie indziej: Ten, kto pracuje, ma prawo do zapłaty. 5:19 Nie przyjmuj oskarżenia przeciwko starszym, chyba że składa je co najmniej dwu albo trzech świadków. 5:20 Zatwardziałych grzeszników upominaj publicznie, gdyż innych może to odstraszyć od złego. 5:21 Nakazuję ci bardzo uroczyście, odwołując się do powagi Bogai Chrystusa Jezusa, i świętych aniołów, abyś przestrzegał powyższych zaleceń, bez żadnych uprzedzeń lub kierowania się jakimikolwiek względami. 5:22 Żebyś też nie wkładał na nikogo zbyt pospiesznie rąk [by przekazać w ten sposób jakąś władzę], i nie miej nic wspólnego z grzechami innych ludzi. 5:23 Staraj się być zawsze czystym. Nie pij już samej wody. Ze względu na żołądek i częste twoje słabości używaj trochę wina. 5:24 Grzechy niektórych ludzi są znane wszystkim, jeszcze zanim zdoła się wydać na nie wyrok potępienia – natomiast występki innych stają się jawne dopiero po pewnym czasie. 5:25 Podobnie rzecz się ma z dobrymi uczynkami: nawet te, które nie od razu są widoczne, nie mogą pozostać w ukryciu zbyt długo. 6:1 Wszyscy, którzy są pozbawieni wolności, powinni uważać swoich panów za godnych szacunku, żeby nikt nie mógł znieważać Imienia Bożego i [naszej] nauki. 6:2 Natomiast ci, których panowie są chrześcijanami, niech nie wykorzystują tego faktu, by czując się ich braćmi, nie okazywać im czci należnej. Przeciwnie, niech im służą tym lepiej właśnie dlatego, że są oni wierzącymi, czyli zasługują na szczególną miłość. Oto jak powinieneś nauczać i napominać. 6:3 A jeżeli ktoś naucza inaczej i nie trzyma się ani słów jedynie prawdziwej nauki Pana naszego Jezusa Chrystusa, ani wskazań naszej pobożności, 6:4 ten trwa we własnej pysze i niczego nie rozumie, gubiąc się w coraz to innych dociekaniach i słownych utarczkach. A stąd prosta już droga do zawiści, sprzeczek, bluźnierstw, złośliwych podejrzeń,

6:5 do nie kończących się sporów prowadzonych przez ludzi o wypaczonych umysłach, pozbawionych jakiegokolwiek poczucia prawdy i uważających, że pobożność może być źródłem zysku. 6:6 To prawda, że pobożność jest rzeczywiście wielkim bogactwem, ale tylko dla ludzi, którzy potrafią poprzestać na tym, co konieczne do życia. 6:7 Nic bowiem nie przynieśliśmy ze sobą na ten świat i niczego stąd nie zabierzemy. 6:8 Bądźmy tedy szczęśliwi, gdy mamy co jeść, w co się ubrać i gdzie zamieszkać. 6:9 Ci zaś, którzy pragną się wzbogacić, popadają w pokusy, dostają się w różne zasadzki i nie mogą się uwolnić od licznych nieporozumień i szkodliwych pożądań. I tak w końcu, rujnując się coraz bardziej, idą na wieczne zatracenie. 6:10 Pogoń za pieniądzem jest bowiem korzeniem wszelakiego zła. To właśnie żądza posiadania sprawiła, że niektórzy odpadli od wiary i sami stali się dla siebie przyczyną niewymownego cierpienia. 6:11 Ty zaś, człowiecze Boży, stroń od takich rzeczy, a zabiegaj o sprawiedliwość, pobożność, wiarę, miłość, wytrwałość, łagodność. 6:12 Zmagaj się zmaganiem uczciwym o wiarę, zarabiaj na życie wieczne, gdyż właśnie do niego zostałeś powołany i o nim to złożyłeś chlubne świadectwo, i to wobec wielu świadków. 6:13 Nakazuję ci, odwołując się do powagi zarówno Boga, który daje życie wszystkiemu, jak i Jezusa Chrystusa, który złożył chlubne świadectwo wobec Poncjusza Piłata, 6:14 ażebyś przestrzegał przykazania i zachowywał je nienaruszone, sam będąc bez zarzutu aż do przyjścia Pana Jezusa Chrystusa. 6:15 Przyjście owo będzie miało miejsce we właściwym czasie za sprawą błogosławionego i jedynego Władcy, Króla wszystkich władców i Pana wszystkich panujących. 6:16 Tylko On, jako nieśmiertelny, przebywa w światłości dla nas niedostępnej. Nikt z ludzi nigdy Go nie widział ani nie może zobaczyć. Jemu cześć i potęga wiekuista. Amen. 6:17 Tym, którzy posiadają bogactwa tego świata, przypominaj, żeby nie wynosili się ponad innych, żeby nie pokładali wszystkich swoich nadziei w tak przecież niepewnych bogactwach, lecz w Bogu, który nam daje – i to obficie – wszystko, czego potrzebujemy do życia. 6:18 Zachęcaj ich, aby postępowali uczciwie, bogacąc się coraz bardziej w dobre uczynki; niech będą hojni, wrażliwi na potrzeby drugich. 6:19 W ten sposób zdobywać będą cenny i trwały skarb na własną przyszłość, czyli na życie wieczne. 6:20 O Tymoteuszu, pilnuj bardzo troskliwie depozytu [prawd wiary]!Unikaj jałowych dyskusji i wzajemnie wykluczających się teorii, które są wyrazem rzekomej mądrości. 6:21 Łudząc się posiadaniem takiej mądrości, niektórzy już odpadli od wiary. Łaska [Boża] niech będzie z wami! 15. LIST DRUGI PAWŁA DO TYMOTEUSZA 1:1 Paweł, z woli Boga apostoł Chrystusa Jezusa, obdarzony posłannictwem głoszenia życia obiecanego tym, którzy stanowią jedno z Jezusem Chrystusem – 1:2 do Tymoteusza, umiłowanego syna. Bóg Ojciec i Chrystus Jezus, nasz Pan, niech cię obdarzą łaską, miłosierdziem i pokojem. 1:3 Dziękuję Bogu, któremu służę z czystym sumieniem jak moi przodkowie, ilekroć wspominam cię modląc się czy to w dzień, czy w nocy. 1:4 Tak bardzo chciałbym cię zobaczyć, pamiętając o twoich łzach, by uradować się 1:5 twoją szczerą wiarą, tą wiarą, którą żyła twoja babka Lois oraz twoja matka Eunice. Jestem przekonany, że ty również żyjesz taką samą wiarą. 1:6 Dlatego też proszę cię, abyś ożywiał w sobie ciągle na nowo dar Boży, który otrzymałeś, gdy wkładałem na ciebie ręce. 1:7 Otrzymaliśmy bowiem Ducha Bożego nie po to, by trwać w bojaźni, lecz po to, byśmy byli napełnieni mocą, miłością i roztropnością. 1:8 Nie wstydź się więc dawać świadectwa o naszym Panu ani o mnie, Jego więźniu. Przeciwnie, bądź gotów zawsze według danej ci mocy Bożej trudzić się dla Ewangelii. 1:9 Bóg wybawił nas i wezwał do społeczności swoich wybranych nie ze względu na nasze uczynki, lecz zgodnie ze swym odwiecznym postanowieniem i łaską, przeznaczoną dla nas w Jezusie Chrystusie przed wszystkimi czasy. 1:10 Teraz ukazał nam ją przez pojawienie się naszego Zbawiciela Chrystusa Jezusa, który pokonał śmierć i skierował nas ku życiu wiecznemu przez Ewangelię. 1:11 Ja zaś zostałem jej głosicielem, apostołem i nauczycielem. 1:12 To właśnie z racji tego posłannictwa znoszę obecnie cierpienia, czego nie uważam sobie jednak za ujmę, bo wiem, komu zawierzyłem, i jestem pewien, że ma On moc ustrzec od zagłady to, co mi powierzył, aż do dnia ostatecznego.

1:13 Za wskazania do życia w wierze i w miłości Chrystusa Jezusa przyjmij pouczenia, których ci udzieliłem. 1:14 Z pomocą Ducha Świętego, który w nas mieszka, strzeż troskliwie dobrego depozytu [prawd wiary]. 1:15 Z pewnością wiesz już o tym, że odeszli ode mnie ci wszyscy, którzy mieszkają w prowincji Azji. Z ich liczby jest także Figelos i Hermogenes. 1:16 Niech Pan okaże swoje miłosierdzie całej rodzinie Onezyfora, bo tak często sprawiał mi ulgę i nie unikał mnie, choć jestem więźniem. 1:17 Przeciwnie, skoro tylko znalazł się w Rzymie, szukał mnie usilnie, aż mnie odnalazł. 1:18 Niechże Pan sprawi, by doznał miłosierdzia Pańskiego w ów dzień. A ile dobrego wyświadczył mi w Efezie, to ty sam wiesz [najlepiej]. 2:1 Tak więc, synu mój, bądź silny łaską, którą mamy dzięki zjednoczeniu z Chrystusem Jezusem. 2:2 To zaś, co usłyszałeś ode mnie w obecności wielu świadków, przekaż ludziom godnym zaufania i zdolnym nauczać także innych. 2:3 W trudach [nauczania] i w pokonywaniu trudności zachowuj się jak wierny żołnierz Chrystusa Jezusa. 2:4 Nikt, kto pełni żołnierską służbę – jeśli chce spełnić należycie wolę swego dowódcy – nie troszczy się sam o środki potrzebne do życia. 2:5 Podobnie i atleta na stadionie: tylko wtedy otrzymuje wieniec zwycięski, kiedy walczy przepisowo. 2:6 Również rolnik za swoją znojną pracę jako pierwszy powinien korzystać z plonów. 2:7 Zastanów się nad tym, co ci mówię. Pan pozwoli ci zrozumieć wszystko jak należy. 2:8 Pamiętaj zawsze o Jezusie Chrystusie, potomku Dawidowym, który – według głoszonej przeze mnie Ewangelii – powstał z martwych. 2:9 Właśnie dla owej Ewangelii znoszę ucisk i jestem więziony jak złoczyńca. Słowo Boże nie zostało jednak mimo to skrępowane. 2:10 Dlatego znoszę wszystko dla dobra wybranych Boga, [pragnąc] by oni również dostąpili zbawienia w Chrystusie Jezusie i otrzymali wieczną chwałę. 2:11 A oto słowa, które ze wszech miar zasługują na wiarę: Jeżeliśmy z Nim współumarli, to również wespół z Nim żyć będziemy. 2:12 Jeżeli wytrwamy, to razem z Nim będziemy kró–lować. Lecz jeśli się Go wyprzemy, to i On nie przyzna się do nas. 2:13 Ale nawet gdy my jesteśmy niewierni, On trwa w swej wierności, bo nie może występować przeciwko samemu sobie. 2:14 Przypominaj to wszystko, składając w ten sposób świadectwo przed samym Bogiem, i upominaj, by nie spierano się o same słowa. Na nic się to bowiem nie przyda, a przeciwnie – wielu może nawet doprowadzić do zguby. 2:15 Staraj się o to, byś zawsze mógł znajdować u Boga uznanie jako ten, kto nie musi się wstydzić owoców swojej pracy, ponieważ głosił jak należy słowa prawdy. 2:16 Unikaj zaś zawsze bezsensownej gadaniny, bo ci, którzy się jej oddają, oddalają się coraz bardziej od Boga, 2:17 a głoszona przez nich nauka szerzy się dokoła niczym zaraza. Do ludzi tego rodzaju należą Hymenajos i Filetos: 2:18 Ci rozminęli się już sami z prawdą i niektórych odciągnęli od wiary twierdząc, że nasze zmartwychwstanie już się dokonało. 2:19 Tymczasem położony przez samego Boga fundament jest nienaruszony, a na nim widnieją, jakby pieczęć, słowa: Zna Pan tych, którzy należą do Niego oraz: Każdy, kto wzywa imienia Pańskiego, powinien odwrócić się od nieprawości. 2:20 Wiadomo przecież, że w wielkim domu znajdują się naczynia nie tylko ze złota i srebra, lecz także z drewna i z gliny. Pierwszych używa się w chwilach szczególnie uroczystych, drugich – na co dzień. 2:21 Jeżeli więc ktoś oczyści się sam z tego [zła, o którym przed chwilą była mowa], będzie niczym owo naczynie przeznaczone do odświętnego użytku, zawsze pożyteczne dla jego właściciela, nadające się do spełnienia wszelkiego dobrego uczynku. 2:22 Nie poddawaj się młodzieńczym zachciankom, natomiast – wraz z tymi, którzy czystym sercem zwracają się do Pana – zabiegaj usilnie o sprawiedliwość, wiarę, miłość i pokój. 2:23 Unikaj głupich i niedorzecznych dyskusji, pamiętając, że zazwyczaj prowadzą one do kłótni. 2:24 A słudze Bożemu nie wolno wdawać się w kłótnię; powinien być łagodny dla wszystkich, gotowy do udzielania [spokojnych] pouczeń; [powinien być zawsze] zrównoważony. 2:25 Nawet wrogo usposobionych powinien upominać z całą łagodnością, bo może wskutek tego ześle im Bóg łaskę nawrócenia i możliwość dojścia do prawdy. 2:26 Może się opamiętają i zrzucą z siebie więzy szatańskie, w które zostali pochwyceni i zdani na wolę Szatana.

3:1 Musisz pamiętać o tym, że gdy nadejdą dni ostatnie, będą się zdarzały chwile trudne. 3:2 Ludzie staną się bardzo samolubni, chciwi, wyniośli, zarozumiali, bluźniący Bogu, nie okazujący szacunku rodzicom, niewdzięczni, niegodziwi, 3:3 bezwzględni, bezlitośni; będą się dopuszczać oszczerstw; będą niepohamowani [w gniewie], nieludzcy, nieprzychylni jedni dla drugich; 3:4 będą podstępni, zuchwali, nadęci pychą i rozmiłowani bardziej w rozkoszach doczesnych niż w Bogu. 3:5 Będą udawali na zewnątrz pobożnych, ale wyzbędą się siły wiary. Unikaj takich ludzi! 3:6 To spośród nich wywodzą się ci, którzy wślizgują się sprytnie do obcych domów szukając względów u słabych kobiet, obciążonych już i tak różnymi grzechami wskutek ulegania wszelkim pożądaniom; 3:7 takich, co to ciągle się uczą, a nigdy nie mogą dojść do poznania prawdy. 3:8 Podobnie jak kiedyś Jannes i Jambres wystąpili przeciw Mojżeszowi, tak teraz przeciwstawiają się prawdzie ludzie o spaczonych umysłach, odstępcy od wiary. 3:9 Nie osiągną jednak już nic więcej, bo wszystkim wiadomo, że są niemądrzy, tak jak była jawną głupota tamtych. 3:10 Ty natomiast poszedłeś za moimi wskazaniami; naśladowałeś mnie w moim sposobie życia, w moich pragnieniach, w mojej wierze, w cierpliwości, w miłości. 3:11 Współuczestniczyłeś w prześladowaniach i cierpieniach, jakie mnie spotkały w Antiochii, w Ikonium, w Listrze. Zaiste, wielkie to były doświadczenia, ale wszystko zniosłem dzięki pomocy Pana. 3:12 Zresztą prześladowania przyjdą na każdego, kto zechce żyć zgodnie z wolą Bożą, w zjednoczeniu z Jezusem Chrystusem. 3:13 Tymczasem ludzie źli i podstępni będą się pogrążać coraz bardziej w występkach, błądząc i innych również uwodząc swoimi błędami. 3:14 Ty zaś trwaj wiernie przy tym, czego się nauczyłeś i co ci powierzono [do przekazania innym]. Wiesz, kto ci to wszystko przekazał. Pismo Święte znasz przecież od dziecka. 3:15 Ono może cię nauczyć mądrości, która wiedzie do zbawienia przez wiarę w Jezusa Chrystusa. 3:16 Wszelkie bowiem Pismo jako od Boga natchnione jest pożyteczne do nauczania, do przekonywania, do upominania, do kształtowania w sprawiedliwości. 3:17 Wskutek tego człowiek Bogiem żyjący może dojść do doskonałości i jest gotów czynić zawsze dobro. 4:1 Proszę cię bardzo usilnie, odwołując się do powagi Boga i Chrystusa Jezusa, przyszłego Sędziego żywych i umarłych, przez wzgląd na Jego pojawienie się i Jego królowanie – 4:2 głoś naukę, upominaj, czy będzie ku temu stosowna okazja, czy nie; jeśli zajdzie potrzeba, pokazuj błądzącym, że są w błędzie, udzielaj pouczeń, podnoś na duchu. Nauczając staraj się być zawsze cierpliwym. 4:3 Przyjdzie bowiem czas, kiedy to wielu nie zechce już słuchać zdrowej nauki; pójdą za własnymi pożądaniami, gromadząc zresztą wokół siebie nauczycieli, którzy będą im mówić tylko to, czego sami zechcą słuchać. 4:4 Przestaną liczyć się z prawdą, odwrócą się od niej i pójdą za nieprawdopodobnymi baśniami. 4:5 Ty zaś czuwaj zawsze, nie ustawaj w trudach, prowadź dzieło głoszenia Ewangelii, spełniając w ten sposób swoje posługiwanie. 4:6 Moja krew ma być już wkrótce wylana na ofiarę; zbliża się chwila mojego odejścia. 4:7 Stoczyłem piękną walkę, bieg ukończyłem, wiary nie straciłem. 4:8 Teraz czeka mnie już tylko sprawiedliwie zasłużony wieniec zwycięstwa. Przekaże mi go w owym dniu Pan, Sędzia sprawiedliwy. Zresztą nagrodzi On nie tylko mnie, lecz także wszystkich, którzy z miłością oczekują na Jego przyjście. 4:9 Postaraj się przybyć do mnie jak najprędzej. 4:10 Demas bowiem, umiłowawszy ten świat, opuścił mnie i udał się do Tesaloniki, Krescens – do Galacji, a Tytus – do Dalmacji. 4:11 Tylko Łukasz jest ze mną. Niech przybędzie do mnie razem z tobą Marek. Może się teraz bardzo przydać w spełnianiu mojej posługi. 4:12 Tychika posłałem do Efezu. 4:13 Udając się do mnie, zabierz po drodze mój płaszcz, pozostawiony w Troadzie u Karpa, a także księgi, zwłaszcza te pergaminowe. 4:14 Wiele złego wyrządził mi Aleksander brązownik: odda mu Pan według jego uczynków. 4:15 Ty również strzeż się go, bo zawsze występował gwałtownie przeciwko temu, czegośmy nauczali. 4:16 Nie było przy mnie nikogo, gdy po raz pierwszy przeprowadzałem swoją obronę; wszyscy mnie opuścili; niech im to nie będzie policzone [za grzech]. 4:17 Natomiast stanął przy mnie Pan i podtrzymał mnie swoją mocą, tak abym mógł aż do końca głosić [Ewangelię] wszystkim narodom. Zostałem przeto wyrwany już z samej paszczy lwa.

4:18 Pan uwolni mnie też od wszelkiego zła i przyjmie do królestwa niebieskiego. Jemu niech będzie chwała po wszystkie wieki. Amen. 4:19 Pozdrów Pryskę i Akwilę oraz całą rodzinę Onezyfora. 4:20 Erast pozostał w Koryncie, a Trofima, ponieważ zachorował, zostawiłem w Milecie. 4:21 Pospiesz się, abyś mógł przybyć tu jeszcze przed zimą. Pozdrawiają cię Eubulos i Pudens, Linus, Klaudia i wszyscy bracia. 4:22 Pan Jezus niech będzie z tobą! Łaska [Boża] niech będzie z wami [wszystkimi]! 16. LIST PAWŁA DO TYTUSA 1:1 Paweł, sługa Boga i apostoł Jezusa Chrystusa – posłany do głoszenia wiary wśród wybranych przez Boga, do zapoznawania ich z prawdą umożliwiającą postępowanie zgodne z wolą Bożą 1:2 i do umacniania ich w nadziei osiągnięcia życia wiecznego, jakie prawdomówny Bóg przyobiecał już przed wiekami, 1:3 a w odpowiednim czasie objawił swoim słowem przez nauczanie powierzone mi według nakazu Boga, Zbawiciela naszego – 1:4 do Tytusa, prawdziwego syna mojego we wspólnej nam wierze. Łaska i pokój od Boga Ojca i Chrystusa Jezusa, Zbawiciela naszego. 1:5 Zostawiłem cię na Krecie, żebyś załatwił jak najlepiej zaległe sprawy i ustanowił w każdym mieście starszych, pamiętając o pouczeniach, jakich ci [w tej sprawie] udzieliłem. 1:6 Na urząd ten może być powołany człowiek o nieposzlakowanej opinii, mąż tylko jednej żony, ojciec dzieci wierzących, nie posądzanych o rozpustę lub brak zdyscyplinowania. 1:7 Biskup bowiem jako ten, który ma się troszczyć o sprawy Boże, powinien być człowiekiem bez zarzutu: nie może być zarozumiałym, skłonnym do gniewu; nie może nadużywać wina, wszczynać awantur, być chciwym brudnego zysku. 1:8 Powinien być gościnny, rozmiłowany w czynieniu dobra, roztropny, sprawiedliwy, pobożny, powściągliwy. 1:9 Powinien też być jak najbardziej prawowierny, aby przekazując zdrową naukę, mógł upominać opornych i wykazywać im, że są w błędzie. 1:10 Jest bowiem – zwłaszcza wśród nawróconych Żydów – wielu bardzo niezdyscyplinowanych i ci, sami gadaniem, uwodzą innych. 1:11 Otóż trzeba im zamknąć usta, gdyż wskutek ich machinacji całe rodziny bywają ze sobą skłócone. Oni zaś, głosząc, czego nie powinni, czynią wszystko dla nędznego zysku. 1:12 Jeden z nich, ich własny wieszcz, sam zresztą tak powiedział: “Kreteńczycy – to niepoprawni kłamcy, złe bestie i leniuchy, myślące tylko o jedzeniu". 1:13 Jest to świadectwo zgodne z prawdą. Dlatego musisz ich trzymać krótko, żeby wytrwali w zdrowej wierze, 1:14 a nie zajmowali się żydowskimi baśniami lub pseudonaukami ludzi, którzy by usiłowali odwieść ich od prawdy. 1:15 Dla czystych wszystko jest czyste, wszystko zaś jest nieczyste dla skalanych i niewiernych; [sami] mają zbrukane i dusze, i sumienia. 1:16 Tacy twierdzą, że znają Boga, ale swoim postępowaniem wyraźnie temu przeczą. Budzą po prostu odrazę, są zbuntowani i niezdolni do żadnego dobrego uczynku. 2:1 A ty głoś to, co zgodne ze zdrową nauką. 2:2 Tak więc przypominaj starcom, żeby byli trzeźwi, stateczni, roztropni; żeby posiadali niezachwianą wiarę, miłość i cierpliwość. 2:3 Starsze kobiety niech wiodą życie świątobliwe, niech unikają plotek i oszczerstw, niech nie nadużywają wina, niech służą innym dobrą radą, 2:4 niech uczą młodsze, jak trzeba kochać mężów i dzieci, 2:5 jak pielęgnować rozsądek, czystość, gospodarność i dobroć, jak wreszcie ulegać mężom – tak iżby nikt nie znieważał słowa Bożego. 2:6 Młodzieńcom przypominaj, żeby byli powściągliwi. 2:7 Całym własnym postępowaniem dawaj dobry przykład. Twoje nauczanie niech się odznacza prawością i powagą. 2:8 W mowie bądź roztropny i pełen zatroskania o to, żeby twoi przeciwnicy ze wstydem musieli odchodzić od ciebie, nie mogąc znaleźć nic takiego, co by nam mogli zarzucić. 2:9 Niewolnicy niech będą we wszystkim poddani swoim panom, niech się starają im przypodobać, a nie sprzeniewierzać ich woli.

2:10 Niech też nie przywłaszczają sobie niczego z ich mienia, lecz zawsze niech okazują swoje przywiązanie do nich, by pod każdym względem byli chlubnym świadectwem nauki o naszym Zbawicielu – Bogu. 2:11 Ukazała się bowiem łaska Boga, by zapewnić zbawienie wszystkim ludziom. 2:12 Ona to zachęca nas, byśmy się wyrzekli bezbożności i ulegania światowym żądzom, a rozpoczęli żyć na tym świecie rozumnie, sprawiedliwie i pobożnie, 2:13 oczekując na spełnienie się pełnej szczęścia nadziei i na objawienie się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego Jezusa Chrystusa. 2:14 On to wydał siebie samego za nas, aby nas wydobyć z wszelkiej nieprawości i oczyścić lud wybrany na własność, pełen gorliwości w spełnianiu dobrych uczynków. 2:15 Oto czego masz uczyć posługując się całą swoją powagą, zarówno gdy będziesz zachęcał do dobrego, jak też gdy będziesz odstraszał od złego. Nie pozwalaj, żeby cię ktokolwiek lekceważył. 3:1 Wszystkim przypominaj, żeby ulegali zwierzchnim władzom, żeby byli posłuszni i gotowi do wszelkiego dobrego czynu. 3:2 Niech o nikim nie mówią źle, niech unikają wszelkich sporów, a okazują sobie nawzajem uprzejmość i łagodność. 3:3 Kiedyś my również byliśmy nierozumni, oporni, błądziliśmy, poddawaliśmy się różnym żądzom i rozkoszom, trwając w złości i w zawiści; gardziliśmy sobą nawzajem, byliśmy pełni nienawiści jedni ku drugim. 3:4 Lecz kiedy Zbawiciel nasz Bóg objawił swoją dobroć i miłość względem ludzi, uwolnił nas od wszelkiego zła 3:5 i to bynajmniej nie dlatego, że dokonaliśmy zbawiennych czynów, ale wyłącznie miłosierdziem swoim powodowany zbawił nas przez obmycie odradzające i odnawiające nas w Duchu Świętym, 3:6 którego wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego, 3:7 abyśmy, usprawiedliwieni Jego łaską, mogli żyć nadzieją otrzymania kiedyś życia wiecznego. 3:8 Jest to nauka ze wszech miar zasługująca na wiarę. Chciałbym, abyś z całą stanowczością i nieustannie przypominał, że ci, którzy wierzą w Boga, mają też zabiegać usilnie o dobre uczynki, gdyż jest to jedynie pożądane i pożyteczne dla człowieka. 3:9 Unikaj natomiast głupich dociekań, roztrząsania rodowodów, wszelkich sporów i kłótni o Prawo. Wszystko to jest bowiem bezużyteczne i puste. 3:10 Tych, którzy wprowadzają rozłamy, upominaj raz i drugi, a jeśli to nie pomoże, po prostu ich unikaj, 3:11 wiedząc, że są to ludzie przewrotni, uwikłani w grzechy, które już z góry wydają na nich właściwy wyrok. 3:12 Kiedy poślę do ciebie Artemasa lub Tychika, sam postaraj się przybyć do mnie jak najprędzej, do Nikopolis, 3:13 gdzie postanowiłem spędzić zimę. Zenasa, uczonego w Prawie, i Apollosa zaopatrz należycie na drogę powrotną, tak żeby im na niczym nie zbywało. 3:14 Niech wasi wierni również nauczą się spełniać jak należy dobre uczynki, które służą zaspokojeniu koniecznych potrzeb innych. W ten sposób ich życie nie będzie bezowocne.Zakończenie 3:15 Pozdrawiają cię wszyscy z mojego otoczenia. Pozdrów wszystkich naszych przyjaciół w wierze. Łaska niech będzie z wami wszystkimi! 17. LIST PAWŁA DO FILEMONA 1:1 Paweł, więzień dla sprawy Jezusa Chrystusa, i Tymoteusz, brat, do Filemona, umiłowanego towarzysza trudów, 1:2 do Apfii, siostry, do naszego towarzysza [apostolskich] zmagań Archipa i do całego Kościoła zbierającego się w tym domu. 1:3 Bóg, Ojciec nasz, i Pan Jezus Chrystus niech was obdarzą łaską i pokojem. 1:4 Ilekroć modlę się i myślę o tobie, zawsze dziękuję Bogu za ciebie, 1:5 słysząc o twojej miłości względem całej społeczności wiernych oraz o twojej wierze w Pana Jezusa. 1:6 Proszę też Boga, aby wspólnota wiary, wiążącej was wzajemnie, doprowadziła do głębszego poznania tych wszystkich dóbr, które posiadacie, zmierzając do coraz ściślejszego zjednoczenia z Chrystusem. 1:7 Twoja miłość, bracie [mój], sprawiła mi wiele radości i bardzo podniosła mnie na duchu, właśnie dlatego, że stała się pokrzepieniem dla wiernych całej społeczności. 1:8 Toteż, choć posiadam – i to od samego Chrystusa – prawo nakładania na ciebie pewnych obowiązków, 1:9 to jednak [nie nakazuję ci, lecz] proszę w imię naszej miłości wzajemnej. Tak więc ja, Paweł, będąc takim, jakim mnie znasz, teraz już starzec, a nadto i więzień dla sprawy Jezusa Chrystusa, 1:10 zwracam się do ciebie z prośbą w sprawie mojego syna, Onezyma, którego zrodziłem [duchowo] będąc już w więzieniu. 1:11 Człowiek ten niegdyś “nieużyteczny", teraz i dla mnie, i dla ciebie okazał się bardzo pożyteczny.

1:12 Odsyłam ci go i chciałbym, byś go przyjął jak moje własne serce. 1:13 Zamierzałem początkowo zatrzymać go przy sobie, by – ponieważ ciebie zabrakło – on właśnie oddawał konieczne przysługi mnie, przebywającemu w więzieniu dla Ewangelii. 1:14 Ostatecznie jednak postanowiłem nie czynić niczego bez twojej wyraźnej zgody. Nie chcę cię bowiem zmuszać do żadnego dobrodziejstwa, chcę, żebyś działał w pełni dobrowolnie. 1:15 Może bowiem dlatego Onezym uciekł od ciebie na pewien czas, byś go potem odzyskał na zawsze, 1:16 i to już nie jako zwykłego niewolnika, lecz jako brata umiłowanego? [Jeżeli takim on jest], zwłaszcza dla mnie, to o ileż bardziej dla ciebie – nie tylko ze względu na sprawy doczesne, lecz także ze względu na Pana. 1:17 Tak więc, jeżeli łączy cię cokolwiek ze mną, przyjmij go jak mnie samego. 1:18 A jeżeli wyrządził ci jakąś szkodę lub może jest ci coś winien, zapisz to do wykazu moich długów. 1:19 Piszę ci własnoręcznie to zobowiązanie: Ja, Paweł, uiszczę należność. Nie chcę w tym miejscu przypominać, że ty jesteś u mnie jeszcze większym dłużnikiem. Jesteś mi winien po prostu samego siebie. 1:20 Tak więc, bracie, proszę cię, pozwól mi doznać trochę radości w Panu: pokrzep moje serce w Chrystusie! 1:21 Pisząc to jestem przekonany, że mnie wysłuchasz i uczynisz więcej niż to, o co cię proszę. 1:22 Przy okazji proszę cię, przygotuj mi jakieś schronienie. Mam bowiem nadzieję, że dzięki waszym modlitwom będę wam zwrócony. 1:23 Pozdrawia cię Epafras, mój współwięzień dla sprawy Jezusa Chrystusa, 1:24 oraz Marek, Arystarch, Demas i Łukasz – towarzysze moi.. 18. LIST PAWŁA DO HEBRAJCZYKÓW 1:1 Wiele razy i na różne sposoby przemawiał Bóg kiedyś przez proroków do naszych ojców, 1:2 teraz zaś w dniach, które uchodzą za ostatnie, przemówił do nas przez Syna. To właśnie Jego ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy i przez Niego stworzył wszechświat. 1:3 Jest On odblaskiem chwały Boga samego i najdoskonalszym wyrazem tego, czym jest sam Bóg. On to jedynie potęgą swego słowa podtrzymuje wszystko w istnieniu. On również, dokonawszy dzieła oczyszczenia nas z grzechów, zasiadał na wysokościach niebieskich po prawicy Majestatu Bożego 1:4 i stał się wyższym od aniołów o tyle, o ile odziedziczył wyższe od nich imię. 1:5 W rzeczywistości bowiem nigdy do żadnego ze swych aniołów nie powiedział Bóg: Ty jesteś moim Synem, Ja dziś Ciebie zrodziłem. [O żadnym ze swych aniołów nie] powiedział też Bóg: Ja będę Jego ojcem, a On będzie moim synem. 1:6 Kiedy zaś wprowadzał swego Pierworodnego na świat, wtedy polecił: Niech Mu oddają cześć wszyscy aniołowie Boży. 1:7 A oto, co powiedział o swoich aniołach: Aniołów swoich uczynił Bóg wichrami, a swoje sługi – płomieniami ognia. 1:8 O swoim Synu powiedział: Tron Twój, Boże, został usta-nowiony na wieki oraz berło sprawiedliwości [pozo-stanie na zawsze] berłem Twego królestwa. 1:9 Umiłowałeś sprawiedliwość, a znienawidziłeś nieprawość i dlatego Bóg – właśnie Twój Bóg – bardziej niż twoich przyjaciół Ciebie namaścił olejkiem sprawiedliwości. 1:10 Powiedział także: Ty, Panie, na samym początku dałeś fundamenty ziemi, Ty również uczyniłeś niebiosa. 1:11 One przeminą, lecz Ty pozo–staniesz. Wszystko zestarzeje się jak odzienie, 1:12 zwiniesz je jak szatę i staną się całkiem inne. A Ty ciągle będziesz ten sam i lata Twoje nigdy się nie skoń-czą. 1:13 Do żadnego ze swych anio–łów nie powiedział Bóg: Pozostań po mej prawej stro–nie, dopóki wszystkich nieprzy–jaciół Twoich nie uczynią podnóżkiem nóg Twoich. 1:14 Czyż więc wszyscy [aniołowie] nie są duchami przeznaczonymi do posługiwania? Czyż nie zostali posłani po to, aby być pomocą dla tych, którzy mają osiągnąć zbawienie? 2:1 Dlatego też musimy bardzo zdecydowanie trwać przy tym, cośmy słyszeli, abyśmy przypadkiem nie zeszli na bezdroża. 2:2 Jeżeli bowiem to, co głosili aniołowie, okazało się tak stanowcze, a wszelkie wykroczenia oraz przejawy nieuległości spotkały się z zasłużoną karą, 2:3 to czyż my zdołamy uniknąć nieszczęścia, jeśli nie będziemy zabiegać o zbawienie, które – jako coś bardzo cennego – było nam ogłoszone na początku przez samego Pana, a potem zostało potwierdzone w swojej wielkości przez tych, którzy ową naukę słyszeli? 2:4 Ponadto zaś uwierzytelnił je Bóg cudami, znakami niezwykłymi i przejawami różnych mocy oraz darami Ducha Świętego rozdzielanymi według własnej woli. 2:5 W rzeczywistości bowiem nie aniołom dał Bóg władzę nad przyszłym światem, o którym mówimy.

2:6 Przeciwnie, na pewnym miejscu [Pisma Świętego] jest powiedziane: Czymże jest człowiek, że [Ty, Boże] pamiętasz o nim? Czym jest syn zwykłego czło–wieka, że tak o niego się troszczysz? 2:7 Uczyniłeś go przecież mało co mniejszym od aniołów, obdarzyłeś go chwałą i czcią [należną królom]. 2:8 Wszystko złożyłeś u stóp jego.Tak więc skoro wszystko złożyłeś u Jego stóp, nie ma już nic takiego, co nie byłoby poddane Jemu, choć jeszcze nie widzimy [co prawda], żeby wszystko było Mu już poddane. 2:9 Ale już teraz widzimy, że Jezus, który przez krótki czas był niższym od aniołów, został obdarzony chwałą i czcią z powodu wszystkiego, co wycierpiał aż do śmierci, i że – dzięki łaskawości Boga względem nas – zechciał umrzeć dla naszego zbawienia. 2:10 Bóg, od którego wszystko pochodzi i dzięki któremu istnieje, pragnąc doprowadzić wielu do udziału w swojej chwale, uznał za stosowne udoskonalić przez cierpienie Sprawcę ludzkiego zbawienia. 2:11 W ten sposób wszyscy pochodzą od jednego [Ojca]: zarówno ten, który uświęca, jak i ci, którzy uświęcenia dostępują. Dlatego Jezus nie wstydzi się nazywać ludzi swymi braćmi, mówiąc: 2:12 Ogłoszę [o Boże] Twoje imię moim braciom będę Cię wychwalał wobec całego zgromadzenia. 2:13 Powiedział także: W Nim będę pokładał całą moją ufność oraz: Oto ja sam i moje dzieci, które mi Bóg dał. 2:14 Ponieważ zaś dzieci powiązane są nawzajem wspólnotą krwi i ciała, dlatego On, bez żadnej różnicy, również wszedł w ową wspólnotę, aby następnie przez śmierć pokonać diabła, który także posiadał władzę nad śmiercią, 2:15 i aby uwolnić tych wszystkich, którzy pozostawali w jej więzach. 2:16 Bo rzeczywiście przychodzi On z pomocą nie aniołom, ale – jak mówi Pismo – przygarnia potomków Abrahama. 2:17 Dlatego właśnie musiał się upodobnić całkowicie do braci; inaczej nie mógłby być miłosiernym i wiernym wobec Boga arcykapłanem, który dokonuje dzieła przebłagania za grzechy całego ludu. 2:18 W czym bowiem sam cierpiał znosząc różne doświadczenia, w tym może również przyjść z pomocą tym, którzy są poddawani próbom. 3:1 Dlatego, bracia, uświęceni [przez chrzest] i powołani przez Boga, przypatrujcie się Jezusowi, wysłannikowi Boga, arcykapłanowi wiary, którą wyznajemy. 3:2 Pozostał On bowiem wierny Bogu, który Go powołał na ten urząd, podobnie jak wiernym był kiedyś Mojżesz w całym [swoim posługiwaniu dla] Jego domu. 3:3 Nadto godzien jest Jezus czci tym większej niż Mojżesz, im większą cześć niż sam dom powinien odbierać budowniczy. 3:4 Każdy dom jest bowiem przez kogoś zbudowany. Otóż Bóg jest tym, który zbudował wszystko. 3:5 Mojżesz też okazał się wiernym w całym domu Jego; był sługą powołanym do świadczenia o tym wszystkim, co miał powiedzieć Bóg. 3:6 Natomiast Chrystus był wiernym, ale jako Syn, który ma pieczę nad całym swoim domem. Domem tym zaś my będziemy, jeśli tylko zachowamy ufną i chwalebną nadzieję tego wszystkiego, czego się spodziewamy. 3:7 Dlatego – jak mówi Duch Święty – Dziś, gdy usłyszycie głos Jego, 3:8 nie zamykajcie serc waszych, jak w chwilach waszego buntu przeciw Bogu, jak wtedy, kiedy byliście ku–szeni na pustyni, 3:9 kiedy to kusili Mnie ojcowie wasi i wystawiali na próbę, chociaż przez lat czterdzieści oglądali moje dzieła. 3:10 Dlatego rozgniewałem się na to pokolenie i powiedziałem: Ludzie ci ciągle błądzą w swych myślach, nigdy nie poznali dróg moich. 3:11 Zapłonąłem tedy jeszcze większym gniewem i poprzysiągłem, że nigdy nie wejdą tam, gdzie mogliby odpocząć razem ze Mną. 3:12 Uważajcie, bracia, by wasze serca nie były wypełnione przewrotną niewiarą, która prowadzi do odstępstwa od Boga żywego. 3:13 Każdego dnia udzielajcie sobie napomnień jedni drugim, jak długo trwa dziś waszego życia, aby żaden z was nie dal się uwieść przez grzech i nie popadł w zatwardziałość serca. 3:14 Będziemy bowiem uczestniczyli w dobrach Chrystusa, jeśli wytrwamy do końca w tej samej, zawsze niezachwianej nadziei. 3:15 Oto bowiem, co mówi Pismo: Dziś, gdy usłyszycie głos Jego, nie zamykajcie serc waszych, jak w chwilach waszego buntu. 3:16 A kimże właściwie byli ci, którzy usłyszawszy głos Jego zbuntowali się? Czyż nie byli to ci wszyscy właśnie, których Mojżesz wyprowadził z Egiptu? 3:17 A na kogóż to gniewał się [Bóg] przez lat czterdzieści? Czyż nie na tych właśnie, którzy dopuścili się grzechu i wskutek tego ich martwe ciała zaległy pustynię?

3:18 Komuż to wreszcie oświadczył uroczyście przysięgając, że nie wejdą nigdy tam, gdzie mogliby odpocząć wspólnie z Nim, jeśli nie tym właśnie, którzy byli nieposłuszni? 3:19 Tak więc widzimy, że nie mogli wejść do owego odpocznienia z powodu swego niedowiarstwa. 4:1 Powinniśmy się tedy lękać, abyśmy nie musieli sądzić, że nie wolno nam korzystać z odpocznienia Jezusa, gdy jeszcze trwa obietnica wejścia do tego odpocznienia. 4:2 Albowiem myśmy również usłyszeli dobrą nowinę, podobnie jak ongiś tamci na pustyni. Lecz tamtym słowo to na nic się nie zdało, gdyż nie łączyli się przez wiarę z tymi, którzy je słyszeli. 4:3 Otóż my wejdziemy do owego odpocznienia, ponieważ przejęliśmy się tymi oto Jego słowami: I poprzysiągłem w gniewie, że nigdy nie wejdą tam, gdzie mogliby odpocząć razem ze Mną. Trzeba jednak pamiętać, że dzieła Jego były dokonane, już gdy świat zaczynał istnieć. 4:4 O siódmym dniu powiedział bowiem Bóg w ten sposób: A dnia siódmego odpoczął Bóg po wszystkich swoich trudach. 4:5 Zresztą przy tej okazji znów ostrzegał: Nie wejdą tam, gdzie mogliby odpocząć razem ze Mną. 4:6 Wynika z tego, że wejdą tam inni, skoro nie weszli ci, którzy otrzymawszy wcześniej dobrą nowinę nie weszli z powodu swego nieposłuszeństwa. 4:7 Dlatego Bóg wyznacza ponownie swoiste dzisiaj, powtarzając po upływie dłuższego czasu przez usta Dawida słowa już dawno przedtem wypowiedziane: Dziś, gdy usłyszycie głos Jego, nie zamykajcie serc waszych. 4:8 Gdyby Jozue zdołał wprowadzić lud do miejsca owego odpocznienia, nie mówiłby chyba potem [Bóg] o jeszcze jednym dniu. 4:9 Tak więc lud Boży cieszy się posiadaniem odpoczynku szabatniego [na wzór owego pierwotnego odpocznienia Boga]. 4:10 I tak kto wejdzie tam, gdzie odpoczywa się z Bogiem, znajdzie wytchnienie po trudach swego życia, tak jak Bóg odpoczął po swoich dziełach. 4:11 Starajmy się przeto wejść do owego odpocznienia; zabiegajmy o to, żeby nikt nie poszedł za przykładem tych, którzy zbuntowali się na pustyni. 4:12 Słowo Boże jest bowiem żywe i skuteczne, ostrzejsze nad wszelki miecz o dwu ostrzach. Dlatego przenika aż tam, gdzie duch styka się z duszą, a szpik ze stawem kości, i osądza najskrytsze pragnienia i zamysły ludzkiego serca. 4:13 Żadne stworzenie nie może ukryć się przed Jego wejrzeniem; wszystko jest jawne i odkryte wobec Tego, przed którym musimy zdać sprawę. 4:14 Mając tedy w Jezusie, Synu Bożym, wielkiego arcykapłana, który przeniknął nawet niebiosa, trwajmy mocno przy naszym wyznaniu wiary. 4:15 Mamy bowiem nie takiego arcykapłana, który nie byłby w stanie współczuć naszym słabościom, lecz takiego, który – jeśli pominie się grzech – podobnie jak my jest obeznany z wszelkimi słabościami. 4:16 Przystąpmy więc pełni ufności do tronu łaski, by doznać miłosierdzia i łaski, gdy będziemy w potrzebie 5:1 Każdy bowiem arcykapłan wzięty spomiędzy ludzi ustanowiony jest po to, aby w ich imieniu pełnił służbę Bożą; aby składał dary i ofiary za grzechy. 5:2 Powinien współczuć tym, którzy trwają w niewiedzy i w błędzie, bo przecież sam również podlega słabościom. 5:3 Powinien też nie tylko za lud, lecz także i za siebie składać ofiary za grzechy. 5:4 I nikt nie może sam sobie przywłaszczać tej godności, lecz tak jak Aaron powinien być powołany przez Boga. 5:5 Chrystus również nie sam według własnego uznania zdobył sobie sławę przez to, że stał się arcykapłanem. Uczynił to Ten, który powiedział do Niego: Jesteś moim Synem. Ja dziś Ciebie zrodziłem. 5:6 Na innym zaś miejscu oświadczył: Ty jesteś kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka. 5:7 Za dni swego ziemskiego życia, wołając donośnie i płacząc, zanosił modły i błagania gorące do Tego, który mógł Go wybawić [od śmierci]. Ze względu na swą uległość został wysłuchany. 5:8 I chociaż był Synem [Bożym], nauczył się przez swe cierpienie [prawdziwego] posłuszeństwa. 5:9 A kiedy już dokonał całego dzieła, dla wszystkich, którzy Go słuchają, stał się sprawcą wiecznego zbawienia. 5:10 On, którego Bóg nazwał kapłanem na wzór Melchizedeka. 5:11 Mielibyśmy jeszcze wiele do powiedzenia o Nim, ale trudno przedłożyć wam całą naukę, gdyż jesteście bardzo nieskorzy do słuchania. 5:12 Upłynęło wiele czasu i powinniście sami stać się nauczycielami innych, tymczasem was właśnie trzeba jeszcze nauczać i przekazywać wam rzeczy najbardziej elementarne z nauki Bożej. Zamiast odżywiać się już solidnym pokarmem, wy jeszcze ciągle potrzebujecie mleka [niczym niemowlęta].

5:13 Otóż każdy, kto odżywia się tylko mlekiem, nie wie, co to sprawiedliwość, bo jest jeszcze niemowlęciem. 5:14 Natomiast stałym pokarmem żywią się ludzie dorośli, którzy wskutek posiadanego doświadczenia mają umysł dostatecznie wyszkolony i potrafią odróżnić dobro od zła. 6:1 Dlatego przejdźmy już od owych pierwszych założeń nauki Chrystusa do tego, co bardziej doskonałe, nie wracając więcej do rzeczy tak podstawowych, jak konieczność porzucenia martwych uczynków, składanie wyznania wiary w Boga, 6:2 wskazania dotyczące obmyć i wkładania rąk, nauka o zmartwychwstaniu zmarłych i o sądzie wiecznym. 6:3 [Tak więc do dzieła!] Jeśli Bóg pozwoli, dokonamy również i tych rzeczy bardziej wzniosłych. 6:4 Jeśli bowiem ktoś już raz otrzymał światło wiary, poznał wartość darów niebieskich, znalazł się w szczególnej jedności z Duchem Świętym, rozsmakował się we wspaniałości słowa Bożego 6:5 i doświadczył sam cudownych przejawów mocy Bożej znamiennej dla czasów przyszłego życia, 6:6 a potem taki człowiek mimo wszystko odpadnie od wiary, to jest wprost niemożliwe sprowadzić go ponownie na drogę [prawdziwego] życia, gdyż dokonało się w nim jakby drugie ukrzyżowanie i wystawienie na urągowisko Syna Bożego. 6:7 A ziemia, która wchłania deszcz obficie na nią spadający i rodzi rośliny pożyteczne dla człowieka, co ją uprawia, otrzymuje błogosławieństwo Boże. 6:8 Lecz kiedy wydaje tylko ciernie i osty, nie przedstawia żadnej wartości; grozi jej rychłe przekleństwo Boże i całkowita zagłada. 6:9 Ale chociaż tak mówimy, najmilsi, to przecież spodziewamy się po was czegoś zgoła lepszego: jesteśmy przekonani, że osiągniecie zbawienie. 6:10 Nie można bowiem nawet przypuszczać, żeby Bóg był niesprawiedliwy; żeby mógł nie pamiętać o dziełach waszej miłości, której dawaliście liczne dowody dla Jego imienia, usługując i kiedyś, i teraz jeszcze Jego świętym. 6:11 Tak bardzo pragniemy, aby nikt z was nie osłabł w gorliwości, ale by każdy trwał w niezachwianej nadziei aż do końca; 6:12 żebyście, zamiast popadać w ospałość, wiernie naśladowali tych, którzy przez swoją wiarę i cierpliwość otrzymują dziedzictwo obietnic Bożych. 6:13 Bóg zaś, gdy dawał obietnicę Abrahamowi i nie miał nic większego, na co mógłby przysiąc, poprzysiągł na siebie samego 6:14 mówiąc: Zaprawdę pobłogosławię cię hojnie i ponad miarę rozmnożę. 6:15 [Abraham zaś], ponieważ tak cierpliwie oczekiwał [na spełnienie się obietnicy], otrzymał to, co było mu obiecane. 6:16 Człowiek składając przysięgę odwołuje się zwykle do istoty wyższej od siebie, a przysięga gwarantująca prawdziwość jakiegoś twierdzenia kończy zazwyczaj spory, jakie zdarzają się między ludźmi. 6:17 Dlatego Bóg, pragnąc wykazać że to, co ludziom obiecał, jest absolutnie nieodwołalne, umacnia swoje obietnice przysięgą. 6:18 Otóż te dwa akty Boże [obietnica i przysięga], nieodwołalne i wykluczające jakąkolwiek możliwość rozminięcia się Boga z prawdą, powinny być dla nas źródłem prawdziwego pokrzepienia, o ile tylko trwać będziemy niezachwianie przy zaofiarowanej nam przez Boga nadziei. 6:19 Nadzieja ta jest dla naszej duszy niczym silna i absolutnie pewna kotwica, która sięga poza zasłonę świątyni – 6:20 aż tam, gdzie Jezus, przygotowując nam drogę, wszedł za nas stawszy się “arcykapłanem na wieki" na wzór Melchizedeka. 7:1 Właśnie Melchizedek, król Szalemu, kapłan Boga Najwyższego, wyszedł na spotkanie Abrahama, gdy ten wracał po rozgromieniu królów. On to udzielił Abrahamowi błogosławieństwa, 7:2 Abraham zaś wręczył mu dziesięcinę z całego łupu. Imię Melchizedeka oznacza najpierw “król sprawiedliwości", a następnie “król Szalemu", to jest “król pokoju". 7:3 Nikt nie zna jego ojca ani matki, ani żadnego spośród jego przodków; nigdzie nie mówi się ani o jego narodzinach, ani śmierci. Jest pod tym względem podobny do Syna Człowieczego. Pozostaje na wieki kapłanem. 7:4 Zastanówcie się więc sami, jak wielkim jest ten, któremu sam Abraham patriarcha złożył dziesięcinę ze swego najcenniejszego łupu. 7:5 To prawda, że potomkowie Lewiego, piastujący godność kapłańską, otrzymali polecenie, zgodnie z Prawem, pobierania dziesięciny od ludu, to jest od braci swoich, chociaż wszyscy wywodzą się od wspólnego ojca Abrahama. 7:6 Tymczasem Melchizedek nie wywodził się z tego rodu, a jednak otrzymał dziesięcinę od Abrahama z wszystkiego, co ten posiadał, i sam udzielił błogosławieństwa temu, który miał obietnice od Boga.

7:7 Otóż nie ulega wątpliwości, że ten, który błogosławieństwa udziela, jest zazwyczaj wyższy od tego, który je otrzymuje. 7:8 Ponadto w przypadku potomków z rodu Lewiego dziesięcinę otrzymują zwykli ludzie – śmiertelnicy, natomiast gdy chodzi o Melchizedeka, to dziesięcinę otrzymał ktoś, kto – jak zapewnia Pismo – nie umiera. 7:9 Wreszcie można w pewnym sensie twierdzić, że w osobie Abrahama składającego dziesięcinę spłacił ją także Lewi, którego potomkowie właśnie mają prawo odbierania tej daniny. 7:10 Wtedy bowiem, kiedy Melichzedek wyszedł na spotkanie Abrahama, w ciele Patriarchy już przecież przebywał Lewi. 7:11 Jeśli więc doskonałość już została osiągnięta przez kapłaństwo wywodzące się od Lewiego – lud bowiem otrzymał Prawo oparte na tym kapłaństwie – to po cóż było ustanawiać jeszcze inne kapłaństwo, to na wzór Melchizedeka, zamiast pozostawać przy kapłaństwie według Aarona? 7:12 Otóż ze zmianą kapłaństwa wiąże się też potrzeba zmiany Prawa. 7:13 Ten zaś, do którego odnoszą się powyższe słowa [Jezus], należał przecież do pokolenia, z którego nikt nie służył ołtarzowi. 7:14 Wiadomo zaś, że Pan nasz należał przez swe narodzenie do pokolenia Judy, tymczasem Mojżesz wcale nie wspomina o kapłanach, którzy by pochodzili z tego pokolenia. 7:15 Wszystko staje się jeszcze bardziej jasne wobec faktu, że oto pojawia się inny kapłan na wzór Melchizedeka 7:16 i jest kapłanem nie na mocy przepisów ludzkiego prawa, lecz z powodu nieprzemijającego życia. 7:17 W rzeczywistości bowiem tak mówi o Nim Pismo: Jesteś kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka. 7:18 Tak więc zostało zniesione uprzednio istniejące Prawo, gdyż okazało się słabe i nieużyteczne. 7:19 Niczemu bowiem nie dało pełnej doskonałości. Miejsce Prawa zajęła nadzieja lepszej przyszłości i poprzez tę nadzieję zbliżamy się do Boga. 7:20 Co więcej: towarzyszyła temu przysięga Boża, podczas gdy inni zostawali kapłanami bez jakiejkolwiek przysięgi. 7:21 Tymczasem On został kapłanem na mocy specjalnej przysięgi Tego, który doń powiedział: Pan złożył przysięgę i nie będzie żałował: Ty jesteś kapłanem na wieki. 7:22 Wskutek tego Jezus zapewnił nam także wyższość Nowego Przymierza. 7:23 Poza tym, podczas gdy tam wielu [kolejno] zostawało kapłanami, gdyż śmierć trwać im nie pozwalała [na wieki], 7:24 to Ten, ponieważ trwa na wieki, posiada kapłaństwo wiekuiste. 7:25 Dlatego też może zbawiać wszystkich, którzy kiedykolwiek żyć będą, byleby tylko zechcieli zbliżyć się do Boga przez Niego. On bowiem żyje po to, aby wstawiać się za nami. 7:26 Takiego to właśnie potrzeba nam było arcykapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników, wywyższonego ponad niebiosa; 7:27 takiego, który nie musi, jak inni arcykapłani, składać codziennie ofiary naprzód za swoje grzechy, a potem za grzechy całego ludu. Uczynił to jeden raz na zawsze, kiedy siebie samego złożył w ofierze. 7:28 Prawo ustanowiło kapłanami ludzi niedoskonałych, słowo zaś przysięgi złożonej po ogłoszeniu Prawa [ustanowiło kapłanem] Syna, który jest na wieki niezmienną doskonałością. 8:1 To, co teraz mówimy, sprowadza się ostatecznie do następującej prawdy: Mamy takiego arcykapłana, który zasiadł po prawej stronie Majestatu [Boga] w niebie: 8:2 Jest On sługą w świątyni i w przybytku prawdziwym, zbudowanym przez Pana, a nie przez człowieka. 8:3 Każdy arcykapłan jest bowiem ustanowiony po to, aby składać dary i ofiary. Wypadało więc, żeby On również miał coś do złożenia w ofierze. 8:4 Gdyby zaś był na ziemi, nie mógłby być kapłanem, gdyż byli tam już inni, którzy składali ofiary zgodnie z wymaganiami Prawa. 8:5 Lecz ich posługiwanie jest zaledwie obrazem i cieniem tego, co dzieje się w niebie. Dlatego już Mojżesz, gdy zabierał się do budowy przybytku, otrzymał takie oto polecenie od Boga: Staraj się wykonać wszystko według tego wzoru, który ci został ukazany na górze. 8:6 Otóż [Jezus] otrzymał w udziale posługiwanie o tyle wznioślejsze, o ile doskonalsze było przymierze, którego stał się pośrednikiem i które było oparte na lepszych obietnicach. 8:7 Gdyby owo pierwsze przymierze było w pełni doskonałe, nie byłoby potrzeby zastępowania go drugim. 8:8 Tymczasem Bóg karcąc swój lud zapowiada: Oto nadchodzą dni – mówi Pan kiedy to zawrę nowe przymie–rze z domem Izraela i z domem Judy. 8:9 Będzie to przymierze inne niż tamto które zawarłem z ich ojcami; w dniu, kiedy to ująwszy ich za rękę, wyprowadziłem wszystkich z ziemi egipskiej. Ponieważ jednak oni nie wy–trwali w moim przymierzu, wobec tego Ja również nie troszczyłem się więcej o nich – mówi Pan.

8:10 A oto jakie będzie to przymie–rze, które zawrę w owych dniach z domem Izraela: Prawem moim wypełnię ich myśli – mówi Pan – wypiszę je na ich sercach. Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. 8:11 I nikt już nie będzie pouczał swego rodaka ani nie będzie mówił do brata swego: Poznaj Pana. Wszyscy bowiem – od najmniejszego do największego – będą Mnie znać. 8:12 Wybaczę im ich nieprawości i nie będę już więcej wspomi–nał ich grzechów. 8:13 Ponieważ mówi [Pan] o nowym [przymierzu], wynika z tego, że pierwsze [przymierze] uznał za przestarzałe. Otóż to, co się już przedawnia i starzeje, niebawem przestanie istnieć. 9:1 Pierwsze przymierze – czemu nie można zaprzeczyć – również zawierało przepisy dotyczące służby Bożej; miało też swój ziemski przybytek. 9:2 Był nim namiot, w którego pierwszej części, zwanej [Miejscem] Świętym, znajdował się świecznik, stół i chleby pokładne. 9:3 Dalej, za drugą zasłoną, znajdował się przybytek zwany inaczej [Miejscem] Świętym Świętych. 9:4 Był tam ołtarz kadzenia, cały ze złota, i Arka Przymierza również cała pokryta złotem. W arce było przechowywane naczynie złote z manną, laska Aarona, która cudownie ongiś zakwitła i tablice Przymierza. 9:5 Nad arką unosiły się cherubiny chwały, osłaniając przebłagalnię. Ale o tym nie muszę tu szczegółowo rozprawiać. 9:6 Wszystko zaś jest tak urządzone, że do pierwszej części przybytku wchodzą zawsze kapłani sprawujący świętą służbę. 9:7 Do drugiej części natomiast może wchodzić tylko arcykapłan, i to tylko raz w roku. Przynosi tam zawsze krew, którą składa w ofierze za grzechy własne i za wykroczenia całego ludu. 9:8 Duch Święty daje do zrozumienia w ten sposób, że jak długo istnieje pierwszy przybytek, tak długo nie jest jeszcze dostępne dla wszystkich wejście do Świętego Świętych. 9:9 Miejsce owo jest w rzeczywistości symbolem czasów obecnych, kiedy to składa się dary i ofiary, nie będące jednak w stanie udoskonalić w pełni duszy tego, który sprawuje kult Boży. 9:10 Chodzi bowiem jedynie o przepisy dotyczące ciała, pokarmów, napojów i różnych obmyć, [przepisy] obowiązujące tak długo, jak długo nie nastąpi doskonalszy porządek. 9:11 Kiedy zaś pojawił się Chrystus jako arcykapłan dóbr obiecanych, przeszedł przez przybytek większy, doskonalszy i uczyniony nie ręką ludzką – czyli nie przynależący do tego świata. 9:12 I wszedł raz na zawsze do [Miejsca] Świętego Świętych dokonawszy zbawienia wiecznego nie przez krew kozłów i wołów, lecz przez krew własną. 9:13 Jeżeli bowiem krew kozłów i wołów oraz popiół ze spalonej jałowicy po rzuceniu ich na nieczystych powodują oczyszczenie ciała, 9:14 to o ileż bardziej oczyści wasze sumienia z martwych uczynków i przygotuje do służenia Bogu żywemu krew tego Chrystusa, który przez Ducha wiecznego złożył Bogu samego siebie jako nieskalaną ofiarę. 9:15 Dlatego [Chrystus] jest pośrednikiem Nowego Przymierza: przez śmierć Jego poniesioną dla zgładzenia grzechów, popełnionych [przez ludzi] za czasów pierwszego przymierza, ci, którzy zostali wezwani do odziedziczenia dóbr wiecznych, mogą dostąpić wypełnienia się obietnic. 9:16 Lecz tam, gdzie wchodzi w grę testament, naprzód musi ponieść śmierć ten, który testament sporządził. 9:17 Testament bowiem staje się prawomocny dopiero po śmierci tego, kto go sporządził, i przedtem nie posiada żadnego znaczenia. 9:18 Dlatego też Stary Testament również został ogłoszony przy udziale krwi. 9:19 Gdy bowiem Mojżesz ogłosił całemu ludowi wszystkie nakazy Prawa, wtedy wziął krew z wołów i kozłów, zmieszał ją z wodą, z wełną szkarłatną oraz z hizopem i pokropił zarówno księgę, jak i lud cały. 9:20 Wypowiedział przy tym słowa: To jest krew przymierza, które Bóg wam przekazuje [do przestrzegania]. 9:21 Podobnie też pokropił Mojżesz krwią przybytek i wszystkie naczynia przeznaczone do służby Bożej. 9:22 Według przepisów Prawa prawie wszystko oczyszcza się krwią; odpuszczenie grzechów również nie może się dokonać bez rozlewu krwi. 9:23 W ten sposób oczyszcza się to wszystko, co jest jedynie obrazem rzeczy niebieskich, natomiast same rzeczy niebieskie domagały się ofiar o wiele bardziej doskonałych. 9:24 Chrystus wszedł bowiem nie do świątyni zbudowanej rękami ludzkimi, będącej jedynie [słabym] odbiciem świątyni prawdziwej; wszedł do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami u Boga, 9:25 a nie po to, aby składać ciągle na nowo ofiarę jak arcykapłan ziemski, który co roku wchodzi do świątyni z krwią cudzą. 9:26 W przeciwnym razie musiałby cierpieć po wielokroć od początku świata. A wiadomo przecież, że pojawił się właśnie teraz u kresu czasów, i to jeden raz tylko, żeby zgładzić grzechy ludzkie przez ofiarę, jaką złożył z samego siebie. 9:27 I podobnie jak człowiekowi postanowiono raz umrzeć, a potem pójść na sąd,

9:28 tak też i Chrystus raz jeden został złożony w ofierze dla zgładzenia grzechów wielu ludzi, by następnie ukazać się ponownie, ale już nie dla [sprawy zgładzenia] grzechu, lecz dla zbawienia tych, którzy oczekują na Jego przyjście. 10:1 Prawo jest tylko cieniem przyszłych dóbr, a nie ich rzeczywistym wyrazem, i dlatego mimo corocznie składanych, ciągle tych samych ofiar nie jest w stanie udoskonalić tych, którzy przychodzą z owymi ofiarami [do Boga]. 10:2 Czyżby bowiem nie przestano ich składać, gdyby ci, którzy je składają, oczyszczeni raz na zawsze, doszli do przeświadczenia, że już zostali oczyszczeni od wszelkiego grzechu? 10:3 Tymczasem rzecz się ma zgoła inaczej: to właśnie owe ofiary odnawiają co roku pamięć o ludzkich grzechach. 10:4 Bo krew wołów i kozłów nie jest w stanie zgładzić ludzkich grzechów. 10:5 Dlatego [Chrystus] przychodząc na świat powiedział [do Boga]: Nie chciałeś ofiary ani daru, lecz utworzyłeś mi ciało. 10:6 Nie znalazłeś upodobania w całopaleniach i w ofierze za grzechy. 10:7 Wtedy powiedziałem: Oto idę, aby – zgodnie z tym, co napisano o Mnie w księdze [Prawa] – pełnić, Boże, Twoją wolę. 10:8 Tak więc powiedział naprzód: Nie chciałeś ofiar ani darów, ani całopaleń, ani obrzędów oczyszczających; nie znalazłeś w nich upodobania, choć składa się je zgodnie z nakazami Prawa. 10:9 Potem dodał: Oto idę... aby pełnić Twoją wolę. W ten sposób znosi [Bóg dawne ofiary], aby na ich miejsce wprowadzić nową. 10:10 Na mocy tego postanowienia zostaliśmy [rzeczywiście i] raz na zawsze uświęceni przez złożenie w ofierze ciała Jezusa Chrystusa. 10:11 Podczas gdy każdy kapłan spełniając codziennie swą posługę składa wiele razy te same ofiary, nie będące jednak w stanie zgładzić naszych grzechów, 10:12 to Jezus złożył tylko raz jeden jedyną ofiarę za grzechy, a potem zasiadł na zawsze po prawicy Boga 10:13 oczekując już tylko na moment, gdy Jego nieprzyjaciele legną jako podnóżek u stóp Jego. 10:14 Jedną, jedyną ofiarą uczynił doskonałymi tych, którzy zostali oczyszczeni z grzechów. 10:15 Potwierdza to zresztą sam Duch Święty w słowach. 10:16 Oto przymierze, które zawrę z nimi po owych dniach – mówi Pan. W sercach ich umieszczę moje prawo, wypiszę je w ich umysłach. 10:17 I nie będę już wspominał ich grzechów oraz nieprawości. 10:18 Skoro zaś grzechy zostały już odpuszczone, nie zachodzi potrzeba składania ofiar za grzechy. 10:19 Tak więc, bracia, przez krew Jezusa mamy już zapewnione wejście do Miejsca Świętego. 10:20 Jest to nowa droga i nowe życie, które nam ukazał poprzez [jakby świątynną] zasłonę, to jest przez swoje własne ciało. 10:21 Mamy więc wielkiego kapłana, takiego, który sprawuje pieczę nad całym domem Bożym. 10:22 Zechciejmy przeto zbliżyć się do Niego ze szczerym sercem i niezachwianą wiarą, oczyszczeni uprzednio na duszy od zła wszelkiego i obmyci na ciele wodą czystą. 10:23 Trwajmy niewzruszenie przy nadziei, którą żyjemy, bo prawdziwie godny jest zaufania Ten, który nam dał obietnicę. 10:24 Okazujmy staranie jedni o drugich, zachęcajmy się do wzajemnej miłości i do spełniania dobrych uczynków. 10:25 Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak to już niektórzy zwykli czynić, ale zachęcajmy się wzajemnie [do udziału w nich], i to tym bardziej, im bardziej jesteśmy przekonani, że zbliża się dzień [Pański]. 10:26 Jeżeli bowiem, doszedłszy już do pełnego poznania prawdy, znów z całą świadomością dopuszczamy się nowych występków, to nie ma już ofiary, która mogłaby zmazać nasze grzechy. 10:27 Nie pozostaje nam już wtedy nic innego, jak oczekiwać z przerażeniem na dzień sądu i na żar ognia, który strawi buntowników. 10:28 Kto przekracza Prawo Mojżeszowe, ten – na podstawie [zeznania] dwóch albo trzech świadków zasługuje bez żadnego miłosierdzia na karę śmierci. 10:29 Zastanówcie się zatem, jak surowa kara spotka tego, kto znieważa Syna Bożego, bezcześci uświęcającą nas Krew Przymierza i zachowuje się w sposób karygodny wobec Ducha, który jest dawcą łaski. 10:30 Wiemy przecież, kim jest Ten, który powiedział: Do Mnie należy pomsta, i Ja [za wszystko] odpłacę. Lub gdzie indziej: Sam Pan będzie sądził swój lud. 10:31 Straszna to rzecz wpaść w ręce Boga Żywego. 10:32 Przypomnijcie sobie minione dni waszego życia, kiedy to [zaraz] po otrzymanym oświeceniu musieliście znieść tyle utrapień. 10:33 Przecież albo sami byliście wystawieni na publiczne szyderstwa i prześladowania, albo współuczestniczyliście w cierpieniach tych, którzy znosili takie uciski.

10:34 Współcierpieliście z uwięzionymi, pogodziliście się w pogodzie ducha z tym, że was z wszystkiego ograbiono, pamiętając o tym, że posiadacie dobra o wiele cenniejsze i bardziej trwałe. 10:35 Nie pozwólcie więc wydrzeć sobie nadziei, dzięki której oczekujecie na wielką zapłatę. 10:36 Potrzebna wam wytrwałość, bo tylko dzięki niej, poddając się woli Bożej, dostąpicie spełnienia się w was obietnicy Bożej. 10:37 Już niedługo, bardzo niedługo przyjdzie Ten, który ma przyjść; nie opóźni się na pewno. 10:38 Sprawiedliwy będzie żył dzięki swej wierze. Gdyby zaś cofnł się, przestanę mieć w nim upodobanie. 10:39 Lecz my nie należymy do tych, którzy cofają się tchórzliwie idąc dobrowolnie na wieczną zgubę; jesteśmy ludźmi wiary, zatroskanymi o zbawienie własnej duszy. 11:1 Wierzyć zaś – to znaczy być pewnym, że się otrzyma to, czego się oczekuje; to znaczy być przekonanym o rzeczywistym istnieniu tego, czego się nie widzi. 11:2 Chlubne świadectwo takiej wiary zostawiali nasi ojcowie. 11:3 To właśnie na drodze wiary możemy stwierdzić, iż wszechrzeczy stworzone słowem Bożym, to wszystko, co oczyma widzimy, powstało kiedyś nie z rzeczy widzialnych. 11:4 Wiarą powodowany Abel złożył Bogu ofiarę cenniejszą od ofiary Kaina i uzyskał wskutek tego świadectwo męża sprawiedliwego. Świadectwo takie wydał sam Bóg ze względu na dary [Abla]. Dlatego przez wiarę swoją przemawia Abel nawet spoza grobu. 11:5 Dzięki wierze Henoch został zabrany z tego świata, by nie zaznał śmierci. Nikt go już więcej nie oglądał, ponieważ Bóg zabrał go do siebie. Już przedtem jednak – jak mówi Pismo znalazł Bóg w nim upodobanie. 11:6 A bez wiary nie można podobać się Bogu. Kto bowiem pragnie dojść do Boga, musi najpierw uwierzyć, że Bóg istnieje i że nagradza tych, którzy Go szukają. 11:7 Noe, choć o tym otrzymał pouczenia, czego jeszcze nie można było ujrzeć oczyma, to jednak już powodowany światłem wiary i napełniony bojaźnią przystąpił do budowy arki, mając w ten sposób ocalić cały ludzki ród. Idąc również za głosem wiary wzgardził światem i osiągnął to, że został uznany za sprawiedliwego w oczach Bożych. 11:8 Wiarą powodowany Abraham usłuchał wezwania Bożego i wyruszył do ziemi, którą [według obietnicy Boga] miął wziąć jako dziedzictwo. Wyruszył w drogę, choć nie wiedział, dokąd idzie. 11:9 Słuchając głosu wiary przybył do ziemi obiecanej jako cudzoziemiec i mieszkał pod namiotami, podobnie jak Izaak i Jakub, którzy otrzymali taką samą obietnicę [od Boga]. 11:10 Oczekiwał bowiem na osiedlenie się w mieście o niewzruszonych fundamentach, w mieście, którego budowniczym i twórcą jest sam Bóg. 11:11 Dzięki wierze również Sara mimo podeszłego wieku otrzymała moc zrodzenia potomstwa. Była bowiem przekonana, że można uwierzyć Temu, który jej dal obietnicę. 11:12 I tak właśnie z jednego męża – i to już prawie obumarłego – zrodziło się potomstwo liczne jak gwiazdy na niebie, jak piasek niezliczony nad brzegiem morza. 11:13 Wszyscy pomarli w wierze. Nie było im dane doczekać się dóbr przyobiecanych przez Boga. Widzieli je i radośnie witali z daleka. Siebie samych zaś uważali za gości i pielgrzymów na tej ziemi, 11:14 co oznacza, że ciągle poszukiwali swójej ojczyzny. 11:15 Nie można przypuszczać, że myśleli o tej ojczyźnie, z której wyszli, bo przecież znaleźliby niejedną sposobność, by do niej wrócić. 11:16 Tymczasem oni zdążają do lepszej, to jest do niebieskiej ojczyzny. Dlatego Bóg pozwala nazywać się ich Bogiem, bo rzeczywiście przygotował im ojczyznę. 11:17 Przez wiarę Abraham, gdy był poddawany Bożej próbie, nie zawahał się złożyć w ofierze swego jedynego syna Izaaka, 11:18 tego, z którym wiązała się obietnica: Przez Izaaka otrzymasz potomstwo. 11:19 [Abraham] był przekonany, że Bóg jest w stanie wskrzeszać także umarłych; dlatego odzyskał Izaaka, aby był symbolem [zmartwychwstania Jezusa]. 11:20 Powodowany wiarą w to wszystko, co miało się zdarzyć w przyszłości, Izaak udzielił błogosławieństwa Jakubowi i Ezawowi. 11:21 Z wiary także płynęło błogosławieństwo, którym umierający już Jakub obdarzył obydwu synów Józefa, pochylając się głęboko nad jego łaską. 11:22 Pod wpływem wiary konający Józef mówił o wyjściu synów Izraela [z Egiptu] i wydał zlecenie co do sposobu pogrzebania swoich własnych kości. 11:23 Wiarą powodowani rodzice Mojżesza nie przelękli się wcale rozkazu królewskiego i po urodzeniu dziecka ukrywali je przez trzy miesiące, gdyż widzieli, jak bardzo było piękne. 11:24 Dzięki wierze Mojżesz, gdy dorósł, nie chciał, by uważano go za syna córki faraona. 11:25 Wolał znosić uciski razem z całym ludem Bożym, zamiast poddawać się – przemijającym zresztą – rozkoszom grzechu.

11:26 Mając przed oczyma ciągle przyszłą zapłatę, ponad wszystkie skarby Egiptu przedkładał możność znoszenia ucisków dla Mesjasza. 11:27 Wiarą powodowany opuścił Egipt, nie lękając się wcale gniewu króla; był w swych postanowieniach nieugięty, tak jakby patrzył ustawicznie na Niewidzialnego. 11:28 Wiarą kierował się również, gdy nakazywał urządzić obchody Paschy i pokropić krwią [odrzwia domów], aby nie dotykał ich ten, który miał wyniszczyć wszystkie pierworodne. 11:29 Dzięki wierze [Izraelici] suchą stopą przeszli przez Morze Czerwone, tymczasem Egipcjanie, gdy spróbowali pójść w ich ślady, wszyscy potonęli. 11:30 Wskutek wiary [atakujących] runęły mury Jerycha po siedmiodniowym ich oblężeniu. 11:31 Dzięki wierze nierządnica Rahab przyjęła gościnnie wysłanych na zwiady [Izraelitów] i nie zginęła wespół z bezbożnymi. 11:32 Cóż jeszcze mam powiedzieć? Nie wystarczyłoby mi czasu na opowiedzenie wszystkiego o Gedeonie, Baraku, Samsonie, Jeftem, Dawidzie, Samuelu i o prorokach. 11:33 Przez swóją wiarę [mężowie ci] doprowadzili do podboju królestw, rządzili sprawiedliwie, doczekali się spełnienia obietnic, zamknęli paszcze lwów 11:34 i ugasili najgroźniejszy żar ognia; zdołali uniknąć śmierci od miecza, wyszli cało z największych niemocy, czasu wojny okazali się prawdziwymi bohaterami, zmuszając do ucieczki całe zastępy nieprzyjaciół. 11:35 Dzięki zmartwychwskrzeszeniom [które się dokonały za ich sprawą] niewiasty mogły cieszyć się powrotem do życia swoich mężów. Jedni spośród nich dobrowolnie szli na męki i by osiągnąć wyższe dobro w postaci chwalebnego zmartwychwstania, gardzili przedkładaną im wolnością. 11:36 Inni byli znieważani, biczowani, zakuwani w kajdany i wtrącani do więzienia. 11:37 Jeszcze innych kamienowano, [żywcem] przecinano piłami, poddawano różnym próbom, przebijano mieczem. Przyodziani w owcze lub kozie skóry, tułali się w nędzy, zewsząd narażeni na prześladowania i uciski. 11:38 Świat nie był ich godzien. Błądzili tedy po pustyniach i górach, [ukrywali się] po jaskiniach i rozpadlinach ziemi. 11:39 I choć wszyscy zasłużyli na najwyższe uznanie ze strony Boga, to jednak żaden z nich nie dożył wypełnienia się obietnic, 11:40 gdyż Bóg, który zgotował nam los lepszy, nie chciał, aby oni doszli bez nas do doskonałości. 12:1 Oto jaka rzesza świadków wiary otacza nas zewsząd. Pozbądźmy się tedy wszystkiego, co jest nam ciężarem, uwolnijmy się przede wszystkim od grzechu, który zwodzi nas tak łatwo, i zmierzajmy wytrwale do celu naszych zmagań. 12:2 Wpatrujmy się w Jezusa, który nas przywiódł do wiary, czyniąc ją coraz doskonalszą. On to, gdy przedkladano Mu radość, wybrał śmierć krzyżową, nie zważając wcale na jej hańbę. Teraz zasiada za to po prawej stronie tronu Bożego. 12:3 Skierujcie swe myśli ku Temu, któremu grzesznicy do samego końca okazywali tak bardzo wielką wrogość, a wtedy i wam nie zabraknie sił i nie będziecie upadali na duchu. 12:4 W waszych zmaganiach się z grzechem nie musieliście bowiem cierpieć aż do przelewu krwi, 12:5 a już chyba zapomnieliście o słowach, z którymi zwrócił się do was jak do swoich dzieci Pan mówiąc: Synu mój, staraj się nie lekce–ważyć karania Pańskiegoi nie upadaj na duchu, gdy Pan pocznie cię doświadczać. 12:6 Miłuje bowiem Pan tego, kogo karze, zsyła chłostę na wszystkich, których przyjmuje za swe dzieci. 12:7 Zechciejcie tedy znosić kary, jakie Bóg na was zsyła. Traktuje was bowiem jak dzieci. A czy można sobie wyobrazić dziecko, którego nie karciłby rodzony ojciec? 12:8 Jeżeli więc jesteście pozbawieni karania, to właściwie nie możecie uchodzić za synów, lecz raczej za dzieci nieprawego łoża. 12:9 A jeśli szanowaliśmy naszych ziemskich ojców, mimo że nas niejednokrotnie karcili, to czyż nie tym większy szacunek powinniśmy okazywać Ojcu dusz naszych, aby sobie przez to zasłużyć na życie? 12:10 Tamci karcili nas według swego uznania, by nas wychować na czas krótkich dni doczesnego życia. Ten zaś czyni to dla waszego dobra, w trosce o to, abyśmy byli uczestnikami Jego świętości. 12:11 Wszelkie karcenie z początku nie sprawia radości, przeciwnie – smutek, potem jednak tym, którzy go doświadczyli, przynosi błogi owoc sprawiedliwości. 12:12 Dlatego podnieście opadłe ręce i wyprostujcie kolana mocno drżące, 12:13 kroczcie zdecydowanie drogami waszego życia, ażeby ci, którzy się słaniają idąc za wami, nie zbłądzili, lecz powrócili do pełnego zdrowia. 12:14 Strajcie się też o zachowanie pokoju ze wszystkimi i o świętość, bez której nikt nie będzie mógł zobaczyć Pana. 12:15 Pamiętajcie też i o tym, żeby nikt nie pozbawiał się dobrowolnie łaski Bożej, żeby żaden gorzki korzeń [jakiejś trucizny], pnąc się szybko ku górze, nie stał się przyczyną nieporządku zgubnego dla wielu; 12:16 żeby się też nie znalazł wśród was jakiś rozpustnik lub bezbożnik, niczym ów Ezaw, który za jedną potrawę sprzedał swoje pierworodztwo.

12:17 Wiecie przecież, że gdy potem pragnął uzyskać błogosławieństwo, nie został wysłuchany; nie zdołał już odmienić myśli ojca, choć domagał się tego ze łzami. 12:18 Bo nie przyszliście [jak ongiś Izraelici] do góry, której nie można dotknąć i którą ogarniają płomienie ognia, mgła, ciemności i burze, 12:19 z wnętrza zaś rozlega się głos brzmiących trąb i słowa tak potężne, iż wszyscy, którzy je słyszeli, pragnęli, by już zapanowała cisza. 12:20 Nie mogli bowiem znieść rozkazu, który brzmiał: Wszelkie stworzenie choćby to było nawet zwierzę – skoro tylko dotknie się tej góry, winno być ukamienowane. 12:21 Wszystko zaś razem było tak straszne, iż Mojżesz powiedział: Przerażony jestem i drżę cały. 12:22 Otóż wy przystąpiliście do góry Syjon, do miasta Boga żywego, do Jeruzalem niebieskiego, do niezliczonej rzeszy aniołów, 12:23 na uroczyste zebranie pierworodnych synów Bożych, których imiona są zapisane w niebie, do Boga, który sądzi wszystkich, do duchów sprawiedliwych, które już osiągnęły swój cel, 12:24 do pośrednika Nowego Testamentu – Jezusa i wreszcie do owej krwi oczyszczającej, która posiada skuteczniejszą wymowę niż [krew] Abla. 12:25 Uważajcie, żebyście czasem nie odtrącili Tego, który do was przemawia. Jeżeli bowiem tamci za to, że odwrócili się od przemawiającego do nich na ziemi, nie uniknęli surowej kary, to o ileż bardziej surowa kara spotka nas, jeśli zlekceważymy Tego, który przemawia z nieba. 12:26 Głos Jego wstrząsnął kiedyś całą ziemią, teraz zaś zwraca się do nas z takim oto ostrzeżeniem: Jeszcze raz poruszę nie tylko ziemię, ale i niebo. 12:27 Wyrażenie: jeszcze raz każe się domyślać, że ulegnie całkowitej zagładzie wszystko, co zostało stworzone i jest zniszczalne, pozostanie zaś nienaruszone to, co jest rzeczywiście niezniszczalne. 12:28 Otóż my powinniśmy być wdzięczni za to, że otrzymujemy w posiadanie królestwo niezniszczalne; powinniśmy też służyć Bogu ze czcią i bojaźnią, 12:29 gdyż Bóg nasz jest ogniem wszystko pochłaniającym. 13:1 Trwajcie jak bracia we wzajemnej miłości! 13:2 Bądźcie gościnni dla tych, którzy do was przychodzą. Dzięki tej cnocie ludzie, nie wiedząc nawet o tym, podejmowali samych aniołów. 13:3 Pamiętajcie też o uwięzionych, tak jakbyście sami pozostawali w więzach, i o tych, którzy cierpią jakikolwiek ucisk, bo i sami jeszcze ciągle żyjecie w ciele [które może być poddanie uciskowi]. 13:4 Małżeństwo winno być we czci u wszystkich, a współżycie małżeńskie niech będzie nieskalane, bo rozwiązłych i cudzołożników czeka surowy sąd Boży. 13:5 Nie dajcie się ponosić żądzy pieniądza. Poprzestawajcie na tym, co posiadacie, gdyż Bóg oświadczył: Nie opuszczę cię i nie pozostawię [bez opieki]. 13:6 Tak więc śmiało możemy mówić: Pan jest mi pomocą, nie będę się lękał, bo cóż może uczynić mi czło–wiek. 13:7 Pamiętajcie o waszych dawnych przełożonych, którzy głosili wam kiedyś słowo Boże; podziwiajcie chwalebny kres ich życia, starajcie się naśladować ich wiarę. 13:8 A Jezus Chrystus jest ten sam wczoraj i dziś, i takim pozostanie na wieki. 13:9 Nie dajcie się omamić różnorakim a obcym nauczycielom. Serce ludzkie należy krzepić łaską, a nie pokarmami, które nie przynoszą żadnej korzyści tym, co ich pożądają. 13:10 Mamy ołtarz, z którego nie powinni korzystać ci, co służą w przybytku [dawnej świątyni]. 13:11 Arcykapłan bowiem wnosi do świątyni jako ofiarę przebłagalną krew zabitych zwierząt, ich ciała zaś spala się poza obozem. 13:12 Również i Jezus, pragnąc uświęcić swoją krwią lud cały, cierpiał poza miastem. 13:13 Zatem i my winniśmy wyjść do Niego poza obóz, ażeby być z Nim w chwilach Jego pohańbienia. 13:14 Nie mamy bowiem tu na ziemi trwałego miasta, lecz oczekujemy na to, które ma przyjść. 13:15 Przez Niego też winniśmy składać Bogu ofiarę chwały, owoc warg naszych, którymi wielbimy Jego imię. 13:16 Nie zaniedbujcie się również w świadczeniu sobie dobra nawzajem, bo w takich ofiarach Bóg znajduje upodobanie. 13:17 Swoich przełożonych słuchajcie i bądźcie im poddani. Czuwają bowiem nad waszymi duszami i muszą, kiedyś zdać z tego sprawę przed Bogiem. Obyż mogli to uczynić z radością, a nie ze smutkiem, który i wam również nie wyszedłby na dobre. 13:18 Módlcie się za nas, choć jesteśmy, co prawda, przekonani, że mamy czyste sumienie, bo przecież we wszystkim staramy się postępować nienagannie. 13:19 Proszę was bardzo usilnie, dołóżcie wszelkich starań, abym został wam przywrócony jak najrychlej. 13:20 A Bóg pokoju, który przez krew przymierza wiecznego wywiódł spośród zmarłych Wielkiego Pasterza owiec, Pana naszego Jezusa,

13:21 niech was umocni we wszystkim, co dobre, byście mogli wypełniać Jego wolę; niech dokonuje w was tego, co miłe w Jego oczach, przez Jezusa Chrystusa, któremu chwała na wieki wieków. Amen. 13:22 Proszę was, bracia, przyjmijcie ode mnie te słowa pokrzepienia. Tylko tyle mogłem wam napisać. 13:23 Chciałbym wam też donieść, że brat nasz, Tymoteusz, został już zwolniony. Jeżeli zjawi się tu niedługo, zobaczę was tu razem z nim. 13:24 Pozdrówcie wszystkich przełożonych waszych i wszystkich ochrzczonych. Pozdrawiają was [bracia] z Italii. 13:25 Łaska Boża niech będzie z wami wszystkimi. Amen. 19. LIST JAKUBA 1:1 Jakub, sługa Boga i Pana Jezusa Chrystusa, przesyła pozdrowienia dwunastu pokoleniom, które żyją w rozproszeniu. 1:2 Za powód do radości, bracia, poczytujcie sobie również doświadczenia, które na was spadają. 1:3 Wiecie przecież, iż z tego, co wystawia waszą wiarę na próbę, rodzi się wytrwałość. 1:4 Winniście przeto dokładać starań, żeby wasza wytrwałość była jak najpełniejsza; wtedy będziecie rzeczywiście doskonali, nienaganni, wolni od jakichkolwiek niedoskonałości. 1:5 Jeżeli zaś komuś z was brakuje mądrości, niech modli się o nią do Boga, a na pewno będzie wysłuchany, gdyż Bóg wszystkim chętnie i bez wymówek udziela swych darów. 1:6 Trzeba jednak zawsze modlić się z wiarą, bez cienia wątpliwości. Kto bowiem poddaje się zwątpieniu, podobny jest do morskiej fali, miotanej wiatrem i przerzucanej z miejsca na miejsce. 1:7 Człowiekowi takiemu niech się nawet nie wydaje, że uzyska coś od Pana. 1:8 Jest bowiem człowiekiem chwiejnym, niestałym we wszystkich swoich poczynaniach. 1:9 Ten, kto jest ubogi wśród braci, niech się chlubi tym, że został wywyższony, 1:10 bogaty zaś niech poczytuje sobie za chwałę to, że został poniżony. Przeminie bowiem jak kwiat pośród zieleni. 1:11 Wschodzi rozpalone słońce, wysusza zieleń swym żarem, a wtedy wszelki kwiat więdnie i jego uroda ginie. Tak też przeminie i bogacz z wszystkimi poczynaniami swymi. 1:12 Błogosławiony człowiek, który nie podda się pokusie. Gdy przetrwa zwycięsko próbę, otrzyma jako wieniec nagrody życie wieczne, przyobiecane tym, którzy miłują Boga. 1:13 Kto zaś doznaje pokusy, niech nie twierdzi, że jest kuszony przez Boga. Bóg bowiem ani sam nie podlega pokusie, ani też nie kusi nikogo. 1:14 Kusi człowieka jego własna pożądliwość, wabiąc go i pociągając ku złemu. 1:15 Wskutek działania owej pożądliwości dochodzi do poczęcia [grzechu]; potem rodzi się sam grzech, a kiedy grzech dojrzeje, następuje śmierć. 1:16 Bracia moi najmilsi, tylko nie dajcie się zwieść! 1:17 Wszelkie dobro, przez nas otrzymywane, każdy dar cenny pochodzą z góry od Ojca światłości, u którego nie ma żadnych zmian lub cienia niestałości. 1:18 Powodowany tylko własną wolą powołał nas do istnienia jedynie przez słowo prawdy, pragnąc, byśmy stanowili cząstkę najznakomitszą wśród Jego stworzenia. 1:19 Zawsze pamiętajcie, bracia najmilsi, o jednym: każdy człowiek powinien być chętny do słuchania, a powściągliwy w mówieniu i nie powinien poddawać się zbyt łatwo uczuciom gniewu, 1:20 gdyż w gniewie nigdy nie czyni człowiek tego, co sprawiedliwe w oczach Boga. 1:21 Odrzućcie tedy od siebie wszystko, co nieczyste i złe, a poddajcie się z całą uległością działaniu słowa, które zostało w was zaszczepione i które ma moc zbawić wasze dusze. 1:22 Wprowadzajcie to słowo w czyn, a nie bądźcie jak ci, którzy go słuchają tylko, oszukując samych siebie. 1:23 Jeżeli bowiem ktoś tylko słucha słowa, a nie wprowadza go w czyn, to jest podobny do człowieka, który ogląda w lustrze swe oblicze: 1:24 przyjrzał się sobie, a odszedłszy, zaraz zapomniał, jak wyglądał. 1:25 Natomiast ten, kto starannie rozważa wzniosłe Prawo wolności, usiłując jak najdokładniej wniknąć w jego treść i przy nim wiernie trwać, nie jest już skłonnym zapomnieć o wszystkim słuchaczem [słowa] tylko, lecz także jego wykonawcą. Wypełniając, zaś słowo otrzyma błogosławieństwo. 1:26 Jeżeli ktoś sądzi, że jest pobożny, lecz, oszukując siebie samego, nie panuje nad własnym językiem, to żadna też jest jego pobożność. 1:27 Pobożność prawdziwa, nie budząca zastrzeżeń u Boga Ojca, polega na tym, by śpieszyć z pomocą sierotom i wdowom w ich utrapieniach i by nie poddawać się złym wpływom tego świata. 2:1 Bracia moi! Wasza wiara w Pana naszego Jezusa Chrystusa uwielbionego niech będzie wolna od robienia różnic między ludźmi ze względu na ich zewnętrzną chwałę.

2:2 [Żeby to lepiej zrozumieć, wyobraźcie sobie, że] zjawia się wśród was, gdy jesteście wspólnie zgromadzeni, człowiek mający na palcach złote pierścienie, przyodziany w bogatą szatę. Obok niego pojawia się ktoś inny, prawdziwy ubogi, mający na sobie brudne [i zniszczone] odzienie. 2:3 Jeżeli wy, spojrzawszy naprzód na bogato odzianego powiecie mu: Usiądź sobie tu wygodnie, a potem zwrócicie się do ubogiego ze słowami: Stań sobie tam albo usiądź tu koło moich nóg, 2:4 to sami powiedzcie: czy nie wprowadzacie [karygodnych] rozróżnień między ludźmi i czy nie występujecie w roli przewrotnych sędziów? 2:5 Posłuchajcie, bracia moi najmilsi! Czyż Bóg nie wybrał tych, którzy uchodzą za ubogich w oczach ludzi, aby ich uczynić bogatymi w wierze? A swego królestwa czyż nie obiecał tym właśnie, którzy Go miłują? 2:6 Tymczasem wy nie uszanowaliście ubogiego. A któż to was uciska tak bezwzględnie i wodzi po sądach? Czyż nie bogaci właśnie? 2:7 Czyż to nie oni ubliżają temu zaszczytnemu imieniu, które wam zostało dane przez samego Boga? 2:8 Jeżeli tedy zgodnie z poleceniem Pisma wypełniacie przykazanie, które brzmi: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego – to dobrze postępujecie. 2:9 Lecz jeśli traktujecie jednych tak, a drugich inaczej, to popełniacie grzech i Prawo potępi was jak przestępców. 2:10 Bo jeżeli ktoś stara się zachowywać całe Prawo, lecz łamie z całą świadomością jedno przykazanie, to ponosi odpowiedzialność za sprzeniewierzanie się całemu Prawu. 2:11 Ten bowiem, który powiedział: Nie cudzołóż, powiedział również: Nie zabijaj. Choćbyś więc nawet nie popełniał cudzołóstwa, to jeśli dopuszczasz się zabójstwa, jesteś przestępcą Prawa. 2:12 Powinniście mówić i czynić tak jak ludzie, którzy będą sądzeni na podstawie prawa gwarantującego nam wolność. 2:13 A będzie to sąd szczególnie surowy nad tym, który nigdy nie kierował się miłosierdziem, choć ostatecznie miłosierdzie odniesie tryumf nad sądem. 2:14 [Z kolei zapytajmy braci] jaki z tego pożytek, gdy ktoś twierdzi, że wierzy, ale w rzeczywistości wierze jego wcale nie towarzyszą dobre uczynki? Czy wiara zdoła go zbawić? 2:15 Jeśli na przykład jakiś brat lub siostra nie mają w co się ubrać lub co jeść, 2:16 a wy im powiecie: Idźcie sobie w pokoju, ogrzejcie się i najedzcie [gdzie indziej ] do syta – lecz sami nie dacie im nic z tego, co konieczne do życia – to na cóż wszystkie wasze słowa? 2:17 Tak tedy wiara, jeżeli nie towarzyszą jej dobre uczynki, martwa jest sama w sobie. 2:18 Ale może ktoś powie tak: Ty wierzysz, a ja spełniam dobre uczynki. [Otóż odpowiem wówczas:] Pokaż mi, w jaki to sposób twoja wiara może istnieć bez uczynków, bo ja mogę ci pokazać, jak moja wiara przejawia się w dobrych uczynkach. 2:19 Powiadasz, że wierzysz w istnienie jednego Boga. To bardzo dobrze. Nie zapominaj jednak, że złe duchy również [w to] wierzą, a przecież drżą z bojaźni. 2:20 Człowieku biedny, czy naprawdę szukasz dowodów na to, że wiara bez uczynków jest martwa? [Posłuchaj więc!] 2:21 Abraham, ojciec nasz, czy nie dla uczynków został uznany za sprawiedliwego? Czy nie dlatego, że złożył na ołtarzu ofiarnym swego syna Izaaka? 2:22 Chyba nie wątpisz więc, że wiara współdziała z uczynkami Abrahama i dopiero przez owe uczynki stała się w pełni doskonała. 2:23 W ten sposób również wypełniło się Pismo, które mówi: Abraham uwierzył Bogu i to właśnie poczytano mu za sprawiedliwość. Dlatego też został nazwany przyjacielem Boga. 2:24 Tak więc widzicie, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia na podstawie uczynków, a nie na mocy samej tylko wiary. 2:25 A nierządnica Rahab, która naprzód przyjęła wysłanników [izraelskich], a potem inną drogą [potajemnie] wyprawiła ich do domu czyż nie ze względu na swoje uczynki dostąpiła usprawiedliwienia? 2:26 Jak więc martwe jest ciało bez ducha, tak też martwa jest wiara bez uczynków. 3:1 Niech zbyt wielu spośród was, bracia moi, nie usiłuje być nauczycielami. Wiecie przecież, że my, nauczający, będziemy sądzeni o wiele surowiej niż inni. 3:2 Wszyscy bowiem często upadamy. Jeśli ktoś nie grzeszy mową, to jest mężem doskonałym i będzie mógł zapanować nad całym swoim ciałem. 3:3 Kiedy bowiem zakładamy koniom wędzidła do pysków, żeby nam były posłuszne – to tym samym kierujemy całym ich ciałem. 3:4 Albo przypatrzcie się okrętom: choć bywają niekiedy tak ogromne, że dopiero nie lada wichry mogą nimi wstrząsnąć, to jednak malutki ster potrafi nadać im taki kierunek, jakiego życzy sobie sternik. 3:5 Podobnie rzecz się ma z językiem: ten tak niewielki organ może się poszczycić bardzo wielkimi dziełami. Mały płomyczek, a doprowadzi do tego, że wielki las staje w płomieniach.

3:6 Język – to także płomień, to cały świat nieprawości. Wśród organów naszego ciała jest tym czynnikiem, który bezcześci ciało; płomieniem, który pochodzi z piekła, ogarnia wszystkie obszary naszego życia. 3:7 Wszystkie bowiem gatunki zwierząt i ptaków, gadów i stworów morskich człowiek może ujarzmić tak, że będą mu posłuszne. 3:8 Natomiast nikt z ludzi nie potrafi zapanować skutecznie nad językiem; ciągle przybiera on postać coraz innego zła, [zawsze] pełnego zabójczej trucizny. 3:9 Posługujemy się nim, gdy mamy wielbić Pana [Jezusa] i Ojca, lecz także i wtedy, gdy złorzeczymy ludziom stworzonym na podobieństwo Boga. 3:10 Z tych samych ust wychodzi więc i błogosławieństwo, i przekleństwo. Otóż tak nie może być, bracia moi! 3:11 Z żadnego źródła nie wytryska woda słodka i gorzka zarazem. 3:12 Podobnie drzewo figowe, bracia moi, nie może rodzić oliwek, a winna latorośl owoców figi. Również i ze słonego źródła nie płynie słodka woda. 3:13 Jeżeli jest wśród was ktoś dostatecznie mądry i doświadczony, niech swoim nienagannym postępowaniem udowodni, że w tym, co czyni, kieruje się zawsze łagodnością i mądrością. 3:14 Jeżeli jednak pielęgnujecie w swych sercach gorycz zazdrości, jeżeli jesteście skłonni do kłótni, to nie powinniście się niczym przechwalać i kłamstwem fałszować prawdy. 3:15 Nie byłaby to bowiem mądrość, która pochodzi z góry; byłaby to mądrość ziemska i zmysłowa, i szatańska. 3:16 Bo gdzie panuje zazdrość i nienawiść, tam też zaraz pojawia się zamęt i wszelkie zło. 3:17 Mądrość, która pochodzi z góry, jest przede wszystkim czysta, skłonna do zgody, wyrozumiała, uległa, pełna miłosierdzia i dzieł dobrych, wolna zaś od względów ludzkich i wszelkiej obłudy. 3:18 Otóż ci, którzy są zatroskani o pokój, dokonują zasiewu, który wyda owoce sprawiedliwości. 4:1 A skądże biorą się wśród was wojny i kłótnie? Tylko stąd, że różne pożądliwości zmagają się nawzajem w waszych członkach. 4:2 Ciągle czegoś pożądacie, a nie możecie tego posiąść; posuwacie się aż do morderstw i nienawiści i też nie osiągacie celu waszych dążeń, a wszystko dlatego, że źle się modlicie. 4:3 A jeśli się modlicie o coś i mimo to nie otrzymujecie, to dlatego, że się źle modlicie, myśląc ciągle o zaspokojeniu tylko własnych pragnień. 4:4 Cudzołożnicy, czyż nie wiecie, że przyjaźnić się z tym światem to znaczy być w nieprzyjaźni z Bogiem? Pamiętajcie więc: gdyby ktoś zapragnął być miłośnikiem świata, tym samym stanie się nieprzyjacielem Boga. 4:5 A może powiecie, że Pismo Święte na próżno mówi: [Bóg] zazdrośnie sam pożąda tego ducha, któremu pozwolił w was zamieszkać? 4:6 Otóż Bóg udziela nam jeszcze większej łaski i dlatego Pismo mówi: Bóg sprzeciwia się pysznym, pokornym zaś okazuje swoją łaskawość. 4:7 Bądźcie tedy posłuszni Bogu, diabłu zaś nie poddawajcie się, wtedy sam od was odstąpi. 4:8 Zbliżcie się do Boga, to i On przybliży się do was. Grzesznicy, oczyśćcie swoje ręce, małoduszni, uświęćcie wasze serca. 4:9 Zechciejcie przyznać się do waszej nędzy, niech was to prawdziwie zasmuca i prowadzi do łez. Śmiech wasz niech się zamieni w smutek, a radość w przygnębienie. 4:10 Uniżcie się przed Panem, a On was wywyższy. 4:11 Bracia, nigdy nie mówcie źle jedni o drugich! Kto bowiem oczernia bliźniego lub wydaje nań wyroki potępienia, ten uwłacza Prawu i osądza samo Prawo. Lecz jeśli pozwalasz sobie na osądzanie Prawa, to przestajesz być tym, który je wypełnia, i czynisz się jego sędzią. 4:12 Tymczasem jest tylko jeden Prawodawca i Sędzia i tylko On może zbawić człowieka albo go zatracić. Ty zaś [człowiecze] kim jesteś, że odważasz się sądzić bliźniego? 4:13 Albo wy, którzy mówicie: Dziś lub może jutro udamy się do tego to a tego miasta, pozostaniemy tam przez rok, będziemy się zajmowali handlem i w ten sposób zbierzemy niemało pieniędzy. 4:14 A skądże wy wiecie, co może was spotkać jutro? Czymże jest wasze życie? Jesteście niczym lekki podmuch wiatru, który pojawia się i za chwilę znika. 4:15 Powinniście mówić raczej tak: Jeżeli Pan zechce i pozostawi nas przy życiu, to zrobimy to i owo. 4:16 Tymczasem wy przechwalacie się w swej chełpliwości, co należy uznać za karygodną przewrotność. 4:17 Kto może czynić dobro, a jednak go nie czyni, ten grzeszy. 5:1 A teraz wy, bogacze! Powinniście już płakać i zawodzić na samą myśl o utrapieniach, które was czekają. 5:2 Całe wasze bogactwo gnije, wasze [drogie] szaty pożerane są przez mole;

5:3 niszczeje wasze złoto i srebro; to, co je niszczy, będzie świadczyć przeciwko wam i jak ogień strawi również wasze ciała. Jeszcze w ciągu tych ostatnich dni gromadziliście skarby... 5:4 [O pomstę do nieba] woła teraz nie uiszczona przez was zapłata robotników, pracujących czasu żniwa na waszych polach. Ich krzyk doszedł aż do uszu Pana Zastępów. 5:5 Żyliście na ziemi beztrosko wśród przyjemności i dostatków. Otłuszczaliście wasze serca [mimo iż nadszedł już] dzień rzezi. 5:6 Osądziliście na śmierć i zabiliście sprawiedliwego, a on nie stawiał wam oporu. 5:7 Czekajcie więc cierpliwie, bracia, na przyjście Pana. Jak rolnik oczekuje wytrwale na cenny plon ziemi, dopóki nie spadnie wczesny i późny deszcz, 5:8 tak i wy bądźcie cierpliwi, podnoście się wzajemnie na duchu, bo przyjście Pana jest już bliskie. 5:9 Bracia, nie szemrajcie jedni przeciw drugim, żebyście nie zasłużyli przez to na sąd [Boży]. Oto bowiem sędzia już stoi przed drzwiami. 5:10 Za przykład wytrwałości i cierpliwości, bracia, niech wam służą prorocy, którzy przemawiali w imię Pańskie. 5:11 Błogosławimy tych, którzy wytrwali. Słyszeliście zapewne o wytrwałości Hioba, wiecie też, jaką na koniec zgotował mu Pan za to nagrodę. Pan jest bowiem pełen litości i miłosierdzia. 5:12 Przede wszystkim jednak, bracia moi, starajcie się nie przysięgać: ani na niebo, ani na ziemię, ani w żaden inny sposób. Niech “tak" będzie u was zawsze “tak", a “nie" – “nie". Inaczej zasłużycie sobie na sąd. 5:13 Jeżeli kogoś spośród was spotka jakieś nieszczęście – to niech się modli. Jeżeli ktoś czuje, że radość wypełnia mu serce, to niech śpiewa [radosne] hymny. 5:14 Gdyby ktoś zachorował, to niech sprowadzą do niego kapłanów, żeby odprawili nad nim modły i namaścili go olejem w imię Pana. 5:15 Modlitwa pełna wiary okaże się dla chorego zbawienną; Pan podźwignie go. A gdyby był w jakichś grzechach, zostaną mu odpuszczone. 5:16 Wyznawajcie jedni drugim wasze grzechy, módlcie się za siebie wzajemnie, żebyście wrócili do zdrowia. Wytrwała modlitwa sprawiedliwego może bowiem wiele. 5:17 Eliasz był [co prawda] człowiekiem jak my, ale gdy się modlił bardzo wytrwale o to, aby deszcz nie padał, to rzeczywiście nie spadła na ziemię ani kropla wody przez trzy lata i sześć miesięcy. 5:18 A potem znowu się modlił i niebo zesłało deszcz, a ziemia wydała swój plon. 5:19 Bracia moi, jeśli któryś z was odstąpi od prawdy i zejdzie na bezdroże, to ten, kto zdoła go nawrócić, 5:20 niech wie, że nawracając grzesznika z jego błędnej drogi, ocalił jego duszę od śmierci i sprawił, iż liczne jego grzechy nie będą mu poczytane. 20. LIST PIERWSZY JANA 1:1 [Oznajmiam wam to] co istniało od początku, cośmy usłyszeli o Słowie życia, cośmy widzieli na własne oczy, na co spoglądaliśmy i czego dotykały nasze ręce. 1:2 Objawiło się bowiem życie, a myśmy je widzieli i o nim świadczymy. Głosimy wam życie wieczne, które było u Ojca, a nam zostało objawione. 1:3 Głosimy wam więc to, cośmy sami ujrzeli i usłyszeli, abyście byli jedno z nami. A być jedno z nami znaczy to być jedno z Ojcem i z Jego Synem Jezusem Chrystusem. 1:4 Piszemy zaś to wszystko, aby nasza radość była pełna. 1:5 Zwiastował wam zaś – i my to samo głosimy – że Bóg jest światłością i nie ma w Nim żadnej ciemności. 1:6 Jeżeli twierdzimy, że stanowimy z Nim jedno, a równocześnie trwamy w ciemnościach, to i słowem, i czynem sprzeniewierzamy się prawdzie. 1:7 Jeżeli zaś żyjemy w światłości, tak jak On sam trwa w światłości, wówczas stanowimy jedność między sobą, a krew Jezusa, Syna Jego, oczyszcza nas z wszelkiego grzechu. 1:8 Jeżeli twierdzimy, że nie ma w nas żadnego grzechu, to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy. 1:9 Lecz jeśli przyznajemy się do naszych grzechów, to Bóg, będąc wiernym i sprawiedliwym, odpuści nam je i oczyści nas z wszelkiej nieprawości. 1:10 Jeżeli twierdzimy, że nie dopuściliśmy się żadnego grzechu, to czynimy Go kłamcą i nie ma w nas nic z Jego nauki. 2:1 Piszę wam to wszystko, dzieci moje, żebyście nie grzeszyły. A jeśliby ktoś zgrzeszył, to mamy obrońcę u Ojca [w osobie] Jezusa Chrystusa sprawiedliwego. 2:2 On to właśnie sam jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy; zresztą nie tylko za nasze, lecz także za grzechy całego świata. 2:3 Jeżeli zachowujemy Jego przykazania, to możemy być pewni, że Go znamy.

2:4 Kto zaś mówi, że Go zna, a nie zachowuje Jego przykazań, ten jest [zwykłym] kłamcą i nie ma w nim prawdy. 2:5 Natomiast kto słucha Jego nauki, ten w sposób naprawdę doskonały miłuje Boga. 2:6 I po tym poznajemy, że stanowimy jedno z Nim. Tak więc, kto twierdzi, że w Nim trwa, powinien postępować tak, jak On postępował. 2:7 Nie podaję wam tu, najmilsi, nowego przykazania. Jest to nakaz istniejący od dawna, znany wam od samego początku jako nauka, którą już słyszeliście. 2:8 A jednak jest to także nowe przykazanie. Jego cała prawda okazała się po raz pierwszy w Nim i w nas. Znikają bowiem już ciemności i ukazuje się światłość prawdziwa. 2:9 Jeżeli tedy ktoś twierdzi, że żyje w światłości, a równocześnie żywi nienawiść do swego brata, to nadal trwa w ciemności. 2:10 Tylko ten, kto darzy miłością brata, rzeczywiście trwa w światłości i dla nikogo nie jest przyczyną upadku. 2:11 Kto nienawidzi swego brata, żyje w ciemnościach, działa w ciemnościach i nie wie, dokąd zmierza, ponieważ ciemności zaślepiły jego wzrok. 2:12 Pragnę wam donieść, dzieci, że dostępujecie odpuszczenia grzechów ze względu na Jego imię. 2:13 Pragnę uświadomić wam, ojcowie, że poznaliście Tego, który istnieje od początku. Wam zaś, młodzieńcy, donoszę, że pokonaliście Złego. 2:14 Tak więc napisałem wam, dzieci, że już znacie waszego Ojca; wam, ojcowie, zaś, że poznaliście Tego, który istnieje od początku; i wam, młodzieńcy, że zostaliście umocnieni i że nauka Boża trwa w was, i wreszcie, że zwyciężyliście Złego. 2:15 Nie miłujcie świata ani tego, co jest na świecie, bo kto miłuje świat, w tym nie ma miłości Ojca. 2:16 Wszystko bowiem, co jest w świecie – pożądliwość ciała, pożądliwość oczu, wynoszenie się z powodu rzeczy doczesnych – pochodzi nie od Ojca, lecz od tego świata. 2:17 Tymczasem świat przemija razem ze swymi pożądliwościami; ten zaś, kto wypełnia wolę Bożą, ostoi się na wieczność. 2:18 Dzieci, to już ostatnia godzina i Antychryst, tak jak słyszeliście, już nadchodzi. Pojawiło się bowiem wielu antychrystów i po tym poznajemy, że to już ostatnia godzina. 2:19 Ludzie ci wyszli co prawda spośród nas, lecz w rzeczywistości nie należeli do nas. Gdyby bowiem należeli do nas, pozostaliby z nami. Odeszli zaś po to, żeby się okazało, iż nie wszyscy są z nami. 2:20 Wy natomiast zostaliście namaszczeni [Duchem] Świętym i wszyscy znacie całą prawdę. 2:21 Dlatego też ja nigdy nie pisałem, że nie znacie prawdy, bo ją w rzeczywistości znacie. A żaden fałsz nie może zrodzić się z prawdy. 2:22 Któż tedy jest kłamcą? Otóż ten, kto nie uznaje, że Jezus jest Mesjaszem. Prawdziwym Antychrystem jest ten, kto nie uznaje ani Ojca, ani Syna. 2:23 Każdy, kto nie uznaje Syna, nie ma też nic wspólnego i z Ojcem. Kto zaś uznaje Syna, jedno stanowi także i z Ojcem. 2:24 Dlatego starajcie się trwać przy tym wszystkim, co usłyszeliście na początku. Jeżeli zachowacie w waszym postępowaniu to, co słyszeliście od początku, będziecie trwać w łączności z Synem i z Ojcem. 2:25 A On sam przyobiecał nam życie wieczne. 2:26 Napisałem wam to wszystko o tych, którzy usiłują was zwieść na manowce. 2:27 Wy zaś starajcie się o to, by pozostawało w was zawsze namaszczenie otrzymane od Niego. Nie potrzebujecie też innych pouczeń od nikogo, gdyż Jego namaszczenie poucza was o wszystkim. Jest to pouczenie niezawodne i w pełni prawdziwe. Trwajcie tedy przy Nim tak, jak was nauczył. 2:28 Trwajcie przy Nim właśnie teraz, dzieci drogie, abyśmy mogli z całą ufnością oczekiwać Jego ukazania się i nie doznać zawstydzenia w dzień Jego przyjścia. 2:29 Jeżeli wiecie, że jest On sprawiedliwy, to wiedzcie również, że każdy, kto postępuje sprawiedliwie, pochodzi od Niego. 3:1 Patrzcie, jak wielką miłością obdarzył nas Ojciec; dzięki temu zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy. A jeżeli świat nas nie uznaje, to tylko dlatego, że nie zna on również i Ojca. 3:2 Najmilsi, już jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze nie ujawniło się w pełni, kim będziemy. Wiemy jednak, że kiedy się On ukaże, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go wtedy takim, jakim jest. 3:3 Każdy, kto pokłada w Nim taką nadzieję, staje się świętym, podobnie jak On jest święty. 3:4 Każdy zaś, kto grzeszy dopuszcza, się bezprawia, ponieważ grzech jest bezprawiem. 3:5 Wiecie, że On objawił się po to, aby zgładzić nasze grzechy, a w Nim samym nie ma żadnego grzechu. 3:6 Każdy, kto trwa w Nim, nie grzeszy, z tych zaś, którzy grzeszą, nikt nie widział Go ani Go nie poznał. 3:7 Dzieci, nie dajcie się uwieść nikomu. Kto postępuje sprawiedliwie, jest sprawiedliwy, tak jak On sam jest sprawiedliwy.

3:8 Natomiast ten, kto grzeszy, pozostaje w mocy diabła, który grzeszył od samego początku. Syn Boży objawił się właśnie po to, aby zniszczyć dzieło diabła. 3:9 Każdy, kto narodził się z Boga, nie dopuszcza się grzechu, gdyż trwa w nim moc życia Bożego. Taki człowiek nie może grzeszyć, bo narodził się z Boga. 3:10 A oto po czym można odróżnić dzieci Boże od synów diabła: każdy, kto postępuje niesprawiedliwie, podobnie zresztą jak i ten, kto nie miłuje swego brata – nie jest z Boga. 3:11 Wola zaś Boża nam objawiona jest od samego początku taka, żebyśmy się wzajemnie miłowali. 3:12 Nie możemy postępować tak jak Kain, który pozostając w mocy Złego, zabił swego brata. A czemu go zabił? Ponieważ to, co sam czynił, było złe, podczas gdy uczynki jego brata były sprawiedliwe. 3:13 Nie powinniście się dziwić, bracia, gdy świat będzie was nienawidził. 3:14 Wiemy przecież, że przeszliśmy ze śmierci do życia właśnie dlatego, że miłujemy braci. Ten zaś, kto nie miłuje, nadal trwa w śmierci. 3:15 Każdy, kto nienawidzi swego brata, jest mordercą. A wiecie przecież, że żaden morderca nie nosi w sobie [zadatków] życia wiecznego. 3:16 Czym jest miłość, poznaliśmy po tym, że On oddał za nas swoje życie. Zatem my również powinniśmy oddawać życie za braci. 3:17 Czyż może trwać miłość Boga w człowieku, który będąc posiadaczem dóbr tego świata, zamyka swe serce na widok brata cierpiącego niedostatek? 3:18 Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, lecz czynem i prawdą. 3:19 Wtedy będziemy pewni, że trwamy w prawdzie, a nasze serce będzie w Jego obliczu spokojne. 3:20 A jeśli nasze serce ma nam coś do wyrzucenia, to pamiętajmy, że Bóg jest większy od naszego serca i że zna wszystko. 3:21 Najmilsi, jeśli sumienie nic nam nie wyrzuca, to możemy mieć pełną ufność w Bogu. 3:22 Wówczas o cokolwiek będziemy Go prosić, otrzymamy od Niego, dlatego że zachowujemy Jego przykazania i czynimy to, co się Jemu podoba. 3:23 On zaś nakazuje nam, żebyśmy wierzyli w imię jego Syna, Jezusa Chrystusa, i miłowali jedni drugich, tak jak On nam polecił. 3:24 Każdy, kto słucha Jego nakazów, trwa w Bogu, a Bóg w nim. To zaś, że On przebywa w nas, poznajemy po działaniu Ducha, którego nam dał. 4:1 Najmilsi, nie wierzcie zbyt łatwo każdemu, kto twierdzi, że pozostaje pod działaniem ducha, lecz postarajcie się zbadać, czy chodzi rzeczywiście o Ducha Bożego. Wiecie przecież, że istnieje na świecie wielu fałszywych proroków. 4:2 A oto, po czym poznaje się Ducha Bożego: każdy, kto uznaje, że Jezus Chrystus przyszedł na świat w ciele, jest z Boga. 4:3 Nie ma zaś nic wspólnego z Bogiem ten, kto nie uznaje Jezusa. Pozostaje on raczej na usługach Antychrysta. Słyszeliście kiedyś o tym, że ma przyjść. Otóż on już przebywa na świecie. 4:4 Wy zaś, dzieci, z Boga jesteście i pokonaliście tamtych [fałszywych nauczycieli], gdyż Ten, który w was jest, przewyższa tego, który jest w świecie. 4:5 Oni ze świata wyszli i mówią tak, jak mówi się do świata, i dlatego świat ich słucha. 4:6 My zaś z Boga jesteśmy i słucha nas każdy, kto zna Boga. Nie słucha nas tylko ten, kto nie jest z Boga. Oto jak odróżnia się ducha prawdy od ducha zakłamania. 4:7 Najmilsi, kochajmy się nawzajem, gdyż [prawdziwa] miłość od Boga pochodzi. Tak więc każdy, kto miłuje, narodził się z Boga i zna Boga. 4:8 Ten zaś, kto nie miłuje, nie zna Boga, gdyż Bóg jest miłością. 4:9 A miłość Boga ku nam objawia się w tym właśnie, że zesłał na świat Syna swego Jednorodzonego, abyśmy dzięki Niemu mieli życie. 4:10 Miłość przejawia się w tym, że nie my umiłowaliśmy Boga, lecz że On sam umiłował nas i wydał Syna swego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy. 4:11 Najmilsi, jeśli Bóg aż tak nas umiłował, to my również winniśmy miłować jedni drugich. 4:12 Boga nikt nigdy nie widział; jeżeli jednak miłujemy się nawzajem, to Bóg trwa w nas i nasza miłość ku Niemu jest również doskonała. 4:13 Po tym, że udzielił nam swego Ducha, poznajemy, iż my trwamy w Nim, a On w nas. 4:14 My zaś widzieliśmy na własne oczy i świadczymy o tym, że Ojciec zesłał Syna, aby świat zbawił. 4:15 Jeżeli więc ktoś wyznaje, że Jezus jest Synem Bożym, to Bóg trwa w nim, a on w Bogu. 4:16 A myśmy poznali miłość Bożą ku nam i zawierzyliśmy jej. Bóg jest miłością – kto trwa w miłości, w Bogu trwa, a Bóg w nim. 4:17 Miłość osiąga w nas pełnię swej doskonałości przez to, że z całą ufnością oczekujemy na dzień sądu, ponieważ nasze życie tu na ziemi podobne jest do Jego życia [w niebie].

4:18 W miłości nie ma bojaźni; doskonała miłość wyklucza bojaźń, gdyż bojaźń zawsze zakłada karę. Każdy więc, kto żyje bojaźnią, nie jest jeszcze doskonały w miłości. 4:19 Miłujemy [Boga] dlatego, że Bóg pierwszy nas umiłował. 4:20 Jeżeli ktoś mówi, że miłuje Boga, a równocześnie ma w nienawiści swego brata, to jest kłamcą. Kto nie okazuje miłości bratu, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi. 4:21 Tymczasem On nakazuje nam bardzo wyraźnie, aby ten, kto miłuje Boga, miłował także i swego brata. 5:1 Ktokolwiek wierzy, że Jezus jest Mesjaszem, narodził się z Boga. Ktokolwiek miłuje samego Dawcę życia, miłuje również tego, który od owego Dawcy życie otrzymał. 5:2 Gdy miłujemy Boga i słuchmy Jego przykazań, to możemy być pewni, że miłujemy także dzieci Boże. 5:3 Miłość, którą okazujemy Bogu, przejawia się w tym, że wypełniamy Boże nakazy; a nakazy te wcale nie są trudne. 5:4 Wszystko bowiem, co z Boga wzięło swój początek, zwycięża świat, a zwycięstwem nad światem jest wiara nasza. 5:5 Któż zatem zwycięża świat, jeśli nie ten, kto wierzy, że Jezus jest Synem Bożym? 5:6 To Jezus Chrystus jest tym, który przeszedł przez wodę [chrztu], przez krew [własnej śmierci] i przez Ducha [prawdy]. Nie przez samą wodę [przeszedł], lecz przez wodę i przez krew, o czym daje świadectwo Duch, a Duch jest prawdą. 5:7 Trzej bowiem dają świadectwo: 5:8 Duch, woda i krew, a ci trzej stanowią jedność. 5:9 Otóż jeśli uznajemy świadectwo ludzi, to o ileż bardziej zasługuje na uznanie świadectwo Boże. Jest to przecież świadectwo, które sam Bóg dał o swoim Synu. 5:10 Tak więc, kto wierzy w Syna Bożego, nosi w sobie to świadectwo [Boga]. A kto nie wierzy Bogu, tym samym czyni Go kłamcą: nie przyjmuje bowiem świadectwa, jakie Bóg wydał o swoim Synu. 5:11 Świadectwo zaś owo jest takie: Bóg obdarzył nas życiem wiecznym, a życie to jest w Jego Synu. 5:12 Ten, kto posiada Syna, posiada także życie, a kto nie ma Syna Bożego, w tym nie ma również życia. 5:13 Napisałem o tym wszystkim do was, którzy wierzycie w imię Syna Bożego, abyście wiedzieli, że macie życie wieczne. 5:14 Ufność zaś, jaką w Nim pokładamy, rodzi się z przekonania, że wysłuchuje On wszystkie nasze prośby, jeśli tylko zgodne są z Jego wolą. 5:15 Jeżeli zaś jesteśmy pewni, że wysłuchuje nas, gdy zwracamy się doń z jakąś prośbą, to możemy być również pewni, że uzyskamy to, o co prosimy. 5:16 Jeżeli ktoś widzi, że jego brat popełnia grzech, ale nie tak wielki, żeby sprowadzał aż wieczną zagładę, to niech się modli, wiedząc, że w ten sposób przywróci swego brata do [pełni] życia. Ale to tylko gdy chodzi o grzech, który nie sprowadza śmierci. Istnieje [jednak] grzech, który sprowadza śmierć. W takim wypadku nie proszę [już] o modlitwę. 5:17 Co prawda każdy zły czyn jest grzechem, zdarzają się jednak grzechy, które nie sprowadzają śmierci. 5:18 Otóż wiemy już, że nikt, kto narodził się z Boga, nie grzeszy. Syn Boży strzeże go od grzechu. Zły nie ma doń dostępu. 5:19 My wiemy, że jesteśmy z Boga, cały zaś świat znajduje się w mocy Złego. 5:20 Wiemy także, iż Syn Boży przyszedł i dał nam rozum, abyśmy mogli poznać Prawdziwego [Boga]. Trwamy bowiem w prawdziwym Bogu przez Syna Jego Jezusa Chrystusa. Jest to Bóg Prawdziwy, Żywy i Wieczny. 5:21 Dzieci, strzeżcie się fałszywych bogów! 22. LIST DRUGI JANA 1:1 Ja, prezbiter, [piszę] do Wybranej Pani i do jej dzieci, które miłuję w prawdzie – zresztą nie tylko ja sam, lecz wszyscy, którzy znają prawdę – 1:2 ponieważ prawda trwa w nas i pozostanie z nami na wieki. 1:3 Bóg Ojciec i Syn Jego, Jezus Chrystus, niech ześlą na nas swoją łaskę, miłosierdzie i pokój w prawdzie i w miłości. 1:4 Uradowałem się bardzo spotkawszy wśród twoich dzieci takie, które postępują zgodnie z prawdą i słuchają przykazań, jakie otrzymaliśmy od Ojca. 1:5 Teraz zaś proszę cię, Pani, żebyśmy się wzajemnie miłowali. Kiedy to piszę, nie głoszę wcale nowego przykazania, lecz to które nas obowiązywało od samego początku. 1:6 Miłość sprowadza się ostatecznie do tego, żeby zachowywać Jego przykazanie, o którym usłyszeliście już na samym początku, by według niego postępować. 1:7 Na świecie zaś pojawiło się już wielu pseudonauczycieli nie uznających tego, że Jezus Chrystus przyszedł [na świat] w ludzkim ciele. Każdy z nich jest prawdziwym zwodzicielem i Antychrystem.

1:8 Dokładajcie więc wszelkich starań, byście nie stracili tego, coście zdobyli za cenę tak wielkiej pracy; czyńcie wszystko, by sobie zasłużyć na pełną zapłatę. 1:9 Ktokolwiek zmierza do czegoś “doskonalszego", a nie trwa w nauce Chrystusa, ten nie żyje w jedności z Bogiem. Każdy zaś, kto przestrzega nauki [Chrystusa], trwa w łączności z Ojcem i Synem. 1:10 Jeśli ktoś przychodzi do was z inną niż ta nauką, nie przyjmujcie go do domu i nawet nie pozdrawiajcie go. 1:11 Kto bowiem pozdrawia takiego, już staje się współuczestnikiem jego złych czynów. 1:12 Jeszcze wiele miałbym wam do napisania, ale nie chcę się ograniczać jedynie do karty i atramentu. Mam nadzieję, że przybędę do was osobiście i pomówię z wami wprost, aby radość nasza była pełna. 1:13 Dzieci twej Siostry Wybranej [przez Pana] przesyłają ci pozdrowienia. 1:1 Ja, prezbiter – do bardzo mi drogiego Gajusa, którego miłuję w prawdzie. 1:2 Najmilszy, życzę ci wszelkiej pomyślności i zdrowia ciała takiego, jakim cieszy się twoja dusza. 1:3 Uradowało mnie ogromnie przybycie braci, którzy opowiedzieli mi o świętości twego życia; widzę, że istotnie postępujesz zgodnie z prawdą. 1:4 Ja zaś największej radości doznaję właśnie wtedy, kiedy słyszę, że dzieci moje postępują zgodnie z prawdą. 1:5 A ty, najmilszy, okazujesz się szczególnie pełnym wiary w twojejpostawie wobec braci potrzebujących, a zwłaszcza wobec przybyszów. 1:6 Oni to właśnie wobec całego Kościoła dawali świadectwo o twej miłości. Dobrze tedy uczynisz, jeśli, zgodnie z wolą Bożą, zaopatrzysz ich w to, co konieczne na dalszą drogę. 1:7 Bo przecież wyruszyli w tę podróż dla sprawy Jego, nie przyjmując żadnej pomocy od pogan. 1:8 Dlatego obowiązkiem naszym jest spieszyć tym ludziom z pomocą. W ten sposób będziemy współpracowali z nimi w głoszeniu prawdy. 1:9 Napisałem krótki list do całej gminy, ale Diotrefes, który pragnie występować w roli przełożonego, nie uznaje nas. 1:10 Dlatego też gdy przybędę, udzielę mu nagany za takie postępowanie i za krzywdzące wypowiedzi przeciwko nam. Człowiek ten, jakby mu jeszcze było za mało zła, nie tylko sam nie wspiera przebywających tam braci, ale zabrania czynić to innym, wykluczając ich nawet z Kościoła. 1:11 Najmilszy, nie bierz przykładu ze złych, lecz z dobrych. Kto bowiem czyni dobrze, z Boga jest; kto zaś źle czyni, nigdy nie widział Boga. 1:12 O Demetriuszu wszyscy wyrażają się dobrze; przemawia za nim zresztą sama prawda. My również wydajemy mu takie samo świadectwo, a wiesz przecież, że to, co mówimy, jest prawdą. 1:13 Jeszcze wiele miałbym ci do napisania, ale nie chcę się posługiwać [tylko] atramentem i piórem. 1:14 Mam bowiem nadzieję, że zobaczę cię wkrótce, a wtedy porozmawiamy osobiście. 1:15 Pokój niech będzie z tobą! Pozdrawiają cię twoi przyjaciele. Ty również pozdrów każdego z twych przyjaciół po imieniu. 1:1 Juda, sługa Jezusa Chrystusa, brat Jakuba – do tych, którzy są umiłowani, powołani przez Boga Ojca i zachowani dla Jezusa Chrystusa. 1:2 Miłosierdzie, pokój i miłość niech spłyną na was w wielkiej obfitości. 1:3 Najmilsi, od dawna już pragnąłem bardzo napisać do was coś o naszym wspólnym zbawieniu, teraz zaś odczuwam potrzebę zwrócenia się do was, aby was zachęcić do walki o wiarę przekazaną raz na zawsze świętym. 1:4 Zakradli się bowiem między was jacyś ludzie, dawno już skazani na potępienie bezbożnicy, którzy łaskę Boga naszego zamieniają na rozpustę, wypierając się przy tym jedynego Władcy i Pana naszego, Jezusa Chrystusa. 1:5 Mimo że wiecie już raz na zawsze wszystko, to jednak pragnąłbym wam przypomnieć, że Pan, który wyprowadził naród [izraelski] z niewoli egipskiej, wytracił jednak później tych wszystkich, którzy nie wierzyli. 1:6 Aniołów zaś, którzy nie zachowując swojej godności, odeszli z miejsc dla nich przeznaczonych, zatrzymał w ciemnościach, krępując ich więzami wiecznymi, aż do dnia wielkiego sądu. 1:7 [Pragnę wam też przypomnieć] jak to Sodoma i Gomora oraz sąsiednie miasta, oddające się w podobny sposób rozpuście i wszelkiej pożądliwości, poniosły dla przykładu karę ognia wiecznego. 1:8 Ci pseudoprorocy również plugawią własne ciała, odrzucają władzę [Chrystusa] i gardzą majestatem [aniołów]. 1:9 Tymczasem sam archanioł Michał, gdy toczył z diabłem walkę o ciało Mojżesza, nie odważył się wypowiedzieć żadnego bluźnierstwa, ale wyrzekł jedynie te słowa: Pan niech ci udzieli pouczenia. 1:10 Ci zaś bluźnią temu, czego w ogóle nie znają, natomiast to wszystko, co postrzegają w sposób czysto naturalny, tak jak poznają nierozumne zwierzęta, staje się przyczyną ich jeszcze większego zepsucia. 1:11 Biada im, poszli bowiem śladami Kaina, za pieniądze [świadomie] powtarzali występki Balaama i poginęli w buncie Korego.

1:12 To właśnie oni hańbią wasze uczty liturgiczne: oddają się bowiem bezkarnie rozpuście, troszczą się tylko o siebie, są niczym obłoki bezwodne wichrem unoszone. . . jak drzewa czasu jesieni, już bez żadnych owoców, uschłe dwukrotnie, wykorzenione... 1:13 albo jak wzburzone fale morskie, wyrzucające na brzeg pianę swego pohańbienia lub wreszcie jak gwiazdy zbłąkane; otoczone zewsząd nigdy nie dającymi się przeniknąć ciemnościami. 1:14 To ich również miał na myśli siódmy po Adamie [patriarcha] Henoch, gdy mówił: “Oto przyszedł Pan z zastępami swoich świętych, 1:15 aby osądzić wszystkich i ukarać wszystkich bezbożników za ich niecne czyny, które ujawniły ich bezbożność, oraz za wszystkie harde słowa, które wypowiadali przeciwko Niemu owi bezbożni grzesznicy". 1:16 Ludzie ci narzekają nieustannie, ciągle są niezadowoleni ze swego losu, mimo że czynią wszystko, by zaspokajać swoją pożądliwość. Chętnie wypowiadają piękne słówka i dla osiągnięcia jakiejś korzyści nie stronią od pochlebstw. 1:17 Wy zaś, najmilsi, pamiętajcie o tym, co zapowiadali apostołowie Pana naszego Jezusa Chrystusa. 1:18 Oni to ostrzegli was, że w ostatnich czasach pojawią się szydercy, którzy będą postępowali według własnych, grzesznych pożądliwości. 1:19 Są to ludzie, którzy powodują rozłamy, są uwikłani w sprawy tylko materialne i nie posiadają w sobie nic z Ducha [Bożego]. 1:20 Wy zaś, najmilsi, wzrastajcie coraz bardziej na fundamencie waszej wiary świętej, módlcie się korzystając z natchnienia Ducha Świętego. 1:21 Trwajcie też w miłości Bożej i baczcie na samych siebie, oczekując miłosierdzia Pana naszego Jezusa Chrystusa. Dzięki niemu bowiem osiągniecie życie wieczne. 1:22 Tym, którzy się jeszcze wahają, okazujcie współczucie; 1:23 innych próbujcie wyrwać już z płomieni ognia; względem jeszcze innych, zdobywajcie się na litość, ale połączoną z lękiem. Unikajcie nawet szaty, która została zbrukana przez nieczyste ciało. 1:24 Temu zaś, który ma moc uchronić was przed upadkiem i postawić przed obliczem swej chwały bez zarzutu i w prawdziwej radości, 1:25 jedynemu Bogu, Zbawcy naszemu, niech będzie przez Pana naszego Jezusa Chrystusa cześć i chwała, moc i panowanie przed wszystkimi czasy, teraz i po wszystkie wieki. Amen. 1:1 Objawienie, które Bóg przekazał Jezusowi Chrystusowi, aby zapowiedzieć swoim sługom, co miało się stać niebawem. Poprzez wysłannika swego, anioła, oznajmił wszystko, za pomocą specjalnych znaków, słudze swojemu Janowi. 1:2 Ten zaś potwierdza [prawdziwość] słowa Bożego i świadczy o wszystkich czynach Jezusa Chrystusa, które widział. 1:3 Błogosławiony każdy, kto czyta i słyszy słowa tego proroctwa i zachowuje wszystko, co jest w nim napisane. Czas [wypełnienia się] jest już bowiem bliski. 1:4 Jan – do siedmiu Kościołów w Azji. Łaska wam i pokój od Tego, Który jest, Który był i Który przyjdzie, oraz od siedmiu Duchów, które są przed Jego tronem, 1:5 a także od Jezusa Chrystusa, który jest Świadkiem wiernym, Pierworodnym pośród umarłych i Władcą wszystkich królów ziemi. On to umiłował nas, przez swoją krew uwolnił nas od naszych grzechów 1:6 i uczynił z nas królestwo kapłanów mających służyć Bogu i Ojcu swojemu. Jemu chwała i moc na wieki wieków. Amen. 1:7 Oto nadchodzi wśród obłoków. Zobaczą Go wszyscy, także ci, którzy Go przebili włócznią. I będą Go opłakiwać wszystkie pokolenia ziemi. Zaiste tak będzie. Amen. 1:8 Ja jestem Alfa i Omega – mówi Pan Bóg – Ja jestem Tym, Który jest, Który był i Który przyjdzie. Ja jestem wszechmocnym. 1:9 Ja, Jan, brat i uczestnik waszych udręk, ale i współkrólowania oraz cierpliwego współoczekiwania w Jezusie, kiedy przebywałem na wyspie Patmos [zesłany tam] dlatego, że głosiłem słowo Boże i świadczyłem o Jezusie, 1:10 pewnego dnia Pańskiego popadłem w zachwyt i usłyszałem za sobą głos jakby potężnej trąby, 1:11 wydającej mi taki oto nakaz: Wszystko, co widzisz, opisz w specjalnej księdze i poślij ją do siedmiu Kościołów: do Efezu, do Smyrny, do Pergamu, do Tiatyry, do Sardów, do Filadelfii i do Laodycei. 1:12 Wówczas obróciłem się, żeby zobaczyć, kto do mnie mówi. I ujrzałem siedem złotych świeczników, 1:13 a wśród nich kogoś, kto był podobny do Syna Człowieczego. Miał na sobie szatę długą aż do ziemi i był przepasany wokół piersi złotym pasem. 1:14 Głowa jego i włosy były białe jak wybielona wełna lub jak śnieg, a oczy miał płomieniste jak ognie. 1:15 Stopy – niby z cennego metalu rozżarzonego w ogniu, a głos rozbrzmiewał niczym szum wód potężnych. 1:16 W prawej ręce trzymał siedem gwiazd, z ust wystawał mu miecz obosieczny. Całym zaś wyglądem swoim lśnił jak słońce w swej mocy.

1:17 Ujrzawszy Go upadłem Mu jak martwy do stóp, a On położył na mnie swą prawą rękę i powiedział: Nie bój się! Ja jestem Pierwszy i Ostatni. 1:18 Jestem żywy. Byłem już umarły, ale znów żyję [teraz już] na wieki wieków. Mam również klucze do królestwa śmierci i otchłani. 1:19 Napisz więc wszystko, coś widział: co jest już i co ma nastąpić. 1:20 A oto znaczenie siedmiu gwiazd, które trzymam w mym prawym ręku, i siedmiu złotych świeczników: siedem gwiazd – to aniołowie siedmiu Kościołów, siedem świeczników zaś – to siedem Kościołów. 23. LIST TRZECI JANA 1:1 Ja, prezbiter – do bardzo mi drogiego Gajusa, którego miłuję w prawdzie. 1:2 Najmilszy, życzę ci wszelkiej pomyślności i zdrowia ciała takiego, jakim cieszy się twoja dusza. 1:3 Uradowało mnie ogromnie przybycie braci, którzy opowiedzieli mi o świętości twego życia; widzę, że istotnie postępujesz zgodnie z prawdą. 1:4 Ja zaś największej radości doznaję właśnie wtedy, kiedy słyszę, że dzieci moje postępują zgodnie z prawdą. 1:5 A ty, najmilszy, okazujesz się szczególnie pełnym wiary w twojejpostawie wobec braci potrzebujących, a zwłaszcza wobec przybyszów. 1:6 Oni to właśnie wobec całego Kościoła dawali świadectwo o twej miłości. Dobrze tedy uczynisz, jeśli, zgodnie z wolą Bożą, zaopatrzysz ich w to, co konieczne na dalszą drogę. 1:7 Bo przecież wyruszyli w tę podróż dla sprawy Jego, nie przyjmując żadnej pomocy od pogan. 1:8 Dlatego obowiązkiem naszym jest spieszyć tym ludziom z pomocą. W ten sposób będziemy współpracowali z nimi w głoszeniu prawdy. 1:9 Napisałem krótki list do całej gminy, ale Diotrefes, który pragnie występować w roli przełożonego, nie uznaje nas. 1:10 Dlatego też gdy przybędę, udzielę mu nagany za takie postępowanie i za krzywdzące wypowiedzi przeciwko nam. Człowiek ten, jakby mu jeszcze było za mało zła, nie tylko sam nie wspiera przebywających tam braci, ale zabrania czynić to innym, wykluczając ich nawet z Kościoła. 1:11 Najmilszy, nie bierz przykładu ze złych, lecz z dobrych. Kto bowiem czyni dobrze, z Boga jest; kto zaś źle czyni, nigdy nie widział Boga. 1:12 O Demetriuszu wszyscy wyrażają się dobrze; przemawia za nim zresztą sama prawda. My również wydajemy mu takie samo świadectwo, a wiesz przecież, że to, co mówimy, jest prawdą. 1:13 Jeszcze wiele miałbym ci do napisania, ale nie chcę się posługiwać [tylko] atramentem i piórem. 1:14 Mam bowiem nadzieję, że zobaczę cię wkrótce, a wtedy porozmawiamy osobiście. 1:15 Pokój niech będzie z tobą! Pozdrawiają cię twoi przyjaciele. Ty również pozdrów każdego z twych przyjaciół po imieniu 24. LIST PIERWSZY PIOTRA 1:1 Piotr, apostoł Jezusa Chrystusa, do wybranych, którzy jako przybysze mieszkają rozproszeni w Poncie, Galacji, Kapadocji, Azji i Bitynii, 1:2 a zostali wybrani według przedwiecznych planów Boga Ojca, aby osiągnęli uświęcenie przez Ducha i stali się posłuszni [Bogu], ponieważ zostali pokropieni krwią Jezusa Chrystusa. Łaska i pokój niech zstąpią na was w wielkiej obfitości. 1:3 Niech będzie błogosławiony Bóg, Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa. On to w swym wielkim miłosierdziu przez zmartwychwskrzeszenie Jezusa Chrystusa odrodził nas i obdarzył nadzieją nowego życia. 1:4 Dlatego też możemy oczekiwać dziedzictwa niezniszczalnego, niczym nie skażonego, zawsze jednakowo cennego, przygotowanego dla was w niebie. 1:5 Was bowiem, przez wiarę waszą, zachowuje Bóg mocą swoją do zbawienia, jakie ma być objawione w czasach ostatecznych, 1:6 z czego powinniście się już radować, mimo że wypadnie wam doznać jeszcze niejednego smutku z powodu rozmaitych utrapień [jakie was czekają]. 1:7 Zresztą wskutek owych utrapień wiara wasza będzie wypróbowana i stanie się cenniejsza od przemijającego złota, które przecież oczyszcza się w ogniu. W ten sposób, gdy przyjdzie Jezus Chrystus, zasłużycie sobie na chwałę, uwielbienie i cześć. 1:8 Miłujecie Go przecież, choć nie widzieliście Go nigdy; wierzycie w Niego, choć Go nie widzicie. Dlatego też uradujecie się kiedyś radością niewysłowioną i wspaniałą, 1:9 kiedy dojdziecie do tego, co stanowi cel waszej wiary, to jest do zbawienia waszych dusz. 1:10 Sprawę owego zbawienia badali dokładnie prorocy, czyli ci, którzy mówili już dawno o łasce, jaką wy dopiero mieliście otrzymać.

1:11 Zastanawiali się nad tym, jaki będzie ów czas, na który wskazywał działający przez nich Duch Chrystusa. On to przepowiadał mające przyjść na Chrystusa naprzód cierpienie, a potem chwalebne wywyższenie. 1:12 Prorocy także dowiedzieli się, że to nie im, ale wam raczej miało służyć sprawowane przez nich poselstwo zbawienia. Tę samą posługę sprawują teraz słudzy Ewangelii, głosząc wam, za sprawą Ducha Świętego zesłanego z nieba, radosną nowinę [zbawienia]. A są to sprawy, w które pragnęliby wniknąć sami aniołowie. 1:13 Dlatego miejcie w pogotowiu wasz umysł, tak jak człowiek przewiązujący własne biodra przygotowuje się do działania. Bądźcie trzeźwi i całą waszą nadzieję pokładajcie w łasce, która będzie wam dana, gdy przyjdzie Jezus Chrystus. 1:14 Bądźcie posłuszni jak dzieci i nie poddawajcie się już waszym dawnym pożądaniom, jak to czyniliście, kiedyście jeszcze pozostawali w nieświadomości. 1:15 W całym waszym postępowaniu starajcie się być świętymi na wzór Świętego, który was powołał. 1:16 Napisane jest bowiem: Świętymi bądźcie, bo i Ja jestem Święty. 1:17 Jeżeli Ojcem nazywacie Tego, który sądzi każdego według jego uczynków, nie czyniąc żadnych rozróżnień między ludźmi, to trwajcie w ustawicznej bojaźni Bożej, jak długo przebywacie na tej obczyźnie. 1:18 Wiecie przecież, że z waszego przewrotnego życia przekazanego wam przez ojców waszych zostaliście wykupieni i to nie jakimiś przemijającymi dobrami, jak srebro czy złoto, 1:19 ale najdroższą krwią Chrystusa, Baranka niepokalanego i bez żadnej skazy. 1:20 Był On co prawda ustanowiony [Odkupicielem] jeszcze przed stworzeniem świata, lecz ze względu na was objawił się dopiero w tych ostatnich czasach. 1:21 I właśnie przez Niego wyście uwierzyli w Boga, który wzbudził Go z martwych i obdarzył chwałą. W ten sposób zarówno wiara, jak i nadzieja wasza są skierowane ku Bogu. 1:22 Posłuszni prawdzie dostąpiliście uświęcenia po to, by posiąść prawdziwą miłość braterską: miłujcie więc jedni drugich gorąco i z głębi serca. 1:23 Jesteście bowiem powołani do nowego życia nie z nasienia, które ginie, lecz z tego, które nigdy nie niszczeje: ze słowa Bożego wiecznie żywego, nie przemijającego. 1:24 Wszelkie ciało jest niczym trawa, a cała jego świetność – jakby kwiat polny: trawa usycha, kwiat opada. A słowo Pańskie trwa na wieki. 1:25 Słowem tym zaś jest ogło-szona wam już Dobra Nowina. 2:1 Odrzućcie tedy od siebie przewrotność, podstęp, obłudę, zazdrość i wszelkie złe słowo! 2:2 A jako nowo narodzone dzieci starajcie się wzbudzić w sobie pragnienie duchowego, prawdziwego mleka, abyście dzięki niemu mogli wzrastać coraz bardziej ku zbawieniu. 2:3 Bo przecież przekonaliście się już, jak słodki jest Pan. 2:4 Tak więc przybliżcie się do Tego, który jest żywym kamieniem. Ludzie odrzucili go co prawda, lecz jest to kamień wybrany i drogocenny dla Boga. 2:5 Wy również, niby żywe kamienie, tworzyć będziecie duchową świątynię, staniecie się świętym kapłaństwem po to, by przez Jezusa Chrystusa składać duchowe, miłe Bogu ofiary. 2:6 Tak bowiem mówi Pismo: Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, kosztowny. Kto w niego uwierzy, nie będzie zawiedziony. 2:7 I to spotka was, wierzących, jako wyraz szczególnego wyróżnienia. Dla tych zaś, którzy nie wierzą, właśnie ten kamień – odrzucony przez budujących, a przecież podtrzymujący fundament całej budowli – 2:8 stał się kamieniem upadku i skałą zgorszenia. Ponieważ buntują się przeciw słowu, upadają, zgodnie zresztą ze swym przeznaczeniem. 2:9 Wy natomiast jesteście plemieniem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem przeznaczonym na własność dla Boga. Wy macie ogłaszać dzieła potęgi Tego, który powołał was z ciemności do swego cudownego światła: 2:10 właśnie wy, którzy nie byliście kiedyś ludem Bożym, a którzy teraz ludem Bożym jesteście; wy, którzyście kiedyś nie dostąpili miłosierdzia, a teraz doznaliście owego miłosierdzia. 2:11 Proszę was, najmilsi, byście jako pielgrzymi nie mający tu swojej ojczyzny odsuwali od siebie pożądliwości, które występują przeciwko waszej duszy. 2:12 Wasze zachowanie się wśród pogan niech będzie nienaganne, a wówczas oni również, przypatrując się waszym dobrym uczynkom, przestaną was znieważać jako złoczyńców, a poczną wychwalać Boga w dniu Nawiedzenia. 2:13 Ze względu na Pana bądźcie ulegli każdej ludzkiej władzy: królowi posiadającemu władzę najwyższą, 2:14 namiestnikom, którzy z polecenia króla karzą złoczyńców i nagradzają dobrze czyniących. 2:15 Chce bowiem Bóg, abyście waszymi dobrymi uczynkami zamknęli usta głupocie i nieuctwu ludzkiemu.

2:16 Postępujcie tak, jak ludzie naprawdę wolni, jak słudzy Boga, a nie jak ci, dla których wolność jest tylko pretekstem do czynienia zła. 2:17 Szanujcie wszystkich, braci miłujcie, Boga się bójcie, królowi czci nie odmawiajcie. 2:18 Niewolnicy z całą bojaźnią niech będą poddani panom, i to nie tylko dobrym i łagodnym, lecz także surowym. 2:19 Dowodem posiadania łaski [Bożej] jest bowiem to, że ktoś właśnie ze względu na Boga potrafi znosić krzywdy i cierpienia, choć na nie wcale nie zasłużył. 2:20 Jakaż to bowiem chwała dla was, gdy za przewinienia wasze cierpicie zasłużoną karę? Natomiast wyrazem łaski Bożej jest to, że postępujecie sprawiedliwie, a mimo to musicie znosić cierpienia. 2:21 W rzeczywistości bowiem do tego właśnie jesteście powołani. Przecież Chrystus również cierpiał za was i pozostawił wam przykład, który powinniście naśladować. 2:22 Nie popełnił żadnego grzechu, nie wypowiedział nigdy pod-stępnego słowa. 2:23 Nie odpłacał złorzecze-niem, gdy Mu złorzeczono, nie odgrażał się, kiedy musiał cierpieć, lecz z całym poddaniem się słuchał Tego, który sądzi sprawiedliwie. 2:24 W swoim własnym ciele poniósł nasze grzechy na drzewo [krzyża], byśmy już obumarli grzechowi, a żyli tylko dla sprawiedliwości. Krwią Jego ran zostaliście uleczeni. 2:25 Byliście bowiem kiedyś jak owce zbłąkane, ale teraz wróciliście znów do Tego, który jest Pasterzem i Stróżem dusz waszych. 3:1 Żony niech również będą poddane swoim mężom. Wówczas nawet ci, którzy nie słuchają słowa [Bożego], przez samo zachowanie się żon, 3:2 przypatrując się waszej pełnej bojaźni i świętej postawie, bez żadnych specjalnych napomnień zostaną pozyskani dla wiary. 3:3 W trosce o wasze piękno nie ograniczajcie się jedynie do tego, co zewnętrzne, jak na przykład wyszukane fryzury, złote pierścienie i kosztowne suknie. 3:4 Zabiegajcie raczej o wasze wewnętrzne piękno, o spokój i łagodność ducha – rzeczy tak bardzo cenne w oczach Boga. 3:5 Tak właśnie kiedyś pobożne niewiasty troszczyły się o swoje piękno. W Bogu przy tym pokładały całą ufność i były poddane swoim mężom. 3:6 Sara na przykład była całkowicie uległa Abrahamowi i nazywała go panem. Okażecie się jej córkami, jeśli tylko będziecie postępowały sprawiedliwie i nie pozwolicie się zastraszyć. 3:7 Wy, mężowie, również powinniście być rozumni we współżyciu ze swymi małżonkami, pamiętając o tym, że są one istotami słabszymi. Odnoście się do nich z całym szacunkiem, gdyż jest im przyobiecana tak jak wam łaska przyszłego życia. Postępujcie tak, by nic nie stało na przeszkodzie waszym wspólnym modlitwom. 3:8 Wreszcie zabiegajcie o to, abyście wszyscy byli jednej myśli, byście współczuli jedni drugim, byście byli pełni braterskiej miłości, miłosierdzia i pokory. 3:9 Nikomu nie odpłacajcie złem za złe ani złorzeczeniem za złorzeczenie. Przeciwnie, [wszystkim] błogosławcie, gdyż sami również do tego zostaliście powołani, by otrzymać kiedyś błogosławieństwo Boże. 3:10 Kto bowiem chce miłym uczynić swe życie i pragnie oglądać dni szczęśli-we, powinien powściągać swój język od złego i pamiętać, by jego usta nie służyły zdradzie. 3:11 Powinien odwrócić się od złego, a czynić dobrze; powinien szukać pokoju, chodząc jego drogami. 3:12 Oczy Pańskie bowiem zwró-cone są ku sprawiedliwym, a Jego uszy gotowe zawsze do wysłuchania ich próśb. Na złoczyńców zaś spogląda Pan z gniewem. 3:13 Zresztą któż wam będzie przeszkadzał w gorliwym spełnianiu dobrych uczynków? 3:14 A nawet gdybyście z powodu waszej sprawiedliwości musieli cierpieć – to błogosławieni jesteście. Tylko nie obawiajcie się ich gróźb i nie dajcie się zastraszyć. 3:15 Chrystusa zaś czcijcie w sercach waszych jak waszego Pana i zawsze bądźcie gotowi udzielić odpowiedzi tym, którzy pragnęliby wyjaśnień co do ożywiającej was nadziei. 3:16 Czyńcie to jednak z całą skromnością, łagodnie, z zachowaniem pełnego spokoju sumienia, a wówczas ci, którzy wypowiadają się źle o waszym postępowaniu w Chrystusie, zostaną zawstydzeni z powodu rzucanych na was oszczerstw. 3:17 Lepiej bowiem – jeśli taka jest wola Boża – cierpieć z powodu dobrych niż z powodu złych uczynków. 3:18 Chrystus bowiem również raz jeden umarł za grzechy; On będąc sprawiedliwym [oddał życie] za niesprawiedliwych, aby was wszystkich doprowadzić do Boga. Poniósł co prawda śmierć na ciele, lecz Duchem został powołany do życia. 3:19 Za sprawą owego Ducha poszedł nawet ogłosić zbawienie duchom znajdującym się w otchłani. 3:20 [Przebywały one tam] z powodu nieposłuszeństwa, którego dopuściły się wtedy, kiedy to Bóg w swej wielkiej cierpliwości oczekiwał [na owo posłuszeństwo]. Działo się to za dni Noego, gdy była budowana arka, mająca potem ocalić przez wodę niewielką liczbę – bo zaledwie osiem dusz.

3:21 Was zaś ocala dziś chrzest, którego tamta woda była zapowiedzią, jednak nie przez obmycie z brudu cielesnego, lecz przez to, że zwracacie się do Boga z gorącą prośbą o czyste sumienie, kierując [do Niego] swe modły przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, 3:22 który zasiada po prawicy Ojca, gdzie znalazł się wstąpiwszy do nieba, by panować nad aniołami, Zwierzchnościami i Potęgami. 4:1 A skoro Chrystus cierpiał w ciele, wy również bądźcie przygotowani na to samo, pamiętając, że kto poddaje uciskowi swoje ciało tym samym obumiera dla grzechu po to, 4:2 by zgodnie z wolą Bożą w postępowaniu swym nie kierować się pożądliwościami doczesnego życia. 4:3 Przecież już dostatecznie długo hołdowaliście pogańskim zasadom życia: oddawaliście się rozwiązłości, wszelkim pożądaniom, pijaństwu, obżarstwu, zabawom wyuzdanym i bałwochwalstwu. 4:4 I dziwią się dziś źle o was mówiąc, że nie pozwalacie się już unosić tym samym prądom co inni. 4:5 Będą musieli jednak zdać sprawę ze wszystkiego przed Tym, który już niebawem przyjdzie sądzić żywych i umarłych. 4:6 Bo przecież i umarłym była głoszona Ewangelia, aby – poniósłszy kiedyś karę na ciele – mieli jednak życie Boże dla duszy. 4:7 A koniec wszechrzeczy jest już bliski. Bądźcie więc roztropni, trzeźwi i gotowi do modlitwy. 4:8 Nade wszystko jednak nie ustawajcie w miłości jedni ku drugim, gdyż miłość pokrywa wiele grzechów. 4:9 Bądźcie też gościnni dla siebie nawzajem bez żadnego utyskiwania. 4:10 Jedni drugim niech śpieszą z pomocą, każdy według otrzymanych od Boga darów, abyście wszyscy mogli się okazać dobrymi szafarzami różnorakich łask Bożych. 4:11 Jeżeli ktoś posiada dar słowa, niech wypowiada słowa prawdziwie Boże. Jeśli ktoś sprawuje jakiś urząd, niech czyni to według mocy, której mu Bóg udzielił, tak aby we wszystkim był uwielbiony Bóg przez Jezusa Chrystusa. Jemu chwała i moc na wieki wieków. Amen. 4:12 Nie dziwcie się, najmilsi, jakoby spotkało was coś niezwykłego, ponieważ został rozpalony wśród was potężny ogień, i to w tym celu, żeby was wypróbować. 4:13 Przeciwnie, powinniście się raczej radować, bo w ten sposób stajecie się uczestnikami cierpień Chrystusa i dzięki temu właśnie będziecie się radować i weselić, gdy się objawi pełnia Jego chwały. 4:14 Błogosławieni jesteście, gdy złorzeczą wam z powodu imienia Chrystusa, albowiem spoczywa na nas Duch chwały [to jest] Duch Boży. 4:15 Oby tylko nikt z was nie cierpiał dlatego, że jest na przykład mordercą, złodziejem, złoczyńcą lub tym, który zajmuje się [w sposób niewłaściwy] cudzymi sprawami. 4:16 Natomiast jeśli ktoś cierpi dlatego, że jest chrześcijaninem, niech się tego nie wstydzi, ale niech raczej dziękuje Bogu za to, że dane mu jest nosić tak zaszczytne imię. 4:17 Nadszedł bowiem już czas sądu przede wszystkim nad ludem Bożym. Jeżeli tedy sąd ów rozpoczyna się od nas, to jakże zakończy się on dla tych, którzy przeciwstawiają się Ewangelii Bożej? 4:18 Jeżeli nawet sprawiedliwy z trudnością dojdzie do zbawienia, to jakiż los spotka bezbożnego i grzesznika? 4:19 Tak więc ci, którzy cierpią zgodnie z wolą Bożą, niech nie przestają dobrze czynić, pokładając całą ufność w Stwórcy, wiernym względem danych obietnic. 5:1 Starszych, którzy są wśród was, ja, również starszy, a nadto świadek Chrystusowej męki oraz w przyszłości uczestnik Jego chwały, która ma się dopiero objawić, proszę usilnie: 5:2 pilnujcie trzody Bożej, która jest przy was. Czyńcie to nie pod przymusem, ale z własnej woli, jak tego pragnie Bóg; nie dla brudnego zysku, lecz bezinteresownie, z całym oddaniem się; 5:3 nie jak ci, którzy swoją władzą uciskają gminy, lecz będąc zawsze przykładem dla owczarni. 5:4 [Jeśli tak będziecie postępować] to gdy przyjdzie Najwyższy Pasterz, otrzymacie w nagrodę nie więdnący wieniec chwały. 5:5 Młodzi niech będą również poddani starszym. Wszyscy zaś we wzajemnych stosunkach niech się przyodzieją w szatę pokory, gdyż Bóg sprzeciwia się wyniosłym, a pokornych obdarza swoją łaską. 5:6 Tak więc ukórzcie się pod mocną ręką Boga, a Bóg wywyższy was za to w odpowiedniej chwili. 5:7 We wszystkich potrzebach waszych zaufajcie Jemu, gdyż On troszczy się o was. 5:8 Bądźcie trzeźwi i czuwajcie, bo przeciwnik wasz, diabeł, krąży niby lew ryczący wokół was, wypatrując, kogo by pożreć. 5:9 Przeciwstawiajcie się mu waszą [silną] wiarą. Wiecie przecież, że waszych braci na [całym] świecie spotykają te same cierpienia. 5:10 Bóg zaś, dawca wszelkiej łaski, Ten, który was powołał do wiecznej chwały w Chrystusie, On sam, po krótkich cierpieniach waszych, uczyni was w pełni dojrzałymi, umocni was, utwierdzi i ugruntuje. 5:11 Jemu chwała i moc na wieki wieków. Amen.

5:12 Przy pomocy Sylwana, wiernego brata, napisałem tych kilka słów, żeby was podnieść na duchu i upewnić, że trwacie w prawdziwej łasce Bożej. 5:13 Pozdrawia was [wspólnota], która jest w Babilonie, wybrana razem z wami, i Marek, mój syn. 5:14 Pozdrówcie się nawzajem pocałunkiem miłości. Wszystkim wam pokój w Chrystusie. 25. LIST DRUGI PIOTRA 1:1 Szymon Piotr, sługa i apostoł Jezusa Chrystusa, do tych, którzy usprawiedliwieni przez Boga naszego i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa, otrzymali tak samo jak my cenną wiarę. 1:2 Przez poznanie Boga i Jezusa, Pana naszego, niech spłyną na was w całej obfitości łaska i pokój. 1:3 Boska wszechmoc sprawiła, że posiadamy wszystko, co niezbędne do [prawdziwego] życia i pobożności, i że mogliśmy poznać Tego, który nas powołał do uczestnictwa w swojej chwale i mocy. 1:4 To właśnie przez Niego zostały nam udzielone drogocenne i największe obietnice. Dzięki nim macie się stać uczestnikami natury samego Boga po wydostaniu się z zepsucia, które panuje w świecie na skutek ulegania pożądliwości. 1:5 Dlatego też dokładajcie wszelkich starań, aby waszej wierze towarzyszyły dobre uczynki, a dobrym uczynkom pełne rozeznanie; 1:6 z tym zaś niech idzie w parze całkowite panowanie nad sobą, połączone z najwyższą cierpliwością i z pobożnością. 1:7 Wreszcie pobożności niech towarzyszy braterska przyjaźń, a przyjaźni prawdziwa miłość. 1:8 Jeśli posiądziecie te oto przymioty i będziecie się przyczyniać do ich wzrostu, spotęguje się również wasza gorliwość i doskonalsze stanie się poznanie Pana naszego, Jezusa Chrystusa. 1:9 Natomiast ten, kto ich nie posiada, jest podobny do ślepca oraz do człowieka, który zapomniał, że został już oczyszczony ze swoich grzechów. 1:10 Dlatego tym usilniej starajcie się, bracia, iść za wezwaniem i wybraniem Bożym. A tak jeśli będziecie postępować, nigdy nie popadniecie w zło. 1:11 W ten sposób uzyskacie szeroki dostęp do odwiecznego królestwa Pana naszego i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. 1:12 Oto dlaczego będę wam bez przerwy przypominał te sprawy, mimo że są wam dobrze znane, a wy sami trwacie mocno przy prawdach, które wam zostały przekazane. 1:13 Uważam bowiem, że moim obowiązkiem jest – dopóki przebywam jeszcze w tym namiocie [doczesnego życia] – nawoływać was ustawicznie do czujności. 1:14 A wiem, że już niedługo trzeba mi będzie zwinąć ten namiot, jak to mi nawet objawił Pan nasz Jezus Chrystus. 1:15 Dołożę więc wszelkich starań, abyście gdy już odejdę, mogli sobie to wszystko przypomnieć. 1:16 Nie opieraliśmy się bowiem na niedorzecznych domysłach, kiedyśmy wam opowiadali o dziełach potęgi i o ponownym przyjściu Pana naszego, Jezusa Chrystusa, lecz występowaliśmy jako naoczni świadkowie Jego wielkości. 1:17 Jego sam Bóg Ojciec obdarzył czcią i chwałą, kiedy to dał się słyszeć głos pochodzący od Majestatu Bożego: Oto Syn mój miły, w którym znalazłem upodobanie. 1:18 To myśmy słyszeli ten głos z nieba, będąc razem z Nim na górze świętej. 1:19 W ten sposób słowa proroków posiadają moc jeszcze większą. Dobrze więc zrobicie, jeżeli będziecie przy nich trwać, bo są niczym pochodnia, która rozprasza mroki, dopóki prawdziwa jutrzenka nie zaświta w waszych sercach. 1:20 Przede wszystkim jednak pamiętajcie o tym, że nikt nie jest w stanie sam zrozumieć żadnego z proroctw zawartych w Piśmie. 1:21 Albowiem nie z woli ludzkiej powstały proroctwa; to jakby Duchem Świętym niesieni przemawiali święci mężowie. 2:1 Lecz jak kiedyś znaleźli się wśród ludu fałszywi prorocy, tak i teraz pojawią się między wami fałszywi nauczyciele, którzy poczną szerzyć zgubne błędy. Wzgardzą Panem, któremu zawdzięczają swoje ocalenie, i sprowadzą w ten sposób na siebie samych rychłą zagładę. 2:2 Wielu też, oddając się rozpuście, pójdzie w ich ślady i przez nich znieważana będzie bluźnierczo droga prawdy. 2:3 Powodowani żądzą zdobycia pieniądza, ci pseudonauczyciele będą was zwodzić zmyślonymi przez siebie bajeczkami. Lecz wyrok potępienia już dawno został na nich wydany, a ich zguba jest nieunikniona. 2:4 Bóg nie oszczędził bowiem upadłych aniołów, lecz wtrącił ich do ciemności piekielnych, gdzie oczekują na sąd; 2:5 nie darował również dawnemu światu zsyłając na bezbożnych groźny potop, z którego uratował jedynie Noego, głosiciela sprawiedliwości, i jego siedmioro towarzyszy.

2:6 Na zagładę skazał również miasta Sodomę i Gomorę zniszczywszy je ogniem. Była to przestroga dla tych, którzy chcieliby kiedykolwiek żyć bezbożnie. 2:7 Ocalił tylko Lota sprawiedliwego, który znosił prawdziwe udręki wskutek rozpustnego postępowania ludzi bezbożnych. 2:8 Przebywając wśród nich jako sprawiedliwy z każdym dniem odczuwał w swej duszy coraz większe udręczenie, gdy patrzył na niecne postępowanie ludzi lub gdy o nim słyszał. 2:9 Tak to potrafił Pan wyrwać sprawiedliwych z największych niebezpieczeństw, a bezbożnych zatrzymać aż do dnia sądu na ukaranie. 2:10 Kara spotka przede wszystkim tych, którzy ulegając nieczystym pragnieniom własnego ciała, lekceważą sobie powagę Boga. Są to zuchwalcy ośmielający się znieważać istoty niebieskie. 2:11 Tymczasem nawet aniołowie, którzy przecież mogą o wiele więcej niż owi pseudonauczyciele, nie mają odwagi wydawać na nich przed Panem wyroków potępienia. 2:12 Ci zaś zachowują się niczym nierozumne zwierzęta, które niejako z natury swej przeznaczone są na to, by je chwytać i zabijać. Bluźnią bowiem przeciwko temu, czego wcale nie znają. Zginą jak owe zwierzęta, 2:13 a kara, którą otrzymają, będzie sprawiedliwą zapłatą za ich niegodziwości. Znajdują przyjemność w zaspokajaniu – w biały dzień – swych cielesnych pragnień. Przebywając zaś z wami przy wspólnym stole są dla was prawdziwym pohańbieniem, zwłaszcza gdy oddają się swym wyuzdanym rozkoszom. 2:14 Oczyma gonią ciągle za rozpustnymi kobietami i nigdy nie mogą się nasycić swymi grzechami. Zwabiają ku sobie osoby słabe, kierując się chęcią zysku. Ci prawdziwi synowie przekleństwa 2:15 zeszli z drogi prawdy i błądzą po manowcach idąc za Balaamem, synem Bosora, którego ponosiła żądza zdobywania pieniędzy przez niecne uczynki. 2:16 Ale, nie minął go wyrok potępienia: nierozumne zwierzę bowiem, przemówiwszy, powstrzymało proroka przed urzeczywistnieniem niemądrego zamiaru. 2:17 Ludzie ci są jak wyschłe źródła lub jak obłoki niesione wichrem. Przeznaczeniem ich – mroki ciemności. 2:18 To, co głoszą, jest pełne wyniosłości, lecz pozbawione jakiejkolwiek treści. Swoim poddawaniem się żądzom cielesnym i wszelkim wyuzdaniem uwodzą tych, którzy dopiero co zdołali wydostać się spod wpływów ludzi pozostających w grzechach. 2:19 Obiecują im wolność, podczas gdy sami są niewolnikami zepsucia. Bo przecież człowiek jest niewolnikiem tego, czemu dobrowolnie ulega. 2:20 Jeżeli bowiem ludzie ci przez zwrócenie się do Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa uniknęli już raz zgubnych wpływów tego świata, a potem znów poddali się im z całą świadomością, to ich koniec gorszy jest, niż był początek. 2:21 Lepiej byłoby dla nich w ogóle nie znać drogi sprawiedliwości niż poznawać ją po to, by następnie odchodzić od podanego im świętego przykazania. 2:22 Swoim postępowaniem potwierdzają słuszność przysłowia, które mówi: Wrócił pies do tego, co sam zwymiotował, a świnia obmyta – do swojego błota. 3:1 Najmilsi, oto piszę do was już drugi list, by wezwać do czujności wasz [jeszcze] nie skażony umysł 3:2 i zachęcić do ciągłego pamiętania o tym, co już dawno przepowiadali święci prorocy i co wam przekazali jako naukę Pana i Zbawiciela wasi apostołowie. 3:3 Przede wszystkim jednak wiedzcie, że gdy nadejdą ostatnie dni, pojawią się wśród was ludzie drwiący sobie ze wszystkiego, pozostający w służbie własnych namiętności. 3:4 Oni to będą pytali: “Gdzież jest to zapowiedziane jego przyjście? Przecież od czasu, jak pomarli ojcowie, wszystko trwa nadal, tak jak od samego stworzenia". 3:5 Rozmyślnie nie chcą słyszeć nawet o tym, że dawno temu, na słowo Boże, zaczęły istnieć niebiosa i ziemia, że ziemia została wydobyta z wody i za jej pośrednictwem uformowana. 3:6 Woda również, wskutek wielkiego potopu, stała się przyczyną zagłady dla ówczesnego świata. 3:7 Obecne zaś niebo i ziemia są również utrzymywane mocą słowa Bożego przy istnieniu po to, żeby mogły być w swoim czasie zniszczone przez ogień. Przetrwają aż do czasu, kiedy to bezbożni zostaną osądzeni i skazani na zagładę. 3:8 Szczególnie jednak powinniście pamiętać, o tym, że u Pana jeden dzień jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden dzień. 3:9 Pan nie zwleka z wypełnieniem tego, co przyobiecał, mimo iż niektórzy myślą inaczej. On tylko jest cierpliwy względem was. Nie chce bowiem niczyjej zagłady, lecz pragnie, żeby się wszyscy nawrócili. 3:10 Dzień Pański zaś przyjdzie jak złodziej. Niebo i ziemia znikną wtedy w okamgnieniu, gwiazdy rozsypią się pod działaniem ognia, a po ziemi i tym, co ją wypełnia, nie pozostanie nawet ślad najmniejszy. 3:11 A skoro wszystko, co istnieje, w ten sposób ulegnie zagładzie, to jakże święcie i pobożnie powinniście żyć,

3:12 nie tylko oczekując na przyjście dnia Bożego, lecz także starając się je przyśpieszyć. Wtedy niebo zniknie w płomieniach ognia, a gwiazdy roztopią się od żaru. 3:13 Lecz my, zgodnie z przyrzeczeniem Pana, oczekujemy na nowe niebo i nową ziemię – miejsce zamieszkania sprawiedliwości. 3:14 Dlatego, najmilsi, oczekując na to wszystko, dokładajcie wszelkich starań, aby Pan zastał was bez żadnej skazy i zbrukania, w prawdziwym pokoju. 3:15 Ceńcie sobie bardzo wielkoduszność Pana, jak to napisał, z właściwą sobie mądrością Bożą, umiłowany brat nasz Paweł w liście skierowanym do was 3:16 oraz w pozostałych swoich listach zajmujących się tą sprawą. Są tam – przyznać trzeba – również rzeczy trudne do zrozumienia. Ludzie niedostatecznie przygotowani i nie utwierdzeni w wierze, pojmując je – podobnie zresztą jak inne pisma – w sposób niewłaściwy, tym samym ściągają na siebie wieczną zagładę. 3:17 Wy, najmilsi, wiedząc już wcześniej o tym, dokładajcie wszelkich starań, by nie dać uwieść się błędom bezbożników i doprowadzić ze stałości do upadku. 3:18 Wzrastajcie przeto w łasce i poznaniu Pana naszego i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. Jemu chwała zarówno teraz, jak i na wieki. Amen. 26. LIST JUDY 1:1 Juda, sługa Jezusa Chrystusa, brat Jakuba – do tych, którzy są umiłowani, powołani przez Boga Ojca i zachowani dla Jezusa Chrystusa. 1:2 Miłosierdzie, pokój i miłość niech spłyną na was w wielkiej obfitości. 1:3 Najmilsi, od dawna już pragnąłem bardzo napisać do was coś o naszym wspólnym zbawieniu, teraz zaś odczuwam potrzebę zwrócenia się do was, aby was zachęcić do walki o wiarę przekazaną raz na zawsze świętym. 1:4 Zakradli się bowiem między was jacyś ludzie, dawno już skazani na potępienie bezbożnicy, którzy łaskę Boga naszego zamieniają na rozpustę, wypierając się przy tym jedynego Władcy i Pana naszego, Jezusa Chrystusa. 1:5 Mimo że wiecie już raz na zawsze wszystko, to jednak pragnąłbym wam przypomnieć, że Pan, który wyprowadził naród [izraelski] z niewoli egipskiej, wytracił jednak później tych wszystkich, którzy nie wierzyli. 1:6 Aniołów zaś, którzy nie zachowując swojej godności, odeszli z miejsc dla nich przeznaczonych, zatrzymał w ciemnościach, krępując ich więzami wiecznymi, aż do dnia wielkiego sądu. 1:7 [Pragnę wam też przypomnieć] jak to Sodoma i Gomora oraz sąsiednie miasta, oddające się w podobny sposób rozpuście i wszelkiej pożądliwości, poniosły dla przykładu karę ognia wiecznego. 1:8 Ci pseudoprorocy również plugawią własne ciała, odrzucają władzę [Chrystusa] i gardzą majestatem [aniołów]. 1:9 Tymczasem sam archanioł Michał, gdy toczył z diabłem walkę o ciało Mojżesza, nie odważył się wypowiedzieć żadnego bluźnierstwa, ale wyrzekł jedynie te słowa: Pan niech ci udzieli pouczenia. 1:10 Ci zaś bluźnią temu, czego w ogóle nie znają, natomiast to wszystko, co postrzegają w sposób czysto naturalny, tak jak poznają nierozumne zwierzęta, staje się przyczyną ich jeszcze większego zepsucia. 1:11 Biada im, poszli bowiem śladami Kaina, za pieniądze [świadomie] powtarzali występki Balaama i poginęli w buncie Korego. 1:12 To właśnie oni hańbią wasze uczty liturgiczne: oddają się bowiem bezkarnie rozpuście, troszczą się tylko o siebie, są niczym obłoki bezwodne wichrem unoszone. . . jak drzewa czasu jesieni, już bez żadnych owoców, uschłe dwukrotnie, wykorzenione... 1:13 albo jak wzburzone fale morskie, wyrzucające na brzeg pianę swego pohańbienia lub wreszcie jak gwiazdy zbłąkane; otoczone zewsząd nigdy nie dającymi się przeniknąć ciemnościami. 1:14 To ich również miał na myśli siódmy po Adamie [patriarcha] Henoch, gdy mówił: “Oto przyszedł Pan z zastępami swoich świętych, 1:15 aby osądzić wszystkich i ukarać wszystkich bezbożników za ich niecne czyny, które ujawniły ich bezbożność, oraz za wszystkie harde słowa, które wypowiadali przeciwko Niemu owi bezbożni grzesznicy". 1:16 Ludzie ci narzekają nieustannie, ciągle są niezadowoleni ze swego losu, mimo że czynią wszystko, by zaspokajać swoją pożądliwość. Chętnie wypowiadają piękne słówka i dla osiągnięcia jakiejś korzyści nie stronią od pochlebstw. 1:17 Wy zaś, najmilsi, pamiętajcie o tym, co zapowiadali apostołowie Pana naszego Jezusa Chrystusa. 1:18 Oni to ostrzegli was, że w ostatnich czasach pojawią się szydercy, którzy będą postępowali według własnych, grzesznych pożądliwości. 1:19 Są to ludzie, którzy powodują rozłamy, są uwikłani w sprawy tylko materialne i nie posiadają w sobie nic z Ducha [Bożego]. 1:20 Wy zaś, najmilsi, wzrastajcie coraz bardziej na fundamencie waszej wiary świętej, módlcie się korzystając z natchnienia Ducha Świętego.

1:21 Trwajcie też w miłości Bożej i baczcie na samych siebie, oczekując miłosierdzia Pana naszego Jezusa Chrystusa. Dzięki niemu bowiem osiągniecie życie wieczne. 1:22 Tym, którzy się jeszcze wahają, okazujcie współczucie; 1:23 innych próbujcie wyrwać już z płomieni ognia; względem jeszcze innych, zdobywajcie się na litość, ale połączoną z lękiem. Unikajcie nawet szaty, która została zbrukana przez nieczyste ciało. 1:24 Temu zaś, który ma moc uchronić was przed upadkiem i postawić przed obliczem swej chwały bez zarzutu i w prawdziwej radości, 1:25 jedynemu Bogu, Zbawcy naszemu, niech będzie przez Pana naszego Jezusa Chrystusa cześć i chwała, moc i panowanie przed wszystkimi czasy, teraz i po wszystkie wieki. Amen.

25. APOKALIPSA JANA 1:1 Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było słowo. 1:2 Było Ono u Boga na początku. 1:3 Wszystko stało się przez Nie; bez Niego nie stało się nic z tego, co się stało. 1:4 W Nim było życie, a życie było światłem dla ludzi. 1:5 Światło świeci w ciemności; lecz ciemność go nie ogarnęła. 1:6 Przyszedł człowiek posłany przez Boga. Jan miał na imię. 1:7 Przyszedł on jako świadek, aby dać świadectwo o światłości i aby wszyscy uwierzyli przez niego. 1:8 On sam nie był światłością, był tylko posłany, by dać świadectwo o światłości. 1:9 Było światło prawdziwe oświecające każdego człowieka, któ-ry na ten świat przychodzi. 1:10 [Słowo] było na świecie, przez Nie stał się świat, a jednak świat Go nie poznał. 1:11 Przyszło do swojej własności, lecz swoi Go nie przyjęli. 1:12 A wszystkim tym, którzy Je przyjęli, dało moc stania się dziećmi Bożymi – [wszystkim] tym, którzy wierzą w Jego imię 1:13 i którzy ani z krwi, ani z pożądania cielesnego, ani z woli męża, lecz z Boga się narodzili. 1:14 A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I widzieliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, będąc pełnym łaski i prawdy. 1:15 Jan dawał o Nim świadectwo wołając: O Nim to właśnie mówiłem: Przychodzi po mnie Ten, który mnie przewyższa godnością, ponieważ istniał przede mną. 1:16 To z Jego pełni wszyscyśmy wzięli, i to łaskę za łaskę. 1:17 Prawo zostało nam bowiem dane przez Mojżesza, a łaska i prawda przyszły do nas przez Jezusa Chrystusa. 1:18 Boga nikt nigdy nie widział. Jednorodzony Syn, który jest Bogiem i który przebywa na łonie Ojca, On Go ukazał. 1:19 A oto jakie było świadectwo Jana: Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: Kim ty jesteś? 1:20 Wówczas on nie odmówił odpowiedzi, ale oświadczył wyraźnie: Ja nie jestem Mesjaszem. 1:21 A gdy zapytali go: Może więc jesteś Eliaszem? odpowiedział: Nie jestem. – Czy jesteś prorokiem? – odparł również: Nie! 1:22 Tedy rzekli do niego: Kimże więc jesteś? Musimy bowiem odpowiedzieć coś tym, którzy nas wysłali. Co ty sam mówisz o sobie? 1:23 Wtedy im odpowiedział: Ja jestem głosem wołającego na pustyni: Prostujcie drogę Pańską – jak powiedział prorok Izajasz. 1:24 A wśród wysłanników byli również faryzeusze. 1:25 Ci zadawali pytanie: Dlaczego zatem chrzcisz, jeżeli nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani [żadnym] prorokiem? 1:26 Wówczas odpowiedział im Jan: Ja chrzczę wodą, a pośród was znajduje się Ten, którego wy nie znacie. 1:27 Przychodzi On po mnie, a ja nie jestem godzien nawet odwiązać rzemyka u Jego sandałów. 1:28 Działo się to w Betanii, za Jordanem, tam, gdzie Jan udzielał chrztu. 1:29 A nazajutrz zobaczył [Jan] nadchodzącego ku niemu Jezusa i powiedział: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. 1:30 To właśnie o Nim powiedziałem: Po mnie przyjdzie Ten, który jest większy ode mnie, bo był wcześniej ode mnie. 1:31 Ja nie znałem Go przedtem. Przyszedłem zaś chrzcić wodą dlatego, aby On mógł objawić się Izraelowi. 1:32 Jan oświadczył również: Widziałem, jak Duch, podobny do gołębicy, zstępował z nieba i spoczął na Nim. 1:33 Ja nie znałem Go przedtem, ale Ten, który mnie posłał, żebym chrzcił wodą, powiedział do mnie: Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim – chrzci Duchem Świętym. 1:34 Widziałem to i zaświadczam, że On jest Synem Bożym.

1:35 Nazajutrz Jan znów znajdował się na tym samym miejscu, a z nim dwaj jego uczniowie. 1:36 Gdy zobaczył przechodzącego obok Jezusa, powiedział: Oto Baranek Boży! 1:37 A dwaj uczniowie, skoro tylko usłyszeli te słowa, poszli za Jezusem. 1:38 Jezus zaś obróciwszy się zobaczył, że idą za Nim, i powiedział do nich: Czego szukacie? Tedy oni odrzekli: Rabbi – to znaczy: Nauczycielu – gdzie mieszkasz? 1:39 A Jezus odpowiedział: Chodźcie i zobaczcie! Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka. I pozostali już tego dnia u Niego. Była wtedy godzina może dziesiąta. 1:40 Jednym z dwóch, którzy usłyszawszy słowa Jana poszli za Jezusem, był Andrzej, brat Szymona Piotra. 1:41 To on właśnie spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: Znaleźliśmy Mesjasza, to znaczy Chrystusa. 1:42 I przyprowadził go do Jezusa. A Jezus, wejrzawszy na niego, powiedział: Tyś jest Szymon, syn Jony, ale będziesz się nazywał Kefas – to znaczy Piotr. 1:43 Następnego dnia Jezus postanowił udać się do Galilei. Spotkawszy Filipa, powiedział do niego: Pójdź za Mną! 1:44 Filip pochodził z Betsaidy, z miasta, w którym mieszkali Andrzej i Piotr. 1:45 Gdy Filip spotkał Natanaela, rzekł do niego: Znaleźliśmy Tego, o którym pisał i Mojżesz w Prawie, i prorocy. Jest to Jezus, syn Józefa z Nazaretu. 1:46 A na to odpowiedział Natanael: Czyż może być coś dobrego z Nazaretu? I rzekł Filip: Chodź i zobacz! 1:47 A gdy Jezus ujrzał zbliżającego się Natanaela, powiedział: Oto prawdziwy Izraelita! Nie ma w nim żadnego podstępu. 1:48 Wtedy Natanael zapytał Go: Skąd mnie znasz? A Jezus na to: Zanim zawołał cię Filip, widziałem cię, jak siedziałeś pod drzewem figowym. 1:49 Odpowiedział tedy Natanael: Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś królem Izraela! 1:50 A Jezus na to: Czy dlatego uwierzyłeś, że powiedziałem ci: Widziałem cię pod drzewem figowym? Zobaczysz o wiele więcej niż to. 1:51 A potem dodał: Zaprawdę, zaprawdę mówię wam: ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących na Syna Człowieczego. 2:1 Trzeciego dnia odbywały się gody weselne w Kanie Galilejskiej. Była tam Matka Jezusa. 2:2 Za proszono również na gody Jezusa i Jego uczniów. 2:3 A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa rzekła do Niego: Nie mają już wina. 2:4 Odpowiedział jej Jezusa: Cóż Mnie i tobie [do tego], niewiasto? [Zresztą] czyż nie nadeszła jeszcze moja godzina? 2:5 Wtedy Matka Jezusa rzekła do sług [weselnych]: Uczyńcie wszystko, cokolwiek wam nakaże. 2:6 A stało tam sześć stągwi kamiennych, które służyły do żydowskich obmyć, i każda z nich mogła pomieścić dwie lub trzy miary. 2:7 Powiedział tedy Jezus: Napełnijcie stągwie wodą. I napełnili je aż po brzegi. 2:8 Potem powiedział do nich: Zaczerpnijcie teraz i zanieście gospodarzowi wesela. I zanieśli. 2:9 A gospodarz wesela, gdy tylko skosztował wody, która stała się winem – on sam nie wiedział, skąd pochodziło wino, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli wezwał do siebie oblubieńca 2:10 i powiedział: Każdy człowiek podaje najpierw dobre wino, a gorsze dopiero wtedy, gdy [wszyscy] już trochę się napiją. Ty zaś zachowałeś dobre wino aż dotąd. 2:11 Tak oto w Kanie Galilejskiej zaczął Jezus czynić cuda. Objawił wtedy swoją chwałę i uwierzyli weń Jego uczniowie. 2:12 A potem On, Jego Matka, bracia i uczniowie udali się do Kafarnaum, gdzie pozostali przez kilka dni. 2:13 Tymczasem, ponieważ zbliżała się uroczystość Paschy żydowskiej, Jezus przybył do Jerozolimy. 2:14 A kiedy spotkał w świątyni tych, co sprzedawali woły, baranki i gołębie, i zobaczył siedzących za stolikami bankierów, 2:15 sporządził sobie bicz z powrozów i powyrzucał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał pieniądze bankierów, a stoły poprzewracał. 2:16 I rozkazał tym, którzy sprzedawali gołębie: Zabierzcie wszystko stąd i nie róbcie targowiska z domu mojego Ojca. 2:17 Wtedy uczniowie Jego przypomnieli sobie te słowa Pisma: Gorliwość o dom Twój pożera Mnie. 2:18 A Żydzi zapytali Go: Jakim znakiem udowodnisz nam, że masz prawo to czynić? 2:19 Odpowiedział im Jezus: Możecie zburzyć świątynię, a Ja w ciągu trzech dni odbuduję ją na nowo. 2:20 Wówczas rzekli do Niego Żydzi: Przez czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty odbudujesz ją w ciągu trzech dni? 2:21 Lecz On mówił o świątyni swego ciała. 2:22 Kiedy zmartwychwstał, Jego uczniowie przypomnieli sobie, że to mówił. I uwierzyli Pismu oraz słowom, które wyrzekł Jezus.

2:23 A kiedy przebywał w Jerozolimie podczas święta Paschy, wielu uwierzyło w Niego, widząc znaki, które czynił. 2:24 Lecz Jezus nie miał do nich zaufania, bo znał wszystkich 2:25 i nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku. Wiedział bowiem dobrze, co się w człowieku kryje. 3:1 Wśród faryzeuszów był człowiek, dostojnik żydowski, imieniem Nikodem. 3:2 Przyszedł on kiedyś nocą do Jezusa i powiedział: Rabbi, wiemy, że przyszedłeś od Boga, by nas nauczać. Nikt bowiem nie mógłby czynić takich znaków, jakie Ty czynisz, gdyby nie był z nim sam Bóg. 3:3 A Jezus rzekł do niego: Zaprawdę, zaprawdę mówię ci, jeżeli ktoś nie narodzi się ponownie, nie będzie mógł ujrzeć królestwa Bożego. 3:4 Wtedy zapytał Go Nikodem: Jak może narodzić się ponownie człowiek, który jest już starcem? Czy może powtórnie wejść do łona matki, by się narodzić? 3:5 A Jezus odpowiedział: Zaprawdę, zaprawdę mówię ci, kto nie narodzi się ponownie z wody i z Ducha, nie będzie mógł wejść do królestwa Bożego. 3:6 To, co narodziło się z ciała, jest ciałem; to zaś, co narodziło się z Ducha, jest duchem. 3:7 Niech cię nie dziwi, że powiedziałem: Musicie się powtórnie narodzić. 3:8 Wiatr wieje tam, gdzie chce; słyszy się co prawda jego szum, lecz nie wiadomo, ani skąd pochodzi, ani dokąd zmierza. Otóż tak samo jest z każdym, kto narodził się z Ducha. 3:9 A na to rzekł Nikodem: Jakżeż może się to stać? 3:10 Odpowiadając, rzekł doń Jezus: To ty jesteś nauczycielem w Izraelu, a nie wiesz tego? 3:11 Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Mówimy to, co dobrze wiemy, i o tym świadczymy, cośmy widzieli. Lecz wy nie przyjmujecie naszego świadectwa. 3:12 Jeżeli Mi nie wierzycie, gdy wam mówię o rzeczach ziemskich, to jakże uwierzycie Mi, gdy będę wam mówił o rzeczach niebieskich? 3:13 Nikt nigdy nie wstąpił do nieba oprócz Syna Człowieczego, który z nieba zstąpił. 3:14 Jak Mojżesz wywyższył na pustyni węża, tak również potrzeba, aby i Syn Człowieczy został wywyższony. 3:15 Wówczas każdy, kto w Niego wierzy, będzie miał życie wieczne. 3:16 Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna jednorodzonego wydał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, lecz miał życie wieczne. 3:17 Nie posłał Bóg swego Syna na świat po to, aby świat potępił, lecz aby świat został przez Niego zbawiony. 3:18 Kto wierzy w Niego, nie będzie potępiony; a kto nie wierzy, już został potępiony za to, że nie uwierzył w imię jednorodzonego Syna Bożego. 3:19 Sąd zaś został spowodowany tym, że gdy światłość przyszła na świat, to ludzie bardziej umiłowali ciemność niż światłość, ponieważ złe były ich uczynki. 3:20 Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego złych czynów. 3:21 Natomiast każdy, kto postępuje zgodnie z prawdą, przychodzi do światła, aby się okazało, że jego uczynki zostały dokonane zgodnie z wolą Bożą. 3:22 A potem udał się Jezus razem ze swymi uczniami do krainy judzkiej, gdzie przebywał z nimi i udzielał chrztu. 3:23 W Ainon zaś, niedaleko Salim – gdzie było wiele wody – przebywał Jan i również udzielał chrztu. Spieszyli tam zewsząd ludzie i przyjmowali chrzest. 3:24 Jan nie był jeszcze wtrącony do więzienia. 3:25 Wtedy też doszło do sporu pomiędzy uczniami Jana a pewnym Żydem. Chodziło o oczyszczenie. 3:26 Zwrócono się mianowicie do Jana z doniesieniem: Nauczycielu, oto człowiek, który był z tobą po drugiej stronie Jordanu, Ten, o którym ty wydawałeś świadectwo, udziela teraz chrztu i wszyscy idą do Niego. 3:27 Na to odrzekł Jan: Wszystko, cokolwiek człowiek może otrzymać, pochodzi z nieba. 3:28 Wy sami możecie zaświadczyć o tym, że powiedziałem: Ja nie jestem Mesjaszem, lecz zostałem posłany przed Mesjaszem. 3:29 Każdy, kto ma oblubienicę, sam też jest oblubieńcem, a jego przyjaciel, znajdując się w pobliżu i wsłuchując się w jego słowa, doznaje szczerej radości na głos oblubieńca. Otóż tego rodzaju radości, i to w najwyższym stopniu, właśnie ja doznaję. 3:30 On ma wzrastać – mnie zaś trzeba się umniejszac. 3:31 Kto przychodzi z wysoka, ma władzę nad wszystkimi, a kto z ziemi pochodzi, należy do tego, co ziemskie, i po ziemsku przemawia. 3:32 Kto z nieba pochodzi, ten jest ponad wszystkim. Wydaje świadectwo o wszystkim, co widział i słyszał, lecz świadectwa jego nikt nie przyjmuje.

3:33 Każdy, kto przyjmuje jego świadectwo, stwierdza wyraźnie, że Bóg mówi prawdę. 3:34 Ten bowiem, kogo Bóg posłał, przekazuje słowa Boże, a [Bóg] ze swych niewyczerpanych bogactw udziela mu swego Ducha. 3:35 Ojciec miłuje Syna i wszystko złożył w Jego ręce. 3:36 Każdy, kto wierzy w Syna, ma życie wieczne; kto zaś nie wierzy w Syna, tego czeka nie życie, lecz gniew Boży. 4:1 A kiedy Pan dowiedział się, iż wśród faryzeuszów mówiono, że On, Jezus, zdobył sobie więcej uczniów i ochrzcił więcej niż Jan 4:2 choć w rzeczywistości chrzcili uczniowie Jezusa, a nie On sam 4:3 opuścił Judeę i udał się do Galilei. 4:4 Po drodze musiał przemierzyć Samarię. 4:5 I przybył do miasteczka w Samarii, zwanego Sychar, niedaleko pola, które kiedyś Jakub dał synowi swemu, Józefowi. 4:6 Tam właśnie była studnia Jakubowa. Utrudzony drogą, Jezus usiadł przy studni. I oto około godziny 4:7 szóstej przyszła tam pewna niewiasta samarytańska, aby zaczerpnąć wody. Jezus powiedział do niej: Daj Mi pić! 4:8 Jego uczniowie zaś udali się tymczasem do miasta, żeby zakupić żywności. 4:9 Lecz Samarytanka odpowiedziała: Jakże Ty, będąc Żydem, możesz mnie, Samarytankę, prosić, bym dała Ci wody? Przecież Żydzi nie mają nic wspólnego z Samarytanami. 4:10 A Jezus rzekł na to: Gdybyś ty wiedziała, co to jest dar Boży i kim jest Ten, który mówi do ciebie: Daj mi pić! – sama prosiłabyś Go natychmiast, a On dałby ci wody żywej. 4:11 Wtedy powiedziała do Niego niewiasta: Panie, nie masz przecież czym zaczerpnąć wody, a studnia jest tak głęboka. Skądże tedy weźmiesz owej wody żywej? 4:12 Czy uważasz się za kogoś większego niż ojciec nasz, Jakub, który dał nam tę studnię? To właśnie z niej pił on sam, jego synowie i jego bydło. 4:13 Odpowiadając Jezus rzekł do niej: Ktokolwiek pije tę wodę, znów będzie [wkrótce] odczuwał pragnienie. 4:14 Lecz kto będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nigdy już nie będzie pragnął. Woda, którą ode Mnie otrzyma, stanie się w nim źródłem wody płynącej ku życiu wiecznemu. 4:15 Wtedy rzekła do Niego niewiasta: Daj mi więc tej wody, abym już nigdy nie odczuwała pragnienia i nie musiała tu przychodzić po wodę. 4:16 On odpowiedział jej: Idź, zawołaj swego męża i przyjdź z nim. 4:17 Lecz niewiasta odrzekła: Nie mam męża. A Jezus na to: Prawdę powiedziałaś, że nie masz męża. 4:18 Miałaś bowiem już pięciu mężów, a ten, którego teraz masz, nie jest twoim mężem. Tak więc prawdę powiedziałaś. 4:19 Wtedy rzekła niewiasta: Panie, widzę, że jesteś prorokiem. 4:20 Nasi ojcowie oddawali cześć Bogu na tej górze, a wy mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy czcić Boga. 4:21 Na to odpowiedział jej Jezus: Otóż wierz Mi, niewiasto, że nadchodzi godzina, kiedy to ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. 4:22 Wy czcicie to, czego nie znacie, my zaś to co znamy. Zbawienie bowiem wychodzi od Żydów. 4:23 Zbliża się zaś godzina – nawet już nadeszła – kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać Ojcu cześć w Duchu i w prawdzie. I tylko takich pragnie mieć Ojciec. 4:24 Bóg jest duchem i dlatego potrzeba, aby Jego czciciele oddawali Mu cześć w Duchu i w prawdzie. 4:25 Wtedy rzekła do Niego niewiasta: Wiem, że przyjdzie Mesjasz, zwany Chrystusem, i [wiem, że] gdy przyjdzie, objawi nam wszystko. 4:26 Na to rzekł Jezus: Jest Nim ten, który rozmawia z tobą. 4:27 A gdy przyszli Jego uczniowie, dziwili się, że rozmawiał z niewiastą. Lecz żaden z nich nie zapytał: Czego od niej żądasz? lub: Dlaczego rozmawiasz z nią? 4:28 A niewiasta zostawiła swój dzban i wróciwszy do miasta, tak mówiła do ludzi: 4:29 Pójdźcie i zobaczcie człowieka, który mi powiedział wszystko, co uczyniłam. Czyż nie jest to Mesjasz? 4:30 Wyszli tedy mieszkańcy miasta i szli do Niego. 4:31 A uczniowie prosili Jezusa, mówiąc: Rabbi, jedz! 4:32 Lecz On odpowiedział: Ja mam do jedzenia pokarm, którego wy nie znacie. 4:33 Zaczęli więc pytać uczniowie jeden drugiego: Czy może ktoś przyniósł Mu coś do jedzenia? 4:34 Wtedy powiedział im Jezus: Pokarmem dla Mnie jest wypełniać wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło. 4:35 Czyż nie mówicie sami: Już tylko cztery miesiące do żniw? Otóż powiadam wam: Podnieście oczy wasze i popatrzcie na pola. Bieleją już, bo blisko są żniwa.

4:36 Ci, co pracują przy żniwach, już otrzymują zapłatę, zbierając plon na życie wieczne, a siewca cieszy się razem ze żniwiarzem. 4:37 W ten sposób sprawdzają się słowa: Kto inny sieje, a kto inny zbiera. 4:38 Kazałem wam bowiem zbierać to, nad czym sami wcaleście się nie trudzili. Inni się trudzili, a wy korzystacie z owoców ich trudu. 4:39 I uwierzyło w Niego wielu Samarytan z owego miasta, dzięki słowom niewiasty, która mówiła: Powiedział mi wszystko, co tylko uczyniłam. 4:40 Kiedy więc Samarytanie przybyli do Niego i prosili Go, aby u nich pozostał, pozostał tam [chętnie] przez dwa dni. 4:41 Wtedy jeszcze więcej spośród nich uwierzyło w Jego słowa. 4:42 Do owej niewiasty zaś mówiono: Wierzymy już nie na skutek twego opowiadania, ale dlatego, że na własne uszy słyszeliśmy [Jego naukę], i jesteśmy przekonani, że jest On prawdziwie Zbawicielem świata. 4:43 [A Jezus] po dwóch dniach wyruszył stamtąd do Galilei. 4:44 I chociaż sam powiedział, że żaden prorok nie doznaje czci we własnej ojczyźnie, 4:45 to jednak, gdy przybył do Galilei, Galilejczycy przyjęli Go. Widzieli bowiem wszystko, co uczynił podczas świąt w Jerozolimie, gdzie przybyli właśnie na obchody świąteczne. 4:46 Potem przybył po raz drugi do Kany Galilejskiej, gdzie przedtem przemienił wodę w wino. W Kafarnaum zaś mieszkał wtedy pewien urzędnik królewski, który miał chorego syna. 4:47 Kiedy usłyszał o przybyciu Jezusa z Judei do Galilei, udał się do Niego prosząc, żeby zechciał przyjść i uzdrowić jego syna, który był już umierający. 4:48 Lecz Jezus rzekł do niego: Jeżeli znaków i cudów nie widzicie, nie chcecie wierzyć. 4:49 Na to odpowiedział urzędnik królewski: Panie, przyjdz [jednak], zanim umrze moje dziecko. 4:50 Rzekł mu Jezus: Wracaj do siebie, syn twój żyje. Uwierzył ów człowiek słowom Jezusa i ruszył w drogę powrotną. 4:51 A kiedy był jeszcze w drodze, szli już na jego spotkanie słudzy, by mu donieść, że syn jego żyje. 4:52 A on zapytał o godzinę, w której nastąpiła poprawa. I odpowiedzieli: Gorączka opuściła go wczoraj około godziny siódmej. 4:53 Przypomnial sobie tedy ojciec, że właśnie o tej godzinie rzekł do niego Jezus: Syn twój żyje. I uwierzył on sam i cała jego rodzina. 4:54 Był to drugi cud z tych, które uczynił Jezus po przyjściu z Judei do Galilei. 5:1 Potem wypadło święto żydowskie, na które Jezus udał się do Jerozolimy. 5:2 W Jerozolimie zaś znajduje się Sadzawka Owcza, o pięciu krużgankach, zwana po hebrajsku Betesdą. 5:3 Pomiędzy krużgankami leżało wielu chorych: niewidomych, chromych, sparaliżowanych; wszyscy oczekiwali na poruszenie się wody. 5:4 Anioł bowiem zstępował co pewien czas [do sadzawki] i wtedy poruszała się woda. I kto pierwszy wszedł do wody, gdy się poruszyła, odzyskiwał zdrowie, choćby nie wiadomo na co był chory. 5:5 Był tam również człowiek, który chorował już od trzydziestu ośmiu lat. 5:6 Gdy Jezus ujrzał leżącego i stwierdził, że długo już czeka [na uzdrowienie], zapytał go: Czy chcesz być zdrowy? 5:7 A chory odpowiedział Mu: Panie, nie mam nikogo, kto by mnie wprowadził do sadzawki, kiedy poruszy się woda. A gdy sam już zbliżam się do wody, wtedy inny wchodzi przede mną. 5:8 Rzekł więc do niego Jezus: Wstań, zabierz swoje łoże i chodź. 5:9 I natychmiast odzyskał zdrowie ów człowiek; wziął swoje łoże i ruszył z miejsca. A tego dnia był szabat. 5:10 Powiedzieli tedy Żydzi do uzdrowionego: Dziś jest przecież szabat, nie możesz przenosić twego łoża. 5:11 A on na to: Ten, który mnie uzdrowił, powiedział do mnie: Weź swoje łoże i chodź! 5:12 Zapytali go więc: A cóż to za człowiek powiedział ci: Weź i chodź? 5:13 Ale człowiek uzdrowiony nie wiedział, kim On był, gdyż Jezus natychmiast zniknął spośród tłumu, który Go otaczał. 5:14 Po jakimś czasie Jezus sam spotkał go w świątyni i rzekł do niego: Tak więc odzyskałeś zdrowie. Nie grzesz już więcej, żeby nie stało ci się coś jeszcze gorszego. 5:15 Wtedy poszedł ów człowiek i doniósł Żydom, że to Jezus go uzdrowił. 5:16 I poczęli Żydzi prześladować Jezusa, jako że dokonał tego w szabat. 5:17 Lecz Jezus odpowiedział im: Mój Ojciec działa aż do tej chwili i Ja działam. 5:18 Od tego czasu Żydzi jeszcze bardziej szukali sposobności, żeby Go zgładzić, gdyż nie tylko nie zachowywał szabatu, lecz także Boga nazywał Ojcem i czynił się równym Bogu. 5:19 A Jezus, odpowiadając im, przemówił w te słowa: Zaprawdę, zaprawdę mówię wam, że Syn nie mógłby niczego czynić sam od siebie, gdyby nie wiedział, że to właśnie czyni Ojciec. Wszystko bowiem to, co czyni On, podobnie również czyni i Syn.

5:20 Ojciec miłuje Syna i ukazuje Mu to wszystko, co On sam czyni. Ukaże Mu zresztą jeszcze większe dzieła, aby was napełnić zdziwieniem. 5:21 Albowiem podobnie jak Ojciec wskrzesza umarłych przywracając im życie, tak również Syn ożywia kogo chce. Ojciec sam nie sądzi nikogo 5:22 cały sąd przekazał Synowi po to, 5:23 aby wszyscy oddawali cześć Synowi, tak jak oddają cześć Ojcu. Dlatego też kto nie oddaje czci Synowi, nie oddaje również czci Ojcu, który Go posłał. 5:24 Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto słucha mego słowa i wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie będzie sądzony, bo już przeszedł ze śmierci do życia. 5:25 Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Oto zbliża się – nawet już nadeszła – godzina, w której umarli usłyszą głos Syna Bożego. Wszyscy, którzy usłuchają tego głosu, będą mieli życie. 5:26 Jak Ojciec ma w sobie życie, tak również sprawił, żeby i Syn miał w sobie samym życie. 5:27 Przekazał Mu także władzę wykonywania sądu, ponieważ jest Synem Człowieczym. 5:28 Nie powinniście się temu dziwić. Zbliża się bowiem godzina, w której wszyscy, co spoczywają w grobach, usłyszą Jego głos. 5:29 Wtedy ci, którzy uczciwie postępowali, zostaną przeznaczeni na zmartwychwstanie do życia wiecznego, a ci, którzy się dopuszczali zła, zmartwychwstaną, by cierpieć potępienie. 5:30 Ja sam z siebie nic nie mogę uczynić. Wydaję sąd zgodny z tym, co słyszę, i sąd mój jest sprawiedliwy. Nie szukam bowiem własnej woli, lecz woli Tego, który Mnie posłał. 5:31 Gdybym Ja świadczył sam o sobie, moje świadectwo nie byłoby prawdziwe. 5:32 Lecz jest ktoś inny, kto wydaje sąd o Mnie, a Ja wiem, że sąd wydany o Mnie jest prawdziwy. 5:33 Pytaliście o Mnie – przez wysłanników – Jana i on dał o Mnie świadectwo prawdziwe. 5:34 Lecz Ja nie zważam na ludzkie świadectwo, a mówię to wszystko dla waszego zbawienia. 5:35 Jan był pochodnią, która płonęła i dawała światło, ale wy tylko przez krótki czas radowaliście się światłem tej pochodni. 5:36 Lecz Ja mam świadectwo większe od Janowego. Są nim dzieła, które Ojciec dał Mi do spełnienia. To, co czynię, świadczy o Mnie i oznacza, że Ojciec Mnie posłał. 5:37 To właśnie Ojciec, który Mnie posłał, wydał świadectwo o Mnie. Wy nigdy nie słyszeliście Jego głosu ani nie widzieliście Jego oblicza. 5:38 Nie macie też słowa Jego, które trwałoby w was, bo nie uwierzyliście w Tego, którego On posłał. 5:39 Badacie Pisma, mając nadzieję, że w nich znajdziecie życie wieczne. Otóż Pismo właśnie o Mnie wydaje świadectwo. 5:40 A mimo to nie chcecie przyjść do Mnie, żeby mieć życie. 5:41 Ja nie doznaję żadnej chwały od ludzi, 5:42 o was zaś wiem to, że nie macie w sobie miłości Boga. 5:43 Przyszedłem w imieniu mojego Ojca, a wyście Mnie nie przyjęli. Lecz gdyby ktoś przybył we własnym imieniu, to zapewne przyjęlibyście go. 5:44 Ale jakże wy możecie dojść do posiadania wiary, skoro jedni drugich obdarzacie pochwałami, a wcale nie szukacie chwały, która pochodzi od samego Boga? 5:45 Nie sądźcie jednak, że to Ja będę was oskarżał przed Ojcem. Będzie was oskarżał Mojżesz, w którym pokładacie tak wielką nadzieję. 5:46 Gdybyście jednak uwierzyli Mojżeszowi, to i Mnie uwierzylibyście, gdyż on napisał o Mnie. 5:47 Jeżeli zaś jego pismom nie wierzycie, to jakże będziecie mogli uwierzyć moim słowom? 6:1 A potem udał się Jezus na drugą stronę Jeziora Galilejskiego, czyli Tyberiadzkiego. 6:2 Szła za Nim wielka rzesza ludzi, ponieważ widziano znaki, jakie czynił nad tymi, którzy chorowali. 6:3 Wszedł na wzgórze i usiadł tam ze swymi uczniami. 6:4 A zbliżało się święto żydowskie, Pascha. 6:5 Gdy Jezus podniósł oczy i ujrzał liczne rzesze, które zebrały się wokół Niego, rzekł do Filipa: Skąd kupimy chleba, żeby ci ludzie mogli się posilić? 6:6 Mówił zaś to, żeby go wypróbować. Sam bowiem wiedział dobrze, co należało uczynić. 6:7 Na to rzekł Filip: Za dwieście denarów nie kupi się tyle chleba, żeby każdy z nich choć trochę mógł otrzymać. 6:8 Wtedy jeden z Jego uczniów, Andrzej, brat Szymona Piotra, powiedział do Niego: 6:9 Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby, ale cóż to jest dla tak wielu? 6:10 Na to rzekł Jezus: Każcie ludziom usiąść. W miejscu tym zaś było bardzo dużo trawy. Usiedli więc mężczyźni, a było ich w sumie około pięciu tysięcy. 6:11 Jezus wziął chleby i odmówiwszy nad nimi modlitwę dziękczynną, rozdał je siedzącym. Podobnie uczynił z rybami, rozdając każdemu tyle, ile kto chciał.

6:12 A kiedy najedli się już wszyscy, powiedział do uczniów: Pozbierajcie ułomki, które pozostały, tak żeby nic się nie zmarnowało. 6:13 Zebrali więc ułomki, jakie pozostały po spożyciu pięciu chlebów jęczmiennych, i napełnili nimi dwanaście koszów. 6:14 A gdy ludzie spostrzegli, jaki to cud uczynił Jezus, zaczęli mówić: Oto prawdziwy prorok, który miał przyjść na świat. 6:15 Wówczas Jezus poznawszy, że mieli przyjść i porwać Go, by następnie obwołać Go królem, sam jeden odszedł znów na górę. 6:16 A gdy słońce zaszło, Jego uczniowie zeszli nad jezioro 6:17 i wsiadłszy do łodzi przeprawiali się przez nie do Kafarnaum. Ciemności już zapadły, a Jezus jeszcze ciągle do nich nie przychodził. 6:18 Tymczasem jezioro stawało się coraz bardziej niespokojne wskutek silnego wiatru. 6:19 Dopiero kiedy już upłynęli około dwudziestu pięciu lub trzydziestu stadiów, zobaczyli Jezusa, jak kroczył po jeziorze i zbliżał się do ich łodzi. I ogarnęło ich przerażenie. 6:20 Wtedy On rzekł do nich: To Ja jestem, nie bójcie się 6:21 Chcieli więc zabrać Go ze sobą do łodzi, ale łódź już za chwilę znalazła się przy brzegu, do którego zmierzali. 6:22 A następnego dnia rzesze stojące po drugiej stronie jeziora spostrzegły, że poza jedną łodzią nie było już tam żadnej innej i że Jezus nie wsiadł do łodzi razem ze swymi uczniami, lecz że Jego uczniowie odpłynęli sami. 6:23 Tymczasem inne łodzie nadpłynęły od strony Tyberiady w pobliże tego miejsca, gdzie spożywano chleb po modlitwie dziękczynnej Pana. 6:24 A kiedy ludzie z tłumu zauważyli, że nie ma tam Jezusa oraz Jego uczniów, wsiedli do łodzi, przypłynęli do Kafarnaum i tam szukali Jezusa. 6:25 I odnalazłszy Go po drugiej stronie jeziora, zapytali: Rabbi, kiedy tu przybyłeś? 6:26 Odpowiedział im Jezus: Zaprawdę, zaprawdę mówię wam: Szukacie Mnie nie dlatego, żeście widzieli znaki, lecz dlatego, że najedliście się do sytości chleba. 6:27 Starajcie się nie o ten pokarm, który przemija, lecz o pokarm wiecznotrwaly, przyobiecany wam przez Syna Człowieczego. Jego to właśnie obdarzył Bóg Ojciec pieczęcią swojej władzy. 6:28 Zapytali Go tedy mówiąc: Cóż mamy czynić, byśmy mogli dokonywać dzieł Bożych? 6:29 Odpowiedział im Jezus: Czynić dzieła Bożeznaczy to uwierzyć w Tego, którego On posłał. 6:30 Zapytali Go tedy: Jakiż to znak nam okażesz, żebyśmy mogli go zobaczyć i uwierzyć Ci? Co zamierzasz uczynić? 6:31 Ojcowie nasi jedli mannę na pustyni, zgodnie ze słowami Pisma: Dał im do jedzenia chleb z nieba. 6:32 Rzekł do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę mówię wam: To nie Mojżesz dał wam chleb z nieba; to dopiero Ojciec mój da wam prawdziwy chleb z nieba. 6:33 Chlebem Bożym jest bowiem Ten, który zstępuje z nieba i daje życie światu. 6:34 Rzekli tedy do Niego: Panie, obyś nam zawsze dawał tego chleba! 6:35 Odpowiedzial im Jezus: Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie głodny; a kto we Mnie wierzy, nigdy nie będzie odczuwał pragnienia. 6:36 Lecz już wam powiedziałem: Widzieliście Mnie, a mimo to nie wierzycie. 6:37 Wszystko, co daje Mi Ojciec, do Mnie przyjdzie, a Ja nie odtrącę nikogo z tych, którzy do Mnie przyjdą. 6:38 Zstąpiłem bowiem z nieba nie po to, aby czynić moją wolę, lecz wolę Tego, który Mnie posłał. 6:39 Ten zaś, który Mnie posłał, pragnie, abym nie stracił niczego z tego, co Mi dał, lecz żebym to wskrzesił w dniu ostatecznym. 6:40 Chce bowiem Ojciec mój, aby każdy, kto patrzy na Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne. A Ja wskrzeszę go w dniu ostatecznym. 6:41 Lecz Żydzi poczęli szemrać przeciwko Niemu, ponieważ powiedział: Ja jestem chlebem, który zstąpił z nieba. 6:42 I mówili tak: Czyż nie jest to Jezus, syn Józefa, którego ojca i matkę znamy? Jakże więc może On teraz mówić: Ja zstąpiłem z nieba. 6:43 W odpowiedzi na to rzekł im Jezus: Przestańcie szemrać między sobą. 6:44 Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu ostatecznym. 6:45 Napisane jest bowiem u Proroków. Wszyscy oni będą uczniami Boga. Każdy, kto słucha Ojca i przyjmuje Jego pouczenia, przyjdzie do Mnie. 6:46 Nie oznacza to, że ktoś widział Ojca. Tylko Ten, kto przyszedł od Boga, widział Ojca. 6:47 Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto wierzy, ma życie wieczne. 6:48 Ja jestem chlebem życia.

6:49 Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli. 6:50 A oto chleb, który zstępuje z nieba. Kto nim się karmi, nigdy nie umrze. 6:51 Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Kto posila się tym chlebem, będzie żył na wieki. Chlebem zaś, który Ja dam, jest moje ciało na życie świata. 6:52 Poczęli się tedy sprzeczać między sobą Żydzi mówiąc: Jakże On może dać nam własne ciało na pokarm? 6:53 Rzekł do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeżeli nie będziecie spożywali ciała Syna Człowieczego i pili krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. 6:54 Każdy, kto pożywa moje ciało i pije moją krew, ma życie wieczne, a Ja wskrzeszę go w dniu ostatecznym. 6:55 Moje ciało – to prawdziwy pokarm, a krew moja – to prawdziwy napój. 6:56 Kto pożywa moje ciało i pije moją krew, stanowi jedno ze Mną, a Ja z nim. 6:57 Podobnie jak mnie posłał żyjący Ojciec, a Ja żyję dzięki Ojcu, tak też i ten, kto Mnie spożywa, będzie żył przeze Mnie. 6:58 Oto chleb, który z nieba zstąpił. Nie jest on podobny do chleba, który spożywali wasi ojcowie i pomarli. Kto pożywa ten chleb, będzie żył na wieki. 6:59 Wszystko to powiedzial, kiedy nauczał w synagodze w Kafarnaum. 6:60 Wielu tedy uczniów, usłyszawszy to, mówiło: Trudna to mowa!Któż może jej słuchać? 6:61 A Jezus, skoro tylko zauważył, że uczniowie poczęli szemrać, rzekł do nich: To już tym się gorszycie? 6:62 [A cóż będzie], gdy zobaczycie Syna Człowieczego wstępującego tam, gdzie był przedtem? 6:63 Tylko duch daje życie, ciało zaś na nic się nie przyda. Słowa, które Ja do was wypowiedziałem, są i duchem, i życiem. 6:64 Wśród was są jednak tacy, którzy nie mają wiary. Jezus wiedział bowiem od początku, którzy to są ci, co nie mają wiary. Wiedział też, kto miał Go wydać. 6:65 Rzekł tedy do nich: Oto dlaczego powiedziałem wam: Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli nie zostało mu to dane od Ojca. 6:66 Wtedy odeszło wielu Jego uczniów i już Mu nie towarzyszyli. 6:67 Zapytał więc Jezus Dwunastu: Czyż i wy chcecie odejść? 6:68 Na to rzekł Szymon Piotr: Panie, do kogóż pójdziemy? Przecież to Ty masz słowa życia wiecznego. 6:69 A myśmy uwierzyli i zrozumieli, że Ty jesteś Świętym Boga. 6:70 W odpowiedzi rzekł do nich Jezus: Czyż nie wybrałem was [wszystkich) dwunastu? A jednak jeden z was jest diabłem. 6:71 Mówił zaś o Judaszu, [synu] Szymona Iskarioty. On to właśnie, jako jeden z Dwunastu, miał Go wydać. 7:1 Potem chodził Jezus po Galilei. Nie chciał już dłużej przebywać w Judei, bo Żydzi mieli zamiar Go zabić. 7:2 Zbliżało się zaś żydowskie święto Namiotów. 7:3 Powiedzieli więc Jego bracia do Niego: Odejdź już stąd i udaj się do Judei, aby Twoi uczniowie również zobaczyli czyny, których Ty dokonujesz. 7:4 Nikt bowiem nie czyni niczego w ukryciu, jeżeli chce, by o nim powszechnie wiedziano. Skoro więc Ty czynisz takie rzeczy, to okaż się światu. 7:5 Nawet Jego bracia nie wierzyli bowiem w Niego. 7:6 Powiedział więc do nich Jezus: Mój czas jeszcze nie nadszedl, ale na was zawsze jest pora. 7:7 Was nie może świat nienawidzić. Mnie nienawidzi, gdyż Ja wydaję złe świadectwo o jego uczynkach. 7:8 Wy już idźcie na święto. Ja zaś nie idę na to święto, bo mój czas jeszcze nie nadszedł. 7:9 Powiedziawszy im to, pozostał w Galilei. 7:10 A kiedy bracia Jego udali się już na święto, wówczas poszedł i On, lecz nie na oczach wszystkich, ale w ukryciu. 7:11 Tymczasem Żydzi już podczas święta szukali Go pytając: 7:12 Gdzież On jest? Wśród rzesz zaś szeptano o Nim wiele rzeczy: jedni mówili, że jest dobry, a drudzy przeciwnie, że po prostu zwodzi tłumy. 7:13 Lecz jawnie nikt o Nim nic nie mówił z obawy przed Żydami. 7:14 A Jezus dopiero wtedy, gdy upłynęła połowa świąt, przybył do świątyni i począł nauczać. 7:15 I zdumiewali się Żydzi mówiąc: Skąd On zna tak dobrze Pisma, skoro w ogóle się nie uczył? 7:16 Wtedy sam Jezus odpowiedział im w ten sposób: Moja nauka nie jest moją, lecz Tego, który Mnie posłał. 7:17 Jeśli ktoś pragnie wypełniać Jego wolę, rychło będzie mógł poznać, czy jest to nauka od Boga, czy przekazuję ją sam od siebie.

7:18 Kto przemawia tylko we własnym imieniu, ten szuka jedynie swojej chwały. Kto zaś szuka chwały tego, który go posłał, ten godzien jest wiary i nie ma w nim żadnej nieprawości. 7:19 Czyż Mojżesz nie dał wam Prawa? A przecież nikt z was nie zachowuje Prawa. Dlaczego chcecie Mnie zgładzić? 7:20 A cały tłum zawołał na to: Zły duch Cię opętał. Któż chce Cię zgładzić? 7:21 Odpowiadając Jezus rzekł do nich: Dokonałem na razie tylko jednego czynu, a już tak was to dziwi. 7:22 Mojżesz kazał wam poddawać się obrzezaniu – które zresztą nie pochodzi od Mojżesza, lecz od jego przodków – i wy dokonujecie obrzezań [nawet] w szabat. 7:23 Otóż jeżeli człowiek – by zachować Prawo Mojżeszowe – może się poddawać obrzezaniu także w szabat, to dlaczego wy macie Mi za złe to, że w szabat uleczyłem całego człowieka? 7:24 Nie sądźcie tylko po zewnętrznych pozorach, lecz starajcie się wydawać sprawiedliwe wyroki. 7:25 A niektórzy spośród mieszkańców Jerozolimy mówili: Czyż to nie jest Ten, którego usiłują zgładzić? 7:26 Tymczasem On jawnie tu przemawia, a nikt nie sprzeciwia się Mu. Czyżby starsi naszego ludu uznali, że jest rzeczywiście Mesjaszem? 7:27 Wiemy przecież, skąd On pochodzi, natomiast gdy Mesjasz przyjdzie, nikt nie będzie wiedział, skąd jest. 7:28 Jezus zaś nauczając w świątyni wołał: Znacie Mnie i wiecie, skąd jestem. Lecz Ja nie przyszedłem do was z własnej woli. Samą Prawdą jest Ten, który Mnie posłał, ale wy Go nie znacie. 7:29 A Ja znam Go, bo od Niego jestem i On Mnie posłał. 7:30 Wówczas postanowili Go pojmać, ale nikt nie podniósł na Niego ręki, ponieważ nie nadeszła jeszcze Jego godzina. 7:31 Wielu zaś spośród tłumu uwierzyło w Niego mówiąc: Czyż Mojżesz, gdy przyjdzie, uczyni więcej znaków, niż On uczynił? 7:32 Kiedy faryzeusze usłyszeli, że lud poruszony tak właśnie wyrażał się o Nim, wtedy kapłani razem z faryzeuszami wysłali strażników, aby Go pojmać. 7:33 Ale Jezus rzekł: Już niedługo pozostanę z wami; odejdę do Tego, który Mnie posłał. 7:34 Wy będziecie Mnie szukać, ale Mnie nie znajdziecie, tam zaś, gdzie Ja później będę przebywał, wy wejść nie możecie. 7:35 Mówili tedy Żydzi między sobą: Dokąd to On zamierza pójść, że nie będziemy mogli Go znaleźć? Czy chce się udac do Żydów żyjących w rozproszeniu wśród Greków po to, by właśnie Greków nauczać? 7:36 Cóż znaczą wypowiedziane przez Niego słowa: Wy będziecie Mnie szukać, ale Mnie nie znajdziecie, tam zaś, gdzie Ja później będę przebywal, wy wejść nie możecie? 7:37 A w ostatnim, najuroczystszym dniu święta Jezus stojąc wołał bardzo donośnym głosem: Kto odczuwa pragnienie, a wierzy we Mnie, niech przyjdzie do Mnie i niech pije. 7:38 Wowczas sprawdzą się na nim słowa Pisma: Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza. 7:39 Mówiąc to myślał o Duchu, którego mieli otrzymać wszyscy wierzący w Niego. Dotychczas bowiem Duch nie był dany, ponie-waż sam Jezus nie został jeszcze uwielbion. 7:40 A wtedy wśród tłumów, które Go słuchaly, odezwały się głosy: Oto prawdziwy prorok. 7:41 Inni mówili: To jest Mesjasz! A jeszcze inni pytali: Ale czyż Mesjasz mial przyjśc z Galilei? 7:42 Czyż Pismo nie mówi, że Mesjasz ma przyjść z miasta Betlejem, z pokolenia Dawidowego? 7:43 I doszło do rozdwojenia w tłumie z Jego powodu. 7:44 Niektórzy chcieli Go nawet pojmać, ale nikt nie miał odwagi podnieść na Niego ręki. 7:45 Kiedy zaś strażnicy wrócili do kapłanów i faryzeuszów, wtedy zapytano ich: Dlaczego nie pojmaliście Go? 7:46 A strażnicy odpowiedzieli: Nikt i nigdy nie przemawiał tak, jak przemawia ten człowiek. 7:47 Zapytali ich tedy faryzeusze: Czyż i wy daliście się oszukać? 7:48 Czy uwierzył w Niego ktokolwiek spośród starszych ludu lub faryzeuszy? 7:49 Ten tłum zaś nie zna Prawa i jest przeklęty. 7:50 I wtedy odezwał się jeden spośrod nich, imieniem Nikodem, ten, który przedtem przyszedł do Niego: 7:51 Czy nasze Prawo może potępiać jakiegokolwiek człowieka, nim jeszcze przesłucha go i zbada jego czyny? 7:52 A oni zapytali go: Czy ty też jesteś z Galilei? Przypomnij sobie, zastanów się: przecież żaden prorok nie pochodzi z Galilei. 7:53 I rozeszli się wszyscy do swoich domów. 8:1 A Jezus udał się na Górę Oliwną, 8:2 lecz wczesnym rankiem dnia następnego znów przybył do świątyni. Kiedy zaś cały lud zgromadził się wokół Niego, wtedy On usiadłszy począł nauczać. 8:3 A uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego niewiastę, którą pochwycili na cudzołóstwie. Gdy znalazła się pośrodku zebranych, powiedzieli do Niego:

8:4 Nauczycielu, tę oto niewiastę dopiero co pochwyciliśmy na cudzołóstwie. 8:5 Według Prawa Mojżeszowego powinniśmy ją ukamienować. A Ty co na to powiesz? 8:6 Mówiąc to przygotowali nań zasadzkę, żeby mieć następnie o co Go oskarżyć. Tymczasem Jezus pochyliwszy się pisał coś palcem na ziemi. 8:7 A gdy oni w dalszym ciągu natarczywie pytali, podniósł się i rzekł do nich: Ten z was, który jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem. 8:8 Potem pochylił się ponownie i dalej pisał. 8:9 A oni, usłyszawszy te słowa, poczęli odchodzić jeden za drugim, zaczynając od starszych. Pozostał tylko sam Jezus i kobieta stojąca pośrodku. 8:10 Wówczas Jezus podniósłszy się rzekł do niej: Niewiasto, gdzież oni są? Nikt więc cię nie potępił? 8:11 A ona odrzekła: Nikt, Panie! Tedy rzekł do niej Jezus: I Ja również nie potępiam cię. Idź i od tej chwili już nie grzesz! 8:12 Potem znów do nich przemówił Jezus w te słowa: Ja jestem światłem dla świata. Kto idzie za Mną, nigdy nie będzie chodził w ciemnościach, lecz będzie miał światło życia. 8:13 Powiedzieli tedy do Niego faryzeusze: Ponieważ Ty sam świadczysz o sobie, Twoje świadectwo nie jest prawdziwe. 8:14 Na to rzekł do nich Jezus: Nawet jeżeli sam świadczę o sobie, moje świadectwo jest prawdziwe, gdyż wiem, skąd przyszedłem i dokąd idę. A wy nie wiecie, ani skąd przyszedłem, ani dokąd idę. 8:15 Wy osądzacie wszystko tylko po ludzku. Ja zaś nie sądzę nikogo. 8:16 A jeśli nawet będę sądził, to sąd mój będzie prawdziwy, ponieważ nie jestem sam; jest ze Mną Ten, który Mnie posłał. 8:17 Przecież i wasze Prawo mówi, że świadectwo dwu osób jest prawdziwe. 8:18 Otóż Ja sam wydaję [wprawdzie] świadectwo o sobie, lecz świadczy o Mnie także Ojciec mój, który Mnie posłał. 8:19 Zapytali Go tedy: Gdzież jest Twój Ojciec? A Jezus odrzekł: Wy nie znacie ani Mnie, ani Ojca mego. Gdybyście znali Mnie, znalibyście również i Ojca mego. 8:20 Słowa te wypowiedział, gdy znajdował się przy skarbcu, gdzie nauczał, w świątyni. Nikt Go jednak nie pojmał, bo jeszcze nie nadeszła Jego godzina. 8:21 A kiedy indziej powiedział do nich: Ja już odchodzę. Wy będziecie Mnie szukać i pomrzecie w waszym grzechu. Nie możecie pójść tam, gdzie Ja idę. 8:22 Wtedy powiedzieli Żydzi: Czyżby miał pozbawić się życia, skoro mówi: Nie możecie pójść tam, gdzie Ja idę? 8:23 A On rzekł do nich: Wy jesteście z nizin ziemi, a Ja jestem z wysoka. Wy jesteście z tego świata, a Ja nie jestem z tego świata. 8:24 Już wam powiedziałem, że pomrzecie w waszych grzechach. Jeszcze raz mówię: jeżeli nie uwierzycie, że to Ja jestem, pomrzecie w waszych grzechach. 8:25 Wtedy zapytali Go: Kim Ty jesteś? A Jezus na to: Po cóż Ja w ogóle do was mówię? 8:26 Mam, co prawda, wiele jeszcze do powiedzenia o was i do potępienia w was, lecz Ten, który Mnie posłał, jest samą Prawdą, a Ja przekazuję światu jedynie to, co otrzymałem od Niego. 8:27 Ale oni nawet nie domyślili się, że mówił o Ojcu. 8:28 Powiedział tedy do nich Jezus: Kiedy już wywyższycie Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że to Ja jestem; że Ja nic nie czynię sam z siebie i że mówię to, czego Mnie nauczył Ojciec. 8:29 A Ten, który Mnie posłał, jest ze Mną: nie pozostawił Mnie samego, bo Ja czynię zawsze to, co Jemu się podoba. 8:30 Kiedy tak przemawiał, wielu uwierzyło w Niego. 8:31 Powiedział tedy Jezus do tych Żydów, którzy weń uwierzyli: Jeżeli wytrwacie w mojej nauce, okażecie się prawdziwie moimi uczniami 8:32 i poznacie prawdę, a prawda was wyswobodzi. 8:33 A oni odpowiedzieli Mu: Jesteśmy potomkami Abrahama i nigdy nie pozostawaliśmy w niczyjej niewoli. Jakże więc możesz mówić, że odzyskamy wolność? 8:34 Rzekł tedy do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę mówię wam, że każdy, kto dopuszcza się grzechu, jest niewolnikiem grzechu. 8:35 Otóż niewolnik nie zawsze przebywa w domu, a syn pozostaje w nim zawsze. 8:36 Jeżeli więc Syn obdarzy was wolnością, wówczas będziecie rzeczywiście wolni. 8:37 Wiem, że jesteście potomkami Abrahama, ale usiłujecie Mnie zgładzić, ponieważ nie chcecie przyjąć mojej nauki. 8:38 Ja głoszę to, co widziałem u mego Ojca, a wy czynicie to, co słyszeliście od waszego ojca. 8:39 Odpowiedzieli Mu na to: Naszym ojcem jest Abraham. A Jezus rzekł: Gdybyście byli synami Abrahama, to wypełnialibyście to, co nakazuje Abraham.

8:40 A wy usiłujecie Mnie zgładzić dlatego, że powiedziałem wam prawdę, którą usłyszałem od Boga. Tak Abraham nie postępował. 8:41 Dopuszczacie się czynów [nie Abrahama, lecz] ojca waszego. Wówczas oni odpowiedzieli: Nie jesteśmy synami nieprawego łoża. Naszym jedynym Ojcem jest Bóg. 8:42 Rzekł tedy do nich Jezus: Gdyby Bóg był rzeczywiście waszym Ojcem, to i Mnie darzylibyście miłością, gdyż Ja od Boga wyszedłem i przyszedłem [na świat). Nie wyszedłem sam od siebie, lecz to On Mnie posłał. 8:43 A czemuż to nie rozumiecie tego, co do was mówię? Bo nie jesteście w stanie słuchać słów moich. 8:44 Waszym ojcem jest sam diabeł, a wy pragniecie spełniać wszystkie jego życzenia. Był on od samego początku mordercą i nigdy nie trwał w prawdzie, gdyż prawdy w ogóle w nim nie ma. Kiedy zaś kłamie, kłamie sam z siebie, bo jest kłamcą i [co więcej) ojcem kłamstwa. 8:45 Ponieważ zaś Ja mówię, wy nie chcecie Mi wierzyć. Lecz kto z was może Mi udowodnić grzech? 8:46 Jeżeli mówię prawdę, to czemu Mi nie wierzycie? 8:47 Kto pochodzi od Boga, słucha słów Bożych. Wy zaś dlatego Mnie nie słuchacie, że nie jesteście z Boga. 8:48 Wtedy powiedzieli Żydzi: Czyż nie mamy racji twierdząc, że jesteś Samarytaninem i że opętał Cię zły duch? 8:49 A Jezus odrzekł: Ja nie jestem opętany; Ja tylko oddaję cześć Ojcu memu i za to wy Mnie znieważacie. 8:50 Ja nie szukam własnej chwały, jest jednak ktoś, kto szuka jej [dla Mnie] i o niej wyrokuje. 8:51 Zaprawdę, zaprawdę mówię wam: Kto będzie zachowywał moją naukę, nigdy nie umrze. 8:52 Wtedy powiedzieli do Niego Żydzi: Teraz wiemy już na pewno, że jesteś opętany. Przecież i Abraham umarł, i prorocy pomarli, a Ty mówisz: Kto będzie zachowywał moją naukę, nigdy nie umrze. 8:53 Czy uważasz się za większego od ojca naszego, Abrahama? A przecież i on umarł, i prorocy pomarli. Za kogóż Ty się uważasz? 8:54 Odpowiedział Jezus: Gdybym Ja sam szukał własnej chwały, moja chwała byłaby niczym. Lecz jest Ojciec mój i On to właśnie troszczy się o moją chwałę. Wy mówicie, co prawda, że jest On waszym Bogiem. 8:55 Ale wy wcale Go nie znacie. Natomiast Ja znam Go i gdybym powiedział, że Go nie znam, byłbym podobnym do was kłamcą. Lecz Ja właśnie znam Go i zachowuję Jego słowa. 8:56 Wasz ojciec Abraham uradował się tym, że ujrzał mój dzień: ujrzał go i uradował się. 8:57 Na to rzekli do Niego Żydzi: Przecież Ty nie masz nawet pięćdziesięciu lat, a mówisz, że widziałeś Abrahama? 8:58 Odpowiedział im Jezus: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, nim jeszcze pojawił się Abraham, Ja już byłem. 8:59 Na to oni porwali za kamienie, aby rzucić w Niego, lecz Jezus znikł im sprzed oczu i wyszedł ze świątyni. 9:1 Przechodząc kiedyś ujrzał Jezus pewnego człowieka, który był niewidomy od urodzenia. 9:2 Uczniowie zapytali tedy Jezusa: Nauczycielu, dlaczego ten człowiek urodził się niewidomy: Czy to on sam dopuścił się jakiegoś grzechu, czy może jego rodzice? 9:3 A Jezus odpowiedział: Nie chodzi tu o grzech ani jego, ani jego rodziców; stało się zaś tak, aby przez niego objawiły się sprawy Boże. 9:4 Dopóki jest jeszcze dzień, wszyscy winniśmy dopełniać dzieła Tego, który Mnie posłał. Nadchodzi jednak noc i nikt nie będzie już mógł niczego dokonać. 9:5 Dopóki przebywam na świecie, jestem światłością świata. 9:6 Gdy skończył mówić, splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i pomazał nim oczy niewidomego. 9:7 A potem rzekł do niego: Idź i obmyj się w sadzawce Siloe – nazwa ta oznacza “Posłany". On odszedł, obmył się i wrócił widząc. 9:8 Sąsiedzi zaś i wszyscy, którzy widywali go przedtem jako żebraka pytali: Czyż nie jest to ten człowiek, który siedzi i żebrze? 9:9 Jedni odpowiadali wówczas: Tak, to on – a inni zaprzeczali mówiąc: Nie, on jest tylko do tamtego podobny. On sam zaś oświadczył: Tak, to ja jestem. 9:10 Zapytali go więc: Jakże otwarły ci się oczy? 9:11 A on odpowiedział: Pewien człowiek, imieniem Jezus, uczynił błoto, pomazał moje oczy i rzekł do mnie: Idź co sadzawki Siloe i obmyj się. Poszedłem więc, obmyłem się i widzę. 9:12 Zapytali go tedy: Gdzież On jest? Odpowiedział: Nie wiem. 9:13 Zaprowadzili zatem tego człowieka, jeszcze do niedawna niewidomego, do faryzeuszy. 9:14 Tego zaś dnia, w którym Jezus uczynił błoto i otworzył mu oczy, był szabat. 9:15 Zapytali go więc faryzeusze, w jaki sposób odzyskał wzrok. A on odpowiedział: Pomazał mi oczy błotem, a ja obmyłem się i widzę.

9:16 Wtedy niektórzy spośród faryzeuszy powiedzieli: Ten człowiek nie jest od Boga, bo nie zachowuje szabatu. A inni, pytali: Lecz jak wobec tego, jeśli jest grzesznikiem, może czynić takie znaki? I doszło między nimi do rozdwojenia. 9:17 Zapytali tedy jeszcze raz niewidomego: A ty sam co sądzisz o Nim? Przecież ci wzrok przywrócił. I odpowiedział im: To prorok. 9:18 Lecz Żydzi nie uwierzyli, że on kiedykolwiek był niewidomym i że wzrok odzyskał. Wezwali więc rodziców człowieka, który przejrzał, 9:19 i pytali ich: Czy to wasz syn ten człowiek, o którym mówicie, że był niewidomym od urodzenia? Cóż się więc stało, że teraz widzi? 9:20 A rodzice odpowiedzieli tak: Wiemy, że to nasz syn i że urodził się niewidomym, 9:21 lecz nie wiemy, jak się to stało, że teraz widzi, i kto mu wzrok przywrócił. Jego samego zapytajcie; ma przecież swoje lata, niech mówi za siebie. 9:22 Taką odpowiedź dali rodzice, ponieważ bali się Żydów. Żydzi bowiem już zadecydowali, że jeśliby ktoś uznawał Jezusa za Mesjasza, zostanie wyłączony z synagogi. 9:23 Dlatego to powiedzieli jego rodzice: Ma swoje lata, jego samego zapytajcie! 9:24 Ponownie tedy zawołali tego człowieka, który był niewidomy, i powiedzieli doń: Oddaj chwałę Bogu; wiemy bowiem dobrze, że ten człowiek jest grzesznikiem. 9:25 Lecz on odpowiedział: Nie wiem, czy jest grzesznikiem. Wiem tylko, że byłem niewidomy, a teraz widzę. 9:26 Zapytali go tedy: A cóż On ci uczynił? W jaki sposób przywrócił ci wzrok? 9:27 I odpowiedział im: Przecież już wam mówiłem, ale nie chcieliście mnie słuchać. Dlaczego zamierzacie mnie znów przesłuchiwać? Czy wy również chcecie zostać Jego uczniami? 9:28 W odpowiedzi na to obrzucili go obelgami wołając: Ty bądź sobie Jego uczniem. My jesteśmy uczniami Mojżesza. 9:29 My wiemy również, że do Mojżesza przemawiał sam Bóg, nie wiemy natomiast, skąd On pochodzi. 9:30 Na to rzekł do nich ów człowiek: To dziwne, że wy nie wiecie, skąd On pochodzi. A jednak to On właśnie przywrócił mi wzrok. 9:31 Wiadomo przecież, że Bóg wysłuchuje nie grzeszników, lecz tych, którzy oddają Bogu cześć i pełnią Jego wolę. 9:32 Nigdy nie słyszał nikt, żeby można było przywrócić wzrok człowiekowi niewidomemu od urodzenia. 9:33 I ten człowiek również, gdyby nie był od Boga, niczego nie mógłby dokonać. 9:34 Odpowiadając zawołali do niego: Przyszedłeś na świat cały w grzechach, a masz odwagę nas pouczać? I wypędzili go. 9:35 Gdy Jezus usłyszał, że go wypędzili, zapytał go przy najbliższym spotkaniu: Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego? 9:36 A on odpowiadając rzekł: Któż to jest, Panie, żebym w Niego uwierzył? 9:37 A Jezus na to: Jest Nim Ten, którego widzisz i który rozmawia teraz z tobą. 9:38 Wtedy on odpowiedział: Wierzę, Panie – i oddał Mu pokłon. 9:39 Rzekł tedy Jezus: Przyszedłem na świat po to, aby dokonać sądu; aby ci, którzy nie widzą, wzrok odzyskali, i aby ci, którzy widzą, stali się niewidomymi. 9:40 Wtedy niektórzy spośród obecnych tam faryzeuszy zapytali: Czyż i my jesteśmy niewidomi? 9:41 A Jezus na to: Gdybyście byli niewidomi, nie mielibyście grzechu. Ponieważ jednak mówicie: Widzimy – wobec tego ciąży na was grzech. 10:1 Zaprawdę, zaprawdę mówię wam: Jeśli ktoś nie wchodzi do owczarni przez bramę, ale wdziera się inną drogą, jest złodziejem i rozbójnikiem. 10:2 Lecz ten, kto wchodzi przez bramę, jest pasterzem owiec. 10:3 Stróż otwiera mu drzwi, a owce słuchają jego głosu. On zaś woła je po imieniu i wyprowadza [z owczarni]. 10:4 Kiedy zaś wyprowadzi już wszystkie, idzie przed nimi, a owce śpieszą za nim, ponieważ znają jego głos. 10:5 Nigdy natomiast nie pójdą za obcym, przeciwnie, będą odeń uciekać, bo nie znają głosu obcych. 10:6 Mówił im to Jezus jako przypowieść. Ale oni nie zrozumieli tego, co do nich mówił. 10:7 Dlatego dodał Jezus: Zaprawdę, zaprawdę mówię wam: Ja jestem bramą, która prowadzi do owiec. 10:8 Wszyscy, którzy tu weszli przede Mną, są złodziejami i rozbójnikami, i dlatego owce ich nie posłuchały. 10:9 Ja jestem bramą. Jeśli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony: wejdzie i wyjdzie, i znajdzie pożywienie. 10:10 Złodziej zaś przychodzi tylko po to, by kraść, zabijać i niszczyć. A Ja przyszedłem po to, aby owce miały życie i by miały je w obfitości.

10:11 Ja jestem Dobrym Pasterzem. Dobry Pasterz oddaje swoje życie za owce. 10:12 A najemnik, ten, który nie jest pasterzem i do którego nie należą owce, gdy zobaczy zbliżającego się wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk je porywa i rozprasza. 10:13 Robi tak dlatego, że jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach. 10:14 Ja jestem Dobrym Pasterzem; znam moje owce i one Mnie znają, 10:15 podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce. 10:16 Lecz mam także owce inne, nie znajdujące się w tej owczarni. I te muszę sprowadzić ku sobie, by słuchały mojego głosu i by nastała jedna owczarnia i jeden pasterz. 10:17 Ojciec zaś miłuje Mnie dlatego, że Ja oddaję swoje życie, aby je później znów odzyskać. 10:18 Nikt Mi go nie zabiera, lecz Ja sam dobrowolnie je oddaję, gdyż jest w mej mocy oddać je i potem znów odzyskać. Taki bowiem nakaz otrzymałem od mego Ojca. 10:19 Znów tedy doszło do rozdwojenia między Żydami, właśnie z powodu tych słów. 10:20 Wielu spośród nich zaczęło mówić: Zły duch Go opętał i odchodzi od zmysłów. Czemu Go jeszcze słuchacie? 10:21 Na to inni mówili: Opętany tak nie może mówić! Czyż zły duch może przywracać wzrok niewidomym? 10:22 A w Jerozolimie obchodzono wtedy uroczystość Poświęcenia Świątyni. Była zima. 10:23 Jezus przechadzał się wewnątrz świątyni w portyku Salomona. 10:24 Zebrali się tedy wokół Niego Żydzi i zapytali Go: Jak długo jeszcze będziesz nas utrzymywał w niepewności? Jeżeli jesteś Mesjaszem, powiedz nam to otwarcie. 10:25 Odpowiedział im Jezus: Już wam to powiedziałem, ale wy nie wierzycie. Dzieła, których dokonuję w imię Ojca mego, świadczą o Mnie. 10:26 Wy Mi jednak nie wierzycie, bo nie należycie do moich owiec. 10:27 Moje owce słuchają mojego głosu. Ja je znam i one idą za Mną. 10:28 Ja daję im życie wieczne; dlatego nigdy nie zginą i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. 10:29 Ojciec mój, Ten, który Mi je dał, większy jest od wszystkich. Nikt też nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca. 10:30 Ja zaś i Ojciec stanowimy jedno. 10:31 Wtedy Żydzi znów chwycili za kamienie, aby Go ukamienować. 10:32 A Jezus rzekł do nich: Dokonałem wobec was wielu dobrych czynów mocą pochodzącą od Ojca. Za któryż z tych czynów chcecie Mnie ukamienować? 10:33 Odpowiedzieli Mu Żydzi: Nie chcemy Cię kamienować za żaden dobry czyn, lecz za bluźnierstwo; za to, że będąc człowiekiem, uważasz się za Boga. 10:34 Zapytał ich tedy Jezus: A czyż w waszym Piśmie nie znajdują się słowa: Powiedziałem: bogami jesteście? 10:35 Jeżeli więc Pismo nazywa bogami tych, do których zostało skierowane słowo Boże – a przecież słów Pisma nie można podważać – 10:36 to dlaczego mówicie, że bluźni Ten, który powiedział: Jestem Synem Bożym, skoro został On poświęcony i posłany przez Ojca? 10:37 Jeżeli nie dokonuję dzieł mego Ojca, to Mi nie wierzcie. 10:38 Jeżeli jednak wypełniam dzieła Ojca, to choćbyście nie wierzyli Mnie, powinniście wierzyć moim dziełom, żebyście mogli poznać i zrozumieć, że Ojciec jest we Mnie, a Ja w Ojcu. 10:39 Znów usiłowali Go pojmać, lecz On uszedł z ich rąk. 10:40 Ponownie udał się poza Jordan, na miejsce, gdzie Jan udzielał kiedyś chrztu, i tam pozostał przez jakiś czas. 10:41 Wielu przybywało do Niego, mówiąc, że Jan nie uczynił co prawda żadnego znaku, ale że było prawdą wszystko, co Jan o Nim powiedział: 10:42 Wielu też uwierzyło tam w Niego. 11:1 Był chory pewien człowiek, imieniem Łazarz, mieszkający w Betanii razem z Marią i jej siostrą Martą. 11:2 To właśnie ta Maria namaściła Pana olejkiem i swoimi włosami otarła Jego nogi. Chory Łazarz był jej bratem. 11:3 Otóż obie siostry kazały powiedzieć Jemu: Panie, zachorował ten, którego Ty kochasz. 11:4 Lecz Jezus usłyszawszy to powiedział: Ta choroba nie grozi śmiercią, ale przyczynia się do powiększenia chwały Bożej, aby dzięki niej Syn Boży zyskał większą chwałę. 11:5 Jezus kochał Martę i jej siostrę oraz Łazarza. 11:6 Jednakże choć dowiedział się o jego chorobie, jeszcze przez dwa dni nie wyruszył z miejsca. 11:7 Dopiero potem powiedział do swoich uczniów: Chodźmy znów do Judei. 11:8 Rzekli na to uczniowie: Nauczycielu, dopiero co Żydzi usiłowali Cię ukamienować i znów chcesz tam iść?

11:9 Lecz Jezus odpowiedział: Czyż dzień nie składa się z dwunastu godzin? Jeśli ktoś porusza się za dnia, nie upadnie, ponieważ widzi światło tego świata. 11:10 Lecz jeśli ktoś chodzi nocą, potknie się, ponieważ brak mu światła. 11:11 Powiedziawszy to dodał za chwilę: Nasz przyjaciel Łazarz zasnął, lecz idę, żeby go obudzić. 11:12 Rzekli tedy do Niego uczniowie: Panie, jeżeli zasnął, to wyzdrowieje. 11:13 Jezus mówił jednak o śmierci, a oni sądzili, że ma na myśli zwykły sen. 11:14 Wtedy Jezus powiedział im już wprost: Łazarz umarł. 11:15 Ja jednak cieszę się, że Mnie tam nie było. Chodzi bowiem o was, żebyście mogli uwierzyć. Idźmy teraz do niego. 11:16 A Tomasz, zwany inaczej Didymos, rzekł do współuczniów: Chodźmy także i my, żeby razem z Nim umrzeć. 11:17 Kiedy zaś przybył Jezus na miejsce, Łazarz już od czterech dni znajdował się w grobie. 11:18 Betania była oddalona od Jerozolimy około piętnastu stadiów. 11:19 Wielu Żydów przybyło jeszcze przedtem do Marty i Marii, żeby im współczuć z powodu śmierci brata. 11:20 Gdy zaś Marta dowiedziała się, że nadchodzi także Jezus, wybiegła Mu na spotkanie. A Maria pozostała w domu. 11:21 Rzekła tedy Marta do Jezusa: Panie, gdybyś tu był, nie umarłby mój brat. 11:22 Wiem jednak i teraz, że Bóg sprawi wszystko, o co tylko Go poprosisz. 11:23 Rzekł do niej Jezus: Twój brat zmartwychwstanie. 11:24 Odpowiedziała Marta: Wiem, że zmartwychwstanie, [ale dopiero] podczas zmartwychwstania w dniu ostatecznym. 11:25 Rzekł na to Jezus: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Jeśli ktoś we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. 11:26 Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nigdy nie umrze. Czy wierzysz w to? 11:27 Odpowiedziała Mu: Tak, Panie, wierzę, że jesteś Mesjaszem, Synem Bożym, który przyszedł na świat. 11:28 Powiedziawszy to, odeszła i zawołała po kryjomu swoją siostrę mówiąc: Nauczyciel jest i wzywa ciebie. 11:29 Gdy tylko Maria usłyszała to, wstała i szybko udała się do Niego. 11:30 Tymczasem Jezus nie przybył jeszcze do wsi, lecz ciągle pozostawał tam, gdzie Marta wyszła Mu na spotkanie. 11:31 A Żydzi, którzy znajdowali się w domu i pocieszali Marię, zobaczywszy, że podniosła się szybko i wyszła, pospieszyli za nią, przekonani, że idzie do grobu, aby tam płakać. 11:32 Maria zaś, gdy przybyła na miejsce, gdzie znajdował się Jezus, i gdy zobaczyła Go, upadła Mu do nóg i powiedziała: Panie, gdybyś tu był, nie umarłby mój brat. 11:33 Zobaczywszy tedy Jezus, jak płakała ona i Żydzi, którzy razem z nią przyszli, wzruszył się bardzo i rozrzewniony zapytał: Gdzieście go położyli? 11:34 A oni odpowiedzieli: Panie, chodź i zobacz. 11:35 I zapłakał Jezus. 11:36 Wtedy rzekli Żydzi: Patrzcie, jak On go miłował! 11:37 A niektórzy spośród nich zaczęli pytać: Czyż On, skoro przywrócił wzrok niewidomemu, nie mógł również sprawić, by ten nie umarł? 11:38 Jezus zaś, ponownie wzruszony do głębi, przyszedł do grobu, który miał kształt jaskini zamkniętej od zewnątrz kamieniem. 11:39 I powiedział: Odsuńcie ten kamień. A siostra zmarłego, Marta, rzekła do Niego: Panie, już cuchnie. Cztery dni znajduje się w grobie. 11:40 Na to rzekł Jezus: Czyż nie powiedziałem ci, że jeśli będziesz wierzyć, ujrzysz chwałę Bożą? Wtedy usunięto kamień. 11:41 Jezus wzniósł oczy ku górze i tak się modlił: Ojcze, dziękuję Ci, żeś Mnie wysłuchał. 11:42 Wiedziałem, że zawsze Mnie wysłuchujesz. Powiedziałem to jednak ze względu na zebranych tu ludzi, aby uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał. 11:43 A gdy to powiedział, zawołał donośnym głosem: Łazarzu, wyjdź z grobu! 11:44 I wyszedł zmarły, mając ręce i nogi obwiązane opaskami, a twarz zawiniętą w chustę. Rozkazał tedy Jezus: Uwolnijcie go z więzów i pozwólcie mu chodzić. 11:45 Wówczas wielu Żydów przybyłych do Marii, na widok tego, czego dokonał Jezus, uwierzyło w Niego. 11:46 A niektórzy z nich poszli do faryzeuszy i opowiedzieli im o wszystkim, co uczynił Jezus. 11:47 Wtedy arcykapłani i faryzeusze zwołali Najwyższą Radę i pytali: Co mamy robić, bo przecież ten człowiek czyni wiele znaków? 11:48 Jeżeli Go pozostawimy w spokoju, to w końcu wszyscy w Niego uwierzą, a wtedy przyjdą Rzymianie i zniszczą nie tylko nasze święte miejsce, lecz także cały naród.

11:49 Wówczas to jeden z nich, imieniem Kajfasz, pełniący w owym roku funkcję najwyższego kapłana, rzekł do nich: Wy nic nie rozumiecie i nie pomyśleliście o tym, 11:50 że lepiej będzie, ażeby jeden człowiek umarł za lud, niżby miał zginąć cały naród. 11:51 Nie powiedział jednak tego sam od siebie, ale będąc najwyższym kapłanem w owym roku [mimo woli] wygłosił proroctwo, zgodnie z którym Jezus miał umrzeć za naród, 11:52 i więcej: nie tylko za naród, lecz i po to, aby wszystkie rozproszone dzieci Boże znów zgromadzić w jedno. 11:53 Jeszcze tego samego dnia zapadła więc decyzja, żeby Go zgładzić. 11:54 Od tego czasu Jezus nie pokazywał się już publicznie wśród Żydów, lecz oddalił się stamtąd w okolice pustynne, do miasteczka zwanego Efraim, i tam przebywał ze swymi uczniami. 11:55 Zbliżało się zaś święto Paschy żydowskiej i wielu udawało się stamtąd przed Paschą do Jerozolimy, żeby się oczyścić. 11:56 Zaczęli więc poszukiwać Jezusa, a kiedy przyszli do świątyni, pytali jedni drugich: Jak wam się wydaje: Czyżby nie przyszedł tu na święto? 11:57 Arcykapłani zaś i faryzeusze zarządzili, ażeby każdy, kto tylko wiedziałby o miejscu Jego pobytu, doniósł o tym, aby można było Go pojmać. 12:1 Na sześć dni przed Paschą Jezus przybył do Betanii, gdzie mieszkał wskrzeszony przez Niego Łazarz. 12:2 Urządzono tam dla Jezusa ucztę. Marta posługiwała, a przy stole zasiadł z Nim między innymi także Łazarz. 12:3 A Maria wzięła funt prawdziwego, cennego olejku nardowego i namaściła Jezusowi nogi, po czym otarła je swoimi włosami. Cały dom napełnił się zapachem olejku. 12:4 Wtedy Judasz Iskariota, jeden spośród Jego uczniów, ten, który miał Go zdradzić, powiedział: 12:5 Dlaczego nie sprzedano raczej tego olejku za trzysta denarów, by uzyskane w ten sposób pieniądze rozdać ubogim? 12:6 A mówił to nie dlatego, iż rzeczywiście troszczył się tak bardzo o biednych, lecz dlatego, że był złodziejem i mając pod opieką trzos, zabierał zeń to, co tam wkładano. 12:7 Jezus zaś odpowiedział: Zostaw ją w spokoju! Zachowała bowiem to na dzień mojego pogrzebu. 12:8 Ubogich i tak zawsze będziecie mieć u siebie, a Mnie nie zawsze. 12:9 A gdy już bardzo wielu Żydów dowiedziało się, że jest tam, przybyli gromadnie – nie tylko zresztą ze względu na Jezusa, lecz także dlatego, żeby zobaczyć Łazarza, którego wskrzesił z martwych. 12:10 Arcykapłani postanowili zatem zgładzić również Łazarza. 12:11 Wielu bowiem właśnie z jego powodu odeszło od Żydów i uwierzyło w Jezusa. 12:12 Dnia następnego zaś ludzie, którzy wielkim tłumem przybyli na święto, usłyszawszy, że Jezus zbliża się do Jerozolimy, 12:13 pobrali gałązki palmowe i wybiegli Mu naprzeciw wołając: Hosanna, błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie, oraz: Oto Król izraelski! 12:14 A kiedy Jezus znalazł osiołka, dosiadł go, zgodnie z tym, co napisane: 12:15 Nie bój się, Córo Syjonu! Oto zbliża sig ku tobie twój Król, siedząc na oślęciu. 12:16 Z początku uczniowie Jego nie rozumieli tego wołania, lecz kiedy już Jezus został uwielbiony, wtedy przypominali sobie, że to do Niego odnosiły się te słowa i to, co Mu uczyniono. 12:17 Tak więc dawała świadectwo ta rzesza, która była z Nim wtedy, kiedy wywołał z grobu i zmartwychwskrzeszał Łazarza. 12:18 Ludzie właśnie dlatego wyszli Mu na spotkanie, że dowiedzieli się o cudzie, który uczynił. 12:19 A faryzeusze mówili jeden do drugiego: Patrzcie, niepotrzebnie się trudzicie! Cały świat idzie za Nim. 12:20 Wśród tych zaś, którzy przybyli, aby w czasie święta złożyć hołd Bogu, znajdowało się także trochę Greków. 12:21 Oni to przyszli do Filipa, który pochodził z Betsaidy Galilejskiej, i prosili go mówiąc: Panie, chcielibyśmy zobaczyć Jezusa. 12:22 Poszedł tedy Filip i powiedział to Andrzejowi, a potem obaj, Andrzej i Filip, donieśli o tym Jezusowi. 12:23 A Jezus kazał dać im taką odpowiedź: Nadeszła już godzina, aby Syn Człowieczy został uwielbiony. 12:24 Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy, padłszy na ziemię, nie obumrze, pozostanie samo tylko ziarnem, jeżeli zaś obumrze, przyniesie plon obfity. 12:25 Kto miłuje swoje życie, straci je, kto zaś nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. 12:26 Ktokolwiek chce Mi służyć, niech pójdzie za Mną, a tam, gdzie Ja jestem, wszędzie jest także sługa mój. Każdego, kto Mnie służy, uczci Ojciec mój. 12:27 A moja dusza jest teraz bardzo udręczona i nie wiem, co mam powiedzieć: Ojcze, wybaw Mnie od tej godziny? Lecz Ja przecież przyszedłem właśnie na tę godzinę.

12:28 Ojcze, okaż cześć swojemu Imieniu. W tym momencie rozległ się głos z nieba: Już obdarzyłem je czcią i uczczę je jeszcze bardziej. 12:29 A gdy zebrany tam tłum usłyszał te słowa, zawołał: Zagrzmiało! A inni mówili: Anioł przemówił do Niego. 12:30 Na to rzekł Jezus: Głos ten rozbrzmiewa nie ze względu na Mnie, lecz ze względu na was. 12:31 Sąd odbywa się teraz nad tym światem i władca tego świata musi pójść precz. 12:32 Ja zaś, gdy zostanę wywyższony ponad ziemię, wszystkich pociągnę ku sobie. 12:33 Mówiąc to chciał wyjaśnić, jaką śmiercią miał umrzeć. 12:34 A cały tłum zawołał na to: Wiadomo nam z Prawa, że Mesjasz nigdy nie przestanie istnieć. Jakże więc Ty możesz mówić, że potrzeba, aby Syn Człowieczy był wywyższony? Któż to jest ten Syn Człowieczy? 12:35 odpowiedział im tedy Jezus: Już tylko przez krótki czas będzie wśród was światłość. Zmierzajcie do celu, jak długo macie światło, aby was nie zaskoczyły ciemności. Ten bowiem, kto porusza się w ciemności, nie wie, dokąd zmierza. 12:36 Dopóki korzystacie ze światła, wierzcie w światłość, abyście byli dziećmi światłości. Powiedziawszy to Jezus odszedł i ukrył się przed nimi. 12:37 Jednakże choć dokonał na ich oczach tak wielu znaków, nie uwierzyli w Niego. 12:38 W ten sposób spełniły się słowa proroka Izajasza, który pytał: Panie, któż uwierzy naszemu głosowi? A prawica Pańska komuż została objawiona? 12:39 Nie mogli też dojść do wiary, bo oto jakie są dalsze słowa Izajasza: 12:40 Zaślepił ich oczy i zatwardził serce, żeby oczyma nie widzieli, a sercem nie poznali i nie nawrócili się, iżbym mógł ich uzdrowić. 12:41 Tak to mówił Izajasz. Ujrzał chwałę Jego i o Nim mówił. 12:42 Lecz uwierzyło w Niego wielu, nawet spośród przywódców ludu, jednak z obawy przed faryzeuszami nie przyznali się do tego, żeby ich nie wyłączono z synagogi. 12:43 Umiłowali bowiem chwałę ludzką bardziej niż Bożą. 12:44 A Jezus tak począł nawoływać: Kto wierzy we Mnie, nie we Mnie wierzy, lecz w Tego, który Mnie posłał. 12:45 Kto zaś Mnie widzi, widzi Tego, który Mnie posłał. 12:46 Ja przyszedłem na świat jako światłość, aby każdy, kto we Mnie wierzy, nie pozostawał w ciemności. 12:47 Jeżeli zaś posłyszy o mojej nauce, lecz nie będzie jej zachowywał, Ja nie będę go sądził. Nie przyszedłem bowiem po to, aby świat sądzić, lecz aby go zbawić. 12:48 Kto zaś Mną gardzi i nie przyjmuje słów moich, ten już ma swego sędziego: słowo, które wam przekazałem, ono będzie go sądzić w dniu ostatecznym. 12:49 Ja bowiem nie mówiłem niczego od siebie samego. To Ten, który Mnie posłał, Ojciec, On przekazał Mi wszystko, co mam powiedzieć wam i obwieścić. 12:50 Ja zaś wiem, że Jego przykazanie jest życiem wiecznym, a to, co sam mówię, mówię tak, jak Mi nakazał Ojciec. 13:1 Zbliżało się święto Paschy. Jezus wiedział, że nadeszła już godzina Jego przejścia z tego świata do Ojca. Zawsze miłował tych, którzy zostali w świecie, i pragnął miłować ich do samego końca. 13:2 A podczas wieczerzy, gdy szatan wstąpił już w serce Judasza Iskarioty, syna Szymona, z pokusą, żeby Go wydać, 13:3 wtedy On, widząc, że Ojciec dał Mu wszystko w ręce oraz że od Boga wyszedł i do Boga wraca, 13:4 wstał od stołu, złożył swe szaty, wziął prześcieradło i przepasał się nim. 13:5 Potem napełnił naczynie wodą, zaczął umywać uczniom nogi i ocierać je prześcieradłem, którym był przepasany. 13:6 Gdy zbliżył się do Szymona Piotra, ten rzekł do Niego: Panie, Ty chcesz mi umyć nogi? 13:7 A Jezus na to: Tego, co ja teraz czynię, ty na razie nie rozumiesz, zrozumiesz to jednak później. 13:8 Rzekł do Niego Piotr: Ależ nie, Panie! Ty mi nigdy nie będziesz umywał nóg. Lecz Jezus odpowiedział mu: Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał nic wspólnego ze Mną. 13:9 Tedy rzekł do Niego Szymon Piotr: Panie, [umyj mi] nie tylko moje nogi, ale i ręce, i głowę. 13:10 A Jezus na to: Kto jest już po kąpieli, temu wystarczy, że umyje sobie tylko nogi, bo cały jest czysty. Wy też jesteście czyści, ale nie wszyscy. 13:11 Wiedział bowiem, kto Go miał wydać, i dlatego mówił: Nie wszyscy jesteście czyści. 13:12 Kiedy już umył im nogi, znów przywdział swoje szaty, wrócił na swoje miejsce przy stole i zapytał ich: Czy wiecie, co oznacza to, co wam uczyniłem? 13:13 Wy nazywacie Mnie Nauczycielem i Panem. Dobrze mówicie, bo jestem nim. 13:14 Jeżeli wobec tego Ja, Pan i Nauczyciel wasz, umyłem wam nogi, to czyż wy nie powinniście sobie również nawzajem nóg umywać? 13:15 Zostawiłem wam przykład, żebyście sobie nawzajem to czynili, co Ja wam uczyniłem.

13:16 Zaprawdę, zaprawdę mówię wam: Sługa nie jest większy od swego pana ani wysłannik od tego, który go posyła. 13:17 Teraz więc już wiecie to. Postępujcie tedy zgodnie z tym, a będziecie szczęśliwi. 13:18 Mówiąc to, nie wszystkich was mam na myśli. Wiem, których wybrałem. Trzeba jednak, aby się wypełniło Pismo, które mówi: Ten, który spożywa wspólnie ze Mną ten sam chleb, podniósł na Mnie swoją piętę. 13:19 Mówię wam to już teraz, abyście gdy się to stanie, uwierzyli, że Ja jestem. 13:20 Zaprawdę, zaprawdę mówię wam: Kto przyjmuje tego, którego Ja poślę, przyjmuje Mnie samego. Kto zaś Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. 13:21 Powiedziawszy te słowa Jezus wzruszył się bardzo i rzekł: Zaprawdę, zaprawdę mówię wam: Jeden z was Mnie zdradzi. 13:22 Zaczęli tedy spoglądać uczniowie jeden na drugiego nie wiedząc, kogo ma na myśli. 13:23 A jeden z Jego uczniów – ten, którego Jezus miłował – siedział skłoniwszy głowę na piersiach Jezusa. 13:24 Do niego to zwrócił się Szymon Piotr pytając: Kto to jest? O kim On mówi? 13:25 Wtedy uczeń ów pochylił się w stronę Jezusa i zapytał: Panie, kto to jest? 13:26 A Jezus odpowiedział: To ten, któremu za chwilę podam umoczony chleb. I umoczywszy chleb podał go Judaszowi, synowi Szymona Iskarioty. 13:27 W tego zaś, po spożyciu chleba, wszedł sam szatan. Powiedział mu tedy Jezus: Co czynisz, czyń rychło. 13:28 Ale nikt z obecnych przy stole nie zrozumiał, dlaczego mu to powiedział. 13:29 Ponieważ zaś Judasz opiekował się całym trzosem, sądzili niektórzy, że Jezus kazał mu pójść i zakupić, co było potrzebne na święto, albo żeby dał coś ubogim. 13:30 Tymczasem on po spożyciu chleba natychmiast wyszedł. A była noc. 13:31 Gdy już on wyszedł, rzekł Jezus: Oto teraz objawiła się chwała Syna Człowieczego, a w Nim Bóg został otoczony chwałą. 13:32 A jeżeli w Nim Bóg sam doznaje chwały, to Bóg również i Jego obdarzy chwałą, i uczyni to niezwłocznie. 13:33 Dzieci moje, już niedługo będę pozostawał z wami. Będziecie Mnie szukać, ale Ja mówię wam – tak jak już przedtem powiedziałem Żydom – tam, dokąd Ja idę, wy nie możecie pójść. 13:34 Daję wam nowe przykazanie: Miłujcie się nawzajem; jak Ja was umiłowałem, tak i wy miłujcie jedni drugich. 13:35 Jeżeli będziecie miłować jedni drugich, to wszyscy poznają, żeście moimi uczniami. 13:36 Wtedy zapytał Go Szymon Piotr: Panie, dokąd idziesz? Odpowiedział mu Jezus: Tam, dokąd Ja idę, ty teraz nie możesz pójść ze Mną, ale później pójdziesz. 13:37 A Piotr na to: Panie, dlaczego już teraz nie mogę pójść z Tobą? Życie moje chcę oddać za Ciebie. 13:38 I odpowiedział mu Jezus: Życie swoje chcesz oddać za Mnie? Zaprawdę, zaprawdę mówię ci, nim kur zapieje, ty się Mnie wyprzesz trzykrotnie. 14:1 Uwolnijcie wasze serca od trwogi. Wierzcie w Boga, wierzcie również we Mnie. 14:2 W domu mojego Ojca jest wiele mieszkań. Powiedziałbym wam, gdyby było inaczej; a Ja przecież idę, żeby przygotować dla was miejsce. 14:3 Kiedy zaś odejdę i przygotuję wam już miejsce, przyjdę ponownie i zabiorę was do siebie, abyście byli tam, gdzie jestem Ja. 14:4 Czy znacie drogę, która wiedzie tam, dokąd Ja się udaję? 14:5 Na to odezwał się Tomasz: Panie, nie wiemy, dokąd idziesz. Jakże więc możemy znać drogę? 14:6 Odpowiedział mu Jezus: Ja jestem drogą, prawdą i życiem. Nikt nie może przyjść do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie. 14:7 Gdybyście Mnie znali, znalibyście również i Ojca mego. Od tej chwili jednak już i znacie, i zobaczyliście Go. 14:8 Wtedy rzekł do Niego Filip: Panie, pokaż nam tylko Ojca, a to już nam wystarczy. 14:9 Jezus mu odpowiedział: Tak długo już przebywałem z wami, a ty ciągle Mnie jeszcze nie znasz, Filipie? Ten, kto widział Mnie, widział również i Ojca. Dlaczego więc mówisz: Pokaż nam Ojca? 14:10 Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Wszystko to, co wam powiedziałem, nie pochodzi ode Mnie. To Ojciec, który pozostaje we Mnie, dokonuje w ten sposób swego dzieła. 14:11 Wierzcie Mi, gdy wam mówię, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie. Jeżeli nie wierzycie [moim słowom] – to uwierzcie przynajmniej ze względu na te dzieła. 14:12 Zaprawdę, zaprawdę mówię wam: Kto we Mnie wierzy, będzie również dokonywał dzieł, które Ja czynię; owszem, dokona nawet większych rzeczy, bo Ja idę do Ojca. 14:13 A Ja uczynię wszystko, o co tylko prosić będziecie w imię moje, aby się przez to objawiła w Synu chwała Ojca.

14:14 Uczynię wam wszystko, o co tylko poprosicie w moje imię. 14:15 Jeżeli zaś wy Mnie miłujecie, to będziecie też zachowywać wszystkie przykazania moje. 14:16 Ja będę prosił Ojca, a On ześle wam innego Pocieszyciela, żeby był z wami na zawsze. 14:17 Jest to Duch Prawdy, którego świat nie może przyjąć, ponieważ nie może Go ani zobaczyć, ani poznać. Ale wy znacie Go, gdyż On pozostaje z wami i będzie w was. 14:18 Nie zostawię was sierotami; Ja wrócę do was. 14:19 Już niedługo, a świat nie będzie Mnie oglądał, lecz wy będziecie Mnie widzieć, ponieważ Ja żyję i wy żyć będziecie. 14:20 Kiedy zaś przyjdzie ten dzień, zrozumiecie, że Ja jestem w moim Ojcu, wy we Mnie, a Ja w was. 14:21 Kto przyjmuje moje przykazania i jest im posłuszny, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, tego miłuje Ojciec mój. Ja również będę go miłował i objawię mu siebie. 14:22 Odezwał się wtedy Juda, ale nie Iskariota: Panie, co się to stało, że masz objawić się nam, a nie światu? 14:23 Odpowiedział mu Jezus: Jeśli ktoś Mnie miłuje, zachowuje moją naukę. Dlatego Ojciec mój również go umiłuje; przyjdziemy do niego i będziemy w nim przebywać. 14:24 Kto Mnie nie miłuje, nie zachowuje mojej nauki. Nauka zaś, którą ode Mnie słyszycie, nie jest moja, lecz Tego, który Mnie posłał – Ojca. 14:25 Powiedziałem wam to, dopóki jeszcze przebywam wśród was. 14:26 A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec ześle wam w imię moje, On nauczy was wszystkiego i przypomni wam wszystko, co tylko wam powiedziałem. 14:27 Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam. Daję wam nie tak, jak świat go daje. Nie trwóżcie się i nie lękajcie. 14:28 Słyszeliście już, jak wam powiedziałem, że odchodzę i że potem znów przyjdę do was. Gdybyście Mnie miłowali, radowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie. 14:29 Powiedziałem wam zaś o tym teraz, nim jeszcze to wszystko nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to wszystko stanie. 14:30 Już nie będę z wami mówił wiele, gdyż nadchodzi władca tego świata. Nic on nie może przeciwko Mnie. 14:31 Jednakże niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca i czynię tak, jak nakazuje Mi Ojciec. Wstańcie już, idźmy stąd. 15:1 Ja jestem prawdziwym szczepem winnym, a mój Ojciec jest tym, który uprawia winnicę. 15:2 On to właśnie odcina ode Mnie każdą odrośl nie przynoszącą owocu, każdą zaś, która owoc przynosi, oczyszcza, aby wydawała owoc jeszcze obfitszy. 15:3 Nauka, którą wam przekazałem, już uczyniła was czystymi. 15:4 Wytrwajcie tedy we Mnie do końca, to i Ja będę trwał w was. Jak latorośl nie wszczepiona w winny krzew nie może sama przynosić owocu, tak też i wy, jeśli nie będziecie trwać we Mnie. 15:5 Ja jestem winnym krzewem, a wy latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity. Beze Mnie zaś nic nie możecie uczynić. 15:6 Ten, kto nie trwa we Mnie, zostanie wyrzucony jak winna latorośl i uschnie. Zbiera się ją i wrzuca do ognia, na spalenie. 15:7 Jeżeli wy będziecie trwać we Mnie, a moje słowa w was, to możecie prosić, o co zechcecie, a wszystko się wam stanie. 15:8 Mój Ojciec przez to dozna chwały, że będziecie przynosić owoc obfity i staniecie się moimi uczniami. 15:9 Jak Mnie umiłował Ojciec, tak Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej. 15:10 Jeśli będziecie przestrzegać moich nakazów, tym samym będziecie trwać w mojej miłości, tak jak Ja zachowywałem nakazy mojego Ojca i trwam w Jego miłosci. 15:11 Powiedziałem wam to dlatego, aby moja radość była w was i aby radość wasza była pełna. 15:12 A oto mój nakaz: Miłujcie jedni drugich, tak jak Ja was umiłowałem. 15:13 Największa zaś miłość, na jaką człowiek w ogóle może się zdobyć, polega na tym, że ktoś oddaje swoje życie za swych przyjaciół. 15:14 Otóż wy jesteście moimi przyjaciółmi, jeżeli tylko czynicie to, co wam nakazałem. 15:15 Już nie nazywam was sługami, bo sługa nie wie, co czyni jego pan, lecz nazwałem was przyjaciółmi, albowiem przekazałem wam, wszystko, co usłyszałem od mego Ojca. 15:16 To nie wyście Mnie wybrali to Ja was wybrałem i kazałem wam iśc i przynieść owoc, i to owoc trwały. Wtedy też wszystko da wam Ojciec, o cokolwiek prosić Go będziecie w imię moje. 15:17 Nakazuję wam to, żebyście się miłowali nawzajem. 15:18 A jeżeli świat was nienawidzi, to pamiętajcie, że Mnie wpierw znienawidził. 15:19 Gdybyście należeli do tego swiata, świat miłowałby was jak swoją własność. Ponieważ jednak nie jesteście ze świata – bo przecież Ja was wybrałem ze świata – dlatego was świat nienawidzi.

15:20 przypomnijcie sobie też, jak wam powiedzialem, że żaden sługa nie jest większy od swego pana. Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować; jeżeli zaś kiedy indziej moje słowa przyjmowali, to i wasze przyjmą. 15:21 Wszystko to jednak będą czynić wam ze względu na Mnie, bo nie znają Tego, który Mnie posłał. 15:22 Gdybym nie przyszedł i nie przemawiał do nich, byliby bez winy. Teraz jednak nic nie może ich winy usprawiedliwić. 15:23 Kto nienawidzi Mnie, ten nienawidzi również i Ojca mego. 15:24 Gdybym nie dokonał wśród nich dzieł, których nikt inny nie dokonał, byliby wolni od winy. Lecz oni widzieli je, a jednak znienawidzili i Mnie, i Ojca mego. 15:25 Stało się zaś tak, aby się wypełniło to, co jest napisane w ich Prawie: nienawidzili Mnie bez powodu. 15:26 Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel, posłany przeze Mnie od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On wyda świadectwo o Mnie. 15:27 Wy też będziecie dawać o Mnie świadectwo, bo jesteście ze Mną od początku. 16:1 Powiedziałem wam to wszystko, żebyście się nie załamali w wierze. 16:2 Wyłączą was bowiem z synagogi i przyjdzie nawet taki moment, że ci, co was będą zabijać, będą to czynić w przeświadczeniu, że oddają cześć Bogu. 16:3 Będą tak postępować, gdyż nie poznali ani Ojca, ani Mnie. 16:4 A Ja powiedziałem wam to wszystko, abyście, gdy nadejdzie godzina, przypomnieli sobie, że Ja już wam to mówiłem. Nie mówiłem wam jednak tego na samym początku, ponieważ byłem z wami. 16:5 Teraz zaś odchodzę od Tego, który Mnie posłał, a nikt z was nie pyta Mnie, dokąd idę. 16:6 Ponieważ jednak powiedziałem wam o tym, ogarnął was smutek. 16:7 Lecz Ja was zapewniam: Naprawdę pożyteczniej jest dla was, żebym odszedł; bo jeżeli nie odejdę, nie przyjdzie do was Pocieszyciel. Jeżeli zaś odejdę, poślę Go wam. 16:8 A On, gdy przyjdzie, pouczy świat o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie. 16:9 Wykaże ludziom, że grzeszą, ponieważ nie wierzą we Mnie. 16:10 Wyjaśni, co to jest sprawiedliwość – bo idę do Ojca i już Mnie nie zobaczycie. 16:11 Wreszcie [wyjawi całą prawdę] o sądzie, bo władca tego świata już został osądzony. 16:12 Mam wam jeszcze wiele do powiedzenia, ale wy na razie nie możecie tego pojąć. 16:13 Kiedy zaś przyjdzie już ów Duch Prawdy, pozwoli wam zrozumieć całą prawdę. Nie będzie On bowiem mówił od siebie, lecz przekaże wam wszystko, co usłyszy, i objawi wam rzeczy przyszłe. 16:14 On to otoczy Mnie chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi. 16:15 Wszystko, co ma Ojciec, jest również moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego weźmie i wam objawi. 16:16 Już niedługo, a nie będziecie Mnie oglądać, a potem znów niezadługo ujrzycie Mnie. 16:17 Niektórzy spośród Jego uczniów zaczęli tedy pytać się nawzajem: Cóż to znaczy, że niedługo już, a nie będziemy Go oglądać, i że potem znów niezadługo mamy Go ujrzeć, oraz to, że idzie do Ojca? 16:18 Co oznacza owo niedługo – zastanawiali się i stwierdzili: Nie wiemy, co On mówi. 16:19 A Jezus widział, że chcieli Go prosić o wyjaśnienie, i dlatego sam rzekł do nich: Zastanawiacie się między sobą nad tym, iż powiedziałem wam: Już niedługo, a nie będziecie Mnie oglądać, a potem znów niezadługo ujrzycie Mnie? 16:20 Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Wy będziecie płakać i żalić się, a świat będzie się weselił. Będziecie się smucić, lecz smutek wasz przemieni się w radość. 16:21 Kobieta, gdy ma rodzić, również jest pełna niepokoju, bo nadchodzi jej godzina. Kiedy już jednak urodzi dziecię, zapomina o bólu i jest przepełniona radością, że oto przyszedł na świat człowiek. 16:22 Wy również teraz smucicie się co prawda, lecz Ja znów was zobaczę, a wtedy rozraduje się wasze serce i nikt już was tej radości nie pozbawi. 16:23 W tym dniu o nic już nie będziecie Mnie pytać. Zaprawdę, zaprawdę mówię wam, o cokolwiek poprosicie Ojca w imię moje, da wam. 16:24 Dotychczas o nic nie prosiliście w imię moje. Proście tedy, a otrzymacie, i radość wasza będzie pełna. 16:25 Już mówiłem wam o tym, ale w przypowieściach. Nadchodzi jednak godzina, kiedy już nie będę mówił do was w przypowieściach, ale całkiem jawnie powiem wam [wszystko] o Ojcu. 16:26 Wtedy będziecie również prosić w imię moje. Nie mówię, że Ja będę musiał jeszcze wstawiać się u Ojca za wami. 16:27 Ojciec bowiem sam was miłuje, ponieważ wyście Mnie umiłowali i uwierzyliście, że wyszedłem od Ojca. 16:28 Wyszedłem od Ojca i przyszedłem na świat, teraz znów opuszczam świat i idę do Ojca. 16:29 Powiedzieli tedy uczniowie Jego: Oto teraz wreszcie mówisz otwarcie i nie posługujesz się żadnymi przypowieściami. 16:30 Teraz już jesteśmy przekonani, że wszystko wiesz i nie ma potrzeby pytać Cię o cokolwiek. Dlatego wierzymy również, że od Boga wyszedłeś.

16:31 A Jezus odpowiedział: Teraz wierzycie? 16:32 Otóż nadchodzi godzina, nawet już nadeszła, że rozpierzchniecie się każdy w swoją stronę, zostawiając Mnie samego. Ale Ja nie jestem sam, jest ze Mną mój Ojciec. 16:33 Powiedziałem wam to, żebyście we Mnie szukali ukojenia. Na świecie będziecie doznawać wiele ucisku, lecz nie traćcie ducha, gdyż Ja zwyciężyłem świat. 17:1 To powiedziawszy Jezus podniósł oczy ku niebu i zawołał: Ojcze, oto już nadeszła godzina. Obdarz swego Syna chwałą, aby i On mógł Ciebie otoczyć chwałą 17:2 i aby mocą władzy, jaką ma od Ciebie nad każdym człowiekiem, obdarzył życiem wiecznym wszystkich poddanych Jego pieczy. 17:3 Życie zaś wieczne polega u nich na tym, aby poznali Ciebie, Boga jedynego i prawdziwego, oraz Tego, którego Ty posłałeś, Jezusa Chrystusa. 17:4 Ja Tobie przysporzyłem chwały na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania. 17:5 Teraz zaś Ty, Ojcze, zechciej Mnie otoczyć u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie, nim jeszcze świat począł istnieć. 17:6 Ja objawiłem Twoje imię ludziom, których Mi dałeś ze świata. Byli Twoimi i Ty Mi ich powierzyłeś, a oni zachowali Twoje słowo. 17:7 Teraz zaś zrozumieli, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie. 17:8 Przekazałem im bowiem słowa, które Ty Mi dałeś, i oni je przyjęli. Uznali, że Ja rzeczywiście przyszedłem od Ciebie, i uwierzyli, że Ty Mnie posłałeś. 17:9 Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, proszę za tymi, których Ty sam Mi dałeś, ponieważ do Ciebie należą. 17:10 Wszystko bowiem, co moje, jest Twoje, a to, co Twoje, jest moje. W nich objawiła się moja chwała. 17:11 Ja nie jestem już na świecie, ale oni pozostają nadal na świecie. Ja zaś wracam do Ciebie, Ojcze Święty, strzeż ich mocą Twojego imienia, tego imienia, które i Mnie dałeś, aby tak jak My stanowili jedno. 17:12 Jak długo z nimi byłem, zachowywałem ich mocą Twojego imienia, które Mi dałeś. Troszczyłem się o to, by nikt z nich nie zginął prócz syna zatracenia, przez którego wypełniło się Pismo. 17:13 Teraz zaś Ja już odchodzę do Ciebie. Lecz dopóki przebywam na świecie, mówię tak, aby doznali radości mojej, i to radości doskonałej. 17:14 To Ja przekazałem im Twoje słowo, a świat ich znienawidził dlatego, że nie przynależą do świata, podobnie jak Ja nie jestem ze świata. 17:15 Nie proszę Cię, żebyś ich zabrał z tego świata, lecz abyś ich ustrzegł od złego. 17:16 Oni nie przynależą do świata, podobnie jak i Ja nie jestem ze świata. 17:17 Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. 17:18 Posłałem ich na świat, tak jak Ty Mnie posłałeś na świat. 17:19 Za nich Ja sam siebie składam w ofierze, aby i oni zostali uświęceni w prawdzie. 17:20 Proszę nie tylko za nimi, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu uwierzą we Mnie. 17:21 Proszę, aby wszyscy stanowili jedno. Ojcze, niech będą jedno z Nami, jak Ty jesteś we Mnie, a Ja w Tobie. Niech stanowią jedno, aby świat uwierzył, że Ty Mnie posłałeś. 17:22 Przekazałem im chwalę, którą Ty Mnie obdarzyłeś, aby byli jedno, jak Ty i Ja stanowimy jedno. 17:23 Ja w nich, a Ty we Mnie; obyż stanowili jedność doskonałą, przez co świat będzie mógł poznać, że Ty Mnie posłałeś i że ich kochasz tak, jak kochasz Mnie. 17:24 Ojcze, pragnę, aby ci, których Mi powierzyłeś, byli ze Mną zawsze tam, gdzie Ja jestem; aby mogli oglądać moją chwałę, którą Ty Mnie otaczasz, gdyż umiłowałeś Mnie, nim jeszcze świat zacząl istnieć. 17:25 Ojcze najsprawiedliwszy, świat Ciebie nie zna, ale Ja znam Cię i oni również wiedzą, że Mnie posłałeś. 17:26 To Ja objawiłem im Twoje imię i nadal będę im je objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, była w nich i abym ja w nich przebywał. 18:1 Powiedziawszy to Jezus wyszedł ze swymi uczniami za potok Cedron. Znajdował się tam ogród, do którego wszedł z uczniami. 18:2 Judasz, zdrajca, znał również to miejsce, bo Jezus przychodził tam często ze swymi uczniami. 18:3 Udał się więc tam Judasz z kohortą żołnierzy i ze strażnikami, których mu dali arcykapłani i faryzeusze. Mieli ze sobą latarnie, pochodnie i broń. 18:4 A Jezus, wiedząc dobrze o wszystkim, co Go czekało, wyszedł im naprzeciw i zapytał: Kogo szukacie? 18:5 Odpowiedzieli: Jezusa z Nazaretu. Rzekł do nich Jezus: To Ja jestem. Wśród nich znajdował się również Judasz, który Go zdradził. 18:6 Gdy Jezus powiedział do nich: To Ja jestem – cofnęli się wszyscy i upadli na ziemię. 18:7 A Jezus zapytał ich ponownie: Kogo szukacie? Oni zaś powiedzieli: Jezusa z Nazaretu. 18:8 Rzekł do nich Jezus: Już wam powiedziałem, że to Ja jestem. Jeżeli więc Mnie szukacie, pozwólcie tym odejść.

18:9 Stało się zaś tak, aby się wypełniły jego własne słowa: Nie utraciłem żadnego z tych, których Mi dałeś. 18:10 Wtedy to Szymon Piotr, mając przy sobie miecz, wydobył go, uderzył sługę arcykapłana i odciął mu prawe ucho. Sługa ów miał na imię Malchos. 18:11 Lecz Jezus rzekł do Piotra: Schowaj miecz do pochwy. Czyż nie miałbym wypić kielicha, który Ojciec dał Mi do picia? 18:12 A wtedy kohorta razem ze swym dowódcą oraz strażnicy żydowscy pojmali Jezusa, związali Go 18:13 i zaprowadzili najpierw do Annasza, który był teściem Kajfasza, pełniącego w tym roku urząd arcykapłana. 18:14 To właśnie Kajfasz poradził Żydom, iż warto, aby jeden człowiek zginął za cały naród. 18:15 A Szymon Piotr i jeszcze jeden spośród uczniów szli za Jezusem. Właśnie ten drugi uczeń był znany arcykapłanowi i dlatego mógł wejść razem z Jezusem na dziedziniec [pałacu] arcykapłana. 18:16 Lecz Piotr pozostał na zewnątrz, w pobliżu bramy. Ów drugi uczeń zaś, ten, którego znał arcykapłan, wyszedłszy pomówił z odźwierną i po chwili wprowadził Piotra do środka. 18:17 Ale odźwierna rzekła do Piotra: Czy ty nie należysz również do uczniów tego człowieka? A on odpowiedział: Nie! 18:18 Ponieważ zaś zrobiło się zimno, strażnicy i słudzy, rozpaliwszy ognisko, stanęli wokoło i grzali się. Był wśród nich Piotr i on także grzał się. 18:19 [Tymczasem] arcykapłan zaczął wypytywać Jezusa o Jego uczniów i o naukę. 18:20 Odpowiedział mu tedy Jezus: Ja występowałem jawnie na oczach wszystkich. Uczyłem zawsze w synagogach i w świątyni, gdzie zbierają się wszyscy Żydzi. Potajemnie zaś nie uczyłem niczego. 18:21 Dlaczego więc Mnie wypytujesz? Zapytaj tych, którzy słyszeli, co mówiłem. Oni wiedzą, co powiedziałem. 18:22 Gdy Jezus to powiedział, jeden ze stojących obok sług uderzył Go w twarz, mówiąc: Tak odzywasz się do arcykapłana? 18:23 Rzekł tedy Jezus: Jeżeli powiedziałem coś niewłaściwego, udowodnij Mi to, a jeśli prawdę powiedziałem, to dlaczego Mnie bijesz? 18:24 Wtedy Annasz wysłał Go związanego do Kajfasza. 18:25 Szymon Piotr zaś stał i grzał się. A gdy zapytano go: Czy ty nie jesteś również jednym z Jego uczniów? – zaprzeczył mówiąc: Nie jestem. 18:26 Wtedy jeden ze sług arcykapłana, krewny tego, któremu Piotr odciął ucho, powiedział: Czyż to nie ciebie właśnie widziałem razem z Nim w ogrodzie? 18:27 Lecz Piotr znów zaprzeczył. I zaraz kur zapiał. 18:28 Od Kajfasza zaś zaprowadzono Jezusa do pretorium. Był już wczesny ranek. Żydzi sami nie weszli jednak do pretorium, aby się nie skalać przed spożywaniem Paschy. 18:29 Piłat wyszedł więc do nich na zewnątrz i zapytał: O co wy oskarżacie tego człowieka? 18:30 A oni odrzekli: Gdyby On nie był złoczyńcą, nie sprowadzalibyśmy Go do ciebie. 18:31 Rzekł tedy do nich Piłat: Weźcie Go sobie i osądźcie według własnego prawa. Lecz Żydzi odpowiedzieli mu: Nam nie wolno nikogo pozbawiać życia. 18:32 W ten sposób miały się spełnić słowa Jezusa, gdy mówił o tym, jaką śmiercią miał umrzeć. 18:33 Potem Piłat znów wszedł do pretorium, wezwał ku sobie Jezusa i zapytał Go: Czy Ty jesteś królem żydowskim? 18:34 A Jezus odpowiedział: Czy mówisz to od siebie samego, czy też inni powiedzieli ci coś o Mnie? 18:35 I odrzekł Piłat: Czyż ja jestem Żydem? To przecież twój naród i twoi arcykapłani wydali mi Ciebie. Cóżeś Ty uczynił? 18:36 Odpowiedział Jezus: Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby było z tego świata, moi słudzy walczyliby o to, żebym nie został wydany Żydom. Ale moje królestwo nie jest stąd. 18:37 Zapytał Go tedy Piłat: Jesteś więc królem? A Jezus odpowiedział: Tak, jestem królem! Ja dlatego się narodziłem i po to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. I każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu. 18:38 Zapytał Go znowu Piłat: A cóż to jest prawda? Po tych słowach wyszedł ponownie do Żydów i powiedział: Ja nie widzę w Nim żadnej winy. 18:39 Jest jednak u was zwyczaj, że na święto Paschy uwalniam jednego [więźnia]. Czy chcecie, żebym wam uwolnił króla żydowskiego? 18:40 Lecz oni zawołali już po raz drugi: Nie tego, tylko Barabasza. A Barabasz był zbrodniarzem. 19:1 Wówczas Piłat kazał wziąć Jezusa i ubiczować Go. 19:2 Żołnierze upletli koronę z cierni i włożyli Mu ją na glowę. Okryli Go również purpurowym płaszczem. 19:3 Potem podchodzili do Niego i wołali: Witaj, królu żydowski! I policzkowali Go. 19:4 Wyszedł tedy Pilat ponownie i powiedział do tłumu: Wyprowadzam wam Go tu na zewnątrz, abyście mogli się przekonać, że ja nie znajduję w Nim żadnej winy.

19:5 Jezus wyszedł więc na zewnątrz w koronie cierniowej i w purpurowym płaszczu. A Piłat powiedział do nich: Oto Człowiek! 19:6 Lecz skoro tylko zobaczyli Go arcykapłani i sludzy, poczęli wolać: Ukrzyżuj Go, ukrzyżuj Go! A Piłat odpowiedział: Weźcie Go sobie i ukrzyżujcie sami, bo ja nie widzę w Nim żadnej winy! 19:7 Lecz Żydzi zawołali: Mamy Prawo i zgodnie z tym Prawem musi umrzeć, ponieważ podaje się za Syna Bożego. 19:8 Usłyszawszy to Piłat przeraził się jeszcze bardziej. 19:9 Wszedł ponownie do pretorium i zapytal Jezusa: Skąd Ty jesteś? Lecz Jezus nic nie odpowiedział. 19:10 Rzekł więc Pilat do Niego: Nie chcesz odpowiadać na moje pytania? Czy Ty nie wiesz, że mogę Cię uwolnić, ale mogę też skazać Cię na ukrzyżowanie? 19:11 A Jezus odpowiedział: Nie miałbyś żadnej władzy nade Mną, gdyby ci jej nie dano z góry. Dlatego większy grzech obciąża tego, który Mnie wydał w twoje ręce. 19:12 Od tego momentu Piłat usilował Go uwolnić, ale Żydzi wołali: Jeżeli Jego uwolnisz, okażesz się nieprzyjacielem cesarza. Każdy, kto czyni się królem, sprzeciwia się cesarzowi. 19:13 Kiedy Piłat usłyszał te słowa, kazał przyprowadzić Jezusa, zasiadł na trybunale w miejscu zwanym Litostrotos, po hebrajsku Gabbata. 19:14 Było to w przeddzień Paschy, około godziny szóstej. Piłat powiedział do Żydów: Oto wasz król! 19:15 Lecz oni zaczęli wołać: Na śmierć, na śmierć z Nim! Ukrzyżuj Go! Zapytał tedy Piłat: Czy mam rzeczywiście ukrzyżować waszego króla? A arcykapłani zawołali: Nie mamy żadnego króla, tylko cesarza! 19:16 Wówczas wydał Go im na ukrzyżowanie. Pojmali tedy Jezusa, 19:17 który dźwigając swój krzyż, wyszedł na miejsce zwane Trupią Czaszką – po hebrajsku Golgota. 19:18 Tam ukrzyżowano Go, a razem z Nim dwu innych ludzi: jednego z jednej strony, drugiego z drugiej strony, a Jezusa pośrodku. 19:19 Piłat polecił również zawiesić na krzyżu napis wyjaśniający. Napis głosił: Jezus Nazareński król żydowski. 19:20 Wielu Żydów czytało ten napis, gdyż miejsce, na którym ukrzyżowano Jezusa, znajdowało się w pobliżu miasta, a napis był sporządzony po hebrajsku, po łacinie i po grecku. 19:21 Arcykapłani zas żydowscy mówili do Piłata: Nie pisz: “Król żydowski", lecz “Ten człowiek mówił, że jest królem żydowskim". 19:22 Piłat odpowiedział: Co już napisałem, napisałem. 19:23 Żołnierze zaś, ukrzyżowawszy Jezusa, zabrali Jego szaty i podzielili je na cztery części, dla każdego z żolnierzy po jednej. Wzięli również Jego tunikę, która nie była szyta z części, lecz stanowiła jedną materię tkaną od góry do dołu. 19:24 Uradzili więc między sobą: Nie będziemy jej dzielili na części, lecz rzucimy o nią losy, by rozstrzygnąć, do kogo ma należeć. W ten sposób miały się wypełnić słowa Pisma: Podzielili między siebie moje szaty, a o moją suknię rzucili los. To właśnie uczynili żołnierze. 19:25 A u stóp krzyża Jezusa stała Matka Jego i siostra Jego Matki, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. 19:26 Kiedy Jezus zobaczył swoją Matkę, a obok niej ucznia, którego miłował, powiedział do Matki: Niewiasto, oto syn twój! 19:27 A potem rzekł do ucznia: Oto Matka twoja! Tej godziny uczeń wziął ją do siebie. 19:28 Jezus zaś, będąc świadomy tego, że wszystko się dokonało, zawołał – w czym wypełniły się również slowa Pisma – Pragnę! 19:29 A było tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na gałąź hizopu gąbkę namoczoną w occie i podano Mu do ust. 19:30 Gdy Jezus poczuł smak octu, powiedział: Wypełniło się! Potem skłonił głowę i skonał. 19:31 Następnego dnia miał już być szabat i Żydzi nie chcieli, aby ciała skazanych pozostawały na krzyżach przez szabat, gdyż ów dzień szabatu był wielkim świętem. Prosili więc Piłata, aby ukrzyżowanym połamano nogi i usunięto ich ciała. 19:32 Przyszli tedy żołnierze i połamali nogi tak pierwszemu, jak i drugiemu ze współukrzyżowanych z Jezusem. 19:33 Kiedy zaś zbliżyli się do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu nóg, 19:34 a tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok, z którego natychmiast wypłynęła krew i woda. 19:35 Ten, który to pisze, wszystko sam widział i jego świadectwo jest prawdziwe. Wie, że mówi prawdę po to, żebyście i wy uwierzyli. 19:36 Stało się to bowiem, aby się wypełniło Pismo: Jego kości nie będą połamane. 19:37 Gdzie indziej również mówi Pismo: Będą patrzeć na Tego, którego przebodli. 19:38 A potem Józef z Arymatei – uczeń Jezusa, ukrywający się jednak z tym z obawy przed Żydami – zapytał Piłata, czy może zabrać

19:39 ciało Jezusa. I zgodził się Piłat. Poszedł więc i zabrał ciało Jezusa. Przyszedł również Nikodem, ten, który zjawił się u Jezusa po raz pierwszy nocą, i przyniósł około stu funtów mieszaniny mirry i aloesu. 19:40 Zabrali więc ciało Jezusa i owinęli w płótna nasycone wonnościami, zgodnie z żydowskim obyczajem grzebania zmarłych. 19:41 Na miejscu zaś, gdzie Go ukrzyżowano, był ogród, a w ogrodzie nowy grob; nikogo w nim jeszcze nie pogrzebano. 19:42 Tam właśnie, ze względu na żydowski dzień przygotowania do szabatu oraz dlatego, że grób był blisko, złożono ciało Jezusa. 20:1 A pierwszego dnia po szabacie, bardzo wczesnym rankiem, kiedy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. 20:2 Pobiegła więc, odnalazła Szymona Piotra oraz tego ucznia, którego Jezus miłował, i powiedziała im: Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono. 20:3 Wybiegł przeto Piotr i ów drugi uczeń i spieszyli do grobu. 20:4 Biegli wpierw razem, ale ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i pierwszy przybył do grobu. 20:5 A kiedy zajrzał do wnętrza, zobaczył leżące tam płótna. Nie wszedł jednak do środka. 20:6 Potem przybył także Szymon Piotr, który za nim podążał. Wszedł do grobu, zobaczył leżące tam płótna 20:7 i chustę, którą Jezus miał na głowie; leżała teraz zwinięta nie razem z płótnami, ale oddzielnie na innym miejscu. 20:8 Dopiero wtedy wszedł do wnętrza także ów drugi uczeń, ten, który pierwszy przybiegł do grobu. Zobaczył [wszystko] i uwierzył. 20:9 Dotąd bowiem nie rozumieli Pisma, które mówi o tym, że On miał zmartwychwstać. 20:10 Potem uczniowie znów wrócili do siebie. 20:11 A Maria Magdalena stała przed grobem i płakała. W pewnej chwili, płacząc, nachyliła się do grobu 20:12 i zobaczyła dwu aniołów odzianych w białe szaty, którzy siedzieli tam, gdzie było złożone ciało Jezusa; jeden od strony głowy, drugi w nogach. 20:13 I zapytali ją aniołowie: Niewiasto, dlaczego płaczesz? A ona odpowiedziała: Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono. 20:14 Zaledwie to powiedziała, odwróciła się i zobaczyła stojącego tuż za nią Jezusa. Nie wiedziała jednak, że był to Jezus. 20:15 Jezus zaś rzekł do niej: Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz? A ona, sądząc, że to ogrodnik, powiedziała do Niego: Panie, jeśli to ty Go stąd wziąłeś, to powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go zabiorę. 20:16 Wtedy Jezus rzekł do niej: Mario! A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: Rabbuni, to znaczy: Nauczycielu! 20:17 Rzekł do niej Jezus: Nie zatrzymuj Mnie, bo jeszcze nie wróciłem do Ojca. Sama zaś idź do moich braci i powiedz im, że Ja wstępuję do Ojca mojego i waszego Ojca, Boga mojego i waszego Boga. 20:18 Poszła tedy Maria Magdalena i powiedziała uczniom: Widziałam Pana i On to mi powiedział. 20:19 A wieczorem tego samego pierwszego dnia tygodnia, w domu, gdzie przebywali uczniowie przy drzwiach zamkniętych z obawy przed Zydami, pojawił się Jezus. Stanął pośrodku i rzekł do nich: Pokój wam! 20:20 Powiedziawszy to, pokazał im ręce i bok. A uczniowie uradowali się bardzo ujrzawszy Pana. 20:21 Wtedy rzekł do nich Jezus po raz drugi: Pokój wam! Jak Ojciec posłał Mnie, tak i Ja was posyłam. 20:22 Po tych słowach tchnął na nich i powiedział: Weźmijcie Ducha Świętego! 20:23 Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane. 20:24 Lecz Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. 20:25 Mówili mu więc inni uczniowie: Widzieliśmy Pana! Lecz on odpowiedział: Jeżeli nie zobaczę na rękach Jego śladów gwoździ, nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, a ręki mojej do Jego boku – nie uwierzę. 20:26 A po upływie ośmiu dni, kiedy Jego uczniowie byli znów wewnątrz domu i tym razem Tomasz z nimi, przyszedł Jezus – choć drzwi były zamknięte – stanął pośrodku i rzekł: Pokój wam! 20:27 Potem rzekł do Tomasza: Przyłóż tu swój palec i zobacz moje ręce. Daj tu swoją rękę i włóż ją do rany mojego boku. Przestań już nie dowierzać, lecz uwierz. 20:28 A Tomasz odpowiedział: Pan mój i Bóg mój! 20:29 Rzekł do niego Jezus: Uwierzyłeś, ponieważ Mnie zobaczyłeś. Błogosławieni, którzy choć nie widzieli, to jednak uwierzyli. 20:30 Uczynił Jezus jeszcze wiele innych znaków na oczach swoich uczniów. Nie są one zapisane w tej księdze; 20:31 te zaś, ktore są zapisane, znajdują się po to, żebyście uwierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc mieli w imię Jego życie. 21:1

Potem znów ukazał się Jezus nad Morzem Tyberiadzkim. A ukazał się tak:

21:2 Znajdowali się razem: Szymon Piotr, Tomasz zwany Didymos, Natanael z Kany Galilejskiej, synowie Zebedeusza oraz dwaj jeszcze inni uczniowie Jego. 21:3 Szymon Piotr powiedział: Idę łowić ryby. Rzekli mu pozostali: Idziemy z tobą. Wyszli więc i wsiedli do łodzi. Tej nocy jednak nic nie złowili. 21:4 Kiedy nastał ranek, pojawił się na brzegu Jezus, ale uczniowie nie wiedzieli, że to Jezus. 21:5 A Jezus zapytał ich: Dzieci, czy macie coś do jedzenia? Odpowiedzieli: Nie! 21:6 Rzekł tedy do nich: Zarzućcie sieć po prawej stronie, a na pewno coś złowicie. Zarzucili więc i z powodu mnóstwa ryb nie mogli jej wyciągnąć. 21:7 Wtedy ów uczeń, którego Jezus miłował, rzekł do Piotra: To jest Pan! A Szymon Piotr, usłyszawszy, że to jest Pan, przywdział swoje ubranie – był bowiem nagi – i rzucił się w morze. 21:8 Pozostali uczniowie dopłynęli w tym czasie łodzią, ciągnąc za sobą sieć napełnioną rybami. Do brzegu było tylko około dwustu łokci. 21:9 A kiedy zeszli na ląd, zobaczyli palące się ognisko, a w nim piekącą się rybę i chleb. 21:10 Rzekł tedy do nich Jezus: Przynieście tu i te ryby, któreście złowili przed chwilą. 21:11 Poszedł więc Szymon Piotr i wyciągnął na brzeg sieć pełną wielkich ryb. W sumie było ich tam sto pięćdziesiąt trzy. A sieci, mimo tak wielkiej ilości ryb, wcale się nie porwały. 21:12 Rzekł tedy do nich Jezus: Chodźcie, posilcie się trochę! Lecz żaden z uczniów nie miał odwagi zapytać Go, kim jest. Wiedzieli już bowiem, że był to Pan. 21:13 A Jezus przyszedł, wziął chleb i podał im do jedzenia – podobnie uczynił z rybą. 21:14 W ten sposób już po raz trzeci ukazał się Jezus uczniom po swoim zmartwychwstaniu. 21:15 A kiedy już spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: Szymonie, synu Jana, czy ty miłujesz Mnie bardziej niż ci? Odpowiedział Mu: Panie, Ty wiesz, że Cię kocham. Wtedy rzekł do niego [Jezus]: Paś baranki moje! 21:16 Zapytał go po raz drugi: Szymonie, synu Jana, czy ty Mnie miłujesz? Odpowiedział [Szymon]: Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham. Rzekł tedy do niego: Paś owce moje! 21:17 Zapytał go po raz trzeci: Szymonie, synu Jana, czy ty Mnie kochasz? Zasmucił się Piotr, że aż trzy razy pytał go: Czy ty Mnie kochasz? I rzekł do Niego: Panie, Ty przecież wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham. Powiedział do niego Jezus: Paś owce moje! 21:18 Zaprawdę, zaprawdę mówię ci: Kiedy jeszcze byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Kiedy się już jednak zestarzejesz, wtedy wyciągniesz przed siebie swoje ręce, ktoś inny cię przepasze i poprowadzi tam, dokąd sam nie chciałbyś pójść. 21:19 Powiedział to, żeby zaznaczyć, jaką śmiercią przysporzy chwały Bogu. Kiedy skończył mówić, zwrócił się do Piotra ze słowami: Pójdź za Mną! 21:20 Wtedy Piotr obróciwszy się zobaczył idącego za sobą tego ucznia, którego Jezus miłował, a który podczas uczty był pochylony w stronę Jezusa i powiedział: Panie, któż to jest ten, co ma Cię zdradzić? 21:21 Spostrzegłszy owego ucznia, dorzucił Piotr: Panie, a z tym co będzie? 21:22 Odpowiedział Jezus: Jeżeli nawet zechcę, żeby pozostał tak aż do mojego powrotu – to co tobie do tego? Ty pójdź za Mną. 21:23 Od tego czasu krążyło między braćmi mniemanie, że uczeń ów nie umrze. Lecz Jezus nie powiedział, że on nie umrze, jeno: A jeżeli nawet zechcę, żeby pozostał tak aż do mojego powrotu – to co tobie do tego? 21:24 Otóż uczniem owym jest ten, który daje świadectwo o tych wszystkich, opisanych przez niego sprawach. Wiemy też, że jego świadectwo jest prawdziwe. 21:25 Jest nadto wiele innych rzeczy dokonanych przez Jezusa. Gdyby ktoś chciał je wszystkie spisać szczegółowo, to cały świat, jak sądzę, nie pomieściłby ksiąg, które trzeba by przy tym napisać.

=============================