Pirce Ewa - Dopóki nie zajdzie słońce 01

SAVE OFFLINE

Spis treści Karta redakcyjna Dedykacja Przedmowa Prolog Misja 1 Misja 2 Misja 3 Misja 4 Misja 5 Misja 6 Misja 7 Misja 8 Misja 9 Misja 10 Misja 11 Misja 12 Misja 13 Misja 14 Misja 15 Misja 16 Misja 17 Misja 18 Misja 19

Misja 20 Misja 21 Misja 22 Misja 23 Podziękowania Spis utworów muzycznych

Copyright © Ewa Pirce Wydawnictwo NieZwykłe Oświęcim 2019 Wszelkie Prawa Zastrzeżone All rights reserved Redakcja: Anna Wasińska Korekta: Anna Rochatka, Magdalena Zięba-Stępnik Redakcja techniczna: Mateusz Bartel Projekt okładki: Paulina Klimek Wydanie pierwsze ISBN 978-83-8178-128-2 wydawnictwoniezwykle.pl Konwersja eLitera s.c.

. Jeden rozkaz, jedna chwila, jedna śmierć. To właśnie całkowicie i bezpowrotnie zmieniło życie Samuela Remseya. Przeszłość, którą chciał za sobą zostawić, nie pozwalała o sobie zapomnieć, pustosząc jego serce i umysł. Złamany, zraniony i pogrążony w smutku zapomniał o tym, co powinno stać się jego siłą – o rodzinie. Bez przerwy prowokował śmierć, śmiejąc jej się w twarz. Jednakże wszystko, co robimy, wraca do nas ze zdwojoną mocą. Przyszedł w końcu czas, że śmierć zadrwiła z niego. Został zepchnięty na samo dno egzystencji. Czekał na zgubę. Lecz zamiast tego otrzymał pomocną dłoń. Dzięki danej mu szansie uwolnił się od widm dnia wczorajszego, budując na nowo swoje życie. Pozorny spokój zaburzyła jednak osoba, która jako jedna z niewielu była w stanie w ciągu minuty zarówno go rozśmieszyć, jak i wyprowadzić z równowagi. Była jak mina przeciwpiechotna – niepozorna, ale cholernie niebezpieczna. Czy mężczyzna z tak burzliwą przeszłością jest w stanie pokochać? Czy zdoła otworzyć serce przed kobietą, która nie wierzy w miłość i nie chce jej w swoim życiu? Czy tych dwoje podda się przeznaczeniu, czy nieustannie będzie z nim walczyć?

Dla każdej kobiety, która pokochała Sama jeszcze przed poznaniem jego historii.

PRZEDMOWA Drodzy Czytelnicy, każdy z nas zmagał się z mniejszymi czy większymi demonami. W życiu musimy pokonać niezliczone przeszkody. Jesteśmy zmuszeni do walki o każdy uśmiech i radość. Nie jest to kolorowy film, bajka, o której marzymy w dzieciństwie, lecz nieustająca walka. O przyjaźń, szczęście, rodzinę, miłość, samych siebie... Taki bój stoczył również Samuel. Z samym sobą, ze swoimi koszmarami, słabościami oraz uzależnieniem, które znacznie wpływało na jego decyzje. Dopóki nie zajdzie słońce to nie jest typowy romans. Nie jest to również opowieść o związku pomiędzy kobietą a mężczyzną, ale o takim, który zawieramy zaraz po urodzeniu – ze światem. Życzę Wam przyjemnej lektury i mam nadzieję, że ta historia na długo pozostanie w Waszej pamięci.

PROLOG Staję się niespokojny, kiedy jest ciemno. – Jackal, na zewnątrz jest dwóch czarnych, uzbrojeni po zęby – rozbrzmiał w słuchawce głos Snake’a. – Gdzie Iron i Smokey? – zapytałem, od razu ruszając w górę mahoniowych schodów. – Tony zabezpiecza wejście, a Smokey osłania twoją dupę. Usłyszałem charakterystyczny dźwięk przeładowywanej broni. Kolejna dawka adrenaliny rozpaliła mi żyły. Kochałem to uczucie. – U ciebie czysto? – Sprawdzam – rzucił krótko Snake. – Nie mamy czasu. – Rósł we mnie niepokój. – Nie podoba mi się, że nie ma tu żadnej służby. – Westchnąłem. – Ani jednego białasa. Usuń przeszkodę i wracaj, a ja... Nie dokończyłem, ponieważ przerwało mi soczyste przekleństwo. – Snake, jesteś tam? Snake? Kurwa, odezwij się! – warknąłem, mając nadzieję, że nic złego się nie stało. Sięgnąłem do wewnętrznej kieszeni kamizelki, aby wyjąć telefon, i spojrzałem na monitor. Nadajnik Snake’a był wyłączony, co oznaczało tylko jedno – Snake nie żył. Puściłem wiązankę niewybrednych bluzgów, wyłączyłem adapter i podążyłem korytarzem w lewo. Człowiek, którego miałem się pozbyć, był jednym z naszych najcenniejszych łączników z Mossadem. Pokładaliśmy w nim duże nadzieje, ale zdradził. Przez niego zginęło siedmiu agentów amerykańskiego

wywiadu. Coraz wyraźniej uwidaczniał się fakt, że on i reszta jego pobratymców nie byli naszymi sprzymierzeńcami. Świadczyły o tym poderżnięte gardła naszych ludzi, co zostało udokumentowane na zdjęciach, wysłanych zarówno do naszej agencji, jak i do rodzin zabitych. Obok takich sytuacji nie przechodziliśmy obojętnie, to nie było coś, co agencja potrafiła wybaczyć. Istniały przecież jakieś granice. Znacznie je naruszono, a do mnie należało zlikwidowanie zdrajcy. Willa, w której się znajdowaliśmy, była pogrążona w ciszy. Zbyt nienaturalnej. Czułem, że kryło się za tym coś złego. Moja intuicja jeszcze nigdy mnie nie zawiodła. Nie miałem więc powodów, by teraz jej nie zaufać. Kiedy skierowałem kroki ku mieszczącemu się w prawym skrzydle budynku pokojowi, na zewnątrz padły strzały. – Dostałem, chłopaki – usłyszałem w słuchawce stłumiony głos Irona. Zawahałem się. – Jest ich dwóch przed wejściem i widzę kogoś biegnącego od strony ogrodu. – Spieprzaj stamtąd! – rozkazałem, budząc się z chwilowego odrętwienia. Iron zaśmiał się smutno, zanim zasyczał z bólu. – Nie z dziurą w nodze, szefie. Powiedz Annie, że ją kocham. – Iron, nie ruszaj się, już do ciebie idę. – Odwróciłem się szybko z zamiarem udzielenia mu wsparcia. – Powiedz jej! – zażądał drżącym, pozbawionym nadziei głosem. – Powiesz jej osobiście – zagrzmiałem, starając się nie zdradzić przyczajonej we mnie rezygnacji. Miałem świadomość, że istniało naprawdę małe prawdopodobieństwo dotarcia do niego na czas. – Sam, proszę... Zakląłem. – Powiem, ale nie waż się, kurwa... – Nie weźmiecie mnie, skurwiele, żywcem! – krzyknął Iron, po czym zaświszczały mi w uchu odgłosy strzelaniny.

– Iron? Iron?! – Zostaliśmy we dwóch, bracie – odezwał się ze znużeniem Smokey. – Przykro mi. – Jak u ciebie? – Przełknąłem gromadzącą się w gardle wściekłość. Przeżywanie, rozpacz i żałobę musiałem odłożyć na później. – U mnie czysto i cholernie mi się to nie podoba. Ktoś wsadził nas na minę. Dlaczego wysłali nas na pewną śmierć?! – Nie wiem, kurwa. – Sam zadawałem sobie to pytanie. – Ale wierz mi, gdy wyjdziemy z tego gówna, to się dowiem. Uważaj na siebie, ja jestem u celu. – Musimy się wycofać! – sapnął. – Nie damy rady... Wyłączyłem słuchawkę, chcąc się skupić. Nigdy nie porzuciłem misji i tym razem również nie zamierzałem tego zrobić, a to jego pieprzenie mnie wkurwiało. Stanąłem przed drzwiami gabinetu i wytężyłem słuch. Ktoś znajdował się w środku. Dźwięk zza ściany był zakłócony, ale go słyszałem. Sięgnąłem do klamki i lekko ją nacisnąłem. Pchnąłem drzwi i wpadłem do środka, trzymając w dłoni gotową do oddania strzału broń. – Kurwa. Karil siedział na fotelu z rękoma przywiązanymi do podłokietników, głowę miał przymocowaną do jego oparcia. Z gardła sączyła mu się krew, a cała koszula i biurko zabrudzone były gęstą czerwoną cieczą. Rzęził, patrząc na mnie szeroko otwartymi oczami. Dopiero po chwili się zorientowałem, że nie miał powiek. Tyle razy spotkałem się już z czymś takim – sam obcinanie powiek wykorzystywałem jako jedną z tortur – że nie robiło to na mnie najmniejszego wrażenia. Ot, widok jak każdy inny. Kiedy moje uszy wychwyciły odgłos czyichś kroków, cofnąłem się pod ścianę. Karilem targały konwulsje. Z ust wypływała mu piana. Po co mieliby go otruć, skoro wiedzieli, że i tak umrze? Nie miałem pojęcia, co o tym wszystkim myśleć. Nagle usłyszałem jakieś głosy. Izraelczycy. Ja pierdolę, mieliśmy przejebane.

Wziąłem głęboki wdech, włączając ponownie słuchawkę. – Jackal, to nie jest pierdolony Battlefield – zaczął się ciskać Smokey od razu po nawiązaniu połączenia. – Spieprzaj stamtąd! Wiedzą o naszej akcji, kurwa. Zdradził nie Karil. – Wiem – odszepnąłem, ignorując jego prośbę. – Widzę go i potrzebuję wsparcia. Zrobiłem kilka kroków w tył i schowałem się za szafką, przylegając ściśle do ściany. – Za dwie minuty dotrą Eagle i Crow. Nie wychylaj się – poprosił z rezygnacją Smokey. Nie zdołałem nic odpowiedzieć, bo do gabinetu wpadł zamaskowany facet. Jeszcze mnie nie zauważył. Podszedł do biurka. Nim zgarnął z blatu jakieś dokumenty, splunął na Karila. Przewiesiłem karabin przez ramię i złapałem za swojego niezawodnego cutlera. Ruszyłem bezszelestnie w stronę sukinsyna. Znalazłszy się tuż za nim, wbiłem mu ostrze w lewą nerkę. Dzięki temu nie był w stanie wydać z siebie żadnego dźwięku. Ścisnąłem jego głowę i szarpnąłem nią mocno, odpowiednio skręcając, by zaraz usłyszeć doskonale mi znane chrupnięcie. Wyciągnąłem z bezwładnego ciała nóż, po czym pozwoliłem truchłu opaść na ziemię. – Jeden mniej – powiedziałem do słuchawki, wycofując się do drzwi. – Nie dasz rady w pojedynkę – syknął Smokey. – Do kurwy nędzy, życie ci niemiłe?! – Mam kolejnego – wyszeptałem i znowu zakończyłem połączenie. Powoli zakradłem się do przeciwnika. Ten był bardziej czujny i nim zdążyłem zaatakować, krzyknął głośno, żeby ostrzec resztę. Automatycznie wbiłem mu nóż w serce, przekręcając go dla wzmocnienia efektu. Kiedy na korytarzu zapanował chaos, wpadłem do pokoju za moimi plecami. Niemal się przewróciłem o rozciągnięte na podłodze ciało. Żona Karila leżała w kałuży krwi, a niedaleko niej – ciało ich trzynastoletniego syna. – Pieprzone bestie – warknąłem na widok dziecięcego pokoju, który mu-

siał należeć do Sari, trzyletniej córki Karila. Różowe ściany skropione były krwią, wokół walały się zdewastowane meble, zniszczone ubrania i zabawki. Rozejrzałem się po pomieszczeniu w poszukiwaniu dziewczynki. Nie dostrzegłszy jej ciała, poczułem ulgę. Widok trzylatki z podciętym gardłem nie był czymś, co zniósłbym ot tak, zwłaszcza że miałem siostrę w tym samym wieku. Gdzie jesteś, mała? – zapytałem w myślach, przedzierając się przez pobojowisko. Najpierw zajrzałem pod łóżko, potem do szafy. Na darmo. Odgłos kroków stawał się coraz wyraźniejszy. Z nożem w pogotowiu przysunąłem się do drzwi. Ktoś chwycił za klamkę i przekręcił ją delikatnie. Wsunąłem cutlera w cholewkę buta, a w zamian wyjąłem zza paska glocka, którego cicho odbezpieczyłem. Kiedy drzwi się otworzyły, wycelowałem przed siebie. Odetchnąłem, gdy rozpoznałem blond czuprynę. – Eagle, kurwa, już byłoby po tobie. – Wciągnąłem go szybkim szarpnięciem do środka. – Widzę cię, mordeczko, więc spokojna twoja rozczochrana. – Pomachał mi przed oczami swoim GPS-em. – Mogłeś mnie ostrzec, że się zbliżasz. – Zrobiłbym to, gdybyś, kurwa, nie wyłączył słuchawki. Wiesz, jakie to niebezpieczne. Nawet przez wielkie gogle widziałem w jego spojrzeniu wyrzut. – Dobra, nieważne. – Miał rację, ale nie zamierzałem mu jej głośno przyznać. – Mów, jak wygląda sytuacja z twojej strony. – Czterech na zewnątrz, z czego dwóch zdjął Iron. – Co z nim? Eagle pokręcił głową, nie odpowiadając. Nie musiał, wiedziałem, co to znaczy. – Okej. – Przytaknąłem sztywno. – A jak reszta? – Snake’a też chyba straciliśmy. Jesteśmy tylko my, Crow i Smokey. Z tego, co wiem, w domu jest jeszcze sześciu.

– Więc zostało czterech. Dwóch zdjąłem. Sięgnąłem do słuchawki, żeby nawiązać połączenie z resztą załogi. – Smokey, Crow, zajmijcie się tymi na zewnątrz. Macie wyczyścić teren. Ja i Eagle przejmujemy dom. Nie żyje cała rodzina Karila prócz trzyletniej Sari, musi tu gdzieś być. Znajdziemy ją i spierdalamy. – Dobra. Bądźcie ostrożni. – Jak zawsze – zapewniłem. – Ja biorę lewą stronę, ty prawą, uważaj na dzieciaka – rzuciłem pod adresem Eagle’a. Skinął głową na znak, że zrozumiał rozkaz. Otworzył drzwi i ostrożnie wyszedł na korytarz. Miałem iść za nim, ale bez ostrzeżenia wycofał się do pokoju. – Co jest, kur... Urwałem, ponieważ napotkałem wycelowaną w moje czoło lufę karabinu. Dwóch ciemnoskórych mężczyzn uśmiechało się zwycięsko, bełkocząc coś po arabsku. Uniosłem powoli ręce, szacując nasze szanse. Wiedziałem jedno: tak czy inaczej, zginiemy, co jednak nie znaczyło, że mieliśmy poddać się bez walki. – Kiedy dam znak, atakuj – powiedziałem do swojego kompana i od razu oberwałem kolbą w skroń. Czułem, jak pęka mi skóra, a ciepła krew spływa po twarzy. Nie dane mi było „napawać się” bólem. Napastnicy porozumieli się w swoim języku, a następnie, popychając nas lufami, zaprowadzili piętro niżej do jednego z pokoi, przed którym dostrzegłem kolejnych dwóch uzbrojonych facetów. Jeden z nich splunął nam pod nogi, ukazując rząd pożółkłych, wybrakowanych zębów. Gwałtownie wepchnięto nas do środka. Gdybyśmy nie byli tak rosłymi skurczybykami, wylądowalibyśmy na podłodze. – Proszę, proszę – przywitał nas znajomy głos. – Daliście się tak cholernie łatwo wmanewrować. Kiedy uniosłem wzrok, ujrzałem siedzącego na skraju biurka Snake’a. Człowieka, z którym uczestniczyłem w niejednej akcji, któremu ufałem i powierzałem życie za każdym razem, gdy szliśmy w bój. Człowieka, którego

uważałem za brata. Zabulgotało mi w żołądku, a żółć podeszła do gardła. – Ty skurwielu – wypluł z siebie z obrzydzeniem Eagle i rzucił się w jego kierunku. Snake bez wahania wyciągnął broń i strzelił mu w kolano. Eagle upadł na ziemię, skomląc z bólu. – Nie tak szybko, ptaszynko. – Zaśmiał się zdrajca. – Jak na tak doświadczonego agenta jesteś cholernie głupi, Samuelu. – Spojrzał na mnie, bawiąc się zabranym mi wcześniej nożem. – Niezły, zawsze chciałem go mieć. – Pogładził ostrze, kalecząc przy tym palec. Zebrałem się w sobie, żeby nie pokazać nawet najmniejszych emocji. Musiałem zachować zimną krew, choć rozsadzała mnie żądza mordu. – To nie zabawka dla takich cip jak ty. – Nie posądzałem się o spokój, który towarzyszył moim słowom. Uraziłem go, co zobaczyłem w wyrazie jego parszywej gęby. Właśnie na tym mi zależało. Nie cieszyłem się jednak długo swoim małym sukcesem. Snake wstał, podszedł bliżej i patrząc mi prosto w oczy, wbił ostrze w moje ramię. Zacisnąłem mocno szczękę, by nie okazać słabości, a i tak z mojego gardła dobył się jęk bólu. Przycisnąłem dłoń do rany, żeby choć trochę zatamować krwawienie. – Chcesz powiedzieć coś jeszcze? – zapytał Snake, wycierając nóż o rękaw mojego munduru. Oddychałem głęboko, przeszywając go nienawistnym wzrokiem. Skuliłem się nieznacznie, niby z bólu, a tak naprawdę rzuciłem szybkie spojrzenie za siebie, aby obadać sytuację. W pomieszczeniu znajdowało się trzech dżihadystów i Snake. Dałbym im radę. Musiałem myśleć szybko, cholernie szybko. – Chcę wiedzieć, gdzie przewieziono złapanych ostatnio izraelskich agentów – zażądał informacji Snake. – Nie wiem, o czym mówisz – odparłem beznamiętnie. Rzucił mi diabelski uśmiech, po czym zwrócił się do swoich towarzyszy w ich ojczystym języku. Nie miałem pojęcia, że tak dobrze zna środkowosy-

ryjski dialekt. Tak samo jak nie wiedziałem, że działa na dwa fronty. Nie upłynęła nawet minuta, kiedy chwycono mnie za bety i popchnięto bliżej ściany, gdzie zwisał hak z grubym sznurem. Przeoczyłem go wcześniej. Szarpnięto mną, a następnie przywiązano do nadgarstków pęta, naciągając je tak mocno, że moje naprężone ręce zapłonęły żywym ogniem. – Brakuje krzyża. Byłby idealny obraz – zadrwił Snake i podszedł do mnie szybkim krokiem. Utkwił wzrok w moich oczach, które pozostały bez wyrazu, choć rana w ręce pulsowała, a napięte mięśnie paliły. – Podaj mi miejsca. – Nie znam. Rozciął mi kamizelkę, bluzę i termoaktywną koszulkę. Wiedziałem, co planuje zrobić. Sam go szkoliłem. – Byłeś dobrym nauczycielem, Jackal. – Szkoda, że ty byłeś dobrym uczniem – pyskowałem zamiast trzymać dziób na kłódkę. Cały ja. – O tym przekonasz się na własnej skórze. – W jego spojrzeniu zalśnił błysk wściekłości, świadczący o tym, że ponownie go uraziłem. – Od zawsze lubiłem patrzeć, jak kwas wypala w ciele dziury. Podobało mi się, gdy z jego pomocą wyciągałeś informacje. Sięgnął za siebie. W jego ręce pojawiła się metalowa strzykawka. Pomachał mi nią przed oczami. Będzie kurewsko bolało – skwitowałem w myślach. Mimo to nawet się nie zająknąłem, kiedy wstrzykiwał mi pod skórę żrącą substancję. Ani wtedy, gdy zaczęła działać, siejąc spustoszenie w moim organizmie.

Kilka godzin później odchodziłem od zmysłów. Moja klatka piersiowa była jedną wielką ziejącą raną. Ból doprowadzał mnie do obłędu. Nie zamierzałem niczego wyjawiać, dlatego w duchu szykowałem się na śmierć. Eagle le-

żał nieprzytomny pod przeciwległą ścianą, stracił cholernie dużo krwi i obawiałem się najgorszego. – Imponujesz mi, kurwa. Serio, facet, jesteś genialny. – Bardziej czułem, niż widziałem, że Snake przechadzał się przede mną w tę i z powrotem. – Pierdol się! – jęknąłem, nie mając sił, by podnieść głowę i na niego spojrzeć. – Znajdę na ciebie sposób – zagroził. Potem powiedział do swoich ludzi coś, czego nie zrozumiałem. Chwilę później runąłem na ziemię jak worek ziemniaków. Ciało paliło mnie i pulsowało, czułem każdy mięsień i kość, oddychanie sprawiało mi niemiłosierny ból. Najlepszym wyjściem z tej sytuacji byłaby śmierć, nie poddawałem się jednak. Na przemian traciłem i odzyskiwałem przytomność. – Sam! Sam, kurwa, obudź się! – dotarł do moich uszu czyjś niewyraźny głos. Uniosłem powoli powieki i natrafiłem na rozmytą twarz Crowa. Kącik ust powędrował mi nieco do góry. – Zabieramy was stąd – oznajmił, zarzucając sobie moje ramię na szyję i próbując pomóc mi się podnieść. Zacisnąłem wargi, żeby nie skrzywić się z bólu. – Sześciu – wyjąkałem. Przez moje ciało przepłynęła fala ognia. Opadłem bezwładnie do tyłu, na co Crow wypuścił serię bluzgów. – Dwóch zdjęliśmy. – Snake... – wydukałem ostatkiem sił. – Chyba nie żyje. Nie możemy go namierzyć. – Nie... on... – Nic nie mów. Zajmiemy się wszystkim. Kurwa, kto cię tak urządził? Zaraz dam ci coś, co uśmierzy ból. Nie zdołałem już nic powiedzieć. Opadły mi powieki, a umysł pogrążył się w ciemności, odcinając mnie od wypełniającej każdą komórkę mojego zmasakrowanego ciała agonii.

Ocknąłem się, słysząc strzały i krzyki. Potrząsnąłem głową, starając się skupić na sytuacji wokół. Zlekceważyłem ból, który zapewne był i tak niczym w porównaniu z tym, co działoby się, gdybym nie dostał solidnej dawki morfiny. Przeklinający Crow z wbijaną mi w brzuch igłą stanowił moje ostatnie wspomnienie. Teraz stał przede mną, mierząc z broni do Snake’a, kryjącego się za rozdygotaną ze strachu dziewczynką. – Puść, kurwa, to dziecko, pierdolony zdrajco! – zażądał Crow. Przeniosłem spojrzenie z jego pleców na przerażoną twarz dziewczynki. Kiedy jako tako wróciła mi świadomość, rozpoznałem w niej Sari. To był bodziec, który zmusił mnie do działania. Odsunąłem ból na bok. Wyostrzył mi się wzrok, chociaż przesłaniała go chęć mordu. – Gdzie masz drugi pistolet? – wychrypiałem pod adresem przyjaciela. Zerknął na mnie szybko przez ramię. – Ty... Jak? Zarejestrowałem niedowierzanie w jego głosie. – Gdzie? – warknąłem. Sięgnął za plecy i rzucił mi swojego glocka. Odbezpieczyłem go i podczołgałem się na przedramionach bliżej. Skierowałem lufę na byłego współtowarzysza broni. – Umrzesz szybko, Snake, pod warunkiem, że wypuścisz dziecko – wysyczałem przez zaciśnięte zęby. – Jedyną osobą, która dziś umrze, będziesz ty, Jackal – odparł spokojnie, choć wymachiwał pistoletem na prawo i lewo, co świadczyło o jego zdenerwowaniu. – Puść dzieciaka – powtórzyłem. – Wiesz, co jest w tym wszystkim najlepsze? – Zaśmiał się szaleńczo, gła-

dząc wolną ręką ciemne włosy Sari. – To ty ją zabijesz, nie ja. Wycelowałem broń w jego głowę, lecz z powodu tego, że trzymał przed sobą dziewczynkę, nie miałem możliwości wykonania czystego strzału, jeśli nie chciałem jej zranić. – Na każdej wojnie są ofiary, Sam – przypomniał mi Crow. Pewnie zauważył, że się wahałem. – Nie – zaprzeczyłem, zanim zdecydowałem się na strzał. Kula, która wyleciała z mojej lufy, drasnęła jedynie lewy bok twarzy Sari, rozrywając ucho Snake’a. Wrzasnął, wypuszczając z objęć dziecko. Crow rzucił się do przodu, chwycił małą, by ją od niego odciągnąć, i przekazał ją mnie. Nie musieliśmy porozumiewać się słowami, żeby przewidzieć swoje kolejne ruchy. Działaliśmy jak dobrze naoliwiona maszyna. – Już w porządku. – Niezdarnie pogładziłem Sari po główce. Drżała w moich ramionach jak osika, przeżywając tak wielki dramat, ale nawet jedna łza nie wypłynęła jej z oczu. Była twardsza niż niejeden dorosły facet. Podziwiałem ją za to. Odwróciłem się szybko, żeby ocenić sytuację. Snake wkładał właśnie do ust małą fiolkę. – Nie ma, kurwa, mowy! – syknąłem. Odepchnąłem dziecko pod ścianę. Nie mam pojęcia, jakim cudem udało mi się wstać, lecz wiedziony furią, dopadłem do zdrajcy i z całej siły zacząłem ściskać jego policzki, powstrzymując go od przełknięcia trucizny. Snake zaczął rechotać jak wariat. Wiedziałem, że moje wysiłki były daremne. – Pieprzony tchórz! – Zawrzałem, wymierzając mu cios pięścią. – Jackal – zacharczał. – Jest coś jeszcze, pieprzony skurwielu. Mam dla ciebie ostatni prezent. Choć śmierć wisiała nad nim z przyszykowaną kosą, jego przekrwione oczy błyskały triumfem. – Sądzisz, że ci uwierzę, sprzedajna kurwo?!

– Tik-tak, tik-tak... – odliczał, zaczynając się dusić. – Zdychaj, Snake, zdychaj w cholernych męczarniach. Puściłem go, runął z impetem na podłogę, gdzie zaczął się wić jak prawdziwy wąż. Przytrzymując się ściany, dotarłem do skulonej Sari. – Zabijesz ją... – wydusił z siebie. – A jeżeli tego nie zrobisz, zginą setki ludzi. Ona jest zapalnikiem... – charczał. Z ust wypływała mu biała piana. – Jeśli jej serce... Jeśli ono przestanie bić... bomba przestanie tykać... Tik-tak... – Bomba, kurwa?! Sądzisz, że uwierzę w ten twój bełkot? – Albo ona, albo setki innych... – Kolejna tura opętańczego śmiechu opuściła gardło Snake’a. Dusił się przy tym własną śliną. – Tik... – Jaka bomba, skurwielu?! – Crow przyklęknął obok niego. Ujął w garść jego włosy i szarpnął kilkakrotnie. – Jaka?! – powtórzył, ale nie doczekał się odpowiedzi. Ciało Snake’a zesztywniało, po czym rozluźniło się i opadło bez życia na ziemię. – Samuelu, jeśli to prawda... – To nie może być prawda. Nie uwierzymy chyba komuś takiemu jak on? – zaoponowałem, jednak coś w głębi duszy mi podpowiadało, że groźba tego judasza mogła okazać się prawdziwa. – Spójrz na to. – Crow wskazał głową na coś za mną. Odwróciłem się, a moje spojrzenie spoczęło na drżącej dziewczynce. Na jej klatce piersiowej widniała niewielkich rozmiarów rana z czterema szwami, której do tej pory nie zauważyłem. To oznaczało tylko jedno – dziecko miało wszyty pod skórę ładunek wybuchowy, który ktoś mógł w każdej chwili zdetonować, by wysadzić tę wioskę oraz prawdopodobnie wszystkie okoliczne. Mieliśmy przejebane. Całkowicie. – Może dlatego jej nie zabili? – zapytał retorycznie Crow. Odsunął się od trzylatki i zaczął uruchamiać nadajnik, żeby połączyć się z naszymi ludźmi. – Muszę to zgłosić...

– Nie! – powstrzymałem go. Miałem naprawdę kiepskie przeczucia. Siedziałem w bezruchu. Sari musiała pojąć, że dzieje się coś złego, bo wreszcie zapłakała. To wcale nie ułatwiało mi podjęcia decyzji. W końcu przysunąłem się do niej i wziąłem w ramiona. – Będzie dobrze – wyszeptałem, a mała przywarła do mnie, obejmując mnie rączkami, i łkała mi cicho w pierś. – Nie możemy ryzykować. Wybacz – oświadczył stanowczo Crow, a następnie skontaktował się z górą. Słyszałem, jak zdaje sprawozdanie. Skończywszy, podał mi słuchawkę. – Misja zakończona, możemy wracać – burknąłem, kiedy zabrzęczało mi w uchu. – Nie do końca, Jackal. Wiesz, co należy zrobić, nie możemy ryzykować – powiedział stanowczo pułkownik Frost. Na myśl o tym, co stanie się z Sari, jeśli im na to pozwolę, skurczyło mi się boleśnie serce. – To jeszcze dziecko. – Jedno w obliczu setek. Prezydent rozkazał zlikwidować zagrożenie. Ona jest tym zagrożeniem. Agencie, znasz zasady, wiesz, czym grozi niesubordynacja. Pamiętaj, że chronisz swój kraj i jego obywateli. Czasami trzeba poświęcić jednostkę dla życia tysięcy. To rozkaz. Za piętnaście minut budynek zostanie zrównany z ziemią. Liczę, że nie zawiedziesz. Po tym kategorycznym wywodzie Frost się rozłączył, nie pozostawiając mi miejsca na dyskusję. To był jeden z momentów, gdy nienawidziłem tego, czym się zajmowałem. Złość mieszała się z psychicznym cierpieniem, silniejszym od fizycznego. Krew szumiała mi w uszach, a serce galopowało z zastraszającą prędkością. Czułem przerażenie, jakiego do tej pory nigdy jeszcze nie doświadczyłem. Oddychając głęboko, przymknąłem oczy, żeby zgromadzić w sobie resztkę sił i wznieść mur, mający odgrodzić mnie od buzujących w moim wnętrzu uczuć.

– Spieprzaj, Crow – syknąłem. – Zostanę. – Wypierdalaj, bo wpakuję ci kulkę między oczy. Podniosłem broń i w niego wycelowałem. Nie groziłem jeszcze żadnemu z moich kompanów. Wyglądało na to, że postradałem rozum. – Muszę się upewnić... – Nigdy, kurwa, nie zawiodłem. Zawsze wykonuję rozkazy. Tak będzie i tym razem. Już siebie nienawidziłem. Skinął głową. Wyglądał, jakby chciał coś jeszcze dodać, lecz dał sobie spokój. – Przykro mi, Sam. Naprawdę. – Westchnął ciężko. – Wyjdź. Odwróciłem od niego wzrok. Spojrzałem na wtuloną we mnie Sari. – Chcę do mamusi – wymamrotała w znanym mi języku, kuląc się bardziej na moich kolanach. – Zaprowadzisz mnie do mamusi? – Uniosła główkę i popatrzyła na mnie zaczerwienionymi od płaczu wielkimi oczami. Przełknąłem twardą gulę, która zatykała mi gardło, i smutno uśmiechnąłem się do trzylatki. – Zabiorę cię do niej, ale najpierw zamknij oczka i się zdrzemnij. Posiedzę z tobą chwilę i zaraz się z nią zobaczysz, dobrze? – mówiłem najłagodniej, jak potrafiłem. – Dobrze, wujku. Delikatny uśmiech rozciągnął jej idealne usteczka. Oparła główkę na moim poranionym torsie. Nie czułem fizycznego bólu, to moje wnętrze pękało z rozpaczy. Pogładziłem Sari po włosach, wyciągając jednocześnie z kieszeni strzykawkę z trucizną. Przed oczami galopowały mi przedstawiające moje rozradowane młodsze siostry obrazy. Zamrugałem szybko, żeby się ich pozbyć, po czym wcią-

gnąłem głęboko powietrze. – Śpij dobrze, cukiereczku – szepnąłem, zanim nacisnąłem tłok strzykawki. Samotna łza stoczyła się po moim policzku, wpychając mnie w ramiona śmierci.

MISJA 1 Prawda czai się głęboko w mroku. PIĘĆ MIESIĘCY PÓŹNIEJ...

Sam – Usiądź, Samuelu – polecił Frost, kiedy wszedłem do jego gabinetu. Był szefem działu Centralnej Agencji Wywiadowczej w ośrodku zwalczania terroryzmu, a co za ty idzie – moim przełożonym. – Kazano mi się zgłosić – powiedziałem dość twardym tonem. – Usiądź, proszę. – Przemawiał przez niego autorytaryzm, więc nie pozostało mi nic innego, jak spełnić jego polecenie. Czułem, że ta rozmowa nie będzie należeć do najprzyjemniejszych. Wyciągnąłem nogi, krzyżując je w kostkach, i w napięciu czekałem na wywód. – Doktor Hopkins poinformował nas, że nie stawiłeś się na ostatnich trzech spotkaniach. – Frost sięgnął po szarą teczkę z moim nazwiskiem i zaczął przeglądać jej zawartość. – Nie czuję takiej potrzeby. Wszystko ze mną w porządku – zapewniłem stanowczo. – Wiesz doskonale, że wymagasz leczenia. Złamałeś warunki, które ci postawiono. Znasz zasady, chłopcze.

– Potrafię kontrolować swoje emocje i myśli. Nie potrzebuję do tego żadnego konowała. – Wyprostowałem się na fotelu i usiłowałem zachować spokój. – Gdzie spędziłeś wczorajszą noc? – Przełożony uniósł pytająco brew, ale minę miał taką, jakby doskonale znał odpowiedź na to pytanie. Skrzywiłem się, wiedząc, że wpadłem w tarapaty. – W barze. Siedziałem bez ruchu i patrzyłem mu bezczelnie w oczy. – Samuelu. – Westchnął i pochylił się w moim kierunku. – Jesteś moim najlepszym żołnierzem, ale nie mogę ryzykować. Od ciebie i twoich decyzji zależy życie moich ludzi. Będąc w terenie, musisz mieć wyostrzone wszystkie zmysły. Stępiasz je, żłopiąc wódę każdej, kurwa, nocy! – Jego głos co sylabę bardziej się podnosił, aż w końcu dobił do krzyku. – To, co robię w wolnym czasie, jest tylko i wyłącznie moją sprawą – odpysknąłem. – Poza tym piję bourbona, nie wódkę – sprostowałem gwoli ścisłości, skoro czepialiśmy się szczegółów. – Otóż nie! – Walnął pięścią w blat biurka dla podkreślenia swojego stanowiska. – Wszystko, co dotyczy twojego życia osobistego, przekłada się na pracę. Zrekrutowaliśmy cię nie bez powodu. Byłeś perfekcyjny we wszystkim, czego się dotknąłeś. Agentem nie zostaje się na osiem godzin, to praca przez dwadzieścia cztery godziny, siedem dni w tygodniu, przez trzysta sześćdziesiąt pięć dni w roku. Po wpadce z Karilem wszystko się pojebało. W Nowosybirsku o mało nie straciliśmy dwóch ludzi. Opadł na fotel i potarł twarz dłonią. Dopiero teraz dostrzegłem, jak bardzo był zmęczony wydarzeniami ostatnich miesięcy. – To był tylko jeden raz. – Przeszedłem w tryb obrony, mimo że miał pieprzoną rację. – Tylko jeden! – prychnął. – Mówisz o dwóch życiach, do kurwy nędzy, o ludziach mających rodziny do utrzymania, żony, dzieci, pieprzone matki. – Podniósł się energicznie i zaczął nerwowo krążyć po pokoju. – Nie mogę ryzykować.

Siedziałem sztywno, nie zdradzając szalejących we mnie emocji. Każde wydostające się z jego ust słowo działało na mnie jak najbardziej wyszukana tortura. Miałem ochotę wstać i wyjść. – Zabiłem o wiele więcej ludzi. To wam nigdy nie przeszkadzało. – Przepełniały mnie wyrzuty i gniew, zacząłem tracić nad sobą kontrolę. Frost zatrzymał się, piorunując mnie wzrokiem. – To byli szpiedzy, bandyci, degeneraci i terroryści. Ludzie, którzy grozili naszemu krajowi i jego obywatelom. To zupełnie coś innego. – Trzyletnia brązowooka dziewczynka też była szpiegiem i terrorystą? Gdyby wzrok mógł zabijać, już leżałbym trupem. Widziałem, jak nieznacznie drgała mu dolna warga, a dłonie zacisnęły się w pięści. Opadł znowu ciężko na fotel. Poddał się, zabrakło mu woli walki. Jego postawa mówiła sama za siebie. Nie miał siły. Umiałem dobrze rozczytywać ludzi. Lata spędzone na pracy dla wywiadu sprawiły, że nie potrafiłem tak po prostu rozmawiać. Zawsze zwracałem uwagę na drobiazgi, w mowie ciała dopatrywałem się znaków dowodzących o słabościach, wstydzie czy tajemnicy. Niejednokrotnie uratowało mi to dupę. – To, co było, zostawiamy za sobą. Ty najwyraźniej tego nie potrafisz, dlatego najlepszym w tym momencie rozwiązaniem będzie urlop – oświadczył po chwili Frost. Zebrało mi się na mdłości. To była dla mnie najgorsza opcja. – Ktoś sprzedaje informacje Rosjanom i jestem cholernie bliski odkrycia, o kogo chodzi. Jestem przekonany, że to jeden z pracujących w naszej jednostce agentów, i nie pozwolę, żeby miesiące mojej pracy zostały zaprzepaszczone wyłącznie dlatego, że nie stawiłem się na jakąś pieprzoną sesję. – Próbowałem mówić spokojnie, lecz niezupełnie mi to wyszło. – Pamiętaj, że nie ty o tym decydujesz, tylko ja – przypomniał pułkownik, ponownie gromiąc mnie wzrokiem. – Proszę mnie posłuchać. – Pochyliłem się w jego stronę. Rozstawiłem szeroko nogi, opierając łokcie na kolanach. – Mamy na terenie Rosji dwunastu cennych agentów. Jeżeli moje przypuszczenia się sprawdzą i ktoś od nas

sprzedaje informacje, to zagrożone jest życie naszych tajniaków zarówno w Rosji, jak i w Waszyngtonie. Jeżeli Rosjanie dopadliby nasze wtyki na terenie ich kraju, to niech mi pan wierzy, marzeniem tych agentów byłaby śmierć. – Wiem, do cholery. Sądzisz, że co ja tu, kurwa, robię? Składam samoloty z papieru?! – sarknął Frost. – Właśnie ze względu na ich życie i bezpieczeństwo muszę cię odsunąć. – Kurwa! – Poderwałem się, nie potrafiąc dłużej kryć irytacji. Zdaje się, że przy okazji przewróciłem krzesło, na którym siedziałem. – Zajmuję się operacjami przeciw obcym wywiadom od trzech lat. Czy podczas mojej pracy zawiodłem więcej niż raz? Frost przełknął nerwowo ślinę, przesuwając dłonią po swojej łysinie. – Nie – odparł cicho. – No właśnie, szefie, zdarzyło się tylko raz. – Pochwyciłem jego spojrzenie. – Jestem profesjonalistą, kiedy idę na akcję. Wszystko, co dotyczy mnie i moich uczuć, zostawiam za sobą. Nie myślę o niczym prócz wykonania zadania. Dowódca znowu potarł łysą czaszkę – dawno temu odkryłem, że to tik nerwowy. – Kurwa! – przeklął, a ja już wiedziałem, że odpuszcza. – Dobra, chłopcze, dam ci szansę. Nie spieprz tego, bo jak coś pójdzie nie tak, polecę razem z tobą. – Dziękuję za zaufanie, sir. – Wyciągnąłem ku niemu dłoń. Uścisnął ją mocno, jak na byłego komandosa przystało. – Nie zawiodę pana. Od tej obietnicy zależało moje być albo nie być w agencji. Zamierzałem jej dotrzymać – choćby nie wiem co. – I masz, do cholery, chodzić na sesje z Hopkinsem. Skrzywiłem się na jego ostatnie słowa, ale zdawałem sobie sprawę, że nie mam możliwości polemizowania. – W porządku. – Odwróciłem się i pomaszerowałem do drzwi.

Zasadzka trwała dziesięć dni. Dookoła panowały egipskie ciemności, do szpiku kości przenikało mnie zimno, a od ślęczenia w tej norze robiło mi się niedobrze. Ostry zapach stęchlizny i wilgoci drażnił moje nozdrza. Kiedy w końcu go zobaczyłem, poczułem ekscytację i znajomy dreszcz podniecenia. Rozpracowywałem tę sprawę kilka miesięcy i cholernie chciałem dorwać skurwiela, który zdradzał swój kraj. To było warte przebywania w spartańskich warunkach. Miejsce, które wybrano na wymianę informacji, było odludne i opuszczone. Przez kilka dni tkwienia w tej dziurze zdarzyło mi się zobaczyć jakiegoś ćpuna albo bezdomnego, ale nie zapędzali się tu normalni ludzie. Zobaczywszy zbliżającego się do drzwi starej kawiarni mężczyznę w czarnym płaszczu i butach wyglądających, jakby dopiero co zostały wypolerowane, wiedziałem, że trafiłem w punkt. Twarz miał schowaną pod czarną kominiarką. – Jackal, widzisz to? – odezwał się w słuchawce głos Halla. – Cholernie dobrze – odparłem zadowolony. – Niech Crow zabezpieczy tyły – rozkazałem. – Stone, jesteś w środku? – Gotowy – potwierdził niewiele głośniej od szeptu. – Cel znajduje się w budynku, właśnie wyciąga papierosa i rozgląda się po pomieszczeniu. Czeka na kogoś. – Widzisz jego twarz? – Nie, nie zdjął kominiarki. – Dobra, miejcie oczy i uszy szeroko otwarte, zaraz tam będę. Gdy tylko skończyłem mówić, włożyłem kevlarową kamizelkę i wyprułem z bunkra. Wspiąłem się na dach, by przejść do drugiego budynku. Minąłem czterech naszych agentów, czekających w skupieniu i gotowych do akcji. Nagle poczułem przemykające mi po karku zimno. Odwróciłem się, żeby rzucić okiem na ulicę. Przełknąłem ślinę, robiąc krok do przodu.

– To niemożliwe – szepnąłem do siebie. Naprzeciwko stała drobna postać i patrzyła na mnie, a raczej przeze mnie takim wzrokiem, że aż po kręgosłupie przebiegły mi dreszcze. Nie mogłem w to uwierzyć. Podszedł do mnie Johnson, który musiał usłyszeć mnie przez nadajnik. – Coś nie tak? – Widziałeś ją? Popatrzył na mnie ze zdezorientowaniem, po czym przeniósł wzrok na pustą już ulicę. – Kogo? Nikogo tu nie ma. – Na jego obliczu malowało się jeszcze większe zakłopotanie. – Nieważne. – Machnąłem ręką, aby go zbyć. – Wracaj na stanowisko. – Na pewno wszystko w porządku? Skinąłem głową na potwierdzenie. Nie mówiąc nic więcej, zanurkowałem we włazie prowadzącym do wnętrza starej kawiarni. – Ktoś jedzie – zawiadomił nas Crow, kiedy zbliżałem się do celu. – Dobra, chłopcy, chcemy ich żywych – przypomniałem, na wypadek gdyby ich podkusiło, aby dać się ponieść chwili. – Mam cię, popaprańcu. Zakradłem się jak najbliżej. Zanurkowałem pod ladę i przeczołgałem się bezszelestnie. Zlustrowałem otoczenie i dostrzegłem dwóch swoich ludzi. Na migi dałem im znać, co zamierzam. Obaj wyciągnęli kciuki, potwierdzając, że rozumieją. Drzwi skrzypnęły, a ja zamarłem. – Sprawdziłeś teren? – zapytał z mocnym rosyjskim akcentem nowo przybyły. – Sądzisz, że za chwilę zza lady wyskoczy cały oddział CIA? – zaszydził zamaskowany mężczyzna. Znałem ten cholerny głos. Przeszła przeze mnie fala złości i poczułem gorzkie rozczarowanie. Herkulesową siłą powściągnąłem swój temperament, który dawał o sobie znać.

– Masz to, co obiecałeś? – zapytał Rosjanin. – Pieniądze są na koncie? – Nie wierzysz nam? Zawsze wywiązujemy się z umów – zaperzył się obcokrajowiec. – Pozwól, że najpierw sprawdzę. Nie to, żebym wam nie ufał, ale zanim sprzedam ci informacje, muszę mieć pewność. To moja ostatnia akcja. Upewnię się jedynie, że będę miał za co zapłacić za drinki z palemką. – Mężczyzna w kominiarce zaśmiał się w charakterystyczny sposób, tym samym upewniając mnie, kim był. – Wszystko w porządku. Za chwilę dane zostaną przekopiowane na wasze serwery. Jak zawsze. Znienacka rozległ się głośny huk. Poderwałem głowę i zobaczyłem lecącego razem z połową sufitu Davisa. – Kurwa! – syknąłem, wstając szybko. – Teraz! – wrzasnąłem i wyskoczyłem z kryjówki. Rosjanin wyciągnął broń i oddał w moim kierunku niecelny strzał. Kula świsnęła mi przy głowie i trafiła w ścianę za mną. – Ty ruski skurwysynu! – Wycelowałem do niego ze swojego HK USP. Strzeliłem bez zastanowienia. Kula przeszła przez jego obojczyk. Krzyknął, upadając na ziemię. W tym samym czasie sprzedajny agent rzucił się do wyjścia. Rosjanin wyciągnął telefon i wypluł do niego szybko kilka słów. Davis przyskoczył do gościa, po czym kopnął go w ramię, żeby wytrącić mu z ręki aparat. Mężczyzna zawył głośno, a za moment wykrzykiwał po rosyjsku przekleństwa. – Zajmij się nim! – nakazałem, zanim wybiegłem na zewnątrz. Ruszyłem w pościg za uciekającym zdrajcą. – Smokey! – Jego ksywka paliła mi język. Zesztywniał na dźwięk mojego głosu, natychmiast się zatrzymując. Zbliżyłem się, dzieliło nas około trzech metrów. – Dlaczego? – Tylko to kołatało mi się po głowie.

Odwrócił się ostrożnie o sto osiemdziesiąt stopni i stanął ze mną twarzą w twarz. Szybkim ruchem ściągnął kominiarkę. – Szefie. – Z jego gardła uleciał pozbawiony wesołości śmiech. – Dlaczego, do kurwy?! Emocje – przede wszystkim ból i zawód – znalazły bez mojej zgody ujście w tonie głosu. Patrzył na mnie w pełnym rozczarowania milczeniu, a w jego oczach dojrzałem odpowiedzi, których bałem się poznać. – Wcześniej też wpakowałeś nas na minę. Karil to twoja zasługa, mam rację? – Elementy układanki wreszcie zaczęły wskakiwać na swoje miejsce. Wzruszył ramionami. – Wiedziałem, że to ktoś z wewnątrz, ale nie spodziewałem się, że zdradzi przyjaciel. Nie istniały słowa potrafiące opisać to, co teraz czułem. Odruchowo uniosłem broń, celując między oczy judasza. – Dzięki niemu udało mi się odciągnąć uwagę agencji od Rosjan. Przepraszam. – Nie odrywał ode mnie wzroku, czekał. Liczył na to, że strzelę. Nie tak prędko, kolego. – Nie zrobię tego. Nie, dopóki się nie dowiem, ile wiedzą Rosjanie. Smokey, kurwa, dlaczego? Miałem ochotę rozerwać go na strzępy. Po raz drugi w ciągu kilku miesięcy zostałem zdradzony przez człowieka, którego uważałem za bliskiego przyjaciela. – Strzel, Sam. Proszę – wyszeptał błagalnie. Wiedział, że jeżeli go nie zastrzelę, skończy w piwnicy, a przy tym śmierć to spacer po plaży w letni poranek. – Wszystko wyśpiewasz i nie będę musiał robić tego, czego obaj nie chcemy. Zdradził, naraził współtowarzyszy broni na niebezpieczeństwo, i to nie

raz, a jednak miałem opory przed pociągnięciem za spust. – Wiesz, że tego nie zrobię... Nie mogę. – Głos mu się łamał. – Jeżeli ich zdradzę, będzie o wiele gorzej. Obserwują moją rodzinę. Nie mogę, Sam... Przykro mi. Emanował prawdziwą skruchą i strachem. – To mnie jest przykro, Smokey. Cholernie mi przykro. Oddałem dwa strzały, żeby powstrzymać go przez zrobieniem następnej głupoty. Upadł na ziemię, wrzeszcząc z bólu. Być może żałował tego, co zrobił, lecz czasu nie dało się cofnąć. Za dużo zostało wyrządzonych szkód. – Unieszkodliwiłem go – wymamrotałem do słuchawki. – Zgarnijcie Moskala i wracamy do siebie. – Sam, zrób to ze względu na naszą przyjaźń – wybełkotał Smokey, wijąc się w cierpieniach. – Nie zrobię tego ze względu na pieprzoną trzylatkę, za śmierć której jesteś odpowiedzialny! W głowie wyświetliły mi się kadry z najgorszego dnia w moim życiu. Zebrałem się w sobie i zablokowałem myśli, zanim przejęłyby nade mną kontrolę i uniemożliwiły dalsze działania. Po chwili pojawiło się obok dwóch ludzi z mojej ekipy. Podnieśli Smokeya i zabrali w miejsce, gdzie miał zostać poddany dogłębnemu przesłuchaniu. Wtedy moją uwagę przykuł ruch na końcu ulicy. Przetarłem oczy z niedowierzania. Naprzeciw mnie stała smutna ciemnowłosa dziewczynka. Co to, kurwa, miało znaczyć? Przełknąłem zaczynającą mnie dusić gulę w gardle. Wszystko, co zdarzyło się sekundę później, wprawiło mnie w odrętwienie. Zanim zdołałem zareagować, Smokey wyrwał się i wysunął z rękawa nóż, którym ugodził jednego z agentów. Zza budynku wyjechał z piskiem opon czarny rover. Mknął w naszym kierunku z zawrotną prędkością. – Strzelaj, Jackal! – zawołał ktoś za mną. Wiedziałem, że powinienem zadziałaś, chciałem tego, ale moje ciało nie współgrało z mózgiem. Nie byłem w stanie się ruszyć. Słyszałem świsty latających obok mnie kul. Nie zmusiło mnie to jednak do podjęcia jakichkolwiek

kroków. Stałem jak wrośnięty w ziemię, ledwo rejestrując chaos, który się wokół mnie rozpętał. – Do kurwy, rusz dupę! Zostałem powalony na ziemię. Dość niefortunnie zderzyłem się z twardym podłożem. Lecz nie obchodził mnie przeszywający moją nogę, od biodra do kolana, ból. Zamrugałem szybko, wędrując spojrzeniem na przeciwległy koniec ulicy. – Nie ma jej. – Nie wiedziałem, czy powiedziałem to głośno, czy tylko pomyślałem. – A kogo, kurwa, chciałbyś zobaczyć? Królową angielską? Błądziłem wzrokiem po terenie. Smokeya wsadzano do czarnego jeepa. Wiedziony instynktem wojskowego, wymierzyłem w stronę samochodu broń. Zanim zdołałem strzelić, poczułem przenikliwe pieczenie. Przetoczyłem się na plecy, podparłem na rękach i otaksowałem swoje ciało. Z początku nie dostrzegłem nic niepokojącego, ale po chwili spod kamizelki zaczęła wypływać krew. Rozpiąłem ją, szarpiąc nerwowo za materiał. Kiedy rozsunąłem ją na boki, zobaczyłem przesiąkający szkarłatem jasny materiał koszulki. Parę sekund później straciłem przytomność.

MISJA 2 Stojąc na krawędzi normalności. DWA LATA PÓŹNIEJ...

Sam Klęczałem na mokrej, zimnej ziemi, czując ból i wstyd. Dziewczynki stały za mną, dygotały z zimna i smutku. Z nieba siąpił deszcz, odbijając się od lakierowanego drewna ciemnobrązowych trumien. Tonąłem w oceanie wyrzutów sumienia. Gdyby nie ja, moje siostry miałyby rodziców, którzy je kochali nad życie i na których zawsze mogły liczyć. Zanurzyłem dłoń w błocie. Zaczęło się osuwać i z głośnym plaśnięciem opadło na drewno. – Nie chcę tu być – załkała Lucy. – Nie podoba mi się to wszystko. Podniosłem się, żeby ją przytulić. Wcześniej musiałem wytrzeć brudną rękę. Szperałem w kieszeniach marynarki, aż znalazłem chusteczkę z zielonego płótna. – Cholerne błoto! – burknąłem ze złością, nie mogąc się go pozbyć z ręki. – Kurwa... – Sam – upomniała mnie Suzy, najstarsza z sióstr. – W porządku, przepraszam. Spojrzałem na dziewczynki. Wciąż zapominałem, że powinienem zważać

na słowa, ponieważ te małe uszy wszystko chłonęły. Dawne przyzwyczajenia z wojska nie ułatwiały mi funkcjonowania wśród młodszego rodzeństwa. – Pojedziemy do domu? – poprosiła Lucy. – Możemy wreszcie zostać sami? Pociągając cicho nosem, miętoliła w dłoni wyliniałego królika z naderwanym uchem. – Nie, to jeszcze nie koniec. Będziemy musieli pocierpieć jeszcze chwilę w obecności obcych ludzi – odrzekłem, mimo że tak samo pragnąłem spokoju i samotności, jeśli nie bardziej. Postąpiłem krok naprzód i wziąłem najmłodszą siostrę w ramiona. Wtuliła się we mnie, kiedy porwałem ją na ręce. – Musimy jechać na stypę. Chodźcie. – Postawiłem Lucy na ziemi. Po raz ostatni zerknąłem na grób rodziców, głęboko westchnąłem i podążyłem do samochodu. Dziewczynki powlekły się za mną. – Co to jest stypa? – Joy zrównała się ze mną i wsunęła swoją małą dłoń w moją. Modliłem się, żeby ten cholerny dzień wreszcie się skończył. Od prawie tygodnia moje życie przypominało rozpierdol większy niż w trakcie nalotu na wioskę koło Kabulu, a każde pytanie dotyczące śmierci rodziców rozrywało moje serce na strzępy. Nie wiedziałem, ile jeszcze zniesie, zanim się całkiem rozpadnie. – Przyjęcie po śmierci rodziców – odpowiedziała za mnie Tracy, za co byłem jej niewymownie wdzięczny. – A będzie piniata? – wtrąciła Lucy, która ożywiła się na wspomnienie o przyjęciu. – Tak, z cukierkami w kształcie trumien, głupku – zadrwiła Suzy. – Uważaj, jak zwracasz się do siostry. – Musiałem stłumić kłótnię w zarodku. – Pojedziemy tam, bo tak należy uczynić. Pozwolimy obcym ludziom oceniać nas i udawać, że jest im cholernie przykro. Przyjmiemy z uśmiechem na ustach miesięczny zapas pieprzonych zapiekanek i będziemy odliczać minuty do końca tej maskarady, dopóki nie zabiorą fałszywych tyłków daleko od

nas. Droga do domu rodziców upłynęła nam w milczeniu. Ciszę zaburzały jedynie pochlipywania dziewczynek. Pozwoliłem im na to, bo kompletnie nie wiedziałem, co zrobić lub powiedzieć, żeby je pocieszyć. Po opuszczeniu agencji nie byłem częstym gościem w rodzinnych stronach. A powinienem. Gdyby nie to, rodzice prawdopodobnie wciąż by żyli, a ja nie musiałbym martwić się tym, jak poradzę sobie z czterema dziewczynkami w wieku od czterech do jedenastu lat. – Samuelu, jak dobrze cię widzieć. – Pani Montgomery przypuściła na nas atak, kiedy tylko przekroczyliśmy próg domu. – Trzeźwego? – mruknąłem bezmyślnie, na co zmarkotniała. – Proszę się nie krępować, nazywajmy rzeczy po imieniu. Wyminąłem ją i wszedłem do salonu, gdzie zebrała się już całkiem spora grupa ludzi, głównie przyjaciół i sąsiadów rodziców. Posadziłem Lucy w masywnym skórzanym fotelu – ulubionym miejscu taty. Natychmiast odegnałem od siebie wspomnienie ojca podczas oglądania telewizji. – Chce mi się jeść. – Stanęła za mną i ciągnęła za rękaw koszuli. Odwróciłem się i napotkałem spojrzenie oczu w kolorze roztopionej czekolady. Oczu mamy. Kurwa. – Idź sobie coś weź. – Wskazałem na zapełniony najróżniejszym jedzeniem stół, od małych kanapeczek począwszy, a na ciastkach skończywszy. – Ty mi daj. Nie wiem, co lubię. Nie drgnęła ani o milimetr. Zacięcie na jej twarzy mówiło, że nie ustąpi, póki nie spełnię jej życzenia. – Jeśli ty nie wiesz, co lubisz, to skąd ja mam wiedzieć? – warknąłem, co przykuło uwagę zgromadzonych wokoło ludzi. – Dupek – fuknęła Suzy, która opierała się o ścianę obok nas. Chwyciła Lucy za dłoń i pociągnęła ją w kierunku stołu. Nałożyła jej na talerz jakieś przekąski i razem oddaliły się ku kanapie. – Kurwa, mam dość. – Schowałem twarz w dłoniach. Żałowałem, że brak mi umiejętności teleportacji, aby znaleźć się jak najda-

lej stąd. – Sam... – doszedł mnie znajomy miękki głos, którego właścicielka postukała mnie w ramię. O mało nie zemdlałem z wrażenia na widok mojej licealnej miłości. Nie żywiłem już do niej żadnych uczuć poza sympatią, jednak jej obecność mną wstrząsnęła. – Bethany? – wydukałem. – Jak się trzymasz? Uformowała usta w niewielki uśmiech i położyła dłoń na mojej klatce piersiowej. Przez ciało przeszedł mi prąd, a serce przyśpieszyło. Szybko zebrałem się w sobie. – Jesteś tak samo piękna, nic się nie zmieniłaś – odparłem zamiast udzielić odpowiedzi na pytanie. – Miło zobaczyć jakąś przyjazną twarz. – Każdy, kto tu przyszedł, jest przyjacielem. – Nie przestawała się uśmiechać. – Może nie twoim, ale twoich rodziców z pewnością. – A ty? – wyrwało mi się. – Co ja, Sam? – Jesteś moją przyjaciółką? Po jaką cholerę o to zapytałem? Przechyliła delikatnie głowę, jak to miała dawniej w zwyczaju. Jej ogniste włosy opadły na lekko piegowate ramię. – Nigdy nie byłam twoim wrogiem. – Beth – usłyszeliśmy gdzieś po lewej stronie obcy męski głos. Za chwilę obok nas znalazł się wysoki blondyn i objął Beth w pasie. Powędrowałem wzrokiem do jego rozłożonych opiekuńczo na brzuchu kobiety dłoni. – Jesteś... – Zmarszczyłem brwi, próbując zwerbalizować myśli. – W ciąży? – dokończyła za mnie. – Tak. Ze spirali otępienia wydostał mnie głos Lucy. – Chcę siusiu.

– Dobrze, zaprowadzę cię. – To idealny pretekst, by się oddalić. – Miło było cię zobaczyć, Beth – powiedziałem kurtuazyjnie, ignorując jej faceta. Coś mi w nim nie pasowało i nie zamierzałem tego ukrywać. – Ciebie również, Sam. Gdybyś czegokolwiek potrzebował... – Tak, wiem. Dzięki. Wziąłem Lucy za rączkę i pociągnąłem do toalety. Kiedyś Bethany należała do mnie. Uchodziliśmy za najpiękniejszą i najpopularniejszą parę w liceum. Wszyscy byli pewni, że po szkole weźmiemy ślub i spłodzimy gromadkę uroczych brzdąców. Sam tak myślałem, dopóki mi nie odpieprzyło i nie zaciągnąłem się do wojska. Wtedy całe moje życie diametralnie się zmieniło, dziewczynę odsunąłem na dalszy plan, aż całkiem odeszła w niepamięć. Przez moment próbowaliśmy to ciągnąć na odległość, ale ostatecznie Bethany uznała, że to dla niej za wiele. Nie mogłem ani nie chciałem jej zatrzymywać. Tak nasze drogi się rozeszły. – To była twoja dziewczyna? – zapytała Lucy, kiedy załatwiła potrzebę i podeszła do umywalki. Przyciągnęła plastikowy schodek, zwinnie się na niego wspięła i odkręciła kran. Mydliła rączki, czekając na odpowiedź. – Kiedyś nią była. – Kochasz ją? – Przeprowadzasz wywiad czy tak po prostu jesteś ciekawska? – Mamusia mówiła, że mam w buzi motorek. – W zabawny sposób zmarszczyła nosek. – Ale nigdy go nie znalazłam. – Miała rację. – Uśmiechnąłem się do jej odbicia w lustrze. – Oni już nie wrócą, prawda? – Z oblicza Lucy zniknęła chwilowa radość i powrócił smutek. – Suzy mówiła, że kiedyś się spotkamy, ale tak nie będzie. Jak ktoś umiera, to znika na zawsze. – Jej dolna warga zadrżała, jakby siostra miała się zaraz rozpłakać. O nie, tylko nie to. Ostatnio widziałem zbyt wiele łez u moich dziewczynek. Poczucie winy i wyrzuty sumienia rosły z każdą wypływającą z ich oczu kroplą. Pochłaniały mnie żywcem, wtrącając w czeluść osobistego piekła.

– Nie spotkasz ich fizycznie, Lucy, ale zawsze będą w twoim serduszku. – Nie miałem pojęcia, jak jej to wytłumaczyć. W najczarniejszych scenariuszach nie przewidziałem, że spotka nas taka tragedia. Przygotowania do pogrzebu i załatwianie wszelkich formalności pochłonęły mnie tak bardzo, że jeszcze nie mieliśmy okazji porozmawiać na ten temat. Zamierzałem jednak odsuwać ów moment jak najdalej w czasie. – A gdy zamkniesz oczy i bardzo mocno się skupisz, będziesz mogła ich zobaczyć. Będą żyli wiecznie w naszych wspomnieniach. – Ale ja chcę, żeby mamusia mnie przytuliła. Kto mi będzie śpiewał do snu? Umiesz śpiewać, Sam? – Wbiła we mnie pełne dziecięcej nadziei spojrzenie. – Nie bardzo, ale coś wymyślę. – Przesunąłem się i cmoknąłem ją w czubek głowy. – Obiecuję.

Przez ostatnią godzinę ścisnąłem więcej par rąk niż w ciągu całego roku. Wszyscy bardzo miło wyrażali się o rodzicach i oferowali pomoc. Zastanawiałem się, czy faktycznie by jej udzielili, gdyby zaszła realna potrzeba. W większości było to z pewnością czcze gadanie, mające na celu pokazać ich wspaniałomyślność i pozorne wsparcie. – Samuelu, Samuelu! – zawołała pani Keeping, biegnąc truchcikiem przez salon. Dzierżyła w dłoniach naczynie żaroodporne. Bałem się, że się potknie, padnie jak długa i szkło się roztrzaska, a ja będę miał jeszcze więcej do sprzątania. – Witam panią. – Uśmiechnąłem się sztucznie, przyjmując naczynie z kolejną porcją jedzenia. – Znowu pieprzona zapiekanka? – zapytała cieniutkim głosikiem Lucy. Pani Keeping popatrzyła na nią zdegustowanym wzrokiem.

– Nie, kochanie, to zapiekanka pasterska, bardzo smaczna i pożywna – wyjaśniła. Po raz pierwszy od wielu dni miałem ochotę się zaśmiać. Nie wiedziałem, czy kobieta nie załapała znaczenia słów Lucy, czy usiłowała taktownie wybrnąć. Stawiałem na to drugie, lecz tak czy siak, wyszło zabawnie. – Aha. – Siostra pokiwała po żołniersku głową. – W porządku. Idę po soczek. Pognała w kierunku kuchni, nie czekając na moją odpowiedź. – Dobrze wyglądasz. – Sąsiadka zmierzyła mnie oceniającym wzrokiem, kiedy zostaliśmy sami. – Ćwiczysz? – Wyciągnęła pomarszczoną, pokrytą brązowymi plamami rękę, by przesunąć palcami po moich bicepsach i torsie. – No tak... Krępowało mnie jej zachowanie i naprawdę walczyłem, by nie wzdrygnąć się od jej dotyku, który przypominał macanie towaru w sklepie. – Mam wnuczkę, która jest singielką. Pasowalibyście do siebie. – O Boże, tylko swatania mi brakowało. – To porządna, pracowita dziewczyna. Jest śliczna i uczynna. Już widzę wasze dzieci. Och, byłyby takie piękne... – Złączyła dłonie jak do modlitwy, a mnie świerzbiło, by wziąć nogi za pas. Wtedy pojawiła się przy nas Mandy, najlepsza przyjaciółka mojej matki. Gdyby nie okoliczności, ucałowałbym tę kobietę za to, że uratowała mnie przed małżeńskimi zakusami starej wariatki. – Przepraszam bardzo – rzekła. – Pani Keeping, pozwoli pani, że porwę na chwilę tego młodego mężczyznę? Sprawa niecierpiąca zwłoki. – Ujęła mnie pod ramię i odciągnęła na bok. – Obiecuję go oddać jak najszybciej. – Skoro to pilne. – Starsza pani wyraziła zgodę, ale biło od niej niezadowolenie. – Czekam tu, Samuelu. Nie zapomnij. Przytaknąłem, choć wcale nie miałem zamiaru do niej wracać. – Dziękuję, Mandy – powiedziałem z ulgą, kiedy znaleźliśmy się w nieco ustronniejszej i cichszej części salonu. – Nie ma za co, mój drogi. – Zaśmiała się krótko. – Ta stara małpa próbuje

wydać swoją wnuczkę za każdego kawalera, który pojawi się w okolicy. Znam jej sztuczki. Ale nie tylko dlatego cię porwałam. – Spoważniała. – Chciałabym wiedzieć, co postanowiłeś w sprawie dziewczynek. Westchnąłem ciężko. – Nie wiem, jeszcze się nie zastanawiałem. Sięgnąłem po karafkę z bourbonem, żeby napełnić nim szklankę. Goście wreszcie zaczęli się rozchodzić, a ja mogłem się nieco znieczulić. – Jak to? Sądziłam, że to oczywiste, że się nimi zajmiesz. – Jak, Mandy? Jak mam to zrobić? – Nawet nie brałem takiej opcji pod uwagę. – Wiesz, co się ze mną działo przez ostatni czas? Nie powierzyłbym sobie chomika, a co dopiero dzieci. Cholera, sam sobą nie umiem się zająć, a co dopiero gromadką dziewczynek. – Jesteś ich rodziną! – fuknęła, po czym dodała nieco spokojniej: – Jesteś ich bratem, Samuelu. Starszym bratem, jedyną rodziną, jaka im została. – Przyrodnim – sprostowałem, rozglądając się wokoło, byle tylko nie patrzeć na nią. Zbliżyła swoją twarz do mojej, czym odebrała mi możliwość ucieczki. – Teraz jest to dla ciebie przeszkodą? Nigdy o tym nie mówiłeś. Nigdy nie uważałeś, że to istotne, a teraz nagle stało się takie ważne? To twój argument? – Pokręciła z niedowierzaniem głową. Natychmiast się zreflektowałem. – Oczywiście, że nie. – Martha i Cyrus ciebie wyznaczyli na opiekuna w razie ich śmierci – oświadczyła jak gdyby nigdy nic. – Słucham?! – krzyknąłem, co zwróciło uwagę ostatnich gości, którzy kręcili się po salonie. Moje czoło zrosiły krople zimnego potu i zaczęło brakować mi powietrza. – Dlaczego? – zapytałem ciszej. – Bo jesteś ich synem. Ufają ci bezgranicznie i wiedzą, że zajmiesz się dziewczynkami jak nikt inny.

– Nie mów o nich w czasie teraźniejszym, Mandy. Oni nie żyją. Nie powinienem jej atakować, ale miałem już tego wszystkiego serdecznie dość. – Wiesz co, Sam? – Co? Nawet mnie zdziwiła obcesowość, z jaką wypowiedziałem tę jedną sylabę. – Nie poznaję cię. Nie mam pojęcia, co stało się z chłopakiem, którego znałam. Jest w tobie coś, co mnie niepokoi i przeraża. Martha cholernie się o ciebie martwiła. – I gdzie ją to zaprowadziło? – Od razu pożałowałem tych słów. – Ja... – zacząłem, lecz nie zdążyłem powiedzieć nic więcej. Ręka Mandy wylądowała na moim policzku, skutecznie mnie uciszając. – Ogarnij się wreszcie, bo skończysz obok swoich rodziców. Odwróciła się na pięcie i odeszła, mamrocząc coś ze złością. Pomasowałem piekący policzek. W pełni zasłużyłem na reprymendę. – Jesteś dupkiem – stwierdziła Suzy. Nie zauważyłem jej wcześniej i poczułem się jeszcze gorzej przez to, co powiedziałem, a co z pewnością usłyszała. – Wiem. Złapałem za pierwszą z brzegu karafkę i uzupełniłem szklankę jakimś należącym do matki trunkiem. Upiłem łyk i wykrzywiłem usta, gdy po języku rozszedł mi się ziołowy smak. – Skończymy w domu dziecka? – Suzy bawiła się rąbkiem koszulki z wizerunkiem Kurta Cobaina, unikając mojego wzroku. – Nie – zapewniłem stanowczo. W wielu kwestiach miałem wątpliwości, lecz nie w tej jednej. – Nie pozwolę na to. Coś wymyślę. – Zakołysałem szklanką w dłoni, złoty płyn obmył jej brzegi. – Ale nie zajmiesz się nami? – Suzy... – Zamilkłem, szukając w głowie właściwych słów. Nic nie wymy-

śliłem. – Naprawdę nie wiem, co ci odpowiedzieć. – Oni zginęli przez ciebie. Pierwszy raz to oskarżenie zostało wypowiedziane na głos. Poczułem się, jakby ktoś przywalił mi jedną z piłek lekarskich. Używaliśmy takich na szkoleniu w wojsku. Dosłownie zabrakło mi tchu. – Jesteś im coś winien. – Suzy wystrzeliła jak z procy i tyle ją widziałem. Zostałem sam z wyrzutami sumienia i piętrzącym się bólem, który przygniatał mi klatkę piersiową, pozbawiając oddechu.

Wyczułem czyjąś obecność. Zerwałem się z łóżka z łomoczącym sercem i skórą pokrytą cienką warstwą zimnego potu. Panująca w pokoju ciemność powodowała dezorientację. Dopiero po chwili mój wzrok przyzwyczaił się do mroku. Odzyskałem spokój, widząc znajome otoczenie. Potarłem mocno twarz, by całkiem się obudzić. Gardło wyschło mi na wiór, musiałem się czegoś napić. Spuściłem nogi z łóżka, żeby pomaszerować do kuchni po wodę. – Pamiętasz mnie? Podskoczyłem, kiedy dziecięcy głos wypełnił pokój. – Lucy? – zapytałem niepewnie, przyglądając się sylwetce stojącego dwa metry od mojego łóżka dziecka. – Pamiętasz mnie? Dlaczego mi to zrobiłeś? – Delikatny jak piórko głos był coraz wyraźniejszy. – Byłam tylko dzieckiem. Nie zrobiłabym nikomu krzywdy, wiesz o tym, prawda? Miałam przed sobą całe życie. A ty mi je zabrałeś... wujku. – W ostatnim słowie dosłyszałem jad. Dziewczynka ruszyła w moją stronę wolnym krokiem, jej chód przypominał ten potworów z bajek, tyle że ręce trzymała schowane za sobą. – To nie jest prawda. To się nie dzieje – wymamrotałem cicho. – Odebrałeś mi życie. Dlatego teraz ja zabiorę twoje. Popchnęła mnie. Upadłem do tyłu, a ona wskoczyła na łóżko. Zanurzyła

dłoń w mojej klatce piersiowej, zimne palce zacisnęły się na moim sercu jak imadło. – Jest takie ciepłe i mięciutkie. – Zaśmiała się cienkim głosikiem, po czym ze złowieszczym błyskiem w oku wyrywała mi organ z piersi. – Sam! – Mocny głos Mandy wyrwał mnie z odmętów snu. – Sam, do cholery! – Wbiła mi w ramię długie palce z ostrymi paznokciami. Gwałtownie się poderwałem. Mandy straciła równowagę i niewiele brakowało, by uderzyła tyłkiem o podłogę. Nie mogłem złapać oddechu. Zdarłem z siebie koszulkę i w poszukiwaniu rany chaotycznie przebiegłem dłońmi po torsie. – Sen. To był tylko pieprzony sen. – Odetchnąłem głęboko. – Kurewski sen. Drżałem na całym ciele, a mięśnie paliły mnie żywym ogniem. – Dziewczynki, idźcie do siebie. Dopiero wtedy dostrzegłem stojące w drzwiach siostry. Patrzyły na mnie w taki sposób, że poczułem napływającą do gardła żółć. Ich miny wyrażały strach. Bały się, bały się mnie. Spuściłem wzrok, nie mogąc znieść tego widoku. – Ja... przepraszam. – Tylko tyle przyszło mi do głowy. – Wracajcie do łóżek. Zaraz do was przyjdę – zakomenderowała Mandy. Kiedy bez protestu odeszły, usiadła obok mnie na skraju łóżka. – Potrzebujesz pomocy... – zaczęła. – Daj spokój. Nic mi nie jest – przerwałem jej pośpiesznie. Podszedłem do szafki, skąd wyjąłem paczkę papierosów. – Nie będziesz tu chyba palił? Patrzyła na mnie, jakbym postradał rozum. – Nie, nie będę. Wciągnąłem na siebie wczorajsze dżinsy i koszulkę, a stopy wsunąłem w pierwsze z brzegu adidasy. – Wybierasz się gdzieś?

Zagrodziła mi przejście ze splecionymi na klatce piersiowej rękami. – Muszę się przewietrzyć. – Przewietrzyć – parsknęła. – W tym samym barze co zwykle? – O co ci, kurwa, chodzi?! – O co mi chodzi?! – krzyknęła. – O co mi chodzi?! Może o to, że masz pod opieką dzieci, dla których jesteś jedyną rodziną, a ty, zamiast się nimi opiekować, wolisz spędzać czas w barach, zapijając się i pieprząc dziwki. Może chodzi mi o to, że dziewczynki na to wszystko patrzą, choć nie powinny! Parę razy widziałem ją wściekłą, ale jeszcze nigdy aż tak. – Jest mi ciężko! – odkrzyknąłem, mimo że powinienem się raczej potulnie zamknąć. Przyszpiliła mnie takim wzrokiem, że aż zapadłem się w sobie. – Za dużo się wydarzyło. Za szybko – dodałem trochę łagodniej, choć nadal w nerwach. – Nie nadążam, do kurwy! – Jesteś hipokrytą i tchórzem. – Nie powiedziała niczego, czego bym nie wiedział. – Dla ciebie to za dużo?! Twoje młodsze siostry straciły rodziców. Ich świat legł w gruzach, a starszy brat, który niegdyś był autorytetem, stacza się po równi pochyłej. Im jest lekko? – Z każdą sekundą jej twarz stawała się coraz czerwieńsza, co widziałem nawet w ledwo oświetlonym pokoju. – Nie zapominaj, że gdyby Martha i Cyrus tak cholernie mocno cię nie kochali, nie szukaliby twojej zapijaczonej dupy i nie wpieprzyłby się w nich taki sam pijak jak ty! Tym jednym zdaniem wepchnęła mi nóż w serce. Było to znacznie bardziej dotkliwe niż atak dziewczynki we śnie. Poczucie winy przygniotło mi barki z siłą stu tysięcy słoni. – A teraz idź się upić i poużalać nad sobą. Jutro wyjeżdżam. Nie mając wyboru, będziesz zmuszony stać się bratem, na jakiego zasługują i jakiego potrzebują dziewczynki. Opieka społeczna nie próżnuje. Z tymi słowami opuściła pokój. Zostałem sam z gonitwą myśli i wyrzutami sumienia wielkimi jak kanion w Kolorado. Nie zamierzałem wychodzić. Nie do momentu, gdy wspomnienia zbyt

głośno i zbyt nachalnie zaczęły pustoszyć mój umysł. Po dwóch godzinach poddałem się i wymknąłem cicho niczym złodziej.

Minął miesiąc, od kiedy przejąłem całkowitą opiekę nad dziewczynkami. Raz w tygodniu odwiedzała nas wredna, paskudna i cholernie niesympatyczna pracownica opieki społecznej, pani Moskolik. Dziś wypadł właśnie ten dzień. Bez dwóch zdań kobieta mnie nie znosiła. Według Suzy przyczyny tej antypatii powinienem upatrywać w moim atrakcyjnym wyglądzie, co zakrawało na kompletną bzdurę. Starałem się być miły, ponieważ nagrabiłem sobie podczas jej drugiej wizyty. Dziewczynki nie poszły wtedy do szkoły, bo – w oficjalnej wersji – nabawiły się grypy żołądkowej. Prawda była taka, że nie zdążyłem na czas wytrzeźwieć. Broniły mnie i tłumaczyły, że się od nich zaraziłem, ale opiekunka nie do końca im uwierzyła. I jak wcześniej patrzyła na mnie nieprzychylnie, tak od tamtej pory już w ogóle nie kryła niechęci do mojej osoby. – Kiedy zamierza pan znaleźć pracę? – Nawet się nie przywitała, tylko od progu przystąpiła do ataku. – Szukam – odparłem potulnie, idąc za nią do środka jak cholerny piesek. – „Szukam” nie jest satysfakcjonującą mnie odpowiedzią. – Posłała mi twarde spojrzenie znad brązowych oprawek okularów. – Zatem kiedy? – ponowiła pytanie, gdy rozsiadła się na kanapie i wyjęła z teczki naszą dokumentację. Za pięć minut, po przyszyciu ci tych wiszących jak psu jaja powiek do brwi – miałem to na końcu języka, ale poskromiłem chęć wypowiedzenia tych słów na głos. – Mam nadzieję, że jak najszybciej – powiedziałem zamiast tego. – W dokumentach mam napisane, że pracował pan wcześniej jako analityk. Tak, w jedyny w swoim rodzaju sposób analizowałem każdy milimetr ciał

ludzi, którzy zdradzili Stany Zjednoczone. Lubiłem swoją pracę, dawała mi poczucie, że strzegę swojego kraju i jego obywateli, nawet taką Moskolik. Jednak bycie tajnym agentem CIA było niewdzięczne, bo ci, których chroniłeś, nie mieli pojęcia, jak wiele wysiłku i wyrzeczeń kosztowało rozkładanie nad nimi ochronnego parasola. Agenci robili rzeczy, za które nigdy nie otrzymają uznania od świata. – Gratuluję umiejętności czytania – burknąłem pod nosem. – Słucham? Znowu zerknęła na mnie znad tych cholernych okularów. Miałem ochotę je zmiażdżyć. – Tak, zgadza się – odrzekłem głośniej. – Więc może warto by się wybrać do pośredniaka i poszukać ofert? Chyba że jest pan na to za dobry i czeka, aż potencjalny pracodawca sam zapuka do pańskich drzwi. Czy wspominałem, że nie trawię tego babsztyla? – Jutro z pewnością się tam wybiorę. – Moją twarz ozdobił szeroki uśmiech. Ty stara wiedźmo – uzupełniłem w myślach. – Kolejna kwestia. Jak pan radzi sobie z czterema dziewczynkami? Zanotowała coś, po czym oparła się na poduszce ze skrzyżowanymi na obwisłej klatce piersiowej rękami. Zlustrowała mnie badawczym wzrokiem, od którego przeszły mnie nieprzyjemne ciarki. – Dobrze. – Proszę to rozwinąć. – Bardzo dobrze. – Przybrałem taką samą pozycję, tyle że na fotelu naprzeciwko niej. – Czy pan jest poważny?! Nie przychodzę tu, żeby ze mnie kpiono. Albo zacznie się pan zachowywać jak rodzic, albo może zacząć pakować walizki sióstr! W oburzeniu złapała za skórzaną aktówkę, do której zaczęła upychać papiery.

– Przepraszam. – Z trudem przeszło mi to przez gardło, ale nie miałem wyjścia, żeby całkowicie jej do siebie nie zrazić. Jakbyś już tego nie dokonał, palancie. – Niech mi pani wybaczy, ale wszystko, co wydarzyło się w ostatnich miesiącach, nieco mnie przytłoczyło. Staram się, jak mogę. – Zaczerpnąłem głęboko powietrza, by dać sobie czas na zastanowienie, jak rozegrać to dalej. – Może zrobię kawę i porozmawiamy na spokojnie? Sprzedałem jej swój najlepszy uśmiech z mieszanką błagania i smutku w oczach. – Dwie kostki cukru i mleko. – Odłożyła teczkę i ponownie zatopiła się w kanapie jak kamień w wodzie. Kostki cukru? Chyba, kurwa, posklejam ze sobą kryształki. Kiwnąłem głową i przeszedłem do kuchni, gdzie napełniłem ekspres ziarnami kawy. Kiedy nalewałem do pojemnika mleko, doszedł mnie jej irytujący głos. – Bardzo proszę o tradycyjne zaparzenie. Te nowoczesne urządzenia psują smak kawy. Zatrzymałem się z mlekiem w dłoni. – W porządku! – zawołałem spokojnie, choć wewnątrz mnie narastała złość. Jak Boga kocham, napluję jej do kubka. – I ma być w filiżance! – odkrzyknęła, jakby słyszała moje myśli. Pieprzona flądra! Nie mogłem gwarantować, że ta kobieta opuści nasz dom żywa. Znałem wiele sposobów pozbycia się jej bez pozostawienia śladów i byłem blisko wcielenia ich w życie. Wyjąłem porcelanową filiżankę, należącą do jednej z zastaw mamy. Postawiłem ją na blacie i jednocześnie wyciągnąłem rękę po kawę. Jak na złość wysmyknęła mi się z dłoni i wylądowała na podłodze. – Cholera! – warknąłem, strzepując brązowe drobinki ze spodni. – Słucham?! Czy ona musiała reagować na każde wychodzące z moich ust słowo?

– Życzy sobie pani ciasteczko? Schyliłem się, żeby zebrać z podłogi rozsypaną kawę. – Nie, dziękuję. Jestem na diecie. Chyba smalcowej. Zajrzałem do szafki w poszukiwaniu kolejnej paczki kawy, lecz żadnej nie znalazłem. Cholera. Stałem pośrodku kuchni, główkując, co począć. Mój wzrok spoczął na szufelce, gdzie spoczywały zgarnięte z podłogi zmielone ziarenka. Nie. Nie mogę. Zerknąłem najpierw na salon, a potem znowu na szufelkę. A może jednak? – Ile będę jeszcze czekała? Cholera, no pewnie, że mogę. Uśmiechnąłem się do siebie, zanim zsypałem część kawy z szufelki do filiżanki. Następnie zalałem ją gorącą wodą, doprawiłem mlekiem i dwoma łyżeczkami cukru. Z tak przygotowanym napojem i promiennym uśmiechem wróciłem do salonu. – Wyśmienita – zawyrokowała, chyba z rozpędu, urzędniczka po upiciu pierwszego łyka gorącego napoju. – Dziękuję. Specjalna osoba zasługuje na specjalną kawę. Żebyś ty wiedziała, jak bardzo specjalna jest ta kawa. – Zatem, panie Remsey – zaskrzeczała, a mnie aż zadzwoniło w uszach od tego jazgotu. – Jeżeli w ciągu najbliższego miesiąca nie dojdzie pan do ładu ze sobą i swoim życiem, nie znajdzie pan stałej pracy i nie zacznie postępować jak rodzic, dziewczynkami zajmie się rodzina zastępcza, którą wyznaczę ja. Miałem ochotę chwycić za nóż i sprawić jej wielki fizyczny ból. Czułem się nic nieznaczącym pionkiem w urzędniczej grze. Poświęciłem temu krajowi piętnaście lat cholernego życia, a system, który powinien chronić, starał się zniszczyć mnie i moją rodzinę. Oddałem im swoje najpiękniejsze lata, a w zamian dostałem pieprzonego kopa. Zacisnąłem pięści, kontrolując się ostatkiem sił. – Nie może mi ich pani zabrać. Jestem ich opiekunem.

– Drogi panie, ja nie mogę, ale państwo owszem, może. Pociągnęła kolejny łyk kawy. A żebyś się tak udławiła. – Nadużywa pan alkoholu. Dzieci opuszczają zajęcia w szkole i wkrótce, kiedy skończą się panu pozostawione przez rodziców oszczędności, nie będzie pan w stanie ich wykarmić i ubrać. Zatem albo weźmie się pan w garść, albo pożegna z siostrami – poinformowała mnie rzeczowym tonem, po czym wstała. Na odchodne dopiła kawę do ostatniej kropli. Dostań od niej sraczki, krowo. – Sama trafię do wyjścia. Do zobaczenia za tydzień. Byłem w najczarniejszej z czarnych dupie. Nie chciałem tego wszystkiego. Nie prosiłem o to. W dodatku doskwierał mi brak snu. Nie odczuwałem takiego zmęczenia od naprawdę dawna. Koszmary uaktywniły się ze wzmożoną siłą, nie byłem w stanie przespać choćby pół nocy. Zaczynałem popadać w paranoję. Miałem już wszystkiego i wszystkich serdecznie dosyć. – Kurwa! Zanim zdążyłem pomyśleć, znalazłem się przy barku. Nalałem do szklanki bourbona i przechyliłem ją szybko. Po gardle rozeszło mi się przyjemne ciepło, przynosząc chwilowe ukojenie. Jeszcze jeden i zbiorę się do kupy...

Obudziło mnie natarczywe łomotanie do drzwi. Z trudem zwlokłem się z kanapy. Wytarłem zaślinione usta, jednocześnie usiłując opanować krążące w mojej głowie wiry. Zdaje się, że wypiłem więcej niż dwa drinki. Rzuciłem szybkie spojrzenie na zegarek. – Cholera! Zerwałem się na równe nogi, ale od razu znowu opadłem na kanapę. Za-

wroty wcale nie ustąpiły, a fakt, że trzy godziny temu powinienem odebrać dziewczynki ze szkoły, tylko je wzmagał. Kolejna fala walenia storpedowała moje uszy. Ponownie wstałem, tym razem znacznie ostrożniej, poprawiłem wygniecioną koszulkę i poczłapałem do drzwi. Otworzyłem je z rozmachem. – A jednak jest pan w domu – przywitała mnie bardzo, ale to bardzo zirytowana pani Jenkins, wychowawczyni Joy. – Brawo, braciszku – szczeknęła Suzy, przeciskając się obok kobiety i wchodząc do domu. – Nie odebrał pan swoich sióstr ze szkoły, więc postanowiłam je odwieźć osobiście. – Wąskie usta nauczycielki zaciśnięte były w prostą linię. – Przepraszam i bardzo dziękuję. Coś mi wypadło – wymamrotałem skołowany. Jeszcze nie całkiem oprzytomniałem i stawianie czoła rozzłoszczonej kobiecie stanowiło nie lada wyzwanie. Wychowawczyni cofnęła się o krok z grymasem zniesmaczenia. Zza jej pleców wystawały czupryny Tracy, Joy i Lucy. – Czuję. – Otaksowała mnie z taką pogardą, jakbym był obrzydliwym robakiem. – Wie pan, w zaistniałej sytuacji będę zmuszona powiadomić opiekę społeczną. – Proszę, nie. – Brzmiałem żałośnie, nawet ja to słyszałem. – To się już więcej nie powtórzy. Sam w to nie wierzyłem. Zamiast składać obietnice bez pokrycia mógłbyś się ogarnąć i zacząć działać – podszeptywał jakiś głos wewnątrz mnie. Czym prędzej go przepędziłem. – Panie Remsey, jestem w stanie wiele zrozumieć i na wiele rzeczy przymykałam oczy, ale to, co zaszło dzisiaj, to już przesada. To są dzieci wymagające opieki i zainteresowania. Potrzebują miłości i zrozumienia. Od pana tego nie otrzymują i nie otrzymają, jak widać. – Rzuciła kolejne oceniające spojrzenie pod moim adresem. – Bardzo mi przykro, ale nie dam się już dłużej zwodzić. Miłego wieczoru.

Pożegnała się z dziewczynkami i odeszła z widoczną w postawie determinacją. Co z tymi babami? Zmówiły się wszystkie przeciwko mnie czy co?! – Musimy ci bardzo ciążyć, skoro robisz wszystko, żeby się nas pozbyć – zaatakowała mnie Suzy zaraz po tym, jak razem z resztą zjawiłem się w salonie. – Nie zaczynaj – warknąłem, ściskając pulsującą z bólu głowę. – Jesteś pieprzonym gnojkiem! Odwróciła się na pięcie i demonstracyjnie wybiegła z pokoju. – Zważaj na słowa, do cholery! – wykrzyknąłem za nią. – Chcę do mamy – zawodziła Lucy. Stała w progu między kuchnią a salonem. Usta wygięła w podkówkę, a podbródek zadrżał jej na znak, że za chwilę zacznie płakać. Błagam, tylko nie to. – Chodź, księżniczko. – Wyciągnąłem do niej ręce. Przybiegła do mnie. Przytuliłem ją i razem opadliśmy na miękką kanapę. – Chcę, żeby mamusia i tatuś wrócili. Nie lubię być bez nich – załkała w moją koszulkę. – Ja też, maleńka, ale musimy się nauczyć żyć bez nich. Gdybym mógł cofnąć czas albo zamienić się z nimi miejscami, zrobiłbym to bez wahania. – Tracy mówiła, że nas nie kochasz. Poczułem gdzieś w sobie silne ukłucie. Nie było to miłe. Nie chciałem, żeby dziewczynki myślały o mnie w ten sposób. Nie chciałem, żeby czuły się niekochane. Nie sądziłem, że tak to odbierają. – Kocham was wszystkie równie mocno. – Włożyłem w to zdanie tyle pewności, ile dałem radę z siebie wykrzesać. – To dlaczego o nas zapominasz? – Każde słowo opuszczające jej małe usta sprawiało, że czułem się coraz podlej. Jak miałem wytłumaczyć czterolatce, dlaczego postępuję tak, a nie ina-

czej? Przecież nie podzielę się z nią drastycznymi szczegółami, które doprowadziły mnie do tego miejsca. Ani ona, ani jej siostry nigdy nie mogą się o tym dowiedzieć. Wystarczy, że muszą codziennie oglądać, jaką żałosną kreaturą stał się starszy brat, którego niegdyś tak uwielbiały, a który dziś zawodzi je na każdej płaszczyźnie. – Postaram się więcej nie zapomnieć – odpowiedziałem. – Masz ochotę na coś słodkiego? – Użyłem perfidnego podstępu, by dać sobie chwilę na zastanowienie, co dalej z moim, a przede wszystkich z ich życiem. – Jasne! – zawołała radośnie. Małe dzieci są niesamowite i nadal mnie zadziwiają. Choćby nie wiem jak było ciężko, wystarczyło wspomnieć o słodyczach i od razu wszystko inne stawało się mniej ważne. Musiałem ze wstydem przyznać, że w przypadku Lucy wykorzystywałem to zbyt często.

Przez kilka następnych dni panował względny spokój. W nasze życie wkradła się rutyna, a dziewczynkom zdawało się to odpowiadać. Jedyny problem tkwił we mnie. Jako tako wziąłem się w garść, wypełniałem domowe obowiązki i zajmowałem się siostrami najlepiej, jak umiałem, ale roznosiło mnie od środka. Nie byłem w stanie przywyknąć do normalności i spokoju. Poszukiwanie pracy stawało się coraz bardziej męczące. Teoretycznie najrozsądniejszym wyjściem byłoby zostanie ochroniarzem w jakimś dyskoncie, a tego chciałem uniknąć. Potrzebowałem czegoś z normowanymi godzinami pracy i wszystkimi dodatkami. Odsyłano mnie z biura do biura. Nie miałem żadnej cholernej praktyki, której wymagano. Zaczynałem rozważać nieco mniej legalne źródła dochodu. Spożywanie alkoholu ograniczyłem do drinka czy dwóch wieczorem, a głosy siedzące w głowie wyganiałem wysiłkiem fizycznym. Doprowadziłem do porządku zapuszczony ogródek, naprawiłem zdezelowany dach i wyczyściłem zagracony garaż. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że

robiłem to przeważnie nocą. Kiedy nastawał zmierzch, wszystko stawało się mroczniejsze i bardziej przerażające. Tylko nocami widywałem Sari – podczas snu. Dlatego zacząłem go rozmyślnie unikać. Ucinałem sobie krótkie drzemki w ciągu dnia, gdy dziewczynki przebywały w szkole. Na tyle długie, by mój organizm choć trochę się zregenerował, lecz na tyle krótkie, bym nie wszedł w najgłębszą fazę snu. Przez brak odpoczynku miewałem coraz częściej omamy wzrokowe i słuchowe. Nachodziły mnie zmory przeszłości. Wszystkie osoby, które torturowałem, które zabiłem bądź okaleczyłem, bombardowały mój umysł. Coraz ciężej było mi je odepchnąć. Potrzebowałem resetu, żeby złapać chwilę oddechu od tego wszystkiego. Wybrałem numer, pod który starałem się dzwonić jak najrzadziej. – Cześć, Sam, jak sobie radzicie? – zapytała Mandy po odebraniu telefonu. – Różnie – odparłem zgodnie z prawdą. – Potrzebuję twojej pomocy – wyrzuciłem z siebie szybko, zanim zmieniłbym zdanie. Po drugiej stronie zapadła cisza. – Halo? – Tak. Jestem. O co chodzi? – Zajmiesz się przez kilka dni dziewczynkami? Muszę coś załatwić. – Sam, zrobiłabym to z chęcią, ale to nie jest najlepszy okres. – Mandy, proszę cię. Ostatnimi czasy poniżanie się i błaganie weszło mi w krew. – Przykro mi, nie dam rady. – To tylko kilka dni. – Sam, nie mogę. – W jej głosie napięcie mieszało się z zakłopotaniem i przeprosinami. – Dobra. Nieważne. Dzięki. – Nie... – zaczęła, ale się rozłączyłem, nie chcąc słuchać tłumaczeń. Wyraźnie powiedziała „nie”, reszta nie miała dla mnie żadnego znaczenia. Szlag by to trafił. Późną nocą siedziałem na schodach przed domem, paląc papierosa. Niko-

tyna rozprzestrzeniała się po moim organizmie, a dym ulatywał przez nozdrza. I raptem przed oczyma stanął mi obraz, jakby wyświetlany z projektora. To byłem ja, w piwnicach agencji. Przeglądałem swoje zabawki, szykując się do wyciągnięcia zeznań z dość opornego delikwenta. – Wolisz zęby czy nogi? – Zerknąłem zza ramienia na rozciągniętego na krzyżu mężczyznę. Lubiłem ich w tej pozycji. Zdrajcy i szubrawcy skazani na ukrzyżowanie za swoje grzechy. Milczał, więc wróciłem do swojego zajęcia. – Co by tu wybrać? – Przesunąłem dłonią po różnego rodzaju sprzętach. Długich i krótkich, ostrych i tępych. Tych do zadawania lekkiego, jak i koszmarnego bólu. – Byłeś kiedyś karmiony przez odbyt, Edward? Uśmiechnąłem się pod nosem, gdy usłyszałem, jak zaczyna się szamotać. Wydobył z siebie głośny krzyk, a mnie przeszedł znajomy dreszcz podniecenia. Lubiłem to. Nie, ja to uwielbiałem. – Kiedy się szamoczesz, kolce wchodzą głębiej w nadgarstki i kostki, a z igieł do organizmu sączy się trucizna, która potęguje ból. Zatem bądź grzecznym chłopcem i nie ruszaj się, proszę. Wziąłem ze stołu przyrząd. Przypominał wyglądem dziadka do orzechów. Nadawał się idealnie do miażdżenia opuszków palców. To taka moja wariacja podczas rozmów wstępnych. Od tego zamierzałem rozpocząć zabawę. Do moich uszu doszedł krzyk Tracy. – Sam! Skoczyłem na równe nogi, a cała wizja rozmyła się w świetle ulicznych lamp. Pognałem do domu, gdzie zobaczyłem stojącą pośrodku salonu Joy, z Tracy u boku. – Ona narobiła w łóżku! – Tracy popchnęła w moim kierunku zawstydzoną siostrę.

Nie dało się nie zauważyć strachu, który rozszerzał już i tak duże oczy Joy. – Tracy! – zgromiłem dziewczynkę. – Zachowuj się jak siostra. Mogłaś jej pomóc zamiast przysparzać wstydu. Zezłościło mnie to. Pościel można wyprać, a plama na dumie pozostanie na zawsze. – Wracaj do pokoju – poleciłem. – Zajmę się nią. Odprowadziłem wściekłą Tracy wzrokiem, po czym przeniosłem go na dygoczącą Joy. – Nie masz się czego wstydzić. Takie rzeczy zdarzają się nawet dorosłym. Chodź, umyjemy cię i założymy czystą koszulkę. Jeśli chcesz, możesz dziś spać w moim łóżku. – Ująłem ją za rączkę, kiedy do mnie podeszła. – Chcę. Nienawidzę Tracy – wybąkała trzęsącym się głosem. – Nieprawda, Joy. Tracy to twoja siostra. Kochasz ją, tyle że teraz jesteś na nią trochę zła. – Ale ona będzie się ze mnie śmiała, każdy będzie. – Pociągnęła nosem, a ja zanotowałem w głowie, że gdy tylko dotrzemy do łazienki, musi użyć chusteczki. – Obiecuję, że to się nie stanie, nie pozwolę na to. W toalecie pomogłem jej pozbyć się piżamy i postawiłem ją w kabinie prysznicowej. Ustawiłem wodę na odpowiednią temperaturę, a Joy zachichotała, kiedy trysnął na nią ciepły strumień. – Wyciągnij rączkę. Zrobiła, o co poprosiłem, a ja wylałem na jej dłoń solidną porcję mydła. – Poradzisz sobie dalej sama? Naszykuję ręczniki i coś do przebrania. – Tak – przytaknęła, namydlając już ciało. Wyjąłem z szafki duży biały ręcznik, zawiesiłem go na wieszaku przy kabinie prysznicowej i udałem się do pokoju, który Joy dzieliła z Tracy. Ta siedziała teraz na krześle przy biurku. – Dlaczego nie śpisz? – Pościel jest brudna, nie będę w czymś takim spała – prychnęła z oburze-

niem. – Mogłaś zmienić, prawda? Boże, daj mi cierpliwość. – Nie! – Splotła ręce na płaskiej klatce piersiowej i odwróciła głowę w drugą stronę. Od wściekłości dzieliła mnie cienka granica. Nerwowo ściągnąłem zabrudzone poszewki i cisnąłem je pod drzwi z zamiarem późniejszego zabrania. – A teraz się kładź – rozkazałem, nim zbliżyłem się do szafki po czystą koszulkę dla Joy. – Nie jest obleczona! – Wiesz, gdzie trzymamy poszewki – wycedziłem przez zęby. – Jak ci źle, to ją sobie oblecz. I nie chcę słyszeć, że ubliżasz siostrze. Bądź nieco bardziej wyrozumiała. Jesteś starsza. – Ta, jasne... – prychnęła. – Tracy! – Dobrze, przepraszam. – Musiała w wyrazie mojej twarzy zobaczyć, że zaraz eksploduję, bo skapitulowała. – Nie będę jej dogryzała. Idę spać. Pożyczyłem Tracy dobrej nocy i wróciłem do Joy. Żywiłem ogromną nadzieję, że na dziś to koniec utarczek. Więcej bym nie zniósł. – Szybka jesteś. Zaśmiałem się, ponieważ Joy stała już na golasa pośrodku łazienki. Bawiło mnie to jej nieskrępowanie, po którym zapewne niedługo nie pozostanie ani śladu. Jezu, bałem się myśleć o tym, przez co będę musiał przejść, gdy dziewczynki zaczną dorastać. Natychmiast odegnałem te straszne wizje, lecz zimny pot i tak wystąpił mi na czoło i plecy. Teraz chyba sam potrzebowałem prysznica. – Ty za to nie za bardzo. – Westchnęła teatralnie, ale zaraz zachichotała. – Naprawdę mogę spać u ciebie? Nie podobała mi się niepewność, jaką dojrzałem w jej oczach. – Jasne. Przecież obiecałem.

Sprzątnąłem ręcznik i brudne rzeczy, które zaraz wrzuciłem do kosza na pranie. – A gdzie ty będziesz spał? – W salonie. Pomogłem jej włożyć koszulkę. Wiedziałem, że szanse na sen są znikome, więc bez żalu odstąpiłem małej łóżko. – Wskakuj, brzdącu, pora na sen. Kiedy była gotowa, przykucnąłem, wskazując na swoje plecy. – Zaniesiesz mnie? – zapiszczała uradowana. – No jasne. Wskakuj. Gdy na mnie wskoczyła, wydałem stosowny dźwięk, choć w rzeczywistości prawie tego nie odczułem. Popędziliśmy do sypialni. Położyłem ją na łóżku i przykryłem szczelnie po samą brodę. – Śpij dobrze, księżniczko. Musnąłem delikatnie jej czoło, nim postawiłem krok ku drzwiom. Zatrzymał mnie jej cichy głos. – Sam? – Tak? – Jesteś dobrym tatą – oznajmiła, po czym obróciła się na bok. Uśmiechnąłem się do siebie bez radości, wiedząc, że to kłamstwo. Miłe, ale jednak kłamstwo. Zamknąłem za sobą cicho drzwi i zszedłem do salonu. Opadłem na kanapę ze wzrokiem wlepionym w sufit. Połączone ze sobą strach, przemęczenie, ból i wściekłość są w stanie nieodwracalnie zniszczyć człowieka. Doprowadzić go do obłędu i zepchnąć z krawędzi życia w przepaść, nie zostawiając po nim śladu. To najskuteczniejszy, najniebezpieczniejszy i najbardziej podstępny zabójca, jaki istnieje. Często sami tworzymy go w swoich głowach, karmimy, dajemy mu siłę i władzę. Z biegiem czasu nie jesteśmy w stanie jej odzyskać. To nasze umysły są

bronią, która nas zabija. A wystarczy trochę woli walki i pracy, aby tę broń wykorzystać we właściwy dla nas sposób. Aby stała się ochronną tarczą. Murem, którego nie sforsuje nikt ani nic. Nawet samo życie. Otrząsnąłem się z depresyjnych myśli i włączyłem telewizor, chcąc zagłuszyć świdrujący głos w mojej głowie. Czekała mnie kolejna bezsenna noc w towarzystwie Nastoletnich mam.

MISJA 3 Tylko mój cień wie...

Sam Obudził mnie rozchodzący się od odcinka szyjnego do piersiowego ból kręgosłupa. Wokół panowała uniemożliwiająca oddychanie duchota. Atakujący moje nozdrza smród powodował, że do gardła podchodziła mi żółć, a z powodu ciemności miałem ograniczoną widoczność. Ręce mi zdrętwiały, ponieważ zrobiłem z nich poduszkę dla mojej głowy. Poruszyłem kilkakrotnie palcami, aż wróciło mi czucie, po czym ostrożnie odepchnąłem się od ziemi i przetoczyłem na plecy. Z głośnym plaśnięciem uderzyłem o asfalt, rozbryzgując wokół siebie kałużę niezidentyfikowanej cieczy. Jej kwaśny zapach nie wskazywał na to, by powstała po deszczu. Zanim zdążyłem sprawdzić, w czym się babrałem, oślepił mnie jasny snop ostrego światła. Odruchowo zakryłem oczy przedramieniem. – Wstawaj, pieprzony pijaku. – Stojący nade mną mężczyzna walnął w moje, i tak już obolałe, ciało gumową pałką. Na moment odebrało mi dech. – Kurwa – wystękałem, próbując się podnieść. W moich żyłach wciąż krążył alkohol, zaburzając równowagę, przez co nie potrafiłem prawidło oszacować położenia w przestrzeni. Dlatego – zamiast oprzeć się o ścianę – poleciałem do przodu.

– Pieprzony Simons, zawsze daje nam najgorszą robotę. Dopiero po tych słowach zarejestrowałem obecność drugiego mężczyzny. Usłyszałem za sobą ciężkie kroki, chwilę później powietrze przeszył znany mi już świst. Zanim gumowa pałka ponownie zetknęła się z moim ciałem, instynktownie przeturlałem się na bok. To podziałało na mnie lepiej niż sole trzeźwiące. W mgnieniu oka otrząsnąłem się z pijackiego amoku, oczyściłem umysł, wyostrzyły mi się wszystkie zmysły. – Co jest, do cholery?! – Zdezorientowany moim unikiem policjant zaczął kręcić się wokół własnej osi, żeby zlokalizować moje położenie. – Nie radzę wyładowywać na mnie swoich frustracji – ostrzegłem ochrypłym głosem. – Każdy ma to, na co zasługuje – sarknąłem, podciągając się na nogi. Przez zawroty głowy nieznacznie się zachwiałem. Żeby utrzymać ciało w pionie, rozłożyłem ręce. – Widać – zadrwił z wyższością gliniarz, rzucając rozbawione spojrzenie otyłemu partnerowi. – Pójdziesz z nami, chłoptasiu. – Zrobił krok w moim kierunku. – Nie sądzę. – Wycofałem się pod ścianę, o którą niedbale się oparłem. Nawet na sekundę nie spuściłem wzroku z mężczyzny. – Ktoś tu się prosi o lekcję szacunku. – Z jego ust uleciał skrzekliwy chichot, a oczy powędrowały ku partnerowi, u którego szukał wsparcia. Jego postawa utwierdziła mnie w przekonaniu, że był typowym cwaniakiem, wykorzystującym swoją pozycję. W rzeczywistości to tchórz, który w obliczu prawdziwego niebezpieczeństwa wziąłby nogi za pas. – Mogę nauczyć cię kilku rzeczy – zaproponowałem, gdy przystanął zaledwie metr przede mną, uderzając pałką w otwartą dłoń. – Ciekawe, czy na izbie wytrzeźwień będziesz tak samo chojrakował. Stałem niczym kamień, bacznie obserwując każdy jego ruch. Sięgnął lewą ręką do umocowanych przy skórzanym pasku kajdanek. W jego postawie zarejestrowałem przebłysk niepewności – kolejny dowód na cwaniakowanie. – Nie chcesz tego robić – ostrzegłam go po raz ostatni świadomy, że jeśli

się nie opamięta, wpadnę w jeszcze większe tarapaty. – Mike, zdaje się, że ten dupek będzie stawiał opór – po raz drugi zwrócił się po wsparcie do kolegi. – Zdaje się, że tak, idioto – mruknąłem. Nie dając mu czasu na odpowiedź, skoczyłem w jego kierunku. Najpierw wytrąciłem mu z dłoni gumowy przyrząd, a potem grzmotnąłem go barkiem w tors, co sprawiło, że lekko nim zachwiało. Podparłszy się rękoma o zimne podłoże, wykonałem półobrót w przysiadzie, dzięki czemu podciąłem mu nogi. Niestety dokonałem błędnych pomiarów i rozciągnąłem się w całej okazałości na ziemi. Następnie poczułem coś w rodzaju ugryzienia, po czym przez moje ciało przetoczyła się fala prądu. Pieprzony imbecyl użył paralizatora. Doznania z porażenia były mi dobrze znane. Przyjąłem w życiu wystarczającą ilość elektrycznych wiązek, by to uczucie na stałe wyryło mi się w pamięci. Dzisiejsza dawka była na tyle solidna, że zdołała mnie nie tylko powalić, ale i pozbawić kontroli nad ciałem. Próbowałem się podnieść, lecz policjant podkręcił moc. Wczepione w moje ciało wypustki nie dość, że dostarczały mi potężnej dawki bólu, to w dodatku całkiem mnie sparaliżowały. Miałem wrażenie, że czas spowolnił. Jeszcze przez parę sekund, które zdawały się długimi minutami, po ustaniu impulsu doznawałem uczucia zdezorientowania i zamętu. Zanim zdążyłem skojarzyć, co się dzieje, zakuto mnie w kajdanki. – Kurwa. – Skrzywiłem się, kiedy policjanci ciągnęli mnie do radiowozu. Jeden z gliniarzy zarechotał i wepchnął mnie na tylne siedzenie auta. – Czeka na ciebie cholernie niewygodna prycza. Było mi już wszystko jedno...

Noc spędziłem na żelaznej pryczy, przymocowanej dwoma łańcuchami do pobrudzonej ściany o wielobarwnych plamach. Z każdą mijającą godziną

i wyparowującym z organizmu alkoholem rodziło się w mojej głowie coraz więcej myśli i obrazów. Nieustannie atakowała mnie groźba Moskolik o rodzinie zastępczej, do której trafią dziewczynki, jeśli nie wezmę się w garść. Byłem świadom swojej haniebnej postawy, a także tego, że siostry zasługiwały na to, co najlepsze. Jak mogłem im to zapewnić, jak mogłem się nimi opiekować, skoro sam ze sobą nie dawałem sobie rady? Nieustannie nękały mnie koszmary, a na mój umysł przypuszczały szarżę omamy. Drastyczne skoki w przeszłość odbierały mi zdolność logicznego rozumowania i funkcjonowania jak normalny człowiek. Życie w dwójnasób oddawało mi całe zło, jakiego się dopuściłem. Płaciłem za to, co czyniłem dla dobra milionów ludzi. Może w obliczu tego, w jakiej kondycji znajdowała się moja psychika, rodzina zastępcza byłaby dla sióstr najwłaściwszym rozwiązaniem? Może powinienem przełknąć dumę i oddać je dla ich dobra? Gdy tylko o tym pomyślałem, przed oczami stanął mi wizerunek pułkownika Cyrusa Remseya – człowieka, który pokochał mnie jak syna, mimo że nie byłem krwią z jego krwi. Wystarczyło, że wyimaginowana wersja mojego największego autorytetu popatrzyła z zawodem i dezaprobatą, by przywołać mnie do porządku. Poderwałem się do pozycji siedzącej. Z twarzą schowaną w dłoniach próbowałem poradzić sobie z rozchodzącymi się po duszy wstydem, żalem i rozczarowaniem samym sobą. Co ja, do cholery, wyczyniałem? Byłem jednym ze złotych żołnierzy SEALs, a później jednym z najskuteczniejszych agentów służb specjalnych. Przetrwałem kilkadziesiąt niebezpiecznych akcji, stałem oko w oko z terrorystami, niejeden raz uciekłem śmierci spod kosy, a nie potrafiłem zająć się własną rodziną? Kurwa, przecież nie mogłem dać się pokonać problemom codziennego życia, a już z pewnością nie mogłem pozwolić, by jacyś obcy ludzie przejęli opiekę nad moimi siostrami. Prędzej sczeznę, niż do tego dopuszczę. Resztę nocy i przedpołudnie spędziłem na snuciu planów. Wreszcie, po tylu miesiącach, zrozumiałem, co należy zrobić. Postanowiłem, że zbiorę swoje życie do kupy i tym razem nie zawiodę ani sióstr, ani rodziców. Przyjmę każdą pracę z pocałowaniem ręki, choćbym miał zostać ochroniarzem w dyskoncie. Nie pokonała mnie rosyjska mafia ani Al-Ka’ida, więc na pewno

nie dam się pokonać opiece społecznej. Walczyłem za ten kraj, teraz – jeśli zajdzie potrzeba – będę walczył przeciwko niemu i jego pieprzonemu systemowi. Z aresztu wyszedłem późnym popołudniem. Kiedy tylko opuściłem mury budynku, natychmiast włączyłem telefon, by móc skontaktować się z Mandy. Dziewczynki przebywały u niej i miały tam zostać do końca weekendu, przynajmniej dopóki nie zdecydowałem, że przeprowadzę z nimi szczerą rozmowę dotyczącą naszego dalszego życia. Musiałem działać z marszu w obawie, że stracę świeżo zyskany zapał. Zdawałem sobie sprawę ze swojej ułomności psychicznej, ze swoich słabości, dlatego wolałem nie ryzykować. Ojciec zawsze powtarzał, że byka trzeba od razu chwytać za rogi – i tak też zamierzałem postąpić. Niestety, już na początku napotkałem przeszkody. Telefon okazał się rozładowany. Byłem spłukany, w wyniku czego nie mogłem kupić biletu do domu. Nie miałem nawet papierosa, który przyniósłby mi odrobinę złudnego ukojenia. Takie moje pieprzone szczęście. Ruszyłem przed siebie spacerkiem, starając się nie tracić ducha walki. Po około kwadransie poczułem nagły przypływ energii. Zrobiłem więc sobie przebieżkę, która jeszcze bardziej rozjaśniła mi w głowie. Po przeszło dwóch godzinach, zmęczony i sponiewierany, dobiłem do domu. Z radością wskoczyłem pod prysznic. Stałem pod strumieniem gorącej wody, póki ta się nie skończyła. Po zmyciu z siebie smrodu wczorajszego dnia zabrałem się za sprzątanie domu. Później zrobiłem zakupy, dbając o to, by w lodówce znalazły się wszystkie produkty, które lubiły dziewczynki. Zanim wziąłem się za przygotowanie kolacji, wybrałem numer Mandy. – Wytrzeźwiałeś już? – usłyszałem zamiast przywitania. – Kocham twój sarkazm – prychnąłem w odpowiedzi. – Przyszykuj, proszę, dziewczynki, odbiorę je za godzinę. – Słucham? – Powiedzieć, że była zdziwiona, to za mało. – Coś się stało? Jesteś chory? Umierasz? Porwali cię kosmici? – Jesteś taka zabawna, Mandy – zakpiłem. – Jeśli nie masz nic przeciwko,

pośmieję się później. Tymczasem zrób, z łaski swojej, to, o co poprosiłem. W słuchawce nastała długa cisza. Spojrzałem na wyświetlacz telefonu, żeby sprawdzić, czy nie zerwało połączenia. – Mandy? – Wybacz. – Kaszlnęła, by oczyścić gardło. – Jestem... nieco skołowana. Po tych słowach usłyszałem jakieś szmery, a wydobywające się z telewizora odgłosy ucichły. Musiała wyjść do innego pomieszczenia. – Nie jesteś naćpany, Sam? – zapytała z lekkim niepokojem w głosie. Słysząc jej podejrzenia, zacisnąłem zęby. Nie powinienem odczuwać gniewu, ponieważ sobie na to zasłużyłem, ale tak właśnie było. – Nie, cioteczko, nie jestem – odparłem kpiarsko. – Nie nazywaj mnie ciotką, ciocią, cioteczką. Wiesz, że tego nie lubię – przypomniała z nutą irytacji. – W porządku, ciotuniu. – Zakaż mi czegoś, a na pewno to zrobię. – Będę za godzinę. Rozłączyłem się, nie dając jej czasu na dalsze utyskiwania. Gdy sięgnąłem po miskę z pokrojonymi w plastry ziemniakami, by wstawić ją do lodówki, po plecach przebiegły mi znajome dreszcze. Następne, co zarejestrowałem, to głośne uderzenie i dźwięk tłukącego się szkła. – To jakaś kpina – warknąłem, cofając się, aż wpadłem na krzesło. Kiedy uniosłem głowę, ujrzałem ciemnowłosą dziewczynkę; stała zaledwie dwa metry ode mnie. Jej blada, częściowo zakryta włosami twarz miała w sobie coś upiornego. Intensywność jej mrocznego spojrzenia wypalała mi dziurę w klatce piersiowej, przez co miałem trudności z oddychaniem. Serce waliło mi tak głośno, że słyszałem jego uderzenia. Po plecach spływała mi strużka zimnego potu. – Zaśpiewasz mi jeszcze raz? – zapytała swoim dziecięcym głosikiem, kołysząc się na boki. W małych dłoniach gniotła boki różowej sukienki, której tiulowy materiał irytująco szeleścił. Miałem wrażenie, jakby w czaszce zalęgł mi się rój psz-

czół, co pogarszało mój stan. – To nieprawda, to tylko złudzenie. – Jak opętany kręciłem głową. – Zaśpiewaj mi. – Łagodna prośba zamieniła się w twarde żądanie. – Tak jak wtedy, kiedy mnie zabiłeś. – Przesunęła się o krok w moim kierunku. – Odejdź! – krzyknąłem. Niewiele myśląc, chwyciłem krzesło i rzuciłem nim w zjawę. Mebel uderzył z głośnym hukiem w lodówkę, robiąc w niej sporych rozmiarów wgniecenie. Po kuchni rozszedł się makabryczny śmiech dziewczynki, który nagle umilkł. Rozejrzałem się po pomieszczeniu, było puste. Odetchnąłem z ulgą, po czym podszedłem do kranu. Odkręciłem zimną wodę i zmoczyłem twarz. – Nienawidzę tego – wycedziłem przez zęby. Gdy w miarę wróciłem do równowagi, posprzątałem bałagan, jakiego narobiłem. Kląłem na siebie, ponieważ drzwi lodówki były tak zniszczone, że należało ją jak najszybciej wymienić. Wygrzebałem z szuflady kluczyki do samochodu i przemknąłem do garażu. Na widok srebrnej mazdy xeon poczułem w piersi delikatne ukłucie. Od razu przypomniałem sobie scenę, jak żartowałem z rodziców po jej zakupie. – Tato, ludzie będą mylić ten samochód z busem. Nie zdziw się, jeśli zaczną się do niego wpychać, gdy gdzieś się zatrzymasz. A jeśli nasza rodzinka będzie w komplecie, to bardziej niż pewne, że inni wezmą to auto za miejski środek transportu. – Nie śmiej się z niego – zganił mnie ojciec, z czułością gładząc deskę rozdzielczą. – Kiedyś może je docenisz. – Nie wsiądę za kierownicę tego szkaradztwa. – Skrzywiłem się na samą myśl, że kiedykolwiek mogłoby do tego dojść. To auto naprawdę wyglądało jak minibus. – Nie zamierzam stać się pośmiewiskiem ani pożywką dla plotek. – Przykleję do bocznych szyb twoje zdjęcie, aby nikt nie miał wątpliwości, że to ty prowadzisz to cacko – zagroził, szczerząc się złośliwie. – Kiedy zobaczą takiego giganta jak ja, będą się bali cokolwiek na mój temat powiedzieć. – Odwzajemniłem uśmiech, dla lepszego efektu napinając mięśnie.

Przyprószona siwizną głowa taty wychynęła znad dachu samochodu. W jego oczach błyszczały niecne chochliki, jak zawsze, gdy zamierzał mi dogryźć. – Miałem na myśli twoje zdjęcie z liceum. – Zniknął we wnętrzu auta, chichocząc pod nosem. – Warto przypomnieć sąsiadom, jakim byłeś chudym, pryszczatym dryblasem, zanim stałeś się walecznym Hulkiem. Dobrze to zrobi twojemu rozbuchanemu ego. – Jesteś podły. Co z ciebie za ojciec? – prychnąłem, wsuwając się na siedzenie pasażera. Nie daj Boże, by te zdjęcia ujrzały światło dzienne! Po powrocie do domu zamierzałem ukryć je w najciemniejszym kącie na strychu. – Jakiego mnie dostałeś, takiego masz. – Poklepał mnie serdecznie po ramieniu. Ścisnąłem jego dłoń. – Jesteś najlepszy. Taka była prawda. Biologiczny ojciec wypiął się na mnie, gdy mama mu oznajmiła, że jest w ciąży. Miała wtedy niespełna siedemnaście lat. Nie pozbyła się mnie, nie brała pod uwagę ani aborcji, ani adopcji. Nie tylko wzięła za mnie odpowiedzialność, ale parę lat później dała mi najwspanialszego ojczyma na świecie. Zanim się obejrzałem, parkowałem tę okropną mazdę pod domem Mandy. Dziewczynki czekały na werandzie. Ustawiły się w rządku – od najwyższej do najniższej. Uśmiechnąłem się na ten widok. – Mówiłam, że przyjedzie! – krzyknęła Lucy, gdy wyłoniłem się z samochodu. Biła od niej ekscytacja niczym w Boże Narodzenie, na chwilę przed rozpakowaniem świątecznych prezentów. – Jest chory? – zapytała ciotkę Suzy, która przyglądała mi się z lekkim niepokojem. Starałem się nie dać po sobie poznać, że moje samopoczucie przesłonił cień smutku i rozgoryczenia. – Jestem tutaj – zauważyłem, podchodząc do schodów, skąd zgarnąłem torby dziewczynek. – I mam dobry słuch.

Zawiesiłem wymowny wzrok na najstarszej z sióstr. – Coś cholernie jest nie tak – stwierdziła, krzyżując ręce na klatce piersiowej. Wyglądała, jakby nie zamierzała ruszyć się choćby o milimetr, póki nie złożę wyjaśnień. – Najczęściej zapominasz nas odebrać, a dzisiaj przyjechałeś wcześniej? Na dodatek wyglądasz całkiem... przyzwoicie. Umyłeś się, przebrałeś i nawet nie cuchnie od ciebie alkoholem. Nie umknęły mi zjadliwo-oskarżycielskie nuty w jej słowach. – Po pierwsze, jak ty się wyrażasz? Po drugie, mądralo, w życiu każdego człowieka przychodzi czas, kiedy doznaje olśnienia i idzie po rozum do głowy. – Ściszyłem nieco głos, co wiązało się ze wstydem, który w takich momentach odczuwałem znacznie dotkliwiej niż zazwyczaj. – Trochę mi to zajęło, ale się opamiętałem. I od teraz zamierzam być dla was tym, kim powinienem być, odkąd... zginęli rodzice. – Ostatnie dwa wyrazy wymówiłem niemal szeptem. – Uwierzę, jak zobaczę – fuknęła. Minęła mnie i pomaszerowała w stronę samochodu. – Suzy! – zawołałem, ale nie zareagowała. – Su... – Daj jej czas, Samuelu – przerwała mi Mandy. Chwyciła moje przedramię, żeby powstrzymać mnie przed ruszeniem za krnąbrną gówniarą. – Zawiodłeś jej zaufanie swoim dotychczasowym zachowaniem. Odbudowanie go trochę potrwa. Potrzebuje nie jednego, lecz wielu dowodów, by uwierzyć w twoją przemianę. W zasadzie nie tylko ona ich potrzebuje – dodała, jasno dając mi do zrozumienia, że będzie miała na oku moje poczynania. Skinąłem z rezygnacją głową. Wiedziałem, że zarówno Mandy, jaki i Suzy mają całkowitą rację. Nabroiłem, a teraz musiałem zmierzyć się z konsekwencjami. Czy mi się to podobało, czy nie. – Dziewczynki, idźcie do samochodu – poprosiłem. – Zamienię z ciocią parę słów i do was dołączę. Posłusznie wykonały polecenie. Gdy przestały się sprzeczać o to, która zajmie jakie miejsce, i wreszcie zapakowały się do auta, przeniosłem wzrok na Mandy.

– Przepraszam za swoje wcześniejsze zachowanie – powiedziałem ze skruchą. Nie potrafiłem się kajać, to nie leżało w mojej naturze, jeśli jednak miałem wytrwać w postanowieniach, musiałem zacząć od wypicia piwa, którego naważyłem. Musiałem pochylić głowę i zyskać przebaczenie osób, które zawiodłem. – Za dużo się wydarzyło w zbyt krótkim czasie. Nie byłem przygotowany na to wszystko, co na mnie spadło. – Sam... – Ciepła dłoń Mandy zacisnęła się na moim przedramieniu. – Doskonale cię rozumiem, ale wybrałeś złą drogę, by poradzić sobie z problemami. Zawsze możesz na mnie liczyć. Jeśli kiedykolwiek zechcesz porozmawiać, wiesz, gdzie mnie znaleźć. – Przyszpiliła mnie stanowczym spojrzeniem, które kontrastowało z łagodnością w głosie. – Nie mam pojęcia, co ci się przytrafiło, ale zmieniłeś się... Zmieniłeś się i powiem szczerze, nie rozpoznaję osoby, którą znałam. Spojrzałem na nią spod wpółprzymkniętych powiek. Nie byłem w stanie zdefiniować swoich uczuć, nie umiałem określić, czy byłem zły, zawstydzony, czy może wystraszony jej słowami. Chyba czułem wszystkiego po trochu. – Martha się o ciebie bała... – Nie rozmawiajmy o tym teraz – wszedłem jej w zdanie, nie mając najmniejszej ochoty dyskutować o rodzicach. Doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, że ich zawiodłem, nikt nie musiał mi o tym przypominać. Zwłaszcza że nie mógłbym potem znieczulić się alkoholem. Zapadła niezręczna cisza. – Rozumiem, że nie chcesz rozmawiać ze mną, ale z kimś musisz pomówić. Jeden z moich kolegów po fachu od lat pracuje z byłymi żołnierzami... – Nic mi nie jest – wycedziłem, ponownie jej przerywając. – Nic ci nie jest? – Cała emanowała kpiną, gdy cofała się o krok, jakby bała się, że zarazi się ode mnie głupotą. – Powiedz mi zatem, skąd u ciebie taka drażliwość? Nadpobudliwość, problemy z koncentracją, trudności z zapamiętywaniem, potrzeba ucieczki od rzeczywistości... Każde słowo cięło jak sztylet. Po kręgosłupie przebiegły mi zimne dresz-

cze. Poczułem się, jakbym został odarty z godności. Przejrzany na wylot. Upokorzony. – Skąd to wszystko, Sam? – Mandy nie dawała za wygraną. – Nie sypiasz, marnie jesz, upijasz się na umór. Wymieniała moje przewinienia, jakby recytowała listę zakupów. To, co dla niej nic nie znaczyło, dla mnie znaczyło wszystko. Pragnąłem, żeby w końcu się zamknęła. – Mandy... – wyszeptałem ostrzegawczo, tak mocno zaciskając pięści, że przeciąłem skórę paznokciami. – Masz wszystkie objawy zespołu stresu pourazowego – kontynuowała, nie bacząc na zawoalowane w moim głosie ostrzeżenie. – Jeżeli nie zaczniesz się leczyć, choroba wkrótce cię pokona, całkowicie przejmie panowanie nad twoim życiem i zniszczy wszystko to, co w nim dobre. Odwróciłem się na pięcie, nie mogąc znieść ciężaru jej oceniającego spojrzenia. Wnerwiało mnie to jej gadanie. Owszem, moja kondycja psychiczna pozostawiała ostatnio wiele do życzenia, ale przecież postanowiłem wszystko zmienić, prawda? Podjąłem decyzje, które zamierzałem wprowadzić w czyn. Nie potrzebowałem do tego ani lekarza, ani nikogo innego. Gdy wsunąłem się na siedzenie mazdy, poczułem na sobie cztery pary oczu. – Dlaczego się kłóciliście? – spytała nieśmiało Lucy. W lusterku widziałem, jak ściska zniszczonego królika. Robiła tak zawsze, kiedy się denerwowała. – Nie kłóciliśmy się – zaprzeczyłem, wsuwając kluczyki do stacyjki. – Po prostu rozmawialiśmy. – Ale my wszystko widziałyśmy i wyglądało, jakbyście się kłócili – dorzuciła Tracy. – Daj spokój, Ti. – Siedząca z przodu Suzy próbowała uciszyć siostrę. – Przecież on i tak ci nie powie, nawet jeżeli rzeczywiście się sprzeczali. Spiorunowałem ją lodowatym spojrzeniem, które zignorowała. Odwróciła głowę w drugą stronę i wsunęła słuchawki na uszy, celowo się ode mnie od-

cinając. Zagryzłem zęby, żeby nie palnąć czegoś, co zaszkodzi naszym już i tak kruchym relacjom. Odpaliłem silnik i wyjechałem z podjazdu, wciąż czując wwiercające mi się w czaszkę oczy, a także tęsknotę za butelką dobrej whiskey.

MISJA 4 Każde niewypowiedziane słowo zostaje we mnie.

Sam Od przeszło tygodnia tułałem się od firmy do firmy, żebrząc o zatrudnienie. Problem by zniknął, gdybym przyjął propozycję pułkownika Frosta, aby przygotowywać młodych adeptów do służby. Odmówiłem, ponieważ to wiązałoby się z przeprowadzką do Teksasu, gdzie znajdowała się baza wojskowa. Nie mogłem zostawić dziewczynek, a tym bardziej ciągnąć ich ze sobą. Tu był ich dom, ich wspomnienia, najbliżsi. Okazałbym się potworem, jeślibym po tym, co przeszły, wyrwał je z ich środowiska i wywrócił im życie do góry nogami. Poza tym wojsko odebrało mi już wszystko: serce, duszę, umysł. Nie posiadałem nic, co mógłbym jeszcze temu krajowi ofiarować. Moje CV nie należało do szczególnie imponujących, lecz nie było też wybitnie słabe. Poza czasem spędzonym w wojsku i na misjach nie mogłem zawrzeć w nim tego, czym trudniłem się przez ostatnie lata, dopóki akcja, podczas której zginęła Sari, nie namieszała mi w głowie. Gdybym choćby zająknął się na ten temat, skończyłbym trzy metry pod ziemią szybciej, niż zaczerpnąłbym powietrza. Biorąc pod uwagę moje zawodowe doświadczenia, zdawałem sobie sprawę, że nie nadawałem się do pracy w korporacji. Byłem stworzony do jednego, lecz to nie wchodziło w grę. Dlatego męczyłem się na tych wszystkich rozmowach kwalifikacyjnych, których szczerze nienawidziłem. Durne pytania jeszcze durniejszych ludzi sprawiały, że miałem ochotę wyrazić opinię

na ich temat. Nie mogłem jednak tego uczynić, co stanowiło dla mnie dodatkową torturę. Nauczyłem się również nie ujawniać zbyt wielu umiejętności. Na jednym ze spotkań okazało się bowiem, że jeżeli znam jakieś języki obce, w tym arabski, potrafię władać bronią, umiem obejść alarm antywłamaniowy, a także wiem, jak funkcjonują mechanizmy cyberbezpieczeństwa, to automatycznie jestem podejrzany o działania przestępcze. Spędziłem przeszło dekadę na nabywaniu tych wszystkich zdolności – tylko po to, by jakiś korposzczur, który nie wie, co to glock, uznał mnie za pieprzonego terrorystę. Tak mi odpłaca kraj, za który byłem gotów oddać życie. Wyczerpanie, zarówno fizyczne, jak i i psychiczne, spowodowane niedoborem snu i frustracją wynikającą z trudności związanych ze znalezieniem pracy, a także nieustanne wizyty pracownicy socjalnej sprawiały, że wyżywałem się na dziewczynkach. Wraz z nawiedzającymi mnie bez przerwy omamami wzrokowymi stałem się tykającą bombą. Potrzebowałem przerwy. Musiałem się zresetować. Przestać myśleć. Wrzucić na luz. W przeciwnym razie lada moment zapakują mnie w biały kaftan i zamkną w pokoju bez klamek. Opuściwszy budynek Astor Crown – hotelu, który stanowił mój ostatni na dzisiaj przystanek na mapie potencjalnego zatrudnienia – wlepiłem wzrok w otrzymaną od menadżera kartkę. Analizowałem poszczególne punkty, gdy ktoś na mnie wpadł, wytrącając mi dokument z ręki. Instynktownie pochwyciłem ramię mężczyzny, by uchronić go przed upadkiem. – Cholera, przepraszam – powiedział, kiedy stanął stabilnie na nogach. – Nic ci się nie stało? – zapytał, zerkając na ekran komórki, by upewnić się, że jest cały. Po chwili przeniósł wzrok na mnie i otaksował z góry na dół. Poczułem lekki dyskomfort. Nie zdążyłem otworzyć ust, by udzielić odpowiedzi, bo gościu kontynuował swój monolog. – Cholera, sądziłem, że wpadłem na ścianę. – Zaśmiał się nerwowo. – Ciągle w pracy. – Uniósł telefon, jakby to miało wszystko wyjaśnić. – Kiedyś przez niego zginę.

– Bardzo prawdopodobne – bąknąłem. Zamierzałem go wyminąć, ale zrobił krok w prawo, zastępując mi drogę. – Duży jesteś. – Jego źrenice rozszerzyło podekscytowanie. – Ćwiczysz? Uprawiasz jakiś sport? Sztuki walki? – Nie za dużo pytań jak na pierwszą randkę? – Uniosłem zaczepnie brew. – Liczyłem, że najpierw trochę się poznamy, no wiesz, olśnię cię swoją osobowością, a ty od razu przechodzisz do rzeczy. Szybki jesteś, misiaczku. Facet cofnął się o krok, jakbym co najmniej sprzedał mu siarczystego plaskacza. – Jesteś gejem? – wydukał, mało nie dławiąc się śliną. Wybuchnąłem śmiechem. Gdy się uspokoiłem, pokręciłem z niedowierzaniem głową i wyminąłem go, podążając w stronę parkingu. – Hej! – zawołał za mną natręt. Zlekceważyłem jego wołanie, które jednak nie ustawało. Co więcej, zdawało się, że dochodzi z bliższej odległości. Gość zaczął mnie niepokoić. Drwiłem z niego, a może faktycznie szukał fiuta do zabaw. – Zaczekaj, wielkoludzie! – Kiedy się ze mną zrównał, dyszał, jakby miał wyzionąć ducha. – Przepraszam, to zboczenie zawodowe – tłumaczył. – Jestem menadżerem sportowym. Tak się składa, że szukam kogoś dla mojego pięściarza. – Chyba sobie, kurwa, żartujesz. – Zatrzymałem się znienacka, przez co po raz kolejny na mnie wpadł. – Sądzisz, że zostanę szmatą dla twojego chłoptasia? – warknąłem. – Czy wyglądam ci na kogoś, kto lubi kutasy?! Przywołałem całą swoją samokontrolę, by nie przywalić mu w tę idealną twarzyczkę, której największe oszpecenie to zapewne draśnięcie przy goleniu. – Nie, nie! – Wysunął przed siebie ręce w obronnym geście. – To nie tak, jak myślisz. – Poluzował nerwowo węzeł fioletowego krawata. – Zwolniłem jednego z ochroniarzy i szukam kogoś, kto go zastąpi. Sądzę, że idealnie nadawałbyś się do tej roli. Nie potrzebujesz przypadkiem pracy?

Sztuczniejsze od grymasu na jego ustach, który miał uchodzić za zachęcający uśmiech, były tylko cycki Pameli Anderson. Przymknąłem powieki, nabierając powietrza, po czym powoli je wypuściłem. To jakiś cholerny żart – pomyślałem, na nowo skupiając wzrok na tym pajacu. Jak mogłem brać na poważnie propozycję faceta ubranego w popielaty, kraciasty garnitur z przykrótkimi portkami, liliową koszulę i fioletowy krawat? Kto normalny, do kurwy, nosi liliową koszulę i fioletowy krawat? – Jestem całkowicie poważny – dodał, jakby czytał w moich myślach. Sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i wyjął z niej prostokątny kartonik. – To tylko wizytówka, stary, nie zaproszenie na orgię. – Roześmiał się, choć niepewnie. – Muszę lecieć, mój facet ma dziś walkę. To znaczy nie mój facet. Miałem na myśli swojego podopiecznego. My nie... On nie... – Dobra, łapię – przerwałem plątaninę słów, która nie dość, że pogrążała go z sekundy na sekundę, to jeszcze sprawiła, że czoło zrosił mu pot. – Słyszałeś o Żniwiarzu? Takim bokserze. Ponownie zanurzył rękę w kieszeni marynarki. Tym razem wyciągnął chusteczkę z monogramem. Z pieprzonym monogramem! – Nie, nie interesuję się sportem – odparłem, starając się nie zadrwić z wyszytych złotą nicią na białym materiale liter P.A.H. – Kiedyś w końcu o nim usłyszysz – stwierdził zuchwale. – Dobra, koniec tego pieprzenia, spadam na spotkanie. Przemyśl moją ofertę i zadzwoń, jeśli będziesz zainteresowany. Po tych słowach odwrócił się i pognał w kierunku hotelu, z którego ja niedawno wyszedłem. Kiedy zniknął za przeszkolonymi drzwiami, spojrzałem na jasnokremową kartkę z wykaligrafowanymi – a jakżeby inaczej – złotym tuszem danymi osobowymi tego dziwaka. Po przeczytaniu dowiedziałem się, że koleś nazywał się Patrick A. Hetfield i zajmował się karierą niejakiego Aleksandra „Żniwiarza” O’Della. Ponadto śmiało mogłem powiedzieć, że miał kiepski gust i wysokie mniemanie o sobie. Zaśmiałem się, wsuwając wizytówkę do kieszeni spodni. To musiał być ja-

kiś pieprzony żart. Nie zdziwiłbym się, gdyby zaraz zza rogu wyskoczyła ekipa filmowa, krzycząc: „Mamy cię!”. Spojrzałem na zegarek. Byłem mocno spóźniony. Gdy uruchomiłem telefon, by dać dziewczynkom znać, że już jadę do domu, ten zaczął wściekle wibrować. Kliknąłem w ikonkę wiadomości, by przeczytać SMS od Tracy. Sam, natychmiast wracaj do domu! Z sercem w gardle otworzyłem kolejną wiadomość, tym razem od Suzy. Gdzie jesteś, do cholery?! Nadawcą następnej również była Suzy. Dlaczego nie odbierasz?! Mamy kłopoty! Nie odbierałem, ponieważ na czas rozmów kwalifikacyjnych z grzeczności wyłączyłem komórkę. Jak widać, popełniłem błąd. Moje siostry nie wszczęłyby alarmu z błahego powodu, a fakt, że ostatnią godzinę, jeśli nie dłużej, spędziły same w domu, dodawał mi powodów do niepokoju. Natychmiast przeszedłem w tryb działania. Pędząc do samochodu ile sił w nogach, wykręciłem numer domowy. Nikt nie odbierał. Rozłączyłem się po kilku sygnałach i wyszukałem w kontaktach numer Mandy. – Gdzie ty, do cholery, jesteś?! – odezwała się przyjaciółka matki, akurat kiedy zatrzasnąłem drzwi auta. Nie dało się nie wychwycić zdenerwowania w jej głosie. – Dzwoniła do mnie Suzy, była przerażona! – Jestem w drodze do domu – oznajmiłem, dołączając do sznura samochodów na ulicy. – Mówiła, o co chodzi? – zapytałem, choć obawiałem się odpowiedzi. – Przyszła do nich kobieta z opieki. – Szlag! – wrzasnąłem, waląc otwartą dłonią w kierownicę. – Kurwa! –

Wściekłość na siebie za to, że zgodziłem się, by po szkole zostały same, i strach związany z wizytą Moskolik oplotły mnie lepkimi mackami. – Zabrała je? – Głos mi drżał, a na czoło wystąpiły zimne krople potu. – Są w domu, czekają na mnie. Jestem już prawie na miejscu. A ty za ile będziesz? – Maksymalnie dziesięć minut. Mandy coś jeszcze mówiła, lecz jej nie słuchałem. Docisnąłem pedał gazu, aby jak najprędzej dojechać. Zmusiłem umysł, by skoncentrował się na drodze, a nie na roztrząsaniu moich uczuć oraz tego, co mogło wyniknąć z wcale nieprzypadkowego nalotu opiekunki społecznej. Kiedy dotarłem przed dom, od razu dostrzegłem policyjny radiowóz. Zaparkowałem za mercedesem Mandy. Ledwo zgasiłem silnik, wystrzeliłem z samochodu jak z katapulty. Nawet nie zamknąłem za sobą drzwi wejściowych, tylko od razu pognałem do salonu. Dziewczynki siedziały skulone na kanapie. Suzy szeptała coś do zapłakanej Joy, a Tracy obejmowała przestraszoną Lucy. Mandy natomiast gorączkowo dyskutowała z przeklętą Moskolik. – Kim pan jest? – Funkcjonariusz policji zastąpił mi drogę. – Jestem ich bratem i opiekunem prawnym. Wyminąłem go, powstrzymując się przed zepchnięciem palanta na bok. Pierwsza zauważyła mnie Lucy. – Sam! – zawołała. Wyswobodziła się z objęć starszej siostry i podbiegła do mnie. Pochyliłem się, otwierając ramiona, w które z impetem wpadła. Wczepiła się we mnie jak mała małpka, obejmując maleńkimi rączkami moją szyję. – Ci ludzie mówią, że nas od ciebie zabiorą. – Dobywające się z jej gardła łkanie łamało mi serce. – Ja nie chcę nigdzie iść! Pogłaskałem ją uspokajająco po główce. – Nie zabiorą was – zapewniłem i musnąłem jej czoło ustami. Nie wypuszczając Lucy z objęć, zbliżyłem się do miejsca, gdzie stały Mo-

skolik i Mandy. – O co tu, do cholery, chodzi? Może mi ktoś wyjaśnić? – zapytałem. Dobrze, że trzymałem dziecko, w przeciwnym razie moje dłonie już zaciskałyby się na szyi opiekunki społecznej. – Zaraz wyjaśnię. – Urzędniczka prześwidrowała mnie paciorkowatymi oczkami, sprawiając, że po mojej skórze przemknęły nieprzyjemne dreszcze. – Kiedy przyszłam na kontrolę, drzwi otworzyła mi zapłakana dziewczynka... – Tracy nie chciała mi dać batonika, a sama zjadła wcześniej trzy – wtrąciła buńczucznie Joy, która bezszelestnie pojawiła się obok i uwiesiła się na mojej nodze. – Tracy – przywołałem siostrę, modulując głos tak, by nie umknęła jej zawarta w nim nagana. – Znasz zasady. Dlaczego nie dałaś siostrze jej porcji? Dziewczynka wzruszyła ramionami. – To za karę. – Za karę?! – Podniosłem głos i od razu ugryzłem się w język, by najpierw samego siebie przywołać do porządku. – Przepraszam, ale ona zjadła mój kawałek pizzy bez oliwek. Wie, że nie znoszę oliwek. Miała czelność posłać siostrze mordercze spojrzenie. – Pan wybaczy, że przerywam tę rodzinną pogawędkę... – wcięła się Moskolik. – Do czasu otwarcia przewodu sądowego dzieci zostaną przetransportowane do placówki opiekuńczo-wychowawczej. – One nigdzie nie idą – warknąłem, podchodząc do kanapy. Przekazałem Lucy i Joy siostrom, a sam stanąłem przed nimi, jakbym chciał osłonić je własnym ciałem. – Nie będę dłużej tolerowała pańskich wybryków, niefrasobliwości i lekkomyślności. Dzieci przez Bóg wiele ile były pozbawione opieki. To niedopuszczalne! – zagrzmiała pracownica opieki społecznej. – A gdyby zamiast mnie za drzwiami stał gwałciciel albo morderca?

Nie mogąc dłużej słuchać tych bzdur, wypuściłem salwę wyzutego z radości śmiechu. – Pan się ze mnie śmieje? – fuknęła oburzona. – Nie, droga pani – zaprzeczyłem, walcząc o utrzymanie kontroli. – Nie śmieję się z pani, tylko z głupot, które pani wygaduje. Dziewczynki otworzyły, ponieważ zobaczyły przez wizjer, że to pani. – Przynajmniej taką żywiłem nadzieję. – Gdyby tego nie zrobiły, oskarżyłaby mnie pani, że unikam spotkań, mam rację? Powzięła pani sobie za punkt honoru, by odebrać mi dzieci. Każdy powód, żeby to uczynić, jest dobry. Miałem serdecznie dość krążenia wokół tego babsztyla na paluszkach. Urzędniczce zrzedła mina. Chyba sądziła, że albo jestem tak ograniczony umysłowo, albo naprawdę wszystko mi wisi, że nie przejrzę jej zamiarów. – W takim razie gdzie pan był? – dociekała. – Na rozmowie w sprawie pracy. – Powściągnąłem uśmiech, który pchał mi się na usta na widok jej niezadowolenia. – To właśnie dlatego dzisiaj do was zawitałam – oświadczyła. Z marnym skutkiem próbowała zamaskować antypatię, jaką mnie darzyła. – Co z pańskim zatrudnieniem? – Zdobyłem pracę, więc nie ma pani podstaw do zabrania dzieci – wypaliłem, podjąwszy ekspresową decyzję o przyjęciu posady ochroniarza. – Proszę to udowodnić – zażądała, lustrując mnie podejrzliwym spojrzeniem. – Nie otrzymałem jeszcze umowy. To dopiero propozycja, którą zamierzam przyjąć. Kurwa, nie przemyślałem tego. – Proszę wykonać telefon do przyszłego pracodawcy. Chcę od niego usłyszeć, że pan nie kłamie. Rozsiadła się na pobliskim fotelu ze skrzyżowanymi na piersi rękoma. Jej postawa krzyczała, że nie odpuści, póki nie zyska niepodważalnych dowodów. – Nie ma sprawy – odparłem, sięgając do tylnej kieszeni dżinsów po wizy-

tówkę. Nie wymacawszy jej ani z jednej, ani z drugiej strony, poczułem przeszywający moje ciało chłód. To się nie mogło dziać naprawdę... Jeszcze raz przeszukałem wszystkie kieszenie – bez rezultatu. Wizytówka zniknęła. – Czyżby pan coś zgubił? – Sarkastyczny ton urzędniczki sprawił, że ponownie naszła mnie ochota, by zacisnąć dłonie na jej pomarszczonej szyi. – Cholera! – Miotałem się w miejscu, próbując nie dopuścić do głosu paniki. – Spotkałem przed Astorem faceta, który złożył mi propozycję pracy. Chciał, abym został ochroniarzem jego podopiecznego, jakiegoś znanego pięściarza – tłumaczyłem gorączkowo. – Pamiętam, że chowałem ją do kieszeni dżinsów. – Wplotłem palce we włosy i szarpnąłem za nie, usiłując sobie przypomnieć, czy nie włożyłem jej gdzieś indziej. – Musiała mi wypaść – skonstatowałem z żałosnym jękiem. – Zdaje sobie pan sprawę, jak absurdalnie to brzmi? – Zniecierpliwiona kobieta poderwała się z fotela, stając ze mną oko w oko. No prawie, bo byłem od niej o dobre dwie głowy wyższy. – Spokojnie, Samuelu. – Do akcji wkroczyła Mandy. Dyskretnie wsunęła się między mnie a urzędniczkę, jakby wiedziała, że mogę stracić nad sobą panowanie. – A nazwisko? Pamiętasz, jak się nazywał ten mężczyzna? – drążyła usłużnie. – Wyguglujemy go. – Patrick... Kurwa, nie pamiętam nazwiska. – Z bezsilności znowu szarpnąłem się za włosy. – Oficerze Shepard. – Moskolik zwróciła się do policjanta. – Nie zabierzecie ich! – Rozciągnąłem ręce na całą szerokość, ustawiając się tak, że stanowiłem żywą tarczę między dziewczynkami a ludźmi, którzy chcieli rozerwać ten strzęp rodziny, który udało nam się stworzyć. – Proszę się odsunąć albo aresztuję pana za utrudnianie pracy funkcjonariuszowi państwowemu. – Gliniarz położył dłoń na pasku, do którego miał przyczepiony paralizator.

Zaserwowałem mu ostrzegawcze spojrzenie, pod którym kurczył się nawet największy chojrak. Zignorowawszy je, odepchnął mnie na bok i złapał Joy za rękę. – Mam to w dupie – wysyczałem, zanim wziąłem zamach i walnąłem go w szczękę. Cios nie należał do najmocniejszych, a mimo to powalił go na stolik kawowy. – Proszę natychmiast przestać! – wrzasnęła Moskolik. Zlekceważywszy ją, złapałem mężczyznę za koszulę, przymierzając się do kolejnego ciosu. Nie wymierzyłem go, ponieważ zatrzymały mnie następne słowa urzędniczki. – Jeżeli uderzy pan ponownie funkcjonariusza Sheparda albo dalej będzie utrudniał mi pracę, postaram się, żeby nigdy nie odzyskał pan sióstr – zagroziła. – Sam, proszę... – Zimne palce Mandy wbiły mi się w biceps. – Proszę, nie utrudniaj tego, co i tak jest ciężkie... – wyszeptała błagalnie. Wszystko, co działo się później, zapamiętałem lepiej niż sceny tortur, których byłem reżyserem, a te wgryzły mi się w umysł jak rdza w metal – głęboko i nieusuwalnie. Nigdy wcześniej nie zalała mnie tak olbrzymia fala wstydu jak wtedy, gdy zabierano dziewczynki z domu. Kakofonia krzyków, płaczu i błagań cały czas odbijała mi się echem w głowie. Sam, Sam, proszę... Sam! Obiecałeś, że nas nie zabiorą. Chcę do mamusi. Sam, nie pozwól im! Już na zawsze pozostaną mi w pamięci towarzyszące tej scenie słowa i wyrazy twarzy dziewczynek. Nienawidziłem siebie za to, że do tego dopuściłem. Zawiodłem nie tylko moje siostry, ale przede wszystkim rodziców, którzy mi zaufali. – Kurwa mać! – Grzmotnąłem pięścią w ścianę. Niemoc, ból i wściekłość wzięły mnie we władanie. – Kurwa, kurwa, kurwa!

Waliłem bez opamiętania, pozwalając, by fala szaleństwa porwała mnie w nieznane. Opadła kurtyna odgradzająca ciemną stronę mojej osobowości od tej racjonalnej. Uwolniłem demony, które zamieszkały w moim umyśle już podczas pierwszej misji w Afganistanie. Przez odgłosy uderzeń i pociągnięć nosem przebił się cichy śmiech. Gdy się obróciłem, dostrzegłem swojego największego demona – ciemnowłosą trzylatkę. Dziewczynka przechylała główkę z boku na bok. Jak kukiełka. Przewiercała mnie pustym wzrokiem, od którego dostałem gęsiej skórki. – Czego chcesz?! – wykrzyczałem. Czułem, że dotarłem na krawędź szaleństwa. – Zamknij się! – Zakryłem uszy dłońmi, by stłumić okropny jazgot, który był jej głosem. – Po prostu się zamknij! – Cierpisz – zaświergotała radośnie. – A ja sprawię, że będziesz cierpiał jeszcze bardziej. – Jej obłąkańczy śmiech wypełnił pokój. – One zginą tak samo jak ja, tralala, tralala. Wyśpiewawszy ostatnie zdanie, podbiegła do mnie. – Zamilcz już! – Wyciągnąłem ręce, zaciskając je na jej małej szyi. – Zabiłem cię raz, zrobię to po raz kolejny. Wzmocniłem uścisk, by ukrócić męki zarówno dziecka, jak i moje. Zdekoncentrował mnie cichy chichot gdzieś po mojej prawej. Kiedy powędrowałem tam wzrokiem, zobaczyłem Sari. Powróciwszy spojrzeniem do osoby, na szyi której wciąż zaciskałem dłonie, zamarłem. Raniący uszy skowyt uciekł mi z gardła na widok czerwonej, pełnej przerażenia twarzy Lucy. Odskoczyłem, czując zbliżające się mdłości. Przed zwymiotowaniem powstrzymało mnie mocne, ogłuszające uderzenie w tył głowy. Majaki przed moimi oczami rozmazały się, a następnie pochłonęła mnie ciemność.

Uchyliłem ciężkie jak ołów powieki. Porażony oślepiającym światłem jarzeniówek, natychmiast je zamknąłem. Kolejna próba była bardziej owocna. W zdezorientowaniu powiodłem mętnym wzrokiem po pomieszczeniu, w którym się znajdowałem. Białe, kompletnie gołe i pozbawione okien ściany przywodziły na myśl zakład psychiatryczny. Gdybym nie był aż tak osłabiony, tobym się roześmiał, ponieważ rozbawiły mnie te podejrzenia. – Obudził się – usłyszałem nieznany męski głos, który wydawał się mieć ponadprzeciętną liczbę decybeli. – Gdzie ja jestem? – wycharczałem przez zdarte gardło, próbując się równocześnie poruszyć, co okazało się niemożliwe. Rzuciłem okiem na swoje ręce. – Dlaczego, do cholery, jestem przykuty do łóżka?! Natychmiast oprzytomniałem. Miałem wrażenie, jakby ktoś wylał mi na głowę kubeł lodowatej wody. W zasięgu mojego pola widzenia pojawiła się Mandy. Patrzyła na mnie ze zmartwieniem, politowaniem i... rozczarowaniem. – Musieliśmy ograniczyć ci swobodę ruchów. Dla twojego dobra – oznajmiła z wielką dozą ostrożności w głosie. – O czym ty, do cholery, pieprzysz, Mandy?! – Co pamiętasz z ostatnich wydarzeń? – Zamiast udzielić mi odpowiedzi uruchomiła tryb lekarski. – Co? – Nie rozumiałem jej pytania. – Powiedz, Samuelu, co pamiętasz z ostatnich zdarzeń – naciskała. Wsunęła ręce w kieszenie białego kitla. W nim i okularach w czerwonej oprawce nie mogła wyglądać bardziej profesjonalnie. Zdając sobie sprawę, że nie ustąpi, przymknąłem oczy, usiłując odkopać zamglone wspomnienia. – Rozmawiałem z jakimś śmiesznie ubranym człowiekiem, chciałem do niego zadzwonić, żeby przyjąć pracę, którą mi zaoferował. Składanie rozsypanych niczym puzzle myśli wywoływały bolesne wiry w mojej głowie. – Dobrze, a później? – Mandy przycupnęła na krześle obok łóżka.

Skupiłem się mocniej, chwytając strzępki majaczących w umyśle retrospekcji. – Telefon, dziewczynki... – mamrotałem. Nagle doznałem olśnienia. Kiedy wszystkie elementy ułożyły się w całość, poczułem, jak po kręgosłupie wdrapuje mi się strach, oplata płuca trującymi pędami, odbierając mi możliwość zaczerpnięcia kolejnego oddechu. – Kurwa, zabrali je! – wrzasnąłem, podrywając się z łóżka. Na skutek więzów na nadgarstkach i stopach pasami udało mi się jedynie trochę unieść. – Wypuśćcie mnie! Muszę odzyskać siostry! Szamotałem się jak złapane w pułapkę zwierzę, próbując zerwać krępujące mnie rzemienie. – Samuelu, proszę, uspokój się. – Chłodna dłoń Mandy spoczęła na moim przedramieniu. Martwił mnie bijący od niej spokój. – Czy jest coś jeszcze? Skup się, to ważne. – Nic, Mandy. Zupełnie nic. Zbyt przejęty sytuacją z dziewczynkami, nie byłem w stanie skupić się na niczym innym. – Tak myślałam – odparła, zapisując coś w karcie. – Dlaczego zadajesz mi takie pytania i co, do cholery, dzieje się z moimi siostrami? Chociaż zaprzestałem szarpania więzami, wewnętrznie nie potrafiłem się uspokoić. Na czole i dłoniach błyszczał mi pot, a serce kołatało w klatce piersiowej tak szybko, że lada moment mogło ją rozerwać. Niczego nie pojmowałem, a to potęgowało moje zaniepokojenie. – Sam... – Mandy wypuściła powoli powietrze, zamykając kartę, w której wcześniej przez dłuższą chwilę coś bazgrała. – Podejrzewamy, że cierpisz na psychozę maniakalno-depresyjną. – W jej łagodnym głosie czaił się cień współczucia. Przez parę sekund tylko na nią patrzyłem. A potem się roześmiałem. Nawet we własnych uszach brzmiałem jak wariat. – Mandy, nic mi nie jest – zapewniłem, gdy odzyskałem nad sobą panowa-

nie. – Jesteś psychiatrą, uwielbiasz diagnozować każdego, kto stanie na twojej drodze, ale tym razem odpuść. Zapewniam cię, że nic mi nie dolega. Pokiwała głową, lecz nie tak, jakby się ze mną zgadzała, raczej jakbym swoim gadaniem potwierdził jej przypuszczenia. Spuściła na moment wzrok. Wydawało się, że zbiera siły, by wrócić spojrzeniem do mojej twarzy. – Zaatakowałeś Lucy – powiedziała niepewnie, sprawiając, że krew w moich żyłach zawrzała. – Chciałeś ją udusić, Samuelu. – Co... Co ty opowiadasz? – wydukałem przez gulę emocji w gardle. – Jak to „zaatakowałem”? – Chwilę po tym, jak dziewczynki zabrała opieka społeczna, zmieniłeś się nie do poznania. Zacząłeś zachowywać się bardzo niepokojąco, krzyczałeś coś niezrozumiałego, aż uderzyłeś w ścianę, nie raz, lecz kilkakrotnie – wyjaśniła. – Szybko zrozumiałam, że coś w tobie pękło. Zamierzałam zadzwonić po pomoc, bo nie dałabym sobie sama rady. W pewnej chwili do domu wpadła Lucy... Uciekła ludziom z opieki społecznej i przybiegła do ciebie. Odwróciłeś się na dźwięk jej głosu... Nim zdołałam ją osłonić, ty... – Urwała, jakby nie będąc w stanie dokończyć. – Co ja?! – naciskałem, mimo że cholernie bałem się odpowiedzi. – Zacząłeś ją dusić – wyszeptała z trwogą Mandy. W pokoju zagnieździła się ogłuszająca cisza, taka sama, jakiej doświadczałem na moment przed punktem kulminacyjnym podczas walki na froncie. Tysiąc myśli niczym rój pszczół żądliło mój uszkodzony umysł, a na sercu zacisnęła się nasączona trucizną obręcz. Wydawało mi się, że zaraz rozsadzi mi klatkę piersiową. – Przykro mi, Samuelu. – Czy ja... Czy zrobiłem jej krzywdę? – Głos niebezpiecznie mi drżał. – Nie – zaprzeczyła szybko. – Na szczęście nie. Mimo to nie poczułem ulgi, na którą liczyłem. Nigdy sobie nie wybaczę, że w ogóle do tego doszło. To dramatyczne zdarzenie uświadomiło mi, że nie nadawałem się do opieki nad dziećmi. Stanowiłem dla nich poważne zagrożenie. Kto wie, co mogłoby się stać, gdyby nie obecność Mandy? Jak daleko

bym się posunął? – Czy mógłbym je zobaczyć? – zapytałem wbrew rozsądkowi. – Na razie to niemożliwe. Jeszcze bardziej zapadłem się w sobie na te słowa. – Aktualnie przebywają pod moją opieką – dodała Mandy. – Uczyniłam wszystko, co w mojej mocy, aby nie trafiły do rodziny zastępczej. I, dzięki Bogu, się udało. Na wieść, że pieczy nad moimi siostrami nie będą sprawować jacyś obcy ludzie, nieznacznie odetchnąłem. Nie darowałbym sobie, jeśliby ktoś je skrzywdził. Wystarczyło, że przeżyły traumę w związku z moją nieodpowiedzialnością. – A czy... Czy kiedyś będę mógł je odzyskać? Po raz kolejny podążyłem za głosem serca, nie rozumu. Gdybym kierował się rozsądkiem, zaakceptowałbym, że dziewczynkom będzie lepiej z dala ode mnie. – Na razie musisz podjąć leczenie – oznajmiła kategorycznie Mandy. Brzmiała trochę jak mama, co sprawiło, że ze wzruszenia zapiekło mnie pod powiekami. – Najpierw musisz poradzić sobie ze swoimi problemami, przepracować to, co rozgrywa się w twojej głowie. Wtedy wrócimy do tego tematu. Tymczasem obiecuję, że zrobię wszystko, aby dziewczynki były szczęśliwe. Przytaknąłem z rezygnacją, po czym obróciłem głowę, żeby ukryć cisnące mi się do oczu łzy.

MISJA 5 To, czego chcesz, nie będzie tym, co możesz mieć. PÓŁ ROKU PÓŹNIEJ

Sam Stojąc przed domem rodziców, nie czułem absolutnie nic. Taka pustka nie wypełniała mnie nawet wtedy, gdy wtłaczałem truciznę w krwioobieg Sari. Ani kiedy dwie najważniejsze osoby w moim życiu były zakopywane pod ziemią w drewnianych skrzyniach. A to momenty, podczas których zupełnie wyłączyłem uczucia. Przeszło godzinę temu opuściłem szpital. Może naprawiono mi tam głowę, ale mocno uszkodzono serce. Po sześciu miesiącach przepracowywania wszystkich swoich traum konsylium lekarskie uznało, że jestem na tyle stabilny psychiczne i emocjonalnie, by móc samodzielnie funkcjonować wśród społeczeństwa. Uchylono zakaz zbliżania się do dziewczynek, lecz nie miałem odwagi na spotkanie. Komunikowałem się z nimi przez telefon już w ośrodku, ponieważ miałem na to pozwolenie. Od pierwszej rozmowy, parę tygodni po tym, jak mnie zamknięto, wyczuwałem, że się mnie bały. Nie mogłem ich za to winić, tak samo jak nie potrafiłem zerwać z nimi kontaktu, co nie raz przeszło mi przez myśl. Mając świadomość, że gdy przekroczę próg domu, powita mnie kilka centymetrów kurzu i upiorna cisza, wycofałem się z podjazdu. Nogi same po-

niosły mnie do baru na rogu, gdzie przesiadywałem po śmierci rodziców. Kiedy tylko wszedłem do środka, zaatakowała mnie swojska woń lanego piwa, orzeszków ziemnych, potu i... desperacji. Gdybym był mądry, tobym nie usiadł na stołku barowym ani nie zamówił whiskey. Ale ja nigdy nie grzeszyłem rozumem, dlatego odnowiłem starą przyjaźń z jackiem daniel’sem. – Jeszcze jeden – poprosiłem barmana, popychając w jego kierunku szklankę. Wyłowiłem z paczki papierosa. Jako że nie mogłem namierzyć zapalniczki, zwisał mi z ust, dopóki pod moim nosem nie pojawiła się wymanikiurowana dłoń, podtykająca żarzący się płomień. – Proszę – odezwała się właścicielka ręki. Lekko się ku niej obróciłem i napotkałem dobre sto siedemdziesiąt centymetrów wzrostu, długie czarne włosy, cycki w rozmiarze D i pełne biodra, idealne do posuwania od tyłu. Całość opakowana w obcisłą czerwoną sukienkę z niepozostawiającym nic wyobraźni dekoltem. Z tym lekko wyrafinowanym wyglądem nijak nie pasowała do takiej speluny jak Popeye’s. – Dzięki – bąknąłem. – Nie ma za co. Mogę dać ci ognia, skoro poczęstowałam się twoim papierosem. – Wzruszyła niedbale ramionami, odpalając rzeczonego papierosa. – Ukradłaś mi fajki? – Nie wiedziałem, czy bardziej mnie to zdenerwowało, czy rozbawiło. – Leżały na barze, więc wzięłam. – Kolejne wzruszenie ramion. – Rodzice nie nauczyli cię, że nie tyka się cudzych rzeczy? Czyżbym z nią flirtował? – Ojciec zwiał, gdy matka obwieściła, że zaciążyła. Ona sama wolała romansować z Xanaxem i czerwonym winem niż wychowywać dziecko. Imponowała mi jej szczerość. – Bywa i tak – mruknąłem. Błyskotliwa riposta, nie ma co. Ale jak inaczej można zareagować na taką

bezceremonialność? Przyglądałem się jej obejmującym filtr papierosa karminowym ustom, wyobrażając sobie, że na jego miejscu znajduje się mój fiut. Od pół roku jechałem na ręcznym, dlatego chętnie zanurzyłbym się w tych bezczelnych wargach, potem pomiędzy cyckami, a na koniec wsunąłbym się w rozkosznie ciepłą cipkę. – Chcesz zapamiętać, jak wyglądam, żeby odtworzyć ten obraz, kiedy po powrocie do domy będziesz się brandzlował? – zaszydziła, zaciągając się papierosem. Podniecał mnie ten jej niewyparzony język. Język, którym z pewnością potrafiła po mistrzowsku operować. – Liczyłem, że zajmiesz się mną osobiście. – Żeby dostosować się do bezpośredniego charakteru tej rozmowy, postanowiłem nie owijać w bawełnę. – Są skuteczne? Rozpraszały mnie ruchy jej warg podczas wciągania dymu w płuca. – Co? – Twoje durne teksty. Laski na nie lecą? Strząsnęła popiół do popielniczki. Byłem tak wyposzczony, że rajcował mnie nawet tak banalny gest, który w jej wykonaniu miał podtekst erotyczny. – Czasami – przytaknąłem. – Jeśli mają opory, to... – Uniosłem koszulkę, by zaprezentować swój ośmiopak, który nadal dobrze wyglądał, mimo że w ciągu ostatnich miesięcy trochę zmizerniałem. – To zdecydowanie je przekonuje. – Imponujące. – Westchnęła z lekkim znudzeniem, jakby moje walory nie robiły na niej wrażenia. Oszukiwała, o czym świadczył błysk zainteresowania w jej oczach. – Chcesz zobaczyć coś o wiele bardziej imponującego? Jeśli wciąż miała wątpliwości, to mój szesnastocentymetrowy (w stanie spoczynku) kutas z pewnością by ją przekonał.

Odrzuciwszy głowę, wybuchnęła głośnym, bezwstydnym śmiechem, który rezonował w okolicach moich pachwin. – Dam ci dobrą radę, cukiereczku... – Przejechała paznokciem po moim przedramieniu, co poskutkowało oprószeniem skóry ciarkami. Lecz nagle jej ręka oderwała się od mojej, szarpnięta przez wielkie owłosione łapsko łysego faceta z wytatuowaną na szyi swastyką. Ściągnął laskę z krzesła, przerywając nasz niewinny flirt. – Co ty, do kurwy, wyprawiasz?! – Puszczaj, kretynie! – krzyknęła dziewczyna, hardo się z nim szamocząc. Koleś nie dawał za wygraną. Wzmocnił uścisk na nadgarstku brunetki do tego stopnia, że ta pisnęła. – Do domu, kurwa! – Pchnął ją tak mocno, że potknęła się i upadła. Nawet z odległości ponad metra usłyszałem jej zbolały jęk. – Nieładnie. – Zacmokałem z dezaprobatą, odrobinę spuszczając ze smyczy mieszkającą we mnie bestię. – Coś, kurwa, mówiłeś, cwelu? – Łysy kark zrobił krok w moim kierunku. Dopiwszy drinka, w zwolnionym tempie odstawiłem szklankę na blat, po czym przygasiłem tlącego się w popielniczce peta. A potem obrót wydarzeń znacząco przyspieszył. Zanim ktokolwiek zdążył się zorientować, moja pięść zderzyła się z nazistowską gębą karka. Zatoczył się, wpadając na zajętą sobą przy kolumnie parę. Dziewczyna się rozdarła, podczas gdy jej towarzysz runął z łapami na łysego. Chwilę później w barze zapanował prawdziwy chaos. Wokół latały drewniane krzesła i stoliki, niektóre pękały pod naporem walczących ciał, których raptem się namnożyło. Krzyki, przekleństwa i groźby przeplatały się z piskami kobiet. Rozejrzałem się w poszukiwaniu czarnowłosej ślicznotki, która przyczyniła się do powstania tego bałaganu. Kiedy nigdzie jej nie dostrzegłem, zgarnąłem swoje rzeczy i lawirując pośród pola walki, opuściłem bar. Pomimo wyżłopania kilku podwójnych szklaneczek whiskey czułem się zaskakująco trzeźwo. Trzymałem się prosto na nogach, dopóki ktoś nie potrącił mnie ramieniem i nie wpadłem na pobliską latarnię.

– Uważaj, jak chodzisz, szmato! – wypalił ten, który mnie popchnął. – Nie zwracasz się do matki, więc zważaj na słowa – odparłem prowokacyjnie. Przepalił mi się bezpiecznik i gotowałem się do porządnej bitki. W barze odpuściłem tylko dlatego, że – tak jak przypuszczałem – obsługa wezwała gliny. Radiowóz właśnie parkował przed wejściem do Popeye’s, co wychwyciłem kątem oka. – Nacho, czy ten kutas cię zaczepia? – spytał karzeł, którego zauważyłem dopiero, gdy się odezwał. Wtedy też się zorientowałem, że zostałem otoczony przez całkiem pokaźną grupkę, najwyraźniej mającą, tak jak ja, ochotę na bójkę. – Czyżby do miasta przyjechał cyrk? – zadrwiłem. – Widzę karła, kilku klaunów, małpa też by się znalazła. – Cwaniakować ci się zachciało, co? – Ten zwany Nachem popchnął mnie kolejny raz. Wpadłem z impetem na gościa wyglądającego jak orangutan po nieudanej operacji plastycznej. Nie dane mi było zripostować, ponieważ oberwałem kilka razy w brzuch, co skutecznie odebrało mi mowę. Okrąg wokół mnie zacieśnił się tak bardzo, że ze szczegółami mógłbym opisać twarze opryszków. – Moje siostry mają więcej pary – zakpiłem, gdy zdołałem złapać oddech. – Wypatroszę cię, pieprzony skurwielu – zagroził karzeł, jedyny trzymający się na dystans napastnik. – Zostaną z ciebie puzzle, które będą mogły poukładać sobie twoje siostrzyczki. – Sięgnął za pazuchę skórzanej kurtki i wyciągnął nóż. Najpierw poczułem uderzenie w tył głowy, a zaraz po nim kopnięcie, które podcięło mi nogi. Porządnie mnie to rozjuszyło. W mgnieniu oka się wyprostowałem i przypuściłem szturm na bujającego się naprzeciwko mnie chłopaka. Rozkwasiłem mu nos łokciem, następnie wyprowadziłem cios kolanem prosto w krocze. Zanim padł przede mną na pysk, zaskamlał jak zarzynane kurczę.

– Ty skurwielu – syknął jeden z jego pobratymców, wieszając się całym ciężarem na moich plecach. Balansowałem, usiłując go strząsnąć, aż zamroczył mnie cios w potylicę, przez co straciłem równowagę. Nie musiałem długo czekać, bym został zaatakowany z każdej strony. Choć byłem przeszkolony lepiej niż oni wszyscy razem wzięci, moja pozycja i liczba agresorów nie sprzyjały kontratakowi, dlatego po prostu leżałem, biernie przyjmując uderzenia i osłaniając głowę. Niespodziewanie stało się coś niebywałego. Kopnięcia straciły na sile i częstotliwości. Usłyszałem jakiś obcy głos. Uznawszy, że mojej głowie nie zagraża już niebezpieczeństwo, uniosłem ją, aby przekonać się, co pohamowało zapędy zbirów. Z zaskoczeniem stwierdziłem, że do walki dołączył jakiś nieznajomy, który postanowił zabawić się w samarytanina i okładał pięściami jednego opryszka za drugim. To oraz odgłos pękających kości dodało mi energii. Podniosłem się, chwytając za kurtkę stojącego najbliżej mnie gnojka. Zacząłem go walić, gdzie popadnie, wyładowując całą agresję, która od dawna buzowała mi pod skórą. Obudziła się we mnie taka sama ekscytacja jak podczas wkraczania na pokład wiozącego nas na misję samolotu albo w chwili, gdy zamykały się za mną drzwi sali przesłuchań szpiegów. – Nieźle – pochwalił mnie obcy, kiedy cała szajka została powalona na łopatki. Dopiero teraz mogłem się gostkowi dokładniej przyjrzeć – bardziej przypominał rosłego tura niż człowieka, choć do mnie jeszcze trochę mu brakowało. – Wzajemnie. – Otarłem wierzchem dłoni spływającą z pękniętej wargi krew. – Co ci strzeliło do głowy, żeby walczyć w pojedynkę z taką zgrają? – W jego głosie podziw przeplatał się z naganą. – Chciałeś się zabić czy co? – Oni zaczęli, nie ja – sarknąłem, zirytowany jego oskarżeniem.

Miałem dość osądów i oceniania. Zmagałem się z nimi od śmierci rodziców, nie potrzebowałem, by jakiś przypadkowy gość, który gówno o mnie wiedział, dokładał swoje trzy grosze. Rzuciłem okiem na rozciągnięte w bocznej uliczce jęczące ciała, po czym, nie mówiąc nic więcej, przeskoczyłem nad jednym i podążyłem ku wyjściu z zaułka. – Zaczekaj! – zawołał za mną nieznajomy. Coś kazało mi przystanąć i zerknąć przez ramię. – Zamierzasz zaprosić mnie na randkę? – Drwiny zawsze z łatwością wychodziły z moich ust. Po otaksowaniu mnie z góry na dół sugestywnym wzrokiem na jego wargi wypłynął cień uśmiechu. – W sumie... – Zawiesił wymownie głos. – Twoje usta nieźle by wyglądały na moim kutasie, więc czemu nie? – Puścił mi oczko. – Idziemy do ciebie czy do mnie? – Podszedł nieznacznie. – Chyba, kurwa, żartujesz? – wypaliłem, odtrącając jego rękę, którą złapał mnie za biceps. – To nie ja zacząłem. Po tych słowach tubalnie się roześmiał. Rechotał dopóty, dopóki nie brakło mu tchu i łzy nie trysnęły z kącików oczu. Zbity z tropu nie wiedziałem, czy wziąć jego zaczepki za żart, czy potraktować je poważnie. – Żałuj, że nie widzisz swojej miny, stary. – Gdy nieco się opamiętał, poklepał mnie po plecach, jakbyśmy byli dobrymi przyjaciółmi. – Masz jakieś imię? – Jak wszyscy – burknąłem. – Miło cię poznać, JakWszyscy. – Wyciągnął ku mnie umazaną krwią dłoń. – Jestem Alex. Zmrużyłem powieki, uważnie mu się przyglądając. Mogłem poszczycić się wieloma talentami, a jednym z nich było rozczytywanie ludzi bez posiadania na ich temat jakiejkolwiek wiedzy. Dzięki tej umiejętności udało mi się przetrwać w wojsku i potem w agencji wywiadu. Do tego dochodziła bezbłędna

intuicja, która podpowiadała mi, że ten tutaj to „swój” człowiek. – Samuel – przedstawiłem się, mocno ściskając jego dłoń.

– Zamierzasz cały dzień bujać w obłokach czy ruszysz swój wielki tyłek i mi pomożesz? Zmusiłem się do rozwarcia powiek – tylko po to, by natrafić na irytującą gębę rozbawionego Aleksa. Rzucił we mnie rękawicami bokserskimi i podreptał w kierunku ringu. – Moim zadaniem jest pilnowanie twojej pięknej buźki, a nie oszpecanie jej – zażartowałem i zwlokłem się z kanapy, biorąc skórzane rękawice. – Masz ludzi do sparingów – dodałem, sunąc ku niemu leniwie. – Muszę zmierzyć się z jakimś słabeuszem, żeby podbudować swoje ego. – Podskoczył kilkakrotnie, aby rozgrzać mięśnie. – Poza tym widzę, że się nudzisz i zdecydowanie za dużo myślisz. Wskakuj. – Wskazał na matę. – Chyba że boisz się o swoją fryzurę. Prowokowanie mnie weszło mu w krew jak spożywanie co rano shake’ów proteinowych o smaku truskawkowym. – Tylko później nie płacz po kątach. – Przedostałem się na ring i zabrałem za wkładanie rękawic przeznaczonych do sparingu. – Przytulisz mnie, gdy będzie mi smutno? – Jeszcze ci się nie znudziło, palancie? Alex wyjątkowo lubił drwić sobie ze mnie po tym, jak Patrick opowiedział mu o naszym pierwszym spotkaniu sprzed prawie roku. Fakt, że wziąłem go za geja, stał się powszechnym tematem żartów. Osobiście uważałem, że mocno przerysował tę historię, ale machnąłem ręką, pozwalając mu pajacować. – Nie sądzę, by kiedykolwiek mi się znudziło. – Alex ukazał garnitur idealnych białych zębów, które niedługo mu powybijam. Chyba że wcześniej wy-

ręczy mnie któryś z jego bokserskich rywali. – Jesteś dupkiem – orzekłem, zapiąwszy rzepy na nadgarstkach. – Raczej chciałeś powiedzieć, że mam zgrabną dupkę – zripostował, spoglądając na wspomnianą część swojego ciała. Odchyliłem jedną z otaczających ring lin, żeby móc na niego wejść. – Są jakieś zasady? – zmieniłem temat, bo inaczej ta słowna przepychanka nigdy by się nie skończyła. – Nie ma żadnych. – Spoważniał, jak zawsze, gdy w grę wchodził boks. – Walcz ze mną jak z wrogiem, a nie z kimś, kto ci płaci. Ten facet był szalony i nieprzewidywalny. Na ringu zachowywał się jak ja podczas akcji odbijania zakładników z rąk irakijskich terrorystów. Odkąd przypadkiem poznał bokserskie umiejętności, które nabyłem w wojsku, co jakiś czas zapraszał mnie, byśmy razem potrenowali. – Masochista. – Pokręciłem głową z rozbawieniem, wymachując ramionami, by pobudzić mięśnie. – Zwycięzca – poprawił mnie i uderzył się pięściami w tors niczym Tarzan. Krążyliśmy wokół siebie w milczeniu jak dwa lwy w klatce, obserwując nawzajem swoje ruchy. Wiedziałem, że Alex nie zaatakuje pierwszy, to nie leżało w jego naturze. Ale ja również nie zamierzałem tego robić. Przez przeszło cztery miesiące, odkąd się poznaliśmy i Alex mnie zatrudnił, zdążyłem zapoznać się z taktyką, jaką stosował wobec przeciwników. Cechowała go przede wszystkim postawa defensywna i oszczędność ruchów. Najpierw pracowała jego głowa, dopiero potem mięśnie – dzięki temu był niezwyciężony. Jako amator wiele się od niego nauczyłem. Nie zamierzałem jednak tego głośno przyznać, by bardziej nie pompować jego rozbuchanego ego. Moje rozmyślania zostały przerwane przez silny cios, z którego powodu aż się zatoczyłem. – Wybacz, przyjacielu – powiedział z fałszywą skruchą Alex. – Pozwoliłem sobie cię obudzić, bo zdaje się, że znowu gdzieś odpłynąłeś. – Uśmiechnął się krzywo, przeskakując z nogi na nogę. Nie zastanawiając się, wyprowadziłem szybką kontrę – lewym prostym

uderzyłem centralnie w głowę niepokonanego Aleksandra „Żniwiarza” O’Della. Zachwiał się, oszołomiony moim atakiem. Trwało to zaledwie kilka sekund, po czym z całym impetem przypuścił na mnie szturm. Nie oszczędzał mnie tak samo jak ja jego. Okładaliśmy się, nie zważając na to, gdzie padają ciosy. Złamaliśmy wszelkie możliwe zasady, za co podczas zawodów natychmiast zostalibyśmy zdyskwalifikowani. Tutaj jednak liczyły się wyłącznie siła i refleks. Alex albo miał ochotę na porządne mordobicie, albo słusznie uznał, że ja tego potrzebuję. Od paru tygodni chodziłem podminowany i najwyraźniej nie uszło to uwadze mojego przyjaciela. Starając się nie rozpraszać dopingiem chłopaków, których jak zwykle przyciągnął nasz sparing, wyprowadziłem szybką serię prostych – tylko dwa z nich okazały się celne. Alex posiadał dar bezbłędnego przewidywania działań przeciwnika. Tyczyło się to jednak czystych walk, a ta do takich nie należała, dlatego podciąłem mu nogi. Ten banalny manewr pomógł mi go zaskoczyć i powalić na deski. – Co jest, kurwa? – Spiorunował mnie wzrokiem, zanim poderwał się na równe nogi. – Nic. – Uśmiechnąłem się w ten sam sposób co Tracy, kiedy narozrabia. – Musiałeś się potknąć o własne ego. – Raczej o swojego kutasa – odszczeknął. Błyskawicznie się ku mnie rzucił i zaczął okładać z każdej strony z siłą, która spowodowała moje chwilowe zamroczenie. Przyjmowałem każdy cios, czekając na odpowiedni moment, by przejść do kontrataku. Gdy ten nadszedł, odepchnąłem od siebie Aleksa, atakując od dołu. Moja pięść trafiła centralnie w jego podbródek, co spowodowało, że poleciał na liny. Poszarżowałem ku niemu jak byk na torreadora. Korzystając z chwili nieuwagi, kiedy odsłonił głowę, wymierzyłem mu lewy sierpowy. To go nieco otumaniło, umożliwiając mi powalenie go na deski za pomocą nóg. Nie dałem mu się podnieść – przycisnąłem kumpla do podłogi i waliłem go po twarzy raz za razem.

Alex nie dawał za wygraną. Wiedziałem jednak, że ciężar mojego ciała na jego klatce piersiowej i seria ciosów, jaką mu sprezentowałem, nie pozwolą mu wyjść z tej walki w glorii i chwale. Nie tym razem. Zbyt pewny swojego zwycięstwa, za wcześnie opuściłem gardę. Zapomniałem, że Alex był jak jaszczurka: w jednej chwili trzymasz ją mocno w garści, a w drugiej – patrzysz, jak ucieka. Dlatego ułamek sekundy później moja głowa odskoczyła do tyłu. Choć skołowany, wykrzesałem z siebie resztki czujności i w ostatnim momencie osłoniłem się przed kontrofensywą.

– Teraz to ciebie będą mylili z flagą LBGT – zadworowałem sobie z Aleksa, staczając się z niego. Rozłożony na macie dyszałem, jakbym miał wyzionąć ducha. Ostatecznie to ja triumfowałem. Gdybyśmy walczyli zwyczajnie na pięści, a Alex nie zaliczyłby wcześniej kilku sparingów, które obniżyły jego energię, to ja leżałbym pod nim, jakkolwiek to brzmi. – Nieźle sobie poradziłeś. Usłyszeć pochwałę z ust mistrza świata to jak ustrzelić główną nagrodę na loterii. – Wyskakujcie z kasy! – krzyknął Rodrigo, szczerząc się od ucha do ucha. Po sali rozeszła się fala niezadowolonych jęków. Uniosłem się na przedramionach, by popatrzeć na stłoczonych w grupce chłopaków. Niechętnie wpychali w dłonie Rodriga pięćdziesięciodolarowe banknoty. – Serio? – Z niedowierzania aż mnie przytkało. – Tylko jeden na mnie postawił? – Tylko jeden z nas może się poszczycić mózgiem – odpowiedział Rodrigo, bardzo zadowolony z mojej wygranej. – Żniwiarz, jak mogłeś, stary? – rzucił z wyrzutem jeden z kumpli.

Alex wskazał na mnie głową. – Gdybym nie dał temu tu wygrać, wpadłby w depresję. Wiedziałem, że ekspresowo wrócimy do drwin, które stanowiły dla nas chleb powszedni. – Trudno się przyznać do porażki, co, wojowniku? – Przeturlałem się na bok, żeby nie dosięgła mnie rzucona przez Aleksa rękawica. – Co tu się, do cholery, dzieje? – żachnął się Patrick. Wparował do sali niczym rozjuszony guziec. – Koniec zabawy, mamusia przyszła – powiedział Alex tak cicho, że tylko ja go usłyszałem. Roześmialiśmy się pod nosem. Rozchyliłem liny, abyśmy mogli zejść z ringu. Nie przestając rechotać, zbliżyliśmy się do zafrapowanego Patricka, który świdrował nas gniewnym spojrzeniem. – Cześć – przywitałem się, jak nakazywały dobre maniery, zanim usunąłem mu się z drogi. – Czy wy już całkiem postradaliście rozumy?! – Całą złość skierował na Aleksa. Najrozsądniej byłoby się ulotnić, ale zwyciężyła chęć zobaczenia, jak Patrick się piekli. Wyglądał doprawdy zabawnie, gdy drgała mu lewa powieka, żyjąca jakby własnym życiem, kiedy zaczynał się denerwować. – Daj spokój, Pat – odparował lekceważąco Alex. – Nic się nie stało, to tylko sparing. Muszę przecież ćwiczyć. Upił trochę wody z butelki, resztę wylał sobie na twarz. Wiedział, że tym jeszcze bardziej wkurzy chorobliwie pedantycznego menagera. – Za dwa dni masz sesję do „GQ” – wycedził przez zęby Pat. – Jak będzie prezentował się na okładce pęknięty łuk brwiowy, otarcie na lewym policzku i podbite oko?! Wytrącił podopiecznemu butelkę z ręki, po czym, nie mogąc patrzeć, jak ta leży na ziemi, podniósł ją i wyrzucił do kosza na śmieci.

– Twoje oko... – Alex, ewidentnie powściągając śmiech, wskazał na rzeczoną część ciała swojego agenta. – Ono zaraz... – Przysunął twarz do oblicza Patricka tak blisko, że niemal stykali się nosami. – O matko! – Odskoczył z udawanym przerażeniem. – Ono zaraz wyskoczy z oczodołu i zacznie turlać się po sali! Nieprędko je dogonisz w tych swoich czerwonych laczkach. – Zerknął na absolutnie niemęskie obuwie Patricka, a następnie przy akompaniamencie chóralnego śmiechu ruszył w stronę szatni. Patrick, przekląwszy szpetnie, obrzucił grupę wściekłym wzrokiem, obrócił się na pięcie i sztywnym krokiem pomaszerował do swojego gabinetu. Wyminąłem go, żeby dołączyć do Aleksa. – Panienka strzeliła focha – oświadczyłem, siadając na ławce pod ścianą. – Zamówi sobie nowe buty z monogramem i mu przejdzie – stwierdził Alex. Na wspomnienie chwili, kiedy przypadkiem odkryliśmy, że na podeszwie butów Patrick ma wyryte swoje inicjały, wybuchnęliśmy gromkim śmiechem. – Nie mówiłeś, że masz jakąś sesję – zagaiłem, gdy minęła nam głupawka. – Poważnie? Chcesz rozmawiać ze mną o sesji zdjęciowej? Za chwilę staniemy obok siebie pod prysznicem. – Ściągnął bokserki i bezwstydnie pomachał mi przed oczami kutasem. – Może chciałbyś go wypucować? – Jeśli tego właśnie sobie życzysz, szefie... – Wstałem, żeby zdjąć przepoconą koszulkę. Alex zatrzymał się, posyłając mi zdegustowane spojrzenie. – Zgodzę się pod warunkiem, że porządnie się nim zajmiesz. – Złapał swoje przyrodzenie i ścisnął je w dłoni. – Jesteś, kurwa, popieprzony! – Rzuciłem w niego brudną koszulką; wylądowała mu na twarzy. Zanim zdążył się zrewanżować, udało mi się zaszyć w kabinie. Korzystając z ciszy, przerywanej jedynie przez szum wody, odpłynąłem myślami do wspomnień.

Stęchlizna gryzła mnie w gardło, a poobijane ciało oblepiała gruba warstwa potu. Przez szczeliny w drzwiach przesączały się smugi ostrego światła, które raziło mnie w oczy. Osłabione przez braki w dostawie tlenu płuca ledwo radziły sobie z wentylacją. Suche, gorące powietrze nie ułatwiało oddychania. Nadaremno szukałem ukojenia w chłodzie ścian lepianki, gdzie mnie przetrzymywano. Usłyszałem ciężkie stąpanie, co oznaczało, że znów po mnie idą. Mój oddech stał się szybki i urywany, czułem na plecach macki paniki. – Nie możesz się poddać – powtórzyłem sobie jak zawsze, gdy się zbliżali. – Choćby nie wiem co, masz milczeć. Zostałeś do tego wyszkolony. Kończyłem zmawiać modlitwę, kiedy w zamku zazgrzytał klucz. Moje mięśnie spięły się automatycznie, przygotowane na pojawiające się zaraz po otwarciu drzwi uderzenie. Nie myliłem się – metalowy pręt smagnął mnie najpierw w ramię, a następnie na wysokości łopatek. Z gardła wyrwał mi się zawodzący ryk, mimo że usiłowałem go powstrzymać. Dwóch postawnych mężczyzn chwyciło mnie pod ramiona, żeby wywlec z celi. W pokoju, który służył za celę tortur, posadzono mnie na krześle. Przytwierdzono mi do jego nóg stopy – taśmą izolacyjną, by bardziej bolało przy zrywaniu z poranionej skóry. Wykręcono mi ręce i związano za plecami. – Jaki to numer? – po raz setny wybrzmiało to samo pytanie. Pod powiekami paliły mnie łzy. Wykrzykiwałem odpowiedź, tyle że wewnątrz siebie, nie na głos. – Zobaczymy, może to rozwiąże ci język. Na mojej twarzy wylądowała śmierdząca szmata. Nie wiedziałem, o co chodzi, dopóki nie poczułem chłodu wody i nie mogłem oddychać. Zacząłem się topić. – Znam cię już od kilku miesięcy – odezwał się Alex. Jego głos dotarł do mnie przez szum wody, ale to wystarczyło, bym powrócił do rzeczywistości. – Choć niewiele o tobie wiem, nie zamierzam grzebać w twojej przeszło-

ści. Zdążyłem jednak zauważyć, że coś cię trapi, Samuelu – ciągnął, obracając głowę w moim kierunku. Zadziałałem odruchowo – zakręciłem wodę, zgarnąłem z wieszaka ręcznik i obwiązałem go wokół bioder. – Nie musisz mnie znać – odrzekłem, chociaż sumienie mi podpowiadało, że jestem mu winien nieco wyjaśnień. – Czasem zbyt dużo informacji może bardziej zaszkodzić niż pomóc. Zostaw wszystko po staremu, tak będzie najlepiej. – O tym się jeszcze przekonamy. Nie przegapiłem towarzyszącej słowom kumpla determinacji. – Alex, ja nie żartuję – ostrzegłem. Nie zaszczycił mnie odpowiedzią, ani nawet szybkim spojrzeniem. Wiedziałem, że nie odpuści, zamierzał drążyć niczym kropla skałę. Jak on mnie czasami wkurwiał.

MISJA 6 Chcieć wrócić do domu, którego już nie ma.

Sam Siedziałem na kanapie, mnąc w dłoni kartkę papieru. Obok mnie stała opróżniona do połowy butelka whiskey. Czas mijał, a ja z każdym dniem oddalałem się od dziewczynek. Moje szanse na ich odzyskanie malały w zastraszającym tempie, co wpędzało mnie w psychiczny dołek. Na dodatek, odkąd wyszedłem z kliniki, nie miałem w sobie na tyle odwagi, aby stanąć z nimi twarzą w twarz. Początkowo Mandy próbowała mnie do tego zmusić, dzwoniła każdego dnia, parę razy nawet mnie odwiedziła. Widząc jednak, że nie wykazuję ani chęci, ani inicjatywy, odpuściła. Chyba wreszcie zrozumiała, że jestem beznadziejnym przypadkiem. Raz jeszcze spojrzałem na pismo informujące mnie o tym, że Mandy wystąpiła o sprawowanie całkowitej opieki nad moimi małoletnimi siostrami. Biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, istniało duże prawdopodobieństwo, że jej starania nie pójdą na marne. Przygnębiony tym faktem, sięgnąłem po butelkę i za jednym zamachem wlałem w siebie resztę alkoholu. – Kurwa mać! Nienawidziłem uczucia bezradności, a właśnie ono mnie dręczyło. Zrobiłem pierwsze, co przyszło mi do głowy – rzuciłem pustą butelką w telewizor. Na ekranie utworzyła się pajęczyna pęknięć, a dookoła rozprysło się szkło. Jego błyszczące w bladym świetle lampki odłamki obrazowały to, czym stało

się moje życie – rozbitymi kawałkami, których nie sposób posklejać w całość. Opadłem na oparcie kanapy, wbijając wzrok w sufit. Czułem, jak ulatują ze mnie resztki sił – tych fizycznych i tych psychicznych, potrzebnych mi o wiele bardziej. Obudziło mnie natarczywe pukanie do drzwi. Zignorowałem je z nadzieją, że natręt uzna, że nikogo nie ma, więc sobie pójdzie. Niestety walenie przybrało na sile. Gdy otworzyłem zaspane oczy, okazało się, że nastał nowy dzień. Złorzecząc pod nosem, zwlokłem się z kanapy. Zanim doczłapałem do drzwi, dwukrotnie się potknąłem, wdepnąłem w szkło i wpadłem na lampę, którą w ostatniej chwili uratowałem przed upadkiem. Musiałem być bardziej pijany, niż mi się wydawało. Szarpnąłem za klamkę, gotowy do zrugania nachalnego gościa. – Wyglądasz jak kupa gówna – rzucił w ramach powitania Alex. – Mam dla ciebie coś do jedzenia. – Wepchnął mi w ręce brązową torbę, po czym wszedł do domu jak do siebie. – Nie przypominam sobie, żebym cię zapraszał – odburknąłem, podążając jego śladem. – Nie? Najwyraźniej się przesłyszałem. – Wzruszył nonszalancko ramionami. – Ale skoro już tu jestem, to z chęcią napiłbym się kawy. Kiedy wkroczył do salonu, zatrzymał się tak gwałtownie, że o mało na niego nie wpadłem. Jego wzrok zawisł na wyściełanej szkłem podłodze i powędrował do zniszczonego telewizora. – Co się tu, kurwa, stało? – Spojrzał na mnie ze zmarszczonymi brwiami. – Układam puzzle – mruknąłem, przepychając się obok niego. – Kreatywnie – stwierdził. Podczas gdy ja odkładałem na stolik torbę z żarciem, Alex rozsiadł się na kanapie. Ręce rozciągnął niemal na całej długości oparcia, stopę ułożył na kolanie. – Słuchaj, stary... – zacząłem. – Naprawdę nie mam... – Spoko, Sam – wciął mi się w zdanie. – Może być czarna, z mlekiem wypiję później.

Albo ten gnojek wiedział, że chciałem się go za wszelką cenę pozbyć, albo był wyjątkowo głupi. To drugie odpadało. – Kurwa! – zaklął, zrzucając na podłogę moje spodenki. – Chyba dawno tu nie sprzątałeś, co? Zdawszy sobie sprawę, że znajduję się na przegranej pozycji, wypuściłem z siebie przepełnione irytacją westchnienie. – Nie spodziewałem się gości. – Zgromiłem go gniewnym spojrzeniem, pod którym kto inny by się skulił, ale nie ten drań. – To twoje siostry? – zapytał, podnosząc ramkę ze zdjęciem. – Tak. – Niezła gromadka. – Zagwizdał, lekko zaskoczony. – Niezła – przytaknąłem, walcząc ze sobą, by nie wyrwać mu z rąk fotografii. Alex nie wiedział o mojej rodzinie nic poza tym, że mam siostry. Wygadałem się kiedyś po pijaku. Od tamtej pory bardzo się pilnowałem. Trzymałem swoje prywatne życie w tajemnicy i chciałem, by tak zostało. – Gdzie są? – dociekał Alex, co nie powinno mnie dziwić. – U ciotki – bąknąłem z niechęcią. Próbowałem zmusić go wzrokiem, by odstawił tę cholerną ramkę na miejsce i przestał drążyć temat. – Wakacje? – Przeskoczył spojrzeniem ze zdjęcia na mnie. Nabrałem powietrza, a następnie wolno je wypuściłem. Nauczyłem się tej techniki panowania nad gniewem podczas pobytu w szpitalu. Wątpiłem, by poskutkowała, ale zawsze warto spróbować. – Tak. – Klapnąłem na fotelu obok, wpychając do ust spory kawałek croissanta, którego znalazłem w przyniesionym przez Aleksa pakunku. – W środku roku szkolnego? Był tak upierdliwy, że naprężona smycz, na której trzymałem swoje nerwy, zaczęła się obluzowywać. – Czemu ma służyć ten wywiad? – Odrzuciłem rogala na stół, piorunując

go przy tym niezadowolonym wzrokiem. – Bo ewidentnie, kurwa, coś jest na rzeczy. Pytaj wprost, Alex. Wiesz, że nienawidzę podchodów i owijania w bawełnę. Nasze spojrzenia zwarły się ze sobą jak poroża dwóch walczących rogaczy. Postawa Aleksa natychmiast się zmieniła. Odłożył fotografię, wyprostował się i przesunął na brzeg sofy. Emanował charakterystyczną dla samców alfa determinacją i pewnością siebie. – Wiesz, że mam możliwości i kontakty? Jesteś świadomy tego, że pomógłbym ci, gdybyś tylko poprosił? Rozbudził we mnie instynkt wojskowego, który zaczął uważnie studiować wyraz jego twarzy i mowę ciała. Coś mi podpowiadało, że wiedział więcej, niż przyznawał. Nie podobało mi się, że tak bezpardonowo wchodził z buciorami w moje życie. Wkurzało mnie, że miał rację. Zdawałem sobie sprawę, że wystarczyło poprosić o wsparcie. Problem jednak tkwił w tym, że nie wiedziałem, czy chcę, żeby mi pomógł. Czy to dobry pomysł, aby dziewczynki do mnie wróciły? Tego wstydziłem się najbardziej. – Dobrze – odezwał się, gdy długo milczałem. – Na mnie już pora. – Zanim się podniósł, zerknął raz jeszcze na zdjęcie mojej rodziny. – Mam wywiad za godzinę. Liczę, że uwiniesz się z jedzeniem w dziesięć minut. Będę czekał w samochodzie. – Nie chcesz kawy? – zadrwiłem. – Chcę. Zajedziemy gdzieś po drodze. Wszystko będzie lepsze niż te szczyny, które byś mi zaserwował. – Wyszczerzył się szeroko, po czym w trzech wielkich susach dotarł do drzwi. – A, zapomniałbym... Umyj się i przebierz, bo cuchniesz jak gorzelnia! – dodał i wyszedł. Pokręciłem głową i pognałem wprost do łazienki. Wziąłem ekspresowy prysznic, w czym dzięki wojsku osiągnąłem mistrzostwo. Gorzej było z zachowaniem porządku. Okazało się bowiem, że skończyły mi się czyste ubrania. Z kupy piętrzącego się u stóp stosu wygrzebałem czarne dżinsy i takiego samego koloru koszulę. Zanotowawszy w pamięci, że po powrocie muszę zrobić pranie, wsunąłem

stopy w buty, zarzuciłem na ramiona szelki z bronią, a na wierzch marynarkę. Na koniec spryskałem się ulubionymi perfumami. Liczyłem, że nieco zamaskują nieświeżość ubrań. Nim opuściłem dom, z szafki nocnej wygrzebałem nabój, który wyciągnięto ze mnie po ostatniej akcji. Nie wychodziłem bez niego, odkąd opuściłem klinikę. Obracanie go w palcach stało się moim nawykiem. Stanowił przypomnienie, że spojrzałem śmierci w oczy i roześmiałem się jej w twarz. Że dostałem od losu kolejną szansę, której nie mogłem zmarnować, choćby świat runął mi na głowę. – Dłużej się nie dało? – usłyszałem zaraz po otwarciu drzwi czarnego SUVa. – Miałem dziesięć minut, wyrobiłem się w siedem – odparowałem, zajmując miejsce pasażera. Stery za kierownicą miałem przejąć dopiero wtedy, gdy mojemu szefowi znudzi się zabawa w Michela Schumachera nowoorleańskich dróg. – Liczyłem na pięć – odbił piłeczkę Alex. – To nie szybki numerek na tylnym siedzeniu samochodu – sarknąłem. – Wtedy pięć byłoby zdecydowanie za krótko. – Uśmiechnął się zawadiacko, odpalając silnik. – Jak wygląda nasz dzisiejszy plan? Wsunąłem na nos ciemne okulary. Jedynym przejawem kaca była u mnie zawsze nadwrażliwość na światło. – Najpierw wywiad dla Fox Sports. Później wpadniemy do doktora McKinnena, bo muszę zbadać się przed walką w Arkansas. Potem wyskoczymy na miasto. Muszę się rozerwać przed wyjazdem. Skinąłem głową na znak przyswojenia informacji. Jechaliśmy w milczeniu. Alex nie włączył nawet muzyki, co – jak na niego – było bardzo nietypowe. – Nic ci nie jest? – zagadnąłem z lekką obawą. – Nie. Dlaczego pytasz? – Rzucił mi z ukosa szybkie spojrzenie.

– Nie dowcipkujesz, nie dogryzasz mi, jesteś wyjątkowo milczący. – Potarłem dłonią po kilkudniowym zaroście. – Coś jest ewidentnie nie tak. – Po prostu nie mam ochoty na żarty. Będziesz chciał porozmawiać, to znajdziesz ku temu okazję – odparł w taki sposób, jakby chciał mnie zbyć. Żeby zaakcentować swoje stanowisko, odpalił odtwarzacz. A temu co odwaliło? – Przynajmniej włączyłbyś coś normalnego – mruknąłem, narzekając na wypełniające wnętrze samochodu smęty. Alex składał się z samych mięśni, posturą przypominał Górę z Gry o tron. Ponadto miał nie najgorszy charakter i był mistrzem w swojej dziedzinie – tego nie można było podważyć. Niestety jego gust muzyczny pozostawiał wiele do życzenia. – Sting to klasyka – bronił się. – Posłuchaj, z jaką dbałością i uczuciem śpiewa. Do tego jego teksty... – Emfaza, z jaką się wypowiadał, sprawiła, że poczułem się niekomfortowo. – Czasami jedna piosenka wystarczy, aby wyrazić to, co się czuje. Zwłaszcza kiedy słowa nie są wystarczające, by oddać to, co kryje się w naszych sercach. Są takie utwory, przy których słowa stają się po prostu zbędne. – Że co, kurwa?! Całkiem go pojebało?! Uszkodzili mu mózg na ostatnim sparingu czy co? – Nieistotne, Samuelu, zamknij oczy i wsłuchaj się w treść. – Celowo podkręcił głośność, żeby, broń Boże, nic mi nie umknęło. W kwestii gustów muzycznych różniliśmy się jak dzień i noc. On słuchał spokojnych, sentymentalnych, czasem nawet ckliwych utworów. Ja natomiast wolałem mocne, ciężkie brzmienia, które zagłuszały myśli. Minęło sporo czasu, zanim przywykłem do repertuaru bardziej pasującego do rozmarzonej dziewczyny niżeli do faceta wyglądającego jak ktoś, kto niedawno opuścił zakład karny. Zamknąłem oczy i z wielką dozą sceptycyzmu przystąpiłem do wykonania zadania. Początkowo prowadziłem ze sobą wewnętrzny monolog, dotyczący irracjonalności swojego postępowania, ale po chwili, kiedy mój umysł prze-

stał szaleć, uspokojony przez niemal usypiające dźwięki muzyki, skupiłem się w pełni na piosence. Od kiedy opuściłem szeregi CIA, czułem się wybrakowany, bezużyteczny i przegrany. Mój umysł nieustannie terroryzowały koszmary. Nawet na jawie nawiedzały mnie omamy. Leki nieco okiełznały demony, które co jakiś czas się we mnie budziły. Lecz nikt ani nic nie naprawi tego, co zniszczyła najpierw wojna, a potem praca dla wywiadu. Na własne życzenie utraciłem człowieczeństwo i dopóki nie dokonam żywota, będę się zmagał ze skutkami swoich decyzji. – Co to za utwór? – zapytałem, gdy jeden kawałek przeszedł w drugi. Teraz z głośników sączyły się znacznie lżejsze i zaskakująco kojące dźwięki. Nie poczułem Bóg wie jak dużej zmiany, ale coś we mnie drgnęło. Po raz pierwszy od niepamiętnych czasów poczułem, jak mięśnie mojego karku nieco się rozluźniają, co przyniosło mi nieopisaną ulgę. Alex wciąż się nie odzywał, więc uniosłem powieki, by na niego spojrzeć. Na jego twarzy malował się charakterystyczny grymas, świadczący o małym zwycięstwie, które przypadło mu w udziale. – Kiss The Rain Yirumy – powiedział w końcu. – Musimy zatankować – dodał, zjeżdżając na stację benzynową. Po zgaszeniu silnika sięgnął na tylne siedzenie po czapkę z daszkiem – ona i okulary przeciwsłoneczne stanowiły stałe elementy jego kamuflażu. – Może lepiej zostań w samochodzie – zaproponowałem, obawiając się, że znów natrafi na jakąś zakochaną w nim fankę albo – jeszcze gorzej – nienawidzącą go zwolenniczkę Kendry. – Szybko to załatwię. Złapałem za klamkę, żeby wysiąść. – Muszę odcedzić kartofelki. Tego raczej za mnie nie zrobisz – prychnął z rozdrażnieniem. Brak anonimowości to była ta część sławy, która uwierała Aleksa. Często dawał temu wyraz właśnie w tak prozaicznych sytuacjach. Po oddaleniu się Aleksa, by nie tracić czasu, zająłem się napełnianiem baku. Właśnie odwieszałem wajchę dystrybutora, kiedy do moich uszu do-

tarł znajomy głos. – Jednak żyjesz i z tego, co widzę, masz się całkiem nieźle. Czułem, jak krew odpływa mi z twarzy, a serce przestaje bić, by sekundę później zacząć galopować. Odwróciwszy się, miałem wrażenie, jakbym stanął oko w oko z przeszłością. Jak gdyby mój mózg wykreślił z mojego życia wszystkie osoby, którym byłem coś winny. – Mandy... – Imię to ledwo przecisnęło mi się przez gardło. – We własnej osobie – odparła beznamiętnie kobieta. Podczas gdy ja doznałem lekkiego wstrząsu, ona zachowywała się tak, jakby mój widok nie wywarł na niej żadnego wrażenia. – U dziewczynek wszystko dobrze, jeśli cię to interesuje. Lucy nieustannie o ciebie pyta, Tracy i Joy również. Każdego dnia sprawdzają skrzynkę pocztową. Jedynie Suzy jest obrażona. – Ostatnie zdanie wyartykułowała takim tonem, jakby zgadzała się z moją najstarszą siostrą. – Skrzynkę? – Zmarszczyłem brwi, nie skojarzywszy, co Mandy ma na myśli. – Tak. Czekają na list od ciebie. Liczą, że znów napiszesz. Stwierdzić, że byłem zdezorientowany, to za mało. Nie przypominałem sobie, bym wysyłał jakikolwiek list. Faszerowali mnie w szpitalu lekami, ale nigdy nie doprowadzono mnie do stanu utraty świadomości. – Zdziwiony? – Niewzruszona fasada pękła. Przeliczyłem się, że Mandy mnie nie zruga, choć na to zasługiwałem. – Tak – przyznałem. – Nie bardzo rozumiem... – To Suzy – przerwała mi, nie kryjąc gniewu. – Twoja siostra widziała, jak bardzo dziewczynki tęsknią i cierpią, dlatego pisała do nich, podszywając się pod ciebie. Powinieneś się wstydzić, Samuelu. W jej spojrzeniu dojrzałem taką samą odrazę, jaka od dawna tliła się we mnie. Teraz wybuchła z całą swoją mocą.

– Myślisz, że nie wiem? Uważasz, że mnie jest łatwo?! – Nie wiedząc, co począć z drżącymi dłońmi, przeczesałem palcami włosy. – Nie byłoby im ze mną dobrze. Wiesz, co zrobiłem Lucy, do kurwy! – Samo myślenie o tym sprawiało, że czułem ból większy niż po ranie postrzałowej, z której wyjęto nabój – moją osobistą wersję piłeczki antystresowej. – Tak jest dla nich lepiej. – Tak jest lepiej dla ciebie. Zamarłem, gdy usłyszałem już wcale nie tak dziecięcy głos. Spojrzawszy w bok, ujrzałem Suzy. Stała zaledwie dwa metry ode mnie. Gdyby nie kasztanowe włosy, które odziedziczyła po matce, wcale bym jej nie poznał. Znacząco urosła, nabrała kobiecych kształtów, zaczęła się malować i stroić. Już nie była moją małą siostrzyczką, tylko kobietą, w dodatku łudząco podobną do naszej matki. Przez to podobieństwo wydawało mi się, że to nie Suzy patrzy na mnie z pretensjami, rozczarowaniem i wściekłością, lecz matka. To z kolei wpędziło mnie w jeszcze większe poczucie winy. – Suzy... – wydukałem przez zatkane wyrzutami sumienia gardło. – Możemy już jechać? – Zlekceważywszy mnie, przeniosła wzrok na ciotkę. – Nie chcesz... – Nie! – krzyknęła, nie dając Mandy dokończyć. – Su... – Chcę wracać do domu, ciociu. Tym razem to mnie nie dane było wysłowić się do końca. Może i dobrze, bo nie wiedziałem, co chciałbym, albo raczej co powinienem powiedzieć. – Proszę – dodała z naciskiem Suzy, mimo że głos jej zadrżał, jakby miała się rozpłakać. Kurwa. Mandy przewiercała mnie na wylot rozognionym złością wzrokiem. Nie poruszyła się nawet o centymetr. Czekała na moją reakcję. Tylko co ja mogłem zrobić? Czego ode mnie oczekiwała? Na pewno nie tego, że jak tchórz spuszczę oczy, skupiając się na czubkach

swoich butów. Nie trzeba było długo czekać, by podeszła do Suzy, po czym razem bez słowa się oddaliły. Nie powinno mnie to dziwić ani nie powinienem czuć się zraniony, a jednak... Zasłużyłem na każdy gram nienawiści, którą ziała wobec mnie Suzy. To na nią, jako najstarszą z całej gromadki, spadła odpowiedzialność za siostry, gdy ja się na nie wypiąłem. To ona musiała je pocieszać, a nawet kłamać, by poprawić im samopoczucie. Gdzie w tym wszystkim znajdowała się ona? Kto dbał o jej uczucia i służył oparciem? Jeżeli to możliwe, to dręczące mnie wyrzuty sumienia jeszcze wzrosły. Tak samo jak chaos w głowie i wątpliwości w sercu, czy na pewno postępuję właściwie w kwestii dziewczynek. – Kto to był? – zagaił Alex, który pojawił się obok. – Nikt ważny – skłamałem. – Na pewno? – Odprowadzał wzrokiem samochód Mandy. – Nie wyglądała jak nikt. – Jedźmy już, bo się spóźnisz, a wtedy Patrick nie da mi żyć. Miałem nadzieję, że wreszcie do tego zakutego łba dotrze, że moja prywatność to temat tabu. Nie czekając na dalsze wiercenie dziury w brzuchu, wsunąłem się do SUVa, ostentacyjnie trzaskając drzwiami. Alex dołączył do mnie, zanim dopadła go tankująca na stanowisku obok kobieta. Nawet z odległości kilku metrów zauważyłem, że zaświeciły się jej oczy, a na usta wypłynął zalotny uśmiech, gdy rozpoznała, z kim ma do czynienia. – Kolejna wielbicielka – wymamrotałem z udawaną powagą. – Dlaczego przed nią uciekasz? Mogłeś chociaż dać się jej pomacać. – Spieprzaj – odparował. Ściągnął z głowy dżokejkę. – Na początku to było miłe, zabawne, sprawiało mi jakiegoś rodzaju satysfakcję. Teraz mnie męczy. Od kiedy rozstałem się z Kendrą, one dosłownie wariują. – Skrzywił się

podczas wypowiadania imienia swojej byłej. – Jeszcze się przekonasz, jakie potrafią być niebezpieczne. – Sądzę, że dam radę ochronić cię przed psychofankami – zakpiłem. – Psychofankami – powtórzył, uruchamiając samochód. – Trafne określenie. Gdy wyjechaliśmy ze stacji benzynowej, telefon Aleksa zaczął wibrować. Ten rzucił szybkie spojrzenie na wyświetlacz, ale zamiast odebrać, wyciszył dźwięk. – Nie odbierzesz? – Nie – burknął. – Dlaczego? – Postanowiłem się z nim podrażnić, tak jak on drażnił się ze mną. – Nie twoja sprawa. – Zaskoczyła mnie wrogość w jego głosie. – Moim życiem można się interesować, ale twoim już nie? Nie dbałem o to, że przeskakuję granicę między pracą a życiem osobistym. – Wykraczasz poza swoje kompetencje, Samuelu – wytknął mi, co bardziej mnie zdenerwowało, niż przestraszyło. – A to teraz istnieją jakieś ograniczenia? – parsknąłem z sarkazmem. – Sam... – wycedził ostrzegawczo. – Czy to byli oni? – naciskałem, mimo że zdawałem sobie sprawę z delikatności tematu. – Wiesz, że mogę to raz na zawsze załatwić? Tylko raz w życiu wspomniał o swojej przeszłości. Tamtego wieczoru alkohol podziałał jak serum prawdy, obydwu nam rozwiązując język. Alex zdradził mi wtedy, że nigdy nie zaznał takiego bólu i samotności jak w dzieciństwie. Nie miałem większych problemów, by dociec, co mu się przytrafiło. Po zapoznaniu się z zebranymi informacjami zacząłem patrzeć na niego w inny sposób. Nie z litością czy odrazą, lecz podziwem i szacunkiem. Nigdy nie wyjawiłem, że grzebałem w jego przeszłości. Raczej by tego nie docenił, prędzej przerobiłby mi gębę na mielonkę. – Jesteśmy – poinformował, parkując przed samym wejściem do wieżow-

ca, gdzie miała odbyć się sesja. – Odstaw auto na parking, potem do mnie dołącz. – Powinienem od razu iść z tobą. Jednocześnie wygramoliliśmy się na zewnątrz. – Teraz odzywa się twoja sumienność? – zadrwił, spoglądając ponad dachem samochodu. – Nie dalej jak godzinę temu musiałem zwlec cię z kanapy. – Nie zwlekałeś mnie, sam się podniosłem – naprostowałem. – Samuelu... – Dobra, dobra. Zaparkuję i za chwilę... Kurwa! – przekląłem, gdy zobaczyłem kobietę, od spotkania z którą przyjemniejsza byłaby nawet wizyta u dentysty. – Zobacz, kogo diabli nadali. – Wskazałem głową na eksdziewczynę Aleksa, sunącą ku nam na obcasach bardziej odpowiednich do nocnego klubu niż na co dzień. – Jeszcze jej tutaj, kurwa, brakowało. By zobrazować swoje niezadowolenie, Alex uderzył otwartą dłonią w dach. – Skąd wiedziała, że cię tu znajdzie? – Nie znasz Kendry? Ta wariatka wyśledzi mnie nawet pod ziemią. Odpowiedź utknęła mi w gardle, kiedy cycki rzeczonej Kendry pojawiły się centralnie w polu mojego widzenia. Nie sposób było nie gapić się na jej walory, skoro założyła sukienkę z dekoltem prawie do pępka. – Witaj, fiucie numer jeden – zwróciła się do Aleksa, a potem do mnie: – Fiucie numer dwa. – Wykrzywiła usta w czymś na kształt uśmiechu. – Co tu robisz? – Jeśli chodziło o tę kobietę, Alex nie owijał w bawełnę. – Mamy wspólną sesję, zapomniałeś, kochanie? – Położyła dłoń na bicepsie Aleksa. Natychmiast wyswobodził się z jej szponów. – Nie jesteście już razem – przypomniałem, bo zdaje się, że szwankowała jej pamięć. W nagrodę zmroziła mnie wzrokiem.

– Kiedy ustalano termin sesji, byliśmy parą. Jeśliby to ode mnie zależało, nadal byśmy nią byli. Jak na zawołanie przywdziała maskę dziewczyny skrzywdzonej przez ukochanego. – Nawet gdybym nie nakrył cię w łóżku z tym pieprzonym lalusiem, i tak już dawno bym z tobą skończył. – Głos Aleksa ociekał obrzydzeniem i determinacją. – Nic nie wiesz – wysyczała z rozdrażnieniem. – Jedno wiem z pewnością... – Alex zrobił krok w jej stronę, ona o krok się cofnęła. – Byłaś najdroższą kurwą, jaką pieprzyłem. Nie mogąc się powstrzymać, gruchnąłem śmiechem. Z chęcią wyjąłbym telefon, żeby uwiecznić jej minę. Jednak ta laska miała nierówno pod sufitem, więc mógłbym go stracić. – Frajerzy – szczeknęła, odwracając się na pięcie. Niestety nie wróciła tam, skąd ją przywiało, tylko pomaszerowała ku wejściu do budynku. – To będzie koszmar – skwitował Alex, posyłając mi zrezygnowane spojrzenie. – Może być całkiem zabawnie – stwierdziłem i wsunąłem się na siedzenie kierowcy. – Ciekawe dla kogo? – prychnął. – Dla mnie. – Wyszczerzyłem się zadowolony, że ma pod górkę. – Skoczę po popcorn i za pięć minut jestem. Zarezerwuj mi miejsce w pierwszym rzędzie. – Co z ciebie za kumpel, dupku? – Teraz jestem kumplem? Dopiero co oskarżyłeś mnie o przekroczenie pracowniczych kompetencji – wytknąłem. Jako ripostę zaserwował mi środkowy palec, po czym odwrócił się i powlókł do budynku jak na ścięcie.

– Jeszcze dwa zdjęcia, do diaska! Możecie chociaż udawać, że się nie nienawidzicie? Jestem dobry w tym, co robię, ale nie jestem cudotwórcą! – sapał gorączkowo fotograf, który od prawie godziny gimnastykował się, by uzyskać choćby jedną przyzwoitą fotografię. Alex siedział sztywno, a u jego stóp wiła się półnaga panna Blake. Widząc, jak bardzo przeszkadzał mu fakt, że ta kobieta go obmacuje, zrobiło mi się go szkoda. Za to miałem ubaw po pachy, obserwując zmagania ekipy, dwojącej się i trojącej, aby załagodzić napięcie pomiędzy Aleksem a Kendrą. – Mam to w dupie, nie będę się tu męczył. – Alex zsunął się ze stołka barowego, na którym kazano mu usiąść. – Co, do cholery?! – Zaalarmowana Kendra przestała się wdzięczyć. Gdyby wzrok mógł zabijać, mój szef już leżałby trupem. – Spadamy stąd – zawyrokował Alex, zbliżając się do mnie, bezczelnie rozłożonego na fotelu. Otaksowawszy jego błyszczące od oliwki i odziane w same szorty ciało, zapytałem: – Masz zamiar opuścić ten budynek bez koszulki i na bosaka? – Mogę wyjść nawet nago. Nie zostanę tu ani chwili dłużej – fuknął jak obrażona panienka, na co zaśmiałem się pod nosem. – Idziemy się zabawić, muszę odreagować.

Dwie godziny później, po badaniach w klinice, siedzieliśmy w barze, wychylając nie pierwszą już kolejkę szotów. – Jestem beznadziejnym pracownikiem – wybełkotałem, uniósłszy kieliszek.

– Najlepszym, jakiego miałem. – Alex beknął, po czym sięgnął po swojego szota. – I nie zapominaj, że godzinę temu zostałeś zwolniony. Jesteś tu jako mój przyjaciel. – Znów jestem bezrobotny. Wlałem tequilę do gardła. Przełyk miałem już tak znieczulony, że nie poczułem najmniejszego pieczenia. Alex podążył moim śladem, z tym że zamiast kulturalnie odstawić kieliszek, rzucił go na podłogę. Szkło rozprysło się na boki, a charakterystyczny dźwięk tłuczenia zwrócił na nas uwagę siedzących najbliżej naszego stolika gości. – To nie ławka przed blokiem! – zawołał jeden z grupy zgromadzonych przy wyspie cwaniaków. Choć byłem wstawiony, obserwowałem ich, odkąd zaczęli okupować bar. – Obora też nie, więc co tu robisz? – zripostowałem. – Coś ty powiedział, szmaciarzu? – Jeden z mężczyzn zrobił krok w naszym kierunku, spektakularnie się przy tym potykając. Nie upadł tylko dlatego, że w ostatniej chwili podtrzymał go trzeźwiejszy kolega. – Jeśli zamierzasz tu podejść, to najpierw wyciągnij z butów słomę, bo wyraźnie przeszkadza ci w chodzeniu. – Myślisz, że kim ty, kurwa, jesteś? – Nie wiedział, kiedy skończyć, i dalej mnie prowokował. – Dość tego – warknął Alex, podrywając się energicznie. – Chcę spędzić miło czas i nie podoba mi się, że jakiś pieprzony cwaniak psuje mi wieczór. I w dodatku obraża mojego przyjaciela. Gdy wyszedł zza stolika, ruszyłem w ślad za nim, bo wiedziałem, co się za chwilę wydarzy. – Alex, stój! – Złapałem go za ramię i pociągnąłem do tyłu. – Nie warto dla takiego gnojka nadszarpywać sobie reputacji – wyszeptałem mu do ucha. – Szmatławce będą miały używanie, a jak ten palant wywęszy, że może zarobić, to wytoczy ci proces. Odpuść, stary, wkrótce masz walkę o pas. Rwał się do bójki, na przemian zaciskał i rozprostowywał pięści. Rozluźnił

się dopiero, kiedy sens mojego wywodu zakotwiczył w jego umyśle. – Dzięki, stary. – Poklepał mnie z wdzięcznością po plecach. – Olać gnoja, pijemy dalej. – Opadł na zajmowane wcześniej miejsce. – Wielki mi pięściarz. – Kurwa, ktoś powinien założyć temu palantowi kaganiec na pysk. – Raczej szmaciarz, jakich wielu. Jesteś dobry wyłącznie w posuwaniu aktoreczek, chociaż według Kendry Blake nawet tego nie potrafisz. Grupa jego kompanów wybuchła pijackim śmiechem. Wśród pozostałych gości, którzy przysłuchiwali się naszemu starciu, rozeszła się fala przejętych szeptów. Wiedziałem, że spokój i pobłażliwość mojego kumpla właśnie wyparowały, dlatego wykorzystałem to, że znajdowałem się bliżej, i rzuciłem się na wyszczekanego chłoptasia, by uniemożliwić atak Aleksowi. Moja pięść trafiła w sam środek twarzy podchmielonego chojraka. Mogłem być pijany, mogłem nie dostać odznaki pracownika miesiąca, do kwestii ochroniarskich też można by się doczepić, ale na pewno nie byłem złym przyjacielem. – Masz coś jeszcze do powiedzenia? – warknąłem. Zanim zdołał wydać z siebie jakikolwiek dźwięk, wymierzyłem kolejny cios. I jeszcze jeden. Przy czwartym poczułem szarpnięcie, po czym poleciałem do tyłu i wylądowałem na plecach. Następnie ktoś klęknął na mojej klatce piersiowej, co utrudniało mi oddychanie. Odzyskawszy poczytalność i jasność umysłu, zdałem sobie sprawę, że przytrzymuje mnie dwóch bramkarzy. Zacząłem się szamotać, aż udało mi się uwolnić. Gdy wstałem i spojrzałem dookoła, pojąłem, dlaczego tak łatwo mi poszło. Alex znokautował jednego z ochroniarzy i właśnie zasadzał się na drugiego. – Mamy przesrane – wymamrotałem pod nosem i doskoczyłem do Aleksa. – Zmywamy się stąd, stary. – Wziąłem go pod rękę i pociągnąłem za sobą. – Co ty odpierdalasz, Sam? Próbował się wyszarpnąć, lecz zablokowałem mu ręce, oplatając go ciasno na wysokości ramion. – Musimy się stąd jak najszybciej ulotnić, inaczej jutro twoja gęba znajdzie się na pierwszych stronach gazet – wysyczałem, popychając go do przo-

du. O dziwo, posłuchał mojego polecenia i dał mi się poprowadzić do wyjścia.

Ta noc należała do najbardziej szalonych, ociekających seksem i alkoholem, jakie przeżyłem w ciągu trzydziestu czterech lat. Po drodze do wyjścia z baru zgarnęliśmy dwie dziewczyny, które wcześniej się do nas umizgiwały. Były bardziej niż chętne, by jechać z nami do hotelu i się zabawić. Tkwiłem w dysonansie, gdzie dobre samopoczucie walczyło o pierwszeństwo ze złym. Wszystko wokół wirowało, jakbym kręcił się na karuzeli. Uszy wypełniał mi szum krwi i wydawane przez dziewczyny ekstatyczne jęki. Wszystko się ze sobą mieszało. Ekscytacja i podniecenie przeplatały się z niechęcią i obrzydzeniem. Usilnie próbowałem ignorować te niechciane uczucia i cieszyć się namiastką bliskości drugiego człowieka, nawet jeśli była to laska, której zależało jedynie na dzikiej przejażdżce na moim fiucie. – A to co? – Brunetka, imienia nie pamiętałem, uniosła fiolkę z tabletkami. – Ktoś tu lubi odlecieć... – Zachichotała, otwierając opakowanie. – Zostaw! – wykrzyknąłem, zrzucając z siebie rudą, która mnie ujeżdżała. – Daj spokój, skarbie, wezmę tylko jedną. Zanim wysypała tabletki na rękę, chwyciłem ją za jej przegub. – Powiedziałem „zostaw”. Zacisnąłem palce na jej nadgarstku tak mocno, że upuściła opakowanie. Niebieskie pastylki rozsypały się pod naszymi stopami. Zmieliłem w ustach przekleństwo, opadając na kolana, żeby pozbierać ostatnie sztuki, jakie mi zostały. Bardzo pilnowałem, by żadna się nie zawieruszyła, bo z czasem zdobycie recepty na to cholerstwo stawało się coraz trudniejsze. – Na co to? – zapytał Alex, który wyłonił się z łazienki, gdzie brał prysznic. Zignorowałem jego pytanie, skoncentrowany na szukaniu pigułek i wrzu-

caniu ich do buteleczki. – Twój kolega to świr – odpowiedział ktoś za moimi plecami. Głos nie należał do żadnej z dziewczyn. Ten znałem aż za dobrze, rozpoznałbym go w każdych okolicznościach. Moje przypuszczenia się potwierdziły – właśnie patrzyłem w czarne jak smoła oczy Sari. – Czego chcesz? – wycedziłem przez zęby. – Hej... Spokojnie, przyjacielu. – Przez chichot dziecka przebił się szept Aleksa. – No właśnie, wujku, uspokój się – przedrzeźniała go dziewczynka. – Ciebie tu nie ma – wydukałem, zamykając oczy. – Oczywiście, że jestem. Sam... – Poczułem na ramieniu dłoń Aleksa. Jego dotyk był ostrożny, niepewny. – Jestem i zawsze będę – znowu odezwała się ta przeklęta Sari. – Nie, nie, nie... – mamrotałem jak robot, potrząsając głową, żeby pozbyć się z niej mary. – Hej, uspokój się... – zaczęła jedna z dziewczyn, ale nie dane jej było skończyć. Moja ręka wystrzeliła do przodu, by opleść jej smukłą szyję. Kiedy zacisnąłem na niej palce, pokój wypełniły piski, krzyki i rzężenie. – Kurwa – warknął Alex, a zaraz po tym poczułem silne uderzenie w potylicę. Nie pohamowało to moich morderczych zapędów. Wręcz przeciwnie, wzmocniłem uścisk, aż dziewczyna zaczęła charczeć. Dusiła się, ulatywało z niej życie, a mnie to podniecało. Po chwili poczułem kolejne uderzenie, które sprawiło, że przed oczami zatańczyły mi mroczki. Potem zapadła ciemność.

– Kurwa – wysyczałem, kładąc na oczach przedramię, żeby ochronić je przed rażącym światłem poranka. – No w końcu. – Głos Aleksa był głośny jak próba pieprzonej orkiestry dętej. – Alex? – wychrypiałem, by upewnić się, że to on. Swojego głosu nie poznawałem, był skrzeczący i nienaturalny. – Dzień dobry, królewno – odparł, pojawiając się w moim polu widzenia. – Gdzie ja, kurwa, jestem? Co się stało? Przez to, że bolało mnie całe ciało, a w głowie dudniła samba jak podczas karnawału w Brazylii, wiedziałem, że coś jest nie tak. – Cztery dni temu... – Jakie cztery dni? Co ty pieprzysz? – wszedłem mu ze zdumieniem w zdanie. Alex westchnął z rezygnacją. Przyciągnął metalowe krzesełko bliżej łóżka, na którym leżałem. Gdy usiadł, przez chwilę na mnie patrzył, jakby układał sobie w głowie to, co zamierzał mi powiedzieć. – Pamiętasz nasz ostatni wypad do baru? – zapytał w końcu. – Tak – przytaknąłem. – A co dokładnie? Nie podobało mi się to przesłuchanie. Miałem wrażenie, że doświadczam déjà vu, bo podobna sytuacja miała miejsce prawie rok temu po zaatakowaniu – w akcie wywołanej omamami furii – Lucy i trafieniu do szpitala psychiatrycznego. Mimo to zmobilizowałem umysł do odgrzebania wspomnień z dnia, do którego nawiązywał Alex. – Ja... Piliśmy. Pamiętam dziewczyny i faceta z klubu, który szukał zwady. – Coś jeszcze? – Tak... – Zawahałem się. – Pojechaliśmy do hotelu. Pieprzyliśmy się... Nie ze sobą, tylko z dziewczynami, które zgarnęliśmy po drodze – sprostowałem, aby nie pomyślał, że moja pamięć przeinacza fakty. – Potem... Zawiesiłem się, kiedy przez moją głowę prześmignęła – szczegółowo, klat-

ka po klatce – przedstawiająca to, co działo się w hotelu, seria kadrów. – Moje tabletki – wydukałem, przyswajając dramatyczną prawdę, której wolałbym nie znać. Wtedy przynajmniej mógłbym udawać, że nie jestem bestią. – Cholera, Alex... Czy ja... – Nic jej nie jest – zapewnił. – Ale, kurwa, Sam, co to, do cholery, było? Zachowywałeś się jak pieprzony obłąkaniec. – W jego głosie nie było słychać wyrzutu, tylko autentyczne zmartwienie. – Stary, dlaczego mi nie powiedziałeś, że miewasz stany maniakalno-depresyjne? Gdybym wiedział... – To co? – przerwałem mu. – Wyrzuciłbyś mnie z pracy? Zamknął w psychiatryku? A może faszerowałbyś mnie większą ilością leków, żebym nie świrował? To było niesprawiedliwe z mojej strony, ale łatwiej atakować niż przyznać się do porażki. – Nie, uczyniłbym wszystko, żeby ci pomóc. – Choć mówił ze spokojem, wiedziałem, że sprawiłem mu przykrość. – Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi... A przyjaciele są od tego, by się wspierać. By podać pomocną dłoń, gdy zajdzie taka potrzeba. Z powodu jego nieoczekiwanej deklaracji nie mogłem wydobyć z siebie ani słowa. Zawsze sądziłem, że jestem sam ze swoimi problemami. Uważałem, że wyłącznie ja ponoszę odpowiedzialność za swoje czyny i wyłącznie mnie dotyczą konsekwencje moich działań. Nic bardziej mylnego. Wszystko to, co zrobimy bądź czego nie zrobimy, zawsze odbija się na naszych najbliższych – na rodzinie i przyjaciołach. Stanowiłem najlepszy tego przykład. Na skutek moich wyborów i decyzji najbardziej ucierpiały dziewczynki. Niewiele również brakowało, bym przez swoją psychozę wpędził w kłopoty Aleksa. Przecież ta laska, która przypadkiem padła moją ofiarą, mogła zgłosić sprawę na policję, żądać od Aleksa pieniędzy w ramach zadośćuczynienia albo sprzedać sensację do prasy. Każdy z wariantów zaszkodziłby karierze mojego przyjaciela. Wreszcie w pełni świadomie odważyłem się go tak nazwać. – Alex... – Tak, Samuelu?

Troska w jego głosie sprawiła, że – o ile to możliwe – poczułem się jeszcze gorzej. – Potrzebuję twojej pomocy – wyszeptałem łamiącym się głosem. Po policzku spłynęła mi samotna łza. Nie traktowałem jej jak oznaki słabości i bezradności. Był to symbol siły i zwycięstwa. Bo wreszcie, po tak długim czasie, przyznałem się, że sam nie dam sobie rady. A to pierwszy krok do wyzdrowienia.

MISJA 7 Czekając na to, co lepsze.

Sam Wyostrzyły mi się wszystkie zmysły, gdy obserwowałem Aleksa zbliżającego się do skupiska ludzi. Dopiero co był taki zmęczony i marzył tylko o tym, by jak najszybciej znaleźć się w domu, a teraz sunął przez terminal, zainteresowany zwykłym zbiegowiskiem. Nic z tego nie rozumiałem, ponieważ nigdy nie zwracał uwagi na otoczenie. Był zamknięty w swojej skorupie, zawsze selekcjonował tych, których do siebie dopuszczał, dlatego jego zachowanie mnie zaniepokoiło. – Spójrz, Samuelu. – George szturchnął mnie w bok, wskazując lateksową lalę, mizdrzącą się do naszego czempiona. – Lew szybko upolował gazelę. Zaliczy obciąganko. – Zaśmiał się, robiąc z gumy do żucia balon. – Spławi ją – odparłem bez cienia wątpliwości. – Oszalałeś? To zajebista dupa. – Dla pewności ponownie otaksował dziewczynę wzrokiem. – Stówa. – Wyciągnąłem rękę, by przyklepać zakład. – Przyjmuję. – Zafundował mi mocny uścisk dłoni. – Niemożliwe, by nie zaliczył takiej sztuki. Przyglądaliśmy się w skupieniu, jak Alex pochyla się ku blondynie i szepcze jej coś do ucha. Mogłem się tylko domyślać, że serwuje jej niepochlebną gadkę na temat sztucznej urody, którą dziewczyna zawdzięczała rękom chi-

rurga plastycznego. Po Kendrze żywił urazę do botoksu, silikonu i plastiku. Poprzysiągł, że nigdy więcej, nawet jeśli w grę wchodziłaby wyłącznie jednorazowa przygoda, nie tknie tego typu kobiety. – Już czuję zapach nowej stóweczki – drażnił się ze mną George. – Szykuj kasę. –Wyszczerzył zęby w uśmiechu z malującym się na twarzy poczuciem zwycięstwa. Kiedy blondyna odeszła, rozwścieczona i upokorzona, to ja przywołałem na usta zabarwiony triumfem uśmieszek. – Sukinsyn! – George niechętnie zanurkował ręką po portfel do wewnętrznej kieszeni marynarki. Nie musiałem długo czekać, by na mojej wyciągniętej dłoni wylądował studolarowy banknot. – Jesteście siebie warci – skwitował George z irytacją i lekkim niedowierzaniem. – Taka laska... Co z wami nie tak, stary? – Dzięki. – Chuchnąłem na studolarówkę, po czym schowałem ją do kieszeni spodni. George coś jeszcze marudził, ale go nie słuchałem. Moją uwagę przykuło nagłe poruszenie. Ludzie rozpoznali Aleksa, a wieść rozchodziła się od jednej osoby do drugiej, jakby zebrani bawili się w głuchy telefon. Równie szybko w ruch poszły aparaty i kamerki. – Będzie potrzebna interwencja? – zapytał George, który zauważył to co ja. – Na razie nie – stwierdziłem. – Zajmij się lewą stroną, ja biorę na siebie prawą. W razie czego reaguj, nie pozwól, by Aleksa poniosło. Jest w podłym nastroju i może się to źle skończyć. Zarówno dla niego, jak i dla nas – zarządziłem, czując, że mogą z tego wyniknąć kłopoty. Przytaknął, po czym skierował się we wskazane przeze mnie miejsce. Ja natomiast podszedłem do młodej pary, która z zacięciem pstrykała Aleksowi fotki. – Przepraszam – powiedziałem. – Czy mogliby państwo przestać robić zdjęcia? – Na razie postawiłem na uprzejmość.

– Nie – burknął mężczyzna, przystawiając aparat do oka. Nie wypadało mi wyrwać mu i zdeptać sprzętu, dlatego podczas odchodzenia niby niechcący zawadziłem ramieniem o jego bark. Urządzenie wyleciało mężczyźnie z rąk. – Hej! – krzyknął, kiedy jego canon wylądował na podłodze. – Najmocniej przepraszam – rzuciłem z fałszywym przejęciem. Schyliłem się po aparat. Zanim zwróciłem go właścicielowi, nacisnąłem dyskretnie na kartę pamięci, która wyskoczyła na zewnątrz. – Może mi pan go oddać?! – Niecierpliwił się mężczyzna. – Proszę. – Wcisnąłem mu aparat w ręce z uprzejmym uśmiechem. – Chciałem jedynie sprawdzić, czy nie jest uszkodzony. Miłego dnia – pożyczyłem na odchodne. Starałem się zablokować jak najwięcej osób. Biorąc pod uwagę liczbę gapiów, było to nierealne do wykonania, ale uczyniłem wszystko, co w mojej mocy, by zrobiono jak najmniej zdjęć, które w mgnieniu oka trafiłyby do sieci albo zostały sprzedane szmatławcom, aby te mogły dopisać do nich zmyśloną historię. Jednocześnie obserwowałem poczynania Aleksa, w którym obudził się instynkt bohatera i obrońcy. Obsztorcowywał gburowatego jegomościa, rugającego jakąś blondynkę. Ta sytuacja wzbudziła we mnie czujność, a zarazem niepokój. Bo gdy nasz wojownik się za kimś wstawiał, nigdy nie wynikało z tego nic dobrego. Nie zmieniało to faktu, że postąpiłbym tak samo jak on. Dziewczyna, za którą Alex się ujął, emanowała czymś, co wyostrzało nie tylko mój instynkt opiekuńczy, lecz także podejrzliwość. Zdawała się wyjątkowo płochliwa i w jakiś dziwny sposób nieobecna. Być może przesadzałem, zwłaszcza że ostatnimi czasy mój kompas nieco szwankował, ale nie mogłem zignorować rodzącego się we mnie przeczucia, że ta dziewczyna zwiastowała kłopoty. – Nie dam rady więcej zablokować – oznajmił George, stanąwszy po mojej lewej. – W porządku – odrzekłem, nie spuszczając wzroku z Aleksa i nieznajo-

mej. – Zdaje się, że nasz bohater już zrobił swoje. Obserwuj, co się dzieje, ja zadzwonię do Patricka. George skupił się na powierzonym mu zadaniu, a ja wybrałem z listy kontaktów numer do Patricka. – Jesteśmy już w Nowym Orleanie – poinformowałem go, kiedy odebrał. – Gdzie kazałeś podstawić nasze auto? – Tobie też dzień dobry, Samuelu. – Nie omieszkał dać mi lekcji dobrego wychowania. Jak zawsze, gdy przechodziłem od razu do sedna. – U mnie wszystko w porządku, miło, że pytasz. – Paaaat... – syknąłem przeciągle, z nutą ostrzeżenia. – Na parkingu przed lotniskiem – odpowiedział wreszcie na moje pytanie. – Czarny hummer stoi na trzecim stanowisku. Czeka tam na was chłopak z kluczykami. Jak lot? – Mój całkiem dobrze. – Zaśmiałem się na wspomnienie uroczej stewardessy, z którą zaszyłem się w pokładowej łazience na dobry kwadrans. – Nie chcę znać szczegółów – zastrzegł. – Dobra, muszę kończyć. Pamiętajcie o wywiadzie – dodał, po czym zakończył połączenie. – Zajebiście, tylko wywiadu nam teraz potrzeba – mruknąłem pod nosem. – Kto mu powie? – odezwał się George. – Co? – Posłałem mu rozkojarzone spojrzenie. – Kto powie Aleksowi o wywiadzie – wyjaśnił. – Pat od rana mi o tym przypomina. – To dlaczego nic mu jeszcze nie powiedziałeś? – Zostawiłem tę przyjemność tobie – tłumaczył. – Jesteś jego najlepszym kumplem. To prawda, przyjaźniłem z Aleksem, ale nawet nasza relacja nie chroniła mnie przed jego gniewem. Aktualnie Alex nie znajdował się w najlepszej kondycji, a to równało się zianiu ogniem i ciskaniu piorunami. Ostatnie, na co miałem ochotę, to jego wybuchy.

– Teraz twoja kolej – zawyrokowałem. – Nie wykręcisz się, stary. Uśmiechnąłem się krzywo, wiedząc, jak trudne czeka go zadanie. – Zagrajmy – upierał się. – Papier, kamień, nożyce? – Wystawił zaciśniętą w pięść dłoń przed siebie. – A co ja, kurwa, mam dziesięć lat? Mowy nie ma. – Pacnąłem go w rękę. – Idziemy – zakomenderowałem. Lawirowaliśmy pomiędzy rojem podróżników najpierw wewnątrz, później na zewnątrz terminala, aż dotarliśmy na parking. Szybko wyhaczyłem czarnego kolosa, którego nie dało się przeoczyć. O samochód opierał się znudzony młodzik. Stanął na baczność, gdy tylko zobaczył, że się zbliżamy. – Mam to panu przekazać – oświadczył, wyciągając w moim kierunku kluczyki. – Dzięki. – Przyjąłem je, podchodząc do drzwi od strony kierowcy. Chłopak nawet nie drgnął, przyglądając mi się uważnie. – Coś jeszcze? – Zatrzymałem się z dłonią na klamce. – Nie, nic. – Obudziwszy się z transu, odszedł ze spuszczoną głową, jakby zawstydzony. – Chyba mu się spodobałeś – zadrwił George, pakując się na fotel pasażera z przodu. – Jesteś zabawny jak trup na pogrzebie – odparowałem, wsuwając się za kierownicę. – Że co? – Nic, kretynie. Czasem się zastanawiałem, dlaczego Alex go trzymał, skoro facet miał aż tak opóźniony zapłon. Uruchomiłem silnik, żeby podjechać bliżej wejścia do terminala. Zatrzymałem się w miejscu niedozwolonym. Na szczęście Alex pojawił się parę minut później, więc ominął nas mandat. Zmierzał do auta energicznym, lecz sztywnym krokiem. Znałem go dostatecznie dobrze, by zauważyć, że wciąż błądził gdzieś myślami. Może nie był już zasępiony i pozbawiony życia jak

podczas lotu, a jego oczy błyszczały od otrzymanej przed paroma minutami dawki adrenaliny, ale nadal coś go dręczyło. – Wszystko dobrze? – zapytałem, gdy wsiadł do samochodu. Zlekceważył mnie, co nie było specjalnie zaskakujące. Wydał dyspozycje, a ja przypomniałem mu o zaplanowanym wywiadzie, jednak kazał go odwołać. Zacząłem się zastanawiać, skąd w nim taka zmiana. Nie musiałem dumać nad tym zbyt długo, ponieważ ledwo wyjechałem z lotniska, a Alex nakazał, żeby zawrócić. Wymieniłem z George’em porozumiewawcze spojrzenia i zjechałem z drogi przy pierwszej nadarzającej się okazji. Obaj wiedzieliśmy, co mogło się za tym kryć. Niezbyt mnie to cieszyło. – Zatrzymaj się koło parkingu, ale nie wjeżdżaj na niego – polecił Alex, kiedy skręciliśmy pod budynek lotniska. Bardzo szybko poznaliśmy powód jego irracjonalnego zachowania. Przy krawężniku kręciła się dziewczyna w bieli, którą Alex uratował z opresji. To potwierdziło moje przypuszczenia. Siedzieliśmy w ciszy, choć, gdy patrzyłem, jak Alex śledzi każdy jej ruch, na usta cisnął mi się stosowny komentarz. Nie odezwałem się tylko dlatego, że nie zamierzałem mierzyć się z jego reakcją albo jej brakiem. Oba przypadki nie były dobrą opcją. – Zostańcie w środku, dopóki nie powiem, że ma być inaczej – polecił w pewnym momencie. Opuścił auto, zanim ja albo George zdążyliśmy zareagować. Oparł się o nie, bacznie śledząc wzrokiem laskę z lotniska. Nawet na sekundę nie przestałem obserwować poczynań mojego przyjaciela. Nie dałem tego po sobie poznać, ale zaczął mnie coraz mocniej niepokoić. – On tak na poważnie? – zagaił z niedowierzaniem George. – Najwyraźniej. – Westchnąłem. Po chwili Alex przeszedł przez jezdnię i podążył ku dziewczynie. – Idę zajarać. Wygramoliłem się na zewnątrz. George dołączył do mnie, co wcale mi się

nie uśmiechało. Chciałem przewietrzyć umysł, a tylko patrzeć, jak ten dupek zacznie pieprzyć farmazony. – Puknie ją czy nie? A nie mówiłem? – Nie. – Z radością powitałem pieczenie w płucach po zaciągnięciu się dymem. – To nie ten typ. – A ja uważam, że właśnie ten. Tylko gra spłoszoną sarenkę. Niezła aktoreczka. George się mylił, ta dziewczyna nie udawała. Wynikającej z lęków ostrożności nie da się zagrać. Była autentycznie przestraszona i jakby wyobcowana. Wystarczyło zwrócić uwagę na proste gesty, takie jak cofnięcie ręki, gdy Alex próbował ją dotknąć, albo to, jak skanowała wzrokiem otoczenie czy jak reagowała na pojawiających się w zasięgu jej wzroku ludzi. Zdecydowanie coś było z nią nie tak. Dla dobra mojego kumpla musiałem dowiedzieć się, o co tu chodzi. Jak na zawołanie zerknęła w naszym kierunku. Niewiele myśląc, uniosłem dłoń i pomachałem. George spapugował mój gest i tak oto obaj wyglądaliśmy jak dwaj przerośnięci niedorozwoje. Za wzrokiem dziewczyny podążyło spojrzenie Aleksa. Nawet z odległości kilkunastu metrów dostrzegłem wypisaną na jego facjacie dezaprobatę. – O kurwa. – Rzuciłem wypalonego peta na chodnik i zgasiłem go czubkiem buta. – Nasz bohater nie jest zadowolony, że go śledzimy zamiast siedzieć w aucie. Obszedłem hummera od strony maski, żeby ukryć się w środku. – Mamy przejebane? – George tak jak ja chwycił za klamkę. – Prawdopodobnie – parsknąłem, wsuwając się na siedzenie kierowcy. Po kilku minutach dziewczyna wsiadła do taksówki i odjechała. Alex stał jak sparaliżowany, odprowadzając wzrokiem taryfę. Gdy zniknęła mu z pola widzenia, powlókł się ku nam. – Dała mu kosza – stwierdził George z rozczarowaniem, bo znowu się nie sprawdziły jego przewidywania.

Tylne drzwi się otworzyły i do środka wpakował się Alex. – Jedź na Decatur Street – rozkazał, opadając na skórzane siedzenie. Obróciłem się ku niemu, by wtłoczyć mu trochę oleju do głowy. Reprymenda utknęła mi w gardle, kiedy zobaczyłem w jego ręku damską torebkę. Moje usta wykrzywił grymas, który szybko przemienił się w drwiący uśmiech. – Idealnie podkreśla kolor twoich oczu. Jedna z brwi Aleksa poszybowała pytająco do góry. Skinąłem głową na przedmiot, który trzymał w ręku. Podążył wzrokiem za moim spojrzeniem i wtedy zrozumiał, co miałem na myśli. – Idiota – fuknął. – To należy do Evy. – Odłożył torebkę na bok, po czym opadł na oparcie siedzenia. – Kogo? – zapytaliśmy jednocześnie z George’em. – Do dziewczyny, którą zdążyliście bezczelnie obczaić – wyjaśnił z nutą pretensji w głosie. – Ledwo się poznaliście, a już taszczysz jej torebkę – zakpił George. – Jeśli zależy ci na robocie, to lepiej stul dziób – warknął rozeźlony Alex. Ta mała musiała mu ostro zajść za skórę. – To Samuel zaczął – zrzucił na mnie winę George. Tchórz. – Dupek – burknąłem na tyle głośno, żeby usłyszał. – Przyśpiesz trochę – ponaglił Alex. – I włącz jakąś pieprzoną muzykę. Zdając sobie sprawę, że nie ma co z nim dyskutować, zrobiłem to, o co prosił. Dalsza część drogi upłynęła w milczeniu, za to w akompaniamencie płyty A Head Full Of Dreams zespołu Coldplay. Dzięki wielkiej miłości Aleksa do ich twórczości znałem już każdy kawałek na pamięć, co nieszczególnie stanowiło powód do dumy. – Jesteśmy – oznajmiłem po kilkunastu minutach jazdy. Wjechałem w wąską uliczkę i od razu przekląłem. Przed nami stała taksówka, przez co ja miałem problem z zaparkowaniem. Odwróciłem się do

Aleksa, żeby skomentować zachowanie taryfiarza, ale zobaczyłem tylko jego plecy. Sunął ku żółtemu samochodowi, gdzie – jak się okazało – siedziała dziewczyna z lotniska. – No to go wzięło – skomentował George. Odważył się tylko dlatego, że Aleksa nie było w pobliżu. Nasz szef rozpoczął rozmowę z dziewczyną i od razu ponownie zaszła w nim zmiana w nastawieniu do świata. Promieniał radością i werwą, jakby wróżka machnęła nad nim czarodziejską różdżką. – Taa... – Zacisnąłem usta, nie bardzo wiedząc, co o tym sądzić. – Cholernie. Im dłużej obserwowałem umizgi Aleksa, tym miałem silniejsze wrażenie, że oglądam brazylijski tasiemiec. Po raz pierwszy, odkąd go poznałem, to on latał za kobietą i się do niej wdzięczył, a nie odwrotnie. Był to zarazem zabawny, jak i niepokojący widok. Poczuwszy potrzebę zapalenia, sięgnąłem do kieszeni marynarki. Gdy przypomniałem sobie, że w tym cholernym aucie nie można jarać, sfrustrowany zamknąłem oczy i walnąłem kilka razy głową w zagłówek fotela. Kiedy ponownie uniosłem powieki, ujrzałem idącą żwawym krokiem dziewczynę. Choć niemal biegła, nie zapomniała o kuszącym kołysaniu biodrami, o które ocierały się długie do pasa ciemnobrązowe włosy. Natychmiast wyobraziłem sobie, jak owijam je wokół ręki, żeby odchylić jej głowę i wgryźć się w smukłą szyję, pieprząc jednocześnie laskę od tyłu. Fiut mi zasalutował, tak samo jak ja uradowany tą wizją. Nie mogąc się oprzeć pokusie, raz jeszcze zmierzyłem dziewczynę powolnym, wnikliwym wzrokiem. Gdy moje spojrzenie spoczęło na jej twarzy, zrozumiałem, że zorientowała się, że ją lustruję. Kąciki jej ust uniosły się w delikatnym uśmiechu, a ręka wystrzeliła do góry, jakby chciała mi pomachać. Mam cię, laleczko – przybiłem mentalną piątkę ze swoim ego. Najpierw poprawiłem spodnie w kroku, potem położyłem dłoń na klamce, rewanżując się uśmiechem, na widok którego pannom miękły kolana i spadały majtki. Już zamierzałem wysiąść, kiedy dziewczyna odwróciła dłoń

wnętrzem ku sobie, zwinęła ją w pięść, po czym wystawiła jeden palec – środkowy. Mina mi zrzedła jeszcze bardziej, gdy niewinny uśmieszek na jej obliczu przeobraził się w promienny uśmiech zwycięstwa. Suka. Z oporem przyznałem sam przed sobą, że poczułem się... upokorzony. Przez tę cholerną kobietę! Zdarzyło mi się to pierwszy raz w życiu. Wyprostowałem się na siedzeniu i przybrałem obojętny wyraz twarzy. Łatwiej było mi udawać, że cała ta sytuacja nie miała miejsca. Pomógł w tym fakt, że moje upodlenie nie zostało zauważone przez pochłoniętego telefonem George’a. Niestety puszczenie tego incydentu w niepamięć okazało się niemożliwe. Suka, zamiast iść dalej, porwała w objęcia dziewczynę z lotniska. Ich żywiołowym uściskom towarzyszyły łzy i śmiech, co świadczyło o tym, że kobiety bardzo dobrze się znają. Prawdopodobnie dawno się nie widziały, stąd to emocjonalne powitanie. Oglądałem tę scenę z grymasem niezadowolenia, który się pogłębił, gdy suka zaczęła się rozpływać na widok Aleksa. Musiała go rozpoznać, być może była kolejną psychofanką, co całkowicie przekreśliło ją w moich oczach. Stała z „dziewczyną Aleksa”, patrząc, jak ten się oddala. Przy okazji posłała mi powłóczyste, ale pełne wrogości spojrzenie. Siedziałem prosto, jakby zapakowano mnie w gorset ortopedyczny, z dłoniami zaciśniętymi na kierownicy i twarzą wyzutą z uczuć, mimo że w środku aż mnie roznosiło. Do porządku przywołało mnie trzaśnięcie drzwiami. – Możemy jechać – oznajmił dziwnie uradowany Alex. – Masz lepszy humor – zauważyłem z lekkim przekąsem. W odpowiedzi jedynie uśmiechnął się tajemniczo. Nie odezwał się ani słowem, odpłynął myślami w tylko sobie znane miejsce. Tkwił w nim przez całą drogę do penthouse’u. Coś go trapiło – byłem tego pewien. Nie podjąłem tematu wyłącznie ze względu na obecność George’a. Przed budynkiem, w którym mieścił się apartament Aleksa, zastaliśmy

grupę fanek. Żadnego z nas to nie zdziwiło. – Wyjdź pierwszy – powiedziałem do George’a. – Trzymaj je na dystans. – Zerknąłem przez ramię na naszego czempiona. – Chcesz do nich podejść czy mam cię od razu przetransportować do wieżowca? – Chcę jak najszybciej znaleźć się u siebie. Po wyjściu otoczyliśmy Aleksa z przodu i z tyłu, tak że stanowiliśmy żywą tarczę. Koło podjaranych lasek szliśmy z wyciągniętymi na całą długość ramionami, żeby od razu odeprzeć atak, gdyby do takiego doszło. – Żniwiarzu, zabierz mnie ze sobą! – krzyknęła jakaś dziewczyna. – Możemy prosić o zdjęcie? – zawołała następna, zbliżając się do nas z wyciągniętym przed sobą telefonem. – Nie dziś – poinformowałem ze spokojem. – Żniwiarz jest zmęczony, dajcie mu odpocząć. Ostatnie metry do wejścia pokonaliśmy już bez żadnych przeszkód. – Panie O’Dell. – Konsjerż ukłonił się, kiedy tylko weszliśmy do środka. – Witamy ponownie i gratulujemy wygranej. Alex podziękował skinieniem głowy, a następnie zwrócił się do mnie i George’a: – Znikam, chłopaki, jesteście wolni. – Jeślibyś czegoś potrzebował... – zacząłem. – Wiem, brachu, wiem – przerwał mi. – Zadzwonię. Gdy oddalił się ku windom, skupiłem się na George’u. – Słyszałeś, mamy wolne. Dam znać, jeśli będziesz potrzebny. Na ten moment nie mam żadnych wytycznych. Po prostu bądź pod telefonem. – Może skoczymy do jakiegoś klubu? – zaproponował. – Nic z tego, obiecałem dziewczynkom, że je odwiedzę po powrocie do miasta. – Jasne, rozumiem. Stęskniły się, co? – Raczej czekają na prezenty. – Roześmiałem się.

– Dobra, to uciekam. – George wycofał się rakiem ku drzwiom. – Miłego popołudnia, ja idę zażyć relaksu. – Pognał do wyjścia, jakby się paliło. – Tylko nie nadwyrężaj ręki! – krzyknąłem za nim. – Będziesz dla mnie bezużyteczny ze zwichniętym nadgarstkiem! – Nara, żartownisiu! – George wystawił środkowy palec, po czym zniknął za drzwiami.

Podczas drogi do domu Mandy naszła mnie potrzeba analizowania – jak zawsze, kiedy zostawałem sam na sam ze swoimi myślami. Moje życie diametralnie się zmieniło. Gdybym obserwował je z boku, uznałbym, że to scenariusz jakiegoś kiepskiego filmu, a nie rzeczywistość. Do dziś trudno mi było uwierzyć, że żołnierz, a później agent, który rozpracowywał największe zagrożenia dla świata, zmierzył się z zespołem stresu pourazowego i depresją maniakalną, aż ostatecznie został ochroniarzem zadufanego w sobie pięściarza. O tym, co przeszedłem, można było napisać pieprzoną książkę. Od ostatniego epizodu maniakalnego miałem bardziej pod górkę niż kiedykolwiek wcześniej. W czasie terapii, na którą nadal uczęszczałem, tyle że z mniejszą częstotliwością, to Alex robił za moją niańkę, a nie ja za jego. Kontrolował wszystkie moje poczynania, co niemiłosiernie mnie wkurwiało. Jednak z perspektywy czasu czułem wobec niego wyłącznie wdzięczność. Obiecał, że mi pomoże, i tak też się stało. Nikt nie zrobił dla mnie tyle co on. Nauczyłem się cieszyć każdym dniem, czerpać radość i satysfakcję z najprostszych drobnostek. To, jak żyłem teraz, stanowiło kompletne przeciwieństwo tego, jak prowadziłem się jeszcze przed paroma miesiącami. Dwa zupełnie różne światy. Po odejściu z agencji nie potrafiłem nawet sobie wyobrazić, że moje życie stanie się takie... nijakie. Tak przynajmniej je odbierałem. Nie widziałem siebie w dwupiętrowym domu z białym płotkiem i przystrzyżonym trawnikiem. Wszystko, co zwyczajne, szybko zaczynało mnie

przytłaczać. Brakowało mi adrenaliny, niebezpieczeństwa i ruchu. Dlatego szukałem wrażeń, które zapewniał mi alkohol, narkotyki, a później leki. Po nich wszystko wydawało się bardziej znośne i mniej przerażające. Ponadto używki łagodziły dręczące mnie koszmary oraz halucynacje. Gdy zaparkowałem na posesji Mandy, moje usta rozciągnęły się w szerokim, szczerym uśmiechu. Za drzwiami domu czekała na mnie normalność, która – po przepracowaniu wszystkich traum – zaczęła sprawiać mi prawdziwą, niczym niezmąconą radość. Wyskoczywszy z auta, skierowałem się do bagażnika, gdzie schowałem upominki dla moich niesfornych sióstr. Drzwi frontowe skrzypnęły i usłyszałem głos Lucy. – Sam! Uniosłem głowę. Biegła w moim kierunku, a jej blond loki podskakiwały w rytm małych kroków. Ukucnąłem i rozłożyłem ramiona. Wpadła w nie, zarzucając mi na szyję swoje chude rączki. – Witaj, ślicznotko! – Objąłem ją mocno, przymykając z zadowoleniem oczy. – Tak bardzo tęskniłam. – Odchyliwszy się, ścisnęła moje policzki tak, że usta ułożyły mi się w dzióbek. – Bardzo, bardzo, bardzo – powtarzała raz za razem. Serce załomotało mi w piersi. Nie zapomniałem, co uczyniłem tej małej w napadzie szału, prawdopodobnie będzie mnie to prześladować do końca moich dni, natomiast Lucy zachowywała się, jakby nigdy nic się nie stało. Dawno puściła w niepamięć ten przykry incydent i ofiarowała mi jeszcze więcej miłości. Dlaczego wcześniej nie zauważyłem, jak wielkim byłem szczęściarzem? – Ja za tobą również, orzeszku – wymamrotałem przez zablokowane emocjami gardło. – Jesteś jeszcze śliczniejsza niż ostatnio, gdy cię widziałem – stwierdziłem, całując ją w czubek głowy. – Urosłam! – Podskoczyła parę razy w zadowoleniu. – Niedługo mnie przegonisz! – zażartowałem, świadomy tego, jak dużą

sprawi jej to radość. Nim zdołała cokolwiek odpowiedzieć, na werandę wybiegła Joy. Jej podekscytowany pisk poniósł się przez całą długość podwórka. – Sam! Sam przyjechał! Ciociu, Tracy, Suzy, chodźcie! – zawołała. Kiedy do nas podbiegła, wybuchła wrzawa, wypełniona radosnymi pokrzykiwaniami i wzajemnymi przepychankami. Serce napuchło mi szczęściem. Wreszcie doceniłem, że miałem te cztery trzpiotki i Mandy. Świadomość, że mnie kochały, że wyczekiwały każdego spotkania, dodawała mi sił do dalszej walki. – O matko, jak wy wyrosłyście! – Najpierw cmoknąłem w skroń Joy, potem Lucy. Czułem dumę, której nic nie było w stanie dorównać. Ani żadna zakończona sukcesem misja, ani pochwała, ani nawet awans. Nie istniało nic, co zastąpiłoby szczęście, które mogła zapewnić wyłącznie rodzina. – Lucy, puść go, ja też się chcę przywitać. – Joy próbowała odepchnąć ode mnie siostrę. – Zostaw! – jęknęła płaczliwym głosem Lucy, mocniej zaciskając małe rączki wokół mojej szyi. – Hej, hej, dziewczynki! – zainterweniowałem, bo inaczej rozpętałaby się prawdziwa wojna. – Nie kłóćcie się, jedna strona mnie będzie należała do Lucy, druga do Joy – zaproponowałem z nadzieją, że pogodzą się i nie padnę ofiarą ich miłości. – Umowa stoi? Dziewczynki popatrzyły po sobie, a następnie zgodnie odpowiedziały: – Stoi! Lucy mnie uwolniła. Ledwo zdołałem się ruszyć, dopadły mnie równocześnie. – No to teraz nie będę miał jak zabrać torby z prezentami – przebąknąłem. – Mogę na chwilę oddać swoją część ciebie – stwierdziła Joy, odskakując na bok. – Ja też! – Skuszona upominkiem Lucy również się odsunęła.

Chyba nie byłem aż tak atrakcyjny, skoro przegrałem z zabawką. – A co masz dla nas fajnego? – zagadnęła nieśmiało. Zachichotałem, cofając się do bagażnika po torbę, która dla tych małych potworków okazała się cenniejsza niż brat. – Niespodzianka. Bez szczegółowych wyjaśnień podążyłem w kierunku domu. W połowie drogi zerknąłem przez ramię. Dziewczynki stały w bezruchu z lekko naburmuszonymi minami. – To jak? Idziecie czy wolicie tu stać? – kusiłem. Nie musiałem dwa razy powtarzać. Zrównały się ze mną szybciej, niż porządnie zaczerpnąłem powietrza. – To coś dużego czy małego? – zainteresowała się Joy. – Różowe i miękkie czy słodkie i pyszne? – Lucy pociągnęła mnie za rękaw koszuli, żeby zwrócić na siebie moją uwagę. – Na pewno to coś do czytania. Zawsze kupujesz mi książki – zawyrokowała z ekscytacją Joy. Uśmiechałem się, nie zdradzając nawet najmniejszego szczegółu. Obserwowanie ich detektywistycznych poczynań sprawiało mi zbyt dużą frajdę, by się wygadać. – Cześć – przywitała mnie Mandy, która pojawiła się w progu domu. – Cześć. – Kiwnąłem głową, bardziej skupiając na wychylającej się zza Mandy jasnej czuprynie Tracy. – Sam! – Mała, odepchnąwszy ciotkę, wpadła na mnie jak mały taran. Objęła mnie mocno na wysokości ud, bo tylko dotąd sięgała. – Masz nową fryzurę. – Poczochrałem jej krótkie blond pukle. – Podoba ci się? – Dotknęła niepewnie włosów, które w ramach eksperymentu z nożyczkami skróciła jej Lucy. Od Mandy wiedziałem, że efekt końcowy wołał o pomstę do nieba. Na szczęście fryzjerce udało się z tego, co zostało, stworzyć całkiem efektowną fryzurkę, która przydawała Tracy zadziorności.

– Bardzo! – pochwaliłem. Złapałem ją za dłoń i demonstracyjnie okręciłem wokół własnej osi. – Jesteś zachwycająco piękna! – Pochyliłem się, żeby skłonić się nisko i wycisnąć na jej maleńkiej rączce pocałunek. – Księżniczko Tracy – dodałem, na co zachichotała w ten uroczy dziecięcy sposób. Gdy ceremoniał powitań się zakończył, uściski i buziaki zostały rozdane, zwróciłem się do Mandy: – Gdzie Suzy? Wzruszyła przepraszająco ramionami. – Na górze. Słucha muzyki. – Wie, że przyjechałem? – Z trudem przełknąłem gorzką pigułkę, którą zawsze serwowała mi najstarsza z sióstr. Suzy rozumiała znacznie więcej i zdecydowanie miała powody, by mnie nienawidzić, mimo to jej niechęć za każdym razem odbierałem jak cios nożem w serce. – Sam... – Mandy uraczyła mnie zbolałym westchnieniem. – Nie oczekuj, że rzuci ci się w ramiona, jak zrobiły to pozostałe dziewczynki. Na to jest jeszcze za wcześnie. – Jasne, rozumiem. Co z tego, że rozumiałem, skoro to nie zmniejszało rozgoryczenia i poczucia winy? – Ona się cieszy – zapewniła mnie Mandy, wsuwając mi rękę pod ramię. – To fochy nastolatki i sposób na pokazanie, jaka jest dorosła. – Nie, Mandy. Zasłużyłem na jej pogardę. Trzeba było spojrzeć prawdzie w oczy, a nie mydlić je fałszywym pocieszeniem. Nim Mandy podjęła kolejną próbę wytłumaczenia Suzy, wtrąciła się Joy. – Ciociu, zajęłaś moje miejsce. – Spojrzała wymownie na oplecioną wokół mojego bicepsa rękę Mandy. – Zajęłam twoje miejsce? – powtórzyła skonsternowana Mandy. – Tak, moją połowę Sama. – Chuda, acz zadziwiająco długa jak na sied-

miolatkę noga Joy zaczęła podrygiwać ze zniecierpliwienia. Mandy obdarzyła mnie pytającym spojrzeniem, na co odpowiedziałem uśmiechem i wzruszeniem ramion. – No dalej, małe bestie, chodźcie zobaczyć, co dla was mam! Wyswobodziwszy się z objęć Mandy, wszedłem do domu. Dziewczynki przekrzykiwały się radośnie, sunąc za mną jak kurczęta za kwoką. W salonie opadłem na kanapę, stawiając przed sobą torbę z prezentami. Choć rozmiarowo nie przypominała mikołajowego worka, to dziewczynkom oczy świeciły się jak w bożonarodzeniowy poranek. – To dla ciebie, Joy. – Podałem siostrze czerwone pudełko, które wyłowiłem w pierwszej kolejności. – Małe – zawyrokowała, potrząsając nim mocno. – Ale kryje w sobie coś bardzo cennego – odparłem, niezrażony jej lekką dezaprobatą, i sięgnąłem po kolejny podarunek. – Dla Tracy. Miałem stuprocentową pewność, że strzeliłem w dziesiątkę i mała pokocha swój prezent od pierwszego wejrzenia. – A to jest dla Lucy. Najmłodsza siostra wyrywała mi pakunek z rąk, ledwo wyjąłem go z torby. Pokój zalały dźwięki rozrywanego papieru, dziecięcych chichotów i pełnych zadowolenia westchnień. – Jaki on piękny! – zapiszczała Lucy, przyciskając do siebie białego jednorożca. – Kocham go! Dziękuję, Sam. – By okazać swoją wdzięczność, rzuciła mi się na szyję. – Dziękuję – powtórzyła raz jeszcze, zanim się odsunęła i zajęła swoim nowym przyjacielem. – Dostałam książkę! – Joy uniosła kolekcjonerskie wydanie Opowieści z Narnii. – I jaka piękna zakładka – zapiała z zachwytu na widok wykonanej na zamówienie personalizowanej zakładki. Przeniosłem spojrzenie na dziwnie milczącą Tracy. Zaniepokoiłem się,

gdy zobaczyłem, że jej oczy błyszczą od łez. – Ti? – zagadnąłem niepewnie. Wyrwana z sobie tylko znanego transu, wbiła we mnie zaszklony wzrok. Nastąpił charakterystyczny dla filmów moment oczekiwania, aż wydarzy się coś niespodziewanego. Cisza. Napięcie. Czekałem na wyrok, aż usta Tracy ułożyły się w promiennym uśmiechu. – Jest wspaniały. – Westchnęła, tuląc do siebie oprawiony w skórę szkicownik. – Dziękuję. Gdybym nie siedział, ogrom ulgi, który na mnie spłynął, powaliłby mnie na kolana. Rozpierała mnie duma i zadowolenie, że tak dobrze znałem upodobania i zainteresowania sióstr. Jeszcze parę miesięcy temu nie miałem na ten temat bladego pojęcia, a teraz potrafiłem wymienić tytuły ukochanych książek Joy, bohaterów ulubionych bajek Lucy, a dzięki Tracy rozróżnić kolor morelowy od pomarańczowego. Odetchnąłem, posyłając dziewczynkom szeroki uśmiech. – Rozumiem, że prezenty się podobają... – Tak! – krzyknęły jednogłośnie. Wydostawszy z torby jeszcze jedno pudełeczko, poderwałem się na nogi. – To dla Suzy? – zapytała Lucy. Przerażała mnie spostrzegawczość i ciekawość tego dziecka. – Zawołać ją? – Tracy była zawsze gotowa do pomocy. – Nie, pszczółko, sam do niej pójdę. Odmowę złagodziłem kolejnym uśmiechem. Zerknąłem na Mandy, która z zadowoleniem przytaknęła mi ruchem głowy. Wolno poczłapałem po schodach na górę. Serce obijało mi się z nerwów o żebra, gdy przystanąłem przed drzwiami pokoju najstarszej z sióstr. Zapukałem delikatnie, ale odpowiedziała mi cisza. Powtórzyłem czynność, wkła-

dając w nią nieco więcej siły. Bez zmian. Przekręciłem więc klamkę. Kiedy zamek ustąpił, wetknąłem głowę przez szparę do środka. Suzy leżała na łóżku ze wzrokiem wbitym w sufit i wielkimi słuchawkami na uszach. Mimo trzymetrowego dystansu z łatwością rozpoznałem, że słuchała Basket Case Green Day. Połechtany faktem, że łączy nas zamiłowanie do takiej samej muzyki, zdecydowałem się bez pozwolenia wejść dalej. – Hej – przywitałem się, siadając ostrożnie na skraju łóżka. Nie odezwała się, ale też mnie nie przegoniła, jedynie na mnie patrzyła. Gestem dłoni poprosiłem, by zdjęła słuchawki. Westchnęła cicho i zsunęła je z uszu. – Hej – powtórzyłem. – Hej – odparła sucho. – To dla ciebie. – Położyłem na jej brzuchu najmniejsze z pudełek, które ze sobą przywiozłem. Uniosła je z widoczną niechęcią. – Nie musiałeś. – Wiem, ale chciałem. Otwórz – zachęciłem. Zdenerwowanie, które odczuwałem, gdy tu szedłem, znacząco się wzmogło. Wywróciło mi wnętrzności na drugą stronę, sprawiając, że wolałbym wyrywanie paznokci szpiegom niż tę ciszę i wypełnione podejrzliwością i wrogością spojrzenie Suzy. W końcu zlitowała się nade mną, podciągnęła do pozycji siedzącej i rozpakowała prezent. – Co to? Gdybym nie był tak dobry w odczytywaniu mowy ciała i wyłapywaniu najdrobniejszych szczegółów, nie wychwyciłbym zaskoczenia i ciekawości w jej głosie oraz postawie. – Pierścionek.

Starałem się nie pokazywać żadnych emocji, aby jej nie spłoszyć. Samo to, że mnie nie wygoniła i zechciała ze mną rozmawiać, zakrawało na cud. – To wiem – prychnęła. – Nie wiem tylko... po co. Przeszyła mnie swoimi ciemnoczekoladowymi oczami – identycznymi jak oczy mamy. Jej spojrzenie mnie onieśmielało i peszyło. Tak samo było w przypadku naszej rodzicielki. – Przesuń tyłek. – Popchnąłem ją lekko. Gdy zrobiła mi miejsce, usadowiłem się w identycznej pozycji jak ona: oparłem się o poduszki, a nogi wyciągnąłem przed siebie na łóżku. Odebrałem od niej pudełeczko i wyłuskałem z niego pierścionek. – To opal, wiesz? – Obróciłem błyskotkę, by ukazała wszystkie kolory, którymi się mieniła. – To symbol wiary, zaufania i szczęścia. – Zapatrzyłem się w mleczno-biały kamień, osnuty mgłą, pośród której skrywały się błyszczące gwiazdy obietnic. – Chciałbym, żebyś go przyjęła i nosiła. – Dlaczego? Proste pytanie, na które żadna odpowiedź nie będzie wystarczająca. – Suzy – zacząłem, postanawiając iść na żywioł. – Zdaję sobie sprawę, że popełniłem wiele błędów. Nie byłem ani dobrym bratem, ani synem. Zawiodłem was w chwili, gdy mnie najbardziej potrzebowałyście. Ty natomiast ucierpiałaś najmocniej, bo z racji wieku jedyna rozumiałaś, co się naprawdę dzieje. Masz prawo się na mnie wściekać. – Wypuściłem wstrzymywane powietrze. – Wstydzę się tego, kim byłem, jak żyłem i co robiłem. Mam jednak nadzieję, że nie jest za późno i wreszcie stanę na wysokości zadania. Że będę bratem, na jakiego zasłużyłyście, że stworzymy taką rodzinę, jakiej życzyliby sobie rodzice. – Cholera, jakże trudno było spowiadać się przed nastolatką, która na dodatek milczała niczym zaklęta, nijak mi nie pomagając. – Nawaliłem, ale staram się wszystko wyprostować. Nie jest mi łatwo, lecz naprawdę się staram. Nie piję, nie ćpam, nigdzie się nie szlajam. Regularnie chodzę na terapię, mam dobrą pracę... Urwałem, bo usłyszałem ciche pociągnięcie nosem.

– Nie płacz, wróbelku. – Wyciągnąłem dłoń, żeby osuszyć jej policzki. – Przepraszam... – wydukała. – Ja tylko... – Wiem, Suz, nie musisz nic mówić – przerwałem jej mękę. – Chodź. Otoczyłem ją ramieniem i przyciągnąłem do siebie. – Przepraszam, Sam – zapłakała. – Po prostu tak bardzo za nimi tęsknię... Przez smutek i niemoc z powodu tego, że nie wynaleziono antidotum, które ukoiłoby cierpienie mojej siostrzyczki, łzy zakłuły mnie pod powiekami. – Ja też, Suz-Suz... Cholernie mi ich brakuje. Choć próbowałem się nie rozbeczeć, samotna kropla uciekła mi z kącika oka. Tkwiliśmy przez kilka minut w ciszy, każde ze swoimi myślami. Po raz pierwszy od śmierci rodziców udało się nam przeprowadzić cywilizowaną rozmowę. Jeszcze wiele wody upłynie, zanim zyskam całkowite przebaczenie Suzy, ale przynajmniej poczyniliśmy mały krok ku lepszemu. – Piękny jest. – Zabrała mi pierścionek. – Ten opal – dodała gwoli wyjaśnienia. – Niegdyś wierzono, że jest on darem niebios. Używano go do tworzenia mikstur, które miały za zadanie leczyć ciało i duszę. Uważano też, że dzięki opalowi można stać się niewidzialnym – przywołałem opowieść sprzedawcy, u którego nabyłem upominek. – Ciekawe... – mruknęła, wsuwając pierścionek na palec. Poruszyła nim, przyglądając się uważnie błyskotce. – Widać mnie? Usiadłem prosto, rozglądając się gorączkowo po pokoju. – Wróbelku? – Włożyłem w to jedno słowo tyle udawanego niepokoju, ile zdołałem z siebie wykrzesać. – Jasne – prychnęła. – Suzy, to nie jest zabawne – odparłem najpoważniej, jak potrafiłem. – Jaja sobie ze mnie robisz... – Już nie była taka pewna swego.

– Cholera, Suz, gdzie jesteś? Zeskoczyłem z łóżka, omiatając rozbieganym wzrokiem pomieszczenie. – Sam! – zawołała. – Tu jestem. – No przecież wiem, nie musisz tak wrzeszczeć. – Ryknąłem śmiechem, widząc jej przerażoną minę. – Jesteś nienormalny! – Wycelowała we mnie poduszką. Złapałem ją w locie. Moją uwagę przykuł namalowany na poszewce wizerunek pucułowatego rudzielca z gitarą. Skrzywiłem się, rzucając jej pytające spojrzenie. – No co? Jest fantastyczny. – Podeszła do mnie i wyrywała mi poduszkę z rąk. – Chrońcie mnie, niebiosa – wymamrotałem, spoglądając do góry. – Zostaw tego pokrakę i chodźmy na lody. Dołączyła do mnie przy drzwiach. – Mogę dodatkowo zamówić ciasto? – Będziesz mogła zamówić, co tylko dusza zapragnie. – Ciocia by tego nie pochwaliła. – Dlatego zostawimy ją w domu. Roześmiałem się, przyciągając siostrę do siebie, żeby poczochrać jej włosy. Jak wtedy, gdy była dzieckiem.

Po pochłonięciu truskawkowego shake’a i ciasta czekoladowo-wiśniowego czułem się zasłodzony, jakbym zjadł co najmniej wiaderko melasy. O dziwo, dziewczynki wcisnęły w siebie jeszcze lody. Sam widok tego, jak wpychały do ust ociekające sosami gałki, sprawiał, że zbierało mi się na mdłości, a przecież uwielbiałem słodycze. – Gdzie wam się to mieści? – Musiałem bardzo się starać, by utrzymać w ryzach grymas zniesmaczenia.

– Ciocia mówi, że w biodrach – odparła z buzią pełną pianek Joy. Parsknąłem śmiechem. Zawtórowała mi Suzy, która jedyna pojmowała sens tych słów. – Po takiej dawce kalorii będziemy musieli zaliczyć długi spacer – oznajmiłem jak gdyby nigdy nic. – To znaczy, że zostajesz jeszcze trochę? – wyparowała z nadzieją Joy. – Zostajesz, Sam? – powtórzyła za siostrą Lucy. – Tak – przytaknąłem z szerokim uśmiechem. Widząc radość dziewczynek, cieszyłem się, że Alex nie zadzwonił. Po zjedzeniu przez dziewczynki lodów wybraliśmy się do parku. Podczas gdy Joy, Lucy i Tracy korzystały z uroków placu zabaw, Suzy opowiedziała mi co nieco o szkole. Wyjawiła też, że podoba jej się jakiś kolega z klasy. Dała mi burę, kiedy zacząłem o niego wypytywać i próbowałem ją do tego gnojka zrazić. Zanotowałem, że muszę go wnikliwie prześwietlić, zanim zbliży się do mojej siostry na odległość mniejszą niż metr. Gdy nadszedł czas rozstania, obiecałem dziewczynkom, że jutro również do nich wpadnę, zaplanowaliśmy więc wieczór z pizzą. Następnego dnia stanąłem w drzwiach równo o umówionej godzinie. Siostry czekały pełne zapału i radości. – Obejrzysz z nami Krainę lodu? – poprosiła Lucy, zanim zdążyłem przekroczyć próg domu. – Znowu? – Suzy przewróciła oczami, tak jak potrafią tylko nastolatki. – Codziennie to oglądacie. – Ty też – nakablowała Tracy. – Zamknij się. – Suzy zgromiła ją wzrokiem. – Hej, co to za zachowanie? – wtrąciłem się, świadom tego, co się szykowało. – Jesteście damami czy nie? – Nie – odpowiedziały chórem. W konsternacji zacisnąłem usta, żeby się nie roześmiać. Usadowiliśmy się wygodnie na kanapie, zamówiwszy wcześniej pizzę.

Wtedy zadzwonił mój telefon. Wyłowiłem go z kieszeni i odebrałem, nie patrząc na wyświetlacz. – Samuelu... – w komórce wybrzmiał bełkotliwy głos Aleksa. – Jestem w barze z jakąś... Poczekaj... Jak masz na imię? – zwrócił się zapewne do dziewczyny, którą wyrwał. – Nieistotne, najważniejsze, że ma usta stworzone do obciągania. – Wypuścił salwę pijackiego śmiechu, a następnie czknął. – Bar nazywa się Phoenix... Tak myślę. Namierz mnie dla pewności. Tylko szybko... proszę. Gdy po drugiej stronie linii zapadła cisza, nacisnąłem czerwoną słuchawkę. Odłożyłem telefon i przeciągnąłem ręką po twarzy. – Nici z bajki? – zapytała Tracy ze smutkiem, który ranił moje serce. – Bajka będzie. – Choćbym miał stanąć na rzęsach, to obejrzymy tę cholerną bajkę. – Zrobię, co do mnie należy, i wrócę, a wtedy urządzimy sobie bajkową ucztę – zapewniłem. – Obiecujesz? – Lucy wlepiła we mnie swoje sarnie oczy. – Obiecuję – przyrzekłem, unosząc dwa palce. – Słowo skauta. Nie musiały wiedzieć, że nigdy nie byłem skautem. Suzy zerknęła na mnie spod byka. Identycznie patrzyła po śmierci rodziców, kiedy zawalałem w każdej możliwej dziedzinie. Nienawidziłem tego spojrzenia. Z powodu uderzającego podobieństwa Suzy do matki miałem wrażenie, że to ona, nie siostra, przypatruje mi się z dezaprobatą. Obiecuję, wróbelku – powiedziałem w myślach. – Ufam ci, Sam – wyszeptała, jakby zrozumiała, co przekazałem jej telepatycznie. Do pokoju zajrzała Mandy. Wyjaśniłem jej sytuację. Nie byłem zaskoczony, że mi nie uwierzyła. Zapracowałem na brak wiary z jej strony. – To mój pracodawca, nie mogę go olać. Odstawię go tylko do mieszkania i wrócę. Uwierz, Mandy, błagam.

– Sam... Wiesz, jak wiele dla nich znaczy to, że poświęcasz im czas... – Wiem, Mandy, wierz mi, wiem. Daj mi maksymalnie dwie godziny. Proszę, zajmij czymś dziewczynki przez ten czas. – W porządku. – Westchnęła. – Ale pośpiesz się. – Jasne! Ledwo zatrzasnęły się za mną drzwi auta, już wstukiwałem w nawigację podany przez Aleksa adres. Nie powiedział, czego tak naprawdę ode mnie oczekuje, ale tak czy siak, zamierzałem jedynie zataszczyć jego pijaną dupę do domu i wrócić do dziewczynek. Gdy po przeszło kwadransie zaparkowałem przed barem, nie wszedłem do środka, lecz zadzwoniłem do niego z informacją, że czekam. Upłynęło kolejne kilka minut, zanim wytoczył się na zewnątrz z uwieszoną na jego ramieniu tanią podróbką lalki Barbie. Mój przyjaciel przedstawiał godny pożałowania widok, nie tylko pod względem fizycznym. Czułem, że z jego psychiką również nie dzieje się nic dobrego. Cokolwiek zrodziło się w jego głowie, nie przeminęło. Wręcz przeciwnie, urosło, skoro doprowadził się do takiego stanu. Przyczyny upatrywałem w zlęknionej blondynce z lotniska. Przez chwilę się zastanawiałem, czy nie odprawić tej cizi z kwitkiem. Jednak gdy wpakowali się do auta, od razu, bez żadnego skrępowania, zaczęli się migdalić. Za późno na jakąkolwiek interwencję. Byłem świadkiem wielu ekscesów Aleksa, w niektórych brałem czynny udział, dlatego fakt, że jakaś laska obciągała mu na tylnym siedzeniu samochodu, nie wywierał na mnie żadnego wrażenia. Widywałem znacznie bardziej sprośne rzeczy w wykonaniu naszego mistrza. Skupiłem się na drodze i odciąłem od tego, co wyprawiało się za moimi plecami. Zgodnie z instrukcją, którą między jękami podał Alex, podjechałem pod doskonale znany mi hotel. Mój przyjaciel oznajmił, że wróci za pół godziny, co nieco mnie zdziwiło. Przeważnie wywlekałem go z pokoju, zostawiając wkurzoną panienkę, która ciskała we mnie inwektywami. Zawsze to mnie się obrywało, choć przecież

nie zrobiłem nic złego. Ale cóż, ryzyko zawodowe. Po zniknięciu Aleksa i jego bzykanka za drzwiami hotelu, napisałem do Mandy informację, że w ciągu godziny będę w domu. By zabić czymś czas, wyciągnąłem ze schowka Więźnia nieba Carlosa Ruiza Zafóna. „Normalne” życie w moim wykonaniu wiązało się z powrotem do czytania, czego zaniechałem po opuszczeniu CIA. Dopiero gdy pierwszy raz po tak długiej przerwie sięgnąłem po książkę, uświadomiłem sobie, jak bardzo brakowało mi tego hobby. Nie zdążyłem przebrnąć przez drugi rozdział, kiedy ktoś zastukał w okno. Gdy uniosłem głowę, zobaczyłem machającego jak przygłup Aleksa. Zmarszczyłem brwi, posyłając mu nieme pytanie. Chwiejnie obszedł samochód, otworzył z rozmachem drzwi i wgramolił się na siedzenie pasażera. Był wyjątkowo cichy i posępny. Wciąż coś go trapiło, ale z doświadczenia wiedziałem, że nie był to dobry czas na pytania. Dlatego pozwoliłem mu zamknąć się w klatce wspomnień, a sam skoncentrowałem się na drodze. Odstawiwszy go do mieszkania, upewniłem się, że niczego nie potrzebuje, po czym wróciłem do dziewczynek. Zastałem je rozłożone na kanapie z tak poplątanymi kończynami, że nie potrafiłem określić, która ręka i noga do kogo należała. Przed nimi stała wielka miska popcornu, a w pudełku leżała nietknięta jeszcze pizza. – Mamy dla ciebie piwo! – zawołała radośnie Joy, gdy mnie ujrzała. Uśmiechnąłem się do nich, zrzucając z ramion marynarkę. – Już nigdzie nie wychodzisz? – zapytała dla pewności Lucy. – Nie, orzeszku. Już jestem cały wasz. Natychmiast się przesunęły, żeby zrobić mi miejsce w środku. – No, to pora na tę słynną bajkę. – Klasnąłem w dłonie i sięgnąłem po pilota. – Tak! – krzyknęły jednogłośnie. – Mam tęęę mooooc, mam tęęęęę moooooc – zanuciłem tak głośno, by dobrze mnie usłyszały. – Ej, ty już to oglądałeś! – Osłupiała Suzy wytrzeszczyła oczy.

Lekko zawstydzony, wzruszyłem ramionami. – Koniec gadania, Anna i Elsa nie mogą dłużej czekać – oznajmiłem, uruchamiając odtwarzacz.

MISJA 8 Być sekundą pośród godzin...

Sam Siedziałem na werandzie w ulubionym fotelu mamy i zaciskałem palce na chłodnej butelce piwa. Noc była bezchmurna, dzięki czemu mogłem podziwiać rozgwieżdżone niebo. Nadchodził termin rozprawy, na której miało się rozstrzygnąć, czy będę mógł znowu sprawować opiekę nad dziewczynkami. W końcu stworzylibyśmy rodzinę, jaką powinniśmy być od początku. Jakiej pragnęli dla nas rodzice. To, co od jakiegoś czasu działo się w moim życiu, wydawało mi się bardziej niż irracjonalne. Usilnie walczyłem o coś, co niegdyś miałem na wyciągnięcie ręki. Zaprzepaściłem daną mi szansę i omal nie zniszczyłem życia siostrom. Biorąc pod uwagę to, z czym musiałem się mierzyć, co widziałem i w jaki sposób postępowałem, na ironię zakrawał fakt, że pokonała mnie wizja rodzicielstwa. Gdyby istniała taka możliwość, osobiście skopałbym sobie tyłek za to, jakim okazałem się tchórzem. Człowiek to naprawdę durna istota. Zamiast czerpać radość z tego, co posiada, korzystać z nawet najdrobniejszego dobra nieustannie szuka czegoś więcej. Uciekamy od rzeczy, które nas przerastają i napawają lękiem, zamiast stawić im czoła. Tym samym odpuszczamy i trwonimy szansę na szczęście. Będąc na tym etapie co teraz, nie potrafiłem pojąć, jak mogłem postępować w taki sposób. Jak mogłem być tak nieodpowiedzialny, zwłaszcza po do-

świadczeniach zdobytych w armii czy później w agencji. Z drugiej strony, czy byłbym tym, kim się stałem, gdyby nie to wszystko, co musiałem znieść? Coraz częściej analizowałem, czy ukazywanie mi się Sari to faktycznie efekt moich wcześniejszych przeżyć, czy mój mózg, zmęczony przebytym gównem, rozpoczął bunt. Otrząsnąłem się, nie chcąc brnąć w filozoficzne rejony, w które od jakiegoś czasu lubiłem się zapuszczać. Zamknąłem drzwi prowadzące do przeszłości. Stałem się innym człowiekiem i na razie życie, jakie wiodłem, w zupełności mi odpowiadało. Bywały dni, kiedy mocno odczuwałem brak związanej z każdą akcją adrenaliny, ale na szczęście szybko to mijało. Wyskoki i pomysły Aleksa dostarczały mi optymalnej dawki wrażeń. Pociągnąwszy solidny łyk piwa, uruchomiłem playlistę w iPodzie. Nie kłopotałem się z wyszukiwaniem odpowiedniego do nastroju utworu. Los chciał, że trafiłem na One More Light Linkin Park. „Should’ve stayed, were there signs, I ignored?” – tylko Chester Bennington swoim głosem, emocjonalnością i tekstami potrafił sprawić, że po kręgosłupie przemykały mi dreszcze. Szczerze żałowałem, że nigdy więcej nie usłyszę nic nowego w jego wykonaniu. Zasłuchany, położyłem głowę na oparciu fotela i wpatrzyłem się w mrok. Gdybym wierzył w Boga, podziękowałbym mu za to, że w odpowiednim momencie zesłał mi Aleksa. Być może posunąłbym się do tego samego co Bennington, jeśli sławetny Żniwiarz nie skopałby mi – w przenośni – tyłka, a potem nie pozbierał do kupy. Pomyślałem o rodzinie Chestera. Jak zareagowaliby moi bliscy, gdybym odebrał sobie życie, czego – wstyd się przyznać – byłem bliski? Natychmiast przegoniłem przykre rozważania i skupiłem się na teraźniejszości. Żywiłem nadzieję, że pewnego dnia uda mi się odwdzięczyć za wszystko, co zrobił i nadal robi dla mnie Alex. Dzięki niemu zrozumiałem, że nie ma sytuacji, z której nie da się wybrnąć. Że nigdy nie jest tak źle, by nie dojrzeć światełka w tunelu. A skoro mowa o światłach... Oślepiły mnie ostre reflektory samochodu. Przysłoniłem oczy przedramie-

niem, szybko się prostując. Po chwili ponownie zapanowała ciemność. Usłyszałem trzaśnięcie drzwiami. Wzrok miałem jeszcze przytłumiony od jasności, więc nie od razu rozpoznałem kontury kroczącej ku mnie potężnej sylwetki. Wyłączyłem iPoda i uśmiechnąłem się pod nosem. O wilku mowa. Sięgnąłem za siebie do skrzynki po piwo. – Nie muszę chyba pytać, skąd wracasz? Na pewno od Evy. – Nie, kochanie. – Wyszczerzył się, opadając na fotel po przeciwległej stronie stolika. Podałem mu butelkę. Wziął ją ode mnie, jednocześnie zgarniając ze stolika otwieracz. – Skoro już wpadłeś, to może wyjawisz mi, co jest pomiędzy tobą a Evą. – Od dosyć dawna zamierzałem poruszyć ten temat. Ta dwójka już od jakiegoś czasu dość często się widywała, więc nabrałem podejrzeń. – To coś poważnego? Alex na przemian sączył piwo i bawił się kawałkiem etykietki, odklejonym pod wpływem wilgoci od szkła. To pomagało mu przesiać myśli, którymi chciał lub nie się ze mną podzielić. – Chyba tak – odparł po dłuższej chwili. – Sądzę, że to coś... – Westchnął ciężko, po czym wreszcie na mnie spojrzał. – Jeszcze nigdy przy nikim nie czułem się tak jak przy niej. Zagwizdałem, porażony jego wyznaniem. – Naprawdę cię wzięło. – Tak. – Kącik jego ust uniósł się w nerwowym półuśmiechu. – Czyli oficjalnie przepadłeś – zadrwiłem dobrodusznie. – Twoje fanki ogłoszą żałobę narodową, gdy wyjdzie na jaw, że Żniwiarz stracił głowę dla jednej panny. Biedna dziewczyna nie zdaje sobie sprawy, że być może wybuchną przez nią zamieszki. Choć żartowałem, z tyłu głowy zapaliła mi się czerwona lampka. Fani, zwłaszcza kobiety, potrafią być bezwzględni. Nie tylko nie przebierają w sło-

wach, czasem posuwają się do gróźb, a nawet aktów przemocy. – Skoro o tym mowa... – Wesołość Aleksa zastąpiła powaga. – Chciałbym, żebyś miał Evę na oku. – Tak? – Odstawiłem piwo, by poświęcić mu całą uwagę. Jeśli coś mu groziło ze strony tej dziewczyny, musiałem o tym wiedzieć. – Masz względem niej jakieś podejrzenia? Chcesz, żebym ją prześwietlił? Parsknął śmiechem, pokręcił z rozbawieniem głową i pociągnął łyk z butelki. – Nie – zaprzeczył. – Co też przyszło ci do łba? Po prostu chcę mieć pewność, że jest bezpieczna. – Mam pełnić rolę jej ochroniarza? Całkiem go pojebało? – Coś w tym stylu, tyle że... – Podrapał się po głowie, umykając wzrokiem w bok. – Ma nie wiedzieć, że jej pilnujesz. Aż sapnąłem z zaskoczenia. – Serio, stary? Mam ją śledzić? Ten facet naprawdę stracił resztki rozumu. – Od razu śledzić – prychnął, opadając na oparcie fotela. – Masz po prostu o nią dbać, kiedy nie ma mnie w pobliżu. – Nie uważasz, że to naruszanie jej prywatności? – Przyjąłem taką samą pozycję jak on. – Posłuchaj, Sam... – Popatrzył na mnie z surowością, której jeszcze u niego nie widziałem. – Eva nie jest na chwilę, tylko na zawsze. – Poruszył się, wyraźnie skrępowany takim uzewnętrznieniem się. – Wzbudza we mnie uczucia, o których istnieniu nie miałem pojęcia, póki ich nie doświadczyłem. Czuję... Cholera, chcę ją chronić. Jest dla mnie ważna – skwitował. – Ważniejsza niż boks? Boks był dla niego najważniejszy na świecie. Stanowił jego motor napędowy, jedyny powód do życia, jak wyznał kiedyś w przypływie szczerości. – Tak – przytaknął bez cienia wahania, czym skutecznie zbił mnie z tropu.

Miałem świadomość, że poczuł coś do tej dziewczyny. Tylko ślepiec nie zauważyłby tego maślanego spojrzenia, którym nieustannie za nią wodził. Nie spodziewałem się jednak, że w grę wchodzi coś więcej niż przelotny romans. – Nie sądziłem, że kiedykolwiek doczekam tego momentu – przyznałem zgodnie z prawdą. – Taa... Ja też. Parsknęliśmy śmiechem. – Związek. Chcę z nią stworzyć związek – wydukał, kiedy się uspokoiliśmy. Nerwowym gestem przeczesał włosy. Robił tak zawsze w chwilach zdenerwowania lub stresu. – Nie jesteś tego pewien, prawda? Dlatego tu przyjechałeś? Znałem go na tyle, by wiedzieć, że dręczy go coś poważnego. Przychodził do mnie w dwóch przypadkach: gdy było coś nie w porządku u niego albo u mnie. Tym razem chodziło o to pierwsze. – Nie wiem, co się ze mną, do cholery, dzieje. – Westchnął tak głośno i przeciągle, jakby wszelkie jego myśli przygniatał chaos. Włożył ręce za głowę i wlepił wzrok w ozdobione gwiazdami niebo. – Ona działa na mnie jak nikt inny. Przy niej chcę więcej, czuję więcej... To jest tak cholernie popieprzone – jęknął z rezygnacją, przymykając oczy. Znałem historię Aleksa, mimo że nigdy mi jej nie zdradził. Wiedziałem, jakie spotkały go okropieństwa, ponieważ grzebałem w jego przeszłości. To właśnie przez nią uczucia, które żywił do Evy, stały się dla niego tak przytłaczające. Nie nadawałem się do udzielania rad, tym bardziej że – nie licząc szczenięcego zakochania w liceum – sam nigdy nie byłem w żadnym poważnym związku. Moja praca, obecna i poprzednia, nie pozwalała na to, by związać się z kobietą na dłużej. – Zakochałeś się w niej, przyjacielu – stwierdziłem z nadzieją, że jeśli usłyszy to od kogoś innego, łatwiej mu będzie podjąć decyzję, co dalej. – Nie umiem ocenić, co czuję. Wydaje mi się, że masz rację, ale z drugiej strony, skąd mam wiedzieć, czy to miłość, skoro nie mam pojęcia, jak ona

wygląda? – Gdy na mnie spojrzał, w jego oczach kotłowało się tyle frustracji i bólu, że poczułem ich potęgę niemal fizycznie. – Nie potrafię... – Wiem, brachu. – Poklepałem go pocieszająco po ramieniu. – Wszystko jest tak kurewsko trudne... – Przygniata cię ciężar własnego umysłu. – Doskonale znałem to uczucie. Postukałem się w skroń. – To, co nagromadziło się tutaj, co jakiś czas o sobie przypomina. Boisz się, to zrozumiałe. Każdy z nas chce kochać i być kochanym, ale nie każdy ma na tyle odwagi, by spróbować. Skrępowany własnymi słowami, odwróciłem się po piwo. – Właśnie tak. – Alex sięgnął po butelkę, którą mu podałem. – Może to zabrzmi dziwnie, ale ona mnie uspokaja. – Z fascynacją przyglądałem się, jak na samo wspomnienie Evy rysy jego twarzy łagodnieją. – Dzięki niej czuję się silny, jestem pewien, że zdołam pokonać wszystkie przeciwności, że całe to gówno, które we mnie tkwi, nie ma znaczenia. Jednak kiedy się od niej oddalam, dopadają mnie demony starych czasów i budzą się wątpliwości. – Działa jak tarcza – powiedziałem bardziej do siebie niż do niego, wpatrując się w mrok. – Tarcza – powtórzył w zamyśleniu Alex, po czym zapadła cisza, zakłócana jedynie dźwiękami natury. Wstyd się przyznać, lecz poczułem lekkie ukłucie zazdrości, że Alex znalazł kogoś, kto odganiał wszystkie jego lęki. Kto pomagał mu pozbyć się upiorów przeszłości. Że odnalazł w sobie siłę, by zaryzykować i pozwolić wkroczyć komuś do swojego świata. Ja byłem na to za słaby. Nie dałbym rady dopuścić do siebie kogoś zbyt blisko. Nie umiałbym się obnażyć, pozbyć się ochronnego pancerza, wystawić serce na zranienie. – W czym rzecz, Alex? – zadałem pierwsze pytanie, jakie mi przyszło do głowy, byle tylko oderwać się od myśli, które zaczęły w niej krążyć. – Wiem, jak to zabrzmi, Sam, i możesz się śmiać, ale ja... – Urwał, ewidentnie tocząc ze sobą batalię. – Ty co, przyjacielu?

– Boję się – przyznał to, co podejrzewałem. Jeszcze nigdy aż tak bardzo się przede mną nie odsłonił. Po raz pierwszy ujawnił swoją bezbronność. Siedział przede mną mistrz świata, który na ringu taranował swoich przeciwników jak pachołki na drodze, a w tej chwili był po prostu zagubionym, wystraszonym dzieckiem. – Czego konkretnie się boisz? – drążyłem. Dałem mu czas, nie naciskałem. Czekałem, pozwalając mu stawić czoła problemom na jego własny sposób. Gdy w końcu się odezwał, głos miał tylko niewiele głośniejszy od szeptu. – Że nie będę potrafił jej kochać. Choć byłem ponoć prawdziwie męskim facetem, jego wyznanie zakłuło mnie w serce. I mimo że daleko mi do ideału, a też i sam miałem problemy z emocjonalnością, smutek i strach, którymi emanował, w połączeniu z wypowiedzianymi słowami sprawiły mi przykrość. Chciałem mu najzwyczajniej w świecie pomóc. – Miłości nie można się nauczyć, Alex – podjąłem wątek. – To nie jest coś nabytego, tylko wrodzonego. Potrafisz kochać, a pod tą masą mięśni kryje się wielkie serce, zdolne pokochać z siłą większą niż ta, którą posiadasz w pięściach. Skrzywiłem się w duchu, zdając sobie sprawę z tego, jak idiotycznie to brzmi. – Mówisz jak pieprzona cipa – parsknął Alex, usiłując zamaskować swoje zakłopotanie. – W końcu jestem twoją lepszą połową. – Napiłem się piwa. – A już z pewnością tą ładniejszą – dodałem z rozbawieniem. Obmyła mnie fala ulgi i zadowolenia. Mogłem pieprzyć jak potłuczony, a Alex mógł sobie żartować, wiedziałem jednak, że trafiłem w sedno. Mimo wyglądu troglodyty był większym romantykiem niż Romeo. – Stresujesz się? – mruknął. Zmiana tematu oznaczała, że miał dość babrania się w swoich problemach. Teraz nadeszła moja kolej.

Wyłowiłem z kieszeni dżinsów nabój, z którym od miesięcy się nie rozstawałem. Zacząłem obracać go między palcami, co pomagało mi z większym spokojem skoncentrować się na nadchodzącej sprawie. Lada chwila miało się okazać, czy odzyskam dziewczynki. – Czy inaczej siedziałbym na tarasie w bujanym fotelu z piwem w ręku? – wymamrotałem. – Sądziłem, że obudziła się kobieca strona twojej osobowości – zakpił. – No wiesz, ten pociąg do romantyzmu i bujanych foteli. Brakuje tylko dzierganego kocyka. Zaśmiałem się, słysząc jego bełkot. Wróciliśmy do normalnej dynamiki naszej relacji, opartej na drwinach i żartach. – Taa... Cholernie się stresuję. Nie połknąłem przynęty, choć byłem mu wdzięczny za rozładownie atmosfery. Mimo dyskomfortu czułem, że muszę mu się zrewanżować prawdą. – Patrick sprawdził wielu adwokatów, Fisher jest najlepszy w swoim fachu. Poddałeś się leczeniu i pracujesz, tak jak wymagała od ciebie opieka społeczna. Nie ma opcji, żeby nie oddali ci dziewczynek. – Obyś miał rację, stary, obyś miał rację. Zamilkliśmy, co nam nie przeszkadzało. Cisza nas nie krępowała. Nauczyliśmy się siebie na tyle, że takie momenty były czymś zupełnie naturalnym. To czas sam na sam ze swoimi myślami, ale nie w samotności. Milczenie z obcą osobą mogłoby być niezręczne, jednak kiedy masz u boku przyjaciela, jest wręcz wyzwalające. Rozmawiać można z każdym, milczeć – tylko z bliskimi. Alex był najpierw moim przyjacielem, dopiero później szefem. Dziś nastał wieczór wyznań, dlatego jeszcze bardziej niż zwykle ciążyło mi poczucie winy – związane z czymś, co zrobiłem za jego plecami. – Alex – zacząłem, podjąwszy decyzję, że najwyższa pora przestać działać bez jego wiedzy. Wyrwany z zadumy, zogniskował nieco błędny wzrok na mojej twarzy.

– Zleciłem znajomemu, żeby zbadał przeszłość Evy. Podciągnął się do pozycji siedzącej, mięśnie jego przedramion automatycznie się napięły. – Co zrobiłeś? – Głos miał wyjątkowo spokojny, co mnie mocno zaniepokoiło. – Nie zrozum mnie źle... – Komuś innemu nie tłumaczyłbym się ze swoich działań. – Chodzi o to, że odkąd ją zobaczyłem, dręczyły mnie pewne przeczucia. – Przeczucia? – Cholera, nie miej mi tego za złe. – Zacząłem szybciej poruszać nabojem. – Co miałbym mieć ci za złe, Sam? – Żyłka na jego skroni zaczęła szaleńczo pulsować, co oznaczało, że przestawał panować nad nerwami. – To, że grzebiesz w czymś, co ciebie nie dotyczy?! – Nie wkurwiaj się tylko dlatego, że się o ciebie troszczę! Zerwałem się z fotela. Nogi poniosły mnie w jeden kraniec tarasu, potem w drugi. – Jeśli rzeczywiście się o mnie troszczysz, to zajmij się tym, co do ciebie należy, i nie wykraczaj poza swoje kompetencje! Również wstał. Naprawdę niewiele dzieliło go od utraty kontroli. – Moje kompetencje? – Zranił mnie, czego nie zamierzałem ukrywać. – A jakie one są? Teraz przemawia przez ciebie szef, bo tak ci pasuje? – wytknąłem. – Błędnie sądziłem, że przyjechałeś do przyjaciela, a nie do niańki! – Wściekłość eksplodowała we mnie niczym mina przeciwpiechotna. Staliśmy na wprost siebie jak dwa gotujące się do walki rozjuszone tygrysy. Nie miałem pojęcia, dlaczego moje potajemnie poczynania tak głęboko go ubodły. Być może wiedział więcej, niż dawał po sobie poznać. Tak czy siak, celowo wymierzył mi słowny policzek. Chciał mnie wkurzyć, urazić i sprowokować, ponieważ to było prostsze niż skonfrontowanie się z niewygodną prawdą. Alex zmełł w ustach przekleństwo, zdjął bluzę, którą rzucił na ziemię, po czym zbiegł po schodkach na podwórko.

– Dawaj. – Przywołał mnie ruchem dłoni. – Chcesz się bić? – Uśmiech pchał mi się na usta. – Tak, ruszaj dupę. – Wyciągnął przed siebie złożone w pięści dłonie. Uraczyłem go pełnym niedowierzania spojrzeniem, a następnie wybuchnąłem śmiechem tak głośnym, że poniósł się echem w dal. Moja reakcja jeszcze bardziej go rozwścieczyła. – Co cię tak bawi, idioto?! – Ty. – Zgiąłem się wpół, opierając dłonie na kolanach i unosząc głowę tak, by móc na niego patrzeć. – Jeśli sądzisz, że będę się z tobą bił dzień przed rozprawą sądową, to jesteś głupszy, niż przypuszczałem. Gdybym zjawił się z pokiereszowaną gębą, z pewnością nie odzyskałbym sióstr. Alex, położywszy ręce na biodrach, nad czymś się zadumał. – Będę omijał twarz – stwierdził po chwili zastanowienia. – Serio, stary? Popatrzyliśmy na siebie, zanim eksplodowaliśmy śmiechem. – Pobijemy się jutro, nie myśl, że ci odpuszczę – obiecał Alex, wskakując na stopień. – Taaaaa... – jęknąłem przeciągle. – Jutro będzie zdecydowanie lepszy dzień na tego rodzaju ekscesy. – Podążyłem jego śladem. – Chcesz jeszcze jedno piwo? – Jasne. – Wciągnąwszy na siebie bluzę, rozsiadł się w tym samym fotelu co wcześniej. – I Sam... – Jego głos był stanowczy, a spojrzenie chłodne, choć wyparowały jakiekolwiek ślady złości. – Nie chcę nic wiedzieć o Evie. – Jesteś pewien? – Tak. Jeśli coś ukrywa, chciałbym, żeby wyjawiła mi to osobiście, bez nacisków i presji. – A czy ja powiedziałem, że zamierzam ci cokolwiek zdradzić? – parsknąłem nonszalancko. – Planowałem jedynie się zorientować, czy nie jest jakąś naciągaczką albo coś. – Nie jest, palancie – burknął niecierpliwie.

– Skąd ta pewność? Nie znasz jej, nic o niej nie wiesz. Od początku dziwnie się zachowywała. Chłopie, a jeśli ona... – Wystarczy, Sam – ostrzegł. – Nie testuj mojej cierpliwości. Koniec rozmowy. – W porządku. Odpuściłem. Chwilowo, bo ostatecznie i tak wrócimy do tego tematu. Sześciopak piwa i jedną butelkę tequili później dobrnęliśmy do fazy „kocham cię, stary”. Nie było najgorzej, ale dobrze też nie. – Muszę wracać do domu – oznajmił Alex. Zwlókł swoje na wpół bezwładne ciało z fotela, przy czym zachwiał się niebezpiecznie. Chcąc uratować go przed upadkiem, wystrzeliłem ze swojego siedzenia i w ostatniej chwili chwyciłem przyjaciela za przedramiona. Obaj zatoczyliśmy się i runęliśmy na szklany stolik. – Co to, kurwa, było? – zapytał bełkotliwie Alex, przyciśnięty przeze mnie do podłogi. – Stolik – wymamrotałem, rozcierając obolałe ramię. – Nie to, kutasie, tylko twój napad na mnie. Chcesz buziaka czy co?! – Zepchnął mnie z siebie. – Sabawne, ale to ty nacięściej o tym wspomynasz. – Miałem wrażenie, że język nie chce ze mną współpracować. – Spaaaadam do domu – powoli wyartykułował każde słowo. – Nie moszesz. – Usiadłem. Zamierzałem się podnieść, lecz z jakiegoś powodu miałem niewładne nogi. – Wstawać, lenie śmierdzące – warknąłem do nich. Aleksowi udało się wstać pierwszemu. Kolebał się jak zabawka, która kiwa się na boki, ale nigdy nie upada. – Mówisz do nóg. – Machnął dłonią w niezidentyfikowanym kierunku. – Oooo... jak szmata. – Zachichotał, powtarzając wcześniejszy gest. Starałem się skupić na nim wzrok, ale nie byłem w stanie. – Twoja ręka to szmata? – Nie do końca rozumiałem, o co mu chodziło.

Zaprzestał ruchów. Przeniósł spojrzenie z ręki na mnie i z powrotem. I od nowa, jakby sam próbował zrozumieć, co miał na myśli. – Zdzira, jakich mało – odparł po chwili poważnym głosem. – Nie masz pojęcia, ile razy mnie wypieprzyła. Kiedy ostatnie słowo opuściło jego plugawe usta, ponownie wybuchnęliśmy śmiechem. Opadłem na plecy, chwytając się za brzuch. Mięśnie spinały mi się przy każdej salwie, a po policzkach ciekły gorące łzy rozbawienia. Nie wiedziałem, ile minęło czasu od wspólnego ataku głupawki. Po nim wszystko się uspokoiło. Świat wokół wirował w zwolnionym tempie, nawet moje myśli – zamiast jak zwykle biegać – spacerowały niczym ślimak. – Będę już wracał, Sam – oświadczył Alex. – Stary, jesteś zalany w trzy dupy, nie moszesz prowadzić. Pokręciłem głową, co okazało się kiepskim pomysłem. Wprawiłem w ruch karuzelę, która momentalnie przemieniła się w diabelski młyn. – Dam radę. – Podciągnął się do pozycji siedzącej, opierając ciało o barierkę werandy. – Zostań. Moszesz spać w którymś z pokoi albo na kanapie. – Nie zasnę tu. Będę się bał, że zakradniesz się w nocy do mojego łóżka. Uniosłem głowę, spoglądając na niego z obrzydzeniem. – Sorry, stary, ale nie jesteś w moim typie. Zacfonię po Szorsza. – Wciąż miałem problem z artykułowaniem niektórych słów. – On cię bardziej pociąga? – Za fasadą powagi Alex zakamuflował ten swój cwaniacki uśmieszek. – Debil – burknąłem, pokracznie pionizując ciało. – O cholera, ale wiruje. Oparłem się o ścianę i wsadziłem rękę do kieszeni spodni, skąd wyłowiłem telefon. Niezdarnie wybrałem numer do George’a i czekałem. I czekałem. I czekałem. Po szóstym sygnale usłyszałem jego zasapany głos. – Przyjedź do mnie po Aleksa – nakazałem bełkotliwie. – I proszę... – Czknąłem. – Tylko nie mów, że przerwałem ci w waleniu konia.

George miał ciężki i urywany oddech, jakby sobie dogadzał, stąd moja uwaga. – Spadaj, dupku – wydyszał. – Jestem trochę zajęty, może to chwilę poczekać? Powiedzmy... pół godziny? – Sorry, kolego, nasz miszcz jest nawalony. Tęskni za swoim łószeczkiem i kocykiem z jednoroszcem. – Zarechotałem z własnego żartu. – Nie tylko on jest napruty – sarknął. – Niedługo będę. Gdy przerwał połączenie, dowlokłem się do fotela. Klapnąłem na niego z takim impetem, że o mało nie przekoziołkowałem do tyłu. – Szorsz po ciebie pszyjedzie – poinformowałem Aleksa, który przysypiał na fotelu obok. – Nie trudź tego dzieciaka, Samuelu – wymamrotał półprzytomnie. – Pojadę... – Nie! – zaoponowałem kategorycznie i nad wyraz trzeźwo. – Zagrażasz nie tylko sobie, ale i innym kierowcom. Poza tym... – Wyciągnąłem w jego kierunku palec. – Poza tym masz dziewczynę, musisz myśleć o niej. Pogratulowałem sobie bystrości w doborze argumentów nie do obalenia. Nawet język mnie nie zawiódł i każdy wyraz wymówiłem nadzwyczaj wyraźnie. Głowa Aleksa poleciała na oparcie fotela. Westchnął głęboko. – Mam dziewczynę – powiedział, lecz raczej do siebie, w taki sposób, jakby smakował te dwa słowa. – Masz rację, mam dziewczynę – powtórzył pewniej, po czym jego usta rozciągnęły się w dumnym uśmiechu. – Podnieś mnie, dupku. – Wyciągnął do mnie rękę. – Sam się podnieś, palancie. Zgramoliłem się jednak z fotela i pomogłem mu wstać. Nie puścił mojej ręki, tylko w milczeniu przyciągnął mnie do siebie i zacisnął ramiona wokół moich barków. Poczułem lekki dyskomfort, ale w końcu byliśmy pijani, a po pijaku więcej uchodzi na sucho. Poklepałem go po plecach i chciałem się cofnąć. Ledwo drgnąłem, bo Alex wciąż trzymał mnie w objęciach.

– Alex – mruknąłem, stojąc jak słup soli. – Możesz mnie już puścić. Zero reakcji. – Alex – powtórzyłem głośniej. Nic. – Wiem, że ci się podobam, ale... Nie dokończyłem, bo przerwały mi ostre światła reflektorów. Stanowiło to bodziec, by Alex wreszcie się ode mnie odkleił. Mógłbym przysiąc, że otarł twarz, zanim zrobił krok w przód. Schował się pod płaszczem nocy, dlatego nie zdołałem się upewnić, czy się rozkleił. – Jestem! – oznajmił George po wyskoczeniu ze swojej terenówki. – Dobrze, że nas poinformowałeś – sarknąłem, chwytając się dla utrzymania równowagi tarasowej barierki. – Dzięki za wszystko. – Alex ścisnął mi ramię. Z obawą, że zaraz runie i spędzi noc na moim podwórku, obserwowałem, jak zatacza się do auta. Ulżyło mi dopiero wówczas, gdy otworzył drzwi. Zamiast wpakować się do środka raz jeszcze zastygł w bezruchu i spojrzał na mnie. – Mówiłeś poważnie?! – zawołał, stukając nerwowo palcami o dach samochodu. Przechyliłem głowę, nie bardzo rozumiejąc jego pytanie. Musiał to wyczytać z mojej twarzy, ponieważ dodał szybko: – Że jestem w stanie... – Zawahał się. – No wiesz... Kącik moich ust poszybował do góry. – Jestem tego pewien, przyjacielu. Do ciebie należy kreowanie własnego świata. Znajdź w sobie siłę i bez wahania sięgaj po marzenia. Realizuj je i ciesz się efektami. Jezu, rzeczywiście gadam jak pieprzona cipa. – Dzięki, stary. – Skinąwszy głową, pochylił się, żeby wsiąść do samochodu. Zanim jednak zniknął w środku, dorzucił: – Śmierdzą ci nogi!

MISJA 9 Gdy dobre sny przeradzają się w koszmary.

Sam Obudził mnie paskudny posmak i suchość w ustach, wywołane wczorajszym spożyciem alkoholu. Kiedy się poruszyłem, między łokciem a łopatką zapulsował ból. Odruchowo uniosłem głowę. Załupało w niej tak, jakby przedefilowało przez nią stado bawołów. Od razu przypomniał mi się Król Lew i przeprawa zwierząt przez safari. Wspomnienie przygód Simby doprowadziło do wyświetlenia się w moim umyśle kadrów z Madagaskaru, a to z kolei przywołało irytujący głos króla Juliana, śpiewającego o wyginaniu ciała. Za dużo bajek – stwierdziłem w myślach, otwierając ostrożnie oczy. Zanim mój wzrok przywykł do porannego światła, w desperackim geście przycisnąłem palce do skroni, jakby to miało złagodzić ból. Mój powrót do rzeczywistości trwał znacznie dłużej niż chwilę. Gdy odzyskałem względną jasność myślenia, coś do mnie dotarło. Na dziś przypadał termin rozprawy! – Kurwa – przekląłem, z wysiłkiem siadając na skraju kanapy. Opanowawszy jako tako zawroty głowy, rozejrzałem się po salonie w celu namierzenia telefonu. Leżał na ławie, ekran pokazywał ósmą czterdzieści osiem. To oznaczało, że miałem dwie godziny na przygotowanie się i przegonienie z mózgu cholernego stada zwierząt. Przeszedłem do kuchni. W pierwszej kolejności przyssałem się do kranu. Następnie zacząłem szperać w szafkach w poszukiwaniu jakichś tabletek

przeciwbólowych. Tak jak przypuszczałem, nic nie znalazłem. Ze względu na moje uzależnienie pozbyłem się wszelkich pigułek, nawet syropu na kaszel, czego teraz cholernie żałowałem. Dałbym się pokroić za pastylkę tylenolu. Zrezygnowany i obolały, jakbym wczorajszego wieczoru stoczył jakąś walkę, poczłapałem do łazienki. Rozebrałem się do naga i odkręciłem wodę pod prysznicem. Lecz zamiast od razu zająć kabinę, coś mnie podkusiło i zacząłem przetrząsać szafkę nad umywalką. Przekopałem się przez nieinteresujące mnie opakowania, aż natrafiłem na Vicodin. Na dnie żółtej fiolki zastukały trzy tabletki. Ból solidnie mi dokuczał, na dodatek mnie mdliło, dlatego zanim w ogóle rozważyłem, czy powinienem je zażyć, jedna wylądowała na mojej dłoni. Przez chwilę przyglądałem się temu małemu białemu czopkowi i już miałem odkręcić kran, kiedy zamigotały mi przed oczami twarze patrzących na mnie z wiarą i nadzieją sióstr. Co ja, do cholery, wyprawiałem? Nim zorientowałem się, co robię, pastylki sunęły już odpływem kanalizacyjnym do ścieków, a fiolka uderzyła o dno kosza. Oparłem się na wyciągniętych rękach o umywalkę i bez wstydu spojrzałem w oczy swojemu lustrzanemu odbiciu. Sekundy dzieliły mnie od popełnienia brzemiennego w skutki błędu i zaprzepaszczenia otrzymanej od życia szansy. W dniu ważenia się losów moich i moich sióstr pokonałem swoją największą słabość. Nie poddałem się pokusie, co uważałem za małe zwycięstwo. Dumny z siebie, wszedłem pod strumień ciepłej wody. Moje myśli szybko powędrowały do dzisiejszej rozprawy sądowej. Powoli oplatały mnie macki stresu. Układałem w głowie różne scenariusze i choć starałem się myśleć pozytywnie, czułem na karku oddech strachu. Od decyzji obcych ludzi zależało, czy będę mógł sprawować opiekę nad własnymi siostrami. Co zrobię, jeśli mi ich nie oddadzą? Nie, ta opcja absolutnie nie wchodziła w grę. Alex miał rację, spełniłem wszystkie warunki, a wynajęty adwokat jeszcze nigdy nie przegrał tego typu sprawy. Za kilka godzin dziewczynki wrócą razem ze mną do domu, to pewne.

Po prysznicu, dzięki któremu poczułem się bardziej rześko, zbiegłem do kuchni. Wypiłem kawę i wepchnąłem w siebie kawałek czerstwego bajgla z serkiem śmietankowym. Tylko to nadawało się do jedzenia, co uświadomiło mi, że muszę zrobić zakupy. Pochłaniałem ostatni kęs, kiedy rozdzwonił się telefon. Popędziłem do salonu, skąd dochodził dźwięk. Odebrałem zaraz po zerknięciu na wyświetlacz. – Coś się stało? – wypaliłem, nie tracąc czasu na poranne uprzejmości. – Spokojnie, Sam – odparła ze spokojem Mandy. – Dzwonię, by zapytać, jak się czujesz. – Do dupy. – Wolałem nie kłamać. – Wczoraj wpadł Alex... – Żartujesz, prawda? – fuknęła. – Może jeszcze powiesz, że urządziliście sobie imprezę? – Przez łącze przepłynęła złość, która szybko ustąpiła rozczarowaniu. – Zdajesz sobie sprawę, że w sądzie zostaniesz poddany testom toksykologicznym?! – Jestem trzeźwy. – Broniłem się, choć w pełni zasługiwałem na burę. Mandy zaaplikowała sobie terapię oddechową. Odezwała się dopiero po lekkim ochłonięciu. – Nie bez powodu faceci są głupsi od kobiet. – Nawaliłem, wiem. – Miałem ochotę uderzyć głową w ścianę albo strzelić sobie między oczy. – Ale moment, dlaczego nie wiedziałem o badaniach? – Mówiłam ci o nich dwukrotnie. A czy to takie ważne? – Zamilkła, jakby nagle doznała olśnienia, które najpierw musiała przenalizować. – Sam... – zaczęła niepewnie. – Błagam, powiedz, że niczego nie wziąłeś. – Nie wziąłem, przysięgam. Ale było blisko – przyznałem, mimo że nikt mnie do tego nie zmuszał. – Sam, jak Boga kocham... – Mandy, nie zażyłem tej cholernej tabletki! – Tyle po spokoju, który obiecałem sobie zachować. – To, co znalazłem, spuściłem w kiblu, żeby więcej mnie nie kusiło.

Nienawidziłem się tłumaczyć, lecz jej byłem winien wyjaśnienia. – W porządku. Do zobaczenia w sądzie. Po tonie głosu nie potrafiłem wywnioskować, czy mi uwierzyła. Nie zdziwiłbym się, gdyby okazało się, że nie. Opadłem całym ciężarem ciała na kanapę. Dzień ledwo się rozpoczął, a ja już miałem go serdecznie dość. Zdążyłem zaliczyć kaca, chwilowe załamanie i opieprz od osoby, od której wiele zależało, jeśli chodzi o rozprawę. Kto normalny by to zniósł? Nikt, dlatego dobrze, że miałem nie po kolei w głowie. Przetarłszy twarz dłońmi, ruszyłem z powrotem na górę. Przetrzepałem garderobę, aż ostatecznie zdecydowałem się na klasyczny zestaw: czarny garnitur, biała koszula, czarny krawat. Chciałem przez to pokazać, że jestem poważnym człowiekiem, któremu można zaufać. Którego opiece można powierzyć dzieci. Nawet się ogoliłem i ułożyłem fryzurę, utrwalając ją solidną porcją czegoś zwanego gumą do włosów. Zadbałem o najdrobniejszy szczegół, by wywrzeć jak najlepsze wrażenie. Przyjrzałem się swojemu odbiciu. Na twarzy wykwitł mi grymas. – Rasowy... – Raz jeszcze zmierzyłem się wzrokiem. – Gej – dokończyłem, marszcząc brwi. Gdybym włożył jakiś fikuśny garnitur i kolorową koszulę, mógłbym śmiało konkurować z Patrickiem. O zgrozo! Strzepnąłem z ramienia niewidzialny pyłek, po czym zgarnąłem z komody klucze i z łomoczącym sercem opuściłem dom. Będzie dobrze, będzie dobrze – powtarzałem w myślach, idąc przez pokrytą żwirem ścieżkę. Po zajęciu miejsca za kierownicą mercedesa Aleksa włączyłem radio. Moje uszy zaatakował piskliwy głos jakiejś nastoletniej gwiazdeczki. Chwilę mi zajęło, zanim znalazłem stację grającą różne odmiany rocka. Najpierw przeleciała jakaś nieznana mi piosenka, potem wnętrze auta wypełnił głos Chestera Benningtona. Świat mi sprzyjał. Dodałem gazu i razem z Chesterem nuciłem Nobody Can Save Me. Przynio-

sło to niewielkie ukojenie mojemu umysłowi, ale nie sercu, które tłukło tak zawzięcie, jakby za wszelką cenę chciało wydostać się na wolność. Gdybym nie miał zajętych rąk, w ruch poszedłby nabój, bo obracanie go w palcach wyciszało mnie niezależnie od okoliczności. Przez moment nęciło mnie, żeby skręcić gdzieś i uciec. Wyjechać w nieznane, zostawić za sobą wszystkie troski. Ale nie mogłem być większym egoistą niż dotychczas. Najwyższa pora, bym wskoczył w spodnie prawdziwego mężczyzny i stanął na wysokości zadania. Do sądu dotarłem z piekielnym bólem głowy, który przypałętał się na nowo gdzieś w połowie drogi. Zaparkowałem przed budynkiem, lecz – zamiast wysiąść – jedynie się na niego gapiłem. Miałem nogi jak z waty, więc bałem się, że runę, gdy tylko opuszczę bezpieczną przestrzeń auta. Przed żadną misją nie czułem takiego lęku jak teraz. Po raz enty przeanalizowałem to, co ustaliłem z adwokatem, i w końcu zebrałem w sobie siłę, żeby wydostać się na zewnątrz. Przez ostatnie dni padał deszcz, dziś świeciło piękne słońce. Jego ciepło otulało mi twarz, co wziąłem za dobry znak. Szukałem ich wszędzie, w najbardziej prozaicznych rzeczach, byle dodać sobie otuchy. Sala, w której miała odbyć się rozprawa, mieściła się na drugim piętrze. Zignorowawszy dźwięk zwiastujący przybycie windy, pomaszerowałem na górę schodami. Na korytarzu kręciło się mnóstwo ludzi – od adwokatów, prokuratorów i sędziów w togach po zwykłych interesantów. Właściwą salę znalazłem dopiero wtedy, gdy w tłumie wypatrzyłem głowy moich sióstr. – Sam! – krzyknęła Tracy, która zobaczyła mnie pierwsza. Natychmiast popędziła w moim kierunku. Kucnąłem, rozpościerając ramiona. Przygarnąłem małą do siebie, kiedy tylko w nie wpadła. Po chwili dołączyły do nas Joy i Lucy. Ucałowałem każdą w czubek głowy, tak jak mieliśmy w zwyczaju. Sekundę później zjawiła się Mandy. – Myślałam, że się spóźnisz – powiedziała w ramach powitania. Choć chciała mi dogryźć, w jej głosie słychać było ulgę.

– Za wszelką cenę dotarłbym na czas. Starałem się nie pokazać, że ubódł mnie jej brak wiary w moje możliwości. Otoczony wianuszkiem sióstr, które się na mnie uwiesiły, ledwo stanąłem w pionie. Cała trójka wpatrywała się we mnie z taką samą nadzieją, jaką ja żywiłem co do dzisiejszej rozprawy. Mimo że Bóg dawno przestał zwracać uwagę na moje prośby, posłałem do Niego niemą modlitwę. Jak każdy śmiertelnik w potrzebie postąpiłem według zasady: jak trwoga, to do Boga. – Nie wiedziałem, że zabierzesz ze sobą dziewczynki. Ich widok sprawił mi radość, ale nie chciałem, aby były świadkami mojej porażki, jeżeli do takowej by doszło. – Opiekunka się rozchorowała. – Mandy przybrała skruszony wyraz twarzy. – Dzwoniłam właśnie po to, by cię o tym powiadomić, ale nasza rozmowa zeszła na inny temat... – Gdzie Suzy? – zapytałem, ignorując kolejny przytyk pod moim adresem. – W toalecie – odparła. – W drodze tutaj wypiła prawie dwa litry coli. Suzy jako dziecko obejrzała w telewizji program na temat szkodliwości coca-coli. Od tamtej pory sięgała po ten brązowy napój wyłącznie wtedy, gdy naprawdę się denerwowała albo czymś martwiła. Ale nawet w takich sytuacjach nie wypijała więcej niż puszkę. Skoro teraz aż tak przekroczyła standardową dawkę, to musiała być wrakiem człowieka. Ta wiedza tylko pogarszała mój stan psychiczny. – Pan Remsey? – usłyszałem za plecami jakiś obcy głos. Kiedy się odwróciłem, ujrzałem starszą kobietę w różowej garsonce i białej bluzce z żabotem. Z brodawką nad górną wargą i natapirowanymi włosami wyglądała jak nasza ciotka Edna. To akurat nie wróżyło niczego dobrego. – Tak – potwierdziłem bardzo ostrożnie. – Pozwoli pan ze mną? – W jakim celu, jeśli mogę spytać? Wykrzesałem całą drzemiącą we mnie uprzejmość, bo kto wie, czy nie będę potrzebował jej łaski.

Pochyliła się tak, by nikt inny jej nie usłyszał. Cieszyłem się, że ma na uwadze obecność dziewczynek, gdyż zapewne o to chodziło. – Musimy pobrać próbkę pańskiej śliny do testów toksykologicznych. Mimo że przygotowywałem się na te słowa przez ostatnie godziny, i tak mną wstrząsnęły. Bałem się, że badanie wykaże obecność alkoholu, co zakrawało na absurd – procenty zdążyły już wyparować. Całe szczęście, że się opamiętałem i nie wziąłem tego przeklętego Vicodinu, inaczej byłbym spalony. Chociaż raz postąpiłem, jak należy. Odpowiedziałem kobiecie skinieniem głowy, po czym zwróciłem się do Mandy: – Przypilnujesz dziewczynek? Po zadaniu tego pytania poczułem się jak kretyn. Przecież zajmowała się nimi przez cały czas. Mandy przytaknęła; w żaden sposób nie skomentowała mojej chwilowej pomroki. – Będzie dobrze, Sam? – zapytała, nim zdołałem odejść. W jej głosie wyczuwałem strach i napięcie. A ja jedynie słabo się uśmiechnąłem. Już niczego nie byłem pewien. Doświadczał tego każdy, kto przez długi czas zawodził na każdej linii. Wszedłszy do pokoju, gdzie miałem zostać poddany testom, od razu wyłuskałem z kieszeni nabój. Kręciłem nim w palcach i ze zdenerwowania podrygiwała mi noga, podczas gdy kobieta szykowała zestaw do pobierania wymazu i przystąpiła do zabiegu. Całość trwała nie dłużej niż dziesięć minut, a ja odniosłem wrażenie, jakbym spędził tam wieczność. Oblewały mnie na przemian zimne i gorące poty, kończyny mi dygotały, słyszałem szum krwi w uszach. Wszystko spotęgowało się dziesięciokrotnie, kiedy zostałem poinformowany, że na wyniki trzeba czekać około dwudziestu minut. To miało być najdłuższe dwadzieścia minut w moim życiu. Siedzieliśmy na korytarzu, czekając, aż wywołają nasze nazwisko. Zasępione dziewczynki tuliły się do mnie i Mandy, tylko Suzy trzymała się na

uboczu, czego nie miałem jej za złe. Mandy również milczała; nie odezwała się, odkąd wróciłem z badania. Rzucała mi podejrzliwe spojrzenia, jakby nie wierzyła, że tym razem nie dałem ciała. Niczego nie pragnąłem bardziej niż mieć to już za sobą. Na salę rozpraw wezwano nas kwadrans później. Ustaliliśmy, że dziewczynki z nami nie wejdą, lecz zostaną pod opieką najstarszej siostry. Na odchodne zapewniłem, że je kocham. Aby nie mierzyć się ze strachem w ich oczach, zostawiłem udzielającą Suzy jakichś instrukcji Mandy i czym prędzej przekroczyłem próg, za którym miała zapaść decyzja związana z moją przyszłością. Gdy zebrali się wszyscy zainteresowani, głos zabrała sędzina. – Sprawa dotycząca przejęcia opieki nad małoletnimi: Susannah Remsey, Tracy Remsey, Joy Remsey oraz Lucy Remsey przez Samuela Remseya. Aktualnie opiekę prawną sprawuje Mandy Green. Zgadza się? – Tak – odpowiedzieliśmy zgodnie z Mandy. – Proszę zająć miejsca – poinstruowała nas sędzina. Następnie ucichły szepty i rozpoczęła się właściwa część. – Panie Remsey, dwunastego maja bieżącego roku wpłynął do nas wniosek z prośbą o przywrócenie panu praw do opieki nad siostrami. W związku z tym podjęto szereg działań, mających na celu sprawdzenie, czy jest pan odpowiednią ku temu osobą. Wzięto przede wszystkim pod uwagę opinię psychologa na temat dziewczynek, pańską poczytalność, stabilizację finansową oraz czystość pod względem używek. Przytaknąłem nerwowym skinieniem głowy. Mimo że nie miałem sobie nic do zarzucenia, nie potrafiłem pozbyć się lęku, który z minuty na minutę wdrapywał mi się coraz wyżej po kręgosłupie. – Biegły psycholog, po przeprowadzeniu rozmów z dziećmi, uważa, że są z panem mocno związane. Uczęszcza pan regularnie na terapię, a pański psycholog, doktor Brand, jest zadowolony z postępów, jakie pan poczynił. Z jego opinii wynika, że nie widzi żadnych przeszkód, aby sprawował pan opiekę nad dziećmi. Ponadto podjął pan stabilną pracę, a pańskie zarobki są

w stanie zapewnić dzieciom godny byt. To dla sądu bardzo ważne. Trochę mi ulżyło. Promyk radości szybko jednak zgasł, gdy uświadomiłem sobie, że to nie wszystkie punkty, które musiałem zaliczyć. O wyroku miał zadecydować najważniejszy wymóg, czyli wynik badań toksykologicznych. Przeklinałem się za swoją głupotę i wczorajsze chlańsko. Co, jeśli te cholerne testy wyjdą pozytywnie? To niemożliwe, ale... Kurwa mać! – Przejdźmy zatem do ostatniego punktu – kontynuowała sędzina. Spojrzała na mnie wymownie, po czym otworzyła teczkę, którą chwilę wcześniej otrzymała od protokolantki. I oto nastąpił punkt kulminacyjny. Wydawało mi się, jakby kobieta każdą czynność – od wyjęcia kartki z wynikami z teczki po przyswojenie jej zawartości – wykonywała w żółwim tempie, celowo przedłużając moje tortury. Brakowało tylko upiornej, pełnej napięcia muzyki, charakterystycznej dla takich momentów. – Otóż wyniki badań toksykologicznych wskazują, że jest pan... – podjęła wątek po upływie wieczności – czysty. Testy nie wykazały w pana organizmie obecności żadnych substancji niedozwolonych. Ulga, którą poczułem, ścięła mnie z nóg. Musiałem oprzeć się rękoma o blat, żeby nie upaść, a także mocno się postarać, by pohamować cisnące mi się do oczu łzy. – Zaskoczyło to pana? – Sędzina prześwietliła mnie sceptycznym wzrokiem. – Nie! – zaprzeczyłem gwałtownie, na co zbeształa mnie spojrzeniem. – Po prostu... – Cholera, co chciałem powiedzieć? – Czy to oznacza, że odzyskałem siostry? Kobieta odłożyła dokumenty i posłała mi coś, co zapewne miało uchodzić za uśmiech. – Panie Remsey, nigdy ich pan nie stracił. Odebrano panu jedynie prawo do opieki nad dziewczynkami. – Tak, wiem. – Przełknąłem dławiącą mnie gulę w gardle. – Czy w takim razie ponownie zostanę ich prawnym opiekunem?

– Panie Ramsey, decyzja, którą muszę podjąć, jest niezwykle trudna. Tu chodzi o cztery małoletnie dziewczynki. Dla samotnego mężczyzny z taką przeszłością jak pańska, który dodatkowo niemal non stop pracuje, opieka nad nimi mogłaby okazać się kłopotliwa. – Chyba pani żartuje! – wypaliłem. – Panie Remsey – skarciła mnie sędzina. – Przepraszam – zreflektowałem się pod naporem jej spojrzenia. Głęboko zaczerpnąłem powietrza, by poskromić swój temperament, zanim palnę coś dużo bardziej nieodpowiedniego. – Wysoki sądzie, nie mam żadnych umiejętności wychowawczych – słowa wypłynęły ze mnie samoistnie. – Tego nie da się nauczyć inaczej niż poprzez doświadczenie. Takowego jeszcze nie zdobyłem, ale kocham swoje siostry najbardziej na świecie. Nigdy nie zdołam zadośćuczynić temu, że tyle razy je zawiodłem, lecz będę się starał. Będę się starał do końca życia, zrobię wszystko, by były szczęśliwe, by niczego im nie brakowało. – Wewnątrz siebie cały dygotałem. – Te cztery dziewczynki są moją jedyną rodziną. Tylko one mi zostały, nie mogę ich stracić. Uciąłem, bo załamał mi się głos. Jeszcze nigdy przed nikim aż tak bardzo się nie otworzyłem. Nie czułem się z tym komfortowo, ale dla sióstr byłem gotów na każde poświęcenie. – W porządku. Wystarczy mi to, co usłyszałam – uznała sędzina. – Zarządzam półgodzinną przerwę. Po tym czasie zostanie odczytany wyrok. Uderzyła drewnianym młotkiem i wyszła z sali. Wraz z Mandy poszliśmy za jej przykładem. Szczerze żałowałem, że się nie zgodziłem, aby w rozprawie uczestniczył Fisher, bo z pewnością poradziłby sobie lepiej niż ja. Wyraziłem zgodę wyłącznie na to, by przygotował mnie do procesu, a to też głównie dlatego, że Alex się uparł. Gdybym nie był aż tak dumnym gnojkiem, zapewne nie trząsłbym teraz portkami. – I jak? – zagadnęła Suzy, gdy zbliżyliśmy się do miejsca, gdzie siedziały dziewczynki. – Jeszcze chwila, wróbelku. – Zdobyłem się na anemiczny uśmiech. – Kur-

wa. – Z bezradności uderzyłem otwartą dłonią w futrynę. – Przestań! – nakazała Mandy, łapiąc mnie za rękę. – Takim zachowaniem nie polepszasz swojej sytuacji. Chcesz, żeby uznano cię za osobę agresywną? Riposta zamarła mi na końcu języka, ponieważ ujrzałem kroczącego ku nam Marka Fishera. – Co pan tu robi? – zapytałem, kiedy znalazł się wystarczająco blisko. – Proszę wybaczyć spóźnienie, wcześniejsza sprawa się przedłużyła. Przełożył skórzaną teczkę do drugiej ręki, żeby podać mi dłoń. – Co pan tu robi? – ponowiłem pytanie po wymianie grzecznościowych uścisków. – Sędzia Clarke jest w środku? – Wskazał na salę rozpraw, w dalszym ciągu nie udzielając wyjaśnienia. – Tak – przytaknąłem nieco skołowany. – Proszę wybaczyć. – Mężczyzna poklepał mnie po ramieniu, a następnie zniknął za wielkim brązowymi drzwiami. Mandy popatrzyła na mnie, a ja na nią. Byliśmy kompletnie zdezorientowani. – To jakiś pieprzony koszmar! – Chwyciłem się za głowę, która niemal eksplodowała mi z bólu. – Wyrażaj się! – fuknęła Joy, tupiąc nóżką. – Wybacz, okruszku – przeprosiłem szybko. Musiałem się wreszcie nauczyć, żeby uważać na słownictwo. Te małe uszy wszystko chłonęły, a usta potrafiły zrugać solidniej niż niejeden dorosły. Ponownie wywołano moje nazwisko. Na salę wróciłem z kompletnym bałaganem w duszy i umyśle oraz brakiem nadziei w sercu. – Proszę wstać – poprosiła sędzina. Razem z Mandy i przedstawicielką opieki społecznej, której obecność na skutek nerwów zarejestrowałem dopiero teraz, stanęliśmy na baczność. – Po wnikliwym zapoznaniu się ze zgromadzonymi dowodami, wzięciu

pod uwagę wszystkich argumentów i sugestii sąd postanawia, co następuje: opiekę nad małoletnimi – Susannah, Tracy, Joy oraz Lucy Remsey – będą naprzemiennie sprawowali pan Samuel Remsey i pani Mandy Green. Co za tym idzie... – Sędzia rzuciła mi szybkie spojrzenie. – Cóż, odzyskuje pan częściowe prawa do opieki nad dziećmi. Wyrok został zatwierdzony uderzeniem sędziowskiego młotka. Nie umiałem określić, jak czułem się z tym werdyktem. Jedna część mnie pławiła się w uldze i radości, druga brodziła w zawodzie. – Sam. – Mandy ścisnęła mnie za przedramię – To dobra nowina. – Tak. – Skinąłem głową. – Dobra. Zamierzałem cieszyć się z tego, co dostałem. I tak wcześniej ustaliłem z Mandy, że jeśli dziewczynki do mnie wrócą, nadal będzie mi pomagała. Obiecała się nimi opiekować, kiedy będę podróżował z Aleksem. Więc tak, sąd podjął właściwą decyzję. Musiałem trzymać się pozytywów oraz nadziei, że za jakiś czas odzyskam pełne prawa do opieki nad siostrami i wszystko się ułoży.

MISJA 10 Nadal mogę się zgubić...

Sam Snułem się jak duch pomiędzy obcymi ludźmi, z bezpiecznej odległości obserwując Aleksa i Evę. Pałałem prawdziwą niechęcią do tego typu spędów. Wymagały ode mnie wzmożonej czujności, co kolidowało z faktem, że na takich imprezach czułem się jak słoń w składzie porcelany. Alex również od nich stronił, zwłaszcza od czasu, kiedy rozstał się Kendrą. Unikał „ścianek”, paparazzich, fałszywych znajomości i całego sztucznego blichtru, który się z tym wiązał. Dziś zrobił wyjątek i pojawił się na imprezie po wygranej walce o mistrzowski pas. Rzekomo chciała tego Eva, w co absolutnie nie wierzyłem. Ta dziewczyna, tak jak ja, szczerze nienawidziła tłumów, nieznajomych ludzi i całej medialnej otoczki, towarzyszącej karierze naszego czempiona. Żadna się do tego nie przyzna, ale założę się o swoje lewe jądro, że to wszystko sprawka Jessiki – wielbicielki wszelkiej maści splendoru. I wrzoda na moim tyłku. Gdy okazało się, że dziewczyna, która owego pamiętnego dnia bezceremonialnie pokazała mi środkowy palec, była kuzynką Evy, mało mnie szlag nie trafił. To oznaczało, że musiałem ją widywać. Żadne z nas nie piało z tego powodu z zachwytu. Ba! Stwierdzić, że się nie znosiliśmy, to niedopowiedzenie stulecia. Byliśmy jak Tom i Jerry. Jak Sylwester i Tweety.

Jak Gargamel i Papa Smerf. Nie cierpiałem wszystkiego, co ta laska sobą reprezentowała. Jej wrodzonej bezczelności, pewności siebie, zadziorności, niewyparzonego języka. I tego przeklętego seksapilu, przez który chodziłem z permanentnym wzwodem, kiedy tylko pojawiła się na horyzoncie. Jessica McAdams potrafiła wykorzystać swoje atuty, by zdobyć to, czego pragnęła. Ale nie ze mną te numery. Prędzej wskoczę w pstrokaty garnitur Patricka, niż ulegnę jej urokowi. Dlatego zamieniałem się przy niej w mrukliwego drania. Dogryzanie jej stało się moim ulubionym hobby. Nie pozostawała mi dłużna, co prowokowało mnie do podkręcania śruby i wyobrażania sobie, co bym zrobił, by utemperować tę jej pyskatą buźkę. Uśmiech wypłynął mi na usta, a spodnie stały się jakby ciaśniejsze, gdy w mojej głowie pojawiła się wizja nagiej Jessiki z opaską na oczach i unieruchomionymi rękoma, całkowicie zdanej na moją łaskę. Zafundowałbym jej jazdę, której nie zapomniałaby do końca życia. Za jednym podejściem wlałem w siebie kieliszek szampana. Smak pomyj oraz nieprzyjemnie drażniące mi podniebienie bąbelki nieco ostudziły moje zapędy. Przeszedłem na drugi koniec pomieszczenia, bliżej szefa kołyszącego się ze swoją dziewczyną w rytm jakiegoś rzewnego kawałka. Przepadłeś, chłopie. Alex, jak nikt inny, zasługiwał na kogoś takiego jak Eva. Po wszystkim, czym zasypało go życie, mógł wreszcie poczuć szczęście. Choć początkowo sprzeciwiałem się tej znajomości, dziś uczyniłbym wszystko, by ta dwójka była razem. Stanowili wzajemne panaceum na przeszłość, która obojgu dała popalić. Dzięki tej niepozornej blondynce mój przyjaciel całkowicie się zmienił. Jednak mnie nadal wkurwiał tak samo. Nagle poczułem na karku dziwne dreszcze. Podrapałem miejsce przejścia ciarek, po czym coś nakazało mi się odwrócić. Kiedy mój wzrok skrzyżował się ze wzrokiem Jessiki, kącik ust mimowolnie powędrował mi do góry. Błyskawicznie się zorientowałem, jak znowu zareagowało na nią moje ciało,

i przybrałem obojętny wyraz twarzy. Ruszyła ku mnie nieco chwiejnym krokiem. Nawet w stanie lekkiego upojenia nie szła, tylko płynęła po parkiecie, z wdziękiem kołysząc biodrami. Kojarzyła mi się z modliszką: bez skrupułów brała, co chciała, i korzystała, ile mogła. Mężczyzn traktowała przedmiotowo, własną satysfakcję stawiała na piedestale. Była damskim odpowiednikiem... mnie. – Nasze gołąbeczki nieźle się bawią – zagadnęła, gdy znalazła się wystarczająco blisko, bym ją usłyszał. – Tak – odburknąłem. – Powinieneś czytać więcej książek – wypaliła, wyjmując mi z dłoni kieliszek. Ściągnąłem ze zdziwienia brwi. Jess podsiadała niesamowitą zdolność szafowania tekstami zupełnie niepasującymi do kontekstu rozmowy. – Wtedy twój słownik nie byłby tak ubogi – sarknęła w ramach wyjaśnienia. Nie spuszczając ze mnie oczu, opróżniła kieliszek, a następnie mi go oddała. Lśniące od szampana usta otarła wierzchem dłoni. – Za to ty powinnaś wziąć parę lekcji savoir-vivre’u – zrewanżowałem się. W jej piwnych oczach błysnął gniew. U innej kobiety odebrałbym to jako coś negatywnego, jej przydało seksowności. – Idę poszukać kogoś, kto doceni mój brak ogłady. Najlepiej z dużym kutasem i ponadprzeciętnymi umiejętnościami łóżkowymi – oznajmiła tak zwyczajnie, jakby mówiła o pogodzie. Wprawiony w osłupienie, mało nie udławiłem się własnym językiem. Ponoć kobieta powinna być damą w salonie, kucharką w kuchni i dziwką w sypialni. Jessica absolutnie nie wpisywała się w tę zasadę. Była, kim chciała, gdzie chciała i kiedy chciała. Irytowało mnie to w równym stopniu, co rajcowało. – Ty raczej nie zaliczasz się do tej kategorii – dodała, zanim nieśpiesznie się oddaliła.

Jej ponętne biodra falowały przy każdym kroku. Fiut zadrgał mi w spodniach, a myśli powędrowały w te rejony, gdzie prezentowałem jej swoje zdolności, pieprząc do utraty tchu. Och, ależ miałem ochotę pokazać jej, jak cholernie się myliła. – Mała suka – mruknąłem pod nosem. Wróciłem do śledzenia poczynań mojego przyjaciela i jego ukochanej. Zaniepokoiłem się, bo nigdzie ich nie dostrzegłem. Traktowałem swoją pracę poważnie, zwłaszcza w sytuacjach, kiedy Alex był wystawiony na ostrzał z każdej strony. – Tu jesteś. Zguba się znalazła. Obróciłem się, byśmy stanęli twarzą w twarz. Rozstrojony przez tę wyszczekaną kusicielkę, miałem ochotę go popchnąć. Szukałem zwady, żeby się wyładować. – Gdzie się włóczysz, dupku? – Widziałeś Jess? – zapytał, lekceważąc moją zaczepkę. – Nie – skłamałem. – W takim razie musisz ją odszukać i przypilnować. Ja i Eva znikamy. – Co?! Chyba go pojebało. – Słuchaj, stary, wiem, że ty i Jessica żrecie się jak pies z kotem. Ale kto się czubi, ten się lubi, więc weź ją w końcu przeleć. Wyświadczysz przysługę nam wszystkim. – Zaśmiał się, klepiąc mnie przyjacielsko po plecach. – Pieprz się, debilu! – odparowałem. – Taki właśnie mam zamiar. – Wyszczerzył się tak szeroko, że mogłem zobaczyć jego ósemki. – Z Evą, na Seszelach. – Na jakich znowu Seszelach? – Tych na Oceanie Indyjskim. Doszkol się z geografii, kretynie. Kupię ci mapę na urodziny. Kolejna osoba w ciągu dziesięciu minut zarzuciła mi braki w wiedzy.

– A tak poważnie – ciągnął Alex. – Potrzebujemy z Evą chwili dla siebie, z dala od tego całego bałaganu. – Mogłeś mi wcześniej powiedzieć. Nie miałem wpływu na to, że do mojego głosu wkradła się pretensja. – Sam... – Alex westchnął przeciągle. – Ostatnio miałeś sporo na głowie, nie chciałem ci truć o czymś tak mało istotnym. Skinąłem głową, rozumiejąc jego punkt widzenia. Sam postąpiłbym identycznie. – Ale zanim wyjedziemy, muszę mieć pewność, że zajmiesz się kuzynką Evy. – Jessica jest dużą dziewczynką, nie potrzebuje niańki. Mój wzrok mimowolnie, bez udziału mózgu zaczął błądzić po sali w poszukiwaniu tej małej jędzy. – Może i tak. Lecz Eva nie wyjdzie stąd bez Jess, a samolot już na nas czeka. Musisz mi pomóc, stary. Brał mnie pod włos. Mało brakowało, a przybrałby minę jak Kot ze Shreka. – Okej – skapitulowałem. – Ale masz u mnie dług – zastrzegłem, wiedząc, jaka czeka mnie przeprawa. Żebym chociaż miał z tego jakąś korzyść... – Co tylko zechcesz. – Ponownie poklepał mnie po plecach. – Dzięki, stary – rzucił, zanim wtopił się w gąszcz ludzi na parkiecie. Krążyłem po sali w celu namierzenia tej niesfornej dziewczyny, do której niańczenia zostałem przymuszony. Z każdą mijającą sekundą odczuwałem coraz większą frustrację, ponieważ nigdzie jej nie widziałem. Przepadła jak kamień w wodę. Minęło dobre dwadzieścia minut, zanim ją zauważyłem. Roześmiana brylowała w towarzystwie kilku wypacykowanych gogusiów. By nie rzucać się jej w oczy, trzymałem się na bezpieczną odległość, ale na tyle blisko, by zainterweniować, gdy zajdzie taka potrzeba. Pozwoliłem jej się bawić, nurzać w adoracji nie jednego, lecz czterech śliniących się do niej gówniarzy. Podczas tego flirtu czuła się jak ryba w wodzie. Kokietowała każdego po kolei,

trzepotała zalotnie rzęsami, odrzucała seksownie do tyłu głowę, a z jej pełnych, stworzonych do obciągania ust często ulatywał głośny, bezwstydny, melodyjny śmiech, który rezonował w moim ciele. Pieprzona kusicielka – zaszydziłem w duchu niezadowolony, że i na mnie działały jej uwodzicielskie zabiegi. Odwróciłem się, by zgarnąć od przechodzącego kelnera kolejny kieliszek, tym razem szkockiej. Kiedy powróciłem wzrokiem ku Jessie, okazało się, że zniknęła wraz z pajacem, którego lepkie łapy non stop kleiły się do jej bioder. Przekląłem pod nosem, lawirując ku pozostałym chłopakom. – Gdzie dziewczyna i chłopak z mysim gniazdem na głowie? – zapytałem bez owijania w bawełnę. – Kto? – Jeden z nich postanowił rżnąć głupa. – Jeszcze chwilę temu stała z wami dziewczyna w czerwonej sukience. Gdzie poszła? – Nie mam pojęcia, o czym mówisz – odparł inny, obracając się do mnie plecami. Zrobiłem pierwsze, co przyszło mi do głowy: złapałem go za rękę, wykręcając ją lekko do tyłu pod takim kątem, by na pewno zabolało. – Kurwa! – jęknął, zwijając się niemal u moich stóp. – Gdzie są? – powtórzyłem pytanie. – Wyszli – wystękał. – Tyle wiem, geniuszu. Dokąd? – Wzmogłem uścisk. – Wyszli do ogrodu – wyśpiewał jak na spowiedzi. Raz jeszcze go ścisnąłem, po czym ruszyłem do windy. Zjechałem na parter, potem przemierzyłem hotelowy hol, kierując się ku wyjściu do ogrodu. Żwir chrzęścił mi pod stopami, gdy kroczyłem wąską ścieżką. Pośród mijanych ludzi nigdzie nie dostrzegłem swojej niesfornej podopiecznej. Znowu zapadła się pod ziemię. Na dodatek jak na złość zaczął siąpić deszcz. Postanowiłem dojść do końca dróżki i zawrócić. Pokonałem jakieś dwa metry, kiedy do moich uszu dotarł znajomy śmiech. Przystanąłem i spojrza-

łem w lewo; pomiędzy gęstymi drzewami ujrzałem pokrytą bluszczem altanę. Podążyłem ku niej. Im bliżej się znajdowałem, tym śmiech stawał się głośniejszy. – Musimy się tego pozbyć – usłyszałem kobiecy głos, który bez wątpienia należał do Jessiki. – Przyjemność za przyjemność? – wystękał mężczyzna, zapewne gnojek, z którym się ulotniła. – Poczekaj, podciągnę sukienkę – wymruczała Jess, a następnie dobiegły mnie dźwięki szamotaniny. Serio, kurwa? Nie wiedziałem, czy poczekać, czy im przeszkodzić. Z dwojga złego wybrałem opcję numer jeden. Niech napalona księżniczka się zabawi, choć przecież ten dupek nie zaspokoi jej tak, jak na to zasługuje. Oddaliłem się, żeby nie słuchać dochodzących z altany jęków i postękiwań. Okazało się to niemożliwe. Jess ostro hałasowała, mając w poważaniu konwenanse i nie przejmując się tym, gdzie jest. Przez ekstatyczne jęki, które umykały z jej gardła, umarłemu stanąłby maszt, a co dopiero mnie. Podnieciłem się jak jakiś gówniarz. By zagłuszyć te cholerne odgłosy i zapanować nad wzwodem, sięgnąłem do wewnętrznej kieszeni marynarki po iPoda i słuchawki. Zatkawszy nimi uszy, odpaliłem urządzenie. Skrzywiłem się, gdy popłynął jakiś nieznany mi utwór – The Letter Jacoba Whitesidesa, co wyczytałem na wyświetlaczu. Nie znałem ani piosenki, ani gościa. I z pewnością to nie ja dodałem tego wyjca do swojej playlisty. Wiedziałem, kto to zrobił. Czułem wobec Aleksa wdzięczność za wiele przysług, lecz jeśli jeszcze raz ruszy mojego iPoda, usunie moje ulubione kawałki i wgra swoje, to mu tak nakopię do dupy, że przez pół roku będzie kiblował w łóżku. To nie pierwszy raz, kiedy wywinął mi taki numer. Doskonale zdawał sobie sprawę, jak bardzo mnie to złościło. A w tej całej dziecinadzie moje wkurzenie sprawiało mu największą frajdę. Dupek.

W ostateczności wolałem torturować się tym nostalgicznym zawodzeniem niż podniecać jękami dziewczyny, której nawet nie lubiłem. Dwie piosenki później mój muzyczny trans zakłócił głośny okrzyk. Wyprostowałem się, wyrywając słuchawki z uszu. – Było nieźle – podsumowała zasapana Jess. – Teraz moja kolej – domagał się chłopak. Co za palant. Nikt go nie nauczył, że najważniejsza jest przyjemność kobiety? Ta część sprawia największą satysfakcję, bo jeśli nie potrafisz doprowadzić partnerki na szczyt, to co z ciebie za facet? Dopominanie się o odwzajemnienie jest poniżej męskiej godności. Nagle wnętrze altany wypełnił głośny huk. – Aua! – wrzasnęła Jess, a po chwili eksplodowała śmiechem. Nogi same poniosły mnie w ich stronę. – Nic ci nie jest? – W gnojku obudziły się resztki przyzwoitości. – Nie... – Czknęła. – Jestem tylko trochę wstawiona. Najwyższa pora wracać. Jej dziewczęcy chichot poniósł się echem między drzewami. – Wracać? A co ze mną? Tyle, jeśli chodzi o szarmanckość. Nadszedł czas, by zakończyć tę schadzkę. Obszedłem drewnianą pergolę, aż zatrzymałem się naprzeciwko nich. – Będziesz musiał zadowolić się sam – oznajmiłem, wkraczając w padający z latarenki jasny snop światła. Oboje wzdrygnęli się na mój widok. Chłopak pośpiesznie naciągnął spodnie, a Jessica jak gdyby nigdy nic siedziała dalej na ławce ze spuszczonymi do kostek majtkami, a raczej ich imitacją. – Byłeś tutaj przez cały czas? – wybełkotała, mrużąc oczy w wąskie szparki. – Tak – potwierdziłem. – Podglądałeś nas? – fuknął wzburzony chłopak. – Jesteś jakimś pieprzonym zboczeńcem?

– Pytasz mnie o to czy stwierdzasz, dzieciaku? – Nie jestem dzieckiem! – Nie? – Uniosłem sceptycznie brwi. – To dlaczego twój fiut jest nieowłosiony? – Wskazałem głową na jego krocze. – Ty pieprzony... – Zapowietrzył się. Zrobił krok w moim kierunku. Przygotowałem się na jego atak, który jednak nie nadszedł. Chłoptaś przystanął kilkadziesiąt centymetrów przede mną. Pomachał mi palcem przed nosem, jak czarodziej macha różdżką. – Mój ojciec się o tym dowie – zagroził. Nie mogąc dłużej zachować powagi, wybuchnąłem gromkim śmiechem. Zakłopotany dzieciuch opuścił dłoń i w pośpiechu się oddalił, na odchodne obdarzając mnie przepełnionym nienawiścią spojrzeniem. – Nie zapomnij poprosić tatusia o najnowszy model Nimbusa, Harry! – krzyknąłem za nim. Z chęcią bym mu jeszcze dopiekł, ale powstrzymał mnie cichy jęk od strony altany. – Hej. – Przykucnąłem przy Jess, zbliżywszy się do niej. – Jesteś w stanie się podnieść? – Miałem zaskakująco łagodny głos. Odpowiedziała mi cisza. Niemożliwe, żeby aż tak się zalała. – Jess. – Potrząsnąłem nią, by wymusić jakąś reakcję. W dalszym ciągu nie odpowiadała. Nawet nie drgnęła, była kompletnie bezwładna. Ta mała zołza... zasnęła! Szlag by to trafił! Rozejrzałem się dookoła, szukając wyjścia z sytuacji. Nie pozostawało mi nic innego, jak ją wynieść. Nie mogłem jej zostawić; Alex urwałby mi łeb, gdyby się o tym dowiedział. Poza tym nie byłem typem faceta, który nie po-

może kobiecie w opałach. Nawet takiej pokroju Jessiki. Już zamierzałem wziąć ją na ręce, gdy ponownie rzuciły mi się w oczy te cholerne majtki. Nie wchodziło w grę, bym naciągnął jej stringi na tyłek. Dlatego zdjąłem z niej ten kawałek prześwitującej czarnej koronki i schowałem do kieszeni marynarki, by nie podkusiło mnie bliżej im się przyjrzeć albo – co gorsza – powąchać. Byłem tylko facetem. Zaczerpnąwszy głęboki oddech, wsunąłem jedną rękę pod kolana Jess, przyciskając sukienkę do jej ud, żeby nie świeciła gołym tyłkiem. Drugą objąłem jej plecy i podniosłem. Jej głowa natychmiast wylądowała na moim ramieniu; Jess nieświadomie się we mnie wtuliła. Ruszyłem przez ogród, następnie przez plac przed hotelem, aż dotarłem na parking. Cały czas posyłałem ludziom twarde spojrzenia. Nie interesowało mnie, co myślą o mnie, tylko o Jessice. Mnie było wolno oceniać ją w najgorszych kategoriach, innym nie. Po zlokalizowaniu swojego samochodu oparłem Jess na kolanie, żeby wygrzebać kluczyki. Gdy udało mi się otworzyć drzwi, położyłem moją pasażerkę na tylnym siedzeniu. Coś pokwękiwała, ale się nie obudziła. – Tylko nie zwymiotuj – poprosiłem, zanim zamknąłem drzwi. Obszedłem maskę, aby wskoczyć na fotel kierowcy. Cichy warkot budzącego się do życia silnika przeplatał się z jękami Jess. Nie zwiastowały niczego dobrego. – Nie waż się zapaskudzić mi auta – ostrzegłem, wyjeżdżając z podjazdu. W połowie drogi do domu Evy uzmysłowiłem sobie, że nie miałem kluczy. Na przyjęciu Jess nosiła torebkę, lecz najwyraźniej gdzieś ją posiała. Nie zamierzałem wracać do hotelu, by szukać zguby. Nie pozostało mi nic innego, jak zabrać ją do siebie. Po dwudziestu długich minutach zaparkowałem przed swoim domem. Bełkot Jessiki, który podczas jazdy znacząco się wzmagał, teraz stał się jeszcze wyraźniejszy. Następnie ciałem Jessie targnęły torsje. – O nie, nie, nie!

Niewiele myśląc, przechyliłem się przez fotel, złapałem ją za ręce i przyciągnąłem do siebie. Źle wymierzyłem i zderzyliśmy się głowami. Zamroczyło mnie na sekundę. Tyle wystarczyło, by Jess zwymiotowała. Na moją klatkę piersiową. – Cholera! Gdy szarpnęło nią po raz kolejny, instynktownie odskoczyłem. To sprawiło, że opadła na siedzenie, znowu pozbywając się zawartości żołądka. – Alex, kurwa, zabiję cię!

MISJA 11 Bądź światłem radości w mroku beznadziei.

Sam Godzinę po rozebraniu Jessie, położeniu jej do łóżka i sprzątnięciu bałaganu, jakiego narobiła w samochodzie, mogłem w końcu wziąć prysznic. Ubrania, które miałem na sobie, oraz sukienkę Jess wpakowałem do worka na śmieci, szczelnie go zawiązując. Rano zamierzałem wystawić pakunek za bramę, żeby zabrała go śmieciarka. Następnie błyskawicznie się umyłem, by jak najszybciej pozbyć się zapachu rzygowin, którym przesiąknąłem. Jessica miała szczęście, że takie rzeczy mnie nie brzydziły, inaczej po wytrzeźwieniu sama szorowałaby tapicerkę. Być może w ramach zadośćuczynienia każę jej zapłacić rachunek za profesjonalne czyszczenie w myjni. Po prysznicu wskoczyłem w ulubione szare dresy i jako że nie chciało mi się spać, zszedłem na dół. W kuchni wyjąłem z lodówki coronę, po czym przeniosłem się do salonu. Zanim ległem na kanapie, włączyłem odtwarzacz. Wraz z każdą mijającą piosenką Linkin Park moja butelka stawała się coraz bardziej pusta, aż wysączyłem całą zawartość. Byłem zbyt zmęczony, żeby pójść po kolejne piwo, dlatego po prostu leżałem, gapiąc się w sufit i rozmyślając o zbliżających się dziewiątych urodzinach Tracy. Zależało mi, by zorganizować dla niej jakąś zaskakującą niespodziankę. Nie pamiętałem, kiedy zasnąłem, ale z drzemki wyrwał mnie głośny łomot, który falą rozszedł się po domu. Poderwałem się z kanapy tak gwałtownie, że uderzyłem piszczelą w kant stolika.

– Kurwa mać! – przekląłem, podskakując na jednej nodze. Przez mój syk przebił się dźwięczny damski głos. – Przepraszam... Gdy uniosłem głowę, ujrzałem ubraną w moją koszulkę i bokserki Jessie. Mimo że nie należała do najniższych kobiet, biały materiał kończył jej się parę centymetrów przed kolanami. Wyglądała na znacznie drobniejszą i bezbronniejszą, niż była w rzeczywistości. Bez skrępowania wędrowała wzrokiem po moim ciele, a na dłużej zatrzymała się na nagiej piersi. Stałem tak niefortunnie, że padała na mnie jasna poświata ulicznej latarni, uwidaczniając każdą bliznę. Kiedy pojęła, na co patrzy, na jej twarzy rozbłysło zaskoczenie. – To poparzenia. Jako dziecko bawiłem się petardami – powiedziałem chłodno. By nie kłamać jej w żywe oczy, zacząłem błądzić spojrzeniem w poszukiwaniu czegoś, czym mógłbym się okryć. Wreszcie namierzyłem koszulkę i dopadłem do niej jak do czegoś niezwykle cennego. Wciągnąwszy ją na siebie, odetchnąłem z ulgą. – Nie chciałam cię obudzić – wyszeptała zachrypniętym głosem. – Nie spałem – bąknąłem. – Coś się stało? – Po prostu się wystraszyłam. Nie wiedziałam, gdzie jestem. Gdy chciałam wyjść, wpadłam na ścianę. Zdaje się, że rozbiłam wiszącą przy drzwiach ramkę ze zdjęciem. Ale może to i lepiej, bo dzięki temu się dowiedziałam, że nie trafiłam do domu jakiegoś psychopaty. Paplała jak nakręcona, ani razu nie zaczerpując przy tym powietrza. – Nie odezwiesz się? Będziesz tak stał i gapił się jak szpak w pi... – Ucięła, zaciskając usta w cienką linię. – Pinezkę – dokończyła. Gdybym na własnej skórze nie doświadczył jej arogancji, pomyślałbym, że pod powłoką gadulstwa próbuje ukryć zdenerwowanie. – Potrzebujesz czegoś? – odezwałem się. Tylko dlatego, że drażniło mnie to jej trajkotanie. – Szklankę soku pomarańczowego, tylenol i pistolet.

– Pistolet? – Ruszyłem do kuchni. – Nie musisz od razu strzelać sobie w głowę. – Potrzebny mi, by odstrzelić ciebie. Jestem za ładna, by skończyć z kulką między oczami. Tego nie zamaskowałby żaden makijaż – odparła zupełnie poważnie, depcząc mi po piętach. Zerknąłem na nią przez ramię, zmarszczywszy brwi. Chyba było za wcześnie, abym mógł zrozumieć jej poczucie humoru... A raczej jego brak. – No co? – Ni to potrząsnęła, ni to pokręciła głową. Wyjąłem z lodówki sok i nalałem go do szklanki. – Proszę. – Podałem jej naczynie. Gdy nasze palce się zetknęły, przebiegła pomiędzy nimi jakaś iskra. Jessica również musiała to poczuć, ponieważ gwałtownie cofnęła dłoń, wyrywając mi szklankę. Natychmiast się do niej przyssała. – O matko – jęknęła po wypiciu za jednym zamachem połowy. – Jakie to dobre. – Otarła usta wierzchem dłoni, co chyba weszło jej w nawyk. – I zimne. – Usiądź – poleciłem. – Przyniosę coś na ból głowy. – Zawsze się tak rządzisz? Nie wyobrażasz sobie, jak bardzo to lubię, maleńka. – Zawsze tak dużo gadasz? Fuknęła coś, czego nie dosłyszałem, bo pognałem do łazienki, gdzie trzymałem apteczkę. Znalazłem w niej Advil, kupiony dla Suzy, by uśmierzyć ból związany z miesiączką. To jedyne tabletki, na które można było natrafić w tym domu. Unikałem wszelkich pokus, bo wiedziałem, że tak jak z łatwością mogę kontrolować spożycie alkoholu, tak nie oparłbym się środkom farmakologicznym. To była moja największa słabość. Jak stwierdzili lekarze, wynikała z faktu, że w trakcie służby wojskowej faszerowano mnie prochami, by uodpornić nie tylko ciało, ale i psychikę. Organizm przywykł do opioidów oraz opiatów i nawet po takim czasie domagał się swojej działki. Dlatego tak szybko uzależniłem się od psychotropów. Otrząsnąwszy się z myśli związanych z przeszłością, zgarnąłem niebieskie

pudełeczko z tabletkami. Kiedy się odwróciłem, żeby opuścić łazienkę, doszło do kolizji. Wpadłem na Jessicę, która pojawiła się znikąd. Siła zderzenia powaliła ją na tyłek. – Cholera – mruknęła, rozcierając ramię, w które najwyraźniej się uderzyła. Na widok wymalowanego na jej twarzy grymasu bólu poczułem się jak dupek. Zamiast udzielić jej pomocy stałem jak to cielę. – Przepraszam... – wymamrotałem. – Chciałam skorzystać z toalety... Nie miałam pojęcia, że cię tu zastanę – dukała, dziwnie rozkojarzona. – Zakradłaś się jak duch. Nie wydałaś przy tym nawet najmniejszego dźwięku. – Raczej ty byłeś tak zamyślony, że mnie nie usłyszałeś – wytknęła mi takim tonem, jakby wiedziała o mnie więcej, niż przyznawała. Albo dopadła mnie jakaś paranoja. Nie skomentowałem jej docinka, tylko pomogłem wstać. Zrobiłem to z takim impetem, że wpadła na moją klatkę piersiową. Zamiast ją puścić objąłem w pasie i zawiesiłem spojrzenie na jej pełnych wargach. Przełknąłem ślinę, gdy ona również zapatrzyła się na moje usta. Naszła mnie irracjonalna potrzeba, by ją pocałować. Poznać jej smak i wyssać z niej całe zarozumialstwo. Teraz. Natychmiast. Pokonałbym tę granicę, gdyby nie przepłynęła między nami kolejna wiązka energii. Przeszyła całe moje ciało i otrzeźwiła umysł. Od razu się wycofałem. Zachwiała się, kiedy ją uwolniłem, ale na szczęście nie upadła. – Proszę. – Podsunąłem jej opakowanie leku. – Dzięki. Wzięła je z wielką ostrożnością, żeby nasze palce się nie dotknęły. Następnie okręciła się na pięcie i wypruła z łazienki, jakby gonił ją sam diabeł. Przekląłem siarczyście, waląc dłonią w najbliższą ścianę. Co się ze mną, do cholery, działo? Pragnąłem zrobić tej dziewczynie, a raczej z nią, rzeczy, o których nawet nie śniła. Poza tym z powodu tego, że wśliznęła się do ła-

zienki tak niepostrzeżenie, poczułem się jak małolat przyłapany na przeglądaniu „Playboya”. Nie uczyniłem nic złego, trzymałem jedynie te cholerne tabletki przeciwbólowe, a odniosłem wrażenie, że oceniała mnie przez ich pryzmat i sprawdzała, czy się nie naćpałem. Musiała znać jakieś detale z mojej przeszłości. Wygadał się albo Alex, albo Eva, która została zaznajomiona z moją sytuacją. Kurwa mać! Nie miałem żadnego planu, ale wystrzeliłem z łazienki jak z procy. Gdy zawołałem Jess, a odpowiedziała mi cisza, poczułem rozczarowanie i coś, co niebezpiecznie przypominało niepokój. Miotałem się od pokoju do pokoju, aż znalazłem ją w sypialni Suzy, w której położyłem ją po powrocie do domu. Siedziała na brzegu łóżka, jej dłonie spoczywały na nagich kolanach. Nieobecnym wzrokiem gapiła się na coś za oknem. – Jess? – Ściszyłem maksymalnie głos, by jej nie przestraszyć. Dopiero po paru sekundach przeniosła na mnie wzrok. Jakby najpierw musiała wrócić ze znanego tylko sobie miejsca. – Chciałam wyjść, ale nie wiem, gdzie są moje ubrania – oznajmiła już całkiem przytomnie. Oparłem się o futrynę, wsuwając ręce do kieszeni spodni. – Nie sądzę, byś jeszcze kiedykolwiek je włożyła. – Dlaczego? – Bo całe zarzygałaś. Przy okazji oberwało się mnie i tapicerce w moim samochodzie. – Och! – wymsknęło się jej. Zawstydzona spuściła oczy, lecz nie przeprosiła. Nigdy nie przepraszała, nawet jeśli wymagała tego sytuacja. Przekrzywiłem głowę, żeby lepiej się jej przyjrzeć. Jeszcze nigdy nie miałem okazji oglądać tak naturalnej, bezradnej wersji tej dziewczyny. Na co dzień niczym zbroję nosiła seksowne fatałaszki, pełen makijaż i wystylizowaną fryzurę. Teraz jej włosy pozostawały w kompletnym nieładzie, policzki zdobiły czarne smugi, przez co przypominała Edwarda Nożycorękiego,

a moja koszulka wisiała na niej jak na wieszaku. Mimo to było w tym obrazie coś, co sprawiało, że w moim sercu zagnieździło się dezorientujące, acz przyjemne ciepło. – Gapisz się – stwierdziła. Nie zauważyłem, kiedy uniosła wzrok. Oprzytomniałem i poczłapałem ku niej. – Mogę? – Skinąłem na łóżko. – Jest twoje. – Wzruszyła ramionami, przesuwając się o kilka centymetrów. Usiadłem obok z postanowieniem rozwiązania raz na zawsze kwestii moich problemów z farmaceutykami. – Wiesz o moim uzależnieniu. Nie zapytałem, tylko stwierdziłem. – Sam... – To ślad mojej przeszłości. Niechlubnej i wstydliwej. Dlaczego jej się tłumaczyłem? – Samuelu, naprawdę nie musisz... – Biło od niej zakłopotanie. – Nie jestem dla ciebie nikim szczególnym, żebyś musiał wyjawiać mi swoją historię. Każdy z nas dźwiga jakieś brzemię i radzi sobie, jak potrafi, by było mu lżej. Mówiła to takim tonem, jakby znała to z doświadczenia. – Nie chcę, żebyś źle mnie oceniła. Skrzywiłem się, gdy tylko te słowa opuściły moje usta. Zabrzmiało to tak, jakby zależało mi na jej opinii. A nie zależało. Wcale. – Czyli nie jesteś zarozumiałym dupkiem ze skłonnościami do samouwielbienia i jednorazowych numerków? I nie musisz wykupować dodatkowego fotela w samolocie dla swojego ego? – Jej usta uformowały się w szyderczym uśmieszku. Parsknąłem cicho, opadając plecami na łóżko. Sekundę później materac

zafalował pod wpływem ciężaru ciała Jessie, która położyła się obok. Podczas gdy ja gapiłem się w sufit, ona wpatrywała się we mnie. Czułem jej spojrzenie niemal fizycznie, aż mrowiła mnie skóra. Zaskoczony tym nowym, niespodziewanym doznaniem, nie umiałem się odnaleźć i poczuć swobodnie. Gdzieś z tyłu mojego przemęczonego umysłu zaświeciła się lampka kontrolna. – Miałem problemy z różnymi używkami, przede wszystkim z psychotropami. – Mój mózg nie kontrolował tego, co wydostawało się z moich ust. – Zapłaciłem za to zbyt wysoką cenę, dlatego nie zamierzam wracać do ćpania. Nadal uczęszczam na terapię, być może będę musiał konsultować się z psychologiem do końca życia. Nie stronię od alkoholu, bo od czegoś trzeba umrzeć. – Włączył się mój czarny humor, co nieco rozluźniło atmosferę. – Ale w tym domu nie uświadczysz żadnych leków. To, że miałem Advil, zawdzięczasz mojej siostrze, która go potrzebowała. – Wziąłem głęboki oddech przed wyznaniem tego, co uważałem za swoją największą porażkę. – Wciąż bywają momenty, kiedy ciągnie mnie do tabletek. Wystarczyłoby byle co, by uzyskać efekt placebo. Dlatego wolę nie ryzykować. – Wierzę ci, Samuelu. – Brzmiała na szczerą i zmieszaną moją bezpośredniością. – Naprawdę nie musisz się tłumaczyć. Każdy z nas błądzi, nie ma ludzi nieomylnych. Jeżeli ktoś wydaje się idealny, to jest zwyczajnym graczem. Najwięcej pozorantów spotykam w pracy. Kobiety kryjące mężów, którzy się nad nimi znęcają. Zastraszone dzieci. Krewni udający troskę po to, by uszczknąć coś z testamentu. Nawet w obliczu tragedii nie zapominają przywdziać odpowiedniej maski. Nie wiem tylko, czy próbują oszukać innych czy samych siebie. Nigdy tego nie rozumiałam. – Wszyscy chcą uchodzić za wzory. – Moje słowa były jedynie nieco głośniejsze od szeptu. – Nie – zaprzeczyła gwałtownie. – Oni chcą, by tak o nich myślano. Pokazują, jak wspaniałe wiodą życie, a kiedy zaszywają się w swoich domach, bańka doskonałości pęka. Dla świata małżeństwo z sąsiedztwa to przykładny mąż i kochająca żona, którzy co niedziela idą pod rączkę do kościoła. – Z jej trzewi wyrwał się cichy pomruk. – W czterech ścianach to alkoholik, który –

zamiast głaskać przygotowujące mu każdego dnia ciepły posiłek dłonie – wyłamuje jej palce. – Brzmi, jakbyś znała taką historię z autopsji. Zafrapowany jej słowami, uświadomiłem sobie, że Jessica jest osobą, próbującą poprzez cięty język zakamuflować wrażliwość. Bo wrażliwość to słabość. Ta dziewczyna wolała być postrzegana jako suka niż ujawnić jakąkolwiek ułomność. – Może odgrywałam jedną z ról? – rzuciła od niechcenia. Zsunęła się z łóżka, zwiększając między nami dystans, jakby nie mogła przebywać w pobliżu mnie. – To nie czas ani miejsce na tego typu rozmowy. Poza tym nie jesteś kimś, przed kim chciałabym się otworzyć. Nie zaliczałem się do grona osób godnych zaufania, nie po stoczeniu się na dno, a mimo to jej szczerość podrażniła moje ego. – Sądzisz, że tak dobrze mnie znasz? – zripostowałem zaczepnie. Złośliwa część mojej natury nakazała mi do niej doskoczyć. Jess sapnęła ze zdumieniem. Choć nie była anemiczna jak Eva, znacząco nad nią górowałem. Przy mnie wyglądała jak koliber przy jastrzębiu. Jej piersi z naprężonymi sutkami, widoczne przez cienki materiał T-shirtu, unosiły się i opadały w rytm regularnego, acz płytkiego oddechu. Kiedy się zorientowała, na co patrzę, uśmiechnęła się diabolicznie. Następnie, nie odrywając ode mnie spojrzenia, złapała za rąbek koszulki i ją zdjęła. Po odrzuceniu materiału na podłogę nie zakryła piersi, tylko zsunęła bokserki, poruszając przy tym biodrami tak, jak tylko ona potrafiła. Stała przede mną zupełnie naga. Chciałem spuścić wzrok, ale nie potrafiłem. Wodziłem nim po jej kształtnym ciele, po idealnie krągłych piersiach z brązowymi sutkami, płaskim brzuchu, pełnych biodrach i nieziemsko długich nogach. Z powodu tego, że krew już napłynęła do newralgicznego miejsca w kroczu, bałem się spojrzeć na najwrażliwszy punkt między jej udami. Trafiłem do raju, a to był zakazany owoc, którego nie wahałbym się skosztować.

– Mogę skorzystać z prysznica? – odezwała się cnotliwym głosem lolitki. Niechętnie sfrunąłem z chmurki, na której dryfowałem. Musiałem odchrząknąć, żeby oczyścić gardło, zanim przemówiłem. – Tak. – Chrząknięcie nie pomogło mi pozbyć się chrypy. – Wiesz, gdzie jest łazienka. Odwróciłem się do wyjścia. Moja silna wola miała granice i lada moment mogły zostać przekroczone. – Samuelu? – zatrzymała mnie, gdy dotknąłem klamki. Ton jej głosu sprawił, że mój fiut zadrżał. Pokusa, by nakarmić wzrok widokiem jej seksownego ciała, okazała się silniejsza niż dobre maniery, dlatego zwróciłem ku niej głowę. – Tak? – Masz ochotę mnie zerżnąć, prawda? Jedynie ona miała na tyle odwagi, by wprost o to zapytać. Fala znajomych dreszczy przebiegła mi po kręgosłupie. Moje jądra skurczyły się w przypływie podniecenia. – Nie mniej niż ty mnie, prawda? – Dołączyłem do gry, którą rozpoczęła. Byłem bardziej niż pewien, że tak jak ja pragnąłem złapać ją za włosy i posiąść te niewyparzone usta, tak ona miała ochotę na rodeo na moim fiucie. Nie odpowiedziała, tylko ruszyła w moją stronę. Zahipnotyzowały mnie jej kołyszące się biodra. Czułem, że powinienem przerwać to, co tu się wyprawiało, lecz nie potrafiłem. Ta mała wiedźma albo mnie zaczarowała, albo rzuciła na mnie klątwę. Wszystkie moje zmysły szalały, a ręce, język i fiut rwały się, by pokazać jej, kto tu rządzi. Zatrzymała się zaledwie kilka centymetrów ode mnie, tak blisko, że czułem bijące od niej ciepło. – Jesteś inna. Naprawdę była. Pieprzyłem się z wieloma kobietami, nawet z gwiazdą porno, ale żadna z nich nie była tak pewna swojej seksualności i wszystkich atutów jak ona. – W pozytywnym tego słowa znaczeniu?

Z przechyloną głową i specyficznym niewinnym wzrokiem wyglądała jak Harley Quinn na chwilę przed rozwaleniem komuś łba. – Jak najbardziej – wychrypiałem. Miałem wrażenie, jakby uwięziła mnie w swoim spojrzeniu i odebrała zdolność logicznego rozumowania. – Zróbmy coś szalonego – zaproponowała ochrypłym szeptem. Ten niski dźwięk spłynął falą podniecenia do mojego penisa. – Szalonego? – powtórzyłem, tracąc na moment animusz. Wyłącznie ta mała jędza umiała zbić mnie z pantałyku. Skinęła powoli głową, przygryzając dolną wargę. Wiele bym dał, by zastąpić jej zęby swoimi. Naparłem na nią tak, że musiała się cofnąć. Zanim się obejrzała, przyciskałem ją do drzwi. Ręce oparłem po obu stronach jej twarzy. Odkleiłem się od niej. Nie dotykaliśmy się żadną częścią ciała, mimo że jakieś niewidzialne pole pchało nas ku sobie. – Nie sądzę, byś była gotowa na szaleństwo w moim wydaniu – wymruczałem jej do ucha, na co zadrżała. – Sprawdź mnie – prowokowała z typową dla siebie arogancją. Jej dłonie powędrowały do brzegu mojej koszulki. Instynktownie chwyciłem za przegub ręki Jess. Pokręciłem głową, bezgłośnie zakazując jej tego, co zamierzała. Przytaknęła na znak, że rozumie. Fakt, że nie drążyła, że nie chciała podjąć dyskusji na temat moich blizn, których nie lubiłem pokazywać, wprawił mnie w niemałe osłupienie. Nawet zwykłe dziwki wypytywały o historię mojego okaleczonego ciała. Położyła dłoń na moim torsie i zsunęła ją do sznurka, dzięki któremu spodnie utrzymywały mi się na biodrach. Bawiła się nim, czekając na moją zgodę. Powinienem ją powstrzymać, tak nakazywał rozum... Ale nie zrobiłem tego. Moje milczenie potraktowała jako akceptację. Pociągnęła za trok i spodnie opadły mi do kostek. Otaksowała moje ciało pożądliwym wzrokiem. Na dłużej zatrzymała się

na wzwiedzionym penisie. Oczy jej się rozszerzyły jak każdej, gdy oszacowała jego wielkość. Nie przeraziło ją to. Wręcz przeciwnie, jej brązowe tęczówki pociemniały z żądzy, oblizała zachłannie usta. To był zapalnik, którego potrzebowałem. – Pieprzyć to – warknąłem. Chwyciłem ją za dłoń i wyciągnąłem z pokoju. Zmierzaliśmy do łazienki. – Masz świetny tyłek – stwierdziła. – Nie podniecaj się, nie jest do niczyjego użytku. Skrzywiłem się na dźwięk własnych słów; nie brzmiały tak dobrze jak w mojej głowie. Parsknęła beztroskim, zaraźliwym śmiechem. Udzieliło mi się jej rozbawienie. Po wejściu do łazienki od razu odkręciłem wodę pod prysznicem. – W drugiej szufladzie są szczoteczki. – Wskazałem na szafkę pod umywalkami. – Sugerujesz coś? – Na ustach błąkał się jej zalążek lubieżnego uśmiechu. – Lubię gadżety, ale szczoteczką jeszcze się nie zabawiałam. – Dobrze wiedzieć – mruknąłem. – Wiem, co robiłaś kilka godzin temu – dodałem głośniej, opierając się o płytki za moimi plecami. – Wymiotowałam. Chyba nigdy nie przywyknę do jej nieskrępowania. Inna kobieta zwijałaby się z zawstydzenia, ale nie ona. Zaczynało mi to imponować. – To najmniej mi przeszkadza. – Fuj! Jesteś obrzydliwy. – Niedawno miałaś w ustach język innego faceta, to o wiele bardziej odpychające. W tafli lustra odbijało się jej wyzywające spojrzenie i krzywy uśmieszek. – Nie był taki zły. – Serio? Żeby jej było na wierzchu, musiała minąć się z prawdą.

Najpierw wyjęła z szafki nieużywaną szczoteczkę, potem sięgnęła po pastę. – Na tyle, na ile pamiętam, załapywał się na trzeci poziom. – W ilu stopniowej skali? – Pięcio – parsknęła, zanim włożyła szczoteczkę do ust. W najbliższym czasie zamierzałem wypełnić je czymś innym. – Dałbym mu najwyżej dwójkę. Zmieliłem w ustach przekleństwo, słysząc, jak to zabrzmiało. Za dużo przebywałem z Aleksem i Patrickiem. – Może masz rację. Pochyliła się nad umywalką, żeby wypłukać usta i przemyć twarz. Wypięła przy tym tyłek, przez co mój wzrok automatycznie powędrował do jej krągłych pośladków. Fiut zakołysał mi się na boki, usatysfakcjonowany widokiem. Już układałem plan, co zrobię z tymi dwoma doskonałymi półkulami. Jessie, zobaczywszy w lustrze, co zaskarbiło sobie moją uwagę, zaśmiała się w głos. Przeniosłem spojrzenie na twarz dziewczyny. W jej oczach tliło się rozbawienie i zadowolenie z tego, że doceniam jej atuty. – Nie krępuj się, możesz patrzeć – rzuciła bez ogródek. – Nie potrzebuję pozwolenia. Odwróciła się do mnie przodem. Choć mnie korciło, nawet nie omiotłem wzrokiem jej piersi. Musiałem zacząć się kontrolować, inaczej się zbłaźnię. – Nie, nie potrzebujesz – przytaknęła. Wyprostowała się tak, że jej klatka piersiowa stała się bardziej wyeksponowana. Zrobiła to z pełną premedytacją. – I możesz znacznie więcej. – Zrobiła krok w moją stronę. Dźwięk szumiącej w kabinie prysznicowej wody zagłuszał łomot mojego serca. Jess wyglądała zjawiskowo. Gładka oliwkowa skóra, błyszczące od podniecenia oczy, rozchylone usta... Czułem przemożne pragnienie, by jej dotknąć, posmakować, doprowadzić do obłędu. Przybliżyła się o kolejne kilka kroków, przy ostatnim lekko się zachwiała.

Położyła dłonie na moim torsie, żeby się podeprzeć. Połączenie jej chłodnej i mojej gorącej skóry sprawiło, że przeszył mnie dreszcz. – Jesteś jeszcze pijana – stwierdziłem, patrząc w jej wielkie czekoladowe oczy. – Nie na tyle, by nie móc się pieprzyć – wyszeptała, zbliżając swoje usta do moich. Odchyliłem głowę, by uniknąć pocałunku. – Nie możemy – powiedziałem najbardziej stanowczym głosem, na jaki było mnie stać. – Nie? Moja odmowa nie odebrała jej zapału. – Nie myślisz trzeźwo. Nie chciałbym, żebyś po wszystkim mi zarzuciła, że cię wykorzystałem... Wspiąwszy się na palce, uciszyła mnie pocałunkiem. Jej usta przylgnęły ciasno do moich, a język wykorzystał to, że mnie zaskoczyła, i wśliznął się pomiędzy wargi. Próbowałem nie dać się wciągnąć w jej grę. Było to niemal niemożliwe, kiedy jęczała mi w usta, liżąc je od środka. – Twoje ciało mówi coś zupełnie innego – wymruczała, ocierając się o mojego fiuta. Jej zimne dłonie zawędrowały przez mój brzuch na boki ciała. Spiąłem się, gdy zaczęła błądzić nimi w górę i w dół. Nie zapędzała się jednak zbyt daleko. Moja samokontrola pękła, rycerskość przekazała pałeczkę podnieceniu. Chwyciłem ją za pośladki, ścisnąłem je mocno, co wydobyło z niej skowyt zadowolenia. Oddałem pocałunek. Włożyłem w niego siłę równą sile trawiącego mnie pożądania. Wiedziałem, że będę tego żałował, lecz teraz kompletnie mnie to nie interesowało. Liczyło się wyłącznie pragnienie, by posiąść tę kobietę. Sunąłem dłońmi po jej ciele, napawając się delikatnością skóry. Skubałem, ssałem i lizałem, w całości poddając się żądzom. Jess objęła mnie za szyję, szczelniej do mnie przywierając. Ułożyłem dłonie pod jej pośladkami i uniosłem ją na wysokość bioder. Otoczyła mnie swo-

imi długimi nogami, a ja wkroczyłem pod strumień wody. Wygłodniali siebie nawzajem, całowaliśmy się łapczywie, jakbyśmy pierwszy raz od dawna dorwali coś do jedzenia. Przez materiał przemoczonej koszulki czułem jej ocierające się o mój tors twarde sutki. Pragnąłem poczuć je na nagiej skórze, nie miałem jednak na tyle odwagi, by pozbyć się T-shirtu. Ostatkiem silnej woli powstrzymywałem się, by jej na siebie nie nadziać. Oparłem ją o ścianę, pchając podbrzusze do przodu tak, aby miała się na czym podeprzeć. To był błąd. Jej biodra zaczęły falować. Sama szukała sposobu, by się na mnie nabić. – Nie rób tego. – Mój głos przypominał warkot. Gdy w jej oczach zamigotała zuchwałość i raz jeszcze poruszyła biodrami, chwyciłem ją za nadgarstki i przyszpiliłem je do chłodnych płytek. Bez ostrzeżenia wsunąłem dłoń między jej nogi. Od razu zanurzyłem w jej wilgotnej, gorącej cipce dwa palce. Bardziej gotowa na przyjęcie mnie być nie mogła. Zaskamlała, kiedy wyjąłem palce, żeby ustawić się u jej wejścia. – Kurwa – warknąłem. – Gumka. – Jestem na pigułkach... – Nieistotne. Pigułki bywają zawodne. Nie chcę zrobić ci dzieciaka, świat by tego nie wytrzymał. Roześmiała się tak głośno, że słyszałem tylko ją, zagłuszyła szum wody. Złapałem się na tym, że coraz bardziej podobał mi się ten dźwięk. Prezerwatywy trzymałem schowane w szafce koło prysznica, wystawiłem więc rękę za kabinę. Pogrzebałem niezdarnie w szufladzie, aż poczułem pod palcami foliowe opakowanie. Rozerwałem je zębami, po czym nasunąłem gumkę na fiuta. Jess śledziła moje poczynania, dysząc przy tym ze zniecierpliwienia. Moje usta drgnęły w zadowoleniu. Złowiłem jej rozpalone spojrzenie i wszedłem w nią jednym energicznym ruchem. Wygięła się pod wpływem natarcia, wydając z siebie zduszony jęk. – Cholera – sapnąłem, kiedy otuliła mnie jej gorąca, jedwabiście gładka

cipka. Odnalazłem swoje prywatne niebo. Trwałem chwilę w bezruchu, ciesząc się dostarczanymi doznaniami. Jess, widząc wypisaną na mojej twarzy rozkosz, zacisnęła kilkakrotnie mięśnie. Mój penis jeszcze bardziej się wyprężył, a jądra boleśnie skurczyły. – Lubisz się ze mną droczyć, prawda? – Zbliżyłem usta do jej ust. Wysunęła język, by zwilżyć wargi. Jej klatka piersiowa poruszała się pod wpływem ciężkiego, nierównego oddechu. Pochyliłem głowę tak, że niemal dotykałem jej ust swoimi. W oczekiwaniu na pocałunek przymknęła oczy. Pragnęła go równie mocno jak ja tego, by ją zerżnąć. Dlatego się wycofałem. Gdy otworzyła mętne od żądzy oczy, ujrzała uśmiech zwycięstwa, który pałętał się po mojej twarzy. – Odgrywasz się, wielkoludzie? Przeszła jej ochota na żarty. – Nie rozpoczynaj wojny, której nie wygrasz – ostrzegłem, zaciskając palce na jej nadgarstkach. Wolną dłonią na przemian drażniłem jej piersi. Ugniatałem miękkie pagórki, podszczypywałem i kolistymi ruchami pobudzałem sztywne sutki. – Sam... – jęknęła. – Nie baw się ze mną. – Lubię się bawić. By to udowodnić, pochyliłem się i zatopiłem zęby w jej szyi, tuż koło bijącego szaleńczo pulsu. Pisnęła, zaskoczona moim atakiem. Ścianki jej cipki ponownie mocno ścisnęły mojego fiuta. Ostatnia nić samokontroli pękła, puściłem jej ręce i chwyciłem ją za uda, rozchylając nogi, by zrobić sobie więcej miejsca. Wsuwałem się i wysuwałem z taką siłą, że Jess ślizgała się po mokrej ścianie. By utrzymać równowagę, wbiła mi paznokcie w ramiona, co jeszcze bardziej mnie podkręciło. Już dawno nie czułem tak jebanej rozkoszy. Byliśmy zachłanni i nienasyceni. Jej biodra idealnie współgrały z moimi. Ból, który zapewniały mi jej paznokcie, i odgłosy, jakie wydawała, gdy gryzłem jej szyję i obojczyki, potęgo-

wały moje podniecenie. Jess, tak jak ja, drżała na całym ciele, w obojgu nas budował się orgazm. Wczepiła dłonie w moje włosy, unieruchamiając mi głowę, i natarła na moje usta z brutalnością, której i ja potrzebowałem. Nie podejrzewałem jej o taką zaborczość i dzikość. Nakręcał mnie jej brak delikatności. Postawiłem ją na ziemi i odwróciłem do siebie tyłem. Musiałem trzymać ją w pasie, by nie upadła. – Oprzyj ręce na ścianie i wypnij tyłek – wyszeptałem jej do ucha. Szorstki ton mojego głosu albo nieznoszące sprzeciwu polecenie sprawiło, że wstrząsnął nią dreszcz. A może jedno i drugie. Gdy wykonała mój rozkaz, uderzyłem ją w pośladek. Wydała z siebie kurewsko podniecający dźwięk. – Idealna. – Pomasowałem zaróżowione odbicie mojej dłoni. – Rozszerz dla mnie nogi. Ponownie ją klepnąłem, tym razem delikatniej. Zrobiła to, o co prosiłem, dając mi wspaniały widok na swoją kobiecość. Zanurzyłem się w niej bez ostrzeżenia, na co sapnęła. Wbijałem się w nią i wychodziłem wolniej niż wcześniej, delektując się niebiańskim doznaniem tego połączenia. Nasz seks był mechaniczny i pozbawiony uczuć, co pasowało nam obojgu. Jess wykorzystywała mnie w równym stopniu, co ja wykorzystywałem ją. Chodziło o zaspokojenie fizjologicznych potrzeb, o wyładowanie tego, co w nas siedziało. Ani ja, ani ona nie braliśmy pod uwagę górnolotnych uczuć. Zacisnąwszy dłonie na jej wąskiej talii, przyspieszyłem. Czułem zbliżające się spełnienie. Starałem się wytrzymać, napierając na nią coraz mocniej. Jess krzyknęła, napinając wszystkie mięśnie. Jej cipka ciasno mnie otuliła, jakby nigdy nie zamierzała mnie wypuścić. To uwolniło mój orgazm. Znieruchomiałem, wystrzeliwując w niej swój ładunek. Dyszeliśmy oboje, zmęczeni i usatysfakcjonowani. Chwilę trwało, nim wróciłem na ziemię. Gdyby to ode mnie zależało, zostałbym w krainie postorgazmicznej euforii znacznie dłużej.

Wysunąłem się z niej delikatnie. Teraz żałowałem, że użyłem prezerwatywy – wiele bym dał, by zobaczyć, jak moja sperma ścieka po jej udach. Jess po złapaniu równowagi odwróciła się do mnie; jej opuchnięte od pocałunków usta rozciągnęły się w ukontentowanym uśmieszku. – Dziękuję – wyszeptała. – Do usług, dzikusko. – Odwzajemniłem uśmiech. – Samuelu? – Tak? – To się nie wydarzyło – oznajmiła beznamiętnie, po czym opuściła kabinę.

MISJA 12 Chcieć poczuć ciepło światła, będąc pogrążonym w mroku.

Sam Od spektakularnego seksu z Jessicą minęły dwa dni. Dwa dni, odkąd doznałem największego szoku w życiu. Dwa dni, odkąd po raz pierwszy poczułem się jak... rzecz. Ale nie to było najgorsze. Najbardziej irytował mnie fakt, że nie potrafiłem pozbyć się tej dziewczyny z głowy. Musiała być spokrewniona z Diaboliną ze Śpiącej Królewny, bo tak jak ona rzucała uroki – tym razem padło na mnie. Nawiedzała mnie nawet w nocy; gdy tylko zamykałem oczy, umysł podsuwał mi obrazy naszych splątanych w zwierzęcym uniesieniu ciał. Wtedy mój fiut budził się do życia i nie pozostawało mi nic innego, jak samodzielnie sobie ulżyć albo kotłować się przez całą noc, bo o śnie nie było mowy. Na szczęście miałem tak szczelnie wypełniony grafik, że za dnia myślałem o niej średnio raz na pół godziny, a nie non stop. Idealnym lekarstwem okazało się planowanie urodzin Tracy. Zostały tylko dwa dni, a ja za cholerę nie miałem pomysłu na organizację przyjęcia. Mandy i pozostałe dziewczynki torpedowały każdą moją koncepcję, ale żadna nie raczyła mi pomóc. Tak jakby przeprowadzały jakiś test, by sprawdzić, czy sobie poradzę. Stałem właśnie przed wystawą cukierni, przeskakując wzrokiem z tortów na babeczki, z babeczek na ciasteczka, z ciasteczek na lizaki. Przytłaczająca liczba wyrobów utrudniała mi podjęcie decyzji. Przez chwilę żałowałem, że podjąłem się zorganizowania tej imprezy. Co strzeliło mi do łba, gdy oświad-

czyłem Mandy, że się tym zajmę? Trzeba było zostawić to w jej rękach. Jako kobieta dużo lepiej znała się na tego typu pierdołach, więc z pewnością by wiedziała, co sprawi frajdę dziewięciolatce. – Śledzisz mnie? Odwróciłem się na dźwięk znajomego głosu. Na widok doskonale znanej mi twarzy kąciki moich ust odruchowo powędrowały do góry. Szybko jednak przywołałem się do porządku. – Jessica. – Skinąłem beznamiętnie głową na przywitanie. – Łał! Nie zapomniałeś mojego imienia. W nagrodę mam ci dać lizaka czy poklepanie po pleckach wystarczy? Sarkazm został wymyślony specjalnie dla niej. – Jak zwykle tryskasz humorem. – Wsunąłem dłonie do kieszeni spodni, by stwarzać pozory mniej spiętego. Spotkanie jej było ostatnią rzeczą, na jaką miałem ochotę. No może to nie do końca prawda. Ale jak lubił mawiać mój psychoterapeuta: „To, co i jak myślimy, jest w dziewięćdziesięciu procentach sukcesem w osiągnięciu celu”. – Dlaczego za mną łazisz? – ponowiła pytanie. – Nie śledzę cię – zaprotestowałem, siląc się na spokój. – Mam uwierzyć, że koło cukierni blisko mojego domu kręcisz się ze względu na uzależnienie od nowoorleańskich pralin? Dopiero gdy o tym napomknęła, zorientowałem się, że cukiernia rzeczywiście mieści się w okolicy, w której Jess mieszkała razem z Evą. – Ten adres dostałem od ciotki moich sióstr – wyjaśniłem. – Za dwa dni Tracy obchodzi dziewiąte urodziny, a ja zobowiązałem się zorganizować jej przyjęcie. – Odsunąłem się, żeby przepuścić wchodzącą do sklepu starszą parę. – Ale za cholerę nie wiem, jak się za to zabrać. Nie mam pomysłu, nie wiem, jaki tort wybrać ani co kupić jej na prezent. – Zamilkłem, ponieważ zdałem sobie sprawę, że zaczynam panikować z powodu dziecięcych urodzin.

I zaraz, dlaczego w ogóle tłumaczyłem się tej zołzie? – Dlatego, wierz mi, śledzenie ciebie to ostatnie, o czym bym pomyślał. – Powiedzmy, że ci wierzę. – Choć spuściła z tonu, wyczułem w jej głosie nutę złośliwości. – Nie zatrzymuję cię. – Zależało mi, by się jej pozbyć. – A w razie gdybyś miała wątpliwości, uprzedzam, że czeka mnie jeszcze rajd po sklepach z zabawkami. Rozejrzałem się na boki, aby sprawdzić, czy nie ma nikogo w pobliżu, a następnie pochyliłem się ku niej i powiedziałem cicho: – Chociaż tym razem interesują mnie zabawki dla małych, a nie dla dużych dziewczynek. – Powściągnięcie pragnienia, żeby nie zaciągnąć się jej kwiatowym zapachem, było niemożliwe. – Więc najprawdopodobniej już nie będziemy mieli okazji się zobaczyć, Jess. Wyprostowałem się, przybierając niewzruszony wyraz twarzy. W rzeczywistości czułem przemożną potrzebę, by przerzucić ją przez ramię i zabrać do miejsca, gdzie moglibyśmy przetestować parę gadżetów dla dużych dziewczynek. Po iskrze w jej oczach wywnioskowałem, że miała ochotę na to samo. Szybko się jednak opamiętała. Iskra została zastąpiona szyderstwem. – Nawet najmniejsza zabawka z ledwo zipiącymi bateriami byłaby lepsza niż twój... robaczek. – Zlustrowała sugestywnym wzrokiem moje krocze. – Tylko na tyle cię stać? – prychnąłem. – To i tak więcej niż to, co pokazałeś mi pod prysznicem – odgryzła się. Doskoczyłem do niej w mgnieniu oka, wziąłem za rękę i wciągnąłem w boczną uliczkę. Rzuciłem ją na ceglaną ścianę z taką mocą, że o mało nie uderzyła się w głowę. Z jej gardła uleciał zduszony pisk, kiedy zamknąłem ją w klatce swoich ramion. – Nie prowokuj mnie, Jess – wyszeptałem jej do ucha. – Bo co? – Nie straciła nawet grama ze swojej hardości. – Bo tego pożałujesz. – To była groźba, nie ostrzeżenie. – Pokażę ci rzeczy, o których nawet nie śniłaś, a potem zerżnę cię tak, że będziesz stracona dla

każdego innego faceta. Jej oddech stał się ciężki i poszarpany. Policzki pokryły się krwistoczerwonym rumieńcem, a oczy rozbłysły. Założę się, że gdybym wsunął rękę w jej dżinsy, poczułbym wilgoć. Pozwoliłaby mi na to, tak samo jak na spełnienie mojej groźby. Jessica McAdams lubiła brudną gadkę i dziki seks. Dostałaby ode mnie i jedno, i drugie, gdybym nie obiecał sobie, że więcej jej nie tknę. Popełniliśmy błąd, daliśmy się ponieść chwili. Więcej nie możemy do tego dopuścić. Jess była kuzynką Evy. Alex mógł żartować do woli, ale urwałby mi łeb, jeślibym skrzywdził tę dziewczynę. Dlatego musiałem kontrolować siebie i swojego fiuta, który marzył o tym, by ponownie zatopić się w jej obłędnej cipce. – Gry – wypaliła ni stąd, ni zowąd. To był jej sposób na wybrnięcie z tej pełnej seksualnego napięcia sytuacji. To był jej sposób na zamaskowanie tego, że została zbita z tropu. Gwałtownie się od niej odsunąłem. Nie umknął mi głęboki oddech, który zaczerpnęła, gdy zwiększyłem między nami dystans. – Gry? – powtórzyłem, bo nie wiedziałem, o co jej chodzi. – Planszowe oczywiście – uściśliła. – To świetny prezent dla dzieciaka w każdym wieku. I kreatywny sposób na spędzenie czasu z rodziną. Dodatkowo zmuszają do myślenia, co bardzo rozwija dziecięcy umysł. Idealne dla ciebie i twoich sióstr. – Jej tęczówki błysnęły zagadkowo. – I chyba mam pomysł co do miejsca, w którym mógłbyś urządzić przyjęcie urodzinowe. – Naprawdę? Z wytrzeszczonymi oczami wyglądałem zapewne co najmniej komicznie. – Tak. Sądzę, że podołasz organizacji, a to będzie frajda dla wszystkich dziewczynek, nie tylko dla solenizantki. – Jess, jestem facetem, mów jaśniej. Teraz, gdy dostałem punkt zaczepienia, zacząłem się niecierpliwić. – No tak, wy, faceci, macie mózgi zaprogramowane wyłącznie na seks i jedzenie, reszta się nie liczy – zakpiła.

Odbiła się od ściany i podeszła do mnie. Ugryzłem się w język, zachowując ripostę dla siebie. Tylko dlatego, że potrzebowałem jej pomocy. Niechętnie to przyznawałem, ale Jess była moją ostatnią deską ratunku, jeśli nie chciałem wrócić na tarczy, lecz z tarczą. – Szukasz miejsca na przyjęcie, a masz je dosłownie pod nosem – prychnęła. Rozejrzałem się wokoło. Nie dostrzegłem niczego, co nadawałoby się na zorganizowanie imprezy urodzinowej dla dziecka. Jessica, widząc wymalowane na mojej twarzy zagubienie, uniosła kąciki ust w cwaniackim uśmiechu. – Nie tutaj, ośle. – Przewróciła oczami. Aż się prosiło, by nazwać ją Shrekiem, a przynajmniej Fioną. W ostateczności – Smoczycą. – Powiedziałaś „dosłownie” – wycedziłem przez zęby zamiast wdać się w kolejną pyskówkę. – Uruchom swoje szare komórki, Samuelu. Na co ci one, skoro z nich nie korzystasz? – Jess... – Moja cierpliwość wisiała na włosku. Jessica wydała z siebie teatralne westchnienie. Jakby to ona traciła cierpliwość do mnie. – Chodziło mi o twój dom. – Mój dom? – To miał być ten jej wspaniały pomysł? – Co to za rozrywka? Znają go doskonale, wychowywały się w nim. Liczyłem na coś bardziej błyskotliwego z twojej strony. – Nie potrafiłem pohamować się przed dokuczaniem jej. Tym razem to ona przełknęła kontrę, którą chciała mnie uraczyć. – Masz ogród, prawda? – Mam. – Więc to tam można urządzić przyjęcie. Motywem przewodnim niech będzie ulubiona bajka solenizantki.

– Motywem przewodnim mają być Piraci z Karaibów? – To film. – Zmarszczyła zabawnie nos. – No tak. – A ponoć to moje szare komórki wzięły sobie wolne. – Nie powinna jeszcze lubić bajek? Na przykład Krainę lodu? Jest świetna, wszystkie dziewczynki ją uwielbiają. – Wyszczerzyła się, co podpowiadało mi, że nie tylko małe dziewczynki mają bzika na punkcie tej bajki. To było... urocze. – Kraina lodu to ulubiona bajka Lucy, ogląda ją niemal codziennie. Tracy jest bardziej chłopczycą, woli inne klimaty. – Szkoda – odrzekła z autentycznym rozczarowaniem. – To mogłoby być całkiem fajne. Wypożyczylibyśmy dla niej kostium Elsy, a dla pozostałych dziewczynek – Anny. Dekoracje i przekąski w biało-niebieskich barwach. Do tego dmuchany zamek i karaoke. Na koniec można by było urządzić seans z Krainą lodu. Wiesz, takie zwieńczenie wieczoru. Każde słowo wypowiadała z taką werwą i radością, że aż serce nabrzmiało mi dziwnym uczuciem, które z całą pewnością nie zaliczało się do repertuaru znanych mi emocji. Mówiła, jakby to było jej marzenie, a nie sugestia co do urodzin dziecka. – Jest tylko jeden problem. – Niechętnie gasiłem jej zapał. – Tracy woli piratów. – Przecież możesz wypożyczyć stroje pirackie zamiast sukienek. Jeśli się postarasz, to załatwisz nawet Jacka Sparrowa. – Nie jestem cudotwórcą – prychnąłem. – W tym przypadku wystarczą kasa i kontakty. – Nie rozumiem. – Nie nadążałem za jej tokiem myślenia. – Pieniądze to nie problem, lecz kontakty? – Jezu, jaki ty jesteś toporny. – Zirytowana wyrzuciła ręce w górę. – Ty może nie masz, ale Alex ma. – Uśmiechnęła się szczwanie. – Alex? On jest na wakacjach. Nie mam zamiaru zawracać mu głowy. – Ale Patrick jest na miejscu.

– Patrick? Prędzej zrezygnuje ze swoich ekstrawaganckich garniturów, niż mi pomoże – zakpiłem. – Jeśli mu powiesz, że uzgodniłeś to wcześniej z Aleksem, to na pewno nie odmówi. – Nie ma mowy. Nie chcę zaciągać u niego długu. Sam to załatwię. Nie wiedziałem, jak tego dokonam, ale duma nie pozwalała mi poprosić o pomoc. – Sam nie dasz rady. Jak ona mnie denerwowała... Niestety miała rację. Mogłem zacząć działać wcześniej. Skoro tyle zwlekałem, to musiałem odłożyć dumę na bok. Inaczej zawiodę dziewczynki. Znowu. – Pomóż mi. Te dwa słowa wyskoczyły ze mnie jak klaun z pudełka – nagle i niespodziewanie. I zaskoczyły bardziej mnie niż Jessie. – Co będę z tego miała? – Przygryzła wnętrze policzka, nie spuszczając ze mnie wzroku. Omiotłem Jessie przeciągłym, lubieżnym wzrokiem. Na dłużej zatrzymałem się na piersiach oraz biodrach – mojej ulubionej części jej ciała. Gdy nasze spojrzenia ponownie się zderzyły, kąciki moich ust pofrunęły leniwie ku górze. – Nic z tego, kowboju. – Skrzyżowała ręce na biuście, świadomie lub nie go uwydatniając. – Konika zostaw w stajence. – To nie jakiś tam konik, lecz ogier czystej krwi – żachnąłem się. – Dostałaś próbkę jego umiejętności. – Mówisz o tym stępie, który mi zafundowałeś? Liczyłam co najmniej na galop. – Niby z nonszalancją zaczęła przyglądać się paznokciom u rąk. Och, jakże świerzbiły mnie ręce, by sprać jej tyłek... – Pokaż mi, jak dobra jesteś w ujeżdżaniu, a wtedy zabiorę cię na prze-

jażdżkę pieprzonym cwałem, nie tylko galopem. Wytworzyło się między nami to samo napięcie, które pojawiało się przy każdej naszej pyskówce. Nie potrafiliśmy odbyć ani jednej normalnej rozmowy. Darcie kotów nas nakręcało. Jedno zaczynało, drugie kończyło. Jeszcze nigdy nie spotkałem takiej dziewczyny jak Jessica. Była zwyczajna i niezwyczajna jednocześnie. Do tej pory miałem do czynienia z Jess w wersji femme fatale. Dziś dostałem dziewczynę z sąsiedztwa w postrzępionych dżinsach, białej koszulce z wizerunkiem Myszki Miki i jaskraworóżowych converse’ach. Nie nałożyła agresywnego makijażu, a zebrane niedbale w kok włosy wymykały się z niego pod wpływem wiatru. Wyglądała tak niewinnie i naturalnie, jakby zrzuciła pancerz, który miał ją chronić przed światem. Dwie skrajności – każda na swój sposób mnie fascynowała. Mój sadystyczny umysł zbłądził ku wspomnieniom sprzed kilku dni. Rumieniec, który teraz okrasił jej policzki, przywołał ten powstały w wyniku wysiłku związanego z seksem. To doprowadziło do wyświetlenia mi się przed oczami całej serii obrazów naszych zespolonych ciał. Niewiele trzeba było czekać, by namiot w moich spodniach zaczął się powiększać. Kurwa mać. – Muszę już iść – burknąłem. Chciałem się od niej oddalić, żeby nie zrobić czegoś głupiego. Ciało domagało się niemożliwego; nie zamierzałem mu ulec. Już raz pokusa mnie zgubiła, nie mogłem więcej do tego dopuścić. – Miłego dnia, Jessie. Ruszyłem ku wyjściu z zaułka. Szedłem takim tempem, by jak najszybciej i jak najdalej od niej odejść, lecz na tyle wolno, by nie domyśliła się, że uciekam. Skręciłem w róg koło cukierni, kiedy usłyszałem swoje imię. – Samuelu! Gdy się odwróciłem, zobaczyłem, że ku mnie biegnie. Przystanąłem, żeby

nie wyjść na gbura. Już i tak wyrobiła sobie o mnie niezbyt pochlebne zdanie. – Mam dla ciebie propozycję – wydyszała, przystając jakiś metr przede mną. Nasze spojrzenia skrzyżowały się ze sobą i świat się zatrzymał. Miałem wrażenie, jakby zamknięto nas w niewidzialnej bańce. Jakby uwięziono nas w innym wymiarze. Ani ja, ani ona nie przerwaliśmy tego tajemniczego stanu. Staliśmy bez ruchu, patrząc na siebie jak urzeczeni. Pchał nas ku sobie jakiś niewidzialny magnetyzm, któremu żadne nie było w stanie się przeciwstawić. Albo Jess rzuciła kolejne zaklęcie, by nagiąć mnie do swojej woli. Nagle nasze połączenie zostało brutalnie zerwane. Poczułem silne szarpnięcie i otaczająca nas magia prysła. Wpadłem na Jessicę, w ostatniej chwili chwytając ją za ramiona. Wiedząc, że upadek był nieunikniony, owinąłem wokół niej ręce. Aby uchronić ją przed zderzeniem z ziemią, przechyliłem się tak, że to ja gruchnąłem barkiem o płytę chodnikową, przyjmując na siebie impet jej ciała. – Kurwa – przekląłem, kiedy prawą rękę, ramię i obojczyk przeszył mi ból. Jess natychmiast wyswobodziła się z moich objęć i uklękła przy moim boku. – Co to, kurwa, było?! Pojebało cię, koleś?! Mogłeś nas zabić! – Zszokowana i przestraszona Jess używała kwiecistego języka. Gdy zerknąłem ponad jej ramieniem, zobaczyłem, że adresatem jej tyrady był blondwłosy chudzielec w geekowskim typie. W jego oczach migotały łzy, a na twarzy malował się wyraz przerażenia. Aż zrobiło mi się go żal. – Samuelu, nic ci nie jest? – zwróciła się do mnie Jess, a jej głos znacznie złagodniał. – Najmocniej państwa przepraszam. Hamulce nie zadziałały, chyba zerwała się linka – wydukał chłopak. Dopiero kiedy wspomniał o hamulcach, zauważyłem, że jakieś dwa metry dalej leży jego rower. – Krwawisz. – Jessie wskazała łokieć dzieciaka. Po jego ręce rzeczywiście

spływała stróżka szkarłatu. – Naprawdę państwa przepraszam. Nie zrobiłem tego umyślnie – tłumaczył się geek, nie reagując na to, co powiedziała Jess. – W porządku, młody. Nic się nie stało. – Przejąłem inicjatywę, żeby Jessie nie wróciła do rugania tego biedaka. – Każdemu może się zdarzyć. – Jak masz na imię? – zapytała Jess, która weszła w tryb pielęgniarki. – Archie. – Posłuchaj, Archie, mam w torbie zestaw opatrunkowy. Oczyszczę ranę i założę ci opatrunek, okej? Dzieciak pokiwał niemrawo głową, po czym podszedł do Jessiki. Podczas gdy ona opatrywała jego ranę, ja spróbowałem się podnieść. Zasyczałem, bo wsparłem się na uszkodzonej ręce. Zacisnąłem zęby, żeby nie wrzasnąć z bólu. Niestety nie zdołałem pohamować łez, które zapiekły mnie pod powiekami. Jezu, to tak kurewsko bolało... – On chyba bardziej potrzebuje pani pomocy. – Chłopak wskazał na mnie. Jess odwróciła się w moją stronę. W ułamku sekundy jej oczy szeroko się rozwarły, a z ust uciekł cichy jęk. – Cholera jasna, Sam! Rzuciła wszystko i szybkim krokiem do mnie podeszła. Zassałem powietrze przez zaciśnięte zęby, kiedy zaczęła dotykać moją rękę, żeby ją zbadać. – Jaki wyrok, doktorze Housie? – zażartowałem, by odwrócić uwagę od bólu. Poza tym dzięki sarkazmowi Jess można ją było uznać za damską wersję bohatera granego przez Hugh Lauriego. – Przemieszczona głowa kości ramiennej w dole pachowym – orzekła. Coś jeszcze paplała, lecz nic do mnie nie docierało. Również ból zszedł na drugi plan. Zachwycony wyrazem twarzy Jess, nie potrafiłem oderwać od niej wzroku. Była w swoim żywiole. Opadła warstwa ochronna i oto otworzyła się przede mną księga. Wszystko było wypisane czarno na białym.

– Z czego się śmiejesz? Nie zdawałem sobie sprawy, że się uśmiecham, póki mi tego nie wytknęła. – Z niczego. – Natychmiast przywołałem powagę, która błyskawicznie przeobraziła się w grymas spowodowany paraliżującym bólem. – Chyba nie jesteś masochistą? Cierpienie nie sprawia ci przyjemności, prawda? – Coś zbliżonego do niepokoju ponownie rozszerzyło jej oczy. – Zdecydowanie nie. Umysł automatycznie podsunął mi obrazy z ostatniej akcji, podczas której zostaliśmy schwytani przez rosyjskich separatystów. Na samo wspomnienie poczułem palenie po lewej stronie żeber, gdzie przykładano mi rozżarzony pręt. – Zawiozę cię do szpitala. – Wyciągnęła dłoń po kluczyki od mojego czarnego mustanga 66 GT 350 z tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego szóstego roku. Gapiłem się na jej rękę jak na jakiś bliżej niezidentyfikowany obiekt. – Samuelu. Daj. Kluczyki. – Ostrzegawczo kładła nacisk na każde słowo. – Weźmy taksówkę – zaproponowałem lekko spanikowany. – Zdaje się, że widziałem dwie zaparkowane przy krawężniku tuż za rogiem. – Żartujesz, prawda? – Jej mina nie wróżyła niczego dobrego. – Nie. – Pokręciłem głową, cofając się o krok. Jess oparła dłonie na biodrach, jak zwykła robić to moja mama, gdy naprawdę, naprawdę się zdenerwowała. – Do jasnej cholery, to tylko stary samochód! – wrzasnęła. – Zabytkowy! – poprawiłem, podkreślając to słowo. – Zabytkowy samochód! Kilkoro przechodniów zwróciło na nas uwagę. Jess posłała im spięty, pozornie uspokajający uśmiech. Ludzie omijali nas szerokim łukiem, bo przypominała Jokera z uniwersum Marvela. – Jestem dobrym kierowcą – dodała ciszej.

– Wierzę ci na słowo, ale nie mam zamiaru tego sprawdzać. – Uciąłem dyskusję, wiedząc, że zaprowadzi nas donikąd. – Byłabyś tak miła i załatwiła transport? Ręka naprawdę mi dokucza. Na potwierdzenie z gardła umknął mi przeciągły syk. – Słuchaj no, chłopczyku... – Dźgnęła mnie palcem w sam środek klatki piersiowej. – Jeśli w tej chwili nie dasz mi tych cholernych kluczyków, to może się to dla ciebie źle skończyć. Rękę trzeba nastawić. Im szybciej kość ramienna wróci na swoje miejsce, tym ryzyko powikłań będzie mniejsze. – Tak bardzo mnie nie lubisz? Nie dość, że żądała kluczyków od mojego ukochanego auta, to jeszcze próbowała mnie zastraszyć! – Jesteś bardzo zapatrzony w siebie, skoro uważasz, że cokolwiek do ciebie czuję. Zabolało. I zwichnięcie, i jej słowa. – Przednia prawa kieszeń – warknąłem. Odkąd odstawiłem opiaty, mój próg bólu bardzo zmalał. Parę lat temu w ogóle by mnie nie obszedł, teraz prawie przekroczył granicę wytrzymałości. – Serio? – burknęła, zezując na moje krocze. – Gdybym wiedział, że ktoś będzie grzebał mi przy fiucie w innym celu niż robienie laski, schowałbym je do tylnej kieszeni albo zawiesił na szyi – sarknąłem. Zgromiła mnie rozeźlonym wzrokiem, po czym wsunęła swoją małą dłoń do kieszeni moich dżinsów. Wzdrygnąłem się, gdy dotknęła penisa. Po cwaniackim uśmiechu, który wykwitł na jej ustach, skonstatowałem, że nie był to przypadek. – To nie są klucze, nawet nie przypominają ich kształtem. – Wzniosłem oczy ku niebu, starając się ignorować jej dotyk, który w zestawieniu z bólem zdawał się torturą. – Ciaśniejszych spodni nie miałeś? Zagłębiła się dalej, dzięki czemu doskonale czułem ją przez cienki mate-

riał podszewki. – Nieco w prawo – nawigowałem dla własnej korzyści. – Jesteś obleśny – fuknęła, krzywiąc się z niesmakiem, i wyciągnęła klucze tak szybko, jakbym w kieszeni trzymał węża. Trzymałem. Pytona. – Nie mówiłaś tak kilka dni temu, kiedy wykrzykiwałaś moje imię. Jeden zero dla mnie, Wrzaskotko. – Mówisz o chwili, gdy myślałam o nieumytych oknach i nienastawionym praniu, czekając, aż raczysz skończyć? – odszczeknęła, ani trochę nie tracąc rezonu. Zanim zdążyłem się odpłacić, usłyszeliśmy czyjeś kaszlnięcie. Obróciliśmy się jednocześnie w stronę, z której dochodziło. – To ja już pójdę, mama się pewnie niepokoi – wybąkał chudzielec. Kompletnie o nim zapomnieliśmy. – Zaczekaj, przykleję ci chociaż plaster... – Nie trzeba! – Dzieciak doskoczył do roweru jak matka do dziecka, które chce przed czymś ochronić. Jess schyliła się po swoją przepastną torbę. Zanurkowała w jej czeluściach, lecz nim cokolwiek znalazła, ponownie rozległ się podszyty paniką głos chłopaka. – Naprawdę nie trzeba. – Wsiadł na swój pojazd i w pośpiechu odjechał. Głowa Jessie natychmiast wystrzeliła w moją stronę. Przyszpiliła mnie pełnym wrogości wzrokiem. – No i co narobiłeś?! Odruchowo chciałem rozłożyć ręce. Jedną coś zablokowało, a prawą stronę mojego ciała przeszył tak intensywny ból, że zakręciło mi się w głowie. Zgiąłem się wpół, ostatkiem sił próbując nie opaść na kolana. – Uważaj! Jessie w mgnieniu oka znalazła się u mojego boku. Pomogła mi się wyprostować. O mało się nie popłakałem, gdy odpowiednio układała moją rękę,

abym bardziej jej nie uszkodził. – Nie wykonuj gwałtownych ruchów, a najlepiej w ogóle nią nie ruszaj – nakazała spokojnym, acz dosadnym tonem. Z powrotem wcieliła się w rolę pielęgniarki, co wywołałoby mój uśmiech, gdybym aż tak nie cierpiał. – Chodźmy. Jeśli będziesz się tak rzucał, to pozrywasz ścięgna i trafisz na stół operacyjny. Zgarnęła torbę z chodnika i objęła mnie w pasie. Dałbym radę iść sam, ale skoro tak chętnie niosła pomoc... Idąc w stronę miejsca, gdzie zaparkowałem swoją dziecinkę, natrafiliśmy na wyjątkowo nieudolnego ulicznego grajka. – Boże, słyszysz i nie grzmisz – skomentowała z niezadowoleniem jego rzępolenie Jessie. – Jak można tak kaleczyć Becheta? – Kogo? Jej pełen niedowierzania wzrok wypalał mi dziury w boku twarzy. – Mieszkasz w Nowym Orleanie i nie wiesz, kim jest Sidney Bechet? – zapytała takim tonem, jakbym co najmniej dopuścił się świętokradztwa. – Urodziłem się w Phoenix. Przenieśliśmy się do Nowego Orleanu dopiero po wyjściu mojej mamy za ojczyma. Miałem wtedy dziesięć lat. Później przez pracę często wyjeżdżałem za granicę. Zatem większość swojego życia spędziłem poza krajem – wyjaśniłem oględnie. Choć i tak zdradziłem jej więcej niż komukolwiek, kogo znałem tak krótko i pobieżnie. Chciała coś odpowiedzieć, ale odpuściła, prawdopodobnie dlatego, że doszliśmy do auta. Z niechęcią wsunąłem się na siedzenie pasażera, za to ona z radością zajęła fotel kierowcy. Moja dusza płakała, gdy Jess umieściła kluczyk w stacyjce. Zamknąłem oczy, żeby nie patrzeć, jak odpala moją maleńką. – Faceci i ich zabawki – prychnęła. – Może jeszcze mi powiesz, że ten wóz ma imię? – dodała z ironią. Milczałem. Po pierwsze, nie chciałem komentować jej stylu jazdy. Minęła się z prawdą, mówiąc, że jest świetnym kierowcą. Po drugie, to nie jej sprawa, czy nazwałem swój samochód.

– Sam? – ponagliła mnie. Dalej milczałem. – Samuelu? Czułem na sobie jej wzrok, ale swój uparcie wlepiałem przed siebie. – Patrz na drogę, bo trafię do szpitala jako ofiara wypadku samochodowego, a nie kraksy rowerowej! – fuknąłem. – Nazwałeś ten samochód, prawda? – nie odpuszczała. Zamiast do szpitala trafię do aresztu, bo ją zamorduję... – Dajże spokój. – Zahamowała na światłach tak gwałtownie, że nami szarpnęło. – Powiedz i się odczepię. Chyba jednak wyląduję w kostnicy, bo ta rozgadana wariatka rozbije się na pierwszym zakręcie. – Sam, nie bądź taki... – Jessica! Ma na imię Jessica! – wybuchnąłem. Wreszcie nastała błoga cisza. Trwała do chwili, aż światło zmieniło się na zielone i mogliśmy jechać dalej. – Jessica? – powtórzyła Jess. Jej głos wyrażał niedowierzanie, skonsternowanie i rozbawienie. – Tak – przytaknąłem, nadal na nią nie patrząc. – Jak Jessica Rabbit, bohaterka filmu Kto zabił królika Rogera? Koniec przesłuchania, skup się na drodze. Żeby uciszyć ją na dobre, włączyłem odtwarzacz. Z głośników popłynęła jakaś smętna piosenka. Alex, ty skurwielu! Drań podmienił płyty. Pochyliłem się, chcąc włożyć kompakt z moją muzyką, a wtedy Jess złapała mnie za rękę. – Zostaw, podoba mi się. Kto to śpiewa? Spojrzałem na wyświetlacz.

– Aquilo, tytuł I Gave It All – przeczytałem. – Piękne – stwierdziła. – Masz świetny gust. – Zdecydowanie mam wyśmienity gust. Bezczelnie zmierzyłem jej ciało z góry na dół i z powrotem. Moje słowa zabrzmiały dwuznacznie. Sądząc po czerwieni, która wypłynęła na jej policzki, Jessie odebrała je tak samo. Niespodziewanie zahamowała. Targnęło mną do przodu, potem do tyłu. Niemal zawyłem, kiedy poturbowaną rękę przeszył bolesny prąd.

– Ty pieprzona łajzo, kto dał ci prawo jazdy?! – wrzasnęła Jess. Jej ofiarą padł kierowca w mercedesie przed nami. – Powinieneś prowadzić taczki, nie samochód! Padło jeszcze kilka epickich zdań, które wylatywały z gardła Jessie jak naboje z karabinu maszynowego. Gorączkowała się tak bardzo, że jej twarz przybrała barwę dojrzałego pomidora. Nie mogłem się zdecydować, czy śmiać się z jej zachowania, czy też modlić o wszystkich uczestników ruchu drogowego, gdy ta kobieta wyruszała na podbój jezdni. Zamilkła, żeby odetchnąć, więc zapytałem: – Wiesz, że on cię nie słyszy, prawda? – Czasami sam krzyk pomaga. – Odchrząknęła, prostując się. – Nic ci nie jest? – Obrzuciła mnie szybkim spojrzeniem, w którym wyłapałem troskę. – Jeszcze jakieś trzy minuty i będziemy na miejscu. – Jest w porządku – skłamałem. – Po prostu jedź powoli i ostrożnie. – Na ostatnie słowo położyłem szczególny nacisk. – I patrz, do cholery, na drogę – dodałem, bo ponownie na mnie zerknęła. – Bardziej martwisz się o tego rzęcha niż o ramię?! – To nie jest żaden rzęch! – Niebiosa, dajcie mi cierpliwość, bo jak dacie siłę, to skręcę tej wariatce kark. – To auto jest warte dziesięć razy więcej niż cała twoja garderoba! Miała hopla na punkcie fatałaszków, dlatego o nich napomknąłem.

– Wy, faceci... jesteście tacy... tacy... Z zaczerwienionymi policzkami, ogniem w oczach i zaciśniętymi na kierownicy dłońmi wyglądała uroczo, nie mogąc się wysłowić. – Wspaniali, cudowni, zajebiści? – podsunąłem usłużnie. – Dziecinni i frustrujący! – sarknęła, biorąc ostry zakręt. Opony zapiszczały z ulgą, gdy zahamowała na parkingu przed wejściem do szpitala. – Nie tak brutalnie – wycedziłem przez zęby. Zgromiła mnie gniewnym wzrokiem. – Ze względu na ramię – uzupełniłem w obawie, że skończy się na rękoczynach. I to nie ja byłbym ich inicjatorem. Po opuszczeniu samochodu zlustrowałem go, żeby się upewnić, czy nic mu się nie stało. Na pierwszy rzut oka wszystko wyglądało okej, ale zamierzałem przyjrzeć się mu bardziej wnikliwie po powrocie do domu. – Widzę to – syknęła Jess. – Dbam o to, na czym mi zależy. Ostatnie zdanie musiało należeć do mnie. Wysokie szklane drzwi rozsunęły się na boki. Nienawidziłem szpitali, czułem się w nich zagubiony jak Alicja w Krainie Czarów, dlatego oddałem prym Jess. – Hej, Timmy – zagadnęła krępego mulata, kiedy dotarliśmy do recepcji. – Witaj, moja piękna. – Ożywił się na jej widok, co nie uszło mojej uwadze. – Co tu robisz tak wcześnie? Twoja zmiana zaczyna się za... – Rzucił okiem na zegarek w komputerze. – Za cztery godziny. Ktoś tu podkochiwał się w koleżance z pracy. Niemal bezgłośnie prychnąłem pod nosem, rozbawiony jego próbami zwrócenia na siebie jej uwagi. – To mój znajomy. – Wskazała na mnie palcem, nie racząc nawet ku mnie spojrzeć. – Ma wybity bark. Doktor Novinsky jest wolny? Chłopak jakby dopiero się zorientował, że nie był z nią sam. Obrzucił mnie

spłoszonym wzrokiem, po czym przeniósł go na monitor komputera. Przez chwilę stukał w klawiaturę, śledząc coś na ekranie. – Skończył operować piętnaście minut temu – oznajmił, zerkając na Jessie z tęsknotą. – Dzięki Tim, jesteś najlepszy. – Cmoknęła w powietrzu, nieświadoma, że właśnie dała biedakowi nadzieję. – Chodź za mną – zwróciła się do mnie, wskazując głową windy. Dziesięć minut później siedziałam na szpitalnym łóżku, obserwując Jessicę i Doktora Pedancika – nazwałem go tak na własne potrzeby – którzy żywo ze sobą dyskutowali. Po zdaniu mu relacji z tego, co się wydarzyło, wreszcie postanowił zaszczycić mnie swoją uwagą. – Boli pana? – zadał najgłupsze z możliwych pytań. Czego innego można się spodziewać po gościu w muszce, w okularach, z zaczesanymi na bok idealnie przedzielonymi włosami? – Smyra – sarknąłem, powstrzymując się od ostrzejszej odpowiedzi. – Wezmę to za „tak”. – Nawet uśmiech, który mi zafundował, był sztywniacki. Naciągnąwszy na dłonie nitrylowe rękawiczki, zbadał moje ramię. Zaciskałem zęby i połykałem każdy jęk, który próbował mi się wymknąć, gdy macał i naciskał poszkodowane miejsce. – Kwiatuszku, podaj nożyczki – poprosił Jessie. Ta, cała rozpromieniona, spełniła jego polecenie. – Czy takie pieszczotliwe określenia względem pracownika nie podpadają przypadkiem pod molestowanie? – wyparowałem, zanim w ogóle się zastanowiłem. – Przekraczasz swoje kompetencje... – Zawiesiłem wymownie głos. – Novinsky. Co to w ogóle za nazwisko? Doktorek zmierzył mnie kpiącym wzrokiem. – Ktoś tu jest zazdrosny?

– Samuelu! – upomniała mnie Jess. – Twój przyjaciel chyba nie wie, że tutaj każdy tak się do ciebie zwraca – prychnął Doktor Pedancik. Poczułem się jak idiota. Zacisnąłem usta, by nic więcej nie palnąć. – Trzeba wykonać zdjęcie rentgenowskie. Wtedy ocenię, czy damy radę nastawić ramię, czy czeka pana operacja. Pozbył się rękawiczek, zwinął je i wycelował do kosza. Kulka upadła kilka centymetrów od celu. Na widok jego miny aż chciało się zacytować słynne: „Co jest, doktorku?” Królika Bugsa. Wepchnąłem te trzy słowa z powrotem do gardła. Niestety nie zdołałem pohamować zalążka uśmiechu, który wypłynął mi na usta. – To było celowe – burknął, a następnie w pośpiechu opuścił salę. Jessica spiorunowała mnie wzrokiem, jakbym zrobił coś złego. Potem, korzystając z wiszącego przy drzwiach aparatu telefonicznego, skontaktowała się z kimś, kto wykonywał RTG. Ustaliła coś ze swoim rozmówcą i również wyszła, poinformowawszy mnie, że za chwilę wróci. Po jakichś dwóch minutach od jej zniknięcia coś uderzyło w drzwi. Gdy spojrzałem w ich kierunku, ujrzałem pchającą wózek inwalidzki Jessie. – Chyba śnisz – wypaliłem. Zsunąłem się z łóżka, krzywiąc się przy tym, bo rękę przeszyła kolejna fala bólu. – Takie są przepisy. – Stanowczość w głosie nie współgrała z cisnącym się na jej usta uśmiechem. – Przepisy są od tego, żeby je łamać. – Samuelu, nie przeciągaj struny – rzekła takim tonem, jakby mówiła do małego, niesfornego dziecka. – A ty nie zażynaj silnika w cudzych samochodach – odparowałem złośliwie.

– Co to miało znaczyć? Oho, prawie dotarła do granicy, gdzie kobieta zaczyna ziać siarką. – Jeśli wózek inwalidzki prowadzisz tak samo jak samochód, to ja podziękuję. Dziwne, że nie zostałaś jeszcze oskarżona o umyślne spowodowanie śmierci. Grabiłem sobie, wiedziałem o tym, lecz chęć dogryzania jej była silniejsza ode mnie. – Zawsze musi być ten pierwszy raz. I chyba dzisiaj go zaliczę. – Ewidentnie piła do mojej osoby. – Doktorek na pewno będzie zachwycony. Kiedy te słowa opuściły moje usta, miałem ochotę walnąć się otwartą dłonią w twarz. Wyraz twarzy Jess uległ zmianie. Byk Fernando, któremu para buchała nosem, przeistoczył się w Johnny’ego Bravo z cwaniackim uśmieszkiem. – Chyba nie jesteś zazdrosny? – O ciebie? Otaksowałem ją sceptycznym wzrokiem. Jedynie po to, by znowu ją wkurzyć. – Jesteś dupkiem, wiesz? Inna by się obraziła, ale nie ona. – To moje drugie imię. – Za mną – rozkazała, ruszając do drzwi. Podreptałem za nią jak posłuszny piesek. Raptem coś mi się przypomniało. – Jaki, kurwa, facet reguluje sobie brwi? Zauważyłem to, gdy pochylił się nade mną w trakcie badania. – Taki, który o siebie dba – odszczeknęła. – Cipkę też goli? – zaszydziłem. Jessica nie odpowiedziała. Prawdopodobnie dlatego, że się śmiała. Zdradziły ją lekko drżące ramiona.

Doszliśmy do pracowni RTG. Wówczas Jess, ze względu na wymogi, została za drzwiami. Badanie wykonywała kobieta, która non stop nadawała. Na szczęście wszystko przebiegło sprawnie i po niespełna dziesięciu minutach mogłem dołączyć do mojej osobistej pielęgniarki. Siedzieliśmy przed pracownią, czekając na wyniki, kiedy Jess zagaiła: – Skąd znasz Aleksa? – Z klubu. Nie skłamałem, po prostu nie zdradziłem całej prawdy. – Walczyliście ze sobą? – Coś w ten deseń. – Długo się znacie? – Zależy, co rozumiesz pod pojęciem „długo”. – Jesteś w cholerę rozmowny. – Z irytacją wyrzuciła ręce w powietrze. – Lubię, gdy się złościsz. Naprawdę lubiłem, co chyba czyniło ze mnie jeszcze większego dziwaka. – Zabawnie wtedy wyglądasz – dorzuciłem. Przewróciła oczami. – Większość mężczyzn powiedziałaby: „Lubię, gdy się uśmiechasz”. Nie dane mi było zripostować, bo otworzyły się drzwi do pracowni rentgenowskiej i stanęła w nich ta sama kobieta, która mnie badała. Uśmiechnięta Jessica poderwała się z krzesła. – Dziękuję, Helen, jesteś aniołem. – Przejęła od kobiety brązową kopertę wielkości A4. – Mam u ciebie dług. – Na imię mu Johnny, a na nazwisko Walker – odparła, mrugając do Jess porozumiewawczo. – Jedyny facet, który robi kobiecie dobrze i nie żąda niczego w zamian... – I nigdy nie zdradza – dokończyły jednocześnie, po czym parsknęły śmiechem. – Nie chciałbym przeszkadzać, ale... – wtrąciłem się, wskazując obolałą

rękę. – Pogadamy innym razem, zajmij się swoim pacjentem. – Helen zaakcentowała ostatnie słowo, obcinając mnie z góry na dół lubieżnym spojrzeniem. Jessica zaśmiała się, popychając mnie w stronę wind. – Chodźmy, zanim Helen rozbierze cię wzrokiem. – Czyżbyś była zazdrosna? Nie potrafiłem powstrzymać się przed tą złośliwością. – O ciebie? – powtórzyła moje słowa, usłyszane w odpowiedzi na to samo pytanie. Parsknąłem śmiechem, wchodząc za nią do blaszanej puszki. Po powrocie do pokoju, w którym przebywałem wcześniej, Jessie wezwała przez telefon Doktora Pedancika. Wkroczył do sali z szerokim uśmiechem na ustach. Biel jego nienaturalnie równych zębów prawie mnie oślepiła. – Dobra wiadomość jest taka, że nie doszło do pęknięć kości, naderwań lub zerwań przyczepu mięśnia – oświadczył po zapoznaniu się z moim prześwietleniem. – Niestety musimy nastawić ramię. To jest zła wiadomość, bo będzie bolało. – Nie taki ból musiałem już znieść – wymamrotałem pod nosem. Mężczyzna włożył rękawiczki i podszedł do mnie. – Proszę oddychać spokojnie, to potrwa tylko chwilę. Chwycił mnie za rękę, unosząc ją pod jakimś dziwnym kątem. Jęknąłem, kiedy poczułem naprężenie. Przekląłem, kiedy jego dłoń nacisnęła ramię. Nie istniały słowa opisujące rozchodzący się po moim ciele ból. Ogarnęła mnie słabość, co nie było pocieszające. Zwłaszcza że Jess uważnie śledziła każdą moją reakcję. – Za moment będzie po wszystkim – zapewniła łagodnym głosem. Ledwo z jej ust padła ta obietnica, gdy krew odpłynęła mi z mózgu, a przed oczami zamigotała setka błyszczących punkcików.

– Kurwa... – Sam! – usłyszałem swoje imię, zanim osunąłem się na łóżko i pochłonęła mnie czarna dziura.

MISJA 13 W sercu ciemności można dostrzec smugę światła.

Sam Ocknąłem się przy akompaniamencie pikających maszyn szpitalnych. Próbowałem się poruszyć, ale uniemożliwił mi to rozdzierający ramię ból. Kurwa mać. – No wreszcie – usłyszałem głos Jessiki. Albo mi się wydawało, albo wypełniała go ulga. Po otworzeniu oczu zobaczyłem, jak krząta się przy aparaturze. – Co się stało? – wychrypiałem. – Padłeś jak Królewna Śnieżka po zjedzeniu zatrutego jabłka. Jeszcze chwila i wyruszyłabym na poszukiwania księcia, żeby obudził cię pocałunkiem. Tylko gdzie ja w tych czasach znalazłabym księcia? – Humor jej dopisywał. – A mało to żab w Nowym Orleanie? Któraś na pewno by się nim okazała – zadrwiłem, już w pełni przytomny. Otworzyła usta, aby się odgryźć, lecz zamarła w pół słowa, bo do sali wmaszerował Doktor Pedancik. – Witamy ponownie. – Uśmiech miał sztuczniejszy niż Kendra Blake całe ciało. – Zemdlał pan – obwieścił, jakbym nie zdążył się tego domyślić. – Nie ma się czego wstydzić, przy takim stopniu bólu zdarza się to wielu osobom.

– Skąd myśl, że się wstydzę? Drażnił mnie sam jego widok, co musiało przekładać się na ton mojego głosu, ponieważ, skonfundowany, zmarszczył czoło. – Nie miałem niczego złego na myśli... – Doktorze Novinsky – weszła mu w zdanie Jess. – Proszę nie zwracać uwagi na pana Remseya, przemawia przez niego ból. – Tak, masz rację – przytaknął, ale jakoś tak niepewnie. – Żeby ulżyć mu w cierpieniu, zaaplikuj, proszę, dożylnie oksykodon. – Nie! – zaoponowałem, zanim zdążył wydać wszystkie instrukcje. Oboje utkwili we mnie skonsternowane spojrzenia. – Nie potrzebuję nic przeciwbólowego, przejdzie mi. Czułem, że zaczyna przemawiać przeze mnie panika. Gdy tylko te słowa padły z moich ust, na twarzy Jess dojrzałem zrozumienie. – Ale... – zaczął lekarz. – Doktorze, porozmawiam z panem Remseyem, jeśli pan pozwoli – przerwała mu. Doktor Pedancik skinął głową. Pojął aluzję i zostawił nas samych. Jess odezwała się zaraz po zamknięciu się za nim drzwi. – Sam, poproszę, by zlecił ci coś lżejszego kalibru. – Nie ma mowy. Wzdrygnęła się nieznacznie na kategoryczność w moim głosie. – Niczego nie wezmę – dodałem nieco łagodniej. – Przez ten oddział przewinęło się wiele osób z takim urazami jak twój. Napatrzyłam się na ich cierpienie. Nie poradzisz sobie z bólem bez wspomagania środkami farmakologicznymi. Irytowało mnie współczucie, z jakim się do mnie odnosiła. Nie zasługiwałem na nie. – Ty nic nie rozumiesz, prawda? – Z gardła uciekł mi wyzuty z wesołości śmiech.

– Więc mi wytłumacz! – Jej ręce poszybowały w górę. Zauważyłem, że działo się tak zawsze, gdy coś ją frustrowało. – Zacznij ze mną normalnie rozmawiać. Nie potrzebowałem wiele, by puściły mi nerwy. – Chcesz, żebym ci wytłumaczył? Okej. – Uniosłem się na zdrowej ręce, by lepiej ją widzieć. – Zaczyna się od jednej tabletki tylenolu, a kończy na fentanylu, który żresz jak cukierki. Bo zamiast zmagać się z problemami, łatwiej je od siebie odsunąć. Otępienie i błogostan są przyjemniejsze niż stawianie czoła dręczącym nas demonom. Jeśli dźwigasz na barkach bagaż wielkości Boeinga-737, szukasz sposobu, by jakoś się znieczulić. By zło, z którym się spotkałeś, zniknęło. Najszybciej taki stan osiągniesz za pomocą narkotyków, a to, co chcecie mi podać, do nich się zalicza. – Zaczerpnąłem powietrza przed przypomnieniem jej tego, co dyskredytowało mnie w oczach całego społeczeństwa. – Jestem uzależniony, Jess. Dlatego wolę cierpieć z powodu bólu niż wziąć te pieprzone leki przeciwbólowe. Dopiero gdy zamilkłem, sens tego, co powiedziałem, uderzył we mnie z pełną mocą. Jeszcze nigdy nikomu aż tyle nie wyjawiłem. Rozmawialiśmy wcześniej na temat mojego uzależnienia, ale teraz, choć nie zdradziłem szczegółów, posunąłem się znacznie dalej. Przyszło mi to z taką łatwością, jak wcześniej faszerowanie się psychotropami i opioidami. Kurwa. Kurwa. Kurwa. Opadłem na poduszkę, by uciec przed oceniającym wzrokiem Jess. Bo nie miałem wątpliwości, że będzie mnie szufladkować. Tak jak dla innych, i dla niej będę narkomanem. Nie żołnierzem, który narażał życie dla bezpieczeństwa milionów ludzi. Nie synem, który stracił rodziców w tragicznych okolicznościach. Nie człowiekiem, który pokonał wyniszczający go nałóg. Lecz po prostu ćpunem. – W porządku. – Jess zakończyła uciążliwą ciszę, bo zaczynało brakować od niej powietrza. Albo mnie się tak wydawało. – Poinformuję Novinsky’ego o twojej decyzji. Zaraz wracam.

– Nie – powtórzyłem po raz enty. – Do jasnej cholery, musisz zdjąć tę pieprzoną koszulkę – wysyczała Jess. Po obłędzie w jej oczach wykalkulowałem, że swoim uporem doprowadziłem ją na skraj wytrzymałości. Od dobrego kwadransa męczyła mnie o to, bym się rozebrał. Należało usztywnić mój pogruchotany bark, co wymagało pozbycia się T-shirtu, czyli wystawienia na widok publiczny blizn. Już jedno upokorzenie dziś przeżyłem, kolejnego bym nie zniósł. – Okej – skapitulowała. Zadowolony z odniesionego zwycięstwa, uśmiechnąłem się pod nosem. – Nie pozostawiasz mi wyboru. Mina mi zrzedła, gdy te cztery słowa wydobyły się z jej ust. – Co masz na myśli? Ta kobieta była nieobliczalna, więc cała moja pewność siebie wyparowała. – Skoro nie chcesz po dobroci, jestem zmuszona użyć drastycznych środków. Podniosła z pielęgniarskiego wózka nożyczki – dorównujące wielkością tym krawieckim. – Co zamierzasz z tym zrobić? Zacząłem się nie na żarty denerwować. Diabli wiedzą, co tej wariatce mogło strzelić do głowy. – Rozciąć tę cholerną koszulkę, którą chronisz jak Gollum Pierścienia. – Nie – warknąłem. – Nie rozumiesz prostego komunikatu? – A ty nie rozumiesz, że jeśli nie zabezpieczymy twojego barku, to w najbliższym czasie trafisz na stół operacyjny? O powikłaniach nie wspomnę. Zrobiła krok do przodu. Kiedy uniosła rękę z nożyczkami, złapałem ją za

nadgarstek. – Sam to zrobię – oznajmiłem. – Co sam zrobisz? – Owinę bark bandażem. Dlaczego od razu o tym nie pomyślałem? – Nie poradzisz sobie sam! Wyrwała rękę z mojego uścisku, a nożyczki rzuciła na pościel. – No to patrz. Zsunąłem się z łóżka, stając naprzeciw niej. Nie zdążyłem nawet podnieść wzroku, gdy w prawej części ciała poczułem ogromny ból, który zdążył wcześniej nieco zmaleć. – Kurwa – wycedziłem przez zęby. – Ups, czyżby cię zabolało? – Głos Jessie był przesycony fałszywą troską. – Właśnie mnie uderzyłaś! Co jest z tobą nie tak?! – Ze mną?! To ty masz jakieś idiotyczne uprzedzenia. Jestem pielęgniarką, widziałam więcej, niż ci się wydaje. Twoje blizny nie robią na mnie wrażenia. A więc wiedziała, z czego wynika mój opór. Pamiętała o bliznach, które zobaczyła podczas nocowania w moim domu. Już wtedy dałem jej do zrozumienia, że to zakazana strefa, a mimo to teraz nie odpuszczała. Zmieliłem w ustach przekleństwo. – Nie – rzuciłem sucho. Jessica zaklęła cicho, zaciskając małe dłonie w pięści. Siłowaliśmy się przez moment na spojrzenia. Wiedziałem, że ta mała jędza nie złoży broni, zdążyła pokazać hart ducha. Jej zaciętość działała mi na nerwy, ale również imponowała. Ktoś musiał zrobić mi ten przeklęty opatrunek. Wolałem, by była to ona niż ktoś obcy, kto na pewno nie omieszkałby zapytać o moje poharatane ciało. Już zamierzałem spasować i pozwolić jej się sobą zająć, gdy wpadła mi do

głowy pewna myśl. – Ustąpię pod dwoma warunkami. Po pierwsze, nie będziesz gapić się na moje ciało. Po drugie, pomożesz mi przy urodzinach Tracy. – W porządku. Nawet się nie zawahała. Tak samo jak przed ponownym sięgnięciem po nożyczki. Jakby fakt, że może ich na mnie użyć, sprawiał jej sadystyczną przyjemność. – Zaraz. – Chwyciłem za ostrze, kiedy się do mnie z nimi zbliżyła. – Tak bez walki? – Pomogłabym ci nawet wówczas, gdybyś nie stawiał warunków, ale skoro słowo się rzekło, połączymy przyjemne z pożytecznym. Spojrzała wymownie na moją dłoń, więc puściłem nożyczki. Nim zdołałem cokolwiek powiedzieć, poczułem na skórze chłód metalu. Ostrza sunęły od dolnej części koszulki w górę. Rozcięty materiał rozszedł się na boki, obnażając mój brzuch. Choć Jess była wyjątkowo milcząca, nie umknął mi chytry uśmieszek na jej ustach, podczas zsuwania ze mnie T-shirtu. – Cholera! – wrzasnąłem, bo zbyt mocno szarpnęła tkaniną. – Działam na oślep – broniła się. – Zabroniłeś mi patrzeć, więc nie widzę, co robię. – Słyszałaś o czymś takim jak delikatność? Mogłabyś się nią wykazać niezależnie od tego, czy działasz na oślep, czy nie. Zacisnąłem wargi, żeby nie palnąć czegoś nieprzyjemnego. – Staram ci się pomóc. – W jej oczach ponownie zapłonął gniew. – Odkąd przyjechaliśmy do szpitala, zachowujesz się jak arogancki dupek. Powinieneś podziękować za to, co dla ciebie robię, a nie wyżywać się na mnie. Ona tak na poważnie? – Może to ty powinnaś podziękować, że naraziłem się, by uchronić cię przed potrąceniem przez tego rowerowego pirata drogowego? Dzięki mnie nie jesteś na moim miejscu.

Teraz naprawdę wyszedł ze mnie dupek. Ale ona tak strasznie mnie wkurzała... Gdyby wzrok mógł zabijać, właśnie padłbym trupem. – Po pierwsze, nikt cię o to nie prosił. Po drugie, rycerzu od siedmiu boleści, żadna ze mnie delikatna księżniczka. Co najwyżej otarłabym sobie ramię, a nie wybiła! Nieświadomie zbliżyła się do mnie tak bardzo, że czułem na sobie jej rozgrzany oddech. – Wkurzasz mnie, Remsey, i gdyby nie twoja ręka... – To co? Pokonałem te ostatnie dzielące nas centymetry. Nie wycofała się ani nie przestraszyła. Jej hardość tak samo mnie irytowała, jak i fascynowała. Pragnąłem dać jej nauczkę, pokazać, co ją czeka za igranie ze mną. Zastosowałbym wszystkie pomysły, które zrodziły mi się w głowie. Jej brązowe tęczówki pociemniały od pożądania. Policzki się zaróżowiły, a oddech przyspieszył. Nasza walka ją nakręcała. Tak samo jak mnie. Jedyne, czego w tej chwili pragnąłem, to ją pocałować. I zrobiłem to. Zacisnąłem palce na jej włosach i przyciągnąłem jej usta do swoich. Pocałowałem ją z pasją i pożądaniem, które wzrastało we mnie z każdą spędzoną w jej towarzystwie minutą. Mąciła mi w głowie, przez nią nie potrafiłem racjonalnie myśleć. Początkowo nie chciała ustąpić i nie rozchyliła ust. Otworzyła je dopiero wówczas, gdy skubnąłem jej dolną wargę. Wtargnąłem językiem do środka, bez wahania podejmując bitwę z jej językiem. Z każdym liźnięciem opór Jess słabł, aż oddała mi się całkowicie. Mój fiut od razu zareagował. Miałem ochotę porwać ją w ramiona i rzucić na łóżko, zatopić się pomiędzy jej nogami, by pozbyć się głodu, który odczuwałem, a który zaspokoić mogła tylko ona. Zapomniała się, wplotła palce w moje włosy i ciasno do mnie przywarła. Mięśnie mi się napięły, jęknąłem w jej usta. Zapewne pomyślała, że mnie uraziła, bo odkleiła się ode mnie i cofnęła o krok. Owionął mnie nieprzyjem-

ny chłód, zadrżałem. – Co ty wyprawiasz? – wydyszała z niedowierzaniem, które zastąpiło cień złości. – Całuję cię – odparłem nonszalancko, opierając się o brzeg metalowego łóżka. Starałem się zachować pozory opanowania, mimo że w moim wnętrzu szalało tornado pożądania. – No coś ty? – sarknęła. – Interesuje mnie, dlaczego to zrobiłeś. Całkiem nieźle symulowała oburzenie. Postawiłem na szczerość. – Bo chciałem. Tobie też się podobało. Zaśmiała się. Udawała, wcale nie była rozbawiona, raczej podniecona, tylko nie potrafiła się do tego przyznać. – Tak sobie wmawiaj, Casanovo. – Mówię, jak jest, ptaszyno. Nie mogłem pozbyć się z ust usatysfakcjonowanego uśmiechu, co wzmagało rozdrażnienie Jessie. – Nie jestem żadną pieprzoną ptaszyną! – Ze złości zazgrzytała zębami. – Nie podoba mi się to, co zrobiłeś. I z całą cholerną pewnością ten pocałunek mnie nie podniecił. Szczerze? – Jej głos opływał szyderstwem. – W dziesięciostopniowej skali dostajesz zaledwie tróję. Zrobiłem krok w jej kierunku. Nim zdążyła uciec, chwyciłem ją zdrową ręką za przedramię. Bacznie obserwowała mój język, gdy celowo, najwolniej jak się dało, przesunąłem nim po wargach. Przełknęła nerwowo ślinę, a kiedy pochyliłem się do jej ucha, usłyszałem, jak zasysa powietrze. – Skoro nie podniecił cię mój pocałunek, to musi być tu cholernie zimno – wyszeptałem niskim głosem. – Inaczej twoja skóra nie pokryłaby się gęsią skórką. – Przeniosłem dłoń na jej biodro. Sunąłem nią powoli w górę jej ciała,

aż dotarłem do piersi, którą musnąłem koniuszkami palców. – A twoje sutki nie byłyby tak twarde. Jess sapnęła głośno, odskakując do tyłu. – Usztywnijmy wreszcie ten twój cholerny bark – warknęła, podchodząc do wózka. Sięgnęła po elastyczny bandaż. Zanim trafił w jej ręce, strąciła pudełko rękawiczek, blaszaną nerkę i pojemnik z drobnymi środkami opatrunkowymi. To dlatego, że mój pocałunek nie wywarł na niej żadnego wrażenia. Dwa zero dla mnie, Wrzaskotko.

– Nie ma cholernej mowy – odrzuciłem idiotyczne żądanie Jess, zanim w ogóle wybrzmiało do końca. – To nie tak wiele w porównaniu z tym, ile spraw muszę załatwić, mając jedynie kilkanaście godzin. – Nie – warknąłem. – Wiesz, że to nierealne, więc stąd twoje żądanie. – Nie ma rzeczy niemożliwych – zaświergotała. – Nie dam ci swojego mustanga. – Oszalała! Ta dziewczyna kompletnie oszalała! – Wystarczy, że zgodziłem się, byś odwiozła mnie do domu. – Albo to, albo będziesz musiał zająć się wszystkim osobiście. Nie wiem tylko, jak dasz sobie radę z tym. – Wskazała głową temblak. Kurwa. Po wejściu do windy wybrałem na panelu odpowiedni przycisk. Palące spojrzenie Jessie wwiercało mi się w czaszkę. Nie uśmiechało mi się pożyczać jej swojego auta, ale wizja rozczarowanej Tracy i kolejnego zawodu, jaki zafundowałbym dziewczynkom, przerażały mnie bardziej niż rezygnacja z dumy i uporu. Poza tym Jessica potrzebowała środka transportu, by pozałatwiać moje, a nie swoje sprawy. Zgoda ledwo przeszła mi przez gardło.

– Dobra. – Co powiedziałeś? Doskonale słyszała. Po prostu dręczenie mnie sprawiało jej radość. Zdradził ją triumfalny uśmieszek, błąkający się na jej ustach. – Pożyczę ci ten cholerny samochód, ale Bóg mi świadkiem, jeśli coś z nim zrobisz, to za siebie nie ręczę. Chyba zastosuję wtedy na niej wszystkie techniki tortur, jakich nauczyłem się przez lata. – Będę ostrożna. Wysunęła rękę po kluczyki. Przeniosłem wzrok z niej na podłogę, starając się uspokoić. Załamany, odnosiłem wrażenie, że oddaję dziecko pod opiekę niedoświadczonej niani. – No dalej... – ponagliła mnie Jess, ze zniecierpliwieniem stukając czubkiem buta o podłogę. Wyłuskałem z kieszeni kluczyki. Zamknąłem oczy, gdy wciskałem je w jej dłoń. – Tylko masz uważać – syknąłem ostrzegawczo. – W sumie nawet nie mam prawka, ale kiedyś trzeba nauczyć się jeździć. Choć jej słowa mnie zmroziły, poczułem, jak przez ciało przetacza mi się fala gorąca. – Co, do diabła?! Jak to możliwe, do cholery?! Wybuchnęła śmiechem, który z powodu metalowych ścian zdawał się wyjątkowo głośny. Nabijała się ze mnie, a ja dałem się nabrać. Lecz jak mogłem nie uwierzyć, biorąc pod uwagę katastrofalny styl jej jazdy? Suzy poradziłaby sobie lepiej niż ona. – Gdybyś tylko widział swoją minę... – Śmiała się w najlepsze, ocierając z policzków łzy rozbawienia. – Dorosły facet, a naiwny jak trzyletnie dziecko. – Jak ty mnie wkurzasz, McAdams. Winda zatrzymała się na dole. Wystrzeliłem z niej, zostawiając za sobą tę

roześmianą wariatkę, która działała mi na nerwy jak nikt inny na świecie.

– Nie musisz iść do pracy? – zapytałem, patrząc, jak Jess krząta się po mojej kuchni. Po przywiezieniu mnie do domu wparowała do niego jak do siebie. Nie czekała nawet na zaproszenie, pewnie przewidziała, że nie ma sensu. Teraz, przywołując całą uprzejmość, jaka we mnie pozostała, próbowałem się jej pozbyć. Jak na razie bezskutecznie. – Zamieniłam się z koleżanką na dyżury. Przez najbliższe dwa dni jestem wolna – zaćwierkała. Otwierała po kolei wszystkie szafki, ewidentnie czegoś szukając. Nie mogłem zdecydować, co bardziej doprowadzało mnie do szewskiej pasji: jej obecność w moim domu czy fakt, że czuła się tutaj tak swobodnie? Czy jednak walenie drzwiczkami szafek, bo przecież nie można było ich otworzyć i normalnie zamknąć. – Co ty wyprawiasz? – Wsunąłem się między nią a część z szufladami, do której zamierzała się dobrać. – Szukam patelni. – Po co ci patelnia? – Chcę przygotować ci coś do jedzenia. – Zamierzasz gotować? Gdyby szok przybrał formę fizyczną, byłby mną. – Tak – przytaknęła, próbując mnie przesunąć. Nawet nie drgnąłem. – Co w tym dziwnego? Zniecierpliwiona, chciała mnie wyminąć, by dopaść do kolejnej szafki. Zastąpiłem jej drogę. – Nic. Poza tym, że jesteś u mnie, a nie u siebie – odparłem. W jej oczach błysnęło rozdrażnienie. Przebudziłem bestię, która cały czas

w niej drzemała, a która udała się jedynie na chwilowy odpoczynek, upojona hajem związanym z krótkotrwałym posiadaniem mojego samochodu. – Jestem tutaj, ponieważ zostałeś poważnie kontuzjowany. Potrzebujesz pomocy... – Uniosła palec, gdy otworzyłem usta, aby zaprotestować. – Nie chciałeś przyjąć środków przeciwbólowych, a ja załatwiłam to z Novinskim, więc nie spieraj się ze mną. Zostanę tu, póki się nie upewnię, że z tobą wszystko w porządku. Na tym polega moja praca. – Czyli teraz będziesz moją osobistą siostrą Nightingale? – zaszydziłem. – Raczej siostrą Ratched – odpaliła. Ta jej zuchwała bojowość siała mi zamęt w głowie. Zawsze wolałem uległe kobiety, które na rozkaz: „skacz” pytały: „jak wysoko?”. Ode mnie zależało, kiedy przychodziły i odchodziły. Ale nie ona. Ona testowała mnie na każdym kroku, wystawiała moją cierpliwość na próbę. Pokazywała mi środkowy palec, bo mogła. Przełknąłbym tę gorzką pigułkę, gdyby ten jej bunt aż tak mnie nie podniecał. Gdyby nie wywoływał w moim ciele aż tak potężnej fali pożądania. Gdyby dominująca część mojej natury nie pragnęła jej sobie podporządkować. Jessica McAdams stała się moim prywatnym substytutem dragów. Moją piętą achillesową, która z premedytacją wodziła mnie na pokuszenie. Przeszłość pokazała, że nigdy nie byłem dobry w opieraniu się słabościom. – Igrasz z ogniem, McAdams – ostrzegłem dziwnie niskim głosem. – Dawno temu nauczyłam się tańczyć w płomieniach, Remsey – zripostowała bez najmniejszego zająknięcia. Istniały dwie opcje: albo skręcę jej kark, albo zerżnę ją na kuchennym stole. Ani jedna, ani druga nie wchodziła w grę. Dlatego musiałem jak najszybciej się od niej oddalić, odzyskać kontrolę nad rozumem i libido, żeby w bardziej sprzyjających warunkach znaleźć sposób, by ją przegonić. – Rób, co chcesz. – Machnąłem ręką, odsuwając się na bok. – Tylko nie puść mi domu z dymem. Niczego nie oczekiwałem, ale wszystkiego się po niej spodziewałem.

– A patelnię znajdziesz w piekarniku – dodałem, po czym niemal wybiegłem z kuchni.

Po krótkiej drzemce zszedłem na dół. Choć nie miałem takiego zamiaru, zasnąłem zaraz po przyłożeniu głowy do poduszki. Przebudziłem się po niespełna godzinie na skutek bólu, który zaczął mi wyjątkowo doskwierać. Wzmógł się jeszcze bardziej, gdy – przypomniawszy sobie o pałętającej się po moim domu Jess – poderwałem się gwałtownie z łóżka. Moje cierpienie zeszło na dalszy plan, kiedy stanąłem w drzwiach kuchni. Pomieszczenie przypominało krajobraz po bitwie. Na blatach walały się różne opakowania, zużyte i nie, obierki oraz kawałki warzyw. Dostrzegłem również przewróconą butelkę oliwy i rozsypaną sól, o liczbie wyciągniętych garnków, patelni, tacek, desek, szklanek i sztućców nie wspominając. Jedna Jess narobiła większego bałaganu niż moje cztery siostry razem wzięte. Jednak to nie pobojowisko przykuło moją uwagę, tylko Jessica. Ze słuchawkami w uszach i telefonem w ręce skakała po kuchni w rytm płynącej ze sprzętu piosenki. Kołysała zmysłowo biodrami, kręciła rękoma, zarzucała na boki głową, wprawiając w ruch kaskadę długich włosów. Emanowała takim oszałamiającym erotyzmem, że nie sposób było mu się nie poddać. Wzniecała we mnie pragnienie samymi gestami. Uwodziła wszystkich mężczyzn w swoim otoczeniu. Każdy pożerał ją wzrokiem i pożądał. Nie stanowiłem wyjątku od reguły. Przyglądałem się jej jak zahipnotyzowany, póki do moich nozdrzy nie dotarł swąd spalenizny. Przeniosłem wzrok na kuchenkę, gdzie nad patelnią unosił się kłąb szarego dymu. Dopadłem do niej i odsunąłem na zimny palnik. – Kurwa! – wrzasnąłem, gdy poczułem pieczenie we wnętrzu dłoni. Zadziałałem instynktownie i nie użyłem rękawicy lub ścierki, by chwycić

za rączkę. Mój krzyk wyrwał Jess z tanecznego transu. Pisnęła, po czym sięgnęła po to, co miała pod ręką, czyli nóż. Uniosła go i obróciła się przodem do mnie. – Spokojnie! Odłóż to – nakazałem, zanim przypuściła na mnie atak. Zatrzymała się z ostrzem zaledwie kilkanaście centymetrów od mojej twarzy. Gdybym nie odskoczył, zdążyłaby mnie ugodzić. – Oszalałeś?! – Wyrwała słuchawki z uszu i odrzuciła je razem z telefonem na stół. – Ja oszalałem? To ty o mało nie dźgnęłaś mnie nożem! – Bo myślałam, że jesteś złodziejem! – A ja myślałem, że jesteś dobrą kucharką – wytknąłem, wskazując na patelnię. Skrzywiła się na widok przypominającej węgiel zawartości naczynia. Kiedy pogrzebała w nim łopatką, drewno jedynie postukało o to coś, co znajdowało się w środku. Bardzo możliwe, że spaliła także patelnię. – Ech, spaliło się – stwierdziła z autentycznym rozczarowaniem. Rozejrzała się po bałaganie, do którego powstania się przyczyniła. Tak długo dryfowała po swoim własnym świecie, że dopiero teraz zauważyła, jak wyglądała kuchnia. Miała na tyle przyzwoitości, żeby się zawstydzić i zabrać za sprzątanie. – Gordonem Ramseyem to ty nie jesteś – zażartowałem, dołączając do niej. – Powiedziałam, że przygotuję ci coś do jedzenia, a nie, że umiem gotować. – Szybko odzyskała rezon. – Ciekawe, co na to twój przyszły mąż. Skąd mi się to wzięło? – Tego się nie dowiemy, bo nie planuję wychodzić za mąż. Po raz pierwszy wydawała się zakłopotana. Miotała się między zgarnianiem soli do pojemnika a wrzucaniem do kosza resztek papryki, unikając mojego spojrzenia.

– Jasne – sarknąłem. – Każda tak mówi. – Nie jestem „każda” – oburzyła się. – To prawda. Jesteś... wyjątkowa. To, co miało być drwiną, przerodziło się w komplement. Jess właśnie tak to odebrała. Kątem oka zobaczyłem, że próbowała zatuszować błąkający się po jej ustach uśmiech. Nie cofnąłbym tych słów, mimo że wprawiły mnie w zażenowanie. – Poza tym nie muszę być doskonała we wszystkim – prychnęła z typowym dla siebie zarozumialstwem. – Wystarczy, że świetnie potrafię robić laskę, o czym się jednak nigdy nie przekonasz. Wreszcie zaszczyciła mnie spojrzeniem. Tylko po to, by pokazać mi ten swój irytujący, pełen samozadowolenia uśmieszek. – To się jeszcze okaże – burknąłem pod nosem. – Mówiłeś coś? – Na lodówce stoi pojemnik z ulotkami z różnych restauracji. Wybierz jedzenie, to zamówimy.

W trakcie oczekiwania na zamówienie z mojej ulubionej chińskiej knajpki, która okazała się również ulubioną miejscówką Jess, doprowadziliśmy do porządku kuchnię. Sprawczyni całego bajzlu próbowała wykręcić się od sprzątania, na co nie pozwoliłem. Pracowała pod moim czujnym okiem, rzucając mi naburmuszone spojrzenia, dopóki pomieszczenie nie błyszczało i nie pachniało czystością. Po wszystkim byliśmy tak padnięci, że zamiast przy stole rozsiedliśmy się na kanapie w salonie i jedliśmy pałeczkami prosto z pudełek. Między sajgonkami a kurczakiem kung pao, wołowiną z grzybami mun i pędami bambusa prowadziliśmy cywilizowaną – jak na nas – rozmowę. Jessie wypytywała o dziewczynki, więc trochę jej o nich opowiedziałem. Sama podzieliła się ze

mną wyjątkowo makabrycznymi, nietypowymi lub zabawnymi doświadczeniami z pracy. Każde jej słowo wypełniała niekończąca się pasja. Kochała swoją pracę, nie narzekała, umiała obchodzić się z najbardziej krnąbrnymi pacjentami. Po prostu spełniała się w tym, co robiła. – No dobra, pora na ciasteczka z wróżbą – uznała Jess po skończeniu snucia opowieści o facecie z toporkiem w głowie, który w zeszłym roku trafił do szpitala podczas jej dyżuru. – Wiesz, że te ciasteczka to wymysł Amerykanów? – zapytałem, gdy podała mi jeden pierożek. – W Chinach są praktycznie nieznane. W nielicznych miejscach, gdzie się je sprzedaje, są określane mianem „amerykańskich” ciasteczek z wróżbą. – Żartujesz, prawda? Zastygła w połowie przełamywania ciastka. Minę miała taką, jakby dowiedziała się, że trawa jest niebieska, a niebo zielone. – Nie. – Pokręciłem głową. – Opowiadał mi o tym jeden Chińczyk, z którym stacjonowałem w Iraku. – Jak to się w ogóle stało, że zaciągnąłeś się do wojska? – podchwyciła temat. – Mój ojczym był wojskowym. Odkąd pojawił się w naszym życiu, uważałem go za największy autorytet. Po liceum nie miałem na siebie pomysłu, więc zrobiłem pierwsze, co przyszło mi do głowy: złożyłem papiery do szkoły wojskowej. Tak wszystko się zaczęło. Kogoś innego bym zbył, zaserwował jakąś wymówkę, byle wymigać się od odpowiedzi. W przypadku Jess rozplątywał mi się język, zanim zadziałały neurony w mózgu. Starałem się jednak mówić najoględniej, jak to możliwe. – Zawsze podziwiałam ludzi takich jak ty – stwierdziła. – Wyjeżdżacie do obcego kraju i tak naprawdę nie wiecie, czy wrócicie. Stawiacie na szali swoje życie, by zwykli obywatele, tacy jak ja, czuli się bezpiecznie. Pomagacie też mieszkańcom tamtejszych wiosek, dostarczacie im żywność i lekarstwa. To niesamowite. Jesteś bohaterem. – Nie jestem żadnym bohaterem – prychnąłem, odwracając od niej wzrok.

Miałem ochotę wykrzyczeć jej w twarz, że nie wie, o czym mówi. Jak każdy, kto nie doświadczył okrucieństwa wojny, dostrzegała tu wyłącznie pozytywne strony. Nie bunkrowała się tygodniami w okopach z wydzielonymi racjami brudnej wody i obrzydliwego jedzenia. Nie widziała na własne oczy niezliczonej liczby niewinnych ofiar, dzieci pozbawionych kończyn, zgwałconych kobiet, mężczyzn z poderżniętymi gardłami. Nie musiała znosić z placu boju ciał martwych kompanów. Nie nawdychała się zapachu śmierci ani jej nie zadawała. Nie torturowała ani nie została poddawana torturom. Nie zdawała sobie sprawy, że tymi banalnymi słowami zepchnęła mnie w otchłań przeszłości. Do tego jednego momentu, który zaważył na moim życiu. Po plecach spłynęła mi strużka zimnego potu, słyszałem tętent własnej krwi. Zmobilizowałem wszystkie siły, by zablokować tłoczące mi się pod powiekami obrazy. – Nie jestem żadnym pieprzonym bohaterem – powtórzyłem ostro, podrywając się z kanapy. Nosiło mnie, więc zacząłem dreptać w tę i z powrotem. – Dla mnie jesteś – powiedziała dobitnie, niezrażona moją agresją. – Nie tylko dlatego, że walczyłeś dla tego kraju, dla mnie – ciągnęła, nie dając mi dojść do głosu. – Jesteś bohaterem, bo walczyłeś ze swoimi słabościami i wygrałeś. Nawet dzisiaj odmówiłeś zażycia środków farmakologicznych, chociaż wyobrażam sobie, jak bardzo cię boli. Napatrzyłam się na ludzi, których pochłonął nałóg. Tobie udało się go pokonać. Tylko nieliczni dają radę oprzeć się pokusie sięgnięcia po to, co ich gubi, ty należysz do tej grupy. Owszem, zawsze będziesz lekomanem, tak jak alkoholik zawsze będzie alkoholikiem. To jest taka sama choroba jak stwardnienie rozsiane czy nowotwór. Wyzdrowiałeś i tylko to się liczy... – Przestań! – krzyknąłem, nie będąc w stanie jej słuchać. Niewiele brakowało, a zakryłbym uszy jak dziecko. Myliła się, tak bardzo się myliła. Jak można mianować bohaterem kogoś, kto zabił trzyletnie dziecko, któremu chwilę wcześniej obiecał, że wszystko będzie dobrze? Kogoś, kto zawiódł własnych rodziców. Kto o włos nie udusił młodszej siostry. Kto był zamknięty w psychiatryku. Kto z egoistycznych po-

budek stracił prawo do opieki nad czterema bezbronnymi dziewczynkami, wierzącymi, że je ochroni. Gdyby znała całą prawdę... – W porządku – przemówiła po dłużej chwili milczenia. Kiedy na nią spojrzałem, sięgała akurat po leżący na ławie telefon. Pomyślałem, że wreszcie poszła po rozum do głowy i wyjdzie, zanim ją stąd wyrzucę. – Skoro nie chcesz rozmawiać, to posłuchamy muzyki – oznajmiła, jakby parę minut temu nie wyrzuciła mojego kruchego świata z jego trajektorii. – Słucham? Czy ja teleportowałem się do alternatywnej rzeczywistości? – Słyszałeś. Siadaj – rozkazała, wskazując miejsce, które wcześniej zajmowałem. – Jess... – Nie zaczynaj, Samuelu – przerwała mi z nutą ostrzeżenia w głosie. – Nigdzie się nie wybieram, choć wiem, że właśnie tego byś chciał. – Gestem ręki zabroniła mi się odezwać, bo otworzyłem usta, żeby się z nią spierać. – Dlatego ułatw sprawę nam obojgu i siadaj. – Ponownie skinęła na miejsce obok siebie. Po zaciętej iskrze w jej oku domyśliłem się, że nie ma sensu dyskutować. Gdybym był w pełni sprawny, wziąłbym ją na ręce i wystawił za drzwi. Lecz to nie wchodziło w grę, jeśli nie chciałem bardziej uszkodzić barku, więc musiałem ją znosić. – Jesteś... niemożliwa. Z frustracji wyrzuciłem ręce w powietrze, tak jak ona zawsze robiła, kiedy była podminowana. To znaczy w moim przypadku – ze względu na kontuzję – jedną rękę. Naburmuszony przemierzyłem te kilka dzielących nas metrów i usiadłem koło niej. Nie pytając o pozwolenie, wsunęła jedną słuchawkę do mojego, a drugą do swojego ucha. – Przyjemnego słuchania – powiedziała, naciskając komendę „play”. Gdy rozbrzmiały pierwsze takty piosenki, wiedziałem, że zapowiada się

ciężki wieczór. Słuchałem melancholijnej melodii, uzupełnionej męskim głosem w stylu country, która z pewnością bardziej pasowała do Aleksa niż do mnie. – Co to? – wyrwało mi się. – Mongrels Michaela Malarkeya. Podoba ci się? Jessica zwróciła się twarzą do mnie. Uśmiechała się półgębkiem, zadowolona ze swojego wyboru. – Nie – zaprzeczyłem. – Ale z pewnością spodobałoby się Aleksowi. Jej mina natychmiast zrzedła, za to w oku zalśnił diabelski błysk. – Chyba na niego nie lecisz, co? Prychnąłem na niedorzeczność jej pytania. Co z tymi ludźmi było nie tak, że brali mnie za geja? – Jestem w pełni heteroseksualnym samcem alfa – oświadczyłem dobitnie. – Udowodniłem ci to przedwczoraj, Wrzaskotko. – Nie mogłem się powstrzymać, by tego nie dodać. – Wrzaskotko? – Uczepiła się tego, by odwrócić moją uwagę od rumieńca, który u niej wywołałem. Wspinał się od jej dekoltu ku policzkom. – Powiedz, że nie nadałeś mi tak durnej ksywki... – Nadałem. – Nie kryłem rozbawienia zabarwionego złośliwością. – Wrzaskotko. Zmrużyła oczy w wąskie szparki. – W porządku, ty, ty... – Zacięła się, przeczesując umysł w celu znalezienia właściwego określenia dla mojej osoby. Zapewne czegoś, co, jej zdaniem, mnie podminuje. – Seksualny ogierze? – podsunąłem, by ułatwić jej sprawę. Popatrzyła na mnie z politowaniem, a następnie roześmiała się w sposób, z którego powodu poczułem dziwny uścisk najpierw w brzuchu, potem w jądrach. Ta dziewczyna śmiała się całą sobą. Nie mogłem przestać gapić się na jej

drżące usta i zmrużone oczy. Melodyjny dźwięk, dobywający się z głębi jej gardła, był balsamem dla moich uszu. Po raz kolejny urzekły mnie jego lekkość i swoboda. – Zaczynam rozumieć, co Alex miał na myśli – wymamrotałem do siebie. Jessie musiała mnie usłyszeć, bo zamilkła. Otarłszy łzy z kącików oczu, obdarzyła mnie pytającym spojrzeniem. – Nie rozumiem. Przekląłem w duchu. Choć pragnąłem zapaść się pod ziemię, nie potrafiłem oderwać wzroku od jej twarzy. Wnikliwie prześledziłem każdy jej milimetr: lekko kanciasty podbródek, pełne usta, nieco za szeroki nos, uwydatnione kości policzkowe, oczy w kształcie migdałów. To, co u kogoś innego stanowiłoby mankament, jej przydawało urody. Nieoczywiste piękno Jess sprawiało, że coś wewnątrz mnie dygotało za każdym razem, gdy znajdowała się w pobliżu. Nigdy nie czułem czegoś podobnego, dlatego nie potrafiłem myśleć racjonalnie. W pewien sposób mnie to obnażało. Przy tej dziewczynie czułem się słabszy, bardziej bezbronny, łatwiejszy do rozszyfrowania. – Wyjaśnij – ponagliła, sprowadzając mnie na ziemię. – Alex powiedział kiedyś, że uwielbia sposób, w jaki śmieje się Eva. Mówił, że nic nie sprawia mu takiej radości jak jej śmiech. Wyznał, że wtedy zawsze ma ochotę ją całować i uczynić wszystko, by uśmiech nigdy nie schodził z jej ust. – Przełknąłem ślinę, bo z nerwowego zakłopotania zaschło mi w ustach. – Powtarzał, że to magiczne... – Uciąłem, wertując umysł w poszukiwaniu słów, których pierwotnie użył. – Jak szept anioła – przypomniałem sobie. – Nigdy nie rozumiałem, o co mu chodziło. – Ugryzłem się w język, by nie wypowiedzieć głośno słów tańczących na jego czubku. – Kilkakrotnie zdarzało mi się jej przyglądać, gdy się śmiała, ale nie dostrzegłem niczego niezwykłego w tym zjawisku... – powiedziałem zamiast tego, co pierwotnie zamierzałem. Jessica wpatrywała się we mnie z trudnym do rozgryzienia wyrazem twarzy. To mnie w niej frustrowało. Moja praca przez lata polegała na rozczytywaniu mowy ciała, a w jej przypadku wiedza i zdobyte doświadczenie na nic się zdały. Jeśli chciała, była niczym marmurowy posąg.

Poczułem się trochę jak kretyn i już zamierzałem przeprosić, zwalając wszystko na majaki spowodowane bólem, kiedy zbliżyła się do mnie i przylgnęła ustami do moich. Musnęła je. Raz. Drugi. Trzeci. Gdy odrobinę się wycofała, złapałem ją zdrową ręką za kark i przyciągnąłem jej wargi z powrotem do moich. Rozchyliliśmy jednocześnie usta, a nasze języki splotły się ze sobą. Bez pośpiechu pozwalaliśmy naszym ustom się poznać. W akompaniamencie cichych westchnień i zadowolonych pomruków czerpaliśmy przyjemność z tego zmysłowego połączenia. Całowałem ją tak, jak jeszcze nigdy nikogo. Oddałem się kobiecie, która już zdążyła wedrzeć mi się do głowy. Teraz musiałem znaleźć sposób, by nie dopuścić jej do swojego serca.

MISJA 14 Mieć strach za przyjaciela.

Jess Noc spędziłam w ramionach Samuela. Nie planowałam tego. Zamierzałam wieczorem wrócić do siebie, ale nie potrafiłam go zostawić. Najpierw zaniepokoił mnie swoim wybuchem, później pocałunkiem wyssał ze mnie całą energię. Zanim się spostrzegłam, leżeliśmy wtuleni w siebie na kanapie. Słuchaliśmy muzyki, aż w końcu zasnęliśmy. To był mój pierwszy raz, kiedy przespałam całą noc u boku mężczyzny. I to mężczyzny, którego nawet nie lubiłam. Odkąd go poznałam, żarliśmy się jak pies z kotem. Gdy tylko ten człowiek pojawiał się na horyzoncie, coś się we mnie zmieniało. Przeistaczałam się w agresywnego pitbula, który zamiast zębami kąsał słowem. Nie potrafiłam zachowywać się przy nim normalnie. Tak jak nie potrafiłam mu się oprzeć. Nigdy nie pociągali mnie dominujący faceci. To ja zawsze sprawowałam kontrolę, decydowałam co, kiedy, z kim i jak długo. Dlatego nie mogłam pojąć, jakim cudem doszło do tego, że przenieśliśmy naszą wątłą znajomość do łóżka. Gdyby Eva się o tym dowiedziała... Ale się nie dowie. Nie zamierzałam robić tego po raz kolejny, więc nie było sensu do niczego się przyznawać. Dawno temu postanowiłam nie wiązać się z nikim na stałe. Interesowały mnie wyłącznie jednorazowe przygody – na

moich zasadach. Życie pokazało mi, że wszystko, co oferowali mężczyźni kobietom, to mrzonki, w które one chciały wierzyć. Związki, nawet te z pozoru idealne, stanowiły jedynie akt spektaklu odgrywanego przez dwójkę ludzi na rzecz publiczności, składającej się z rodziny, przyjaciół czy partnerów biznesowych. Miłość, o której czytałam w książkach i oglądałam na szklanym ekranie, nie przekładała się na rzeczywistość. Nie inaczej miało być w przypadku moim i Samuela. Po prostu jeden raz się ze sobą zabawiliśmy. Nie żałowałam tego, choć powinnam. Ale jak można żałować najbardziej spektakularnego seksu, jaki uprawiało się w życiu? Mogłam tego faceta nie znosić, mogłam ścinać się z nim na każdej płaszczyźnie, nie mogłam jednak odmówić mu łóżkowych umiejętności. Co nie znaczy, że musiał o tym wiedzieć. Wtedy jeszcze bardziej poprzewracałoby mu się w głowie, a jego ego pękłoby z samozachwytu. Powzięłam decyzję, że po tym, jak pomogę mu z organizacją przyjęcia urodzinowego dla siostry, przywrócę naszą relację na platoniczne tory. To najlepsze możliwe rozwiązanie. Oboje byliśmy zbyt skrzywieni, by dalej brnąć w to, cokolwiek teraz nas łączyło. Wręczyłam taksówkarzowi należną kwotę, po czym wysiadłam i ruszyłam do Dziupli, gdzie mieściło się biuro Patricka. Gdy wyszłam z domu Samuela, on jeszcze spał. Mimo że miałam do dyspozycji jego samochód, zamówiłam taksówkę. Choć świetnie radziłam sobie z pojazdami mechanicznymi, bałam się, że ze stresu poślę tego rzęcha na cmentarz dla aut. Gdyby do tego doszło, Sam by mnie zamordował, a zwłoki zakopał w miejscu, gdzie nikt nigdy by ich nie odnalazł. Dlatego wolałam nie ryzykować. Samo droczenie się z nim i oglądanie wypisanego na jego twarzy nieszczęścia, kiedy dawał mi kluczyki, było frajdą. – Dzień dobry, ślicznotko! – przywitał mnie dobrze znany tubalny głos. W moją stronę z termicznym kubkiem w ręce zmierzał Hogan. Pomachałam mu na przywitanie, zanim dołączyłam do niego w połowie korytarza. – Witaj. – Cmoknąwszy go w policzek, wsunęłam mu rękę pod ramię, które mi zaoferował.

– Nie spodziewałem się, że cię tu zastanę. – Zza jego białych wąsisk wychynął serdeczny uśmiech. – Samuel uległ kontuzji, muszę poinformować o tym Patricka. – A temu co? Sądziłem, że jest nie do zdarcia. – Najwyraźniej jestem jego kryptonitem. – Zaśmiałam się. – Chciał uchronić mnie przed upadkiem, a skończyło się na tym, że wylądował w szpitalu. Trzeba było nastawić wybity bark. – Mówiąc to, poczułam zalążek wyrzutów sumienia. – Ważne, że to nic poważnego. Jest twardzielem, wyliże się. Przystanęliśmy przed halą, gdzie trenowali chłopcy. – Nie musiałaś przyjeżdżać, wystarczyło zadzwonić. – Mam jeszcze do Patricka jedną sprawę, którą wolałam załatwić osobiście. – Ho, ho. – Zagwizdał. – W takim razie powodzenia. Nasz złoty chłopiec jest ostatnio bardziej nerwowy niż zwykle. Prychnęłam pod nosem. – Dam sobie z nim radę. – Jeśli ktokolwiek ma sobie z nim poradzić, to właśnie ty. – Wypuścił krótką salwę śmiechu. – Idę doprowadzić do pionu moich nieokrzesanych chłopaków. Zbliżył się, żeby musnąć mnie na pożegnanie w policzek. – Do zobaczenia, staruszku. Pognałam w stronę schodów. Przeskakiwałam po dwa stopnie, układając w głowie plan, jak przekonam Patricka do pomocy. Kiedy znalazłam się blisko drzwi, do moich uszu dotarł jego wzburzony głos. – Nie, to niemożliwe! Niemożliwe, kurwa, niemożliwe. Wzburzenie przeszło w panikę. – Mamo, o nic cię nigdy nie prosiłem. Do cholery, nie poradzę sobie. Przestępowałam z nogi na nogę, nie bardzo wiedząc, co zrobić. Już zamierzałam odejść, gdy usłyszałam ciche kwilenie.

Nie, nie. Musiało mi się wydawać. – W takim razie udanych cholernych wakacji. Po tych słowach coś uderzyło o drzwi – zapewne telefon. Odskoczyłam do tyłu w przestrachu, a z ust wyrwał mi się stłumiony okrzyk. Odwróciłam się z zamiarem ucieczki, lecz w drzwiach gabinetu stanął Hetfield. – Co ty tu robisz? – warknął ze złością. Po raz pierwszy widziałam go w takim stanie, co wywołało u mnie spore zaskoczenie. Patrick nigdy nie zachowywał się ani agresywnie, ani specjalnie przerażająco. Bardziej grał złego policjanta, niżeli nim był. – Podsłuchiwałaś? Jak długo tu stoisz? Co w ogóle tutaj robisz? – zarzucił mnie gradem pytań. – Dopiero przyszłam – odparłam z pewną dozą niepokoju. – Przysięgam – dodałam, widząc powątpiewanie w jego oczach. Zlustrował mnie uważnie, jakby w całej mojej postawie doszukiwał się potwierdzenia wypowiedzianych słów. – W porządku. – Wyszedł na korytarz, zamykając za sobą drzwi. – Co cię do mnie sprowadza? – Jeśli to nie jest dobra chwila, przyjdę później – zaproponowałam, dostrzegłszy, jak nerwowo zaciska szczękę. – Nie jest najlep... – zaczął, ale przerwał mu dziwny dźwięk. Ten sam, który usłyszałam wcześniej. Patrick zdębiał, a ja wytężyłam słuch. – Słyszałeś? – Pewnie to bezdomny kot. Pałęta się tu od paru dni. Muszę zadzwonić po kogoś, by go schwytał i wywiózł. Brzydzę się nimi. – Dla podkreślenia swoich słów skrzywił się z odrazą. Niedorzeczności opuszczające jego usta sprawiły, że zmarszczyłam brwi. Patrick to snob pierwszej wody, ale nie sądziłam, że jest przeciwnikiem

zwierząt. Złapał przez to u mnie minusa. – Co cię do mnie sprowadza, Jessico? – powtórzył nagląco, nim miałam możliwość się odezwać. – Mam dość napięty grafik. Westchnęłam cicho, odpuszczając temat, który ewidentnie chciał zmienić. – Samuel wybił bark, przez kilka dni będzie niedysponowany – wyjaśniłam. – Jutro są urodziny jednej z jego sióstr. Obiecał, że zorganizuje dla niej imprezę, ale z powodu ręki nie jest w stanie. Mała kocha Piratów z Karaibów, wymyśliłam więc, by urządzić przyjęcie tematyczne właśnie z tym motywem, ale jest dość późno, żeby cokolwiek ogarnąć. – A co ja mam z tym wspólnego? – burknął niemiło, wsuwając dłonie do swoich szytych na miarę spodni. Oparłam ręce na biodrach, mrużąc gniewnie oczy. – Alex by pomógł. Patrick rozejrzał się dookoła. – Jak widzisz, nie ma go tutaj. Przełknęłam niezbyt pochlebne epitety, próbujące przecisnąć mi się przez usta. – Może powinnam do niego zadzwonić, co? Ciekawe, jak zareaguje, gdy się dowie, że zlekceważyłeś marzenie jego chrześnicy. Małe kłamstwo w szczytnym celu jeszcze nikomu nie zaszkodziło. – Chrześnicy? – Zdziwiony zmarszczył brwi. Gdybym była podłym człowiekiem, życzyłabym sobie, żeby tak mu zostało. – No tak. – Pokiwałam energicznie głową. – Nie wspomniałam, że pirackie urodziny to marzenie jego ukochanej chrześnicy Tracy? – Wytrzeszczyłam oczy, wspinając się na wyżyny umiejętności aktorskich. – To jego oczko w głowie. Gwiazdy by jej podarował, jeśliby tylko o to poprosiła – łgałam jak najęta. – Nawet nie wiedziałem, że Alex ma jakąś chrześnicę – wymamrotał. Musiał być mocno zaabsorbowany swoimi problemami, skoro nie przej-

rzał mojego oszustwa. Wystarczyłoby, aby dobrze przeczesał umysł... Uświadomiłby sobie wtedy, że nie istniała możliwość, by Alex był ojcem chrzestnym którejkolwiek z sióstr Sama. Kiedy ci dwaj się poznali, wszystkie dziewczynki były już od dobrych paru lat na świecie. Więc albo głowę Pata zaprzątało coś naprawdę poważnego, albo wcale nie był tak inteligentny, jak uważał. – Gdybyś bardziej skupiał się na ludziach, a nie pieniądzach, z pewnością ta informacja utkwiłaby ci w głowie – sarknęłam. – No ale trudno... – Celowo zawiesiłam głos. – Wujek nie spełni marzenia swojej... księżniczki. – Szybko wyszperałam z szuflad pamięci pieszczotliwy zwrot, absolutnie niepasujący do Tracy-chłopczycy. – Mała będzie bardzo zawiedziona. – Dobra, kurwa – skapitulował zgodnie z moimi oczekiwaniami. – Napisz mi szczegółowo w mailu, czego potrzebujesz. Załatwię to. – Wiedziałam, że mogę na ciebie liczyć. – Poklepałam go niepewnie po ramieniu. Zabrałam rękę, gdy zerknął na nią spod byka. – Alex będzie zachwycony – zapewniłam, uśmiechając się dla wzmocnienia efektu. – Jeśli to wszystko... – Wskazał ręką schody. – Mam sporo pracy. – Rozumiem, już znikam. Dziękuję za pomoc! Już chciałam odejść, lecz coś nie dawało mi spokoju, dlatego ponownie spojrzałam na Patricka. Wciąż tkwił w tym samym miejscu. Głowę miał opuszczoną, wyglądał na przygnębionego. – Patrick. Jego imię wypłynęło z moich ust, zanim pomyślałam, co chcę powiedzieć. Uniósł wzrok. Nie zdążył pozbyć się wyrazu utrapienia w oczach, stąd zyskałam pewność, że coś go dręczy. Chciałam mu pokazać, że jestem gotowa pomóc, jeśli tego by potrzebował. – Czy wszystko z tobą w porządku? – Zajmij się swoimi sprawami, Jessico – mruknął niegrzecznie, po czym zniknął za drzwiami gabinetu. Gbur. Typowy snob. Obróciłam się na pięcie i zbiegłam z piętra. Zeskoczyłam z ostatniego

schodka szczęśliwa, że mimo drobnych perturbacji i podłego nastroju Patricka udało mi się namówić go do współpracy. W taksówce wysłałam mu mail ze szczegółową listą niezbędnych rzeczy. Przygotowałam ją już wczoraj, po przyrządzeniu dla Sama risotta. Tak pochłonęła mnie organizacja imprezy, a potem taniec, że niechcący je przypaliłam. Na szczęście Samuel nie narobił takiego rabanu, jak można było się po nim spodziewać. Po prostu zagonił mnie do sprzątania. Nie mogłam się wymigać, bo cały czas patrzył mi na ręce. Zapisałam to na poczet dobrego uczynku. A jako że pomogłam osobie nie w pełni sprawnej, to liczyło się podwójnie. Po trzech godzinach włóczenia się po mieście miałam wszystko, co mogłam zdobyć samodzielnie. Byłam padnięta, a czekało mnie jeszcze sporo pracy. Potrzebowałam porządnej dawki kofeiny, by przetrwać resztę dnia. Z pomocą taksówkarza przepakowałam zakupy do mustanga, tak by Sam sądził, że korzystałam z jego samochodu. Kilkakrotnie zatrąbiłam – z nadzieją, że wyjdzie i pomoże mi z pakunkami, bo przecież jedną rękę miał zdrową. Niestety nie przyniosło to żadnych rezultatów. Przeklinając pod nosem, wyciągnęłam torby z bagażnika. Objuczona jak wół, poczłapałam przez trawnik w stronę drzwi. Gdy przed nimi stanęłam, zagapiłam się na okrągłą gałkę. Zacisnęłam zęby, by nie zacząć kląć wniebogłosy. – Sam! – krzyknęłam, kopiąc lekko w drewno. Zero reakcji. – Samuelu, otwórz mi te cholerne drzwi! – Krzyk zamienił się we wrzask. Wciąż cisza. – Skurwiel – burknęłam, odkładając pakunki na chodnik. Przekręciwszy gałkę, otworzyłam drzwi na oścież. Wniosłam zakupy do środka i zatrzasnęłam je nogą z taką siłą, by moja irytacja była słyszalna w całym domu. – Sam?! – zawołałam, chcąc go namierzyć. Ponownie odpowiedziała mi cisza.

Dziwne. Zostawiłam wszystko i wyruszyłam na poszukiwania. Kiedy nie zastałam go w salonie, pognałam na górę. Ku mojemu zaskoczeniu Sama nie było ani w sypialni, ani w pozostałych pokojach. Podminowana jeszcze bardziej, wróciłam na parter. Wypiłam znalezionego w lodówce red bulla i zabrałam się za pompowanie balonów. W myślach klęłam na Sama za to, że przepadł, byle wymigać się od roboty.

Sam Siedziałem w piwnicy, gapiąc się na zdjęcie rodziców sprzed kilku lat. Zrobiłem je podczas jednego z nielicznych pobytów w domu. Po przebudzeniu znalazłem karteczkę od Jess z informacją, że wyrusza na urodzinowe zakupy. Gdy całkowicie oprzytomniałem i przeanalizowałem wydarzenia wczorajszego dnia, zszedłem tu w poszukiwaniu płyt, na których tata uwieczniał każde urodziny dziewczynek. Przesyłał mi te filmiki, odkąd zaciągnąłem się do wojska i nie mogłem uczestniczyć w tych ważnych dla naszej rodziny chwilach. W pudłach z pamiątkami natrafiłem na albumy ze starymi fotografiami oraz na moje szkolne puchary i miśka Teddy’ego – pluszaka w żołnierskim mundurze, podarowanego mi przez ojczyma. Byłem pewien, że maskotka dawno temu wylądowała na śmietniku. Wyglądało na to, że rodzice ją zachowali. Tak samo jak pierwszy rower, który od nich dostałem. Stał w kącie – z zardzewiałymi szprychami i porwanym siodełkiem. Wiele przeżył, ale byłem pewien, że wciąż nadawał się do jazdy. W pewnym momencie po kręgosłupie przebiegły mi chłodne dreszcze. Identycznie czułem się na chwilę przed tym, jak miała nawiedzić mnie Sari. Jej duch nie gnębił mnie od czasu, kiedy na poważnie podszedłem do terapii.

Kurwa. Poderwałem się ze stołka i rozejrzałem dookoła z roztargnieniem. Nie dostrzegłem nikogo, ani żywego człowieka, ani żadnej mary. Oblał mnie zimny pot, lecz odetchnąłem z ulgą. Schyliłem się, by odłożyć zdjęcie do pudełka, i zauważyłem metalową szkatułkę. Sięgnąłem po nią, kierowany ciekawością. Otworzyłem wieko. Zmarszczyłem brwi w zdziwieniu, kiedy moim oczom ukazała się brązowa koperta. Odruchowo nią potrząsnąłem. W środku coś zagrzechotało, co jeszcze bardziej mnie zaciekawiło. Otworzyłem ją i aż zaparło mi dech w piersiach, gdy na rękę wypadł mi otrzymany w wojsku nieśmiertelnik. Popatrzyłem na wybite na nim dane, czując przechodzące mi po plecach ciarki. Samuel Niall Remsey 87644234 04. 04. 1984 AB RH+ Katolik Moje myśli od razu zawędrowały do dnia, kiedy go straciłem. To miał być tylko wywiad. Jego celem było sprawdzenie słów cywilów, którzy niejednokrotnie sprzedawali nam trefne informacje. Wszystko wydawało się pozornie bezpieczne – co w sumie brzmi zabawnie, bo na wojnie nie istnieje coś takiego jak bezpieczeństwo. Przez cały czas czuliśmy na karku oddech śmierci. Sen nie był tak głęboki i relaksujący jak niegdyś. Często się zastanawiałem, czy mój aktualny posiłek nie będzie tym ostatnim, co odbierało apetyt. Bez przerwy balansowaliśmy na krawędzi szaleństwa. Najgorszy był stan oczekiwania. Bezradność i napięcie, od których bolał nie tylko umysł, ale i ciało. W naszych oczach czaił się lęk. Ci, którzy chojrakowali, już dawno pożegnali się z życiem. Bo strach to ostrożność, a na wojnie ostrożność to życie. Każdy dzień był jak siedzenie na odbezpieczonym granacie – nigdy nie

wiedzieliśmy, kiedy coś pieprznie. Nieważne, jak długo by nas szkolono, jak wiele ćwiczeń byśmy odbyli i jak pomyślnie zdawali testy – wojna rządziła się własnymi prawami. Teoria nijak się miała do praktyki. Na to, co działo się na froncie, na bestialstwo, jakiego dopuszczali się szyici, nic nie było w stanie nas przygotować. Ta suka jest nieprzewidywalna jak wyniki badań na choroby weneryczne prostytutki. Razem ze Spikiem i kilkoma innymi chłopakami mieliśmy zbadać górski teren Adżiristanu. Naszej jednostce doniesiono, że w tym dystrykcie występuje wzmożona aktywność talibów. Już kilkakrotnie zgłaszano takie sygnały, jednak tym razem chodziło o coś znacznie niebezpieczniejszego. Podobno rebelianci przetrzymywali tam ogromne ilości broni, które miały posłużyć do ataku na siły NATO. Nam przypadło sprawdzenie tej informacji. Do dziś nie potrafiłem powiedzieć, co poszło nie tak. Na miejscu panował niezwykły spokój. Nigdzie nie dostrzegliśmy partyzantów i wyglądało na to, że teren był czysty. Już mieliśmy wracać, kiedy coś przykuło moją uwagę. – Tu było przejście – zauważyłem, wskazując na zasypaną głazami dziurę w skalnym wzniesieniu. Jack zatrzymał się gwałtownie obok mnie. – Co jest, kurwa? – Co? Zobaczyłeś białego królika, Alicjo? – zadrwił Gynhall. – Nie, półgłówku, ale Bóg mi świadkiem, przed chwilą do tej skały wbiegł dzieciak. – Jack wskazał wyrastający z ziemi kilkumetrowy głaz. – Jesteś pewien? – Pod materiał munduru wkradły mi się dreszcze niepokoju. Już ta nietypowa cisza powinna mnie zaalarmować. Gynhall otworzył usta, by coś powiedzieć. Lecz ani jedno słowo nie wydostało się z jego ust, bo eksplodowała mu głowa. Następnie poczułem mocne szarpnięcie i uderzyłem plecami o kamieniste podłoże. – Na ziemię, kurwa! – rozkazałem, przetaczając się pod skalną skarpę. Do moich uszu dotarł stłumiony krzyk Spike’a. – Ja pierdolę! Sięgnąłem po karabin i ustawiłem się do strzału.

– Pieprzone kozojeby! – wrzeszczał Daniels, posyłając w kierunku nieprzyjaciela serię z karabinu. – Smacznego. – Zaśmiał się histerycznie. Kilka sekund później jego śmiech ucichł, a ciało opadło bezwładnie na ziemię. Zacząłem ostrzeliwać wroga. Wtem osunął się kawałek skały, przygniatając mi ramię. Ból przeszył moje ciało, a z ust uciekł stłamszony krzyk. Najpierw ujrzałem zarys sylwetki, potem poczułem, jak ciężar słabnie. Ktoś chwycił mnie za kamizelkę. Od razu sięgnąłem do kieszeni bojówek po nóż. – Stój, kurwa! – Rozpoznałem głos Spike’a. – To tylko ja, chłopie. Zaciskał dłoń na moim nadgarstku, blokując nóż. – W porządku – sapnąłem. – Możesz puścić. – Jesteś cały? – Tak – przytaknąłem, podciągając się do pozycji siedzącej. Gdyby nie krążąca w żyłach adrenalina, pewnie wyłbym z bólu. Wokoło świszczały kule, w powietrze wzbijały się kłęby kurzu. Kątem oka zobaczyłem trzech naszych chłopaków, którzy w dalszym ciągu atakowali przeciwnika. – Zasadzka – warknął Spike. – To była pieprzona ustawka. Wiedziałam, że nie mamy szans. Nie chcąc tracić czasu, wyjąłem urządzenie do lokalizacji i nałożyłem je na broń. Głosy rebeliantów stawały się coraz wyraźniejsze, co świadczyło o tym, że są coraz bliżej. Uniosłem karabin i dla pewności dwa razy pociągnąłem za spust. Nim zdążyłem opuścić rękę, otoczyła nas grupa uzbrojonych po zęby talibów. Wrzeszczeli w swoim ojczystym języku i skakali jak pierdolone piłeczki do tenisa. Celowali do nas, ale nie pozostawaliśmy im dłużni. – Giniemy? – W głosie Spike’a słyszałem strach, ale i siłę. – To było dobre życie, przyjacielu – odparłem. – Było... – potwierdził, naciskając spust. Nieśmiertelnik i szkatułka wysunęły mi się z dłoni. Z głośnym łoskotem uderzyły o betonową podłogę, co sprowadziło mnie do rzeczywistości.

Tamtego dnia musieliśmy zmierzyć się z prawdziwym koszmarem. Nigdy nie pragnąłem śmierci tak jak wtedy. To był pierwszy raz, kiedy uważałem życie za mękę, a nie dar. Nawet teraz w głowie rozbrzmiewały mi krzyki ludzi i odgłosy strzałów. Nie byłem w stanie tego zapomnieć, mimo że usilnie próbowałem. Walka rozgorzała na dobre. Strzelałem, póki nie poczułem czegoś podobnego do ugryzienia. Wypuściłem karabin z rąk, gdy moje ciało przeszła fala bolesnego prądu. Runąłem na ziemię. Zaraz za mną upadł Spike. Nim zdążyliśmy skojarzyć, co się dzieje, założono nam na głowy czarne worki, zawleczono do samochodu i przetransportowano do jakiegoś bunkra. Pozbawiono nas ubrań i przywiązano za nadgarstki do zamocowanego w skalnym suficie haka. Rozciągnięte do granic możliwości stawy paliły, a dłonie ścierpły. Wisiałem jak kawał mięsa w ubojni – i tak też się czułem. Codziennie po kilka godzin bito nas i kopano. Nikt nic nie mówił, o nic nie pytał. Najpierw chcieli nas złamać. W pewnym momencie przestałem liczyć dni, wszystko zaczęło się ze sobą zlewać. Straciłem poczucie czasu i powoli traciłem również nadzieję. Podtopienia, okładanie pięściami i metalowymi prętami stały się chlebem powszednim. Na zmianę mdlałem i odzyskiwałem przytomność. Gdzieś w sąsiednim pomieszczeniu słyszałem agonalne krzyki Spike’a i Jacka, dzięki czemu wiedziałem, że żyją. Nie byłem tylko pewny, czy powinienem się cieszyć czy rozpaczać. Nie przyszli do nas od dobrych kilkunastu godzin. Męczyło mnie przeczucie, że szykowało się coś cholernie złego. Leżałem skulony pod ścianą, drżąc z bólu i zimna. Przez cały czas myślałem o rodzinie – rodzicach i siostrach. Tylko dzięki nim jeszcze się nie poddałem. Żywiłem resztki nadziei, że oddział w końcu nas odbije. Zanim nas pojmano, podczas najbardziej gorączkowej strzelaniny, udało mi się wysłać sygnał, dzięki czemu w bazie powinni wiedzieć, gdzie nas przetrzymują. W dziurze, w której przebywałem, nie było światła, nie dochodziły tu także promienie słońca. Kombinowałem, w jaki sposób możemy się uwolnić, ale kompletnie nic nie przychodziło mi do głowy. Po omacku szukałem czegoś, co mógłbym użyć jako broni, lecz nie znalazłem nawet pierdolonego kamienia. Nic. Nada. Zero. Nul. Usłyszałem zbliżające się kroki. Przeszył mnie nieprzyjemny dreszcz strachu. Po

chwili usłyszałem przeklinającego Jacka. Jego krzyk został zagłuszony głośnym plaśnięciem. Domyśliłem się, że uderzono go w twarz. Przez kolejną godzinę docierały do mnie stłumione jęki i zawodzenie. Skóra cierpła od tych odgłosów. – Zostawcie go, pieprzone skurwysyny! – wrzasnąłem, nie mogąc dłużej tego znieść. W pewnym momencie usłyszałem syczenie jakiegoś urządzenia. Wrzask, który rozległ się po jego uruchomieniu, sprawił, że poczułem mdłości. Po paru minutach krzyk ucichł. Wiedziałem, że Jack nie żył. Przeżegnałem się drżącymi rękoma i odmówiłem bezgłośną modlitwę za jego duszę. Ledwo skończyłem, do mojej nory zaczęły zbliżać się ciężkie kroki. Instynktownie się spiąłem. – Otwierać – zażądał ktoś łamaną angielszczyzną. Podniosłem się na drżących nogach. By zachować resztki godności, usiłowałem utrzymać ciało w pionie, co nie było proste. W pomieszczeniu rozbłysło światło. Zasłoniłem ręką przyzwyczajone do ciemności oczy. – Poruczniku Remsey. Może ty okażesz się bardziej rozmowny – zaszydził talib. – Pierdol się – warknąłem. – Uważaj, uważaj. – Zaśmiał się, ukazując braki w uzębieniu. – Nie mamy tu wielu kobiet, biała dupa zawsze jest pokusą. Powiedział coś do swoich towarzyszy, a ci do mnie podeszli. Wykrzesałem z siebie ostatnie pokłady sił i uderzyłem jednego z nich. Natychmiast zostałem powalony mocnym ciosem w nerki. Nie byłem w stanie walczyć, gdy krępowano mi ręce. Poddałem się. Wiedziałem, co mnie czeka. – Pierdolone kozojeby! – wrzasnąłem z wściekłości i bezsilności. Po przywieszeniu mnie do haka oświetlono mi twarz dwoma lampami, ustawionymi po obu stronach pomieszczenia. – Pora na zabawę – oznajmił bezzębny herszt. Wniesiono stolik z narzędziami.

– Wy, amerykańskie psy, lubicie się bawić, co nie? Kurwa, kurwa, kurwa. – Powiedz, gdzie znajdują się wasze największe składy broni, to szybko z tobą skończę. Splunąłem na znak, że mam go w dupie. Zaśmiał się. – Jak chcesz. Prędzej czy później zaczniesz sypać. Podniósł ze stolika nóż i przez chwilę przyglądał mu się z uśmiechem charakterystycznym dla szaleńca. – Jesteś gotowy na śmierć, poruczniku? – Łypnął na mnie kątem oka. Przymknąłem powieki i znowu zacząłem się modlić. Po serii ciosów w głowę i kopnięć w okolicach krocza miałem dość. – Chcesz nam coś powiedzieć? Przed moimi oczami pojawiła się szpetna morda, ziejąca śmierdzącym oddechem. Jej właściciel zaciągnął się samodzielnie robioną fajką, po czym wydmuchał mi dym prosto w twarz. – Widziałem, jak posuwasz osła – wycharczałem. Nim zdołałem mrugnąć, kopnięto mnie w nerkę. Przeszył mnie ból, który wygiął mi ciało w łuk. Zacząłem się trząść, nie będąc w stanie zaczerpnąć powietrza. – Nie jęcz, żołnierzyku. Mam ich jeszcze kilka. Zgasił niedopałek na moim torsie. Zdusiłem jęk. Odwrócił się do wyjących z radości kompanów. Zaciskałem zęby tak mocno, że cudem się nie pokruszyły. Łzy niemocy i cierpienia cisnęły mi się do oczu. Nie chciałem pokazać, że zaczynam się łamać, ale wizja tego, co jeszcze będę zmuszony przejść, przerażała mnie jak nigdy. Arab pochylił się i z mosiężnego wiadra wyciągnął jakiś pręt. Nie bardzo widziałem, co to takiego, bo zasłaniał mi widok. Dopiero gdy się odwrócił, pojąłem, co mnie czeka. Szarpnąłem się, a pomieszczenie wypełnił łoskot obijającego się o hak łańcucha. – Uwielbiam zapach topiącej się skóry. – Talib oblizał usta.

W jego oczach zatańczyły ogniki szaleństwa. Marzyłem o śmierci. Dotknąłem prawej strony żeber z wyżłobionym wgłębieniem i pomarszczoną skórą. Wspomnienia wypełniły mi nozdrza zapachem spalenizny. Tak jak wtedy żółć podeszła mi do gardła. Usiadłem na krześle, brałem głębokie, miarowe oddechy, by uspokoić rozszalałe od posępnych wizji nerwy. Gdy odzyskałem nad sobą kontrolę, wrzuciłem nieśmiertelnik do drewnianej skrzynki i zatrzasnąłem jej wieko. Razem z nim zamknąłem koszmary wojny, które niekiedy na pewno będą wypełzały ze swojej nory. Żywiłem jednak nadzieję, że każdy kolejny raz osłabi w końcu ich moc, aż pewnego dnia zacznę w miarę normalnie żyć. W najbliższym czasie nie zamierzałem wchodzić na grząskie tereny przeszłości. Długo pozbywałem się wspomnień związanych z Afganistanem. Wiele przeszedłem, zanim wydostałem się z tej matni beznadziei, w której mnie zamknięto. Trzy tygodnie tortur, zanim wojsko zdołało nas odnaleźć. To, że wyszliśmy ze Spikiem cało – o ile można tak powiedzieć – z gówna, jakie zafundowali nam szyici, było cudem. Albo przekleństwem, zależy, jak na to spojrzeć. Uczyliśmy się żyć na nowo. Rekonwalescencję musiały przejść nie tylko nasze pogruchotane ciała. Leczenia potrzebowały przede wszystkim pokaleczone umysły. Dopiero praca dla CIA postawiła mnie na nogi, co zakrawa na absurd, bo jak ktoś, kto sam został poddawany wielu zmyślnym torturom, mógł zostać specem od tego typu technik? Byłem jedyny w swoim rodzaju. Każdego, kto wpadał w moje ręce, traktowałem jak zdrajcę, który wsypał nas w Adżiristanie. Zadawałem mu ból dziesięć razy gorszy od tego, jaki sam przeżyłem. Doprowadzałem kolaborantów na skraj szaleństwa. Karmiłem się ich płaczem i modlitwami, w których nie prosili o ratunek czy litość, lecz błagali o śmierć. Pragnęli, abym zadał ostateczny cios i skrócił męki, na jakie – jakkolwiek na to nie patrzeć – sami się skazali.

Nagle usłyszałem skrzypnięcie drzwi, a potem dotkniętych zębem czasu drewnianych schodów. Kiedy zerknąłem do tyłu, moim oczom ukazał się widok, który niespodziewanie, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, przyniósł mi ukojenie.

MISJA 15 Serce zamknięte w pułapce lęków.

Jess Kuchnia wyglądała, jakby Niemcy przygotowywali dekoracje na Oktoberfest. Dosłownie tonęła w czarnych, białych, czerwonych i żółtych balonach. Od specyficznego zapachu gumy zrobiło mi się niedobrze, więc przeniosłam się do salonu. W przerwie pochłonęłam ryż z kurczakiem z wczorajszej kolacji – mój pierwszy posiłek tego dnia. Potrzebowałam pomocy, a Sam wciąż się nie pojawił. Wyszedł gdzieś, lecz nie miał na tyle przyzwoitości, by mnie o tym powiadomić. Doskonale wiedział, że wrócę do jego domu po zakupach, bo wczoraj to ustaliliśmy. Nasunęłam gumową końcówkę balonu na szpic pompki i zaczęłam ponownie pompować. W pewnej chwili usłyszałam dziwny łomot. W przestrachu aż podskoczyłam na kanapie, a wzdłuż kręgosłupa przebiegły mi zimne dreszcze. Moja głowa wystrzeliła w kierunku korytarza, skąd dochodził odgłos podobny do tego, jaki powstaje po rzuceniu na ziemię ciężkiego przedmiotu. Odłożyłam pompkę na stolik i podniosłam się ostrożnie, omiatając przestrzeń badawczym wzrokiem. Włoski zjeżyły mi się na karku, jednak ciekawość zwyciężyła nad lękiem. Podążyłam niepewnym krokiem do drzwi, za którymi kryło się źródło dźwięku. Mimo strachu chciałam sprawdzić, co spowodowało, że rytm mojego serca tak znacząco przyśpieszył. Panująca chwilowo cisza napawała mnie przerażeniem. Odnosiłam wra-

żenie, że zostałam wrzucona w sam środek horroru, a zza rogu zaraz wyskoczy upiorne dziecko w koszuli nocnej, z morderczymi zapędami. Odruchowo zerknęłam za siebie, by się upewnić, że nic ani nikt nie depcze mi po piętach. Przemierzyłam korytarz. Na jego końcu, pod schodami, dostrzegłam uchylone drzwi. Pchnęłam je delikatnie, a skrzypnęły tak, jakby oparła się o nie sama Godzilla. Gdy owiał mnie chłód i zapach charakterystyczny dla piwnic, zadygotałam na całym ciele. Ta przywodząca na myśl makabryczne wizje aura źle na mnie działała. Zdążyłam zrobić krok do tyłu, kiedy do moich uszu dotarł znajomy głos. Nie rozróżniałam słów, ale wiedziałam, że to Samuel. Skoro był w domu, dlaczego się nie odezwał, gdy go wołałam? Postawiałam stopę na drewnianym schodku, którego skrzypnięcie wywołało grymas na mojej twarzy. Jeszcze moment i byłabym skłonna uznać ten dom za nawiedzony. A nawet wezwać na ratunek Scooby’ego Doo i jego ekipę. Na dole rzeczywiście zastałam Samuela. Siedział na zniszczonym taborecie, jego sylwetkę oświetlała słaba poświata, padająca z jedynej żarówki w pomieszczeniu. Musiał mnie usłyszeć, bo obrócił głowę w moją stronę. – Hej – powiedziałam prawie szeptem. Jakbym się bała, że go spłoszę, jeśli tylko odezwę się odrobinę głośniej. Nie zareagował. Jedynie patrzył na mnie jak zahipnotyzowany. W powietrzu dało się wyczuć napięcie i niepokój, który osiadł na moich ramionach. – Sam? – przemówiłam ponownie. Nadal zero reakcji. Przestraszyłam się nie na żarty. Serce załomotało mi w piersiach, a nogi zadrżały. – Sam – powtórzyłam, wkładając w jego imię całą stanowczość, na jaką było mnie stać. Nagle poderwał się na równe nogi, co sprawiło, że się cofnęłam. – Wróć na górę – nakazał. Obruszyłam się na dźwięk jego ochrypłego, władczego głosu. – Za chwilę do ciebie dołączę – dodał, siląc się na swobodę, co nie do końca

mu się udało. Skinęłam głową i bez najmniejszego sprzeciwu pobiegłam na górę. W salonie klapnęłam na kanapę. Odnalazłam swój telefon, a w nim Spotify z utworzoną przez siebie playlistą. Chciałam zagłuszyć tę koszmarną ciszę, która cały czas dzwoniła mi w uszach. Dopiero kiedy z głośnika popłynęła pierwsza piosenka i skupiłam uwagę na jej słowach, zdołałam się uspokoić. Nuciłam wraz z Julią Michaels i Niallem Horanem What A Time, gdy moje ciało zaanektowały znajome dreszcze. Zerknęłam do tyłu i mój wzrok skrzyżował się z nieco bardziej już przejrzystym spojrzeniem Samuela. – Hej – szepnęłam. – Hej – odparł. – Sporo tego. – Skinął na piętrzące się u moich stóp balony. – Dwa razy tyle znajdziesz w kuchni. – Z mojego gardła uleciał nerwowy śmiech. Niezręczność, która po raz pierwszy dotknęła mnie i Sama, odebrała mi zdolności komunikacyjne i pewność siebie. – Łał, nieźle. – Tym razem to z ust Samuela uciekło coś na wzór śmiechu. – Zamierzasz ozdobić tym cały dom? Wziął ze stolika jeden balon i podbił go dłonią. – Dom i ogród – wyjaśniłam. – Czekam, aż dostarczą butlę z helem. Z tych wykonam girlandę, która będzie wprowadzać do pirackiego świata. – Wskazałam ręką na spory stos. – Udało mi się zorganizować dmuchany statek, stroje, tort ze Sparrowem i masę łakoci z pirackim motywem. – Jak ty to ogarnęłaś w tak krótkim czasie? Był chyba pod sporym wrażeniem. Po moich ustach błąkał się podszyty satysfakcją uśmiech. – Mam dar przekonywania. – Wzruszyłam ramionami. – Jestem wdzięczny za to, co dla mnie zrobiłaś. – Usiadł obok i przejął ode mnie pompkę. – Mam nadzieję, że kiedyś zdołam ci się odwdzięczyć. Wyszczerzyłam się, już obmyślając, w jaki sposób może spłacić dług.

Sam Przystrajanie domu i ogrodu zajęło nam całe popołudnie. Byliśmy tak zajęci, że brakowało nam czasu na dłuższą rozmowę. Cieszyło mnie to. Nie potrafiłem ubrać w słowa tego, co rozgrywało się w mojej głowie. Pojawienie się Jess w piwnicy i jej wpływ na mój stan psychiczny zdezorientowały mnie bardziej niż ten nagły skok w przeszłość. Musiałem znaleźć chwilę, aby to rozgryźć. Dlatego czułem wobec Jessie wdzięczność, że nie drążyła, choć na pewno spostrzegła, że coś się ze mną działo. Gdy ekipa rozłożyła zamek, ustawiła stoliki i pod wodzą Jess rozmieściła wszystkie dekoracje, o mało się nie zachłysnąłem z wrażenia. Efekt przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Ogród wyglądał jak żywcem wyjęty z Piratów z Karaibów. – Tracy będzie zachwycona – zawyrokowałem, nie będąc w stanie przestać podziwiać stworzonego dzieła. – Mam taką nadzieję – odrzekła Jessie. Mocowała pęk balonów do ostatniego z krzeseł. – Jeszcze trzeba zawiesić napis i na tym koniec. Tort i babeczki przywiozą rano. – Przyjdziesz jutro, prawda? Nie brałem pod uwagę odmowy. Jessie popatrzyła na mnie, ocierając pot z czoła. – Czy to prośba? – Uśmiechnęła się pod nosem. – Zaproszenie. – Zabrałem się za zbieranie rozrzuconych po trawniku śmieci. – Może się czegoś napijemy? – zaproponowałem. – Należy nam się po tak wyczerpującym dniu. – Z chęcią. Zawieśmy tylko ten napis i możemy przetestować statek. – Posłała tęskne spojrzenie w stronę dmuchanego olbrzyma. – Mnie w to nie wciągniesz, ale chętnie popatrzę, jak się bawisz. – To się jeszcze okaże. – Zachichotała, ruszając w stronę domu. – Weź drabinę! – zawołała, nim zniknęła w jego wnętrzu. Ogarnąłem wzrokiem ogród, gdzie falowały popychane delikatnie przez

wiatr balony, a girlandy z utrzymanymi w odpowiedniej kolorystyce proporczykami, które porozwieszaliśmy pomiędzy drzewami, powiewały niczym pirackie bandery. Naprawdę wisiałem Jessie przysługę, bo dzięki niej nie zawiodłem. Zadowolony, zgarnąłem spod drzewa drabinę i podążyłem w kierunku domu. W salonie Jessica poprawiała na taśmie napis, który mieliśmy rozwiesić nad wejściem. Nie zauważyła mnie, więc mogłem jej się bezkarnie przyglądać. Wyglądała przeuroczo bez makijażu, z niedbałym kokiem, z którego wymknęło się kilka niesfornych kosmyków. Krótka różowa koszulka nie zakrywała jej płaskiego brzucha, a dżinsowe szorty opinały ponętne krągłości. Te jej cholernie seksowne biodra i pośladki były moją zgubą. – Gapisz się – rozbrzmiał w pokoju jej głos. – Chciałabyś – zadrwiłem zgodnie z tradycją. – Rozglądałem się po pomieszczeniu, dumając nad tym, gdzie powiesimy ten napis. – Mam wielki tyłek, ale nie zajmuje całego pokoju – prychnęła. Poczułem lekkie zażenowanie. W tej dziewczynie było coś, co mnie onieśmielało. Może jej otwartość, brak skrępowania albo bezczelność. Po raz pierwszy miałem do czynienia z taką kobietą, dlatego bywały chwile, kiedy mnie zatykało. Wbrew pozorom nie od razu wpadałem na ripostę, którą mógłbym ją uraczyć. – Gdzie ją postawić? – Miałem na myśli drabinę. Jess rozejrzała się po salonie. – Początkowo myślałam o łuku nad przejściem do kuchni, ale może będzie lepiej, jeśli napis przywita ją zaraz przy wejściu do domu? Dodamy po bukiecie balonów z obu stron. Salon jest dostatecznie udekorowany. Obrzuciłem spojrzeniem balony, ułożone ciągiem od drzwi do tarasu, skąd prowadziła droga do ogrodu. Nikt z gości nie powinien mieć wątpliwości, dokąd się udać. – Chodźmy, Wrzaskotko. Podniósłszy metalową drabinę, skierowałem się do drzwi wejściowych.

– Zaraz, chłoptasiu – zatrzymała mnie Jess. – A na czym to przymocujemy? – Pomachała taśmą z literami. – Racja. – Sam powinienem o tym pomyśleć. – Mam haczyki, wystarczy je wkręcić. – Okej, MacGyverze. Udałem się do kuchni, gdzie spod zlewu wyjąłem skrzynkę z narzędziami. Gdy wróciłem do salonu, Jessie nie było. Drabiny też. Pokręciłem z niezadowoleniem głową, po czym poczłapałem w stronę otwartych drzwi. Kiedy przestąpiłem próg, Jessie akurat wdrapywała się na jeden z wyższych szczebelków. – Chyba żartujesz! Złaź stamtąd – zażądałem. – Ja się tym zajmę. Łypnęła na mnie z góry. – Jak niby sobie poradzisz z unieruchomioną ręką? – Nie z takimi rzeczami sobie radziłem. Zejdź, bo spadniesz. Jessica sapnęła, wyciągając przed siebie dłoń. – Daj mi ten haczyk. – Jej brązowe tęczówki zapłonęły. – Umiem posługiwać się młotkiem. – Jessica! – Położyłem nacisk na jej imię, by pojęła, że popycha mnie na skraj obłędu. – Nie żartuję. Złaź albo cię ściągnę. – Nie jestem delikatną lalunią, która nie potrafi wbić gwoździa. Nie znałem drugiej tak upartej baby jak ona. Zmełłem w ustach przekleństwo, odkładając skrzynkę z narzędziami. Wszedłem na pierwszy stopień drabiny i zdrową ręką objąłem Jessie w pasie. – Co ty wyprawiasz?! – krzyknęła, chwytając się metalowego szczebla. – Nie pozostawiłaś mi wyboru – syknąłem ze złością. – Dobra, już schodzę! – poddała się. Puściłem ją i wróciłem na ziemię. Gdy schodziła, przez cały czas ją asekurowałem. – Co za neandertalczyk – szepnęła pod nosem, sadząc, że nie słyszę. Słyszałem. Doskonale.

Ignorując jej dalsze utyskiwania, wkręciłem haczyki po obu stronach drzwi, a następnie umocowałem napis. – Idealnie. – Uśmiechnęła się, udobruchana rezultatem. – Tak – zawtórowałem jej. – Jest lepiej niż sobie wyobrażałem. Teraz należy nam się chwila wytchnienia. Potwierdziła skinieniem głowy, chwytając za rączkę skrzynki z narzędziami. – Zostaw, ja to zaniosę. Ty skocz po coś do picia. – Masz piwo? – Jest w lodówce, weź też dla mnie. – Okej. Spotkamy się w ogrodzie. – Posłała mi filuterny uśmiech, zanim zniknęła we wnętrzu domu. Najpierw odniosłem drabinę do piwnicy, potem wróciłem po skrzynkę. Choć byłem ograniczony ruchowo raptem jeden dzień, już mnie to denerwowało. Z powodu kontuzji każda czynność się wydłużała, a niektórych rzeczy w ogóle nie byłem w stanie wykonać. Na szczęście ból nieco zelżał. Miałem nadzieję, że to cholerne unieruchomienie nie potrwa długo. Zamknąłem drzwi wejściowe i przeszedłem do ogrodu, gdzie czekała na mnie Jessica. Siedziała w bezruchu na jednym z krzeseł, wpatrzona w rozpościerający się przed jej oczami widok. – Podoba mi się to, co stworzyliśmy – stwierdziła, gdy klapnąłem na krześle obok. – Jest fantastycznie. Sięgnąłem po stojącego na stoliku budweisera. – Otworzyć? – zaoferowała, spoglądając na moje niesprawne ramię. – Poradzę sobie, dzięki. Umieściłem otwieracz w unieruchomionej ręce i pozbyłem się kapsla. – Lubię spokój tego miejsca. – W głosie Jess wychwyciłem nutę rozmarzenia. – Kiedyś było tu zupełnie inaczej. Gwarno, wesoło, kolorowo. – Od razu

przed oczami wyświetlił mi się obraz okupujących ogród dziewczynek. – To miejsce tętniło życiem, teraz jest martwe. – Nie kontrolowałem goryczy podsycającej moje słowa. – Nie jest martwe – zaprotestowała Jess. – Życie toczy się tutaj dalej, tyle że spokojniej. Nie chciałem się z nią sprzeczać, więc skinąłem jedynie głową. Sączyliśmy swoje piwa, delektując się ciszą, póki Jess nie zebrało się na rozmowę. A było tak przyjemnie. – Tęsknisz za siostrami? – zagaiła. – To chyba oczywiste – odburknąłem. – Ale z ciebie kutas. – Tak gwałtownie odstawiła na stół butelkę, że ta się przewróciła. Na szczęście była pusta. – Próbuję nawiązać rozmowę. Jesteś cholernie aspołeczny. Ktoś ci to kiedyś już powiedział? Zaśmiałem się, wręczając jej kolejne piwo. – Nie. – No jasne! – fuknęła. – Skoro nie spotykasz się z ludźmi, to jak ktoś mógł ci to powiedzieć?! Mamrotała coś jeszcze pod nosem, a ja nie umiałem zapanować nad kącikami ust, które powędrowały do góry. Lubiłem jej niewyparzoną buzię i kłótliwość. – Od dawna mieszkasz w Nowym Orleanie? – zapytałem, by udowodnić jej, że wcale nie mam problemów z komunikacją międzyludzką. – Od jakiegoś czasu – odrzekła ogólnie, odpłacając mi pięknym za nadobne. Pokręciłem głową, bardziej rozbawiony niż zirytowany jej dziecinnym zachowaniem. Otworzyłem kolejne piwo i oddałem się mojemu nowemu hobby – obserwowaniu Jessie, gdy ta tego nie widziała. Jej uroda nie była może tak oczywista jak Evy, ale poszczególne fragmenty

jej twarzy układały się w harmonijną całość. Urzekała niczym marmurowe rzeźby Antonia Corradiniego, przede wszystkim ta o przewrotnym tytule Skromność. Jessica, tak jak kamienna sylwetka Cecylii Gaetani dell’Aquila, nie miała nic wspólnego ze skromnym zachowaniem i tak jak ona doskonale grała swoją kobiecością. Była świadoma swojego głównego atutu, czyli urody. Kusiła gestem, pozą, strojem i frywolnością. Dopiero dziś zrozumiałem zachwyt mojego ojczyma nad pracami tego osiemnastowiecznego włoskiego artysty. Z krainy sztuki, po której dryfowałem, wyrwał mnie rozbawiony głos Jessie. – Masz w sobie coś ze zboczeńca, wiesz? Zogniskowałem na niej nieco mgliste spojrzenie. – Słucham? – Doskonale słyszałeś, co powiedziałam. – Żeby zakamuflować uśmiech, przystawiła butelkę do ust. Postanowiłem pociągnąć naszą rozmowę. – Dlaczego uważasz, że mam w sobie coś ze zboczeńca? Obróciła w moją stronę głowę. Uważnie lustrowała moją twarz, przez co poczułem się nieswojo. – Często się na mnie gapisz, kiedy sądzisz, że nie widzę – wyjaśniła. – To niezaprzeczalnie cecha zboczeńca. Zarechotałem, usiłując zamaskować osłupienie i skrępowanie spowodowane jej spostrzegawczością. – Masz oczy wokoło głowy? – Skrzywienie zawodowe. – Odstawiła na stół w połowie opróżnioną butelkę. – Chodź, przetestujemy tego giganta. – Wskazała na stojący pośrodku ogrodu statek. – Nie ma mowy – odparłem stanowczo. – Sądziłem, że wcześniej żartowałaś. – Nic podobnego. – Zerwała się radośnie z krzesła. – No dalej, Sam, idziemy. Będzie zabawnie.

Złapała mnie za zdrowe przedramię i lekko pociągnęła. Podniosłem się, pozwalając jej się prowadzić. – Mogę popatrzeć, ale nie zamierzam na to wchodzić. – Twoja strata, marudo. Zrzuciła trampki z takim rozmachem, że jeden wylądował pod drzewem wiśni, a drugi pod krzakiem róży – dzieliły je co najmniej trzy metry. Wyglądała jak bosonoga bogini, a cieszyła się jak ośmiolatka, gdy biegła w kierunku statku. Z rozbawieniem obserwowałem, jak nieudolnie wdrapuje się na pokład. Lubiłem jej beztroskę oraz to, że pomimo wieku umiała się bawić i czerpać radość z czegoś, co mogłoby się wydawać odpowiednie jedynie dla dzieci. Odnajdowała szczęście w małych, z pozoru nieistotnych rzeczach. Zazdrościłem Jess tego, z jaką łatwością przychodziło jej żyć. To, co było dla niej oczywiste, dla mnie stanowiło luksus. – Chodź! – zawołała. Podskakiwała niemrawo, co chwila lądując na pupie. – No dalej, szczurze lądowy, rusz tyłek i dołącz do mojej załogi. Potrzebuję majtka! Zaśmiała się z własnego żartu. – Nie, dziękuję! – odkrzyknąłem. – Jesteś poważniejszy niż moja babka. – Mimo odległości widziałem jej wygięte w grymasie wargi. – A wierz mi, ta kobieta była chodzącym nieboszczykiem. Patrzyłem, jak się gramoli, by stanąć na nogach. Chwiała się na dmuchanym podeście, więc żeby zachować równowagę, wyciągnęła ręce na boki. – Skoro nie chcesz się zabawić, to może chociaż mnie uratujesz?! – podjudzała, zbliżając się do kadłuba statku. – To nie jest zabawne. – Cholera, beztroskę i szaleństwo rozdzielała cienka linia. – Jess! – zagrzmiałem ostrzegawczo. – Zawróć natychmiast! Gdy dotarła do celu, rozłożyła ręce na całą rozpiętość. – Jestem jak Kate, tyle że bez Jacka. – Z jej gardła uciekł głośny śmiech. – Będziesz moim Jackiem, Samuelu? – Zerknęła na mnie znad ramienia. –

Uratujesz mnie? Zrobiła jeszcze jeden krok przed siebie i w tym samym momencie ruszyłem pędem, wypuszczając z dłoni butelkę. – Nawet się nie waż! – zakazałem, kiedy wysunęła jedną z nóg przed siebie. Nie posłuchała, a jakże. Gdy poleciała w dół, znikając mi z oczu, moje serce zgubiło rytm. Dobiegłszy do statku, szybko go okrążyłem. Zassałem powietrze na widok rozłożonej na siatce, śmiejącej się do rozpuku Jessie. Wywołany strachem o nią szum w moich uszach stłumił jej radość. Zaciskając pięści, żeby jej nie udusić, patrzyłem, jak niezdarnie przesuwa się ku dmuchanej zjeżdżalni. – Było fantastycznie – oznajmiła, stając obok mnie. – Może jednak spróbujesz? – zaproponowała z miną niewiniątka. – Jesteś nienormalna?! – Nie potrafiłem pohamować złości. Na twarzy Jessiki wykwitła konsternacja. Gdy otworzyła usta, żeby się odezwać, powstrzymałem ją uniesieniem dłoni. – To było pytanie retoryczne. Odwróciłem się z zamiarem odejścia. Jess zastąpiła mi drogę. Zgromiłem ją wkurzonym spojrzeniem. – Jak Boga kocham, nieboszczyk ma w sobie więcej życia niż ty – niemal wykrzyczała mi w twarz. – Czy kiedykolwiek pozwalasz sobie na takie zwykłe, przyziemne rzeczy? Umiesz się bawić? Przyoblekłem lodowatą maskę obojętności. – Nie. Nie potrafię. – Może pora zacząć? Nie sądzisz, że czas trochę odpuścić? – prowokowała. Jej wzrok zawisł na moich ustach. Automatycznie zwilżyła językiem swoje wargi. Nie mogłem oderwać od nich oczu, tak samo jak nie byłem w stanie się odsunąć, choć wszystko wewnątrz mnie krzyczało, bym to uczynił. – Nie sądzę. – Głos mi ochrypł z powodu seksualnego kokonu, który nas otoczył. – To nie dla mnie.

– Pokażę ci, że umiesz, chodź. – Wyciągnęła do mnie rękę. Przemknąłem spojrzeniem z jej twarzy na dłoń i z powrotem. – No dalej, Sam. – Ton miała jak moje siostry, kiedy nie wyrażałem zgody na coś, co wymyśliły. – Nie daj się prosić. – Aż tak pijany nie jestem. Odwróciłem się od niej i pomknąłem w stronę domu. – Da się załatwić – usłyszałem za plecami. – Zaczekaj! Zrównała się ze mną, a następnie wyprzedziła. – Usiądź, za chwilę wrócę. – Uśmiechnęła się tajemniczo. – Uwolnię siedzącego w tobie dzieciaka albo wstąpię do zakonu. – W takim razie już zamawiaj habit! – krzyknąłem za nią. Zakazany owoc smakuje najlepiej, dlatego nie mogłem przestać wyobrażać sobie seksownej czerwonej bielizny, którą nosiłaby pod tym habitem. Byłaby najbardziej grzeszną zakonnicą świata. Dla niej rozważyłbym nawrócenie. Moje lubieżne wizje zakończył wibrujący telefon. Widząc widniejące na ekranie imię ciotki, nie zignorowałem połączenia. – Co tam, Mandy? – zapytałem po naciśnięciu zielonej słuchawki. – Jak leci? – Sprawdzasz mnie, prawda? – W poirytowaniu zacząłem wydeptywać ścieżkę w trawie. Głośne westchnienie po drugiej stronie upewniło mnie, że trafiłem w dziesiątkę. – Nie miej mi za złe – poprosiła z cieniem wyrzutów sumienia. – Zorganizowałeś coś? – dodała ściszonym głosem. – Tak. Nie musisz się martwić. Wszystko jest prawie gotowe. Tracy powinna być zadowolona. – Naprawdę? – Mogłabyś chociaż ukryć zaskoczenie.

Pomaszerowałem w głąb ogrodu. – Wybacz, lecz nie chciałabym, aby dziewczynki po raz kolejny się rozczarowały. – Nie jestem idealny, Mandy, ale się staram. – Próbowałem dać jej do zrozumienia, że ubodła mnie swoimi słowami. – Robię, co w mojej mocy, by odkupić winy. Może pora obdarzyć mnie choć odrobiną zaufania? – Zaufanie można utracić w ułamku sekundy. Odbudowanie go wymaga dużo więcej czasu – odparła ani trochę niezrażona. – Myślisz, że nie wiem? Każdego pieprzonego dnia budzę się z poczuciem winy i porażki, świadomy tego, że zawaliłem, że utraciłem coś, czego nie da się odbudować! – Przetarłem twarz dłonią, jakby to miało zmazać nękające mnie uczucia. – Wszystko da się odbudować. Musisz tylko spełniać złożone obietnice, na każdym kroku pokazywać, że się zmieniłeś. Że jesteś lepszym człowiekiem. – Sam. Odwróciłem się na dźwięk głosu Jessie. Po jej minie domyśliłem się, że była świadkiem mojej rozmowy z Mandy. – Słyszę dziewczynę? – zainteresowała się Mandy. – Muszę kończyć – oznajmiłem. – Jeśli możesz, potwierdź obecność koleżanek Tracy. Zaczynamy jutro o szesnastej. – W porządku... Nie usłyszałem, co jeszcze powiedziała, bo się rozłączyłem. – Długo tu stałaś? – zapytałem Jess. Wzruszyła niedbale ramionami. – Dostatecznie, by upewnić się, że potrzebne ci to. – Pomachała butelką tequili Patrón, którą dzierżyła w ręce; w drugiej trzymała miseczkę z ćwiartkami limonek, solniczkę i dwa kieliszki. Na widok tego zestawu wybuchnąłem śmiechem. – Jak ty to znalazłaś?

Na śmierć zapomniałem o tej butelce. Nawet nie pamiętałem, gdzie ją włożyłem. – Mam swoje sposoby. – Skróciła dzielący nas dystans. – Chodź, niegrzeczna dziewczyno. – Odebrałem od niej tequilę. – Wygrałaś tę rundę. – Zawsze wygrywam – skwitowała łobuzersko. Rozsiedliśmy się na trawie, w cieniu starej wiśni. Rozlałem tequilę do kieliszków. Nie mogłem oderwać oczu od Jess, gdy zlizywała sól z ręki, wlewała w siebie alkohol, a na koniec zatopiła zęby w limonce. Co ja bym dał, żeby te seksowne usta ssały co innego... – Twoja kolej – ponagliła mnie, widząc, że zawiesiłem się z kieliszkiem w połowie drogi do ust. Ocknąłem się z transu i wypiłem tequilę. – Jak możesz to pić bez dodatków? – Jessie aż się skrzywiła. – Jedynym dodatkiem, jaki mężczyzna potrzebuje do tequili, jest kobiece ciało. Tym jedynym zdaniem tylko zwiększyłem wzwód, który powstał w wyniku samej jej obecności. Obraz nagiej Jess z lśniącą od alkoholu i mojej śliny skórą miał mnie prześladować do końca życia. Jessica pomyślała chyba o tym samym. Łatwo się przy mnie rumieniła – co zakrawa na ironię, jeśli wziąć pod uwagę jej zuchwalstwo – jednak jeszcze nigdy aż tak, jak teraz. Rozpierała mnie samcza satysfakcja, że samymi tylko słowami potrafiłem rozbudzić w niej pożądanie. Wyglądała wyjątkowo pięknie z zaszklonymi oczami i lekko rozchylonymi ustami, które aż się prosiły, by je pocałować. Pełne, różowe, z wyraźnym konturem i tworzącym pod nosem, u szczytu górnej wargi idealny kształt serca rowkiem były wręcz stworzone do całowania. Uzupełniłem nasze kieliszki. Raz. Drugi. Trzeci. Aż poczułem w głowie lekkie wirowanie. Opadłem na ziemię, Jessie uczyniła to samo. Trawa wydawała się wyjątkowo miękka, a zapach ziemi niezwykle intensywny. Żartowaliśmy, wpatrując się w wyściełane kłębiastymi chmurami niebo. Nabijałem

się z mojej towarzyszki, która w każdej chmurze dostrzegała jakiś kształt, niektórym nawet nadawała imiona. W rzeczywistości jednak podobała mi się ta jej dziecięca fantazja. – Dlaczego jesteś smutny, Sam? – zapytała w pewnej chwili. – Nie jestem – zaprzeczyłem, starając się nie pokazać, że zbiła mnie z tropu. I po raz kolejny zadziwiła bystrością. – Taki już mój urok. Albo jego brak. Uniosła się na łokciu, tak by móc patrzeć mi w twarz. – Nie ma w tym nic złego, wiesz? Ja też jestem smutna – wyznała. – Nie da się zamaskować tego uczucia wrogością czy chłodem. Próbowałam. – Ty? Nie wierzyłem w to, co usłyszałem. Przecież była najradośniejszą, najbardziej pozytywną, ale i wkurzającą osobą, jaką znałem. – Widzisz...? – Umilkła, by nadać powagi swoim kolejnym słowom. – Potrafię udawać lepiej niż ty. – Położyła się z powrotem na trawie. Zapanowała dziwna, lecz wcale nie krępująca cisza. W powietrzu wisiały niezadane pytania i niewypowiedziane odpowiedzi. A także uczucia, których nie potrafiłem zdefiniować. Okazało się, że Jessica McAdams nosiła maskę – jak każdy. Dźwigała bagaż, o którym nikt nie wiedział. Walczyła z własnymi marami, których istnienie próbowała zataić przed światem. – Co teraz czujesz? – odezwała się cicho. Zauważyłem, że dłuższe milczenie ją męczyło. – Powiedz mi, co odczuwa twoje serce, Samuelu. Nie analizuj, pozwól sobie na szczerość. Jej bezpośredniość, objawiająca się w najmniej oczekiwanych momentach, sprawiała, że zaczynałem się gubić. Tylko ona potrafiła wprawić mnie w onieśmielenie. Do tego stopnia, że głos uwiązł mi w gardle. Zacisnąłem zdrową dłoń na trawie, wbijając palce w chłodną ziemię. Musiałem poczuć kontakt z czymś namacalnym, czymś przyziemnym, żeby zachować świadomość i nie dać się zepchnąć w przepaść beznadziei. Wziąłem głęboki oddech i zamknąłem oczy. Słowa opuściły moje usta, nim zdołał zarejestrować je umysł. – Wyobraź sobie, że smutek wypełnia wszystkie cząstki twojego ciała i du-

szy. Nie chciałem się wycofać. Pierwszy raz w życiu czułem potrzebę wyrzucenia z siebie tego, co zalęgło się w moim umyśle i sercu. Postanowiłem odsłonić przed nią tę cześć siebie, której dotychczas przed nikim nie ujawniłem. Ta pyskata brunetka sprawiła, że otworzyłem drzwi, które – jak sądziłem – były zaryglowane tak mocno, że nie sforsowałby ich nawet taran. Nic bardziej mylnego. – Znajdujesz się w ciemnej, zimnej dziurze bez możliwości wyjścia – kontynuowałem. – Panikujesz, bo brak ci powietrza. Drapiesz ściany, które okazują się głazami. Wypełza spod nich robactwo, chłodne i lepkie. Włazi na ciebie... – Wzdrygnąłem się, mając wrażenie, że właśnie doświadczam tego, o czym mówiłem. – Nie możesz się poruszyć, napierają na ciebie ściany, strach narasta. Masz tak bardzo dość, że jedyne rozwiązanie, jakie dostrzegasz, to śmierć. To twoja jedyna szansa ucieczki. Ciężar tego wyznania przygniótł mi klatkę piersiową. Mimo że znajdowałem się na otwartym terenie, brakowało mi powietrza. Powiedziałem to... Uwolniłem się od jednego z demonów, zżerających mnie każdego dnia kawałek po kawałku niczym zombie. Zostałem zepchnięty do takiej właśnie dziury – z której nie było ucieczki. Walczyłem, ścierałem knykcie, raniłem dłonie, zdzierałem gardło... Nadaremnie. Łzy złości, że przydarzyło się to akurat mnie, bezradności, że choćbym nie wiadomo jak się starał, nic nie zrobię, i strachu, że to już koniec, zapiekły mnie pod powiekami. Dusiłem się. Czułem, jak szpony przeszłości zaciskają się na moim gardle coraz mocniej i mocniej... – Samuelu... – Ciepła dłoń Jessie wylądowała na moim torsie. – Otwórz oczy – rzekła łagodnie. Jej głos zawierał jakiś hipnotyzujący pierwiastek, a wypływające z ust słowa były niczym zaklęcia. Zrobiłem to, o co poprosiła. – Nie idź tam. – Sunęła dłonią po mojej klatce piersiowej. Pewnie zdawała sobie sprawę, jak duży przynosi mi to spokój.

Poddawałem się jej urokowi, co niezupełnie mi odpowiadało. Działała na mnie w jakiś irracjonalny sposób, co nie tyle mnie wkurzało, co przerażało. Chcąc zerwać rodzącą się między nami niewidzialną więź, poderwałem się do pozycji siedzącej, strącając jej rękę. Połknąłem jęk bólu spowodowany gwałtownym ruchem. – To nie dla mnie – burknąłem. Podniosłem się, żeby od niej uciec. Nie utrzymałem jednak równowagi i klapnąłem z powrotem na tyłek. Nie czułem się aż tak pijany, jak wskazywała na to moja niezdarność. Przed moimi oczami pojawiła się wyciągnięta dłoń Jessie. – Pomogę ci. – Poradzę sobie. – Zignorowałem jej rękę i podniosłem się o własnych siłach. – Nie jestem niepełnosprawny. – Nawet nie starałem się brzmieć przyjaźnie. – Niepełnosprawny nie, ale za to humorzasty jak kobieta przed okresem – sarknęła, gramoląc się na nogi. – Nie umiem cię rozgryźć. – W jej głosie majaczyła frustracja. – Nawet nie próbuj – rzuciłem ostrzegawczo. – Jesteś zimniejszy niż Królowa Lodu – stwierdziła. – Różnie o mnie mówiono, ale takie porównanie słyszę po raz pierwszy. – Ty naprawdę nie umiesz wyluzować. – Jej ręce poszybowały w powietrze. – Umiem, kiedy mam na to ochotę. Wyrwał jej się beznamiętny śmiech. – Czyli nigdy – bąknęła. – Zawsze... gdy czuję, że tego chcę. Cholera, brakowało mi sensownej riposty. – A więc musisz to zaplanować. – Pokiwała głową, jakby właśnie coś zrozumiała. – Założę się, że niczego nie robisz spontanicznie. – Każdej jej słowo naszpikowane było prowokacją. – Przegrasz, jeśli się założysz.

Kurwa, dałem jej się wciągnąć w tę dziecinną licytację. – Udowodnij. – Cała jej postawa emanowała wyzywaniem. Nie odrywałem od niej wzroku, zastanawiając się, czego tak właściwie ode mnie chce. Po mojej głowie krążyło mnóstwo pomysłów – od tych całkiem niewinnych do naprawdę lubieżnych. – Czego ty ode mnie chcesz? – zapytałem, zmęczony jej gierkami. – Wskakuj. – Wskazała na ten niewdzięczny statek, który zdążył stać się cierniem w moim oku. – Nie ma mowy. – Mówiłam. – Westchnęła przesadnie głośno. – Nie każę ci przecież skakać. Wiem, że jesteś kontuzjowany. Wystarczy, że na niego ostrożnie wejdziesz. Pokaż mi chociaż, że nie jesteś aż takim sztywniakiem. Uwolnij siedzącego w tobie dzieciaka. – Na pewno mam sztywno w spodniach. – Moje oblicze rozjaśnił szelmowski uśmiech. – Nie kuś, bo cię wykorzystam. – Rozśmiała się, by zataić pragnienie w głosie. Zsunąłem ze stóp buty. – Nie mam nic przeciwko. – Marzenia ściętej głowy! – krzyknęła, oddalając się ode mnie. Ruszyłem jej śladem. – Nie mów hop! – Hop! – zawołała głośno, wskakując na pokład. Wspiąłem się za nią na dmuchany podest, a potem w głąb statku. Nie spuszczałem z niej oka, przez co nie koncentrowałem się na swoich ruchach. Straciłem równowagę, upadając na rozmieszczone wokoło burty gumowe koła. Tak manewrowałem ciałem, żeby opaść na zdrową rękę. Jess śmiała się i skakała jak dziecko, a ja mimowolnie kołysałem się w rytm jej podskoków. Zaczęło mi się kręcić w głowie i poczułem delikatne mdłości. Nie przywykłem do takich ekscesów. Zastopowałem ją gestem dłoni.

– Przestań, proszę. Natychmiast się zatrzymała, osuwając się przede mną na kolana. Zmierzyłem ją powolnym wzrokiem, a na moich wargach wykwitł sprośny uśmieszek. – Teraz przydałoby się, żebym stał. – Poruszyłem sugestywnie brwiami. Za swoją uwagę oberwałem w ramię. – Aua! – Spiorunowałem ją wzrokiem. – To nie to uszkodzone, więc nie jęcz jak baba – zbeształa mnie, kładąc się na plecach. Ściągnąłem usta, starając się przybrać poważny wyraz twarzy, ponieważ miałem wrażenie, że wciąż się szczerzę. – Jess? – Yhym? – wymruczała. – Czy ja się przez cały czas uśmiecham? – Offf – sapnęła, opierając ciężar ciała na przedramionach. Przez chwilę skanowała moje oblicze badawczym wzrokiem. – Nie. Masz taką samą minę jak zawsze. Przekręciłem głowę, by móc ją lepiej widzieć. – To znaczy jaką? – Kojarzysz Jima Carreya? – Maska, Głupi i głupszy, Bruce Wszechmogący i takie tam – wyrecytowałem pierwsze tytuły, które przyszły mi do głowy. – To chyba najbardziej znany aktor komediowy. – Właśnie ten – przytaknęła z cieniem uśmiechu na ustach. – Ma taką wesołą mimikę. Zawsze wygląda na zadowolonego i szczęśliwego, nawet jeśli tak się nie czuje. Emanuje od niego coś takiego, że aż chciałoby się do niego podejść i go przytulić. – Taaak. Choć nie bardzo rozumiałem jej tok myślenia, czułem rozprzestrzeniające się po sercu ciepło. Mimowolnie szeroko się uśmiechnąłem.

– Ty wyglądasz zupełnie inaczej – wypaliła, skutecznie gasząc moją radość. – Całkowite przeciwieństwo. – W twoich żyłach nie płynie krew, tylko podłość – stwierdziłem, wbrew pozorom rozbawiony jej pokręconym poczuciem humoru. – A w twoich lód – skontrowała, co nic a nic mnie nie zaskoczyło. Obróciłem się ku niej. Przez chwilę walczyliśmy na spojrzenia, po czym eksplodowaliśmy śmiechem. Gdy się opamiętaliśmy, wbiłem wzrok w szarzejące niebo. Wieczór zbliżał się nieubłaganie, ciepło słońca umknęło nie wiadomo kiedy, świat szykował się powoli do snu. Minuty mijały. Z oddali docierał do moich uszu wieczorny śpiew ptaków, lecz nie na nim się skupiłem. Nie w jego rytmie biło moje serce. To każdy wdech i wydech Jessie stał się moją muzyką. Tkwiłem w jakimś dziwnym transie, z którego nie potrafiłem ani nie chciałem się wydostać. W mojej głowie nie było nic poza leżącą na wyciągnięcie ręki dziewczyną. Nic poza nią i jej miarowym oddechem. Kusiło mnie, by przyjrzeć się jej falującej klatce piersiowej – aby zyskać pewność, że Jess była prawdziwa. Podejrzewałem jednak, że mogłaby to źle odebrać, a ja nie chciałem zepsuć tej chwili. Dlatego zdusiłem w sobie to pragnienie. Raptem Jessie przerwała moje niemal filozoficzne rozważania. – Na mnie już pora – mruknęła, niezgrabnie podnosząc się z materaca. Chciałem uczynić to samo, ale nie byłem w stanie się podciągnąć. Moje ciało wydawało się ciężkie i niewładne. Jakby znajdowało się całkowicie poza moją kontrolą. – Ktoś tu się nieźle załatwił – zakpiła, usiłując ustać w pozycji pionowej. – Ciekawe, czyja to sprawka... – odparłem z przekąsem, zaprzestając dalszych prób wstania. – No dalej, wielkoludzie. – Zaoferowała mi pomoc przez wyciągnięcie ręki. – Wstawaj. Chwyciłem jej dłoń tylko po to, by przyciągnąć ją do siebie. Wylądowała na

mnie, a ja objąłem ją zdrową ręką na wysokości ramion. Czułem na sobie ciężar Jess i promieniujące od niej ciepło. Mimowolnie zaciągnąłem się jej zapachem – tym razem pachniała jak wata cukrowa. Ślina wezbrała mi w ustach, więc ją przełknąłem, co nie uszło uwadze Jessie. Szczelnie do mnie przywarła. Nasze ciała pasowały do siebie jak gwiazdy do nieba. Nie dało się zignorować tego, jak reagowałem na naszą bliskość, od której wręcz wewnętrznie wibrowałem. Każde uderzenie serca, wdech, mrugnięcie były niczym spowolniony kard z filmu. Odgarnęła włosy z twarzy i oparła ciężar ciała na rękach, które umieściła po obu stronach mojej głowy, tak by móc na mnie patrzeć wypełnionymi po brzegi pragnieniem oczami. Ciepło jej oddechu pieściło moje usta. Oblizałem je, jakbym chciał zgarnąć z nich to doznanie. Cholera, zapierała dech w piersiach. To było niebezpieczne... Ona była niebezpieczna. – Musimy... – zaczęła, ale nim zdołała dokończyć, uniosłem szybko głowę i nasze usta zespoliły się w jedno. Przeszył mnie prąd pożądania. Położyłem sprawną dłoń na jej potylicy i wdarłem się pomiędzy rozchylone z zaskoczenia wargi. Nie musiałem długo prosić, by odwzajemniła pocałunek. Nie było sensu zaprzeczać powstałej między nami chemii ani starać się przeciwstawić trawiącemu nas pożądaniu. Przy niej gubiłem tę część siebie, którą doskonale znałem. Zastępowało ją coś zupełnie obcego, impulsywnego, radośniejszego. Ja, słynący ze stoicyzmu, dawałem się ponieść emocjom. Przerażało mnie to i fascynowało zarazem. Jessie oderwała ode mnie usta, wyprostowała się i chwyciła za brzeg swojej bluzki, by ją ściągnąć. Taki sam los spotkał biustonosz z różowej koronki. Sapnąłem na widok jej nagich, jędrnych piersi. – Ostatni raz – oznajmiła i ponownie zaatakowała moje wargi. Ostatni. Pochłanialiśmy się wzajemnie, a podniecenie elektryzowało wszystkie komórki naszych rozpalonych ciał. Chciałem ująć jej twarz w obie dłonie, ale

moje zapędy blokował temblak. Zmełłem w ustach przekleństwo i usiadłem, wolną ręką obejmując kibić Jessie. Szarpnąłem za rzep, oswabadzając ramię. – Nie możesz – zabroniła Jess. Rzuciłem jej wyzywające spojrzenie. – No to patrz. Pozbyłem się tego ograniczającego mnie ustrojstwa. Ból przeszył mój bark, ale nie dałem nic po sobie poznać. Wsunąłem palce w szlufki szortów Jess, żeby przysunąć ją bliżej siebie. Rozpiąłem guzik i uśmiechnąłem się na widok pasującej do stanika różowej koronki. Sama słodycz. – Pozwól. – Ujęła rąbek mojej koszulki, ale nie posunęła się dalej. Czekała na jakiś znak z mojej strony. Toczyłem ze sobą wewnętrzną batalię, aż skinąłem głową na zgodę. Nigdy nie pokazywałem swoich blizn, lecz ona i tak już je widziała. Nie było sensu się kryć. Poza tym łaknąłem, by nasze nagie skóry zetknęły się ze sobą. Pragnąłem tego ponad wszystko. Nie umknęło mojej uwadze, że Jess nieco dłużej zatrzymała wzrok na mięśniach mojego brzucha. Celowo je napiąłem, czując satysfakcję. Przesunęła opuszkami palców od moich ramion w dół, następnie przeniosła je na tors. Pieściła mnie z czułością, której nigdy wcześniej nie zaznałem. Nie brzydziła się szpetoty mojego ciała, ona je czciła. Jej delikatny dotyk działał na mnie w dwójnasób – kojąco i pobudzająco. Jessie wstała, żeby zsunąć z siebie szorty i majtki. Nie zdusiłem jęku, gdy zakołysała biodrami, a potem przed oczami pojawiła mi się jej obnażona cipka. Za chwilę Jess opadła z powrotem na kolana, rozpięła pasek w moich spodniach i rozporek, przez cały czas patrząc mi w oczy. Było w tym coś cholernie pociągającego i niebywale intymnego. Wsunęła dłonie za gumkę bokserek. Uniosłem biodra, żeby zdjęła je ze mnie razem z dżinsami. Zniecierpliwiony, skopałem je z siebie, gdy znalazły się na wysokości kolan. Omiotła moje ciało leniwym wzrokiem. Po jej minie widziałem, że podobało jej się to, co zobaczyła. Byłem twardy i gotowy. Podniecała mnie sama jej obecność.

Mój kutas pulsował z pragnienia wejścia w nią tak głęboko, by czuła mnie jeszcze długo po tym, jak skończymy. – Chodź do mnie – nakazałem szorstko. Dosiadła mnie okrakiem. Kiedy poczułem na fiucie ciepło jej kobiecości, z ust uciekł mi pomruk zadowolenia. – To jest niepotrzebne – wymamrotałem, ściągając z jej włosów gumkę. Opadły ciemną kaskadą na plecy. Nie hamowałem się, ująłem jej podbródek, niemal wbijając jej palce w policzki. Przyciągnąłem twarz Jess bliżej swojej, by przyssać się do jej ust. Brałem wszystko, co chciałem, a ona mi to ochoczo oddawała.

MISJA 16 Strach to potwór zamknięty w klatce naszego umysłu.

Jess Co ja, do cholery, wyprawiałam? Dlaczego nie zwiałam, gdy tylko skończyliśmy przystrajać dom? Sam fakt, że chciałam blisko niego przebywać, powinien być dla mnie ostrzeżeniem. Tyle że chęć poznania jego sekretów okazała się silniejsza niż potrzeba chronienia siebie. Dlatego stłamsiłam w sobie instynkt samozachowawczy i oddałam się odkrywaniu ciała Samuela. Jego blizny sprawiały, że był piękny i szkaradny zarazem. Fascynowała mnie każda szrama, każdy ślad, każde wgłębienie, jakimi został naznaczony. Stanowiły piętno, które uświadamiało, że ten z pozoru idealny mężczyzna krył w sobie brzydotę życia. Myślałam o tym, przez co musiał przejść, od chwili, kiedy po raz pierwszy ujrzałam jego nagi tors. Patrząc mu w oczy, zastanawiałam się nad tajemnicą, której tak pieczołowicie strzegł. Nie byłam w stanie zapanować nad spowodowanym naszą bliskością przyśpieszonym pulsem i wyzwalającym zwierzęce instynkty dzikim pocałunkiem. Samuel przesunął dłoń w górę mojego uda, do pośladka. Gdy zacisnął na nim zaborczo palce, jęknęłam z aprobatą i zakołysałam biodrami. Moja cipka ocierała się o jego nabrzmiałego penisa, a tarcie sprawiało, że mięśnie w dole mojego brzucha w przyjemny sposób kurczyły się i rozkurczały. Nasze ciała

owiał lekki podmuch wiatru. Zadrżałam pod wpływem chłodu, który musnął moją rozpaloną skórę. Usta Sama przeniosły się na moją szyję. Wcale nie delikatnie wbił zęby w szaleńczo pulsującą żyłę, ssał ją, jakby chciał wyssać ze mnie życie. Jednocześnie powędrował dłonią między moje uda i musnął nią wilgotne płatki, a mnie przeszył prąd. Sapnęłam przeciągle, opierając ręce na jego ramionach, i uniosłam się nieznacznie, żeby dać mu lepszy dostęp. Zatoczył kilka leniwych kółek wokół łechtaczki, a mnie wyrwał się z gardła okrzyk rozkoszy. Odchyliłam głowę. – Podoba ci się to, co z tobą robię, Jessico? – przez mgłę pożądania przebił się jego zachrypnięty głos. – Lubisz, kiedy cię tak dotykam? Spojrzałam na niego zamglonym wzrokiem. W tym samym momencie wepchnął we mnie od razu dwa palce. Wciągnęłam powietrze w zaskoczeniu i przyjemności, jakiej mi dostarczył. – Odpowiedz – naciskał, wsuwając i wysuwając palce w coraz szybszym tempie. – Tak – wydyszałam. – Tak, do cholery. Zbliżył twarz do mojej, tak że jego gorący oddech skraplał mi się na twarzy. – Oczywiście, że ci się podoba – wyszeptał mi w usta. Rozchyliłam zapraszająco wargi, całkowicie mu się poddając. Ten ostatni raz... Jednak Sam zamiast mnie pocałować odsunął się i wycofał dłoń. Jęknęłam z dezaprobatą, czując pustkę i frustrację. Rzuciłam mu zdezorientowane spojrzenie, ale ten tylko się uśmiechnął i przywarł ustami do moich piersi, a ręce położył mi na pośladkach. – Masz zajebiste cycki – wymruczał mi w skórę. – Ale to ten tyłek... – Wzmocnił uścisk na pośladkach. – Ten tyłek i biodra doprowadzają mnie do szaleństwa. Wymknął się ze mnie jakiś bliżej niezidentyfikowany dźwięk, a następnie pisnęłam, zszokowana klapsem, którego wymierzył mi Samuel. Zaśmiał się cicho, gardłowo, aż dreszcz przebiegł mi wzdłuż kręgosłupa i wzmogło się

pulsowanie łechtaczki. – Gdybym był w pełni sprawny, zerżnąłbym ten tyłek. A ty byś mi na to pozwoliła, prawda, diablico? Nie odpowiedziałam, więc uderzył mnie w drugi pośladek. – Zadałem ci pytanie. Dominacja, jaką był przesiąknięty jego głos, działała na mnie lepiej niż jakikolwiek afrodyzjak. – Tak! Nie zamierzałam się przeciwstawiać, chciałam dać mu to, czego pragnął, oraz wziąć równie dużo albo i więcej. – Grzeczna dziewczynka – pochwalił mnie. – A teraz mnie ujeżdżaj. – Opadł na plecy. – Ujeżdżaj mnie tak, jakby świat miał się skończyć, jakby to był twój ostatni raz, jakby... – To było pożegnanie – dokończyłam za niego. Nie odpowiedział. Nie musiał, czuł to samo co ja. Odepchnęłam na bok żal, który niczym złodziej zakradł się do mojego serca. Ujęłam twardego penisa Sama, nakierowując go do swojego wejścia. – Kurwa, nie mam gumki – warknął Samuel, gdy wsunęłam w siebie czubek fiuta. – Jestem na tabletkach – przypomniałam, gwałtownie na niego opadając. Siła ciążenia sprawiła, że czułam go w sobie bardzo mocno. – Szlag... Jesteś moim przekleństwem. – Podrzucił biodrami, zachęcając mnie do przejęcia inicjatywy. Czułam przyjemne rozciąganie i na nim się skupiłam. Oparłam dłonie na nagim torsie Sama i zaczęłam zataczać biodrami leniwe kółka. To był nasz czas i zamierzałam wykorzystać go, jak należy. Uniosłam się nad nim i zatrzymałam na kilka sekund. Droczyłam się, obserwując jego rozpłomienione żądzą oczy. Potem nabiłam się na niego najmocniej, jak to możliwe. Zamierzałam zrobić wszystko, by zapamiętał nasz seks na całe życie. Powtórzyłam tę torturę kilkakrotnie. Po wyrazie jego twa-

rzy wywnioskowałam, że traci cierpliwość. – Nie drażnij się ze mną – wywarczał ze zmarszczonym od napięcia czołem. – Bo co? – Uśmiechnęłam się prowokacyjnie. Znów się uniosłam i zatrzymałam w najwyższym punkcie, z rozkoszą patrząc, jak się pode mną rozsypuje. – Bo tego pożałujesz, Wrzaskotko. Ukarał mnie – w jego mniemaniu, lecz w moim: raczej nagrodził – mocnym klapsem. Krzyknęłam, po czym znowu nadziałam się na niego z całym impetem. Napierałam, kołysałam się, zataczałam okręgi biodrami, doprowadzając go do kresu wytrzymałości. Zachwycał mnie widok jego napiętej twarzy, a dumą napawał fakt, że to ja wprawiłam go w taki stan. Przyśpieszyłam, gdy poczułam, że jego penis pęcznieje, a oddech staje się coraz bardziej urywany. Dotarł prawie na szczyt. Abym i ja skończyła razem z nim, zaczął energicznie krążyć palcem wokół łechtaczki. Uderzył we mnie tak silny orgazm, że na moment zamarłam, tracąc oddech. Zostałam porwana przez falę nieopisanej rozkoszy. Jak przez mgłę słyszałam zduszone jęki Sama, a chwilę później poczułam, jak i on finiszuje. Tego doznania nie dało się z niczym porównać. Tak samo jak huraganu, który pustoszył moje serce.

Leżeliśmy w ciszy, obserwując skrzące się na ciemnym niebie gwiazdy. Tej nocy świeciły nadzwyczajnym blaskiem, otaczając blady półksiężyc. Kochałam nieboskłon, jego bezkres i tajemnicę. Kojarzył mi się z mężczyzną obok. Ech... Kiedy podniecenie opadło, a świadomości nie przyćmiewało pożądanie, zaczęło do mnie docierać, co się wydarzyło. Mogłam zrzucić winę na alkohol,

lecz jaki to miałoby sens? Teraz pozostało mi wymyślić, jak wyjść z twarzą z tej, bądź co bądź, krępującej sytuacji. Nie było mowy o romantycznym przytuleniu po seksie, o rozmowach dotyczących naszej relacji czy tego, co pomiędzy nami zaszło. Nie byliśmy parą, nie łączyło nas nic prócz pożądania. Co więcej, nie miałam wątpliwości, że Samuel nawet mnie nie lubił. Czułam bijący od niego chłód i zdystansowanie. W tej chwili zapewne kombinował, w jaki sposób mnie spławić. Nie zamierzałam jednak mu na to pozwolić. Jeszcze żaden mężczyzna mnie nie zawstydził, bo nie dawałam im ku temu sposobności. Zawsze to ja się ich pozbywałam albo wychodziłam, zanim minęła cała poorgazmiczna euforia. Nie inaczej miało być i tym razem. – Chce mi się pić. Skoczysz po wodę? Mimo że wypowiedzenie tych słów sprawiło mi nie lada problem, starałam się brzmieć swobodnie. Poczułam na sobie spojrzenie Samuela. Zmusiłam się, by odwrócić w jego stronę głowę. Zaserwowałam mu jeden ze swoich popisowych uśmiechów, który miał udowodnić, że nic pomiędzy nami się nie zmieniło. – W porządku – odparł sztywno. Podniósł się tak szybko, jakby tylko na to czekał. Równie błyskawicznie się ubrał. Nie przeszkadzała mu w tym uszkodzona ręka. – Za minutę będę z powrotem. – Posłał mi coś na kształt uśmiechu, po czym zeskoczył z pokładu. Kiedy tylko zniknął mi z oczu, odnalazłam swoje rzeczy. Nie traciłam czasu na oddech, gdy zakładałam koszulkę i spodenki. Nie zamierzałam czekać, aż Sam mnie wyrzuci, złapałam więc buty i popędziłam przez ogród. Dobiegłam do ogrodzenia i najpierw omiotłam je wzrokiem. Jego wysokość napawała mnie lekkim strachem, ale i tak się po nim wdrapałam. Przełożyłam nogę przez płot, potem drugą. Niestety omsknęła mi się stopa, gwałtownie poleciałam w dół, a moja bluzka zahaczyła o wystający kawałek drewna. Zawisłam... Utknęłam bez możliwości żadnego manewru. – Rany, Jessie, tylko tobie mogło przytrafić się coś takiego – mruknęłam do

siebie. Próbowałam odczepić koszulkę, balansując ciałem tak, by nie runąć na ziemię. Ucieszyłam się, gdy udało mi się chwycić materiał w miejscu zaczepienia. Szarpałam nim, póki nie usłyszałam charakterystycznego dźwięku rozdzieranej tkaniny. – Szlag! Niech to pieprzony szlag... – Pomysłowe – przerwał mi nie kto inny jak Sam. Miałam wrażenie, że od stóp do głów pokryłam się rumieńcem wstydu. Zaklęłam szpetnie pod nosem i jakby w zwolnionym tempie odwróciłam twarz w kierunku Samuela. Stał w lekkim rozkroku, ze zdrową ręką wsuniętą w tylną kieszeń spodni. – Dobre, dobre... – Przechylił z zaciekawieniem głowę. Najpierw w prawo, potem w lewo i znowu w prawo – Bardzo dobre. – Pokiwał nią z uznaniem. – Ja... Sytuacja była tak kuriozalna, że nie wiedziałam, co powiedzieć. – Zamierzałaś uciec? – Nie – zaprzeczyłam, z trudem przełykając upokorzenie. – Najwyraźniej coś źle zrozumiałem. Kręcił z niedowierzaniem głową, gdy podchodził do mnie leniwym krokiem. – Najwyraźniej – potwierdziłam. Było mi wstyd prosić o pomoc. Na szczęście Sam okazał litość. Przeszedł na drugą stronę ogrodzenia, odczepił moją bluzkę od drewnianej przeszkody, a potem chwycił mnie za przedramiona, żeby ułatwić mi zejście na ziemię. Oparłam się na nim, próbując jak najmniej urazić jego bark. Następnie zeskoczyłam z płotu. – Mogłaś skorzystać z drzwi – stwierdził, usiłując się nie roześmiać, przez co poczułam się jeszcze gorzej. To było tak poniżające, że nie umiałam spojrzeć mu w oczy. – Lepiej już pójdę. – Wyminęłam go, w dalszym ciągu na niego nie pa-

trząc. Chciałam, by pochłonęła mnie czarna dziura, a najlepiej jakiś krater. – Jess... Na dźwięk głosu Sama zatrzepotało mi serce. Zmusiłam się, by na niego spojrzeć. Przez chwilę odniosłam wrażenie, że poprosi, bym została. A może tego pragnęła moja podświadomość? Już zaczynałam rozważać ewentualną zgodę, kiedy Sam znowu się odezwał. – Zamówię ci taksówkę. Poziom mojego upokorzenia wzrósł jeszcze bardziej. Skarciłam się w myślach za własną naiwność. – Poradzę sobie – odparłam ostrzej, niż zamierzałam. Nie czekając na jego reakcję, ruszyłam w stronę tarasu. Po drodze zwymyślałam go od najgorszych. Przynajmniej tak mogłam sobie ulżyć. Gdy znalazłam się w domu, niemal pędem podążyłam do leżącego na stole telefonu. Rozejrzałam się za torebką, ale usłyszałam za sobą kroki Sama, więc dałam sobie spokój i podbiegłam do drzwi wyjściowych, żebyśmy się na siebie nie natknęli. Szłam wzdłuż ulicy, odtwarzając w głowie ostatnie godziny, a przede wszystkim moją niefortunną próbę ucieczki. Nie potrafiłam sobie wytłumaczyć, dlaczego zachowałam się tak idiotycznie. Tym razem przeszłam samą siebie. Brawo, Jess, brawo! Zamierzałam wezwać taksówkę, lecz nagle sobie uświadomiłam, że nie będę miała czym za nią zapłacić. Portfel został w torebce, a torebka u Samuela. Czy coś gorszego mogło mnie dzisiaj jeszcze spotkać? Znając moje szczęście – zdecydowanie tak. Z rozdartą bluzką, resztkami płynącymi w żyłach alkoholu i porządnie napędzającą mnie wściekłością ruszyłam przed siebie. Żwawo przebierałam nogami, aż przeszło godzinę później dotarłam pod swoją kamienicę. Ledwo żywa powlekłam się na górę. Gdy stanęłam przed drzwiami, po raz kolejny tego feralnego wieczoru załamałam ręce. Nie miałam kluczy, one

również zostały w torebce. Oparłam się o drzwi i uderzyłam kilkakrotnie głową w drewnianą płytę. Zrezygnowana i zmęczona własną głupotą, osunęłam się na podłogę. Już zamierzałam wybrać numer do Evy, kiedy przypomniałam sobie, że bawi się w najlepsze na Seszelach. – Ech, Jessie, ech... – wymamrotałam, przymykając powieki. Oswajałam się z myślą, że będę musiała spędzić noc na korytarzu, gdy poczułam na karku dziwne dreszcze. Otworzywszy oczy, napotkałam rozbawione spojrzenie Samuela. Tuż przed moim nosem, na czubku jego wskazującego palca wisiał komplet kluczy do mojego mieszkania. Kilkakrotnie pomrugałam, by zyskać pewność, że nie jest wytworem mojej wyobraźni. – To naprawdę ty? – wydukałam. – We własnej osobie – przytaknął. – Pomyślałem, że możesz ich potrzebować. – Zakręcił kluczami na palcu. Podał mi dłoń, którą zignorowałam. Podniosłam się sama i zaczęłam otrzepywać pupę w sposób, który absolutnie nie pasował do damy. – Szperałeś w moich rzeczach? Łatwiej mi było go atakować i przy okazji wyładować na nim całą złość, do powstania której się przyczynił, niż podziękować. – Leżały na kuchennym blacie obok kluczyków do samochodu – wyjaśnił niewzruszenie. Skinęłam sztywno głową. Przypomniałam sobie, że rzeczywiście je tam położyłam podczas przekopywania się przez czeluść torebki, by znaleźć urodzinową listę. – Dzięki. – Wyciągnęłam po nie dłoń. – Jessie... – zaczął. – Chyba musimy porozmawiać. – Nie – zaprotestowałam. – Nie ma o czym. – Jestem innego zdania. – To nie mój problem.

Ponad wszystko pragnęłam, by ta tortura wreszcie się skończyła. Musiałam zostać sama ze swoimi myślami, żeby zawrócić uczucia na właściwy tor. – Mogę prosić o klucze? Jestem zmęczona. Samuel postąpił krok w moją stronę. Nie miałam dokąd uciec, a nie czułam się na siłach, by rozgrzebywać to, co pomiędzy nami zaszło. Nie byłam też wystarczająco uodporniona na magnetyzm, którym emanował, by przebywać w jego pobliżu. Sprawiał, że zachowywałam się irracjonalnie, i to mnie przytłaczało. Wstrzymałam oddech, kiedy się pochylił. Nie mogłam dopuścić, by jego zniewalający zapach choćby połaskotał mi nozdrza, bo przepadłabym na amen. – Przyjdź jutro – szepnął. Niski tembr jego głosu sprawił, że zadrżałam. Zauważył to i uniósł kącik ust w zadowoleniu. – Jestem zajęta – skłamałam. Ujął moją dłoń, by położyć na niej pęk kluczy. – O szesnastej. Odsunął się, a mnie owionął chłód, mimo że na zewnątrz panowało gorąco. – Powiedziałam, że jestem zajęta – powtórzyłam. – Do zobaczenia, Wrzaskotko. Obrócił się na pięcie i zbiegł po schodach szybciej, niż w mojej głowie urodziła się jakaś błyskotliwa myśl. Ściągnęłam usta ze złości i tupnęłam nogą jak nadąsane dziecko, przy okazji obrzucając go całym znanym mi repertuarem inwektyw. Zaraz po przestąpieniu progu mieszkania zakiełkowała we mnie pustka. Zawsze byłam sama, niezależnie od tego, czy mieszkałam w rodzinnym domu, czy na własnych śmieciach. Uległo to zmianie dopiero wtedy, gdy wprowadziła się do mnie Eva. Mało nie eksplodowałam ze szczęścia, kiedy mnie odnalazła. Nawet się nie zastanawiałam – od razu ściągnęłam ją do sie-

bie. Potraktowałam to jak mały cud i z niecierpliwością oczekiwałam, aż przyjedzie do Nowego Orleanu. Szybko przywykłam do jej obecności, dlatego tak mi jej teraz brakowało. Tęskniłam za pozytywną energią Evy, ciepłem, które od niej emanowało mimo tego, co przeszła, nawet za jej obsesją na punkcie sprzątania. Niezwykle łatwo przyzwyczaić się do tego, co dobre. Znacznie gorzej oswoić się z tym, co budzi w nas negatywne odczucia. Odepchnęłam się od drzwi i poczłapałam do łazienki. Po błyskawicznym prysznicu narzuciłam na siebie obszerną koszulkę i od razu wskoczyłam pod kołdrę. Czułam się wyjątkowo parszywie, już dawno nie męczyła mnie taka samotność. Wmawiałam sobie, że winowajcą tego emocjonalnego dołka był alkohol. Popełniłam kolejną głupotę. Tym razem jednak nie potrafiłam ruszyć do przodu, zostawiając wszystko za sobą. Samuel wżarł mi się w umysł. Byłam jak ćma lecąca do ognia. Ale przecież nie mogłam pozwolić, by jakiś mężczyzna stał się ważniejszy niż ja sama. Nie zamierzałam spłonąć. Nie byłam swoją matką.

Obudził mnie dzwoniący telefon. Wymacałam urządzenie na szafce nocnej i dopiero uniosłam powieki. Na ekranie widniał jakiś obcy numer. Przez chwilę wahałam się, czy odebrać, ostatecznie jednak nacisnęłam zieloną słuchawkę. – Słucham? Mój głos przypominał żabi skrzek. Kaszlnęłam, żeby oczyścić gardło. – Dzień dobry. Dzwonię z wypożyczalni kostiumów Arlekin, dostałem pani numer od Patricka Hetfielda. – Co? – Mój zaspany umysł nie ogarniał tego, co mówił mężczyzna po drugiej stronie łącza.

– Chodzi o kostiumy piratów. Miałem je dziś dostarczyć, ale pod podanym adresem nikogo nie zastałem. Cholera, urodziny Tracy. Odjęłam telefon od ucha i spojrzałam na wyświetlacz. Zegarek wskazywał ósmą dwadzieścia sześć. Gdzie, do cholery, o tej porze podziewał się Samuel? – Halo, jest pani tam? – Tak, jestem, przepraszam. – Ponownie odchrząknęłam, by zyskać na czasie i znaleźć jakieś rozwiązanie. – Mógłby je pan zostawić przed bramą? Tylko to przyszło mi do głowy. – Nie ma takiej możliwości – odmówił z takim oburzeniem, jakbym poprosiła o zostawienie korony królowej angielskiej. W ostatniej chwili powstrzymałam przekleństwo, które próbowało wymknąć mi się z ust. – Proszę poczekać, będę najszybciej, jak się da. – Proszę się pospieszyć, nie mam całego dnia – burknął, po czym się rozłączył. Zero kultury, zero. Pierwsze, co zrobiłam, to zamówiłam ubera. Wykonałam poranną toaletę, rezygnując z makijażu na skutek widma kurczącego się czasu. Złapałam z szafy pierwszą z brzegu sukienkę i wsunęłam ją na gołe ciało. Wrzuciłam do torebki kilka najpotrzebniejszych rzeczy, następnie włożyłam stopy w trampki. Siedem minut później siedziałam w samochodzie, gdzie zawiązałam sznurówki i spięłam włosy na czubku głowy. Jeszcze nigdy w życiu nie ogarnęłam się w tak ekspresowym tempie, co spowodowało, że wyglądałam i czułam się dość kiepsko. W żółtej sukience w zestawie z żółtymi converse’ami przypominałam Wielkiego Ptaka z Ulicy Sezamkowej. Koszmar. Żeby poczuć się bardziej kobieco, przeciągnęłam usta bezbarwnym błyszczykiem. Ledwo zdążyłam pierwszy raz od pobudki porządnie odetchnąć, a już uber zatrzymał się przed domem Sama. – Dzień dobry – przywitał mnie wysoki chudzielec, jeszcze zanim zamknę-

łam drzwi samochodu. – Dzień dobry – odparłam, gdy do niego podeszłam. – To są stroje. – Wskazał za siebie na wypełniony kolorowymi kostiumami długi wieszak. – W pudle znajdzie pani peruki i dodatki. Za każdą zniszczoną rzecz zostanie naliczona kara w wysokości dziesięciu procent od ceny wypożyczenia. – Nieźle sobie liczycie. – Nie byłabym sobą, gdybym tego nie skomentowała. – To chyba lekka przesada. – Zawsze może pani znaleźć inną firmę – skwitował niegrzecznie. – Dawaj papierek do podpisania i spadaj – sarknęłam. Nie byłam w nastroju na przepychanki z kurierem, choć zamierzałam rozważyć złożenie skargi na tego bęcwała. Podsunął papiery, na których złożyłam niechlujny podpis. Chłoptaś odszedł do swojej furgonetki, nawet się nie żegnając, jak nakazywały dobre maniery. Cham. Nie bardzo wiedziałam, co począć z moim nowym nabytkiem. Na szczęście furtka okazała się otwarta. Najpierw wprowadziłam na posesję wieszak, a potem wtaszczyłam pudło. Zziajana i spocona powlekłam się w stronę domu. Uderzyłam kilkakrotnie kołatką, ale drzwi się nie otworzyły. Nie ustąpiły również, gdy poruszyłam klamką. Obeszłam więc budynek, zaglądając w każde okno. Nikogo nie dostrzegłam. Usiadłam na schodku przed wejściem, złorzecząc na siebie w duchu, że nie wzięłam od Sama numeru telefonu. Wygrzebałam z torebki iPhone’a i gapiłam się na wyświetlacz, jakby w jakiś magiczny sposób miał mi wskazać miejsce pobytu Lodowego Króla. – Lodowy Król – wymówiłam głośno podsunięte mi przez umysł określenie. Aż uśmiechnęłam się pod nosem, bo idealnie pasowało do Samuela, który chłód, niewzruszenie i zdystansowanie opanował do perfekcji. Przejrzałam Instagrama, ignorując wiadomości od zaczepiających mnie

mężczyzn, a także te od rodziny. Nieustannie mnie dręczyła, choć dosadnie oznajmiłam, że sobie tego nie życzę. Zerknęłam również na najświeższe plotki ze świata show-biznesu, ale nie znalazłam niczego, co by mnie zainteresowało. Nie potrafiłam usiedzieć w miejscu, więc zaczęłam krążyć po posesji w tę i z powrotem. Słońce przyjemnie pieściło moją skórę, a rześkie powietrze wypełniało płuca. Spojrzałam tęsknym wzrokiem na dywan soczyście zielonej trawy. Po upewnieniu się, że żaden pies nie zrobił sobie z trawnika wychodka, położyłam się na nim. Zapatrzona w sunące po niebie chmury wyciągnęłam przed siebie rękę. Udawałam, że chwytam je pomiędzy palce. Brałam je za watę cukrową, której chciałam odrobinę uszczknąć. Uśmiechałam się przy tym od ucha do ucha. Zatopiona w myślach dryfowałam razem z chmurami, kiedy do mojego umysłu wdarł się chropawy głos Samuela. – Pewnie powinienem zapytać, co robisz. Poderwałam się tak szybko, że potknęłam się o długą sukienkę. Straciłam równowagę. Upadłabym, gdyby Sam nie złapał mnie za przedramię. Natychmiast je wyrwałam. Jego dotyk był moją piętą achillesową. Tak samo jak pocałunki. I ten przeklęty ośmiopak na brzuchu, aktualnie dobrze widoczny przez materiał przepoconej koszulki. – Gdzie byłeś?! – fuknęłam, chociaż po jego wyglądzie domyślałam się, gdzie go wywiało. – Biegałem – potwierdził moje przypuszczenia. – Co jeszcze chcesz wiedzieć, mamusiu? Co jadłem na śniadanie, w czym spałem i o czym śniłem? A może... czy po przebudzeniu zwaliłem sobie konia? – Każde słowo ociekało sarkazmem, który idealnie komponował się z ponurym wyrazem jego twarzy. Nie dam się sprowokować, nie dam się sprowokować, nie dam się sprowokować... – Zadzwonił do mnie kurier z wypożyczalni kostiumów, który nie zastał cię w domu. Przez ciebie musiałam zmienić plany i zjawić się tutaj, by ode-

brać przebrania. Inaczej zostałbyś z ręką w nocniku. – Nie pozostawałam mu dłużna, o nie. – Mógł zadzwonić do mnie. – Zrobiłby to, gdyby miał twój numer. Patrick podał mnie jako osobę kontaktową. Wszelkie zażalenia składaj do niego. Tak mnie wkurzał, że nie byłam w stanie nawet na niego patrzeć. Dlatego przekazałam nogom niemą komendę, by poniosły mnie ku bramie. – Swoją tyradę również skieruj do niego – odpalił. Nie wiedziałam, że za mną poszedł, dlatego kiedy gwałtownie się odwróciłam, zderzyłam się z jego twardym, spoconym torsem. Zachwiałam się i omal nie zaliczyłam bliskiego spotkania z ziemią, ale i tym razem zdążył mnie uratować, owijając ramiona wokół mojej talii. – Jesteś taki... Nie umiałam się wysłowić, tak byłam wściekła. Bardziej na reakcje mojego ciała na jego bliskość niż na niego samego. – Jaki? – Zniżył głowę tak, że nasze usta prawie się zetknęły. Zadygotałam, co nie umknęło jego uwadze. – Dokończ, Jessico. – Wkurzający, nieokrzesany, gburowaty... Nie wymieniłam każdego przymiotnika, który przyszedł mi na myśl, ponieważ Sam mnie pocałował. W zaskoczeniu rozchyliłam usta, co wykorzystał, by wedrzeć się do ich środka. Odpowiedziałam na ruchy jego języka, jakbym specjalnie została do tego zaprogramowana. Mruknął z aprobatą, położył rękę nad moją pupą i przycisnął mnie do siebie. Z gardła wydobył mi się jęk, gdy poczułam na brzuchu jego erekcję. Jednocześnie dzięki temu wrócił mi rozum. Szok minął, odepchnęłam go od siebie. – Co ty, do cholery, wyprawiasz?! – Nie mogłam zapanować nad drżeniem głosu. – Uciszam cię – skwitował raźno.

Wydawało się, jakby ten pocałunek nie wywarł na nim najmniejszego wrażenia. Uwierzyłabym, gdyby nie wypukłość w spodniach, którą przed chwilą poczułam. – Idiota! Ręce aż mnie świerzbiły, by go spoliczkować. – Wejdźmy do domu, bo odstawiamy widowisko. Wskazał głową na sąsiednie ogrodzenie, zza którego wystawał czubek siwej czupryny i czerwone oprawki okularów. – Nigdzie nie idę. – Nie obchodziło mnie, że stałam się pożywką dla plotkarzy. – Przyszłam się tylko upewnić, że ten kretyn z wypożyczalni nie odjedzie. Nie mogłam dopuścić, by przez to, że włóczyłeś się Bóg wie gdzie, twoja siostra była rozczarowana. Już zamierzał coś powiedzieć, kiedy przed bramą zaparkowała biała ciężarówka z szyldem cukierni. Byłam tak głodna, że na widok zdobiących ją łakoci ślinka napłynęła mi do ust. – Odbierz tort. – Machnęłam na samochód dostawczy. – I zabierz się za końcowe przygotowania. Ani się obejrzysz, a goście zaczną się zjeżdżać. – Chyba żartujesz! – Minę miał taką, jakbym powiedziała coś co najmniej szokującego. – Nie mam pojęcia, co jeszcze trzeba zrobić. To ty wszystko zaplanowałaś, więc musisz dokończyć. Na usta wypłynął mu chytry uśmiech. Szybko jednak zniknął, ale nie na tyle, bym go nie zauważyła. – Chyba żartujesz! – spapugowałam Sama. – Mam ważniejsze plany na dziś. – Jakie? Jego zwężone w szparki oczy prześwietlały mnie na wylot, jakby miał w nich rentgen. Przełknęłam nerwowo ślinę, szukając dobrego alibi. Jak na złość nie byłam w stanie wymyślić nic sensownego. – Będę... będę... – Jąkałam się, jakbym cierpiała na zaburzenia funkcji mięśni fonacyjnych. – Muszę iść do pracy!

Ależ błyskotliwa ze mnie dziewczyna. – Masz wolne. Wczoraj o tym mówiłaś. Szlag! – To druga praca. Wolne mam w szpitalu. Tym razem skłamałam niczym zawodowiec. – Jessico... – Moje imię stoczyło się z jego języka jak pieszczota. Zamrowiło mnie od tego w podbrzuszu. – Nie każ mi prosić, bo tego nie zrobię. – Żegnaj, uwodzicielstwo, witaj, gruboskórność. – Wyświadcz mi tę ostatnią przysługę. Ostatnią – podkreślił. – Co będę z tego miała? – Uniosłam dumnie głowę, krzyżując ramiona na klatce piersiowej. Przez jego twarz przebiegł grymas gniewu i niedowierzania, że w ogóle żądam czegoś w zamian. – Dodatkowy tydzień z moim samochodem. Takie proste zdanie, a z tak wielkim trudem przecisnęło się przez jego gardło. – Dwa. Targowałam się tylko dlatego, żeby wbić mu kolejną szpilę. Przecież i tak nie jeździłam tym autem. Kto wie, czy nie rozpadłby się na jakimś skrzyżowaniu? Wszak liczył sobie prawie sześćdziesiąt lat! Mogłam uprzeć się na jego range rovera, ale on był zdecydowanie bardziej drażliwy na punkcie mustanga. Sam odsunął się lekko, jakbym walnęła go z pięści w splot słoneczny. – Wybij to sobie z głowy! – No cóż... – Westchnęłam z wielką przesadą. – Zatem radź sobie sam. Odwróciwszy się, rozpoczęłam spacer wzdłuż trawnika. Szłam wolno, dając mu jeszcze czas na zastanowienie. – Dobra – burknął z niechęcią. – Masz ten dodatkowy tydzień. Przystanęłam, a moją twarz opromienił szeroki uśmiech. Przywołałam się do porządku, zanim zerknęłam na Sama.

On tego nie wiedział, ale gdyby kazał mi zdjąć majtki i usiąść gołym tyłkiem na rozgrzanych węglach, uczyniłabym to, choć oczywiście nie bez wcześniejszego podroczenia się z nim. – Ostatni raz ci pomagam – zastrzegłam. – Zależy mi, by Tracy na zawsze zapamiętała te urodziny. Przez jego posągowe oblicze przemknął cień radości. – Z pewnością nie robię tego dla ciebie – dodałam. Odwróciłam się na pięcie ku kroczącemu w naszą stronę mężczyźnie. Pchał przed sobą wózek z kilkoma pudełkami. Największe zapewne zawierało tort, mniejsze – inne zamówione przeze mnie słodkości. – Na pewno nie robisz tego dla mnie – usłyszałam za plecami, co wywołało mój kolejny uśmiech. Podczas ostatnich przygotowań starałam się sprawiać wrażenie poirytowanej, co nie było łatwe, bo dekorowanie stołu i dopieszczanie szczegółów sprawiało mi masę frajdy. Uwijałam się jak w ukropie, żeby ze wszystkim zdążyć, nim pojawią się goście oraz sama solenizantka. – Napijesz się czegoś zimnego? – zapytał Samuel, który pojawiał się na tarasie z dwoma szklankami lemoniady. – Jasne. Wzięłam od niego jedną ze szklanek. Samuel nie spuszczał ze mnie wzroku, gdy delektowałam się kwaskowatym napojem. Tak mi smakował, że aż jęknęłam z zadowolenia. Sam to usłyszał i uśmiechnął się półgębkiem. – Tort i babeczki wystawisz, jak zbiorą się goście. Krem nie wytrzymałby długo na tym cieple. Całą resztę ustawiłam już na stołach – paplałam, co mi ślina na język przyniosła, by ukryć skrępowanie. Lubiłam być w centrum męskiego zainteresowania, wzbudzać w nich pragnienie, bawić się nimi. Jednak Sam miał w sobie coś, co mnie peszyło. Wydawało mi się, że nie traktuje mnie serio, a zarazem – że wie o mnie więcej, niż się do tego przyznaje. – Przygotuję resztę przekąsek, a ty skocz pod prysznic, żeby być gotowym

na przyjęcie gości. Na wieszaku znajdziesz strój dla siebie. Niestety Jack Sparrow może być tylko jeden, dlatego przypadł ci w udziale Davy Jones. Ledwo zdołałam zachować powagę. – Chyba żartujesz! – Wszystko wskazywało na to, że te dwa słowa stały się motywem przewodnim dzisiejszego dnia. – Mowy nie ma. Za żadne skarby. Po moim trupie. Zmierzyłam go wzrokiem od stóp do głów. – Urodą pasuje. – Ależ kłamstwo. – A i charakterem też się zgrywacie. – Prawda. Z takim nastawieniem do życia idealnie nadawał się do roli czarnego charakteru. – W ogóle nie zamierzam się przebierać. Wybij to sobie z głowy. Mówił zupełnie poważnie. – Twoja umiejętność zabawy jest porażająca – zadrwiłam, choć w rzeczywistości mu współczułam. Nikt w tym wieku nie powinien być aż tak zgorzkniały. – Za to twoje życie to jedna wielka zabawa – odparował. Na końcu języka zawisło mi wyznanie, że bardzo się mylił. Że każdego dnia stawiałam czoła własnym demonom. Że jak każdy zmagałam się z problemami. To, że tego nie pokazywałam, nie znaczyło, że moje życie to nieustanna beztroska. – Tu nie chodzi o ciebie, tylko o twoją siostrę – powiedziałam zamiast tego, co pragnęłam mu wygarnąć. – Masz rację – przytaknął. Chciałam wierzyć, że zawstydziło go to, jak mnie ocenił, stąd jego zgoda. – Ale skoro ja mam być Jonesem, to ty będziesz Dalmą. Parsknęłam śmiechem. Mogłam się spodziewać, że się zrewanżuje. Urodą bliżej przypominałam graną przez Penélope Cruz Angelicę Malon, ale żeby mi dopiec, wybrał Tię Dalmę, której wizerunku użyczyła ciemnoskóra Naomie Harris. – Mnie tu nie będzie, Sam, więc mogę być, kim chcesz, żebym była – przy-

pomniałam, bo albo zapomniał, albo nie przyjmował tego do wiadomości. – Jak tylko skończysz brać prysznic, wracam do siebie. Twoim samochodem – dodałam, by mu dokuczyć. – Mam zamiar cały dzień odpoczywać. Westchnęłam przeciągle, nie mogąc się doczekać mojego słodkiego lenistwa. – A podobno śpieszyło ci się do drugiej pracy – prychnął. Zbyłam go wzruszeniem ramion. W środku paliłam się z zakłopotania z powodu tylu oszustw, w które sama się wpakowałam. – Masz piętnaście minut i się ulatniam. – Sięgnęłam po paczki z cukierkami. – Ja w tym czasie napełnię piniatę. Nic więcej nie powiedział. Zalała mnie fala ulgi. Po pierwsze, nie chciałam pogrążać się w kolejnych kłamstwach. Po drugie, zmęczyła mnie ta nasza przepychanka. Czy my kiedykolwiek porozmawiamy jak cywilizowani ludzie?

MISJA 17 Umysł tonący w ciemności i chłodzie.

Sam Ledwo zamknąłem za sobą drzwi pokoju, gdy rozdzwonił się mój telefon. Jęknąłem na widok imienia Mandy. – Halo? – Za chwilę będę u ciebie z dziewczynkami – wyparowała na wstępie. – Ale jak to? – wydukałem zbity z tropu. Przecież było jeszcze dużo czasu. – Miałam w ogóle cię nie informować, lecz uznałam, że nie będę aż tak okrutna – rzuciła z rozbawieniem, niczego mi nie wyjaśniając. – Będziemy za mniej niż dziesięć minut. – Ale... – Czy to problem, że dziewczynki przyjadą wcześniej? – przerwała mi, poważniejąc. – Nie, oczywiście, że nie. – Super! Dzięki temu będę mogła spędzić czas tylko z Tracy. To jej święto, chcę, żeby poczuła się wyjątkowo. Twoja mama zapoczątkowała tę tradycję. Do przyjęcia nie liczył się nikt i nic prócz solenizantki. – Jak zawsze, kiedy wspominała o mamie, w jej głosie pojawił się smutek.

– Rozumiem. – Serce zacisnęło mi się na samą myśl o tym, że rodzice nie zobaczą, jak dorastają ich córki, a dziewczynki już żadnej uroczystości nie będą świętowały z nimi u boku. – Czekam na was. Już miałem się rozłączyć, gdy Mandy ponownie się odezwała. – Ach, byłabym zapomniała! Zaprosiłam wszystkich przyjaciół Tracy, więc spodziewaj się sporego nalotu. – Zaśmiała się w taki sposób, jakby coś uknuła. – W porządku, poradzę sobie – skłamałem. Tak naprawdę nie byłem zachwycony, że po domu i ogrodzie będą pałętały mi się obce dzieciaki. Jednak dla Tracy musiałem zagryźć zęby i przeżyć ten dzień. Po zakończeniu połączenia udałem się do łazienki. Cuchnąłem i cały lepiłem się od potu. Od powrotu z przebieżki nie zdążyłem wziąć prysznica, bo Jess zagoniła mnie do pracy. Z radością powitałem chłoszczące moje ciało strugi wody. Mniej ucieszył mnie niespodziewany skok w przeszłość. Wystarczył banalny bodziec – w tym przypadku woda – bym zapuścił się w meandry wspomnień. – Poruczniku, nabrałeś już ochoty na pogawędkę? Ktoś chwycił mnie za kark, żeby odchylić mi głowę. Uniosłem nieznacznie powieki. Jasne światło raziło, więc natychmiast je opuściłem. I tak nie byłbym w stanie zbyt wiele zobaczyć, utrudniała mi to opuchlizna. Nagle moje uszy wypełnił dobrze znany, lecz od dawna niesłyszany szum wody. Skupiony na dochodzącym gdzieś z oddali dźwięku, zastanawiałem się, czy to prysznic, wodospad, czy może strumień. Był to jedyny tak zwyczajny, tak przyziemny odgłos, jaki słyszałem, odkąd mnie uwięziono. Zupełnie inny niż krzyki, szloch albo jęki, przez które balansowałem na skraju szaleństwa. Uchwyciłem się go, jakby był jakimś rodzajem wyzwolenia. Coś, do czego na co dzień nie przywiązywałem wagi, tutaj zapaliło we mnie iskrę szczęścia i nadziei. Wyobraziłem sobie srebrną taflę jeziora, której spokój zaburzała wypływająca ze skał woda. Raz w życiu widziałem taki cud natury – podczas wycieczki z rodzicami do Parku Narodowego Yosemite – i obawiałem

się, że więcej nie będzie mi to dane. Z miejsca, które stworzyłem w swoim umyśle, wyrwał mnie nieprzyjemny, chrapliwy głos mojego kata. – Nadal nie jesteś rozmowny, co? – Znasz dobrze kierunki geograficzne? – wycharczałem, sięgając po rezerwy sił. – Tak – przytaknął oprawca. Poczułem lekki powiew powietrza, a moje nozdrza podrażnił zapach stęchlizny, potu i... śmierci. Odwróciłem twarz w przeciwnym kierunku, wykrzywiając usta w grymasie obrzydzenia. Zapiekł mnie ich kącik, który pękł, ledwo zasklepiony. – Gadaj, psie. Uderzono mnie w tył głowy tak mocno, że bezwładnie opadła. Otworzyłem oczy na tyle, na ile byłem w stanie, i wyszukałem paskudną gębę Araba. – To spierdalaj do Afryki. Tam znajdziesz wielkiego kutasa, który porządnie przeora tę twoją czarną dupę – nawiązałem do mojego wcześniejszego pytania. Kozojeb roześmiał się szatańsko. Towarzysze ochoczo mu zawtórowali. Po chwili ten warknął coś w ich języku, na co zamilkli. – Zobaczymy, żartownisiu, czy dalej będzie ci tak do śmiechu. Odpięto mnie od ściany. Pozbawiony sił w nogach, runąłem na zimną podłogę. Ujęto mnie z obu stron pod pachy i wywleczono do innego pomieszczenia, gdzie szum wody stał się wyraźniejszy. Gdy mój wzrok przyzwyczaił się do jasności, rozejrzałem się ostrożnie po wnętrzu. Żółć podjechała mi do gardła, a ciało spięło się z przerażenia. Dwóch moich ludzi wisiało do góry nogami, a z ich poderżniętych gardeł do przypominającego świńskie koryto zbiornika sączyła się krew. Targany torsjami, odwróciłem się i zgiąłem wpół. – Wy, amerykańskie dziwki, lubicie podtapiać moich braci – zaczął Arab. – Mną też się tak bawiliście – warknął, tracąc na chwilę zimną krew. – Znasz, poruczniku, to

uczucie, kiedy woda wdziera się do ust, nosa i zalewa płuca? Dusisz się i nie możesz nic z tym zrobić. Pochylił się nade mną z rękoma opartymi na kolanach. Przechylił głowę pod takim kątem, by na pewno patrzeć mi w oczy. – Nie znasz – kontynuował, nie czekając na odpowiedź. – Wy, amerykańskie psy, dostajecie, co chcecie. Macie dobre życie, niczego wam nie brakuje. Ale to i tak za mało, nie? Ciągle wam za mało. Ukucnął przy mnie. – Coś ci powiem, poruczniku Remsey. – Poklepał mnie po policzku. Ten z pozoru przyjacielski gest był w jego wykonaniu wyrazem pogardy. – Jak przychodzi co do czego, jesteście pizdami. Jebanymi pizdami, jęczącymi jak pieprzone baby. Ruchem głowy wskazał na wisielców. Z kieszonki brudnej koszuli wyłuskał paczkę papierosów. Wyciągnął jednego zębami i odpalił, nie spuszczając ze mnie szyderczego wzroku. – Moje bachory, jak im spuszczam lanie, nie drą mord tak jak te twoje żołnierzyki. Zaciągnął się fajką. Buchnął mi prosto w twarz dymem. Nie rozkaszlałem się. Kotłująca się we mnie nienawiść nie pozwoliła mi na okazanie kolejnej słabości. – Co teraz zamierzasz? Stłuczesz mnie jak swoje bachory? – Udawałem silniejszego, niż faktycznie byłem. Mlasnął językiem, po czym stanął prosto i popatrzył na mnie z góry. – Nie – zaprzeczył. – Zobaczysz, jak to jest być topionym. – W jego głosie czaiła się ekscytacja. – Tyle że zamiast wody użyję krwi twoich braci.

Do rzeczywistości ściągnął mnie dochodzący z zewnątrz domu długi pisk klaksonu. Zakręciwszy wodę, wydostałem się z kabiny i wyjrzałem przez uchylone okno. Na podjeździe, zaparkowany tyłem do mnie, stał samochód Mandy. Po chwili otworzyły się drzwi z obu stron auta i wyskoczyły z niego Suzy, Joy i Lucy. Uśmiechnąłem się, gdy usłyszałem ich przekomarzanie. Wróciłem do łazienki, żeby się wytrzeć. Kiedy zacząłem się miotać po po-

koju w celu skompletowania ubrania, ktoś zapukał. – Sam! – zawołała Jessie, waląc bez ustanku. – Zaraz! – odkrzyknąłem i wyciągnąłem z komody dżinsy. Nie rozumiała prostego komunikatu. Otworzyła drzwi na oścież i wparowała do pokoju jak do siebie. Ujrzawszy mnie w całej okazałości, zatrzymała się, jakby wpadła na niewidzialną ścianę. – Jesteś nago! – wrzasnęła ze wzrokiem zawieszonym w okolicach mojego krocza. – Jestem – potwierdziłem pozbawionym emocji głosem. Przesunęła spojrzenie z mojego przyrodzenia na twarz. Mógłbym przysiąc, że wcześniej wymamrotała coś o aroganckim sukinsynie z magicznym fiutem. – Przyjechały twoje siostry – oznajmiła, siląc się na taką samą obojętność jak ja. Nie uwierzyłem w jej niewzruszoność, ponieważ wróciła do błądzenia głodnym wzrokiem po moim ciele. – I co w związku z tym? – Przywiozła je ciotka – ciągnęła, jakby w ogóle nie usłyszała mojego pytania. – Nie weszła nawet do środka, musiała wracać do Tracy. Powiedziała tylko, że przyjadą około szesnastej. Chyba wzięła mnie za kogoś z obsługi. Prosiła, żebyś zajął się dziewczynkami. Zamilkła jedynie dlatego, że musiała odetchnąć. – Okej. – Przeciągnąłem sprawną ręką po włosach, dając jej doskonały widok na wyeksponowane mięśnie brzucha. – Możesz już iść. Jakoś sobie poradzę. Odwróciłem się po leżące na komodzie spodnie. Wsunąłem na nogę jedną z nogawek, z drugą miałem problem. Pogruchotana ręka odmawiała mi współpracy, reagując silnym bólem za każdym razem, gdy próbowałem ją do czegoś wykorzystać. Ta nieudolność irytowała mnie bardziej niż cholerny Patrick, a sztuką było go przebić.

– Powinieneś wciąż nosić temblak. Łypnąłem w kierunku Jessie. Stała w tym samym miejscu, jakby do niego przyrosła. – Sam opatrunek nie pomoże. Możesz bardziej uszkodzić bark. – Nadal tu jesteś? – Nie – sarknęła, odrywając nogi od podłoża. – Rozmawiasz z moim duchem. Znalazłszy się kilka centymetrów ode mnie, ujęła między palce pas dżinsów. Nie przeoczyłem ukradkowych spojrzeń, którymi obrzucała mojego sztywnego penisa. Przytrzymała spodnie, bym mógł włożyć nogę w drugą nogawkę. – No, dalej. Odsunąłem dumę na bok i skorzystałem z jej pomocy, ponieważ nie mogłem liczyć na nikogo innego. Paradowanie z gołą dupą przed dziećmi też nie wchodziło w grę. – Nie są nazbyt obcisłe? – Wygięła usta w nieznacznym uśmiechu, gdy podciągała mi spodnie na biodra. Każde słowo, które opuszczało jej grzeszne usta, ociekało sarkazmem – jej jedyną bronią przeciwko mnie. – Przyznaj, że lubisz sposób, w jaki opinają mi tyłek – zripostowałem. Często mu się przyglądała, kiedy myślała, że nie widzę. – Fiuta chowaj sobie sam – wycedziła przez zaciśnięte zęby, odskakując ode mnie, jakbym ją poparzył. Niemal pobiegła do drzwi. Nim przekroczyła próg, przystanęła i zerknęła na mnie przez ramię. – I, na litość boską, wkładaj majtki! Zaśmiałem się z jej rozbrajającej miny. Fałszywa niechęć tylko karmiła moje rozbawienie. Jess się podnieciła, o czym świadczył lekko przyspieszony oddech, zaróżowione policzki i błysk w oku.

Trzy zero dla mnie, Wrzaskotko. Ubrałem się do końca w akompaniamencie dobiegających z dołu chichotów i pisków, które zawsze wywoływały u mnie uśmiech. Dom całkowicie się zmieniał, kiedy pojawiały się w nim dziewczynki. Tętnił radością i nabierał kolorów, zupełnie jak za życia rodziców. Gdy zostawałem sam, wnętrze wypełniała jedynie przygnębiająca cisza. Dlatego robiłem wszystko, by przebywać w nim jak najrzadziej. – Samuelu! – zawołała Jessica. – Rusz swój leniwy tyłek i zejdź na dół! – No właśnie, Sam! – zawtórowała jej Lucy. – Rusz tyłek! Przeczesałem ręką mokre włosy i pokręciłem z niedowierzaniem głową. Ta kobieta uczyła moje siostry złych rzeczy. Wystarczyło parę minut w jej towarzystwie, a już zwracały się do mnie w taki sposób. Ledwie zeskoczyłem z ostatniego schodka, a już Lucy rzuciła się w moją stronę. Rozpostarłem zdrowe ramię, żeby zamknąć ją w powitalnym uścisku. – Witaj, ślicznotko. – Cmoknąłem ją w skroń. – Tęskniłam – wyszeptała, wtulając się we mnie. – Ja też, orzeszku. Uniosłem małą na jednej ręce. Obróciłem się kilkakrotnie wokół własnej osi, na co Lucy pisnęła radośnie, zarzucając mi rączki na szyję. – Wszystko jest superfantastyczne! – zawyrokowała, spoglądając na mnie roziskrzonym wzrokiem. – Tracy będzie zachwycona. – Sam! Sam! – niosło się od strony kuchni. Po chwili do salonu wpadła rozpromieniona Joy. – Popatrz, co dała mi Jessica! – Uniosła dumnie szablę. – Pomoże nam się przebrać za piratki. Będę jak Elizabeth Swann. Mogłem przewidzieć, że wybierze akurat tę bohaterkę. Uwielbiała Keirę Knightley, odkąd obejrzała Dumę i uprzedzenie z nią w roli głównej. – Pomoże? – Mój wzrok powędrował do stojącej w przejściu między kuchnią a salonem Jessiki.

Przyglądała nam się z niewielkim uśmiechem na ustach. Wzruszyła ramionami, gdy zorientowała się, że poświęcam jej uwagę. – Tak wyszło. – Wydawała się zmieszana. – Potem od razu wracam do siebie – dodała szybko. – Nie zostaniesz na przyjęciu? Tym razem odezwała się najstarsza z moich sióstr. Siedziała w fotelu taty, dzierżąc w dłoniach iPhone’a. – Witaj, Suzy – powiedziałem. – Hej. – Spojrzała na mnie od niechcenia, po czym wróciła do pisania wiadomości. Na pewno rozmawiała z tym gnojkiem, który jej się podobał. Powinienem rozważyć skonfiskowanie jej telefonu. – Przykro mi – odparła ze szczerym żalem Jessie. – Mam inne plany. Wyglądało na to, że żałuje swojego kłamstwa, które – wymierzone we mnie – miało odbić się na dziewczynkach. I na niej samej, bo widać było, że chciałaby uczestniczyć w imprezie. – Ale nie możesz nas zostawić – oznajmiła Lucy, wyswobadzając się z moich ramion. Podbiegła do Jess i chwyciła ją za dłoń. Zaskoczyło mnie to, że dziewczynki tak błyskawicznie nawiązały z nią więź. Z łatwością zaskarbiła sobie ich sympatię, choć przez śmierć rodziców i moje ekscesy stały się nieco wycofane. Zacząłem się nawet zastanawiać, czy ich czymś nie przekupiła. – Kto zrobi nam makijaż? – lamentowała Lucy w taki sam sposób jak wtedy, gdy próbowała coś na mnie wymusić. – Obiecałaś. Nikt tak nie potrafił grać na poczuciu winy jak moja najmłodsza siostra. Kiedy do repertuaru dołączały wielkie zaszklone oczy i wygięte w podkówkę usta, człowiek był ugotowany. – Jaki znowu makijaż?! Chyba się, do cholery, przesłyszałem.

– Piracki – odrzekły chórem. Z Jessie na czele. – Wykluczone! Jeszcze tego, kurwa, brakowało. – A nie mówiłam? – prychnęła Suzy, uśmiechając się zwycięsko pod nosem. Skarciłem tę wszechwiedzącą gówniarę wzrokiem. Nic sobie z tego nie zrobiła. Spojrzała tylko na mnie, po czym z powrotem wgapiła się w telefon. – Dlaczego nie? – zapytała przekornie Jessica. – To makijaż uzupełniający strój. Nic wielkiego. – Nic wielkiego? – Czy ona siebie słyszała? – One są zdecydowanie za młode na to, by się malować. Teraz makijaż, a za chwilę chłopaki, tak?! Już wystarczy, że koło Suzy kręci się ten... Jak mu tam? – Rick – podpowiedziała Suzy. – No właśnie, Dick. – Dla mnie każdy przystawiający się do moich sióstr chłopak będzie kutasem. Równie dobrze nie muszę poznawać ich imion. – Nie opowiadaj bzdur, Samuelu! Lekceważące podejście Jess jeszcze bardziej mnie rozdrażniło. Jako dorosła powinna mnie wspierać, a nie się sprzeciwiać. – Ja opowiadam bzdury? – Moje słowa aż napuchły z niedowierzania. – W takim razie wyjaśnij mi, jak inaczej nazwać twój idiotyczny pomysł. – Na Boga, nie zamierzam robić im makijażów wieczorowych! – Wyrzuciła w górę ręce. – Jedynie coś, co upodobni je do Sparrowa i innych postaci z serii. Trochę kredki do oczu, może cienia i na tym koniec. Tak się nakręciła, że nawet się nie zorientowała, jak bardzo skróciła między nami dystans. Stała tak blisko, że czułem jej słodki zapach, który mącił moje zmysły. – Dziewczynki z pewnością miały malowane twarze na przyjęciach swoich koleżanek. Mam rację? – Odwróciła się w kierunku moich sióstr, szukając u nich potwierdzenia.

Gdy na nie spojrzałem, wszystkie zgodnie pokiwały głowami. Wyglądały jak pieski, które mocowało się do deski rozdzielczej w samochodzie. Obmyła mnie fala wstydu. Po pierwsze, zareagowałem zbyt ostro. Po drugie, dziewczynki nie powinny być świadkami naszej scysji. Rodzicie nigdy nie ścinali się w ich obecności, dlatego poczułem się naprawdę podle, że do tego dopuściłem. Po trzecie, jeślibym dalej upierał się przy swoim, dostarczyłbym Jess amunicji, której przy każdej sposobności używałaby, aby móc się nade mną pastwić. – Sam – sapnęła Jess. – Chodzi tylko o zabawę. – No właśnie – wtrąciła Lucy. Na wspomnienie zabawy coś we mnie eksplodowało. Jessica na każdym kroku wytykała mi, że nie umiem się bawić. Nie dawałem tego po sobie poznać, ale w jakiś niewytłumaczalny sposób mnie to dotykało. Widziałem zbyt wiele okropieństw, sam wielu zaznałem i zadałem innym, żeby teraz się tak zwyczajnie cieszyć. Wojna wrosła we mnie jak chwast, którego nie dało się wyplenić, zabiła we mnie radość życia. Jess nigdy tego nie zrozumie, bo patrzy na świat przez różowe okulary. – Nie zgadzam się. Obstawałem przy swoich racjach, choć jakoś tak bez większego przekonania. – Dlaczego? Podaj przynajmniej jeden sensowny argument. Jessie powstrzymywała się, żeby nie wybuchnąć. Gdyby nie dziewczynki, dowaliłaby mi werbalnie albo nawet posunęła się do przemocy fizycznej. Irytowałem ją tak samo jak ona mnie. Dobraliśmy się perfekcyjnie. – Nie i koniec – odparłem dziecinnie. – A właśnie, że tak – odbiła złośliwie. Nie obchodziło ją moje zdanie. Drażniła lwa i kwestią czasu było, kiedy ten uwolni się z klatki i przypuści na nią atak. – Powiedziałem „nie” – wycedziłem przez zęby. – Koniec tematu. Nie mamy o czym dyskutować.

– W porządku – spasowała, cofając się o krok. – W takim razie nic tu po mnie, wracam do siebie. Z dumnie uniesioną głową i krzywym spojrzeniem, którym mnie obrzuciła, podeszła do fotela, gdzie leżały jej rzeczy. Zgarnęła z niego swoją wielką torbę, a następnie odnalazła wzrokiem dziewczynki. – Miłej zabawy, kwiatuszki. – Jej głos złagodniał. – Nie idź, Jessico! – poprosiła piskliwym głosem Joy. Ten ton oznaczał, że zaraz się rozpłacze. Szlag. Lucy, jak na zawołanie, wygięła usta w podkówkę, a w jej oczach zabłyszczały łzy. Czasem odnosiłem wrażenie, że moje siostry porozumiewają się telepatycznie, co zazwyczaj obracało się przeciwko mnie. – Przykro mi, kochane, może innym razem. – Jess westchnęła z przesadnym dramatyzmem. Wylądowały na mnie trzy pary oczu. Każda wyrażała błaganie. Wiedziałem, że lada moment ujrzę łzy, a wtedy nie dam sobie rady. Nienawidziłem, kiedy dziewczynki płakały, zwłaszcza gdy ja byłem tego przyczyną. – Dobrze – poddałem się z niechęcią. – Jessica może was pomalować. W granicach rozsądku oczywiście – zastrzegłem. Usta Jessie rozciągnęły się w wielkim, zabarwionym triumfem uśmiechu. – Dziękujemy! – Lucy wpadła na mnie z całym impetem swojego małego ciała. Objęła mnie za nogi i ścisnęła mocno, by okazać siłę swojego szczęścia. – Nie wierzę – parsknęła Suzy. – Co ty mu zrobiłaś? – skierowała pytanie do Jess. – Tańczy, jak mu zagrasz. – Mam tę moc. – Jessie mrugnęła do niej konspiracyjnie. – Tak sobie wmawiaj – wymamrotałem pod nosem. Musiała to usłyszeć, bo spiorunowała mnie wzrokiem. Powróciwszy spojrzeniem do świętej trójcy, rysy jej twarzy się wygładziły. – No dobra, moje małe kobietki. – Klasnęła w dłonie. – Muszę skoczyć do

siebie po kosmetyki. – Musisz? – Rozczarowanie w głosie Lucy sprawiło, że niemal przewróciłem oczami. Jess rzuciła mi ukradkowe spojrzenie. – Wątpię, żeby Samuel posiadał kosmetyczkę wypełnioną przyborami do makijażu. Zasupłałem usta, żeby czegoś nie palnąć. Jej uszczypliwości ożywiały nie tylko mój intelekt, ale przede wszystkim fiuta. Przy siostrach musiałem się pilnować. Inaczej wziąłbym tę wiedźmę w obroty i skutecznie zamknąłbym tę jej wyszczekaną buźkę. – Chyba że potajemnie się maluje i przebiera za panią Doubtfire – kontynuowała. – Skończ, bo ja zacznę, a tego nie chcesz – ostrzegłem. – Chodź, chyba mam coś, co może się przydać. – Masz tu jakieś kosmetyki? No jasne, że uczepiła się tego, co jej najbardziej odpowiadało. – Tak. – Tak jak przypuszczałam – szepnęła. – Masz dwa oblicza. – Mam ich zdecydowanie więcej. Jednak żadne z nich nie jest tym, o które mnie posądzasz. – Skoro tak twierdzisz. – Jej usta uformowały się w cynicznym uśmieszku. Niebiosa, ześlijcie mi cierpliwość... – Idziesz czy nie? – Skierowałem się ku korytarzowi prowadzącemu do piwnicy. – Suzy, zwróć uwagę na siostry, za chwilę wrócimy – poprosiła Jessie. Coś dziwnego zatrzepotało w okolicach mojego serca. Nie potrafiłem nazwać uczuć, które we mnie zakiełkowały. Była dla nas obcą osobą, dziewczynki dopiero co ją poznały, a już zdążyła wkupić się w ich łaski. Ja na takie traktowanie pracowałem po dziś dzień, ona zjednała je sobie w mniej niż

kwadrans. Coś tu było cholernie nie w porządku. Nie oglądałem się za siebie, lecz słyszałem kroki Jessiki. Kiedy znaleźliśmy się w piwnicy, zacząłem przeczesywać wzrokiem półki. W tym bałaganie chwilę mi zajęło odnalezienie srebrnego kuferka. Musiałem użyć drabiny, by zdjąć go z samej góry metalowego stelaża. Jess zachowywała się wyjątkowo cicho. Zaniepokoiłbym się, gdybym nie czuł na sobie jej przenikliwego spojrzenia. Po zejściu z drabiny wręczyłem jej skrzyneczkę. – Proszę. Należały do mojej mamy – odpowiedziałem na zawarte w jej oczach pytanie. Z ust Jessie uciekł cichy jęk zaskoczenia. – W takim razie może nie powinniśmy... Nie pozwoliłem jej dokończyć. – Nie miałaby nic przeciwko. Nie wiem, czego potrzebujesz. Mama nie używała wielu kosmetyków, ale może coś z tego się przyda. – Coś wybiorę. – Spojrzała na mnie spod rzęs. – Jesteś pewien? – Jess, weź to, co niezbędne, i spadajmy stąd. – Nie mogłem zbyt długo przebywać w takim miejscu jak piwnica. Źle mi się kojarzyło, stąd surowość w moim głosie. – Wybacz, po prostu... – Rozumiem, Sam. Tym razem to ona przerwała mnie. Czułem wdzięczność, bo nie bardzo wiedziałem, jak wytłumaczyć jej to, co się ze mną działo, nie zagłębiając się w szczegóły. – Zobacz, czy jest tam to, czego potrzebujesz, i wracajmy do dziewczynek. Skinąwszy głową, uniosła metalowe wieko. Przejrzała zawartość i wybrała kilka przedmiotów. Od razu odstawiłem kuferek na miejsce. Na górę wróciliśmy w nieco krępującej ciszy. – Sprawdzę, czy czegoś nie przeoczyliśmy, a wy zajmijcie się... makijażem. Ostatnie słowo wypowiedziałem z niesmakiem. Powinien istnieć jakiś paragraf, że dziewczynkom wolno malować się od osiemnastego roku życia

albo i później. Zostawiłem dziewczyny same. Obszedłem ogród, by się upewnić, że wszystko jest na swoim miejscu. Całość wyglądała bajecznie, przeszła moje najśmielsze oczekiwania. Nawet pogoda nam dopisywała. Delikatny wiaterek równoważył mocno świecące słońce. Zapowiadało się fantastyczne popołudnie. Nawet perspektywa uganiania się za gromadką dzieciaków przestała być mi straszna. Wiedziałem, że wynagrodzi mi to szczęście Tracy.

– O czym marzysz, Suzy? Wszedłszy do domu, usłyszałem dobiegający z salonu głos Jessie. Zaintrygowany zatrzymałem się w przejściu, pragnąc poznać odpowiedź siostry. – Ja nie marzę – odparła zupełnie poważnie Suzy. – Marzenia są dla dzieciaków i naiwnych ludzi. Gorycz tego stwierdzenia zakłuła mnie w serce. Dziewczynki w jej wieku powinny przede wszystkim żyć marzeniami. Powinny wyobrażać sobie niestworzone historie i snuć nierealne plany. Na tym polegało bycie nastolatkiem. – Jeśli nie ma marzeń, nie ma życia – odezwała się Jessie, a łagodność w jej głosie przeplatała się z troską. – Bez nich jest ono puste, bezbarwne, nijakie. Nasze pragnienia i pasje to kolory, które malują w nim najpiękniejsze obrazy. Nie bój się marzeń, z czymkolwiek by się one nie wiązały. Maluj swoje życie. Pokryj jego płótno zapierającymi dech w piersi obrazami. – Bredzisz. Brałaś coś? – Suzy weszła jej w zdanie. Zasłoniłem usta, żeby nie usłyszały śmiechu, którego nie zdążyłem powstrzymać. Taka właśnie była najstarsza z moich sióstr. Bardzo przypominała mnie, zwłaszcza jeśli chodziło o rozmowę o uczuciach. Nie potrafiła się otworzyć przed drugim człowiekiem, choć w rzeczywistości była bardzo wrażliwa i emocjonalna. Na co dzień stwarzała pozory twardej i niedostęp-

nej. Żeby nikt jej nie skrzywdził. – Dlaczego tu stoisz? – Joy wzięła mnie z zaskoczenia. Jej nienaturalnie wysoki głos poniósł się echem w stronę kuchni, co bez wątpienia dotarło do uszu Jess i Suzy. Przystawiłem palec wskazujący do ust, niemo ją prosząc, by zamilkła. Ta, jak na złość, zaczęła trajkotać jeszcze głośniej. – Podsłuchujesz? – Brawo, Sherlocku. – To bardzo nieładnie. – Pokręciła z naganą główką. – Nie podsłuchuję – skłamałem. – Ja tylko... – Cholera, akurat żadna wymówka nie chciała wpaść mi do głowy. – Ja tylko... czegoś szukałem. Nic głupszego nie mogłem wymyślić. Wymierzyłem sobie za to mentalnego kopniaka. – Czego to niby szukałeś pod ścianą? Skrzywiłem się i zakląłem pod nosem na pytanie Jessie. Powoli się odwróciłem, by stanąć twarzą w twarz z dziewczyną moich koszmarów. – Wydawało mi się, że widziałem jakiegoś gryzonia. Celowo ściszyłem głos. Nie chciałem, żeby młode się wystraszyły i wpadły w panikę. Jedynie Tracy by to nie obeszło. – Kogo? – Jess nadstawiła ucha, co wyglądało dość komicznie. – Szczura – powtórzyłem o decybel głośniej, spoglądając na szafkę z telewizorem, pod którą ten wymyślony gryzoń miałby czmychnąć. Gdy Jessica zarejestrowała, co odpowiedziałem, zaczęła wrzeszczeć i piszczeć tak głośno, że obudziłaby umarłego. – Cholera jasna! Ja pieprzę! – Wskoczyła na mnie, oplatając mnie rękoma za szyję, a nogami w pasie z taką siłą, że na moment odebrało mi dech. – Wynieś mnie stąd! – wydarła mi się do ucha. – Udusisz mnie – wycharczałem, usiłując ją od siebie odczepić, co z jedną sprawną ręką było cholernie trudne. – Wynieś mnie, idioto! – Jej uda zacisnęły się szczelniej na moich bio-

drach. Nie kłóciłem się z nią. Na chwiejnych nogach, z Jess przyczepioną do mnie jak małpka, przeniosłem się na taras. Tam żelazny uścisk Jessie nieznacznie osłabł i mogłem zaczerpnąć głębokiego oddechu. Wariatka. Kompletna wariatka. – Jesteś niespełna rozumu czy co? – zapytałem, choć znałem odpowiedź. Odchyliła głowę, by na mnie spojrzeć. Jej oczy szkliły się od łez. – Nie bardziej niż ty – zdobyła się na kontrę, ale głos miała słaby. – Boże, jak ja nie cierpię tego paskudztwa. – Wzdrygnęła się w moich ramionach. – Boisz się szczurów? A sądziłem, że była nieustraszona. Jej źrenice się zwęziły, a usta ściągnęły w sposób, który nie zwiastował niczego dobrego. – Czy ja się boję? – Wytarła ze złością policzek, po którym spłynęła łza. – Nie! Ja ich, kurwa, nienawidzę, to moja największa fobia – załkała. – Gdybym została w tym samym pomieszczeniu, co ten pomiot szatana, dostałabym ataku histerii i w najlepszym wypadku skończyłoby się omdleniem – wyrzuciła na jednym wydechu. – Boże, jak ja ich nienawidzę. Poruszyła ramionami, zupełnie jakby chciała strzepać oblepiającą jej plecy gromadę pająków. Objąłem ją zdrowym ramieniem w talii. Tak się wierciła, że w każdej chwili mogła się za bardzo przechylić do tyłu. – Przecież to zwierzę jest mniejsze od ciebie. – Wolałabym stanąć oko w oko z anakondą niż tym czymś. Te ich wyłupiaste oczyska, wampirze kły, długie owłosione ogony... Och, bleee... – Zamarkowała odruch wymiotny. Zrobiło mi się jej szkoda. Wyglądała na autentycznie wystraszoną. Niewiele dzieliło ją od popadnięcia we wspomnianą histerię. – Spokojnie, mała. Nic tam nie było. – Jak to nic tam nie było? – Wytrzeszczyła oczy, zsuwając się po moim cie-

le. Jej reakcja sprawiła, że czułem się z tym naprawdę paskudnie. – Zmyśliłem to. Joy przyłapała mnie na podsłuchiwaniu. Nie chciałem tego robić, po prostu usłyszałem słowa Suzy... – Zmyśliłeś? – powtórzyła, jakby chciała się upewnić. – Wybacz. – Cofnąłem się o krok, zaniepokojony jej błądzącym po mojej twarzy opętańczym wzrokiem. – Wybacz? – znowu po mnie powtórzyła. Gdyby nie emanująca każdym porem jej skóry wściekłość, która sprawiała, że miałem ochotę wyparować, uznałbym, że się zacięła jak zdarta płyta. – Przepraszam? – odrzekłem tak, jakbym pytał. – Ty skończony... Zbliżyła się i już miała rzucić się na mnie z rękami, lecz przerwał nam dźwięk dzwonka do drzwi. Całe szczęście. Nikogo tak się nie bałem jak tej szalonej kobiety. – Uratowany przez dzwonek! – Nie byłem w stanie ukryć ulgi w głosie. – Muszę... – Wskazałem na dom, po czym odwróciłem się na pięcie i wpadłem do środka, jakby goniła mnie sama laleczka Chucky w swojej makabrycznej chwale. Przystanąłem, kiedy ujrzałem dwie pary wgapionych we mnie oczu. Suzy i Joy stały z przechylonymi głowami i rękoma splecionymi na klatkach piersiowych. – Nie zdążyła – stwierdziła z rozczarowaniem Joy. – Wisisz mi pięć dolców – rzuciła Suzy do siostry. – Gdyby nie ten dzwonek, na pewno by mu przywaliła – ciągnęła Joy, jakby mnie wcale nie było. – Jesteście gorsze niż ta tam – wtrąciłem się, wskazując placem na taras, gdzie zostawiłem szaloną Jessicę. – Macie szczęście, że ktoś się dobija, bo inaczej bym z wami rozmawiał – ostrzegłem, ruszając w stronę drzwi. I tak zamierzałem rozprawić się z nimi w odpowiednim czasie.

Goście napływali, napływali i napływali. Dom wypełniły krzyki, piski, śmiech i... matki. Nie przewidziałem, że na imprezie urodzinowej dziewięciolatki pojawią się jacyś dorośli, a już na pewno nie taka ilość MILF-ów. Już sama obecność dzieci mnie deprymowała, a co dopiero matek. Wpadałem przez nie w popłoch. Przeszło godzinę po naszej sprzeczce Jessie nadal się do mnie nie odzywała. Od czasu do czasu posyłała mi pogardliwe spojrzenia, co w tym piekiełku stanowiło moją jedyną rozrywkę. Podobało mi się to tak bardzo, że starałem się jeszcze bardziej ją wkurzyć. Nie miałem możliwości do niej podejść, więc nasyłałem na nią dzieci, by nie miała chwili wytchnienia. Makijaże, które wykonywała, cieszyły się ogromnym zainteresowaniem. Każda dziewczynka chciała wyglądać jak piratka, więc Jess dwoiła się i troiła, aby spełnić ich pragnienia. Przyglądałem się jej poczynaniom z bezpiecznej odległości, licząc, że w końcu wybuchnie. Nic z tego. Mimo że padała ze zmęczenia, ciągle się uśmiechała i żartowała. Mnie natomiast obstąpiło grono gorących mamusiek. Już kilkakrotnie próbowałem się od nich uwolnić, ale zawsze znalazły sposób, by mnie przy sobie zatrzymać. Zwiałem im, dopiero gdy zadzwoniła Mandy z informacją, że za chwilę przyjedzie z Tracy. Uciszyłem wszystkich i zebrałem w jednym miejscu. Najpierw usłyszałem chrzęst żwiru, potem podekscytowany głos mojej siostry, aż drzwi otworzyły się na oścież i mała wpadła do środka. Kiedy goście krzyknęli „niespodzianka”, Tracy pisnęła i cofnęła się o krok. Na jej twarzy widniało zaskoczenie, które parę sekund później przeobraziło się w promienny uśmiech od ucha do ucha. To była dla mnie najwspanialsza nagroda i prezent. Nic nie mogło się równać z uczuciem, które wywoływało we mnie szczęście moich sióstr. Gdy Tracy otrząsnęła się nieco z pierwszego oszołomienia, dzieciaki zaczęły się przepychać, żeby złożyć jej życzenia. W domu ponownie zrobiło się gwarnie.

Zabawa trwała w najlepsze. Jessica wystylizowała Tracy na Jacka Sparrowa – siostra wyglądała identycznie jak mniejsza wersja Johnny’ego Deppa w tej roli. Nie mogła uwierzyć w to, co dla niej zorganizowaliśmy. Dziękując mi, jąkała się z ekscytacji, a mnie łzy stanęły w oczach. Pierwszy raz od śmierci rodziców widziałem na twarzach wszystkich moich sióstr prawdziwe szczęście. Przyczyniłem się do tego, co napawało mnie niewyobrażalną dumą. – Jesteś fantastycznym starszym bratem – zagaiła jedna z przynajmniej dwunastu blondwłosych matek. Aż mieniło mi się w oczach od rozmaitych odcieni blond. Jakby nie istniał inny kolor. W ramach odpowiedzi skinąłem jedynie głową. Nie miałem ochoty wdawać się z nią w pogawędkę. Wolałem sączyć piwo i obserwować bawiącą się z dzieciakami w ciuciubabkę Jessie. Starsza od nich o prawie dwie dekady, a potrafiła wpasować się w to młodociane towarzystwo i szaleć z nimi jak równolatka. Zaskakiwała mnie na każdym kroku. Stanowiła idealne połączenie lolitki i femme fatale. Momentami zazdrościłem jej tego, z jaką swobodą dopasowywała się do sytuacji. Tak samo jak tego, z jaką łatwością nawiązywała z innymi więź, w tym z moimi siostrami. – Doskonale sobie z nimi radzisz. – Blondynka znowu spróbowała wciągnąć mnie w rozmowę. – Dzięki. Nie chciałem być niegrzeczny, ale naprawdę nie uśmiechało mi się wchodzić z nią w jakąkolwiek interakcję. – Aż dziwne, że taki facet jak ty jest sam. Nie dawała za wygraną. Poświęciłem jej dłuższe spojrzenie. Burzę blond loków uzupełniało opalone smukłe ciało. Krótka różowa sukienka z odkrytymi ramionami nie pozostawiała pola wyobraźni. Z ustami pociągniętymi ciemnoróżową szminką bardziej przypominała lalkę Barbie niż typową matkę. Jeśli facet preferował plastik, to była całkiem niezła. – Też jestem sama.

Wydęła nienaturalnie duże wargi, robiąc krok w moim kierunku. Uderzyła mnie w nozdrza mdła woń jej perfum. Zmusiłem się, by nie odwrócić głowy. – Skąd myśl, że nikogo nie mam? – Upiłem łyk piwa. – A masz? – Przyglądała mi się niczym jastrząb myszy, na którą zamierzał zapolować. – Wybacz, ale to nie twoja sprawa. Odstawiłem pustą butelkę na blat, po czym ruszyłem ku wyjściu na taras. – Zaczekaj. – Jej długie palce wczepiły się w mój biceps. Spojrzałem wymownie na jej dłoń. Natychmiast ją cofnęła. – O czymkolwiek myślisz, moja odpowiedź brzmi „nie”. Skończyłem z uprzejmościami. Lubiłem śmiałe kobiety, lecz proponowanie mi seksu w miejscu po brzegi wypełnionym dziećmi raczej mnie odstręczało, niż zachęcało. – Jeśli zmienisz zdanie, jestem w ogrodzie. Bezczelnie puściła do mnie oczko, zanim oddaliła się ku grupie pozostałych kobiet. Kołysała mocno biodrami, by mi pokazać, co tracę. Żałowałbym, gdyby nie inny tyłek, na który miałem chrapkę. Uśmiechnąłem się pod nosem, kiedy oczami wyobraźni znowu zobaczyłem, jak zabawiam się tymi seksownymi pośladkami. Wiele bym dał, by marzenie stało się rzeczywistością... Ze snu na jawie brutalnie wybudził mnie zjadliwy głos Jess. – Jesteś obleśny. Zanim się do niej odwróciłem, poprawiłem spodnie w kroku i przywdziałem maskę obojętności. – Jestem – potwierdziłem, co dodatkowo ją wkurzyło. – Bierz tort – rozkazała, zgarniając ze stołu tacę z babeczkami i serwetki. – Chyba że zamierzasz skorzystać z usług tej pani, z którą tak miło sobie gawędziłeś. Wtedy jakoś poradzę sobie sama. Zazdrość wychyliła swój paskudny łeb...

– Nie ma takiej potrzeby. Wczoraj zostałem porządnie zaspokojony. – Wykrzywiłem usta w aroganckim uśmieszku. Jej twarz pokryła się rumieńcem zawstydzenia, które szybko zastąpiła złością. – Szkoda, że nie mogę powiedzieć tego samego – sarknęła. – Nie każdy ma takiego farta jak ty. Z wyniośle uniesioną głową przeszła przez drzwi tarasowe. Stłumiłem odpowiedź, bo nie była przeznaczona dla nikogo poza nią, a już na pewno nie dla małych uszu piratek. Chwilowo jesteś górą, jędzo. Chwilowo.

Impreza wreszcie dobiegła końca. Nie było tak źle, jak zakładałem, ale tęskniłem za ciszą i spokojem. Dziewczynki tak się wybawiły, że padły zaraz po zamknięciu się drzwi za ostatnim gościem. Oddelegowałem wszystkie do łóżek, a sam zszedłem na dół, żeby z grubsza ogarnąć poimprezowy bałagan. – Jeszcze tu jesteś? – zapytałem zdziwiony widokiem Jessie w kuchni. Na dźwięk mojego głosu szklanka, którą trzymała, wysunęła jej się z dłoni. Szkło uderzyło o kuchenne płytki, rozbryzgując się dookoła. – Przestraszyłeś mnie! – Spiorunowała mnie gniewnym wzrokiem. – To twoje podziękowanie za pomoc, dupku? Zaczęła się rozglądać, jakby czegoś szukała. – Już ci dziękowałem – wytknąłem jej, mając dość tego, że przy każdej możliwej okazji przypominała, że zaciągnąłem u niej dług. – Chcesz, żebym dodatkowo napisał list pochwalny? – Na co najmniej trzy arkusze – zadrwiła. Mój wzrok powędrował do spływającej po jej nodze strużki krwi. Odepchnąłem się od futryny i czterema długimi susami dopadłem do Jessie. Jej oczy się rozszerzyły, a ciało zadrżało, gdy objąłem ją w pasie i jednym zwin-

nym ruchem posadziłem na szafce. – Co ty, do diabła, wyprawiasz? – żachnęła się. – Sądzisz, że zaliczysz kolejne darmowe bzykanko? Niedoczeka... – Zamknij się, Jess – przerwałem jej, machając rolką papierowych ręczników. Oderwałem jeden płatek i zmoczyłem go wodą. – Po co ci to? – Krwawisz – wyjaśniłem, delikatnie obmywając jej łydkę. Szkło musiało odprysnąć i ją drasnąć. Na szczęście to powierzchowna rana. – Skąd? – zapytała, kiedy skończyłem. Chyba wyłącznie dlatego, by cokolwiek powiedzieć i przeciwstawić się magnetyzmowi, który nas ku sobie popychał. Oddziaływał tak mocno, że musiała go odczuwać. – Wiem, że przy mnie tracisz nad sobą kontrolę, ale że nie czujesz bólu? To coś nowego – zażartowałem. – Nie tylko tego przy tobie nie czuję – odbiła piłeczkę. Zeskoczyła z blatu, wymijając mnie szerokim łukiem w drodze do drzwi. – Pójdę już. Zatrzymała się, żeby zgarnąć zawieszoną na krześle torbę. – Zamówię ci taksówkę. – Po co, skoro mam to? – Z uśmiechem pomachała kluczykami do mojego auta. Wiedziała, za jakie sznurki pociągnąć, żeby mnie rozdrażnić. – Już niedługo. – Starałem się, by mój głos brzmiał beznamiętnie. Za to w środku płakałem rzewnymi łzami. Ten samochód to jedyna rzecz, do jakiej byłem w życiu przywiązany. Kupiłem go za pierwsze zarobione w wojsku pieniądze. Ojciec pomógł mi go odrestaurować. Trwało to kilka lat, ponieważ tyle zajęło mi zdobycie oryginalnych części. Jedynie dla własnej wygody odtwarzacz zmieniłem z kasetowego na płytowy, reszta to mustang z krwi i kości. – To się okaże.

Puściła do mnie oczko, po czym przedefilowała do drzwi. Wydawało się, jakby od tego małego zwycięstwa urosła o parę centymetrów. Patrzyłem przez okno, jak wyjeżdżała z podjazdu. Serce mi stanęło, gdy dołączając do ruchu ulicznego, o mało nie wjechała w jakieś stare kombi. O paleniu gumy podczas ruszania z miejsca nie wspomnę. Ta dziewczyna była rewelacyjną pielęgniarką. Po mistrzowsku potrafiła uwodzić mężczyzn. Pieprzyła się jak rasowa gwiazda porno. Miała niesamowite podejście do dzieci. Ale ni cholery nie radziła sobie z prozaicznymi czynnościami. W tym wypadku była chodzącą katastrofą. Kiedy zniknęła mi z pola widzenia, wziąłem z lodówki piwo i wyszedłem do ogrodu. Okazało się, że prawie wszystko zostało sprzątnięte. Poskładałem tylko stoły i pozbyłem się wiszących pomiędzy drzewami bibelotów. Statek stał nadal. Jutro miała rozmontować go ta sama ekipa, która go składała. Uśmiechnąłem się na wspomnienie tego, co się tam wczoraj wydarzyło. Ochrzciliśmy go z Jessie, jak na taką łajbę przystało. Nie morzył mnie sen, a noc była ciepła, dlatego – zamiast wrócić do domu – postanowiłem zostać na zewnątrz. Nogi same poniosły mnie do dmuchanego kolosa. Zdjąłem buty i wdrapałem się na pokład. Zapatrzony w rozgwieżdżone niebo, sączyłem zimne piwo i rozmyślałem o życiu. Pierwszy raz od dawna mogłem powiedzieć, że byłem szczęśliwy.

MISJA 18 Gdy rzeczywistość miesza się ze snem. CZTERY MIESIĄCE PÓŹNIEJ

Jess Minął miesiąc od ślubu Evy. Miesiąc, od kiedy ostatni raz widzieliśmy się z Samuelem sam na sam. Wpadaliśmy na siebie jedynie sporadycznie, głównie za sprawą Evy i Aleksa, szczególnie po postrzeleniu męża mojego robala, ale przynajmniej rozstawaliśmy się ze świadomością, że będzie następny raz. Teraz nasze spotkania stanęły pod ogromnym znakiem zapytania, co mnie... martwiło. Kończyłam właśnie wino, które rąbnęłam z domu Aleksa. Nie miałam zupełnie na nic ochoty, więc uznałam, że równie dobrze mogę się upić. Z powodu panującej w mieszkaniu ciszy popadałam w depresję. Powinnam wypłakać to, co niczym cierń tkwiło mi w sercu, lecz nie potrafiłam. Nie umiałam płakać. Straciłam tę umiejętność w tym samym dniu, w którym wyprowadziłam się z rodzinnego domu. Od tamtej pory nie wypłynęła ze mnie ani jedna łza. Było mi źle samej, bo przyzwyczaiłam się do obecności Evy. Do tego, że miałam ją na wyciągnięcie ręki. Od kiedy ze mną zamieszkała, moje życie stało się lepsze. Dzięki niej trochę się wyciszyłam, okiełznałam szaloną część swojej osobowości, która często wpędzała mnie w tarapaty. Jej pełna okru-

cieństwa i bólu historia sprawiła, że nabrałam większej pokory do życia i ludzi. Uświadomiłam sobie, że tak naprawdę byłam szczęściarą. Nie doceniałam tego, póki Eva nie podzieliła się ze mną swoją przeszłością. Gdyby nie wymiana chłopaków, to ja znalazłabym się na jej miejscu. To ja byłabym przetrzymywana, gwałcona, katowana. Tylko że ja bym tego nie wytrzymała. Wbrew pozorom to ona miała w sobie więcej siły, samozaparcia i woli walki. Również przez Evę zaczęłam poddawać w wątpliwość swoje poglądy na temat miłości. Dopóki nie stałam się świadkiem uczucia łączącego ją i Aleksa, miłość była dla mnie czymś tak nierealnym jak jednorożce, smoki i kilka orgazmów z rzędu. Nie zazdrościłam jej tego, absolutnie. Jeśli ktoś zasługiwał na szczęście, to właśnie ona. Nie łudziłam się także, że kiedykolwiek coś takiego przytrafi się mnie. Nawet tego nie chciałam. Seks? Tak. Miłość? Nie, dziękuję. Odnalazłam na kanapie pilota do wieży. Gdy ją uruchomiłam, salon wypełnił się głosem Ansona Seabry, zapraszającego do krainy czarów. Zasłuchana w jego Welcome To Wonderland, powędrowałam wzrokiem do nadgarstków, na których jeszcze niedawno widniały ślady po wiązaniu. Otarcia i sińce zniknęły, zastąpiło je wspomnienie. Tylko tyle pozostało mi po Samuelu Remseyu. Dupku, który wkurzał i pociągał mnie jak nikt inny do tej pory. Poczułam skurcz w żołądku i przymknęłam powieki. Uwielbiałam się torturować, dlatego wróciłam myślami do naszej ostatniej wspólnie spędzonej nocy.

– Odwiozę cię do domu – oznajmił Sam. Nie zapytał, nie zaproponował, po prostu oznajmił. Spojrzałam na niego znad kieliszka wina, które powoli sączyłam. – Nie ma takiej potrzeby. Sama wrócę. – Stawanie okoniem wobec niego stało się normą. – Czym? Pożyczysz od Aleksa rower? – zakpił. – Jeśli będę musiała, to tak. Nic ci do tego.

– Ma tylko stacjonarny. Oparł się o kredens w ten swój nonszalancko-pociągający sposób, a ramiona skrzyżował na szerokiej klatce piersiowej. – Co robiliście? – Nurtowało mnie to, odkąd wrócili do domu na kilka godzin przed ślubem. Obaj mieli poharatane dłonie, Sam nawet bardziej. – Nie jestem Evą i nie wierzę w tę bajeczkę, którą próbujecie nam wcisnąć. – Twoją sprawą jest to, w co wierzysz – stwierdził z typową dla siebie bezczelnością. – Chodź już – nakazał, odpychając się od szafki. – Zostawmy młodych samych – dodał, widząc, że zamierzałam drążyć. Dopiwszy zawartość kieliszka, skinęłam głową. Zgodziłam się tylko ze względu na Evę. – Pożegnam się z kuzynką. – Nie ma mowy. – Sam zastąpił mi drogę, gdy ruszyłam się z miejsca. – Zadzwonisz do niej jutro albo poczekasz, aż zrobi to sama. – Nie będziesz mi dyktował, co mogę, a czego nie – wysyczałam, wymijając go. Zrobiłam raptem dwa kroki, kiedy poczułam owijającą się wokół mojej talii rękę. Ułamek sekundy później moje nogi oderwały się od podłoża i zostałam przerzucona przez ramię jak dywan. – Puść mnie, ty jaskiniowcu! – krzyknęłam, próbując się wyswobodzić z jego żelaznego uścisku. Nie reagował. Szedł pewnie, podczas gdy ja przeklinałam, wierzgałam, kopałam, a nawet ugryzłam go w biodro. Był niewzruszony, co rozwścieczało mnie jeszcze bardziej. – Puszczaj, bo wydłubię ci oczy i użyję ich jako kulek analnych – zagroziłam, okładając go pięściami po pośladkach. Mało sobie palców nie połamałam, a on nawet nie drgnął. – Podaruję je sąsiadowi z dołu. Mogę się założyć, że będzie mi dogłębnie wdzięczny. – Na dwa ostatnie słowa położyłam większy nacisk. Moja groźba nie wywarła na nim najmniejszego wrażenia. Sunął dalej, aż zatrzymał się obok zaparkowanego na podjeździe range rovera. – Uważaj sobie, dziewczyno – ostrzegł, sięgając do kieszeni spodni po kluczyki. – Jestem wystarczająco wkurzony.

Nie wystawiaj mojej cierpliwości na próbę, bo źle się to dla ciebie skończy. Odblokował zamek, a następnie otworzył drzwi od strony pasażera i wrzucił mnie na fotel. Dosłownie wrzucił! – Ty prostaku! Na skutego tego, że znajdowałam się w nienaturalnej pozycji, sukienka podwinęła mi się do samej talii, ukazując nogi i koronkową bieliznę. Jego wzrok zatrzymał się na moim tyłku dłużej, niż nakazywała przyzwoitość. – Popatrzyłeś sobie? Tyle ci pozostało, bo nigdy nie będziesz tego miał – fuknęłam, gramoląc się, żeby wygodnie usiąść. – Zdaje się, że już to miałem – zadrwił. Pragnęłam zmazać mu ten złośliwy uśmieszek z twarzy. Nim jednak zdołałam mu odpyskować, ponownie się odezwał. – Nie mam w zwyczaju korzystać z jednej cipki więcej niż raz. Dla ciebie i tak zrobiłem wyjątek. Zatrzasnął drzwi, kończąc tym samym dyskusję. Obszedł samochód od strony maski i wsunął się na miejsce za kierownicą. – Kiedy stałeś się takim chamem? Jego słowa naprawdę mnie dotknęły, co dało się usłyszeć w tonie mojego głosu. – Skąd pewność, że wcześniej nie byłem? – zripostował, przekręcając kluczyki w stacyjce. Założyłam ręce na piersi i obróciłam głowę w bok. Może zachowywałam się jak obrażone dziecko, ale aktualnie nie byłam nawet w stanie na niego patrzeć. Droga do Nowego Orleanu upływała nam w rytmie piosenki, której nie znałam. Odkąd opuściliśmy posesję Aleksa, żadne z nas nie powiedziało ani słowa. Nie miałam pojęcia, co działo się w zakutej głowie Samuela. W mojej rozgrywały się dantejskie sceny, dotyczące zemsty na tym prymitywie. Intensyfikował je płynący żyłami gniew. Jeszcze nigdy mi się nie zdarzyło, bym chciała jednocześnie kogoś zabić i przelecieć. Wściekałam się na siebie, że go pragnęłam, chociaż potrafił sprawić, że czułam się

jak tania dziwka. Lubiłam seks, nie, ja go uwielbiałam, co jednak nie znaczyło, że można mnie traktować jak dmuchaną lalę. Nie pozwoliłam na to żadnemu facetowi przed nim, nie pozwolę po nim i jemu też nie pozwolę. – Coś ci dolega? Spokój, który udało mi się uzyskać, zburzył właśnie chropowaty głos Sama. – Dlaczego tak uważasz? – Nie zaszczyciłam go nawet jednym spojrzeniem. – Milczysz jak zaklęta, nie sypiesz sarkazmem. To do ciebie niepodobne. – Może uznałam, że nie jesteś wart moich słów? Parsknął z rozbawieniem. – Ale myśli jestem? Zmusił mnie, bym na niego zerknęła. – Co? – Dam sobie jaja obciąć, że o mnie myślałaś – wyjaśnił z cieniem uśmiechu na ustach. – Więc zostałbyś pozbawiony jaj – wymamrotałam pod nosem. – Życie nie kręci się wokół ciebie – dodałam już wyraźniej. – Ale twoje myśli tak. – Irytujesz mnie. Mało powiedziane. – To oznacza, że nie jestem ci obojętny. – Jego usta wykrzywił szelmowski uśmieszek. – Słuchaj, dupku. – Zwróciłam się do niego całym ciałem. – To, że raz się z tobą pieprzyłam, nie oznacza, że stałeś się centrum mojego wszechświata. Znaczyło to dla mnie tyle, co zeszłoroczny śnieg. – Dwa – powiedział. – Co dwa? – Dwa razy. Pieprzyliśmy się dwa razy – uściślił, co jedynie podsyciło we mnie płomień wściekłości. – A wkrótce będzie i trzeci – dodał z taką pewnością, że odebrało mi mowę. Pozostało mi tylko się roześmiać. Jak na gbura dziś wyjątkowo dopisywał mu hu-

mor. – Prędzej mi penis wyrośnie, niż dam ci się dotknąć – poprzysięgłam. Tak naprawdę wątpiłam w prawdziwość swoich słów. Wystarczyło, bym poczuła jego dotyk, a wszystkie argumenty przeciw pierzchały mi z głowy. – Przekonamy się – odparł niezrażony. – Przecież nie masz w zwyczaju korzystać z jednej cipki więcej niż raz – przypomniałam głosem ociekającym ironią. – Może twoja jest wyjątkiem? Choć spojrzenie, które mi posłał, było krótkie, wychwyciłam rozpalające je pożądanie. – Zatrzymaj samochód – zażądałam, poczuwszy, jak przez moje żyły przetacza się tsunami wściekłości. I takiej samej żądzy. Nie chciałam mu się poddać, więc ucieczka była jedynym wyjściem. – Znajdujemy się pośrodku niczego. Co zamierzasz zrobić? – Nie twój zasrany interes. Zatrzymaj samochód – powtórzyłam. – Zachowujesz się jak rozkapryszona nastolatka. Spokój, z jakim do mnie podchodził, doprowadzał mnie na skraj furii. – A ty jak neandertalczyk – odbiłam. – Zatrzymaj ten pieprzony samochód! Zaczęłam szarpać za klamkę. – Uspokój się. Odwiozę cię do domu, tam będziesz mogła do woli stroić fochy. – Jaja sobie robisz? – Moje wzburzenie sięgnęło zenitu. – Natychmiast mnie wypuść! Walnęłam w szybę. Kilka razy. Dla ludzi z zewnątrz musiałam wyglądać jak opętana. Sam nie reagował. Odpięłam więc pas bezpieczeństwa, po czym sięgnęłam do kierownicy, gdzie znajdował się guzik blokady. Nie zdążyłam go dotknąć, ponieważ zacisnął palce na moim nadgarstku. – Nawet się nie waż – warknął groźnie. – Bo co? Jestem dorosła, potrafię o siebie zadbać. Natychmiast. Mnie. Wypuść – wysyczałam, rozdzielając słowa, bo najwyraźniej nie rozumiał tego, co mówiłam.

Co on sobie, do diabła, wyobrażał? – Wypiłaś za dużo wina. Nie myślisz racjonalnie, więc nie zamierzam cię słuchać. Odstawię cię do tego cholernego mieszkania, choćby nie wiem co. Tam będziesz mogła robić, co zechcesz. Wreszcie zaczął tracić nad sobą panowanie. Po raz pierwszy od kilku godzin dostrzegłam u niego jakieś inne uczucia niż obojętność. Gdy pojawił się w domu Aleksa, zachowywał się jak robot. Intrygowało mnie to tak samo, co martwiło. Fakt, że teraz go zirytowałam, że wreszcie wymusiłam na nim jakąś reakcję, nakręcał mnie do dalszych działań. Lubiłam zachodzić mu za skórę. W jakiś pokręcony sposób mnie to pobudzało. Niewiele myśląc, chwyciłam za kierownicę. Sam stracił nad nią kontrolę, a range rover zjechał na sąsiedni pas. – Co ty, kurwa, wyprawiasz?! Chcesz nas pozbijać? Nie miałam pojęcia, jak to zrobił, lecz w tej samej chwili odtrącił moje ręce i odzyskał władzę nad pojazdem. – Zjedź na pobocze, bo zrobię to jeszcze raz – zagroziłam, gotowa na wszystko. – Okej – warknął. – Wygrałaś. Wykonał ostry skręt, zjeżdżając w boczną drogę. Nie zatrzymał się jednak, tylko przyśpieszył. Z powodu niezapiętego pasa rzucało mną na wszystkie strony. Kiedy docisnął pedał gazu, uderzyłam głową w boczną szybę. – Pojebało cię!? – wrzasnęłam. Krew szumiała mi w uszach, a serce kołatało w piersiach z dużo większą prędkością, niż pędził ten przeklęty samochód. Samuel zahamował tak nagle, że całym ciałem poleciałam do przodu. W ostatnim momencie wyciągnęłam ręce, które wylądowały na desce rozdzielczej. Nim zdołałam go zbluzgać, usłyszałam charakterystyczny dźwięk zwolnienia blokady. – Wychodź – warknął Sam, przeszywając mnie zimnym, nieco obłąkanym spojrzeniem. Zaniemówiłam. Gapiłam się na niego z niedowierzaniem i lekką obawą.

– No już! – krzyknął, na co się wzdrygnęłam. – Chciałaś wyjść, więc to zrób. Gdy się pochylił, żeby otworzyć drzwi od mojej strony, musnął swoim ramieniem moje piersi. Zlekceważył to – w przeciwieństwie do mnie. – Wyłaź. – Chciałam wyjść na drodze, a nie pośrodku niczego! – Mam cię wyciągnąć siłą czy zrobisz to po dobroci? Splotłam ręce na klatce piersiowej, wbijając przed siebie wzrok. Byłam świadoma, że zachowuję się jak rozkapryszona pannica, ale nie potrafiłam już tego kontrolować, szczególnie kiedy tak bardzo go to wkurzało. – Jak chcesz. – Wyskoczył z auta. Z niemałym niepokojem obserwowałam, jak obchodzi samochód. Szarpnął drzwiami po mojej stronie, po czym chwycił mnie za ramię i wyciągnął na zewnątrz. – Co ty robisz?! Wyrwałam mu się. Uczyniłam to tak gwałtownie, że wpadłam plecami na auto. Jak żyję, nie poobijałam się tak bardzo jak w ciągu ostatnich paru minut. – Pomagam ci w tym, czego tak bardzo chciałaś. – Wrócił jego lodowaty, wyzuty z emocji głos. Wolałam, jak się złościł – maska obojętności przerażała mnie bardziej niż agresja. Zwłaszcza że staliśmy w półmroku pośrodku jakiegoś zadupia. – W porządku! – wrzasnęłam mu w twarz, uderzając go rękoma w klatkę piersiową. Zaskoczony moim atakiem, nieznacznie się cofnął. W innym wypadku nawet by nie drgnął. W porównaniu do jego moja siła była równa zeru. – Żegnam! – Wyminęłam go i pomaszerowałam tam, skąd przyjechaliśmy. Nie uszłam daleko. Zahaczyłam stopą o jakiś wystający konar i poleciałam do przodu, lądując w chłodnej, błotnistej ziemi. Z wściekłości i bezsilności krzyknęłam wniebogłosy. Darłam się, póki nie zaczęło mnie piec gardło. Dopiero wtedy spróbowałam się podnieść. – Idiota. Cholerny idiota – złorzeczyłam. Sukienka, która wyglądała, jakbym wytarzała się w krowim łajnie, pałętała mi się

pod nogami, a stopy rozjeżdżały się w błocie. Nagle wokół mojego ramienia owinęły się palce Sama. Przytrzymał mnie, póki nie stanęłam stabilnie na nogach. – Uspokoiłaś się? – zapytał łagodnie. W świetle księżyca jego kamienna twarz zdawała się jeszcze przystojniejsza. Ostre rysy, kanciasty podbródek, pełne usta, grecki nos, oczy o tak przenikliwym spojrzeniu, że można w nim utonąć. Wszystko to sprawiało, że wydawał się nierzeczywisty. Zupełnie jakby był stworzeniem z innej planety. Zbyt idealny, żeby był prawdziwy. – Nie – odparłam ostro, wiedząc, że to go zirytuje. – Jesteś taka... Zacisnął usta w wąską kreskę. Albo bał się, że powie coś nieodpowiedniego, albo zabrakło mu słów. – Jaka? No jaka jestem?! – prowokowałam. Zamiast udzielić odpowiedzi przyciągnął mnie do siebie i zmiażdżył moje wargi w dzikim, pełnym żądzy pocałunku. Początkowo chciałam go odepchnąć, ale ten pomysł został błyskawicznie pochłonięty przez jego bezkompromisowe usta. Zmęczona, lecz równocześnie pobudzona stoczoną walką, poddałam się, pozwalając mu brać to, czego żądał. W jego dłoniach stawałam się miękka i bezwolna jak masa plastyczna. Mógł robić ze mną, co chciał, nie zamierzałam się opierać. Władał jedyną w swoim rodzaju magią, która mnie odurzała i pozbawiała woli. Objął mnie w pasie i mocno do siebie przycisnął, dzięki czemu poczułam na brzuchu dowód jego podniecenia. Świadomość, jak na niego działam, sprawiła, że rozgorzał we mnie płomień pożądania, który ugasić mógł tylko Sam. Zarzuciłam mu ręce na szyję, a on złapał moje pośladki i uniósł, niemo nakazawszy objąć go udami w pasie. Pożeraliśmy się w zwierzęcym zapomnieniu, czerpiąc z tego niesamowitą przyjemność. Odurzona, całkowicie oddałam się pragnieniu. Samuel podszedł ze mną na rękach do samochodu i posadził mnie na jego masce. Zniecierpliwiona zrzuciłam mu z ramion marynarkę, a potem drżącymi dłońmi rozpięłam guziki koszuli, która również wylądowała na ziemi. Błądziłam głodnym

wzrokiem po jego szerokim torsie i ramionach, mając ochotę wylizać każdy centymetr jego niedoskonałej skóry. – Nie gap się. – Złapał mnie za warkocz i odciągnął mi głowę do tyłu. Wessał moją dolną wargę, następnie ją ugryzł, jakby chciał ukarać mnie za niesubordynację. Jęknęłam z zadowoleniem, a moje dłonie powędrowały do jego spodni. Rozpięłam pasek, guzik i suwak, wsunęłam dłoń pod materiał bokserek. Wstrząsnął nim dreszcz, gdy potarłam knykciami penisa. Kiedy zacisnęłam na nim palce, Sam wzdrygnął się i uniósł głowę ku niebu. Nie mogąc się oprzeć, przesunęłam językiem przez środek jego mostka. Szarpnął biodrami, przez co jego członek wymknął mi się z rąk. Zamruczałam z dezaprobatą. – Mam nadzieję, że się nacieszyłaś, bo teraz ja przejmuję kontrolę. Oderwał moje ręce od swojego ciała. Chciałam zaprotestować, ale uciszył mnie autorytarnym spojrzeniem. Opuszkami palców przesunął po moim dekolcie. Patrząc mi w oczy, zahaczył o materiał sukienki, po czym bez większego wysiłku go rozerwał. – Tego nie potrzebujemy – oznajmił z kpiarskim uśmieszkiem, rwąc muślin do końca. Byłam tak zszokowana tym, co zrobił, że dopiero po chwili zarejestrowałam lekki podmuch wiatru, który owiał moje nagie ciało. Na skórze pojawiły się dreszcze – związane jednak nie tylko z chłodem, lecz także z ekscytacją i ciekawością, co dalej uczyni ten nieprzewidywalny mężczyzna. – Jesteś jak ten wiatr, trudno cię okiełznać – wymruczał. – To samo mogłabym powiedzieć o tobie – szepnęłam. Wyrywał pasek ze szlufek spodni; powietrze przeszył dźwięk trzaśnięcia. Uniosłam pytająco brew. – Zamierzasz mnie wychłostać? – Innym razem. Teraz skrzyżuj dłonie i wyciągnij je przed siebie – zażądał głosem nieznoszącym sprzeciwu. Przełknęłam ślinę, zaniepokojona i podniecona jego władczością. Jeszcze żaden mężczyzna nie obchodził się ze mną w taki sposób. Pragnęłam tego, ale i odczuwałam pewne obawy.

– Dalej, Jess – ponaglił. Zrobiłam, o co poprosił. Starałam się spokojnie oddychać, by nie zemdleć z nadmiaru emocji. Nie spuszczając ze mnie rozpłomienionego wzroku, owinął mi ściśle nadgarstki paskiem. – Połóż się – rzucił kolejny rozkaz, który bez wahania wypełniłam. Przeciągnął jeden z końców paska przez jakąś szczelinę pomiędzy wycieraczkami, po czym wsunął go w sprzączkę i zapiął. Otaksował moje ciało. Gdy się zorientował, że nadal mam na sobie majtki, rozerwał je jednym ruchem, a strzępy koronki schował do kieszeni spodni. Reprymenda utknęła mi w gardle, bo ujął w dłonie moje piersi. Na przemian ugniatał je i pieścił sztywne sutki. Przesunął dłońmi po moich żebrach, a potem brzuchu. Zatrzymał się nad wzgórkiem łonowym. Zamarłam, nawet nie oddychałam, czekając na jego kolejny krok. Kiedy się pochylił i złożył na moim biodrze delikatny, tak inny od jego dominującej natury pocałunek, uleciał ze mnie cichy jęk. Byłam gotowa na wszystko, co dla mnie wymyślił. W tej chwili oddałam mu nie tylko ciało, dostał również mój perwersyjny umysł. Od pojmania mojej duszy i serca dzieliła go cienka granica. Wtedy ciszę nocy zaburzył jego niski głos. – Popatrz na mnie. Uniosłam głowę. Poraziła mnie płonąca w jego oczach namiętność. – Doprowadzasz mnie do szaleństwa. Teraz ja doprowadzę ciebie i będziesz na wszystko patrzyła. Jego zmysłowa groźba sprawiła, że zaczęłam łapać płytkie, poszarpane oddechy. Stanowczym ruchem rozchylił mi nogi i umościł się między nimi. Patrzył na moją ociekającą sokami cipkę jak lew na wyjątkowo apetyczny stek. Brakowało tylko, żeby się oblizał. – Cudowna – mruknął, zanim jego język wdarł się pomiędzy moje płatki. Na skutek wszechogarniającej rozkoszy miałam ochotę zacisnąć kolana. Musiał to wyczuć, ponieważ uniósł głowę, by złowić moje spojrzenie. – Jeśli się poruszysz, przestanę – zagroził.

Przytaknęłam świadoma, że jest zdolny do tego, by zostawić mnie na skraju orgazmu. Jedną dłoń zacisnął na mojej piersi, drugą natomiast rozchylił fałdki i odnalazł wrażliwą łechtaczkę. Krzyknęłam, kiedy okrążył ją kciukiem i przelała się przeze mnie fala obezwładniającej rozkoszy. Wszystko we mnie buzowało. Chciałam chwycić go za włosy i przyciągnąć bliżej. Niemoc wynikająca ze związania rąk frustrowała mnie i podniecała, tak samo jak nakaz trzymania mocno rozchylonych ud. Jego dominacja podobała mi się bardziej, niż byłam skłonna przyznać. Bez ostrzeżenia zastąpił palec ustami. Skupiona na ruchach jego języka, jęczałam i drżałam na całym ciele. W dole brzucha czułam znajomy uścisk, zwiastujący zbliżającą się eksplozję. Niewiele brakowało, bym się rozpadła. Sam o tym wiedział. Wsunął we mnie dwa palce, jednocześnie zasysając nabrzmiałą łechtaczkę. Nie zdążyłam nawet zaczerpnąć powietrza, gdy wybuchł we mnie orgazm. Zaskomlałam przeciągle, starając się poruszyć, ale ręce Samuela obejmowały moje biodra. Trzymał mnie tak, póki ostatni wstrząs nie targnął moim ciałem, a mięśnie nie zwiotczały. Wraz z przeszywającym mnie na wskroś ostatnim prądem uleciała ze mnie cała energia. – Teraz będę cię pieprzyć. Nim jego słowa osiadły w moim umyśle, sprawnym ruchem obrócił mnie na brzuch, ustawiając mi stopy na ziemi. Ręce miałam wyciągnięte do granic możliwości, czułam lekki dyskomfort, ale dzięki temu się nie przewróciłam. Zadrżałam, gdy jego dłoń rozpoczęła wędrówkę pomiędzy moimi nogami. Choć byłam wrażliwa po dopiero co przeżytym orgazmie, ścianki wewnątrz mnie zacisnęły się na jego palcach. Słyszałam szelest materiału, co oznaczało, że Sam rozbiera się do końca. Żałowałam, że nie mogę zrobić tego sama. Próbowałam zerknąć przez ramię, ale natychmiast zatrzymał mnie głośnym warknięciem. Już zamierzałam się odezwać, lecz poczułam dotykającego moich nagich pośladków penisa. Sam droczył się ze mną, sunąc nim w górę i w dół mojej kobiecości. Czerpałam przyjemność z jego nietypowej pieszczoty. Wsłuchiwałam się w jego przyśpieszony oddech, dostrajając do niego mój. – Sam... – wydyszałam. – Muszę cię dotknąć. Uwolnij... Nie skończyłam, ponieważ poczułam piekący ból na pośladku.

– Jeśli odezwiesz się po raz kolejny, będę zmuszony cię zakneblować. Teraz moja kolej. Byłam zdezorientowana, ale i zadowolona. Lubiłam go w tej wersji, zwłaszcza jeśli w grę wchodził seks. Odkąd zaserwował mi na statku próbkę swojej kotrolującej natury, fantazjowałam o tym, jak bierze mnie w posiadanie. Całkowicie, bez zahamowań i skrępowania. Z mojego gardła dobył się okrzyk, gdy umieścił prężnego penisa przy moim wejściu, po czym wbił się we mnie z całym impetem. Spięłam się na to niezapowiedziane wtargnięcie, a uczucie wypełnienia wywołało u mnie zawrót głowy. Zauważywszy to, położył dużą, ciepłą dłoń na moich plecach i pomasował je w uspokajającym geście. – W porządku? – zapytał ochryple. – Daj mi chwilę. Jezu, miałam wrażenie, że od ostatniego razu jego kutas urósł i zwiększył objętość. – Rozluźnij się – szepnął, powoli się wycofując. Następnie wszedł we mnie spokojnym ruchem. Kiedy na jego miarowe pchnięcia zaczęłam odpowiadać biodrami, natarł na mnie z większą siłą. Na zmianę wzdychałam i jęczałam, podczas gdy on wchodził we mnie raz po raz, uderzając penisem we wrażliwy punkt w moim wnętrzu. Ból i przyjemność mieszały się ze sobą, tworząc mieszankę wybuchową. Jeszcze nigdy nie czułam takiej pełni i satysfakcji. Mimowolnie szarpałam za pasek, żeby się wyswobodzić, za co zostałam ukarana kolejnym klapsem. – Bądź grzeczną dziewczynką i rozsuń jeszcze szerzej nogi – nakazał głosem przepełnionym żądzą Samuel. Od razu spełniłam jego prośbę. Objął mnie ramieniem, znacząco unosząc moje biodra. Wiązanie się naprężyło, lecz nim zdołałam zaprotestować, dotknął obolałej łechtaczki. Wiłam się z rozkoszy, dyszałam i miękłam pod jego dotykiem. – Zaraz dojdę – jęknęłam przeciągle. – Nie – zakazał, dysząc. – Nie dam rady! – zawodziłam. Rozpaczliwie zaciskałam na jego członku mięśnie cipki, starając się pohamować spełnienie.

Wtedy wysunął się ze mnie, pozostawiając z uczuciem bolesnej pustki. W mgnieniu oka rozwiązał pasek przy wycieraczkach i obrócił mnie przodem do siebie. Złapał za mój warkocz, oplótł go wokół pięści i odchylił mi głowę. Złowił moje zamglone spojrzenie i pociągnął za włosy, jakby chciał mnie ukarać. Sapnęłam, bardziej z euforii niż bólu. – Nie dojdziesz, póki ci na to nie pozwolę – warknął, a następnie przypuścił szturm na moje usta. Nasze języki walczyły, a zęby obijały się o siebie. Gryźliśmy się nawzajem, ssaliśmy i skubaliśmy. Omdlewam pod wpływem tego nieokiełznanego pocałunku. Jego twardy jak skała penis ocierał się o moje uda. Nie byłam w stanie myśleć o niczym innym, jak tylko o tym, by wypełnił mnie po raz kolejny. Wsunęłam pomiędzy nas dłoń i chwyciłam go, na co natychmiast cofnął biodra. Sapnęłam z niezadowoleniem. Poczułam, jak jego usta wykrzywiają się w uśmiechu. – Ja decyduję, Wrzaskotko – szepnął mi w usta, po czym mnie uniósł i jednym wyważonym ruchem nadział na siebie. Krzyknęłam z rozkoszy, otaczając go nogami. Wciąż związane ręce zarzuciłam mu na kark, by znaleźć punkt oparcia. Nasze wilgotne od potu ciała zderzały się ze sobą i ślizgały, gdy wbijał się we mnie za każdym razem mocniej. Moje pozbawione kontroli ścianki zaciskały się na jego nabrzmiałym fiucie, co wyrywało z jego gardła zwierzęce jęki. – Nie dam rady, Sam... – niemal załkałam. – Błagam... Znowu chwycił mnie za włosy i odciągnął głowę do tyłu. Odnalazł puls na szyi i zatopił w niej zęby. O ile to możliwe, jeszcze bardziej podkręcił tempo. – Teraz! – ryknął mi do ucha po kolejnych trzech szaleńczych pchnięciach. Wybuchłam na jego polecenie. Uniosłam głowę ku niebiosom, wykrzykując jego imię. Pijana z rozkoszy, zacisnęłam powieki. Eksplodował pod nimi oślepiający błysk, który spłynął kaskadą po moim rozpalonym, dygoczącym ciele. Groźny ryk, który uleciał z ust Samuela, poniósł się echem w dal, mieszając się z moim znacznie łagodniejszym kwileniem. Wspólnie dotarliśmy na szczyt. Doznałam takiej przyjemności jak nigdy wcze-

śniej. Nie sądziłam, że zejście na ziemię okaże się tak bolesne... Obudził mnie dźwięk telefonu. Głowa zapulsowała mi bólem, gdy ją uniosłam, by namierzyć to szatańskie urządzenie. Believer Imagine Dragons, które miałam ustawione jako dzwonek, rozkręciło się w najlepsze, a ja wciąż nie mogłam zlokalizować aparatu. Dopiero przy refrenie udało mi się wydostać go ze szczeliny pomiędzy oparciem a siedziskiem kanapy. Na widok zdjęcia kuzynki na ekranie od razu się uśmiechnęłam. – Eva! – Nie byłam w stanie zapanować nad ekscytacją. – Co za radość. – Zaśmiała się przyjaźnie. – Miło cię w końcu usłyszeć. – Nie masz pojęcia, jak bardzo się cieszę. – Usiadłam, naciągając na nogi koc. – Trochę już minęło od wyjścia Aleksa ze szpitala. Rozumiem, że chcieliście zostać po tych okropnych zdarzeniach sami... Ale teraz opowiadaj wszystko z najdrobniejszymi szczegółami i nie waż się pomijać pikantnych szczegółów. – Będę u ciebie za jakąś godzinę i wszystko ci opowiem. Chyba nie jesteś zajęta, co? – No co ty, ja? – parsknęłam. – Czekam na ciebie, do zobaczenia! – Do zobaczenia. Ponownie się roześmiała z mojej euforycznej reakcji. Po rozłączeniu omiotłam salon wzrokiem. Wyglądał jak speluna: na stoliku walały się opakowania po jedzeniu na wynos, po całej podłodze były rozrzucone poduszki, meble zostały przystrojone moimi ubraniami. Eva przeżyje załamanie nerwowe, gdy to zobaczy. Zerwałam się z kanapy i zabrałam za sprzątanie, zapominając nawet o bólu głowy.

Czterdzieści minut później mieszkanie było względnie czyste. Zdążyłam również wziąć szybki prysznic i przebrać się w coś bardziej stosownego niż

bokserka i majtki. Gdzieś w głębi duszy miałam nadzieję, że zobaczę też Sama. Szybko jednak odrzuciłam tę absurdalną myśl. – Nie chcę go widzieć – powiedziałam do siebie, jakby to, że wypowiedziałam te słowa na głos, miało mnie do nich przekonać. Nastawiałam właśnie ekspres do kawy, kiedy wybrzmiał dźwięk dzwonka do drzwi. Pobiegłam do nich, lecz zanim otworzyłam, poprawiłam włosy i sukienkę. Dla pokrzepienia zaczerpnęłam głęboko powietrza i przybrałam obojętny wyraz twarzy, w razie gdyby w progu miał stać Samuel. Nacisnęłam klamkę. – Eva! – zawołałam, porywając kuzynkę w ramiona. Tuliłam ją jak matka dziecko, którego dawno nie widziała. Czułam nieopisaną radość, ale i odrobinę zawodu, że zjawiła się sama. – Aż tak tęskniłaś? – Odwzajemniła uścisk, a w jej głosie pobrzmiewało rozbawienie. – Nie miał mi kto gotować – odparłam ze śmiechem, przez co zarobiłam kuksańca w żebra. – Pozwól, że ci się przyjrzę. Cofnąwszy się o krok, zlustrowałam ją z góry na dół. Wyglądała lepiej niż kiedykolwiek. – Jessie – jęknęła. – Nie widziałyśmy się raptem kilka dni. – Robalu, przez te kilka dni wiele mogło się zmienić. Przewróciła oczami, wymijając mnie w drodze do kuchni. – Promieniejesz, małżeństwo ci służy – orzekłam, zamknąwszy drzwi. – Mimo tych wszystkich wydarzeń po... – Kawy? – przerwała mi, a ja rozsiadłam się na stołku. Obserwowałam ją z rozbawieniem, zadowolona, że nadal czuje się tutaj jak u siebie. – Z chęcią – odrzekłam. – Opowiadaj, jak to jest być mężatką i czy seks po ślubie jest inny. Eva parsknęła śmiechem, który miał zamaskować skrępowanie. – Dlaczego twoja dociekliwość dotycząca mojego życia seksualnego wciąż

mnie onieśmiela? Wyjęła kubki i po kolei podstawiła je pod ekspres. – Pojęcia nie mam. Powinnaś już przywyknąć. – Po prostu przeraża mnie twoja otwartość. – Postawiła przede mną naczynie z kawą. – A wracając do tematu... Jest cudownie pod każdym względem. – Westchnęła z rozrzewnieniem. – O ile to możliwe, Alex jest jeszcze wspanialszy. Nie sądziłam, że kiedykolwiek doświadczę takiej miłości. Znalazłam coś, co nadaje życiu sens, i zamierzam pielęgnować to do końca swoich dni. Przeniosła się z kawą na moją stronę wyspy. – Cieszę się, że przynajmniej jedna z nas wie, co to za uczucie – powiedziałam z rozgoryczeniem wynikłym z... zazdrości. Nie byłam oczywiście zazdrosna o szczęście Evy – zasługiwała na to jak nikt inny. Po prostu wiedziałam, że sama nigdy nie doświadczę czegoś podobnego. Wmawiałam sobie, że nie uzależnię swojego szczęścia od mężczyzny, ale coraz częściej przyłapywałam się na tym, że chciałabym poznać smak miłości. Uszczknąć chociaż maleńki kawałeczek, by dowiedzieć się, jak to jest. – Jessie, ciebie też to spotka. Miłość przyjdzie w najmniej oczekiwanym momencie – zapewniła Eva z taką ilością wiary, że prawie jej uwierzyłam. Prawie. – Ja nawet nie wiem, co to miłość, robalu. – Wbiłam wzrok w kubek, żeby umknąć przed obecną w jej oczach litością. – Mogę się założyć, że nawet bym się nie zorientowała, że jestem zakochana. Chyba że ta miłość miałaby obłędnie wielkiego fiuta. Eva parsknęła śmiechem, szturchając mnie łokciem. – Jesteś niemożliwa. – I wymagająca. – Miłość to coś, czego nie da się przeoczyć. Upiłam łyk aromatycznej kawy, pozwalając stwierdzeniu kuzynki zagnieździć się we mnie.

– Jak to jest kochać? Jakie to uczucie? – Podparłam brodę na pięściach, naprawdę zainteresowana odpowiedzią. Eva popijała kawę, szukając właściwych słów. – Kochać to przede wszystkim chcieć szczęścia tej drugiej osoby – odezwała się po dłuższej chwili. – Miłość polega na wyzbyciu się egoizmu i stawianiu na pierwszym miejscu pragnień tego, kogo kochamy. Oddajesz się temu komuś całkowicie, powierzasz mu swoje marzenia i bolączki. Chcesz dać więcej, niż otrzymujesz, a i tak ci się wydaje, że to, co ofiarowujesz, to wciąż za mało. Wzruszyła ramionami, jakby zawstydzona. – Czyli to nie dla mnie – stwierdziłam, próbując pozbyć się goryczy, która nie miała nic wspólnego z kawą. – Ja lubię brać, a nie dawać. Egoizm to moje drugie imię. Uniosłam kubek do ust. – A co z Samem? Tak mnie zaskoczyła tym pytaniem, że wyplułam cały płyn, którego nie zdążyłam przełknąć. Kilkakrotnie kaszlnęłam, by odkrztusić te parę kropel, które wpadło nie tam, gdzie trzeba. – A co ma być? – Sięgnęłam na drugą stronę wyspy po rolkę z ręcznikami jednorazowymi. – Mam wrażenie, że coś pomiędzy wami jest. Czułam na sobie jej badawcze spojrzenie. Stroniłam od jej wzroku, żeby ukryć wyraz twarzy, który bez wątpienia by mnie zdradził. – Niczego pomiędzy nami nie ma. – Poza przenoszącym na inną orbitę seksem. – Tak naprawdę to nawet go nie lubię. – Nieprawda. Lubiłam go co raz bardziej. – Jest gburem i łajdakiem. – A do tego wspaniałym bratem i wiernym przyjacielem. – Oboje dziwnie się zachowujecie. – Nie wiem, jak zachowuje się Samuel, bo go nie widuję. – Od miesiąca, co nie daje mi spokoju. – Jeśli o mnie chodzi, to wszystko jest w porządku. – Pra-

wie w porządku, prawie. – Dobra, skończmy ten temat. Miałyśmy rozmawiać o tobie i Aleksie. – Zerknęłam na nią z przesadnie radosnym uśmiechem. – W porządku – ustąpiła z niechęcią. – Ale dopóki pamiętam... Urządzamy jutro kolację, na którą chcielibyśmy cię zaprosić. Obawiałam się, że od szerokiego uśmiechu, który rozświetlił jej twarz, popękają jej kąciki ust. – Jasne – zgodziłam się bez zastanowienia. – Do pracy wracam pojutrze, więc chętnie spędzę z waszą dwójką nieco czasu. – Trójką – poprawiła, uciekając wzrokiem w bok. – Trójką? Kto jeszcze ma być? Powróciła do mnie spojrzeniem. – Samuel. Na dźwięk jego imienia osłupiałam, a krew zawrzała mi w żyłach. Choć łudziłam się, że może dziś pojawi się z moją kuzynką, nie byłam gotowa, by po tym, co się między nami wydarzyło, stanąć z nim twarzą w twarz. Zwłaszcza w towarzystwie Evy i Aleksa, którzy najwyraźniej coś podejrzewali. – Cholera. – Starałam się brzmieć na zawiedzioną. – Jednak nie dam rady wpaść. Właśnie przypomniałam sobie, że Melissa poprosiła mnie o zastępstwo. Eva zmrużyła podejrzliwie oczy. – Bo jeszcze pomyślę, że unikasz spotkania z Samuelem, co upewni mnie, że coś się pomiędzy wami dzieje. – No coś ty. – Wypuściłam salwę nerwowego śmiechu. – Nic podobnego. – Przed chwilą powiedziałaś, że dyżur masz dopiero pojutrze. Nie sądzę, byś zapomniała o koleżance i zastępstwie. Jesteś roztrzepana, ale nie w kwestii pracy. – Eva wygięła brew w łuk, rzucając mi wyzywające spojrzenie. Usilnie starałam się wymyślić jakąś wymówkę, ale – jak na złość – w głowie ziała mi pustka. Zazwyczaj kłamanie przychodziło mi z taką łatwością jak oddychanie, lecz nie tym razem. Najwyraźniej mój talent do oszukiwania dotyczył wyłącznie mężczyzn, i to tych nieistotnych.

– W porządku, przyjadę. Nie było sensu bardziej się pogrążać. Byłam dużą dziewczynką, poradzę sobie z facetem, z którym parę razy się bzyknęłam. – Fantastycznie! – Rozentuzjazmowana Eva zeskoczyła z hokera. – Samuel wpadnie po ciebie o dziewiętnastej. – Nie! – krzyknęłam, co sprawiło, że Eva zastygła w bezruchu. Przez jej twarz przemknął grymas zaskoczenia, a oczy solennie mnie zlustrowały. – Nie ma takiej potrzeby, naprawdę. – Roześmiałam się wymuszenie. – Wcześniej będę musiała zajrzeć w jedno miejsce, nie ma sensu go fatygować. – Machnęłam ręką. – Już raz włóczyłam się z nim po sklepach, nigdy więcej. – Jednak nie straciłam tak cennej umiejętności jak kłamanie. – Przyjadę sama, znam drogę. – Nie ma mowy – upierała się Eva. – Uzgodniliśmy z Aleksem, że Samuel cię zabierze. Ma załatwić coś dla Patricka, potem przyjedzie bezpośrednio do nas. Nie ma powodu, żebyś tłukła się taksówkami i ponosiła zbędne koszty. – To żaden problem, robalu – zapewniłam. – Naprawdę wolę dotrzeć do was sama. – W porządku. Skoro tak bardzo się upierasz, to nie będę naciskała. Dała za wygraną, lecz bez większego przekonania. Odetchnęłam z ulgą. Nie wyobrażałam sobie tak długiej podróży u boku Sama. Możliwe, że byśmy się pozabijali, a przynajmniej milczeli, kisząc się w napięciu i niezręczności. Wystarczy, że będę musiała przeżyć kolację w jego obecności. Już teraz zmówiłam bezgłośną modlitwę, by nie zmieniła się ona w spotkanie z piekła rodem.

MISJA 19 Zmierzając donikąd.

Jess Siedziałam w uberze, podrygując ze zdenerwowania nogą. Kierowca starał się nawiązać rozmowę, ale pogawędka z nieznajomym to ostatnia rzecz, na jaką miałam ochotę. Wykorzystałam moment, kiedy zamilkł, i zatkałam uszy słuchawkami. Było to dalekie od taktowności, lecz z pewnością sugestywne. Kliknęłam w swoją playlistę w Spotify. Nie szukałam czegoś konkretnego, utwór wybrałam na chybił trafił. W delikatnych dźwiękach pianina rozpoznałam Bad Jamesa Baya. Nuciłam razem z nim, wpatrując się w przemykający za oknem krajobraz. Słońce powoli zmierzało ku zachodowi, a niebo mieniło się wielobarwną paletą kolorów, co przynosiło mi pozory spokoju. Od rana byłam kłębkiem nerwów. Od rana moje myśli krążyły wokół Samuela. Tak bardzo stresowałam się naszym wieczornym spotkaniem, że potłukłam ulubiony kubek, wypaliłam żelazkiem dziurę w pielęgniarskim fartuszku, zacięłam nogę maszynką, a na deser o mało nie wydłubałam sobie oka szczoteczką od tuszu do rzęs. Musiałam w końcu wziąć się w garść, by nie pokazać, jak wielki wywierał na mnie wpływ. Nie pojmowałam tego, bo jeszcze nigdy żaden mężczyzna nie działał na mnie tak dekoncentrująco. Przy nim traciłam nad sobą kontrolę, przeistaczałam się w uległą idiotkę. To kłóciło się z tym, kim byłam, jak postępowałam i czego oczekiwałam. Tańczyłam tak, jak Samuel Remsey mi zagrał, co cholernie mi nie pasowało. To ja zawsze grałam pierwsze skrzypce, stawiałam warunki i ustalałam

zasady. Ja decydowałam o tym, kiedy dana znajomość się zakończy. Brałam, co chciałam, i żądałam więcej. Tymczasem – odkąd do mojego życia wtargnął Sam – na każdym kroku dawałam się pokonywać i znieważać. Najgorsze było to, że na to przystawałam. Ciało miałam jak z waty, umysł lekki, serce dziwnie napuchnięte. Sam musiał wyczuć, że wciąż znajduję się w postorgazmicznej euforii i nie dam rady ustać na nogach, bo nie postawił mnie, tylko zaniósł na tylne siedzenie samochodu. Ułożył mnie na nim z nietypową dla niego łagodnością, później równie ostrożnie zdjął mi z nadgarstków pasek, co mnie nie lada zaskoczyło. – Zraniłem cię? Nie patrzył na mnie. Z powodu jego wyjątkowo chłodnego głosu po ciele przebiegły mi dreszcze. – Nie – szepnęłam, pocierając nadgarstki. Skinął sztywno głową, po czym zniknął mi z oczu. Wrócił po chwili w zapiętych spodniach i rozchełstanej koszuli. W ręku trzymał marynarkę, którą mi podał. – Okryj się. – W końcu odważył się na mnie spojrzeć. – Nigdy więcej nie może do tego dojść. Jego słowa w połączeniu z chmurnością w oczach przeszyły mnie niczym sztylety. Od razu przypomniał mi się nasz pierwszy raz i słowa, które do niego skierowałam. Czyżby się odgrywał? Wtedy byłam święcie przekonana, że wspólny seks nigdy się nie powtórzy. Po tym, co zaszło między nami kilkanaście minut temu, uznałam, że etap wypierania mamy za sobą. I skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie liczyłam na powtórkę. Przełknęłam formującą mi się w gardle gulę emocji i zrobiłam, co kazał. Wyglądał, jakby chciał coś dodać, ale zrezygnował. Okrążył auto i zajął miejsce za kierownicą. Odpalił silnik, który groźnie zawarczał, i wycofał się ku głównej drodze. W samochodzie panowała krępująca cisza, a bijące od Sama napięcie było wręcz fizycznie wyczuwalne. Skuliłam się, usilnie próbując zapanować nad cisnącymi się do oczu łzami. Mimowolnie spojrzałam na Sama w lusterku wstecznym. Zaciskał mocno szczękę, tak samo jak kierownicę, od czego pobielały mu knykcie. Musiał wyczuć mój

wzrok, bo nasze oczy się skrzyżowały. Sądziłam, że wreszcie przemówi, ale nie. Zerwał kontakt wzrokowy i włączył odtwarzacz. Rag’n’Bone Men śpiewał o tym, że jest tylko człowiekiem. Prychnęłam cicho pod nosem, zastanawiając się, czy to przypadkowa piosenka czy celowy zabieg. Bardzo dojrzale. Brawo, Samuelu, brawo. Postąpiłam tak samo dorośle jak on – obróciłam głowę do okna i do samego końca nie zaszczyciłam go ani jednym spojrzeniem. Marzyłam tylko o tym, by jak najszybciej dotrzeć do domu i zaszyć się w swoim łóżku, gdzie będę mogła do woli lizać rany i przetrawiać upokorzenie. Gdy podjechaliśmy pod moją kamienicę, wypadłam z auta, nie oglądając się za siebie. Słyszałam, jak Sam kilkakrotnie wykrzykuje moje imię, ale go zignorowałam. Dopiero na górze zauważyłam, że nie wzięłam kluczy. Miałam ochotę w coś walnąć. Zrobiłabym to, gdybym nie usłyszała jego ciężkich kroków. Niewiele myśląc, pobiegłam na wyższe piętro. Przykleiłam się do ściany, żałując, że nie mogę się w nią wtopić. Oddychałam najciszej, jak potrafiłam, a i tak wydawało mi się, że dyszę niczym odwodniony pies. Oplotłam się ciaśniej połami marynarki i nasłuchiwałam. Pukanie do drzwi szybko zmieniło się w nerwowe walenie. – Jess, otwórz – zagrzmiał Sam, aż się wzdrygnęłam. – Proszę – dodał nieco łagodniej. Czekałam. Pragnęłam, by odszedł. Kiedy w końcu – po upływie wieczności – to uczynił, upewniłam się, że go nie ma, i zeszłam na swoje piętro. Moja torebka leżała przed drzwiami. Schyliłam się po nią i wygrzebałam klucze. Ręce tak drżały mi ze zdenerwowania, że miałam problem z trafieniem do zamka. Gdy w końcu mi się udało i weszłam do pustego, pogrążonego – jak moja dusza – w mroku wnętrza, wykończona fizycznie i emocjonalnie zsunęłam się po ścianie. Uderzyłam w nią kilkakrotnie głową, przeklinając się w myślach za własną głupotę. Za złudne nadzieje i zwodnicze oczekiwania. Otrząsnęłam się ze wspomnień, a nękający mnie od rana stres zastąpiłam gniewem. Nie zamierzałam dać się zniewolić – ani tym bardziej stać się zależna od mężczyzny. W tym czy innym życiu. Nie pokażę Remseyowi, jak bardzo mnie zranił. Nie byłam jedną z tych dziewczyn i nigdy nie będę.

– Jesteśmy na miejscu – poinformował kierowca. Tak się zamyśliłam, że nie spostrzegłam, kiedy ucichła muzyka ani że dotarliśmy do celu. Zapłaciwszy za kurs, dla uspokojenia zaczerpnęłam głęboko powietrza i opuściłam samochód. Kierowca odjechał, a ja przez dłuższą chwilę wpatrywałam się w panel na bramie. Nim zdecydowałam się zadzwonić, zaserwowałam sobie motywującą gadkę i powtórzyłam wszystkie reguły, jakimi kierowałam się w relacjach z mężczyznami. – To ja – powiedziałam, gdy w interkomie usłyszałam głos Aleksa. – Jaka ja? – odparł. – Pearl, dziewczyna, której kazałeś się zerżnąć. Przyszłam po swój wibrator. Mam nadzieję, że już go odnalazłeś w swoim wielkim tyłku. Jak ja uwielbiałam się z nim droczyć. Prawie tak samo jak z Samem. – Alex! – z oddali doszedł rozbawiony głos Evy. – Natychmiast ją wpuść. – No przecież to robię, aniele. Zaśmiał się, po czym usłyszałam charakterystyczny dźwięk zwalnianej blokady. Metalowe wrota rozpostarły się przede mną jak skrzydła smoka. Przemknęłam pomiędzy nimi do środka. Na widok czekającej na mnie na tarasie Evy moje usta uformowały się w uśmiechu. – Jessie! – krzyknęła z podekscytowaniem. – Dobry wieczór, pani O’Dell – wyartykułowałam z emfazą, na co przewróciła oczami. – Łał! Wyglądasz obłędnie – orzekła po otaksowaniu mnie pełnym podziwu spojrzeniem. – Próbujesz kogoś wyrwać? – Mrugnęła do mnie porozumiewawczo. – Byłam na spotkaniu. Ustawiona randka – skłamałam. Nie mogłam przyznać, że włożyłam tę małą czerwoną i obłędnie wysokie

szpilki w tym samym kolorze, by zagrać na nosie Samuelowi. – To ta sprawa, którą miałaś do załatwienia? Dopiero po upływie paru sekund skojarzyłam, że nawiązuje do naszej wczorajszej rozmowy i mojego lilipuciego łgarstwa. – Ach tak. Właśnie to... Eva prześwidrowała mnie badawczym wzrokiem, jakby szukała oznak mojej nieszczerości. – Niewypał. Straszny nudziarz. – Uszedł ze mnie przesadny śmiech. – Gdyby chociaż był przystojny, być może wykorzystałabym go w późniejszym terminie, ale nic z tych rzeczy. – Brnęłam w to bagno z nadzieją, że moje buty na tym nie ucierpią. – Zero randek w ciemno, to zdecydowanie nie dla mnie. – Westchnęłam ciężko, by dodać do swojej historii nieco dramatyzmu. – Ty za to wyglądasz jak prawdziwa pani domu – zażartowałam. W rewanżu Eva pacnęła mnie żartobliwie w ramię. – No co? – Zaśmiałam się lekko. – Ten fartuszek dodaje ci uroku. Podejrzewam jednak, że rumieńce to efekt niedawno uprawianego seksu. – Jessie! – Eva znowu mnie szturchnęła, drugą ręką poprawiając włosy. – Seks jak nic – drażniłam się, ruszywszy za nią do domu. – Widzę, że nawet po postrzale Alex nieźle sobie poczyna. – Niezbyt dziewczęco zarechotałam. – Chłopaki nakrywają do stołu – zmieniła temat, czym skutecznie odwróciła od siebie moją uwagę. – Samuel już jest? – Siliłam się na naturalny ton. – Przyjechał jakieś dwadzieścia minut temu. Napijesz się wina? – zaproponowała, kiedy weszłyśmy do kuchni. – Wina nigdy nie odmówię. Dyskretnie wytarłam spocone dłonie o sukienkę. – Sprawdzę, ile jeszcze czasu potrzebuje nasza pieczeń. Podczas gdy Eva zajmowała się ostatnimi przygotowaniami do kolacji, ja wypatrywałam na horyzoncie Nazgûla. Tak ochrzciłam Sama, gdyż był tak

samo okrutny jak słudzy Saurona. Może nawet był ich zaginionym bratem. Na razie jednak nigdzie go nie dostrzegłam. – Jeszcze chwila, mogłam wstawić ją pół godziny wcześniej – wymamrotała Eva. – Zrobiłabyś to, gdyby nie penis twojego męża. Rzuciła we mnie rękawicą kuchenną. Zrobiłam unik, przez co najpierw uderzyła o coś za mną, a potem opadła u moich stóp. Gdy się schyliłam, by ją podnieść, moja dłoń zetknęła się z dłonią kogoś innego. Jeden zwykły dotyk, a odniosłam wrażenie, jakby podpięto mnie do urządzenia emitującego prąd. Iskry sypały się na prawo i lewo. Niewiele brakowało, by nastąpiła eksplozja równa wybuchowi wulkanu. Uniosłam głowę. Mój wzrok spotkał się z przepastnym spojrzeniem Samuela Remseya. Natychmiast wypuściłam rękawicę i podniosłam się tak szybko, jak pozwalały mi na to wysokie obcasy. – Cześć – powiedziałam, przybierając kamienny wyraz twarzy. – Hej – odparł i również wstał. Nie odrywając ode mnie wzroku, odłożył rękawicę na blat wyspy kuchennej. Nie przegapiłam momentu, w którym zerknął na moje wylewające się z dekoltu piersi. Plan przeszedł w fazę realizacji. – Witaj, Jess. – Zza pleców Sama wyłonił się Alex. Przystanął, przyglądając mi się przez chwilę. – Wiesz, że to kolacja w przyjacielskim gronie, a nie MET Gala? – zadrwił, zlustrowawszy mnie z góry na dół. – Wraca z randki – odezwała się Eva. Moja głowa wystrzeliła w jej kierunku. Z przepraszającym uśmiechem wzruszyła ramionami, a następnie sięgnęła do szafki po kieliszki. – Cześć, kombajniku. – Wyszczerzyłam się do Aleksa. Jego oczy powiększyły się do wielkości pięćdziesięciocentówek. Nie zdawał sobie sprawy, że Eva zdradziła mi co nieco o ich igraszkach. I mimo że nie wyjawiła mi najbardziej pikantnych szczegółów, zapamiętałam to, co mogło mi się w przyszłości przydać.

– Kochanie, nalejesz wina? – wtrąciła Eva, spoglądając ze skruchą na męża. – Oczywiście. – Zacisnął szczękę, ale skinął na zgodę głową. – Możecie przejść do ogrodu – zaszczebiotała Eva. – Za chwilę do was dołączymy. Obrzuciwszy Samuela lekceważącym spojrzeniem, opuściłam kuchnię. Przemierzyłam salon, rozchyliłam drzwi tarasowe i wyszłam na zewnątrz. Podejrzewałam, że chwilę potrwa, zanim zjawią się nasi gospodarze. Zachowywali się jak niewyżyci nastolatkowie, a teraz Alex dostał jeszcze powód, by ukarać seksualnie żonę za to, że uchyliła rąbka tajemnicy na temat ich pożycia. Pogoda sprzyjała spędzeniu wieczoru na dworze. Wiał lekki wiatr, który przyjemnie chłodził pozostałości dnia. Zaczerpnęłam głęboko powietrza, napawając się jego czystością. Doceniłam wszechobecny spokój i melodyjny śpiew ptaków. Zachwyciłam się soczystą zielenią drzew i wielobarwnością kwiatów. Ja – dziewczyna z miasta, która żyła w nieustannym pędzie – wreszcie zaczynałam rozumieć uwielbienie mojej kuzynki do tego odciętego od świata miejsca. – Jess... Przez moje ciało przeniknął niski głos Samuela. Jego moc osiadła mi w podbrzuszu, które zaczęło rozkosznie mrowić. Szlag. Czy to się nigdy nie zmieni? Ozdobiłam twarz uśmiechem i odwróciłam się do niego przodem. – Tak? – Musimy porozmawiać. Skóra zaczęła mnie mrowić pod wpływem jego świdrującego spojrzenia. Stał tak blisko, że czułam jego korzenny zapach, który sprawił, że mój umysł zaczęły bombardować wspomnienia. Instynktownie objęłam nadgarstek, opleciony srebrną obręczą w stylu Kleopatry. Założyłam ją, bo wciąż miałam wrażenie, że są na nim ślady, jakie pozostawił pasek. Wzrok Sama powędrował za moją dłonią i mogłabym przysiąc, że przez jego twarz przemknął cień

zawstydzenia i poczucia winy. – O czym mielibyśmy rozmawiać? Coraz trudniej było mi utrzymać beznamiętny ton. – O tym. – Ruchem głowy wskazał moją rękę. – Chodzi ci o bransoletkę? – Udawałam głupią, bo to było łatwiejsze i dodatkowo go drażniło. – Niestety nie powiem ci, gdzie znajdziesz ten konkretny model, bo dostałam ją w prezencie. – Jess... – wysyczał ostrzegawczo. – Doskonale wiesz, o co mi chodzi. Wsunął ręce do kieszeni spodni. Być może go świerzbiły, by mnie dotknąć lub dać mi nauczkę. Westchnęłam teatralnie. Miało to być coś na granicy zmęczenia i znudzenia. – Nie mam ci nic do powiedzenia. To, co się pomiędzy nami wydarzyło, nigdy się nie powtórzy. Dałeś mi to jasno do zrozumienia. – Choć tego nie chciałam, w moim głosie pojawiło się rozżalenie. – Nie o to... – Samuelu – przerwałam mu, aby jak najszybciej położyć kres tej rozmowie. – Nie chcę do tego wracać i tobie radzę to samo. Nie życzę sobie, by ktokolwiek się dowiedział, że się pieprzyliśmy czy że kilka razy się spotkaliśmy. – Żal nieoczekiwanie został zastąpiony chłodem. – Było, minęło. – A teraz... – Uśmiechnęłam się niczym gwiazda filmowa na czerwonym dywanie. – Pozwól mi cieszyć się tym sielskim otoczeniem i towarzystwem przyjaciół. – To nie koniec – ostrzegł, wyraźnie poirytowany moim nonszalanckim zachowaniem. Jeśli sądził, że rzucę mu się w ramiona i zacznę się płaszczyć, gdy tylko go zobaczę, to grubo się mylił. – Dla mnie tak – odparłam, ruszając w kierunku przygotowanego przez Evę i Aleksa stołu.

Sam – Kolacja była wyśmienita – zwróciłem się do Evy, szczerze oczarowany jej talentem kulinarnym. Poza tym czułem, że wypadało coś powiedzieć. Cisza, która towarzyszyła nam w trakcie posiłku – nie licząc docinków wymienianych przez Aleksa i Jessicę – była dość krępująca. – Dziękuję – odrzekła z uśmiechem Eva. – Cieszę się, że ci smakowało. – Wszystko, czego dotkną twoje cudowne ręce, jest wspaniałe. – Alex ujął dłoń żony i złożył na niej czuły pocałunek. – Deseru nie zmieszczę – wtrąciła Jessie, odsuwając od siebie pucharek z kremem i owocami. – Alex jest tak słodki, że aż mnie zemdliło. – Równoważy się to z twoją zgorzkniałością – rzucił ripostą mój przyjaciel. Przez całą kolację się hamowałem, lecz dłużej nie dałem rady i kąciki moich ust pofrunęły do góry. – Takie to zabawne? – Czułem na sobie piorunujące spojrzenie Jess. – Może jeszcze wina? – wcięła się Eva. Znała swoją kuzynkę na tyle, by wiedzieć, że jak ta się rozkręci, to koniec ze spokojnym wieczorem. – Ja podziękuję – odpowiedziałem. – Za to ja poproszę podwójną porcję. – Jess przesunęła w kierunku Aleksa swój kieliszek. – Tobie chyba już wystarczy. – Słowa opuściły moje usta szybciej, niż zarejestrował je umysł. Wylądowały na mnie spojrzenia całej trójki. – Wybacz, tatusiu, ale jestem dorosła – zakpiła Jessica. – Nieważne. – Sięgnąłem po wodę. – Rób, co chcesz. Nie myśl jednak, że znowu będę cię niósł do auta. – Sam! – zganiła mnie Eva. – Co się dziś dzieje z waszą dwójką? Chciałam spędzić przyjemny wieczór z przyjaciółmi, lecz okazuje się, że nie był to do-

bry pomysł. Tak trudno wam przebywać w swoim towarzystwie? Zachowujecie się jak gówniarze, a nie dorośli ludzie! Poderwała się, strącając ze stołu jeden z kieliszków. – Aniele. – Alex objął ją w talii. – Usiądź, proszę. Panowała napięta cisza, dopóki Alex nie dodał: – Wiesz, jaka Jessie potrafi być irytująca. – Idiota! – warknęła Jessica. – Aua! – zajęczał Alex. – Ona mnie kopnęła – pożalił się żonie. – Jeszcze zacznij się mazać, skarżypyto. Alex zwęził oczy w szparki. – Wiedźma. – Zgromił Jess obruszonym wzrokiem. Eva złapała swój kieliszek i dopiła jego zawartość jednym haustem. – Jak ja mam z wami, do diabła, wytrzymać? Nie umiecie nawet zjeść jak cywilizowani ludzie. – Przepraszam, robalu. Pokorna Jess stanowiła jakąś anomalię. – Wybacz. – Mnie również dopadły wyrzuty sumienia. – Od tej pory będziemy zachowywać się stosownie do wieku. Godzinę później siedzieliśmy na werandzie, sącząc wino i prowadząc niezobowiązującą pogawędkę. Nie obyło się bez zgryźliwości, ale cechowały się raczej serdecznością niż złośliwością. Oczywiście pojawił się też temat Gabriela i sprawy jego adopcji. Wydawało się, że wszystko było na dobrej drodze. Alex i Eva zajęli kanapę, więc ja byłem zmuszony usiąść obok Jessie na huśtawce. Jej bliskość, zapach i ciepło sprawiały, że moje zmysły zaczęły wariować. Gdy zadrżała, obejmując się rękoma, bez zastanowienia ściągnąłem marynarkę i zarzuciłem jej ją na plecy. Popatrzyła na mnie z ukosa. – Niczego od ciebie nie potrzebuję – fuknęła, przez co Eva przeniosła wzrok z Aleksa na nas. – Dziękuję – dodała nieco milej, by nie zarobić od ku-

zynki kolejnej reprymendy. Eva patrzyła to na Jess, to na mnie, ewidentnie coś podejrzewając. Jessica również musiała to zauważyć, bo podniosła się, ostentacyjnie zrzucając moją marynarkę z ramion. – To był naprawdę sympatyczny wieczór, ale będę się już zbierać. Jutro mam nocny dyżur, więc muszę się wyspać na zapas. – Cieszę się, że przyjechałaś. – Eva także wstała. – Wkrótce wracamy do miasta. Zbliża się walka, więc Alex musi wziąć się ostro za treningi. Co oznacza, że będę u ciebie częstym gościem. – Świetnie – uradowała się Jess, choć pewnie, podobnie jak ja, była nieco zdumiona, że Alex po ostatnich zdarzeniach tak szybko wrócił do treningów. Dziewczyny wpadły sobie w ramiona; pozostały w uścisku przez kilka długich sekund. – Ja też będę się zbierał – oznajmiłem. Poderwaliśmy się z Aleksem w tym samym czasie. Podałem mu dłoń, którą mocno uścisnął. – Jeśli liczysz, że cię obejmę i będę chciał cię częściej widywać, to się cholernie mylisz – parsknął z rozbawieniem. – Raczej liczyłem na szybką polerkę – zażartowałem. – Możesz dostać co najwyżej pięścią w twarz. – Poklepał mnie przyjacielsko po plecach. – Co między wami jest? – Wskazał w kierunku domu, gdzie zniknęły dziewczyny. – Nic między nami nie ma – zapewniłem. Pokiwał głową, jakbym potwierdził coś wiadomego tylko jemu. – Zapominasz o jednej bardzo istotnej rzeczy, Samuelu – powiedział tonem bliskim mistrzowi Yodzie. – Sporo razem przeszliśmy, zdążyłem cię trochę poznać... Możesz nabrać Evę, swoje siostry, a nawet Jess, ale nie mnie. Miał rację, kłamałem. Przyznanie na głos, że w jakiś pokręcony sposób zależało mi na tej stukniętej dziewczynie, wiązało się ze stawieniem temu czoła. Prościej było się oszukiwać niż spojrzeć prawdzie prosto w oczy. Poza tym to do niczego nie prowadziło. Miałem zbyt skopaną psychikę, by związać się

z kimś na stałe. Prędzej czy później trupy, które upchnąłem w szafie, zaczęłyby z niej wypełzać. Jak zombie przeżułyby wszystko na swojej drodze, w tym Jess. Zniszczyłbym tę dziewczynę, jak wszystko inne w swoim życiu. – Nie potrafię ci tego wyjaśnić. – Tym razem zdobyłem się na szczerość. – Tak czy owak, ze mną u boku nie czeka jej nic dobrego. Nie tylko nie umiem, ale i nie powinienem dzielić życia z kimś innym. – Dzielisz je ze swoimi siostrami – wytknął mi. – Wiesz, że nigdy tak naprawdę ich nie odzyskam. Gdyby miało być inaczej, zapadłby inny wyrok. – Najwyższa pora, by to zaakceptował. – I tak jak powiedziałeś, znasz mnie. Widziałaś mój mrok, który ostatecznie pochłonąłby jej jasność. – Twój mrok nie równa się złu, Sam... To, co zrobiłeś, nie było na tyle złe, by czyniło z ciebie potwora. – Alex. – Nabrałem powietrza do płuc, przytrzymałem je nieco dłużej, by zdążyć ubrać w odpowiednie słowa to, co zamierzałem mu wyznać. – To, co widziałeś, czego byłeś świadkiem, to zaledwie wierzchołek góry lodowej. Robiłem znacznie gorsze rzeczy. Jeżeli byś się o nich dowiedział, usunąłbyś mnie ze swojego życia. Zakończyłbyś naszą przyjaźń tak szybko, jak to możliwe, a ja, mając tylko jednego przyjaciela, nie mogę sobie na to pozwolić. Zadziwiające, z jaką łatwością nazywałem Aleksa przyjacielem. Jeszcze niedawno to słowo nie chciało mi przejść przez gardło. – Nic nie wiesz, Samuelu Remseyu... Rozbawiony sposobem, w jaki modulował głos, aż parsknąłem. – Nie jesteś Ygritte, a ja nie jestem Jonem Snowem – powiedziałem ze śmiechem, wchodząc przez drzwi tarasowe do domu. – Jesteś wyższy – stwierdził. – Ale to ja mam większego fiuta! – dodał, zanim usłyszałem za sobą jego kroki. Obecne w salonie dziewczyny wytrzeszczyły oczy. – Cokolwiek robiliście, nie chcę znać szczegółów! – Zdegustowanie zniekształciło rysy twarzy Jess.

– Też nie chcę – poparła ją Eva, zgorszona słowami męża. – Wlej im, Boże, trochę oleju do tych pustych łbów. – Z politowaniem pokręciła głową. – Dobrze, że głupota nie jest zaraźliwa – prychnęła Jessie. – Ale i tak lepiej sprawdzę, jak daleko znajduje się mój uber. Sięgnęła do kopertówki po telefon. – Możesz zabrać się ze mną – wypaliłem. Przeniosła wzrok z komórki na mnie. – Dziękuję za propozycję, to bardzo miłe, ale nie chcę cię kłopotać. Aż mnie zemdliło od ociekającego lukrem uśmiechu, który mi ofiarowała. Udawała miłą tylko ze względu na Evę. Nie zdziwiłbym się, gdyby tak naprawdę chciała wydłubać mi oczy tymi absurdalnie wysokimi obcasami, dzięki którym jej nogi wyglądały obłędnie. – W porządku, jak sobie życzysz. Przeliczyła się, jeśli sądziła, że będę ją błagał. Eva i Alex popatrzyli po sobie, lecz żadne nie skomentowało naszej wymiany zdań. – W takim razie nic tu po mnie – zwróciłem się do gospodarzy. – Dziękuję za pyszną kolację. Zbliżyłem się, by pocałować Evę w policzek. Nieoczekiwanie mnie objęła. Byłem tak zaskoczony, że przypominałem pewnie ściskanego znienacka przez Tygryska Kłapouchego. Alex, widząc, jak niekomfortowo czułem się z wylewnością jego żony, delikatnie ją ode mnie odciągnął. Skinąłem z wdzięcznością głową, po czym wyciągnąłem ku niemu rękę. – Jesteśmy w kontakcie, stary. – Mnie nie pocałujesz? – zadrwił, fundując mi porządny uścisk dłoni. Nie bacząc na obecność kobiet, pokazałem mu środkowy palec, na co ryknął jowialnym śmiechem.

Choć mnie korciło, nie spojrzałem przed wyjściem na Jessicę. Po wśliźnięciu się za kierownicę range rovera coś jednak nakazało mi zerknąć raz jeszcze na dom. Uległem pokusie. Od razu w oknie salonu dostrzegłem przyglądającą mi się zza zasłony Jessie. Tlące się wyrzuty sumienia, spowodowane tym, jak ostatnim razem ją potraktowałem, wybuchły we mnie z pełną mocą. Gdy zobaczyłem wtedy jej czerwone, otarte nadgarstki, miałem ochotę strzelić sobie w łeb. Nie powinienem stracić przy niej kontroli, mimo że mnie do tego prowokowała. Zamiast ją ukarać, jak miałem w planach, dałem się ponieść i wyrządziłem jej fizyczną krzywdę. Nie tłumaczył tego poryw namiętności ani wywołana uporem Jess wściekłość. To, że ją zraniłem, niczym cierń tkwiło w moim sercu i zatruwało umysł, odkąd zapakowałem ją po wszystkim do samochodu. Najgorzej, że wcale nie żałowałem tego, do czego się posunąłem. Od chwili, gdy pozdrowiła mnie środkowym palcem, chciałem naznaczyć jej idealną skórę – najpierw za karę, później z pragnienia. Marzyłem, by zadać jej ból, przez który postradałaby zmysły. Nie z powodu cierpienia, tylko z rozkoszy. Byłem potworem. Nikt ani nic tego nie zmieni.

MISJA 20 Kochać to umieć poświęcić siebie.

Sam – Jeżeli nie zejdziecie na dół w ciągu dwóch minut, zostajemy w domu! – zagroziłem. Poganiałem dziewczynki od przeszło pół godziny i właśnie moja cierpliwość dobiegła końca. – Już schodzimy! – odkrzyknęła Joy. W tym samym momencie na szczycie schodów pojawiła się Lucy. Szła wolno po stopniach, taszcząc za sobą swoją maskotkę. – Mam rozumieć, że koń jedzie z nami? Po co pytałem, skoro znałem odpowiedź? Lucy zatrzymała się z nogą zawieszoną nad przedostatnim schodkiem. Ścisnęła w niezadowoleniu usta. – To nie jest koń, tylko jednorożec. Ile razy mam ci to powtarzać? – Pokręciła z rozczarowaniem główką, machając przy tym jasnymi włosami. – Chce ze mną jechać. Przygarnęła pluszaka do siebie, jakby w obawie, że zabronię jej go ze sobą wziąć. – W porządku. Nie było sensu się z nią spierać. Gdyby mogła, zabierałaby tego jednorożca

nawet do przedszkola. – Zmykaj do samochodu, Lucy, za chwilę ruszamy. – Musisz mnie jeszcze uczesać. Siostra zeskoczyła z ostatnich schodków. Na jej wyciągniętej ręce leżała tęczowa gumka do włosów. – Jest dobrze tak jak teraz. Nic nie trzeba robić. – Nie. Chcę warkoczyka. – Poproś Suzy albo Tracy. – Kazały mi iść do ciebie. Z kimś innym bym dyskutował, ale nie z nią. Była najmłodszą, a zarazem najbardziej upartą z moich sióstr. I tak przegrałbym tę walkę, więc z niechęcią wziąłem od niej gumkę. – Siadaj na fotelu – poleciłem, szykując się psychicznie na starcie z jej włosami. Nie miałem bladego pojęcia, od czego zacząć. Nigdy wcześniej nie plotłem warkoczy, dlatego w pierwszej kolejności wyszukałem na YouTubie najbardziej przystępnego filmiku instruktażowego. Obejrzałem go dwukrotnie i z zapałem przystąpiłem do pracy. Mój entuzjazm szybko jednak zgasł. Plecenie warkoczy okazało się trudniejsze niż złożenie glocka. To, co powstało na głowie Lucy, nijak się miało do tego, co wyszło dziewczynie na filmiku. – Jest super – skłamałem, klepiąc siostrę po główce. A raczej przyklepując to, co odstawało. – Ciągnie mnie – marudziła, drapiąc się po włosach. – Tylko tak ci się wydaje – zbyłem ją. – Zmykaj już do samochodu. Zganiła mnie wzrokiem, po czym zgarnęła ze stolika swojego pluszaka i pobiegła do drzwi. Pół minuty później pojawiła się wreszcie reszta ferajny. Obrzuciłem dziewczynki szybkim spojrzeniem i już miałem podążyć do wyjścia, gdy uświadomiłem sobie, że coś nie gra.

– Tracy... Czy naprawdę musisz iść w tym stroju? Miała na sobie piracki kostium Jacka Sparrowa, którego zażądała po urodzinach. – Tak. – Wyszczerzyła się, wiedząc, że tym mnie rozbroi. – Okej, lećcie do samochodu. – Pojedziemy na strzelnicę? – zapytała Suzy, drepcząc przy moim boku. – Pomyślę – odparłem, ale tylko dlatego, żeby nie rozpętała się kłótnia. Za nic w świecie nie pozwoliłbym żadnej z moich sióstr dotknąć broni, choć już jakiś czas temu zauważyłem zainteresowanie tymi sprawami Suzy. Wymyśliłem, że zabiorę dziewczynki do centrum wspinaczkowego. Zaplanowałem nasz wypad z najdrobniejszymi szczegółami – w nadziei, że spodoba im się taka forma spędzenia wolnego czasu. W dobie komputerów i internetu, w której nastąpił zanik relacji międzyludzkich, zależało mi na tym, byśmy przynajmniej jeden dzień w tygodniu porobili coś całą rodziną. Dzięki temu kontynuowałem też zapoczątkowaną przez rodziców tradycję. Na miejsce dotarliśmy dobrą godzinę później, mimo że od punktu docelowego dzieliło nas nie więcej niż trzydzieści minut drogi. Dziewczyny w magiczny sposób nabawiły się zapalenia pęcherzy i dopadł je wilczy apetyt. Musiałem się zatrzymywać średnio co dziesięć minut, żeby zaspokoić ich fizjologiczne potrzeby. Już sam początek naszej wyprawy okazał się równie męczący co moje misje na Bliskim Wschodzie. Gdy wkroczyliśmy do centrum, miny Joy i Lucy zrzedły. Grymasiły i marudziły, co ostudziło mój wcześniejszy entuzjazm. Z kolei Suzy i Tracy wyglądały, jakby trafiły do własnej wersji Disneylandu. Zachwycone przekrzykiwały się nawzajem, nie mogąc doczekać się wspinaczki. – Chcę na trampoliny – zażądała Joy, demonstrując swoje niezadowolenie. – A może chociaż spróbujesz? – przekonywałem. – Nie będę się wspinać, to zabawa dla chłopaków. – Obrażona, skrzyżowała ramiona na klatce piersiowej. – Sam... – By przykuć moją uwagę, Lucy szarpnęła mnie za nogawkę dżin-

sów. – Chodźmy stąd, chce mi się pić. – Zaraz dostaniesz coś do picia. Jeśli nie chcecie się wspinać, musicie usiąść i grzecznie poczekać. Jak Tracy i Suzy skończą, pojedziemy na trampoliny, dobrze? – Ja chcę teraz! – Mała tupnęła nogą, próbując wymóc na mnie zgodę na jej widzimisię. – Nie zawsze będziesz od razu dostawała to, czego chcesz – oznajmiłem autorytarnym tonem rodzica. – Ale... – Masz dwa wyjścia – przerwałem jej, kucając obok, by nie robić scen przed ludźmi. – Usiądziesz z Joy i poczekacie, aż Suzy i Tracy skończą się wspinać, a wtedy pojedziemy do parku trampolin. Albo... – Celowo zamilkłem, aby dodać powagi sytuacji. – Albo będziesz dalej stroić fochy i do końca pobytu u mnie nie obejrzysz ani jednej bajki. Którą opcję wybierasz? – Usiądę z Joy i poczekam – zdecydowała, acz bez cienia pokory. Nie chciałem nawet sobie wyobrażać, co będzie się działo, jak zacznie dorastać i się buntować. Joy stała tuż obok, milcząc jak zaklęta. Jej wcześniejsze butne spojrzenie zastąpiło bardziej skruszone. Przynajmniej ona wiedziała, kiedy ustąpić. Przybiłem sobie w duchu piątkę, zadowolony, że mimo rebeliantów na pokładzie zgasiłem bunt w zarodku. Dziewczynki poczłapały na ławkę. Żeby się nie nudziły, złamałem zasadę rodziców o zakazie używania sprzętów, gdy jesteśmy wszyscy razem, i dałem im swój telefon. Tłumaczyłem sobie, że na tym polega sztuka kompromisu. Mając z głowy Joy i Lucy, zająłem się Suzy i Tracy. Razem z instruktorem wytłumaczyliśmy im, na czym polega wspinaczka i jak mają ustawiać kończyny, by nic sobie nie uszkodzić. Po szkoleniu teoretycznym obydwie zostały zapakowane w specjalne uprzęże i pod moim czujnym okiem zaczęły się wdrapywać na jedną z mniejszych ścianek. Suzy radziła sobie fantastycznie, poruszała się z zadziwiającą zwinnością

i sprawnością. Wyglądała jak miniwersja Spidermana, co wywołało mój uśmiech. Tracy szło nieco gorzej, co zrzucałem na karb tego jej idiotycznego kostiumu. – Dalej, Ti! – dopingowałem ją. – Świetnie sobie radzisz! Im bliżej były szczytu, tym bardziej puchłem z dumy. – Sam! – zawołała Lucy, odciągając moją uwagę od sióstr. – Muszę do toalety! – Wytrzymaj jeszcze chwilę, dziewczyny zaraz skończą – powiedziałem na tyle głośno, by mnie usłyszała. – Ale ja nie wytrzymam! – Zacisnęła demonstracyjnie uda. – Luc... – Chcę też to drugie! – dodała, zanim dokończyłem. Zbliżyłem się do niej, niechętnie spuszczając z oczu Suzy i Tracy. – Co dziś w ciebie wstąpiło? – zapytałem, wytężywszy siły, by zachować spokój. – Szatan! – krzyknęła, przez co najbliżej stojący ludzie zaczęli zwracać na nas baczniejszą uwagę. – Chcę do toalety! Chcę do toalety! Chcę do toalety! Jeśli chodzi o wychowanie dzieci, nie byłem zwolennikiem kar fizycznych. Tak jak rodzice uważałem, że rozmową zdziała się znacznie więcej. Jednak teraz bardziej niż kiedykolwiek miałem ochotę zaserwować Lucy klapsa. – Poczekasz, aż twoje siostry skończą – wycedziłem przez zęby. – Więc tu napaskudzę – zagroziła, robiąc naburmuszoną minę. Zanim zdążyłem coś powiedzieć, rozległ się krzyk, a po nim głuchy odgłos uderzenia. Serce podeszło mi do gardła, a krew odpłynęła z mózgu. Gdy się odwróciłem, mój wzrok automatycznie spoczął na ściance zajmowanej przez siostry. Na widok znajdującej się już na samej górze Suzy odczułem ulgę, która zaraz wyparowała, bo nigdzie nie dostrzegłem Tracy. Po kręgosłupie przebiegł mi dreszcz niepokoju. Natychmiast rzuciłem się w kierunku stłoczonej pod ścianą grupki. Im byłem bliżej, tym wyraźniej słyszałem dziecięcy szloch. Nie musiałem widzieć, by rozpoznać, kto płakał.

– Odsuńcie się! – wrzasnąłem tak głośno, że tłum natychmiast się przede mną rozstąpił. W dwóch susach znalazłem się przy leżącej na ziemi Tracy. Trzymała się za przedramię, zawodząc niczym zranione zwierzę. – Co się, do cholery, stało?! – Ukląkłem obok niej, oceniając szkody i wypatrując ran, które mogły powstać wskutek upadku. – Nie wiem, jak do tego doszło... – wydukał odpowiedzialny za dziewczynki instruktor. Był przerażony i zdezorientowany. – Linka sama... Nie dane mu było dokończyć, bo poderwałem się na równe nogi i chwyciłem go za koszulkę. – Co, kurwa, sama?! – Potrząsnąłem nim kilkakrotnie, resztkami sił powstrzymując się, by nie obić mu mordy. – Kto ci dał uprawnienia, skoro nie potrafisz utrzymać dzieciaka?! Pchnąłem go mocno, aż zatoczył się do tyłu i uderzył plecami o ścianę. – Sam... – załkała Tracy. Odsunąłem na bok chęć zemsty i z powrotem obok niej przyklęknąłem. – Już dobrze, ptaszynko. – Pogłaskałem ją uspokajająco po główce. – Bardzo boli... – zakwiliła, trzymając się za ramię. – Bardzo... – Wezwiemy pogotowie – zaproponował ktoś ze zbiegowiska. – W dupie mam pogotowie i waszą pomoc! – żachnąłem się. Żeby nie wyrządzić komuś krzywdy, zabrałem się za uwalnianie siostry z uprzęży. Na przemian zanosiła się płaczem i pochlipywała, a mnie serce krajało się na kawałki. Kiedy udało mi się ją rozplątać z tych wszystkich pieprzonych sznurków, przygarnąłem jej drobne ciało do siebie i ostrożnie wziąłem na ręce. Suzy stała nieopodal mnie, przyglądając się Tracy ze łzami w oczach. – Suzy, idziemy – poleciłem, nie bacząc na wściekłość w głosie, która mogłaby ją wystraszyć. Najstarsza z dziewczynek natychmiast wykonała moje polecenie. W drodze do wyjścia zgarnęła Lucy i Joy. Byłem wdzięczny za jej rezolutność, bo

w tej chwili moją głowę zaprzątała jednie potrzeba pomocy Tracy i chęć zamordowania tego palanta, który przyczynił się do tego, że cierpi. Zapakowałem siostry do samochodu. Zanim wyjechałem z parkingu, uderzyłem w kierownicę, wkurzony na siebie i na pracowników tego cholernego miejsca. Byłem wkurwiony na cały pierdolony świat. Po raz kolejny okazałem się nieodpowiedzialny i lekkomyślny.

– Suzy, pilnuj sióstr, nie oddalajcie się ode mnie – nakazałem, gdy wpadliśmy do szpitala. Trzymałem na rękach rozdygotaną i zapłakaną Tracy. Przy recepcji przepchnąłem się na przód kolejki, puszczając mimo uszu utyskiwania innych pacjentów. – O co chodzi? – zapytała obsługująca interesantów pielęgniarka. – Spadła ze ścianki wspinaczkowej... Nie skończyłem zdawać relacji z tego, co się stało, bo przeszkodził mi docierający zza moich pleców znajomy głos. – Samuel? Nim się odwróciłem, Lucy potwierdziła moje przypuszczenia. – Jessie! – zawołała. Tylko jej tu, kurwa, brakowało.

Jess Na SOR-ze panował dziś tłok równy temu, który można spotkać podczas wyprzedaży w Black Friday. Wszyscy uwijaliśmy się jak w ukropie, kilka osób zostało po godzinach, by jak najszybciej udzielić pomocy każdemu pacjentowi. Kochałam swoją pracę, jej nieprzewidywalność i ten nieustanny ruch, do

którego zmuszała. Jednak w dni takie jak ten nawet ja miałam dość. Zwłaszcza że trafiło nam się kilku mało wyrozumiałych pacjentów, z którymi trzeba było się naprawdę użerać, pozostając przy tym uprzejmym. Szłam akurat z laboratorium, gdzie zaniosłam próbki krwi do badania, gdy moją uwagę przykuło żałosne zawodzenie. Skojarzyło mi się ze skamleniem zranionego zwierzęcia. Coś mnie tchnęło i ruszyłam ku recepcji, a tam odnalazłam jego źródło. Najpierw dostrzegłam przestraszone Suzy i Lucy. Później mój wzrok powędrował do stojącego nieopodal mężczyzny. Po barczystych ramionach i rozwichrzonych ciemnych włosach rozpoznałam, że to Samuel. Na rękach trzymał albo Joy, albo Tracy – z jego prawego przedramienia zwisały smętnie obute w zielone adidasy stopy. Którejś z dziewczynek musiało się coś stać, stąd ich obecność w szpitalu. Nawet się nie zastanawiałam, natychmiast podążyłam w ich stronę. Im bliżej nich się znajdowałam, tym szybciej biło mi serce. Za sterującą recepcją Mary stała skulona Joy, więc zagadka, kto został poszkodowany, rozwiązała się sama. Na dźwięk mojego głosu Lucy wykrzyknęła moje imię, a Samuel odwrócił się do mnie przodem. Dziewczynka wyrwała się starszej siostrze i przykleiła do mojego boku. – Ti miała wypadek... – załkała. – To moja wina, bo byłam niegrzeczna. Sam, zamiast jej pilnować, musiał zająć się mną. Przykucnęłam przed nią, kładąc dłonie po obu stronach jej maleńkiej twarzyczki. – Kochanie, jestem pewna, że to nie twoja wina – próbowałam ją uspokoić, a następnie wskazałam na Mary, która wyszła zza lady. – Ta miła pani zabierze was w bardzo fajne miejsce, a ja w tym czasie zajmę się Tracy, okej? Pogłaskałam dziewczynkę po ramionach w dodającym otuchy geście. Jednocześnie wymieniłam z koleżanką porozumiewawcze spojrzenia. – Nie chcę – jęknęła, zarzucając mi rączki na szyję. – Zrób to dla mnie, proszę – szepnęłam jej na ucho. – Dołączę do was, gdy tylko się ze wszystkim uporam, obiecuję. Jeśli Sam się zgodzi, pójdziemy na

wielką pizzę i lody. Co ty na to? – Uśmiechnęłam się zachęcająco, wycierając jej mokre od łez policzki. – Czy Tracy umrze? – Lucy pociągnęła nosem, wyginając usta w podkówkę. – Nie, kochanie. Zabiorę ją do bardzo miłego pana doktora, który ją zbada i szybciutko wyleczy. – Dobrze. – Skinęła głową, cofając się o krok. – Ale niech już nie płacze. – Mary, zabierz dziewczynki do sali zabaw – poprosiłam, wstawszy z kucek. – Jasne. – Koleżanka uśmiechnęła się promiennie, by wywrzeć na dzieciach pozytywne wrażenie. – Chodźcie, dziewczynki. – Złapała Lucy za dłoń, drugą ręką przywołując Suzy i Joy. – Po drodze zahaczymy o kawiarnię. Sprawdzimy, czy są jeszcze jakieś babeczki. Patrzyłam, jak cała czwórka zmierza w kierunku wind. Kiedy dziewczynki znalazły się poza zasięgiem słuchu, przeniosłam wzrok na Sama i Tracy. – Co się stało? – Spadła ze ścianki wspinaczkowej. Skrzywiłam się na surowość w głosie Samuela. – Nie wpadłeś na nic bardziej niebezpiecznego? Trzeba było zabrać dziewczynki na poligon i od razu wcisnąć im do rąk karabiny. Po co się rozdrabniać? – zakpiłam. Dogryzałam mu z czysto egoistycznych pobudek. Źle się z tym czułam, że wykorzystuję do tego dziewczynki, jednak chęć zagrania mu na nosie miała większą moc niż poczucie winy. – Zajmij się jej ręką – odparował. Fakt, że nie połknął przynęty, oznaczał, że przejął się wypadkiem i stanem siostry. Obwiniał się, co ostudziło moje zapędy. – Chodźcie za mną – poleciłam. W drodze do zabiegowego zadzwoniłam do doktora Tuckera. Szczęście w nieszczęściu, że Tracy trafiła akurat na niego. Nikt nie miał takiego podej-

ścia do dzieci i tak rozległej wiedzy jak ten sześćdziesięcioletni jegomość. W gabinecie zmieniłam podkład na leżance i przygotowałam stanowisko dla lekarza. Następnie poprosiłam Sama, by posadził Tracy. Nie odezwał się ani słowem, unikał także mojego spojrzenia. Doktor Tucker pojawił się, a raczej wpadł do pokoju jak błyskawica niespełna dziesięć minut później. Jego twarz jaśniała od szerokiego uśmiechu, którym zarażał całe otoczenie. – Dzień dobry, państwu! – zaświergotał. – A kogóż my tu mamy? – Od razu skupił uwagę na Tracy. Pacjenci zawsze byli dla niego priorytetem, reszta mogła poczekać. – Witaj, mam na imię Grand, a ty? – Tracy. – Siostra Sama pociągnęła nosem. – Piękne imię dla pięknej dziewczynki. – Przysunął krzesło do leżanki i na nim usiadł. – Spadłaś z wieży, księżniczko? – Nie jestem księżniczką. – Kącik ust małej lekko drgnął. – Nie? – Lekarz udał zdziwionego. – A wyglądasz zupełnie jak księżniczka. – Ujął ostrożnie rękę Tracy i zaczął ją oglądać, równocześnie zagadując dziewczynkę. – Byłem pewien, że mam do czynienia z taką najprawdziwszą. – Jestem piratem, jak Jack Sparrow. Dopiero gdy padły te słowa, spostrzegłam, że Tracy ma na sobie elementy składające się na strój piracki. Dziwnie wzruszona przygryzłam dolną wargę, żeby nie wydać z siebie żadnego dźwięku. – A więc uwielbiasz Piratów z Karaibów? – ciągnął doktor, kontynuując badanie. – Tak – przytaknęła raźno Tracy. – Jak dorosnę, to będę pływała po morzach i walczyła ze złymi ludźmi oraz potworami. – Od razu mi lepiej, kiedy wiem, że taka odważna piratka będzie broniła nas przed złoczyńcami. Ale żeby to było możliwe, musimy naprawić twoją rączkę. Teraz siostra Jessica zabierze cię do takiego fajnego miejsca, gdzie zrobią twojej rączce zdjęcie. Dzięki temu zobaczymy, jak wyglądają kosteczki. Zgoda?

Tracy bez zastrzeżenia skinęła głową. – Zabierz ją na RTG – zwrócił się do mnie doktor Tucker. – Powiadom mnie, gdy zdjęcie będzie gotowe. Do zobaczenia później, Tracy. Po tych słowach opuścił pokój, nucąc pod nosem motyw przewodni z Piratów z Karaibów. – Ten lekarz nawet porządnie jej nie zbadał – prychnął Sam, kiedy zostaliśmy sami. – Zapewne ty zrobiłbyś to lepiej – sarknęłam, podchodząc do ściany, pod którą stał wózek. Samuel burczał coś pod nosem o niekompetentnych konowałach i pyskatych pielęgniarkach. Dobro i spokój Tracy były najważniejsze, dlatego zignorowałam jego narzekania. W innych okolicznościach pokazałabym mu, na co stać pielęgniarki tutejszego szpitala. Chcąc odwrócić uwagę małej od bólu, udawałam, że wózek to statek piracki, a korytarze, które przemierzaliśmy, to wzburzone wody mórz i oceanów. Samuel szedł koło nas, ale lekceważyłam jego obecność. A przynajmniej usiłowałam, bo nawet w szpitalu pełnym ludzi widziałam, słyszałam i czułam tylko jego. – Nie możesz tam wejść. – Wstrzymałam Sama dłonią, gdy próbował wśliznąć się za mną do pracowni RTG. – Jak to nie mogę? – oburzył się. – To moja siostra. – A to jest szpital. Tutaj ja wydaję rozkazy, nie ty. Musisz to zaakceptować. Moja odpowiedź zawierała podtekst seksualny. Celowo nawiązałam do jego władczej natury. Chyba zrozumiał aluzję, ponieważ jego czekoladowe tęczówki pociemniały o kilka tonów. Nie czekając na jego reakcję, wkroczyłam do pokoju, zatrzaskując mu przed nosem drzwi.

– Rentgen potwierdził moje przypuszczenia. Doszło do uszkodzenia okost-

nej, ale nie samej kości – poinformował doktor Tucker po przeanalizowaniu zdjęcia RTG. – Co to oznacza? – zapytał Samuel, który do tej pory milczał niczym posąg. Już zaczynałam się martwić, że zostanie mu tak na stałe. Tucker odwrócił się od monitora, na którym oglądał zdjęcia z prześwietlenia. – Okostna u dzieci jest dużo grubsza niż u osób dorosłych, dlatego nie przerywa się w pełni – wyjaśnił. – U pańskiej siostry doszło do uszkodzenia tylko z jednej strony, co akurat jest dobre. – Czyli unikniemy gipsu? – dopytywał Sam. Wyglądał, jakby trochę mu ulżyło. – Na dwa tygodnie założymy opatrunek syntetyczny, który jest lżejszy niż gipsowy. W tym przypadku to znacznie wygodniejsza opcja dla dziecka. Samuel skinął głową na znak, że rozumie i się zgadza. Lekarz przystąpił do działania. Z moją małą pomocą uwinął się w niecałe dziesięć minut. Po wszystkim wręczył Tracy w nagrodę misia i odznakę dzielnego pacjenta, co rozświetliło jej pokrytą śladami łez twarzyczkę. – Resztą zajmie się Jessica – oznajmił lekarz. – Ból może utrzymywać się przez kilka dni, wtedy proszę podać małej paracetamol. W razie jakichkolwiek pytań mój numer znajdzie pan na wypisie. Mężczyźni wymienili uścisk dłoni, po czym doktor Tucker zostawił nas samych. – Co jeszcze musimy zrobić? – zapytał Sam. – Papierologia, ale mogę to załatwić sama. Wypis i wyniki podrzucę ci po dyżurze. Wykupię też środki przeciwbólowe, żebyś nie musiał nigdzie jechać... – Urwałam, gdy zajarzyłam, że mogłam się trochę zagalopować. – Jeśli to dla ciebie nie problem... – Żaden. – W myślach dałam sobie porządnego kopa za nadgorliwość. – Wracajcie do domu, dziewczynki mają dość wrażeń jak na jeden dzień. Przytaknął sztywno głową.

– Chodź, wojowniczko. – Zdjął Tracy z leżanki i postawił na podłodze. Wyciśnięty przez niego na jej skroni całus sprawił, że po sercu rozlało mi się przyjemne ciepło. – A Jessie? – Tracy spojrzała na mnie błagalnie. Pochyliłam się, żeby tylko ona mnie słyszała. – Później was odwiedzę – zapewniłam. – Przywiozę pizzę i lody, urządzimy sobie ucztę z niezdrowym jedzeniem. Koniecznie przekaż Lucy, że nie zapomniałam o obietnicy. Dziewczynka pokiwała głową, rozpogadzając się jeszcze bardziej niż po pochwale od lekarza. – Co to za tajemnice? – zainteresował się z udawanym niezadowoleniem Sam. – Wyłącznie dla dziewczyn – oznajmiła Tracy. – No dalej, Sam, chodźmy już. Złapała brata za rękę i pociągnęła do wyjścia. Zanim zamknęły się za nimi drzwi, Sam spojrzał na mnie i rzucił bezgłośne „dziękuję”.

MISJA 21 Gdy istnieje jeszcze nadzieja.

Sam Mimo że minęło już pięć miesięcy, wciąż żyły we mnie tamte cholerne wydarzenia. W zasadzie stopniowo docierały do mojego wnętrza sens i potworność tego, co się stało, a może raczej tego, co mogło się stać. Miałem wrażenie, że teraz przeżywam wypadki z rodzicami Aleksa nawet bardziej niż wcześniej. Ostatnio wszystko wróciło do mnie z większą mocą. O mały włos nie straciłem przyjaciela... Jedynego i prawdziwego. Nie potrafiłem sobie poradzić z tkwiącym we mnie poczuciem winy, które każdego pieprzonego dnia powodowało niewyobrażalne męki i rosło zamiast maleć. Byłem też wściekły na Aleksa, ponieważ nie poczekał na wsparcie, lecz zachciało mu się zgrywać bohatera. Na szczęście tym razem zło nie zatriumfowało, a ten w czepku urodzony dupek wymknął się ze szponów śmierci. Drugim problemem, który spędzał mi sen z powiek, była Jessica. Od czasu odwiedzin po wypadku Tracy stała się w naszym domu częstym gościem. Dziewczynki ją uwielbiały, chwilami odnosiłem wrażenie, że bardziej niż mnie. Non stop o niej nawijały, a gdy przychodziła, nie odstępowały jej na krok. Nie ufałem sobie w obecności Jess, zwłaszcza że mnie kusiła – świadomie lub nie – swoim zachowaniem, sposobem, w jaki się poruszała, śmiechem... Torturowała mnie wszelkimi możliwymi metodami. Ale nie tknąłem jej od dnia, kiedy doprowadziła mnie do ostateczności. Nie znaczy to, że jej nie pragnąłem.

Bo pragnąłem. Jak wariat. – O czym myślisz? Ten głos rozpoznałbym nawet w wielomilionowym tłumie. Gdy uniosłem powieki, ujrzałem Jessicę. Stała w drzwiach tarasu, dzierżąc w rękach pudełko z cukierni – tej koło jej mieszkania, którą upodobały sobie moje siostry. Miała na sobie zielony kombinezon w białe grochy. Na kimś innym wyglądałby dziecinnie, ale nie na niej. Tak podkreślał wszystkie jej krągłości, że chwilę mi zajęło, zanim do mnie dotarło, o co pytała. – O niczym szczególnym – skłamałem, prostując się w fotelu. – Nie możesz się ciągle zadręczać tym, co spotkało Aleksa. Wkurzało mnie, że wiedziała, o czym rozmyślałem. Jej pewność co do tego, jak bardzo przeżywałem swoją porażkę, nie tylko jako ochroniarza, ale przede wszystkim jako przyjaciela, budziła we mnie wściekłość. Nie był to pierwszy raz, kiedy rozszyfrowała moje myśli. Stałem się albo nazbyt przewidywalny, albo dostrzegała coś, czego nie widzieli inni, a co usilnie próbowałem zamaskować. – Nieważne – burknąłem, podnosząc się z fotela. – Skoro przyszłaś, to zaopiekujesz się dziewczynkami. Ja w tym czasie skoszę trawnik. – I tak siedzą w domu same, czy jesteś, czy cię nie ma, więc co to za różnica? – Jej głos był przesiąknięty ironią. Miała rację, w ostatnim czasie dawałem ciała w opiece nad dziewczynkami. Zrzucałem obowiązki na innych, głównie na Jess. Było to o tyle dziwne, że tak naprawdę nie chciałem jej obok siebie, a zarazem potrzebowałem jak nikogo innego. Utknąłem w jakimś pieprzonym impasie. – Oglądają bajkę. Nie mam obowiązku siedzieć z nimi przez dwadzieścia cztery godziny na dobę – odparowałem gniewnie, wkurzony na ten dysonans, z którego nie potrafiłem się wyrwać, a także na to, że nie myliła się w swoich spostrzeżeniach. Jess zassała głośno powietrze, zszokowana moją reakcją. – Powiedz mi zatem, kto ma? – Zrobiła krok do przodu, tak że dzieliło nas

teraz zaledwie kilkadziesiąt centymetrów. – Kto ma, Samuelu? – wysyczała. – Mandy? Ja? A może Alex i Eva? Kto ma, do cholery?! Doprowadziłem ją do takiego stanu, że nie zdziwiłbym się, gdyby rozmazała mi na twarzy trzymane ciastka. Wytrąciła mi tym z ręki wszelkie argumenty. Nie istniało bowiem nic, dzięki czemu mógłbym się wybronić. Albo chociaż wytłumaczyć. To ja ponosiłem odpowiedzialność za dziewczynki, niezależnie od tego, w jakiej byłem kondycji psychicznej. Nie mogłem ich ignorować ani podrzucać innym jak kukułcze jaja, bo akurat tak mi odpowiadało. – Wystarczy tych wyrzutów sumienia, Sam... – Ton głosu Jess diametralnie się zmienił; złagodniał, stał się wręcz czuły. – Nie brnij w bagno poczucia winy. Jeszcze chwila i dotrzesz do takiego punktu, z którego nie będzie drogi powrotnej. – Nie robię tego... Kurwa, usiłuję tego nie robić – poprawiłem się. Zrezygnowany pokręciłem głową. – Miałem go chronić, po to zostałem zatrudniony. – Blokada opadła, słowa same wydostały się z moich ust. – Wiem. – Westchnęła ze współczuciem. – On też to wie, każdy jest tego świadomy. Są jednak w życiu sytuacje i zdarzenia, na które nie mamy wpływu. – Na to akurat miałem. – Nie, Sam, nie miałeś – zaoponowała z uporem. – To Alex zadecydował. Podjął w pełni świadomą decyzję. Powinieneś skupić się przede wszystkim na tym, że nie doszło do żadnej nieodwracalnej tragedii. Twój przyjaciel żyje, Gabriel ma się dobrze. Ciesz się tym, nie rozpamiętuj. Zacisnąłem usta zirytowany, że znowu trafiła w samo sedno. Podobne przemówienie zaserwowali mi Alex i Eva, ale nie dopuszczałem do siebie ich zapewnień, że nie ja zawiniłem. Wciąż roztrząsałem tamten feralny dzień i karałem siebie za to, co się wydarzyło. Raniłem przez to osoby ze swojego otoczenia, przede wszystkim dziewczynki, dla których powinienem być matką, ojcem i bratem w jednym. Nie zasługiwały na to, co ostatnimi czasy im zafundowałem. Po raz kolejny je zawiodłem.

– Podczas gdy rozgrzebujesz w kółko jedno i to samo, życie przelatuje ci pomiędzy palcami – kontynuowała Jess, uznając, że nie zamierzam się odezwać. – A ono jest tylko jedno. Zacznij się nim cieszyć, czerpać garściami z tego, co ma do zaoferowania. – Próbuję. Opadłem na zamontowaną przed balustradą ławkę. Ta rozmowa wyssała ze mnie więcej energii niż tor przeszkód podczas ćwiczeń na poligonie. – Za słabo się starasz. – Jessica odłożyła pudełko z ciastkami na stolik i zajęła miejsce obok mnie. – Nie jesteś z tym wszystkim sam. Jeśli będziesz czegokolwiek potrzebował albo po prostu zechcesz pogadać, wiesz, gdzie mnie szukać. Odwróciłem głowę, by na nią spojrzeć. – W barze? – wypaliłem, za co od razu zganiłem się w myślach. Nie powinienem o tym wspominać, lecz nie podobało mi się, że ostatnio dość często bywała w takich miejscach. Roiło się tam od wszelkiej maści typków, którzy tylko czyhali, by się do niej dobrać. A z tego, co dawno temu zdążyłem się zorientować, nie dokonywała szczególnej selekcji. Zmrużyła podejrzliwie oczy. – Śledzisz mnie? Prychnąłem nonszalancko, niby rozbawiony niedorzecznością jej insynuacji. – Słyszałem, jak Eva rozmawia z Aleksem – skłamałem, ale tylko połowicznie, bo rzeczywiście byłem świadkiem ich rozmowy dotyczącej Jessie. – Martwi się o ciebie. – A jaki jest tego powód? – zapytała zaczepnie. – Nie robię niczego złego. Postępuję tak samo jak wtedy, zanim Eva się do mnie wprowadziła. – Ba! – Podniosła się, stając twarzą do ogrodu. – Zachowywałam się identycznie, gdy dzieliłyśmy razem mieszkanie. – Martwi ją, że któryś z tych twoich... Zamilkłem, kiedy jej głowa wystrzeliła w moim kierunku. – Co takiego?!

Zaalarmowała mnie ostrzegawcza nuta w jej głosie. – Nie powinnaś umawiać się z byle kim – powiedziałem znacznie delikatniej, niż pierwotnie zamierzałem. – Nigdy nie wiesz, na jakiego świra trafisz. Jess roześmiała się wymuszenie, unosząc podbródek. – Ty masz czelność mi mówić, co mogę i z kim? – Nieważne – prychnąłem. – Zrobię porządek z trawnikiem i rozpalę grilla. – Zmieniłem temat, bo nie było sensu bardziej się pogrążać. – Dziewczynki się ucieszą – dodałem, wiedząc, że moje siostry to najlepsza możliwa wymówka. – Bardzo sprytnie. – Sięgnęła po pudełko i wcisnęła je pod pachę. – Później wrócimy do tej rozmowy. Nie możesz ciągle uciekać. – Tak bardzo cię obchodzi, co się ze mną dzieje? Również się podniosłem. Nie lubiłem z nią rozmawiać, gdy tak nade mną stała. Czułem się wtedy jak karcony przez nauczycielkę nastolatek. – Obchodzą mnie twoje siostry, które cię potrzebują. Porozmawiamy później. – Po kolacji – zarządziłem, zeskakując z drewnianego schodka. – To zaproszenie? – Przechyliła lekko głowę. Zapatrzyłem się na jej pofalowane ciemne włosy, które spłynęły z ramienia. Słońce wplatało pomiędzy kosmyki jasne promienie, co przydawało im fantazyjnego wyglądu. W połączeniu ze śmiesznym wdziankiem, które miała na sobie, przypominała bajkowego chochlika. Gdyby zmieniła kolor włosów na blond i doczepiła sobie skrzydełka, śmiało mogłaby uchodzić za Dzwoneczka z Piotrusia Pana. – Samuelu? Wypowiedziała moje imię tak miękko i delikatnie, że zabrzmiało wręcz obco, lecz zarazem cholernie seksownie. Potrząsnąłem głową, żeby wrócić do tu i teraz. – Dziewczynki będą szczęśliwe – sprecyzowałem. Już i tak wystarczająco się zdradziłem, przez co mogła pomyśleć, że mi na

niej zależy. Nie musiała o tym wiedzieć, nawet jeżeli taka była prawda. Przez chwilę patrzyliśmy sobie w oczy, jakbyśmy oboje próbowali odczytać swoje myśli. Jess pierwsza zerwała nasze wzrokowe połączenie, po czym zniknęła we wnętrzu domu. Poczłapałem do garażu po kosiarkę. Zabrałem się za strzyżenie trawnika, co w teorii miało odciągnąć mój zgnębiony umysł od problemów. Nic z tego, tym razem wysiłek fizyczny nie zagłuszył krążących wokół ostatnich wydarzeń myśli. Od ślubu Aleksa i Evy działo się wiele rzeczy, nie zawsze dobrych. Drogi moje i Jessiki często się krzyżowały, tak jakbyśmy zostali na siebie skazani. I mimo moich usilnych starań, by o niej zapomnieć – nie byłem w stanie. O każdej porze dnia i nocy, we śnie czy na jawie myślałem o ostatnim razie, kiedy ją miałem. O jej skrępowanych rękach, bezgranicznej uległości i dźwiękach, które wydawała, gdy prowadziłem ją na szczyt rozkoszy. O tym, jak wiła się pod moim dotykiem i jak jęczała moje imię. Przez nią miałem wrażenie, że popadam w obłęd. Trwałem w jakimś cholernym zawieszeniu, z którego nie widziałem drogi ucieczki. Nie dotyczyło to wyłącznie Jess. Wydawało mi się, jakby cały świat zwalił mi się na głowę. Uśmiechałem się, bo byłem do tego zmuszony, ale uśmiechać się i nie czuć przy tym radosnego podniecenia to jak kochać bez wzajemności. Skłamałbym, gdybym powiedział, że nie korciło mnie, by ulec pokusie znieczulenia. Kilkakrotnie przyłapałem się na tym, że myślałem o tabletkach, a to jeszcze bardziej mnie rozstrajało. Jeżeli ten klincz będzie trwał dalej, to w końcu ponownie wpakują mnie w kaftan bezpieczeństwa i zamkną w pokoju bez klamek.

Jess Stałam przy oknie w salonie, bez skrępowania gapiąc się na Sama. Jego mokra od potu koszulka przylegała do wyrzeźbionego ciała, podkreślając każdy

mięsień. Nie pomagało to mojemu niezaspokojonemu libido. Od tygodni nie uprawiałam seksu, co przekładało się na mój podły nastrój. Wprawdzie w wolnych chwilach wyskakiwałam na łowy, ale żadna rybka nie okazała się na tyle apetyczna, by ją skonsumować. Wszystkich mężczyzn porównywałam do Samuela, co oznaczało, że sprawdziła się jego przepowiednia z początków naszej znajomości. Nawet teraz, gdy przypomniałam sobie, jak mówił, że po nim nie będę już chciała innego faceta, czułam sunące po kręgosłupie dreszcze. Jego obietnica się spełniła. Doprowadzało mnie to nie tylko do spowodowanej brakiem seksu frustracji, lecz także do obłędu, wywołanego władzą, jaką miał nade mną ten wkurzający ponurak. – Dziewczynki... – Z przykrością oderwałam wzrok od boskiego widoku, którym się syciłam. – Co wy na to, żeby przygotować dla waszego brata lemoniadę? – Tak! – przytaknęła Joy, zeskakując z kanapy. Za nią podążyły Tracy i Lucy. – W takim razie zapraszam do kuchni. Ledwo się ruszyłam, a Lucy już znalazła się obok mnie i chwyciła moją dłoń. – Jak się ją robi? Uniosła główkę, by patrzeć mi w oczy. Przy okazji ukazała mi swoją wysmarowaną lukrem buzię. – Za chwilę się przekonasz, pszczółko. Najpierw jednak musimy umyć twój pyszczek. – Zaśmiałam się, strzepując z jej policzka okruszki czekoladowej babeczki. Dwadzieścia minut później kuchnia wyglądała jak po cytrynowej batalii. Ubrudziłyśmy co najmniej trzy razy więcej naczyń, niż było to konieczne, o liczbie zużytych cytryn nie wspominając. Tak samo jak o tym, że cała nasza trójka powinna wziąć prysznic i się przebrać. Nalałam szklankę napoju, który ani nie wyglądał jak lemoniada, ani nie przypominał jej w smaku. Najważniejsze jednak, że dzieciaki miały kupę zabawy. Reszta to szczegóły.

– Kto zaniesie lemoniadę Samowi? – Ja nie mogę. – Tracy uniosła zabezpieczoną temblakiem rękę. Przygotowywanie lemoniady było dla niej nie lada wyzwaniem. – Jeszcze kilka dni i się tego pozbędziemy – zapewniłam. Podczas kontroli okazało się, że Tracy musi nosić opatrunek dłużej, niż początkowo zakładał doktor Tucker. Na szczęście zbliżaliśmy się już do mety. – Nie mogę się bawić jak inne dzieci – marudziła jak setki razy wcześniej. – Bardzo mi z tego powodu przykro... – Pogłaskałam ją po główce. – Ale co ty na to, żebym poprosiła Sama i Mandy, aby pozwolili mi zabrać was w przyszłym tygodniu do siebie? Urządzimy sobie piżamowy weekend, same dziewczyny. Kupimy zwierzakowe maseczki i będziemy się obżerały lodami, oglądając bajki. Ten pomysł już jakiś czas temu wpadł mi do głowy, ale ciągle działo się coś, co odwlekało jego realizację. – Tak! – krzyknęła Suzy, która wparowała do kuchni. – Urządźmy babski wieczór. Jeszcze nie widziałam u niej takiego podekscytowania. – Tak, tak! – zawtórowała jej Joy. – Prosimy. Lucy była za mała, by zrozumieć ideę babskiego wieczoru, ale potakiwała, zgadzając się z siostrami. – Więc bądźcie grzeczne, a ja wszystko załatwię. Nie mogłam przestać się uśmiechać, widząc ich radość. Miałam tylko nadzieję, że nie pośpieszyłam się z obietnicami. – Joy, weź napój i biegnijcie do swojego brata. Jak powiedziałam, tak zrobiły. Wyszłam za nimi. Na tarasie oparłam się o balustradę i z zadowoleniem obserwowałam całą scenę. – Sam! Sam! – zawołała Lucy zaraz po zeskoczeniu ze schodów. – Mamy dla ciebie coś dobrego!

ła.

– Cicho, głupia! – zbeształa ją Joy. – To ja mam picie, więc ja mówię. – Nieprawda! – Przestańcie! – uspokoiła je Suzy. – Jedna niesie, druga mówi – zarządzi-

Zachowała się jak prawdziwa starsza siostra, na co uśmiechnęłam się pod nosem. Coraz częściej zauważałam, że Suzy bierze na siebie odpowiedzialność za pozostałą trójkę i staje się rozjemcą w konfliktach. Na widok dziewczynek Samuel wyłączył kosiarkę. – Co tam macie? – Zrobiłyśmy dla ciebie lemoniadę! – odparła dumnie Tracy. – Spróbuj! Joy podała mu szklankę. – Och... – Skonsternowany uniósł ją, by przyjrzeć się zawartości. Bałam się, że za chwilę wypali coś, co zasmuci dziewczynki, ale na szczęście przykleił do twarzy uśmiech godny gwiazdy filmowej. – Och, jakie to miłe z waszej strony. A ile pływa w tym farfocli. – Przez jego oblicze przebiegł grymas zdegustowania, które jednak wychwyciłoby tylko wprawne oko. – No dalej, pij, Sam... – ponaglała go Lucy. Zacisnęłam usta, żeby się nie roześmiać. Uniósł szklankę do ust. Parsknęłam cicho, gdy skrzywił się po upiciu łyka napoju. Szczerze mówiąc, podziwiałam go za odwagę. Nie byłam pewna, czy sama bym się na to zdobyła. Moje wahanie wynikało z tego, że wiedziałam, co pododawały od siebie dziewczynki, żeby wzbogacić smak lemoniady. – Pyszna. – Oblizał się, by zademonstrować, jak bardzo mu smakuje. – Jest taka... orzeźwiająca. – Wypij do końca – zachęciła Suzy, uśmiechając się chytrze. Zapewne zdawała sobie sprawę, jak okropny był ten napój. – No tak... Do końca. – Sam zarechotał nerwowo, przystawiając szklankę do ust. – Dziewczynki! – Postanowiłam wyratować go z opresji, bo zrobiło mi się

go autentycznie szkoda. – Kto ma ochotę na lody? Jeśli posprzątacie bałagan w kuchni, to przygotuję dla was pyszne desery lodowe. Nie musiałam długo czekać na reakcję. Pierwsza wyrwała się Joy, za nią pobiegły Tracy i Lucy. – Sprytne – szepnęła z cieniem uśmiechu na ustach Suzy, kiedy mnie mijała. Gdy cała czwórka zaszyła się w domu, podeszłam do Samuela. – Dobre, co? – zapytałam, nie kryjąc rozbawienia. – Jak żyję, nie piłem niczego gorszego. – Wzdrygnął się, spoglądając z niesmakiem na szklankę. – Nie chcę chyba wiedzieć, co tam pływa prócz miąższu. – Wylej, póki nie widzą – poradziłam dobrodusznie. Spojrzał na dom, by sprawdzić, czy dziewczynki nie pałętają się gdzieś w pobliżu, po czym szybko opróżnił naczynie. – Wisisz mi przysługę – powiedziałam zaczepnie. Omiótł moje ciało roziskrzonym wzrokiem, przez co oblało mnie gorąco. – Kiedy dziewczynki pójdą spać – rzucił prowokacyjnie. Zdążyłam przywyknąć do jego wahań nastrojów, które zmieniały się szybciej niż prognoza pogody. Przewróciłam oczami, nie dając po sobie poznać, że jego słowa wywarły na mnie spore wrażenie. – Obiecałam dziewczynkom, że przed snem im poczytam, a że dyżur mam dopiero jutro wieczorem, to mogę dziś zostać dłużej. Chcę z tobą o czymś porozmawiać. – Zmieniłam tor tej rozmowy, bo z pewnością sprowadziłby nas na manowce. Zrobiłam to dla własnego dobra. Byłam tak wyposzczona i spragniona jego pieszczot, że nie musiałby się specjalnie wysilać, bym mu uległa. Skrzyżował ramiona na klatce piersiowej, dzięki czemu jego bicepsy jeszcze bardziej się uwydatniły. Zacisnęłam palce na szklance, żeby nie wycią-

gnąć ręki i go nie dotknąć. Dżinsy zwisały mu nisko na biodrach, ukazując zarysowane kości biodrowe i dwie linie łączące się w literę V. Nie wiedział o tym, że był to jeden z najbardziej podniecających mnie elementów męskiej fizjonomii. Wystarczyło, żeby Sam delikatnie opuścił spodnie, a totalnie traciłam głowę. No i ten jego zapach... Perfumy zmieszane z lekką wonią potu. Nie odrzucało mnie to, wprost przeciwnie – działało na mnie jak coś w rodzaju feromonów. – A co do spłaty długu... – dodałam, otrząsając się ze snu na jawie. – Wymyślę coś w zamian za uratowanie cię od spędzenia nocy w łazience. – Czyli już mogę zacząć się bać – sapnął, wystawiając twarz ku słońcu. – No wiesz... – Udałam urażoną. – Tym razem nie zażądam twojego auta, jeśli to cię niepokoi. Wystarczyła wzmianka o jego mustangu, by wrócił do mnie spojrzeniem. – I tak byś go nie dostała – oznajmił stanowczo. Odpowiedziałam mu tajemniczym uśmiechem, a następnie się oddaliłam. Do dziś nie wiedział, że nie używałam jego samochodu. Ubiłam interes z sąsiadem Sama z naprzeciwka – zgodził się, abym ukryła wóz za jego domem. W ramach podziękowania podarowałam mu wyłudzone od Evy dwa bilety na walkę Aleksa w Nowym Orleanie.

Po przygotowanej przez Samuela kolacji, a następnie przeczytaniu dwóch rozdziałów Baśnioboru dziewczynki w końcu się poddały i zasnęły. Gdy zeszłam na dół, zastałam Samuela siedzącego na werandzie. Popijał piwo, wpatrując się w jakiś punkt przed sobą. – Hej – szepnęłam, pakując się na fotel po przeciwnej stronie stolika. Zwrócił ku mnie twarz. – Myślałem, że zasnęłaś razem z dziewczynkami. Nie czekałam, aż poda mi piwo, sięgnęłam po nie sama.

– A co, niecierpliwiłeś się, kiedy znowu mnie zobaczysz? Prychnął cicho, pociągając łyk z butelki. – O czym chcesz rozmawiać? – zapytał. Nie umknęło mojej uwadze, że nie odpowiedział na pytanie. – Jestem tu częstym gościem... – zaczęłam, ale zdenerwowanie wzięło górę i słowa uwięzły mi w gardle. – Nie da się nie zauważyć – potwierdził z lekką ironią. Skrzywiłam się, ignorując jego uszczypliwość. Odpuściłam, bo musiałam rozwiązać pewną kwestię, która od miesięcy wisiała mi nad głową, zakłócając wewnętrzny spokój. – Pomiędzy nami powstała pewnego rodzaju bariera. – Nie byłam w stanie popatrzeć mu w oczy, mimo że czułam na sobie jego rozpalający wzrok. Jak bardzo to było żałosne? – Chodzi o noc... – Upiłam łyk piwa, by zwilżyć wyschnięte ze zdenerwowania gardło i dodać sobie odwagi. – O tę noc po ślubie Aleksa i Evy. – Nie psuj tego, Jess – powiedział ni to z irytacją, ni to z nutą ostrzeżenia. – Nie robić czego?! – żachnęłam się, wreszcie racząc go spojrzeniem. Jego słowa podziałały na mnie niczym wylany na rozgrzane słońcem ciało kubeł zimnej wody. – Czego mam nie psuć, Sam? – Tego! – Machnął ręką w niezidentyfikowanym kierunku. – Moje siostry cię kochają. Nie niszcz tego, co zrodziło się pomiędzy wami. Zostaw w przeszłości to, co wtedy miało miejsce. Nie warto poświęcać teraźniejszości dla tego, co i tak już nie wróci. Parsknęłam z drwiną. – Musiałoby coś między nami być, żebym mogła to zepsuć – zaszydziłam wiedziona złością, która we mnie zawrzała. – Czego ode mnie oczekujesz? – wysyczał, wygładzając grymas, który na ułamek sekundy zniekształcił jego rysy. Gdybym go nie znała, stwierdziłabym, że zraniłam go swoimi słowami. – Liczysz na przeprosiny? Mam się kajać? Tłumaczyć? Poderwał się z fotela. Wymachiwał butelką na prawo i lewo, wylewając

z niej piwo. O czym on, do cholery, mówił? – Jestem, kim jestem... Ani tego nie zmienię, ani nie zamierzam za to przepraszać. – Przestawszy się miotać, łypnął na mnie z góry. – Jestem tym, czym widziałaś. Doznałam nagłego oświecenia. Wreszcie zaczynałam rozumieć, co chce mi powiedzieć. – Tym? – powtórzyłam. – Tak, do kurwy, tym... – Nabrał głośno powietrza, unosząc twarz ku wieczornemu niebu. – W tej baśni ty jesteś Piękną, a ja Bestią. – Chłód w jego głosie doskonale komponował się ze spojrzeniem, które mi posłał. – Z tą różnicą, że nasza historia nie zakończy się happy endem. Ty pozostaniesz Piękną, a ja Bestią. Nie istnieje na tym świecie siła, która by mnie zmieniła. Moja brzydota to nie tylko powłoka... To przede wszystkim zgniłe wnętrze, którego nie da się odratować. Odwróciwszy się na pięcie, pomaszerował w głąb ogrodu. Patrzyłam na jego oddalającą się sylwetkę. Przez moje ciało, niczym fala tsunami, przelało się całe spektrum uczuć. Niszczyły wszystko na swojej drodze, łącznie z moją rozwagą i rozumiem. Wstałam i nie zastanawiając się ani chwili, podążyłam za Samem. Zatrzymał się. Uczyniłam to samo, ale dopiero wówczas, gdy się z nim zrównałam. Nie umiałam pięknie mówić, nie lubiłam okazywać uczuć. Nie wiedziałam, jak się w takiej sytuacji zachować. Uczyniłam więc coś, czego nigdy jeszcze nie uczyniłam. Wiedziałam, że chcę zrobić to właśnie teraz. Stojąc tam, obok Samuela, chłonąc zżerające go emocje, zdałam sobie sprawę, że pragnę chwycić go za rękę. Dla niektórych intymniejszy niż seks jest pocałunek, dla mnie to właśnie ten gest stanowi przejaw najgłębszych uczuć. Nigdy nie miałam nikogo, z kim doświadczyłabym czegoś podobnego. Nigdy nie odczuwałam ani potrzeby, ani chęci, by spleść z kimś innym palce.

Nie dopuszczałam do siebie mężczyzn na tyle, by zrodziła się pomiędzy nami jakakolwiek duchowa więź. Całowałam się z nimi, pieściłam, uprawiałam różnoraki seks, lecz nigdy nie trzymałam żadnego za rękę. Zerknęłam na dłoń Sama. W uszach zadźwięczała mi piosenka Jacka Savorettiego Better Off Without Me. Oddychałam ciężko, czując coś na pograniczu ekscytacji, euforii i spokoju, na których obrzeżach czaił się przemożny lęk. Postanowiwszy nie analizować tego, co rozgrywało się w moim wnętrzu, wsunęłam dłoń w rękę Sama. Poczułam przyjemne mrowienie oraz ciepło... Ciepło, które dopłynęło do samego dna mojej duszy. Samuel spojrzał na moją dłoń w swojej i kiedy pomyślałam, że ją odtrąci, zrobił coś, co mnie zaskoczyło. Splótł ze sobą nasze palce.

Sam Pragnąłem, żeby ta chwila trwała w nieskończoność. Nigdy, przenigdy nie czułem się tak dobrze i na miejscu jak teraz. Niewielka w porównaniu do mojej dłoń Jessie sprawiała, że chciałem... Po prostu chciałem. Być. Żyć. Oddychać. Uśmiechać się. Istnieć. To tylko tyle i aż tyle. Zastygłem niczym posąg. Obawiałem się, że jeśli się poruszę, czar pryśnie, a bajka zamieni się w koszmar. Bańkę otaczającej nas intymności przebił ledwo słyszalny szept Jessiki. – Sam... Wypuściłem powoli powietrze, które nieświadomie wstrzymywałem.

Przekrzywiłem głowę, by spojrzeć jej w oczy. Nie potrafiłem zdecydować, czy bardziej boję się zobaczyć w nich prawdę na swój temat, czy głośno ją usłyszeć. – W każdym z nas siedzi bestia. Jedni puszczają ją na wolność, inni nie. Są jeszcze tacy, którzy perfekcyjnie ją w sobie kamuflują. – Przez to, czego się dopuściłem, przez rozkazy, które wykonywałem, czuję do siebie wstręt... To coś, czego nawet nie jesteś w stanie sobie wyobrazić – wyznałem i zamilkłem. Aż zadrżały mi usta pod ciężarem niewypowiedzianych słów. – Może najwyższy czas przestać tkwić w przeszłości? Może czas odciąć się od niej, a co za tym idzie, od uczuć, które cię duszą?! Nie byłem gotowy na zwierzenia. Dlatego przyciągnąłem ją plecami do swojego torsu, oplatając rękoma na wysokości ramion. Miałem nadzieję, że ten gest, najbliższy przytuleniu w naszym wykonaniu, zogniskuje jej myśli na czymś innym. – Podobało mi się to, co wtedy zrobiłeś. Nie przeraziła mnie brutalność, z jaką mnie potraktowałeś – wyszeptała, zaciskając dłonie na moich przedramionach, tak jakby się obawiała, że ją puszczę, zgorszony tym wyznaniem. A ja jedynie się zastanawiałem, czy aby na pewno nie miałem omamów słuchowych. – Podobało mi się, Samuelu – powtórzyła. – I nie uważam, że jesteś bestią – dodała z taką determinacją, że niemal jej uwierzyłem. Niemal. Pochyliłem głowę, żeby zaciągnąć się jej wonią. Dziś pachniała jak zakazany owoc – niebezpiecznie, zmysłowo, ostro. Tak pachniały kobiety, które wiedziały, czego chcą, i zdobywały to bez większego wysiłku. Już jakiś czas temu spostrzegłem, że wybierała aromaty adekwatne do nastroju. Nie znałem nikogo innego, kto tak by robił. To czyniło ją jeszcze bardziej wyjątkową. – Nie znasz mnie, Jessie, nie wiesz, na co się piszesz – szepnąłem. Oboje baliśmy się mówić głośniej, by nie zniszczyć magii tej chwili. – Nie chcę tego, o czym myślisz...

Przekręciła się w moich objęciach, stając do mnie twarzą. – Nie? – zapytałem, obejmując ją w talii. Czułem niewytłumaczalną potrzebę trzymania jej blisko siebie. Zaprzeczyła ruchem głowy. – Nie. Zwilżyłem usta końcem języka, przyglądając się jej spod półprzymkniętych powiek. – Czego zatem ode mnie chcesz? Najpierw zawiesiła łakomy wzrok na moich wargach. Potem zarzuciła mi ręce na szyję. Następnie wspięła się na palce. Na koniec podarowała mi najdelikatniejszy pocałunek, jaki kiedykolwiek ktokolwiek mi ofiarował.

MISJA 22 Tęsknić za miejscem, do którego już nigdy się nie powróci.

Jess Dni mijały, a ja wciąż nie wiedziałam, czy byliśmy z Samem parą, czy może jedynie przyjaciółmi z korzyściami. Gdybym miała zaznaczyć status związku na Facebooku, wybrałabym opcję: „to skomplikowane”. Tak naprawdę sama nie potrafiłam się zdecydować, która z możliwości bardziej mi odpowiada, dlatego nie naciskałam na Samuela w tej kwestii. Po prostu cieszyłam się chwilą. Nie wybiegałam w przyszłość, nie rozmyślałam o przeszłości. Liczyło się tylko to, co tu i teraz. Leżałam na nagim torsie Sama, słuchając jego miarowego oddechu i jednej z moich ulubionych piosenek – Hold You Niny Nesbitt i Kodaline. Odnalazłam jego dłoń i splotłam nasze palce. Pozwalał mi na to od nocy, kiedy po raz pierwszy wsunęłam moją dłoń w jego. Niedawno mi zdradził, że przynosi mu to dziwne ukojenie. Wyjawiłam, że ja również wtedy zyskuję spokój. Nieporadnie, półsłówkami, trochę na oślep zaczęliśmy mówić o swoich uczuciach. Od wielkich wyznań dzieliły nas lata świetlne, ale przynajmniej poczyniliśmy pierwszy krok. Z Samem mogłam i chciałam czuć coś więcej. Z powodu wizji miłości, którą poznałam za sprawą rodziców, dostatecznie długo się przed nią wzbraniałam. Nadal nie byłam na tyle głupia, by się całkowicie odsłonić. Samuel to niełatwy przeciwnik, nie zezwalał na przekroczenie pewnej granicy. Gdy tylko ktoś za bardzo się zbliżył, nadepnął na niewidzialną linię, Sam od razu się

wycofywał albo próbował metody zrażenia do siebie. Dlatego wszystkie skrawki wiedzy, którą posiadałam na jego temat, zostały wręcz z niego wydarte. – O czym myślisz? – zapytał. – O niczym szczególnym. – Westchnęłam, kładąc nasze złączone dłonie na jego klatce piersiowej. Ledwie zarejestrowałam, że Sam się poruszył, a już siedział na mnie okrakiem, przyszpilając moje ręce do materaca. – Wiesz, że nie lubię, kiedy mnie okłamujesz. Naparł na moje biodra, demonstrując twarde uwypuklenie. Ten facet był nie do zdarcia. – Na dalej, Wrzaskotko... Co chodziło po twojej ślicznej główce? – Wszy – odparłam z pełną powagą. Jego twarz przeciął grymas zaskoczenia, który szybko wyparło rozbawienie. Parsknął śmiechem, a ja do niego dołączyłam. – Jesteś nienormalna – stwierdził, gdy się trochę uspokoiliśmy. Następnie wycisnął na moich wargach szybki pocałunek. – Ale za to właśnie cię... Zamilkł, zdając sobie sprawę, co mogło wydostać się z jego ust. Rytm mojego serca przyspieszył – tłukło, jakby chciało wyfrunąć na wolność. Żołądek ścisnął mi się ze strachu, a dłonie zwilgotniały. W głowie niczym rój wyjątkowo upierdliwych much brzęczało mi pięć słów: „ale za to właśnie cię...”. Blokowałam umysł przed tym jednym brakującym, którego bałam się bardziej niż wszystkich moich fobii razem wziętych. Patrzyliśmy na siebie w milczeniu. Samuel zapewne główkował, jak wybrnąć z kłopotliwej sytuacji. Ja natomiast układałam w myślach scenariusze, które mogły się rozegrać po wypowiedzeniu przez niego tego niekomfortowego dla nas obojga wyrazu. – Wypieprzę – dokończył po upływie wieczności. Uwolnił moje ręce i przeniósł się pomiędzy nogi. Rozchyliłam je posłusznie, koncentrując się na skurczu podniecenia w dole brzucha, a nie na uczu-

ciu ulgi i niewielkiego zawodu, które zagnieździły mi się w sercu. – Zrób ze mną, co chcesz – oznajmiłam ochrypłym od emocji głosem. – Bez zahamowań i strachu. Potraktuj mnie, jakbym była tym, czego potrzebujesz. Czego pragniesz najbardziej na świecie. W oczach Sama zapalił się kosmaty błysk. Nie spuszczając wzroku z mojej twarzy, przejechał dłonią przez mój brzuch do piersi. Najpierw ją pomasował, parę razy popieścił sutek, a potem, gdy uśpił moją czujność, zacisnął na nim palce i mocno pociągnął. Nagły ból sprawił, że skórę podrażniło mi tysiące impulsów elektrycznych, budzących do życia każdą komórkę w ciele. Zassałam głośno powietrze, ale poza tym nie wydałam z siebie żadnego dźwięku, za co sobie w duchu pogratulowałam. Lubieżny uśmiech i mroczne spojrzenie Samuela, zwiastujące wychodzącą poza wszelkie ramy rozkosz, rozpaliło mnie jeszcze bardziej. Kiedy podobny zabieg zastosował na drugiej piersi, wkładając w to jeszcze więcej siły, wygięłam się w łuk i tym razem przeciągle jęknęłam. – Jesteś pewna, że tego chcesz? – zapytał, szukając na mojej twarzy jakichkolwiek oznak wahania. – Tak. W przeciwieństwie do niego nie miałam najmniejszych wątpliwości. Głęboka bruzda na jego czole i nieco nieobecny wzrok świadczyły o tym, że walczył sam ze sobą. Nie wiedziałam tylko, czy nie chciał się ze mną zatracić, czy bał się tego, co mógłby mi zrobić w porywie największej namiętności. Nie zdawał sobie jednak sprawy, jak byłam silna i otwarta na nowe doświadczenia. Pragnęłam, by zepchnął mnie z klifu, na którym od jakiegoś czasu się bujaliśmy. Być może pragnęłam tego bardziej niż on. Nagle jakby coś w nim zaskoczyło. Wszelkie skrupuły wyparowały, na dobre pozwalając rozgościć się dzikiemu pożądaniu. Zszedł z łóżka. Już zamierzałam zaprotestować, gdy przywołał mnie do siebie palcem. Nie potrzebowałam werbalnego rozkazu. Uwielbiałam, kiedy Sam zwalniał wszystkie hamulce, wypuszczając na wolność swoją prawdziwą naturę.

Skopałam z nóg koc i posłusznie podeszłam do swojego kochanka. Choć nie za blisko. – Jeśli będziesz zmęczona albo posunę się za daleko, po prostu powiedz, a wtedy przestanę. Czułość, z jaką wsunął mi za ucho kosmyk włosów, kontrastowała z emanującą od niego władczością. – Czyli nie ustalamy hasła bezpieczeństwa? – Po kręgosłupie przepełzł mi dreszcz oczekiwania, zabarwionego lękiem przed nieznanym. Kąciki jego ust lekko się uniosły, a oczy rozbłysły. – Odrobiłaś lekcję. – A może miałam już z tym do czynienia? – skłamałam, by się z nim podrażnić. Pokręcił głową jakby z rozczarowaniem. – Nie miałaś, Jessico. Kłamiesz, a to coś, czego nie lubię. – Jego głos stał się surowy, bardziej mroczny. W dwóch krokach pokonał dzielącą nas odległość. Zadrżałam, gdy ujął rąbek mojej koszulki i ściągnął mi ją przez głowę. Następnie wsunął kciuki za gumkę moich majtek i zaczął je zsuwać, równocześnie kucając. Klepnął mnie w kostkę – niema instrukcja, bym ją uniosła – po czym powtórzył tę czynność przy drugiej stopie. Gdy się wyprostował, sięgnęłam do paska jego spodni, ale odsunął się, posyłając mi karcące spojrzenie. – Klęknij na łóżku, tyłem do mnie – rozkazał. Spełniłam jego polecenie. Słyszałam, jak się porusza, lecz nie zerknęłam, by sprawdzić, co robi, choć bardzo mnie kusiło. Spięłam się, kiedy poczułam na plecach ciepło jego ciała. Nie pomogły mi sensualne takty Follow Your Fire Kodaline, które popłynęły z głośnika. – Sam... – Nie pozwoliłem ci się odzywać – zganił mnie. Zanim skojarzyłam, co się dzieje, wykręcił mi ręce do tyłu i zatrzasnął na

nich... kajdanki. Kajdanki? – Co... – Szarpnęłam nadgarstkami i usłyszałam szczęk metalu. – Nie rób tego – złajał mnie po raz kolejny, układając skute ręce na pośladkach. Powoli wciągałam i wypuszczałam powietrze, starając się rozluźnić. Szykowałam się na coś niosącego ze sobą sporą dawkę bólu, ale ku mojemu zaskoczeniu Sam delikatnie przesunął palcem wzdłuż mojego kręgosłupa aż do pośladków. – Wypnij tyłek – polecił, lekko mnie popychając. Leżałam z twarzą wbitą w materac, a Sam stał za mną. Jeszcze nigdy nie byłam tak bardzo obnażona i bezbronna. Tak bardzo zdana na łaskę mężczyzny. – Wyglądasz niesamowicie. – Jego głos wyrażał aprobatę. Uwierzyłam mu, chociaż czułam się nieswojo. Jakiś bliżej nieokreślony dźwięk uleciał mi z ust, gdy poczułam na cipce jego gorący oddech. Pragnęłam, żeby język Sama znalazł się w mojej szczelinie, dlatego zakołysałam biodrami, by dać mu znać, czego pragnę. Zrozumiał moją sugestię, ale zamiast wyczekiwanej przyjemności otrzymałam siarczystego klapsa w pośladek. – Cholera jasna! – krzyknęłam, spinając wszystkie mięśnie. Łzy zapiekły mnie pod powiekami, a po pośladku rozeszło się pieczenie. – Kara za nieposłuszeństwo – wyjaśnił, po czym jego język znalazł się na mojej łechtaczce. Wstrzymałam oddech, gdy rozchylił moje fałdki palcami i wpił się we mnie jak w wyjątkowo soczysty owoc. Na zmianę kręcił kółka i przeciągał językiem wzdłuż szparki. Moje serce biło w rytmie rozszalałego oddechu. Nogi mi miękły, traciłam siły. Musiał to zauważyć, bo chwycił mnie za uda, by pomóc mi utrzymać równowagę. Jego wbite w moją skórę palce dostarczały mi optymalnej mieszanki bólu i przyjemności, która spychała mnie na krawędź przepaści. Siła nacisku jego języka na łechtaczkę stawała się coraz większa,

a mój oddech coraz bardziej łapczywy. Pot spływał mi po ciele, a ramiona drżały. Niemal załkałam, kiedy doszłam, a mój krzyk poniósł się echem po wnętrzu jego sypialni. Nim zdołałam nacieszyć się chwilą ekstazy, znowu poczułam na pośladku uderzenie, a później kolejne i następne. Skóra paliła mnie i pulsowała, sprawiając, że balansowałam na granicy bólu i rozkoszy. Nie przestawał dawać mi razów, wymierzał po jednym w każdy pośladek, doprowadzając mnie do momentu, gdy zaczęłam sztywnieć w obawie przed nowym klapsem. – Mogę przestać – wychrypiał, oddychając tak samo ciężko jak ja. – Nie... – zaoponowałam najpewniej, jak w tej sytuacji potrafiłam. – Kontynuuj. Ale zamiast kolejnego uderzenia poczułam na tyłku wilgoć jego ust, które przyniosły mojej płonącej skórze niewymowną ulgę. Lizał, całował i ssał moje pośladki, raz jeden, raz drugi. Rozkoszowałam się wilgotnymi muśnięciami i chłodem, jaki po sobie pozostawiały. Czułam się lekka i zrelaksowana, nie tylko na ciele, ale i na umyśle. Nie trwało to jednak długo. Zesztywniałam od stóp do głów, kiedy Sam okrążył kciukiem moją drugą dziurkę. Już miałam zaprotestować, gdy wsunął palec między moje płatki, zebrał wilgoć i wrócił do pośladków. Nie byłam w stanie skupić się na niczym innym poza palcem, którym delikatnie pieścił mój odbyt. To był pierwszy raz, kiedy pozwoliłam mężczyźnie się tam dotykać. Miałam wielu partnerów seksualnych, kilku nawet próbowało namówić mnie na eksperymenty analne, lecz zawsze stanowczo odmawiałam. Nie dlatego, że uważałam to za coś krępującego, wulgarnego czy odrzucającego. Po prostu czekałam na odpowiedniego człowieka. Czekałam na Sama. – Czy ktoś miał już ten seksowny tyłek, Jessico? – wymruczał, jakby czytał mi w myślach. – Nie – wysapałam. – Wkrótce się to zmieni – zapewnił bez cienia wątpliwości, po czym odsu-

nął się, pozbawiając mnie swojego dotyku. Dyszałam, drżąc na całym ciele. Tak samo się bałam, jak i nie mogłam się doczekać, aż spełni swoją mroczną obietnicę. Przestałam oddychać, gdy za mną klęknął i przystawił penisa do mojego wejścia. Drażnił się ze mną, przeciągając nim od jednej dziurki do drugiej, a kiedy najmniej się tego spodziewałam, jednym ruchem wbił się do samego końca w moją cipkę. Nie tego się spodziewałam, ale ulżyło mi, że nie zaatakował mojego tyłka bez ostrzeżenia. Jęknęłam w proteście, gdy wysunął się do połowy. – Chcesz tego? Igrał ze mną, poruszając się, lecz nie wchodząc we mnie w pełni. – Tak! – krzyknęłam, desperacko pragnąc całkowitej penetracji. – A ja chcę tego... – Włożył mi palec w tyłek i zaczął nim poruszać. Jęczałam, instynktownie zaciskając na nim mięśnie. – Powiedz, że kiedy przyjdzie czas, będę mógł zerżnąć ten tyłek – zażądał, wsuwając się we mnie. Jego palec pieścił miejsce, do którego jeszcze nikogo nie dopuściłam. Czułam się wypełniona do granic możliwości. Brakowało mi powietrza, nie byłam w stanie logicznie myśleć, a co dopiero mówić. – Odpowiedz! – upomniał mnie, za karę sprzedając mi kolejnego klapsa. – Tak! O Boże, tak! – wybuchłam, będąc na skraju obłędu. – Będziesz mógł... – Zaczerpnęłam łapczywie powietrza. – Ale teraz mnie po prostu zerżnij! Roześmiał się ochryple, po czym wykonał mój rozkaz.

– Jess, masz zszycie na piątce – oznajmiła przełożona, zaglądając do dyżurki pielęgniarek.

Ściągnęła mnie brutalnie na ziemię, bo akurat rozpamiętywałam, co wyczyniał ze mną wczoraj Samuel. Wciąż od kajdanek bolały mnie ramiona, a od klapsów pośladki. – Już idę! – Poderwałam się z kanapy z nadzieją, że nikt nie zauważył mojego ewidentnego podniecenia. Wrzuciłam nadgryzione jabłko do pojemnika z drugim śniadaniem i pognałam do zabiegowego. – Dzień dobry. – Uśmiechnęłam się do siedzącego na kozetce mężczyzny. Z wyglądu przypominał kloszarda, ale nie wydzielał tego specyficznego fetoru, który czuło się od bezdomnych pacjentów. Nawet zasłaniająca pół twarzy broda wydawała się stosunkowo zadbana. Na głowie miał kaptur od bluzy, dlatego nie potrafiłam określić jego wieku. Moją uwagę przyciągnęły wysokie czarne buty z wpuszczonymi do środka nogawkami poplamionych dżinsów. Obuwie było zbyt zadbane – wypolerowane, bez żadnych skaz i pęknięć, przez co nijak nie współgrały z jego włóczęgowskim wizerunkiem. Zaniepokoiłam się, kiedy nie odpowiedział, tylko bacznie mi się przyglądał. Przestraszyłabym się nie na żarty, gdybym w swojej pielęgniarskiej karierze nie miała do czynienia z wieloma dziwnymi ludźmi. Mimo że od tego człowieka biła jakaś ponura, wręcz groźna aura, z pewnością nie plasował się na szczycie mojej listy odmieńców. Dlatego stłumiłam lęk, umyłam i zdezynfekowałam ręce, a następnie założyłam lateksowe rękawiczki. – Proszę pokazać ranę – poprosiłam, spoglądając na przedramię, z którego sączyła się strużka krwi. – Chcę jedynie opatrunek – wychrypiał. Nie był to zbyt przyjemny dźwięk. Jego głos wróżył raczej coś makabrycznego, niż zapowiadał rozkosz, jak było w przypadku Samuela. – Pozwoli pan, że ja o tym zdecyduję – wysilałam się, by brzmieć przyjaźnie. Podeszłam bliżej mężczyzny. Z jakiegoś powodu, gdy rozchylałam rękaw poszarpanej bluzy, drżały mi ręce. – Ktoś ugodził pana nożem? – zapytałam, zobaczywszy około pięciocenty-

metrową podłużną szramę, z której krew sączyła się obficiej, niż na pierwszy rzut oka założyłam. – Pracuję na złomowisku, wbił mi się kawałek blachy. Nie uwierzyłam. Żadna, nawet najostrzejsza blacha nie zostawiłaby takiego szerokiego i głębokiego rozcięcia. Nie chcąc wdawać się z nim w dyskusję, skinęłam głową. Jego sprawa, z kim i o co się sprzeczał. – Będą musiała założyć kilka szwów – poinformowałam, biorąc do ręki środek dezynfekujący. – Nie zrozumiałaś mnie – wywarczał rozdrażniony mężczyzna. – Ma być opatrunek i nic więcej. – Rana jest głęboka, trzeba ją zszyć. – Odwróciłam się do szafki po potrzebne przybory. Zdążyłam tylko wysunąć szufladę, kiedy poczułam za sobą ruch. Włoski na ciele stanęły mi dęba. Krzyknęłam, gdy bezdomny przycisnął mnie do szafki, złapał za warkocz i mocno za niego szarpnął. – Milcz, głupia dziwko – syknął mi ze złością do ucha. – Jesteś tak samo uparta jak on, co, suko?! Palce wolnej ręki wbił mi w policzki. Zarechotał, kiedy zakwiliłam z bólu. Miotałam się, chcąc się uwolnić, ale był znacznie silniejszy. Nie tylko potrafił przewidzieć każdy mój ruch, lecz także z zadziwiającą precyzją je blokował. Mimo to się nie poddawałam. Zamarłam, dopiero gdy przed oczami błysnęło mi ostrze noża. – Zobaczymy, czy wciąż będziesz mu się podobać, jeśli oszpecę tę twoją śliczną buźkę. Przystawił mi nóż do policzka. Przejechał nim po skórze, lekko mnie przy tym raniąc. Serce waliło mi tak szybko i mocno, że zagłuszało wszystko dookoła. Sparaliżowana strachem, nawet jeślibym chciała, nie byłabym w stanie walczyć z napastnikiem. – Za wszystko mi zapłaci. – Przycisnął usta do mojego ucha, wsuwając jed-

nocześnie dłoń za dekolt fartucha. Żółć podeszła mi do gardła, a przerażenie utknęło gdzieś między żołądkiem a przełykiem, kiedy powiódł palcami po krągłości piersi. To wybudziło mnie z otępienia. Zaczęłam macać na oślep po wnętrzu szuflady w poszukiwaniu czegoś, co mogłabym użyć jako broni. Dość szybko natrafiłam na nożyczki chirurgiczne. Zacisnęłam na nich palce. Zimna stal dodała mi odwagi. Kiedy zajął się wdychaniem mojego zapachu, zamachnęłam się i wbiłam mu ostrze w udo. Wrzasnął i odskoczył ode mnie, dając mi pełną swobodę ruchów. Od razu rzuciłam się do drzwi i wybiegłam na korytarz. – Ochrona! – krzyknęłam z przerażeniem, potrącając kogoś. – Proszę wezwać ochronę! Zatrzymałam się, gdy wpadłam na łóżko do przewożenia pacjentów na badania. Wtedy zauważyłam, że obecni na korytarzu ludzie gapią się na mnie jak na wariatkę. Ktoś zaczął panikować tak jak ja. Ktoś inny próbował mnie uspokoić. Kiedy poczułam czyjś dotyk, wpadłam w popłoch. Odruchowo się odwróciłam. Na swoje nieszczęście ujrzałam mojego napastnika. Stał pochylony w progu między gabinetem zabiegowym a korytarzem. Świdrował mnie wściekłym wzrokiem, próbując zatamować krwawienie z nogi. – To nie koniec! – zagroził, po czym, kulejąc, pognał do wyjścia.

– Dziś masz już wolne. Odpocznij i spróbuj się zrelaksować – zaleciła przełożona, przyklejając mi plaster w miejscu, gdzie znajdowało się rozcięcie po nożu tego szaleńca. Fakt, że zostałam zraniona, uświadomiłam sobie dopiero wówczas, gdy opadła krążąca w moich żyłach adrenalina. Z opowieści pracowników dowiedziałam się, że ochrona nie zdołała

schwytać zbira. Przestraszyłam się tak bardzo, że na parę długich chwil straciłam poczucie miejsca i czasu. Do rzeczywistości wróciłam jakiś kwadrans temu. – Muszę złożyć zeznania – wyjąkałam, wiedząc, że w szpitalu ma się zjawić policja, by mnie przesłuchać. – Powiesz, co masz powiedzieć, i pojedziesz do domu. My zajmiemy się resztą. Skinęłam głową, wdzięczna za pomoc i zrozumienie. – Masz kogoś, kto mógłby po ciebie przyjechać? – Nie. Ale dam sobie radę. – Nie ma mowy, żebym wypuściła cię bez opieki. Nadal jesteś w szoku, nie powinnaś teraz być sama. – Nic mi nie będzie, naprawdę – zapewniłam, choć wcale nie byłam tego pewna. – W takim razie ja odwiozę cię do domu, ale dobrze by było, gdyby ktoś z tobą został. Może twoja kuzynka? – Eva jest zajęta. – Pamiętałam, że dzisiejszy dzień spędzała w centrum rehabilitacyjnym z Gabrielem. – Ale... – Zawahałam się, kiedy przed oczami pojawił mi się obraz Samuela. – Chyba jest ktoś, po kogo mogę zadzwonić. – Zrób to. Nie wypuszczę cię stąd samej. Natychmiast wygrzebałam z torebki telefon. Oczekując na połączenie, przyłapałam się na tym, że bardziej niż czegokolwiek innego pragnęłam usłyszeć głos Sama.

Po złożeniu zeznań siedziałam na korytarzu w rejestracji, czekając na Samuela. Czułam wyrzuty sumienia, bo żeby mnie odebrać, musiał ściągnąć George’a, który miał zastąpić go w roli ochroniarza Evy i Gabriela. Nie zawracałabym mu głowy, gdybym tak bardzo go nie potrzebowała.

– Jessie? – usłyszałam zaniepokojony głos Sama. Poderwałam się z krzesła i popędziłam w jego kierunku, rzucając mu się w ramiona, które dla mnie otworzył. – Co się stało, skarbie? Wsunął mi palce pod brodę, by dobrze mi się przyjrzeć. W jego oczach zapalił się gniew, kiedy na moim policzku zobaczył plaster. – To nic takiego – szepnęłam, próbując obrócić głowę. – Kto to zrobił? – Zaciskał i luzował szczękę. Usiłował kontrolować złość. – Jakiś bezdomny. To było dziwne, ale już po wszystkim. – Nie miałam siły po raz kolejny dzielić się szczegółami tego okropnego zdarzenia. – Po prostu zabierz mnie do domu. – Oczywiście – niechętnie skapitulował. Przycisnął usta do mojej skroni. Byłam tak rozstrojona, że prawie się popłakałam, wzruszona jego czułością. – Dasz radę iść? – wymruczał w moją skórę. – Tak. Wypuścił mnie z objęć, dopiero gdy dotarliśmy na parking. Wsiadłam do samochodu pod czujnym wzrokiem Sama. Kiedy umościłam się na fotelu, zapiął mi pas i jeszcze raz cmoknął w skroń. Zajął miejsce za kierownicą, lecz nie odpalił od razu silnika, tylko znowu wlepił we mnie przenikliwe spojrzenie. – Nie patrz tak na mnie, proszę. Takie sytuacje czasami się zdarzają. – Gdzie była ochrona? – Wyobraź sobie, że nie warują przy mnie bez przerwy – wyzłośliwiłam się, zmęczona ciągłymi pytaniami. – Mają do ogarnięcia cały szpital. – Dziś zostaniesz u mnie – oznajmił. Nie zamierzał pytać o zgodę. Skinęłam głową, ochoczo przystając na jego propozycję. – Poproszę Mandy, żeby dziewczynki przywiozła jutro. Przyda ci się dzień odpoczynku. – Nawet się nie waż! – Położyłam swoją dłoń na jego, by powstrzymać go

przed wyjęciem telefonu. – One są lekarstwem na wszystko. Nikt tak jak Lucy nie odciągnie moich myśli od tego, co się stało. – Jesteś pewna? Urzekła mnie jego troskliwość i opiekuńczość. – Tak – przytaknęłam z uśmiechem. – Jak sobie życzysz, skarbie. Uśmiechnęłam się jeszcze szerzej, gdy zdałam sobie sprawę, że już drugi raz nazwał mnie skarbem. Czyli z tego, co się stało, wyniknęło jednak coś dobrego.

MISJA 23 Spróbować zobaczyć siebie oczami kogoś innego.

Sam Od incydentu w szpitalu minął ponad tydzień. Niestety przez ten czas niewiele dowiedziałem się na temat całego zajścia. Jess nie chciała o tym rozmawiać, zbywała mnie albo sprzedawała jakieś ogólniki. Nie ciągnąłem jej za język, choć zależało mi na szczegółach, bym mógł na własną rękę odnaleźć tego, kto ją zaatakował. Ten człowiek zagrażał otoczeniu, a mną nadal kierowało jakieś poczucie obowiązku wobec obywateli tego kraju. Wcale nie chodziło mi o Jess, prawda? Spojrzałem przez okno na ogród, gdzie Jessica i Eva siedziały razem z dzieciakami na kocu. Opowiadały im coś, czego nie mogłem usłyszeć, a co bardzo je bawiło. Nawet Gabriel, który wreszcie zaakceptował dziewczynki, nieznacznie się uśmiechał. W dodatku sprawy adopcji dobiegły wreszcie do szczęśliwego końca. Przyglądając się tej ckliwej scence z zadowoleniem i dziwnym wzruszeniem, uświadomiłem sobie, że pragnąłem dorwać tego popaprańca właśnie ze względu na Jessie. Za każdym razem, gdy mój wzrok spoczywał na niewielkim rozcięciu na jej policzku, czułem żądzę krwi. – Co robisz, zboczeńcu?! – usłyszałem i od razu zarobiłem kuksańca od Aleksa, który pojawił się w kuchni. – Ceruję skarpety, dupku – sarknąłem.

– Zacerujesz też moje? – Pieprz się! – Walnąłem go pięścią w biceps. – Jeszcze nie czas. Najpierw muszę uzupełnić energię. Moja żona jest niewyżyta. – Wyszczerzył się i zaczął otwierać po kolei wszystkie szafki. Przypomniało mi się, jak Jess robiła to samo, a potem przemieniła moją kuchnię w pobojowisko. Nie mogłem uwierzyć, że od tamtego momentu upłynęło już tyle czasu. Wiele się zmieniło, jeszcze więcej wydarzyło. Nie przypuszczałem, że nasza relacja tak bardzo ewoluuje i ta krnąbrna dziewczyna stanie się stałym elementem wyposażenia mojego domu. – Masz jakiś koktajl białkowy? – zapytał Alex, gdy nie znalazł tego, czego szukał. – Taaa, mam ich od cholery. Dobrze wiedział, że ćwiczę, ale nie stosuję żadnych wspomagaczy. – Powinieneś trzymać zapas dla swojego mistrza. – Sięgnął do lodówki po butelkę wody. – Zapiszę to sobie w pamięci, primadonno – zadrwiłem, uśmiechając się pod nosem. – Jutro wyjeżdżamy do San Francisco. – Zgarnął z koszyka banana i opadł na krzesło. – Mówiłeś już swojej dziewczynie? – Jess nie jest moją dziewczyną – sprostowałem. – Więc kim? No właśnie, kim była dla mnie Jessica McAdams? – Przyjaciółką – odparłem wymijająco. – Przyjaźń z korzyściami, co? – Zaśmiał się z ironią, obierając owoc. – Daj spokój... Naprawdę nie chciałem tykać tej kwestii. Było dobrze tak, jak było, i nic nikomu do tego. – Sam... – W tonie głosu Aleksa zagościła powaga, co oznaczało, że zaraz palnie mi gadkę. Kurwa. – Nie baw się tą dziewczyną. Jeżeli ją skrzywdzisz,

skrzywdzisz Evę. Eva będzie smutna, a ja bardzo nie lubię, kiedy moja żona się smuci. Nie muszę mówić, kto w tej sytuacji będzie miał najbardziej przejebane? W spojrzeniu, którym mnie uraczył, czaiło się ostrzeżenie. – Nie zranię jej – zapewniłem, choć sam nie wierzyłem w te słowa. Tak naprawdę bałem się tego, że prędzej czy później tak właśnie się stanie. Od jakiegoś czasu próbowałem nazwać to, co się pomiędzy nami zrodziło. Żadne równanie nie dawało poprawnego wyniku. Obawiałem się, że jeśli nie chciałem skrzywdzić Jess, to nie mogłem zawrócić ze szlaku, na który nie wiadomo kiedy mnie wprowadziła. Sęk w tym, że nie zdecydowałem, czy jestem gotowy podążyć nim razem z nią. – Sam? Zerknąłem w stronę, skąd dobiegł głos Evy. Stała w progu pomieszczenia z Gabrielem na ręku. Zamyśliłem się do tego stopnia, że nie zauważyłem, kiedy się zjawiła. – Pytałam, czy możemy zabrać dziewczynki do centrum handlowego. – To jej pomysł. – Jess wpadła do kuchni jak burza i wskazała na kuzynkę. Cmoknęła mnie w usta, po czym otworzyła lodówkę, by wyjąć butelkę wody. – Znowu wrócą do domu z wymalowanymi paznokciami? – Posłałem Jess wymowne spojrzenie. Gdy ostatnio zabrała moje siostry do Westfield, wszystkie cztery miały paznokcie pokryte rażącymi kolorami. Jess nie okazała nawet grama skruchy – tak samo wtedy, jak i teraz. – Nie – zapewniła Eva. – Ja nie mam tak szalonych pomysłów. Co najwyżej kupimy im jakieś błyskotki. Poza tym jedzie z nami mały mężczyzna. – Pogłaskała po ramieniu tulącego się do niej Gabriela. – Nie sądzę, by był zachwycony wizytą w salonie kosmetycznym. Pokręciłem głową, sięgając po leżący na stole portfel. – Pojadę z wami.

– Nie! – zaoponowała Suzy, która jakimś cudem zmaterializowała się przy nas. Za nią stała pozostała trójka. Zaczynałem odnosić wrażenie, że padliśmy z Aleksem ofiarą inwazji kobiet. – To babski wypad – dodała najstarsza siostra na widok mojej miny. Sugestywnie popatrzyłem na Gabriela. – To jeszcze dziecko, nie liczy się – wyjaśniła, poprawnie interpretując mój wzrok. – Daj im trochę wolności – wtrącił Alex, podchodząc do swojej żony. Pocałował najpierw syna, potem ją. – A tobie co? Do niedawna nie pozwalałeś mi odstępować Evy na krok. – Jest dorosłą kobietą – odparł, obejmując małżonkę ramieniem. – Niejednokrotnie pokazała, że potrafi się zatroszczyć o siebie i nasze dziecko. – Pantoflarz – sarknąłem. Alex wystawił środkowy palec. – W porządku – poddałem się. – Ale bez żadnych ekscesów. Dziewczynki pisnęły, jednocześnie obejmując Jessie. – Te uściski chyba należą się mnie – mruknąłem. W takich chwilach wychodził ze mnie zazdrośnik, pragnący, by i mnie darzyły takim uwielbieniem. Jak na zawołanie cała czwórka rzuciła się na mnie i osaczyła z każdej strony. Gdy skończyły się przytulać, Jessie zajęła ich miejsce. Po raz drugi zostawiła mi na ustach całusa. Chciałem zniewolić jej kuszące wargi, ale mieliśmy publiczność. Dlatego otoczyłem ją ramieniem i przyciągnąłem do siebie. – Wieczorem liczę na bardziej wylewne podziękowania – szepnąłem jej na ucho, na co jej policzki od razu się zaróżowiły. Zadziwiające, że tak doświadczona i otwarta seksualnie osoba oblewała się rumieńcem, kiedy świntuszyłem z nią przy innych. Gdy wróciłem spojrzeniem do reszty, powitał mnie wymowny uśmiech

Aleksa. Uniosłem środkowy palec, tak jak on wcześniej, nie bacząc na obecność dzieci.

Jess – To poważne, prawda? – Głos Evy sprawił, że przeniosłam wzrok z bawiących się przy fontannie dzieciaków na nią. – Co masz na myśli? Doskonale wiedziałam, co miała na myśli. Parsknęła cicho. – Nie rżnij głupka, Jessie – złajała mnie łagodnie. – Doskonale wiesz, o co mi chodzi. – Czy ty mnie obrażasz? – Przyłożyłam dłoń do serca, udając oburzenie. – Nie bardziej niż ty mnie. – Wyszczerzyła się, upiwszy łyk kawy. Obróciłam głowę ku biegającym pomiędzy pionowymi strugami wody dzieciom, by ukryć pchający mi się na usta uśmiech. – Po raz pierwszy w życiu czuję się pełna – wyznałam z wahaniem, tak naprawdę bojąc się wypowiedzieć te słowa głośno. Słowa, których znaczenie odkryłam pewnego słonecznego popołudnia, kiedy Samuel pokazał mi kawałek swojego prawdziwego oblicza. Tego dnia zdałam sobie sprawę z siły swoich uczuć. Wpadłam wtedy do niego z nadzieją, że zastanę dziewczynki. Okazało się, że pomyliłam dni i natknęłam się na samego Samuela. Tłukłam w drzwi, ale nikt nie otwierał. Nie słyszałam również żadnych dochodzących z wnętrza domu dźwięków, co mnie zdziwiło. Dziewczynki zawsze hałasowały, cisza panowała tylko wówczas, gdy spały. Zapukałam jeszcze raz, po czym wycofałam się zrezygnowana. Właśnie zamierzałam wezwać ubera, kiedy na podjazd wjechał Sam. Zgasił silnik mustanga i wysiadł z dwiema papierowymi torbami oraz zdezorientowanym wyrazem twarzy.

– Co tu robisz? – zapytał, idąc w moim kierunku. – Tobie też dzień dobry, Samuelu. – Pozbawiony manier neandertalczyk. – Przyszłam do dziewczynek. – Dzisiaj? – Jego brwi poszybowały pytająco do góry. – No popatrz, a ja byłem święcie przekonany, że zabieram je do siebie dopiero jutro – zakpił. Spuściłam oczy, czując lekkie ukłucie wstydu. Zanim na dobre osiadła we mnie myśl, że Sam mógł uznać, iż z premedytacją pomyliłam dni, dostrzegłam w jednej z jego toreb co najmniej dwie butelki jacka daniel’sa oraz opakowanie jakichś tabletek. Rozbudziło to moją czujność, ponieważ wiedziałam, że ze względu na swoje uzależnienie Sam nie trzymał w domu nawet dostępnych bez recepty środków przeciwbólowych. Kiedy się zorientował, na czym spoczął mój wzrok, złapał torbę tak, by nie było widać jej zawartości. – Co to ma znaczyć? Choć nie chciałam, zabrzmiałam jak upierdliwa żona. Zafundowałam sobie za to w myślach kopniaka w tyłek. – Nie dzisiaj, Jess – warknął ostrzegawczo, wymijając mnie szerszym łukiem. – Hej! – zawołałam, ruszywszy za nim. – Nie zamierzasz chyba popełnić samobójstwa? – zaniepokojona palnęłam pierwsze, co przyszło mi do głowy. Sam parsknął wyzutym z emocji śmiechem, rzucając mi przez ramię pełne niedowierzania spojrzenie. – Serio? Nie byłaś w stanie wymyślić niczego innego? – ironizował. – Mogłaś powiedzieć wprost, że tęsknisz za moim fiutem. Otworzył drzwi do domu. Nie wiedziałam, co go, do cholery, ugryzło, ale niezależnie od przyczyny nie miał się na mnie prawa wyżywać. Niewiele myśląc, weszłam z nim do środka. Stał do mnie tyłem, więc klepnęłam go w ramię. Gdy tylko się odwrócił, uformowałam dłoń w pięść i z całej siły walnęłam go w twarz. Pożałowałam tego w tej samej chwili, kiedy poczułam promieniujący od dłoni do ramienia ból. Miałam wrażenie, że połamałam palce, a ten idiota nie ruszył się nawet

o centymetr. – Cholera jasna! – wrzasnęłam, wybiegając z powrotem na zewnątrz. Z bólu zaczęłam skakać po podwórku jak kozica po górach. – Co ty, do diabła, wyprawiasz? Sam, oszołomiony moim atakiem, ocknął się z otępienia. Upuścił zakupy na ziemię i rzucił się w moim kierunku. – Stój, ty wariatko! Nim się zorientowałam, dopadł do mnie i zatrzymał. Ujął moje przedramię i zaczął uważnie je oglądać oraz sprawdzać motorykę mojej ręki od nadgarstka do palców. – Nie są połamane – warknęłam, wyrwawszy mu się z uścisku. Złością próbowałam przesłonić zażenowanie, powstałe w wyniku mojego irracjonalnego wybuchu. – Do domu – nakazał tonem nieznoszącym sprzeciwu Sam. – Musimy przyłożyć coś zimnego, żeby złagodzić opuchliznę. – Wyglądam ci na pieprzonego pudla?! Uwielbiałam władczą stronę jego osobowości, tyle że w sypialni, a nie w życiu codziennym. W takich sytuacjach miałam ochotę urwać mu łeb. Otaksował mnie z dołu do góry przez zmrużone powieki. – W sumie... nie – orzekł po zakończeniu oględzin. – Więc nie zwracaj się do mnie jak do psa – wysyczałam mu w twarz. Uniósł palec wskazujący, dając mi do zrozumienia, że nie dokończył myśli. – Chciałem powiedzieć, że bliżej ci do chihuahua. Tak samo jazgoczesz. Zabiję go, jak Boga kocham, zabiję go... – Zaraz poświęcę drugą rękę... – Dobrze, już dobrze, uspokój się – przerwał mi. – Nie bij mnie więcej, bo zadasz cierpienie sobie, a nie mnie. Ja jestem odporny. – Przez jego oblicze przemknął trudny do zidentyfikowania grymas. – Wejdź do domu. Proszę... – dodał, widząc mój opór. – Tylko dlatego, że poprosiłeś – fuknęłam.

Zadarłam głowę i dumnym krokiem, z rozmysłem kołysząc biodrami, pomaszerowałam do środka. Podczas gdy Sam wyciągał z lodówki woreczek z lodem i owijał go w ściereczkę, ja gromiłam go wzrokiem, nadal wkurzona o to, jak się do mnie odniósł. Kiedy przysunął sobie krzesło i usiadł tak blisko mnie, że czułam jego pikantny zapach, przybrałam beznamiętny wyraz twarzy. Jego aktualne postępowanie odrobinę złagodziło moją złość, która całkiem wyparowała, gdy delikatnie ujął moją obolałą dłoń i przyłożył do niej okład. Przytrzymywał go i gładził kciukiem moją skórę. Jak urzeczona wpatrywałam się w ruchy jego palca, usiłując ignorować tego nieproszonego kolibra, który trzepotał mi w brzuchu skrzydełkami. Sam, zorientowawszy się, co robi, cofnął rękę, jakbym go poparzyła. Okład nie spadł na podłogę tylko dlatego, że w ostatniej chwili go złapałam. – Za chwilę wrócę – wymamrotał, po czym wystrzelił z kuchni, jakby w zakamarkach pomieszczenia czyhało na niego jakieś niebezpieczeństwo. Kompletnie zdurniałam. Jego rozchwiane zachowanie doprowadzało mnie do szału. Raz grzał, raz ziębił. Zbliżał się i uciekał. Obchodził się ze mną czule i delikatnie jak z porcelanową lalką, by w ułamku sekundy traktować mnie jak największego wroga. Nigdy nie wiedziałam, z którą wersją Samuela Remseya będę miała akurat do czynienia. Byłam już zmęczona grą, którą prowadziliśmy. Godziłam się na to, ale dzisiaj miarka się przebrała. Postanowiwszy postawić wszystko na jedną kartę, ruszyłam za nim na górę. Przypuszczałam, że zaszył się w swoim pokoju, jak zawsze, gdy moja obecność zaczynała go przytłaczać. – Sam? – Już nie czułam się tak pewnie jak chwilę wcześniej. Stojąc przed uchylonymi drzwiami sypialni Samuela, usłyszałam jakieś dziwne dźwięki, bardzo podobne do uderzeń. Niesiona ciekawością, weszłam do środka. W powietrzu wisiało coś złowrogiego, co sprawiło, że po kręgosłupie przemknęły mi lodowate dreszcze. – Sam? – powtórzyłam głośniej, ale w dalszym ciągu nie otrzymałam odpowiedzi. Przemierzyłam pokój, aż dotarłam do łazienki, skąd dobiegały te niewróżące niczego dobrego odgłosy.

Pchnęłam drzwi. To, co zobaczyłam, zmroziło mi krew w żyłach. Sam uderzał głową w pokrytą kafelkami ścianę. Emocje, które we mnie zabuzowały, niemal ścięły mnie z nóg. Łzy współczucia zapiekły mnie pod powiekami, a z ust uciekł cichy jęk żalu. Sam był tak zaabsorbowany zadawaniem sobie bólu, że nawet nie zauważył mojej obecności. Nogi same poniosły mnie ku niemu. Chwyciłam go za ramię i z całej siły szarpnęłam. Obrócił się gwałtownie z zaciśniętą w pięść dłonią, którą uniósł z zamiarem zadania ciosu. Skuliłam się i zamknęłam oczy w oczekiwaniu na uderzenie. Ale tak się nie stało. Gdy uchyliłam lekko powieki, napotkałam jego pełen przerażenia i gniewu wzrok. Te dwie emocje szybko ustąpiły miejsca uczuciu upokorzenia. – Co ty tu...? – wysapał. – Dlaczego to robisz? – Pierwszy zapytałem. – Autoagresja to krok w stronę przepaści, Samuelu – odparłam, ignorując jego ewidentną zaczepkę. – Wścibskość również – zripostował, na nowo dopuszczając do głosu wściekłość. – Kto pozwolił ci tu w ogóle wejść? – Ty – wysyczałam, puściwszy wodze samokontroli. – Przyciągasz mnie do siebie. Jestem jak ćma lecąca do światła. Wiem, że się sparzę, ale i tak lecę. Nie chcę i nie mogę patrzeć na to, jak niszczysz sam siebie. Cierpię, kiedy ty cierpisz. Twoje problemy są moimi problemami. Jesteś albo ślepy, albo tak zapatrzony w siebie, że nie widzisz, jak bardzo mi na tobie zależy. Słowa wypadały ze mnie jak łuski po nabojach z karabinu maszynowego. – Jestem ciemnością, Jessico... Ciemnością, przez którą nie przedrze się żadne światło. Będzie lepiej dla ciebie, jeżeli uciekniesz. Nie masz cholernego pojęcia, co we mnie siedzi. – To mi pokaż! – krzyknęłam, nie będąc w stanie znieść tego pozornego spokoju, który towarzyszył jego słowom. – Pokaż mi prawdziwego siebie...

Niemal błagałam. – Nie jesteś na to gotowa – stwierdził z pełnym politowania uśmieszkiem. – Nie jestem też słaba i niewinna. Nie patrz na mnie przez pryzmat Evy. – Gorączkowałam się, próbując cokolwiek z niego wyciągnąć. Zawsze, gdy uchylał rąbka tajemnicy, przynajmniej na jakiś czas zaznawał prawdziwego spokoju. Byłam chętna, by uczynić wszystko, ażeby choć trochę mu ulżyć. – Ja jestem jej przeciwieństwem. – Wiem, że jesteś silniejsza... Jesteś silniejsza niż jakakolwiek kobieta, jaką znam. Ale czy wystarczająco? To było pytanie, na które on sam musiał sobie odpowiedzieć. Musiał dopuścić do siebie fakt, że moje uczucia do niego uległy przekształceniu. Że dla mnie nie była to już przyjaźń z bonusem w postaci obłędnego seksu, tylko coś więcej. Nie potrafiłam tego nazwać, ale na pewno to coś... więcej. Uniósł dłoń, jakby zamierzał dotknąć mojej twarzy. Lgnęłam do jego dotyku ze świadomością, że dzięki najmniejszemu kontaktowi fizycznemu zbliżymy się do jakiejś płaszczyzny porozumienia. Przymknęłam powieki, a wtedy spotkało mnie wielkie rozczarowanie. Sam wyminął mnie, pozostawiając po sobie jedynie chłód i woń piżma. Popędziłam za nim. – Zaczekaj. – Oplotłam palce wokół jego przedramienia. – Nie uciekaj. Proszę, nie uciekaj... Złapał mnie za kark i przybliżył moją twarz do swojej na odległość zaledwie oddechu. – Skrzywdzę cię – wyszeptał z ubolewaniem wprost w moje usta, przywierając swoim czołem do mojego. Staliśmy tak przez jakiś czas – bez ruchu, bez słowa, bez barier. Sam na ten krótki moment zrzucił chroniącą go przed światem kevlarową powłokę. Pozwolił mi zajrzeć do swojej pooranej bardziej niż ciało duszy. Podzielił się ze mną gorzkim smakiem swojego cierpienia. – Dlaczego mi to robisz? – wymamrotał w moje wargi, znowu przywdziewając pancerz. – Nie robię nic złego – szepnęłam.

– Przysięgam, że starałem się trzymać od ciebie z daleka. Zacisnął mocno powieki. Była to albo oznaka frustracji, albo próba odcięcia się ode mnie. – Nie chcę, żebyś trzymał się ode mnie z daleka. Proszę, powiedziałam to. Położyłam dłonie na jego nieogolonych policzkach, zmuszając go, by na mnie spojrzał. – Jeśli nie zaryzykujesz, nie dowiesz się, czy było warto. Lepiej spróbować i żałować niż żałować, że nie spróbowaliśmy. – Czasami lepiej żyć wyobrażeniem, Wrzaskotko. – Jego wzrok przesunął się z moich oczu na usta, które instynktownie zwilżyłam językiem. – Wtedy rozczarowanie mniej boli – dodał cicho, jakby mówił bardziej do siebie niż do mnie. – Tak czy inaczej, odczuwasz ból – odparłam. – Tylko do ciebie należy decyzja, czy podejmiesz walkę o to, czego pragniesz, czy stchórzysz, postanawiając żyć ze świadomością, że straciłeś coś, czego na dobrą sprawę nawet nie miałeś, a co mogłoby dać ci szczęście. – Czasami czuję się tak, jakby to, kim jestem, a to, kim chcę być, walczyło ze sobą. Jakkolwiek bardzo bym się nie starał, zawsze wygrywa ta pierwsza wersja mnie. – Zdjął moje ręce ze swojej twarzy, a ja stłumiłam jęk protestu. – Są chwile, tak jak dzisiaj, że aby poradzić sobie z bałaganem w głowie i sercu, muszę zadać fizyczny ból... – Zamilkł. Przez moment się wahał, aż dodał: – Nie tylko sobie, Jessie. Jego mroczne spojrzenie sprawiło, że pod skórę wpełzł mi nieprzyjemny chłód. Mimo to starałam się nie pokazać po sobie, że jego wyznanie w jakikolwiek sposób na mnie wpłynęło. Liczył się tylko fakt, że zaczął mówić o tym, co tkwiło w jego wnętrzu. – Mów dalej – ponagliłam łagodnie. Sam uniósł głowę ku sufitowi. Zupełnie jakby dawał sobie czas na rozważenie, czy kontynuować swoje wyznanie. – Z bólu zadawanego innym czerpię taką samą przyjemność jak wtedy, gdy znęcam się nad sobą. Ciągoty do fizycznego cierpienia zaczęły się po opuszczeniu szeregów wojska. Lekceważyłem to dzięki tabletkom, a gdy już naprawdę nie mogłem wy-

trzymać, wszczynałem bójki, by zebrać cięgi lub po prostu się na kimś wyładować. Kiedy przestałem ćpać, coraz trudniej było mi sobie z tym poradzić... Zazwyczaj dawałem i daję upust wszelkim złym emocjom podczas seksu, ale nie zawsze jest to możliwe. Wtedy robię to, co widziałaś. – Zawstydzony wbił wzrok w podłogę. – To silniejsze ode mnie. Przetwarzałam każde jego słowo, przerażona autodestrukcją, do której zmierzał. Ból psychiczny, którego nie był w stanie okiełznać, wypierał tym fizycznym, co dawało mu złudne poczucie kontroli. Rozumiałam to, co nie znaczyło, że temu przyklaskiwałam. Nie, absolutnie. – Poznałaś prawdę... – Zaśmiał się gorzko. – Wiesz, gdzie są drzwi. Nie będę cię zatrzymywał. Wiedziałam, że to, co zrobię, zaważy na naszej dalszej relacji. Rozum nakazywał mi uciekać. Serce krzyczało, żebym została. Jeszcze nigdy żadna ważna decyzja nie przyszła mi z taką łatwością. – Kto powiedział, że gdzieś się wybieram? – Jessie?! – Poczułam mocne pacnięcie w ramię. – Aua! – krzyknęłam. – Co? – Obdarzyłam Evę nieco nieobecnym spojrzeniem. – Odpłynęłaś – wyjaśniła. – Czyżby nasz Samuel zawładnął twoimi myślami do tego stopnia, że tracisz kontakt z rzeczywistością? – zapytała z wszystkowiedzącym uśmieszkiem. – Jesteś nienormalna. – Zaśmiałam się nerwowo, przenosząc wzrok na biegające radośnie pomiędzy strumieniami wody dzieciaki. Wtedy dostrzegłam zdezelowanego minivana. Przykuł moją uwagę, ponieważ drastycznie odstawał od otoczenia. Spod rdzy wychylały się resztki kolorowej farby, przedni zderzak był przekrzywiony, brakowało prawego lusterka wstecznego i zdaje się, że w drzwiach od strony pasażera widniało spore wgniecenie. – Takie rzęchy jeszcze istnieją? – mruknęłam do Evy, wskazując na samo-

chód. – Chyba pamięta hipisowskie czasy – zakpiłam i sięgnęłam po swoje karmelowe latte. – Relikt przeszłości ku pamięci potomnych. – Zachichotała. Dziewczynki zaczęły piszczeć, co nakazało mi spojrzeć w ich stronę. – Tracy! – zawołałam. – Nie dokuczaj siostrze! – upomniałam ją, bo wepchnęła Lucy prosto pod strugę wody. Pięciolatka nie czekała długo na rewanż. Zacisnęła małe dłonie w piąstki i poszarżowała na Tracy niczym rozwścieczony byczek. – Hej! – Odstawiwszy szklankę z kawą, zerwałam się z krzesła. – Lucy, nie wolno! Wpakowałam się do fontanny, łapiąc dziewczynkę za koszulkę na ułamek przed tym, zanim wpadła na starszą siostrę. – Co to ma znaczyć? Tracy... – Skarciłam ją spojrzeniem. – Natychmiast przeproś Lucy. – Ona ochlapała mnie pierwsza! – poskarżyła się zamiast wykonać polecenie. – Bo ona powiedziała, że mam mokre spodenki i wyglądam, jakbym się zsiusiała – zakwiliła Lucy. – Macie się nawzajem przeprosić – oświadczyłam stanowczo. Nie lubiłam odgrywać roli złego policjanta, lecz czasem inaczej się nie dało. – No dalej – ponagliłam, gdy żadna nie zareagowała. – Przepraszam – bąknęła niechętnie Tracy. – Lucy? – odezwałam się, bo mała najwyraźniej nie zamierzała ustąpić. Czasami miałam ochotę skręcić ten mały uparty kark. – Przepraszam – wyburczała, wciąż patrząc na siostrę spod byka. – Jesteście niemożliwe. – Pokręciłam z rozczarowaniem głową. – Mogę iść do Joy i Gabriela? – zapytała nadąsana Tracy. – Idź – zgodziłam się. – A my chodźmy do auta. – Wyciągnęłam rękę do Lucy. – Przebierzesz się w jedną z tych pięknych sukienek, które kupiłyśmy.

Nie było opcji, by została w tym, co miała na sobie. Z naburmuszoną miną wsunęła swoją małą dłoń w moją. – Robalu, muszę ją przebrać, za chwilę wrócimy. – Wskazałam najpierw na Lucy, a potem na zaparkowany nieopodal samochód. Eva skinęła głową na znak, że rozumie, więc ruszyłyśmy w stronę parkingu. – Kiedy wrócimy, dostaniesz lody – powiedziałam, chcąc udobruchać Lucy. – Pięć gałek? – Rozpogodziła się. Lody miały magiczną moc. – Ten mały brzuszek da radę tyle pomieścić? Pochyliłam się i połaskotałam ją między żebrami, aby na dobre przywrócić jej dobry humor. Mała na przemian chichotała i piszczała. Ucichła, gdy zbliżyłyśmy się do starego minivana, który budził we mnie dziwny niepokój. – O co cho... – Zmilkłam, ponieważ oczy Lucy rozszerzyły się ze strachu, a z gardła wyrwał się krzyk. Kiedy zerknęłam do tyłu, by sprawdzić, co ją przeraziło, poczułam mocne uderzenie w twarz. Straciwszy równowagę, upadłam na chodnik. Na moich włosach zacisnęły się czyjeś silne ręce, a do szyi przystawiono mi ostrze noża. – Uciekaj! – rozkazałam sparaliżowanej ze strachu Lucy. Nie zdążyła zrobić nawet kroku, gdy napastnik złapał ją w pasie. Bała się tak bardzo, że nie wydała z siebie najmniejszego odgłosu. Niewiele myśląc, wbiłam paznokcie w przegub ręki napastnika, a następnie, kiedy nieco poluźnił uścisk na mojej szyi, tak mocno zacisnęłam zęby na jego nadgarstku, że aż poczułam w ustach metaliczny smak krwi. – Pierdolona suka! – warknął mężczyzna. Ten głos... Znałam ten głos! – Pomocy! – wrzasnęłam ile sił w płucach.

Walczyłam, napędzana przez lęk. Nie o siebie, lecz o Lucy. Kopałam. Gryzłam. Drapałam. – Zabiję cię, ty kurwo – syknął z nienawiścią mężczyzna, po czym na moją głowę padła seria ciosów. Wtedy pochłonęła mnie ciemność.

KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ

PODZIĘKOWANIA Nie chciałabym wciąż się powtarzać, ale nie mam wyjścia, bo nie mogę przecież przejść obojętnie, kiedy pomaga mi tylu wspaniałych ludzi. Przede wszystkim więc dziękuję mojej cudownej Rodzinie za wsparcie i miłość, jaką mi okazują. Przyjaciołom – za pomoc w chwilach, gdy jej potrzebowałam, oraz wiarę w to, że dam radę. Za godziny rozmów, wymienianych wiadomości, śmiechu i współdzielenia ze mną ważnych, jak i tych mniej znaczących momentów w moim życiu. Dziękuję wszystkim Blogerom, Instagramerom i Czytelnikom, którzy przez cały czas mi pomagają oraz dopingują podczas każdej premiery. Jestem Wam ogromnie wdzięczna – wiecie o tym na pewno. Czuję się wręcz w obowiązku, by podziękować Marcie Czarkowskiej. Martuś, Ty dobrze wiesz... Od kilku lat co jakiś czas pojawiałaś się z pytaniem: „Gdzie jest Sam?”. Z ogromną radością mogę napisać: Martuś, już jest! Dziękuję za motywację i chęć czytania moich powieści wszystkim Czytelnikom. Wasze komentarze i wiadomości są dla mnie najpiękniejszą nagrodą za nieprzespane noce, niezliczoną ilość nerwów czy łez. Dziękuję również Ani Wasińskiej – mojej Redaktorce – za cierpliwość, zrozumienie i nieopisaną pomoc. Anulka, Twoje „bukiety uśmiechów” na zawsze pozostaną mi w pamięci. Z takimi osobami praca jest czystą przyjemnością. Będzie mi brakowało naszych pogaduszek pomiędzy rozdziałami (liczę na to, że szybko skończę kolejny tom i ponownie się spotkamy). Dziękuję również Wydawcy oraz każdemu, kto przyczynił się do powstania tej powieści. Do zaczytania, Kochani!

Ewa Pirce

SPIS UTWORÓW MUZYCZNYCH Kiss The Rain • Yiruma A Head Full Of Dreams • Coldplay Basket Case • Green Day One More Light • Linkin Park Nobody Can Save Me • Linkin Park The Letter • Jacob Whitesides I Gave It All • Aquilo Mongrels • Michael Malarkey What A Time • Julia Michaels i Niall Horan Welcome To Wonderland • Anson Seabra Believer • Imagine Dragons Bad • James Bay Human • Rag’n’Bone Man Better Off Without Me • Jack Savoretti Hold You • Nina Nesbitt i Kodaline Follow Your Fire • Kodaline